Εγγραφο 12		Paper 12
ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΩΝ ΣΥΜΠΑΝΤΩΝ		The Universe of Universes
12:0.1 (128.1) Η απεραντοσύνη της αχανούς δημιουργίας του Συμπαντικού Πατέρα βρίσκεται απολύτως μακράν της κατανόησης της πεπερασμένης φαντασίας· η απεραντοσύνη του κυρίου σύμπαντος συγκλονίζει την αντίληψη ακόμη και των πλασμάτων της δικής μου κατηγορίας. Ο θνητός νους, ωστόσο, μπορεί να διδαχθεί πολλά πάνω στο σχέδιο και τη διάταξη των συμπάντων. Μπορεί να γνωρίσετε κάτι για τη φυσική τους διοργάνωση και τη θαυμάσια διοίκηση. Μπορεί να μάθετε πολλά για τις ποικίλες ομάδες των έλλογων πλασμάτων τα οποία κατοικούν τα επτά υπερσύμπαντα του χρόνου και το κεντρικό σύμπαν της αιωνιότητας.		12:0.1 (128.1) THE immensity of the far-flung creation of the Universal Father is utterly beyond the grasp of finite imagination; the enormousness of the master universe staggers the concept of even my order of being. But the mortal mind can be taught much about the plan and arrangement of the universes; you can know something of their physical organization and marvelous administration; you may learn much about the various groups of intelligent beings who inhabit the seven superuniverses of time and the central universe of eternity.
12:0.2 (128.2) Ήτοι, κατ’ αρχήν, στην αιώνια δυναμική, αντιλαμβανόμαστε την υλική δημιουργία ως άπειρη επειδή ο Συμπαντικός Πατέρας είναι ουσιαστικά άπειρος, καθώς όμως μελετούμε και παρατηρούμε το σύνολο της υλικής δημιουργίας, γνωρίζουμε ότι περιορίζεται από κάθε δεδομένη χρονική στιγμή, αν και στον πεπερασμένο σας νου είναι συγκριτικά απεριόριστο, σχεδόν αχανές.		12:0.2 (128.2) In principle, that is, in eternal potential, we conceive of material creation as being infinite because the Universal Father is actually infinite, but as we study and observe the total material creation, we know that at any given moment in time it is limited, although to your finite minds it is comparatively limitless, virtually boundless.
12:0.3 (128.3) Είμαστε πεπεισμένοι, από τη μελέτη του φυσικού νόμου και από την παρατήρηση των αστρικών βασιλείων, ότι ο άπειρος Δημιουργός δεν έχει ακόμη εκδηλώσει την τελική κοσμική του έκφραση, αφού μεγάλο μέρος της κοσμικής δυναμικής του Απείρου είναι ακόμη αυτοπεριορισμένο και δεν έχει αποκαλυφθεί. Στα δημιουργημένα πλάσματα, το κύριο σύμπαν μπορεί να φαίνεται σχεδόν άπειρο, όμως απέχει πολύ από την ολοκλήρωση· υπάρχουν ακόμη φυσικά όρια στην υλική δημιουργία και η εμπειρική αποκάλυψη του αιώνιου σκοπού είναι ακόμη σε εξέλιξη.		12:0.3 (128.3) We are convinced, from the study of physical law and from the observation of the starry realms, that the infinite Creator is not yet manifest in finality of cosmic expression, that much of the cosmic potential of the Infinite is still self-contained and unrevealed. To created beings the master universe might appear to be almost infinite, but it is far from finished; there are still physical limits to the material creation, and the experiential revelation of the eternal purpose is still in progress.
1. ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ^top		1. Space Levels of the Master Universe ^top
12:1.1 (128.4) Το σύμπαν των συμπάντων δεν είναι μια ατέλειωτη πεδιάδα, ένας απέραντος κύβος, ούτε ένας απεριόριστος κύκλος· έχει βεβαίως διαστάσεις. Οι νόμοι της φυσικής διοργάνωσης και διοίκησης συμπερασματικά αποδεικνύουν ότι όλη η αχανής συσσώρευση των λειτουργιών δύναμης-ενέργειας και ύλης-ισχύος η οποία καταλήγει ως διαστημική μονάδα, αποτελεί ένα οργανωμένο και συντονισμένο σύνολο. Η παρατηρήσιμη συμπεριφορά της υλικής δημιουργίας συνιστά απόδειξη ενός φυσικού σύμπαντος με πεπερασμένα όρια. Η τελική απόδειξη της ύπαρξης ενός κυκλικού αλλά και οριοθετημένου σύμπαντος γίνεται από εμάς κατανοητή δια της γνωστής αρχής ότι όλες οι μορφές της βασικής ενέργειας αιωρούνται διαρκώς γύρω από την καμπύλη τροχιά των διαστημικών επιπέδων του κυρίαρχου σύμπαντος υπακούοντας στην ακατάπαυστη και απόλυτη έλξη της βαρύτητας του Παραδείσου.		12:1.1 (128.4) The universe of universes is not an infinite plane, a boundless cube, nor a limitless circle; it certainly has dimensions. The laws of physical organization and administration prove conclusively that the whole vast aggregation of force-energy and matter-power functions ultimately as a space unit, as an organized and co-ordinated whole. The observable behavior of the material creation constitutes evidence of a physical universe of definite limits. The final proof of both a circular and delimited universe is afforded by the, to us, well-known fact that all forms of basic energy ever swing around the curved path of the space levels of the master universe in obedience to the incessant and absolute pull of Paradise gravity.
12:1.2 (128.5) Τα διαδοχικά διαστημικά επίπεδα του κυρίου σύμπαντος συνιστούν τις μείζονες υποδιαιρέσεις του διαπερασμένου σύμπαντος – του συνόλου της δημιουργίας, οργανωμένου και εν μέρει κατοικούμενου, ή που πρόκειται να οργανωθεί και να κατοικηθεί. Αν το κυρίαρχο σύμπαν δεν αποτελούνταν από μία σειρά ελλειπτικών διαστημικών επιπέδων με ελαττωμένη αντίσταση στην κίνηση, εναλλασσόμενο με ζώνες σχετικής ηρεμίας, αντιλαμβανόμαστε ότι ορισμένες από τις κοσμικές ενέργειες θα φαίνονταν ότι εκτοξεύονται σε άπειρη απόσταση, σε ευθεία τροχιά, χαμένες στο διάστημα. Δεν βρίσκουμε ποτέ, ωστόσο, την δύναμη, την ενέργεια, ή την ύλη να συμπεριφέρονται με τον τρόπο αυτό. Συνεχώς περιδινίζονται, πάντοτε αιωρούνται πάνω στις τροχιές των μεγάλων διαστημικών κυκλωμάτων.		12:1.2 (128.5) The successive space levels of the master universe constitute the major divisions of pervaded space—total creation, organized and partially inhabited or yet to be organized and inhabited. If the master universe were not a series of elliptical space levels of lessened resistance to motion, alternating with zones of relative quiescence, we conceive that some of the cosmic energies would be observed to shoot off on an infinite range, off on a straight-line path into trackless space; but we never find force, energy, or matter thus behaving; ever they whirl, always swinging onward in the tracks of the great space circuits.
12:1.3 (129.1) Βγαίνοντας από τον Παράδεισο προς την οριζόντια προέκταση του διαπερασμένου διαστήματος, το κυρίαρχο σύμπαν βρίσκεται σε έξι ομόκεντρες ελλείψεις με τα διαστημικά επίπεδα να περιβάλλουν την κεντρική Νήσο:		12:1.3 (129.1) Proceeding outward from Paradise through the horizontal extension of pervaded space, the master universe is existent in six concentric ellipses, the space levels encircling the central Isle:
12:1.4 (129.2) 1. Το Κεντρικό Σύμπαν – τη Χαβόνα.		12:1.4 (129.2) 1. The Central Universe—Havona.
12:1.5 (129.3) 2. Τα Επτά Υπερσύμπαντα.		12:1.5 (129.3) 2. The Seven Superuniverses.
12:1.6 (129.4) 3. Το Πρώτο Επίπεδο του Εξωτερικού Διαστήματος.		12:1.6 (129.4) 3. The First Outer Space Level.
12:1.7 (129.5) 4. Το Δεύτερο Επίπεδο του Εξωτερικού Διαστήματος.		12:1.7 (129.5) 4. The Second Outer Space Level.
12:1.8 (129.6) 5. Το Τρίτο Επίπεδο του Εξωτερικού Διαστήματος.		12:1.8 (129.6) 5. The Third Outer Space Level.
12:1.9 (129.7) 6. Το Τέταρτο και Εξώτατο Διαστημικό Επίπεδο.		12:1.9 (129.7) 6. The Fourth and Outermost Space Level.
12:1.10 (129.8) Η Χαβόνα, το κεντρικό σύμπαν δεν είναι δημιουργία του χρόνου. Είναι μία αιώνια ύπαρξη. Τούτο το χωρίς αρχή και τέλος σύμπαν αποτελείται από ένα δισεκατομμύριο κόσμους εξαίσιας τελειότητας και περιβάλλεται από τα σώματα της κολοσσιαίας σκοτεινής βαρύτητας. Στο κέντρο της Χαβόνα υπάρχει το ακίνητο και απόλυτα σταθεροποιημένο Νησί του Παραδείσου, που περιβάλλεται από τους εικοσιένα δορυφόρους του. Εξ αιτίας των κολοσσιαίων μαζών των σωμάτων σκοτεινής βαρύτητας που την πλαισιώνουν στα όρια του κεντρικού σύμπαντος, η μάζα αυτής της κεντρικής δημιουργίας είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από το σύνολο της γνωστής μάζας όλων των επτά τομέων του μεγάλου σύμπαντος.		12:1.10 (129.8) Havona, the central universe, is not a time creation; it is an eternal existence. This never-beginning, never-ending universe consists of one billion spheres of sublime perfection and is surrounded by the enormous dark gravity bodies. At the center of Havona is the stationary and absolutely stabilized Isle of Paradise, surrounded by its twenty-one satellites. Owing to the enormous encircling masses of the dark gravity bodies about the fringe of the central universe, the mass content of this central creation is far in excess of the total known mass of all seven sectors of the grand universe.
12:1.11 (129.9) Το Σύστημα Παράδεισος- Χαβόνα, το αιώνιο σύμπαν που περιβάλλει την αιώνια Νήσο, αποτελεί τον τέλειο και αιώνιο πυρήνα του κυρίου σύμπαντος· και τα επτά υπερσύμπαντα αλλά και όλα τα πεδία του εξωτερικού διαστήματος περιστρέφονται σε καθορισμένες τροχιές τριγύρω από τη γιγάντια κεντρική συσσώρευση των δορυφόρων του Παραδείσου και των σφαιρών της Χαβόνα.		12:1.11 (129.9) The Paradise-Havona System, the eternal universe encircling the eternal Isle, constitutes the perfect and eternal nucleus of the master universe; all seven of the superuniverses and all regions of outer space revolve in established orbits around the gigantic central aggregation of the Paradise satellites and the Havona spheres.
12:1.12 (129.10) Τα Επτά Υπερσύμπαντα δεν είναι κατ’ αρχήν φυσικοί οργανισμοί. Τα όριά τους πουθενά δεν χωρίζουν κάποια νεφελοειδή οικογένεια, ούτε διασχίζουν κάποιο τοπικό σύμπαν, κάποια βασική δημιουργική μονάδα. Κάθε υπερσύμπαν είναι απλά ένας γεωγραφικός χώρος ο οποίος συγκεντρώνει περίπου το ένα έβδομο της οργανωμένης και εν μέρει κατοικημένης, πέραν της Χαβόνα δημιουργίας και το καθένα ισούται περίπου με τον αριθμό των τοπικών συμπάντων τα οποία περιλαμβάνονται και περικλείονται στο διάστημα. Ο Νέβαδον, το τοπικό σας σύμπαν είναι ένα από τις νεότερες δημιουργίες στον Όρβοντον, το έβδομο υπερσύμπαν.		12:1.12 (129.10) The Seven Superuniverses are not primary physical organizations; nowhere do their boundaries divide a nebular family, neither do they cross a local universe, a prime creative unit. Each superuniverse is simply a geographic space clustering of approximately one seventh of the organized and partially inhabited post-Havona creation, and each is about equal in the number of local universes embraced and in the space encompassed. Nebadon, your local universe, is one of the newer creations in Orvonton, the seventh superuniverse.
12:1.13 (129.11) Το Μέγα Σύμπαν είναι η παρούσα οργανωμένη και κατοικημένη δημιουργία. Αποτελείται από τα επτά υπερσύμπαντα, με ένα συσσωρευμένο, εξελικτικό δυναμικό περίπου επτά τρισεκατομμυρίων κατοικημένων πλανητών, για να μην αναφέρουμε τους αιώνιους κόσμους του κεντρικού σύμπαντος. Ο μη επεξεργασμένος, όμως, αυτός υπολογισμός δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τις αρχιτεκτονικές διοικητικές σφαίρες, ούτε περιλαμβάνει τις εξωτερικές ομάδες των μη οργανωμένων συμπάντων. Το παρόν, ασαφές, όριο του μεγάλου σύμπαντος, η ακανόνιστη και ασυμπλήρωτη περιφέρειά του μαζί με την τρομακτικά μη διευθετημένη κατάσταση ολόκληρου του αστρονομικού διαγράμματος, υποδηλώνουν στους μελετητές μας των άστρων ότι ακόμη και τα επτά υπερσύμπαντα είναι, μέχρι στιγμής, ανολοκλήρωτα. Καθώς κινούμαστε από μέσα, από το θείο κέντρο προς τα έξω, σε οποιαδήποτε κατεύθυνση, φθάνουμε τελικά στα εξωτερικά όρια της οργανωμένης και κατοικημένης δημιουργίας. Φθάνουμε στα εξωτερικά όρια του μεγάλου σύμπαντος. Και είναι κοντά σ’ αυτό το εξωτερικό όριο, σε μία μακρινή γωνιά της μεγαλειώδους αυτής δημιουργίας το σημείο όπου το τοπικό σας σύστημα βιώνει την περιπετειώδη ύπαρξή του.		12:1.13 (129.11) The Grand Universe is the present organized and inhabited creation. It consists of the seven superuniverses, with an aggregate evolutionary potential of around seven trillion inhabited planets, not to mention the eternal spheres of the central creation. But this tentative estimate takes no account of architectural administrative spheres, neither does it include the outlying groups of unorganized universes. The present ragged edge of the grand universe, its uneven and unfinished periphery, together with the tremendously unsettled condition of the whole astronomical plot, suggests to our star students that even the seven superuniverses are, as yet, uncompleted. As we move from within, from the divine center outward in any one direction, we do, eventually, come to the outer limits of the organized and inhabited creation; we come to the outer limits of the grand universe. And it is near this outer border, in a far-off corner of such a magnificent creation, that your local universe has its eventful existence.
12:1.14 (129.12) Τα Επίπεδα του Εξωτερικού Διαστήματος. Πέρα, μακριά στο διάστημα, σε μία απόσταση τεράστια από τα επτά κατοικημένα υπερσύμπαντα συναντούνται αχανή και απίστευτα τρομακτικά κυκλώματα δύναμης και υλοποιούμενης ενέργειας. Μεταξύ των ενεργειακών κυκλωμάτων των επτά υπερσυμπάντων και της γιγάντιας αυτής εξωτερικής ζώνης ενεργοποιημένης δύναμης, υπάρχει μία διαστημική ζώνη σχετικής ηρεμίας της οποίας το εύρος ποικίλει, με μία μέση τιμή περίπου τετρακόσιες χιλιάδες έτη φωτός. Οι διαστημικές αυτές ζώνες δεν περιέχουν σκόνη αστέρων – κοσμική ομίχλη. Οι μελετητές των φαινομένων αυτών αμφιβάλλουν ως προς το ακριβές είδος των διαστημικών ενεργειών οι οποίες υπάρχουν σε αυτή τη σχετικής ηρεμίας ζώνη, που περικλείει τα επτά υπερσύμπαντα. Ωστόσο, ενάμισι εκατομμύριο έτη φωτός μακράν της περιφέρειας του παρόντος μεγάλου σύμπαντος παρατηρούμε την αρχή μιας ζώνης απίστευτης ενεργειακής δραστηριότητας, η οποία αυξάνεται σε όγκο και πυκνότητα για περισσότερα από εικοσιπέντε εκατομμύρια έτη φωτός. Οι τρομακτικοί αυτοί τροχοί των ενεργοποιημένων δυνάμεων βρίσκονται στο πρώτο επίπεδο του εξωτερικού διαστήματος, μία συνεχή ζώνη κοσμικής δραστηριότητας η οποία περιβάλλει το σύνολο της γνωστής, οργανωμένης και κατοικημένης δημιουργίας.		12:1.14 (129.12) The Outer Space Levels. Far out in space, at an enormous distance from the seven inhabited superuniverses, there are assembling vast and unbelievably stupendous circuits of force and materializing energies. Between the energy circuits of the seven superuniverses and this gigantic outer belt of force activity, there is a space zone of comparative quiet, which varies in width but averages about four hundred thousand light-years. These space zones are free from star dust—cosmic fog. Our students of these phenomena are in doubt as to the exact status of the space-forces existing in this zone of relative quiet which encircles the seven superuniverses. But about one-half million light-years beyond the periphery of the present grand universe we observe the beginnings of a zone of an unbelievable energy action which increases in volume and intensity for over twenty-five million light-years. These tremendous wheels of energizing forces are situated in the first outer space level, a continuous belt of cosmic activity encircling the whole of the known, organized, and inhabited creation.
12:1.15 (130.1) Ακόμη εντονότερη δραστηριότητα λαμβάνει χώρα πέραν των περιοχών αυτών, αφού οι φυσικοί της Ουβέρσα έχουν ανιχνεύσει πρώιμα στοιχεία εκδηλώσεων δύναμης σε απόσταση μεγαλύτερη των πενήντα εκατομμυρίων ετών φωτός πέραν των εξώτατων πεδίων των φαινομένων που λαμβάνουν χώρα στο πρώτο επίπεδο του εξωτερικού διαστήματος. Οι δραστηριότητες αυτές αναμφίβολα προμηνύουν την οργάνωση των υλικών δημιουργιών του δευτέρου επιπέδου του εξωτερικού διαστήματος του κυρίου σύμπαντος.		12:1.15 (130.1) Still greater activities are taking place beyond these regions, for the Uversa physicists have detected early evidence of force manifestations more than fifty million light-years beyond the outermost ranges of the phenomena in the first outer space level. These activities undoubtedly presage the organization of the material creations of the second outer space level of the master universe.
12:1.16 (130.2) Το κεντρικό σύμπαν είναι η δημιουργία της αιωνιότητας. Τα επτά υπερσύμπαντα είναι η δημιουργία του χρόνου. Τα τέσσερα επίπεδα του εξωτερικού διαστήματος προορίζονται, χωρίς αμφιβολία, για επιφέρουν – εξελίξουν την απωτατοσύνη της δημιουργίας. Υπάρχουν ακόμη εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν ότι το Άπειρο δεν μπορεί να εκφράσει πλήρως τα όρια του απείρου. Και για το λόγο αυτό υποστηρίζουν την ύπαρξη μιας επιπλέον, μη αποκαλυφθείσας δημιουργίας, πέραν του τέταρτου και εξώτατου διαστημικού επιπέδου, ενός πιθανού αεί εκτεινόμενου, μηδέποτε λήγοντος σύμπαντος του απείρου. Θεωρητικά δεν γνωρίζουμε πώς να οριοθετήσουμε είτε το άπειρο του Δημιουργού, είτε το δυναμικό άπειρο της δημιουργίας, έτσι όμως, όπως υπάρχει και διευθύνεται, θεωρούμε ότι το κυρίαρχο σύμπαν έχει όρια, εφ’ όσον έχει σαφώς οριοθετηθεί και καθορισθεί, όσον αφορά στα εξωτερικά του όρια, από το ελεύθερο διάστημα.		12:1.16 (130.2) The central universe is the creation of eternity; the seven superuniverses are the creations of time; the four outer space levels are undoubtedly destined to eventuate-evolve the ultimacy of creation. And there are those who maintain that the Infinite can never attain full expression short of infinity; and therefore do they postulate an additional and unrevealed creation beyond the fourth and outermost space level, a possible ever-expanding, never-ending universe of infinity. In theory we do not know how to limit either the infinity of the Creator or the potential infinity of creation, but as it exists and is administered, we regard the master universe as having limitations, as being definitely delimited and bounded on its outer margins by open space.
2. Ο ΧΩΡΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ ^top		2. The Domains of the Unqualified Absolute ^top
12:2.1 (130.3) Όταν οι αστρονόμοι της Ουράντια παρατηρούν με τα αυξανόμενης ισχύος τηλεσκόπιά τους τις μυστηριώδεις εκτάσεις του εξωτερικού διαστήματος και διαπιστώνουν την εκπληκτική εξέλιξη των σχεδόν αμέτρητων φυσικών συμπάντων, αντιλαμβάνονται ότι ατενίζουν την εξαιρετική συμπλήρωση των αδιερεύνητων σχεδίων των Αρχιτεκτόνων του Κυρίου Σύμπαντος. Πράγματι, διαθέτουμε στοιχεία τα οποία υποδηλώνουν την παρουσία επιδράσεων ορισμένων Παραδείσιων προσωπικοτήτων εδώ κι’ εκεί, σ’ όλες τις εκδηλώσεις της αμέτρητης ενέργειας, χαρακτηριστικής, τώρα, αυτών των εξωτερικών περιοχών, από μία ευρύτερη, όμως οπτική γωνία, οι διαστημικές περιοχές που εκτείνονται πέρα από τα εξωτερικά όρια των επτά υπερσυμπάντων αναγνωρίζονται γενικά ως συνιστώσες το χώρο κυριαρχίας του Απροσδιόριστου Απόλυτου.		12:2.1 (130.3) When Urantia astronomers peer through their increasingly powerful telescopes into the mysterious stretches of outer space and there behold the amazing evolution of almost countless physical universes, they should realize that they are gazing upon the mighty outworking of the unsearchable plans of the Architects of the Master Universe. True, we do possess evidences which are suggestive of the presence of certain Paradise personality influences here and there throughout the vast energy manifestations now characteristic of these outer regions, but from the larger viewpoint the space regions extending beyond the outer borders of the seven superuniverses are generally recognized as constituting the domains of the Unqualified Absolute.
12:2.2 (130.4) Αν και το αβοήθητο ανθρώπινο μάτι μπορεί να δει μόνο δύο, ή τρία νεφελώματα πέραν των ορίων του υπερσύμπαντος του Όρβοντον, τα τηλεσκόπιά σας ουσιαστικά αποκαλύπτουν εκατομμύρια εκατομμυρίων φυσικών συμπάντων τα οποία βρίσκονται στη διαδικασία του σχηματισμού. Πάρα πολλά από τα βασίλεια των άστρων που οπτικά εκτίθενται στην διερεύνηση των σύγχρονων τηλεσκοπίων σας βρίσκονται στον Όρβοντον, με ορισμένη φωτογραφική τεχνική, ωστόσο, τα μεγαλύτερα τηλεσκόπια διεισδύουν πολύ μακρύτερα από τα όρια του μεγάλου σύμπαντος, στους χώρους του εξωτερικού διαστήματος, όπου ανείπωτα σύμπαντα περνούν τη διαδικασία της οργάνωσης. Κι’ ακόμα, υπάρχουν εκατομμύρια άλλα σύμπαντα, πέρα από την εμβέλεια των σύγχρονων τηλεσκοπίων σας.		12:2.2 (130.4) Although the unaided human eye can see only two or three nebulae outside the borders of the superuniverse of Orvonton, your telescopes literally reveal millions upon millions of these physical universes in process of formation. Most of the starry realms visually exposed to the search of your present-day telescopes are in Orvonton, but with photographic technique the larger telescopes penetrate far beyond the borders of the grand universe into the domains of outer space, where untold universes are in process of organization. And there are yet other millions of universes beyond the range of your present instruments.
12:2.3 (130.5) Στο εγγύς μέλλον καινούργια τηλεσκόπια θα αποκαλύψουν στα έκπληκτα βλέμματα των αστρονόμων της Ουράντια όχι λιγότερους από 375 εκατομμύρια νέους γαλαξίες στις απομακρυσμένες εκτάσεις του εξωτερικού διαστήματος. Ταυτόχρονα, τα ισχυρά αυτά τηλεσκόπια θα αποκαλύψουν ότι πολλά απομονωμένα σύμπαντα για τα οποία παλαιότερα πιστεύονταν ότι βρίσκονται στο εξωτερικό διάστημα, στην πραγματικότητα αποτελούν μέρος του γαλαξιακού συστήματος του Όρβοντον. Τα επτά υπερσύμπαντα εξακολουθούν να αναπτύσσονται· η περιφέρεια ενός εκάστου επεκτείνεται σταδιακά· καινούργια νεφελώματα σταθεροποιούνται και οργανώνονται συνεχώς· και κάποια από τα νεφελώματα που οι αστρονόμοι της Ουράντια θεωρούν εξωγαλαξιακά στην πραγματικότητα βρίσκονται στα όρια του Όρβοντον και ταξιδεύουν μαζί μας.		12:2.3 (130.5) In the not-distant future, new telescopes will reveal to the wondering gaze of Urantian astronomers no less than 375 million new galaxies in the remote stretches of outer space. At the same time these more powerful telescopes will disclose that many island universes formerly believed to be in outer space are really a part of the galactic system of Orvonton. The seven superuniverses are still growing; the periphery of each is gradually expanding; new nebulae are constantly being stabilized and organized; and some of the nebulae which Urantian astronomers regard as extragalactic are actually on the fringe of Orvonton and are traveling along with us.
12:2.4 (131.1) Οι μελετητές των άστρων στην Ουβέρσα παρατηρούν ότι το μέγα σύμπαν περιβάλλεται από τους προγόνους μιας σειράς αστρικών και πλανητικών συγκεντρώσεων οι οποίες περικλείουν απόλυτα την παρούσα κατοικημένη δημιουργία ως ομόκεντροι δακτύλιοι εξωτερικών συμπάντων επί συμπάντων. Οι φυσικοί της Ουβέρσα υπολογίζουν ότι η ενέργεια και η ύλη αυτών των εξωτερικών και αχαρτογράφητων περιοχών ήδη ισούται με το πολλαπλάσιο του συνόλου της υλικής μάζας και του ενεργειακού φορτίου που περιλαμβάνεται και στα επτά υπερσύμπαντα. Πληροφορηθήκαμε ότι η μεταμόρφωση της κοσμικής δύναμης στα εξωτερικά αυτά διαστημικά επίπεδα είναι μία λειτουργία των οργανωτών της Παραδείσιας δύναμης. Γνωρίζουμε επίσης ότι αυτές οι δυνάμεις προηγήθηκαν των φυσικών εκείνων ενεργειών οι οποίες ενεργοποιούν στην εποχή μας το μέγα σύμπαν. Οι διευθυντές δύναμης του Όρβοντον, πάντως, δεν έχουν καμία σχέση με τα μακρινές αυτά βασίλεια, ούτε οι ενεργειακές κινήσεις που πραγματοποιούνται εκεί συνδέονται αισθητά με τα κυκλώματα δύναμης των οργανωμένων και κατοικημένων κόσμων.		12:2.4 (131.1) The Uversa star students observe that the grand universe is surrounded by the ancestors of a series of starry and planetary clusters which completely encircle the present inhabited creation as concentric rings of outer universes upon universes. The physicists of Uversa calculate that the energy and matter of these outer and uncharted regions already equal many times the total material mass and energy charge embraced in all seven superuniverses. We are informed that the metamorphosis of cosmic force in these outer space levels is a function of the Paradise force organizers. We also know that these forces are ancestral to those physical energies which at present activate the grand universe. The Orvonton power directors, however, have nothing to do with these far-distant realms, neither are the energy movements therein discernibly connected with the power circuits of the organized and inhabited creations.
12:2.5 (131.2) Γνωρίζουμε ελάχιστα για τη σπουδαιότητα των τρομακτικών αυτών φαινομένων του εξωτερικού διαστήματος. Μια μεγαλύτερη μελλοντική δημιουργία βρίσκεται στη διαδικασία του σχηματισμού. Παρατηρούμε την απεραντοσύνη της, διακρίνουμε την έκτασή της και αισθανόμαστε τις μεγαλειώδεις διαστάσεις της, πέραν αυτών όμως, γνωρίζουμε ελάχιστα περισσότερα για τα βασίλεια αυτά από όσα οι αστρονόμοι της Ουράντια. Από ό, τι μπορούμε να γνωρίζουμε, δεν υπάρχουν υλικά πλάσματα του είδους των ανθρώπων, ούτε άγγελοι, ούτε άλλες πνευματικές υπάρξεις, στον εξωτερικό αυτό δακτύλιο των νεφελωμάτων, των ήλιων και των πλανητών. Το μακρινό αυτό βασίλειο βρίσκεται πέρα από τη δικαιοδοσία και τη διαχείριση των κυβερνήσεων του υπερσύμπαντος.		12:2.5 (131.2) We know very little of the significance of these tremendous phenomena of outer space. A greater creation of the future is in process of formation. We can observe its immensity, we can discern its extent and sense its majestic dimensions, but otherwise we know little more about these realms than do the astronomers of Urantia. As far as we know, no material beings on the order of humans, no angels or other spirit creatures, exist in this outer ring of nebulae, suns, and planets. This distant domain is beyond the jurisdiction and administration of the superuniverse governments.
12:2.6 (131.3) Σε ολόκληρο τον Όρβοντον πιστεύεται ότι ένας νέος τύπος δημιουργίας βρίσκεται σε εξέλιξη, μία σειρά συμπάντων προορισμένων να γίνουν η σκηνή των μελλοντικών δραστηριοτήτων του συναθροιζόμενου Σώματος της Τελικότητας. Και αν οι εικασίες μας είναι σωστές, τότε, το ατελείωτο μέλλον μπορεί να επιφυλάσσει σε όλους σας το ίδιο συγκλονιστικό θέαμα που το ατέλειωτο παρελθόν επεφύλαξε στους γονείς και τους προγόνους σας.		12:2.6 (131.3) Throughout Orvonton it is believed that a new type of creation is in process, an order of universes destined to become the scene of the future activities of the assembling Corps of the Finality; and if our conjectures are correct, then the endless future may hold for all of you the same enthralling spectacles that the endless past has held for your seniors and predecessors.
3. ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑ ^top		3. Universal Gravity ^top
12:3.1 (131.4) Όλες οι μορφές δύναμης-ενέργειας – υλική, διανοητική, ή πνευματική – υπόκεινται κατά τον ίδιο τρόπο στις δυνάμεις εκείνες, τις συμπαντικές εκείνες παρουσίες που αποκαλούμε βαρύτητα. Η προσωπικότητα, επίσης, ανταποκρίνεται στη βαρύτητα – στο αποκλειστικό κύκλωμα του Πατέρα· αλλά αν και το κύκλωμα αυτό είναι αποκλειστικά του Πατέρα, ο ίδιος δεν εξαιρείται από τα άλλα κυκλώματα· ο Συμπαντικός Πατέρας είναι άπειρος και ενεργεί επί όλων των τεσσάρων κυκλωμάτων απολύτου-βαρύτητας στο κυρίαρχο σύμπαν:		12:3.1 (131.4) All forms of force-energy—material, mindal, or spiritual—are alike subject to those grasps, those universal presences, which we call gravity. Personality also is responsive to gravity—to the Father’s exclusive circuit; but though this circuit is exclusive to the Father, he is not excluded from the other circuits; the Universal Father is infinite and acts over all four absolute-gravity circuits in the master universe:
12:3.2 (131.5) 1. Επί της Βαρύτητας της Προσωπικότητας του Συμπαντικού Πατέρα.		12:3.2 (131.5) 1. The Personality Gravity of the Universal Father.
12:3.3 (131.6) 2. Επί της Πνευματικής Βαρύτητας του Αιώνιου Υιού.		12:3.3 (131.6) 2. The Spirit Gravity of the Eternal Son.
12:3.4 (131.7) 3. Επί της Διανοητικής Βαρύτητας του Συνδεδεμένου Δρώντος.		12:3.4 (131.7) 3. The Mind Gravity of the Conjoint Actor.
12:3.5 (131.8) 4. Επί της Κοσμικής Βαρύτητας της Νήσου του Παραδείσου.		12:3.5 (131.8) 4. The Cosmic Gravity of the Isle of Paradise.
12:3.6 (131.9) Τα τέσσερα αυτά κυκλώματα δεν σχετίζονται με το κέντρο δύναμης του κατώτερου Παραδείσου. Δεν είναι ούτε κυκλώματα δύναμης, ενέργειας, ούτε ισχύος. Είναι απόλυτα κυκλώματα παρουσίας και, όπως ο Θεός, δεν εξαρτώνται από το χρόνο ή το διάστημα.		12:3.6 (131.9) These four circuits are not related to the nether Paradise force center; they are neither force, energy, nor power circuits. They are absolute presence circuits and like God are independent of time and space.
12:3.7 (132.1) Σε σχέση μ’ αυτό, είναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε ορισμένες παρατηρήσεις οι οποίες έχουν γίνει στην Ουβέρσα κατά τη διάρκεια των πρόσφατων χιλιετηρίδων από το σώμα των ερευνητών της βαρύτητας. Η ομάδα αυτή των ειδικών έφθασε στα ακόλουθα συμπεράσματα αναφορικά με τα διάφορα βαρυτικά συστήματα του κυρίαρχου σύμπαντος.		12:3.7 (132.1) In this connection it is interesting to record certain observations made on Uversa during recent millenniums by the corps of gravity researchers. This expert group of workers has arrived at the following conclusions regarding the different gravity systems of the master universe:
12:3.8 (132.2) 1. Η Φυσική Βαρύτητα. Έχοντας σχηματίσει μια εκτίμηση για το ολικό άθροισμα του συνόλου φυσικής βαρύτητας του μεγάλου σύμπαντος, έκαναν, με μεγάλη δυσκολία, μία σύγκριση της τιμής αυτής με το υπολογιζόμενο σύνολο της απόλυτης βαρυτικής παρουσίας που επί του παρόντος λειτουργεί. Οι υπολογισμοί αυτοί καταδεικνύουν ότι η συνολική βαρυτική δράση του μεγάλου σύμπαντος είναι ένα πολύ μικρό μέρος της υπολογιζόμενης βαρυτικής έλξης του Παραδείσου, αν υπολογισθεί βάσει της ανταπόκρισης στη βαρύτητα των βασικών υλικών μονάδων της συμπαντικής ύλης. Οι ερευνητές αυτοί έφθασαν στο εκπληκτικό συμπέρασμα ότι το κεντρικό σύμπαν και τα περιβάλλοντα επτά υπερσύμπαντα χρησιμοποιούν, στον παρόντα χρόνο, μόνο το πέντε, περίπου τοις εκατό της ενεργού λειτουργικής δύναμης της απόλυτης βαρύτητας του Παραδείσου. Με άλλα λόγια: Την παρούσα στιγμή, το ενενήντα πέντε περίπου τοις εκατό της ενεργού δραστηριότητας της κοσμικής βαρύτητας του Νησιού του Παραδείσου, υπολογισμένη με τη θεωρία της ολικότητας, χρησιμοποιείται για τον έλεγχο των υλικών συστημάτων πέραν των ορίων των υπαρχόντων σήμερα οργανωμένων συμπάντων. Αυτοί οι υπολογισμοί αναφέρονται όλοι στην απόλυτη βαρύτητα. Η γραμμική βαρύτητα είναι ένα αλληλεπιδρούν φαινόμενο το οποίο μπορεί να υπολογισθεί μόνο αν είναι γνωστή η ακριβής βαρύτητα του Παραδείσου.		12:3.8 (132.2) 1. Physical Gravity. Having formulated an estimate of the summation of the entire physical-gravity capacity of the grand universe, they have laboriously effected a comparison of this finding with the estimated total of absolute gravity presence now operative. These calculations indicate that the total gravity action on the grand universe is a very small part of the estimated gravity pull of Paradise, computed on the basis of the gravity response of basic physical units of universe matter. These investigators reach the amazing conclusion that the central universe and the surrounding seven superuniverses are at the present time making use of only about five per cent of the active functioning of the Paradise absolute-gravity grasp. In other words: At the present moment about ninety-five per cent of the active cosmic-gravity action of the Isle of Paradise, computed on this totality theory, is engaged in controlling material systems beyond the borders of the present organized universes. These calculations all refer to absolute gravity; linear gravity is an interactive phenomenon which can be computed only by knowing the actual Paradise gravity.
12:3.9 (132.3) 2. Η Πνευματική Βαρύτητα. Με την ίδια τεχνική της συγκριτικής εκτίμησης και υπολογισμού, οι ερευνητές αυτοί διερεύνησαν την παρούσα δυνατότητα αντίδρασης της πνευματικής βαρύτητας και, με τη συνεργασία των Μοναχικών Αγγελιαφόρων και άλλων πνευματικών προσωπικοτήτων έφθασαν στη άθροιση της ενεργού πνευματικής βαρύτητας της Δεύτερης Πηγής και Κέντρου. Και είναι εξαιρετικά ενημερωτικό να σημειώσουμε ότι βρίσκουν την ίδια περίπου τιμή για την ενεργό και λειτουργική παρουσία της πνευματικής βαρύτητας στο μέγα σύμπαν, η οποία θεωρούν ότι υπάρχει για το παρόν σύνολο της ενεργού πνευματικής βαρύτητας. Με άλλα λόγια: Στην εποχή μας, πρακτικά, το σύνολο της πνευματικής βαρύτητας του Αιώνιου Υιού, υπολογισμένη βάσει της θεωρίας αυτής της ολικότητας, μπορεί να παρατηρηθεί ως λειτουργούσα στο μέγα σύμπαν. Αν τα ευρήματα αυτά είναι αξιόπιστα, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι τα σύμπαντα που τώρα εξελίσσονται στο εξωτερικό διάστημα, είναι, επί του παρόντος, απόλυτα μη-πνευματικά. Και αν τούτο είναι αληθές, θα μπορούσε να εξηγήσει ικανοποιητικά γιατί τα εφοδιασμένα με πνεύμα πλάσματα κατέχουν ελάχιστες, ή καθόλου πληροφορίες γι’ αυτές τις εκδηλώσεις της αμέτρητης ενέργειας, πέραν του να γνωρίζουν το γεγονός της φυσικής τους ύπαρξης.		12:3.9 (132.3) 2. Spiritual Gravity. By the same technique of comparative estimation and calculation these researchers have explored the present reaction capacity of spirit gravity and, with the co-operation of Solitary Messengers and other spirit personalities, have arrived at the summation of the active spirit gravity of the Second Source and Center. And it is most instructive to note that they find about the same value for the actual and functional presence of spirit gravity in the grand universe that they postulate for the present total of active spirit gravity. In other words: At the present time practically the entire spirit gravity of the Eternal Son, computed on this theory of totality, is observable as functioning in the grand universe. If these findings are dependable, we may conclude that the universes now evolving in outer space are at the present time wholly nonspiritual. And if this is true, it would satisfactorily explain why spirit-endowed beings are in possession of little or no information about these vast energy manifestations aside from knowing the fact of their physical existence.
12:3.10 (132.4) 3. Διανοητική Βαρύτητα. Βάσει των ίδιων αυτών αρχών του συγκριτικού υπολογισμού, οι ειδικοί αυτοί ασχολήθηκαν με το πρόβλημα της παρουσίας και της ανταπόκρισης της διανοητικής βαρύτητας. Η διανοητική μονάδα εκτίμησης προσδιορίσθηκε υπολογίζοντας τη μέση τιμή τριών υλικών και τριών πνευματικών τύπων διανοητικότητας, αν και ο τύπος του νου που βρέθηκε στους διευθυντές της δύναμης και τους συνεργάτες τους αποδείχθηκε ότι ήταν διασαλευτικός παράγων στην προσπάθεια να προσδιορίσουν μία βασική μονάδα για τον υπολογισμό της διανοητικής βαρύτητας. Ελάχιστα μπορούσαν να παρεμβληθούν στον υπολογισμό της παρούσας δυνατότητας της Τρίτης Πηγής και Κέντρου πάνω στη λειτουργία της διανοητικής βαρύτητας, σύμφωνα με τη θεωρία αυτή της ολικότητας. Αν και τα ευρήματα στην περίπτωση αυτή δεν είναι τόσο θετικά, όσο οι υπολογισμοί της φυσικής και της πνευματικής βαρύτητας, είναι, αν τα δούμε συγκριτικά, πολύ ενημερωτικά και πολύ ενδιαφέροντα. Οι ερευνητές αυτοί συμπεραίνουν ότι το ογδόντα πέντε τοις εκατό περίπου της ανταπόκρισης της διανοητικής βαρύτητας προς τη διανοητική έλξη του Συνδεδεμένου Δρώντος προέρχεται από το υπάρχον μέγα σύμπαν. Τούτο υποδηλώνει την πιθανότητα ότι διανοητικές δραστηριότητες επιδρούν σε σχέση με τις αντιληπτές φυσικές δραστηριότητες οι οποίες βρίσκονται τώρα σε εξέλιξη σε όλα τα βασίλεια του εξωτερικού διαστήματος. Ενώ η εκτίμηση αυτή μακράν απέχει του ακριβούς, συνάδει, κατ’ αρχήν, με την πεποίθησή μας ότι οι οργανωτές της διανοητικής δύναμης κατευθύνουν επί του παρόντος την συμπαντική εξέλιξη στα διαστημικά επίπεδα τα οποία βρίσκονται πέραν των παρόντων εξωτερικών ορίων του μεγάλου σύμπαντος. Οποιαδήποτε και αν είναι η φύση αυτής της υποθετικής διάνοιας, είναι προφανές ότι δεν ανταποκρίνεται στην πνευματική βαρύτητα.		12:3.10 (132.4) 3. Mind Gravity. By these same principles of comparative computation these experts have attacked the problem of mind-gravity presence and response. The mind unit of estimation was arrived at by averaging three material and three spiritual types of mentality, although the type of mind found in the power directors and their associates proved to be a disturbing factor in the effort to arrive at a basic unit for mind-gravity estimation. There was little to impede the estimation of the present capacity of the Third Source and Center for mind-gravity function in accordance with this theory of totality. Although the findings in this instance are not so conclusive as in the estimates of physical and spirit gravity, they are, comparatively considered, very instructive, even intriguing. These investigators deduce that about eighty-five per cent of the mind-gravity response to the intellectual drawing of the Conjoint Actor takes origin in the existing grand universe. This would suggest the possibility that mind activities are involved in connection with the observable physical activities now in progress throughout the realms of outer space. While this estimate is probably far from accurate, it accords, in principle, with our belief that intelligent force organizers are at present directing universe evolution in the space levels beyond the present outer limits of the grand universe. Whatever the nature of this postulated intelligence, it is apparently not spirit-gravity responsive.
12:3.11 (133.1) Όλοι όμως αυτοί οι υπολογισμοί αποτελούν, στην καλύτερη περίπτωση, εκτιμήσεις βασισμένες σε υποθετικούς νόμους. Πιστεύουμε ότι είναι αρκετά αξιόπιστοι. Έστω και αν λίγες πνευματικές υπάρξεις εντοπίσθηκαν στο εξωτερικό διάστημα, η συλλογική τους παρουσία δεν επηρεάζει σημαντικά τους υπολογισμούς που αφορούν σε τόσο τεράστιες μετρήσεις.		12:3.11 (133.1) But all these computations are at best estimates based on assumed laws. We think they are fairly reliable. Even if a few spirit beings were located in outer space, their collective presence would not markedly influence calculations involving such enormous measurements.
12:3.12 (133.2) Η βαρύτητα της Προσωπικότητας δεν μπορεί να υπολογισθεί. Αναγνωρίζουμε το κύκλωμα, δεν μπορούμε όμως να μετρήσουμε ποιοτικά, ή ποσοτικά τις πραγματικότητες που ανταποκρίνονται σ’ αυτό.		12:3.12 (133.2) Personality Gravity is noncomputable. We recognize the circuit, but we cannot measure either qualitative or quantitative realities responsive thereto.
4. ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΚΙΝΗΣΗ ^top		4. Space and Motion ^top
12:4.1 (133.3) Όλες οι μονάδες κοσμικής ενέργειας βρίσκονται σε πρωταρχική εξέλιξη επιφορτισμένες με την διεκπεραίωση της αποστολής τους, καθώς αιωρούνται γύρω από τη συμπαντική τροχιά. Τα σύμπαντα του διαστήματος μαζί με τα συστήματα και τους κόσμους που τα αποτελούν είναι όλα περιστρεφόμενες σφαίρες, κινούμενες στα ατέλειωτα κυκλώματα των επιπέδων του διαστήματος του μεγάλου σύμπαντος. Τίποτα απολύτως δεν είναι στατικό, σε ολόκληρο το κύριο σύμπαν εκτός αυτού καθ’ εαυτού του κέντρου της Χαβόνα, της αιώνιας Νήσου του Παραδείσου, του κέντρου της βαρύτητας.		12:4.1 (133.3) All units of cosmic energy are in primary revolution, are engaged in the execution of their mission, while swinging around the universal orbit. The universes of space and their component systems and worlds are all revolving spheres, moving along the endless circuits of the master universe space levels. Absolutely nothing is stationary in all the master universe except the very center of Havona, the eternal Isle of Paradise, the center of gravity.
12:4.2 (133.4) Το Απροσδιόριστο Απόλυτο περιορίζεται λειτουργικά στο διάστημα, δεν είμαστε όμως βέβαιοι για τη σχέση του Απόλυτου αυτού προς την κίνηση. Είναι η κίνηση συμφυής σ’ αυτό; Δεν γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε ότι η κίνηση δεν είναι συμφυής στο διάστημα. Ακόμη και οι κινήσεις του ίδιου του διαστήματος δεν είναι έμφυτες. Δεν είμαστε όμως βέβαιοι για τη σχέση του Απόλυτου προς την κίνηση. Ποιος, ή τι είναι πραγματικά υπεύθυνος για τις γιγάντιες δραστηριότητες των μεταστοιχειώσεων δύναμης-ενέργειας οι οποίες βρίσκονται εν εξελίξει πέραν των ορίων των υπαρχόντων επτά συμπάντων; Όσον αφορά στην προέλευση της κίνησης, έχουμε τις ακόλουθες απόψεις:		12:4.2 (133.4) The Unqualified Absolute is functionally limited to space, but we are not so sure about the relation of this Absolute to motion. Is motion inherent therein? We do not know. We know that motion is not inherent in space; even the motions of space are not innate. But we are not so sure about the relation of the Unqualified to motion. Who, or what, is really responsible for the gigantic activities of force-energy transmutations now in progress out beyond the borders of the present seven superuniverses? Concerning the origin of motion we have the following opinions:
12:4.3 (133.5) 1. Πιστεύουμε ότι ο Συνδεδεμένος Δρων αρχίζει την κίνηση μέσα στο χώρο (διάστημα).		12:4.3 (133.5) 1. We think the Conjoint Actor initiates motion in space.
12:4.4 (133.6) 2. Δεν μπορούμε να αποδείξουμε αν ο Συνδεδεμένος Δρων παράγει την κίνηση του ίδιου του διαστήματος.		12:4.4 (133.6) 2. If the Conjoint Actor produces the motions of space, we cannot prove it.
12:4.5 (133.7) 3. Το Συμπαντικό Απόλυτο δεν δημιουργεί την αρχική κίνηση, ισοσταθμίζει, όμως και ελέγχει όλες τις τάσεις οι οποίες δημιουργούνται από την κίνηση.		12:4.5 (133.7) 3. The Universal Absolute does not originate initial motion but does equalize and control all of the tensions originated by motion.
12:4.6 (133.8) Στο εξωτερικό διάστημα οι οργανωτές της δύναμης είναι προφανώς υπεύθυνοι για την παραγωγή των τροχών του γιγάντιου σύμπαντος οι οποίοι βρίσκονται τώρα στην διαδικασία της αστρικής εξέλιξης, η ικανότητά τους όμως να λειτουργούν με τον τρόπο αυτό έγινε εφικτή μέσω μιας τροποποίησης της διαστημικής παρουσίας του Απροσδιόριστου Απόλυτου.		12:4.6 (133.8) In outer space the force organizers are apparently responsible for the production of the gigantic universe wheels which are now in process of stellar evolution, but their ability so to function must have been made possible by some modification of the space presence of the Unqualified Absolute.
12:4.7 (133.9) Το διάστημα είναι, από την ανθρώπινη άποψη, τίποτα – αρνητικό. Υφίσταται μόνο σε σχέση με κάτι θετικό και μη διαστημικό. Είναι όμως πραγματικό. Εμπεριέχει και περιορίζει την κίνηση. Επιπλέον κινείται και το ίδιο. Οι κινήσεις του διαστήματος χονδρικά μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως εξής:		12:4.7 (133.9) Space is, from the human viewpoint, nothing—negative; it exists only as related to something positive and nonspatial. Space is, however, real. It contains and conditions motion. It even moves. Space motions may be roughly classified as follows:
12:4.8 (133.10) 1. Πρωτογενής κίνηση – η ανάσα του διαστήματος, η κίνηση αυτού του ίδιου του διαστήματος.		12:4.8 (133.10) 1. Primary motion—space respiration, the motion of space itself.
12:4.9 (133.11) 2. Δευτερεύουσα κίνηση – οι εναλλασσόμενες κατευθυντικές αιωρήσεις των διαδοχικών διαστημικών επιπέδων.		12:4.9 (133.11) 2. Secondary motion—the alternate directional swings of the successive space levels.
12:4.10 (133.12) 3. Σχετικές κινήσεις – σχετικές υπό την έννοια ότι δεν αξιολογούνται λαμβάνοντας τον Παράδεισο ως σημείο εκκίνησης. Οι πρωταρχικές και οι δευτερεύουσες κινήσεις είναι απόλυτες, είναι οι κινήσεις σε σχέση με τον αμετακίνητο Παράδεισο.		12:4.10 (133.12) 3. Relative motions—relative in the sense that they are not evaluated with Paradise as a base point. Primary and secondary motions are absolute, motion in relation to unmoving Paradise.
12:4.11 (133.13) 4. Αντισταθμιστική, ή συσχετιζόμενη κίνηση σχεδιασμένη να συντονίζει όλες τις άλλες κινήσεις.		12:4.11 (133.13) 4. Compensatory or correlating movement designed to co-ordinate all other motions.
12:4.12 (134.1) Η παρούσα σχέση του ήλιου σας και των συνοδών πλανητών του, ενώ αποκαλύπτει πολλές σχετικές και απόλυτες κινήσεις στο διάστημα, τείνει να δημιουργεί την εντύπωση στους αστρονομικούς παρατηρητές ότι είστε συγκριτικά στατικοί στο διάστημα και ότι οι αστρικοί σχηματισμοί και τα ρεύματα που σας περιβάλλουν φεύγουν προς τα έξω με συνεχώς αυξανόμενη ταχύτητα, καθώς οι υπολογισμοί σας προχωρούν μέσα στο διάστημα. Δεν είμαι, όμως, έτσι. Αποτυγχάνετε να κατανοήσετε την παρούσα προς τα έξω και ομοιόμορφη επέκταση των υλικών δημιουργιών ολόκληρου του διαπερασμένου διαστήματος. Η δική σας τοπική δημιουργία (Νέβαδον) λαμβάνει μέρος σ’ αυτή την προς τα έξω κίνηση της συμπαντικής επέκτασης. Ολόκληρα τα επτά υπερσύμπαντα λαμβάνουν μέρος στους κύκλους της διαστημικής ανάσας που κρατούν δύο δισεκατομμύρια χρόνια, μαζί με τις εξωτερικές περιοχές του κυρίαρχου σύμπαντος.		12:4.12 (134.1) The present relationship of your sun and its associated planets, while disclosing many relative and absolute motions in space, tends to convey the impression to astronomic observers that you are comparatively stationary in space, and that the surrounding starry clusters and streams are engaged in outward flight at ever-increasing velocities as your calculations proceed outward in space. But such is not the case. You fail to recognize the present outward and uniform expansion of the physical creations of all pervaded space. Your own local creation (Nebadon) participates in this movement of universal outward expansion. The entire seven superuniverses participate in the two-billion-year cycles of space respiration along with the outer regions of the master universe.
12:4.13 (134.2) Όταν τα σύμπαντα επεκτείνονται και συστέλλονται, οι μάζες της ύλης στο διαπερασμένο διάστημα κινούνται εναλλακτικά αντίθετα και μαζί με την έλξη της βαρύτητας του Παραδείσου. Το έργο που επιτελείται κατά την κίνηση της υλικής ενεργειακής μάζας της δημιουργίας είναι διαστημικό έργο, αλλά όχι έργο δύναμης-ενέργειας.		12:4.13 (134.2) When the universes expand and contract, the material masses in pervaded space alternately move against and with the pull of Paradise gravity. The work that is done in moving the material energy mass of creation is space work but not power-energy work.
12:4.14 (134.3) Οι φασματοσκοπικοί σας υπολογισμοί πάνω στις αστρονομικές ταχύτητες είναι αρκετά αξιόπιστοι όταν εφαρμόζονται στους αστρικούς κόσμους του δικού σας υπερσύμπαντος και τα συνδεόμενα προς αυτό υπερσύμπαντα. Όταν όμως, οι υπολογισμοί αυτοί αναφέρονται στα βασίλεια του εξωτερικού διαστήματος είναι απολύτως ανακριβείς. Οι γραμμές του φάσματος μετατοπίζονται από το φυσιολογικό προς το ιώδες όταν πλησιάζει ένα αστέρι. Με τον ίδιο τρόπο, οι γραμμές αυτές μετατοπίζονται προς το ερυθρό όταν ένα αστέρι γίνεται οπισθόδρομο. Πολλοί παράγοντες παρεμβαίνουν ώστε να φαίνεται ότι η ταχύτητα οπισθοδρόμησης των εξωτερικών συμπάντων αυξάνεται με ρυθμό περισσότερο από εκατό μίλια το δευτερόλεπτο για κάθε αύξηση στην απόσταση ενός εκατομμυρίου ετών φωτός. Με τη μέθοδο αυτή του υπολογισμού, απόρροια της τελειότητας ισχυρότερων τηλεσκοπίων θα φανεί ότι τα απομακρυσμένα αυτά συστήματα απομακρύνονται από αυτό το τμήμα του σύμπαντος με την απίστευτη ταχύτητα περισσοτέρων των τριάντα χιλιάδων μιλίων ανά δευτερόλεπτο. Η προφανής όμως αυτή ταχύτητα της οπισθοδρόμησης δεν είναι πραγματική. Προκύπτει από πολυάριθμους παράγοντες σφάλματος που περιλαμβάνουν τη γωνία παρατήρησης καθώς και άλλες χωρο-χρονικές παραμορφώσεις.		12:4.14 (134.3) Although your spectroscopic estimations of astronomic velocities are fairly reliable when applied to the starry realms belonging to your superuniverse and its associate superuniverses, such reckonings with reference to the realms of outer space are wholly unreliable. Spectral lines are displaced from the normal towards the violet by an approaching star; likewise these lines are displaced towards the red by a receding star. Many influences interpose to make it appear that the recessional velocity of the external universes increases at the rate of more than one hundred miles a second for every million light-years increase in distance. By this method of reckoning, subsequent to the perfection of more powerful telescopes, it will appear that these far-distant systems are in flight from this part of the universe at the unbelievable rate of more than thirty thousand miles a second. But this apparent speed of recession is not real; it results from numerous factors of error embracing angles of observation and other time-space distortions.
12:4.15 (134.4) Η μεγαλύτερη, όμως, από τις παραμορφώσεις αυτές δημιουργείται επειδή τα αχανή σύμπαντα του εξωτερικού διαστήματος, στα βασίλεια που γειτονεύουν με το χώρο κυριαρχίας των επτά υπερσυμπάντων φαίνεται ότι περιστρέφονται σε κατεύθυνση αντίθετη από αυτήν του Μεγάλου Σύμπαντος. Δηλαδή, οι μυριάδες αυτές των νεφελωμάτων, των ήλων και των πλανητών που τις συνοδεύουν περιστρέφονται επί του παρόντος κατά τη φορά του ρολογιού, γύρω από την κεντρική δημιουργία. Τα επτά υπερσύμπαντα περιστρέφονται γύρω από τον Παράδεισο με κατεύθυνση αντίθετη από εκείνη του ρολογιού. Φαίνεται ότι το δεύτερο εξωτερικό γαλαξιακό σύμπαν, όπως και τα επτά υπερσύμπαντα περιστρέφονται σε κατεύθυνση αντίθετη από αυτήν του ρολογιού γύρω από τον Παράδεισο. Και οι αστρονομικού παρατηρητές της Ουβέρσα πιστεύουν ότι ανιχνεύουν στοιχεία περιστροφικών κινήσεων σε μία τρίτη εξωτερική ζώνη του απομακρυσμένου διαστήματος, η οποία αρχίζει να παρουσιάζει τάσεις κίνησης προς την κατεύθυνση του ρολογιού.		12:4.15 (134.4) But the greatest of all such distortions arises because the vast universes of outer space, in the realms next to the domains of the seven superuniverses, seem to be revolving in a direction opposite to that of the grand universe. That is, these myriads of nebulae and their accompanying suns and spheres are at the present time revolving clockwise about the central creation. The seven superuniverses revolve about Paradise in a counterclockwise direction. It appears that the second outer universe of galaxies, like the seven superuniverses, revolves counterclockwise about Paradise. And the astronomic observers of Uversa think they detect evidence of revolutionary movements in a third outer belt of far-distant space which are beginning to exhibit directional tendencies of a clockwise nature.
12:4.16 (134.5) Είναι πιθανόν ότι οι εναλλασσόμενες αυτές κατευθύνσεις των διαδοχικών διαστημικών παρελάσεων των συμπάντων έχουν κάποια σχέση με την τεχνική της βαρύτητας του Συμπαντικού Απόλυτου στο εσωτερικό του κυρίαρχου σύμπαντος η οποία συνίσταται στο συντονισμό των δυνάμεων και την ισοστάθμιση των διαστημικών τάσεων. Η κίνηση, όπως ακριβώς και το διάστημα αποτελεί ολοκλήρωση, ή ισοστάθμιση της βαρύτητας.		12:4.16 (134.5) It is probable that these alternate directions of successive space processions of the universes have something to do with the intramaster universe gravity technique of the Universal Absolute, which consists of a co-ordination of forces and an equalization of space tensions. Motion as well as space is a complement or equilibrant of gravity.
5. ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ ^top		5. Space and Time ^top
12:5.1 (134.6) Όπως το διάστημα, έτσι και ο χρόνος είναι μία υλοποίηση του Παράδεισου, αλλά όχι με την ίδια έννοια, μόνον έμμεσα. Ο χρόνος δημιουργείται εξ αιτίας της κίνησης, επειδή η διάνοια κατέχει εκ φύσεως την έννοια της διαδοχικότητας. Από πρακτική άποψη η κίνηση είναι ουσιαστική για το χρόνο, δεν υπάρχει, ωστόσο συμπαντική χρονική μονάδα βασισμένη στην κίνηση, εκτός από την τυπική ημέρα του Παραδείσου-Χαβόνα, όπως έχει γίνει αποδεκτό να αναγνωρίζεται. Η ολικότητα της διαστημικής αναπνοής καταστρέφει την τοπική της αξία ως πηγή χρόνου.		12:5.1 (134.6) Like space, time is a bestowal of Paradise, but not in the same sense, only indirectly. Time comes by virtue of motion and because mind is inherently aware of sequentiality. From a practical viewpoint, motion is essential to time, but there is no universal time unit based on motion except in so far as the Paradise-Havona standard day is arbitrarily so recognized. The totality of space respiration destroys its local value as a time source.
12:5.2 (135.1) Το διάστημα δεν είναι άπειρο, έστω και αν προέρχεται από τον Παράδεισο· δεν είναι απόλυτο, αφού το διαπερνά το Απροσδιόριστο Απόλυτο. Δεν γνωρίζουμε τα απόλυτα όρια του διαστήματος, γνωρίζουμε όμως ότι το απόλυτο του χρόνου είναι η αιωνιότητα.		12:5.2 (135.1) Space is not infinite, even though it takes origin from Paradise; not absolute, for it is pervaded by the Unqualified Absolute. We do not know the absolute limits of space, but we do know that the absolute of time is eternity.
12:5.3 (135.2) Ο χρόνος και το διάστημα είναι έννοιες αδιαχώριστες μόνο στις χρονοδιαστημικές δημιουργίες, τα επτά υπερσύμπαντα. Το άχρονο διάστημα (χώρος χωρίς χρόνο) υπερέχει θεωρητικά, ωστόσο, ο μοναδικός πραγματικά μη χρονικός τόπος είναι η περιοχή του Παραδείσου. Ο μη διαστημικός χρόνος (χρόνος χωρίς χώρο) υπάρχει διανοητικά σε Παραδείσιο επίπεδο λειτουργίας.		12:5.3 (135.2) Time and space are inseparable only in the time-space creations, the seven superuniverses. Nontemporal space (space without time) theoretically exists, but the only truly nontemporal place is Paradise area. Nonspatial time (time without space) exists in mind of the Paradise level of function.
12:5.4 (135.3) Οι σχετικά ακίνητες μεσοδιαστημικές ζώνες οι οποίες εφάπτονται στον Παράδεισο και διαχωρίζουν το διαπερασμένο από το αδιαπέραστο διάστημα είναι οι ζώνες μετάβασης από το χρόνο στην αιωνιότητα, εξ ου και η αναγκαιότητα για τους οδοιπόρους του Παραδείσου να μην έχουν συνείδηση κατά τη μετάβαση αυτή όταν πρόκειται να αποκορυφωθεί σε Παραδείσια υπηκοότητα. Οι έχοντες συνείδηση του χρόνου επισκέπτες μπορούν να πάνε στον Παράδεισο χωρίς να χρειασθεί να κοιμηθούν, αλλά παραμένουν πλάσματα του χρόνου.		12:5.4 (135.3) The relatively motionless midspace zones impinging on Paradise and separating pervaded from unpervaded space are the transition zones from time to eternity, hence the necessity of Paradise pilgrims becoming unconscious during this transit when it is to culminate in Paradise citizenship. Time-conscious visitors can go to Paradise without thus sleeping, but they remain creatures of time.
12:5.5 (135.4) Σχέσεις προς το χρόνο δεν υφίστανται χωρίς κίνηση στο διάστημα, η συνειδητοποίηση, όμως, του χρόνου υφίσταται. Η διαδοχικότητα μπορεί να έχει συνείδηση το χρόνου έστω και απούσης της κίνησης. Ο ανθρώπινος νους περιορίζεται λιγότερο από το χρόνο από όσο περιορίζεται από το διάστημα, εξ αιτίας της ίδιας της φύσης του νου. Ακόμη και κατά τη διάρκεια της υλικής ζωής στη γη, έστω και αν η ανθρώπινη διάνοια είναι σταθερά περιορισμένη στο χώρο, η δημιουργική ανθρώπινη φαντασία είναι συγκριτικά ελεύθερη όσον αφορά στο χρόνο. Ο χρόνος όμως αυτός καθ’ εαυτός δεν αποτελεί, γενετικά, ιδιότητα του νου.		12:5.5 (135.4) Relationships to time do not exist without motion in space, but consciousness of time does. Sequentiality can consciousize time even in the absence of motion. Man’s mind is less time-bound than space-bound because of the inherent nature of mind. Even during the days of the earth life in the flesh, though man’s mind is rigidly space-bound, the creative human imagination is comparatively time free. But time itself is not genetically a quality of mind.
12:5.6 (135.5) Υπάρχουν τρία διαφορετικά επίπεδα επίγνωσης του χρόνου:		12:5.6 (135.5) There are three different levels of time cognizance:
12:5.7 (135.6) 1. Διανοητικά αντιληπτός χρόνος – η συνειδητοποίηση της διαδοχής, της κίνησης και η έννοια της διάρκειας.		12:5.7 (135.6) 1. Mind-perceived time—consciousness of sequence, motion, and a sense of duration.
12:5.8 (135.7) 2. Πνευματικά αντιληπτός χρόνος – η βαθιά γνώση της κίνησης προς το Θεό και η επίγνωση της ανοδικής κίνησης προς τα επίπεδα της αυξανόμενης θειότητας.		12:5.8 (135.7) 2. Spirit-perceived time—insight into motion Godward and the awareness of the motion of ascent to levels of increasing divinity.
12:5.9 (135.8) 3. Η προσωπικότητα δημιουργεί μία μοναδική αίσθηση του χρόνου δια της ενόρασης προς την Πραγματικότητα μαζί με τη συνείδηση της παρουσίας και την επίγνωση της διάρκειας.		12:5.9 (135.8) 3. Personality creates a unique time sense out of insight into Reality plus a consciousness of presence and an awareness of duration.
12:5.10 (135.9) Οι μη πνευματικοί ζώντες οργανισμοί γνωρίζουν μόνο το παρελθόν και ζουν το παρόν. Ο υπό του πνεύματος ενοικούμενος άνθρωπος διαθέτει δυνάμεις πρόβλεψης (διαίσθηση). Μπορεί να δει το μέλλον. Μόνο οι προσανατολισμένη προς το μέλλον και προοδευτική νοοτροπία είναι ατομικά αληθής. Οι στατικές απόψεις και η παραδοσιακή ηθική βρίσκονται μόλις λίγο πιο πάνω από το επίπεδο του ζώου. Ούτε ο στωικισμός αποτελεί υψηλό επίπεδο αυτογνωσίας. Οι συμπεριφορές και η ηθική γίνονται πραγματικά ανθρώπινες ιδιότητες όταν είναι δυναμικές και προοδευτικές, ζωντανές μαζί με τη συμπαντική πραγματικότητα.		12:5.10 (135.9) Unspiritual animals know only the past and live in the present. Spirit-indwelt man has powers of prevision (insight); he may visualize the future. Only forward-looking and progressive attitudes are personally real. Static ethics and traditional morality are just slightly superanimal. Nor is stoicism a high order of self-realization. Ethics and morals become truly human when they are dynamic and progressive, alive with universe reality.
12:5.11 (135.10) Η ανθρώπινη προσωπικότητα δεν ακολουθεί απλά τα δρώμενα μέσα στο χρόνο και το χώρο. Η ανθρώπινη προσωπικότητα μπορεί επίσης να λειτουργήσει ως κοσμική αιτία για τα δρώμενα αυτά.		12:5.11 (135.10) The human personality is not merely a concomitant of time-and-space events; the human personality can also act as the cosmic cause of such events.
6. ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΣ ΥΠΕΡΕΛΕΓΧΟΣ ^top		6. Universal Overcontrol ^top
12:6.1 (135.11) Το σύμπαν δεν είναι στατικό. Η σταθερότητα δεν είναι προϊόν της αδράνειας, αλλά μάλλον τον προϊόν εξισορροπημένων ενεργειών, συνεργαζομένων διανοιών, συντονισμένων μοροντιών, πνευματικού υπερελέγχου και ενοποίησης της προσωπικότητας. Η σταθερότητα είναι συνολική και πάντα ανάλογη με το θείο.		12:6.1 (135.11) The universe is nonstatic. Stability is not the result of inertia but rather the product of balanced energies, co-operative minds, co-ordinated morontias, spirit overcontrol, and personality unification. Stability is wholly and always proportional to divinity.
12:6.2 (135.12) Στο φυσικό έλεγχο του κυρίαρχου σύμπαντος, ο Πατέρας του Σύμπαντος ασκεί προτεραιότητα και πρωτοκαθεδρία από τη Νήσο του Παραδείσου. Ο Θεός είναι απόλυτος στην πνευματική διακυβέρνηση του σύμπαντος στο πρόσωπο του Αιώνιου Υιού. Όσον αφορά στο βασίλειο του νου, ο Πατέρας και ο Υιός λειτουργούν σε συντονισμό με τον Συνδεδεμένο Δρώντα.		12:6.2 (135.12) In the physical control of the master universe the Universal Father exercises priority and primacy through the Isle of Paradise; God is absolute in the spiritual administration of the cosmos in the person of the Eternal Son. Concerning the domains of mind, the Father and the Son function co-ordinately in the Conjoint Actor.
12:6.3 (136.1) Η Τρίτη Πηγή και Κέντρο βοηθά στη διατήρηση της ισορροπίας και το συντονισμό των συνδυασμένων φυσικών και πνευματικών ενεργειών και οργανώσεων, βάσει του απολύτου της επαφής του, με τον κοσμικό νου, καθώς και δια της άσκησης των συμφυών σ’ αυτήν αλλά και συμπαντικών συμπληρωμάτων φυσικής και πνευματικής βαρύτητας. Οποτεδήποτε και οπουδήποτε δημιουργείται σχέση μεταξύ του υλικού και του πνευματικού, ένα τέτοιο διανοητικό φαινόμενο αποτελεί δραστηριότητα του Απείρου Πνεύματος. Η διάνοια μπορεί από μόνη της να συνδέσει τις φυσικές δυνάμεις και ενέργειες του υλικού επιπέδου με τις πνευματικές δυνάμεις και υπάρξεις του πνευματικού επιπέδου.		12:6.3 (136.1) The Third Source and Center assists in the maintenance of the equilibrium and co-ordination of the combined physical and spiritual energies and organizations by the absoluteness of his grasp of the cosmic mind and by the exercise of his inherent and universal physical- and spiritual-gravity complements. Whenever and wherever there occurs a liaison between the material and the spiritual, such a mind phenomenon is an act of the Infinite Spirit. Mind alone can interassociate the physical forces and energies of the material level with the spiritual powers and beings of the spirit level.
12:6.4 (136.2) Κάθε φορά που προσπαθείτε να ερμηνεύσετε τα συμπαντικά φαινόμενα, να βεβαιώνεστε ότι λαμβάνεται υπ’ όψιν και τη σχέση που έχουν μεταξύ τους οι φυσικές, οι διανοητικές και οι πνευματικές ενέργειες και ακόμη ότι έχετε μεριμνήσει ώστε να υπάρχει χώρος και για τα απροσδόκητα φαινόμενα που ακολουθούν την ενοποίησή τους δια της προσωπικότητας, αλλά και για τα απρόβλεπτα φαινόμενα που δημιουργούνται εξ αιτίας των δραστηριοτήτων και αντιδράσεων της εμπειρικής Θεότητας και των Απολύτων.		12:6.4 (136.2) In all your contemplation of universal phenomena, make certain that you take into consideration the interrelation of physical, intellectual, and spiritual energies, and that due allowance is made for the unexpected phenomena attendant upon their unification by personality and for the unpredictable phenomena resulting from the actions and reactions of experiential Deity and the Absolutes.
12:6.5 (136.3) Το σύμπαν είναι εξαιρετικά προβλέψιμο, αλλά μόνο ποσοτικά, ή υπό την έννοια της μέτρησης της βαρύτητας. Ακόμα και οι πλέον σημαντικές φυσικές δυνάμεις δεν ανταποκρίνονται στη γραμμική βαρύτητα, ούτε αποτελούν τις υψηλότερες σκέψεις του νου και τις αληθινές πνευματικές αξίες των υπάρξεων του απώτατου σύμπαντος. Ποιοτικά το σύμπαν δεν είναι το ίδιο προβλέψιμο, όσον αφορά στους καινούργιους σχηματισμούς δυνάμεων, είτε αυτές είναι φυσικές, διανοητικές, ή πνευματικές, αν και πολλοί παρόμοιοι συνδυασμοί ενεργειών, ή δυνάμεων γίνονται εν μέρει προβλέψιμες όταν υποβληθούν σε κριτική παρατήρηση. Όταν η ύλη, η διάνοια και το πνεύμα ενοποιούνται από την προσωπικότητα του όντος, είμαστε ανίκανοι να προβλέψουμε απόλυτα τις αποφάσεις αυτής της ελεύθερης βούλησης που δημιουργήθηκε.		12:6.5 (136.3) The universe is highly predictable only in the quantitative or gravity-measurement sense; even the primal physical forces are not responsive to linear gravity, nor are the higher mind meanings and true spirit values of ultimate universe realities. Qualitatively, the universe is not highly predictable as regards new associations of forces, either physical, mindal, or spiritual, although many such combinations of energies or forces become partially predictable when subjected to critical observation. When matter, mind, and spirit are unified by creature personality, we are unable fully to predict the decisions of such a freewill being.
12:6.6 (136.4) Όλες οι φάσεις της πρωταρχικής δύναμης, του δημιουργούμενου πνεύματος, καθώς και άλλων απώτατων απολύτων, φαίνεται ότι αντιδρούν σύμφωνα με ορισμένους σταθερούς, σχετικά, αλλά άγνωστους νόμους και χαρακτηρίζονται από ένα ευρύ φάσμα εκδηλώσεων και από ελαστικότητα στην ανταπόκριση που συχνά αναστατώνουν, όταν απαντώνται στα φαινόμενα μιας περιγεγραμμένης και απομονωμένης κατάστασης. Ποια είναι η εξήγηση αυτής της απρόβλεπτης ελευθερίας στην αντίδραση που αποκαλύπτεται από τις αναδυόμενες αυτές συμπαντικές δραστηριότητες; Αυτές οι άγνωστες, απροσμέτρητα απρόβλεπτες – είτε αναφέρονται στη συμπεριφορά μιας πρωταρχικής μονάδας δύναμης, είτε στην αντίδραση ενός απροσδιόριστου διανοητικού επιπέδου, είτε στο φαινόμενο του αχανούς προ-σύμπαντος το οποίο δημιουργείται στο χώρο του εξωτερικού διαστήματος – αποκαλύπτουν πιθανόν τις δραστηριότητες του Απώτατου και την παρουσία-εκδήλωση των Απολύτων, τα οποία προηγούνται της λειτουργίας όλων των συμπαντικών Δημιουργιών.		12:6.6 (136.4) All phases of primordial force, nascent spirit, and other nonpersonal ultimates appear to react in accordance with certain relatively stable but unknown laws and are characterized by a latitude of performance and an elasticity of response which are often disconcerting when encountered in the phenomena of a circumscribed and isolated situation. What is the explanation of this unpredictable freedom of reaction disclosed by these emerging universe actualities? These unknown, unfathomable unpredictables—whether pertaining to the behavior of a primordial unit of force, the reaction of an unidentified level of mind, or the phenomenon of a vast preuniverse in the making in the domains of outer space—probably disclose the activities of the Ultimate and the presence-performances of the Absolutes, which antedate the function of all universe Creators.
12:6.7 (136.5) Δεν γνωρίζουμε πραγματικά, υποθέτουμε, όμως, ότι μία τέτοια εκπληκτική εφευρετικότητα και τέτοιος βαθύς συντονισμός σημειοδοτούν την παρουσία και τη δραστηριοποίηση των Απολύτων, επί πλέον δε, ότι τέτοια ποικιλία ανταπόκρισης με τη μορφή μιας εμφανούς ομοιόμορφης αιτιολογίας, αποκαλύπτει την αντίδραση των Απολύτων, όχι μόνο έναντι της άμεσης και συγκυριακής αιτιολογίας, αλλά επίσης έναντι όλων των άλλων συσχετιζομένων αιτίων σε ολόκληρο το κυρίαρχο σύμπαν.		12:6.7 (136.5) We do not really know, but we surmise that such amazing versatility and such profound co-ordination signify the presence and performance of the Absolutes, and that such diversity of response in the face of apparently uniform causation discloses the reaction of the Absolutes, not only to the immediate and situational causation, but also to all other related causations throughout the entire master universe.
12:6.8 (136.6) Τα άτομα έχουν τους φρουρούς του πεπρωμένου τους. Οι πλανήτες, τα συστήματα, οι αστερισμοί, τα σύμπαντα και τα υπερσύμπαντα έχουν τους αντίστοιχους κυβερνήτες τους, οι οποίοι κατεργάζονται το καλό των περιοχών κυριαρχίας των. Η Χαβόνα, ακόμα και το μέγα σύμπαν, περιφρουρούνται από εκείνους στους οποίους ανατέθηκαν οι υψηλές αυτές ευθύνες. Ποιος όμως αναλαμβάνει και φροντίζει για τις θεμελιώδεις ανάγκες του κυρίαρχου σύμπαντος, ως συνόλου, από τον Παράδεισο μέχρι το τέταρτο και πλέον απομακρυσμένο διαστημικό επίπεδο; Υπαρξιακά, η υπερφροντίδα αυτή μπορεί να αποδοθεί στην Αγία Τριάδα του Παραδείσου, από εμπειρική άποψη, όμως, η εμφάνιση των μεταγενέστερων της Χαβόνα συμπάντων εξαρτάται από:		12:6.8 (136.6) Individuals have their guardians of destiny; planets, systems, constellations, universes, and superuniverses each have their respective rulers who labor for the good of their domains. Havona and even the grand universe are watched over by those intrusted with such high responsibilities. But who fosters and cares for the fundamental needs of the master universe as a whole, from Paradise to the fourth and outermost space level? Existentially such overcare is probably attributable to the Paradise Trinity, but from an experiential viewpoint the appearance of the post-Havona universes is dependent on:
12:6.9 (136.7) 1. Τα Απόλυτα, ως προς τη δυναμική.		12:6.9 (136.7) 1. The Absolutes in potential.
12:6.10 (136.8) 2. Το Απώτατο ως προς την κατεύθυνση.		12:6.10 (136.8) 2. The Ultimate in direction.
12:6.11 (137.1) 3. Το Υπέρτατο ως προς τον εξελικτικό συντονισμό.		12:6.11 (137.1) 3. The Supreme in evolutionary co-ordination.
12:6.12 (137.2) 4. Τους Αρχιτέκτονες του Κυρίου Σύμπαντος ως προς τη διακυβέρνηση, πριν από την εμφάνιση εξειδικευμένων κυβερνητών.		12:6.12 (137.2) 4. The Architects of the Master Universe in administration prior to the appearance of specific rulers.
12:6.13 (137.3) Το Απροσδιόριστο Απόλυτο διαπερνά το σύνολο του διαστήματος. Δεν έχουμε απόλυτα σαφή γνώση για την ακριβή κατάσταση του Θείου και των Συμπαντικών Απολύτων, γνωρίζουμε όμως ότι το τελευταίο δραστηριοποιείται οπουδήποτε λειτουργούν το Απόλυτο της Θεότητας και το Απροσδιόριστο Απόλυτο. Το Απόλυτο της Θεότητας μπορεί να είναι παρόν σε ολόκληρο το σύμπαν, αλλά δύσκολα είναι παρόν στο διάστημα. Το Απώτατο είναι, ή ορισμένες φορές θα είναι, παρόν στο διάστημα, μέχρι τα έσχατα όρια του τέταρτου διαστημικού επιπέδου. Αμφιβάλλουμε αν το Απώτατο θα έχει ποτέ διαστημική παρουσία πέραν της περιφέρειας του κυρίαρχου σύμπαντος, εντός όμως των ορίων αυτών, το Απώτατο συγκεντρώνει προοδευτικά τη δημιουργική οργάνωση της δυναμικής των τριών Απολύτων.		12:6.13 (137.3) The Unqualified Absolute pervades all space. We are not altogether clear as to the exact status of the Deity and Universal Absolutes, but we know the latter functions wherever the Deity and Unqualified Absolutes function. The Deity Absolute may be universally present but hardly space present. The Ultimate is, or sometime will be, space present to the outer margins of the fourth space level. We doubt that the Ultimate will ever have a space presence beyond the periphery of the master universe, but within this limit the Ultimate is progressively integrating the creative organization of the potentials of the three Absolutes.
7. ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ^top		7. The Part and the Whole ^top
12:7.1 (137.4) Στο σύνολο του χρόνου και του διαστήματος και σε σχέση με κάθε πραγματικότητα, οποιασδήποτε φύσης, λειτουργεί ένας αμείλικτος και απρόσωπος νόμος ο οποίος ισούται προς τη λειτουργία μιας κοσμικής πρόνοιας. Το έλεος χαρακτηρίζει την τάση του Θεού να αγαπά το άτομο. Η ισοκατανομή είναι το κίνητρο της τάσης του Θεού προς το σύνολο. Η βούληση του Θεού δεν επικρατεί κατ’ ανάγκην στο μέρος ενός συνόλου – στην καρδιά οποιασδήποτε προσωπικότητας – αλλά ουσιαστικά κυβερνά το σύνολο, το σύμπαν των συμπάντων.		12:7.1 (137.4) There is operative throughout all time and space and with regard to all reality of whatever nature an inexorable and impersonal law which is equivalent to the function of a cosmic providence. Mercy characterizes God’s attitude of love for the individual; impartiality motivates God’s attitude toward the total. The will of God does not necessarily prevail in the part—the heart of any one personality—but his will does actually rule the whole, the universe of universes.
12:7.2 (137.5) Σε όλες τις συναλλαγές του με όλα τα πλάσματά του, είναι αλήθεια ότι ο νόμος του Θεού δεν είναι εκ φύσεως αυθαίρετος. Σε εσάς, με την περιορισμένη οπτική και την πεπερασμένη άποψη, τα έργα του Θεού παρουσιάζονται συχνά ως δικτατορικά και αυθαίρετα. Οι νόμοι του Θεού είναι απλά οι έξεις του, ο τρόπος με τον οποίο εξακολουθεί να πράττει. Και τα έργα του είναι καλά. Βλέπετε ότι ο Θεός κάνει το ίδιο πράγμα με τον ίδιο τρόπο, κατ’ επανάληψη, απλώς διότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να κάνει το συγκεκριμένο πράγμα σε μία δεδομένη συγκυρία. Και ο καλύτερος τρόπος είναι ο σωστός τρόπος και γι’ αυτό η άπειρη σοφία πάντα επιτάσσει να γίνονται πράγματα με αυτό τον ακριβή και τέλειο τρόπο. Πρέπει επίσης να θυμάστε ότι η φύση δεν είναι αποκλειστικά έργο του θεού. Κι’ άλλες επιδράσεις είναι παρούσες στα φαινόμενα αυτά που ο άνθρωπος αποκαλεί φύση.		12:7.2 (137.5) In all his dealings with all his beings it is true that the laws of God are not inherently arbitrary. To you, with your limited vision and finite viewpoint, the acts of God must often appear to be dictatorial and arbitrary. The laws of God are merely the habits of God, his way of repeatedly doing things; and he ever does all things well. You observe that God does the same thing in the same way, repeatedly, simply because that is the best way to do that particular thing in a given circumstance; and the best way is the right way, and therefore does infinite wisdom always order it done in that precise and perfect manner. You should also remember that nature is not the exclusive act of Deity; other influences are present in those phenomena which man calls nature.
12:7.3 (137.6) Είναι δυσάρεστο στη θεία φύση να υφίσταται οποιοδήποτε είδος υποβιβασμού, ή έστω να επιτρέπει την πραγματοποίηση οποιασδήποτε αμιγώς υποκειμενικής πράξης με τρόπο κατώτερο. Πρέπει ωστόσο να γίνει σαφές ότι εάν στη θεία υπόσταση οποιασδήποτε κατάστασης, στην απώτατη διάσταση κάθε συγκυρίας, σε οποιαδήποτε περίπτωση η πορεία της υπέρτατης σοφίας υποδεικνύει την αναγκαιότητα διαφορετικής διεκπεραίωσης – αν οι απαιτήσεις τελειοποίησης για οποιοδήποτε λόγο υπαγορεύουν μία άλλη μέθοδο δράσης, καλύτερη, τότε και στο σημείο αυτό, ο πάνσοφος Θεός θα δράσει με τον καλύτερο και πλέον κατάλληλο αυτό (νέο) τρόπο. Αυτό αποτελεί την έκφραση ενός υψηλότερου νόμου και όχι την αναστροφή ενός κατώτερου νόμου.		12:7.3 (137.6) It is repugnant to the divine nature to suffer any sort of deterioration or ever to permit the execution of any purely personal act in an inferior way. It should be made clear, however, that, if, in the divinity of any situation, in the extremity of any circumstance, in any case where the course of supreme wisdom might indicate the demand for different conduct—if the demands of perfection might for any reason dictate another method of reaction, a better one, then and there would the all-wise God function in that better and more suitable way. That would be the expression of a higher law, not the reversal of a lower law.
12:7.4 (137.7) Ο Θεός δεν είναι σκλάβος των συνηθειών του σε σχέση με την επανάληψη χρονικά των ίδιων του των εκούσιων πράξεων. Οι νόμοι του Απόλυτου δεν αντιφάσκουν μεταξύ τους. Είναι, όλοι, τέλειες εκφράσεις της αλάθητης φύσης. Όλοι είναι τα μη αμφισβητούμενα έργα που εκφράζουν αλάθητες αποφάσεις. Ο νόμος είναι η αναλλοίωτη αντίδραση μιας άπειρης, τέλειας και θείας διάνοιας. Τα έργα του θεού είναι όλα εκούσια, παρά την προφανή τους ομοιότητα. Στο Θεό «δεν υπάρχει μεταβλητότητα, ουδέ σκιά μεταβολής.» Όλα αυτά όμως που θα μπορούσαν να ειπωθούν για τον Συμπαντικό Πατέρα δεν θα λέγονταν με την ίδια βεβαιότητα για τις υποκείμενες προς αυτόν διάνοιες, ή για τα εξελικτικά του πλάσματα.		12:7.4 (137.7) God is not a habit-bound slave to the chronicity of the repetition of his own voluntary acts. There is no conflict among the laws of the Infinite; they are all perfections of the infallible nature; they are all the unquestioned acts expressive of faultless decisions. Law is the unchanging reaction of an infinite, perfect, and divine mind. The acts of God are all volitional notwithstanding this apparent sameness. In God there “is no variableness neither shadow of changing.” But all this which can be truly said of the Universal Father cannot be said with equal certainty of all his subordinate intelligences or of his evolutionary creatures.
12:7.5 (137.8) Επειδή ο Θεός είναι αμετάβλητος, μπορείτε να εξαρτάσθε, σε κάθε συνήθη συγκυρία, από το γεγονός ότι κάνει το ίδιο πράγμα με τον ίδιο ταυτόσημο και συνήθη τρόπο. Ο Θεός αποτελεί την εγγύηση της σταθερότητας για όλα τα πλάσματα της δημιουργίας. Είναι ο Θεός. Γι’ αυτό δεν αλλάζει.		12:7.5 (137.8) Because God is changeless, therefore can you depend, in all ordinary circumstances, on his doing the same thing in the same identical and ordinary way. God is the assurance of stability for all created things and beings. He is God; therefore he changes not.
12:7.6 (138.1) Και όλη αυτή η σταθερότητα της διακυβέρνησης και η ομοιομορφία της δράσης είναι ατομική, συνειδητή και απόλυτα εκούσια, διότι ο μέγας Θεός δεν είναι ο αβοήθητος σκλάβος της ίδιας του της τελειότητας και της άπειρης φύσης του. Δεν είναι μία αυτόματη, αυτενεργούσα δύναμη. Δεν είναι μία εξαρτώμενη από τους νόμους οντότητα. Δεν είναι μαθηματική εξίσωση, ούτε χημικός τύπος. Είναι μίας ελεύθερης βούλησης εξέχουσα οντότητα. Είναι ο Συμπαντικός Πατέρας, μία ύπαρξη με πελώριο φορτίο προσωπικότητας, είναι η συμπαντική πηγή της προσωπικότητας όλων των πλασμάτων.		12:7.6 (138.1) And all this steadfastness of conduct and uniformity of action is personal, conscious, and highly volitional, for the great God is not a helpless slave to his own perfection and infinity. God is not a self-acting automatic force; he is not a slavish law-bound power. God is neither a mathematical equation nor a chemical formula. He is a freewill and primal personality. He is the Universal Father, a being surcharged with personality and the universal fount of all creature personality.
12:7.7 (138.2) Η βούληση του Θεού δεν επικρατεί ομοιόμορφα στην καρδιά του υλικού θνητού που αναζητά τον Θεό, αν όμως το χρονικό του πλαίσιο διευρυνθεί πέραν του παρόντος ώστε να περιλάβει το σύνολο της πρωταρχικής ζωής, τότε η βούληση του Θεού γίνεται ολοένα και περισσότερο ευδιάκριτη στους πνευματικούς καρπούς οι οποίοι γεννώνται στη ζωή των υπό του πνεύματος καθοδηγούμενων παιδιών του Θεού. Και τότε, αν η ανθρώπινη ζωή διευρυνθεί ακόμα περισσότερο, ώστε να περιλάβει την ηθική εμπειρία, η θεία βούληση μοιάζει περισσότερο λαμπερή στις πνευματικοποιημένες πράξεις των πλασμάτων αυτών του χρόνου, που άρχισαν να γεύονται τη θεία απόλαυση του να έχουν την εμπειρία τη σχέση της ανθρώπινης προσωπικότητας με την προσωπικότητα του Συμπαντικού Πατέρα.		12:7.7 (138.2) The will of God does not uniformly prevail in the heart of the God-seeking material mortal, but if the time frame is enlarged beyond the moment to embrace the whole of the first life, then does God’s will become increasingly discernible in the spirit fruits which are borne in the lives of the spirit-led children of God. And then, if human life is further enlarged to include the morontia experience, the divine will is observed to shine brighter and brighter in the spiritualizing acts of those creatures of time who have begun to taste the divine delights of experiencing the relationship of the personality of man with the personality of the Universal Father.
12:7.8 (138.3) Η Πατρότητα του Θεού και η αδελφότητα του ανθρώπου παρουσιάζουν το παράδοξο του τμήματος και του συνόλου σε επίπεδο προσωπικότητας. Ο Θεός αγαπά το κάθε άτομο σαν ξεχωριστό παιδί της ουράνιας οικογένειας. Ωστόσο ο Θεός έτσι αγαπά κάθε άτομο· δεν σέβεται πρόσωπα και η συμπαντικότητα της αγάπης του δημιουργεί σχέση συνόλου, τη συμπαντική αδελφότητα.		12:7.8 (138.3) The Fatherhood of God and the brotherhood of man present the paradox of the part and the whole on the level of personality. God loves each individual as an individual child in the heavenly family. Yet God thus loves every individual; he is no respecter of persons, and the universality of his love brings into being a relationship of the whole, the universal brotherhood.
12:7.9 (138.4) Η αγάπη του Πατέρα ξεχωρίζει απόλυτα κάθε προσωπικότητα ως ένα μοναδικό παιδί του Συμπαντικού Πατέρα, ένα παιδί χωρίς όμοιό του στην αιωνιότητα, ένα βουλητικό πλάσμα, αναντικατάστατο στον αιώνα των αιώνων. Η αγάπη του Πατέρα μεγαλύνει κάθε παιδί του Θεού, φωτίζοντας κάθε μέλος της ουράνιας οικογένειας, περιγράφει με σαφήνεια τη μοναδική φύση κάθε πλάσματος απέναντι στα απρόσωπα επίπεδα που βρίσκονται έξω από το αδελφικό κύκλωμα του Πατέρα των πάντων. Η αγάπη του Θεού με τρόπο εκπληκτικό απεικονίζει την υπερβατική αξία κάθε πλάσματος με ελεύθερη βούληση, αλάθητα αποκαλύπτει την υψηλή αξία την οποία ο Συμπαντικό Πατέρας έχει αποθέσει σε καθένα ξεχωριστά από τα παιδιά του, από την ύψιστη δημιουργική προσωπικότητα της τάξης του Παράδεισου, μέχρι την κατώτατη κατηγορία των πλασμάτων εκείνων με ελεύθερη βούληση, που κατατάσσονται όμως μεταξύ των αγρίων ανθρώπινων φυλών, την αυγή του ανθρώπινου είδους, σε κάποιο εξελικτικό κόσμο του χρόνου και του διαστήματος.		12:7.9 (138.4) The love of the Father absolutely individualizes each personality as a unique child of the Universal Father, a child without duplicate in infinity, a will creature irreplaceable in all eternity. The Father’s love glorifies each child of God, illuminating each member of the celestial family, sharply silhouetting the unique nature of each personal being against the impersonal levels that lie outside the fraternal circuit of the Father of all. The love of God strikingly portrays the transcendent value of each will creature, unmistakably reveals the high value which the Universal Father has placed upon each and every one of his children from the highest creator personality of Paradise status to the lowest personality of will dignity among the savage tribes of men in the dawn of the human species on some evolutionary world of time and space.
12:7.10 (138.5) Αυτή καθ’ εαυτή η αγάπη του Θεού για το άτομο δημιουργεί την ουράνια οικογένεια όλων των πλασμάτων, τη συμπαντική αδελφότητα των με ελεύθερη βούληση παιδιών του Παραδείσιου Πατέρα. Και η αδελφότητα αυτή, όντας συμπαντική, είναι μία σχέση συνόλου. Η αδελφοσύνη, όταν είναι συμπαντική, αποκαλύπτει όχι μόνο την κάθε μία σχέση χωριστά, αλλά όλες τις σχέσεις. Η αδελφοσύνη είναι χαρακτηριστικό του συνόλου και γι’ αυτό αποκαλύπτει χαρακτηριστικά του συνόλου σε αντιδιαστολή με τα χαρακτηριστικά ενός μέρους του συνόλου.		12:7.10 (138.5) This very love of God for the individual brings into being the divine family of all individuals, the universal brotherhood of the freewill children of the Paradise Father. And this brotherhood, being universal, is a relationship of the whole. Brotherhood, when universal, discloses not the each relationship, but the all relationship. Brotherhood is a reality of the total and therefore discloses qualities of the whole in contradistinction to qualities of the part.
12:7.11 (138.6) Η αδελφοσύνη συνιστά πραγματική σχέση μεταξύ όλων των προσωπικοτήτων που υπάρχουν στο σύμπαν. Κανείς δεν μπορεί να διαφύγει από τις απολαβές, ή τις ποινές τις οποίες συνεπάγεται η σχέση του προς τους άλλους. Το μέρος του συνόλου επωφελείται, ή υποφέρει ανάλογα με το σύνολο. Η καλή προσπάθεια ενός εκάστου ωφελεί το σύνολο. Το σφάλμα, ή η κακή πράξη ενός εκάστου αυξάνει την ταλαιπωρία όλων των ανθρώπων. Όπως κινείται το μέρος, έτσι κινείται και το σύνολο. Καθώς προοδεύει το σύνολο, έτσι προοδεύει και το μέρος του. Οι σχετικές ταχύτητες του μέρους και του όλου προσδιορίζουν το εάν το μέρος καθυστερεί εξ αιτίας της αδράνειας του συνόλου, ή εάν ωθείται προς τα εμπρός, εξ αιτίας της κεκτημένης ταχύτητας της κοσμικής αδελφότητας.		12:7.11 (138.6) Brotherhood constitutes a fact of relationship between every personality in universal existence. No person can escape the benefits or the penalties that may come as a result of relationship to other persons. The part profits or suffers in measure with the whole. The good effort of each man benefits all men; the error or evil of each man augments the tribulation of all men. As moves the part, so moves the whole. As the progress of the whole, so the progress of the part. The relative velocities of part and whole determine whether the part is retarded by the inertia of the whole or is carried forward by the momentum of the cosmic brotherhood.
12:7.12 (139.1) Αποτελεί μυστήριο το ότι ο Θεός είναι μία ύπαρξη με ύψιστη αυτοσυνείδηση, με αρχηγείο στο οποίο κατοικεί και ταυτόχρονα είναι προσωπικά παρών σε ένα τόσο απέραντο σύμπαν και προσωπικά σε επαφή μ’ έναν κυριολεκτικά άπειρο αριθμό πλασμάτων. Το γεγονός ότι ένα τέτοιο μυστήριο βρίσκεται πέραν της ανθρώπινης αντίληψης δεν πρέπει να μειώσει την πίστη σας, ούτε κατ’ ελάχιστον. Μην αφήσετε το μέγεθος του απείρου, το απέραντο της αιωνιότητας και το μεγαλείο και τη δόξα του μοναδικού χαρακτήρα του θεού να σας φοβίσουν, να σας κλονίσουν, ή να σας αποκαρδιώσουν. Διότι ο Πατέρας δεν βρίσκεται μακριά από κανέναν σας. Κατοικεί εντός σας και εντός του όλοι κυριολεκτικά κινούμεθα, ουσιαστικά ζούμε και πραγματικά βιώνουμε την ύπαρξή μας.		12:7.12 (139.1) It is a mystery that God is a highly personal self-conscious being with residential headquarters, and at the same time personally present in such a vast universe and personally in contact with such a well-nigh infinite number of beings. That such a phenomenon is a mystery beyond human comprehension should not in the least lessen your faith. Do not allow the magnitude of the infinity, the immensity of the eternity, and the grandeur and glory of the matchless character of God to overawe, stagger, or discourage you; for the Father is not very far from any one of you; he dwells within you, and in him do we all literally move, actually live, and veritably have our being.
12:7.13 (139.2) Παρόλο που ο Πατέρας του Παραδείσου λειτουργεί μέσω των θείων δημιουργών του και των δημιουργημάτων του, απολαμβάνει μαζί σας την πλέον προσωπική, εσωτερική επαφή, τόσο εξαίσια, τόσο υψηλά προσωπική, που είναι πέραν και της δικής μου, ακόμη, κατανόησης – αυτή τη μυστηριώδη κοινωνία του τμήματος του Πατέρα με την ανθρώπινη ψυχή και το θνητό νου εντός του οποίου κατοικεί. Κατέχοντας τα δώρα αυτά του Θεού, γνωρίζετε ότι ο Πατέρας βρίσκεται σε στενή επαφή όχι μόνο με τους θείους του συνεργάτες αλλά και με τα εξελικτικά θνητά παιδιά του χρόνου. Ο Πατέρας πράγματι κατοικεί στον Παράδεισο, η θεία του παρουσία όμως, κατοικεί επίσης και στο νου των ανθρώπων.		12:7.13 (139.2) Even though the Paradise Father functions through his divine creators and his creature children, he also enjoys the most intimate inner contact with you, so sublime, so highly personal, that it is even beyond my comprehension—that mysterious communion of the Father fragment with the human soul and with the mortal mind of its actual indwelling. Knowing what you do of these gifts of God, you therefore know that the Father is in intimate touch, not only with his divine associates, but also with his evolutionary mortal children of time. The Father indeed abides on Paradise, but his divine presence also dwells in the minds of men.
12:7.14 (139.3) Έστω και αν το πνεύμα του Υιού περιχυθεί σε όλη τη σάρκα, έστω και αν ένας Υιός έζησε κάποτε μαζί σας με τη μορφή του θνητού σαρκίου, έστω και αν τα σεραφείμ προσωπικά σας φροντίζουν και σας καθοδηγούν, πώς μπορεί οποιαδήποτε από τις θείες αυτές υπάρξεις του Δεύτερου και Τρίτου Κέντρου να ελπίσει ποτέ ότι θα σας πλησιάσει τόσο πολύ, ή ότι θα σας κατανοήσει τόσο ολοκληρωμένα όσο ο Πατέρας, ο οποίος έχει δώσει ένα μέρος του εαυτού του για να βρίσκεται εντός σας, να γίνει ο πραγματικός σας και θείος, ακόμα και αιώνιος εαυτός σας;		12:7.14 (139.3) Even though the spirit of a Son be poured out upon all flesh, even though a Son once dwelt with you in the likeness of mortal flesh, even though the seraphim personally guard and guide you, how can any of these divine beings of the Second and Third Centers ever hope to come as near to you or to understand you as fully as the Father, who has given a part of himself to be in you, to be your real and divine, even your eternal, self?
8. ΥΛΗ, ΝΟΥΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ ^top		8. Matter, Mind, and Spirit ^top
12:8.1 (139.4) «Ο Θεός είναι πνεύμα,» αλλά ο Παράδεισος δεν είναι. Το υλικό σύμπαν είναι πάντα μία αρένα όπου λαμβάνουν χώρα όλες οι πνευματικές δραστηριότητες. Οι πνευματικές υπάρξεις και οι πνευματικώς ανερχόμενοι ζουν και λειτουργούν στους φυσικούς κόσμους της υλικής πραγματικότητας.		12:8.1 (139.4) “God is spirit,” but Paradise is not. The material universe is always the arena wherein take place all spiritual activities; spirit beings and spirit ascenders live and work on physical spheres of material reality.
12:8.2 (139.5) Η χορήγηση κοσμικής δύναμης, το βασίλειο της κοσμικής βαρύτητας, είναι η λειτουργία της Νήσου του Παραδείσου. Κάθε αυθεντική δύναμη-ενέργεια προέρχεται από τον Παράδεισο και η ύλη για την κατασκευή των ανείπωτων συμπάντων κυκλοφορεί τώρα στο κυρίαρχο σύμπαν με τη μορφή μιας υπερβαρυτικής παρουσίας, η οποία αποτελεί τη δυναμική φόρτιση του διαπερασμένου διαστήματος.		12:8.2 (139.5) The bestowal of cosmic force, the domain of cosmic gravity, is the function of the Isle of Paradise. All original force-energy proceeds from Paradise, and the matter for the making of untold universes now circulates throughout the master universe in the form of a supergravity presence which constitutes the force-charge of pervaded space.
12:8.3 (139.6) Οποιεσδήποτε και αν είναι οι μεταμορφώσεις της δύναμης στα απώτατα σύμπαντα, από τη στιγμή που φεύγει από τον Παράδεισο ταξιδεύει υποκείμενη στην μηδέποτε λήγουσα, αεί παρούσα, αλάθητη έλξη της αιώνιας Νήσου, υπάκουα και δομικά αιωρούμενη για πάντα στα αιώνια διαστημικά μονοπάτια των συμπάντων. Η φυσική ενέργεια είναι η μία πραγματικότητα η οποία είναι αληθής και σταθερή δια της υπακοής της στο συμπαντικό νόμο. Μόνο στο βασίλειο της βούλησης των πλασμάτων έχει αποκλίνει από τα θεία μονοπάτια και τα πρωταρχικά σχέδια. Η δύναμη και η ενέργεια είναι οι συμπαντικές αποδείξεις της σταθερότητας, της πιστότητας και της αιωνιότητας της κεντρικής Νήσου του Παραδείσου.		12:8.3 (139.6) Whatever the transformations of force in the outlying universes, having gone out from Paradise, it journeys on subject to the never-ending, ever-present, unfailing pull of the eternal Isle, obediently and inherently swinging on forever around the eternal space paths of the universes. Physical energy is the one reality which is true and steadfast in its obedience to universal law. Only in the realms of creature volition has there been deviation from the divine paths and the original plans. Power and energy are the universal evidences of the stability, constancy, and eternity of the central Isle of Paradise.
12:8.4 (139.7) Η πλήρωση δια του πνεύματος και η πνευματικοποίηση των προσωπικοτήτων, η περιοχή της πνευματικής βαρύτητας, είναι το βασίλειο του Αιώνιου Υιού. Και η πνευματική αυτή βαρύτητα του Υιού, η οποία πάντα έλκει όλες τις πνευματικές πραγματικότητες προς αυτόν, είναι τόσο αληθινή και απόλυτη, όσο και η παντοδύναμη υλική πραγματικότητα της Νήσου του Παραδείσου. Ο υλικά προσανατολισμένος όμως άνθρωπος είναι, φυσικά, περισσότερο προσανατολισμένος προς τις υλικές εκδηλώσεις μιας υλικής φύσης, από όσο είναι προς τις εξ ίσου πραγματικές και πανίσχυρες λειτουργίες μίας πνευματικής φύσης, οι οποίες διακρίνονται μόνο από την πνευματική ενόραση της ψυχής.		12:8.4 (139.7) The bestowal of spirit and the spiritualization of personalities, the domain of spiritual gravity, is the realm of the Eternal Son. And this spirit gravity of the Son, ever drawing all spiritual realities to himself, is just as real and absolute as is the all-powerful material grasp of the Isle of Paradise. But material-minded man is naturally more familiar with the material manifestations of a physical nature than with the equally real and mighty operations of a spiritual nature which are discerned only by the spiritual insight of the soul.
12:8.5 (140.1) Καθώς η διάνοια κάθε προσωπικότητας στο σύμπαν γίνεται περισσότερο πνευματική – ομοίωση του θεού – ανταποκρίνεται λιγότερο στην υλική βαρύτητα. Η πραγματικότητα υπολογιζόμενη με βάση την ανταπόκρισή της στη φυσική βαρύτητα, είναι αντίθετη της πραγματικότητας όπως αυτή καθορίζεται από την ποιότητα του πνευματικού περιεχομένου. Η δράση της φυσικής βαρύτητας αποτελεί παράγοντα ποσοτικού προσδιορισμού της μη πνευματικής ενέργειας. Η δράση της πνευματικής βαρύτητας είναι το ποιοτικό μέτρο της ζώσας ενέργειας του θείου.		12:8.5 (140.1) As the mind of any personality in the universe becomes more spiritual—Godlike—it becomes less responsive to material gravity. Reality, measured by physical-gravity response, is the antithesis of reality as determined by quality of spirit content. Physical-gravity action is a quantitative determiner of nonspirit energy; spiritual-gravity action is the qualitative measure of the living energy of divinity.
12:8.6 (140.2) Ό, τι είναι ο Παράδεισος για τη φυσική δημιουργία και ό, τι είναι ο Αιώνιος Υιός για το πνευματικό σύμπαν, είναι ο Συνδεδεμένος Δρων για τα βασίλειο της διάνοιας – το ευφυές σύμπαν των υλικών, μοροντιανών και πνευματικών υπάρξεων και προσωπικοτήτων.		12:8.6 (140.2) What Paradise is to the physical creation, and what the Eternal Son is to the spiritual universe, the Conjoint Actor is to the realms of mind—the intelligent universe of material, morontial, and spiritual beings and personalities.
12:8.7 (140.3) Ο Συνδεδεμένος Δρων ανταποκρίνεται τόσο στην υλική, όσο και στην πνευματική πραγματικότητα και για το λόγο αυτό, συμφυώς γίνεται ο συμπαντικός λειτουργός όλων των έλλογων όντων, όντων τα οποία αντιπροσωπεύουν την ένωση των υλικών και των πνευματικών φάσεων της δημιουργίας. Η προίκιση με ευφυΐα, η λειτουργία επί του πνευματικού και του υλικού στο φαινόμενο της διάνοιας, αποτελεί τον αποκλειστικό χώρο του Συνδεδεμένου Δρώντος, ο οποίος με τον τρόπο αυτό γίνεται εταίρος του πνευματικού νου, η ουσία του μοροντιανού νου και η υπόσταση του υλικού νου των εξελικτικών πλασμάτων του χρόνου.		12:8.7 (140.3) The Conjoint Actor reacts to both material and spiritual realities and therefore inherently becomes the universal minister to all intelligent beings, beings who may represent a union of both the material and spiritual phases of creation. The endowment of intelligence, the ministry to the material and the spiritual in the phenomenon of mind, is the exclusive domain of the Conjoint Actor, who thus becomes the partner of the spiritual mind, the essence of the morontia mind, and the substance of the material mind of the evolutionary creatures of time.
12:8.8 (140.4) Η διάνοια είναι η τεχνική δια της οποίας οι πνευματικές δραστηριότητες γίνονται εμπειρικές στις προσωπικότητες των πλασμάτων. Και στην τελική ανάλυση, οι δυνατότητες ενοποίησης του άρτιου ανθρώπινου νου, η ικανότητα να συντονίζει πράγματα, ιδέες και αξίες, βρίσκεται πέραν του υλικού.		12:8.8 (140.4) Mind is the technique whereby spirit realities become experiential to creature personalities. And in the last analysis the unifying possibilities of even human mind, the ability to co-ordinate things, ideas, and values, is supermaterial.
12:8.9 (140.5) Αν και είναι μάλλον αδύνατο για τον ανθρώπινο νου να κατανοήσει τα επτά επίπεδα της σχετικής κοσμικής πραγματικότητας, η ανθρώπινη διάνοια είναι ικανή να κατανοήσει πολλές από τις έννοιες των τριών λειτουργικών επιπέδων της πεπερασμένης πραγματικότητας.		12:8.9 (140.5) Though it is hardly possible for the mortal mind to comprehend the seven levels of relative cosmic reality, the human intellect should be able to grasp much of the meaning of three functioning levels of finite reality:
12:8.10 (140.6) 1. Η Ύλη. Οργανωμένη ενέργεια, υποκείμενη στη γραμμική βαρύτητα, εκτός από τις περιπτώσεις όπου τροποποιείται από την κίνηση και περιορίζεται από τη διάνοια.		12:8.10 (140.6) 1. Matter. Organized energy which is subject to linear gravity except as it is modified by motion and conditioned by mind.
12:8.11 (140.7) 2. Η Διάνοια. Οργανωμένη συνείδηση, η οποία δεν υπόκειται απόλυτα στην υλική βαρύτητα και πραγματικά απελευθερώνεται όταν τροποποιηθεί από το πνεύμα.		12:8.11 (140.7) 2. Mind. Organized consciousness which is not wholly subject to material gravity, and which becomes truly liberated when modified by spirit.
12:8.12 (140.8) 3. Το Πνεύμα. Η ύψιστη ατομική πραγματικότητα. Το αληθές πνεύμα δεν υπόκειται στη φυσική βαρύτητα, αλλά εν τέλει γίνεται η κινητήρια επίδραση όλων των εξελικτικών ενεργειακών συστημάτων της υπόστασης της προσωπικότητας.		12:8.12 (140.8) 3. Spirit. The highest personal reality. True spirit is not subject to physical gravity but eventually becomes the motivating influence of all evolving energy systems of personality dignity.
12:8.13 (140.9) Ο στόχος και η ύπαρξη όλων των προσωπικοτήτων είναι το πνεύμα. Οι υλικές εκδηλώσεις είναι σχετικές και η κοσμική διάνοια παρεμβαίνει ανάμεσα σε τρία συμπαντικά αντίθετα. Η επιφοίτηση της διάνοιας και η διαχείριση του πνεύματος είναι το έργο των συνεργαζομένων προσώπων της Θεότητας, του Απείρου Πνεύματος και του Αιώνιου Υιού. Η συνολική πραγματικότητα της Θεότητας δεν είναι νους, αλλά πνευματική-διάνοια - διανοητικό-πνεύμα, ενοποιημένα από την προσωπικότητα. Οπωσδήποτε, όμως, το απόλυτο τόσο του πνεύματος όσο και του πράγματος συγκλίνουν στο πρόσωπο του Συμπαντικού Πατέρα.		12:8.13 (140.9) The goal of existence of all personalities is spirit; material manifestations are relative, and the cosmic mind intervenes between these universal opposites. The bestowal of mind and the ministration of spirit are the work of the associate persons of Deity, the Infinite Spirit and the Eternal Son. Total Deity reality is not mind but spirit-mind—mind-spirit unified by personality. Nevertheless the absolutes of both the spirit and the thing converge in the person of the Universal Father.
12:8.14 (140.10) Στον Παράδεισο, και οι τρεις ενέργειες – φυσική, διανοητική και πνευματική – είναι συντονισμένες. Στο εξελικτικό σύμπαν η ενέργεια-ύλη κυριαρχεί στα πάντα εκτός της προσωπικότητας, όπου το πνεύμα, μέσω του διαλογισμού του νου, αγωνίζεται να κυριαρχήσει. Το πνεύμα είναι η θεμελιώδης πραγματικότητα της εμπειρίας της προσωπικότητας όλων των πλασμάτων, επειδή ο Θεός είναι πνεύμα. Το πνεύμα είναι αναλλοίωτο, για το λόγο αυτό, σε όλες τις σχέσεις της προσωπικότητας υπερβαίνει τόσο το νου όσο και την ύλη, που αποτελούν εμπειρικές μεταβλητές της επίτευξης της προόδου.		12:8.14 (140.10) On Paradise the three energies, physical, mindal, and spiritual, are co-ordinate. In the evolutionary cosmos energy-matter is dominant except in personality, where spirit, through the mediation of mind, is striving for the mastery. Spirit is the fundamental reality of the personality experience of all creatures because God is spirit. Spirit is unchanging, and therefore, in all personality relations, it transcends both mind and matter, which are experiential variables of progressive attainment.
12:8.15 (140.11) Στη συμπαντική εξέλιξη η ύλη γίνεται φιλοσοφική σκιά που απλώνεται από τη διάνοια, παρουσία της θείας διαφώτισης του πνεύματος, τούτο όμως δεν ακυρώνει την ύπαρξη της ύλης-ενέργειας. Η διάνοια, η ύλη και το πνεύμα είναι εξ ίσου αληθή, αλλά δεν έχουν την ίδια αξία για την προσωπικότητα στην επίτευξη του θείου. Η συνειδητοποίηση του θείου είναι μία προοδευτική, πνευματική εμπειρία.		12:8.15 (140.11) In cosmic evolution matter becomes a philosophic shadow cast by mind in the presence of spirit luminosity of divine enlightenment, but this does not invalidate the reality of matter-energy. Mind, matter, and spirit are equally real, but they are not of equal value to personality in the attainment of divinity. Consciousness of divinity is a progressive spiritual experience.
12:8.16 (141.1) Όσο μεγαλύτερη είναι η λάμψη της εξαγνισμένης προσωπικότητας (ο Πατέρας στο σύμπαν, το κλάσμα της δυνητικά πνευματικής προσωπικότητας στο κάθε άτομο), τόσο μεγαλύτερη είναι η σκιά που απλώνεται από την παρεμβαίνουσα διάνοια πάνω στην υλική της επένδυση. Προοδευτικά, το σώμα του ανθρώπου γίνεται τόσο αληθινό, όσο η διάνοια ή το πνεύμα, στο θάνατο όμως και η διάνοια (ταυτότητα) και το πνεύμα εξακολουθούν να ζουν, ενώ το σώμα όχι. Μία συμπαντική πραγματικότητα μπορεί να είναι ανύπαρκτη σε προσωπική εμπειρία. Και έτσι, ο Ελληνικός τρόπος του λέγειν – η ύλη ως σκιά της περισσότερο πραγματικής πνευματικής ύπαρξης – έχει μία φιλοσοφική σημασία.		12:8.16 (141.1) The brighter the shining of the spiritualized personality (the Father in the universe, the fragment of potential spirit personality in the individual creature), the greater the shadow cast by the intervening mind upon its material investment. In time, man’s body is just as real as mind or spirit, but in death, both mind (identity) and spirit survive while the body does not. A cosmic reality can be nonexistent in personality experience. And so your Greek figure of speech—the material as the shadow of the more real spirit substance—does have a philosophic significance.
9. ΟΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ ^top		9. Personal Realities ^top
12:9.1 (141.2) Το πνεύμα είναι η βασική προσωπική πραγματικότητα στα σύμπαντα και η προσωπικότητα είναι βασική σε όλες τις εμπειρίες με την πνευματική πραγματικότητα. Κάθε φάση της εμπειρίας της προσωπικότητας, σε κάθε διαδοχικό επίπεδο συμπαντικής προόδου συγκεντρώνει πλήθος ιδεών για να ανακαλύψει ελκυστικές προσωπικές πραγματικότητες. Το αληθινό πεπρωμένου του ανθρώπου συνίσταται στη δημιουργία νέων και πνευματικών στόχων εν συνεχεία, δε, στην ανταπόκριση προς το συμπαντικό θέλγητρο τέτοιων ουράνιων στόχων, μη υλικής αξίας.		12:9.1 (141.2) Spirit is the basic personal reality in the universes, and personality is basic to all progressing experience with spiritual reality. Every phase of personality experience on every successive level of universe progression swarms with clues to the discovery of alluring personal realities. Man’s true destiny consists in the creation of new and spirit goals and then in responding to the cosmic allurements of such supernal goals of nonmaterial value.
12:9.2 (141.3) Η αγάπη είναι το μυστικό της ευεργετικής σχέσης μεταξύ των προσωπικοτήτων. Δεν μπορείτε να γνωρίσετε πραγματικά ένα πρόσωπο, με μία και μόνη επαφή. Δεν μπορείτε να γνωρίσετε θεωρητικά τη μουσική δια της μαθηματικής αφαίρεσης, έστω και εάν η μουσική είναι μία μορφή μαθηματικού ρυθμού. Ο αριθμός που δίνεται σ’ έναν συνδρομητή τηλεφώνου επ’ ουδενί χαρακτηρίζει την προσωπικότητα του συνδρομητή αυτού, ή καταδεικνύει οποιοδήποτε στοιχείο του χαρακτήρα του.		12:9.2 (141.3) Love is the secret of beneficial association between personalities. You cannot really know a person as the result of a single contact. You cannot appreciatingly know music through mathematical deduction, even though music is a form of mathematical rhythm. The number assigned to a telephone subscriber does not in any manner identify the personality of that subscriber or signify anything concerning his character.
12:9.3 (141.4) Τα μαθηματικά, η υλική επιστήμη, είναι εξαιρετικά σημαντικά στην ευφυή ανάπτυξη των υλικών θέσεων σου σύμπαντος, μία τέτοια γνώση, όμως, δεν αποτελεί κατ’ ανάγκην μέρος της υψηλότερης κατανόησης της αλήθειας, ή της προσωπικής εκτίμησης των πνευματικών πραγματικοτήτων. Όχι στους χώρους όπου κυριαρχεί η ζωή, αλλά ακόμη και στον κόσμο της φυσικής ενέργειας, το άθροισμα δύο, ή τριών πραγμάτων είναι πολύ συχνά κάτι περισσότερο, ή κάτι διαφορετικό από τα προβλέψιμα προσθετικά συμπεράσματα τέτοιων αθροίσεων. Ολόκληρη η μαθηματική επιστήμη, ολόκληρος ο φιλοσοφικός κόσμος, η υψηλότερη φυσική, ή η χημεία δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν ότι η ένωση δύο ατόμων υδρογόνου με ένα άτομο οξυγόνου – στοιχείων τα οποία βρίσκονται σε αέρια μορφή – θα κατέληγε σε μία νέα και ποιοτικά υπεραθροιστική ουσία - το υγρό νερό. Η ερμηνεία της γνώσης αυτού του φυσικοχημικού φαινομένου θα εμπόδιζε την ανάπτυξη της υλιστικής φιλοσοφίας και της μηχανιστικής κοσμολογίας.		12:9.3 (141.4) Mathematics, material science, is indispensable to the intelligent discussion of the material aspects of the universe, but such knowledge is not necessarily a part of the higher realization of truth or of the personal appreciation of spiritual realities. Not only in the realms of life but even in the world of physical energy, the sum of two or more things is very often something more than, or something different from, the predictable additive consequences of such unions. The entire science of mathematics, the whole domain of philosophy, the highest physics or chemistry, could not predict or know that the union of two gaseous hydrogen atoms with one gaseous oxygen atom would result in a new and qualitatively superadditive substance—liquid water. The understanding knowledge of this one physiochemical phenomenon should have prevented the development of materialistic philosophy and mechanistic cosmology.
12:9.4 (141.5) Η τεχνική ανάλυση δεν αποκαλύπτει το τι μπορεί να κάνει ένα άτομο, ή και ένα πράγμα. Για παράδειγμα: Το νερό χρησιμοποιείται αποτελεσματικά για να σβήσει τη φωτιά. Το ότι το νερό σβήνει τη φωτιά αποτελεί καθημερινή εμπειρία, αλλά καμία ανάλυση του νερού δεν θα μπορούσε ποτέ να αποκαλύψει παρόμοια ιδιότητα. Η ανάλυση προσδιορίζει ότι το νερό αποτελείται από υδρογόνο και οξυγόνο. Μία περαιτέρω εξέταση των στοιχείων αυτών αποκαλύπτει ότι το οξυγόνο είναι το στοιχείο εκείνο που βοηθά την καύση, επίσης , δε ότι το υδρογόνο είναι εύφλεκτο από τη φύση του.		12:9.4 (141.5) Technical analysis does not reveal what a person or a thing can do. For example: Water is used effectively to extinguish fire. That water will put out fire is a fact of everyday experience, but no analysis of water could ever be made to disclose such a property. Analysis determines that water is composed of hydrogen and oxygen; a further study of these elements discloses that oxygen is the real supporter of combustion and that hydrogen will itself freely burn.
12:9.5 (141.6) Η θρησκεία σας γίνεται αληθινή επειδή αναδύεται από τη δουλεία του φόβου και τα δεσμά της δεισιδαιμονίας. Η φιλοσοφία σας αγωνίζεται για την απελευθέρωση από το δογματισμό και την παράδοση. Η επιστήμη σας ασχολείται με την αιώνια διαμάχη μεταξύ ορθού και εσφαλμένου, ενώ μάχεται για την απελευθέρωση από τα δεσμά της αφαίρεσης, τη δουλεία των μαθηματικών και της, σχετικής, τύφλωσης του μηχανιστικού ματεριαλισμού.		12:9.5 (141.6) Your religion is becoming real because it is emerging from the slavery of fear and the bondage of superstition. Your philosophy struggles for emancipation from dogma and tradition. Your science is engaged in the agelong contest between truth and error while it fights for deliverance from the bondage of abstraction, the slavery of mathematics, and the relative blindness of mechanistic materialism.
12:9.6 (142.1) Ο θνητός άνθρωπος διαθέτει πνευματικό πυρήνα. Η διάνοια είναι το σύστημα προσωπικής ενέργειας το οποίο υπάρχει γύρω από ένα θείο πνευματικό πυρήνα και λειτουργεί σε υλικό περιβάλλον. Μία τέτοια, ζώσα σχέση ατομικής διάνοιας και πνεύματος συνιστά τη συμπαντική δυναμική της αιώνιας προσωπικότητας. Τα πραγματικά προβλήματα, οι διαρκείς απογοητεύσεις, οι σοβαρές ήττες, ή ο αναπόφευκτος θάνατος έρχονται μόνο εάν οι ίδιες οι απόψεις του ατόμου τείνουν να αντικαταστήσουν πλήρως την κυβερνώσα δύναμη του κεντρικού πνευματικού πυρήνα, διασπώντας με τον τρόπο αυτό το συμπαντικό σχέδιο της ταυτότητας της προσωπικότητας.		12:9.6 (142.1) Mortal man has a spirit nucleus. The mind is a personal-energy system existing around a divine spirit nucleus and functioning in a material environment. Such a living relationship of personal mind and spirit constitutes the universe potential of eternal personality. Real trouble, lasting disappointment, serious defeat, or inescapable death can come only after self-concepts presume fully to displace the governing power of the central spirit nucleus, thereby disrupting the cosmic scheme of personality identity.
12:9.7 (142.2) (Παρουσιάσθηκε από ένα Τελειοποιητή Σοφίας ο δρώντας υπό την εξουσία των Αρχαίων των Ημερών.)		12:9.7 (142.2) [Presented by a Perfector of Wisdom acting by authority of the Ancients of Days.]