Εγγραφο 83		Paper 83
Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ		The Marriage Institution
83:0.1 (922.1) Αυτή είναι η αφήγηση της απαρχής του θεσμού του γάμου. Ο γάμος προόδευσε σταθερά, από τις χαλαρές και περιστασιακές συνευρέσεις της αγέλης, μέσα από πολλές παραλλαγές και προσαρμογές, ως την εμφάνιση των γαμήλιων εκείνων προτύπων, τα οποία, τελικά, κορυφώθηκαν στην πραγμάτωση της συνεύρεσης ανά ζεύγη, την ένωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας για να φτιάξουν οικογένεια του ανώτερου κοινωνικού είδους.		83:0.1 (922.1) THIS is the recital of the early beginnings of the institution of marriage. It has progressed steadily from the loose and promiscuous matings of the herd through many variations and adaptations, even to the appearance of those marriage standards which eventually culminated in the realization of pair matings, the union of one man and one woman to establish a home of the highest social order.
83:0.2 (922.2) Ο γάμος απειλήθηκε πολλές φορές και τα γαμήλια ήθη χρησιμοποίησαν σε μεγάλο βαθμό τόσο την ιδιοκτησία, όσο και την εκκλησία, για υποστήριξη. Η πραγματική, ωστόσο, επιρροή, η οποία διαφυλάσσει για πάντα το γάμο και την προκύπτουσα οικογένεια είναι το απλό και συμφυές βιολογικό δεδομένο ότι ο άνδρας και η γυναίκα, κατηγορηματικά, δεν ζουν ο ένας χωρίς τον άλλο, είτε είναι οι πιο πρωτόγονοι άγριοι, είτε οι περισσότερο πολιτισμένοι των θνητών.		83:0.2 (922.2) Marriage has been many times in jeopardy, and the marriage mores have drawn heavily on both property and religion for support; but the real influence which forever safeguards marriage and the resultant family is the simple and innate biologic fact that men and women positively will not live without each other, be they the most primitive savages or the most cultured mortals.
83:0.3 (922.3) Είναι εξ αιτίας του ερωτικού ενστίκτου που ο εγωιστής άνθρωπος δελεάζεται στο να κάνει για τον εαυτό του κάτι καλύτερο από τα ζώα. Οι εξ αιτίας του ατομικού συμφέροντος και ικανοποίησης ερωτικές σχέσεις συνεπάγονται τις βέβαιες συνέπειες της αυταπάρνησης και διασφαλίζουν την ανάληψη αλτρουιστικών καθηκόντων και πολυάριθμων οικογενειακών ευθυνών που αφορούν στο όφελος της φυλής. Γι’ αυτό το σεξ υπήρξε ο άγνωστος και πέραν κάθε υποψίας εκπολιτιστής των αγρίων. Διότι αυτή καθ’ εαυτή η ερωτική παρόρμηση αυτόματα και αλάθητα υποχρεώνει τον άνθρωπο να σκεφθεί και, τελικά, τον κάνει να αγαπήσει.		83:0.3 (922.3) It is because of the sex urge that selfish man is lured into making something better than an animal out of himself. The self-regarding and self-gratifying sex relationship entails the certain consequences of self-denial and insures the assumption of altruistic duties and numerous race-benefiting home responsibilities. Herein has sex been the unrecognized and unsuspected civilizer of the savage; for this same sex impulse automatically and unerringly compels man to think and eventually leads him to love.
1. Ο ΓΑΜΟΣ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΘΕΣΜΟΣ ^top		1. Marriage as a Societal Institution ^top
83:1.1 (922.4) Ο γάμος αποτελεί τον κοινωνικό μηχανισμό που σχεδιάσθηκε για να ρυθμίζει και να ελέγχει τις πολλές εκείνες ανθρώπινες σχέσεις οι οποίες αναφύονται από το φυσιολογικό δεδομένο της αμφισεξουαλικότητας. Ως θεσμός, ο γάμος λειτουργεί προς δύο κατευθύνσεις:		83:1.1 (922.4) Marriage is society’s mechanism designed to regulate and control those many human relations which arise out of the physical fact of bisexuality. As such an institution, marriage functions in two directions:
83:1.2 (922.5) 1. προς την κατεύθυνση της ρύθμισης των ατομικών ερωτικών σχέσεων.		83:1.2 (922.5) 1. In the regulation of personal sex relations.
83:1.3 (922.6) 2. Προς την κατεύθυνση της ρύθμισης των απογόνων, της κληρονομιάς, της διαδοχής και της κοινωνικής τάξης, με την τελευταία να είναι η παλαιότερη και αρχική λειτουργία του.		83:1.3 (922.6) 2. In the regulation of descent, inheritance, succession, and social order, this being its older and original function.
83:1.4 (922.7) Η οικογένεια, η οποία αναπτύσσεται δια του γάμου σταθεροποιεί από μόνη της το θεσμό του γάμου, μαζί με τα περί την ιδιοκτησία έθιμα. Άλλοι δραστικοί παράγοντες για τη σταθερότητα του γάμου είναι η τιμή, η ματαιοδοξία, ο ιπποτισμός, η αίσθηση του καθήκοντος και οι θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ενώ, όμως, οι γάμοι μπορεί να εγκρίνονται, ή να αποδοκιμάζονται άνωθεν, δεν γίνονται στον παράδεισο. Η ανθρώπινη οικογένεια είναι ένας καθαρά ανθρώπινος θεσμός, μια εξελικτική επέκταση. Ο γάμος είναι κοινωνικός θεσμός, όχι εκκλησιαστικός τομέας. Πράγματι, η θρησκεία ασφαλώς τον επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό, αλλά δεν πρέπει να αναλαμβάνει αποκλειστικά τον έλεγχο και τη ρύθμισή του.		83:1.4 (922.7) The family, which grows out of marriage, is itself a stabilizer of the marriage institution together with the property mores. Other potent factors in marriage stability are pride, vanity, chivalry, duty, and religious convictions. But while marriages may be approved or disapproved on high, they are hardly made in heaven. The human family is a distinctly human institution, an evolutionary development. Marriage is an institution of society, not a department of the church. True, religion should mightily influence it but should not undertake exclusively to control and regulate it.
83:1.5 (922.8) Ο πρωτόγονος γάμος υπήρξε αρχικά εμπορικός. Ακόμα και στους σύγχρονους καιρούς, είναι συχνά κοινωνικό, ή επιχειρησιακό θέμα. Δια της επίδρασης της πρόσμιξης των Ανδιτικών γόνων και ως αποτέλεσμα των ηθών του προοδεύοντος πολιτισμού, ο γάμος γίνεται σιγά-σιγά αμοιβαίος, ρομαντικός, γονικός, ποιητικός, τρυφερός, ηθικός, ακόμη και ιδεαλιστικός. Ωστόσο, η επιλογή και η αποκαλούμενη ρομαντική αγάπη, ελάχιστα υπολογίζετο στην πρωτόγονη συνεύρεση. Κατά τους πρώιμους χρόνους ο σύζυγος και η σύζυγος δεν ήταν πάρα πολύ κοντά. Δεν έτρωγαν, καν, μαζί πολύ συχνά. Αλλά και στους αρχαίους, η ατομική αγάπη δεν ήταν στενά συνδεδεμένη με την ερωτική έλξη. Αγαπούσαν ο ένας τον άλλο κυρίως επειδή ζούσαν μαζί και εργάζονταν μαζί.		83:1.5 (922.8) Primitive marriage was primarily industrial; and even in modern times it is often a social or business affair. Through the influence of the mixture of the Andite stock and as a result of the mores of advancing civilization, marriage is slowly becoming mutual, romantic, parental, poetical, affectionate, ethical, and even idealistic. Selection and so-called romantic love, however, were at a minimum in primitive mating. During early times husband and wife were not much together; they did not even eat together very often. But among the ancients, personal affection was not strongly linked to sex attraction; they became fond of one another largely because of living and working together.
2. ΕΡΩΤΟΤΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΜΝΗΣΤΕΙΑ ^top		2. Courtship and Betrothal ^top
83:2.1 (923.1) Οι πρωτόγονοι γάμοι σχεδιάζονταν, πάντα, από τους γονείς του αγοριού και του κοριτσιού. Το μεταβατικό στάδιο ανάμεσα σ’ αυτό το έθιμο και την εποχή της ελεύθερης επιλογής καταλαμβάνετο από τους μεσολαβητές του γάμου, ή τους επαγγελματίες προξενητές. Οι προξενητές αυτοί ήσαν αρχικά οι κουρείς. Αργότερα, οι ιερείς. Ο γάμος ήταν, αρχικά, υπόθεση της φυλής, αργότερα οικογενειακό θέμα και μόνο πρόσφατα έγινε προσωπικό εγχείρημα.		83:2.1 (923.1) Primitive marriages were always planned by the parents of the boy and girl. The transition stage between this custom and the times of free choosing was occupied by the marriage broker or professional matchmaker. These matchmakers were at first the barbers; later, the priests. Marriage was originally a group affair; then a family matter; only recently has it become an individual adventure.
83:2.2 (923.2) Ο πρωτόγονος γάμος αντιμετωπίζετο ως εξαναγκασμός, όχι ως έλξη. Τους πολύ παλιούς καιρούς η γυναίκα δεν είχε ερωτική υπερηφάνεια,(*) μόνο ερωτική κατωτερότητα, όπως την εμφυσούσαν τα ήθη. Όπως οι επιδρομές προηγήθηκαν του εμπορίου, έτσι και ο γάμος δι’ αρπαγής προηγήθηκε του γάμου δια της υπόσχεσης. Πολλές γυναίκες εθελοτυφλούσαν στην αρπαγή, για να ξεφύγουν από την κυριαρχία των πρεσβύτερων ανδρών της φυλής τους. Προτιμούσαν να πέσουν στα χέρια ανδρών της ηλικίας τους από μιαν άλλη φυλή. Αυτή η ψευδο-απαγωγή υπήρξε το μεταβατικό στάδιο μεταξύ της δια της βίας αρπαγής και της μετέπειτα ερωτοτροπίας από ευχαρίστηση.		83:2.2 (923.2) Coercion, not attraction, was the approach to primitive marriage. In early times woman had no sex aloofness, only sex inferiority as inculcated by the mores. As raiding preceded trading, so marriage by capture preceded marriage by contract. Some women would connive at capture in order to escape the domination of the older men of their tribe; they preferred to fall into the hands of men of their own age from another tribe. This pseudo elopement was the transition stage between capture by force and subsequent courtship by charming.
83:2.3 (923.3) Ένας αρχικός τύπος γαμήλιας τελετουργίας ήταν μια απομίμηση φυγής, ένα είδος πρόβας της απαγωγής, η οποία κάποτε αποτελούσε κοινή πρακτική. Αργότερα, η εικονική αρπαγή έγινε μέρος της συνήθους γαμήλιας τελετουργίας. Η προσποίηση του σύγχρονου κοριτσιού να αντισταθεί στην «αρπαγή» να μην μιλά για γάμο, όλα είναι κατάλοιπα των παλιότερων εθίμων. Η μεταφορά της νύφης από το κατώφλι είναι απομεινάρι πολλών αρχαίων πρακτικών, των ημερών, μεταξύ άλλων, που έκλεβαν τις γυναίκες.		83:2.3 (923.3) An early type of wedding ceremony was the mimic flight, a sort of elopement rehearsal which was once a common practice. Later, mock capture became a part of the regular wedding ceremony. A modern girl’s pretensions to resist “capture,” to be reticent toward marriage, are all relics of olden customs. The carrying of the bride over the threshold is reminiscent of a number of ancient practices, among others, of the days of wife stealing.
83:2.4 (923.4) Στη γυναίκα είχαν από παλιά αρνηθεί πλήρη ελευθερία και αυτοδιάθεση στο γάμο, αλλά οι εξυπνότερες γυναίκες ήσαν πάντα ικανές να αντιπαρέρχονται τον περιορισμό αυτό, με την έξυπνη χρήση της ευστροφίας τους. Ο άνδρας είχε συνήθως τον πρώτο λόγο στην ερωτοτροπία, αλλά όχι πάντα. Η γυναίκα πολλές φορές επίσημα, αλλά και κρυφά, εγκαινιάζει τη διαδικασία του γάμου. Και καθώς ο πολιτισμός προόδευσε, οι γυναίκες απέκτησαν, πλέον, ένα μεγαλύτερο ρόλο σε όλες τις φάσεις της ερωτοτροπίας και του γάμου.		83:2.4 (923.4) Woman was long denied full freedom of self-disposal in marriage, but the more intelligent women have always been able to circumvent this restriction by the clever exercise of their wits. Man has usually taken the lead in courtship, but not always. Woman sometimes formally, as well as covertly, initiates marriage. And as civilization has progressed, women have had an increasing part in all phases of courtship and marriage.
83:2.5 (923.5) MISSING PARAGRAPH		83:2.5 (923.5) Increasing love, romance, and personal selection in premarital courtship are an Andite contribution to the world races. The relations between the sexes are evolving favorably; many advancing peoples are gradually substituting somewhat idealized concepts of sex attraction for those older motives of utility and ownership. Sex impulse and feelings of affection are beginning to displace cold calculation in the choosing of life partners.
83:2.6 (923.6) Η αγάπη που μεγαλώνει, το ειδύλλιο και η προσωπική επιλογή στις προγαμιαίες ερωτοτροπίες αποτελούν συνεισφορά των Ανδιτών στις φυλές του κόσμου. Οι σχέσεις μεταξύ των φύλων εξελίσσονται ευνοϊκά. Πολλοί προοδευτικοί λαοί υποκαθιστούν σταδιακά, με κάπως εξιδανικευμένες απόψεις της ερωτικής έλξης, εκείνες που βασίζονταν στα παλιότερα κίνητρα της χρησιμότητας και της ιδιοκτησίας. Η ερωτική παρόρμηση και τα αισθήματα αγάπης αρχίζουν να εκτοπίζουν τους ψυχρούς υπολογισμούς στην επιλογή του συντρόφου της ζωής.		83:2.6 (923.6) The betrothal was originally equivalent to marriage; and among early peoples sex relations were conventional during the engagement. In recent times, religion has established a sex taboo on the period between betrothal and marriage.
3. ΑΓΟΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΚΑ ^top		3. Purchase and Dowry ^top
83:3.1 (923.7) Οι αρχαίοι δυσπιστούσαν στον έρωτα και τις υποσχέσεις. Πίστευαν ότι οι σταθερές ενώσεις πρέπει να έχουν την εγγύηση μιας απτής διασφάλισης, ιδιοκτησίας. Για το λόγο αυτό, η τιμή αγοράς μιας συζύγου θεωρείτο ως το τίμημα, ή, η εγγύηση, την οποία ο σύζυγος ήταν καταδικασμένος να χάσει σε περίπτωση διαζυγίου, ή εγκατάλειψης. Από τη στιγμή που η τιμή αγοράς της νύφης είχε πληρωθεί, πολλές φυλές επέτρεπαν το μαρκάρισμα της γυναίκας με το σήμα του συζύγου της. Οι Αφρικανοί ακόμη αγοράζουν τις συζύγους τους. Μια γυναίκα που την αγαπούν, ή τη γυναίκα ενός λευκού τη συγκρίνουν με τη γάτα τους, επειδή δεν τους κοστίζει τίποτα.		83:3.1 (923.7) The ancients mistrusted love and promises; they thought that abiding unions must be guaranteed by some tangible security, property. For this reason, the purchase price of a wife was regarded as a forfeit or deposit which the husband was doomed to lose in case of divorce or desertion. Once the purchase price of a bride had been paid, many tribes permitted the husband’s brand to be burned upon her. Africans still buy their wives. A love wife, or a white man’s wife, they compare to a cat because she costs nothing.
83:3.2 (924.1) Οι επιδείξεις των νυφών ήταν ευκαιρίες για τα κορίτσια να ντυθούν καλά και να στολιστούν για να επιδειχθούν δημόσια, με την ελπίδα να φέρουν μεγαλύτερη τιμή ως σύζυγοι. Δεν πωλούνταν, ωστόσο, σαν ζώα – στις μεταγενέστερες φυλές μια τέτοια σύζυγος δεν ήταν μεταβιβάσιμη. Ούτε η αγορά της αποτελούσε, απλά, μία εν ψυχρώ συναλλαγή. Η χρησιμότητα είχε ίση αξία με τα χρήματα στην αγορά μιας συζύγου. Αν ένας, κατά τα λοιπά επιθυμητός, άνδρας δεν πλήρωνε για τη σύζυγό του, μπορούσε να υιοθετηθεί σαν γιος από τον πατέρα του κοριτσιού και τότε παντρεύονταν. Και αν ένας φτωχός ζητούσε σύζυγο και δεν μπορούσε να πληρώσει την τιμή που απαιτείτο από έναν άπληστο πατέρα, οι πρεσβύτεροι ασκούσαν συχνά πίεση στον πατέρα που κατέληγε σε μια τροποποίηση των απαιτήσεών του, ή, διαφορετικά, μπορούσε να γίνει απαγωγή.		83:3.2 (924.1) The bride shows were occasions for dressing up and decorating daughters for public exhibition with the idea of their bringing higher prices as wives. But they were not sold as animals—among the later tribes such a wife was not transferable. Neither was her purchase always just a cold-blooded money transaction; service was equivalent to cash in the purchase of a wife. If an otherwise desirable man could not pay for his wife, he could be adopted as a son by the girl’s father and then could marry. And if a poor man sought a wife and could not meet the price demanded by a grasping father, the elders would often bring pressure to bear upon the father which would result in a modification of his demands, or else there might be an elopement.
83:3.3 (924.2) Καθώς προόδευε ο πολιτισμός, δεν άρεσε στους πατέρες να φαίνονται ότι πωλούν τις θυγατέρες τους κι’ έτσι, ενώ συνέχισαν να αποδέχονται το τίμημα για την αγορά της νύφης, εγκαινίασαν το έθιμο να δίνουν στο ζευγάρι πολύτιμα δώρα, που ισοδυναμούσαν με τα χρήματα της αγοράς. Και με την μετέπειτα διακοπή της πληρωμής για τη νύφη, τα δώρα αυτά έγιναν η προίκα της.		83:3.3 (924.2) As civilization progressed, fathers did not like to appear to sell their daughters, and so, while continuing to accept the bride purchase price, they initiated the custom of giving the pair valuable presents which about equaled the purchase money. And upon the later discontinuance of payment for the bride, these presents became the bride’s dowry.
83:3.4 (924.3) Η έννοια της προίκας ήταν να δημιουργήσει την εντύπωση της ανεξαρτησίας της νύφης, να υποδηλώσει ότι έχει προ πολλού παρέλθει η εποχή των συζύγων-σκλάβων και των ιδιόκτητων συντρόφων. Ένας άνδρας δεν μπορούσε να χωρίσει μια γυναίκα με προίκα χωρίς να εξοφλήσει την προίκα στο ακέραιο. Σε ορισμένες φυλές γινόταν μία αμοιβαία κατάθεση από τους γονείς της νύφης αλλά και του γαμπρού για να χρησιμεύσει ως πρόστιμο στην περίπτωση που κάποιος από τους δύο εγκατέλειπε τον άλλο, στην πραγματικότητα ένα γαμήλιο συμβόλαιο. Κατά την περίοδο της μετάβασης από την αγορά στην προίκα, αν η σύζυγος αγοράζετο, τα παιδιά ανήκαν στον πατέρα. Αν όχι, ανήκαν στην οικογένεια της συζύγου.		83:3.4 (924.3) The idea of a dowry was to convey the impression of the bride’s independence, to suggest far removal from the times of slave wives and property companions. A man could not divorce a dowered wife without paying back the dowry in full. Among some tribes a mutual deposit was made with the parents of both bride and groom to be forfeited in case either deserted the other, in reality a marriage bond. During the period of transition from purchase to dowry, if the wife were purchased, the children belonged to the father; if not, they belonged to the wife’s family.
4. Η ΓΑΜΗΛΙΑ ΤΕΛΕΤΗ ^top		4. The Wedding Ceremony ^top
83:4.1 (924.4) Η γαμήλια τελετή εξελίχθηκε από το γεγονός ότι ο γάμος υπήρξε αρχικά υπόθεση της κοινότητας, όχι απλά η κατάληξη μιας απόφασης δύο ατόμων. Η συνεύρεση απασχολούσε την ομάδα, ενώ ήταν, επίσης, μια προσωπική δραστηριότητα.		83:4.1 (924.4) The wedding ceremony grew out of the fact that marriage was originally a community affair, not just the culmination of a decision of two individuals. Mating was of group concern as well as a personal function.
83:4.2 (924.5) Η μαγεία, οι μυσταγωγίες και οι τελετουργίες περιέβαλαν ολόκληρο το βίο των αρχαίων και ο γάμος δεν αποτελούσε εξαίρεση. Καθώς προόδευε ο πολιτισμός, καθώς ο γάμος αντιμετωπίζετο πιο σοβαρά, η γαμήλια τελετή έγινε πιο φαντασμαγορική. Ο γάμος, αρχικά, ήταν μία συνιστώσα στα ιδιοκτησιακά συμφέροντα, όπως είναι και σήμερα και γι’ αυτό απαιτούσε νόμιμες διαδικασίες, ενώ η κοινωνική θέση των παιδιών που θα ακολουθούσαν απαιτούσε την ευρύτερη δυνατή δημοσιότητα. Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν είχε αρχεία. Γι’ αυτό, η γαμήλια τελετή έπρεπε να έχει πολλούς μάρτυρες.		83:4.2 (924.5) Magic, ritual, and ceremony surrounded the entire life of the ancients, and marriage was no exception. As civilization advanced, as marriage became more seriously regarded, the wedding ceremony became increasingly pretentious. Early marriage was a factor in property interests, even as it is today, and therefore required a legal ceremony, while the social status of subsequent children demanded the widest possible publicity. Primitive man had no records; therefore must the marriage ceremony be witnessed by many persons.
83:4.3 (924.6) Αρχικά η γαμήλια τελετή ανήκε περισσότερο στην κατηγορία της μνηστείας και συνίστατο στην δημοσιοποίηση της πρόθεσης του να ζήσουν δυο άνθρωποι μαζί. Αργότερα συνίστατο σε ένα επίσημο κοινό γεύμα. Σε ορισμένες φυλές, οι γονείς απλώς πήγαιναν τις κόρες τους στο σύζυγο. Σε άλλες περιπτώσεις, η μοναδική τελετή ήταν η επίσημη ανταλλαγή των δώρων, μετά την οποία ο πατέρας της νύφης την παρουσίαζε στο γαμπρό. Σε πολλούς λαούς της Εγγύς Ανατολής ήταν έθιμο να μην ακολουθούν καμία τελετή, με το γάμο να ολοκληρώνεται από τη σεξουαλική πράξη. Ο κόκκινος άνθρωπος ήταν ο πρώτος που ανέπτυξε την πιο περίτεχνη γαμήλια φιέστα.		83:4.3 (924.6) At first the wedding ceremony was more on the order of a betrothal and consisted only in public notification of intention of living together; later it consisted in formal eating together. Among some tribes the parents simply took their daughter to the husband; in other cases the only ceremony was the formal exchange of presents, after which the bride’s father would present her to the groom. Among many Levantine peoples it was the custom to dispense with all formality, marriage being consummated by sex relations. The red man was the first to develop the more elaborate celebration of weddings.
83:4.4 (924.7) Η ατεκνία ήταν κάτι που φοβούνταν πολύ και εφ’ όσον η στειρότητα απεδίδετο σε σκευωρίες των πνευμάτων, οι προσπάθειες να διασφαλισθεί η γονιμότητα οδήγησαν, επίσης, στη σύνδεση του γάμου με ορισμένες μαγικές, ή θρησκευτικές τελετουργίες. Και στην προσπάθεια αυτή να διασφαλισθεί ένας ευτυχισμένος και γόνιμος γάμος, επιστρατεύονταν μάγια πολλά. Ακόμα και τους αστρολόγους συμβουλεύονταν για να εξακριβώσουν το γενέθλιο πεπρωμένο των μελλονύμφων.(*) Κάποια εποχή, η ανθρωποθυσία αποτελούσε σύνηθες χαρακτηριστικό όλων των γάμων μεταξύ των ευκατάστατων ανθρώπων.		83:4.4 (924.7) Childlessness was greatly dreaded, and since barrenness was attributed to spirit machinations, efforts to insure fecundity also led to the association of marriage with certain magical or religious ceremonials. And in this effort to insure a happy and fertile marriage, many charms were employed; even the astrologers were consulted to ascertain the birth stars of the contracting parties. At one time the human sacrifice was a regular feature of all weddings among well-to-do people.
83:4.5 (925.1) Αναζητούνταν οι τυχερές μέρες, με την Πέμπτη να θεωρείται η πλέον ευνοϊκή, ενώ οι γάμοι που τελούνταν στη γέμιση του φεγγαριού θεωρούνταν εξαιρετικά τυχεροί. Ήταν το έθιμο πολλών Μεσανατολικών λαών να πετούν σπόρους στους νεόνυμφους. Επρόκειτο για μια μαγική τελετουργία η οποία υποτίθεται ότι εξασφάλιζε τη γονιμότητα. Ορισμένοι Ανατολικοί λαοί χρησιμοποιούσαν ρύζι για τον ίδιο σκοπό.		83:4.5 (925.1) Lucky days were sought out, Thursday being most favorably regarded, and weddings celebrated at the full of the moon were thought to be exceptionally fortunate. It was the custom of many Near Eastern peoples to throw grain upon the newlyweds; this was a magical rite which was supposed to insure fecundity. Certain Oriental peoples used rice for this purpose.
83:4.6 (925.2) Η φωτιά και το νερό θεωρούνταν ανέκαθεν τα καλύτερα μέσα για να αντισταθούν στα στοιχειά και τα πονηρά πνεύματα. Γι’ αυτό οι πυρές του βωμού και τα αναμμένα κεριά, καθώς επίσης και το ράντισμα κατά τη βάπτιση με αγιασμένο νερό, αποτελούσαν στοιχεία των γάμων. Για πάρα πολλά χρόνια συνηθίζετο να ορίζουν μια ψεύτικη ημερομηνία γάμου και στη συνέχεια να αναβάλουν το γεγονός ώστε να παραπλανήσουν τα στοιχειά και τα πνεύματα.		83:4.6 (925.2) Fire and water were always considered the best means of resisting ghosts and evil spirits; hence altar fires and lighted candles, as well as the baptismal sprinkling of holy water, were usually in evidence at weddings. For a long time it was customary to set a false wedding day and then suddenly postpone the event so as to put the ghosts and spirits off the track.
83:4.7 (925.3) Τα πειράγματα προς τους νεόνυμφους και οι φάρσες που παίζονται σ’ αυτούς που ξεκινούν το μήνα του μέλιτος, όλα είναι κατάλοιπα αυτών των πολύ μακρινών ημερών, όταν πίστευαν ότι είναι καλύτερο να παρουσιάζεται κάποιος δυστυχής και ασθενής εν όψει των πνευμάτων, ώστε να αποφύγει να κεντρίσει τη ζήλια τους. Το να φορά η νύφη πέπλο είναι κατάλοιπο της εποχής κατά την οποία θεωρείτο απαραίτητο να κρύβουν τη νύφη, ώστε να στοιχειά να μην μπορούν να την αναγνωρίσουν, επιπλέον, δε, να κρύψουν την ομορφιά της από το βλέμμα των κατά τα λοιπά ζηλότυπων και φθονερών πνευμάτων. Τα πόδια της νύφης δεν πρέπει ποτέ να αγγίξουν το έδαφος, πριν ακριβώς από την τελετή. Ακόμη και στον εικοστό αιώνα, εξακολουθεί να αποτελεί έθιμο υπό τα Χριστιανικά ήθη, να απλώνονται χαλιά από το σημείο όπου βγαίνει η νύφη από το αμάξι ως το βωμό της εκκλησίας.		83:4.7 (925.3) The teasing of newlyweds and the pranks played upon honeymooners are all relics of those far-distant days when it was thought best to appear miserable and ill at ease in the sight of the spirits so as to avoid arousing their envy. The wearing of the bridal veil is a relic of the times when it was considered necessary to disguise the bride so that ghosts might not recognize her and also to hide her beauty from the gaze of the otherwise jealous and envious spirits. The bride’s feet must never touch the ground just prior to the ceremony. Even in the twentieth century it is still the custom under the Christian mores to stretch carpets from the carriage landing to the church altar.
83:4.8 (925.4) Μια από τις αρχαιότερες μορφές γαμήλιας τελετής ήταν να ευλογήσει ο ιερέας το γαμήλιο κρεβάτι ώστε να εξασφαλισθεί η γονιμότητα της ένωσης. Αυτό γινόταν αιώνες πριν καθιερωθεί η γαμήλια τελετή. Κατά την περίοδο αυτή, με την εξέλιξη των γαμήλιων εθίμων, περίμεναν από τους καλεσμένους στο γάμο να παρελάσουν από το υπνοδωμάτιο τη νύκτα, ώστε με τον τρόπο αυτό να αποτελέσουν νόμιμους μάρτυρες της ολοκλήρωσης του γάμου.		83:4.8 (925.4) One of the most ancient forms of the wedding ceremony was to have a priest bless the wedding bed to insure the fertility of the union; this was done long before any formal wedding ritual was established. During this period in the evolution of the marriage mores the wedding guests were expected to file through the bedchamber at night, thus constituting legal witness to the consummation of marriage.
83:4.9 (925.5) Το στοιχείο της τύχης, το ότι παρ’ όλους τους προγαμιαίους ελέγχους, ορισμένοι γάμοι κατέληγαν σε αποτυχία, έκανε τον πρωτόγονο άνθρωπο να αναζητά διασφάλιση και προστασία κατά της αποτυχίας του γάμου. Τον έκανε να αναζητά ιερείς και μάγους. Και η τάση αυτή κορυφώθηκε άμεσα στο σύγχρονο θρησκευτικό γάμο. Για πάρα πολλά, όμως, χρόνια, ο γάμος γενικά αναγνωρίζετο ως συνιστάμενος στις αποφάσεις των γονέων που έδιναν υπόσχεση γάμου – αργότερα του ζευγαριού – ενώ κατά τα τελευταία πεντακόσια χρόνια η εκκλησία και η πολιτεία έχουν αναλάβει τη δικαιοδοσία και εξακολουθούν να επικυρώνουν το γάμο.		83:4.9 (925.5) The luck element, that in spite of all premarital tests certain marriages turned out bad, led primitive man to seek insurance protection against marriage failure; led him to go in quest of priests and magic. And this movement culminated directly in modern church weddings. But for a long time marriage was generally recognized as consisting in the decisions of the contracting parents—later of the pair—while for the last five hundred years church and state have assumed jurisdiction and now presume to make pronouncements of marriage.
5. ΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΟΙ ΓΑΜΟΙ ^top		5. Plural Marriages ^top
83:5.1 (925.6) Τους πρώτους καιρούς της ιστορίας του γάμου, οι ανύπανδρες γυναίκες ανήκαν στους άνδρες της φυλής. Αργότερα, η γυναίκα είχε ένα μόνο σύζυγο τη φορά. Η πρακτική αυτή του ενός συζύγου κάθε φορά απετέλεσε το πρώτο βήμα για την απομάκρυνση από το ασύδοτο αγελαίο σεξ. Ενώ στη γυναίκα δεν επετρέπετο παρά μόνο ένας άνδρας, ο σύζυγός της μπορούσε να απομακρυνθεί από μια τέτοια προσωρινή σχέση κατά βούληση. Ωστόσο αυτές, οι χαλαρά ρυθμισμένες, σχέσεις ήσαν το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση της συμβίωσης ανά ζεύγη, σε αντιδιαστολή με την αγελαία ζωή. Σ’ αυτό το στάδιο της εξέλιξης του γάμου, τα παιδιά συνήθως ανήκαν στη μητέρα.		83:5.1 (925.6) In the early history of marriage the unmarried women belonged to the men of the tribe. Later on, a woman had only one husband at a time. This practice of one-man-at-a-time was the first step away from the promiscuity of the herd. While a woman was allowed but one man, her husband could sever such temporary relationships at will. But these loosely regulated associations were the first step toward living pairwise in distinction to living herdwise. In this stage of marriage development children usually belonged to the mother.
83:5.2 (925.7) Το επόμενο βήμα στην εξέλιξη της συμβίωσης ήταν ο ομαδικός γάμος. Η εταιρική αυτή φάση του γάμου έπρεπε να παρεμβληθεί στην εξέλιξη της οικογενειακής ζωής, επειδή τα έθιμα που αφορούσαν στο γάμο δεν ήσαν ακόμη αρκετά ισχυρά, ώστε να καταστήσουν τις σχέσεις του ζευγαριού μόνιμες. Οι γάμοι μεταξύ αδελφών ανήκαν σ’ αυτή την κατηγορία. Πέντε αδελφοί μιας οικογένειας μπορούσαν να παντρευτούν πέντε αδελφές μιας άλλης. Σ’ ολόκληρο τον κόσμο οι χαλαρότερες μορφές εταιρικών γάμων εξελίχθηκαν σταδιακά σε διάφορους τύπους ομαδικών γάμων. Και αυτές οι ομαδικές σχέσεις ρυθμίζονταν εν πολλοίς από τα έθιμα των τοτέμ.(*) Η οικογενειακή ζωή εξελίχθηκε αργά και σταθερά, επειδή οι ερωτικοί και γαμήλιοι κανονισμοί ευνοούσαν την επιβίωση της ίδιας της φυλής, διασφαλίζοντας την επιβίωση μεγαλύτερων αριθμών παιδιών.		83:5.2 (925.7) The next step in mating evolution was the group marriage. This communal phase of marriage had to intervene in the unfolding of family life because the marriage mores were not yet strong enough to make pair associations permanent. The brother and sister marriages belonged to this group; five brothers of one family would marry five sisters of another. All over the world the looser forms of communal marriage gradually evolved into various types of group marriage. And these group associations were largely regulated by the totem mores. Family life slowly and surely developed because sex and marriage regulation favored the survival of the tribe itself by insuring the survival of larger numbers of children.
83:5.3 (926.1) Οι ομαδικοί γάμοι υποχώρησαν σταδιακά με την ανάδυση των πρακτικών πολυγαμίας – πολυγυνίας και πολυανδρίας – μεταξύ των περισσότερο προηγμένων φυλών. Η πολυανδρία, ωστόσο, ουδέποτε γενικεύθηκε, περιοριζόμενη στις βασίλισσες και τις εύπορες γυναίκες. Επιπλέον, αποτελούσε, κατ’ έθιμο, οικογενειακή υπόθεση το να ανήκει μία γυναίκα σε πολλά αδέλφια. Οι κάστες και οι οικονομικοί περιορισμοί καθιστούσαν ορισμένες φορές απαραίτητο σε πολλούς άνδρες να ικανοποιούνται με μία γυναίκα. Ακόμη και τότε, η γυναίκα παντρευόταν μόνον έναν, με τους υπόλοιπους να αντιμετωπίζονται χαλαρά ως «θείοι» των από κοινού απογόνων τους.		83:5.3 (926.1) Group marriages gradually gave way before the emerging practices of polygamy—polygyny and polyandry—among the more advanced tribes. But polyandry was never general, being usually limited to queens and rich women; furthermore, it was customarily a family affair, one wife for several brothers. Caste and economic restrictions sometimes made it necessary for several men to content themselves with one wife. Even then, the woman would marry only one, the others being loosely tolerated as “uncles” of the joint progeny.
83:5.4 (926.2) Το Εβραϊκό έθιμο που απαιτούσε από έναν άνδρα να γίνει σύζυγος της χήρας του αδελφού του για «να μεγαλώσει το σπόρο του αδελφού του,» ήταν επίσης έθιμο για τον περισσότερο από το μισό αρχαίο κόσμο. Αποτελούσε κατάλοιπο της εποχής όπου ο γάμος ήταν οικογενειακή, μάλλον, υπόθεση και όχι προσωπικό θέμα.		83:5.4 (926.2) The Jewish custom requiring that a man consort with his deceased brother’s widow for the purpose of “raising up seed for his brother,” was the custom of more than half the ancient world. This was a relic of the time when marriage was a family affair rather than an individual association.
83:5.5 (926.3) Ο θεσμός της πολυγαμίας αναγνώριζε, κατά καιρούς, τέσσερα είδη συζύγων:		83:5.5 (926.3) The institution of polygyny recognized, at various times, four sorts of wives:
83:5.6 (926.4) 1. Τις κατόπιν τελετής, ή νόμιμες συζύγους.		83:5.6 (926.4) 1. The ceremonial or legal wives.
83:5.7 (926.5) 2. Τις συζύγους με τις οποίες ζούσαν από αγάπη και με την έγκρισή τους.		83:5.7 (926.5) 2. Wives of affection and permission.
83:5.8 (926.6) 3. Τις παλλακίδες, συμβατικές συζύγους.		83:5.8 (926.6) 3. Concubines, contractual wives.
83:5.9 (926.7) 4. Τις σκλάβες συζύγους.		83:5.9 (926.7) 4. Slave wives.
83:5.10 (926.8) Η πραγματική πολυγυνία, όπου όλες οι σύζυγοι έχουν το ίδιο κύρος και όλα τα παιδιά είναι ισότιμα, ήταν πολύ σπάνια. Συνήθως, ακόμη και στους πολλαπλούς γάμους, η οικογένεια εκυβερνάτο από την πρώτη σύζυγο, τη νόμιμη σύντροφο. Μόνον αυτή είχε παντρευτεί με την τυπική, γαμήλια τελετή και μόνο τα παιδιά αυτής της αγορασμένης, ή διαθέτουσας προίκα συντρόφου κληρονομούσαν, εκτός και εάν εκείνη έκανε ειδικές διευθετήσεις.		83:5.10 (926.8) True polygyny, where all the wives are of equal status and all the children equal, has been very rare. Usually, even with plural marriages, the home was dominated by the head wife, the status companion. She alone had the ritual wedding ceremony, and only the children of such a purchased or dowered spouse could inherit unless by special arrangement with the status wife.
83:5.11 (926.9) Η νόμιμη σύζυγος δεν ήταν κατ’ ανάγκην η αγαπημένη. Στους πρώτους καιρούς, συνήθως δεν ήταν. Η γυναίκα που παντρεύονταν από έρωτα, η αγαπημένη τους, δεν εμφανίσθηκε ει μη μόνο όταν οι φυλές προόδευσαν αρκετά, ειδικότερα μετά την ανάμιξη των εξελικτικών φυλών με τους Νοδίτες και τους Αδαμίτες.		83:5.11 (926.9) The status wife was not necessarily the love wife; in early times she usually was not. The love wife, or sweetheart, did not appear until the races were considerably advanced, more particularly after the blending of the evolutionary tribes with the Nodites and Adamites.
83:5.12 (926.10) Η σύζυγος ταμπού – η επίσημη σύζυγος – δημιούργησε το έθιμο των παλλακίδων. Σύμφωνα με τα έθιμα αυτά, ένας άνδρας μπορούσε να έχει μία μόνο σύζυγο, αλλά μπορούσε να διατηρεί ερωτικές σχέσεις με οσεσδήποτε παλλακίδες. Η παλλακεία ήταν το σημείο εκκίνησης προς τη μονογαμία, η πρώτη κίνηση απομάκρυνσης από την ανοικτή πολυγαμία. Οι παλλακίδες των Εβραίων, των Ρωμαίων και των Κινέζων ήταν πολύ συχνά δούλες της νόμιμης συζύγου. Αργότερα, όπως έγινε με τους Εβραίους, η νόμιμη σύζυγος θεωρείτο μητέρα όλων των παιδιών που γεννώνταν από τον σύζυγό της.		83:5.12 (926.10) The taboo wife—one wife of legal status—created the concubine mores. Under these mores a man might have only one wife, but he could maintain sex relations with any number of concubines. Concubinage was the steppingstone to monogamy, the first move away from frank polygyny. The concubines of the Jews, Romans, and Chinese were very frequently the handmaidens of the wife. Later on, as among the Jews, the legal wife was looked upon as the mother of all children born to the husband.
83:5.13 (926.11) Οι παλαιότερες απαγορεύσεις πάνω στις ερωτικές σχέσεις με μια έγκυο, ή θηλάζουσα σύζυγο επίσης κατέτειναν, σε μεγάλο βαθμό, στην υποστήριξη της πολυγαμίας. Οι πρωτόγονες γυναίκες γερνούσαν πολύ νωρίς εξ αιτίας της συχνής τεκνοποιίας σε συνδυασμό με τη σκληρή εργασία. (Αυτές οι υπερφορτωμένες σύζυγοι κατόρθωναν να επιζήσουν εξ αιτίας του γεγονότος ότι τις απομόνωναν μία εβδομάδα κάθε μήνα, όταν δεν εγκυμονούσαν.) Μία τέτοια σύζυγος συχνά κουραζόταν να εγκυμονεί και ζητούσε από το σύζυγό της να πάρει μία δεύτερη και νεότερη γυναίκα, μια γυναίκα ικανή να βοηθήσει τόσο στις εγκυμοσύνες, όσο και στις δουλειές του σπιτιού. Οι νέες σύζυγοι καλωσορίζονταν, γι’ αυτό, με χαρά από την μεγαλύτερη σύζυγο. Δεν υπήρχε τίποτα που να μοιάζει με ερωτική ζήλια.		83:5.13 (926.11) The olden taboos on sex relations with a pregnant or nursing wife tended greatly to foster polygyny. Primitive women aged very early because of frequent childbearing coupled with hard work. (Such overburdened wives only managed to exist by virtue of the fact that they were put in isolation one week out of each month when they were not heavy with child.) Such a wife often grew tired of bearing children and would request her husband to take a second and younger wife, one able to help with both childbearing and the domestic work. The new wives were therefore usually hailed with delight by the older spouses; there existed nothing on the order of sex jealousy.
83:5.14 (926.12) Ο αριθμός των συζύγων περιορίζετο μόνο από την ικανότητα του συζύγου να τις φροντίζει. Οι εύποροι και δραστήριοι άνδρες επιθυμούσαν μεγάλους αριθμούς παιδιών και, αφού η βρεφική θνησιμότητα ήταν πολύ υψηλή, χρειάζονταν πολλές σύζυγοι για να στελεχώσουν μια μεγάλη οικογένεια. Πολλές από αυτές τις πολλαπλές συζύγους ήσαν απλές εργάτριες, σύζυγοι-σκλάβες.		83:5.14 (926.12) The number of wives was only limited by the ability of the man to provide for them. Wealthy and able men wanted large numbers of children, and since the infant mortality was very high, it required an assembly of wives to recruit a large family. Many of these plural wives were mere laborers, slave wives.
83:5.15 (927.1) Τα ανθρώπινα έθιμα εξελίσσονται, αλλά πολύ αργά. Ο σκοπός του χαρεμιού ήταν να δημιουργήσει ένα ισχυρό και πολυπληθές σώμα συγγενών εξ αίματος για την υποστήριξη του θρόνου. Κάποιος αρχηγός, κάποτε, πείσθηκε ότι δεν έπρεπε να διατηρεί χαρέμι, ότι έπρεπε να ικανοποιηθεί με μία μόνο σύζυγο. Έτσι, απέπεμψε γρήγορα το χαρέμι του. Οι δυσαρεστημένες σύζυγοι πήγαν στο σπίτι τους και οι προσβεβλημένοι συγγενείς τους συνέλαβαν τον αρχηγό και τον εκτέλεσαν επί τόπου, εκείνη τη στιγμή.		83:5.15 (927.1) Human customs evolve, but very slowly. The purpose of a harem was to build up a strong and numerous body of blood kin for the support of the throne. A certain chief was once convinced that he should not have a harem, that he should be contented with one wife; so he promptly dismissed his harem. The dissatisfied wives went to their homes, and their offended relatives swept down on the chief in wrath and did away with him then and there.
6. Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΉ ΜΟΝΟΓΑΜΊΑ – Ο ΓΑΜΟΣ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ ^top		6. True Monogamy—Pair Marriage ^top
83:6.1 (927.2) Η μονογαμία είναι μονοπώλιο. Είναι καλή γι’ αυτούς που φθάνουν στο επιθυμητό αυτό στάδιο, αλλά τείνει να δημιουργεί βιολογικά προβλήματα σ’ εκείνους που δεν είναι τόσο τυχεροί. Ανεξάρτητα, ωστόσο, από τον αντίκτυπο στο άτομο, η μονογαμία είναι αποφασιστικά καλύτερη για τα παιδιά.		83:6.1 (927.2) Monogamy is monopoly; it is good for those who attain this desirable state, but it tends to work a biologic hardship on those who are not so fortunate. But quite regardless of the effect on the individual, monogamy is decidedly best for the children.
83:6.2 (927.3) Αρχικά η μονογαμία οφείλετο στην πίεση των συνθηκών, στη φτώχεια. Η μονογαμία είναι πολιτισμική και κοινωνική, τεχνητή και αφύσικη, δηλαδή αφύσικη για τον εξελισσόμενο άνθρωπο. Ήταν απόλυτα φυσιολογική για τους πλέον αμιγείς Νοδίτες και τους Αδαμίτες και αποτελούσε μεγάλη πολιτισμική αξία για όλες τις προηγμένες φυλές.		83:6.2 (927.3) The earliest monogamy was due to force of circumstances, poverty. Monogamy is cultural and societal, artificial and unnatural, that is, unnatural to evolutionary man. It was wholly natural to the purer Nodites and Adamites and has been of great cultural value to all advanced races.
83:6.3 (927.4) Οι φυλές των Χαλδαίων αναγνώριζαν το δικαίωμα μια συζύγου να επιβάλει προγαμιαία δέσμευση στο σύζυγό της, ώστε να μην πάρει δεύτερη γυναίκα, ή παλλακίδα. Τόσον οι Έλληνες, όσο και οι Ρωμαίοι ευνοούσαν τη μονογαμία. Η λατρεία των προγόνων υπέθαλπε, πάντα, τη μονογαμία, όπως και οι Χριστιανοί, που κάνουν το σφάλμα να θεωρούν το γάμο θείο μυστήριο. Επιπλέον, η άνοδος των προτύπων διαβίωσης διαρκώς συνηγορούσε(*) κατά των πολλών συζύγων. Ως την εποχή της έλευσης του Μιχαήλ στην Ουράντια, ολόκληρος, πρακτικά, ο πολιτισμένος κόσμος είχε φθάσει στο επίπεδο της θεωρητικής μονογαμίας. Η παθητική, όμως, αυτή μονογαμία δεν σήμαινε ότι η ανθρωπότητα είχε εξοικειωθεί με την πρακτική του πραγματικού γάμου ενός ζευγαριού.		83:6.3 (927.4) The Chaldean tribes recognized the right of a wife to impose a premarital pledge upon her spouse not to take a second wife or concubine; both the Greeks and the Romans favored monogamous marriage. Ancestor worship has always fostered monogamy, as has the Christian error of regarding marriage as a sacrament. Even the elevation of the standard of living has consistently militated against plural wives. By the time of Michael’s advent on Urantia practically all of the civilized world had attained the level of theoretical monogamy. But this passive monogamy did not mean that mankind had become habituated to the practice of real pair marriage.
83:6.4 (927.5) Ενώ επιδιώκει το μονογαμικό στόχο του ιδανικού γάμου μεταξύ ενός ζευγαριού, πράγμα που σημαίνει, τελικά, μονοπωλιακή ερωτική σχέση, η κοινωνία δεν πρέπει να παραβλέπει την αναντίρρητη κατάσταση των άτυχων εκείνων ανδρών και γυναικών οι οποίοι απέτυχαν να βρουν μια θέση στ’ αυτή την νέα και βελτιωμένη κοινωνική τάξη, έστω και αφού είχαν κάνει το καλύτερο δυνατόν για να συνεργασθούν με, και να ακολουθήσουν τις, επιταγές της. Η αδυναμία του να βρει κάποιος σύντροφο στην κοινωνική αρένα του ανταγωνισμού μπορεί να αποδοθεί σε αξεπέραστες δυσκολίες, ή παμπληθείς περιορισμούς τους οποίους τα κρατούντα ήθη έχουν επιβάλλει.		83:6.4 (927.5) While pursuing the monogamic goal of the ideal pair marriage, which is, after all, something of a monopolistic sex association, society must not overlook the unenviable situation of those unfortunate men and women who fail to find a place in this new and improved social order, even when having done their best to co-operate with, and enter into, its requirements. Failure to gain mates in the social arena of competition may be due to insurmountable difficulties or multitudinous restrictions which the current mores have imposed. Truly, monogamy is ideal for those who are in, but it must inevitably work great hardship on those who are left out in the cold of solitary existence.
83:6.5 (927.6) Πράγματι, η μονογαμία είναι ιδανική για εκείνους οι οποίοι έχουν ένα σύντροφο, αλλά η ευνοημένη πλειονότητα πρέπει πάντα να αντιμετωπίζει με καλοσύνη και φροντίδα τους λιγότερο τυχερούς τους συνανθρώπους, που πρέπει να πληρώσουν το τίμημα της αποτυχίας για να ενταχθούν στις τάξεις των ιδανικών εκείνων ερωτικών σχέσεων, οι οποίες διασφαλίζουν την ικανοποίηση όλων των βιολογικών ενστίκτων, υπό την ευλογία των ανώτερων ηθών της προοδευτικής κοινωνικής εξέλιξης.		83:6.5 (927.6) Always have the unfortunate few had to suffer that the majority might advance under the developing mores of evolving civilization; but always should the favored majority look with kindness and consideration on their less fortunate fellows who must pay the price of failure to attain membership in the ranks of those ideal sex partnerships which afford the satisfaction of all biologic urges under the sanction of the highest mores of advancing social evolution.
83:6.6 (927.7) Η μονογαμία ανέκαθεν υπήρξε και θα είναι για πάντα ο ιδανικός στόχος της ανθρώπινης σεξουαλικής εξέλιξης. Το ιδανικό αυτό του πραγματικού γάμου ανάμεσα στο ζευγάρι συνεπάγεται αυταπάρνηση και γι’ αυτό συχνά αποτυγχάνει, ακριβώς επειδή το ένα, ή και τα δύο μέλη είναι ανεπαρκείς ως προς το αποκορύφωμα αυτό των ανθρώπινων αρετών, του σθεναρού αυτοελέγχου.		83:6.6 (927.7) Monogamy always has been, now is, and forever will be the idealistic goal of human sex evolution. This ideal of true pair marriage entails self-denial, and therefore does it so often fail just because one or both of the contracting parties are deficient in that acme of all human virtues, rugged self-control.
83:6.7 (927.8) Η μονογαμία είναι το μέτρο που καθορίζει την πρόοδο του πολιτισμού στην κοινωνία, όπως αυτή διαχωρίζεται από την καθαρά βιολογική εξέλιξη. Η μονογαμία δεν είναι κατ’ ανάγκην βιολογική, ή φυσιολογική, αλλά είναι απαραίτητη για την άμεση διατήρηση και περαιτέρω εξέλιξη του πολιτισμού στην κοινωνία. Συμβάλλει ως ένα βαθμό στην ευαισθησία των αισθημάτων, την εκλέπτυνση των ηθικών ιδιοτήτων και την πνευματική πρόοδο, που είναι εντελώς αδύνατες στη πολυγαμία. Μία γυναίκα δεν μπορεί ποτέ να γίνει ιδανική μητέρα, όταν διαρκώς υποχρεώνεται να ανταγωνίζεται μιαν άλλη για την αγάπη του συζύγου.		83:6.7 (927.8) Monogamy is the yardstick which measures the advance of social civilization as distinguished from purely biologic evolution. Monogamy is not necessarily biologic or natural, but it is indispensable to the immediate maintenance and further development of social civilization. It contributes to a delicacy of sentiment, a refinement of moral character, and a spiritual growth which are utterly impossible in polygamy. A woman never can become an ideal mother when she is all the while compelled to engage in rivalry for her husband’s affections.
83:6.8 (928.1) Ο γάμος ανάμεσα στο ζευγάρι ευνοεί και υποθάλπει την ιδιαίτερη αυτή κατανόηση και την αποτελεσματική συνεργασία, που είναι η άριστη για ευτυχισμένους γονείς, ευημερούντα παιδιά και κοινωνική λειτουργικότητα. Ο γάμος, που ξεκίνησε σαν σκληρός καταναγκασμός, εξελίσσεται σταδιακά σ’ ένα μεγαλειώδη θεσμό αυτοπολιτισμού, αυτοελέγχου, αυτοέκφρασης και αυτοδιαιώνισης.		83:6.8 (928.1) Pair marriage favors and fosters that intimate understanding and effective co-operation which is best for parental happiness, child welfare, and social efficiency. Marriage, which began in crude coercion, is gradually evolving into a magnificent institution of self-culture, self-control, self-expression, and self-perpetuation.
7. Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ^top		7. The Dissolution of Wedlock ^top
83:7.1 (928.2) Κατά την αρχική εξέλιξη των γαμήλιων εθίμων, ο γάμος αποτελούσε μια χαλαρή ένωση που μπορούσε να τερματισθεί κατά βούληση και τα παιδιά πάντα ακολουθούσαν τη μητέρα. Ο δεσμός μητέρας-παιδιού είναι ενστικτώδης και ανέκαθεν λειτουργούσε ανεξάρτητα από το εξελικτικό στάδιο των ηθών.		83:7.1 (928.2) In the early evolution of the marital mores, marriage was a loose union which could be terminated at will, and the children always followed the mother; the mother-child bond is instinctive and has functioned regardless of the developmental stage of the mores.
83:7.2 (928.3) Μεταξύ των πρωτόγονων λαών μόνο το μισό περίπου των γάμων αποδεικνύονταν ικανοποιητικοί. Η συχνότερη αιτία για χωρισμό ήταν η στειρότητα, για την οποία πάντα κατηγορείτο η σύζυγος. Και οι άτεκνες γυναίκες επιστεύετο ότι γίνονταν φίδια στον κόσμο των πνευμάτων. Σύμφωνα με τα πλέον πρωτόγονα έθιμα, το διαζύγιο ήταν δικαίωμα του συζύγου και μόνο και τα πρότυπα αυτά διατηρήθηκαν ως τον εικοστό αιώνα μεταξύ ορισμένων λαών.		83:7.2 (928.3) Among primitive peoples only about one half the marriages proved satisfactory. The most frequent cause for separation was barrenness, which was always blamed on the wife; and childless wives were believed to become snakes in the spirit world. Under the more primitive mores, divorce was had at the option of the man alone, and these standards have persisted to the twentieth century among some peoples.
83:7.3 (928.4) Καθώς τα ήθη εξελίσσονταν, ορισμένες φυλές ανέπτυξαν δύο μορφές γάμου: Τον κανονικό, ο οποίος επέτρεπε το διαζύγιο και τον θρησκευτικό(*) ο οποίος απαγόρευε το χωρισμό. Το ξεκίνημα της εποχής όπου οι γυναίκες αγοράζονταν, ή προικοδοτούνταν, η καθιέρωση κυρώσεων επί της περιουσίας σε περιπτώσεις αποτυχίας του γάμου, συνετέλεσε πολύ στο να μειωθούν οι χωρισμοί. Και, πράγματι, πολλές σύγχρονες ενώσεις σταθεροποιούνται εξ αιτίας αυτού του αρχαίου περιουσιακού παράγοντα.		83:7.3 (928.4) As the mores evolved, certain tribes developed two forms of marriage: the ordinary, which permitted divorce, and the priest marriage, which did not allow for separation. The inauguration of wife purchase and wife dowry, by introducing a property penalty for marriage failure, did much to lessen separation. And, indeed, many modern unions are stabilized by this ancient property factor.
83:7.4 (928.5) Η κοινωνική πίεση των κρατούντων στην κοινότητα και τα περιουσιακά προνόμια ήσαν ανέκαθεν αποτελεσματικά στη διατήρηση των ταμπού και των ηθών του γάμου. Ο γάμος προόδευσε σταθερά μέσα στους αιώνες και βρίσκεται σε μεγάλη υπόληψη στο σύγχρονο κόσμο, παρά το ότι διασύρεται απειλητικά από την ευρύτατη δυσαρέσκεια μεταξύ των λαών εκείνους όπου η ατομική επιλογή – μια καινούργια ελευθερία – εμφανίζεται σε μεγαλύτερο βαθμό. Ενώ οι αναταράξεις αυτές στις ρυθμίσεις εμφανίζονται περισσότερο μεταξύ των πλέον προοδευτικών φυλών, ως αποτέλεσμα της επιταχυνόμενης κοινωνικής εξέλιξης, μεταξύ των λιγότερο προηγμένων πληθυσμών ο γάμος εξακολουθεί να αγωνίζεται και να βελτιώνεται με αργό ρυθμό, υπό την καθοδήγηση των παλαιότερων εθίμων.		83:7.4 (928.5) The social pressure of community standing and property privileges has always been potent in the maintenance of the marriage taboos and mores. Down through the ages marriage has made steady progress and stands on advanced ground in the modern world, notwithstanding that it is threateningly assailed by widespread dissatisfaction among those peoples where individual choice—a new liberty—figures most largely. While these upheavals of adjustment appear among the more progressive races as a result of suddenly accelerated social evolution, among the less advanced peoples marriage continues to thrive and slowly improve under the guidance of the older mores.
83:7.5 (928.6) Η νέα και αιφνίδια αντικατάσταση των παλαιότερων και μακρόχρονα καθιερωμένων οικονομικών κινήτρων με τα ιδεαλιστικότερα, αλλά εξαιρετικά ιδιοτελή κίνητρα της αγάπης στο γάμο, έχουν αναπόφευκτα κάνει το θεσμό του γάμου να γίνει προσωρινά ασταθής. Τα κίνητρα του ανθρώπου για να παντρευτεί ανέκαθεν υπερέβαιναν τα πραγματικά γαμήλια έθιμα, ενώ στον δέκατο ένατο και τον εικοστό αιώνα, το ιδανικό του Δυτικού κόσμου για το γάμο ξεπέρασε, ξαφνικά, κατά πολύ τις εγωκεντρικές και εν μέρει μόνο ελεγχόμενες σεξουαλικές παρορμήσεις των φυλών. Η παρουσία μεγάλων αριθμών άγαμων ατόμων σε οποιαδήποτε κοινωνία καταδεικνύει την προσωρινή κατάρρευση, ή τη μεταβατικότητα των εθίμων.		83:7.5 (928.6) The new and sudden substitution of the more ideal but extremely individualistic love motive in marriage for the older and long-established property motive, has unavoidably caused the marriage institution to become temporarily unstable. Man’s marriage motives have always far transcended actual marriage morals, and in the nineteenth and twentieth centuries the Occidental ideal of marriage has suddenly far outrun the self-centered and but partially controlled sex impulses of the races. The presence of large numbers of unmarried persons in any society indicates the temporary breakdown or the transition of the mores.
83:7.6 (928.7) Η πραγματική δοκιμασία στο γάμο, μέσα στους αιώνες, ήταν πάντα η συνεχής οικειότητα, που είναι αναπόφευκτη στην οικογενειακή ζωή. Δυο παραχαϊδεμένοι και κακομαθημένοι νέοι, μαθημένοι να περιμένουν κάθε επιείκεια και πλήρη ικανοποίηση της ματαιοδοξίας και του εγωισμού τους, δεν μπορούν να ελπίσουν ότι θα πετύχουν στο γάμο και τη δημιουργία οικογένειας – σε μια ισόβια σχέση αυθυποχώρησης, συμβιβασμού, αγάπης και ανιδιοτελούς αφοσίωσης στην ανατροφή των παιδιών.		83:7.6 (928.7) The real test of marriage, all down through the ages, has been that continuous intimacy which is inescapable in all family life. Two pampered and spoiled youths, educated to expect every indulgence and full gratification of vanity and ego, can hardly hope to make a great success of marriage and home building—a lifelong partnership of self-effacement, compromise, devotion, and unselfish dedication to child culture.
83:7.7 (929.1) Ο μεγάλος βαθμός φαντασίας και ιδανικού έρωτα που υπεισέρχεται στην ερωτοτροπία είναι εν πολλοίς υπεύθυνος για την αυξητική τάση των διαζυγίων μεταξύ των σύγχρονων Δυτικών λαών, ενώ όλα αυτά περιπλέκονται ακόμη περισσότερο από την μεγαλύτερη ατομική ελευθερία της γυναίκας, αλλά και την αυξημένη οικονομική ανεξαρτησία. Το εύκολο διαζύγιο, όταν είναι αποτέλεσμα έλλειψης αυτοελέγχου, ή αδυναμία φυσιολογικής προσαρμογής της προσωπικότητας, οδηγεί με βεβαιότητα κατ’ ευθείαν πίσω, σ’ εκείνα τα πρωτόγονα στάδια της κοινωνίας απ’ όπου ο άνθρωπος αναδύθηκε μόλις πρόσφατα, μέσα από τόσο μεγάλη προσωπική οδύνη και φυλετικό άλγος.		83:7.7 (929.1) The high degree of imagination and fantastic romance entering into courtship is largely responsible for the increasing divorce tendencies among modern Occidental peoples, all of which is further complicated by woman’s greater personal freedom and increased economic liberty. Easy divorce, when the result of lack of self-control or failure of normal personality adjustment, only leads directly back to those crude societal stages from which man has emerged so recently and as the result of so much personal anguish and racial suffering.
83:7.8 (929.2) Όσο, όμως, η κοινωνία αδυνατεί να εκπαιδεύσει σωστά τα παιδιά και τους νέους, όσο οι κοινωνικές ρυθμίσεις αδυνατούν να παράσχουν επαρκή προγαμιαία παιδεία και όσο ο ασύνετος και ανώριμος νεανικός ιδεαλισμός είναι κριτής του γάμου, τόσο θα βασιλεύει το διαζύγιο. Και όσο καιρό η κοινωνία θα αδυνατεί να προετοιμάζει τους νέους για το γάμο, το διαζύγιο θα πρέπει να λειτουργεί ως κοινωνική δικλείδα ασφαλείας που θα αποτρέπει ακόμη χειρότερες καταστάσεις, στις εποχές της ραγδαίας ανάπτυξης των εξελισσόμενων ηθών.		83:7.8 (929.2) But just so long as society fails to properly educate children and youths, so long as the social order fails to provide adequate premarital training, and so long as unwise and immature youthful idealism is to be the arbiter of the entrance upon marriage, just so long will divorce remain prevalent. And in so far as the social group falls short of providing marriage preparation for youths, to that extent must divorce function as the social safety valve which prevents still worse situations during the ages of the rapid growth of the evolving mores.
83:7.9 (929.3) Οι αρχαίοι φαίνεται ότι αντιμετώπιζαν το γάμο με την ίδια σοβαρότητα που τον αντιμετωπίζουν οι σημερινοί λαοί. Και δεν μοιάζει πολλοί από τους βιαστικούς και ανεπιτυχείς γάμους των σύγχρονων καιρών, να αποτελούν βελτίωση των αρχαίων πρακτικών, του να πιστοποιείται η καταλληλότητα των νεαρών ανδρών και γυναικών για γάμο. Η μεγάλη ανακολουθία της σύγχρονης κοινωνίας είναι το ότι εξαίρει τον έρωτα και εξιδανικεύει το γάμο, ενώ αποδοκιμάζει την πληρέστερη εξέταση και των δύο.		83:7.9 (929.3) The ancients seem to have regarded marriage just about as seriously as some present-day people do. And it does not appear that many of the hasty and unsuccessful marriages of modern times are much of an improvement over the ancient practices of qualifying young men and women for mating. The great inconsistency of modern society is to exalt love and to idealize marriage while disapproving of the fullest examination of both.
8. Η ΕΞΙΔΑΝΙΚΕΥΣΗ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ^top		8. The Idealization of Marriage ^top
83:8.1 (929.4) Ο γάμος που κορυφώνεται με την οικογένεια αποτελεί, πράγματι, τον ανώτερο θεσμό του ανθρώπου, είναι, ωστόσο, κατά βάσιν, ανθρώπινος. Δεν θα έπρεπε ποτέ να αποκαλείται μυστήριο. Οι Σεθίτες ιερείς έκαναν το γάμο θρησκευτική τελετουργία. Αλλά για χιλιάδες χρόνια μετά την Εδέμ, η σύζευξη συνεχίσθηκε ως καθαρά κοινωνικός και αστικός θεσμός.		83:8.1 (929.4) Marriage which culminates in the home is indeed man’s most exalted institution, but it is essentially human; it should never have been called a sacrament. The Sethite priests made marriage a religious ritual; but for thousands of years after Eden, mating continued as a purely social and civil institution.
83:8.2 (929.5) Η παρομοίωση των ανθρώπινων σχέσεων προς τις θείες σχέσεις είναι εντελώς ατυχής. Η ένωση των συζύγων στη σχέση γάμου-οικογένειας, είναι μία φυσική λειτουργία για τους θνητούς των εξελικτικών κόσμων. Είναι πράγματι αλήθεια ότι μεγάλη πνευματική πρόοδος μπορεί να προκύψει ως συνέπεια των ειλικρινών προσπαθειών, στα ανθρώπινα πλαίσια, του και της συζύγου να προοδεύσουν, αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι ο γάμος είναι κατ’ ανάγκην ιερός. Η πνευματική πρόοδος ακολουθεί την ειλικρινή αφοσίωση σε άλλες λεωφόρους ανθρώπινης προσπάθειας.		83:8.2 (929.5) The likening of human associations to divine associations is most unfortunate. The union of husband and wife in the marriage-home relationship is a material function of the mortals of the evolutionary worlds. True, indeed, much spiritual progress may accrue consequent upon the sincere human efforts of husband and wife to progress, but this does not mean that marriage is necessarily sacred. Spiritual progress is attendant upon sincere application to other avenues of human endeavor.
83:8.3 (929.6) Ούτε μπορεί ο γάμος να συγκριθεί πραγματικά με τη σχέση του Προσαρμοστή προς τον άνθρωπο, ούτε με την αδελφική σχέση του Χριστού Μιχαήλ προς τους θνητούς αδελφούς του. Σε κανένα, σχεδόν, σημείο δεν μπορούν να συγκριθούν οι σχέσεις αυτές με τη σχέση των συζύγων μεταξύ τους. Και είναι απολύτως ατυχές το ότι η ανθρώπινη παρανόηση αυτών των σχέσεων έχει δημιουργήσει τόσο μεγάλη σύγχυση ως προς το κύρος του γάμου.		83:8.3 (929.6) Neither can marriage be truly compared to the relation of the Adjuster to man nor to the fraternity of Christ Michael and his human brethren. At scarcely any point are such relationships comparable to the association of husband and wife. And it is most unfortunate that the human misconception of these relationships has produced so much confusion as to the status of marriage.
83:8.4 (929.7) Είναι, επίσης, ατυχές το ότι ορισμένες ομάδες ανθρώπων έχουν την άποψη ότι ο γάμος ολοκληρώνεται με θεία επενέργεια. Οι πεποιθήσεις αυτές οδηγούν κατ’ ευθείαν στην άποψη στο ακατάλυτο του γάμου, ανεξάρτητα από τις περιστάσεις, ή τις επιθυμίες των δύο μερών. Το ίδιο το γεγονός, όμως, της διάλυσης του γάμου υποδηλώνει ότι το Θείο δεν είναι συμμέτοχο σε παρόμοιες ενώσεις. Αν ο Θεός ενώσει κάποτε δύο καταστάσεις, ή δύο άτομα, αυτά θα παραμείνουν ενωμένα, ως τη στιγμή κατά την οποία το θείο θέλημα θα αποφασίσει το χωρισμό τους. Όσον αφορά, όμως, στο γάμο, ο οποίος είναι ανθρώπινος θεσμός, ποιος θα τολμούσε να κρίνει, να αποφασίσει ποιοι γάμοι είναι ενώσεις που πρέπει να επικυρωθούν από τους επόπτες του σύμπαντος, εν αντιθέσει προς εκείνους οι οποίοι είναι καθαρά ανθρώπινοι στη φύση και την προέλευση;		83:8.4 (929.7) It is also unfortunate that certain groups of mortals have conceived of marriage as being consummated by divine action. Such beliefs lead directly to the concept of the indissolubility of the marital state regardless of the circumstances or wishes of the contracting parties. But the very fact of marriage dissolution itself indicates that Deity is not a conjoining party to such unions. If God has once joined any two things or persons together, they will remain thus joined until such a time as the divine will decrees their separation. But, regarding marriage, which is a human institution, who shall presume to sit in judgment, to say which marriages are unions that might be approved by the universe supervisors in contrast with those which are purely human in nature and origin?
83:8.5 (930.1) Παρά ταύτα υπάρχει το ιδεώδες του γάμου στις ανώτερες σφαίρες. Στην πρωτεύουσα του κάθε τοπικού συστήματος οι Υλικοί Υιοί και Θυγατέρες του Θεού αντιπροσωπεύουν πραγματικά την κορύφωση των ιδεωδών της ένωσης ενός άνδρα και μιας γυναίκας με τα δεσμά του γάμου και με το σκοπό της δημιουργίας και της ανατροφής απογόνων. Τελικά, ο ιδανικός ανθρώπινος γάμος είναι για τους ανθρώπους ιερός.		83:8.5 (930.1) Nevertheless, there is an ideal of marriage on the spheres on high. On the capital of each local system the Material Sons and Daughters of God do portray the height of the ideals of the union of man and woman in the bonds of marriage and for the purpose of procreating and rearing offspring. After all, the ideal mortal marriage is humanly sacred.
83:8.6 (930.2) Ο γάμος υπήρξε ανέκαθεν και εξακολουθεί να είναι το υπέρτατο ανθρώπινο όνειρο της εγκόσμιας εξιδανίκευσης. Αν και το όμορφο αυτό όνειρο σπάνια πραγματοποιείται στο σύνολό του, παραμένει ως μεγαλειώδες ιδανικό, προσελκύοντας πάντα την προοδεύουσα ανθρωπότητα σε μεγαλύτερους αγώνες για την ανθρώπινη ευτυχία. Οι νεαροί, όμως, άνδρες και γυναίκες πρέπει να μάθουν μερικά πράγματα για την πραγματικότητα του γάμου πριν εμπλακούν στις απαιτητικές αξιώσεις των διαπροσωπικών σχέσεων μέσα στην οικογένεια. Ο νεανικός ιδεαλισμός πρέπει να κατευνάζεται από κάποιο βαθμό προγαμιαίας απαλλαγής από την αυταπάτη.		83:8.6 (930.2) Marriage always has been and still is man’s supreme dream of temporal ideality. Though this beautiful dream is seldom realized in its entirety, it endures as a glorious ideal, ever luring progressing mankind on to greater strivings for human happiness. But young men and women should be taught something of the realities of marriage before they are plunged into the exacting demands of the interassociations of family life; youthful idealization should be tempered with some degree of premarital disillusionment.
83:8.7 (930.3) Ωστόσο, ο νεανικός ιδεαλισμός για το γάμο δεν πρέπει να αποθαρρύνεται. Τα όνειρα αυτά αποτελούν την νοερή απεικόνιση του μελλοντικού στόχου της οικογενειακής ζωής. Η στάση αυτή είναι διεγερτική και χρήσιμη, με την προϋπόθεση ότι δεν δημιουργεί αναισθησία για την πραγμάτωση των πρακτικών και κοινότοπων απαιτήσεων του γάμου και της συνακόλουθης οικογενειακής ζωής.		83:8.7 (930.3) The youthful idealization of marriage should not, however, be discouraged; such dreams are the visualization of the future goal of family life. This attitude is both stimulating and helpful providing it does not produce an insensitivity to the realization of the practical and commonplace requirements of marriage and subsequent family life.
83:8.8 (930.4) Τα ιδεώδη του γάμου έχουν κάνει μεγάλη πρόοδο στα πρόσφατα χρόνια. Σε ορισμένους λαούς η γυναίκα πράγματι απολαμβάνει ίσα δικαιώματα με το σύντροφό της. Ως έννοια, τουλάχιστον, η οικογένεια γίνεται ένας πιστός εταίρος στην ανατροφή των παιδιών, ακολουθούμενη από ερωτική αφοσίωση. Ακόμη, όμως, και αυτή η νεώτερη έκδοση του γάμου δεν χρειάζεται να θεωρεί δεδομένο ότι μπορεί να φθάσει στο ακραίο εκείνο σημείο, όπου οι σύζυγοι θα μονοπωλήσουν το σύνολο της προσωπικότητας και της ατομικότητας ο ένας του άλλου. Ο γάμος δεν είναι απλά ένα ιδιοτελές ιδανικό. Είναι η εξελισσόμενος κοινωνικός συνεταιρισμός ενός άνδρα και μιας γυναίκας, που υπάρχει και λειτουργεί σύμφωνα με τα κρατούντα ήθη, περιορισμένος από τα ταμπού και ενισχυμένος από τους νόμους και τους κανονισμούς της κοινωνίας.		83:8.8 (930.4) The ideals of marriage have made great progress in recent times; among some peoples woman enjoys practically equal rights with her consort. In concept, at least, the family is becoming a loyal partnership for rearing offspring, accompanied by sexual fidelity. But even this newer version of marriage need not presume to swing so far to the extreme as to confer mutual monopoly of all personality and individuality. Marriage is not just an individualistic ideal; it is the evolving social partnership of a man and a woman, existing and functioning under the current mores, restricted by the taboos, and enforced by the laws and regulations of society.
83:8.9 (930.5) Οι γάμοι του εικοστού αιώνα βρίσκονται πολύ ψηλά συγκρινόμενοι με εκείνους των περασμένων εποχών, παρά το ότι ο θεσμός της οικογένειας υφίσταται, πλέον, μια σοβαρή δοκιμασία, εξ αιτίας των προβλημάτων που τόσο ξαφνικά έπεσαν πάνω στον κοινωνικό μηχανισμό, με την επιταχυνόμενη αύξηση των γυναικείων ελευθεριών, δικαιωμάτων που για τόσο πολύ καιρό τους τα αρνήθηκαν κατά τη διάρκεια της αργής εξέλιξης των ηθών των περασμένων γενεών.		83:8.9 (930.5) Twentieth-century marriages stand high in comparison with those of past ages, notwithstanding that the home institution is now undergoing a serious testing because of the problems so suddenly thrust upon the social organization by the precipitate augmentation of woman’s liberties, rights so long denied her in the tardy evolution of the mores of past generations.
83:8.10 (930.6) [Παρουσιάσθηκε από τον Αρχηγό των Σεραφείμ που σταθμεύουν στην Ουράντια.]		83:8.10 (930.6) [Presented by the Chief of Seraphim stationed on Urantia.]