Εγγραφο 117		Paper 117
Ο ΘΕΟΣ Ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ		God the Supreme
117:0.1 (1278.1) Στο βαθμό που εμείς κάνουμε το θέλημα του Θεού σε οποιοδήποτε συμπαντικό σταθμό μπορεί να βρισκόμαστε, σε εκείνο το μέγεθος το πανίσχυρο δυναμικό του Υπέρτατου γίνεται ένα βήμα ακόμα πιο πραγματικό. Το θέλημα του Θεού είναι ο σκοπός της Πρώτης Πηγής και Κέντρου, καθώς αυτό καθίσταται δυνατό μέσα στα τρία Απόλυτα, προσωποποιείται από τον Αιώνιο Υιό, συνενώνεται για συμπαντική δράση στο Άπειρο Πνεύμα και διαιωνίζεται στα αέναα σχέδια του Παραδείσου. Και ο Θεός ο Υπέρτατος γίνεται η ύψιστη πεπερασμένη εκδήλωση του συνολικού θελήματος του Θεού.		117:0.1 (1278.1) TO THE extent that we do the will of God in whatever universe station we may have our existence, in that measure the almighty potential of the Supreme becomes one step more actual. The will of God is the purpose of the First Source and Center as it is potentialized in the three Absolutes, personalized in the Eternal Son, conjoined for universe action in the Infinite Spirit, and eternalized in the everlasting patterns of Paradise. And God the Supreme is becoming the highest finite manifestation of the total will of God.
117:0.2 (1278.2) Αν όλα τα μεγάλα σύμπαντα κατόρθωναν ποτέ σχετικά να ζήσουν πλήρως με το θέλημα του Θεού, τότε τα δημιουργήματα του χωροχρόνου θα αποκαθίσταντο σε φως και ζωή και τότε ο Παντοδύναμος, η δυνητική θεότητα του Υπέρτατου θα γινόταν πραγματική με την ανάδυση της θεϊκής προσωπικότητας του Θεού του Υπέρτατου.		117:0.2 (1278.2) If all grand universers should ever relatively achieve the full living of the will of God, then would the time-space creations be settled in light and life, and then would the Almighty, the deity potential of Supremacy, become factual in the emergence of the divine personality of God the Supreme.
117:0.3 (1278.3) Όταν ένας εξελισσόμενος νους συντονίζεται με τα κυκλώματα του κοσμικού νου, όταν ένα εξελισσόμενο σύμπαν σταθεροποιείται σύμφωνα με το πλάνο του κεντρικού σύμπαντος, όταν ένα προοδευτικό πνεύμα συνδέεται με την ενωμένη λειτουργία των Κυρίαρχων Πνευμάτων, όταν μια ανιούσα θνητή προσωπικότητα συντονίζεται τελικά με τη θεϊκή καθοδήγηση του ενσωματωμένου Προσαρμοστή, τότε η πραγματικότητα του Υπέρτατου έχει γίνει αληθινή σε μια ακόμα βαθμίδα στα σύμπαντα. Τότε η θεϊκότητα του Υπέρτατου έχει προχωρήσει ένα ακόμα βήμα προς την κοσμική πραγματοποίηση.		117:0.3 (1278.3) When an evolving mind becomes attuned to the circuits of cosmic mind, when an evolving universe becomes stabilized after the pattern of the central universe, when an advancing spirit contacts the united ministry of the Master Spirits, when an ascending mortal personality finally attunes to the divine leading of the indwelling Adjuster, then has the actuality of the Supreme become real by one more degree in the universes; then has the divinity of Supremacy advanced one more step toward cosmic realization.
117:0.4 (1278.4) Τα επί μέρους και τα ξεχωριστά άτομα του μεγάλου σύμπαντος εξελίσσονται σαν μια αντανάκλαση της συνολικής εξέλιξης του Υπέρτατου, ενώ με τη σειρά του ο Υπέρτατος είναι η συνθετική, συσσωρευτική, συνολική, εξέλιξη όλου του μεγάλου σύμπαντος. Από θνητή άποψη και οι δυο εξελίσσονται και λαμβάνουν εμπειρίες αμοιβαία.		117:0.4 (1278.4) The parts and individuals of the grand universe evolve as a reflection of the total evolution of the Supreme, while in turn the Supreme is the synthetic cumulative total of all grand universe evolution. From the mortal viewpoint both are evolutionary and experiential reciprocals.
1. Η ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ^top		1. Nature of the Supreme Being ^top
117:1.1 (1278.5) Ο Υπέρτατος είναι η ομορφιά της φυσικής αρμονίας, η αλήθεια των διανοητικών εννοιών, και η καλοσύνη των πνευματικών αξιών. Αυτός αποτελεί τη γλυκύτητα της αληθινής επιτυχίας και τη χαρά του αιώνιου επιτεύγματος. Αυτός αποτελεί την υπερψυχή του μεγάλου σύμπαντος, τη συνείδηση του πεπερασμένου σύμπαντος, την ολοκλήρωση της πεπερασμένης πραγματικότητας και την προσωποποίηση των εμπειριών του Δημιουργού και των δημιουργημάτων. Σε ολόκληρη τη μελλοντική αιωνιότητα ο Θεός ο Υπέρτατος θα εκφράζει την πραγματικότητα της βουλητικής εμπειρίας στις τριαδικές σχέσεις της Θεότητας.		117:1.1 (1278.5) The Supreme is the beauty of physical harmony, the truth of intellectual meaning, and the goodness of spiritual value. He is the sweetness of true success and the joy of everlasting achievement. He is the oversoul of the grand universe, the consciousness of the finite cosmos, the completion of finite reality, and the personification of Creator-creature experience. Throughout all future eternity God the Supreme will voice the reality of volitional experience in the trinity relationships of Deity.
117:1.2 (1278.6) Με τα πρόσωπα των Υπέρτατων Δημιουργών οι Θεοί κατέβηκαν από τον Παράδεισο στις περιοχές του χωροχρόνου, για να δημιουργήσουν εκεί και να εξελίξουν δημιουργήματα με ικανότητα να φτάσουν στον Παράδεισο τα οποία μπορούν να ανέλθουν σ’ αυτόν προς αναζήτηση του Πατέρα. Αυτή η συμπαντική διαδικασία, των Δημιουργών που κατεβαίνουν για να αποκαλύψουν το Θεό και των δημιουργημάτων που ανέρχονται για να αναζητήσουν το Θεό, είναι αποκαλυπτική της Θεϊκής εξέλιξης του Υπέρτατου, εντός του οποίου αμφότεροι οι κατερχόμενοι και οι ανεχόμενοι επιτυγχάνουν αμοιβαία να κατανοήσουν την ανακάλυψη της αιώνιας και συμπαντικής αδελφοσύνης. Το Υπέρτατο Ον γίνεται έτσι η πεπερασμένη σύνθεση της αιτίας του τέλειου Δημιουργού και η τελειοποιούμενη ανταπόκριση του δημιουργήματος.		117:1.2 (1278.6) In the persons of the Supreme Creators the Gods have descended from Paradise to the domains of time and space, there to create and to evolve creatures with Paradise-attainment capacity who can ascend thereto in quest of the Father. This universe procession of descending God-revealing Creators and ascending God-seeking creatures is revelatory of the Deity evolution of the Supreme, in whom both descenders and ascenders achieve mutuality of understanding, the discovery of eternal and universal brotherhood. The Supreme Being thus becomes the finite synthesis of the experience of the perfect-Creator cause and the perfecting-creature response.
117:1.3 (1279.1) Το μεγάλο σύμπαν περιέχει τη δυνατότητα και πάντα αναζητάει την ολοκληρωμένη ενοποίηση και αυτό γίνεται από το γεγονός ότι η κοσμική ύπαρξη είναι συνέπεια των δημιουργικών πράξεων και των εντολών δύναμης της Τριάδας του Παραδείσου, η οποία είναι μια ανεπιφύλακτη ενότητα. Αυτή η ίδια η τριαδική ενότητα εκφράζεται στον πεπερασμένο κόσμο μέσα στον Υπέρτατο, του οποίου η πραγματικότητα γίνεται σταδιακά φανερή καθώς το σύμπαν φτάνει στο μέγιστο επίπεδο της Τριαδικής ταύτισης.		117:1.3 (1279.1) The grand universe contains the possibility of, and ever seeks for, complete unification, and this grows out of the fact that this cosmic existence is a consequence of the creative acts and the power mandates of the Paradise Trinity, which is unqualified unity. This very trinitarian unity is expressed in the finite cosmos in the Supreme, whose reality becomes increasingly apparent as the universes attain to the maximum level of Trinity identification.
117:1.4 (1279.2) Το θέλημα του Δημιουργού και το θέλημα του δημιουργήματος είναι ποιοτικά διαφορετικά, αλλά είναι συγγενικά ως προς την απόκτηση εμπειρίας, γιατί το δημιούργημα και ο Δημιουργός μπορούν να συνεργαστούν στην επίτευξη της συμπαντικής τελειότητας. Ο άνθρωπος μπορεί να εργαστεί σε σύνδεσμο με το Θεό και με τον τρόπο αυτό να συνδημιουργήσουν έναν αιώνιο τελειωτή. Ο Θεός μπορεί να εργαστεί ακόμα και σαν άνθρωπος με τις ενσαρκώσεις των Υιών του, οι οποίοι έτσι επιτυγχάνουν την υπεροχή της εμπειρίας του δημιουργήματος.		117:1.4 (1279.2) The will of the Creator and the will of the creature are qualitatively different, but they are also experientially akin, for creature and Creator can collaborate in the achievement of universe perfection. Man can work in liaison with God and thereby cocreate an eternal finaliter. God can work even as humanity in the incarnations of his Sons, who thereby achieve the supremacy of creature experience.
117:1.5 (1279.3) Μέσα στο Υπέρτατο Ον, ο Δημιουργός και το δημιούργημα ενώνονται σε μια Θεότητα της οποίας το θέλημα εκφράζει μια θεϊκή προσωπικότητα. Και αυτό το θέλημα του Υπέρτατου είναι κάτι περισσότερο από το θέλημα είτε του δημιουργήματος είτε του Δημιουργού, όπως το θέλημα του κυβερνήτη του Κυρίαρχου Υιού του Νέβαδον είναι τώρα κάτι περισσότερο από το συνδυασμό του θελήματος της θεότητας και της ανθρωπότητας. Η ενότητα της τελειότητας του Παραδείσου και η εμπειρία του χωροχρόνου αποδίδει μια νέα σημαντική αξία στα θεϊκά επίπεδα της πραγματικότητας.		117:1.5 (1279.3) In the Supreme Being, Creator and creature are united in one Deity whose will is expressive of one divine personality. And this will of the Supreme is something more than the will of either creature or Creator, even as the sovereign will of the Master Son of Nebadon is now something more than a combination of the will of divinity and humanity. The union of Paradise perfection and time-space experience yields a new meaning value on deity levels of reality.
117:1.6 (1279.4) Η εξελισσόμενη θεϊκή φύση του Υπέρτατου γίνεται πιστή απεικόνιση της ασυναγώνιστης εμπειρίας όλων των δημιουργημάτων και όλων των Δημιουργών στο μεγάλο διάστημα. Εντός του Υπέρτατου η ιδιότητα του δημιουργού και η ιδιότητα του δημιουργήματος είναι σε συμφωνία. Είναι ενωμένες για πάντα από την εμπειρία εκείνη που γεννήθηκε από τις αντιξοότητες που συνοδεύουν την επίλυση των πολυπληθών προβλημάτων που περιστοιχίζουν κάθε πεπερασμένο δημιούργημα καθώς διαβαίνει το αιώνιο μονοπάτι για την αναζήτηση της τελειότητας και τη λύτρωση από τους περιορισμούς της ατέλειας.		117:1.6 (1279.4) The evolving divine nature of the Supreme is becoming a faithful portrayal of the matchless experience of all creatures and of all Creators in the grand universe. In the Supreme, creatorship and creaturehood are at one; they are forever united by that experience which was born of the vicissitudes attendant upon the solution of the manifold problems which beset all finite creation as it pursues the eternal path in quest of perfection and liberation from the fetters of incompleteness.
117:1.7 (1279.5) Η αλήθεια, η ομορφιά και η καλοσύνη συσχετίζονται στη λειτουργία του Πνεύματος, το μεγαλείο του Παραδείσου, το έλεος του Υιού και την εμπειρία του Υπέρτατου. Ο Θεός ο Υπέρτατος είναι αλήθεια, ομορφιά και καλοσύνη επειδή αυτά τα σχέδια της θεότητας αντιπροσωπεύουν τα ανώτατα όρια της πεπερασμένης ιδεατής εμπειρίας. Οι αιώνιες πηγές αυτών των τριαδικών ιδιοτήτων της θεότητας είναι υπερ-πεπερασμένων επιπέδων, αλλά ένα δημιούργημα μπορεί να κατανοήσει αυτές τις πηγές σαν υπερ-αλήθεια, υπερ-ομορφιά και υπερ-καλοσύνη.		117:1.7 (1279.5) Truth, beauty, and goodness are correlated in the ministry of the Spirit, the grandeur of Paradise, the mercy of the Son, and the experience of the Supreme. God the Supreme is truth, beauty, and goodness, for these concepts of divinity represent finite maximums of ideational experience. The eternal sources of these triune qualities of divinity are on superfinite levels, but a creature could only conceive of such sources as supertruth, superbeauty, and supergoodness.
117:1.8 (1279.6) Ο Μιχαήλ, ένας δημιουργός, αποκάλυψε τη θεϊκή αγάπη του Δημιουργού Πατέρα για τα γήινα παιδιά του. Και έχοντας ανακαλύψει και λάβει τη θεϊκή αγάπη οι άνθρωποι μπορούν να φιλοδοξήσουν να αποκαλύψουν αυτή την αγάπη στους αδελφούς τους στη σάρκα. Μια τέτοια αγάπη του δημιουργήματος είναι η αληθινή αντανάκλαση της αγάπης του Υπέρτατου.		117:1.8 (1279.6) Michael, a creator, revealed the divine love of the Creator Father for his terrestrial children. And having discovered and received this divine affection, men can aspire to reveal this love to their brethren in the flesh. Such creature affection is a true reflection of the love of the Supreme.
117:1.9 (1279.7) Ο Υπέρτατος είναι συμμετρικά περιεκτικός. Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο βρίσκεται εν δυνάμει στα τρία μεγάλα Απόλυτα, βρίσκεται στην πράξη στον Παράδεισο, μέσα στον Υιό και μέσα στο Πνεύμα. Αλλά ο Υπέρτατος είναι πραγματικός και εν δυνάμει, ένα ον προσωπικής υπεροχής και πανίσχυρης δύναμης, ανταποκρινόμενος στην προσπάθεια του δημιουργήματος και στον σκοπό του Δημιουργού. Αυτενεργεί στο σύμπαν και αυτό-αντιδρά στο συνολικό άθροισμα του σύμπαντος, και είναι στη μια και ίδια στιγμή ο υπέρτατος δημιουργός, το υπέρτατο δημιούργημα. Η Θεότητα του Υπέρτατου εκφράζει έτσι το συνολικό άθροισμα ολόκληρου του πεπερασμένου (κόσμου).		117:1.9 (1279.7) The Supreme is symmetrically inclusive. The First Source and Center is potential in the three great Absolutes, is actual in Paradise, in the Son, and in the Spirit; but the Supreme is both actual and potential, a being of personal supremacy and of almighty power, responsive alike to creature effort and Creator purpose; self-acting upon the universe and self-reactive to the sum total of the universe; and at one and the same time the supreme creator and the supreme creature. The Deity of Supremacy is thus expressive of the sum total of the entire finite.
2. Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ^top		2. The Source of Evolutionary Growth ^top
117:2.1 (1280.1) Ο Υπέρτατος είναι ο Θεός μέσα στο χρόνο. Δικό του είναι το μυστικό της ανάπτυξης του δημιουργήματος μέσα στο χρόνο. Δική του είναι επίσης η κατάκτηση του ατελούς παρόντος και η ολοκλήρωση του τελειοποιούμενου μέλλοντος. Και οι τελικοί καρποί όλης της πεπερασμένης ανάπτυξης είναι: δύναμη που ελέγχεται δια μέσου του νου από το πνεύμα, συνεπεία της ενοποιούσης και δημιουργικής παρουσίας της προσωπικότητας. Το υπέρτατο συμπέρασμα όλης αυτής της ανάπτυξης είναι το Υπέρτατο Ον.		117:2.1 (1280.1) The Supreme is God-in-time; his is the secret of creature growth in time; his also is the conquest of the incomplete present and the consummation of the perfecting future. And the final fruits of all finite growth are: power controlled through mind by spirit by virtue of the unifying and creative presence of personality. The culminating consequence of all this growth is the Supreme Being.
117:2.2 (1280.2) Στο θνητό άνθρωπο, η ύπαρξη είναι ισοδύναμη με την ανάπτυξη. Και έτσι όντως θα φαινόταν ότι ακόμα και με την ευρύτερη συμπαντική έννοια, για μια ύπαρξη που καθοδηγείται από το πνεύμα το αποτέλεσμα θα είναι η ανάπτυξη της εμπειρίας – η αύξηση της κατάστασης. Όμως έχουμε υποστηρίξει από παλιά ότι η παρούσα ανάπτυξη που χαρακτηρίζει την ύπαρξη του δημιουργήματος στην παρούσα συμπαντική εποχή είναι μια λειτουργία του Υπέρτατου. Υποστηρίζουμε εξ ίσου ότι αυτό το είδος ανάπτυξης είναι παράξενο για την εποχή ανάπτυξης του Υπέρτατου, και ότι θα τερματιστεί με την ολοκλήρωση της ανάπτυξης του Υπέρτατου.		117:2.2 (1280.2) To mortal man, existence is equivalent to growth. And so indeed it would seem to be, even in the larger universe sense, for spirit-led existence does seem to result in experiential growth—augmentation of status. We have long held, however, that the present growth which characterizes creature existence in the present universe age is a function of the Supreme. We equally hold that this kind of growth is peculiar to the age of the growth of the Supreme, and that it will terminate with the completion of the growth of the Supreme.
117:2.3 (1280.3) Σκεφτείτε την κατάσταση των τριαδικών δημιουργημένων γιων: Γεννήθηκαν και ζούνε στην παρούσα συμπαντική εποχή, έχουν προσωπικότητες, μαζί με νοητικά και πνευματικά χαρίσματα. Έχουν εμπειρίες και αναμνήσεις γι αυτές, αλλά δεν μεγαλώνουν όπως κάνουν οι ανερχόμενοι. Πιστεύουμε και κατανοούμε ότι αυτοί οι δημιουργημένοι τριαδικοί γιοι, ενώ βρίσκονται στην παρούσα συμπαντική εποχή, ανήκουν στην πραγματικότητα στην επόμενη συμπαντική εποχή – την εποχή που θα ακολουθήσει την ολοκλήρωση της ανάπτυξης του Υπέρτατου. Για το λόγο αυτό δεν βρίσκονται μέσα στον Υπέρτατο εξαιτίας της παρούσας ατελούς κατάστασης και συνεπακόλουθης ανάπτυξης. Έτσι δεν μετέχουν στην εμπειρική ανάπτυξη της παρούσης συμπαντικής εποχής, επειδή κρατούνται διαθέσιμοι για την επόμενη συμπαντική εποχή.		117:2.3 (1280.3) Consider the status of the creature-trinitized sons: They are born and live in the present universe age; they have personalities, together with mind and spirit endowments. They have experiences and the memory thereof, but they do not grow as do ascenders. It is our belief and understanding that these creature-trinitized sons, while they are in the present universe age, are really of the next universe age—the age which will follow the completion of the growth of the Supreme. Hence they are not in the Supreme as of his present status of incompleteness and consequent growth. Thus they are nonparticipating in the experiential growth of the present universe age, being held in reserve for the next universe age.
117:2.4 (1280.4) Η δική μου τάξη, των Ισχυρών Αγγελιαφόρων, επειδή εμπεριέχεται στην Τριάδα δεν συμμετέχουν στην ανάπτυξη της παρούσης συμπαντικής εποχής. Κατά μια έννοια, είμαστε στην ίδια κατάσταση όπως στην προηγούμενη συμπαντική εποχή, όπως είναι πραγματικά οι Σταθεροί Υιοί της Τριάδας. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: Η κατάστασή μας είναι παγιωμένη από τον εναγκαλισμό της Τριάδας και δεν συμβαίνει πια εμπειρία στην ανάπτυξη.		117:2.4 (1280.4) My own order, the Mighty Messengers, being Trinity embraced, are nonparticipating in the growth of the present universe age. In a sense we are in status as of the preceding universe age as in fact are the Stationary Sons of the Trinity. One thing is certain: Our status is fixed by the Trinity embrace, and experience no longer eventuates in growth.
117:2.5 (1280.5) Αυτό δεν ισχύει για τους τελειωτές ούτε για καμία άλλη από τις εξελισσόμενες και εμπειρικές τάξεις οι οποίες συμμετέχουν στη διαδικασία ανάπτυξης του Υπέρτατου. Εσείς οι θνητοί που ζείτε τώρα στην Ουράντια που μπορείτε να φιλοδοξείτε για την επίτευξη του Παραδείσου και την κατάσταση των τελειωτών πρέπει να καταλάβετε ότι ένα τέτοιο πεπρωμένο είναι πραγματοποιήσιμο μόνο επειδή βρίσκεστε μέσα και προέρχεστε από τον Υπέρτατο, και ως εκ τούτου συμμετέχετε στον κύκλο της ανάπτυξης του Υπέρτατου.		117:2.5 (1280.5) This is not true of the finaliters nor of any other of the evolutionary and experiential orders which are participants in the growth process of the Supreme. You mortals now living on Urantia who may aspire to Paradise attainment and finaliter status should understand that such a destiny is only realizable because you are in and of the Supreme, hence are participants in the cycle of the growth of the Supreme.
117:2.6 (1280.6) Κάποτε θα έρθει ένα τέλος στην ανάπτυξη του Υπέρτατου, η κατάστασή του θα πετύχει την ολοκλήρωση (με την ενεργό-πνευματική έννοια). Αυτός ο τερματισμός της εξέλιξης του Υπέρτατου θα επιβεβαιώσει επίσης το τέλος της εξέλιξης των δημιουργημάτων σαν μέρος του Υπέρτατου. Τι είδος ανάπτυξης μπορεί να χαρακτηρίζει τα σύμπαντα του εξώτερου διαστήματος, δεν γνωρίζουμε. Αλλά είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι θα είναι κάτι πολύ διαφορετικό από οτιδήποτε έχει δει κανείς στη σημερινή εποχή της εξέλιξης των επτά υπερσυμπάντων. Θα είναι χωρίς αμφιβολία η λειτουργία των εξελισσόμενων πολιτών του μεγάλου σύμπαντος για να εξισορροπήσουν τους έξω-διαστημικούς για αυτή την απώλεια της ανάπτυξης του Υπέρτατου.		117:2.6 (1280.6) There will come an end sometime to the growth of the Supreme; his status will achieve completion (in the energy-spirit sense). This termination of the evolution of the Supreme will also witness the ending of creature evolution as a part of Supremacy. What kind of growth may characterize the universes of outer space, we do not know. But we are very sure that it will be something very different from anything that has been seen in the present age of the evolution of the seven superuniverses. It will undoubtedly be the function of the evolutionary citizens of the grand universe to compensate the outer-spacers for this deprivation of the growth of Supremacy.
117:2.7 (1280.7) Επειδή θα υπάρχει μετά την ολοκλήρωση της παρούσης συμπαντικής εποχής, το Υπέρτατο Ον θα λειτουργεί σαν ένας εμπειρικός κυβερνήτης στο μεγάλο σύμπαν. Οι έξω-διαστημικοί – οι πολίτες της επόμενης συμπαντικής εποχής – θα έχουν μια εν δυνάμει μετά-υπερσυμπαντική ανάπτυξη, μια ικανότητα εξελικτικής επιτυχίας με την προϋπόθεση της κυριαρχίας του Παντοδύναμου Υπέρτατου, δηλαδή αποκλείοντας τη συμμετοχή δημιουργημάτων στη σύνθεση της δυναμικής προσωπικότητας της παρούσης συμπαντικής εποχής.		117:2.7 (1280.7) As existent upon the consummation of the present universe age, the Supreme Being will function as an experiential sovereign in the grand universe. Outer-spacers—citizens of the next universe age—will have a postsuperuniverse growth potential, a capacity for evolutionary attainment presupposing the sovereignty of the Almighty Supreme, hence excluding creature participation in the power-personality synthesis of the present universe age.
117:2.8 (1281.1) Έτσι ίσως η ατέλεια του Υπέρτατου να θεωρηθεί σαν προσόν εφόσον καθιστά δυνατή την εξελικτική ανάπτυξη του δημιουργού-δημιουργήματος του παρόντος σύμπαντος. Το κενό πράγματι έχει την αξία του, επειδή μπορεί να γεμίσει με εμπειρίες.		117:2.8 (1281.1) Thus may the incompleteness of the Supreme be regarded as a virtue since it makes possible the evolutionary growth of the creature-creation of the present universes. Emptiness does have its virtue, for it may become experientially filled.
117:2.9 (1281.2) Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις στην φιλοσοφία του πεπερασμένου είναι αυτή: Άραγε το Υπέρτατο Ον πραγματοποιείται σε ανταπόκριση της εξέλιξης του μεγάλου σύμπαντος, ή ο πεπερασμένος αυτός κόσμος εξελίσσεται προοδευτικά σε ανταπόκριση της βαθμιαίας πραγματοποίησης του Υπέρτατου; ή είναι άραγε πιθανό να είναι αμοιβαία αλληλεξαρτημένοι για την ανάπτυξή τους; Να είναι εξελικτικά ανταποδοτικοί, έκαστος να εγκαινιάζει την ανάπτυξη του άλλου; Είμαστε σίγουροι για το εξής: Δημιουργήματα και σύμπαντα, υψηλά και χαμηλά, εξελίσσονται εντός του Υπέρτατου και καθώς αυτά εξελίσσονται εμφανίζεται η ενοποιημένη συνάθροιση ολοκλήρου της πεπερασμένης δραστηριότητας αυτής της συμπαντικής εποχής. Και αυτή είναι η εμφάνιση του Υπέρτατου Όντος, η εξέλιξη σε όλες τις προσωπικότητες της πανίσχυρης δύναμης του Θεού του Υπέρτατου.		117:2.9 (1281.2) One of the most intriguing questions in finite philosophy is this: Does the Supreme Being actualize in response to the evolution of the grand universe, or does this finite cosmos progressively evolve in response to the gradual actualization of the Supreme? Or is it possible that they are mutually interdependent for their development? that they are evolutionary reciprocals, each initiating the growth of the other? Of this we are certain: Creatures and universes, high and low, are evolving within the Supreme, and as they evolve, there is appearing the unified summation of the entire finite activity of this universe age. And this is the appearance of the Supreme Being, to all personalities the evolution of the almighty power of God the Supreme.
3. Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΣΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ^top		3. Significance of the Supreme to Universe Creatures ^top
117:3.1 (1281.3) Η κοσμική πραγματικότητα ορισμένη ποικιλοτρόπως σαν το Υπέρτατο Ον, ο Θεός ο Υπέρτατος και ο Παντοδύναμος Υπέρτατος, είναι το σύμπλεγμα και η συμπαντική σύνθεση των αναδυόμενων φάσεων όλων των πεπερασμένων πραγματικοτήτων. Η ευρέως διασκορπισμένη διαποίκιλση της αιώνιας ενέργειας, του θεϊκού πνεύματος και του συμπαντικού νου φτάνει στο πεπερασμένο μεσουράνημα με την εξέλιξη του Υπέρτατου, ο οποίος είναι το συνολικό άθροισμα όλης της πεπερασμένης ανάπτυξης, αυτοπραγματοποιούμενος σε θεϊκά επίπεδα μέγιστης πεπερασμένης ολοκλήρωσης.		117:3.1 (1281.3) The cosmic reality variously designated as the Supreme Being, God the Supreme, and the Almighty Supreme, is the complex and universal synthesis of the emerging phases of all finite realities. The far-flung diversification of eternal energy, divine spirit, and universal mind attains finite culmination in the evolution of the Supreme, who is the sum total of all finite growth, self-realized on deity levels of finite maximum completion.
117:3.2 (1281.4) Ο Υπέρτατος είναι το θεϊκό κανάλι μέσα στο οποίο κυλάει η δημιουργική απεραντοσύνη των τριαδικών που αποκρυσταλλώνεται στο γαλαξιακό πανόραμα του διαστήματος, εναντίον της οποίας λαμβάνει χώρα το υπέροχο δράμα της προσωπικότητας μέσα στο χρόνο: η κατάκτηση της ενέργειας-ύλης από το πνεύμα με τη μεσολάβηση του νου.		117:3.2 (1281.4) The Supreme is the divine channel through which flows the creative infinity of the triodities that crystallizes into the galactic panorama of space, against which takes place the magnificent personality drama of time: the spirit conquest of energy-matter through the mediation of mind.
117:3.3 (1281.5) Είπε ο Ιησούς: «Εγώ είμαι η ζωντανή οδός», και έτσι αυτός είναι η ζωντανή οδός από τα υλικά επίπεδα της αυτεπίγνωσης προς τα πνευματικά επίπεδα συνειδητότητας του Θεού. Και όπως είναι αυτή η ζωντανή οδός ανόδου από τον εαυτό στο Θεό, έτσι είναι και ο Υπέρτατος η ζωντανή οδός από την πεπερασμένη συνειδητότητα στην υπερβατική συνειδητότητα, μέχρι και την επίγνωση της απολυτοειδούς κατάστασης.		117:3.3 (1281.5) Said Jesus: “I am the living way,” and so he is the living way from the material level of self-consciousness to the spiritual level of God-consciousness. And even as he is this living way of ascension from the self to God, so is the Supreme the living way from finite consciousness to transcendence of consciousness, even to the insight of absonity.
117:3.4 (1281.6) Ο δικός σας Δημιουργικός Υιός μπορεί στην πράξη να είναι ένα τέτοιο ζωντανό κανάλι από την ανθρώπινη φύση στη θεϊκή αφού έχει προσωπικά βιώσει πλήρως τη διάβαση της συμπαντικής αυτής ατραπού της προόδου, από την αληθινή ανθρώπινη φύση του Τζόσουα μπεν Ιωσήφ, του Γιου του Ανθρώπου, στη θεϊκή του Παραδείσου του Μιχαήλ του Νέβαδον, του Υιού του απείρου Θεού. Παρομοίως το Υπέρτατο Ον μπορεί να λειτουργήσει σαν συμπαντική προσέγγιση στην υπερβατικότητα των πεπερασμένων περιορισμών, επειδή είναι η πραγματική ενσάρκωση και η προσωπική επιτομή της εξέλιξης, της προόδου και της αποπνευματοποίησης κάθε δημιουργήματος. Επί πλέον οι εμπειρίες του μεγάλου σύμπαντος για τις κατερχόμενες προσωπικότητες από τον Παράδεισο αποτελούν τμήμα της εμπειρίας του η οποία είναι συμπληρωματική στο άθροισμα των ανερχόμενων εμπειριών των προσκυνητών του χρόνου.		117:3.4 (1281.6) Your Creator Son can actually be such a living channel from humanity to divinity since he has personally experienced the fullness of the traversal of this universe path of progression, from the true humanity of Joshua ben Joseph, the Son of Man, to the Paradise divinity of Michael of Nebadon, the Son of the infinite God. Similarly can the Supreme Being function as the universe approach to the transcendence of finite limitations, for he is the actual embodiment and personal epitome of all creature evolution, progression, and spiritualization. Even the grand universe experiences of the descending personalities from Paradise are that part of his experience which is complemental to his summation of the ascending experiences of the pilgrims of time.
117:3.5 (1281.7) Ο θνητός άνθρωπος είναι φτιαγμένος κατ’ εικόνα του Θεού με μια έννοια περισσότερο από μεταφορική. Από φυσική προσωπική άποψη αυτή η αναφορά είναι πολύ λίγο αληθινή, αλλά αναφορικά με ορισμένες συμπαντικές δυνατότητες είναι ένα πραγματικό γεγονός. Στην ανθρώπινη ράτσα, ένα παρόμοιο δράμα εξελικτικής επίτευξης ξετυλίγεται καθώς λαμβάνει χώρα, σε απέραντα ευρύτερη κλίμακα, σε όλα τα σύμπαντα. Ο άνθρωπος, μια βουλητική προσωπικότητα, γίνεται δημιουργικός σε σύνδεσμο με τον Προσαρμοστή, μια απρόσωπη οντότητα, μπροστά στις πεπερασμένες δυνατότητες του Υπέρτατου, και το αποτέλεσμα είναι η άνθηση μιας αθάνατης ψυχής. Στα σύμπαντα οι προσωπικότητες του Δημιουργού στο χρόνο και το χώρο λειτουργούν σε σύνδεση με το απρόσωπο πνεύμα της Τριάδας του Παραδείσου και δημιουργούν με αυτό τον τρόπο μια πραγματικότητα της Θεότητας με νέα δυναμική ισχύ.		117:3.5 (1281.7) Mortal man is more than figuratively made in the image of God. From a physical standpoint this statement is hardly true, but with reference to certain universe potentialities it is an actual fact. In the human race, something of the same drama of evolutionary attainment is being unfolded as takes place, on a vastly larger scale, in the universe of universes. Man, a volitional personality, becomes creative in liaison with an Adjuster, an impersonal entity, in the presence of the finite potentialities of the Supreme, and the result is the flowering of an immortal soul. In the universes the Creator personalities of time and space function in liaison with the impersonal spirit of the Paradise Trinity and become thereby creative of a new power potential of Deity reality.
117:3.6 (1282.1) Ο θνητός άνθρωπος, όντας ένα δημιούργημα, δεν είναι ακριβώς σαν το Υπέρτατο Ον, που είναι θεότητα, αλλά η εξέλιξη του ανθρώπου μοιάζει κατά κάποιο τρόπο με την ανάπτυξη του Υπέρτατου. Ο άνθρωπος αναπτύσσεται ενσυνείδητα από τη φυσική στην πνευματική κατάσταση με την ακαταμάχητη αντίσταση, τη δύναμη και την επιμονή των δικών του αποφάσεων. Αναπτύσσεται επίσης καθώς ο Προσαρμοστής Σκέψης αξιοποιεί νέες τεχνικές για να φτάσει από τα πνευματικά κάτω στα μοροντιανά επίπεδα, και άπαξ και γεννηθεί η ψυχή, αρχίζει να μεγαλώνει μέσα και από μόνη της.		117:3.6 (1282.1) Mortal man, being a creature, is not exactly like the Supreme Being, who is deity, but man’s evolution does in some ways resemble the growth of the Supreme. Man consciously grows from the material toward the spiritual by the strength, power, and persistency of his own decisions; he also grows as his Thought Adjuster develops new techniques for reaching down from the spiritual to the morontial soul levels; and once the soul comes into being, it begins to grow in and of itself.
117:3.7 (1282.2) Αυτό είναι κάπως σαν τον τρόπο με τον οποίο επεκτείνεται το Υπέρτατο Ον. Η κυριαρχία του μεγαλώνει εντός και από τις πράξεις και τα κατορθώματα των Προσωπικοτήτων του Υπέρτατου Δημιουργού. Αυτή είναι η εξέλιξη του μεγαλείου της δυνάμεώς του σαν κυβερνήτου του μεγάλου σύμπαντος. Η θεϊκή φύση του βασίζεται παρόμοια στην προϋπάρχουσα ενότητα της Τριάδας του Παραδείσου. Αλλά υπάρχει ακόμα μια άλλη άποψη στην εξέλιξη του Θεού του Υπέρτατου: Δεν είναι μόνο Δημιουργός εξελισσόμενος και προερχόμενος από την Τριάδα. Είναι επίσης αυτό-εξελισσόμενος και αυτό-προερχόμενος. Ο Θεός ο Υπέρτατος είναι ο ίδιος βουλητικός, δημιουργικός συμμέτοχος στη δική του θεϊκή ανάπλαση. Η ανθρώπινη μοροντιανή ψυχή είναι παρομοίως ένας βουλητικός, συνδημιουργικός σύντροφος για τη δική της απαθανάτιση.		117:3.7 (1282.2) This is somewhat like the way in which the Supreme Being expands. His sovereignty grows in and out of the acts and achievements of the Supreme Creator Personalities; that is the evolution of the majesty of his power as the ruler of the grand universe. His deity nature is likewise dependent on the pre-existent unity of the Paradise Trinity. But there is still another aspect to the evolution of God the Supreme: He is not only Creator-evolved and Trinity-derived; he is also self-evolved and self-derived. God the Supreme is himself a volitional, creative participant in his own deity actualization. The human morontial soul is likewise a volitional, cocreative partner in its own immortalization.
117:3.8 (1282.3) Ο Πατέρας συνεργάζεται με το Συνενωμένο Δράστη για τη διαχείριση των ενεργειών του Παραδείσου και για τη μετάδοση αυτών των αντιδράσεων στον Υπέρτατο. Ο Πατέρας συνεργάζεται με τον Αιώνιο Υιό στην παραγωγή των προσωπικοτήτων του Δημιουργού του οποίου οι ενέργειες κάποτε θα μεσουρανήσουν στην κυριαρχία του Υπέρτατου. Ο Πατέρας συνεργάζεται και με τον Υιό και με το Πνεύμα για τη δημιουργία των προσωπικοτήτων της Τριάδας ώστε να λειτουργήσουν σαν κυβερνήτες του μεγάλου σύμπαντος μέχρι τη στιγμή που η ολοκληρωθείσα εξέλιξη του Υπέρτατου τον προετοιμάσει για να αναλάβει αυτή την κυριαρχία. Ο Πατέρας συνεργάζεται με τους Θεϊκούς και μη-Θεϊκούς ισόβαθμούς του με αυτούς και πολλούς άλλους τρόπους για την προαγωγή της εξέλιξης του Υπέρτατου, αλλά λειτουργεί επίσης μόνος σε αυτά τα θέματα. Και η μοναχική λειτουργία του αποκαλύπτεται πιθανόν κατά τον καλύτερο τρόπο στην υπηρεσία των Προσαρμοστών Σκέψης και των συνεργαζόμενων με αυτούς οντοτήτων.		117:3.8 (1282.3) The Father collaborates with the Conjoint Actor in manipulating the energies of Paradise and in rendering these responsive to the Supreme. The Father collaborates with the Eternal Son in the production of Creator personalities whose acts will sometime culminate in the sovereignty of the Supreme. The Father collaborates with both Son and Spirit in the creation of Trinity personalities to function as rulers of the grand universe until such time as the completed evolution of the Supreme qualifies him to assume that sovereignty. The Father co-operates with his Deity and non-Deity co-ordinates in these and many other ways in the furtherance of the evolution of Supremacy, but he also functions alone in these matters. And his solitary function is probably best revealed in the ministry of the Thought Adjusters and their associated entities.
117:3.9 (1282.4) Η Θεότητα είναι μονάδα, ενυπάρχουσα στην Τριάδα, εμπειρική μέσα στον Υπέρτατο και στους θνητούς, που πραγματώνεται στο δημιούργημα με τη συγχώνευση του Προσαρμοστή. Η παρουσία των Προσαρμοστών Σκέψης στο θνητό άνθρωπο αποκαλύπτει τη θεμελιώδη ενότητα του σύμπαντος, επειδή ο άνθρωπος, ο χαμηλότερος δυνατός τύπος προσωπικότητας στο σύμπαν, περιέχει μέσα του ένα πραγματικό κομμάτι της ύψιστης και αιώνιας πραγματικότητας, όπως τον αρχικό Πατέρα όλων των προσωπικοτήτων.		117:3.9 (1282.4) Deity is unity, existential in the Trinity, experiential in the Supreme, and, in mortals, creature-realized in Adjuster fusion. The presence of the Thought Adjusters in mortal man reveals the essential unity of the universe, for man, the lowest possible type of universe personality, contains within himself an actual fragment of the highest and eternal reality, even the original Father of all personalities.
117:3.10 (1282.5) Το Υπέρτατο Ον εξελίσσεται δυνάμει του συνδέσμου του με την Τριάδα του Παραδείσου και συνεπεία των θεϊκών επιτυχιών του δημιουργού και των διαχειριστών-παιδιών εκείνης της Τριάδας. Η αθάνατη ψυχή του ανθρώπου εξελίσσει το δικό της αιώνιο πεπρωμένο σε συνεργασία με τη θεϊκή παρουσία του Πατέρα του Παραδείσου και σύμφωνα με τις αποφάσεις της προσωπικότητας του ανθρώπινου νου. Ό,τι είναι η Τριάδα για το Θεό τον Υπέρτατο, είναι ο Προσαρμοστής για τον εξελισσόμενο άνθρωπο.		117:3.10 (1282.5) The Supreme Being evolves by virtue of his liaison with the Paradise Trinity and in consequence of the divinity successes of the creator and administrator children of that Trinity. Man’s immortal soul evolves its own eternal destiny by association with the divine presence of the Paradise Father and in accordance with the personality decisions of the human mind. What the Trinity is to God the Supreme, the Adjuster is to evolving man.
117:3.11 (1282.6) Κατά τη διάρκεια της παρούσης συμπαντικής εποχής το Υπέρτατο Όν προφανώς δεν μπορεί να λειτουργήσει απευθείας σαν δημιουργός εξαιρουμένων εκείνων των στιγμών που οι πεπερασμένες δυνατότητες δράσης έχουν εξαντληθεί από τους δημιουργικούς αντιπροσώπους του χωροχρόνου. Έτσι μακριά μέσα στην ιστορία του σύμπαντος αυτό συνέβη μόνο μια φορά. Όταν οι δυνατότητες της πεπερασμένης δράσης στο θέμα της συμπαντικής αντανακλαστικότητας είχαν εξαντληθεί, τότε ο Υπέρτατος λειτούργησε σαν δημιουργικός μεσουρανών όλων των προηγούμενων δημιουργικών πράξεων. Και πιστεύουμε ότι θα λειτουργήσει πάλι σαν μεσουρανών σε μελλοντικές εποχές οπουδήποτε η προγενέστερη δημιουργική πράξη έχει ολοκληρώσει έναν κατάλληλο κύκλο δημιουργικής δραστηριότητας.		117:3.11 (1282.6) During the present universe age the Supreme Being is apparently unable to function directly as a creator except in those instances where the finite possibilities of action have been exhausted by the creative agencies of time and space. Thus far in universe history this has transpired but once; when the possibilities of finite action in the matter of universe reflectivity had been exhausted, then did the Supreme function as the creative culminator of all antecedent creator actions. And we believe he will again function as a culminator in future ages whenever antecedent creatorship has completed an appropriate cycle of creative activity.
117:3.12 (1283.1) Το Υπέρτατο Ον δεν δημιούργησε τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κυριολεκτικά, η ίδια του η ζωή προέκυψε, από τη δυνατότητα του Υπέρτατου. Ούτε εξέλιξε τον άνθρωπο. Ο ίδιος ο Υπέρτατος είναι η ίδια η ουσία της εξέλιξης. Από πεπερασμένη άποψη, εμείς ζούμε πραγματικά, κινούμαστε και υπάρχουμε μέσα στο έμφυτο του Υπέρτατου.		117:3.12 (1283.1) The Supreme Being did not create man, but man was literally created out of, his very life was derived from, the potentiality of the Supreme. Nor does he evolve man; yet is the Supreme himself the very essence of evolution. From the finite standpoint, we actually live, move, and have our being within the immanence of the Supreme.
117:3.13 (1283.2) Ο Υπέρτατος προφανώς δεν μπορεί να ξεκινήσει μια πρότυπη αιτίαση αλλά φαίνεται να είναι ο καταλύτης όλης της συμπαντικής ανάπτυξης και κατά τα φαινόμενα είναι προορισμένος να παρέχει συνολικό μεσουράνημα όσον αφορά το πεπρωμένο όλων των δια της εμπειρίας εξελισσομένων όντων. Ο Πατέρας δημιουργεί το σχέδιο ενός πεπερασμένου κόσμου. Οι Δημιουργοί Υιοί πραγματοποιούν αυτή την ιδέα μέσα στο χωροχρόνο με τη συναίνεση και τη συνεργασία των Δημιουργικών Πνευμάτων. Ο Υπέρτατος μεσουρανεί το συνολικό πεπερασμένο και θεμελιώνει τη σχέση του με το πεπρωμένο του απολυτοειδούς.		117:3.13 (1283.2) The Supreme apparently cannot initiate original causation but appears to be the catalyzer of all universe growth and is seemingly destined to provide totality culmination as regards the destiny of all experiential-evolutionary beings. The Father originates the concept of a finite cosmos; the Creator Sons factualize this idea in time and space with the consent and co-operation of the Creative Spirits; the Supreme culminates the total finite and establishes its relationship with the destiny of the absonite.
4. Ο ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟΣ ΘΕΟΣ ^top		4. The Finite God ^top
117:4.1 (1283.3) Καθώς παρατηρούμε τους ακατάπαυστους αγώνες της δημιουργίας των δημιουργημένων όντων για να τελειοποιήσουν την κατάσταση και να θεοποιήσουν την ύπαρξή τους, δεν μπορούμε παρά να πιστέψουμε ότι αυτές οι ατελεύτητες προσπάθειες παρουσιάζουν τον ακατάπαυστο αγώνα του Υπέρτατου για θεϊκή αυτοπραγμάτωση. Ο Θεός ο Υπέρτατος είναι η πεπερασμένη Θεότητα, και πρέπει να μάχεται με τα προβλήματα του πεπερασμένου με τη συνολική έννοια αυτής της λέξης. Οι αγώνες μας με τις αντιξοότητες του χρόνου στην εξέλιξη του χώρου είναι αντανακλάσεις των προσπαθειών του να πετύχει την πραγμάτωση του εαυτού και να ολοκληρώσει την κυριαρχία μέσα στη σφαίρα της δράσης την οποία η εξελικτική φύση του επεκτείνει στα απώτατα όρια της δυνατότητας.		117:4.1 (1283.3) As we view the ceaseless struggles of the creature creation for perfection of status and divinity of being, we cannot but believe that these unending efforts bespeak the unceasing struggle of the Supreme for divine self-realization. God the Supreme is the finite Deity, and he must cope with the problems of the finite in the total sense of that word. Our struggles with the vicissitudes of time in the evolutions of space are reflections of his efforts to achieve reality of self and completion of sovereignty within the sphere of action which his evolving nature is expanding to the outermost limits of possibility.
117:4.2 (1283.4) Μέσα σε όλο το μεγάλο σύμπαν ο Υπέρτατος αγωνίζεται για έκφραση. Η θεϊκή του εξέλιξη στηρίζεται με κριτήριο τις πράξεις σοφίας κάθε υπαρκτής προσωπικότητας. Όταν ένα ανθρώπινο ον επιλέγει την αιώνια επιβίωση, συνδημιουργεί το πεπρωμένο του, και μέσα στη ζωή αυτού του ανερχόμενου θνητού ο πεπερασμένος Θεός βρίσκει ένα αυξημένο κριτήριο αυτοπραγμάτωσης της προσωπικότητας και μια διεύρυνση της εμπειρικής κυριαρχίας. Αλλά εάν ένα δημιούργημα απορρίψει την αιώνια σταδιοδρομία, εκείνο το τμήμα του Υπέρτατου που βασιζόταν στις εμπειρικές επιλογές αυτού του δημιουργήματος καθυστερεί αναπόφευκτα, μια στέρηση που μπορεί να αντισταθμιστεί από την εναλλακτική ή βοηθητική εμπειρία. Όσο για την προσωπικότητα του μη επιβιώσαντος, αφομοιώνεται στην υπερψυχή της δημιουργίας, και γίνεται τμήμα της Θεότητας του Υπέρτατου.		117:4.2 (1283.4) Throughout the grand universe the Supreme struggles for expression. His divine evolution is in measure predicated on the wisdom-action of every personality in existence. When a human being chooses eternal survival, he is cocreating destiny; and in the life of this ascending mortal the finite God finds an increased measure of personality self-realization and an enlargement of experiential sovereignty. But if a creature rejects the eternal career, that part of the Supreme which was dependent on this creature’s choice experiences inescapable delay, a deprivation which must be compensated by substitutional or collateral experience; as for the personality of the nonsurvivor, it is absorbed into the oversoul of creation, becoming a part of the Deity of the Supreme.
117:4.3 (1283.5) Ο Θεός έχει τόση εμπιστοσύνη, τόση αγάπη, που δίνει ένα τμήμα της θεϊκής του φύσης στα χέρια των ανθρώπινων όντων για να το φυλάξουν με ασφάλεια και να αυτοπραγματωθούν. Η φύση του Πατέρα, η παρουσία του Προσαρμοστή, είναι ακατάλυτα αδιάφορη ως προς την επιλογή της θνητής ύπαρξης. Το παιδί του Υπέρτατου, ο εξελισσόμενος εαυτός, μπορεί να καταστραφεί παρόλο που η ενδεχόμενη ενοποιητική προσωπικότητα αυτού του παραπλανημένου εαυτού θα παραμείνει σταθερά σαν ένας παράγων της Θεότητας του Υπέρτατου.		117:4.3 (1283.5) God is so trusting, so loving, that he gives a portion of his divine nature into the hands of even human beings for safekeeping and self-realization. The Father nature, the Adjuster presence, is indestructible regardless of the choice of the mortal being. The child of the Supreme, the evolving self, can be destroyed notwithstanding that the potentially unifying personality of such a misguided self will persist as a factor of the Deity of Supremacy.
117:4.4 (1283.6) Η ανθρώπινη προσωπικότητα μπορεί αληθινά να καταστρέψει την ατομικότητα της δημιουργίας, και παρόλο που αυτό που είχε αξία στη ζωή μιας τέτοιας κοσμικής αυτοκτονίας, θα παραμείνει, αυτές οι ιδιότητεςδεν θα παραμείνουν σαν ένα ξεχωριστό δημιούργημα. Ο Υπέρτατος θα βρει πάλι να εκφραστεί στα δημιουργήματα των συμπάντων αλλά ποτέ ξανά σαν εκείνο το ιδιαίτερο άτομο. Η μοναδική προσωπικότητα ενός μη ανερχόμενου, επιστρέφει στον Υπέρτατο σαν μια σταγόνα νερού που επιστρέφει στη θάλασσα.		117:4.4 (1283.6) The human personality can truly destroy individuality of creaturehood, and though all that was worth while in the life of such a cosmic suicide will persist, these qualities will not persist as an individual creature. The Supreme will again find expression in the creatures of the universes but never again as that particular person; the unique personality of a nonascender returns to the Supreme as a drop of water returns to the sea.
117:4.5 (1284.1) Κάθε μεμονωμένη πράξη των προσωπικών τμημάτων του πεπερασμένου είναι συγκριτικά άσχετη με την τελική εμφάνιση του Υπέρτατου Όλου, αλλά το όλον δεν είναι παρόλα αυτά εξαρτώμενο από το σύνολο των πράξεων των πολυποίκιλων τμημάτων. Η προσωπικότητα του κάθε ξεχωριστού θνητού είναι άνευ σημασίας μπροστά στο σύνολο του Υπέρτατου, αλλά η προσωπικότητα κάθε ανθρώπινου όντος αντιπροσωπεύει μια αναντικατάστατης σημασίας αξία στο πεπερασμένο. Η προσωπικότητα άπαξ και εκφραστεί, δεν βρίσκει ποτέ ξανά ιδανική έκφραση παρά στη συνέχιση της ύπαρξης αυτής της ζωντανής προσωπικότητας.		117:4.5 (1284.1) Any isolated action of the personal parts of the finite is comparatively irrelevant to the eventual appearance of the Supreme Whole, but the whole is nonetheless dependent on the total acts of the manifold parts. The personality of the individual mortal is insignificant in the face of the total of Supremacy, but the personality of each human being represents an irreplaceable meaning-value in the finite; personality, having once been expressed, never again finds identical expression except in the continuing existence of that living personality.
117:4.6 (1284.2) Και έτσι, καθώς αγωνιζόμαστε για αυτό-έκφραση, ο Υπέρτατος αγωνίζεται μέσα μας, και μαζί μας, για την έκφραση της θεότητας. Καθώς βρίσκουμε τον Πατέρα, έτσι και ο Υπέρτατος βρήκε πάλι το Δημιουργό του Παραδείσου όλων των πραγμάτων. Καθώς κυριαρχούμε στα προβλήματα της αυτοπραγμάτωσης, έτσι και ο Θεός της εμπειρίας πετυχαίνει την πανίσχυρη κυριαρχία στα σύμπαντα του χωροχρόνου.		117:4.6 (1284.2) And so, as we strive for self-expression, the Supreme is striving in us, and with us, for deity expression. As we find the Father, so has the Supreme again found the Paradise Creator of all things. As we master the problems of self-realization, so is the God of experience achieving almighty supremacy in the universes of time and space.
117:4.7 (1284.3) Η ανθρωπότητα δεν ανέρχεται χωρίς προσπάθεια στο σύμπαν, ούτε ο Υπέρτατος εξελίσσεται χωρίς να έχει σκοπό και λογική η δράση του. Τα δημιουργήματα δεν πετυχαίνουν την τελειότητα με απλή παθητικότητα, ούτε μπορεί το πνεύμα του Υπέρτατου να πραγματοποιήσει τη δύναμη του Παντοδύναμου χωρίς να υπηρετεί ακατάπαυστα την πεπερασμένη δημιουργία.		117:4.7 (1284.3) Mankind does not ascend effortlessly in the universe, neither does the Supreme evolve without purposeful and intelligent action. Creatures do not attain perfection by mere passivity, nor can the spirit of Supremacy factualize the power of the Almighty without unceasing service ministry to the finite creation.
117:4.8 (1284.4) Η εγκόσμια σχέση του ανθρώπου με τον Υπέρτατο είναι το θεμέλιο για την κοσμική ηθική, τη συμπαντική ευαισθησία και την αποδοχή του καθήκοντος. Αυτή είναι μια ηθική που υπερβαίνει την εγκόσμια έννοια του σχετικού σωστού και λάθους, είναι μια ηθική που στηρίζεται άμεσα στην ενσυνείδητη εκτίμηση του δημιουργήματος για την εμπειρική υποχρέωση της εμπειρικής Θεότητας. Ο θνητός άνθρωπος και οι άλλες πεπερασμένες δημιουργίες φτιάχτηκαν από το ζωντανό δυναμικό της ενέργειας, του νου και του πνεύματος που υπάρχουν στον Υπέρτατο. Είναι προς τον Υπέρτατο, που ο θνητός ανερχόμενος με τον Προσαρμοστή έλκεται, για τη δημιουργία του αθάνατου και θεϊκού χαρακτήρα ενός τελειωτή. Είναι έξω από την πραγματικότητα του Υπέρτατου που ο Προσαρμοστής, με τη συγκατάθεση της ανθρώπινης βούλησης, υφαίνει τα σχέδια της αιώνιας φύσης ενός ανερχόμενου παιδιού του Θεού.		117:4.8 (1284.4) The temporal relation of man to the Supreme is the foundation for cosmic morality, the universal sensitivity to, and acceptance of, duty. This is a morality which transcends the temporal sense of relative right and wrong; it is a morality directly predicated on the self-conscious creature’s appreciation of experiential obligation to experiential Deity. Mortal man and all other finite creatures are created out of the living potential of energy, mind, and spirit existent in the Supreme. It is upon the Supreme that the Adjuster-mortal ascender draws for the creation of the immortal and divine character of a finaliter. It is out of the very reality of the Supreme that the Adjuster, with the consent of the human will, weaves the patterns of the eternal nature of an ascending son of God.
117:4.9 (1284.5) Η εξέλιξη της προόδου του Προσαρμοστή για την αποπνευματοποίηση και αιωνιοποίηση της ανθρώπινης προσωπικότητας παράγει άμεσα μια διεύρυνση της κυριαρχίας του Υπέρτατου. Τέτοια κατορθώματα στην ανθρώπινη εξέλιξη είναι συγχρόνως κατορθώματα της εξελικτικής πραγμάτωσης του Υπέρτατου. Ενώ είναι αλήθεια ότι τα δημιουργήματα δεν θα μπορούσαν να εξελιχθούν χωρίς τον Υπέρτατο είναι πιθανότατα επίσης αλήθεια ότι η εξέλιξη του Υπέρτατου δεν μπορεί να επιτευχθεί ποτέ στην εντέλεια ανεξάρτητα από την ολοκληρωμένη εξέλιξη όλων των δημιουργημάτων. Σε αυτό το σημείο βρίσκεται η μεγάλη κοσμική ευθύνη των ενσυνείδητων προσωπικοτήτων: Στο ότι η Υπέρτατη Θεότητα εξαρτάται κατά κάποιο τρόπο από την επιλογή της θνητής βούλησης. Και η αμοιβαία πρόοδος της εξέλιξης του δημιουργήματος και της εξέλιξης του Υπέρτατου δηλώνεται με πιστότητα και πλήρως στους Αρχαίους των Ημερών, με τους ανεξιχνίαστους μηχανισμούς της συμπαντικής αντανακλαστικότητας.		117:4.9 (1284.5) The evolution of Adjuster progress in the spiritualizing and eternalizing of a human personality is directly productive of an enlargement of the sovereignty of the Supreme. Such achievements in human evolution are at the same time achievements in the evolutionary actualization of the Supreme. While it is true that creatures could not evolve without the Supreme, it is probably also true that the evolution of the Supreme can never be fully attained independent of the completed evolution of all creatures. Herein lies the great cosmic responsibility of self-conscious personalities: That Supreme Deity is in a certain sense dependent on the choosing of the mortal will. And the mutual progression of creature evolution and of Supreme evolution is faithfully and fully indicated to the Ancients of Days over the inscrutable mechanisms of universe reflectivity.
117:4.10 (1284.6) Η μεγάλη πρόκληση που δόθηκε στο θνητό άνθρωπο είναι το εξής: Θα αποφασίσετε να προσωποποιήσετε τις εμπειρικές έννοιες των αξιών του σύμπαντος μέσα στον εξελισσόμενο εαυτό σας; ή απορρίπτοντας την επιβίωση, θα επιτρέψετε στα μυστικά του Υπέρτατου να παραμείνουν εν υπνώσει, περιμένοντας τη δράση μιας άλλης ύπαρξης σε κάποια άλλη στιγμή, η οποία με το δικό της τρόπο θα επιχειρήσει μια δημιουργική συνεισφορά προς τον εξελισσόμενο και πεπερασμένο Θεό; Αλλά εκείνη θα είναι η δική της συνεισφορά προς τον Υπέρτατο, όχι η δική σας.		117:4.10 (1284.6) The great challenge that has been given to mortal man is this: Will you decide to personalize the experiencible value meanings of the cosmos into your own evolving selfhood? or by rejecting survival, will you allow these secrets of Supremacy to lie dormant, awaiting the action of another creature at some other time who will in his way attempt a creature contribution to the evolution of the finite God? But that will be his contribution to the Supreme, not yours.
117:4.11 (1284.7) Ο μεγάλος αγώνας αυτής της συμπαντικής εποχής είναι μεταξύ του δυνητικού και του πραγματικού – η αναζήτηση για την πραγματοποίηση όλων όσων είναι ακόμα ανεκδήλωτα. Αν ο θνητός άνθρωπος συνεχίσει την περιπέτεια προς τον Παράδεισο, ακολουθεί τις κινήσεις του χρόνου, που κυλούν σαν ρεύματα μέσα στα ρυάκια της αιωνιότητας. Αν ο θνητός άνθρωπος απορρίψει την αιώνια σταδιοδρομία, κινείται αντίθετα από το ρεύμα των γεγονότων στα πεπερασμένα σύμπαντα. Η μηχανική δημιουργία κινείται αμείλικτα σύμφωνα με τον αποκαλυπτόμενο σκοπό του Πατέρα του Παραδείσου, αλλά η βουλητική ύπαρξη έχει την επιλογή να αποδεχτεί ή να απορρίψει το ρόλο τής συμμετοχής τής προσωπικότητας στην αιώνια περιπέτεια. Ο θνητός άνθρωπος δεν μπορεί να καταστρέψει τις υπέρτατες αξίες της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά μπορεί πολύ οριστικά να εμποδίσει την εξέλιξη αυτών των αξιών στη δική του προσωπική εμπειρία. Στο βαθμό που ο ανθρώπινος εαυτός αρνηθεί με τον τρόπο αυτό να λάβει μέρος στην άνοδο προς τον Παράδεισο, ακριβώς στον ίδιο βαθμό ο Υπέρτατος καθυστερεί να επιτύχει την εκδήλωση της θεότητας στο μεγάλο σύμπαν.		117:4.11 (1284.7) The great struggle of this universe age is between the potential and the actual—the seeking for actualization by all that is as yet unexpressed. If mortal man proceeds upon the Paradise adventure, he is following the motions of time, which flow as currents within the stream of eternity; if mortal man rejects the eternal career, he is moving counter to the stream of events in the finite universes. The mechanical creation moves on inexorably in accordance with the unfolding purpose of the Paradise Father, but the volitional creation has the choice of accepting or of rejecting the role of personality participation in the adventure of eternity. Mortal man cannot destroy the supreme values of human existence, but he can very definitely prevent the evolution of these values in his own personal experience. To the extent that the human self thus refuses to take part in the Paradise ascent, to just that extent is the Supreme delayed in achieving divinity expression in the grand universe.
117:4.12 (1285.1) Στη φύλαξη (συντήρηση) του θνητού ανθρώπου έχει δοθεί όχι μόνο η δια του Προσαρμοστή παρουσία του Πατέρα του Παραδείσου αλλά επίσης και ο έλεγχος πάνω στο πεπρωμένο ενός απειροελάχιστου κλάσματος του μέλλοντος του Υπέρτατου. Γιατί όπως ο άνθρωπος κατορθώνει το ανθρώπινο πεπρωμένο, έτσι και ο Υπέρτατος κατορθώνει το πεπρωμένο στα θεϊκά επίπεδα.		117:4.12 (1285.1) Into the keeping of mortal man has been given not only the Adjuster presence of the Paradise Father but also control over the destiny of an infinitesimal fraction of the future of the Supreme. For as man attains human destiny, so does the Supreme achieve destiny on deity levels.
117:4.13 (1285.2) Και έτσι η απόφαση αναμένει τον καθένα από σας όπως κάποτε ανάμενε τον καθένα από εμάς: Θα απογοητεύσετε το Θεό του χρόνου, που εξαρτάται τόσο από τις αποφάσεις του πεπερασμένου νου; Θα απογοητεύσετε την Υπέρτατη προσωπικότητα των συμπάντων με την τεμπελιά της ζωώδους αντίστροφης πορείας; Θα απογοητεύσετε το μεγάλο αδελφό όλων των υπάρξεων, που εξαρτάται τόσο από κάθε ύπαρξη; Μπορείτε να επιτρέψετε στον εαυτό σας να περάσει μέσα από τα βασίλεια του μη πραγματοποιημένου όταν μπροστά σας στέκει ο θελκτικός ορίζοντας της συμπαντικής καριέρας – η θεϊκή ανακάλυψη του Πατέρα του Παραδείσου και η θεϊκή συμμετοχή στην αναζήτηση και στην εξέλιξη του Θεού του Υπέρτατου;		117:4.13 (1285.2) And so the decision awaits each of you as it once awaited each of us: Will you fail the God of time, who is so dependent upon the decisions of the finite mind? will you fail the Supreme personality of the universes by the slothfulness of animalistic retrogression? will you fail the great brother of all creatures, who is so dependent on each creature? can you allow yourself to pass into the realm of the unrealized when before you lies the enchanting vista of the universe career—the divine discovery of the Paradise Father and the divine participation in the search for, and the evolution of, the God of Supremacy?
117:4.14 (1285.3) Τα δώρα του Θεού – η πραγματικότητα της ενσωμάτωσής του – δεν αποτελούν χωριστά τμήματα του εαυτού του. Δεν αποξενώνει τη δημιουργία από τον εαυτό του, αλλά δημιουργεί δυναμικό στις υπάρξεις που γυρίζουν γύρω από τον Παράδεισο. Ο Θεός αγαπάει τον άνθρωπο και του απονέμει τη δυνατότητα της αθανασίας – την αιώνια πραγματικότητα. Και καθώς ο άνθρωπος αγαπά το Θεό, έτσι ο άνθρωπος γίνεται αιώνιος στην πραγματικότητα. Και εδώ βρίσκεται το μυστήριο. Όσο πιο κοντά πλησιάζει ο άνθρωπος το Θεό μέσα από την αγάπη, τόσο περισσότερη είναι η πραγματικότητα – επικαιρότητα – του ανθρώπου. Όσο πιο πολύ απομακρύνεται ο άνθρωπος από το Θεό, τόσο πιο κοντά έρχεται στη μη πραγματικότητα – στο σταμάτημα της ύπαρξης. Όταν ο άνθρωπος αφιερώνει τη βούλησή του στο να κάνει το θέλημα του Πατέρα, όταν ο άνθρωπος δίνει στο Θεό όλα όσα έχει, τότε ο Θεός σ’ εκείνο τον άνθρωπο προσθέτει περισσότερα από ό,τι είναι.		117:4.14 (1285.3) God’s gifts—his bestowal of reality—are not divorcements from himself; he does not alienate creation from himself, but he has set up tensions in the creations circling Paradise. God first loves man and confers upon him the potential of immortality—eternal reality. And as man loves God, so does man become eternal in actuality. And here is mystery: The more closely man approaches God through love, the greater the reality—actuality—of that man. The more man withdraws from God, the more nearly he approaches nonreality—cessation of existence. When man consecrates his will to the doing of the Father’s will, when man gives God all that he has, then does God make that man more than he is.
5. Η ΥΠΕΡΨΥΧΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ^top		5. The Oversoul of Creation ^top
117:5.1 (1285.4) Ο μεγάλος Υπέρτατος είναι η κοσμική υπερψυχή του μεγάλου σύμπαντος. Σ’ αυτόν οι ποιότητες και οι ποσότητες του Κόσμου βρίσκουν τις θεϊκές αντανακλάσεις τους. Η θεϊκή φύση του είναι μια μωσαϊκή σύνθεση της ολικής απεραντοσύνης κάθε φύσης δημιουργήματος και δημιουργού σε ολόκληρα τα εξελισσόμενα σύμπαντα. Και ο Υπέρτατος είναι επίσης μια πραγματοποιούμενη Θεότητα που ενσωματώνει μια δημιουργική βούληση που περικλείει ένα εξελισσόμενο συμπαντικό σκοπό.		117:5.1 (1285.4) The great Supreme is the cosmic oversoul of the grand universe. In him the qualities and quantities of the cosmos do find their deity reflection; his deity nature is the mosaic composite of the total vastness of all creature-Creator nature throughout the evolving universes. And the Supreme is also an actualizing Deity embodying a creative will which embraces an evolving universe purpose.
117:5.2 (1285.5) Οι νοητικοί, δυνητικά προσωπικοί εαυτοί του πεπερασμένου αναδύονται από την Τρίτη Πηγή και Κέντρο και επιτελούν πεπερασμένη χωροχρονική σύνθεση Θεότητας μέσα στον Υπέρτατο. Όταν η ύπαρξη υποτάσσεται στο θέλημα του Δημιουργού, δεν επικαλύπτει ή παραδίδει την προσωπικότητά της. Οι εξατομικευμένες προσωπικότητες που συμμετέχουν στην πραγμάτωση του πεπερασμένου Θεού δεν χάνουν το βουλητικό εαυτό τους κάνοντας το αυτό. Αντίθετα, τέτοιες προσωπικότητες αυξάνουν σταδιακά με τη συμμετοχή τους στην περιπέτεια της μεγάλης αυτής Θεότητας. Με αυτή την ένωση με τη θεότητα ο άνθρωπος εξυψώνεται, εμπλουτίζεται, αποπνευματοποιείται και ενοποιεί τον εξελισσόμενο εαυτό του με το κατώφλι του Υπέρτατου.		117:5.2 (1285.5) The intellectual, potentially personal selves of the finite emerge from the Third Source and Center and achieve finite time-space Deity synthesis in the Supreme. When the creature submits to the will of the Creator, he does not submerge or surrender his personality; the individual personality participants in the actualization of the finite God do not lose their volitional selfhood by so functioning. Rather are such personalities progressively augmented by participation in this great Deity adventure; by such union with divinity man exalts, enriches, spiritualizes, and unifies his evolving self to the very threshold of supremacy.
117:5.3 (1286.1) Η εξελισσόμενη αθάνατη ψυχή του ανθρώπου, η ενωμένη δημιουργία του υλικού νου και του Προσαρμοστή, ανέρχεται σαν τέτοια στον Παράδεισο και ακολούθως, όταν καταταγεί επίσημα στο Σώμα της Τελειοποίησης, γίνεται σύμμαχος κατά ένα νέο τρόπο με το πνευματο-βαρυτικό κύκλωμα του Αιώνιου Υιού με μια τεχνική εμπειρίας γνωστή σαν η υπέρβαση του τελειωτή. Τέτοιοι τελειωτές γίνονται αποδεκτοί υποψήφιοι για εμπειρική αναγνώριση σαν προσωπικότητες του Θεού του Υπέρτατου. Και όταν αυτές οι θνητές διάνοιες, στα έργα του άγνωστου μέλλοντος του Σώματος της Τελειοποίησης, φτάσουν στο έβδομο στάδιο της πνευματικής ύπαρξης, αυτοί οι δυαδικοί νόες θα γίνουν τριαδικοί. Αυτοί οι δυο συντονισμένοι νόες, ο ανθρώπινος και ο θεϊκός, θα δοξαστούν με την ένωση με τον εμπειρικό νου τού τότε πραγματωμένου Υπέρτατου Όντος.		117:5.3 (1286.1) The evolving immortal soul of man, the joint creation of the material mind and the Adjuster, ascends as such to Paradise and subsequently, when mustered into the Corps of the Finality, becomes allied in some new way with the spirit-gravity circuit of the Eternal Son by a technique of experience known as finaliter transcendation. Such finaliters thus become acceptable candidates for experiential recognition as personalities of God the Supreme. And when these mortal intellects in the unrevealed future assignments of the Corps of the Finality attain the seventh stage of spirit existence, such dual minds will become triune. These two attuned minds, the human and the divine, will become glorified in union with the experiential mind of the then actualized Supreme Being.
117:5.4 (1286.2) Στο αιώνιο μέλλον, ο Θεός ο Υπέρτατος θα πραγματωθεί – δημιουργικά θα εκδηλωθεί και πνευματικά θα απεικονιστεί – στον αποπνευματοποιημένο νου, την αθάνατη ψυχή του ανερχόμενου ανθρώπου, όπως ο Συμπαντικός Πατέρας αποκαλύφθηκε έτσι στη γήινη ζωή του Ιησού.		117:5.4 (1286.2) In the eternal future, God the Supreme will be actualized—creatively expressed and spiritually portrayed—in the spiritualized mind, the immortal soul, of ascendant man, even as the Universal Father was so revealed in the earth life of Jesus.
117:5.5 (1286.3) Ο άνθρωπος δεν ενώνεται με τον Υπέρτατο και δεν καλύπτει την ταυτότητά του, αλλά οι συμπαντικές επιπτώσεις των εμπειριών όλων των ανθρώπων σχηματίζουν έτσι ένα τμήμα των θεϊκών εμπειριών του Υπέρτατου. «Οι πράξεις είναι δικές μας, οι συνέπειες του Θεού».		117:5.5 (1286.3) Man does not unite with the Supreme and submerge his personal identity, but the universe repercussions of the experience of all men do thus form a part of the divine experiencing of the Supreme. “The act is ours, the consequences God’s.”
117:5.6 (1286.4) Η αναπτυσσόμενη προσωπικότητα αφήνει μια γραμμή από πραγματοποιημένη πραγματικότητα καθώς περνάει μέσα από τα ανερχόμενα επίπεδα των συμπάντων. Είτε αυτά είναι νους, πνεύμα ή ενέργεια, οι αναπτυσσόμενες υπάρξεις του χωροχρόνου τροποποιούνται από την πρόοδο της προσωπικότητας μέσα από τα πεδία τους. Όταν ο άνθρωπος δρα, ο Υπέρτατος αντιδρά και αυτή η συνδιαλλαγή συνιστά το γεγονός της προόδου.		117:5.6 (1286.4) The progressing personality leaves a trail of actualized reality as it passes through the ascending levels of the universes. Be they mind, spirit, or energy, the growing creations of time and space are modified by the progression of personality through their domains. When man acts, the Supreme reacts, and this transaction constitutes the fact of progression.
117:5.7 (1286.5) Τα μεγάλα κυκλώματα της ενέργειας, του νου και του πνεύματος δεν είναι ποτέ μόνιμες κατακτήσεις της ανερχόμενης προσωπικότητας. Αυτές οι λειτουργίες παραμένουν πάντοτε ένα μέρος του Υπέρτατου. Στη θνητή εμπειρία η ανθρώπινη διάνοια κατοικεί στους ρυθμικούς παλμούς των υποδεέστερων πνευμάτων του νου και επιτελεί τις αποφάσεις της μέσα στην αρένα που παράγεται από περικυκλώσεις αυτής της λειτουργίας. Με το θνητό θάνατο ο ανθρώπινος εαυτός διαχωρίζεται για πάντα από το υποδεέστερο κύκλωμα. Ενώ αυτά τα υποδεέστερα δεν φαίνονται να μεταδίδουν εμπειρία από τη μια προσωπικότητα στην άλλη, μπορούν και όντως μεταδίδουν τους απρόσωπους αντίκτυπους της απόφασης-δράσης μέσα από τον Θεό τον Επτάπτυχο στο Θεό τον Υπέρτατο. (Τουλάχιστον αυτό αληθεύει για τη λατρεία και γνώση των υποδεέστερων).		117:5.7 (1286.5) The great circuits of energy, mind, and spirit are never the permanent possessions of ascending personality; these ministries remain forever a part of Supremacy. In the mortal experience the human intellect resides in the rhythmic pulsations of the adjutant mind-spirits and effects its decisions within the arena produced by encircuitment within this ministry. Upon mortal death the human self is everlastingly divorced from the adjutant circuit. While these adjutants never seem to transmit experience from one personality to another, they can and do transmit the impersonal repercussions of decision-action through God the Sevenfold to God the Supreme. (At least this is true of the adjutants of worship and wisdom.)
117:5.8 (1286.6) Και έτσι γίνεται με τα πνευματικά κυκλώματα: Ο άνθρωπος τα χρησιμοποιεί στην άνοδό του δια μέσου των συμπάντων, αλλά ποτέ δεν τα κατακτά σαν μέρος της αιώνιας προσωπικότητάς του. Αυτά όμως τα κυκλώματα πνευματικής λειτουργίας, είναι δεκτικά και αντιδρούν στις αναδυόμενες αξίες της ανερχόμενης προσωπικότητας, και αυτές οι αξίες μεταδίδονται πιστά δια του Επτάπτυχου στον Υπέρτατο.		117:5.8 (1286.6) And so it is with the spiritual circuits: Man utilizes these in his ascent through the universes, but he never possesses them as a part of his eternal personality. But these circuits of spiritual ministry, whether Spirit of Truth, Holy Spirit, or superuniverse spirit presences, are receptive and reactive to the emerging values in ascending personality, and these values are faithfully transmitted through the Sevenfold to the Supreme.
117:5.9 (1286.7) Ενώ τέτοιες πνευματικές επιρροές σαν το Άγιο Πνεύμα και το Πνεύμα της Αληθείας είναι λειτουργίες του τοπικού σύμπαντος, η καθοδήγησή τους δεν περιορίζεται εξολοκλήρου από τους γεωγραφικούς περιορισμούς μιας δεδομένης τοπικής δημιουργίας. Καθώς ο ανερχόμενος θνητός περνάει πέρα από τα σύνορα του τοπικού σύμπαντος της προέλευσής του, δεν αποστερείται ολότελα των υπηρεσιών του Πνεύματος της Αληθείας, το οποίο τον δίδαξε και τον καθοδήγησε τόσο πιστά δια μέσου των φιλοσοφικών μαζών των υλικών και μοροντιανών κόσμων, σε κάθε σημαντική στιγμή της ανόδου και κατευθύνει αδιαλείπτως τον προσκυνητή του Παραδείσου, λέγοντας πάντοτε «Αυτή είναι η οδός». Όταν αφήνετε τα πεδία του τοπικού σύμπαντος, δια μέσου της φροντίδας του πνεύματος του αναδυόμενου Υπέρτατου Όντος και δια μέσου των παροχών της υπερσυμπαντικής αντανακλαστικότητας, θα οδηγείστε ακόμα στην άνοδό σας προς τον Παράδεισο, από το ενθαρρυντικό καθοδηγητικό πνεύμα των Υιών του Θεού της ενσωμάτωσης του Παραδείσου.		117:5.9 (1286.7) While such spiritual influences as the Holy Spirit and the Spirit of Truth are local universe ministrations, their guidance is not wholly confined to the geographic limitations of a given local creation. As the ascending mortal passes beyond the boundaries of his local universe of origin, he is not entirely deprived of the ministry of the Spirit of Truth which has so constantly taught and guided him through the philosophic mazes of the material and morontial worlds, in every crisis of ascension unfailingly directing the Paradise pilgrim, ever saying: “This is the way.” When you leave the domains of the local universe, through the ministry of the spirit of the emerging Supreme Being and through the provisions of superuniverse reflectivity, you will still be guided in your Paradise ascent by the comforting directive spirit of the Paradise bestowal Sons of God.
117:5.10 (1287.1) Πώς αυτά τα πολυσύνθετα κυκλώματα κοσμικής λειτουργίας καταγράφουν τις έννοιες, τις αξίες και τα γεγονότα της εξελικτικής εμπειρίας μέσα στον Υπέρτατο; Δεν είμαστε ακριβώς σίγουροι, αλλά πιστεύουμε ότι αυτή η καταγραφή γίνεται μέσα από τα πρόσωπα των Υπέρτατων Δημιουργών προέλευσης Παραδείσου που είναι οι άμεσοι εφαρμοστές αυτών των κυκλωμάτων του χωροχρόνου. Οι συσσωρεύσεις των εμπειριών του νου των επτά υποδεέστερων πνευμάτων, στην υπηρεσία τους στα φυσικά επίπεδα της διάνοιας, είναι τμήμα της εμπειρίας του Θεϊκού Λειτουργού του τοπικού σύμπαντος και δια μέσου αυτού του Δημιουργικού Πνεύματος, πιθανόν καταγράφονται στο νου του Υπέρτατου. Παρόμοια οι θνητές εμπειρίες με το Πνεύμα της Αλήθειας και το Άγιο Πνεύμα πιθανόν καταγράφονται με παρεμφερείς τεχνικές στο πρόσωπο του Υπέρτατου.		117:5.10 (1287.1) How do these manifold circuits of cosmic ministry register the meanings, values, and facts of evolutionary experience in the Supreme? We are not exactly certain, but we believe that this registry takes place through the persons of the Supreme Creators of Paradise origin who are the immediate bestowers of these circuits of time and space. The mind-experience accumulations of the seven adjutant mind-spirits, in their ministry to the physical level of intellect, are a part of the local universe experience of the Divine Minister, and through this Creative Spirit they probably find registry in the mind of Supremacy. Likewise are mortal experiences with the Spirit of Truth and the Holy Spirit probably registered by similar techniques in the person of Supremacy.
117:5.11 (1287.2) Ακόμα και η εμπειρία του ανθρώπου και του Προσαρμοστή πρέπει να βρούνε απόηχο στη θεϊκότητα του Θεού του Υπέρτατου, γιατί, όπως η εμπειρία των Προσαρμοστών, μοιάζουν με τον Υπέρτατο, και η εξελισσόμενη ψυχή του θνητού ανθρώπου δημιουργείται από την προϋπάρχουσα δυνατότητα για μια τέτοια εμπειρία μέσα στον Υπέρτατο.		117:5.11 (1287.2) Even the experience of man and Adjuster must find echo in the divinity of God the Supreme, for, as the Adjusters experience, they are like the Supreme, and the evolving soul of mortal man is created out of the pre-existent possibility for such experience within the Supreme.
117:5.12 (1287.3) Με τον τρόπο αυτό οι πολυπληθείς εμπειρίες όλης της δημιουργίας γίνονται τμήμα της εξέλιξης του Υπέρτατου. Οι υπάρξεις χρησιμοποιούν εν μέρει τις ιδιότητες και τις ποσότητες του πεπερασμένου καθώς ανεβαίνουν στον Πατέρα. Οι απρόσωπες συνέπειες μιας τέτοιας χρήσης παραμένουν για πάντα τμήμα του ζωντανού κόσμου, του Υπέρτατου προσώπου.		117:5.12 (1287.3) In this manner do the manifold experiences of all creation become a part of the evolution of Supremacy. Creatures merely utilize the qualities and quantities of the finite as they ascend to the Father; the impersonal consequences of such utilization remain forever a part of the living cosmos, the Supreme person.
117:5.13 (1287.4) Αυτό που ο άνθρωπος παίρνει μαζί του σαν κατάκτηση της προσωπικότητας είναι οι συνέπειες του χαρακτήρα από την εμπειρία του, καθώς θα έχει χρησιμοποιήσει το νου και τα κυκλώματα του πνεύματος του μεγάλου σύμπαντος, κατά την άνοδο προς τον Παράδεισο. Όταν ο άνθρωπος αποφασίζει, και όταν τελειοποιεί αυτή την απόφαση με πράξη, οι εμπειρίες του ανθρώπου, και τα νοήματα και οι αξίες από αυτή την εμπειρία αποτελούν για πάντα τμήμα του αιώνιου χαρακτήρα του σε όλα τα επίπεδα, από το πεπερασμένο μέχρι το τελικό. Ο χαρακτήρας, που είναι ηθικός με την κοσμική έννοια και θεϊκά πνευματικός, αντιπροσωπεύει την κεφαλαιώδη επισώρευση προσωπικών αποφάσεων οι οποίες έχουν φωτισθεί από ειλικρινή λατρεία, έχουν στεφθεί με δόξα από επιδέξια αγάπη και ολοκληρωθεί από την αδελφική υπηρέτηση.		117:5.13 (1287.4) What man himself takes with him as a personality possession are the character consequences of the experience of having used the mind and spirit circuits of the grand universe in his Paradise ascent. When man decides, and when he consummates this decision in action, man experiences, and the meanings and the values of this experience are forever a part of his eternal character on all levels, from the finite to the final. Cosmically moral and divinely spiritual character represents the creature’s capital accumulation of personal decisions which have been illuminated by sincere worship, glorified by intelligent love, and consummated in brotherly service.
117:5.14 (1287.5) Ο εξελισσόμενος Υπέρτατος τελικά θα αποζημιώσει τις πεπερασμένες υπάρξεις για την αδυναμία τους να κατορθώσουν κάτι περισσότερο από την περιορισμένη εμπειρική επαφή με το σύμπαν των συμπάντων. Οι υπάρξεις μπορούν να φτάσουν τον Πατέρα του Παραδείσου, αλλά οι εξελικτικοί νόες τους, επειδή είναι πεπερασμένοι, είναι ανίκανοι να κατανοήσουν αληθινά τον άπειρο και απόλυτο Πατέρα. Εφόσον όμως όλες οι εμπειρίες των υπάρξεων καταγράφονται και αποτελούν τμήμα του Υπέρτατου, όταν όλες οι υπάρξεις φτάσουν στο τελικό επίπεδο της πεπερασμένης ύπαρξης, και αφού η συνολική συμπαντική ανάπτυξη καταστήσει δυνατή την επίτευξη του Θεού του Υπέρτατου σαν μια πραγματική θεϊκή παρουσία, τότε, έμφυτη μέσα στο γεγονός μιας τέτοιας επαφής, είναι η επαφή με τη συνολική εμπειρία. Το πεπερασμένο επίπεδο του χρόνου περιέχει μέσα του τους σπόρους της αιωνιότητας, και έχουμε διδαχθεί ότι, όταν η ολοκλήρωση της εξέλιξης επιβεβαιώσει την εξάντληση της δυναμικότητας για κοσμική ανάπτυξη, το συνολικό πεπερασμένο επίπεδο θα επιβιβαστεί για τις απολυτοειδείς φάσεις της αιώνιας καριέρας στην αναζήτηση του Πατέρα του Έσχατου.		117:5.14 (1287.5) The evolving Supreme will eventually compensate finite creatures for their inability ever to achieve more than limited experience contact with the universe of universes. Creatures can attain the Paradise Father, but their evolutionary minds, being finite, are incapable of really understanding the infinite and absolute Father. But since all creature experiencing registers in, and is a part of, the Supreme, when all creatures attain the final level of finite existence, and after total universe development makes possible their attainment of God the Supreme as an actual divinity presence, then, inherent in the fact of such contact, is contact with total experience. The finite of time contains within itself the seeds of eternity; and we are taught that, when the fullness of evolution witnesses the exhaustion of the capacity for cosmic growth, the total finite will embark upon the absonite phases of the eternal career in quest of the Father as Ultimate.
6. Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ^top		6. The Quest for the Supreme ^top
117:6.1 (1287.6) Αναζητούμε τον Υπέρτατο στα σύμπαντα, αλλά δεν τον βρίσκουμε. «Είναι το εσωτερικό και το εξωτερικό όλων των πραγμάτων και όντων, που κινούνται και αναπαύονται. Μη αναγνωριζόμενος μέσα στο μυστήριό του, αν και μακρινός, είναι όμως δίπλα». Ο Παντοδύναμος Υπέρτατος είναι «η μορφή αυτού που ακόμα δεν έχει σχηματισθεί, το σχέδιο αυτού που ακόμα δεν έχει δημιουργηθεί». Ο Υπέρτατος είναι το σπίτι σας στο σύμπαν, και όταν τον βρείτε, θα είναι σαν να γυρίζετε σπίτι. Είναι ο εμπειρικός πατέρας σας, και ανάλογα με την εμπειρία των ανθρώπινων όντων, αυξάνει κι αυτός στην εμπειρία της θεϊκής πατρότητας. Σας γνωρίζει επειδή μοιάζει με δημιούργημα και μοιάζει με δημιουργό.		117:6.1 (1287.6) We seek the Supreme in the universes, but we find him not. “He is the within and the without of all things and beings, moving and quiescent. Unrecognizable in his mystery, though distant, yet is he near.” The Almighty Supreme is “the form of the yet unformed, the pattern of the yet uncreated.” The Supreme is your universe home, and when you find him, it will be like returning home. He is your experiential parent, and even as in the experience of human beings, so has he grown in the experience of divine parenthood. He knows you because he is creaturelike as well as creatorlike.
117:6.2 (1288.1) Αν επιθυμείτε αληθινά να βρείτε το Θεό, δεν μπορείτε να βοηθήσετε αν έχετε φτιάξει στο νου σας τη συνειδητότητα του Υπέρτατου. Καθώς ο Θεός είναι ο θεϊκός σας Πατέρας, έτσι και ο Υπέρτατος είναι η θεϊκή σας Μητέρα, μέσα στην οποία ανατρέφεστε καθ’ όλη τη διάρκεια των ζωών σας σαν συμπαντικές υπάρξεις. «Πόσο συμπαντικός είναι ο Υπέρτατος – είναι από όλες τις πλευρές! Τα απεριόριστα πράγματα της δημιουργίας εξαρτώνται από την παρουσία του για ζωή, και κανένα δεν απορρίπτεται».		117:6.2 (1288.1) If you truly desire to find God, you cannot help having born in your minds the consciousness of the Supreme. As God is your divine Father, so is the Supreme your divine Mother, in whom you are nurtured throughout your lives as universe creatures. “How universal is the Supreme—he is on all sides! The limitless things of creation depend on his presence for life, and none are refused.”
117:6.3 (1288.2) Αυτό που ο Μιχαήλ είναι για το Νέβαδον, ο Υπέρτατος είναι για τον πεπερασμένο Κόσμο. Η Θεότητά του είναι η φαρδιά λεωφόρος μέσα από την οποία κυλάει προς τα έξω η αγάπη του Πατέρα, προς κάθε δημιούργημα, και είναι η φαρδιά λεωφόρος μέσα από την οποία περνούν προς τα μέσα τα πεπερασμένα δημιουργήματα, προς αναζήτηση του Πατέρα, που είναι αγάπη. Ακόμα και οι Προσαρμοστές Σκέψης συνδέονται μαζί του. Στην αρχική φύση και θεϊκότητα μοιάζουν με τον Πατέρα, αλλά όταν βιώνουν τις διαδικασίες του χρόνου μέσα στα σύμπαντα του χώρου, μοιάζουν με τον Υπέρτατο.		117:6.3 (1288.2) What Michael is to Nebadon, the Supreme is to the finite cosmos; his Deity is the great avenue through which the love of the Father flows outward to all creation, and he is the great avenue through which finite creatures pass inward in their quest of the Father, who is love. Even Thought Adjusters are related to him; in original nature and divinity they are like the Father, but when they experience the transactions of time in the universes of space, they become like the Supreme.
117:6.4 (1288.3) Η πράξη της επιλογής του δημιουργήματος να κάνει το θέλημα του Δημιουργού έχει κοσμική αξία και έχει συμπαντική σημασία η οποία αμέσως αντιδρά από κάποια άγνωστη αλλά πανταχού παρούσα δύναμη συντονισμού, πιθανόν τη πάντα-διευρυνόμενη δράση του Υπέρτατου Όντος.		117:6.4 (1288.3) The act of the creature’s choosing to do the will of the Creator is a cosmic value and has a universe meaning which is immediately reacted to by some unrevealed but ubiquitous force of co-ordination, probably the functioning of the ever-enlarging action of the Supreme Being.
117:6.5 (1288.4) Η μοροντιανή ψυχή ενός εξελισσόμενου θνητού είναι πράγματι ο γιος της δράσης του Προσαρμοστή του Συμπαντικού Πατέρα και το παιδί της κοσμικής αντίδρασης του Υπέρτατου Όντος, της Συμπαντικής Μητέρας. Η επιρροή της μητέρας κυριαρχεί στην ανθρώπινη προσωπικότητα κατά τη διάρκεια όλης της παιδικής ηλικίας της αναπτυσσόμενης ψυχής του τοπικού σύμπαντος. Η επιρροή των Θεϊκών γονέων εξισώνεται περισσότερο μετά τη συγχώνευση με τον Προσαρμοστή και κατά τη διάρκεια της συμπαντικής σταδιοδρομίας, αλλά όταν τα δημιουργήματα του χρόνου αρχίζουν να διασχίζουν το κεντρικό σύμπαν της αιωνιότητας, η Πατρική φύση αρχίζει σταδιακά να εκδηλώνεται, φτάνοντας στα ύψη της πεπερασμένης εκδήλωσής της με την αναγνώριση του Συμπαντικού Πατέρα και την είσοδο στο Σώμα της Τελικότητας.		117:6.5 (1288.4) The morontia soul of an evolving mortal is really the son of the Adjuster action of the Universal Father and the child of the cosmic reaction of the Supreme Being, the Universal Mother. The mother influence dominates the human personality throughout the local universe childhood of the growing soul. The influence of the Deity parents becomes more equal after the Adjuster fusion and during the superuniverse career, but when the creatures of time begin the traversal of the central universe of eternity, the Father nature becomes increasingly manifest, attaining its height of finite manifestation upon the recognition of the Universal Father and the admission into the Corps of the Finality.
117:6.6 (1288.5) Δια μέσου της εμπειρίας από την επίτευξη της τελείωσης, οι εμπειρικές μητρικές ιδιότητες του ανερχόμενου εαυτού επηρεάζονται τρομακτικά από την επαφή και από την ενστάλαξη της πνευματικής παρουσίας του Αιώνιου Υιού και από τη νοητική παρουσία του Άπειρου Πνεύματος. Τότε, σε ολόκληρα τα πεδία της δραστηριότητας της τελείωσης στο μεγάλο σύμπαν, εμφανίζεται μια νέα αφύπνιση της λανθάνουσας μητρικής δυναμικότητας του Υπέρτατου, μια νέα πραγματοποίηση των εμπειρικών εννοιών, και μια νέα σύνθεση εμπειρικών αξιών ολόκληρης της ανοδικής σταδιοδρομίας. Φαίνεται ότι αυτή η πραγματοποίηση του εαυτού θα συνεχιστεί στη συμπαντική σταδιοδρομία του έκτου επιπέδου των τελειωτών μέχρι ότου το μητρικό έμφυτο του Υπέρτατου φτάσει σε πεπερασμένο συγχρονισμό με το έμφυτο του Προσαρμοστή του Πατέρα. Αυτή η συναρπαστική περίοδος της λειτουργίας του μεγάλου σύμπαντος αντιπροσωπεύει τη συνεχιζόμενη εφηβική σταδιοδρομία του ανερχόμενου και τελειοποιημένου θνητού.		117:6.6 (1288.5) In and through the experience of finaliter attainment the experiential mother qualities of the ascending self become tremendously affected by contact and infusion with the spirit presence of the Eternal Son and the mind presence of the Infinite Spirit. Then, throughout the realms of finaliter activity in the grand universe, there appears a new awakening of the latent mother potential of the Supreme, a new realization of experiential meanings, and a new synthesis of experiential values of the entire ascension career. It appears that this realization of self will continue in the universe careers of the sixth-stage finaliters until the mother inheritance of the Supreme attains to finite synchrony with the Adjuster inheritance of the Father. This intriguing period of grand universe function represents the continuing adult career of the ascendant and perfected mortal.
117:6.7 (1288.6) Για την ολοκλήρωση του έκτου σταδίου ύπαρξης και την είσοδο στο έβδομο και τελικό στάδιο της πνευματικής κατάστασης, θα ακολουθήσουν πιθανότατα οι αναπτυσσόμενες εποχές της εμπλουτισμένης εμπειρίας, της ώριμης γνώσης και της θεϊκής πραγματοποίησης. Στη φύση του τελειωτή αυτό πιθανότατα να ισοδυναμεί με την ολοκληρωμένη επίτευξη της προσπάθειας του νου για πνευματική αυτοπραγμάτωση, την ολοκλήρωση του συντονισμού της φύσης του ανερχόμενου ανθρώπου με τη φύση του θεϊκού Προσαρμοστή εντός των ορίων των πεπερασμένων δυνατοτήτων. Ένας τόσο υπέροχος συμπαντικός εαυτός γίνεται ο αιώνιος τελειωτής-γιος του Πατέρα του Παραδείσου καθώς και το αιώνιο συμπαντικό παιδί της Υπέρτατης Μητέρας, ένας συμπαντικός εαυτός με ιδιότητα να εκπροσωπεί τον Πατέρα και τη Μητέρα των συμπάντων και των προσωπικοτήτων σε κάθε δραστηριότητα ή εγχείρημα που προσιδιάζει στην πεπερασμένη διαχείριση των δημιουργημένων, δημιουργούμενων ή εξελισσόμενων πραγμάτων και όντων.		117:6.7 (1288.6) Upon the completion of the sixth stage of existence and the entrance upon the seventh and final stage of spirit status, there will probably ensue the advancing ages of enriching experience, ripening wisdom, and divinity realization. In the nature of the finaliter this will probably equal the completed attainment of the mind struggle for spirit self-realization, the completion of the co-ordination of the ascendant man-nature with the divine Adjuster-nature within the limits of finite possibilities. Such a magnificent universe self thus becomes the eternal finaliter son of the Paradise Father as well as the eternal universe child of the Mother Supreme, a universe self qualified to represent both the Father and Mother of universes and personalities in any activity or undertaking pertaining to the finite administration of created, creating, or evolving things and beings.
117:6.8 (1289.1) Όλοι οι άνθρωποι με εξελισσόμενη ψυχή είναι στην κυριολεξία τα εξελικτικά παιδιά του Θεού Πατέρα και του Θεού Μητέρας, δηλαδή του Υπέρτατου Όντος. Αλλά μέχρι τη στιγμή που ο θνητός άνθρωπος αποκτήσει συνείδηση της θεϊκής κληρονομιάς του, αυτή η εγγύηση της Θεϊκής συγγένειας πρέπει να πραγματοποιηθεί με την πίστη. Η εμπειρία της ανθρώπινης ζωής είναι το κοσμικό κουκούλι μέσα στο οποίο τα συμπαντικά χαρίσματα του Υπέρτατου Όντος και η συμπαντική παρουσία του Συμπαντικού Πατέρα (κανείς εκ των οποίων δεν είναι προσωπικότητες), εξελίσσουν τη μοροντιανή ψυχή του χρόνου και το χαρακτήρα του ανθρωπο-θεϊκού τελειωτή του συμπαντικού πεπρωμένου και της αιώνιας υπηρεσίας.		117:6.8 (1289.1) All soul-evolving humans are literally the evolutionary sons of God the Father and God the Mother, the Supreme Being. But until such time as mortal man becomes soul-conscious of his divine heritage, this assurance of Deity kinship must be faith realized. Human life experience is the cosmic cocoon in which the universe endowments of the Supreme Being and the universe presence of the Universal Father (none of which are personalities) are evolving the morontia soul of time and the human-divine finaliter character of universe destiny and eternal service.
117:6.9 (1289.2) Όλοι οι άνθρωποι πολύ συχνά ξεχνούν ότι ο Θεός είναι η μεγαλύτερη εμπειρία στην ανθρώπινη ύπαρξη. Άλλες εμπειρίες είναι περιορισμένες στη φύση και στο περιεχόμενό τους, αλλά η εμπειρία του Θεού δεν έχει όρια εκτός από εκείνα που βάζει η ικανότητα της αντίληψης της ύπαρξης, και αυτή η ίδια η εμπειρία έχει μέσα της ικανότητα διεύρυνσης. Όταν οι άνθρωποι ψάχνουν το Θεό, ψάχνουν για τα πάντα. Όταν βρίσκουν το Θεό, έχουν βρει τα πάντα. Η αναζήτηση για το Θεό είναι η πλουσιοπάροχη εφαρμογή της αγάπης που συνοδεύεται από εκπληκτικές ανακαλύψεις νέας και μεγαλύτερης αγάπης για εφαρμογή.		117:6.9 (1289.2) Men all too often forget that God is the greatest experience in human existence. Other experiences are limited in their nature and content, but the experience of God has no limits save those of the creature’s comprehension capacity, and this very experience is in itself capacity enlarging. When men search for God, they are searching for everything. When they find God, they have found everything. The search for God is the unstinted bestowal of love attended by amazing discoveries of new and greater love to be bestowed.
117:6.10 (1289.3) Όλη η αληθινή αγάπη προέρχεται από το Θεό, και ο άνθρωπος λαμβάνει τη θεϊκή αγάπη καθώς ο ίδιος εφαρμόζει την αγάπη αυτή στους συνανθρώπους του. Η αγάπη είναι δυναμική. Δεν μπορεί ποτέ να αιχμαλωτισθεί, είναι ζωντανή, ελεύθερη, συναρπαστική και συνεχώς κινούμενη. Ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να πάρει την αγάπη του Πατέρα και να τη φυλακίσει στην καρδιά του. Η αγάπη του Πατέρα μπορεί να γίνει πραγματική στο θνητό άνθρωπο μόνο περνώντας μέσα από την προσωπικότητα εκείνου του ανθρώπου, καθώς αυτός με τη σειρά του εφαρμόζει την αγάπη αυτή στους συνανθρώπους του. Το μεγάλο κύκλωμα της αγάπης προέρχεται από τον Πατέρα, μέσα από γιους και αδελφούς και από εκεί στον Υπέρτατο. Η αγάπη του Πατέρα εμφανίζεται στην προσωπικότητα του θνητού με τη φροντίδα του ενσωματωμένου Προσαρμοστή. Ένας Θεο-γνώστης γιος αποκαλύπτει αυτή την αγάπη στα συμπαντικά αδέλφια του και αυτή η αδελφική αγάπη είναι η ουσία της αγάπης του Υπέρτατου.		117:6.10 (1289.3) All true love is from God, and man receives the divine affection as he himself bestows this love upon his fellows. Love is dynamic. It can never be captured; it is alive, free, thrilling, and always moving. Man can never take the love of the Father and imprison it within his heart. The Father’s love can become real to mortal man only by passing through that man’s personality as he in turn bestows this love upon his fellows. The great circuit of love is from the Father, through sons to brothers, and hence to the Supreme. The love of the Father appears in the mortal personality by the ministry of the indwelling Adjuster. Such a God-knowing son reveals this love to his universe brethren, and this fraternal affection is the essence of the love of the Supreme.
117:6.11 (1289.4) Δεν υπάρχει άλλος τρόπος προσέγγισης του Υπέρτατου παρά μέσα από την εμπειρία, και στις τρέχουσες εποχές της δημιουργίας υπάρχουν μόνο τρεις λεωφόροι για να πλησιάσει το δημιούργημα τον Υπέρτατο:		117:6.11 (1289.4) There is no approach to the Supreme except through experience, and in the current epochs of creation there are only three avenues of creature approach to Supremacy:
117:6.12 (1289.5) 1. Οι Κάτοικοι του Παραδείσου κατέρχονται από το αιώνιο Νησί διασχίζοντας τη Χαβόνα, όπου αποκτούν ικανότητα για να κατανοούν τον Υπέρτατο μέσα από την παρατήρηση της διαφορετικής πραγματικότητας του Παραδείσου-Χαβόνας και με την εξερευνητική ανακάλυψη των πολυπληθών δραστηριοτήτων των Προσωπικοτήτων του Υπέρτατου Δημιουργού, που εκτείνονται από τα Κυρίαρχα Πνεύματα μέχρι τους Δημιουργούς Υιούς.		117:6.12 (1289.5) 1. The Paradise Citizens descend from the eternal Isle through Havona, where they acquire capacity for Supremacy comprehension through observation of the Paradise-Havona reality differential and by exploratory discovery of the manifold activities of the Supreme Creator Personalities, ranging from the Master Spirits to the Creator Sons.
117:6.13 (1289.6) 2. Οι ανερχόμενοι του χωροχρόνου που έρχονται από τα εξελικτικά σύμπαντα των Υπέρτατων Δημιουργών πλησιάζουν πολύ κοντά στον Υπέρτατο καθώς διασχίζουν τη Χαβόνα, σαν προοίμιο της αυξημένης εκτίμησης της ενότητας της Τριάδας του Παραδείσου.		117:6.13 (1289.6) 2. The time-space ascenders coming up from the evolutionary universes of the Supreme Creators make close approach to the Supreme in the traversal of Havona as a preliminary to the augmenting appreciation of the unity of the Paradise Trinity.
117:6.14 (1289.7) 3. Οι αυτόχθονες της Χαβόνα αποκτούν κατανόηση του Υπέρτατου μέσα από επαφές με τους προσκυνητές που κατεβαίνουν από τον Παράδεισο και τους προσκυνητές που ανεβαίνουν από τα επτά υπερσύμπαντα. Οι αυτόχθονες της Χαβόνα είναι σε έμφυτη θέση να εναρμονίσουν τις ουσιαστικά διαφορετικές απόψεις των κατοίκων του αιώνιου Νησιού και των κατοίκων των εξελικτικών συμπάντων.		117:6.14 (1289.7) 3. The Havona natives acquire a comprehension of the Supreme through contacts with descending pilgrims from Paradise and ascending pilgrims from the seven superuniverses. Havona natives are inherently in position to harmonize the essentially different viewpoints of the citizens of the eternal Isle and the citizens of the evolutionary universes.
117:6.15 (1290.1) Για τις εξελικτικές υπάρξεις υπάρχουν επτά μεγάλες προσεγγίσεις του Συμπαντικού Πατέρα, και κάθε μια από αυτές τις αναβάσεις προς τον Παράδεισο περνάει μέσα από τη θεϊκότητα ενός εκ των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων, και κάθε μια τέτοια προσέγγιση γίνεται εφικτή από μια διεύρυνση της εμπειρικής δεκτικότητας που είναι επακόλουθη της υπηρεσίας του δημιουργήματος στην αντανακλαστική φύση του υπερσύμπαντος εκείνου του Κυρίαρχου Πνεύματος. Το συνολικό άθροισμα αυτών των επτά εμπειριών αποτελεί τα επί του παρόντος γνωστά όρια συνείδησης ενός δημιουργήματος για την πραγματικότητα και την ύπαρξη του Θεού του Υπέρτατου.		117:6.15 (1290.1) To evolutionary creatures there are seven great approaches to the Universal Father, and each of these Paradise ascensions passes through the divinity of one of the Seven Master Spirits; and each such approach is made possible by an enlargement of experience receptivity consequent upon the creature’s having served in the superuniverse reflective of the nature of that Master Spirit. The sum total of these seven experiences constitutes the present-known limits of a creature’s consciousness of the reality and actuality of God the Supreme.
117:6.16 (1290.2) Δεν είναι μόνο οι ίδιοι οι περιορισμοί του ανθρώπου που τον εμποδίζουν να βρει τον πεπερασμένο Θεό. Είναι επίσης η μη ολοκλήρωση του σύμπαντος. Ακόμα η μη ολοκλήρωση όλων των δημιουργημάτων – παρελθόντων, παρόντων και μελλοντικών – κάνει τον Υπέρτατο απρόσιτο. Ο Θεός ο Πατέρας μπορεί να βρεθεί από κάθε άτομο που έχει φτάσει στο θεϊκό επίπεδο της ομοιότητας με το Θεό, αλλά ο Θεός ο Υπέρτατος δεν θα ανακαλυφθεί ποτέ προσωπικά από κανένα δημιούργημα μέχρι εκείνη τη μακρινή στιγμή όταν μέσα από τη συμπαντική επίτευξη τελειότητας, όλα τα δημιουργήματα το βρουν συγχρόνως.		117:6.16 (1290.2) It is not only man’s own limitations which prevent him from finding the finite God; it is also the incompletion of the universe; even the incompletion of all creatures—past, present, and future—makes the Supreme inaccessible. God the Father can be found by any individual who has attained the divine level of Godlikeness, but God the Supreme will never be personally discovered by any one creature until that far-distant time when, through the universal attainment of perfection, all creatures will simultaneously find him.
117:6.17 (1290.3) Σε πείσμα του γεγονότος ότι εσείς δεν μπορείτε, σε αυτή τη συμπαντική εποχή, να τον βρείτε προσωπικά, όπως μπορείτε και θα βρείτε τον Πατέρα, το Γιο και το Πνεύμα, όμως, η ανάβαση προς τον Παράδεισο και η επακόλουθη συμπαντική σταδιοδρομία θα δημιουργήσει σταδιακά στη συνείδησή σας την αναγνώριση της συμπαντικής παρουσίας και την κοσμική δράση του Θεού όλων των εμπειριών. Οι καρποί του πνεύματος είναι η ουσία του Υπέρτατου καθώς αυτός πραγματώνεται στην ανθρώπινη εμπειρία.		117:6.17 (1290.3) Despite the fact that you cannot, in this universe age, personally find him as you can and will find the Father, the Son, and the Spirit, nevertheless, the Paradise ascent and subsequent universe career will gradually create in your consciousness the recognition of the universe presence and the cosmic action of the God of all experience. The fruits of the spirit are the substance of the Supreme as he is realizable in human experience.
117:6.18 (1290.4) Το να φτάσει κάποτε ο άνθρωπος στον Υπέρτατο είναι επακόλουθο της συγχώνευσής του με το πνεύμα της Θεότητας του Παραδείσου. Στους Ουραντιανούς αυτό το πνεύμα είναι η παρουσία του Προσαρμοστή του Συμπαντικού Πατέρα, και παρόλο που ο Μυστηριώδης Επιμελητής είναι από τον Πατέρα και σαν τον Πατέρα, αμφιβάλουμε ότι ακόμα και ένα τέτοιο θεϊκό δώρο μπορεί να επιτύχει το αδύνατο έργο της αποκάλυψης της φύσης του άπειρου Θεού σε ένα πεπερασμένο δημιούργημα. Υποψιαζόμαστε ότι εκείνο που θα αποκαλύψει ο Προσαρμοστής στους μελλοντικούς τελειωτές του εβδόμου επιπέδου θα είναι η θεϊκότητα και η φύση του Θεού του Υπέρτατου. Και η αποκάλυψη αυτή θα είναι για το πεπερασμένο δημιούργημα αυτό που θα είναι η αποκάλυψη του Άπειρου για ένα ολοκληρωμένο ον.		117:6.18 (1290.4) Man’s sometime attainment of the Supreme is consequent upon his fusion with the spirit of Paradise Deity. With Urantians this spirit is the Adjuster presence of the Universal Father; and though the Mystery Monitor is from the Father and like the Father, we doubt that even such a divine gift can achieve the impossible task of revealing the nature of the infinite God to a finite creature. We suspect that what the Adjusters will reveal to future seventh-stage finaliters will be the divinity and nature of God the Supreme. And this revelation will be to a finite creature what the revelation of the Infinite would be to an absolute being.
117:6.19 (1290.5) Ο Υπέρτατος δεν είναι άπειρος, αλλά πιθανότατα περιλαμβάνει από το άπειρο όλα όσα μπορεί πραγματικά να κατανοήσει ένα πεπερασμένο δημιούργημα. Για να κατανοήσει καλύτερα ότι ο Υπέρτατος είναι περισσότερο από πεπερασμένος!		117:6.19 (1290.5) The Supreme is not infinite, but he probably embraces all of infinity that a finite creature can ever really comprehend. To understand more than the Supreme is to be more than finite!
117:6.20 (1290.6) Όλες οι εμπειρικές δημιουργίες είναι αλληλεξαρτούμενες στο πεπρωμένο της πραγμάτωσής τους. Μόνο η υπαρξιακή πραγματικότητα αυτό-εμπεριέχεται και είναι αυθύπαρκτη. Η Χαβόνα και τα επτά υπερσύμπαντα χρειάζονται το ένα το άλλο για να φτάσουν στο μάξιμουμ της πεπερασμένης επίτευξης. Κατά τον ίδιο τρόπο κάποτε θα εξαρτώνται από τα μελλοντικά σύμπαντα του εξώτερου διαστήματος για να υπερβούν το πεπερασμένο.		117:6.20 (1290.6) All experiential creations are interdependent in their realization of destiny. Only existential reality is self-contained and self-existent. Havona and the seven superuniverses require each other to achieve the maximum of finite attainment; likewise will they be sometime dependent on the future universes of outer space for finite transcendence.
117:6.21 (1290.7) Ένας ανερχόμενος άνθρωπος μπορεί να βρει τον Πατέρα. Ο Θεός υπάρχει και είναι επομένως πραγματικός, άσχετα με την κατάσταση της εμπειρίας του συνολικού σύμπαντος. Αλλά ούτε ένας ανερχόμενος δεν θα βρει ποτέ τον Υπέρτατο μέχρις ότου όλοι οι ανερχόμενοι φτάσουν σε αυτό το μέγιστο όριο συμπαντικής ωριμότητας η οποία τους προκρίνει ταυτόχρονα να συμμετάσχουν σε αυτή την ανακάλυψη.		117:6.21 (1290.7) A human ascender can find the Father; God is existential and therefore real, irrespective of the status of experience in the total universe. But no single ascender will ever find the Supreme until all ascenders have reached that maximum universe maturity which qualifies them simultaneously to participate in this discovery.
117:6.22 (1290.8) Ο Πατέρας δεν είναι λάτρης προσώπων, μεταχειρίζεται καθένα από τα ανερχόμενα παιδιά του σαν κοσμικά άτομα. Ο Υπέρτατος παρόμοια δεν είναι λάτρης προσώπων, μεταχειρίζεται τα εμπειρικά παιδιά του σαν μοναδικό κοσμικό σύνολο.		117:6.22 (1290.8) The Father is no respecter of persons; he treats each of his ascending sons as cosmic individuals. The Supreme likewise is no respecter of persons; he treats his experiential children as a single cosmic total.
117:6.23 (1290.9) Ο άνθρωπος μπορεί να ανακαλύψει τον Πατέρα στην καρδιά του, αλλά πρέπει να ψάξει για τον Υπέρτατο στις καρδιές όλων των άλλων ανθρώπων. Και όταν όλα τα δημιουργήματα αποκαλύψουν την αγάπη του Υπέρτατου με τέλειο τρόπο, τότε αυτός θα γίνει μια πραγματικότητα στο σύμπαν για όλα τα δημιουργήματα. Και αυτός είναι ακριβώς ένας άλλος τρόπος να πούμε ότι τα σύμπαντα θα αποκατασταθούν σε φως και ζωή.		117:6.23 (1290.9) Man can discover the Father in his heart, but he will have to search for the Supreme in the hearts of all other men; and when all creatures perfectly reveal the love of the Supreme, then will he become a universe actuality to all creatures. And that is just another way of saying that the universes will be settled in light and life.
117:6.24 (1291.1) Το κατόρθωμα της τέλειας αυτοπραγμάτωσης από όλες τις προσωπικότητες συν το κατόρθωμα της τέλειας ισορροπίας σε όλα τα σύμπαντα εξισώνει το κατόρθωμα του Υπέρτατου και επιβεβαιώνει την απελευθέρωση όλης της πεπερασμένης πραγματικότητας από τους περιορισμούς της ανολοκλήρωτης ύπαρξης. Μια εξάντληση όλων των πεπερασμένων δυναμικών αποφέρει το ολοκληρωμένο κατόρθωμα του Υπέρτατου και μπορεί διαφορετικά να οριστεί σαν την ολοκληρωμένη εξελικτική πραγμάτωση του ίδιου του Υπέρτατου Όντος.		117:6.24 (1291.1) The attainment of perfected self-realization by all personalities plus the attainment of perfected equilibrium throughout the universes equals the attainment of the Supreme and witnesses the liberation of all finite reality from the limitations of incomplete existence. Such an exhaustion of all finite potentials yields the completed attainment of the Supreme and may be otherwise defined as the completed evolutionary actualization of the Supreme Being himself.
117:6.25 (1291.2) Οι άνθρωποι δεν βρίσκουν τον Υπέρτατο ξαφνικά και θεαματικά όπως ένα χάσμα από σεισμό μέσα στους βράχους, αλλά τον βρίσκουν αργά και με υπομονή όπως ένα ποτάμι που διαβρώνει ήσυχα το έδαφος από κάτω.		117:6.25 (1291.2) Men do not find the Supreme suddenly and spectacularly as an earthquake tears chasms into the rocks, but they find him slowly and patiently as a river quietly wears away the soil beneath.
117:6.26 (1291.3) Όταν βρείτε τον Πατέρα, θα βρείτε τη σπουδαία αιτία της πνευματικής ανόδου σας στα σύμπαντα. Όταν βρείτε τον Υπέρτατο, θα ανακαλύψετε το σπουδαίο αποτέλεσμα της σταδιοδρομίας σας, της Παραδείσιας προόδου σας.		117:6.26 (1291.3) When you find the Father, you will find the great cause of your spiritual ascent in the universes; when you find the Supreme, you will discover the great result of your career of Paradise progression.
117:6.27 (1291.4) Αλλά κανένας Θεο-γνώστης θνητός δεν μπορεί να είναι ποτέ μόνος στο ταξίδι του μέσα στο Κόσμο, επειδή γνωρίζει ότι ο Πατέρας βαδίζει δίπλα του σε κάθε βήμα της διαδρομής, ενώ η κύρια οδός την οποία διασχίζει είναι η παρουσία του Υπέρτατου.		117:6.27 (1291.4) But no God-knowing mortal can ever be lonely in his journey through the cosmos, for he knows that the Father walks beside him each step of the way, while the very way that he is traversing is the presence of the Supreme.
7. ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ^top		7. The Future of the Supreme ^top
117:7.1 (1291.5) Η ολοκληρωμένη πραγματοποίηση κάθε πεπερασμένου δυναμικού ισούται με την ολοκλήρωση της πραγματοποίησης κάθε εξελικτικής εμπειρίας. Αυτό προκαλεί την τελική ανάδυση του Υπέρτατου σαν μια πανίσχυρη Θεϊκή παρουσία μέσα στα σύμπαντα. Πιστεύουμε ότι ο Υπέρτατος, σε αυτό το στάδιο ανάπτυξης, θα προσωποποιηθεί τόσο διακριτικά όπως ο Αιώνιος Υιός, θα λάβει τόση χειροπιαστή δύναμη όση διαθέτει το Νησί του Παραδείσου, θα ενοποιηθεί τόσο ολοκληρωτικά όπως είναι ο Συνενωμένος Δράστης και όλα αυτά εντός των περιορισμών των πεπερασμένων δυνατοτήτων του Υπέρτατου κατά το μεσουράνημα της παρούσας συμπαντικής εποχής.		117:7.1 (1291.5) The completed realization of all finite potentials equals the completion of the realization of all evolutionary experience. This suggests the final emergence of the Supreme as an almighty Deity presence in the universes. We believe that the Supreme, in this stage of development, will be as discretely personalized as is the Eternal Son, as concretely powerized as is the Isle of Paradise, as completely unified as is the Conjoint Actor, and all of this within the limitations of the finite possibilities of Supremacy at the culmination of the present universe age.
117:7.2 (1291.6) Αν και αυτό είναι ένα εντελώς εξαιρετικό σχέδιο του μέλλοντος του Υπέρτατου, συνιστούμε προσοχή σε ορισμένα προβλήματα που ενυπάρχουν σε αυτό το σχέδιο:		117:7.2 (1291.6) While this is an entirely proper concept of the future of the Supreme, we would call attention to certain problems inherent in this concept:
117:7.3 (1291.7) 1. Οι Απόλυτοι Επόπτες του Υπέρτατου με δυσκολία θα θεοποιηθούν σε κάποιο στάδιο προηγούμενο της ολοκληρωμένης εξέλιξής του, και αυτοί οι ίδιοι οι επόπτες ακόμα και τώρα ασκούν αρμοδίως την κυριαρχία του Υπέρτατου σχετικά με τα σύμπαντα που έχουν διευθετηθεί σε φως και ζωή.		117:7.3 (1291.7) 1. The Unqualified Supervisors of the Supreme could hardly be deitized at any stage prior to his completed evolution, and yet these same supervisors even now qualifiedly exercise the sovereignty of supremacy concerning the universes settled in light and life.
117:7.4 (1291.8) 2. Ο Υπέρτατος με δυσκολία θα λειτουργήσει στην Έσχατη Τριάδα έως ότου επιτύχει την ολοκληρωμένη πραγματικότητα της συμπαντικής κατάστασης, και ακόμα, η Έσχατη Τριάδα είναι ακόμα και τώρα μια ικανή πραγματικότητα και εσείς έχετε πληροφορηθεί για την ύπαρξη των Ικανών Αντιβασιλέων του Έσχατου.		117:7.4 (1291.8) 2. The Supreme could hardly function in the Trinity Ultimate until he had attained complete actuality of universe status, and yet the Trinity Ultimate is even now a qualified reality, and you have been informed of the existence of the Qualified Vicegerents of the Ultimate.
117:7.5 (1291.9) 3. Ο Υπέρτατος δεν είναι ολοκληρωτικά πραγματικός για τα συμπαντικά δημιουργήματα, αλλά υπάρχουν πολλοί λόγοι για να συμπεράνουμε ότι είναι αρκετά πραγματικός για την Επτάπτυχη Θεότητα, που επεκτείνεται από τον Συμπαντικό Πατέρα του Παραδείσου μέχρι τους Δημιουργούς Υιούς και τα Δημιουργικά Πνεύματα των τοπικών συμπάντων.		117:7.5 (1291.9) 3. The Supreme is not completely real to universe creatures, but there are many reasons for deducing that he is quite real to the Sevenfold Deity, extending from the Universal Father on Paradise to the Creator Sons and the Creative Spirits of the local universes.
117:7.6 (1291.10) Ίσως, στα ανώτερα όρια του πεπερασμένου, όπου ο χρόνος συνδέεται με τον υπερβατικό χρόνο, να υπάρχει κάποιο είδος συσκοτισμένης και αναμεμειγμένης αλληλουχίας. Ίσως ο Υπέρτατος να είναι ικανός να προσχεδιάζει τη συμπαντική παρουσία του, σε αυτά τα επίπεδα πάνω από τον χρόνο, και μετά σε περιορισμένο βαθμό να προεξοφλεί μελλοντική εξέλιξη, αντανακλώντας αυτή τη μελλοντική προσχεδίαση πίσω στα δημιουργημένα επίπεδα με τη μορφή του Έμφυτου Προβαλλομένου Ανολοκλήρωτου. Τέτοια φαινόμενα μπορούν να παρατηρηθούν οπουδήποτε το πεπερασμένο συναντά το υπερ-πεπερασμένο, όπως στις εμπειρίες των ανθρώπινων όντων που έχουν ενσωματωμένους τους Προσαρμοστές Σκέψης, που αποτελούν πραγματικές προρρήσεις των μελλοντικών ανθρώπινων επιτευγμάτων μέσα στην αιωνιότητα.		117:7.6 (1291.10) It may be that on the upper limits of the finite, where time conjoins transcended time, there is some sort of blurring and blending of sequence. It may be that the Supreme is able to forecast his universe presence onto these supertime levels and then to a limited degree anticipate future evolution by reflecting this future forecast back to the created levels as the Immanence of the Projected Incomplete. Such phenomena may be observed wherever finite makes contact with superfinite, as in the experiences of human beings who are indwelt by Thought Adjusters that are veritable predictions of man’s future universe attainments throughout all eternity.
117:7.7 (1292.1) Όταν οι θνητοί ανερχόμενοι εισέλθουν στο σώμα των τελειωτών του Παραδείσου, ορκίζονται στην Τριάδα του Παραδείσου, και παίρνοντας τον όρκο αυτό της υποταγής, δεσμεύονται με τον τρόπο αυτό για αιώνια πίστη στο Θεό τον Υπέρτατο, που είναι η Τριάδα, όπως την κατανοούν όλες οι πεπερασμένες υπάρξεις. Συνεπώς, καθώς οι ομάδες των τελειωτών λειτουργούν σε όλα τα εξελισσόμενα σύμπαντα, υπάγονται μεμονωμένα στις διαταγές που προέρχονται από τον Παράδεισο, μέχρι τις σημαντικές εποχές που τα τοπικά σύμπαντα θα αποκατασταθούν σε φως και ζωή. Καθώς οι νέοι κυβερνητικοί οργανισμοί αυτών των τελειωμένων υπάρξεων αρχίζουν να αντανακλούν την αναδυόμενη κυριαρχία του Υπέρτατου, παρατηρούμε ότι οι απομακρυσμένες ομάδες των τελειωτών αναγνωρίζουν τότε τη δικαιοδοτική εξουσία αυτών των νέων κυβερνήσεων. Φαίνεται ότι ο Θεός ο Υπέρτατος αναπτύσσεται σαν συνενωτής του εξελισσόμενου Σώματος της Τελικότητας, αλλά είναι πολύ πιθανό το αιώνιο πεπρωμένο αυτών των επτά σωμάτων να διευθύνεται από τον Υπέρτατο σαν μέλος της Έσχατης Τριάδας.		117:7.7 (1292.1) When mortal ascenders are admitted to the finaliter corps of Paradise, they take an oath to the Paradise Trinity, and in taking this oath of allegiance, they are thereby pledging eternal fidelity to God the Supreme, who is the Trinity as comprehended by all finite creature personalities. Subsequently, as the finaliter companies function throughout the evolving universes, they are solely amenable to the mandates of Paradise origin until the eventful times of the settling of local universes in light and life. As the new governmental organizations of these perfected creations begin to be reflective of the emerging sovereignty of the Supreme, we observe that the outlying finaliter companies then acknowledge the jurisdictional authority of such new governments. It appears that God the Supreme is evolving as the unifier of the evolutionary Corps of the Finality, but it is highly probable that the eternal destiny of these seven corps will be directed by the Supreme as a member of the Ultimate Trinity.
117:7.8 (1292.2) Το Υπέρτατο Ον περιέχει τρεις υπερ-πεπερασμένες δυνατότητες για συμπαντική εκδήλωση:		117:7.8 (1292.2) The Supreme Being contains three superfinite possibilities for universe manifestation:
117:7.9 (1292.3) 1. Απολυτοειδή συνεργασία με την πρώτη εμπειρική Τριάδα.		117:7.9 (1292.3) 1. Absonite collaboration in the first experiential Trinity.
117:7.10 (1292.4) 2. Συν-απόλυτη σχέση με τη δεύτερη εμπειρική Τριάδα.		117:7.10 (1292.4) 2. Coabsolute relationship in the second experiential Trinity.
117:7.11 (1292.5) 3. Συν-άπειρη συμμετοχή στην Τριάδα των Τριάδων, αλλά δεν έχουμε ικανοποιητική γνώμη για το τι σημαίνει αυτό πραγματικά.		117:7.11 (1292.5) 3. Coinfinite participation in the Trinity of Trinities, but we have no satisfactory concept as to what this really means.
117:7.12 (1292.6) Αυτή είναι μια από τις γενικά αποδεκτές υποθέσεις του μέλλοντος του Υπέρτατου, αλλά υπάρχουν επίσης πολλές εικασίες που αφορούν τις σχέσεις του με το παρών μεγάλο σύμπαν που είναι επακόλουθες της επίτευξης της κατάστασης του φωτός και της ζωής.		117:7.12 (1292.6) This is one of the generally accepted hypotheses of the future of the Supreme, but there are also many speculations concerning his relations to the present grand universe subsequent to its attainment of the status of light and life.
117:7.13 (1292.7) Ο παρών σκοπός των υπερσυμπάντων είναι να γίνουν, μέσα από τα δυναμικά τους, τέλεια, όπως είναι η Χαβόνα. Αυτή η τελειότητα χαρακτηρίζει τη φυσική και πνευματική επίτευξη, επί πλέον τη διοικητική, κυβερνητική και αδελφική ανάπτυξη. Πιστεύεται, ότι στις ερχόμενες εποχές, οι δυνατότητες για δυσαρμονία, κακή ρύθμιση και κακή προσαρμογή τελικά θα εξαλειφθούν στα υπερσύμπαντα. Τα κυκλώματα ενέργειας θα βρίσκονται σε τέλεια ισορροπία και σε πλήρη υποταγή στο νου, ενώ το πνεύμα, με την παρουσία της προσωπικότητας θα επιτύχει την κυριαρχία του νου.		117:7.13 (1292.7) The present goal of the superuniverses is to become, as they are and within their potentials, perfect, even as is Havona. This perfection pertains to physical and spiritual attainment, even to administrative, governmental, and fraternal development. It is believed that, in the ages to come, the possibilities for disharmony, maladjustment, and misadaptation will be eventually exhausted in the superuniverses. The energy circuits will be in perfect balance and in complete subjugation to mind, while spirit, in the presence of personality, will have achieved the dominance of mind.
117:7.14 (1292.8) Εικάζεται ότι σε εκείνη την πολύ μακρινή εποχή το πνευματικό πρόσωπο του Υπέρτατου και η επιτευχθείσα δύναμη του Παντοδύναμου θα έχουν κατορθώσει συντονισμένη ανάπτυξη, και ότι και οι δυο, καθώς θα ενοποιούνται μέσα στον και από τον Υπέρτατο Νου, θα πραγματωθούν σαν Υπέρτατο Ον, μια ολοκληρωμένη πραγματικότητα στο σύμπαν – μια πραγματικότητα που θα είναι παρατηρήσιμη από όλες τις δημιουργημένες οντότητες, θα αντιδρά σε όλες τις δημιουργημένες ενέργειες, θα συντονίζεται με όλες τις πνευματικές οντότητες και θα βιώνεται από όλες τις συμπαντικές προσωπικότητες.		117:7.14 (1292.8) It is conjectured that at this far-distant time the spirit person of the Supreme and attained power of the Almighty will have achieved co-ordinate development, and that both, as unified in and by the Supreme Mind, will factualize as the Supreme Being, a completed actuality in the universes—an actuality which will be observable by all creature intelligences, reacted to by all created energies, co-ordinated in all spiritual entities, and experienced by all universe personalities.
117:7.15 (1292.9) Αυτό το σχέδιο συνεπάγεται την πραγματική κυριαρχία του Υπέρτατου στο μεγάλο σύμπαν. Είναι επίσης πολύ πιθανό ότι οι παρόντες Τριαδικοί διαχειριστές θα συνεχίσουν σαν αντιβασιλείς, αλλά πιστεύουμε ότι οι παρούσες οροθεσίες μεταξύ των επτά υπερσυμπάτων θα εξαφανιστούν σταδιακά, και ολόκληρο το μεγάλο σύμπαν θα λειτουργεί σαν ένα τελειωμένο σύνολο.		117:7.15 (1292.9) This concept implies the actual sovereignty of the Supreme in the grand universe. It is altogether likely that the present Trinity administrators will continue as his vicegerents, but we believe that the present demarcations between the seven superuniverses will gradually disappear, and that the entire grand universe will function as a perfected whole.
117:7.16 (1292.10) Είναι πιθανό ο Υπέρτατος να διαμένει προσωπικά τότε στην Ουβέρσα, το αρχηγείο του Όρβοντον, από την οποία θα διευθύνει τη διοίκηση των υπάρξεων του χρόνου, αλλά αυτό είναι πραγματικά μια εικασία. Φυσικά, αν και θα μπορεί κανείς να έρθει σε επαφή με την προσωπικότητα του Υπέρτατου Όντος σε κάποια συγκεκριμένη τοποθεσία, όμως η πανταχού παρουσία της Θεότητάς του θα συνεχίσει προφανώς να διαπερνάει το σύμπαν των συμπάντων. Ποια θα είναι η σχέση των κατοίκων των υπερσυμπάντων εκείνης της εποχής με τον Υπέρτατο δεν γνωρίζουμε, αλλά θα είναι ίσως κάτι σαν την παρούσα σχέση ανάμεσα στους αυτόχθονες της Χαβόνα και της Τριάδας του Παραδείσου.		117:7.16 (1292.10) It is possible that the Supreme may then be personally resident on Uversa, the headquarters of Orvonton, from which he will direct the administration of the time creations, but this is really only a conjecture. Certainly, though, the personality of the Supreme Being will be definitely contactable at some specific locality, although the ubiquity of his Deity presence will probably continue to permeate the universe of universes. What the relation of the superuniverse citizens of that age will be to the Supreme we do not know, but it may be something like the present relationship between the Havona natives and the Paradise Trinity.
117:7.17 (1293.1) Το τελειωμένο μεγάλο σύμπαν εκείνων των μελλοντικών ημερών θα είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που είναι στο παρόν. Θα έχουν περάσει οι θρυλικές περιπέτειες της διοργάνωσης των γαλαξιών του διαστήματος, η εμφύτευση ζωής πάνω σε αβέβαιους κόσμους του χρόνου, και η εξέλιξη της αρμονίας από το χάος, της ομορφιάς από τις δυνατότητες, της αλήθειας από τις έννοιες και της καλοσύνης από τις αξίες. Τα σύμπαντα του χρόνου θα έχουν κατορθώσει την ολοκλήρωση του πεπερασμένου πεπρωμένου! Και ίσως για ένα διάστημα θα υπάρξει ανάπαυση, ξεκούραση από το μακρόχρονο αγώνα για την εξελικτική τελειοποίηση. Αλλά όχι για πολύ! Φυσικά, βέβαια και αμείλικτα το αίνιγμα της αναδυόμενης Θεότητας του Θεού του Έσχατου θα προκαλέσει αυτούς τους τελειοποιηθέντες κατοίκους των αποκατεστημένων συμπάντων, ακριβώς όπως οι αγωνιζόμενοι και εξελισσόμενοι πρόγονοί τους είχαν αντιμετωπίσει την πρόκληση της έρευνας για το Θεό τον Υπέρτατο. Το παραπέτασμα του κοσμικού πεπρωμένου θα σηκωθεί για να αποκαλύψει το υπερβατικό μεγαλείο της σαγηνευτικής απολυτοειδούς έρευνας για την επίτευξη του Συμπαντικού Πατέρα σε εκείνα τα νέα και υψηλότερα επίπεδα που αποκαλύπτονται στην έσχατη εμπειρία της ύπαρξης.		117:7.17 (1293.1) The perfected grand universe of those future days will be vastly different from what it is at present. Gone will be the thrilling adventures of the organization of the galaxies of space, the planting of life on the uncertain worlds of time, and the evolving of harmony out of chaos, beauty out of potentials, truth out of meanings, and goodness out of values. The time universes will have achieved the fulfillment of finite destiny! And perhaps for a space there will be rest, relaxation from the agelong struggle for evolutionary perfection. But not for long! Certainly, surely, and inexorably the enigma of the emerging Deity of God the Ultimate will challenge these perfected citizens of the settled universes just as their struggling evolutionary forebears were once challenged by the quest for God the Supreme. The curtain of cosmic destiny will draw back to reveal the transcendent grandeur of the alluring absonite quest for the attainment of the Universal Father on those new and higher levels revealed in the ultimate of creature experience.
117:7.18 (1293.2) [Υποστηρίχτηκε από ένα Ισχυρό Αγγελιαφόρο που διαμένει προσωρινά στην Ουράντια.]		117:7.18 (1293.2) [Sponsored by a Mighty Messenger temporarily sojourning on Urantia.]