Εγγραφο 105		Paper 105
ΘΕΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ		Deity and Reality
105:0.1 (1152.1) Ακόμα και στις ανώτερες τάξεις των συμπαντικών οντοτήτων, το άπειρο είναι μόνο εν μέρει κατανοητό, και η τελικότητα της πραγματικότητας μόνο σχετικά είναι αντιληπτή. Ο ανθρώπινος νους, καθώς αναζητά να διαπεράσει το αιώνιο μυστήριο της καταγωγής και του πεπρωμένου όλου αυτού που ονομάζεται πραγματικότητα, μπορεί βοηθητικά να προσεγγίζει το πρόβλημα θεωρώντας την αιωνιότητα-άπειρο σαν μια σχεδόν χωρίς όρια έλλειψη, η οποία παράγεται από μια απόλυτη αιτία και η οποία λειτουργεί σε όλο αυτό το συμπαντικό κύκλο της ατέρμονης διαφορετικότητας, αναζητώντας πάντα κάποιο απόλυτο και άπειρο δυναμικό του πεπρωμένου.		105:0.1 (1152.1) TO EVEN high orders of universe intelligences infinity is only partially comprehensible, and the finality of reality is only relatively understandable. The human mind, as it seeks to penetrate the eternity-mystery of the origin and destiny of all that is called real, may helpfully approach the problem by conceiving eternity-infinity as an almost limitless ellipse which is produced by one absolute cause, and which functions throughout this universal circle of endless diversification, ever seeking some absolute and infinite potential of destiny.
105:0.2 (1152.2) Όταν η θνητή διάνοια προσπαθεί να κατανοήσει τη σκέψη του συνόλου της πραγματικότητας, ένας τέτοιος πεπερασμένος νους έρχεται αντιμέτωπος με την άπειρη πραγματικότητα. Το σύνολο της πραγματικότητας είναι άπειρο και επομένως δεν μπορεί να γίνει ποτέ εντελώς κατανοητό από κανένα νου που είναι υπό-άπειρος σε ικανότητα σκέψης.		105:0.2 (1152.2) When the mortal intellect attempts to grasp the concept of reality totality, such a finite mind is face to face with infinity-reality; reality totality is infinity and therefore can never be fully comprehended by any mind that is subinfinite in concept capacity.
105:0.3 (1152.3) Ο ανθρώπινος νους μετά δυσκολίας μπορεί να σχηματίσει μια ικανοποιητική σκέψη για τις υπάρξεις της αιωνιότητας και χωρίς μια τέτοια κατανόηση είναι αδύνατο να απεικονίσει ούτε ακόμα και τις δικές μας σκέψεις για το σύνολο της πραγματικότητας. Παρόλα αυτά, μπορούμε να επιχειρήσουμε μια τέτοια παρουσίαση, αν και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι σκέψεις μας πρέπει να εκτεθούν σε βαθιά διαστροφή κατά τη διαδικασία της μετάφρασης-μετατροπής μέχρι το επίπεδο κατανόησης του θνητού νου.		105:0.3 (1152.3) The human mind can hardly form an adequate concept of eternity existences, and without such comprehension it is impossible to portray even our concepts of reality totality. Nevertheless, we may attempt such a presentation, although we are fully aware that our concepts must be subjected to profound distortion in the process of translation-modification to the comprehension level of mortal mind.
1. Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΕΙΜΑΙ ^top		1. The Philosophic Concept of the I AM ^top
105:1.1 (1152.4) Απόλυτα πρωταρχική αιτία στο άπειρο, οι φιλόσοφοι των συμπάντων αποδίδουν στο Συμπαντικό Πατέρα που λειτουργεί σαν άπειρος, αιώνιος και απόλυτος ΕΙΜΑΙ.		105:1.1 (1152.4) Absolute primal causation in infinity the philosophers of the universes attribute to the Universal Father functioning as the infinite, the eternal, and the absolute I AM.
105:1.2 (1152.5) Υπάρχουν πολλά στοιχεία κινδύνου, που συνοδεύουν την παρουσίαση, στη θνητή διάνοια, της ιδέας ενός απείρου ΕΙΜΑΙ, εφόσον αυτή η σκέψη είναι τόσο απόμακρη για την ανθρώπινη εμπειρική κατανόηση, ώστε να προκαλέσει σοβαρή διαστροφή των εννοιών και παρεξήγηση των σημασιών. Παρόλα αυτά, η φιλοσοφική σκέψη του ΕΙΜΑΙ παρέχει στα πεπερασμένα πλάσματα κάποια βάση για ένα εγχείρημα προσέγγισης σε μερική κατανόηση των απόλυτων προελεύσεων και των άπειρων πεπρωμένων. Αλλά σε όλες τις προσπάθειές μας για να διαφωτίσουμε τη γένεση και την καρποφορία της πραγματικότητας, ας γίνει σαφές ότι αυτή η σκέψη του ΕΙΜΑΙ είναι, με όλες τις έννοιες και σημασίες της προσωπικότητας, συνώνυμη με το Πρώτο Πρόσωπο της Θεότητας, το Συμπαντικό Πατέρα όλων των προσωπικοτήτων. Αλλά αυτό το αξίωμα του ΕΙΜΑΙ δεν είναι τόσο ξεκάθαρα αναγνωρίσιμο σε μη θεϊκά πεδία συμπαντικής πραγματικότητας.		105:1.2 (1152.5) There are many elements of danger attendant upon the presentation to the mortal intellect of this idea of an infinite I AM since this concept is so remote from human experiential understanding as to involve serious distortion of meanings and misconception of values. Nevertheless, the philosophic concept of the I AM does afford finite beings some basis for an attempted approach to the partial comprehension of absolute origins and infinite destinies. But in all our attempts to elucidate the genesis and fruition of reality, let it be made clear that this concept of the I AM is, in all personality meanings and values, synonymous with the First Person of Deity, the Universal Father of all personalities. But this postulate of the I AM is not so clearly identifiable in undeified realms of universal reality.
105:1.3 (1152.6) Το ΕΙΜΑΙ είναι το Άπειρο, το ΕΙΜΑΙ είναι επίσης άπειρο. Από την επακόλουθη χρονική άποψη, κάθε πραγματικότητα έλκει την καταγωγή της από το άπειρο ΕΙΜΑΙ, του οποίου η μοναχική ύπαρξη σε παρελθούσα άπειρη αιωνιότητα, οφείλει να είναι, μιας πεπερασμένης ύπαρξης, το πρώτο φιλοσοφικό αξίωμα Η σκέψη του ΕΙΜΑΙ συνεπάγεται απροσδιόριστο άπειρο, την αδιαφοροποίητη πραγματικότητα όλου εκείνου που μπορεί ποτέ να υπάρξει σε μια άπειρη αιωνιότητα.		105:1.3 (1152.6) The I AM is the Infinite; the I AM is also infinity. From the sequential, time viewpoint, all reality has its origin in the infinite I AM, whose solitary existence in past infinite eternity must be a finite creature’s premier philosophic postulate. The concept of the I AM connotes unqualified infinity, the undifferentiated reality of all that could ever be in all of an infinite eternity.
105:1.4 (1153.1) Σαν υπαρξιακή σκέψη το ΕΙΜΑΙ δεν είναι ούτε θεοποιημένο ούτε μη θεοποιημένο, ούτε ενεργητικό ούτε εν δυνάμει, ούτε προσωπικό ούτε απρόσωπο, ούτε στατικό ούτε δυναμικό. Κανένα χαρακτηριστικό δεν μπορεί να αποδοθεί στο Άπειρο εκτός από το να αναφέρουμε ότι το ΕΙΜΑΙ υπάρχει. Το φιλοσοφικό αξίωμα του ΕΙΜΑΙ είναι μια συμπαντική σκέψη που είναι κάτι πιο δύσκολο σε κατανόηση από εκείνο του Απροσδιόριστου Απόλυτου.		105:1.4 (1153.1) As an existential concept the I AM is neither deified nor undeified, neither actual nor potential, neither personal nor impersonal, neither static nor dynamic. No qualification can be applied to the Infinite except to state that the I AM is. The philosophic postulate of the I AM is one universe concept which is somewhat more difficult of comprehension than that of the Unqualified Absolute.
105:1.5 (1153.2) Για τον πεπερασμένο νου πρέπει απλά να υπάρχει μια αρχή, και παρόλο που ποτέ δεν υπήρξε μια πραγματική αρχή στην πραγματικότητα, υπάρχουν όμως ορισμένες γενεσιουργές σχέσεις τις οποίες η πραγματικότητα εκδηλώνει στο άπειρο. Η προ-πραγματικότητα, η πρωτογενής, αιώνια κατάσταση μπορεί να θεωρηθεί κάτι σαν και αυτό: Σε κάποια άπειρη στιγμή, υποθετικά σε κάποιο παρελθούσας αιωνιότητας λεπτό, το ΕΙΜΑΙ μπορεί να γίνει αντιληπτό σαν πράγμα και μη-πράγμα, σαν αιτία και αποτέλεσμα, σαν βούληση και αντίδραση. Σε αυτό το υποθετικό λεπτό της αιωνιότητας δεν υπάρχει διαφοροποίηση σε ολόκληρο το άπειρο. Το άπειρο είναι γεμάτο από το Άπειρο. Το Άπειρο περικλείει το άπειρο. Αυτό είναι το υποθετικό στατικό λεπτό της αιωνιότητας. Οι ενέργειες συμπεριλαμβάνονται ακόμα μέσα στα δυναμικά τους, και τα δυναμικά δεν έχουν ακόμα εμφανιστεί μέσα στο άπειρο του ΕΙΜΑΙ. Αλλά ακόμα και σε αυτή την γεμάτη εικασία κατάσταση πρέπει να υποθέσουμε την ύπαρξη της δυνατότητας της αυτό-βούλησης.		105:1.5 (1153.2) To the finite mind there simply must be a beginning, and though there never was a real beginning to reality, still there are certain source relationships which reality manifests to infinity. The prereality, primordial, eternity situation may be thought of something like this: At some infinitely distant, hypothetical, past-eternity moment, the I AM may be conceived as both thing and no thing, as both cause and effect, as both volition and response. At this hypothetical eternity moment there is no differentiation throughout all infinity. Infinity is filled by the Infinite; the Infinite encompasses infinity. This is the hypothetical static moment of eternity; actuals are still contained within their potentials, and potentials have not yet appeared within the infinity of the I AM. But even in this conjectured situation we must assume the existence of the possibility of self-will.
105:1.6 (1153.3) Ακόμα να θυμάστε ότι η κατανόηση του ανθρώπου για το Συμπαντικό Πατέρα είναι προσωπική εμπειρία. Ο Θεός, σαν πνευματικός Πατέρας σας, γίνεται κατανοητός σε σας και στους άλλους θνητούς, αλλά η εμπειρική γεμάτη λατρεία σκέψη σας για το Συμπαντικό Πατέρα πρέπει πάντα να είναι μικρότερη από τη φιλοσοφική σας θεώρηση για το άπειρο της Πρώτης Πηγής και Κέντρου, του ΕΙΜΑΙ. Όταν μιλάμε για τον Πατέρα, εννοούμε το Θεό όπως τον αντιλαμβάνονται τα πλάσματά του, τα ανώτερα και τα κατώτερα, αλλά υπάρχει πολύ περισσότερη Θεότητα που δεν είναι κατανοητή στα συμπαντικά πλάσματα. Ο Θεός, ο Πατέρας σας και Πατέρας μου, είναι εκείνη η φάση του Απείρου που διακρίνουμε στις προσωπικότητές μας σαν μια ενεργητική εμπειρική πραγματικότητα, αλλά το ΕΙΜΑΙ παραμένει πάντα, καθώς η υπόθεση που κάνουμε για όλα αυτά που αισθανόμαστε δεν μπορεί να γνωρίσει την Πρώτη Πηγή και Κέντρο. Και ακόμα εκείνη η υπόθεση πιθανόν να είναι πολύ μικρή για το απροσμέτρητο άπειρο της πρωταρχικής πραγματικότητας.		105:1.6 (1153.3) Ever remember that man’s comprehension of the Universal Father is a personal experience. God, as your spiritual Father, is comprehensible to you and to all other mortals; but your experiential worshipful concept of the Universal Father must always be less than your philosophic postulate of the infinity of the First Source and Center, the I AM. When we speak of the Father, we mean God as he is understandable by his creatures both high and low, but there is much more of Deity which is not comprehensible to universe creatures. God, your Father and my Father, is that phase of the Infinite which we perceive in our personalities as an actual experiential reality, but the I AM ever remains as our hypothesis of all that we feel is unknowable of the First Source and Center. And even that hypothesis probably falls far short of the unfathomed infinity of original reality.
105:1.7 (1153.4) Το σύμπαν των συμπάντων, με τις αναρίθμητες στρατιές των προσωπικοτήτων που το κατοικούν, είναι ένας τεράστιος και σύνθετος οργανισμός, αλλά η Πρώτη Πηγή και Κέντρο είναι απείρως πιο σύνθετη από τα σύμπαντα και τις προσωπικότητες που έγιναν πραγματικές σε απάντηση των εκούσιων εντολών της. Όταν στέκεστε με δέος μπροστά στο μέγεθος του κυρίου σύμπαντος, σταθείτε και σκεφτείτε ότι ακόμα και αυτή η ακατάληπτη δημιουργία δεν είναι παρά μια μερική αποκάλυψη του Απείρου.		105:1.7 (1153.4) The universe of universes, with its innumerable host of inhabiting personalities, is a vast and complex organism, but the First Source and Center is infinitely more complex than the universes and personalities which have become real in response to his willful mandates. When you stand in awe of the magnitude of the master universe, pause to consider that even this inconceivable creation can be no more than a partial revelation of the Infinite.
105:1.8 (1153.5) Το άπειρο είναι όντως μακριά από το εμπειρικό επίπεδο της θνητής αντίληψης, αλλά ακόμα και σε αυτή την εποχή στην Ουράντια, οι σκέψεις σας για το άπειρο αυξάνουν, και θα συνεχίσουν να αυξάνουν απ’ άκρη σ’ άκρη στις ατέρμονες σταδιοδρομίες σας, που επεκτείνονται μπροστά προς τη μελλοντική αιωνιότητα. Το απροσδιόριστο άπειρο δεν έχει νόημα για το πεπερασμένο δημιούργημα, αλλά το άπειρο μπορεί να αυτοπεριοριστεί και μπορεί να εκφραστεί σε πραγματικότητα σε όλα τα επίπεδα των συμπαντικών υπάρξεων. Και το πρόσωπο που το Άπειρο στρέφει προς όλες τις συμπαντικές προσωπικότητες είναι το πρόσωπο ενός Πατέρα, του Συμπαντικού Πατέρα της Αγάπης.		105:1.8 (1153.5) Infinity is indeed remote from the experience level of mortal comprehension, but even in this age on Urantia your concepts of infinity are growing, and they will continue to grow throughout your endless careers stretching onward into future eternity. Unqualified infinity is meaningless to the finite creature, but infinity is capable of self-limitation and is susceptible of reality expression to all levels of universe existences. And the face which the Infinite turns toward all universe personalities is the face of a Father, the Universal Father of love.
2. Ο ΕΙΜΑΙ ΣΑΝ ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΕΠΤΑΠΛΟΣ ^top		2. The I AM as Triune and as Sevenfold ^top
105:2.1 (1153.6) Μελετώντας τη γένεση της πραγματικότητας, να φέρνετε πάντα στο νου ότι όλη η απόλυτη πραγματικότητα προέρχεται από την αιωνιότητα και δεν έχει αρχή ύπαρξης. Με το να λέμε απόλυτη πραγματικότητα, αναφερόμαστε στα τρία υπαρξιακά πρόσωπα της Θεότητας, το Νησί του Παραδείσου και τους τρεις Απόλυτους. Αυτές οι επτά πραγματικότητες είναι ισοδύναμα αιώνιες, παρόλο που εμείς καταφεύγουμε στη γλώσσα του χωροχρόνου για να παρουσιάσουμε τις επακόλουθες καταγωγές τους στα ανθρώπινα όντα.		105:2.1 (1153.6) In considering the genesis of reality, ever bear in mind that all absolute reality is from eternity and is without beginning of existence. By absolute reality we refer to the three existential persons of Deity, the Isle of Paradise, and the three Absolutes. These seven realities are co-ordinately eternal, notwithstanding that we resort to time-space language in presenting their sequential origins to human beings.
105:2.2 (1154.1) Σαν ακολουθία της χρονολογικής απεικόνισης της προέλευσης της πραγματικότητας, πρέπει να υπάρχει σαν αξίωμα ένα θεωρητικό λεπτό της «πρώτης» βουλητικής έκφρασης και της «πρώτης» αντίδρασης σαν αντίκτυπο μέσα στο ΕΙΜΑΙ. Στις προσπάθειές μας να απεικονίσουμε τη γένεση και τη δημιουργία της πραγματικότητας, αυτό το στάδιο μπορεί να θεωρηθεί σαν η αυτό-διαφοροποίηση του Α πείρου Ενός από την Απεραντοσύνη, αλλά το αξίωμα αυτής της διπλής σχέσης πρέπει πάντα να επεκτείνεται σε μια τριαδική σκέψη με την αναγνώριση της αιώνιας συνέχισης του Απείρου, του ΕΙΜΑΙ.		105:2.2 (1154.1) In following the chronological portrayal of the origins of reality, there must be a postulated theoretical moment of “first” volitional expression and “first” repercussional reaction within the I AM. In our attempts to portray the genesis and generation of reality, this stage may be conceived as the self-differentiation of The Infinite One from The Infinitude, but the postulation of this dual relationship must always be expanded to a triune conception by the recognition of the eternal continuum of The Infinity, the I AM.
105:2.3 (1154.2) Αυτή η αυτό-μεταμόρφωση του ΕΙΜΑΙ μεσουρανεί στην πολυσχιδή διαφοροποίηση της θεοποιημένης πραγματικότητας και της μη θεοποιημένης πραγματικότητας, της δυναμικής και της ενεργοποιημένης πραγματικότητας και ορισμένων άλλων πραγματικοτήτων που σχεδόν δεν μπορούν να ταξινομηθούν. Αυτές οι διαφοροποιήσεις του θεωρητικού μονιστικού(*) ΕΙΜΑΙ συνενώνονται αιωνίως με ταυτόσημες σχέσεις που ανακύπτουν μέσα στο ίδιο ΕΙΜΑΙ – την προ-δυναμική, προ-αληθινή, προ-προσωπική, μονοθετική προ-πραγματικότητα η οποία αν και είναι άπειρη, αποκαλύπτεται σαν απόλυτη μπροστά στην Πρώτη Πηγή και Κέντρο και σαν προσωπικότητα στην απέραντη αγάπη του Συμπαντικού Πατέρα.		105:2.3 (1154.2) This self-metamorphosis of the I AM culminates in the multiple differentiation of deified reality and of undeified reality, of potential and actual reality, and of certain other realities that can hardly be so classified. These differentiations of the theoretical monistic I AM are eternally integrated by simultaneous relationships arising within the same I AM—the prepotential, preactual, prepersonal, monothetic prereality which, though infinite, is revealed as absolute in the presence of the First Source and Center and as personality in the limitless love of the Universal Father.
105:2.4 (1154.3) Με αυτές τις εσωτερικές μεταμορφώσεις το ΕΙΜΑΙ εγκαθιδρύει τη βάση για μια επταπλή αυτό-σχέση. Η φιλοσοφική (χρονική) σκέψη του μοναχικού ΕΙΜΑΙ και η μεταβατική (χρονική) σκέψη του ΕΙΜΑΙ σαν τριαδικότητα μπορεί τώρα να διευρυνθεί για να περικλείσει το ΕΙΜΑΙ σαν επταπλό. Αυτή η επταπλή – ή επτά φάσεων – φύση μπορεί να υποδηλωθεί καλύτερα σε σχέση με τα Επτά Απόλυτα του Απείρου.		105:2.4 (1154.3) By these internal metamorphoses the I AM is establishing the basis for a sevenfold self-relationship. The philosophic (time) concept of the solitary I AM and the transitional (time) concept of the I AM as triune can now be enlarged to encompass the I AM as sevenfold. This sevenfold—or seven phase—nature may be best suggested in relation to the Seven Absolutes of Infinity:
105:2.5 (1154.4) 1. Ο Συμπαντικός Πατέρας. ΕΙΜΑΙ πατέρας του Αιωνίου Υιού. Αυτή είναι η πρωταρχική προσωπική σχέση πραγματικοτήτων. Η απόλυτη προσωπικότητα του Υιού καθιστά απόλυτο το γεγονός της πατρότητας του Θεού και εγκαθιδρύει την εν δυνάμει συγγένεια όλων των προσωπικοτήτων. Αυτή η σχέση εγκαθιδρύει την προσωπικότητα του Απείρου και τελειοποιεί την πνευματική της αποκάλυψη στην προσωπικότητα του Αρχικού Υιού. Αυτή η φάση του ΕΙΜΑΙ μπορεί εν μέρει να γίνει καταληπτή από την εμπειρία στα πνευματικά επίπεδα, ακόμα και από τους θνητούς οι οποίοι, ενώ βρίσκονται ακόμα στη σάρκα, μπορούν να λατρέψουν τον Πατέρα μας.		105:2.5 (1154.4) 1. The Universal Father. I AM father of the Eternal Son. This is the primal personality relationship of actualities. The absolute personality of the Son makes absolute the fact of God’s fatherhood and establishes the potential sonship of all personalities. This relationship establishes the personality of the Infinite and consummates its spiritual revelation in the personality of the Original Son. This phase of the I AM is partially experiencible on spiritual levels even by mortals who, while yet in the flesh, may worship our Father.
105:2.6 (1154.5) 2. Ο Συμπαντικός Ελεγκτής. ΕΙΜΑΙ αιτία του αιώνιου Παραδείσου. Αυτή είναι η πρωταρχική απρόσωπη σχέση πραγματικοτήτων, ο αρχικός μη πνευματικός σύνδεσμος. Ο Συμπαντικός Πατέρας είναι ο Θεός-αγάπη. Ο Συμπαντικός Ελεγκτής είναι ο Θεός-σχέδιο. Αυτή η σχέση εγκαθιδρύει τη δυνατότητα της μορφής-σύνθεσης – και καθορίζει το κύριο σχέδιο της απρόσωπης μη πνευματικής σχέσης – το κύριο σχέδιο από το οποίο γίνονται όλα τα αντίγραφα.		105:2.6 (1154.5) 2. The Universal Controller. I AM cause of eternal Paradise. This is the primal impersonal relationship of actualities, the original nonspiritual association. The Universal Father is God-as-love; the Universal Controller is God-as-pattern. This relationship establishes the potential of form—configuration—and determines the master pattern of impersonal and nonspiritual relationship—the master pattern from which all copies are made.
105:2.7 (1154.6) 3. Ο Συμπαντικός Δημιουργός. ΕΙΜΑΙ ένα με τον Αιώνιο Υιό. Αυτή η ένωση του Πατρός και του Υιού (στον Παράδεισο) εγκαινιάζει το δημιουργικό κύκλο, ο οποίος τελειοποιείται με τη μορφή της συνενωμένης προσωπικότητας και του αιώνιου σύμπαντος. Από την θνητή πεπερασμένη άποψη, η πραγματικότητα έχει τις αληθινές αρχές της στην αιώνια εμφάνιση της δημιουργίας της Χαβόνα. Αυτή η δημιουργική πράξη της Θεότητας έγινε από και μέσω του Θεού της Δράσης, που στην ουσία είναι η ενότητα του Πατέρα-Υιού εκδηλωμένη πάνω και σε όλα τα επίπεδα του πραγματικού. Επομένως η θεϊκή δημιουργικότητα χαρακτηρίζεται αλάνθαστα από ενότητα και αυτή η ενότητα είναι η εξωτερική αντανάκλαση της απόλυτης μοναδικότητας του δυαδισμού του Πατέρα-Υιού και της Τριάδας του Πατρός-Υιού-Πνεύματος.		105:2.7 (1154.6) 3. The Universal Creator. I AM one with the Eternal Son. This union of the Father and the Son (in the presence of Paradise) initiates the creative cycle, which is consummated in the appearance of conjoint personality and the eternal universe. From the finite mortal’s viewpoint, reality has its true beginnings with the eternity appearance of the Havona creation. This creative act of Deity is by and through the God of Action, who is in essence the unity of the Father-Son manifested on and to all levels of the actual. Therefore is divine creativity unfailingly characterized by unity, and this unity is the outward reflection of the absolute oneness of the duality of the Father-Son and of the Trinity of the Father-Son-Spirit.
105:2.8 (1155.1) 4. Ο Άπειρος Υποστηρικτής. ΕΙΜΑΙ αυτό-συνδετικός. Αυτός είναι ο πρωτογενής σύνδεσμος των στατικών και των δυναμικών της πραγματικότητας. Σε αυτή τη σχέση, όλοι οι προσδιορισμένοι και οι απροσδιόριστοι αντισταθμίζονται. Αυτή η φάση του ΕΙΜΑΙ γίνεται καλύτερα κατανοητή σαν ο Συμπαντικός Απόλυτος – ο ενοποιητής της Θεότητας και οι Απροσδιόριστοι Απόλυτοι.		105:2.8 (1155.1) 4. The Infinite Upholder. I AM self-associative. This is the primordial association of the statics and potentials of reality. In this relationship, all qualifieds and unqualifieds are compensated. This phase of the I AM is best understood as the Universal Absolute—the unifier of the Deity and the Unqualified Absolutes.
105:2.9 (1155.2) 5. Ο Άπειρος Δυναμικός. ΕΙΜΑΙ αυτό-προσδιοριζόμενος. Αυτό είναι το σταθερό σημείο που μαρτυρεί αιώνια το θεληματικό αυτοπεριορισμό του ΕΙΜΑΙ σαν αποτέλεσμα του οποίου επιτεύχθηκε τριπλή αυτό-έκφραση και αυτό-αποκάλυψη. Αυτή η φάση του ΕΙΜΑΙ συνήθως γίνεται κατανοητή σαν η Απόλυτη Θεότητα.		105:2.9 (1155.2) 5. The Infinite Potential. I AM self-qualified. This is the infinity bench mark bearing eternal witness to the volitional self-limitation of the I AM by virtue of which there was achieved threefold self-expression and self-revelation. This phase of the I AM is usually understood as the Deity Absolute.
105:2.10 (1155.3) 6. Η Άπειρη Ικανότητα. ΕΙΜΑΙ στατικά-αντιδρών. Αυτό είναι το ατελεύτητο καλούπι, η δυνατότητα για όλη τη μελλοντική κοσμική επέκταση. Αυτή η φάση του ΕΙΜΑΙ γίνεται ίσως καλύτερα αντιληπτή σαν η υπερβαρυτική παρουσία του Απροσδιόριστου Απόλυτου.		105:2.10 (1155.3) 6. The Infinite Capacity. I AM static-reactive. This is the endless matrix, the possibility for all future cosmic expansion. This phase of the I AM is perhaps best conceived as the supergravity presence of the Unqualified Absolute.
105:2.11 (1155.4) 7. Ο Συμπαντικός Ένας του Απείρου. ΕΙΜΑΙ όπως ΕΙΜΑΙ. Αυτό είναι το σταμάτημα ή η αυτό-σχέση του Απείρου, το αιώνιο γεγονός της άπειρης-πραγματικότητας και η συμπαντική αλήθεια του πραγματικού-απείρου. Για όσο διάστημα αυτή η σχέση είναι διακριτή σαν προσωπικότητα, αποκαλύπτεται στα σύμπαντα μέσα στο θεϊκό Πατέρα όλων των προσωπικοτήτων – ακόμα και της απόλυτης προσωπικότητας. Για όσο διάστημα αυτή η σχέση εκφράζεται απρόσωπα, συναντιέται στο σύμπαν σαν απόλυτη συνάφεια καθαρής ενέργειας και καθαρού πνεύματος μπροστά στο Συμπαντικό Πατέρα. Για όσο διάστημα αυτή η σχέση γίνεται κατανοητή σαν απόλυτη, αποκαλύπτεται στην πρωτοκαθεδρία της Πρώτης Πηγής και Κέντρου, μέσα σ’ αυτόν ζούμε όλοι και κινούμαστε και έχουμε την ύπαρξή μας, από πλάσματα του χώρου σε πολίτες του Παραδείσου. Και αυτό είναι αλήθεια τόσο για το κύριο σύμπαν όσο και για το πιο απειροελάχιστο τμήμα, είναι αλήθεια τόσο για αυτό που θα υπάρξει όσο και γι αυτό που υπάρχει και γι αυτό που υπήρξε.		105:2.11 (1155.4) 7. The Universal One of Infinity. I AM as I AM. This is the stasis or self-relationship of Infinity, the eternal fact of infinity-reality and the universal truth of reality-infinity. In so far as this relationship is discernible as personality, it is revealed to the universes in the divine Father of all personality—even of absolute personality. In so far as this relationship is impersonally expressible, it is contacted by the universe as the absolute coherence of pure energy and of pure spirit in the presence of the Universal Father. In so far as this relationship is conceivable as an absolute, it is revealed in the primacy of the First Source and Center; in him we all live and move and have our being, from the creatures of space to the citizens of Paradise; and this is just as true of the master universe as of the infinitesimal ultimaton, just as true of what is to be as of that which is and of what has been.
3. ΤΑ ΕΠΤΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ ^top		3. The Seven Absolutes of Infinity ^top
105:3.1 (1155.5) Οι επτά αρχικές σχέσεις εντός του ΕΙΜΑΙ γίνονται αιώνιες σαν τα Επτά Απόλυτα του Απείρου. Αλλά αν και μπορούμε να απεικονίσουμε τις προελεύσεις της πραγματικότητας και τις διαφοροποιήσεις του απείρου με μια επακόλουθη αφήγηση, στην πράξη όλα τα επτά Απόλυτα είναι κατ’ απροσδιόριστο και συντονισμένο τρόπο αιώνια. Είναι ίσως αναγκαίο για τους θνητούς νόες να καταλάβουν τις απαρχές τους, αλλά αυτή η σκέψη θα επισκιάζεται πάντα από την αντίληψη ότι τα επτά Απόλυτα δεν είχαν απαρχές. Είναι αιώνια και έτσι ήταν πάντα. Τα επτά Απόλυτα είναι η προϋπόθεση της πραγματικότητας. Περιγράφονται σε αυτά τα κείμενα ως ακολούθως:		105:3.1 (1155.5) The seven prime relationships within the I AM eternalize as the Seven Absolutes of Infinity. But though we may portray reality origins and infinity differentiation by a sequential narrative, in fact all seven Absolutes are unqualifiedly and co-ordinately eternal. It may be necessary for mortal minds to conceive of their beginnings, but always should this conception be overshadowed by the realization that the seven Absolutes had no beginning; they are eternal and as such have always been. The seven Absolutes are the premise of reality. They have been described in these papers as follows:
105:3.2 (1155.6) 1. Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο. Πρώτο Πρόσωπο της Θεότητας και πρωταρχικό μη θεϊκό σχέδιο, Θεός, ο Συμπαντικός Πατέρας, δημιουργός, ελεγκτής και υποστηρικτής, η συμπαντική αγάπη, το αιώνιο πνεύμα και η άπειρη ενέργεια. Το δυναμικό όλων των δυναμικών και πηγή όλων αυτών που υπάρχουν. Η σταθερότητα όλων των στατικών και ο δυναμισμός κάθε αλλαγής. Πηγή σχεδίου και Πατέρας προσώπων. Συλλογικά, όλα τα επτά Απόλυτα ισοδυναμούν με το άπειρο, αλλά ο Συμπαντικός Πατέρας ο ίδιος στην πράξη είναι το άπειρο.		105:3.2 (1155.6) 1. The First Source and Center. First Person of Deity and primal nondeity pattern, God, the Universal Father, creator, controller, and upholder; universal love, eternal spirit, and infinite energy; potential of all potentials and source of all actuals; stability of all statics and dynamism of all change; source of pattern and Father of persons. Collectively, all seven Absolutes equivalate to infinity, but the Universal Father himself actually is infinite.
105:3.3 (1155.7) 2. Η Δεύτερη Πηγή και Κέντρο. Δεύτερο Πρόσωπο της Θεότητας, ο Αιώνιος και Αρχικός Υιός. Οι απόλυτες προσωπικές πραγματικότητες του ΕΙΜΑΙ και η βάση για την πραγματοποίηση-αποκάλυψη του «ΕΙΜΑΙ προσωπικότητα». Καμία προσωπικότητα δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα φτάσει στο Συμπαντικό Πατέρα παρά μέσω του Αιώνιου Υιού. Ούτε μπορεί η προσωπικότητα να φτάσει σε πνευματικά επίπεδα ύπαρξης χωριστά από τη δράση και τη βοήθεια αυτού του απόλυτου σχεδίου για όλες τις προσωπικότητες. Στη Δεύτερη Πηγή και Κέντρο το πνεύμα είναι απροσδιόριστο ενώ η προσωπικότητα είναι απόλυτη.		105:3.3 (1155.7) 2. The Second Source and Center. Second Person of Deity, the Eternal and Original Son; the absolute personality realities of the I AM and the basis for the realization-revelation of “I AM personality.” No personality can hope to attain the Universal Father except through his Eternal Son; neither can personality attain to spirit levels of existence apart from the action and aid of this absolute pattern for all personalities. In the Second Source and Center spirit is unqualified while personality is absolute.
105:3.4 (1156.1) 3. Η Παραδείσια Πηγή και Κέντρο. Δεύτερο μη θεϊκό σχέδιο, το αιώνιο Νησί του Παραδείσου. Η βάση για την πραγματοποίηση-αποκάλυψη του «ΕΙΜΑΙ ισχύς» και το θεμέλιο για την εγκαθίδρυση του βαρυτικού ελέγχου σε όλα τα σύμπαντα. Σχετικά με όλη την ενεργοποιημένη, μη πνευματική, απρόσωπη και μη βουλητική πραγματικότητα, ο Παράδεισος είναι το απόλυτο των σχεδίων. Σαν πνευματική ενέργεια συσχετίζεται με το Συμπαντικό Πατέρα μέσω της απόλυτης προσωπικότητας της Μητέρας-Υιού, έτσι όλη η κοσμική ενέργεια αγκαλιάζεται από τον έλεγχο βαρύτητας της Πρώτης Πηγής και Κέντρου μέσω του απόλυτου σχεδίου του Νησιού του Παραδείσου. Ο Παράδεισος δεν βρίσκεται στο διάστημα, το διάστημα υπάρχει σε σχέση προς τον Παράδεισο, και ο συγχρονισμός της κίνησης καθορίζεται μέσω της Παραδείσιας σχέσης. Το αιώνιο Νησί είναι απόλυτα ήρεμο. Όλη η άλλη ενέργεια που οργανώθηκε και οργανώνεται είναι σε αέναη κίνηση, σε όλο το διάστημα, μόνο η παρουσία του Απροσδιόριστου Απόλυτου είναι αδρανής και ο Απροσδιόριστος συντονίζεται με τον Παράδεισο. Ο Παράδεισος υπάρχει στην εστίαση του διαστήματος, ο Απροσδιόριστος τον διαποτίζει και κάθε σχετική ύπαρξη έχει την ουσία της μέσα σε αυτό το πεδίο.		105:3.4 (1156.1) 3. The Paradise Source and Center. Second nondeity pattern, the eternal Isle of Paradise; the basis for the realization-revelation of “I AM force” and the foundation for the establishment of gravity control throughout the universes. Regarding all actualized, nonspiritual, impersonal, and nonvolitional reality, Paradise is the absolute of patterns. Just as spirit energy is related to the Universal Father through the absolute personality of the Mother-Son, so is all cosmic energy grasped in the gravity control of the First Source and Center through the absolute pattern of the Paradise Isle. Paradise is not in space; space exists relative to Paradise, and the chronicity of motion is determined through Paradise relationship. The eternal Isle is absolutely at rest; all other organized and organizing energy is in eternal motion; in all space, only the presence of the Unqualified Absolute is quiescent, and the Unqualified is co-ordinate with Paradise. Paradise exists at the focus of space, the Unqualified pervades it, and all relative existence has its being within this domain.
105:3.5 (1156.2) 4. Η Τρίτη Πηγή και Κέντρο. Τρίτο Πρόσωπο της Θεότητας, ο Συνενωμένος Δράστης, ο άπειρος ενοποιητής των κοσμικών ενεργειών του Παραδείσου με τις πνευματικές ενέργειες του Αιώνιου Υιού, τέλειος συντονιστής των κινήτρων της θέλησης και των μηχανισμών δύναμης, ενοποιητής όλης της παρούσης και πραγματοποιημένης πραγματικότητας. Μέσα από τις υπηρεσίες των πολύπτυχων παιδιών του το Άπειρο Πνεύμα αποκαλύπτει το έλεος του Αιώνιου Υιού ενώ την ίδια στιγμή λειτουργεί σαν άπειρος διαχειριστής, υφαίνοντας παντοτινά το σχέδιο του Παραδείσου μέσα στις ενέργειες του διαστήματος. Αυτός ο ίδιος ο Συνενωμένος Δράστης, αυτός ο Θεός της Δράσης, είναι η τέλεια έκφραση των άνευ ορίων πλάνων και στόχων του Αιώνιου Υιού ενώ ο ίδιος λειτουργεί σαν πηγή του νου και εφαρμοστής της διάνοιας στα πλάσματα του ευρέως εκτεταμένου κόσμου.		105:3.5 (1156.2) 4. The Third Source and Center. Third Person of Deity, the Conjoint Actor; infinite integrator of Paradise cosmic energies with the spirit energies of the Eternal Son; perfect co-ordinator of the motives of will and the mechanics of force; unifier of all actual and actualizing reality. Through the ministrations of his manifold children the Infinite Spirit reveals the mercy of the Eternal Son while at the same time functioning as the infinite manipulator, forever weaving the pattern of Paradise into the energies of space. This selfsame Conjoint Actor, this God of Action, is the perfect expression of the limitless plans and purposes of the Father-Son while functioning himself as the source of mind and the bestower of intellect upon the creatures of a far-flung cosmos.
105:3.6 (1156.3) 5. Η Απόλυτη Θεότητα. Οι αιτιολογημένες, δυνητικά προσωπικές δυνατότητες της συμπαντικής πραγματικότητας, το σύνολο του δυναμικού όλης της Θεότητας. Η Απόλυτη Θεότητα είναι ο σκόπιμος προσδιοριστής των απροσδιόριστων, απόλυτων και μη θεϊκών πραγματικοτήτων. Η Απόλυτη Θεότητα είναι ο προσδιοριστής του απόλυτου και αυτός που κάνει απόλυτο το προσδιορισμένο – ο παραλήπτης του πεπρωμένου.		105:3.6 (1156.3) 5. The Deity Absolute. The causational, potentially personal possibilities of universal reality, the totality of all Deity potential. The Deity Absolute is the purposive qualifier of the unqualified, absolute, and nondeity realities. The Deity Absolute is the qualifier of the absolute and the absolutizer of the qualified—the destiny inceptor.
105:3.7 (1156.4) 6. Ο Απροσδιόριστος Απόλυτος. Στατικός, αντιδρών και προσωρινά αδρανής. Η μη αποκαλυμμένη κοσμική απεραντοσύνη του ΕΙΜΑΙ. Το σύνολο της μη θεοποιημένης πραγματικότητας και τελικότητας όλων των μη προσωπικών δυναμικών. Ο χώρος περιορίζει τη λειτουργία του Απροσδιόριστου, αλλά η παρουσία του Απροσδιόριστου είναι χωρίς όρια, άπειρη. Υπάρχει μια νοητική περιφέρεια στο κύριο σύμπαν, αλλά η παρουσία του Απροσδιόριστου είναι απεριόριστη. Ακόμα και η αιωνιότητα δεν μπορεί να εξαντλήσει την απεριόριστη ηρεμία αυτού του μη θεϊκού Απόλυτου.		105:3.7 (1156.4) 6. The Unqualified Absolute. Static, reactive, and abeyant; the unrevealed cosmic infinity of the I AM; totality of nondeified reality and finality of all nonpersonal potential. Space limits the function of the Unqualified, but the presence of the Unqualified is without limit, infinite. There is a concept periphery to the master universe, but the presence of the Unqualified is limitless; even eternity cannot exhaust the boundless quiescence of this nondeity Absolute.
105:3.8 (1156.5) 7. Ο Συμπαντικός Απόλυτος. Ο ενοποιών το θεϊκό και το μη θεϊκό, ο συσχετίζων το απόλυτο και το σχετικό. Ο Συμπαντικός Απόλυτος (όντας στατικός, δυναμικός και συνδετικός) εξισορροπεί την τάση μεταξύ αυτού που υπάρχει πάντα και του μη ολοκληρωμένου.		105:3.8 (1156.5) 7. The Universal Absolute. Unifier of the deified and the undeified; correlator of the absolute and the relative. The Universal Absolute (being static, potential, and associative) compensates the tension between the ever-existent and the uncompleted.
105:3.9 (1156.6) Τα Επτά Απόλυτα του Απείρου αποτελούν τις απαρχές της πραγματικότητας. Κατά την αντίληψη του θνητού νου, η Πρώτη Πηγή και Κέντρο φαίνεται ότι είναι η πρόγονος όλων των απόλυτων. Αλλά ένα τέτοιο αξίωμα, αν και χρήσιμο, ακυρώνεται από τη συνύπαρξη στην αιωνιότητα του Υιού, του Πνεύματος και των τριών Απόλυτων, και του Νησιού του Παραδείσου.		105:3.9 (1156.6) The Seven Absolutes of Infinity constitute the beginnings of reality. As mortal minds would regard it, the First Source and Center would appear to be antecedent to all absolutes. But such a postulate, however helpful, is invalidated by the eternity coexistence of the Son, the Spirit, the three Absolutes, and the Paradise Isle.
105:3.10 (1157.1) Είναι αλήθεια ότι τα Απόλυτα είναι εκδηλώσεις του ΕΙΜΑΙ-Πρώτης Πηγής και Κέντρου. Είναι γεγονός ότι αυτά τα Απόλυτα δεν είχαν ποτέ αρχή αλλά συντονίζονται στην αιωνιότητα με την Πρώτη Πηγή και Κέντρο. Οι σχέσεις των απόλυτων στην αιωνιότητα δεν μπορούν να παρουσιάζονται πάντα χωρίς να εμπλέκονται παράδοξα στη γλώσσα του χρόνου και στα σχέδια σκέψης του χώρου. Αλλά άσχετα από κάθε σύγχυση σχετική με την προέλευση των Επτά Απόλυτων του Απείρου, είναι μαζί γεγονός και αλήθεια ότι όλη η πραγματικότητα στηρίζεται στην αιώνια ύπαρξή τους και στις σχέσεις τους μέσα στο άπειρο.		105:3.10 (1157.1) It is a truth that the Absolutes are manifestations of the I AM-First Source and Center; it is a fact that these Absolutes never had a beginning but are co-ordinate eternals with the First Source and Center. The relationships of absolutes in eternity cannot always be presented without involving paradoxes in the language of time and in the concept patterns of space. But regardless of any confusion concerning the origin of the Seven Absolutes of Infinity, it is both fact and truth that all reality is predicated upon their eternity existence and infinity relationships.
4. ΕΝΟΤΗΤΑ, ΔΥΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΡΙΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ^top		4. Unity, Duality, and Triunity ^top
105:4.1 (1157.2) Οι φιλόσοφοι του σύμπαντος υποθέτουν σαν αξίωμα ότι η αιώνια ύπαρξη του ΕΙΜΑΙ είναι η πρωταρχική πηγή όλης της πραγματικότητας. Και στη συνέχεια αυτού υποθέτουν σαν αξίωμα την αυτό-κατάτμηση του ΕΙΜΑΙ στις θεμελιώδεις σχέσεις – τις επτά φάσεις του απείρου. Και ταυτόχρονα με αυτή την υπόθεση υπάρχει το τρίτο αξίωμα – η αιώνια εμφάνιση των Επτά Απόλυτων του Απείρου και η αιωνιοποίηση του δυαδικού συνδέσμου των επτά φάσεων του ΕΙΜΑΙ και αυτών των επτά Απολύτων.		105:4.1 (1157.2) The universe philosophers postulate the eternity existence of the I AM as the primal source of all reality. And concomitant therewith they postulate the self-segmentation of the I AM into the primary self-relationships—the seven phases of infinity. And simultaneous with this assumption is the third postulate—the eternity appearance of the Seven Absolutes of Infinity and the eternalization of the duality association of the seven phases of the I AM and these seven Absolutes.
105:4.2 (1157.3) Η αυτό-αποκάλυψη του ΕΙΜΑΙ μεταβαίνει έτσι από τον στατικό εαυτό μέσα από την αυτό-κατάτμηση και τις σχέσεις με τον εαυτό στις απόλυτες σχέσεις, τις σχέσεις με τα Απόλυτα που προκύπτουν από τον εαυτό του. Η δυαδικότητα γίνεται με τον τρόπο αυτό υπαρκτή στον αιώνιο σύνδεσμο με τα Επτά Απόλυτα του Απείρου με την επταπλή απεραντοσύνη των επτά κατατμημένων φάσεων του αυτό-αποκαλυμμένου ΕΙΜΑΙ. Αυτές οι δυαδικές σχέσεις, που αιωνιοποιούνται στα σύμπαντα σαν τα επτά Απόλυτα, κάνουν αιώνια τα βασικά θεμέλια όλης της συμπαντικής πραγματικότητας.		105:4.2 (1157.3) The self-revelation of the I AM thus proceeds from static self through self-segmentation and self-relationship to absolute relationships, relationships with self-derived Absolutes. Duality becomes thus existent in the eternal association of the Seven Absolutes of Infinity with the sevenfold infinity of the self-segmented phases of the self-revealing I AM. These dual relationships, eternalizing to the universes as the seven Absolutes, eternalize the basic foundations for all universe reality.
105:4.3 (1157.4) Αναφέρθηκε κάποτε ότι η ενότητα γεννάει τη δυαδικότητα, ότι η δυαδικότητα γεννάει την τριαδικότητα και ότι η τριαδικότητα είναι ο αιώνιος πρόγονος όλων των πραγμάτων. Υπάρχουν όντως, τρεις μεγάλες τάξεις πρωτογενών σχέσεων και αυτές είναι:		105:4.3 (1157.4) It has been sometime stated that unity begets duality, that duality begets triunity, and that triunity is the eternal ancestor of all things. There are, indeed, three great classes of primordial relationships, and they are:
105:4.4 (1157.5) 1. Σχέσεις ενότητας. Σχέσεις που ενυπάρχουν στο ΕΙΜΑΙ σαν η ενότητα από την οποία προκύπτει η αυτό-διαφοροποίηση σαν τριπλή και μετά σαν επταπλή.		105:4.4 (1157.5) 1. Unity relationships. Relations existent within the I AM as the unity thereof is conceived as a threefold and then as a sevenfold self-differentiation.
105:4.5 (1157.6) 2. Σχέσεις δυαδικότητας. Σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στο ΕΙΜΑΙ σαν επταπλό και στα Επτά Απόλυτα του Απείρου.		105:4.5 (1157.6) 2. Duality relationships. Relations existent between the I AM as sevenfold and the Seven Absolutes of Infinity.
105:4.6 (1157.7) 3. Σχέσεις τριαδικότητας. Αυτοί είναι οι λειτουργικοί σύνδεσμοι των Επτά Απόλυτων του Απείρου.		105:4.6 (1157.7) 3. Triunity relationships. These are the functional associations of the Seven Absolutes of Infinity.
105:4.7 (1157.8) Οι σχέσεις της τριαδικότητας αναφαίνονται από τις δυαδικές βάσεις εξαιτίας του αναπόφευκτου συνδέσμου μεταξύ των Απόλυτων. Τέτοιοι σύνδεσμοι τριαδικότητας καθιστούν αιώνια όλη την εν δυνάμει πραγματικότητα. Περικλείουν μαζί τη θεοποιημένη και τη μη θεοποιημένη πραγματικότητα.		105:4.7 (1157.8) Triunity relationships arise upon duality foundations because of the inevitability of Absolute interassociation. Such triunity associations eternalize the potential of all reality; they encompass both deified and undeified reality.
105:4.8 (1157.9) Το ΕΙΜΑΙ είναι το απροσδιόριστο άπειρο σαν ενότητα. Οι δυαδικότητες αιωνιοποιούν τις βάσεις της πραγματικότητας. Οι τριαδικότητες προκαλούν την πραγματοποίηση του απείρου σαν συμπαντική λειτουργία.		105:4.8 (1157.9) The I AM is unqualified infinity as unity. The dualities eternalize reality foundations. The triunities eventuate the realization of infinity as universal function.
105:4.9 (1157.10) Τα προ-υπαρξιακά γίνονται υπαρξιακά στα επτά Απόλυτα και τα υπαρξιακά γίνονται λειτουργικά στις τριαδικότητες, το βασικό σύνδεσμο των Απολύτων. Και συνεπακόλουθα με την αιωνιοποίηση των τριαδικοτήτων τίθεται το συμπαντικό στάδιο – τα δυναμικά υπάρχουν και τα πραγματικά είναι παρόντα – και όλη η αιωνιότητα γίνεται μάρτυρας της διαποίκιλσης της κοσμικής ενέργειας, της υπερεπέκτασης του πνεύματος του Παραδείσου και του χαρίσματος του νου μαζί με την απόδοση της προσωπικότητας, συνεπεία των οποίων όλες αυτές οι Θεότητες και τα παράγωγα του Παραδείσου ενοποιούνται σε εμπειρία, στο επίπεδο των δημιουργημάτων και σε άλλες τεχνικές στο επίπεδο των υπέρ-δημιουργημάτων.		105:4.9 (1157.10) Pre-existentials become existential in the seven Absolutes, and existentials become functional in the triunities, the basic association of Absolutes. And concomitant with the eternalization of the triunities the universe stage is set—the potentials are existent and the actuals are present—and the fullness of eternity witnesses the diversification of cosmic energy, the outspreading of Paradise spirit, and the endowment of mind together with the bestowal of personality, by virtue of which all of these Deity and Paradise derivatives are unified in experience on the creature level and by other techniques on the supercreature level.
5. ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ^top		5. Promulgation of Finite Reality ^top
105:5.1 (1158.1) Ακριβώς όπως η αρχική διαποίκιλση του ΕΙΜΑΙ πρέπει να αποδοθεί στην έμφυτη και αυτό-περιεχόμενη βούληση, έτσι πρέπει και η προκήρυξη της πεπερασμένης πραγματικότητας να καταλογιστεί στις βουλητικές πράξεις της Θεότητας του Παραδείσου και στις, με αντίκτυπο, ρυθμίσεις των λειτουργικών τριαδικοτήτων.		105:5.1 (1158.1) Just as the original diversification of the I AM must be attributed to inherent and self-contained volition, so must the promulgation of finite reality be ascribed to the volitional acts of Paradise Deity and to the repercussional adjustments of the functional triunities.
105:5.2 (1158.2) Πριν από τη θεοποίηση του πεπερασμένου, φαίνεται ότι όλη η διαποίκιλση της πραγματικότητας έλαβε χώρα σε απόλυτα επίπεδα. Αλλά η βουλητική πράξη που προκηρύσσει την πεπερασμένη πραγματικότητα συνδυάζει μια τροποποίηση της απολυτότητας και συνεπάγεται την εμφάνιση της σχετικότητας.		105:5.2 (1158.2) Prior to the deitization of the finite, it would appear that all reality diversification took place on absolute levels; but the volitional act promulgating finite reality connotes a qualification of absoluteness and implies the appearance of relativities.
105:5.3 (1158.3) Καθώς παρουσιάζουμε αυτή την αφήγηση σαν μια αλληλουχία και απεικονίζουμε την ιστορική εμφάνιση του πεπερασμένου σαν άμεσο παράγωγο του απόλυτου, θα γεννηθεί στο μυαλό ότι τα υπερβατικά προηγήθηκαν και επακολούθησαν όλου αυτού που είναι πεπερασμένο. Τα έσχατα υπερβατικά είναι, σε σχέση προς το πεπερασμένο, μαζί αιτίες και ολοκληρώσεις.		105:5.3 (1158.3) While we present this narrative as a sequence and portray the historic appearance of the finite as a direct derivative of the absolute, it should be borne in mind that transcendentals both preceded and succeeded all that is finite. Transcendental ultimates are, in relation to the finite, both causal and consummational.
105:5.4 (1158.4) Η δυνατότητα για το πεπερασμένο είναι έμφυτη στο Άπειρο, αλλά η μεταστοιχείωση της δυνατότητας σε πιθανότητα και στην αναπόφευκτη κατάσταση πρέπει να αποδοθεί στην αυθύπαρκτη ελεύθερη βούληση της Πρώτης Πηγής και Κέντρου, που ενεργοποιεί όλους τους τριαδικούς συνδέσμους. Μόνο η απεραντοσύνη της βούλησης του Πατέρα μπορούσε ποτέ να προσδιορίσει με τον τρόπο αυτό το απόλυτο επίπεδο της ύπαρξης ώστε να φτιάξει ένα έσχατο ή να δημιουργήσει ένα πεπερασμένο.		105:5.4 (1158.4) Finite possibility is inherent in the Infinite, but the transmutation of possibility to probability and inevitability must be attributed to the self-existent free will of the First Source and Center, activating all triunity associations. Only the infinity of the Father’s will could ever have so qualified the absolute level of existence as to eventuate an ultimate or to create a finite.
105:5.5 (1158.5) Με την εμφάνιση της σχετικής και προσδιορισμένης πραγματικότητας δημιουργείται ένας νέος κύκλος πραγματικότητας – ο κύκλος της ανάπτυξης – μια προς τα κάτω σαρωτική κίνηση από τα ύψη του απείρου στα πεδία του πεπερασμένου, που κινείται κυκλικά προς τα μέσα, προς τον Παράδεισο και τη Θεότητα, αναζητώντας παντοτινά εκείνα τα ανώτερα πεπρωμένα που συνυπάρχουν με μιαν άπειρη πηγή.		105:5.5 (1158.5) With the appearance of relative and qualified reality there comes into being a new cycle of reality—the growth cycle—a majestic downsweep from the heights of infinity to the domain of the finite, forever swinging inward to Paradise and Deity, always seeking those high destinies commensurate with an infinity source.
105:5.6 (1158.6) Αυτές οι αδιανόητες πράξεις σηματοδοτούν το ξεκίνημα της συμπαντικής ιστορίας, σηματοδοτούν τον ερχομό του ίδιου του χρόνου. Για ένα πλάσμα, το ξεκίνημα του πεπερασμένου είναι η γέννηση της πραγματικότητας. Από την άποψη του νου του πλάσματος, δεν υπάρχει πραγματικότητα που να είναι αντιληπτή πριν από το πεπερασμένο. Αυτή η πρόσφατη εμφάνιση της πεπερασμένης πραγματικότητας υφίσταται σε δυο αρχικές φάσεις:		105:5.6 (1158.6) These inconceivable transactions mark the beginning of universe history, mark the coming into existence of time itself. To a creature, the beginning of the finite is the genesis of reality; as viewed by creature mind, there is no actuality conceivable prior to the finite. This newly appearing finite reality exists in two original phases:
105:5.7 (1158.7) 1. Πρωτογενή ανώτατα μεγέθη, η υπέρτατη τέλεια πραγματικότητα, ο της Χαβόνα τύπος σύμπαντος και δημιουργήματος.		105:5.7 (1158.7) 1. Primary maximums, the supremely perfect reality, the Havona type of universe and creature.
105:5.8 (1158.8) 2. Δευτερογενή ανώτατα μεγέθη, η υπέρτατη τελειοποιούμενη πραγματικότητα, ο των υπερσυμπάντων τύπος δημιουργήματος ή δημιουργίας.		105:5.8 (1158.8) 2. Secondary maximums, the supremely perfected reality, the superuniverse type of creature and creation.
105:5.9 (1158.9) Αυτές, λοιπόν, είναι οι δυο αρχικές εκδηλώσεις: η ουσιωδώς τέλεια και η τελειοποιούμενη δια της εξέλιξης. Οι δυο συντονίζονται σε αιώνιες σχέσεις, αλλά εντός των ορίων του χρόνου είναι φαινομενικά διαφορετικές. Ο παράγων χρόνος σημαίνει ανάπτυξη εκείνου που αναπτύσσεται, τα δευτερεύοντα πεπερασμένα αναπτύσσονται. Επομένως εκείνα που αναπτύσσονται πρέπει να εμφανίζονται ατελή στο χρόνο. Αλλά αυτές οι διαφορές, που είναι τόσο σημαντικές σε αυτή την πλευρά του Παραδείσου, δεν υπάρχουν στην αιωνιότητα.		105:5.9 (1158.9) These, then, are the two original manifestations: the constitutively perfect and the evolutionally perfected. The two are co-ordinate in eternity relationships, but within the limits of time they are seemingly different. A time factor means growth to that which grows; secondary finites grow; hence those that are growing must appear as incomplete in time. But these differences, which are so important this side of Paradise, are nonexistent in eternity.
105:5.10 (1158.10) Μιλάμε για το τέλειο και το τελειοποιούμενο σαν πρωτογενή και δευτερογενή ανώτατα μεγέθη, αλλά υπάρχει ακόμα ένας άλλος τύπος: Η τριαδικότητα και οι άλλες σχέσεις μεταξύ των πρωτογενών και των δευτερογενών έχουν σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση τριτογενών ανωτάτων μεγεθών – πράγματα, έννοιες και αξίες που δεν είναι ούτε τέλειες ούτε τελειοποιούμενες αλλά όμως συντονίζονται με τους δυο προηγούμενους παράγοντες.		105:5.10 (1158.10) We speak of the perfect and the perfected as primary and secondary maximums, but there is still another type: Trinitizing and other relationships between the primaries and the secondaries result in the appearance of tertiary maximums—things, meanings, and values that are neither perfect nor perfected yet are co-ordinate with both ancestral factors.
6. ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ^top		6. Repercussions of Finite Reality ^top
105:6.1 (1159.1) Ολόκληρη η προκήρυξη των πεπερασμένων υπάρξεων αντιπροσωπεύει μια μεταβίβαση από τα δυναμικά στα πραγματικά μέσα από τους απόλυτους συνδέσμους του λειτουργικού απείρου. Από τις πολλές επιπτώσεις στην δημιουργική ενεργοποίηση του πεπερασμένου, πρέπει να αναφερθούν:		105:6.1 (1159.1) The entire promulgation of finite existences represents a transference from potentials to actuals within the absolute associations of functional infinity. Of the many repercussions to creative actualization of the finite, there may be cited:
105:6.2 (1159.2) 1. Η θεϊκή αντίδραση, η εμφάνιση των τριών επιπέδων εμπειρικής υπεροχής: η πραγματικότητα της προσωπικής-πνευματικής υπεροχής στη Χαβόνα, η δυνατότητα για προσωπική-ισχυρή υπεροχή στο μεγάλο σύμπαν που πρόκειται να υπάρξει, και η ικανότητα για κάποια άγνωστη λειτουργία του εμπειρικού νου να ενεργήσει σε κάποιο επίπεδο ανωτερότητας στο μελλοντικό κύριο σύμπαν.		105:6.2 (1159.2) 1. The deity response, the appearance of the three levels of experiential supremacy: the actuality of personal-spirit supremacy in Havona, the potential for personal-power supremacy in the grand universe to be, and the capacity for some unknown function of experiential mind acting on some level of supremacy in the future master universe.
105:6.3 (1159.3) 2. Η συμπαντική αντίδραση περιέλαβε μια ενεργοποίηση των αρχιτεκτονικών σχεδίων για το διαστημικό επίπεδο των υπερσυμπάντων και αυτή η εξέλιξη συνεχίζεται ακόμα σε όλο το φυσικό οργανισμό των επτά υπερσυμπάντων.		105:6.3 (1159.3) 2. The universe response involved an activation of the architectural plans for the superuniverse space level, and this evolution is still progressing throughout the physical organization of the seven superuniverses.
105:6.4 (1159.4) 3. Η επίπτωση του δημιουργήματος στη διακήρυξη της πεπερασμένης πραγματικότητας είχε σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση τέλειων πλασμάτων της τάξης των αιώνιων κατοίκων της Χαβόνα και των τελειοποιούμενων εξελικτικών ανερχόμενων από τα επτά υπερσύμπαντα. Αλλά για να φτάσει κανείς στην τελειότητα σαν εξελικτική (χρόνο-δημιουργική) εμπειρία χρειάζεται κάτι άλλο από την τελειότητα σαν σημείο εκκίνησης. Έτσι δημιουργείται η ατέλεια στα εξελικτικά πλάσματα. Και αυτή είναι η προέλευση του εν δυνάμει κακού. Κακή προσαρμογή, κακή εναρμόνιση και διαμάχη, όλα αυτά τα πράγματα είναι έμφυτα στην εξελικτική ανάπτυξη, από τα φυσικά σύμπαντα μέχρι τα προσωπικά πλάσματα.		105:6.4 (1159.4) 3. The creature repercussion to finite-reality promulgation resulted in the appearance of perfect beings on the order of the eternal inhabitants of Havona and of perfected evolutionary ascenders from the seven superuniverses. But to attain perfection as an evolutionary (time-creative) experience implies something other-than-perfection as a point of departure. Thus arises imperfection in the evolutionary creations. And this is the origin of potential evil. Misadaptation, disharmony, and conflict, all these things are inherent in evolutionary growth, from physical universes to personal creatures.
105:6.5 (1159.5) 4. Η αντίδραση της θεϊκότητας προς την ατέλεια που είναι έμφυτη στην καθυστέρηση του χρόνου της εξέλιξης αποκαλύπτεται στην αντισταθμιστική παρουσία του Θεού του Επταπλού, δια των ενεργειών του οποίου εκείνο που τελειοποιείται συνενώνεται και με το τέλειο και με το τελειοποιούμενο. Αυτή η χρονική καθυστέρηση είναι αδιαχώριστη από την εξέλιξη, που είναι η έγκαιρη δημιουργικότητα. Εξαιτίας της, καθώς επίσης και εξαιτίας άλλων αιτιών, η παντοδύναμη ισχύς του Υπέρτατου στηρίζεται στις θεϊκές επιτυχίες του Θεού του Επταπλού. Αυτή η χρονική καθυστέρηση καθιστά ικανό το δημιούργημα να συμμετέχει στη θεϊκή δημιουργία με το να επιτρέπει στις προσωπικότητες των πλασμάτων να γίνονται συνεταίροι με την Θεότητα για την επίτευξη του μάξιμουμ της ανάπτυξης. Ακόμα και ο υλικός νους του θνητού πλάσματος γίνεται με τον τρόπο αυτό συνεταίρος με τον θεϊκό Προσαρμοστή και συντελεί στη δυαδικότητα της αθάνατης ψυχής. Ο Θεός ο Επταπλός παρέχει επίσης τις τεχνικές της εξισορρόπησης για τους εμπειρικούς περιορισμούς της έμυτης τελειότητας καθώς και για την εξισορρόπηση των προ της ανόδου περιορισμών της ατέλειας.		105:6.5 (1159.5) 4. The divinity response to the imperfection inherent in the time lag of evolution is disclosed in the compensating presence of God the Sevenfold, by whose activities that which is perfecting is integrated with both the perfect and the perfected. This time lag is inseparable from evolution, which is creativity in time. Because of it, as well as for other reasons, the almighty power of the Supreme is predicated on the divinity successes of God the Sevenfold. This time lag makes possible creature participation in divine creation by permitting creature personalities to become partners with Deity in the attainment of maximum development. Even the material mind of the mortal creature thus becomes partner with the divine Adjuster in the dualization of the immortal soul. God the Sevenfold also provides techniques of compensation for the experiential limitations of inherent perfection as well as compensating the preascension limitations of imperfection.
7. Η ΤΕΛΙΚΗ ΕΚΒΑΣΗ ΤΩΝ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΩΝ ^top		7. Eventuation of Transcendentals ^top
105:7.1 (1159.6) Τα υπερβατικά είναι υπό-άπειρα και υπό-απόλυτα αλλά υπέρ-πεπερασμένα και υπέρ-δημιουργικά. Τα υπερβατικά υπάρχουν σαν ένα ενδιάμεσο επίπεδο που συσχετίζει τις υπεραξίες των απόλυτων και τις ανώτατες αξίες των πεπερασμένων. Από τη μεριά των πλασμάτων, εκείνο που είναι υπερβατικό εμφανίζεται να υπάρχει σαν συνέπεια του πεπερασμένου, από τη μεριά της αιωνιότητας, σε προσδοκία του πεπερασμένου. Και υπάρχουν εκείνοι που το θεωρούν σαν «προ-αντήχηση» του πεπερασμένου.		105:7.1 (1159.6) Transcendentals are subinfinite and subabsolute but superfinite and supercreatural. Transcendentals eventuate as an integrating level correlating the supervalues of absolutes with the maximum values of finites. From the creature standpoint, that which is transcendental would appear to have eventuated as a consequence of the finite; from the eternity viewpoint, in anticipation of the finite; and there are those who have considered it as a “pre-echo” of the finite.
105:7.2 (1159.7) Εκείνο που είναι υπερβατικό δεν είναι απαραίτητα μη αναπτυσσόμενο, αλλά είναι υπέρ-εξελίξιμο με την πεπερασμένη έννοια. Ούτε είναι μη εμπειρικό, αλλά είναι υπέρ-εμπειρία εφόσον σαν τέτοιο αποκτά σημασία για τα πλάσματα. Ίσως η καλύτερη εικόνα ενός τέτοιου παράδοξου να είναι το κεντρικό σύμπαν της τελειότητας: Είναι πολύ λίγο απόλυτο – μόνο το Νησί του Παραδείσου είναι αληθινά απόλυτο με την «υλιστική» έννοια. Ούτε είναι μια πεπερασμένη εξελικτική δημιουργία όπως τα επτά υπερσύμπαντα. Η Χαβόνα είναι αιώνια αλλά όχι αμετάβλητη με την έννοια ότι είναι ένα σύμπαν χωρίς ανάπτυξη. Κατοικείται από πλάσματα (αυτόχθονες της Χαβόνα) οι οποίοι δεν δημιουργήθηκαν ποτέ στην πραγματικότητα, επειδή υπάρχουν αιώνια. Η Χαβόνα έτσι απεικονίζει κάτι που δεν είναι ακριβώς πεπερασμένο αλλά ακόμα όχι απόλυτο. Η Χαβόνα επιπλέον ενεργεί σαν ενδιάμεσο μεταξύ του απόλυτου Παράδεισου και της πεπερασμένης δημιουργίας, απεικονίζοντας περαιτέρω τη λειτουργία των υπερβατικών. Αλλά η ίδια η Χαβόνα δεν είναι υπερβατική – είναι η Χαβόνα.		105:7.2 (1159.7) That which is transcendental is not necessarily nondevelopmental, but it is superevolutional in the finite sense; neither is it nonexperiential, but it is superexperience as such is meaningful to creatures. Perhaps the best illustration of such a paradox is the central universe of perfection: It is hardly absolute—only the Paradise Isle is truly absolute in the “materialized” sense. Neither is it a finite evolutionary creation as are the seven superuniverses. Havona is eternal but not changeless in the sense of being a universe of nongrowth. It is inhabited by creatures (Havona natives) who never were actually created, for they are eternally existent. Havona thus illustrates something which is not exactly finite nor yet absolute. Havona further acts as a buffer between absolute Paradise and finite creations, still further illustrating the function of transcendentals. But Havona itself is not a transcendental—it is Havona.
105:7.3 (1160.1) Καθώς ο Υπέρτατος συνδέεται με τα πεπερασμένα, έτσι και ο Έσχατος ταυτίζεται με τα υπερβατικά. Αν και συγκρίνουμε τον Υπέρτατο με τον Έσχατο κατ’ αυτό τον τρόπο, αυτοί διαφέρουν σε κάτι περισσότερο από μια βαθμίδα. Η διαφορά είναι επίσης θέμα ποιότητας. Ο Έσχατος είναι κάτι περισσότερο από ένας υπέρ-Υπέρτατος που προβάλλεται στο υπερβατικό επίπεδο. Ο Έσχατος είναι όλα αυτά, αλλά και περισσότερο: Ο Έσχατος είναι η ύπαρξη μιας νέας Θεότητας πραγματικοτήτων, η πιστοποίηση μιας νέας φάσης των μέχρι τότε απροσδιόριστων.		105:7.3 (1160.1) As the Supreme is associated with finites, so the Ultimate is identified with transcendentals. But though we thus compare Supreme and Ultimate, they differ by something more than degree; the difference is also a matter of quality. The Ultimate is something more than a super-Supreme projected on the transcendental level. The Ultimate is all of that, but more: The Ultimate is an eventuation of new Deity realities, the qualification of new phases of the theretofore unqualified.
105:7.4 (1160.2) Ανάμεσα σε εκείνες τις πραγματικότητες που συνδέονται με το υπερβατικό επίπεδο είναι τα ακόλουθα:		105:7.4 (1160.2) Among those realities which are associated with the transcendental level are the following:
105:7.5 (1160.3) 1. Η Θεϊκή παρουσία του Έσχατου.		105:7.5 (1160.3) 1. The Deity presence of the Ultimate.
105:7.6 (1160.4) 2. Η σκέψη του κυρίαρχου σύμπαντος.		105:7.6 (1160.4) 2. The concept of the master universe.
105:7.7 (1160.5) 3. Οι Αρχιτέκτονες του Κυρίαρχου Σύμπαντος.		105:7.7 (1160.5) 3. The Architects of the Master Universe.
105:7.8 (1160.6) 4. Οι δυο τάξεις των οργανωτών της δύναμης του Παραδείσου.		105:7.8 (1160.6) 4. The two orders of Paradise force organizers.
105:7.9 (1160.7) 5. Ορισμένες μετατροπές στο διαστημικό δυναμικό.		105:7.9 (1160.7) 5. Certain modifications in space potency.
105:7.10 (1160.8) 6. Ορισμένες αξίες του πνεύματος.		105:7.10 (1160.8) 6. Certain values of spirit.
105:7.11 (1160.9) 7. Ορισμένες έννοιες του νου.		105:7.11 (1160.9) 7. Certain meanings of mind.
105:7.12 (1160.10) 8. Απολυτοειδείς ποιότητες και πραγματικότητες.		105:7.12 (1160.10) 8. Absonite qualities and realities.
105:7.13 (1160.11) 9. Η παντοδυναμία, η πανσοφία και η πανταχού παρουσία.		105:7.13 (1160.11) 9. Omnipotence, omniscience, and omnipresence.
105:7.14 (1160.12) 10. Το διάστημα.		105:7.14 (1160.12) 10. Space.
105:7.15 (1160.13) Το σύμπαν στο οποίο ζούμε τώρα μπορεί να θεωρηθεί ότι υπάρχει σε πεπερασμένα, υπερβατικά και απόλυτα επίπεδα. Αυτό είναι το κοσμικό στάδιο στο οποίο παίζεται το ατελεύτητο δράμα της παράστασης της προσωπικότητας και της μεταμόρφωσης της ενέργειας.		105:7.15 (1160.13) The universe in which we now live may be thought of as existing on finite, transcendental, and absolute levels. This is the cosmic stage on which is enacted the endless drama of personality performance and energy metamorphosis.
105:7.16 (1160.14) Και όλες αυτές οι πολυσχιδείς πραγματικότητες είναι ενωμένες απόλυτα από τις διάφορες τριαδικότητες, λειτουργικά από τους Αρχιτέκτονες του Κυρίαρχου Σύμπαντος και σχετικά από τα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα, τους υπό-υπέρτατους συντονιστές της θεϊκότητας του Θεού του Επταπλού.		105:7.16 (1160.14) And all of these manifold realities are unified absolutely by the several triunities, functionally by the Architects of the Master Universe, and relatively by the Seven Master Spirits, the subsupreme co-ordinators of the divinity of God the Sevenfold.
105:7.17 (1160.15) Ο Θεός ο Επταπλός αντιπροσωπεύει την αποκάλυψη της προσωπικότητας και της θεϊκότητας του Συμπαντικού Πατέρα στα πλάσματα της ανώτατης και υπό-ανώτατης κατάστασης, αλλά υπάρχουν άλλες επταπλές σχέσεις της Πρώτης Πηγής και Κέντρου οι οποίες δεν χαρακτηρίζουν την εκδήλωση της θεϊκής πνευματικής φροντίδας του Θεού που είναι πνεύμα.		105:7.17 (1160.15) God the Sevenfold represents the personality and divinity revelation of the Universal Father to creatures of both maximum and submaximum status, but there are other sevenfold relationships of the First Source and Center which do not pertain to the manifestation of the divine spiritual ministry of the God who is spirit.
105:7.18 (1160.16) Στην παρελθούσα αιωνιότητα, οι δυνάμεις των Απόλυτων, τα πνεύματα των Θεοτήτων και οι προσωπικότητες των Θεών συνταράχθηκαν σε απάντηση της πρωταρχικής αυτό-βούλησης της αυθύπαρκτης αυτό-βούλησης. Σε αυτή τη συμπαντική εποχή είμαστε όλοι μάρτυρες των φοβερών επιπτώσεων του ευρέως εκτεταμένου κοσμικού πανοράματος των υπό-απόλυτων εκδηλώσεων των απεριόριστων δυναμικών όλων αυτών των πραγματικοτήτων. Και είναι εντελώς δυνατό ότι η συνεχιζόμενη διαποίκιλση της αρχικής πραγματικότητας της Πρώτης Πηγής και Κέντρου θα συνεχίσει προς τα εμπρός και προς τα έξω από εποχή σε εποχή, συνεχώς, στις απομακρυσμένες και ασύλληπτες εκτάσεις του απόλυτου απείρου.		105:7.18 (1160.16) In the eternity of the past the forces of the Absolutes, the spirits of the Deities, and the personalities of the Gods stirred in response to the primordial self-will of self-existent self-will. In this universe age we are all witnessing the stupendous repercussions of the far-flung cosmic panorama of the subabsolute manifestations of the limitless potentials of all these realities. And it is altogether possible that the continued diversification of the original reality of the First Source and Center may proceed onward and outward throughout age upon age, on and on, into the faraway and inconceivable stretches of absolute infinity.
105:7.19 (1161.1) [Παρουσιάστηκε από ένα Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]		105:7.19 (1161.1) [Presented by a Melchizedek of Nebadon.]