Εγγραφο 10		Paper 10
Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ		The Paradise Trinity
10:0.1 (108.1) Η Παραδείσια Τριάδα των αιώνιων Θεοτήτων διευκολύνει την απόδραση του Πατέρα από τον απολυταρχισμό της προσωπικότητας. Η Τριάδα συνδέει τέλεια την απεριόριστη έκφραση της άπειρης προσωπικής βούλησης του Θεού με το απόλυτο του Θείου. Ο Αιώνιος Υιός και οι διάφοροι Υιοί με θεία προέλευση μαζί με τον Συνδεδεμένο Δρώντα και τα συμπαντικά του τέκνα, διασφαλίζουν αποτελεσματικά την απελευθέρωση του Πατέρα από τους περιορισμούς οι οποίοι ενυπάρχουν στην πρωτοκαθεδρία, την τελειότητα, την σταθερότητα, την αιωνιότητα, τη συμπαντικότητα, το απόλυτο και το άπειρο.		10:0.1 (108.1) THE Paradise Trinity of eternal Deities facilitates the Father’s escape from personality absolutism. The Trinity perfectly associates the limitless expression of God’s infinite personal will with the absoluteness of Deity. The Eternal Son and the various Sons of divine origin, together with the Conjoint Actor and his universe children, effectively provide for the Father’s liberation from the limitations otherwise inherent in primacy, perfection, changelessness, eternity, universality, absoluteness, and infinity.
10:0.2 (108.2) Η Τριάδα του Παραδείσου διασφαλίζει αποτελεσματικά την πλήρη έκφραση και την τέλεια αποκάλυψη της αιώνιας φύσης του Θείου. Οι Σταθεροί Υιοί της Αγίας Τριάδας παρέχουν, με τον ίδιο τρόπο, πλήρη και τέλεια αποκάλυψη της θείας δικαιοσύνης. Η Τριάδα είναι η ενότητα του Θείου και η ενότητα αυτή βρίσκεται αιώνια στα απόλυτα θεμέλια της θείας ολότητας των τριών πρωταρχικών και συντονισμένων και συνυπαρχουσών προσωπικοτήτων, του Θεού του Πατέρα, του θεού του Υιού και του Θεού του Πνεύματος.		10:0.2 (108.2) The Paradise Trinity effectively provides for the full expression and perfect revelation of the eternal nature of Deity. The Stationary Sons of the Trinity likewise afford a full and perfect revelation of divine justice. The Trinity is Deity unity, and this unity rests eternally upon the absolute foundations of the divine oneness of the three original and co-ordinate and coexistent personalities, God the Father, God the Son, and God the Spirit.
10:0.3 (108.3) Από το τωρινό σημείο στον κύκλο της αιωνιότητας, κοιτάζοντας πίσω, στο ατέλειωτο παρελθόν, μπορούμε να ανακαλύψουμε μόνο μία αναπόδραστη αναπόφευκτη κατάσταση στα θέματα του σύμπαντος και τούτη είναι η Τριάδα του Παραδείσου. Θεωρώ ότι η Τριάδα ήταν αναπόφευκτη. Καθώς εξετάζω το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του χρόνου, θεωρώ ότι τίποτε άλλο στο σύμπαν των συμπάντων δεν θα μπορούσε να γίνει αναπόφευκτο. Το παρόν, κύριο σύμπαν, εξεταζόμενο αναδρομικά, ή πρόδρομα, είναι αδιανόητο χωρίς την Αγία Τριάδα. Δεδομένης της Αγίας Τριάδας του παραδείσου, μπορούμε να διεκδικήσουμε, να διαφοροποιήσουμε, ακόμη και να πολλαπλασιάσουμε τους τρόπους που κάνουμε τα πάντα, χωρίς όμως την Τριάδα του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος μας είναι αδύνατο να συλλάβουμε πώς το Άπειρο θα μπορούσε να επιτύχει μία τριπλή και συντονισμένη προσωποποίηση στο πρόσωπο της απόλυτης ολότητας του θείου. Καμία άλλη θεώρηση της δημιουργίας δεν συγκρίνεται με τα πρότυπα της Αγίας Τριάδας για την ολοκλήρωση του απόλυτου το οποίο συμφυώς υπάρχει στην Θεία ενότητα και που συμπληρώνεται με τον πλούτο της εκούσιας απελευθέρωσης, συμφυούς στην τριπλή προσωποποίηση του Θείου.		10:0.3 (108.3) From the present situation on the circle of eternity, looking backward into the endless past, we can discover only one inescapable inevitability in universe affairs, and that is the Paradise Trinity. I deem the Trinity to have been inevitable. As I view the past, present, and future of time, I consider nothing else in all the universe of universes to have been inevitable. The present master universe, viewed in retrospect or in prospect, is unthinkable without the Trinity. Given the Paradise Trinity, we can postulate alternate or even multiple ways of doing all things, but without the Trinity of Father, Son, and Spirit we are unable to conceive how the Infinite could achieve threefold and co-ordinate personalization in the face of the absolute oneness of Deity. No other concept of creation measures up to the Trinity standards of the completeness of the absoluteness inherent in Deity unity coupled with the repleteness of volitional liberation inherent in the threefold personalization of Deity.
1. ΑΥΤΟΔΙΑΝΟΜΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΓΕΝΕΣΙΟΥΡΓΟΥ ΑΙΤΙΑΣ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΟΥ ^top		1. Self-Distribution of the First Source and Center ^top
10:1.1 (108.4) Φαίνεται ότι ο Πατέρας, πίσω στην αιωνιότητα, εγκαινίασε μια πολιτική βαθιάς αυτοδιανομής. Υπάρχει έμφυτο στην ανιδιοτελή, φιλόστοργη και αξιολάτρευτη φύση του Συμπαντικού Πατέρα κάτι που τον κάνει να κρατά για τον εαυτό του την άσκηση μόνο των δυνάμεων εκείνων και της εξουσίας τις οποίες, προφανώς, θεωρεί αδύνατο να μεταβιβάσει, ή να εναποθέσει.		10:1.1 (108.4) It would seem that the Father, back in eternity, inaugurated a policy of profound self-distribution. There is inherent in the selfless, loving, and lovable nature of the Universal Father something which causes him to reserve to himself the exercise of only those powers and that authority which he apparently finds it impossible to delegate or to bestow.
10:1.2 (108.5) Ο Πατέρας του Σύμπαντος είχε ανέκαθεν απεκδυθεί οποιοδήποτε μέρος του δεν μπορούσε να εναποτεθεί πάνω σε άλλο Δημιουργό, ή πλάσμα. Έχει μεταβιβάσει στους θείους Υιούς του και τις συνεργικές τους διάνοιες κάθε δύναμη και όλη την εξουσία που θα μπορούσε να μεταβιβασθεί. Έχει, ουσιαστικά, μεταφέρει στους Κυρίαρχους Υιούς του και τα αντίστοιχα σύμπαντά τους κάθε προνόμιο, ή διαχειριστική εξουσία που θα μπορούσε να μεταφερθεί. Στα θέματα που αφορούν σ’ ένα τοπικό σύμπαν, έχει καταστήσει κάθε Κυρίαρχο Δημιουργό Υιό το ίδιο τέλειο, ικανό και εξουσιαστικό, όσο είναι ο Αιώνιος Υιός στο αυθεντικό και κεντρικό σύμπαν. Έχει παραδώσει, έχει ουσιαστικά εναποθέσει, με την αξιοπρέπεια και ιερότητα της κατοχής της προσωπικότητας, όλο του τον εαυτό και όλες του τις ιδιότητες, κάθε τι που θα μπορούσε να αφαιρέσει από τον εαυτό του, με κάθε τρόπο, σε κάθε εποχή, σε κάθε τόπο και σε κάθε άτομο και σε κάθε σύμπαν εκτός αυτού στο οποίο βρίσκεται η κύρια κατοικία του.		10:1.2 (108.5) The Universal Father all along has divested himself of every part of himself that was bestowable on any other Creator or creature. He has delegated to his divine Sons and their associated intelligences every power and all authority that could be delegated. He has actually transferred to his Sovereign Sons, in their respective universes, every prerogative of administrative authority that was transferable. In the affairs of a local universe, he has made each Sovereign Creator Son just as perfect, competent, and authoritative as is the Eternal Son in the original and central universe. He has given away, actually bestowed, with the dignity and sanctity of personality possession, all of himself and all of his attributes, everything he possibly could divest himself of, in every way, in every age, in every place, and to every person, and in every universe except that of his central indwelling.
10:1.3 (109.1) Η θεία προσωπικότητα δεν είναι εγωκεντρική. Η αυτοδιανομή και το μοίρασμα της προσωπικότητας χαρακτηρίζουν τη θεία, εκούσια ατομικότητα. Τα πλάσματα αναζητούν τη σχέση με άλλα πλάσματα. Οι Δημιουργοί τείνουν να μοιράζουν τη θεία φύση με τα συμπαντικά τους παιδιά. Η προσωπικότητα του Απείρου αποκαλύπτεται ως ο Συμπαντικός Πατέρας, ο οποίος μοιράζεται την πραγματικότητα της ύπαρξης και την ισοτιμία του ατόμου με δύο ισοδύναμες προσωπικότητες, τον Αιώνιο Υιό και τον Συνδεδεμένο Δρώντα.		10:1.3 (109.1) Divine personality is not self-centered; self-distribution and sharing of personality characterize divine freewill selfhood. Creatures crave association with other personal creatures; Creators are moved to share divinity with their universe children; the personality of the Infinite is disclosed as the Universal Father, who shares reality of being and equality of self with two co-ordinate personalities, the Eternal Son and the Conjoint Actor.
10:1.4 (109.2) Για τη γνώση που αφορά στην προσωπικότητα του Πατέρα και τις θείες ιδιότητες θα εξαρτώμεθα πάντα από τις αποκαλύψεις του Αιώνιου Υιού, αφού, όταν το από κοινού έργο της δημιουργίας ολοκληρώθηκε, όταν το Τρίτο Πρόσωπο του Θείου έλαβε ατομική υπόσταση και εκτέλεσε τις συνδυασμένες ιδέες των θείων γονέων του, ο Πατέρας έπαψε να υπάρχει ως ανεπιφύλακτη προσωπικότητα. Μόλις απέκτησε υπόσταση ο Συνδεδεμένος Δρων και υλοποιήθηκε ο κεντρικός πυρήνας της δημιουργίας, έλαβαν χώρα ορισμένες αιώνιες αλλαγές. Ο Θεός παραδόθηκε, ως απόλυτη προσωπικότητα, στον Αιώνιο Υιό του. Με τον τρόπο αυτό ο Πατέρας πληροί δια του εαυτού του την «προσωπικότητα του απείρου» επί του μονογενούς του Υιού, ενώ και οι δύο μαζί πληρούν την «συνδεδεμένη προσωπικότητα» της αιώνιας ένωσής των επί του Απείρου Πνεύματος.		10:1.4 (109.2) For knowledge concerning the Father’s personality and divine attributes we will always be dependent on the revelations of the Eternal Son, for when the conjoint act of creation was effected, when the Third Person of Deity sprang into personality existence and executed the combined concepts of his divine parents, the Father ceased to exist as the unqualified personality. With the coming into being of the Conjoint Actor and the materialization of the central core of creation, certain eternal changes took place. God gave himself as an absolute personality to his Eternal Son. Thus does the Father bestow the “personality of infinity” upon his only-begotten Son, while they both bestow the “conjoint personality” of their eternal union upon the Infinite Spirit.
10:1.5 (109.3) Γι’ αυτούς, αλλά και για άλλους λόγους πέραν της αντίληψης του πεπερασμένου νου, είναι εξαιρετικά δύσκολο για ένα ανθρώπινο πλάσμα να κατανοήσει την άπειρη, πατρική προσωπικότητα του Θεού, πέραν του τρόπου με τον οποίο απεκαλύφθη στο σύμπαν, στο πρόσωπο του Αιώνιου Υιού και, με τον Υιό, δραστηριοποιείται, σε συμπαντικό επίπεδο, στο Άπειρο Πνεύμα.		10:1.5 (109.3) For these and other reasons beyond the concept of the finite mind, it is exceedingly difficult for the human creature to comprehend God’s infinite father-personality except as it is universally revealed in the Eternal Son and, with the Son, is universally active in the Infinite Spirit.
10:1.6 (109.4) Εφ’ όσον οι παραδείσιοι Υιοί του θεού επισκέπτονται τους εξελισσόμενους κόσμους, ενώ ορισμένες φορές παίρνουν τη μορφή της θνητής σάρκας και εφ’ όσον οι επιφοιτήσεις αυτές παρέχουν στον θνητό άνθρωπο τη δυνατότητα να γνωρίσει ουσιαστικά κάτι από τη φύση και το χαρακτήρα της θείας προσωπικότητας, πρέπει, για το λόγο αυτό, τα πλάσματα των πλανητικών κόσμων να αναζητήσουν στις επιφοιτήσεις αυτών των Παραδείσιων Υιών υπεύθυνη και αξιόπιστη πληροφόρηση σε σχέση με τον Πατέρα, τον Υιό και το Πνεύμα.		10:1.6 (109.4) Since the Paradise Sons of God visit the evolutionary worlds and sometimes even there dwell in the likeness of mortal flesh, and since these bestowals make it possible for mortal man actually to know something of the nature and character of divine personality, therefore must the creatures of the planetary spheres look to the bestowals of these Paradise Sons for reliable and trustworthy information regarding the Father, the Son, and the Spirit.
2. Η ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ^top		2. Deity Personalization ^top
10:2.1 (109.5) Με την τεχνική της τριαδικότητας ο Πατέρας εκχωρεί την ανεπιφύλακτη πνευματική προσωπικότητα που είναι ο Υιός, αλλά κάνοντας αυτό καθίσταται ο Πατέρας αυτού του ίδιου του Υιού και εξ αυτού κατέχει ο ίδιος την απεριόριστη δύναμη να γίνει ο θείος Πατέρας όλων των μεταγενέστερων δημιουργημένων, επισυμβαινώντων, ή άλλων προσωποποιημένων τύπων πλασμάτων με έλλογη βούληση. Ως η απόλυτη και ανεπιφύλακτη προσωπικότητα ο Πατέρας μπορεί να λειτουργήσει μόνο όπως ο Υιός και μαζί μ’ αυτόν, ως ατομικός Πατέρας,όμως, συνεχίζει να πληροί δια της προσωπικότητάς του τις ποικίλες τάξεις των διαφόρων επιπέδων των πλασμάτων έλλογης βούλησης και διατηρεί για πάντα σχέσεις στοργής με την απέραντη οικογένεια των συμπαντικών του παιδιών.		10:2.1 (109.5) By the technique of trinitization the Father divests himself of that unqualified spirit personality which is the Son, but in so doing he constitutes himself the Father of this very Son and thereby possesses himself of unlimited capacity to become the divine Father of all subsequently created, eventuated, or other personalized types of intelligent will creatures. As the absolute and unqualified personality the Father can function only as and with the Son, but as a personal Father he continues to bestow personality upon the diverse hosts of the differing levels of intelligent will creatures, and he forever maintains personal relations of loving association with this vast family of universe children.
10:2.2 (109.6) Αφού ο Πατέρας πλήρωσε με ολόκληρο τον εαυτό του την προσωπικότητα του Υιού του και όταν το έργο αυτό της αυτο-πλήρωσης ολοκληρώθηκε και τελειοποιήθηκε δια της άπειρης δύναμης και φύσης που με τον τρόπο αυτό υπάρχουν στην ένωση Πατέρα-Υιού, οι αιώνιοι εταίροι από κοινού πληρούν τις ποιότητες και τις ιδιότητες αυτές οι οποίες σχηματίζουν ακόμα μία ύπαρξη σαν αυτούς. Και η συνδεδεμένη αυτή προσωπικότητα, το Άπειρο Πνεύμα, ολοκληρώνει την υπαρξιακή προσωποποίηση του θείου.		10:2.2 (109.6) After the Father has bestowed upon the personality of his Son the fullness of himself, and when this act of self-bestowal is complete and perfect, of the infinite power and nature which are thus existent in the Father-Son union, the eternal partners conjointly bestow those qualities and attributes which constitute still another being like themselves; and this conjoint personality, the Infinite Spirit, completes the existential personalization of Deity.
10:2.3 (110.1) Ο Υιός είναι απαραίτητος στην πατρότητα του Θεού. Το Πνεύμα είναι απαραίτητο στην αδελφότητα του Δεύτερου και του Τρίτου Προσώπου. Τρία πρόσωπα αποτελούν την ελάχιστη κοινωνική ομάδα, ωστόσο αυτός είναι ο μικρότερος από τους πολλούς λόγους για να πιστέψουμε στο αναπόφευκτο του Συνδεδεμένου Δρώντος.		10:2.3 (110.1) The Son is indispensable to the fatherhood of God. The Spirit is indispensable to the fraternity of the Second and Third Persons. Three persons are a minimum social group, but this is least of all the many reasons for believing in the inevitability of the Conjoint Actor.
10:2.4 (110.2) Η Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο είναι η άπειρη προσωπικότητα-πατέρας, η απεριόριστη γενεσιουργός αιτία της προσωπικότητας. Ο Αιώνιος Υιός είναι η ανεπιφύλακτη προσωπικότητα-απόλυτο, η θεία αυτή ύπαρξη που παραμένει κατά μήκος του χρόνου και της αιωνιότητας ως η τέλεια αποκάλυψη της ατομικής φύσης του θεού. Το Άπειρο Πνεύμα είναι η συνδεδεμένη προσωπικότητα, το μοναδικό ατομικό επακόλουθο της αιώνιας ένωσης Πατέρα-Υιού.		10:2.4 (110.2) The First Source and Center is the infinite father-personality, the unlimited source personality. The Eternal Son is the unqualified personality-absolute, that divine being who stands throughout all time and eternity as the perfect revelation of the personal nature of God. The Infinite Spirit is the conjoint personality, the unique personal consequence of the everlasting Father-Son union.
10:2.5 (110.3) Η προσωπικότητα της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου είναι η προσωπικότητα του απόλυτου από την οποία αφαιρείται η απόλυτη προσωπικότητα του Αιώνιου Υιού. Η προσωπικότητα της Τρίτης γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου είναι το επιπρόσθετο επακόλουθο της ένωσης της προσωπικότητας του απελευθερωμένου Πατέρα και της προσωπικότητας του απόλυτου Υιού.		10:2.5 (110.3) The personality of the First Source and Center is the personality of infinity minus the absolute personality of the Eternal Son. The personality of the Third Source and Center is the superadditive consequence of the union of the liberated Father-personality and the absolute Son-personality.
10:2.6 (110.4) Ο Συμπαντικός Πατέρας, ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα είναι πρόσωπα μοναδικά. Κανένα δεν έχει αντίγραφο. Το καθένα είναι αυθεντικό. Όλα είναι ενωμένα.		10:2.6 (110.4) The Universal Father, the Eternal Son, and the Infinite Spirit are unique persons; none is a duplicate; each is original; all are united.
10:2.7 (110.5) Ο Αιώνιος Υιός μόνος βιώνει την πληρότητα της σχέσης με τη θεία προσωπικότητα, της συνειδητοποίησης τόσο της υικής σχέσης του προς τον Πατέρα όσο και της πατρικής προς το Πνεύμα, καθώς και της θείας ισότητας προς τον Πατέρα-προπάτορα και το Πνεύμα-συνεργάτη. Ο Πατέρας γνωρίζει την εμπειρία του να έχει ένα Υιό που είναι ίσος του, αλλά δεν γνωρίζει προγόνους. Ο Αιώνιος Υιός έχει την εμπειρία του να είναι Υιός, αναγνωρίζει την γενεαλογία της προσωπικότητας και ταυτόχρονα έχει συνείδηση του γεγονότος ότι είναι από κοινού γονέας του Απείρου Πνεύματος. Το Άπειρο Πνεύμα έχει συνείδηση της διπλής γενεαλογίας της προσωπικότητας, αλλά το ίδιο δεν είναι γονέας σε μια ισότιμη Θεία προσωπικότητα. Με το Πνεύμα ο υπαρξιακός κύκλος της Θείας προσωποποίησης ολοκληρώνεται. Οι κύριες προσωπικότητες της Τρίτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου είναι εμπειρικές και είναι επτά στον αριθμό.		10:2.7 (110.5) The Eternal Son alone experiences the fullness of divine personality relationship, consciousness of both sonship with the Father and paternity to the Spirit and of divine equality with both Father-ancestor and Spirit-associate. The Father knows the experience of having a Son who is his equal, but the Father knows no ancestral antecedents. The Eternal Son has the experience of sonship, recognition of personality ancestry, and at the same time the Son is conscious of being joint parent to the Infinite Spirit. The Infinite Spirit is conscious of twofold personality ancestry but is not parental to a co-ordinate Deity personality. With the Spirit the existential cycle of Deity personalization attains completion; the primary personalities of the Third Source and Center are experiential and are seven in number.
10:2.8 (110.6) Προέρχομαι από την Αγία Τριάδα του παραδείσου. Γνωρίζω την Αγία τριάδα ως ενωμένη Θεότητα. Γνωρίζω επίσης ότι ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα υπάρχουν και λειτουργούν δια των καθορισμένων προσωπικών δυνατοτήτων τους. Γνωρίζω θετικά ότι όχι μόνο δρουν ατομικά και συλλογικά, αλλά ότι επίσης συντονίζουν τη λειτουργικότητά τους σε διάφορες ομαδοποιήσεις έτσι ώστε στο τέλος να λειτουργούν με επτά διαφορετικές ατομικές και πλουραλιστικές δυνατότητες. Και εφ’ όσον οι επτά αυτοί συσχετισμοί εξαντλούν τις δυνατότητες παρόμοιας θείας συνεργασίας, είναι αναπόφευκτο το γεγονός ότι οι πραγματικότητες του σύμπαντος θα παρουσιασθούν σε επτά παραλλαγές αξιών, εννοιών και προσωπικότητας.		10:2.8 (110.6) I am of origin in the Paradise Trinity. I know the Trinity as unified Deity; I also know that the Father, Son, and Spirit exist and act in their definite personal capacities. I positively know that they not only act personally and collectively, but that they also co-ordinate their performances in various groupings, so that in the end they function in seven different singular and plural capacities. And since these seven associations exhaust the possibilities for such divinity combination, it is inevitable that the realities of the universe shall appear in seven variations of values, meanings, and personality.
3. ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ^top		3. The Three Persons of Deity ^top
10:3.1 (110.7) Παρά το γεγονός ότι υπάρχει μόνο ένας Θεός, υπάρχουν τρεις θετικές και θείες προσωποποιήσεις της Θεότητας. Σχετικά με το δώρο του ανθρώπου δια των θείων Ρυθμιστών, ο Πατέρας είπε, «Ας δημιουργήσουμε το θνητό άνθρωπο κατ’ εικόνα μας.» Επανειλημμένα, σε όλες τις γραφές της Ουράντια επαναλαμβάνεται η αναφορά αυτή στα έργα και τις πράξεις μιας πλουραλιστικής Θεότητας, δείχνοντας καθαρά ότι αναγνωρίζει την ύπαρξη και τη λειτουργία των τριών Αρχικών Γενεσιουργών Αιτιών και Κέντρων.		10:3.1 (110.7) Notwithstanding there is only one Deity, there are three positive and divine personalizations of Deity. Regarding the endowment of man with the divine Adjusters, the Father said: “Let us make mortal man in our own image.” Repeatedly throughout the Urantian writings there occurs this reference to the acts and doings of plural Deity, clearly showing recognition of the existence and working of the three Sources and Centers.
10:3.2 (110.8) Διδαχθήκαμε ότι ο Υιός και το Πνεύμα διατηρούν την ίδια και ισότιμη σχέση προς τον Πατέρα καθώς συνδέονται στην Αγία Τριάδα. Μέσα στην αιωνιότητα και ως Θεότητες αναμφίβολα το πράττουν, εν καιρώ όμως και ως προσωπικότητες είναι βέβαιο ότι αποκαλύπτουν σχέσεις πολύ διαφορετικής φύσης. Κοιτάζοντας από τον παράδεισο προς τα σύμπαντα, οι σχέσεις αυτές πράγματι φαίνονται ίδιες, όταν όμως τις παρατηρήσουμε από το διάστημα φαίνονται εντελώς διαφορετικές.		10:3.2 (110.8) We are taught that the Son and the Spirit sustain the same and equal relations to the Father in the Trinity association. In eternity and as Deities they undoubtedly do, but in time and as personalities they certainly disclose relationships of a very diverse nature. Looking from Paradise out on the universes, these relationships do seem to be very similar, but when viewed from the domains of space, they appear to be quite different.
10:3.3 (111.1) Οι Θείοι Υιοί είναι πράγματι ο «Λόγος του Θεού,» αλλά τα τέκνα του Πνεύματος είναι αληθινά το «Έργο του Θεού.» Ο Θεός μιλά μέσω του Υιού και με τον Υιό, δρα μέσω του Απείρου Πνεύματος, ενώ σε όλες τις συμπαντικές δραστηριότητες ο Υιός και το Πνεύμα έχουν εξαίσια σχέση αδελφική, εργαζόμενοι ως δύο ισότιμοι αδελφοί γεμάτοι θαυμασμό και αγάπη για τον ένδοξο και θεϊκά σεβαστό κοινό τους Πατέρα.		10:3.3 (111.1) The divine Sons are indeed the “Word of God,” but the children of the Spirit are truly the “Act of God.” God speaks through the Son and, with the Son, acts through the Infinite Spirit, while in all universe activities the Son and the Spirit are exquisitely fraternal, working as two equal brothers with admiration and love for an honored and divinely respected common Father.
10:3.4 (111.2) Ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα σίγουρα είναι ίσοι κατά φύση, ισότιμοι ως υπάρξεις, υπάρχουν ωστόσο αλάθητες διαφορές στις συμπαντικές τους δραστηριότητες, και όταν λειτουργούν μόνοι, το κάθε πρόσωπο του Θείου είναι εμφανώς περιορισμένο όσον αφορά στο απόλυτο της φύσης του.		10:3.4 (111.2) The Father, Son, and Spirit are certainly equal in nature, co-ordinate in being, but there are unmistakable differences in their universe performances, and when acting alone, each person of Deity is apparently limited in absoluteness.
10:3.5 (111.3) Ο Πατέρας του Σύμπαντος, προτού αφαιρέσει οικεία βουλήσει την προσωπικότητα, τη δύναμη και τις ιδιότητες από τις οποίες συνίστανται ο Υιός και το Πνεύμα, έχει υπάρξει, ως φαίνεται (από φιλοσοφική άποψη), μία ανεπιφύλακτη, απόλυτη και άπειρη Θεότητα. Μία τέτοια όμως θεωρητικά Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο, χωρίς ένα Υιό, δεν θα μπορούσε, σε καμία έννοια του όρου να θεωρηθεί Πατέρας του Σύμπαντος. Δεν νοείται πατρότητα χωρίς την ύπαρξη παιδιών. Επιπλέον, ο Πατέρας, για να έχει υπάρξει απόλυτος με την πλήρη έννοια, πρέπει να είχε υπάρξει, κάποια αιώνια μακρινή στιγμή, μόνος. Ποτέ όμως δεν είχε παρόμοια μοναχική ύπαρξη. Ο Υιός και το Πνεύμα είναι το ίδιο αιώνιοι με τον Πατέρα. Η Πρώτη γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο υπήρχε ανέκαθεν και θα υπάρχει για πάντα, ο αιώνιος Πατέρας του Πρωταρχικού Υιού και, μαζί με τον Υιό, το αιώνιος πρόγονος του Απείρου Πνεύματος.		10:3.5 (111.3) The Universal Father, prior to his self-willed divestment of the personality, powers, and attributes which constitute the Son and the Spirit, seems to have been (philosophically considered) an unqualified, absolute, and infinite Deity. But such a theoretical First Source and Center without a Son could not in any sense of the word be considered the Universal Father; fatherhood is not real without sonship. Furthermore, the Father, to have been absolute in a total sense, must have existed at some eternally distant moment alone. But he never had such a solitary existence; the Son and the Spirit are both coeternal with the Father. The First Source and Center has always been, and will forever be, the eternal Father of the Original Son and, with the Son, the eternal progenitor of the Infinite Spirit.
10:3.6 (111.4) Παρατηρούμε ότι ο Πατέρας έχει αποβάλλει όλες τις άμεσες εκδηλώσεις της απολυτότητας εκτός από την απόλυτη πατρότητα και την απόλυτη θέληση. Δεν γνωρίζουμε αν η βούληση είναι μία αναφαίρετη ιδιότητα του Πατέρα. Μπορούμε μόνο να παρατηρήσουμε ότι δεν αφαίρεσε από τον εαυτό του τη βούληση. Τέτοια άπειρη θέληση πρέπει να ενυπήρχε αιώνια στην Πρώτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο.		10:3.6 (111.4) We observe that the Father has divested himself of all direct manifestations of absoluteness except absolute fatherhood and absolute volition. We do not know whether volition is an inalienable attribute of the Father; we can only observe that he did not divest himself of volition. Such infinity of will must have been eternally inherent in the First Source and Center.
10:3.7 (111.5) Στην πλήρωση του απόλυτου της προσωπικότητάς του επί του Αιώνιου Υιού, ο Πατέρας του Σύμπαντος αποδρά από τους περιορισμούς του απόλυτου της προσωπικότητας, κατά τη διαδικασία όμως αυτή, προχωρά ένα βήμα μακρύτερα πράγμα που κάνει γι’ αυτόν αδύνατο το να δρα μόνος ως απόλυτη προσωπικότητα. Και με την τελική προσωποποίηση του συνυπάρχοντος Θεού – του Συνδεδεμένου Δρώντος – προκύπτει η κρίσιμη τριαδική αλληλεξάρτηση των τριών θείων προσωπικοτήτων σε σχέση με την ολότητα της απόλυτης λειτουργίας του Θείου.		10:3.7 (111.5) In bestowing absoluteness of personality upon the Eternal Son, the Universal Father escapes from the fetters of personality absolutism, but in so doing he takes a step which makes it forever impossible for him to act alone as the personality-absolute. And with the final personalization of coexistent Deity—the Conjoint Actor—there ensues the critical trinitarian interdependence of the three divine personalities with regard to the totality of Deity function in absolute.
10:3.8 (111.6) Ο θεός είναι ο Πατέρας-Απόλυτο όλων των προσωπικοτήτων στο σύμπαν των συμπάντων. Ο Πατέρας είναι προσωπικά απόλυτος σε ελευθερία δράσης, στα σύμπαντα όμως του χρόνου και του διαστήματος που δημιουργήθηκαν, που δημιουργούνται και που πρόκειται να δημιουργηθούν, ο Πατέρας δεν είναι ευδιάκριτα απόλυτος ως ολική θεότητα εκτός ως μέλος της Τριάδας του Παραδείσου.		10:3.8 (111.6) God is the Father-Absolute of all personalities in the universe of universes. The Father is personally absolute in liberty of action, but in the universes of time and space, made, in the making, and yet to be made, the Father is not discernibly absolute as total Deity except in the Paradise Trinity.
10:3.9 (111.7) Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο λειτουργεί πέραν της Χαβόνα, στα φαινομενικά σύμπαντα, ως εξής:		10:3.9 (111.7) The First Source and Center functions outside of Havona in the phenomenal universes as follows:
10:3.10 (111.8) 1. Ως δημιουργός, μέσω των Δημιουργών Υιών, των εγγονών του.		10:3.10 (111.8) 1. As creator, through the Creator Sons, his grandsons.
10:3.11 (111.9) 2. Ως ελεγκτής, μέσω του κέντρου βαρύτητας του Παραδείσου.		10:3.11 (111.9) 2. As controller, through the gravity center of Paradise.
10:3.12 (111.10) 3. Ως πνεύμα, μέσω του Αιώνιου Υιού.		10:3.12 (111.10) 3. As spirit, through the Eternal Son.
10:3.13 (111.11) 4. Ως διάνοια μέσω του Συνδεδεμένου Δρώντος.		10:3.13 (111.11) 4. As mind, through the Conjoint Creator.
10:3.14 (111.12) 5. Ως Πατέρας, διατηρεί γονική επαφή με όλα τα πλάσματα μέσω του κυκλώματος της προσωπικότητας.		10:3.14 (111.12) 5. As a Father, he maintains parental contact with all creatures through his personality circuit.
10:3.15 (111.13) 6. Ως άτομο, λειτουργεί άμεσα σ’ ολόκληρη τη δημιουργία μέσω των αποκλειστικών του τμημάτων – στους θνητούς μέσω των Ρυθμιστών της Σκέψης.		10:3.15 (111.13) 6. As a person, he acts directly throughout creation by his exclusive fragments—in mortal man by the Thought Adjusters.
10:3.16 (111.14) 7. Ως Ολική Θεότητα, λειτουργεί μόνο μέσα στην Αγία Τριάδα του Παραδείσου.		10:3.16 (111.14) 7. As total Deity, he functions only in the Paradise Trinity.
10:3.17 (112.1) Όλες αυτές οι παραχωρήσεις και αναθέσεις δικαιοδοσίας από τον Συμπαντικό Πατέρα είναι απολύτως εκούσιες και αυτοεπιβαλλόμενες. Ο παντοδύναμος Πατέρας σκόπιμα αναλαμβάνει τους περιορισμούς αυτούς στην εξουσία του σύμπαντος.		10:3.17 (112.1) All these relinquishments and delegations of jurisdiction by the Universal Father are wholly voluntary and self-imposed. The all-powerful Father purposefully assumes these limitations of universe authority.
10:3.18 (112.2) Ο Αιώνιος Υιός φαίνεται ένας με τον Πατέρα από κάθε πνευματική άποψη εκτός από τις επιφοιτήσεις των τμημάτων του Πατέρα, αλλά και άλλες προ-ατομικές δραστηριότητες. Και δεν μπορεί να αναγνωρισθεί εύκολα με τη διανοητική δραστηριότητα των υλικών πλασμάτων, ούτε με την ενεργειακή δραστηριότητα των υλικών συμπάντων. Ως Απόλυτο, ο Υιός λειτουργεί ως άτομο και μόνο στο χώρο του πνευματικού σύμπαντος.		10:3.18 (112.2) The Eternal Son seems to function as one with the Father in all spiritual respects except in the bestowals of the God fragments and in other prepersonal activities. Neither is the Son closely identified with the intellectual activities of material creatures nor with the energy activities of the material universes. As absolute the Son functions as a person and only in the domain of the spiritual universe.
10:3.19 (112.3) Το Άπειρο Πνεύμα είναι θαυμαστά συμπαντικό και απίστευτα πολύπλευρο σε όλες τις δραστηριότητές του. Λειτουργεί στις σφαίρες του νου, της ύλης και του πνεύματος. Ο Συνδεδεμένος Δρων εκπροσωπεί το σύνδεσμο Πατέρα-Υιού, ενώ επίσης λειτουργεί αφ’ εαυτού. Δεν ασχολείται άμεσα με τη φυσική βαρύτητα, την πνευματική βαρύτητα, ή το κύκλωμα της προσωπικότητας, αλλά είτε λίγο, είτε περισσότερο, λαμβάνει μέρος σε όλες τις υπόλοιπες συμπαντικές δραστηριότητες. Ενώ φαίνεται ότι εξαρτάται από τρεις υπαρκτούς και απόλυτους ελέγχους βαρύτητας, το Άπειρο Πνεύμα μοιάζει να ασκεί τρεις υπερελέγχους. Το τριπλό αυτό χάρισμα προσλαμβάνεται με πολλούς τρόπους για να υπερβεί και φαινομενικά να εξουδετερώσει ακόμα και τις εκδηλώσεις των βασικών δυνάμεων και ενεργειών, μέχρι τα υπέρτατα όρια του απόλυτου. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι υπερέλεγχοι αυτοί υπερβαίνουν απόλυτα ακόμη και τις πρωταρχικές εκδηλώσεις της κοσμικής πραγματικότητας.		10:3.19 (112.3) The Infinite Spirit is amazingly universal and unbelievably versatile in all his operations. He performs in the spheres of mind, matter, and spirit. The Conjoint Actor represents the Father-Son association, but he also functions as himself. He is not directly concerned with physical gravity, with spiritual gravity, or with the personality circuit, but he more or less participates in all other universe activities. While apparently dependent on three existential and absolute gravity controls, the Infinite Spirit appears to exercise three supercontrols. This threefold endowment is employed in many ways to transcend and seemingly to neutralize even the manifestations of primary forces and energies, right up to the superultimate borders of absoluteness. In certain situations these supercontrols absolutely transcend even the primal manifestations of cosmic reality.
4. Η ΔΙΑ ΤΗΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ^top		4. The Trinity Union of Deity ^top
10:4.1 (112.4) Από όλες τις απόλυτες συσχετίσεις, η Αγία Τριάδα του Παραδείσου (η πρώτη τριπλή ενοποίηση) είναι μοναδική ως αποκλειστική συσχέτιση του ατομικού θείου. Ο θεός λειτουργεί ως Θεός μόνο σε σχέση με τον θεό και γι’ αυτούς που μπορούν να γνωρίσουν το θεό, ως απόλυτη Θεότητα όμως, μόνο στην Αγία Τριάδα του Παραδείσου και σε σχέση με την ολικότητα του σύμπαντος.		10:4.1 (112.4) Of all absolute associations, the Paradise Trinity (the first triunity) is unique as an exclusive association of personal Deity. God functions as God only in relation to God and to those who can know God, but as absolute Deity only in the Paradise Trinity and in relation to universe totality.
10:4.2 (112.5) Το Αιώνιο Θείο είναι τέλεια ενοποιημένο. Παρ’ όλα ταύτα, υπάρχουν τρία τέλεια εξατομικευμένα Θεία πρόσωπα. Η Τριάδα του Παραδείσου καθιστά δυνατή την ταυτόχρονη έκφραση ολόκληρης της ποικιλίας των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων και των άπειρων δυνάμεων της Πρώτης Πηγής και Κέντρου καθώς και των αιώνιων συντεταγμένων του και όλης της θείας ενότητας των συμπαντικών λειτουργιών της αδιαχώριστης Θεότητας.		10:4.2 (112.5) Eternal Deity is perfectly unified; nevertheless there are three perfectly individualized persons of Deity. The Paradise Trinity makes possible the simultaneous expression of all the diversity of the character traits and infinite powers of the First Source and Center and his eternal co-ordinates and of all the divine unity of the universe functions of undivided Deity.
10:4.3 (112.6) Η Αγία Τριάδα είναι η ένωση των άπειρων ατόμων τα οποία λειτουργούν με μία μη-προσωπική ικανότητα, αλλά χωρίς να αντιβαίνουν στην προσωπικότητα. Η παρουσίαση είναι άτεχνη, αλλά ένας πατέρας, ο γιος του και ο εγγονός σχηματίζουν μια εταιρική ενότητα η οποία μπορεί να είναι απρόσωπη, αλλά παρ’ όλα ταύτα να υπόκειται στην ατομική τους βούληση.		10:4.3 (112.6) The Trinity is an association of infinite persons functioning in a nonpersonal capacity but not in contravention of personality. The illustration is crude, but a father, son, and grandson could form a corporate entity which would be nonpersonal but nonetheless subject to their personal wills.
10:4.4 (112.7) Η Αγία Τριάδα του Παραδείσου είναι πραγματική. Υπάρχει ως η Θεία ένωση του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος. Επιπλέον ο Πατέρας, ο Υιός, ή το Πνεύμα, ή δύο από αυτούς, μπορούν να λειτουργήσουν στο πλαίσιο αυτής καθ’ εαυτής της Αγίας Τριάδας. Ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα μπορούν να συνεργασθούν με μη-Τριαδικό τρόπο, αλλά όχι ως τρεις Θεότητες. Ως άτομα, μπορούν να συνεργασθούν κατ’ επιλογή, τούτο όμως δεν συνιστά την Αγία Τριάδα.		10:4.4 (112.7) The Paradise Trinity is real. It exists as the Deity union of Father, Son, and Spirit; yet the Father, the Son, or the Spirit, or any two of them, can function in relation to this selfsame Paradise Trinity. The Father, Son, and Spirit can collaborate in a non-Trinity manner, but not as three Deities. As persons they can collaborate as they choose, but that is not the Trinity.
10:4.5 (112.8) Πάντοτε να θυμάστε ότι αυτό που κάνει το Άπειρο Πνεύμα είναι η λειτουργία του Συνδεδεμένου Δρώντος. Τόσο ο Πατέρας όσο και ο Υιός λειτουργούν εντός και διαμέσου, και όπως αυτός. Είναι όμως μάταιο να προσπαθήσουμε να διαφωτίσουμε το μυστήριο της Τριάδας: τρία σαν ένα και μέσα σε ένα και ο ένα όπως δύο και λειτουργώντας για δύο.		10:4.5 (112.8) Ever remember that what the Infinite Spirit does is the function of the Conjoint Actor. Both the Father and the Son are functioning in and through and as him. But it would be futile to attempt to elucidate the Trinity mystery: three as one and in one, and one as two and acting for two.
10:4.6 (112.9) Η Τριάδα είναι τόσο πολύ συνδεδεμένη με τις συνολικές υποθέσεις του σύμπαντος, που το γεγονός αυτό πρέπει να συνυπολογίζεται όταν προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε συνολικά, ή μεμονωμένα κάποιο κοσμικό συμβάν, ή προσωπική σχέση. Η Τριάδα λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα του σύμπαντος και οι θνητοί περιορίζονται μόνο στο πεπερασμένο επίπεδο. Για το λόγο αυτό, ο άνθρωπος πρέπει να αρκείται σε μία πεπερασμένη θεώρηση της Τριάδας, ως Τριάδα.		10:4.6 (112.9) The Trinity is so related to total universe affairs that it must be reckoned with in our attempts to explain the totality of any isolated cosmic event or personality relationship. The Trinity functions on all levels of the cosmos, and mortal man is limited to the finite level; therefore must man be content with a finite concept of the Trinity as the Trinity.
10:4.7 (113.1) Ως θνητοί, πρέπει να αντιμετωπίζετε την Αγία Τριάδα ανάλογα με την ατομική σας διαφώτιση και σε αρμονία με τις αντιδράσεις του νου και της ψυχής σας. Μπορεί να γνωρίζετε ελάχιστα για την απόλυτη φύση της Αγίας Τριάδας, καθώς όμως ανέρχεσθε προς τον Παράδεισο θα εκπλαγείτε πολλές φορές με τις διαδοχικές αποκαλύψεις και τις απρόσμενες ανακαλύψεις της υπεροχής της Αγίας Τριάδας και του απώτατου της φύσης της, αν όχι του απόλυτου.		10:4.7 (113.1) As a mortal in the flesh you should view the Trinity in accordance with your individual enlightenment and in harmony with the reactions of your mind and soul. You can know very little of the absoluteness of the Trinity, but as you ascend Paradiseward, you will many times experience astonishment at successive revelations and unexpected discoveries of Trinity supremacy and ultimacy, if not of absoluteness.
5. ΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ ^top		5. Functions of the Trinity ^top
10:5.1 (113.2) Οι Θεότητες, ατομικά, έχουν ιδιότητες, δεν ευσταθεί, όμως, να αναφερόμαστε στην Αγία Τριάδα ως έχουσα ιδιότητες. Ο συσχετισμός αυτός των θείων υπάρξεων μπορεί, σωστότερα, να θεωρηθεί ως έχων λειτουργίες, όπως είναι η απονομή δικαιοσύνης, οι ιδιότητες συνολικότητας, συντονιστική δράση και κοσμικός υπερέλεγχος. Οι λειτουργίες αυτές είναι δραστικά υπέρτατες, ύπατες και (μέσα στα πλαίσια της Θεότητας) απόλυτες, τουλάχιστον όσον αφορά σε όλες τις ζώσες πραγματικότητες των αξιών της προσωπικότητας.		10:5.1 (113.2) The personal Deities have attributes, but it is hardly consistent to speak of the Trinity as having attributes. This association of divine beings may more properly be regarded as having functions, such as justice administration, totality attitudes, co-ordinate action, and cosmic overcontrol. These functions are actively supreme, ultimate, and (within the limits of Deity) absolute as far as all living realities of personality value are concerned.
10:5.2 (113.3) Οι λειτουργίες της Αγίας Τριάδας του Παραδείσου δεν αποτελούν απλά το άθροισμα του προφανούς δώρου της θείας φύσης που διαθέτει ο Πατέρας, μαζί με τις συγκεκριμένες εκείνες ιδιότητες, τις μοναδικές στην ατομική ύπαρξη του Υιού και του Πνεύματος. Η Αγία Τριάδα ως συσχετισμός των τριών Θεοτήτων του Παραδείσου έχει ως αποτέλεσμα την εξέλιξη, την ύπαρξη και την θεοποίηση καινούργιων εννοιών, αξιών, δυνάμεων και ικανοτήτων για τη συμπαντική αποκάλυψη, δράση και διαχείριση. Οι ζώντες συσχετισμοί, οι ανθρώπινες οικογένειες, οι κοινωνικές ομάδας, ή η Αγία Τριάδα του Παραδείσου δεν προσαυξάνονται με απλή άθροιση. Η δυναμική της ομάδας είναι πάντα πολύ μεγαλύτερη από το απλό άθροισμα των ιδιοτήτων των μελών που τη συνθέτουν.		10:5.2 (113.3) The functions of the Paradise Trinity are not simply the sum of the Father’s apparent endowment of divinity plus those specialized attributes that are unique in the personal existence of the Son and the Spirit. The Trinity association of the three Paradise Deities results in the evolution, eventuation, and deitization of new meanings, values, powers, and capacities for universal revelation, action, and administration. Living associations, human families, social groups, or the Paradise Trinity are not augmented by mere arithmetical summation. The group potential is always far in excess of the simple sum of the attributes of the component individuals.
10:5.3 (113.4) Η Αγία Τριάδα διατηρεί μία μοναδική πρόθεση ως Τριάδα σε σχέση με ολόκληρο το σύμπαν στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Και οι λειτουργίες της Αγίας Τριάδας μπορούν να γίνουν καλύτερα κατανοητές σε σχέση με τις συμπαντικές προθέσεις της Αγίας Τριάδας. Παρόμοιες προθέσεις είναι ταυτόχρονες και πιθανόν πολλαπλές σε σχέση με οποιοδήποτε μεμονωμένη κατάσταση, ή γεγονός:		10:5.3 (113.4) The Trinity maintains a unique attitude as the Trinity towards the entire universe of the past, present, and future. And the functions of the Trinity can best be considered in relation to the universe attitudes of the Trinity. Such attitudes are simultaneous and may be multiple concerning any isolated situation or event:
10:5.4 (113.5) 1. Θέση προς το Πεπερασμένο. Ο μέγιστος αυτοπεριορισμός της Τριάδας αποτελεί τη θέση της προς το πεπερασμένο. Η Τριάδα δεν είναι άτομο, ούτε το Υπέρτατο Ον είναι η αποκλειστική εξατομίκευση της Τριάδας, αλλά το Υπέρτατο είναι η πλησιέστερη προσέγγιση προς την επικέντρωση της γεμάτης δύναμη προσωπικότητας της Τριάδας η οποία θα μπορούσε να γίνει κατανοητή από τα πεπερασμένα πλάσματα. Έτσι, και από την πλευρά του πεπερασμένου, η Τριάδα αναφέρεται και ως η Τριάδα του Υπέρτατου.		10:5.4 (113.5) 1. Attitude toward the Finite. The maximum self-limitation of the Trinity is its attitude toward the finite. The Trinity is not a person, nor is the Supreme Being an exclusive personalization of the Trinity, but the Supreme is the nearest approach to a power-personality focalization of the Trinity which can be comprehended by finite creatures. Hence the Trinity in relation to the finite is sometimes spoken of as the Trinity of Supremacy.
10:5.5 (113.6) 2. Θέση προς το Ενδιάμεσο. Η Αγία Τριάδα του Παραδείσου αναγνωρίζει τα επίπεδα εκείνα της ύπαρξης τα οποία βρίσκονται πάνω από το πεπερασμένο, αλλά δεν έχουν φθάσει στο επίπεδο του απόλυτου και η σχέση αυτή ορισμένες φορές της δίνει το όνομα Αγία Τριάδα του Απώτατου. Ούτε ο όρος Απώτατο, ούτε ο όρος Ύψιστο αντιπροσωπεύουν απόλυτα την Αγία Τριάδα του Παραδείσου, αλλά σε περιορισμένη έννοια και στα αντίστοιχα επίπεδα καθένας από τους όρους αυτούς φαίνεται ότι αντιπροσωπεύει την Αγία Τριάδα κατά τη διάρκεια των προ-ατομικών καιρών της ανάπτυξης της εμπειρικής δύναμης.		10:5.5 (113.6) 2. Attitude toward the Absonite. The Paradise Trinity has regard for those levels of existence which are more than finite but less than absolute, and this relationship is sometimes denominated the Trinity of Ultimacy. Neither the Ultimate nor the Supreme are wholly representative of the Paradise Trinity, but in a qualified sense and to their respective levels, each seems to represent the Trinity during the prepersonal eras of experiential-power development.
10:5.6 (113.7) 3. Η Απόλυτη Θέση της Αγίας Τριάδας υφίσταται σε σχέση με τις απόλυτες υπάρξεις και αποκορυφώνεται στη δράση της συνολικής θεότητας.		10:5.6 (113.7) 3. The Absolute Attitude of the Paradise Trinity is in relation to absolute existences and culminates in the action of total Deity.
10:5.7 (113.8) Το Τριαδικό Απόλυτο εμπεριέχει τη συντονισμένη δράση όλης της τριπλής σχέσης της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου – θεοποιημένης και μη-θεοποιημένης – και είναι, εξ αυτού, εξαιρετικά δύσκολο για τις προσωπικότητες να βρουν σημείο επαφής. Στον προσδιορισμό της Αγίας Τριάδας ως άπειρης, ας μην αγνοούμε τις επτά τριπλότητες. Ορισμένες δυσκολίες ως προς την κατανόηση της Τριάδας μπορούν με τον τρόπο αυτό να αποφευχθούν και ορισμένα παράδοξα να γίνουν εν μέρει κατανοητά.		10:5.7 (113.8) The Trinity Infinite involves the co-ordinate action of all triunity relationships of the First Source and Center—undeified as well as deified—and hence is very difficult for personalities to grasp. In the contemplation of the Trinity as infinite, do not ignore the seven triunities; thereby certain difficulties of understanding may be avoided, and certain paradoxes may be partially resolved.
10:5.8 (114.1) Δεν μπορώ όμως να χρησιμοποιήσω κάποια γλώσσα που θα με καθιστούσε ικανό να μεταδώσω στον πεπερασμένο ανθρώπινο νου την πλήρη αλήθεια και την αιώνια σπουδαιότητα της Αγίας Τριάδας του Παραδείσου καθώς και τη φύση της αιώνιας σχέσης που έχουν μεταξύ τους αυτές οι τρεις υπάρξεις της άπειρης τελειότητας.		10:5.8 (114.1) But I do not command language which would enable me to convey to the limited human mind the full truth and the eternal significance of the Paradise Trinity and the nature of the never-ending interassociation of the three beings of infinite perfection.
6. ΟΙ ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΥΙΟΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ ^top		6. The Stationary Sons of the Trinity ^top
10:6.1 (114.2) Όλοι οι νόμοι εκπορεύονται από την Πρώτη Πηγή και Κέντρο. Αυτή είναι ο νόμος. Η διαχείριση του πνευματικού νόμου είναι συμφυής στη Δεύτερη γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο. Η αποκάλυψη του νόμου, η δημοσιοποίηση και η ερμηνεία των θείων θεσπισμάτων αποτελούν τη λειτουργία της Τρίτης γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου. Η εφαρμογή του νόμου, της δικαιοσύνης εμπίπτει στη δικαιοδοσία της Αγίας Τριάδας του Παραδείσου και φέρεται εις πέρας μέσω ορισμένων Υιών της Αγίας Τριάδας.		10:6.1 (114.2) All law takes origin in the First Source and Center; he is law. The administration of spiritual law inheres in the Second Source and Center. The revelation of law, the promulgation and interpretation of the divine statutes, is the function of the Third Source and Center. The application of law, justice, falls within the province of the Paradise Trinity and is carried out by certain Sons of the Trinity.
10:6.2 (114.3) Η Δικαιοσύνη ενυπάρχει στη συμπαντική κυριαρχία της Τριάδας του Παραδείσου, η καλοσύνη, όμως, το έλεος και η αλήθεια αποτελούν τη συμπαντική λειτουργία των θείων προσωπικοτήτων, η ένωση Θεότητας των οποίων συνιστά την Τριάδα. Η δικαιοσύνη δεν είναι θέση του Πατέρα, του Υιού, ή του Πνεύματος. Η δικαιοσύνη είναι η Τριαδική θέση των προσωπικοτήτων αυτών της αγάπης, του ελέους και της προσφοράς. Καμία από τις Παραδείσιες Θεότητες δεν υιοθετεί τη διαχείριση της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη δεν είναι ποτέ ατομική θέση. Είναι πάντοτε μία πλουραλιστική λειτουργία.		10:6.2 (114.3) Justice is inherent in the universal sovereignty of the Paradise Trinity, but goodness, mercy, and truth are the universe ministry of the divine personalities, whose Deity union constitutes the Trinity. Justice is not the attitude of the Father, the Son, or the Spirit. Justice is the Trinity attitude of these personalities of love, mercy, and ministry. No one of the Paradise Deities fosters the administration of justice. Justice is never a personal attitude; it is always a plural function.
10:6.3 (114.4) Η Μαρτυρία, η βάση του δικαίου (η δικαιοσύνη σε αρμονία με το έλεος), παρέχεται από τις προσωπικότητες της Τρίτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, τον κοινό εκπρόσωπο του Πατέρα και του Υιού σε όλα τα βασίλεια και όλες τις διάνοιες των ελλόγων πλασμάτων ολόκληρης της δημιουργίας.		10:6.3 (114.4) Evidence, the basis of fairness (justice in harmony with mercy), is supplied by the personalities of the Third Source and Center, the conjoint representative of the Father and the Son to all realms and to the minds of the intelligent beings of all creation.
10:6.4 (114.5) Η Κρίση, η τελική εφαρμογή της δικαιοσύνης, σύμφωνα με τις μαρτυρίες που προσκομίσθηκαν από τις προσωπικότητες του Απείρου Πνεύματος, αποτελεί το έργο των Σταθερών Υιών της Αγίας Τριάδας, υπάρξεων που συμμετέχουν στην Τριαδική φύση των ενωμένων Πατέρα, Υιού και Πνεύματος.		10:6.4 (114.5) Judgment, the final application of justice in accordance with the evidence submitted by the personalities of the Infinite Spirit, is the work of the Stationary Sons of the Trinity, beings partaking of the Trinity nature of the united Father, Son, and Spirit.
10:6.5 (114.6) Η ομάδα αυτή των Υιών της Αγίας Τριάδας περιλαμβάνει τις ακόλουθες προσωπικότητες:		10:6.5 (114.6) This group of Trinity Sons embraces the following personalities:
10:6.6 (114.7) 1. Τα Τριπλά Μυστικά του Υπέρτατου		10:6.6 (114.7) 1. Trinitized Secrets of Supremacy.
10:6.7 (114.8) 2. Τους Αιώνιους των Ημερών		10:6.7 (114.8) 2. Eternals of Days.
10:6.8 (114.9) 3. Τους Αρχαίους των Ημερών		10:6.8 (114.9) 3. Ancients of Days.
10:6.9 (114.10) 4. Τους Τέλειους των Ημερών		10:6.9 (114.10) 4. Perfections of Days.
10:6.10 (114.11) 5. Τους Πρόσφατους των Ημερών		10:6.10 (114.11) 5. Recents of Days.
10:6.11 (114.12) 6. Τους Ενωμένους των Ημερών		10:6.11 (114.12) 6. Unions of Days.
10:6.12 (114.13) 7. Τους Πιστούς των Ημερών		10:6.12 (114.13) 7. Faithfuls of Days.
10:6.13 (114.14) 8. Τους Τελειοποιητές της Σοφίας		10:6.13 (114.14) 8. Perfectors of Wisdom.
10:6.14 (114.15) 9. Τους Θείους Συμβούλους		10:6.14 (114.15) 9. Divine Counselors.
10:6.15 (114.16) 10. Τους Συμπαντικούς Ελεγκτές		10:6.15 (114.16) 10. Universal Censors.
10:6.16 (114.17) Είμαστε τα τέκνα των τριών Θεοτήτων του Παραδείσου οι οποίες λειτουργούν ως η Αγία Τριάδα, εφ’ όσον συμβαίνει να ανήκω στην δέκατη κατηγορία της κατάταξης αυτής, στους Συμπαντικούς Ελεγκτές. Οι κατηγορίες αυτές δεν είναι αντιπροσωπευτικές της θέσης της Αγίας Τριάδας υπό συμπαντική έννοια. Αντιπροσωπεύουν τη συλλογική αυτή θέση της Αγίας Τριάδας μόνο στο χώρο της εκτελεστικής κρίσης – της δικαιοσύνης. Έχουν ειδικά διαμορφωθεί από την Αγία Τριάδα για το συγκεκριμένο έργο το οποίο έχουν αναλάβει και εκπροσωπούν την Τριάδα μόνο στις λειτουργίες εκείνες για τις οποίες έχουν εξατομικευθεί.		10:6.16 (114.17) We are the children of the three Paradise Deities functioning as the Trinity, for I chance to belong to the tenth order of this group, the Universal Censors. These orders are not representative of the attitude of the Trinity in a universal sense; they represent this collective attitude of Deity only in the domains of executive judgment—justice. They were specifically designed by the Trinity for the precise work to which they are assigned, and they represent the Trinity only in those functions for which they were personalized.
10:6.17 (115.1) Οι Αρχαίοι των Ημερών και οι Τριαδικής προέλευσης συνεργάτες τους διανέμουν την δίκαιη κρίση της υπέρτατης δικαιοσύνης στα επτά υπερσύμπαντα. Στο κεντρικό σύμπαν παρόμοιες λειτουργίες υπάρχουν μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Εκεί, η δικαιοσύνη είναι αυταπόδεικτη σε τελειότητα και η τελειότητα της Χαβόνα αποκλείει κάθε πιθανότητα δυσαρμονίας.		10:6.17 (115.1) The Ancients of Days and their Trinity-origin associates mete out the just judgment of supreme fairness to the seven superuniverses. In the central universe such functions exist in theory only; there fairness is self-evident in perfection, and Havona perfection precludes all possibility of disharmony.
10:6.18 (115.2) Η δικαιοσύνη αποτελεί τη συλλογική έννοια του ορθού. Το έλεος είναι η ατομική της έκφραση. Το έλεος είναι ιδιότητα της αγάπης. Ακρίβεια χαρακτηρίζει τη λειτουργία του νόμου. Η θεία κρίση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης, η οποία πάντα συνάδει με τη δικαιοσύνη της Αγίας Τριάδας, πάντα εκπληρώνει τις επιταγές της θείας αγάπης του Θεού. Όταν γίνουν πλήρως αντιληπτές και απόλυτα κατανοητές, η δίκαιη κρίση της Αγίας Τριάδας και η ελεήμων αγάπη του Πατέρα του Σύμπαντος συμπίπτουν. Ο άνθρωπος, ωστόσο, δεν μπορεί να κατανοήσει πλήρως τη θεία δικαιοσύνη. Έτσι, λοιπόν, στην Αγία Τριάδα, όπως μπορεί να την αντιληφθεί ο άνθρωπος, οι προσωπικότητες του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος έχουν προσαρμοσθεί ώστε να συντονίζουν την προσφορά της αγάπης και την λειτουργία του νόμου μέσα στα εμπειρικά σύμπαντα του χρόνου.		10:6.18 (115.2) Justice is the collective thought of righteousness; mercy is its personal expression. Mercy is the attitude of love; precision characterizes the operation of law; divine judgment is the soul of fairness, ever conforming to the justice of the Trinity, ever fulfilling the divine love of God. When fully perceived and completely understood, the righteous justice of the Trinity and the merciful love of the Universal Father are coincident. But man has no such full understanding of divine justice. Thus in the Trinity, as man would view it, the personalities of Father, Son, and Spirit are adjusted to co-ordinate ministry of love and law in the experiential universes of time.
7. Ο ΥΠΕΡΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ^top		7. The Overcontrol of Supremacy ^top
10:7.1 (115.3) Το Πρώτο, το Δεύτερο και το Τρίτο Πρόσωπο του Θείου είναι ίσα μεταξύ τους, ουσιαστικά είναι ένας. «Ο Κύριος και Θεός μας είναι ο Μοναδικός Θεός.» Υπάρχει τελειότητα στην επιδίωξη και αρμονία στην εκτέλεση στη θεία Τριάδα των αιώνιων Θεοτήτων. Ο πατέρας, ο Υιός και ο Συνδεδεμένος Δρων είναι αληθείς και κατά τρόπο θείο, ένας. Αληθώς εγράφη ότι, «Είμαι ο πρώτος, είμαι ο έσχατος και δεν υπάρχει Θεός πλην εμού.»		10:7.1 (115.3) The First, Second, and Third Persons of Deity are equal to each other, and they are one. “The Lord our God is one God.” There is perfection of purpose and oneness of execution in the divine Trinity of eternal Deities. The Father, the Son, and the Conjoint Actor are truly and divinely one. Of a truth it is written: “I am the first, and I am the last, and beside me there is no God.”
10:7.2 (115.4) Όπως αντιμετωπίζει τα θέματα αυτά ο θνητός, από το πεπερασμένο του επίπεδο, η Αγία Τριάδα του Παραδείσου, όπως και το Υπέρτατο Ον, αναφέρονται μόνο στο σύνολο – στο σύνολο των πλανητών, στο ολικό σύμπαν, το ολικό υπερσύμπαν, το ολικό μέγα σύμπαν. Η συνολική αυτή θέση υφίσταται επειδή η Αγία Τριάδα αποτελεί το σύνολο του Θείου, αλλά και για πολλούς άλλους λόγους.		10:7.2 (115.4) As things appear to the mortal on the finite level, the Paradise Trinity, like the Supreme Being, is concerned only with the total—total planet, total universe, total superuniverse, total grand universe. This totality attitude exists because the Trinity is the total of Deity and for many other reasons.
10:7.3 (115.5) Το Υπέρτατο Ον είναι ορισμένες φορές κάτι λιγότερο και ορισμένες άλλες κάτι διαφορετικό από την Αγία Τριάδα που λειτουργεί στα πεπερασμένα σύμπαντα. Μέσα σε ορισμένα, όμως, πλαίσια και κατά τον παρόντα χρόνο της ατελούς εξατομίκευσης της δύναμης η εξελικτική αυτή Θεότητα πράγματι φαίνεται ότι αντανακλά τη θέση της Αγίας Τριάδας του Υπέρτατου. Ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα δεν λειτουργούν ατομικά μαζί με το Υπέρτατο Ον, κατά τη διάρκεια, όμως, της παρούσης συμπαντικής περιόδου, συνεργάζονται μαζί του ως η Αγία Τριάδα. Κατανοούμε ότι διατηρούν μία παρόμοια σχέση και προς το Απώτατο. Συχνά αναρωτιόμαστε πάνω στο ποια θα είναι η προσωπική σχέση μεταξύ των Παραδείσιων θεοτήτων και του Θεού του Υψίστου, όταν θα έχει τελικά εξελιχθεί, αλλά δεν το γνωρίζουμε στ’ αλήθεια.		10:7.3 (115.5) The Supreme Being is something less and something other than the Trinity functioning in the finite universes; but within certain limits and during the present era of incomplete power-personalization, this evolutionary Deity does appear to reflect the attitude of the Trinity of Supremacy. The Father, Son, and Spirit do not personally function with the Supreme Being, but during the present universe age they collaborate with him as the Trinity. We understand that they sustain a similar relationship to the Ultimate. We often conjecture as to what will be the personal relationship between the Paradise Deities and God the Supreme when he has finally evolved, but we do not really know.
10:7.4 (115.6) Δεν μπορούμε να θεωρήσουμε τον υπερέλεγχο του Υπέρτατου απολύτως προβλέψιμο. Επιπλέον, αυτή η μη-προβλεψιμότητα φαίνεται ότι χαρακτηρίζεται από κάποια αναπτυξιακή ατέλεια, χαρακτηριστικό, αναμφίβολα, της ατέλειας του Υπέρτατου και της ατέλειας της πεπερασμένης αντίδρασης της Αγίας Τριάδας του Παραδείσου.		10:7.4 (115.6) We do not find the overcontrol of Supremacy to be wholly predictable. Furthermore, this unpredictability appears to be characterized by a certain developmental incompleteness, undoubtedly an earmark of the incompleteness of the Supreme and of the incompleteness of finite reaction to the Paradise Trinity.
10:7.5 (115.7) Ο θνητός νους μπορεί να σκεφθεί αμέσως χίλια και ένα πράγματα – καταστροφικά φυσικά συμβάντα, φοβερά ατυχήματα, τρομακτικές καταστροφές, επώδυνες ασθένειες και παγκόσμιες θεομηνίες –και αναρωτιέται γιατί οι δοκιμασίες αυτές να συσχετίζονται με την άγνωστη τακτική της πιθανής αυτής δραστηριότητας του Υπέρτατου Όντος. Ειλικρινά, δεν το γνωρίζουμε. Δεν είμαστε στ’ αλήθεια σίγουροι. Σίγουρα, όμως, παρατηρούμε ότι, με την πάροδο του χρόνου, όλες αυτές οι δυσχερείς και κατά το μάλλον, ή ήττον μυστηριώδεις καταστάσεις πάντα καταλήγουν στο καλό και την πρόοδο των συμπάντων. Είναι ίσως το γεγονός ότι οι συνθήκες της ύπαρξης και οι ανεξήγητες μεταστροφές της ζωής είναι όλες συνυφασμένες σ’ ένα λογικό σχέδιο μεγάλης αξίας, υπό τη λειτουργία του Υπέρτατου και τον υπερέλεγχο της Αγίας Τριάδας.		10:7.5 (115.7) The mortal mind can immediately think of a thousand and one things—catastrophic physical events, appalling accidents, horrific disasters, painful illnesses, and world-wide scourges—and ask whether such visitations are correlated in the unknown maneuvering of this probable functioning of the Supreme Being. Frankly, we do not know; we are not really sure. But we do observe that, as time passes, all these difficult and more or less mysterious situations always work out for the welfare and progress of the universes. It may be that the circumstances of existence and the inexplicable vicissitudes of living are all interwoven into a meaningful pattern of high value by the function of the Supreme and the overcontrol of the Trinity.
10:7.6 (116.1) Ως υιός του Θεού μπορείτε να διακρίνετε την ατομική ιδιότητα της αγάπης σε όλα τα έργα του θεού του Πατέρα. Δεν θα μπορείτε όμως πάντα να κατανοείτε πόσα από τα συμπαντικά έργα της Αγίας Τριάδας γίνονται για το καλό των θνητών πλασμάτων στους εξελικτικούς κόσμους του σύμπαντος. Στην πρόοδο της αιωνιότητας τα έργα της Αγίας Τριάδας θα αποκαλυφθούν όλα ως σημαντικά και συνετά, ωστόσο δεν φαίνονται πάντα έτσι στα πλάσματα του χρόνου.		10:7.6 (116.1) As a son of God you can discern the personal attitude of love in all the acts of God the Father. But you will not always be able to understand how many of the universe acts of the Paradise Trinity redound to the good of the individual mortal on the evolutionary worlds of space. In the progress of eternity the acts of the Trinity will be revealed as altogether meaningful and considerate, but they do not always so appear to the creatures of time.
8. Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥ ^top		8. The Trinity Beyond the Finite ^top
10:8.1 (116.2) Πολλές αλήθειες και γεγονότα που αναφέρονται στην Αγία Τριάδα του Παραδείσου μπορούν μόνο εν μέρει να γίνουν κατανοητά από την αναγνώριση μιας λειτουργίας η οποία υπερβαίνει το πεπερασμένο.		10:8.1 (116.2) Many truths and facts pertaining to the Paradise Trinity can only be even partially comprehended by recognizing a function that transcends the finite.
10:8.2 (116.3) Δεν θα ήταν συνετό να μιλήσουμε για τις λειτουργίες της Τριάδας του Απώτατου, είναι δυνατόν, όμως, να αποκαλυφθεί ότι ο Θεός ο Απώτατος είναι η εκδήλωση της Τριάδας, όπως αυτή γίνεται κατανοητή από όσους πραγματοποιούν την Υπέρβαση. Τείνουμε να πιστεύουμε ότι η ενοποίηση του κύριου σύμπαντος είναι η τελική έκβαση της δράσης του Απώτατου και πιθανόν αντανάκλαση ορισμένων, αλλά όχι όλων, φάσεων του υπερελέγχου της Αγίας Τριάδας του Παραδείσου. Το Απώτατο είναι μία περιορισμένη εκδήλωση της Τριάδας σε σχέση με το απολυτοειδές μόνο υπό την έννοια ότι με τον τρόπο αυτό το Υπέρτατο εκπροσωπεί εν μέρει την Τριάδα σε σχέση με το πεπερασμένο.		10:8.2 (116.3) It would be inadvisable to discuss the functions of the Trinity of Ultimacy, but it may be disclosed that God the Ultimate is the Trinity manifestation comprehended by the Transcendentalers. We are inclined to the belief that the unification of the master universe is the eventuating act of the Ultimate and is probably reflective of certain, but not all, phases of the absonite overcontrol of the Paradise Trinity. The Ultimate is a qualified manifestation of the Trinity in relation to the absonite only in the sense that the Supreme thus partially represents the Trinity in relation to the finite.
10:8.3 (116.4) Ο Συμπαντικός Πατέρας, ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα είναι, κατά κάποιον τρόπο, οι συνιστώσες προσωπικότητες της συνολικής Θεότητος. Η ένωσή τους στην Τριάδα του Παραδείσου και η απόλυτη λειτουργία της Τριάδος ισοδυναμούν με την λειτουργία της συνολικής Θεότητος. Και μια τέτοια ολοκλήρωση της Θεότητος υπερβαίνει τόσο το πεπερασμένο όσο και το απολυτοειδές.		10:8.3 (116.4) The Universal Father, the Eternal Son, and the Infinite Spirit are, in a certain sense, the constituent personalities of total Deity. Their union in the Paradise Trinity and the absolute function of the Trinity equivalate to the function of total Deity. And such completion of Deity transcends both the finite and the absonite.
10:8.4 (116.5) Ενώ δεν υπάρχει ένα μεμονωμένο πρόσωπο εκ των Θεοτήτων του Παραδείσου το οποίο να πληροί κάθε Θεία δυναμική, συλλογικά και τα τρία πρόσωπα την πληρούν. Τρία άπειρα πρόσωπα φαίνεται να αποτελούν τον ελάχιστο αριθμό των υπάρξεων οι οποίες απαιτούνται για να ενεργοποιήσουν την προ-ατομική και υπαρξιακή δυναμική της συνολικής Θεότητας – του Θείου Απόλυτου.		10:8.4 (116.5) While no single person of the Paradise Deities actually fills all Deity potential, collectively all three do. Three infinite persons seem to be the minimum number of beings required to activate the prepersonal and existential potential of total Deity—the Deity Absolute.
10:8.5 (116.6) Γνωρίζουμε τον Συμπαντικό Πατέρα, τον Αιώνιο Υιό και το Άπειρο Πνεύμα ως άτομα, δεν γνωρίζουμε όμως προσωπικά το Θείο Απόλυτο. Αγαπώ και λατρεύω τον Θεό τον Πατέρα. Σέβομαι και τιμώ το Απόλυτο της Θεότητας.		10:8.5 (116.6) We know the Universal Father, the Eternal Son, and the Infinite Spirit as persons, but I do not personally know the Deity Absolute. I love and worship God the Father; I respect and honor the Deity Absolute.
10:8.6 (116.7) Ταξίδεψα κάποτε σ’ ένα σύμπαν όπου κάποια ομάδα πλασμάτων δίδασκε ότι οι εσχατολόγοι, στην αιωνιότητα θα γίνονταν τελικά παιδιά του Θείου Απόλυτου. Είμαι ωστόσο απρόθυμος να δεχθώ τη λύση αυτή για το μυστήριο που περιβάλλει το μέλλον των εσχατολόγων.		10:8.6 (116.7) I once sojourned in a universe where a certain group of beings taught that the finaliters, in eternity, were eventually to become the children of the Deity Absolute. But I am unwilling to accept this solution of the mystery which enshrouds the future of the finaliters.
10:8.7 (116.8) Τα Σώματα της Τελικότητας περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, τους θνητούς εκείνους το χρόνου και του διαστήματος οι οποίοι κατέκτησαν την τελειότητα σε ό,τι αφορά τη Θεία βούληση. Ως πλάσματα και μέσα στα όρια των ικανοτήτων των πλασμάτων γνωρίζουν αληθώς και πλήρως το Θεό. Έχοντας με τον τρόπο αυτό διαπιστώσει ότι ο θεός είναι ο Πατέρας όλων των πλασμάτων οι εσχατολόγοι αυτοί πρέπει ορισμένες φορές ν’ αρχίσουν την αναζήτηση ενός υπερ-πεπερασμένου Πατέρα. Η αναζήτηση όμως αυτή εμπεριέχει την κατανόηση της ενδιάμεσης φύσης των απώτατων ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών του Πατέρα του Παραδείσου. Η αιωνιότητα θα αποκαλύψει εάν ένα παρόμοιο επίτευγμα είναι εφικτό, είμαστε όμως πεπεισμένοι, έστω και αν οι εσχατολόγοι κατανοήσουν την απώτατη αυτή ποιότητα του θείου, ότι δεν θα μπορέσουν να φθάσουν τα υπερ-απώτατα επίπεδα του απόλυτου Θείου.		10:8.7 (116.8) The Corps of the Finality embrace, among others, those mortals of time and space who have attained perfection in all that pertains to the will of God. As creatures and within the limits of creature capacity they fully and truly know God. Having thus found God as the Father of all creatures, these finaliters must sometime begin the quest for the superfinite Father. But this quest involves a grasp of the absonite nature of the ultimate attributes and character of the Paradise Father. Eternity will disclose whether such an attainment is possible, but we are convinced, even if the finaliters do grasp this ultimate of divinity, they will probably be unable to attain the superultimate levels of absolute Deity.
10:8.8 (116.9) Είναι ίσως πιθανόν ότι οι εσχατολόγοι θα φθάσουν, εν μέρει το Θείο Απόλυτο, ακόμη όμως και αν το φθάσουν, το πρόβλημα του Συμπαντικού Απόλυτου θα συνεχίσει στους αιώνες των αιώνων να διεγείρει την περιέργεια, να προκαλεί αμηχανία, να μπερδεύει και να προκαλεί τους ανελισσόμενους και προοδεύοντες εσχατολόγους, διότι αντιλαμβανόμαστε ότι το απροσμέτρητο των κοσμικών σχέσεων του Συμπαντικού Απόλυτου θα τείνει να αναπτύσσεται συμμετρικά, καθώς τα υλικά σύμπαντα και η πνευματική τους διαχείριση συνεχίζουν να επεκτείνονται.		10:8.8 (116.9) It may be possible that the finaliters will partially attain the Deity Absolute, but even if they should, still in the eternity of eternities the problem of the Universal Absolute will continue to intrigue, mystify, baffle, and challenge the ascending and progressing finaliters, for we perceive that the unfathomability of the cosmic relationships of the Universal Absolute will tend to grow in proportions as the material universes and their spiritual administration continue to expand.
10:8.9 (117.1) Μόνο η έννοια του απείρου μπορεί να αποκαλύψει τον Πατέρα-Απόλυτο.		10:8.9 (117.1) Only infinity can disclose the Father-Infinite.
10:8.10 (117.2) (Υποστηρίχθηκε από έναν Συμπαντικό Σύμβουλο που ενεργεί εξουσιοδοτημένος από τους Αρχαίους των Ημερών που κατοικούν στην Ουβέρσα.)		10:8.10 (117.2) [Sponsored by a Universal Censor acting by authority from the Ancients of Days resident on Uversa.]