Εγγραφο 91		Paper 91
Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ		The Evolution of Prayer
91:0.1 (994.1) Η προσευχή, ως συνιστώσα της θρησκείας, εξελίχθηκε από την πρότερη έκφραση του μη θρησκευτικού μονολόγου, ή διαλόγου. Με την κατάκτηση της αυτεπίγνωσης από τον πρωτόγονο άνθρωπο, επήλθε το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της επίγνωσης των άλλων, η διττή δυναμική της κοινωνικής αντίδρασης και της αναγνώρισης του Θεού.		91:0.1 (994.1) PRAYER, as an agency of religion, evolved from previous nonreligious monologue and dialogue expressions. With the attainment of self-consciousness by primitive man there occurred the inevitable corollary of other-consciousness, the dual potential of social response and God recognition.
91:0.2 (994.2) Οι αρχικές μορφές προσευχής δεν απευθύνονταν στο Θείο. Οι εκφράσεις αυτές έμοιαζαν πολύ μ’ αυτά που θα λέγατε σ’ ένα φίλο, αν αρχίζατε ένα σημαντικό εγχείρημα. «Ευχήσου μου καλή τύχη.» Ο πρωτόγονος άνθρωπος ήταν υπόδουλος στη μαγεία. Η τύχη, καλή και κακή, υπεισέρχετο σε όλα τα θέματα της ζωής. Αρχικά, αυτές οι παρακλήσεις για καλοτυχία ήσαν μονόλογοι – κάτι σαν σκέψη που εκφράζεται μεγαλόφωνα από εκείνον που ασκεί τη μαγεία. Αργότερα, όλοι αυτοί που πίστευαν στην τύχη επετύγχαναν(*) την υποστήριξη των φίλων και των οικογενειών τους και έτσι, πλέον, διεξάγονταν ορισμένες μορφές τελετών οι οποίες περιελάμβαναν ολόκληρη την ευρύτερη οικογένεια, ή τη φυλή.		91:0.2 (994.2) The earliest prayer forms were not addressed to Deity. These expressions were much like what you would say to a friend as you entered upon some important undertaking, “Wish me luck.” Primitive man was enslaved to magic; luck, good and bad, entered into all the affairs of life. At first, these luck petitions were monologues—just a kind of thinking out loud by the magic server. Next, these believers in luck would enlist the support of their friends and families, and presently some form of ceremony would be performed which included the whole clan or tribe.
91:0.3 (994.3) Όταν οι αντιλήψεις περί φαντασμάτων και πνευμάτων εξελίχθηκαν, οι παρακλήσεις αυτές απευθύνονταν στο υπερφυσικό και, με τη συνειδητοποίηση των θεών, οι εκφράσεις αυτές κατέκτησαν τα επίπεδα της γνήσιας προσευχής. Σαν παράδειγμα αυτού, σε ορισμένες Αυστραλιανές φυλές, οι πρωτόγονες θρησκευτικές επικλήσεις(*) προηγήθηκαν της πίστης τους στα πνεύματα και τις υπεράνω του ανθρώπινου οντότητες.		91:0.3 (994.3) When the concepts of ghosts and spirits evolved, these petitions became superhuman in address, and with the consciousness of gods, such expressions attained to the levels of genuine prayer. As an illustration of this, among certain Australian tribes primitive religious prayers antedated their belief in spirits and superhuman personalities.
91:0.4 (994.4) Η φυλή των Τόντα στην Ινδία τηρεί την πρακτική αυτή της προσευχής χωρίς να απευθύνεται σε κανένα συγκεκριμένα, ακριβώς όπως έκαναν οι πρώιμοι λαοί, πριν την εποχή της θρησκευτικής συνειδητοποίησης. Μόνο που, στους Τόντα, τούτο αντιπροσωπεύει την οπισθοδρόμηση της εκφυλισμένης θρησκείας τους σ’ αυτό το πρωτόγονο επίπεδο. Τα σύγχρονα τελετουργικά των γαλακτοκόμων ιερέων των Τόντα δεν αποτελούν θρησκευτικές τελετές, εφ’ όσον οι απρόσωπες αυτές προσευχές δεν συνεισφέρουν τίποτε στη διατήρηση, ή τη βελτίωση οιωνδήποτε κοινωνικών, ηθικών, ή πνευματικών αξιών.		91:0.4 (994.4) The Toda tribe of India now observes this practice of praying to no one in particular, just as did the early peoples before the times of religious consciousness. Only, among the Todas, this represents a regression of their degenerating religion to this primitive level. The present-day rituals of the dairymen priests of the Todas do not represent a religious ceremony since these impersonal prayers do not contribute anything to the conservation or enhancement of any social, moral, or spiritual values.
91:0.5 (994.5) Η προ της καθιέρωσης της θρησκείας προσευχή αποτελούσε μέρος της πρακτικής της μάνα(*) των Μελανησίων, τις πεποιθήσεις περί ουντάχ των Αφρικανών Πυγμαίων και τις προλήψεις περί Μανιτού(*) των Βορειοαμερικανών Ινδιάνων. Οι φυλές Μπαγκάντα της Αφρικής μόνο πρόσφατα αναδύθηκαν από το επίπεδο της μάνα της προσευχής. Κατά την πρώιμη αυτή εξελικτική σύγχυση, οι άνθρωποι προσεύχονταν στους θεούς - τοπικούς και εθνικούς – στα φετίχ, τα φυλακτά, τα φαντάσματα, τους κυβερνήτες και τους συνηθισμένους ανθρώπους.		91:0.5 (994.5) Prereligious praying was part of the mana practices of the Melanesians, the oudah beliefs of the African Pygmies, and the manitou superstitions of the North American Indians. The Baganda tribes of Africa have only recently emerged from the mana level of prayer. In this early evolutionary confusion men pray to gods—local and national—to fetishes, amulets, ghosts, rulers, and to ordinary people.
1. Η ΠΡΩΤΟΓΟΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ^top		1. Primitive Prayer ^top
91:1.1 (994.6) Η λειτουργία της πρώιμης, εξελικτικής θρησκείας είναι να διατηρήσει και να προσαυξήσει τις θεμελιακές κοινωνικές, ηθικές και πνευματικές αξίες οι οποίες σιγά-σιγά παίρνουν μορφή. Η αποστολή αυτή της θρησκείας δεν γίνεται συνειδητά αντιληπτή από την ανθρωπότητα, ωστόσο, φέρεται εις πέρας κυρίως δια της λειτουργίας της προσευχής. Η πρακτική της προσευχής αντιπροσωπεύει την ακούσια, αλλά παρ’ όλα ταύτα ατομική και συλλογική, προσπάθεια οποιασδήποτε ομάδας να διασφαλίσει (να πραγματοποιήσει) αυτή τη διατήρηση των ανώτερων αξιών. Για τη διασφάλιση, ωστόσο, της προσευχής, όλες οι ιερές ημέρες επανέρχονται γοργά στην κατηγορία των απλών εορτών.		91:1.1 (994.6) The function of early evolutionary religion is to conserve and augment the essential social, moral, and spiritual values which are slowly taking form. This mission of religion is not consciously observed by mankind, but it is chiefly effected by the function of prayer. The practice of prayer represents the unintended, but nonetheless personal and collective, effort of any group to secure (to actualize) this conservation of higher values. But for the safeguarding of prayer, all holy days would speedily revert to the status of mere holidays.
91:1.2 (995.1) Η θρησκεία και οι συνιστώσες της, κύρια των οποίων είναι η προσευχή, συμμαχούν μόνο με τις αξίες εκείνες οι οποίες έχουν γενικότερη κοινωνική αναγνώριση, ομαδική επιδοκιμασία. Συνεπώς, όταν ο πρωτόγονος άνθρωπος επιχειρούσε να ικανοποιήσει τις κατώτερες ορέξεις(*) του, ή να επιτύχει τις αμετρίαστες προσωπικές φιλοδοξίες του, εστερείτο της παραμυθίας της θρησκείας και της αρωγής της προσευχής. Αν το άτομο επιζητούσε να επιτύχει οτιδήποτε αντικοινωνικό, ήταν υποχρεωμένο να αναζητήσει την αρωγή της μη θρησκευτικής μαγείας, να καταφύγει στους μάγους, και έτσι να αποστερηθεί τη βοήθεια της προσευχής. Έτσι, λοιπόν, η προσευχή έγινε από πολύ νωρίς ισχυρός υποστηρικτής της κοινωνικής εξέλιξης , της ηθικής προόδου και της πνευματικής επίτευξης.		91:1.2 (995.1) Religion and its agencies, the chief of which is prayer, are allied only with those values which have general social recognition, group approval. Therefore, when primitive man attempted to gratify his baser emotions or to achieve unmitigated selfish ambitions, he was deprived of the consolation of religion and the assistance of prayer. If the individual sought to accomplish anything antisocial, he was obliged to seek the aid of nonreligious magic, resort to sorcerers, and thus be deprived of the assistance of prayer. Prayer, therefore, very early became a mighty promoter of social evolution, moral progress, and spiritual attainment.
91:1.3 (995.2) Ο πρωτόγονος νους, ωστόσο, δεν είναι ούτε λογικός, ούτε συνεπής. Οι πρώιμοι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονταν ότι τα προβλήματα της ύλης δεν ήσαν στη σφαίρα επιρροής της προσευχής. Οι απλοϊκές αυτές ψυχές θεωρούσαν ότι η τροφή, το καταφύγιο, η βροχή, το θήραμα, καθώς και άλλα υλικά αγαθά επέτειναν την κοινωνική ευημερία και έτσι άρχισαν προσεύχονται για τις φυσικές αυτές ευλογίες. Ενώ τούτο συνέστησε διαστρέβλωση της προσευχής, ενθάρρυνε την προσπάθεια του ανθρώπου να πραγματοποιήσει τις υλικές αυτές επιδιώξεις του, με ενέργειες κοινωνικές και ηθικές. Μια τέτοια εξαχρείωση της προσευχής, ενώ υποβαθμίζει τις πνευματικές αξίες ενός λαού, εξαίρει, παρά ταύτα, άμεσα, τα οικονομικά, κοινωνικά, και δεοντολογικά τους ήθη.		91:1.3 (995.2) But the primitive mind was neither logical nor consistent. Early men did not perceive that material things were not the province of prayer. These simple-minded souls reasoned that food, shelter, rain, game, and other material goods enhanced the social welfare, and therefore they began to pray for these physical blessings. While this constituted a perversion of prayer, it encouraged the effort to realize these material objectives by social and ethical actions. Such a prostitution of prayer, while debasing the spiritual values of a people, nevertheless directly elevated their economic, social, and ethical mores.
91:1.4 (995.3) Η προσευχή αποτελεί μονόλογο μόνο για τον πλέον πρωτόγονο τύπο διάνοιας. Γρήγορα γίνεται διάλογος και ραγδαία εκτείνεται ως το επίπεδο της ομαδικής λατρείας. Η προσευχή καταδεικνύει ότι οι προ της μαγείας ψαλμωδίες της πρωτόγονης θρησκείας έχουν εξελιχθεί στο επίπεδο εκείνο, όπου ο νους του ανθρώπου αναγνωρίζει την πραγματικότητα των ελεημόνων δυνάμεων, ή υπάρξεων, οι οποίες είναι ικανές να εμπλουτίσουν τις κοινωνικές αξίες και να προσαυξήσουν τα ηθικά ιδεώδη ενώ πέραν αυτού, αναγνωρίζει ότι οι επιρροές αυτές είναι υπερανθρώπινες και διαχωρισμένες από το εγώ του συνειδητοποιημένου ανθρώπου και των θνητών συνανθρώπων του. Για το λόγο αυτό, η αληθινή προσευχή δεν εμφανίζεται ει μη μόνο όταν η επίδραση της θρησκευτικής λειτουργίας συλληφθεί νοερά ως ατομική.		91:1.4 (995.3) Prayer is only monologuous in the most primitive type of mind. It early becomes a dialogue and rapidly expands to the level of group worship. Prayer signifies that the premagical incantations of primitive religion have evolved to that level where the human mind recognizes the reality of beneficent powers or beings who are able to enhance social values and to augment moral ideals, and further, that these influences are superhuman and distinct from the ego of the self-conscious human and his fellow mortals. True prayer does not, therefore, appear until the agency of religious ministry is visualized as personal.
91:1.5 (995.4) Η προσευχή ελάχιστη σχέση έχει με τον ανιμισμό, παρόμοιες, ωστόσο, πεποιθήσεις μπορούν να συνυπάρξουν με τα αναδυόμενα θρησκευτικά συναισθήματα. Πολλές φορές η θρησκεία και ο ανιμισμός είχαν εντελώς ξεχωριστή προέλευση.		91:1.5 (995.4) Prayer is little associated with animism, but such beliefs may exist alongside emerging religious sentiments. Many times, religion and animism have had entirely separate origins.
91:1.6 (995.5) Για τους θνητούς εκείνους που δεν έχουν απελευθερωθεί από τα πρωτόγονα δεσμά του φόβου, υπάρχει ο πραγματικός κίνδυνος του ότι όλες οι προσευχές τους μπορεί να τους οδηγήσουν σε μια νοσηρή θεώρηση της αμαρτίας, αδικαιολόγητα αισθήματα(*) ενοχής, πραγματικά, ή πλασματικά. Στη σύγχρονη εποχή, όμως, δεν φαίνεται πιθανό ότι θα αφιερώσουν πολλοί αρκετό χρόνο στην προσευχή, ώστε να οδηγηθούν στην επιβλαβή αυτή ενδοσκόπηση(*) πάνω στην ευτέλεια, η την αμαρτία τους. Οι κίνδυνοι που ακολουθούν την παραποίηση και τη διαστρέβλωση της προσευχής συνίστανται στην άγνοια, τις προλήψεις, τις αμετακίνητες απόψεις,(*) την απονέκρωση, τον υλισμό και το φανατισμό.		91:1.6 (995.5) With those mortals who have not been delivered from the primitive bondage of fear, there is a real danger that all prayer may lead to a morbid sense of sin, unjustified convictions of guilt, real or fancied. But in modern times it is not likely that many will spend sufficient time at prayer to lead to this harmful brooding over their unworthiness or sinfulness. The dangers attendant upon the distortion and perversion of prayer consist in ignorance, superstition, crystallization, devitalization, materialism, and fanaticism.
2. Ε ΕΞΕΛΙΣΣΟΜΕΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ^top		2. Evolving Prayer ^top
91:2.1 (995.6) Οι πρώτες προσευχές ήσαν, απλά, ευχές λεκτικά διατυπωμένες, εκφράσεις ειλικρινών επιθυμιών. Κατόπιν η προσευχή έγινε τρόπος επίτευξης της συνεργασίας των πνευμάτων. Και αργότερα επέτυχε την ανώτερη λειτουργία του να βοηθήσει τη θρησκεία στον διάλογο πάνω σ’ όλες τις πραγματικές αξίες.		91:2.1 (995.6) The first prayers were merely verbalized wishes, the expression of sincere desires. Prayer next became a technique of achieving spirit co-operation. And then it attained to the higher function of assisting religion in the conservation of all worth-while values.
91:2.2 (995.7) Τόσον η προσευχή όσο και η μαγεία δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα των αδικαίωτων αντιδράσεων του ανθρώπου προς το περιβάλλον της Ουράντια. Πέραν, όμως, της γενικευμένης αυτής σχέσης, έχουν ελάχιστα κοινά μεταξύ τους. Η προσευχή σήμαινε πάντα θετική δράση από το προσευχόμενο άτομο. Υπήρξε ανέκαθεν εκδήλωση ψυχική και ορισμένες φορές πνευματική. Η μαγεία υποδήλωνε, συνήθως, την προσπάθεια της χειραγώγησης της πραγματικότητας χωρίς να επηρεασθεί το εγώ του χειραγωγούντος, εκείνου που ασκούσε τη μαγεία. Παρά την ανεξάρτητη προέλευσή τους, η μαγεία και η προσευχή συχνά συνδέθηκαν στα μεταγενέστερα στάδια της εξέλιξής τους. Η μαγεία εξήρθη ορισμένες φορές εξ αιτίας της ανέλιξης του ζητούμενου, από το επίπεδο του τυπικού, στις τελετές και τους ψαλμούς και από εκεί στο κατώφλι της αληθούς προσευχής. Η προσευχή έγινε, μερικές φορές, τόσο υλιστική, ώστε εκφυλίσθηκε σε ψευδο-μαγική τεχνική, για την αποφυγή της προσπάθειας η οποία απαιτείται για την επίλυση των προβλημάτων των Ουραντιανών.		91:2.2 (995.7) Both prayer and magic arose as a result of man’s adjustive reactions to Urantian environment. But aside from this generalized relationship, they have little in common. Prayer has always indicated positive action by the praying ego; it has been always psychic and sometimes spiritual. Magic has usually signified an attempt to manipulate reality without affecting the ego of the manipulator, the practitioner of magic. Despite their independent origins, magic and prayer often have been interrelated in their later stages of development. Magic has sometimes ascended by goal elevation from formulas through rituals and incantations to the threshold of true prayer. Prayer has sometimes become so materialistic that it has degenerated into a pseudomagical technique of avoiding the expenditure of that effort which is requisite for the solution of Urantian problems.
91:2.3 (996.1) Όταν ο άνθρωπος έμαθε ότι η προσευχή δεν μπορούσε να εξαναγκάσει τους θεούς, έκανε την προσευχή περισσότερο επίκληση, αίτηση χάρης. Η ειλικρινέστερη, ωστόσο, προσευχή αποτελεί στην πραγματικότητα την επικοινωνία μεταξύ του ανθρώπου και του Δημιουργού του.		91:2.3 (996.1) When man learned that prayer could not coerce the gods, then it became more of a petition, favor seeking. But the truest prayer is in reality a communion between man and his Maker.
91:2.4 (996.2) Η εμφάνιση της έννοιας της θυσίας, σε οποιαδήποτε θρησκεία, μειώνει πάντα την ανώτερη δύναμη της αληθούς προσευχής, κατά το ότι ο άνθρωπος προσπαθεί να υποκαταστήσει με προσφορές υλικών αγαθών την προσφορά της βούλησής του στο να πράττει το θέλημα του Θεού.		91:2.4 (996.2) The appearance of the sacrifice idea in any religion unfailingly detracts from the higher efficacy of true prayer in that men seek to substitute the offerings of material possessions for the offering of their own consecrated wills to the doing of the will of God.
91:2.5 (996.3) Όταν η θρησκεία χάσει τον προσωπικό Θεό, οι προσευχές της μεταφέρονται στα επίπεδα της θεολογίας και της φιλοσοφίας. Όταν η ανώτερη αντίληψη του Θεού μιας θρησκείας γίνει εκείνη μιας απρόσωπης Θεότητας, όπως σ’ ένα πανθεϊστικό ιδεαλισμό, παρά το ότι παρέχει τη βάση για ορισμένες μορφές μυστικιστικής επικοινωνίας, αποδεικνύεται μοιραία για την ισχύ της αληθούς προσευχής, η οποία πάντοτε συμβολίζει την επικοινωνία του ανθρώπου με μια προσωπική και ανώτερη ύπαρξη.		91:2.5 (996.3) When religion is divested of a personal God, its prayers translate to the levels of theology and philosophy. When the highest God concept of a religion is that of an impersonal Deity, such as in pantheistic idealism, although affording the basis for certain forms of mystic communion, it proves fatal to the potency of true prayer, which always stands for man’s communion with a personal and superior being.
91:2.6 (996.4) Κατά τους πρώιμους χρόνους της εξέλιξης των φυλών, ακόμη και κατά τη σύγχρονη εποχή, στην καθημερινή εμπειρία ενός μέσου ανθρώπου η προσευχή μοιάζει πάρα πολύ με το φαινόμενο της σχέσης ενός ανθρώπου με το ίδιο το υποσυνείδητό του. Αλλά υπάρχει, επίσης, και ένας χώρος προσευχής όπου ο ευρισκόμενος σε διανοητική ετοιμότητα και πνευματική πρόοδο άνθρωπος επιτυγχάνει λίγο-πολύ την επαφή με τα υπεράνω του συνειδητού επίπεδα της ανθρώπινης διάνοιας, το χώρο του ενοικούντος Προσαρμοστή της Σκέψης. Επιπλέον, υπάρχει μια σαφής πνευματική φάση στην πραγματική προσευχή, η οποία αφορά στην αποδοχή και την αναγνώρισή της από τις πνευματικές δυνάμεις του σύμπαντος και που είναι εντελώς ξεχωριστή από κάθε ανθρώπινη και διανοητική σχέση.		91:2.6 (996.4) During the earlier times of racial evolution and even at the present time, in the day-by-day experience of the average mortal, prayer is very much a phenomenon of man’s intercourse with his own subconscious. But there is also a domain of prayer wherein the intellectually alert and spiritually progressing individual attains more or less contact with the superconscious levels of the human mind, the domain of the indwelling Thought Adjuster. In addition, there is a definite spiritual phase of true prayer which concerns its reception and recognition by the spiritual forces of the universe, and which is entirely distinct from all human and intellectual association.
91:2.7 (996.5) Η προσευχή συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην ανάπτυξη του θρησκευτικού συναισθήματος ενός εξελισσόμενου ανθρώπινου νου. Είναι μια ισχυρή επίδραση που επιτυγχάνει την αποφυγή της απομόνωσης της προσωπικότητας.		91:2.7 (996.5) Prayer contributes greatly to the development of the religious sentiment of an evolving human mind. It is a mighty influence working to prevent isolation of personality.
91:2.8 (996.6) Η προσευχή αντιπροσωπεύει μια τεχνική που συνδέεται με τις φυσικές θρησκείες της εξέλιξης των φυλών, η οποία επίσης αποτελεί μέρος των εμπειρικών αξιών των ανώτερων θρησκειών που υπερέχουν ηθικά, των θρησκειών της αποκάλυψης.		91:2.8 (996.6) Prayer represents one technique associated with the natural religions of racial evolution which also forms a part of the experiential values of the higher religions of ethical excellence, the religions of revelation.
3. Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΕΓΩ ^top		3. Prayer and the Alter Ego ^top
91:3.1 (996.7) Όταν τα παιδιά πρωτομάθουν να χρησιμοποιούν τη γλώσσα, παρουσιάζουν την τάση να σκέπτονται μεγαλόφωνα, να εκφράζουν τις σκέψεις τους με λέξεις, έστω και αν δεν είναι κανείς εκεί να τα ακούσει. Με την εμφάνιση της δημιουργικής φαντασίας παρουσιάζουν την τάση να συζητούν με φανταστικούς συντρόφους. Με τον τρόπο αυτό το αναπτυσσόμενο εγώ αναζητά την επικοινωνία με ένα φανταστικό άλλο εγώ.(*) Με τον τρόπο αυτό, το παιδί μαθαίνει από νωρίς να μετατρέπει τους μονολόγους του σε ψευδο-διαλόγους, στους οποίους αυτό το άλλο εγώ του δίνει τις απαντήσεις στις διατυπωμένες με λόγια σκέψεις του και τις επιθυμίες που εκφράζει. Μεγάλο μέρος των σκέψεων ενός ενηλίκου γίνεται, διανοητικά, σε μορφή συζήτησης.		91:3.1 (996.7) Children, when first learning to make use of language, are prone to think out loud, to express their thoughts in words, even if no one is present to hear them. With the dawn of creative imagination they evince a tendency to converse with imaginary companions. In this way a budding ego seeks to hold communion with a fictitious alter ego. By this technique the child early learns to convert his monologue conversations into pseudo dialogues in which this alter ego makes replies to his verbal thinking and wish expression. Very much of an adult’s thinking is mentally carried on in conversational form.
91:3.2 (996.8) Η πρώιμη και πρωτόγονη μορφή προσευχής έμοιαζε πάρα πολύ με τις μισο-μαγικές απαγγελίες της σύγχρονης φυλής των Τόντα, προσευχές που δεν απευθύνονταν σε κανένα συγκεκριμένα. Τέτοιες τεχνικές, όμως, προσευχής τείνουν να εξελιχθούν στο είδος της μέσω του διαλόγου επικοινωνίας, με την ανάδυση της ιδέας ενός άλλου εγώ. Με τον καιρό, η αντίληψη του άλλου εγώ εξαίρεται στο ανώτερο επίπεδο της θείας επιβλητικότητας και εμφανίζεται η προσευχή, ως συνιστώσα της θρησκείας. Μέσω πολλών φάσεων και κατά τη διάρκεια πολλών αιώνων ο πρωτόγονος αυτός τύπος προσευχής προορίζεται να εξελιχθεί προτού φθάσει το επίπεδο της λογικής και πραγματικά ηθικής προσευχής.		91:3.2 (996.8) The early and primitive form of prayer was much like the semimagical recitations of the present-day Toda tribe, prayers that were not addressed to anyone in particular. But such techniques of praying tend to evolve into the dialogue type of communication by the emergence of the idea of an alter ego. In time the alter-ego concept is exalted to a superior status of divine dignity, and prayer as an agency of religion has appeared. Through many phases and during long ages this primitive type of praying is destined to evolve before attaining the level of intelligent and truly ethical prayer.
91:3.3 (997.1) Όπως γίνεται αντιληπτό από διαδοχικές γενεές προσευχόμενων ανθρώπων, το άλλο εγώ αναπτύσσεται μέσα από τα φαντάσματα, τα φετίχ και τα πνεύματα στον πολυθεϊσμό και τελικά στον Ένα Θεό, μια θεία ύπαρξη που ενσωματώνει τα ανώτερα ιδανικά και τις υψηλότερες επιδιώξεις του προσευχόμενου εγώ. Και έτσι λειτουργεί η προσευχή, ως η πλέον ισχυρή συνιστώσα της θρησκείας στη διατήρηση των ύψιστων αξιών και ιδανικών εκείνων που προσεύχονται. Από τη στιγμή της αντίληψης ενός άλλου εγώ ως την εμφάνιση της έννοιας ενός θείου και ουράνιου Πατέρα η προσευχή είναι πάντα μια κοινωνικοποιητική, ηθικοποιητική και εξαγνιστική πρακτική.		91:3.3 (997.1) As it is conceived by successive generations of praying mortals, the alter ego evolves up through ghosts, fetishes, and spirits to polytheistic gods, and eventually to the One God, a divine being embodying the highest ideals and the loftiest aspirations of the praying ego. And thus does prayer function as the most potent agency of religion in the conservation of the highest values and ideals of those who pray. From the moment of the conceiving of an alter ego to the appearance of the concept of a divine and heavenly Father, prayer is always a socializing, moralizing, and spiritualizing practice.
91:3.4 (997.2) Η απλή προσευχή της πίστης μαρτυρά μια μεγάλη εξέλιξη στην ανθρώπινη εμπειρία, δια της οποίας οι αρχαίοι διάλογοι με το φανταστικό σύμβολο του άλλου εγώ της πρωτόγονης θρησκείας εξήρθησαν στο επίπεδο της επικοινωνίας με το πνεύμα του Απείρου και σ’ εκείνο μιας γνήσιας συνειδητοποίησης της πραγματικότητας του αιώνιου Θεού και Παραδείσιου Πατέρα ολόκληρης ης ευφυούς δημιουργίας.		91:3.4 (997.2) The simple prayer of faith evidences a mighty evolution in human experience whereby the ancient conversations with the fictitious symbol of the alter ego of primitive religion have become exalted to the level of communion with the spirit of the Infinite and to that of a bona fide consciousness of the reality of the eternal God and Paradise Father of all intelligent creation.
91:3.5 (997.3) Πέραν όλων αυτών που αποτελούν το υπερεγώ στην εμπειρία της προσευχής, πρέπει να θυμόμαστε ότι η ηθική προσευχή αποτελεί θαυμάσιο τρόπο για να εξάρει κάποιος το εγώ του και να ενισχύσει τον εαυτό του για καλύτερη ζωή και ανώτερα επιτεύγματα. Η προσευχή προτρέπει το ανθρώπινο εγώ να εξετάσει και τους δύο τρόπους βοήθειας: Υλική βοήθεια στην υποσυνείδητη δεξαμενή της ανθρώπινης εμπειρίας, έμπνευση και καθοδήγηση στα υπερσυνειδητά όρια της επαφής του υλικού με το πνευματικό, με τον Ελεγκτή του Μυστηρίου.		91:3.5 (997.3) Aside from all that is superself in the experience of praying, it should be remembered that ethical prayer is a splendid way to elevate one’s ego and reinforce the self for better living and higher attainment. Prayer induces the human ego to look both ways for help: for material aid to the subconscious reservoir of mortal experience, for inspiration and guidance to the superconscious borders of the contact of the material with the spiritual, with the Mystery Monitor.
91:3.6 (997.4) Η προσευχή ήταν ανέκαθεν και θα είναι πάντα μια διττή ανθρώπινη εμπειρία: Μία ψυχολογική διαδικασία συνδεδεμένη με μία πνευματική τεχνική. Και οι δύο αυτές λειτουργίες της προσευχής δεν μπορούν ποτέ να διαχωρισθούν απόλυτα.		91:3.6 (997.4) Prayer ever has been and ever will be a twofold human experience: a psychologic procedure interassociated with a spiritual technique. And these two functions of prayer can never be fully separated.
91:3.7 (997.5) Η φωτισμένη προσευχή πρέπει να αναγνωρίζει όχι μόνο έναν εξωτερικό και προσωπικό Θεό, αλλά επίσης μια εσώτερη και απρόσωπη Θεότητα, τον ενοικούντα Προσαρμοστή. Είναι απολύτως σωστό ότι ο άνθρωπος, όταν προσεύχεται, πρέπει να προσπαθεί να κατανοήσει την αρχή του Πατέρα του Σύμπαντος εν Παραδείσω. Η πλέον αποτελεσματική, ωστόσο, τεχνική για περισσότερο πρακτικούς σκοπούς θα είναι να επιστρέψει στην άποψη ενός κοντινού άλλου εαυτού, όπως ακριβώς ο πρωτόγονος νους συνήθιζε να κάνει και τότε να αναγνωρίσει ότι η ιδέα αυτού του άλλου εγώ εξελίχθηκε από απλή φαντασίωση στην αλήθεια της ενοίκησης του Θεού εντός του θνητού ανθρώπου, δια της ουσιαστικής παρουσίας του Προσαρμοστή, έτσι ώστε να μπορεί να μιλά πρόσωπο με πρόσωπο, όπως είναι, με ένα πραγματικό, γνήσιο και θείο άλλο εγώ που κατοικεί εντός του και αποτελεί την ίδια την παρουσία του ζώντος Θεού, του Πατέρα του Σύμπαντος.		91:3.7 (997.5) Enlightened prayer must recognize not only an external and personal God but also an internal and impersonal Divinity, the indwelling Adjuster. It is altogether fitting that man, when he prays, should strive to grasp the concept of the Universal Father on Paradise; but the more effective technique for most practical purposes will be to revert to the concept of a near-by alter ego, just as the primitive mind was wont to do, and then to recognize that the idea of this alter ego has evolved from a mere fiction to the truth of God’s indwelling mortal man in the factual presence of the Adjuster so that man can talk face to face, as it were, with a real and genuine and divine alter ego that indwells him and is the very presence and essence of the living God, the Universal Father.
4. Η ΗΘΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ^top		4. Ethical Praying ^top
91:4.1 (997.6) Καμία προσευχή δεν μπορεί να είναι ηθική όταν ο ικέτης επιζητεί εγωιστικά πλεονεκτήματα επί των συνανθρώπων του. Η ιδιοτελής και υλιστική προσευχή είναι ασύμβατη με τις ηθικές θρησκείες, οι οποίες στηρίζονται στην ανιδιοτελή και θεία αγάπη. Όλη η αυτή η ανήθικη προσευχή ξαναγυρίζει στα πρωτόγονα επίπεδα της ψευδομαγείας και είναι ανάξια του προοδεύοντος πολιτισμού και των πεφωτισμένων θρησκειών. Η ιδιοτελής προσευχή παραβιάζει το πνεύμα κάθε ηθικής που στηρίζεται στην στοργική δικαιοσύνη.		91:4.1 (997.6) No prayer can be ethical when the petitioner seeks for selfish advantage over his fellows. Selfish and materialistic praying is incompatible with the ethical religions which are predicated on unselfish and divine love. All such unethical praying reverts to the primitive levels of pseudo magic and is unworthy of advancing civilizations and enlightened religions. Selfish praying transgresses the spirit of all ethics founded on loving justice.
91:4.2 (997.7) Η προσευχή δεν πρέπει ποτέ να εξευτελίζεται, ώστε να γίνεται υποκατάστατο της δράσης. Κάθε ηθική προσευχή αποτελεί ερέθισμα για δράση και οδηγό στον προοδευτικό αγώνα προς τους ιδανικούς στόχους της κατάκτησης του υπερεαυτού.		91:4.2 (997.7) Prayer must never be so prostituted as to become a substitute for action. All ethical prayer is a stimulus to action and a guide to the progressive striving for idealistic goals of superself-attainment.
91:4.3 (998.1) Σ’ όλες τις προσευχές σας να είστε δίκαιοι. Μην περιμένετε από το Θεό να δείξει μεροληψία, να αγαπήσει εσάς περισσότερο από τα άλλα παιδιά του, τους φίλους σας, τους γείτονες, ακόμη και τους εχθρούς σας. Η προσευχή, ωστόσο, των φυσικών, ή εξελιχθεισών θρησκειών δεν είναι, αρχικά, ηθική, όπως είναι στις μεταγενέστερες αποκαλυφθείσες θρησκείες. Κάθε προσευχή, είτε είναι ατομική, είτε ομαδική, μπορεί να είναι είτε ιδιοτελής, είτε αλτρουιστική. Η προσευχή, δηλαδή, μπορεί να επικεντρώνεται είτε στο άτομο, είτε στους άλλους. Όταν η προσευχή δεν ζητά τίποτε γι’ αυτόν που προσεύχεται, ούτε κάτι για τους φίλους του, τότε η στάση αυτή της ψυχής τείνει προς το επίπεδο της αληθούς λατρείας. Οι ιδιοτελείς προσευχές περιλαμβάνουν εξομολογήσεις και ικεσίες και συχνά συνίστανται σε αιτήματα για υλικές χάρες. Η προσευχή γίνεται κάτι περισσότερο ηθικό όταν πραγματεύεται τη συγγνώμη και επιζητά τη σοφία για να επιτευχθεί καλύτερος αυτοέλεγχος.		91:4.3 (998.1) In all your praying be fair; do not expect God to show partiality, to love you more than his other children, your friends, neighbors, even enemies. But the prayer of the natural or evolved religions is not at first ethical, as it is in the later revealed religions. All praying, whether individual or communal, may be either egoistic or altruistic. That is, the prayer may be centered upon the self or upon others. When the prayer seeks nothing for the one who prays nor anything for his fellows, then such attitudes of the soul tend to the levels of true worship. Egoistic prayers involve confessions and petitions and often consist in requests for material favors. Prayer is somewhat more ethical when it deals with forgiveness and seeks wisdom for enhanced self-control.
91:4.4 (998.2) Ενώ ο ανιδιοτελής τύπος προσευχής είναι ενισχυτικός και παρηγορητικός, η υλιστική προσευχή προορίζεται να φέρει πίκρα και απογοήτευση, καθώς οι προηγμένες επιστημονικές ανακαλύψεις καταδεικνύουν ότι ο άνθρωπος ζει σ’ ένα φυσικό περιβάλλον νόμου και τάξης. Η παιδική ηλικία ενός ατόμου, ή μιας φυλής χαρακτηρίζεται από πρωτόγονη, ιδιοτελή και υλιστική προσευχή. Και, ως ένα σημείο, όλες αυτές οι παρακλήσεις είναι αποτελεσματικές στο ότι αλάθητα οδηγούν στις προσπάθειες και τους αγώνες εκείνους που συμβάλλουν στην επίτευξη της απόκρισης σ’ αυτές τις προσευχές. Η πραγματική προσευχή που γίνεται με πίστη πάντα συμβάλλει στην επαύξηση της τεχνικής του ζην, έστω και αν τέτοιες ικεσίες δεν είναι άξιες πνευματικής αναγνώρισης. Το πνευματικά προηγμένο άτομο, όμως, είναι πάρα πολύ προσεκτικό στην προσπάθειά του να αποθαρρύνει τον πρωτόγονο, ή ανώριμο νου πάνω στις προσευχές αυτές.		91:4.4 (998.2) While the nonselfish type of prayer is strengthening and comforting, materialistic praying is destined to bring disappointment and disillusionment as advancing scientific discoveries demonstrate that man lives in a physical universe of law and order. The childhood of an individual or a race is characterized by primitive, selfish, and materialistic praying. And, to a certain extent, all such petitions are efficacious in that they unvaryingly lead to those efforts and exertions which are contributory to achieving the answers to such prayers. The real prayer of faith always contributes to the augmentation of the technique of living, even if such petitions are not worthy of spiritual recognition. But the spiritually advanced person should exercise great caution in attempting to discourage the primitive or immature mind regarding such prayers.
91:4.5 (998.3) Να θυμάστε, έστω και αν η προσευχή δεν αλλάζει το Θεό, πολύ συχνά επιφέρει μεγάλες και μόνιμες αλλαγές σ’ αυτόν που προσεύχεται με πίστη και βέβαιες προσδοκίες. Η προσευχή υπήρξε ο πρόγονος μεγάλου μέρους της διανοητικής ηρεμίας, της χαράς, της γαλήνης, του θάρρους, της αυτοκυριαρχίας και της σωστής κρίσης των ανδρών και των γυναικών των εξελικτικών φυλών.		91:4.5 (998.3) Remember, even if prayer does not change God, it very often effects great and lasting changes in the one who prays in faith and confident expectation. Prayer has been the ancestor of much peace of mind, cheerfulness, calmness, courage, self-mastery, and fair-mindedness in the men and women of the evolving races.
5. ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ^top		5. Social Repercussions of Prayer ^top
91:5.1 (998.4) Στη λατρεία των προγόνων, η προσευχή οδηγεί στην καλλιέργεια των προγονικών ιδανικών. Η προσευχή όμως, ως χαρακτηριστικό της λατρείας του Θείου, υπερβαίνει όλες τις άλλες παρόμοιες πρακτικές, εφ’ όσον οδηγεί στην καλλιέργεια θείων ιδανικών. Καθώς η έννοια του άλλου εγώ της προσευχής γίνεται ανώτερη και θεία, έτσι και τα ανθρώπινα ιδανικά εξαίρονται ανάλογα, από το απλά ανθρώπινο, ως το ουράνιο και θείο επίπεδο, ενώ το αποτέλεσμα όλων αυτών των προσευχών είναι ο εμπλουτισμός του ανθρώπινου χαρακτήρα και η πλήρης ενοποίηση της ανθρώπινης προσωπικότητας.		91:5.1 (998.4) In ancestor worship, prayer leads to the cultivation of ancestral ideals. But prayer, as a feature of Deity worship, transcends all other such practices since it leads to the cultivation of divine ideals. As the concept of the alter ego of prayer becomes supreme and divine, so are man’s ideals accordingly elevated from mere human toward supernal and divine levels, and the result of all such praying is the enhancement of human character and the profound unification of human personality.
91:5.2 (998.5) Η προσευχή, ωστόσο, δεν χρειάζεται να είναι πάντα ατομική. Η ομαδική, ή εκκλησιαστική προσευχή είναι πολύ αποτελεσματική στο ότι επιφέρει εξαιρετικά εποικοδομητικές για την κοινωνία επιπτώσεις. Όταν μία ομάδα προσεύχεται από κοινού για ηθική βελτίωση και πνευματική εξύψωση, οι προσευχές αυτές επιδρούν στα άτομα που συνθέτουν την ομάδα. Γίνονται όλοι καλύτεροι εξ αιτίας της συμμετοχής τους. Ακόμη και μία ολόκληρη πόλη, ή ένα ολόκληρο έθνος μπορούν να βοηθηθούν με τις προσευχές αυτές. Η εξομολόγηση, η μετάνοια και η προσευχή οδήγησαν άτομα, πόλεις, έθνη, αλλά και ολόκληρες φυλές σε μεγάλες προσπάθειες ανασχηματισμού και θαρραλέους αγώνες με ανδρεία αποτελέσματα.		91:5.2 (998.5) But prayer need not always be individual. Group or congregational praying is very effective in that it is highly socializing in its repercussions. When a group engages in community prayer for moral enhancement and spiritual uplift, such devotions are reactive upon the individuals composing the group; they are all made better because of participation. Even a whole city or an entire nation can be helped by such prayer devotions. Confession, repentance, and prayer have led individuals, cities, nations, and whole races to mighty efforts of reform and courageous deeds of valorous achievement.
91:5.3 (998.6) Αν πραγματικά επιθυμείτε να αντιπαρέλθετε τη συνήθεια του να κρίνετε ένα φίλο, ο συντομότερος και ασφαλέστερος τρόπος να επιτύχετε μια τέτοια αλλαγή στη συμπεριφορά σας είναι να αποκτήσετε τη συνήθεια να προσεύχεστε για το άτομο αυτό κάθε μέρα της ζωής σας. Οι κοινωνικές, όμως, επιπτώσεις μιας τέτοιας προσευχής εξαρτώνται κατά το πλείστον από δύο παράγοντες:		91:5.3 (998.6) If you truly desire to overcome the habit of criticizing some friend, the quickest and surest way of achieving such a change of attitude is to establish the habit of praying for that person every day of your life. But the social repercussions of such prayers are dependent largely on two conditions:
91:5.4 (998.7) 1. Το άτομο για το οποίο προσεύχεται κάποιος πρέπει να γνωρίζει ότι αποτελεί αντικείμενο προσευχής.		91:5.4 (998.7) 1. The person who is prayed for should know that he is being prayed for.
91:5.5 (999.1) 2. Το άτομο που προσεύχεται πρέπει να δημιουργήσει μια στενή κοινωνική σχέση με το άτομο για το οποίο προσεύχεται.		91:5.5 (999.1) 2. The person who prays should come into intimate social contact with the person for whom he is praying.
91:5.6 (999.2) Η προσευχή είναι η τεχνική με την οποία, αργά ή γρήγορα, κάθε θρησκεία θεσμοποιείται. Και συν τω χρόνω, η προσευχή συνδέεται με πολυάριθμες δευτερεύουσες συνιστώσες, ορισμένες χρήσιμες, άλλες σαφώς επιβλαβείς, όπως είναι ο κλήρος, τα ιερά βιβλία, οι λατρευτικές τελετουργίες και οι ιεροπραξίες.		91:5.6 (999.2) Prayer is the technique whereby, sooner or later, every religion becomes institutionalized. And in time prayer becomes associated with numerous secondary agencies, some helpful, others decidedly deleterious, such as priests, holy books, worship rituals, and ceremonials.
91:5.7 (999.3) Όμως ο νους των ανώτερα διαφωτισμένων πνευματικά πρέπει να είναι υπομονετικός και επιεικής με εκείνες τις λιγότερο χαρισματικές διάνοιες, που εκλιπαρούν το συμβολισμό για την κινητοποίηση της αδύναμης πνευματικής τους ενόρασης. Ο δυνατός δεν πρέπει να περιφρονεί τον αδύναμο. Εκείνοι που συνειδητοποιούν την ύπαρξη του Θεού χωρίς συμβολισμούς δεν πρέπει να αρνούνται την ελεήμονα λειτουργία των συμβόλων σ’ εκείνους που θεωρούν δύσκολο να λατρέψουν τη Θεότητα, να τιμήσουν την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη χωρίς τύπους και τελετές. Στην δια της προσευχής λατρεία, οι περισσότεροι άνθρωποι οραματίζονται ένα σύμβολο του αντικειμένου-στόχου της προσευχής τους.		91:5.7 (999.3) But the minds of greater spiritual illumination should be patient with, and tolerant of, those less endowed intellects that crave symbolism for the mobilization of their feeble spiritual insight. The strong must not look with disdain upon the weak. Those who are God-conscious without symbolism must not deny the grace-ministry of the symbol to those who find it difficult to worship Deity and to revere truth, beauty, and goodness without form and ritual. In prayerful worship, most mortals envision some symbol of the object-goal of their devotions.
6. Η ΣΦΑΙΡΑ ΕΠΙΡΡΟΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ^top		6. The Province of Prayer ^top
91:6.1 (999.4) Η προσευχή, εκτός και αν συνδέεται με τη βούληση και τη δραστηριοποίηση των ατομικών πνευματικών δυνάμεων και των υλικών εποπτών ενός χώρου, δεν μπορεί να έχει άμεσες επιπτώσεις στο φυσικό περιβάλλον ενός ατόμου. Ενώ υπάρχει ένα απολύτως σαφές όριο στη σφαίρα επιρροής της δια της προσευχής ικεσίας, το όριο αυτό δεν ισχύει εξ ίσου για την πίστη εκείνων που προσεύχονται.		91:6.1 (999.4) Prayer, unless in liaison with the will and actions of the personal spiritual forces and material supervisors of a realm, can have no direct effect upon one’s physical environment. While there is a very definite limit to the province of the petitions of prayer, such limits do not equally apply to the faith of those who pray.
91:6.2 (999.5) Η προσευχή δεν αποτελεί τεχνική για την ίαση πραγματικών, οργανικών νοσημάτων, αλλά έχει συμβάλλει τρομακτικά στην απόλαυση πλήρους υγείας και στην ίαση απειράριθμων διανοητικών, συναισθηματικών και νευρολογικών ασθενειών. Ακόμη και στην πραγματική, προκαλούμενη από βακτήρια αρρώστια, η προσευχή έχει συντείνει πολλές φορές στην αποτελεσματικότητα των άλλων ιαματικών διαδικασιών. Η προσευχή έχει μεταβάλλει πολλά ευέξαπτα και παραπονούμενα, ανάξια άτομα σε πρότυπα υπομονής και έμπνευσης για άλλους ανθρώπους που υποφέρουν.		91:6.2 (999.5) Prayer is not a technique for curing real and organic diseases, but it has contributed enormously to the enjoyment of abundant health and to the cure of numerous mental, emotional, and nervous ailments. And even in actual bacterial disease, prayer has many times added to the efficacy of other remedial procedures. Prayer has turned many an irritable and complaining invalid into a paragon of patience and made him an inspiration to all other human sufferers.
91:6.3 (999.6) Ανεξάρτητα του πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να συμφιλιωθούν οι επιστημονικές αμφιβολίες πάνω στην αποτελεσματικότητα της προσευχής με την αεί-παρούσα παρόρμηση της αναζήτησης βοήθειας και καθοδήγησης από θείες πηγές, μην ξεχνάτε ποτέ ότι η ειλικρινής προσευχή που γίνεται με πίστη είναι μια πανίσχυρη δύναμη για την προώθηση της προσωπικής ευτυχίας του ατομικού αυτοελέγχου, της κοινωνικής αρμονίας, της ηθικής προόδου και της πνευματικής επίτευξης.		91:6.3 (999.6) No matter how difficult it may be to reconcile the scientific doubtings regarding the efficacy of prayer with the ever-present urge to seek help and guidance from divine sources, never forget that the sincere prayer of faith is a mighty force for the promotion of personal happiness, individual self-control, social harmony, moral progress, and spiritual attainment.
91:6.4 (999.7) Η προσευχή, έστω και ως καθαρά ανθρώπινη πρακτική, ως διάλογος με το άλλο εγώ ενός ατόμου, συνιστά την τεχνική της πλέον αποτελεσματικής προσέγγισης προς τη συνειδητοποίηση των εφεδρικών εκείνων δυνάμεων της ανθρώπινης φύσης που συσσωρεύονται και παραμένουν στον υποσυνείδητο χώρο της ανθρώπινης διάνοιας. Η προσευχή αποτελεί μία ορθή ψυχολογική πρακτική, πέραν των θρησκευτικών της επιπτώσεων και της πνευματικής της σπουδαιότητας. Αποτελεί γεγονός της ανθρώπινης εμπειρίας το ότι τα περισσότερα άτομα, αν πιεσθούν αρκετά σκληρά, θα προσευχηθούν με κάποιο τρόπο, σε κάποια πηγή βοήθειας.		91:6.4 (999.7) Prayer, even as a purely human practice, a dialogue with one’s alter ego, constitutes a technique of the most efficient approach to the realization of those reserve powers of human nature which are stored and conserved in the unconscious realms of the human mind. Prayer is a sound psychologic practice, aside from its religious implications and its spiritual significance. It is a fact of human experience that most persons, if sufficiently hard pressed, will pray in some way to some source of help.
91:6.5 (999.8) Μην είστε τόσο ράθυμοι, ώστε να ζητάτε από τον Θεό να επιλύσει τις δυσκολίες σας, αλλά ποτέ να μην διστάζετε να του ζητάτε σύνεση και πνευματική δύναμη για να σας καθοδηγήσει και να σας στηρίξει, όταν εσείς, ο ίδιος αποφασιστικά και θαρραλέα αντιμετωπίζετε τα προβλήματα που σας παρουσιάζονται.		91:6.5 (999.8) Do not be so slothful as to ask God to solve your difficulties, but never hesitate to ask him for wisdom and spiritual strength to guide and sustain you while you yourself resolutely and courageously attack the problems at hand.
91:6.6 (999.9) Η προσευχή υπήρξε ένας απαραίτητος παράγων στην πρόοδο και διατήρηση του θρησκευτικού πολιτισμού και έχει ακόμη να συνεισφέρει πολλά για τον περαιτέρω εμπλουτισμό και εξαγνισμό της κοινωνίας, αν εκείνοι που προσεύχονται το κάνουν μόνον υπό το φως των επιστημονικών δεδομένων, της φιλοσοφικής σοφίας, της διανοητικής ειλικρίνειας και της πνευματικής πίστης. Προσευχηθείτε έτσι όπως ο Ιησούς δίδαξε τους μαθητές του – έντιμα, χωρίς ιδιοτέλεια, με αμεροληψία και χωρίς αμφιβολίες.		91:6.6 (999.9) Prayer has been an indispensable factor in the progress and preservation of religious civilization, and it still has mighty contributions to make to the further enhancement and spiritualization of society if those who pray will only do so in the light of scientific facts, philosophic wisdom, intellectual sincerity, and spiritual faith. Pray as Jesus taught his disciples—honestly, unselfishly, with fairness, and without doubting.
91:6.7 (1000.1) Η αποτελεσματικότητα, ωστόσο, της προσευχής στην ατομική, πνευματική εμπειρία εκείνου που προσεύχεται κατ’ ουδένα τρόπο εξαρτάται από την εγκεφαλική κατανόηση, την κοινωνική οξυδέρκεια, το κοινωνικό επίπεδο, την πολιτισμική κατάσταση, ή άλλα ανθρώπινα προσόντα του συγκεκριμένου λάτρη. Τα ψυχικά και πνευματικά αποτελέσματα της προσευχής που γίνεται με πίστη είναι άμεσα, ατομικά και εμπειρικά. Δεν υπάρχει άλλη τεχνική με την οποία να μπορεί ο κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από όλα τα άλλα ανθρώπινα επιτεύγματα, να προσεγγίζει τόσο αποτελεσματικά και άμεσα το κατώφλι του χώρου εκείνου, απ’ όπου μπορεί να επικοινωνήσει με τον Δημιουργό του, όπου το πλάσμα έρχεται σε επαφή με την πραγματικότητα του Δημιουργού, με τον ενοικούντα Προσαρμοστή της Σκέψης.		91:6.7 (1000.1) But the efficacy of prayer in the personal spiritual experience of the one who prays is in no way dependent on such a worshiper’s intellectual understanding, philosophic acumen, social level, cultural status, or other mortal acquirements. The psychic and spiritual concomitants of the prayer of faith are immediate, personal, and experiential. There is no other technique whereby every man, regardless of all other mortal accomplishments, can so effectively and immediately approach the threshold of that realm wherein he can communicate with his Maker, where the creature contacts with the reality of the Creator, with the indwelling Thought Adjuster.
7. ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ, ΕΚΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ^top		7. Mysticism, Ecstasy, and Inspiration ^top
91:7.1 (1000.2) Ο μυστικισμός, ως τεχνική της καλλιέργειας της συνειδητοποίησης της παρουσίας του Θεού, είναι καθ’ ολοκληρίαν αξιέπαινος, αλλά όταν τέτοιες πρακτικές οδηγούν σε κοινωνική απομόνωση και κορυφώνουν το θρησκευτικό φανατισμό, γίνονται εντελώς αξιόμεμπτες. Πάρα πολύ συχνά, εκείνο το οποίο ο εξαντλημένος μυστικιστής αξιολογεί ως θεία έμπνευση, είναι η ανάταση του ίδιου του υποσυνείδητου νου του. Η επαφή του ανθρώπινου νου με τον ενοικούντα σ’ αυτόν Προσαρμοστή, ενώ συχνά ωφελείται από τον γεμάτο προσήλωση διαλογισμό, συχνότερα διευκολύνεται από την ολόψυχη και τρυφερή ενάσκηση της ανιδιοτελούς υπηρεσίας ενός ατόμου επί των συνανθρώπων του.		91:7.1 (1000.2) Mysticism, as the technique of the cultivation of the consciousness of the presence of God, is altogether praiseworthy, but when such practices lead to social isolation and culminate in religious fanaticism, they are all but reprehensible. Altogether too frequently that which the overwrought mystic evaluates as divine inspiration is the uprisings of his own deep mind. The contact of the mortal mind with its indwelling Adjuster, while often favored by devoted meditation, is more frequently facilitated by wholehearted and loving service in unselfish ministry to one’s fellow creatures.
91:7.2 (1000.3) Οι μεγάλοι θρησκευτικοί διδάσκαλοι και οι προφήτες των περασμένων εποχών δεν ήσαν ακραίοι μυστικιστές. Ήσαν άνδρες και γυναίκες που είχαν γνωρίσει το Θεό δια της ανιδιοτελούς υπηρεσίας τους προς τους συνανθρώπους τους. Ο Ιησούς συχνά απομόνωνε τους αποστόλους του, για σύντομα χρονικά διαστήματα, ώστε να ασχοληθούν με το διαλογισμό και την προσευχή, αλλά τον περισσότερο καιρό τους κρατούσε σε υπηρεσία-επικοινωνία με τα πλήθη. Η ψυχή του ανθρώπου χρειάζεται πνευματική εξάσκηση, αλλά και πνευματική τροφή.		91:7.2 (1000.3) The great religious teachers and the prophets of past ages were not extreme mystics. They were God-knowing men and women who best served their God by unselfish ministry to their fellow mortals. Jesus often took his apostles away by themselves for short periods to engage in meditation and prayer, but for the most part he kept them in service-contact with the multitudes. The soul of man requires spiritual exercise as well as spiritual nourishment.
91:7.3 (1000.4) Η θρησκευτική έκσταση είναι επιτρεπτή όταν προέρχεται από διανοητικά υγιείς προγόνους, παρόμοιες εμπειρίες, ωστόσο, αποτελούν συχνά προϊόν καθαρά συναισθηματικών επενεργειών, παρά εκδήλωση βαθιά πνευματικής φύσης. Τα θρησκευόμενα άτομα δεν πρέπει να εκλαμβάνουν κάθε ζωηρό ψυχολογικό προαίσθημα και κάθε δυνατή συναισθηματική εμπειρία ως θεία αποκάλυψη, ή ως πνευματική επικοινωνία. Η γνήσια πνευματική έκσταση συνοδεύεται συνήθως από έντονη εξωτερικά ηρεμία και σχεδόν τέλειο συναισθηματικό έλεγχο. Ωστόσο, ο πραγματικός προφητικός οραματισμός είναι ένα υπερ-ψυχολογικό προαίσθημα. Παρόμοιες δοκιμασίες δεν αποτελούν ψευδοπαραισθήσεις, ούτε μοιάζουν με καταληπτική έκσταση.		91:7.3 (1000.4) Religious ecstasy is permissible when resulting from sane antecedents, but such experiences are more often the outgrowth of purely emotional influences than a manifestation of deep spiritual character. Religious persons must not regard every vivid psychologic presentiment and every intense emotional experience as a divine revelation or a spiritual communication. Genuine spiritual ecstasy is usually associated with great outward calmness and almost perfect emotional control. But true prophetic vision is a superpsychologic presentiment. Such visitations are not pseudo hallucinations, neither are they trancelike ecstasies.
91:7.4 (1000.5) Ο ανθρώπινος νους μπορεί να λειτουργήσει αντιδρώντας στην αποκαλούμενη έμπνευση όταν είναι ευαίσθητος είτε στην ανάταση του υποσυνειδήτου, ή στο ερέθισμα του υπερσυνειδήτου. Σε κάθε περίπτωση φαίνεται στο άτομο ότι οι προσαυξήσεις αυτές του περιεχομένου της συνείδησης είναι λίγο-πολύ ξένες προς αυτό. Ο ανεξέλεγκτος μυστικιστικός ενθουσιασμός και η ασυγκράτητη θρησκευτική έκσταση δεν αποτελούν πιστοποιητικά έμπνευσης, θεία, υποτίθεται, πιστοποιητικά.		91:7.4 (1000.5) The human mind may perform in response to so-called inspiration when it is sensitive either to the uprisings of the subconscious or to the stimulus of the superconscious. In either case it appears to the individual that such augmentations of the content of consciousness are more or less foreign. Unrestrained mystical enthusiasm and rampant religious ecstasy are not the credentials of inspiration, supposedly divine credentials.
91:7.5 (1000.6) Ο πρακτικός έλεγχος όλων αυτών των παράξενων θρησκευτικών εμπειριών του μυστικισμού, της έκστασης και της έμπνευσης συνίσταται στο να παρατηρήσει κάποιος αν τα φαινόμενα αυτά κάνουν ένα άτομο:		91:7.5 (1000.6) The practical test of all these strange religious experiences of mysticism, ecstasy, and inspiration is to observe whether these phenomena cause an individual:
91:7.6 (1000.7) 1. Να απολαμβάνει καλύτερη και πληρέστερη σωματική υγεία.		91:7.6 (1000.7) 1. To enjoy better and more complete physical health.
91:7.7 (1000.8) 2. Να λειτουργεί περισσότερο αποτελεσματικά και πρακτικά σε διανοητικό επίπεδο.		91:7.7 (1000.8) 2. To function more efficiently and practically in his mental life.
91:7.8 (1000.9) 3. Να μοιράζεται με τους κοινωνικούς εταίρους του πληρέστερα και χαρούμενα τις θρησκευτικές του εμπειρίες.		91:7.8 (1000.9) 3. More fully and joyfully to socialize his religious experience.
91:7.9 (1000.10) 4. Να εξαγνίζει περισσότερο την καθημερινή ζωή του, ενώ με πίστη να επιτελεί τα συνήθη του καθήκοντα, που απορρέουν από την θνητή υπόστασή του.		91:7.9 (1000.10) 4. More completely to spiritualize his day-by-day living while faithfully discharging the commonplace duties of routine mortal existence.
91:7.10 (1001.1) 5. Να επαυξάνει την αγάπη του και την εκτίμησή του για την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη.		91:7.10 (1001.1) 5. To enhance his love for, and appreciation of, truth, beauty, and goodness.
91:7.11 (1001.2) 6. Να διατηρεί τις ισχύουσες κοινωνικές, ηθικές, δεοντολογικές και πνευματικές αξίες.		91:7.11 (1001.2) 6. To conserve currently recognized social, moral, ethical, and spiritual values.
91:7.12 (1001.3) 7. Να αυξάνει την πνευματική νου ενόραση – τη συνειδητοποίηση του Θεού.		91:7.12 (1001.3) 7. To increase his spiritual insight—God-consciousness.
91:7.13 (1001.4) Η προσευχή, όμως, δεν έχει πραγματική σχέση με τις έκτακτες αυτές θρησκευτικές εμπειρίες. Όταν η προσευχή γίνεται υπέρμετρα καλαίσθητη, όταν συνίσταται σχεδόν αποκλειστικά σε όμορφη και μακάρια προσήλωση της θείας ουσίας του παραδείσου, χάνει μεγάλο μέρος της εποικοδομητικής κοινωνικά επιρροής της και τείνει προς το μυστικισμό και την απομόνωση των πιστών της. Υπάρχει ένα ποσοστό κινδύνου που συνδέεται με την υπέρμετρη ατομική προσευχή, ο οποίος απομακρύνεται και αποτρέπεται δια της ομαδικής προσευχής, της από κοινού ικεσίας.		91:7.13 (1001.4) But prayer has no real association with these exceptional religious experiences. When prayer becomes overmuch aesthetic, when it consists almost exclusively in beautiful and blissful contemplation of paradisiacal divinity, it loses much of its socializing influence and tends toward mysticism and the isolation of its devotees. There is a certain danger associated with overmuch private praying which is corrected and prevented by group praying, community devotions.
8. Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΩΣ ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ^top		8. Praying as a Personal Experience ^top
91:8.1 (1001.5) Υπάρχει μια πραγματικά αυθόρμητη έννοια της προσευχής, αφού ο πρωτόγονος άνθρωπος βρέθηκε να προσεύχεται πολύ πριν αποκτήσει οποιαδήποτε σαφή αντίληψη του Θεού. Ο πρώιμος άνθρωπος συνήθιζε να προσεύχεται σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις: Όταν βρισκόταν σε έσχατη ανάγκη, ένοιωθε την παρόρμηση να αναζητήσει βοήθεια. Και όταν ήταν χαρούμενος, παραδινόταν στην παρορμητική έκφραση της ευτυχίας.		91:8.1 (1001.5) There is a truly spontaneous aspect to prayer, for primitive man found himself praying long before he had any clear concept of a God. Early man was wont to pray in two diverse situations: When in dire need, he experienced the impulse to reach out for help; and when jubilant, he indulged the impulsive expression of joy.
91:8.2 (1001.6) Η προσευχή δεν αποτελεί εξέλιξη της μαγείας. Η κάθε μία τους δημιουργήθηκε ανεξάρτητα. Η μαγεία ήταν η απόπειρα να προσαρμοσθεί το Θείο στις κρατούσες συνθήκες. Η προσευχή είναι η προσπάθεια να προσαρμοσθεί η προσωπικότητα στο θέλημα του Θείου. Η αληθής προσευχή είναι ηθική και θρησκευτική. Η μαγεία δεν είναι.		91:8.2 (1001.6) Prayer is not an evolution of magic; they each arose independently. Magic was an attempt to adjust Deity to conditions; prayer is the effort to adjust the personality to the will of Deity. True prayer is both moral and religious; magic is neither.
91:8.3 (1001.7) Η προσευχή μπορεί να καθιερωθεί ως έθιμο. Πολλοί προσεύχονται επειδή και οι άλλοι προσεύχονται. Ακόμη περισσότεροι προσεύχονται επειδή φοβούνται ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί αν δεν προσφέρουν τις τακτικές τους παρακλήσεις.		91:8.3 (1001.7) Prayer may become an established custom; many pray because others do. Still others pray because they fear something direful may happen if they do not offer their regular supplications.
91:8.4 (1001.8) Για ορισμένα άτομα η προσευχή είναι ήρεμη έκφραση ευγνωμοσύνης. Για άλλα, είναι ομαδική έκφραση λατρείας, κοινωνική προσευχή. Ορισμένες φορές αποτελεί μίμηση της θρησκείας ενός άλλου, ενώ στην πραγματική προσευχή, είναι η ειλικρινής και γεμάτη εμπιστοσύνη επικοινωνία της πνευματικής φύσης του πλάσματος με την απανταχού παρουσία του πνεύματος του Δημιουργού.		91:8.4 (1001.8) To some individuals prayer is the calm expression of gratitude; to others, a group expression of praise, social devotions; sometimes it is the imitation of another’s religion, while in true praying it is the sincere and trusting communication of the spiritual nature of the creature with the anywhere presence of the spirit of the Creator.
91:8.5 (1001.9) Η προσευχή μπορεί να είναι μία αυθόρμητη εκδήλωση της συνειδητοποίησης του Θεού, ή μια χωρίς σημασία απαγγελία θεολογικών τύπων. Μπορεί να είναι η εκστατική λατρεία μιας ψυχής που γνώρισε το Θεό, ή η δουλική υποταγή ενός κατακυριευμένου από φόβο ανθρώπου. Είναι, μερικές φορές, η παθητική έκφραση της πνευματικής επιθυμίας και άλλες φορές η αυθάδης κραυγή υποκριτικών φράσεων. Η προσευχή μπορεί να είναι ευφρόσυνη λατρεία, ή ταπεινή παράκληση για συγχώρεση.		91:8.5 (1001.9) Prayer may be a spontaneous expression of God-consciousness or a meaningless recitation of theologic formulas. It may be the ecstatic praise of a God-knowing soul or the slavish obeisance of a fear-ridden mortal. It is sometimes the pathetic expression of spiritual craving and sometimes the blatant shouting of pious phrases. Prayer may be joyous praise or a humble plea for forgiveness.
91:8.6 (1001.10) Η προσευχή μπορεί να είναι η παιδιάστικη παράκληση για το αδύνατο, ή η ώριμη ικεσία για ηθική ανάπτυξη και πνευματική δύναμη. Μια παράκληση μπορεί να γίνεται για τον άρτο τον επιούσιο, ή να περιλαμβάνει την ολόψυχη λαχτάρα να βρει κάποιος το Θεό και να πράξει το θέλημά του. Μπορεί να είναι ένα εντελώς ιδιοτελές αίτημα, ή μια αληθής, μεγαλειώδης χειρονομία προς την πραγμάτωση της ανιδιοτελούς αδελφοποίησης.		91:8.6 (1001.10) Prayer may be the childlike plea for the impossible or the mature entreaty for moral growth and spiritual power. A petition may be for daily bread or may embody a wholehearted yearning to find God and to do his will. It may be a wholly selfish request or a true and magnificent gesture toward the realization of unselfish brotherhood.
91:8.7 (1001.11) Η προσευχή μπορεί να είναι μια οργισμένη κραυγή για εκδίκηση, ή μια γεμάτη έλεος μεσολάβηση για τους εχθρούς ενός ατόμου. Μπορεί να είναι η έκφραση της ελπίδας να αλλάξει ο Θεός, ή η πανίσχυρη τεχνική του να αλλάξει ένα άτομο τον εαυτό του. Μπορεί να είναι ταπεινή ικεασία ενός χαμένου αμαρτωλού μπροστά σ’ έναν δήθεν άτεγκτο Κριτή, ή η ευφρόσυνη έκφραση ενός απελευθερωμένου υιού του ζώντος και ελεήνομος ουράνιου Πατέρα.		91:8.7 (1001.11) Prayer may be an angry cry for vengeance or a merciful intercession for one’s enemies. It may be the expression of a hope of changing God or the powerful technique of changing one’s self. It may be the cringing plea of a lost sinner before a supposedly stern Judge or the joyful expression of a liberated son of the living and merciful heavenly Father.
91:8.8 (1001.12) Ο σύγχρονος άνθρωπος σαστίζει με τη σκέψη να συζητήσει τα προβλήματά του με το Θεό, μ’ έναν καθαρά ατομικό τρόπο. Πολλοί εγκατέλειψαν τη συστηματική προσευχή. Προσεύχονται μόνο όταν βρίσκονται κάτω από ασυνήθιστη πίεση – σε περιπτώσεις ανάγκης. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να φοβάται να μιλήσει με το Θεό, αλλά μόνο ένας που παρέμεινε παιδί πνευματικά θα αποτολμούσε να πείσει, ή να επιχειρήσει να αλλάξει τον Θεό.		91:8.8 (1001.12) Modern man is perplexed by the thought of talking things over with God in a purely personal way. Many have abandoned regular praying; they only pray when under unusual pressure—in emergencies. Man should be unafraid to talk to God, but only a spiritual child would undertake to persuade, or presume to change, God.
91:8.9 (1002.1) Η πραγματική προσευχή, όμως, κατακτά την πραγματικότητα. Έστω και όταν τα ρεύματα του αέρα είναι ανοδικά, κανένα πουλί δεν μπορεί να πετάξει ψηλά, αν δεν έχει ολάνοιχτα τα φτερά του. Η προσευχή ανυψώνει τον άνθρωπο διότι αποτελεί τεχνική εξέλιξης δια της αξιοποίησης των ανοδικών, πνευματικών ρευμάτων του σύμπαντος.		91:8.9 (1002.1) But real praying does attain reality. Even when the air currents are ascending, no bird can soar except by outstretched wings. Prayer elevates man because it is a technique of progressing by the utilization of the ascending spiritual currents of the universe.
91:8.10 (1002.2) Η γνήσια προσευχή προσθέτει πνευματική ανάπτυξη, αλλάζει τη νοοτροπία και προσφέρει την ικανοποίηση η οποία προέρχεται οπό την επικοινωνία με το θείο. Αποτελεί αυθόρμητο ξέσπασμα της συνειδητοποίησης του Θεού.		91:8.10 (1002.2) Genuine prayer adds to spiritual growth, modifies attitudes, and yields that satisfaction which comes from communion with divinity. It is a spontaneous outburst of God-consciousness.
91:8.11 (1002.3) Ο Θεός αποκρίνεται στην προσευχή του ανθρώπου προσφέροντάς του μιαν αυξανόμενη αποκάλυψη της αλήθειας, μια μεγαλύτερη εκτίμηση της ομορφιάς και μια προσαυξημένη αντίληψη της καλοσύνης. Η προσευχή είναι μια χειρονομία σημαντική, αλλά δημιουργεί επαφή με πανίσχυρες υπαρκτές πραγματικότητες στα πνευματικά επίπεδα της ανθρώπινης εμπειρίας. Αποτελεί σπουδαία προσέγγιση των υπεράνω του ανθρώπινου αξιών από τον άνθρωπο. Είναι το ισχυρότερο ερέθισμα για την πνευματική ανάπτυξη.		91:8.11 (1002.3) God answers man’s prayer by giving him an increased revelation of truth, an enhanced appreciation of beauty, and an augmented concept of goodness. Prayer is a subjective gesture, but it contacts with mighty objective realities on the spiritual levels of human experience; it is a meaningful reach by the human for superhuman values. It is the most potent spiritual-growth stimulus.
91:8.12 (1002.4) Τα λόγια είναι άσχετα με την προσευχή, είναι απλά το διανοητικό κανάλι στο οποίο το ποτάμι της πνευματικής ικεσίας μπορεί να κυλήσει. Η αξία των λέξεων στην προσευχή είναι καθαρά αυτή της αυθυποβολής στην ατομική προσευχή και της κοινωνικής υποβολής προκειμένου για ομαδικές ικεσίες. Ο Θεός αποκρίνεται στη στάση της ψυχής, όχι στις λέξεις.		91:8.12 (1002.4) Words are irrelevant to prayer; they are merely the intellectual channel in which the river of spiritual supplication may chance to flow. The word value of a prayer is purely autosuggestive in private devotions and sociosuggestive in group devotions. God answers the soul’s attitude, not the words.
91:8.13 (1002.5) Η προσευχή δεν αποτελεί τεχνική απόδρασης από έναν αγώνα, αλλά μάλλον ένα ερέθισμα για ανάπτυξη μέσα στον ίδιο τον αγώνα. Προσευχηθείτε μόνο για αξίες, όχι για υλικά πράγματα. Για ανάπτυξη, όχι για ικανοποίηση.		91:8.13 (1002.5) Prayer is not a technique of escape from conflict but rather a stimulus to growth in the very face of conflict. Pray only for values, not things; for growth, not for gratification.
9. ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ^top		9. Conditions of Effective Prayer ^top
91:9.1 (1002.6) Αν πρόκειται να επιδοθείτε σε αποτελεσματική προσευχή, πρέπει να έχετε κατά νου τους νόμους που διέπουν τις παρακλήσεις:		91:9.1 (1002.6) If you would engage in effective praying, you should bear in mind the laws of prevailing petitions:
91:9.2 (1002.7) 1. Πρέπει να πιστοποιηθείτε ως ικανός ικέτης αντιμετωπίζοντας με ειλικρίνεια και θάρρος τα προβλήματα της συμπαντικής πραγματικότητας. Πρέπει να διαθέτετε κοσμική καρτερία.		91:9.2 (1002.7) 1. You must qualify as a potent prayer by sincerely and courageously facing the problems of universe reality. You must possess cosmic stamina.
91:9.3 (1002.8) 2. Πρέπει να έχετε ειλικρινά εξαντλήσει την ανθρώπινη ικανότητα για ανθρώπινη ρύθμιση. Πρέπει να έχετε υπάρξει εφευρετικός.		91:9.3 (1002.8) 2. You must have honestly exhausted the human capacity for human adjustment. You must have been industrious.
91:9.4 (1002.9) 3. Πρέπει να εγκαταλείψετε κάθε πόθο του νου και κάθε επιθυμία της ψυχής στο μεταμορφωτικό εναγκαλισμό της πνευματικής ανάπτυξης. Πρέπει να έχετε βιώσει έναν εμπλουτισμό των εννοιών και μια ανάταση των αξιών.		91:9.4 (1002.9) 3. You must surrender every wish of mind and every craving of soul to the transforming embrace of spiritual growth. You must have experienced an enhancement of meanings and an elevation of values.
91:9.5 (1002.10) 4. Πρέπει να επιλέξετε ολόψυχα το θείο θέλημα. Πρέπει να σβήσετε το νεκρό κέντρο του δισταγμού.		91:9.5 (1002.10) 4. You must make a wholehearted choice of the divine will. You must obliterate the dead center of indecision.
91:9.6 (1002.11) 5. Δεν αναγνωρίζετε μόνο το θέλημα του Πατέρα και αποφασίζετε να το πράξετε, αλλά έχετε επιτύχει μια ανεπιφύλακτη καθοσίωση και μια δυναμική αφοσίωση στο να κάνετε ουσιαστικά το θέλημα του Πατέρα.		91:9.6 (1002.11) 5. You not only recognize the Father’s will and choose to do it, but you have effected an unqualified consecration, and a dynamic dedication, to the actual doing of the Father’s will.
91:9.7 (1002.12) 6. Η προσευχή σας π[ρέπει να απευθύνεται αποκλειστικά στη θεία σοφία για να επιλύσετε τα συγκεκριμένα ανθρώπινα προβλήματα που συναντώνται στην προς τον Παράδεισο ανέλιξη – την επίτευξη της θείας τελειότητας.		91:9.7 (1002.12) 6. Your prayer will be directed exclusively for divine wisdom to solve the specific human problems encountered in the Paradise ascension—the attainment of divine perfection.
91:9.8 (1002.13) 7. Και πρέπει να έχετε πίστη – ζώσα πίστη.		91:9.8 (1002.13) 7. And you must have faith—living faith.
91:9.9 (1002.14) [Παρουσιάσθηκε από τον Αρχηγό των Μεσοδιάστατων στην Ουράντια.]		91:9.9 (1002.14) [Presented by the Chief of the Urantia Midwayers.]