Εγγραφο 106		Paper 106
ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ		Universe Levels of Reality
106:0.1 (1162.1) Δεν είναι αρκετό, ο ανερχόμενος θνητός να γνωρίζει κάτι από τις σχέσεις της Θεότητας με τη γένεση και τις εκδηλώσεις της κοσμικής πραγματικότητας. Πρέπει επίσης να καταλάβει κάτι από τη σχέση που υπάρχει μεταξύ του ιδίου και των πολυπληθών επιπέδων υπαρξιακής και εμπειρικής πραγματικότητας, των εν δυνάμει και των ενεργοποιημένων πραγματικοτήτων. Ο γήινος προσανατολισμός του ανθρώπου, η κοσμική του επίγνωση και η πνευματική του κατεύθυνση εμπλουτίζονται όλα από μια καλύτερη κατανόηση των συμπαντικών πραγματικοτήτων και των τεχνικών τους για συνεργασία, ολοκλήρωση και ενοποίηση.		106:0.1 (1162.1) IT IS not enough that the ascending mortal should know something of the relations of Deity to the genesis and manifestations of cosmic reality; he should also comprehend something of the relationships existing between himself and the numerous levels of existential and experiential realities, of potential and actual realities. Man’s terrestrial orientation, his cosmic insight, and his spiritual directionization are all enhanced by a better comprehension of universe realities and their techniques of interassociation, integration, and unification.
106:0.2 (1162.2) Το παρόν μεγάλο σύμπαν και το αναδυόμενο κυρίαρχο σύμπαν αποτελούνται από πολλές μορφές και φάσεις πραγματικότητας οι οποίες, με τη σειρά τους, υπάρχουν σε διάφορα επίπεδα λειτουργικής δραστηριότητας. Αυτές οι πολυποίκιλες υπάρξεις και υπολανθάνουσες υπάρξεις έχουν αναφερθεί προηγουμένως σε αυτά τα κείμενα και τώρα ομαδοποιούνται για αντιληπτική ευκολία στις ακόλουθες κατηγορίες:		106:0.2 (1162.2) The present grand universe and the emerging master universe are made up of many forms and phases of reality which, in turn, are existent on several levels of functional activity. These manifold existents and latents have been previously suggested in these papers, and they are now grouped for conceptual convenience in the following categories:
106:0.3 (1162.3) 1. Ατελή πεπερασμένα. Αυτή είναι η παρούσα κατάσταση των ανερχόμενων δημιουργημάτων του μεγάλου σύμπαντος, η παρούσα κατάσταση των θνητών της Ουράντια. Αυτό το επίπεδο περιέχει την ύπαρξη πλασμάτων από τον άνθρωπο μέχρι, χωρίς να περιλαμβάνει, αυτούς που κατόρθωσαν το πεπρωμένο. Αναφέρεται στα σύμπαντα από τις πρώιμες φυσικές αρχές μέχρι, χωρίς να περιλαμβάνει, την αποκατάσταση σε φως και ζωή. Αυτό το επίπεδο συνιστά την παρούσα περιφέρεια δημιουργικής δραστηριότητας στο χωροχρόνο. Φαίνεται να κινείται προς τα έξω από τον Παράδεισο, γιατί το κλείσιμο της παρούσης συμπαντικής εποχής, η οποία θα χαρακτηρίσει το φτάσιμο του μεγάλου σύμπαντος σε φως και ζωή, θα χαρακτηρίσει επίσης την εμφάνιση μιας νέας τάξης εξελικτικής ανάπτυξης στο πρώτο εξώτερο διαστημικό επίπεδο.		106:0.3 (1162.3) 1. Incomplete finites. This is the present status of the ascending creatures of the grand universe, the present status of Urantia mortals. This level embraces creature existence from the planetary human up to, but not including, destiny attainers. It pertains to universes from early physical beginnings up to, but not including, settlement in light and life. This level constitutes the present periphery of creative activity in time and space. It appears to be moving outward from Paradise, for the closing of the present universe age, which will witness the grand universe attainment of light and life, will also and surely witness the appearance of some new order of developmental growth in the first outer space level.
106:0.4 (1162.4) 2. Πεπερασμένα ανωτάτου βαθμού. Αυτή είναι η παρούσα κατάσταση όλων των εμπειρικών δημιουργημάτων που πέτυχαν το πεπρωμένο – το πεπρωμένο όπως αυτό αποκαλύφθηκε στο στάδιο της παρούσης συμπαντικής εποχής. Ακόμα και τα σύμπαντα μπορούν να πετύχουν την ανώτατη κατάσταση, πνευματικά και φυσικά. Αλλά ο όρος «ανώτατο» είναι ένας σχετικός όρος από μόνος του – ανώτατο προς τι; Και αυτό που είναι ανώτατο, φαινομενικά τελικό στην παρούσα συμπαντική εποχή, μπορεί να μην είναι παρά αληθινό ξεκίνημα με τους όρους της εποχής που θα έλθει.		106:0.4 (1162.4) 2. Maximum finites. This is the present status of all experiential creatures who have attained destiny—destiny as revealed within the scope of the present universe age. Even universes can attain to the maximum of status, both spiritually and physically. But the term “maximum” is itself a relative term—maximum in relation to what? And that which is maximum, seemingly final, in the present universe age may be no more than a real beginning in terms of the ages to come. Some phases of Havona appear to be on the maximum order.
106:0.5 (1162.5) 3. Υπερβατικά. Αυτό το υπέρ-πεπερασμένο επίπεδο (προηγητικώς) ακολουθεί την πεπερασμένη πρόοδο. Υποδηλώνει την προ-πεπερασμένη γένεση των πεπερασμένων αρχών και την μετά-πεπερασμένη σπουδαιότητα όλων των προφανώς πεπερασμένων καταλήξεων και πεπρωμένων. Μεγάλο μέρος από τον Παράδεισο-Χαβόνα φαίνεται να είναι υπερβατικής τάξης.		106:0.5 (1162.5) 3. Transcendentals. This superfinite level (antecedently) follows finite progression. It implies the prefinite genesis of finite beginnings and the postfinite significance of all apparent finite endings or destinies. Much of Paradise-Havona appears to be on the transcendental order.
106:0.6 (1162.6) 4. Έσχατα. Αυτό το επίπεδο περιέχει εκείνο που έχει σπουδαιότητα κυρίαρχου σύμπαντος και προσκρούει στο επίπεδο του πεπρωμένου του ολοκληρωμένου κυρίαρχου σύμπαντος. Ο Παράδεισος-Χαβόνα (ιδιαίτερα το κύκλωμα των κόσμων του Πατέρα) είναι σε μεγάλη άποψη έσχατης σπουδαιότητας.		106:0.6 (1162.6) 4. Ultimates. This level encompasses that which is of master universe significance and impinges on the destiny level of the completed master universe. Paradise-Havona (especially the circuit of the Father’s worlds) is in many respects of ultimate significance.
106:0.7 (1163.1) 5. Συναπόλυτα. Αυτό το επίπεδο φανερώνει την προβολή όσων είναι εμπειρικά σε ένα υπερκυρίαρχο συμπαντικό πεδίο δημιουργικής έκφρασης.		106:0.7 (1163.1) 5. Coabsolutes. This level implies the projection of experientials upon a supermaster universe field of creative expression.
106:0.8 (1163.2) 6. Απόλυτα. Αυτό το επίπεδο συνεπάγεται την αιώνια παρουσία των επτά υπαρξιακών Απόλυτων. Μπορεί ακόμα να περιλαμβάνει κάποιο βαθμό συνεργαζόμενης εμπειρικής επίτευξης, αλλά εάν γίνεται αυτό, δεν κατανοούμε πώς, ίσως μέσω της δυναμικής επαφής της προσωπικότητας.		106:0.8 (1163.2) 6. Absolutes. This level connotes the eternity presence of the seven existential Absolutes. It may also involve some degree of associative experiential attainment, but if so, we do not understand how, perhaps through the contact potential of personality.
106:0.9 (1163.3) 7. Άπειρα. Αυτό το επίπεδο είναι προ-υπαρξιακό και μετά-εμπειρικό. Η απροσδιόριστη ενότητα του απείρου είναι μια υποθετική πραγματικότητα πριν από κάθε ξεκίνημα και μετά από όλα τα πεπρωμένα.		106:0.9 (1163.3) 7. Infinity. This level is pre-existential and postexperiential. Unqualified unity of infinity is a hypothetical reality before all beginnings and after all destinies.
106:0.10 (1163.4) Αυτά τα επίπεδα της πραγματικότητας είναι κατάλληλοι συμβιβαστικοί συμβολισμοί της παρούσης συμπαντικής εποχής και για τη θνητή προοπτική. Υπάρχει ένας αριθμός άλλων τρόπων θεώρησης της πραγματικότητας από άλλη εκτός της θνητής προοπτικής και από την άποψη άλλων συμπαντικών εποχών. Έτσι αναγνωρίζεται ότι οι σκέψεις που παρουσιάζονται εδώ είναι ολοκληρωτικά σχετικές, σχετικές με την έννοια ότι καθορίζονται και περιορίζονται από:		106:0.10 (1163.4) These levels of reality are convenient compromise symbolizations of the present universe age and for the mortal perspective. There are a number of other ways of looking at reality from other-than-mortal perspective and from the standpoint of other universe ages. Thus it should be recognized that the concepts herewith presented are entirely relative, relative in the sense of being conditioned and limited by:
106:0.11 (1163.5) 1. Τους περιορισμούς της θνητής γλώσσας.		106:0.11 (1163.5) 1. The limitations of mortal language.
106:0.12 (1163.6) 2. Τους περιορισμούς του θνητού νου.		106:0.12 (1163.6) 2. The limitations of the mortal mind.
106:0.13 (1163.7) 3. Την περιορισμένη ανάπτυξη των επτά υπερσυμπάντων.		106:0.13 (1163.7) 3. The limited development of the seven superuniverses.
106:0.14 (1163.8) 4. Την άγνοιά σας για τους πρώτους έξι σκοπούς της ανάπτυξης των υπερσυμπάντων οι οποίοι δεν χαρακτηρίζουν την θνητή άνοδο προς τον Παράδεισο.		106:0.14 (1163.8) 4. Your ignorance of the six prime purposes of superuniverse development which do not pertain to the mortal ascent to Paradise.
106:0.15 (1163.9) 5. Την ανικανότητά σας να αντιληφθείτε ακόμα και μερική θεώρηση της αιωνιότητας.		106:0.15 (1163.9) 5. Your inability to grasp even a partial eternity viewpoint.
106:0.16 (1163.10) 6. Την αδυναμία να περιγραφεί η κοσμική εξέλιξη και το πεπρωμένο σε σχέση με όλες τις συμπαντικές εποχές, όχι μόνο της παρούσης εποχής του εξελικτικού ξεδιπλώματος των επτά υπερσυμπάντων.		106:0.16 (1163.10) 6. The impossibility of depicting cosmic evolution and destiny in relation to all universe ages, not just in regard to the present age of the evolutionary unfolding of the seven superuniverses.
106:0.17 (1163.11) 7. Την ανικανότητα κάθε δημιουργήματος να αντιληφθεί αυτό που πραγματικά σημαίνουν τα προ-υπαρξιακά ή τα μετά-εμπειρικά – εκείνα που κείνται πριν από τις απαρχές και μετά τα πεπρωμένα.		106:0.17 (1163.11) 7. The inability of any creature to grasp what is really meant by pre-existentials or by postexperientials—that which lies before beginnings and after destinies.
106:0.18 (1163.12) Η ανάπτυξη της πραγματικότητας καθορίζεται από τις περιστάσεις των διαδοχικών συμπαντικών εποχών. Το κεντρικό σύμπαν δεν υπέστη καμία εξελικτική μεταβολή στην εποχή της Χαβόνα, αλλά στις παρούσες εποχές της υπερσυμπαντικής περιόδου υφίσταται ορισμένες προοδευτικές αλλαγές που προκαλούνται από το συντονισμό με τα εξελικτικά υπερσύμπαντα. Τα επτά υπερσύμπαντα, εξελισσόμενα τώρα, θα φτάσουν κάποτε την τακτοποιημένη κατάσταση του φωτός και της ζωής, θα φτάσουν το όριο ανάπτυξης για την παρούσα συμπαντική εποχή. Αλλά πέρα από κάθε αμφιβολία, η επόμενη εποχή, η εποχή του πρώτου επιπέδου του εξώτερου διαστήματος, θα αποδεσμεύσει τα υπερσύμπαντα από τους περιορισμούς του πεπρωμένου της παρούσας εποχής. Η υπερπλήρωση συνεχώς υπερεπιβάλλεται πάνω στην υπερπλήρωση.		106:0.18 (1163.12) Reality growth is conditioned by the circumstances of the successive universe ages. The central universe underwent no evolutionary change in the Havona age, but in the present epochs of the superuniverse age it is undergoing certain progressive changes induced by co-ordination with the evolutionary superuniverses. The seven superuniverses, now evolving, will sometime attain the settled status of light and life, will attain the growth limit for the present universe age. But beyond doubt, the next age, the age of the first outer space level, will release the superuniverses from the destiny limitations of the present age. Repletion is continually being superimposed upon completion.
106:0.19 (1163.13) Αυτοί είναι μερικοί από τους περιορισμούς που συναντούμε στην προσπάθειά μας να παρουσιάσουμε μια ενοποιημένη σκέψη της κοσμικής ανάπτυξης των πραγμάτων, των εννοιών και των αξιών καθώς και της σύνθεσής τους στα για πάντα ανερχόμενα επίπεδα της πραγματικότητας.		106:0.19 (1163.13) These are some of the limitations which we encounter in attempting to present a unified concept of the cosmic growth of things, meanings, and values and of their synthesis on ever-ascending levels of reality.
1. ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ ^top		1. Primary Association of Finite Functionals ^top
106:1.1 (1163.14) Οι πρωταρχικές ή πνευματικής προέλευσης φάσεις της πεπερασμένης πραγματικότητας βρίσκουν άμεση έκφραση στα επίπεδα των δημιουργημάτων σαν τέλειες προσωπικότητες και στα συμπαντικά επίπεδα σαν την τέλεια δημιουργία της Χαβόνα. Ακόμα και η εμπειρική Θεότητα εκφράζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο στο πνευματικό Πρόσωπο του Θεού του Υπέρτατου στη Χαβόνα. Αλλά οι δευτερεύουσες, εξελικτικές, οριζόμενες από το χρόνο και την ύλη φάσεις του πεπερασμένου ολοκληρώνονται κοσμικά μόνο σαν αποτέλεσμα ανάπτυξης και επίτευξης. Τελικά όλα τα δευτερεύοντα ή τελειοποιούμενα πεπερασμένα θα φτάσουν ένα επίπεδο ισοδύναμο με αυτό της πρωταρχικής τελειότητας, αλλά ένα τέτοιο πεπρωμένο υπόκειται σε χρονική καθυστέρηση, μια ουσιώδη υπερσυμπαντική ιδιότητα η οποία γενικά δεν βρίσκεται στην κεντρική δημιουργία. (Γνωρίζουμε για την ύπαρξη των τριτογενών πεπερασμένων, αλλά η τεχνική τελειοποίησής τους δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα).		106:1.1 (1163.14) The primary or spirit-origin phases of finite reality find immediate expression on creature levels as perfect personalities and on universe levels as the perfect Havona creation. Even experiential Deity is thus expressed in the spirit person of God the Supreme in Havona. But the secondary, evolutionary, time-and-matter-conditioned phases of the finite become cosmically integrated only as a result of growth and attainment. Eventually all secondary or perfecting finites are to attain a level equal to that of primary perfection, but such destiny is subject to a time delay, a constitutive superuniverse qualification which is not genetically found in the central creation. (We know of the existence of tertiary finites, but the technique of their integration is as yet unrevealed.)
106:1.2 (1164.1) Αυτή η χρονική καθυστέρηση των υπερσυμπάντων, αυτό το εμπόδιο προς την επίτευξη της τελειότητας, παρέχει στο δημιούργημα τη συμμετοχή στην εξελικτική ανάπτυξη. Καθιστά ικανό, με τον τρόπο αυτό, το δημιούργημα να συνεργαστεί με τον Δημιουργό στην εξέλιξη εκείνου του ίδιου δημιουργήματος. Και κατά τη διάρκεια αυτού του καιρού της διευρυνόμενης ανάπτυξης το ατελές συσχετίζεται με το τέλειο μέσα από τη φροντίδα του Θεού του Επταπλού.		106:1.2 (1164.1) This superuniverse time lag, this obstacle to perfection attainment, provides for creature participation in evolutionary growth. It thus makes it possible for the creature to enter into partnership with the Creator in the evolution of that selfsame creature. And during these times of expanding growth the incomplete is correlated with the perfect through the ministry of God the Sevenfold.
106:1.3 (1164.2) Ο Θεός ο Επταπλός σημαίνει την αναγνώριση από μέρους της Θεότητας του Παραδείσου των εμποδίων του χρόνου στα εξελικτικά σύμπαντα του διαστήματος. Άσχετα από το πόσο απομακρυσμένη μπορεί είναι από τον Παράδεισο, πόσο βαθιά μπορεί να βρίσκεται μέσα στο διάστημα, μια προσωπικότητα υλικής επιβίωσης, ο Θεός ο Επταπλός θα βρίσκεται εκεί παρών και θα ασχολείται με τη γεμάτη αγάπη και έλεος φροντίδα της αλήθειας, της ομορφιάς και της καλοσύνης προς ένα τέτοιο ατελές, αγωνιζόμενο και εξελισσόμενο δημιούργημα. Η θεϊκή φροντίδα του Επταπλού εκτείνεται εσωτερικά από τον Αιώνιο Υιό μέχρι τον Αιώνιο Πατέρα και εξωτερικά από τους Αρχαίους των Ημερών μέχρι τους Πατέρες του σύμπαντος – τους Δημιουργούς Υιούς.		106:1.3 (1164.2) God the Sevenfold signifies the recognition by Paradise Deity of the barriers of time in the evolutionary universes of space. No matter how remote from Paradise, how deep in space, a material survival personality may take origin, God the Sevenfold will be found there present and engaged in the loving and merciful ministry of truth, beauty, and goodness to such an incomplete, struggling, and evolutionary creature. The divinity ministry of the Sevenfold reaches inward through the Eternal Son to the Paradise Father and outward through the Ancients of Days to the universe Fathers—the Creator Sons.
106:1.4 (1164.3) Ο άνθρωπος, όντας προσωπικός και ανερχόμενος δια της πνευματικής προόδου, βρίσκει την προσωπική και πνευματική θεϊκότητα της Επταπλής Θεότητας. Αλλά υπάρχουν άλλες φάσεις του Επταπλού που δεν έχουν σχέση με την πρόοδο της προσωπικότητας. Οι θεϊκές όψεις αυτής της ομαδικής Θεότητας προς το παρόν παίρνουν μέρος στο σύνδεσμο που υπάρχει ανάμεσα στα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα και στο Συνενωμένο Δράστη, αλλά προορίζονται να ενοποιηθούν αιωνίως στην αναδυόμενη προσωπικότητα του Υπέρτατου Όντος. Οι άλλες φάσεις της Επταπλής Θεότητας παίρνουν μέρος ποικιλοτρόπως στην παρούσα συμπαντική εποχή, αλλά όλες προορίζονται να ενοποιηθούν με τον Υπέρτατο. Ο Επταπλός, σε όλες τις φάσεις, είναι η πηγή της σχετικής ενότητας της λειτουργικής πραγματικότητας του παρόντος μεγάλου σύμπαντος.		106:1.4 (1164.3) Man, being personal and ascending by spiritual progression, finds the personal and spiritual divinity of the Sevenfold Deity; but there are other phases of the Sevenfold which are not concerned with the progression of personality. The divinity aspects of this Deity grouping are at present integrated in the liaison between the Seven Master Spirits and the Conjoint Actor, but they are destined to be eternally unified in the emerging personality of the Supreme Being. The other phases of the Sevenfold Deity are variously integrated in the present universe age, but all are likewise destined to be unified in the Supreme. The Sevenfold, in all phases, is the source of the relative unity of the functional reality of the present grand universe.
2. ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑ ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ^top		2. Secondary Supreme Finite Integration ^top
106:2.1 (1164.4) Όπως ο Θεός ο Επταπλός συντονίζει λειτουργικά την πεπερασμένη εξέλιξη, έτσι και το Υπέρτατο Ον τελικά συνθέτει την επίτευξη του πεπρωμένου. Το Υπέρτατο Ον είναι το μεσουράνημα της θεότητας της εξέλιξης του μεγάλου σύμπαντος – της φυσικής εξέλιξης γύρω από ένα πνευματικό πυρήνα και της τελικής κυριαρχίας του πνευματικού πυρήνα επί των περικυκλωμένων και περιστρεφόμενων πεδίων της φυσικής εξέλιξης. Και όλο αυτό συμβαίνει σύμφωνα με τις εντολές της προσωπικότητας: του Παραδείσου προσωπικότητα με την υψηλότερη έννοια, του Δημιουργού προσωπικότητα με τη συμπαντική έννοια, θνητή προσωπικότητα με την ανθρώπινη έννοια, του Υπέρτατου προσωπικότητα στο μεσουράνημα ή με την εμπειρική συνολική έννοια.		106:2.1 (1164.4) As God the Sevenfold functionally co-ordinates finite evolution, so does the Supreme Being eventually synthesize destiny attainment. The Supreme Being is the deity culmination of grand universe evolution—physical evolution around a spirit nucleus and eventual dominance of the spirit nucleus over the encircling and whirling domains of physical evolution. And all of this takes place in accordance with the mandates of personality: Paradise personality in the highest sense, Creator personality in the universe sense, mortal personality in the human sense, Supreme personality in the culminating or experiential totaling sense.
106:2.2 (1164.5) Η σκέψη για τον Υπέρτατο πρέπει να εξασφαλίζει την διαφοροποιημένη αναγνώριση του πνευματικού προσώπου, της εξελικτικής δύναμης και της σύνθεσης της δύναμης-προσωπικότητας – της ενοποίησης της εξελικτικής δύναμης και της κυριαρχίας της από την προσωπικότητα του πνεύματος.		106:2.2 (1164.5) The concept of the Supreme must provide for the differential recognition of spirit person, evolutionary power, and power-personality synthesis—the unification of evolutionary power with, and its dominance by, spirit personality.
106:2.3 (1164.6) Το πνεύμα, σε τελική ανάλυση, έρχεται από τον Παράδεισο δια μέσου της Χαβόνα. Η ενέργεια-ύλη κατά τα φαινόμενα αναπτύσσεται στα βάθη του διαστήματος και οργανώνεται σαν δύναμη από τα παιδιά του Απείρου Πνεύματος σε συνδυασμό με τους Δημιουργούς Υιούς του Θεού. Και όλα αυτά είναι εμπειρικά. Είναι μια διαδικασία στο χρόνο και το χώρο που εμπλέκει μια ευρύτατη ποικιλία ζώντων υπάρξεων συμπεριλαμβανομένων ακόμα και δημιουργικών Θεοτήτων και εξελισσομένων δημιουργημάτων. Η δυναμική κυριαρχία των δημιουργικών Θεοτήτων στο μεγάλο σύμπαν εκτείνεται αργά για να περικλείσει τη διευθέτηση και σταθεροποίηση των υπάρξεων του χωροχρόνου, και αυτή είναι η ακμάζουσα δύναμη του Θεού του Επταπλού. Περιλαμβάνει όλη τη γκάμα της θεϊκής επίτευξης στο χρόνο και το χώρο, από τις ενσωματώσεις του Προσαρμοστή του Συμπαντικού Πατέρα μέχρι τις γήινες ενσωματώσεις των Υιών του Παραδείσου. Αυτή είναι κερδισμένη δύναμη, αποδεδειγμένη δύναμη, εμπειρική δύναμη. Διαφέρει από τη δύναμη της αιωνιότητας, την απροσμέτρητη δύναμη, την υπαρξιακή δύναμη των Θεοτήτων του Παραδείσου.		106:2.3 (1164.6) Spirit, in the last analysis, comes from Paradise through Havona. Energy-matter seemingly evolves in the depths of space and is organized as power by the children of the Infinite Spirit in conjunction with the Creator Sons of God. And all of this is experiential; it is a transaction in time and space involving a wide range of living beings including even Creator divinities and evolutionary creatures. The power mastery of the Creator divinities in the grand universe slowly expands to encompass the evolutionary settling and stabilizing of the time-space creations, and this is the flowering of the experiential power of God the Sevenfold. It encompasses the whole gamut of divinity attainment in time and space from the Adjuster bestowals of the Universal Father to the life bestowals of the Paradise Sons. This is earned power, demonstrated power, experiential power; it stands in contrast to the eternity power, the unfathomable power, the existential power of the Paradise Deities.
106:2.4 (1165.1) Αυτή η εμπειρική δύναμη που προέρχεται από τα θεϊκά κατορθώματα του ίδιου του Επταπλού Θεού εκφράζει τις συνεκτικές ιδιότητες της θεότητας με τη σύνθεση – άθροιση – σε πανίσχυρη δύναμη την επιτευγμένη εμπειρική κυριαρχία των εξελισσομένων δημιουργιών. Και αυτή η πανίσχυρη δύναμη με τη σειρά της βρίσκει τη συνεκτικότητα του πνεύματος-προσωπικότητας στην καθοδηγητική σφαίρα της εξωτερικής ζώνης των κόσμων της Χαβόνα σε ένωση με την προσωπικότητα του πνεύματος της παρουσίας του Θεού του Υπέρτατου στη Χαβόνα. Με τον τρόπο αυτό η εμπειρική Θεότητα φέρνει σε μεσουράνημα τον μακρύ εξελικτικό αγώνα επενδύοντας το δυναμικό προϊόν του χωροχρόνου με την παρουσία του πνεύματος και τη θεϊκή προσωπικότητα που διαμένει στην κεντρική δημιουργία.		106:2.4 (1165.1) This experiential power arising out of the divinity achievements of God the Sevenfold itself manifests the cohesive qualities of divinity by synthesizing—totalizing—as the almighty power of the attained experiential mastery of the evolving creations. And this almighty power in turn finds spirit-personality cohesion on the pilot sphere of the outer belt of Havona worlds in union with the spirit personality of the Havona presence of God the Supreme. Thus does experiential Deity culminate the long evolutionary struggle by investing the power product of time and space with the spirit presence and divine personality resident in the central creation.
106:2.5 (1165.2) Έτσι το Υπέρτατο Ον τελικά επιτυγχάνει να αγκαλιάσει όλα τα πάντα που εξελίσσονται στο χωρόχρονο ενώ συγχρόνως επενδύει αυτές τις ιδιότητες με την προσωπικότητα του πνεύματος. Από τη στιγμή που τα δημιουργήματα, ακόμα και οι θνητοί, συμμετέχουν με την προσωπικότητα στη μεγαλειώδη αυτή διεργασία, επιτυγχάνουν με βεβαιότητα την ικανότητα να γνωρίσουν τον Υπέρτατο και να παρατηρήσουν τον Υπέρτατο σαν αληθινά παιδιά μιας τέτοιας εξελικτικής Θεότητας.		106:2.5 (1165.2) Thus does the Supreme Being eventually attain to the embrace of all of everything evolving in time and space while investing these qualities with spirit personality. Since creatures, even mortals, are personality participants in this majestic transaction, so do they certainly attain the capacity to know the Supreme and to perceive the Supreme as true children of such an evolutionary Deity.
106:2.6 (1165.3) Ο Μιχαήλ του Νέβαδον είναι σαν τον Πατέρα του Παραδείσου επειδή μοιράζεται την Παραδείσια τελειότητά του. Έτσι οι εξελισσόμενοι θνητοί κάποτε θα πετύχουν τη συγγένεια με τον εμπειρικό Υπέρτατο, γιατί θα μοιραστούν αληθινά την εξελικτική τελειότητά του.		106:2.6 (1165.3) Michael of Nebadon is like the Paradise Father because he shares his Paradise perfection; so will evolutionary mortals sometime attain to kinship with the experiential Supreme, for they will truly share his evolutionary perfection.
106:2.7 (1165.4) Ο Θεός ο Υπέρτατος είναι εμπειρικός. Επομένως έχει τη δυνατότητα να λάβει κάθε εμπειρία. Οι υπαρξιακές πραγματικότητες των επτά Απόλυτων δεν μπορούν να γίνουν αισθητοί με την τεχνική της εμπειρίας. Μόνο οι πραγματικότητες της προσωπικότητας του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος μπορούν να γίνουν κατανοητές από την προσωπικότητα του πεπερασμένου δημιουργήματος μέσα από τη στάση της προσευχής-λατρείας.		106:2.7 (1165.4) God the Supreme is experiential; therefore is he completely experiencible. The existential realities of the seven Absolutes are not perceivable by the technique of experience; only the personality realities of the Father, Son, and Spirit can be grasped by the personality of the finite creature in the prayer-worship attitude.
106:2.8 (1165.5) Μέσα στην ολοκληρωμένη σύνθεση της δύναμης-προσωπικότητας του Υπέρτατου Όντος θα συνεργαστεί όλη η απολυτότητα των διαφόρων τριαδικοτήτων που μπορεί να συνεργαστεί με τον τρόπο αυτό και αυτή η μεγαλειώδης προσωπικότητα εξέλιξης θα μπορεί να γίνει εμπειρικά κατορθωτή και κατανοητή από όλες τις πεπερασμένες προσωπικότητες. Όταν οι ανερχόμενοι φτάσουν στο έβδομο στάδιο της πνευματικής ύπαρξης, από εκεί θα βιώσουν την πραγματοποίηση μιας νέας σημασίας της αξίας του απόλυτου και του απείρου των τριαδικοτήτων όπως αυτή αποκαλύπτεται στα υπό-απόλυτα επίπεδα μέσα στο Υπέρτατο Ον, που λαμβάνει εμπειρίες. Αλλά η επίτευξη αυτών των σταδίων της ανώτατης ανάπτυξης θα αναμένουν πιθανόν το συντονισμό της τακτοποίησης ολοκλήρου του μεγάλου σύμπαντος σε φως και ζωή.		106:2.8 (1165.5) Within the completed power-personality synthesis of the Supreme Being there will be associated all of the absoluteness of the several triodities which could be so associated, and this majestic personality of evolution will be experientially attainable and understandable by all finite personalities. When ascenders attain the postulated seventh stage of spirit existence, they will therein experience the realization of a new meaning-value of the absoluteness and infinity of the triodities as such is revealed on subabsolute levels in the Supreme Being, who is experiencible. But the attainment of these stages of maximum development will probably await the co-ordinate settling of the entire grand universe in light and life.
3. ΤΡΙΤΟΓΕΝΗΣ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ^top		3. Transcendental Tertiary Reality Association ^top
106:3.1 (1165.6) Οι απολυτοειδείς αρχιτέκτονες φτιάχνουν το σχέδιο. Οι Υπέρτατοι Δημιουργοί το φέρνουν σε ύπαρξη. Το Υπέρτατο Ον θα ολοκληρώσει την πληρότητά του όπως δημιουργήθηκε μέσα στο χρόνο από τους Υπέρτατους Δημιουργούς και όπως διαμορφώθηκε μέσα στο χώρο από τους Κυρίαρχους Αρχιτέκτονες.		106:3.1 (1165.6) The absonite architects eventuate the plan; the Supreme Creators bring it into existence; the Supreme Being will consummate its fullness as it was time created by the Supreme Creators, and as it was space forecast by the Master Architects.
106:3.2 (1165.7) Κατά τη διάρκεια της παρούσης συμπαντικής εποχής ο διαχειριστικός συντονισμός του κυρίαρχου σύμπαντος είναι η λειτουργία των Αρχιτεκτόνων του Κυρίαρχου Σύμπαντος. Αλλά η εμφάνιση του Παντοδύναμου Υπέρτατου κατά τη λήξη της παρούσης συμπαντικής εποχής θα σημαίνει ότι το εξελισσόμενο πεπερασμένο έχει φτάσει το πρώτο στάδιο του εμπειρικού πεπρωμένου. Αυτό το συμβάν θα οδηγήσει οπωσδήποτε στην ολοκληρωμένη λειτουργία της πρώτης εμπειρικής Τριάδας – στην ένωση των Υπέρτατων Δημιουργών, του Υπέρτατου Όντος και των Αρχιτεκτόνων του Κυρίαρχου Σύμπαντος. Αυτή η Τριάδα προορίζεται να επιτελέσει την περαιτέρω εξελικτική ολοκλήρωση της κυρίαρχης δημιουργίας.		106:3.2 (1165.7) During the present universe age the administrative co-ordination of the master universe is the function of the Architects of the Master Universe. But the appearance of the Almighty Supreme at the termination of the present universe age will signify that the evolutionary finite has attained the first stage of experiential destiny. This happening will certainly lead to the completed function of the first experiential Trinity—the union of the Supreme Creators, the Supreme Being, and the Architects of the Master Universe. This Trinity is destined to effect the further evolutionary integration of the master creation.
106:3.3 (1166.1) Η Τριάδα του Παραδείσου είναι αληθινά μία του απείρου και καμία Τριάδα δεν μπορεί να είναι σίγουρα άπειρη και να μην περιέχει αυτή την αρχική Τριάδα. Αλλά η αρχική Τριάδα είναι μια πιθανότητα της αποκλειστικής συνεργασίας απόλυτων Θεοτήτων. Υπό-απόλυτα όντα δεν έχουν τίποτα να κάνουν με αυτό τον αρχικό σύνδεσμο. Οι διαδοχικά εμφανιζόμενες και εμπειρικές Τριάδες αγκαλιάζουν τη συνεισφορά ακόμα και των προσωπικοτήτων των δημιουργημάτων. Ασφαλώς αυτό αποτελεί αλήθεια για την Έσχατη Τριάδα, όπου και η παρουσία των Κυρίαρχων Δημιουργών Υιών ανάμεσα στα μέλη του Υπέρτατου Δημιουργού και απ’ όπου προαναγγέλλεται η ακόλουθη παρουσία της ενεργοποιημένης και με καλή πίστη εμπειρία του δημιουργήματος μέσα σε αυτό το σύνδεσμο της Τριάδας.		106:3.3 (1166.1) The Paradise Trinity is truly one of infinity, and no Trinity can possibly be infinite that does not include this original Trinity. But the original Trinity is an eventuality of the exclusive association of absolute Deities; subabsolute beings had nothing to do with this primal association. The subsequently appearing and experiential Trinities embrace the contributions of even creature personalities. Certainly this is true of the Trinity Ultimate, wherein the very presence of the Master Creator Sons among the Supreme Creator members thereof betokens the concomitant presence of actual and bona fide creature experience within this Trinity association.
106:3.4 (1166.2) Η πρώτη εμπειρική Τριάδα παρέχει τα απαραίτητα για την ομαδική επίτευξη των εσχάτων πιθανοτήτων. Οι ομαδικοί σύνδεσμοι μπόρεσαν να προεξοφλήσουν, ακόμα και να υπερβούν, τις ατομικές ικανότητες. Και αυτό είναι αλήθεια ακόμα και πέρα από το πεπερασμένο επίπεδο. Στις εποχές που θα έρθουν, μετά την τακτοποίηση των επτά υπερσυμπάντων σε φως και ζωή, το Σώμα της Τελικότητας χωρίς αμφιβολία θα διακηρύξει τους σκοπούς των Θεοτήτων του Παραδείσου όπως αυτές υπαγορεύονται από την Έσχατη Τριάδα και όπως ενοποιούνται με ισχύ-προσωπικότητα στο Υπέρτατο Ον.		106:3.4 (1166.2) The first experiential Trinity provides for group attainment of ultimate eventualities. Group associations are enabled to anticipate, even to transcend, individual capacities; and this is true even beyond the finite level. In the ages to come, after the seven superuniverses have been settled in light and life, the Corps of the Finality will doubtless be promulgating the purposes of the Paradise Deities as they are dictated by the Trinity Ultimate, and as they are power-personality unified in the Supreme Being.
106:3.5 (1166.3) Σε όλη τη γιγαντιαία συμπαντική ανάπτυξη της παρελθούσης και μελλοντικής αιωνιότητας, παρακολουθούμε την επέκταση των στοιχείων κατανόησης του Συμπαντικού Πατέρα. Όπως το ΕΙΜΑΙ, αξιώνουμε φιλοσοφικά το διαποτισμό του από το συνολικό άπειρο, αλλά κανένα δημιούργημα δεν μπορεί να περικλείσει εμπειρικά ένα τέτοιο αξίωμα. Καθώς τα σύμπαντα επεκτείνονται, καθώς η βαρύτητα και η αγάπη απλώνεται στο οργανωμένο από το χρόνο διάστημα, γινόμαστε ικανοί να καταλάβουμε όλο και περισσότερο την Πρώτη Πηγή και Κέντρο. Παρατηρούμε τη δράση της βαρύτητας να διεισδύει στη διαστημική παρουσία του Απροσδιόριστου Απόλυτου και παρακολουθούμε τις πνευματικές υπάρξεις να εξελίσσονται και να επεκτείνονται μέσα στη θεϊκή παρουσία της Απόλυτης Θεότητας, ενώ η κοσμική και η πνευματική εξέλιξη δια του νου και της εμπειρίας ενοποιούνται στα πεπερασμένα θεϊκά επίπεδα όπως το Υπέρτατο Ον και συντονίζονται στα υπερβατικά επίπεδα όπως η Έσχατη Τριάδα.		106:3.5 (1166.3) Throughout all the gigantic universe developments of past and future eternity, we detect the expansion of the comprehensible elements of the Universal Father. As the I AM, we philosophically postulate his permeation of total infinity, but no creature is able experientially to encompass such a postulate. As the universes expand, and as gravity and love reach out into time-organizing space, we are able to understand more and more of the First Source and Center. We observe gravity action penetrating the space presence of the Unqualified Absolute, and we detect spirit creatures evolving and expanding within the divinity presence of the Deity Absolute while both cosmic and spirit evolution are by mind and experience unifying on finite deity levels as the Supreme Being and are co-ordinating on transcendental levels as the Trinity Ultimate.
4. ΕΣΧΑΤΗ ΤΕΤΑΡΤΟΓΕΝΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ^top		4. Ultimate Quartan Integration ^top
106:4.1 (1166.4) Η Τριάδα του Παραδείσου με βεβαιότητα συντονίζει με την έσχατη έννοια, αλλά λειτουργεί με την άποψη αυτή σαν αυτό-προσδιοριζόμενο απόλυτο. Η εμπειρικά Έσχατη Τριάδα συντονίζει το υπερβατικό σαν υπερβατική. Στο αιώνιο μέλλον αυτή η εμπειρική Τριάδα θα ενεργοποιήσει περαιτέρω, μέσα από αυξανόμενη ενότητα, την παρουσία της Έσχατης Θεότητας.		106:4.1 (1166.4) The Paradise Trinity certainly co-ordinates in the ultimate sense but functions in this respect as a self-qualified absolute; the experiential Trinity Ultimate co-ordinates the transcendental as a transcendental. In the eternal future this experiential Trinity will, through augmenting unity, further activate the eventuating presence of Ultimate Deity.
106:4.2 (1166.5) Ενώ η Έσχατη Τριάδα προορίζεται να συντονίζει την κυρίαρχη δημιουργία, ο Θεός ο Έσχατος είναι η υπερβατική δυναμική προσωποποίηση της κατεύθυνσης ολοκλήρου του κυρίαρχου σύμπαντος. Η ολοκληρωμένη ύπαρξη του Έσχατου υποδηλώνει την ολοκλήρωση της κυρίαρχης δημιουργίας και συνεπάγεται την πλήρη ανάδυση αυτής της υπερβατικής Θεότητας.		106:4.2 (1166.5) While the Trinity Ultimate is destined to co-ordinate the master creation, God the Ultimate is the transcendental power-personalization of the directionization of the entire master universe. The completed eventuation of the Ultimate implies the completion of the master creation and connotes the full emergence of this transcendental Deity.
106:4.3 (1166.6) Τι μεταβολές θα εγκαινιασθούν από την πλήρη ανάδυση του Έσχατου δεν γνωρίζουμε. Αλλά καθώς ο Υπέρτατος είναι τώρα πνευματικά και προσωπικά παρών στη Χαβόνα, έτσι και ο Έσχατος είναι παρών εκεί αλλά με την απολυτοειδή και υπέρ προσωπική έννοια. Και έχετε πληροφορηθεί για την ύπαρξη των Προσδιορισμένων Αντιβασιλέων του Έσχατου, αν και δεν έχετε πληροφορηθεί για τα πιθανά μέρη που βρίσκονται ή για τη λειτουργία τους.		106:4.3 (1166.6) What changes will be inaugurated by the full emergence of the Ultimate we do not know. But as the Supreme is now spiritually and personally present in Havona, so also is the Ultimate there present but in the absonite and superpersonal sense. And you have been informed of the existence of the Qualified Vicegerents of the Ultimate, though you have not been informed of their present whereabouts or function.
106:4.4 (1167.1) Αλλά άσχετα από τις διαχειριστικές επιπτώσεις που συνοδεύουν την ανάδυση της Έσχατης Θεότητας, οι προσωπικές αξίες της υπερβατικής του θεϊκότητας θα βιωθούν από όλες τις προσωπικότητες που συμμετέχουν στην ενεργοποίηση αυτού του επιπέδου της Θεότητας. Η υπερβατικότητα του πεπερασμένου μπορεί να οδηγήσει μόνο στην έσχατη επίτευξη. Ο Θεός ο Έσχατος υπάρχει στην υπερβατικότητα του χρόνου και του χώρου αλλά παρ’ όλα αυτά είναι υπό-απόλυτος, παρόλη την έμφυτη ικανότητα για λειτουργική συνεργασία με τα απόλυτα.		106:4.4 (1167.1) But irrespective of the administrative repercussions attendant upon the emergence of Ultimate Deity, the personal values of his transcendental divinity will be experiencible by all personalities who have been participants in the actualization of this Deity level. Transcendence of the finite can lead only to ultimate attainment. God the Ultimate exists in transcendence of time and space but is nonetheless subabsolute notwithstanding inherent capacity for functional association with absolutes.
5. ΣΥΝΑΠΟΛΥΤΗ Ή ΠΕΜΠΤΗ ΦΑΣΗ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ^top		5. Coabsolute or Fifth-Phase Association ^top
106:5.1 (1167.2) Ο Έσχατος είναι το απόγειο της υπερβατικής πραγματικότητας όπως ο Υπέρτατος είναι ο κορυφαίος λίθος της εξελικτικής-εμπειρικής πραγματικότητας. Και η πραγματική ανάδυση των δυο αυτών εμπειρικών Θεοτήτων γεννά τις βάσεις για τη δεύτερη εμπειρική Τριάδα. Αυτή είναι η Απόλυτη Τριάδα, η ένωση του Θεού του Υπέρτατου, του Θεού του Έσχατου και του μη αποκαλυμμένου Τελειοποιητή του Συμπαντικού Πεπρωμένου. Και αυτή η Τριάδα έχει τη θεωρητική ικανότητα να ενεργοποιήσει τα Απόλυτα των δυνατοτήτων – τη Θεότητα, τη Συμπαντική και την Απροσδιόριστη. Αλλά ο ολοκληρωμένος σχηματισμός αυτής της Απόλυτης Τριάδας μπορεί να μπορεί να λάβει χώρα μόνο μετά την ολοκληρωμένη εξέλιξη όλου του κυρίαρχου σύμπαντος, από τη Χαβόνα μέχρι το τέταρτο και πιο εξώτερο διαστημικό επίπεδο.		106:5.1 (1167.2) The Ultimate is the apex of transcendental reality even as the Supreme is the capstone of evolutionary-experiential reality. And the actual emergence of these two experiential Deities lays the foundation for the second experiential Trinity. This is the Trinity Absolute, the union of God the Supreme, God the Ultimate, and the unrevealed Consummator of Universe Destiny. And this Trinity has theoretical capacity to activate the Absolutes of potentiality—Deity, Universal, and Unqualified. But the completed formation of this Trinity Absolute could take place only after the completed evolution of the entire master universe, from Havona to the fourth and outermost space level.
106:5.2 (1167.3) Θα έπρεπε να γίνει ξεκάθαρο ότι αυτές οι εμπειρικές Τριάδες συσχετίζονται, όχι μόνο με τις ιδιότητες της προσωπικότητας της εμπειρικής Θεότητας, αλλά επίσης και με όλες τις άλλες μη προσωπικές ιδιότητες που χαρακτηρίζουν την επιτυχημένη Θεϊκή τους ενότητα. Αν και αυτή η παρουσίαση ασχολείται πρωταρχικά με τις προσωπικές φάσεις της ενοποίησης του κόσμου, είναι παρ’ όλα αυτά αλήθεια ότι οι απρόσωπες απόψεις του σύμπαντος των συμπάντων είναι παρόμοια προορισμένες να υποστούν ενοποίηση όπως αυτή εικονίζεται από τη σύνθεση ισχύος-προσωπικότητας που τώρα συνεχίζεται σε σχέση με την εξέλιξη του Υπέρτατου Όντος. Οι πνευματικές προσωπικές ιδιότητες του Υπέρτατου δεν διαχωρίζονται από τα προνόμια δύναμης του Παντοδύναμου, και αμφότεροι συμπληρώνονται από το άγνωστο δυναμικό του Υπέρτατου νου. Ούτε μπορεί ο Θεός ο Έσχατος σαν πρόσωπο να θεωρηθεί χώρια από τις άλλες μη προσωπικές όψεις της Έσχατης Θεότητας. Και στο απόλυτο επίπεδο η Θεότητα και τα Απροσδιόριστα Απόλυτα είναι αδιαχώριστοι και δυσδιάκριτοι στην παρουσία των Συμπαντικών Απόλυτων.		106:5.2 (1167.3) It should be made clear that these experiential Trinities are correlative, not only of the personality qualities of experiential Divinity, but also of all the other-than-personal qualities which characterize their attained Deity unity. While this presentation deals primarily with the personal phases of the unification of the cosmos, it is nonetheless true that the impersonal aspects of the universe of universes are likewise destined to undergo unification as is illustrated by the power-personality synthesis now going on in connection with the evolution of the Supreme Being. The spirit-personal qualities of the Supreme are inseparable from the power prerogatives of the Almighty, and both are complemented by the unknown potential of Supreme Mind. Neither can God the Ultimate as a person be considered apart from the other-than-personal aspects of Ultimate Deity. And on the absolute level the Deity and the Unqualified Absolutes are inseparable and indistinguishable in the presence of the Universal Absolute.
106:5.3 (1167.4) Οι Τριάδες είναι μη προσωπικές αλλά δεν εναντιώνονται στην προσωπικότητα. Μάλλον την περικλείουν και την συσχετίζουν, σε συλλογική έννοια, με απρόσωπες λειτουργίες. Οι Τριάδες είναι, λοιπόν, παντοτινή θεϊκή πραγματικότητα αλλά ποτέ προσωπική πραγματικότητα. Οι προσωπικές όψεις μιας τριάδας είναι έμφυτες στα επί μέρους μέλη της και αυτά σαν ξεχωριστά πρόσωπα δεν είναι εκείνη η τριάδα. Μόνο συλλογικά είναι τριάδα. Αυτό είναι τριάδα. Αλλά πάντα η τριάδα εμπεριέχεται σε όλες τις περιγραφόμενες θεότητες. Η τριάδα είναι η ενότητα της θεότητας.		106:5.3 (1167.4) Trinities are, in and of themselves, not personal, but neither do they contravene personality. Rather do they encompass it and correlate it, in a collective sense, with impersonal functions. Trinities are, then, always deity reality but never personality reality. The personality aspects of a trinity are inherent in its individual members, and as individual persons they are not that trinity. Only as a collective are they trinity; that is trinity. But always is trinity inclusive of all encompassed deity; trinity is deity unity.
106:5.4 (1167.5) Τα τρία Απόλυτα – η Θεότητα, ο Συμπαντικός και ο Απροσδιόριστος – δεν είναι τριάδα, γιατί δεν είναι όλοι θεότητες. Μόνο οι θεοποιημένοι μπορούν να αποτελέσουν τριάδα. Και οι άλλοι σύνδεσμοι είναι τριαδικότητες ή τριοδίες.		106:5.4 (1167.5) The three Absolutes—Deity, Universal, and Unqualified—are not trinity, for all are not deity. Only the deified can become trinity; all other associations are triunities or triodities.
6. ΑΠΟΛΥΤΗ Ή ΕΚΤΗ ΦΑΣΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ ^top		6. Absolute or Sixth-Phase Integration ^top
106:6.1 (1167.6) Το παρόν δυναμικό του κυρίαρχου σύμπαντος μετά βίας είναι απόλυτο, αν και μπορεί να γίνει σχεδόν έσχατο, και υποθέτουμε ότι είναι αδύνατο να επιτύχει την πλήρη αποκάλυψη των απόλυτων εννοιών-αξιών μέσα στην εμβέλεια ενός υπό-απόλυτου κόσμου. Επομένως συναντούμε σημαντική δυσκολία στην προσπάθεια να αντιληφθείτε μια συνολική έκφραση των απεριόριστων δυνατοτήτων των τριών Απόλυτων ή ακόμα στην προσπάθεια να απεικονίσετε νοερά την εμπειρική προσωποποίηση του Θεού του Απόλυτου στο τωρινό απρόσωπο επίπεδο της Απόλυτης Θεότητας.		106:6.1 (1167.6) The present potential of the master universe is hardly absolute, though it may well be near-ultimate, and we deem it impossible to achieve the full revelation of absolute meaning-values within the scope of a subabsolute cosmos. We therefore encounter considerable difficulty in attempting to conceive of a total expression of the limitless possibilities of the three Absolutes or even in attempting to visualize the experiential personalization of God the Absolute on the now impersonal level of the Deity Absolute.
106:6.2 (1168.1) Το διαστημικό στάδιο του κυρίαρχου σύμπαντος φαίνεται να είναι υπεραρκετό για την πραγματοποίηση του Υπέρτατου Όντος, για το σχηματισμό και την πλήρη λειτουργία της Έσχατης Τριάδας, για την εμφάνιση του Θεού του Έσχατου ακόμα και για την έναρξη της Απόλυτης Τριάδας. Αλλά οι σκέψεις μας σχετικά με την πλήρη λειτουργία αυτής της δεύτερης εμπειρικής Τριάδας φαίνονται να υποδηλώνουν κάτι πέρα και από το ευρέως επεκτεινόμενο κυρίαρχο σύμπαν.		106:6.2 (1168.1) The space-stage of the master universe seems to be adequate for the actualization of the Supreme Being, for the formation and full function of the Trinity Ultimate, for the eventuation of God the Ultimate, and even for the inception of the Trinity Absolute. But our concepts regarding the full function of this second experiential Trinity seem to imply something beyond even the wide-spreading master universe.
106:6.3 (1168.2) Αν υποθέσουμε έναν άπειρο κόσμο – κάποιο κόσμο χωρίς όρια πέρα μακριά από το κυρίαρχο σύμπαν – και αν θεωρήσουμε ότι η τελική ανάπτυξη της Απόλυτης Τριάδας θα λάβει χώρα έξω, σε ένα τέτοιο υπέρ-έσχατο στάδιο δράσης, τότε είναι δυνατό να συμπεράνουμε ότι η ολοκληρωμένη λειτουργία της Απόλυτης Τριάδας θα επιτύχει τελική έκφραση στις δημιουργίες του απείρου και θα τελειοποιήσει την απόλυτη πραγματοποίηση όλων των δυναμικών. Η ολοκλήρωση και ο σύνδεσμος των παντοτινά διευρυνόμενων τμημάτων της πραγματικότητας θα αγγίξει την απολυτότητα της κατάστασης ανάλογα με το συνυπολογισμό όλης της πραγματικότητας μέσα στα τμήματα που έχουν συνδεθεί με τον τρόπο αυτό.		106:6.3 (1168.2) If we assume a cosmos-infinite—some illimitable cosmos on beyond the master universe—and if we conceive that the final developments of the Absolute Trinity will take place out on such a superultimate stage of action, then it becomes possible to conjecture that the completed function of the Trinity Absolute will achieve final expression in the creations of infinity and will consummate the absolute actualization of all potentials. The integration and association of ever-enlarging segments of reality will approach absoluteness of status proportional to the inclusion of all reality within the segments thus associated.
106:6.4 (1168.3) Ειπωμένο διαφορετικά: Η Απόλυτη Τριάδα, όπως φανερώνει το όνομά της, είναι πραγματικά απόλυτη στο σύνολο της λειτουργίας. Δεν γνωρίζουμε πώς μια απόλυτη λειτουργία μπορεί να κατορθώσει ολική έκφραση σε μια προσδιορισμένη, περιορισμένη ή άλλως πως καθορισμένη βάση. Έτσι πρέπει να υποθέσουμε ότι οποιαδήποτε τέτοια συνολική λειτουργία θα είναι ακαθόριστη (σε δυναμικό). Και επίσης φαίνεται ότι το ακαθόριστο θα είναι επίσης και απεριόριστο, τουλάχιστο από ποσοτική άποψη, αν και δεν είμαστε βέβαιοι αναφορικά με τις ποσοτικές σχέσεις.		106:6.4 (1168.3) Stated otherwise: The Trinity Absolute, as its name implies, is really absolute in total function. We do not know how an absolute function can achieve total expression on a qualified, limited, or otherwise restricted basis. Hence we must assume that any such totality function will be unconditioned (in potential). And it would also appear that the unconditioned would also be unlimited, at least from a qualitative standpoint, though we are not so sure regarding quantitative relationships.
106:6.5 (1168.4) Περί τούτου, όμως, είμαστε σίγουροι: ενώ η υπαρξιακή Τριάδα του Παραδείσου είναι άπειρη, και ενώ η εμπειρική Έσχατη Τριάδα είναι υπό-απόλυτη, η Απόλυτη Τριάδα δεν είναι εύκολο να ταξινομηθεί. Αν και το εμπειρικό εκ γενετής και εκ δομής, προσκρούει οριστικά πάνω στα υπαρξιακά Απόλυτα του δυναμικού.		106:6.5 (1168.4) Of this, however, we are certain: While the existential Paradise Trinity is infinite, and while the experiential Trinity Ultimate is subinfinite, the Trinity Absolute is not so easy to classify. Though experiential in genesis and constitution, it definitely impinges upon the existential Absolutes of potentiality.
106:6.6 (1168.5) Αν και δεν είναι σχεδόν καθόλου ευεργετικό για τον ανθρώπινο νου να αναζητήσει να κατανοήσει τόσο απόμακρες και υπερανθρώπινες σκέψεις, θα προτείναμε την αιώνια δράση της Απόλυτης Τριάδας να τη σκεφτείτε σαν κάποιο είδος μεσουρανήματος της εμπειρικότητας των Απόλυτων δυναμικών. Αυτό φαίνεται να είναι ένα λογικό συμπέρασμα σε σχέση με το Συμπαντικό Απόλυτο, αν όχι τον Απροσδιόριστο Απόλυτο. Γνωρίζουμε τουλάχιστον ότι ο Συμπαντικός Απόλυτος δεν είναι μόνο στατικός και δυναμικός αλλά επίσης συνεργάσιμος με την έννοια της συνολικής Θεότητας. Αλλά σχετικά με τις κατανοητές αξίες της θεότητας και της προσωπικότητας, αυτές οι εικασίες υποδηλώνουν την προσωποποίηση της Απόλυτης Θεότητας και την εμφάνιση εκείνων των υπέρ-προσωπικών αξιών και εκείνων των έξτρα προσωπικών εννοιών που είναι έμφυτες στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας του Θεού του Απόλυτου – της τρίτης και τελευταίας από τις εμπειρικές Θεότητες.		106:6.6 (1168.5) While it is hardly profitable for the human mind to seek to grasp such faraway and superhuman concepts, we would suggest that the eternity action of the Trinity Absolute may be thought of as culminating in some kind of experientialization of the Absolutes of potentiality. This would appear to be a reasonable conclusion with respect to the Universal Absolute, if not the Unqualified Absolute; at least we know that the Universal Absolute is not only static and potential but also associative in the total Deity sense of those words. But in regard to the conceivable values of divinity and personality, these conjectured happenings imply the personalization of the Deity Absolute and the appearance of those superpersonal values and those ultrapersonal meanings inherent in the personality completion of God the Absolute—the third and last of the experiential Deities.
7. ΤΕΛΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ ^top		7. Finality of Destiny ^top
106:7.1 (1168.6) Μερικές από τις δυσκολίες στο σχηματισμό σκέψεων για την τελειοποίηση της άπειρης πραγματικότητας είναι έμφυτες με το γεγονός ότι όλες αυτές οι ιδέες περικλείουν κάτι από την τελικότητα της συμπαντικής ανάπτυξης, κάποιο είδος εμπειρικής πραγματοποίησης όλων αυτών που μπορούν ποτέ να υπάρξουν. Και είναι ακατάληπτο ότι το ποσοτικό άπειρο μπορεί ποτέ να πραγματοποιηθεί ολοκληρωμένα στην τελικότητα. Πάντα πρέπει να παραμένουν ανεξερεύνητες δυνατότητες στα τρία δυναμικά Απόλυτα τα οποία καμία ποσοτική εμπειρική ανάπτυξη δεν μπορεί ποτέ να εξαντλήσει. Η αιωνιότητα από μόνη της, μολονότι απόλυτη δεν είναι κάτι παραπάνω από απόλυτη.		106:7.1 (1168.6) Some of the difficulties in forming concepts of infinite reality integration are inherent in the fact that all such ideas embrace something of the finality of universal development, some kind of an experiential realization of all that could ever be. And it is inconceivable that quantitative infinity could ever be completely realized in finality. Always there must remain unexplored possibilities in the three potential Absolutes which no quantity of experiential development could ever exhaust. Eternity itself, though absolute, is not more than absolute.
106:7.2 (1169.1) Ακόμα και μια διστακτική σκέψη τελικής ολοκλήρωσης δεν διαχωρίζεται από τις καρποφορίες της απροσδιόριστης αιωνιότητας και επομένως, δεν είναι πρακτικά πραγματοποιήσιμη σε καμία θεωρητικά μελλοντική εποχή.		106:7.2 (1169.1) Even a tentative concept of final integration is inseparable from the fruitions of unqualified eternity and is, therefore, practically nonrealizable at any conceivable future time.
106:7.3 (1169.2) Το πεπρωμένο εγκαθίσταται από τη βουλητική δράση των Θεοτήτων που συνιστούν την Τριάδα του Παραδείσου. Το πεπρωμένο εγκαθίσταται στην απεραντοσύνη των τριών μεγάλων δυναμικών των οποίων η απολυτότητα εμπεριέχει τις δυνατότητες όλης της μελλοντικής ανάπτυξης. Το πεπρωμένο πιθανότατα τελειοποιείται από τη δράση του Τελειοποιητή του Συμπαντικού Πεπρωμένου και αυτή η δράση πιθανότατα εμπλέκεται και με τον Υπέρτατο και τον Έσχατο στην Απόλυτη Τριάδα. Κάθε εμπειρικό πεπρωμένο μπορεί τουλάχιστον εν μέρει να γίνει αντιληπτό από τα δημιουργήματα που βιώνουν την εμπειρία. Αλλά ένα πεπρωμένο που προσκρούει στα άπειρα-υπαρξιακά δεν γίνεται κατανοητό. Το πεπρωμένο της τελικότητας είναι μια υπαρξιακή-εμπειρική επίτευξη η οποία φαίνεται να εμπλέκει την Απόλυτη Θεότητα. Αλλά η Απόλυτη Θεότητα βρίσκεται σε αιώνια σχέση με τον Απροσδιόριστο Απόλυτο δυνάμει του Συμπαντικού Απόλυτου. Και αυτοί οι τρεις Απόλυτοι, με την εμπειρική δυνατότητα, στην πράξη είναι παραπάνω από υπαρξιακοί όντας απεριόριστοι, άχρονοι, αδιάστατοι, και απροσμέτρητοι – αληθινά άπειροι.		106:7.3 (1169.2) Destiny is established by the volitional act of the Deities who constitute the Paradise Trinity; destiny is established in the vastness of the three great potentials whose absoluteness encompasses the possibilities of all future development; destiny is probably consummated by the act of the Consummator of Universe Destiny, and this act is probably involved with the Supreme and the Ultimate in the Trinity Absolute. Any experiential destiny can be at least partially comprehended by experiencing creatures; but a destiny which impinges on infinite existentials is hardly comprehensible. Finality destiny is an existential-experiential attainment which appears to involve the Deity Absolute. But the Deity Absolute stands in eternity relationship with the Unqualified Absolute by virtue of the Universal Absolute. And these three Absolutes, experiential in possibility, are actually existential and more, being limitless, timeless, spaceless, boundless, and measureless—truly infinite.
106:7.4 (1169.3) Το απίθανο της επίτευξης στόχου όμως, δεν εμποδίζει τη φιλοσοφική θεώρηση τέτοιων υποθετικών πεπρωμένων. Η ενεργοποίηση της Απόλυτης Θεότητας σαν κατορθωτός απόλυτος Θεός μπορεί να είναι πρακτικά αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Εν τούτοις, μια τέτοια παραγωγή τελικότητας παραμένει μια θεωρητική δυνατότητα. Η ανάμειξη του Απροσδιόριστου Απόλυτου σε κάποιο αδιανόητο άπειρο κόσμο μπορεί να μην γίνεται να προσμετρηθεί στην μελλοντική ατέλειωτη αιωνιότητα, αλλά μια τέτοια υπόθεση παρ’ όλα αυτά είναι βάσιμη. Θνητοί, μοροντιανοί, πνεύματα, τελειωτές, Υπερβατικοί και λοιποί, μαζί στα ίδια αυτά σύμπαντα και σε άλλες φάσεις της πραγματικότητας, ασφαλώς και έχουν ένα δυναμικά τελικό πεπρωμένο που είναι απόλυτο σε αξία, αλλά αμφιβάλουμε ότι κάποια ύπαρξη ή σύμπαν θα επιτύχει ποτέ ολοκληρωτικά όλες τις όψεις ενός τέτοιου πεπρωμένου.		106:7.4 (1169.3) The improbability of goal attainment does not, however, prevent philosophical theorizing about such hypothetical destinies. The actualization of the Deity Absolute as an attainable absolute God may be practically impossible of realization; nevertheless, such a finality fruition remains a theoretical possibility. The involvement of the Unqualified Absolute in some inconceivable cosmos-infinite may be measurelessly remote in the futurity of endless eternity, but such a hypothesis is nonetheless valid. Mortals, morontians, spirits, finaliters, Transcendentalers, and others, together with the universes themselves and all other phases of reality, certainly do have a potentially final destiny that is absolute in value; but we doubt that any being or universe will ever completely attain all of the aspects of such a destiny.
106:7.5 (1169.4) Άσχετα με το πόσο πολύ μπορείτε να κατανοήσετε τον Πατέρα, ο νους σας πάντα θα σαστίζει από το μη αποκαλυμμένο άπειρο του Πατέρα-ΕΙΜΑΙ, την ανεξερεύνητη απεραντοσύνη αυτού που παντοτινά θα παραμένει ανεξιχνίαστο και ακατανόητο σε όλους τους κύκλους της αιωνιότητας. Άσχετα με το πόσο πολύ μπορείτε να επιτύχετε να γνωρίσετε τον Πατέρα, πάντα θα παραμένει ακόμα περισσότερο από αυτό, την ύπαρξη του οποίου ούτε καν υποπτεύεστε. Και πιστεύουμε ότι αυτό είναι αλήθεια τόσο για τα υπερβατικά επίπεδα όπως και για τα πεδία της πεπερασμένης ύπαρξης. Η αναζήτηση για το Θεό είναι ατέρμονη!		106:7.5 (1169.4) No matter how much you may grow in Father comprehension, your mind will always be staggered by the unrevealed infinity of the Father-I AM, the unexplored vastness of which will always remain unfathomable and incomprehensible throughout all the cycles of eternity. No matter how much of God you may attain, there will always remain much more of him, the existence of which you will not even suspect. And we believe that this is just as true on transcendental levels as it is in the domains of finite existence. The quest for God is endless!
106:7.6 (1169.5) Μια τέτοια ανικανότητα να φτάσει κανείς στο Θεό με την τελική έννοια δεν πρέπει με κανένα τρόπο να αποθαρρύνει τα συμπαντικά πλάσματα. Όντως μπορείτε και θα φτάσετε τα Θεϊκά επίπεδα του Επταπλού, του Υπέρτατου και του Έσχατου, που είναι για σας το ίδιο με αυτό που σημαίνει η άπειρη πραγματοποίηση του Θεού Πατέρα στον Αιώνιο Υιό και στον Συνενωμένο Δράστη για την άπειρη κατάσταση της αιώνιας ύπαρξής τους. Αντί να είναι ενόχληση για την ύπαρξη, η απεραντοσύνη του Θεού πρέπει να είναι η υπέρτατη επιβεβαίωση ότι σε όλο το αιώνιο μέλλον μια ανερχόμενη προσωπικότητα θα έχει πάντα μπροστά της τη δυνατότητα της ανάπτυξης της προσωπικότητας και το σύνδεσμο με τη Θεότητα την οποία ακόμα και η αιωνιότητα δεν θα μπορέσει ούτε να εξαντλήσει ούτε να τερματίσει.		106:7.6 (1169.5) Such inability to attain God in a final sense should in no manner discourage universe creatures; indeed, you can and do attain Deity levels of the Sevenfold, the Supreme, and the Ultimate, which mean to you what the infinite realization of God the Father means to the Eternal Son and to the Conjoint Actor in their absolute status of eternity existence. Far from harassing the creature, the infinity of God should be the supreme assurance that throughout all endless futurity an ascending personality will have before him the possibilities of personality development and Deity association which even eternity will neither exhaust nor terminate.
106:7.7 (1169.6) Για τις πεπερασμένες υπάρξεις του μεγάλου σύμπαντος η σκέψη του κυρίαρχου σύμπαντος φαίνεται να είναι σχεδόν άπειρη, αλλά αναμφίβολα οι απολυτοειδείς αρχιτέκτονες διακρίνουν σε αυτό τη συγγενική του σχέση με το μέλλον και την αφάνταστη ανάπτυξή του μέσα στο ατελεύτητο ΕΙΜΑΙ. Ακόμα και το ίδιο το διάστημα δεν είναι παρά μια έσχατη κατάσταση, μια κατάσταση συνθήκης μέσα στη σχετική απολυτότητα των ήρεμων ζωνών του μεσοδιαστήματος.		106:7.7 (1169.6) To finite creatures of the grand universe the concept of the master universe seems to be well-nigh infinite, but doubtless the absonite architects thereof perceive its relatedness to future and unimagined developments within the unending I AM. Even space itself is but an ultimate condition, a condition of qualification within the relative absoluteness of the quiet zones of midspace.
106:7.8 (1170.1) Στην αδιανόητα μακρινή μελλοντική αιώνια στιγμή της τελικής ολοκλήρωσης όλου του κυρίαρχου σύμπαντος, χωρίς αμφιβολία θα κοιτάξουμε όλοι πίσω σε όλη την ιστορία του σαν να ήταν μόνο η αρχή, σαν να ήταν απλά η δημιουργία κάποιων πεπερασμένων και υπερβατικών υπάρξεων για να λάβουν ακόμα μεγαλύτερες και πιο συγκλονιστικές μεταμορφώσεις στην άγνωστη απεραντοσύνη. Σε αυτή τη μελλοντική στιγμή της αιωνιότητας το κυρίαρχο σύμπαν θα φαίνεται ακόμα νεαρό. Θα είναι πάντα νέο μπροστά στις απεριόριστες δυνατότητες της μηδέποτε λήγουσας αιωνιότητας.		106:7.8 (1170.1) At the inconceivably distant future eternity moment of the final completion of the entire master universe, no doubt we will all look back upon its entire history as only the beginning, simply the creation of certain finite and transcendental foundations for even greater and more enthralling metamorphoses in uncharted infinity. At such a future eternity moment the master universe will still seem youthful; indeed, it will be always young in the face of the limitless possibilities of never-ending eternity.
106:7.9 (1170.2) Το απίθανο της επίτευξης του απείρου πεπρωμένου δεν εμποδίζει ούτε στο ελάχιστο να διατηρούμε ιδέες για ένα τέτοιο πεπρωμένο, και δεν διστάζουμε να πούμε ότι, αν τα τρία απόλυτα δυναμικά μπορούσαν ποτέ να ενεργοποιηθούν ολοκληρωτικά, θα ήταν δυνατό να καταλάβουμε την τελική ολοκλήρωση του συνόλου της πραγματικότητας. Αυτή η αναπτυξιακή πραγματικότητα στηρίζεται πάνω στην ολοκληρωμένη ενεργοποίηση του Απροσδιόριστου, του Συμπαντικού και των Απόλυτων Θεοτήτων, των τριών δυναμικών των οποίων η ενότητα αποτελεί την υπολανθάνουσα κατάσταση του ΕΙΜΑΙ, τις αιωρούμενες πραγματικότητες της αιωνιότητας, τις προσωρινά εκκρεμείς δυνατότητες όλου του μέλλοντος και παραπάνω.		106:7.9 (1170.2) The improbability of infinite destiny attainment does not in the least prevent the entertainment of ideas about such destiny, and we do not hesitate to say that, if the three absolute potentials could ever become completely actualized, it would be possible to conceive of the final integration of total reality. This developmental realization is predicated on the completed actualization of the Unqualified, Universal, and Deity Absolutes, the three potentialities whose union constitutes the latency of the I AM, the suspended realities of eternity, the abeyant possibilities of all futurity, and more.
106:7.10 (1170.3) Αυτά τα πράγματα είναι μάλλον απομακρυσμένα για να πούμε το ελάχιστο. Ωστόσο, στους μηχανισμούς, στις προσωπικότητες και στους συνδέσμους των τριών Τριάδων πιστεύουμε ότι παρακολουθούμε τη θεωρητική δυνατότητα της επανένωσης των επτά απόλυτων φάσεων του Πατέρα-ΕΙΜΑΙ. Και αυτό μας φέρνει αντιμέτωπους με τη σκέψη της τριπλής Τριάδας που περικλείει την υπαρξιακή κατάσταση της Τριάδας του Παραδείσου και των δυο διαδοχικά εμφανιζόμενων Τριάδων εμπειρικής φύσης και προέλευσης.		106:7.10 (1170.3) Such eventualities are rather remote to say the least; nevertheless, in the mechanisms, personalities, and associations of the three Trinities we believe we detect the theoretical possibility of the reuniting of the seven absolute phases of the Father-I AM. And this brings us face to face with the concept of the threefold Trinity encompassing the Paradise Trinity of existential status and the two subsequently appearing Trinities of experiential nature and origin.
8. Η ΤΡΙΑΔΑ ΤΩΝ ΤΡΙΑΔΩΝ ^top		8. The Trinity of Trinities ^top
106:8.1 (1170.4) Η φύση της Τριάδας των Τριάδων είναι δύσκολο να απεικονιστεί στον ανθρώπινο νου. Είναι η στην πράξη συνολική άθροιση όλου του εμπειρικού απείρου όπως αυτό εκδηλώνεται στο θεωρητικό άπειρο της αιώνιας πραγματοποίησης. Στην Τριάδα των Τριάδων το εμπειρικό άπειρο κατορθώνει να ταυτιστεί με το υπαρξιακό άπειρο, και τα δυο μετά να είναι ένα στο προ-εμπειρικό, προ-υπαρξιακό ΕΙΜΑΙ. Η Τριάδα των Τριάδων είναι η τελική έκφραση όλων αυτών που περικλείονται στις δεκαπέντε τριαδικότητες και συνεργαζόμενες τριοδίες. Οι τελικότητες είναι δύσκολο να γίνουν κατανοητές από τα όχι απόλυτα όντα, που είναι υπαρξιακά και εμπειρικά. Επομένως πρέπει πάντα να παρουσιάζονται σαν σχετικότητες.		106:8.1 (1170.4) The nature of the Trinity of Trinities is difficult to portray to the human mind; it is the actual summation of the entirety of experiential infinity as such is manifested in a theoretical infinity of eternity realization. In the Trinity of Trinities the experiential infinite attains to identity with the existential infinite, and both are as one in the pre-experiential, pre-existential I AM. The Trinity of Trinities is the final expression of all that is implied in the fifteen triunities and associated triodities. Finalities are difficult for relative beings to comprehend, be they existential or experiential; therefore must they always be presented as relativities.
106:8.2 (1170.5) Η Τριάδα των Τριάδων υφίσταται σε αρκετές φάσεις. Περιλαμβάνει δυνατότητες, πιθανότητες και αναπόφευκτες καταστάσεις που σαστίζουν τις φαντασίες των όντων πολύ πάνω από το ανθρώπινο επίπεδο. Έχει συνέπειες που πιθανόν δεν τις υποψιάζονται οι ουράνιοι φιλόσοφοι, γιατί οι συνέπειές της βρίσκονται στις τριαδικότητες και οι τριαδικότητες είναι, σε τελική ανάλυση, ανεξιχνίαστες.		106:8.2 (1170.5) The Trinity of Trinities exists in several phases. It contains possibilities, probabilities, and inevitabilities that stagger the imaginations of beings far above the human level. It has implications that are probably unsuspected by the celestial philosophers, for its implications are in the triunities, and the triunities are, in the last analysis, unfathomable.
106:8.3 (1170.6) Υπάρχει πληθώρα τρόπων με τις οποίες η Τριάδα των Τριάδων μπορεί να απεικονιστεί. Διαλέγουμε να παρουσιάσουμε τα τρία επίπεδα σκέψης, που είναι τα ακόλουθα:		106:8.3 (1170.6) There are a number of ways in which the Trinity of Trinities can be portrayed. We elect to present the three-level concept, which is as follows:
106:8.4 (1170.7) 1. Το επίπεδο των τριών Τριάδων.		106:8.4 (1170.7) 1. The level of the three Trinities.
106:8.5 (1170.8) 2. Το επίπεδο της εμπειρικής Θεότητας.		106:8.5 (1170.8) 2. The level of experiential Deity.
106:8.6 (1170.9) 3. Το επίπεδο του ΕΙΜΑΙ.		106:8.6 (1170.9) 3. The level of the I AM.
106:8.7 (1170.10) Αυτά είναι επίπεδα αυξητικής ενοποίησης. Φυσικά η Τριάδα των Τριάδων είναι το πρώτο επίπεδο, ενώ το δεύτερο και το τρίτο επίπεδο είναι ενοποιήσεις που προκύπτουν από το πρώτο.		106:8.7 (1170.10) These are levels of increasing unification. Actually the Trinity of Trinities is the first level, while the second and third levels are unification-derivatives of the first.
106:8.8 (1171.1) ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ: Σ’ αυτό το αρχικό επίπεδο συνεργασίας πιστεύεται ότι οι τρεις Τριάδες λειτουργούν τέλεια συγχρονισμένες, αν και είναι χωριστές ομάδες θεϊκών προσωπικοτήτων.		106:8.8 (1171.1) THE FIRST LEVEL: On this initial level of association it is believed that the three Trinities function as perfectly synchronized, though distinct, groupings of Deity personalities.
106:8.9 (1171.2) 1. Η Τριάδα του Παραδείσου, ο σύνδεσμος των τριών Θεοτήτων του Παραδείσου – Πατήρ, Υιός και Πνεύμα. Πρέπει να ενθυμήστε ότι η Τριάδα του Παραδείσου υπαινίσσεται μια τριπλή λειτουργία – μιαν απόλυτη λειτουργία, μια υπερβατική λειτουργία (Τριάδα της Έσχατης Θεότητας) και μια πεπερασμένη λειτουργία (Τριάδα της Υπέρτατης Θεότητας). Η Τριάδα του Παραδείσου είναι κάθε μία και όλες αυτές μαζί, κάθε ώρα και κάθε στιγμή πάντοτε.		106:8.9 (1171.2) 1. The Paradise Trinity, the association of the three Paradise Deities—Father, Son, and Spirit. It should be remembered that the Paradise Trinity implies a threefold function—an absolute function, a transcendental function (Trinity of Ultimacy), and a finite function (Trinity of Supremacy). The Paradise Trinity is any and all of these at any and all times.
106:8.10 (1171.3) 2. Η Έσχατη Τριάδα. Αυτός είναι ο θεϊκός σύνδεσμος των Υπέρτατων Δημιουργών, του Θεού του Υπέρτατου και των Αρχιτεκτόνων του Κυρίαρχου Σύμπαντος. Αν και αυτή εδώ είναι μια επαρκής παρουσίαση των θεϊκών όψεων αυτής της Τριάδας, πρέπει να καταγραφεί ότι υπάρχουν άλλες φάσεις αυτής της Τριάδας, οι οποίες όμως φαίνονται να είναι τέλεια συντονιζόμενες με τις θεϊκές όψεις.		106:8.10 (1171.3) 2. The Ultimate Trinity. This is the deity association of the Supreme Creators, God the Supreme, and the Architects of the Master Universe. While this is an adequate presentation of the divinity aspects of this Trinity, it should be recorded that there are other phases of this Trinity, which, however, appear to be perfectly co-ordinating with the divinity aspects.
106:8.11 (1171.4) 3. Η Απόλυτη Τριάδα. Αυτή είναι μια ομάδα του Θεού του Υπέρτατου, του Θεού του Έσχατου και του Τελειοποιητή του Συμπαντικού Πεπρωμένου αναφορικά με όλες τις θεϊκές αξίες. Ορισμένες άλλες φάσεις αυτής της τριαδικής ομάδας έχουν να κάνουν με άλλες μη θεϊκές αξίες στον επεκτεινόμενο κόσμο. Αυτές όμως ενοποιούνται με τις θεϊκές φάσεις όπως ακριβώς οι όψεις της δύναμης και της προσωπικότητας των εμπειρικών Θεοτήτων βρίσκονται τώρα σε διαδικασία εμπειρικής σύνθεσης.		106:8.11 (1171.4) 3. The Absolute Trinity. This is the grouping of God the Supreme, God the Ultimate, and the Consummator of Universe Destiny in regard to all divinity values. Certain other phases of this triune grouping have to do with other-than-divinity values in the expanding cosmos. But these are unifying with the divinity phases just as the power and the personality aspects of the experiential Deities are now in process of experiential synthesis.
106:8.12 (1171.5) Ο σύνδεσμος των τριών αυτών Τριάδων στην Τριάδα των Τριάδων παρέχει τη δυνατότητα για απεριόριστη ολοκλήρωση της πραγματικότητας. Αυτή η ομάδα περιέχει αιτίες, ενδιάμεσες καταστάσεις και τελικές. Εκκινητές, πραγματοποιητές και ολοκληρωτές. Εκκινήσεις, υπάρξεις και πεπρωμένα. Η συνεργασία του Πατέρα-Υιού έγινε Υιού-Πνεύματος και μετά Πνεύματος-Υπέρτατου και στη συνέχεια Υπέρτατου-Έσχατου και Έσχατου-Απόλυτου, μέχρι και του Απόλυτου και Πατέρα-Απείρου – στην ολοκλήρωση των κύκλων της πραγματικότητας. Παρόμοια, σε άλλες φάσεις, που δεν έχουν τόση άμεση σχέση με τη θεϊκότητα και την προσωπικότητα, η Πρώτη Πηγή και Κέντρο αυτοπραγματώνεται στο απεριόριστο της πραγματικότητας γύρω από τον κύκλο της αιωνιότητας, από την απολυτότητα της αυθύπαρξης μέσω της ατέρμονης αυτό-αποκάλυψης στην τελικότητα της αυτοπραγμάτωσης – από το απόλυτο των υπαρξιακών στην τελικότητα των εμπειρικών.		106:8.12 (1171.5) The association of these three Trinities in the Trinity of Trinities provides for a possible unlimited integration of reality. This grouping contains causes, intermediates, and finals; inceptors, realizers, and consummators; beginnings, existences, and destinies. The Father-Son partnership has become Son-Spirit and then Spirit-Supreme and on to Supreme-Ultimate and Ultimate-Absolute, even to Absolute and Father-Infinite—the completion of the cycle of reality. Likewise, in other phases not so immediately concerned with divinity and personality, does the First Great Source and Center self-realize the limitlessness of reality around the circle of eternity, from the absoluteness of self-existence, through the endlessness of self-revelation, to the finality of self-realization—from the absolute of existentials to the finality of experientials.
106:8.13 (1171.6) ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΠΙΠΕΔΟ: Ο συντονισμός των τριών Τριάδων εμπλέκει αναπόφευκτα τη συνεργασιακή ένωση των εμπειρικών Θεοτήτων, που γενετικά συνεργάζονται με αυτές τις Τριάδες. Η φύση αυτού του δευτέρου επιπέδου μερικές φορές παρουσιάστηκε ως:		106:8.13 (1171.6) THE SECOND LEVEL: The co-ordination of the three Trinities inevitably involves the associative union of the experiential Deities, who are genetically associated with these Trinities. The nature of this second level has been sometimes presented as:
106:8.14 (1171.7) 1. Ο Υπέρτατος. Αυτή είναι η θεϊκή συνέπεια της ενότητας της Τριάδας του Παραδείσου σε εμπειρικό σύνδεσμο με τα Δημιουργικά παιδιά των Θεοτήτων του Παραδείσου. Ο Υπέρτατος είναι η ενσωμάτωση σε θεότητα της ολοκλήρωσης του πρώτου σταδίου της πεπερασμένης εξέλιξης.		106:8.14 (1171.7) 1. The Supreme. This is the deity consequence of the unity of the Paradise Trinity in experiential liaison with the Creator-Creative children of the Paradise Deities. The Supreme is the deity embodiment of the completion of the first stage of finite evolution.
106:8.15 (1171.8) 2. Ο Έσχατος. Αυτή είναι η θεϊκή συνέπεια της ενότητας της δεύτερης Τριάδας, της υπερβατικής και απολυτοειδούς προσωποποίησης της θεϊκότητας. Ο Έσχατος αποτελείται από μια ποικίλη ενότητα πολλών ιδιοτήτων και η ανθρώπινη σκέψη που προέρχεται από αυτό καλά θα έκανε να περιείχε τουλάχιστον εκείνες τις φάσεις του έσχατου που κατευθύνονται από τον έλεγχο, λαμβάνουν προσωπικές εμπειρίες και έχουν τάσεις ενοποίησης, αλλά υπάρχουν πολλές άλλες μη αποκαλυμμένες όψεις αυτής της Θεότητας. Ενώ ο Έσχατος και ο Υπέρτατος είναι ισοδύναμοι μεταξύ τους, δεν είναι ταυτόσημοι, ούτε είναι ο Έσχατος εν μέρει μια ενίσχυση του Υπέρτατου.		106:8.15 (1171.8) 2. The Ultimate. This is the deity consequence of the eventuated unity of the second Trinity, the transcendental and absonite personification of divinity. The Ultimate consists in a variably regarded unity of many qualities, and the human conception thereof would do well to include at least those phases of ultimacy which are control directing, personally experiencible, and tensionally unifying, but there are many other unrevealed aspects of the eventuated Deity. While the Ultimate and the Supreme are comparable, they are not identical, neither is the Ultimate merely an amplification of the Supreme.
106:8.16 (1172.1) 3. Ο Απόλυτος. Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικές με το χαρακτήρα του τρίτου μέλους του δευτέρου επιπέδου της Τριάδας των Τριάδων. Ο Θεός ο Απόλυτος εμπλέκεται χωρίς αμφιβολία σε αυτό το σύνδεσμο σαν η προσωπική συνέπεια της τελικής λειτουργίας της Απόλυτης Τριάδας, ακόμα η Απόλυτη Θεότητα είναι μια υπαρξιακή πραγματικότητα αιωνίου κατάστασης.		106:8.16 (1172.1) 3. The Absolute. There are many theories held as to the character of the third member of the second level of the Trinity of Trinities. God the Absolute is undoubtedly involved in this association as the personality consequence of the final function of the Trinity Absolute, yet the Deity Absolute is an existential reality of eternity status.
106:8.17 (1172.2) Η δυσκολία της σκέψης σχετικά με το τρίτο αυτό μέλος είναι έμφυτη με το γεγονός ότι η προϋπόθεση μιας τέτοιας κατάστασης πραγματικά υπαινίσσεται ακριβώς μόνο ένα Απόλυτο. Θεωρητικά, αν μπορούσε να συμβεί ένα τέτοιο συμβάν, θα γινόμασταν μάρτυρες της εμπειρικής ενοποίησης των τριών Απόλυτων σε ένα. Και έχουμε διδαχθεί ότι, στο άπειρο, υπαρξιακά, υπάρχει μόνο ένα Απόλυτο. Αν και είναι ελάχιστα ξεκάθαρο ποιος μπορεί να είναι το τρίτο μέλος, συχνά έχει τεθεί το αξίωμα ότι μπορεί να αποτελείται από τη Θεότητα, τον Συμπαντικό και τα Απροσδιόριστα Απόλυτα σε κάποια μορφή φανταστικού συνδέσμου και κοσμικής εκδήλωσης. Φυσικά, η Τριάδα των Τριάδων δεν μπορεί να κατορθώσει ολοκληρωμένη λειτουργία αν στερείται της πλήρους ενοποίησης των τριών Απόλυτων, και οι τρεις Απόλυτοι δεν μπορούν να ενοποιηθούν στερούμενοι την ολοκληρωμένη πραγματοποίηση όλων των απείρων δυναμικών.		106:8.17 (1172.2) The concept difficulty regarding this third member is inherent in the fact that the presupposition of such a membership really implies just one Absolute. Theoretically, if such an event could take place, we should witness the experiential unification of the three Absolutes as one. And we are taught that, in infinity and existentially, there is one Absolute. While it is least clear as to who this third member can be, it is often postulated that such may consist of the Deity, Universal, and Unqualified Absolutes in some form of unimagined liaison and cosmic manifestation. Certainly, the Trinity of Trinities could hardly attain to complete function short of the full unification of the three Absolutes, and the three Absolutes can hardly be unified short of the complete realization of all infinite potentials.
106:8.18 (1172.3) Πιθανόν να αντιπροσωπεύει ένα μίνιμουμ διαστροφής της αλήθειας, αν το τρίτο μέλος της Τριάδας των Τριάδων θεωρηθεί σαν ο Συμπαντικός Απόλυτος, δεδομένου ότι αυτή η σκέψη αντιλαμβάνεται τον Συμπαντικό όχι μόνο σαν στατικό και δυναμικό αλλά επίσης και συνδετικό. Αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνουμε τη σχέση προς τις δημιουργικές και εξελικτικές όψεις της λειτουργίας της συνολικής Θεότητας.		106:8.18 (1172.3) It will probably represent a minimum distortion of truth if the third member of the Trinity of Trinities is conceived as the Universal Absolute, provided this conception envisions the Universal not only as static and potential but also as associative. But we still do not perceive the relationship to the creative and evolutional aspects of the function of total Deity.
106:8.19 (1172.4) Αν και είναι δύσκολο να σχηματισθεί μια ολοκληρωμένη σκέψη για την Τριάδα των Τριάδων, μια τροποποιημένη σκέψη δεν είναι τόσο δύσκολο. Αν το δεύτερο επίπεδο της Τριάδας των Τριάδων γίνεται αντιληπτό σαν ουσιαστικώς προσωπικό, είναι πολύ πιθανό να θεωρηθεί η ένωση του Θεού του Υπέρτατου, του Θεού του Έσχατου και του Θεού του Απόλυτου σαν ο προσωπικός αντίκτυπος από την ένωση των προσωπικών Τριάδων που είναι προγονικές αυτών των εμπειρικών Θεοτήτων. Αποτολμούμε τη γνώμη ότι αυτές οι τρεις εμπειρικές Θεότητες θα ενωθούν στο δεύτερο επίπεδο σαν άμεση συνέπεια της αναπτυσσόμενης ενότητας των προγονικών και αιτιολογικών Τριάδων τους που αποτελούν το πρώτο επίπεδο.		106:8.19 (1172.4) Though a completed concept of the Trinity of Trinities is difficult to form, a qualified concept is not so difficult. If the second level of the Trinity of Trinities is conceived as essentially personal, it becomes quite possible to postulate the union of God the Supreme, God the Ultimate, and God the Absolute as the personal repercussion of the union of the personal Trinities who are ancestral to these experiential Deities. We venture the opinion that these three experiential Deities will certainly unify on the second level as the direct consequence of the growing unity of their ancestral and causative Trinities who constitute the first level.
106:8.20 (1172.5) Το πρώτο επίπεδο αποτελείται από τρεις Τριάδες. Το δεύτερο επίπεδο υφίσταται σαν ο προσωπικός σύνδεσμος των εξελισσόμενων δια της εμπειρίας και των εμπειρικών-υπαρξιακών προσωπικοτήτων της Θεότητας. Και άσχετα από κάθε δυσνόητη σκέψη για την κατανόηση της πλήρους Τριάδας των Τριάδων, ο προσωπικός σύνδεσμος αυτών των τριών Θεοτήτων του δευτέρου επιπέδου έχει φανερωθεί στη δική μας συμπαντική εποχή με το φαινόμενο της θεοποίησης του Μεγαλοπρεπούς, που ενεργοποιήθηκε στο δεύτερο αυτό επίπεδο από την Απόλυτη Θεότητα, που ενεργεί δια μέσου του Έσχατου και σαν απάντηση στην αρχική δημιουργική εντολή του Υπέρτατου Όντος.		106:8.20 (1172.5) The first level consists of three Trinities; the second level exists as the personality association of experiential-evolved, experiential-eventuated, and experiential-existential Deity personalities. And regardless of any conceptual difficulty in understanding the complete Trinity of Trinities, the personal association of these three Deities on the second level has become manifest to our own universe age in the phenomenon of the deitization of Majeston, who was actualized on this second level by the Deity Absolute, acting through the Ultimate and in response to the initial creative mandate of the Supreme Being.
106:8.21 (1172.6) ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ: Σε μια απροσδιόριστη υπόθεση του δευτέρου επιπέδου της Τριάδας των Τριάδων, εμπεριέχεται η συσχέτιση κάθε φάσης κάθε είδους πραγματικότητας που υπάρχει, ή υπήρχε, ή μπορεί να υπάρχει στο σύνολο του απείρου. Το Υπέρτατο Ον δεν είναι μόνο πνεύμα αλλά επίσης νους και δύναμη και εμπειρία. Ο Έσχατος είναι όλα αυτά και ακόμα περισσότερο, ενώ, στη συνενωμένη σκέψη της μοναδικότητας της Θεότητας, του Συμπαντικού και των Απροσδιόριστων Απόλυτων, εμπεριέχεται η απόλυτη τελικότητα όλης της πραγματικότητας που έχει πραγματοποιηθεί.		106:8.21 (1172.6) THE THIRD LEVEL: In an unqualified hypothesis of the second level of the Trinity of Trinities, there is embraced the correlation of every phase of every kind of reality that is, or was, or could be in the entirety of infinity. The Supreme Being is not only spirit but also mind and power and experience. The Ultimate is all this and much more, while, in the conjoined concept of the oneness of the Deity, Universal, and Unqualified Absolutes, there is included the absolute finality of all reality realization.
106:8.22 (1172.7) Στην ένωση του Υπέρτατου, του Έσχατου και του ολοκληρωμένου Απόλυτου, μπορεί να συμβεί η λειτουργική επανασυνάθροιση εκείνων των όψεων του απείρου που αρχικά είχαν τεμαχιστεί από το ΕΙΜΑΙ, και τα οποία προέκυψαν από την εμφάνιση των Επτά Απόλυτων του Απείρου. Αν και οι συμπαντικοί φιλόσοφοι πιστεύουν ότι αυτό είναι μια πολύ απόμακρη πιθανότητα, ακόμα, συχνά κάνουμε την ερώτηση: Αν το δεύτερο επίπεδο της Τριάδας των Τριάδων μπορούσε να κατορθώσει κάποτε την ενότητα των τριάδων, τι θα συνέβαινε σαν συνέπεια μιας τέτοιας θεϊκής ένωσης; Δεν γνωρίζουμε, αλλά είμαστε πεπεισμένοι ότι θα οδηγούσε κατ’ ευθείαν στην πραγματοποίηση του ΕΙΜΑΙ σαν εμπειρική επίτευξη. Από την άποψη των προσωπικών όντων, αυτό μπορούσε να σημαίνει ότι το άγνωστο ΕΙΜΑΙ έγινε δυνατόν να βιωθεί σαν Άπειρος-Πατέρας. Τι θα μπορούσαν να σημαίνουν αυτά τα απόλυτα πεπρωμένα από μια μη προσωπική άποψη είναι άλλο θέμα και κάτι που μπορεί να ξεκαθαρίσει μόνο η αιωνιότητα. Αλλά καθώς βλέπουμε αυτές τις απόμακρες πιθανότητες σαν προσωπικά όντα, συμπεραίνουμε αφαιρετικά ότι το τελικό πεπρωμένο όλων των προσωπικοτήτων είναι η τελική γνώση του Συμπαντικού Πατέρα αυτών των αυτούσιων προσωπικοτήτων.		106:8.22 (1172.7) In the union of the Supreme, Ultimate, and the complete Absolute, there could occur the functional reassembly of those aspects of infinity which were originally segmentalized by the I AM, and which resulted in the appearance of the Seven Absolutes of Infinity. Though the universe philosophers deem this to be a most remote probability, still, we often ask this question: If the second level of the Trinity of Trinities could ever achieve trinity unity, what then would transpire as a consequence of such deity unity? We do not know, but we are confident that it would lead directly to the realization of the I AM as an experiential attainable. From the standpoint of personal beings it could mean that the unknowable I AM had become experiencible as the Father-Infinite. What these absolute destinies might mean from a nonpersonal standpoint is another matter and one which only eternity could possibly clarify. But as we view these remote eventualities as personal creatures, we deduce that the final destiny of all personalities is the final knowing of the Universal Father of these selfsame personalities.
106:8.23 (1173.1) Καθώς αντιλαμβανόμαστε φιλοσοφικά το ΕΙΜΑΙ στην παρελθούσα αιωνιότητα, ήταν μόνο του, κανένας δεν υπήρχε πλάι του. Κοιτάζοντας μπροστά στη μελλοντική αιωνιότητα, δεν βλέπουμε ότι το ΕΙΜΑΙ θα μπορούσε να αλλάξει την ύπαρξή του, αλλά τείνουμε προς την πρόβλεψη μιας απέραντης εμπειρικής διαφοράς. Μια τέτοια σκέψη για το ΕΙΜΑΙ υποδηλώνει πλήρη αυτοπραγμάτωση – αγκαλιάζει εκείνο τον απεριόριστο γαλαξία προσωπικοτήτων που έχουν γίνει με τη βούλησή τους συμμέτοχοι στην αυτοπραγμάτωση του ΕΙΜΑΙ, και οι οποίοι θα παραμείνουν αιωνίως απόλυτα βουλητικά τμήματα του συνόλου του απείρου, τελικοί γιοι του απόλυτου Πατέρα.		106:8.23 (1173.1) As we philosophically conceive of the I AM in past eternity, he is alone, there is none beside him. Looking forward into future eternity, we do not see that the I AM could possibly change as an existential, but we are inclined to forecast a vast experiential difference. Such a concept of the I AM implies full self-realization—it embraces that limitless galaxy of personalities who have become volitional participants in the self-revelation of the I AM, and who will remain eternally as absolute volitional parts of the totality of infinity, final sons of the absolute Father.
9. ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΑΠΕΙΡΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ^top		9. Existential Infinite Unification ^top
106:9.1 (1173.2) Στη σκέψη περί της Τριάδας των Τριάδων εμείς θεωρούμε σαν αξίωμα τη δυνατή εμπειρική ενοποίηση τής χωρίς όρια πραγματικότητας, και στοχαζόμαστε κάποιες φορές ότι όλο αυτό είναι δυνατό να συμβεί στην παντελώς απομακρυσμένη αιωνιότητα. Αλλά δεν υπάρχει παρ’ όλα αυτά μια πραγματική και παρούσα ενοποίηση του απείρου σε αυτή την εποχή όπως και στις περασμένες ή στις μελλοντικές συμπαντικές εποχές. Μια τέτοια ενοποίηση υπάρχει στην Τριάδα του Παραδείσου. Η ενοποίηση του απείρου σαν εμπειρική πραγματικότητα είναι αδιανόητα απομακρυσμένη, αλλά μια απροσδιόριστη ενότητα του απείρου κυριαρχεί τώρα την παρούσα στιγμή της ύπαρξης του σύμπαντος και ενώνει τις διαφορές όλης της πραγματικότητας με μια υπαρξιακή μεγαλοπρέπεια που είναι το απόλυτο.		106:9.1 (1173.2) In the concept of the Trinity of Trinities we postulate the possible experiential unification of limitless reality, and we sometimes theorize that all this may happen in the utter remoteness of far-distant eternity. But there is nonetheless an actual and present unification of infinity in this very age as in all past and future universe ages; such unification is existential in the Paradise Trinity. Infinity unification as an experiential reality is unthinkably remote, but an unqualified unity of infinity now dominates the present moment of universe existence and unites the divergencies of all reality with an existential majesty that is absolute.
106:9.2 (1173.3) Όταν οι πεπερασμένες υπάρξεις προσπαθούν να αντιληφθούν την ενοποίηση του απείρου στα επίπεδα της τελικότητας της ολοκληρωμένης αιωνιότητας, έρχονται αντιμέτωπες με περιορισμούς της νόησης που είναι έμφυτοι εξαιτίας των πεπερασμένων τους υπάρξεων. Ο χρόνος, ο χώρος και η εμπειρία αποτελούν εμπόδια για τη σκέψη της ύπαρξης. Και πάλι, χωρίς χρόνο, μακριά από το διάστημα και χωρίς εμπειρία, καμία ύπαρξη δεν θα είχε ούτε καν περιορισμένη αντίληψη της συμπαντικής πραγματικότητας. Χωρίς την αίσθηση του χρόνου κανένα εξελικτικό δημιούργημα δεν θα μπορούσε να διακρίνει τη συνάφεια της αλληλουχίας. Χωρίς την αντίληψη του διαστήματος, κανένα εξελικτικό δημιούργημα δεν θα μπορούσε να υπολογίσει τις σχέσεις της ταυτοσημίας στο χρόνο. Χωρίς εμπειρία, κανένα εξελικτικό δημιούργημα δεν θα μπορούσε ακόμα και να υπάρχει. Μόνο τα Επτά Απόλυτα του Απείρου είναι πραγματικά πάνω από την εμπειρία, και ακόμα και αυτά μπορεί να λαμβάνουν εμπειρίες σε ορισμένες φάσεις.		106:9.2 (1173.3) When finite creatures attempt to conceive of infinite unification on the finality levels of consummated eternity, they are face to face with intellect limitations inherent in their finite existences. Time, space, and experience constitute barriers to creature concept; and yet, without time, apart from space, and except for experience, no creature could achieve even a limited comprehension of universe reality. Without time sensitivity, no evolutionary creature could possibly perceive the relations of sequence. Without space perception, no creature could fathom the relations of simultaneity. Without experience, no evolutionary creature could even exist; only the Seven Absolutes of Infinity really transcend experience, and even these may be experiential in certain phases.
106:9.3 (1173.4) Ο χρόνος, το διάστημα και η εμπειρία είναι οι μεγαλύτερες βοήθειες στον άνθρωπο για να αντιληφθεί τη σχετική πραγματικότητα και ακόμα τα πιο φοβερά του εμπόδια για να ολοκληρώσει την αντίληψη της πραγματικότητας. Οι θνητοί και πολλές άλλες συμπαντικές υπάρξεις βρίσκουν αναγκαίο να σκέφτονται για τα δυναμικά ότι ενεργοποιούνται στο διάστημα και εξελίσσονται παραγωγικά στο χρόνο, αλλά αυτή η όλη διαδικασία είναι φαινόμενο του χρόνου-χώρου το οποίο στην ουσία δεν συμβαίνει στον Παράδεισο και στην αιωνιότητα. Στο απόλυτο επίπεδο δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε χώρος, όλα τα δυναμικά μπορούν να γίνονται εκεί αντιληπτά σαν ενεργοποιημένα στο τώρα.		106:9.3 (1173.4) Time, space, and experience are man’s greatest aids to relative reality perception and yet his most formidable obstacles to complete reality perception. Mortals and many other universe creatures find it necessary to think of potentials as being actualized in space and evolving to fruition in time, but this entire process is a time-space phenomenon which does not actually take place on Paradise and in eternity. On the absolute level there is neither time nor space; all potentials may be there perceived as actuals.
106:9.4 (1173.5) Η σκέψη για την ενοποίηση όλης της πραγματικότητας, είτε σε αυτή είτε σε κάποια άλλη συμπαντική εποχή είναι βασικά διπλή: υπαρξιακή και εμπειρική. Τέτοια ενότητα είναι σε διαδικασία εμπειρικής πραγματοποίησης εντός της Τριάδας των Τριάδων, αλλά ο βαθμός της φαινομενικής ενεργοποίησης αυτής της τριπλής τριάδας είναι άμεσα ανάλογος με την εξαφάνιση των προσόντων και των ατελειών της πραγματικότητας μέσα στον κόσμο. Αλλά η συνολική ολοκλήρωση της πραγματικότητας είναι απροσδιόριστα και αιώνια και υπαρξιακά παρούσα στην Τριάδα του Παραδείσου, εντός της οποίας, σε αυτή τη συμπαντική στιγμή, η άπειρη πραγματικότητα είναι απόλυτα ενοποιημένη.		106:9.4 (1173.5) The concept of the unification of all reality, be it in this or any other universe age, is basically twofold: existential and experiential. Such a unity is in process of experiential realization in the Trinity of Trinities, but the degree of the apparent actualization of this threefold Trinity is directly proportional to the disappearance of the qualifications and imperfections of reality in the cosmos. But total integration of reality is unqualifiedly and eternally and existentially present in the Paradise Trinity, within which, at this very universe moment, infinite reality is absolutely unified.
106:9.5 (1174.1) Το παράδοξο που δημιουργήθηκε από τις εμπειρικές και υπαρξιακές απόψεις είναι αναπόφευκτο και στηρίζεται εν μέρει στο γεγονός ότι η Τριάδα του Παραδείσου και η Τριάδα των Τριάδων είναι κάθε μια μία αιώνια σχέση την οποία οι θνητοί μπορούν να διακρίνουν μόνο σαν χρονοχωρική σχετικότητα. Η ανθρώπινη σκέψη της σταδιακής εμπειρικής ενεργοποίησης της Τριάδας των Τριάδων – η χρονική άποψη – πρέπει να συμπληρωθεί από το πρόσθετο αξίωμα ότι αυτή είναι ήδη μια πραγματοποίηση – η άποψη της αιωνιότητας. Αλλά πώς μπορούν να εναρμονιστούν αυτές οι δυο απόψεις; Στους πεπερασμένους θνητούς προτείνουμε την αποδοχή της αλήθειας ότι Τριάδα του Παραδείσου είναι η υπαρξιακή ενοποίηση του απείρου και η ανικανότητα να παρακολουθήσετε την παρουσία και την ολοκληρωμένη εκδήλωση της εμπειρικής Τριάδας των Τριάδων οφείλεται εν μέρει σε αμοιβαία διαστροφή εξαιτίας των:		106:9.5 (1174.1) The paradox created by the experiential and the existential viewpoints is inevitable and is predicated in part on the fact that the Paradise Trinity and the Trinity of Trinities are each an eternity relationship which mortals can only perceive as a time-space relativity. The human concept of the gradual experiential actualization of the Trinity of Trinities—the time viewpoint—must be supplemented by the additional postulate that this is already a factualization—the eternity viewpoint. But how can these two viewpoints be reconciled? To finite mortals we suggest the acceptance of the truth that the Paradise Trinity is the existential unification of infinity, and that the inability to detect the actual presence and completed manifestation of the experiential Trinity of Trinities is in part due to reciprocal distortion because of:
106:9.6 (1174.2) 1. Της περιορισμένης ανθρώπινης θεώρησης, της ανικανότητας να αντιληφθεί τη σκέψη της απροσδιόριστης αιωνιότητας.		106:9.6 (1174.2) 1. The limited human viewpoint, the inability to grasp the concept of unqualified eternity.
106:9.7 (1174.3) 2. Της ατελούς ανθρώπινης κατάστασης, της απόστασής της από το απόλυτο επίπεδο των εμπειρικών.		106:9.7 (1174.3) 2. The imperfect human status, the remoteness from the absolute level of experientials.
106:9.8 (1174.4) 3. Του σκοπού της ανθρώπινης ύπαρξης, του γεγονότος ότι η ανθρωπότητα είναι προορισμένη να εξελιχθεί με την τεχνική της εμπειρίας και, επομένως, πρέπει εμφύτως και ουσιωδώς να εξαρτάται από την εμπειρία.		106:9.8 (1174.4) 3. The purpose of human existence, the fact that mankind is designed to evolve by the technique of experience and, therefore, must be inherently and constitutively dependent on experience. Only an Absolute can be both existential and experiential.
106:9.9 (1174.5) Ο Συμπαντικός Πατέρας στην Τριάδα του Παραδείσου είναι το ΕΙΜΑΙ της Τριάδας των Τριάδων και η αποτυχία να βιώσετε τον Πατέρα σαν άπειρο οφείλεται στους πεπερασμένους περιορισμούς. Η σκέψη του υπαρξιακού, μοναχικού, προ-Τριαδικού ανέφικτου ΕΙΜΑΙ και το αξίωμα του εμπειρικού μετά-Τριαδικού των Τριάδων και εφικτού ΕΙΜΑΙ είναι μια και η αυτή υπόθεση. Καμία πραγματική αλλαγή δεν συνέβη στο Άπειρο. Όλη η φαινομενική ανάπτυξη οφείλεται στις αυξημένες ικανότητες για αποδοχή της πραγματικότητας και για κοσμική εκτίμηση.		106:9.9 (1174.5) The Universal Father in the Paradise Trinity is the I AM of the Trinity of Trinities, and the failure to experience the Father as infinite is due to finite limitations. The concept of the existential, solitary, pre-Trinity nonattainable I AM and the postulate of the experiential post-Trinity of Trinities and attainable I AM are one and the same hypothesis; no actual change has taken place in the Infinite; all apparent developments are due to increased capacities for reality reception and cosmic appreciation.
106:9.10 (1174.6) Το ΕΙΜΑΙ, στην τελική ανάλυση, πρέπει να υπάρχει πριν από κάθε ύπαρξη και μετά από κάθε εμπειρία. Αν και αυτές οι ιδέες πιθανόν να μην διαφωτίζουν τα παράδοξα της αιωνιότητας και του απείρου στον ανθρώπινο νου, πρέπει τουλάχιστον να παρακινήσουν τέτοιες πεπερασμένες διάνοιες να αγωνιστούν εκ νέου με αυτά τα προβλήματα που δεν λήγουν ποτέ, προβλήματα που θα συνεχίσουν να σας διεγείρουν την περιέργεια για το Σάλβιγκτον και αργότερα σαν τελειωτές και παραπάνω, σε όλο το ατελεύτητο μέλλον της αιώνιας σταδιοδρομίας σας στα ευρέως εκτεταμένα σύμπαντα.		106:9.10 (1174.6) The I AM, in the final analysis, must exist before all existentials and after all experientials. While these ideas may not clarify the paradoxes of eternity and infinity in the human mind, they should at least stimulate such finite intellects to grapple anew with these never-ending problems, problems which will continue to intrigue you on Salvington and later as finaliters and on throughout the unending future of your eternal careers in the wide-spreading universes.
106:9.11 (1174.7) Νωρίτερα ή αργότερα όλες οι συμπαντικές προσωπικότητες αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η τελική αναζήτηση της αιωνιότητας είναι η ατελείωτη εξερεύνηση του απείρου, το χωρίς τέλος ταξίδι της ανακάλυψης μέσα στην απολυτότητα της Πρώτης Πηγής και Κέντρου. Νωρίτερα ή αργότερα θα συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι η ανάπτυξη κάθε δημιουργήματος είναι ανάλογη της ταύτισής του με τον Πατέρα. Καταλήγουμε στην κατανόηση ότι το να ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού είναι το αιώνιο διαβατήριο για την ατελείωτη δυνατότητα του ίδιου του απείρου. Οι θνητοί κάποτε θα αντιληφθούν ότι η επιτυχία στην αναζήτηση του Απείρου είναι άμεσα ανάλογη προς την επίτευξη της ομοιότητας προς τον Πατέρα, και ότι σε αυτή τη συμπαντική εποχή οι πραγματικότητες του Πατέρα αποκαλύπτονται μέσα από τις ιδιότητες του θείου. Και αυτές οι θεϊκές ιδιότητες προσαρτώνται προσωπικά στα συμπαντικά δημιουργήματα με το να βιώνουν την εμπειρία ζώντας με θεϊκό τρόπο, και ζώντας με θεϊκό τρόπο σημαίνει στην πράξη, να ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.		106:9.11 (1174.7) Sooner or later all universe personalities begin to realize that the final quest of eternity is the endless exploration of infinity, the never-ending voyage of discovery into the absoluteness of the First Source and Center. Sooner or later we all become aware that all creature growth is proportional to Father identification. We arrive at the understanding that living the will of God is the eternal passport to the endless possibility of infinity itself. Mortals will sometime realize that success in the quest of the Infinite is directly proportional to the achievement of Fatherlikeness, and that in this universe age the realities of the Father are revealed within the qualities of divinity. And these qualities of divinity are personally appropriated by universe creatures in the experience of living divinely, and to live divinely means actually to live the will of God.
106:9.12 (1175.1) Για τις υλικές, εξελικτικές, πεπερασμένες υπάρξεις, μια ζωή που στηρίζεται στο να ζει σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα οδηγεί κατ’ ευθείαν στην επίτευξη πνευματικής ανωτερότητας στην προσωπική αρένα και φέρνει αυτές τις υπάρξεις ένα βήμα κοντύτερα στην κατανόηση του Απείρου-Πατέρα. Μια τέτοια ζωή με τον Πατέρα στηρίζεται στην αλήθεια, στην ευαισθησία για την ομορφιά και κυριαρχείται από την καλοσύνη. Ένα τέτοιο πρόσωπο που γνωρίζει το Θεό φωτίζεται εσωτερικά από τη λατρεία και εξωτερικά είναι αφιερωμένο στην ολόκαρδη υπηρέτηση της συμπαντικής αδελφότητας όλων των προσωπικοτήτων, μια εξυπηρετική φροντίδα η οποία είναι γεμάτη από έλεος και υποκινείται από την αγάπη, ενώ όλες αυτές οι ιδιότητες της ζωής ενοποιούνται στην εξελισσόμενη προσωπικότητα στα παντοτινά-ανερχόμενα επίπεδα της κοσμικής σοφίας, αυτοπραγμάτωσης, εύρεσης του Θεού και λατρείας του Πατέρα.		106:9.12 (1175.1) To material, evolutionary, finite creatures, a life predicated on the living of the Father’s will leads directly to the attainment of spirit supremacy in the personality arena and brings such creatures one step nearer the comprehension of the Father-Infinite. Such a Father life is one predicated on truth, sensitive to beauty, and dominated by goodness. Such a God-knowing person is inwardly illuminated by worship and outwardly devoted to the wholehearted service of the universal brotherhood of all personalities, a service ministry which is filled with mercy and motivated by love, while all these life qualities are unified in the evolving personality on ever-ascending levels of cosmic wisdom, self-realization, God-finding, and Father worship.
106:9.13 (1175.2) [Παρουσιάστηκε από ένα Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]		106:9.13 (1175.2) [Presented by a Melchizedek of Nebadon.]