Εγγραφο 118		Paper 118
Ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΣΧΑΤΟΣ – ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΧΩΡΟΣ		Supreme and Ultimate—Time and Space
118:0.1 (1294.1) Σχετικά με τις διάφορες φύσεις της θεότητας, μπορεί να λεχθεί ότι:		118:0.1 (1294.1) CONCERNING the several natures of Deity, it may be said:
118:0.2 (1294.2) 1. Ο Πατέρας είναι αυθύπαρκτος.		118:0.2 (1294.2) 1. The Father is self-existent self.
118:0.3 (1294.3) 2. Ο Γιος είναι συνυπάρχων.		118:0.3 (1294.3) 2. The Son is coexistent self.
118:0.4 (1294.4) 3. Το Πνεύμα είναι συνενωμένο-συνυπάρχον.		118:0.4 (1294.4) 3. The Spirit is conjoint-existent self.
118:0.5 (1294.5) 4. Ο Υπέρτατος είναι εξελικτικά εμπειρικός.		118:0.5 (1294.5) 4. The Supreme is evolutionary-experiential self.
118:0.6 (1294.6) 5. Ο Επτάπτυχος είναι αυτό-διανεμόμενη θεότητα.		118:0.6 (1294.6) 5. The Sevenfold is self-distributive divinity.
118:0.7 (1294.7) 6. Ο ΄Εσχατος είναι υπερβατικά εμπειρικός.		118:0.7 (1294.7) 6. The Ultimate is transcendental-experiential self.
118:0.8 (1294.8) 7. Ο Απόλυτος είναι υπαρξιακά εμπειρικός.		118:0.8 (1294.8) 7. The Absolute is existential-experiential self.
118:0.9 (1294.9) Ενώ ο Θεός ο Επτάπτυχος είναι απαραίτητος για την εξελικτική επίτευξη του Υπέρτατου, ο Υπέρτατος είναι επίσης απαραίτητος για την τελική εμφάνιση του Έσχατου. Και η διπλή παρουσία του Υπέρτατου και του Έσχατου αποτελεί τη βασική συνεργασία για να προκύψει η υπό-απόλυτη Θεότητα, γιατί αυτοί έχουν συμπληρωματική αλληλεξάρτηση για την επίτευξη του πεπρωμένου. Μαζί συνιστούν την εμπειρική γέφυρα που ενώνει την αρχή και την ολοκλήρωση όλης της δημιουργημένης ανάπτυξης στο κυρίαρχο σύμπαν.		118:0.9 (1294.9) While God the Sevenfold is indispensable to the evolutionary attainment of the Supreme, the Supreme is also indispensable to the eventual emergence of the Ultimate. And the dual presence of the Supreme and the Ultimate constitutes the basic association of subabsolute and derived Deity, for they are interdependently complemental in the attainment of destiny. Together they constitute the experiential bridge linking the beginnings and the completions of all creative growth in the master universe.
118:0.10 (1294.10) Η δημιουργική ανάπτυξη είναι ατελεύτητη αλλά πάντα ικανοποιητική, ατέρμονη σε έκταση αλλά πάντα διακοπτόμενη από εκείνες τις ικανοποιητικές στιγμές της προσωπικότητας που επιτυγχάνει εφήμερους στόχους που χρησιμοποιούνται τόσο αποτελεσματικά σαν τα προοίμια της κινητοποίησης προς νέες περιπέτειες στην κοσμική ανάπτυξη, την εξερεύνηση του σύμπαντος, και την επίτευξη της Θεότητας.		118:0.10 (1294.10) Creative growth is unending but ever satisfying, endless in extent but always punctuated by those personality-satisfying moments of transient goal attainment which serve so effectively as the mobilization preludes to new adventures in cosmic growth, universe exploration, and Deity attainment.
118:0.11 (1294.11) Αν και το πεδίο των μαθηματικών περιστοιχίζεται από ποιοτικούς περιορισμούς, εφοδιάζει όμως τον πεπερασμένο νου με μια θεμελιώδη βάση για το θεωρητικό άπειρο. Δεν υπάρχουν ποσοτικοί περιορισμοί στους αριθμούς, ακόμα και στην αντίληψη του πεπερασμένου νου. Άσχετα με το πόσο μεγάλος είναι ένας αριθμός, μπορείτε πάντα να οραματιστείτε ότι προστίθεται ένα ακόμα νούμερο. Και επίσης, μπορείτε να κατανοήσετε ότι αυτό είναι μια μορφή απεραντοσύνης, γιατί άσχετα με το πόσες φορές θα επαναλάβετε αυτή την πρόσθεση του αριθμού, μπορεί πάντα να προστεθεί ένας ακόμη περισσότερο.		118:0.11 (1294.11) While the domain of mathematics is beset with qualitative limitations, it does provide the finite mind with a conceptual basis of contemplating infinity. There is no quantitative limitation to numbers, even in the comprehension of the finite mind. No matter how large the number conceived, you can always envisage one more being added. And also, you can comprehend that that is short of infinity, for no matter how many times you repeat this addition to number, still always one more can be added.
118:0.12 (1294.12) Συγχρόνως, οι άπειρες σειρές (αριθμών), μπορούν να προστεθούν σε οποιοδήποτε δεδομένο σημείο και αυτό το σύνολο (πιο σωστα, υποσύνολο) παρέχει την ολοκλήρωση της γλυκιάς επίτευξης του στόχου, για ένα δεδομένο πρόσωπο σε μια δεδομένη στιγμή και θέση. Αλλά νωρίτερα ή αργότερα, αυτό το ίδιο πρόσωπο αρχίζει να πεινάει και να ποθεί νέους και μεγαλύτερους στόχους και τέτοιες περιπέτειες ανάπτυξης θα συμβαίνουν πάντοτε στο πλήρωμα του χρόνου και στους κύκλους της αιωνιότητας.		118:0.12 (1294.12) At the same time, the infinite series can be totaled at any given point, and this total (more properly, a subtotal) provides the fullness of the sweetness of goal attainment for a given person at a given time and status. But sooner or later, this same person begins to hunger and yearn for new and greater goals, and such adventures in growth will be forever forthcoming in the fullness of time and the cycles of eternity.
118:0.13 (1294.13) Κάθε διαδοχική συμπαντική εποχή είναι ο προθάλαμος της επόμενης εποχής κοσμικής ανάπτυξης και κάθε συμπαντική εποχή αποτελεί το άμεσο πεπρωμένο για όλα τα προηγούμενα στάδια. Η Χαβόνα, από μόνη της είναι ένα τέλειο, αλλά περιορισμένης τελειότητας δημιούργημα. Η τελειότητα της Χαβόνα, καθώς επεκτείνεται προς τα έξω, στα εξελικτικά υπερσύμπαντα, βρίσκει όχι μόνο κοσμικό πεπρωμένο αλλά επίσης απελευθέρωση από τους περιορισμούς της προ-εξελικτικής ύπαρξης.		118:0.13 (1294.13) Each successive universe age is the antechamber of the following era of cosmic growth, and each universe epoch provides immediate destiny for all preceding stages. Havona, in and of itself, is a perfect, but perfection-limited, creation; Havona perfection, expanding out into the evolutionary superuniverses, finds not only cosmic destiny but also liberation from the limitations of pre-evolutionary existence.
1. ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ^top		1. Time and Eternity ^top
118:1.1 (1295.1) Βοηθάει πολύ στην κοσμική προσαρμογή του ανθρώπου, το να φτάσει (ο άνθρωπος), σε κάθε δυνατή κατανόηση της σχέσης της Θεότητας με το σύμπαν. Ενώ η απόλυτη Θεότητα έχει αιώνια φύση, οι Θεοί συνδέονται με το χρόνο σαν μια εμπειρία στην αιωνιότητα. Στα εξελισσόμενα σύμπαντα η αιωνιότητα έχει χρονολογικά παντοτινή διάρκεια – το αιώνιο τώρα.		118:1.1 (1295.1) It is helpful to man’s cosmic orientation to attain all possible comprehension of Deity’s relation to the cosmos. While absolute Deity is eternal in nature, the Gods are related to time as an experience in eternity. In the evolutionary universes eternity is temporal everlastingness—the everlasting now.
118:1.2 (1295.2) Η προσωπικότητα της θνητής ύπαρξης μπορεί να γίνει αιώνια, αν ταυτιστεί με το ενσωματωμένο πνεύμα, μέσα από την τεχνική τού να επιλέγει να πράττει το θέλημα του Πατέρα. Μια τέτοια αφιέρωση βούλησης ισοδυναμεί με την πραγματοποίηση του σκοπού για την αιώνια πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι ο σκοπός της ύπαρξης έχει γίνει σταθερός σχετικά με τη διαδοχή των στιγμών. Να το πούμε διαφορετικά, η διαδοχή των στιγμών θα επιβεβαιώσει τη μη αλλαγή του σκοπού τής ύπαρξης. Ένα εκατομμύριο ή ένα δισεκατομμύρια στιγμές δεν έχουν καμία διαφορά. Οι αριθμοί έπαψαν να έχουν σημασία όσον αφορά το σκοπό της ύπαρξης. Έτσι η επιλογή της ύπαρξης και η επιλογή του Θεού συμβαίνουν στις αιώνιες πραγματικότητες της παντοτινής ένωσης του πνεύματος του Θεού και της φύσης του ανθρώπου με την παντοτινή υπηρεσία των παιδιών του Θεού και του Παραδεισένιου Πατέρα τους.		118:1.2 (1295.2) The personality of the mortal creature may eternalize by self-identification with the indwelling spirit through the technique of choosing to do the will of the Father. Such a consecration of will is tantamount to the realization of eternity-reality of purpose. This means that the purpose of the creature has become fixed with regard to the succession of moments; stated otherwise, that the succession of moments will witness no change in creature purpose. A million or a billion moments makes no difference. Number has ceased to have meaning with regard to the creature’s purpose. Thus does creature choice plus God’s choice eventuate in the eternal realities of the never-ending union of the spirit of God and the nature of man in the everlasting service of the children of God and of their Paradise Father.
118:1.3 (1295.3) Υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ ωριμότητας και μονάδας χρονικής συνείδησης σε οποιαδήποτε δεδομένη διάνοια. Η μονάδα του χρόνου μπορεί να είναι μια μέρα, ένας χρόνος, ή μεγαλύτερη περίοδος, αλλά αναπόφευκτα είναι το κριτήριο με το οποίο ο συνειδητός εαυτός αποτιμά τις περιστάσεις της ζωής, και με το οποίο η κατανοούσα διάνοια μετράει και αποτιμά τα γεγονότα της γήινης ύπαρξης.		118:1.3 (1295.3) There is a direct relationship between maturity and the unit of time consciousness in any given intellect. The time unit may be a day, a year, or a longer period, but inevitably it is the criterion by which the conscious self evaluates the circumstances of life, and by which the conceiving intellect measures and evaluates the facts of temporal existence.
118:1.4 (1295.4) Η εμπειρία, η σοφία και η κρίση είναι υποδεέστεροι ακόλουθοι της επιμήκυνσης της μονάδας του χρόνου στη θνητή εμπειρία. Καθώς ο ανθρώπινος νους τακτοποιεί τους λογαριασμούς τού παρελθόντος, αποτιμά την περασμένη εμπειρία με σκοπό να τη φέρει και να την εφαρμόσει στην παρούσα κατάσταση. Καθώς ο νους προχωράει στο μέλλον, προσπαθεί να αποτιμήσει τη μελλοντική σημασία πιθανής δράσης. Και έχοντας έτσι κρίνει και με την εμπειρία και με τη σοφία, ο άνθρωπος θα ασκήσει την κρίση-απόφαση στο παρόν, και το σχέδιο δράσης, που με τον τρόπο αυτό γεννήθηκε από το παρελθόν και το μέλλον, γίνεται υπαρκτό.		118:1.4 (1295.4) Experience, wisdom, and judgment are the concomitants of the lengthening of the time unit in mortal experience. As the human mind reckons backward into the past, it is evaluating past experience for the purpose of bringing it to bear on a present situation. As mind reaches out into the future, it is attempting to evaluate the future significance of possible action. And having thus reckoned with both experience and wisdom, the human will exercises judgment-decision in the present, and the plan of action thus born of the past and the future becomes existent.
118:1.5 (1295.5) Στην ωρίμανση της ανάπτυξης του εαυτού, το παρελθόν και το μέλλον διασαφηνίζουν από κοινού την αληθινή σημασία του παρόντος. Καθώς ο εαυτός ωριμάζει, φτάνει όλο και μακρύτερα πίσω στο παρελθόν για εμπειρία, ενώ οι προβλέψεις τής σοφίας του αναζητούν να εισχωρήσουν όλο και βαθύτερα στο άγνωστο μέλλον. Και όσο ο κατανοών εαυτός επεκτείνει αυτή την αντίληψη ακόμα πιο βαθιά στο παρελθόν και στο μέλλον, τόσο η κρίση εξαρτάται όλο και λιγότερο από το στιγμιαίο παρόν. Με τον τρόπο αυτό η απόφαση-δράση αρχίζει να ξεφεύγει από τα εμπόδια του κινούμενου παρόντος, ενώ αρχίζει να αποδέχεται τις απόψεις της σπουδαιότητας του παρελθόντος-μέλλοντος.		118:1.5 (1295.5) In the maturity of the developing self, the past and future are brought together to illuminate the true meaning of the present. As the self matures, it reaches further and further back into the past for experience, while its wisdom forecasts seek to penetrate deeper and deeper into the unknown future. And as the conceiving self extends this reach ever further into both past and future, so does judgment become less and less dependent on the momentary present. In this way does decision-action begin to escape from the fetters of the moving present, while it begins to take on the aspects of past-future significance.
118:1.6 (1295.6) Η υπομονή ασκείται από εκείνους τους θνητούς, των οποίων οι μονάδες του χρόνου είναι σύντομες. Η αληθινή ωριμότητα ξεπερνά τα όρια της υπομονής με μια ανεκτικότητα που γεννιέται από την αληθινή κατανόηση.		118:1.6 (1295.6) Patience is exercised by those mortals whose time units are short; true maturity transcends patience by a forbearance born of real understanding.
118:1.7 (1295.7) Το να γίνει κανείς ώριμος σημαίνει να ζει πιο έντονα στο παρόν, ξεφεύγοντας συγχρόνως από τους περιορισμούς του παρόντος. Τα σχέδια της ωριμότητας, θεμελιωμένα στην εμπειρία του παρελθόντος, αποκτούν ύπαρξη στο παρόν με τέτοιο τρόπο ώστε να προάγουν τις αξίες του μέλλοντος.		118:1.7 (1295.7) To become mature is to live more intensely in the present, at the same time escaping from the limitations of the present. The plans of maturity, founded on past experience, are coming into being in the present in such manner as to enhance the values of the future.
118:1.8 (1295.8) Η χρονική μονάδα της ανωριμότητας εστιάζει τη σημασία-αξία στην παρούσα στιγμή με τέτοιο τρόπο ώστε να διαχωρίζει το παρόν από την αληθινή του σχέση με το μη-παρόν – παρελθόν-μέλλον. Η χρονική μονάδα της ωριμότητας είναι έτσι ρυθμισμένη να αποκαλύπτει τη συντονισμένη σχέση παρελθόντος-παρόντος-μέλλοντος, ώστε ο εαυτός να αρχίσει να αποκτά επίγνωση για την ολότητα των γεγονότων, να αρχίζει να βλέπει το τοπίο του χρόνου από την πανοραμική προοπτική των διευρυμένων οριζόντων, να αρχίζει ίσως να υποπτεύεται τη χωρίς αρχή και τέλος αιώνια συνεχή σειρά, τα τμήματα της οποίας αποκαλούνται χρόνος.		118:1.8 (1295.8) The time unit of immaturity concentrates meaning-value into the present moment in such a way as to divorce the present of its true relationship to the not-present—the past-future. The time unit of maturity is proportioned so to reveal the co-ordinate relationship of past-present-future that the self begins to gain insight into the wholeness of events, begins to view the landscape of time from the panoramic perspective of broadened horizons, begins perhaps to suspect the nonbeginning, nonending eternal continuum, the fragments of which are called time.
118:1.9 (1296.1) Στα επίπεδα του αιώνιου και του απόλυτου, η στιγμή του παρόντος περιλαμβάνει όλο το παρελθόν καθώς επίσης και όλο το μέλλον. ΥΠΑΡΧΩ σημαίνει επίσης ΥΠΗΡΧΑ και ΘΑ ΥΠΑΡΧΩ. Και αυτό αντιπροσωπεύει την καλύτερη γνώση μας για την αιωνιότητα και το αιώνιο.		118:1.9 (1296.1) On the levels of the infinite and the absolute the moment of the present contains all of the past as well as all of the future. I AM signifies also I WAS and I WILL BE. And this represents our best concept of eternity and the eternal.
118:1.10 (1296.2) Στο απόλυτο και αιώνιο επίπεδο, η εν δυνάμει πραγματικότητα έχει την ίδια σημασία με την καθημερινή πραγματικότητα. Μόνο στο πεπερασμένο επίπεδο και στα περιορισμένα από το χρόνο δημιουργήματα φαίνεται να έχει τόσο μεγάλη διαφορά. Για τον Θεό, σαν απόλυτο, ένας ανερχόμενος θνητός που έχει πάρει την αιώνια απόφαση είναι ήδη ένας τελειωτής του Παραδείσου. Αλλά ο Συμπαντικός Πατέρας, δια του ενσωματωμένου Πρασαρμοστή Σκέψης, δεν περιορίζεται με τον τρόπο αυτό από άποψη ενημέρωσης, αλλά μπορεί επίσης να γνωρίζει και να συμμετέχει σε κάθε γήινο αγώνα με τα προβλήματα της ανόδου της ύπαρξης, από τα ζωώδη στα θεϊκά επίπεδα ύπαρξης.		118:1.10 (1296.2) On the absolute and eternal level, potential reality is just as meaningful as actual reality. Only on the finite level and to time-bound creatures does there appear to be such a vast difference. To God, as absolute, an ascending mortal who has made the eternal decision is already a Paradise finaliter. But the Universal Father, through the indwelling Thought Adjuster, is not thus limited in awareness but can also know of, and participate in, every temporal struggle with the problems of the creature ascent from animallike to Godlike levels of existence.
2. Η ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ^top		2. Omnipresence and Ubiquity ^top
118:2.1 (1296.3) Η πανταχού παρουσία της Θεότητας δεν πρέπει να συγχέεται με την απολυτότητα της πανταχού παρουσίας. Για τον Συμπαντικό Πατέρα είναι βουλητικό το ότι ο Υπέρτατος, ο Έσχατος και ο Απόλυτος πρέπει να αντισταθμίσουν, να συντονίσουν και να ενοποιήσουν τη χωροχρονική πανταχού παρουσία του και τη χρονο-χωρο-υπερβατική πανταχού παρουσία του με την άχρονη και αδιάστατη συμπαντική απόλυτη παρουσία του.		118:2.1 (1296.3) The ubiquity of Deity must not be confused with the ultimacy of the divine omnipresence. It is volitional with the Universal Father that the Supreme, the Ultimate, and the Absolute should compensate, co-ordinate, and unify his time-space ubiquity and his time-space-transcended omnipresence with his timeless and spaceless universal and absolute presence. And you should remember that, while Deity ubiquity may be so often space associated, it is not necessarily time conditioned.
118:2.2 (1296.4) Σαν θνητοί και μοροντιανοί ανερχόμενοι διακρίνετε σταδιακά το Θεό μέσα από τη φροντίδα του Θεού του Επτάπτυχου. Μέσα από τη Χαβόνα ανακαλύπτετε το Θεό τον Υπέρτατο. Στον Παράδεισο τον βρίσκετε σαν πρόσωπο και μετά σαν τελειωτές θα προσπαθήσετε αμέσως να τον γνωρίσετε σαν Έσχατο. Όντας τελειωτές, θα φανεί ότι δεν υπάρχει παρά μια πορεία να ακολουθήσετε αφού πρώτα επιτύχετε τον Έσχατο, και αυτό θα ήταν το να αρχίσετε την αναζήτηση για τον Απόλυτο. Κανένας τελειωτής δεν θα εμποδιστεί από τις αβεβαιότητες της επίτευξης της Απόλυτης Θεότητας, εφόσον στο τέλος της υπέρτατης και έσχατης ανόδου συνάντησε το Θεό Πατέρα. Τέτοιοι τελειωτές θα πιστεύουν αναμφίβολα ότι, ακόμα και αν βρουν επιτυχώς το Θεό τον Απόλυτο, θα έχουν ανακαλύψει μόνο τον ίδιο Θεό, το Θεό του Παραδείσου, που θα εκδηλώνεται σε σχεδόν πιο άπειρα και συμπαντικά επίπεδα. Χωρίς αμφιβολία η επίτευξη του Θεού στην απόλυτη μορφή θα αποκαλύψει τον Πρωταρχικό Πρόγονο των συμπάντων καθώς και τον Τελικό Πατέρα των προσωπικοτήτων.		118:2.2 (1296.4) As mortal and morontia ascenders you progressively discern God through the ministry of God the Sevenfold. Through Havona you discover God the Supreme. On Paradise you find him as a person, and then as finaliters you will presently attempt to know him as Ultimate. Being finaliters, there would seem to be but one course to pursue after having attained the Ultimate, and that would be to begin the quest of the Absolute. No finaliter will be disturbed by the uncertainties of the attainment of the Deity Absolute since at the end of the supreme and ultimate ascensions he encountered God the Father. Such finaliters will no doubt believe that, even if they should be successful in finding God the Absolute, they would only be discovering the same God, the Paradise Father manifesting himself on more nearly infinite and universal levels. Undoubtedly the attainment of God in absolute would reveal the Primal Ancestor of universes as well as the Final Father of personalities.
118:2.3 (1296.5) Ο Θεός ο Υπέρτατος μπορεί να μην είναι μια επίδειξη χωροχρονικής πανταχού παρουσίας της Θεότητας, αλλά είναι κυριολεκτικά μια εκδήλωση θεϊκής πανταχού παρουσίας. Ανάμεσα στην πνευματική παρουσία του Δημιουργού και στις υλικές εκδηλώσεις της δημιουργίας υπάρχει ένα απέραντο πεδίο ευρέως διαδεδομένου γίγνεσθαι – η συμπαντική ανάδυση εξελισσόμενης Θεότητας.		118:2.3 (1296.5) God the Supreme may not be a demonstration of the time-space omnipresence of Deity, but he is literally a manifestation of divine ubiquity. Between the spiritual presence of the Creator and the material manifestations of creation there exists a vast domain of the ubiquitous becoming—the universe emergence of evolutionary Deity.
118:2.4 (1296.6) Αν ο Θεός ο Υπέρτατος αναλάβει ποτέ άμεσο έλεγχο των συμπάντων του χρόνου και του χώρου, είμαστε σίγουροι ότι μια τέτοια διαχείριση από τη Θεότητα θα λειτουργήσει κάτω από τον υπερέλεγχο του Έσχατου. Σε μια τέτοια περίπτωση ο Θεός ο Έσχατος θα αρχίσει να εκδηλώνεται στα σύμπαντα του χρόνου σαν ο υπερβατικός Παντοδύναμος (ο Πανταχού Παρών) ασκώντας τον υπερέλεγχο του υπερχρόνου και του υπερβατικού χώρου αναφορικά με τις διαχειριστικές λειτουργίες του Παντοδύναμου Υπέρτατου.		118:2.4 (1296.6) If God the Supreme ever assumes direct control of the universes of time and space, we are confident such a Deity administration will function under the overcontrol of the Ultimate. In such an event God the Ultimate would begin to become manifest to the universes of time as the transcendental Almighty (the Omnipotent) exercising the overcontrol of supertime and transcended space concerning the administrative functions of the Almighty Supreme.
118:2.5 (1297.1) Ο θνητός νους μπορεί να ρωτήσει, όπως κάνουμε κι εμείς: Αν η εξέλιξη του Θεού του Υπέρτατου στη διαχειριστική εξουσία τού μεγάλου σύμπαντος συνοδεύεται από αυξημένες εκδηλώσεις του Θεού του Έσχατου, μια αντίστοιχη ανάδυση του Θεού του Έσχατου στα υποτιθέμενα σύμπαντα του εξώτερου διαστήματος θα συνοδεύεται από παρόμοια και προηγμένη αποκάλυψη του Θεού του Απόλυτου; Αλλά πραγματικά δεν γνωρίζουμε.		118:2.5 (1297.1) The mortal mind may ask, even as we do: If the evolution of God the Supreme to administrative authority in the grand universe is attended by augmented manifestations of God the Ultimate, will a corresponding emergence of God the Ultimate in the postulated universes of outer space be attended by similar and enhanced revelations of God the Absolute? But we really do not know.
3. ΣΧΕΣΕΙΣ ΧΡΟΝΟΥ-ΧΩΡΟΥ ^top		3. Time-Space Relationships ^top
118:3.1 (1297.2) Για την πεπερασμένη κατανόηση, μόνο με την πανταχού παρουσία, θα μπορούσε η Θεότητα να ενοποιήσει τις εκδηλώσεις του χωροχρόνου, επειδή ο χρόνος είναι μια συνέχεια στιγμών ενώ ο χώρος είναι ένα σύστημα συνδεομένων σημείων. Εσείς, τελικά, μπορείτε να διακρίνετε το χρόνο αναλυτικά και το χώρο συνθετικά. Συντονίζετε και συνδέετε τις δυο αυτές ανόμοιες αρχές με την ενοποιημένη επίγνωση της προσωπικότητας. Από όλο το ζωικό κόσμο μόνο ο άνθρωπος κατέχει αυτή την αντιληπτικότητα του χρόνου-χώρου. Για ένα ζώο, η κίνηση έχει νόημα, αλλά η κίνηση ενέχει αξία μόνο για μια ύπαρξη που έχει προσωπικότητα.		118:3.1 (1297.2) Only by ubiquity could Deity unify time-space manifestations to the finite conception, for time is a succession of instants while space is a system of associated points. You do, after all, perceive time by analysis and space by synthesis. You co-ordinate and associate these two dissimilar conceptions by the integrating insight of personality. Of all the animal world only man possesses this time-space perceptibility. To an animal, motion has a meaning, but motion exhibits value only to a creature of personality status.
118:3.2 (1297.3) Τα πράγματα διευθετούνται με το χρόνο, αλλά η αλήθεια είναι άχρονη. Όσο περισσότερη αλήθεια γνωρίζετε, τόσο περισσότερη αλήθεια είστε, τόσο περισσότερο μπορείτε να καταλάβετε το παρελθόν και να κατανοήσετε το μέλλον.		118:3.2 (1297.3) Things are time conditioned, but truth is timeless. The more truth you know, the more truth you are, the more of the past you can understand and of the future you can comprehend.
118:3.3 (1297.4) Η αλήθεια είναι ακλόνητη – απαλλαγμένη για πάντα από κάθε παροδική αντιξοότητα, εν τούτοις ποτέ νεκρή και τυπική, πάντοτε παλλόμενη και ευπροσάρμοστη – αστραφτερά ζωντανή. Όταν όμως η αλήθεια συνδέεται με τα γεγονότα, τότε ο χρόνος και ο χώρος ρυθμίζουν και οι δυο τις έννοιές της και συσχετίζουν τις αξίες της. Αυτή η πραγματικότητα της αλήθειας συνδεδεμένη με τα γεγονότα γίνεται σκέψη και δεσμεύεται ανάλογα στο πεδίο των σχετικών κοσμικών πραγματικοτήτων.		118:3.3 (1297.4) Truth is inconcussible—forever exempt from all transient vicissitudes, albeit never dead and formal, always vibrant and adaptable—radiantly alive. But when truth becomes linked with fact, then both time and space condition its meanings and correlate its values. Such realities of truth wedded to fact become concepts and are accordingly relegated to the domain of relative cosmic realities.
118:3.4 (1297.5) Η σύνδεση της απόλυτης και της αιώνιας αλήθειας του Δημιουργού με την πραγματική εμπειρία του πεπερασμένου και γήινου δημιουργήματος προκαλεί μια νέα και αναδυόμενη αξία στον Υπέρτατο. Η αρχή του Υπέρτατου είναι ουσιώδης για το συντονισμό του θεϊκού και αναλλοίωτου άνω-κόσμου με τον πεπερασμένο και πάντα μεταβαλλόμενο κάτω-κόσμο.		118:3.4 (1297.5) The linking of the absolute and eternal truth of the Creator with the factual experience of the finite and temporal creature eventuates a new and emerging value of the Supreme. The concept of the Supreme is essential to the co-ordination of the divine and unchanging overworld with the finite and ever-changing underworld.
118:3.5 (1297.6) Ο χώρος είναι το πιο κοντινό από όλα τα μη απόλυτα πράγματα που θα γίνει απόλυτο. Ο χώρος είναι προφανώς η απόλυτη εσχατιά. Η πραγματική δυσκολία που έχουμε στην κατανόηση του χώρου, στο υλικό επίπεδο, οφείλεται στο γεγονός ότι, ενώ τα υλικά σώματα υπάρχουν μέσα στο χώρο, ο χώρος υπάρχει επίσης μέσα σ’ αυτά τα ίδια υλικά σώματα. Αν και υπάρχει πολύ γύρω από το χώρο που είναι απόλυτο, αυτό δεν σημαίνει ότι ο χώρος είναι απόλυτος.		118:3.5 (1297.6) Space comes the nearest of all nonabsolute things to being absolute. Space is apparently absolutely ultimate. The real difficulty we have in understanding space on the material level is due to the fact that, while material bodies exist in space, space also exists in these same material bodies. While there is much about space that is absolute, that does not mean that space is absolute.
118:3.6 (1297.7) Μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση των σχέσεων του χώρου, αν υποθέσετε ότι, μιλώντας μεταφορικά, ο χώρος είναι τελικά ιδιότητα όλων των υλικών σωμάτων. Όθεν, όταν ένα σώμα κινείται μέσα στο χώρο, παίρνει επίσης και όλες τις ιδιότητές του μαζί του, ακόμα και το χώρο που βρίσκεται μέσα σ’ αυτό το κινούμενο σώμα.		118:3.6 (1297.7) It may help to an understanding of space relationships if you would conjecture that, relatively speaking, space is after all a property of all material bodies. Hence, when a body moves through space, it also takes all its properties with it, even the space which is in and of such a moving body.
118:3.7 (1297.8) Όλα τα σχέδια της πραγματικότητας καταλαμβάνουν χώρο στα υλικά επίπεδα, αλλά τα πνευματικά σχέδια μόνο υπάρχουν, σε σχέση με το χώρο. Δεν καταλαμβάνουν ή δεν εκτοπίζουν το χώρο, ούτε τον περιέχουν. Αλλά για μας το κύριο αίνιγμα του χώρου είναι η μορφή μιας ιδέας. Όταν εισερχόμεθα στο πεδίο του νου, συναντούμε πολλά αινίγματα. Άραγε η μορφή – η πραγματικότητα – μιας ιδέας καταλαμβάνει χώρο; Πραγματικά δεν ξέρουμε, εν τούτοις είμαστε βέβαιοι ότι η μορφή μιας ιδέας δεν περιέχει χώρο. Αλλά δεν θα είναι ασφαλές να αξιώσουμε ότι το μη υλικό είναι πάντοτε άνευ χώρου.		118:3.7 (1297.8) All patterns of reality occupy space on the material levels, but spirit patterns only exist in relation to space; they do not occupy or displace space, neither do they contain it. But to us the master riddle of space pertains to the pattern of an idea. When we enter the mind domain, we encounter many a puzzle. Does the pattern—the reality—of an idea occupy space? We really do not know, albeit we are sure that an idea pattern does not contain space. But it would hardly be safe to postulate that the immaterial is always nonspatial.
4. ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΓΕΝΕΙΣ ΑΙΤΙΕΣ ^top		4. Primary and Secondary Causation ^top
118:4.1 (1298.1) Πολλές από τις θεολογικές δυσκολίες και τα μεταφυσικά διλήμματα του θνητού ανθρώπου οφείλονται στη λανθασμένη αντίληψη του ανθρώπου για τον εντοπισμό της προσωπικότητας της Θεότητας και το συνεπαγόμενο έργο των άπειρων και απόλυτων χαρακτηριστικών, για την υποδεέστερη Θεότητα και την εξελικτική Θεότητα. Δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι, αν και υπάρχει όντως μια αληθινή Πρώτη Αιτία, υπάρχουν επίσης στρατιές από ισοδύναμες και υποδεέστερες αιτίες, από κοινού συνεργαζόμενες και δευτερεύουσες αιτίες.		118:4.1 (1298.1) Many of the theologic difficulties and the metaphysical dilemmas of mortal man are due to man’s mislocation of Deity personality and consequent assignment of infinite and absolute attributes to subordinate Divinity and to evolutionary Deity. You must not forget that, while there is indeed a true First Cause, there are also a host of co-ordinate and subordinate causes, both associate and secondary causes.
118:4.2 (1298.2) Η ζωτική διαφορά μεταξύ πρώτων και δεύτερων αιτιών είναι ότι οι πρώτες αιτίες παράγουν πρωτότυπα έργα που είναι ελεύθερα κληρονομικότητας οποιουδήποτε παράγοντα που προκύπτει από κάποια προηγούμενη αιτία. Οι δευτερεύουσες αιτίες αποφέρουν έργα τα οποία δείχνουν σταθερά ότι προέρχονται από άλλη προηγούμενη αιτία.		118:4.2 (1298.2) The vital distinction between first causes and second causes is that first causes produce original effects which are free from inheritance of any factor derived from any antecedent causation. Secondary causes yield effects which invariably exhibit inheritance from other and preceding causation.
118:4.3 (1298.3) Τα καθαρώς στατικά δυναμικά, που είναι έμφυτα στον Απροσδιόριστο Απόλυτο, αντιδρούν σε εκείνες τις αιτίες της Απόλυτης Θεότητας που δημιουργούνται από τις πράξεις της Τριάδας του Παραδείσου. Στην παρουσία του Συμπαντικού Απόλυτου αυτά τα γεμάτα αιτιατό στατικά δυναμικά γίνονται αμέσως ενεργά και ανταποκρίνονται στην επίδραση ορισμένων υπερβατικών αντιπροσώπων, των οποίων οι πράξεις προκαλούν τη μεταστοιχείωση αυτών των ενεργοποιημένων δυναμικών στην κατάσταση των αληθινά συμπαντικών δυνατοτήτων για ανάπτυξη, πραγματικές ικανότητες για αύξηση. Είναι πάνω σε τέτοια πλήρως αναπτυγμένα δυναμικά που οι δημιουργοί και οι ελεγκτές του μεγάλου σύμπαντος ενεργοποιούν το χωρίς τέλος δράμα της κοσμικής εξέλιξης.		118:4.3 (1298.3) The purely static potentials inherent in the Unqualified Absolute are reactive to those causations of the Deity Absolute which are produced by the actions of the Paradise Trinity. In the presence of the Universal Absolute these causative-impregnated static potentials forthwith become active and responsive to the influence of certain transcendental agencies whose actions result in the transmutation of these activated potentials to the status of true universe possibilities for development, actualized capacities for growth. It is upon such matured potentials that the creators and controllers of the grand universe enact the never-ending drama of cosmic evolution.
118:4.4 (1298.4) Το αιτιατό, παραβλέποντας ό,τι έχει σχέση με ύπαρξη, είναι τρίπτυχες στη βασική τους δομή. Καθώς ενεργεί σ’ αυτή τη συμπαντική εποχή και αναφορικά με το πεπερασμένο επίπεδο των επτά υπερσυμπάντων, μπορεί να γίνει κατανοητό ως εξής:		118:4.4 (1298.4) Causation, disregarding existentials, is threefold in its basic constitution. As it operates in this universe age and concerning the finite level of the seven superuniverses, it may be conceived as follows:
118:4.5 (1298.5) 1. Ενεργοποίηση στατικών δυναμικών. Η εγκαθίδρυση του πεπρωμένου στο Συμπαντικό Απόλυτο με τις πράξεις της Απόλυτης Θεότητας, που ενεργεί μέσα και πάνω στο Απροσδιόριστο Απόλυτο και σαν συνέπεια των βουλητικών εντολών της Τριάδας του Παραδείσου.		118:4.5 (1298.5) 1. Activation of static potentials. The establishment of destiny in the Universal Absolute by the actions of the Deity Absolute, operating in and upon the Unqualified Absolute and in consequence of the volitional mandates of the Paradise Trinity.
118:4.6 (1298.6) 2. Τελική έκβαση των συμπαντικών δυνατοτήτων. Αυτό περιλαμβάνει τη μεταμόρφωση των αδιαφοροποίητων δυναμικών σε διαχωρισμένα και καθορισμένα σχέδια. Αυτή είναι η ενέργεια της Έσχατης Θεότητας και των πολυσχιδών αντιπροσώπων του υπερβατικού επιπέδου. Τέτοιες ενέργειες προβλέπουν τέλεια τις ανάγκες του μέλλοντος ολοκλήρου του κυρίαρχου σύμπαντος. Είναι σε σύνδεση με το διαχωρισμό των δυναμικών, που οι Αρχιτέκτονες του Κυρίαρχου Σύμπαντος υπάρχουν σαν αυθεντικές προσωποποιήσεις του σχεδίου της Θεότητας για τα σύμπαντα. Οι στόχοι τους φαίνονται να έχουν πλήρη περιορισμό χώρου σε έκταση, εξαιτίας της περιφέρειας του κυρίαρχου σύμπαντος, αλλά σαν στόχοι δεν οριοθετούνται κατ’ άλλο τρόπο από το χρόνο ή το χώρο.		118:4.6 (1298.6) 2. Eventuation of universe capacities. This involves the transformation of undifferentiated potentials into segregated and defined plans. This is the act of the Ultimacy of Deity and of the manifold agencies of the transcendental level. Such acts are in perfect anticipation of the future needs of the entire master universe. It is in connection with the segregation of potentials that the Architects of the Master Universe exist as the veritable embodiments of the Deity concept of the universes. Their plans appear to be ultimately space limited in extent by the concept periphery of the master universe, but as plans they are not otherwise conditioned by time or space.
118:4.7 (1298.7) 3. Δημιουργία και εξέλιξη των παρόντων συμπάντων. Είναι για έναν Κόσμο γεμάτο από την παραγωγική ικανότητα της παρουσίας της Έσχατης Θεότητας, που οι Υπέρτατοι Δημιουργοί εργάζονται για να επιτελέσουν τις χρονικές μεταστοιχειώσεις των πλήρως ανεπτυγμένων δυναμικών σε εμπειρικές πραγματικότητες. Μέσα στο κυρίαρχο σύμπαν κάθε ενεργοποίηση της εν δυνάμει πραγματικότητας περιορίζεται από τη μέγιστη ικανότητα για ανάπτυξη και ρυθμίζεται από το χρόνο-χώρο στα τελικά στάδια της ανάδυσης. Οι Δημιουργοί Υιοί βγαίνοντας από τον Παράδεισο είναι, στην πραγματικότητα, μεταμορφωτικοί δημιουργοί με την κοσμική σημασία. Αλλά αυτό κατ’ ουδένα τρόπο δεν ακυρώνει τη γνώση του ανθρώπου γι αυτούς, σαν δημιουργών. Από την πεπερασμένη άποψη βεβαίως μπορούν και όντως δημιουργούν.		118:4.7 (1298.7) 3. Creation and evolution of universe actuals. It is upon a cosmos impregnated by the capacity-producing presence of the Ultimacy of Deity that the Supreme Creators operate to effect the time transmutations of matured potentials into experiential actuals. Within the master universe all actualization of potential reality is limited by ultimate capacity for development and is time-space conditioned in the final stages of emergence. The Creator Sons going out from Paradise are, in actuality, transformative creators in the cosmic sense. But this in no manner invalidates man’s concept of them as creators; from the finite viewpoint they certainly can and do create.
5. ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ^top		5. Omnipotence and Compossibility ^top
118:5.1 (1299.1) Η παντοδυναμία της Θεότητας δεν υπαινίσσεται τη δύναμη να κάνει αυτό που δεν γίνεται. Μέσα στο πλαίσιο του χρόνου και του χώρου, και από το νοητικό σημείο αναφοράς της θνητής κατανόησης, ακόμα και ο άπειρος Θεός δεν μπορεί να δημιουργήσει τετράγωνους κύκλους ή να παραγάγει κακό που να είναι έμφυτα καλό. Ο Θεός δεν μπορεί να κάνει πράγματα που δεν έχουν σχέση με το Θεό. Μια τέτοια αντίφαση θεολογικών όρων είναι ισοδύναμη με την ανυπαρξία και υποδηλώνει ότι τίποτε δεν μπορεί να δημιουργηθεί με τον τρόπο αυτό. Ένα γνώρισμα της προσωπικότητας δεν μπορεί την ίδια στιγμή να προσομοιάζει με το Θεό αλλά και να μη προσομοιάζει. Η σύνθετη δυνατότητα είναι ενδογενής στη θεϊκή δύναμη. Και όλο αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι η παντοδυναμία όχι μόνο δημιουργεί πράγματα με ουσία αλλά δίνει επίσης καταγωγή στην ουσία όλων των πραγμάτων και των όντων.		118:5.1 (1299.1) The omnipotence of Deity does not imply the power to do the nondoable. Within the time-space frame and from the intellectual reference point of mortal comprehension, even the infinite God cannot create square circles or produce evil that is inherently good. God cannot do the ungodlike thing. Such a contradiction of philosophic terms is the equivalent of nonentity and implies that nothing is thus created. A personality trait cannot at the same time be Godlike and ungodlike. Compossibility is innate in divine power. And all of this is derived from the fact that omnipotence not only creates things with a nature but also gives origin to the nature of all things and beings.
118:5.2 (1299.2) Στην αρχή ο Πατέρας κάνει τα πάντα, αλλά καθώς το πανόραμα της αιωνιότητας ξετυλίγεται σαν απάντηση στην επιθυμία και στις εντολές του Αιώνιου, γίνεται όλο και περισσότερο προφανές ότι τα δημιουργήματα, ακόμα και οι άνθρωποι, θα γίνουν σύντροφοι-συνεργάτες του Θεού στην πραγματοποίηση της τελικότητας του πεπρωμένου. Και αυτό είναι αλήθεια και για τη ζωή της σάρκας. Όταν ο άνθρωπος και ο Θεός αρχίζουν τη συνεργασία τους, κανένας περιορισμός δεν μπορεί να μπει στις μελλοντικές δυνατότητες μιας τέτοιας συνεργασίας. Όταν ο άνθρωπος καταλάβει ότι ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι συνεργάτης του στην αιώνια πρόοδο, όταν συγχωνευθεί με την ενσωματωμένη παρουσία του Πατέρα, τότε εν πνεύματι, έχει σπάσει τους περιορισμούς του χρόνου και έχει ήδη εισέλθει στην πρόοδο της αιωνιότητας για την αναζήτηση του Συμπαντικού Πατέρα.		118:5.2 (1299.2) In the beginning the Father does all, but as the panorama of eternity unfolds in response to the will and mandates of the Infinite, it becomes increasingly apparent that creatures, even men, are to become God’s partners in the realization of finality of destiny. And this is true even in the life in the flesh; when man and God enter into partnership, no limitation can be placed upon the future possibilities of such a partnership. When man realizes that the Universal Father is his partner in eternal progression, when he fuses with the indwelling Father presence, he has, in spirit, broken the fetters of time and has already entered upon the progressions of eternity in the quest for the Universal Father.
118:5.3 (1299.3) Η θνητή συνειδητότητα προχωράει από το γεγονός στο νόημα και μετά στην αξία. Η συνειδητότητα του Δημιουργού προχωράει από τη σκέψη-αξία, μέσα από το νόημα των λέξεων, στο γεγονός της πράξης. Ο Θεός πρέπει πάντα να δρα ώστε να σπάει το αδιέξοδο της απροσδιόριστης ενότητας που είναι έμφυτη στο υπαρξιακό άπειρο. Πρέπει πάντα η Θεότητα να παρέχει το συμπαντικό πλάνο, τις τέλειες προσωπικότητες, την αρχική αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη για τις οποίες αντιπαλεύουν όλες οι υπό-θεϊκές δημιουργίες. Πρέπει πάντα ο Θεός πρώτα να βρίσκει τον άνθρωπο ώστε αργότερα να μπορεί ο άνθρωπος να βρίσκει το Θεό. Πρέπει πάντα να υπάρχει ένας Συμπαντικός Πατέρας προτού μπορέσει να υπάρξει μια συμπαντική συγγένεια και η συνεπαγόμενη συμπαντική αδελφότητα.		118:5.3 (1299.3) Mortal consciousness proceeds from the fact, to the meaning, and then to the value. Creator consciousness proceeds from the thought-value, through the word-meaning, to the fact of action. Always must God act to break the deadlock of the unqualified unity inherent in existential infinity. Always must Deity provide the pattern universe, the perfect personalities, the original truth, beauty, and goodness for which all subdeity creations strive. Always must God first find man that man may later find God. Always must there be a Universal Father before there can ever be universal sonship and consequent universal brotherhood.
6. ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑ ΚΑΙ ΜΗ ΠΕΡΙΟΡΙΖΟΜΕΝΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ^top		6. Omnipotence and Omnificence ^top
118:6.1 (1299.4) Ο Θεός είναι αληθινά παντοδύναμος, αλλά περιορίζεται δημιουργικά – δεν κάνει ο ίδιος προσωπικά, όλα όσα έγιναν. Η παντοδυναμία περικλείει τη δυναμική ισχύ του Παντοδύναμου Υπέρτατου και του Υπέρτατου Όντος, αλλά οι βουλητικές πράξεις του Θεού του Υπέρτατου δεν είναι τα προσωπικά έργα του Θεού του Άπειρου.		118:6.1 (1299.4) God is truly omnipotent, but he is not omnificent—he does not personally do all that is done. Omnipotence embraces the power-potential of the Almighty Supreme and the Supreme Being, but the volitional acts of God the Supreme are not the personal doings of God the Infinite.
118:6.2 (1299.5) Το να συνηγορήσουμε υπέρ της παντοδυναμίας της πρωταρχικής Θεότητας θα ισοδυναμούσε με το να στερήσουμε τα δικαιώματα σε σχεδόν ένα εκατομμύριο Δημιουργούς Υιούς του Παραδείσου, χωρίς να αναφέρουμε τις αναρίθμητες σειρές ποικίλων άλλων τάξεων συνεργαζόμενων δημιουργικών βοηθών. Δεν υπάρχει παρά μόνο μια χωρίς προηγούμενο Αιτία σε όλο το σύμπαν. Όλες οι άλλες αιτίες προκύπτουν από αυτή την Πρώτη Μεγάλη Πηγή και Κέντρο. Και τίποτα από αυτή τη φιλοσοφία δεν παραβιάζει την ελεύθερη βούληση των μυριάδων παιδιών της Θεότητας που βρίσκονται διασκορπισμένα σε ένα απέραντο σύμπαν.		118:6.2 (1299.5) To advocate the omnificence of primal Deity would be equal to disenfranchising well-nigh a million Creator Sons of Paradise, not to mention the innumerable hosts of various other orders of concurring creative assistants. There is but one uncaused Cause in the whole universe. All other causes are derivatives of this one First Great Source and Center. And none of this philosophy does any violence to the free-willness of the myriads of the children of Deity scattered through a vast universe.
118:6.3 (1299.6) Εντός του τοπικού πλαισίου, η βούληση μπορεί να εμφανίζεται ότι λειτουργεί σαν μια αδικαιολόγητη αιτία, αλλά επιδεικνύει, αλάνθαστα, κληρονομικούς παράγοντες οι οποίοι θεμελιώνουν σχέση με τις μοναδικές, αρχικές και απόλυτες Πρώτες Αιτίες.		118:6.3 (1299.6) Within a local frame, volition may appear to function as an uncaused cause, but it unfailingly exhibits inheritance factors which establish relationship with the unique, original, and absolute First Causes.
118:6.4 (1299.7) Κάθε επιλογή είναι σχετική. Με την πρωταρχική έννοια, μόνο ο Πατέρας-ΥΠΑΡΧΩ κατέχει τελική επιλογή. Με την απόλυτη έννοια, μόνο ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα επιδεικνύουν προνόμια επιλογής μη ελεγχόμενα από το χρόνο και μη περιοριζόμενα από το χώρο. Ο θνητός άνθρωπος είναι προικισμένος με ελεύθερη βούληση, τη δύναμη της επιλογής, και παρόλο που μια τέτοια επιλογή δεν είναι απόλυτη, είναι όμως σχετικά τελική στο πεπερασμένο επίπεδο και σε σχέση με το πεπρωμένο της προσωπικότητας που κάνει την επιλογή.		118:6.4 (1299.7) All volition is relative. In the originating sense, only the Father-I AM possesses finality of volition; in the absolute sense, only the Father, the Son, and the Spirit exhibit the prerogatives of volition unconditioned by time and unlimited by space. Mortal man is endowed with free will, the power of choice, and though such choosing is not absolute, nevertheless, it is relatively final on the finite level and concerning the destiny of the choosing personality.
118:6.5 (1300.1) Η βούληση σε κάθε είδος επιπέδου του απόλυτου συναντά περιορισμούς, οι οποίοι είναι δομικοί της ίδιας της προσωπικότητας, που ασκεί τη δύναμη της επιλογής. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να επιλέξει πέραν της εμβέλειας εκείνου που μπορεί να επιλεγεί. Δεν μπορεί, επί παραδείγματι, να επιλέξει να είναι κάτι άλλο εκτός από ανθρώπινο ον, αλλά μπορεί να επιλέξει να γίνει περισσότερο από άνθρωπος. Μπορεί να επιλέξει να επιβιβαστεί για το ταξίδι της συμπαντικής ανόδου, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή η ανθρώπινη επιλογή και το θεϊκό θέλημα συμβαίνει να συμπίπτουν σε αυτό το σημείο. Και αυτό που ο γιος επιθυμεί και ο Πατέρας θέλει, θα συμβεί με βεβαιότητα.		118:6.5 (1300.1) Volition on any level short of the absolute encounters limitations which are constitutive in the very personality exercising the power of choice. Man cannot choose beyond the range of that which is choosable. He cannot, for instance, choose to be other than a human being except that he can elect to become more than a man; he can choose to embark upon the voyage of universe ascension, but this is because the human choice and the divine will happen to be coincident upon this point. And what a son desires and the Father wills will certainly come to pass.
118:6.6 (1300.2) Στη θνητή ζωή, ατραποί διαφορετικής συμπεριφοράς συνεχώς ανοίγουν και κλείνουν, και κατά τη διάρκεια του χρόνου που η επιλογή είναι δυνατή, η ανθρώπινη προσωπικότητα αποφασίζει συνεχώς ανάμεσα σε αυτές τις πολλές πορείες δράσης. Η γήινη βούληση συνδέεται με το χρόνο και πρέπει να αναμένει το πέρασμα του χρόνου για να βρει την ευκαιρία για έκφραση. Η πνευματική βούληση άρχισε να γεύεται την απελευθέρωση από τα εμπόδια του χρόνου, έχοντας κατορθώσει να ξεφύγει εν μέρει από τη χρονική αλληλουχία, και αυτό γίνεται επειδή η πνευματική βούληση ταυτίζεται με το θέλημα του Θεού.		118:6.6 (1300.2) In the mortal life, paths of differential conduct are continually opening and closing, and during the times when choice is possible the human personality is constantly deciding between these many courses of action. Temporal volition is linked to time, and it must await the passing of time to find opportunity for expression. Spiritual volition has begun to taste liberation from the fetters of time, having achieved partial escape from time sequence, and that is because spiritual volition is self-identifying with the will of God.
118:6.7 (1300.3) Η βούληση, η ενέργεια της επιλογής, πρέπει να λειτουργεί εντός του συμπαντικού πλαισίου το οποίο δημιουργήθηκε σε απάντηση της ανώτερης και πρώτιστης επιλογής. Όλη η έκταση της ανθρώπινης επιλογής είναι αυστηρά πεπερασμένη-περιορισμένη εκτός από μια συγκεκριμένη. Όταν ο άνθρωπος επιλέγει να βρίσκει το Θεό και να του μοιάζει, μια τέτοια επιλογή είναι πάνω από το πεπερασμένο. Μόνο η αιωνιότητα μπορεί να αποκαλύψει εάν αυτή η επιλογή είναι επίσης και απολυτοειδής.		118:6.7 (1300.3) Volition, the act of choosing, must function within the universe frame which has actualized in response to higher and prior choosing. The entire range of human will is strictly finite-limited except in one particular: When man chooses to find God and to be like him, such a choice is superfinite; only eternity can disclose whether this choice is also superabsonite.
118:6.8 (1300.4) Το να αναγνωρίζετε την παντοδυναμία της Θεότητας σημαίνει να απολαμβάνετε ασφάλεια από την εμπειρία σας σαν κοσμικοί πολίτες, να κατέχετε τη βεβαιότητα της ασφάλειας στο μακρύ ταξίδι προς τον Παράδεισο. Αλλά το να δέχεστε την απάτη της μη περιορισμένης δημιουργικότητας σημαίνει να παραδέχεστε το κολοσσιαίο λάθος του Πανθεϊσμού.		118:6.8 (1300.4) To recognize Deity omnipotence is to enjoy security in your experience of cosmic citizenship, to possess assurance of safety in the long journey to Paradise. But to accept the fallacy of omnificence is to embrace the colossal error of pantheism.
7. ΠΑΝΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΟΣ ^top		7. Omniscience and Predestination ^top
118:7.1 (1300.5) Το γεγονός της θέλησης του Δημιουργού και της βούλησης του δημιουργήματος, στο μεγάλο σύμπαν, λειτουργεί εντός των ορίων και σύμφωνα με τις δυνατότητες, που θεμελιώθηκαν από τους Κύριους Αρχιτέκτονες. Αυτός ο εκ των προτέρων καθορισμός των ανώτατων ορίων, όμως, δεν περιορίζει ούτε στο ελάχιστο την κυριαρχία της βούλησης του δημιουργήματος μέσα σε αυτά τα όρια. Ούτε η εκ των προτέρων τελική γνώση – το να επιτραπεί πλήρως κάθε πεπερασμένη επιλογή – αποτελεί ακύρωση της πεπερασμένης βούλησης. Ένα ώριμο και με σωστή κρίση ανθρώπινο ον πρέπει να είναι σε θέση να προβλέπει την απόφαση κάποιου νεότερου συνεργάτη με περισσότερη ακρίβεια, αλλά αυτή η πρόγνωση δεν αφαιρεί τίποτε από την ελευθερία και την αυθεντικότητα της ίδιας της απόφασης. Οι Θεοί έχουν με σοφία περιορίσει το μέγεθος της δράσης της ανώριμης βούλησης, αλλά είναι πραγματική βούληση, παρόλο που βρίσκεται μέσα σ’ αυτά τα καθορισμένα όρια.		118:7.1 (1300.5) The function of Creator will and creature will, in the grand universe, operates within the limits, and in accordance with the possibilities, established by the Master Architects. This foreordination of these maximum limits does not, however, in the least abridge the sovereignty of creature will within these boundaries. Neither does ultimate foreknowledge—full allowance for all finite choice—constitute an abrogation of finite volition. A mature and farseeing human being might be able to forecast the decision of some younger associate most accurately, but this foreknowledge takes nothing away from the freedom and genuineness of the decision itself. The Gods have wisely limited the range of the action of immature will, but it is true will, nonetheless, within these defined limits.
118:7.2 (1300.6) Ακόμα και ο ανώτατος συσχετισμός όλης της παρελθούσας, παρούσας, και μέλλουσας επιλογής δεν ακυρώνει την αυθεντικότητα τέτοιων επιλογών. Αντίθετα δεικνύει την προκαθορισμένη τάση του Κόσμου και εισηγείται την εκ των προτέρων γνώση εκείνων των βουλητικών όντων τα οποία μπορούν, ή δεν μπορούν, να εκλέξουν να γίνουν συντελεστές της εμπειρικής ενεργοποίησης όλης της πραγματικότητας.		118:7.2 (1300.6) Even the supreme correlation of all past, present, and future choice does not invalidate the authenticity of such choosings. It rather indicates the foreordained trend of the cosmos and suggests foreknowledge of those volitional beings who may, or may not, elect to become contributory parts of the experiential actualization of all reality.
118:7.3 (1300.7) Το σφάλμα, σε μια πεπερασμένη επιλογή, περιορίζεται και δεσμεύεται από το χρόνο. Μπορεί να υπάρχει μόνο μέσα στο χρόνο και εντός της εξελισσόμενης παρουσίας του Υπέρτατου Όντος. Μια τέτοια λανθασμένη επιλογή είναι δυνατή μέσα στο χρόνο και δεικνύει (εκτός από την μη ολοκλήρωση του Υπέρτατου) εκείνη την ορισμένης κλίμακας επιλογή, με την οποία τα ανώριμα δημιουργήματα πρέπει να προικιστούν, ώστε να απολαύσουν τη συμπαντική πρόοδο ζητώντας με ελεύθερη βούληση την επαφή με την πραγματικότητα.		118:7.3 (1300.7) Error in finite choosing is time bound and time limited. It can exist only in time and within the evolving presence of the Supreme Being. Such mistaken choosing is time possible and indicates (besides the incompleteness of the Supreme) that certain range of choice with which immature creatures must be endowed in order to enjoy universe progression by making freewill contact with reality.
118:7.4 (1301.1) Η αμαρτία, στον ελεγχόμενο από το χρόνο χώρο, αποδεικνύει καθαρά τη γήινη ελευθερία – ακόμα και άδεια – της πεπερασμένης βούλησης. Η αμαρτία απεικονίζει την ανωριμότητα θαμπωμένη από την ελευθερία τής σχετικά ανεξάρτητης βούλησης της προσωπικότητας, ενώ δεν καταφέρνει να διακρίνει τις υπέρτατες υποχρεώσεις και τα καθήκοντα από το να είναι κανείς κοσμικός πολίτης.		118:7.4 (1301.1) Sin in time-conditioned space clearly proves the temporal liberty—even license—of the finite will. Sin depicts immaturity dazzled by the freedom of the relatively sovereign will of personality while failing to perceive the supreme obligations and duties of cosmic citizenship.
118:7.5 (1301.2) Η ανομία στα πεπερασμένα πεδία αποκαλύπτει την παροδική πραγματικότητα κάθε εγωκεντρικής ατομικότητας που δεν αναγνώρισε το Θεό. Μόνο όταν ένα δημιούργημα αναγνωρίσει το Θεό, γίνεται πραγματικά αληθινό στα σύμπαντα. Η πεπερασμένη προσωπικότητα δεν είναι αυτοδημιούργητη, αλλά στην υπεσυμπαντική αρένα επιλογής αυτοπροσδιορίζει το πεπρωμένο.		118:7.5 (1301.2) Iniquity in the finite domains reveals the transient reality of all God-unidentified selfhood. Only as a creature becomes God identified, does he become truly real in the universes. Finite personality is not self-created, but in the superuniverse arena of choice it does self-determine destiny.
118:7.6 (1301.3) Το χάρισμα της ζωής καθιστά τα συστήματα ύλης-ενέργειας ικανά να διαιωνίζονται, να διασπείρονται και να προσαρμόζονται. Το χάρισμα της προσωπικότητας μεταδίδει στους ζωντανούς οργανισμούς τα επιπλέον προνόμια του αυτό-προσδιορισμού, της αυτό-εξέλιξης και της ταυτοποίησης με ένα πνεύμα που συγχωνεύεται με τη Θεότητα.		118:7.6 (1301.3) The bestowal of life renders material-energy systems capable of self-perpetuation, self-propagation, and self-adaptation. The bestowal of personality imparts to living organisms the further prerogatives of self-determination, self-evolution, and self-identification with a fusion spirit of Deity.
118:7.7 (1301.4) Τα υπό-προσωπικά ζωντανά πράγματα δείχνουν νου που δραστηριοποιεί την ενέργεια-ύλη, πρώτα σαν φυσικοί ελεγκτές και μετά σαν υποδεέστερα νοητικά πνεύματα. Το χάρισμα της προσωπικότητας προέρχεται από τον Πατέρα και μεταδίδει μοναδικά προνόμια επιλογής στο ζωντανό σύστημα. Εάν όμως η προσωπικότητα έχει το προνόμιο να ασκεί κατά βούληση επιλογή ταύτισης με την πραγματικότητα και εάν είναι μια αληθινή και ελεύθερη επιλογή, τότε οφείλει η εξελισσόμενη προσωπικότητα να έχει δυνατότητα επιλογής για αυτό-σύγχυση, αυτό-διάσπαση και αυτοκαταστροφή. Η δυνατότητα για κοσμική αυτοκαταστροφή δεν μπορεί να αποφευχθεί, εάν η εξελισσόμενη προσωπικότητα είναι τελείως ελεύθερη στην άσκηση της πεπερασμένης βούλησης.		118:7.7 (1301.4) Subpersonal living things indicate mind activating energy-matter, first as physical controllers, and then as adjutant mind-spirits. Personality endowment comes from the Father and imparts unique prerogatives of choice to the living system. But if personality has the prerogative of exercising volitional choice of reality identification, and if this is a true and free choice, then must evolving personality also have the possible choice of becoming self-confusing, self-disrupting, and self-destroying. The possibility of cosmic self-destruction cannot be avoided if the evolving personality is to be truly free in the exercise of finite will.
118:7.8 (1301.5) Επομένως υπάρχει αυξημένη ασφάλεια από τον περιορισμό των ορίων της επιλογής που έχει μια προσωπικότητα σε όλα τα κατώτερα επίπεδα της ύπαρξης. Η επιλογή σταδιακά απελευθερώνεται καθώς ανεβαίνει κανείς τα σύμπαντα. Η επιλογή τελικά προσεγγίζει τη θεϊκή ελευθερία όταν η ανερχόμενη προσωπικότητα επιτυγχάνει τη θεϊκή κατάσταση, την υπεροχή στην αφιέρωση των σκοπών του σύμπαντος, την ολοκλήρωση της επίτευξης της κοσμικής σοφίας και οριστική ταυτοποίηση του δημιουργήματος με το θέλημα και την άποψη του Θεού.		118:7.8 (1301.5) Therefore is there increased safety in narrowing the limits of personality choice throughout the lower levels of existence. Choice becomes increasingly liberated as the universes are ascended; choice eventually approximates divine freedom when the ascending personality achieves divinity of status, supremacy of consecration to the purposes of the universe, completion of cosmic-wisdom attainment, and finality of creature identification with the will and the way of God.
8. ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡ-ΕΛΕΓΧΟΣ ^top		8. Control and Overcontrol ^top
118:8.1 (1301.6) Στις υπάρξεις του χωροχρόνου, η ελεύθερη βούληση προστατεύεται από περιορισμούς. Η εξέλιξη της υλικής ζωής είναι πρώτα μηχανιστική, μετά δραστηριοποιείται από το νου και (μετά το χάρισμα της προσωπικότητας) μπορεί να κατευθύνεται από το πνεύμα. Η οργανική εξέλιξη στους κατοικημένους κόσμους περιορίζεται φυσικά από τα δυναμικά των αρχικών εμφυτεύσεων φυσικής ζωής των Φορέων της Ζωής.		118:8.1 (1301.6) In the time-space creations, free will is hedged about with restraints, with limitations. Material-life evolution is first mechanical, then mind activated, and (after the bestowal of personality) it may become spirit directed. Organic evolution on the inhabited worlds is physically limited by the potentials of the original physical-life implantations of the Life Carriers.
118:8.2 (1301.7) Ο θνητός άνθρωπος είναι μια μηχανή, ένας ζωντανός μηχανισμός. Οι ρίζες του βρίσκονται αληθινά στο φυσικό κόσμο της ενέργειας. Πολλές ανθρώπινες αντιδράσεις είναι εκ φύσεως μηχανικές. Μεγάλο μέρος της ζωής μοιάζει με μηχανή. Αλλά ο άνθρωπος, ένας μηχανισμός, είναι πολύ περισσότερο από μια μηχανή. Είναι προικισμένος από το νου και κατοικείται από το πνεύμα. Και αν και δεν μπορεί να ξεφύγει ποτέ, μέσα στη ζωή του, από τους χημικούς και ηλεκτρικούς μηχανισμούς της ύπαρξής του, μπορεί να μάθει σταδιακά πώς να βάζει αυτή τη μηχανή φυσικής ζωής κάτω από τη κατευθυντήρια σοφία της εμπειρίας, μέσα από τη διαδικασία της αφιέρωσης του ανθρώπινου νου στην εφαρμογή των πνευματικών παρορμήσεων του ενσωματωμένου Προσαρμοστή Σκέψης.		118:8.2 (1301.7) Mortal man is a machine, a living mechanism; his roots are truly in the physical world of energy. Many human reactions are mechanical in nature; much of life is machinelike. But man, a mechanism, is much more than a machine; he is mind endowed and spirit indwelt; and though he can never throughout his material life escape the chemical and electrical mechanics of his existence, he can increasingly learn how to subordinate this physical-life machine to the directive wisdom of experience by the process of consecrating the human mind to the execution of the spiritual urges of the indwelling Thought Adjuster.
118:8.3 (1301.8) Το πνεύμα ελευθερώνει και ο μηχανισμός περιορίζει, τη λειτουργία της βούλησης. Η ατελής επιλογή, η μη ελεγχόμενη από το μηχανισμό, η μη αναγνωρίσιμη από το πνεύμα, είναι επικίνδυνη και ασταθής. Η επικράτηση του μηχανισμού εξασφαλίζει τη σταθερότητα με εξάντληση της προόδου. Η συμμαχία του πνεύματος ελευθερώνει την επιλογή από το φυσικό επίπεδο και συγχρόνως εξασφαλίζει τη θεϊκή σταθερότητα που παράγεται από την αυξημένη συμπαντική επίγνωση και την εμπλουτισμένη κοσμική κατανόηση.		118:8.3 (1301.8) The spirit liberates, and the mechanism limits, the function of will. Imperfect choice, uncontrolled by mechanism, unidentified with spirit, is dangerous and unstable. Mechanical dominance insures stability at the expense of progress; spirit alliance liberates choice from the physical level and at the same time assures the divine stability produced by augmented universe insight and increased cosmic comprehension.
118:8.4 (1302.1) Ο μεγάλος κίνδυνος που περιστοιχίζει το δημιούργημα είναι ότι, επιτυγχάνοντας την απελευθέρωση από τους περιορισμούς της μηχανιστικής ζωής, δεν θα καταφέρει να αντισταθμίσει το χάσιμο της σταθερότητας επιτυγχάνοντας μιαν αρμονική σχέση που να δουλεύει με το πνεύμα. Η επιλογή του δημιουργήματος, όταν ελευθερωθεί σχετικά από τη μηχανιστική σταθερότητα, μπορεί να επιχειρήσει περαιτέρω ελευθερία ανεξάρτητη από μεγαλύτερη ταύτιση με το πνεύμα.		118:8.4 (1302.1) The great danger that besets the creature is that, in achieving liberation from the fetters of the life mechanism, he will fail to compensate this loss of stability by effecting a harmonious working liaison with spirit. Creature choice, when relatively liberated from mechanical stability, may attempt further self-liberation independent of greater spirit identification.
118:8.5 (1302.2) Η όλη αρχή της βιολογικής εξέλιξης κάνει αδύνατο στον πρωτόγονο άνθρωπο να εμφανίζεται, στους κατοικημένους κόσμους, με οποιαδήποτε μεγάλη ικανότητα αυτό-περιορισμού. Συνεπώς το ίδιο δημιουργικό σχέδιο που είχε σκοπό την εξέλιξη, παρέχει με παρόμοιο τρόπο εκείνους τους εξωτερικούς περιορισμούς του χρόνου και του χώρου, της πείνας και του φόβου, οι οποίοι περιορίζουν αποτελεσματικά κάθε επιλογή υπό-πνευματικού μεγέθους, τέτοιου είδους απαίδευτων υπάρξεων. Καθώς το μυαλό του ανθρώπου υπερπηδά με επιτυχία τα διαρκώς και περισσότερο δύσκολα εμπόδια, το ίδιο αυτό δημιουργικό σχέδιο έχει επίσης προνοήσει για την αργή συσσώρευση της φυλετικής κληρονομιάς τής με πόνο και κόπο αποκτημένης εμπειρικής γνώσης – με άλλα λόγια, για τη διατήρηση μιας ισορροπίας ανάμεσα στους μειωμένους εξωτερικούς περιορισμούς και τους αυξημένους εσωτερικούς περιορισμούς.		118:8.5 (1302.2) The whole principle of biologic evolution makes it impossible for primitive man to appear on the inhabited worlds with any large endowment of self-restraint. Therefore does the same creative design which purposed evolution likewise provide those external restraints of time and space, hunger and fear, which effectively circumscribe the subspiritual choice range of such uncultured creatures. As man’s mind successfully overstrides increasingly difficult barriers, this same creative design has also provided for the slow accumulation of the racial heritage of painfully garnered experiential wisdom—in other words, for the maintenance of a balance between the diminishing external restraints and the augmenting internal restraints.
118:8.6 (1302.3) Η αργή εξέλιξη, της ανθρώπινης μορφωτικής προόδου, μαρτυρεί τη λειτουργικότητα εκείνου του φρένου – την υλική αδράνεια – το οποίο δρα τόσο αποτελεσματικά για να καθυστερεί επικίνδυνες ταχύτητες της προόδου. Έτσι ο ίδιος ο χρόνος μετριάζει και κατανέμει τα, αλλιώς, φονικά αποτελέσματα της πρόωρης απόδρασης από τα επόμενα εμπόδια που περικυκλώνουν την ανθρώπινη δράση. Γιατί όταν ο πολιτισμός προχωρά υπερβολικά γρήγορα, όταν τα υλικά κατορθώματα ξεπερνούν την εξέλιξη της λατρείας-γνώσης, τότε ο πολιτισμός εμπεριέχει τους σπόρους της οπισθοδρόμησης, και αν δεν στηριχτούν, από την άμεση αύξηση της εμπειρικής γνώσης, τέτοιου είδους ανθρώπινες κοινωνίες θα αποτραβηχτούν από τα ψηλά αλλά πρόωρα επίπεδα της επίτευξης, και ο «μεσαίωνας» της μεσολαβούσης γνώσης θα επιβεβαιώσει την αμείλικτη επιστροφή της ανισορροπίας μεταξύ της αυτό-ελευθερίας και του αυτοελέγχου.		118:8.6 (1302.3) The slowness of evolution, of human cultural progress, testifies to the effectiveness of that brake—material inertia—which so efficiently operates to retard dangerous velocities of progress. Thus does time itself cushion and distribute the otherwise lethal results of premature escape from the next-encompassing barriers to human action. For when culture advances overfast, when material achievement outruns the evolution of worship-wisdom, then does civilization contain within itself the seeds of retrogression; and unless buttressed by the swift augmentation of experiential wisdom, such human societies will recede from high but premature levels of attainment, and the “dark ages” of the interregnum of wisdom will bear witness to the inexorable restoration of the imbalance between self-liberty and self-control.
118:8.7 (1302.4) Η ανομία του Καλιγάστια ήταν το πέρασμα του κυβερνήτη χρόνου της προοδευτικής ανθρώπινης απελευθέρωσης – η δωρεάν παρεχόμενη καταστροφή των περιοριστικών εμποδίων, εμποδίων, που τα ανθρώπινα μυαλά εκείνων των χρόνων δεν είχαν καταφέρει να υπερνικήσουν με την πείρα.		118:8.7 (1302.4) The iniquity of Caligastia was the by-passing of the time governor of progressive human liberation—the gratuitous destruction of restraining barriers, barriers which the mortal minds of those times had not experientially overridden.
118:8.8 (1302.5) Το μυαλό εκείνο που μπορεί να επιφέρει μια μερική περικοπή του χρόνου και του χώρου, με αυτή την πράξη αποδεικνύει ότι κατέχει τους σπόρους της γνώσης που μπορούν να χρησιμεύσουν αποτελεσματικά ως αναπλήρωση των υπερβατικών περιοριστικών εμποδίων.		118:8.8 (1302.5) That mind which can effect a partial abridgment of time and space, by this very act proves itself possessed of the seeds of wisdom which can effectively serve in lieu of the transcended barrier of restraint.
118:8.9 (1302.6) Ο Λούσιφερ έδειξε παρόμοια να διαλύει τον κυβερνήτη χρόνο, που ενεργούσε περιοριστικά στην πρόωρη επίτευξη ορισμένων ελευθεριών στο τοπικό σύστημα. Ένα τοπικό σύστημα, τακτοποιημένο στο φως και τη ζωή, έχει επιτύχει δια της εμπειρίας εκείνες τις αντιλήψεις και επιγνώσεις οι οποίες κάνουν εφικτή τη λειτουργία πολλών τεχνικών που θα ήταν διασπαστικές και καταστροφικές στις προ της τακτοποίησης εποχές εκείνου του ίδιου συστήματος.		118:8.9 (1302.6) Lucifer similarly sought to disrupt the time governor operating in restraint of the premature attainment of certain liberties in the local system. A local system settled in light and life has experientially achieved those viewpoints and insights which make feasible the operation of many techniques that would be disruptive and destructive in the presettled eras of that very realm.
118:8.10 (1302.7) Καθώς ο άνθρωπος αποτινάσσει τις αλυσίδες του φόβου, καθώς γεφυρώνει με τις μηχανές του ηπείρους και ωκεανούς, γενιές και αιώνες με τα αρχεία του, πρέπει να αντικαταστήσει κάθε υπερβατικό περιορισμό με ένα νέο και εκούσιο υποτιθέμενο περιορισμό που να είναι σύμφωνος με τις υπαγορεύσεις της διευρυνόμενης ανθρώπινης γνώσης. Αυτοί οι αυτό-επιβαλλόμενοι περιορισμοί είναι ταυτοχρόνως οι πιο δυνατοί και οι πιο ασήμαντοι από όλους τους παράγοντες του ανθρώπινου πολιτισμού – σχέδια για δικαιοσύνη και ιδανικά για αδελφοσύνη. Επί πλέον ο άνθρωπος προκρίνει τον εαυτό του για τα περιοριστικά ενδύματα του ελέους όταν τολμάει να αγαπήσει το συνάνθρωπό του, ενώ επιτυγχάνει τα πρώτα στάδια της πνευματικής αδελφότητας όταν εκλέγει να διανείμει σε αυτούς εκείνη τη μεταχείριση την οποία θα απένειμε και στον εαυτό του, εκείνη τη μεταχείριση την οποία φαντάζεται ότι θα του απένειμε ο Θεός.		118:8.10 (1302.7) As man shakes off the shackles of fear, as he bridges continents and oceans with his machines, generations and centuries with his records, he must substitute for each transcended restraint a new and voluntarily assumed restraint in accordance with the moral dictates of expanding human wisdom. These self-imposed restraints are at once the most powerful and the most tenuous of all the factors of human civilization—concepts of justice and ideals of brotherhood. Man even qualifies himself for the restraining garments of mercy when he dares to love his fellow men, while he achieves the beginnings of spiritual brotherhood when he elects to mete out to them that treatment which he himself would be accorded, even that treatment which he conceives that God would accord them.
118:8.11 (1303.1) Μια αυτόματη συμπαντική αντίδραση είναι σταθερή και, σε κάποιο βαθμό, συνεχόμενη στο σύμπαν. Μια προσωπικότητα που γνωρίζει το Θεό και επιθυμεί να πράττει το θέλημά του, που έχει πνευματική επίγνωση, είναι θεϊκά σταθερή και υπάρχει αιώνια. Η μεγαλύτερη συμπαντική περιπέτεια του ανθρώπου συνίσταται στη διέλευση του θνητού νου του από τη σταθερότητα της μηχανικής στατικής στη θεϊκότητα της πνευματικής δυναμικής και επιτυγχάνει αυτή τη μεταμόρφωση με τη δύναμη και τη σταθερότητα των αποφάσεων της δικής του προσωπικότητας σε κάθε μια από τις καταστάσεις της ζωής δηλώνοντας, «Είναι θέλημά μου να γίνει το θέλημά σου».		118:8.11 (1303.1) An automatic universe reaction is stable and, in some form, continuing in the cosmos. A personality who knows God and desires to do his will, who has spirit insight, is divinely stable and eternally existent. Man’s great universe adventure consists in the transit of his mortal mind from the stability of mechanical statics to the divinity of spiritual dynamics, and he achieves this transformation by the force and constancy of his own personality decisions, in each of life’s situations declaring, “It is my will that your will be done.”
9. ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ^top		9. Universe Mechanisms ^top
118:9.1 (1303.2) Ο χρόνος και ο χώρος είναι ένας συνενωμένος μηχανισμός του κυρίαρχου σύμπαντος. Είναι οι επινοήσεις δια των οποίων μπορούν να συνυπάρχουν τα πεπερασμένα δημιουργήματα στο σύμπαν μαζί με το Άπειρο. Τα πεπερασμένα δημιουργήματα είναι με αποτελεσματικότητα απομονωμένα από τα απόλυτα επίπεδα, μέσω του χρόνου και του χώρου. Αλλά αυτά τα απομονωτικά μέσα, χωρίς τα οποία δεν θα μπορούσε να υπάρχει κανένας θνητός, λειτουργούν άμεσα προς περιορισμό της έκτασης της πεπερασμένης δράσης. Άνευ αυτών κανένα δημιούργημα δεν θα μπορούσε να δράσει, αλλά με αυτά οι πράξεις κάθε δημιουργήματος είναι οριστικά περιορισμένες.		118:9.1 (1303.2) Time and space are a conjoined mechanism of the master universe. They are the devices whereby finite creatures are enabled to coexist in the cosmos with the Infinite. Finite creatures are effectively insulated from the absolute levels by time and space. But these insulating media, without which no mortal could exist, operate directly to limit the range of finite action. Without them no creature could act, but by them the acts of every creature are definitely limited.
118:9.2 (1303.3) Οι μηχανισμοί που παράγονται από ανώτερους νόες λειτουργούν ώστε να ελευθερώσουν τις δημιουργικές πηγές τους αλλά περιορίζουν απαράλλαχτα σε κάποιο βαθμό τη δράση όλων των υποδεέστερων διανοιών. Για τα δημιουργήματα των συμπάντων αυτός ο περιορισμός γίνεται φανερός σαν ο μηχανισμός των συμπάντων. Ο άνθρωπος δεν έχει αχαλίνωτη ελεύθερη βούληση. Υπάρχουν όρια στην έκταση της επιλογής του, αλλά μέσα στην ακτίνα αυτής της επιλογής η βούλησή του είναι αναλογικά κυρίαρχη.		118:9.2 (1303.3) Mechanisms produced by higher minds function to liberate their creative sources but to some degree unvaryingly limit the action of all subordinate intelligences. To the creatures of the universes this limitation becomes apparent as the mechanism of the universes. Man does not have unfettered free will; there are limits to his range of choice, but within the radius of this choice his will is relatively sovereign.
118:9.3 (1303.4) Ο μηχανισμός της ζωής της θνητής προσωπικότητας, το ανθρώπινο σώμα, είναι το προϊόν του υπέρ-θνητού δημιουργικού μοντέλου, επομένως δεν μπορεί να ελέγχεται απόλυτα από τον ίδιο τον άνθρωπο. Μόνο όταν ο ανερχόμενος άνθρωπος, σε συνδυασμό με τον Προσαρμοστή που έχει συγχωνευτεί, δημιουργήσει μόνος του το μηχανισμό για την έκφραση της προσωπικότητας, τότε θα επιτύχει να έχει πλήρη έλεγχο επ’ αυτής.		118:9.3 (1303.4) The life mechanism of the mortal personality, the human body, is the product of supermortal creative design; therefore it can never be perfectly controlled by man himself. Only when ascending man, in liaison with the fused Adjuster, self-creates the mechanism for personality expression, will he achieve perfected control thereof.
118:9.4 (1303.5) Το μεγάλο σύμπαν είναι μηχανισμός καθώς επίσης και οργανισμός, μηχανικό και ζωντανό – ένας ζωντανός μηχανισμός ενεργοποιημένος από τον Υπέρτατο Νου, συντονιζόμενος με ένα Υπέρτατο Πνεύμα και εκφραζόμενος στα ανώτατα επίπεδα δύναμης και ενοποίησης της προσωπικότητας όπως το Υπέρτατο Ον. Αλλά το να αρνηθεί κανείς το μηχανισμό του πεπερασμένου δημιουργήματος σημαίνει να αρνηθεί το γεγονός και να παραβλέψει την πραγματικότητα.		118:9.4 (1303.5) The grand universe is mechanism as well as organism, mechanical and living—a living mechanism activated by a Supreme Mind, co-ordinating with a Supreme Spirit, and finding expression on maximum levels of power and personality unification as the Supreme Being. But to deny the mechanism of the finite creation is to deny fact and to disregard reality.
118:9.5 (1303.6) Οι μηχανισμοί είναι τα προϊόντα του νου, του δημιουργικού νου που ενεργεί πάνω και μέσα στα κοσμικά δυναμικά. Οι μηχανισμοί είναι οι καθορισμένες αποκρυσταλλώσεις της σκέψης του Δημιουργού και λειτουργούν πάντοτε σύμφωνα με το βουλητικό σχέδιο που τις έφτιαξε. Αλλά η σκοπιμότητα οποιουδήποτε μηχανισμού βρίσκεται στην προέλευσή του και όχι στη λειτουργία του.		118:9.5 (1303.6) Mechanisms are the products of mind, creative mind acting on and in cosmic potentials. Mechanisms are the fixed crystallizations of Creator thought, and they ever function true to the volitional concept that gave them origin. But the purposiveness of any mechanism is in its origin, not in its function.
118:9.6 (1303.7) Αυτοί οι μηχανισμοί δεν πρέπει να θεωρηθούν ότι περιορίζουν τη δράση της Θεότητας, αντίθετα αληθεύει ότι με αυτούς τους ίδιους μηχανισμούς η Θεότητα πέτυχε μια φάση αιώνιας έκφρασης. Οι βασικοί συμπαντικοί μηχανισμοί δημιουργήθηκαν σε απάντηση του απόλυτου θελήματος της Πρώτης Πηγής και Κέντρου, και θα λειτουργούν συνεπώς αιώνια σε τέλεια αρμονία με το μοντέλο του Απείρου. Είναι, όντως, τα μη βουλητικά δείγματα εκείνου του ίδιου μοντέλου.		118:9.6 (1303.7) These mechanisms should not be thought of as limiting the action of Deity; rather is it true that in these very mechanics Deity has achieved one phase of eternal expression. The basic universe mechanisms have come into existence in response to the absolute will of the First Source and Center, and they will therefore eternally function in perfect harmony with the plan of the Infinite; they are, indeed, the nonvolitional patterns of that very plan.
118:9.7 (1303.8) Κατανοούμε κάτι από το πώς συσχετίζεται ο μηχανισμός του Παραδείσου με την προσωπικότητα του Αιώνιου Υιού. Αυτό είναι έργο του Συνενωμένου Δράστη. Και έχουμε θεωρίες σχετικά με τις ενέργειες του Συμπαντικού Απόλυτου που ταιριάζουν με τους θεωρητικούς μηχανισμούς του Απροσδιόριστου και εν δυνάμει προσώπου της Απόλυτης Θεότητας. Αλλά στις εξελισσόμενες Θεότητες του Υπέρτατου και του Έσχατου παρατηρούμε ότι ορισμένες απρόσωπες φάσεις στην πράξη είναι ενωμένες με τις βουλητικές συμπληρωματικές τους, και έτσι τώρα εξελίσσεται μια σχέση ανάμεσα στο δείγμα και στο πρόσωπο.		118:9.7 (1303.8) We understand something of how the mechanism of Paradise is correlated with the personality of the Eternal Son; this is the function of the Conjoint Actor. And we have theories regarding the operations of the Universal Absolute with respect to the theoretical mechanisms of the Unqualified and the potential person of the Deity Absolute. But in the evolving Deities of Supreme and Ultimate we observe that certain impersonal phases are being actually united with their volitional counterparts, and thus there is evolving a new relationship between pattern and person.
118:9.8 (1304.1) Στην αιωνιότητα του παρελθόντος ο Πατέρας και ο Υιός ενώθηκαν στη μονάδα έκφρασης του Απείρου Πνεύματος. Εάν, στην αιωνιότητα του μέλλοντος, οι Δημιουργοί Υιοί και τα Δημιουργά Πνεύματα των τοπικών συμπάντων του χρόνου και του χώρου επιτύχουν δημιουργική ένωση στα πεδία του εξώτερου διαστήματος, τι θα δημιουργούσε η ένωσή τους σαν συνενωμένη έκφραση των θεϊκών φύσεών τους; Ίσως να πρόκειται να παραστούμε μάρτυρες μιας μη αποκαλυφθείσης μέχρι τώρα εκδήλωσης της Έσχατης Θεότητας, ένα νέο τύπο υπερδιαχειριστή. Τέτοια όντα θα απολαύσουν μοναδικά προνόμια προσωπικότητας, αφού θα είναι η ένωση του προσωπικού Δημιουργού, του απρόσωπου Δημιουργού Πνεύματος, της εμπειρίας του θνητού δημιουργήματος και της προοδευτικής προσωποποίησης του Θεϊκού Λειτουργού. Τέτοια όντα θα μπορούσαν να είναι θεμελιώδη επειδή θα περιέκλειαν προσωπική και απρόσωπη πραγματικότητα, ενώ θα συνδύαζαν τις εμπειρίες του Δημιουργού και του Δημιουργήματος. Όποια και αν είναι τα γνωρίσματα τέτοιων τρίτων προσώπων αυτών των αξιωμένων τριάδων της δημιουργίας του εξώτερου διαστήματος, θα διατηρούν κάτι από την ίδια σχέση, προς τους Δημιουργούς Πατέρες τους και τις Δημιουργές Μητέρες τους, που διατηρεί το Άπειρο Πνεύμα προς το Συμπαντικό Πατέρα και τον Αιώνιο Υιό.		118:9.8 (1304.1) In the eternity of the past the Father and the Son found union in the unity of the expression of the Infinite Spirit. If, in the eternity of the future, the Creator Sons and the Creative Spirits of the local universes of time and space should attain creative union in the realms of outer space, what would their unity create as the combined expression of their divine natures? It may well be that we are to witness a hitherto unrevealed manifestation of Ultimate Deity, a new type of superadministrator. Such beings would embrace unique prerogatives of personality, being the union of personal Creator, impersonal Creative Spirit, mortal-creature experience, and progressive personalization of the Divine Minister. Such beings could be ultimate in that they would embrace personal and impersonal reality, while they would combine the experiences of Creator and creature. Whatever the attributes of such third persons of these postulated functioning trinities of the creations of outer space, they will sustain something of the same relation to their Creator Fathers and their Creative Mothers that the Infinite Spirit does to the Universal Father and the Eternal Son.
118:9.9 (1304.2) Ο Θεός ο Υπέρτατος είναι η προσωποποίηση όλης της συμπαντικής εμπειρίας, η εστίαση όλης της πεπερασμένης εξέλιξης, η πληρότητα όλης της πραγματικότητας του δημιουργήματος, η ολοκλήρωση της κοσμικής σοφίας, η ενσωμάτωση της αρμονικής ομορφιάς των γαλαξιών του χρόνου, η αλήθεια των εννοιών του κοσμικού νου, και η καλοσύνη του υπέρτατου πνεύματος των αξιών. Και ο Θεός ο Υπέρτατος, στο αιώνιο μέλλον, θα συνθέσει αυτές τις πολυσύνθετες πεπερασμένες διαφορετικότητες σε ένα εμπειρικό και σημαντικό όλον, όπως είναι τώρα υπαρξιακά ενωμένες στα απόλυτα επίπεδα της Τριάδας του Παραδείσου.		118:9.9 (1304.2) God the Supreme is the personalization of all universe experience, the focalization of all finite evolution, the maximation of all creature reality, the consummation of cosmic wisdom, the embodiment of the harmonious beauties of the galaxies of time, the truth of cosmic mind meanings, and the goodness of supreme spirit values. And God the Supreme will, in the eternal future, synthesize these manifold finite diversities into one experientially meaningful whole, even as they are now existentially united on absolute levels in the Paradise Trinity.
10. ΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ^top		10. Functions of Providence ^top
118:10.1 (1304.3) Θεία πρόνοια δεν σημαίνει ότι ο Θεός έχει αποφασίσει τα πάντα για μας και εκ των προτέρων. Ο Θεός μας αγαπά πολύ για να το κάνει αυτό, γιατί αυτό θα ήταν ανάξιο είδος κοσμικής τυραννίας. Ο άνθρωπος έχει σχετικές δυνάμεις επιλογής. Ούτε είναι η θεϊκή αγάπη εκείνη η κοντόφθαλμη αγάπη που θα παραχαϊδέψει και θα καταστρέψει τα παιδιά των ανθρώπων.		118:10.1 (1304.3) Providence does not mean that God has decided all things for us and in advance. God loves us too much to do that, for that would be nothing short of cosmic tyranny. Man does have relative powers of choice. Neither is the divine love that shortsighted affection which would pamper and spoil the children of men.
118:10.2 (1304.4) Ο Πατήρ, ο Υιός και το Πνεύμα – σαν Τριάδα – δεν είναι ο Παντοδύναμος Υπέρτατος αλλά η υπεροχή του Παντοδύναμου δεν μπορεί να εκδηλωθεί χωρίς αυτούς. Η ανάπτυξη του Παντοδύναμου επικεντρώνεται στο Αυθύπαρκτο της πραγματικότητας και στηρίζεται στο Αυθύπαρκτο της δυναμικότητας. Αλλά οι λειτουργίες του Παντοδύναμου Υπέρτατου συνδέονται με τις λειτουργίες της Τριάδας του Παραδείσου.		118:10.2 (1304.4) The Father, Son, and Spirit—as the Trinity—are not the Almighty Supreme, but the supremacy of the Almighty can never be manifest without them. The growth of the Almighty is centered on the Absolutes of actuality and predicated on the Absolutes of potentiality. But the functions of the Almighty Supreme are related to the functions of the Paradise Trinity.
118:10.3 (1304.5) Φαίνεται ότι, στο Υπέρτατο Ον, όλες οι φάσεις της συμπαντικής δραστηριότητας ξαναενώνονται εν μέρει, από την προσωπικότητα αυτής της εμπειρικής Θεότητας. Όταν, επομένως, επιθυμούμε να δούμε την Τριάδα σαν ένα Θεό, και εάν περιορίσουμε αυτό το σχέδιο στο παρόν γνωστό και οργανωμένο σύμπαν, ανακαλύπτουμε ότι το εξελισσόμενο Υπέρτατο Ον είναι η μερική απεικόνιση της Τριάδας του Παραδείσου. Και παρακάτω βρίσκουμε ότι αυτή η Υπέρτατη Θεότητα εξελίσσεται σαν σύνθεση προσωπικότητας από πεπερασμένη ύλη, νου και πνεύμα στο μεγάλο σύμπαν.		118:10.3 (1304.5) It would appear that, in the Supreme Being, all phases of universe activity are being partially reunited by the personality of this experiential Deity. When, therefore, we desire to view the Trinity as one God, and if we limit this concept to the present known and organized grand universe, we discover that the evolving Supreme Being is the partial portraiture of the Paradise Trinity. And we further find that this Supreme Deity is evolving as the personality synthesis of finite matter, mind, and spirit in the grand universe.
118:10.4 (1304.6) Οι Θεοί έχουν γνωρίσματα αλλά η Τριάδα έχει λειτουργίες, και σαν Τριάδα, η θεϊκή πρόνοια είναι μια λειτουργία, σύνθεση του άλλου – παρά – προσωπικού υπέρ-ελέγχου του σύμπαντος των συμπάντων, που εκτείνεται από τα εξελισσόμενα επίπεδα του Επτάπτυχου και συνθέτεται μέσα στη δύναμη του Παντοδύναμου μέχρι μέσα στα υπερβατικά πεδία της Έσχατης Θεότητας.		118:10.4 (1304.6) The Gods have attributes but the Trinity has functions, and like the Trinity, providence is a function, the composite of the other-than-personal overcontrol of the universe of universes, extending from the evolutionary levels of the Sevenfold synthesizing in the power of the Almighty on up through the transcendental realms of the Ultimacy of Deity.
118:10.5 (1304.7) Ο Θεός αγαπάει κάθε ύπαρξη σαν παιδί του και αυτή η αγάπη σκεπάζει κάθε ύπαρξη μέσα στην αιωνιότητα. Η πρόνοια λειτουργεί αναφορικά με το όλον και συναλλάσσεται με τις λειτουργίες κάθε ύπαρξης εφόσον αυτές οι λειτουργίες συνδέονται με το όλον. Η μεσολάβηση της πρόνοιας, όσον αφορά κάθε πλάσμα, είναι ενδεικτική της σπουδαιότητας της λειτουργίας εκείνου του πλάσματος, σχετικά με την εξελικτική ανάπτυξη κάποιου συνόλου. Ένα τέτοιο σύνολο μπορεί να είναι όλη η ανθρώπινη ράτσα, όλο το κράτος, όλος ο πλανήτης ή ακόμα μεγαλύτερο όλον. Είναι η σπουδαιότητα της λειτουργίας της ύπαρξης που προκαλεί τη μεσολάβηση της πρόνοιας, όχι η σπουδαιότητα της ύπαρξης σαν ξεχωριστό άτομο.		118:10.5 (1304.7) God loves each creature as a child, and that love overshadows each creature throughout all time and eternity. Providence functions with regard to the total and deals with the function of any creature as such function is related to the total. Providential intervention with regard to any being is indicative of the importance of the function of that being as concerns the evolutionary growth of some total; such total may be the total race, the total nation, the total planet, or even a higher total. It is the importance of the function of the creature that occasions providential intervention, not the importance of the creature as a person.
118:10.6 (1305.1) Παρόλα αυτά, ο Πατέρας σαν άτομο μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να παρέμβει με το πατρικό χέρι του στο χείμαρρο των κοσμικών γεγονότων, συμφωνώντας ολότελα με το θέλημα του Θεού και σε αρμονία με τη σοφία του Θεού και παρακινούμενος από την αγάπη του Θεού.		118:10.6 (1305.1) Nevertheless, the Father as a person may at any time interpose a fatherly hand in the stream of cosmic events all in accordance with the will of God and in consonance with the wisdom of God and as motivated by the love of God.
118:10.7 (1305.2) Αυτό όμως που ο άνθρωπος αποκαλεί πρόνοια είναι πολύ συχνά προϊόν της δικής του φαντασίας, η τυχαία τοποθέτηση των περιστάσεων της τύχης. Υπάρχει, όμως, μια αληθινή και αναδυομένη πρόνοια στο πεπερασμένο πεδίο της συμπαντικής ύπαρξης, μια αληθινή και πραγματική συσχέτιση της ενέργειας του διαστήματος, της κίνησης του χρόνου, των σκέψεων της διανοίας, των ιδανικών του χαρακτήρα, των επιθυμιών πνευματικής φύσης και των σκόπιμων βουλητικών πράξεων των εξελισσόμενων προσωπικοτήτων. Οι περιστάσεις των υλικών πεδίων βρίσκουν οριστική πεπερασμένη ολοκλήρωση στις αλληλοσυνδεδεμένες παρουσίες του Υπέρτατου και του Έσχατου.		118:10.7 (1305.2) But what man calls providence is all too often the product of his own imagination, the fortuitous juxtaposition of the circumstances of chance. There is, however, a real and emerging providence in the finite realm of universe existence, a true and actualizing correlation of the energies of space, the motions of time, the thoughts of intellect, the ideals of character, the desires of spiritual natures, and the purposive volitional acts of evolving personalities. The circumstances of the material realms find final finite integration in the interlocking presences of the Supreme and the Ultimate.
118:10.8 (1305.3) Καθώς οι μηχανισμοί του μεγάλου σύμπαντος τελειοποιούνται σε ένα σημείο τελικής ακρίβειας μέσα από τον υπέρ-έλεγχο του νου, και καθώς ο νους μιας ύπαρξης ανυψώνεται προς την τελειοποίηση της θεϊκής επίτευξης μέσα από την πλήρη ενσωμάτωση με το πνεύμα, και καθώς ο Υπέρτατος αναδύεται συνεπώς σαν ένας πραγματικός συνενωτής όλων αυτών των συμπαντικών φαινομένων, η πρόνοια έτσι γίνεται όλο και περισσότερο ευδιάκριτη.		118:10.8 (1305.3) As the mechanisms of the grand universe are perfected to a point of final precision through the overcontrol of mind, and as creature mind ascends to the perfection of divinity attainment through perfected integration with spirit, and as the Supreme consequently emerges as an actual unifier of all these universe phenomena, so does providence become increasingly discernible.
118:10.9 (1305.4) Μερικές από τις εκπληκτικά τυχαίες συνθήκες που επικρατούν ενίοτε στους εξελικτικούς κόσμους μπορεί να οφείλονται στη σταδιακή αναδυόμενη παρουσία του Υπέρτατου, την πρόγευση των μελλοντικών του συμπαντικών δραστηριοτήτων. Το πλείστο από αυτό που ο θνητός θα αποκαλούσε πρόνοια, δεν είναι. Η κρίση του για τέτοια θέματα μειονεκτεί πολύ από την έλλειψη διόρασης για τις αληθινές σημασίες των περιστάσεων της ζωής. Πολλά από αυτά που ο θνητός θα αποκαλούσε καλοτυχία μπορεί στην πραγματικότητα να είναι κακοτυχία. Το χαμόγελο της τύχης, που φαίνεται σε μη δεδουλευμένες ανέσεις και σε άδικο πλουτισμό, μπορεί να είναι η μεγαλύτερη από τις ανθρώπινες θλίψεις. Η φαινομενική σκληρότητα μιας ανάποδης μοίρας, που συσσωρεύει βάσανα σε κάποιους υποφέροντες θνητούς, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι η φλόγα της αυτοσυγκράτησης που μετασχηματίζει το μαλακό σίδηρο μιας ανώριμης προσωπικότητας στο σκληρό ατσάλι του αληθινού χαρακτήρα.		118:10.9 (1305.4) Some of the amazingly fortuitous conditions occasionally prevailing on the evolutionary worlds may be due to the gradually emerging presence of the Supreme, the foretasting of his future universe activities. Most of what a mortal would call providential is not; his judgment of such matters is very handicapped by lack of farsighted vision into the true meanings of the circumstances of life. Much of what a mortal would call good luck might really be bad luck; the smile of fortune that bestows unearned leisure and undeserved wealth may be the greatest of human afflictions; the apparent cruelty of a perverse fate that heaps tribulation upon some suffering mortal may in reality be the tempering fire that is transmuting the soft iron of immature personality into the tempered steel of real character.
118:10.10 (1305.5) Υπάρχει πρόνοια στα εξελισσόμενα σύμπαντα, και μπορεί να ανακαλυφθεί από υπάρξεις μέχρις εκείνου του βαθμού ακριβώς, που αυτές έχουν πετύχει την ικανότητα να αντιληφθούν το σκοπό των εξελισσόμενων συμπάντων. Τέλεια ικανότητα να διακρίνει κανείς τους σκοπούς του σύμπαντος ισοδυναμεί με την εξελικτική ολοκλήρωση της ύπαρξης και μπορεί να εκφράζεται αλλιώς σαν την επίτευξη του Υπέρτατου εντός των ορίων της παρούσης κατάστασης των ατελών συμπάντων.		118:10.10 (1305.5) There is a providence in the evolving universes, and it can be discovered by creatures to just the extent that they have attained capacity to perceive the purpose of the evolving universes. Complete capacity to discern universe purposes equals the evolutionary completion of the creature and may otherwise be expressed as the attainment of the Supreme within the limits of the present state of the incomplete universes.
118:10.11 (1305.6) Η αγάπη του Πατέρα λειτουργεί άμεσα στην καρδιά του ατόμου, ανεξάρτητα από τις δράσεις ή αντιδράσεις όλων των άλλων ατόμων. Η σχέση είναι προσωπική – άνθρωπος και Θεός. Η απρόσωπη παρουσία της Θεότητας (Παντοδύναμος Υπέρτατος και Τριάδα του Παραδείσου) δείχνει φροντίδα για το όλον, όχι για το τμήμα. Η πρόνοια του υπέρ-ελέγχου του Υπέρτατου γίνεται όλο και περισσότερο προφανής σαν τα διαδοχικά τμήματα της συμπαντικής προόδου στην επίτευξη των πεπερασμένων πεπρωμένων. Καθώς τα συστήματα, αστερισμοί, σύμπαντα και υπερσύμπαντα τακτοποιούνται σε φως και ζωή, ο Υπέρτατος αναδύεται όλο και περισσότερο σαν ο σημαντικός συσχετιστής όλου αυτού που αποκαλύπτεται, ενώ ο Έσχατος αναδύεται σταδιακά σαν ο υπερβατικός ενοποιητής όλων των πραγμάτων.		118:10.11 (1305.6) The love of the Father operates directly in the heart of the individual, independent of the actions or reactions of all other individuals; the relationship is personal—man and God. The impersonal presence of Deity (Almighty Supreme and Paradise Trinity) manifests regard for the whole, not for the part. The providence of the overcontrol of Supremacy becomes increasingly apparent as the successive parts of the universe progress in the attainment of finite destinies. As the systems, constellations, universes, and superuniverses become settled in light and life, the Supreme increasingly emerges as the meaningful correlator of all that is transpiring, while the Ultimate gradually emerges as the transcendental unifier of all things.
118:10.12 (1306.1) Στις απαρχές ενός εξελικτικού κόσμου τα φυσικά περιστατικά της υλικής τάξης και των προσωπικών επιθυμιών των ανθρώπινων όντων φαίνονται να είναι ανταγωνιστικά. Πολλά από αυτά που λαμβάνουν χώρα σ’ έναν εξελισσόμενο κόσμο είναι δύσκολο να τα καταλάβει ένας θνητός – ο φυσικός νόμος είναι τόσο συχνά φαινομενικά σκληρός, άκαρδος και αδιάφορος προς όλα όσα είναι αληθινά, όμορφα και καλά στην ανθρώπινη κατανόηση. Αλλά καθώς η ανθρωπότητα προοδεύει σε πλανητική ανάπτυξη, παρατηρούμε ότι αυτή η άποψη τροποποιείται από τους ακόλουθους παράγοντες:		118:10.12 (1306.1) In the beginnings on an evolutionary world the natural occurrences of the material order and the personal desires of human beings often appear to be antagonistic. Much that takes place on an evolving world is rather hard for mortal man to understand—natural law is so often apparently cruel, heartless, and indifferent to all that is true, beautiful, and good in human comprehension. But as humanity progresses in planetary development, we observe that this viewpoint is modified by the following factors:
118:10.13 (1306.2) 1. Την αυξανόμενη διορατικότητα του ανθρώπου – την αυξανόμενη κατανόησή του για τον κόσμο στον οποίο ζει, τη διευρυμένη του ικανότητα να καταλαβαίνει τα υλικά γεγονότα του χρόνου, τις σημαντικές ιδέες σκέψης, και τα πολύτιμα ιδεώδη της πνευματικής επίγνωσης. Όσο οι άνθρωποι μετρούν μόνο με τη μετρική ράβδο, τα πράγματα μιας υλικής φύσης, δεν θα μπορέσουν ποτέ να ελπίζουν ότι θα βρούνε ενότητα στο χρόνο και το χώρο.		118:10.13 (1306.2) 1. Man’s augmenting vision—his increased understanding of the world in which he lives; his enlarging capacity for the comprehension of the material facts of time, the meaningful ideas of thought, and the valuable ideals of spiritual insight. As long as men measure only by the yardstick of the things of a physical nature, they can never hope to find unity in time and space.
118:10.14 (1306.3) 2. Τον αυξανόμενο έλεγχο του ανθρώπου – τη σταδιακή συσσώρευση της γνώσης των νόμων του υλικού κόσμου, τους σκοπούς της πνευματικής ύπαρξης, και τις δυνατότητες του φιλοσοφικού συντονισμού αυτών των δυο πραγματικοτήτων. Ο άνθρωπος, ο άγριος, ήταν αβοήθητος μπροστά στις σφοδρότατες επιθέσεις των φυσικών δυνάμεων, ήταν δούλος της σκληρής καταδυνάστευσης των δικών του εσωτερικών φόβων. Ο μισό-πολιτισμένος άνθρωπος αρχίζει να ξεκλειδώνει την αποθήκη των μυστικών του φυσικού βασιλείου, και η επιστήμη του αργά αλλά αποτελεσματικά διαλύει τις προκαταλήψεις του, ενώ συγχρόνως παρέχει μια νέα και διευρυμένη πραγματική βάση για την κατανόηση των εννοιών της φιλοσοφίας και των αξιών της αληθινής πνευματικής εμπειρίας. Ο άνθρωπος, ο πολιτισμένος, θα κατορθώσει μια μέρα να κυριαρχήσει σχετικά πάνω στις φυσικές δυνάμεις του πλανήτη του. Η αγάπη του Θεού στην καρδιά του θα εκχυθεί αποτελεσματικά σαν αγάπη για τους συνανθρώπους του, ενώ οι αξίες της ανθρώπινης ύπαρξης θα περιορίζουν τα όρια της θνητής ικανότητας.		118:10.14 (1306.3) 2. Man’s increasing control—the gradual accumulation of the knowledge of the laws of the material world, the purposes of spiritual existence, and the possibilities of the philosophic co-ordination of these two realities. Man, the savage, was helpless before the onslaughts of natural forces, was slavish before the cruel mastery of his own inner fears. Semicivilized man is beginning to unlock the storehouse of the secrets of the natural realms, and his science is slowly but effectively destroying his superstitions while at the same time providing a new and enlarged factual basis for the comprehension of the meanings of philosophy and the values of true spiritual experience. Man, the civilized, will someday achieve relative mastery of the physical forces of his planet; the love of God in his heart will be effectively outpoured as love for his fellow men, while the values of human existence will be nearing the limits of mortal capacity.
118:10.15 (1306.4) 3. Τη συμπαντική ολοκλήρωση του ανθρώπου – την αύξηση της ανθρώπινης επίγνωσης συν την αύξηση του ανθρώπινου εμπειρικού κατορθώματος που θα τον φέρει σε πιο στενή αρμονία με τις ενοποιητικές παρουσίες του Υπέρτατου – της Τριάδας του Παραδείσου και του Υπέρτατου Όντος. Και αυτό είναι που εδραιώνει την κυριαρχία του Υπέρτατου στους κόσμους που έχουν από καιρό αποκατασταθεί σε φως και ζωή. Τέτοιοι προχωρημένοι πλανήτες είναι όντως ποιήματα αρμονίας, εικόνες της ομορφιάς της επιτυχημένης καλοσύνης που έγινε κατορθωτή μέσα από την επιδίωξη της κοσμικής αλήθειας. Και αν τέτοια πράγματα μπορούν να συμβούν σ’ ένα πλανήτη, τότε ακόμα μεγαλύτερα πράγματα μπορούν να συμβούν σε ένα σύστημα και στις ευρύτερες μονάδες του μεγάλου σύμπαντος, καθώς αυτές επίσης επιτυγχάνουν την τακτοποίηση υποδηλώνοντας την εξάντληση του δυναμικού της πεπερασμένης ανάπτυξης.		118:10.15 (1306.4) 3. Man’s universe integration—the increase of human insight plus the increase of human experiential achievement brings him into closer harmony with the unifying presences of Supremacy—Paradise Trinity and Supreme Being. And this is what establishes the sovereignty of the Supreme on the worlds long settled in light and life. Such advanced planets are indeed poems of harmony, pictures of the beauty of achieved goodness attained through the pursuit of cosmic truth. And if such things can happen to a planet, then even greater things can happen to a system and the larger units of the grand universe as they too achieve a settledness indicating the exhaustion of the potentials for finite growth.
118:10.16 (1306.5) Σε ένα πλανήτη αυτής της προχωρημένης τάξης, η πρόνοια έχει γίνει πραγματικότητα, οι περιστάσεις της ζωής συσχετίζονται, αλλά αυτό δεν είναι μόνο επειδή ο άνθρωπος συνέβη να κυριαρχήσει των υλικών προβλημάτων του κόσμου του. Είναι επίσης επειδή άρχισε να ζει σύμφωνα με την τάση των συμπάντων, ακολουθεί δηλαδή την ατραπό του Υπέρτατου για την επίτευξη του Συμπαντικού Πατέρα.		118:10.16 (1306.5) On a planet of this advanced order, providence has become an actuality, the circumstances of life are correlated, but this is not only because man has come to dominate the material problems of his world; it is also because he has begun to live according to the trend of the universes; he is following the pathway of Supremacy to the attainment of the Universal Father.
118:10.17 (1306.6) Η βασιλεία του Θεού είναι στις καρδιές των ανθρώπων, και όταν αυτό το βασίλειο γίνεται πραγματικό στην καρδιά κάθε ξεχωριστού ατόμου στον κόσμο, τότε ο κανόνας του Θεού έγινε πραγματικός σ’ εκείνο τον πλανήτη, και αυτή είναι η επιτυχημένη κυριαρχία του Υπέρτατου Όντος.		118:10.17 (1306.6) The kingdom of God is in the hearts of men, and when this kingdom becomes actual in the heart of every individual on a world, then God’s rule has become actual on that planet; and this is the attained sovereignty of the Supreme Being.
118:10.18 (1306.7) Για να αντιληφθεί την πρόνοια μέσα στο χρόνο, πρέπει ο άνθρωπος να ολοκληρώσει το έργο της επίτευξης της τελειότητας. Αλλά ο άνθρωπος μπορεί ακόμα και τώρα να προγευθεί αυτή την πρόνοια με τις αιώνιες σημασίες της, καθώς ζυγίζει με το μυαλό του το συμπαντικό γεγονός ότι όλα τα πράγματα, καλά ή κακά, εργάζονται μαζί για την πρόοδο των θνητών, που έχουν γνώση του Θεού, στην αναζήτησή τους για τον Πατέρα όλων.		118:10.18 (1306.7) To realize providence in time, man must accomplish the task of achieving perfection. But man can even now foretaste this providence in its eternity meanings as he ponders the universe fact that all things, be they good or evil, work together for the advancement of God-knowing mortals in their quest for the Father of all.
118:10.19 (1306.8) Η πρόνοια γίνεται όλο και περισσότερο ευδιάκριτη καθώς οι άνθρωποι φτάνουν ανοδικά από το υλικό στο πνευματικό. Η επίτευξη της ολοκληρωμένης πνευματικής επίγνωσης καθιστά ικανή την ανερχόμενη προσωπικότητα να ανακαλύψει την αρμονία σε αυτό που ήταν μέχρι τότε χάος. Ακόμα και η μοροντιανή μότα αντιπροσωπεύει μια πραγματική πρόοδο προς αυτή την κατεύθυνση.		118:10.19 (1306.8) Providence becomes increasingly discernible as men reach upward from the material to the spiritual. The attainment of completed spiritual insight enables the ascending personality to detect harmony in what was theretofore chaos. Even morontia mota represents a real advance in this direction.
118:10.20 (1307.1) Η πρόνοια είναι εν μέρει ο υπέρ-έλεγχος του μη ολοκληρωμένου Υπέρτατου, που εκφράζεται στα μη ολοκληρωμένα σύμπαντα, και πρέπει επομένως πάντα να είναι:		118:10.20 (1307.1) Providence is in part the overcontrol of the incomplete Supreme manifested in the incomplete universes, and it must therefore ever be:
118:10.21 (1307.2) 1. Μερική– οφειλομένη στην μη ολοκλήρωση της πραγματοποίησης του Υπέρτατου Όντος, και		118:10.21 (1307.2) 1. Partial—due to the incompleteness of the actualization of the Supreme Being, and
118:10.22 (1307.3) 2. Απρόβλεπτη – οφειλομένη στις διακυμάνσεις της νοοτροπίας της ύπαρξης, η οποία ποικίλει πάντοτε από επίπεδο σε επίπεδο, και προκαλεί με τον τρόπο αυτό διαφορετική ανταποδοτική απάντηση στον Υπέρτατο.		118:10.22 (1307.3) 2. Unpredictable—due to the fluctuations in creature attitude, which ever varies from level to level, thus causing apparently variable reciprocal response in the Supreme.
118:10.23 (1307.4) Όταν οι άνθρωποι προσεύχονται για μεσολάβηση της θείας πρόνοιας στις περιστάσεις της ζωής, πολλές φορές η απάντηση στις προσευχές τους είναι η δική τους αλλαγμένη στάση απέναντι στη ζωή. Αλλά η πρόνοια δεν είναι εκκεντρική, ούτε είναι φανταστική ούτε μαγική. Είναι η αργή και ασφαλής ανάδυση του ισχυρού κυρίαρχου των πεπερασμένων συμπάντων, του οποίου τη μεγαλειώδη παρουσία, οι εξελισσόμενες υπάρξεις περιστασιακά ανακαλύπτουν στη συμπαντική πρόοδό τους. Η πρόνοια είναι η ασφαλής και σίγουρη παρέλαση των γαλαξιών του διαστήματος και των προσωπικοτήτων του χρόνου προς τους σκοπούς της αιωνιότητας, πρώτα μέσα στον Υπέρτατο, μετά στον Έσχατο και ίσως στον Απόλυτο. Και στο άπειρο πιστεύουμε ότι υπάρχει η ίδια πρόνοια, και αυτή είναι η βούληση, οι πράξεις, ο σκοπός της Τριάδας του Παραδείσου που με τον τρόπο αυτό υποκινεί το κοσμικό πανόραμα των συμπάντων επί των συμπάντων.		118:10.23 (1307.4) When men pray for providential intervention in the circumstances of life, many times the answer to their prayer is their own changed attitudes toward life. But providence is not whimsical, neither is it fantastic nor magical. It is the slow and sure emergence of the mighty sovereign of the finite universes, whose majestic presence the evolving creatures occasionally detect in their universe progressions. Providence is the sure and certain march of the galaxies of space and the personalities of time toward the goals of eternity, first in the Supreme, then in the Ultimate, and perhaps in the Absolute. And in infinity we believe there is the same providence, and this is the will, the actions, the purpose of the Paradise Trinity thus motivating the cosmic panorama of universes upon universes.
118:10.24 (1307.5) [Υποστηρίχτηκε από έναν Ισχυρό Αγγελιαφόρο που διαμένει προσωρινά στην Ουράντια.]		118:10.24 (1307.5) [Sponsored by a Mighty Messenger temporarily sojourning on Urantia.]