168. Makale	Paper 168
Lazarus’un Dirilişi	The Resurrection of Lazarus
168:0.1 (1842.1) MARTA, İsa Bethani yakınındaki tepe eteğine geldiğinde, onunla buluşmak için yola çıkışı öğleden biraz sonra gerçekleşmişti. Kardeşi, Lazarus, üç günden beri ölü hale bulunup, Pazar günü öğleden sonrası bahçenin en uç kısmında kişisel tabutlarında toprağa verilmişti. Tabutun başındaki mezar taşı buraya, bu, Perşembe günü sabahı dikilmişti.	168:0.1 (1842.1) IT WAS shortly after noon when Martha started out to meet Jesus as he came over the brow of the hill near Bethany. Her brother, Lazarus, had been dead four days and had been laid away in their private tomb at the far end of the garden late on Sunday afternoon. The stone at the entrance of the tomb had been rolled in place on the morning of this day, Thursday.
168:0.2 (1842.2) Marta ve Meryem Lazarus’un hastalığı ile ilgili İsa’ya haber gönderdiklerinde, Üstün’ün bir şeyler yapacak oluşundan eminlerdi. Onlar, kardeşlerinin umutsuz bir biçimde hasta olduğunu bilmekteydiler; ve, her ne kadar onlar, İsa’nın öğretim ve duyuruş emeklerini sırf kendilerine yardıma gelmek için bırakacağını umut etmeye neredeyse hiçbir şekilde cüret etmemişlerse de, onun bulunduğu yerden sadece iyileştirici kelimeleri söyleyeceğini ve Lazarus’un böylece doğrudan sağlığına tekrar kavuşacağı biçiminde, onun hastalığı iyileştirme gücüne inanmaktaydılar. Ve, Lazarus, iletici Philadelphia için Bethani’den ayrıldıktan birkaç saat sonra yaşamını yitirdiği için, onlar bu ölümün, Üstün’ün kardeşlerinin hastalığını çok geç öğrenmesi, o öğrendiğinde Lazarus’un birkaç saattir ölü halde bulunması, nedeniyle gerçekleşmiş olduğunu düşünmüşlerdi.	168:0.2 (1842.2) When Martha and Mary sent word to Jesus concerning Lazarus’s illness, they were confident the Master would do something about it. They knew that their brother was desperately sick, and though they hardly dared hope that Jesus would leave his work of teaching and preaching to come to their assistance, they had such confidence in his power to heal disease that they thought he would just speak the curative words, and Lazarus would immediately be made whole. And when Lazarus died a few hours after the messenger left Bethany for Philadelphia, they reasoned that it was because the Master did not learn of their brother’s illness until it was too late, until he had already been dead for several hours.
168:0.3 (1842.3) Ancak, onlar, inanan arkadaşlarının tümüyle birlikte, Bethani’ye ulaştığında ulağın Salı öğle öncesi getirmiş olduğu cevap iletisi karşısında fazlasıyla şaşkınlık içine düşmüşlerdi. Ulak, İsa’nın şunu söylemiş olduğunu duyuşunda ısrar etmişti: “... bu hastalık gerçekten de ölümle son bulmayacak.” Ne de onlar, neden İsa’nın kendilerine hiçbir haber göndermemiş ve başka bir yardımı sunmamış oluşunu anlayabilmişlerdi.	168:0.3 (1842.3) But they, with all of their believing friends, were greatly puzzled by the message which the runner brought back Tuesday forenoon when he reached Bethany. The messenger insisted that he heard Jesus say, “...this sickness is really not to the death.” Neither could they understand why he sent no word to them nor otherwise proffered assistance.
168:0.4 (1842.4) Yakında bulunan yerleşkelerden birçok arkadaş ve Kudüs’te yaşayan diğerleri, keder içindeki kız kardeşleri teselli etmek için buraya gelmişti. Lazarus ve onun kız kardeşleri, küçük Bethani köyünün önde gelen sakinlerinden biri olmuş bulunan, varlıklı ve onurlu bir Musevi’nin çocuklarıydı. Ve, her ne kadar onların üçü de uzunca bir süredir İsa’nın kararlı takipçileri olmuş bulunsalar da onlar, kendilerini tanıyan herkes tarafından fazlasıyla saygı duyulmaktaydılar. Onlar, bu yerleşke çevresinde geniş üzüm bahçeleri ve zeytin ağaçlıkları miras almış olup, onların varlıklı halde bulunuşu, kendilerine ait arazilerinde özel bir mezarlığı inşa etmeyi karşılamaları tarafından ilave biçimde sergilenmişti. Onların ebeveynlerinin ikisi de bu mezarlıkta toprağa verilmişti.	168:0.4 (1842.4) Many friends from near-by hamlets and others from Jerusalem came over to comfort the sorrow-stricken sisters. Lazarus and his sisters were the children of a well-to-do and honorable Jew, one who had been the leading resident of the little village of Bethany. And notwithstanding that all three had long been ardent followers of Jesus, they were highly respected by all who knew them. They had inherited extensive vineyards and olive orchards in this vicinity, and that they were wealthy was further attested by the fact that they could afford a private burial tomb on their own premises. Both of their parents had already been laid away in this tomb.
168:0.5 (1842.5) Meryem İsa’nın gelecek oluşu düşüncesini bırakmış olup, kendi yasına çekilmişti; ancak, Marta, tabutun önündeki mezar taşını yerleştirdikleri ve mezarı tamamladıkları tam da bu sabaha kadar İsa’nın gelecek oluşu umuduna sımsıkı sarılmıştı. Böyle bir anda bile o komşunun bir ufaklığına, tepenin eteğinden Bethani’nin doğusuna uzanan Eriha yolu inişini gözetlemesini salık vermişti; ve, İsa ve onun arkadaşlarının yaklaşmakta oluşuna dair Marta’ya haberleri getiren kişi bu ufaklık olmuştu.	168:0.5 (1842.5) Mary had given up the thought of Jesus’ coming and was abandoned to her grief, but Martha clung to the hope that Jesus would come, even up to the time on that very morning when they rolled the stone in front of the tomb and sealed the entrance. Even then she instructed a neighbor lad to keep watch down the Jericho road from the brow of the hill to the east of Bethany; and it was this lad who brought tidings to Martha that Jesus and his friends were approaching.
168:0.6 (1842.6) Marta İsa ile karşılaştığında, o İsa’nın ayaklarına, şunu haykıran bir biçimde, kapanmıştı: “Üstün, eğer sen burada olsaydın, kardeşim ölmeyecekti!” Birçok korku Marta’nın aklından geçmekteydi ancak o hiçbir şüpheye yer vermemişti; ne de o, Lazarus’un ölümüne dair Üstün’ün davranışını eleştirmeye veya onu sorgulamaya girişmişti. Marta bunu söylediğinde, İsa eğilip, ayaklarına kapanmış olan Marya’yı kaldırıp, şunu söyledi: “Sadece inan, Marta; kardeşin tekrar dirilecek.” Bunun ardından Marta: “Biliyorum, o son günde yeniden dirilecek; ve, bu anda bile ben, sen Tanrı’dan neyi isteyecek olursan, Babamızın sana onu verecek oluşuna inanıyorum.”	168:0.6 (1842.6) When Martha met Jesus, she fell at his feet, exclaiming, “Master, if you had been here, my brother would not have died!” Many fears were passing through Martha’s mind, but she gave expression to no doubt, nor did she venture to criticize or question the Master’s conduct as related to Lazarus’s death. When she had spoken, Jesus reached down and, lifting her upon her feet, said, “Only have faith, Martha, and your brother shall rise again.” Then answered Martha: “I know that he will rise again in the resurrection of the last day; and even now I believe that whatever you shall ask of God, our Father will give you.”
168:0.7 (1843.1) Bunun ardından, Marta’nın gözlerine doğrudan bakan bir biçimde, İsa şunu söyledi: “Ben yeniden dirilişin ve yaşamın kendisiyim; bana inanan kişi, her ne kadar ölse de, yine de yaşayacaktır. Gerçekte, yaşayan ve bana inanan hiçbir kimse gerçekte hiçbir zaman ölmeyecektir. Marta, buna inanıyor musun?” Ve, Marta Üstün’ün sorusuna: “Evet, uzunca bir süredir ben senin, bu dünyaya gelmek zorunda bulunan, yaşayan Tanrı’nın oğlu halinde Kurtarıcı olduğuna inanmaktayım.”	168:0.7 (1843.1) Then said Jesus, looking straight into the eyes of Martha: “I am the resurrection and the life; he who believes in me, though he dies, yet shall he live. In truth, whosoever lives and believes in me shall never really die. Martha, do you believe this?” And Martha answered the Master: “Yes, I have long believed that you are the Deliverer, the Son of the living God, even he who should come to this world.”
168:0.8 (1843.2) İsa’nın Meryem’i sormasıyla, Marta derhal eve gidip, kız kardeşine fısıldayan bir biçimde, şunu söylemişti: “Üstün burada ve seni sordu.” Ve, Meryem bunu duyduğunda, hızlıca kalkıp, Marta’nın kendisiyle ilk kez karşılaşmış olduğu yer olan, evin biraz ötesindeki yerde hala vakit geçirir halde, İsa ile buluşmaya koştu. Kendisini teselli etmeyi amaçlar haldeki, Meryem ile birlikte olan arkadaşlar, onun hızlıca ayağa kalkıp dışarı çıkışını gördüklerinde, mezarlığa gidip ağlayacağını varsayarak, kendisini takip etmişti.	168:0.8 (1843.2) Jesus having inquired for Mary, Martha went at once into the house and, whispering to her sister, said, “The Master is here and has asked for you.” And when Mary heard this, she rose up quickly and hastened out to meet Jesus, who still tarried at the place, some distance from the house, where Martha had first met him. The friends who were with Mary, seeking to comfort her, when they saw that she rose up quickly and went out, followed her, supposing that she was going to the tomb to weep.
168:0.9 (1843.3) Burada hazır halde bulunanların çoğu İsa’nın çetin düşmanlarıydı. Bu nedenle Marta kendisiyle yalnız halde buluşmak için çıkmış olup, İsa’nın kendisini sormuş oluşunu Meryem’e gizlice bilgilendirmişti. Marta, bir yandan İsa’yı görmeye can atarken, onun Kudüs düşmanlarından oluşan geniş bir kalabalık ortasına aniden gelmesiyle ortaya çıkacak her türlü tatsızlıktan kaçınmayı arzulamıştı. Meryem İsa’yı karşılarken, arkadaşları ile birlikte evde kalmayı sürdürüşü Marta’nın amacıydı ancak, bunda o başarısız olmuştu, zira arkadaşlarının tümü Meryem’i takip etmiş olup, kendilerini beklenmedik bir biçimde Üstün’ün karşısında bulmuşlardı.	168:0.9 (1843.3) Many of those present were Jesus’ bitter enemies. That is why Martha had come out to meet him alone, and also why she went in secretly to inform Mary that he had asked for her. Martha, while craving to see Jesus, desired to avoid any possible unpleasantness which might be caused by his coming suddenly into the midst of a large group of his Jerusalem enemies. It had been Martha’s intention to remain in the house with their friends while Mary went to greet Jesus, but in this she failed, for they all followed Mary and so found themselves unexpectedly in the presence of the Master.
168:0.10 (1843.4) Marta Meryem’i İsa’ya götürmüştü; ve, Meryem İsa’yı gördüğünde, şunu haykıran bir biçimde, ayaklarına kapanmıştı: “Bir burada olsaydın, kardeşim ölmeyecekti!” Ve, İsa, onların tümünün Lazarus’un ölümü karşısında yas tutmuş olduklarını gördüğünde, ruhu güçlü merhamet duygusuyla dolmuştu.	168:0.10 (1843.4) Martha led Mary to Jesus, and when she saw him, she fell at his feet, exclaiming, “If you had only been here, my brother would not have died!” And when Jesus saw how they all grieved over the death of Lazarus, his soul was moved with compassion.
168:0.11 (1843.5) Yas içindekiler Meryem’in İsa’yı karşılamaya gitmiş olduğunu gördüklerinde, onlar biraz geri dururlarken, Marta ve Meryem Üstün ile konuşmuş olup, onun tesellisini ve Baba’ya olan güçlü inancı sürdürme ve kutsal iradeye tamamiyle adanma isteğini almışlardı.	168:0.11 (1843.5) When the mourners saw that Mary had gone to greet Jesus, they withdrew for a short distance while both Martha and Mary talked with the Master and received further words of comfort and exhortation to maintain strong faith in the Father and complete resignation to the divine will.
168:0.12 (1843.6) İsa’nın insan aklı, Lazarus’a ve yakınlarını kaybetmiş haldeki kız kardeşlere duyduğu derin sevgi ile inanmayan ve katilane arzuları taşıyan bu Musevilerin bazıları tarafından dışa dönük bir biçimde sergilenen şefkate beslediği olumsuz düşüncesi ve eleştirilen bakışı arasındaki büyük fark fazlasıyla karşısında etkilenmişti. İsa, kalplerinde bu denli sahte kederin ve kendisine karşı fazlaca güçlü düşmanlığın bulunması nedeniyle, kendilerini arkadaş olarak adlandırmakta olan bu kişilerin bazıları tarafından sergilenen zoraki ve dışa dönük yasa rahatsız olmuş halde itiraz etmişti. Buna rağmen, bu Musevilerden bazıları yaslarında içtendi; zira, onlar ailenin gerçek arkadaşlarıydı.	168:0.12 (1843.6) The human mind of Jesus was mightily moved by the contention between his love for Lazarus and the bereaved sisters and his disdain and contempt for the outward show of affection manifested by some of these unbelieving and murderously intentioned Jews. Jesus indignantly resented the show of forced and outward mourning for Lazarus by some of these professed friends inasmuch as such false sorrow was associated in their hearts with so much bitter enmity toward himself. Some of these Jews, however, were sincere in their mourning, for they were real friends of the family.
1. Lazarus’un Kabrinde ^top	1. At the Tomb of Lazarus ^top
168:1.1 (1843.7) İsa, Marta ve Meryem’i teselli etmede birkaç dakika harcadıktan sonra, yas içindekileri dışlayarak, onlara şu soruyu sordu: “Onu nereye gömdünüz?” Bunun ardından Marta “Gel ve gör” dedi. Ve, Üstün yas içindeki iki kardeşi sessizce takip ederken, gözlerinden yaşlar boşandı. Arkalarından gelmekte olan dostane Museviler İsa’nın gözyaşlarını gördüğünde, içlerinden biri şunu söyledi: “Bakın, o Lazarus’u ne kadar da derinden seviyormuş. Gözleri görmeyenin gözünü açmış olan kişi, bu adamı ölümün elinden kurtaramaz mıydı?” Tam da bu zaman zarfında onlar, bahçe arsasının en ucunda yaklaşık bir metre uzunluğunda dikili olan kaya resifindeki, doğal yollarla oluşmuş küçük bir mağara, veya diğer bir değişle oyuk olan, aile kabrinin karşısında durmaktaydılar.	168:1.1 (1843.7) After Jesus had spent a few moments in comforting Martha and Mary, apart from the mourners, he asked them, “Where have you laid him?” Then Martha said, “Come and see.” And as the Master followed on in silence with the two sorrowing sisters, he wept. When the friendly Jews who followed after them saw his tears, one of them said: “Behold how he loved him. Could not he who opened the eyes of the blind have kept this man from dying?” By this time they were standing before the family tomb, a small natural cave, or declivity, in the ledge of rock which rose up some thirty feet at the far end of the garden plot.
168:1.2 (1844.1) İsa’nın neden ağlamış olduğunu insan akıllarına açıklamak zordur. Her ne kadar bizler, insan duyguları ile kutsal düşüncelerin bileşik doğasına dair kayda erişim halinde bulunsak da, Kişileşmiş Düzenleyici’nin aklındaki bu duygusal dışavurumların gerçek nedenine dair tamamiyle kesin olan bilgiye sahip değiliz. Bizler, şunlar gibi, bu zaman zarfında onun aklından geçmekte olan belirli bir sayıdaki düşünce ve hisler nedeniyle ağlamış olduğuna inanma eğilimindeyiz:	168:1.2 (1844.1) It is difficult to explain to human minds just why Jesus wept. While we have access to the registration of the combined human emotions and divine thoughts, as of record in the mind of the Personalized Adjuster, we are not altogether certain about the real cause of these emotional manifestations. We are inclined to believe that Jesus wept because of a number of thoughts and feelings which were going through his mind at this time, such as:
168:1.3 (1844.2) 1. O, Marta ve Meryem ile samimi ve kederli bir duygudaşlık hissetmişti; o, kardeşlerini kaybetmiş olan bu kız kardeşler için gerçek ve derin bir insan şefkati duymuştu.	168:1.3 (1844.2) 1. He felt a genuine and sorrowful sympathy for Martha and Mary; he had a real and deep human affection for these sisters who had lost their brother.
168:1.4 (1844.3) 2. O, bazıları içten bazıları ise yalnızca rol yapan, yas içindekilerin bir kalabalığı karşısında rahatsız olmuştu. O her zaman, yasın bu dışa dönük sergilenişlerine karşı durmuştu. O, kız kardeşlerin ağabeylerini derinden sevmekte ve onların inananların kurtuluşuna inanmakta olduklarını bilmekteydi. Bu karşıt duygular muhtemel bir biçimde, kabre yaklaşırken İsa’nın neden gözyaşlarına boğulmuş olduğunu açıklamaktadır.	168:1.4 (1844.3) 2. He was perturbed in his mind by the presence of the crowd of mourners, some sincere and some merely pretenders. He always resented these outward exhibitions of mourning. He knew the sisters loved their brother and had faith in the survival of believers. These conflicting emotions may possibly explain why he groaned as they came near the tomb.
168:1.5 (1844.4) 3. O gerçekten, Lazarus’u fani yaşama geri getirmede çekinceye sahip olmuştu. Kız kardeşleri Lazarus’un mevcudiyetine gerçekten de ihtiyaç duymaktaydı ancak, İsa, İnsan Evladı’nın kutsal gücünün dışavurumlarının tümü içinde en büyüğüne tabi oluşunun bir sonucu olarak, Lazarus’un acı idamı deneyimleme sürecinden geçecek oluşunu oldukça iyi bilen bir biçimde, arkadaşını geri çağırma karşısında pişmanlık duyguları içerisindeydi.	168:1.5 (1844.4) 3. He truly hesitated about bringing Lazarus back to the mortal life. His sisters really needed him, but Jesus regretted having to summon his friend back to experience the bitter persecution which he well knew Lazarus would have to endure as a result of being the subject of the greatest of all demonstrations of the divine power of the Son of Man.
168:1.6 (1844.5) Ve, tam da bu aşamada bizler, ilgi çekici ve eğitici bir gerçeği anlatabiliriz: Her ne kadar bu olay görünürde, insanın deneyimleri bakımından tamamiyle doğal ve olağan bir yaşanmışlık halinde gerçekleşmiş olsa da, birtakım oldukça ilgi çekici yan detaylara sahiptir. İletici, Lazarus’un hastalığın bildiren bir biçimde, İsa’ya Pazar günü gelmiş olsa da, ve, İsa, “ölümle sonuçlanmayacak” haberini cevap olarak göndermiş olsa da, Bethani’ye bizzat çıkmış olup, “Onu nereye defnettiniz?” sorusunu bile sormuştu. Her ne kadar tüm bunların hepsi Üstün’ün bu yaşamın olağan akış biçimiyle ve insan aklının sınırlı bilgisi uyarınca hareket ettiğini işaret eden bir gösterişe sahip olsa da, evren kayıtları İsa’nın Kişisel Düzenleyicisinin, Lazarus’un ölümünün ardından onun Düşünce Düzenleyicisi’nin ikinci bir emre kadar gezegende kalması yönergesinde bulunduğunu, ve bu yönergenin Lazarus’un son nefesini alışından yalnızca on beş dakika önce gerçekleştirilişini açığa çıkarmaktadır.	168:1.6 (1844.5) And now we may relate an interesting and instructive fact: Although this narrative unfolds as an apparently natural and normal event in human affairs, it has some very interesting side lights. While the messenger went to Jesus on Sunday, telling him of Lazarus’s illness, and while Jesus sent word that it was “not to the death,” at the same time he went in person up to Bethany and even asked the sisters, “Where have you laid him?” Even though all of this seems to indicate that the Master was proceeding after the manner of this life and in accordance with the limited knowledge of the human mind, nevertheless, the records of the universe reveal that Jesus’ Personalized Adjuster issued orders for the indefinite detention of Lazarus’s Thought Adjuster on the planet subsequent to Lazarus’s death, and that this order was made of record just fifteen minutes before Lazarus breathed his last.
168:1.7 (1844.6) İsa’nın kutsal aklı, Lazarus’un ölümünden bile önce, onun kendisini ölümden diriltecek oluşunu biliyor muydu? Bizler bunun cevabını bilmiyoruz. Ancak, bizler yalnızca, böylece kayıtlara geçirmiş olduğumuz şeyi bilmekteyiz.	168:1.7 (1844.6) Did the divine mind of Jesus know, even before Lazarus died, that he would raise him from the dead? We do not know. We know only what we are herewith placing on record.
168:1.8 (1844.7) İsa’nın düşmanlarının çoğu, onun şefkat dışavurumunu küçük görme eğilimi göstermişti; ve, onlar kendileri aralarında: “Eğer bu kişi hakkında bu kadar düşünüyorduysa, neden Bethani’ye gelmeden önce bu kadar oyalandı? Eğer o başkalarının duyurmuş olduğu kişiyse, neden sevgili arkadaşını kurtarmadı? Eğer derinden sevdiği kişiyi kurtaramıyorsa, Celile’deki yabancıları iyileştirmenin ne anlamı olabilir ki?” Ve, diğer birçok biçimde onlar İsa’nın öğretilerini ve emeklerini alaycılıkla karşılamış olup, onları hafife almışlardı.	168:1.8 (1844.7) Many of Jesus’ enemies were inclined to sneer at his manifestations of affection, and they said among themselves: “If he thought so much of this man, why did he tarry so long before coming to Bethany? If he is what they claim, why did he not save his dear friend? What is the good of healing strangers in Galilee if he cannot save those whom he loves?” And in many other ways they mocked and made light of the teachings and works of Jesus.
168:1.9 (1844.8) Ve, böylece, bu Perşembe öğleden sonrası, yaklaşık olarak iki buçuk suları, beden içindeki vücutlaşımı süresince kutsal gücün en büyük dışavurumu olarak, Nebadonlu Mikâil’in yeryüzü hizmeti ile ilişkili tüm emekler içinde en büyüğünün yerine getirilişi için bu küçük Bethani yerleşkesinde her şey hazırlanmıştı bu en büyük olanıydı, zira İsa’nın kendi yeniden dirilişi, maddi yaşamın bağlarından tamamiyle kurtulmasından sonra gerçekleşmişti.	168:1.9 (1844.8) And so, on this Thursday afternoon at about half past two o’clock, was the stage all set in this little hamlet of Bethany for the enactment of the greatest of all works connected with the earth ministry of Michael of Nebadon, the greatest manifestation of divine power during his incarnation in the flesh, since his own resurrection occurred after he had been liberated from the bonds of mortal habitation.
168:1.10 (1845.1) Lazarus’un kabri önünde bir araya gelmiş olan küçük topluluk; İsa’nın Kişileşmiş Düzenleyicisi’nin yönergesiyle, çok sevgili Egemenleri’nin emrini yerine getirme beklentisi içinde can atar ve hazır halde bulunarak, Cebrail’in önderliği altında bir araya gelmiş ve bu aşamada bekler haldeki göksel varlıkların her bir düzeyine ait unsurdan oluşan geniş bir izdihamını ne de az fark etmişlerdi.	168:1.10 (1845.1) The small group assembled before Lazarus’s tomb little realized the presence near at hand of a vast concourse of all orders of celestial beings assembled under the leadership of Gabriel and now in waiting, by direction of the Personalized Adjuster of Jesus, vibrating with expectancy and ready to execute the bidding of their beloved Sovereign.
168:1.11 (1845.2) İsa, “Mezar taşını kaldırın” biçimindeki emir sözlerini söylediğinde, bir araya gelmiş haldeki göksel birlikler, fani beden sureti içinde Lazarus’un yeniden diriliş sahnesini sergilemeye başlamaya hazır hale geldiler. Bu türden bir yeniden diriliş türü, fani yaratılmışların morontia biçiminde yeniden dirilişinin olağan yönteminin çok ötesine geçen uygulama zorluklarına sahip olup, daha fazla göksel kişileri ve evren kaynaklarının daha büyük bir uygulanışını gerektirmektedir.	168:1.11 (1845.2) When Jesus spoke those words of command, “Take away the stone,” the assembled celestial hosts made ready to enact the drama of the resurrection of Lazarus in the likeness of his mortal flesh. Such a form of resurrection involves difficulties of execution which far transcend the usual technique of the resurrection of mortal creatures in morontia form and requires far more celestial personalities and a far greater organization of universe facilities.
168:1.12 (1845.3) Marta ve Meryem, kabir başındaki taşın kaldırılmasını emreden İsa’nın emrini duyduklarında, içleri karşıt duygularla dolmuşlardı. Meryem İsa’nın ölümden dirilmesini umut etmişti; ancak, Marta, bir ölçüde kardeşinin inancını paylaşsa da, Lazarus’un İsa’nın, havarilerin ve kendi arkadaşlarının karşısına çıkabilecek bir görünüm içinde bulunmayacağı korkusu karşısında daha fazla etkilenmişti. Marta şunu söylemişti: “Mezar taşını kaldırmak zorunda mıyız? Kardeşim bugün itibariyle burada dört gündür ölü halde bulunmaktadır; bu nedenle bedeninin bozuluşu çoktan başlamıştır.” Marta aynı zamanda bunu, Üstün’ün neden taşın kaldırılmasını istemekte olduğunu tam olarak bilmemesi nedeniyle söylemişti; o, muhtemelen Üstün’ün, Lazarus’a son bir kez daha bakma arzusu duyduğunu düşünmüştü. O, tutumunda kararlı ve ısrarcı değildi. Onlar taşı kaldırmada çekince gösterdiklerinde, İsa şunu söylemişti: “Ben size daha en başından bu hastalığın ölümle sonuçlanmayacağını söylemedim mi? Ben sözümü yerine getirmek için gelmedim mi? Ve, ben sizlere geldikten sonra, eğer yalnızca inanacak olursanız, Tanrı’nın ihtişamını görecek oluşunuzu söylemedim mi? Öyleyse neden kuşku duymaktasınız? İnana ve itaat edene kadar daha ne kadar süre geçecek?”	168:1.12 (1845.3) When Martha and Mary heard this command of Jesus directing that the stone in front of the tomb be rolled away, they were filled with conflicting emotions. Mary hoped that Lazarus was to be raised from the dead, but Martha, while to some extent sharing her sister’s faith, was more exercised by the fear that Lazarus would not be presentable, in his appearance, to Jesus, the apostles, and their friends. Said Martha: “Must we roll away the stone? My brother has now been dead four days, so that by this time decay of the body has begun.” Martha also said this because she was not certain as to why the Master had requested that the stone be removed; she thought maybe Jesus wanted only to take one last look at Lazarus. She was not settled and constant in her attitude. As they hesitated to roll away the stone, Jesus said: “Did I not tell you at the first that this sickness was not to the death? Have I not come to fulfill my promise? And after I came to you, did I not say that, if you would only believe, you should see the glory of God? Wherefore do you doubt? How long before you will believe and obey?”
168:1.13 (1845.4) İsa konuşmasını bitirdiğinde, havarileri, istekli komşuların desteği ile birlikte, taşa el atmış olup, onu kabrin başından almışlardı.	168:1.13 (1845.4) When Jesus had finished speaking, his apostles, with the assistance of willing neighbors, laid hold upon the stone and rolled it away from the entrance to the tomb.
168:1.14 (1845.5) Ölüm meleğinin kılıcı dehşetinin üçüncü günün sonunda kendisini göstermeye başladığı, bu nedenle dördüncü gün onun bütüncül etkisinin göründüğü Museviler’in ortak inanışıydı. Onlar, insan ruhunun üçüncü günün sonuna kadar tabutta biraz daha fazla oyalanabileceği düşüncesine imkân vermekteydiler; ancak, onlar kesin bir biçimde, bu türden bir ruhun, dördüncü gün doğmadan önce göçmüş ruhaniyetlerin yerleşkesine hâlihazırda gitmiş oluşuna inanmışlardı.	168:1.14 (1845.5) It was the common belief of the Jews that the drop of gall on the point of the sword of the angel of death began to work by the end of the third day, so that it was taking full effect on the fourth day. They allowed that the soul of man might linger about the tomb until the end of the third day, seeking to reanimate the dead body; but they firmly believed that such a soul had gone on to the abode of departed spirits ere the fourth day had dawned.
168:1.15 (1845.6) Ölüye ve ölünün ruhaniyetlerinin göçüşüne dair bu inanışlar ve düşünceler, Lazarus’un kabrinde bu anda mevcut halde bulunmuş olanların tümünün ve neyin gerçekleşmiş olduğunu daha sonra duymuş olacakların hepsinin akıllarında onları, bunun, kendisini “yeniden diriliş ve yaşam” olarak duyurmuş olan birinin kişisel eylemi tarafından ölünün yeniden dirilişinin tamamiyle gerçek bir vakası oluşuna ikna etmeyi sağlamıştı.	168:1.15 (1845.6) These beliefs and opinions regarding the dead and the departure of the spirits of the dead served to make sure, in the minds of all who were now present at Lazarus’s tomb and subsequently to all who might hear of what was about to occur, that this was really and truly a case of the raising of the dead by the personal working of one who declared he was “the resurrection and the life.”
2. Lazarus’un Dirilişi ^top	2. The Resurrection of Lazarus ^top
168:2.1 (1845.7) Yaklaşık olarak kırk beş faniden meydana gelmiş bu kafile kabrin önünde dururken, onlar az da olsa, defnedilen mağaranın sağ altında bulunan küçük oyuğunda yatar haldeki, keten sargılarla sarmalanmış Lazarus’un bedenini görebilmekteydi. Her ne kadar bu yeryüzü yaratılmışları burada neredeyse nefes bile alınmayan sessizlik içerisinde beklerken, göksel varlıkların çok geniş bir birliği, önderleri olan Cebrail tarafından verildiğinde, hareket etme işaretine cevap verebilmek için yerlerine geçmeye çalışmaktaydılar.	168:2.1 (1845.7) As this company of some forty-five mortals stood before the tomb, they could dimly see the form of Lazarus, wrapped in linen bandages, resting on the right lower niche of the burial cave. While these earth creatures stood there in almost breathless silence, a vast host of celestial beings had swung into their places preparatory to answering the signal for action when it should be given by Gabriel, their commander.
168:2.2 (1846.1) İsa bakışlarını kaldırmış olup, şunu söylemişti: “Baba, benim arzumu duymuş ve isteğimi yerine getirmiş olduğum için sana teşekkür etmekteyim. Ben senin her zaman beni duymakta olduğunu biliyorum; ancak, burada benim birlikte durmakta olanlar nedeniyle, seninle bu şekilde konuşuyorum; senin beni bu dünyaya göndermiş olduğuna inanabilmeleri ve birazdan bizlerin gerçekleştirecek olduğu şeyde senin benimle birlikte emek verdiğini bilebilmeleri için.” Ve, İsa bu şekilde duasını bitirdiğinde, güçlü bir biçimde, “Lazarus, gel” şeklinde bağırdı.	168:2.2 (1846.1) Jesus lifted up his eyes and said: “Father, I am thankful that you heard and granted my request. I know that you always hear me, but because of those who stand here with me, I thus speak with you, that they may believe that you have sent me into the world, and that they may know that you are working with me in that which we are about to do.” And when he had prayed, he cried with a loud voice, “Lazarus, come forth!”
168:2.3 (1846.2) Her ne kadar bu insan gözlemcileri hareketsiz kalmayı sürdürseler de, çok büyük göksel birlik, Yaratan’ın sözüne olan itaatte bir elden hareket içindeydi. Yeryüzü zamanına göre yalnızca on iki saniyede, Lazarus’un o ana kadar hareketsiz olan bedeni hareket etmeye başlamış olup, yakın bir süre içinde bulunduğu taş rafın ucunda oturur hale gelmeye başladı. Onun bedeni büyük elbiselerle sarılmış olup, yüzü bir mendil ile çevrelenmişti. Ve, Lazarus onların karşılarında — canlı halde — dururken, İsa, “Kendisini serbest bırakın, hareket etmesine izin verin” dedi.”	168:2.3 (1846.2) Though these human observers remained motionless, the vast celestial host was all astir in unified action in obedience to the Creator’s word. In just twelve seconds of earth time the hitherto lifeless form of Lazarus began to move and presently sat up on the edge of the stone shelf whereon it had rested. His body was bound about with grave cloths, and his face was covered with a napkin. And as he stood up before them—alive—Jesus said, “Loose him and let him go.”
168:2.4 (1846.3) Havariler dışında, herkes, Marta ve Meryem ile birlikte, eve kaçmışlardı. Onların yüzleri korkudan bembeyaz kesilmiş olup, büyük şaşkınlık etkisine girmişlerdi. Bazıları burada kalmayı sürdürmüş olsa da, birçokları evlerine koşuşmuşlardı.	168:2.4 (1846.3) All, save the apostles, with Martha and Mary, fled to the house. They were pale with fright and overcome with astonishment. While some tarried, many hastened to their homes.
168:2.5 (1846.4) Lazarus İsa’yı ve havarileri selamlamış olup, sarınmış olduğu büyük kıyafetlerin ve neden bahçede uyanmış olduğunun anlamını sormuştu. İsa ve havariler bir yana çekilirken, Marta Lazarus’a ölümünden, toprağa verilişinden ve yeniden dirilişinden bahsetmişti. Marta kendisine, her ne kadar ölüm uykusunda bulunuşundan beri zamana dair hiçbir bilince sahip olmasa da, Pazar günü ölmüş olduğunu ve şimdi Perşembe günü tekrar yaşama döndürülmüş bulunduğunu açıklamak zorunda kalmıştı.	168:2.5 (1846.4) Lazarus greeted Jesus and the apostles and asked the meaning of the grave cloths and why he had awakened in the garden. Jesus and the apostles drew to one side while Martha told Lazarus of his death, burial, and resurrection. She had to explain to him that he had died on Sunday and was now brought back to life on Thursday, inasmuch as he had had no consciousness of time since falling asleep in death.
168:2.6 (1846.5) Lazarus kabirden çıktığında, bu aşamada bu yerel evrende kendi düzeyinin başı halde bulunan, İsa’nın Kişileşmiş Düzenleyicisi; bu anda bekler haldeki, Lazarus’un eski Düzenleyicisi’ne, diriltilmiş kişinin aklında ve ruhunda ikamet etmeye devam etme emrini vermişti.	168:2.6 (1846.5) As Lazarus came out of the tomb, the Personalized Adjuster of Jesus, now chief of his kind in this local universe, gave command to the former Adjuster of Lazarus, now in waiting, to resume abode in the mind and soul of the resurrected man.
168:2.7 (1846.6) Bunun ardından Lazarus İsa’ya gitmiş olup, kız kardeşleri ile birlikte, teşekkürlerini sunmak ve Tanrı’ya şükranlarını iletmek için Üstün’ün ayaklarına kapanmışlardı. İsa, Lazarus’u elinden tutarak ayağa kaldırmış ve şunu söylemişti: “Benim evladım, senin başına gelmiş olan şey aynı zamanda, daha da ihtişamlı biçimde diriltilecek olmaları dışında, bu müjdeye inananların tümü tarafından deneyimlenecektir. Sen, şu söylemiş olduğum gerçekliğin yaşayan bir tanığı olacaksın — ben yeniden dirilişin ve yaşamın kendisiyim. Ancak, hadi şimdi hepimiz eve gidelim ve bu fiziksel bedenlerimizi besleyecek şeyler yiyelim.”	168:2.7 (1846.6) Then went Lazarus over to Jesus and, with his sisters, knelt at the Master’s feet to give thanks and offer praise to God. Jesus, taking Lazarus by the hand, lifted him up, saying: “My son, what has happened to you will also be experienced by all who believe this gospel except that they shall be resurrected in a more glorious form. You shall be a living witness of the truth which I spoke—I am the resurrection and the life. But let us all now go into the house and partake of nourishment for these physical bodies.”
168:2.8 (1846.7) Onlar eve doğru yürürlerken, Cebrail, bir araya gelmiş olan cennetsel birliğin ilave topluluklarını dağıtmıştı bunu yaparken o, Urantia üzerinde ölümün fiziksel bedeni suretinde yeniden diriltilmiş olan bir fani yaratılmışın ilk, ve son, yaşanmışlığını gerçekleştiren kişi olarak tarihe geçmişti.	168:2.8 (1846.7) As they walked toward the house, Gabriel dismissed the extra groups of the assembled heavenly host while he made record of the first instance on Urantia, and the last, where a mortal creature had been resurrected in the likeness of the physical body of death.
168:2.9 (1846.8) Lazarus neredeyse hiçbir biçimde neyin yaşanmış olduğunu kavrayamamıştı. O, kendisinin oldukça hasta olduğunu bilmekteydi; ancak, o sadece, ne zaman uykuya dalıp, ne zaman uyanmış olduğunu hatırlamaktaydı. O hiçbir zaman, tabuttaki bu dört güne dair herhangi bir şey söyleyebilmişti; çünkü, o tamamiyle bilinçsiz halde bulunmaktaydı. Zaman, ölüm uykusunda bulunanlar için mevcudiyet-dışı haldedir.	168:2.9 (1846.8) Lazarus could hardly comprehend what had occurred. He knew he had been very sick, but he could recall only that he had fallen asleep and been awakened. He was never able to tell anything about these four days in the tomb because he was wholly unconscious. Time is nonexistent to those who sleep the sleep of death.
168:2.10 (1846.9) Her ne kadar birçok kişi bu kudretli eylemin bir sonucu olarak İsa’ya inanmış olsa da, diğerleri sadece, kendisini daha fazla reddetmek için kalplerini karartmışlardı. Bir sonraki günün öğle suları bu hikâye Kudüs’ün tamamına yayılmış haldeydi. Düzinelerce erkek ve kadın Lazarus’a göz atmak ve kendisiyle konuşmak için Bethani’nin yolunu tutmuştu; ve, endişeye düşmüş ve ne yapacağını bilmez hale gelmiş Ferisiler aceleyle, bu yeni gelişmeler hakkında neyin yapılması gerektiğine karar verebilmeleri için Sanhedrin’i bir buluşmaya çağırmışlardı.	168:2.10 (1846.9) Though many believed in Jesus as a result of this mighty work, others only hardened their hearts the more to reject him. By noon the next day this story had spread over all Jerusalem. Scores of men and women went to Bethany to look upon Lazarus and talk with him, and the alarmed and disconcerted Pharisees hastily called a meeting of the Sanhedrin that they might determine what should be done about these new developments.
3. Sanhedrin Buluşması ^top	3. Meeting of the Sanhedrin ^top
168:3.1 (1847.1) Her ne kadar ölümden diriltilmiş olan bu kişiye tanıklık, cennetin krallığındaki inananların geniş sayıdaki kitlesi içinde inancı bir bütün haline getirmede fazlasıyla katkıda bulunmuş olsa da, İsa’yı yok etmek ve çalışmalarını sonlandırmak için kararlarını çabuklaştırmaları dışında, Kudüs’te bulunan dini önderlerin ve yöneticilerin tutumu üzerinde neredeyse hiçbir etkide bulunmamıştı.	168:3.1 (1847.1) Even though the testimony of this man raised from the dead did much to consolidate the faith of the mass of believers in the gospel of the kingdom, it had little or no influence on the attitude of the religious leaders and rulers at Jerusalem except to hasten their decision to destroy Jesus and stop his work.
168:3.2 (1847.2) Ertesi gün, Cuma günü, saat birde, Sanhedrin, “Nasıralı İsa ile ne yapacağız?” sorusu üzerinde daha fazla görüş alışverişine varmak için toplandı. İki saatten fazla konuşmadan ve hararetli tartışmadan sonra, bir Ferisi, İsa’nın tüm İsrail için yaşam tehlikesi olduğunu duyuran ve Sanhedrin’i, yargılama olmadan ve geçmiş tüm uygulamalara karşıt bir halde, ölüm kararına resmi olarak bağlayan bir biçimde, onun doğrudan ölümü içeren bu çözümü sunmuştu.	168:3.2 (1847.2) At one o’clock the next day, Friday, the Sanhedrin met to deliberate further on the question, “What shall we do with Jesus of Nazareth?” After more than two hours of discussion and acrimonious debate, a certain Pharisee presented a resolution calling for Jesus’ immediate death, proclaiming that he was a menace to all Israel and formally committing the Sanhedrin to the decision of death, without trial and in defiance of all precedent.
168:3.3 (1847.3) Her zaman olduğu gibi, kendilerine saygı duyulmakta olan Musevi önderlerinin bu bünyesi, İsa’nın tutuklanıp, onun Tanrı’ya saygısızlık suçu ve Musevi kutsal kanunlarını hiçe saymayı içeren sayısız suçlamalar ile mahkeme önüne çıkarılmasını emretmişti. Onlar bir kez daha onun ölmesi gerektiğini duyuracak kadar ileri gitmişlerdi; ancak, bu Sanhedrin’in, İsa’nın ölümünü bir mahkeme düzenlenişinden önce arzulamakta oluşlarını kayda geçirdikleri ilk seferdi. Ancak, bu karar, bu türden emsali bulunmayan eylem sunulduğunda Sanhedrin’in on dört üyesi istifa etmiş olduğu için oya sunulmamıştı. Her ne kadar bu istifalar resmi bir biçimde neredeyse iki hafta boyunca tam olarak uygulanmamışsa da, on dört üyeden meydana gelen bu topluluk o gün Sanhedrin’den ayrılmış olup, bir daha heyete herhangi bir karar için katılmamıştı. Bu istifalar daha sonra yerine getirildiğinde, beş üye daha, onların görev arkadaşları tarafından İsa’ya karşı dostane hisler besledikleri düşüncesi ile heyetten atılmışlardı. Bu on dokuz kişinin Sanhedrin’den ayrılması ile, heyet, neredeyse hemfikir olan bir bütünlük içerisinde İsa’yı yargılama ve kınama konumuna gelmişti.	168:3.3 (1847.3) Time and again had this august body of Jewish leaders decreed that Jesus be apprehended and brought to trial on charges of blasphemy and numerous other accusations of flouting the Jewish sacred law. They had once before even gone so far as to declare he should die, but this was the first time the Sanhedrin had gone on record as desiring to decree his death in advance of a trial. But this resolution did not come to a vote since fourteen members of the Sanhedrin resigned in a body when such an unheard-of action was proposed. While these resignations were not formally acted upon for almost two weeks, this group of fourteen withdrew from the Sanhedrin on that day, never again to sit in the council. When these resignations were subsequently acted upon, five other members were thrown out because their associates believed they entertained friendly feelings toward Jesus. With the ejection of these nineteen men the Sanhedrin was in a position to try and to condemn Jesus with a solidarity bordering on unanimity.
168:3.4 (1847.4) Takip eden hafta Lazarus ve onun kız kardeşleri, Sanhedrin’in karşısına çıkmak için çağrılmışlardı. Onların tanıklıkları duyulduğunda, Lazarus’un ölümden dirilmiş oluşuna dair şüphe duyulacak herhangi bir durum bulunmamaktaydı. Her ne kadar Sanhedrin içindeki konuşmalar Lazarus’un ölümden diriliş oluşunu neredeyse tamamen kabul etmiş olsa da, yazılı metin, İsa’nın aynı düzeyde bulunduğunun duyurulmakta olduğu, kötülüklerin prensinin gücü ile İsa’nın bunu ve tüm diğer mucizeleri gerçekleştirmiş olduğu yargısında bulunan bir nihai kararı taşımıştı.	168:3.4 (1847.4) The following week Lazarus and his sisters were summoned to appear before the Sanhedrin. When their testimony had been heard, no doubt could be entertained that Lazarus had been raised from the dead. Though the transactions of the Sanhedrin virtually admitted the resurrection of Lazarus, the record carried a resolution attributing this and all other wonders worked by Jesus to the power of the prince of devils, with whom Jesus was declared to be in league.
168:3.5 (1847.5) Onun mucizeleri gerçekleştirme gücünün kaynağı ne olursa olsun, bu Musevi önderleri, İsa doğrudan bir biçimde durdurulmayacak olursa, çok yakın bir süre içinde olağan insanların tümünün kendisine inanacak oluşundan emin haldelerdi; ve, buna ek olarak, İsa’nın birçok inananı kendisini, İsrail’in kurtarıcısı halinde, Mesih olarak gördüğü için Roma yöneticileri ile ciddi sürtüşmelerin ortaya çıkacağına.	168:3.5 (1847.5) No matter what the source of his wonder-working power, these Jewish leaders were persuaded that, if he were not immediately stopped, very soon all the common people would believe in him; and further, that serious complications with the Roman authorities would arise since so many of his believers regarded him as the Messiah, Israel’s deliverer.
168:3.6 (1847.6) Yüksek din-adamlarından biri olan Kaiaphas’ın, daha sonra birçok kez tekrar etmiş olduğu, şu eski Musevi sözünü ilk kez ifade edişi Sanhedrin’in tam da bu buluşmasında yaşanmıştı: “Bir kişinin ölümü, bir cemiyetin yok olmasından daha iyidir.”	168:3.6 (1847.6) It was at this same meeting of the Sanhedrin that Caiaphas the high priest first gave expression to that old Jewish adage, which he so many times repeated: “It is better that one man die, than that the community perish.”
168:3.7 (1847.7) Her ne kadar İsa Sanhedrin’in yaptıklarına dair uyarıyı bu kara Cuma’nın öğleden sonrasında almış olsa da, o en ufak ölçüde bile rahatsız olmamış olup, Şabat’ı, Bethani yakınındaki küçük bir köy olan, Bethpage’de arkadaşları ile birlikte dinlenerek geçirmeye devam etmişti. Erken Pazar sabahı İsa ve havarileri, önceden kararlaştırmış oldukları bir biçimde, Lazarus’un evinde bir araya gelmiş olup, Bethani ailesinden ayrılır halde, Pella kampına olan geri dönüş yolculuklarına başlamışlardı.	168:3.7 (1847.7) Although Jesus had received warning of the doings of the Sanhedrin on this dark Friday afternoon, he was not in the least perturbed and continued resting over the Sabbath with friends in Bethpage, a hamlet near Bethany. Early Sunday morning Jesus and the apostles assembled, by prearrangement, at the home of Lazarus, and taking leave of the Bethany family, they started on their journey back to the Pella encampment.
4. Dua’ya Cevap ^top	4. The Answer to Prayer ^top
168:4.1 (1848.1) Bethani’den Pella’ya olan yolculuklarında, havariler İsa’ya birçok soru sormuştu; bunların tümünü Üstün, ölüden dirilişin detayları ile ilgili olanlar dışında, hiçbir kısıtlama olmadan cevaplamıştı. Bu türden sorunlar, havarilerin kavrama yetisinin ötesinde bulunmaktaydı bu nedenle Üstün, bu soruları onlarla tartışmayı geri çevirmişti. Onlar Bethani’den gizlice ayrılmış oldukları için, yalnız haldelerdi. İsa bu nedenle, tam da önlerinde bulunmakta olan zorlu günler için kendilerini hazırlayacağını düşünmüş olduğu birçok şeyi söyleme imkânını değerlendirmişti.	168:4.1 (1848.1) On the way from Bethany to Pella the apostles asked Jesus many questions, all of which the Master freely answered except those involving the details of the resurrection of the dead. Such problems were beyond the comprehension capacity of his apostles; therefore did the Master decline to discuss these questions with them. Since they had departed from Bethany in secret, they were alone. Jesus therefore embraced the opportunity to say many things to the ten which he thought would prepare them for the trying days just ahead.
168:4.2 (1848.2) Havarilerin zihinleri fazlasıyla etkin olup, dua ve duaya verilen cevaba dair yakın zamandaki deneyimleri üzerine konuşarak dikkate değer bir süre geçirmişlerdi. Onların tümü, yalın bir biçimde şunu söylediğinde, İsa’nın Bethani ulağına gerçekleştirmiş olduğu ifadeyi hatırlamışlardı: “Bu hastalık gerçekte ölüme varmayacak.” Ve, yine de, bu söze rağmen, Lazarus gerçekte ölmüştü. Bugünün tamamı boyunca, tekrar ve tekrar onlar, duanın cevabına dair bu soru üzerine konuşmaya geri dönmüşlerdi.	168:4.2 (1848.2) The apostles were much stirred up in their minds and spent considerable time discussing their recent experiences as they were related to prayer and its answering. They all recalled Jesus’ statement to the Bethany messenger at Philadelphia, when he said plainly, “This sickness is not really to the death.” And yet, in spite of this promise, Lazarus actually died. All that day, again and again, they reverted to the discussion of this question of the answer to prayer.
168:4.3 (1848.3) Onların birçok sorusuna karşı İsa’nın vermiş olduğu cevaplar şu şekilde özetlenebilir:	168:4.3 (1848.3) Jesus’ answers to their many questions may be summarized as follows:
168:4.4 (1848.4) 1. Dua, sınırlı aklın Sınırsız’a olan bir ulaşma çabasının bir temsilidir. Bir duanın içeriği, bu nedenle, sahip olunan bilgi, bilgelik ve sınırlılığın nitelikleri ile kısıtlı halde bulunmak zorundadır; benzer bir biçimde, dua’nın cevabı, Sınırsız’ın öngörüşü, amaçları, idealleri ve ayrıcalıkları ile belirlenmiş halde bulunmak zorundadır. Bir duanın gerçekleştirilişi ile ona verilen bütüncül nitelikteki ruhsal cevabın alınışı arasında, hiçbir zaman, kendilerini doğrudan bir biçimde izleyen maddi olgular gözlemlenemez.	168:4.4 (1848.4) 1. Prayer is an expression of the finite mind in an effort to approach the Infinite. The making of a prayer must, therefore, be limited by the knowledge, wisdom, and attributes of the finite; likewise must the answer be conditioned by the vision, aims, ideals, and prerogatives of the Infinite. There never can be observed an unbroken continuity of material phenomena between the making of a prayer and the reception of the full spiritual answer thereto.
168:4.5 (1848.5) 2. Bir dua cevaplanmamış halde görünüyorsa, gecikme çoğu zaman daha iyi bir cevabın habercisidir, her ne kadar cevap çok uzunca bir süre boyunca belirli iyi bir nedenden dolayı gerçekleşmiş olsa da. İsa Lazarus’un hastalığı gerçekte ölüme varmayacak demiş olsa da, Lazarus hâlihazırda on bir saattir ölü halde bulunmaktaydı. İçten olan herhangi bir duaya cevap, insanın salt aklının ürünü olan duaya tezat haldeki insan ruhunun talebini karşılayacak bütünlükteki bir cevap olarak, ruhsal dünyanın daha üstün olan görüşünün daha iyi bir cevabı tasarlayışı dışında, verilmezlik edilmez.	168:4.5 (1848.5) 2. When a prayer is apparently unanswered, the delay often betokens a better answer, although one which is for some good reason greatly delayed. When Jesus said that Lazarus’s sickness was really not to the death, he had already been dead eleven hours. No sincere prayer is denied an answer except when the superior viewpoint of the spiritual world has devised a better answer, an answer which meets the petition of the spirit of man as contrasted with the prayer of the mere mind of man.
168:4.6 (1848.6) 3. Zamanın duaları, ruhaniyet tarafından oluşturulduğunda ve inançla ifade edildiğinde, sıklıkla o kadar engin ve her şeyi içeren haldedirler ki, onlara cevap ancak ebediyet içinde verilebilir; sınırlı nitelikteki talep zaman zaman Sınırsızlık’ın kavrayışı sorunsalını derinden içerdiği için, cevap, algı için yeterli yetkinliğin oluşumu gerçekleşinceye kadar ertelenmek zorundadır; inancın duası öyle her şeyi içine kapsar halde bulunabilir ki, cevap yalnızca Cennet üzerinde alınabilir.	168:4.6 (1848.6) 3. The prayers of time, when indited by the spirit and expressed in faith, are often so vast and all-encompassing that they can be answered only in eternity; the finite petition is sometimes so fraught with the grasp of the Infinite that the answer must long be postponed to await the creation of adequate capacity for receptivity; the prayer of faith may be so all-embracing that the answer can be received only on Paradise.
168:4.7 (1848.7) 4. Fani aklın duasına olan cevaplar, sıklıkla, bu dua eden akıl ölümsüz olan düzeye eriştikten sonra alınabilir ve tanınabilir haldeki bir niteliktedir. Maddi varlığın duasına birçok kez yalnızca, bu türden bir birey ruhaniyet düzeyine ilerlediğinde cevap verilebilir.	168:4.7 (1848.7) 4. The answers to the prayer of the mortal mind are often of such a nature that they can be received and recognized only after that same praying mind has attained the immortal state. The prayer of the material being can many times be answered only when such an individual has progressed to the spirit level.
168:4.8 (1848.8) 5. Bir Tanrı-bilen kişinin duası bilgisizlikle o kadar çarpıtılmış ve hurafeyle o kadar özü bozulmuş halde bulunabilir ki, ona verilecek cevap fazlasıyla arzu edilmez nitelikte bulunacaktır. Bunun ardından, duada bulunan kişi duasına olan cevabı bir şekilde olsun tanıyabilmesi için, cevap ulaştığında aradaki ruhaniyet varlıkları onu çevirmek zorundadırlar.	168:4.8 (1848.8) 5. The prayer of a God-knowing person may be so distorted by ignorance and so deformed by superstition that the answer thereto would be highly undesirable. Then must the intervening spirit beings so translate such a prayer that, when the answer arrives, the petitioner wholly fails to recognize it as the answer to his prayer.
168:4.9 (1848.9) 6. Gerçek duaların tümü ruhsal varlıklara sunulmakta olup, bu türden talepler ruhsal terimler içinde cevaplanmak zorundadır; ve, bu türden cevapların tümü ruhsal gerçeklikleri içermek zorundadır. Ruhsal varlıklar, maddi varlıkların bile ruhsal taleplerine maddi cevaplar bahşedemez. Maddi varlıklar, yalnızca “ruhaniyet içinde dua ettikleri zaman” etkin bir biçimde dua etmiş olurlar.	168:4.9 (1848.9) 6. All true prayers are addressed to spiritual beings, and all such petitions must be answered in spiritual terms, and all such answers must consist in spiritual realities. Spirit beings cannot bestow material answers to the spirit petitions of even material beings. Material beings can pray effectively only when they “pray in the spirit.”
168:4.10 (1849.1) 7. Ruhaniyetten doğmadıkça ve inançla beslenmedikçe, hiçbir dua bir cevabı almayı umut dahi edemez. İçten olan inancınız; her seferinde dua etmekte olduğunuz kişileri etkinleştiren, inancınızın resmettiği en yüce bilgelik ve kutsal derin sevgi uyarınca, duanızı işitilenlere taleplerinize cevap vermeleri için bütüncül hakkı öncül bir biçimde neredeyse tamamen vermekte oluşunuz anlamına gelmektedir.	168:4.10 (1849.1) 7. No prayer can hope for an answer unless it is born of the spirit and nurtured by faith. Your sincere faith implies that you have in advance virtually granted your prayer hearers the full right to answer your petitions in accordance with that supreme wisdom and that divine love which your faith depicts as always actuating those beings to whom you pray.
168:4.11 (1849.2) 8. Çocuk, ebeveynlerinden bir şey istemeye cüret ettiğinde, her zaman hakkı olanı gerçekleştirmektedir; ve, ebeveyn, daha üstün nitelikteki bilgeliği çocuğa verilecek cevabın gecikmesini, dönüştürülmesini, aşkınlaştırılmasını veya ruhsal yükselişin başka bir aşamasına ötelenmesini emrettiğinde, henüz olgun halde bulunmayan çocuğuna olan ebeveynsel sorumluluklarını hala yerine getirir halde bulunmaktadır.	168:4.11 (1849.2) 8. The child is always within his rights when he presumes to petition the parent; and the parent is always within his parental obligations to the immature child when his superior wisdom dictates that the answer to the child’s prayer be delayed, modified, segregated, transcended, or postponed to another stage of spiritual ascension.
168:4.12 (1849.3) 9. Ruhsal arzuya ait duaları ifade etmede çekince göstermeyin; taleplerine cevap alacağınızdan kuşku duymayın. Bu cevaplar; üzerinde, öncül fakat tam da zamanında gerçekleştirilmemiş arzularınıza olan uzun süredir bekler haldeki cevapları tanıyışınızın ve özümseyişin üzerinde mümkün hale geleceği, bu dünya veya diğerleri üzerinde, mevcut kâinatsal erişimin geleceksel ruhaniyet düzeylerine varışınızı bekler halde, size ait konumda bulunacaklardır.	168:4.12 (1849.3) 9. Do not hesitate to pray the prayers of spirit longing; doubt not that you shall receive the answer to your petitions. These answers will be on deposit, awaiting your achievement of those future spiritual levels of actual cosmic attainment, on this world or on others, whereon it will become possible for you to recognize and appropriate the long-waiting answers to your earlier but ill-timed petitions.
168:4.13 (1849.4) 10. Ruhaniyet doğumu olan tüm samimi taleplerin bir cevap bulacağı kesindir. Sorun ve sorunuza cevap alacaksınız. Ancak, sizler, zaman ve mekânın ilerleyici yaratılmışları olduğunuzu hatırlamalısınız; bu nedenle, sizler, çok katmanlı haldeki dualarınıza ve taleplerinize bütüncül cevapları alışınız deneyiminde zaman-mekân etkenini sürekli göz önünde bulunmak zorundasınız.	168:4.13 (1849.4) 10. All genuine spirit-born petitions are certain of an answer. Ask and you shall receive. But you should remember that you are progressive creatures of time and space; therefore must you constantly reckon with the time-space factor in the experience of your personal reception of the full answers to your manifold prayers and petitions.
5. Lazarus’un Başına Gelenler ^top	5. What Became of Lazarus ^top
168:5.1 (1849.5) Lazarus; Sanhedrin’in kendi ölümüne karar vermiş oluşuna dair uyarıyı aldığı, İsa’nın çarmıha gerildiği güne kadar, birçok içten inanana ve sayısız meraklı bireyin ilgi olduğu halinde, Bethani evinde kalaya devam etmişti. Musevi yöneticileri, İsa’nın öğretilerinin daha fazla yayılışına bir nokta koymaya kararlıydı ve, onlar doğru bir biçimde, İsa’nın mucizeleri gerçekleştirişinin doruk noktasını temsil eden Lazarus’un yaşamasına ve İsa’nın kendisini ölümden diriltişinin kanıtlığını canlı bir biçimde taşımasına izin vermeleri halinde, İsa’nın öldürülüşünün anlamsız hale geleceğini düşündüler. Hâlihazırda Lazarus onların katı yargısından maruz kalmış halde bulunmaktaydı.	168:5.1 (1849.5) Lazarus remained at the Bethany home, being the center of great interest to many sincere believers and to numerous curious individuals, until the days of the crucifixion of Jesus, when he received warning that the Sanhedrin had decreed his death. The rulers of the Jews were determined to put a stop to the further spread of the teachings of Jesus, and they well judged that it would be useless to put Jesus to death if they permitted Lazarus, who represented the very peak of his wonder-working, to live and bear testimony to the fact that Jesus had raised him from the dead. Already had Lazarus suffered bitter persecution from them.
168:5.2 (1849.6) Ve, böylece Lazarus, Bethani’deki kız kardeşlerinden acele ile ayrılmış olup, Eriha ve Ürdün boyunca güney yönünde kaçarak, Philadelphia varana kadar kendisinin dinlenmesine bile izin vermemişti. Lazarus Abner’i oldukça iyi bir biçimde tanımaktaydı, ve burada o, ahlaksız Sanhedrin’in katilane gizli tasarımlarından kendisini güvende hissetmişti.	168:5.2 (1849.6) And so Lazarus took hasty leave of his sisters at Bethany, fleeing down through Jericho and across the Jordan, never permitting himself to rest long until he had reached Philadelphia. Lazarus knew Abner well, and here he felt safe from the murderous intrigues of the wicked Sanhedrin.
168:5.3 (1849.7) Yakın bir süre içerisinde Marta ve Meryem olarak bu kız kardeşler Bethani’deki arazilerini ellerinden çıkarmış olup, Perea’daki erkek kardeşlerine katılmışlardı. Bu arada, Lazarus, Philadelphia’daki kilisenin haznedarı olmuştu. O, Paul ile olan anlaşmazlığında Abner’in güçlü bir savunucusu haline gelmiş olup, nihai olarak, Bethani’deki genç bir adam iken kendisini ölüme göndermiş olan aynı hastalıktan, 67 yaşında, yaşamını yitirmişti.	168:5.3 (1849.7) Soon after this Martha and Mary disposed of their lands at Bethany and joined their brother in Perea. Meantime, Lazarus had become the treasurer of the church at Philadelphia. He became a strong supporter of Abner in his controversy with Paul and the Jerusalem church and ultimately died, when 67 years old, of the same sickness that carried him off when he was a younger man at Bethany.