Εγγραφο 42		Paper 42
ΕΝΕΡΓΕΙΑ – ΔΙΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΥΛΗ		Energy—Mind and Matter
42:0.1 (467.1) τα θεμέλια του σύμπαντος είναι υλικά, υπό την έννοια ότι η ενέργεια είναι η βάση κάθε ύπαρξης και η αμιγής ενέργεια ελέγχεται από τον Πατέρα του Σύμπαντος. Η δύναμη, η ενέργεια, είναι το μόνο πράγμα που διατηρείται ως αιώνιο μνημείο που καταδεικνύει και αποδεικνύει την ύπαρξη και την παρουσία του Συμπαντικού Απόλυτου. Το άπειρο αυτό ρεύμα ενέργειας που προέρχεται από τις εν Παραδείσω Παρουσίες ουδέποτε ολίσθησε, ουδέποτε απέτυχε. Ουδέποτε υπήρξε διακοπή στην άπειρη φροντίδα.		42:0.1 (467.1) THE foundation of the universe is material in the sense that energy is the basis of all existence, and pure energy is controlled by the Universal Father. Force, energy, is the one thing which stands as an everlasting monument demonstrating and proving the existence and presence of the Universal Absolute. This vast stream of energy proceeding from the Paradise Presences has never lapsed, never failed; there has never been a break in the infinite upholding.
42:0.2 (467.2) Η διαχείριση της συμπαντικής ενέργειας γίνεται πάντοτε σύμφωνα με την προσωπική θέληση και τις πάνσοφες εντολές του Πατέρα του Σύμπαντος. Ο προσωπικός αυτός έλεγχος της εκδηλούμενης δύναμης και της κυκλοφορούσας ενέργειας τροποποιείται από τις συντονισμένες πράξεις και αποφάσεις του Αιώνιου Υιού, καθώς επίσης και από τους ενοποιημένους στόχους του Υιού και του Πατέρα οι οποίοι εκτελούνται από τον Συνδεδεμένο Δρώντα. Οι θείες αυτές υπάρξεις ενεργούν προσωπικά και ως άτομα. Λειτουργούν επίσης μέσα από τα πρόσωπα και τις δυνάμεις ενός σχεδόν ατέλειωτου αριθμού υφισταμένων, καθένας των οποίων με διαφορετικό τρόπο εκφράζει τον αιώνιο και θείο σκοπό στο σύμπαν των συμπάντων. Οι λειτουργικές όμως αυτές και πρόσκαιρες τροποποιήσεις και μετουσιώσεις της θείας δύναμης με κανένα τρόπο δεν μειώνουν την αλήθεια της δήλωσης ότι το σύνολο της δύναμης-ενέργειας βρίσκεται υπό τον ύπατο έλεγχο ενός προσωπικού Θεού, που κατοικεί στο κέντρο των πάντων.		42:0.2 (467.2) The manipulation of universe energy is ever in accordance with the personal will and the all-wise mandates of the Universal Father. This personal control of manifested power and circulating energy is modified by the co-ordinate acts and decisions of the Eternal Son, as well as by the united purposes of the Son and the Father executed by the Conjoint Actor. These divine beings act personally and as individuals; they also function in the persons and powers of an almost unlimited number of subordinates, each variously expressive of the eternal and divine purpose in the universe of universes. But these functional and provisional modifications or transmutations of divine power in no way lessen the truth of the statement that all force-energy is under the ultimate control of a personal God resident at the center of all things.
1. ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ^top		1. Paradise Forces and Energies ^top
42:1.1 (467.3) Τα θεμέλια του σύμπαντος είναι υλικά, η ουσία όμως της ζωής είναι πνεύμα. Ο Πατέρας των πνευμάτων είναι επίσης ο προπάτορας των συμπάντων. Ο αιώνιος Πατέρας του Πρωταρχικού Υιού είναι επίσης η αιώνια απαρχή του αυθεντικού προτύπου, του Νησιού του Παραδείσου.		42:1.1 (467.3) The foundation of the universe is material, but the essence of life is spirit. The Father of spirits is also the ancestor of universes; the eternal Father of the Original Son is also the eternity-source of the original pattern, the Isle of Paradise.
42:1.2 (467.4) Η ύλη – η ενέργεια – αφού δεν είναι παρά διαφορετικές εκδηλώσεις της ίδιας κοσμικής πραγματικότητας, ως συμπαντικό φαινόμενο υπάρχει εγγενώς στον Πατέρα του Σύμπαντος. «Εν αυτώ υπάρχουν τα πάντα.»Μπορεί η ύλη να φαίνεται ότι εκδηλώνει εγγενή ενέργεια και να επιδεικνύει ανεξάρτητες δυνάμεις, οι γραμμές όμως της βαρύτητας που επιδρούν στις συγκεκριμένες ενέργειες, σε όλα αυτά τα φυσικά φαινόμενα εκπορεύονται και εξαρτώνται από τον Παράδεισο. Το ουλτιματόνιο, η μικρότερη μετρήσιμη μορφή ενέργειας έχει τον Παράδεισο ως πυρήνα.		42:1.2 (467.4) Matter—energy—for they are but diverse manifestations of the same cosmic reality, as a universe phenomenon is inherent in the Universal Father. “In him all things consist.” Matter may appear to manifest inherent energy and to exhibit self-contained powers, but the lines of gravity involved in the energies concerned in all these physical phenomena are derived from, and are dependent on, Paradise. The ultimaton, the first measurable form of energy, has Paradise as its nucleus.
42:1.3 (467.5) Υπάρχει, ενδογενής στην ύλη και παρούσα στο συμπαντικό διάστημα μία μορφή ενέργειας άγνωστης στην Ουράντια. Όταν γίνει, τελικά, η ανακάλυψη αυτή, τότε οι φυσικοί θα αισθανθούν ότι έλυσαν, σχεδόν, τουλάχιστον, το μυστήριο της ύλης. Κι’ έτσι θα έχουν προχωρήσει ένα βήμα πιο κοντά στο Δημιουργό. Έτσι θα έχουν κατανοήσει άλλη μία φάση της θείας τεχνικής. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα έχουν βρει τον Θεό, ούτε θα έχουν πιστοποιήσει την ύπαρξη της ύλης, ή την λειτουργία των φυσικών νόμων, εκτός από την κοσμική τεχνική του Παραδείσου και τα κίνητρα που ωθούν τον Πατέρα του Σύμπαντος στο σκοπό του.		42:1.3 (467.5) There is innate in matter and present in universal space a form of energy not known on Urantia. When this discovery is finally made, then will physicists feel that they have solved, almost at least, the mystery of matter. And so will they have approached one step nearer the Creator; so will they have mastered one more phase of the divine technique; but in no sense will they have found God, neither will they have established the existence of matter or the operation of natural laws apart from the cosmic technique of Paradise and the motivating purpose of the Universal Father.
42:1.4 (468.1) Μετά την ακόμη μεγαλύτερη πρόοδο και τις περαιτέρω ανακαλύψεις, αφού η Ουράντια θα έχει προχωρήσει ανυπολόγιστα, σε σύγκριση με τις παρούσες γνώσεις, αν και θα έχετε αποκτήσει τον έλεγχο των ενεργειακών περιστροφών των ηλεκτρικών μονάδων της ύλης μέχρι του σημείου να τροποποιείτε τις φυσικές τους εκδηλώσεις – ακόμη και μετά από κάθε δυνατή πρόοδο, οι επιστήμονες θα είναι για πάντα ανίσχυροι να φτιάξουν ένα άτομο ύλης, ή να δημιουργήσουν μια αναλαμπή ενέργειας, ή ακόμη να προσθέσουν στην ύλη αυτό που λέμε ζωή.		42:1.4 (468.1) Subsequent to even still greater progress and further discoveries, after Urantia has advanced immeasurably in comparison with present knowledge, though you should gain control of the energy revolutions of the electrical units of matter to the extent of modifying their physical manifestations—even after all such possible progress, forever will scientists be powerless to create one atom of matter or to originate one flash of energy or ever to add to matter that which we call life.
42:1.5 (468.2) Η δημιουργία της ενέργειας και το δώρο της ζωής είναι προνόμια του Πατέρα του Σύμπαντος και των συνεργαζόμενων προσωπικοτήτων των Δημιουργών. Ο ποταμός της ενέργειας και της ζωής είναι μία συνεχής εκροή από τις Θεότητες, το συμπαντικό και ενιαίο ρεύμα της δύναμης του Παραδείσου που ξεχύνεται σ’ ολόκληρο το διάστημα. Η θεία αυτή ενέργεια διαποτίζει ολόκληρη τη δημιουργία. Οι οργανωτές της δύναμης αρχίζουν τις αλλαγές εκείνες και καθιερώνουν τις συγκεκριμένες τροποποιήσεις της διαστημικής δύναμης που θα οδηγήσουν στην δημιουργία της ενέργειας. Οι διευθυντές της δύναμης μεταστοιχειώνουν την ενέργεια σε ύλη. Έτσι γεννώνται οι υλικοί κόσμοι. Οι Επόπτες της Μοροντιανής Δύναμης με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν σε όλους τους χώρους μετάβασης, μεταξύ των υλικών και των πνευματικών κόσμων. Οι ανώτεροι πνευματικοί Δημιουργοί εγκαθιστούν παρόμοιες διαδικασίες για τις θείες μορφές ενέργειας και από τις οποίες προκύπτουν οι ανώτερες πνευματικές μορφές της ευφυούς ζωής.		42:1.5 (468.2) The creation of energy and the bestowal of life are the prerogatives of the Universal Father and his associate Creator personalities. The river of energy and life is a continuous outpouring from the Deities, the universal and united stream of Paradise force going forth to all space. This divine energy pervades all creation. The force organizers initiate those changes and institute those modifications of space-force which eventuate in energy; the power directors transmute energy into matter; thus the material worlds are born. The Life Carriers initiate those processes in dead matter which we call life, material life. The Morontia Power Supervisors likewise perform throughout the transition realms between the material and the spiritual worlds. The higher spirit Creators inaugurate similar processes in divine forms of energy, and there ensue the higher spirit forms of intelligent life.
42:1.6 (468.3) Η ενέργεια προέρχεται από τον Παράδεισο, διαμορφούμενη κατά τη θεία τάξη. Η ενέργεια – η καθαρή ενέργεια – μετέχει στη φύση της θείας οργάνωσης. Διαμορφώθηκε καθ’ ομοίωση των τριών Θεών που είναι ένας, καθώς λειτουργούν στο αρχηγείο του σύμπαντος των συμπάντων. Και όλη η δύναμη είναι συνδεδεμένη με τον Παράδεισο, εκπορεύεται από τον Παράδεισο και επιστρέφει εκεί και κατ’ ουσίαν αποτελεί εκδήλωση της χωρίς αιτία Αιτίας – του Πατέρα του Σύμπαντος. Και χωρίς τον πατέρα, δεν θα υπήρχε τίποτα από όσα υπάρχουν.		42:1.6 (468.3) Energy proceeds from Paradise, fashioned after the divine order. Energy—pure energy—partakes of the nature of the divine organization; it is fashioned after the similitude of the three Gods embraced in one, as they function at the headquarters of the universe of universes. And all force is circuited in Paradise, comes from the Paradise Presences and returns thereto, and is in essence a manifestation of the uncaused Cause—the Universal Father; and without the Father would not anything exist that does exist.
42:1.7 (468.4) Η δύναμη η οποία εκπορεύεται από την αυθύπαρκτη Θεότητα υπάρχει για πάντα αφ’ εαυτής. Η δύναμη-ενέργεια είναι άφθαρτη, ακατάλυτη. Οι εκδηλώσεις αυτές του Απείρου μπορεί να υπόκεινται σε χωρίς όρια μεταστοιχειώσεις, ατέλειωτους μετασχηματισμούς και αιώνιες μεταμορφώσεις. Υπό ουδεμία όμως έννοια, ή βαθμό, ούτε και κατά το ελάχιστο φανταστικό σημείο θα μπορούσαν, ή θα μπορέσουν ποτέ να υποστούν εξάλειψη. Η ενέργεια, όμως, αν και πηγάζει από το Άπειρο, δεν έχει άπειρες εκδηλώσεις.		42:1.7 (468.4) Force derived from self-existent Deity is in itself ever existent. Force-energy is imperishable, indestructible; these manifestations of the Infinite may be subject to unlimited transmutation, endless transformation, and eternal metamorphosis; but in no sense or degree, not even to the slightest imaginable extent, could they or ever shall they suffer extinction. But energy, though springing from the Infinite, is not infinitely manifest; there are outer limits to the presently conceived master universe.
42:1.8 (468.5) Υπάρχουν εξώτερα όρια, στο επί του παρόντος αντιληπτό κυρίαρχο σύμπαν.		42:1.8 (468.5) Energy is eternal but not infinite; it ever responds to the all-embracing grasp of Infinity. Forever force and energy go on; having gone out from Paradise, they must return thereto, even if age upon age be required for the completion of the ordained circuit. That which is of Paradise Deity origin can have only a Paradise destination or a Deity destiny.
42:1.9 (468.6) Και όλα αυτά επιβεβαιώνουν την πίστη μας σε ένα κυκλικό, κάπως περιορισμένο αλλά τακτοποιημένο και αχανές σύμπαν των συμπάντων. Αν τούτο δεν ήταν αλήθεια, τότε η απόδειξη για την ελάττωση της ενέργειας κάποια στιγμή, αργά, ή γρήγορα θα εμφανιζόταν. Όλοι οι νόμοι, η οργάνωση, η διεύθυνση και οι μαρτυρίες των εξερευνητών του σύμπαντος – όλα καταδεικνύουν την ύπαρξη ενός απείρου Θεού, αλλά, και ενός, μέχρι τώρα, πεπερασμένου σύμπαντος, μία κυκλικότητα ατέλειωτης ύπαρξης, σχεδόν απεριόριστης, αλλά πάντως πεπερασμένης, εν αντιθέσει προς το άπειρο.		42:1.9 (468.6) And all this confirms our belief in a circular, somewhat limited, but orderly and far-flung universe of universes. If this were not true, then evidence of energy depletion at some point would sooner or later appear. All laws, organizations, administration, and the testimony of universe explorers—everything points to the existence of an infinite God but, as yet, a finite universe, a circularity of endless existence, well-nigh limitless but, nevertheless, finite in contrast with infinity.
2. ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΑ, ΜΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ (ΟΙ ΦΥΣΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ) ^top		2. Universal Nonspiritual Energy Systems (Physical Energies) ^top
42:2.1 (469.1) Είναι πράγματι δύσκολο να βρούμε κατάλληλες λέξεις στην Αγγλική γλώσσα με τις οποίες να προσδιορίσουμε και στη συνέχεια να περιγράψουμε τα διάφορα επίπεδα δύναμης και ενέργειας – φυσική, διανοητική, ή πνευματική. Οι αφηγήσεις αυτές δεν μπορούν καθ΄ ολοκληρίαν να παρακολουθήσουν τους αποδεκτούς προσδιορισμούς σας για τη δύναμη, την ενέργεια και την ισχύ. Υπάρχει τέτοια ελαχιστότητα στη γλώσσα, ώστε πρέπει να χρησιμοποιούμε τους όρους αυτούς με πολλαπλές σημασίες. Στο κεφάλαιο αυτό, για παράδειγμα, η λέξη ενέργεια χρησιμοποιείται για να δηλώσει όλες τις φάσεις και τις μορφές των φαινομενικών κινήσεων, λειτουργιών και δυναμικών, ενώ η ισχύς χρησιμοποιείται για τα προ της βαρύτητας και η δύναμη για τα μετά την βαρύτητα στάδια ενέργειας.		42:2.1 (469.1) It is indeed difficult to find suitable words in the English language whereby to designate and wherewith to describe the various levels of force and energy—physical, mindal, or spiritual. These narratives cannot altogether follow your accepted definitions of force, energy, and power. There is such paucity of language that we must use these terms in multiple meanings. In this paper, for example, the word energy is used to denote all phases and forms of phenomenal motion, action, and potential, while force is applied to the pregravity, and power to the postgravity, stages of energy.
42:2.2 (469.2) Θα προσπαθήσω, πάντως, να ελαττώσω την εννοιολογική σύγχυση προτείνοντας τη σκοπιμότητα του να υιοθετηθεί η ακόλουθη ταξινόμηση της κοσμικής ισχύος, της αναδυόμενης ενέργειας και της συμπαντικής δύναμης – της φυσικής ενέργειας.		42:2.2 (469.2) I will, however, endeavor to lessen conceptual confusion by suggesting the advisability of adopting the following classification for cosmic force, emergent energy, and universe power—physical energy:
42:2.3 (469.3) 1. Διαστημική δυναμικότητα. Τούτη είναι η αδιαμφισβήτητη ελεύθερη διαστημική παρουσία του Απεριόριστου Απόλυτου. Η εξάπλωση της έννοιας αυτής συνεπάγεται τη συμπαντική δυναμική της ισχύος-ενέργειας η οποία είναι εγγενής στη λειτουργική ολικότητα του Απεριόριστου Απόλυτου, ενώ η ένταση της έννοιας αυτής υποδηλώνει την ολικότητα της κοσμικής πραγματικότητας – των συμπάντων – η οποία προήλθε, όπως η αιωνιότητα, από το μηδέποτε αρξάμενο, μηδέποτε λήγον, μηδέποτε κινούμενο, μηδέποτε μεταβαλλόμενο Νησί του Παραδείσου.		42:2.3 (469.3) 1. Space potency. This is the unquestioned free space presence of the Unqualified Absolute. The extension of this concept connotes the universe force-space potential inherent in the functional totality of the Unqualified Absolute, while the intension of this concept implies the totality of cosmic reality—universes—which emanated eternitywise from the never-beginning, never-ending, never-moving, never-changing Isle of Paradise.
42:2.4 (469.4) Η διαστημική δυναμικότητα αποτελεί μία προ-πραγματικότητα. Είναι ο χώρος κυριαρχίας του Απεριόριστου Απόλυτου και αποκρίνεται μόνο στον προσωπικό έλεγχο του Πατέρα του Σύμπαντος, παρά το γεγονός ότι είναι φαινομενικά τροποποιήσιμη δια της παρουσίας των Οργανωτών της Πρωταρχικής, Κυρίαρχης Δύναμης.		42:2.4 (469.4) The phenomena indigenous to the nether side of Paradise probably embrace three zones of absolute force presence and performance: the fulcral zone of the Unqualified Absolute, the zone of the Isle of Paradise itself, and the intervening zone of certain unidentified equalizing and compensating agencies or functions. These triconcentric zones are the centrum of the Paradise cycle of cosmic reality.
42:2.5 (469.5) MISSING PARAGRAPH		42:2.5 (469.5) Space potency is a prereality; it is the domain of the Unqualified Absolute and is responsive only to the personal grasp of the Universal Father, notwithstanding that it is seemingly modifiable by the presence of the Primary Master Force Organizers.
42:2.6 (469.6) Στην Ουβέρσα, η διαστημική δυναμικότητα αποκαλείται ABSOLUTA.		42:2.6 (469.6) On Uversa, space potency is spoken of as absoluta.
42:2.7 (469.7) 2. Πρωταρχική Ισχύς. Αντιπροσωπεύει την πρώτη βασική αλλαγή στη διαστημική δυναμικότητα και μπορεί να είναι μία από τις λειτουργίες του χαμηλότερου Παραδείσου του Απεριόριστου Απόλυτου. Γνωρίζουμε ότι η διαστημική παρουσία που κατέρχεται από τον κάτω Παράδεισο χαμηλότερο Παράδεισο τροποποιείται, κατά κάποιο τρόπο, από αυτό που εισέρχεται. Ανεξάρτητα όμως από τέτοιους πιθανούς συσχετισμούς, η ευρέως αναγνωρισμένη μεταστοιχείωση της διαστημικής ισχύος σε πρωταρχική ισχύ είναι η βασική διαφοροποιητική λειτουργία της παρουσίας της τάσης των ζώντων εν Παραδείσων Οργανωτών της ισχύος.		42:2.7 (469.7) 2. Primordial force. This represents the first basic change in space potency and may be one of the nether Paradise functions of the Unqualified Absolute. We know that the space presence going out from nether Paradise is modified in some manner from that which is incoming. But regardless of any such possible relationships, the openly recognized transmutation of space potency into primordial force is the primary differentiating function of the tension-presence of the living Paradise force organizers.
42:2.8 (469.8) Η παθητική και εν δυνάμει ισχύς γίνεται ουσιαστική και πρωταρχική αποκρινόμενη στην αντίσταση που προβάλλεται από τη διαστημική παρουσία των Κυρίαρχων Οργανωτών της Πρωταρχικής Υπάρχουσας Ισχύος. Η ισχύς πλέον αναδύεται από τον αποκλειστικό χώρο κυριαρχίας του Απεριόριστου Απόλυτου στο χώρο κυριαρχίας της πολλαπλής απόκρισης – της απόκρισης σε ορισμένες βασικές κινήσεις που ξεκινούν από το Θεό της Δράσης και αμέσως μετά σε ορισμένες αντισταθμιστικές κινήσεις εκπορευόμενες από το Συμπαντικό Απόλυτο. Η πρωταρχική ισχύς αντιδρά φαινομενικά στην υπερβατική αφορμή, αναλόγως προς το απόλυτο.		42:2.8 (469.8) Passive and potential force becomes active and primordial in response to the resistance afforded by the space presence of the Primary Eventuated Master Force Organizers. Force is now emerging from the exclusive domain of the Unqualified Absolute into the realms of multiple response—response to certain primal motions initiated by the God of Action and thereupon to certain compensating motions emanating from the Universal Absolute. Primordial force is seemingly reactive to transcendental causation in proportion to absoluteness.
42:2.9 (469.9) Η πρωταρχική ισχύς αναφέρεται ορισμένες φορές ως αμιγής ενέργεια. Στην Ουβέρσα την αναφέρουμε ως SEGREGATΑ (διαχωρισμένη).		42:2.9 (469.9) Primordial force is sometimes spoken of as pure energy; on Uversa we refer to it as segregata.
42:2.10 (470.1) 3. Οι αναδυόμενες ενέργειες. Η παθητική παρουσία των οργανωτών της πρωταρχικής ισχύος είναι αρκετή για να μεταμορφώσει τη διαστημική δυναμικότητα σε πρωταρχική ισχύ και είναι σ’ ένα τέτοιο ενεργό διαστημικό πεδίο όπου οι ίδιοι αυτοί οργανωτές της ισχύος ξεκινούν τις αρχικές και δραστήριες λειτουργίες τους. Η πρωταρχική ισχύς είναι προορισμένη να διέλθει από δύο χωριστές φάσεις μεταστοιχείωσης στο χώρο εκδήλωσης της ενέργειας προτού παρουσιασθεί ως συμπαντική δύναμη. Τα δύο αυτά επίπεδα αναδυόμενης ενέργειας είναι:		42:2.10 (470.1) 3. Emergent energies. The passive presence of the primary force organizers is sufficient to transform space potency into primordial force, and it is upon such an activated space field that these same force organizers begin their initial and active operations. Primordial force is destined to pass through two distinct phases of transmutation in the realms of energy manifestation before appearing as universe power. These two levels of emerging energy are:
42:2.11 (470.2) α. Ισχυρή ενέργεια. Πρόκειται για τη δυναμική-κατευθυντήρια, μαζικώς κινούμενη, εξαιρετικά εντεταμένη και βίαια αντιδρώσα ενέργεια – για γιγάντια ενεργειακά συστήματα τα οποία κινητοποιούνται από τις δραστηριότητες των οργανωτών πρωταρχικής ισχύος. Η πρωταρχική αυτή, ή ισχυρή ενέργεια δεν αντιδρά, κατ’ αρχήν, σαφώς στην έλξη της βαρύτητας του Παραδείσου, αν και πιθανόν να παρουσιάζει μία μαζικά αθροιστική, ή διαστημικά κατευθυντήρια αντίδραση στο συλλογικό σύμπλεγμα των απόλυτων επιδράσεων οι οποίες λειτουργούν από την χαμηλότερη πλευρά του Παραδείσου. Όταν η ενέργεια αναδύεται στο επίπεδο της αρχικής αντίδρασης προς την κυκλική και απόλυτης βαρύτητας επίδραση του Παραδείσου, οι οργανωτές της πρωταρχικής ισχύος υποχωρούν χάριν της λειτουργίας των δευτερευόντων συνεργατών τους.		42:2.11 (470.2) a. Puissant energy. This is the powerful-directional, mass-movemented, mighty-tensioned, and forcible-reacting energy—gigantic energy systems set in motion by the activities of the primary force organizers. This primary or puissant energy is not at first definitely responsive to the Paradise-gravity pull though probably yielding an aggregate-mass or space-directional response to the collective group of absolute influences operative from the nether side of Paradise. When energy emerges to the level of initial response to the circular and absolute-gravity grasp of Paradise, the primary force organizers give way to the functioning of their secondary associates.
42:2.12 (470.3) β. Βαρυτική ενέργεια. Η επί του παρόντος εμφανιζόμενη στην βαρύτητα αντιδρώσα ενέργεια διαθέτει τη δυναμική της διαστημικής δύναμης και γίνεται ο ενεργός πρόγονος όλης της συμπαντικής ύλης. Η δευτερεύουσα αυτή, ή βαρυτική ενέργεια αποτελεί προϊόν της επεξεργασίας της ενέργειας, η οποία είναι αποτέλεσμα της παρουσίας της πίεσης και της ροπής της τάσης που δραστηριοποιούνται από τους Βοηθούς Οργανωτές της Υπερβατικής Κυρίαρχης Ισχύος. Ανταποκρινόμενη στο έργο αυτών των διαχειριστών της ισχύος, η διαστημική ενέργεια περνά από την κατάσταση ισχύος στην κατάσταση βαρύτητας, αντιδρώντας με τον τρόπο αυτό άμεσα στην κυκλική επίδραση της Παραδείσιας (απόλυτης) βαρύτητας, ενώ αποκαλύπτει και κάποια εν δυνάμει ευαισθησία προς την έλξη της γραμμικής βαρύτητας, εγγενούς στην γρήγορα εμφανιζόμενη υλική μάζα των ηλεκτρονικών και μετά-ηλεκτρονικών φάσεων της ενέργειας και της ύλης. Με την εμφάνιση της ανταπόκρισης στη βαρύτητα, οι Βοηθοί Οργανωτές της Κυρίαρχης Ισχύος μπορούν να αποσυρθούν από τους ενεργειακούς κυκλώνες του διαστήματος με την προϋπόθεση ότι οι Συμπαντικοί Οργανωτές Δύναμης θα αναλάβουν αυτόν τον τομέα δράσης.		42:2.12 (470.3) b. Gravity energy. The now-appearing gravity-responding energy carries the potential of universe power and becomes the active ancestor of all universe matter. This secondary or gravity energy is the product of the energy elaboration resulting from the pressure-presence and the tension-trends set up by the Associate Transcendental Master Force Organizers. In response to the work of these force manipulators, space-energy rapidly passes from the puissant to the gravity stage, thus becoming directly responsive to the circular grasp of Paradise (absolute) gravity while disclosing a certain potential for sensitivity to the linear-gravity pull inherent in the soon appearing material mass of the electronic and the postelectronic stages of energy and matter. Upon the appearance of gravity response, the Associate Master Force Organizers may retire from the energy cyclones of space provided the Universe Power Directors are assignable to that field of action.
42:2.13 (470.4) Δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι για τις ακριβείς αιτίες των αρχικών σταδίων της εξέλιξης της ισχύος, αναγνωρίζουμε όμως την ευφυή δράση του Απώτατου και στα δύο επίπεδα της εκδήλωσης της αναδυόμενης ενέργειας. Η ισχυρή και η βαρυτική ενέργεια, εκτιμώμενη συλλογικά, αποκαλείται στην Ουβέρσα ULTIMATA (Απώτατη, Ύπατη.)		42:2.13 (470.4) We are quite uncertain regarding the exact causes of the early stages of force evolution, but we recognize the intelligent action of the Ultimate in both levels of emergent-energy manifestation. Puissant and gravity energies, when regarded collectively, are spoken of on Uversa as ultimata.
42:2.14 (470.5) 4. Συμπαντική δύναμη. Η διαστημική ισχύς έχει μετατραπεί σε διαστημική ενέργεια και εν συνεχεία στην ενέργεια του βαρυτικού ελέγχου. Έτσι έχει ωριμάσει η φυσική ενέργεια, μέχρι του σημείου εκείνου όπου μπορεί να κατευθυνθεί στους διαύλους της δύναμης και να μπορέσει να εξυπηρετήσει τους ποικίλους σκοπούς των συμπαντικών Δημιουργών. Το έργο αυτό διεξάγεται από τους πολύμορφούς διευθυντές, κέντρα και ελεγκτές της φυσικής ενέργειας στο μέγα σύμπαν – τις οργανωμένες και κατοικημένες δημιουργίες. Οι Συμπαντικοί αυτοί Διευθυντές της Δύναμης ασκούν τον κατά το μάλλον, ή ήττον ολοκληρωμένο έλεγχο των είκοσι μιας εκ των τριάντα φάσεων της ενέργειας οι οποίες συνιστούν το παρόν ενεργειακό σύστημα των επτά υπερσυμπάντων. Ο χώρος αυτός της δύναμης-ενέργειας-ύλης είναι ο χώρος κυριαρχίας των ευφυών δραστηριοτήτων του Επτάπτυχου, ο οποίος λειτουργεί υπό τον υπερέλεγχο χρόνου-διαστήματος του Υπέρτατου.		42:2.14 (470.5) 4. Universe power. Space-force has been changed into space-energy and thence into the energy of gravity control. Thus has physical energy been ripened to that point where it can be directed into channels of power and made to serve the manifold purposes of the universe Creators. This work is carried on by the versatile directors, centers, and controllers of physical energy in the grand universe—the organized and inhabited creations. These Universe Power Directors assume the more or less complete control of twenty-one of the thirty phases of energy constituting the present energy system of the seven superuniverses. This domain of power-energy-matter is the realm of the intelligent activities of the Sevenfold, functioning under the time-space overcontrol of the Supreme.
42:2.15 (470.6) Στην Ουβέρσα αναφέρουμε το χώρο αυτό κυριαρχίας της συμπαντικής δύναμης ως GRAVITA (βαρύτητα;)		42:2.15 (470.6) On Uversa we refer to the realm of universe power as gravita.
42:2.16 (470.7) 5. Η ενέργεια της Χαβόνα. Ομόφωνα η αφήγηση αυτή κινήθηκε προς την πλευρά του Παραδείσου καθώς ακολουθούσαμε την μεταστοιχείωση της διαστημικής ισχύος, από το ένα επίπεδο στο άλλο, μέχρι το ενεργό επίπεδο της ενέργειας-δύναμης των συμπάντων του χρόνου και του διαστήματος. Συνεχίζοντας προς τον Παράδεισο, συναντούμε στη συνέχεια μία προ-υπαρξιακή φάση της ενέργειας η οποία είναι χαρακτηριστική του κεντρικού σύμπαντος. Εδώ ο εξελικτικός κύκλος φαίνεται να γυρίζει πίσω στον εαυτό του. Η ενέργεια-δύναμη φαίνεται τώρα ότι αιωρείται προς τα πίσω, προς την ισχύ, μία ισχύ όμως η φύση της οποίας είναι πολύ διαφορετική από εκείνη της διαστημικής δυναμικότητας και της πρωταρχικής ισχύος. Τα ενεργειακά συστήματα της Χαβόνα δεν είναι δυαδικά. Είναι τριαδικά. Τούτος είναι ο χώρος κυριαρχίας της υπαρξιακής ενέργειας του Συνδεδεμένου Δρώντος, λειτουργούντος εκ μέρους της Αγίας Τριάδας του Παραδείσου.		42:2.16 (470.7) 5. Havona energy. In concept this narrative has been moving Paradiseward as transmuting space-force has been followed, level by level, to the working level of the energy-power of the universes of time and space. Continuing Paradiseward, there is next encountered a pre-existent phase of energy which is characteristic of the central universe. Here the evolutionary cycle seems to turn back upon itself; energy-power now seems to begin to swing back towards force, but force of a nature very unlike that of space potency and primordial force. Havona energy systems are not dual; they are triune. This is the existential energy domain of the Conjoint Actor, functioning in behalf of the Paradise Trinity.
42:2.17 (471.1) Στην Ουβέρσα οι ενέργειες αυτές της Χαβόνα είναι γνωστές ως TRIATA (ΤΡΙΑΔΙΚΈΣ;)		42:2.17 (471.1) On Uversa these energies of Havona are known as triata.
42:2.18 (471.2) 6. Υπερβατική Ενέργεια. Το ενεργειακό αυτό σύστημα λειτουργεί επί των, και από τα ανώτερα επίπεδα του Παραδείσου και μόνο σε σχέση με τους απολυτοειδείς πληθυσμούς. Στην Ουβέρσα ονομάζεται TRANOSTA.		42:2.18 (471.2) 6. Transcendental energy. This energy system operates on and from the upper level of Paradise and only in connection with the absonite peoples. On Uversa it is denominated tranosta.
42:2.19 (471.3) 7. Μονότα. Η ενέργεια είναι συγγενής προς το θείο, όταν πρόκειται για Παραδείσια ενέργεια. Τείνουμε να πιστεύουμε ότι η μονότα είναι η ζώσα, μη πνευματική ενέργεια του Παραδείσου – ένα αιώνιο ισοδύναμο της ζώσας, πνευματικής ενέργειας του Πρωταρχικού Υιού – εξ αυτού και το μη-πνευματικό ενεργειακό σύστημα του Πατέρα του Σύμπαντος.		42:2.19 (471.3) 7. Monota. Energy is close of kin to divinity when it is Paradise energy. We incline to the belief that monota is the living, nonspirit energy of Paradise—an eternity counterpart of the living, spirit energy of the Original Son—hence the nonspiritual energy system of the Universal Father.
42:2.20 (471.4) Δεν μπορούμε να διακρίνουμε τη φύση του Παραδείσιου πνεύματος και της Παραδείσιας μονότα. Είναι, προφανώς, ανόμοια. Έχουν διαφορετικά ονόματα, αλλά ελάχιστα μπορείτε να μάθετε για μία πραγματικότητα της οποίας οι πνευματικές και οι μη πνευματικές εκδηλώσεις διακρίνονται μόνο από το όνομα.		42:2.20 (471.4) We cannot differentiate the nature of Paradise spirit and Paradise monota; they are apparently alike. They have different names, but you can hardly be told very much about a reality whose spiritual and whose nonspiritual manifestations are distinguishable only by name.
42:2.21 (471.5) Γνωρίζουμε ότι τα πεπερασμένα πλάσματα μπορούν να φθάσουν στην εμπειρία της λατρείας του Πατέρα του Σύμπαντος δια της λειτουργίας του Θεού του Επτάπτυχου και των Προσαρμοστών της Σκέψης, αμφιβάλλουμε, όμως, αν κάποια υπό-απόλυτη προσωπικότητα, ακόμη και οι διευθυντές δύναμης, μπορούν να κατανοήσουν το άπειρο της ενέργειας της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: Αν οι διευθυντές της δύναμης είναι γνώστες της τεχνικής μεταμόρφωσης της διαστημικής δύναμης, δεν αποκαλύπτουν το μυστικό τους σε άλλους εξ ημών. Η άποψή μου είναι ότι δεν κατανοούν απόλυτα τη λειτουργία των οργανωτών ισχύος.		42:2.21 (471.5) We know that finite creatures can attain the worship experience of the Universal Father through the ministry of God the Sevenfold and the Thought Adjusters, but we doubt that any subabsolute personality, even power directors, can comprehend the energy infinity of the First Great Source and Center. One thing is certain: If the power directors are conversant with the technique of the metamorphosis of space-force, they do not reveal the secret to the rest of us. It is my opinion that they do not fully comprehend the function of the force organizers.
42:2.22 (471.6) Οι ίδιοι αυτοί οι διευθυντές της δύναμης αποτελούν ενεργειακούς καταλύτες. Δηλαδή, κάνουν την ενέργεια να τεμαχίζεται, να οργανώνεται, ή να συγκεντρώνεται σε ενιαία δομή με την παρουσία τους. Και όλο τούτο σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει κάτι εγγενές στην ενέργεια το οποίο την κάνει να λειτουργεί με τον τρόπο αυτό, υπό την παρουσία αυτών των δυναμικών οντοτήτων. Οι Μελχισεδέκ του Νέβαδον έχουν από μακρού ονομάσει το φαινόμενο της μεταστοιχείωσης της κοσμικής ισχύος σε συμπαντική δύναμη ως ένα εκ των επτά «απείρων του θείου.» Και τούτο είναι το σημείο μέχρι του οποίου θα προχωρήσετε κατά την ανέλιξή σας στο τοπικό σύμπαν.		42:2.22 (471.6) These power directors themselves are energy catalyzers; that is, they cause energy to segment, organize, or assemble in unit formation by their presence. And all this implies that there must be something inherent in energy which causes it thus to function in the presence of these power entities. The Nebadon Melchizedeks long since denominated the phenomenon of the transmutation of cosmic force into universe power as one of the seven “infinities of divinity.” And that is as far as you will advance on this point during your local universe ascension.
42:2.23 (471.7) Παρά την ανικανότητά μας να κατανοήσουμε πλήρως την προέλευση, τη φύση και τις μεταστοιχειώσεις της κοσμικής ισχύος, είμαστε απόλυτοι γνώστες όλων των φάσεων της συμπεριφοράς της αναδυόμενης ενέργειας, από την εποχή της άμεσης και αλάθητης ανταπόκρισής της προς τη δράση της βαρύτητας του Παραδείσου – την εποχή περίπου της αρχής της λειτουργίας των υπερσυμπαντικών διευθυντών της δύναμης.		42:2.23 (471.7) Notwithstanding our inability fully to comprehend the origin, nature, and transmutations of cosmic force, we are fully conversant with all phases of emergent-energy behavior from the times of its direct and unmistakable response to the action of Paradise gravity—about the time of the beginning of the function of the superuniverse power directors.
3. ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ^top		3. Classification of Matter ^top
42:3.1 (471.8) Η ύλη, σε όλα τα σύμπαντα, εκτός του κεντρικού σύμπαντος, είναι ταυτόσημη. Η ύλη όσον αφορά στις φυσικές της ιδιότητες εξαρτάται από τον εξελικτικό βαθμό των στοιχείων που την απαρτίζουν, την απόστασή τους από το πυρηνικό σώμα, ή το περιεχόμενο του διαστήματος σε ύλη, καθώς επίσης και από την παρουσία ορισμένων δυνάμεων άγνωστων ακόμη στην Ουράντια.		42:3.1 (471.8) Matter in all universes, excepting in the central universe, is identical. Matter in its physical properties depends on the revolutionary rates of its component members, the number and size of the revolving members, their distance from the nuclear body or the space content of matter, as well as on the presence of certain forces as yet undiscovered on Urantia.
42:3.2 (471.9) Στους διάφορους ήλιους, πλανήτες και διαστημικά σώματα υπάρχουν δέκα μεγάλες υποδιαιρέσεις της ύλης:		42:3.2 (471.9) In the varied suns, planets, and space bodies there are ten grand divisions of matter:
42:3.3 (472.1) 1. Η ουλτιματονική ύλη (ή ύλη των ουλτιματονίων) – οι αρχικές φυσικές μονάδες υλικής υπόστασης, τα ενεργειακά σωματίδια τα οποία σχηματίζουν τα ηλεκτρόνια.		42:3.3 (472.1) 1. Ultimatonic matter—the prime physical units of material existence, the energy particles which go to make up electrons.
42:3.4 (472.2) 2. Η υπο-ηλεκτρονική (κατώτερη από τα ηλεκτρόνια) ύλη – το στάδιο έκρηξης και απώθησης των ηλιακών υπεραερίων		42:3.4 (472.2) 2. Subelectronic matter—the explosive and repellent stage of the solar supergases.
42:3.5 (472.3) 3. Η ηλεκτρονική ύλη - το ηλεκτρικό στάδιο της υλικής διαφοροποίησης – ηλεκτρόνια, πρωτόνια και διάφορες άλλες μονάδες οι οποίες υπεισέρχονται στους ποικίλους σχηματισμούς των ηλεκτρονικών ομάδων.		42:3.5 (472.3) 3. Electronic matter—the electrical stage of material differentiation—electrons, protons, and various other units entering into the varied constitution of the electronic groups.
42:3.6 (472.4) 4. Η υπο-ατομική ύλη – η ύλη που υπάρχει σε μεγάλο βαθμό στο εσωτερικό των θερμών ήλιων.		42:3.6 (472.4) 4. Subatomic matter—matter existing extensively in the interior of the hot suns.
42:3.7 (472.5) 5. Τα κατακερματισμένα άτομα – βρίσκονται στους ήλιους που ψύχονται καθώς και σ’ ολόκληρο το διάστημα.		42:3.7 (472.5) 5. Shattered atoms—found in the cooling suns and throughout space.
42:3.8 (472.6) 6. Η ιονισμένη ύλη – ανεξάρτητα άτομα απογυμνωμένα από τα εξωτερικά τους (χημικώς ενεργά) ηλεκτρόνια εξ αιτίας ηλεκτρικών, θερμικών, ή ακτίνων Χ δραστηριοτήτων καθώς και εξ αιτίας διαλυτών.		42:3.8 (472.6) 6. Ionized matter—individual atoms stripped of their outer (chemically active) electrons by electrical, thermal, or X-ray activities and by solvents.
42:3.9 (472.7) 7. Ατομική ύλη – το χημικό στάδιο της στοιχειώδους οργάνωσης, οι μονάδες που αποτελούν τη μοριακή, ή ορατή ύλη.		42:3.9 (472.7) 7. Atomic matter—the chemical stage of elemental organization, the component units of molecular or visible matter.
42:3.10 (472.8) 8. Το μοριακό στάδιο της ύλης – η ύλη όπως υπάρχει στην Ουράντια, σε μία κατάσταση σχετικά ομαλής υλοποίησης κάτω από κανονικές συνθήκες		42:3.10 (472.8) 8. The molecular stage of matter—matter as it exists on Urantia in a state of relatively stable materialization under ordinary conditions.
42:3.11 (472.9) 9. Ραδιενεργός ύλη – η αποδιοργανωτική τάση και δραστηριότητα των βαρύτερων στοιχείων υπό συνθήκες μέτριας θερμότητας και ελαττωμένης βαρυτικής πίεσης.		42:3.11 (472.9) 9. Radioactive matter—the disorganizing tendency and activity of the heavier elements under conditions of moderate heat and diminished gravity pressure.
42:3.12 (472.10) 10. Η καταρρεύσασα ύλη – Η σχετικά σταθερή ύλη που βρίσκεται στο εσωτερικό των ψυχρών, ή νεκρών ήλιων. Η μορφή αυτή της ύλης δεν είναι πραγματικά σταθερή. Εξακολουθεί να υπάρχει μία ουλτιματονική, ή και ηλεκτρονική ακόμη δραστηριότητα, αλλά οι μονάδες αυτές βρίσκονται πάρα πολύ κοντά και ο βαθμός περιστροφής των είναι εξαιρετικά μειωμένος.		42:3.12 (472.10) 10. Collapsed matter—the relatively stationary matter found in the interior of the cold or dead suns. This form of matter is not really stationary; there is still some ultimatonic even electronic activity, but these units are in very close proximity, and their rates of revolution are greatly diminished.
42:3.13 (472.11) Η ανωτέρω ταξινόμηση της ύλης αφορά στην οργάνωσή της περισσότερο, παρά στις μορφές με τις οποίες παρουσιάζεται στα πλάσματα της δημιουργίας. Δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τα προ-ανάδυσης στάδια της ενέργειας, ούτε την αιώνια υλοποίηση στον Παράδεισο και στο κεντρικό σύμπαν.		42:3.13 (472.11) The foregoing classification of matter pertains to its organization rather than to the forms of its appearance to created beings. Neither does it take into account the pre-emergent stages of energy nor the eternal materializations on Paradise and in the central universe.
4. ΜΕΤΑΣΤΟΙΧΕΙΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ^top		4. Energy and Matter Transmutations ^top
42:4.1 (472.12) Το φως, η θερμότητα, ο ηλεκτρισμός, ο μαγνητισμός, η χημεία, η ενέργεια και η ύλη είναι – εκ προελεύσεως, φύσης και προορισμού – ένα και το αυτό πράγμα, μαζί με άλλες υλικές πραγματικότητες άγνωστες ακόμη στην Ουράντια.		42:4.1 (472.12) Light, heat, electricity, magnetism, chemism, energy, and matter are—in origin, nature, and destiny—one and the same thing, together with other material realities as yet undiscovered on Urantia.
42:4.2 (472.13) Δεν αντιλαμβανόμαστε απόλυτα τις σχεδόν ατέλειωτες μεταβολές τις οποίες μπορεί να υποστεί η φυσική ενέργεια. Σ’ ένα σύμπαν εμφανίζεται ως φως, σ’ ένα άλλο ως φως και θερμότητα μαζί, σ’ ένα άλλο ως μορφές ενέργειας άγνωστες στην Ουράντια. Σε ανείπωτα εκατομμύρια χρόνια μπορεί να επανεμφανισθεί σαν μία μορφή αεικίνητης, αυξανόμενης ηλεκτρικής ενέργειας, ή μαγνητικής δύναμης. Και ακόμη αργότερα, μπορεί και πάλι να εμφανισθεί σ’ ένα μεταγενέστερο σύμπαν σαν μία μορφή μεταβλητής ύλης υποβαλλόμενης σε σειρά μεταμορφώσεων, για να ακολουθήσει η εξωτερική, φυσική της εξαφάνιση σε κάποιο μεγάλο κατακλυσμό στους κόσμους. Και τότε, έπειτα από αμέτρητους αιώνες και σχεδόν ατέλειωτη περιπλάνηση μέσα από άπειρα σύμπαντα, μπορεί και πάλι η ίδια αυτή ενέργεια να επαναναδυθεί και να μεταβάλει πολλές φορές τη μορφή και τη δυναμική της. Κι’ έτσι οι μεταστοιχειώσεις αυτές συνεχίζονται μέσα στις εποχές που διαδέχονται η μία την άλλη και σε αμέτρητους κόσμους. Με τον τρόπο αυτό η ύλη αλλάζει, υφίσταται τις μεταστοιχειώσεις του χρόνου, αλλά για πάντα ταλαντεύεται πραγματική στον κύκλο της αιωνιότητας. Ακόμα κι’ αν για καιρό πολύ εμποδιστεί να επιστρέψει στην πηγή της, αντιδρά πάντα σ’ αυτήν και για πάντα ακολουθεί το μονοπάτι που όρισε η Άπειρη Προσωπικότητα από την οποία βλάστησε.		42:4.2 (472.13) We do not fully comprehend the almost endless changes to which physical energy may be subject. In one universe it appears as light, in another as light plus heat, in another as forms of energy unknown on Urantia; in untold millions of years it may reappear as some form of restless, surging electrical energy or magnetic power; and still later on it may again appear in a subsequent universe as some form of variable matter going through a series of metamorphoses, to be followed by its outward physical disappearance in some great cataclysm of the realms. And then, after countless ages and almost endless wandering through numberless universes, again may this same energy re-emerge and many times change its form and potential; and so do these transformations continue through successive ages and throughout countless realms. Thus matter sweeps on, undergoing the transmutations of time but swinging ever true to the circle of eternity; even if long prevented from returning to its source, it is ever responsive thereto, and it ever proceeds in the path ordained by the Infinite Personality who sent it forth.
42:4.3 (473.1) Τα κέντρα δύναμης και οι συνεργάτες τους απασχολούνται πολύ στο έργο της μεταστοιχείωσης των ουλτιματονίων στα κυκλώματα και τις περιστροφές των ηλεκτρονίων. Οι μοναδικές αυτές υπάρξεις ελέγχουν και συνθέτουν τη δύναμη με τον επιδέξιο χειρισμό των βασικών μονάδων υλοποιημένης ενέργειας, των ουλτιματονίων. Είναι οι κύριοι της ενέργειας, καθώς αυτή κυκλοφορεί σε πρωτόγονο στάδιο. Σε συνεργασία με τους φυσικούς ελεγκτές είναι ικανοί να ελέγξουν και να κατευθύνουν αποτελεσματικά την ενέργεια ακόμα και αφού μεταστοιχειωθεί στο ηλεκτρικό επίπεδο, το αποκαλούμενο ηλεκτρονικό στάδιο. Η ακτίνα δράσης τους, όμως, περιορίζεται τρομακτικά όταν η ηλεκτρονικά οργανωμένη ενέργεια ταλαντεύεται στις δίνες των ατομικών συστημάτων. Σε μία τέτοια υλοποίηση, οι ενέργειες αυτές υποπίπτουν στην απόλυτη επίδραση της ελκτικής δύναμης της γραμμικής βαρύτητας.		42:4.3 (473.1) The power centers and their associates are much concerned in the work of transmuting the ultimaton into the circuits and revolutions of the electron. These unique beings control and compound power by their skillful manipulation of the basic units of materialized energy, the ultimatons. They are masters of energy as it circulates in this primitive state. In liaison with the physical controllers they are able to effectively control and direct energy even after it has transmuted to the electrical level, the so-called electronic stage. But their range of action is enormously curtailed when electronically organized energy swings into the whirls of the atomic systems. Upon such materialization, these energies fall under the complete grasp of the drawing power of linear gravity.
42:4.4 (473.2) Η βαρύτητα δρα θετικώς φορτισμένα επί των δυναμικών οδών και των ενεργειακών διαύλων των κέντρων δύναμης και των φυσικών ελεγκτών, οι υπάρξεις, ωστόσο, αυτές έχουν μία μόνο αρνητική σχέση προς τη βαρύτητα – την άσκηση των αντιβαρυτικών ιδιοτήτων τους.		42:4.4 (473.2) Gravity acts positively on the power lanes and energy channels of the power centers and the physical controllers, but these beings have only a negative relation to gravity—the exercise of their antigravity endowments.
42:4.5 (473.3) Σ’ ολόκληρη την έκταση του διαστήματος, ψυχρές αλλά και άλλες δυνάμεις εργάζονται δημιουργικά, οργανώνοντας τα ουλτιματόνια σε ηλεκτρόνια. Η θερμότητα αποτελεί το μέτρο της ηλεκτρονικής δραστηριότητας, ενώ το ψύχος απλά υποδηλώνει την απουσία θερμότητας – συγκριτική ενεργειακή παύση – την κατάσταση της συμπαντικής φόρτισης της ισχύος του διαστήματος, με την προϋπόθεση ότι ούτε η αναδυόμενη ενέργεια, ούτε η οργανωμένη ύλη ήταν παρούσες και ότι (εξ αυτού) δεν αντέδρασαν στη βαρύτητα.		42:4.5 (473.3) Throughout all space, cold and other influences are at work creatively organizing ultimatons into electrons. Heat is the measurement of electronic activity, while cold merely signifies absence of heat—comparative energy rest—the status of the universal force-charge of space provided neither emergent energy nor organized matter were present and responding to gravity.
42:4.6 (473.4) Η παρουσία και η δράση της βαρύτητας είναι εκείνο το οποίο εμποδίζει την εμφάνιση του θεωρητικού απόλυτου μηδενός, αφού το ενδοαστρικό διάστημα δεν έχει θερμοκρασία απολύτου μηδενός. Σ’ ολόκληρο το οργανωμένο διάστημα υπάρχουν αντιδρώντα στη βαρύτητα ενεργειακά ρεύματα, κυκλώματα δύναμης και ουλτιματονικές δραστηριότητες, καθώς επίσης και οργανωμένες ηλεκτρονικές ενέργειες. Πρακτικά μιλώντας, το διάστημα δεν είναι κενό. Ακόμη και η ατμόσφαιρα της Ουράντια λεπταίνει με αυξανόμενο ρυθμό, μέχρις ότου στα τρεις χιλιάδες περίπου μίλια αρχίζει να χάνεται μέσα στη συνήθη διαστημική ύλη, σ’ αυτό τον τομέα του σύμπαντος. Το πιο κενό, σχεδόν, διάστημα που είναι γνωστό στον Νέβαδον περιέχει περίπου εκατό ουλτιματόνια – το ισόποσο ενός ηλεκτρονίου – ανά κυβική ίντσα. Τέτοια σπανιότητα ύλης θεωρείται πρακτικά ως κενό διάστημα.		42:4.6 (473.4) Gravity presence and action is what prevents the appearance of the theoretical absolute zero, for interstellar space does not have the temperature of absolute zero. Throughout all organized space there are gravity-responding energy currents, power circuits, and ultimatonic activities, as well as organizing electronic energies. Practically speaking, space is not empty. Even the atmosphere of Urantia thins out increasingly until at about three thousand miles it begins to shade off into the average space matter in this section of the universe. The most nearly empty space known in Nebadon would yield about one hundred ultimatons—the equivalent of one electron—in each cubic inch. Such scarcity of matter is regarded as practically empty space.
42:4.7 (473.5) Η θερμοκρασία – η θερμότητα και το ψύχος - είναι δευτερεύουσα μόνο προς τη βαρύτητα στους κόσμους της ενέργειας και της εξέλιξης της ύλης. Τα ουλτιματόνια ταπεινά υπακούουν στις ακραίες θερμοκρασίες. Οι χαμηλές θερμοκρασίες ευνοούν ορισμένες μορφές δημιουργίας των ηλεκτρονίων και συγκέντρωσης των ατόμων, ενώ οι υψηλές θερμοκρασίες διευκολύνουν όλα τα είδη ατομικής διάσπασης και υλικής αποσύνθεσης.		42:4.7 (473.5) Temperature—heat and cold—is secondary only to gravity in the realms of energy and matter evolution. Ultimatons are humbly obedient to temperature extremes. Low temperatures favor certain forms of electronic construction and atomic assembly, while high temperatures facilitate all sorts of atomic breakup and material disintegration.
42:4.8 (473.6) Όταν εκτεθούν στη θερμότητα και την πίεση ορισμένων εσωτερικών ηλιακών συστημάτων, όλοι, εκτός των πλέον πρωτόγονων, οι συνδυασμοί της ύλης μπορούν να διασπασθούν. Η θερμότητα μπορεί με τον τρόπο αυτό να υπερνικήσει σε μεγάλο βαθμό τη σταθερότητα της βαρύτητας. Καμία, όμως, γνωστή ηλιακή θερμότητα, ή πίεση μπορεί να γυρίσει τα ουλτιματόνια πίσω και να τα μετατρέψει σε δυναμική ενέργεια.		42:4.8 (473.6) When subjected to the heat and pressure of certain internal solar states, all but the most primitive associations of matter may be broken up. Heat can thus largely overcome gravity stability. But no known solar heat or pressure can convert ultimatons back into puissant energy.
42:4.9 (473.7) Οι φλεγόμενοι ήλιοι μπορούν να μετασχηματίσουν την ύλη σε διάφορες μορφές ενέργειας, οι σκοτεινοί κόσμοι, όμως, καθώς και ολόκληρο το εξωτερικό διάστημα μπορούν να επιβραδύνουν την ηλεκτρονική και την ουλτιματονική δραστηριότητα μέχρι του σημείου να μετατρέψουν τις ενέργειες αυτές σε ύλη των κόσμων. Ορισμένοι ηλεκτρονικοί συνδυασμοί αυτόνομης φύσης, καθώς επίσης και πολλοί από τους βασικούς συνδυασμούς της πυρηνικής ύλης, σχηματίζονται σε εξαιρετικά χαμηλές θερμοκρασίες στο ανοικτό διάστημα, διογκούμενες αργότερα, δια του συσχετισμού τους με μεγαλύτερες προσαυξήσεις υλοποιημένης ενέργειας.		42:4.9 (473.7) The blazing suns can transform matter into various forms of energy, but the dark worlds and all outer space can slow down electronic and ultimatonic activity to the point of converting these energies into the matter of the realms. Certain electronic associations of a close nature, as well as many of the basic associations of nuclear matter, are formed in the exceedingly low temperatures of open space, being later augmented by association with larger accretions of materializing energy.
42:4.10 (473.8) Στο σύνολο αυτής της ατέλειωτης μεταμόρφωσης της ενέργειας και της ύλης πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν την επίδραση της βαρυτικής πίεσης και της αντιβαρυτικής συμπεριφοράς των ουλτιματονικών ενεργειών υπό συγκεκριμένες συνθήκες θερμοκρασίας, ταχύτητας και περιστροφής. Η θερμοκρασία, τα ενεργειακά ρεύματα, η απόσταση καθώς και η παρουσία των οργανωτών της ζώσης ισχύος και των διευθυντών δύναμης επίσης επιδρούν σε όλα τα φαινόμενα μεταστοιχείωσης της ενέργειας και της ύλης.		42:4.10 (473.8) Throughout all of this never-ending metamorphosis of energy and matter we must reckon with the influence of gravity pressure and with the antigravity behavior of the ultimatonic energies under certain conditions of temperature, velocity, and revolution. Temperature, energy currents, distance, and the presence of the living force organizers and the power directors also have a bearing on all transmutation phenomena of energy and matter.
42:4.11 (474.1) Η αύξηση της μάζας στην ύλη ισούται με την αύξηση της ενέργειας, διαιρούμενης δια του τετραγώνου της ταχύτητας του φωτός. Κατά μία δυναμική έννοια, το έργο το οποίο η εν παύσει ύλη μπορεί να πραγματοποιήσει ισούται με την ενέργεια η οποία αναλίσκεται στο να ενώσει τα μέρη της από τον Παράδεισο, μείον την αντίσταση των δυνάμεων τις οποίες αντιπαρέρχεται κατά τη διέλευσή της και την έλξη η οποία ασκούν τα μέρη της ύλης το ένα επί του άλλου.		42:4.11 (474.1) The increase of mass in matter is equal to the increase of energy divided by the square of the velocity of light. In a dynamic sense the work which resting matter can perform is equal to the energy expended in bringing its parts together from Paradise minus the resistance of the forces overcome in transit and the attraction exerted by the parts of matter on one another.
42:4.12 (474.2) Η ύπαρξη των προ-ηλεκτρονικών μορφών της ύλης υποδηλώνεται από τα δύο ατομικά βάρη του μολύβδου. Ο μόλυβδος, στον αρχικό σχηματισμό του, ζυγίζει κατά τι περισσότερο από εκείνον που δημιουργείται από τη διάσπαση του ουρανίου με ραδιοακτινοβολία. Και αυτή η διαφορά στο ατομικό βάρος αντιπροσωπεύει την ουσιαστική απώλεια της ενέργειας κατά την ατομική διάσπαση.		42:4.12 (474.2) The existence of pre-electronic forms of matter is indicated by the two atomic weights of lead. The lead of original formation weighs slightly more than that produced through uranium disintegration by way of radium emanations; and this difference in atomic weight represents the actual loss of energy in the atomic breakup.
42:4.13 (474.3) Η σχετική ακεραιότητα της ύλης διασφαλίζεται από το γεγονός ότι η ενέργεια μπορεί να απορροφηθεί, ή να απελευθερωθεί μόνο στις ακριβείς εκείνες ποσότητες τις οποίες οι επιστήμονες της Ουράντια έχουν προσδιορίσει ως κβάντα. Η σοφή αυτή μέριμνα στους υλικούς κόσμους χρησιμεύει στο να διατηρεί τα σύμπαντα εν λειτουργία.		42:4.13 (474.3) The relative integrity of matter is assured by the fact that energy can be absorbed or released only in those exact amounts which Urantia scientists have designated quanta. This wise provision in the material realms serves to maintain the universes as going concerns.
42:4.14 (474.4) Η ποσότητα της ενέργειας που προσλαμβάνεται, ή αποβάλλεται όταν αλλάζουν οι ηλεκτρονικές, ή άλλες θέσεις, είναι πάντα ένα «κβάντο» (ποσότητα), ή κάποιο πολλαπλάσιό του, αλλά η δονούμενη, ή κυματοειδής συμπεριφορά τέτοιων μονάδων ενέργειας καθορίζεται απόλυτα από τις διαστάσεις των εν προκειμένων υλικών δομών. Παρόμοιες κυματοειδείς ταλαντώσεις ενέργειας έχουν 860 φορές τη διάμετρο των ουλτιματονίων, των ηλεκτρονίων, των ατόμων, ή και άλλων μονάδων που συμπεριφέρονται με τον αυτό τρόπο. Η ατέλειωτη σύγχυση που ακολουθεί την παρατήρηση της κυματοειδούς μηχανικής, ή της συμπεριφοράς των κβάντα οφείλεται στην υπερίσχυση των ενεργειακών κυμάτων: δύο σημεία κορυφές μπορούν να συνδυαστούν για να σχηματίσουν μία διπλού ύψους κορυφή, ενώ ένα σημείο κορυφής και ένα σημείο ύφεσης μπορούν να συνδυαστούν οδηγούμενα έτσι σε αμοιβαία ακύρωση.		42:4.14 (474.4) The quantity of energy taken in or given out when electronic or other positions are shifted is always a “quantum” or some multiple thereof, but the vibratory or wavelike behavior of such units of energy is wholly determined by the dimensions of the material structures concerned. Such wavelike energy ripples are 860 times the diameters of the ultimatons, electrons, atoms, or other units thus performing. The never-ending confusion attending the observation of the wave mechanics of quantum behavior is due to the superimposition of energy waves: Two crests can combine to make a double-height crest, while a crest and a trough may combine, thus producing mutual cancellation.
5. ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΥΜΑΤΟΕΙΔΟΥΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ^top		5. Wave-Energy Manifestations ^top
42:5.1 (474.5) Στο υπερσύμπαν του Όρβοντον υπάρχουν εκατό οκτάβες κυματοειδούς ενέργειας. Από τις εκατό αυτές ομάδες των ενεργειακών εκδηλώσεων, εξήντα μία έχουν καθ’ ολοκληρία, ή εν μέρει αναγνωριστεί στην Ουράντια. Οι ακτίνες του ηλίου συνιστούν τέσσερις οκτάβες στην κλίμακα του υπερσύμπαντος, με τις ορατές ακτίνες να περιλαμβάνουν μία μόνο οκτάβα, στην υπ’ αριθμόν εξήντα τέσσερα στη σειρά αυτή. Η ομάδα των υπεριωδών ακολουθεί, ενώ δέκα οκτάβες ψηλότερα βρίσκονται οι ακτίνες Χ, ακολουθούμενες από τις ακτίνες γάμμα του ραδίου. Τριάντα δύο οκτάβες ψηλότερα από το ορατό φως του ήλιου βρίσκονται οι ακτίνες της ενέργειας του εξώτερου διαστήματος που τόσο συχνά συνδέονται με τα σχετικά τους εξαιρετικά ενεργοποιημένα ελάχιστα σωματίδια της ύλης. Στη συνέχεια, κάτω από το ορατό φως του ήλιου εμφανίζονται οι υπέρυθρες ακτίνες και τριάντα οκτάβες χαμηλότερα βρίσκεται η ομάδα ραδιοεκπομπών.		42:5.1 (474.5) In the superuniverse of Orvonton there are one hundred octaves of wave energy. Of these one hundred groups of energy manifestations, sixty-four are wholly or partially recognized on Urantia. The sun’s rays constitute four octaves in the superuniverse scale, the visible rays embracing a single octave, number forty-six in this series. The ultraviolet group comes next, while ten octaves up are the X rays, followed by the gamma rays of radium. Thirty-two octaves above the visible light of the sun are the outer-space energy rays so frequently commingled with their associated highly energized minute particles of matter. Next downward from visible sunlight appear the infrared rays, and thirty octaves below are the radio transmission group.
42:5.2 (474.6) ΟΙ εκδηλώσεις της κυματοειδούς ενέργειας – από την άποψη των επιστημονικών γνώσεων του εικοστού αιώνα στην Ουράντια – μπορούν να ταξινομηθούν στις ακόλουθες δέκα ομάδες:		42:5.2 (474.6) Wavelike energy manifestations—from the standpoint of twentieth-century Urantia scientific enlightenment—may be classified into the following ten groups:
42:5.3 (474.7) 1. Υπο-ουλτιματονικές ακτίνες – το οριακό σημείο περιστροφών των ουλτιματονίων καθώς αυτά αρχίζουν να αποκτούν σαφή μορφή. Τούτο είναι το πρώτο στάδιο της αναδυόμενης ενέργειας στην οποία κυματοειδή φαινόμενα μπορούν να ανιχνευθούν και να μετρηθούν.		42:5.3 (474.7) 1. Infraultimatonic rays—the borderland revolutions of ultimatons as they begin to assume definite form. This is the first stage of emergent energy in which wavelike phenomena can be detected and measured.
42:5.4 (474.8) 2. Ουλτιματονικές ακτίνες. Η συγκέντρωση της ενέργειας στις ελάχιστες σφαίρες των ουλτιματονίων δημιουργεί δονήσεις στο περιεχόμενο του διαστήματος, οι οποίες είναι διακριτές και μετρήσιμες. Και πολύ πριν οι φυσικοί ανακαλύψουν το ουλτιματόνιο, αναμφίβολα θα ανιχνεύσουν τα φαινόμενα αυτών των ακτίνων καθώς καταιωνίζονται επί της Ουράντια. Οι βραχείες και ισχυρές αυτές αντίκες αντιπροσωπεύουν την αρχική δραστηριότητα των ουλτιματονίων, καθώς επιβραδύνονται μέχρι του σημείου εκείνου από το οποίο αλλάζουν πορεία προς την ηλεκτρονική οργάνωση της ύλης. Καθώς τα ουλτιματόνια συναθροίζονται για να σχηματίσουν τα ηλεκτρόνια, λαμβάνει χώρα συμπύκνωση με συνακόλουθη αποθήκευση ενέργειας.		42:5.4 (474.8) 2. Ultimatonic rays. The assembly of energy into the minute spheres of the ultimatons occasions vibrations in the content of space which are discernible and measurable. And long before physicists ever discover the ultimaton, they will undoubtedly detect the phenomena of these rays as they shower in upon Urantia. These short and powerful rays represent the initial activity of the ultimatons as they are slowed down to that point where they veer towards the electronic organization of matter. As the ultimatons aggregate into electrons, condensation occurs with a consequent storage of energy.
42:5.5 (475.1) 3. Οι βραχείες διαστημικές ακτίνες. Πρόκειται για τις βραχύτερες όλων των αμιγώς ηλεκτρονικών δονήσεων και αντιπροσωπεύουν το προ-ατομικό στάδιο της μορφής αυτής της ύλης. Αυτές οι ακτίνες απαιτούν εξαιρετικά υψηλές, ή χαμηλές θερμοκρασίες για την δημιουργία τους. Υπάρχουν δύο είδη από αυτές τις διαστημικές ακτίνες: το ένα συνοδεύει τη γέννηση των ατόμων και το άλλο καταδεικνύει την ατομική διάσπαση. Εκπορεύονται σε μεγάλες ποσότητες από το πυκνότερο επίπεδο του υπερσύμπαντος, τον Γαλαξία, ο οποίος αποτελεί επίσης το πυκνότερο επίπεδο των εξωτερικών συμπάντων.		42:5.5 (475.1) 3. The short space rays. These are the shortest of all purely electronic vibrations and represent the preatomic stage of this form of matter. These rays require extraordinarily high or low temperatures for their production. There are two sorts of these space rays: one attendant upon the birth of atoms and the other indicative of atomic disruption. They emanate in the largest quantities from the densest plane of the superuniverse, the Milky Way, which is also the densest plane of the outer universes.
42:5.6 (475.2) 4. Το ηλεκτρονικό στάδιο. Το στάδιο αυτό της ενέργειας είναι η βάση όλων των υλοποιήσεων στα επτά υπερσύμπαντα. Όταν τα ηλεκτρόνια περνούν από υψηλότερα σε χαμηλότερα επίπεδα ενέργειας τροχιακής περιστροφής, πάντοτε εκπέμπονται κβάντα. Η τροχιακή μετακίνηση των ηλεκτρονίων έχει ως αποτέλεσμα την αποβολή, ή την απορρόφηση πολύ καθορισμένων και ομοιόμορφων μετρήσιμων σωματιδίων της ενέργειας του φωτός, ενώ το μεμονωμένο ηλεκτρόνιο πάντοτε εκπέμπει ένα σωματίδιο φωτεινής ενέργειας όταν υποστεί σύγκρουση. Οι εκδηλώσεις της κυματοειδούς ενέργειας συνοδεύουν επίσης τις λειτουργίες των θετικώς φορτισμένων σωμάτων, καθώς και των άλλων μελών του ηλεκτρονικού σταδίου.		42:5.6 (475.2) 4. The electronic stage. This stage of energy is the basis of all materialization in the seven superuniverses. When electrons pass from higher to lower energy levels of orbital revolution, quanta are always given off. Orbital shifting of electrons results in the ejection or the absorption of very definite and uniform measurable particles of light-energy, while the individual electron always gives up a particle of light-energy when subjected to collision. Wavelike energy manifestations also attend upon the performances of the positive bodies and the other members of the electronic stage.
42:5.7 (475.3) 5. Ακτίνες γάμμα – Οι εκπομπές εκείνες οι οποίες χαρακτηρίζουν τον αυτόματο διαχωρισμό της ατομικής ύλης. Η καλύτερη παρουσίαση της μορφής αυτής της ηλεκτρονικής δραστηριότητας βρίσκεται στα φαινόμενα τα σχετικά με τη διάσπαση του ραδίου.		42:5.7 (475.3) 5. Gamma rays—those emanations which characterize the spontaneous dissociation of atomic matter. The best illustration of this form of electronic activity is in the phenomena associated with radium disintegration.
42:5.8 (475.4) 6. Η ομάδα των ακτίνων Χ. Το επόμενο βήμα στην επιβράδυνση των ηλεκτρονίων οδηγεί στις διάφορες μορφές των ηλιακών ακτίνων Χ μαζί με τις τεχνητά παραγόμενες ακτίνες Χ. Το ηλεκτρονικό φορτίο δημιουργεί ηλεκτρικό πεδίο. Η κίνηση δημιουργεί ένα ηλεκτρικό ρεύμα. Το ρεύμα παράγει ένα μαγνητικό πεδίο. Όταν ένα ηλεκτρόνιο σταματήσει αιφνίδια, η προκύπτουσα ηλεκτρομαγνητική διαταραχή παράγει τις ακτίνες Χ. Οι ακτίνες Χ είναι αυτή ακριβώς η διαταραχή. Οι ηλιακές ακτίνες Χ είναι ταυτόσημες εκείνων οι οποίες δημιουργούνται μηχανικά για την διερεύνηση του εσωτερικού του ανθρώπινου σώματος, εκτός του ότι εκείνες έχουν κατά τι μεγαλύτερο μήκος.		42:5.8 (475.4) 6. The X-ray group. The next step in the slowing down of the electron yields the various forms of solar X rays together with artificially generated X rays. The electronic charge creates an electric field; movement gives rise to an electric current; the current produces a magnetic field. When an electron is suddenly stopped, the resultant electromagnetic commotion produces the X ray; the X ray is that disturbance. The solar X rays are identical with those which are mechanically generated for exploring the interior of the human body except that they are a trifle longer.
42:5.9 (475.5) 7. Οι υπεριώδεις, ή χημικές ακτίνες του ηλιακού φωτός και οι διάφορες μηχανικές παραγωγές (τους).		42:5.9 (475.5) 7. The ultraviolet or chemical rays of sunlight and the various mechanical productions.
42:5.10 (475.6) 8. Το λευκό φως – το σύνολο του ορατού φωτός των ήλιων		42:5.10 (475.6) 8. The white light—the whole visible light of the suns.
42:5.11 (475.7) 9. Υπέρυθρες ακτίνες - η επιβράδυνση της ηλεκτρονικής δραστηριότητας ακόμη πλησιέστερα στο επίπεδο της αντιληπτής θερμότητας.		42:5.11 (475.7) 9. Infrared rays—the slowing down of electronic activity still nearer the stage of appreciable heat.
42:5.12 (475.8) 10. Τακύματα Χερτς – οι ενέργειες εκείνες που χρησιμοποιούνται στην Ουράντια για εκπομπές.		42:5.12 (475.8) 10. Hertzian waves—those energies utilized on Urantia for broadcasting.
42:5.13 (475.9) Από όλες αυτές τις δέκα φάσεις των δραστηριοτήτων της κυματοειδούς ενέργειας, το ανθρώπινο μάτι μπορεί να αντιδράσει σε μία μόνο οκτάβα, στο σύνολο του ηλικαού φωτός.		42:5.13 (475.9) Of all these ten phases of wavelike energy activity, the human eye can react to just one octave, the whole light of ordinary sunlight.
42:5.14 (475.10) Ο αποκαλούμενος αιθέρας είναι απλά ένα συλλογικό όνομα που περιγράφει μία ομάδα ισχυρών και δυναμικών ενεργειών που λαμβάνουν χώρα στο διάστημα. Τα ουλτιματόνια, τα ηλεκτρόνια και οι άλλες μαζικές συγκεντρώσεις της ενέργειας είναι ομοιόμορφα σωματίδια ύλης και κατά τη διέλευσή τους μέσα στο διάστημα προχωρούν, πραγματικά, σε ευθείες γραμμές. Το φως και οι άλλες μορφές αναγνωρίσιμων εκδηλώσεων ενέργειας αποτελούνται από μία αλληλουχία καθορισμένων σωματιδίων ενέργειας τα οποία προχωρούν σε ευθείες γραμμές εκτός αν τροποποιηθούν από τη βαρύτητα καθώς και από άλλες παρεμβαίνουσες δυνάμεις. Το ότι οι πρόοδοι αυτές των σωματιδίων ενέργειας εμφανίζονται ως κυματοειδή φαινόμενα κατά την παρατήρηση οφείλεται στην αντίσταση του καλύμματος της αδιαφοροποίητης ισχύος ολόκληρου του διαστήματος, τον υποθετικό αιθέρα, καθώς και στην διαβαρυτική τάση των σχετικών συγκεντρώσεων της ύλης. Η απόσταση μεταξύ των σωματιδίων της ύλης, μαζί με την αρχική ταχύτητα των ενεργειακών ακτίνων καθορίζουν την κυματοειδή εμφάνιση πολλών μορφών υλικής ενέργειας.		42:5.14 (475.10) The so-called ether is merely a collective name to designate a group of force and energy activities occurring in space. Ultimatons, electrons, and other mass aggregations of energy are uniform particles of matter, and in their transit through space they really proceed in direct lines. Light and all other forms of recognizable energy manifestations consist of a succession of definite energy particles which proceed in direct lines except as modified by gravity and other intervening forces. That these processions of energy particles appear as wave phenomena when subjected to certain observations is due to the resistance of the undifferentiated force blanket of all space, the hypothetical ether, and to the intergravity tension of the associated aggregations of matter. The spacing of the particle-intervals of matter, together with the initial velocity of the energy beams, establishes the undulatory appearance of many forms of energy-matter.
42:5.15 (476.1) Η διέγερση της ύλης του διαστήματος δημιουργεί μία κυματοειδή αντίδραση στο πέρασμα των ταχύτατα κινούμενων σωματιδίων της ύλης, όπως ακριβώς το πέρασμα ενός πλοίου πάνω μέσα στο νερό δημιουργεί κύματα ποικίλου εύρους και διάκενων.		42:5.15 (476.1) The excitation of the content of space produces a wavelike reaction to the passage of rapidly moving particles of matter, just as the passage of a ship through water initiates waves of varying amplitude and interval.
42:5.16 (476.2) Η συμπεριφορά της πρωταρχικής ισχύος πράγματι δημιουργεί φαινόμενα τα οποία είναι κατά πολλούς τρόπους ανάλογα ου υποθετικού σας αιθέρα. Το διάστημα δεν είναι κενό. Οι σφαίρες ολόκληρου του διαστήματος στροβιλίζονται και βυθίζονται σ’ έναν απέραντο ωκεανό εκτεταμένης ισχύος-ενέργειας. Ούτε είναι το διαστημικό περιεχόμενο του ενός ατόμου κενό. Παρ’ όλα αυτά, δεν υπάρχει αιθέρας και αυτή καθ’ εαυτή η απουσία του υποθετικού αυτού αιθέρα βοηθά τους κατοικημένους πλανήτες να αποφεύγουν την πτώση τους στον ήλιο και τα κυκλικά ευρισκόμενα ηλεκτρόνια να αντιστέκονται στην πτώση μέσα στον (ατομικό) πυρήνα.		42:5.16 (476.2) Primordial-force behavior does give rise to phenomena which are in many ways analogous to your postulated ether. Space is not empty; the spheres of all space whirl and plunge on through a vast ocean of outspread force-energy; neither is the space content of an atom empty. Nevertheless there is no ether, and the very absence of this hypothetical ether enables the inhabited planet to escape falling into the sun and the encircling electron to resist falling into the nucleus.
6. ΟΥΛΤΙΜΑΤΟΝΙΑ, ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΤΟΜΑ. ^top		6. Ultimatons, Electrons, and Atoms ^top
42:6.1 (476.3) Ενώ η διαστημική φόρτιση της συμπαντικής ισχύος είναι ομοιογενής και αδιαφοροποίητη, η οργάνωση της εξελιχθείσας ενέργειας σε ύλη συνεπάγεται τη συγκέντρωση της ενέργειας σε ξεχωριστές μάζες καθορισμένων διαστάσεων και συγκεκριμένου βάρους – ακριβής βαρυτική αντίδραση.		42:6.1 (476.3) While the space charge of universal force is homogeneous and undifferentiated, the organization of evolved energy into matter entails the concentration of energy into discrete masses of definite dimensions and established weight—precise gravity reaction.
42:6.2 (476.4) Η τοπική, ή η γραμμική βαρύτητα ενεργοποιείται πλήρως με την εμφάνιση της ατομικής οργάνωσης της ύλης. Η προ-ατομική ύλη ανταποκρίνεται ελαφρά στη βαρύτητα όταν ενεργοποιηθεί από τις ακτίνες Χ, καθώς και από άλλες παρόμοιες ενέργειες, αλλά ουδεμία μετρήσιμη έλξη γραμμικής βαρύτητας ασκείται επί των ελευθέρων, άθικτων και μη φορτισμένων σωματιδίων της ηλεκτρονικής ενέργειας, ή επί των μη σχετιζομένων ουλτιματονίων.		42:6.2 (476.4) Local or linear gravity becomes fully operative with the appearance of the atomic organization of matter. Preatomic matter becomes slightly gravity responsive when activated by X ray and other similar energies, but no measurable linear-gravity pull is exerted on free, unattached, and uncharged electronic-energy particles or on unassociated ultimatons.
42:6.3 (476.5) Τα ουλτιματόνια λειτουργούν δια της αμοιβαίας έλξης των, αντιδρώντας μόνο στην έλξη της κυκλικής βαρύτητας του Παραδείσου. Χωρίς την αντίδραση στην γραμμική βαρύτητα, διατηρούν με τον τρόπο αυτό στη συμπαντική, διαστημική τους πορεία. Τα ουλτιματόνια είναι ικανά να αυξάνουν την ταχύτητα περιστροφής των μέχρι του σημείου της μερικής αντιβαρυτικής συμπεριφοράς, δεν μπορούν, ωστόσο, χωρίς να εξαρτώνται από τους οργανωτές της ισχύος, ή τους διευθυντές της δύναμης, να φθάσουν στην κρίσιμη ταχύτητα διαφυγής της απο-εξατομίκευσης, και να επιστρέψουν στο στάδιο της δυναμικής ενέργειας. Στη φύση, τα ουλτιματόνια διαφεύγουν από την κατάσταση της φυσικής υπόστασης μόνον όταν συμμετέχουν στην τελική διάσπαση ενός ψυχόμενου και θνήσκοντος ήλιου.		42:6.3 (476.5) Ultimatons function by mutual attraction, responding only to the circular Paradise-gravity pull. Without linear-gravity response they are thus held in the universal space drift. Ultimatons are capable of accelerating revolutionary velocity to the point of partial antigravity behavior, but they cannot, independent of force organizers or power directors, attain the critical escape velocity of deindividuation, return to the puissant-energy stage. In nature, ultimatons escape the status of physical existence only when participating in the terminal disruption of a cooled-off and dying sun.
42:6.4 (476.6) Τα ουλτιματόνια, άγνωστα στην Ουράντια, επιβραδύνονται μέσω πολλών φάσεων φυσικής δραστηριότητας μέχρις ότου καλύψουν τις απαιτούμενες για την περιστροφική ενέργεια προϋποθέσεις και οργανωθούν σε ηλεκτρόνια. Τα ουλτιματόνια διαθέτουν τρία είδη κινήσεων: την αμοιβαία αντίσταση απέναντι στην κοσμική ισχύ, τις ξεχωριστές τους περιστροφές της αντιβαρυτικής δυναμικής και τις ενδοηλεκτρονικές θέσεις των εκατό αμοιβαία διασυνδεομένων ουλτιματονίων.		42:6.4 (476.6) The ultimatons, unknown on Urantia, slow down through many phases of physical activity before they attain the revolutionary-energy prerequisites to electronic organization. Ultimatons have three varieties of motion: mutual resistance to cosmic force, individual revolutions of antigravity potential, and the intraelectronic positions of the one hundred mutually interassociated ultimatons.
42:6.5 (476.7) Η αμοιβαία έλξη συγκρατεί εκατό ουλτιματόνια μαζί για το σχηματισμό ενός ηλεκτρονίου. Και δεν υπάρχουν ποτέ περισσότερα, ή λιγότερα ουλτιματόνια σε ένα τυπικό ηλεκτρόνιο. Η απώλεια ενός, ή περισσοτέρων ουλτιματονίων καταστρέφει την τυπική ηλεκτρονική ταυτότητα, δημιουργώντας έτσι μία από τις δέκα τροποποιημένες μορφές των ηλεκτρονίων.		42:6.5 (476.7) Mutual attraction holds one hundred ultimatons together in the constitution of the electron; and there are never more nor less than one hundred ultimatons in a typical electron. The loss of one or more ultimatons destroys typical electronic identity, thus bringing into existence one of the ten modified forms of the electron.
42:6.6 (476.8) Τα ουλτιματόνια δεν περιγράφουν τροχιές, ή κυκλικές περιδινήσεις μέσα στα ηλεκτρόνια, αλλά απλώνονται, είτε συσσωρεύονται σύμφωνα με την αξονική, περιστροφική τους ταχύτητα, καθορίζοντας έτσι τις διαφορετικές διαστάσεις των ηλεκτρονίων. Η ίδια αυτή η ουλτιματονική ταχύτητα αξονικής περιστροφής προσδιορίζει επίσης τις αρνητικές, ή τις θετικές αντιδράσεις των διαφόρων τύπων των ηλεκτρονικών μονάδων. Το σύνολο της συγκέντρωσης και της ομαδοποίησης της ύλης, των ηλεκτρονίων, μαζί με την ηλεκτρική διαφορικότητα των αρνητικώς φορτισμένων και θετικώς φορτισμένων σωμάτων της υλικής ενέργειας, είναι αποτέλεσμα των διαφόρων λειτουργιών της διασύνδεσης των ουλτιματονίων που την αποτελούν.		42:6.6 (476.8) Ultimatons do not describe orbits or whirl about in circuits within the electrons, but they do spread or cluster in accordance with their axial revolutionary velocities, thus determining the differential electronic dimensions. This same ultimatonic velocity of axial revolution also determines the negative or positive reactions of the several types of electronic units. The entire segregation and grouping of electronic matter, together with the electric differentiation of negative and positive bodies of energy-matter, result from these various functions of the component ultimatonic interassociation.
42:6.7 (477.1) Κάθε άτομο έχει διάμετρο κατά τι μεγαλύτερη του ενός εκατοντάκις εκατομμυριοστού (1/100,000,000) της ίντσας, ενώ ένα ηλεκτρόνιο ζυγίζει λίγο περισσότερο από το ένα δισχιλιοστό (1/2000) του μικρότερου ατόμου, του υδρογόνου. Το θετικό πρωτόνιο, χαρακτηριστικό του ατομικού πυρήνα, ενώ μπορεί να μην είναι μεγαλύτερο από ένα αρνητικό ηλεκτρόνιο, ζυγίζει σχεδόν δύο χιλιάδες φορές περισσότερο.		42:6.7 (477.1) Each atom is a trifle over 1/100,000,000th of an inch in diameter, while an electron weighs a little more than 1/2,000th of the smallest atom, hydrogen. The positive proton, characteristic of the atomic nucleus, while it may be no larger than a negative electron, weighs almost two thousand times more.
42:6.8 (477.2) Αν η μάζα της ύλης μεγεθύνονταν μέχρι του σημείου στο οποίο η μάζα ενός ηλεκτρονίου να φτάσει το ένα δέκατο της ουγγιάς, και στη συνέχεια το μέγεθος αυξανόταν ανάλογα, ο όγκος ενός τέτοιου ηλεκτρονίου θα γινόταν μεγάλος σαν τον όγκο της γης. Αν ο όγκος ενός πρωτονίου – δέκα οκτώ φορές βαρύτερου του ηλεκτρονίου – μεγεθύνονταν στο μέγεθος κεφαλιού καρφίτσας, τότε, συγκριτικά, το κεφάλι της καρφίτσας τα αποκτούσε διάμετρο ίση με εκείνη της γήινης τροχιάς γύρω από τον ήλιο.		42:6.8 (477.2) If the mass of matter should be magnified until that of an electron equaled one tenth of an ounce, then were size to be proportionately magnified, the volume of such an electron would become as large as that of the earth. If the volume of a proton—eighteen hundred times as heavy as an electron—should be magnified to the size of the head of a pin, then, in comparison, a pin’s head would attain a diameter equal to that of the earth’s orbit around the sun.
7. Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΥΛΗ ^top		7. Atomic Matter ^top
42:7.1 (477.3) Ο σχηματισμός του συνόλου της ύλης ακολουθεί το σχηματισμό ενός ηλιακού συστήματος. Στο κέντρο κάθε ελάχιστου σύμπαντος ενέργειας υπάρχει ένα σχετικά σταθερό, συγκριτικά ακίνητο, πυρηνικό τμήμα υλικής υπόστασης. Η κεντρική αυτή μονάδα διαθέτει τριπλή δυνατότητα εκδηλώσεως. Περιβάλλοντας το ενεργειακό αυτό κέντρο, στροβιλίζονται, σε ατέλειωτη αφθονία, αλλά αυξομειούμενους κύκλους οι ενεργειακές μονάδες οι οποίες μπορούν αμυδρά να συγκριθούν με τους πλανήτες που περιβάλλουν τον ήλιο μιας αστρικής ομάδας, σαν το ηλιακό σας σύστημα.		42:7.1 (477.3) The formation of all matter is on the order of the solar system. There is at the center of every minute universe of energy a relatively stable, comparatively stationary, nuclear portion of material existence. This central unit is endowed with a threefold possibility of manifestation. Surrounding this energy center there whirl, in endless profusion but in fluctuating circuits, the energy units which are faintly comparable to the planets encircling the sun of some starry group like your own solar system.
42:7.2 (477.4) Μέσα στο άτομο, τα ηλεκτρόνια περιστρέφονται γύρω από το κεντρικό πρωτόνιο έχοντας περίπου την ίδια συγκριτικά απόσταση που έχουν οι πλανήτες καθώς περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο στο διάστημα του ηλιακού συστήματος. Υπάρχει η ίδια σχετική απόσταση, εν συγκρίσει προς το πραγματικό μέγεθος, μεταξύ του ατομικού πυρήνα και του εσωτερικού κύκλου των ηλεκτρονίων, η οποία υπάρχει μεταξύ του εσώτατου πλανήτη Ερμή και του ήλιου σας.		42:7.2 (477.4) Within the atom the electrons revolve about the central proton with about the same comparative room the planets have as they revolve about the sun in the space of the solar system. There is the same relative distance, in comparison with actual size, between the atomic nucleus and the inner electronic circuit as exists between the inner planet, Mercury, and your sun.
42:7.3 (477.5) Οι αξονικές περιστροφές των ηλεκτρονίων και οι τροχιακές τους ταχύτητες γύρω από τον ατομικό πυρήνα βρίσκονται πέρα από την ανθρώπινη φαντασία, για να μην αναφέρουμε τις ταχύτητες των ουλτιματονίων που τα αποτελούν. Τα θετικώς φορτισμένα σωματίδια του ραδίου εκτοξεύονται στο διάστημα με ταχύτητα δέκα χιλιάδων μιλίων ανά δευτερόλεπτο, ενώ τα αρνητικώς φορτισμένα σωματίδια φθάνουν σε μία ταχύτητα που πλησιάζει εκείνη του φωτός.		42:7.3 (477.5) The electronic axial revolutions and their orbital velocities about the atomic nucleus are both beyond the human imagination, not to mention the velocities of their component ultimatons. The positive particles of radium fly off into space at the rate of ten thousand miles a second, while the negative particles attain a velocity approximating that of light.
42:7.4 (477.6) Τα τοπικά σύμπαντα είναι δεκαδικής δομής. Υπάρχουν ακριβώς εκατό ευδιάκριτες ατομικές υλοποιήσεις της διαστημικής ενέργειας σ’ ένα διπλό σύμπαν. Τούτο αποτελεί το μέγιστο δυνατόν της οργάνωσης της ύλης στον Νέβαδον. Οι εκατό αυτές μορφές της ύλης σχηματίζουν μία κανονική σειρά, στην οποία από ένα έως εκατό ηλεκτρόνια περιστρέφονται γύρω από ένα κεντρικό και συγκριτικά συμπαγή πυρήνα. Είναι αυτός ο κανονικός και αλληλεξαρτώμενος συσχετισμός των διαφόρων ενεργειών ο οποίος συνιστά την ύλη.		42:7.4 (477.6) The local universes are of decimal construction. There are just one hundred distinguishable atomic materializations of space-energy in a dual universe; that is the maximum possible organization of matter in Nebadon. These one hundred forms of matter consist of a regular series in which from one to one hundred electrons revolve around a central and relatively compact nucleus. It is this orderly and dependable association of various energies that constitutes matter.
42:7.5 (477.7) Δεν παρουσιάζει ο κάθε κόσμος εκατό αναγνωρίσιμα στοιχεία στην επιφάνειά του, τα στοιχεία, ωστόσο, αυτά είναι παρόντα σε κάποιο σημείο, ήσαν παρόντα, ή, βρίσκονται στη διαδικασία της εξέλιξης. Οι συνθήκες που επικρατούν κατά τη δημιουργία και τη συνακόλουθη εξέλιξη ενός πλανήτη καθορίζουν πόσοι από τους εκατό ατομικούς τύπους θα μπορούν να παρατηρηθούν. Στην επιφάνεια πολλών κόσμων δεν υπάρχουν τα βαρύτερα άτομα. Ακόμη και την Ουράντια, τα βαρύτερα στοιχεία που είναι γνωστά εκδηλώνουν μία τάση να εκτοξεύονται σε τμήματα, όπως φαίνεται από τη συμπεριφορά του ραδίου.		42:7.5 (477.7) Not every world will show one hundred recognizable elements at the surface, but they are somewhere present, have been present, or are in process of evolution. Conditions surrounding the origin and subsequent evolution of a planet determine how many of the one hundred atomic types will be observable. The heavier atoms are not found on the surface of many worlds. Even on Urantia the known heavier elements manifest a tendency to fly to pieces, as is illustrated by radium behavior.
42:7.6 (477.8) Η σταθερότητα του ατόμου εξαρτάται από τον αριθμό των ηλεκτρικώς ανενεργών ουδετερονίων στον κεντρικό κορμό. Η χημική συμπεριφορά εξαρτάται καθ’ ολοκληρίαν από τα ελεύθερα περιστρεφόμενα ηλεκτρόνια.		42:7.6 (477.8) Stability of the atom depends on the number of electrically inactive neutrons in the central body. Chemical behavior is wholly dependent on the activity of the freely revolving electrons.
42:7.7 (478.1) Στον Όρβοντον δεν έγινε ποτέ δυνατόν, φυσιολογικά, να συγκεντρωθούν πάνω από εκατό, σε τροχιά ευρισκόμενα, ηλεκτρόνια σε ένα ατομικό σύστημα. Όταν εκατόν ένα ηλεκτρόνια εντάσσονταν τεχνητά σ΄ ένα τροχιακό πεδίο, το αποτέλεσμα ήταν πάντα η σχεδόν ακαριαία διάσπαση του κεντρικού πρωτονίου με βίαιη διασπορά των ηλεκτρονίων και των άλλων απελευθερωμένων ενεργειών.		42:7.7 (478.1) In Orvonton it has never been possible naturally to assemble over one hundred orbital electrons in one atomic system. When one hundred and one have been artificially introduced into the orbital field, the result has always been the instantaneous disruption of the central proton with the wild dispersion of the electrons and other liberated energies.
42:7.8 (478.2) Ενώ τα άτομα είναι δυνατόν να περιέχουν από ένα έως εκατό σε τροχιά ευρισκόμενα ηλεκτρόνια, μόνον τα δέκα εξωτερικά ηλεκτρόνια των μεγαλύτερων ατόμων περιστρέφονται γύρω από τον κεντρικό πυρήνα ως ξεχωριστά και ευδιάκριτα σωματίδια, κινούμενα άθικτα και συμπαγή σε ακριβείς και καθορισμένες τροχιές. Τα τριάντα ηλεκτρόνια που βρίσκονται πλησιέστερα στο κέντρο είναι δύσκολο να παρατηρηθούν, ή να ανιχνευθούν ως ξεχωριστά και οργανωμένα σωματίδια. Η ίδια αυτή συγκριτική αναλογία της συμπεριφοράς των ηλεκτρονίων, σε σχέση με την εγγύτητά τους προς τον πυρήνα, επικρατεί σε όλα τα άτομα, ανεξάρτητα από τον αριθμό των περιλαμβανομένων ηλεκτρονίων. Όσο πλησιέστερα στον πυρήνα βρίσκονται τα ηλεκτρόνια, τόσο λιγότερο ξεχωρίζουν. Η κυματοειδής επέκταση της ενέργειας ενός ηλεκτρονίου μπορεί να απλωθεί τόσο πολύ, ώστε να καταλάβει το σύνολο των μικρότερων ατομικών τροχιών. Τούτο αληθεύει κυρίως για τα ηλεκτρόνια που βρίσκονται πλησιέστερα προς τον ατομικό πυρήνα.		42:7.8 (478.2) While atoms may contain from one to one hundred orbital electrons, only the outer ten electrons of the larger atoms revolve about the central nucleus as distinct and discrete bodies, intactly and compactly swinging around on precise and definite orbits. The thirty electrons nearest the center are difficult of observation or detection as separate and organized bodies. This same comparative ratio of electronic behavior in relation to nuclear proximity obtains in all atoms regardless of the number of electrons embraced. The nearer the nucleus, the less there is of electronic individuality. The wavelike energy extension of an electron may so spread out as to occupy the whole of the lesser atomic orbits; especially is this true of the electrons nearest the atomic nucleus.
42:7.9 (478.3) Τα τριάντα εσώτερα, σε τροχιά ευρισκόμενα ηλεκτρόνια ξεχωρίζουν, μεν, αλλά τα ενεργειακά τους πεδία(*) τείνουν να συγχωνεύονται, εκτεινόμενα από ηλεκτρόνιο σε ηλεκτρόνιο και, σχεδόν, από τη μία τροχιά ως την άλλη. Τα επόμενα τριάντα ηλεκτρόνια αποτελούν μία δεύτερη οικογένεια, ή ενεργειακή ζώνη, και είναι περισσότερο ξεχωριστά, υλικά σώματα που ασκούν πληρέστερο έλεγχο επί των ενεργειακών πεδίων που τα περιβάλλουν. Τα επόμενα τριάντα ηλεκτρόνια, ή τρίτη ενεργειακή ζώνη, ξεχωρίζουν ακόμη περισσότερο και κινούνται σε περισσότερο ευδιάκριτες και καθορισμένες τροχιές. Τα τελευταία δέκα ηλεκτρόνια, παρόντα μόνο στα δέκα βαρύτερα στοιχεία, χαρακτηρίζονται από ανεξαρτησία και είναι γι’ αυτό ικανά να αφίστανται, κατά το μάλλον, ή ήττον, του ελέγχου του μητρικού πυρήνα. Με μία ελάχιστη απόκλιση στη θερμοκρασία και την πίεση, τα μέλη αυτής της τέταρτης και πιο απομακρυσμένης ομάδας των ηλεκτρονίων θα αποδράσουν από την επίδραση του κεντρικού πυρήνα, όπως φαίνεται από την αυτόματη διάσπαση του ουρανίου και των συγγενών του στοιχείων.		42:7.9 (478.3) The thirty innermost orbital electrons have individuality, but their energy systems tend to intermingle, extending from electron to electron and well-nigh from orbit to orbit. The next thirty electrons constitute the second family, or energy zone, and are of advancing individuality, bodies of matter exerting a more complete control over their attendant energy systems. The next thirty electrons, the third energy zone, are still more individualized and circulate in more distinct and definite orbits. The last ten electrons, present in only the ten heaviest elements, are possessed of the dignity of independence and are, therefore, able to escape more or less freely from the control of the mother nucleus. With a minimum variation in temperature and pressure, the members of this fourth and outermost group of electrons will escape from the grasp of the central nucleus, as is illustrated by the spontaneous disruption of uranium and kindred elements.
42:7.10 (478.4) Τα πρώτα είκοσι επτά άτομα, εκείνα τα οποία περιέχουν από ένα έως είκοσι επτά, σε τροχιά ευρισκόμενα, ηλεκτρόνια, είναι ευκολότερο να γίνουν αντιληπτά από τα υπόλοιπα. Από τα είκοσι επτά και πάνω αντιμετωπίζουμε ολοένα και περισσότερο το απρόβλεπτο της υποθετικής παρουσίας του Απεριόριστου Απόλυτου. Ένα μέρος, ωστόσο, του απρόβλεπτου αυτού των ηλεκτρονίων οφείλεται στις διαφορετικές αξονικές ταχύτητες περιστροφής των ουλτιματονίων και την ανεξήγητη τάση «συνωστισμού» τους. Άλλες επιδράσεις – φυσικές, ηλεκτρικές, μαγνητικές και βαρυτικές – συντείνουν επίσης στο να προκληθεί η μεταβλητή συμπεριφορά των ηλεκτρονίων. Για το λόγο αυτό, τα άτομα μοιάζουν με τους ανθρώπους ως προς το απρόβλεπτο. Οι στατιστικολόγοι μπορεί να εξαγγέλλουν νόμους που διέπουν ένα μεγάλο αριθμό ατόμων, ή προσώπων, αλλά ούτε για ένα, έστω, μεμονωμένο άτομο, ή πρόσωπο.		42:7.10 (478.4) The first twenty-seven atoms, those containing from one to twenty-seven orbital electrons, are more easy of comprehension than the rest. From twenty-eight upward we encounter more and more of the unpredictability of the supposed presence of the Unqualified Absolute. But some of this electronic unpredictability is due to differential ultimatonic axial revolutionary velocities and to the unexplained “huddling” proclivity of ultimatons. Other influences—physical, electrical, magnetic, and gravitational—also operate to produce variable electronic behavior. Atoms therefore are similar to persons as to predictability. Statisticians may announce laws governing a large number of either atoms or persons but not for a single individual atom or person.
8. Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ ^top		8. Atomic Cohesion ^top
42:8.1 (478.5) Ενώ η βαρύτητα είναι ένας από τους διάφορους παράγοντες που συντείνουν στο να παραμένει ενωμένο ένα μικροσκοπικό ατομικό σύστημα, βρίσκεται επίσης παρούσα και μεταξύ των βασικών αυτών φυσικών μονάδων μία ισχυρή και άγνωστη ενέργεια, το μυστικό της βασικής τους δομής και της τελικής τους συμπεριφοράς, μία δύναμη που μένει να ανακαλυφθεί στην Ουράντια. Η συμπαντική αυτή επιρροή διαπερνά ολόκληρο το χώρο ο οποίος περιλαμβάνεται εντός της μικροσκοπικής αυτής οργάνωσης της ενέργειας.		42:8.1 (478.5) While gravity is one of several factors concerned in holding together a tiny atomic energy system, there is also present in and among these basic physical units a powerful and unknown energy, the secret of their basic constitution and ultimate behavior, a force which remains to be discovered on Urantia. This universal influence permeates all the space embraced within this tiny energy organization.
42:8.2 (478.6) Το μεταξύ των ηλεκτρονίων ενός ατόμου διάστημα δεν είναι κενό. Μέσα σ’ ολόκληρο το άτομο, ο χώρος μεταξύ των ηλεκτρονίων ενεργοποιείται από κυματοειδείς υλοποιήσεις, οι οποίες είναι τέλεια συγχρονισμένες με την ταχύτητα των ηλεκτρονίων και τις περιστροφές των ουλτιματονίων. Η δύναμη αυτή δεν διέπεται απόλυτα από τους γνωστούς σας νόμους της έλξης θετικού και αρνητικού. Η συμπεριφορά της είναι, γι’ αυτό, ορισμένες φορές απρόβλεπτη. Η χωρίς όνομα αυτή επίδραση φαίνεται ότι είναι μια αντίδραση της διαστημικής ισχύος του Απεριόριστου Απόλυτου.		42:8.2 (478.6) The interelectronic space of an atom is not empty. Throughout an atom this interelectronic space is activated by wavelike manifestations which are perfectly synchronized with electronic velocity and ultimatonic revolutions. This force is not wholly dominated by your recognized laws of positive and negative attraction; its behavior is therefore sometimes unpredictable. This unnamed influence seems to be a space-force reaction of the Unqualified Absolute.
42:8.3 (479.1) Τα φορτισμένα πρωτόνια και τα μη φορτισμένα ουδετερόνια του πυρήνα του ατόμου παραμένουν ενωμένα δια της παλινδρομικής λειτουργίας του μεσοτρονίου, ενός σωματιδίου ύλης 180 φορές βαρύτερου από το ηλεκτρόνιο. Χωρίς τη ρύθμιση αυτή, το ηλεκτρικό φορτίο των πρωτονίων θα οδηγούσε στη διάσπαση του ατομικού πυρήνα.		42:8.3 (479.1) The charged protons and the uncharged neutrons of the nucleus of the atom are held together by the reciprocating function of the mesotron, a particle of matter 180 times as heavy as the electron. Without this arrangement the electric charge carried by the protons would be disruptive of the atomic nucleus.
42:8.4 (479.2) Όπως είναι δομημένα τα άτομα, ούτε η ηλεκτρική, αλλά ούτε και οι βαρυτικές δυνάμεις θα μπορούσαν να κρατήσουν ενωμένο τον πυρήνα. Η ακεραιότητα του πυρήνα διατηρείται δια της παλινδρομικής συνεκτικής λειτουργίας του μεσοτρονίου το οποίο μπορεί να συγκρατεί τα φορτισμένα και μη φορτισμένα σωματίδια ενωμένα εξ αιτίας της ανώτερης δύναμης της ισχύος-μάζας καθώς και με την περαιτέρω δράση του στο να προκαλεί τη συνεχή αλλαγή θέσεων μεταξύ των πρωτονίων και των ουδετερονίων. Το μεσοτρόνιο κάνει το ηλεκτρικό φορτίο των σωματιδίων του πυρήνα να πηγαινοέρχονται ακατάπαυστα μπρος-πίσω μεταξύ των πρωτονίων και των ουδετερονίων. Για ένα απειροελάχιστο κλάσμα του δευτερολέπτου ένα δεδομένο πυρηνικό σωματίδιο γίνεται φορτισμένο πρωτόνιο και το επόμενο κλάσμα του δευτερολέπτου μη φορτισμένο ουδετερόνιο. Και οι εναλλαγές αυτές στην ενεργειακή κατάσταση είναι τόσο απίστευτα γρήγορες, ώστε το ηλεκτρικό φορτίο να στερείται κάθε δυνατότητας μα λειτουργήσει ως διασπαστική επίδραση. Έτσι λειτουργεί το μεσοτρόνιο, ως ένα σωματίδιο «ενεργειακός φορέας» που με σθένος συνεισφέρει στην πυρηνική σταθερότητα του ατόμου.		42:8.4 (479.2) As atoms are constituted, neither electric nor gravitational forces could hold the nucleus together. The integrity of the nucleus is maintained by the reciprocal cohering function of the mesotron, which is able to hold charged and uncharged particles together because of superior force-mass power and by the further function of causing protons and neutrons constantly to change places. The mesotron causes the electric charge of the nuclear particles to be incessantly tossed back and forth between protons and neutrons. At one infinitesimal part of a second a given nuclear particle is a charged proton and the next an uncharged neutron. And these alternations of energy status are so unbelievably rapid that the electric charge is deprived of all opportunity to function as a disruptive influence. Thus does the mesotron function as an “energy-carrier” particle which mightily contributes to the nuclear stability of the atom.
42:8.5 (479.3) Η παρουσία και η λειτουργία του μεσοτρονίου εξηγεί επίσης έναν άλλο ατομικό γρίφο. Όταν τα άτομα γίνονται ραδιενεργά, εκπέμπουν πολύ περισσότερη ενέργεια από όσο θα αναμενόταν. Τούτο το πλεόνασμα της ακτινοβολίας απορρέει από τη διάσπαση του μεσοτρονίου «φορέα ενέργειας», ο οποίος ως εκ τούτου μεταβάλλεται σε απλό ηλεκτρόνιο. Η μεσοτρονική διάσπαση συνοδεύεται επίσης από την εκπομπή ορισμένων μικρών, μη φορτισμένων σωματιδίων.		42:8.5 (479.3) The presence and function of the mesotron also explains another atomic riddle. When atoms perform radioactively, they emit far more energy than would be expected. This excess of radiation is derived from the breaking up of the mesotron “energy carrier,” which thereby becomes a mere electron. The mesotronic disintegration is also accompanied by the emission of certain small uncharged particles.
42:8.6 (479.4) Το μεσοτρόνιο εξηγεί ορισμένες συνεκτικές ιδιότητες του ατομικού πυρήνα, αλλά δεν εξηγεί τη συνοχή πρωτονίου με πρωτόνιο, ούτε την προσκόλληση ουδετερονίου σε ουδετερόνιο. Η παράδοξη και αποτελεσματική δύναμη της ατομικής συνεκτικής ακεραιότητας αποτελεί μία μορφή ενέργειας, μη αποκαλυφθείσας εισέτι στην Ουράντια.		42:8.6 (479.4) The mesotron explains certain cohesive properties of the atomic nucleus, but it does not account for the cohesion of proton to proton nor for the adhesion of neutron to neutron. The paradoxical and powerful force of atomic cohesive integrity is a form of energy as yet undiscovered on Urantia.
42:8.7 (479.5) Τα μεσοτρόνια αυτά βρίσκονται εν αφθονία στις διαστημικές ακτίνες, που τόσο αδιάλειπτα πέφτουν πάνω στον πλανήτη σας.		42:8.7 (479.5) These mesotrons are found abundantly in the space rays which so incessantly impinge upon your planet.
9. Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ^top		9. Natural Philosophy ^top
42:9.1 (479.6) Η θρησκεία δεν είναι η μόνη δογματική. Η φυσική φιλοσοφία στον ίδιο βαθμό τείνει να δογματίζει. Όταν ένας ξακουστός θρησκευτικός Διδάσκαλος ισχυρίστηκε ότι ο αριθμός επτά ήταν θεμελιώδης στη φύση, επειδή υπάρχουν επτά ανοίγματα στο ανθρώπινο κεφάλι, αν γνώριζε περισσότερα πάνω στη χημεία, θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι μία τέτοια πεποίθηση βασίζεται σ’ ένα πραγματικό φαινόμενο του φυσικού κόσμου. Υπάρχει σ΄ όλα τα φυσικά σύμπαντα του χρόνου και του διαστήματος, πατά τις συμπαντικές εκδηλώσεις της δεκαδικής δομής της ενέργειας, η πανταχού παρούσα υπενθύμιση της ύπαρξης της επτάπτυχης ηλεκτρονικής οργάνωσης της προ-ύλης.		42:9.1 (479.6) Religion is not alone dogmatic; natural philosophy equally tends to dogmatize. When a renowned religious teacher reasoned that the number seven was fundamental to nature because there are seven openings in the human head, if he had known more of chemistry, he might have advocated such a belief founded on a true phenomenon of the physical world. There is in all the physical universes of time and space, notwithstanding the universal manifestation of the decimal constitution of energy, the ever-present reminder of the reality of the sevenfold electronic organization of prematter.
42:9.2 (479.7) Ο αριθμός επτά είναι βασικός στο κεντρικό σύμπαν και το πνευματικό σύστημα της εγγενούς μεταβίβασης της προσωπικότητας, αλλά ο αριθμός δέκα, το δεκαδικό σύστημα, ενυπάρχει στην ενέργεια, την ύλη και την υλική δημιουργία. Παρ’ όλα ταύτα, ο ατομικός κόσμος επιδεικνύει ένα ορισμένο περιοδικό χαρακτηρισμό ο οποίος επανεμφανίζεται σε ομάδες των επτά – ένα σημάδι γέννησης που φέρεται από τον υλικό τούτο κόσμο ενδεικτικό της μακρινής πνευματικής του προέλευσης.		42:9.2 (479.7) The number seven is basic to the central universe and the spiritual system of inherent transmissions of character, but the number ten, the decimal system, is inherent in energy, matter, and the material creation. Nevertheless the atomic world does display a certain periodic characterization which recurs in groups of seven—a birthmark carried by this material world indicative of its far-distant spiritual origin.
42:9.3 (480.1) Η επτάπτυχη αυτή εμμονή της δομής της δημιουργίας φαίνεται στο χώρο της χημείας ως επανάληψη παρόμοιων φυσικών και χημικών ιδιοτήτων σε ξεχωριστές φάσεις των επτά, όταν τα βασικά στοιχεία είναι τοποθετημένα σύμφωνα με το ατομικό τους βάρος. Όταν τα χημικά στοιχεία της Ουράντια τακτοποιούνται με τον τρόπο αυτό εν σειρά, οποιαδήποτε ιδιότητα, ή χαρακτηριστικό τείνει να επαναλαμβάνεται σε επτάδες. Η περιοδική αυτή αλλαγή σε επτάδες επαναλαμβάνεται σε φθίνουσα τάξη και με αποκλίσεις σ’ ολόκληρο το χημικό πίνακα, όντας περισσότερο ευδιάκριτα παρατηρήσιμη στις πρωϊμότερες, ή ελαφρότερες ομαδοποιήσεις των ατόμων. Αρχίζοντας από οποιοδήποτε στοιχείο, αφού παρατηρήσουμε κάποια ιδιότητα, θα δούμε ότι η ιδιότητα αυτή θα αλλάξει στα επόμενα έξι στοιχεία, φθάνοντας όμως στο έβδομο, τείνει να επανεμφανισθεί, δηλαδή, το όγδοο χημικά ενεργό στοιχείο μοιάζει με το πρώτο, το ένατο με το δεύτερο, κ.ο.κ. Ένα τέτοιο γεγονός στο φυσικό κόσμο, αλάθητα οδηγεί προς την επτάπτυχη δομή της προγονικής ενέργειας και είναι ενδεικτικό της βασικής πραγματικότητας της επτάπτυχης ποικιλίας των δημιουργιών του χρόνου και του διαστήματος. Ο άνθρωπος μπορεί επίσης να παρατηρήσει ότι υπάρχουν επτά χρώματα στο φυσικό (ορατό) φάσμα.		42:9.3 (480.1) This sevenfold persistence of creative constitution is exhibited in the chemical domains as a recurrence of similar physical and chemical properties in segregated periods of seven when the basic elements are arranged in the order of their atomic weights. When the Urantia chemical elements are thus arranged in a row, any given quality or property tends to recur by sevens. This periodic change by sevens recurs diminishingly and with variations throughout the entire chemical table, being most markedly observable in the earlier or lighter atomic groupings. Starting from any one element, after noting some one property, such a quality will change for six consecutive elements, but on reaching the eighth, it tends to reappear, that is, the eighth chemically active element resembles the first, the ninth the second, and so on. Such a fact of the physical world unmistakably points to the sevenfold constitution of ancestral energy and is indicative of the fundamental reality of the sevenfold diversity of the creations of time and space. Man should also note that there are seven colors in the natural spectrum.
42:9.4 (480.2) Δεν ισχύουν όμως όλες οι υποθέσεις της φυσικής φιλοσοφίας. Για παράδειγμα, ο υποθετικός αιθέρας, που αντιπροσωπεύει την ευφυή προσπάθεια του ανθρώπου να ενοποιήσει την άγνοιά του πάνω στα διαστημικά φαινόμενα. Η φιλοσοφία του σύμπαντος δεν μπορεί να τεκμηριωθεί από τις παρατηρήσεις αυτού που αποκαλείται επιστήμη. Αν μία τέτοια μεταμόρφωση δεν μπορούσε να γίνει αντιληπτή με την όραση, ο επιστήμονας θα έτεινε να αρνηθεί την πιθανότητα της εξέλιξης μιας πεταλούδας από μία κάμπια.		42:9.4 (480.2) But not all the suppositions of natural philosophy are valid; for example, the hypothetical ether, which represents an ingenious attempt of man to unify his ignorance of space phenomena. The philosophy of the universe cannot be predicated on the observations of so-called science. If such a metamorphosis could not be seen, a scientist would be inclined to deny the possibility of developing a butterfly out of a caterpillar.
42:9.5 (480.3) Η φυσική σταθερότητα σε συνδυασμό με τη βιολογική ευελιξία βρίσκεται παρούσα στη φύση μόνο εξ αιτίας της σχεδόν άπειρης σοφίας που διαθέτουν οι Κυρίαρχοι Αρχιτέκτονες της δημιουργίας. Τίποτε λιγότερο από υπερβατική σοφία δεν θα μπορούσε ποτέ να σχεδιάσει μονάδες ύλης, οι οποίες είναι την ίδια στιγμή τόσο σταθερές και τόσο αποτελεσματικά ελαστικές.		42:9.5 (480.3) Physical stability associated with biologic elasticity is present in nature only because of the well-nigh infinite wisdom possessed by the Master Architects of creation. Nothing less than transcendental wisdom could ever design units of matter which are at the same time so stable and so efficiently flexible.
10. ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΑ ΜΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ (ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΥΛΙΚΟΥ ΝΟΥ) ^top		10. Universal Nonspiritual Energy Systems (Material Mind Systems) ^top
42:10.1 (480.4) Το ατέλειωτο περιεχόμενο της σχετικής κοσμικής πραγματικότητας, από το απόλυτο της Παραδείσιας μονότα στο απόλυτο της διαστημικής δυναμικότητας, είναι ενδεικτικό ορισμένων εξελίξεων των σχέσεων στις μη πνευματικές πραγματικότητες της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας – στις πραγματικότητες εκείνες οι οποίες βρίσκονται κρυμμένες στην διαστημική δυναμικότητα, διαφαίνονται στη μονότα και προσωρινά αποκαλύπτονται στα παρεμβαίνοντα κοσμικά επίπεδα. Ο αιώνιος αυτός κύκλος της ενέργειας, όντας συνδεδεμένος με τον Πατέρα των συμπάντων, είναι απόλυτος και, όντας απόλυτος, δεν είναι εκτατός φύσει, ή θέσει. Παρά ταύτα, ο Πρωταρχικός Πατέρας ακόμη και τώρα – όπως πάντα – αυτό-πραγματώνει μία αεί εκτεινόμενη αρένα ιδεών του χωροχρόνου και του υπερβατικού χωροχρόνου, μία αρένα μεταβαλλόμενων σχέσεων όπου η υλική ενέργεια προοδευτικά υπόκειται στον υπερέλεγχο του ζώντος και θείου πνεύματος δια του αγώνα της ζώσας και εξατομικευμένης διάνοιας.		42:10.1 (480.4) The endless sweep of relative cosmic reality, from the absoluteness of Paradise monota to the absoluteness of space potency, is suggestive of certain evolutions of relationship in the nonspiritual realities of the First Source and Center—those realities which are concealed in space potency, revealed in monota, and provisionally disclosed on intervening cosmic levels. This eternal cycle of energy, being circuited in the Father of universes, is absolute and, being absolute, is expansile in neither fact nor value; nevertheless the Primal Father is even now—as always—self-realizing of an ever-expanding arena of time-space, and of time-space-transcended, meanings, an arena of changing relationships wherein energy-matter is being progressively subjected to the overcontrol of living and divine spirit through the experiential striving of living and personal mind.
42:10.2 (480.5) Οι συμπαντικές μη πνευματικές ενέργειες επανασυνδέονται στα ζώντα συστήματα της διάνοιας των μη-Δημιουργών σε διάφορα επίπεδα, ορισμένα των οποίων μπορούν να παρουσιασθούν ως εξής:		42:10.2 (480.5) The universal nonspiritual energies are reassociated in the living systems of non-Creator minds on various levels, certain of which may be depicted as follows:
42:10.3 (480.6) 1. Προ-συνοδές πνευματικές διάνοιες. Το επίπεδο αυτό της διάνοιας είναι μη εμπειρικό και στους κατοικημένους κόσμους εποπτεύεται από τους Κυρίαρχους Φυσικούς Ελεγκτές. Τούτος είναι ο μηχανικός νους, η μη δυναμένη να διδαχθεί διάνοια των πλέον πρωτόγονων μορφών της υλικής ζωής. Η μη δυναμένη, όμως, να διδαχθεί διάνοια, λειτουργεί σε πολλά επίπεδα εκτός εκείνων της πρωτόγονης πλανητικής ζωής.		42:10.3 (480.6) 1. Preadjutant-spirit minds. This level of mind is nonexperiencing and on the inhabited worlds is ministered by the Master Physical Controllers. This is mechanical mind, the nonteachable intellect of the most primitive forms of material life, but the nonteachable mind functions on many levels beside that of primitive planetary life.
42:10.4 (481.1) 2. Συνοδές πνευματικές διάνοιες. Τούτη είναι η λειτουργία του Πνεύματος-Μητέρα ενός τοπικού σύμπαντος, το οποίο λειτουργεί δια των επτά συνοδών διανοητικών του πνευμάτων στο δυνάμενο να διδαχθεί (μη-μηχανικό) επίπεδο του υλικού νου. Στο επίπεδο αυτό, ο υλικός νους διδάσκεται από τις εμπειρίες του: ως υπανθρώπινη (ζωώδης) διάνοια από τους επτά πρώτους συνοδούς. Ως ανθρώπινη (ηθική) διάνοια από τους επτά συνοδούς. Ως υπερανθρώπινη (μεσοδιάστατη) διάνοια από τους δύο τελευταίους συνοδούς.		42:10.4 (481.1) 2. Adjutant-spirit minds. This is the ministry of a local universe Mother Spirit functioning through her seven adjutant mind-spirits on the teachable (nonmechanical) level of material mind. On this level material mind is experiencing: as subhuman (animal) intellect in the first five adjutants; as human (moral) intellect in the seven adjutants; as superhuman (midwayer) intellect in the last two adjutants.
42:10.5 (481.2) 3. Εξελισσόμενες μοροντιανές διάνοιες – η διευρυνόμενη συνείδηση των εξελισσομένων προσωπικοτήτων των ανερχομένων στο τοπικό σύμπαν διαδρομών. Τούτη είναι η επιφοίτηση του Πνεύματος-Μητέρα του τοπικού σύμπαντος σε συνεργασία με τον Δημιουργό Υιό. Αυτό το διανοητικό επίπεδο συνεπάγεται την οργάνωση του μοροντιανού τύπου οχήματος της ζωής, μιας σύνθεσης του υλικού και του πνευματικού, η οποία επιτυγχάνεται από τους Επόπτες της Μοροντιανής Δύναμης ενός τοπικού σύμπαντος. Η μοροντιανή διάνοια λειτουργεί διαφορικά για να ανταποκριθεί στα 570 επίπεδα της μοροντιανής ζωής, αποκαλύπτοντας αύξουσα ικανότητα σύνδεσης με την κοσμική διάνοια των ανώτερων επίπέδων της επίτευξης. Αυτή είναι η εξελικτική πορεία των θνητών πλασμάτων, η διάνοια ωστόσο μιας μη-μοροντιανής κατηγορίας δέχεται επίσης την πλήρωση ενός Συμπαντικού Υιού και ενός Συμπαντικού Πνεύματος επί των μη-μοροντιανών παιδιών του τοπικού σύμπαντος.		42:10.5 (481.2) 3. Evolving morontia minds—the expanding consciousness of evolving personalities in the local universe ascending careers. This is the bestowal of the local universe Mother Spirit in liaison with the Creator Son. This mind level connotes the organization of the morontia type of life vehicle, a synthesis of the material and the spiritual which is effected by the Morontia Power Supervisors of a local universe. Morontia mind functions differentially in response to the 570 levels of morontia life, disclosing increasing associative capacity with the cosmic mind on the higher levels of attainment. This is the evolutionary course of mortal creatures, but mind of a nonmorontia order is also bestowed by a Universe Son and a Universe Spirit upon the nonmorontia children of the local creations.
42:10.6 (481.3) Η κοσμική διάνοια. Πρόκειται για την επτάπτυχη διαφοροποιημένη διάνοια του χρόνου και του διαστήματος, κάθε φάση της οποίας ποιμαίνεται από ένα εκ των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων σε ένα από τα επτά υπερσύμπαντα. Η κοσμική διάνοια περιλαμβάνει όλα τα επίπεδα της πεπερασμένης διάνοιας και συντονίζεται εμπειρικά με τα εξελικτικού θείου επίπεδα της Υπέρτατης διάνοιας και, υπερβατικά, με τα υπαρξιακά επίπεδα της απόλυτης διάνοιας – των άμεσων κυκλωμάτων του Συνδεδεμένου Δρώντος.		42:10.6 (481.3) The cosmic mind. This is the sevenfold diversified mind of time and space, one phase of which is ministered by each of the Seven Master Spirits to one of the seven superuniverses. The cosmic mind encompasses all finite-mind levels and co-ordinates experientially with the evolutionary-deity levels of the Supreme Mind and transcendentally with the existential levels of absolute mind—the direct circuits of the Conjoint Actor.
42:10.7 (481.4) Στον Παράδεισο, η διάνοια είναι απόλυτη. Στη Χαβόνα, απολυτοειδής. Στον Όρβοντον, πεπερασμένη. Η διάνοια πάντοτε συνεπάγεται τη δραστήρια παρουσία της ζώσας λειτουργίας επιπλέον των ποικίλων ενεργειακών συστημάτων και τούτο είναι αληθές για όλα τα επίπεδα και για όλα τα είδη της διάνοιας. Πέραν, όμως, Της κοσμικής διάνοιας, γίνεται ολοένα δυσκολότερο το να παρουσιάσουμε τις σχέσεις της διάνοιας προς την μη πνευματική ενέργεια. Η διάνοια της Χαβόνα είναι υπό-απόλυτη, αλλά υπερ-εξελικτική. Όντας υπαρξιακή-εξελικτική, βρίσκεται πιο κοντά στο απολυτοειδές από οποιαδήποτε άλλη έννοια σας έχει αποκαλυφθεί. Η Παραδείσια διάνοια βρίσκεται πέραν της ανθρώπινης κατανόησης. Είναι υπαρξιακή, μη χωροταξική(*) και μη εγκόσμια. Παρά ταύτα, όλα τα επίπεδα της διάνοιας επισκιάζονται από τη συμπαντική παρουσία του Συνδεδεμένου Δρώντος – από τον διανοητικής βαρύτητας έλεγχο του Θεού της διανοίας εν Παραδείσω.		42:10.7 (481.4) On Paradise, mind is absolute; in Havona, absonite; in Orvonton, finite. Mind always connotes the presence-activity of living ministry plus varied energy systems, and this is true of all levels and of all kinds of mind. But beyond the cosmic mind it becomes increasingly difficult to portray the relationships of mind to nonspiritual energy. Havona mind is subabsolute but superevolutionary; being existential-experiential, it is nearer the absonite than any other concept revealed to you. Paradise mind is beyond human understanding; it is existential, nonspatial, and nontemporal. Nevertheless, all of these levels of mind are overshadowed by the universal presence of the Conjoint Actor—by the mind-gravity grasp of the God of mind on Paradise.
11. ΟΙ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ^top		11. Universe Mechanisms ^top
42:11.1 (481.5) Για την εξέλιξη και την αναγνώριση της διάνοιας πρέπει να θυμόμαστε ότι το σύμπαν δεν είναι ούτε μηχανικό, ούτε μαγικό. Είναι μία διανοητική δημιουργία, ένας μηχανισμός που διέπεται από νόμους. Ενώ, όμως, στην πρακτική εφαρμογή, οι νόμοι της φύσης λειτουργούν σ’ αυτό που φαίνεται ότι είναι ο διττός χώρος του φυσικού και του πνευματικού, στην πραγματικότητα αυτά τα δύο είναι ένα. Η Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο είναι η πρωταρχική αιτία κάθε υλοποίησης και ταυτόχρονα ο πρώτος και ο τελικός Πατέρας όλων των πνευμάτων. Ο Πατέρας του Παραδείσου εμφανίζεται προσωπικά στα εκτός της Χαβόνα σύμπαντα μόνο ως αμιγής ενέργεια και αμιγές πνεύμα – ως Προσαρμοστές της Σκέψης καθώς και άλλες παρόμοιες κλασματοποιήσεις.		42:11.1 (481.5) In the evaluation and recognition of mind it should be remembered that the universe is neither mechanical nor magical; it is a creation of mind and a mechanism of law. But while in practical application the laws of nature operate in what seems to be the dual realms of the physical and the spiritual, in reality they are one. The First Source and Center is the primal cause of all materialization and at the same time the first and final Father of all spirits. The Paradise Father appears personally in the extra-Havona universes only as pure energy and pure spirit—as the Thought Adjusters and other similar fragmentations.
42:11.2 (481.6) Οι μηχανισμοί δεν κυριαρχούν απόλυτα στο σύνολο της δημιουργίας. Το σύμπαν των συμπάντων συνολικά είναι σχεδιασμένο από τη διάνοια, δομημένο από τη διάνοια και διαχειριζόμενο από τη διάνοια. Ο θείος όμως μηχανισμός του σύμπαντος των συμπάντων είναι καθ’ ολοκληρίαν πάρα πολύ τέλειος για τις επιστημονικές μεθόδους της πεπερασμένης διάνοιας του ανθρώπου ώστε να μπορέσει αυτή να διακρίνει έστω κι’ ένα ίχνος της κυριαρχίας της άπειρης διάνοιας. Διότι αυτή η δημιουργική, ελέγχουσα και σταθεροποιούσα διάνοια δεν είναι ούτε υλική, ούτε δημιουργημένη διάνοια. Είναι πνευματική διάνοια που λειτουργεί επί των, και από τα επίπεδα των δημιουργών της θείας πραγματικότητας.		42:11.2 (481.6) Mechanisms do not absolutely dominate the total creation; the universe of universes in toto is mind planned, mind made, and mind administered. But the divine mechanism of the universe of universes is altogether too perfect for the scientific methods of the finite mind of man to discern even a trace of the dominance of the infinite mind. For this creating, controlling, and upholding mind is neither material mind nor creature mind; it is spirit-mind functioning on and from creator levels of divine reality.
42:11.3 (482.1) Η ικανότητα του να διακρίνει κανείς και να ανακαλύπτει τη διάνοια στους μηχανισμούς του σύμπαντος εξαρτάται απόλυτα από την επιδεξιότητα(*) την αντίληψη και την δυναμικότητα του ερευνώντος νου που ασχολείται μ’ ένα τέτοιο έργο παρατήρησης. Οι διάνοιες του χρόνου και του διαστήματος, οργανωμένες πέραν των ενεργειών του χρόνου και του διαστήματος, υπόκεινται στους μηχανισμούς(*) του χωροχρόνου.		42:11.3 (482.1) The ability to discern and discover mind in universe mechanisms depends entirely on the ability, scope, and capacity of the investigating mind engaged in such a task of observation. Time-space minds, organized out of the energies of time and space, are subject to the mechanisms of time and space.
42:11.4 (482.2) Η κίνηση και η συμπαντική έλξη της βαρύτητας αποτελούν τις δύο όψεις του μη-προσωπικού χωροχρονικού μηχανισμού του σύμπαντος των συμπάντων. Τα επίπεδα απόκρισης προς τη βαρύτητα του πνεύματος, της διάνοιας και της ύλης είναι εντελώς ανεξάρτητα του χρόνου, αλλά μόνο τα πραγματικά πνευματικά επίπεδα της πραγματικότητας είναι ανεξάρτητα του χώρου(*) (μη χωροταξικά.) Τα ανώτερα διανοητικά επίπεδα του σύμπαντος – τα πνευματικής διάνοιας επίπεδα – μπορούν επίσης να είναι μη-χωροταξικά, αλλά τα επίπεδα της υλικής διάνοιας, όπως αυτά της ανθρώπινης διάνοιας, αντιδρούν στιες αλληλεπιδράσεις της συμπαντικής βαρυτικής έλξης, χάνοντας την αντίδραση αυτή, μόνο κατ’ αναλογίαν με την πνευματική αναγνώριση. Τα πνευματικής πραγματικότητας επίπεδα αναγνωρίζονται από το πνευματικό τους περιεχόμενο και η πνευματικότητα στο χρόνο και το διάστημα μετράται αντίστροφα από την αντίδραση στη γραμμική βαρύτητα.		42:11.4 (482.2) Motion and universe gravitation are twin facets of the impersonal time-space mechanism of the universe of universes. The levels of gravity response for spirit, mind, and matter are quite independent of time, but only true spirit levels of reality are independent of space (nonspatial). The higher mind levels of the universe—the spirit-mind levels—may also be nonspatial, but the levels of material mind, such as human mind, are responsive to the interactions of universe gravitation, losing this response only in proportion to spirit identification. Spirit-reality levels are recognized by their spirit content, and spirituality in time and space is measured inversely to the linear-gravity response.
42:11.5 (482.3) Η αντίδραση στη γραμμική βαρύτητα αποτελεί ποσοτικό μέτρο της μη πνευματικής ενέργειας. Το σύνολο της μάζας – της οργανωμένης ενέργειας –υπόκειται στον έλεγχο αυτό εκτός από όταν η κίνηση και η διάνοια επιδρούν σ’ αυτήν. Η γραμμική βαρύτητα αποτελεί την βραχείας κλίμακας συνεκτική δύναμη του μακρόκοσμου, όπως περίπου οι δυνάμεις της ενδοατομικής συνοχής είναι οι βραχείας κλίμακας δυνάμεις του μικρόκοσμου. Η φυσική, υλοποιημένη ενέργεια, οργανωμένη ως η αποκαλούμενη ύλη, δεν μπορεί να διασχίσει το διάστημα χωρίς να επηρεάσει την αντίδραση προς τη γραμμική βαρύτητα. Αν και μία τέτοια προς τη βαρύτητα αντίδραση είναι ευθέως ανάλογη προς τη μάζα, τροποποιείται με τέτοιο τρόπο από το παρεμβαλλόμενο διάστημα, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να μην μπορεί παρά μόνο πρόχειρα να υπολογισθεί, όταν εκφράζεται ως αντιστρόφως ανάλογο προς το τετράγωνο της απόστασης. Το διάστημα τελικά κατανικά την έλξη της γραμμικής βαρύτητας εξ αιτίας της παρουσίας σ’ αυτό των αντιβαρυτικών επιδράσεων πολυάριθμων υπερ-υλικών δυνάμεων, οι οποίες λειτουργούν για να εξουδετερώσουν τη βαρυτική δράση και όλες τις εξ αυτής επιρροές.		42:11.5 (482.3) Linear-gravity response is a quantitative measure of nonspirit energy. All mass—organized energy—is subject to this grasp except as motion and mind act upon it. Linear gravity is the short-range cohesive force of the macrocosmos somewhat as the forces of intra-atomic cohesion are the short-range forces of the microcosmos. Physical materialized energy, organized as so-called matter, cannot traverse space without affecting linear-gravity response. Although such gravity response is directly proportional to mass, it is so modified by intervening space that the final result is no more than roughly approximated when expressed as inversely according to the square of the distance. Space eventually conquers linear gravitation because of the presence therein of the antigravity influences of numerous supermaterial forces which operate to neutralize gravity action and all responses thereto.
42:11.6 (482.4) Οι εξαιρετικά πολύπλοκοι και πολύ αυτοματοποιημένοι, φαινομενικά, κοσμικοί μηχανισμοί τείνουν πάντα να αποκρύπτουν την παρουσία του επινοούντος, ή δημιουργούντος νου που ενοικεί, από κάθε μία αλλά και όλες τις διάνοιες που βρίσκονται μακριά, στα κατώτερα συμπαντικά επίπεδα της φύσης και των δυνατοτήτων αυτού καθ’ εαυτού του μηχανισμού. Για το λόγο αυτό είναι αναπόφευκτο το ότι οι ανώτεροι συμπαντικοί μηχανισμοί πρέπει να εμφανίζονται, στις κατώτερες τάξεις των πλασμάτων, ως μη έχοντες διάνοια. Η μόνη δυνατή εξαίρεση σ’ ένα τέτοιο συμπέρασμα θα ήταν η επίπτωση της ροπής της διάνοιας στο εκπληκτικό φαινόμενο ενός φαινομενικά αυτοσυντηρούμενου σύμπαντος – αλλά αυτό είναι μάλλον φιλοσοφικό ερώτημα, παρά θέμα ουσιαστικής εμπειρίας.		42:11.6 (482.4) Extremely complex and highly automatic-appearing cosmic mechanisms always tend to conceal the presence of the originative or creative indwelling mind from any and all intelligences very far below the universe levels of the nature and capacity of the mechanism itself. Therefore is it inevitable that the higher universe mechanisms must appear to be mindless to the lower orders of creatures. The only possible exception to such a conclusion would be the implication of mindedness in the amazing phenomenon of an apparently self-maintaining universe—but that is a matter of philosophy rather than one of actual experience.
42:11.7 (482.5) Εφ’ όσον η διάνοια συντονίζει το σύμπαν, η σταθερότητα των μηχανισμών είναι ανύπαρκτη. Το φαινόμενο της προοδευτικής εξέλιξης συνδεόμενο με την κοσμική αυτοσυντήρηση είναι συμπαντικό. Η εξελικτική ικανότητα του σύμπαντος είναι ανεξάντλητη στο άπειρο του αυθόρμητου. Η πρόοδος προς την αρμονική ενοποίηση, μία αυξανόμενη εμπειρική σύνθεση, υπερτιθέμενη μιας διαρκώς αυξανόμενης πολυπλοκότητας σχέσεων, είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί μόνο δια της σκόπιμης και κυρίαρχης διάνοιας.		42:11.7 (482.5) Since mind co-ordinates the universe, fixity of mechanisms is nonexistent. The phenomenon of progressive evolution associated with cosmic self-maintenance is universal. The evolutionary capacity of the universe is inexhaustible in the infinity of spontaneity. Progress towards harmonious unity, a growing experiential synthesis superimposed on an ever-increasing complexity of relationships, could be effected only by a purposive and dominant mind.
42:11.8 (482.6) Όσο περισσότερο η συμπαντική διάνοια συνδέεται με κάποιο συμπαντικό φαινόμενο, τόσο δυσκολότερο είναι για τους κατώτερους τύπους διάνοιας να το ανακαλύψουν. Και εφ’ όσον η διάνοια του συμπαντικού μηχανισμού είναι δημιουργική πνευματική διάνοια (ακόμη και η ροπή της διάνοιας του Απείρου), δεν μπορεί ποτέ να ανακαλυφθεί, ή να ξεχωρίσει από τις κατώτερων επιπέδων διάνοιες του σύμπαντος, πολύ δε λιγότερο από την κατώτατη διάνοια όλων, την ανθρώπινη. Η εξελισσόμενη ζωική διάνοια, ενώ φυσιολογικά αναζητά τον Θεό, δεν είναι αφ’ εαυτής και εγγενώς γνώστης του Θεού.		42:11.8 (482.6) The higher the universe mind associated with any universe phenomenon, the more difficult it is for the lower types of mind to discover it. And since the mind of the universe mechanism is creative spirit-mind (even the mindedness of the Infinite), it can never be discovered or discerned by the lower-level minds of the universe, much less by the lowest mind of all, the human. The evolving animal mind, while naturally God-seeking, is not alone and of itself inherently God-knowing.
12. ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΧΗΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ ^top		12. Pattern and Form—Mind Dominance ^top
42:12.1 (483.1) Η εξέλιξη των μηχανισμών συνεπάγεται και υποδηλώνει την κρυμμένη παρουσία και κυριαρχία της δημιουργικής διάνοιας. Η ικανότητα της διάνοιας των θνητών να συλλαμβάνει, να σχεδιάζει και να δημιουργεί αυτόματους μηχανισμούς καταδεικνύει τις ανώτερες, δημιουργικές και σκοπούμενες ιδιότητες της ανθρώπινης διάνοιας, ως κυρίαρχης επενέργειας στον πλανήτη. Η διάνοια πάντα ψάχνει προς:		42:12.1 (483.1) The evolution of mechanisms implies and indicates the concealed presence and dominance of creative mind. The ability of the mortal intellect to conceive, design, and create automatic mechanisms demonstrates the superior, creative, and purposive qualities of man’s mind as the dominant influence on the planet. Mind always reaches out towards:
42:12.2 (483.2) 1. Τη δημιουργία υλικών μηχανισμών.		42:12.2 (483.2) 1. Creation of material mechanisms.
42:12.3 (483.3) 2. Την ανακάλυψη κρυμμένων μυστικών.		42:12.3 (483.3) 2. Discovery of hidden mysteries.
42:12.4 (483.4) 3. Την εξερεύνηση απομακρυσμένων τόπων.		42:12.4 (483.4) 3. Exploration of remote situations.
42:12.5 (483.5) 4. Το σχηματισμό διανοητικών συστημάτων.		42:12.5 (483.5) 4. Formulation of mental systems.
42:12.6 (483.6) 5. Την επίτευξη των στόχων της σοφίας.		42:12.6 (483.6) 5. Attainment of wisdom goals.
42:12.7 (483.7) 6. Την κατάκτηση των πνευματικών επιπέδων.		42:12.7 (483.7) 6. Achievement of spirit levels.
42:12.8 (483.8) 7. Την εκπλήρωση του θείου προορισμού – υπέρτατου, απώτατου και απόλυτου.		42:12.8 (483.8) 7. The accomplishment of divine destinies—supreme, ultimate, and absolute.
42:12.9 (483.9) Η διάνοια είναι πάντα δημιουργική. Το διανοητικό δώρο ενός μεμονωμένου ζώου, θνητού, μοροντιανού, πνευματικού ανερχόμενου, ή κάποιου που έφθασε την τελικότητα μπορεί πάντοτε να δημιουργήσει ένα κατάλληλο και εξυπηρετικό σώμα για την ταυτότητα του ζώντος πλάσματος. Το φαινόμενο, όμως, της παρουσίας μιας προσωπικότητας, ή το πρότυπο μιας ταυτότητας, αυτής καθ’ εαυτής, δεν αποτελεί εκδήλωση ενέργειας, φυσικής, διανοητικής, ή πνευματικής, Η μορφή της προσωπικότητας είναι το πρότυπο μιας ζώσας ύπαρξης. Συνεπάγεται την διάταξη των ενεργειών και τούτο, μαζί με τη ζωή και την κίνηση αποτελεί το μηχανισμό της ύπαρξης των πλασμάτων.		42:12.9 (483.9) Mind is always creative. The mind endowment of an individual animal, mortal, morontian, spirit ascender, or finality attainer is always competent to produce a suitable and serviceable body for the living creature identity. But the presence phenomenon of a personality or the pattern of an identity, as such, is not a manifestation of energy, either physical, mindal, or spiritual. The personality form is the pattern aspect of a living being; it connotes the arrangement of energies, and this, plus life and motion, is the mechanism of creature existence.
42:12.10 (483.10) Ακόμη και οι πνευματικές υπάρξεις έχουν μορφή και αυτές οι πνευματικές μορφές (πρότυπα) είναι πραγματικές. Ακόμη και οι ανώτατοι τύποι των πνευματικών προσωπικοτήτων έχουν μορφή – παρουσία της προσωπικότητάς τους υπό κάθε έννοια ανάλογη με τα θνητά σώματα στην Ουράντια. Όλες σχεδόν οι υπάρξεις που συναντώνται στα επτά υπερσύμπαντα διαθέτουν μορφή. Υπάρχουν, ωστόσο, λίγες εξαιρέσεις σ’ αυτόν τον γενικό κανόνα: Οι Προσαρμοστές της Σκέψης φαίνονται να είναι χωρίς μορφή την οποία αποκτούν μετά τη συγχώνευσή τους με τις διασωθείσες ψυχές των θνητών συντρόφων τους. Οι Μοναχικοί Αγγελιαφόροι, Τα Εμπνευσμένα Τριαδικά Πνεύματα, οι Προσωπικοί Αρωγοί του Απείρου Πνεύματος, οι Αγγελιαφόροι της Βαρύτητας, οι Υπερβατικοί Καταγραφείς καθώς και ορισμένοι άλλοι είναι επίσης χωρίς αναγνωρίσιμη μορφή. Αυτές όμως είναι τυπικές ελάχιστες εξαιρέσεις. Η πλειονότητα διαθέτει πραγματικές προσωπικές μορφές, μορφές που είναι ατομικά χαρακτηριστικές, οι οποίες είναι αναγνωρίσιμες και προσωπικά διακριτές.		42:12.10 (483.10) Even spirit beings have form, and these spirit forms (patterns) are real. Even the highest type of spirit personalities have forms—personality presences in every sense analogous to Urantia mortal bodies. Nearly all beings encountered in the seven superuniverses are possessed of forms. But there are a few exceptions to this general rule: Thought Adjusters appear to be without form until after fusion with the surviving souls of their mortal associates. Solitary Messengers, Inspired Trinity Spirits, Personal Aids of the Infinite Spirit, Gravity Messengers, Transcendental Recorders, and certain others are also without discoverable form. But these are typical of the exceptional few; the great majority have bona fide personality forms, forms which are individually characteristic, and which are recognizable and personally distinguishable.
42:12.11 (483.11) Η σχέση της κοσμικής διάνοιας και της λειτουργίας των συνοδών διανοητικών πνευμάτων διαμορφώνει ένα κατάλληλο φυσικό σκήνωμα για την εξελισσόμενη ανθρώπινη ύπαρξη. Με τον ίδιο τρόπο, η μοροντιανή διάνοια εξατομικεύει τη μοροντιανή μορφή για όλους τους θνητούς διασωθέντες. Όπως το θνητό σώμα είναι ατομικό και χαρακτηριστικό για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, έτσι και η μοροντιανή μορφή θα είναι εξαιρετικά προσωπική και επαρκώς χαρακτηριστική της δημιουργικής διάνοιας η οποία κυριαρχεί επ’ αυτής. Δύο μοροντιανές μορφές δεν είναι ίδιες περισσότερο από όσο είναι δύο ανθρώπινα σώματα. Οι Επόπτες της Μοροντιανής Δύναμης υποστηρίζουν και τα συνοδεύοντα σεραφείμ παρέχουν το αδιαφοροποίητο μοροντιανό υλικό δια του οποίου η μοροντιανή ζωή μπορεί να αρχίσει να λειτουργεί. Και μετά τη μοροντιανή ζωή, θα αποκαλυφθεί ότι οι πνευματικές μορφές είναι εξ ίσου διαφορετικές, ατομικές και χαρακτηριστικές των οικείων πνευματικών διανοιών που τις ενοικούν.		42:12.11 (483.11) The liaison of the cosmic mind and the ministry of the adjutant mind-spirits evolve a suitable physical tabernacle for the evolving human being. Likewise does the morontia mind individualize the morontia form for all mortal survivors. As the mortal body is personal and characteristic for every human being, so will the morontia form be highly individual and adequately characteristic of the creative mind which dominates it. No two morontia forms are any more alike than any two human bodies. The Morontia Power Supervisors sponsor, and the attending seraphim provide, the undifferentiated morontia material wherewith the morontia life can begin to work. And after the morontia life it will be found that spirit forms are equally diverse, personal, and characteristic of their respective spirit-mind indwellers.
42:12.12 (483.12) Σ’ έναν υλικό κόσμο πιστεύετε ότι ένα σώμα διαθέτει πνεύμα, εμείς όμως θεωρούμε ότι το πνεύμα έχει σώμα. Τα υλικά μάτια είναι πράγματι τα παράθυρα της εκ του πνεύματος γεννηθείσας ψυχής. Το πνεύμα είναι ο αρχιτέκτονας, η διάνοια είναι ο κτίστης, το σώμα είναι το υλικό κτίριο.		42:12.12 (483.12) On a material world you think of a body as having a spirit, but we regard the spirit as having a body. The material eyes are truly the windows of the spirit-born soul. The spirit is the architect, the mind is the builder, the body is the material building.
42:12.13 (484.1) Οι φυσικές, οι διανοητικές και οι πνευματικές ενέργειες, αυτές καθ’ εαυτές και στην καθαρή τους μορφή δεν αλληλεπιδρούν απόλυτα ως παρουσίες στα φαινομενικά σύμπαντα. Στον Παράδεισο οι τρεις ενέργειες είναι ισότιμες, στη Χαβόνα συντονισμένες, ενώ στα συμπαντικά επίπεδα των πεπερασμένων δραστηριοτήτων συναπαντώνται όλα τα είδη υλικής, διανοητικής και πνευματικής κυριαρχίας. Σε μη προσωπικές καταστάσεις του χρόνου και του διαστήματος, η φυσική ενέργεια φαίνεται να επικρατεί, αλλά επίσης φαίνεται ότι όσο περισσότερο η λειτουργία της πνευματικής διάνοιας προσεγγίζει το θείο του στόχου και το υπέρτατο της δράσης, τόσο περισσότερο κυριαρχεί η πνευματική φάση. Ότι στο ύπατο (απώτατο) επίπεδο η πνευματική διάνοια δεν μπορεί παρά να δεσπόζει απόλυτα. Στο απόλυτο επίπεδο το πνεύμα σαφώς κυριαρχεί. Και από εκεί και πέρα, στους χώρους του χρόνου και του διαστήματος, οποτεδήποτε μία θεία πνευματική πραγματικότητα είναι παρούσα, οποτεδήποτε μία αληθής πνευματική διάνοια λειτουργεί, υπάρχει πάντα η τάση να δημιουργείται ένα υλικό, ή φυσικό αντίστοιχο της πνευματικής αυτής πραγματικότητας.		42:12.13 (484.1) Physical, spiritual, and mindal energies, as such and in their pure states, do not fully interact as actuals of the phenomenal universes. On Paradise the three energies are co-ordinate, in Havona co-ordinated, while in the universe levels of finite activities there must be encountered all ranges of material, mindal, and spiritual dominance. In nonpersonal situations of time and space, physical energy seems to predominate, but it also appears that the more nearly spirit-mind function approaches divinity of purpose and supremacy of action, the more nearly does the spirit phase become dominant; that on the ultimate level spirit-mind may become all but completely dominant. On the absolute level spirit certainly is dominant. And from there on out through the realms of time and space, wherever a divine spirit reality is present, whenever a real spirit-mind is functioning, there always tends to be produced a material or physical counterpart of that spirit reality.
42:12.14 (484.2) Το πνεύμα είναι η δημιουργική πραγματικότητα. Το φυσικό αντίστοιχο είναι η χωροχρονική αντανάκλαση της πνευματικής πραγματικότητας, η φυσική επίπτωση της δημιουργικής δράσης της πνευματικής διάνοιας.		42:12.14 (484.2) The spirit is the creative reality; the physical counterpart is the time-space reflection of the spirit reality, the physical repercussion of the creative action of spirit-mind.
42:12.15 (484.3) Η διάνοια σε συμπαντικό επίπεδο κυριαρχεί επί της ύλης, έστω και αν με τη σειρά της αντιδρά στον ύπατο υπερέλεγχο του πνεύματος. Και προκειμένου για τους θνητούς, μόνο η διάνοια εκείνη η οποία ελεύθερα προσφέρεται στην καθοδήγηση του πνεύματος μπορεί να ελπίσει ότι θα επιζήσει της θνητής χωροχρονικής υπόστασης ως αθάνατο παιδί του αιώνιου πνευματικού κόσμου του Υπέρτατου, του Απώτατου και του Απόλυτου: του Απείρου.		42:12.15 (484.3) Mind universally dominates matter, even as it is in turn responsive to the ultimate overcontrol of spirit. And with mortal man, only that mind which freely submits itself to the spirit direction can hope to survive the mortal time-space existence as an immortal child of the eternal spirit world of the Supreme, the Ultimate, and the Absolute: the Infinite.
42:12.16 (484.4) [Παρουσιάσθηκε από έναν Κραταιό Αγγελιαφόρο που υπηρετεί στον Νέβαδον, αιτήσει του Γαβριήλ.]		42:12.16 (484.4) [Presented by a Mighty Messenger on duty in Nebadon and by the request of Gabriel.]