Εγγραφο 4		Paper 4
Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ		God’s Relation to the Universe
4:0.1 (54.1) Ο Πατέρας του Σύμπαντος έχει έναν αιώνιο στόχο που αναφέρεται στα υλικά, διανοητικά και πνευματικά φαινόμενα του σύμπαντος των συμπάντων, τα οποία εκτελεί μέσα στο χρόνο. Ο Θεός δημιούργησε τα σύμπαντα με την ελεύθερη και κυρίαρχη βούλησή του και τα δημιούργησε σύμφωνα με τους πάνσοφους και αιώνιους σκοπούς του. Είναι αμφίβολο αν οποιοσδήποτε εκτός από τις Θεότητες του Παραδείσου και τους υψηλότερους συνεργάτες τους γνωρίζουν πραγματικά αρκετά πράγματα για τον αιώνιο σκοπό του Θεού. Ακόμη και οι πλέον υπερυψωμένοι κάτοικοι του Παραδείσου έχουν πολύ διαφορετικές απόψεις πάνω στη φύση του αιώνιου σκοπού των Θεοτήτων.		4:0.1 (54.1) THE Universal Father has an eternal purpose pertaining to the material, intellectual, and spiritual phenomena of the universe of universes, which he is executing throughout all time. God created the universes of his own free and sovereign will, and he created them in accordance with his all-wise and eternal purpose. It is doubtful whether anyone except the Paradise Deities and their highest associates really knows very much about the eternal purpose of God. Even the exalted citizens of Paradise hold very diverse opinions about the nature of the eternal purpose of the Deities.
4:0.2 (54.2) Είναι εύκολο να φθάσει κανείς στο συμπέρασμα ότι ο σκοπός της δημιουργίας του τέλειου κεντρικού σύμπαντος της Χαβόνα ήταν μόνο η ικανοποίησης της θείας φύσης. Η Χαβόνα μπορεί να θεωρηθεί σαν υπόδειγμα δημιουργίας για όλα τα άλλα σύμπαντα και σαν το τέλος του σχολείου των οδοιπόρων του χρόνου καθώς πηγαίνουν προς τον Παράδεισο. Μια τέτοια υπερβατική δημιουργία, όμως, πρέπει να υφίσταται αρχικά για την χαρά και την ικανοποίηση των τέλειων και άπειρων Δημιουργών.		4:0.2 (54.2) It is easy to deduce that the purpose in creating the perfect central universe of Havona was purely the satisfaction of the divine nature. Havona may serve as the pattern creation for all other universes and as the finishing school for the pilgrims of time on their way to Paradise; however, such a supernal creation must exist primarily for the pleasure and satisfaction of the perfect and infinite Creators.
4:0.3 (54.3) Το θαυμάσιο σχέδιο για την τελειοποίηση των εξελισσόμένων θνητών και, αφού φθάσουν στον παράδεισο και τα Τάγματα της Τελικότητας, παρέχοντας περαιτέρω παιδεία για κάποιο μελλοντικό έργο που ακόμη δεν αποκαλύφθηκε, φαίνεται ότι είναι επί του παρόντος ένα από τα κύρια ενδιαφέροντα των επτά υπερσυμπάντων και των πολλών υποδιαιρέσεών τους. Το σχέδιο, όμως, αυτό της προόδου για την πνευματικοποίηση και την εκπαίδευση των θνητών του χρόνου και του χώρου δεν αποτελεί, κατά κανένα τρόπο, την αποκλειστική απασχόληση των διανοιών του σύμπαντος. Στην πραγματικότητα υπάρχουν πάρα πολλές άλλες, συναρπαστικές επιδιώξεις που απαιτούν το χρόνο και καταγράφονται στις ενέργειες των ουράνιων στρατιών.		4:0.3 (54.3) The amazing plan for perfecting evolutionary mortals and, after their attainment of Paradise and the Corps of the Finality, providing further training for some undisclosed future work, does seem to be, at present, one of the chief concerns of the seven superuniverses and their many subdivisions; but this ascension scheme for spiritualizing and training the mortals of time and space is by no means the exclusive occupation of the universe intelligences. There are, indeed, many other fascinating pursuits which occupy the time and enlist the energies of the celestial hosts.
1. Η ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ^top		1. The Universe Attitude of the Father ^top
4:1.1 (54.4) Για αιώνες οι κάτοικοι της Ουράνσια είχαν παρερμηνεύσει την Θεία Πρόνοια. Υπάρχει πρόνοια θείας επενέργειας στον κόσμο σας, αλλά δεν πρόκειται για την παιδαριώδη, αυθαίρετη και υλιστική υπηρεσία η οποία, κατά πολλούς θνητούς, υφίσταται. Η Θεία πρόνοια αποτελείται από τις αλληλοσυνδεόμενες δραστηριότητες των ουράνιων υπάρξεων και των θείων πνευμάτων που σύμφωνα με τον κοσμικό νόμο αδιάλειπτα κοπιάζουν για τη δόξα του Θεού και την πνευματική πρόοδο των παιδιών του στο σύμπαν.		4:1.1 (54.4) For ages the inhabitants of Urantia have misunderstood the providence of God. There is a providence of divine outworking on your world, but it is not the childish, arbitrary, and material ministry many mortals have conceived it to be. The providence of God consists in the interlocking activities of the celestial beings and the divine spirits who, in accordance with cosmic law, unceasingly labor for the honor of God and for the spiritual advancement of his universe children.
4:1.2 (54.5) Είναι δυνατόν να μην προοδεύσετε, όσον αφορά τη θεώρηση του Θεού στη σχέση του με τον άνθρωπο, στο σημείο αυτό, απ’ όπου θα αναγνωρίσετε ότι η λέξη-κλειδί για το σύμπαν είναι η λέξη πρόοδος; Στη διάρκεια ατέλειωτων αιώνων η ανθρώπινη φυλή αγωνίσθηκε για να φτάσει στην παρούσα την κατάσταση. Στη διάρκεια όλων αυτών των χιλιετιών, η Θεία Πρόνοια επεξεργαζόταν το σχέδιο της προοδευτικής εξέλιξης. Οι δύο αυτοί συλλογισμοί δεν είναι αντίθετοι στην πράξη, παρά μόνο για τη λανθασμένη θεώρηση του ανθρώπου. Η Θεία πρόνοια ποτέ δεν αντιτίθεται στην πραγματική πρόοδο του ανθρώπου, είτε αυτή είναι κοσμική, είτε πνευματική. Η Θεία πρόνοια είναι πάντοτε συνεπής με την αναλλοίωτη και τέλεια φύση του υπέρτατου Νομοθέτη.		4:1.2 (54.5) Can you not advance in your concept of God’s dealing with man to that level where you recognize that the watchword of the universe is progress? Through long ages the human race has struggled to reach its present position. Throughout all these millenniums Providence has been working out the plan of progressive evolution. The two thoughts are not opposed in practice, only in man’s mistaken concepts. Divine providence is never arrayed in opposition to true human progress, either temporal or spiritual. Providence is always consistent with the unchanging and perfect nature of the supreme Lawmaker.
4:1.3 (55.1) «Ο Θεός είναι δίκαιος» και «όλες του οι εντολές είναι σωστές.» «Η πίστη του βρίσκεται εγκαταστημένη μέσα στον ίδιο τον ουρανό.» «Για πάντα, Ώ, Κύριε, ο λόγος σου θα βρίσκεται τον ουρανό. Η πίστη σου είναι για όλες τις γενεές. Έφτιαξες τη γη και διαρκεί.» «Είναι ο πιστός Δημιουργός.»		4:1.3 (55.1) “God is faithful” and “all his commandments are just.” “His faithfulness is established in the very skies.” “Forever, O Lord, your word is settled in heaven. Your faithfulness is to all generations; you have established the earth and it abides.” “He is a faithful Creator.”
4:1.4 (55.2) Δεν υπάρχουν περιορισμοί στις δυνάμεις και τις ιδιότητες που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο Πατέρας προκειμένου να υποστηρίξει τους σκοπούς του και να συντηρήσει τα πλάσματά του. «Ο αιώνιος Θεός είναι το καταφύγιό μας κι’ από κάτω βρίσκονται τα παντοτινά μας όπλα.» «Εκείνος που κατοικεί στο μυστικό τόπο των Υψηλότερων θα κατοικήσει κάτω από τη σκιά του Παντοδύναμου.» «Προσέξτε, εκείνος που μας διαφυλάσσει δεν τεμπελιάζει, ούτε κοιμάται. «Γνωρίζουμε ότι όλα συνεργάζονται για το καλό εκείνων που αγαπούν το Θεό,» «γιατί τα μάτια του Κυρίου βρίσκονται πάνω στους δίκαιους και τ’ αυτιά του είναι ανοιχτά στις προσευχές τους.»		4:1.4 (55.2) There is no limitation of the forces and personalities which the Father may use to uphold his purpose and sustain his creatures. “The eternal God is our refuge, and underneath are the everlasting arms.” “He who dwells in the secret place of the Most High shall abide under the shadow of the Almighty.” “Behold, he who keeps us shall neither slumber nor sleep.” “We know that all things work together for good to those who love God,” “for the eyes of the Lord are over the righteous, and his ears are open to their prayers.”
4:1.5 (55.3) Ο θεός συγκρατεί όλα τα πράγματα με το λόγο της δύναμής του.» Και όταν γεννηθούν καινούργιοι κόσμοι, «στέλνει τους Υιούς του κι’ κείνοι δημιουργούνται.» Ο θεός όχι μόνο δημιουργεί, αλλά «συντηρεί όλους τους κόσμους.» Ο θεός συνεχώς συντηρεί όλη την ύλη και τις πνευματικές υπάρξεις. Τα σύμπαντα είναι αιώνια σταθερά. Υπάρχει σταθερότητα στο κέντρο της φαινομενικής αστάθειας. Υπάρχει υποκείμενη τάξη και ασφάλεια στο κέντρο των ενεργειακών αναταραχών και των φυσικών δραμάτων των αστρικών βασιλείων.		4:1.5 (55.3) God upholds “all things by the word of his power.” And when new worlds are born, he “sends forth his Sons and they are created.” God not only creates, but he “preserves them all.” God constantly upholds all things material and all beings spiritual. The universes are eternally stable. There is stability in the midst of apparent instability. There is an underlying order and security in the midst of the energy upheavals and the physical cataclysms of the starry realms.
4:1.6 (55.4) Ο Πατέρας του Σύμπαντος δεν έχει αποτραβηχτεί από τη διεύθυνση των συμπάντων. Δεν είναι κάποια ανενεργή Θεότητα. Αν Ο Θεός παραιτούνταν από την ιδιότητά του, του παρόντος συντηρητή όλης της δημιουργίας, ολόκληρο το σύμπαν θα κατέρρεε. Εκτός από τον θεό, δεν υπάρχει καμία άλλη πραγματικότητα. Τούτη ακριβώς τη στιγμή, όπως και στη διάρκεια των μακρινών αιώνων του παρελθόντος και του αιώνιου μέλλοντος, Ο Θεός εξακολουθεί να στηρίζει. Ο θείος έλεγχος επεκτείνεται σ’ όλο τον κύκλο της αιωνιότητας. Το σύμπαν δεν είναι κουρδισμένο σα ρολόι, για να λειτουργεί μέχρις ενός σημείου και μετά να σταματά. Όλα τα πράγματα συνέχεια ανανεώνονται. Ο πατέρας ακατάπαυστα εκλύει ενέργεια, φως και ζωή. Το έργο του Θεού είναι αληθινό, αλλά και πνευματικό. «»Επεκτείνεται πέρα στο βορρά, μέσα από το άδειο διάστημα και κρατά τη γη πάνω στο τίποτα.»		4:1.6 (55.4) The Universal Father has not withdrawn from the management of the universes; he is not an inactive Deity. If God should retire as the present upholder of all creation, there would immediately occur a universal collapse. Except for God, there would be no such thing as reality. At this very moment, as during the remote ages of the past and in the eternal future, God continues to uphold. The divine reach extends around the circle of eternity. The universe is not wound up like a clock to run just so long and then cease to function; all things are constantly being renewed. The Father unceasingly pours forth energy, light, and life. The work of God is literal as well as spiritual. “He stretches out the north over the empty space and hangs the earth upon nothing.”
4:1.7 (55.5) Ένα πλάσμα της τάξης μου είναι σε θέση να ανακαλύπτει την ύψιστη αρμονία και να ανιχνεύει την μακρινή και βαθιά συνεργασία στα επαναλαμβανόμενα συμβάντα της διοίκησης του σύμπαντος. Πολλά από όσα φαίνονται ασύνδετα και τυχαία στο θνητό νου, σ’ εμένα φαίνονται τακτικά και εποικοδομητικά. Υπάρχουν, όμως, πάρα πολλά πράγματα που συμβαίνουν στο σύμπαν και που δεν κατανοώ απόλυτα. Έχω μαθητεύσει πολύ καιρό και λίγο-πολύ γνωρίζω τις παραδεδεγμένες δυνάμεις, τις ενέργειες, τις διάνοιες, τις ανοησίες, το πνεύμα και τις προσωπικότητες των τοπικών συμπάντων και των υπερσυμπάντων. Έχω μια γενική κατανόηση του πώς αυτές οι ενέργειες και οι προσωπικότητες λειτουργούν και είμαι βαθιά εξοικειωμένος με τα έργα των διαπιστευμένων πνευματικών οντοτήτων του μεγάλου σύμπαντος. Παρ’ όλη, όμως, τη γνώση μου πάνω στα φαινόμενα του σύμπαντος συνεχώς συγκρούομαι με τις κοσμικές αντιδράσεις τις οποίες δεν μπορώ απόλυτα να προσμετρήσω. Συνέχεια συναντώ φαινομενικά τυχαίες συνομωσίες της διαπλοκής των δυνάμεων, των ενεργειών, των διανοιών και των πνευμάτων που δεν μπορώ να ερμηνεύσω ικανοποιητικά.		4:1.7 (55.5) A being of my order is able to discover ultimate harmony and to detect far-reaching and profound co-ordination in the routine affairs of universe administration. Much that seems disjointed and haphazard to the mortal mind appears orderly and constructive to my understanding. But there is very much going on in the universes that I do not fully comprehend. I have long been a student of, and am more or less conversant with, the recognized forces, energies, minds, morontias, spirits, and personalities of the local universes and the superuniverses. I have a general understanding of how these agencies and personalities operate, and I am intimately familiar with the workings of the accredited spirit intelligences of the grand universe. Notwithstanding my knowledge of the phenomena of the universes, I am constantly confronted with cosmic reactions which I cannot fully fathom. I am continually encountering apparently fortuitous conspiracies of the interassociation of forces, energies, intellects, and spirits, which I cannot satisfactorily explain.
4:1.8 (55.6) Είμαι απόλυτα ικανός να ανιχνεύσω και να αναλύσω τα αποτελέσματα όλων των φαινομένων που προκύπτουν άμεσα από τη δράση του Πατέρα του Σύμπαντος, του Αιώνιου Υιού, του Απείρου Πνεύματος και, σ’ ένα πολύ μεγάλο βαθμό, του Νησιού του Παραδείσου. Η αμηχανία μου προκαλείται από την αντιμετώπιση αυτού που φαίνεται να είναι η δράση των μυστηριωδών ισοβάθμων τους, των τριών Απολύτων της δυνατότητας. Αυτά τα Απόλυτα φαίνονται να παραμερίζουν την ύλη, να διεισδύουν στο νου και να ακολουθούν το πνεύμα. Είμαι συνέχεια σαστισμένος και συχνά αμήχανος από την ανικανότητά μου να κατανοήσω αυτές τις περίπλοκες συναλλαγές, τις οποίες αποδίδω στις παρουσίες και τη δράση του Ανεπιφύλακτα Απόλυτου, του Θεϊκού Απόλυτου και του Συμπαντικού Απόλυτου.		4:1.8 (55.6) I am entirely competent to trace out and to analyze the working of all phenomena directly resulting from the functioning of the Universal Father, the Eternal Son, the Infinite Spirit, and, to a large extent, the Isle of Paradise. My perplexity is occasioned by encountering what appears to be the performance of their mysterious co-ordinates, the three Absolutes of potentiality. These Absolutes seem to supersede matter, to transcend mind, and to supervene spirit. I am constantly confused and often perplexed by my inability to comprehend these complex transactions which I attribute to the presences and performances of the Unqualified Absolute, the Deity Absolute, and the Universal Absolute.
4:1.9 (56.1) Τα τρία αυτά Απόλυτα πρέπει να είναι οι μη πλήρως αποκαλυφθείσες παρουσίες μέσα στο σύμπαν, οι οποίες, μέσα από τα φαινόμενα της δυναμικής του διαστήματος και της λειτουργίας άλλων υπεραπολύτων, καθιστούν αδύνατο για τους φυσικούς, τους φιλοσόφους, ή ακόμα και τους θρησκευόμενους το να προείπουν με βεβαιότητα πώς τα αρχέτυπα της δύναμης, της αντίληψης, ή του πνεύματος θα ανταποκριθούν στις απαιτήσεις που δημιουργούνται σε μια κατάσταση περίπλοκης πραγματικότητας, η οποία περιλαμβάνει υπέρτατες ρυθμίσεις και ύψιστες ηθικές αξίες.		4:1.9 (56.1) These Absolutes must be the not-fully-revealed presences abroad in the universe which, in the phenomena of space potency and in the function of other superultimates, render it impossible for physicists, philosophers, or even religionists to predict with certainty as to just how the primordials of force, concept, or spirit will respond to demands made in a complex reality situation involving supreme adjustments and ultimate values.
4:1.10 (56.2) Υπάρχει, επίσης, μια οργανική ενότητα στα σύμπαντα του χώρου και του χρόνου, που φαίνεται να αποτελεί τη βάση ολόκληρης της δομής των κοσμικών γεγονότων. Η ζωντανή αυτή παρουσία της εξελισσόμενης Υπέρτατης Ύπαρξης, αυτό το Έμφυτο του Προβαλλόμενου Ατελούς, εκδηλώνεται ανεξήγητα και αιώνια μέσω αυτού που φαίνεται να είναι μια εκπληκτικά τυχαία συνεργασία μη σχετιζομένων, φαινομενικά, μεταξύ τους συμπαντικών γεγονότων. Αυτή πρέπει να είναι η λειτουργία της Θείας Πρόνοιας – η κτήση της Υπέρτατης Ύπαρξης και του Συνενωμένου Δημιουργού.		4:1.10 (56.2) There is also an organic unity in the universes of time and space which seems to underlie the whole fabric of cosmic events. This living presence of the evolving Supreme Being, this Immanence of the Projected Incomplete, is inexplicably manifested ever and anon by what appears to be an amazingly fortuitous co-ordination of apparently unrelated universe happenings. This must be the function of Providence—the realm of the Supreme Being and the Conjoint Actor.
4:1.11 (56.3) Τείνω να πιστεύω ότι είναι αυτός ακριβώς ο απέραντος και γενικά μη αναγνωρίσιμος έλεγχος της συνεργασίας και της διαπλοκής όλων των φάσεων και των προτύπων της συμπαντικής δραστηριότητας που προκαλεί τέτοιο πολυποίκιλο και, φαινομενικά, ατυχώς αξεδιάλυτο συνονθύλευμα φυσικών, νοητικών, ηθικών και πνευματικών φαινομένων, που τόσο αλάθητων, όμως, που λειτουργούν για τη δόξα του Θεού και για το καλό των ανθρώπων και των αγγέλων.		4:1.11 (56.3) I am inclined to believe that it is this far-flung and generally unrecognizable control of the co-ordination and interassociation of all phases and forms of universe activity that causes such a variegated and apparently hopelessly confused medley of physical, mental, moral, and spiritual phenomena so unerringly to work out to the glory of God and for the good of men and angels.
4:1.12 (56.4) Σε ευρύτερη έννοια, όμως, τα φαινομενικά «ατυχήματα» του κόσμου είναι αναμφίβολα μέρος του πεπερασμένου δράματος του χωροχρονικού εγχειρήματος του Άπειρου στην αιώνια παραπλάνηση των Απολύτων.		4:1.12 (56.4) But in the larger sense the apparent “accidents” of the cosmos are undoubtedly a part of the finite drama of the time-space adventure of the Infinite in his eternal manipulation of the Absolutes.
2. ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΦΥΣΗ ^top		2. God and Nature ^top
4:2.1 (56.5) Η φύση είναι η περιορισμένη αντίληψη της φυσικής συμπεριφοράς του θεού. Η συμπεριφορά, ή δράση του Θεού πιστοποιείται και προσωρινά διαφοροποιείται από τα πειραματικά σχέδια και τα εξελικτικά πρότυπα ενός τοπικού σύμπαντος, ενός αστερισμού, ενός συστήματος, ή ενός πλανήτη. Ο Θεός δρα σύμφωνα με έναν σαφώς καθορισμένο, αναλλοίωτο, αμετάβλητο νόμο σε όλη την έκταση του απέραντου κεντρικού σύμπαντος. Διαφοροποιεί, όμως, τα πρότυπα της δράσης του έτσι ώστε να συνεισφέρει στη συνεργασία και την ισορροπημένη διεύθυνση του κάθε σύμπαντος, αστερισμού, συστήματος, πλανήτη και ατόμου, σύμφωνα με τα τοπικά κίνητρα, τις επιδιώξεις και τα σχέδια των πεπερασμένων έργων της εξέλιξης.		4:2.1 (56.5) Nature is in a limited sense the physical habit of God. The conduct, or action, of God is qualified and provisionally modified by the experimental plans and the evolutionary patterns of a local universe, a constellation, a system, or a planet. God acts in accordance with a well-defined, unchanging, immutable law throughout the wide-spreading master universe; but he modifies the patterns of his action so as to contribute to the co-ordinate and balanced conduct of each universe, constellation, system, planet, and personality in accordance with the local objects, aims, and plans of the finite projects of evolutionary unfolding.
4:2.2 (56.6) Για το λόγο αυτό, η φύση, όπως την καταλαβαίνει ο θνητός άνθρωπος, παρουσιάζει το υποκείμενο θεμέλιο και το δομικό υπόβαθρο ενός αναλλοίωτου Θεού και τους αμετάβλητους νόμους του που διαφοροποιούνται, αυξομειώνονται και υπόκεινται σε ραγδαίες αλλαγές μέσα από την επεξεργασία των τοπικών σχεδίων, των σκοπών, των προτύπων και των συνθηκών που έχουν εγκαθιδρυθεί και φέρονται εις πέρας από τις δυνάμεις και τις διάνοιες του τοπικού σύμπαντος, του αστερισμού, του συστήματος και των πλανητών. Για παράδειγμα: Καθώς οι νόμοι του Θεού έχουν θεσπιστεί στον Νέβαδον, διαφοροποιούνται από τα σχέδια που έχει καταρτίσει ο Υιός του Δημιουργού και το Δημιουργικό Πνεύμα αυτού του συγκεκριμένου τοπικού σύμπαντος. Επιπλέον δε, η εφαρμογή αυτών των νόμων έχει περαιτέρω επηρεασθεί από τα λάθη, τις παραλείψεις και τις εξεγέρσεις ορισμένων υπάρξεων οι οποίες κατοικούν στον πλανήτη σας και ανήκουν στο άμεσο πλανητικό σας σύστημα, της Σατάνια.		4:2.2 (56.6) Therefore, nature, as mortal man understands it, presents the underlying foundation and fundamental background of a changeless Deity and his immutable laws, modified by, fluctuating because of, and experiencing upheavals through, the working of the local plans, purposes, patterns, and conditions which have been inaugurated and are being carried out by the local universe, constellation, system, and planetary forces and personalities. For example: As God’s laws have been ordained in Nebadon, they are modified by the plans established by the Creator Son and Creative Spirit of this local universe; and in addition to all this the operation of these laws has been further influenced by the errors, defaults, and insurrections of certain beings resident upon your planet and belonging to your immediate planetary system of Satania.
4:2.3 (56.7) Η φύση είναι μία χωροχρονική κατάληξη δύο κοσμικών παραγόντων: πρώτον της σταθερότητας, της τελειότητας και της εντιμότητας του Παραδείσιου Θεού και δεύτερον των πειραματικών σχεδιασμών, των εκτελεστικών σφαλμάτων, των επαναστατικών λαθών, των ατελειών της ανάπτυξης και της ατελούς κρίσης των εκτός Παραδείσου πλασμάτων, από τα ανώτατα μέχρι τα κατώτατα. Έτσι, λοιπόν, η φύση αποτελεί ένα ομοιόμορφο, αναλλοίωτο, μεγαλειώδες και θαυμάσιο νήμα τελειότητας από τον κύκλο της αιωνιότητας. Σε κάθε σύμπαν, όμως, σε κάθε πλανήτη και στη ζωή του καθενός ξεχωριστά, η ίδια αυτή η φύση διαφοροποιείται, χαρακτηρίζεται και, ίσως, τραυματίζεται από τις πράξεις, τα λάθη και την απιστία των πλασμάτων των εξελικτικών συστημάτων και συμπάντων. Και για το λόγο αυτό δεν πρέπει ποτέ η φύση να βρεθεί σε φάση αλλαγής, περίεργη, ίσως, αν και σταθερή στη βάση, και να τροποποιείται ανάλογα με τις λειτουργικές διαδικασίες των τοπικών συμπάντων.		4:2.3 (56.7) Nature is a time-space resultant of two cosmic factors: first, the immutability, perfection, and rectitude of Paradise Deity, and second, the experimental plans, executive blunders, insurrectionary errors, incompleteness of development, and imperfection of wisdom of the extra-Paradise creatures, from the highest to the lowest. Nature therefore carries a uniform, unchanging, majestic, and marvelous thread of perfection from the circle of eternity; but in each universe, on each planet, and in each individual life, this nature is modified, qualified, and perchance marred by the acts, the mistakes, and the disloyalties of the creatures of the evolutionary systems and universes; and therefore must nature ever be of a changing mood, whimsical withal, though stable underneath, and varied in accordance with the operating procedures of a local universe.
4:2.4 (57.1) Η φύση είναι η τελειότητα του Παραδείσου διηρημένη δια της ατέλειας, του κακού και της αμαρτίας των ατελών συμπάντων. Το πηλίκο που προκύπτει εκφράζει, έτσι, το πλήρες και το μερικό, το αιώνιο και το προσωρινό. Η συνεχιζόμενη εξέλιξη τροποποιεί τη φύση προσαυξάνοντας την περιεκτικότητα της τελειότητας του Παραδείσου και μειώνοντας το κακό, το σφάλμα και τη δυσαρμονία της σχετικής πραγματικότητας.		4:2.4 (57.1) Nature is the perfection of Paradise divided by the incompletion, evil, and sin of the unfinished universes. This quotient is thus expressive of both the perfect and the partial, of both the eternal and the temporal. Continuing evolution modifies nature by augmenting the content of Paradise perfection and by diminishing the content of the evil, error, and disharmony of relative reality.
4:2.5 (57.2) Ο Θεός δεν είναι προσωπικά παρών στη φύση, ή σε οποιαδήποτε από τις φυσικές δυνάμεις, επειδή το φαινόμενο της φύσης είναι η εναπόθεση των ατελειών της προοδευτικής εξέλιξης και, ορισμένες φορές, οι συνέπειες των εξεγέρσεων κατά των θεμελίων του Παραδείσου του συμπαντικού νόμου του Θεού. Καθώς φαίνεται σ’ έναν κόσμο σαν την Ουράνσια, η φύση δεν μπορεί ποτέ να αποτελέσει την επαρκή έκφραση, την αληθινή παρουσίαση, την πιστή απεικόνιση ενός πάνσοφου και άπειρου Θεού.		4:2.5 (57.2) God is not personally present in nature or in any of the forces of nature, for the phenomenon of nature is the superimposition of the imperfections of progressive evolution and, sometimes, the consequences of insurrectionary rebellion, upon the Paradise foundations of God’s universal law. As it appears on such a world as Urantia, nature can never be the adequate expression, the true representation, the faithful portrayal, of an all-wise and infinite God.
4:2.6 (57.3) Η φύση, στον κόσμο σας, είναι η πιστοποίηση των νόμων της τελειότητας που προκύπτει από τα εξελικτικά σχέδια του τοπικού σύμπαντος. Τι παρωδία να λατρεύει κανείς τη φύση επειδή είναι μία περιορισμένη, πιστοποιημένη έννοια που διαποτίζεται από το Θεό! Επειδή είναι μία φάση τής συμπαντικής και γι’ αυτό θείας δύναμης! Η φύση είναι, επίσης, μία εκδήλωση των ημιτελών, των ελλιπών, των ατελών αποτελεσμάτων της επέκτασης, της ανάπτυξης και της προόδου ενός συμπαντικού πειράματος μέσα στην κοσμική εξέλιξη.		4:2.6 (57.3) Nature, on your world, is a qualification of the laws of perfection by the evolutionary plans of the local universe. What a travesty to worship nature because it is in a limited, qualified sense pervaded by God; because it is a phase of the universal and, therefore, divine power! Nature also is a manifestation of the unfinished, the incomplete, the imperfect outworkings of the development, growth, and progress of a universe experiment in cosmic evolution.
4:2.7 (57.4) Οι προφανείς ατέλειες του φυσικού κόσμου δεν καταδεικνύουν αντίστοιχες ατέλειες στην προσωπικότητα του θεού. Οι παρατηρούμενες αυτές ατέλειες, μάλλον αποτελούν, απλά, τις αναπόφευκτες παύσεις της εκδήλωσης του αεικίνητου τροχού της απεικόνισης του απείρου. Είναι αυτές ακριβώς οι ατέλειες που διακόπτουν την συνέχιση της τελειότητας εκείνες οι οποίες καθιστούν δυνατό για τον πεπερασμένο νου των θνητών το να συλλάβει μια φευγαλέα άποψη της θείας πραγματικότητας στο χρόνο και τον χώρο. Οι υλικές εκδηλώσεις του θείου φαίνονται ατελείς στον εξελισσόμενο νου του ανθρώπου, μόνο επειδή ο θνητός άνθρωπος επιμένει να βλέπει τα φυσικά φαινόμενα μέσα από τα φυσικά του μάτια, χωρίς η ανθρώπινη όραση να μπορεί να βοηθηθεί από μόνη της, ή μέσα από την αποκάλυψη, το αντισταθμιστικό υποκατάστατο στους κόσμους του χρόνου.		4:2.7 (57.4) The apparent defects of the natural world are not indicative of any such corresponding defects in the character of God. Rather are such observed imperfections merely the inevitable stop-moments in the exhibition of the ever-moving reel of infinity picturization. It is these very defect-interruptions of perfection-continuity which make it possible for the finite mind of material man to catch a fleeting glimpse of divine reality in time and space. The material manifestations of divinity appear defective to the evolutionary mind of man only because mortal man persists in viewing the phenomena of nature through natural eyes, human vision unaided by morontia mota or by revelation, its compensatory substitute on the worlds of time.
4:2.8 (57.5) Και η φύση τραυματίζεται, το όμορφο πρόσωπό της γεμίζει ουλές, τα χαρακτηριστικά της σημαδεύονται από την εξέγερση, την κακή διαχείριση, την λανθασμένη σκέψη των μυριάδων πλασμάτων που αποτελούν μέρος της φύσης, αλλά που έχουν συμβάλλει, με τον καιρό, στην παραμόρφωσή της. Όχι, η φύση δεν είναι Θεός. Η φύση δεν αποτελεί αντικείμενο λατρείας.		4:2.8 (57.5) And nature is marred, her beautiful face is scarred, her features are seared, by the rebellion, the misconduct, the misthinking of the myriads of creatures who are a part of nature, but who have contributed to her disfigurement in time. No, nature is not God. Nature is not an object of worship.
3. Η ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ^top		3. God’s Unchanging Character ^top
4:3.1 (57.6) Πάντα ο άνθρωπος σκεφτόταν το Θεό σαν κάποιον που του μοιάζει. Ο Θεός δεν ζηλεύει, δεν ζήλεψε και ποτέ δεν θα ζηλέψει τον άνθρωπο, ή οποιαδήποτε άλλη ύπαρξη στο σύμπαν. Γνωρίζοντας ότι η πρόθεση του Υιού του Δημιουργού ήταν να γίνει ο άνθρωπος το αριστούργημα της πλανητικής δημιουργίας, ο άρχοντας όλης της γης, η ύπαρξή του να κυριαρχηθεί από τα ίδια τα ταπεινά του πάθη, να τον δει να προσκυνά είδωλα από ξύλο, πέτρα και χρυσό και την ίδια την εγωιστική του φιλοδοξία – αυτές οι χυδαίες σκηνές δραστηριοποιούν το Θεό και τους Υιούς του να ζηλέψουν για τον άνθρωπο, αλλά ποτέ τον ίδιο τον άνθρωπο.		4:3.1 (57.6) All too long has man thought of God as one like himself. God is not, never was, and never will be jealous of man or any other being in the universe of universes. Knowing that the Creator Son intended man to be the masterpiece of the planetary creation, to be the ruler of all the earth, the sight of his being dominated by his own baser passions, the spectacle of his bowing down before idols of wood, stone, gold, and selfish ambition—these sordid scenes stir God and his Sons to be jealous for man, but never of him.
4:3.2 (57.7) Ο αιώνιος Θεός είναι ανίκανος να οργιστεί και να θυμώσει με την έννοια που δίνει ο άνθρωπος στα συναισθήματα αυτά και με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος παρόμοιες αντιδράσεις. Αυτά τα συναισθήματα είναι άθλια και αξιοκαταφρόνητα. Ούτε που μπορούν να θεωρηθούν ανθρώπινα, πόσο μάλλον θεία. Και παρόμοιες προθέσεις είναι παντελώς ξένες στην τέλεια φύση και την ελεήμονα προσωπικότητα του πατέρα του Σύμπαντος.		4:3.2 (57.7) The eternal God is incapable of wrath and anger in the sense of these human emotions and as man understands such reactions. These sentiments are mean and despicable; they are hardly worthy of being called human, much less divine; and such attitudes are utterly foreign to the perfect nature and gracious character of the Universal Father.
4:3.3 (58.1) Ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο μέρος της δυσκολίας που έχουν οι θνητοί της Ουράνσια στο να κατανοήσουν το θεό οφείλεται στη μεγάλη επίδραση των συνεπειών της επανάστασης του Εωσφόρου και στην προδοσία του Καλιγκάστια. Σε κόσμους που δεν έχουν απομονωθεί από την αμαρτία, οι εξελισσόμενες φυλές είναι σε θέση να σχηματίσουν πολύ καλύτερη άποψη για τον Πατέρα του Σύμπαντος. Υποφέρουν λιγότερο από σύγχυση, παραποίηση και διαστρέβλωση της αντίληψης.		4:3.3 (58.1) Much, very much, of the difficulty which Urantia mortals have in understanding God is due to the far-reaching consequences of the Lucifer rebellion and the Caligastia betrayal. On worlds not segregated by sin, the evolutionary races are able to formulate far better ideas of the Universal Father; they suffer less from confusion, distortion, and perversion of concept.
4:3.4 (58.2) Ο Θεός δεν μετανοεί για τίποτα απ’ όσα έχει κάνει, απ’ όσα κάνει τώρα, ή απ’ όσα θα κάνει ποτέ. Είναι πάνσοφος αλλά και παντοδύναμος. Η σοφία του ανθρώπου αναπτύσσεται μέσα από τις δοκιμές και τα σφάλματα της ανθρώπινης εμπειρίας. Η σοφία του θεού βρίσκεται στην απόλυτη τελειότητα της άπειρης οξυδέρκειάς του και η θεία του πρόγνωση κατευθύνει αποτελεσματικά τη δημιουργική ελεύθερη βούληση.		4:3.4 (58.2) God repents of nothing he has ever done, now does, or ever will do. He is all-wise as well as all-powerful. Man’s wisdom grows out of the trials and errors of human experience; God’s wisdom consists in the unqualified perfection of his infinite universe insight, and this divine foreknowledge effectively directs the creative free will.
4:3.5 (58.3) Ο Πατέρας του Σύμπαντος δεν κάνει τίποτα που με τη σειρά του να προκαλέσει λύπη, ή μεταμέλεια, οι επιθυμίες όμως των πλασμάτων που σχεδιάζουν και πραγματοποιούν οι Δημιουργικές του προσωπικότητες στα μακρινά σύμπαντα, προκαλούν μερικές φορές, με τις ατυχείς επιλογές τους, συναισθήματα θείας λύπης στις προσωπικότητες των Δημιουργών γονιών τους. Έστω όμως και αν ο Πατέρας δεν κάνει ποτέ λάθη, δεν μετανιώνει, ούτε βιώνει τη θλίψη, νοιώθει την αγάπη του πατέρα και η καρδιά του αναμφίβολα θρηνεί όταν τα παιδιά του δεν κατορθώνουν να φθάσουν στο πνευματικό επίπεδο στο οποίο μπορούν να φθάσουν με τη βοήθεια που τους δόθηκε τόσο άφθονη, μέσα από το πλάνο της πνευματικής ανάτασης και μέσα από την τακτική της ανύψωσης των θνητών υπάρξεων των συμπάντων.		4:3.5 (58.3) The Universal Father never does anything that causes subsequent sorrow or regret, but the will creatures of the planning and making of his Creator personalities in the outlying universes, by their unfortunate choosing, sometimes occasion emotions of divine sorrow in the personalities of their Creator parents. But though the Father neither makes mistakes, harbors regrets, nor experiences sorrows, he is a being with a father’s affection, and his heart is undoubtedly grieved when his children fail to attain the spiritual levels they are capable of reaching with the assistance which has been so freely provided by the spiritual-attainment plans and the mortal-ascension policies of the universes.
4:3.6 (58.4) Η άπειρη καλοσύνη του Πατέρα είναι πέρα από την κατανόηση του πεπερασμένου νου του χρόνου. Γι’ αυτό πρέπει πάντα να μπορεί να γίνεται κατανοητή η αντίθεση με το σχετικό κακό (όχι την αμαρτία) για την αποτελεσματική εκδήλωση όλων των φάσεων της σχετικής καλοσύνης. Η τελειότητα της θείας καλοσύνης μπορεί να γίνει αντιληπτή από την ατέλεια της θνητής γνώσης μόνο και μόνο επειδή διαφέρει από τη σχετική ατέλεια στη σχέση του χρόνου και της ύλης, στην κίνηση του διαστήματος.		4:3.6 (58.4) The infinite goodness of the Father is beyond the comprehension of the finite mind of time; hence must there always be afforded a contrast with comparative evil (not sin) for the effective exhibition of all phases of relative goodness. Perfection of divine goodness can be discerned by mortal imperfection of insight only because it stands in contrastive association with relative imperfection in the relationships of time and matter in the motions of space.
4:3.7 (58.5) Η προσωπικότητα του θεού είναι άπειρα πάνω από το ανθρώπινο. Για το λόγο αυτό, μια τέτοια θεϊκή φύση πρέπει να προσωποποιείται, όπως γίνεται με τους θείους Υιούς, πριν γίνει δια της πίστης αντιληπτή από τον πεπερασμένο νου του ανθρώπου.		4:3.7 (58.5) The character of God is infinitely superhuman; therefore must such a nature of divinity be personalized, as in the divine Sons, before it can even be faith-grasped by the finite mind of man.
4. Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ^top		4. The Realization of God ^top
4:4.1 (58.6) Ο Θεός είναι η μοναδική σταθερή, αυτάρκης και αναλλοίωτη ύπαρξη μέσα σ’ ολόκληρο το σύμπαν των συμπάντων, η οποία δεν έχει έξω, ούτε πέρα, ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον. Ο Θεός είναι σκόπιμη ενέργεια (δημιουργικό πνεύμα) και απόλυτη βούληση και οι ιδιότητες αυτές είναι αυθύπαρκτες και συμπαντικές.		4:4.1 (58.6) God is the only stationary, self-contained, and changeless being in the whole universe of universes, having no outside, no beyond, no past, and no future. God is purposive energy (creative spirit) and absolute will, and these are self-existent and universal.
4:4.2 (58.7) Εφ’ όσον ο Θεός είναι αυθύπαρκτος, είναι απόλυτα ανεξάρτητος. Αυτή καθ’ αυτή η ταυτότητα του Θεού αντιτίθεται στην αλλαγή. «Εγώ, ο Κύριος, δεν μεταβάλλομαι.» Ο Θεός είναι αμετάβλητος. Αλλά μέχρι να μπείτε στον Παράδεισο, δεν μπορείτε καν ν’ αρχίσετε να κατανοείτε πώς ο Θεός μπορεί να περάσει από την απλότητα στην πολυπλοκότητα, από την σταθερότητα στη διαφοροποίηση, από την ηρεμία στην κίνηση, από το άπειρο στο πεπερασμένο, από το θείο στο ανθρώπινο και από την μονάδα στην δυαδικότητα και την τριαδικότητα. Και έτσι ο Θεός μπορεί να διαφοροποιήσει τις εκδηλώσεις της ιδιότητάς του ως απόλυτου, εφ’ όσον η θεία σταθερότητα δεν σημαίνει ακινησία. Ο Θεός έχει βούληση – είναι η βούληση.		4:4.2 (58.7) Since God is self-existent, he is absolutely independent. The very identity of God is inimical to change. “I, the Lord, change not.” God is immutable; but not until you achieve Paradise status can you even begin to understand how God can pass from simplicity to complexity, from identity to variation, from quiescence to motion, from infinity to finitude, from the divine to the human, and from unity to duality and triunity. And God can thus modify the manifestations of his absoluteness because divine immutability does not imply immobility; God has will—he is will.
4:4.3 (58.8) Ο Θεός είναι η ύπαρξη της απόλυτης αυτοδιάθεσης. Δεν υπάρχουν όρια στις συμπαντικές του αντιδράσεις εκτός από εκείνα που ίδιος επιβάλλει στον εαυτό του και τα έργα της ελεύθερης βούλησης του περιορίζονται μόνο από τις θείες εκείνες ιδιότητες και τα τέλεια χαρακτηριστικά που συμφυώς χαρακτηρίζουν την αιώνια φύση του. Για το λόγο αυτό, ο Θεός συνδέεται με το σύμπαν ως η ύπαρξη της τελικής καλοσύνης, μαζί με την ελεύθερη βούληση του δημιουργικού απείρου.		4:4.3 (58.8) God is the being of absolute self-determination; there are no limits to his universe reactions save those which are self-imposed, and his freewill acts are conditioned only by those divine qualities and perfect attributes which inherently characterize his eternal nature. Therefore is God related to the universe as the being of final goodness plus a free will of creative infinity.
4:4.4 (58.9) Ο Πατέρας-Απόλυτο είναι ο δημιουργός του κεντρικού και τέλειου σύμπαντος, καθώς και ο Πατέρας όλων των άλλων Δημιουργών. Ο Θεός μοιράζεται με τον άνθρωπο και τις άλλες οντότητες την προσωπικότητα, την καλοσύνη καθώς και πολλά άλλα χαρακτηριστικά, αλλά το άπειρο της βούλησης είναι μόνο δικό του. Ο Θεός περιορίζεται στα δημιουργικά του έργα μόνο από τα αισθήματα της αιώνιας φύσης του και από τις επιταγές της άπειρης σοφίας του. Ο Θεός προσωπικά επιλέγει μόνο αυτό που είναι άπειρα τέλειο, όθεν η ουράνια τελειότητα του κεντρικού σύμπαντος. Και ενώ οι Υιοί του Δημιουργού μοιράζονται πλήρως την θεία του φύση, ακόμα και φάσεις της απολυτότητάς του, δεν περιορίζονται αυτόχρημα από την τελικότητα εκείνη της σοφίας η οποία κατευθύνει το άπειρο της βούλησης του Πατέρα. Για το λόγο αυτό, στην αποστολή του Μιχαήλ ως Υιού του, η δημιουργική ελεύθερη βούληση δραστηριοποιείται ακόμη περισσότερο, γίνεται ολοκληρωτικά θεία και σχεδόν απώτατη, αν όχι απόλυτη. Ο Πατέρας είναι άπειρος και αιώνιος, το να αρνηθεί κανείς, όμως, τον οικειοθελή αυτοπεριορισμό του, ισοδυναμεί με άρνηση αυτής καθαυτής της έννοιας του οικειοθελούς του απεριόριστου.		4:4.4 (58.9) The Father-Absolute is the creator of the central and perfect universe and the Father of all other Creators. Personality, goodness, and numerous other characteristics, God shares with man and other beings, but infinity of will is his alone. God is limited in his creative acts only by the sentiments of his eternal nature and by the dictates of his infinite wisdom. God personally chooses only that which is infinitely perfect, hence the supernal perfection of the central universe; and while the Creator Sons fully share his divinity, even phases of his absoluteness, they are not altogether limited by that finality of wisdom which directs the Father’s infinity of will. Hence, in the Michael order of sonship, creative free will becomes even more active, wholly divine and well-nigh ultimate, if not absolute. The Father is infinite and eternal, but to deny the possibility of his volitional self-limitation amounts to a denial of this very concept of his volitional absoluteness.
4:4.5 (59.1) Το απεριόριστο του Θεού διαπερνά και τα επτά επίπεδα της πραγματικότητας του σύμπαντος. Και το όλον αυτής της απεριόριστης φύσης υπόκειται στη σχέση του Δημιουργού με την οικογένεια των πλασμάτων του στο σύμπαν. Η ακρίβεια μπορεί να χαρακτηρίζει την τριαδική δικαιοσύνη στο σύμπαν των συμπάντων, αλλά σε όλες τις σχέσεις του με την απέραντη οικογένεια των πλασμάτων του χρόνου, ο Θεός των συμπάντων διέπεται από θείο συναίσθημα. Πρώτα απ’ όλα και τελευταία απ’ όλα – αιώνια – ο άπειρος Θεός είναι Πατέρας. Απ’ όλα τα πιθανά ονόματα που θα του ταίριαζαν, έχω την εντολή να παρουσιάσω τον Θεό ολόκληρης της δημιουργίας ως τον Πατέρα του Σύμπαντος.		4:4.5 (59.1) God’s absoluteness pervades all seven levels of universe reality. And the whole of this absolute nature is subject to the relationship of the Creator to his universe creature family. Precision may characterize trinitarian justice in the universe of universes, but in all his vast family relationship with the creatures of time the God of universes is governed by divine sentiment. First and last—eternally—the infinite God is a Father. Of all the possible titles by which he might appropriately be known, I have been instructed to portray the God of all creation as the Universal Father.
4:4.6 (59.2) Οι εκδηλώσεις της ελεύθερης βούλησης του Πατέρα Θεού δεν διέπονται από τη δύναμη, ούτε καθοδηγούνται από τη διάνοια και μόνο. Η θεία προσωπικότητα καθορίζεται ως υπάρχουσα εν πνεύματι και εκδηλώνεται στα σύμπαντα ως αγάπη. Για το λόγο αυτό, σε όλες του τις προσωπικές σχέσεις με τις προσωπικότητες των πλασμάτων των συμπάντων, η πρωταρχική Γενεσιουργός Δύναμη και Κέντρο είναι πάντα και με συνέπεια ένας πατέρας που αγαπά. Ο Θεός είναι Πατέρας με την υψηλότερη έννοια του όρου. Το αιώνιο κίνητρό του είναι ο τέλειος ιδεαλισμός της θείας αγάπης και η τρυφερή αυτή φύση βρίσκει την ισχυρότερη έκφρασή της και τη μεγαλύτερη ικανοποίηση στο να αγαπά και να αγαπάται.		4:4.6 (59.2) In God the Father freewill performances are not ruled by power, nor are they guided by intellect alone; the divine personality is defined as consisting in spirit and manifesting himself to the universes as love. Therefore, in all his personal relations with the creature personalities of the universes, the First Source and Center is always and consistently a loving Father. God is a Father in the highest sense of the term. He is eternally motivated by the perfect idealism of divine love, and that tender nature finds its strongest expression and greatest satisfaction in loving and being loved.
4:4.7 (59.3) Για την επιστήμη, ο Θεός είναι η Πρωταρχική Αιτία. Για τη θρησκεία είναι ο συμπαντικός Πατέρας που αγαπά. Στη φιλοσοφία είναι η μοναδική αυθύπαρκτη οντότητα, που δεν εξαρτάται από καμία άλλη οντότητα για να υπάρξει, αλλά που ευεργετικά παρέχει την πραγματικότητα της ύπαρξης σ’ όλα τα πράγματα και όλα τα όντα. Χρειάζεται, όμως, η αποκάλυψη για να φανεί ότι η Πρωταρχική Αιτία, κατά την επιστήμη και η αυθύπαρκτη Μονάδα κατά τη φιλοσοφία είναι ο Θεός της θρησκείας, πλήρης ελέους και καλοσύνης, αφοσιωμένος στο να επιτύχει την αιώνια επιβίωση των παιδιών του στη γη.		4:4.7 (59.3) In science, God is the First Cause; in religion, the universal and loving Father; in philosophy, the one being who exists by himself, not dependent on any other being for existence but beneficently conferring reality of existence on all things and upon all other beings. But it requires revelation to show that the First Cause of science and the self-existent Unity of philosophy are the God of religion, full of mercy and goodness and pledged to effect the eternal survival of his children on earth.
4:4.8 (59.4) Αναζητούμε την έννοια του Απείρου, λατρεύουμε, όμως, την εμπειρική αντίληψη του Θεού, τη μέσα στο χώρο και το χρόνο ικανότητά μας να κατανοήσουμε την προσωπικότητα και τους θείους παράγοντες της ύψιστης αντίληψής μας για το Θείο.		4:4.8 (59.4) We crave the concept of the Infinite, but we worship the experience-idea of God, our anywhere and any-time capacity to grasp the personality and divinity factors of our highest concept of Deity.
4:4.9 (59.5) Η συνειδητοποίηση μιας θριαμβευτικής ανθρώπινης ζωής στη γη έχει γεννηθεί από την πίστη που έχουμε σαν πλάσματα, πίστη που τολμά να προκαλεί κάθε επαναλαμβανόμενο επεισόδιο της ύπαρξής μας, όταν έρχεται αντιμέτωπο με το φρικτό θέαμα των ανθρώπινων περιορισμών, μέσα από την αλάνθαστη διαβεβαίωση: Έστω κι’ αν δεν μπορώ να το κάνω αυτό, μέσα μου ζει κάποιος που μπορεί και που θα το κάνει, ένα μέρος του Απεριόριστου Πατέρα, του σύμπαντος των συμπάντων. Και τούτο είναι «ο θρίαμβος που κυριεύει τον κόσμο, ακόμα και την πίστη σας.»		4:4.9 (59.5) The consciousness of a victorious human life on earth is born of that creature faith which dares to challenge each recurring episode of existence when confronted with the awful spectacle of human limitations, by the unfailing declaration: Even if I cannot do this, there lives in me one who can and will do it, a part of the Father-Absolute of the universe of universes. And that is “the victory which overcomes the world, even your faith.”
5. ΕΣΦΑΛΜΕΝΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΟ ^top		5. Erroneous Ideas of God ^top
4:5.1 (59.6) Η θρησκευτική παράδοση είναι η ατελώς διατηρημένη καταγραφή των εμπειριών των ανθρώπων που έζησαν σε προηγούμενες εποχές σχετικά με τη γνώση τους για το Θεό, τέτοιες καταγραφές, όμως, είναι αναξιόπιστες ως οδηγοί της θρησκευτικής ζωής, ή ως πηγή πραγματικών πληροφοριών σχετικά με τον πατέρα του Σύμπαντος. Παρόμοιες αρχαίες δοξασίες σταθερά μεταβάλλονται από το γεγονός ότι ο πρωτόγονος άνθρωπος έφτιαχνε μύθους.		4:5.1 (59.6) Religious tradition is the imperfectly preserved record of the experiences of the God-knowing men of past ages, but such records are untrustworthy as guides for religious living or as the source of true information about the Universal Father. Such ancient beliefs have been invariably altered by the fact that primitive man was a mythmaker.
4:5.2 (60.1) Μία από τις μεγαλύτερες αιτίες σύγχυσης στην Ουράνσια σχετικά με τη φύση του Θεού βρίσκεται στην αποτυχία των ιερών σας βιβλίων να διακρίνουν καθαρά ανάμεσα στις προσωπικότητες της Αγίας Τριάδας του Παραδείσου καθώς και ανάμεσα στον Θεό του Παραδείσου και στους δημιουργούς και τους διαχειριστές του τοπικού σύμπαντος. Κατά τη διάρκεια των παλαιοτέρων διανομών μερικής αντίληψης, οι ιερείς και οι προφήτες σας απέτυχαν απόλυτα να διακρίνουν τις διαφορές ανάμεσα στους Πλανητικούς Πρίγκιπες, τους Κυρίαρχους του Συστήματος, τους Πατέρες των Αστερισμών, των Υιών του Δημιουργού, των Κυριάρχων του Υπερσύμπαντος, της Ύπατης Ύπαρξης και του Πατέρα του Σύμπαντος. Πολλά από τα μηνύματα των υποκειμένων προσωπικοτήτων, όπως είναι οι Φορείς της Ζωής, καθώς και διάφορες τάξεις αγγέλων, παρουσιάστηκαν στις καταγραφές σας ως ερχόμενοι από τον ίδιο το Θεό. Η θρησκευτική αντίληψη στην Ουράνσια ακόμα συγχύζει τις συνεργείς προσωπικότητες του Θείου με τον ίδιο τον πατέρα, έτσι που όλοι αποκαλούνται με το ίδιο όνομα.		4:5.2 (60.1) One of the greatest sources of confusion on Urantia concerning the nature of God grows out of the failure of your sacred books clearly to distinguish between the personalities of the Paradise Trinity and between Paradise Deity and the local universe creators and administrators. During the past dispensations of partial understanding, your priests and prophets failed clearly to differentiate between Planetary Princes, System Sovereigns, Constellation Fathers, Creator Sons, Superuniverse Rulers, the Supreme Being, and the Universal Father. Many of the messages of subordinate personalities, such as Life Carriers and various orders of angels, have been, in your records, presented as coming from God himself. Urantian religious thought still confuses the associate personalities of Deity with the Universal Father himself, so that all are included under one appellation.
4:5.3 (60.2) Ο λαός της Ουράνσια συνεχίζει να υποφέρει από την επίδραση των πρωτόγονων αντιλήψεων για το Θεό. Οι θεοί που φέρνουν την καταιγίδα, που σείουν τη γη με την οργή τους και κατακεραυνώνουν τον άνθρωπο στο θυμό τους, οι θεοί που επιβάλλουν τη δυσαρέσκειά τους σε καιρούς πείνας και κατακλυσμού – αυτοί είναι οι θεοί των πρωτόγονων θρησκειών. Δεν είναι οι Θεοί που ζουν και κυβερνούν τα σύμπαντα. Παρόμοιες αντιλήψεις αποτελούν κατάλοιπα των εποχών κατά τις οποίες ο άνθρωπος υπέθετε ότι το σύμπαν βρισκόταν υπό την καθοδήγηση και την κυριαρχία της ιδιοτροπίας τέτοιων φανταστικών θεών. Ο θνητός άνθρωπος, όμως, αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι ζει υπό την κυριαρχία του συγκριτικού νόμου όσον αφορά τη διαχειριστική πολιτική και την καθοδήγηση των Υπέρτατων Δημιουργών και των Υπέρτατων Ελεγκτών.		4:5.3 (60.2) The people of Urantia continue to suffer from the influence of primitive concepts of God. The gods who go on a rampage in the storm; who shake the earth in their wrath and strike down men in their anger; who inflict their judgments of displeasure in times of famine and flood—these are the gods of primitive religion; they are not the Gods who live and rule the universes. Such concepts are a relic of the times when men supposed that the universe was under the guidance and domination of the whims of such imaginary gods. But mortal man is beginning to realize that he lives in a realm of comparative law and order as far as concerns the administrative policies and conduct of the Supreme Creators and the Supreme Controllers.
4:5.4 (60.3) Η βάρβαρη αντίληψη της ικανοποίησης ενός οργισμένου Θεού, ή του εξευμενισμού ενός προσβεβλημένου Κυρίου, του να κατακτήσει κανείς την εύνοια του Θεού μέσα από θυσίες και επιτίμια, ακόμα και με το ίδιο του το αίμα, αντιπροσωπεύει μια θρησκεία εντελώς παιδαριώδη και πρωτόγονη, μια φιλοσοφία που δεν αρμόζει στη διαφωτισμένη εποχή της επιστήμης και της αλήθειας. Παρόμοιες πεποιθήσεις είναι απόλυτα απωθητικές στις ουράνιες υπάρξεις και τους θείους κυβερνήτες που υπηρετούν και ηγεμονεύουν τα σύμπαντα. Αποτελεί ύβρη προς το Θεό το να πιστεύει κανείς, να υποστηρίζει, ή να διδάσκει ότι το αθώο αίμα πρέπει να χυθεί για να αποκτήσει την εύνοια του Θεού, ή για να απομακρύνει την ψευδή θεία οργή.		4:5.4 (60.3) The barbarous idea of appeasing an angry God, of propitiating an offended Lord, of winning the favor of Deity through sacrifices and penance and even by the shedding of blood, represents a religion wholly puerile and primitive, a philosophy unworthy of an enlightened age of science and truth. Such beliefs are utterly repulsive to the celestial beings and the divine rulers who serve and reign in the universes. It is an affront to God to believe, hold, or teach that innocent blood must be shed in order to win his favor or to divert the fictitious divine wrath.
4:5.5 (60.4) Οι Εβραίοι πίστευαν ότι «χωρίς να χυθεί αίμα δεν μπορεί να δοθεί άφεση αμαρτιών.» Δεν είχαν απαλλαγεί από την αρχαία και παγανιστική αντίληψη ότι οι Θεοί δεν εξευμενίζονται παρά μόνο με τη θέα του αίματος, αν και ο Μωυσής έκανε κάποια, ευδιάκριτη, πρόοδο, όταν απαγόρευσε τις ανθρωποθυσίες και τις υποκατέστησε στα παιδιάστικα μυαλά των Βεδουίνων οπαδών του, με τις τελετουργικές θυσίες των ζώων.		4:5.5 (60.4) The Hebrews believed that “without the shedding of blood there could be no remission of sin.” They had not found deliverance from the old and pagan idea that the Gods could not be appeased except by the sight of blood, though Moses did make a distinct advance when he forbade human sacrifices and substituted therefor, in the primitive minds of his childlike Bedouin followers, the ceremonial sacrifice of animals.
4:5.6 (60.5) Η πλήρωση (ενσάρκωση) του Υιού του Παραδείσου στον κόσμο σας ενυπήρχε στην κατάσταση της ολοκλήρωσης μιας πλανητικής εποχής. Ήταν αναπόφευκτη και δεν έγινε αναγκαστικά για το σκοπό του να κερδηθεί η εύνοια του Θεού. Η πλήρωση αυτή συνέβη να είναι το τελευταίο προσωπικό έργο ενός Υιού του Δημιουργού στην μακριά του πορεία της απόκτησης της εμπειρικής κυριαρχίας του σύμπαντός του. Τι διακωμώδηση της άπειρης προσωπικότητας του Θεού! Τούτη η διδαχή, ότι η πατρική του καρδιά, σ’ όλη την ασκητική της ψυχρότητα και σκληρότητα, έμεινε τόσο ασυγκίνητη από τις ατυχίες και τη δυστυχία των πλασμάτων του, που το έλεός του δεν ήλθε, μέχρις ότου είδε τον αθώο του Υιό να αιμορραγεί πάνω στο σταυρό!		4:5.6 (60.5) The bestowal of a Paradise Son on your world was inherent in the situation of closing a planetary age; it was inescapable, and it was not made necessary for the purpose of winning the favor of God. This bestowal also happened to be the final personal act of a Creator Son in the long adventure of earning the experiential sovereignty of his universe. What a travesty upon the infinite character of God! this teaching that his fatherly heart in all its austere coldness and hardness was so untouched by the misfortunes and sorrows of his creatures that his tender mercies were not forthcoming until he saw his blameless Son bleeding and dying upon the cross of Calvary!
4:5.7 (60.6) Οι κάτοικοι, όμως, της Ουράνσια θα απαλλαγούν από τα αρχαία αυτά σφάλματα και τις παγανιστικές δεισιδαιμονίες πάνω στη φύση του Πατέρα του Σύμπαντος. Η αποκάλυψη της αλήθειας για το Θεό είναι εμφανής και η ανθρώπινη φυλή πέπρωται να γνωρίσει τον Πατέρα του Σύμπαντος σε ολόκληρο το μεγαλείο του χαρακτήρα του και της ωραιότητας των ιδιοτήτων του, οι οποίες με τόσο μεγαλειώδη τρόπο παρουσιάσθηκαν από τον Υιό του Δημιουργού που ήλθε στην Ουράνσια ως Υιός του θεού και ως Υιός του Ανθρώπου.		4:5.7 (60.6) But the inhabitants of Urantia are to find deliverance from these ancient errors and pagan superstitions respecting the nature of the Universal Father. The revelation of the truth about God is appearing, and the human race is destined to know the Universal Father in all that beauty of character and loveliness of attributes so magnificently portrayed by the Creator Son who sojourned on Urantia as the Son of Man and the Son of God.
4:5.8 (61.1) (Παρουσιάσθηκε από ένα Θείο Σύμβουλο της Ουβέρσα.)		4:5.8 (61.1) [Presented by a Divine Counselor of Uversa.]