Εγγραφο 103		Paper 103
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ		The Reality of Religious Experience
103:0.1 (1129.1) Όλες οι πραγματικά θρησκευτικές αντιδράσεις του ανθρώπου υποστηρίζονται από την πρώιμη λειτουργία του συνοδού της λατρείας και ελέγχονται από το συνοδό της σοφίας. Η πρώτη υπερδιανοητική ιδιότητα του ανθρώπου είναι αυτή η ένταξη(*) της προσωπικότητας στα κυκλώματα του Αγίου Πνεύματος του Συμπαντικού Δημιουργικού Πνεύματος. Και πολύ νωρίτερα από την επιφοίτηση των θείων Υιών, ή τη συμπαντική επιφοίτηση των Προσαρμοστών, η επενέργεια αυτή λειτουργεί για να διευρύνει την άποψη του ανθρώπου πάνω στην ηθική, τη θρησκεία και την πνευματικότητα. Μετά τις επιφοιτήσεις των Υιών του Παραδείσου, το απελευθερωμένο Πνεύμα της Αληθείας κάνει γενναίες συνεισφορές στη διεύρυνση της ανθρώπινης ικανότητας να συλλάβει τις θρησκευτικές αλήθειες. Όπως η εξέλιξη προοδεύει σ’ ένα κατοικημένο κόσμο, οι Προσαρμοστές ης Σκέψης συμμετέχουν όλο και περισσότερο στην εξέλιξη των ανώτερων τύπων της ανθρώπινης θρησκευτικής ενόρασης. Ο Προσαρμοστής της Σκέψης είναι το κοσμικό παράθυρο δια του οποίου το πεπερασμένο πλάσμα μπορεί να ρίξει μια, γεμάτη πίστη, βιαστική ματιά στις βεβαιότητες και τις θείες εκφάνσεις μιας απεριόριστης Θεότητας, του Πατέρα του Σύμπαντος.		103:0.1 (1129.1) ALL of man’s truly religious reactions are sponsored by the early ministry of the adjutant of worship and are censored by the adjutant of wisdom. Man’s first supermind endowment is that of personality encircuitment in the Holy Spirit of the Universe Creative Spirit; and long before either the bestowals of the divine Sons or the universal bestowal of the Adjusters, this influence functions to enlarge man’s viewpoint of ethics, religion, and spirituality. Subsequent to the bestowals of the Paradise Sons the liberated Spirit of Truth makes mighty contributions to the enlargement of the human capacity to perceive religious truths. As evolution advances on an inhabited world, the Thought Adjusters increasingly participate in the development of the higher types of human religious insight. The Thought Adjuster is the cosmic window through which the finite creature may faith-glimpse the certainties and divinities of limitless Deity, the Universal Father.
103:0.2 (1129.2) Οι θρησκευτικές τάσεις των ανθρώπινων φυλών είναι έμφυτες. Εκδηλώνονται σε παγκόσμιο επίπεδο και έχουν μια εμφανώς θρησκευτική προέλευση. Οι πρωτόγονες θρησκείες είναι πάντα εξελικτικές στη γένεσή τους. Καθώς η φυσιολογική θρησκευτική εμπειρία εξακολουθεί να προοδεύει, οι περιοδικές αποκαλύψεις της αλήθειας διακόπτουν, κατά διαστήματα, την κατά τα λοιπά με αργό ρυθμό προϊούσα πορεία της εξέλιξης ενός πλανήτη.		103:0.2 (1129.2) The religious tendencies of the human races are innate; they are universally manifested and have an apparently natural origin; primitive religions are always evolutionary in their genesis. As natural religious experience continues to progress, periodic revelations of truth punctuate the otherwise slow-moving course of planetary evolution.
103:0.3 (1129.3) Στην Ουράντια σήμερα υπάρχουν τέσσερα είδη θρησκείας:		103:0.3 (1129.3) On Urantia, today, there are four kinds of religion:
103:0.4 (1129.4) 1. Η φυσική, ή εξελικτική θρησκεία		103:0.4 (1129.4) 1. Natural or evolutionary religion.
103:0.5 (1129.5) 2. Η υπερφυσική, ή δι’ αποκαλύψεως θρησκεία		103:0.5 (1129.5) 2. Supernatural or revelatory religion.
103:0.6 (1129.6) 3. Η πρακτική, ή τρέχουσα θρησκεία, οι ποικίλοι βαθμοί ανάμιξης των φυσικών και υπερφυσικών θρησκειών		103:0.6 (1129.6) 3. Practical or current religion, varying degrees of the admixture of natural and supernatural religions.
103:0.7 (1129.7) 4. Οι φιλοσοφικές θρησκείες, φτιαγμένες από τον άνθρωπο, ή φιλοσοφικά επεξεργασμένα θεολογικά δόγματα και θρησκείες βασισμένες στη λογική.		103:0.7 (1129.7) 4. Philosophic religions, man-made or philosophically thought-out theologic doctrines and reason-created religions.
1. Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ^top		1. Philosophy of Religion ^top
103:1.1 (1129.8) Η ενότητα της θρησκευτικής εμπειρίας σε μια κοινωνική, ή φυλετική ομάδα απορρέει από την ταυτόσημη φύση του τμήματος του Θεού που ενοικεί στο άτομο. Είναι αυτό το θείο εντός του ανθρώπου που δημιουργεί το ανιδιοτελές ενδιαφέρον του για την ευημερία των άλλων ανθρώπων. Εφ’ όσον, όμως, η προσωπικότητα είναι μοναδική – ποτέ δύο άνθρωποι δεν είναι ίδιοι – αναπόφευκτα συνάγεται το ότι δύο ανθρώπινες υπάρξεις δεν μπορούν να ερμηνεύσουν με τον ίδιο τρόπο τις οδηγίες και τις προτροπές του πνεύματος του θείου που ζει μέσα στο νου τους. Μια ομάδα ανθρώπων μπορεί να βιώσει την πνευματική ενότητα, αλλά δεν μπορεί ποτέ να κατακτήσει τη φιλοσοφική ομοιομορφία. Και η ποικιλία αυτή στην ερμηνεία της θρησκευτικής σκέψης και εμπειρίας φαίνεται στο γεγονός ότι οι θεολόγοι και οι φιλόσοφοι του εικοστού αιώνα έχουν διατυπώσει πεντακόσιους διαφορετικούς ορισμούς της θρησκείας. Στην πραγματικότητα, κάθε ανθρώπινη ύπαρξη ορίζει τη θρησκεία σύμφωνα με την ατομική της εμπειρική ερμηνεία των θείων προτροπών, που εκπορεύονται από το πνεύμα του Θεού που κατοικεί εντός της και γι’ αυτό, μια τέτοια ερμηνεία, πρέπει να είναι μοναδική και εντελώς διαφορετική από τη θρησκευτική φιλοσοφία όλων των άλλων ανθρώπινων υπάρξεων.		103:1.1 (1129.8) The unity of religious experience among a social or racial group derives from the identical nature of the God fragment indwelling the individual. It is this divine in man that gives origin to his unselfish interest in the welfare of other men. But since personality is unique—no two mortals being alike—it inevitably follows that no two human beings can similarly interpret the leadings and urges of the spirit of divinity which lives within their minds. A group of mortals can experience spiritual unity, but they can never attain philosophic uniformity. And this diversity of the interpretation of religious thought and experience is shown by the fact that twentieth-century theologians and philosophers have formulated upward of five hundred different definitions of religion. In reality, every human being defines religion in the terms of his own experiential interpretation of the divine impulses emanating from the God spirit that indwells him, and therefore must such an interpretation be unique and wholly different from the religious philosophy of all other human beings.
103:1.2 (1130.1) Ενώ ένας θνητός συμφωνεί απόλυτα με την θρησκευτική φιλοσοφία ενός συνανθρώπου του, το φαινόμενο αυτό υποδηλώνει ότι οι δύο αυτές υπάρξεις είχαν μια παρόμοια θρησκευτική εμπειρία που άπτεται των θεμάτων εκείνων τα οποία αφορούν στην ομοιότητα της φιλοσοφικής θρησκευτικής ερμηνείας τους.		103:1.2 (1130.1) When one mortal is in full agreement with the religious philosophy of a fellow mortal, that phenomenon indicates that these two beings have had a similar religious experience touching the matters concerned in their similarity of philosophic religious interpretation.
103:1.3 (1130.2) Ενώ η θρησκεία σας είναι θέμα προσωπικής εμπειρίας, είναι εξαιρετικά σημαντικό το να εκτεθείτε στη γνώση ενός άπειρου αριθμού άλλων θρησκευτικών εμπειριών (στις διαφορετικές ερμηνείες άλλων και διαφορετικών ανθρώπων) ως το σημείο όπου μπορείτε να προφυλάξετε τη θρησκευτική σας ζωή από το να γίνει εγωκεντρική – περιορισμένη, ιδιοτελής και αντικοινωνική.		103:1.3 (1130.2) While your religion is a matter of personal experience, it is most important that you should be exposed to the knowledge of a vast number of other religious experiences (the diverse interpretations of other and diverse mortals) to the end that you may prevent your religious life from becoming egocentric—circumscribed, selfish, and unsocial.
103:1.4 (1130.3) Ο ορθολογισμός αποτελεί σφάλμα όταν υποστηρίζει ότι η θρησκεία είναι, κατ’ αρχήν, μια πρωτόγονη πίστη σε κάτι που στη συνέχεια ακολουθείται από την αναζήτηση των αξιών. Η θρησκεία είναι αρχικά η αναζήτηση των αξιών και κατόπιν διατυπώνεται ένα σύστημα ερμηνευτικών πεποιθήσεων. Είναι πολύ ευκολότερο για τον άνθρωπο να συμφωνήσει στις θρησκευτικές αξίες – τους στόχους – απ’ ό,τι στις πεποιθήσεις – τις ερμηνείες. Και τούτο εξηγεί το πώς η θρησκεία μπορεί να συμφωνεί σε αξίες και στόχους ενώ επιδεικνύει το περίεργο φαινόμενο της διατήρησης μια πίστης μέσα σε εκατοντάδες αντικρουόμενες πεποιθήσεις – σύμβολα πίστης. Τούτο επίσης εξηγεί το γιατί ένα συγκεκριμένο άτομο μπορεί να διατηρεί τη θρησκευτική του εμπειρία, αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο να αποποιηθεί, ή να αλλάξει πολλές από τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Η θρησκεία διατηρείται παρά τις εξελικτικές αλλαγές στις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Η θεολογία δεν δημιουργεί τη θρησκεία. Είναι η θρησκεία που δημιουργεί τη θεολογική φιλοσοφία.		103:1.4 (1130.3) Rationalism is wrong when it assumes that religion is at first a primitive belief in something which is then followed by the pursuit of values. Religion is primarily a pursuit of values, and then there formulates a system of interpretative beliefs. It is much easier for men to agree on religious values—goals—than on beliefs—interpretations. And this explains how religion can agree on values and goals while exhibiting the confusing phenomenon of maintaining a belief in hundreds of conflicting beliefs—creeds. This also explains why a given person can maintain his religious experience in the face of giving up or changing many of his religious beliefs. Religion persists in spite of revolutionary changes in religious beliefs. Theology does not produce religion; it is religion that produces theologic philosophy.
103:1.5 (1130.4) Το ότι οι ορθολογιστές πίστεψαν τόσο πολύ σε κάτι που ήταν λάθος δεν ακυρώνει τη θρησκεία, αφού η θρησκεία στηρίζεται στην αναγνώριση των αξιών και επικυρώνεται από την πίστη της ατομικής προσωπικής εμπειρίας. Η θρησκεία, λοιπόν, στηρίζεται στην εμπειρία και την θρησκευτική σκέψη. Η θεολογία, η φιλοσοφία της θρησκείας, είναι μία έντιμη προσπάθεια για να εξηγηθεί αυτή η εμπειρία. Αυτές οι ερμηνευτικές πεποιθήσεις μπορεί να είναι σωστές, ή εσφαλμένες, ή ένα μείγμα αλήθειας και λάθους.		103:1.5 (1130.4) That religionists have believed so much that was false does not invalidate religion because religion is founded on the recognition of values and is validated by the faith of personal religious experience. Religion, then, is based on experience and religious thought; theology, the philosophy of religion, is an honest attempt to interpret that experience. Such interpretative beliefs may be right or wrong, or a mixture of truth and error.
103:1.6 (1130.5) Η συνειδητοποίηση της αναγνώρισης των πνευματικών αξιών αποτελεί υπέρ-ιδεατή εμπειρία. Δεν υπάρχουν λέξεις, σε οποιαδήποτε γλώσσα του κόσμου που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να προσδιορίσουν αυτή την «αίσθηση», το «συναίσθημα», την «διαισθητικότητα», ή την «εμπειρία» που αποφασίσαμε να αποκαλούμε συνειδητοποίηση του Θεού. Το πνεύμα του Θεού που κατοικεί εντός του ανθρώπου δεν είναι ατομικό – ο Προσαρμοστής είναι προ-ατομικός – αλλά ο Ελεγκτής αυτός παρουσιάζει μία αξία, αποπνέει ένα άρωμα θείου, το οποίο είναι ατομικό, με την ύψιστη και άπειρη έννοια. Αν ο Θεός δεν ήταν κατ’ ελάχιστον προσωπικός, δεν θα μπορούσε να είναι συνειδητός και αν δεν ήταν συνειδητός, τότε θα ήταν κατώτερος του ανθρώπου.		103:1.6 (1130.5) The realization of the recognition of spiritual values is an experience which is superideational. There is no word in any human language which can be employed to designate this “sense,” “feeling,” “intuition,” or “experience” which we have elected to call God-consciousness. The spirit of God that dwells in man is not personal—the Adjuster is prepersonal—but this Monitor presents a value, exudes a flavor of divinity, which is personal in the highest and infinite sense. If God were not at least personal, he could not be conscious, and if not conscious, then would he be infrahuman.
2. Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ^top		2. Religion and the Individual ^top
103:2.1 (1130.6) Η θρησκεία λειτουργεί στην ανθρώπινη διάνοια και πραγματώνεται στην εμπειρία πριν από την εμφάνισή της στην ανθρώπινη συνείδηση. Ένα παιδί υπάρχει εννέα, περίπου, μήνες, πριν βιώσει τη γέννηση. Αλλά η «γέννηση» της θρησκείας δεν είναι αιφνίδια. Είναι, μάλλον, μία βαθμιαία ανάδυση. Υπάρχει πάντως, αργά, ή γρήγορα, μια «ημερομηνία γέννησης.» Δεν εισέρχεσθε στο βασίλειο των ουρανών, εκτός και εάν έχετε «αναγεννηθεί» - έχετε αναγεννηθεί εκ του Πνεύματος. Πολλές πνευματικές γεννήσεις ακολουθούνται από μεγάλη πνευματική αγωνία και μεγάλους ψυχολογικούς κλυδωνισμούς, όπως πολλές φυσικές γεννήσεις χαρακτηρίζονται από «θυελλώδεις τοκετούς» και άλλες ανωμαλίες της «γέννας.» Άλλες πνευματικές γεννήσεις αποτελούν φυσική και φυσιολογική εξέλιξη της αναγνώρισης των υπέρτατων αξιών, μαζί με ένα τονισμό της πνευματικής εμπειρίας, αν και καμία πνευματική εξέλιξη δε γίνεται χωρίς συνειδητή προσπάθεια και θετική, ατομική αποφασιστικότητα. Η θρησκεία δεν αποτελεί ποτέ παθητική εμπειρία, αρνητική θέση. Αυτό που ορίζεται ως «γέννηση της θρησκείας» δεν συνδέεται άμεσα με τις αποκαλούμενες εμπειρίες προσηλυτισμού, οι οποίες συνήθως χαρακτηρίζουν θρησκευτικά επεισόδια που λαμβάνουν χώρα αργότερα στη ζωή, ως αποτέλεσμα διανοητικών συγκρούσεων, συγκινησιακών απωθήσεων και οφειλόμενων στο χαρακτήρα συγχύσεων.		103:2.1 (1130.6) Religion is functional in the human mind and has been realized in experience prior to its appearance in human consciousness. A child has been in existence about nine months before it experiences birth. But the “birth” of religion is not sudden; it is rather a gradual emergence. Nevertheless, sooner or later there is a “birth day.” You do not enter the kingdom of heaven unless you have been “born again”—born of the Spirit. Many spiritual births are accompanied by much anguish of spirit and marked psychological perturbations, as many physical births are characterized by a “stormy labor” and other abnormalities of “delivery.” Other spiritual births are a natural and normal growth of the recognition of supreme values with an enhancement of spiritual experience, albeit no religious development occurs without conscious effort and positive and individual determinations. Religion is never a passive experience, a negative attitude. What is termed the “birth of religion” is not directly associated with so-called conversion experiences which usually characterize religious episodes occurring later in life as a result of mental conflict, emotional repression, and temperamental upheavals.
103:2.2 (1131.1) Ωστόσο, τα άτομα εκείνα που ανατράφησαν από τους γονείς τους έτσι ώστε να μεγαλώσουν έχοντας συνείδηση ότι είναι παιδιά ενός στοργικού ουράνιου Πατέρα, δεν πρέπει να αντιμετωπίζουν περιφρονητικά τους συνανθρώπους τους, που μπόρεσαν να αποκτήσουν τέτοια συνείδηση της σχέσης τους με τον Θεό μέσω μιας ψυχολογικής κρίσης, μιας συναισθηματικής αναστάτωσης.		103:2.2 (1131.1) But those persons who were so reared by their parents that they grew up in the consciousness of being children of a loving heavenly Father, should not look askance at their fellow mortals who could only attain such consciousness of fellowship with God through a psychological crisis, an emotional upheaval.
103:2.3 (1131.2) Το εξελικτικό χώμα στην ανθρώπινη διάνοια, στο οποίο αναπτύσσεται ο σπόρος της δι’ αποκαλύψεως θρησκείας είναι η ηθική φύση, που από πολύ νωρίς δημιουργεί την κοινωνική συνείδηση. Οι αρχικές παροτρύνσεις της ηθικής φύσης ενός παιδιού δεν έχουν να κάνουν με το σεξ, την ενοχή, ή ατομική περηφάνια, αλλά μάλλον με την παρόρμηση της δικαιοσύνης, της αμεροληψίας και της καλοσύνης – της χρήσιμης υπηρεσίας προς τους συνανθρώπους. Και όταν το πρώιμο αυτό ηθικό ξύπνημα ωριμάσει, τότε λαμβάνει χώρα μία βαθμιαία εξέλιξη της θρησκευτικής ζωής, η οποία είναι σχετικά απελευθερωμένη από συγκρούσεις, αναταραχές και κρίσεις.		103:2.3 (1131.2) The evolutionary soil in the mind of man in which the seed of revealed religion germinates is the moral nature that so early gives origin to a social consciousness. The first promptings of a child’s moral nature have not to do with sex, guilt, or personal pride, but rather with impulses of justice, fairness, and urges to kindness—helpful ministry to one’s fellows. And when such early moral awakenings are nurtured, there occurs a gradual development of the religious life which is comparatively free from conflicts, upheavals, and crises.
103:2.4 (1131.3) Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη βιώνει από πολύ νωρίς ένα είδος σύγκρουσης μεταξύ της ιδιοτέλειας και των αλτρουιστικών της παρορμήσεων, ενώ πολλές φορές, η πρώτη εμπειρία της επίγνωσης του Θεού μπορεί να επιτευχθεί ως αποτέλεσμα της αναζήτησης της υπεράνω του ανθρώπινου βοήθειας στο έργο της επίλυσης παρόμοιων ηθικών συγκρούσεων.		103:2.4 (1131.3) Every human being very early experiences something of a conflict between his self-seeking and his altruistic impulses, and many times the first experience of God-consciousness may be attained as the result of seeking for superhuman help in the task of resolving such moral conflicts.
103:2.5 (1131.4) Η ψυχολογία ενός παιδιού είναι εκ φύσεως θετική, όχι αρνητική. Πάρα πολλοί άνθρωποι είναι αρνητικοί επειδή έτσι διδάχθηκαν. Όταν λέμε ότι το παιδί είναι θετικό, αναφερόμεθα στις ηθικές του παρορμήσεις, τις δυνάμεις εκείνες της διάνοιας η ανάδυση των οποίων σηματοδοτεί την έλευση του Προσαρμοστή της Σκέψης.		103:2.5 (1131.4) The psychology of a child is naturally positive, not negative. So many mortals are negative because they were so trained. When it is said that the child is positive, reference is made to his moral impulses, those powers of mind whose emergence signals the arrival of the Thought Adjuster.
103:2.6 (1131.5) Απουσία αρνητικών διδαχών, η διάνοια ενός φυσιολογικού παιδιού κινείται θετικά, με την ανάδυση της θρησκευτικής συνειδητοποίησης, προς την ηθική δικαιοσύνη και την κοινωνική λειτουργία, μάλλον, παρά αρνητικά, μακριά από την αμαρτία και την ενοχή. Μπορεί να υπάρξουν, ή να μην υπάρξουν συγκρούσεις στην εξέλιξη της θρησκευτικής εμπειρίας, αλλά είναι πάντα παρούσες οι αναπόφευκτες αποφάσεις, οι προσπάθειες και οι δράση της ανθρώπινης βούλησης.		103:2.6 (1131.5) In the absence of wrong teaching, the mind of the normal child moves positively, in the emergence of religious consciousness, toward moral righteousness and social ministry, rather than negatively, away from sin and guilt. There may or may not be conflict in the development of religious experience, but there are always present the inevitable decisions, effort, and function of the human will.
103:2.7 (1131.6) Η ηθική επιλογή συνοδεύεται συνήθως από μεγαλύτερες, ή μικρότερες ηθικές συγκρούσεις. Και η ίδια η πρώτη σύγκρουση στον παιδικό νου γίνεται μεταξύ της εγωιστικής τάσης και της αλτρουιστικής παρόρμησης. Ο Προσαρμοστής της Σκέψης δεν παραβλέπει τις, εγωιστικών κινήτρων, αξίες της προσωπικότητας, αλλά πράγματι δρα για να δώσει μια ελαφρά προτίμηση στην αλτρουιστική παρόρμηση, που οδηγεί στο στόχο της ανθρώπινης ευτυχίας και τις χαρές της βασιλείας των ουρανών.		103:2.7 (1131.6) Moral choosing is usually accompanied by more or less moral conflict. And this very first conflict in the child mind is between the urges of egoism and the impulses of altruism. The Thought Adjuster does not disregard the personality values of the egoistic motive but does operate to place a slight preference upon the altruistic impulse as leading to the goal of human happiness and to the joys of the kingdom of heaven.
103:2.8 (1131.7) Όταν μία ηθική ύπαρξη επιλέγει να φανεί ανιδιοτελής, όταν αντιμετωπίζει την τάση να γίνει ιδιοτελής, πρόκειται για την πρωτόγονη θρησκευτική εμπειρία. Κανένα ζώο δεν κάνει τέτοιες επιλογές. Μία παρόμοια απόφαση είναι ανθρώπινη, αλλά και θρησκευτική. Ενστερνίζεται την επίγνωση του Θεού και επιδεικνύει την παρόρμηση για προσφορά κοινωνικής υπηρεσίας, τη βάση της συναδέλφωσης των ανθρώπων. Όταν η διάνοια επιλέγει μία ορθή ηθική κρίση με μία πράξη ελεύθερης βούλησης, η απόφαση αυτή συνιστά μια θρησκευτική εμπειρία.		103:2.8 (1131.7) When a moral being chooses to be unselfish when confronted by the urge to be selfish, that is primitive religious experience. No animal can make such a choice; such a decision is both human and religious. It embraces the fact of God-consciousness and exhibits the impulse of social service, the basis of the brotherhood of man. When mind chooses a right moral judgment by an act of the free will, such a decision constitutes a religious experience.
103:2.9 (1131.8) Προτού, όμως, ένα παιδί αναπτυχθεί αρκετά, ώστε να αποκτήσει ηθική ικανότητα και εξ αυτού να καταστεί ικανό να επιλέξει την αλτρουιστική προσφορά υπηρεσίας, έχει ήδη αναπτύξει μια ισχυρή και συγκροτημένη εγωιστική φύση. Και αυτή είναι η ουσιαστική κατάσταση που δημιουργεί τη θεωρία περί του αγώνα μεταξύ της «ανώτερης» και «κατώτερης» φύσης, μεταξύ του «παλιού, αμαρτωλού ανθρώπου και της «νέας φύσης» της θείας χάρης. Από πολύ νωρίς στη ζωή, το φυσιολογικό παιδί αρχίζει να μαθαίνει ότι είναι «μεγαλύτερη ευλογία το να δίνεις από το να παίρνεις.»		103:2.9 (1131.8) But before a child has developed sufficiently to acquire moral capacity and therefore to be able to choose altruistic service, he has already developed a strong and well-unified egoistic nature. And it is this factual situation that gives rise to the theory of the struggle between the “higher” and the “lower” natures, between the “old man of sin” and the “new nature” of grace. Very early in life the normal child begins to learn that it is “more blessed to give than to receive.”
103:2.10 (1131.9) Ο άνθρωπος τείνει να ταυτίζει την παρόρμηση του να είναι ιδιοτελής με το εγώ του – τον εαυτό του. Αντίθετα, τείνει να ταυτίζει την επιθυμία να γίνει αλτρουιστής με κάποια επίδραση πέραν του εαυτού του – με τον Θεό. Και πράγματι, η κρίση αυτή είναι σωστή, αφού όλες αυτές οι μη εγωιστικές επιθυμίες προέρχονται από την καθοδήγηση του ενοικούντος Προσαρμοστή της Σκέψης και ο Προσαρμοστής αυτός είναι κλάσμα του Θεού. Η υποκίνηση του πνευματικού Ελεγκτή γίνεται αντιληπτή από την ανθρώπινη συνείδηση ως παρόρμηση να γίνει ανιδιοτελής, να ενδιαφερθεί για τους συνανθρώπους του. Αυτή, τουλάχιστον, είναι η αρχική και θεμελιακή εμπειρία της παιδικής διάνοιας. Όταν το παιδί που μεγαλώνει αδυνατεί να συγκροτήσει την προσωπικότητά του, η αλτρουιστική παρόρμηση υπερανασπτύσσεται σε σημείο που να προκαλεί σοβαρές ζημίες στην ευτυχία του ατόμου. Μία παραπλανημένη συνείδηση μπορεί να γίνει υπεύθυνη πολλών συγκρούσεων, ανησυχιών, θλίψεων και ατέλειωτης ανθρώπινης δυστυχίας.		103:2.10 (1131.9) Man tends to identify the urge to be self-serving with his ego—himself. In contrast he is inclined to identify the will to be altruistic with some influence outside himself—God. And indeed is such a judgment right, for all such nonself desires do actually have their origin in the leadings of the indwelling Thought Adjuster, and this Adjuster is a fragment of God. The impulse of the spirit Monitor is realized in human consciousness as the urge to be altruistic, fellow-creature minded. At least this is the early and fundamental experience of the child mind. When the growing child fails of personality unification, the altruistic drive may become so overdeveloped as to work serious injury to the welfare of the self. A misguided conscience can become responsible for much conflict, worry, sorrow, and no end of human unhappiness.
3. Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ Η ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ^top		3. Religion and the Human Race ^top
103:3.1 (1132.1) Ενώ η πίστη στα πνεύματα, τα όνειρα, καθώς και οι διάφορες άλλες προλήψεις έπαιξαν όλες σημαντικό ρόλο στην εξελικτική προέλευση των πρωτόγονων θρησκειών, δεν πρέπει να παραβλέψετε την επίδραση του ευρύτερα οικογενειακού, ή φυλετικού πνεύματος της αλληλεγγύης. Στις ομαδικές σχέσεις παρουσιάζετο η ακριβής κοινωνική κατάσταση η οποία παρείχε την πρόκληση για τη σύγκρουση μεταξύ εγωισμού-ανιδιοτέλειας στην ηθική φύση της πρώιμης ανθρώπινης διάνοιας. Παρά την πίστη τους στα πνεύματα, οι πρωτόγονοι Αυστραλιανοί εξακολουθούν να επικεντρώνουν τη θρησκεία τους στην ευρύτερη οικογένεια. Με τον καιρό, αυτές οι θρησκευτικές απόψεις έτειναν να προσωποποιηθούν αρχικά ως ζώα και αργότερα ως ένας υπεράνθρωπος, ή ένας Θεός. Ακόμη και κατώτερες φυλές, όπως οι Αφρικανοί Βουσμάνοι, που ούτε καν πιστεύουν σε τοτέμ, γνωρίζουν καλά τη διαφορά μεταξύ της ιδιοτέλειας και των συμφερόντων της ομάδας, μια πρωτόγονη διάκριση μεταξύ των αξιών του εγκοσμίου και του ιερού. Ωστόσο, η κοινωνική ομάδα δεν είναι πηγή θρησκευτικής εμπειρίας. Ανεξάρτητα από την επίδραση όλων αυτών των πρωτόγονων συνεισφορών στην πρώιμη ανθρώπινη θρησκεία, παραμένει γεγονός ότι η αληθής θρησκευτική παρόρμηση προέρχεται από τις γνήσιες πνευματικές παρουσίες που δραστηριοποιούν τη βούληση να γίνει ανιδιοτελής.		103:3.1 (1132.1) While the belief in spirits, dreams, and diverse other superstitions all played a part in the evolutionary origin of primitive religions, you should not overlook the influence of the clan or tribal spirit of solidarity. In the group relationship there was presented the exact social situation which provided the challenge to the egoistic-altruistic conflict in the moral nature of the early human mind. In spite of their belief in spirits, primitive Australians still focus their religion upon the clan. In time, such religious concepts tend to personalize, first, as animals, and later, as a superman or as a God. Even such inferior races as the African Bushmen, who are not even totemic in their beliefs, do have a recognition of the difference between the self-interest and the group-interest, a primitive distinction between the values of the secular and the sacred. But the social group is not the source of religious experience. Regardless of the influence of all these primitive contributions to man’s early religion, the fact remains that the true religious impulse has its origin in genuine spirit presences activating the will to be unselfish.
103:3.2 (1132.2) Η μεταγενέστερη θρησκεία προαναγγέλλεται στην πρωτόγονη πίστη, μέσα από τα φυσικά θαύματα και τα μυστήρια, την απρόσωπη πνευματική δύναμη.(*) Όμως, αργά, ή γρήγορα, η εξελισσόμενη θρησκεία απαιτεί από το άτομο να κάνει κάποια ατομική θυσία για το καλό της κοινωνικής του ομάδας, κάτι που θα κάνει τους άλλους ανθρώπους ευτυχέστερους και καλύτερους. Τελικά, η θρησκεία έχει προορισμό να γίνει η προσφορά υπηρεσίας του Θεού και του ανθρώπου.		103:3.2 (1132.2) Later religion is foreshadowed in the primitive belief in natural wonders and mysteries, the impersonal mana. But sooner or later the evolving religion requires that the individual should make some personal sacrifice for the good of his social group, should do something to make other people happier and better. Ultimately, religion is destined to become the service of God and of man.
103:3.3 (1132.3) Η θρησκεία έχει σκοπό να αλλάξει το ανθρώπινο περιβάλλον, ωστόσο, μεγάλο μέρος της θρησκείας που ακολουθείται από τους σύγχρονους ανθρώπους είναι ανίκανη να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Το περιβάλλον, πάρα πολύ συχνά, έχει επιβληθεί της θρησκείας.		103:3.3 (1132.3) Religion is designed to change man’s environment, but much of the religion found among mortals today has become helpless to do this. Environment has all too often mastered religion.
103:3.4 (1132.4) Να θυμάστε ότι στις θρησκείες όλων των εποχών η κυριαρχούσα εμπειρία είναι η αίσθηση των ηθικών αξιών και των προθέσεων έναντι της κοινωνίας, όχι οι απόψεις πάνω στα θεολογικά δόγματα, ή τις φιλοσοφικές θεωρίες. Η θρησκεία εξελίσσεται σωστά καθώς το στοιχείο της μαγείας αντικαθίσταται από την έννοια της ηθικής.		103:3.4 (1132.4) Remember that in the religion of all ages the experience which is paramount is the feeling regarding moral values and social meanings, not the thinking regarding theologic dogmas or philosophic theories. Religion evolves favorably as the element of magic is replaced by the concept of morals.
103:3.5 (1132.5) Ο άνθρωπος εξελίχθηκε μέσω των προλήψεων της ανώτερης δύναμης, της μαγείας, της λατρείας της φύσης, του φόβου των πνευμάτων και της λατρείας των ζώων ως τις διάφορες τελετουργίες δια των οποίων η θρησκευτική άποψη του ατόμου επικεντρώθηκε και αποκρυσταλλώθηκε στις φυλετικές πεποιθήσεις, ενώ τελικά, οι φόβοι αυτοί και οι πεποιθήσεις προσωποποιήθηκαν σε θεούς. Σ΄ ολόκληρη, όμως, αυτή την θρησκευτική εξέλιξη, το στοιχείο της ηθικής ουδέποτε έλειψε εντελώς. Η παρότρυνση του Θεού εντός του ανθρώπου υπήρξε ανέκαθεν μεγάλη. Και οι ισχυρές αυτές επιδράσεις - η μία ανθρώπινη, η άλλη θεία – διασφάλισαν την διατήρηση της θρησκείας μέσα στις μεταβολές των εποχών και παρά το ότι τόσο συχνά απειλήθηκε με εξαφάνιση εξ αιτίας χιλιάδων ανατρεπτικών τάσεων και εχθρικών ανταγωνισμών.		103:3.5 (1132.5) Man evolved through the superstitions of mana, magic, nature worship, spirit fear, and animal worship to the various ceremonials whereby the religious attitude of the individual became the group reactions of the clan. And then these ceremonies became focalized and crystallized into tribal beliefs, and eventually these fears and faiths became personalized into gods. But in all of this religious evolution the moral element was never wholly absent. The impulse of the God within man was always potent. And these powerful influences—one human and the other divine—insured the survival of religion throughout the vicissitudes of the ages and that notwithstanding it was so often threatened with extinction by a thousand subversive tendencies and hostile antagonisms.
4. Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΛΗΨΗ(*) ^top		4. Spiritual Communion ^top
103:4.1 (1133.1) Η χαρακτηριστική διαφορά μεταξύ ενός κοινωνικού συμβάντος και μιας θρησκευτικής συνάθροισης είναι ότι, σε αντίθεση με την εγκόσμια, η θρησκευτική διαπνέεται από την ατμόσφαιρα της κοινωνίας. Με τον τρόπο αυτό, η ανθρώπινη συναναστροφή δημιουργεί ένα αίσθημα συναδέλφωσης με το θείο και τούτο αποτελεί την αρχή της ομαδικής λατρείας. Η συμμετοχή στο κοινό γεύμα υπήρξε ο πρωιμότερος τύπος κοινωνικής μετάληψης, έτσι λοιπόν, οι πρώιμες θρησκείες προέβλεψαν ώστε ένα κομμάτι της τελετουργικής θυσίας να δοθεί για φαγητό στους λατρεύοντες. Ακόμη και ο Χριστιανισμός, στον Μυστικό Δείπνο, διατηρεί τον τρόπο αυτό μετάληψης. Η ατμόσφαιρα της μετάληψης παρέχει μια αναζωογονητική και παρηγορητική εκεχειρία στη σύγκρουση του ιδιοτελούς εγώ με την αλτρουιστική παρότρυνση του ενοικούντος πνευματικού Ελεγκτή. Και τούτο είναι το πρελούδιο της αληθούς λατρείας – η πρακτική της παρουσίας του Θεού η οποία επισυμβαίνει με την ανάδυση της συναδέλφωσης των ανθρώπων.		103:4.1 (1133.1) The characteristic difference between a social occasion and a religious gathering is that in contrast with the secular the religious is pervaded by the atmosphere of communion. In this way human association generates a feeling of fellowship with the divine, and this is the beginning of group worship. Partaking of a common meal was the earliest type of social communion, and so did early religions provide that some portion of the ceremonial sacrifice should be eaten by the worshipers. Even in Christianity the Lord’s Supper retains this mode of communion. The atmosphere of the communion provides a refreshing and comforting period of truce in the conflict of the self-seeking ego with the altruistic urge of the indwelling spirit Monitor. And this is the prelude to true worship—the practice of the presence of God which eventuates in the emergence of the brotherhood of man.
103:4.2 (1133.2) Όταν ο πρωτόγονος άνθρωπος αισθάνετο ότι η επικοινωνία του με τον Θεό διεκόπτετο, κατέφευγε στη θυσία, κάποιου είδους, σε μια προσπάθεια να επανορθώσει, να αποκαταστήσει φιλική σχέση. Η πείνα και η δίψα για δικαιοσύνη οδηγεί στην ανακάλυψη της αλήθειας και η αλήθεια αυξάνει τα ιδεώδη και αυτό δημιουργεί καινούργια προβλήματα στα θρησκευόμενα άτομα, αφού τα ιδανικά μας τείνουν να αναπτύσσονται με γεωμετρική πρόοδο, ενώ η ικανότητά μας να ζούμε σύμφωνα μ’ αυτά μεγαλώνει με αριθμητική πρόοδο, μόνο.		103:4.2 (1133.2) When primitive man felt that his communion with God had been interrupted, he resorted to sacrifice of some kind in an effort to make atonement, to restore friendly relationship. The hunger and thirst for righteousness leads to the discovery of truth, and truth augments ideals, and this creates new problems for the individual religionists, for our ideals tend to grow by geometrical progression, while our ability to live up to them is enhanced only by arithmetical progression.
103:4.3 (1133.3) Η αίσθηση της ενοχής (όχι η επίγνωση της αμαρτίας) δημιουργείται είτε από τη διακοπείσα πνευματική επικοινωνία, είτε από την εξασθένηση των ηθικών ιδεωδών ενός ατόμου. Η απαλλαγή από μία τέτοια δυσάρεστη κατάσταση μπορεί να επέλθει μόνο με την συνειδητοποίηση το ότι τα ύψιστα ηθικά ιδεώδη ενός ατόμου δεν είναι, απαραίτητα, συνώνυμα με το θέλημα του Θεού. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ελπίσει ότι θα ζήσει σύμφωνα με τα ύψιστα ιδανικά του, αλλά μπορεί να είναι ειλικρινής στο στόχο του να βρει το Θεό και γίνει, όλο και περισσότερο, σαν κι’ αυτόν.		103:4.3 (1133.3) The sense of guilt (not the consciousness of sin) comes either from interrupted spiritual communion or from the lowering of one’s moral ideals. Deliverance from such a predicament can only come through the realization that one’s highest moral ideals are not necessarily synonymous with the will of God. Man cannot hope to live up to his highest ideals, but he can be true to his purpose of finding God and becoming more and more like him.
103:4.4 (1133.4) Ο Ιησούς εξάλειψε εντελώς όλες τις θυσιαστήριες και εξιλαστήριες τελετουργίες. Κατέστρεψε τη βάση κάθε φανταστικής ενοχής και αίσθησης απομόνωσης στο σύμπαν, διακηρύσσοντας ότι ο άνθρωπος είναι παιδί του Θεού. Η σχέση δημιουργήματος-Δημιουργού τοποθετήθηκε στη βάση γονέα-παιδιού. Ο Θεός γίνεται ο στοργικός Πατέρας για τους θνητούς υιούς και τις θυγατέρες του. Σε όλες τις τελετουργίες, ούτε ένα γνήσιο μέρος αυτής της στενής οικογενειακής σχέσης δεν ακυρώνεται για πάντα.		103:4.4 (1133.4) Jesus swept away all of the ceremonials of sacrifice and atonement. He destroyed the basis of all this fictitious guilt and sense of isolation in the universe by declaring that man is a child of God; the creature-Creator relationship was placed on a child-parent basis. God becomes a loving Father to his mortal sons and daughters. All ceremonials not a legitimate part of such an intimate family relationship are forever abrogated.
103:4.5 (1133.5) Ο Θεός ο Πατέρας συνδιαλέγεται με τον άνθρωπο, το παιδί του στη βάση, όχι μιας πραγματικής αρετής, ή αξίας, αλλά σε αναγνώριση των κινήτρων του παιδιού – των σκοπών και των προθέσεων του δημιουργήματος. Η σχέση είναι σχέση γονέα-παιδιού και ενεργοποιείται από τη θεία αγάπη.		103:4.5 (1133.5) God the Father deals with man his child on the basis, not of actual virtue or worthiness, but in recognition of the child’s motivation—the creature purpose and intent. The relationship is one of parent-child association and is actuated by divine love.
5. Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΙΔΑΝΙΚΩΝ ^top		5. The Origin of Ideals ^top
103:5.1 (1133.6) Η πρώιμη εξελικτική διάνοια δημιουργεί μια αίσθηση κοινωνικού καθήκοντος και ηθικής υποχρέωσης, που εκπορεύεται κυρίως από συναισθηματικό φόβο. Η θετικότερη παρόρμηση της προσφοράς κοινωνικής υπηρεσίας και ο ιδεαλισμός του αλτρουισμού πηγάζουν από την άμεση παρότρυνση του θείου πνεύματος που ενοικεί στην ανθρώπινη διάνοια.		103:5.1 (1133.6) The early evolutionary mind gives origin to a feeling of social duty and moral obligation derived chiefly from emotional fear. The more positive urge of social service and the idealism of altruism are derived from the direct impulse of the divine spirit indwelling the human mind.
103:5.2 (1133.7) Αυτή η ιδέα-ιδανικό του να κάνει κανείς καλό στους άλλους – η παρόρμηση να απαρνηθεί το εγώ του, ως ένα σημείο, προς όφελος του γείτονά του – είναι πολύ περιορισμένη, αρχικά. Ο πρωτόγονος άνθρωπος θεωρεί ως γείτονες μόνον εκείνους που βρίσκονται πολύ κοντά του, εκείνους που τον μεταχειρίζονται ως γείτονα. Καθώς ο θρησκευτικός πολιτισμός προοδεύει, ή έννοια του γείτονα εκτείνεται ως έννοια για να συμπεριλάβει την ευρύτερη οικογένεια, τη φυλή, το έθνος. Και έπειτα, ο Ιησούς διεύρυνε την θεώρηση της γειτονίας, ώστε να συμπεριλάβει το σύνολο της ανθρωπότητας, ώστε να αγαπάμε ακόμη και τους εχθρούς μας. Επιπλέον, υπάρχει κάτι μέσα σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που της λέει ότι η διδαχή αυτή είναι ηθική – ορθή. Ακόμα κι’ εκείνοι που ελάχιστα πορεύονται(*) μ’ αυτό το ιδανικό, παραδέχονται ότι θεωρητικά είναι σωστό.		103:5.2 (1133.7) This idea-ideal of doing good to others—the impulse to deny the ego something for the benefit of one’s neighbor—is very circumscribed at first. Primitive man regards as neighbor only those very close to him, those who treat him neighborly; as religious civilization advances, one’s neighbor expands in concept to embrace the clan, the tribe, the nation. And then Jesus enlarged the neighbor scope to embrace the whole of humanity, even that we should love our enemies. And there is something inside of every normal human being that tells him this teaching is moral—right. Even those who practice this ideal least, admit that it is right in theory.
103:5.3 (1134.1) Όλοι οι άνθρωποι αναγνωρίζουν την ηθικότητα της παγκόσμιας αυτής ανθρώπινης παρόρμησης να είναι ανιδιοτελείς και αλτρουιστές. Ο ανθρωπιστής αποδίδει την προέλευση αυτής της παρόρμησης στη φυσιολογική λειτουργία της υλικής διάνοιας. Ο θρησκευόμενος, σωστότερα, αναγνωρίζει ότι η πραγματικά ανιδιοτελής ώθηση της ανθρώπινης διάνοιας υφίσταται ως ανταπόκριση στην εσώτερη πνευματική καθοδήγηση του Προσαρμοστή της Σκέψης.		103:5.3 (1134.1) All men recognize the morality of this universal human urge to be unselfish and altruistic. The humanist ascribes the origin of this urge to the natural working of the material mind; the religionist more correctly recognizes that the truly unselfish drive of mortal mind is in response to the inner spirit leadings of the Thought Adjuster.
103:5.4 (1134.2) Ωστόσο, η ανθρώπινη ερμηνεία πάνω σ’ αυτές τις πρώιμες συγκρούσεις μεταξύ της ιδιοτελούς επιθυμίας και της ανιδιοτελούς επιθυμίας(*) δεν είναι πάντα αξιόπιστη. Μόνο μια αρκετά καλά συγκροτημένη προσωπικότητα μπορεί να κρίνει τις πολύμορφες συγκρούσεις μεταξύ των ιδιοτελών επιθυμιών και της αναπτυσσόμενης κοινωνικής συνείδησης. Το εγώ έχει δικαιώματα, όπως ακριβώς και οι γείτονες ενός ατόμου. Ουδείς μπορεί να απαιτήσει αποκλειστικά την προσοχή και τις υπηρεσίες ενός ατόμου. Η αποτυχία του να επιλυθεί το πρόβλημα αυτό, δημιουργεί το αρχικό είδος των αισθημάτων ενοχής του ανθρώπου.		103:5.4 (1134.2) But man’s interpretation of these early conflicts between the ego-will and the other-than-self-will is not always dependable. Only a fairly well unified personality can arbitrate the multiform contentions of the ego cravings and the budding social consciousness. The self has rights as well as one’s neighbors. Neither has exclusive claims upon the attention and service of the individual. Failure to resolve this problem gives origin to the earliest type of human guilt feelings.
103:5.5 (1134.3) Η ανθρώπινη ευτυχία επιτυγχάνεται μόνον όταν η ιδιοτελής επιθυμία του εγώ και η αλτρουιστική παρόρμηση του ανώτερου εαυτού (του θείου πνεύματος) συντονισθούν και συμφιλιωθούν δια της ενοποιημένης βούλησης της συγκροτημένης, ελέγχουσας προσωπικότητας. Η διάνοια του εξελικτικού ανθρώπου αντιμετωπίζει πάντα το πολύπλοκο πρόβλημα της διαιτησίας των διαφορών μεταξύ της φυσιολογικής επέκτασης των συγκινησιακών παρορμήσεων και της ηθικής ανάπτυξης των ανιδιοτελών τάσεων που στηρίζονται στην πνευματική ενόραση – την γνήσια, θρησκευτική ανταπόκριση.		103:5.5 (1134.3) Human happiness is achieved only when the ego desire of the self and the altruistic urge of the higher self (divine spirit) are co-ordinated and reconciled by the unified will of the integrating and supervising personality. The mind of evolutionary man is ever confronted with the intricate problem of refereeing the contest between the natural expansion of emotional impulses and the moral growth of unselfish urges predicated on spiritual insight—genuine religious reflection.
103:5.6 (1134.4) Η προσπάθεια να διασφαλισθεί το καλό εξ ίσου για το άτομο αλλά και για τα περισσότερα των άλλων ατόμων δημιουργεί ένα πρόβλημα, που δεν μπορεί κάθε φορά να επιλύεται ικανοποιητικά σ’ ένα χωροχρονικό πλαίσιο. Δεδομένης της αιώνιας ζωής, οι ανταγωνισμοί αυτοί μπορούν να επιλυθούν, αλλά στο σύντομο διάστημα της ανθρώπινης ζωής, δεν είναι δυνατόν να βρουν λύση. Ο Ιησούς ανεφέρετο σ’ ένα τέτοιο παράδοξο, όταν έλεγε: «Οιοσδήποτε προσπαθήσει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει, αλλά οιοσδήποτε θελήσει να δώσει τη ζωή του για το καλό της βασιλείας, θα την ξαναβρεί.»(*)		103:5.6 (1134.4) The attempt to secure equal good for the self and for the greatest number of other selves presents a problem which cannot always be satisfactorily resolved in a time-space frame. Given an eternal life, such antagonisms can be worked out, but in one short human life they are incapable of solution. Jesus referred to such a paradox when he said: “Whosoever shall save his life shall lose it, but whosoever shall lose his life for the sake of the kingdom, shall find it.”
103:5.7 (1134.5) Η επιδίωξη του ιδανικού – ο αγώνας του ατόμου να μοιάσει με τον Θεό – αποτελεί συνεχή προσπάθεια πριν το θάνατο, αλλά και μετά. Η μετά θάνατον ζωή δεν είναι, κατά βάσιν, διαφορετική από την θνητή υπόσταση. Οτιδήποτε καλό κάνουμε σ’ αυτή τη ζωή συμβάλλει άμεσα στον εμπλουτισμό της μέλλουσας ζωής. Η πραγματική θρησκεία δεν υιοθετεί την ηθική νωθρότητα και την πνευματική ραθυμία, ενθαρρύνοντας τη μάταιη ελπίδα του να υπάρχουν όλες οι αρετές ενός ανώτερου χαρακτήρα συγκεντρωμένες πάνω σ’ ένα άτομο, ως αποτέλεσμα του ότι περνά τις πύλες του φυσικού θανάτου. Η αληθής θρησκεία δεν μειώνει τις προσπάθειες του ανθρώπου να προοδεύσει κατά τη θνητή πορεία του στη ζωή. Κάθε ανθρώπινο κέρδος αποτελεί άμεση συνεισφορά στον εμπλουτισμό των πρώτων σταδίων της εμπειρίας της αθάνατης σωτηρίας.		103:5.7 (1134.5) The pursuit of the ideal—the striving to be Godlike—is a continuous effort before death and after. The life after death is no different in the essentials than the mortal existence. Everything we do in this life which is good contributes directly to the enhancement of the future life. Real religion does not foster moral indolence and spiritual laziness by encouraging the vain hope of having all the virtues of a noble character bestowed upon one as a result of passing through the portals of natural death. True religion does not belittle man’s efforts to progress during the mortal lease on life. Every mortal gain is a direct contribution to the enrichment of the first stages of the immortal survival experience.
103:5.8 (1134.6) Είναι μοιραίο για τον ιδεαλισμό του ανθρώπου, όταν διδάσκεται ότι όλες οι αλτρουιστικές του τάσεις αποτελούν απλά την εξέλιξη των φυσιολογικών αγελαίων ενστίκτων του. Ο άνθρωπος, όμως, εξευγενίζεται και ενεργοποιείται τα μέγιστα όταν διδάσκεται ότι οι ανώτερες αυτές παρορμήσεις της ψυχής του εκπορεύονται από τις πνευματικές δυνάμεις που ενοικούν τη θνητή του διάνοια.		103:5.8 (1134.6) It is fatal to man’s idealism when he is taught that all of his altruistic impulses are merely the development of his natural herd instincts. But he is ennobled and mightily energized when he learns that these higher urges of his soul emanate from the spiritual forces that indwell his mortal mind.
103:5.9 (1134.7) Ο άνθρωπος ανυψώνεται έξω και πέρα από τον εαυτό του όταν για πρώτη φορά αντιλαμβάνεται απόλυτα ότι εντός του ζει και αγωνίζεται κάτι, που είναι αιώνιο και θείο. Και έτσι γίνεται, και μία ζωντανή πίστη στην υπερανθρώπινη προέλευση των ιδανικών μας επικυρώνει την πεποίθησή μας ότι είμαστε παιδιά του Θεού και επαληθεύει τις αλτρουιστικές μας απόψεις, τα αισθήματα της συναδέλφωσης των ανθρώπων.		103:5.9 (1134.7) It lifts man out of himself and beyond himself when he once fully realizes that there lives and strives within him something which is eternal and divine. And so it is that a living faith in the superhuman origin of our ideals validates our belief that we are the sons of God and makes real our altruistic convictions, the feelings of the brotherhood of man.
103:5.10 (1134.8) Ο άνθρωπος, στον πνευματικό του χώρο, πράγματι διαθέτει ελεύθερη βούληση. Ο θνητός άνθρωπος δεν είναι ούτε αδύναμος σκλάβος της άκαμπτης κυριαρχίας ενός παντοδύναμου Θεού, ούτε θύμα της χωρίς ελπίδα μοιρολατρίας, ενός μηχανιστικού, κοσμικού ντετερμινισμού. Ο άνθρωπος είναι σαφέστατα ο αρχιτέκτονας του αιώνιου πεπρωμένου του.		103:5.10 (1134.8) Man, in his spiritual domain, does have a free will. Mortal man is neither a helpless slave of the inflexible sovereignty of an all-powerful God nor the victim of the hopeless fatality of a mechanistic cosmic determinism. Man is most truly the architect of his own eternal destiny.
103:5.11 (1135.1) Ο άνθρωπος, όμως, δεν σώζεται και δεν εξευγενίζεται δια της βίας. Η πνευματική ανάπτυξη βγαίνει μέσα από την εξελισσόμενη ψυχή. Η πίεση μπορεί να διαστρέψει την προσωπικότητα, αλλά ποτέ δεν διεγείρει την ανάπτυξη. Ακόμη και η δια της παιδείας πίεση μόνο αρνητικά μπορεί να βοηθήσει, με το να εμποδίσει τις καταστροφικές εμπειρίες. Η πνευματική ανάπτυξη φτάνει στο μέγιστο εκεί όπου όλες οι εξωτερικές πιέσεις βρίσκονται στο ελάχιστο. «Όπου υπάρχει το πνεύμα του Κυρίου, εκεί υπάρχει ελευθερία.» Ο άνθρωπος αναπτύσσεται καλύτερα όταν οι ελαχιστοποιούνται οι οικογενειακές, κοινωνικές και θρησκευτικές πιέσεις. Σ’ αυτό, όμως, δεν πρέπει να δίδεται η ερμηνεία ότι δεν υπάρχει θέση σε μία προοδευτική κοινωνία για την οικογένεια, τους κοινωνικούς θεσμούς, την εκκλησία και το κράτος.		103:5.11 (1135.1) But man is not saved or ennobled by pressure. Spirit growth springs from within the evolving soul. Pressure may deform the personality, but it never stimulates growth. Even educational pressure is only negatively helpful in that it may aid in the prevention of disastrous experiences. Spiritual growth is greatest where all external pressures are at a minimum. “Where the spirit of the Lord is, there is freedom.” Man develops best when the pressures of home, community, church, and state are least. But this must not be construed as meaning that there is no place in a progressive society for home, social institutions, church, and state.
103:5.12 (1135.2) Όταν ένα μέλος μιας κοινωνικής, θρησκευτικής ομάδας συμμορφώνεται με τις απαιτήσεις της ομάδας αυτής, πρέπει να ενθαρρύνεται ώστε να απολαμβάνει θρησκευτική ελευθερία όσον αφορά στην πλήρη έκφραση της προσωπικής του ερμηνείας των αληθειών της θρησκευτικής του πίστης και των δεδομένων της θρησκευτικής του εμπειρίας. Η ασφάλεια μιας θρησκευτικής ομάδας εξαρτάται από την πνευματική ενότητα, όχι από τη θεολογική συμμόρφωση. Μία θρησκευτική ομάδα πρέπει να είναι σε θέση να απολαμβάνει την ελευθερία της σκέψης χωρίς να χρειάζεται να γίνουν τα μέλη της «ελευθερόφρονες.» Υπάρχει μεγάλη αισιοδοξία για οποιαδήποτε εκκλησία λατρεύει το ζώντα Θεό, ισχυροποιεί τη συναδέλφωση των ανθρώπων και τολμά να ξεριζώσει κάθε δογματική πίεση από τα μέλη της.		103:5.12 (1135.2) When a member of a social religious group has complied with the requirements of such a group, he should be encouraged to enjoy religious liberty in the full expression of his own personal interpretation of the truths of religious belief and the facts of religious experience. The security of a religious group depends on spiritual unity, not on theological uniformity. A religious group should be able to enjoy the liberty of freethinking without having to become “freethinkers.” There is great hope for any church that worships the living God, validates the brotherhood of man, and dares to remove all creedal pressure from its members.
6. Ο ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ^top		6. Philosophic Co-ordination ^top
103:6.1 (1135.3) Η θεολογία είναι η μελέτη των δράσεων και των αντιδράσεων του ανθρώπινου πνεύματος. Δεν μπορεί ποτέ να γίνει επιστήμη, εφ’ όσον πρέπει πάντα να συνδυάζεται, λίγο-πολύ, με την ψυχολογία όσον αφορά στην προσωπική της έκφραση, αλλά και με τη φιλοσοφία όσον αφορά στη συστηματική της παρουσίαση. Η θεολογία αποτελεί πάντα τη μελέτη της δικής σας θρησκείας. Η μελέτη της θρησκείας κάποιου άλλου είναι ψυχολογία.		103:6.1 (1135.3) Theology is the study of the actions and reactions of the human spirit; it can never become a science since it must always be combined more or less with psychology in its personal expression and with philosophy in its systematic portrayal. Theology is always the study of your religion; the study of another’s religion is psychology.
103:6.2 (1135.4) Όταν ο άνθρωπος προσεγγίζει τη μελέτη και την εξέταση του σύμπαντός του απ’ έξω, δημιουργεί τις διάφορες φυσικές επιστήμες. Όταν προσεγγίζει την έρευνα του εαυτού του και του σύμπαντος εκ των έσω, δημιουργεί τη θεολογία και τη μεταφυσική. Η μεταγενέστερη τέχνη της φιλοσοφίας αναπτύσσεται σε μία προσπάθεια να εναρμονισθούν οι πολλές ασυμφωνίες που πρόκειται, αρχικά, να παρουσιασθούν μεταξύ των διαπιστώσεων και των διδαχών αυτών των δύο διαμετρικά αντίθετων τρόπων προσέγγισης των συμπαντικών καταστάσεων και υπάρξεων.		103:6.2 (1135.4) When man approaches the study and examination of his universe from the outside, he brings into being the various physical sciences; when he approaches the research of himself and the universe from the inside, he gives origin to theology and metaphysics. The later art of philosophy develops in an effort to harmonize the many discrepancies which are destined at first to appear between the findings and teachings of these two diametrically opposite avenues of approaching the universe of things and beings.
103:6.3 (1135.5) Η θρησκεία έχει να κάνει με την πνευματική άποψη, την επίγνωση της εσωτερικότητας της ανθρώπινης εμπειρίας. Η πνευματική φύση του ανθρώπου του παρέχει την ευκαιρία να δει το σύμπαν απ’ έξω προς τα μέσα. Είναι, λοιπόν, αλήθεια ότι, εξεταζόμενη αποκλειστικά από την εσωτερικότητα της ανθρώπινης εμπειρίας, ολόκληρη η δημιουργία φαίνεται ότι είναι πνευματική στη φύση της.		103:6.3 (1135.5) Religion has to do with the spiritual viewpoint, the awareness of the insideness of human experience. Man’s spiritual nature affords him the opportunity of turning the universe outside in. It is therefore true that, viewed exclusively from the insideness of personality experience, all creation appears to be spiritual in nature.
103:6.4 (1135.6) Όταν ο άνθρωπος εξετάζει αναλυτικά το σύμπαν μέσα από τις υλιστικές ιδιότητες των φυσικών του αισθήσεων και της σχετικής μ’ αυτές διανοητικής του αντίληψης, το σύμπαν φαίνεται να γίνεται μηχανιστικό και ενεργειακό-υλικό. Μια τέτοια τεχνική μελέτης της πραγματικότητας κάνει το σύμπαν να γυρίζει από μέσα προς τα έξω.		103:6.4 (1135.6) When man analytically inspects the universe through the material endowments of his physical senses and associated mind perception, the cosmos appears to be mechanical and energy-material. Such a technique of studying reality consists in turning the universe inside out.
103:6.5 (1135.7) Μία λογική και συνεπής φιλοσοφική θεώρηση του σύμπαντος δεν μπορεί να οικοδομηθεί πάνω στις υποθέσεις είτε του υλισμού, είτε του πνευματισμού, επειδή και τα δύο αυτά συστήματα σκέψης, όταν εφαρμοσθούν συμπαντικά, υποχρεώνονται να αντιμετωπίσουν τον κόσμο υπό παραμόρφωση, το πρώτο ερχόμενο σε επαφή με ένα σύμπαν που έχει γυρίσει από μέσα προς τα έξω, το δεύτερο αντιλαμβανόμενο τη φύση ενός σύμπαντος που έχει γυρίσει απ’ έξω προς τα μέσα. Έτσι, λοιπόν, ποτέ, ούτε η επιστήμη, ούτε η θρησκεία μπορούν, από μόνη τους η κάθε μία, να ελπίσουν ότι θα αποκτήσουν επαρκή κατανόηση των συμπαντικών αληθειών και σχέσεων, χωρίς την καθοδήγηση της ανθρώπινης φιλοσοφίας και της διαφώτισης της θείας αποκάλυψης.		103:6.5 (1135.7) A logical and consistent philosophic concept of the universe cannot be built up on the postulations of either materialism or spiritism, for both of these systems of thinking, when universally applied, are compelled to view the cosmos in distortion, the former contacting with a universe turned inside out, the latter realizing the nature of a universe turned outside in. Never, then, can either science or religion, in and of themselves, standing alone, hope to gain an adequate understanding of universal truths and relationships without the guidance of human philosophy and the illumination of divine revelation.
103:6.6 (1136.1) Το εσώτερο πνεύμα του ανθρώπου πρέπει πάντα να εξαρτάται για την έκφραση και την αυτοπραγμάτωσή του από τον μηχανισμό και την τεχνική της διάνοιας. Κατά τον ίδιο τρόπο, η εξωτερική ανθρώπινη εμπειρία για την υλική πραγματικότητα πρέπει να στηρίζεται στη διανοητική συνείδηση της προσωπικότητας που βιώνει την εμπειρία. Για το λόγο αυτό, η πνευματική και η υλική, η εσώτερη και η εξωτερική ανθρώπινη εμπειρία σχετίζονται, πάντα, με τη διανοητική λειτουργία και περιορίζονται, ως προς την ενσυνείδητη πραγμάτωσή τους, από τη διανοητική δραστηριότητα. Ο άνθρωπος βιώνει την ύλη στο νου του. Βιώνει την πνευματική πραγματικότητα στην ψυχή του, αλλά συνειδητοποιεί την εμπειρία αυτή στο νου του. Η διάνοια είναι εκείνη που εναρμονίζει και, πάντα παρούσα, συντηρεί και πιστοποιεί το σύνολο της ανθρώπινης εμπειρίας. Τόσο τα αφορώντα την ενέργεια, όσο και οι πνευματικές αξίες χαρακτηρίζονται από την ερμηνεία που τους δίδεται μέσω του διανοητικού μέσου της συνείδησης.		103:6.6 (1136.1) Always must man’s inner spirit depend for its expression and self-realization upon the mechanism and technique of the mind. Likewise must man’s outer experience of material reality be predicated on the mind consciousness of the experiencing personality. Therefore are the spiritual and the material, the inner and the outer, human experiences always correlated with the mind function and conditioned, as to their conscious realization, by the mind activity. Man experiences matter in his mind; he experiences spiritual reality in the soul but becomes conscious of this experience in his mind. The intellect is the harmonizer and the ever-present conditioner and qualifier of the sum total of mortal experience. Both energy-things and spirit values are colored by their interpretation through the mind media of consciousness.
103:6.7 (1136.2) Η δυσκολία σας στο να επιτύχετε έναν αρμονικότερο συντονισμό μεταξύ της επιστήμης και της θρησκείας οφείλεται στην απόλυτη άγνοιά σας πάνω στον μεσολαβούντα χώρο του μοροντιανού κόσμου πραγμάτων και υπάρξεων. Το τοπικό σύμπαν αποτελείται από τρία επίπεδα, ή στάδια εκδήλωσης της πραγματικότητας: την ύλη, τη μορόντια και το πνεύμα. Η μοροντιανή άποψη προσέγγισης απαλείφει όλες τις αποκλίσεις μεταξύ των διαπιστώσεων των φυσικών επιστημών και της λειτουργίας του πνεύματος της θρησκείας. Η λογική αποτελεί την τεχνική κατανόησης των επιστημών. Η πίστη είναι η διαισθητική τεχνική της θρησκείας. Η μοροντιανή σοφία είναι η τεχνική του μοροντιανού επιπέδου. Η μοροντιανή σοφία είναι μια υπεράνω της ύλης, πραγματική ευαισθησία, που αρχίζει να αντισταθμίζει την ατελή ανάπτυξη, έχοντας ως έννοια τη γνώση-λογική και ως ουσία την πίστη-ενόραση. Η μοροντιανή σοφία είναι μία υπερ-φιλοσοφική εναρμόνιση της αποκλίνουσας αντίληψης της πραγματικότητας, η οποία δεν μπορεί να επιτευχθεί από τις υλικές προσωπικότητες. Βασίζεται, εν μέρει, στην εμπειρία του ατόμου που έχει επιζήσει μετά τη ζωή στη σάρκα. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι έχουν αναγνωρίσει την επιθυμία του να έχουν κάποια μέθοδο εναρμόνισης της αλληλεπίδρασης των εξαιρετικά διισταμένων χώρων της επιστήμης και της θρησκείας. Επιπλέον, η μεταφυσική είναι το αποτέλεσμα της μάταιης προσπάθειας του ανθρώπου να καλύψει το πασίγνωστο αυτό χάσμα. Η ανθρώπινη, όμως, μεταφυσική, απεδείχθη περισσότερο συγχυστική, από όσο διαφωτιστική. Η μεταφυσική συμβολίζει την καλοπροαίρετη, αλλά μάταιη προσπάθεια να αντισταθμίσει την έλλειψη της μοροντιανής σοφίας.		103:6.7 (1136.2) Your difficulty in arriving at a more harmonious co-ordination between science and religion is due to your utter ignorance of the intervening domain of the morontia world of things and beings. The local universe consists of three degrees, or stages, of reality manifestation: matter, morontia, and spirit. The morontia angle of approach erases all divergence between the findings of the physical sciences and the functioning of the spirit of religion. Reason is the understanding technique of the sciences; faith is the insight technique of religion; mota is the technique of the morontia level. Mota is a supermaterial reality sensitivity which is beginning to compensate incomplete growth, having for its substance knowledge-reason and for its essence faith-insight. Mota is a superphilosophical reconciliation of divergent reality perception which is nonattainable by material personalities; it is predicated, in part, on the experience of having survived the material life of the flesh. But many mortals have recognized the desirability of having some method of reconciling the interplay between the widely separated domains of science and religion; and metaphysics is the result of man’s unavailing attempt to span this well-recognized chasm. But human metaphysics has proved more confusing than illuminating. Metaphysics stands for man’s well-meant but futile effort to compensate for the absence of the mota of morontia.
103:6.8 (1136.3) Η μεταφυσική απεδείχθη αποτυχία. Τη μοροντιανή σοφία, ο άνθρωπος δεν μπορεί να την αντιληφθεί. Η αποκάλυψη είναι η μοναδική διαδικασία που μπορεί να αντισταθμίσει την έλλειψη ευαισθησίας πάνω στις αλήθειες της μοροντιανής σοφίας σ’ έναν υλικό κόσμο. Η αποκάλυψη απαρέγκλιτα διευκρινίζει την ασάφεια της μεταφυσικής που αναπτύσσεται λογικά σε μια εξελικτική σφαίρα.		103:6.8 (1136.3) Metaphysics has proved a failure; mota, man cannot perceive. Revelation is the only technique which can compensate for the absence of the truth sensitivity of mota in a material world. Revelation authoritatively clarifies the muddle of reason-developed metaphysics on an evolutionary sphere.
103:6.9 (1136.4) Η επιστήμη είναι η μελέτη που επιχειρείται από τον άνθρωπο πάνω στο φυσικό του περιβάλλον, τον κόσμο της ενέργειας-ύλης. Η θρησκεία είναι η ανθρώπινη εμπειρία με τον κόσμο των πνευματικών αξιών. Η φιλοσοφία αναπτύχθηκε από την προσπάθεια της ανθρώπινης διάνοιας να συγκροτήσει και να συσχετίσει τις διαπιστώσεις αυτών των εξαιρετικά διισταμένων απόψεων σε κάτι που να μοιάζει με λογική και ενοποιημένη στάση προς τον κόσμο. Η φιλοσοφία, αποσαφηνισμένη από την αποκάλυψη, λειτουργεί αποδεκτά, απουσία της μοροντιανής σοφίας και παρουσία της κατάρρευσης και της αποτυχίας του λογικού υποκατάστατου της μοροντιανής σοφίας που δημιουργεί ο άνθρωπος – της μεταφυσικής.		103:6.9 (1136.4) Science is man’s attempted study of his physical environment, the world of energy-matter; religion is man’s experience with the cosmos of spirit values; philosophy has been developed by man’s mind effort to organize and correlate the findings of these widely separated concepts into something like a reasonable and unified attitude toward the cosmos. Philosophy, clarified by revelation, functions acceptably in the absence of mota and in the presence of the breakdown and failure of man’s reason substitute for mota—metaphysics.
103:6.10 (1136.5) Ο πρώιμος άνθρωπος δεν διέκρινε το ενεργειακό επίπεδο από το πνευματικό επίπεδο. Ήταν η ιώδης φυλή και οι Ανδίτες απόγονοί της που πρώτοι προσπάθησαν να διαχωρίσουν το μαθηματικό από το βουλητικό. Ο πολιτισμένος άνθρωπος ακολούθησε, σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό, τα βήματα των αρχαίων Ελλήνων και Σουμερίων, που έκαναν τη διάκριση μεταξύ του άψυχου και του έμψυχου. Και καθώς ο πολιτισμός προοδεύει, η φιλοσοφία θα χρειασθεί να γεφυρώσει το διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ της έννοιας του πνεύματος και και της έννοιας της ενέργειας. Στο χρόνο, όμως, του διαστήματος, οι αποκλίσεις αυτές είναι ενοποιημένες στο Υπέρτατο.		103:6.10 (1136.5) Early man did not differentiate between the energy level and the spirit level. It was the violet race and their Andite successors who first attempted to divorce the mathematical from the volitional. Increasingly has civilized man followed in the footsteps of the earliest Greeks and the Sumerians who distinguished between the inanimate and the animate. And as civilization progresses, philosophy will have to bridge ever-widening gulfs between the spirit concept and the energy concept. But in the time of space these divergencies are at one in the Supreme.
103:6.11 (1137.1) Η επιστήμη πρέπει πάντα να στηρίζεται στη λογική, αν και η φαντασία και η εικασία βοηθούν στην διεύρυνση των ορίων της. Η θρησκεία εξαρτάται πάντα από την πίστη, παρά το ότι η λογική ασκεί σταθεροποιητική επίδραση και προσφέρει χρήσιμη βοήθεια. Ανέκαθεν υπήρξαν και πάντα θα υπάρχουν εσφαλμένες ερμηνείες των φαινομένων του φυσικού αλλά και του πνευματικού κόσμου, που επιπόλαια ονομάζονται επιστήμες και θρησκείες.		103:6.11 (1137.1) Science must always be grounded in reason, although imagination and conjecture are helpful in the extension of its borders. Religion is forever dependent on faith, albeit reason is a stabilizing influence and a helpful handmaid. And always there have been, and ever will be, misleading interpretations of the phenomena of both the natural and the spiritual worlds, sciences and religions falsely so called.
103:6.12 (1137.2) Μέσα από την ατελή αυτή αντίληψή του για την επιστήμη, την αδύναμη στήριξή του στη θρησκεία και τις άκαρπες προσπάθειές του στη μεταφυσική, ο άνθρωπος επεχείρησε να οικοδομήσει τη διατύπωση της φιλοσοφίας του. Και ο σύγχρονος άνθρωπος θα μπορούσε, πράγματι, να φτιάξει μια αξιόλογη και ελκυστική φιλοσοφία για τον ίδιο και το σύμπαν του, αν δεν επρόκειτο για την κατάρρευση της σημαντικότερης και απαραίτητης μεταφυσικής σχέσης μεταξύ του κόσμου της ύλης και του κόσμου του πνεύματος, την αποτυχία της μεταφυσικής να γεφυρώσει το μοροντιανό χάσμα μεταξύ του φυσικού και του πνευματικού. Ο θνητός άνθρωπος στερείται της αρχής της μοροντιανής σοφίας και της ύλης. Και η αποκάλυψη είναι ο μοναδικός τρόπος για την αποκατάσταση αυτού του ελλείμματος των εννοιολογικών δεδομένων, τα οποία ο άνθρωπος τόσο άμεσα χρειάζεται για να οικοδομήσει μία λογική φιλοσοφία πάνω στο σύμπαν και να φθάσει σε μια ικανοποιητική κατανόηση της ασφαλούς και μόνιμης θέσης του σ’ αυτό το σύμπαν.		103:6.12 (1137.2) Out of his incomplete grasp of science, his faint hold upon religion, and his abortive attempts at metaphysics, man has attempted to construct his formulations of philosophy. And modern man would indeed build a worthy and engaging philosophy of himself and his universe were it not for the breakdown of his all-important and indispensable metaphysical connection between the worlds of matter and spirit, the failure of metaphysics to bridge the morontia gulf between the physical and the spiritual. Mortal man lacks the concept of morontia mind and material; and revelation is the only technique for atoning for this deficiency in the conceptual data which man so urgently needs in order to construct a logical philosophy of the universe and to arrive at a satisfying understanding of his sure and settled place in that universe.
103:6.13 (1137.3) Η αποκάλυψη αποτελεί τη μοναδική ελπίδα του εξελικτικού ανθρώπου να γεφυρώσει το μοροντιανό χάσμα. Η πίστη και η λογική, χωρίς την αρωγή της μοροντιανής σοφίας, δεν μπορούν να συλλάβουν και να οικοδομήσουν ένα λογικό σύμπαν. Χωρίς τη διαισθητικότητα της μοροντιανής σοφίας, ο θνητός άνθρωπος δεν μπορεί να διακρίνει την καλοσύνη, την αγάπη και την αλήθεια στα φαινόμενα του υλικού κόσμου.		103:6.13 (1137.3) Revelation is evolutionary man’s only hope of bridging the morontia gulf. Faith and reason, unaided by mota, cannot conceive and construct a logical universe. Without the insight of mota, mortal man cannot discern goodness, love, and truth in the phenomena of the material world.
103:6.14 (1137.4) Όταν η ανθρώπινη φιλοσοφία στηρίζεται κυρίως στον κόσμο της ύλης, γίνεται ορθολογιστική, ή φυσιογνωστική. Όταν η φιλοσοφία τείνει προς το πνευματικό επίπεδο, γίνεται ιδεαλιστική, ή ακόμη και μυστικιστική. Όταν μία φιλοσοφία είναι τόσο ατυχής ώστε να βασισθεί στη μεταφυσική, αναπόφευκτα γίνεται σκεπτικιστική, σαστίζει. Σε παλαιότερες εποχές, το μεγαλύτερο μέρος των γνώσεων και των διανοητικών εκτιμήσεων του ανθρώπου είχαν περιέλθει σε μία από τις τρεις αυτές διαστρεβλώσεις της αντίληψης. Η φιλοσοφία δεν τολμά να παρουσιάσει τις ερμηνείες της πάνω στην πραγματικότητα με το μονοδιάστατο τρόπο της λογικής. Δεν πρέπει ποτέ να σταματήσει να λαμβάνει υπ’ όψιν την ελλειπτική συμμετρία της πραγματικότητας και τη βασική καμπύλη όλων των σχετικών εννοιών.		103:6.14 (1137.4) When the philosophy of man leans heavily toward the world of matter, it becomes rationalistic or naturalistic. When philosophy inclines particularly toward the spiritual level, it becomes idealistic or even mystical. When philosophy is so unfortunate as to lean upon metaphysics, it unfailingly becomes skeptical, confused. In past ages, most of man’s knowledge and intellectual evaluations have fallen into one of these three distortions of perception. Philosophy dare not project its interpretations of reality in the linear fashion of logic; it must never fail to reckon with the elliptic symmetry of reality and with the essential curvature of all relation concepts.
103:6.15 (1137.5) Η ανώτερη φιλοσοφία που μπορεί να επιτευχθεί πρέπει λογικά να βασίζεται στα επιχειρήματα της επιστήμης, στην πίστη προς τη θρησκεία και στην ενόραση της αλήθειας που δίδεται με την αποκάλυψη. Με την ενοποίηση αυτή, μπορεί ο άνθρωπος να εξισορροπήσει ως ένα σημείο την αδυναμία του να αναπτύξει μια επαρκή μεταφυσική και την ανικανότητά του να κατανοήσει τη σοφία της μορόντια.		103:6.15 (1137.5) The highest attainable philosophy of mortal man must be logically based on the reason of science, the faith of religion, and the truth insight afforded by revelation. By this union man can compensate somewhat for his failure to develop an adequate metaphysics and for his inability to comprehend the mota of the morontia.
7. ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ^top		7. Science and Religion ^top
103:7.1 (1137.6) Η επιστήμη υποστηρίζεται από τη λογική, η θρησκεία από την πίστη. Η πίστη, αν και δεν βασίζεται στη λογική, έχει λογική. Αν και είναι ανεξάρτητη από τη λογική, ενθαρρύνεται, παρά ταύτα από την ορθή λογική. Η πίστη δεν μπορεί να τραφεί ούτε καν από μία ιδανική φιλοσοφία. Είναι, στην πραγματικότητα, μαζί με την επιστήμη, η ίδια η πηγή αυτής της φιλοσοφίας. Η πίστη, η ανθρώπινη θρησκευτική ενόραση, μπορεί να καθοδηγηθεί αλάθητα μόνον δια της αποκάλυψης, μπορεί πράγματι να εξαρθεί μόνο δια της ατομικής εμπειρίας του ανθρώπου με την πνευματική παρουσία του εκ Θεού Προσαρμοστή, ο οποίος είναι πνεύμα.		103:7.1 (1137.6) Science is sustained by reason, religion by faith. Faith, though not predicated on reason, is reasonable; though independent of logic, it is nonetheless encouraged by sound logic. Faith cannot be nourished even by an ideal philosophy; indeed, it is, with science, the very source of such a philosophy. Faith, human religious insight, can be surely instructed only by revelation, can be surely elevated only by personal mortal experience with the spiritual Adjuster presence of the God who is spirit.
103:7.2 (1137.7) Η αληθής σωτηρία αποτελεί την τεχνική της θείας εξέλιξης της θνητής διάνοιας από την ταυτοποίηση με την ύλη, μέσω των χώρων των μοροντιανών συνδέσμων, ως το ανώτερο συμπαντικό επίπεδο της σχέσης με το πνεύμα. Και καθώς το υλικό, διαισθητικό ένστικτο προηγείται της εμφάνισης της εκλογικευμένης γνώσης στην επί της γης εξέλιξη, έτσι και η εκδήλωση της πνευματικής, διαισθητικής ενόρασης προμηνύει την μετέπειτα εμφάνιση της μοροντιανής και πνευματικής λογικής, καθώς και της εμπειρίας στο ουράνιο πρόγραμμα της επουράνιας εξέλιξης, της διαδικασίας μετουσίωσης των δυναμικών του ανθρώπου του εγκόσμιου στην πραγματικότητα και τη θεία ουσία του ανθρώπου του αιώνιου, του παραδείσιου τελικιστή.		103:7.2 (1137.7) True salvation is the technique of the divine evolution of the mortal mind from matter identification through the realms of morontia liaison to the high universe status of spiritual correlation. And as material intuitive instinct precedes the appearance of reasoned knowledge in terrestrial evolution, so does the manifestation of spiritual intuitive insight presage the later appearance of morontia and spirit reason and experience in the supernal program of celestial evolution, the business of transmuting the potentials of man the temporal into the actuality and divinity of man the eternal, a Paradise finaliter.
103:7.3 (1138.1) Ωστόσο, καθώς ο ανερχόμενος άνθρωπος φθάνει προς τα έσω και τον Παράδεισο για την εμπειρία του με τον Θεό, με τον ίδιο τρόπο θα φθάσει προς τα έξω και προς το διάστημα για μια ενεργειακή κατανόηση του υλικού κόσμου. Η πρόοδος της επιστήμης δεν περιορίζεται στην επίγεια ζωή του ανθρώπου. Η εμπειρία της ανέλιξής του στο σύμπαν και το υπερσύμπαν θα αποτελέσει, σε μεγάλο βαθμό, τη σπουδή του πάνω στην ενεργειακή μετουσίωση και την υλική μεταμόρφωση. Ο θεός είναι πνεύμα, αλλά η Θεότητα είναι ενότητα και η ενότητα της Θεότητας δεν περιλαμβάνει μόνο τις πνευματικές αξίες του Πατέρα του Σύμπαντος και του Αιώνιου Υιού, αλλά έχει, επίσης, γνώση της ενεργειακής πραγματικότητας του Συμπαντικού Ελεγκτή και του Νησιού του Παραδείσου, ενώ οι δύο αυτές φάσεις της συμπαντικής πραγματικότητας συνδέονται τέλεια στους διανοητικούς συσχετισμούς του Συνδεδεμένου Δρώντος και ενοποιούνται στο πεπερασμένο επίπεδο μέσα στην αναδυόμενη Θεότητα του Υπέρτατου Όντος.		103:7.3 (1138.1) But as ascending man reaches inward and Paradiseward for the God experience, he will likewise be reaching outward and spaceward for an energy understanding of the material cosmos. The progression of science is not limited to the terrestrial life of man; his universe and superuniverse ascension experience will to no small degree be the study of energy transmutation and material metamorphosis. God is spirit, but Deity is unity, and the unity of Deity not only embraces the spiritual values of the Universal Father and the Eternal Son but is also cognizant of the energy facts of the Universal Controller and the Isle of Paradise, while these two phases of universal reality are perfectly correlated in the mind relationships of the Conjoint Actor and unified on the finite level in the emerging Deity of the Supreme Being.
103:7.4 (1138.2) Η ένωση των επιστημονικών θέσεων και της θρησκευτικής ενόρασης δια του διαλογισμού της εμπειρικής φιλοσοφίας αποτελεί μέρος της εμπειρίας της μακράς προς τον Παράδεισο ανέλιξης του ανθρώπου. Η μαθηματική προσέγγιση και η βεβαιότητα της ενόρασης πάντα θα απαιτούν την εναρμονισμένη λειτουργία της λογικής της διάνοιας σε κάθε επίπεδο εμπειρίας, στερούμενες της μέγιστης κατάκτησης του Υπέρτατου.		103:7.4 (1138.2) The union of the scientific attitude and the religious insight by the mediation of experiential philosophy is part of man’s long Paradise-ascension experience. The approximations of mathematics and the certainties of insight will always require the harmonizing function of mind logic on all levels of experience short of the maximum attainment of the Supreme.
103:7.5 (1138.3) Η λογική, όμως, δεν μπορεί ποτέ να επιτύχει την εναρμόνιση των επιστημονικών πορισμάτων και της θρησκευτικής ενόρασης, εκτός εάν τόσο η επιστημονική, όσο και η θρησκευτική θέση μιας προσωπικότητας κυριαρχούνται από την αλήθεια, επιθυμούν ειλικρινά να ακολουθήσουν την αλήθεια, οπουδήποτε κι’ αν οδηγεί, ανεξάρτητα από τα συμπεράσματα στα οποία μπορεί να φθάσει.		103:7.5 (1138.3) But logic can never succeed in harmonizing the findings of science and the insights of religion unless both the scientific and the religious aspects of a personality are truth dominated, sincerely desirous of following the truth wherever it may lead regardless of the conclusions which it may reach.
103:7.6 (1138.4) Η λογική είναι η τεχνική της φιλοσοφίας, ο τρόπος έκφρασής της. Εντός του χώρου της πραγματικής επιστήμης, ο διαλογισμός είναι πάντα υποκείμενος στην γνήσια λογική. Στο χώρο της αληθούς θρησκείας η πίστη είναι πάντοτε λογική από τη βάση μιας εσώτερης άποψης, έστω κι’ αν μία τέτοια πίστη μπορεί να εμφανισθεί ως εντελώς αστήρικτη, αν την αντιμετωπίσει κανείς από την προς τα έσω άποψη της επιστημονικής προσέγγισης. Κοιτάζοντας απ’ έξω προς τα μέσα, το σύμπαν μπορεί να φαίνεται υλικό. Κοιτάζοντας από μέσα προς τα έξω, το ίδιο σύμπαν φαίνεται να είναι απόλυτα πνευματικό. Η λογική αναπτύσσεται από την υλική συνείδηση, η πίστη από την πνευματική συνείδηση, όμως, μέσω της μελέτης μιας φιλοσοφίας ενισχυμένης από την αποκάλυψη, η λογική μπορεί να επιβεβαιώσει τόσο την προς τα έσω, όσο και την προς τα έξω άποψη, επιτυγχάνοντας έτσι τη σταθεροποίηση της επιστήμης αλλά και της θρησκείας. Έτσι, μέσω της κοινής επαφής με τη λογική της φιλοσοφίας, μπορούν η επιστήμη και η θρησκεία να συνυπάρξουν σε ολοένα αυξανόμενο βαθμό η μία με την άλλη, με όλο και λιγότερο σκεπτικισμό.		103:7.6 (1138.4) Logic is the technique of philosophy, its method of expression. Within the domain of true science, reason is always amenable to genuine logic; within the domain of true religion, faith is always logical from the basis of an inner viewpoint, even though such faith may appear to be quite unfounded from the inlooking viewpoint of the scientific approach. From outward, looking within, the universe may appear to be material; from within, looking out, the same universe appears to be wholly spiritual. Reason grows out of material awareness, faith out of spiritual awareness, but through the mediation of a philosophy strengthened by revelation, logic may confirm both the inward and the outward view, thereby effecting the stabilization of both science and religion. Thus, through common contact with the logic of philosophy, may both science and religion become increasingly tolerant of each other, less and less skeptical.
103:7.7 (1138.5) Αυτό που χρειάζονται η εξελισσόμενη επιστήμη, αλλά και η θρησκεία, είναι περισσότερη έρευνα και άφοβη αυτοκριτική, μεγαλύτερη συνειδητοποίηση των ατελειών της εξελικτικής κατάστασης. Οι διδάσκαλοι της επιστήμης και της θρησκείας συχνά στηρίζονται μόνο στις δικές τους δυνάμεις και γίνονται δογματικοί. Η επιστήμη και η θρησκεία μπορούν να κάνουν αυτοκριτική μόνο σε ότι αφορά τις δικές τους πραγματικότητες. Η στιγμιαία εκτροπή γίνεται από το στάδιο της πραγματικότητας, η λογική εγκαταλείπεται, ή εκφυλίζεται γοργά σε μία συμφωνία ψευδούς λογικής.		103:7.7 (1138.5) What both developing science and religion need is more searching and fearless self-criticism, a greater awareness of incompleteness in evolutionary status. The teachers of both science and religion are often altogether too self-confident and dogmatic. Science and religion can only be self-critical of their facts. The moment departure is made from the stage of facts, reason abdicates or else rapidly degenerates into a consort of false logic.
103:7.8 (1138.6) Η αλήθεια – η κατανόηση των κοσμικών σχέσεων, των συμπαντικών γεγονότων και των πνευματικών αξιών – μπορεί να γίνει καλύτερα αντιληπτή δια της λειτουργίας του Πνεύματος της Αληθείας και να της ασκηθεί καλύτερη κριτική δια της αποκάλυψης. Η αποκάλυψη όμως δεν πηγάζει ούτε από την επιστήμη, ούτε από τη θρησκεία. Η λειτουργία της είναι να συντονίζει τόσο την επιστήμη όσο και τη θρησκεία με την αλήθεια της πραγματικότητας. Πάντοτε, όταν λείπει η αποκάλυψη, ή στην αποτυχία της αποδοχής, ή της κατανόησής της, ο θνητός άνθρωπος καταφεύγει στη μάταιη λύση της μεταφυσικής, κάνοντάς την το μοναδικό ανθρώπινο υποκατάστατο της αποκάλυψης της αλήθειας, ή της σοφίας της μοροντιανής προσωπικότητας.		103:7.8 (1138.6) The truth—an understanding of cosmic relationships, universe facts, and spiritual values—can best be had through the ministry of the Spirit of Truth and can best be criticized by revelation. But revelation originates neither a science nor a religion; its function is to co-ordinate both science and religion with the truth of reality. Always, in the absence of revelation or in the failure to accept or grasp it, has mortal man resorted to his futile gesture of metaphysics, that being the only human substitute for the revelation of truth or for the mota of morontia personality.
103:7.9 (1139.1) Η επιστήμη του υλικού κόσμου καθιστά τον άνθρωπο ικανό να ελέγχει και, ως ένα σημείο να κυριαρχεί, στο φυσικό του περιβάλλον. Η θρησκεία της πνευματικής εμπειρίας αποτελεί τη γενεσιουργό δύναμη της παρόρμησης για συναδέλφωση, που κάνει τους ανθρώπους ικανούς να ζουν μαζί, μέσα στις πολυπλοκότητες του πολιτισμού μιας επιστημονικής εποχής. Η μεταφυσική, αλλά πιο σίγουρα η αποκάλυψη, παρέχει ένα κοινό έδαφος σύγκλησης των ανακαλύψεων τόσο της επιστήμης, όσο και της θρησκείας και καθιστά δυνατή την ανθρώπινη προσπάθεια του να συσχετισθούν λογικά αυτοί οι δύο ξεχωριστοί, αλλά αλληλεξαρτώμενοι χώροι της σκέψης, σε μία καλά ισορροπημένη φιλοσοφία επιστημονικής σταθερότητας και θρησκευτικής βεβαιότητας.		103:7.9 (1139.1) The science of the material world enables man to control, and to some extent dominate, his physical environment. The religion of the spiritual experience is the source of the fraternity impulse which enables men to live together in the complexities of the civilization of a scientific age. Metaphysics, but more certainly revelation, affords a common meeting ground for the discoveries of both science and religion and makes possible the human attempt logically to correlate these separate but interdependent domains of thought into a well-balanced philosophy of scientific stability and religious certainty.
103:7.10 (1139.2) Στο θνητό επίπεδο, τίποτε δεν μπορεί να αποδειχθεί απόλυτα. Τόσον η επιστήμη όσο και θρησκεία βασίζονται σε υποθέσεις. Στο μοροντιανό επίπεδο, οι υποθέσεις της επιστήμης αλλά και της θρησκείας μπορούν να αποδειχθούν εν μέρει δια της μοροντιανής λογικής. Στο πνευματικό επίπεδο της ύψιστης κατάστασης.(*) η ανάγκη για πεπερασμένες αποδείξεις χάνεται, σταδιακά, μπροστά στην ουσιαστική εμπειρία της, και με την, πραγματικότητα. Ωστόσο, ακόμη και τότε, υπάρχουν πολλά πέραν του πεπερασμένου που μένουν αναπόδεικτα.		103:7.10 (1139.2) In the mortal state, nothing can be absolutely proved; both science and religion are predicated on assumptions. On the morontia level, the postulates of both science and religion are capable of partial proof by mota logic. On the spiritual level of maximum status, the need for finite proof gradually vanishes before the actual experience of and with reality; but even then there is much beyond the finite that remains unproved.
103:7.11 (1139.3) Όλες οι περιοχές της ανθρώπινης σκέψης βασίζονται σε συγκεκριμένες υποθέσεις οι οποίες είναι αποδεκτές, αν και αναπόδεικτες, από την εποικοδομητική πάνω στην πραγματικότητα ευαισθησία των διανοητικών ιδιοτήτων του ανθρώπου. Η επιστήμη αρχίζει την αλαζονική της διαδρομή της λογικής υποθέτοντας την ύπαρξη τριών πραγμάτων: της ύλης, της κίνησης και της ζωής. Η θρησκεία ξεκινά από την υπόθεση της εγκυρότητας τριών καταστάσεων: της διάνοιας, του πνεύματος και του σύμπαντος – του Υπέρτατου Όντος.		103:7.11 (1139.3) All divisions of human thought are predicated on certain assumptions which are accepted, though unproved, by the constitutive reality sensitivity of the mind endowment of man. Science starts out on its vaunted career of reasoning by assuming the reality of three things: matter, motion, and life. Religion starts out with the assumption of the validity of three things: mind, spirit, and the universe—the Supreme Being.
103:7.12 (1139.4) Η επιστήμη καθίσταται ο χώρος συλλογισμού πάνω στα μαθηματικά, την ενέργεια και την ύλη του χρόνου στο διάστημα. Η θρησκεία υποτίθεται ότι διαχειρίζεται όχι μόνο το πεπερασμένο και εγκόσμιο πνεύμα, αλλά επίσης το πνεύμα της αιωνιότητας και του υπέρτατου. Μόνο μέσα από μία μακρά εμπειρία στη μοροντιανή σοφία μπορούν οι δύο ακραίες αυτές θεωρήσεις του σύμπαντος να δώσουν αναλογικές ερμηνείες της προέλευσης, της λειτουργίας, των συσχετισμών, των πραγματικοτήτων και του πεπρωμένου. Η μέγιστη εναρμόνιση της απόκλισης ενέργειας-πνεύματος βρίσκεται στο κύκλωμα των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων. Η πρώτη ενοποίηση εξ αυτού, στη Θεότητα του Υπέρτατου. Η ενοποίηση της τελικότητας, εξ αυτού, στο άπειρο της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, του ΕΙΜΑΙ.		103:7.12 (1139.4) Science becomes the thought domain of mathematics, of the energy and material of time in space. Religion assumes to deal not only with finite and temporal spirit but also with the spirit of eternity and supremacy. Only through a long experience in mota can these two extremes of universe perception be made to yield analogous interpretations of origins, functions, relations, realities, and destinies. The maximum harmonization of the energy-spirit divergence is in the encircuitment of the Seven Master Spirits; the first unification thereof, in the Deity of the Supreme; the finality unity thereof, in the infinity of the First Source and Center, the I AM.
103:7.13 (1139.5) Ο διαλογισμός είναι η πράξη της αναγνώρισης των συμπερασμάτων της συνείδησης εν σχέσει προς την εμπειρία εντός, και μαζί με, τον φυσικό κόσμο της ενέργειας και της ύλης. Η πίστη είναι η πράξη της αναγνώρισης της εγκυρότητας της πνευματικής συνείδησης – κάτι που δεν μπορεί να αποδειχθεί σε ανθρώπινο επίπεδο.(*) Η λογική είναι η τεχνητή πρόοδος, που αναζητά την αλήθεια, της ενοποίησης της πίστης και του διαλογισμού και στηρίζεται στις εποικοδομητικές διανοητικές ικανότητες των θνητών υπάρξεων, στην έμφυτη αναγνώριση των καταστάσεων, των εννοιών και των αξιών.		103:7.13 (1139.5) Reason is the act of recognizing the conclusions of consciousness with regard to the experience in and with the physical world of energy and matter. Faith is the act of recognizing the validity of spiritual consciousness—something which is incapable of other mortal proof. Logic is the synthetic truth-seeking progression of the unity of faith and reason and is founded on the constitutive mind endowments of mortal beings, the innate recognition of things, meanings, and values.
103:7.14 (1139.6) Υπάρχει μία πραγματική απόδειξη της πνευματικής πραγματικότητας στην παρουσία του Προσαρμοστή της Σκέψης, η εγκυρότητα, ωστόσο, της παρουσίας αυτής δεν μπορεί να επιδειχθεί στον εξωτερικό κόσμο, αλλά μόνο σ’ εκείνον που με τον τρόπο αυτό βιώνει την ενοίκηση του Θεού. Η επίγνωση του Προσαρμοστή βασίζεται στην δια της διανοίας αποδοχή της αλήθειας, στην δια της υπερδιάνοιας αντίληψη της καλοσύνης και στην παρόρμηση της προσωπικότητας να αγαπά.		103:7.14 (1139.6) There is a real proof of spiritual reality in the presence of the Thought Adjuster, but the validity of this presence is not demonstrable to the external world, only to the one who thus experiences the indwelling of God. The consciousness of the Adjuster is based on the intellectual reception of truth, the supermind perception of goodness, and the personality motivation to love.
103:7.15 (1139.7) Η επιστήμη ανακαλύπτει τον υλικό κόσμο, η θρησκεία τον αξιολογεί και η φιλοσοφία επιχειρεί να ερμηνεύσει τα νοήματά του, ενώ συντονίζει την επιστημονική, υλική άποψη με τη θρησκευτική, πνευματική θεώρηση. Η ιστορία, όμως, είναι ένας χώρος στον οποίο η επιστήμη και η θρησκεία δεν μπορούν ποτέ να συμφωνήσουν απόλυτα.		103:7.15 (1139.7) Science discovers the material world, religion evaluates it, and philosophy endeavors to interpret its meanings while co-ordinating the scientific material viewpoint with the religious spiritual concept. But history is a realm in which science and religion may never fully agree.
8.ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ^top		8. Philosophy and Religion ^top
103:8.1 (1140.1) Παρά το όσο τόσον η επιστήμη, όσο και η θρησκεία μπορούν να υποθέσουν την πιθανότητα της ύπαρξης του Θεού με το διαλογισμό και τη λογική, μόνον η ατομική θρησκευτική εμπειρία ενός πνευματικά καθοδηγούμενου ανθρώπου μπορεί να βεβαιώσει τη βασιμότητα αυτής της υπέρτατης και προσωπικής Θεότητας. Δια της τεχνικής μιας παρόμοιας ενσάρκωσης της ζώσας αλήθειας, η φιλοσοφική υπόθεση της πιθανότητας της ύπαρξης του Θεού γίνεται θρησκευτική πραγματικότητα.		103:8.1 (1140.1) Although both science and philosophy may assume the probability of God by their reason and logic, only the personal religious experience of a spirit-led man can affirm the certainty of such a supreme and personal Deity. By the technique of such an incarnation of living truth the philosophic hypothesis of the probability of God becomes a religious reality.
103:8.2 (1140.2) Η σύγχυση πάνω στην εμπειρία της βεβαιότητας της ύπαρξης του Θεού δημιουργείται από τις ανόμοιες ερμηνείες και συσχετισμούς της εμπειρίας αυτής των διαφόρων ατόμων και των διαφορετικών ανθρώπινων φυλών. Το να βιώσει κανείς τον Θεό μπορεί να είναι απόλυτα έγκυρο, αλλά το να συζητά για τον Θεό, σαν να επρόκειτο για κάτι διανοητικό και φιλοσοφικό, είναι διαφορετικό και σε πολλές περιπτώσεις τόσο ψευδές, που συγχύζει.		103:8.2 (1140.2) The confusion about the experience of the certainty of God arises out of the dissimilar interpretations and relations of that experience by separate individuals and by different races of men. The experiencing of God may be wholly valid, but the discourse about God, being intellectual and philosophical, is divergent and oftentimes confusingly fallacious.
103:8.3 (1140.3) Ένας σωστός και έντιμος άνθρωπος μπορεί να είναι τρελά ερωτευμένος με τη γυναίκα του, αλλά εντελώς ανίκανος να περάσει μια αποδεκτή γραπτή εξέταση πάνω στην ψυχολογία της συζυγικής αγάπης. Κάποιος άλλος, που μπορεί να αγαπά ελάχιστα, ή καθόλου τη σύζυγό του, μπορεί να περάσει μια τέτοια εξέταση πολύ καλύτερα. Η αδυναμία ενός ανθρώπου που αγαπά να αισθανθεί την πραγματική φύση του αγαπημένου του ατόμου δεν ακυρώνει ούτε στο ελάχιστο την πραγματικότητα της ειλικρίνειας της αγάπης του.		103:8.3 (1140.3) A good and noble man may be consummately in love with his wife but utterly unable to pass a satisfactory written examination on the psychology of marital love. Another man, having little or no love for his spouse, might pass such an examination most acceptably. The imperfection of the lover’s insight into the true nature of the beloved does not in the least invalidate either the reality or sincerity of his love.
103:8.4 (1140.4) Αν αληθινά πιστεύετε στο Θεό – με πίστη να τον κατανοείτε και να τον αγαπάτε – μην αφήσετε την ύπαρξη μιας τέτοιας εμπειρίας να υποβιβασθεί, με οποιοδήποτε τρόπο, ή να μειωθεί εξ αιτίας των γεμάτων αμφιβολίες υπαινιγμών της επιστήμης, της μικρολογίας της λογικής, των υποθέσεων της φιλοσοφίας, ή των έξυπνων υποδείξεων των καλοπροαίρετων ψυχών, που θα μπορούσαν να φτιάξουν μια θρησκεία χωρίς Θεό.		103:8.4 (1140.4) If you truly believe in God—by faith know him and love him—do not permit the reality of such an experience to be in any way lessened or detracted from by the doubting insinuations of science, the caviling of logic, the postulates of philosophy, or the clever suggestions of well-meaning souls who would create a religion without God.
103:8.5 (1140.5) Η βεβαιότητα του θρησκευόμενου που γνωρίζει το Θεό δεν πρέπει να διαταράσσεται από την αβεβαιότητα των γεμάτων αμφιβολίες υλιστών. Μάλλον η αβεβαιότητα του άπιστου πρέπει να προκαλείται σε μεγάλο βαθμό από την βαθιά πίστη και την αμετακίνητη βεβαιότητα του πιστού που έχει βιώσει την εμπειρία.		103:8.5 (1140.5) The certainty of the God-knowing religionist should not be disturbed by the uncertainty of the doubting materialist; rather should the uncertainty of the unbeliever be mightily challenged by the profound faith and unshakable certainty of the experiential believer.
103:8.6 (1140.6) Η φιλοσοφία, για να είναι χρήσιμη στην επιστήμη αλλά και τη θρησκεία, πρέπει να αποφεύγει τις ακραίες θέσεις του υλισμού, αλλά και του πανθεϊσμού. Μόνο μία φιλοσοφία που αναγνωρίζει την πραγματικότητα της προσωπικότητας – τη μονιμότητα μέσα στις αλλαγές – μπορεί να έχει ηθική αξία για τον άνθρωπο, μπορεί να χρησιμεύσει ως σύνδεσμος μεταξύ των θεωριών της επιστήμης της ύλης και της θρησκείας του πνεύματος. Η αποκάλυψη είναι η εξισορρόπηση για τις αδυναμίες της εξελισσόμενης επιστήμης.		103:8.6 (1140.6) Philosophy, to be of the greatest service to both science and religion, should avoid the extremes of both materialism and pantheism. Only a philosophy which recognizes the reality of personality—permanence in the presence of change—can be of moral value to man, can serve as a liaison between the theories of material science and spiritual religion. Revelation is a compensation for the frailties of evolving philosophy.
9. Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ^top		9. The Essence of Religion ^top
103:9.1 (1140.7) Η θεολογία χειρίζεται το διανοητικό περιεχόμενο ης θρησκείας, η μεταφυσική (αποκάλυψη) τις φιλοσοφικές θέσεις. Η θρησκευτική εμπειρία αποτελεί το πνευματικό περιεχόμενο της θρησκείας. Παρά τις μυθολογικές πλάνες και τις ψυχολογικές ψευδαισθήσεις του διανοητικού περιεχομένου της θρησκείας, τις εσφαλμένες μεταφυσικές υποθέσεις και τις τεχνικές αυταπάτης, τις πολιτικές παραμορφώσεις και τις κοινωνικο-οικονομικές επιδράσεις(*) στο φιλοσοφικό περιεχόμενο της θρησκείας, η πνευματική εμπειρία της προσωπικής θρησκείας παραμένει γνήσια και έγκυρη.		103:9.1 (1140.7) Theology deals with the intellectual content of religion, metaphysics (revelation) with the philosophic aspects. Religious experience is the spiritual content of religion. Notwithstanding the mythologic vagaries and the psychologic illusions of the intellectual content of religion, the metaphysical assumptions of error and the techniques of self-deception, the political distortions and the socioeconomic perversions of the philosophic content of religion, the spiritual experience of personal religion remains genuine and valid.
103:9.2 (1140.8) Η θρησκεία έχει να κάνει με το συναίσθημα, τη δράση και τη ζωή, όχι απλά με την κρίση. Η κρίση έχει μεγαλύτερη σχέση με το υλικό μέρος της ζωής και θα έπρεπε κατά κύριο λόγο, αλλά όχι καθ’ ολοκληρίαν, να διέπεται από τη λογική και τα δεδομένα της επιστήμης και, όσον αφορά στις μη υλικές της προσεγγίσεις προς τους πνευματικούς χώρους, από την αλήθεια. Ανεξάρτητα από το πόσο απατηλή και εσφαλμένη είναι η θεολογική θεώρηση ενός ατόμου, η θρησκεία του μπορεί να είναι απόλυτα γνήσια και αιώνια αληθινή.		103:9.2 (1140.8) Religion has to do with feeling, acting, and living, not merely with thinking. Thinking is more closely related to the material life and should be in the main, but not altogether, dominated by reason and the facts of science and, in its nonmaterial reaches toward the spirit realms, by truth. No matter how illusory and erroneous one’s theology, one’s religion may be wholly genuine and everlastingly true.
103:9.3 (1141.1) Ο Βουδισμός, στην αυθεντική του μορφή είναι μία από τις καλύτερες θρησκείες, χωρίς ένα Θεό ο οποίος προήλθε μέσα από την εξελικτική ιστορία της Ουράντια, αν και, καθώς η πίστη αυτή εξελίχθηκε, δεν έμεινε χωρίς θεό. Θρησκεία χωρίς πίστη αποτελεί αντίφαση. Χωρίς Θεό, φιλοσοφική ανακολουθία και διανοητικό ατόπημα.		103:9.3 (1141.1) Buddhism in its original form is one of the best religions without a God which has arisen throughout all the evolutionary history of Urantia, although, as this faith developed, it did not remain godless. Religion without faith is a contradiction; without God, a philosophic inconsistency and an intellectual absurdity.
103:9.4 (1141.2) Η μαγική και μυθολογική προέλευση της φυσικής θρησκείας δεν ακυρώνει την πραγματικότητα και την αλήθεια της μετέπειτα αποκαλυφθείσας θρησκείας και του ολοκληρωμένου, σωτήριου ευαγγελίου της θρησκείας του Ιησού. Η ζωή και η διδασκαλία του Ιησού απήλλαξαν, τελικά, τη θρησκεία από τις δεισιδαιμονίες της μαγείας, τις πλάνες της μυθολογίας και τη δουλεία του παραδοσιακού δογματισμού. Ωστόσο, αυτή η πρώιμη μαγεία και μυθολογία, προετοίμασαν αποτελεσματικά το δρόμο για τη μεταγενέστερη, ανώτερη θρησκεία, υποθέτοντας την ύπαρξη και την πραγματικότητα των υπεράνω της ύλης αξιών και υπάρξεων.		103:9.4 (1141.2) The magical and mythological parentage of natural religion does not invalidate the reality and truth of the later revelational religions and the consummate saving gospel of the religion of Jesus. Jesus’ life and teachings finally divested religion of the superstitions of magic, the illusions of mythology, and the bondage of traditional dogmatism. But this early magic and mythology very effectively prepared the way for later and superior religion by assuming the existence and reality of supermaterial values and beings.
103:9.5 (1141.3) Παρά το ότι η θρησκευτική εμπειρία αποτελεί ένα καθαρά πνευματικό, υποκειμενικό φαινόμενο, ως εμπειρία περιλαμβάνει μια θέση θετικής και ζώσας πίστης προς τους ανώτερους χώρους της συμπαντικής, αντικειμενικής πραγματικότητας. Το ιδεώδες της θρησκευτικής φιλοσοφίας είναι μία πίστη-εμπιστοσύνη τέτοια, που να κάνει τον άνθρωπο να εξαρτάται, χωρίς όρους, από την απόλυτη αγάπη του άπειρου Πατέρα του σύμπαντος των συμπάντων. Μία τέτοια γνήσια θρησκευτική εμπειρία υπερβαίνει κατά πολύ τη φιλοσοφική αντικειμενοποίηση της ιδεαλιστικής επιθυμίας. Στην πραγματικότητα θεωρεί τη σωτηρία δεδομένη και ασχολείται μόνο με το να κατανοήσει και να πράξει το θέλημα του εν Παραδείσω Πατέρα. Τα γνωρίσματα μιας τέτοιας θρησκείας είναι: η πίστη σε μία υπέρτατη Θεότητα, η ελπίδα για την αιώνια σωτηρία και η αγάπη, κυρίως για τους συνανθρώπους του ατόμου.		103:9.5 (1141.3) Although religious experience is a purely spiritual subjective phenomenon, such an experience embraces a positive and living faith attitude toward the highest realms of universe objective reality. The ideal of religious philosophy is such a faith-trust as would lead man unqualifiedly to depend upon the absolute love of the infinite Father of the universe of universes. Such a genuine religious experience far transcends the philosophic objectification of idealistic desire; it actually takes salvation for granted and concerns itself only with learning and doing the will of the Father in Paradise. The earmarks of such a religion are: faith in a supreme Deity, hope of eternal survival, and love, especially of one’s fellows.
103:9.6 (1141.4) Ενώ η θεολογία κυριαρχεί επί της θρησκείας, η θρησκεία πεθαίνει. Γίνεται δόγμα, αντί να γίνεται ζωή. Η αποστολή της θεολογίας είναι απλά να διευκολύνει την αυτεπίγνωση της προσωπικής, πνευματικής εμπειρίας. Η θεολογία συνιστά τη θρησκευτική προσπάθεια για να ορισθούν, να διευκρινισθούν, να ερμηνευθούν και τα δικαιωθούν οι εμπειρικοί ισχυρισμοί της θρησκείας, η οποία, σε τελική ανάλυση, μπορεί να επιβεβαιωθεί μόνο δια της ζώσας πίστης. Στην ανώτερη φιλοσοφία του σύμπαντος η σοφία, όπως και η λογική, συμμαχεί με την πίστη. Η λογική, η σοφία και η πίστη είναι τα ανώτερα επιτεύγματα του ανθρώπου, ως ανθρώπου. Η λογική εισάγει τον άνθρωπο στον κόσμο των δεδομένων, των καταστάσεων, η σοφία τον εισάγει σ’ έναν κόσμο αλήθειας, συσχετισμών. Η πίστη τον εντάσσει σ’ έναν κόσμο θείας, πνευματικής εμπειρίας.		103:9.6 (1141.4) When theology masters religion, religion dies; it becomes a doctrine instead of a life. The mission of theology is merely to facilitate the self-consciousness of personal spiritual experience. Theology constitutes the religious effort to define, clarify, expound, and justify the experiential claims of religion, which, in the last analysis, can be validated only by living faith. In the higher philosophy of the universe, wisdom, like reason, becomes allied to faith. Reason, wisdom, and faith are man’s highest human attainments. Reason introduces man to the world of facts, to things; wisdom introduces him to a world of truth, to relationships; faith initiates him into a world of divinity, spiritual experience.
103:9.7 (1141.5) Η πίστη πολύ πρόθυμα συμπαρασύρει τη λογική ως το σημείο όπου μπορεί η λογική να φθάσει και συνεχίζει με τη σοφία, ως το έσχατο φιλοσοφικό όριο. Και έπειτα, τολμά να ξεκινήσει για το απεριόριστο, χωρίς τέλος συμπαντικό ταξίδι, με μοναδική συντροφιά της την αληθεια.		103:9.7 (1141.5) Faith most willingly carries reason along as far as reason can go and then goes on with wisdom to the full philosophic limit; and then it dares to launch out upon the limitless and never-ending universe journey in the sole company of truth.
103:9.8 (1141.6) Η επιστήμη (η γνώση) στηρίζεται στην έμφυτη (εκ του συνοδού πνεύματος) υπόθεση ότι η λογική είναι έγκυρη, ότι το σύμπαν μπορεί να κατανοηθεί. Η φιλοσοφία (η συντονισμένη αντίληψη) βασίζεται στην έμφυτη (εκ του πνεύματος της σοφίας) υπόθεση ότι η σοφία είναι έγκυρη, ότι το υλικό σύμπαν μπορεί να συντονισθεί με το πνευματικό. Η θρησκεία, (η αλήθεια της προσωπικής, πνευματικής εμπειρίας) βασίζεται στην έμφυτη (εκ του Προσαρμοστή της Σκέψης) υπόθεση ότι η πίστη είναι έγκυρη, ότι μπορεί το άτομο να κατανοήσει και να κατακτήσει το Θεό.		103:9.8 (1141.6) Science (knowledge) is founded on the inherent (adjutant spirit) assumption that reason is valid, that the universe can be comprehended. Philosophy (co-ordinate comprehension) is founded on the inherent (spirit of wisdom) assumption that wisdom is valid, that the material universe can be co-ordinated with the spiritual. Religion (the truth of personal spiritual experience) is founded on the inherent (Thought Adjuster) assumption that faith is valid, that God can be known and attained.
103:9.9 (1141.7) Η πλήρης συνειδητοποίηση της πραγματικότητας της θνητής ζωής συνίσταται στην προοδευτική προθυμία του ατόμου να πιστέψει τις υποθέσεις αυτές για τη λογική, τη σοφία και την πίστη. Η ζωή αυτή, είναι η ζωή που υποκινείται από την αλήθεια και κυριαρχείται από την αγάπη. Και τούτα είναι τα ιδεώδη της αντικειμενικής, κοσμικής πραγματικότητας, η ύπαρξη της οποίας δεν μπορεί να παρουσιασθεί με τρόπο υλικό.		103:9.9 (1141.7) The full realization of the reality of mortal life consists in a progressive willingness to believe these assumptions of reason, wisdom, and faith. Such a life is one motivated by truth and dominated by love; and these are the ideals of objective cosmic reality whose existence cannot be materially demonstrated.
103:9.10 (1142.1) Από τη στιγμή που η λογική αναγνωρίζει το σωστό και το λάθος, δείχνει σοφία. Όταν η σοφία επιλέγει μεταξύ του σωστού και του λάθους, της αλήθειας και του σφάλματος, δείχνει πνευματική καθοδήγηση. Και έτσι, οι λειτουργίες του νου, της ψυχής και του πνεύματος ενώνονται για πάντα και λειτουργούν αλληλεξαρτώμενες. Η λογική διαχειρίζεται την ουσιαστική γνώση. Η σοφία, τη φιλοσοφία και την αποκάλυψη. Η πίστη, τη ζώσα πνευματική εμπειρία. Μέσω της αλήθειας ο άνθρωπος κατακτά την ομορφιά και μέσω της πνευματικής αγάπης ανελίσσεται ως την καλοσύνη.		103:9.10 (1142.1) When reason once recognizes right and wrong, it exhibits wisdom; when wisdom chooses between right and wrong, truth and error, it demonstrates spirit leading. And thus are the functions of mind, soul, and spirit ever closely united and functionally interassociated. Reason deals with factual knowledge; wisdom, with philosophy and revelation; faith, with living spiritual experience. Through truth man attains beauty and by spiritual love ascends to goodness.
103:9.11 (1142.2) Η πίστη οδηγεί στην κατανόηση του Θεού, όχι απλά σε μία μυστικιστική αίσθηση της θείας παρουσίας. Η πίστη δεν πρέπει να επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από τα συναισθηματικά της συμπεράσματα. Η αληθής θρησκεία αποτελεί εμπειρία πίστης και γνώσης, καθώς επίσης και ικανοποίησης του συναισθήματος.		103:9.11 (1142.2) Faith leads to knowing God, not merely to a mystical feeling of the divine presence. Faith must not be overmuch influenced by its emotional consequences. True religion is an experience of believing and knowing as well as a satisfaction of feeling.
103:9.12 (1142.3) Υπάρχει μια πραγματικότητα στη θρησκευτική εμπειρία, η οποία είναι ευθέως ανάλογη με το πνευματικό περιεχόμενο και μία τέτοια πραγματικότητα υπερβαίνει τη λογική, την επιστήμη, τη φιλοσοφία, τη σοφία, και κάθε άλλο ανθρώπινο επίτευγμα. Οι πεποιθήσεις μιας τέτοιας εμπειρίας είναι αδήριτες. Η λογική της θρησκευτικής ζωής είναι αναντίρρητη. Η βεβαιότητα μιας τέτοιας γνώσης βρίσκεται πέραν του ανθρώπινου. Οι ικανοποιήσεις είναι υπέροχα θείες, το σθένος αδάμαστο, η αφοσίωση αδίστακτη, η πίστη υπέρτατη και το πεπρωμένο ανέκκλητο – αιώνιο, ύπατο και συμπαντικό.		103:9.12 (1142.3) There is a reality in religious experience that is proportional to the spiritual content, and such a reality is transcendent to reason, science, philosophy, wisdom, and all other human achievements. The convictions of such an experience are unassailable; the logic of religious living is incontrovertible; the certainty of such knowledge is superhuman; the satisfactions are superbly divine, the courage indomitable, the devotions unquestioning, the loyalties supreme, and the destinies final—eternal, ultimate, and universal.
103:9.13 (1142.4) [Παρουσιάσθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]		103:9.13 (1142.4) [Presented by a Melchizedek of Nebadon.]