Εγγραφο 115		Paper 115
ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΟΝ		The Supreme Being
115:0.1 (1260.1) Έναντι του Θεού τού Πατέρα, η υϊκή σχέση είναι η σημαντική σχέση. Έναντι του Θεού του Υπέρτατου, η επίτευξη είναι η προϋπόθεση για την κατάσταση ενός ατόμου – το άτομο πρέπει να κάνει κάτι, αλλά και να γίνει κάτι.		115:0.1 (1260.1) WITH God the Father, sonship is the great relationship. With God the Supreme, achievement is the prerequisite to status—one must do something as well as be something.
1. Η ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΛΑΙΣΙΩΝ ΤΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ ^top		1. Relativity of Concept Frames ^top
115:1.1 (1260.2) Μονομερείς, ατελείς και εξελισσόμενες, οι διάνοιες θα ήσαν αδύναμες στο κυρίαρχο σύμπαν, θα ήσαν ανίκανες να σχηματίσουν το αρχικό, λογικό πρότυπο σκέψης, αν δεν υπήρχε η εγγενής ικανότητα κάθε διάνοιας, ανώτερης, ή κατώτερης, να σχηματίζει ένα συμπαντικό πλαίσιο μέσα στο οποίο να λειτουργεί. Αν ο νους δεν μπορεί να εμβαθύνει σε συμπεράσματα, αν δεν μπορεί να εισχωρήσει στις πραγματικές αιτίες,(*) τότε ένας τέτοιος νους, πάντα υποθέτει τα συμπεράσματα και εφευρίσκει αιτίες, οι οποίες μπορεί να έχουν ένα τρόπο λογικής σκέψης μέσα στο πλαίσιο αυτών των διανοητικά δημιουργημένων υποθέσεων. Και ενώ τα συμπαντικά αυτά πλαίσια για την σκέψη των πλασμάτων είναι απαραίτητα για τις λογικές, διανοητικές λειτουργίες, είναι, χωρίς εξαίρεση, λανθασμένα σ’ ένα μεγαλύτερο, ή μικρότερο βαθμό.		115:1.1 (1260.2) Partial, incomplete, and evolving intellects would be helpless in the master universe, would be unable to form the first rational thought pattern, were it not for the innate ability of all mind, high or low, to form a universe frame in which to think. If mind cannot fathom conclusions, if it cannot penetrate to true origins, then will such mind unfailingly postulate conclusions and invent origins that it may have a means of logical thought within the frame of these mind-created postulates. And while such universe frames for creature thought are indispensable to rational intellectual operations, they are, without exception, erroneous to a greater or lesser degree.
115:1.2 (1260.3) Τα διανοητικά πλαίσια του σύμπαντος είναι μόνο σχετικώς πραγματικά. Είναι οι εξυπηρετικές σκαλωσιές, που πρέπει, τελικά, να παραμερίσουν μπροστά στην επέκταση της διευρυνόμενης κοσμικής αντίληψης. Η κατανόηση της αλήθειας, της ομορφιάς, της καλοσύνης, της ηθικής, της δεοντολογίας, του καθήκοντος, της αγάπης, του θείου, της προέλευσης, της ύπαρξης, του προορισμού, του πεπρωμένου, του χρόνου, του διαστήματος, ακόμη και της Θεότητας, είναι μόνο σχετικά αληθής. Ο Θεός είναι πολύ, πάρα πολύ περισσότερο από Πατέρας, αλλά η πατρική ιδιότητα είναι η ανώτερη αντίληψη που μπορεί να έχει ο άνθρωπος σχετικά με τον Θεό. Παρά ταύτα, η παρουσίαση της σχέσης Δημιουργού-δημιουργήματος ως σχέση πατέρα-υιού, προσαυξάνεται από την υπεράνω του ανθρώπινου, εκείνη αντίληψη της Θεότητας, η οποία θα κατακτηθεί στον Όρβοντον, τη Χαβόνα και τον Παράδεισο. Ο άνθρωπος πρέπει να σκέπτεται σ’ ένα θνητό, συμπαντικό πλαίσιο, τούτο, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να οραματισθεί ένα άλλο, ανώτερο πλαίσιο, μέσα στο οποίο μπορεί να δημιουργηθεί η σκέψη.		115:1.2 (1260.3) Conceptual frames of the universe are only relatively true; they are serviceable scaffolding which must eventually give way before the expansions of enlarging cosmic comprehension. The understandings of truth, beauty, and goodness, morality, ethics, duty, love, divinity, origin, existence, purpose, destiny, time, space, even Deity, are only relatively true. God is much, much more than a Father, but the Father is man’s highest concept of God; nonetheless, the Father-Son portrayal of Creator-creature relationship will be augmented by those supermortal conceptions of Deity which will be attained in Orvonton, in Havona, and on Paradise. Man must think in a mortal universe frame, but that does not mean that he cannot envision other and higher frames within which thought can take place.
115:1.3 (1260.4) Για να διευκολυνθεί η ανθρώπινη κατανόηση του σύμπαντος των συμπάντων, τα διαφορετικά επίπεδα της κοσμικής πραγματικότητας ορίσθηκαν ως πεπερασμένο, απολυτοειδές και απόλυτο. Από αυτά, μόνο το απόλυτο είναι απεριόριστα αιώνιο, αληθινά υπαρκτό. Το απολυτοειδές και το πεπερασμένο είναι παράγωγα, τροποποιήσεις, περιορισμοί και υποτονισμοί της αυθεντικής και πρωταρχικής, απόλυτης πραγματικότητας του απείρου.		115:1.3 (1260.4) In order to facilitate mortal comprehension of the universe of universes, the diverse levels of cosmic reality have been designated as finite, absonite, and absolute. Of these only the absolute is unqualifiedly eternal, truly existential. Absonites and finites are derivatives, modifications, qualifications, and attenuations of the original and primordial absolute reality of infinity.
115:1.4 (1260.5) Οι χώροι του πεπερασμένου υφίστανται λόγω του αιώνιου σκοπού του Θεού. Τα πεπερασμένα πλάσματα, ανώτερα και κατώτερα, μπορεί να προτείνουν θεωρίες και να πράττουν σύμφωνα με τις αναγκαιότητες του πεπερασμένου στην κοσμική οικονομία, αλλά σε τελική ανάλυση υπάρχουν επειδή έτσι θέλει ο Θεός. Το σύμπαν δεν μπορεί να ερμηνευθεί, ούτε μπορεί ένα πεπερασμένο πλάσμα να προτείνει μια λογική αιτία για την ίδια του την ύπαρξη ως άτομο, χωρίς να επικαλεσθεί τα πρότερα έργα και την προϋπάρχουσα βούληση των προγονικών υπάρξεων, Δημιουργών, ή γεννητόρων.		115:1.4 (1260.5) The realms of the finite exist by virtue of the eternal purpose of God. Finite creatures, high and low, may propound theories, and have done so, as to the necessity of the finite in the cosmic economy, but in the last analysis it exists because God so willed. The universe cannot be explained, neither can a finite creature offer a rational reason for his own individual existence without appealing to the prior acts and pre-existent volition of ancestral beings, Creators or procreators.
2. ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ^top		2. The Absolute Basis for Supremacy ^top
115:2.1 (1261.1) Από την πλευρά της ύπαρξης, τίποτα καινούργιο δεν μπορεί να συμβεί σ’ όλους τους γαλαξίες, αφού η ολοκλήρωση του απείρου, εγγενής στο ΕΙΜΑΙ, είναι πάντα παρούσα στα επτά Απόλυτα, είναι λειτουργικά συνδεδεμένη στις τριαδικότητες(*) και δι’ εκπομπής συνδεδεμένη με τις τριοδικότητες.(*) Το γεγονός, ωστόσο, ότι το άπειρο είναι με τον τρόπο αυτό υπαρξιακά παρόν σ’ αυτές τις απόλυτες σχέσεις, με κανένα τρόπο δεν κάνει αδύνατη τη συνειδητοποίηση νέων κοσμικών εμπειριών. Από την πλευρά ενός πεπερασμένου πλάσματος, το άπειρο εμπεριέχει μεγάλο μέρος των εν δυνάμει πραγμάτων, μεγάλο μέρος εκείνων που ανήκουν στις μελλοντικές πιθανότητες, μάλλον, παρά στις τωρινές πραγματικότητες.		115:2.1 (1261.1) From the existential standpoint, nothing new can happen throughout the galaxies, for the completion of infinity inherent in the I AM is eternally present in the seven Absolutes, is functionally associated in the triunities, and is transmitively associated in the triodities. But the fact that infinity is thus existentially present in these absolute associations in no way makes it impossible to realize new cosmic experientials. From a finite creature’s viewpoint, infinity contains much that is potential, much that is on the order of a future possibility rather than a present actuality.
115:2.2 (1261.2) Η αξία αποτελεί ένα μοναδικό στοιχείο στη συμπαντική πραγματικότητα. Δεν κατανοούμε πώς η αξία οτιδήποτε απείρου και θείου θα μπορούσε να αυξηθεί. Ανακαλύπτουμε, όμως, ότι οι έννοιες μπορούν να τροποποιηθούν, αν όχι να αυξηθούν, έστω, στις σχέσεις της άπειρης Θεότητας. Για τα εμπειρικά σύμπαντα, ακόμη και οι άπειρες αξίες αυξάνονται, ως πραγματικότητες, δια της διευρυμένης αντίληψης των εννοιών της πραγματικότητας.		115:2.2 (1261.2) Value is a unique element in universe reality. We do not comprehend how the value of anything infinite and divine could possibly be increased. But we discover that meanings can be modified if not augmented even in the relations of infinite Deity. To the experiential universes even divine values are increased as actualities by enlarged comprehension of reality meanings.
115:2.3 (1261.3) Ολόκληρο το σχέδιο της συμπαντικής δημιουργίας και εξέλιξης σε όλα τα εμπειρικά επίπεδα αποτελεί, προφανώς, θέμα της μετατροπής των δυνατοτήτων σε πραγματικότητες. Και η μεταστοιχείωση αυτή έχει να κάνει εξ ίσου με τους χώρους του διαστημικού δυναμικού, του διανοητικού δυναμικού και του πνευματικού δυναμικού.		115:2.3 (1261.3) The entire scheme of universal creation and evolution on all experiencing levels is apparently a matter of the conversion of potentialities into actualities; and this transmutation has to do equally with the realms of space potency, mind potency, and spirit potency.
115:2.4 (1261.4) Η προφανής μέθοδος δια της οποίας οι δυνατότητες του σύμπαντος αποκτούν πραγματική υπόσταση, ποικίλει από επίπεδο σε επίπεδο, όντας εμπειρική εξέλιξη στο πεπερασμένο και υπαρξιακή εξέλιξη στο απολυτοειδές. Το υπαρξιακό άπειρο είναι, πράγματι, απεριόριστο, στο ότι εμπεριέχει τα πάντα και η ίδια αυτή η περιεκτικότητα των πάντων πρέπει, κατ’ ανάγκην, να περιλαμβάνει ακόμη και τη δυνατότητα της εξελικτικής πεπερασμένης εμπειρίας. Και η πιθανότητα για μια τέτοια εμπειρική ανάπτυξη γίνεται συμπαντική πραγματικότητα δια των τριαδικών σχέσεων οι οποίες προσκρούουν επί, και εντός, του Υπέρτατου.		115:2.4 (1261.4) The apparent method whereby the possibilities of the cosmos are brought into actual existence varies from level to level, being experiential evolution in the finite and experiential eventuation in the absonite. Existential infinity is indeed unqualified in all-inclusiveness, and this very all-inclusiveness must, perforce, encompass even the possibility for evolutionary finite experiencing. And the possibility for such experiential growth becomes a universe actuality through triodity relationships impinging upon and in the Supreme.
3. ΑΡΧΙΚΟ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΔΥΝΗΤΙΚΟ ^top		3. Original, Actual, and Potential ^top
115:3.1 (1261.5) Η απόλυτη δημιουργία είναι εννοιολογικά χωρίς όριο. Το να ορίσουμε την έκταση και τη φύση αυτής της αρχικής πραγματικότητας, είναι το να θέσουμε περιορισμούς στο άπειρο και να υποτονίσουμε την αμιγή έννοια της αιωνιότητας. Η έννοια του άπειρου-αιώνιου, του αιώνιου-άπειρου, είναι απεριόριστη σε έκταση και απόλυτη στην ουσία. Δεν υπάρχει γλώσσα στο παρελθόν, το παρόν, ή το μέλλον της Ουράντια επαρκής για να εκφράσει την πραγματικότητα του απείρου, ή το άπειρο της πραγματικότητας. Ο άνθρωπος, ένα πεπερασμένο πλάσμα σ’ έναν άπειρο κόσμο, πρέπει να ικανοποιηθεί με παραμορφωμένες αντανακλάσεις και υποτονισμένη αντίληψη αυτής της απεριόριστης, άπειρης, μηδέποτε αρχόμενης και μηδέποτε λήγουσας ύπαρξης, η κατανόηση της οποίας είναι, πράγματι, μακράν των ικανοτήτων του.		115:3.1 (1261.5) The absolute cosmos is conceptually without limit; to define the extent and nature of this primal reality is to place qualifications upon infinity and to attenuate the pure concept of eternity. The idea of the infinite-eternal, the eternal-infinite, is unqualified in extent and absolute in fact. There is no language in the past, present, or future of Urantia adequate to express the reality of infinity or the infinity of reality. Man, a finite creature in an infinite cosmos, must content himself with distorted reflections and attenuated conceptions of that limitless, boundless, never-beginning, never-ending existence the comprehension of which is really beyond his ability.
115:3.2 (1261.6) Η διάνοια δεν μπορεί ποτέ να ελπίσει ότι θα κατανοήσει την ιδέα ενός Απόλυτου, χωρίς να επιχειρήσει, πρώτα, να διασπάσει την ενότητα μιας τέτοιας πραγματικότητας. Η διάνοια ενοποιεί όλες τις αποκλίσεις, αλλά ελλείψει αυτών των ιδίων των αποκλίσεων, η διάνοια δεν βρίσκει μία βάση πάνω στην οποία να προσπαθήσει να διατυπώσει κατανοητές απόψεις.		115:3.2 (1261.6) Mind can never hope to grasp the concept of an Absolute without attempting first to break the unity of such a reality. Mind is unifying of all divergencies, but in the very absence of such divergencies, mind finds no basis upon which to attempt to formulate understanding concepts.
115:3.3 (1261.7) Η πρωταρχική στασιμότητα του απείρου απαιτεί καταμερισμό, προτού ο άνθρωπος επιχειρήσει να την κατανοήσει. Υπάρχει μια ενότητα στο άπειρο, η οποία εκφράσθηκε στα φύλλα αυτά ως το ΕΙΜΑΙ – το πρώτιστο αξίωμα της διάνοιας των πλασμάτων. Ποτέ, όμως, ένα πλάσμα δεν μπορεί να κατανοήσει πώς συμβαίνει αυτή η ενότητα να γίνεται δυαδικότητα, τριαδικότητα και απόκλιση, ενώ συνεχίζει να παραμένει μια απόλυτη ενότητα. Ο άνθρωπος αντιμετωπίζει ένα παρόμοιο πρόβλημα, όταν παύει να θεωρεί τη αδιαίρετη Θεότητα της Τριάδας παράλληλα με την πλουραλιστική προσωποποίηση του Θεού.		115:3.3 (1261.7) The primordial stasis of infinity requires segmentation prior to human attempts at comprehension. There is a unity in infinity which has been expressed in these papers as the I AM—the premier postulate of the creature mind. But never can a creature understand how it is that this unity becomes duality, triunity, and diversity while yet remaining an unqualified unity. Man encounters a similar problem when he pauses to contemplate the undivided Deity of Trinity alongside the plural personalization of God.
115:3.4 (1262.1) Είναι μόνο η απόσταση του ανθρώπου από το άπειρο που κάνει την έννοια αυτή να εκφράζεται με μια λέξη. Ενώ το άπειρο είναι από τη μία πλευρά ΕΝΟΤΗΤΑ, από την άλλη είναι ΑΠΟΚΛΙΣΗ, χωρίς τέλος, ή όριο. Το άπειρο, όπως αντιμετωπίζεται από τις πεπερασμένες διάνοιες, είναι το μέγιστο παράδοξο της φιλοσοφίας των πλασμάτων και της πεπερασμένης μεταφυσικής. Παρά το ότι η πνευματική φύση του ανθρώπου φθάνει ως την εμπειρία της λατρείας του Πατέρα, ο οποίος είναι άπειρος, η ικανότητα του ανθρώπου για διανοητική αντίληψη εξαντλείται από τη μέγιστη έννοια του Υπέρτατου Όντος. Πέραν του Υπέρτατου, οι έννοιες γίνονται, όλο και περισσότερο, ονόματα. Όλο και λιγότερο αποτελούν πραγματικό προσδιορισμό της πραγματικότητας. Όλο και περισσότερο γίνονται η έκφραση(*) της πεπερασμένης κατανόησης των πλασμάτων έναντι του υπερ-πεπερασμένου.		115:3.4 (1262.1) It is only man’s distance from infinity that causes this concept to be expressed as one word. While infinity is on the one hand UNITY, on the other it is DIVERSITY without end or limit. Infinity, as it is observed by finite intelligences, is the maximum paradox of creature philosophy and finite metaphysics. Though man’s spiritual nature reaches up in the worship experience to the Father who is infinite, man’s intellectual comprehension capacity is exhausted by the maximum conception of the Supreme Being. Beyond the Supreme, concepts are increasingly names; less and less are they true designations of reality; more and more do they become the creature’s projection of finite understanding toward the superfinite.
115:3.5 (1262.2) Μία βασική αντίληψη του απόλυτου επιπέδου συνεπάγεται το αξίωμα των τριών φάσεων:		115:3.5 (1262.2) One basic conception of the absolute level involves a postulate of three phases:
115:3.6 (1262.3) 1. Της Αρχικής. Της απεριόριστης έννοιας της Πρώτης γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, της πρωταρχικής εκείνης εκδήλωσης του ΕΙΜΑΙ, από την οποία προέρχεται το σύνολο της πραγματικότητας.		115:3.6 (1262.3) 1. The Original. The unqualified concept of the First Source and Center, that source manifestation of the I AM from which all reality takes origin.
115:3.7 (1262.4) 2. Της ουσιαστικής. Της ένωσης των τριών Απολύτων της πραγματικότητας, της Δεύτερης, Τρίτης Και Παραδείσιας γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου. Η τριοδικότητα αυτή των Αιώνιων Υιών, του Απείρου Πνεύματος και του Νησιού του Παραδείσου συνιστούν την ουσιαστική αποκάλυψη της αυθεντικότητας της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου.		115:3.7 (1262.4) 2. The Actual. The union of the three Absolutes of actuality, the Second, Third, and Paradise Sources and Centers. This triodity of the Eternal Son, the Infinite Spirit, and the Paradise Isle constitutes the actual revelation of the originality of the First Source and Center.
115:3.8 (1262.5) 3. Της δυνητικής. Της ένωσης των τριών Απολύτων της δυνατότητας, του Θείου, του Απεριόριστου και του Συμπαντικού Απόλυτου. Αυτή η τριοδικότητα του υπαρξιακού δυναμικού συνιστά την δυνητική αποκάλυψη της αυθεντικότητας της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου.		115:3.8 (1262.5) 3. The Potential. The union of the three Absolutes of potentiality, the Deity, Unqualified, and Universal Absolutes. This triodity of existential potentiality constitutes the potential revelation of the originality of the First Source and Center.
115:3.9 (1262.6) Ο συσχετισμός αυτός του Αρχικού, του Ουσιαστικού και του Δυνητικού δημιουργεί τις τάσεις εντός του απείρου, οι οποίες καταλήγουν στη δυνατότητα κάθε εξέλιξης στο σύμπαν. Και η εξέλιξη είναι η φύση του Επτάπτυχου, του Υπέρτατου και του Ύπατου.		115:3.9 (1262.6) The interassociation of the Original, the Actual, and the Potential yields the tensions within infinity which result in the possibility for all universe growth; and growth is the nature of the Sevenfold, the Supreme, and the Ultimate.
115:3.10 (1262.7) Στη σχέση του Θείου, του Συμπαντικού και Απεριόριστου Απόλυτου, η δυνητικότητα είναι απόλυτη, ενώ η πραγματικότητα δημιουργείται. Στη σχέση της Δεύτερης, της Τρίτης και της Παραδείσιας Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, η πραγματικότητα είναι απόλυτη, ενώ η δυνητικότητα δημιουργείται. Όσον αφορά στην αυθεντικότητα της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, δεν μπορούμε να πούμε ότι η πραγματικότητα, ή, η δυνητικότητα υφίστανται, ή αναδύονται – ο Πατέρας υπάρχει.		115:3.10 (1262.7) In the association of the Deity, Universal, and Unqualified Absolutes, potentiality is absolute while actuality is emergent; in the association of the Second, Third, and Paradise Sources and Centers, actuality is absolute while potentiality is emergent; in the originality of the First Source and Center, we cannot say that either actuality or potentiality is either existent or emergent—the Father is.
115:3.11 (1262.8) Από την άποψη του χρόνου, το Πραγματικό είναι εκείνο που υπήρχε και που υπάρχει. Το Δυνητικό είναι εκείνο που γίνεται και θα υπάρξει. Το Αυθεντικό είναι εκείνο το οποίο υφίσταται. Από την άποψη της αιωνιότητας, οι διαφορές μεταξύ του Αυθεντικού, του Πραγματικού και του Δυνητικού δεν είναι τόσον εμφανείς. Οι τριαδικές αυτές ποιότητες δεν είναι τόσο ευδιάκριτες στα επίπεδα Παραδείσου-αιωνιότητας. Η αιωνιότητα είναι τα πάντα – μόνο που δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί απόλυτα στο χρόνο και το διάστημα.		115:3.11 (1262.8) From the time viewpoint, the Actual is that which was and is; the Potential is that which is becoming and will be; the Original is that which is. From the eternity viewpoint, the differences between the Original, the Actual, and the Potential are not thus apparent. These triune qualities are not so distinguished on Paradise-eternity levels. In eternity all is—only has all not yet been revealed in time and space.
115:3.12 (1262.9) Από την άποψη των πλασμάτων, η πραγματικότητα είναι η ουσία, η δυνητικότητα αποτελεί δυνατότητα. Η πραγματικότητα υπάρχει στο κέντρο και από εκεί προεκτείνεται ως την άπειρη περιφέρεια. Η δυνητικότητα έρχεται προς τα μέσα, από την άπειρη περιφέρεια και συγκλίνει στο κέντρο των πάντων. Η αυθεντικότητα είναι εκείνο το οποίο, αρχικά, προκαλεί και έπειτα εξισορροπεί τις διπλές κινήσεις του κύκλου της μεταμόρφωσης της πραγματικότητας από το δυνητικό στο πραγματικό και που δυνητικοποιεί τις υπάρχουσες πραγματικότητες.		115:3.12 (1262.9) From a creature’s viewpoint, actuality is substance, potentiality is capacity. Actuality exists centermost and expands therefrom into peripheral infinity; potentiality comes inward from the infinity periphery and converges at the center of all things. Originality is that which first causes and then balances the dual motions of the cycle of reality metamorphosis from potentials to actuals and the potentializing of existing actuals.
115:3.13 (1262.10) Τα τρία Απόλυτα του δυνητικού λειτουργούν στο αμιγώς αιώνιο επίπεδο της δημιουργίας και γι’ αυτό δεν δρουν ποτέ σε επίπεδα όπως το υπο-απόλυτο. Στα κατερχόμενα επίπεδα της πραγματικότητας, η τριοδικότητα του δυνητικού εκδηλώνεται με το Ύπατο, καθώς επίσης και επί του Υπέρτατου. Το δυνητικό μπορεί να αποτύχει στην χρονική ενεργοποίηση, όσον αφορά σε μέρος ενός υπο-απόλυτου επίπεδου, αλλά ποτέ στο σύνολο. Το θέλημα του Θεού τελικά επικρατεί, όχι πάντα σε σχέση με τα άτομα, αλλά πάντα σε σχέση με το σύνολο.		115:3.13 (1262.10) The three Absolutes of potentiality are operative on the purely eternal level of the cosmos, hence never function as such on subabsolute levels. On the descending levels of reality the triodity of potentiality is manifest with the Ultimate and upon the Supreme. The potential may fail to time-actualize with respect to a part on some subabsolute level, but never in the aggregate. The will of God does ultimately prevail, not always concerning the individual but invariably concerning the total.
115:3.14 (1263.1) Είναι εξ αιτίας της τριοδικότητας της πραγματικότητας που ό,τι υπάρχει στη δημιουργία έχει το κέντρο του. Είτε πρόκειται για πνεύμα, διάνοια, ή ενέργεια, όλα έχουν το κέντρο στους σ’ αυτή τη σχέση με τον Υιό, το Πνεύμα και τον Παράδεισο. Η προσωπικότητα του Υιού-πνεύματος είναι το κύριο πρότυπο για όλες τις προσωπικότητες, σ’ ολόκληρη την έκταση, όλων των συμπάντων. Η υπόσταση του Νησιού του Παραδείσου είναι το κύριο πρότυπο, του οποίου η Χαβόνα αποτελεί το τέλειο, ενώ τα υπερσύμπαντα είναι τελειοποιούμενες αποκαλύψεις. Ο Συνδεδεμένος Δρων είναι σε μία και μοναδική στιγμή η διανοητική ενεργοποίηση της κοσμικής ενέργειας, η αντίληψη του πνευματικού σκοπού, αλλά και η ενοποίηση των μαθηματικών αιτίων και αιτιατών των υλικών επιπέδων, μαζί με τους βουλητικούς σκοπούς και τα κίνητρα του πνευματικού επιπέδου. Εντός του, και προς το πεπερασμένο σύμπαν, ο Υιός, το Πνεύμα και ο Παράδεισος λειτουργούν εντός, και επί του Ύπατου, καθώς αυτός διέπεται από, και περιορίζεται στο Υπέρτατο.		115:3.14 (1263.1) It is in the triodity of actuality that the existents of the cosmos have their center; be it spirit, mind, or energy, all center in this association of the Son, the Spirit, and Paradise. The personality of the spirit Son is the master pattern for all personality throughout all universes. The substance of the Paradise Isle is the master pattern of which Havona is a perfect, and the superuniverses are a perfecting, revelation. The Conjoint Actor is at one and the same time the mind activation of cosmic energy, the conceptualization of spirit purpose, and the integration of the mathematical causes and effects of the material levels with the volitional purposes and motives of the spiritual level. In and to a finite universe the Son, Spirit, and Paradise function in and upon the Ultimate as he is conditioned and qualified in the Supreme.
115:3.15 (1263.2) Η πραγματικότητα (του Θείου) είναι αυτό που αναζητά ο άνθρωπος στην προς τον Παράδεισο ανέλιξή του. Το δυνητικό (της ανθρώπινης θείας ουσίας) είναι αυτό που ο άνθρωπος εξελίσσει στην αναζήτηση αυτή. Το Αυθεντικό είναι αυτό που καθιστά δυνατή τη συνύπαρξη και ενοποίηση του ανθρώπου του πραγματικού, του ανθρώπου του δυνητικού και του ανθρώπου του αιώνιου.		115:3.15 (1263.2) Actuality (of Deity) is what man seeks in the Paradise ascent. Potentiality (of human divinity) is what man evolves in that search. The Original is what makes possible the coexistence and integration of man the actual, man the potential, and man the eternal.
115:3.16 (1263.3) Οι τελικές δυναμικές της δημιουργίας έχουν να κάνουν με τη συνεχή μεταφορά της πραγματικότητας από το επίπεδο του δυνατού στο επίπεδο του ουσιαστικού. Θεωρητικά, μπορεί να υπάρξει τέλος σ’ αυτή τη μεταμόρφωση, στην πραγματικότητα, όμως, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, εφ’ όσον το Δυνητικό και το Πραγματικό είναι και τα δύο μέσα στα κυκλώματα του Αυθεντικού (του ΕΙΜΑΙ) και τούτη η ταυτοποίηση καθιστά για πάντα αδύνατο το να τεθεί ένα όριο στην εξελικτική πρόοδο του σύμπαντος. Οτιδήποτε ταυτίζεται με το ΕΙΜΑΙ, δεν μπορεί ποτέ να βρει τέλος στην πρόοδο, αφού η πραγματικότητα των δυνατοτήτων του ΕΙΜΑΙ είναι απόλυτη και το δυνητικό της πραγματικότητας του ΕΙΜΑΙ είναι επίσης απόλυτο. Η πραγματικότητα θα ανοίγει πάντα καινούργιους δρόμους αντίληψης των έως τώρα αδύνατων δυνατοτήτων – κάθε ανθρώπινη απόφαση όχι μόνον ενεργοποιεί μια καινούργια πραγματικότητα στην ανθρώπινη εμπειρία, αλλά δημιουργεί, επίσης, μια νέα δυνατότητα για την ανθρώπινη ανάπτυξη. Ο άνθρωπος ενυπάρχει σε κάθε παιδί και ο μοροντιανός παράγων εξέλιξης(*) ενοικεί στον ώριμο, γνώστη του Θεού άνθρωπο.		115:3.16 (1263.3) The final dynamics of the cosmos have to do with the continual transfer of reality from potentiality to actuality. In theory, there may be an end to this metamorphosis, but in fact, such is impossible since the Potential and the Actual are both encircuited in the Original (the I AM), and this identification makes it forever impossible to place a limit on the developmental progression of the universe. Whatsoever is identified with the I AM can never find an end to progression since the actuality of the potentials of the I AM is absolute, and the potentiality of the actuals of the I AM is also absolute. Always will actuals be opening up new avenues of the realization of hitherto impossible potentials—every human decision not only actualizes a new reality in human experience but also opens up a new capacity for human growth. The man lives in every child, and the morontia progressor is resident in the mature God-knowing man.
115:3.17 (1263.4) Η στασιμότητα στην ανάπτυξη δεν μπορεί ποτέ να εμφανισθεί σ’ ολόκληρη τη δημιουργία, αφού η βάση για την ανάπτυξη – η απόλυτη πραγματικότητα – είναι απεριόριστη και εφ’ όσον οι δυνατότητες για ανάπτυξη – οι απόλυτες δυνατότητες – είναι ατέλειωτες. Από πρακτική άποψη, οι φιλόσοφοι του σύμπαντος έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει τέλος.		115:3.17 (1263.4) Statics in growth can never appear in the total cosmos since the basis for growth—the absolute actuals—is unqualified, and since the possibilities for growth—the absolute potentials—are unlimited. From a practical viewpoint the philosophers of the universe have come to the conclusion that there is no such thing as an end.
115:3.18 (1263.5) Από περιοριστική άποψη, υπάρχει, πράγματι, τέλος σε πολλά πράγματα, πολλοί τερματισμοί δραστηριοτήτων, αλλά από μια ευρύτερη άποψη, σε ανώτερο συμπαντικό επίπεδο, δεν υπάρχει τέλος, απλά μεταβάσεις από τη μία φάση εξέλιξης στην άλλη. Η μεγαλύτερη χρονιότητα(*) του κυρίαρχου σύμπαντος αφορά στις διάφορες συμπαντικές εποχές, τη Χαβόνα, το υπερσύμπαν και τις άλλες εποχές του εξώτερου σύμπαντος. Ωστόσο, ακόμη κι’ αυτές οι βασικές υποδιαιρέσεις των διαδοχικών σχέσεων δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μικρής σημασίας ορόσημα στον ατέλειωτο δρόμο της αιωνιότητας.		115:3.18 (1263.5) From a circumscribed view there are, indeed, many ends, many terminations of activities, but from a larger viewpoint on a higher universe level, there are no endings, merely transitions from one phase of development to another. The major chronicity of the master universe is concerned with the several universe ages, the Havona, the superuniverse, and the outer universe ages. But even these basic divisions of sequence relationships cannot be more than relative landmarks on the unending highway of eternity.
115:3.19 (1263.6) Η τελική διείσδυση της αλήθειας, της ομορφιάς και της καλοσύνης του Υπέρτατου Όντος δεν μπορεί παρά να κάνει εμφανείς στα εξελικτικά πλάσματα τις απολυτοειδείς εκείνες ποιότητες της ύπατης θείας ουσίας, που βρίσκονται πέραν των επιπέδων αντίληψης της αλήθειας, της ομορφιάς, και της καλοσύνης.		115:3.19 (1263.6) The final penetration of the truth, beauty, and goodness of the Supreme Being could only open up to the progressing creature those absonite qualities of ultimate divinity which lie beyond the concept levels of truth, beauty, and goodness.
4. Η ΑΠΑΡΧΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΤΑΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ^top		4. Sources of Supreme Reality ^top
115:4.1 (1263.7) Οποιαδήποτε θεώρηση της προέλευσης του Θεού του Υπέρτατου πρέπει να αρχίζει από την Τριάδα του Παραδείσου, εφ’ όσον η Τριάδα είναι η αρχική Θεότητα, ενώ το Υπέρτατο προέρχεται από το Θείο. Οποιαδήποτε θεώρηση της ανάπτυξης του Υπέρτατου οφείλει να λάβει υπ’ όψιν τις υπάρχουσες τριοδικότητες, εφ’ όσον αυτές περικλείουν όλες τις απόλυτες πραγματικότητες και όλες τις άπειρες δυνατότητες (σε συνδυασμό με την Πρώτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο). Και το εξελικτικό Υπέρτατο είναι η κορύφωση και το προσωπικά εκούσιο κέντρο της μεταστοιχείωσης – του μετασχηματισμού – των δυνατοτήτων σε πραγματικότητες, εντός και επί του πεπερασμένου επιπέδου ύπαρξης. Οι δύο τριοδικότητες, η πραγματική και η δυνητική, περικλείουν την ολικότητα της αλληλοσυνδεόμενης(*) ανάπτυξης στα σύμπαντα.		115:4.1 (1263.7) Any consideration of the origins of God the Supreme must begin with the Paradise Trinity, for the Trinity is original Deity while the Supreme is derived Deity. Any consideration of the growth of the Supreme must give consideration to the existential triodities, for they encompass all absolute actuality and all infinite potentiality (in conjunction with the First Source and Center). And the evolutionary Supreme is the culminating and personally volitional focus of the transmutation—the transformation—of potentials to actuals in and on the finite level of existence. The two triodities, actual and potential, encompass the totality of the interrelationships of growth in the universes.
115:4.2 (1264.1) Η προέλευση του Υπέρτατου βρίσκεται στην Παραδείσια Τριάδα – την αιώνια, πραγματική και αδιαίρετη Θεότητα. Το Υπέρτατο είναι, πριν απ’ όλα, ένα πνευματικό πρόσωπο και αυτό το πνευματικό πρόσωπο προέρχεται από την Τριάδα. Ωστόσο το Υπέρτατο είναι, επίσης, Θεότητα ανάπτυξης – εξελικτικής ανάπτυξης – και η ανάπτυξη αυτή πηγάζει από τις δύο τριοδικότητες, την πραγματική και την δυνητική.		115:4.2 (1264.1) The source of the Supreme is in the Paradise Trinity—eternal, actual, and undivided Deity. The Supreme is first of all a spirit person, and this spirit person stems from the Trinity. But the Supreme is secondly a Deity of growth—evolutionary growth—and this growth derives from the two triodities, actual and potential.
115:4.3 (1264.2) Αν είναι δύσκολο να κατανοήσετε το ότι οι άπειρες τριοδικότητες μπορούν να λειτουργήσουν σε πεπερασμένο επίπεδο, σταθείτε και σκεφθείτε ότι το ίδιο τους το άπειρο πρέπει να εμπεριέχει, εν αυτώ, τη δυνατότητα του πεπερασμένου. Το άπειρο περικλείει το κάθε τι, από την ταπεινότερη και πλέον περιορισμένη πεπερασμένη ύπαρξη, ως την ανώτερες και απεριόριστα απόλυτες πραγματικότητες.		115:4.3 (1264.2) If it is difficult to comprehend that the infinite triodities can function on the finite level, pause to consider that their very infinity must in itself contain the potentiality of the finite; infinity encompasses all things ranging from the lowest and most qualified finite existence to the highest and unqualifiedly absolute realities.
115:4.4 (1264.3) Δεν είναι πάρα πολύ δύσκολο να καταλάβετε ότι το άπειρο δεν εμπεριέχει το πεπερασμένο, όσο είναι το να κατανοήσετε πώς ακριβώς αυτό το άπειρο αποτελεί, στην πραγματικότητα, εκδήλωση του πεπερασμένου. Οι Προσαρμοστές, όμως, της Σκέψης που ενοικούν τον άνθρωπο είναι μία από τις αιώνιες αποδείξεις ότι ακόμη και ο απόλυτος Θεός (ως απόλυτος) μπορεί και, πράγματι, έρχεται σε άμεση επαφή ακόμη και με τα ταπεινότερα και ελαχιστότατα από όλα τα αυτόβουλα πλάσματα του σύμπαντος.		115:4.4 (1264.3) It is not so difficult to comprehend that the infinite does contain the finite as it is to understand just how this infinite actually is manifest to the finite. But the Thought Adjusters indwelling mortal man are one of the eternal proofs that even the absolute God (as absolute) can and does actually make direct contact with even the lowest and least of all universe will creatures.
115:4.5 (1264.4) Οι τριοδικότητες που συλλογικά περικλείουν το πραγματικό και το δυνητικό, εκδηλώνονται στο πεπερασμένο επίπεδο σε συνδυασμό με το Υπέρτατο Ον. Η τεχνική της εκδήλωσης αυτής είναι άμεση αλλά και έμμεση. Άμεση ως το σημείο όπου οι σχέσεις της τριοδικότητας επιδρούν άμεσα στο Υπέρτατο και έμμεσες ως το σημείο όπου εκπορεύονται μέσω του απορρέοντος επιπέδου του απολυτοειδούς.		115:4.5 (1264.4) The triodities which collectively encompass the actual and the potential are manifest on the finite level in conjunction with the Supreme Being. The technique of such manifestation is both direct and indirect: direct in so far as triodity relations repercuss directly in the Supreme and indirect in so far as they are derived through the eventuated level of the absonite.
115:4.6 (1264.5) Η Υπέρτατη πραγματικότητα, η οποία είναι μια απόλυτα πεπερασμένη πραγματικότητα, βρίσκεται στη διαδικασία της δυναμικής ανάπτυξης μεταξύ των απεριόριστων δυνατοτήτων του εξώτερου διαστήματος και των απεριόριστων πραγματικοτήτων στο κέντρο πάντων των πραγμάτων. Έτσι, ο χώρος του πεπερασμένου πραγματώνεται μέσω της συνεργασίας των απολυτοειδών επιδράσεων του Παραδείσου και των προσωπικοτήτων του Υπέρτατου Δημιουργού του χρόνου. Το έργο της ωρίμανσης των περιορισμένων δυνατοτήτων των τριών μεγάλων εν δυνάμει Απολύτων είναι η απολυτοειδής δράση των Αρχιτεκτόνων του Κυρίαρχου Σύμπαντος και των υπερβατικών συνεργατών τους. Και όταν τα ενδεχόμενα αυτά φθάσουν σ’ ένα ορισμένο σημείο ωρίμανσης, οι Προσωπικότητες του Υπέρτατου Δημιουργού αναδύονται από τον Παράδεισο για να αναλάβουν το αιώνιο έργο του να κάνουν τα εξελισσόμενα σύμπαντα να υπάρξουν πραγματικά.		115:4.6 (1264.5) Supreme reality, which is total finite reality, is in process of dynamic growth between the unqualified potentials of outer space and the unqualified actuals at the center of all things. The finite domain thus factualizes through the co-operation of the absonite agencies of Paradise and the Supreme Creator Personalities of time. The act of maturing the qualified possibilities of the three great potential Absolutes is the absonite function of the Architects of the Master Universe and their transcendental associates. And when these eventualities have attained to a certain point of maturation, the Supreme Creator Personalities emerge from Paradise to engage in the agelong task of bringing the evolving universes into factual being.
115:4.7 (1264.6) Η ανάπτυξη του Υπέρτατου εκπορεύεται από τις τριοδικότητες. Το πνευματικό πρόσωπο του Υπέρτατου από την Τριάδα. Αλλά τα προνόμια στη δύναμη του Παντοδύναμου βασίζονται στην θεία ευόδωση του Θεού του Επτάπτυχου, ενώ η σύνδεση των προνομίων στη δύναμη του Παντοδύναμου Υπέρτατου μαζί με το πνευματικό πρόσωπο του Θεού του Υπέρτατου λαμβάνει χώρα ως αποτέλεσμα της λειτουργίας του Συνδεδεμένου Δρώντος, που επέδρασε(*) στη διάνοια του Υπέρτατου ως ο συνδετικός παράγων σ’ αυτή την εξελικτική Θεότητα.		115:4.7 (1264.6) The growth of Supremacy derives from the triodities; the spirit person of the Supreme, from the Trinity; but the power prerogatives of the Almighty are predicated on the divinity successes of God the Sevenfold, while the conjoining of the power prerogatives of the Almighty Supreme with the spirit person of God the Supreme takes place by virtue of the ministry of the Conjoint Actor, who bestowed the mind of the Supreme as the conjoining factor in this evolutionary Deity.
5. Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ^top		5. Relation of the Supreme to the Paradise Trinity ^top
115:5.1 (1264.7) Το Υπέρτατο Ον εξαρτάται απόλυτα από την ύπαρξη και τη δράση της Τριάδας του Παραδείσου, για την πραγμάτωση της ατομικής και πνευματικής του φύσης. Ενώ η ανάπτυξη του Υπέρτατου είναι θέμα τριοδικών σχέσεων, η πνευματική προσωπικότητα του Θεού του Υπέρτατου εξαρτάται και εκπορεύεται από την Παραδείσια Τριάδα, η οποία παραμένει πάντα το απόλυτο κέντρο-απαρχή της τέλειας και άπειρης σταθερότητας, γύρω από την οποία εκτυλίσσεται προοδευτικά η εξελικτική ανάπτυξη του Υπέρτατου.		115:5.1 (1264.7) The Supreme Being is absolutely dependent on the existence and action of the Paradise Trinity for the reality of his personal and spirit nature. While the growth of the Supreme is a matter of triodity relationship, the spirit personality of God the Supreme is dependent upon, and is derived from, the Paradise Trinity, which ever remains as the absolute center-source of perfect and infinite stability around which the evolutionary growth of the Supreme progressively unfolds.
115:5.2 (1265.1) Η λειτουργία της Τριάδας συνδέεται με τη λειτουργία του Υπέρτατου, εφ’ όσον η Τριάδα μπορεί να λειτουργήσει σε όλα (συνολικά) τα επίπεδα, περιλαμβανομένου του επιπέδου της λειτουργίας του Υπέρτατου. Ωστόσο, όπως η εποχή της Χαβόνα παραχωρεί τη θέση της στην εποχή ων υπερσυμπάντων, έτσι και η ευδιάκριτη λειτουργία της Τριάδας, ως άμεσος δημιουργός, υποχωρεί μπροστά στις δημιουργικές πράξεις των παιδιών των Θεοτήτων του Παραδείσου.		115:5.2 (1265.1) The function of the Trinity is related to the function of the Supreme, for the Trinity is functional on all (total) levels, including the level of the function of Supremacy. But as the age of Havona gives way to the age of the superuniverses, so does the discernible action of the Trinity as immediate creator give way to the creative acts of the children of the Paradise Deities.
6. Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΙΟΔΙΚΟΤΗΤΕΣ ^top		6. Relation of the Supreme to the Triodities ^top
115:6.1 (1265.2) Η τριοδικότητα της πραγματικότητας συνεχίζει να λειτουργεί άμεσα στις μετά τη Χαβόνα εποχές. Η βαρύτητα του Παραδείσου κρατά τις βασικές μονάδες υλικής υπόστασης, η πνευματική βαρύτητα του Αιώνιου Υιού λειτουργεί άμεσα επί των θεμελιωδών αξιών της πνευματικής υπόστασης και η διανοητική βαρύτητα του Συνδεδεμένου Δρώντος, με τρόπο αλάθητο, κρατά όλες τις ζωτικές έννοιες διανοητικής υπόστασης.		115:6.1 (1265.2) The triodity of actuality continues to function directly in the post-Havona epochs; Paradise gravity grasps the basic units of material existence, the spirit gravity of the Eternal Son operates directly upon the fundamental values of spirit existence, and the mind gravity of the Conjoint Actor unerringly clutches all vital meanings of intellectual existence.
115:6.2 (1265.3) Καθώς, όμως, κάθε στάδιο δημιουργικής δραστηριότητας προχωρεί μέσα στο αχαρτογράφητο διάστημα, λειτουργεί και υπάρχει ολοένα και πιο μακριά από την άμεση δράση των δημιουργικών δυνάμεων και των θείων προσωπικοτήτων του θείου χώρου – του απόλυτου Νησιού του Παραδείσου και των άπειρων Θεοτήτων που κατοικούν εκεί. Τα διαδοχικά αυτά επίπεδα κοσμικής υπόστασης, εξαρτώνται, έτσι, όλο και περισσότερο από την εξέλιξη των δυνατοτήτων του απείρου, εντός των τριών Απολύτων.		115:6.2 (1265.3) But as each stage of creative activity proceeds out through uncharted space, it functions and exists farther and farther removed from direct action by the creative forces and divine personalities of central emplacement—the absolute Isle of Paradise and the infinite Deities resident thereon. These successive levels of cosmic existence become, therefore, increasingly dependent upon developments within the three Absolute potentialities of infinity.
115:6.3 (1265.4) Το Υπέρτατο Ον περικλείει δυνατότητες κοσμικής λειτουργίας που δεν εκδηλώνονται φανερά στον Αιώνιο Υιό, το Άπειρο Πνεύμα, ή τις μη προσωπικές πραγματικότητες του Νησιού του Παραδείσου. Η παρουσίαση αυτή γίνεται λαμβάνοντας υπ’ όψιν το απόλυτο αυτών των τριών βασικών πραγματικοτήτων, η ανάπτυξη, όμως, του Υπέρτατου δεν στηρίζεται μόνο σ’ αυτές τις πραγματικότητες της Θεότητας και του Παραδείσου, αλλά αφορά, επίσης, στις εξελίξεις εντός της Θεότητας, του Συμπαντικού και του Απεριόριστου Απόλυτου.		115:6.3 (1265.4) The Supreme Being embraces possibilities for cosmic ministry that are not apparently manifested in the Eternal Son, the Infinite Spirit, or the nonpersonal realities of the Isle of Paradise. This statement is made with due regard for the absoluteness of these three basic actualities, but the growth of the Supreme is not only predicated on these actualities of Deity and Paradise but is also involved in developments within the Deity, Universal, and Unqualified Absolutes.
115:6.4 (1265.5) Το Υπέρτατο όχι μόνο αναπτύσσεται καθώς οι Δημιουργοί και τα δημιουργήματα των εξελισσόμενων συμπάντων καταλήγουν να μοιάσουν με τον Θεό, αλλά η πεπερασμένη αυτή Θεότητα αναπτύσσεται, επίσης, ως αποτέλεσμα της κατάκτησης, από το δημιούργημα και τον Δημιουργό, των πεπερασμένων δυνατοτήτων του μεγάλου σύμπαντος. Η κίνηση του Υπέρτατου είναι διπλή: έντονα προς τον Παράδεισο και τη Θεότητα, αλλά και επεκτατικά προς το απεριόριστο των Απολύτων της δυνατότητας.		115:6.4 (1265.5) The Supreme not only grows as the Creators and creatures of the evolving universes attain to Godlikeness, but this finite Deity also experiences growth as a result of the creature and Creator mastery of the finite possibilities of the grand universe. The motion of the Supreme is twofold: intensively toward Paradise and Deity and extensively toward the limitlessness of the Absolutes of potential.
115:6.5 (1265.6) Στην παρούσα συμπαντική εποχή η διπλή αυτή κίνηση αποκαλύπτεται στις κατερχόμενες και ανερχόμενες προσωπικότητες του μεγάλου σύμπαντος. Οι προσωπικότητες του Υπέρτατου Δημιουργού καθώς και όλοι οι θείοι συνεργάτες τους ανακλούν την προς τα έξω, αποκλίνουσα κίνηση του Υπέρτατου, ενώ οι ανερχόμενοι οδοιπόροι από τα επτά υπερσύμπαντα υποδηλώνουν την προς το εσωτερικό, συγκλίνουσα τάση του Υπέρτατου.		115:6.5 (1265.6) In the present universe age this dual motion is revealed in the descending and ascending personalities of the grand universe. The Supreme Creator Personalities and all their divine associates are reflective of the outward, diverging motion of the Supreme, while the ascending pilgrims from the seven superuniverses are indicative of the inward, converging trend of Supremacy.
115:6.6 (1265.7) Η πεπερασμένη Θεότητα πάντα αναζητά το διπλό συσχετισμό, προς το εσωτερικό, προς τον Παράδεισο και τις Θεότητές του, αλλά και προς το εξωτερικό, προς το άπειρο και τα Απόλυτα που βρίσκονται σ’ αυτό. Η ισχυρότατη έκρηξη της δημιουργούσας τον Παράδεισο θείας φύσης, η οποία εξατομικεύεται στους Δημιουργούς Υιούς και ενεργοποιείται δια των ελεγκτών της δύναμης, δηλώνει την άπειρη ανάδυση του Υπέρτατου στο χώρο του δυνητικού, ενώ η ατέλειωτη διαδοχή των ανελισσόμενων πλασμάτων του μεγάλου σύμπαντος γίνεται μάρτυρας της άπειρης έκρηξης του Υπέρτατου προς την κατεύθυνση της ενότητας με την εν Παραδείσω Τριάδα.		115:6.6 (1265.7) Always is the finite Deity seeking for dual correlation, inward toward Paradise and the Deities thereof and outward toward infinity and the Absolutes therein. The mighty eruption of the Paradise-creative divinity personalizing in the Creator Sons and powerizing in the power controllers, signifies the vast outsurge of Supremacy into the domains of potentiality, while the endless procession of the ascending creatures of the grand universe witnesses the mighty insurge of Supremacy toward unity with Paradise Deity.
115:6.7 (1265.8) Οι ανθρώπινες υπάρξεις έχουν μάθει ότι μπορούν, ορισμένες φορές, να διακρίνουν την κίνηση του αόρατου, παρατηρώντας την επίδρασή του επί του ορατού και εμείς, στο σύμπαν, έχουμε από καιρό μάθει να εντοπίζουμε τις κινήσεις και τις τάσεις του Υπέρτατου, παρατηρώντας τον αντίκτυπο των εξελίξεων αυτών στις προσωπικότητες και τα πρότυπα του μεγάλου σύμπαντος.		115:6.7 (1265.8) Human beings have learned that the motion of the invisible may sometimes be discerned by observing its effects on the visible; and we in the universes have long since learned to detect the movements and trends of Supremacy by observing the repercussions of such evolutions in the personalities and patterns of the grand universe.
115:6.8 (1266.1) Παρ’ ότι δεν είμαστε βέβαιοι, πιστεύουμε ότι, ως πεπερασμένη αντανάκλαση της Παραδείσιας Θεότητας, το Υπέρτατο εμπλέκεται στην αιώνια πρόοδο προς το εξώτερο διάστημα. Ωστόσο, ως περιορισμός του δυναμικού στο εξώτερο διάστημα των τριών Απολύτων, αυτό το Υπέρτατο Ον αναζητά πάντα τη συνάφεια προς τον Παράδεισο. Και οι διπλές αυτές κινήσεις φαίνεται ότι εξηγούν το μεγαλύτερο μέρος των βασικών δραστηριοτήτων στα τωρινά οργανωμένα σύμπαντα.		115:6.8 (1266.1) Though we are not sure, we believe that, as a finite reflection of Paradise Deity, the Supreme is engaged in an eternal progression into outer space; but as a qualification of the three Absolute potentials of outer space, this Supreme Being is forever seeking for Paradise coherence. And these dual motions seem to account for most of the basic activities in the presently organized universes.
7. Η ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ^top		7. The Nature of the Supreme ^top
115:7.1 (1266.2) Στη Θεότητα του Υπέρτατου ο Πατέρας-ΕΙΜΑΙ επέτυχε εν μέρει απόλυτη απαλλαγή από τους, εγγενείς στην κατάσταση του άπειρου, στην αιωνιότητα της ύπαρξης και στο απόλυτο της φύσης, περιορισμούς. Ωστόσο, ο Θεός ο Υπέρτατος απελευθερώθηκε από όλους τους υπαρξιακούς περιορισμούς μόνο με το γίνει υποκείμενος στους εμπειρικούς περιορισμούς της συμπαντικής λειτουργίας. Κατακτώντας την ικανότητα της εμπειρίας, ο πεπερασμένος Θεός γίνεται, επίσης, υποκείμενος στην αναγκαιότητα που πηγάζει από αυτήν. Επιτυγχάνοντας την απαλλαγή από την αιωνιότητα, ο Παντοκράτωρ έρχεται αντιμέτωπος με τα όρια του χρόνου. Και το Υπέρτατο μπορεί να γνωρίσει την ανάπτυξη και την εξέλιξη μόνο ως επακόλουθο της μερικότητας της ύπαρξης και της ατέλειας της φύσης, του μη απόλυτου της ύπαρξης.		115:7.1 (1266.2) In the Deity of the Supreme the Father-I AM has achieved relatively complete liberation from the limitations inherent in infinity of status, eternity of being, and absoluteness of nature. But God the Supreme has been freed from all existential limitations only by having become subject to experiential qualifications of universal function. In attaining capacity for experience, the finite God also becomes subject to the necessity therefor; in achieving liberation from eternity, the Almighty encounters the barriers of time; and the Supreme could only know growth and development as a consequence of partiality of existence and incompleteness of nature, nonabsoluteness of being.
115:7.2 (1266.3) Όλα τούτα πρέπει να είναι σύμφωνα με το σχέδιο του Πατέρα, το οποίο στηρίζει την πεπερασμένη πρόοδο πάνω στην προσπάθεια, τα επιτεύγματα των πλασμάτων πάνω στην εγκαρτέρηση και την εξέλιξη της προσωπικότητας πάνω στην πίστη. Θεσπίζοντας, έτσι, την εμπειρία-εξέλιξη του Υπέρτατου, ο Πατέρας έδωσε τη δυνατότητα στα πεπερασμένα πλάσματα να υπάρξουν στα σύμπαντα και δια της εμπειρικής προόδου, να φθάσουν, κάποια στιγμή, στη θεία φύση του Υπέρτατου.		115:7.2 (1266.3) All this must be according to the Father’s plan, which has predicated finite progress upon effort, creature achievement upon perseverance, and personality development upon faith. By thus ordaining the experience-evolution of the Supreme, the Father has made it possible for finite creatures to exist in the universes and, by experiential progression, sometime to attain the divinity of Supremacy.
115:7.3 (1266.4) Περιλαμβάνοντας το Υπέρτατο, ακόμη και το Ύπατο, ολόκληρη η πραγματικότητα, εκτός των απεριόριστων αξιών των επτά Απολύτων, είναι σχετική. Το γεγονός του Υπέρτατου στηρίζεται στη δύναμη του Παραδείσου, την προσωπικότητα του Υιού και τη δράση του Συνδεδεμένου Δρώντος, η ανάπτυξη, όμως, του Υπέρτατου εμπλέκεται στο Θείο Απόλυτο, το Απεριόριστο Απόλυτο και το Συμπαντικό Απόλυτο. Και αυτή η συνθέτουσα και ενοποιούσα Θεότητα – ο Θεός ο Υπέρτατος – είναι η προσωποποίηση της πεπερασμένης σκιάς που καλύπτει το μέγα σύμπαν δια της άπειρης ενότητας της ανεξερεύνητης φύσης του εν Παραδείσω Πατέρα, της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου.		115:7.3 (1266.4) Including the Supreme and even the Ultimate, all reality, excepting the unqualified values of the seven Absolutes, is relative. The fact of Supremacy is predicated on Paradise power, Son personality, and Conjoint action, but the growth of the Supreme is involved in the Deity Absolute, the Unqualified Absolute, and the Universal Absolute. And this synthesizing and unifying Deity—God the Supreme—is the personification of the finite shadow cast athwart the grand universe by the infinite unity of the unsearchable nature of the Paradise Father, the First Source and Center.
115:7.4 (1266.5) Ως το σημείο όπου οι τριοδικότητες λειτουργούν άμεσα στο πεπερασμένο επίπεδο, άπτονται του Υπέρτατου, το οποίο αποτελεί τη Θεία εστίαση και κοσμική συνόψιση των πεπερασμένων ιδιοτήτων της φύσης του Πραγματικού Απόλυτου και του Δυνητικού Απόλυτου.		115:7.4 (1266.5) To the extent that the triodities are directly operative on the finite level, they impinge upon the Supreme, who is the Deity focalization and cosmic summation of the finite qualifications of the natures of the Absolute Actual and the Absolute Potential.
115:7.5 (1266.6) Η Παραδείσια Τριάδα θεωρείται ότι είναι ότι είναι το απόλυτο αναπόφευκτο. Τα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα είναι, προφανώς, οι αναπόφευκτες καταστάσεις της Τριάδας. Η πραγμάτωση της δυναμικής-διανοητικής-πνευματικής προσωπικότητας του Υπέρτατου πρέπει να είναι το εξελικτικό αναπόφευκτο.		115:7.5 (1266.6) The Paradise Trinity is considered to be the absolute inevitability; the Seven Master Spirits are apparently Trinity inevitabilities; the power-mind-spirit-personality actualization of the Supreme must be the evolutionary inevitability.
115:7.6 (1266.7) Ο Θεός ο Υπέρτατος φαίνεται να έχει υπάρξει αναπόφευκτος στο απεριόριστο άπειρο, αλλά μοιάζει να βρίσκεται σε όλα τα σχετικά επίπεδα. Είναι ο απαραίτητος επικεντρωτής, ο αθροιστής, εκείνος που περικλείει την εξελικτική εμπειρία, ενώνοντας δραστικά τα απορρέοντα εκ του τρόπου αυτού αντίληψης της πραγματικότητας στην θεία του φύση. Και όλα τούτα φαίνεται ότι τα πράττει με σκοπό να συνεισφέρει στην εμφάνιση της αναπόφευκτης πραγμάτωσης, της υπερ-εμπειρίας και υπερ-πεπερασμένης εκδήλωσης του Θεού του Ύπατου.		115:7.6 (1266.7) God the Supreme does not appear to have been inevitable in unqualified infinity, but he seems to be on all relativity levels. He is the indispensable focalizer, summarizer, and encompasser of evolutionary experience, effectively unifying the results of this mode of reality perception in his Deity nature. And all this he appears to do for the purpose of contributing to the appearance of the inevitable eventuation, the superexperience and superfinite manifestation of God the Ultimate.
115:7.7 (1267.1) Το Υπέρτατο Ον δεν μπορεί να εκτιμηθεί πλήρως, χωρίς θα ληφθεί υπ’ όψιν η απαρχή, η λειτουργία και ο προορισμός: η σχέση προς την δημιουργούμενη Τριάδα, το σύμπαν των δραστηριοτήτων και το Τριαδικό Απώτατο του άμεσου πεπρωμένου.		115:7.7 (1267.1) The Supreme Being cannot be fully appreciated without taking into consideration source, function, and destiny: relationship to the originating Trinity, the universe of activity, and the Trinity Ultimate of immediate destiny.
115:7.8 (1267.2) Με τη διαδικασία του αθροίσματος της εξελικτικής εμπειρίας, το Υπέρτατο συνδέει το πεπερασμένο με το απολυτοειδές, όπως η διάνοια του Συνδεδεμένου Δρώντος συνενώνει τη θεία πνευματικότητα του ατομικού Υιού με τις αμετάβλητες ενέργειες του Παραδείσιου προτύπου, αλλά και όπως η παρουσία του Συμπαντικού Απόλυτου ενοποιεί τη θεία δραστηριότητα με την Απεριόριστη επανενεργοποίηση. Και η ενοποίηση αυτή πρέπει να είναι η αποκάλυψη του αδιερεύνητου έργου της αρχικής ενοποίησης της Πρώτης Αιτίας-Πατέρα και Γενεσιουργού-Προτύπου όλων των πραγμάτων και όλων των πλασμάτων.		115:7.8 (1267.2) By the process of summating evolutionary experience the Supreme connects the finite with the absonite, even as the mind of the Conjoint Actor integrates the divine spirituality of the personal Son with the immutable energies of the Paradise pattern, and as the presence of the Universal Absolute unifies Deity activation with the Unqualified reactivity. And this unity must be a revelation of the undetected working of the original unity of the First Father-Cause and Source-Pattern of all things and all beings.
115:7.9 (1267.3) [Υποστηρίχθηκε από ένα Κραταιό Αγγελιαφόρο που προσωρινά διαμένει στην Ουράντια.]		115:7.9 (1267.3) [Sponsored by a Mighty Messenger temporarily sojourning on Urantia.]