Εγγραφο 5		Paper 5
Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕ ΤΟ ΑΤΟΜΟ		God’s Relation to the Individual
5:0.1 (62.1) Αν ο πεπερασμένος ανθρώπινος νους είναι ανίκανος να κατανοήσει πώς ένας τόσο μέγας και μεγαλοπρεπής Θεός, σαν τον πατέρα του Σύμπαντος μπορεί να κατέβει από την αιώνια κατοικία του της άπειρης τελειότητας για να γίνει αδελφός του κάθε ανθρώπινου πλάσματος, τότε, η πεπερασμένη αυτή διάνοια πρέπει να είναι βέβαιη για τη θεϊκή φιλία, βασιζόμενη στην αλήθεια του γεγονότος ότι ένα πραγματικό κομμάτι του ζώντος Θεού ενοικεί στη διάνοια του κάθε θνητού της Ουράντια που έχει φυσιολογικό νου και ηθική συνείδηση. Οι ενοικούντες στον άνθρωπο Ρυθμιστές της Σκέψης αποτελούν μέρος της αιώνιας θείας φύσης του Πατέρα του Παραδείσου. Δεν χρειάζεται ο άνθρωπος να ψάξει μακρύτερα από την ίδια την εσωτερική εμπειρία της ψυχής του πάνω στη θεώρηση αυτής της πνευματικά αληθούς παρουσίας για να βρει τον Θεό και να προσπαθήσει να ενωθεί μαζί του.		5:0.1 (62.1) IF THE finite mind of man is unable to comprehend how so great and so majestic a God as the Universal Father can descend from his eternal abode in infinite perfection to fraternize with the individual human creature, then must such a finite intellect rest assurance of divine fellowship upon the truth of the fact that an actual fragment of the living God resides within the intellect of every normal-minded and morally conscious Urantia mortal. The indwelling Thought Adjusters are a part of the eternal Deity of the Paradise Father. Man does not have to go farther than his own inner experience of the soul’s contemplation of this spiritual-reality presence to find God and attempt communion with him.
5:0.2 (62.2) Ο Θεός έχει διανείμει το άπειρο της αιώνιας φύσης του στις υπαρξιακές πραγματικότητες των έξι απολύτων συνεργατών του, αλλά μπορεί, σε οποιαδήποτε στιγμή, να έχει άμεση και προσωπική επαφή με κάθε μέρος, είτε φάση, είτε είδος της δημιουργίας, μέσω της ενέργειας των προ-ατομικών τμημάτων του. Και ο αιώνιος Θεός έχει, επίσης, διατηρήσει για τον εαυτό του το προνόμιο να πληροί δια της προσωπικότητάς του τους θείους Δημιουργούς και τα ζώντα δημιουργήματα του σύμπαντος των συμπάντων, ενώ έχει επιπλέον κρατήσει το προνόμιο του να διατηρεί άμεση και πατρική επαφή με όλα τα όντα στον κύκλο των προσωπικοτήτων.		5:0.2 (62.2) God has distributed the infinity of his eternal nature throughout the existential realities of his six absolute co-ordinates, but he may, at any time, make direct personal contact with any part or phase or kind of creation through the agency of his prepersonal fragments. And the eternal God has also reserved to himself the prerogative of bestowing personality upon the divine Creators and the living creatures of the universe of universes, while he has further reserved the prerogative of maintaining direct and parental contact with all these personal beings through the personality circuit.
1. Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ^top		1. The Approach to God ^top
5:1.1 (62.3) Η ανικανότητα του πεπερασμένου δημιουργήματος να προσεγγίσει τον άπειρο Πατέρα ενυπάρχει στη φύση του, όχι εξ αιτίας της απόστασης του Πατέρα, αλλά εξ αιτίας των ορίων και των υλικών περιορισμών των πλασμάτων. Το μέγεθος της πνευματικής διαφοράς μεταξύ της ύψιστης προσωπικότητας της συμπαντικής ύπαρξης και των ταπεινότερων ομάδων των δημιουργημένων διανοιών είναι ασύλληπτο. Αν ήταν δυνατόν, οι κατώτερες διανοητικές τάξεις των πλασμάτων να μεταφερθούν στιγμιαία στο χώρο παρουσίας του ίδιου του Πατέρα, δεν θα ήξεραν πού βρίσκονται. Θα εξακολουθούσαν να μην αντιλαμβάνονται την παρουσία του Πατέρα του Σύμπαντος όπως και τώρα. Είναι πολύ μακρύς ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά στο θνητό άνθρωπο πριν μπορέσει, μέσα στα όρια του δυνατού, να ψάξει και να βρει ασφαλή καθοδήγηση στην Παραδείσια παρουσία του Πατέρα του Σύμπαντος. Πνευματικά ο άνθρωπος πρέπει να αναληφθεί πολλές φορές προτού μπορέσει να φθάσει σ’ ένα επίπεδο όπου θα επιτύχει την πνευματική ενόραση, η οποία θα του επιτρέψει να δει έστω και ένα από τα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα.		5:1.1 (62.3) The inability of the finite creature to approach the infinite Father is inherent, not in the Father’s aloofness, but in the finiteness and material limitations of created beings. The magnitude of the spiritual difference between the highest personality of universe existence and the lower groups of created intelligences is inconceivable. Were it possible for the lower orders of intelligence to be transported instantly into the presence of the Father himself, they would not know they were there. They would there be just as oblivious of the presence of the Universal Father as where they now are. There is a long, long road ahead of mortal man before he can consistently and within the realms of possibility ask for safe conduct into the Paradise presence of the Universal Father. Spiritually, man must be translated many times before he can attain a plane that will yield the spiritual vision which will enable him to see even any one of the Seven Master Spirits.
5:1.2 (62.4) Ο πατέρας μας δεν κρύβεται. Δεν βρίσκεται σε εκούσια απομόνωση. Έχει κινητοποιήσει τους πόρους της θείας σοφίας σε μια ατέρμονη προσπάθεια να αποκαλυφθεί στα παιδιά της συμπαντικής του κτίσης. Υπάρχει άπειρο μεγαλείο και άφατη γενναιοδωρία που συνδέονται με το μεγαλείο της αγάπης του, η οποία τον κάνει να λαχταρά τη σχέση κάθε πλάσματος της δημιουργίας που μπορεί να κατανοεί, να αγαπά, ή να τον πλησιάζει. Και γι’ αυτό υπάρχουν οι συμφυείς περιορισμοί σ’ εσάς, αδιαχώριστοι από την πεπερασμένη σας προσωπικότητα, οι οποίοι καθορίζουν τον χρόνο και τον τόπο και τις συνθήκες υπό τις οποίες μπορείτε να επιτύχετε το σκοπό του ταξιδιού της ανέλιξης ως θνητοί και να νοιώσετε την παρουσία του Πατέρα στο κέντρο των πάντων.		5:1.2 (62.4) Our Father is not in hiding; he is not in arbitrary seclusion. He has mobilized the resources of divine wisdom in a never-ending effort to reveal himself to the children of his universal domains. There is an infinite grandeur and an inexpressible generosity connected with the majesty of his love which causes him to yearn for the association of every created being who can comprehend, love, or approach him; and it is, therefore, the limitations inherent in you, inseparable from your finite personality and material existence, that determine the time and place and circumstances in which you may achieve the goal of the journey of mortal ascension and stand in the presence of the Father at the center of all things.
5:1.3 (63.1) Αν και η προσέγγιση στην Παραδείσια παρουσία του Πατέρα πρέπει να περιμένει μέχρις ότου κατορθώσετε να φθάσετε στα ύψιστα πεπερασμένα επίπεδα της πνευματικής προόδου, εσείς πρέπει να χαίρεστε καθώς αναγνωρίζετε την αεί-παρούσα δυνατότητα άμεσης μετάληψης του πληρούντος πνεύματος του Πατέρα, που τόσο στενά συνδέεται με την εσώτερη ψυχή σας και τον εξαγνισμένο σας εαυτό.		5:1.3 (63.1) Although the approach to the Paradise presence of the Father must await your attainment of the highest finite levels of spirit progression, you should rejoice in the recognition of the ever-present possibility of immediate communion with the bestowal spirit of the Father so intimately associated with your inner soul and your spiritualizing self.
5:1.4 (63.2) Οι θνητοί των βασιλείων του χρόνου και του τόπου μπορεί να διαφέρουν σε μέγιστο βαθμό, όσον αφορά στις εγγενείς ικανότητες και το διανοητικό δυναμικό, μπορεί να διαβιούν σε χώρους εξαιρετικά ευνοϊκούς για κοινωνική αναρρίχηση και ηθική πρόοδο, ή μπορεί να υποφέρουν από την έλλειψη σχεδόν κάθε ανθρώπινης αρωγής που αφορά την παιδεία και την πρόοδο στον πολιτισμό. Οι δυνατότητες, όμως, για πνευματική πρόοδο στη διαδικασία της ανέλιξης είναι ίσες για όλους. Υψηλότερα επίπεδα πνευματικής ενόρασης και κοσμικής κατανόησης επιτυγχάνονται εντελώς ανεξάρτητα από όλες αυτές τις κοινωνικό-ηθικές διαφορές των ποικίλων υλικών περιβαλλόντων στους εξελικτικούς κόσμους.		5:1.4 (63.2) The mortals of the realms of time and space may differ greatly in innate abilities and intellectual endowment, they may enjoy environments exceptionally favorable to social advancement and moral progress, or they may suffer from the lack of almost every human aid to culture and supposed advancement in the arts of civilization; but the possibilities for spiritual progress in the ascension career are equal to all; increasing levels of spiritual insight and cosmic meanings are attained quite independently of all such sociomoral differentials of the diversified material environments on the evolutionary worlds.
5:1.5 (63.3) Όσο και αν οι θνητοί της Ουράντια διαφέρουν στις διανοητικές, κοινωνικές, οικονομικές, ακόμα και ηθικές ευκαιρίες και ικανότητες, μην λησμονείτε ότι τα πνευματικά τους εφόδια είναι κοινά και μοναδικά. Όλοι απολαμβάνουν την ίδια θεία παρουσία του δώρου από τον Πατέρα, και έχουν όλοι ίσα προνόμια στο να αναζητήσουν την απόκρυφη, προσωπική κοινωνία με το ενοικούν αυτό πνεύμα της θείας αρχής, ενώ όλοι μπορούν ισότιμα να επιλέξουν την ενιαία πνευματική καθοδήγηση αυτών των Ελεγκτών των Μυστηρίων.		5:1.5 (63.3) However Urantia mortals may differ in their intellectual, social, economic, and even moral opportunities and endowments, forget not that their spiritual endowment is uniform and unique. They all enjoy the same divine presence of the gift from the Father, and they are all equally privileged to seek intimate personal communion with this indwelling spirit of divine origin, while they may all equally choose to accept the uniform spiritual leading of these Mystery Monitors.
5:1.6 (63.4) Αν ο θνητός άνθρωπος παροτρύνεται ολόψυχα από πνευματικές ανησυχίες, αν, ανεπιφύλακτα αφιερώνεται στο να πραγματοποιεί τη βούληση του Πατέρα, τότε, εφ’ όσον τόσο βέβαια και αποτελεσματικά του δίνεται το δώρο από τον ενοικούντα σ’ αυτόν θείο Ρυθμιστή, δεν είναι δυνατόν να αποτύχει στην υλοποίηση, μέσω της προσωπικής του εμπειρίας, της εξαίσιας συνειδητοποίησης του να γνωρίσει τον Θεό και της ουράνιας βεβαιότητας ότι θα επιζήσει με σκοπό να βρει το Θεό δια της προοδευτικής εμπειρίας του να γίνεται όλο και περισσότερο σαν αυτόν.		5:1.6 (63.4) If mortal man is wholeheartedly spiritually motivated, unreservedly consecrated to the doing of the Father’s will, then, since he is so certainly and so effectively spiritually endowed by the indwelling and divine Adjuster, there cannot fail to materialize in that individual’s experience the sublime consciousness of knowing God and the supernal assurance of surviving for the purpose of finding God by the progressive experience of becoming more and more like him.
5:1.7 (63.5) Ο άνθρωπος κατοικείται πνευματικά από έναν επιζώντα Ρυθμιστή της Σκέψης. Αν ένας τέτοιος ανθρώπινος νους έχει ειλικρινή και πνευματικά κίνητρα, αν μία τέτοια ανθρώπινη ψυχή επιθυμεί να γνωρίσει τον Θεό και να γίνει σαν αυτόν, αν ειλικρινά επιδιώκει να πραγματοποιεί τη βούληση του Πατέρα, τότε δεν υπάρχει αρνητική επιρροή ανθρώπινης αποστέρησης, ούτε θετική δύναμη πιθανής ανάμειξης που να μπορεί να εμποδίσει μία παρόμοια, θεϊκά υποκινούμενη, ψυχή από το να ανέβει με ασφάλεια στις πύλες του παραδείσου.		5:1.7 (63.5) Man is spiritually indwelt by a surviving Thought Adjuster. If such a human mind is sincerely and spiritually motivated, if such a human soul desires to know God and become like him, honestly wants to do the Father’s will, there exists no negative influence of mortal deprivation nor positive power of possible interference which can prevent such a divinely motivated soul from securely ascending to the portals of Paradise.
5:1.8 (63.6) Ο Πατέρας επιθυμεί να βρίσκονται όλα του τα δημιουργήματα σε προσωπική επαφή μαζί του. Έχει ένα χώρο στον Παράδεισο για να υποδεχθεί όλους εκείνους των οποίων η κατάσταση επιβίωσης και η πνευματική φύση καθιστούν δυνατή παρόμοιο επίτευγμα. Για το λόγο αυτό, παραμείνετε στη φιλοσοφία σας τώρα και για πάντα: Για τον καθένα, αλλά και για όλους σας, ο Θεός είναι προσιτός, ο Πατέρας είναι εφικτός, ο δρόμος είναι ανοικτός. Οι δυνάμεις της θείας αγάπης, οι δρόμοι και οι τρόποι της θείας διακυβέρνησης, όλες αλληλοσυνδέονται σε μία προσπάθεια να διευκολύνουν την εξέλιξη κάθε διάνοιας που το αξίζει, σε κάθε σύμπαν, προς την Παραδείσια παρουσία του Πατέρα του Σύμπαντος.		5:1.8 (63.6) The Father desires all his creatures to be in personal communion with him. He has on Paradise a place to receive all those whose survival status and spiritual nature make possible such attainment. Therefore settle in your philosophy now and forever: To each of you and to all of us, God is approachable, the Father is attainable, the way is open; the forces of divine love and the ways and means of divine administration are all interlocked in an effort to facilitate the advancement of every worthy intelligence of every universe to the Paradise presence of the Universal Father.
5:1.9 (63.7) Το γεγονός ότι απέραντα μεγάλος χρόνος απαιτείται για να βρει κάποιος το Θεό, δεν καθιστά την παρουσία και την προσωπικότητα του Άπειρου λιγότερο πραγματική. Η ανέλιξή σας αποτελεί μέρος του κύκλου των επτά υπερσυμπάντων και, ακόμη και αν παλινδρομείτε τριγύρω άπειρες φορές, μπορείτε να προσδοκάτε, ως πνεύμα και ως ύπαρξη, ότι κάποτε θα μπείτε. Μπορείτε να εξαρτάσθε από την ανάληψή σας από σφαίρα σε σφαίρα, από τους εξωτερικούς κύκλους προς το εσώτερο κέντρο και κάποια μέρα, χωρίς αμφιβολία, θα σταθείτε εμπρός στην θεία και κεντρική παρουσία και θα τον δείτε, μιλώντας μεταφορικά, πρόσωπο με πρόσωπο. Το θέμα είναι η κατάκτηση πραγματικών και ουσιαστικών επιπέδων. Και τα επίπεδα αυτά μπορούν να κατακτηθούν από κάθε ύπαρξη που ενοικήθηκε από έναν Ελεγκτή Μυστηρίου και που συνακόλουθα συγχωνεύθηκε για πάντα μ’ αυτόν τον Ρυθμιστή της Σκέψης.		5:1.9 (63.7) The fact that vast time is involved in the attainment of God makes the presence and personality of the Infinite none the less real. Your ascension is a part of the circuit of the seven superuniverses, and though you swing around it countless times, you may expect, in spirit and in status, to be ever swinging inward. You can depend upon being translated from sphere to sphere, from the outer circuits ever nearer the inner center, and some day, doubt not, you shall stand in the divine and central presence and see him, figuratively speaking, face to face. It is a question of the attainment of actual and literal spiritual levels; and these spiritual levels are attainable by any being who has been indwelt by a Mystery Monitor, and who has subsequently eternally fused with that Thought Adjuster.
5:1.10 (64.1) Ο Πατέρας δεν κρύβεται πνευματικά, πάρα πολλά, όμως, από τα πλάσματά του είναι κρυμμένα στις ομίχλες των δικών τους εκούσιων αποφάσεων και έχουν επί του παρόντος απομακρυνθεί από την μετάληψη του πνεύματός του, αλλά και από το πνεύμα του Υιού του, επιλέγοντας τις δικές τους, διαστρεβλωμένες απόψεις, αλλά και από την αδυναμία της αυτοεπιβεβαίωσης του μισαλλόδοξου νου και της μη πνευματικής φύσης τους.		5:1.10 (64.1) The Father is not in spiritual hiding, but so many of his creatures have hidden themselves away in the mists of their own willful decisions and for the time being have separated themselves from the communion of his spirit and the spirit of his Son by the choosing of their own perverse ways and by the indulgence of the self-assertiveness of their intolerant minds and unspiritual natures.
5:1.11 (64.2) Ο θνητός άνθρωπος μπορεί να σύρεται κοντά στο Θεό, ακόμη μπορεί κατ’ επανάληψη να εγκαταλείπει τη θεία βούληση τόσο, όσο διατηρεί τη δύναμη της επιλογής. Η τελική καταδίκη του ανθρώπου δεν επισφραγίζεται ει μη μόνο όταν απολέσει τη δύναμη να επιλέγει τη βούληση του Πατέρα. Η καρδιά του Πατέρα δεν κλείνει ποτέ στις ανάγκες και τις ικεσίες των παιδιών του. Μόνο όταν τα παιδιά του κλείσουν για πάντα τις καρδιές τους στη δύναμη του Πατέρα να τα τραβήξει κοντά του, όταν στο τέλος και για πάντα απολέσουν την επιθυμία να πράξουν σύμφωνα με τη θεία του βούληση – να τον γνωρίσουν και να γίνουν σαν αυτόν. Με τον ίδιο τρόπο, το αιώνιο πεπρωμένο του ανθρώπου είναι ασφαλές όταν η συγχώνευση με τον Ρυθμιστή αναγγείλει στο σύμπαν ότι ο συγκεκριμένος αυτός ανερχόμενος έχει κάνει την οριστική και αμετάκλητη επιλογή να ζήσει σύμφωνα με τη θέληση του Πατέρα.		5:1.11 (64.2) Mortal man may draw near God and may repeatedly forsake the divine will so long as the power of choice remains. Man’s final doom is not sealed until he has lost the power to choose the Father’s will. There is never a closure of the Father’s heart to the need and the petition of his children. Only do his offspring close their hearts forever to the Father’s drawing power when they finally and forever lose the desire to do his divine will—to know him and to be like him. Likewise is man’s eternal destiny assured when Adjuster fusion proclaims to the universe that such an ascender has made the final and irrevocable choice to live the Father’s will.
5:1.12 (64.3) Ο μέγας Θεός εγκαθιστά άμεση επαφή με τον θνητό άνθρωπο και δίνει μέρος του άπειρου, αιώνιου και ακατανόητου εαυτού του στον άνθρωπο να ζήσει και να ενοικήσει σ’ αυτόν. Ο Θεός βρίσκεται στο ίδιο σκάφος του αιώνιου εγχειρήματος με τον άνθρωπο. Αν παραδοθείτε στην καθοδήγηση των πνευματικών δυνάμεων μέσα σας και γύρω σας, δεν θα αποτύχετε στην κατάκτηση του υψηλού πεπρωμένου που ετοιμάσθηκε από ένα Θεό γεμάτο αγάπη, ως συμπαντικός σκοπός για τα ανελισσόμενα πλάσματά του από τους εξελικτικούς κόσμους του διαστήματος.		5:1.12 (64.3) The great God makes direct contact with mortal man and gives a part of his infinite and eternal and incomprehensible self to live and dwell within him. God has embarked upon the eternal adventure with man. If you yield to the leadings of the spiritual forces in you and around you, you cannot fail to attain the high destiny established by a loving God as the universe goal of his ascendant creatures from the evolutionary worlds of space.
2. Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ^top		2. The Presence of God ^top
5:2.1 (64.4) Η φυσική παρουσία του Απείρου είναι η πραγματικότητα του υλικού σύμπαντος. Η διανοητική παρουσία του Θείου μπορεί να προσδιορισθεί από το βάθος της ατομικής διανοητικής εμπειρίας καθώς και από το επίπεδο της εξελισσόμενης προσωπικότητας. Η πνευματική παρουσία της Θεότητας πρέπει κατ’ ανάγκην να είναι διαφορική στο σύμπαν. Τούτο είναι καθορισμένο από την πνευματική ικανότητα αποδοχής αλλά και από το βαθμό με τον οποίο αφιερώνεται η βούληση των πλασμάτων να πράττουν σύμφωνα με τη θεία βούληση.		5:2.1 (64.4) The physical presence of the Infinite is the reality of the material universe. The mind presence of Deity must be determined by the depth of individual intellectual experience and by the evolutionary personality level. The spiritual presence of Divinity must of necessity be differential in the universe. It is determined by the spiritual capacity of receptivity and by the degree of the consecration of the creature’s will to the doing of the divine will.
5:2.2 (64.5) Ο Θεός ζει μέσα σε κάθε ένα από τα πνευματικά του παιδιά. Οι Υιοί του Παραδείσου πάντα έχουν πρόσβαση στην παρουσία του Θεού, «το δεξί χέρι του Πατέρα,» και οι προσωπικότητες όλων των πλασμάτων του έχουν πρόσβαση «στην αγκαλιά του Πατέρα.» Τούτο αναφέρεται στο κύκλωμα της προσωπικότητας οποτεδήποτε, οπουδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο έρχεται σε επαφή, ή με άλλο τρόπο συνεπάγεται προσωπική, συνειδητή επαφή και κοινωνία με τον Πατέρα του Σύμπαντος, είτε βρίσκεται στην κεντρική του κατοικία, είτε σε κάποιο άλλο καθορισμένο σημείο, όπως σε μία από τις επτά ιερές σφαίρες του Παραδείσου.		5:2.2 (64.5) God lives in every one of his spirit-born sons. The Paradise Sons always have access to the presence of God, “the right hand of the Father,” and all of his creature personalities have access to the “bosom of the Father.” This refers to the personality circuit, whenever, wherever, and however contacted, or otherwise entails personal, self-conscious contact and communion with the Universal Father, whether at the central abode or at some other designated place, as on one of the seven sacred spheres of Paradise.
5:2.3 (64.6) Η θεία παρουσία, πάντως, δεν μπορεί να ανεβρεθεί πουθενά στη φύση, ή ακόμα και στη ζωή των θνητών που γνώρισαν τον Θεό με τόση πληρότητα και βεβαιότητα, όπως μπορεί να βρεθεί στην επιχειρούμενη κοινωνία με τον ενοικούντα Ελεγκτή του Μυστηρίου, τον παραδείσιο Ρυθμιστή της Σκέψης. Πόσο είναι λάθος να ονειρευόσαστε το Θεό μακριά στους ουρανούς, όταν το πνεύμα του Πατέρα του Σύμπαντος ζει μέσα στον ίδιο το νου σας!		5:2.3 (64.6) The divine presence cannot, however, be discovered anywhere in nature or even in the lives of God-knowing mortals so fully and so certainly as in your attempted communion with the indwelling Mystery Monitor, the Paradise Thought Adjuster. What a mistake to dream of God far off in the skies when the spirit of the Universal Father lives within your own mind!
5:2.4 (64.7) Είναι εξ αιτίας αυτού του μέρους του Θεού που ενοικεί εντός σας που μπορείτε να ελπίζετε, καθώς προοδεύετε εναρμονιζόμενοι με την πνευματική καθοδήγηση του Ρυθμιστού, να διακρίνετε πληρέστερα την παρουσία και την μεταμορφωτική δύναμη των άλλων αυτών πνευματικών επιδράσεων που σας περιβάλλουν και περνούν εντός σας, αλλά που δεν λειτουργούν ως αναπόσπαστο μέρος σας. Το γεγονός ότι δεν έχετε διανοητικά συνείδηση της στενής και απόκρυφης επαφής σας με τον ενοικούντα Ρυθμιστή, ούτε κατ’ ελάχιστον δεν αναιρεί μια παρόμοια υπερβατική εμπειρία. Η απόδειξη της αδελφοσύνης με τον θείο Ρυθμιστή βρίσκεται ολόκληρη στη φύση και την έκταση των πνευματικών καρπών, οι οποίοι συναποκομίζονται σ’ ολόκληρη τη διάρκεια της ζωής του ατόμου που πιστεύει. «Από τους καρπούς τους θα τους γνωρίσετε.»		5:2.4 (64.7) It is because of this God fragment that indwells you that you can hope, as you progress in harmonizing with the Adjuster’s spiritual leadings, more fully to discern the presence and transforming power of those other spiritual influences that surround you and impinge upon you but do not function as an integral part of you. The fact that you are not intellectually conscious of close and intimate contact with the indwelling Adjuster does not in the least disprove such an exalted experience. The proof of fraternity with the divine Adjuster consists wholly in the nature and extent of the fruits of the spirit which are yielded in the life experience of the individual believer. “By their fruits you shall know them.”
5:2.5 (65.1) Είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον ελάχιστα πνευματικό, υλικό νου του θνητού ανθρώπου να αποκτήσει σαφή συνείδηση των πνευματικών δραστηριοτήτων αυτών των θείων οντοτήτων, όπως είναι οι Ρυθμιστές του Παραδείσου. Καθώς η ψυχή του ενωμένου νου και της δημιουργίας του Ρυθμιστού αποκτά εντονότερη ύπαρξη, αναπτύσσεται παράλληλα μία καινούργια φάση συνειδητοποίησης της ψυχής, η οποία είναι σε θέση να βιώσει την παρουσία και να αναγνωρίσει την πνευματική καθοδήγηση καθώς και τις άλλες, υπεράνω της ύλης, δραστηριότητες, των Ελεγκτών του Μυστηρίου.		5:2.5 (65.1) It is exceedingly difficult for the meagerly spiritualized, material mind of mortal man to experience marked consciousness of the spirit activities of such divine entities as the Paradise Adjusters. As the soul of joint mind and Adjuster creation becomes increasingly existent, there also evolves a new phase of soul consciousness which is capable of experiencing the presence, and of recognizing the spirit leadings and other supermaterial activities, of the Mystery Monitors.
5:2.6 (65.2) Ολόκληρη η εμπειρία της κοινωνίας με τον Ρυθμιστή περιλαμβάνει το ηθικό ανάστημα, το διανοητικό κίνητρο και την πνευματική εμπειρία. Η συναίσθηση ενός παρόμοιου επιτεύγματος περιορίζεται κυρίως, αν και όχι αποκλειστικά, στο χώρο της ψυχικής συνειδητοποίησης, οι αποδείξεις, όμως, έρχονται πλούσιες στην εκδήλωση των πνευματικών προϊόντων στη ζωή όλων αυτών των ατόμων που πέτυχαν την εσώτερη πνευματική επαφή.		5:2.6 (65.2) The entire experience of Adjuster communion is one involving moral status, mental motivation, and spiritual experience. The self-realization of such an achievement is mainly, though not exclusively, limited to the realms of soul consciousness, but the proofs are forthcoming and abundant in the manifestation of the fruits of the spirit in the lives of all such inner-spirit contactors.
3. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ^top		3. True Worship ^top
5:3.1 (65.3) Αν και οι Θεότητες του Παραδείσου, από την συμπαντική σκοπιά, είναι σαν μία και μοναδική, στις πνευματικές τους επαφές με πλάσματα σαν εκείνα που κατοικούν στην Ουράντια είναι τρία ευδιάκριτα, ξεχωριστά πρόσωπα. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις Κεφαλές όσον αφορά στις επικλήσεις, την κοινωνία και τις άλλες, πολύ προσωπικές σχέσεις. Με την ύψιστη έννοια, λατρεύουμε τον Πατέρα και μόνο αυτόν. Πραγματικά, μπορούμε και σαφώς λατρεύουμε τον πατέρα καθώς εκδηλώνεται μέσω των Υιών του Δημιουργού, αλλά είναι ο Πατέρας, άμεσα, ή έμμεσα που προσκυνούμε και λατρεύουμε.		5:3.1 (65.3) Though the Paradise Deities, from the universe standpoint, are as one, in their spiritual relations with such beings as inhabit Urantia they are also three distinct and separate persons. There is a difference between the Godheads in the matter of personal appeals, communion, and other intimate relations. In the highest sense, we worship the Universal Father and him only. True, we can and do worship the Father as he is manifested in his Creator Sons, but it is the Father, directly or indirectly, who is worshiped and adored.
5:3.2 (65.4) Οι κάθε είδους ικεσίες ανήκουν στη βασιλεία του Αιώνιου Υιού και στην πνευματική του οργάνωση. Οι προσευχές, όλες οι τυπικές μορφές επικοινωνίας, τα πάντα εκτός από τη λατρεία και το προσκύνημα στον Πατέρα του Σύμπαντος, είναι θέματα που αφορούν σε ένα τοπικό σύμπαν. Συνήθως δεν υπερβαίνουν τα όρια δικαιοδοσίας ενός Υιού του Δημιουργού. Η λατρεία, όμως, πλαισιώνεται και διαβιβάζεται στο πρόσωπο του Δημιουργού, δια της λειτουργίας του κυκλώματος της προσωπικότητας του Πατέρα. Πιστεύουμε, ακόμη, ότι μία τέτοια εκδήλωση σεβασμού από ένα πλάσμα ενοικούμενο από έναν Ρυθμιστή, διευκολύνεται από την παρουσία του πνεύματος του Πατέρα. Υπάρχει τρομακτικός όγκος στοιχείων που τεκμηριώνουν μια τέτοια πεποίθηση και γνωρίζω ότι όλες οι κατηγορίες των τμημάτων του Πατέρα έχουν τη δύναμη, καλή τη πίστει, να καταγράφουν τη λατρεία των υποκειμένων τους με τρόπο αποδεκτό στην παρουσία του Πατέρα του Σύμπαντος. Αναμφίβολα, οι Ρυθμιστές επίσης χρησιμοποιούν άμεσους προ-υπαρξιακούς διαύλους επικοινωνίας με τον Θεό, ενώ είναι το ίδιο ικανοί να χρησιμοποιούν τα κυκλώματα πνεύματος-βαρύτητας του Αιώνιου Υιού.		5:3.2 (65.4) Supplications of all kinds belong to the realm of the Eternal Son and the Son’s spiritual organization. Prayers, all formal communications, everything except adoration and worship of the Universal Father, are matters that concern a local universe; they do not ordinarily proceed out of the realm of the jurisdiction of a Creator Son. But worship is undoubtedly encircuited and dispatched to the person of the Creator by the function of the Father’s personality circuit. We further believe that such registry of the homage of an Adjuster-indwelt creature is facilitated by the Father’s spirit presence. There exists a tremendous amount of evidence to substantiate such a belief, and I know that all orders of Father fragments are empowered to register the bona fide adoration of their subjects acceptably in the presence of the Universal Father. The Adjusters undoubtedly also utilize direct prepersonal channels of communication with God, and they are likewise able to utilize the spirit-gravity circuits of the Eternal Son.
5:3.3 (65.5) Η λατρεία είναι αυθύπαρκτη. Η προσευχή εμπεριέχει ένα στοιχείο ατομικού – ή υπαρξιακού ενδιαφέροντος. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά μεταξύ λατρείας και προσευχής. Ουδεμία απολύτως ατομική παράκληση, ή άλλο στοιχείο προσωπικού ενδιαφέροντος υπάρχει στην πραγματική λατρεία. Λατρεύουμε απλά το Θεό γι’ αυτό που καταλαβαίνουμε ότι είναι. Η λατρεία δεν ζητά τίποτα και τίποτα δεν προσδοκά εκείνος που λατρεύει. Δεν λατρεύουμε τον Πατέρα για να κερδίσουμε οτιδήποτε από τη λατρεία αυτή. Εκφράζουμε την ευλάβεια και τη λατρεία μας ως αντίδραση φυσική και αυθόρμητη σε αναγνώριση της απαράμιλλης προσωπικότητας του Πατέρα, αλλά και εξ αιτίας της φύσης του, που κερδίζει την αγάπη και των ιδιοτήτων του που προκαλούν τη λατρεία.		5:3.3 (65.5) Worship is for its own sake; prayer embodies a self- or creature-interest element; that is the great difference between worship and prayer. There is absolutely no self-request or other element of personal interest in true worship; we simply worship God for what we comprehend him to be. Worship asks nothing and expects nothing for the worshiper. We do not worship the Father because of anything we may derive from such veneration; we render such devotion and engage in such worship as a natural and spontaneous reaction to the recognition of the Father’s matchless personality and because of his lovable nature and adorable attributes.
5:3.4 (65.6) Τη στιγμή που το στοιχείο του ατομικού ενδιαφέροντος εισβάλλει στη λατρεία, η ευλάβεια μετασχηματίζεται σε προσευχή και σωστότερο θα ήταν να απευθύνεται στο πρόσωπο του Αιώνιου Υιού, ή του Υιού του Δημιουργού. Στην πρακτική, όμως, θρησκευτική εμπειρία, δεν υπάρχει λόγος να μην απευθύνεται η προσευχή στον Πατέρα Θεό, ως μέρος της αληθούς λατρείας.		5:3.4 (65.6) The moment the element of self-interest intrudes upon worship, that instant devotion translates from worship to prayer and more appropriately should be directed to the person of the Eternal Son or the Creator Son. But in practical religious experience there exists no reason why prayer should not be addressed to God the Father as a part of true worship.
5:3.5 (66.1) Όταν αντιμετωπίζετε τα πρακτικά θέματα της καθημερινής ζωής βρίσκεστε στα χέρια των πνευματικών προσωπικοτήτων των οποίων η απαρχή βρίσκεται στην Τρίτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο. Συνεργάζεστε με την ενέργεια του Συνδεδεμένου Δρώντος. Και έτσι είναι: Λατρεύετε το θεό. Προσεύχεστε στον, και κοινωνείτε με τον Υιό. Και επεξεργάζεσθε τις λεπτομέρειες του επί της γης ταξιδιού σας με τις διάνοιες του Απείρου Πνεύματος που λειτουργούν στον κόσμο σας και σ’ ολόκληρο το σύμπαν σας.		5:3.5 (66.1) When you deal with the practical affairs of your daily life, you are in the hands of the spirit personalities having origin in the Third Source and Center; you are co-operating with the agencies of the Conjoint Actor. And so it is: You worship God; pray to, and commune with, the Son; and work out the details of your earthly sojourn in connection with the intelligences of the Infinite Spirit operating on your world and throughout your universe.
5:3.6 (66.2) Ο Δημιουργός, ή οι Κυρίαρχοι Υιοί που ελέγχουν τα πεπρωμένα των τοπικών συμπάντων, βρίσκονται στη θέση τόσο του Πατέρα του Σύμπαντος, όσο και του Αιώνιου Υιού του Παραδείσου. Οι Υιοί αυτοί του Σύμπαντος δέχονται, στο όνομα του Πατρός, την ευλάβεια της λατρείας και τείνουν ους στις παρακλήσεις των υποκειμένων τους που ικετεύουν, στους κόσμους που τους αντιστοιχούν. Για τα πλάσματα ενός τοπικού Σύμπαντος, ένας Υιός Μιχαήλ είναι, από κάθε πρακτική άποψη, Θεός. Είναι η προσωποποίηση του Πατέρα του Σύμπαντος και του Αιώνιου Υιού του τοπικού Σύμπαντος. Το Άπειρο Πνεύμα διατηρεί προσωπική επαφή με τα πλάσματα αυτών των βασιλείων μέσω των Πνευμάτων του Σύμπαντος, τους διοικητικούς και δημιουργικούς συνεργάτες των Υιών του Δημιουργού του Παραδείσου.		5:3.6 (66.2) The Creator or Sovereign Sons who preside over the destinies of the local universes stand in the place of both the Universal Father and the Eternal Son of Paradise. These Universe Sons receive, in the name of the Father, the adoration of worship and give ear to the pleas of their petitioning subjects throughout their respective creations. To the children of a local universe a Michael Son is, to all practical intents and purposes, God. He is the local universe personification of the Universal Father and the Eternal Son. The Infinite Spirit maintains personal contact with the children of these realms through the Universe Spirits, the administrative and creative associates of the Paradise Creator Sons.
5:3.7 (66.3) Η ειλικρινής λατρεία συνεπάγεται την κινητοποίηση όλων των δυνάμεων της ανθρώπινης προσωπικότητας υπό την κυριαρχία της ανελισσόμενης ψυχής και υπόκειται στην θεία κατευθυντήρια γραμμή του αντίστοιχου Ρυθμιστή της Σκέψης. Ο νους των υλικών περιορισμών δεν μπορεί ποτέ να αποκτήσει πλήρη συνείδηση της πραγματικής σημασίας της αληθινής λατρείας. Η κατανόηση από τον άνθρωπο της πραγματικότητας της λατρευτικής εμπειρίας καθορίζεται, βασικά, από την εξελικτική κατάσταση της αναπτυσσόμενης, αθάνατης ψυχής. Η πνευματική ανάπτυξη της ψυχής λαμβάνει χώρα εντελώς ανεξάρτητα από τη διανοητική συνειδητοποίηση του εγώ.		5:3.7 (66.3) Sincere worship connotes the mobilization of all the powers of the human personality under the dominance of the evolving soul and subject to the divine directionization of the associated Thought Adjuster. The mind of material limitations can never become highly conscious of the real significance of true worship. Man’s realization of the reality of the worship experience is chiefly determined by the developmental status of his evolving immortal soul. The spiritual growth of the soul takes place wholly independently of the intellectual self-consciousness.
5:3.8 (66.4) Η εμπειρία της λατρείας συνίσταται στην ύψιστη προσπάθεια του διαπιστευμένου Ρυθμιστού να διαβιβάσει στον θείο Πατέρα τις άφατες επιθυμίες και τους ανείπωτους πόθους της ανθρώπινης ψυχής - την ενωμένη δημιουργία του θνητού νου που αναζητά τον Θεό και του αθάνατου Ρυθμιστή που αποκάλυψε το Θεό. Η λατρεία, λοιπόν, είναι η πράξη συμφωνίας του θνητού νου, που συγκατατίθεται να προσπαθήσει να γίνει περισσότερο πνευματικός, υπό την καθοδήγηση του αντίστοιχου πνεύματος, να επικοινωνήσει με τον Θεό, σαν πιστός γιος του Πατέρα του Σύμπαντος. Ο θνητός νους συναινεί στη λατρεία. Η αθάνατη ψυχή λαχταρά και εισάγει τη λατρεία. Η παρουσία του θείου Ρυθμιστή κατευθύνει τη λατρεία αυτή, εκ μέρους του θνητού νου και της αναπτυσσόμενης, αθάνατης ψυχής. Η πραγματική λατρεία, σε τελική ανάλυση, γίνεται μία εμπειρία αντιληπτή σε τέσσερα κοσμικά επίπεδα: το διανοητικό, το ηθικό, το πνευματικό και το προσωπικό – η συνειδητοποίηση του νου, της ψυχής και του πνεύματος και η συνένωσή τους σε μία προσωπικότητα.		5:3.8 (66.4) The worship experience consists in the sublime attempt of the betrothed Adjuster to communicate to the divine Father the inexpressible longings and the unutterable aspirations of the human soul—the conjoint creation of the God-seeking mortal mind and the God-revealing immortal Adjuster. Worship is, therefore, the act of the material mind’s assenting to the attempt of its spiritualizing self, under the guidance of the associated spirit, to communicate with God as a faith son of the Universal Father. The mortal mind consents to worship; the immortal soul craves and initiates worship; the divine Adjuster presence conducts such worship in behalf of the mortal mind and the evolving immortal soul. True worship, in the last analysis, becomes an experience realized on four cosmic levels: the intellectual, the morontial, the spiritual, and the personal—the consciousness of mind, soul, and spirit, and their unification in personality.
4. Ο ΘΕΟΣ ΣΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ^top		4. God in Religion ^top
5:4.1 (66.5) Η ηθική των εξελισσόμενων θρησκειών υποχρεώνει τον άνθρωπο να αναζητήσει το Θεό με κινητήρια δύναμη το φόβο. Οι θρησκείες της αποκάλυψης δελεάζουν τον άνθρωπο να αναζητήσει το Θεό της αγάπης, επειδή λαχταρούν να γίνουν σαν αυτόν. Η θρησκεία, όμως, δεν είναι απλά ένα παθητικό συναίσθημα «απόλυτης εξάρτησης» και «εξασφάλισης της επιβίωσης.» Είναι μία ζώσα και δυναμική εμπειρία θείου επιτεύγματος, που βασίζεται στην υπηρεσία της ανθρωπότητας.		5:4.1 (66.5) The morality of the religions of evolution drives men forward in the God quest by the motive power of fear. The religions of revelation allure men to seek for a God of love because they crave to become like him. But religion is not merely a passive feeling of “absolute dependence” and “surety of survival”; it is a living and dynamic experience of divinity attainment predicated on humanity service.
5:4.2 (66.6) Η μεγάλη και άμεση υπηρεσία της αληθούς θρησκείας είναι η εγκαθίδρυση μιας ισχυρής σύμπνοιας της ανθρώπινης εμπειρίας, μιας διαρκούς ειρήνης και μιας βαθιάς ασφάλειας. Για τον πρωτόγονο άνθρωπο, ακόμη και ο πολυθεϊσμός αποτελεί μια σχετική ενοποίηση των εξελισσομένων αντιλήψεων του Θείου. Ο πολυθεϊσμός είναι μονοθεϊσμός στη δομή του. Αργά, ή γρήγορα, ο Θεός προόρισται να γίνει κατανοητός ως η πραγματικότητα των αξιών , η ουσία των εννοιών και η ζωή της αλήθειας.		5:4.2 (66.6) The great and immediate service of true religion is the establishment of an enduring unity in human experience, a lasting peace and a profound assurance. With primitive man, even polytheism is a relative unification of the evolving concept of Deity; polytheism is monotheism in the making. Sooner or later, God is destined to be comprehended as the reality of values, the substance of meanings, and the life of truth.
5:4.3 (67.1) Ο Θεός δεν είναι μόνον εκείνος που καθορίζει το πεπρωμένο. Εκείνος είναι ο αιώνιος προορισμός του ανθρώπου. Όλες οι μη θρησκευτικές ανθρώπινες δραστηριότητες προσπαθούν να κάνουν το σύμπαν να συγκλίνει γύρω από την διαστρεβλωμένη υπηρεσία του ατόμου. Το πραγματικά θρησκευόμενο άτομο προσπαθεί να κατατάξει τον εαυτό του μέσα στο σύμπαν και έπειτα να αφιερώσει τις δραστηριότητες αυτού του ενοποιημένου εγώ στην υπηρεσία της συμπαντικής οικογένειας, των υπάρξεων που ζουν μαζί του, ανθρώπων και υπερανθρώπων.		5:4.3 (67.1) God is not only the determiner of destiny; he is man’s eternal destination. All nonreligious human activities seek to bend the universe to the distorting service of self; the truly religious individual seeks to identify the self with the universe and then to dedicate the activities of this unified self to the service of the universe family of fellow beings, human and superhuman.
5:4.4 (67.2) Οι χώροι της φιλοσοφίας και της τέχνης παρεισφρύουν στις μη θρησκευτικές, αλλά και θρησκευτικές δραστηριότητες του ανθρώπινου εγώ. Δια της τέχνης και της φιλοσοφίας, ο άνθρωπος με τον υλικό νου έλκεται στη θεώρηση της πνευματικής πραγματικότητας και τις συμπαντικές αξίες των αιώνιων εννοιών.		5:4.4 (67.2) The domains of philosophy and art intervene between the nonreligious and the religious activities of the human self. Through art and philosophy the material-minded man is inveigled into the contemplation of the spiritual realities and universe values of eternal meanings.
5:4.5 (67.3) Όλες οι θρησκείες διδάσκουν τη λατρεία του θείου και ορισμένες δόγματα για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η Βουδιστική θρησκεία υπόσχεται απαλλαγή από τον πόνο, ατέλειωτη ειρήνη. Η Εβραϊκή θρησκεία υπόσχεται σωτηρία από τα δεινά και ευμάρεια που θα βασίζεται στη δικαιοσύνη. Η θρησκεία των Ελλήνων υπόσχεται απαλλαγή από τη δυσαρμονία και την ασχήμια, μέσω της κατανόησης του ωραίου. Ο Χριστιανισμός υπόσχεται σωτηρία από την αμαρτία και αγιότητα. Ο Μωαμεθανισμός προβλέπει απαλλαγή από τα αυστηρά, ηθικά πρότυπα του Εβραϊσμού και του Χριστιανισμού. Η θρησκεία του Ιησού είναι η σωτηρία από το εγώ, απαλλαγή από το πονηρό και την απομόνωση των πλασμάτων, στους αιώνες των αιώνων.		5:4.5 (67.3) All religions teach the worship of Deity and some doctrine of human salvation. The Buddhist religion promises salvation from suffering, unending peace; the Jewish religion promises salvation from difficulties, prosperity predicated on righteousness; the Greek religion promised salvation from disharmony, ugliness, by the realization of beauty; Christianity promises salvation from sin, sanctity; Mohammedanism provides deliverance from the rigorous moral standards of Judaism and Christianity. The religion of Jesus is salvation from self, deliverance from the evils of creature isolation in time and in eternity.
5:4.6 (67.4) Οι Εβραίοι στήριξαν τη θρησκεία τους στην καλοσύνη. Οι Έλληνες στο ωραίο. Και οι δύο θρησκείες αναζήτησαν την αλήθεια. Ο Ιησούς αποκάλυψε το Θεό της αγάπης και η αγάπη τα περιλαμβάνει όλα, την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη.		5:4.6 (67.4) The Hebrews based their religion on goodness; the Greeks on beauty; both religions sought truth. Jesus revealed a God of love, and love is all-embracing of truth, beauty, and goodness.
5:4.7 (67.5) Οι Ζωροαστριστές είχαν θρησκεία βασισμένη στην ηθική. Οι Ινδουιστές στη μεταφυσική. Οι Κομφουκιστές στη δεοντολογία. Ο Ιησούς έζησε μία θρησκεία βασισμένη στην υπηρεσία. Όλες αυτές οι θρησκείες έχουν αξία επειδή προσεγγίζουν με τρόπο έγκυρο τη θρησκεία του Ιησού. Η θρησκεία έχει σκοπό να γίνει η πραγματικότητα της πνευματικής συνένωσης του καλού, του ωραίου και του αληθινού στην ανθρώπινη εμπειρία.		5:4.7 (67.5) The Zoroastrians had a religion of morals; the Hindus a religion of metaphysics; the Confucianists a religion of ethics. Jesus lived a religion of service. All these religions are of value in that they are valid approaches to the religion of Jesus. Religion is destined to become the reality of the spiritual unification of all that is good, beautiful, and true in human experience.
5:4.8 (67.6) Η θρησκεία των Ελλήνων πρέσβευε το «γνώθι σαυτόν.» Οι Εβραίοι επικέντρωναν τη διδασκαλία τους στο «γνώθι τον Θεό σου.» Οι Χριστιανοί κηρύσσουν ένα ευαγγέλιο που αποσκοπεί στη «γνώση του Κυρίου Ιησού Χριστού.» Ο Ιησούς κήρυξε το ευαγγέλιό του για «να γνωρίσεις τον Θεό και τον εαυτό σου, σαν Υιό του Θεού.» Οι διαφορετικές αυτές θεωρήσεις του σκοπού της θρησκείας καθορίζουν τη στάση του ατόμου κάτω από διαφορετικές συνθήκες ζωής και προϊδεάζουν για το βάθος της λατρείας και τη φύση της ατομικής προσευχής. Το πνευματικό επίπεδο της κάθε θρησκείας μπορεί να προσδιοριστεί από τη φύση της προσευχής.		5:4.8 (67.6) The Greek religion had a watchword “Know yourself”; the Hebrews centered their teaching on “Know your God”; the Christians preach a gospel aimed at a “knowledge of the Lord Jesus Christ”; Jesus proclaimed the good news of “knowing God, and yourself as a son of God.” These differing concepts of the purpose of religion determine the individual’s attitude in various life situations and foreshadow the depth of worship and the nature of his personal habits of prayer. The spiritual status of any religion may be determined by the nature of its prayers.
5:4.9 (67.7) Η αντίληψη ενός ημιανθρώπινου και ζηλόφθονου Θεού είναι μία αναπόφευκτη μετάβαση από τον πολυθεϊσμό στον ανώτερο μονοθεϊσμό. Ένας ανώτερου βαθμού ανθρωπομορφισμός αποτελεί το ύψιστο επίπεδο που μπορεί να φθάσει η καθαρή, εξελικτική θρησκεία. Ο Χριστιανισμός έχει ανυψώσει την αντίληψη του ανθρωπομορφισμού από το ιδεατό του ανθρώπου στην εξέχουσα και θεία αντίληψη του προσώπου του υμνούμενου Χριστού. Και αυτός είναι ο μέγιστος ανθρωπομορφισμός που μπορεί ποτέ ο άνθρωπος να συλλάβει.		5:4.9 (67.7) The concept of a semihuman and jealous God is an inevitable transition between polytheism and sublime monotheism. An exalted anthropomorphism is the highest attainment level of purely evolutionary religion. Christianity has elevated the concept of anthropomorphism from the ideal of the human to the transcendent and divine concept of the person of the glorified Christ. And this is the highest anthropomorphism that man can ever conceive.
5:4.10 (67.8) Η Χριστιανική άποψη για το Θεό αποσκοπεί στο να συνδυάσει τρεις ξεχωριστές διδασκαλίες:		5:4.10 (67.8) The Christian concept of God is an attempt to combine three separate teachings:
5:4.11 (67.9) 1. Την Εβραϊκή άποψη – το Θεό ως κριτή των ηθικών αξιών, ένα δίκαιο Θεό.		5:4.11 (67.9) 1. The Hebrew concept—God as a vindicator of moral values, a righteous God.
5:4.12 (67.10) 2. Την Ελληνική άποψη – το Θεό ως ενοποιό, ένα Θεό της σοφίας.		5:4.12 (67.10) 2. The Greek concept—God as a unifier, a God of wisdom.
5:4.13 (68.1) 3. Την άποψη του Ιησού – το Θεό ως ζώντα φίλο, Πατέρα που αγαπά, μία θεία παρουσία.		5:4.13 (68.1) 3. Jesus’ concept—God as a living friend, a loving Father, the divine presence.
5:4.14 (68.2) Είναι, ως εκ τούτου, προφανές ότι η σύνθετη χριστιανική θεολογία συναντά μεγάλη δυσκολία στο να αποκτήσει συνοχή. Η δυσκολία αυτή γίνεται ακόμη μεγαλύτερη από το γεγονός ότι τα πρωτοχριστιανικά δόγματα στηρίζονταν, γενικά, στις προσωπικές θρησκευτικές απόψεις τριών διαφορετικών προσώπων: του Φίλωνα της Αλεξάνδρειας, του Ιησού της Ναζαρέτ και του Παύλου της Ταρσού.		5:4.14 (68.2) It must therefore be evident that composite Christian theology encounters great difficulty in attaining consistency. This difficulty is further aggravated by the fact that the doctrines of early Christianity were generally based on the personal religious experience of three different persons: Philo of Alexandria, Jesus of Nazareth, and Paul of Tarsus.
5:4.15 (68.3) Μελετώντας τη θρησκευτικής ζωής του Ιησού, ας τον δούμε θετικά. Ας μην σταθούμε μόνο στο αναμάρτητο της ύπαρξής του, αφού με τη δικαιοσύνη του, τη γεμάτη αγάπη προσφορά του, ο Ιησούς αναβάθμισε την παθητική αγάπη που αποκαλύφθηκε κατά την Εβραϊκή θεώρηση του ουράνιου Πατέρα, στην ανώτερη, δρώσα και γεμάτη αγάπη για τα πλάσματά του στοργή του Θεού, που είναι ο Πατέρας κάθε ανθρώπου, ακόμα και του αμαρτωλού.		5:4.15 (68.3) In the study of the religious life of Jesus, view him positively. Think not so much of his sinlessness as of his righteousness, his loving service. Jesus upstepped the passive love disclosed in the Hebrew concept of the heavenly Father to the higher active and creature-loving affection of a God who is the Father of every individual, even of the wrongdoer.
5. Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ^top		5. The Consciousness of God ^top
5:5.1 (68.4) Η ηθική έχει την απαρχή της στη συνειδητοποίηση του εγώ. Βρίσκεται πάνω από την ύλη, απόλυτα εξελικτική. Η ανθρώπινη εξέλιξη περιλαμβάνει στην ανάπτυξή της όλα τα επιτεύγματα που προηγήθηκαν της πλήρωσης των Ρυθμιστών και της διασποράς του πνεύματος της αλήθειας. Η κατάκτηση, όμως, βαθμών ηθικότητας δεν απαλλάσσει τον άνθρωπο από τα ουσιαστικά δεινά της θνητής ζωής. Το φυσικό περιβάλλον του ανθρώπου επιτάσσει μάχη για την ύπαρξη. Ο κοινωνικός περίγυρος επιβάλλει προσαρμογή των ηθών. Οι ηθικές περιστάσεις επιτάσσουν επιλογές στα ύπατα επίπεδα της λογικής. Η πνευματική εμπειρία (η κατανόηση του Θεού) απαιτεί από τον άνθρωπο να βρει το Θεό και ειλικρινά να αγωνιστεί για να γίνει σαν αυτόν.		5:5.1 (68.4) Morality has its origin in the reason of self-consciousness; it is superanimal but wholly evolutionary. Human evolution embraces in its unfolding all endowments antecedent to the bestowal of the Adjusters and to the pouring out of the Spirit of Truth. But the attainment of levels of morality does not deliver man from the real struggles of mortal living. Man’s physical environment entails the battle for existence; the social surroundings necessitate ethical adjustments; the moral situations require the making of choices in the highest realms of reason; the spiritual experience (having realized God) demands that man find him and sincerely strive to be like him.
5:5.2 (68.5) Η θρησκεία δεν στηρίζεται σε επιστημονικά δεδομένα, σε κοινωνικές επιταγές, σε φιλοσοφικές θεωρίες, ή σε υποχρεώσεις. Η θρησκεία αποτελεί ανεξάρτητο πεδίο της ανθρώπινης αντίδρασης στις συνθήκες της ζωής και αλάνθαστα αναδεικνύεται σε όλα τα στάδια της ανθρώπινης ανάπτυξης, που έπονται της ηθικής. Η θρησκεία μπορεί να διαπεράσει και τα τέσσερα επίπεδα της κατανόησης των αξιών και της απολαβής της συμπαντικής φιλίας: το φυσικό, ή υλικό επίπεδο της αυτοσυντήρησης. Το κοινωνικό, ή συναισθηματικό επίπεδο των ανθρώπινων σχέσεων. Το ηθικό επίπεδο, ή επίπεδο του καθήκοντος που επιβάλλει η λογική. Το πνευματικό επίπεδο της συνειδητοποίησης της σχέσης με το σύμπαν, μέσω της θείας λατρείας.		5:5.2 (68.5) Religion is not grounded in the facts of science, the obligations of society, the assumptions of philosophy, or the implied duties of morality. Religion is an independent realm of human response to life situations and is unfailingly exhibited at all stages of human development which are postmoral. Religion may permeate all four levels of the realization of values and the enjoyment of universe fellowship: the physical or material level of self-preservation; the social or emotional level of fellowship; the moral or duty level of reason; the spiritual level of the consciousness of universe fellowship through divine worship.
5:5.3 (68.6) Ο επιστήμων που αναζητά απτά στοιχεία αντιλαμβάνεται το Θεό ως Πρωταρχική Αιτία, ένα Θεό δύναμης. Ο συναισθηματικός καλλιτέχνης βλέπει το Θεό ως ιδανικό κάλλους, ένα Θεό αισθητικής. Ο ορθολογιστής φιλόσοφος τείνει ορισμένες φορές να υποθέσει ένα Θεό παγκόσμιας ενότητας, ακόμα και ένα πανθεϊστή Θεό. Ο θρησκευόμενος της πίστης πιστεύει σ’ ένα Θεό που υποθάλπει την επιβίωση, ένα Πατέρα στον Ουρανό, ένα Θεό αγάπης.		5:5.3 (68.6) The fact-seeking scientist conceives of God as the First Cause, a God of force. The emotional artist sees God as the ideal of beauty, a God of aesthetics. The reasoning philosopher is sometimes inclined to posit a God of universal unity, even a pantheistic Deity. The religionist of faith believes in a God who fosters survival, the Father in heaven, the God of love.
5:5.4 (68.7) Η ηθική καθοδήγηση προηγείται πάντα της αναπτυσσόμενης θρησκείας, αποτελεί δε μέρος ακόμη και της θρησκείας της αποκάλυψης, ωστόσο δεν είναι ποτέ το άπαν της θρησκευτικής εμπειρίας. Η κοινωνική προσφορά είναι το αποτέλεσμα της ηθικής σκέψης και της ζωής σύμφωνα με τις θρησκευτικές επιταγές. Η ηθική δεν οδηγεί βιολογικά σε υψηλότερα πνευματικά επίπεδα θρησκευτικής εμπειρίας. Η αποσπασματική λατρεία του κάλλους δεν είναι η λατρεία του Θεού. Ούτε η ανάταση της φύσης, ούτε ο σεβασμός στην ενότητα σημαίνουν λατρεία προς τον θεό.		5:5.4 (68.7) Moral conduct is always an antecedent of evolved religion and a part of even revealed religion, but never the whole of religious experience. Social service is the result of moral thinking and religious living. Morality does not biologically lead to the higher spiritual levels of religious experience. The adoration of the abstract beautiful is not the worship of God; neither is exaltation of nature nor the reverence of unity the worship of God.
5:5.5 (68.8) Η εξελικτική θρησκεία είναι η μητέρα της επιστήμης, της τέχνης και της φιλοσοφίας που ανέβασαν τον άνθρωπο στο σημείο όπου να μπορεί να δεχθεί την ενέργεια των Ρυθμιστών και την έλευση του Πνεύματος της Αλήθειας. Η εξελικτική εικόνα της ανθρώπινης ύπαρξης αρχίζει και τελειώνει στη θρησκεία, αν και οι ιδιότητες της θρησκείας διαφέρουν πάρα πολύ, η μία εξελικτική και βιολογική, η άλλη αποκαλυπτόμενη και περιοδική. Και έτσι, ενώ η θρησκεία είναι φυσική και φυσιολογική για τον άνθρωπο, είναι επίσης και προαιρετική. Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να είναι θρησκευόμενος παρά τη θέλησή του.		5:5.5 (68.8) Evolutionary religion is the mother of the science, art, and philosophy which elevated man to the level of receptivity to revealed religion, including the bestowal of Adjusters and the coming of the Spirit of Truth. The evolutionary picture of human existence begins and ends with religion, albeit very different qualities of religion, one evolutional and biological, the other revelational and periodical. And so, while religion is normal and natural to man, it is also optional. Man does not have to be religious against his will.
5:5.6 (69.1) Η θρησκευτικά εμπειρία, ούσα κατά βάση πνευματική, δεν μπορεί ποτέ να γίνει πλήρως κατανοητή από τον υλικό νου. Εξ αυτού και η λειτουργία της θεολογίας, της ψυχολογίας της θρησκείας. Το βασικό δόγμα της ανθρώπινης αντίληψης για το Θεό δημιουργεί ένα παράδοξο για την πεπερασμένη αντίληψη. Είναι σχεδόν αδύνατο για την λογική και την περιορισμένη κρίση του ανθρώπου να εναρμονίσει την ιδέα του ενυπάρχοντος Θεού – του Θεού που βρίσκεται εντός και αποτελεί μέρος του κάθε ατόμου – με την ιδέα της υπεροχής του Θεού, της θείας κυριαρχίας του σύμπαντος των συμπάντων. Αυτές οι δύο βασικές απόψεις για το Θεό πρέπει να ενοποιηθούν με βάση την πίστη στην ιδέα της υπεροχής ενός προσωπικού Θεού και τη συνειδητοποίηση της ενοικούσης παρουσίας ενός μέρους αυτού του Θεού που σκοπό έχει να δικαιώσει την έλλογη λατρεία και να επικυρώσει την προσδοκία της επιβίωσης της προσωπικότητας. Οι δυσκολίες και τα παράδοξα της θρησκείας ενυπάρχουν στο γεγονός ότι η αλήθεια της θρησκείας βρίσκεται πέραν και μακράν της ικανότητας των θνητών να αντιληφθούν διανοητικά.		5:5.6 (69.1) Religious experience, being essentially spiritual, can never be fully understood by the material mind; hence the function of theology, the psychology of religion. The essential doctrine of the human realization of God creates a paradox in finite comprehension. It is well-nigh impossible for human logic and finite reason to harmonize the concept of divine immanence, God within and a part of every individual, with the idea of God’s transcendence, the divine domination of the universe of universes. These two essential concepts of Deity must be unified in the faith-grasp of the concept of the transcendence of a personal God and in the realization of the indwelling presence of a fragment of that God in order to justify intelligent worship and validate the hope of personality survival. The difficulties and paradoxes of religion are inherent in the fact that the realities of religion are utterly beyond the mortal capacity for intellectual comprehension.
5:5.7 (69.2) Ο θνητός άνθρωπος εξασφαλίζει τρεις μεγάλες ικανοποιήσεις μέσα από τη θρησκευτική εμπειρία, ακόμη και κατά τη διάρκεια του περάσματός του από τη γη:		5:5.7 (69.2) Mortal man secures three great satisfactions from religious experience, even in the days of his temporal sojourn on earth:
5:5.8 (69.3) 1. Διανοητικά ικανοποιείται από μία περισσότερο ενοποιημένη ανθρώπινη συνειδητοποίηση.		5:5.8 (69.3) 1. Intellectually he acquires the satisfactions of a more unified human consciousness.
5:5.9 (69.4) 2. Φιλοσοφικά απολαμβάνει την τεκμηρίωση των ιδανικών του πάνω στις ηθικές αξίες.		5:5.9 (69.4) 2. Philosophically he enjoys the substantiation of his ideals of moral values.
5:5.10 (69.5) 3.Πνευματικά αναπτύσσεται μέσω της εμπειρίας της θείας συντροφικότητας, στην πνευματική ικανοποίηση της αληθινής λατρείας.		5:5.10 (69.5) 3. Spiritually he thrives in the experience of divine companionship, in the spiritual satisfactions of true worship.
5:5.11 (69.6) Η συνειδητοποίηση του Θεού, έτσι όπως βιώνεται από τον εξελισσόμενο θνητό των κόσμων, πρέπει να αποτελείται από τρεις μεταβλητούς παράγοντες, τρία διαφορετικά επίπεδα αντίληψης της πραγματικότητας. Αρχικά υπάρχει η συνειδητοποίηση του νου – η κατανόηση της ιδέας του Θεού. Κατόπιν ακολουθεί η συνειδητοποίηση της ψυχής – η αντίληψη της τέλειας φύσης του Θεού. Τέλος προβάλλει η πνευματική συνειδητοποίηση – αντίληψη της πραγματικότητας του πνεύματος του Θεού. Με την ενοποίηση αυτών των παραγόντων της θείας αντίληψης, δεν έχει σημασία πόσο ατελής μπορεί να είναι, η προσωπικότητα των θνητών, σε κάθε στιγμή, απλώνεται πάνω από όλα τα επίπεδα συνειδητοποίησης, έχοντας αντιληφθεί την προσωπικότητα του Θεού. Προκειμένου για τους θνητούς που έχουν κατακτήσει το Σώμα της Τελικότητας, η διαδικασία αυτή θα οδηγήσει εν καιρώ στην αντίληψη της υπεροχής του Θεού και μπορεί εν συνεχεία να φθάσει μέχρι την κατανόηση του πέρατος του Θεού, μία φάση, δηλαδή, της ασυμβίβαστης υπερσυνειδητοποίησης του Πατέρα του Παραδείσου.		5:5.11 (69.6) God-consciousness, as it is experienced by an evolving mortal of the realms, must consist of three varying factors, three differential levels of reality realization. There is first the mind consciousness—the comprehension of the idea of God. Then follows the soul consciousness—the realization of the ideal of God. Last, dawns the spirit consciousness—the realization of the spirit reality of God. By the unification of these factors of the divine realization, no matter how incomplete, the mortal personality at all times overspreads all conscious levels with a realization of the personality of God. In those mortals who have attained the Corps of the Finality all this will in time lead to the realization of the supremacy of God and may subsequently eventuate in the realization of the ultimacy of God, some phase of the absonite superconsciousness of the Paradise Father.
5:5.12 (69.7) Η εμπειρία της συνειδητοποίησης του Θεού παραμένει η ίδια από γενεά σε γενεά, αλλά καθώς με τον καιρό η ανθρώπινη γνώση προοδεύει, η φιλοσοφική άποψη και οι θεολογικοί προσδιορισμοί για το Θεό πρέπει να αλλάξει. Η γνώση του Θεού, η θρησκευτική συνειδητοποίηση, είναι μία παγκόσμια πραγματικότητα, ανεξάρτητα όμως από το πόσο έγκυρη (αληθινή) είναι η θρησκευτική εμπειρία, πρέπει να δεχθεί να τεθεί υπό την κρίση του νου και τη λογική, φιλοσοφική ερμηνεία. Δεν πρέπει να προσπαθήσει να γίνει κάτι μακρινό στο σύνολο της ανθρώπινης εμπειρίας.		5:5.12 (69.7) The experience of God-consciousness remains the same from generation to generation, but with each advancing epoch in human knowledge the philosophic concept and the theologic definitions of God must change. God-knowingness, religious consciousness, is a universe reality, but no matter how valid (real) religious experience is, it must be willing to subject itself to intelligent criticism and reasonable philosophic interpretation; it must not seek to be a thing apart in the totality of human experience.
5:5.13 (69.8) Η αιώνια επιβίωση της προσωπικότητας εξαρτάται απόλυτα από τις επιλογές του θνητού νου, οι αποφάσεις του οποίου καθορίζουν τη δυναμική επιβίωσης της αθάνατης ψυχής. Όταν ο νους πιστεύει στο Θεό και η ψυχή γνωρίζει το Θεό, και όταν με τον υποθάλποντα Ρυθμιστή ο νους και η ψυχή επιθυμούν το Θεό, τότε η επιβίωση είναι εξασφαλισμένη. Οι περιορισμοί του νου, η ελλιπής παιδεία, η στέρηση της καλλιέργειας, η κοινωνική πενία, ακόμη και η κατωτερότητα των ανθρώπινων προτύπων ηθικής, ως αποτέλεσμα μιας ατυχούς έλλειψης μορφωτικών, πολιτιστικών και κοινωνικών πλεονεκτημάτων δεν μπορούν να ακυρώσουν την παρουσία του θείου πνεύματος στα άτομα που μπορεί να είναι ατυχή και για τα ανθρώπινα μέτρα να μειονεκτούν, αλλά που πιστεύουν. Η ύπαρξη εντός τους του Ρυθμιστού των Μυστηρίων αποτελεί το σημείο εκκίνησης και εξασφαλίζει την δυνατότητα ανάπτυξης και επιβίωσης της αθάνατης ψυχής.		5:5.13 (69.8) Eternal survival of personality is wholly dependent on the choosing of the mortal mind, whose decisions determine the survival potential of the immortal soul. When the mind believes God and the soul knows God, and when, with the fostering Adjuster, they all desire God, then is survival assured. Limitations of intellect, curtailment of education, deprivation of culture, impoverishment of social status, even inferiority of the human standards of morality resulting from the unfortunate lack of educational, cultural, and social advantages, cannot invalidate the presence of the divine spirit in such unfortunate and humanly handicapped but believing individuals. The indwelling of the Mystery Monitor constitutes the inception and insures the possibility of the potential of growth and survival of the immortal soul.
5:5.14 (70.1) Η ικανότητα των θνητών γονιών να αναπαράγουν δεν στηρίζεται στη μορφωτική, πολιτιστική, κοινωνική, ή οικονομική τους κατάσταση. Η ένωση των γονεϊκών στοιχείων κάτω από φυσιολογικές συνθήκες είναι απολύτως επαρκής για να γίνει η αναπαραγωγή. Ο ανθρώπινος νους που διακρίνει το καλό από το κακό και έχει την ικανότητα να λατρεύει το θεό, σε αρμονία με ένα θείο Ρυθμιστή, είναι το μόνο που απαιτείται για το θνητό προ κειμένου να αρχίσει και να φροντίσει την παραγωγή ιδιοτήτων επιβίωσης για την αθάνατη ψυχή του, εφ’ όσον ένα τέτοιο, πνευματικά εμφορούμενο, άτομο αναζητήσει το Θεό και ειλικρινά επιθυμήσει να γίνει σαν αυτόν, αν τίμια επιλέξει να πράξει σύμφωνα με τη βούληση του Πατέρα στον Ουρανό.		5:5.14 (70.1) The ability of mortal parents to procreate is not predicated on their educational, cultural, social, or economic status. The union of the parental factors under natural conditions is quite sufficient to initiate offspring. A human mind discerning right and wrong and possessing the capacity to worship God, in union with a divine Adjuster, is all that is required in that mortal to initiate and foster the production of his immortal soul of survival qualities if such a spirit-endowed individual seeks God and sincerely desires to become like him, honestly elects to do the will of the Father in heaven.
6. Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ^top		6. The God of Personality ^top
5:6.1 (70.2) Ο πατέρας του Σύμπαντος είναι ο θεός της προσωπικότητας. Το βασίλειο της συμπαντικής προσωπικότητας, από τα ταπεινότερα θνητά, υλικά πλάσματα όσον αφορά την κατάσταση της προσωπικότητάς τους μέχρι τα ανώτερα αξιοπρεπή και σε θεία κατάσταση ευρισκόμενα πρόσωπα του δημιουργού, έχει το κέντρο και την περιφέρειά του στον Πατέρα του Σύμπαντος. Ο Θεός ο Πατέρας είναι εκείνος που πληροί και συντηρεί κάθε προσωπικότητα. Και ο Πατέρας του Παραδείσου είναι κατά τον ίδιο τρόπο το πεπρωμένο όλων εκείνων των πεπερασμένων προσωπικοτήτων που ολόψυχα επιλέγουν να ακολουθούν τη θεία βούληση, εκείνων που αγαπούν το θεό και επιθυμούν να γίνουν σαν αυτόν.		5:6.1 (70.2) The Universal Father is the God of personalities. The domain of universe personality, from the lowest mortal and material creature of personality status to the highest persons of creator dignity and divine status, has its center and circumference in the Universal Father. God the Father is the bestower and the conservator of every personality. And the Paradise Father is likewise the destiny of all those finite personalities who wholeheartedly choose to do the divine will, those who love God and long to be like him.
5:6.2 (70.3) Η προσωπικότητα είναι ένα από τα άλυτα μυστήρια των συμπάντων. Μπορούμε να σχηματίσουμε ικανοποιητική άποψη για τους παράγοντες που υπεισέρχονται στη διαμόρφωση των ποικίλων βαθμών και επιπέδων της προσωπικότητας, αλλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε απόλυτα την πραγματική φύση της προσωπικότητας αυτής καθ’ εαυτής. Αντιλαμβανόμαστε καθαρά τους πολυάριθμους παράγοντες που, όταν συγκεντρωθούν, αποτελούν το όχημα της ανθρώπινης προσωπικότητας, αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε πλήρως τη φύση και τη σπουδαιότητα μιας τέτοιας πεπερασμένης προσωπικότητας.		5:6.2 (70.3) Personality is one of the unsolved mysteries of the universes. We are able to form adequate concepts of the factors entering into the make-up of various orders and levels of personality, but we do not fully comprehend the real nature of the personality itself. We clearly perceive the numerous factors which, when put together, constitute the vehicle for human personality, but we do not fully comprehend the nature and significance of such a finite personality.
5:6.3 (70.4) Η προσωπικότητα βρίσκεται εν δυνάμει σε όλα τα πλάσματα με πνευματικό δυναμικό που κυμαίνεται από το ελάχιστο της αυτο-συνειδητοποίησης μέχρι το μέγιστο της συνειδητοποίησης του Θεού. Η ικανότητα του νου, όμως, μόνη της δεν είναι προσωπικότητα, ούτε ως πνευματική, ούτε ως φυσική ενέργεια. Προσωπικότητα είναι αυτή η ποιότητα και αξία στην κοσμική πραγματικότητα η οποία αποκλειστικά είναι γεμάτη από τον θεό τον Πατέρα στα ζώντα συστήματα των σχετιζομένων και συνεργαζομένων ενεργειών της ύλης, του νου και του πνεύματος. Προσωπικότητα, επίσης, δεν είναι το προοδευτικό επίτευγμα. Η προσωπικότητα μπορεί να είναι υλική, ή πνευματική, αλλά, είτε υπάρχει προσωπικότητα, είτε δεν υπάρχει. Το μη προσωπικό – ή το διαφορετικό από το προσωπικό – ποτέ δεν κατακτά το επίπεδο του προσωπικού, εκτός και αν παρέμβει ευθέως ο Πατέρας του Παραδείσου.		5:6.3 (70.4) Personality is potential in all creatures who possess a mind endowment ranging from the minimum of self-consciousness to the maximum of God-consciousness. But mind endowment alone is not personality, neither is spirit nor physical energy. Personality is that quality and value in cosmic reality which is exclusively bestowed by God the Father upon these living systems of the associated and co-ordinated energies of matter, mind, and spirit. Neither is personality a progressive achievement. Personality may be material or spiritual, but there either is personality or there is no personality. The other-than-personal never attains the level of the personal except by the direct act of the Paradise Father.
5:6.4 (70.5) Η πλήρωση της προσωπικότητας είναι η αποκλειστική λειτουργία του Πατέρα του Σύμπαντος, η προσωποποίηση των συστημάτων ζώσας ενέργειας την οποία εκείνος χαρίζει, μέσω των ιδιοτήτων της σχετικής δημιουργικής συνειδητοποίησης και του ελέγχου της ελεύθερης βούλησης. Δεν υφίσταται προσωπικότητα μακριά από τον Θεό τον πατέρα και καμμία προσωπικότητα δεν υπάρχει εκτός από τον Θεό τον πατέρα. Οι θεμελιακές ιδιότητες του ανθρώπινου εγώ, αλλά και του απόλυτου Ρυθμιστού πυρήνα της ανθρώπινης προσωπικότητας, είναι οι επιφοιτήσεις του Πατέρα του Σύμπαντος, ο οποίος ενεργεί κατά την αποκλειστικά δική του κυριαρχία του κοσμικού του λειτουργήματος.		5:6.4 (70.5) The bestowal of personality is the exclusive function of the Universal Father, the personalization of the living energy systems which he endows with the attributes of relative creative consciousness and the freewill control thereof. There is no personality apart from God the Father, and no personality exists except for God the Father. The fundamental attributes of human selfhood, as well as the absolute Adjuster nucleus of the human personality, are the bestowals of the Universal Father, acting in his exclusively personal domain of cosmic ministry.
5:6.5 (70.6) Οι Ρυθμιστές της προ-ατομικής κατάστασης ενοικούν σε πολυάριθμους τύπους θνητών πλασμάτων, εξασφαλίζοντας έτσι ότι αυτές οι ίδιες υπάρξεις μπορούν να επιβιώσουν από τον ηθικό θάνατο, να προσωποποιηθούν ως πλάσματα ηθικά, έχοντας τη δυνατότητα της ύπατης πνευματικής κατάκτησης. Διότι, όταν ένας τέτοιος νους προικισμένης προσωπικότητας ενοικείται από ένα τμήμα του πνεύματος του αιώνιου Θεού, από την προ-υπαρξιακή πλήρωση του προσωπικού Πατέρα, τότε η πεπερασμένη αυτή προσωπικότητα κατέχει εν δυνάμει το θείο και το αιώνιο και προσδοκά ένα πεπρωμένο σαν το Ύστατο, μπορεί ακόμη να προσδοκά την κατανόηση του Απόλυτου.		5:6.5 (70.6) The Adjusters of prepersonal status indwell numerous types of mortal creatures, thus insuring that these same beings may survive mortal death to personalize as morontia creatures with the potential of ultimate spirit attainment. For, when such a creature mind of personality endowment is indwelt by a fragment of the spirit of the eternal God, the prepersonal bestowal of the personal Father, then does this finite personality possess the potential of the divine and the eternal and aspire to a destiny akin to the Ultimate, even reaching out for a realization of the Absolute.
5:6.6 (71.1) Η ικανότητα της θείας προσωπικότητας ενυπάρχει στον προ-ατομικό Ρυθμιστή. Η ικανότητα της ανθρώπινης προσωπικότητας υπάρχει εν δυνάμει στα κοσμικά εφόδια του νου των ανθρώπων. Η εμπειρική όμως προσωπικότητα του θνητού ανθρώπου δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή ως δραστική και λειτουργική πραγματικότητα, παρά μόνο αφού το όχημα της υλικής ζωής του θνητού πλάσματος δεχθεί το άγγιγμα της απελευθερωτικής θείας χάρης του Πατέρα του Σύμπαντος, και με τον τρόπο αυτό αρχίσει το ταξίδι στις θάλασσες της εμπειρίας ως αυτοσυνειδητοποιημένη και (σχετικά) αυτοπροσδιορισμένη και αυτοδημιουργούμενη προσωπικότητα. Το υλικό εγώ γίνεται πραγματικά και ανεπιφύλακτα προσωπικό.		5:6.6 (71.1) Capacity for divine personality is inherent in the prepersonal Adjuster; capacity for human personality is potential in the cosmic-mind endowment of the human being. But the experiential personality of mortal man is not observable as an active and functional reality until after the material life vehicle of the mortal creature has been touched by the liberating divinity of the Universal Father, being thus launched upon the seas of experience as a self-conscious and a (relatively) self-determinative and self-creative personality. The material self is truly and unqualifiedly personal.
5:6.7 (71.2) Το υλικό εγώ έχει προσωπικότητα και ταυτότητα, γήινη ταυτότητα. Ο προ-ατομικός Ρυθμιστής του πνεύματος επίσης έχει ταυτότητα, αιώνια ταυτότητα. Η υλική αυτή προσωπικότητα και η προϋπάρχουσα πνευματική προσωπικότητα μπορούν να ενώσουν τις δημιουργικές τους ιδιότητες με τέτοιο τρόπο, ώστε να υλοποιήσουν την επιβιώνουσα ταυτότητα της αθάνατης ψυχής.		5:6.7 (71.2) The material self has personality and identity, temporal identity; the prepersonal spirit Adjuster also has identity, eternal identity. This material personality and this spirit prepersonality are capable of so uniting their creative attributes as to bring into existence the surviving identity of the immortal soul.
5:6.8 (71.3) Έχοντας, έτσι, φροντίσει για την ανάπτυξη της αθάνατης ψυχής και έχοντας ελευθερώσει το εσώτερο εγώ του ανθρώπου από τους περιορισμούς της απόλυτης εξάρτησης από τα προηγούμενα αίτια, ο Πατέρας παραμερίζει. Τώρα ο άνθρωπος, έχοντας απελευθερωθεί από τα δεσμά της αντίδρασής του στο αίτιο, τουλάχιστον όσον αφορά στο αιώνιο πεπρωμένο και έχοντας φροντίσει για την ανάπτυξη του αθάνατου μέρους του εγώ του, της ψυχής, πρέπει μόνος του να αποφασίσει αν θα βοηθήσει τη δημιουργία, ή θα εμποδίσει τη δημιουργία αυτού του προορισμένου να επιβιώσει, αιώνιου εγώ. Κανένα άλλο πλάσμα, δύναμη, δημιουργός, ή επίδραση, σε ολόκληρο το απέραντο σύμπαν των συμπάντων δεν μπορεί να παρεμβληθεί, σε οποιοδήποτε βαθμό, στην απόλυτη κυριαρχία της θνητής ελεύθερης βούλησης, καθώς αυτή λειτουργεί στα πεδία της επιλογής, σε σχέση με το αιώνιο πεπρωμένο της προσωπικότητας του επιλέγοντος θνητού. Όσον αφορά στην αιώνια επιβίωση, ο θεός έχει αποφασίσει την κυριαρχία της υλικής και θνητής βούλησης και η κυριαρχία αυτή είναι απόλυτη.		5:6.8 (71.3) Having thus provided for the growth of the immortal soul and having liberated man’s inner self from the fetters of absolute dependence on antecedent causation, the Father stands aside. Now, man having thus been liberated from the fetters of causation response, at least as pertains to eternal destiny, and provision having been made for the growth of the immortal self, the soul, it remains for man himself to will the creation or to inhibit the creation of this surviving and eternal self which is his for the choosing. No other being, force, creator, or agency in all the wide universe of universes can interfere to any degree with the absolute sovereignty of the mortal free will, as it operates within the realms of choice, regarding the eternal destiny of the personality of the choosing mortal. As pertains to eternal survival, God has decreed the sovereignty of the material and mortal will, and that decree is absolute.
5:6.9 (71.4) Η πλήρωση της προσωπικότητας των πλασμάτων επιφέρει σχετική απελευθέρωση από την δουλοπρεπή αντίδραση στο προϋπάρχον αίτιο και οι προσωπικότητες όλων αυτών των θνητών πλασμάτων, εξελικτικών, ή όχι, επικεντρώνονται στην προσωπικότητα του Πατέρα του Σύμπαντος. Έλκονται ακόμη προς την Παραδείσια παρουσία του από την ίδια τη συγγένεια της ύπαρξης, η οποία αποτελεί τον απέραντο και συμπαντικό οικογενειακό κύκλο, το αδελφικό κύκλωμα του αιώνιου Θεού. Σ’ όλες τις προσωπικότητες υπάρχει μία συγγένεια θείας αμεσότητας.		5:6.9 (71.4) The bestowal of creature personality confers relative liberation from slavish response to antecedent causation, and the personalities of all such moral beings, evolutionary or otherwise, are centered in the personality of the Universal Father. They are ever drawn towards his Paradise presence by that kinship of being which constitutes the vast and universal family circle and fraternal circuit of the eternal God. There is a kinship of divine spontaneity in all personality.
5:6.10 (71.5) Το κύκλωμα της προσωπικότητας του σύμπαντος των συμπάντων επικεντρώνεται στο πρόσωπο του Πατέρα του Σύμπαντος και ο Πατέρας του Παραδείσου έχει προσωπική συνείδηση και βρίσκεται σε προσωπική επαφή με όλες τις προσωπικότητες, όλων των βαθμών της συνειδητοποιημένης ύπαρξης. Και αυτή η συνειδητοποίηση της προσωπικότητας ολόκληρης της δημιουργίας, υπάρχει ανεξάρτητα από την αποστολή των Ρυθμιστών της Σκέψης.		5:6.10 (71.5) The personality circuit of the universe of universes is centered in the person of the Universal Father, and the Paradise Father is personally conscious of, and in personal touch with, all personalities of all levels of self-conscious existence. And this personality consciousness of all creation exists independently of the mission of the Thought Adjusters.
5:6.11 (71.6) Όπως όλη η βαρύτητα βρίσκεται στο το Νησί του Παραδείσου, όπως κάθε νους περιστρέφεται γύρω από τον Συνενωμένο Δρώντα και όλο το πνεύμα βρίσκεται στον Αιώνιο Υιό, έτσι όλες οι προσωπικότητες περικλείονται στην προσωπική παρουσία του Πατέρα του Σύμπαντος και το κύκλωμα αυτό, με τρόπο αλάνθαστο μεταδίδει τη λατρεία όλων των προσωπικοτήτων στην Αρχική και Αιώνια Προσωπικότητα.		5:6.11 (71.6) As all gravity is circuited in the Isle of Paradise, as all mind is circuited in the Conjoint Actor and all spirit in the Eternal Son, so is all personality circuited in the personal presence of the Universal Father, and this circuit unerringly transmits the worship of all personalities to the Original and Eternal Personality.
5:6.12 (71.7) Όσον αφορά στις προσωπικότητες οι οποίες δεν ενοικούνται από τον Ρυθμιστή: Το χαρακτηριστικό της ελεύθερης επιλογής έχει επίσης παραχωρηθεί από τον Πατέρα του Σύμπαντος και τα άτομα αυτά περιλαμβάνονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στο μεγάλο κύκλωμα της θείας αγάπης, στο κύκλωμα της προσωπικότητας του Πατέρα του Σύμπαντος. Ο θεός φροντίζει για την ελεύθερη επιλογή όλων των αληθινών προσωπικοτήτων. Κανένα πλάσμα δεν θα εξαναγκασθεί να κινδυνεύσει αιώνια. Οι πύλες της αιωνιότητας ανοίγουν μόνο ως απόκριση στην ελεύθερη επιλογή των ελεύθερων παιδιών του θεού της ελεύθερης βούλησης.		5:6.12 (71.7) Concerning those personalities who are not Adjuster indwelt: The attribute of choice-liberty is also bestowed by the Universal Father, and such persons are likewise embraced in the great circuit of divine love, the personality circuit of the Universal Father. God provides for the sovereign choice of all true personalities. No personal creature can be coerced into the eternal adventure; the portal of eternity opens only in response to the freewill choice of the freewill sons of the God of free will.
5:6.13 (72.1) Και τούτο εκφράζει τις προσπάθειές μου να παρουσιάσω τη σχέση του ζώντος Θεού με τα παιδιά του χρόνου. Και όταν όλα θα έχουν ειπωθεί και όλα θα έχουν γίνει, δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο για να βοηθήσω άλλο από το να επαναλάβω ότι ο Θεός είναι ο συμπαντικός σας Πατέρας και ότι όλοι είστε τα πλανητικά του παιδιά.		5:6.13 (72.1) And this represents my efforts to present the relation of the living God to the children of time. And when all is said and done, I can do nothing more helpful than to reiterate that God is your universe Father, and that you are all his planetary children.
5:6.14 (72.2) (Αυτή είναι η πέμπτη και τελευταία σειρά που παρουσιάζει την ιστορία του Πατέρα του Σύμπαντος, από ένα Θείο Σύμβουλο της Ουβέρσα.)		5:6.14 (72.2) [This is the fifth and last of the series presenting the narrative of the Universal Father by a Divine Counselor of Uversa.]