| Εγγραφο 97 | Paper 97 | |
| Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ | Evolution of the God Concept Among the Hebrews | |
| 97:0.1 (1062.1) Οι πνευματικοί ηγέτες των Εβραίων έκαναν αυτό που δεν κατάφερε ποτέ να πετύχει κανένας—αποανθρωπομορφοποίησαν την ιδέα τους για τον Θεό χωρίς να την μετατρέψουν σε μια αφηρημένη έννοια της Θεότητας που να είναι κατανοητή μόνο από τους φιλοσόφους. Ακόμα και οι κοινοί άνθρωποι μπορούσαν να συλλάβουν την ώριμη ιδέα του Ιαχουέ σαν Πατέρας, αν όχι του ατόμου, τουλάχιστον της φυλής. | 97:0.1 (1062.1) THE spiritual leaders of the Hebrews did what no others before them had ever succeeded in doing—they deanthropomorphized their God concept without converting it into an abstraction of Deity comprehensible only to philosophers. Even common people were able to regard the matured concept of Yahweh as a Father, if not of the individual, at least of the race. | |
| 97:0.2 (1062.2) Η ιδέα της προσωπικότητας του Θεού, αν και διδάχτηκε ξεκάθαρα στο Σάλεμ τις μέρες του Μελχισεδέκ, ήταν ασαφής και συγκεχυμένη τον καιρό της εξόδου από την Αίγυπτο και μόνο σταδιακά μπόρεσε να αναπτυχθεί στον Εβραϊκό νου τους από γενεά σε γενεά ανταποκρινόμενοι στην διδασκαλία των πνευματικών τους ηγετών. Η έννοια της προσωπικότητας του Ιαχουέ ήταν πολύ πιο συνεχής στην προοδευτική της εξέλιξη από ότι ήταν για πολλές άλλες ιδιότητες της Θεότητας. Από τον Μωυσή έως τον Μαλαχία συνέβη μια σχεδόν αδιάσπαστη ιδεολογική ανάπτυξη για την προσωπικότητα του Θεού στον νου των Εβραίων, και αυτή η σύλληψη τελικά έφτασε στο λαμπρότερο αποκορύφωμά της με τις διδασκαλίες του Ιησού για τον Πατέρα στον ουρανό. | 97:0.2 (1062.2) The concept of the personality of God, while clearly taught at Salem in the days of Melchizedek, was vague and hazy at the time of the flight from Egypt and only gradually evolved in the Hebraic mind from generation to generation in response to the teaching of the spiritual leaders. The perception of Yahweh’s personality was much more continuous in its progressive evolution than was that of many other of the Deity attributes. From Moses to Malachi there occurred an almost unbroken ideational growth of the personality of God in the Hebrew mind, and this concept was eventually heightened and glorified by the teachings of Jesus about the Father in heaven. | |
| 1. Ο ΣΑΜΟΥΗΛ—Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ^top | 1. Samuel—First of the Hebrew Prophets ^top | |
| 97:1.1 (1062.3) Οι εχθρικές πιέσεις των γειτονικών λαών στην Παλαιστίνη πολύ σύντομα δίδαξαν τους Εβραίους σεΐχηδες ότι δεν θα μπορούσαν να επιζήσουν εκτός και αν ένωναν τις διάφορες φυλετικές τους οργανώσεις σε ένα συνασπισμό με μια κεντρική κυβέρνηση. Και αυτή η συγκέντρωση της διαχειριστικής εξουσίας προσέφερε στον Σαμουήλ μια καλύτερη ευκαιρία να λειτουργήσει σαν διδάσκαλος και μεταρρυθμιστής. | 97:1.1 (1062.3) Hostile pressure of the surrounding peoples in Palestine soon taught the Hebrew sheiks they could not hope to survive unless they confederated their tribal organizations into a centralized government. And this centralization of administrative authority afforded a better opportunity for Samuel to function as a teacher and reformer. | |
| 97:1.2 (1062.4) Ο Σαμουήλ προερχόταν από μια μακρά σειρά διδασκάλων του Σάλεμ που είχαν διατηρήσει τις αλήθειες του Μελχισεδέκ σαν μέρος της μορφής λατρείας τους. Αυτός ο διδάσκαλος ήταν ένας αρρενωπός και αποφασιστικός άνθρωπος. Μόνο χάρη στη μεγάλη του αφοσίωση, μαζί με την ασυνήθιστη αποφασιστικότητά του, μπόρεσε να αντισταθεί στην σχεδόν καθολική αντίδραση που συνάντησε όταν ξεκίνησε να επαναφέρει όλο το Ισραήλ στην λατρεία του Υπέρτατου Ιαχουέ των Μωσαϊκών ημερών. Και ακόμα και τότε είχε περιορισμένη επιτυχία¨ κατάφερε να ξανακερδίσει στην υπηρεσία της ανώτερης έννοιας του Ιαχουέ μόνο τους πιο νοήμονες από τους Εβραίους¨ οι υπόλοιποι συνέχισαν να λατρεύουν τους φυλετικούς θεούς της χώρας και μόνο την βασικότερη αντίληψη για τον Ιαχουέ. | 97:1.2 (1062.4) Samuel sprang from a long line of the Salem teachers who had persisted in maintaining the truths of Melchizedek as a part of their worship forms. This teacher was a virile and resolute man. Only his great devotion, coupled with his extraordinary determination, enabled him to withstand the almost universal opposition which he encountered when he started out to turn all Israel back to the worship of the supreme Yahweh of Mosaic times. And even then he was only partially successful; he won back to the service of the higher concept of Yahweh only the more intelligent half of the Hebrews; the other half continued in the worship of the tribal gods of the country and in the baser conception of Yahweh. | |
| 97:1.3 (1062.5) Ο Σαμουήλ ήταν ένας τραχύς αλλά ικανός τύπος ανθρώπου, ένας πραχτικός μεταρρυθμιστής που μπορούσε να βγει μια μέρα με τους συνεργάτες του και να ανατρέψει κάμποσες τοποθεσίες του Βάαλ. Η πρόοδος που είχε επιτεύχθηκε με την δύναμη του καταναγκασμού¨ πολύ λίγο κήρυξε, και ακόμα λιγότερο δίδαξε, αλλά πραγματικά έδρασε. Την μια μέρα κορόιδευε τους ιερείς του Βάαλ¨ την άλλη, έκοβε κομμάτια ένα αιχμάλωτο βασιλιά. Πίστευε με αφοσίωση στον ένα Θεό, και είχε ξεκάθαρη αντίληψη αυτού του ενός Θεού σαν δημιουργός του ουρανού και της γης: «Οι κολώνες της γης είναι του Κυρίου, και έστησε τον κόσμο επάνω τους.» | 97:1.3 (1062.5) Samuel was a rough-and-ready type of man, a practical reformer who could go out in one day with his associates and overthrow a score of Baal sites. The progress he made was by sheer force of compulsion; he did little preaching, less teaching, but he did act. One day he was mocking the priest of Baal; the next, chopping in pieces a captive king. He devotedly believed in the one God, and he had a clear concept of that one God as creator of heaven and earth: “The pillars of the earth are the Lord’s, and he has set the world upon them.” | |
| 97:1.4 (1063.1) Αλλά η μεγάλη προσφορά του Σαμουήλ στην ανάπτυξη της ιδέας της Θεότητας ήταν η ξεκάθαρη εξαγγελία του ότι ο Ιαχουέ ήταν αμετάβλητος, η παντοτινά ίδια ενσωμάτωση μιας άψογης τελειότητας και θεϊκότητας. Εκείνο τον καιρό ο Ιαχουέ θεωρείτο ότι ήταν ένας Θεός με ιδιοτροπίες ζήλιας, και ότι μετάνιωνε για αυτό μετά¨ αλλά τώρα για πρώτη φορά από τότε που έφυγαν οι Εβραίοι από την Αίγυπτο, άκουγαν αυτά τα εκπληκτικά λόγια, «Η Δύναμη του Ισραήλ δεν ψεύδεται ούτε μετανιώνει, γιατί δεν είναι άνθρωπος για να μετανοεί.» Διακηρύχθηκε η σταθερότητα στην συμπεριφορά προς την Θεϊκότητα. Ο Σαμουήλ επανέλαβε το συμβόλαιο του Μελχισεδέκ με τον Αβραάμ και διακήρυξε ότι ο Κύριος και Θεός του Ισραήλ ήταν η πηγή όλης της αλήθειας, της σταθερότητας, και της συνέπειας. Πάντα οι Εβραίοι έβλεπαν τον Θεό τους σαν ένα άνθρωπο, υπεράνθρωπο, ένα ανώτερο πνεύμα άγνωστης προέλευσης¨ αλλά τώρα άκουγαν το κάποτε πνεύμα του Χορέμπ να εξυψώνεται σε αμετάβλητο Θεό με τελειότητα Δημιουργού. Ο Σαμουήλ βοηθούσε την εξελισσόμενη έννοια του θεού να φτάσει σε επίπεδο ανώτερο από τον μεταβλητό νου του ανθρώπου και τις μεταστροφές της θνητής ύπαρξης. Κάτω από την διδασκαλία του, ο Θεός των Εβραίων άρχισε να ανέρχεται από την ιδέα της τάξης των φυλετικών θεών προς το ιδανικό ενός παντοδύναμου και αμετάβλητου Δημιουργού και επόπτη όλης της δημιουργίας. | 97:1.4 (1063.1) But the great contribution which Samuel made to the development of the concept of Deity was his ringing pronouncement that Yahweh was changeless, forever the same embodiment of unerring perfection and divinity. In these times Yahweh was conceived to be a fitful God of jealous whims, always regretting that he had done thus and so; but now, for the first time since the Hebrews sallied forth from Egypt, they heard these startling words, “The Strength of Israel will not lie nor repent, for he is not a man, that he should repent.” Stability in dealing with Divinity was proclaimed. Samuel reiterated the Melchizedek covenant with Abraham and declared that the Lord God of Israel was the source of all truth, stability, and constancy. Always had the Hebrews looked upon their God as a man, a superman, an exalted spirit of unknown origin; but now they heard the onetime spirit of Horeb exalted as an unchanging God of creator perfection. Samuel was aiding the evolving God concept to ascend to heights above the changing state of men’s minds and the vicissitudes of mortal existence. Under his teaching, the God of the Hebrews was beginning the ascent from an idea on the order of the tribal gods to the ideal of an all-powerful and changeless Creator and Supervisor of all creation. | |
| 97:1.5 (1063.2) Και διακήρυξε εκ νέου την ιστορία της ειλικρίνειας του Θεού, και την αξιοπιστία του στην τήρηση των συμφωνιών. Είπε ο Σαμουήλ: «Ο Κύριος δεν θα εγκαταλείψει τον λαό του.» «Έχει συνάψει μαζί μας μια αιώνια συμφωνία, που ισχύει σε όλα τα πράγματα και είναι επιβεβαιωμένη.» Και έτσι, λοιπόν, σε όλη την Παλαιστίνη ήχησε πάλι το κάλεσμα προς την λατρεία του υπέρτατου Ιαχουέ. Πάντα αυτός ο δραστήριος δάσκαλος διακήρυσσε, «Είσαι μεγάλος, Ω Κύριε Θεέ, γιατί δεν υπάρχει κανένας σαν εσένα, ούτε υπάρχει και κανένας Θεός άλλος εκτός από εσένα.» | 97:1.5 (1063.2) And he preached anew the story of God’s sincerity, his covenant-keeping reliability. Said Samuel: “The Lord will not forsake his people.” “He has made with us an everlasting covenant, ordered in all things and sure.” And so, throughout all Palestine there sounded the call back to the worship of the supreme Yahweh. Ever this energetic teacher proclaimed, “You are great, O Lord God, for there is none like you, neither is there any God beside you.” | |
| 97:1.6 (1063.3) Μέχρι εκείνη την στιγμή οι Εβραίοι θεωρούσαν την εύνοια του Ιαχουέ κυρίως με όρους υλικής ευημερίας. Ήταν μεγάλο σοκ για το Ισραήλ, και παραλίγο να κοστίσει στον Σαμουήλ την ζωή του, όταν τόλμησε να διακηρύξει: «Ο Κύριος δίνει τα πλούτη και την φτώχεια¨ αυτός υποβαθμίζει και εξυψώνει. Αυτός σηκώνει τους φτωχούς από τη σκόνη και ανεβάζει τους ζητιάνους και τους τοποθετεί ανάμεσα στους πρίγκιπες για να κληρονομήσουν τον θρόνο της δόξας.» Ποτέ ξανά από τον καιρό του Μωυσή δεν είχαν δοθεί τόσο ενθαρρυντικές υποσχέσεις για τους ταπεινούς και τους λιγότερο τυχερούς, και χιλιάδες απελπισμένοι από τους φτωχούς άρχισαν να έχουν ελπίδες ότι μπορούν να βελτιώσουν την πνευματική τους κατάσταση. | 97:1.6 (1063.3) Theretofore the Hebrews had regarded the favor of Yahweh mainly in terms of material prosperity. It was a great shock to Israel, and almost cost Samuel his life, when he dared to proclaim: “The Lord enriches and impoverishes; he debases and exalts. He raises the poor out of the dust and lifts up the beggars to set them among princes to make them inherit the throne of glory.” Not since Moses had such comforting promises for the humble and the less fortunate been proclaimed, and thousands of despairing among the poor began to take hope that they could improve their spiritual status. | |
| 97:1.7 (1063.4) Αλλά ο Σαμουήλ δεν προχώρησε πολύ πέρα από την αντίληψη ενός φυλετικού θεού. Διακήρυξε έναν Ιαχουέ που έφτιαξε όλους τους ανθρώπους αλλά ήταν απασχολημένος κυρίως με τους Εβραίους, τον εκλεκτό του λαό. Όμως, όπως στις μέρες του Μωυσή, για άλλη μια φορά η αντίληψη του Θεού απεικονίζει μια Θεότητα που είναι ιερή και ακέραιος. «Δεν υπάρχει κανένας τόσο ιερός όσο ο Θεός. Ποιος μπορεί να συγκριθεί με αυτόν τον ιερό Κύριο και Θεό;» | 97:1.7 (1063.4) But Samuel did not progress very far beyond the concept of a tribal god. He proclaimed a Yahweh who made all men but was occupied chiefly with the Hebrews, his chosen people. Even so, as in the days of Moses, once more the God concept portrayed a Deity who is holy and upright. “There is none as holy as the Lord. Who can be compared to this holy Lord God?” | |
| 97:1.8 (1063.5) Όσο περνούσαν τα χρόνια, ο γκριζομάλλης γέρος ηγέτης προχωρούσε στην κατανόηση του θεού, αφού δήλωνε: «Ο Κύριος είναι ένας Θεός γνώσης, και οι πράξεις; ζυγίζονται από αυτόν. Ο Κύριος θα κρίνει το τέλος του κόσμου, και θα δείξει έλεος στους ελεήμονες, και με τους ακέραιους θα είναι και αυτός ακέραιος.» Ακόμα και εδώ βρίσκεται η αυγή του ελέους, μολονότι περιορίζεται σε εκείνους που είναι ελεήμονες. Αργότερα προχώρησε άλλο ένα βήμα όταν, παρά την εναντιότητα που του έδειχναν, αυτός παρότρυνε τον λαό του: «Ας πέσουμε τώρα στα χέρια του Κυρίου, γιατί το έλεός του είναι μεγάλο.» «Δεν υπάρχει κανένας περιορισμός στον Κύριο για το αν θα σώσει πολλούς ή λίγους.» | 97:1.8 (1063.5) As the years passed, the grizzled old leader progressed in the understanding of God, for he declared: “The Lord is a God of knowledge, and actions are weighed by him. The Lord will judge the ends of the earth, showing mercy to the merciful, and with the upright man he will also be upright.” Even here is the dawn of mercy, albeit it is limited to those who are merciful. Later he went one step further when, in their adversity, he exhorted his people: “Let us fall now into the hands of the Lord, for his mercies are great.” “There is no restraint upon the Lord to save many or few.” | |
| 97:1.9 (1063.6) Και αυτή η σταδιακή εξέλιξη της αντίληψης για τον χαρακτήρα του Ιαχουέ συνεχίστηκε και κάτω από την επίβλεψη των διαδόχων του Σαμουήλ. Προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον Ιαχουέ σαν ένα Θεό που τηρεί τις συμφωνίες του αλλά δεν κατόρθωσαν να προσεγγίσουν το ρυθμό του Σαμουήλ¨ δεν κατάφεραν να αναπτύξουν την ιδέα του ελέους του θεού όπως την συνέλαβε ο Σαμουήλ τα τελευταία του χρόνια. Υπήρχε ένα σταθερό πισωγύρισμα προς την αναγνώριση των άλλων θεών, παρά την υποστήριξη ότι ο Ιαχουέ ήταν υπεράνω όλων.» | 97:1.9 (1063.6) And this gradual development of the concept of the character of Yahweh continued under the ministry of Samuel’s successors. They attempted to present Yahweh as a covenant-keeping God but hardly maintained the pace set by Samuel; they failed to develop the idea of the mercy of God as Samuel had later conceived it. There was a steady drift back toward the recognition of other gods, despite the maintenance that Yahweh was above all. “Yours is the kingdom, O Lord, and you are exalted as head above all.” | |
| 97:1.10 (1064.1) Η βασική νότα εκείνης της περιόδου ήταν η θεία δύναμη¨ οι προφήτες αυτής της εποχής κήρυσσαν μια θρησκεία σχεδιασμένη να στηρίζει τον βασιλιά πάνω στον Εβραϊκό θρόνο. «Δικό σου, Κύριε, είναι το μεγαλείο και η δύναμη και η δόξα και η νίκη και η λαμπρότητα. Στα χέρια σου βρίσκεται η δύναμη και η ισχύς, και είσαι ικανός να δίνεις δύναμη και μεγαλείο σε όλους.» Και αυτή ήταν η κατάσταση της αντίληψης για τον Θεό τον καιρό του Σαμουήλ και των άμεσων διαδόχων του. | 97:1.10 (1064.1) The keynote of this era was divine power; the prophets of this age preached a religion designed to foster the king upon the Hebrew throne. “Yours, O Lord, is the greatness and the power and the glory and the victory and the majesty. In your hand is power and might, and you are able to make great and to give strength to all.” And this was the status of the God concept during the time of Samuel and his immediate successors. | |
| 2. Ο ΗΛΙΑΣ ΚΑΙ ΟΕΛΙΣΙΑΣ ^top | 2. Elijah and Elisha ^top | |
| 97:2.1 (1064.2) Τον δέκατο αιώνα προ Χριστού το Εβραϊκό έθνος διαιρέθηκε σε δύο βασίλεια. Και στις δύο αυτές πολιτικές υποδιαιρέσεις πολλοί διδάσκαλοι της αλήθειας προσπάθησαν να αναχαιτίσουν το αντιδραστικό ρεύμα της πνευματικής παρακμής που είχε ξεκινήσει, και που συνεχίστηκε καταστροφικά μετά τον πόλεμο του διχασμού. Αλλά αυτές οι προσπάθειες να προοδεύσει η Εβραϊκή θρησκεία δεν καρποφόρησαν μέχρι που άρχισε την διδασκαλία του εκείνος ο ατρόμητος και αποφασισμένος πολεμιστής της δικαιοσύνης, ο Ηλίας. Ο Ηλίας αναστήλωσε μια έννοια του Θεού ανάλογη με εκείνη των ημερών του Σαμουήλ, στο βόρειο βασίλειο. Ο Ηλίας είχε λίγες ευκαιρίες να παρουσιάσει μια προχωρημένη αντίληψη για τον Θεό¨ ήταν συνεχώς απασχολημένος να αναποδογυρίζει τους βωμούς του Βάαλ και να κατεδαφίζει τα είδωλα των ψεύτικων θεών. Και συνέχισε τις μεταρρυθμίσεις του και μπροστά στα μάτια ενός ειδωλολάτρη μονάρχη¨ το έργο του ήταν ακόμα πιο γιγαντιαίο και δύσκολο από του Σαμουήλ. | 97:2.1 (1064.2) In the tenth century before Christ the Hebrew nation became divided into two kingdoms. In both of these political divisions many truth teachers endeavored to stem the reactionary tide of spiritual decadence that had set in, and which continued disastrously after the war of separation. But these efforts to advance the Hebraic religion did not prosper until that determined and fearless warrior for righteousness, Elijah, began his teaching. Elijah restored to the northern kingdom a concept of God comparable with that held in the days of Samuel. Elijah had little opportunity to present an advanced concept of God; he was kept busy, as Samuel had been before him, overthrowing the altars of Baal and demolishing the idols of false gods. And he carried forward his reforms in the face of the opposition of an idolatrous monarch; his task was even more gigantic and difficult than that which Samuel had faced. | |
| 97:2.2 (1064.3) Όταν πέθανε ο Ηλίας, ο Ελισίας, ο πιστός του συνεργάτης, ανέλαβε το έργο του και, με την ανεκτίμητη βοήθεια του πολύ λίγο γνωστού Μιχαϊα, κράτησε την αλήθεια ζωντανή στην Παλαιστίνη. | 97:2.2 (1064.3) When Elijah was called away, Elisha, his faithful associate, took up his work and, with the invaluable assistance of the little-known Micaiah, kept the light of truth alive in Palestine. | |
| 97:2.3 (1064.4) Αλλά αυτές δεν ήταν μέρες προόδου για την έννοια της Θεότητας. Δεν είχαν ούτε καν ανέλθει στο Μωσαϊκό ιδεώδες. Η περίοδος του Ηλία και του Ελισία έκλεισε με την επιστροφή των ανώτερων κοινωνικών τάξεων στην λατρεία του υπέρτατου Ιαχουέ και έγινε μάρτυρας της αναστήλωσης της ιδέας του Συμπαντικού Δημιουργού περίπου στο σημείο που την είχε αφήσει ο Σαμουήλ. | 97:2.3 (1064.4) But these were not times of progress in the concept of Deity. Not yet had the Hebrews ascended even to the Mosaic ideal. The era of Elijah and Elisha closed with the better classes returning to the worship of the supreme Yahweh and witnessed the restoration of the idea of the Universal Creator to about that place where Samuel had left it. | |
| 3. Ο ΙΑΧΟΥΕ ΚΑΙ Ο ΒΑΑΛ ^top | 3. Yahweh and Baal ^top | |
| 97:3.1 (1064.5) Η μακροχρόνια εχθρότητα ανάμεσα στους πιστούς του Ιαχουέ και στους οπαδούς του Βάαλ ήταν περισσότερο κοινωνικοοικονομική σύγκρουση ιδεολογιών παρά διαφορά θρησκευτικών αντιλήψεων. | 97:3.1 (1064.5) The long-drawn-out controversy between the believers in Yahweh and the followers of Baal was a socioeconomic clash of ideologies rather than a difference in religious beliefs. | |
| 97:3.2 (1064.6) Οι κάτοικοι της Παλαιστίνης είχαν διαφορές ως προς την στάση τους για την ατομική ιδιοκτησία γης. Οι νότιες ή οι περιπλανώμενες Αραβικές φυλές (οι Ιαχουιστές) θεωρούσαν την γη αναπαλλοτρίωτη—σαν δώρο της Θεότητας στην φυλή. Υποστήριζαν ότι η γη δεν μπορούσε να πουληθεί ή να υποθηκευτεί. «Ο Ιαχουέ μίλησε, και είπε, «Η γη δεν θα πωλείται, γιατί είναι δική μου.» | 97:3.2 (1064.6) The inhabitants of Palestine differed in their attitude toward private ownership of land. The southern or wandering Arabian tribes (the Yahwehites) looked upon land as an inalienable—as a gift of Deity to the clan. They held that land could not be sold or mortgaged. “Yahweh spoke, saying, ‘The land shall not be sold, for the land is mine.’” | |
| 97:3.3 (1064.7) Οι βόρειοι και πιο τακτοποιημένοι Χαναανίτες (οι Βααλίτες) αγόραζαν και πουλούσαν ελεύθερα, και υποθήκευαν την γη τους. Η λέξη Βάαλ σημαίνει ιδιοκτήτης. Η λατρεία του Βάαλ βασιζόταν σε δύο κύριες θεωρίες: Πρώτα, την νομιμοποίηση της συναλλαγής περιουσίας, των συμβολαίων, και των συμφωνιών—το δικαίωμα και αγοράζουν και να πουλούν γη. Δεύτερον, ο Βάαλ υποτίθεται ότι έστελνε την βροχή—ήταν ένας θεός της γονιμότητας και του χώματος. Οι καλές σοδειές εξαρτιόντουσαν από την εύνοια του Βάαλ. Το δόγμα αυτό ασχολιόταν εκτενώς με την γη, την ιδιοκτησία της και την γονιμότητά της. | 97:3.3 (1064.7) The northern and more settled Canaanites (the Baalites) freely bought, sold, and mortgaged their lands. The word Baal means owner. The Baal cult was founded on two major doctrines: First, the validation of property exchange, contracts, and covenants—the right to buy and sell land. Second, Baal was supposed to send rain—he was a god of fertility of the soil. Good crops depended on the favor of Baal. The cult was largely concerned with land, its ownership and fertility. | |
| 97:3.4 (1065.1) Γενικά οι πιστοί του Βάαλ είχαν στην ιδιοκτησία τους σπίτια, γη, και σκλάβους. Ήταν οι αριστοκράτες γαιοκτήμονες και ζούσαν στις πόλεις. Ο κάθε Βάαλ είχε ένα ιερό τόπο, ένα ιερατείο, και τις «ιερές γυναίκες,» τις τελετουργικές εταίρες. | 97:3.4 (1065.1) In general, the Baalites owned houses, lands, and slaves. They were the aristocratic landlords and lived in the cities. Each Baal had a sacred place, a priesthood, and the “holy women,” the ritual prostitutes. | |
| 97:3.5 (1065.2) Εξαιτίας αυτής της βασικής τους διαφοράς όσον αφορά την γη, αναπτύχθηκε και έντονος ανταγωνισμός στα κοινωνικές, οικονομικές, ηθικές, και θρησκευτικές τάσεις έτσι όπως αυτές εκδηλωνόντουσαν από τους Χαναανίτες και τους Εβραίους. Αυτή η κοινωνικοοικονομική αντίθεση δεν πήρε συγκεκριμένη θρησκευτική μορφή μέχρι τον καιρό του Ηλία. Από τις μέρες αυτού του δυναμικού προφήτη το θέμα αυτό πήρε αυστηρά θρησκευτική γραμμή—Ιαχουέ εναντίον Βάαλ—και έληξε με τον θρίαμβο του Ιαχουέ και της τάσης προς τον μονοθεϊσμό. | 97:3.5 (1065.2) Out of this basic difference in the regard for land, there evolved the bitter antagonisms of social, economic, moral, and religious attitudes exhibited by the Canaanites and the Hebrews. This socioeconomic controversy did not become a definite religious issue until the times of Elijah. From the days of this aggressive prophet the issue was fought out on more strictly religious lines—Yahweh vs. Baal—and it ended in the triumph of Yahweh and the subsequent drive toward monotheism. | |
| 97:3.6 (1065.3) Ο Ηλίας εξύψωσε το επίπεδο αντίθεσης Ιαχουέ – Βάαλ από το θέμα της γης στις θρησκευτικές ιδεολογίες των Χαναανιτών και Εβραίων. Όταν ο Αχάβ δολοφόνησε τους Ναβώθ για να βάλει στο χέρι την γη τους, ο Ηλίας δημιούργησε ηθικό θέμα από αυτά τα απαρχαιωμένα ήθη ιδιοκτησίας γης και ξεκίνησε την σθεναρή προπαγάνδα του εναντίον των Βααλιτών. Αυτός ήταν επίσης ένας αγώνας του λαού της επαρχίας ενάντια στην κυριαρχία των πόλεων. Κυρίως κάτω από την ηγεσία του Ηλία ο Ιαχουέ έγινε Ελοχίμ. Ο προφήτης ξεκίνησε σαν αγροτικός μεταρρυθμιστής και κατάληξε στην εξύψωση της Θεότητας. Οι Βάαλ ήταν πολλοί, ο Ιαχουέ ήταν ένας— ο μονοθεϊσμός που νίκησε τον πολυθεϊσμό. | 97:3.6 (1065.3) Elijah shifted the Yahweh-Baal controversy from the land issue to the religious aspect of Hebrew and Canaanite ideologies. When Ahab murdered the Naboths in the intrigue to get possession of their land, Elijah made a moral issue out of the olden land mores and launched his vigorous campaign against the Baalites. This was also a fight of the country folk against domination by the cities. It was chiefly under Elijah that Yahweh became Elohim. The prophet began as an agrarian reformer and ended up by exalting Deity. Baals were many, Yahweh was one—monotheism won over polytheism. | |
| 4. Ο ΑΜΩΣ ΚΑΙ Ο ΙΩΣΙΑΣ ^top | 4. Amos and Hosea ^top | |
| 97:4.1 (1065.4) Ένα μεγάλο βήμα για το πέρασμα από τον φυλετικό θεό—τον θεό που υπηρετούσαν τόσο καιρό με θυσίες και τελετές, τον Ιαχουέ των πρώτων Εβραίων—σε ένα Θεό που τιμωρούσε το έγκλημα και την ανηθικότητα ακόμα και του δικού του λαού, το έκανε ο Αμώς, που ήρθε από τους νότιους λόφους για να αποκηρύξει την εγκληματικότητα, το μεθύσι, την καταπίεση, και την ανηθικότητα των βόρειων φυλών. Από τον καιρό του Μωυσή είχαν να διακηρυχτούν τέτοιες αλήθειες στην Παλαιστίνη. | 97:4.1 (1065.4) A great step in the transition of the tribal god—the god who had so long been served with sacrifices and ceremonies, the Yahweh of the earlier Hebrews—to a God who would punish crime and immorality among even his own people, was taken by Amos, who appeared from among the southern hills to denounce the criminality, drunkenness, oppression, and immorality of the northern tribes. Not since the times of Moses had such ringing truths been proclaimed in Palestine. | |
| 97:4.2 (1065.5) Ο Αμώς δεν ήταν απλά αναστηλωτής και μεταρρυθμιστής¨ ανακάλυψε και νέες έννοιες της Θεότητας. Διακήρυξε για τον Θεό πολλά πράγματα που είχαν πει και οι προκάτοχοί του και με θάρρος επιτέθηκε στην πίστη σε μια Θεϊκή Ύπαρξη που ανεχόταν την αμαρτία στον αποκαλούμενο εκλεκτό της λαό. Για πρώτη φορά από τον καιρό του Μελχισεδέκ άκουσαν τα αυτιά του ανθρώπου την αποκήρυξη της διπλής αρχής της εθνικής δικαιοσύνης και της ηθικής. Για πρώτη φορά στην ιστορία τους άκουσαν οι Εβραίοι ότι ο δικός τους Θεός, ο Ιαχουέ, δεν θα ανεχόταν πια τις παραβιάσεις του νόμου και την αμαρτία στην δική τους ζωή, όπως και όλων των άλλων λαών. Ο Αμώς οραματίστηκε τον αυστηρό και δίκαιο Θεό του Σαμουήλ και του Ηλία, αλλά είδε και ένα Θεό που δεν έβλεπε διαφορετικά τους Εβραίους από οποιοδήποτε άλλο έθνος όταν χρειαζόταν να τιμωρήσει για την αδικία. Αυτή ήταν μια άμεση επίθεση στην εγωιστική θεωρία για τον «εκλεκτό λαό», και πολλοί Εβραίοι εκείνων των ημερών την απεχθανόντουσαν πικρά. | 97:4.2 (1065.5) Amos was not merely a restorer or reformer; he was a discoverer of new concepts of Deity. He proclaimed much about God that had been announced by his predecessors and courageously attacked the belief in a Divine Being who would countenance sin among his so-called chosen people. For the first time since the days of Melchizedek the ears of man heard the denunciation of the double standard of national justice and morality. For the first time in their history Hebrew ears heard that their own God, Yahweh, would no more tolerate crime and sin in their lives than he would among any other people. Amos envisioned the stern and just God of Samuel and Elijah, but he also saw a God who thought no differently of the Hebrews than of any other nation when it came to the punishment of wrongdoing. This was a direct attack on the egoistic doctrine of the “chosen people,” and many Hebrews of those days bitterly resented it. | |
| 97:4.3 (1065.6) Έλεγε ο Αμώς: «Αυτός είναι που δημιούργησε τα βουνά και τον άνεμο, αυτός που έφτιαξε τα επτά αστέρια και τον Ωρίωνα, αυτός που αποσύρει την σκιά του θανάτου το πρωί και κάνει την ημέρα σκοτεινή σαν την νύχτα.» Και κατηγορώντας τους μισό-θρήσκους, καιροσκόπους, και μερικές φορές ανήθικους συνανθρώπους του, προσπάθησε να απεικονίσει την αμείλικτη δικαιοσύνη ενός αμετάβλητου Ιαχουέ όταν αυτός έλεγε στους αδίκους: «Παρόλο που είναι βυθισμένοι στην κόλαση, από εκεί θα τους ανασύρω¨ και αυτοί που έχουν ανεβεί στα ουράνια, από εκεί μπορεί να τους κατεβάσω.» «Και αν και βρίσκονται σε αιχμαλωσία στους εχθρούς, τότε θα κατευθύνω το ξίφος της δικαιοσύνης, και θα τους συντρίψω.» Ο Αμώς εξέπληξε ακόμα περισσότερο τους ακροατές του όταν, δείχνοντάς τους με ένα αποδοκιμαστικό και επιπληκτικό δάχτυλο, δήλωσε στο όνομα του Ιαχουέ: «Σίγουρα δεν θα ξεχάσω κανένα από τα έργα σας.» «Και θα κοσκινίσω τον οίκο του Ισραήλ ανάμεσα σε όλα τα έθνη όπως το στάρι κοσκινίζεται σε ένα κόσκινο.» | 97:4.3 (1065.6) Said Amos: “He who formed the mountains and created the wind, seek him who formed the seven stars and Orion, who turns the shadow of death into the morning and makes the day dark as night.” And in denouncing his half-religious, timeserving, and sometimes immoral fellows, he sought to portray the inexorable justice of an unchanging Yahweh when he said of the evildoers: “Though they dig into hell, thence shall I take them; though they climb up to heaven, thence will I bring them down.” “And though they go into captivity before their enemies, thence will I direct the sword of justice, and it shall slay them.” Amos further startled his hearers when, pointing a reproving and accusing finger at them, he declared in the name of Yahweh: “Surely I will never forget any of your works.” “And I will sift the house of Israel among all nations as wheat is sifted in a sieve.” | |
| 97:4.4 (1066.1) Ο Αμώς διακήρυξε τον Ιαχουέ σαν «Θεό όλων των εθνών» και προειδοποίησε τους Ισραηλίτες ότι οι τελετουργίες δεν πρέπει να παραγκωνίσουν την δικαιοσύνη. Και πριν αυτός ο θαρραλέος διδάσκαλος λιθοβοληθεί μέχρι θανάτου, είχε προλάβει να διαδώσει αρκετή μαγιά αλήθειας για να σωθεί η διδασκαλία του υπέρτατου Ιαχουέ¨ είχε διασφαλίσει την περαιτέρω εξέλιξη της αποκάλυψης του Μελχισεδέκ. | 97:4.4 (1066.1) Amos proclaimed Yahweh the “God of all nations” and warned the Israelites that ritual must not take the place of righteousness. And before this courageous teacher was stoned to death, he had spread enough leaven of truth to save the doctrine of the supreme Yahweh; he had insured the further evolution of the Melchizedek revelation. | |
| 97:4.5 (1066.2) Ο Ιωσίας ακολούθησε την διδασκαλία του Αμώς για ένα συμπαντικό Θεό δικαιοσύνης ανασταίνοντας την Μωσαϊκή σύλληψη ενός Θεού αγάπης. Ο Ιωσίας κήρυξε την συγχώρεση μέσα από την μετάνοια, και όχι με θυσίες. Διακήρυξε ένα ευαγγέλιο αγάπης και καλοσύνης και θείας χάρης, λέγοντας: «Θα λογοδοθώ με σας για πάντα¨ ναι, θα λογοδοθούμε στην δικαιοσύνη και την ορθότητα και στην καλοσύνη και την αγάπη, και στο έλεος. Και θα λογοδοθούμε στην πίστη.» «Θα τους αγαπώ ελεύθερα, γιατί ο θυμός μου έχει περάσει.» | 97:4.5 (1066.2) Hosea followed Amos and his doctrine of a universal God of justice by the resurrection of the Mosaic concept of a God of love. Hosea preached forgiveness through repentance, not by sacrifice. He proclaimed a gospel of loving-kindness and divine mercy, saying: “I will betroth you to me forever; yes, I will betroth you to me in righteousness and judgment and in loving-kindness and in mercies. I will even betroth you to me in faithfulness.” “I will love them freely, for my anger is turned away.” | |
| 97:4.6 (1066.3) Ο Ιωσίας συνέχισε πιστά τις ηθικές προειδοποιήσεις του Αμώς, λέγοντας για τον Θεό, «Είναι επιθυμία μου να τους τιμωρήσω.» Αλλά οι Ισραηλίτες το θεώρησαν προδοσία όταν αυτός είπε: «Θα πω σε εκείνους που δεν ήταν ο λαός μου, ‘είστε ο λαός μου’¨ και αυτοί θα πουν, ‘είσαι ο Θεός μας’». Συνέχισε να διδάσκει μετάνοια και συγχώρεση, λέγοντας, «Θα θεραπεύσω το πισοκύλισμά τους¨ θα τους αγαπώ ελεύθερα, γιατί ο θυμός μου έχει περάσει.» Ο Ιωσίας πάντα διακήρυσσε την ελπίδα και την άφεση. Η ουσία του μηνύματος του πάντα ήταν: «Θα έχω έλεος για τον λαό του. Δεν θα γνωρίζουν κανένα άλλο Θεό εκτός από εμένα, γιατί δεν υπάρχει σωτηρία παρά μόνο κοντά σε μένα.» | 97:4.6 (1066.3) Hosea faithfully continued the moral warnings of Amos, saying of God, “It is my desire that I chastise them.” But the Israelites regarded it as cruelty bordering on treason when he said: “I will say to those who were not my people, ‘you are my people’; and they will say, ‘you are our God.’” He continued to preach repentance and forgiveness, saying, “I will heal their backsliding; I will love them freely, for my anger is turned away.” Always Hosea proclaimed hope and forgiveness. The burden of his message ever was: “I will have mercy upon my people. They shall know no God but me, for there is no savior beside me.” | |
| 97:4.7 (1066.4) Ο Αμώς αφύπνισε την εθνική συνείδηση των Εβραίων προς την αναγνώριση ότι ο Ιαχουέ δεν συναινούσε στην παρανομία και την αμαρτία τους, μόνο και μόνο επειδή ήταν υποτίθεται ο εκλεκτός λαός του, ενώ ο Ιωσίας άγγιξε τις πρώτες νότες των μεταγενέστερων ελεημόνων χορδών θείας συμπόνιας, καλοσύνης και αγάπης που υμνήθηκαν τόσο υπέροχα από τον Ησαία και τους συνεργάτες του. | 97:4.7 (1066.4) Amos quickened the national conscience of the Hebrews to the recognition that Yahweh would not condone crime and sin among them because they were supposedly the chosen people, while Hosea struck the opening notes in the later merciful chords of divine compassion and loving-kindness which were so exquisitely sung by Isaiah and his associates. | |
| 5. Ο ΠΡΩΤΟΣ ΗΣΑΪΑΣ ^top | 5. The First Isaiah ^top | |
| 97:5.1 (1066.5) Ήταν η περίοδος που άλλοι απειλούσαν τιμωρίες για τις προσωπικές αμαρτίες και το εθνικά εγκλήματα των βόρειων ομάδων ενώ άλλοι προέβλεπαν καταστροφές για την συνεισφορά στις παραβάσεις του νότιου βασιλείου. Σε αυτή την αφύπνιση του ξεσηκωμού της συνείδησης και της συναίσθησης στα Εβραϊκά έθνη, έκανε την εμφάνισή του ο πρώτος Ησαίας. | 97:5.1 (1066.5) These were the times when some were proclaiming threatenings of punishment against personal sins and national crime among the northern clans while others predicted calamity in retribution for the transgressions of the southern kingdom. It was in the wake of this arousal of conscience and consciousness in the Hebrew nations that the first Isaiah made his appearance. | |
| 97:5.2 (1066.6) Ο Ησαίας δίδασκε την αιώνια φύση του Θεού, την άπειρη σοφία του, και την αμετάβλητη τελειότητα της αξιοπιστίας του. Παρουσίαζε τον Θεό του Ισραήλ να λέγει: «Από την μια μεριά της στάθμης θα βάλω την κρίση και από την άλλη την δικαιοσύνη.» «Ο Κύριος θα σας αναπαύσει από τις θλίψεις και τον φόβο και από την σκληρή αιχμαλωσία στην οποία έχει υποχρεωθεί να υπηρετεί ο άνθρωπος». «Και τα αυτιά θα ακούσουν μια φωνή πίσω σας να λέγει, ‘αυτός είναι ο δρόμος, βαδίστε σε αυτόν’». «Προσέξτε ο Θεός είναι η σωτηρία μου¨ θα έχω πίστη και δεν θα φοβούμαι, γιατί ο Κύριος είναι η δύναμή μου και το τραγούδι μου.» «Ελάτε τώρα να σκεφτούμε μαζί, λέγει ο Κύριος, «αν και οι αμαρτίες σας μπορεί να είναι έχουν άλικο χρώμα, θα γίνουν λευκές σαν το χιόνι¨ ακόμα κι αν είναι βαθυκόκκινες, θα γίνουν κάτασπρες σαν το μαλλί του αρνιού.» | 97:5.2 (1066.6) Isaiah went on to preach the eternal nature of God, his infinite wisdom, his unchanging perfection of reliability. He represented the God of Israel as saying: “Judgment also will I lay to the line and righteousness to the plummet.” “The Lord will give you rest from your sorrow and from your fear and from the hard bondage wherein man has been made to serve.” “And your ears shall hear a word behind you, saying, ‘this is the way, walk in it.’” “Behold God is my salvation; I will trust and not be afraid, for the Lord is my strength and my song.” “‘Come now and let us reason together,’ says the Lord, ‘though your sins be as scarlet, they shall be as white as snow; though they be red like the crimson, they shall be as wool.’” | |
| 97:5.3 (1066.7) Μιλώντας στους φοβισμένους και ψυχικά πεινασμένους Εβραίους, αυτός ο προφήτης έλεγε: «Σηκωθείτε και δείτε την λάμψη σας, γιατί έχει έρθει το φως σας, και η δόξα του Κυρίου έχει ανατείλει επάνω σας.» «Το πνεύμα του Κυρίου είναι επάνω μου επειδή μου ανέθεσε να φέρω τα καλά νέα στους πράους¨ με έστειλε να παρηγορήσω αυτούς που έχουν ραγισμένη καρδιά, να διακηρύξω την ελευθερία στους αιχμαλώτους και το άνοιγμα της φυλακής σε εκείνους που είναι δέσμιοι.» «Ευφραίνομαι με τον Κύριο, η ψυχή μου θα αγαλλιάσει με τον Θεό μου, διότι με έντυσε με την ενδυμασία της σωτηρίας και με έχει καλύψει με τον χιτώνα της δικαιοσύνης.» «Είχε προσβληθεί από όλες τις ασθένειες, και ο άγγελος της παρουσίας του τον έσωσε. Με την αγάπη του και το έλεός του τον θεράπευσε.» | 97:5.3 (1066.7) Speaking to the fear-ridden and soul-hungry Hebrews, this prophet said: “Arise and shine, for your light has come, and the glory of the Lord has risen upon you.” “The spirit of the Lord is upon me because he has anointed me to preach good tidings to the meek; he has sent me to bind up the brokenhearted, to proclaim liberty to the captives and the opening of the prison to those who are bound.” “I will greatly rejoice in the Lord, my soul shall be joyful in my God, for he has clothed me with the garments of salvation and has covered me with his robe of righteousness.” “In all their afflictions he was afflicted, and the angel of his presence saved them. In his love and in his pity he redeemed them.” | |
| 97:5.4 (1067.1) Μετά τον Ησαία ακολούθησαν ο Μικάς και ο Οβαδίας, που στήριξαν και εμπλούτισαν αυτό το ευαγγέλιο που εύφραινε και ικανοποιούσε την ψυχή. Και αυτοί οι δύο γενναίοι αγγελιαφόροι με θάρρος αποκήρυσσαν το τις παπαδοκρατούμενες τελετές των Εβραίων και επιτέθηκαν άφοβα στο όλο σύστημα των θυσιών. | 97:5.4 (1067.1) This Isaiah was followed by Micah and Obadiah, who confirmed and embellished his soul-satisfying gospel. And these two brave messengers boldly denounced the priest-ridden ritual of the Hebrews and fearlessly attacked the whole sacrificial system. | |
| 97:5.5 (1067.2) Ο Μικάς αποκήρυξε «τους κυβερνήτες που κρίνουν για την αμοιβή και τους ιερείς που διδάσκουν με μίσθωση και οι προφήτες που προφητεύουν για χρήματα.» Δίδαξε για μια μέρα ελευθερίας από προλήψεις και τις ραδιουργίες των ιερέων, λέγοντας: «Αλλά κάθε άνθρωπος θα κάθεται κάτω από την δική του κληματαριά, και κανένας δεν θα τον φοβίζει, γιατί όλοι οι άνθρωποι θα ζουν, σύμφωνα με τον τρόπο που ο καθένας τους αντιλαμβάνεται τον Θεό.» | 97:5.5 (1067.2) Micah denounced “the rulers who judge for reward and the priests who teach for hire and the prophets who divine for money.” He taught of a day of freedom from superstition and priestcraft, saying: “But every man shall sit under his own vine, and no one shall make him afraid, for all people will live, each one according to his understanding of God.” | |
| 97:5.6 (1067.3) Πάντα η ουσία του μηνύματος του Μικά ήταν: «Να παρουσιασθώ στον Κύριο με θυσίες; Θα ικανοποιηθεί ο Κύριος με χίλια κριάρια ή με δέκα χιλιάδες ποτάμια λαδιού; Να δώσω τον πρωτότοκό μου για τις αμαρτίες μου, τον καρπό του σώματός μου για τις αμαρτίες της ψυχής μου; Μου έχει δείξει, ω άνθρωπε, τι είναι καλό¨ και αυτό που σου ζητά ο Θεός είναι να πράττεις δίκαια και να αγαπάς το έλεος και να βαδίζεις ταπεινά με τον Θεό σου.» Και ήταν σπουδαία εποχή¨ ήταν πραγματικά δραστήριοι καιροί που οι θνητοί άκουγαν, και μερικοί μάλιστα πίστευαν, αυτά τα απελευθερωτικά μηνύματα περισσότερο από δυόμισι χιλιετίες πριν. Και αν δεν ήταν η επίμονη αντίσταση των ιερέων, αυτοί οι διδάσκαλοι θα είχαν καταργήσει ολόκληρο το αιματηρό τελετουργικό σύστημα της Εβραϊκής λατρείας. | 97:5.6 (1067.3) Ever the burden of Micah’s message was: “Shall I come before God with burnt offerings? Will the Lord be pleased with a thousand rams or with ten thousand rivers of oil? Shall I give my first-born for my transgression, the fruit of my body for the sin of my soul? He has shown me, O man, what is good; and what does the Lord require of you but to do justly and to love mercy and to walk humbly with your God?” And it was a great age; these were indeed stirring times when mortal man heard, and some even believed, such emancipating messages more than two and a half millenniums ago. And but for the stubborn resistance of the priests, these teachers would have overthrown the whole bloody ceremonial of the Hebrew ritual of worship. | |
| 6. ΙΕΡΕΜΙΑΣ Ο ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ ^top | 6. Jeremiah the Fearless ^top | |
| 97:6.1 (1067.4) Ενώ πολλοί δάσκαλοι συνέχισαν να αναπτύσσουν το ευαγγέλιο του Ησαΐα, ο Ιερεμίας ήταν που έκανε το επόμενο θαρραλέο βήμα για την διεθνοποίηση του Ιαχουέ, του Θεού των Εβραίων. | 97:6.1 (1067.4) While several teachers continued to expound the gospel of Isaiah, it remained for Jeremiah to take the next bold step in the internationalization of Yahweh, God of the Hebrews. | |
| 97:6.2 (1067.5) Ο Ιερεμίας διακήρυσσε άφοβα ότι ο Ιαχουέ δεν βρισκόταν στο πλευρό των Εβραίων στις στρατιωτικές μάχες με τα άλλα έθνη. Υποστήριζε ότι ο Ιαχουέ ήταν Θεός όλης της γης, όλων των εθνών και όλων των λαών. Η διδασκαλία του Ιερεμία ήταν το αποκορύφωμα του ανερχόμενου κύματος της διεθνοποίησης του Θεού του Ισραήλ¨ αυτός ο ατρόμητος κήρυκας διακήρυξε μια για πάντα ότι ο Ιαχουέ ήταν Θεός όλων των εθνών, και ότι δεν υπήρχε Όσιρις για τους Αιγυπτίους, Μπελ για τους Βαβυλώνιους, Άσσουρ για τους Ασσυρίους, ή Δάγων για τους Φιλισταίους. Και έτσι μοιράστηκε η θρησκεία των Εβραίων σε όλο τον κόσμο τότε σε εκείνη την αναγέννηση του μονοθεϊσμού, και στα χρόνια που ακολούθησαν¨ επιτέλους η έννοια του Ιαχουέ ανήλθε σε μια Θεότητα πλανητικού επιπέδου και κοσμικού αξιώματος. Αλλά πολλοί από τους συνεργάτες του Ιερεμία δυσκολεύτηκαν να αντιληφθούν τον Ιαχουέ ξέχωρα από το Εβραϊκό έθνος. | 97:6.2 (1067.5) Jeremiah fearlessly declared that Yahweh was not on the side of the Hebrews in their military struggles with other nations. He asserted that Yahweh was God of all the earth, of all nations and of all peoples. Jeremiah’s teaching was the crescendo of the rising wave of the internationalization of the God of Israel; finally and forever did this intrepid preacher proclaim that Yahweh was God of all nations, and that there was no Osiris for the Egyptians, Bel for the Babylonians, Ashur for the Assyrians, or Dagon for the Philistines. And thus did the religion of the Hebrews share in that renaissance of monotheism throughout the world at about and following this time; at last the concept of Yahweh had ascended to a Deity level of planetary and even cosmic dignity. But many of Jeremiah’s associates found it difficult to conceive of Yahweh apart from the Hebrew nation. | |
| 97:6.3 (1067.6) Ο Ιερεμίας ακόμα κήρυξε για τον δίκαιο και στοργικό Θεό που περιέγραψε ο Ησαίας, δηλώνοντας: «Ναι, σας έχω αγαπήσει με αιώνια αγάπη¨ γι αυτό έφερα κοντά μου με αγάπη και καλοσύνη.» «Γιατί δεν στέλνει λύπες με την θέλησή του στα παιδιά των ανθρώπων.» | 97:6.3 (1067.6) Jeremiah also preached of the just and loving God described by Isaiah, declaring: “Yes, I have loved you with an everlasting love; therefore with loving-kindness have I drawn you.” “For he does not afflict willingly the children of men.” | |
| 97:6.4 (1067.7) Είπε αυτός ο ατρόμητος προφήτης: «Δίκαιος είναι ο Κύριός μας, σπουδαίες οι συμβουλές του και ισχυρά τα έργα του. Τα μάτια του είναι άγρυπνα σε όλους τους δρόμους που βαδίζουν όλοι οι γιοι των ανθρώπων, για να προσφέρει στον κάθε ένα σύμφωνα με τον δρόμο που ακολουθεί και σύμφωνα με τους καρπούς των πράξεών του.» Αλλά τότε θεωρήθηκε βλασφημία και προδοσία όταν, κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Ιερουσαλήμ, αυτός είπε: «Και τώρα παρέδωσα αυτή την γη στα χέρια του Ναβουχοδονώσορα, του βασιλέα της Βαβυλώνας, του υπηρέτη μου.» Και όταν ο Ιερεμίας συμβούλευε την παράδοση της πόλης, οι ιερείς και οι αστικοί ηγέτες τον έριξαν σε ένα λασπωμένο λάκκο μιας άθλιας και σκοτεινής φυλακής. | 97:6.4 (1067.7) Said this fearless prophet: “Righteous is our Lord, great in counsel and mighty in work. His eyes are open upon all the ways of all the sons of men, to give every one according to his ways and according to the fruit of his doings.” But it was considered blasphemous treason when, during the siege of Jerusalem, he said: “And now have I given these lands into the hand of Nebuchadnezzar, the king of Babylon, my servant.” And when Jeremiah counseled the surrender of the city, the priests and civil rulers cast him into the miry pit of a dismal dungeon. | |
| 7. Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΗΣΑΪΑΣ ^top | 7. The Second Isaiah ^top | |
| 97:7.1 (1068.1) Η καταστροφή του Εβραϊκού έθνους και η αιχμαλωσία τους στην Μεσοποταμία θα μπορούσε να είναι πολύ επωφελής για την επεκτεινόμενη θεολογία τους αν δεν ήταν οι αποφασιστικές πράξεις των ιερέων. Το έθνος τους είχε νικηθεί από τον στρατό της Βαβυλώνας, και ο εθνικιστικός τους Ιαχουέ υπέφερε από τα διεθνικά κηρύγματα των πνευματικών ηγετών. Ήταν η πικρία για την απώλεια του εθνικού τους Θεού που έκανε τους Ιουδαίους ιερείς να φτάσουν στην εφεύρεση διαφόρων μύθων και στον πολλαπλασιασμό φαινομενικά θαυμαστών γεγονότων στην Εβραϊκή ιστορία σε μια προσπάθεια να ξανακάνουν τους Εβραίους τον εκλεκτό λαό ακόμα και της νέας διευρυμένης ιδέας ενός διεθνοποιημένου Θεού όλων των εθνών. | 97:7.1 (1068.1) The destruction of the Hebrew nation and their captivity in Mesopotamia would have proved of great benefit to their expanding theology had it not been for the determined action of their priesthood. Their nation had fallen before the armies of Babylon, and their nationalistic Yahweh had suffered from the international preachments of the spiritual leaders. It was resentment of the loss of their national god that led the Jewish priests to go to such lengths in the invention of fables and the multiplication of miraculous appearing events in Hebrew history in an effort to restore the Jews as the chosen people of even the new and expanded idea of an internationalized God of all nations. | |
| 97:7.2 (1068.2) Κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας τους οι Εβραίοι επηρεάστηκαν πολύ από τις παραδόσεις και τους θρύλους των Βαβυλωνίων, αν και πρέπει να σημειωθεί ότι σίγουρα βελτίωσαν τον ηθικό τόνο και την πνευματική επίδραση των ιστοριών των Χαλδαίων που υιοθέτήσαν, παρά το γεγονός ότι παραποίησαν αυτούς τους θρύλους ούτως ώστε να αντανακλούν τιμή και δόξα για τους προγόνους και την ιστορία του Ισραήλ. | 97:7.2 (1068.2) During the captivity the Jews were much influenced by Babylonian traditions and legends, although it should be noted that they unfailingly improved the moral tone and spiritual significance of the Chaldean stories which they adopted, notwithstanding that they invariably distorted these legends to reflect honor and glory upon the ancestry and history of Israel. | |
| 97:7.3 (1068.3) Αυτοί οι Εβραίοι ιερείς και γραμματείς δεν είχαν παρά μόνο μια ιδέα στο νου τους, και αυτή ήταν η αποκατάσταση του Ιουδαϊκού έθνους, η δόξα των Εβραικών παραδόσεων, και η εξύψωση της φυλετικής τους ιστορίας. Αν υπάρχει κάποια δυσαρέσκεια για το γεγονός αυτό, που οι ιερείς περιλάμβαναν σε αυτές τις λανθασμένες ιδέες τους τόσο μεγάλο μέρος του Δυτικού κόσμου, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι δεν το έκαναν αυτό σκόπιμα¨ δεν ισχυρίστηκαν ότι έγραφαν κάτω από θεία έμπνευση¨ δεν ισχυρίστηκαν ότι έγραφαν κάποιο ιερό βιβλίο. Απλά προετοίμαζαν ένα βιβλίο κειμένων για να εμψυχώσουν το ηθικό των συμπατριωτών τους στην αιχμαλωσία. Είναι βέβαιο ότι σκόπευαν να βελτιώσουν το εθνικό πνεύμα και το ηθικό των συμπατριωτών τους. Άφησαν για τους μεταγενέστερους την συγκέντρωση αυτών αλλά και άλλων γραπτών σε ένα βιβλίο οδηγό με υποτιθέμενες αλάνθαστες διδασκαλίες. | 97:7.3 (1068.3) These Hebrew priests and scribes had a single idea in their minds, and that was the rehabilitation of the Jewish nation, the glorification of Hebrew traditions, and the exaltation of their racial history. If there is resentment of the fact that these priests have fastened their erroneous ideas upon such a large part of the Occidental world, it should be remembered that they did not intentionally do this; they did not claim to be writing by inspiration; they made no profession to be writing a sacred book. They were merely preparing a textbook designed to bolster up the dwindling courage of their fellows in captivity. They were definitely aiming at improving the national spirit and morale of their compatriots. It remained for later-day men to assemble these and other writings into a guide book of supposedly infallible teachings. | |
| 97:7.4 (1068.4) Οι Εβραίοι ιερείς έκαναν ελεύθερη χρήση αυτών των γραπτών μετά την αιχμαλωσία τους, αλλά η επιρροή τους στους άλλους συναιχμαλώτους τους παρεμποδίστηκε πολύ εξαιτίας της παρουσίας ενός νέου και άκαμπτου προφήτη, του Ησαία του δεύτερου, που ήταν είχε ολοκληρωτικά προσηλυτιστεί στον Θεό της δικαιοσύνης, της αγάπης, της δικαιοσύνης, και του ελέους, του άλλου παλαιότερου Ησαία. Ακόμα πίστευε μαζί με τον Ιερεμία ότι ο Ιαχουέ είχε γίνει Θεός όλων των εθνών. Και κήρυσσε αυτές τις θεωρίες για την φύση του Θεού με τέτοια πειστικότητα που προσηλύτισε και τόσους εχθρούς, όσους και Εβραίους. Και αυτός ο νέος κήρυκας άφησε την διδασκαλία του γραπτή, την οποία οι εχθρικοί και εκδικητικοί ιερείς προσπάθησαν να την διαχωρίσουν εντελώς από αυτόν, παρόλο που από θαυμασμό προς το μεγαλείο της και την ομορφιά της αναγκάστηκαν να την ενσωματώσουν με τα γραπτά του προηγούμενου Ησαία. Και έτσι βρίσκονται τα γραπτά αυτού του δεύτερου Ησαία στο βιβλίο με αυτό το όνομα, και περιλαμβάνει τα κεφάλαια από το σαράντα έως το πενήντα πέντε περιεκτικά. | 97:7.4 (1068.4) The Jewish priesthood made liberal use of these writings subsequent to the captivity, but they were greatly hindered in their influence over their fellow captives by the presence of a young and indomitable prophet, Isaiah the second, who was a full convert to the elder Isaiah’s God of justice, love, righteousness, and mercy. He also believed with Jeremiah that Yahweh had become the God of all nations. He preached these theories of the nature of God with such telling effect that he made converts equally among the Jews and their captors. And this young preacher left on record his teachings, which the hostile and unforgiving priests sought to divorce from all association with him, although sheer respect for their beauty and grandeur led to their incorporation among the writings of the earlier Isaiah. And thus may be found the writings of this second Isaiah in the book of that name, embracing chapters forty to fifty-five inclusive. | |
| 97:7.5 (1068.5) Κανένας προφήτης ή θρησκευτικός διδάσκαλος από την εποχή του Μελχισεδέκ μέχρι τον Ιησού δεν συνέλαβε την υψηλή ιδέα για τον Θεό που κήρυξε ο Ησαίας ο δεύτερος εκείνες τις ημέρες της αιχμαλωσίας. Δεν ήταν ο μικρός, ανθρωπόμορφος, ανθρωποδημιούργητος Θεός αυτός που διακήρυσσε αυτός πνευματικός ηγέτης. «Προσέξτε παίρνει τα νησιά σαν να είναι κάτι πολύ μικρό.» «Και αφού οι ουρανοί είναι ψηλότερα από την γη, έτσι και οι δρόμοι μου είναι ανώτεροι από τους δρόμους σας και οι σκέψεις μου ανώτερες από τις δικές σας σκέψεις.» | 97:7.5 (1068.5) No prophet or religious teacher from Machiventa to the time of Jesus attained the high concept of God that Isaiah the second proclaimed during these days of the captivity. It was no small, anthropomorphic, man-made God that this spiritual leader proclaimed. “Behold he takes up the isles as a very little thing.” “And as the heavens are higher than the earth, so are my ways higher than your ways and my thoughts higher than your thoughts.” | |
| 97:7.6 (1069.1) Επιτέλους ο Μαχιβέντα Μελχισεδέκ μπόρεσε να δει ανθρώπινους διδασκάλους που διακήρυσσαν έναν πραγματικό Θεό στην θνητό άνθρωπο. Σαν τον Ησαία τον πρώτο, αυτός ο ηγέτης διακήρυσσε ένα Θεό συμπαντικής δημιουργίας και φροντίδας. «Έχω φτιάξει την γη και έβαλα τον άνθρωπο πάνω σε αυτή. Δεν την δημιούργησα μάταια¨ την έφτιαξα για να κατοικηθεί.» «Είμαι ο πρώτος και ο τελευταίος¨ δεν υπάρχει άλλος Θεός πλην εμού.» Μιλώντας για τον Κύριο και Θεό του Ισραήλ, αυτός ο νέος προφήτης είπε: «Ακόμα και να αφανιστούν οι ουρανοί και γεράσει η γη, η δικαιοσύνη μου θα αντέχει για πάντα και η σωτηρία μου θα υπάρχει από γενιά σε γενιά.» «Μην φοβάστε γιατί είμαι μαζί σας¨ μην δειλιάζετε, γιατί είμαι ο Θεός σας». «Δεν υπάρχει άλλος Θεός πλην εμού—ένας δίκαιος Θεός και Σωτήρας.» | 97:7.6 (1069.1) At last Machiventa Melchizedek beheld human teachers proclaiming a real God to mortal man. Like Isaiah the first, this leader preached a God of universal creation and upholding. “I have made the earth and put man upon it. I have created it not in vain; I formed it to be inhabited.” “I am the first and the last; there is no God beside me.” Speaking for the Lord God of Israel, this new prophet said: “The heavens may vanish and the earth wax old, but my righteousness shall endure forever and my salvation from generation to generation.” “Fear you not, for I am with you; be not dismayed, for I am your God.” “There is no God beside me—a just God and a Savior.” | |
| 97:7.7 (1069.2) Και ενθάρρυνε τους Ιουδαίους αιχμαλώτους, όπως ενθάρρυνε και τόσες χιλιάδες ακόμα, από τότε, να ακούν λόγια σαν αυτά: «Είπε ο κύριος, ‘Σας δημιούργησα, σας έσωσα, σας κάλεσα με το όνομά σας¨ είσαστε δικοί μου.’» «Όταν περνάτε τα ύδατα, θα είμαι μαζί σας γιατί μου είστε πολύτιμοι.» «Μπορεί μια γυναίκα να ξεχάσει το μωρό που βύζαξε και να μην το συμπονά; Ναι, αυτή μπορεί να το ξεχάσει, όμως εγώ δεν ξεχνώ τα παιδιά μου, γιατί, κοιτάξτε, σας έχω χαράξει πάνω στην παλάμη μου¨ και σας έχω καλύψει με την σκιά των χεριών μου.» «Ο αμαρτωλός ας απαρνηθεί τον δρόμο του κακού που ακολουθεί και ο άδικος άνθρωπος ας αφήσει τις άδικες σκέψεις, και ας επιστρέψει στον Κύριο, και αυτός θα έχει έλεος γι αυτόν, και ας γυρίσει στον Θεό μας, γιατί αυτός διαθέτει περίσσια συγχώρεση.» | 97:7.7 (1069.2) And it comforted the Jewish captives, as it has thousands upon thousands ever since, to hear such words as: “Thus says the Lord, ‘I have created you, I have redeemed you, I have called you by your name; you are mine.’” “When you pass through the waters, I will be with you since you are precious in my sight.” “Can a woman forget her suckling child that she should not have compassion on her son? Yes, she may forget, yet will I not forget my children, for behold I have graven them upon the palms of my hands; I have even covered them with the shadow of my hands.” “Let the wicked forsake his ways and the unrighteous man his thoughts, and let him return to the Lord, and he will have mercy upon him, and to our God, for he will abundantly pardon.” | |
| 97:7.8 (1069.3) Ακούστε πάλι το ευαγγέλιο αυτής της νέας αποκάλυψης του Θεού του Σάλεμ: «Θα τρέφει το ποίμνιό του σαν ποιμένας¨ θα συγκεντρώνει τα αρνιά του μέσα στην αγκαλιά του και θα τα φέρει στον κόρφο του. Δίνει δύναμη στους αδύναμους, και σε εκείνους που δεν έχουν δυνάμεις τους δυναμώνει¨ θα πετάξουν με φτερά σαν αετοί ¨ θα τρέχουν και δεν θα κουράζονται¨ θα περπατούν και δεν θα λιποψυχούν.» | 97:7.8 (1069.3) Listen again to the gospel of this new revelation of the God of Salem: “He shall feed his flock like a shepherd; he shall gather the lambs in his arms and carry them in his bosom. He gives power to the faint, and to those who have no might he increases strength. Those who wait upon the Lord shall renew their strength; they shall mount up with wings as eagles; they shall run and not be weary; they shall walk and not faint.” | |
| 97:7.9 (1069.4) Αυτός ο Ησαίας έκανε μια πλατιά προπαγάνδα στο ευαγγέλιο της διευρυμένης αντίληψης ενός υπέρτατου Ιαχουέ. Συναγωνιζόταν με τον Μωυσή στην ευγλωττία και στην παραστατικότητα με την οποία απεικόνιζε τον Κύριο και Θεό του Ισραήλ σαν Συμπαντικό Δημιουργό. Ήταν ποιητικός ο τρόπος με τον οποίο περιέγραφε τις απεριόριστες ιδιότητες του Συμπαντικού Πατέρα. Δεν έχουν γίνει ποτέ τόσο όμορφες διατυπώσεις για τον ουράνιο Πατέρα. Τα γραφτά του Ησαία, όπως οι Ψαλμοί, ήταν από τις πιο θεσπέσιες και αληθινές παρουσιάσεις της πνευματικής έννοιας του Θεού που άκουσαν ποτέ οι άνθρωποι πριν την εμφάνιση του Μιχαήλ στην Ουράντια. Ακούστε πως περιγράφει την Θεότητα: «Είμαι ο υψηλός και ανώτερος που κατοικεί στην αιωνιότητα.» «Και το χέρι του Θεού δεν είναι ποτέ κοντό ώστε να μην μπορεί να σώζει, ούτε η ακοή του είναι βαριά που να μην μπορεί να ακούσει.» Και ήταν μια καινούρια διδασκαλία στον Εβραϊκό κόσμο όταν αυτός ήπιος προφήτης επέμενε να κηρύσσει την θεϊκή συνέπεια, την αξιοπιστία του Θεού. Δήλωνε ότι ο Θεός δεν ξεχνούσε, και δεν πρόδιδε.» | 97:7.9 (1069.4) This Isaiah conducted a far-flung propaganda of the gospel of the enlarging concept of a supreme Yahweh. He vied with Moses in the eloquence with which he portrayed the Lord God of Israel as the Universal Creator. He was poetic in his portrayal of the infinite attributes of the Universal Father. No more beautiful pronouncements about the heavenly Father have ever been made. Like the Psalms, the writings of Isaiah are among the most sublime and true presentations of the spiritual concept of God ever to greet the ears of mortal man prior to the arrival of Michael on Urantia. Listen to his portrayal of Deity: “I am the high and lofty one who inhabits eternity.” “I am the first and the last, and beside me there is no other God.” “And the Lord’s hand is not shortened that it cannot save, neither his ear heavy that it cannot hear.” And it was a new doctrine in Jewry when this benign but commanding prophet persisted in the preachment of divine constancy, God’s faithfulness. He declared that “God would not forget, would not forsake.” | |
| 97:7.10 (1069.5) Αυτός ο τολμηρός δάσκαλος διακήρυσσε ότι ο άνθρωπος είχε στενή σχέση με τον Θεό, και έλεγε: «Όποιον επικαλείται το όνομά μου, τον έχω δημιουργήσει για την δόξα μου, και θα με υμνεί. Εγώ, ακόμα και εγώ, είμαι αυτός που σβήνω τις ανομίες τους για χάρη μου, και δεν θα θυμούμαι τις αμαρτίες τους.» | 97:7.10 (1069.5) This daring teacher proclaimed that man was very closely related to God, saying: “Every one who is called by my name I have created for my glory, and they shall show forth my praise. I, even I, am he who blots out their transgressions for my own sake, and I will not remember their sins.” | |
| 97:7.11 (1069.6) Ακούστε αυτόν τον σπουδαίο Εβραίο να καταρρίπτει την ιδέα ενός εθνικού Θεού ενώ διακήρυσσε με λαμπρότητα την θεϊκότητα του Συμπαντικού Πατέρα, για τον οποίο λέγει, «Οι ουρανοί είναι ο θρόνος μου, και η γη είναι το υποπόδιό μου.» Και ο Θεός του Ησαία δεν ήταν καθόλου λιγότερο ιερός, μεγαλοπρεπής, δίκαιος, και ανεξερεύνητος. Η αντίληψη του θυμωμένου, εκδικητικού, και ζηλόφθονα Ιαχουέ σχεδόν καταργήθηκε. Μια νέα αντίληψη για τον υπέρτατο και συμπαντικό Ιαχουέ εμφανίστηκε στο νου του ανθρώπου, που ποτέ δεν χάθηκε ξανά. Η συνειδητοποίηση της θεϊκής δικαιοσύνης άρχισε την καταστροφή της πρωτόγονης μαγείας και του βιολογικού φόβου. Επιτέλους, ο άνθρωπος εισάγεται σε ένα σύμπαν νόμου και τάξης και γνωρίζει ένα Θεό συμπαντικό με αξιόπιστα και απόλυτα χαρακτηριστικά. | 97:7.11 (1069.6) Hear this great Hebrew demolish the concept of a national God while in glory he proclaims the divinity of the Universal Father, of whom he says, “The heavens are my throne, and the earth is my footstool.” And Isaiah’s God was none the less holy, majestic, just, and unsearchable. The concept of the angry, vengeful, and jealous Yahweh of the desert Bedouins has almost vanished. A new concept of the supreme and universal Yahweh has appeared in the mind of mortal man, never to be lost to human view. The realization of divine justice has begun the destruction of primitive magic and biologic fear. At last, man is introduced to a universe of law and order and to a universal God of dependable and final attributes. | |
| 97:7.12 (1070.1) Και αυτός ο κήρυκας ενός υπέρτατου Θεού ποτέ δεν έπαψε να διακηρύσσει αυτόν τον Θεό της αγάπης. «Κατοικώ στον ανώτατο και ιερό τόπο, αλλά και μαζί με αυτόν που είναι μετανοημένος και ταπεινός στο πνεύμα.» Και ακόμα περισσότερα λόγια ενθαρρυντικά είπε αυτός ο σπουδαίος διδάσκαλος στους συγχρόνους του: «Και ο Κύριος θα σε οδηγεί πάντα και θα ευφραίνει την ψυχή σου. Θα είσαι σαν ποτισμένος κήπος και σαν πηγή που τα νερά της δεν στερεύουν ποτέ. Και αν έρθει ο εχθρός σαν πλημμύρα, το πνεύμα του Κυρίου θα υψώσει ένα φράγμα εναντίον του.» Και για άλλη μια φορά έλαμψε πάλι στην ανθρωπότητα η ευλογία του ευαγγελίου της κατάργησης του φόβου του Μελχισεδέκ και της θρησκείας του Σάλεμ. | 97:7.12 (1070.1) And this preacher of a supernal God never ceased to proclaim this God of love. “I dwell in the high and holy place, also with him who is of a contrite and humble spirit.” And still further words of comfort did this great teacher speak to his contemporaries: “And the Lord will guide you continually and satisfy your soul. You shall be like a watered garden and like a spring whose waters fail not. And if the enemy shall come in like a flood, the spirit of the Lord will lift up a defense against him.” And once again did the fear-destroying gospel of Melchizedek and the trust-breeding religion of Salem shine forth for the blessing of mankind. | |
| 97:7.13 (1070.2) Ο προνοητικός και θαρραλέος Ησαίας επισκίασε τον εθνικιστικό Ιαχουέ με αυτή την υπέροχη περιγραφή του μεγαλείου και της συμπαντικής παντοδυναμίας του υπέρτατου Ιαχουέ, του Θεού της αγάπης, του κυβερνήτη του σύμπαντος, και του στοργικού Πατέρα όλης της ανθρωπότητας. Μετά από εκείνες τις σημαδιακές μέρες η αντίληψη για ένα ανώτατο Θεό στην Δύση, περιέλαβε συμπαντική δικαιοσύνη, θείο έλεος, και αιώνια δικαιοσύνη. Με υπέροχη γλώσσα και με απαράμιλλη χάρη αυτός ο μεγάλος δάσκαλος περίγραψε τον παντοδύναμο Δημιουργό σαν στοργικό Πατέρα. | 97:7.13 (1070.2) The farseeing and courageous Isaiah effectively eclipsed the nationalistic Yahweh by his sublime portraiture of the majesty and universal omnipotence of the supreme Yahweh, God of love, ruler of the universe, and affectionate Father of all mankind. Ever since those eventful days the highest God concept in the Occident has embraced universal justice, divine mercy, and eternal righteousness. In superb language and with matchless grace this great teacher portrayed the all-powerful Creator as the all-loving Father. | |
| 97:7.14 (1070.3) Αυτός ο προφήτης του καιρού της αιχμαλωσίας κήρυσσε στον λαό του και στους ανθρώπους από άλλα έθνη, καθώς τον άκουγαν δίπλα στο ποτάμι της Βαβυλώνας. Και αυτός ο δεύτερος Ησαίας έκανε πολλά για να αντιδράσει στις πολλές λανθασμένες και ρατσιστικές εγωιστικές αντιλήψεις για τον αναμενόμενο Μεσσία . Αλλά σε αυτή την προσπάθειά του δεν πέτυχε ολοκληρωτικά. Αν οι ιερείς δεν είχαν τόσο αφοσιωθεί στο έργο της καθιέρωσης ενός παρανοημένου εθνικισμού, οι διδασκαλίες των δύο Ησαίων θα είχαν προετοιμάσει τον δρόμο για την αναγνώριση και υποδοχή του αναμενόμενου Μεσσία. | 97:7.14 (1070.3) This prophet of the captivity preached to his people and to those of many nations as they listened by the river in Babylon. And this second Isaiah did much to counteract the many wrong and racially egoistic concepts of the mission of the promised Messiah. But in this effort he was not wholly successful. Had the priests not dedicated themselves to the work of building up a misconceived nationalism, the teachings of the two Isaiahs would have prepared the way for the recognition and reception of the promised Messiah. | |
| 8. Η ΙΕΡΗ ΚΑΙ Η ΑΝΙΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ^top | 8. Sacred and Profane History ^top | |
| 97:8.1 (1070.4) Η συνήθεια να θεωρούνται οι γραπτές μαρτυρίες των εμπειριών των Εβραίων ιερή ιστορία και οι γραπτές μαρτυρίες για τις πράξεις του υπόλοιπου κόσμου ανίερη ιστορία, ευθύνεται για πολλή από την σύγχυση που υπάρχει στον ανθρώπινο νου για την ερμηνεία της ιστορίας. Και αυτή δυσκολία προέρχεται από το γεγονός ότι δεν υπάρχει εγκόσμια ιστορία των Εβραίων. Αφού οι ιερείς της εποχής της Βαβυλωνιακής εξορίας προετοίμασαν την νέα τους γραπτή μαρτυρία για τις υποτιθέμενες θαυμαστές πράξεις του Θεού όσον αφορά τους Εβραίους, την ιερή ιστορία του Ισραήλ όπως περιγράφεται στην Παλαιά Διαθήκη, αυτοί πολύ προσεχτικά και ολοκληρωτικά κατάστρεψαν τα υπάρχοντα γραπτά για τις Εβραϊκές υποθέσεις—βιβλία σαν «Οι Πράξεις των Βασιλέων του Ισραήλ» και «Οι Πράξεις των βασιλέων της Ιουδαίας,» όπως και πολλά άλλα λίγο πολύ ακριβή αρχεία της Εβραϊκής ιστορίας. | 97:8.1 (1070.4) The custom of looking upon the record of the experiences of the Hebrews as sacred history and upon the transactions of the rest of the world as profane history is responsible for much of the confusion existing in the human mind as to the interpretation of history. And this difficulty arises because there is no secular history of the Jews. After the priests of the Babylonian exile had prepared their new record of God’s supposedly miraculous dealings with the Hebrews, the sacred history of Israel as portrayed in the Old Testament, they carefully and completely destroyed the existing records of Hebrew affairs—such books as “The Doings of the Kings of Israel” and “The Doings of the Kings of Judah,” together with several other more or less accurate records of Hebrew history. | |
| 97:8.2 (1070.5) Για να μπορέσετε να καταλάβετε πόσο η συντριπτική πίεση και ο αναπόφευκτος εξαναγκασμός της εγκόσμιας ιστορίας τρομοκρατούσε τους αιχμαλώτους και υπό ξένη διακυβέρνηση Εβραίους ώστε να επιχειρήσουν να ξαναγράψουν ολοκληρωτικά και να αναπλάσουν την ιστορία τους, θα κάνουμε μια σύντομη επισκόπηση στις μπερδεμένες τους εθνικές εμπειρίες. Πρέπει να θυμάστε ότι οι Εβραίοι δεν μπόρεσαν να αναπτύξουν μια ικανοποιητική μη θεολογική φιλοσοφία της ζωής. Αγωνίστηκαν με την αρχική τους και την Αιγυπτιακή τους αντίληψη για θεϊκές ανταμοιβές για την δικαιοσύνη μαζί με τις σκληρές τιμωρίες για την αμαρτία. Το δράμα του Ιώβ ήταν ένα είδος διαμαρτυρίας γι αυτή την εσφαλμένη φιλοσοφία. Η ειλικρινής απαισιοδοξίας των Εκκλησιαστών ήταν μια εγκόσμια σοφή αντίδραση σε αυτές τις υπεραισιόδοξες πεποιθήσεις για την Πρόνοια. | 97:8.2 (1070.5) In order to understand how the devastating pressure and the inescapable coercion of secular history so terrorized the captive and alien-ruled Jews that they attempted the complete rewriting and recasting of their history, we should briefly survey the record of their perplexing national experience. It must be remembered that the Jews failed to evolve an adequate nontheologic philosophy of life. They struggled with their original and Egyptian concept of divine rewards for righteousness coupled with dire punishments for sin. The drama of Job was something of a protest against this erroneous philosophy. The frank pessimism of Ecclesiastes was a worldly wise reaction to these overoptimistic beliefs in Providence. | |
| 97:8.3 (1071.1) Αλλά πεντακόσια χρόνια κάτω από τον ζυγό ξένων κυβερνητών ήταν πολλά ακόμα και για τους υπομονετικούς και καρτερικούς Εβραίους. Οι προφήτες και οι ιερείς άρχισαν να φωνάζουν: «Για πόσο, ω Κύριε, για πόσο;» Και όσο ο τίμιος Εβραίος έψαχνε στις Γραφές, τόσο μεγάλωνε η σύγχυσή του. Ένας αρχαίος προφήτης υποσχέθηκε ότι ο Θεός θα προστάτευε και θα απελευθέρωνε τον «εκλεκτό του λαό». Ο Αμώς είχε απειλήσει ότι ο Θεός θα εγκατέλειπε το Ισραήλ εκτός αν επαναπροσδιόριζαν τα κριτήρια εθνικής δικαιοσύνης τους. Ο συγγραφέας της Δευτερονομίας είχε περιγράψει την Μεγάλη Επιλογή—ανάμεσα στο καλό και το κακό, την ευλογία και την κατάρα. Ο Ησαίας ο πρώτος κήρυξε για ένα καλόκαρδο βασιλέα-απελευθερωτή. Ο Ιερεμίας είχε διακηρύξει μια περίοδο εσωτερικής δικαιοσύνης—το συμβόλαιο που ήταν γραμμένο στα πινάκια της καρδιάς. Ο δεύτερος Ησαίας μίλησε για σωτηρία με θυσίες και μετάνοια. Ο Ιεζεκιήλ διακήρυξε την απελευθέρωση μέσα από την υπηρεσία της αφοσίωσης, και ο Έζρα υποσχέθηκε ευημερία μέσα από την υπακοή στον νόμο. Αλλά παρόλα αυτά παρέμεναν κάτω από τον ζυγό, και η απελευθέρωση καθυστερούσε. Μετά ο Δανιήλ παρουσίασε το δράμα της επικείμενης «κρίσης»—το πλήγμα στην σπουδαία εικόνα και στην άμεση εγκαθίδρυση της αιώνιας βασιλείας της δικαιοσύνης, του Μεσσιανικού βασιλείου. | 97:8.3 (1071.1) But five hundred years of the overlordship of alien rulers was too much for even the patient and long-suffering Jews. The prophets and priests began to cry: “How long, O Lord, how long?” As the honest Jew searched the Scriptures, his confusion became worse confounded. An olden seer promised that God would protect and deliver his “chosen people.” Amos had threatened that God would abandon Israel unless they re-established their standards of national righteousness. The scribe of Deuteronomy had portrayed the Great Choice—as between the good and the evil, the blessing and the curse. Isaiah the first had preached a beneficent king-deliverer. Jeremiah had proclaimed an era of inner righteousness—the covenant written on the tablets of the heart. The second Isaiah talked about salvation by sacrifice and redemption. Ezekiel proclaimed deliverance through the service of devotion, and Ezra promised prosperity by adherence to the law. But in spite of all this they lingered on in bondage, and deliverance was deferred. Then Daniel presented the drama of the impending “crisis”—the smiting of the great image and the immediate establishment of the everlasting reign of righteousness, the Messianic kingdom. | |
| 97:8.4 (1071.2) Και όλες αυτές οι ψεύτικες ελπίδες οδήγησαν σε ένα μεγάλο βαθμό φυλετικής απογοήτευσης και ματαίωσης τόσο μεγάλο που οι ηγέτες των Εβραίων μπερδεύτηκαν τόσο πολύ που δεν μπόρεσαν να αναγνωρίσουν και να αποδεχτούν την αποστολή και την προσφορά ενός θεϊκού Υιού του Παραδείσου όταν αυτός τους παρουσιάστηκε με ανθρώπινη σάρκα—ενσαρκωμένος σαν Υιός του Ανθρώπου. | 97:8.4 (1071.2) And all of this false hope led to such a degree of racial disappointment and frustration that the leaders of the Jews were so confused they failed to recognize and accept the mission and ministry of a divine Son of Paradise when he presently came to them in the likeness of mortal flesh—incarnated as the Son of Man. | |
| 97:8.5 (1071.3) Όλες οι σύγχρονες θρησκείες έχουν πέσει στο λάθος να επιχειρήσουν να δώσουν θαυμαστές ερμηνείες σε διάφορες εποχές της ανθρώπινης ιστορίας. Αν και είναι αλήθεια ότι ο Θεός πολλές φορές έχει θέσει το Πατρικό του χέρι της Πρόνοιας για να παρέμβει στην ροή των ανθρώπινων υποθέσεων, είναι σφάλμα θεωρούνται θεολογικά δόγματα και θρησκευτικές προκαταλήψεις σαν κάτι υπερφυσικό που εμφανίστηκαν με θαυματουργές πράξεις στην ροή της ανθρώπινης ιστορίας. Το γεγονός ότι «Οι Ύψιστοι κυβερνούν στα βασίλεια των ανθρώπων» δεν μετατρέπει την εγκόσμια ιστορία σε ιερή. | 97:8.5 (1071.3) All modern religions have seriously blundered in the attempt to put a miraculous interpretation on certain epochs of human history. While it is true that God has many times thrust a Father’s hand of providential intervention into the stream of human affairs, it is a mistake to regard theologic dogmas and religious superstition as a supernatural sedimentation appearing by miraculous action in this stream of human history. The fact that the “Most Highs rule in the kingdoms of men” does not convert secular history into so-called sacred history. | |
| 97:8.6 (1071.4) Οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης και οι μεταγενέστεροι Χριστιανοί συγγραφείς περιέπλεξαν ακόμα πιο πολύ την παραμόρφωση της Εβραϊκής ιστορίας με τις καλοπροαίρετες προσπάθειες τους να υπερβούν τους Εβραίους προφήτες. Έτσι την Εβραϊκή ιστορία την εκμεταλλεύτηκαν καταστροφικά και οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί συγγραφείς. Η εγκόσμια Εβραϊκή ιστορία έχει γίνει εξ ολοκλήρου δογματική. Έχει μετατραπεί σε λογοτεχνία ιερής ιστορίας και έχει δεθεί αξεδιάλυτα με τις ηθικές αντιλήψεις και τις θρησκευτικές διδασκαλίες των αποκαλούμενων Χριστιανικών εθνών. | 97:8.6 (1071.4) New Testament authors and later Christian writers further complicated the distortion of Hebrew history by their well-meant attempts to transcendentalize the Jewish prophets. Thus has Hebrew history been disastrously exploited by both Jewish and Christian writers. Secular Hebrew history has been thoroughly dogmatized. It has been converted into a fiction of sacred history and has become inextricably bound up with the moral concepts and religious teachings of the so-called Christian nations. | |
| 97:8.7 (1071.5) Μια σύντομη αναδρομή των κυριότερων σημείων της Εβραίκής ιστορίας θα μας δείξει πως τα γεγονότα στις γραπτές μαρτυρίες παραποιήθηκαν στην Βαβυλώνα από τους Εβραίους ιερείς για να μετατρέψουν την καθημερινή εγκόσμια ιστορία του λαού τους σε μια φανταστική και ιερή ιστορία. | 97:8.7 (1071.5) A brief recital of the high points in Hebrew history will illustrate how the facts of the record were so altered in Babylon by the Jewish priests as to turn the everyday secular history of their people into a fictitious and sacred history. | |
| 9. Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ^top | 9. Hebrew History ^top | |
| 97:9.1 (1071.6) Ποτέ δεν υπήρξαν δώδεκα φυλές στους Ισραηλίτες—μόνο τρεις ή τέσσερις φυλές που εγκαταστάθηκαν στην Παλαιστίνη. Το Εβραϊκό έθνος έλαβε υπόσταση με την ένωση των ονομαζόμενων Ισραηλιτών και Χαναανιτών. «Και τα παιδιά του Ισραήλ έμειναν με τους κατοίκους της Χαναάν. Και πήραν τις κόρες τους για να τις κάνουν συζύγους τους και έδωσαν τις κόρες τους στους γιους των Χαναανιτών.» Οι Εβραίοι ποτέ δεν έδιωξαν τους κατοίκους της Χαναάν από την Παλαιστίνη, παρά το ότι οι γραπτές αναφορές των ιερέων τους γι αυτά τα πράγματα δήλωναν χωρίς δισταγμό ότι το έκαναν. | 97:9.1 (1071.6) There never were twelve tribes of the Israelites—only three or four tribes settled in Palestine. The Hebrew nation came into being as the result of the union of the so-called Israelites and the Canaanites. “And the children of Israel dwelt among the Canaanites. And they took their daughters to be their wives and gave their daughters to the sons of the Canaanites.” The Hebrews never drove the Canaanites out of Palestine, notwithstanding that the priests’ record of these things unhesitatingly declared that they did. | |
| 97:9.2 (1071.7) Η Εβραϊκή συνείδηση έχει τις ρίζες της στην ορεινή χώρα του Εφραίμ¨ οι μεταγενέστερη Ιουδαική συνείδηση έχει τις ρίζες της στην νότια οικογένεια της Ιουδαίας. Οι Εβραίοι (οι Ιουδαίτες) πάντα προσπαθούσαν να σπιλώσουν και να αμαυρώσουν το μητρώο των βόρειων Ισραηλιτών (των Εφραιμιτών). | 97:9.2 (1071.7) The Israelitish consciousness took origin in the hill country of Ephraim; the later Jewish consciousness originated in the southern clan of Judah. The Jews (Judahites) always sought to defame and blacken the record of the northern Israelites (Ephraimites). | |
| 97:9.3 (1072.1) Η φιλόδοξη Εβραϊκή ιστορία αρχίζει με την ανασύνταξη των βόρειων φυλών από τον Σαούλ για να βγάλουν πέρα με μια επίθεση των Αμμωνιτών εναντίον των άλλων συμπατριωτών τους—των Γιλεαδιτών—ανατολικά του Ιορδάνη. Με ένα στρατό κάτι παραπάνω από τρεις χιλιάδες νίκησε τους εχθρούς, και ήταν αυτό το κατόρθωμα που έκανε τις ορεινές φυλές να τον κάνουν βασιλιά. Όταν οι εξόριστοι ιερείς ξαναέγραψαν αυτή την ιστορία, ανέβασαν τον στρατό του Σαούλ σε 330.000 και προσέθεσαν και την «Ιουδαία» στον κατάλογο των φυλών που έλαβαν μέρος στην μάχη. | 97:9.3 (1072.1) Pretentious Hebrew history begins with Saul’s rallying the northern clans to withstand an attack by the Ammonites upon their fellow tribesmen—the Gileadites—east of the Jordan. With an army of a little more than three thousand he defeated the enemy, and it was this exploit that led the hill tribes to make him king. When the exiled priests rewrote this story, they raised Saul’s army to 330,000 and added “Judah” to the list of tribes participating in the battle. | |
| 97:9.4 (1072.2) Αμέσως μετά την ήττα των Αμμωνιτών, ο Σαούλ ανακηρύχθηκε βασιλέας μετά από λαϊκές εκλογές των στρατιωτών του. Κανένας ιερέας ή προφήτης δεν πήρε μέρος σε αυτές τις υποθέσεις. Αλλά οι ιερείς αργότερα κατέγραψαν ότι ο Σαούλ στέφθηκε βασιλιάς από τον προφήτη Σαμουήλ μετά από θεϊκέ οδηγίες. Αυτό το έκαναν για να καθιερώσουν μια «θεϊκή σειρά προγόνων» για την Ιουδαϊκή βασιλεία του Δαβίδ. | 97:9.4 (1072.2) Immediately following the defeat of the Ammonites, Saul was made king by popular election by his troops. No priest or prophet participated in this affair. But the priests later on put it in the record that Saul was crowned king by the prophet Samuel in accordance with divine directions. This they did in order to establish a “divine line of descent” for David’s Judahite kingship. | |
| 97:9.5 (1072.3) Η μεγαλύτερη παραμόρφωση που συνέβη στην Εβραϊκή ιστορία ήταν για τον Δαβίδ. Μετά την νίκη του Σαούλ προς τους Αμμωνίτες (την οποία την απέδωσε στον Ιαχουέ) οι Φιλισταίοι ανησύχησαν και άρχισαν επιθέσεις προς τις βόρειες φυλές. Ο Δαβίδ και ο Σαούλ ποτέ δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν. Ο Δαβίδ με εξακόσιους άνδρες μπήκε σε μια συμμαχία με τους Φιλισταίους ανέβηκαν την ακτή μέχρι το Εσδραελόν. Στην Γκαθ οι Φιλισταίοι έστειλαν τον Δαβίδ έξω από την πεδιάδα¨ φοβόντουσαν ότι θα πήγαινε στον Σαούλ. Ο Δαβίδ υποχώρησε¨ οι Φιλισταίοι επιτέθηκαν και νίκησαν τον Σαούλ. Δεν θα μπορούσαν να το πετύχουν αυτό αν ο Δαβίδ είχε μείνει πιστός στο Ισραήλ. Ο στρατός του Δαβίδ ήταν ένα πολύγλωσσο συνοθύλευμα από αντάρτες, το μεγαλύτερο μέρος των οπίων αποτελείτο από περιθωριακούς και φυγάδες της δικαιοσύνης. | 97:9.5 (1072.3) The greatest of all distortions of Jewish history had to do with David. After Saul’s victory over the Ammonites (which he ascribed to Yahweh) the Philistines became alarmed and began attacks on the northern clans. David and Saul never could agree. David with six hundred men entered into a Philistine alliance and marched up the coast to Esdraelon. At Gath the Philistines ordered David off the field; they feared he might go over to Saul. David retired; the Philistines attacked and defeated Saul. They could not have done this had David been loyal to Israel. David’s army was a polyglot assortment of malcontents, being for the most part made up of social misfits and fugitives from justice. | |
| 97:9.6 (1072.4) Η τραγική ήττα του Σαούλ στο Γκιλμπόα από τους Φιλισταίους έφερε τον Ιαχουέ σε χαμηλή θέση ανάμεσα στους θεούς, στα μάτια των γειτονικών Χαναανιτών. Το αναμενόμενο θα ήταν να αποδιδόταν αυτή η ήττα σε αποστασία από τον Ιαχουέ, αλλά αυτή την φορά οι Ιουδαίοι εκδότες την απέδωσαν σε τελετουργικά σφάλματα. Χρειαζόντουσαν την παράδοση του Σαούλ και του Σαμουήλ σαν υπόβαθρο για την βασιλεία του Δαβίδ. | 97:9.6 (1072.4) Saul’s tragic defeat at Gilboa by the Philistines brought Yahweh to a low point among the gods in the eyes of the surrounding Canaanites. Ordinarily, Saul’s defeat would have been ascribed to apostasy from Yahweh, but this time the Judahite editors attributed it to ritual errors. They required the tradition of Saul and Samuel as a background for the kingship of David. | |
| 97:9.7 (1072.5) Ο Δαβίδ με τον μικρό του στρατό έκανε το αρχηγείο του στην μη Εβραϊκή πόλη της Χεβρώνας. Σύντομα οι συμπατριώτες του τον ανακήρυξαν βασιλέα του νέου βασιλείου της Ιουδαίας. Η Ιουδαία αποτελείτο κυρίως από με Εβραϊκά στοιχεία—Κενίτες, Καλεβίτες, Ιεβουσίτες, και άλλους Χαναανίτες. Ήταν νομάδες—ποιμένες—και ήταν αφοσιωμένοι στην ιδέα της ιδιοκτησίας γης. Είχαν την ιδεολογία των φυλών της ερήμου. | 97:9.7 (1072.5) David with his small army made his headquarters at the non-Hebrew city of Hebron. Presently his compatriots proclaimed him king of the new kingdom of Judah. Judah was made up mostly of non-Hebrew elements—Kenites, Calebites, Jebusites, and other Canaanites. They were nomads—herders—and so were devoted to the Hebrew idea of land ownership. They held the ideologies of the desert clans. | |
| 97:9.8 (1072.6) Η διαφορά ανάμεσα στην ιερή και την ανίερη ιστορία απεικονίζεται πολύ καλά από τις δύο διαφορετικές ιστορίες για τον βασιλιά Δαβίδ όπως βρίσκονται στην Παλαιά Διαθήκη. Ένα τμήμα της εγκόσμιας ιστορίας για το πώς οι άμεσοι οπαδοί του (ο στρατός του) τον έκαναν βασιλιά έμεινε στις καταγραφές από τους ιερείς άθελά τους, που αργότερα ετοίμασαν τον μακροσκελή και πεζό απολογισμό της ιερής ιστορίας όπου περιγράφεται πως ο προφήτης Σαμουήλ, με θεία καθοδήγηση, επέλεξε τον Δαβίδ ανάμεσα στους αδερφούς του και προχώρησε με τύπους και με περίπλοκες τελετές τον έχρισε βασιλέα των Εβραίων και τον ανακήρυξε διάδοχο του Σαούλ. | 97:9.8 (1072.6) The difference between sacred and profane history is well illustrated by the two differing stories concerning making David king as they are found in the Old Testament. A part of the secular story of how his immediate followers (his army) made him king was inadvertently left in the record by the priests who subsequently prepared the lengthy and prosaic account of the sacred history wherein is depicted how the prophet Samuel, by divine direction, selected David from among his brethren and proceeded formally and by elaborate and solemn ceremonies to anoint him king over the Hebrews and then to proclaim him Saul’s successor. | |
| 97:9.9 (1072.7) Πόσες φορές οι ιερείς, αφού κατασκεύασαν τις φανταστικές τους διηγήσεις για τα θαυματουργά έργα του Θεού με το Ισραήλ, δεν μπόρεσαν να εξαλείψουν πλήρως και τις απλές και πραγματικές δηλώσεις που βρισκόντουσαν ήδη στα ιστορικά αρχεία. | 97:9.9 (1072.7) So many times did the priests, after preparing their fictitious narratives of God’s miraculous dealings with Israel, fail fully to delete the plain and matter-of-fact statements which already rested in the records. | |
| 97:9.10 (1072.8) Ο Δαβίδ προσπάθησε να καθιερωθεί πολιτικά με το να παντρευτεί πρώτα την κόρη του Σαούλ, έπειτα την χήρα του Ναμπάλ την πλούσια Εδομίτη, και μετά την κόρη του Ταλμάι, του βασιλέα του Γκεσούρ. Πήρε έξι συζύγους από τις γυναίκες της Ιεβούς, για να μη αναφέρουμε την Βαθσηδά, την σύζυγο του Χετίτη. | 97:9.10 (1072.8) David sought to build himself up politically by first marrying Saul’s daughter, then the widow of Nabal the rich Edomite, and then the daughter of Talmai, the king of Geshur. He took six wives from the women of Jebus, not to mention Bathsheba, the wife of the Hittite. | |
| 97:9.11 (1073.1) Και με αυτές τις μεθόδους και με αυτούς τους ανθρώπους ο Δαβίδ οικοδόμησε τον μύθο ενός θεϊκού βασιλείου της Ιουδαίας σαν διάδοχος της κληρονομιάς και των παραδόσεων του χαμένου βόρειου βασιλείου του Ευφραιμιτικού Ισραήλ. Η κοσμοπολίτικη φυλή της Ιουδαίας του Δαβίδ ήταν περισσότερο αλλόθρησκη παρά Εβραϊκή¨ παρόλα αυτά οι καταπιεσμένοι πρεσβύτεροι του Εφραίμ κατέβηκαν και «τον έστεψαν βασιλέα του Ισραήλ». Μετά από στρατιωτική απειλή, ο Δαβίδ έκανε μια συνθήκη με τους Ιεβουσίτες και ίδρυσε την πρωτεύουσα του ενωμένου βασιλείου του στην Ιεβούς (Ιερουσαλήμ), η οποία ήταν μια πόλη με ισχυρά τείχη στην μέση, ανάμεσα στην Ιουδαία και το Ισραήλ. Οι Φιλισταίοι ξεσηκώθηκαν και γρήγορα επιτέθηκαν εναντίον του Δαβίδ. Μετά από μια φοβερή μάχη ηττήθηκαν, και για άλλη μια φορά ο Ιαχουέ καθιερώθηκε σαν «Ο Κύριος και Θεός του στρατού.» | 97:9.11 (1073.1) And it was by such methods and out of such people that David built up the fiction of a divine kingdom of Judah as the successor of the heritage and traditions of the vanishing northern kingdom of Ephraimite Israel. David’s cosmopolitan tribe of Judah was more gentile than Jewish; nevertheless the oppressed elders of Ephraim came down and “anointed him king of Israel.” After a military threat, David then made a compact with the Jebusites and established his capital of the united kingdom at Jebus (Jerusalem), which was a strong-walled city midway between Judah and Israel. The Philistines were aroused and soon attacked David. After a fierce battle they were defeated, and once more Yahweh was established as “The Lord God of Hosts.” | |
| 97:9.12 (1073.2) Αλλά ο Ιαχουέ πρέπει, αναγκαστικά, να μοιραστεί αυτή την δόξα με τους θεούς της Χαναάν, γιατί το μεγαλύτερο τμήμα του στρατού του Δαβίδ ήταν μη Εβραϊκό. Και έτσι εμφανίζεται στα γραπτά που έχετε στα χέρια σας (το παράβλεψαν οι Ιουδαίοι εκδότες) αυτή η πληροφορία: «Ο Ιαχουέ σύντριψε τους εχθρούς μου πριν από μένα. Γι αυτό ονόμασε το μέρος Βάαλ- Περαζίμ.» Και το έκανε αυτό γιατί το ογδόντα τοις εκατό των στρατιωτών του Δαβίδ ήταν λάτρεις του Βάαλ. | 97:9.12 (1073.2) But Yahweh must, perforce, share some of this glory with the Canaanite gods, for the bulk of David’s army was non-Hebrew. And so there appears in your record (overlooked by the Judahite editors) this telltale statement: “Yahweh has broken my enemies before me. Therefore he called the name of the place Baal-Perazim.” And they did this because eighty per cent of David’s soldiers were Baalites. | |
| 97:9.13 (1073.3) Ο Δαβίδ εξήγησε την ήττα του Σαούλ στο Γκιλμπόα επισημαίνοντας ότι ο Σαούλ είχε επιτεθεί σε μια πόλη της Χαναάν, την Γκιβεόν, της οποίας οι κάτοικοι είχαν συνθήκη ειρήνης με τους Εφραιμίτες. Εξαιτίας αυτού ο Ιαχουέ τον εγκατέλειψε. Ακόμα και τον καιρό του Σαούλ ο Δαβίδ είχε υπερασπιστεί την πόλη της Χαναάν την Κεϊλάχ εναντίον των Φιλισταίων, και έπειτα εγκατέστησε την πρωτεύουσά του σε μια πόλη της Χαναάν. Και τηρώντας αυτή την πολιτική του συμβιβασμού με τους Χαναανίτες, ο Δαβίδ παρέδωσε επτά από τους απογόνους του Σαούλ στην Γκιμπεόν, για να απαγχονιστούν. | 97:9.13 (1073.3) David explained Saul’s defeat at Gilboa by pointing out that Saul had attacked a Canaanite city, Gibeon, whose people had a peace treaty with the Ephraimites. Because of this, Yahweh forsook him. Even in Saul’s time David had defended the Canaanite city of Keilah against the Philistines, and then he located his capital in a Canaanite city. In keeping with the policy of compromise with the Canaanites, David turned seven of Saul’s descendants over to the Gibeonites to be hanged. | |
| 97:9.14 (1073.4) Μετά την ήττα των Φιλισταίων, ο Δαβίδ κέρδισε την κατοχή «της κιβωτού του Ιαχουέ,» την έφερε στην Ιερουσαλήμ, και επισημοποίησε την λατρεία του Ιαχουέ στο βασίλειό του. Έπειτα έθεσε βαρείς φόρους στις γειτονικές φυλές—τους Εδομίτες, τους Μοαβίτες, τους Αμμωνίτες, και τους Σύριους. | 97:9.14 (1073.4) After the defeat of the Philistines, David gained possession of the “ark of Yahweh,” brought it to Jerusalem, and made the worship of Yahweh official for his kingdom. He next laid heavy tribute on the neighboring tribes—the Edomites, Moabites, Ammonites, and Syrians. | |
| 97:9.15 (1073.5) Η διεφθαρμένη πολιτική μηχανή του Δαβίδ άρχισε να καταπατά εδάφη στα βόρεια παραβιάζοντας τα Εβραϊκά ήθη και πολύ σύντομα απόκτησε και τον έλεγχο της εισφοράς των καραβανιών που προηγουμένως τον είχαν οι Φιλισταίοι. Και μετά συνέβη μια σειρά θηριωδιών που κορυφώθηκε με τον φόνο του Ουρία. Όλες οι δικαστικές υποθέσεις εκδικαζόντουσαν στην Ιερουσαλήμ¨ δεν μπορούσαν πια «οι πρεσβύτεροι» να απονέμουν την δικαιοσύνη. Δεν είναι παράξενο που προκλήθηκε εξέγερση. Σήμερα θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε τον Αβεσαλώμ δημαγωγό¨ η μητέρα του ήταν από την Χαναάν. Υπήρχαν έξι διεκδικητές του θρόνου εκτός από τον υιό της Βαθσηδά—τον Σολομώντα. | 97:9.15 (1073.5) David’s corrupt political machine began to get personal possession of land in the north in violation of the Hebrew mores and presently gained control of the caravan tariffs formerly collected by the Philistines. And then came a series of atrocities climaxed by the murder of Uriah. All judicial appeals were adjudicated at Jerusalem; no longer could “the elders” mete out justice. No wonder rebellion broke out. Today, Absalom might be called a demagogue; his mother was a Canaanite. There were a half dozen contenders for the throne besides the son of Bathsheba—Solomon. | |
| 97:9.16 (1073.6) Μετά τον θάνατο του Δαβίδ ο Σολομώντας εκκαθάρισε την πολιτική μηχανή από όλες τις βόρειες επιδράσεις αλλά συνέχισε όλη την τυραννία και την φορολογία του βασιλείου του πατέρα του. Ο Σολομών οδήγησε σε οικονομικό αδιέξοδο το έθνος με την σπάταλη αυλή του και με το περίτεχνοι οικοδομικό του πρόγραμμα: Ήταν το σπίτι στον Λίβανο, το παλάτι της κόρης του Φαραώ, τον ναό του Ιαχουέ, το παλάτι του βασιλιά, και η αναστήλωση των τειχών πολλών πόλεων. Ο Σολομών δημιούργησε ένα πελώριο Εβραϊκό ναυτικό, που λειτουργούσε με Σύριους ναύτες και είχε εμπορικές σχέσεις με όλο τον κόσμο. Το χαρέμι του αριθμούσε σχεδόν χίλιες γυναίκες. | 97:9.16 (1073.6) After David’s death Solomon purged the political machine of all northern influences but continued all of the tyranny and taxation of his father’s regime. Solomon bankrupted the nation by his lavish court and by his elaborate building program: There was the house of Lebanon, the palace of Pharaoh’s daughter, the temple of Yahweh, the king’s palace, and the restoration of the walls of many cities. Solomon created a vast Hebrew navy, operated by Syrian sailors and trading with all the world. His harem numbered almost one thousand. | |
| 97:9.17 (1073.7) Εκείνο τον καιρό ο ναός του Ιαχουέ στην Σιλό είχε χάσει πολύ από την υπόληψή του, και όλη η λατρεία του έθνους είχε επικεντρωθεί στην Ιεβού (Ιερουσαλήμ) στον πανέμορφο βασιλικό ναό. Το βόρειο βασίλειο επέστρεψε περισσότερο στην λατρεία του Ελοχίμ. Απολάμβαναν την εύνοια των Φαραώ, που αργότερα υποδούλωσαν την Ιουδαία, και επέβαλαν φόρους στο νότιο βασίλειο. | 97:9.17 (1073.7) By this time Yahweh’s temple at Shiloh was discredited, and all the worship of the nation was centered at Jebus in the gorgeous royal chapel. The northern kingdom returned more to the worship of Elohim. They enjoyed the favor of the Pharaohs, who later enslaved Judah, putting the southern kingdom under tribute. | |
| 97:9.18 (1073.8) Υπήρχαν σκαμπανεβάσματα—πόλεμοι ανάμεσα στο Ισραήλ και την Ιουδαία. Μετά τέσσερα χρόνια εμφυλίων πολέμων και τριών δυναστειών, το Ισραήλ έπεσε κάτω από την ηγεμονία των αστών δεσποτών που άρχισαν να εμπορεύονται γη. Ακόμα και ο βασιλιάς Όμρις επιχείρησε να αγοράσει το κτήμα του Σεμέρ. Αλλά το τέλος πλησίαζε όταν ο Σαλμανέσερ ο Γ΄ αποφάσισε να θέσει κάτω από τον έλεγχό του τα παράλια της Μεσογείου. Ο βασιλέας Αχάμπ του Εφραίμ μάζεψε άλλες τέσσερις ομάδες και αντιστάθηκε στο Καρκάρ¨ η μάχη ήταν ισοπαλία. Ο Ασσύριος αναχαιτίσθηκε αλλά οι σύμμαχοι αποδεκατίστηκαν. Αυτή η σπουδαία μάχη δεν αναφέρεται καν στην Παλαιά Διαθήκη. | 97:9.18 (1073.8) There were ups and downs—wars between Israel and Judah. After four years of civil war and three dynasties, Israel fell under the rule of city despots who began to trade in land. Even King Omri attempted to buy Shemer’s estate. But the end drew on apace when Shalmaneser III decided to control the Mediterranean coast. King Ahab of Ephraim gathered ten other groups and resisted at Karkar; the battle was a draw. The Assyrian was stopped but the allies were decimated. This great fight is not even mentioned in the Old Testament. | |
| 97:9.19 (1074.1) Νέα προβλήματα ξεκίνησαν όταν ο βασιλέας Αχάμπ προσπάθησε να αγοράσει γη από τον Ναμπόθ. Η Φοίνικας σύζυγός του πλαστογράφησε το όνομα του Αχάμπ στα χαρτιά και έδινε εντολές να δημευθεί η γη του Ναβόθ με την κατηγορία ότι αυτός είχε βλασφημήσει τα ονόματα του «Ελοχίμ και του βασιλιά.» Αυτός και οι γιοι του εκτελέστηκαν άμεσα. Ο ρωμαλέος Ηλίας παρουσιάστηκε στο σκηνικό κατηγορώντας τον Αχάμπ για τον φόνο των Ναμπόθ. Έτσι ο Ηλίας, ένας από τους σπουδαιότερους προφήτες, ξεκίνησε την διδασκαλία του σαν υπερασπιστής της παλιάς εδαφικής ηθικής ενάντια στην τάση για πώληση γης των Βααλίμ, και ενάντια στην προσπάθεια των πόλεων να κυριαρχήσουν στην επαρχία. Αλλά οι μεταρρυθμίσεις δεν πέτυχαν μέχρι που ο γαιοκτήμονας της επαρχίας Ιεχού ένωσε τις δυνάμεις του με τον τσιγγάνο οπλαρχηγό Ιεχοναβάμπ για να καταστρέψουν τους προφήτες (πραγματικούς πράκτορες ιδιοκτησίας γης) του Βάαλ στην Σαμάρεια. | 97:9.19 (1074.1) New trouble started when King Ahab tried to buy land from Naboth. His Phoenician wife forged Ahab’s name to papers directing that Naboth’s land be confiscated on the charge that he had blasphemed the names of “Elohim and the king.” He and his sons were promptly executed. The vigorous Elijah appeared on the scene denouncing Ahab for the murder of the Naboths. Thus Elijah, one of the greatest of the prophets, began his teaching as a defender of the old land mores as against the land-selling attitude of the Baalim, against the attempt of the cities to dominate the country. But the reform did not succeed until the country landlord Jehu joined forces with the gypsy chieftain Jehonadab to destroy the prophets (real estate agents) of Baal at Samaria. | |
| 97:9.20 (1074.2) Νέα ζωή εμφανίστηκε όταν ο Ιεχοάς και ο γιος του Ιεροβοάμ απελευθέρωσαν το Ισραήλ από τους εχθρούς του. Αλλά εκείνο τον καιρό στην Σαμάρεια κυβερνούσε μια αριστοκρατία κακοποιών οι αρπαγές συναγωνιζόντουσαν εκείνες της δυναστείας του Δαβίδ τις παλιότερες μέρες. Κράτος και εκκλησία πήγαιναν χέρι- χέρι. Η προσπάθεια να καταπιέσουν την ελευθερία του λόγου οδήγησε τον Ηλία, τον Αμώς, και τον Ιωσία να αρχίσουν την μυστική τους συγγραφή, και αυτή ήταν η πραγματική αρχή των Ιουδαϊκών και Χριστιανικών Βίβλων. | 97:9.20 (1074.2) New life appeared as Jehoash and his son Jeroboam delivered Israel from its enemies. But by this time there ruled in Samaria a gangster-nobility whose depredations rivaled those of the Davidic dynasty of olden days. State and church went along hand in hand. The attempt to suppress freedom of speech led Elijah, Amos, and Hosea to begin their secret writing, and this was the real beginning of the Jewish and Christian Bibles. | |
| 97:9.21 (1074.3) Αλλά το βόρειο βασίλειο δεν αφανίστηκε από την ιστορία; μέχρι που ο βασιλιάς του Ισραήλ συνωμότησε με τον βασιλιά της Αιγύπτου και αρνήθηκε να πληρώσει άλλους φόρους στην Ασσυρία. Τότε άρχισε η τρίχρονη πολιορκία που ακολουθήθηκε από την ολοκληρωτική διασπορά του βόρειου βασιλείου. Το Εφραίμ (Ισραήλ) λοιπόν, αφανίστηκε. Η Ιουδαία—οι Ιουδαίοι, «το υπόλοιπο του Ισραήλ»—είχε αρχίσει να συγκεντρώνει την γη στα χέρια των λίγων, όπως έλεγε ο Ησαίας, «Να προσθέτουν σπίτι στο σπίτι και χωράφι σε χωράφι». Σύντομα υπήρχε στην Ιερουσαλήμ και ένας ναός του Βάαλ δίπλα στον ναό του Ιαχουέ. Αυτό το βασίλειο του τρόμου έληξε με μια μονοθεϊστική εξέγερση κάτω από την ηγεσία του νεαρού βασιλιά Ιωάς που έκανε σταυροφορία για τον Ιαχουέ επί τριάντα πέντε χρόνια. | 97:9.21 (1074.3) But the northern kingdom did not vanish from history until the king of Israel conspired with the king of Egypt and refused to pay further tribute to Assyria. Then began the three years’ siege followed by the total dispersion of the northern kingdom. Ephraim (Israel) thus vanished. Judah—the Jews, the “remnant of Israel”—had begun the concentration of land in the hands of the few, as Isaiah said, “Adding house to house and field to field.” Presently there was in Jerusalem a temple of Baal alongside the temple of Yahweh. This reign of terror was ended by a monotheistic revolt led by the boy king Joash, who crusaded for Yahweh for thirty-five years. | |
| 97:9.22 (1074.4) Ο επόμενος βασιλιάς, ο Αμαζίας, είχε προβλήματα με τους εξεγερμένους φορολογούμενους Εδομίτες και τους γείτονές τους. Μετά από μια πανηγυρική νίκη στράφηκε προς τους νότιους γείτονές του από τους οποίους είχε μια το ίδιο πανηγυρική ήττα. Τότε ο αγροτικός πληθυσμός επαναστάτησε¨ δολοφόνησαν τον βασιλιά και έδωσαν τον θρόνο στον δεκαεξάχρονο γιο του. Αυτός ήταν ο Αζαρίας, που ο Ησαίας τον έλεγε Ουζζία. Μετά τον Ουζζία, τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο, και η Ιουδαία υπήρχε για εκατό χρόνια πληρώνοντας φόρους υποτέλειας στους βασιλείς της Ασσυρίας. Ο Ησαίας πρώτος τους είπε ότι η Ιερουσαλήμ, αφού ήταν η πόλη του Ιαχουέ, δεν θα έπεφτε ποτέ. Αλλά ο Ιερεμίας δεν δίστασε να τους προαναγγείλει την πτώση της. | 97:9.22 (1074.4) The next king, Amaziah, had trouble with the revolting tax-paying Edomites and their neighbors. After a signal victory he turned to attack his northern neighbors and was just as signally defeated. Then the rural folk revolted; they assassinated the king and put his sixteen-year-old son on the throne. This was Azariah, called Uzziah by Isaiah. After Uzziah, things went from bad to worse, and Judah existed for a hundred years by paying tribute to the kings of Assyria. Isaiah the first told them that Jerusalem, being the city of Yahweh, would never fall. But Jeremiah did not hesitate to proclaim its downfall. | |
| 97:9.23 (1074.5) Η αληθινή καταστροφή της Ιερουσαλήμ επιτεύχθηκε από ένα διεφθαρμένο και πλούσιο κύκλο πολιτικών που λειτουργούσαν κάτω από την αρχηγεία ενός νεαρού βασιλέα, του Μανασσή. Η μεταβαλλόμενη οικονομία ευνοούσε την επιστροφή στην λατρεία του Βάαλ, του οποίου οι συναλλαγές για ιδιωτική γη ήταν ενάντια στην ιδεολογία του Ιαχουέ. Η πτώση της Ασσυρίας και η άνοδος της Αιγύπτου έφερε την απελευθέρωση στην Ιουδαία για κάποιο διάστημα, και ο αγροτικός πληθυσμός ανέλαβε. Με αρχηγό τον Ιωσία κατάστρεψαν τον διεφθαρμένο πολιτικό κύκλο της Ιερουσαλήμ. | 97:9.23 (1074.5) The real undoing of Judah was effected by a corrupt and rich ring of politicians operating under the rule of a boy king, Manasseh. The changing economy favored the return of the worship of Baal, whose private land dealings were against the ideology of Yahweh. The fall of Assyria and the ascendancy of Egypt brought deliverance to Judah for a time, and the country folk took over. Under Josiah they destroyed the Jerusalem ring of corrupt politicians. | |
| 97:9.24 (1074.6) Αλλά αυτή η περίοδος είχε τραγικό τέλος όταν ο Ιωσίας τόλμησε να προσπαθήσει να αναχαιτίσει τον ισχυρό στρατό του Νέχωνα καθώς αυτός ερχόταν από τα παράλια από την Αίγυπτο για να βοηθήσει την Ασσυρία εναντίον της Βαβυλώνας. Εξολοθρεύτηκε , και η Ιουδαία έγινε υποτελής της Αιγύπτου. Το πολιτικό κόμμα του Βάαλ γύρισε στην εξουσία στην Ιερουσαλήμ, και έτσι άρχισε ο πραγματικός Αιγυπτιακός ζυγός. Μετά ακολούθησε μια περίοδος στην οποία οι πολιτικοί του Βααλίμ έλεγχαν και τις αυλές και τους ιερείς. Η λατρεία του Βάαλ ήταν ένα οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που ασχολιόταν με δικαιώματα περιουσιακά όπως και με την γονιμότητα του χώματος. | 97:9.24 (1074.6) But this era came to a tragic end when Josiah presumed to go out to intercept Necho’s mighty army as it moved up the coast from Egypt for the aid of Assyria against Babylon. He was wiped out, and Judah went under tribute to Egypt. The Baal political party returned to power in Jerusalem, and thus began the real Egyptian bondage. Then ensued a period in which the Baalim politicians controlled both the courts and the priesthood. Baal worship was an economic and social system dealing with property rights as well as having to do with soil fertility. | |
| 97:9.25 (1075.1) Με την εκθρόνιση του Νέχωνα από τον Νεμπουσαδνεζάρ, η Ιουδαία έπεσε στην Βαβυλωνιακό ζυγό και της δόθηκαν δέκα χρόνια χάριτος, αλλά σύντομα εξεγέρθηκαν. Όταν ο Νεμπουσαδνεζάρ πήγε εναντίον τους, οι Ιουδαίτες ξεκίνησαν κοινωνικούς μετασχηματισμούς, όπως απελευθέρωση σκλάβων, για να επηρεάσουν τον Ιαχουέ. Όταν ο Βαβυλωνιακός στρατός αποσύρθηκε προσωρινά, οι Εβραίοι χάρηκαν και πίστεψαν ότι η μαγική των μεταρρυθμίσεών τους είχε απελευθερώσει. Ήταν αυτή την περίοδο που ο Ιερεμίας τους είπε για την επικείμενη καταστροφή, και σύντομα ο Νεμπουσαδνεζάρ επέστρεψε. | 97:9.25 (1075.1) With the overthrow of Necho by Nebuchadnezzar, Judah fell under the rule of Babylon and was given ten years of grace, but soon rebelled. When Nebuchadnezzar came against them, the Judahites started social reforms, such as releasing slaves, to influence Yahweh. When the Babylonian army temporarily withdrew, the Hebrews rejoiced that their magic of reform had delivered them. It was during this period that Jeremiah told them of the impending doom, and presently Nebuchadnezzar returned. | |
| 97:9.26 (1075.2) Και έτσι το τέλος της Ιουδαίας ήρθε ξαφνικά. Η πόλη καταστράφηκε και οι άνθρωποι μεταφέρθηκαν στην Βαβυλώνα. Ο αγώνας Βάαλ – Ιαχουέ έληξε με την αιχμαλωσία. Και η αιχμαλωσία κλόνισε το υπόλοιπο Ισραήλ και στράφηκαν προς τον μονοθεϊσμό. | 97:9.26 (1075.2) And so the end of Judah came suddenly. The city was destroyed, and the people were carried away into Babylon. The Yahweh-Baal struggle ended with the captivity. And the captivity shocked the remnant of Israel into monotheism. | |
| 97:9.27 (1075.3) Στην Βαβυλώνα οι Εβραίοι κατάληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν σαν μια μικρή ομάδα στην Παλαιστίνη, έχοντας τα δικά τους κοινωνικά και οικονομικά έθιμα, και ότι αν ήθελαν να επικρατήσουν οι ιδεολογίες τους, θα πρέπει να προσηλυτίσουν τους αλλόθρησκους. Έτσι οργάνωσαν την νέα τους αντίληψη για τον προορισμό τους—την ιδέα ότι οι Εβραίοι πρέπει να γίνουν οι εκλεκτοί υπηρέτες του Ιαχουέ. Η Εβραϊκή θρησκεία της Παλαιάς Διαθήκης αναπτύχθηκε στην Βαβυλώνα κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας. | 97:9.27 (1075.3) In Babylon the Jews arrived at the conclusion that they could not exist as a small group in Palestine, having their own peculiar social and economic customs, and that, if their ideologies were to prevail, they must convert the gentiles. Thus originated their new concept of destiny—the idea that the Jews must become the chosen servants of Yahweh. The Jewish religion of the Old Testament really evolved in Babylon during the captivity. | |
| 97:9.28 (1075.4) Η θεωρία της αθανασίας διαμορφώθηκε και αυτή στην Βαβυλώνα. Οι Εβραίοι νόμιζαν ότι η ιδέα της μελλοντικής ζωής αφαιρούσε κάπως από την έμφαση του ευαγγελίου της κοινωνικής δικαιοσύνης. Τώρα για πρώτη φορά η θεολογία εκτόπιζε την κοινωνιολογία και τα οικονομικά. Η θρησκεία διαμορφωνόταν σαν σύστημα ανθρώπινης σκέψης και συμπεριφοράς και διαχωριζόταν όλο και περισσότερο από την πολιτική, την κοινωνιολογία, και τα οικονομικά. | 97:9.28 (1075.4) The doctrine of immortality also took form at Babylon. The Jews had thought that the idea of the future life detracted from the emphasis of their gospel of social justice. Now for the first time theology displaced sociology and economics. Religion was taking shape as a system of human thought and conduct more and more to be separated from politics, sociology, and economics. | |
| 97:9.29 (1075.5) Και έτσι η αλήθεια για τον Εβραϊκό λαό αποκαλύπτει ότι πολλά που έχουν θεωρηθεί σαν ιερή ιστορία δεν είναι άλλο από κάτι παραπάνω από το χρονικό κοινής ανίερης ιστορίας. Ο Ιουδαϊσμός ήταν το χώμα από το οποίο αναπτύχθηκε ο Χριστιανισμός, αλλά οι Εβραίοι δεν ήταν θαυματουργός λαός. | 97:9.29 (1075.5) And so does the truth about the Jewish people disclose that much which has been regarded as sacred history turns out to be little more than the chronicle of ordinary profane history. Judaism was the soil out of which Christianity grew, but the Jews were not a miraculous people. | |
| 10. Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ^top | 10. The Hebrew Religion ^top | |
| 97:10.1 (1075.6) Οι Ισραηλίτες είχαν διδαχθεί από τους ηγέτες τους ότι ήταν εκλεκτός λαός, όχι για ιδιαίτερη επιείκεια και μονοπώληση της θείας εύνοιας, αλλά για την ειδική υπηρεσία να μεταφέρουν την αλήθεια για τον ένα Θεό σε κάθε έθνος. Και τους είχαν υποσχεθεί ότι, αν εκπλήρωναν αυτόν τον προορισμό, θα γινόντουσαν οι πνευματικοί ηγέτες όλων των λαών, και ότι ο Μεσσίας που θα ερχόταν θα βασίλευε σε αυτούς και σε όλο τον κόσμο σαν Πρίγκιπας της Ειρήνης. | 97:10.1 (1075.6) Their leaders had taught the Israelites that they were a chosen people, not for special indulgence and monopoly of divine favor, but for the special service of carrying the truth of the one God over all to every nation. And they had promised the Jews that, if they would fulfill this destiny, they would become the spiritual leaders of all peoples, and that the coming Messiah would reign over them and all the world as the Prince of Peace. | |
| 97:10.2 (1075.7) Όταν οι Πέρσες ελευθέρωσαν τους Εβραίους, αυτοί επέστρεψαν στην Παλαιστίνη για να πέσουν κάτω από τον ζυγό των δικών τους παπαδοκρατούμενων νομικών κωδίκων, θυσιών, και τελετουργιών. Και όπως οι Εβραϊκές φυλές δεν δεχόντουσαν την υπέροχη ιστορία του Θεού όπως παρουσιάστηκε στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του Μωυσή για τα τελετουργικά των θυσιών και την μετάνοια, έτσι και αυτά τα υπολείμματα του Εβραϊκού έθνους δεν δέχτηκαν την υπέροχη σύλληψη του δεύτερου Ησαία για τους κανονισμούς, τους κανόνες, τις τελετουργίες και το αναπτυσσόμενο ιερατείο. | 97:10.2 (1075.7) When the Jews had been freed by the Persians, they returned to Palestine only to fall into bondage to their own priest-ridden code of laws, sacrifices, and rituals. And as the Hebrew clans rejected the wonderful story of God presented in the farewell oration of Moses for the rituals of sacrifice and penance, so did these remnants of the Hebrew nation reject the magnificent concept of the second Isaiah for the rules, regulations, and rituals of their growing priesthood. | |
| 97:10.3 (1075.8) Ο εθνικός εγωισμός, η λανθασμένη πίστη σε ένα παρεξηγημένο Μεσσία, και τα αυξανόμενα δεσμά και η τυραννία του ιερατείου επέβαλλε την σιωπή μια για πάντα στις φωνές των πνευματικών ηγετών (εκτός από τον Δανιήλ, τον Ιεζεκιήλ, τον Χαγκία και τον Μαλαχία)¨ και από εκείνη την ημέρα μέχρι τις μέρες του Ιωάννη του Βαπτιστή όλο το Ισραήλ πέρασε μια αυξανόμενη πνευματική παλινδρόμηση. Αλλά οι Εβραίοι ποτέ δεν έχασαν την αντίληψη του Συμπαντικού Πατέρα¨ ακόμα και μέχρι τον εικοστό αιώνα μετά Χριστό συνέχισαν αυτή την αντίληψη για την Θεότητα. | 97:10.3 (1075.8) National egotism, false faith in a misconceived promised Messiah, and the increasing bondage and tyranny of the priesthood forever silenced the voices of the spiritual leaders (excepting Daniel, Ezekiel, Haggai, and Malachi); and from that day to the time of John the Baptist all Israel experienced an increasing spiritual retrogression. But the Jews never lost the concept of the Universal Father; even to the twentieth century after Christ they have continued to follow this Deity conception. | |
| 97:10.4 (1076.1) Από τον Μωυσή έως τον Ιωάννη τον Βαπτιστή υπήρξε μια αδιάσπαστη σειρά πιστών διδασκάλων που περνούσαν τον μονοθεϊστικό δαυλό του φωτός από την μια γενιά στην άλλη ενώ συνεχώς επέπλητταν τους ανήθικους ηγέτες, αποκήρυσσαν τους εμπορικοποιημένους ιερείς, και πάντα παρότρυναν τους ανθρώπους να επιμένουν στην λατρεία του υπέρτατου Ιαχουέ, τον Κύριο και Θεό του Ισραήλ. | 97:10.4 (1076.1) From Moses to John the Baptist there extended an unbroken line of faithful teachers who passed the monotheistic torch of light from one generation to another while they unceasingly rebuked unscrupulous rulers, denounced commercializing priests, and ever exhorted the people to adhere to the worship of the supreme Yahweh, the Lord God of Israel. | |
| 97:10.5 (1076.2) Σαν έθνος οι Εβραίοι έχασαν τελικά την πολιτική τους ταυτότητα, αλλά η Εβραϊκή θρησκεία της ειλικρινούς πίστης στον ένα και συμπαντικό Θεό συνεχίζει να ζει στις καρδιές των διασκορπισμένων εξόριστων. Και αυτή η θρησκεία επιζεί επειδή έχει λειτουργήσει αποτελεσματικά για να διατηρήσει τις υψηλές αξίες των οπαδών της. Η Ιουδαϊκή θρησκεία διατήρησε τα ιδανικά ενός λαού, αλλά δεν μπόρεσε να υιοθετήσει την πρόοδο και να ενθαρρύνει την φιλοσοφική δημιουργική ανακάλυψη των σφαιρών της αλήθειας. Η Ιουδαϊκή θρησκεία είχε πολλά ψεγάδια—ήταν ανεπαρκής στην φιλοσοφία και δεν είχε σχεδόν καθόλου αισθητική—αλλά όμως πραγματικά διατήρησε τις ηθικές αξίες¨ γι αυτό κράτησε. Ο υπέρτατος Ιαχουέ, σε σύγκριση με τις άλλες αντιλήψεις για την Θεότητα, ήταν ξεκάθαρος, ζωντανός, προσωπικός, και ηθικός. | 97:10.5 (1076.2) As a nation the Jews eventually lost their political identity, but the Hebrew religion of sincere belief in the one and universal God continues to live in the hearts of the scattered exiles. And this religion survives because it has effectively functioned to conserve the highest values of its followers. The Jewish religion did preserve the ideals of a people, but it failed to foster progress and encourage philosophic creative discovery in the realms of truth. The Jewish religion had many faults—it was deficient in philosophy and almost devoid of aesthetic qualities—but it did conserve moral values; therefore it persisted. The supreme Yahweh, as compared with other concepts of Deity, was clear-cut, vivid, personal, and moral. | |
| 97:10.6 (1076.3) Οι Εβραίοι αγαπούσαν την δικαιοσύνη, την σοφία, την αλήθεια, και την εντιμότητα όσο λίγοι λαοί, αλλά εισέβαλαν λιγότερο από όλους τους άλλους λαούς στην νοητική συνειδητοποίηση και την πνευματική κατανόηση αυτών των θεϊκών ιδιοτήτων. Αν και η Εβραϊκή θεολογία αρνήθηκε να επεκταθεί, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη δύο άλλων παγκόσμιων θρησκειών, του Χριστιανισμού και Μωαμεθανισμού. | 97:10.6 (1076.3) The Jews loved justice, wisdom, truth, and righteousness as have few peoples, but they contributed least of all peoples to the intellectual comprehension and to the spiritual understanding of these divine qualities. Though Hebrew theology refused to expand, it played an important part in the development of two other world religions, Christianity and Mohammedanism. | |
| 97:10.7 (1076.4) MISSING PARAGRAPH | 97:10.7 (1076.4) The Jewish religion persisted also because of its institutions. It is difficult for religion to survive as the private practice of isolated individuals. This has ever been the error of the religious leaders: Seeing the evils of institutionalized religion, they seek to destroy the technique of group functioning. In place of destroying all ritual, they would do better to reform it. In this respect Ezekiel was wiser than his contemporaries; though he joined with them in insisting on personal moral responsibility, he also set about to establish the faithful observance of a superior and purified ritual. | |
| 97:10.8 (1076.5) Και έτσι οι διαδοχικοί δάσκαλοι του Ισραήλ εκπλήρωσαν τον μεγαλύτερο άθλο στην εξέλιξη της θρησκείας που επιτεύχθηκε ποτέ στην Ουράντια: η σταδιακή αλλά συνεχής μεταμόρφωση της βαρβαρικής αντίληψης για τον άγριο δαίμονα Ιαχουέ, του ζηλιάρη και σκληρού θεού πνεύμα του φοβερού ηφαιστείου του Σινά, στην μεταγενέστερη εξυψωμένη και ουράνια αντίληψη για τον υπέρτατο Ιαχουέ, του δημιουργού όλων των πραγμάτων και στοργικού και ελεήμονα Πατέρα όλης της ανθρωπότητας. Και αυτή η Εβραϊκή αντίληψη για τον Θεό ήταν η ανώτατη ανθρώπινη νοερή σύλληψη για τον Συμπαντικό Πατέρα μέχρι την στιγμή που μεγενθύνθηκε κι άλλο και ενισχύθηκε τόσο ξεχωριστά από τις προσωπικές διδασκαλίες και το παράδειγμα της ζωής του Υιού του, του Μιχαήλ του Νέβαδον. | 97:10.8 (1076.5) And thus the successive teachers of Israel accomplished the greatest feat in the evolution of religion ever to be effected on Urantia: the gradual but continuous transformation of the barbaric concept of the savage demon Yahweh, the jealous and cruel spirit god of the fulminating Sinai volcano, to the later exalted and supernal concept of the supreme Yahweh, creator of all things and the loving and merciful Father of all mankind. And this Hebraic concept of God was the highest human visualization of the Universal Father up to that time when it was further enlarged and so exquisitely amplified by the personal teachings and life example of his Son, Michael of Nebadon. | |
| 97:10.9 (1076.6) [Παραδόθηκε από ένα Μελχισεδέκ του Νέβαδον.] | 97:10.9 (1076.6) [Presented by a Melchizedek of Nebadon.] |