مقالۀ 176		Paper 176
عصر سه‌شنبه در کوه زیتون		Tuesday Evening on Mount Olivet
176:0.1 (1912.1) در این بعد از ظهر سه‌شنبه، هنگامی که عیسی و حواریون در راه رفتن به اردوگاه جتسیمانی از معبد خارج می‌شدند، متی با جلب توجه به ساختمان معبد گفت: ”استاد، بنگر اینها چه بناهای باشکوهی هستند. سنگهای عظیم و تزئینات زیبا را بنگر؛ آیا ممکن است این بناها تخریب شوند؟“ همینطور که آنها به سمت کوه زیتون پیش می‌رفتند، عیسی گفت: ”شما این سنگها و این معبد عظیم را می‌بینید؛ هر آینه، به راستی، به شما می‌گویم: در روزهایی که به زودی خواهند آمد، سنگی بر سنگ دیگر باقی نخواهد ماند. آنها همه فرو خواهند ریخت.“ این سخنان که تخریب معبد مقدس را به تصویر می‌کشید، کنجکاوی حواریون را در حالی که پشت سر استاد راه می‌رفتند برانگیخت؛ آنها نمی‌توانستند هیچ رویدادی کمتر از پایان دنیا را که باعث ویرانی معبد شود تصور کنند.		176:0.1 (1912.1) THIS Tuesday afternoon, as Jesus and the apostles passed out of the temple on their way to the Gethsemane camp, Matthew, calling attention to the temple construction, said: “Master, observe what manner of buildings these are. See the massive stones and the beautiful adornment; can it be that these buildings are to be destroyed?” As they went on toward Olivet, Jesus said: “You see these stones and this massive temple; verily, verily, I say to you: In the days soon to come there shall not be left one stone upon another. They shall all be thrown down.” These remarks depicting the destruction of the sacred temple aroused the curiosity of the apostles as they walked along behind the Master; they could conceive of no event short of the end of the world which would occasion the destruction of the temple.
176:0.2 (1912.2) برای اجتناب از انبوه جمعیتی که در امتداد درة قِدرون به سمت جتسیمانی حرکت می‌کردند، عیسی و یارانش تصمیم گرفتند برای فاصلة کوتاهی از شیب غربی کوه زیتون بالا بروند و سپس مسیری را به سمت اردوگاه خصوصی خود در نزدیکی جتسیمانی که در فاصلة کمی بالاتر از محل اردوگاه عمومی قرار داشت دنبال کنند. هنگامی که آنها چرخیدند تا جادة منتهی به بیت‌عنیا را ترک کنند، معبد را مشاهده کردند که توسط پرتوهای خورشیدِ در حال غروب جلال یافته بود؛ و در حالی که در کوه توقف کرده بودند، دیدند که چراغهای شهر پدیدار شد، و زیبایی معبدِ نورانی را مشاهده کردند؛ و در آنجا، زیر نور ملایم ماه کامل، عیسی و دوازده تن نشستند. استاد با آنها صحبت کرد، و در آن هنگام نَتَنائیل این سؤال را پرسید: ”استاد، به ما بگو چگونه بدانیم که کِی این وقایع روی خواهد داد؟“		176:0.2 (1912.2) In order to avoid the crowds passing along the Kidron valley toward Gethsemane, Jesus and his associates were minded to climb up the western slope of Olivet for a short distance and then follow a trail over to their private camp near Gethsemane located a short distance above the public camping ground. As they turned to leave the road leading on to Bethany, they observed the temple, glorified by the rays of the setting sun; and while they tarried on the mount, they saw the lights of the city appear and beheld the beauty of the illuminated temple; and there, under the mellow light of the full moon, Jesus and the twelve sat down. The Master talked with them, and presently Nathaniel asked this question: “Tell us, Master, how shall we know when these events are about to come to pass?”
۱- ویرانی اورشلیم ^top		1. The Destruction of Jerusalem ^top
176:1.1 (1912.3) عیسی در پاسخ به سؤال نَتَنائیل گفت: ”آری، من در مورد ایامی به شما خواهم گفت که این قوم جام شرارت خود را پر خواهند کرد؛ هنگامی که عدالت به سرعت بر این شهر پدران ما نازل خواهد شد. من در آستانة ترک شما هستم؛ من نزد پدر می‌روم. پس از این که شما را ترک کردم، مراقب باشید که کسی شما را فریب ندهد، زیرا بسیاری به عنوان نجات دهنده خواهند آمد و بسیاری را گمراه خواهند کرد. هنگامی که از جنگها و شایعات جنگها می‌شنوید، مضطرب نشوید، زیرا گر چه همة این چیزها اتفاق خواهد افتاد، اما عاقبتِ اورشلیم هنوز فرا نرسیده است. قحطی‌ها یا زلزله‌ها نباید شما را آشفته کنند؛ هنگامی که به مقامات مدنی تحویل داده می‌شوید و به خاطر بشارت الهی مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرید، نیز نباید نگران باشید. شما را به خاطر من از کنیسه بیرون انداخته و در زندان خواهند انداخت، و برخی از شما را خواهند کشت. هنگامی که شما را نزد فرمانداران و حاکمان می‌برند، این شهادتی بر ایمان شما خواهد بود و این که پایبندی خود را به بشارت پادشاهی نشان دهید. و هنگامی که در برابر قضات می‌ایستید، از قبل نگران نباشید که چه باید بگویید، زیرا روح در همان ساعت به شما خواهد آموخت که چه پاسخی به دشمنان خود بدهید. در این روزهای سختی، حتی خویشاوندان شما، تحت رهبری کسانی که پسر انسان را رد کرده‌اند، شما را به زندان و مرگ خواهند سپرد. برای مدتی ممکن است به خاطر من مورد نفرت همة مردم قرار بگیرید، اما حتی در این آزار و اذیتها شما را رها نخواهم کرد؛ روح من شما را ترک نخواهد کرد. صبور باشید! شک نکنید که این بشارت پادشاهی بر همة دشمنان پیروز خواهد شد، و سرانجام به همة ملل اعلام خواهد شد.“		176:1.1 (1912.3) In answering Nathaniel’s question, Jesus said: “Yes, I will tell you about the times when this people shall have filled up the cup of their iniquity; when justice shall swiftly descend upon this city of our fathers. I am about to leave you; I go to the Father. After I leave you, take heed that no man deceive you, for many will come as deliverers and will lead many astray. When you hear of wars and rumors of wars, be not troubled, for though all these things will happen, the end of Jerusalem is not yet at hand. You should not be perturbed by famines or earthquakes; neither should you be concerned when you are delivered up to the civil authorities and are persecuted for the sake of the gospel. You will be thrown out of the synagogue and put in prison for my sake, and some of you will be killed. When you are brought up before governors and rulers, it shall be for a testimony of your faith and to show your steadfastness in the gospel of the kingdom. And when you stand before judges, be not anxious beforehand as to what you should say, for the spirit will teach you in that very hour what you should answer your adversaries. In these days of travail, even your own kinsfolk, under the leadership of those who have rejected the Son of Man, will deliver you up to prison and death. For a time you may be hated by all men for my sake, but even in these persecutions I will not forsake you; my spirit will not desert you. Be patient! doubt not that this gospel of the kingdom will triumph over all enemies and, eventually, be proclaimed to all nations.”
176:1.2 (1913.1) عیسی در حالی که به سوی پایین به شهر نگاه می‌کرد مکث کرد. استاد متوجه شد که رد مفهوم معنویِ نجات دهنده، عزم برای چسبیدن مداوم و کورکورانه به مأموریت مادیِ نجات دهندة مورد انتظار، فوراً یهودیان را در تضاد مستقیم با ارتشهای قدرتمند روم قرار می‌دهد، و این که چنین ستیزی فقط می‌تواند به سرنگونی نهایی و کامل ملت یهود منجر شود. هنگامی که قوم او اعطای روحانی او را رد کردند و از دریافت نور بهشت که با مهربانی بر آنها تابید امتناع کردند، بدین وسیله به عنوان مردمی مستقل با یک مأموریت ویژة معنوی در زمین، بر سرنوشت شوم خود مهر زدند. حتی رهبران یهود متعاقباً دریافتند که این ایدة سکولارِ نجات دهنده بود که مستقیماً به تلاطمی منجر شد که در نهایت باعث نابودی آنها شد.		176:1.2 (1913.1) Jesus paused while he looked down upon the city. The Master realized that the rejection of the spiritual concept of the Messiah, the determination to cling persistently and blindly to the material mission of the expected deliverer, would presently bring the Jews in direct conflict with the powerful Roman armies, and that such a contest could only result in the final and complete overthrow of the Jewish nation. When his people rejected his spiritual bestowal and refused to receive the light of heaven as it so mercifully shone upon them, they thereby sealed their doom as an independent people with a special spiritual mission on earth. Even the Jewish leaders subsequently recognized that it was this secular idea of the Messiah which directly led to the turbulence which eventually brought about their destruction.
176:1.3 (1913.2) از آنجایی که قرار بود اورشلیم مهد جنبش اولیة بشارتی شود، عیسی نمی‌خواست که آموزگاران و موعظه‌گرانِ آن در سرنگونی وحشتناک قوم یهود در ارتباط با ویرانی اورشلیم جان خود را از دست بدهند؛ از این رو او این رهنمودها را به پیروان خود داد. عیسی بسیار نگران بود که مبادا برخی از شاگردانش در این شورشهایی که به زودی فرا می‌رسید درگیر شوند و لذا در سقوط اورشلیم جان خود را از دست بدهند.		176:1.3 (1913.2) Since Jerusalem was to become the cradle of the early gospel movement, Jesus did not want its teachers and preachers to perish in the terrible overthrow of the Jewish people in connection with the destruction of Jerusalem; wherefore did he give these instructions to his followers. Jesus was much concerned lest some of his disciples become involved in these soon-coming revolts and so perish in the downfall of Jerusalem.
176:1.4 (1913.3) سپس آندریاس پرسید: ”اما استاد، اگر شهر مقدس و معبد ویران شوند، و اگر برای هدایت ما اینجا نباشی، کِی باید اورشلیم را ترک کنیم؟“ عیسی گفت: ”شما ممکن است پس از رفتن من، حتی طی این ایام سختی و آزار و اذیت شدید در شهر بمانید، اما هنگامی که سرانجام دیدید اورشلیم پس از شورش پیامبران دروغین توسط ارتشهای روم محاصره شد، در آن هنگام خواهید دانست که ویرانی آن نزدیک است؛ آنگاه باید به کوهها فرار کنید. نگذارید کسانی که در شهر و اطراف آن هستند برای نجات چیزی درنگ کنند، و همچنین اجازه ندهید کسانی که بیرون هستند جرأت ورود به داخل را داشته باشند. رنج و عذاب زیادی وجود خواهد داشت، زیرا اینها روزهای انتقام غیریهودیان خواهد بود. و پس از آن که شهر را ترک کردید، این قوم نافرمان با لبة شمشیر هلاک خواهند شد و به اسارت همة ملتها در خواهند آمد؛ و بدین ترتیب اورشلیم توسط غیریهودیان مقهور خواهد گشت. در ضمن به شما هشدار می‌دهم که فریب نخورید. اگر کسی نزد شما بیاید و بگوید: ’بنگرید، نجات دهنده اینجاست‘ یا ’بنگرید، او آنجاست‘، باور نکنید، زیرا بسیاری از آموزگاران دروغین ظهور خواهند کرد و بسیاری گمراه خواهند شد؛ اما شما نباید فریب بخورید، زیرا من همة اینها را از قبل به شما گفته‌ام.“		176:1.4 (1913.3) Then Andrew inquired: “But, Master, if the Holy City and the temple are to be destroyed, and if you are not here to direct us, when should we forsake Jerusalem?” Said Jesus: “You may remain in the city after I have gone, even through these times of travail and bitter persecution, but when you finally see Jerusalem being encompassed by the Roman armies after the revolt of the false prophets, then will you know that her desolation is at hand; then must you flee to the mountains. Let none who are in the city and around about tarry to save aught, neither let those who are outside dare to enter therein. There will be great tribulation, for these will be the days of gentile vengeance. And after you have deserted the city, this disobedient people will fall by the edge of the sword and will be led captive into all nations; and so shall Jerusalem be trodden down by the gentiles. In the meantime, I warn you, be not deceived. If any man comes to you, saying, ‘Behold, here is the Deliverer,’ or ‘Behold, there is he,’ believe it not, for many false teachers will arise and many will be led astray; but you should not be deceived, for I have told you all this beforehand.”
176:1.5 (1913.4) در حالی که این پیشگوییهای حیرت انگیزِ استاد در ذهن حیرت‌زدة حواریون فرو می‌نشست، آنها مدت زیادی در سکوت زیر نور مهتاب نشستند. و در پیروی از همین هشدار بود که عملاً کل گروه ایمانداران و شاگردان با اولین ظهور سپاهیان رومی از اورشلیم گریختند و پناهگاهی امن در پلا به سوی شمال یافتند.		176:1.5 (1913.4) The apostles sat in silence in the moonlight for a considerable time while these astounding predictions of the Master sank into their bewildered minds. And it was in conformity with this very warning that practically the entire group of believers and disciples fled from Jerusalem upon the first appearance of the Roman troops, finding a safe shelter in Pella to the north.
176:1.6 (1913.5) حتی پس از این هشدار صریح، بسیاری از پیروان عیسی این پیشگوییها را به عنوان اشاره به تغییراتی که بنا بود به طور آشکار در اورشلیم رخ دهد تفسیر کردند. به تصور آنها در آن هنگام ظهور مجدد مسیح به برقراریِ اورشلیم جدید و به بزرگ شدنِ آن شهر، به طوری که به پایتخت دنیا تبدیل شود منجر می‌شد. این یهودیان در ذهن خود مصمم بودند که تخریب معبد را به ”پایان دنیا“ مرتبط سازند. آنها معتقد بودند که این اورشلیم جدید تمام فلسطین را پر خواهد کرد، و این که پس از پدیداریِ فوری ”آسمانهای جدید و زمین جدید“ پایان دنیا به دنبال خواهد آمد. و از این رو عجیب نبود که پطرس بگوید: ”استاد، ما می‌دانیم که با پدیداریِ آسمانهای جدید و زمین جدید همه چیز از بین خواهد رفت، اما چگونه باید بدانیم که کِی برای انجام همة اینها باز خواهی گشت؟“		176:1.6 (1913.5) Even after this explicit warning, many of Jesus’ followers interpreted these predictions as referring to the changes which would obviously occur in Jerusalem when the reappearing of the Messiah would result in the establishment of the New Jerusalem and in the enlargement of the city to become the world’s capital. In their minds these Jews were determined to connect the destruction of the temple with the “end of the world.” They believed this New Jerusalem would fill all Palestine; that the end of the world would be followed by the immediate appearance of the “new heavens and the new earth.” And so it was not strange that Peter should say: “Master, we know that all things will pass away when the new heavens and the new earth appear, but how shall we know when you will return to bring all this about?”
176:1.7 (1914.1) وقتی عیسی این را شنید، برای مدتی به فکر فرو رفت و سپس گفت: ”شما همیشه اشتباه می‌کنید، زیرا همواره سعی می‌کنید که آموزش جدید را به آموزش قدیمی وصل کنید‌؛ شما مصمم هستید که تمام آموزشهای مرا اشتباه متوجه شوید؛ شما اصرار دارید که انجیل را مطابق با اعتقادات ثابت خود تفسیر کنید. با این وجود، من سعی خواهم کرد که شما را روشن کنم.“		176:1.7 (1914.1) When Jesus heard this, he was thoughtful for some time and then said: “You ever err since you always try to attach the new teaching to the old; you are determined to misunderstand all my teaching; you insist on interpreting the gospel in accordance with your established beliefs. Nevertheless, I will try to enlighten you.”
2- آمدنِ دومِ استاد ^top		2. The Master’s Second Coming ^top
176:2.1 (1914.2) عیسی در موارد متعدد مطالبی را بیان کرده بود که موجب شد شنوندگانش به این نتیجه برسند که در حالی که او قصد داشت فوراً این دنیا را ترک کند، مطمئناً برای به پایان رساندن کار پادشاهی آسمانی باز خواهد گشت. از آنجایی که این باور در پیروانش افزایش یافت که او آنها را ترک خواهد کرد، و پس از این که او از این دنیا عزیمت نمود، کاملاً طبیعی بود که همة ایمانداران به این وعده‌های بازگشت معتقد باشند. از این رو دکترینِ آمدنِ دوم مسیح در همان اوان در آموزشهای مسیحیان گنجانده شد، و تقریباً هر نسلِ بعد از شاگردان از ژرفای دل به این حقیقت ایمان داشته‌اند و با اطمینان منتظر آمدن او در آینده بوده‌اند.		176:2.1 (1914.2) On several occasions Jesus had made statements which led his hearers to infer that, while he intended presently to leave this world, he would most certainly return to consummate the work of the heavenly kingdom. As the conviction grew on his followers that he was going to leave them, and after he had departed from this world, it was only natural for all believers to lay fast hold upon these promises to return. The doctrine of the second coming of Christ thus became early incorporated into the teachings of the Christians, and almost every subsequent generation of disciples has devoutly believed this truth and has confidently looked forward to his sometime coming.
176:2.2 (1914.3) اگر بنا بود که آنها از استاد و آموزگار خود جدا شوند، این شاگردان آغازین و حواریون چقدر بیشتر این وعدة بازگشت را با اشتیاق می‌پذیرفتند، و آنها هیچ وقتی را در مرتبط ساختنِ نابودی پیش‌بینی شدة اورشلیم با این آمدنِ دوم موعود از دست ندادند. و با وجود این که در تمام این عصر آموزش در کوه زیتون، استاد درست برای جلوگیری از چنین اشتباهی تلاش خاصی به عمل آورد، آنها همچنان به تفسیر سخنان او ادامه دادند.		176:2.2 (1914.3) If they were to part with their Master and Teacher, how much more did these first disciples and the apostles grasp at this promise to return, and they lost no time in associating the predicted destruction of Jerusalem with this promised second coming. And they continued thus to interpret his words notwithstanding that, throughout this evening of instruction on Mount Olivet, the Master took particular pains to prevent just such a mistake.
176:2.3 (1914.4) عیسی در پاسخ بیشتر به سؤال پطرس گفت: ”چرا هنوز به دنبال این هستید که پسر انسان بر تخت داوود بنشیند و انتظار دارید که رویاهای مادیِ یهودیان برآورده شود؟ آیا در تمام این سالها به شما نگفته‌ام که پادشاهی من متعلق به این دنیا نیست؟ چیزهایی که اکنون در پایین به آن می‌نگرید در حال پایان یافتن هستند، اما این آغازی جدید خواهد بود که از آن بشارت پادشاهی به تمام دنیا خواهد رفت و این نجات به همة مردمان گسترش خواهد یافت. و هنگامی که پادشاهی به طور کامل به ثمر نشست، مطمئن باشید که پدر آسمانی در ارائه نمودنِ مکاشفه‌ای گسترده‌تر از حقیقت و نمایشی بزرگتر از عدالت به شما کوتاهی نخواهد کرد، حتی بدان گونه که در گذشته آن کس را که به شاهزادة تاریکی تبدیل شد به این دنیا اعطا نمود، و به دنبال او آدم، و پس از او ملک صادق، و در این ایام، پسر انسان آمد. و به همین ترتیب پدر من به آشکار ساختنِ رحمتش و نشان دادن مهرش حتی به این دنیای تاریک و شریر ادامه خواهد داد. من نیز پس از آن که پدرم تمام قدرت و اقتدار را در اختیار من گذاشت، به دنبال نمودنِ اقبال شما و هدایت در امور پادشاهی از طریق حضور روحم که به زودی بر همة انسانها ریخته خواهد شد ادامه خواهم داد. با آن که بدین گونه از طریق روح در کنار شما حضور خواهم داشت، همچنین قول می‌دهم که روزی به این دنیا باز خواهم گشت، جایی که این حیات در جسم را زندگی کرده‌ام و به تجربة آشکار ساختنِ همزمانِ خدا به انسان و هدایت انسان به سوی خدا دست یافته‌ام. من به زودی باید شما را ترک کنم و انجام کاری را که پدر به دستان من سپرده است به عهده گیرم، اما شجاع باشید، زیرا من روزی باز خواهم گشت. در این اثنا، روح حقیقتِ جهان من شما را تسلی خواهد داد و هدایت خواهد نمود.		176:2.3 (1914.4) In further answer to Peter’s question, Jesus said: “Why do you still look for the Son of Man to sit upon the throne of David and expect that the material dreams of the Jews will be fulfilled? Have I not told you all these years that my kingdom is not of this world? The things which you now look down upon are coming to an end, but this will be a new beginning out of which the gospel of the kingdom will go to all the world and this salvation will spread to all peoples. And when the kingdom shall have come to its full fruition, be assured that the Father in heaven will not fail to visit you with an enlarged revelation of truth and an enhanced demonstration of righteousness, even as he has already bestowed upon this world him who became the prince of darkness, and then Adam, who was followed by Melchizedek, and in these days, the Son of Man. And so will my Father continue to manifest his mercy and show forth his love, even to this dark and evil world. So also will I, after my Father has invested me with all power and authority, continue to follow your fortunes and to guide in the affairs of the kingdom by the presence of my spirit, who shall shortly be poured out upon all flesh. Even though I shall thus be present with you in spirit, I also promise that I will sometime return to this world, where I have lived this life in the flesh and achieved the experience of simultaneously revealing God to man and leading man to God. Very soon must I leave you and take up the work the Father has intrusted to my hands, but be of good courage, for I will sometime return. In the meantime, my Spirit of the Truth of a universe shall comfort and guide you.
176:2.4 (1915.1) ”شما اکنون مرا در ضعف و در جسم می‌بینید، اما وقتی بازگردم، بازگشتم با قدرت و در روح خواهد بود. چشم جسم، پسر انسان را در جسم می‌بیند، اما تنها چشم روح، پسر انسان را خواهد دید که توسط پدر جلال یافته و به نام خودش بر روی زمین ظاهر می‌شود.		176:2.4 (1915.1) “You behold me now in weakness and in the flesh, but when I return, it shall be with power and in the spirit. The eye of flesh beholds the Son of Man in the flesh, but only the eye of the spirit will behold the Son of Man glorified by the Father and appearing on earth in his own name.
176:2.5 (1915.2) ”اما فقط شوراهای بهشت از ایام ظهور مجدد پسر انسان آگاهی دارند؛ حتی فرشتگان آسمان هم نمی‌دانند که این چه زمانی رخ خواهد داد. با این حال، باید درک کنید که هنگامی که این بشارت پادشاهی برای نجات همة مردمان به تمام دنیا اعلام شود، و هنگامی که کامل شدنِ عصر فرا برسد، پدر یک اعطای دوره‌ای دیگری برای شما خواهد فرستاد، یا در غیر این صورت پسر انسان باز خواهد گشت تا این عصر را قضاوت کند.		176:2.5 (1915.2) “But the times of the reappearing of the Son of Man are known only in the councils of Paradise; not even the angels of heaven know when this will occur. However, you should understand that, when this gospel of the kingdom shall have been proclaimed to all the world for the salvation of all peoples, and when the fullness of the age has come to pass, the Father will send you another dispensational bestowal, or else the Son of Man will return to adjudge the age.
176:2.6 (1915.3) ”و اکنون در مورد مشقت اورشلیم، که در مورد آن با شما صحبت کرده‌ام، حتی این نسل نیز نخواهد گذشت تا سخنان من برآورده شود؛ اما در مورد ایام آمدنِ مجددِ پسر انسان، هیچ کس در آسمان یا روی زمین به خود اجازه نمی‌دهد که در مورد آن صحبت کند. اما در مورد به اتمام رسیدنِ یک عصر باید خردمند باشید؛ باید هشیار باشید تا علائم روزگاران را تشخیص دهید. شما می‌دانید که وقتی درخت انجیر شاخه‌های نازکش را نشان می‌دهد و برگ می‌دهد تابستان نزدیک است. به همین ترتیب، وقتی دنیا از زمستان طولانیِ ذهنیتِ مادی عبور کرد و شما فرا رسیدنِ بهارانِ معنویِ یک دورة جدید را تشخیص دادید، باید بدانید که تابستانِ یک دیدار جدید نزدیک می‌شود.		176:2.6 (1915.3) “And now concerning the travail of Jerusalem, about which I have spoken to you, even this generation will not pass away until my words are fulfilled; but concerning the times of the coming again of the Son of Man, no one in heaven or on earth may presume to speak. But you should be wise regarding the ripening of an age; you should be alert to discern the signs of the times. You know when the fig tree shows its tender branches and puts forth its leaves that summer is near. Likewise, when the world has passed through the long winter of material-mindedness and you discern the coming of the spiritual springtime of a new dispensation, should you know that the summertime of a new visitation draws near.
176:2.7 (1915.4) ”اما اهمیت این تعلیم با آمدن فرزندانِ خدا چه ارتباطی دارد؟ آیا درک نمی‌کنید که وقتی هر یک از شما فراخوانده می‌شود که تقلای حیات خویش را ترک کند و از دروازة مرگ عبور کند، در حضور بی‌درنگِ قضاوت می‌ایستید، و این که با واقعیتهای یک دورة جدید خدمت در طرح ابدیِ پدر بیکران رو به رو می‌شوید؟ آنچه که کل دنیا باید در پایان یک عصر به عنوان یک واقعیت عینی با آن روبرو شود، هر یک از شما به عنوان یک فرد باید به صورت یک تجربة شخصی با قطعیت تمام با آن مواجه شوید. وقتی شما به پایان زندگی طبیعی خود می‌رسید، از طریق آن وارد دنیای بعد می‌شوید تا با شرایط و مطالباتِ ذاتی در مکاشفة بعدیِ پیشرفت ابدیِ پادشاهی پدر مواجه شوید.“		176:2.7 (1915.4) “But what is the significance of this teaching having to do with the coming of the Sons of God? Do you not perceive that, when each of you is called to lay down his life struggle and pass through the portal of death, you stand in the immediate presence of judgment, and that you are face to face with the facts of a new dispensation of service in the eternal plan of the infinite Father? What the whole world must face as a literal fact at the end of an age, you, as individuals, must each most certainly face as a personal experience when you reach the end of your natural life and thereby pass on to be confronted with the conditions and demands inherent in the next revelation of the eternal progression of the Father’s kingdom.”
176:2.8 (1915.5) از میان تمام بحثهایی که استاد به حواریون خود ارائه کرد، هیچکدام به اندازة این بحث که در این عصر سه‌شنبه در کوه زیتون در مورد موضوع دوگانة ویرانی اورشلیم و آمدنِ دومِ خودش ارائه شد، در ذهنشان سردرگمی ایجاد نکرد. از این رو، سازگاریِ اندکی میان گزارشات نگاشته شدة بعدی بر مبنای خاطرات آنچه استاد در این مناسبت فوق‌العاده گفت، وجود داشت. در نتیجه، هنگامی که شرح وقایع در مورد بسیاری از آنچه در آن عصر سه‌شنبه گفته شد نانوشته باقی ماند، روایات بسیاری به وجود آمدند؛ و در اوایل قرن دوم یک نگارش آخرالزمانیِ یهودی دربارة مسیح که توسط فردی به نام سِلتا که به دربار امپراتور کالیگولا وابسته بود نوشته شد و عیناً در انجیل متی کپی شد و متعاقباً (بخشاً) به نگارشات مرقس و لوقا اضافه شد. در این نوشته‌های سِلتا بود که مَثَل ده باکره ظاهر شد. هیچ بخشی از نوشتجات انجیل به اندازة تعلیم عصر این روز دچار تعبیر نادرستِ گیج کننده نشد. اما یوحنای رسول هرگز چنین سردرگم نشد.		176:2.8 (1915.5) Of all the discourses which the Master gave his apostles, none ever became so confused in their minds as this one, given this Tuesday evening on the Mount of Olives, regarding the twofold subject of the destruction of Jerusalem and his own second coming. There was, therefore, little agreement between the subsequent written accounts based on the memories of what the Master said on this extraordinary occasion. Consequently, when the records were left blank concerning much that was said that Tuesday evening, there grew up many traditions; and very early in the second century a Jewish apocalyptic about the Messiah written by one Selta, who was attached to the court of the Emperor Caligula, was bodily copied into the Matthew Gospel and subsequently added (in part) to the Mark and Luke records. It was in these writings of Selta that the parable of the ten virgins appeared. No part of the gospel record ever suffered such confusing misconstruction as this evening’s teaching. But the Apostle John never became thus confused.
176:2.9 (1915.6) هنگامی که این سیزده مرد سفر خود را به سمت اردوگاه از سر گرفتند، زبانشان بند آمده بود و تحت تنش عاطفی شدیدی قرار داشتند. سرانجام یهودا تصمیم خود را مبنی بر ترک یارانش تایید کرده بود. در ساعت پایانی آن روز بود که داوود زبدی، یوحنای مَرقُس، و تعدادی از شاگردان برجسته ورود عیسی و آن دوازده تن را به اردوگاه جدید خوشامد گفتند، اما حواریون نمی‌خواستند بخوابند؛ آنها می‌خواستند دربارة ویرانی اورشلیم، عزیمت استاد، و پایان دنیا بیشتر بدانند.		176:2.9 (1915.6) As these thirteen men resumed their journey toward the camp, they were speechless and under great emotional tension. Judas had finally confirmed his decision to abandon his associates. It was a late hour when David Zebedee, John Mark, and a number of the leading disciples welcomed Jesus and the twelve to the new camp, but the apostles did not want to sleep; they wanted to know more about the destruction of Jerusalem, the Master’s departure, and the end of the world.
۳- بحث بعد در اردوگاه ^top		3. Later Discussion at the Camp ^top
176:3.1 (1916.1) هنگامی که حدود بیست تن از آنها دور آتش اردوگاه جمع شدند، توما پرسید: ”از آنجایی که شما باید برای اتمام کار پادشاهی بازگردید، در حالی که برای انجام کار پدر دور هستید، رویکرد ما چه باید باشد؟“ همینطور که عیسی در کنار نور آتش به آنها نگاه می‌کرد، پاسخ داد:		176:3.1 (1916.1) As they gathered about the campfire, some twenty of them, Thomas asked: “Since you are to return to finish the work of the kingdom, what should be our attitude while you are away on the Father’s business?” As Jesus looked them over by the firelight, he answered:
176:3.2 (1916.2) ”و حتی تو، توما، از درک آنچه تاکنون گفته‌ام ناتوانی. آیا در تمام این مدت به شما نیاموخته‌ام که ارتباط شما با پادشاهی، معنوی و فردی است؟ این کاملاً یک امر تجربة شخصی در روح از طریق این درک مؤمنانه است که شما فرزند خدا هستید. دیگر چه بگویم؟ سقوط ملتها، فروپاشی امپراتوریها، نابودی یهودیان بی‌ایمان، پایان یک عصر، حتی پایان دنیا، اینها چه ربطی به کسی دارد که به این بشارت ایمان دارد، و زندگی خود را در اطمینان از پادشاهی جاودان نهفته است؟ شما که خداشناس و معتقد به انجیل هستید، از پیش تضمینهای حیات جاودان را دریافت کرده‌اید. از آنجایی که زندگانی شما در روح و برای پدر زندگی شده است، هیچ چیز نمی‌تواند برای شما به طور جدی نگران کننده باشد. سازندگان پادشاهی، شهروندان معتبر قلمروهای آسمانی، نباید توسط دگرگونیهای گذرا مضطرب شوند یا توسط فجایع زمینی پریشان شوند. برای شما که به این بشارت پادشاهی ایمان دارید، چه اهمیتی دارد که ملتها واژگون شوند، عصر به پایان برسد، یا همة چیزهای مشهود فرو بپاشند؟ زیرا می‌دانید که زندگی شما هدیة پسر است و این زندگی برای ابد در پدر امن است. پس از این که زندگی دنیوی را با ایمان طی کردید و ثمرات روح را به عنوان کار نیکوی خدمت مهرآمیز برای همنوعانتان به ارمغان آوردید، می‌توانید با اطمینان به گام بعدی در دوران کار ابدی با همان ایمان بقا که شما را در نخستین ماجراجویی زمینی در فرزندی با خدا حمل نمود به آینده چشم بدوزید.		176:3.2 (1916.2) “And even you, Thomas, fail to comprehend what I have been saying. Have I not all this time taught you that your connection with the kingdom is spiritual and individual, wholly a matter of personal experience in the spirit by the faith-realization that you are a son of God? What more shall I say? The downfall of nations, the crash of empires, the destruction of the unbelieving Jews, the end of an age, even the end of the world, what have these things to do with one who believes this gospel, and who has hid his life in the surety of the eternal kingdom? You who are God-knowing and gospel-believing have already received the assurances of eternal life. Since your lives have been lived in the spirit and for the Father, nothing can be of serious concern to you. Kingdom builders, the accredited citizens of the heavenly worlds, are not to be disturbed by temporal upheavals or perturbed by terrestrial cataclysms. What does it matter to you who believe this gospel of the kingdom if nations overturn, the age ends, or all things visible crash, since you know that your life is the gift of the Son, and that it is eternally secure in the Father? Having lived the temporal life by faith and having yielded the fruits of the spirit as the righteousness of loving service for your fellows, you can confidently look forward to the next step in the eternal career with the same survival faith that has carried you through your first and earthly adventure in sonship with God.
176:3.3 (1916.3) ”هر نسل از ایمانداران باید با در نظر گرفتن بازگشت احتمالی پسر انسان به کار خود ادامه دهد، دقیقاً همانطور که هر فرد ایماندار کار زندگی خود را با در نظر گرفتن مرگ طبیعیِ اجتناب ناپذیر و پیوسته قریب‌الوقوع پیش می‌برد. هنگامی که به یک باره خود را از طریق ایمان به عنوان یک فرزند خدا تثبیت کردید، تا آنجا که به اطمینان از بقا مربوط می‌شود هیچ چیز دیگری مهم نیست. اما اشتباه نکنید! این ایمان به بقا، ایمانی زنده است، و ثمرات آن روح الهی را که برای اولین بار در قلب انسان الهام ایجاد کرد، به طور فزاینده آشکار می‌سازد. این که شما یک بار فرزندی را در پادشاهیِ آسمانی پذیرفته‌اید، شما را در برابر رد آگاهانه و مداوم آن حقایقی که به ثمرة تدریجیِ روحی فرزندان خدا در جسم مربوط می‌شود، نجات نخواهد داد. شما که در کار پدر در زمین با من بوده‌اید، اگر دریابید که راه خدمت پدر برای بشریت را دوست ندارید، حتی اکنون نیز می‌توانید پادشاهی را ترک کنید.		176:3.3 (1916.3) “Each generation of believers should carry on their work, in view of the possible return of the Son of Man, exactly as each individual believer carries forward his lifework in view of inevitable and ever-impending natural death. When you have by faith once established yourself as a son of God, nothing else matters as regards the surety of survival. But make no mistake! this survival faith is a living faith, and it increasingly manifests the fruits of that divine spirit which first inspired it in the human heart. That you have once accepted sonship in the heavenly kingdom will not save you in the face of the knowing and persistent rejection of those truths which have to do with the progressive spiritual fruit-bearing of the sons of God in the flesh. You who have been with me in the Father’s business on earth can even now desert the kingdom if you find that you love not the way of the Father’s service for mankind.
176:3.4 (1916.4) ”به عنوان افراد و به عنوان نسلی از ایمانداران، در حالی که مثلی را می‌گویم، سخنان مرا بشنوید: مرد بزرگی بود که قبل از شروع سفری طولانی به کشوری دیگر، همة خادمان مورد اعتماد خود را نزد خود فراخواند و تمام اموالش را به دست آنها سپرد. به یکی پنج قنطار، به دیگری دو، و به دیگری یکی داد. و به همین ترتیب به کلِ گروهِ مباشرانِ مفتخر، به هر یک اموال خود را مطابق تواناییهای متعددشان به امانت سپرد؛ و سپس راهی سفرش شد. وقتی سرورشان رفت، خادمانش دست به کار شدند تا از ثروتی که به آنها سپرده شده بود، سودی کسب کنند. او که پنج قنطار دریافت کرده بود فوراً با آنها شروع به تجارت کرد و خیلی زود پنج قنطار دیگر سود به دست آورد. به همین منوال، کسی که دو قنطار دریافت کرده بود، به زودی دو قنطار دیگر به دست آورد. و به همین ترتیب، همة این خادمان برای سرورشان سودهایی به دست آوردند، به جز کسی که فقط یک قنطار دریافت کرد. او به تنهایی رفت و سوراخی در زمین حفر کرد و پول سرورش را در آنجا پنهان کرد. در مدتی کوتاه سرور آن خادمان به طور غیرمنتظره بازگشت و مباشران خود را برای حسابرسی فراخواند. و هنگامی که همة آنها نزد سرورشان فراخوانده شدند، کسی که پنج قنطار را دریافت کرده بود، با پولی که به او سپرده شده بود، جلو آمد و پنج قنطار دیگر آورد و گفت: ’ای سرور، پنج قنطار به من دادی تا سرمایه‌گذاری کنم، و من خوشحالم که پنج قنطار دیگر را به عنوان سود خود تقدیم می‌کنم.‘ و سپس سرورش به او گفت: ’آفرین، ای خادم نیکو و وفادار، تو بر چند چیز وفادار بوده‌ای؛ اکنون تو را مباشر بسیاری قرار خواهم داد؛ فوراً به شادی سرور خود وارد شو.‘ و سپس آن کس که آن دو قنطار را دریافت کرده بود، جلو آمد و گفت: ’ای سرور، دو قنطار را به دستانم تحویل دادی؛ بنگر، من این دو قنطار دیگر را به دست آورده‌ام.‘ و سپس سرورش به او گفت: ’آفرین، مباشر نیک و امین؛ تو نیز در تعدادی کارها وفادار بوده‌ای، و اکنون تو را به سرپرستیِ بسیاری از کارها خواهم گمارد؛ به شادیِ سرور خویش وارد شو.‘ و آنگاه کسی که یک قنطار را دریافت کرده بود مورد حسابرسی واقع شد. این خادم جلو آمد و گفت: ’ای سرور، من تو را می‌شناختم و می‌دانستم که مرد زیرکی هستی، زیرا در جایی که شخصاً زحمتی نکشیده‌ای، انتظار سود داری؛ از این رو می‌ترسیدم آنچه را که به من سپرده شده بود به خطر بیندازم. من به گونه‌ای امن قنطار تو را در زمین پنهان کردم؛ آن اینجاست؛ اکنون آنچه را که متعلق به توست داری.‘ اما سرورش پاسخ داد: ’تو مباشری تن‌آسا و تنبلی. با سخنان خودت اعتراف می‌کنی که می‌دانستی از تو حسابی با سودی معقول را مطالبه خواهم کرد، همانطور که خادمان کوشای همکار تو در این روز حساب پس دادند. تو که این را می‌دانستی، باید حداقل پولم را به دست بانکداران می‌دادی تا به دنبال بازگشت من پولم را با بهره دریافت می‌کردم.‘ و سپس این سرور به مباشر اصلی گفت: ’این یک قنطار را از این خادم بی‌ثمر بگیر و به کسی که ده قنطار را دارد بده.‘		176:3.4 (1916.4) “As individuals, and as a generation of believers, hear me while I speak a parable: There was a certain great man who, before starting out on a long journey to another country, called all his trusted servants before him and delivered into their hands all his goods. To one he gave five talents, to another two, and to another one. And so on down through the entire group of honored stewards, to each he intrusted his goods according to their several abilities; and then he set out on his journey. When their lord had departed, his servants set themselves at work to gain profits from the wealth intrusted to them. Immediately he who had received five talents began to trade with them and very soon had made a profit of another five talents. In like manner he who had received two talents soon had gained two more. And so did all of these servants make gains for their master except him who received but one talent. He went away by himself and dug a hole in the earth where he hid his lord’s money. Presently the lord of those servants unexpectedly returned and called upon his stewards for a reckoning. And when they had all been called before their master, he who had received the five talents came forward with the money which had been intrusted to him and brought five additional talents, saying, ‘Lord, you gave me five talents to invest, and I am glad to present five other talents as my gain.’ And then his lord said to him: ‘Well done, good and faithful servant, you have been faithful over a few things; I will now set you as steward over many; enter forthwith into the joy of your lord.’ And then he who had received the two talents came forward, saying: ‘Lord, you delivered into my hands two talents; behold, I have gained these other two talents.’ And his lord then said to him: ‘Well done, good and faithful steward; you also have been faithful over a few things, and I will now set you over many; enter you into the joy of your lord.’ And then there came to the accounting he who had received the one talent. This servant came forward, saying, ‘Lord, I knew you and realized that you were a shrewd man in that you expected gains where you had not personally labored; therefore was I afraid to risk aught of that which was intrusted to me. I safely hid your talent in the earth; here it is; you now have what belongs to you.’ But his lord answered: ‘You are an indolent and slothful steward. By your own words you confess that you knew I would require of you an accounting with reasonable profit, such as your diligent fellow servants have this day rendered. Knowing this, you ought, therefore, to have at least put my money into the hands of the bankers that on my return I might have received my own with interest.’ And then to the chief steward this lord said: ‘Take away this one talent from this unprofitable servant and give it to him who has the ten talents.’
176:3.5 (1917.1) ”به هر که دارد، بیشتر داده خواهد شد، و او به وفور خواهد داشت؛ اما از کسی که ندارد، حتی آنچه را که دارد نیز گرفته خواهد شد. شما نمی‌توانید در امور پادشاهی جاودان در سکون باشید. پدر من از همة فرزندانش می‌خواهد که در فیض و در شناخت حقیقت رشد کنند. شما که این حقایق را می‌دانید باید ثمرات روح را افزایش دهید و دلبستگیِ فزاینده‌ای به خدمت فداکارانة همنوعان خادم خود نشان دهید. و به یاد داشته باشید که تا آنجا که به یکی از کوچکترین برادران من خدمت می‌کنید، این خدمت را به من کرده‌اید.		176:3.5 (1917.1) “To every one who has, more shall be given, and he shall have abundance; but from him who has not, even that which he has shall be taken away. You cannot stand still in the affairs of the eternal kingdom. My Father requires all his children to grow in grace and in a knowledge of the truth. You who know these truths must yield the increase of the fruits of the spirit and manifest a growing devotion to the unselfish service of your fellow servants. And remember that, inasmuch as you minister to one of the least of my brethren, you have done this service to me.
176:3.6 (1917.2) ”و از این رو باید اکنون و از این پس، و حتی برای همیشه به انجام کار پدر بپردازید. به کارتان ادامه دهید تا من بیایم. با وفاداری آنچه را که به شما سپرده شده است انجام دهید، و بدین وسیله برای فراخوانیِ حسابرسی مرگ آماده خواهید شد. و پس از این که بدین گونه برای جلال پدر و رضایت پسر زندگی کردید، با شادی و لذت بسیار زیاد به خدمت ابدی پادشاهی جاودان وارد خواهید شد.“		176:3.6 (1917.2) “And so should you go about the work of the Father’s business, now and henceforth, even forevermore. Carry on until I come. In faithfulness do that which is intrusted to you, and thereby shall you be ready for the reckoning call of death. And having thus lived for the glory of the Father and the satisfaction of the Son, you shall enter with joy and exceedingly great pleasure into the eternal service of the everlasting kingdom.”
176:3.7 (1917.3) حقیقت زنده است؛ روح حقیقت همیشه فرزندان نور را به قلمروهای جدیدی از واقعیت معنوی و خدمت الهی هدایت می‌کند. حقیقت به شما داده نشده است تا به اشکال ثابت، امن، و افتخارآمیز تبدیل شود. مکاشفة حقیقت برای شما باید با گذر از تجربة شخصیِ شما چنان تقویت شود که برای همة کسانی که ثمرات معنوی شما را می‌بینند زیبایی جدید و دستاوردهای واقعی معنوی آشکار شود و در نتیجة آن به جلال دادنِ پدر آسمانی هدایت شوند. فقط آن خادمان ایمانداری که بدین گونه در شناخت حقیقت رشد می‌کنند، و از این طریق ظرفیت قدردانیِ الهی از واقعیتهای معنوی را در خود به وجود می‌آورند، می‌توانند همواره امید داشته باشند که ”به طور کامل به شادی پروردگارشان وارد شوند“. چه منظرة تاسف‌باری برای نسلهای متوالی از پیروانِ معترفِ عیسی است که در مورد مباشرت خود از حقیقت الهی بگویند: ”استاد اینجا حقیقتی است که یک صد یا یک هزار سال پیش به ما سپردی. ما چیزی از دست نداده‌ایم؛ ما همة آنچه را که به ما دادی صادقانه حفظ کرده‌ایم؛ ما اجازه نداده‌ایم در آنچه به ما آموختی تغییری ایجاد شود؛ حقیقتی که به ما دادی اینجاست.“ اما چنین مدافعه‌ای در مورد سستی معنوی، مباشرت عقیم حقیقت را در حضور استاد توجیه نخواهد کرد. استادِ حقیقت مطابق با حقیقتی که به دست شما سپرده شده است، حسابرسی را مطالبه خواهد کرد.		176:3.7 (1917.3) Truth is living; the Spirit of Truth is ever leading the children of light into new realms of spiritual reality and divine service. You are not given truth to crystallize into settled, safe, and honored forms. Your revelation of truth must be so enhanced by passing through your personal experience that new beauty and actual spiritual gains will be disclosed to all who behold your spiritual fruits and in consequence thereof are led to glorify the Father who is in heaven. Only those faithful servants who thus grow in the knowledge of the truth, and who thereby develop the capacity for divine appreciation of spiritual realities, can ever hope to “enter fully into the joy of their Lord.” What a sorry sight for successive generations of the professed followers of Jesus to say, regarding their stewardship of divine truth: “Here, Master, is the truth you committed to us a hundred or a thousand years ago. We have lost nothing; we have faithfully preserved all you gave us; we have allowed no changes to be made in that which you taught us; here is the truth you gave us.” But such a plea concerning spiritual indolence will not justify the barren steward of truth in the presence of the Master. In accordance with the truth committed to your hands will the Master of truth require a reckoning.
176:3.8 (1918.1) در دنیای بعد از شما خواسته می‌شود که در مورد عطایا و مباشرتهای این دنیا توضیح دهید. خواه استعدادهای ذاتی اندک باشد یا زیاد، باید با یک حسابرسی عادلانه و دلسوزانه روبرو شد. اگر استعدادها صرفاً در فعالیتهای خودخواهانه به کار گرفته شوند و هیچ فکری صرف وظیفة بالاترِ کسبِ فزایندة ثمرات روحی که در خدمت روزافزون به انسانها و پرستش خداوند تجلی می‌یابد، نشود، چنین مباشران خودخواه باید پیامدهای انتخاب عمدی خود را بپذیرند.		176:3.8 (1918.1) In the next world you will be asked to give an account of the endowments and stewardships of this world. Whether inherent talents are few or many, a just and merciful reckoning must be faced. If endowments are used only in selfish pursuits and no thought is bestowed upon the higher duty of obtaining increased yield of the fruits of the spirit, as they are manifested in the ever-expanding service of men and the worship of God, such selfish stewards must accept the consequences of their deliberate choosing.
176:3.9 (1918.2) و این خادم پیمان شکن که یک قنطار داشت چقدر شبیه به همة انسانهای خودخواه بود، زیرا تنبلی خود را مستقیماً به گردن سرورش انداخت. انسان چقدر مستعد است که وقتی با شکستهای ساختة خود مواجه می‌شود، تقصیر را به گردن دیگران بیندازد، غالباً به گردن کسانی که در کمترین حد سزاوار آن هستند!		176:3.9 (1918.2) And how much like all selfish mortals was this unfaithful servant with the one talent in that he blamed his slothfulness directly upon his lord. How prone is man, when he is confronted with the failures of his own making, to put the blame upon others, oftentimes upon those who least deserve it!
176:3.10 (1918.3) در آن شب هنگامی که آنها به استراحت خود می‌رفتند، عیسی گفت: ”به رایگان دریافت کرده‌اید؛ پس باید از حقیقت آسمانی به رایگان اهدا کنید، و در هدیه دادن، این حقیقت زیاد خواهد شد و نور فزایندة فیض نجات را نمایان خواهد کرد، حتی همینطور که آن را اهدا می‌کنید.“		176:3.10 (1918.3) Said Jesus that night as they went to their rest: “Freely have you received; therefore freely should you give of the truth of heaven, and in the giving will this truth multiply and show forth the increasing light of saving grace, even as you minister it.”
4- بازگشت میکائیل ^top		4. The Return of Michael ^top
176:4.1 (1918.4) از میان تمام آموزشهای استاد، هیچ جنبه‌ای از آن به اندازة این وعدة او که روزی شخصاً به این کره باز خواهد گشت چنین سوء فهم نشده است. عجیب نیست که میکائیل علاقمند به بازگشت به سیاره‌ای در آینده باشد که در آن هفتمین و آخرین اعطای خود را به عنوان یک انسان فانیِ عالم تجربه کرد. کاملاً طبیعی است که باور کنیم عیسی ناصری، که اکنون فرمانروای مطلق یک جهان پهناور است، به بازگشت علاقمند باشد، و نه تنها یک بار بلکه حتی بارها، به کره‌ای که در آن چنین زندگی بی‌همتایی را در آن زندگی کرد و سرانجام اعطای نامحدود قدرت و اقتدار در جهان را توسط پدر برای خود به دست آورد. یورنشیا تا ابد یکی از هفت کرات ولادت میکائیل در کسب حاکمیت جهان خواهد بود.		176:4.1 (1918.4) Of all the Master’s teachings no one phase has been so misunderstood as his promise sometime to come back in person to this world. It is not strange that Michael should be interested in sometime returning to the planet whereon he experienced his seventh and last bestowal, as a mortal of the realm. It is only natural to believe that Jesus of Nazareth, now sovereign ruler of a vast universe, would be interested in coming back, not only once but even many times, to the world whereon he lived such a unique life and finally won for himself the Father’s unlimited bestowal of universe power and authority. Urantia will eternally be one of the seven nativity spheres of Michael in the winning of universe sovereignty.
176:4.2 (1918.5) عیسی در فرصتهای متعدد و برای بسیاری از افراد، قصد خود را برای بازگشت به این کره اعلام کرد. هنگامی که پیروان او متوجه این واقعیت شدند که استادشان به عنوان یک نجات دهندة موقت عمل نمی‌کند، و همینطور که به پیشگویی‌های او در مورد سرنگونی اورشلیم و سقوط ملت یهود گوش می‌دادند، به طور کاملاً طبیعی شروع به مرتبط ساختنِ بازگشت موعود او با این رخدادهای فاجعه‌بار کردند. اما هنگامی که ارتشهای روم دیوارهای اورشلیم را با خاک یکسان کردند، معبد را ویران کردند، و یهودیان یهودیه را پراکنده نمودند، و همچنان استاد قدرت و جلال خود را آشکار نکرد، پیروان او شروع به تدوین آن باور کردند که سرانجام، آمدنِ دومِ مسیح را با پایان عصر، و حتی با پایان دنیا مرتبط می‌ساخت.		176:4.2 (1918.5) Jesus did, on numerous occasions and to many individuals, declare his intention of returning to this world. As his followers awakened to the fact that their Master was not going to function as a temporal deliverer, and as they listened to his predictions of the overthrow of Jerusalem and the downfall of the Jewish nation, they most naturally began to associate his promised return with these catastrophic events. But when the Roman armies leveled the walls of Jerusalem, destroyed the temple, and dispersed the Judean Jews, and still the Master did not reveal himself in power and glory, his followers began the formulation of that belief which eventually associated the second coming of Christ with the end of the age, even with the end of the world.
176:4.3 (1918.6) عیسی وعده داد که دو کار را پس از فراز یافتن نزد پدر، و بعد از این که تمام قدرت در آسمان و در زمین در دستان او قرار گرفت انجام دهد. اول، او وعده داد که آموزگار دیگری را به نام روح حقیقت به جای خودش به دنیا بفرستد؛ و او این کار را در روز پنطیکاست انجام داد. دوم، او قطعاً به پیروانش قول داد که زمانی شخصاً به این کره باز خواهد گشت. اما او نگفت که چگونه، کجا، یا کِی از این سیاره که مکان تجربة اعطایی او در جسم بود مجدداً دیدن خواهد کرد. در یک موقعیت، او گفت، در حالی که چشم جسمانی او را هنگامی که اینجا در جسم زندگی می‌کرد، دیده بود، در بازگشتِ او (حداقل در یکی از دیدارهای احتمالیش) تنها با چشم ایمان معنوی تشخیص داده خواهد شد.		176:4.3 (1918.6) Jesus promised to do two things after he had ascended to the Father, and after all power in heaven and on earth had been placed in his hands. He promised, first, to send into the world, and in his stead, another teacher, the Spirit of Truth; and this he did on the day of Pentecost. Second, he most certainly promised his followers that he would sometime personally return to this world. But he did not say how, where, or when he would revisit this planet of his bestowal experience in the flesh. On one occasion he intimated that, whereas the eye of flesh had beheld him when he lived here in the flesh, on his return (at least on one of his possible visits) he would be discerned only by the eye of spiritual faith.
176:4.4 (1919.1) بسیاری از ما تمایل داریم باور کنیم که عیسی در طول اعصار آینده بارها به یورنشیا باز خواهد گشت. ما قول مشخصی از او برای انجام این دیدارهای چندگانه نداریم، اما به نظر بسیار محتمل می‌رسد که آن کس که از میان القاب جهانی خود،‌ لقب پرنس سیاره‌ای یورنشیا را دارا می‌باشد، از کره‌ای که فتح آن چنین عنوان منحصر به فردی را به او اعطا کرده است، بارها دیدن خواهد کرد.		176:4.4 (1919.1) Many of us are inclined to believe that Jesus will return to Urantia many times during the ages to come. We do not have his specific promise to make these plural visits, but it seems most probable that he who carries among his universe titles that of Planetary Prince of Urantia will many times visit the world whose conquest conferred such a unique title upon him.
176:4.5 (1919.2) ما با قطعیت تمام باور داریم که میکائیل دوباره شخصاً به یورنشیا خواهد آمد، اما کوچکترین ایده‌ای در مورد این که چه هنگام یا به چه طریقی ممکن است برگزیند که بیاید نداریم. آیا ظهور دوم او در زمین به گونه‌ای زمانبندی خواهد شد که در ارتباط با قضاوت نهایی این عصر حاضر، چه با ظهور مربوطة یک پسر مجیستریال و یا بدون آن، رخ دهد؟ آیا او در ارتباط با پایان یافتن یک عصر متعاقبِ یورنشیایی خواهد آمد؟ آیا او بدون اعلام قبلی و به صورت یک رویداد جداگانه خواهد آمد؟ ما نمی‌دانیم. ما فقط از یک چیز مطمئن هستیم، و آن این است که وقتی او بازگردد، احتمالاً همة دنیا از آن مطلع خواهند شد، زیرا او باید به عنوان فرمانروای عالی یک جهان بیاید و نه به عنوان نوزاد ناشناسِ بیت‌لحم. اما اگر قرار است هر چشمی او را ببیند، و اگر قرار است فقط چشمان معنوی حضور او را تشخیص دهند، پس ظهور او باید مدت زیادی به تعویق بیفتد.		176:4.5 (1919.2) We most positively believe that Michael will again come in person to Urantia, but we have not the slightest idea as to when or in what manner he may choose to come. Will his second advent on earth be timed to occur in connection with the terminal judgment of this present age, either with or without the associated appearance of a Magisterial Son? Will he come in connection with the termination of some subsequent Urantian age? Will he come unannounced and as an isolated event? We do not know. Only one thing we are certain of, that is, when he does return, all the world will likely know about it, for he must come as the supreme ruler of a universe and not as the obscure babe of Bethlehem. But if every eye is to behold him, and if only spiritual eyes are to discern his presence, then must his advent be long deferred.
176:4.6 (1919.3) از این رو، شما به درستی عمل خواهید کرد، اگر بازگشت شخصی استاد به زمین را از هر رویداد و همة رویدادهای مشخص یا ادوار تثبیت شده جدا کنید. ما فقط از یک چیز مطمئن هستیم: او قول داده است که بازگردد. ما نمی‌دانیم که او چه وقت و یا در چه رابطه‌ای به این وعده عمل خواهد کرد. تا جایی که ما می‌دانیم، او ممکن است هر روزی در زمین ظاهر شود، و ممکن است تا وقتی که اعصار متمادی سپری شده‌اند و توسط سپاه مربوطة فرزندان بهشتی او به گونه‌ای شایسته قضاوت شده‌اند، نیاید.		176:4.6 (1919.3) You would do well, therefore, to disassociate the Master’s personal return to earth from any and all set events or settled epochs. We are sure of only one thing: He has promised to come back. We have no idea as to when he will fulfill this promise or in what connection. As far as we know, he may appear on earth any day, and he may not come until age after age has passed and been duly adjudicated by his associated Sons of the Paradise corps.
176:4.7 (1919.4) دومین ظهور میکائیل در زمین، رویدادی است که برای بینابینیها و انسانها،‌ هر دو، ارزش عاطفیِ فوق‌العاده‌ای دارد؛ اما در غیر این صورت، هیچ اهمیت فوری برای بینابینیها و هیچ اهمیت عملی برای موجودات بشری بیش از رویداد معمولِ مرگ طبیعی ندارد، که به طور ناگهانی انسان فانی را به درک فوری آن توالیِ رخدادهای جهان که مستقیماً منجر به حضور همین عیسی، حاکم مقتدر جهان ما شود برساند. تقدیر همة فرزندان نور این است که او را ببینند، و این زیاد مهم نیست که آیا ما نزد او برویم یا این که او بر حسب اتفاق ابتدا به سراغ ما بیاید. پس همیشه آمادة خوشامدگویی از او در زمین باشید، همانطور که او آماده است تا در بهشت به شما خوشامد بگوید. ما با اطمینان در انتظار ظهور شکوهمند او هستیم، حتی در انتظار آمدن‌های مکرر، اما از این که او چگونه، کِی، یا در چه رابطه‌ای قرار است ظاهر شود، کاملاً ناآگاهیم.		176:4.7 (1919.4) The second advent of Michael on earth is an event of tremendous sentimental value to both midwayers and humans; but otherwise it is of no immediate moment to midwayers and of no more practical importance to human beings than the common event of natural death, which so suddenly precipitates mortal man into the immediate grasp of that succession of universe events which leads directly to the presence of this same Jesus, the sovereign ruler of our universe. The children of light are all destined to see him, and it is of no serious concern whether we go to him or whether he should chance first to come to us. Be you therefore ever ready to welcome him on earth as he stands ready to welcome you in heaven. We confidently look for his glorious appearing, even for repeated comings, but we are wholly ignorant as to how, when, or in what connection he is destined to appear.