| Εγγραφο 56 | Paper 56 | |
| Η ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ | Universal Unity | |
| 56:0.1 (637.1) Ο Θεός είναι ενότητα. Το Θείο είναι συμπαντικά συντονισμένο. Το σύμπαν των συμπάντων είναι ένας απέραντος, ολοκληρωμένος μηχανισμός, ο οποίος ελέγχεται απόλυτα από μία άπειρη διάνοια. Οι φυσικοί, διανοητικοί και πνευματικοί χώροι της συμπαντικής δημιουργίας συνδέονται με τρόπο θείο. Το τέλειο και το ατελές πραγματικά αλληλοσυσχετίζονται και ως εκ τούτου μπορεί το πεπερασμένο, εξελικτικό πλάσμα να ανελιχθεί στον Παράδεισο, υπακούοντας στην εντολή του Πατέρα του Σύμπαντος: «Γίνετε τέλειοι, καθώς εγώ είμαι τέλειος.» | 56:0.1 (637.1) GOD is unity. Deity is universally co-ordinated. The universe of universes is one vast integrated mechanism which is absolutely controlled by one infinite mind. The physical, intellectual, and spiritual domains of universal creation are divinely correlated. The perfect and imperfect are truly interrelated, and therefore may the finite evolutionary creature ascend to Paradise in obedience to the Universal Father’s mandate: “Be you perfect, even as I am perfect.” | |
| 56:0.2 (637.2) Τα διαφορετικά επίπεδα της δημιουργίας είναι όλα ενοποιημένα στα σχέδια και τη διοίκηση των Αρχιτεκτόνων του Κυρίαρχου Σύμπαντος. Στον περιορισμένο νου των θνητών του χρόνου και του διαστήματος, το σύμπαν μπορεί να παρουσιάζει πολλά προβλήματα και καταστάσεις οι οποίες φαινομενικά να εμφανίζουν δυσαρμονία και να υποδηλώνουν απουσία αποτελεσματικού συντονισμού. Αλλά εκείνοι από εμάς που είναι ικανοί να παρατηρήσουν την ευρύτερη έκταση των συμπαντικών φαινομένων και είναι περισσότερο έμπειροι στην τέχνη αυτή του εντοπισμού της βασικής ενότητας, που συνεπάγεται τη δημιουργική ποικιλία και της ανακάλυψης της θείας αρμονίας, η οποία απλώνεται πάνω σ’ ολόκληρη αυτή τη λειτουργία της πολλαπλότητας, αντιλαμβάνονται καλύτερα την θεία και μοναδική επιδίωξη που παρουσιάζεται σε όλες αυτές τις πολυποίκιλες εκδηλώσεις της συμπαντικής δημιουργικής ενέργειας. | 56:0.2 (637.2) The diverse levels of creation are all unified in the plans and administration of the Architects of the Master Universe. To the circumscribed minds of time-space mortals the universe may present many problems and situations which apparently portray disharmony and indicate absence of effective co-ordination; but those of us who are able to observe wider stretches of universal phenomena, and who are more experienced in this art of detecting the basic unity which underlies creative diversity and of discovering the divine oneness which overspreads all this functioning of plurality, better perceive the divine and single purpose exhibited in all these manifold manifestations of universal creative energy. | |
| 1. ΦΥΣΙΚΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ^top | 1. Physical Co-ordination ^top | |
| 56:1.1 (637.3) Η φυσική, ή υλική δημιουργία δεν είναι άπειρη, αλλά είναι τέλεια συντονισμένη. Υπάρχει ισχύς, ενέργεια και δύναμη, αλλά όλες έχουν μία προέλευση. Τα επτά υπερσύμπαντα είναι φαινομενικά δισυπόστατα. Το κεντρικό σύμπαν, τρισυπόστατο. Ο Παράδεισος, όμως, έχει μία και μοναδική φυσική δομή. Και ο Παράδεισος είναι η πραγματική γενεσιουργός αιτία όλων των υλικών συμπάντων – παρελθόντων, παρόντων και μελλοντικών. Τα κοσμικά, όμως, αυτά παράγωγα είναι ένα αιώνιο αποτέλεσμα. Σε μηδέν χρόνο - παρελθόντα, παρόντα, ή μέλλοντα – το διάστημα, αλλά και ο υλικός κόσμος εκπορεύονται από το πυρηνικό Νησί του Φωτός. Ως η κοσμική πηγή, ο Παράδεισος λειτουργεί προγενέστερα του διαστήματος και πριν από το χρόνο. Εξ αυτού τα παράγωγά του θα φαίνονταν ότι στερούνται χρόνου και διαστήματος αν δεν αναδύονταν δια του Ανεπιφύλακτου Απόλυτου(*) του ύπατου ταμιευτήρα τους στο διάστημα, του αποκαλυπτή και ρυθμιστή τους στο χρόνο. | 56:1.1 (637.3) The physical or material creation is not infinite, but it is perfectly co-ordinated. There are force, energy, and power, but they are all one in origin. The seven superuniverses are seemingly dual; the central universe, triune; but Paradise is of single constitution. And Paradise is the actual source of all material universes—past, present, and future. But this cosmic derivation is an eternity event; at no time—past, present, or future—does either space or the material cosmos come forth from the nuclear Isle of Light. As the cosmic source, Paradise functions prior to space and before time; hence would its derivations seem to be orphaned in time and space did they not emerge through the Unqualified Absolute, their ultimate repository in space and their revealer and regulator in time. | |
| 56:1.2 (637.4) Το Ανεπιφύλακτο Απόλυτο στηρίζει το φυσικό σύμπαν, ενώ το Θείο Απόλυτο ενεργοποιεί τον έξοχο υπερέλεγχο εφ’ όλης της υλικής πραγματικότητας. Και τα δύο Απόλυτα ενοποιούνται δια του Συμπαντικού Απόλυτου. Αυτός ο συνεκτικός συσχετισμός του υλικού σύμπαντος γίνεται καλύτερα κατανοητός από όλες τις οντότητες – υλικές, μοροντιανές, απολυτοειδείς, ή πνευματικές – δια της παρατήρησης της βαρυτικής απόκρισης του συνόλου της αυθεντικής, υλικής πραγματικότητας προς τη βαρύτητα, την επικεντρωνόμενη στον χαμηλότερο Παράδεισο. | 56:1.2 (637.4) The Unqualified Absolute upholds the physical universe, while the Deity Absolute motivates the exquisite overcontrol of all material reality; and both Absolutes are functionally unified by the Universal Absolute. This cohesive correlation of the material universe is best understood by all personalities—material, morontia, absonite, or spiritual—by the observation of the gravity response of all bona fide material reality to the gravity centering on nether Paradise. | |
| 56:1.3 (638.1) Η ενοποίηση της βαρύτητας είναι συμπαντική και ομοιόμορφη. Η απόκριση προς την αμιγή ενέργεια είναι επίσης συμπαντική και αναπόφευκτη. Η αμιγής ενέργεια (η πρωταρχική δύναμη) και το αμιγές πνεύμα προ-ανταποκρίνονται απολύτως στην βαρύτητα. Οι πρωταρχικές αυτές δυνάμεις, ανήκουσες στα Απόλυτα, ελέγχονται προσωπικά από τον Πατέρα του Σύμπαντος. Ως εκ τούτου, το σύνολο της βαρύτητας επικεντρώνεται στην προσωπική παρουσία του, αμιγούς ενέργειας και πνεύματος, Πατέρα του Σύμπαντος στην υπεράνω της ύλης κατοικία του. | 56:1.3 (638.1) Gravity unification is universal and unvarying; pure-energy response is likewise universal and inescapable. Pure energy (primordial force) and pure spirit are wholly preresponsive to gravity. These primal forces, inhering in the Absolutes, are personally controlled by the Universal Father; hence does all gravity center in the personal presence of the Paradise Father of pure energy and pure spirit and in his supermaterial abode. | |
| 56:1.4 (638.2) Η αμιγής ενέργεια είναι ο προπάτορας όλων των σχετικών, μη πνευματικών, λειτουργικών πραγματικοτήτων, ενώ το αμιγές πνεύμα είναι το δυναμικό του θείου και κατευθυντήριου υπερελέγχου όλων των βασικών ενεργειακών συστημάτων. Και οι πραγματικότητες αυτές, τόσο διαφορετικές, όπως εκδηλώνονται σ’ ολόκληρο το σύμπαν και όπως παρατηρούνται στην κίνηση του χρόνου, επικεντρώνονται και οι δύο στο πρόσωπο του Πατέρα του Παραδείσου. Εντός του γίνονται ένα – πρέπει να ενοποιηθούν – διότι ο Θεός είναι ένας. Η προσωπικότητα του Πατέρα είναι απόλυτα ενοποιημένη. | 56:1.4 (638.2) Pure energy is the ancestor of all relative, nonspirit functional realities, while pure spirit is the potential of the divine and directive overcontrol of all basic energy systems. And these realities, so diverse as manifested throughout space and as observed in the motions of time, are both centered in the person of the Paradise Father. In him they are one—must be unified—because God is one. The Father’s personality is absolutely unified. | |
| 56:1.5 (638.3) Στην άπειρη φύση του Θεού του Πατέρα δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρχει δισυπόστατη πραγματικότητα, όπως φυσική και πνευματική. Όταν, όμως, κοιτάξουμε πέραν των άπειρων επιπέδων και της απόλυτης πραγματικότητας των προσωπικών αξιών του Πατέρα του Σύμπαντος, παρατηρούμε την ύπαρξη των δύο αυτών πραγματικοτήτων και αναγνωρίζουμε ότι αντιδρούν πλήρως στην προσωπική του παρουσία. Εντός του συνίστανται τα πάντα. | 56:1.5 (638.3) In the infinite nature of God the Father there could not possibly exist duality of reality, such as physical and spiritual; but the instant we look aside from the infinite levels and absolute reality of the personal values of the Paradise Father, we observe the existence of these two realities and recognize that they are fully responsive to his personal presence; in him all things consist. | |
| 56:1.6 (638.4) Τη στιγμή που αφήνετε την ανεπιφύλακτη έννοια της άπειρης προσωπικότητας του Πατέρα του Σύμπαντος, πρέπει να θεωρήσετε τη ΔΙΑΝΟΙΑ ως την αναπόφευκτη τεχνική της ενοποίησης της αεί-διευρυνόμενης απόκλισης αυτών των δισυπόστατων συμπαντικών εκδηλώσεων της αυθεντικής, μοναδικής υπόστασης, προσωπικότητας του Δημιουργού, της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου – του ΕΙΜΑΙ. | 56:1.6 (638.4) The moment you depart from the unqualified concept of the infinite personality of the Paradise Father, you must postulate MIND as the inevitable technique of unifying the ever-widening divergence of these dual universe manifestations of the original monothetic Creator personality, the First Source and Center—the I AM. | |
| 2. ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ^top | 2. Intellectual Unity ^top | |
| 56:2.1 (638.5) Ο Πατέρας-Λογισμός πραγματοποιεί την έκφραση του πνεύματος στον Λόγο-Υιό και επιτυγχάνει τη διεύρυνση της πραγματικότητας δια του Παραδείσου στα αχανή υλικά σύμπαντα. Οι πνευματικές εκφράσεις του Αιώνιου Υιού συνδέονται με τα υλικά επίπεδα της δημιουργίας μέσω της λειτουργίας του Απείρου Πνεύματος, δια της, προς το πνεύμα αντιδρώσας, διανοητικής λειτουργίας του οποίου και των φυσικών-κατευθυντήριων διανοητικών πράξεων του οποίου, οι πνευματικές πραγματικότητες του Θείου και οι υλικές επιπτώσεις του Θείου συνδέονται οι μεν με τις δε. | 56:2.1 (638.5) The Thought-Father realizes spirit expression in the Word-Son and attains reality expansion through Paradise in the far-flung material universes. The spiritual expressions of the Eternal Son are correlated with the material levels of creation by the functions of the Infinite Spirit, by whose spirit-responsive ministry of mind, and in whose physical-directive acts of mind, the spiritual realities of Deity and the material repercussions of Deity are correlated the one with the other. | |
| 56:2.2 (638.6) Η διάνοια αποτελεί το λειτουργικό δώρο του Απείρου Πνεύματος, άπειρη, ως εκ τούτου, δυνητικά και συμπαντική σε πλήρωση. Ο πρωταρχικός λογισμός του Πατέρα του Σύμπαντος διαιωνίζεται σε δισυπόστατη έκφραση: Το Νησί του Παραδείσου και το Θείο του ισόποσο, τον πνευματικό και Αιώνιο Υιό. Τέτοια δυικότητα της αιώνιας πραγματικότητας καθιστά το διανοητικό Θεό, το Άπειρο Πνεύμα, αναπόφευκτο. Ο νους αποτελεί τον απαραίτητο δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ της πνευματικής και υλικής πραγματικότητας. Το υλικό, εξελικτικό πλάσμα μπορεί να συλλάβει και να κατανοήσει το ενοικούν πνεύμα μόνο δια της λειτουργίας του νου. | 56:2.2 (638.6) Mind is the functional endowment of the Infinite Spirit, therefore infinite in potential and universal in bestowal. The primal thought of the Universal Father eternalizes in dual expression: the Isle of Paradise and his Deity equal, the spiritual and Eternal Son. Such duality of eternal reality renders the mind God, the Infinite Spirit, inevitable. Mind is the indispensable channel of communication between spiritual and material realities. The material evolutionary creature can conceive and comprehend the indwelling spirit only by the ministry of mind. | |
| 56:2.3 (638.7) Τούτος ο άπειρος και συμπαντικός νους λειτουργεί στα σύμπαντα του χρόνου και του διαστήματος ως η κοσμική διάνοια. Και παρ’ όλον ότι εκτείνεται από την πρωτόγονη λειτουργία των συνοδών πνευμάτων, έως τη μεγαλειώδη διάνοια του διευθύνοντα συμβούλου ενός σύμπαντος, ακόμη και αυτή η κοσμική διάνοια είναι επαρκώς ενοποιημένη στην εποπτεία των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων, τα οποία είναι και αυτά συντονισμένα με την Υπέρτατη Διάνοια του χρόνου και του διαστήματος και τέλεια συνδεδεμένα με την τα πάντα περικλείουσα διάνοια του Απείρου Πνεύματος. | 56:2.3 (638.7) This infinite and universal mind is ministered in the universes of time and space as the cosmic mind; and though extending from the primitive ministry of the adjutant spirits up to the magnificent mind of the chief executive of a universe, even this cosmic mind is adequately unified in the supervision of the Seven Master Spirits, who are in turn co-ordinated with the Supreme Mind of time and space and perfectly correlated with the all-embracing mind of the Infinite Spirit. | |
| 3. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ^top | 3. Spiritual Unification ^top | |
| 56:3.1 (639.1) Καθώς η συμπαντική διανοητική βαρύτητα επικεντρώνεται στην εν Παραδείσω προσωπική παρουσία του Απείρου Πνεύματος, έτσι και η συμπαντική πνευματική βαρύτητα επικεντρώνεται στην Παραδείσια προσωπική παρουσία του Αιώνιου Υιού. Ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι ένας, αλλά στο χωροχρόνο αποκαλύπτεται μέσω των δισυπόστατων φαινομένων της αμιγούς ενέργειας και του αμιγούς πνεύματος. | 56:3.1 (639.1) As the universal mind gravity is centered in the Paradise personal presence of the Infinite Spirit, so does the universal spirit gravity center in the Paradise personal presence of the Eternal Son. The Universal Father is one, but to time-space he is revealed in the dual phenomena of pure energy and pure spirit. | |
| 56:3.2 (639.2) Οι πνευματικές πραγματικότητες του Παραδείσου είναι επίσης μία, αλλά σε όλες τις χωροχρονικές καταστάσεις και σχέσεις το μοναδικό αυτό πνεύμα αποκαλύπτεται δια των δισυπόστατων φαινομένων των πνευματικών προσωπικοτήτων και των εκδηλώσεων του Αιώνιου Υιού, καθώς επίσης και δια των πνευματικών προσωπικοτήτων και των επιδράσεων του Απείρου Πνεύματος και των συνεργικών δημιουργιών. Επιπλέον, δε, υπάρχει και ένα τρίτο – αμιγώς πνευματική κλασματοποίηση – η πλήρωση του Πατέρα δια των Προσαρμοστών της Σκέψης καθώς και άλλων πνευματικών οντοτήτων, οι οποίες είναι προ-ατομικές. | 56:3.2 (639.2) Paradise spirit realities are likewise one, but in all time-space situations and relations this single spirit is revealed in the dual phenomena of the spirit personalities and emanations of the Eternal Son and the spirit personalities and influences of the Infinite Spirit and associated creations; and there is yet a third—pure-spirit fragmentations—the Father’s bestowal of the Thought Adjusters and other spirit entities which are prepersonal. | |
| 56:3.3 (639.3) Ανεξαρτήτως του σε ποιο επίπεδο συμπαντικών δραστηριοτήτων μπορεί να συναντήσετε πνευματικά φαινόμενα, ή να επικοινωνήσετε με πνευματικές υπάρξεις, γνωρίζετε ότι όλες εκπορεύονται από τον Θεό ο οποίος είναι πνεύμα, δια της λειτουργίας του Πνεύματος-Υιού και της Άπειρης Διάνοιας-Πνεύματος. Και τούτο το ευρύτατα διεσπαρμένο πνεύμα λειτουργεί ως φαινόμενο στους εξελικτικούς κόσμους του χρόνου, όπως κατευθύνεται από τα αρχηγεία των τοπικών συμπάντων. Από τις πρωτεύουσες αυτές των Δημιουργών Υιών εκπορεύονται το Άγιο Πνεύμα και το Πνεύμα της Αλήθειας, μαζί με τη λειτουργία των συνοδών διανοιών-πνευμάτων, προς τα κατώτερα, εξελισσόμενα επίπεδα της υλικής διάνοιας. | 56:3.3 (639.3) No matter on what level of universe activities you may encounter spiritual phenomena or contact with spirit beings, you may know that they are all derived from the God who is spirit by the ministry of the Spirit Son and the Infinite Mind Spirit. And this far-flung spirit functions as a phenomenon on the evolutionary worlds of time as it is directed from the headquarters of the local universes. From these capitals of the Creator Sons come the Holy Spirit and the Spirit of Truth, together with the ministry of the adjutant mind-spirits, to the lower and evolving levels of material minds. | |
| 56:3.4 (639.4) Ενώ η διάνοια είναι περισσότερο ενοποιημένη στο επίπεδο των Κυρίαρχων Πνευμάτων, σε συνεργασία με το Υπέρτατο Ον, και όπως η κοσμική διάνοια υποτάσσεται στην Απόλυτη Διάνοια, η πνευματική λειτουργία επί των εξελισσόμενων κόσμων είναι περισσότερο άμεσα ενοποιημένη στις προσωπικότητες που κατοικούν στα αρχηγεία των τοπικών συμπάντων και στα πρόσωπα των προεδρευόντων Θείων Λειτουργών, οι οποίοι είναι με τη σειρά τους σχεδόν τέλεια συνδεδεμένοι με το εν Παραδείσω κύκλωμα της βαρύτητας του Αιώνιου Υιού, όπου λαμβάνει χώρα η τελική ενοποίηση όλων των εκδηλώσεων του πνεύματος στο χρόνο και το διάστημα. | 56:3.4 (639.4) While mind is more unified on the level of the Master Spirits in association with the Supreme Being and as the cosmic mind in subordination to the Absolute Mind, the spirit ministry to the evolving worlds is more directly unified in the personalities resident on the headquarters of the local universes and in the persons of the presiding Divine Ministers, who are in turn well-nigh perfectly correlated with the Paradise gravity circuit of the Eternal Son, wherein occurs final unification of all time-space spirit manifestations. | |
| 56:3.5 (639.5) Η τελειοποιημένη υπόσταση των πλασμάτων μπορεί να επιτευχθεί, να διατηρηθεί και να γίνει αιώνια δια της συγχώνευσης της συνειδητοποιημένης διάνοιας με ένα κλάσμα του προ-Τριαδικού πνευματικού δώρου ενός εκ των προσώπων της Παραδείσιας Τριάδας. Ο θνητός νους είναι δημιουργία των Υιών και των Θυγατέρων του Αιώνιου Υιού και του Απείρου Πνεύματος και, όταν συγχωνεύεται με τον Προσαρμοστή της Σκέψης που προέρχεται από τον Πατέρα, μετέχει στην τρίπτυχη πνευματική ιδιότητα των εξελικτικών κόσμων. Οι τρεις, όμως, αυτές πνευματικές εκφάνσεις ενοποιούνται τέλεια στους τελικιστές, έστω και όπως ήταν στην αιωνιότητα έτσι ενοποιημένοι με το Συμπαντικό ΕΙΜΑΙ πριν αυτό γίνει ο Συμπαντικός Πατέρας του Αιώνιου Υιού και του Απείρου Πνεύματος. | 56:3.5 (639.5) Perfected creature existence can be attained, sustained, and eternalized by the fusion of self-conscious mind with a fragment of the pre-Trinity spirit endowment of some one of the persons of the Paradise Trinity. The mortal mind is the creation of the Sons and Daughters of the Eternal Son and the Infinite Spirit and, when fused with the Thought Adjuster from the Father, partakes of the threefold spirit endowment of the evolutionary realms. But these three spirit expressions become perfectly unified in the finaliters, even as they were in eternity so unified in the Universal I AM ere he ever became the Universal Father of the Eternal Son and the Infinite Spirit. | |
| 56:3.6 (639.6) Το Πνεύμα πρέπει πάντοτε και τελικά να είναι τρίπτυχο, όσον αφορά στην έκφραση και ενοποιημένο δια της Τριάδας στην τελική του πραγμάτωση. Το Πνεύμα προέρχεται από μία πηγή, μέσω μιας τρίπτυχης έκφρασης. Και στην τελικότητα πρέπει και μπορεί να φθάσει στην πλήρη πραγμάτωσή του, στη θεία αυτή ενοποίηση η οποία βιώνεται στην εύρεση του Θεού – την αρμονία με το θείο – στην αιωνιότητα, καθώς επίσης και δια της λειτουργίας της κοσμικής διάνοιας της άπειρης έκφρασης του αιώνιου λόγου του συμπαντικού λογισμού του Πατέρα. | 56:3.6 (639.6) Spirit must always and ultimately become threefold in expression and Trinity-unified in final realization. Spirit originates from one source through a threefold expression; and in finality it must and does attain its full realization in that divine unification which is experienced in finding God—oneness with divinity—in eternity, and by means of the ministry of the cosmic mind of the infinite expression of the eternal word of the Father’s universal thought. | |
| 4. ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ^top | 4. Personality Unification ^top | |
| 56:4.1 (639.7) Ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι μία θεία τελειοποιημένη προσωπικότητα. Ως εκ τούτου, όλα τα ανερχόμενα παιδιά του που μεταφέρονται στον Παράδεισο δια της ανακτώμενης κεκτημένης ταχύτητας των Προσαρμοστών της Σκέψης, οι οποίοι απεστάλησαν από τον Παράδεισο για να ενοικήσουν τους υλικούς θνητούς υπακούοντας στην εντολή του Πατέρα, με τον ίδιο τρόπο θα γίνουν πλήρως ενοποιημένες προσωπικότητες πριν φθάσουν στη Χαβόνα. | 56:4.1 (639.7) The Universal Father is a divinely unified personality; hence will all his ascendant children who are carried to Paradise by the rebound momentum of the Thought Adjusters, who went forth from Paradise to indwell material mortals in obedience to the Father’s mandate, likewise be fully unified personalities ere they reach Havona. | |
| 56:4.2 (640.1) Η προσωπικότητα εγγενώς προσπαθεί να ενοποιήσει όλες τις συνιστώσες πραγματικότητες. Η άπειρη προσωπικότητα της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, ο Πατέρας του Σύμπαντος, ενοποιεί και τα επτά συνιστώντα Απόλυτα του Απείρου. Και η προσωπικότητα του θνητού ανθρώπου, όντας αποκλειστική και άμεση πλήρωση του Πατέρα του Σύμπαντος, με τον ίδιο τρόπο διαθέτει τη δυνατότητα ενοποίησης των παραγόντων που συνιστούν το θνητό πλάσμα. Μία τέτοια ενοποιητική δημιουργικότητα της προσωπικότητας κάθε πλάσματος, αποτελεί γενέθλιο σημάδι, της ανώτερης και αποκλειστικής του προέλευσης, ενώ είναι ένα επιπλέον στοιχείο της αδιάσπαστης επαφής του με την ίδια αυτή προέλευση μέσω του κυκλώματος της προσωπικότητας, δια του οποίου η προσωπικότητα των πλασμάτων διατηρεί άμεση και συνεχή επαφή με τον Πατέρα όλων των προσωπικοτήτων στον Παράδεισο. | 56:4.2 (640.1) Personality inherently reaches out to unify all constituent realities. The infinite personality of the First Source and Center, the Universal Father, unifies all seven constituent Absolutes of Infinity; and the personality of mortal man, being an exclusive and direct bestowal of the Universal Father, likewise possesses the potential of unifying the constituent factors of the mortal creature. Such unifying creativity of all creature personality is a birthmark of its high and exclusive source and is further evidential of its unbroken contact with this same source through the personality circuit, by means of which the personality of the creature maintains direct and sustaining contact with the Father of all personality on Paradise. | |
| 56:4.3 (640.2) Παρ’ όλον ότι ο Θεός είναι πασίδηλος από τους χώρους του Επτάπτυχου μέσω του υπέρτατου και του απώτατου στον θεό τον Απόλυτο, το κύκλωμα της προσωπικότητας, επικεντρωνόμενο στον παράδεισο και στο πρόσωπο του Θεού του Πατέρα, μεριμνά για την πλήρη και τέλεια ενοποίηση όλων αυτών των διαφορετικών εκφάνσεων της θείας προσωπικότητας, τόσο, όσον αφορά σε όλες τις προσωπικότητες των πλασμάτων, σε όλα τα επίπεδα της ευφυούς υπόστασης και σε όλους τους χώρους του τέλειου, τελειοποιημένου και τελειοποιούμενου σύμπαντος. | 56:4.3 (640.2) Notwithstanding that God is manifest from the domains of the Sevenfold up through supremacy and ultimacy to God the Absolute, the personality circuit, centering on Paradise and in the person of God the Father, provides for the complete and perfect unification of all these diverse expressions of divine personality so far as concerns all creature personalities on all levels of intelligent existence and in all the realms of the perfect, perfected, and perfecting universes. | |
| 56:4.4 (640.3) Ενώ ο Θεός είναι για τα σύμπαντα και μέσα σ’ αυτά όλα όσα έχουμε παρουσιάσει, παρά ταύτα, για εσάς αλλά και για όλα τα άλλα πλάσματα που γνωρίζουν τον Θεό είναι ένας, ο πατέρας σας και ο Πατέρας τους. Για την προσωπικότητα ο Θεός δεν μπορεί να είναι πλουραλιστικός. Ο θεός είναι ο Πατέρας για κάθε ένα από τα πλάσματά του και είναι κυριολεκτικά αδύνατο για οποιοδήποτε παιδί να έχει περισσότερους από έναν πατέρες. | 56:4.4 (640.3) While God is to and in the universes all that we have portrayed, nevertheless, to you and to all other God-knowing creatures he is one, your Father and their Father. To personality God cannot be plural. God is Father to each of his creatures, and it is literally impossible for any child to have more than one father. | |
| 56:4.5 (640.4) Φιλοσοφικά, κοσμικά και αναφορικά με τα διαφορετικά επίπεδα και χώρους εκδήλωσης, μπορείτε, αλλά και πρέπει να κατανοήσετε τη λειτουργία των πλουραλιστικών Θεοτήτων και να υποθέσετε την ύπαρξη των πλουραλιστικών Τριάδων. Αλλά στη λατρευτική εμπειρία της ατομικής επικοινωνίας κάθε προσωπικότητας που εκδηλώνει τη λατρεία της, σ’ ολόκληρο το κυρίαρχο σύμπαν, ο Θεός είναι ένας. Και αυτή η ενοποιημένη και ατομική Θεότητα είναι ο εν Παραδείσω γονέας μας, ο Θεός ο Πατέρας, ο επιφοιτών, ο προστάτης και Πατέρας όλων των προσωπικοτήτων, από το θνητό άνθρωπο στους κατοικημένους κόσμους, ως τον Αιώνιο Υιό, στο κεντρικό Νησί του Φωτός. | 56:4.5 (640.4) Philosophically, cosmically, and with reference to differential levels and locations of manifestation, you may and perforce must conceive of the functioning of plural Deities and postulate the existence of plural Trinities; but in the worshipful experience of the personal contact of every worshiping personality throughout the master universe, God is one; and that unified and personal Deity is our Paradise parent, God the Father, the bestower, conservator, and Father of all personalities from mortal man on the inhabited worlds to the Eternal Son on the central Isle of Light. | |
| 5. Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ^top | 5. Deity Unity ^top | |
| 56:5.1 (640.5) Η ακεραιότητα, το αδιαίρετο, της Παραδείσιας Θεότητας είναι υπαρκτό και απόλυτο. Υπάρχουν τρεις αιώνιες εξατομικεύσεις της Θεότητας – ο Πατέρας του Σύμπαντος, ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα – αλλά στην Παραδείσια Τριάδα είναι ουσιαστικά ένας, αδιαίρετος και αχώριστος. | 56:5.1 (640.5) The oneness, the indivisibility, of Paradise Deity is existential and absolute. There are three eternal personalizations of Deity—the Universal Father, the Eternal Son, and the Infinite Spirit—but in the Paradise Trinity they are actually one Deity, undivided and indivisible. | |
| 56:5.2 (640.6) Από το Από το αρχικό επίπεδο υπαρξιακής πραγματικότητας του Παραδείσου-Χαβόνα, διακρίνονται δύο υπό-απόλυτα επίπεδα και από αυτά άρχισαν ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα τη δημιουργία των πολυάριθμων προσωπικών συνεργατών και υφισταμένων τους. Και ενώ είναι ανάρμοστο, σε σχέση μ’ αυτά, να επιχειρήσουμε την μελέτη της απολυτοειδούς ενοποίησης του θείου στα υπερβατικά επίπεδα του απώτατου, είναι εφικτό να εξετάσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά της ενοποιητικής λειτουργίας των διαφόρων εξατομικεύσεων της Θεότητας στις οποίες η θεία φύση εκδηλώνεται λειτουργικά στους διαφορετικούς τομείς της δημιουργίας και τις ποικίλες τάξεις των ευφυών υπάρξεων. | 56:5.2 (640.6) From the original Paradise-Havona level of existential reality, two subabsolute levels have differentiated, and thereon have the Father, Son, and Spirit engaged in the creation of numerous personal associates and subordinates. And while it is inappropriate in this connection to undertake the consideration of absonite deity unification on transcendental levels of ultimacy, it is feasible to look at some features of the unifying function of the various Deity personalizations in whom divinity is functionally manifest to the diverse sectors of creation and to the different orders of intelligent beings. | |
| 56:5.3 (640.7) Η παρούσα δραστηριοποίηση του θείου στα υπερσύμπαντα εκδηλώνεται δραστικά στη λειτουργία των Υπέρτατων Δημιουργών – των Δημιουργών Υιών και Πνευμάτων του τοπικού σύμπαντος, τους Αρχαίους των Ημερών του υπερσύμπαντος και τα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα του Παραδείσου. Οι υπάρξεις αυτές συνιστούν τα τρία πρώτα επίπεδα του Θεού του Επτάπτυχου, που οδηγούν προς το εσωτερικό, προς τον Πατέρα του Σύμπαντος και ολόκληρος αυτός ο χώρος κυριαρχίας του Θεού του Επτάπτυχου συντονίζεται στο πρώτο επίπεδο της εμπειρικής θεότητας, στο εξελισσόμενο Υπέρτατο Ον. | 56:5.3 (640.7) The present functioning of divinity in the superuniverses is actively manifest in the operations of the Supreme Creators—the local universe Creator Sons and Spirits, the superuniverse Ancients of Days, and the Seven Master Spirits of Paradise. These beings constitute the first three levels of God the Sevenfold leading inward to the Universal Father, and this entire domain of God the Sevenfold is co-ordinating on the first level of experiential deity in the evolving Supreme Being. | |
| 56:5.4 (641.1) Στον Παράδεισο και στο κεντρικό σύμπαν η ενότητα του Θείου αποτελεί πραγματικό γεγονός. Σ’ όλη την έκταση των εξελισσόμένων συμπάντων του χρόνου και του διαστήματος, η ενότητα του Θείου είναι επίτευγμα. | 56:5.4 (641.1) On Paradise and in the central universe, Deity unity is a fact of existence. Throughout the evolving universes of time and space, Deity unity is an achievement. | |
| 6. Η ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ ^top | 6. Unification of Evolutionary Deity ^top | |
| 56:6.1 (641.2) Όταν τα τρία αιώνια πρόσωπα της Θεότητας λειτουργούν ως αδιάσπαστη Θεότητα στην Τριάδα του Παραδείσου, επιτυγχάνουν την τέλεια ενότητα. Επίσης, όταν δημιουργούν, είτε συνεργικά, είτε μεμονωμένα, οι Παραδείσιοι επίγονοί τους επιδεικνύουν τη χαρακτηριστική ενότητα του θείου. Και η θεία αυτή φύση της πρόθεσης που εκδηλώνεται δια των Υπέρτατων Δημιουργών και των Κυβερνητών των χώρων του χρόνου και του διαστήματος, έχει ως αποτέλεσμα την λανθάνουσα ενοποιητική δύναμη της κυριαρχίας του εμπειρικού υπέρτατου, το οποίο, παρουσία της απρόσωπης ενεργειακής ενότητας του σύμπαντος, δημιουργεί μία ένταση στην πραγματικότητα, η οποία μπορεί να αποσοβηθεί μόνο δια της επαρκούς ενοποίησης με τις εμπειρικές πραγματικότητες της προσωπικότητας της εμπειρικής Θεότητας. | 56:6.1 (641.2) When the three eternal persons of Deity function as undivided Deity in the Paradise Trinity, they achieve perfect unity; likewise, when they create, either associatively or severally, their Paradise progeny exhibit the characteristic unity of divinity. And this divinity of purpose manifested by the Supreme Creators and Rulers of the time-space domains eventuates in the unifying power potential of the sovereignty of experiential supremacy which, in the presence of the impersonal energy unity of the universe, constitutes a reality tension that can be resolved only through adequate unification with the experiential personality realities of experiential Deity. | |
| 56:6.2 (641.3) Οι πραγματικότητες της υπόστασης του Υπέρτατου Όντος πηγάζουν από τις Θεότητες του Παραδείσου και στον πιλοτικό κόσμο του εξώτερου κυκλώματος της Χαβόνα ενώνονται με τη δυναμική υπεροχή του Παντοδύναμου Υπέρτατου, του προερχόμενου από τη θεία φύση των Δημιουργών του μεγάλου σύμπαντος. Ο Θεός ο Υπέρτατος ως οντότητα υπήρχε στη Χαβόνα πριν από τη δημιουργία των επτά υπερσυμπάντων, αλλά εδραστηριοποιείτο μόνο σε πνευματικά επίπεδα. Η ανάπτυξη της Παντοδυναμίας του Υπέρτατου, με διαφορετική θεία σύνθεση στα εξελισσόμενα σύμπαντα, κατέληξε σε μία νέα δυναμική παρουσία της Θεότητας, η οποία συντονίσθηκε με το πνευματικό πρόσωπο του Υπέρτατου στη Χαβόνα δια της Υπέρτατης Διάνοιας, που ταυτόχρονα μεταφέρθηκε από την λανθάνουσα κατοικία της στην άπειρη διάνοια του Απείρου Πνεύματος, στη δρώσα λειτουργική διάνοια του Υπέρτατου Όντος. | 56:6.2 (641.3) The personality realities of the Supreme Being come forth from the Paradise Deities and on the pilot world of the outer Havona circuit unify with the power prerogatives of the Almighty Supreme coming up from the Creator divinities of the grand universe. God the Supreme as a person existed in Havona before the creation of the seven superuniverses, but he functioned only on spiritual levels. The evolution of the Almighty power of Supremacy by diverse divinity synthesis in the evolving universes eventuated in a new power presence of Deity which co-ordinated with the spiritual person of the Supreme in Havona by means of the Supreme Mind, which concomitantly translated from the potential resident in the infinite mind of the Infinite Spirit to the active functional mind of the Supreme Being. | |
| 56:6.3 (641.4) Τα υλικής διάνοιας πλάσματα των εξελικτικών κόσμων των επτά υπερσυμπάντων μπορούν να κατανοήσουν την ενότητα της Θεότητας μόνο καθώς αυτή εξελίσσεται στη δυναμική αυτή σύνθεση της προσωπικότητας του Υπέρτατου Όντος. Σε οποιοδήποτε επίπεδο ύπαρξης, ο Θεός δεν μπορεί να υπερβεί την ικανότητα κατανόησης των υπάρξεων που βρίσκονται σ’ ένα τέτοιο επίπεδο. Ο θνητός άνθρωπος οφείλει, δια της αναγνώρισης της αλήθειας, της εκτίμησης του κάλλους και της λατρείας του καλού, να αναπτύξει την αναγνώριση ενός Θεού αγάπης και μετά να προχωρήσει, δια των ανελικτικών επιπέδων του θείου, στην κατανόηση του Υπέρτατου. Η Θεότητα, έχοντας δια του τρόπου αυτού γίνει κατανοητή ως δυναμικά ενοποιημένη, μπορεί κατόπιν να εξατομικευθεί πνευματικά για να γίνει κατανοητή και να κατακτηθεί από τα πλάσματα. | 56:6.3 (641.4) The material-minded creatures of the evolutionary worlds of the seven superuniverses can comprehend Deity unity only as it is evolving in this power-personality synthesis of the Supreme Being. On any level of existence God cannot exceed the conceptual capacity of the beings who live on such a level. Mortal man must, through the recognition of truth, the appreciation of beauty, and the worship of goodness, evolve the recognition of a God of love and then progress through ascending deity levels to the comprehension of the Supreme. Deity, having been thus grasped as unified in power, can then be personalized in spirit to creature understanding and attainment. | |
| 56:6.4 (641.5) Ενώ οι ανερχόμενοι θνητοί επιτυγχάνουν την κατανόηση της δύναμης του Παντοδύναμου στις πρωτεύουσες των υπερσυμπάντων και την κατανόηση της προσωπικότητας του Υπέρτατου στα εξώτερα κυκλώματα της Χαβόνα, δεν βρίσκουν πραγματικά το Υπέρτατο Ον, όπως είναι προορισμένοι να βρουν τις Θεότητες του Παραδείσου. Ακόμα και οι τελικιστές, πνεύματα έκτου επιπέδου, δεν έχουν βρει το Υπέρτατο Ον, ούτε πρόκειται να το βρουν, μέχρις ότου επιτύχουν το έβδομου επιπέδου πνευματικό στάδιο και μέχρις ότου το Υπέρτατο καταστεί ουσιαστικά ενεργό στις δραστηριότητες των μελλοντικών εξώτερων συμπάντων. | 56:6.4 (641.5) While ascending mortals achieve power comprehension of the Almighty on the capitals of the superuniverses and personality comprehension of the Supreme on the outer circuits of Havona, they do not actually find the Supreme Being as they are destined to find the Paradise Deities. Even the finaliters, sixth-stage spirits, have not found the Supreme Being, nor are they likely to until they have achieved seventh-stage-spirit status, and until the Supreme has become actually functional in the activities of the future outer universes. | |
| 56:6.5 (641.6) Όταν, όμως, οι ανερχόμενοι γνωρίσουν τον Πατέρα του Σύμπαντος ως το έβδομο επίπεδο του Θεού του Επτάπτυχου, έχουν κατανοήσει την προσωπικότητα του Πρώτου Προσώπου όλων των θείων επιπέδων των προσωπικών σχέσεων με τα πλάσματα του σύμπαντος. | 56:6.5 (641.6) But when ascenders find the Universal Father as the seventh level of God the Sevenfold, they have attained the personality of the First Person of all deity levels of personal relationships with universe creatures. | |
| 7. ΟΙ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ^top | 7. Universal Evolutionary Repercussions ^top | |
| 56:7.1 (642.1) Η σταθερή πρόοδος της εξέλιξης στα σύμπαντα του χρόνου και του διαστήματος συνοδεύεται από τις αεί διευρυνόμενες αποκαλύψεις της Θεότητας σ’ όλα τα ευφυή πλάσματα. Η επίτευξη του αποκορυφώματος της εξελικτικής προόδου σ’ έναν κόσμο, ένα σύστημα, αστερισμό, σύμπαν, υπερσύμπαν, ή στο μέγα σύμπαν, σηματοδοτεί αντίστοιχες διευρύνσεις του θείου οι οποίες λειτουργούν προς, και εντός των προοδευουσών μονάδων της δημιουργίας. Και κάθε τέτοια τοπική βελτίωση της συνειδητοποίησης του θείου ακολουθείται από ορισμένες, σαφώς καθορισμένες επιπτώσεις της διευρυμένης εκδήλωσης του θείου σε όλους τους άλλους τομείς της δημιουργίας. Εκτεινόμενος έξω από τον Παράδεισο, κάθε νέος χώρος κυριαρχίας της πραγματοποιηθείσας και επιτευχθείσας εξέλιξης συνιστά μία νέα και διευρυμένη αποκάλυψη της εμπειρικής Θεότητας στο σύμπαν των συμπάντων. | 56:7.1 (642.1) The steady progress of evolution in the time-space universes is accompanied by ever-enlarging revelations of Deity to all intelligent creatures. The attainment of the height of evolutionary progress on a world, in a system, constellation, universe, superuniverse, or in the grand universe signalizes corresponding enlargements of deity function to and in these progressive units of creation. And every such local enhancement of divinity realization is accompanied by certain well-defined repercussions of enlarged deity manifestation to all other sectors of creation. Extending outward from Paradise, each new domain of realized and attained evolution constitutes a new and enlarged revelation of experiential Deity to the universe of universes. | |
| 56:7.2 (642.2) Καθώς τα απαρτίζοντα ένα τοπικό σύμπαν στοιχεία προοδευτικά εγκαθίστανται στο φως και τη ζωή, ο Θεός ο Επτάπτυχος εκδηλώνεται ολοένα και περισσότερο. Η εξέλιξη του χρόνου και του διαστήματος δρομολογείται σ’ έναν πλανήτη με την αρχική έκφραση του θεού του Επτάπτυχου – τη συνεργασία Δημιουργού Υιού-Δημιουργικού Πνεύματος – να αναλαμβάνει τον έλεγχο. Με την παγίωση ενός συστήματος στο φως, αυτός ο σύνδεσμος Υιού-Πνεύματος φθάνει στην πλήρη λειτουργία του. Και όταν ένας ολόκληρος αστερισμός παγιωθεί δια του τρόπου αυτού, η δεύτερη φάση του Θεού του Επτάπτυχου ενεργοποιείται περισσότερο σ’ όλη την έκταση ενός τέτοιου τόπου. Η ολοκληρωμένη διοικητική εξέλιξη ενός τοπικού σύμπαντος ακολουθείται από νέα και αμεσότερη επικουρία των Κυρίαρχων Πνευμάτων του υπερσύμπαντος. Και στο σημείο αυτό αρχίζει επίσης η διαρκώς διευρυνόμενη αυτή αποκάλυψη και συνειδητοποίηση του Θεού του Υπέρτατου η οποία αποκορυφώνεται στην κατανόηση του Υπέρτατου Όντος από τους ανερχομένους, ενώ διέρχονται από τους κόσμους του έκτου κυκλώματος της Χαβόνα. | 56:7.2 (642.2) As the components of a local universe are progressively settled in light and life, God the Sevenfold is increasingly made manifest. Time-space evolution begins on a planet with the first expression of God the Sevenfold—the Creator Son-Creative Spirit association—in control. With the settling of a system in light, this Son-Spirit liaison attains the fullness of function; and when an entire constellation is thus settled, the second phase of God the Sevenfold becomes more active throughout such a realm. The completed administrative evolution of a local universe is attended by new and more direct ministrations of the superuniverse Master Spirits; and at this point there also begins that ever-expanding revelation and realization of God the Supreme which culminates in the ascender’s comprehension of the Supreme Being while passing through the worlds of the sixth Havona circuit. | |
| 56:7.3 (642.3) Ο Πατέρας του Σύμπαντος, ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα αποτελούν εμπειρικές εκδηλώσεις του θείου προς τα ευφυή πλάσματα και ως εκ τούτου δεν προχωρούν σε προσωπικές σχέσεις με τα διανοητικά και πνευματικά πλάσματα ολόκληρης της δημιουργίας. | 56:7.3 (642.3) The Universal Father, the Eternal Son, and the Infinite Spirit are existential deity manifestations to intelligent creatures and are not, therefore, similarly expanded in personality relations with the mind and spirit creatures of all creation. | |
| 56:7.4 (642.4) Πρέπει να σημειωθεί ότι οι ανερχόμενοι θνητοί μπορεί να βιώσουν την απρόσωπη παρουσία των διαδοχικών επιπέδων της Θεότητας πολύ πριν αποκτήσουν επαρκή πνευματικότητα και σωστή εκπαίδευση ώστε να επιτύχουν την εμπειρική προσωπική αναγνώριση της, και να επικοινωνήσουν με τις Θεότητες αυτές, ως εξατομικευμένες υπάρξεις. | 56:7.4 (642.4) It should be noted that ascending mortals may experience the impersonal presence of successive levels of Deity long before they become sufficiently spiritual and adequately educated to attain experiential personal recognition of, and contact with, these Deities as personal beings. | |
| 56:7.5 (642.5) Κάθε νέα εξελικτική κατάκτηση σ’ έναν τομέα της δημιουργίας, καθώς επίσης και κάθε νέα εισόρμηση στο διάστημα των εκδηλώσεων του θείου, ακολουθείται από ταυτόχρονες διευρύνσεις της λειτουργικής αποκάλυψης της Θεότητας εντός των, κατά την εν λόγω εποχή, υπαρχουσών και προηγουμένως οργανωθεισών μονάδων ολόκληρης της δημιουργίας. Τούτη η νέα εισόρμηση του διοικητικού έργου των συμπάντων και των συνιστωσών μονάδων τους, μπορεί να μην φαίνεται πάντα ότι εκτελείται με ακρίβεια, σύμφωνα με την τεχνική που περιγράφηκε εδώ, επειδή η πρακτική είναι να αποστέλλονται προπορευόμενες ομάδες διαχειριστών για να προετοιμάσουν το δρόμο για τις επακόλουθες και διαδοχικές εποχές του νέου διοικητικού ελέγχου. Ακόμη και ο Θεός ο Ύπατος προαναγγέλλει τον υπερβατικό του υπερέλεγχο επί των συμπάντων κατά τα τελευταία στάδια ενός τοπικού σύμπαντος παγιωμένου το φως και τη ζωή. | 56:7.5 (642.5) Each new evolutionary attainment within a sector of creation, as well as every new invasion of space by divinity manifestations, is attended by simultaneous expansions of Deity functional-revelation within the then existing and previously organized units of all creation. This new invasion of the administrative work of the universes and their component units may not always appear to be executed exactly in accordance with the technique herewith outlined because it is the practice to send forth advance groups of administrators to prepare the way for the subsequent and successive eras of new administrative overcontrol. Even God the Ultimate foreshadows his transcendental overcontrol of the universes during the later stages of a local universe settled in light and life. | |
| 56:7.6 (642.6) Είναι γεγονός ότι, καθώς οι δημιουργίες του χρόνου και του διαστήματος εγκαθίστανται προοδευτικά σε εξελικτικό επίπεδο, παρατηρείται μία νέα και πληρέστερη δραστηριοποίηση του Θεού του Υπέρτατου ταυτόχρονα με την αντιστοιχούσα ανάκληση των τριών πρώτων εκδηλώσεων του Θεού του Επτάπτυχου. Εάν και όταν το μέγα σύμπαν παγιωθεί στο φως και τη ζωή, ποια θα είναι τότε η μελλοντική λειτουργία των Δημιουργών-Δημιουργικών εκδηλώσεων του Θεού του Επτάπτυχου, εάν ο Θεός ο Υπέρτατος αναλάβει τον άμεσο έλεγχο των δημιουργιών αυτών του χρόνου και του διαστήματος; Πρόκειται αυτοί οι οργανωτές και πρωτοπόροι των συμπάντων του χρόνου και του διαστήματος να αποδεσμευθούν, για παρόμοιες δραστηριότητες στο εξώτερο διάστημα; Δεν το γνωρίζουμε, αλλά πιθανολογούμε πολλά πάνω σ’ αυτά, καθώς και σε σχετικά μ’ αυτά θέματα. | 56:7.6 (642.6) It is a fact that, as the creations of time and space are progressively settled in evolutionary status, there is observed a new and fuller functioning of God the Supreme concomitant with a corresponding withdrawing of the first three manifestations of God the Sevenfold. If and when the grand universe becomes settled in light and life, what then will be the future function of the Creator-Creative manifestations of God the Sevenfold if God the Supreme assumes direct control of these creations of time and space? Are these organizers and pioneers of the time-space universes to be liberated for similar activities in outer space? We do not know, but we speculate much concerning these and related matters. | |
| 56:7.7 (643.1) Καθώς τα όρια της εμπειρικής Θεότητας διευρύνονται στους χώρους του Ανεπιφύλακτου Απόλυτου, οραματιζόμαστε τη δραστηριοποίηση του Θεού του Επτάπτυχου κατά τις προηγούμενες εξελικτικές εποχές των δημιουργιών αυτών του μέλλοντος. Δεν συμφωνούμε όλοι πάνω στο μελλοντικό καθεστώς των Αρχαίων των Ημερών και των Κυρίαρχων Πνευμάτων του υπερσύμπαντος. Ούτε γνωρίζουμε εάν το Υπέρτατο Ον θα λειτουργεί τότε, ή όχι, όπως στα επτά υπερσύμπαντα. Όλοι όμως πιθανολογούμε ότι οι Μιχαήλ, οι Δημιουργοί Υιοί, προορίζονται να λειτουργήσουν σ’ αυτά τα εξώτερα σύμπαντα. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι μελλοντικές εποχές θα γίνουν μάρτυρες μιας εγγύτερης μορφής ενοποίησης μεταξύ των Δημιουργών Υιών και των θείων Λειτουργών. Είναι, επίσης, πιθανό μία τέτοια ενοποίηση των δημιουργών να οδηγήσει σε μία νέα έκφραση της ταυτοποίησης συνεργατών-δημιουργών σ’ ένα απώτατο μέλλον. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν γνωρίζουμε τις πιθανότητες αυτές του άγνωστου μέλλοντος. | 56:7.7 (643.1) As the frontiers of experiential Deity are extended out into the domains of the Unqualified Absolute, we envision the activity of God the Sevenfold during the earlier evolutionary epochs of these creations of the future. We are not all in agreement respecting the future status of the Ancients of Days and the superuniverse Master Spirits. Neither do we know whether or not the Supreme Being will therein function as in the seven superuniverses. But we all conjecture that the Michaels, the Creator Sons, are destined to function in these outer universes. Some hold that the future ages will witness some closer form of union between the associated Creator Sons and Divine Ministers; it is even possible that such a creator union might eventuate in some new expression of associate-creator identity of an ultimate nature. But we really know nothing about these possibilities of the unrevealed future. | |
| 56:7.8 (643.2) Γνωρίζουμε πάντως ότι στα σύμπαντα του χρόνου και του διαστήματος ο Θεός ο Επτάπτυχος προετοιμάζει μία προοδευτική προσέγγιση προς τον πατέρα του Σύμπαντος και ότι αυτή η εξελικτική προσέγγιση ενοποιείται εμπειρικά στον Θεό τον Υπέρτατο. Μπορούμε να εικάσουμε ότι ένα τέτοιο σχέδιο πρέπει να επικρατήσει στα εξώτερα σύμπαντα. Από την άλλη πλευρά, οι νέες τάξεις των υπάρξεων που μπορεί κάποτε να κατοικήσουν τα σύμπαντα αυτά, ίσως καταστούν ικανές να προσεγγίσουν τη Θεότητα σ’ ένα απώτατο επίπεδο και μέσω απολυτοειδών τεχνικών. Εν συντομία, δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα πάνω στο ποια τεχνική προσέγγισης του θείου μπορεί να εφαρμοσθεί στα μέλλοντα σύμπαντα του εξώτερου διαστήματος. | 56:7.8 (643.2) We do know, however, that in the universes of time and space, God the Sevenfold provides a progressive approach to the Universal Father, and that this evolutionary approach is experientially unified in God the Supreme. We might conjecture that such a plan must prevail in the outer universes; on the other hand, the new orders of beings that may sometime inhabit these universes may be able to approach Deity on ultimate levels and by absonite techniques. In short, we have not the slightest concept of what technique of deity approach may become operative in the future universes of outer space. | |
| 56:7.9 (643.3) Οπωσδήποτε, όμως, θεωρούμε ότι τα τελειοποιημένα υπερσύμπαντα θα γίνουν, κατά κάποιο τρόπο, μέρος της προς τον Παράδεισο ανελικτικής πορείας των υπάρξεων εκείνων οι οποίες μπορεί να κατοικούν σ’ αυτές τις εξώτερες δημιουργίες. Είναι πολύ πιθανό ότι σ’ αυτή τη μελλοντική εποχή, θα γίνουμε μάρτυρες της προσέγγισης στη Χαβόνα των κατοίκων του εξώτερου διαστήματος, δια των επτά υπερσυμπάντων, δια της λειτουργίας του Θεού του Υπέρτατου, με, ή χωρίς τη συνεργασία των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων. | 56:7.9 (643.3) Nevertheless, we deem that the perfected superuniverses will in some way become a part of the Paradise-ascension careers of those beings who may inhabit these outer creations. It is quite possible that in that future age we may witness outer-spacers approaching Havona through the seven superuniverses, administered by God the Supreme with or without the collaboration of the Seven Master Spirits. | |
| 8. Ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΕΝΟΠΟΙΗΤΗΣ ^top | 8. The Supreme Unifier ^top | |
| 56:8.1 (643.4) Το Υπέρτατο Ον έχει μία τρισυπόστατη λειτουργία στην εμπειρία του θνητού ανθρώπου. Πρώτον, είναι ο ενοποιητής του θείου μέσα στο χρόνο και το διάστημα, ο Θεός ο Επτάπτυχος. Δεύτερον, είναι το μέγιστο της Θεότητας το οποίο μπορούν τα πεπερασμένα πλάσματα να κατανοήσουν. Τρίτον, αποτελεί το μοναδικό δρόμο του θνητού ανθρώπου ώστε να πλησιάσει την υπερβατική εμπειρία της εναρμόνισης με την απολυτοειδή διάνοια, το αιώνιο πνεύμα και την Παραδείσια προσωπικότητα. | 56:8.1 (643.4) The Supreme Being has a threefold function in the experience of mortal man: First, he is the unifier of time-space divinity, God the Sevenfold; second, he is the maximum of Deity which finite creatures can actually comprehend; third, he is mortal man’s only avenue of approach to the transcendental experience of consorting with absonite mind, eternal spirit, and Paradise personality. | |
| 56:8.2 (643.5) Οι ανερχόμενοι τελικιστές, έχοντας γεννηθεί στα τοπικά σύμπαντα, ανατραφεί στα υπερσύμπαντα και εκπαιδευθεί στο κεντρικό σύμπαν, περικλείουν στην προσωπική τους εμπειρία την πλήρη δυναμική της κατανόησης της θείας φύσης του Θεού του Επτάπτυχου στο χρόνο και το διάστημα, ενοποιούμενη στο Υπέρτατο. Οι τελικιστές υπηρετούν διαδοχικά στα σύμπαντα, εκτός εκείνου στο οποίο γεννήθηκαν, συσσωρεύοντας έτσι τη μία εμπειρία επί της άλλης, μέχρις ότου η ολοκλήρωση της επταπλής διαφορικότητας της πιθανής εμπειρίας των πλασμάτων επιτευχθεί. Δια της λειτουργίας των ενοικούντων Προσαρμοστών, οι τελικιστές καθίστανται ικανοί να βρουν τον Πατέρα του Σύμπαντος, αλλά είναι δια των τεχνικών αυτών της εμπειρίας που οι τελικιστές αυτοί φθάνουν πράγματι να γνωρίσουν το Υπέρτατο Ον, ενώ είναι προορισμένοι να υπηρετήσουν και την αποκάλυψη του Υπέρτατου αυτού Όντος εντός και προς τα μελλοντικά σύμπαντα του εξώτερου διαστήματος. | 56:8.2 (643.5) Ascendant finaliters, having been born in the local universes, nurtured in the superuniverses, and trained in the central universe, embrace in their personal experiences the full potential of the comprehension of the time-space divinity of God the Sevenfold unifying in the Supreme. Finaliters serve successively in superuniverses other than those of nativity, thereby superimposing experience upon experience until the fullness of the sevenfold diversity of possible creature experience has been encompassed. Through the ministry of the indwelling Adjusters the finaliters are enabled to find the Universal Father, but it is by these techniques of experience that such finaliters come really to know the Supreme Being, and they are destined to the service and the revelation of this Supreme Deity in and to the future universes of outer space. | |
| 56:8.3 (644.1) Να θυμάστε όλα αυτά που ο Θεός ο Πατέρας και οι εν Παραδείσω Υιοί του κάνουν για μας, ενώ εμείς με τη σειρά μας και εν πνεύματι έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε για, και στο, αναδυόμενο Υπέρτατο Ον. Η εμπειρία της αγάπης, της ευτυχίας και της υπηρεσίας στο σύμπαν είναι αμοιβαία. Ο Θεός ο Πατέρας δεν χρειάζεται να του επιστρέψουν οι υιοί του όλα όσα εκείνος πληροί επ’ αυτών, αλλά πρέπει (ή μπορούν) να πληρώσουν και εκείνοι με τη σειρά τους όλα αυτά τα πράγματα επί των συντρόφων τους και επί του αναπτυσσόμενου Υπέρτατου Όντος. | 56:8.3 (644.1) Bear in mind, all that God the Father and his Paradise Sons do for us, we in turn and in spirit have the opportunity to do for and in the emerging Supreme Being. The experience of love, joy, and service in the universe is mutual. God the Father does not need that his sons should return to him all that he bestows upon them, but they do (or may) in turn bestow all of this upon their fellows and upon the evolving Supreme Being. | |
| 56:8.4 (644.2) Όλα τα δημιουργικά φαινόμενα αντανακλούν τις προηγηθείσες δραστηριότητες του δημιουργού-πνεύματος. Είπεν ο Ιησούς – και είναι κυριολεκτικά αληθές: «Ο Υιός πράττει μόνο τα πράγματα εκείνα τα οποία βλέπει τον Πατέρα να πράττει.» Εν καιρώ, εσείς οι θνητοί ίσως αρχίσετε την αποκάλυψη του Υπέρτατου στους συντρόφους σας και, με αυξανόμενο ρυθμό, ίσως διευρύνετε την αποκάλυψη αυτή καθώς ανέρχεσθε προς τον Παράδεισο. Στην αιωνιότητα ίσως σας επιτραπεί να κάνετε ολοένα και μεγαλύτερες αποκαλύψεις του Θεού αυτού των εξελικτικών πλασμάτων σε ανώτατα επίπεδα – ακόμη και απώτατα- όπως είναι οι τελικιστές του έβδομου σταδίου. | 56:8.4 (644.2) All creational phenomena are reflective of antecedent creator-spirit activities. Said Jesus, and it is literally true, “The Son does only those things which he sees the Father do.” In time you mortals may begin the revelation of the Supreme to your fellows, and increasingly may you augment this revelation as you ascend Paradiseward. In eternity you may be permitted to make increasing revelations of this God of evolutionary creatures on supreme levels—even ultimate—as seventh-stage finaliters. | |
| 9. Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ ^top | 9. Universal Absolute Unity ^top | |
| 56:9.1 (644.3) Το Ανεπιφύλακτο Απόλυτο και το Θείο Απόλυτο ενώνονται στο Συμπαντικό Απόλυτο. Τα Απόλυτα συντονίζονται στο Απώτατο, περιορίζονται στο Υπέρτατο και μεταβάλλονται, μέσα στο χρόνο και το διάστημα, στον Θεό τον Επτάπτυχο. Σε υπό-άπειρα επίπεδα υπάρχουν τρία απόλυτα, αλλά στο άπειρο φαίνονται να είναι ένα. Στον Παράδεισο υπάρχουν τρεις προσωποποιήσεις της Θεότητας, αλλά στην Τριάδα είναι μία. | 56:9.1 (644.3) The Unqualified Absolute and the Deity Absolute are unified in the Universal Absolute. The Absolutes are co-ordinated in the Ultimate, conditioned in the Supreme, and time-space modified in God the Sevenfold. On subinfinite levels there are three Absolutes, but in infinity they appear to be one. On Paradise there are three personalizations of Deity, but in the Trinity they are one. | |
| 56:9.2 (644.4) To μεγαλύτερο φιλοσοφικό ερώτημα του κυρίαρχου σύμπαντος είναι τούτο: Υπήρχε το Απόλυτο (τα τρία Απόλυτα, ως ένα στην αιωνιότητα) προ της Τριάδας; Και είναι το Απόλυτο πρόγονος της τριάδας, Ή προηγήθηκε η Τριάδα του Απολύτου; | 56:9.2 (644.4) The major philosophic proposition of the master universe is this: Did the Absolute (the three Absolutes as one in infinity) exist before the Trinity? and is the Absolute ancestral to the Trinity? or is the Trinity antecedent to the Absolute? | |
| 56:9.3 (644.5) Αποτελεί το Ανεπιφύλακτο Απόλυτο μία δυναμική παρουσία, ανεξάρτητη από την Τριάδα; Επάγεται η παρουσία του θείου Απόλυτου την απεριόριστη λειτουργία της Τριάδας; Και είναι το Συμπαντικό Απόλυτο η τελική λειτουργία της Τριάδας, ακόμη και μία Τριάδα των Τριάδων; | 56:9.3 (644.5) Is the Unqualified Absolute a force presence independent of the Trinity? Does the presence of the Deity Absolute connote the unlimited function of the Trinity? and is the Universal Absolute the final function of the Trinity, even a Trinity of Trinities? | |
| 56:9.4 (644.6) Σε πρώτη σκέψη, μία θεώρηση του Απόλυτου ως προγόνου πάντων των πραγμάτων – ακόμη και της Τριάδας – φαίνεται να παρέχει μία παροδική ικανοποίηση συνακόλουθης ευαρέσκειας και φιλοσοφικής ενοποίησης, αλλά οποιοδήποτε παρόμοιο συμπέρασμα ακυρώνεται από την πραγματική ύπαρξη της αιώνιας φύσης της Τριάδας του Παραδείσου. Διδαχθήκαμε και πιστεύουμε ότι ο Πατέρας του Σύμπαντος και οι Τριαδικοί συνεργάτες του είναι αιώνιοι κατά φύση και υπόσταση. Επί πλέον, δεν υπάρχει παρά ένα συνακόλουθο φιλοσοφικό συμπέρασμα και τούτο είναι: Το Απόλυτο είναι, για όλες τις ευφυείς υπάρξεις του σύμπαντος, η απρόσωπη και ισότιμη αντίδραση της Τριάδας (των Τριάδων) σε όλες τις βασικές και πρωταρχικές καταστάσεις του διαστήματος, διασυμπαντικές και εξωσυμπαντικές. Για όλες τις ευφυείς προσωπικότητες του μεγάλου σύμπαντος η Παραδείσια Τριάδα βρίσκεται για πάντα στην τελικότητα, την αιωνιότητα, το υπέρτατο και το απώτατο και, από κάθε πρακτική άποψη ατομικής κατανόησης και συνειδητοποίησης των πλασμάτων, ως απόλυτο. | 56:9.4 (644.6) On first thought, a concept of the Absolute as ancestor to all things—even the Trinity—seems to afford transitory satisfaction of consistency gratification and philosophic unification, but any such conclusion is invalidated by the actuality of the eternity of the Paradise Trinity. We are taught, and we believe, that the Universal Father and his Trinity associates are eternal in nature and existence. There is, then, but one consistent philosophic conclusion, and that is: The Absolute is, to all universe intelligences, the impersonal and co-ordinate reaction of the Trinity (of Trinities) to all basic and primary space situations, intrauniversal and extrauniversal. To all personality intelligences of the grand universe the Paradise Trinity forever stands in finality, eternity, supremacy, and ultimacy and, for all practical purposes of personal comprehension and creature realization, as absolute. | |
| 56:9.5 (644.7) Με τον τρόπο που ο νους των πλασμάτων μπορεί να εξετάσει το πρόβλημα αυτό, οδηγείται στην τελική θεώρηση του Συμπαντικού ΕΙΜΑΙ ως την πρωταρχική αιτία και την απεριόριστη πηγή της Τριάδας και του Απόλυτου μαζί. Ως εκ τούτου, όταν επιθυμούμε να αποκτήσουμε μία προσωπική θεώρηση του Απόλυτου, ξαναγυρίζουμε στο αιώνιο πρότυπο και το ιδεατό του Πατέρα του Σύμπαντος. Όταν θέλουμε να διευκολύνουμε την κατανόηση, ή να διευρύνουμε τη συνειδητοποίηση αυτού του, κατά τα λοιπά, απρόσωπου Απόλυτου, επανερχόμαστε στο γεγονός ότι ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι ο υπαρκτός Πατέρας της απόλυτης προσωπικότητας. Ο Αιώνιος Υιός είναι το Απόλυτο Πρόσωπο, αν και όχι υπό την εμπειρική έννοια, η προσωποποίηση του Απόλυτου. Επιπλέον, εξακολουθούμε να οραματιζόμαστε τις εμπειρικές Τριάδες ως αποκορυφούμενες στην εμπειρική προσωποποίηση του Θείου Απόλυτου, ενώ αντιλαμβανόμαστε το Συμπαντικό Απόλυτο ως απαρτίζον τα συμπαντικά και εξωσυμπαντικά φαινόμενα της εκδηλούμενης παρουσίας των απρόσωπων δραστηριοτήτων των ενοποιημένων και συντονισμένων Θείων συσχετισμών του υπέρτατου, του απώτατου και του απείρου – της Τριάδας των Τριάδων. | 56:9.5 (644.7) As creature minds may view this problem, they are led to the final postulate of the Universal I AM as the primal cause and the unqualified source of both the Trinity and the Absolute. When, therefore, we crave to entertain a personal concept of the Absolute, we revert to our ideas and ideals of the Paradise Father. When we desire to facilitate comprehension or to augment consciousness of this otherwise impersonal Absolute, we revert to the fact that the Universal Father is the existential Father of absolute personality; the Eternal Son is the Absolute Person, though not, in the experiential sense, the personalization of the Absolute. And then we go on to envisage the experiential Trinities as culminating in the experiential personalization of the Deity Absolute, while conceiving the Universal Absolute as constituting the universe and the extrauniverse phenomena of the manifest presence of the impersonal activities of the unified and co-ordinated Deity associations of supremacy, ultimacy, and infinity—the Trinity of Trinities. | |
| 56:9.6 (645.1) Ο Θεός ο Πατέρας διακρίνεται σε όλα τα επίπεδα από το πεπερασμένο ως το άπειρο και, παρά το ότι τα πλάσματά του, από τον Παράδεισο ως τους εξελικτικούς κόσμους, τον αντιλαμβάνονται με ποικίλους τρόπους, μόνον ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα τον γνωρίζουν ως αιωνιότητα. | 56:9.6 (645.1) God the Father is discernible on all levels from the finite to the infinite, and though his creatures from Paradise to the evolutionary worlds have variously perceived him, only the Eternal Son and the Infinite Spirit know him as an infinity. | |
| 56:9.7 (645.2) Η πνευματική προσωπικότητα είναι απόλυτη μόνο στον Παράδεισο και η θεώρηση του Απόλυτου είναι ανεπιφύλακτη μόνο στην αιωνιότητα. Η Θεία παρουσία είναι απόλυτη μόνο στον Παράδεισο και η αποκάλυψη του Θεού πρέπει πάντα να είναι μερική, σχετική και προοδευτική, μέχρις ότου η δύναμή του γίνει εμπειρικά άπειρη στη διαστημική δυναμικότητα του Ανεπιφύλακτου Απόλυτου, ενώ η εκδήλωση της προσωπικότητάς του γίνεται εμπειρικά άπειρη στην εκδηλούμενη παρουσία του Θείου Απόλυτου και ενώ αυτές οι δύο δυναμικές του απείρου ενοποιούνται πραγματικά στο Συμπαντικό Απόλυτο. | 56:9.7 (645.2) Spiritual personality is absolute only on Paradise, and the concept of the Absolute is unqualified only in infinity. Deity presence is absolute only on Paradise, and the revelation of God must always be partial, relative, and progressive until his power becomes experientially infinite in the space potency of the Unqualified Absolute, while his personality manifestation becomes experientially infinite in the manifest presence of the Deity Absolute, and while these two potentials of infinity become reality-unified in the Universal Absolute. | |
| 56:9.8 (645.3) Πέραν, όμως, των υπό-άπειρων επιπέδων, τα τρία Απόλυτα είναι ένα και ως εκ τούτου το άπειρο πραγματώνεται δια της Θεότητας, ανεξάρτητα από το αν οποιαδήποτε άλλη κατηγορία ύπαρξης πραγματώνει ποτέ τη συνειδητοποίηση του απείρου. | 56:9.8 (645.3) But beyond subinfinite levels the three Absolutes are one, and thereby is infinity Deity-realized regardless of whether any other order of existence ever self-realizes consciousness of infinity. | |
| 56:9.9 (645.4) Η ύπαρξη στην αιωνιότητα συνεπάγεται την υπαρξιακή αυτοπραγμάτωση του απείρου, έστω και αν μία άλλη αιωνιότητα είναι δυνατόν να απαιτηθεί για να βιωθεί η αυτοπραγμάτωση των εμπειρικών δυναμικών, συμφυών σε μία άπειρη αιωνιότητα – ένα αιώνιο άπειρο. | 56:9.9 (645.4) Existential status in eternity implies existential self-consciousness of infinity, even though another eternity may be required to experience self-realization of the experiential potentialities inherent in an infinity eternity—an eternal infinity. | |
| 56:9.10 (645.5) Και ο Θεός ο Πατέρας είναι η ατομική απαρχή όλων των εκδηλώσεων της Θεότητας, αλλά και η πραγματικότητα για όλα τα ευφυή πλάσματα και τις πνευματικές υπάρξεις σ’ ολόκληρο το σύμπαν των συμπάντων. Ως προσωπικότητες, τώρα, ή στις διαδοχικές συμπαντικές εμπειρίες του αιώνιου μέλλοντος, ανεξάρτητα από το αν επιτύχετε την κατάκτηση του Θεού του Επτάπτυχου, αντιληφθείτε το Θεό τον Υπέρτατο, βρείτε τον Θεό τον Απώτατο, ή προσπαθήσετε να κατανοήσετε την αρχή του Θεού του Απόλυτου, θα ανακαλύψετε, για την αιώνια ικανοποίησή σας ότι με την ολοκλήρωση κάθε περιπέτειας που θα έχετε, σε καινούργια εμπειρικά επίπεδα, ξαναβρήκατε τον αιώνιο Θεό – τον Παραδείσιο πατέρα όλων των προσωπικοτήτων του σύμπαντος. | 56:9.10 (645.5) And God the Father is the personal source of all manifestations of Deity and reality to all intelligent creatures and spirit beings throughout all the universe of universes. As personalities, now or in the successive universe experiences of the eternal future, no matter if you achieve the attainment of God the Sevenfold, comprehend God the Supreme, find God the Ultimate, or attempt to grasp the concept of God the Absolute, you will discover to your eternal satisfaction that in the consummation of each adventure you have, on new experiential levels, rediscovered the eternal God—the Paradise Father of all universe personalities. | |
| 56:9.11 (645.6) Ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι η δικαίωση της συμπαντικής ενότητας όπως αυτή πρέπει σε βαθμό υπέρτατο, ακόμη και απώτατο, να πραγματώνεται στην μετά το απώτατο ενότητα των απολύτων αξιών και εννοιών – στην απεριόριστη Πραγματικότητα. | 56:9.11 (645.6) The Universal Father is the explanation of universal unity as it must be supremely, even ultimately, realized in the postultimate unity of absolute values and meanings—unqualified Reality. | |
| 56:9.12 (645.7) Οι Οργανωτές της Κυρίαρχης Δύναμης προχωρούν στο διάστημα και κινητοποιούν τις ενέργειές του ώστε να ανταποκριθούν στη βαρύτητα της Παραδείσιας έλξης του Πατέρα του Σύμπαντος και κατόπιν έρχονται οι Δημιουργοί Υιοί, που διαρρυθμίζουν τις στη βαρύτητα αντιδρώσες αυτές δυνάμεις σε κατοικημένα σύμπαντα όπου εξελίσσονται ευφυή πλάσματα, τα οποία δέχονται εντός τους το πνεύμα του Πατέρα του Παραδείσου, που στη συνέχεια ανελίσσονται προς τον Πατέρα για να γίνουν σαν αυτόν, σε όλες τις δυνατές θείες ιδιότητες. | 56:9.12 (645.7) The Master Force Organizers go out into space and mobilize its energies to become gravity responsive to the Paradise pull of the Universal Father; and subsequently there come the Creator Sons, who organize these gravity-responding forces into inhabited universes and therein evolve intelligent creatures who receive unto themselves the spirit of the Paradise Father and subsequently ascend to the Father to become like him in all possible divinity attributes. | |
| 56:9.13 (645.8) Η διαρκής και επεκτεινόμενη προέλαση των δημιουργικών δυνάμεων του Παραδείσου μέσα στο διάστημα φαίνεται να προαγγέλλει τον αεί διευρυνόμενο χώρο κυριαρχίας του βαρυτικού ελέγχου του Πατέρα του Σύμπαντος και τον μηδέποτε λήγοντα πολλαπλασιασμό των ποικίλων τύπων των ευφυών πλασμάτων, που μπορούν να αγαπούν το Θεό και να αγαπώνται από αυτόν και τα οποία, γνωρίζοντας έτσι το Θεό, μπορούν να αποφασίσουν να γίνουν σαν αυτόν, να επιλέξουν να κατακτήσουν τον Παράδεισο και να βρουν τον Θεό. | 56:9.13 (645.8) The ceaseless and expanding march of the Paradise creative forces through space seems to presage the ever-extending domain of the gravity grasp of the Universal Father and the never-ending multiplication of varied types of intelligent creatures who are able to love God and be loved by him, and who, by thus becoming God-knowing, may choose to be like him, may elect to attain Paradise and find God. | |
| 56:9.14 (646.1) Το σύμπαν των συμπάντων είναι απόλυτα ενοποιημένο. Ο Θεός είναι ένας σε δύναμη και υπόσταση. Υπάρχει συντονισμός όλων των επιπέδων της ενέργειας και όλων των φάσεων της προσωπικότητας. Φιλοσοφικά και εμπειρικά, ως θεώρηση και ως πραγματικότητα, όλες οι καταστάσεις και οι υπάρξεις έχουν κέντρο τον Πατέρα του Σύμπαντος. Ο Θεός είναι τα πάντα και εις τα πάντα και καμία κατάσταση, ή πλάσμα, δεν υπάρχει χωρίς αυτόν. | 56:9.14 (646.1) The universe of universes is altogether unified. God is one in power and personality. There is co-ordination of all levels of energy and all phases of personality. Philosophically and experientially, in concept and in reality, all things and beings center in the Paradise Father. God is all and in all, and no things or beings exist without him. | |
| 10. ΑΛΗΘΕΙΑ, ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟΣΥΝΗ ^top | 10. Truth, Beauty, and Goodness ^top | |
| 56:10.1 (646.2) Καθώς οι παγιωμένοι στο φως και τη ζωή κόσμοι προχωρούν από το αρχικό στάδιο, στην έβδομη περίοδο, αντιλαμβάνονται προοδευτικά την πραγμάτωση της αλήθειας του Θεού του Επτάπτυχου, κλιμακούμενοι από την προσκύνηση του Δημιουργού Υιού, μέχρι τη λατρεία του Παραδείσιου Πατέρα του. Σ’ όλη τη διάρκεια του συνεχιζόμενου έβδομου σταδίου της ιστορίας ενός τέτοιου κόσμου οι διαρκώς προοδεύοντες θνητοί διευρύνουν τις γνώσεις τους για το Θεό τον Υπέρτατο, ενώ αμυδρά διακρίνουν την πραγματικότητα της υπερισχύουσας λειτουργίας του Θεού του Απώτατου. | 56:10.1 (646.2) As the worlds settled in life and light progress from the initial stage to the seventh epoch, they successively grasp for the realization of the reality of God the Sevenfold, ranging from the adoration of the Creator Son to the worship of his Paradise Father. Throughout the continuing seventh stage of such a world’s history the ever-progressing mortals grow in the knowledge of God the Supreme, while they vaguely discern the reality of the overshadowing ministry of God the Ultimate. | |
| 56:10.2 (646.3) Σ’ ολόκληρη τη διάρκεια της μεγαλειώδους αυτής εποχής το κύριο μέλημα των διαρκώς προοδευόντων θνητών είναι η επιδίωξη μιας καλύτερης κατανόησης και μιας πληρέστερης συνειδητοποίησης των αντιληπτών στοιχείων του Θεού – της αλήθειας, της ομορφιάς και της καλοσύνης. Τούτο αντιπροσωπεύει την προσπάθεια του ανθρώπου να διακρίνει το Θεό στη διάνοια, την ύλη και το πνεύμα. Και καθώς ο θνητός κυνηγά αυτή την επιδίωξη, βρίσκει τον εαυτό του να απορροφάται ολοένα και περισσότερο στην εμπειρική μελέτη της φιλοσοφίας, της κοσμολογίας και του θείου. | 56:10.2 (646.3) Throughout this glorious age the chief pursuit of the ever-advancing mortals is the quest for a better understanding and a fuller realization of the comprehensible elements of Deity—truth, beauty, and goodness. This represents man’s effort to discern God in mind, matter, and spirit. And as the mortal pursues this quest, he finds himself increasingly absorbed in the experiential study of philosophy, cosmology, and divinity. | |
| 56:10.3 (646.4) Τη φιλοσοφία ως ένα σημείο την κατανοείτε και το θείο το αντιλαμβάνεσθε δια της λατρείας, της κοινωνικής προσφοράς και της ατομικής πνευματικής εμπειρίας, την αναζήτηση όμως της ομορφιάς – της κοσμολογίας – πολύ συχνά την περιορίζετε στη μελέτη των ανθρώπινων, άτεχνων, καλλιτεχνικών προσπαθειών. Η Ομορφιά, η τέχνη, είναι εν πολλοίς θέμα ενοποίησης των αντιθέτων. Η ποικιλία είναι βασική για την θεώρηση της ομορφιάς. Η υπέρτατη ομορφιά, το απαύγασμα της πεπερασμένης τέχνης, είναι το γίγνεσθαι της ενοποίησης του απείρου των κοσμικών έσχατων ορίων του Δημιουργού και του δημιουργήματος. Ο άνθρωπος που βρίσκει το Θεό και ο θεός που βρίσκει τον άνθρωπο – το δημιούργημα να γίνεται τέλειο σαν το Δημιουργό – αυτό είναι το ουράνιο επίτευγμα του υπέρτατα ωραίου, η κατάκτηση του κολοφώνα της κοσμικής τέχνης. | 56:10.3 (646.4) Philosophy you somewhat grasp, and divinity you comprehend in worship, social service, and personal spiritual experience, but the pursuit of beauty—cosmology—you all too often limit to the study of man’s crude artistic endeavors. Beauty, art, is largely a matter of the unification of contrasts. Variety is essential to the concept of beauty. The supreme beauty, the height of finite art, is the drama of the unification of the vastness of the cosmic extremes of Creator and creature. Man finding God and God finding man—the creature becoming perfect as is the Creator—that is the supernal achievement of the supremely beautiful, the attainment of the apex of cosmic art. | |
| 56:10.4 (646.5) Ως εκ τούτου, ο υλισμός, η αθεΐα, είναι η μεγιστοποίηση της ασχήμιας, η κορύφωση της πεπερασμένης αντίθεσης του ωραίου. Η ανώτατη ομορφιά συνίσταται στο πανόραμα της ενοποίησης των παραλλαγών που δημιουργήθηκαν από την προ-υπαρξιακή αρμονική πραγματικότητα. | 56:10.4 (646.5) Hence materialism, atheism, is the maximation of ugliness, the climax of the finite antithesis of the beautiful. Highest beauty consists in the panorama of the unification of the variations which have been born of pre-existent harmonious reality. | |
| 56:10.5 (646.6) Η επίτευξη των κοσμολογικών επιπέδων της σκέψης περιλαμβάνει: | 56:10.5 (646.6) The attainment of cosmologic levels of thought includes: | |
| 56:10.6 (646.7) 1. Την περιέργεια. Την πείνα για αρμονία και τη δίψα για ομορφιά. Συνεχείς προσπάθειες για την ανακάλυψη νέων επιπέδων αρμονικών κοσμικών σχέσεων. | 56:10.6 (646.7) 1. Curiosity. Hunger for harmony and thirst for beauty. Persistent attempts to discover new levels of harmonious cosmic relationships. | |
| 56:10.7 (646.8) 2. Την αισθητική εκτίμηση. Την αγάπη για το ωραίο και την διαρκώς βελτιούμενη εκτίμηση της καλλιτεχνικής επαφής με όλες τις δημιουργικές εκδηλώσεις, σε όλα τα επίπεδα της πραγματικότητας. | 56:10.7 (646.8) 2. Aesthetic appreciation. Love of the beautiful and ever-advancing appreciation of the artistic touch of all creative manifestations on all levels of reality. | |
| 56:10.8 (646.9) 3. Την ηθική ευαισθησία. Δια της συνειδητοποίησης της αλήθειας, η εκτίμηση του ωραίου οδηγεί στην αίσθηση της αιώνιας προσαρμογής των πραγμάτων εκείνων που βάλλουν την αναγνώριση της θείας καλοσύνης στις σχέσεις της Θεότητας με όλες τις υπάρξεις. Και έτσι, ακόμη και η κοσμολογία οδηγεί στην αναζήτηση των θείων αξιών της πραγματικότητας – στην συνειδητοποίηση του θεού. | 56:10.8 (646.9) 3. Ethic sensitivity. Through the realization of truth the appreciation of beauty leads to the sense of the eternal fitness of those things which impinge upon the recognition of divine goodness in Deity relations with all beings; and thus even cosmology leads to the pursuit of divine reality values—to God-consciousness. | |
| 56:10.9 (646.10) Οι κόσμοι που παγιώθηκαν στο φως και τη ζωή ενδιαφέρονται τόσο απόλυτα για την κατανόηση της αλήθειας, του ωραίου και της καλοσύνης επειδή οι ιδιότητες των εννοιών αυτών περικλείουν την αποκάλυψη της Θεότητας στους κόσμους του χρόνου και του διαστήματος. Οι έννοιες της αιώνιας αλήθειας δημιουργούν μία συνδυασμένη έκκληση στην διανοητική και πνευματική φύση του θνητού ανθρώπου. Η συμπαντική ομορφιά αγκαλιάζει τις αρμονικές σχέσεις και ρυθμούς της κοσμικής δημιουργίας. Τούτο αποτελεί περισσότερο ευδιάκριτα τη διανοητική έλξη και οδηγεί στην ενοποιημένη και σύγχρονη κατανόηση του υλικού σύμπαντος. Η θεία καλοσύνη αντιπροσωπεύει την αποκάλυψη των άπειρων αξιών στον πεπερασμένο νου, ώστε να γίνουν απ’ αυτόν αντιληπτές και να εξυψωθούν το ίδιο το κατώφλι του πνευματικού επιπέδου της ανθρώπινης κατανόησης. | 56:10.9 (646.10) The worlds settled in light and life are so fully concerned with the comprehension of truth, beauty, and goodness because these quality values embrace the revelation of Deity to the realms of time and space. The meanings of eternal truth make a combined appeal to the intellectual and spiritual natures of mortal man. Universal beauty embraces the harmonious relations and rhythms of the cosmic creation; this is more distinctly the intellectual appeal and leads towards unified and synchronous comprehension of the material universe. Divine goodness represents the revelation of infinite values to the finite mind, therein to be perceived and elevated to the very threshold of the spiritual level of human comprehension. | |
| 56:10.10 (647.1) Η αλήθεια είναι η βάση της επιστήμης και της φιλοσοφίας, συνιστώσα τη διανοητική βάση της θρησκείας. Η ομορφιά υποστηρίζει την τέχνη, τη μουσική και τους σημαντικούς ρυθμούς ολόκληρης της ανθρώπινης εμπειρίας. Η καλοσύνη περιλαμβάνει την έννοια της ηθικής, του ήθους και της θρησκείας – την πείνα για εμπειρική τελειότητα. | 56:10.10 (647.1) Truth is the basis of science and philosophy, presenting the intellectual foundation of religion. Beauty sponsors art, music, and the meaningful rhythms of all human experience. Goodness embraces the sense of ethics, morality, and religion—experiential perfection-hunger. | |
| 56:10.11 (647.2) Η ύπαρξη της ομορφιάς συνεπάγεται την παρουσία του νου των πλασμάτων που μπορεί να εκτιμήσει τόσο βέβαια, όσο το γεγονός της προοδευτικής εξέλιξης υποδηλώνει την κυριαρχία της Υπέρτατης Διάνοιας. Η ομορφιά αποτελεί τη διανοητική αναγνώριση της αρμονικής σύνθεσης, στο χρόνο και το διάστημα, της ευρύτατης διαφοροποίησης της φαινομενικής πραγματικότητας, το σύνολο των οποίων προέρχεται από την προ-υπαρξιακή και αιώνια ενότητα. | 56:10.11 (647.2) The existence of beauty implies the presence of appreciative creature mind just as certainly as the fact of progressive evolution indicates the dominance of the Supreme Mind. Beauty is the intellectual recognition of the harmonious time-space synthesis of the far-flung diversification of phenomenal reality, all of which stems from pre-existent and eternal oneness. | |
| 56:10.12 (647.3) Η καλοσύνη είναι η διανοητική αναγνώριση των σχετικών αξιών των διαφόρων επιπέδων της θείας τελειότητας. Η αναγνώριση της καλοσύνης συνεπάγεται την ύπαρξη μιας ηθικής διάνοιας, μία ατομική διάνοια με την ικανότητα να διακρίνει μεταξύ του καλού και του κακού. Το να διαθέτει, όμως, κανείς καλοσύνη, μεγαλείο, είναι το μέτρο του πραγματικού θείου επιτεύγματος. | 56:10.12 (647.3) Goodness is the mental recognition of the relative values of the diverse levels of divine perfection. The recognition of goodness implies a mind of moral status, a personal mind with ability to discriminate between good and evil. But the possession of goodness, greatness, is the measure of real divinity attainment. | |
| 56:10.13 (647.4) Η αναγνώριση των πραγματικών σχέσεων συνεπάγεται την ύπαρξη μιας διάνοιας ικανής να διακρίνει μεταξύ της αλήθειας και της πλάνης. Το επιφοιτούν Πνεύμα της Αλήθειας που περιβάλλει την ανθρώπινη διάνοια στην Ουράντια ανταποκρίνεται αλάθητα στην αλήθεια – τη συνάφεια του ζώντος πνεύματος όλων των πραγμάτων και όλων των υπάρξεων, όπως αυτές είναι συντονισμένες στην αιώνια ανέλιξη προς το Θεό. | 56:10.13 (647.4) The recognition of true relations implies a mind competent to discriminate between truth and error. The bestowal Spirit of Truth which invests the human minds of Urantia is unerringly responsive to truth—the living spirit relationship of all things and all beings as they are co-ordinated in the eternal ascent Godward. | |
| 56:10.14 (647.5) Η κάθε ώθηση του κάθε ηλεκτρονίου, της κάθε σκέψης, ή πνεύματος αποτελεί μία δρώσα μονάδα σ’ ολόκληρο το σύμπαν. Μόνο η αμαρτία είναι απομονωμένη, μόνο η βαρύτητα του κακού ανθίσταται στα διανοητικά και πνευματικά επίπεδα. Το σύμπαν αποτελεί ένα σύνολο. Κανένα πράγμα, ή πλάσμα δεν υπάρχει, δεν ζει απομονωμένο. Η αυτοπραγμάτωση είναι δυνητικά κακή, αν είναι αντικοινωνική. Είναι κυριολεκτικά αλήθεια: «Ουδείς δύναται να ζήσει μόνος.» Η κοσμική κοινωνικότητα συνιστά την ανώτερη μορφή της ενοποίησης της προσωπικότητας. Είπεν ο Ιησούς: «Ο μέγιστος εξ υμών, γενηθήτω υπηρέτης πάντων.» | 56:10.14 (647.5) Every impulse of every electron, thought, or spirit is an acting unit in the whole universe. Only sin is isolated and evil gravity resisting on the mental and spiritual levels. The universe is a whole; no thing or being exists or lives in isolation. Self-realization is potentially evil if it is antisocial. It is literally true: “No man lives by himself.” Cosmic socialization constitutes the highest form of personality unification. Said Jesus: “He who would be greatest among you, let him become server of all.” | |
| 56:10.15 (647.6) Επιπλέον, η αλήθεια, η ομορφιά και η καλοσύνη – η διανοητική προσέγγιση του ανθρώπου στο σύμπαν της διάνοιας, της ύλης και του πνεύματος – πρέπει να συνδυάζεται σε μία ενοποιημένη θεώρηση ενός θείου και υπέρτατου ιδεώδους. Όπως η θνητή προσωπικότητα ενοποιεί την ανθρώπινη εμπειρία με την ύλη, τη διάνοια και το πνεύμα, έτσι και αυτό το θείο και ανώτατο αυτό ιδεώδες ενοποιείται με το Υπέρτατο και εν συνεχεία προσωποποιείται ως Θεός γεμάτος πατρική αγάπη. | 56:10.15 (647.6) Even truth, beauty, and goodness—man’s intellectual approach to the universe of mind, matter, and spirit—must be combined into one unified concept of a divine and supreme ideal. As mortal personality unifies the human experience with matter, mind, and spirit, so does this divine and supreme ideal become power-unified in Supremacy and then personalized as a God of fatherly love. | |
| 56:10.16 (647.7) Κάθε διείσδυση στις σχέσεις των μερών προς οποιοδήποτε δεδομένο όλο απαιτεί την κατανόηση της σχέσης όλων των μερών προς το σύνολο αυτό. Και στο σύμπαν, τούτο σημαίνει τη σχέση των δημιουργημένων μερών προς το Δημιουργικό Σύνολο. Έτσι η Θεότητα γίνεται ο υπερβατικός, ακόμη και άπειρος στόχος της συμπαντικής και αιώνιας κατάκτησης. | 56:10.16 (647.7) All insight into the relations of the parts to any given whole requires an understanding grasp of the relation of all parts to that whole; and in the universe this means the relation of created parts to the Creative Whole. Deity thus becomes the transcendental, even the infinite, goal of universal and eternal attainment. | |
| 56:10.17 (647.8) Η συμπαντική ομορφιά είναι η αναγνώριση της ανάκλασης του Νησιού του Παραδείσου στην υλική δημιουργία, ενώ η αιώνια αλήθεια είναι η ιδιαίτερη λειτουργία των Υιών του Παραδείσου, οι οποίοι όχι μόνο πληρούν δια του εαυτού τους τις θνητές φυλές, αλλά επιπλέον παρέχουν αφειδώς το Πνεύμα τους της Αλήθειας σε όλους τους λαούς. Η Θεία καλοσύνη εκδηλώνεται πληρέστερα στη γεμάτη αγάπη λειτουργία των πολύμορφων προσωπικοτήτων του Απείρου Πνεύματος. Η αγάπη, όμως, το σύνολο των τριών αυτών ιδιοτήτων, αποτελεί τον τρόπο δια του οποίου αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος το Θεό, ως πνευματικό του Πατέρα. | 56:10.17 (647.8) Universal beauty is the recognition of the reflection of the Isle of Paradise in the material creation, while eternal truth is the special ministry of the Paradise Sons who not only bestow themselves upon the mortal races but even pour out their Spirit of Truth upon all peoples. Divine goodness is more fully shown forth in the loving ministry of the manifold personalities of the Infinite Spirit. But love, the sum total of these three qualities, is man’s perception of God as his spirit Father. | |
| 56:10.18 (648.1) Η φυσική ύλη είναι η σκιά μέσα στο χρόνο και το διάστημα της ενέργειας του Παραδείσου – η λάμψη των απόλυτων Θεοτήτων. Οι έννοιες της αλήθειας είναι οι επιπτώσεις στην διάνοια των θνητών του αιώνιου λόγου της Θεότητας – η μέσα στο χρόνο και το διάστημα κατανόηση των υπέρτατων αρχών. Οι αξίες της καλοσύνης είναι οι ελεήμονες λειτουργίες των πνευματικών προσωπικοτήτων του Συμπαντικού, του Αιώνιου και του Απείρου προς τα πεπερασμένα πλάσματα, μέσα στο χρόνο και το διάστημα, πλάσματα των εξελικτικών σφαιρών. | 56:10.18 (648.1) Physical matter is the time-space shadow of the Paradise energy-shining of the absolute Deities. Truth meanings are the mortal-intellect repercussions of the eternal word of Deity—the time-space comprehension of supreme concepts. The goodness values of divinity are the merciful ministries of the spirit personalities of the Universal, the Eternal, and the Infinite to the time-space finite creatures of the evolutionary spheres. | |
| 56:10.19 (648.2) Αυτές οι σημαντικές πραγματικές έννοιες του θείου συγχωνεύονται στη σχέση του Πατέρα με κάθε ξεχωριστό πλάσμα ως θεία αγάπη. Συντονίζονται στον Υιό και τους Υιούς του, ως θεία ευσπλαχνία. Εκδηλώνουν τις ιδιότητές τους δια του Πνεύματος και των πνευματικών παιδιών του ως θεία υπηρεσία, ως παρουσίαση του στοργικού ελέους προς τα παιδιά του χρόνου. Οι τρεις αυτές θεότητες πρωταρχικά εκδηλώνονται δια του Υπέρτατου Όντος, ως μία σύνθεση δυναμικής προσωπικότητας. Εκδηλώνονται επίσης ποικιλοτρόπως δια του Θεού του Επτάπτυχου, μέσα από επτά διαφορετικούς συσχετισμούς των θείων εννοιών και αξιών, σε επτά ανελικτικά επίπεδα. | 56:10.19 (648.2) These meaningful reality values of divinity are blended in the Father’s relation with each personal creature as divine love. They are co-ordinated in the Son and his Sons as divine mercy. They manifest their qualities through the Spirit and his spirit children as divine ministry, the portrayal of loving mercy to the children of time. These three divinities are primarily manifested by the Supreme Being as power-personality synthesis. They are variously shown forth by God the Sevenfold in seven differing associations of divine meanings and values on seven ascending levels. | |
| 56:10.20 (648.3) Για τον πεπερασμένο άνθρωπο η αλήθεια, η ομορφιά και η καλοσύνη περικλείουν την πλήρη αποκάλυψη της θείας πραγματικότητας. Καθώς αυτή η δια της αγάπης αντίληψη της Θεότητας βρίσκει πνευματική έκφραση στη ζωή των θνητών που γνωρίζουν το Θεό, δρέπονται οι καρποί του θείου: η διανοητική γαλήνη, η κοινωνική πρόοδος, η ηθική ικανοποίηση, η πνευματική ευτυχία και η κοσμική σοφία. Οι προηγμένοι θνητοί σ’ έναν κόσμο που βρίσκεται στο έβδομο στάδιο του φωτός και της ζωής έχουν μάθει ότι η αγάπη είναι το μεγαλύτερο πράγμα στο σύμπαν – και γνωρίζουν ότι ο Θεός είναι αγάπη. | 56:10.20 (648.3) To finite man truth, beauty, and goodness embrace the full revelation of divinity reality. As this love-comprehension of Deity finds spiritual expression in the lives of God-knowing mortals, there are yielded the fruits of divinity: intellectual peace, social progress, moral satisfaction, spiritual joy, and cosmic wisdom. The advanced mortals on a world in the seventh stage of light and life have learned that love is the greatest thing in the universe—and they know that God is love. | |
| 56:10.21 (648.4) Αγάπη είναι η επιθυμία να κάνει κανείς το καλό στους άλλους. | 56:10.21 (648.4) Love is the desire to do good to others. | |
| 56:10.22 (648.5) [Παρουσιάσθηκε από ένας Κραταιό Αγγελιαφόρο που διαμένει προσωρινά στην Ουράντια, μετά από αίτημα του Σώματος Αποκάλυψης του Νέβαδον και σε συνεργασία με ένα συγκεκριμένο Μελχισεδέκ, τον επίκουρο Πλανητικό Πρίγκιπα της Ουράντια.] | 56:10.22 (648.5) [Presented by a Mighty Messenger visiting on Urantia, by request of the Nebadon Revelatory Corps and in collaboration with a certain Melchizedek, the vicegerent Planetary Prince of Urantia.] | |
| * * * * * | * * * * * | |
| 56:10.23 (648.6) Το κεφάλαιο αυτό της Συμπαντικής Ενότητας είναι το εικοστό πέμπτο μιας σειράς παρουσιάσεων από διάφορους συγγραφείς, οι οποίοι υποστηρίχθηκαν ως ομάδα από μία επιτροπή προσωπικοτήτων του Νέβαδον, δώδεκα στον αριθμό, και λειτουργούν υπό την καθοδήγηση του Μελχισεδέκ Μαντούτια. Καταγράψαμε τις αναφορές αυτές και τις παρουσιάσαμε στην Αγγλική γλώσσα με μία τεχνική εγκεκριμένη από τους ανωτέρους μας, το έτος 1934, του χρόνου της Ουράντια.) | 56:10.23 (648.6) This paper on Universal Unity is the twenty-fifth of a series of presentations by various authors, having been sponsored as a group by a commission of Nebadon personalities numbering twelve and acting under the direction of Mantutia Melchizedek. We indited these narratives and put them in the English language, by a technique authorized by our superiors, in the year 1934 of Urantia time. |