Εγγραφο 100		Paper 100
Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ		Religion in Human Experience
100:0.1 (1094.1) Η εμπειρία της δυναμικής θρησκευτικής ζωής μεταμορφώνει το μέτριο άτομο σε μια προσωπικότητα ιδεαλιστικής δύναμης. Η θρησκεία προσφέρει στην πρόοδο όλων ενισχύοντας την πρόοδο του κάθε ατόμου, και η πρόοδος του καθενός βοηθιέται από τα επιτεύγματα του συνόλου.		100:0.1 (1094.1) THE experience of dynamic religious living transforms the mediocre individual into a personality of idealistic power. Religion ministers to the progress of all through fostering the progress of each individual, and the progress of each is augmented through the achievement of all.
100:0.2 (1094.2) Η πνευματική ανάπτυξη διεγείρεται αμοιβαία από την στενή σχέση με άλλους πιστούς. Η αγάπη παρέχει το έδαφος για την θρησκευτική ανάπτυξη—ένα αντικειμενικό δέλεαρ στην θέση της υποκειμενικής ικανοποίησης—όμως, παρέχει και την υπέρτατη υποκειμενική ικανοποίηση. Η θρησκεία εξευγενίζει την κοινότυπη εργασία της καθημερινής ζωής.		100:0.2 (1094.2) Spiritual growth is mutually stimulated by intimate association with other religionists. Love supplies the soil for religious growth—an objective lure in the place of subjective gratification—yet it yields the supreme subjective satisfaction. And religion ennobles the commonplace drudgery of daily living.
1. ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ^top		1. Religious Growth ^top
100:1.1 (1094.3) Ενώ η θρησκεία παράγει ανάπτυξη εννοιών και διεύρυνση αξιών, το κακό πάντα προκαλείται όταν οι απλά προσωπικές εκτιμήσεις εξυψώνονται σε επίπεδα απόλυτου. Ένα παιδί εκτιμά την εμπειρία ανάλογα με το περιεχόμενο ευχαρίστησης¨ η ωριμότητα είναι ανάλογη με το πόσο οι ανώτερες έννοιες παίρνουν την θέση της προσωπικής ευχαρίστησης, ακόμα και την πίστη στις ανώτατες έννοιες των διαφοροποιημένων καταστάσεων της ζωής και στις κοσμικές σχέσεις.		100:1.1 (1094.3) While religion produces growth of meanings and enhancement of values, evil always results when purely personal evaluations are elevated to the levels of absolutes. A child evaluates experience in accordance with the content of pleasure; maturity is proportional to the substitution of higher meanings for personal pleasure, even loyalties to the highest concepts of diversified life situations and cosmic relations.
100:1.2 (1094.4) Μερικοί άνθρωποι είναι πολύ απασχολημένοι για να μπορέσουν να εξελιχτούν και γι αυτό διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο να πέσουν σε πνευματική στερεοτυπική συμπεριφορά. Πρέπει να υπάρξει πρόνοια για την εξέλιξη των εννοιών σε διάφορες εποχές, σε διαδοχικούς πολιτισμούς, και σε όλα τα στάδια του πολιτισμού που προχωρά. Τα κύρια εμπόδια της εξέλιξης είναι η προκατάληψη και η άγνοια.		100:1.2 (1094.4) Some persons are too busy to grow and are therefore in grave danger of spiritual fixation. Provision must be made for growth of meanings at differing ages, in successive cultures, and in the passing stages of advancing civilization. The chief inhibitors of growth are prejudice and ignorance.
100:1.3 (1094.5) Να δίνετε σε όλα τα παιδιά που μεγαλώνουν μια ευκαιρία να αναπτύξουν την δική τους θρησκευτική εμπειρία¨ μην τους επιβάλλετε μια έτοιμη ενήλικη εμπειρία. Να θυμάστε, ότι η πρόοδος χρόνο με τον χρόνο μέσα από ένα καθιερωμένο εκπαιδευτικό σύστημα δεν σημαίνει οπωσδήποτε και διανοητική πρόοδο, και πολύ λιγότερο πνευματική ανάπτυξη. Η διεύρυνση του λεξιλογίου δεν σημαίνει και ανάπτυξη του χαρακτήρα. Η ανάπτυξη δεν δηλώνεται από απλά προϊόντα αλλά από την πρόοδο. Η πραγματική εκπαιδευτική ανάπτυξη δηλώνεται από την διεύρυνση των ιδανικών, την αυξημένη εκτίμηση των αξιών, νέες έννοιες αξιών, και ενισχυμένη πίστη σε υπέρτατες αξίες.		100:1.3 (1094.5) Give every developing child a chance to grow his own religious experience; do not force a ready-made adult experience upon him. Remember, year-by-year progress through an established educational regime does not necessarily mean intellectual progress, much less spiritual growth. Enlargement of vocabulary does not signify development of character. Growth is not truly indicated by mere products but rather by progress. Real educational growth is indicated by enhancement of ideals, increased appreciation of values, new meanings of values, and augmented loyalty to supreme values.
100:1.4 (1094.6) Τα παιδιά εντυπωσιάζονται μόνιμα από την πίστη των ενήλικων συνανθρώπων τους¨ η αρχές ή ακόμα και ο παραδειγματισμός δεν έχουν διαρκή ισχύ. Οι πιστοί άνθρωποι είναι άνθρωποι αναπτυσσόμενοι, και η ανάπτυξη είναι μια εντυπωσιακή και εμπνευσμένη αλήθεια. Ζήσε πιστά σήμερα—αναπτύξου—και το αύριο θα φροντίσει για τον εαυτό του. Ο γρηγορότερος δρόμος για να γίνει ένας γυρίνος βάτραχος είναι να ζει πιστά την κάθε λεπτό σαν γυρίνος.		100:1.4 (1094.6) Children are permanently impressed only by the loyalties of their adult associates; precept or even example is not lastingly influential. Loyal persons are growing persons, and growth is an impressive and inspiring reality. Live loyally today—grow—and tomorrow will attend to itself. The quickest way for a tadpole to become a frog is to live loyally each moment as a tadpole.
100:1.5 (1094.7) Το βασικό έδαφος για την θρησκευτική ανάπτυξη προϋποθέτει προοδευτική ζωή αυτογνωσίας, τον συντονισμό των φυσικών κλίσεων, την άσκηση της περιέργειας και την χαρά κάποιου λογικού βαθμού περιπέτειας, την εμπειρία συναισθημάτων ικανοποίησης, την λειτουργία του φόβου σαν κίνητρο προσοχής και γνώσης, το θέλγητρο του θαυμασμού, και μια φυσιολογική συνείδηση της μικρότητας, της ταπεινοφροσύνης. Η ανάπτυξη ακόμα δηλώνεται με την ανακάλυψη της ιδιότητας του εαυτού μαζί με αυτό-κριτική—συνείδηση, γιατί η συνείδηση είναι πραγματικά η κριτική του καθενός προς τον εαυτό του σύμφωνα με τις αξίες τις δικές του, και τα προσωπικά του ιδανικά.		100:1.5 (1094.7) The soil essential for religious growth presupposes a progressive life of self-realization, the co-ordination of natural propensities, the exercise of curiosity and the enjoyment of reasonable adventure, the experiencing of feelings of satisfaction, the functioning of the fear stimulus of attention and awareness, the wonder-lure, and a normal consciousness of smallness, humility. Growth is also predicated on the discovery of selfhood accompanied by self-criticism—conscience, for conscience is really the criticism of oneself by one’s own value-habits, personal ideals.
100:1.6 (1095.1) Η θρησκευτική εμπειρία επηρεάζεται σημαντικά από την σωματική υγεία, την κληρονομημένη ιδιοσυγκρασία, και το κοινωνικό περιβάλλον. Αλλά αυτές οι εγκόσμιες συνθήκες δεν εμποδίζουν την εσωτερική πνευματική πρόοδο μιας ψυχής αφοσιωμένης στην πράξη του θελήματος του Πατρός στον ουρανό. Υπάρχουν σε όλους τους φυσιολογικούς θνητούς κάποια έμφυτα κίνητρα προς την ανάπτυξη και την αυτογνωσία που λειτουργούν αν δεν εμποδιστούν ιδιαίτερα. Η σίγουρη τεχνική της ενίσχυσης αυτών των χαρισμάτων για την δυνατότητα της πνευματικής προόδου είναι να διατηρείς μια στάση ειλικρινούς αφοσίωσης σε υπέρτατες αξίες.		100:1.6 (1095.1) Religious experience is markedly influenced by physical health, inherited temperament, and social environment. But these temporal conditions do not inhibit inner spiritual progress by a soul dedicated to the doing of the will of the Father in heaven. There are present in all normal mortals certain innate drives toward growth and self-realization which function if they are not specifically inhibited. The certain technique of fostering this constitutive endowment of the potential of spiritual growth is to maintain an attitude of wholehearted devotion to supreme values.
100:1.7 (1095.2) Η θρησκεία δεν μπορεί να χαριστεί, να ληφθεί, να δανειστεί, να μαθευτεί, ή να χαθεί. Είναι ένα προσωπικό βίωμα που αναπτύσσεται αναλογικά με την αυξανόμενη αναζήτηση για τελικές αξίες. Η κοσμική ανάπτυξη συμβάλλει στην συσσώρευση εννοιών και στην αιώνια διευρυνόμενης εξύψωσης αξιών. Αλλά η ίδια η ευγένεια είναι πάντα μια ασυνείδητη ανάπτυξη.		100:1.7 (1095.2) Religion cannot be bestowed, received, loaned, learned, or lost. It is a personal experience which grows proportionally to the growing quest for final values. Cosmic growth thus attends on the accumulation of meanings and the ever-expanding elevation of values. But nobility itself is always an unconscious growth.
100:1.8 (1095.3) Η θρησκευτικές συνήθειες σκέψης και δράσης συμβάλλουν στην οικονομία της πνευματικής ανάπτυξης. Κάποιος μπορεί να αναπτύξει θρησκευτικές προδιαθέσεις προς την ευνοϊκή αντίδραση στα πνευματικά κίνητρα, ένα είδος υποθετικού πνευματικού αντανακλαστικού. Οι συνήθειες που ευνοούν την θρησκευτική ανάπτυξη περιλαμβάνουν και την καλλιεργημένη ευαισθησία προς τις θεϊκές αξίες, την αναγνώριση της θρησκευτικής ζωής και σε άλλους, τον στοχαστικό διαλογισμό πάνω σε κοσμικές έννοιες, το λύσιμο των προβλημάτων μέσα από την λατρεία, το μοίρασμα της πνευματικής ζωής με τους συνανθρώπους του, την αποφυγή του εγωισμού, η άρνηση να κάνει κατάχρηση στο θείο έλεος, και να ζει στην παρουσία του Θεού .Οι παράγοντες της θρησκευτικής πίστης μπορεί να είναι εκούσιοι, αλλά η ανάπτυξη η ίδια είναι πάντα ασυνείδητη.		100:1.8 (1095.3) Religious habits of thinking and acting are contributory to the economy of spiritual growth. One can develop religious predispositions toward favorable reaction to spiritual stimuli, a sort of conditioned spiritual reflex. Habits which favor religious growth embrace cultivated sensitivity to divine values, recognition of religious living in others, reflective meditation on cosmic meanings, worshipful problem solving, sharing one’s spiritual life with one’s fellows, avoidance of selfishness, refusal to presume on divine mercy, living as in the presence of God. The factors of religious growth may be intentional, but the growth itself is unvaryingly unconscious.
100:1.9 (1095.4) Η ασυνείδητη φύση της θρησκευτικής ανάπτυξης δεν δηλώνει, όμως, ότι είναι μια δραστηριότητα που λειτουργεί στις υποτιθέμενες υποσυνείδητες σφαίρες της ανθρώπινης νοημοσύνης¨ δηλώνει όμως, δημιουργικές δραστηριότητες στα υπερσυνειδητά επίπεδα του ανθρώπινου νου. Η εμπειρία της συνειδητοποίησης της αλήθειας της ασυνείδητης θρησκευτικής ανάπτυξης είναι μια θετική απόδειξη της λειτουργικής ύπαρξης της υπερσυνείδησης.		100:1.9 (1095.4) The unconscious nature of religious growth does not, however, signify that it is an activity functioning in the supposed subconscious realms of human intellect; rather does it signify creative activities in the superconscious levels of mortal mind. The experience of the realization of the reality of unconscious religious growth is the one positive proof of the functional existence of the superconsciousness.
2. Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ^top		2. Spiritual Growth ^top
100:2.1 (1095.5) Η πνευματική εξέλιξη εξαρτάται, πρώτον, στην διατήρηση μιας ζωντανής πνευματικής σχέσης με τις αληθινές πνευματικές δυνάμεις και δεύτερον, στην συνεχή παραγωγή των πνευματικών καρπών: την παραχωρώντας αυτά τα πνευματικά ευεργετήματα σαν υπηρεσία προς τον συνάνθρωπο. Η πνευματική ανάπτυξη βεβαιώνεται με την διανοητική αναγνώριση της πνευματικής πενίας μαζί με την αυτογνωσία του πόθου για την τελειότητα, την επιθυμία να γνωρίσει τον Θεό και να εξομοιωθεί με αυτόν, την ειλικρινή πρόθεση να πράττει το θέλημα του Πατρός στον ουρανό.		100:2.1 (1095.5) Spiritual development depends, first, on the maintenance of a living spiritual connection with true spiritual forces and, second, on the continuous bearing of spiritual fruit: yielding the ministry to one’s fellows of that which has been received from one’s spiritual benefactors. Spiritual progress is predicated on intellectual recognition of spiritual poverty coupled with the self-consciousness of perfection-hunger, the desire to know God and be like him, the wholehearted purpose to do the will of the Father in heaven.
100:2.2 (1095.6) Η πνευματική ανάπτυξη στην αρχή μια αφύπνιση στις ανάγκες, έπειτα μια αντίληψη εννοιών, και μετά μια ανακάλυψη αξιών. Η απόδειξη της αληθινής πνευματικής ανάπτυξης βρίσκεται στην παρουσίαση μιας ανθρώπινης προσωπικότητας που έχει σαν κίνητρό της την αγάπη, ενεργοποιείται σε ανιδιοτελή προσφορά, και κυριαρχείται από την ειλικρινή λατρεία των ιδανικών της τελειότητας του θείου. Και αυτή η όλη εμπειρία συντελείται στην αλήθεια της θρησκείας σε αντίθεση με τις σκέτες θεολογικές πεποιθήσεις.		100:2.2 (1095.6) Spiritual growth is first an awakening to needs, next a discernment of meanings, and then a discovery of values. The evidence of true spiritual development consists in the exhibition of a human personality motivated by love, activated by unselfish ministry, and dominated by the wholehearted worship of the perfection ideals of divinity. And this entire experience constitutes the reality of religion as contrasted with mere theological beliefs.
100:2.3 (1095.7) Η θρησκεία μπορεί να προοδεύσει σε ένα επίπεδο εμπειρίας όπου μπορεί να γίνει μια φωτισμένη και σοφή τεχνική πνευματικής ανταπόκρισης στο σύμπαν. Μια τέτοια λαμπρή θρησκεία μπορεί να λειτουργήσει σε τρία επίπεδα ανθρώπινης προσωπικότητας: το νοητικό, το μοροντιανό, και το πνευματικό¨ στον νου, στην εξελισσόμενη ψυχή, και το εσωτερικά διαμένον πνεύμα.		100:2.3 (1095.7) Religion can progress to that level of experience whereon it becomes an enlightened and wise technique of spiritual reaction to the universe. Such a glorified religion can function on three levels of human personality: the intellectual, the morontial, and the spiritual; upon the mind, in the evolving soul, and with the indwelling spirit.
100:2.4 (1096.1) Η πνευματικότητα γίνεται αμέσως ο δείκτης της εγγύτητας κάποιου προς τον Θεό και το μέτρο της χρησιμότητάς του προς τους συνανθρώπους του. Η πνευματικότητα διευρύνει την ικανότητα να ανακαλύπτεις την ομορφιά στα πράγματα, να αναγνωρίζεις την αλήθεια στις έννοιες, και να ανακαλύπτεις το καλό στις αξίες. Η πνευματική ανάπτυξη καθορίζεται από την επιδεξιότητα από τότε και στο εξής και είναι άμεσα ανάλογη με την μείωση των εγωιστικών ιδιοτήτων της αγάπης.		100:2.4 (1096.1) Spirituality becomes at once the indicator of one’s nearness to God and the measure of one’s usefulness to fellow beings. Spirituality enhances the ability to discover beauty in things, recognize truth in meanings, and discover goodness in values. Spiritual development is determined by capacity therefor and is directly proportional to the elimination of the selfish qualities of love.
100:2.5 (1096.2) Η πραγματική πνευματική κατάσταση είναι το μέτρο της επίτευξης της Θεότητας, του συντονισμού με τον Προσαρμοστή. Η επίτευξη της τελικότητας της πνευματικότητας ισοδυναμεί με την επίτευξη, στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, της πραγματικότητας, τον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό της εξομοίωσης με το Θεό. Η αιώνια ζωή είναι η ατέλειωτη αναζήτηση των άπειρων αξιών.		100:2.5 (1096.2) Actual spiritual status is the measure of Deity attainment, Adjuster attunement. The achievement of finality of spirituality is equivalent to the attainment of the maximum of reality, the maximum of Godlikeness. Eternal life is the endless quest for infinite values.
100:2.6 (1096.3) Ο στόχος της ανθρώπινης αυτογνωσίας θα έπρεπε να είναι πνευματικός, και όχι υλικός. Οι μόνες αλήθειες για τις οποίες αξίζει να αγωνιστείς είναι οι θεϊκές, πνευματικές, και αιώνιες. Ο θνητός άνθρωπος έχει δικαίωμα στις σωματικές χαρές και στην ικανοποίηση των ανθρώπινων αισθηματικών του προτιμήσεων¨ ωφελείται από την πίστη σε ανθρώπινες σχέσεις και εγκόσμιους θεσμούς¨ αλλά αυτές δεν είναι οι αιώνιες βάσεις πάνω στις οποίες θα κτιστεί η αθάνατη προσωπικότητα που πρέπει να υπερβεί το χώρο, να κατανικήσει τον χρόνο, και να πετύχει τον αιώνιο προορισμό της θεϊκής τελειότητας και τελικής υπηρεσίας.		100:2.6 (1096.3) The goal of human self-realization should be spiritual, not material. The only realities worth striving for are divine, spiritual, and eternal. Mortal man is entitled to the enjoyment of physical pleasures and to the satisfaction of human affections; he is benefited by loyalty to human associations and temporal institutions; but these are not the eternal foundations upon which to build the immortal personality which must transcend space, vanquish time, and achieve the eternal destiny of divine perfection and finaliter service.
100:2.7 (1096.4) Ο Ιησούς απεικόνισε την πλήρη βεβαιότητα του θνητού που γνωρίζει τον Θεό όταν είπε: «Για ένα πιστό της βασιλείας των ουρανών που γνωρίζει τον Θεό, τι σημασία έχει αν όλα τα γήινα πράγματα καταστραφούν;» Οι εγκόσμιες εγγυήσεις είναι τρωτές και ευαίσθητες, αλλά οι πνευματικές εγγυήσεις είναι απόρθητες. Όταν οι τάσεις της ανθρώπινης εχθρότητας, του εγωισμού, της σκληρότητας, του μίσους, της κακίας, και της ζήλιας πλημμυρίζουν και κατανικούν την ανθρώπινη ψυχή, εσείς μπορείτε να είστε ήσυχοι με την βεβαιότητα ότι υπάρχει ένα εσώτερο οχυρό, το φρούριο του πνεύματος, που είναι απόλυτα απόρθητο¨ τουλάχιστον αυτό ισχύει για κάθε άνθρωπο που έχει αφιερώσει την φύλαξη της ψυχής του στο εσωτερικά διαμένον πνεύμα του αιώνιου Θεού.		100:2.7 (1096.4) Jesus portrayed the profound surety of the God-knowing mortal when he said: “To a God-knowing kingdom believer, what does it matter if all things earthly crash?” Temporal securities are vulnerable, but spiritual sureties are impregnable. When the flood tides of human adversity, selfishness, cruelty, hate, malice, and jealousy beat about the mortal soul, you may rest in the assurance that there is one inner bastion, the citadel of the spirit, which is absolutely unassailable; at least this is true of every human being who has dedicated the keeping of his soul to the indwelling spirit of the eternal God.
100:2.8 (1096.5) Μετά από ένα τέτοιο πνευματικό επίτευγμα, είτε διασφαλισμένο με την σταδιακή πρόοδο ή κάποια ιδιαίτερη κρίση, συμβαίνει ένας νέος προσανατολισμός της προσωπικότητας, και μια νέα εξέλιξη στις αρχές των αξιών. Τέτοια πνευματικά γεννημένα άτομα παρακινούνται εκ νέου στην ζωή και έτσι μπορούν να παραμένουν ήρεμα όσο βλέπουν να καταστρέφονται οι πιο προσφιλείς τους ελπίδες και τις πιο διακαείς τους ελπίδες να γίνονται κομμάτια¨ γνωρίζουν θετικά ότι τέτοιες καταστροφές δεν είναι παρά καταστροφές που τους ανακατευθύνουν και που καταστρέφουν τις εγκόσμιες μόνο δημιουργίες τους και προετοιμάζουν τις πιο ευγενείς και διαρκείς αλήθειες ενός νέου και πιο ουράνιου επιπέδου συμπαντικής επίτευξης.		100:2.8 (1096.5) After such spiritual attainment, whether secured by gradual growth or specific crisis, there occurs a new orientation of personality as well as the development of a new standard of values. Such spirit-born individuals are so remotivated in life that they can calmly stand by while their fondest ambitions perish and their keenest hopes crash; they positively know that such catastrophes are but the redirecting cataclysms which wreck one’s temporal creations preliminary to the rearing of the more noble and enduring realities of a new and more sublime level of universe attainment.
3. ΕΝΝΟΙΕΣ ΥΠΕΡΤΑΤΗΣ ΑΞΙΑΣ ^top		3. Concepts of Supreme Value ^top
100:3.1 (1096.6) Η θρησκεία δεν είναι τεχνική για να επιτευχθεί μια στάσιμη και ευτυχισμένης γαλήνης του νου¨ είναι μια παρόρμηση για την οργάνωση της ψυχής για δυναμική υπηρεσία. Είναι η κατάταξη του συνόλου του εαυτού στην πιστή υπηρεσία του στοργικού Θεού και του ανθρώπου. Η θρησκεία πληρώνει οποιοδήποτε τίμημα είναι βασικό για την επίτευξη του υπέρτατου στόχου, του αιώνιου βραβείου. Υπάρχει μια συγκεντρωμένη πληρότητα στην θρησκευτική πίστη που είναι εξαιρετική. Και αυτές η πίστη είναι κοινωνικά αποτελεσματική και πνευματικά προοδευτική.		100:3.1 (1096.6) Religion is not a technique for attaining a static and blissful peace of mind; it is an impulse for organizing the soul for dynamic service. It is the enlistment of the totality of selfhood in the loyal service of loving God and serving man. Religion pays any price essential to the attainment of the supreme goal, the eternal prize. There is a consecrated completeness in religious loyalty which is superbly sublime. And these loyalties are socially effective and spiritually progressive.
100:3.2 (1096.7) Για τον πιστό η λέξη Θεός γίνεται σύμβολο που φανερώνει την προσέγγιση στην υπέρτατη αλήθεια και την αναγνώριση της θεϊκής αξίας. Τα ανθρώπινα γούστα δεν καθορίζουν το καλό και το κακό¨ οι ηθικές αξίες δεν αναπτύσσονται από την εκπλήρωση των επιθυμιών ή τις συναισθηματικές απογοητεύσεις.		100:3.2 (1096.7) To the religionist the word God becomes a symbol signifying the approach to supreme reality and the recognition of divine value. Human likes and dislikes do not determine good and evil; moral values do not grow out of wish fulfillment or emotional frustration.
100:3.3 (1096.8) Στην μελέτη των αξιών πρέπει να γίνεται διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτό που είναι και αυτό που έχει αξία. Πρέπει να αναγνωρίζετε την σχέση ανάμεσα στις ευχάριστες δραστηριότητες και στην σημαντική τους ολοκλήρωση και στην διευρυμένη συνειδητοποίηση πάνω σε αιώνια προοδεύοντα ολοένα υψηλότερα επίπεδα ανθρώπινης εμπειρίας.		100:3.3 (1096.8) In the contemplation of values you must distinguish between that which is value and that which has value. You must recognize the relation between pleasurable activities and their meaningful integration and enhanced realization on ever progressively higher and higher levels of human experience.
100:3.4 (1097.1) Η σημασία είναι κάτι που προσθέτει η εμπειρία στην αξία¨ είναι η εκτιμητική συνείδηση των αξιών. Μια απομονωμένη και απλά εγωιστική ευχαρίστηση μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα μια σημαντική υποτίμηση εννοιών, μια χωρίς νόημα απόλαυση που συνορεύει με το σχετικό κακό. Οι αξίες είναι εμπειρικές όταν οι αξίες έχουν νόημα και είναι νοητικά συνδεδεμένες, όταν αυτές οι σχέσεις αναγνωρίζονται και εκτιμώνται από το νου.		100:3.4 (1097.1) Meaning is something which experience adds to value; it is the appreciative consciousness of values. An isolated and purely selfish pleasure may connote a virtual devaluation of meanings, a meaningless enjoyment bordering on relative evil. Values are experiential when realities are meaningful and mentally associated, when such relationships are recognized and appreciated by mind.
100:3.5 (1097.2) Οι αξίες δεν μπορεί ποτέ να είναι στατικές¨ πραγματικότητα σημαίνει αλλαγή, ανάπτυξη. Η αλλαγή χωρίς την ανάπτυξη, διεύρυνση εννοιών και εξύψωση αξιών, δεν έχει αξία—είναι εν δυνάμει κακό. Όσο μεγαλύτερη είναι η ποιότητα της κοσμικής προσαρμογής, τόσο μεγαλύτερο νόημα αποκτά οποιαδήποτε εμπειρία. Οι αξίες δεν είναι θεμελιώδεις πλάνες¨ είναι πραγματικές, αλλά πάντα βασίζονται στο γεγονός των σχέσεων. Οι αξίες είναι και πραγματικές και δυναμικές—όχι αυτό που ήταν, αλλά αυτό που είναι και θα είναι.		100:3.5 (1097.2) Values can never be static; reality signifies change, growth. Change without growth, expansion of meaning and exaltation of value, is valueless—is potential evil. The greater the quality of cosmic adaptation, the more of meaning any experience possesses. Values are not conceptual illusions; they are real, but always they depend on the fact of relationships. Values are always both actual and potential—not what was, but what is and is to be.
100:3.6 (1097.3) Η σχέση των πραγματικών και παρόντων με τα εν δυνάμει είναι ίση με την ανάπτυξη, την εμπειρική συνειδητοποίηση των αξιών. Αλλά η ανάπτυξη δεν είναι απλή πρόοδος. Η πρόοδος είναι πάντα σημαντική, αλλά είναι σχεδόν χωρίς αξία χωρίς την ανάπτυξη. Η υπέρτατη αξία της ανθρώπινης ζωής βρίσκεται στην ανάπτυξη των αξιών, την πρόοδο των εννοιών, και την γνώση της κοσμικής διασύνδεσης και των δύο αυτών εμπειριών. Και μια τέτοια εμπειρία είναι ισοδύναμη με την συνειδητοποίηση του Θεού. Ένας τέτοιος θνητός, αν και δεν είναι υπερφυσικός, γίνεται πραγματικά υπεράνθρωπος¨ μια αιώνια ψυχή εξελίσσεται.		100:3.6 (1097.3) The association of actuals and potentials equals growth, the experiential realization of values. But growth is not mere progress. Progress is always meaningful, but it is relatively valueless without growth. The supreme value of human life consists in growth of values, progress in meanings, and realization of the cosmic interrelatedness of both of these experiences. And such an experience is the equivalent of God-consciousness. Such a mortal, while not supernatural, is truly becoming superhuman; an immortal soul is evolving.
100:3.7 (1097.4) Ο άνθρωπος δεν μπορεί να προκαλέσει ανάπτυξη, αλλά μπορεί να παρέχει ευνοϊκές συνθήκες. Η ανάπτυξη είναι πάντα ασυνείδητη, είτε είναι σωματική, διανοητική, ή πνευματική. Και η αγάπη έτσι αναπτύσσεται¨ δεν δημιουργείται, δεν κατασκευάζεται, ούτε αγοράζεται¨ πρέπει να αναπτυχθεί. Η εξέλιξη είναι μια κοσμική τεχνική ανάπτυξης. Η κοινωνική ανάπτυξη δεν μπορεί να διασφαλισθεί με νομοθεσία, και η ηθική ανάπτυξη δεν μπορεί να γίνει από βελτιωμένη διαχείριση. Ο άνθρωπος μπορεί να κατασκευάσει μια μηχανή, αλλά η πραγματική του αξία πρέπει να προέλθει από την ανθρώπινη κουλτούρα και προσωπική εκτίμηση. Η μοναδική συμβολή του ανθρώπου στην ανάπτυξη είναι η επιστράτευση όλων των δυνάμεων της προσωπικότητάς του—την ζώσα πίστη.		100:3.7 (1097.4) Man cannot cause growth, but he can supply favorable conditions. Growth is always unconscious, be it physical, intellectual, or spiritual. Love thus grows; it cannot be created, manufactured, or purchased; it must grow. Evolution is a cosmic technique of growth. Social growth cannot be secured by legislation, and moral growth is not had by improved administration. Man may manufacture a machine, but its real value must be derived from human culture and personal appreciation. Man’s sole contribution to growth is the mobilization of the total powers of his personality—living faith.
4. ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ^top		4. Problems of Growth ^top
100:4.1 (1097.5) Ο θρησκευτικός βίος είναι αφοσιωμένος βίος, και ο αφοσιωμένος βίος είναι δημιουργικός βίος, αυθεντικός και αυθόρμητος. Νέες θρησκευτικές βαθιές γνώσεις ξεπηδούν από τις συγκρούσεις που εγκαινιάζουν την επιλογή νέων και καλύτερων συνηθειών αντίδρασης στην θέση των παλαιότερων και κατώτερων προτύπων αντίδρασης. Οι νέες έννοιες αναδύονται μόνο αναμεσίς των συγκρούσεων¨ και οι συγκρούσεις επιμένουν μόνο μπροστά στην άρνηση να υιοθετηθούν οι ανώτερες αξίες που συνάγονται στις υψηλότερες έννοιες.		100:4.1 (1097.5) Religious living is devoted living, and devoted living is creative living, original and spontaneous. New religious insights arise out of conflicts which initiate the choosing of new and better reaction habits in the place of older and inferior reaction patterns. New meanings only emerge amid conflict; and conflict persists only in the face of refusal to espouse the higher values connoted in superior meanings.
100:4.2 (1097.6) Οι θρησκευτικές αβεβαιότητες είναι αναπόφευκτες¨ δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς την ψυχική σύγκρουση και την πνευματική ταραχή. Η οργάνωση ενός φιλοσοφικού κριτηρίου ζωής απαιτεί σημαντική αναστάτωση στις φιλοσοφικές σφαίρες του νου. Η πίστη δεν ασκείται για λογαριασμό του σπουδαίου, του καλού, του αληθινού, και του ευγενικού χωρίς αγώνα. Η προσπάθεια είναι απαραίτητη για την διασαφήνιση της πνευματικής όρασης και την διεύρυνση της κοσμικής ενόρασης. Και η ανθρώπινη διάνοια διαμαρτύρεται ενάντια στην αποξένωση από την συνέχιση των με πνευματικών ενεργειών της εγκόσμιας ύπαρξης. Ο οκνηρός ζωώδης νους επαναστατεί στην προσπάθεια που χρειάζεται για την επίλυση κοσμικών προβλημάτων.		100:4.2 (1097.6) Religious perplexities are inevitable; there can be no growth without psychic conflict and spiritual agitation. The organization of a philosophic standard of living entails considerable commotion in the philosophic realms of the mind. Loyalties are not exercised in behalf of the great, the good, the true, and the noble without a struggle. Effort is attendant upon clarification of spiritual vision and enhancement of cosmic insight. And the human intellect protests against being weaned from subsisting upon the nonspiritual energies of temporal existence. The slothful animal mind rebels at the effort required to wrestle with cosmic problem solving.
100:4.3 (1097.7) Αλλά το μεγάλο πρόβλημα του θρησκευτικού βίου συνίσταται στο έργο της ενοποίησης των ψυχικών δυνάμεων της προσωπικότητας με την κυριαρχία της ΑΓΑΠΗΣ. Η υγεία, η διανοητική ικανότητα, και η ευτυχία αναδύονται από την ενοποίηση των σωματικών συστημάτων, των νοητικών συστημάτων, και των πνευματικών. Για την υγεία και την λογική ο άνθρωπος καταλαβαίνει πολλά, αλλά για την ευτυχία γνωρίζει πραγματικά πολύ λίγα. Η ανώτερη ευτυχία είναι αδιάλυτα συνδεδεμένη με την πνευματική πρόοδο. Η πνευματική ανάπτυξη αποφέρει χαρά που διαρκεί, και γαλήνη που ξεπερνά την κατανόησή μας.		100:4.3 (1097.7) But the great problem of religious living consists in the task of unifying the soul powers of the personality by the dominance of love. Health, mental efficiency, and happiness arise from the unification of physical systems, mind systems, and spirit systems. Of health and sanity man understands much, but of happiness he has truly realized very little. The highest happiness is indissolubly linked with spiritual progress. Spiritual growth yields lasting joy, peace which passes all understanding.
100:4.4 (1098.1) Στην φυσική ζωή οι αισθήσεις μας λένε για την ύπαρξη των πραγμάτων¨ ο νους ανακαλύπτει την πραγματικότητα των εννοιών¨ αλλά η πνευματική εμπειρία αποκαλύπτει στο άτομο τις αληθινές αξίες της ζωής. Αυτά τα υψηλά επίπεδα ανθρώπινης ζωής επιτυγχάνονται με την υπέρτατη αγάπη του Θεού και με την ανιδιοτελή αγάπη του ανθρώπου. Αν αγαπάς τους συνανθρώπους σου, θα πρέπει να έχεις ανακαλύψει τις αξίες τους. Ο Ιησούς αγαπούσε τους ανθρώπους τόσο πολύ επειδή τους είχε δώσει τόσο μεγάλη αξία. Ο καλύτερος τρόπος να ανακαλύψεις τις αξίες των συνανθρώπων σου είναι να βρεις πρώτα τα κίνητρά τους. Αν κάποιος σας εκνευρίζει, σας προκαλεί συναισθήματα έχθρας, θα πρέπει να προσπαθήσετε να δείτε με κατανόηση την πλευρά του, και τους λόγους που έχει για να συμπεριφέρεται έτσι. Αν καταλάβεις τον συνάνθρωπό σου μια φορά, θα γίνεις ανεκτικός, και αυτή η ανεκτικότητα θα εξελιχθεί σε φιλία και θα ωριμάσει σε αγάπη.		100:4.4 (1098.1) In physical life the senses tell of the existence of things; mind discovers the reality of meanings; but the spiritual experience reveals to the individual the true values of life. These high levels of human living are attained in the supreme love of God and in the unselfish love of man. If you love your fellow men, you must have discovered their values. Jesus loved men so much because he placed such a high value upon them. You can best discover values in your associates by discovering their motivation. If someone irritates you, causes feelings of resentment, you should sympathetically seek to discern his viewpoint, his reasons for such objectionable conduct. If once you understand your neighbor, you will become tolerant, and this tolerance will grow into friendship and ripen into love.
100:4.5 (1098.2) Με τα μάτια του νου σας φανταστείτε την εικόνα ενός πρωτόγονου προγόνου σας, τον καιρό των σπηλαίων—ένα κοντό, δύσμορφο, βρώμικο, ασουλούπωτο πλάσμα που γρύλιζε και στεκόταν με τα πόδια ανοιχτά, και με σηκωμένο το ξύλο, ξεφυσώντας με μίσος και έχθρα καθώς κοίταζε με θυμό μπροστά του. Μια τέτοια εικόνα δεν απεικονίζει βέβαια την θεϊκή αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Αλλά αφήστε μας να μεγεθύνουμε την εικόνα. Μπροστά από αυτόν τον άνθρωπο βρίσκεται μια τίγρη με κοφτερά δόντια. Πίσω του, μια γυναίκα και δύο παιδιά. Αμέσως καταλαβαίνετε ότι μια τέτοια εικόνα αντιπροσωπεύει την αρχή από πολλά από τα στοιχεία της ανθρώπινης φυλής που είναι ευγενή και εξευγενισμένα, αλλά ο άνθρωπος είναι ο ίδιος και στις δύο εικόνες. Μόνο που στην δεύτερη εικόνα έχετε το προνόμιο να έχετε ευρύτερη εικόνα. Εκεί μπορείτε να διακρίνετε το κίνητρο αυτού του εξελισσόμενου θνητού. Η στάση του γίνεται αξιέπαινη επειδή την καταλαβαίνετε. Αν μπορούσατε μόνο να εμβαθύνετε στα κίνητρα των συνανθρώπων σας, πόσο καλύτερα θα τους καταλαβαίνατε. Αν μόνο μπορούσατε να γνωρίζετε τους συνανθρώπους σας, τότε στο τέλος θα τους αγαπούσατε.		100:4.5 (1098.2) In the mind’s eye conjure up a picture of one of your primitive ancestors of cave-dwelling times—a short, misshapen, filthy, snarling hulk of a man standing, legs spread, club upraised, breathing hate and animosity as he looks fiercely just ahead. Such a picture hardly depicts the divine dignity of man. But allow us to enlarge the picture. In front of this animated human crouches a saber-toothed tiger. Behind him, a woman and two children. Immediately you recognize that such a picture stands for the beginnings of much that is fine and noble in the human race, but the man is the same in both pictures. Only, in the second sketch you are favored with a widened horizon. You therein discern the motivation of this evolving mortal. His attitude becomes praiseworthy because you understand him. If you could only fathom the motives of your associates, how much better you would understand them. If you could only know your fellows, you would eventually fall in love with them.
100:4.6 (1098.3) Δεν μπορείτε να αγαπήσετε τους συνανθρώπους σας μόνο και μόνο με την δύναμη της θέλησής σας. Η αγάπη γεννιέται μόνο από την ολοκληρωτική κατανόηση των κίνητρων των συνανθρώπων σας και τα συναισθήματά τους. Δεν είναι τόσο σημαντικό να αγαπάς όλους τους ανθρώπους σήμερα όσο είναι να μαθαίνεις να αγαπάς ένα ακόμα άνθρωπο μέρα με την ημέρα. Αν κάθε μέρα ή κάθε βδομάδα καταφέρνεις να καταλάβεις έναν ακόμα συνάνθρωπό σου, και αν αυτό είναι το όριο των δυνατοτήτων σου, τότε πραγματικά κοινωνικοποιείς και πνευματικοποιείς την προσωπικότητά σου. Η αγάπη είναι μεταδοτική, και όταν η ανθρώπινη αφοσίωση είναι νοήμων και σοφή, η αγάπη είναι πιο δελεαστική από το μίσος. Αλλά μόνο η γνήσια και ανιδιοτελής αγάπη είναι αληθινά μεταδοτική. Αν κάθε θνητός μπορούσε να γίνει εστία δυναμικής στοργής, αυτός ο ήπιος ιός αγάπης σύντομα θα διαπότιζε το συναισθηματικό ρεύμα της ανθρωπότητας σε τέτοιο βαθμό που όλοι οι πολιτισμοί θα περικυκλωνόντουσαν από αγάπη, και αυτή θα ήταν η συναίσθηση της αδελφότητας των ανθρώπων.		100:4.6 (1098.3) You cannot truly love your fellows by a mere act of the will. Love is only born of thoroughgoing understanding of your neighbor’s motives and sentiments. It is not so important to love all men today as it is that each day you learn to love one more human being. If each day or each week you achieve an understanding of one more of your fellows, and if this is the limit of your ability, then you are certainly socializing and truly spiritualizing your personality. Love is infectious, and when human devotion is intelligent and wise, love is more catching than hate. But only genuine and unselfish love is truly contagious. If each mortal could only become a focus of dynamic affection, this benign virus of love would soon pervade the sentimental emotion-stream of humanity to such an extent that all civilization would be encompassed by love, and that would be the realization of the brotherhood of man.
5. ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ ^top		5. Conversion and Mysticism ^top
100:5.1 (1098.4) Ο κόσμος είναι γεμάτος με χαμένες ψυχές, όχι χαμένες με την θεολογική έννοια, αλλά χαμένες με την έννοια της κατεύθυνσης, και περιπλανώνται συγχυσμένες ανάμεσα στα δόγματα και τις θεωρίες μιας απογοητευτικής φιλοσοφικής εποχής. Πολλοί λίγοι είναι αυτοί που έχουν μάθει να τοποθετήσουν μια φιλοσοφία ζωής στην θέση της θρησκευτικής εξουσίας. (Τα σύμβολα της κοινωνικοποιημένης θρησκείας δεν πρέπει να περιφρονούνται σαν κανάλια ανάπτυξης, μολονότι η κοίτη του ποταμού δεν είναι ο ποταμός.)		100:5.1 (1098.4) The world is filled with lost souls, not lost in the theologic sense but lost in the directional meaning, wandering about in confusion among the isms and cults of a frustrated philosophic era. Too few have learned how to install a philosophy of living in the place of religious authority. (The symbols of socialized religion are not to be despised as channels of growth, albeit the river bed is not the river.)
100:5.2 (1098.5) Η πρόοδος της θρησκευτικής ανάπτυξης οδηγεί από το τέλμα, μέσα από συγκρούσεις στον συντονισμό, από την ανασφάλεια σε αναμφίβολη πίστη, από την σύγχυση της κοσμικής συνείδησης στην ενοποίηση της προσωπικότητας, από το προσωρινό αντικείμενο στο αιώνια, από τα δεσμά του φόβου στην ελευθερία της θεϊκής ιδιότητας του υιού.		100:5.2 (1098.5) The progression of religious growth leads from stagnation through conflict to co-ordination, from insecurity to undoubting faith, from confusion of cosmic consciousness to unification of personality, from the temporal objective to the eternal, from the bondage of fear to the liberty of divine sonship.
100:5.3 (1099.1) Θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι οι ομολογίες πίστης στα υπέρτατα ιδανικά—τα ψυχικά, τα συναισθηματικά, και την πνευματική γνώση της συναίσθησης του Θεού—μπορεί να είναι μια φυσική και σταδιακή ανάπτυξη ή μερικές φορές μπορεί να βιωθεί σε κάποιες δύσκολες περιστάσεις, ή σε κάποια κρίση. Ο Απόστολος Παύλος βίωσε μια τέτοια αιφνίδια και θεαματική μεταστροφή εκείνη την επεισοδιακή μέρα στον δρόμο της Δαμασκού. Ο Γκοτάμα Σιντάρτα είχε και αυτός μια παρόμοια εμπειρία την νύχτα που καθόταν μόνος και προσπαθούσε να διεισδύσει στο μυστήριο της τελικής αλήθειας. Πολλοί άλλοι είχαν παρόμοιες εμπειρίες, και πολλοί αληθινοί πιστοί έχουν προοδεύσει πνευματικά χωρίς καμιά τέτοια ξαφνική μεταστροφή.		100:5.3 (1099.1) It should be made clear that professions of loyalty to the supreme ideals—the psychic, emotional, and spiritual awareness of God-consciousness—may be a natural and gradual growth or may sometimes be experienced at certain junctures, as in a crisis. The Apostle Paul experienced just such a sudden and spectacular conversion that eventful day on the Damascus road. Gautama Siddhartha had a similar experience the night he sat alone and sought to penetrate the mystery of final truth. Many others have had like experiences, and many true believers have progressed in the spirit without sudden conversion.
100:5.4 (1099.2) Τα πιο θεαματικά φαινόμενα που έχουν σχέση με αυτές τις ονομαζόμενες θρησκευτικές μεταστροφές είναι εντελώς ψυχολογικής φύσης, αλλά που και που συμβαίνουν και εμπειρίες που έχουν πνευματική προέλευση. Όταν η πνευματική κινητοποίηση είναι απόλυτα ολοκληρωτική σε οποιοδήποτε επίπεδο ψυχικής ανάτασης προς την πνευματική επίτευξη, όταν υπάρχει τελειότητα των ανθρώπινων κινήτρων πίστης στην θεία ιδέα, τότε πολύ συχνά συμβαίνει μια αιφνίδια κατανόηση του εσωτερικά διαμένοντος πνεύματος για να συγχρονιστεί με την συγκεντρωμένο και αγιασμένο σκοπό του υπερσυνειδητού νου του πιστού θνητού. Και είναι αυτές οι εμπειρίες των ενοποιημένων νοητικών και πνευματικών φαινομένων που συντελούν την μεταστροφή που βρίσκεται στους παράγοντες ψυχολογικής εμπλοκής.		100:5.4 (1099.2) Most of the spectacular phenomena associated with so-called religious conversions are entirely psychologic in nature, but now and then there do occur experiences which are also spiritual in origin. When the mental mobilization is absolutely total on any level of the psychic upreach toward spirit attainment, when there exists perfection of the human motivation of loyalties to the divine idea, then there very often occurs a sudden down-grasp of the indwelling spirit to synchronize with the concentrated and consecrated purpose of the superconscious mind of the believing mortal. And it is such experiences of unified intellectual and spiritual phenomena that constitute the conversion which consists in factors over and above purely psychologic involvement.
100:5.5 (1099.3) Αλλά το συναίσθημα μόνο είναι μια ψευδής μεταστροφή¨ ο άνθρωπος πρέπει να έχει πίστη εκτός από συναίσθημα. Στον βαθμό που αυτή η ψυχική κινητοποίηση είναι μερική, και όσο αυτό το κίνητρο της ανθρώπινης πίστης είναι ατελές, σε αυτό το βαθμό η εμπειρία της μεταστροφής θα είναι ανάμικτη νοητική, συναισθηματική, και πνευματική.		100:5.5 (1099.3) But emotion alone is a false conversion; one must have faith as well as feeling. To the extent that such psychic mobilization is partial, and in so far as such human-loyalty motivation is incomplete, to that extent will the experience of conversion be a blended intellectual, emotional, and spiritual reality.
100:5.6 (1099.4) Αν κάποιος είναι διατεθειμένος να αναγνωρίσει ένα θεωρητικό υποσυνείδητο νου σαν μια υπόθεση πρακτικής λειτουργίας στην κατά τα άλλα ενοποιημένη νοητική ζωή, τότε, για να είναι συνεπής, πρέπει να υποθέτει σαν αξίωμα ένα παρόμοιο, αντίστοιχο τομέα ανερχόμενης διανοητικής δραστηριότητας στο υπερσυνειδητό επίπεδο, την ζώνη άμεσης επαφής με την εσωτερικά διαμένουσα πνευματική οντότητα, τον Προσαρμοστή Σκέψης. Ο μεγάλος κίνδυνος σε όλους αυτούς τους ψυχικούς συλλογισμούς είναι ότι τα οράματα και οι άλλες αποκαλούμενες μυστικιστικές εμπειρίες, μαζί με τα παράξενα όνειρα, μπορεί να θεωρηθούν σαν επικοινωνίες του ανθρώπινου νου με το θείο. Στο παρελθόν, θεϊκές υπάρξεις έχουν αποκαλυφθεί σε κάποιους ανθρώπους που είχαν συνείδηση του Θεού, όχι εξαιτίας των μυστικιστικών τους εκστάσεων ή των νοσηρών οραμάτων τους, αλλά αψηφώντας όλα αυτά τα φαινόμενα.		100:5.6 (1099.4) If one is disposed to recognize a theoretical subconscious mind as a practical working hypothesis in the otherwise unified intellectual life, then, to be consistent, one should postulate a similar and corresponding realm of ascending intellectual activity as the superconscious level, the zone of immediate contact with the indwelling spirit entity, the Thought Adjuster. The great danger in all these psychic speculations is that visions and other so-called mystic experiences, along with extraordinary dreams, may be regarded as divine communications to the human mind. In times past, divine beings have revealed themselves to certain God-knowing persons, not because of their mystic trances or morbid visions, but in spite of all these phenomena.
100:5.7 (1099.5) Σε αντίθεση με την αναζήτηση της μεταστροφής, η καλύτερη προσέγγιση στις μοροντιακές ζώνες δυνατής επαφής με τον Προσαρμοστή Σκέψης θα ήταν μέσα από την ζωντανή πίστη και την ειλικρινή λατρεία, και την ολόκαρδη και ανιδιοτελή προσευχή. Είναι συνολικά υπερβολικά πολλές από τις αναμνήσεις του υποσυνείδητου ανθρώπινου νου, που έχουν παρερμηνευτεί σαν θεϊκές αποκαλύψεις και πνευματικές καθοδηγήσεις.		100:5.7 (1099.5) In contrast with conversion-seeking, the better approach to the morontia zones of possible contact with the Thought Adjuster would be through living faith and sincere worship, wholehearted and unselfish prayer. Altogether too much of the uprush of the memories of the unconscious levels of the human mind has been mistaken for divine revelations and spirit leadings.
100:5.8 (1099.6) Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος σε σχέση με την συνήθεια της θρησκευτικής ονειροπόλησης¨ ο μυστικισμός μπορεί να γίνει τεχνική αποφυγής της πραγματικότητας, μολονότι μερικές φορές έχει γίνει μέσο γνήσιας πνευματικής επικοινωνίας. Σύντομες στιγμές απόσυρσης από το θορυβώδες προσκήνιο της ζωής μπορεί να μην είναι και πολύ επικίνδυνες, αλλά η παρατεταμένη απομόνωση της προσωπικότητας πρέπει να αποφεύγεται. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να θεωρούνται οι εκστατικές καταστάσεις οραμάτων, θρησκευτική εμπειρία.		100:5.8 (1099.6) There is great danger associated with the habitual practice of religious daydreaming; mysticism may become a technique of reality avoidance, albeit it has sometimes been a means of genuine spiritual communion. Short seasons of retreat from the busy scenes of life may not be seriously dangerous, but prolonged isolation of personality is most undesirable. Under no circumstances should the trancelike state of visionary consciousness be cultivated as a religious experience.
100:5.9 (1099.7) Τα χαρακτηριστικά της μυστικιστικής κατάστασης είναι η διάχυση της συνείδησης με ζωηρές νησίδες εστιακής προσοχής που λειτουργούν σε ένα σχετικά παθητικό νου Όλα αυτά τραβούν την συνείδηση προς το υποσυνείδητο παρά προς την κατεύθυνση της ζώνης της πνευματικής επαφής, το υπερσυνειδητό. Πολλοί μυστικιστές έχουν φτάσει με αυτό τον διανοητικό τους αποχωρισμό σε επίπεδα αφύσικης διανοητικής εκδήλωσης.		100:5.9 (1099.7) The characteristics of the mystical state are diffusion of consciousness with vivid islands of focal attention operating on a comparatively passive intellect. All of this gravitates consciousness toward the subconscious rather than in the direction of the zone of spiritual contact, the superconscious. Many mystics have carried their mental dissociation to the level of abnormal mental manifestations.
100:5.10 (1100.1) Η πιο υγιής στάση πνευματικού διαλογισμού είναι η αντανακλαστική λατρεία και η προσευχή των ευχαριστιών. Η άμεση επικοινωνία με τον Προσαρμοστή Σκέψης, σαν αυτή που συνέβη τα μεταγενέστερα χρόνια της ζωής του Ιησού στην σάρκα, δεν θα πρέπει να συγχέονται με αυτές τις αποκαλούμενες μυστικιστικές εμπειρίες. Οι παράγοντες που συμβάλλουν για την έναρξη της μυστικιστικής κοινωνίας υποδεικνύουν τον κίνδυνο αυτών των ψυχικών καταστάσεων. Η μυστικιστική κατάσταση ευνοείται από πράγματα όπως: σωματική κούραση, νηστεία, ψυχική διάσπαση, έντονες αισθητικές εμπειρίες, ζωηρά σεξουαλικά ορμέμφυτα, φόβο, άγχος, οργή, και άγριο χορό. Πολύ από αυτό το υλικό που προέρχεται από αυτή την προετοιμασία έχει τις ρίζες του στον υποσυνείδητο νου.		100:5.10 (1100.1) The more healthful attitude of spiritual meditation is to be found in reflective worship and in the prayer of thanksgiving. The direct communion with one’s Thought Adjuster, such as occurred in the later years of Jesus’ life in the flesh, should not be confused with these so-called mystical experiences. The factors which contribute to the initiation of mystic communion are indicative of the danger of such psychic states. The mystic status is favored by such things as: physical fatigue, fasting, psychic dissociation, profound aesthetic experiences, vivid sex impulses, fear, anxiety, rage, and wild dancing. Much of the material arising as a result of such preliminary preparation has its origin in the subconscious mind.
100:5.11 (1100.2) Όσο ευνοϊκές και να είναι οι συνθήκες για μυστικιστικά φαινόμενα, θα πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό ότι ο Ιησούς από την Ναζαρέτ ποτέ δεν χρησιμοποίησε τέτοιες μεθόδους για την κοινωνία του με τον Παραδείσιο Πατέρα. Ο Ιησούς δεν είχε υποσυνείδητες αυταπάτες ούτε υπερσυνειδητές παραισθήσεις.		100:5.11 (1100.2) However favorable may have been the conditions for mystic phenomena, it should be clearly understood that Jesus of Nazareth never resorted to such methods for communion with the Paradise Father. Jesus had no subconscious delusions or superconscious illusions.
6. ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ^top		6. Marks of Religious Living ^top
100:6.1 (1100.3) Οι εξελικτικές και οι εξ αποκάλυψης θρησκείες μπορεί να διαφέρουν πολύ στην μέθοδο, αλλά στο κίνητρο έχουν μεγάλη ομοιότητα. Η θρησκεία δεν είναι κάποια ιδιαίτερη λειτουργία ζωής¨ είναι μάλλον τρόπος ζωής. Η αληθινή θρησκεία είναι μια ειλικρινής αφοσίωση σε κάποια πραγματικότητα που ο πιστός θεωρεί ότι έχει υπέρτατη αξία γι αυτόν και για όλη την ανθρωπότητα. Και τα χαρακτηριστικά όλων των θρησκειών είναι: η τυφλή πίστη και η ειλικρινής αφοσίωση στις υπέρτατες αξίες. Αυτή η θρησκευτική αφοσίωση στις υπέρτατες αξίες φαίνεται στην σχέση την υποτιθέμενης άθρησκης μητέρας με το παιδί της και στην φλογερή πίστη άθρησκων ατόμων προς ένα κοινά υιοθετημένο σκοπό.		100:6.1 (1100.3) Evolutionary religions and revelatory religions may differ markedly in method, but in motive there is great similarity. Religion is not a specific function of life; rather is it a mode of living. True religion is a wholehearted devotion to some reality which the religionist deems to be of supreme value to himself and for all mankind. And the outstanding characteristics of all religions are: unquestioning loyalty and wholehearted devotion to supreme values. This religious devotion to supreme values is shown in the relation of the supposedly irreligious mother to her child and in the fervent loyalty of nonreligionists to an espoused cause.
100:6.2 (1100.4) Η αποδεκτή υπέρτατη αξία του πιστού μπορεί να είναι χαμηλή ή ακόμα και ψευδής, αλλά παρόλα αυτά είναι θρησκευτική. Μια θρησκεία είναι γνήσια στον βαθμό που η αξία που θεωρείται υπέρτατη είναι πραγματικά κοσμική αλήθεια γνήσιας πνευματικής αξίας.		100:6.2 (1100.4) The accepted supreme value of the religionist may be base or even false, but it is nevertheless religious. A religion is genuine to just the extent that the value which is held to be supreme is truly a cosmic reality of genuine spiritual worth.
100:6.3 (1100.5) Τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ανταπόκρισης στη θρησκευτική παρόρμηση περιλαμβάνουν τις ιδιότητες της ευγένειας και του μεγαλείου. Ο ειλικρινής πιστός έχει συνείδηση της ιδιότητας του πολίτη στο σύμπαν και γνωρίζει πώς να έρχεται σε επαφή με πηγές υπεράνθρωπης δύναμης. Είναι ενθουσιασμένος και ενεργοποιείται με την βεβαιότητα του ότι ανήκει σε μια ανώτερη και εξευγενισμένη αδελφότητα των υιών του Θεού. Η συνείδησης της προσωπικής του αξίας είναι ενισχυμένη από το ερέθισμα για την αναζήτηση των ύψιστων συμπαντικών στόχων—των υπέρτατων σκοπών.		100:6.3 (1100.5) The marks of human response to the religious impulse embrace the qualities of nobility and grandeur. The sincere religionist is conscious of universe citizenship and is aware of making contact with sources of superhuman power. He is thrilled and energized with the assurance of belonging to a superior and ennobled fellowship of the sons of God. The consciousness of self-worth has become augmented by the stimulus of the quest for the highest universe objectives—supreme goals.
100:6.4 (1100.6) Ο εαυτός έχει παραδοθεί στην ενδιαφέρουσα ώθηση ενός κινήτρου που περιλαμβάνει το σύνολο και που θέτει αυξημένη αυτοπειθαρχία, και μειώνει τις συναισθηματικές συγκρούσεις, και κάνει τον θνητό βίο πραγματικά άξιο να τον ζήσεις. Η αποκρουστική αναγνώριση των ανθρώπινων ορίων αλλάζει και γίνεται μια φυσιολογική συναίσθηση των θνητών αδυναμιών, μαζί με την ηθική αποφασιστικότητα και την πνευματική λαχτάρα για την επίτευξη των ανώτατων συμπαντικών και υπερσυμαποντικών στόχων. Και αυτός ο έντονος αγώνας για την επίτευξη υπερθνητών ιδανικών πάντα χαρακτηρίζεται από αυξανόμενη υπομονή, ανεκτικότητα, δύναμη, και ανοχή.		100:6.4 (1100.6) The self has surrendered to the intriguing drive of an all-encompassing motivation which imposes heightened self-discipline, lessens emotional conflict, and makes mortal life truly worth living. The morbid recognition of human limitations is changed to the natural consciousness of mortal shortcomings, associated with moral determination and spiritual aspiration to attain the highest universe and superuniverse goals. And this intense striving for the attainment of supermortal ideals is always characterized by increasing patience, forbearance, fortitude, and tolerance.
100:6.5 (1100.7) Αλλά η αληθινή θρησκεία είναι ζωντανή αγάπη, ζωή υπηρεσίας. Η αποστασιοποίηση του πιστού από πολλά που είναι μόνο εγκόσμια και ασήμαντα ποτέ δεν οδηγεί σε κοινωνική απομόνωση, και δεν θα έπρεπε να καταστρέφει την αίσθηση του χιούμορ. Η γνήσια θρησκεία δεν στερεί καθόλου από τίποτα την ανθρώπινη ύπαρξη, προσθέτει όμως νέες σημασίες σε όλη την ζωή¨ γεννά νέους τύπους ενθουσιασμού, ζήλου , και θάρρους. Μπορεί ακόμα και να δημιουργήσει το πνεύμα του σταυροφόρου, που είναι πολύ επικίνδυνο αν δεν ελέγχεται από πνευματική βαθιά σκέψη και πιστή αφοσίωση στις κοινές κοινωνικές υποχρεώσεις των ανθρώπων.		100:6.5 (1100.7) But true religion is a living love, a life of service. The religionist’s detachment from much that is purely temporal and trivial never leads to social isolation, and it should not destroy the sense of humor. Genuine religion takes nothing away from human existence, but it does add new meanings to all of life; it generates new types of enthusiasm, zeal, and courage. It may even engender the spirit of the crusader, which is more than dangerous if not controlled by spiritual insight and loyal devotion to the commonplace social obligations of human loyalties.
100:6.6 (1101.1) Ένα από τα πιο εκπληκτικά γνωρίσματα του θρησκευτικού βίου είναι αυτή η δυναμική και θεσπέσια γαλήνη, αυτή η γαλήνη που υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη κατανόηση, αυτή η κοσμική αυτοκυριαρχία που δηλώνει την απουσία κάθε αμφιβολίας και αναταραχής. Τέτοια επίπεδα πνευματικής σταθερότητας είναι απρόσβλητα από τις απογοητεύσεις. Τέτοιοι πιστοί είναι σαν τον Απόστολο Παύλο, που είπε: «Είμαι πεισμένος ότι ούτε ο θάνατος, ούτε η ζωή, ούτε οι άγγελοι, ούτε οι ηγεμονίες, ούτε οι δυνάμεις, ούτε τα παρόντα πράγματα, ούτε τα μελλοντικά, ούτε το ύψος, ούτε το βάθος, ούτε τίποτα άλλο δεν θα μπορέσει να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού.»		100:6.6 (1101.1) One of the most amazing earmarks of religious living is that dynamic and sublime peace, that peace which passes all human understanding, that cosmic poise which betokens the absence of all doubt and turmoil. Such levels of spiritual stability are immune to disappointment. Such religionists are like the Apostle Paul, who said: “I am persuaded that neither death, nor life, nor angels, nor principalities, nor powers, nor things present, nor things to come, nor height, nor depth, nor anything else shall be able to separate us from the love of God.”
100:6.7 (1101.2) Υπάρχει μια αίσθηση ασφάλειας, μαζί με την γνώση της ένδοξης νίκης, που κατοικεί στην συνείδηση του πιστού που έχει κατανοήσει την αλήθεια του Υπέρτατου, και που αναζητεί τον στόχο του Απόλυτου.		100:6.7 (1101.2) There is a sense of security, associated with the realization of triumphing glory, resident in the consciousness of the religionist who has grasped the reality of the Supreme, and who pursues the goal of the Ultimate.
100:6.8 (1101.3) Ακόμα και η εξελικτική θρησκεία είναι όλα αυτά σε πίστη και σε μεγαλείο επειδή είναι γνήσια εμπειρία. Αλλά η εξελικτική θρησκεία είναι θαυμάσια εκτός από γνήσια. Οι νέες πίστεις της μεγεθυσμένης πνευματικής ενόρασης δημιουργούν νέα επίπεδα αγάπης και αφοσίωσης, υπηρεσίας και αδερφοσύνης¨ και όλη αυτή η διευρυμένη κοινωνική όψη παράγει μια μεγεθυσμένη συνείδηση της Πατρότητας του Θεού και της αδελφοσύνης των ανθρώπων.		100:6.8 (1101.3) Even evolutionary religion is all of this in loyalty and grandeur because it is a genuine experience. But revelatory religion is excellent as well as genuine. The new loyalties of enlarged spiritual vision create new levels of love and devotion, of service and fellowship; and all this enhanced social outlook produces an enlarged consciousness of the Fatherhood of God and the brotherhood of man.
100:6.9 (1101.4) Η χαρακτηριστική διαφορά ανάμεσα στην εξελικτική και την εξ αποκάλυψης θρησκεία είναι μια νέα ποιότητα θεϊκής σοφίας που προστίθεται στην απλά εμπειρική ανθρώπινη σοφία. Αλλά είναι η εμπειρία εντός και μαζί με τις ανθρώπινες θρησκείες που αναπτύσσει την ικανότητα για την επόμενη αποδοχή των αυξημένων προσφορών θείας σοφίας και κοσμικής ενόρασης.		100:6.9 (1101.4) The characteristic difference between evolved and revealed religion is a new quality of divine wisdom which is added to purely experiential human wisdom. But it is experience in and with the human religions that develops the capacity for subsequent reception of increased bestowals of divine wisdom and cosmic insight.
7. Η ΑΚΜΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ^top		7. The Acme of Religious Living ^top
100:7.1 (1101.5) Αν και ο μέσος θνητός της Ουράντια δεν μπορεί να ελπίζει να πετύχει την υψηλή τελειότητα χαρακτήρα που απόκτησε ο Ιησούς όσο κατοικούσε στην σάρκα, είναι όμως εντελώς δυνατό για κάθε θνητό πιστό να αναπτύξει μια ισχυρή και ενοποιημένη προσωπικότητα που να φτάνει σε κάποιο βαθμό την τελειότητα της προσωπικότητας του Ιησού. Το μοναδικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του Κυρίου δεν ήταν τόσο η τελειότητα του όσο η συμμετρία του, η εξαιρετική και ισορροπημένη του ενοποίηση. Η πιο αποτελεσματική παρουσίαση του Ιησού συντελείται στο παράδειγμα κάποιου που είπε, την στιγμή που έγνεψε προς τον Κύριο που στεκόταν μπροστά στους κατήγορούς του, «Κοιτάξτε τον άνθρωπο!»		100:7.1 (1101.5) Although the average mortal of Urantia cannot hope to attain the high perfection of character which Jesus of Nazareth acquired while sojourning in the flesh, it is altogether possible for every mortal believer to develop a strong and unified personality along the perfected lines of the Jesus personality. The unique feature of the Master’s personality was not so much its perfection as its symmetry, its exquisite and balanced unification. The most effective presentation of Jesus consists in following the example of the one who said, as he gestured toward the Master standing before his accusers, “Behold the man!”
100:7.2 (1101.6) Η ανεξάντλητη καλοσύνη του Κυρίου άγγιζε τις καρδιές των ανθρώπων, αλλά η άκαμπτη δύναμη της προσωπικότητάς του κατέπλησσε τους οπαδούς του. Ήταν πραγματικά ειλικρινής¨ δεν υπήρχε τίποτα το υποκριτικό σε αυτόν. Ήταν ελεύθερος από κάθε επιτήδευση¨ ήταν πάντα τόσο γνήσιος. Ποτέ δεν ξέπεσε σε προσποίηση, και ποτέ κατέφυγε σε απατεωνιές. Ζούσε την αλήθεια, έτσι όπως την δίδασκε. Ήταν η αλήθεια. Ήταν αφοσιωμένος στην διακήρυξη της σωτήριας αλήθειας στην γενιά του, ακόμα και όταν αυτή η αλήθεια μερικές φορές προκαλούσε πόνο. Ήταν απόλυτα πιστός σε όλη την αλήθεια.		100:7.2 (1101.6) The unfailing kindness of Jesus touched the hearts of men, but his stalwart strength of character amazed his followers. He was truly sincere; there was nothing of the hypocrite in him. He was free from affectation; he was always so refreshingly genuine. He never stooped to pretense, and he never resorted to shamming. He lived the truth, even as he taught it. He was the truth. He was constrained to proclaim saving truth to his generation, even though such sincerity sometimes caused pain. He was unquestioningly loyal to all truth.
100:7.3 (1101.7) Αλλά ο Κύριος ήταν τόσο λογικός, τόσο προσιτός. Σε όλη του την προσφορά ήταν τόσο πρακτικός, ενώ όλα του τα σχέδια τα χαρακτήριζε μια τόσο εξαγνισμένη κοινή λογική. Ήταν τόσο ελεύθερος από κάθε παράξενη, εσφαλμένη, και εκκεντρική τάση. Ποτέ δεν ήταν ιδιότροπος, παράξενος, ή υστερικός. Σε όλη του την διδασκαλία και σε ότι έκανε υπήρχε πάντα μια ξεχωριστή διακριτικότητα μαζί με μια ασυνήθιστη αίσθηση ευπρέπειας.		100:7.3 (1101.7) But the Master was so reasonable, so approachable. He was so practical in all his ministry, while all his plans were characterized by such sanctified common sense. He was so free from all freakish, erratic, and eccentric tendencies. He was never capricious, whimsical, or hysterical. In all his teaching and in everything he did there was always an exquisite discrimination associated with an extraordinary sense of propriety.
100:7.4 (1102.1) Ο Υιός του Ανθρώπου είχε πολύ συγκροτημένη προσωπικότητα. Ακόμα και οι εχθροί του τον σεβόντουσαν¨ μάλιστα φοβόντουσαν την παρουσία του. Ο Ιησούς δεν φοβόταν. Είχε άφθονο θεϊκό ενθουσιασμό, αλλά ποτέ δεν ήταν φανατικός. Ήταν δραστήριος συναισθηματικά αλλά ποτέ δεν ήταν άστατος. Είχε φαντασία αλλά συγχρόνως ήταν πάντα πρακτικός. Αντιμετώπιζε κατά πρόσωπο την πραγματικότητα αλλά δεν ήταν ποτέ ανιαρός ή πεζός. Ήταν θαρραλέος αλλά ποτέ παράτολμος¨ συνετός αλλά όχι δειλός. Ήταν συμπονετικός αλλά δεν παρασυρόταν από συναισθηματισμούς¨ μοναδικός αλλά όχι εκκεντρικός. Ήταν ευσεβής αλλά όχι υποκριτικός. Και ήταν τόσο συγκροτημένος επειδή ήταν τόσο τέλεια ολοκληρωμένος.		100:7.4 (1102.1) The Son of Man was always a well-poised personality. Even his enemies maintained a wholesome respect for him; they even feared his presence. Jesus was unafraid. He was surcharged with divine enthusiasm, but he never became fanatical. He was emotionally active but never flighty. He was imaginative but always practical. He frankly faced the realities of life, but he was never dull or prosaic. He was courageous but never reckless; prudent but never cowardly. He was sympathetic but not sentimental; unique but not eccentric. He was pious but not sanctimonious. And he was so well-poised because he was so perfectly unified.
100:7.5 (1102.2) Η πρωτοτυπία του ήταν αστείρευτη. Δεν δεσμευόταν από παραδόσεις ούτε ήταν υπόδουλος της στενής τυπολατρίας. Μιλούσε με αναμφίβολη αυτοπεποίθηση και δίδασκε με απόλυτη εξουσία. Αλλά η αυτή η άφταστη πρωτοτυπία του δεν τον έκανε να παραβλέπει τις πολύτιμες αλήθειες στις διδασκαλίες των προκατόχων του και των συγχρόνων του. Και η πιο πρωτότυπη διδασκαλία του ήταν η έμφαση της αγάπης και του ελέους στην θέση του φόβου και της θυσίας.		100:7.5 (1102.2) Jesus’ originality was unstifled. He was not bound by tradition or handicapped by enslavement to narrow conventionality. He spoke with undoubted confidence and taught with absolute authority. But his superb originality did not cause him to overlook the gems of truth in the teachings of his predecessors and contemporaries. And the most original of his teachings was the emphasis of love and mercy in the place of fear and sacrifice.
100:7.6 (1102.3) Ο Ιησούς είχε πολύ ευρύ πνεύμα. Παρότρυνε τους οπαδούς του να διδάσκουν το ευαγγέλιο σε όλους τους λαούς. Δεν ήταν καθόλου στενόμυαλος. Η συμπονετική του καρδιά αγκάλιαζε όλη την ανθρωπότητα, ακόμα και ένα σύμπαν. Πάντα το κάλεσμά του ήταν, «Όποιος θέλει, ας έλθει.»		100:7.6 (1102.3) Jesus was very broad in his outlook. He exhorted his followers to preach the gospel to all peoples. He was free from all narrow-mindedness. His sympathetic heart embraced all mankind, even a universe. Always his invitation was, “Whosoever will, let him come.”
100:7.7 (1102.4) Σωστά έλεγαν για τον Ιησού, «Εμπιστευόταν τον Θεό.» Σαν ένας άνθρωπος ανάμεσα στους άλλους εμπιστευόταν απόλυτα τον Πατέρα στον ουρανό. Εμπιστευόταν τον Πατέρα του όπως ένα μικρό παιδί εμπιστεύεται τον επίγειο γονιό του. Η πίστη του ήταν τέλεια αλλά ποτέ επιδεικτική. Άσχετα με το πόσο σκληρή μπορεί να φαινόταν η φύση του ή πόσο αδιάφορος για την ευημερία των ανθρώπων στην γη, η πίστη του Ιησού ποτέ δεν εξασθένησε. Ήταν απρόσβλητος από απογοητεύσεις και ανεπηρέαστος από τις διώξεις. Δεν τον άγγιζε η προφανής αποτυχία.		100:7.7 (1102.4) Of Jesus it was truly said, “He trusted God.” As a man among men he most sublimely trusted the Father in heaven. He trusted his Father as a little child trusts his earthly parent. His faith was perfect but never presumptuous. No matter how cruel nature might appear to be or how indifferent to man’s welfare on earth, Jesus never faltered in his faith. He was immune to disappointment and impervious to persecution. He was untouched by apparent failure.
100:7.8 (1102.5) Αγαπούσε τους ανθρώπους σαν αδερφούς, και την ίδια στιγμή ήξερε ότι διέφεραν στα έμφυτά τους χαρίσματα και τις ικανότητες που είχαν αποκτήσει. «Γυρνούσε αποδώ και από εκεί και έκανε το καλό.»		100:7.8 (1102.5) He loved men as brothers, at the same time recognizing how they differed in innate endowments and acquired qualities. “He went about doing good.”
100:7.9 (1102.6) Ο Ιησούς ήταν ένα ασυνήθιστα εύθυμο άτομο, αλλά δεν ήταν ένας τυφλός και παράλογος οπτιμιστής. Η συνεχής του παρότρυνση ήταν, «Να έχετε καλή διάθεση.» Μπορούσε να κρατά αυτή την σιγουριά του χάρη στην απαρέγκλιτη πίστη του στον Θεό και την ακλόνητη εμπιστοσύνη του στον άνθρωπο. Πάντα νοιαζόταν για όλους τους ανθρώπους επειδή τους αγαπούσε και πίστευε σε αυτούς. Όμως, ήταν πάντα αληθινός στις πεποιθήσεις του και μεγαλόπρεπα σταθερός στην αφοσίωσή του στο να πράττει το θέλημα του Πατρός.		100:7.9 (1102.6) Jesus was an unusually cheerful person, but he was not a blind and unreasoning optimist. His constant word of exhortation was, “Be of good cheer.” He could maintain this confident attitude because of his unswerving trust in God and his unshakable confidence in man. He was always touchingly considerate of all men because he loved them and believed in them. Still he was always true to his convictions and magnificently firm in his devotion to the doing of his Father’s will.
100:7.10 (1102.7) Ο Κύριος ήταν πάντα γενναιόδωρος. Ποτέ δεν κουραζόταν να λεει, «Είναι πιο ευλογημένο να δίνεις παρά να παίρνεις.» Είπε, «Ελεύθερα λάβατε, ελεύθερα να δίνετε.» Και όμως, παρά την απεριόριστη γενναιοδωρία του, ποτέ δεν ήταν σπάταλος ή υπερβολικός. Δίδαξε ότι πρέπει να πιστεύεις για να λάβεις την σωτηρία. «Γιατί όποιος ζητήσει, θα λάβει.»		100:7.10 (1102.7) The Master was always generous. He never grew weary of saying, “It is more blessed to give than to receive.” Said he, “Freely you have received, freely give.” And yet, with all of his unbounded generosity, he was never wasteful or extravagant. He taught that you must believe to receive salvation. “For every one who seeks shall receive.”
100:7.11 (1102.8) Ήταν σοβαρός, αλλά πάντα ευγενικός. Είπε, «Αν δεν ήταν έτσι, δεν θα σας το έλεγα.» Ήταν ειλικρινής αλλά πάντα φιλικός. Ήταν εκδηλωτικός στην αγάπη του για τους αμαρτωλούς και στην απέχθειά του για την αμαρτία. Αλλά και με όλη αυτή του την εκπληκτική του ειλικρίνεια ήταν πάντα δίκαιος.		100:7.11 (1102.8) He was candid, but always kind. Said he, “If it were not so, I would have told you.” He was frank, but always friendly. He was outspoken in his love for the sinner and in his hatred for sin. But throughout all this amazing frankness he was unerringly fair.
100:7.12 (1102.9) Ο Ιησούς είχε πάντα καλή διάθεση, παρά το γεγονός ότι μερικές φορές ήπιε πολύ από το πικρό ποτήρι της ανθρώπινης θλίψης. Άφοβα αντιμετώπιζε τις πραγματικότητες της ζωής, όμως, ήταν γεμάτος ενθουσιασμός για το ευαγγέλιο της βασιλείας. Αλλά αυτός έλεγχε τον ενθουσιασμό του, και όχι ο ενθουσιασμός του αυτόν. Ήταν ανενδοίαστα αφοσιωμένος στο «έργο του Πατέρα». Αυτός ο θείος ενθουσιασμός έκανε τα πνευματικά του αδέρφια να νομίζουν ότι είχε χαμένα τα λογικά του, αλλά το σύμπαν που έβλεπε τον επαινούσε σαν πρότυπο διανοητικής υγείας και υπέρτατης θνητής αφοσίωσης στα υψηλά κριτήρια του πνευματικού βίου. Και ο ελεγχόμενος ενθουσιασμός του ήταν μεταδοτικός¨ οι συνεργάτες του δεν μπορούσαν παρά να μοιρασθούν την θεϊκή του αισιοδοξία.		100:7.12 (1102.9) Jesus was consistently cheerful, notwithstanding he sometimes drank deeply of the cup of human sorrow. He fearlessly faced the realities of existence, yet was he filled with enthusiasm for the gospel of the kingdom. But he controlled his enthusiasm; it never controlled him. He was unreservedly dedicated to “the Father’s business.” This divine enthusiasm led his unspiritual brethren to think he was beside himself, but the onlooking universe appraised him as the model of sanity and the pattern of supreme mortal devotion to the high standards of spiritual living. And his controlled enthusiasm was contagious; his associates were constrained to share his divine optimism.
100:7.13 (1103.1) Αυτός ο άνθρωπος από την Γαλιλαία δεν ήταν άνθρωπος θλιμμένος¨ ήταν χαρούμενη ψυχή. Πάντα έλεγε, «Να χαίρεστε και να αγαλλιάζετε.» Αλλά όταν το απαιτούσε το καθήκον, ήταν πρόθυμος να περπατήσει θαρραλέα «στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου.» Ήταν χαρούμενος αλλά και ταπεινός.		100:7.13 (1103.1) This man of Galilee was not a man of sorrows; he was a soul of gladness. Always was he saying, “Rejoice and be exceedingly glad.” But when duty required, he was willing to walk courageously through the “valley of the shadow of death.” He was gladsome but at the same time humble.
100:7.14 (1103.2) Το θάρρος του το έφανε μόνο η υπομονή του. Όταν πιεζόταν να ενεργήσει πρώιμα, απαντούσε μόνο, «Η ώρα μου δεν έχει έρθει ακόμα.» Ποτέ δεν βιαζόταν¨ η αυτοκυριαρχία του ήταν ασύγκριτη. Αλλά συχνά οργιζόταν με το κακό και δεν ανεχόταν την αμαρτία. Συχνά αντιστεκόταν σθεναρά σε ότι ήταν επιβλαβές για το καλό των παιδιών του στην γη. Αλλά η οργή του ενάντια στην αμαρτία ποτέ δεν τον έκανε να θυμώσει με τον αμαρτωλό.		100:7.14 (1103.2) His courage was equaled only by his patience. When pressed to act prematurely, he would only reply, “My hour has not yet come.” He was never in a hurry; his composure was sublime. But he was often indignant at evil, intolerant of sin. He was often mightily moved to resist that which was inimical to the welfare of his children on earth. But his indignation against sin never led to anger at the sinner.
100:7.15 (1103.3) Το θάρρος του ήταν μεγαλειώδες, αλλά ποτέ δεν παράτολμος. Το σύνθημά του ήταν «Μην φοβάστε.» Η γενναιότητά του ήταν ανώτερη και το θάρρος συχνά ηρωικό. Ήταν θάρρος γεννημένο από την πίστη, και όχι η απερισκεψία της τυφλής επίδειξης. Ήταν πραγματικά γενναίος αλλά ποτέ απερίσκεπτος.		100:7.15 (1103.3) His courage was magnificent, but he was never foolhardy. His watchword was, “Fear not.” His bravery was lofty and his courage often heroic. But his courage was linked with discretion and controlled by reason. It was courage born of faith, not the recklessness of blind presumption. He was truly brave but never audacious.
100:7.16 (1103.4) Ο Κύριος ήταν πρότυπο σεβασμού. Η προσευχή του, ακόμα και τότε που ήταν νέος, άρχιζε, «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου.» Σεβόταν ακόμα και αυτούς τους λανθασμένους λατρευτικούς τρόπους των συνανθρώπων του. Αλλά αυτό δεν τον απέτρεψε από το να κάνει επιθέσεις στις θρησκευτικές παραδόσεις ή στα σφάλματα της ανθρώπινης πίστης. Σεβόταν το αληθινά ιερό, και όμως έκανε έκκληση στους συνανθρώπους του, όταν έλεγε, «Ποιος από σας με καταδικάζει για αμαρτία;»		100:7.16 (1103.4) The Master was a pattern of reverence. The prayer of even his youth began, “Our Father who is in heaven, hallowed be your name.” He was even respectful of the faulty worship of his fellows. But this did not deter him from making attacks on religious traditions or assaulting errors of human belief. He was reverential of true holiness, and yet he could justly appeal to his fellows, saying, “Who among you convicts me of sin?”
100:7.17 (1103.5) Ο Ιησούς ήταν σπουδαίος επειδή ήταν καλός, και όμως συναδελφωνόταν με τα μικρά παιδιά. Ήταν ευγενής και ανεπιτήδευτος στην προσωπική του ζωή, και όμως ήταν ο τελειοποιημένος άνθρωπος ενός σύμπαντος. Οι συνεργάτες του τον αποκαλούσαν αυθόρμητα Κύριο.		100:7.17 (1103.5) Jesus was great because he was good, and yet he fraternized with the little children. He was gentle and unassuming in his personal life, and yet he was the perfected man of a universe. His associates called him Master unbidden.
100:7.18 (1103.6) Ο Ιησούς ήταν η τέλεια ενοποιημένη ανθρώπινη προσωπικότητα. Και σήμερα, όπως στην Γαλιλαία, συνεχίζει να ενοποιεί την θνητή εμπειρία και να συντονίζει τις ανθρώπινες προσπάθειες. Ενοποιεί την ζωή, εξευγενίζει τον χαρακτήρα, και απλοποιεί την εμπειρία. Εισέρχεται στον ανθρώπινο νου για να τον εξυψώσει, να τον μεταμορφώσει , και να τον μετασχηματίσει. Είναι στην κυριολεξία αλήθεια: «Όποιος άνθρωπος έχει τον Ιησού Χριστό μέσα του, είναι ένα νέος πλάσμα¨ τα παλαιά πράγματα περνούν και φεύγουν¨ και κοιτάξτε, όλα γίνονται καινούρια.»		100:7.18 (1103.6) Jesus was the perfectly unified human personality. And today, as in Galilee, he continues to unify mortal experience and to co-ordinate human endeavors. He unifies life, ennobles character, and simplifies experience. He enters the human mind to elevate, transform, and transfigure it. It is literally true: “If any man has Christ Jesus within him, he is a new creature; old things are passing away; behold, all things are becoming new.”
100:7.19 (1103.7) [Παραδόθηκε από ένα Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]		100:7.19 (1103.7) [Presented by a Melchizedek of Nebadon.]