ΠΡΟΛΟΓΟΣ		Foreword
0:0.1 (1.1) ΣΤΟ ΝΟΥ των θνητών της Ουράντια – αυτό είναι το όνομα του κόσμου σας – επικρατεί μεγάλη σύγχυση σχετικά με τη σημασία όρων όπως Θεός, θειότητα και θεότητα. Τα ανθρώπινα όντα βρίσκονται σε ακόμα περισσότερη σύγχυση και αβεβαιότητα αναφορικά με τις σχέσεις των θείων προσωπικοτήτων που προσδιορίζονται με τις πολυάριθμες αυτές ονομασίες. Εξ αιτίας της εννοιολογικής αυτής πενίας της συνδεδεμένης με τόσο μεγάλη ιδεολογική σύγχυση, έχω καθοδηγηθεί στην διατύπωση της εισαγωγικής αυτής παρουσίασης σε επεξήγηση των σημασιών οι οποίες θα πρέπει να αποδοθούν σε ορισμένα λεκτικά σύμβολα, έτσι ώστε να μπορούν εφεξής να χρησιμοποιούνται στα έγγραφα εκείνα, τα οποία το σώμα των αποκαλυπτών της αλήθειας, του Όρβοντον, έχει εξουσιοδοτηθεί να μεταφράσει στην Αγγλική γλώσσα της Ουράντια.		0:0.1 (1.1) IN THE MINDS of the mortals of Urantia—that being the name of your world—there exists great confusion respecting the meaning of such terms as God, divinity, and deity. Human beings are still more confused and uncertain about the relationships of the divine personalities designated by these numerous appellations. Because of this conceptual poverty associated with so much ideational confusion, I have been directed to formulate this introductory statement in explanation of the meanings which should be attached to certain word symbols as they may be hereinafter used in those papers which the Orvonton corps of truth revealers have been authorized to translate into the English language of Urantia.
0:0.2 (1.2) Είναι εξαιρετικά δύσκολο να παρουσιάσουμε διευρυμένες απόψεις και προηγμένη αλήθεια, στην προσπάθειά μας να επεκτείνουμε την κοσμική συνείδηση και να εμπλουτίσουμε την πνευματική αντίληψη, όταν περιοριζόμαστε στη χρήση μιας οριοθετημένης γλώσσας του κόσμου. Οι εντολές μας, όμως, μας προτρέπουν να καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια για να μεταδώσουμε τις έννοιές μας χρησιμοποιώντας τα λεκτικά σύμβολα της Αγγλικής γλώσσας. Έχουμε λάβει οδηγίες να εισάγουμε καινούργιους όρους μόνον όταν η έννοια που πρόκειται να αναπτυχθεί δεν βρίσκει ορολογία στην Αγγλική γλώσσα, η οποία να μπορεί να χρησιμοποιηθεί, ώστε να αποδοθεί μία τέτοια νέα έννοια εν μέρει, ή έστω ακόμα με λίγη ή πολλή διαστρέβλωση της σημασίας.		0:0.2 (1.2) It is exceedingly difficult to present enlarged concepts and advanced truth, in our endeavor to expand cosmic consciousness and enhance spiritual perception, when we are restricted to the use of a circumscribed language of the realm. But our mandate admonishes us to make every effort to convey our meanings by using the word symbols of the English tongue. We have been instructed to introduce new terms only when the concept to be portrayed finds no terminology in English which can be employed to convey such a new concept partially or even with more or less distortion of meaning.
0:0.3 (1.3) Με την ελπίδα να διευκολύνουμε την κατανόηση και να εμποδίσουμε την σύγχυση από την πλευρά κάθε θνητού που μπορεί να μελετήσει τα έγγραφα αυτά, θεωρούμε συνετό το να παραθέσουμε στην αρχική αυτή παρουσίαση μια περιγραφή των εννοιών οι οποίες θα αποδοθούν σε πολυάριθμες αγγλικές λέξεις, που πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για να προσδιορίσουν την Θεότητα και ορισμένες σχετιζόμενες έννοιες των αντικειμένων, σημασιών και αξιών της συμπαντικής πραγματικότητας.		0:0.3 (1.3) In the hope of facilitating comprehension and of preventing confusion on the part of every mortal who may peruse these papers, we deem it wise to present in this initial statement an outline of the meanings to be attached to numerous English words which are to be employed in designation of Deity and certain associated concepts of the things, meanings, and values of universal reality.
0:0.4 (1.4) Για να διατυπώσουμε, ωστόσο, αυτόν τον Πρόλογο των προσδιορισμών και των περιορισμών της ορολογίας, είναι απαραίτητο να περιμένουμε τη χρήση αυτών των όρων στις επόμενες παρουσιάσεις. Ο Πρόλογος αυτός, επομένως, δεν αποτελεί μία ολοκληρωμένη παρουσίαση αφ’ εαυτού. Είναι μόνον ένας οδηγός των ορισμών, ο οποίος σχεδιάστηκε για να βοηθήσει όσους θα διαβάσουν τα έγγραφα που ακολουθούν,(*) τα οποία είναι σχετικά με την Θεότητα και με το σύμπαν των συμπάντων και τα οποία έχουν διατυπωθεί από μία επιτροπή του Όρβοντον που στάλθηκε στην Ουράντια γι’ αυτόν τον σκοπό.		0:0.4 (1.4) But in order to formulate this Foreword of definitions and limitations of terminology, it is necessary to anticipate the usage of these terms in the subsequent presentations. This Foreword is not, therefore, a finished statement within itself; it is only a definitive guide designed to assist those who shall read the accompanying papers dealing with Deity and the universe of universes which have been formulated by an Orvonton commission sent to Urantia for this purpose.
0:0.5 (1.5) Ο κόσμος σας, η Ουράντια, είναι ένας από τους πολλούς, παρόμοιους, κατοικημένους πλανήτες οι οποίοι συνιστούν το τοπικό σύμπαν του Νέβαδον. Τούτο το σύμπαν, μαζί με παρόμοιες δημιουργίες, συνθέτει το υπερσύμπαν του Όρβοντον, από την πρωτεύουσα του οποίου, την Ουβέρσα, προέρχεται η επιτροπή μας. Το Όρβοντον είναι ένα από τα επτά εξελικτικά υπερσύμπαντα του χρόνου και του χώρου, τα οποία περιστρέφονται γύρω από την μηδέποτε αρξάμενη, μηδέποτε λήγουσα δημιουργία της θείας τελειότητας – το κεντρικό σύμπαν της Χαβόνα. Στην καρδιά αυτού του αιώνιου και κεντρικού σύμπαντος βρίσκεται η ακίνητη Νήσος του Παραδείσου, το γεωγραφικό κέντρο του απείρου και τόπος κατοικίας του αιώνιου Θεού.		0:0.5 (1.5) Your world, Urantia, is one of many similar inhabited planets which comprise the local universe of Nebadon. This universe, together with similar creations, makes up the superuniverse of Orvonton, from whose capital, Uversa, our commission hails. Orvonton is one of the seven evolutionary superuniverses of time and space which circle the never-beginning, never-ending creation of divine perfection—the central universe of Havona. At the heart of this eternal and central universe is the stationary Isle of Paradise, the geographic center of infinity and the dwelling place of the eternal God.
0:0.6 (1.6) Τα επτά εξελισσόμενα υπερσύμπαντα, σε συνδυασμό με το κεντρικό και θείο σύμπαν, κοινώς τα αναφέρουμε ως το μέγα σύμπαν. Αυτές είναι οι επί του παρόντος οργανωμένες και κατοικημένες δημιουργίες. Αποτελούν όλα μέρος του κυρίου σύμπαντος, το οποίο επίσης αγκαλιάζει τα μη κατοικημένα, αλλά εν εξελίξει ευρισκόμενα, σύμπαντα του εξώτερου διαστήματος.		0:0.6 (1.6) The seven evolving superuniverses in association with the central and divine universe, we commonly refer to as the grand universe; these are the now organized and inhabited creations. They are all a part of the master universe, which also embraces the uninhabited but mobilizing universes of outer space.
Ι. ΘΕΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΘΕΙΟΤΗΤΑ ^top		I. Deity and Divinity ^top
0:1.1 (2.1) Το σύμπαν των συμπάντων παρουσιάζει φαινόμενα δραστηριότητας της θεότητας σε διαφορετικά επίπεδα κοσμικών πραγματικοτήτων, νοητικών εννοιών και πνευματικών αξιών, αλλά όλες αυτές οι εκδηλώσεις – προσωπικές ή άλλες – είναι θεία συντονισμένες.		0:1.1 (2.1) The universe of universes presents phenomena of deity activities on diverse levels of cosmic realities, mind meanings, and spirit values, but all of these ministrations—personal or otherwise—are divinely co-ordinated.
0:1.2 (2.2) H ΘΕΟΤΗΤΑ είναι προσωποποιήσιμη ως Θεός, είναι προ-προσωπική και υπέρ-προσωπική,(*) με τρόπους όχι απόλυτα κατανοητούς από τον άνθρωπο. Η Θεότητα χαρακτηρίζεται από την ποιότητα της ενότητας πραγματικής ή δυνητικής - σε όλα τα υπέρ-υλικά επίπεδα της πραγματικότητας. Και το ενοποιητικό αυτό χαρακτηριστικό γίνεται καλύτερα κατανοητό από τα πλάσματα ως θειότητα.		0:1.2 (2.2) DEITY is personalizable as God, is prepersonal and superpersonal in ways not altogether comprehensible by man. Deity is characterized by the quality of unity—actual or potential—on all supermaterial levels of reality; and this unifying quality is best comprehended by creatures as divinity.
0:1.3 (2.3) Η Θεότητα λειτουργεί σε προσωπικά, προ-προσωπικά και υπέρ-προσωπικά επίπεδο.(*) Η Ολική Θεότητα λειτουργεί στα ακόλουθα επτά επίπεδα:		0:1.3 (2.3) Deity functions on personal, prepersonal, and superpersonal levels. Total Deity is functional on the following seven levels:
0:1.4 (2.4) 1. Στατικό – αυτό-περιεχόμενη και αυθύπαρκτη Θεότητα.		0:1.4 (2.4) 1. Static—self-contained and self-existent Deity.
0:1.5 (2.5) 2. Δυνητικό – αυτό-βουλητική και αυτοσκοπούμενη Θεότητα.		0:1.5 (2.5) 2. Potential—self-willed and self-purposive Deity.
0:1.6 (2.6) 3. Συνεργικό – αυτό-προσωποποιημένη και θεϊκά αδελφική Θεότητα.		0:1.6 (2.6) 3. Associative—self-personalized and divinely fraternal Deity.
0:1.7 (2.7) 4. Δημιουργικό – αυτό-διανεμόμενη και θεϊκά αποκαλυπτόμενη Θεότητα.		0:1.7 (2.7) 4. Creative—self-distributive and divinely revealed Deity.
0:1.8 (2.8) 5. Εξελικτικό – αυτο-επεκτεινόμενη και δια των πλασμάτων ταυτοποιούμενη Θεότητα.		0:1.8 (2.8) 5. Evolutional—self-expansive and creature-identified Deity.
0:1.9 (2.9) 6. Υπέρτατο – αυτο-εμπειρική και ενοποιούσα το δημιούργημα με τον Δημιουργό Θεότητα. Θεότητα που λειτουργεί στο πρώτο αναγνωριστικό των πλασμάτων επίπεδο ως χωρο-χρονικοί υπερ-ελεγκτές του μεγάλου σύμπαντος, ορισμένες φορές αποκαλούμενη το Υπέρτατο της Θεότητας.		0:1.9 (2.9) 6. Supreme—self-experiential and creature-Creator-unifying Deity. Deity functioning on the first creature-identificational level as time-space overcontrollers of the grand universe, sometimes designated the Supremacy of Deity.
0:1.10 (2.10) 7. Απώτατο – αυτό-προβαλλόμενη και το χωροχρόνο υπερβαίνουσα Θεότητα. Θεότητα παντοδύναμη, παντογνώστρια και πανταχού παρούσα. Θεότητα που λειτουργεί στο δεύτερο επίπεδο της ενοποιούσας θείας έκφρασης ως αποτελεσματικοί υπερ-ελεγκτές και απολυτοειδείς συντηρητές του κυρίου σύμπαντος. Συγκρινόμενη με τη δράση των Θεοτήτων στο μέγα σύμπαν, η απολυτοειδής αυτή λειτουργία στο κύριο σύμπαν είναι ισοδύναμη με τον συμπαντικό υπερέλεγχο και την υπερσυντήρηση, αποκαλούμενη ορισμένες φορές το Απώτατο της Θεότητας.		0:1.10 (2.10) 7. Ultimate—self-projected and time-space-transcending Deity. Deity omnipotent, omniscient, and omnipresent. Deity functioning on the second level of unifying divinity expression as effective overcontrollers and absonite upholders of the master universe. As compared with the ministry of the Deities to the grand universe, this absonite function in the master universe is tantamount to universal overcontrol and supersustenance, sometimes called the Ultimacy of Deity.
0:1.11 (2.11) Το πεπερασμένο επίπεδο της πραγματικότητας χαρακτηρίζεται από την ζωή των πλασμάτων και τους χωροχρονικούς περιορισμούς. Οι πεπερασμένες πραγματικότητες μπορεί να μην έχουν τέλος, έχουν όμως πάντα αρχή – έχουν δημιουργηθεί. Το επίπεδο Υπέρτατου της Θεότητας μπορεί να γίνει αντιληπτό ως μια λειτουργία σχετική με τις πεπερασμένες υπάρξεις.		0:1.11 (2.11) The finite level of reality is characterized by creature life and time-space limitations. Finite realities may not have endings, but they always have beginnings—they are created. The Deity level of Supremacy may be conceived as a function in relation to finite existences.
0:1.12 (2.12) Το απολυτοειδές επίπεδο της πραγματικότητας χαρακτηρίζεται από πράγματα(*) και υπάρξεις χωρίς αρχή και τέλος, καθώς και από την υπέρβαση του χωροχρόνου. Οι απολυτοειδείς δεν δημιουργήθηκαν. Προέκυψαν – απλά υπάρχουν. Το επίπεδο Θεότητας του Απώτατου υποδηλώνει λειτουργία σχετική με απολυτοειδείς πραγματικότητες. Ανεξάρτητα από το σημείο του κυρίου σύμπαντος όπου λαμβάνει χώρα, οποτεδήποτε γίνεται υπέρβαση του χρόνου και του χώρου, ένα τέτοιο απολυτοειδές φαινόμενο είναι μια πράξη του Απώτατου της Θεότητας.		0:1.12 (2.12) The absonite level of reality is characterized by things and beings without beginnings or endings and by the transcendence of time and space. Absoniters are not created; they are eventuated—they simply are. The Deity level of Ultimacy connotes a function in relation to absonite realities. No matter in what part of the master universe, whenever time and space are transcended, such an absonite phenomenon is an act of the Ultimacy of Deity.
0:1.13 (2.13) Το απόλυτο επίπεδο είναι άναρχο, ατελεύτητο, άχρονο και άχωρο. Για παράδειγμα: Στον Παράδεισο ο χώρος και ο χρόνος είναι ανύπαρκτα. Το καθεστώς του χωροχρόνου στον Παράδεισο είναι απόλυτο. Το επίπεδο αυτό είναι η επίτευξη της Τριάδας, υπαρξιακά, από τις Θεότητες του Παραδείσου, αλλά το τρίτο αυτό επίπεδο έκφρασης της ενοποιούσας Θεότητας, δεν είναι πλήρως ενοποιημένο εμπειρικά. Οποτεδήποτε, οπουδήποτε και καθ’ οιονδήποτε τρόπο λειτουργεί το απόλυτο επίπεδο της Θεότητας, εκδηλώνονται Παραδεισιακές απόλυτες αξίες και έννοιες.		0:1.13 (2.13) The absolute level is beginningless, endless, timeless, and spaceless. For example: On Paradise, time and space are nonexistent; the time-space status of Paradise is absolute. This level is Trinity attained, existentially, by the Paradise Deities, but this third level of unifying Deity expression is not fully unified experientially. Whenever, wherever, and however the absolute level of Deity functions, Paradise-absolute values and meanings are manifest.
0:1.14 (3.1) Η θεότητα μπορεί να είναι υπαρξιακή, όπως στον Αιώνιο Υιό, εμπειρική, όπως στο Υπέρτατο Ον, συνεργική, όπως στον Θεό τον Επτάπτυχο, αδιαίρετη, όπως στην Τριάδα του Παραδείσου.		0:1.14 (3.1) Deity may be existential, as in the Eternal Son; experiential, as in the Supreme Being; associative, as in God the Sevenfold; undivided, as in the Paradise Trinity.
0:1.15 (3.2) Η Θεότητα είναι η πηγή όλων όσα είναι θεία. Η Θεότητα είναι χαρακτηριστικά και αμετάβλητα θεία, αλλά ό,τι είναι θείο δεν είναι απαραίτητα Θεότητα, αν και θα συντονισθεί με τη Θεότητα και θα τείνει προς κάποια φάση ενότητας με τη Θεότητα – πνευματική, διανοητική, ή προσωπική.		0:1.15 (3.2) Deity is the source of all that which is divine. Deity is characteristically and invariably divine, but all that which is divine is not necessarily Deity, though it will be co-ordinated with Deity and will tend towards some phase of unity with Deity—spiritual, mindal, or personal.
0:1.16 (3.3) Η ΘΕΙΟΤΗΤΑ είναι η χαρακτηριστική, ενοποιητική και συντονιστική ιδιότητα της Θεότητας.		0:1.16 (3.3) DIVINITY is the characteristic, unifying, and co-ordinating quality of Deity.
0:1.17 (3.4) Η θειότητα γίνεται κατανοητή από τα δημιουργήματα ως αλήθεια, ομορφιά και καλοσύνη, συσχετίζεται στην προσωπικότητα με την αγάπη, το έλεος και τη διακονία. Σε μη προσωπικά επίπεδα αποκαλύπτεται ως δικαιοσύνη, ισχύς, και κυριαρχία.		0:1.17 (3.4) Divinity is creature comprehensible as truth, beauty, and goodness; correlated in personality as love, mercy, and ministry; disclosed on impersonal levels as justice, power, and sovereignty.
0:1.18 (3.5) Η θειότητα μπορεί να είναι τέλεια – ολοκληρωμένη – όπως στο υπαρξιακό και δημιουργικό επίπεδο της Παραδείσιας τελειότητας. Μπορεί να είναι ατελής, όπως στο εμπειρικό και επίπεδο δημιουργήματος της εξέλιξης στο χωροχρόνο. Ή, μπορεί να είναι σχετική, ούτε τέλεια, ούτε ατελής, όπως σε ορισμένα επίπεδα υπαρξιακών-εμπειρικών σχέσεων της Χαβόνα.		0:1.18 (3.5) Divinity may be perfect—complete—as on existential and creator levels of Paradise perfection; it may be imperfect, as on experiential and creature levels of time-space evolution; or it may be relative, neither perfect nor imperfect, as on certain Havona levels of existential-experiential relationships.
0:1.19 (3.6) Όταν επιχειρήσουμε να συλλάβουμε την τελειότητα σε όλες τις φάσεις και μορφές της σχετικότητας, συναντούμε επτά κατανοητούς τύπους:		0:1.19 (3.6) When we attempt to conceive of perfection in all phases and forms of relativity, we encounter seven conceivable types:
0:1.20 (3.7) 1. Απόλυτη τελειότητα, από κάθε άποψη.		0:1.20 (3.7) 1. Absolute perfection in all aspects.
0:1.21 (3.8) 2. Απόλυτη τελειότητα σε ορισμένες φάσεις, και σχετική τελειότητα από όλες τις υπόλοιπες απόψεις.		0:1.21 (3.8) 2. Absolute perfection in some phases and relative perfection in all other aspects.
0:1.22 (3.9) 3. Απόλυτες, σχετικές και ατελείς απόψεις σε διάφορους συσχετισμούς.		0:1.22 (3.9) 3. Absolute, relative, and imperfect aspects in varied association.
0:1.23 (3.10) 4. Απόλυτη τελειότητα από ορισμένες απόψεις, ατέλεια σε όλες τις άλλες.		0:1.23 (3.10) 4. Absolute perfection in some respects, imperfection in all others.
0:1.24 (3.11) 5. Απόλυτη τελειότητα, αλλά χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση, σχετική τελειότητα σε όλες τις εκδηλώσεις.		0:1.24 (3.11) 5. Absolute perfection in no direction, relative perfection in all manifestations.
0:1.25 (3.12) 6. Απόλυτη τελειότητα σε καμία φάση, σχετική τελειότητα σε μερικές, ατέλεια στις άλλες.		0:1.25 (3.12) 6. Absolute perfection in no phase, relative in some, imperfect in others.
0:1.26 (3.13) 7. Απόλυτη τελειότητα σε κανένα χαρακτηριστικό, ατέλεια σε όλα.		0:1.26 (3.13) 7. Absolute perfection in no attribute, imperfection in all.
ΙΙ. ΘΕΟΣ ^top		II. God ^top
0:2.1 (3.14) Τα εξελισσόμενα θνητά πλάσματα αισθάνονται την ακατανίκητη ανάγκη να αποδώσουν συμβολικά τις πεπερασμένες ιδέες τους για το Θεό. Η συνειδητοποίηση του ηθικού καθήκοντος και ο πνευματικός ιδεαλισμός του ανθρώπου αντιπροσωπεύουν ένα επίπεδο αξιών – μία εμπειρική πραγματικότητα – που είναι δύσκολο να συμβολοποιηθεί.		0:2.1 (3.14) Evolving mortal creatures experience an irresistible urge to symbolize their finite concepts of God. Man’s consciousness of moral duty and his spiritual idealism represent a value level—an experiential reality—which is difficult of symbolization.
0:2.2 (3.15) Η κοσμική συνείδηση υποδηλώνει την αναγνώριση μιας Πρωταρχικής Αιτίας, της μιας και μόνης χωρίς προηγούμενη αιτία πραγματικότητας. Ο Θεός, ο Συμπαντικός Πατέρας, λειτουργεί σε τρία επίπεδα προσωπικότητας-Θεότητας υπο-άπειρης αξίας και σχετικής έκφρασης θειότητας:		0:2.2 (3.15) Cosmic consciousness implies the recognition of a First Cause, the one and only uncaused reality. God, the Universal Father, functions on three Deity-personality levels of subinfinite value and relative divinity expression:
0:2.3 (3.16) 1. Προ-προσωπικό – Όπως στην λειτουργία των κλασμάτων του Πατέρα, όπως είναι οι Προσαρμοστές της Σκέψης.		0:2.3 (3.16) 1. Prepersonal—as in the ministry of the Father fragments, such as the Thought Adjusters.
0:2.4 (3.17) 2. Προσωπικό – όπως στην εξελικτική εμπειρία των δημιουργημένων και αναπαραγόμενων πλασμάτων.		0:2.4 (3.17) 2. Personal—as in the evolutionary experience of created and procreated beings.
0:2.5 (3.18) 3. Υπερ-προσωπικό – όπως στις επισυμβαίνουσες υπάρξεις ορισμένων απολυτοειδών και σχετικών οντοτήτων.		0:2.5 (3.18) 3. Superpersonal—as in the eventuated existences of certain absonite and associated beings.
0:2.6 (3.19) Ο ΘΕΟΣ είναι ένα λεκτικό σύμβολο που δηλώνει όλες τις προσωποποιήσεις της Θεότητας. Ο όρος απαιτεί διαφορετική ερμηνεία για κάθε προσωπικό επίπεδο λειτουργίας της Θεότητας και πρέπει να επαναπροσδιοριστεί περαιτέρω μέσα στο κάθε ένα από αυτά τα επίπεδα, καθώς ο ίδιος αυτός όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να προσδιορίσει τις ποικίλες συντεταγμένες και υποτεταγμένες προσωποποιήσεις της Θεότητας. Για παράδειγμα: Οι Δημιουργοί Υιοί του Παραδείσου – οι πατέρες των τοπικών συμπάντων.		0:2.6 (3.19) GOD is a word symbol designating all personalizations of Deity. The term requires a different definition on each personal level of Deity function and must be still further redefined within each of these levels, as this term may be used to designate the diverse co-ordinate and subordinate personalizations of Deity; for example: the Paradise Creator Sons—the local universe fathers.
0:2.7 (4.1) Ο όρος Θεός, έτσι όπως τον χρησιμοποιούμε,(*) μπορεί να γίνει κατανοητός:		0:2.7 (4.1) The term God, as we make use of it, may be understood:
0:2.8 (4.2) Ως χαρακτηρισμός – όπως Θεός ο Πατέρας.		0:2.8 (4.2) By designation—as God the Father.
0:2.9 (4.3) Ως πλαίσιο έκφρασης – όπως όταν χρησιμοποιείται στην συζήτηση, ένα επίπεδο ή συσχετισμός θεότητας. Όταν υπάρχει αμφιβολία για την ακριβή ερμηνεία της λέξης Θεός, θα ήταν προτιμότερο να αναφέρεται στο πρόσωπο του Συμπαντικού Πατέρα.		0:2.9 (4.3) By context—as when used in the discussion of some one deity level or association. When in doubt as to the exact interpretation of the word God, it would be advisable to refer it to the person of the Universal Father.
0:2.10 (4.4) Ο όρος Θεός πάντα υποδηλώνει προσωπικότητα. Η Θεότητα μπορεί να αναφέρεται, μπορεί και όχι, σε προσωπικότητες θειότητας.		0:2.10 (4.4) The term God always denotes personality. Deity may, or may not, refer to divinity personalities.
0:2.11 (4.5) Η λέξη ΘΕΟΣ χρησιμοποιείται σε αυτά τα έγγραφα με τις ακόλουθες σημασίες:		0:2.11 (4.5) The word GOD is used, in these papers, with the following meanings:
0:2.12 (4.6) 1. Θεός ο Πατέρας – Δημιουργός, Ελεγκτής, και Υποστηρικτής. Ο Συμπαντικός Πατέρας, το Πρώτο πρόσωπο της Θεότητας.		0:2.12 (4.6) 1. God the Father—Creator, Controller, and Upholder. The Universal Father, the First Person of Deity.
0:2.13 (4.7) 2. Θεός ο Υιός –Συνδημιουργός, Ελεγκτής του Πνεύματος και Πνευματικός Διαχειριστής. Ο Αιώνιος Υιός, το Δεύτερο Πρόσωπο της Θεότητας.		0:2.13 (4.7) 2. God the Son—Co-ordinate Creator, Spirit Controller, and Spiritual Administrator. The Eternal Son, the Second Person of Deity.
0:2.14 (4.8) 3. Θεός το Πνεύμα – Συνδεδεμένος Δρων, Συμπαντικός Ενοποιητής, και τη Διάνοια Χορηγών.(*) Το Άπειρο Πνεύμα, το Τρίτο Πρόσωπο της Θεότητας.		0:2.14 (4.8) 3. God the Spirit—Conjoint Actor, Universal Integrator, and Mind Bestower. The Infinite Spirit, the Third Person of Deity.
0:2.15 (4.9) 4. Θεός ο Υπέρτατος – ο ενεργών ή εξελισσόμενος Θεός του χρόνου και του χώρου. Προσωπική Θεότητα που συνεργικά πραγματοποιεί τη χωρο-χρονική εμπειρική επίτευξη της ταυτότητας δημιουργήματος-Δημιουργού. Το Υπέρτατο Ον βιώνει προσωπικά την επίτευξη της ενότητας της Θεότητας, ως ο εξελισσόμενος και εμπειρικός Θεός των εξελικτικών πλασμάτων του χρόνου και του χώρου.		0:2.15 (4.9) 4. God the Supreme—the actualizing or evolving God of time and space. Personal Deity associatively realizing the time-space experiential achievement of creature-Creator identity. The Supreme Being is personally experiencing the achievement of Deity unity as the evolving and experiential God of the evolutionary creatures of time and space.
0:2.16 (4.10) 5. Θεός ο Επτάπτυχος –προσωπικότητα της Θεότητας πανταχού πραγματικά δρώσα στο χρόνο και στο χώρο. Οι προσωπικές Θεότητες του Παραδείσου και οι δημιουργικοί τους συνεργάτες, λειτουργώντας εντός και πέραν των ορίων του κεντρικού σύμπαντος, και προσωποποιώντας την ισχύ ως το Υπέρτατο Ον στο πρώτο επίπεδο δημιουργήματος όπου αποκαλύπτεται η ενοποιούσα Θεότητα μέσα στο χρόνο και τον χώρο. Το επίπεδο αυτό, το μέγα σύμπαν, είναι η σφαίρα της χωρο-χρονικής καθόδου των προσωπικοτήτων του Παραδείσου, σε ανταποδοτικό συσχετισμό με την χωροχρονική ανέλιξη των εξελικτικών δημιουργημάτων.		0:2.16 (4.10) 5. God the Sevenfold—Deity personality anywhere actually functioning in time and space. The personal Paradise Deities and their creative associates functioning in and beyond the borders of the central universe and power-personalizing as the Supreme Being on the first creature level of unifying Deity revelation in time and space. This level, the grand universe, is the sphere of the time-space descension of Paradise personalities in reciprocal association with the time-space ascension of evolutionary creatures.
0:2.17 (4.11) 6. Θεός ο Απώτατος – ο επισυμβαίνων Θεός του υπερχρόνου και του υπερβατικού χώρου. Το δεύτερο εμπειρικό επίπεδο της ενοποιούσας εκδήλωσης της Θεότητας. Ο Θεός ο Απώτατος υποδηλώνει την επιτευχθείσα πραγματοποίηση της σύνθεσης απολυτοειδούς-υπερπροσωπικού, υπέρβασης του χωροχρόνου και των επισυμβαινουσών-εμπειρικών αξιών, σε συντονισμό στα τελικά δημιουργικά επίπεδα πραγματικότητας της Θεότητας.		0:2.17 (4.11) 6. God the Ultimate—the eventuating God of supertime and transcended space. The second experiential level of unifying Deity manifestation. God the Ultimate implies the attained realization of the synthesized absonite-superpersonal, time-space-transcended, and eventuated-experiential values, co-ordinated on final creative levels of Deity reality.
0:2.18 (4.12) 7. Θεός ο Απόλυτος – ο εμπειριοβιούμενος Θεός των υπερβατικών υπερπροσωπικών αξιών και θείων νοημάτων, στο παρόν υπάρχων ως το Απόλυτο της Θεότητας. Πρόκειται για το τρίτο επίπεδο έκφρασης και επέκτασης της ενοποιούσας Θεότητας. Στο υπερ-δημιουργικό αυτό επίπεδο, η Θεότητα βιώνει εξάντληση του προσωποποιήσιμου δυναμικού, συναντά την ολοκλήρωση της θειότητας, και υφίσταται ελάττωση της ικανότητας για αυτο-αποκάλυψη σε διαδοχικά και προοδευτικά επίπεδα έτερο-προσωποποίησης. Η Θεότητα τώρα συναντά, προσκρούει και βιώνει ταύτιση με, το Απροσδιόριστο Απόλυτο.		0:2.18 (4.12) 7. God the Absolute—the experientializing God of transcended superpersonal values and divinity meanings, now existential as the Deity Absolute. This is the third level of unifying Deity expression and expansion. On this supercreative level, Deity experiences exhaustion of personalizable potential, encounters completion of divinity, and undergoes depletion of capacity for self-revelation to successive and progressive levels of other-personalization. Deity now encounters, impinges upon, and experiences identity with, the Unqualified Absolute.
ΙΙΙ. Η ΠΡΩΤΗ ΠΗΓΗ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΟ ^top		III. The First Source and Center ^top
0:3.1 (4.13) Η ολική, άπειρη πραγματικότητα υφίσταται σε επτά φάσεις και ως επτά συντονισμένα Απόλυτα:		0:3.1 (4.13) Total, infinite reality is existential in seven phases and as seven co-ordinate Absolutes:
0:3.2 (5.1) 1. Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο.(*)		0:3.2 (5.1) 1. The First Source and Center.
0:3.3 (5.2) 2. Η Δεύτερη Πηγή και Κέντρο.		0:3.3 (5.2) 2. The Second Source and Center.
0:3.4 (5.3) 3. Η Τρίτη Πηγή και Κέντρο.		0:3.4 (5.3) 3. The Third Source and Center.
0:3.5 (5.4) 4. Η Νήσος του Παραδείσου.		0:3.5 (5.4) 4. The Isle of Paradise.
0:3.6 (5.5) 5. Το Απόλυτο της Θεότητας.		0:3.6 (5.5) 5. The Deity Absolute.
0:3.7 (5.6) 6. Το Συμπαντικό Απόλυτο.		0:3.7 (5.6) 6. The Universal Absolute.
0:3.8 (5.7) 7. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο.		0:3.8 (5.7) 7. The Unqualified Absolute.
0:3.9 (5.8) Ο Θεός, ως η Πρώτη Πηγή και Κέντρο, είναι πρωταρχικός σε σχέση με την ολική πραγματικότητα - ανεπιφύλακτα.(*) Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο είναι άπειρη όπως επίσης και αιώνια και για αυτό περιορίζεται ή διέπεται μόνο από την βούληση.		0:3.9 (5.8) God, as the First Source and Center, is primal in relation to total reality—unqualifiedly. The First Source and Center is infinite as well as eternal and is therefore limited or conditioned only by volition.
0:3.10 (5.9) Ο Θεός - Ο Συμπαντικός Πατέρας - είναι η προσωπικότητα της Πρώτης Πηγής και Κέντρου και ως τέτοια διατηρεί προσωπικές σχέσεις άπειρου ελέγχου πάνω σε όλες τις συντεταγμένες και υποτεταγμένες πηγές και κέντρα. Τέτοιος έλεγχος είναι προσωπικός και άπειρος δυνητικά, ακόμη και αν δεν λειτουργήσει ποτέ στην πράξη, λόγω της τελειότητας της λειτουργίας τέτοιων συντεταγμένων και υποτεταγμένων πηγών και κέντρων και προσωπικοτήτων.		0:3.10 (5.9) God—the Universal Father—is the personality of the First Source and Center and as such maintains personal relations of infinite control over all co-ordinate and subordinate sources and centers. Such control is personal and infinite in potential, even though it may never actually function owing to the perfection of the function of such co-ordinate and subordinate sources and centers and personalities.
0:3.11 (5.10) Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο είναι επομένως, πρωταρχική σε όλους τους χώρους: θεοποιημένους ή μη θεοποιημένους, προσωπικούς ή απρόσωπους, πραγματικούς ή δυνητικούς, πεπερασμένους ή άπειρους. Κανένα πράγμα ή ον, καμία σχετικότητα ή τελικότητα, δεν υφίσταται παρά μόνο σε άμεση ή έμμεση σχέση με, και εξάρτηση από, την πρωτοκαθεδρία της Πρώτης Πηγής και Κέντρου.		0:3.11 (5.10) The First Source and Center is, therefore, primal in all domains: deified or undeified, personal or impersonal, actual or potential, finite or infinite. No thing or being, no relativity or finality, exists except in direct or indirect relation to, and dependence on, the primacy of the First Source and Center.
0:3.12 (5.11) Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο σχετίζεται με το σύμπαν ως εξής:		0:3.12 (5.11) The First Source and Center is related to the universe as:
0:3.13 (5.12) 1. Οι δυνάμεις βαρύτητας των υλικών συμπάντων συγκλίνουν στο κέντρο βαρύτητας του κατώτερου Παραδείσου. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο η γεωγραφική θέση του προσώπου του είναι αιώνια σταθερή σε απόλυτη σχέση προς το δυναμικό-ενεργειακό κέντρο του κατώτερου ή υλικού επιπέδου του Παραδείσου. Η απόλυτη όμως προσωπικότητα της Θεότητας υπάρχει στο ανώτερο, ή πνευματικό επίπεδο του Παραδείσου.		0:3.13 (5.12) 1. The gravity forces of the material universes are convergent in the gravity center of nether Paradise. That is just why the geographic location of his person is eternally fixed in absolute relation to the force-energy center of the nether or material plane of Paradise. But the absolute personality of Deity exists on the upper or spiritual plane of Paradise.
0:3.14 (5.13) 2. Οι νοητικές δυνάμεις συγκλίνουν στο Άπειρο Πνεύμα, ο διαφορικός και αποκλίνων κοσμικός νους στα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα και η πραγματοποιούσα διάνοια του Υπέρτατου ως μία χωρο-χρονική εμπειρία στο Ματζέστον.		0:3.14 (5.13) 2. The mind forces are convergent in the Infinite Spirit; the differential and divergent cosmic mind in the Seven Master Spirits; the factualizing mind of the Supreme as a time-space experience in Majeston.
0:3.15 (5.14) 3. Οι πνευματικές δυνάμεις του σύμπαντος συγκλίνουν στον Αιώνιο Υιό.		0:3.15 (5.14) 3. The universe spirit forces are convergent in the Eternal Son.
0:3.16 (5.15) 4. Η απεριόριστη ικανότητα για δράση της θεότητας εδρεύει στο Απόλυτο της Θεότητας.		0:3.16 (5.15) 4. The unlimited capacity for deity action resides in the Deity Absolute.
0:3.17 (5.16) 5. Η απεριόριστη ικανότητα για ανταπόκριση του απείρου ενυπάρχει στο Απροσδιόριστο Απόλυτο.		0:3.17 (5.16) 5. The unlimited capacity for infinity response exists in the Unqualified Absolute.
0:3.18 (5.17) Τα δύο Απόλυτα – το Προσδιορισμένο και το Απροσδιόριστο – είναι συντονισμένα και ενοποιημένα εντός και δια του Συμπαντικού Απόλυτου.		0:3.18 (5.17) 6. The two Absolutes—Qualified and Unqualified—are co-ordinated and unified in and by the Universal Absolute.
0:3.19 (5.18) 7. Η δυνητική προσωπικότητα ενός εξελικτικού ηθικού όντος ή οποιουδήποτε άλλου ηθικού όντος επικεντρώνεται στην προσωπικότητα του Συμπαντικού Πατέρα.		0:3.19 (5.18) 7. The potential personality of an evolutionary moral being or of any other moral being is centered in the personality of the Universal Father.
0:3.20 (5.19) Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, όπως την αντιλαμβάνονται οι πεπερασμένες υπάρξεις είναι μερική, σχετική και σκιώδης. Η μέγιστη πραγματικότητα της Θεότητας πλήρως αντιληπτή από τα εξελικτικά πεπερασμένα πλάσματα περιλαμβάνεται εντός του Υπέρτατου Όντος. Υφίστανται ωστόσο προϋπάρχουσες και αιώνιες πραγματικότητες, υπέρ-πεπερασμένες πραγματικότητες, οι οποίες είναι προγονικές της Υπέρτατης αυτής Θεότητας των εξελικτικών πλασμάτων του χωροχρόνου. Προσπαθώντας να περιγράψουμε την προέλευση και τη φύση της συμπαντικής πραγματικότητας, είμαστε υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουμε την τεχνική της χωροχρονικής λογικής ώστε να φτάσουμε στο επίπεδο του πεπερασμένου νου. Για αυτό το λόγο πρέπει πολλά από τα ταυτόχρονα συμβάντα της αιωνιότητας, να παρουσιαστούν ως διαδοχικές πράξεις.		0:3.20 (5.19) REALITY, as comprehended by finite beings, is partial, relative, and shadowy. The maximum Deity reality fully comprehensible by evolutionary finite creatures is embraced within the Supreme Being. Nevertheless there are antecedent and eternal realities, superfinite realities, which are ancestral to this Supreme Deity of evolutionary time-space creatures. In attempting to portray the origin and nature of universal reality, we are forced to employ the technique of time-space reasoning in order to reach the level of the finite mind. Therefore must many of the simultaneous events of eternity be presented as sequential transactions.
0:3.21 (6.1) Όπως θα έβλεπε ένα πλάσμα του χωροχρόνου την προέλευση και τη διαφοροποίηση της Πραγματικότητας, το αιώνιο και άπειρο ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ κατόρθωσε την απελευθέρωση(*) της Θεότητας από τα δεσμά του απροσδιόριστου απείρου μέσω της άσκησης της εγγενούς και αιώνιας ελεύθερης βούλησης και αυτή η διάζευξη από το απροσδιόριστο άπειρο παρήγαγε την πρώτη απόλυτη τάση θειότητας. Αυτή η τάση διαφορικότητας του απείρου εξομαλύνεται από το Συμπαντικό Απόλυτο, το οποίο λειτουργεί για να ενώσει και να συντονίσει το δυναμικό άπειρο της Ολικής Θεότητας και το στατικό άπειρο του Απροσδιόριστου Απόλυτου.		0:3.21 (6.1) As a time-space creature would view the origin and differentiation of Reality, the eternal and infinite I AM achieved Deity liberation from the fetters of unqualified infinity through the exercise of inherent and eternal free will, and this divorcement from unqualified infinity produced the first absolute divinity-tension. This tension of infinity differential is resolved by the Universal Absolute, which functions to unify and co-ordinate the dynamic infinity of Total Deity and the static infinity of the Unqualified Absolute.
0:3.22 (6.2) Σε αυτή την αρχική συνδιαλλαγή το θεωρητικό ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ επέτυχε την πραγματοποίηση της προσωπικότητας με το να γίνει ο Αιώνιος Πατέρας του Πρωταρχικού Υιού, ενώ ταυτόχρονα έγινε και η Αιώνια Πηγή της Νήσου του Παραδείσου. Συνυπάρχοντας με τη διαφοροποίηση του Υιού από τον Πατέρα και παρόντος του Παραδείσου, εκεί εμφανίστηκε το πρόσωπο του Απείρου Πνεύματος και το κεντρικό σύμπαν της Χαβόνα. Με την εμφάνιση της συνυπάρχουσας προσωπικής Θεότητας, του Αιώνιου Υιού, και του Απείρου Πνεύματος, ο Πατέρας απέδρασε, ως προσωπικότητα, από την άλλως αναπόφευκτη διάχυση σε όλη την έκταση του δυναμικού της Ολικής Θεότητας. Εφεξής, είναι μόνο σε συσχετισμό Τριάδας με τις δυο ισότιμες του Θεότητες, που ο Πατέρας πληροί όλο το δυναμικό της Θεότητας, ενώ η αυξανόμενα εμπειρική Θεότητα γίνεται πραγματοποιήσιμη(*) στα θεία επίπεδα της Υπερτατοσύνης, Απωτατοσύνης, και Απολυτοσύνης.		0:3.22 (6.2) In this original transaction the theoretical I AM achieved the realization of personality by becoming the Eternal Father of the Original Son simultaneously with becoming the Eternal Source of the Isle of Paradise. Coexistent with the differentiation of the Son from the Father, and in the presence of Paradise, there appeared the person of the Infinite Spirit and the central universe of Havona. With the appearance of coexistent personal Deity, the Eternal Son and the Infinite Spirit, the Father escaped, as a personality, from otherwise inevitable diffusion throughout the potential of Total Deity. Thenceforth it is only in Trinity association with his two Deity equals that the Father fills all Deity potential, while increasingly experiential Deity is being actualized on the divinity levels of Supremacy, Ultimacy, and Absoluteness.
0:3.23 (6.3) Η έννοια του ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ είναι μία φιλοσοφική παραχώρηση την οποία κάνουμε στον χρονικά-δεσμευμένο, τοπικά-περιορισμένο, πεπερασμένο νου του ανθρώπου, στην αδυναμία κατανόησης από τα δημιουργήματα υπάρξεων της αιωνιότητας – μηδέποτε αρχόμενων, μηδέποτε ληγουσών πραγματικοτήτων και σχέσεων. Για το πλάσμα του χωροχρόνου, όλα τα πράγματα πρέπει να έχουν μία αρχή, εκτός μόνο ΤΟΥ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΟ – της πρωταρχικής αιτίας των αιτιών. Για το λόγο αυτό θεωρητικοποιούμε το φιλοσοφικό αυτό επίπεδο αξιών ως το ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ, διδάσκοντας ταυτόχρονα όλα τα πλάσματα ότι ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα συνυπάρχουν στην αιωνιότητα με το ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ. Με άλλα λόγια, ότι ουδέποτε υπήρξε εποχή όπου το ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ δεν ήταν ο Πατέραςτου Υιού και, μαζί με αυτόν, του Πνεύματος.		0:3.23 (6.3) The concept of the I AM is a philosophic concession which we make to the time-bound, space-fettered, finite mind of man, to the impossibility of creature comprehension of eternity existences—nonbeginning, nonending realities and relationships. To the time-space creature, all things must have a beginning save only the ONE UNCAUSED—the primeval cause of causes. Therefore do we conceptualize this philosophic value-level as the I AM, at the same time instructing all creatures that the Eternal Son and the Infinite Spirit are coeternal with the I AM; in other words, that there never was a time when the I AM was not the Father of the Son and, with him, of the Spirit.
0:3.24 (6.4) Το Άπειρο χρησιμοποιείται για να δηλώσει την πληρότητα – την τελικότητα – η οποία συνάγεται από το πρωτοκαθεδρία της Πρώτης Πηγής και Κέντρου. Το θεωρητικό ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ αποτελεί μία φιλοσοφική των πλασμάτων επέκταση του «απείρου της βούλησης», αλλά το Άπειρο είναι ένα πραγματικό αξιακό επίπεδο, που αντιπροσωπεύει την πρόθεση αιωνιότητας του πραγματικού απείρου της απόλυτης και απεριόριστης ελεύθερης βούλησης του Συμπαντικού Πατέρα. Η έννοια αυτή ενίοτε αποκαλείται ο Πατέρας-Άπειρο.		0:3.24 (6.4) The Infinite is used to denote the fullness—the finality—implied by the primacy of the First Source and Center. The theoretical I AM is a creature-philosophic extension of the “infinity of will,” but the Infinite is an actual value-level representing the eternity-intension of the true infinity of the absolute and unfettered free will of the Universal Father. This concept is sometimes designated the Father-Infinite.
0:3.25 (6.5) Μεγάλο μέρος της σύγχυσης των όντων όλων των τάξεων, υψηλών και χαμηλών, στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν τον Πατέρα-Άπειρο, ενυπάρχει στην περιορισμένη τους κατανόηση. Η απόλυτη πρωτοκαθεδρία του Συμπαντικού Πατέρα δεν είναι προφανής στα επίπεδα τα υποδεέστερα του απείρου. Είναι λοιπόν πιθανό ότι μόνον ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα αληθινά γνωρίζουν τον Πατέρα σαν ένα άπειρο. Για όλες τις άλλες προσωπικότητες, μία τέτοια έννοια αντιπροσωπεύει την άσκηση της πίστης.		0:3.25 (6.5) Much of the confusion of all orders of beings, high and low, in their efforts to discover the Father-Infinite, is inherent in their limitations of comprehension. The absolute primacy of the Universal Father is not apparent on subinfinite levels; therefore is it probable that only the Eternal Son and the Infinite Spirit truly know the Father as an infinity; to all other personalities such a concept represents the exercise of faith.
IV. Η ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ^top		IV. Universe Reality ^top
0:4.1 (6.6) Η πραγματικότητα διαφορικά δραστηριοποιείται σε ποικίλα συμπαντικά επίπεδα. Η πραγματικότητα πηγάζει εντός και δια της άπειρης βούλησης του Συμπαντικού Πατέρα και είναι πραγματοποιήσιμη σε τρεις πρωτογενείς φάσεις, σε πολλά διαφορετικά επίπεδα συμπαντικής δραστηριοποίησης:		0:4.1 (6.6) Reality differentially actualizes on diverse universe levels; reality originates in and by the infinite volition of the Universal Father and is realizable in three primal phases on many different levels of universe actualization:
0:4.2 (6.7) 1. Μη θεοποιημένη πραγματικότητα, η οποία εκτείνεται από τα ενεργειακά πεδία του μη προσωπικού μέχρι τα βασίλεια της πραγματικότητας των μη δυναμένων να προσωποποιηθούν αξιών συμπαντικής ύπαρξης, ακόμη και μέχρι την παρουσία του Απροσδιόριστου(*) Απόλυτου.		0:4.2 (6.7) 1. Undeified reality ranges from the energy domains of the nonpersonal to the reality realms of the nonpersonalizable values of universal existence, even to the presence of the Unqualified Absolute.
0:4.3 (7.1) 2. Θεοποιημένη πραγματικότητα,η οποία αγκαλιάζει όλα τα δυναμικά της άπειρης Θεότητας εκτεινόμενη άνωθεν, δια μέσου όλων των βασιλείων της προσωπικότητας, από το χαμηλότατο πεπερασμένο μέχρι το υψηλότατο άπειρο, περικλείοντας έτσι το πεδίο όλων όσων μπορούν να προσωποποιηθούν και ακόμα περισσότερο – μέχρι και την παρουσία του Απόλυτου της Θεότητας.		0:4.3 (7.1) 2. Deified reality embraces all infinite Deity potentials ranging upward through all realms of personality from the lowest finite to the highest infinite, thus encompassing the domain of all that which is personalizable and more—even to the presence of the Deity Absolute.
0:4.4 (7.2) 3. Διασυνδεδεμένη πραγματικότητα. Η συμπαντική πραγματικότητα είναι υποθετικά είτε θεοποιημένη είτε μη θεοποιημένη, αλλά για τις υποθεοποιημένες υπάρξεις υπάρχει ένας απέραντος χώρος διασυνδεδεμένης πραγματικότητας, δυνητικής και υφιστάμενης η οποία είναι δύσκολο να προσδιορισθεί. Μεγάλο μέρος της συντονισμένης αυτής πραγματικότητας περικλείεται εντός των πεδίων του Συμπαντικού Απόλυτου.		0:4.4 (7.2) 3. Interassociated reality. Universe reality is supposedly either deified or undeified, but to subdeified beings there exists a vast domain of interassociated reality, potential and actualizing, which is difficult of identification. Much of this co-ordinate reality is embraced within the realms of the Universal Absolute.
0:4.5 (7.3) Αυτή είναι η βασική σύλληψη της αρχικής πραγματικότητας: Ο Πατέρας εκκινεί και διατηρεί την Πραγματικότητα. Τα πρωτογενή διαφορικά της πραγματικότητας είναι η θεοποιημένη και η μη θεοποιημένη – το Απόλυτο της Θεότητας και το Απροσδιόριστο Απόλυτο. Η πρωταρχική σχέσηείναι η τάση μεταξύ τους. Αυτή η εκ του Πατρός αρξάμενη θεία-τάση εξομαλύνεται με τρόπο τέλειο από, και αιωνιοποιείται ως, το Συμπαντικό Απόλυτο.		0:4.5 (7.3) This is the primal concept of original reality: The Father initiates and maintains Reality. The primal differentials of reality are the deified and the undeified—the Deity Absolute and the Unqualified Absolute. The primal relationship is the tension between them. This Father-initiated divinity-tension is perfectly resolved by, and eternalizes as, the Universal Absolute.
0:4.6 (7.4) Από χωροχρονική άποψη, η πραγματικότητα μπορεί να διαιρεθεί περαιτέρω ως:		0:4.6 (7.4) From the viewpoint of time and space, reality is further divisible as:
0:4.7 (7.5) 1. Υφιστάμενη και Δυνητική. Πραγματικότητες που υπάρχουν σε πληρότητα έκφρασης σε αντίθεση με εκείνες οι οποίες διαθέτουν μη αποκαλυφθείσα ικανότητα ανάπτυξης. Ο Αιώνιος Υιός είναι μία απόλυτη πνευματική πραγματικότητα. Ο θνητός άνθρωπος είναι σε μεγάλο βαθμό μια μη πραγματοποιηθείσα πνευματική δυνατότητα.		0:4.7 (7.5) 1. Actual and Potential. Realities existing in fullness of expression in contrast to those which carry undisclosed capacity for growth. The Eternal Son is an absolute spiritual actuality; mortal man is very largely an unrealized spiritual potentiality.
0:4.8 (7.6) 2. Απόλυτη και Υπό-απόλυτη. Οι απόλυτες πραγματικότητες είναι υπάρξεις αιωνιότητας. Οι υπό-απόλυτες πραγματικότητες προβάλλονται σε δύο επίπεδα: Απολυτοειδείς - πραγματικότητες οι οποίες είναι σχετικές αναφορικά τόσο με το χρόνο όσο και με την αιωνιότητα. Πεπερασμένες- πραγματικότητες οι οποίες προβάλλονται στο χώρο και πραγματοποιούνται στον χρόνο.		0:4.8 (7.6) 2. Absolute and Subabsolute. Absolute realities are eternity existences. Subabsolute realities are projected on two levels: Absonites—realities which are relative with respect to both time and eternity. Finites—realities which are projected in space and are actualized in time.
0:4.9 (7.7) 3. Υπαρξιακή και Εμπειρική. Η Παραδεισιακή Θεότητα είναι υπαρξιακή, ενώ το αναδυόμενο Υπέρτατο και Απώτατο είναι εμπειρικά.		0:4.9 (7.7) 3. Existential and Experiential. Paradise Deity is existential, but the emerging Supreme and Ultimate are experiential.
0:4.10 (7.8) 4. Προσωπική και Απρόσωπη. Η επέκταση της Θεότητας, η έκφραση της προσωπικότητας και η συμπαντική εξέλιξη διέπονται στο διηνεκές από την ελεύθερης βούλησης πράξη του Πατέρα, η οποία για πάντα διαχώρισε τις διανοητικές – πνευματικές – προσωπικές έννοιες και αξίες της πραγματικότητας και της δυνατότητας, που συγκλίνουν στον Αιώνιο Υιό, από εκείνα τα πράγματα που συγκλίνουν και ενυπάρχουν στην αιώνιο Νήσο του Παραδείσου.		0:4.10 (7.8) 4. Personal and Impersonal. Deity expansion, personality expression, and universe evolution are forever conditioned by the Father’s freewill act which forever separated the mind-spirit-personal meanings and values of actuality and potentiality centering in the Eternal Son from those things which center and inhere in the eternal Isle of Paradise.
0:4.11 (7.9) Ο όρος ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ περιλαμβάνει τα προσωπικά και μη προσωπικά εστιακά Απόλυτα όλων των φάσεων της συμπαντικής πραγματικότητας. Ο Παράδεισος, κατάλληλα αναγνωρισμένος, μπορεί να υποδηλώνει οποιαδήποτε και όλες τις μορφές πραγματικότητας, Θεότητας, θειότητας, προσωπικότητας και ενέργειας – πνευματικής, διανοητικής, ή υλικής. Τα πάντα μοιράζονται τον Παράδεισο ως τόπο προέλευσης, λειτουργίας και πεπρωμένου, όσον αφορά τις αξίες, τις έννοιες και την πραγματική ύπαρξη.		0:4.11 (7.9) PARADISE is a term inclusive of the personal and the nonpersonal focal Absolutes of all phases of universe reality. Paradise, properly qualified, may connote any and all forms of reality, Deity, divinity, personality, and energy—spiritual, mindal, or material. All share Paradise as the place of origin, function, and destiny, as regards values, meanings, and factual existence.
0:4.12 (7.10) Η Νήσος του Παραδείσου – ο Παράδεισος χωρίς άλλη αναγνώριση – είναι το Απόλυτο του ελέγχου της υλικής βαρύτητας της Πρώτης Πηγής και Κέντρου. Ο Παράδεισος είναι ακίνητος, όντας το μοναδικό ακίνητο(*) αντικείμενο στο σύμπαν των συμπάντων. Η Νήσος του Παραδείσου έχει τοποθεσία στο σύμπαν αλλά δεν έχει θέση στο χώρο. Η αιώνια αυτή Νήσος είναι η πραγματική πηγή των φυσικών συμπάντων – παρελθόντων, παρόντων και μελλοντικών. Η Νήσος-πυρήνας του Φωτός είναι παράγωγο της Θεότητας, αλλά δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί Θεότητα. Ούτε οι υλικές δημιουργίες αποτελούν μέρος της Θεότητας. Είναι ένα επακόλουθό της.		0:4.12 (7.10) The Isle of Paradise—Paradise not otherwise qualified—is the Absolute of the material-gravity control of the First Source and Center. Paradise is motionless, being the only stationary thing in the universe of universes. The Isle of Paradise has a universe location but no position in space. This eternal Isle is the actual source of the physical universes—past, present, and future. The nuclear Isle of Light is a Deity derivative, but it is hardly Deity; neither are the material creations a part of Deity; they are a consequence.
0:4.13 (7.11) Ο Παράδεισος δεν είναι δημιουργός. Είναι ένας μοναδικός ελεγκτής πολλών συμπαντικών δραστηριοτήτων, πολύ περισσότερο ελέγχων απ’ όσο αντιδρών. Σε ολόκληρη την έκταση των υλικών συμπάντων ο Παράδεισος επηρεάζει τις αντιδράσεις και την συμπεριφορά όλων των οντοτήτων που έχουν να κάνουν με την δύναμη, την ενέργεια και την ισχύ, ο ίδιος ο Παράδεισος, ωστόσο, είναι μοναδικός, αποκλειστικός και απομονωμένος στα σύμπαντα. Ο Παράδεισος δεν αντιπροσωπεύει τίποτα και τίποτα δεν αντιπροσωπεύει τον Παράδεισο. Δεν είναι ούτε μια δύναμη, ούτε μια παρουσία. Είναι μόνο Παράδεισος.		0:4.13 (7.11) Paradise is not a creator; it is a unique controller of many universe activities, far more of a controller than a reactor. Throughout the material universes Paradise influences the reactions and conduct of all beings having to do with force, energy, and power, but Paradise itself is unique, exclusive, and isolated in the universes. Paradise represents nothing and nothing represents Paradise. It is neither a force nor a presence; it is just Paradise.
V. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ^top		V. Personality Realities ^top
0:5.1 (8.1) Η προσωπικότητα είναι ένα επίπεδο θεοποιημένης πραγματικότητας και εκτείνεται από το θνητό και μεσοδιάστατο επίπεδο της ανώτερης διανοητικής δραστηριοποίησης της λατρείας και της σοφίας μέχρι πάνω, διαμέσου του μοροντιανού και πνευματικού επιπέδου, στην επίτευξη της τελικότητας της κατάστασης της προσωπικότητας. Αυτή είναι η εξελικτική ανέλιξη της προσωπικότητας των θνητών – και συναφών – πλασμάτων, αλλά υπάρχουν πολυάριθμες άλλες τάξεις συμπαντικών προσωπικοτήτων.		0:5.1 (8.1) Personality is a level of deified reality and ranges from the mortal and midwayer level of the higher mind activation of worship and wisdom up through the morontial and spiritual to the attainment of finality of personality status. That is the evolutionary ascent of mortal- and kindred-creature personality, but there are numerous other orders of universe personalities.
0:5.2 (8.2) Η πραγματικότητα υπόκειται σε συμπαντική επέκταση, η προσωπικότητα σε άπειρη διαφοροποίηση, και οι δύο είναι ικανές για σχεδόν απεριόριστο συντονισμό με την Θεότητα και αιώνια σταθεροποίηση. Ενώ η μεταμορφική κλίμακα της μη προσωπικής πραγματικότητας είναι σαφώς περιορισμένη, δεν γνωρίζουμε να υπάρχουν όρια στην προοδευτική εξέλιξη των πραγματικοτήτων της προσωπικότητας.		0:5.2 (8.2) Reality is subject to universal expansion, personality to infinite diversification, and both are capable of well-nigh unlimited Deity co-ordination and eternal stabilization. While the metamorphic range of nonpersonal reality is definitely limited, we know of no limitations to the progressive evolution of personality realities.
0:5.3 (8.3) Στα επιτευχθέντα εμπειρικά επίπεδα όλες οι τάξεις ή αξίες της προσωπικότητας είναι συνεργικές ή ακόμη και συν-δημιουργικές. Ακόμη και ο Θεός με τον άνθρωπο, μπορούν να συνυπάρξουν σε μία ενοποιημένη προσωπικότητα, όπως τόσο θαυμάσια επεδείχθη στην παρούσα κατάσταση του Χριστού Μιχαήλ – Υιού του Ανθρώπου και Υιού του Θεού.		0:5.3 (8.3) On attained experiential levels all personality orders or values are associable and even cocreational. Even God and man can coexist in a unified personality, as is so exquisitely demonstrated in the present status of Christ Michael—Son of Man and Son of God.
0:5.4 (8.4) Όλες οι υπό-άπειρες τάξεις και φάσεις της προσωπικότητας είναι συνεργικά εφικτές και είναι δυνητικά συν-δημιουργικές. Το προ-προσωπικό, το προσωπικό και το υπερ-προσωπικό συνδέονται όλα μεταξύ τους με αμοιβαίο δυναμικό συντονισμένης επίτευξης, προοδευτικής εκπλήρωσης και συν-δημιουργικής ικανότητας. Ποτέ όμως το απρόσωπο δεν μετατρέπεται απευθείας σε προσωπικό. Η προσωπικότητα ποτέ δεν είναι αυθύπαρκτη. Είναι το δώρο του Παραδείσιου Πατέρα. Η προσωπικότητα τίθεται επί της ενέργειας και συνδέεται μόνο με ζώντα ενεργειακά συστήματα. Η ταυτότητα μπορεί να συνδεθεί με μη ζώντα ενεργειακά πρότυπα.		0:5.4 (8.4) All subinfinite orders and phases of personality are associative attainables and are potentially cocreational. The prepersonal, the personal, and the superpersonal are all linked together by mutual potential of co-ordinate attainment, progressive achievement, and cocreational capacity. But never does the impersonal directly transmute to the personal. Personality is never spontaneous; it is the gift of the Paradise Father. Personality is superimposed upon energy, and it is associated only with living energy systems; identity can be associated with nonliving energy patterns.
0:5.5 (8.5) Ο Συμπαντικός Πατέρας είναι το μυστικό της πραγματικότητας της προσωπικότητας, της χορήγησης της προσωπικότητας και του προορισμού της προσωπικότητας. Ο Αιώνιος Υιός είναι η απόλυτη προσωπικότητα, το μυστικό της πνευματικής ενέργειας, των μοροντιανών πνευμάτων και των τελειοποιημένων πνευμάτων. Ο Συνδεδεμένος Δρων είναι η πνευματική-διανοητική προσωπικότητα, η πηγή της ευφυΐας, της λογικής και της συμπαντικής διάνοιας. Η Νήσος του Παραδείσου όμως είναι μη προσωπική και εξω-πνευματική, όντας η ουσία του συμπαντικού σώματος, η πηγή και το κέντρο της φυσικής ύλης, και το απόλυτο κυρίαρχο αρχέτυπο της συμπαντικής υλικής πραγματικότητας.		0:5.5 (8.5) The Universal Father is the secret of the reality of personality, the bestowal of personality, and the destiny of personality. The Eternal Son is the absolute personality, the secret of spiritual energy, morontia spirits, and perfected spirits. The Conjoint Actor is the spirit-mind personality, the source of intelligence, reason, and the universal mind. But the Isle of Paradise is nonpersonal and extraspiritual, being the essence of the universal body, the source and center of physical matter, and the absolute master pattern of universal material reality.
0:5.6 (8.6) Οι ιδιότητες αυτές της συμπαντικής πραγματικότητας εκδηλώνονται στην Ουραντιανή ανθρώπινη εμπειρία στα ακόλουθα επίπεδα:		0:5.6 (8.6) These qualities of universal reality are manifest in Urantian human experience on the following levels:
0:5.7 (8.7) 1. Σώμα.Ο υλικός ή φυσικός οργανισμός του ανθρώπου. Ο ζων ηλεκτροχημικός μηχανισμός ζωικής φύσης και προέλευσης.		0:5.7 (8.7) 1. Body. The material or physical organism of man. The living electrochemical mechanism of animal nature and origin.
0:5.8 (8.8) 2. Διάνοια. Ο σκεπτόμενος, αντιλαμβανόμενος και αισθανόμενος μηχανισμός του ανθρώπινου οργανισμού. Το σύνολο της συνειδητής και ασυνείδητης εμπειρίας. Η ευφυΐα συνδεδεμένη με την συναισθηματική ζωή εκτεινόμενη προς τα πάνω μέσω της λατρείας και της σοφίας μέχρι το πνευματικό επίπεδο.		0:5.8 (8.8) 2. Mind. The thinking, perceiving, and feeling mechanism of the human organism. The total conscious and unconscious experience. The intelligence associated with the emotional life reaching upward through worship and wisdom to the spirit level.
0:5.9 (8.9) 3. Πνεύμα. Το θείο πνεύμα που ενοικεί στην ανθρώπινη διάνοια - ο Προσαρμοστής της Σκέψης. Το αθάνατο αυτό πνεύμα είναι προ-προσωπικό – δεν είναι μια προσωπικότητα, αν και προορίζεται να γίνει μέρος της προσωπικότητας του διασωθέντος θνητού πλάσματος.		0:5.9 (8.9) 3. Spirit. The divine spirit that indwells the mind of man—the Thought Adjuster. This immortal spirit is prepersonal—not a personality, though destined to become a part of the personality of the surviving mortal creature.
0:5.10 (8.10) 4. Ψυχή. Η ψυχή του ανθρώπου αποτελεί εμπειρικό απόκτημα. Όπως ένα θνητό πλάσμα επιλέγει να «κάνει το θέλημα του Πατέρα στον ουρανό», έτσι και το ενοικούν πνεύμα γίνεται ο πατέρας μιας νέας πραγματικότητας στην ανθρώπινη εμπειρία. Η θνητή και υλική διάνοια είναι η μητέρα της ίδιας αυτής αναδυόμενης πραγματικότητας. Η ουσία της νέας αυτής πραγματικότητας δεν είναι ούτε υλική, ούτε πνευματική – είναι μοροντιανή. Είναι η αναδυόμενη και αθάνατη ψυχή που προορίζεται να επιζήσει του θανάτου και να αρχίσει την προς τον Παράδεισο ανέλιξη.		0:5.10 (8.10) 4. Soul. The soul of man is an experiential acquirement. As a mortal creature chooses to “do the will of the Father in heaven,” so the indwelling spirit becomes the father of a new reality in human experience. The mortal and material mind is the mother of this same emerging reality. The substance of this new reality is neither material nor spiritual—it is morontial. This is the emerging and immortal soul which is destined to survive mortal death and begin the Paradise ascension.
0:5.11 (9.1) Προσωπικότητα. Η προσωπικότητα του θνητού ανθρώπου δεν είναι ούτε σώμα, ούτε διάνοια, ούτε πνεύμα. ούτε είναι η ψυχή. Η προσωπικότητα είναι η μοναδική αναλλοίωτη πραγματικότητα σε μία κατά τα άλλα αεί μεταβαλλόμενη ανθρώπινη εμπειρία. Και ενώνει όλους τους άλλους σχετικούς παράγοντες της ατομικότητας. Η προσωπικότητα είναι η ανεπανάληπτη δωρεά την οποία πραγματοποιεί ο Συμπαντικός Πατέρας στις ζώσες και συνδεδεμένες ενέργειες της ύλης, της διάνοιας και του πνεύματος, και η οποία επιζεί με τη επιβίωση της μοροντιανής ψυχής.		0:5.11 (9.1) Personality. The personality of mortal man is neither body, mind, nor spirit; neither is it the soul. Personality is the one changeless reality in an otherwise ever-changing creature experience; and it unifies all other associated factors of individuality. The personality is the unique bestowal which the Universal Father makes upon the living and associated energies of matter, mind, and spirit, and which survives with the survival of the morontial soul.
0:5.12 (9.2) Μορόντια είναι ένας όρος που προσδιορίζει ένα απέραντο επίπεδο το οποίο παρεμβάλλεται μεταξύ του υλικού και του πνευματικού. Μπορεί να δηλώνει προσωπικές, ή απρόσωπες πραγματικότητες, ζώσες, ή μη ζώσες, ενέργειες. Το στημόνι της μορόντια είναι πνευματικό. Το υφάδι της είναι φυσικό.		0:5.12 (9.2) Morontia is a term designating a vast level intervening between the material and the spiritual. It may designate personal or impersonal realities, living or nonliving energies. The warp of morontia is spiritual; its woof is physical.
VI. ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΡΧΕΤΥΠΟ ^top		VI. Energy and Pattern ^top
0:6.1 (9.3) Οτιδήποτε και όλα τα πράγματα που ανταποκρίνονται στο κύκλωμα προσωπικότητας του Πατέρα, τα αποκαλούμε προσωπικά. Οτιδήποτε και όλα τα πράγματα που ανταποκρίνονται στο πνευματικό κύκλωμα του Υιού, τα αποκαλούμε πνεύμα. Οτιδήποτε και όλα που ανταποκρίνονται στο διανοητικό κύκλωμα του Συνδεδεμένου Δρώντος, το αποκαλούμε διάνοια, διάνοια ως ιδιότητα του Απείρου Πνεύματος – διάνοια σε όλες τις φάσεις της. Οτιδήποτε και όλα που ανταποκρίνονται στο κύκλωμα υλικής- βαρύτητας, το οποίο επικεντρώνεται στο κατώτερο επίπεδο του Παραδείσου, τα αποκαλούμε ύλη – ενεργoΰλη σε όλες τις μεταμορφικές της καταστάσεις.		0:6.1 (9.3) Any and all things responding to the personality circuit of the Father, we call personal. Any and all things responding to the spirit circuit of the Son, we call spirit. Any and all that responds to the mind circuit of the Conjoint Actor, we call mind, mind as an attribute of the Infinite Spirit—mind in all its phases. Any and all that responds to the material-gravity circuit centering in nether Paradise, we call matter—energy-matter in all its metamorphic states.
0:6.2 (9.4) Χρησιμοποιούμε την ΕΝΕΡΓΕΙΑ ως έναν τα πάντα περικλείοντα όρο ο οποίος ισχύει για τα πνευματικά, διανοητικά και υλικά βασίλεια. Η Δύναμη χρησιμοποιείται επίσης κατ’ αυτόν τον τρόπο ευρέως. Η Ισχύς συνήθως περιορίζεται στον προσδιορισμό του ηλεκτρονικού επιπέδου του υλικού ή της ανταποκρινόμενης στη γραμμική- βαρύτητα ύλης στο μέγα σύμπαν. Η Ισχύς χρησιμοποιείται επίσης για να προσδιορίσει την κυριαρχία. Δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τους γενικά αποδεκτούς από εσάς ορισμούς για την δύναμη, την ενέργεια και την ισχύ. Υπάρχει τέτοιο έλλειμμα στη γλώσσα, που πρέπει να προσδώσουμε πολλαπλές σημασίες στους όρους αυτούς.		0:6.2 (9.4) ENERGY we use as an all-inclusive term applied to spiritual, mindal, and material realms. Force is also thus broadly used. Power is ordinarily limited to the designation of the electronic level of material or linear-gravity-responsive matter in the grand universe. Power is also employed to designate sovereignty. We cannot follow your generally accepted definitions of force, energy, and power. There is such paucity of language that we must assign multiple meanings to these terms.
0:6.3 (9.5) Φυσική ενέργεια είναι ο όρος ο οποίος υποδηλώνει όλες τις φάσεις και μορφές της φαινομενικής κίνησης, δράσης, και δυναμικής.		0:6.3 (9.5) Physical energy is a term denoting all phases and forms of phenomenal motion, action, and potential.
0:6.4 (9.6) Συζητώντας για τις εκδηλώσεις της φυσικής ενέργειας, χρησιμοποιούμε γενικά τους όρους κοσμική δύναμη, αναδυόμενη ενέργεια και συμπαντική ισχύς. Οι όροι αυτοί χρησιμοποιούνται συχνά ως εξής:		0:6.4 (9.6) In discussing physical-energy manifestations, we generally use the terms cosmic force, emergent energy, and universe power. These are often employed as follows:
0:6.5 (9.7) 1. Η Κοσμική δύναμη περιλαμβάνει όλες τις ενέργειες τις προερχόμενες από το Απροσδιόριστο Απόλυτο, οι οποίες όμως δεν ανταποκρίνονται ακόμα στην Παραδείσια βαρύτητα.		0:6.5 (9.7) 1. Cosmic force embraces all energies deriving from the Unqualified Absolute but which are as yet unresponsive to Paradise gravity.
0:6.6 (9.8) 2. Η Αναδυόμενη ενέργεια περιλαμβάνει τις ενέργειες εκείνες που ανταποκρίνονται μεν στην βαρύτητα του Παραδείσου, αλλά δεν ανταποκρίνεται ακόμα στην τοπική ή γραμμική βαρύτητα. Πρόκειται για το προ-ηλεκτρονικό επίπεδο ενεργοΰλης.		0:6.6 (9.8) 2. Emergent energy embraces those energies which are responsive to Paradise gravity but are as yet unresponsive to local or linear gravity. This is the pre-electronic level of energy-matter.
0:6.7 (9.9) 3. Η Συμπαντική ισχύς περιλαμβάνει όλες τις μορφές της ενέργειας οι οποίες, ενώ ακόμα ανταποκρίνονται στη βαρύτητα του Παραδείσου, ανταποκρίνονται ευθέως στη γραμμική βαρύτητα. Πρόκειται για το ηλεκτρονικό επίπεδο της ενεργοΰλης και όλων των εξ αυτής συνακόλουθων εξελίξεων.		0:6.7 (9.9) 3. Universe power includes all forms of energy which, while still responding to Paradise gravity, are directly responsive to linear gravity. This is the electronic level of energy-matter and all subsequent evolutions thereof.
0:6.8 (9.10) Η Διάνοια αποτελεί φαινόμενο το οποίο υποδηλώνει την παρουσία-δραστηριότητα ζώσας λειτουργίας επιπροσθέτως των ποικίλων ενεργειακών συστημάτων. Και τούτο είναι αληθές σε όλα τα επίπεδα νοημοσύνης. Στην προσωπικότητα, η διάνοια παρεμβαίνει πάντοτε μεταξύ του πνεύματος και της ύλης. Ως εκ τούτου, το σύμπαν φωτίζεται από τρία είδη φωτός: το υλικό φως, τη διανοητική ενόραση και την πνευματική φωτοβολία.		0:6.8 (9.10) Mind is a phenomenon connoting the presence-activity of living ministry in addition to varied energy systems; and this is true on all levels of intelligence. In personality, mind ever intervenes between spirit and matter; therefore is the universe illuminated by three kinds of light: material light, intellectual insight, and spirit luminosity.
0:6.9 (10.1) Το φως – πνευματική φωτοβολία – είναι ένα λεκτικό σύμβολο, ένα σχήμα λόγου, το οποίο υποδηλώνει την εκδήλωση προσωπικότητας, χαρακτηριστικής των πνευματικών υπάρξεων διαφόρων τάξεων. Η φωτοβόλος αυτή εκπόρευση από καμία άποψη δε σχετίζεται είτε με τη διανοητική ενόραση είτε με τις εκδηλώσεις του φυσικού φωτός.		0:6.9 (10.1) Light—spirit luminosity—is a word symbol, a figure of speech, which connotes the personality manifestation characteristic of spirit beings of diverse orders. This luminous emanation is in no respect related either to intellectual insight or to physical-light manifestations.
0:6.10 (10.2) ΤΟ ΑΡΧΕΤΥΠΟ μπορεί να παρουσιασθεί ως υλικό, πνευματικό, ή διανοητικό, ή ως οποιοσδήποτε συνδυασμός των ενεργειών αυτών. Μπορεί να διαπεράσει τις προσωπικότητες, τις ταυτότητες, τις οντότητες, ή τη μη ζώσα ύλη. Το αρχέτυπο, όμως, είναι αρχέτυπο και παραμένει αρχέτυπο. Μόνο τα αντίγραφα πολλαπλασιάζονται.		0:6.10 (10.2) PATTERN can be projected as material, spiritual, or mindal, or any combination of these energies. It can pervade personalities, identities, entities, or nonliving matter. But pattern is pattern and remains pattern; only copies are multiplied.
0:6.11 (10.3) Το αρχέτυπο μπορεί να διαμορφώσει την ενέργεια αλλά δεν την ελέγχει. Η βαρύτητα αποτελεί το μοναδικό έλεγχο της ενεργοΰλης. Ούτε ο χώρος, ούτε το αρχέτυπο ανταποκρίνονται στην βαρύτητα, αλλά δεν υπάρχει σχέση μεταξύ χώρου και αρχετύπου. Ο χώρος δεν αποτελεί αρχέτυπο, ούτε εν δυνάμει αρχέτυπο. Το αρχέτυπο είναι μια διαμόρφωση της πραγματικότητας που έχει ήδη αποπληρώσει όλη την οφειλή της στη βαρύτητα. Η πραγματικότητα οποιουδήποτε αρχετύπου αποτελείται από τις ενέργειές του, τη διάνοιά του, το πνεύμα, ή τα υλικά συστατικά του.		0:6.11 (10.3) Pattern may configure energy, but it does not control it. Gravity is the sole control of energy-matter. Neither space nor pattern are gravity responsive, but there is no relationship between space and pattern; space is neither pattern nor potential pattern. Pattern is a configuration of reality which has already paid all gravity debt; the reality of any pattern consists of its energies, its mind, spirit, or material components.
0:6.12 (10.4) Εν αντιθέσει προς την άποψη του συνολικού, το αρχέτυπο αποκαλύπτει την επί μέρουςπλευρά της ενέργειας και της προσωπικότητας. Οι μορφές προσωπικότητας ή ταυτότητας, είναι αρχέτυπα που προέκυψαν ως αποτέλεσμα της ενέργειας (φυσικής, πνευματικής, ή διανοητικής), ωστόσο δεν είναι εγγενή σε αυτήν. Η ιδιότητα αυτή της ενέργειας ή της προσωπικότητας, εξ αιτίας της οποίας προκαλείται η εμφάνιση του αρχετύπου, μπορεί να αποδοθεί στον Θεό – Θεότητα –στην προίκιση με Παραδείσια δύναμη, στη συνύπαρξη προσωπικότητας και ισχύος.		0:6.12 (10.4) In contrast to the aspect of the total, pattern discloses the individual aspect of energy and of personality. Personality or identity forms are patterns resultant from energy (physical, spiritual, or mindal) but are not inherent therein. That quality of energy or of personality by virtue of which pattern is caused to appear may be attributed to God—Deity—to Paradise force endowment, to the coexistence of personality and power.
0:6.13 (10.5) Το αρχέτυπο είναι ένας πρωταρχικός σχεδιασμός από τον οποίον φτιάχνονται αντίγραφα. Ο Αιώνιος Παράδεισος είναι το απόλυτο των αρχετύπων. Ο Αιώνιος Υιός είναι το αρχέτυπο της προσωπικότητας. Ο Συμπαντικός Πατέρας είναι ο άμεσος πρόγονος-πηγή και των δύο. Ο Παράδεισος όμως δεν χορηγεί το αρχέτυπο και ο Υιός δεν μπορεί να χορηγήσει την προσωπικότητα.		0:6.13 (10.5) Pattern is a master design from which copies are made. Eternal Paradise is the absolute of patterns; the Eternal Son is the pattern personality; the Universal Father is the direct ancestor-source of both. But Paradise does not bestow pattern, and the Son cannot bestow personality.
VII. ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΟΝ ^top		VII. The Supreme Being ^top
0:7.1 (10.6) Ο της Θεότητας μηχανισμός του κυρίου σύμπαντος είναι διττός, όσον αφορά τις σχέσεις αιωνιότητας. Ο Θεός ο Πατέρας, ο Θεός ο Υιός και ο Θεός το Πνεύμα είναι αιώνιοι – είναι υπαρξιακές οντότητες – ενώ ο θεός ο Υπέρτατος, ο Θεός ο Απώτατος και ο Θεός ο Απόλυτος είναι πραγματοποιούμενες προσωπικότητες της Θεότητας των μετά τη Χαβόνα εποχών μέσα στο χωροχρόνο και στις χωροχρονικά-υπερβατικές σφαίρες της εξελικτικής επέκτασης του κύριου σύμπαντος. Οι πραγματοποιούμενες αυτές προσωπικότητες της Θεότητας είναι μελλοντικά αιώνιες από την στιγμή που, και καθώς, προσωποποιούν την ισχύ στα αναπτυσσόμενα σύμπαντα με την τεχνική της εμπειρικής πραγμάτωσης των συνεργικών-δημιουργικών δυναμικών των αιώνιων Θεοτήτων του Παραδείσου.		0:7.1 (10.6) The Deity mechanism of the master universe is twofold as concerns eternity relationships. God the Father, God the Son, and God the Spirit are eternal—are existential beings—while God the Supreme, God the Ultimate, and God the Absolute are actualizing Deity personalities of the post-Havona epochs in the time-space and the time-space-transcended spheres of master universe evolutionary expansion. These actualizing Deity personalities are future eternals from the time when, and as, they power-personalize in the growing universes by the technique of the experiential actualization of the associative-creative potentials of the eternal Paradise Deities.
0:7.2 (10.7) Η Θεότητα είναι, ως εκ τούτου, διττή σε παρουσία:		0:7.2 (10.7) Deity is, therefore, dual in presence:
0:7.3 (10.8) 1. Υπαρξιακή – οντότητες με αιώνια ύπαρξη, παρελθόν, παρόν και μέλλον.		0:7.3 (10.8) 1. Existential—beings of eternal existence, past, present, and future.
0:7.4 (10.9) 2. Εμπειρική – οντότητες πραγματοποιούμενες στο μετά-Χαβόνα παρόν, ατελεύτητης όμως ύπαρξης σε ολόκληρη τη μελλοντική αιωνιότητα.		0:7.4 (10.9) 2. Experiential—beings actualizing in the post-Havona present but of unending existence throughout all future eternity.
0:7.5 (10.10) Ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα είναι υπαρξιακοί – υπαρξιακοί σε πραγματικότητα (αν και όλα τα δυναμικά υποτίθεται ότι είναι εμπειρικά). Το Υπέρτατο και το Απώτατο είναι εξ ολοκλήρου εμπειρικά. Το Απόλυτο της Θεότητας είναι εμπειρικό σε πραγμάτωση, αλλά υπαρξιακό δυνητικά. Η ουσία της Θεότητας είναι αιώνια, αλλά μόνο τα τρία αρχικά πρόσωπα της Θεότητας είναι απεριόριστα αιώνια. Όλες οι άλλες προσωπικότητες της Θεότητας έχουν προέλευση, αλλά το πεπρωμένο τους είναι αιώνιο.		0:7.5 (10.10) The Father, Son, and Spirit are existential—existential in actuality (though all potentials are supposedly experiential). The Supreme and the Ultimate are wholly experiential. The Deity Absolute is experiential in actualization but existential in potentiality. The essence of Deity is eternal, but only the three original persons of Deity are unqualifiedly eternal. All other Deity personalities have an origin, but they are eternal in destiny.
0:7.6 (10.11) Έχοντας επιτύχει υπαρξιακή έκφραση Θεότητας του εαυτού του μέσα στον Υιό και το Πνεύμα, ο Πατέρας επιτυγχάνει τώρα την εμπειρική έκφραση στα μέχρι τώρα απρόσωπα και μη αποκαλυμμένα επίπεδα θεότητας ως Θεός ο Υπέρτατος, Θεός ο Απώτατος και Θεός ο Απόλυτος. Οι εμπειρικές αυτές Θεότητες, ωστόσο, δεν έχουν προς το παρόν ολοκληρώσει την ύπαρξή τους. Βρίσκονται στη διαδικασία της πραγμάτωσης.		0:7.6 (10.11) Having achieved existential Deity expression of himself in the Son and the Spirit, the Father is now achieving experiential expression on hitherto impersonal and unrevealed deity levels as God the Supreme, God the Ultimate, and God the Absolute; but these experiential Deities are not now fully existent; they are in process of actualization.
0:7.7 (11.1) Ο Θεός ο Υπέρτατος στη Χαβόνα είναι η προσωπική πνευματική αντανάκλαση της τριαδικής Παραδείσιας Θεότητας. Η συνεργική αυτή σχέση Θεότητας επεκτείνεται τώρα δημιουργικά προς τον Θεό τον Επτάπτυχο και συντίθεται στην εμπειρική ισχύ του Παντοδύναμου Υπέρτατου στο μέγα σύμπαν. Η Θεότητα του Παραδείσου, υπαρξιακή ως τρία πρόσωπα, εξελίσσεται έτσι, εμπειρικά σε δύο φάσεις Υπερτατοσύνης, ενώ αυτές οι διπλές φάσεις ενοποιούν την ισχύ-προσωπικότητα ως έναν Κύριο, το Υπέρτατο Ον.		0:7.7 (11.1) God the Supreme in Havona is the personal spirit reflection of the triune Paradise Deity. This associative Deity relationship is now creatively expanding outward in God the Sevenfold and is synthesizing in the experiential power of the Almighty Supreme in the grand universe. Paradise Deity, existential as three persons, is thus experientially evolving in two phases of Supremacy, while these dual phases are power-personality unifying as one Lord, the Supreme Being.
0:7.8 (11.2) Ο Συμπαντικός Πατέρας επιτυγχάνει την ελεύθερης βούλησης απελευθέρωση από τους περιορισμούς του απείρου και τα δεσμά της αιωνιότητας με την τεχνική της τριαδοποίησης, της τριπλής προσωποποίησης της Θεότητας. Το Υπέρτατο Ον εξελίσσεται ακόμη και τώρα ως μία ενοποίηση της υπό-αιώνιας προσωπικότητας της επτάπτυχης εκδήλωσης της Θεότητας στα χωροχρονικά τμήματα του μεγάλου σύμπαντος.		0:7.8 (11.2) The Universal Father achieves freewill liberation from the bonds of infinity and the fetters of eternity by the technique of trinitization, threefold Deity personalization. The Supreme Being is even now evolving as a subeternal personality unification of the sevenfold manifestation of Deity in the time-space segments of the grand universe.
0:7.9 (11.3) Το Υπέρτατο Ον δεν είναι ένας άμεσος δημιουργός, εκτός του ότι είναι ο πατέρας του Ματζέστον, είναι όμως ένας συνθετικός συντονιστής όλων των συμπαντικών δραστηριοτήτων δημιουργήματος-Δημιουργού. Το Υπέρτατο Ον, που τώρα δραστηριοποιείται στα εξελικτικά σύμπαντα, είναι ο συσχετιστής της Θεότητας και συνθέτης της θειότητας στον χωροχρόνο, της τρισυπόστατης Θεότητας του Παραδείσου σε εμπειρικό συσχετισμό με τους Υπέρτατους Δημιουργούς του χρόνου και του χώρου. Όταν τελικά πραγματωθεί, η εξελικτική αυτή Θεότητα θα αποτελέσει την αιώνια συγχώνευση του πεπερασμένου και του απείρου – την αέναη και ακατάλυτη ένωση της εμπειρικής ισχύος και της πνευματικής προσωπικότητας.		0:7.9 (11.3) The Supreme Being is not a direct creator, except that he is the father of Majeston, but he is a synthetic co-ordinator of all creature-Creator universe activities. The Supreme Being, now actualizing in the evolutionary universes, is the Deity correlator and synthesizer of time-space divinity, of triune Paradise Deity in experiential association with the Supreme Creators of time and space. When finally actualized, this evolutionary Deity will constitute the eternal fusion of the finite and the infinite—the everlasting and indissoluble union of experiential power and spirit personality.
0:7.10 (11.4) Το σύνολο της πεπερασμένης χωροχρονικής πραγματικότητας, υπό την καθοδηγητική παρόρμηση του εξελισσόμενου Υπέρτατου Όντος, διεκπεραιώνει μία αεί ανελισσόμενη κινητοποίηση και τελειοποιούμενη συνένωση (σύνθεση προσωπικότητας-ισχύος) όλων των φάσεων και αξιών της πεπερασμένης πραγματικότητας, σε συνδυασμό με τις ποικίλες φάσεις της Παραδείσιας πραγματικότητας, με σκοπό και με την πρόθεση στη συνέχεια να ξεκινήσει την προσπάθεια να φθάσει απολυτοειδή επίπεδα επίτευξης υπερ-δημιουργημάτων.		0:7.10 (11.4) All time-space finite reality, under the directive urge of the evolving Supreme Being, is engaged in an ever-ascending mobilization and perfecting unification (power-personality synthesis) of all phases and values of finite reality, in association with varied phases of Paradise reality, to the end and for the purpose of subsequently embarking upon the attempt to reach absonite levels of supercreature attainment.
VII. ΘΕΟΣ Ο ΕΠΤΑΠΤΥΧΟΣ ^top		VIII. God the Sevenfold ^top
0:8.1 (11.5) Προκειμένου να αποκαταστήσει το πεπερασμένο της κατάστασής τους και να αντισταθμίσει τους περιορισμούς της αντίληψης των δημιουργημάτων, ο Συμπαντικός Πατέρας έχει εγκαθιδρύσει την επτάπτυχη προσέγγιση του εξελικτικού πλάσματος προς την Θεότητα:		0:8.1 (11.5) To atone for finity of status and to compensate for creature limitations of concept, the Universal Father has established the evolutionary creature’s sevenfold approach to Deity:
0:8.2 (11.6) 1. Οι Δημιουργοί Υιοί του Παραδείσου.		0:8.2 (11.6) 1. The Paradise Creator Sons.
0:8.3 (11.7) 2. Οι Αρχαίοι των Ημερών.		0:8.3 (11.7) 2. The Ancients of Days.
0:8.4 (11.8) 3. Τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα.		0:8.4 (11.8) 3. The Seven Master Spirits.
0:8.5 (11.9) 4. Το Υπέρτατο Ον.		0:8.5 (11.9) 4. The Supreme Being.
0:8.6 (11.10) 5. Θεός το Πνεύμα.		0:8.6 (11.10) 5. God the Spirit.
0:8.7 (11.11) 6. Θεός ο Υιός.		0:8.7 (11.11) 6. God the Son.
0:8.8 (11.12) 7. Θεός ο Πατέρας.		0:8.8 (11.12) 7. God the Father.
0:8.9 (11.13) Η επτάπτυχη αυτή προσωποποίηση της Θεότητας μέσα στο χρόνο, το χώρο και τα επτά υπερσύμπαντα επιτρέπει στον θνητό άνθρωπο να φθάσει την παρουσία του Θεού, ο οποίος είναι πνεύμα. Η επτάπτυχη αυτή Θεότητα, που στα πεπερασμένα πλάσματα του χωροχρόνου κάποτε προσωποποιεί την ισχύ ως το Υπέρτατο Ον, είναι η λειτουργική Θεότητα των θνητών εξελικτικών πλασμάτων στην ανελικτική πορεία προς τον Παράδεισο. Μία τέτοια εμπειρική, αποκαλυπτική πορεία της συνειδητοποίησης του Θεού, αρχίζει με την αναγνώριση της θείας υπόστασης του Δημιουργού Υιού του τοπικού σύμπαντος και ανέρχεται, μέσω των υπερ-συμπαντικών Αρχαίων των Ημερών και δια του προσώπου ενός εκ των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων, μέχρις ότου φθάσει στην ανακάλυψη και αναγνώριση της θείας προσωπικότητας του Συμπαντικού Πατέρα στον Παράδεισο.		0:8.9 (11.13) This sevenfold Deity personalization in time and space and to the seven superuniverses enables mortal man to attain the presence of God, who is spirit. This sevenfold Deity, to finite time-space creatures sometime power-personalizing in the Supreme Being, is the functional Deity of the mortal evolutionary creatures of the Paradise-ascension career. Such an experiential discovery-career of the realization of God begins with the recognition of the divinity of the Creator Son of the local universe and ascends through the superuniverse Ancients of Days and by way of the person of one of the Seven Master Spirits to the attainment of the discovery and recognition of the divine personality of the Universal Father on Paradise.
0:8.10 (12.1) Το μέγα σύμπαν είναι το πεδίο της τριπλής Θεότητας: της Τριάδας της Υπερτατοσύνης, του Θεού του Επτάπτυχου και του Υπέρτατου Όντος. Ο Θεός ο Υπέρτατος βρίσκεται εν δυνάμει στην Τριάδα του Παραδείσου, από την οποία αντλεί την προσωπικότητά του και τις πνευματικές του ιδιότητες. Τώρα όμως δραστηριοποιείται δια των Δημιουργών Υιών, των Αρχαίων των Ημερών και των Πρωταρχικών Πνευμάτων, εκ των οποίων αντλεί την ισχύ του ως Παντοδύναμος στα υπερσύμπαντα του χρόνου και του χώρου. Αυτή η εκδήλωση ισχύος του άμεσου Θεού των εξελικτικών πλασμάτων, στην πραγματικότητα εξελίσσεται στο χωροχρόνο ταυτόχρονα με αυτά. Ο Παντοδύναμος Υπέρτατος, εξελισσόμενος στο επίπεδο αξιών των μη προσωπικών δραστηριοτήτων και το πνευματικό πρόσωπο του Θεού του Υπέρτατου, αποτελούν μία πραγματικότητα– το Υπέρτατο Ον.		0:8.10 (12.1) The grand universe is the threefold Deity domain of the Trinity of Supremacy, God the Sevenfold, and the Supreme Being. God the Supreme is potential in the Paradise Trinity, from whom he derives his personality and spirit attributes; but he is now actualizing in the Creator Sons, Ancients of Days, and the Master Spirits, from whom he derives his power as Almighty to the superuniverses of time and space. This power manifestation of the immediate God of evolutionary creatures actually time-space evolves concomitantly with them. The Almighty Supreme, evolving on the value-level of nonpersonal activities, and the spirit person of God the Supreme are one reality—the Supreme Being.
0:8.11 (12.2) Οι Δημιουργοί Υιοί στο συσχετισμό τους με την Θεότητα ως Θεός ο Επτάπτυχος παρέχουν το μηχανισμό δια του οποίου το θνητό γίνεται αθάνατο και το πεπερασμένο επιτυγχάνει τον εναγκαλισμό του απείρου. Το Υπέρτατο Ον παρέχει την τεχνική για την κινητοποίηση της προσωπικότητας-ισχύος, τη θεία σύνθεση, όλωναυτών των πολυειδών συναλλαγών, καθιστώντας έτσι το πεπερασμένο ικανό να επιτύχει το απολυτοειδές και, δια μέσου άλλων πιθανών μελλοντικών πραγματώσεων, να επιχειρήσει την επίτευξη του Απώτατου. Οι Δημιουργοί Υιοί και οι συνεργαζόμενοι Θείοι Λειτουργοί συμμετέχουν στην υπέρτατη αυτή κινητοποίηση, όμως οι Αρχαίοι των Ημερών και τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα είναι πιθανώς αιώνια σταθεροί ως μόνιμοι διαχειριστές στο μέγα σύμπαν.		0:8.11 (12.2) The Creator Sons in the Deity association of God the Sevenfold provide the mechanism whereby the mortal becomes immortal and the finite attains the embrace of the infinite. The Supreme Being provides the technique for the power-personality mobilization, the divine synthesis, of all these manifold transactions, thus enabling the finite to attain the absonite and, through other possible future actualizations, to attempt the attainment of the Ultimate. The Creator Sons and their associated Divine Ministers are participants in this supreme mobilization, but the Ancients of Days and the Seven Master Spirits are probably eternally fixed as permanent administrators in the grand universe.
0:8.12 (12.3) Η λειτουργία του Θεού του Επτάπτυχου χρονολογείται από την οργάνωση των επτά υπερσυμπάντων και πιθανότατα θα επεκταθεί σε σύνδεση με τη μελλοντική εξέλιξη των δημιουργιών του εξώτερου διαστήματος. Ο οργανισμός των μελλοντικών αυτών συμπάντων πρώτου, δεύτερου, τρίτου και τέταρτου διαστημικού επιπέδου προοδευτικής εξέλιξης θα γίνει αναμφίβολα μάρτυρας της εκκίνησης της υπερβατικής και απολυτοειδούς προσέγγισης της Θεότητας.		0:8.12 (12.3) The function of God the Sevenfold dates from the organization of the seven superuniverses, and it will probably expand in connection with the future evolution of the creations of outer space. The organization of these future universes of the primary, secondary, tertiary, and quartan space levels of progressive evolution will undoubtedly witness the inauguration of the transcendent and absonite approach to Deity.
ΙΧ. ΘΕΟΣ Ο ΑΠΩΤΑΤΟΣ ^top		IX. God the Ultimate ^top
0:9.1 (12.4) Όπως ακριβώς το Υπέρτατο Ον προοδευτικά εξελίσσεται από το προηγούμενο θείο χάρισμα του περικλειόμενου δυναμικού ενέργειας και προσωπικότητας του μεγάλου σύμπαντος, έτσι και ο Θεός ο Απώτατος προκύπτει από τα δυναμικά της θειότητας που κατοικούν στα πεδία του υπερβατικού χωροχρόνου του κυρίου σύμπαντος. Η πραγμάτωση της Απώτατης Θεότητας σηματοδοτεί απολυτοειδή συνένωση της πρώτης εμπειρικής Τριάδας και δηλώνει την επέκταση της ενοποιούσας Θεότητας στο δεύτερο επίπεδο της δημιουργικής αυτό-πραγμάτωσης. Τούτο συνιστά το ισοδύναμο προσωπικότητας-ισχύος της εν τω σύμπαν πραγμάτωσης από την εμπειρική Θεότητα, απολυτοειδών πραγματικοτήτων του Παραδείσου στα προκύπτοντα επίπεδα των χωροχρονικά υπερβατικών αξιών. Η ολοκλήρωση μιας τέτοιας εμπειρικής επέκτασης έχει σχεδιαστεί για να παρέχει την ύπατη υπηρεσία-προορισμό σε όλα τα πλάσματα του χωροχρόνου τα οποία έχουν επιτύχει απολυτοειδή επίπεδα μέσω της ολοκληρωμένης συνειδητοποίησης του Υπέρτατου Όντος και δια της λειτουργίας του Θεού του Επτάπτυχου.		0:9.1 (12.4) Just as the Supreme Being progressively evolves from the antecedent divinity endowment of the encompassed grand universe potential of energy and personality, so does God the Ultimate eventuate from the potentials of divinity residing in the transcended time-space domains of the master universe. The actualization of Ultimate Deity signalizes absonite unification of the first experiential Trinity and signifies unifying Deity expansion on the second level of creative self-realization. This constitutes the personality-power equivalent of the universe experiential-Deity actualization of Paradise absonite realities on the eventuating levels of transcended time-space values. The completion of such an experiential unfoldment is designed to afford ultimate service-destiny for all time-space creatures who have attained absonite levels through the completed realization of the Supreme Being and by the ministry of God the Sevenfold.
0:9.2 (12.5) Ο Θεός ο Απώτατος αντιπροσωπεύει προσωπική Θεότητα που λειτουργεί στα επίπεδα θειότητας του απολυτοειδούς και στις συμπαντικές σφαίρες του υπερχρόνου και του υπερβατικού χώρου. Το Απώτατο είναι μία υπέρ-υπέρτατη εκδήλωση της Θεότητας. Το Υπέρτατο είναι η ενοποίηση της Τριάδας όπως γίνεται κατανοητή από τα πεπερασμένα όντα. Το Απώτατο είναι η ενοποίηση της Τριάδας του Παραδείσου όπως γίνεται αντιληπτή από τα απολυτοειδή όντα.		0:9.2 (12.5) God the Ultimate is designative of personal Deity functioning on the divinity levels of the absonite and on the universe spheres of supertime and transcended space. The Ultimate is a supersupreme eventuation of Deity. The Supreme is the Trinity unification comprehended by finite beings; the Ultimate is the unification of the Paradise Trinity comprehended by absonite beings.
0:9.3 (13.1) Ο Συμπαντικός Πατέρας , μέσω του μηχανισμού της εξελικτικής Θεότητας, ουσιαστικά ασχολείται με το τεράστιο και θαυμαστό έργο της εστίασης της προσωπικότητας και της κινητοποίησης της ισχύος, στα αντίστοιχα συμπαντικά εννοιακά τους επίπεδα, των αξιών της θείας πραγματικότητας του πεπερασμένου, του απολυτοειδούς, ακόμη και του απόλυτου.		0:9.3 (13.1) The Universal Father, through the mechanism of evolutionary Deity, is actually engaged in the stupendous and amazing act of personality focalization and power mobilization, on their respective universe meaning-levels, of the divine reality values of the finite, the absonite, and even of the absolute.
0:9.4 (13.2) Οι τρεις πρώτες και αιώνιου-παρελθόντος Θεότητες του Παραδείσου – ο Συμπαντικός Πατέρας, ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα – πρόκειται, στο αιώνιο μέλλον, να συμπληρωθούν, ως προσωπικότητες από την εμπειρική πραγμάτωση των συσχετιζόμενων εξελικτικών Θεοτήτων – του Θεού του Υπέρτατου, του Θεού του Απώτατου, και πιθανόν του Θεού του Απόλυτου.		0:9.4 (13.2) The first three and past-eternal Deities of Paradise—the Universal Father, the Eternal Son, and the Infinite Spirit—are, in the eternal future, to be personality-complemented by the experiential actualization of associate evolutionary Deities—God the Supreme, God the Ultimate, and possibly God the Absolute.
0:9.5 (13.3) Ο Θεός ο Υπέρτατος και ο Θεός ο Απώτατος, που τώρα εξελίσσονται στα εμπειρικά σύμπαντα, δεν είναι υπαρξιακοί – ούτε παρελθοντικά αιώνιοι, μόνο μελλοντικά αιώνιοι, χωροχρονικά εξαρτώμενοι και υπερβατικά εξαρτώμενοι αιώνιοι. Είναι Θεότητες με υπέρτατα, απώτατα και πιθανόν υπέρτατο-απώτατα χαρίσματα, αλλά έχουν την εμπειρία των ιστορικών αρχών του σύμπαντος. Δεν θα έχουν ποτέ τέλος, έχουν όμως αρχή ως προσωπικότητες. Είναι όντως πραγματώσεις των αιώνιων και άπειρων δυναμικών της Θεότητας, αλλά οι ίδιες δεν είναι ούτε απεριόριστα αιώνιες, ούτε άπειρες.		0:9.5 (13.3) God the Supreme and God the Ultimate, now evolving in the experiential universes, are not existential—not past eternals, only future eternals, time-space-conditioned and transcendental-conditioned eternals. They are Deities of supreme, ultimate, and possibly supreme-ultimate endowments, but they have experienced historic universe origins. They will never have an end, but they do have personality beginnings. They are indeed actualizations of eternal and infinite Deity potentials, but they themselves are neither unqualifiedly eternal nor infinite.
Χ. ΘΕΟΣ Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ^top		X. God the Absolute ^top
0:10.1 (13.4) Υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά της αιώνιας πραγματικότητας του Απόλυτου της Θεότητας, τα οποία δεν μπορούν να εξηγηθούν πλήρως στον χωροχρονικά πεπερασμένο νου, η πραγμάτωση όμως του Θεού του Απόλυτου θα ήταν το επακόλουθο της ενοποίησης της δεύτερης εμπειρικής Τριάδας, της Απόλυτης Τριάδας. Τούτο θα αποτελούσε την εμπειρική συνειδητοποίηση της απόλυτης θειότητας, την ενοποίηση απολύτων εννοιών σε απόλυτα επίπεδα, δεν είμαστε όμως βέβαιοι σχετικά με το εάν περικλείονται όλες οι απόλυτες αξίες αφού ποτέ δεν πληροφορηθήκαμε ότι το Προσδιορισμένο Απόλυτο είναι το ισοδύναμο του Απείρου. Τα υπέρ-απώτατα πεπρωμένα συσχετίζονται με απόλυτες έννοιες και άπειρη πνευματικότητα, και χωρίς τις δύο αυτές ανεκπλήρωτες πραγματικότητες, δεν μπορούμε να καθιερώσουμε απόλυτες αξίες.		0:10.1 (13.4) There are many features of the eternal reality of the Deity Absolute which cannot be fully explained to the time-space finite mind, but the actualization of God the Absolute would be in consequence of the unification of the second experiential Trinity, the Absolute Trinity. This would constitute the experiential realization of absolute divinity, the unification of absolute meanings on absolute levels; but we are not certain regarding the encompassment of all absolute values since we have at no time been informed that the Qualified Absolute is the equivalent of the Infinite. Superultimate destinies are involved in absolute meanings and infinite spirituality, and without both of these unachieved realities we cannot establish absolute values.
0:10.2 (13.5) Ο Θεός ο Απόλυτος αποτελεί τον στόχο επίτευξης-συνειδητοποίησης όλων των υπέρ-απολυτοειδών υπάρξεων, όμως η δυναμική της ισχύος και της προσωπικότητας του Απόλυτου της Θεότητας υπερβαίνει την αντίληψή μας και διστάζουμε να συζητήσουμε για τις πραγματικότητες εκείνες οι οποίες απέχουν τόσο πολύ από την εμπειρική πραγμάτωση.		0:10.2 (13.5) God the Absolute is the realization-attainment goal of all superabsonite beings, but the power and personality potential of the Deity Absolute transcends our concept, and we hesitate to discuss those realities which are so far removed from experiential actualization.
ΧΙ. ΤΑ ΤΡΙΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ^top		XI. The Three Absolutes ^top
0:11.1 (13.6) Όταν η συνδυασμένη σκέψη του Συμπαντικού Πατέρα και του Αιώνιου Υιού, λειτουργώντας εντός του Θεού της Δράσης συγκρότησε τη δημιουργία του θείου και κεντρικού σύμπαντος, ο Πατέρας ακολούθησε την έκφραση της σκέψης του μέσα στον λόγο του Υιού του και στην πράξη του Συνδεδεμένου τους Εκτελεστικού, διαφοροποιώντας την παρουσία του στην Χαβόνα από τις δυναμικές του απείρου. Και αυτές οι μη αποκαλυφθείσες άπειρες δυναμικές παραμένουν χωρικά συγκαλυμμένες μέσα στο Απροσδιόριστο Απόλυτο και θεϊκά περιτυλιγμένες μέσα στο Απόλυτο της Θεότητας, ενώ αυτά τα δυο γίνονται ένα στην λειτουργία του Συμπαντικού Απολύτου, της μη αποκαλυφθείσας άπειρης-ενότητας, του Παραδείσιου Πατέρα.		0:11.1 (13.6) When the combined thought of the Universal Father and the Eternal Son, functioning in the God of Action, constituted the creation of the divine and central universe, the Father followed the expression of his thought into the word of his Son and the act of their Conjoint Executive by differentiating his Havona presence from the potentials of infinity. And these undisclosed infinity potentials remain space concealed in the Unqualified Absolute and divinely enshrouded in the Deity Absolute, while these two become one in the functioning of the Universal Absolute, the unrevealed infinity-unity of the Paradise Father.
0:11.2 (13.7) Αμφότερες η δραστικότητα της κοσμικής δύναμης και η δραστικότητα της πνευματικής δύναμης βρίσκονται σε διαδικασία προοδευτικής αποκάλυψης-συνειδητοποίησης καθώς ο εμπλουτισμός ολόκληρης της πραγματικότητας επιτυγχάνεται δια της εμπειρικής ανάπτυξης και μέσω του συσχετισμού του εμπειρικού με το υπαρξιακό από το Συμπαντικό Απόλυτο. Δυνάμει της αντισταθμιστικής παρουσίας του Συμπαντικού Απόλυτου, η Πρώτη Πηγή και Κέντρο πραγματοποιεί επέκταση της εμπειρικής ισχύος, απολαμβάνει την ταυτοποίηση με τα εξελικτικά δημιουργήματά της και επιτυγχάνει την διεύρυνση του εμπειρικής Θεότητας στα επίπεδα της Υπερτατοσύνης, Απωτατοσύνης και Απολυτοσύνης.		0:11.2 (13.7) Both potency of cosmic force and potency of spirit force are in process of progressive revelation-realization as the enrichment of all reality is effected by experiential growth and through the correlation of the experiential with the existential by the Universal Absolute. By virtue of the equipoising presence of the Universal Absolute, the First Source and Center realizes extension of experiential power, enjoys identification with his evolutionary creatures, and achieves expansion of experiential Deity on the levels of Supremacy, Ultimacy, and Absoluteness.
0:11.3 (14.1) Όταν δεν είναι δυνατόν να ξεχωρίσουμε πλήρως το Απόλυτο της Θεότητας από το Απροσδιόριστο Απόλυτο, η υποθετικά συνδυασμένη λειτουργία τους ή συντονισμένη παρουσία τους, ορίζεται ως η δράση του Συμπαντικού Απόλυτου.		0:11.3 (14.1) When it is not possible fully to distinguish the Deity Absolute from the Unqualified Absolute, their supposedly combined function or co-ordinated presence is designated the action of the Universal Absolute.
0:11.4 (14.2) 1. Το Απόλυτο της Θεότητας φαίνεται ότι είναι ο παντοδύναμος ενεργοποιητής, ενώ το Απροσδιόριστο Απόλυτο φαίνεται ότι είναι ο απόλυτα αποδοτικός μηχανιστής του υπέρτατα ενοποιημένου και απώτατα συντονισμένου σύμπαντος των συμπάντων, και ακόμη και των συμπάντων επί συμπάντων που έχουν δημιουργηθεί, που δημιουργούνται και που πρόκειται να δημιουργηθούν.		0:11.4 (14.2) 1. The Deity Absolute seems to be the all-powerful activator, while the Unqualified Absolute appears to be the all-efficient mechanizer of the supremely unified and ultimately co-ordinated universe of universes, even universes upon universes, made, making, and yet to be made.
0:11.5 (14.3) Το Απόλυτο της Θεότητας δεν μπορεί να αντιδράσει, ή τουλάχιστον δεν αντιδρά, σε οποιαδήποτε συμπαντική κατάσταση με έναν υπό-απόλυτο τρόπο. Κάθε αντίδραση του Απόλυτου αυτού σε οποιαδήποτε δεδομένη κατάσταση φαίνεται ότι γίνεται από την άποψη της ευημερίας ολόκληρης της δημιουργίας πραγμάτων και οντοτήτων, όχι μόνο στο παρόν στάδιο της ύπαρξής της, αλλά επίσης εν όψει των άπειρων δυνατοτήτων όλης της μελλοντικής αιωνιότητας.		0:11.5 (14.3) The Deity Absolute cannot, or at least does not, react to any universe situation in a subabsolute manner. Every response of this Absolute to any given situation appears to be made in terms of the welfare of the whole creation of things and beings, not only in its present state of existence, but also in view of the infinite possibilities of all future eternity.
0:11.6 (14.4) Το Απόλυτο της Θεότητας είναι εκείνη η δυναμική η οποία διαχωρίστηκε από την ολική, άπειρη πραγματικότητα με την ελεύθερης βούλησης επιλογή του Συμπαντικού Πατέρα, και που εντός της όλες οι δραστηριότητες της θειότητας – υπαρξιακές και εμπειρικές – λαμβάνουν χώρα. Τούτο είναι το Προσδιορισμένο Απόλυτο, σε αντιδιαστολή με το Απροσδιόριστο Απόλυτο. Το Συμπαντικό Απόλυτο όμως αποτελεί υπέρ-προσθήκη και των δύο στην περίπτυξη όλου του απόλυτου δυναμικού.		0:11.6 (14.4) The Deity Absolute is that potential which was segregated from total, infinite reality by the freewill choice of the Universal Father, and within which all divinity activities—existential and experiential—take place. This is the Qualified Absolute in contradistinction to the Unqualified Absolute; but the Universal Absolute is superadditive to both in the encompassment of all absolute potential.
0:11.7 (14.5) 2. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο είναι μη προσωπικό, εκτός του θείου και μη θεοποιημένο. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο επομένως στερείται προσωπικότητας, θειότητας, και όλων των δημιουργικών προνομίων. Κανένα γεγονός ή αλήθεια, ούτε εμπειρία ή αποκάλυψη, ούτε φιλοσοφία ή απολυτοειδές μπορούν να διαπεράσουν τη φύση και το χαρακτήρα αυτού του Απόλυτου χωρίς συμπαντική αναγνώριση.		0:11.7 (14.5) 2. The Unqualified Absolute is nonpersonal, extradivine, and undeified. The Unqualified Absolute is therefore devoid of personality, divinity, and all creator prerogatives. Neither fact nor truth, experience nor revelation, philosophy nor absonity are able to penetrate the nature and character of this Absolute without universe qualification.
0:11.8 (14.6) Ας γίνει σαφές ότι το Απροσδιόριστο Απόλυτο αποτελεί μια θετική πραγματικότητα η οποία διαπερνά το μέγα σύμπαν και, προφανώς, επεκτείνεται με ισοδύναμη διαστημική παρουσία στις δραστηριότητες δύναμης και τις προ-υλικές εξελίξεις των εκπληκτικών εκτάσεων των περιοχών του χώρου πέραν των επτά υπερσυμπάντων. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο δεν είναι απλός αρνητισμός φιλοσοφικής θεώρησης που στηρίζεται πάνω σε υποθέσεις μεταφυσικών σοφιστειών σχετικά με τη συμπαντικότητα, την κυριαρχία και την πρωτοκαθεδρία του ανεπιφύλακτου και του απεριόριστου. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο είναι ένας θετικός συμπαντικός υπερέλεγχος στο άπειρο. Ο υπερέλεγχος αυτός είναι χωρο-δυναμικά απεριόριστος, σαφώς όμως επηρεάζεται από την παρουσία ζωής, διάνοιας, πνεύματος και προσωπικότητας, ενώ επηρεάζεται περαιτέρω από τις ηθελημένες αντιδράσεις και τις σκόπιμες εντολές της Τριάδας του Παραδείσου.		0:11.8 (14.6) Let it be made clear that the Unqualified Absolute is a positive reality pervading the grand universe and, apparently, extending with equal space presence on out into the force activities and prematerial evolutions of the staggering stretches of the space regions beyond the seven superuniverses. The Unqualified Absolute is not a mere negativism of philosophic concept predicated on the assumptions of metaphysical sophistries concerning the universality, dominance, and primacy of the unconditioned and the unqualified. The Unqualified Absolute is a positive universe overcontrol in infinity; this overcontrol is space-force unlimited but is definitely conditioned by the presence of life, mind, spirit, and personality, and is further conditioned by the will-reactions and purposeful mandates of the Paradise Trinity.
0:11.9 (14.7) Είμαστε πεπεισμένοι ότι το Απροσδιόριστο Απόλυτο δεν είναι μια αδιαφοροποίητη και τα πάντα διαπερνώσα επίδραση που μπορεί να συγκριθεί είτε με τις πανθεϊστικές θεωρήσεις της μεταφυσικής, είτε με την υπόθεση της επιστήμης κάποτε, περί αιθέρα. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο είναι δυναμικά απεριόριστο και επηρεάζεται από τη Θεότητα, ωστόσο δεν κατανοούμε πλήρως τη σχέση του Απόλυτου αυτού με τις πνευματικές πραγματικότητες των συμπάντων.		0:11.9 (14.7) We are convinced that the Unqualified Absolute is not an undifferentiated and all-pervading influence comparable either to the pantheistic concepts of metaphysics or to the sometime ether hypothesis of science. The Unqualified Absolute is force unlimited and Deity conditioned, but we do not fully perceive the relation of this Absolute to the spirit realities of the universes.
0:11.10 (14.8) 3. Το Συμπαντικό Απόλυτο, όπως λογικά συνάγουμε, ήταν αναπόφευκτο στην απόλυτα ελεύθερης βούλησης πράξη του Συμπαντικού Πατέρα να διαχωρίσει τις συμπαντικές πραγματικότητες σε θεοποιημένες και μη – προσωποποιήσιμες και μη προσωποποιήσιμες – αξίες. Το Συμπαντικό Απόλυτο είναι το φαινόμενο της Θεότητας ενδεικτικό της εξομάλυνσης της τάσης που δημιουργήθηκε από την ελεύθερης βούλησης πράξη της τοιουτοτρόπως διαφοροποίησης της συμπαντικής πραγματικότητας, και λειτουργεί ως ο συνεργικός συντονιστής αυτών των συνολικών αθροισμάτων υπαρξιακών δυνατοτήτων.		0:11.10 (14.8) 3. The Universal Absolute, we logically deduce, was inevitable in the Universal Father’s absolute freewill act of differentiating universe realities into deified and undeified—personalizable and nonpersonalizable—values. The Universal Absolute is the Deity phenomenon indicative of the resolution of the tension created by the freewill act of thus differentiating universe reality, and functions as the associative co-ordinator of these sum totals of existential potentialities.
0:11.11 (15.1) Η τάση-παρουσία του Συμπαντικού Απόλυτου σημαίνει τη ρύθμιση του διαφορικού μεταξύ πραγματικότητας της θεότητας και μη θεοποιημένης πραγματικότητας, εγγενούς στο διαχωρισμό των δυναμικών της ελεύθερης βούλησης θειότητας από τα στατικά του απροσδιόριστου απείρου.		0:11.11 (15.1) The tension-presence of the Universal Absolute signifies the adjustment of differential between deity reality and undeified reality inherent in the separation of the dynamics of freewill divinity from the statics of unqualified infinity.
0:11.12 (15.2) Να θυμάστε πάντα: Το δυνητικό άπειρο είναι απόλυτο και αδιαχώριστο από την αιωνιότητα. Το πραγματικό άπειρο μέσα στο χρόνο δεν μπορεί ποτέ να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από μερικό και για το λόγο αυτό πρέπει να είναι μη-απόλυτο. Ούτε μπορεί το άπειρο της πραγματικής προσωπικότητας να είναι απόλυτο, παρά μόνο στην απροσδιόριστη Θεότητα. Και είναι το διαφορικό άπειρου δυναμικού στο Απροσδιόριστο Απόλυτο και το Απόλυτο της Θεότητας, εκείνο που αιωνιοποιεί το Συμπαντικό Απόλυτο, καθιστώντας έτσι κοσμικά δυνατόν το να έχουμε υλικά σύμπαντα στο χώρο και πνευματικά δυνατόν το να έχουμε πεπερασμένες προσωπικότητες στον χρόνο.		0:11.12 (15.2) Always remember: Potential infinity is absolute and inseparable from eternity. Actual infinity in time can never be anything but partial and must therefore be nonabsolute; neither can infinity of actual personality be absolute except in unqualified Deity. And it is the differential of infinity potential in the Unqualified Absolute and the Deity Absolute that eternalizes the Universal Absolute, thereby making it cosmically possible to have material universes in space and spiritually possible to have finite personalities in time.
0:11.13 (15.3) Το πεπερασμένο μπορεί να συνυπάρχει στον κόσμο μαζί με το Άπειρο, μόνον επειδή η συνεργική παρουσία του Συμπαντικού Απόλυτου ισοσταθμίζει τόσο τέλεια τις τάσεις μεταξύ χρόνου και αιωνιότητας, πεπερασμένου και απείρου, δυνητικής πραγματικότητας και υφιστάμενης πραγματικότητας, Παραδείσου και διαστήματος, ανθρώπου και Θεού. Συνεργικά το Συμπαντικό Απόλυτο αποτελεί την αναγνώριση της ζώνης προοδευτικής εξελικτικής πραγματικότητας που υπάρχει στα χώρο-χρονικά και στα χώρο-χρονικά υπερβατικά σύμπαντα υπό-άπειρης εκδήλωσης της Θεότητας.		0:11.13 (15.3) The finite can coexist in the cosmos along with the Infinite only because the associative presence of the Universal Absolute so perfectly equalizes the tensions between time and eternity, finity and infinity, reality potential and reality actuality, Paradise and space, man and God. Associatively the Universal Absolute constitutes the identification of the zone of progressing evolutional reality existent in the time-space, and in the transcended time-space, universes of subinfinite Deity manifestation.
0:11.14 (15.4) Το Συμπαντικό Απόλυτο είναι το δυναμικό της στατικο-δυναμικής Θεότητας λειτουργικά πραγματούμενης σε επίπεδα χρονο-αιωνιότητας ως πεπερασμένες-απόλυτες αξίες και επίσης δυνατόν, εμπειρικής-υπαρξιακής προσέγγισης. Αυτή η ακατανόητη πλευρά της Θεότητας μπορεί να είναι στατική, δυνητική και συνεργική, αλλά δεν είναι εμπειρικά δημιουργική ή εξελικτική όσον αφορά στις ευφυείς προσωπικότητες που λειτουργούν τώρα στο κύριο σύμπαν.		0:11.14 (15.4) The Universal Absolute is the potential of the static-dynamic Deity functionally realizable on time-eternity levels as finite-absolute values and as possible of experiential-existential approach. This incomprehensible aspect of Deity may be static, potential, and associative but is not experientially creative or evolutional as concerns the intelligent personalities now functioning in the master universe.
0:11.15 (15.5) Το Απόλυτο. Τα δύο Απόλυτα – προσδιορισμένο και απροσδιόριστο – ενώ φαινομενικά είναι τόσο διαφορετικά σε λειτουργία, όπως μπορούν να παρατηρηθούν από τα νοήμονα πλάσματα, είναι τέλεια και με θείο τρόπο ενωμένα στο, και από το, Συμπαντικό Απόλυτο. Σε τελευταία ανάλυση και στην τελική κατανόηση, και τα τρία αποτελούν ένα Απόλυτο. Στα υπο-άπειρα επίπεδα διαφοροποιούνται λειτουργικά, αλλά στο άπειρο είναι ΕΝΑ.		0:11.15 (15.5) The Absolute. The two Absolutes—qualified and unqualified—while so apparently divergent in function as they may be observed by mind creatures, are perfectly and divinely unified in and by the Universal Absolute. In the last analysis and in the final comprehension all three are one Absolute. On subinfinite levels they are functionally differentiated, but in infinity they are ONE.
0:11.16 (15.6) Δεν χρησιμοποιούμε ποτέ τον όρο το Απόλυτο ως διάψευση οποιουδήποτε, ή ως άρνηση του οτιδήποτε. Ούτε θεωρούμε το Συμπαντικό Απόλυτο ως αυτο-προσδιοριζόμενο, ένα είδος πανθεϊστικής και απρόσωπης Θεότητας. Το Απόλυτο, σε ό,τι αφορά στη συμπαντική προσωπικότητα, περιορίζεται αυστηρά από την Τριάδα και κυριαρχείται από την Θεότητα.		0:11.16 (15.6) We never use the term the Absolute as a negation of aught or as a denial of anything. Neither do we regard the Universal Absolute as self-determinative, a sort of pantheistic and impersonal Deity. The Absolute, in all that pertains to universe personality, is strictly Trinity limited and Deity dominated.
ΧΙΙ. ΟΙ ΤΡΙΑΔΕΣ ^top		XII. The Trinities ^top
0:12.1 (15.7) Η αρχική και αιώνια Τριάδα του Παραδείσου είναι υπαρξιακή και ήταν αναπόφευκτη. Η μηδέποτε αρξάμενη αυτή Τριάδα υπήρχε εγγενώς στο γεγονός της διαφοροποίησης του προσωπικού και του μη προσωπικού από την αδέσμευτη βούληση του Πατέρα και πραγματώθηκε όταν η προσωπική του βούληση συντόνισε τις διττές αυτές πραγματικότητες δια της διανοίας. Οι μετά τη Χαβόνα Τριάδες είναι εμπειρικές – εγγενείς στη δημιουργία δύο υπο-απολύτων και εξελικτικών επιπέδων εκδήλωσης προσωπικότητας ισχύος στο κύριο σύμπαν.		0:12.1 (15.7) The original and eternal Paradise Trinity is existential and was inevitable. This never-beginning Trinity was inherent in the fact of the differentiation of the personal and the nonpersonal by the Father’s unfettered will and factualized when his personal will co-ordinated these dual realities by mind. The post-Havona Trinities are experiential—are inherent in the creation of two subabsolute and evolutional levels of power-personality manifestation in the master universe.
0:12.2 (15.8) Η Τριάδα του Παραδείσου - η αιώνια της Θεότητας ένωση του Συμπαντικού Πατέρα, του Αιώνιου Υιού και του Απείρου Πνεύματος – είναι υπαρξιακή στην πραγματικότητα, αλλά όλα τα δυναμικά είναι εμπειρικά. Επομένως αυτή η Τριάδα συνιστά τη μόνη πραγματικότητα της Θεότητας που αγκαλιάζει το άπειρο και ως εκ τούτου λαμβάνουν χώρα στο σύμπαν τα φαινόμενα της πραγμάτωσης του Θεού του Υπέρτατου, του Θεού του Απώτατου και του Θεού του Απόλυτου.		0:12.2 (15.8) The Paradise Trinity—the eternal Deity union of the Universal Father, the Eternal Son, and the Infinite Spirit—is existential in actuality, but all potentials are experiential. Therefore does this Trinity constitute the only Deity reality embracing infinity, and therefore do there occur the universe phenomena of the actualization of God the Supreme, God the Ultimate, and God the Absolute.
0:12.3 (15.9) Οι πρώτη και δεύτερη εμπειρική Τριάδα, οι μετά τη Χαβόνα Τριάδες, δεν μπορούν να είναι άπειρες, επειδή περιλαμβάνουν απορρέουσες Θεότητες, Θεότητες που εξελίχθηκαν από την εμπειρική εκπλήρωση πραγματικοτήτων που δημιουργήθηκαν ή προέκυψαν από την υπαρξιακή Τριάδα του Παραδείσου. Το άπειρο της θειότητας εμπλουτίζεται διαρκώς, αν όχι διευρύνεται, από το πεπερασμένο και απολυτοειδές της εμπειρίας δημιουργήματος και Δημιουργού.		0:12.3 (15.9) The first and second experiential Trinities, the post-Havona Trinities, cannot be infinite because they embrace derived Deities, Deities evolved by the experiential actualization of realities created or eventuated by the existential Paradise Trinity. Infinity of divinity is being ever enriched, if not enlarged, by finity and absonity of creature and Creator experience.
0:12.4 (16.1) Οι Τριάδες αποτελούν αλήθειες συσχετισμού και γεγονότα συντονισμένης εκδήλωσης της Θεότητας. Οι λειτουργίες της Τριάδας περικλείουν πραγματικότητες της Θεότητας και οι πραγματικότητες της Θεότητας επιζητούν πάντα πραγμάτωση και εκδήλωση δια της προσωποποίησης. Ο Θεός ο Υπέρτατος, ο Θεός ο Απώτατος, ακόμα και ο Θεός ο Απόλυτος είναι επομένως θεία αναπόφευκτα. Οι τρεις αυτές εμπειρικές Θεότητες βρίσκονταν εν δυνάμει στην υπαρξιακή Τριάδα, την Τριάδα του Παραδείσου, αλλά η ανάδυσή τους στο σύμπαν ως προσωπικότητες ισχύος εξαρτάται εν μέρει από την ίδια τους την εμπειρική λειτουργία στα σύμπαντα της ισχύος και της προσωπικότητας και εν μέρει από τα εμπειρικά επιτεύγματα των μετά τη Χαβόνα Δημιουργών και Τριάδων.		0:12.4 (16.1) Trinities are truths of relationship and facts of co-ordinate Deity manifestation. Trinity functions encompass Deity realities, and Deity realities always seek realization and manifestation in personalization. God the Supreme, God the Ultimate, and even God the Absolute are therefore divine inevitabilities. These three experiential Deities were potential in the existential Trinity, the Paradise Trinity, but their universe emergence as personalities of power is dependent in part on their own experiential functioning in the universes of power and personality and in part on the experiential achievements of the post-Havona Creators and Trinities.
0:12.5 (16.2) Οι δύο μετά τη Χαβόνα Τριάδες, η Απώτατη και η Απόλυτη εμπειρική Τριάδα, δεν έχουν προς το παρόν πλήρως εκδηλωθεί. Βρίσκονται σε διαδικασία συμπαντικής συνειδητοποιήσεως. Οι συσχετισμοί αυτοί της Θεότητας μπορούν να περιγραφούν ως εξής:		0:12.5 (16.2) The two post-Havona Trinities, the Ultimate and the Absolute experiential Trinities, are not now fully manifest; they are in process of universe realization. These Deity associations may be described as follows:
0:12.6 (16.3) 1. Η Απώτατη Τριάδα, η οποία τώρα εξελίσσεται, θα αποτελείται, τελικά από το Υπέρτατο Ον, τις Υπέρτατες Δημιουργικές Προσωπικότητες και τους απολυτοειδείς Αρχιτέκτονες του Κύριου Σύμπαντος, τους μοναδικούς αυτούς συμπαντικούς σχεδιαστές που δεν είναι ούτε δημιουργοί, ούτε δημιουργήματα. Ο Θεός ο Απώτατος τελικά και αναπόφευκτα θα ισχυροποιηθεί και θα προσωποποιηθεί ως Θεότητα συνέπεια της ενοποίησης αυτής της εμπειρικής Απώτατης Τριάδας, στην επεκτεινόμενη αρένα του σχεδόν απεριόριστου κύριου σύμπαντος.		0:12.6 (16.3) 1. The Ultimate Trinity, now evolving, will eventually consist of the Supreme Being, the Supreme Creator Personalities, and the absonite Architects of the Master Universe, those unique universe planners who are neither creators nor creatures. God the Ultimate will eventually and inevitably powerize and personalize as the Deity consequence of the unification of this experiential Ultimate Trinity in the expanding arena of the well-nigh limitless master universe.
0:12.7 (16.4) 2. Η Απόλυτη Τριάδα – η δεύτερη εμπειρική Τριάδα – τώρα σε διαδικασία πραγμάτωσης, θα αποτελείται από το Θεό τον Υπέρτατο, το Θεό τον Απώτατο και τον μη αποκαλυφθέντα Τελειοποιητή του Πεπρωμένου του Σύμπαντος. Η Τριάδα αυτή λειτουργεί τόσο σε προσωπικό όσο και σε υπέρ-προσωπικό επίπεδο, ακόμη και μέχρι τα σύνορα του μη προσωπικού και η ενοποίησή της στη συμπαντικότητα θα εμπειρικοποιούσε την Απόλυτη Θεότητα.		0:12.7 (16.4) 2. The Absolute Trinity—the second experiential Trinity—now in process of actualization, will consist of God the Supreme, God the Ultimate, and the unrevealed Consummator of Universe Destiny. This Trinity functions on both personal and superpersonal levels, even to the borders of the nonpersonal, and its unification in universality would experientialize Absolute Deity.
0:12.8 (16.5) Η Απώτατη Τριάδα εμπειρικά ενοποιείται στην ολοκλήρωση, αν και αληθινά αμφιβάλουμε για το ενδεχόμενο μιας τέτοιας πλήρους ενοποίησης της Απόλυτης Τριάδας. Η ιδέα μας, πάντως, της αιώνιας Τριάδας του Παραδείσου είναι μία παντοτινή υπενθύμιση του γεγονότος ότι η τριαδοποίηση της Θεότητας μπορεί να επιτύχει αυτό που με οποιοδήποτε άλλο τρόπο είναι ανέφικτο. Εξ αυτού συνάγουμε την εμφάνιση κάποια στιγμή του Υπέρτατου-Απώτατου και την πιθανή τριαδοποίηση-πραγμάτωση του Θεού του Απόλυτου.		0:12.8 (16.5) The Ultimate Trinity is experientially unifying in completion, but we truly doubt the possibility of such full unification of the Absolute Trinity. Our concept, however, of the eternal Paradise Trinity is an ever-present reminder that Deity trinitization may accomplish what is otherwise nonattainable; hence do we postulate the sometime appearance of the Supreme-Ultimate and the possible trinitization-factualization of God the Absolute.
0:12.9 (16.6) Οι φιλόσοφοι των συμπάντων αξιώνουν την ύπαρξη μιας Τριάδας των Τριάδων, ένα υπαρξιακό-εμπειρικό Τριαδικό Άπειρο, αλλά δεν μπορούν να οραματισθούν την προσωποποίησή της. Πιθανόν να ισοδυναμούσε με το πρόσωπο του Συμπαντικού Πατέρα στο θεωρητικό επίπεδο του ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ. Όμως ανεξάρτητα από όλα αυτά, η αρχική Τριάδα του Παραδείσου είναι δυνητικά άπειρη, αφού ο Συμπαντικός Πατέρας είναι στην πραγματικότητα άπειρος.		0:12.9 (16.6) The philosophers of the universes postulate a Trinity of Trinities, an existential-experiential Trinity Infinite, but they are not able to envisage its personalization; possibly it would equivalate to the person of the Universal Father on the conceptual level of the I AM. But irrespective of all this, the original Paradise Trinity is potentially infinite since the Universal Father actually is infinite.
ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ		Acknowledgment
0:12.11 (16.8) Στη διατύπωση των ακόλουθων παρουσιάσεων που έχουν να κάνουν με την απεικόνιση του χαρακτήρα του Συμπαντικού Πατέρα και τη φύση των Παραδείσιων συνεργατών του, μαζί με μία επιχειρούμενη περιγραφή του τέλειου κεντρικού σύμπαντος και των επτά υπερσυμπάντων που το περικυκλώνουν, θα καθοδηγούμαστε από την εντολή των υπερσυμπαντικών κυβερνητών, που επιτάσσει, σε όλες μας τις προσπάθειες να αποκαλύψουμε την αλήθεια και συντονισμένη ουσιώδη γνώση, να δίνουμε προτεραιότητα στις υψηλότερες υπάρχουσες ανθρώπινες ιδέες οι οποίες σχετίζονται με τα θέματα που θα παρουσιασθούν. Μπορούμε να καταφύγουμε σε καθαρή αποκάλυψη, μόνον όταν η έννοια που παρουσιάζεται δεν έχει επαρκή προηγούμενη έκφραση από την ανθρώπινη διάνοια.		0:12.11 (16.8) In formulating the succeeding presentations having to do with the portrayal of the character of the Universal Father and the nature of his Paradise associates, together with an attempted description of the perfect central universe and the encircling seven superuniverses, we are to be guided by the mandate of the superuniverse rulers which directs that we shall, in all our efforts to reveal truth and co-ordinate essential knowledge, give preference to the highest existing human concepts pertaining to the subjects to be presented. We may resort to pure revelation only when the concept of presentation has had no adequate previous expression by the human mind.
0:12.12 (17.1) Οι διαδοχικές πλανητικές αποκαλύψεις της θείας αλήθειας σταθερά αγκαλιάζουν τις ύψιστες υπάρχουσες έννοιες των πνευματικών αξιών, ως μέρος του νέου και ενισχυμένου συντονισμού της πλανητικής γνώσης. Συνεπώς, φτιάχνοντας αυτές τις παρουσιάσεις για το Θεό και τους συμπαντικούς του συνεργάτες, έχουμε επιλέξει ως βάση των εγγράφων αυτών περισσότερες από χίλιες ανθρώπινες έννοιες, που αντιπροσωπεύουν την ανώτατη και πλέον προηγμένη πλανητική γνώση των πνευματικών αξιών και των συμπαντικών ιδεών. Όπου οι ανθρώπινες αυτές έννοιες, που συγκεντρώθηκαν από τους γνωρίζοντες το Θεό θνητούς του παρελθόντος και του παρόντος, δεν επαρκούν για να απεικονίσουν την αλήθεια, όπως μας διέταξαν να την αποκαλύψουμε, θα τις συμπληρώσουμε χωρίς δισταγμό, αντλώντας για το σκοπό αυτό από τη δική μας ανώτερη γνώση για την πραγματικότητα και τη θειότητα των Θεοτήτων του Παραδείσου και του υπερβατικού κατοικημένου σύμπαντος τους.		0:12.12 (17.1) Successive planetary revelations of divine truth invariably embrace the highest existing concepts of spiritual values as a part of the new and enhanced co-ordination of planetary knowledge. Accordingly, in making these presentations about God and his universe associates, we have selected as the basis of these papers more than one thousand human concepts representing the highest and most advanced planetary knowledge of spiritual values and universe meanings. Wherein these human concepts, assembled from the God-knowing mortals of the past and the present, are inadequate to portray the truth as we are directed to reveal it, we will unhesitatingly supplement them, for this purpose drawing upon our own superior knowledge of the reality and divinity of the Paradise Deities and their transcendent residential universe.
0:12.13 (17.2) Έχουμε πλήρη επίγνωση των δυσκολιών της αποστολής μας. Αναγνωρίζουμε το αδύνατο της πλήρους μετάφρασης της γλώσσας των εννοιών της θειότητας και της αιωνιότητας στα σύμβολα της γλώσσας των πεπερασμένων ιδεών του θνητού νου. Γνωρίζουμε όμως ότι ενοικεί στον ανθρώπινο νου ένα κομμάτι του Θεού και ότι εκεί διαμένει μαζί με την ανθρώπινη ψυχή το Πνεύμα της Αλήθειας. Ακόμα γνωρίζουμε ότι οι πνευματικές αυτές δυνάμεις συνωμοτούν για να καταστήσουν τον υλικό άνθρωπο ικανό να αδράξει την πραγματικότητα των πνευματικών αξιών και να κατανοήσει τη φιλοσοφία των συμπαντικών εννοιών. Όμως ακόμη πιο σίγουρα γνωρίζουμε ότι τα πνεύματα αυτά της Θείας Παρουσίας μπορούν να βοηθήσουν τον άνθρωπο στην πνευματική οικειοποίηση όλης της αλήθειας που συνεισφέρει στη βελτίωση της αεί προοδεύουσας πραγματικότητας της προσωπικής θρησκευτικής εμπειρίας – της συνειδητοποίησης του Θεού.		0:12.13 (17.2) We are fully cognizant of the difficulties of our assignment; we recognize the impossibility of fully translating the language of the concepts of divinity and eternity into the symbols of the language of the finite concepts of the mortal mind. But we know that there dwells within the human mind a fragment of God, and that there sojourns with the human soul the Spirit of Truth; and we further know that these spirit forces conspire to enable material man to grasp the reality of spiritual values and to comprehend the philosophy of universe meanings. But even more certainly we know that these spirits of the Divine Presence are able to assist man in the spiritual appropriation of all truth contributory to the enhancement of the ever-progressing reality of personal religious experience—God-consciousness.
0:12.14 (17.3) [Συντάχθηκε από έναν Θείο Σύμβουλο του Όρβοντον, Επικεφαλή του Σώματος των Υπερσυμπαντικών Προσωπικοτήτων, στους οποίους ανατέθηκε να παρουσιάσουν στην Ουράντια την αλήθεια σχετικά με τις Θεότητες του Παραδείσου και του σύμπαντος των συμπάντων.]		0:12.14 (17.3) [Indited by an Orvonton Divine Counselor, Chief of the Corps of Superuniverse Personalities assigned to portray on Urantia the truth concerning the Paradise Deities and the universe of universes.]