Εγγραφο 132		Paper 132
Η ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΡΩΜΗ		The Sojourn at Rome
132:0.1 (1455.1) Αφού ο Γκονόντ μετέφερε τους χαιρετισμούς των πριγκίπων της Ινδίας στον Τιβέριο, τον Ρωμαίο ηγέτη, την Τρίτη μέρα μετά την άφιξή τους στην Ρώμη οι δύο Ινδοί και ο Ιησούς εμφανίστηκαν μπροστά του. Ο δύστρο πος αυτοκράτορας εκείνη την ημέρα κατά περίεργο τρόπο ήταν στις καλές του και κουβέντιασε με τους τρεις τους για πολύ ώρα. Και όταν είχαν πια φύγει, ο αυτοκράτορας, αναφερόμενος στον Ιησού, παρατήρησε στον βοηθό που στεκόταν δεξιά του, « Αν είχα εκείνου του ανθρώπου την υπομονή και τους ευγενικούς τρόπους, θα ήμουν πραγματικός αυτοκράτορας, έτσι;»		132:0.1 (1455.1) SINCE Gonod carried greetings from the princes of India to Tiberius, the Roman ruler, on the third day after their arrival in Rome the two Indians and Jesus appeared before him. The morose emperor was unusually cheerful on this day and chatted long with the trio. And when they had gone from his presence, the emperor, referring to Jesus, remarked to the aide standing on his right, “If I had that fellow’s kingly bearing and gracious manner, I would be a real emperor, eh?”
132:0.2 (1455.2) Όσο βρισκόντουσαν στην Ρώμη, ο Γκανίντ είχε τακτικές ώρες για μελέτη και για την επίσκεψη των αξιοθέατων στην πόλη. Ο πατέρας του είχε πολλές δουλειές, και επειδή επιθυμούσε ο γιος του να γίνει άξιος διάδοχός του στην διαχείριση των τεράστιων εμπορικών του συμφερόντων, θεώρησε πως είχε έρθει η ώρα να εισάγει τον νέο στον κόσμο των επιχειρήσεων. Υπήρχαν πολλοί Ινδοί πολίτες στην Ρώμη, και συχνά ένας από τους υπαλλήλους του Γκονόντ θα τον συνόδευε σαν διερμηνέας του έτσι ο Ιησούς είχε ολόκληρες μέρες να τις διαθέσει όπως ήθελε¨ αυτό του έδωσε χρόνο να εξοικειωθεί πλήρως με αυτήν την πόλη των δύο εκατομμυρίων κατοίκων. Συχνά βρισκόταν στην αγορά, το κέντρο της πολιτικής, νομικής, και επιχειρηματικής ζωής. Συχνά πήγαινε στο Καπιτώλιο και συλλογιζόταν τα δεσμά της άγνοιας με τα οποία ήταν σκλαβωμένοι αυτοί οι Ρωμαίοι όσο κοίταζε αυτό το μεγαλοπρεπή ναό τον αφιερωμένο στον Δία, την Ήρα, και την Αθηνά. Ακόμα περνούσε πολύ χρόνο στον λόφο του Παλατίνου, όπου βρισκόταν η κατοικία του αυτοκράτορα, ο ναός του Απόλλωνα, και οι Ελληνικές και Λατινικές βιβλιοθήκες.		132:0.2 (1455.2) While at Rome, Ganid had regular hours for study and for visiting places of interest about the city. His father had much business to transact, and desiring that his son grow up to become a worthy successor in the management of his vast commercial interests, he thought the time had come to introduce the boy to the business world. There were many citizens of India in Rome, and often one of Gonod’s own employees would accompany him as interpreter so that Jesus would have whole days to himself; this gave him time in which to become thoroughly acquainted with this city of two million inhabitants. He was frequently to be found in the forum, the center of political, legal, and business life. He often went up to the Capitolium and pondered the bondage of ignorance in which these Romans were held as he beheld this magnificent temple dedicated to Jupiter, Juno, and Minerva. He also spent much time on Palatine hill, where were located the emperor’s residence, the temple of Apollo, and the Greek and Latin libraries.
132:0.3 (1455.3) Εκείνο τον καιρό η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία περιλάμβανε όλη την νότια Ευρώπη, την Μικρά Ασία, την Συρία, την Αίγυπτο, και την βορειοδυτική Αφρική¨ και οι κάτοικοί της περιλάμβαναν τους πολίτες κάθε χώρας του Ανατολικού Ημισφαιρίου. Η επιθυμία του να μελετήσει και να αναμειχθεί με αυτό το κοσμοπολίτικο σύνολο θνητών της Ουράντιας ήταν ο κύριος λόγος που συμφώνησε ο Ιησούς να κάνει αυτό το ταξίδι.		132:0.3 (1455.3) At this time the Roman Empire included all of southern Europe, Asia Minor, Syria, Egypt, and northwest Africa; and its inhabitants embraced the citizens of every country of the Eastern Hemisphere. His desire to study and mingle with this cosmopolitan aggregation of Urantia mortals was the chief reason why Jesus consented to make this journey.
132:0.4 (1455.4) Ο Ιησούς έμαθε πολλά για τους ανθρώπους όσο ήταν στην Ρώμη, αλλά η πιο πολύτιμη όλων των πολλαπλών εμπειριών που απόκτησε στους έξι μήνες που έμεινε σε αυτήν την πόλη ήταν η επαφή του, και η επιρροή του, πάνω στους θρησκευτικούς ηγέτες της αυτοκρατορικής πρωτεύουσας. Πριν το τέλος της πρώτης εβδομάδας ο Ιησούς είχε αναζητήσει, και είχε γνωρίσει, τους πιο αξιόλογους ηγέτες των Κυνικών, των Στωικών, και των μυστηριακών δογμάτων, ιδιαίτερα των Μιθραϊκών. Είτε ήταν φανερό στον Ιησού ότι οι Εβραίοι θα απέρριπταν την αποστολή του, είτε όχι, πάντως είναι βέβαιο ότι προέβλεψε ότι οι απεσταλμένοι του θα πήγαιναν κάποτε στην Ρώμη να διακηρύξουν την βασιλεία των ουρανών¨ κι έτσι ξεκίνησε, με τον πιο περίεργο τρόπο να προετοιμάζει το έδαφος για την καλύτερη και σιγουρότερη υποδοχή του μηνύματός τους. Επέλεξε πέντε από τους ηγετικούς Στωικούς, έντεκα από τους Κυνικούς, και δεκαέξι από τους μυστηριακούς ηγέτες και πέρασε πολύ από τον ελεύθερο χρόνο του για περίπου έξι μήνες σε στενή σχέση μαζί με αυτούς τους θρησκευτικούς διδασκάλους. Και αυτή ήταν η μέθοδος καθοδήγησης που χρησιμοποίησε: Ποτέ δεν επιτέθηκε στα σφάλματά τους ούτε ανέφερε τα ψεγάδια στις διδασκαλίες τους. Σε κάθε περίπτωση θα επέλεγε την αλήθεια σε αυτό που δίδασκαν και μετά θα εξωράϊζε και θα φώτιζε αυτήν την αλήθεια στο μυαλό τους έτσι ώστε πολύ σύντομα αυτή η επαύξηση της αλήθειας έδιωχνε αποτελεσματικά ότι σφάλμα υπήρχε¨ και έτσι προετοιμάστηκαν αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες που διδάχτηκαν από τον Ιησού, για την επόμενη αναγνώριση πρόσθετων και παρόμοιων αληθειών στην διδασκαλία των πρώτων Χριστιανών ιεραποστόλων. Ήταν αυτή η πρώτη αποδοχή των διδασκαλιών των κηρύκων του ευαγγελίου που έδωσε αυτή την ισχυρή ώθηση για την ταχεία εξάπλωση του Χριστιανισμού στην Ρώμη και από εκεί σε ολόκληρη την αυτοκρατορία.		132:0.4 (1455.4) Jesus learned much about men while in Rome, but the most valuable of all the manifold experiences of his six months’ sojourn in that city was his contact with, and influence upon, the religious leaders of the empire’s capital. Before the end of the first week in Rome Jesus had sought out, and had made the acquaintance of, the worth-while leaders of the Cynics, the Stoics, and the mystery cults, in particular the Mithraic group. Whether or not it was apparent to Jesus that the Jews were going to reject his mission, he most certainly foresaw that his messengers were presently coming to Rome to proclaim the kingdom of heaven; and he therefore set about, in the most amazing manner, to prepare the way for the better and more certain reception of their message. He selected five of the leading Stoics, eleven of the Cynics, and sixteen of the mystery-cult leaders and spent much of his spare time for almost six months in intimate association with these religious teachers. And this was his method of instruction: Never once did he attack their errors or even mention the flaws in their teachings. In each case he would select the truth in what they taught and then proceed so to embellish and illuminate this truth in their minds that in a very short time this enhancement of the truth effectively crowded out the associated error; and thus were these Jesus-taught men and women prepared for the subsequent recognition of additional and similar truths in the teachings of the early Christian missionaries. It was this early acceptance of the teachings of the gospel preachers which gave that powerful impetus to the rapid spread of Christianity in Rome and from there throughout the empire.
132:0.5 (1456.1) Η σημασία αυτής της σημαντικού έργου μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητή αν καταγράψουμε το γεγονός ότι, από τους τριάντα- δύο θρησκευτικούς ηγέτες που δίδαξε ο Ιησούς στην Ρώμη, μόνο δύο δεν απέφεραν καρπούς¨ οι τριάντα έγιναν πρωτοπόροι στην εγκαθίδρυση του Χριστιανισμού στην Ρώμη, και κάποιοι από αυτούς επίσης συνεισέφεραν στο να γίνει ο κύριος Μιθραϊκός ναός η πρώτη Χριστιανική εκκλησία εκείνης της πόλης. Εμείς που παρατηρούμε τις ανθρώπινες δραστηριότητες από το παρασκήνιο και με το φως δεκαεννέα αιώνων αναγνωρίζουμε τρεις παράγοντες υψίστης αξίας στο πρώτο αυτό στάδιο της προετοιμασίας για την ραγδαία εξάπλωση του Χριστιανισμού σε όλη την Ευρώπη, και αυτοί είναι:		132:0.5 (1456.1) The significance of this remarkable doing can the better be understood when we record the fact that, out of this group of thirty-two Jesus-taught religious leaders in Rome, only two were unfruitful; the thirty became pivotal individuals in the establishment of Christianity in Rome, and certain of them also aided in turning the chief Mithraic temple into the first Christian church of that city. We who view human activities from behind the scenes and in the light of nineteen centuries of time recognize just three factors of paramount value in the early setting of the stage for the rapid spread of Christianity throughout Europe, and they are:
132:0.6 (1456.2) 1. Η επιλογή και η επιρροή του Σίμωνα Πέτρου σαν απόστολος.		132:0.6 (1456.2) 1. The choosing and holding of Simon Peter as an apostle.
132:0.7 (1456.3) 2. Η κουβέντα με τον Στέφανο στην Ιερουσαλήμ, του οποίου ο θάνατος οδήγησε στο να ασπαστεί το νέο ευαγγέλιο ο Σαούλ από την Ταρσό.		132:0.7 (1456.3) 2. The talk in Jerusalem with Stephen, whose death led to the winning of Saul of Tarsus.
132:0.8 (1456.4) 3. Η προκαταρκτική προετοιμασία αυτών των τριάντα Ρωμαίων για την μετέπειτα ηγεσία της νέας θρησκείας στην Ρώμη και σε όλη την αυτοκρατορία.		132:0.8 (1456.4) 3. The preliminary preparation of these thirty Romans for the subsequent leadership of the new religion in Rome and throughout the empire.
132:0.9 (1456.5) Μέσα από όλες τις εμπειρίες τους, ούτε ο Στέφανος ούτε οι τριάντα επίλεκτοι ποτέ συνειδητοποίησαν ότι είχαν κάποτε μιλήσει με τον άνθρωπο του οποίου το όνομα έγινε το θέμα της θρησκευτικής τους διδασκαλίας. Το έργο του Ιησού για χάρη αυτών των πρώτων τριάντα δύο ήταν εντελώς προσωπικό. Στις προσπάθειές του για αυτά τα άτομα ο γραμματέας από την Δαμασκό ποτέ δεν συνάντησε πάνω από τρεις μαζί, σπάνια πάνω από δύο, ενώ συνήθως μιλούσε με τον καθέναν ατομικά. Και μπόρεσε να κάνει αυτό το σπουδαίο έργο θρησκευτικής εκπαίδευσης επειδή αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες δεν ήταν δεσμευμένοι από παραδόσεις ούτε ήταν θύματα κάποιας προκατάληψης ενάντια σε όλες τις μελλοντικές θρησκευτικές εξελίξεις.		132:0.9 (1456.5) Through all their experiences, neither Stephen nor the thirty chosen ones ever realized that they had once talked with the man whose name became the subject of their religious teaching. Jesus’ work in behalf of the original thirty-two was entirely personal. In his labors for these individuals the scribe of Damascus never met more than three of them at one time, seldom more than two, while most often he taught them singly. And he could do this great work of religious training because these men and women were not tradition bound; they were not victims of a settled preconception as to all future religious developments.
132:0.10 (1456.6) Πολλές ήταν οι φορές τα επόμενα χρόνια, που ο Πέτρος, ο Παύλος, και οι άλλοι Χριστιανοί διδάσκαλοι στην Ρώμη άκουγαν για εκείνο τον γραμματέα από την Δαμασκό που είχε προηγηθεί ε εκείνα τα μέρη, και που τόσο φανερά (όπως υπέθεσαν ασυναίσθητα) προετοίμασε τον δρόμο για τον δικό τους ερχομό με το νέο ευαγγέλιο. Παρόλο που ο Παύλος ποτέ δεν υπέθεσε πραγματικά την ταυτότητα εκείνου του γραμματέα από την Δαμασκό, όμως, λίγο πριν τον θάνατό του, εξαιτίας της ομοιότητας κάποιας προσωπικής περιγραφής, έφτασε στο συμπέρασμα ότι ο «σκηνοποιός της Αντιόχειας» ήταν επίσης και ο «γραμματέας της Δαμασκού». Κάποια φορά, όσο κήρυσσε στην Ρώμη, ο Σίμων Πέτρος, ακούγοντας μια περιγραφή του γραμματέα της Δαμασκού, υπέθεσε ότι εκείνο το άτομο θα μπορούσε να είναι ο Ιησούς αλλά αμέσως απέρριψε αυτήν την ιδέα, γνωρίζοντας πολύ καλά (έτσι νόμιζε) ότι ο Κύριος ποτέ δεν είχε πάει στην Ρώμη.		132:0.10 (1456.6) Many were the times in the years so soon to follow that Peter, Paul, and the other Christian teachers in Rome heard about this scribe of Damascus who had preceded them, and who had so obviously (and as they supposed unwittingly) prepared the way for their coming with the new gospel. Though Paul never really surmised the identity of this scribe of Damascus, he did, a short time before his death, because of the similarity of personal descriptions, reach the conclusion that the “tentmaker of Antioch” was also the “scribe of Damascus.” On one occasion, while preaching in Rome, Simon Peter, on listening to a description of the Damascus scribe, surmised that this individual might have been Jesus but quickly dismissed the idea, knowing full well (so he thought) that the Master had never been in Rome.
1. ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ ^top		1. True Values ^top
132:1.1 (1456.7) Με τον Ανγάμονα, τον ηγέτη των Στωικών, ο Ιησούς είχε μια ολονύκτια συνομιλία τις πρώτες μέρες της παραμονής του στην Ρώμη. Αυτός ο άνθρωπος έπειτα έγινε σπουδαίος φίλος του Παύλου και αποδείχτηκε ένας από τους ισχυρούς υποστηρικτές της Χριστιανικής εκκλησίας στην Ρώμη. Συνοπτικά και αναπροσαρμοσμένα σε σύγχρονη φρασεολογία, αυτάδίδαξε ο Ιησούς στον Ανγαμόνα:		132:1.1 (1456.7) It was with Angamon, the leader of the Stoics, that Jesus had an all-night talk early during his sojourn in Rome. This man subsequently became a great friend of Paul and proved to be one of the strong supporters of the Christian church at Rome. In substance, and restated in modern phraseology, Jesus taught Angamon:
132:1.2 (1457.1) Το επίπεδο των αληθινών αξιών πρέπει να αναζητηθεί στον πνευματικό κόσμο και στα θεϊκά επίπεδα της αιώνιας αλήθειας. Για κάποιον ανερχόμενο θνητό όλες οι κατώτερες και υλικές βαθμίδες πρέπει να αναγνωριστούν σαν εφήμερες, μερικές, και κατώτερες. Ο επιστήμονας, από την φύση του, περιορίζεται στην ανακάλυψη της σχετικότητας των υλικών γεγονότων. Τεχνικά, δεν έχει δικαίωμα να υποστηρίξει ότι είναι είτε υλιστής είτε ιδεαλιστής, γιατί πράττοντας κατά αυτόν τον τρόπο έχει αναλάβει να απαρνηθεί την ιδιότητα του πραγματικού επιστήμονα εφόσον όλες οι παρόμοιες απόψεις είναι η ουσία της φιλοσοφίας.		132:1.2 (1457.1) The standard of true values must be looked for in the spiritual world and on divine levels of eternal reality. To an ascending mortal all lower and material standards must be recognized as transient, partial, and inferior. The scientist, as such, is limited to the discovery of the relatedness of material facts. Technically, he has no right to assert that he is either materialist or idealist, for in so doing he has assumed to forsake the attitude of a true scientist since any and all such assertions of attitude are the very essence of philosophy.
132:1.3 (1457.2) Εκτός και αν η ηθική ενόραση και η πνευματική επίτευξη του ανθρώπινου είδους έχει επαυξηθεί αναλογικά, η απεριόριστη πρόοδος μιας απόλυτα υλιστικής κουλτούρας μπορεί τελικά να γίνει απειλή για τον πολιτισμό. Η εντελώς υλιστική επιστήμη κρύβει μέσα της τον εν δυνάμει σπόρο της καταστροφής όλων των επιστημονικών αγώνων, γιατί αυτή ακριβώς η στάση προαναγγέλλει την έσχατη κατάρρευση ενός πολιτισμού που έχει εγκαταλείψει κάθε αίσθηση ηθικών αξιών και έχει αποκηρύξει κάθε πνευματικό στόχο.		132:1.3 (1457.2) Unless the moral insight and the spiritual attainment of mankind are proportionately augmented, the unlimited advancement of a purely materialistic culture may eventually become a menace to civilization. A purely materialistic science harbors within itself the potential seed of the destruction of all scientific striving, for this very attitude presages the ultimate collapse of a civilization which has abandoned its sense of moral values and has repudiated its spiritual goal of attainment.
132:1.4 (1457.3) Ο υλιστικός επιστήμονας και ο ακραίος ιδεαλιστής είναι καταδικασμένοι να είναι πάντα στα μαχαίρια. Αυτό δεν ισχύει για εκείνους τους επιστήμονες και τους ιδεαλιστές που έχουν ένα κοινό επίπεδο υψηλών ηθικών αξιών και επιπέδων πνευματικής δοκιμασίας. Σε κάθε εποχή οι επιστήμονες και οι θρησκειολόγοι πρέπει να αναγνωρίζουν ότι βρίσκονται σε δοκιμασία ανάλογα με τις ανθρώπινες ανάγκες. Πρέπει να απέχουν από κάθε εχθροπραξίες ανάμεσά τους όσο αγωνίζονται με γενναιότητα για να δικαιώσουν την συνεχή τους επιβίωση, με την μεγάλη τους αφοσίωση στην υπηρεσία της ανθρώπινης προόδου. Αν αυτή η επιστήμη ή η θρησκεία οποιασδήποτε εποχής είναι εσφαλμένη, τότε πρέπει ή να εξαγνίσει τις δραστηριότητές της ή να εκπνεύσει μπροστά στην άμεση ανάγκη μιας υλικής επιστήμης ή μιας πνευματικής θρησκείας πιο αληθινής και άξιας τάξης.		132:1.4 (1457.3) The materialistic scientist and the extreme idealist are destined always to be at loggerheads. This is not true of those scientists and idealists who are in possession of a common standard of high moral values and spiritual test levels. In every age scientists and religionists must recognize that they are on trial before the bar of human need. They must eschew all warfare between themselves while they strive valiantly to justify their continued survival by enhanced devotion to the service of human progress. If the so-called science or religion of any age is false, then must it either purify its activities or pass away before the emergence of a material science or spiritual religion of a truer and more worthy order.
2. ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ^top		2. Good and Evil ^top
132:2.1 (1457.4) Ο Μάρδος ήταν ο αναγνωρισμένος ηγέτης των Κυνικών στην Ρώμη, και έγινε πολύ καλός φίλος με τον γραμματέα της Δαμασκού. Μέρα με την μέρα κουβέντιαζε με τον Ιησού, και νύχτα με την νύχτα άκουγε την θεία διδασκαλία του. Μια από τις πιο σημαντικές συζητήσεις με τον Μάρδο ήταν αυτή που είχε σκοπό της να απαντήσει στο ειλικρινές ερώτημα των Κυνικών για το καλό και το κακό. Συνοπτικά, και σε φρασεολογία του εικοστού αιώνα, ο Ιησούς είπε:		132:2.1 (1457.4) Mardus was the acknowledged leader of the Cynics of Rome, and he became a great friend of the scribe of Damascus. Day after day he conversed with Jesus, and night upon night he listened to his supernal teaching. Among the more important discussions with Mardus was the one designed to answer this sincere Cynic’s question about good and evil. In substance, and in twentieth-century phraseology, Jesus said:
132:2.2 (1457.5) Αδερφέ μου, το καλό και το κακό είναι απλές λέξεις που συμβολίζουν σχετικά επίπεδα ανθρώπινης κατανόησης για το ορατό σύμπαν. Αν είσαι ηθικά οκνηρός και κοινωνικά αδιάφορος, τότε μπορείς να πάρεις σαν μέτρο του κακού τις τρέχουσες κοινωνικές συνήθειες. Αν είσαι πνευματικά νωθρός και ηθικά οπισθοδρομικός, τότε μπορείς να πάρεις σαν μέτρο του κακού τις θρησκευτικές πρακτικές και τις παραδόσεις των συγχρόνων σου. Αλλά η ψυχή που θα επιβιώσει στον χρόνο και θα εξυψωθεί στην αιωνιότητα πρέπει να έχει ζωντανή και προσωπική επιλογή ανάμεσα στο καλό και το κακό όπως καθορίζονται από τις πραγματικές αξίες των πνευματικών μέτρων που έχουν προσδιοριστεί από το θείο πνεύμα που ο Πατέρας στον ουρανό έχει στείλει να κατοικήσει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Αυτό το εσωτερικά διαμένων πνεύμα είναι το μέτρο της επιβίωσης της πραγματικότητας.		132:2.2 (1457.5) My brother, good and evil are merely words symbolizing relative levels of human comprehension of the observable universe. If you are ethically lazy and socially indifferent, you can take as your standard of good the current social usages. If you are spiritually indolent and morally unprogressive, you may take as your standards of good the religious practices and traditions of your contemporaries. But the soul that survives time and emerges into eternity must make a living and personal choice between good and evil as they are determined by the true values of the spiritual standards established by the divine spirit which the Father in heaven has sent to dwell within the heart of man. This indwelling spirit is the standard of personality survival.
132:2.3 (1457.6) Η καλοσύνη, σαν την αλήθεια, είναι πάντα σχετική και έρχεται πάντα σε αντίθεση με το κακό. Είναι η αντίληψη αυτών των ιδιοτήτων της καλοσύνης και την αλήθειας που δίνει την ικανότητα στις εξελισσόμενες ψυχές των ανθρώπων να πάρουν εκείνες τις προσωπικές αποφάσεις επιλογής που είναι βασικές για την αιώνια ζωή.		132:2.3 (1457.6) Goodness, like truth, is always relative and unfailingly evil-contrasted. It is the perception of these qualities of goodness and truth that enables the evolving souls of men to make those personal decisions of choice which are essential to eternal survival.
132:2.4 (1458.1) Το πνευματικά τυφλό άτομο που ακολουθεί με την λογική τις επιστημονικές υπαγορεύσεις, τις κοινωνικές συνήθειες, και τα θρησκευτικά δόγματα αντιμετωπίζει σοβαρό κίνδυνο να θυσιάσει την ηθική του ελευθερία και να χάσει την πνευματική του. Μια τέτοια ψυχή είναι προορισμένη να γίνει νοητικός παπαγάλος, ένα κοινωνικό αυτόματο, και σκλάβος της θρησκευτικής εξουσίας.		132:2.4 (1458.1) The spiritually blind individual who logically follows scientific dictation, social usage, and religious dogma stands in grave danger of sacrificing his moral freedom and losing his spiritual liberty. Such a soul is destined to become an intellectual parrot, a social automaton, and a slave to religious authority.
132:2.5 (1458.2) Η καλοσύνη αναπτύσσεται πάντα προς νέα επίπεδα αυξημένης ελευθερίας ηθικής αυτό-συνειδητοποίησης και πνευματικής προσωπικής επίτευξης—την ανακάλυψη και την ταύτιση με τον εσωτερικά διαμένοντα Προσαρμοστή. Μια εμπειρία γίνεται καλή όταν εξυψώνει την εκτίμηση της ομορφιάς, επαυξάνει την ηθική βούληση, μεγεθύνει την ικανότητα για διάκριση της αλήθειας, αυξάνει την ικανότητα να αγαπάς και να υπηρετείς τους συνανθρώπους σου, εξυψώνει τα πνευματικά ιδεώδη, και ενοποιεί τα υπέρτατα ανθρώπινα κίνητρα του χρόνου με τα αιώνια σχέδια του εσωτερικά διαμένοντα Προσαρμοστή, όλα από τα οποία οδηγούν κατευθείαν σε μια αυξημένη επιθυμία να κάνεις το θέλημα του Πατέρα, καλλιεργώντας έτσι το θείο πάθος να βρεις τον Θεό και να γίνεις περισσότερο σαν αυτόν.		132:2.5 (1458.2) Goodness is always growing toward new levels of the increasing liberty of moral self-realization and spiritual personality attainment—the discovery of, and identification with, the indwelling Adjuster. An experience is good when it heightens the appreciation of beauty, augments the moral will, enhances the discernment of truth, enlarges the capacity to love and serve one’s fellows, exalts the spiritual ideals, and unifies the supreme human motives of time with the eternal plans of the indwelling Adjuster, all of which lead directly to an increased desire to do the Father’s will, thereby fostering the divine passion to find God and to be more like him.
132:2.6 (1458.3) Όσο ανέρχεσαι στην συμπαντική κλίμακα της ανάπτυξης των δημιουργημάτων, θα βρίσκεις όλο και περισσότερη καλοσύνη και όλο και λιγότερο κακό σε τέλεια αναλογία με την δική σου ικανότητα να βιώνεις την καλοσύνη και να διακρίνεις την αλήθεια. Η δυνατότητα να σφάλλεις και να βιώνεις το κακό δεν θα χαθεί εντελώς μέχρι να φτάσει η ανερχόμενη ανθρώπινη ψυχή στα τελικά πνευματικά επίπεδα.		132:2.6 (1458.3) As you ascend the universe scale of creature development, you will find increasing goodness and diminishing evil in perfect accordance with your capacity for goodness-experience and truth-discernment. The ability to entertain error or experience evil will not be fully lost until the ascending human soul achieves final spirit levels.
132:2.7 (1458.4) Η καλοσύνη είναι ζωντανή, σχετική, πάντα προοδευτική, απαρέγκλιτα προσωπικό βίωμα, και συνεχώς συσχετισμένη με την διάκριση της αλήθειας και της ομορφιάς. Η καλοσύνη βρίσκεται στην αναγνώριση των θετικών αξιών της αλήθειας πνευματικού επιπέδου , που πρέπει, στην ανθρώπινη εμπειρία, να έρχεται σε αντιπαράθεση με το αρνητικό του πανομοιότυπο—την σκιά του εν δυνάμει κακού.		132:2.7 (1458.4) Goodness is living, relative, always progressing, invariably a personal experience, and everlastingly correlated with the discernment of truth and beauty. Goodness is found in the recognition of the positive truth-values of the spiritual level, which must, in human experience, be contrasted with the negative counterpart—the shadows of potential evil.
132:2.8 (1458.5) Μέχρι να φτάσετε στα Παραδείσια επίπεδα, η καλοσύνη θα είναι πιο πολύ ένα ζητούμενο, παρά μια κατάκτηση, πιο πολύ στόχος παρά μια εμπειρία επίτευξης. Αλλά ακόμα και όταν λαχταράς και διψάς για την δικαιοσύνη, βιώνεις όλο και περισσότερη ικανοποίηση με την μερική επίτευξη της καλοσύνης. Η παρουσία του καλού και του κακού στον κόσμο είναι από μόνη της θετική απόδειξη της ύπαρξης και της πραγματικότητας της ανθρώπινης ηθικής βούλησης, της προσωπικότητας, που αναγνωρίζει αυτές τις αξίες και μπορεί ακόμα να επιλέξει ανάμεσά τους.		132:2.8 (1458.5) Until you attain Paradise levels, goodness will always be more of a quest than a possession, more of a goal than an experience of attainment. But even as you hunger and thirst for righteousness, you experience increasing satisfaction in the partial attainment of goodness. The presence of goodness and evil in the world is in itself positive proof of the existence and reality of man’s moral will, the personality, which thus identifies these values and is also able to choose between them.
132:2.9 (1458.6) Μέχρι την στιγμή της επίτευξης του Παραδείσου η ικανότητα του ανερχόμενου θνητού να ταυτίζει τον εαυτό με τις αληθινές πνευματικές αξίες, έχει μεγεθυνθεί τόσο πολύ ως προς το αποτέλεσμα της επίτευξης της τελειότητας της απόκτησης του φωτός της ζωής. Μια τέτοια τόσο τελειοποιημένη πνευματική προσωπικότητα γίνεται τόσο ολοκληρωτικά, θεϊκά, και πνευματικά ενοποιημένη με τις θετικές και υπέρτατες ιδιότητες της καλοσύνης, της ομορφιάς και της αλήθειας που δεν μένει πια καμιά πιθανότητα ένα τέτοιο δίκαιο πνεύμα θα έριχνε μια αρνητική σκιά εν δυνάμει κακού, όταν εκτίθεται στην ερευνητική λάμψη του θεϊκού φωτός των άπειρων Κυβερνητών του Παραδείσου. Σε όλες αυτές τις πνευματικές προσωπικότητες, η καλοσύνη δεν είναι πια μερική, αντιπαραθετική, και συγκριτική¨ έχει γίνει θεϊκά πλήρης και πνευματικά ολοκληρωμένη¨ προσεγγίζει την αγνότητα και την τελειότητα του Υπέρτατου.		132:2.9 (1458.6) By the time of the attainment of Paradise the ascending mortal’s capacity for identifying the self with true spirit values has become so enlarged as to result in the attainment of the perfection of the possession of the light of life. Such a perfected spirit personality becomes so wholly, divinely, and spiritually unified with the positive and supreme qualities of goodness, beauty, and truth that there remains no possibility that such a righteous spirit would cast any negative shadow of potential evil when exposed to the searching luminosity of the divine light of the infinite Rulers of Paradise. In all such spirit personalities, goodness is no longer partial, contrastive, and comparative; it has become divinely complete and spiritually replete; it approaches the purity and perfection of the Supreme.
132:2.10 (1458.7) Η πιθανότητα του κακού είναι απαραίτητη για την ηθική επιλογή, αλλά όχι και η υλοποίησή του. Μια σκιά είναι μόνο σχετικά αληθινή. Το πραγματικό κακό δεν είναι απαραίτητο σαν προσωπική εμπειρία. Το εν δυνάμει κακό ενεργεί εξ ίσου καλά σαν ερέθισμα για απόφαση στην σφαίρα της ηθικής προόδου στα κατώτερα επίπεδα της πνευματικής εξέλιξης. Το κακό γίνεται πραγματικότητα προσωπικής εμπειρίας μόνο όταν ένας ηθικός νους κάνει την επιλογή του κακού.		132:2.10 (1458.7) The possibility of evil is necessary to moral choosing, but not the actuality thereof. A shadow is only relatively real. Actual evil is not necessary as a personal experience. Potential evil acts equally well as a decision stimulus in the realms of moral progress on the lower levels of spiritual development. Evil becomes a reality of personal experience only when a moral mind makes evil its choice.
3. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ^top		3. Truth and Faith ^top
132:3.1 (1459.1) Ο Νάβων ήταν ένας Έλληνας Εβραίος και κυρίως ένας από τους ηγέτες της σημαντικότερης μυστηριακής λατρείας στην Ρώμη, της Μιθραϊκής. Ενώ αυτός ο ανώτατος ιερέας του Μιθραϊσμού είχε πολλές συζητήσεις με τον γραμματέα της Δαμασκού, επηρεάστηκε πιο ριζικά κάποιο βράδυ με την συζήτησή τους για την αλήθεια και την πίστη. Ο Νάβων είχε σκεφτεί να προσηλυτίσει τον Ιησού και του είχε προτείνει ακόμα και να γυρίσει στην Παλαιστίνη σαν Μιθραϊκός διδάσκαλος. Δεν του περνούσε από το μυαλό ότι ο Ιησούς τον προετοίμαζε να γίνει ένας από τους πρώτους προσήλυτους στο ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών. Προσαρμοσμένη σε σύγχρονη φρασεολογία, η ουσία της διδασκαλίας του Ιησού ήταν:		132:3.1 (1459.1) Nabon was a Greek Jew and foremost among the leaders of the chief mystery cult in Rome, the Mithraic. While this high priest of Mithraism held many conferences with the Damascus scribe, he was most permanently influenced by their discussion of truth and faith one evening. Nabon had thought to make a convert of Jesus and had even suggested that he return to Palestine as a Mithraic teacher. He little realized that Jesus was preparing him to become one of the early converts to the gospel of the kingdom. Restated in modern phraseology, the substance of Jesus’ teaching was:
132:3.2 (1459.2) Η αλήθεια δεν μπορεί να προσδιοριστεί με λόγια, μόνο με την ζωή. Η αλήθεια είναι πάντα ανώτερη από την γνώση. Η γνώση αναφέρεται σε παρατηρήσιμα πράγματα, αλλά η αλήθεια υπερβαίνει τέτοια απόλυτα υλικά επίπεδα στο ότι εναρμονίζεται με την σοφία και περιλαμβάνει τέτοια αστάθμητα όπως η ανθρώπινη εμπειρία, ακόμα και πνευματικές και ζωντανές πραγματικότητες. Η γνώση έχει την προέλευσή της στην επιστήμη¨ η σοφία στην πραγματική φιλοσοφία¨ η αλήθεια, στην θρησκευτική εμπειρία της πνευματικής ζωής. Η γνώση ασχολείται με γεγονότα¨ η σοφία, με σχέσεις¨ η αλήθεια, με πραγματικές αξίες.		132:3.2 (1459.2) Truth cannot be defined with words, only by living. Truth is always more than knowledge. Knowledge pertains to things observed, but truth transcends such purely material levels in that it consorts with wisdom and embraces such imponderables as human experience, even spiritual and living realities. Knowledge originates in science; wisdom, in true philosophy; truth, in the religious experience of spiritual living. Knowledge deals with facts; wisdom, with relationships; truth, with reality values.
132:3.3 (1459.3) Ο άνθρωπος έχει την τάση να αποκρυσταλλώνει την επιστήμη, να διατυπώνει την φιλοσοφία, και να δογματίζει την αλήθεια επειδή είναι νοητικά οκνός στο να προσαρμόζεται στους προοδευτικούς αγώνες της ζωής, ενώ συγχρόνως φοβάται πολύ το άγνωστο. Ο άνθρωπος από φύση είναι αργός στο να εισάγει αλλαγές στις συνήθειες της σκέψης του και στις τεχνικές του τρόπου ζωής του.		132:3.3 (1459.3) Man tends to crystallize science, formulate philosophy, and dogmatize truth because he is mentally lazy in adjusting to the progressive struggles of living, while he is also terribly afraid of the unknown. Natural man is slow to initiate changes in his habits of thinking and in his techniques of living.
132:3.4 (1459.4) Η αλήθεια εξ αποκαλύψεως, η προσωπική ανακάλυψη της αλήθειας, είναι η υπέρτατη ευτυχία της ανθρώπινης ψυχής¨ είναι η συνεταιρική δημιουργία του υλικού νου και του εσωτερικά διαμένοντος πνεύματος. Η αιώνια σωτηρία αυτής της ψυχής που διακρίνει την αλήθεια και αγαπά την ομορφιά διασφαλίζεται από εκείνη την λαχτάρα και την δίψα για το καλό που οδηγεί αυτόν τον θνητό να αναπτύξει μια αφοσίωση στο σκοπό του να κάνει το θέλημα του Πατέρα, να βρει τον Θεό και να γίνει σαν αυτόν. Ποτέ δεν υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στην πραγματική γνώση και στην αλήθεια. Μπορεί να υπάρξει σύγκρουση ανάμεσα στην γνώση και στις ανθρώπινες πεποιθήσεις, πεποιθήσεις χρωματισμένες με προκαταλήψεις, παραμορφωμένες από τον φόβο, και κάτω από την κυριαρχία του τρόμου μπροστά στην αντιμετώπιση νέων γεγονότων υλικών ανακαλύψεων ή πνευματικής προόδου.		132:3.4 (1459.4) Revealed truth, personally discovered truth, is the supreme delight of the human soul; it is the joint creation of the material mind and the indwelling spirit. The eternal salvation of this truth-discerning and beauty-loving soul is assured by that hunger and thirst for goodness which leads this mortal to develop a singleness of purpose to do the Father’s will, to find God and to become like him. There is never conflict between true knowledge and truth. There may be conflict between knowledge and human beliefs, beliefs colored with prejudice, distorted by fear, and dominated by the dread of facing new facts of material discovery or spiritual progress.
132:3.5 (1459.5) Αλλά η αλήθεια ποτέ δεν θα μπορέσει να γίνει κατάκτηση του ανθρώπου χωρίς την άσκηση της πίστης. Αυτό είναι αλήθεια επειδή οι σκέψεις του ανθρώπου, η σοφία του, η ηθική του, και τα ιδανικά του ποτέ δεν θα ανέλθουν ψηλότερα από την πίστη του, την υψηλότερη ελπίδα του. Και όλη αυτή η αληθινή πίστη στηρίζεται σε βαθιά περισυλλογή, ειλικρινή αυτό- κριτική, και ανυποχώρητη ηθική συνείδηση. Η πίστη είναι η έμπνευση της πνευματικά δημιουργικής φαντασίας.		132:3.5 (1459.5) But truth can never become man’s possession without the exercise of faith. This is true because man’s thoughts, wisdom, ethics, and ideals will never rise higher than his faith, his sublime hope. And all such true faith is predicated on profound reflection, sincere self-criticism, and uncompromising moral consciousness. Faith is the inspiration of the spiritized creative imagination.
132:3.6 (1459.6) Η πίστη δρα στην απελευθέρωση των υπερανθρώπινων δραστηριοτήτων του θεϊκού σπινθήρα, του αθάνατου σπόρου που ζει μέσα στον ανθρώπινο νου, και που είναι το δυναμικό της αιώνιας ζωής. Τα φυτά και τα ζώα επιζούν στον χρόνο με την τεχνική του περάσματος από γενιά σε γενιά ταυτόσημα χαρακτηριστικά του εαυτού τους. Η ανθρώπινη ψυχή (η προσωπικότητα) του ανθρώπου επιβιώνει του σαρκικού θανάτου με την σύνδεση της ταυτότητάς της με τον εσωτερικά διαμένοντα θεϊκό σπινθήρα, που είναι αθάνατος, και ενεργεί για την διαιώνιση της ανθρώπινης προσωπικότητας πάνω σε ένα συνεχιζόμενο και ανώτερο επίπεδο προοδευτικής συμπαντικής ύπαρξης. Ο κρυμμένος σπόρος της ανθρώπινης ψυχής είναι ένα αθάνατο πνεύμα. Η δεύτερη γενιά της ψυχής είναι η πρώτη από μια ακολουθία εκδηλώσεων από πνευματικές και προοδευτικές υπάρξεις, που τελειώνουν μόνο όταν αυτή η θεϊκή οντότητα κατακτήσει την προέλευση της ύπαρξης, την προσωπική πηγή όλης της ύπαρξης, τον Θεό, τον Συμπαντικό Πατέρα.		132:3.6 (1459.6) Faith acts to release the superhuman activities of the divine spark, the immortal germ, that lives within the mind of man, and which is the potential of eternal survival. Plants and animals survive in time by the technique of passing on from one generation to another identical particles of themselves. The human soul (personality) of man survives mortal death by identity association with this indwelling spark of divinity, which is immortal, and which functions to perpetuate the human personality upon a continuing and higher level of progressive universe existence. The concealed seed of the human soul is an immortal spirit. The second generation of the soul is the first of a succession of personality manifestations of spiritual and progressing existences, terminating only when this divine entity attains the source of its existence, the personal source of all existence, God, the Universal Father.
132:3.7 (1459.7) Η ανθρώπινη ζωή συνεχίζεται—επιβιώνει—επειδή έχει συμπαντική λειτουργία, το καθήκον να βρει τον Θεό. Η ψυχή του ανθρώπου η ενεργοποιημένη από την πίστη δεν γίνεται να σταματήσει χωρίς να επιτύχει αυτόν τον στόχο του προορισμού της¨ και όταν κάποτε επιτύχει αυτόν τον θείο στόχο, ποτέ δεν θα σταματήσει να υπάρχει γιατί θα έχει γίνει σαν τον Θεό—αιώνια.		132:3.7 (1459.7) Human life continues—survives—because it has a universe function, the task of finding God. The faith-activated soul of man cannot stop short of the attainment of this goal of destiny; and when it does once achieve this divine goal, it can never end because it has become like God—eternal.
132:3.8 (1460.1) Η πνευματική εξέλιξη είναι μια εμπειρία της αυξανόμενης και εκούσιας επιλογής του καλού που συνοδεύεται από μια ίση και προοδευτική μείωση της πιθανότητας του κακού. Με την επίτευξη της οριστικής επιλογής του καλού και της πλήρους ικανότητας για την εκτίμηση της αλήθειας, αρχίζει να υπάρχει μια τελειότητα ομορφιάς και αγιότητας της οποίας η ορθότητα αιώνια θα εμποδίζει την πιθανότητα ακόμα και την πρόκληση της σύλληψης του εν δυνάμει κακού. Μια τέτοια ψυχή που γνωρίζει τον Θεό δεν έχει ίχνος αμφιβολίας για το κακό αφού λειτουργεί σε τέτοιο υψηλό επίπεδο θεϊκής καλοσύνης.		132:3.8 (1460.1) Spiritual evolution is an experience of the increasing and voluntary choice of goodness attended by an equal and progressive diminution of the possibility of evil. With the attainment of finality of choice for goodness and of completed capacity for truth appreciation, there comes into existence a perfection of beauty and holiness whose righteousness eternally inhibits the possibility of the emergence of even the concept of potential evil. Such a God-knowing soul casts no shadow of doubting evil when functioning on such a high spirit level of divine goodness.
132:3.9 (1460.2) Η παρουσία του Παραδείσιου πνεύματος στον νου του ανθρώπου αποτελεί υπόσχεση αποκάλυψης και εχέγγυο πίστης μιας αιώνιας ύπαρξης θεϊκής προόδου για κάθε ψυχή που αναζητά να πετύχει ταύτιση με αυτό το αθάνατο και εσωτερικά διαμένοντα πνευματικό κομμάτι του Συμπαντικού Πατέρα.		132:3.9 (1460.2) The presence of the Paradise spirit in the mind of man constitutes the revelation promise and the faith pledge of an eternal existence of divine progression for every soul seeking to achieve identity with this immortal and indwelling spirit fragment of the Universal Father.
132:3.10 (1460.3) Η συμπαντική πρόοδος χαρακτηρίζεται από αυξανόμενη ελευθερία προσωπικότητας επειδή συνδέεται με την προοδευτική επίτευξη όλο και υψηλότερων επιπέδων αυτό- κατανόησης και της επακόλουθης εκούσιας αυτοσυγκράτησης. Η επίτευξη της τελειότητας της πνευματικής εγκράτειας ισούται με πληρότητα συμπαντικής και προσωπικής ελευθερίας. Η πίστη καλλιεργεί και συντηρεί την ψυχή του ανθρώπου όταν θα βρίσκεται στο μέσον της σύγχυσης στην αρχή της προσπάθειας προσανατολισμού της σε ένα τέτοιο τεράστιο σύμπαν, ενώ η προσευχή γίνεται ο μεγάλος ενοποιός των διαφόρων εμπνεύσεων της δημιουργικής φαντασίας και των προτροπών της πίστης μιας ψυχής που προσπαθεί να ταυτιστεί να τα πνευματικά ιδεώδη της εσωτερικά διαμένουσας και συνδεδεμένης θείας παρουσίας.		132:3.10 (1460.3) Universe progress is characterized by increasing personality freedom because it is associated with the progressive attainment of higher and higher levels of self-understanding and consequent voluntary self-restraint. The attainment of perfection of spiritual self-restraint equals completeness of universe freedom and personal liberty. Faith fosters and maintains man’s soul in the midst of the confusion of his early orientation in such a vast universe, whereas prayer becomes the great unifier of the various inspirations of the creative imagination and the faith urges of a soul trying to identify itself with the spirit ideals of the indwelling and associated divine presence.
132:3.11 (1460.4) Ο Νάβων εντυπωσιάστηκε πολύ από τα λόγια εκείνα, όπως εντυπωσιάστηκε και από όλες του τις συνομιλίες του με τον Ιησού. Αυτές η αλήθειες συνέχισαν να καίνε μέσα στην καρδιά του, και προσέφερε σπουδαία βοήθεια αργότερα στους προσερχόμενους ιεροκήρυκες του ευαγγελίου του Ιησού.		132:3.11 (1460.4) Nabon was greatly impressed by these words, as he was by each of his talks with Jesus. These truths continued to burn within his heart, and he was of great assistance to the later arriving preachers of Jesus’ gospel.
4. Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ^top		4. Personal Ministry ^top
132:4.1 (1460.5) Ο Ιησούς, όσο βρισκόταν στην Ρώμη, δεν περνούσε όλο του τον ελεύθερο χρόνο στο έργο του να προετοιμάζει τους άνδρες και τις γυναίκες στο να γίνουν μελλοντικοί μαθητές της επερχόμενης βασιλείας των ουρανών. Περνούσε πολύ χρόνο για να γνωρίσει από κοντά όλες τις φυλές και τις τάξεις των ανθρώπων που ζούσαν σε αυτή, την μεγαλύτερη και πιο κοσμοπολίτικη πόλη του κόσμου. Σε κάθε μια από αυτές τις γνωριμίες του ο Ιησούς είχε διπλό σκοπό: Επιθυμούσε να μάθει τις αντιδράσεις τους στην ζωή που ζούσαν στην σάρκα, και ήταν επίσης διατεθειμένος να πει ή να κάνει κάτι για να κάνει αυτήν την ζωή τους πλουσιότερη και πιο αξιόλογη. Η θρησκευτικές του διδασκαλίες αυτές τις εβδομάδες δεν διέφεραν από εκείνες που χαρακτήρισαν την μετέπειτα ζωή του σαν διδάσκαλος των δώδεκα και κήρυκας του πλήθους.		132:4.1 (1460.5) Jesus did not devote all his leisure while in Rome to this work of preparing men and women to become future disciples in the oncoming kingdom. He spent much time gaining an intimate knowledge of all races and classes of men who lived in this, the largest and most cosmopolitan city of the world. In each of these numerous human contacts Jesus had a double purpose: He desired to learn their reactions to the life they were living in the flesh, and he was also minded to say or do something to make that life richer and more worth while. His religious teachings during these weeks were no different than those which characterized his later life as teacher of the twelve and preacher to the multitudes.
132:4.2 (1460.6) Πάντα η ουσία του μηνύματός του ήταν: το γεγονός της αγάπης του Πατέρα και της αλήθειας του ελέους του, μαζί με τα καλά νέα ότι ο άνθρωπος είναι ένας γιος –πίστης του ίδιου του Θεού της αγάπης. Η συνηθισμένη του τακτική κοινωνικής επαφής ήταν να κάνει τους ανθρώπους να μιλάνε μαζί του κάνοντάς τους ερωτήσεις. Η συζήτηση θα άρχιζε συνήθως με αυτόν να κάνει τις ερωτήσεις και θα τελείωνε με αυτούς να τον ρωτάνε ερωτήσεις. Ήταν εξίσου ικανός στο να διδάσκει είτε ρωτώντας είτε απαντώντας σε ερωτήσεις. Ο κανόνας ήταν, σε αυτούς που δίδασκε τα περισσότερα, να λέει τα λιγότερα. Αυτοί που αποκόμισαν περισσότερα από την προσωπική του προσφορά ήταν παραφορτωμένοι, αγχωμένοι, και αποθαρρυμένοι θνητοί που κέρδισαν μεγάλη ανακούφιση χάρη στην ευκαιρία να αποφορτίσουν την ψυχή τους σε έναν συμπονετικό και με κατανόηση ακροατή, και αυτός ήταν όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Και όταν όλοι αυτοί οι απροσάρμοστοι άνθρωποι είχαν πει στον Ιησού τα προβλήματά τους, πάντα αυτός είχε την ικανότητα να τους προσφέρει πρακτικές και άμεσα χρήσιμες προτάσεις για την διόρθωση των πραγματικών τους δυσκολιών, και δεν παρέλειπε να τους πει λόγια ενθαρρυντικά και παρηγορητικά. Και πάντα θα έλεγε σε αυτούς τους δυστυχισμένους για την αγάπη του Θεού και θα τους πληροφορούσε, με πολλές και ποικίλες μεθόδους, ότι ήταν τα παιδιά αυτού του στοργικού Πατέρα στον ουρανό.		132:4.2 (1460.6) Always the burden of his message was: the fact of the heavenly Father’s love and the truth of his mercy, coupled with the good news that man is a faith-son of this same God of love. Jesus’ usual technique of social contact was to draw people out and into talking with him by asking them questions. The interview would usually begin by his asking them questions and end by their asking him questions. He was equally adept in teaching by either asking or answering questions. As a rule, to those he taught the most, he said the least. Those who derived most benefit from his personal ministry were overburdened, anxious, and dejected mortals who gained much relief because of the opportunity to unburden their souls to a sympathetic and understanding listener, and he was all that and more. And when these maladjusted human beings had told Jesus about their troubles, always was he able to offer practical and immediately helpful suggestions looking toward the correction of their real difficulties, albeit he did not neglect to speak words of present comfort and immediate consolation. And invariably would he tell these distressed mortals about the love of God and impart the information, by various and sundry methods, that they were the children of this loving Father in heaven.
132:4.3 (1461.1) Με αυτόν τον τρόπο, κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Ρώμη, ο Ιησούς γνώρισε και εξύψωσε με την δύναμη της αγάπης του, πάνω από πεντακόσιους θνητούς της υλικής σφαίρας. Έτσι απόκτησε και την γνώση των διάφορων φυλών του ανθρωπίνου είδους που ποτέ δεν θα μπορούσε να αποκτήσει στην Ιερουσαλήμ ούτε και στην Αλεξάνδρεια. Πάντα θεωρούσε αυτούς τους έξι μήνες σαν μία από τις πλουσιότερες και διδακτικές περιόδους της επίγειας ζωής του.		132:4.3 (1461.1) In this manner, during the sojourn in Rome, Jesus personally came into affectionate and uplifting contact with upward of five hundred mortals of the realm. He thus gained a knowledge of the different races of mankind which he could never have acquired in Jerusalem and hardly even in Alexandria. He always regarded this six months as one of the richest and most informative of any like period of his earth life.
132:4.4 (1461.2) Όπως μπορεί να ήταν αναμενόμενο, ένας τέτοιος πολύπλευρος και δυναμικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να περάσει έξι μήνες στην παγκόσμια μητρόπολη χωρίς να τον πλησιάσουν πολυάριθμα άτομα που επιθυμούσαν να εξασφαλίσουν τις υπηρεσίες του σε σχέση με κάποιες επιχειρήσεις τους ή, συχνότερα για κάποιο διδασκαλικό έργο, κοινωνικούς ανασχηματισμούς, ή θρησκευτικά κινήματα. Του έγιναν πάνω από μια ντουζίνα τέτοιες προτάσεις, και αξιοποίησε κάθε μια τους σαν ευκαιρία να μεταδώσει κάποια σκέψη πνευματικού εξευγενισμού με καλοδιαλεγμένα λόγια ή με κάποια πρόθυμη εξυπηρέτηση. Του Ιησού του άρεσε πολύ να κάνει πράγματα—ακόμα και μικρά—για όλα τα είδη ανθρώπων.		132:4.4 (1461.2) As might have been expected, such a versatile and aggressive man could not thus function for six months in the world’s metropolis without being approached by numerous persons who desired to secure his services in connection with some business or, more often, for some project of teaching, social reform, or religious movement. More than a dozen such proffers were made, and he utilized each one as an opportunity for imparting some thought of spiritual ennoblement by well-chosen words or by some obliging service. Jesus was very fond of doing things—even little things—for all sorts of people.
132:4.5 (1461.3) Μίλησε και με έναν Ρωμαίο συγκλητικό για την πολιτική και την επιστήμη της πολιτικής, και αυτή η μία επαφή με τον Ιησού έκανε τέτοια εντύπωση σε αυτόν τον νομοθέτη που πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του προσπαθώντας μάταια να πείσει τους συναδέλφους του να αλλάξουν την πορεία της κυβερνώντος πολιτικής από την ιδέα μιας κυβέρνησης που συντηρεί και τρέφει τους ανθρώπους, στην ιδέα των ανθρώπων που θα στηρίζουν την κυβέρνηση. Ο Ιησούς πέρασε ένα βράδυ με έναν πλούσιο ιδιοκτήτη σκλάβων, μίλησε για τον άνθρωπο που είναι γιος του Θεού, και την επόμενη μέρα αυτός ο άνθρωπος, ο Κλαύδιος, ελευθέρωσε εκατόν δεκαεπτά σκλάβους. Σε ένα δείπνο κουβέντιασε με ένα Έλληνα γιατρό, λέγοντάς του ότι οι ασθενείς του είχαν νοημοσύνη και ψυχή εκτός από σώμα, κι έτσι έκανε αυτόν τον ικανό γιατρό να επιχειρεί μια βαθύτερη προσφορά προς τους συνανθρώπους του. Κουβέντιασε με όλα τα είδη ανθρώπων σε κάθε σταυροδρόμι της ζωής. Το μόνο μέρος στην Ρώμη που δεν επισκέφτηκε ήταν τα δημόσια λουτρά. Αρνήθηκε να συνοδεύσει τους φίλους του στα λουτρά, εξαιτίας της ερωτικής ασυδοσίας που επικρατούσε εκεί.		132:4.5 (1461.3) He talked with a Roman senator on politics and statesmanship, and this one contact with Jesus made such an impression on this legislator that he spent the rest of his life vainly trying to induce his colleagues to change the course of the ruling policy from the idea of the government supporting and feeding the people to that of the people supporting the government. Jesus spent one evening with a wealthy slaveholder, talked about man as a son of God, and the next day this man, Claudius, gave freedom to one hundred and seventeen slaves. He visited at dinner with a Greek physician, telling him that his patients had minds and souls as well as bodies, and thus led this able doctor to attempt a more far-reaching ministry to his fellow men. He talked with all sorts of people in every walk of life. The only place in Rome he did not visit was the public baths. He refused to accompany his friends to the baths because of the sex promiscuity which there prevailed.
132:4.6 (1461.4) Σε ένα Ρωμαίο στρατιώτη είπε, καθώς περπατούσαν κατά μήκος του Τίβερη: «Να είσαι γενναίος στην καρδιά όπως και στα χέρια. Να τολμάς να κάνεις δίκαιες πράξεις και να είσαι αρκετά σπουδαίος ώστε να δείχνεις έλεος. Να εξαναγκάζεις την κατώτερή σου φύση να υπακούει την ανώτερη όπως εσύ υπακούς τους ανωτέρους σου. Να τιμάς το καλό και να εξυμνείς την αλήθεια. Να διαλέγεις το ωραίο αντί για το άσχημο. Να αγαπάς τους συνανθρώπους σου και να στρέφεσαι προς τον Θεό με όλη σου την καρδιά, γιατί ο Θεός είναι ο Πατέρας σου στον ουρανό.»		132:4.6 (1461.4) To a Roman soldier, as they walked along the Tiber, he said: “Be brave of heart as well as of hand. Dare to do justice and be big enough to show mercy. Compel your lower nature to obey your higher nature as you obey your superiors. Revere goodness and exalt truth. Choose the beautiful in place of the ugly. Love your fellows and reach out for God with a whole heart, for God is your Father in heaven.”
132:4.7 (1461.5) Σε έναν ομιλητή στην αγορά είπε: «Η ευγλωττία σου είναι ευχάριστη, η λογική σου είναι αξιοθαύμαστη, η φωνή σου είναι ευχάριστη, αλλά η διδασκαλία σου εν είναι αληθινή. Αν μόνο μπορούσες να απολαύσεις την έμπνευση που σου δίνει η ικανοποίηση της αναγνώρισης του Θεού σαν πνευματικός σου Πατέρα, τότε ίσως να μπορούσες να χρησιμοποιήσεις την δύναμη του λόγου σου για να απελευθερώσεις τους συνανθρώπους σου από τα δεσμά του σκότους και την δουλεία της άγνοιας.» Αυτός ήταν ο Μάρκος που άκουσε τον Πέτρο να κηρύττει στην Ρώμη και έγινε διάδοχός του. Όταν σταύρωσαν τον Σίμωνα Πέτρο, ήταν αυτός ο άνθρωπος που αψήφησε τους Ρωμαίους διώκτες και συνέχισε με θάρρος να κηρύσσει το νέο ευαγγέλιο.		132:4.7 (1461.5) To the speaker at the forum he said: “Your eloquence is pleasing, your logic is admirable, your voice is pleasant, but your teaching is hardly true. If you could only enjoy the inspiring satisfaction of knowing God as your spiritual Father, then you might employ your powers of speech to liberate your fellows from the bondage of darkness and from the slavery of ignorance.” This was the Marcus who heard Peter preach in Rome and became his successor. When they crucified Simon Peter, it was this man who defied the Roman persecutors and boldly continued to preach the new gospel.
132:4.8 (1462.1) Κάποτε ο Ιησούς συνάντησε κάποιον φτωχό που είχε κατηγορηθεί άδικα, πήγε μαζί του μπροστά στον δικαστή και, αφού του εδόθη ειδική άδεια να τον εκπροσωπήσει, έβγαλε αυτό τον σπουδαίο λόγο στην διάρκεια του οποίου είπε: « Η δικαιοσύνη κάνει ένα έθνος σπουδαίο, και όσο πιο σπουδαίο είναι ένα έθνος τόσο πιο πολύ πρέπει να επιδιώκει η αδικία να μην βρίσκει ούτε και τον πιο ταπεινό πολίτη του. Αλίμονο στο έθνος που μόνο αυτοί που έχουν χρήματα και επιρροή μπορούν να διασφαλίζουν την δικαιοσύνη στα δικαστήρια! Είναι ιερό καθήκον κάθε δικαστή να απαλλάσσει τους αθώους όπως και να τιμωρεί τους ενόχους. Στην αμεροληψία, την δικαιοσύνη, και την ακεραιότητα των δικαστηρίων του βασίζεται η αντοχή ενός έθνους. Η αστική κυβέρνηση βασίζεται στην δικαιοσύνη, όπως μια αληθινή θρησκεία βασίζεται στο έλεος.» Ο δικαστής επανεξέτασε την υπόθεση, και όταν εξέτασε προσεκτικά τις μαρτυρίες, απάλλαξε τον κρατούμενο. Από όλες τις δραστηριότητες του Ιησού αυτές τις μέρες της προσωπικής προσφοράς, αυτή ήταν που πλησίασε περισσότερο σε δημόσια εμφάνιση.		132:4.8 (1462.1) Meeting a poor man who had been falsely accused, Jesus went with him before the magistrate and, having been granted special permission to appear in his behalf, made that superb address in the course of which he said: “Justice makes a nation great, and the greater a nation the more solicitous will it be to see that injustice shall not befall even its most humble citizen. Woe upon any nation when only those who possess money and influence can secure ready justice before its courts! It is the sacred duty of a magistrate to acquit the innocent as well as to punish the guilty. Upon the impartiality, fairness, and integrity of its courts the endurance of a nation depends. Civil government is founded on justice, even as true religion is founded on mercy.” The judge reopened the case, and when the evidence had been sifted, he discharged the prisoner. Of all Jesus’ activities during these days of personal ministry, this came the nearest to being a public appearance.
5. ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΛΟΥΣΙΟ ^top		5. Counseling the Rich Man ^top
132:5.1 (1462.2) Κάποιος πλούσιος , Ρωμαίος πολίτης και Στωικός, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για την διδασκαλία του Ιησού, αφού του τον σύστησε ο Ανγάμων. Μετά από πολλές προσωπικές συνομιλίες αυτός ο πλούσιος πολίτης ρώτησε τον Ιησού τι θα έκανε με τα πλούτη αν τα είχε, και ο Ιησούς του απάντησε: «Θα διέθετα τον υλικό μου πλούτο για την βελτίωση της υλικής ζωής, όπως θα χρησιμοποιούσα την γνώση, την σοφία, και την πνευματική υπηρεσία για τον εμπλουτισμό του νου, τον εξευγενισμό της κοινωνικής ζωής, και την πρόοδο της πνευματικής ζωής. Θα διαχειριζόμουνα τον υλικό πλούτο σαν ένα σοφό και αποτελεσματικό θεματοφύλακα των πόρων της μιας γενιάς για το όφελος και τον εξευγενισμό των επόμενων και μεθεπόμενων γενιών.»		132:5.1 (1462.2) A certain rich man, a Roman citizen and a Stoic, became greatly interested in Jesus’ teaching, having been introduced by Angamon. After many intimate conferences this wealthy citizen asked Jesus what he would do with wealth if he had it, and Jesus answered him: “I would bestow material wealth for the enhancement of material life, even as I would minister knowledge, wisdom, and spiritual service for the enrichment of the intellectual life, the ennoblement of the social life, and the advancement of the spiritual life. I would administer material wealth as a wise and effective trustee of the resources of one generation for the benefit and ennoblement of the next and succeeding generations.”
132:5.2 (1462.3) Αλλά ο πλούσιος άνθρωπος δεν ικανοποιήθηκε πλήρως με την απάντηση του Ιησού. Γι αυτό πήρε το θάρρος να ρωτήσει πάλι: «Αλλά τι πιστεύεις ότι θα έπρεπε να κάνει ένας άνθρωπος στην θέση μου με τα πλούτη του; Θα έπρεπε να τα κρατήσω, ή θα έπρεπε να τα δώσω;» και όταν ο Ιησούς αντιλήφθηκε ότι αυτός πραγματικά επιθυμούσε να μάθει περισσότερα για την αλήθεια της πίστης του προς τον Θεό και το καθήκον του προς τους ανθρώπους, του απάντησε επί πλέον: «Καλέ μου φίλε, διακρίνω ότι αναζητάς ειλικρινά την σοφία και είσαι γνήσιος λάτρης της αλήθειας¨ για αυτό θα είμαι πρόθυμος να σου αναλύσω την άποψή μου για την λύση των προβλημάτων σου όσον αφορά τις ευθύνες του πλούτου. Το κάνω αυτό επειδή εσύ ζήτησες την συμβουλή μου, και δίνοντάς σου αυτήν την συμβουλή, δεν με απασχολεί ο πλούτος κανενός άλλου πλούσιου ανθρώπου¨ προσφέρω συμβουλές μόνο σε σένα και για την προσωπική σου καθοδήγηση. Αν ειλικρινά επιθυμείς να θεωρείς τον πλούτο σου σαν ευθύνη, αν πραγματικά θέλεις να γίνεις ένας σοφός και ικανός διαχειριστής του συσσωρευμένου σου πλούτου, τότε θα σε συμβούλευα να κάνεις την ακόλουθη ανάλυση της προέλευσης του πλούτου σου: Ρώτα τον εαυτό σου, και κάνε ότι μπορείς για να βρεις μια έντιμη απάντηση, από πού ήλθαν αυτά τα πλούτη; Και για βοήθεια σε αυτή την μελέτη των πηγών της μεγάλης σου περιουσίας, θα σου πρότεινα να έχεις κατά νου τις ακόλουθες δέκα μεθόδους συσσώρευσης υλικού πλούτου:		132:5.2 (1462.3) But the rich man was not fully satisfied with Jesus’ answer. He made bold to ask again: “But what do you think a man in my position should do with his wealth? Should I keep it, or should I give it away?” And when Jesus perceived that he really desired to know more of the truth about his loyalty to God and his duty to men, he further answered: “My good friend, I discern that you are a sincere seeker after wisdom and an honest lover of truth; therefore am I minded to lay before you my view of the solution of your problems having to do with the responsibilities of wealth. I do this because you have asked for my counsel, and in giving you this advice, I am not concerned with the wealth of any other rich man; I am offering advice only to you and for your personal guidance. If you honestly desire to regard your wealth as a trust, if you really wish to become a wise and efficient steward of your accumulated wealth, then would I counsel you to make the following analysis of the sources of your riches: Ask yourself, and do your best to find the honest answer, whence came this wealth? And as a help in the study of the sources of your great fortune, I would suggest that you bear in mind the following ten different methods of amassing material wealth:
132:5.3 (1462.4) «1. Πλούτος από κληρονομιά—πλούτη που προέρχονται από γονείς και άλλους προγόνους.		132:5.3 (1462.4) “1. Inherited wealth—riches derived from parents and other ancestors.
132:5.4 (1462.5) «2. Πλούτη που ανακάλυψες--- πλούτη που προέρχονται από τα ακαλλιέργητα αποθέματα της μητέρας γης.		132:5.4 (1462.5) “2. Discovered wealth—riches derived from the uncultivated resources of mother earth.
132:5.5 (1462.6) «3. Πλούτος από το εμπόριο—πλούτη που απόκτησες σαν δίκαιο κέρδος από την ανταλλαγή υλικών αγαθών.		132:5.5 (1462.6) “3. Trade wealth—riches obtained as a fair profit in the exchange and barter of material goods.
132:5.6 (1462.7) «4. Άδικος πλούτος—πλούτη που προήλθαν από την άδικη εκμετάλλευση ή την υποδούλωση συνανθρώπων του.		132:5.6 (1462.7) “4. Unfair wealth—riches derived from the unfair exploitation or the enslavement of one’s fellows.
132:5.7 (1463.1) «5. Πλούτος από τόκους—εισόδημα που προήλθε από την ορθό και δίκαιο κέρδος από κεφάλαιο που είχε επενδυθεί.		132:5.7 (1463.1) “5. Interest wealth—income derived from the fair and just earning possibilities of invested capital.
132:5.8 (1463.2) «6. Πλούτος από την ευφυία—πλούτη που προέκυψαν από την αμοιβή για τα δημιουργικά και εφευρετικά χαρίσματα του ανθρώπινου νου.		132:5.8 (1463.2) “6. Genius wealth—riches accruing from the rewards of the creative and inventive endowments of the human mind.
132:5.9 (1463.3) «7. Τυχαίος πλούτος—πλούτη που προήλθαν από την γενναιοδωρία των φίλων κάποιου ή που προέρχονται από τις περιστάσεις της ζωής.		132:5.9 (1463.3) “7. Accidental wealth—riches derived from the generosity of one’s fellows or taking origin in the circumstances of life.
132:5.10 (1463.4) «8. Κλεμμένος πλούτος—πλούτη που αποκτήθηκαν από ατιμίες, αδικίες, κλεψιές, ή απάτες.		132:5.10 (1463.4) “8. Stolen wealth—riches secured by unfairness, dishonesty, theft, or fraud.
132:5.11 (1463.5) «9. Ταμείο εμπιστοσύνης—πλούτη που ήλθαν στα χέρια κάποιου από τους συνανθρώπους του για κάποια συγκεκριμένη χρήση, τώρα ή στο μέλλον.		132:5.11 (1463.5) “9. Trust funds—wealth lodged in your hands by your fellows for some specific use, now or in the future.
132:5.12 (1463.6) «10. Κερδισμένος πλούτος—πλούτη που προήλθαν άμεσα από την προσωπική σου εργασία, την δίκαιη αμοιβή των καθημερινών προσπαθειών του νου και του σώματός σου.		132:5.12 (1463.6) “10. Earned wealth—riches derived directly from your own personal labor, the fair and just reward of your own daily efforts of mind and body.
132:5.13 (1463.7) «Και έτσι, φίλε μου, αν θα ήθελες να είσαι πιστός και δίκαιος διαχειριστής της μεγάλης σου περιουσίας, ενώπιον του Θεού και υπηρετώντας τους ανθρώπους, πρέπει κατά προσέγγιση να μοιράσεις τον πλούτο σου σε αυτές τις δέκα μεγάλες υποδιαιρέσεις, και μετά να συνεχίσεις να διαχειρίζεσαι κάθε μερίδιο σύμφωνα με την ορθή και έντιμη ερμηνεία των νόμων της δικαιοσύνης, και της αληθινής αποδοτικότητας¨ και μην ξεχνάς, ο Θεός του ουρανού δεν θα σε καταδίκαζε αν έσφαλες και κάπου μερικές φορές, σε αμφίβολες καταστάσεις, στην πλευρά του ελέους και της μη εγωιστικής εκτίμησης για την δυστυχία των βασανισμένων θυμάτων των ατυχών περιστάσεων της θνητής ζωής. Όταν αμφιβάλλεις ειλικρινά για την δικαιοσύνη των υλικών καταστάσεων, τότε οι αποφάσεις καλύτερα να ευνοήσουν αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη, ευνόησε εκείνους που υποφέρουν από την ατυχία δυσκολιών που δεν τους αξίζουν.»		132:5.13 (1463.7) “And so, my friend, if you would be a faithful and just steward of your large fortune, before God and in service to men, you must approximately divide your wealth into these ten grand divisions, and then proceed to administer each portion in accordance with the wise and honest interpretation of the laws of justice, equity, fairness, and true efficiency; albeit, the God of heaven would not condemn you if sometimes you erred, in doubtful situations, on the side of merciful and unselfish regard for the distress of the suffering victims of the unfortunate circumstances of mortal life. When in honest doubt about the equity and justice of material situations, let your decisions favor those who are in need, favor those who suffer the misfortune of undeserved hardships.”
132:5.14 (1463.8) Αφού συζήτησαν αυτά τα θέματα για πολλές ώρες και απαντώντας στο αίτημα του πλούσιου ανθρώπου για περισσότερες και λεπτομερέστερες οδηγίες, ο Ιησούς συνέχισε να αναλύει τις συμβουλές του, λέγοντας στην ουσία τα ακόλουθα: «Ενώ σου παρουσιάζω και άλλες προτάσεις όσον αφορά την στάση σου για τον πλούτο, θα σε συμβούλευα να δεχτείς τις νουθεσίες σαν να δόθηκαν μόνο για σένα και για την προσωπική σου καθοδήγηση. Μιλώ μόνο για τον εαυτό μου και σε σένα σαν ένας φίλος που μου το ζητάς. Σε εξορκίζω να μην υπαγορεύσεις σε κανένα το πώς οι άλλοι πλούσιοι θα διαθέσουν τον πλούτο τους. Θα σε συμβούλευα:		132:5.14 (1463.8) After discussing these matters for several hours and in response to the rich man’s request for further and more detailed instruction, Jesus went on to amplify his advice, in substance saying: “While I offer further suggestions concerning your attitude toward wealth, I would admonish you to receive my counsel as given only to you and for your personal guidance. I speak only for myself and to you as an inquiring friend. I adjure you not to become a dictator as to how other rich men shall regard their wealth. I would advise you:
132:5.15 (1463.9) «1. Σαν διαχειριστής κληρονομημένου πλούτου θα έπρεπε να εξετάσεις την προέλευσή του. Έχεις την ηθική υποχρέωση να αντιπροσωπεύσεις την περασμένη γενιά στην έντιμη μεταβίβαση του νόμιμου πλούτου στις επόμενες γενιές αφού αφαιρέσεις ένα δίκαιο φόρο για το όφελος της παρούσης γενιάς. Αλλά δεν είσαι υποχρεωμένος να διαιωνίσεις οποιαδήποτε ατιμία ή αδικία που σχετίζεται με την ανέντιμη συσσώρευση πλούτου από τους πρόγονούς σου. Οποιοδήποτε τμήμα της κληρονομημένης περιουσίας σου που αποδεικνύεται ότι προήλθε από απάτη ή αδικίες, μπορείς να το διαθέσεις σύμφωνα με τις πεποιθήσεις σου για την δικαιοσύνη, την γενναιοδωρία, και την αποκατάσταση. Το υπόλοιπο του νόμιμα κληρονομημένου πλούτου σου μπορείς να το χρησιμοποιήσεις δίκαια και να το μεταβιβάσεις με ασφάλεια σαν θεματοφύλακας της μιας γενιάς για την άλλη. Η σωστή κρίση και η ορθοφροσύνη θα έπρεπε να σου υπαγορεύουν τις αποφάσεις σου όσον αφορά το κληροδότημα του πλούτου σου στους απογόνους σου.		132:5.15 (1463.9) “1. As steward of inherited wealth you should consider its sources. You are under moral obligation to represent the past generation in the honest transmittal of legitimate wealth to succeeding generations after subtracting a fair toll for the benefit of the present generation. But you are not obligated to perpetuate any dishonesty or injustice involved in the unfair accumulation of wealth by your ancestors. Any portion of your inherited wealth which turns out to have been derived through fraud or unfairness, you may disburse in accordance with your convictions of justice, generosity, and restitution. The remainder of your legitimate inherited wealth you may use in equity and transmit in security as the trustee of one generation for another. Wise discrimination and sound judgment should dictate your decisions regarding the bequest of riches to your successors.
132:5.16 (1463.10) «2. Όλοι όσοι απολαμβάνουν πλούτη από ανακάλυψη θα έπρεπε να θυμούνται ότι ο άνθρωπος ζει στην γη για σύντομο διάστημα και γι αυτό, θα έπρεπε να φροντίσουν να μοιραστούν αυτές τις ανακαλύψεις με εποικοδομητικό τρόπο, με όσο το δυνατόν περισσότερους συνανθρώπους τους. Ενώ βέβαια δεν θα έπρεπε να αρνηθούμε σε αυτόν που έκανε την ανακάλυψη κάποια αμοιβή για τις προσπάθειές του στην ανακάλυψη, ούτε θα έπρεπε εγωιστικά να προσπαθήσουμε να διεκδικήσουμε όλα τα πλεονεκτήματα και τις ευλογίες που προέρχονται από την αποκάλυψη των αποθεμάτων της φύσης.		132:5.16 (1463.10) “2. Everyone who enjoys wealth as a result of discovery should remember that one individual can live on earth but a short season and should, therefore, make adequate provision for the sharing of these discoveries in helpful ways by the largest possible number of his fellow men. While the discoverer should not be denied all reward for efforts of discovery, neither should he selfishly presume to lay claim to all of the advantages and blessings to be derived from the uncovering of nature’s hoarded resources.
132:5.17 (1464.1) «3. Αν οι άνθρωποι επιλέξουν να ασχοληθούν με το εμπόριο και τις αγοραπωλησίες, δικαιούνται ένα λογικό και δίκαιο κέρδος. Κάθε έμπορος δικαιούται αμοιβή για τις υπηρεσίες του. Το σωστό εμπόριο και η έντιμη συμπεριφορά προς τους πελάτες στον οργανωμένο κόσμο των επιχειρήσεων μπορεί να δημιουργήσει πολλά είδη κέρδους, και όλες αυτές οι πηγές πλούτου πρέπει να κρίνονται με τις υψηλότερες αρχές δικαιοσύνης, εντιμότητας, και λογικής. Ο έντιμος έμπορος δεν θα έπρεπε να διστάζει να έχει το ίδιο κέρδος που θα έδινε με προθυμία σε ένα άλλο έμπορο σε μια παρόμοια συναλλαγή. Αν και αυτό το εισόδημα δεν είναι το ίδιο με το εισόδημα που κερδίζεται ατομικά όταν οι επιχειρηματικές συναλλαγές διεξάγονται σε μεγάλη κλίμακα, όμως, τέτοιος έντιμα συσσωρευμένος πλούτος χαρίζει στον ιδιοκτήτη μια σημαντική πρωτοβουλία όσον αφορά την δαπάνη του.		132:5.17 (1464.1) “3. As long as men choose to conduct the world’s business by trade and barter, they are entitled to a fair and legitimate profit. Every tradesman deserves wages for his services; the merchant is entitled to his hire. The fairness of trade and the honest treatment accorded one’s fellows in the organized business of the world create many different sorts of profit wealth, and all these sources of wealth must be judged by the highest principles of justice, honesty, and fairness. The honest trader should not hesitate to take the same profit which he would gladly accord his fellow trader in a similar transaction. While this sort of wealth is not identical with individually earned income when business dealings are conducted on a large scale, at the same time, such honestly accumulated wealth endows its possessor with a considerable equity as regards a voice in its subsequent distribution.
132:5.18 (1464.2) «4. Κανένας θνητός που θέλει να κάνει το θείο θέλημα μπορεί να ξεπέσει ώστε να ασχοληθεί με την καταπίεση των συνανθρώπων του με σκοπό την απόκτηση πλούτου. Κανένας ευγενής άνθρωπος δεν θα προσπαθήσει να συσσωρεύσει πλούτη και δύναμη που απορρέει από αυτά με την υποδούλωση ή την άδικη εκμετάλλευση των αδερφών του στην σάρκα. Τα πλούτη είναι ηθική κατάρα και πνευματικό στίγμα όταν προέρχονται από τον ιδρώτα των καταπιεσμένων ανθρώπων. Όλα τα τέτοια πλούτη θα έπρεπε να επιστραφούν σε εκείνους που ληστεύτηκαν ή στα παιδιά τους και στα παιδιά των παιδιών τους. Ένας πολιτισμός που είναι ανθεκτικός δεν μπορεί να είναι κτισμένος πανω στην εξαπάτηση των εργατών που προσλαμβάνει.		132:5.18 (1464.2) “4. No mortal who knows God and seeks to do the divine will can stoop to engage in the oppressions of wealth. No noble man will strive to accumulate riches and amass wealth-power by the enslavement or unfair exploitation of his brothers in the flesh. Riches are a moral curse and a spiritual stigma when they are derived from the sweat of oppressed mortal man. All such wealth should be restored to those who have thus been robbed or to their children and their children’s children. An enduring civilization cannot be built upon the practice of defrauding the laborer of his hire.
132:5.19 (1464.3) «5. Το έντιμο εισόδημα δικαιούται τόκους. Αφού οι άνθρωποι δανείζονται και δανείζουν, μπορεί να υπάρξει κάποιος λογικός τόκος εφόσον το κεφάλαιο ήταν νόμιμος πλούτος. Πρώτα καθάρισε το κεφάλαιό σου πριν διεκδικήσεις τόκο. Μην γίνεις τόσο μικρόψυχος και άπληστος ώστε να ξεπέσεις στην τοκογλυφία. Ποτέ να μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να γίνει τόσο ατομιστής ώστε να εκμεταλλεύεσαι την δύναμη που σου δίνουν τα χρήματα και εκμεταλλευτείς ανέντιμα τους αδερφούς σου που αγωνίζονται για τα προς το ζην. Μην ενδώσεις στον πειρασμό να ζητήσεις τοκογλυφικά επιτόκια από τον αδερφό σου που βρίσκεται σε οικονομική δυσχέρεια.		132:5.19 (1464.3) “5. Honest wealth is entitled to interest. As long as men borrow and lend, that which is fair interest may be collected provided the capital lent was legitimate wealth. First cleanse your capital before you lay claim to the interest. Do not become so small and grasping that you would stoop to the practice of usury. Never permit yourself to be so selfish as to employ money-power to gain unfair advantage over your struggling fellows. Yield not to the temptation to take usury from your brother in financial distress.
132:5.20 (1464.4) «6. Αν τύχει και εξασφαλίσεις πλούτη χάρη στην ευφυία σου, αν το εισόδημά σου προέρχεται από την ανταμοιβή των εφευρετικών σου χαρισμάτων, μην διεκδικήσεις άδικο μερίδιο από τέτοιες απολαβές. Η ευφυία χρωστά κάτι και στους προγόνους της και στους απογόνους της¨ κατά παρόμοιο τρόπο έχει υποχρέωση προς την φυλή της, το έθνος και στις περιστάσεις των εφευρετικών της ανακαλύψεων¨ θα έπρεπε ακόμα να έχει κατά νου ότι ήταν ένας άνθρωπος ανάμεσα στους άλλους που κουράστηκε και εργάστηκε για τις εφευρέσεις του. Θα ήταν εξίσου άδικο, όμως, αν στερήσεις από την ευφυία οποιαδήποτε αύξηση του εισοδήματός της. Και θα είναι εξίσου αδύνατο οι άνθρωποι να καθιερώσουν κανόνες και νόμους που να εφαρμόζονται σε όλα αυτά τα προβλήματα της δίκαιης διάθεσης του πλούτου. Πρέπει να αναγνωρίζεις τους άλλους ανθρώπους για αδερφούς σου, και αν ειλικρινά επιθυμείς να φέρεσαι στους άλλους ΄πως θα ήθελες να φέρονται σε σένα, οι κοινές αρχές της δικαιοσύνης, της εντιμότητας, και της ορθότητας θα σε καθοδηγούν στην δίκαιη και αμερόληπτη διευθέτηση κάθε προβλήματος που προκύπτει για οικονομικές αμοιβές και κοινωνική δικαιοσύνη.		132:5.20 (1464.4) “6. If you chance to secure wealth by flights of genius, if your riches are derived from the rewards of inventive endowment, do not lay claim to an unfair portion of such rewards. The genius owes something to both his ancestors and his progeny; likewise is he under obligation to the race, nation, and circumstances of his inventive discoveries; he should also remember that it was as man among men that he labored and wrought out his inventions. It would be equally unjust to deprive the genius of all his increment of wealth. And it will ever be impossible for men to establish rules and regulations applicable equally to all these problems of the equitable distribution of wealth. You must first recognize man as your brother, and if you honestly desire to do by him as you would have him do by you, the commonplace dictates of justice, honesty, and fairness will guide you in the just and impartial settlement of every recurring problem of economic rewards and social justice.
132:5.21 (1464.5) «7. Εκτός από τις δίκαιες και νόμιμες αμοιβές που κερδίζονται από διαχείριση, κανένας άνθρωπος δεν θα έπρεπε να έχει προσωπικές διεκδικήσεις στον πλούτο που ο καιρός και η τύχη έφεραν στα χέρια του. Τα τυχαία πλούτη θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται κάπως στο φως της εμπιστοσύνης που πρέπει να δαπανηθεί για το καλό της κοινωνικής ή οικονομικής ομάδας αυτού που τα απόκτησε. Οι ιδιοκτήτες τέτοιου πλούτου θα έπρεπε να έχουν τον κύριο λόγο στην απόφαση της σοφής και αποτελεσματικής διανομής τέτοιων απολαβών που δεν έχουν αποκτηθεί από την εργασία τους. Ο πολιτισμένος άνθρωπος δεν πρέπει να θεωρεί όλα όσα έχει στον έλεγχό του προσωπική και ιδιωτική του ιδιοκτησία.		132:5.21 (1464.5) “7. Except for the just and legitimate fees earned in administration, no man should lay personal claim to that wealth which time and chance may cause to fall into his hands. Accidental riches should be regarded somewhat in the light of a trust to be expended for the benefit of one’s social or economic group. The possessors of such wealth should be accorded the major voice in the determination of the wise and effective distribution of such unearned resources. Civilized man will not always look upon all that he controls as his personal and private possession.
132:5.22 (1465.1) «8. Αν κάποιο μέρος της περιουσίας σου γνωρίζεις ότι έχει προέλθει από απάτη¨ αν κάποιο τμήμα από τα πλούτη σου έχει αποκτηθεί από ατιμίες ή άδικες μεθόδους¨ αν τα πλούτη σου είναι το προϊόν άδικων δοσοληψιών με τους συνανθρώπους σου, τότε να βιαστείς να επανορθώσεις και να επιστρέψεις όλα αυτά τα κακώς αποκτημένα στους δικαιούχους ιδιοκτήτες τους. Να επανορθώσεις πλήρως και έτσι να ξεκαθαρίσεις την περιουσία σου από όλα τα ανέντιμα έσοδα.		132:5.22 (1465.1) “8. If any portion of your fortune has been knowingly derived from fraud; if aught of your wealth has been accumulated by dishonest practices or unfair methods; if your riches are the product of unjust dealings with your fellows, make haste to restore all these ill-gotten gains to the rightful owners. Make full amends and thus cleanse your fortune of all dishonest riches.
132:5.23 (1465.2) «9. Η διαχείριση του πλούτου κάποιου ανθρώπου για το όφελος των άλλων είναι σοβαρή και ιερή ευθύνη. Μην διακινδυνεύεις και εκθέτεις σε κίνδυνο μια τέτοια εμπιστοσύνη. Πάρε για τον εαυτό σου μόνο το ποσοστό που θα επέτρεπαν όλοι οι έντιμοι άνθρωποι.		132:5.23 (1465.2) “9. The trusteeship of the wealth of one person for the benefit of others is a solemn and sacred responsibility. Do not hazard or jeopardize such a trust. Take for yourself of any trust only that which all honest men would allow.
132:5.24 (1465.3) «10. Εκείνο το μέρος της περιουσίας σου που αντιπροσωπεύει τα κέρδη σου από τις δικές σου νοητικές και σωματικές προσπάθειες—αν η δουλειά σου έχει γίνει έντιμα και δίκαια—είναι πραγματικά δικό σου. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να διαψεύσει το δικαίωμά σου να κρατήσεις και να χρησιμοποιήσεις τέτοια εισοδήματα όπως θέλεις εφόσον η άσκηση αυτού του δικαιώματος δεν βλάπτει τους συνανθρώπους σου.»		132:5.24 (1465.3) “10. That part of your fortune which represents the earnings of your own mental and physical efforts—if your work has been done in fairness and equity—is truly your own. No man can gainsay your right to hold and use such wealth as you may see fit provided your exercise of this right does not work harm upon your fellows.”
132:5.25 (1465.4) Όταν ο Ιησούς τέλειωσε τις συμβουλές του, αυτός ο πλούσιος Ρωμαίος σηκώθηκε από τον καναπέ του και, καληνυχτίζοντάς τον, έδωσε την εξής υπόσχεση: «Καλέ μου φίλε, βλέπω ότι είσαι άνθρωπος με σπουδαία σοφία και καλοσύνη, και εγώ λοιπόν αύριο θα αρχίσω να διαχειρίζομαι όλη μου την περιουσία σύμφωνα με τις συμβουλές σου.»		132:5.25 (1465.4) When Jesus had finished counseling him, this wealthy Roman arose from his couch and, in saying farewell for the night, delivered himself of this promise: “My good friend, I perceive you are a man of great wisdom and goodness, and tomorrow I will begin the administration of all my wealth in accordance with your counsel.”
6. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ^top		6. Social Ministry ^top
132:6.1 (1465.5) Εδώ στην Ρώμη συνέβη και ένα συγκινητικό επεισόδιο στο οποίο ο Δημιουργός ενός σύμπαντος πέρασε πολλές ώρες για να επαναφέρει ένα χαμένο παιδί στην αγωνιούσα μητέρα του. Αυτό το μικρό αγόρι περιπλανιόταν μακριά από το σπίτι του, και ο Ιησούς το βρήκε να κλαίει δυστυχισμένο. Αυτός και ο Γκανίντ πήγαιναν προς τις βιβλιοθήκες, αλλά αφοσιώθηκαν στο να επιστρέψουν το παιδί στο σπίτι του. Ο Γκανίντ ποτέ δεν ξέχασε το σχόλιο του Ιησού: «Ξέρεις Γκανίντ, οι πιο πολλοί άνθρωποι είναι σαν το χαμένο παιδί. Περνούν πολύ από τον χρόνο τους κλαίγοντας φοβισμένοι και υποφέροντας πικραμένοι όταν , στην πραγματικότητα, απέχουν πολύ λίγο από την ασφάλεια και την σιγουριά, σαν αυτό το παιδί που ήταν κοντά στο σπίτι του. Και όλοι εκείνοι που ξέρουν τον δρόμο της αλήθειας και απολαμβάνουν την βεβαιότητα της γνώσης του Θεού θα έπρεπε αυτό να το βλέπουν σαν χαρά, και όχι καθήκον, να προσφέρουν την καθοδήγησή τους στους συνανθρώπους τους που προσπαθούν να βρουν τις ικανοποιήσεις της ζωής. Δεν απολαύσαμε πολύ αυτή την προσφορά μας που επαναφέραμε το παιδί στην μητέρα του; Έτσι και εκείνοι που οδηγούν τους ανθρώπους προς τον Θεό βιώνουν την υπέρτατη ικανοποίηση της προσφοράς προς τους ανθρώπους.» Και από εκείνη την ημέρα και στο εξής, για όλη την υπόλοιπη φυσική ζωή του, ο Γκανίντ έψαχνε διαρκώς για χαμένα παιδιά τα οποία θα επανέφερε στο σπίτι τους.		132:6.1 (1465.5) Here in Rome also occurred that touching incident in which the Creator of a universe spent several hours restoring a lost child to his anxious mother. This little boy had wandered away from his home, and Jesus found him crying in distress. He and Ganid were on their way to the libraries, but they devoted themselves to getting the child back home. Ganid never forgot Jesus’ comment: “You know, Ganid, most human beings are like the lost child. They spend much of their time crying in fear and suffering in sorrow when, in very truth, they are but a short distance from safety and security, even as this child was only a little way from home. And all those who know the way of truth and enjoy the assurance of knowing God should esteem it a privilege, not a duty, to offer guidance to their fellows in their efforts to find the satisfactions of living. Did we not supremely enjoy this ministry of restoring the child to his mother? So do those who lead men to God experience the supreme satisfaction of human service.” And from that day forward, for the remainder of his natural life, Ganid was continually on the lookout for lost children whom he might restore to their homes.
132:6.2 (1465.6) Ήταν και μια χήρα με πέντε παιδιά της οποίας ο άντρας σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα. Ο Ιησούς είπε στον Γκανίντ για την απώλεια του δικού του πατέρα από ατύχημα, και πήγαν πολλές φορές να παρηγορήσουν και να εμψυχώσουν την χήρα και τα παιδιά της, ενώ ο Γκανίντ πήρε και χρήματα από τον πατέρα του για να τους παρέχει τροφή και ρουχισμό. Δεν σταμάτησαν τις προσπάθειές τους μέχρι να βρουν μια θέση εργασίας για το μεγαλύτερο γιο ώστε να μπορεί να βοηθά την οικογένειά του.		132:6.2 (1465.6) There was the widow with five children whose husband had been accidentally killed. Jesus told Ganid about the loss of his own father by an accident, and they went repeatedly to comfort this mother and her children, while Ganid sought money from his father to provide food and clothing. They did not cease their efforts until they had found a position for the eldest boy so that he could help in the care of the family.
132:6.3 (1465.7) Εκείνη την νύχτα. Καθώς ο Γκονόντ άκουγε την εξιστόρηση αυτών των εμπειριών, είπε στον Ιησού, καλόπιστα: «Είναι σκοπό να κάνω τον γιο μου λόγιο ή επιχειρηματία, και τώρα εσύ θα μου τον κάνεις φιλόσοφο ή φιλάνθρωπο.» Και ο Ιησούς χαμογελώντας απάντησε: «Ίσως τον κάνουμε και τα τέσσερα¨ τότε θα απολαμβάνει μια τετραπλή ικανοποίηση στην ζωή του αφού το αφτί του που αναγνωρίζει την ανθρώπινη μελωδία θα μπορεί να αναγνωρίζει τέσσερις τόνους αντί για έναν.» Τότε είπε ο Γκονόντ: «Βλέπω είσαι ένας αληθινός φιλόσοφος. Πρέπει να γράψεις ένα βιβλίο για τις μελλοντικές γενιές.» Και ο Ιησούς απάντησε: «Όχι βιβλίο—η αποστολή μου είναι να ζήσω την ζωή σε αυτή την γενιά και για όλες τις γενιές. Εγώ…»αλλά εκεί σταμάτησε, και είπε στον Γκανίντ, «Γιε μου, είναι ώρα να πάμε για ύπνο.»		132:6.3 (1465.7) That night, as Gonod listened to the recital of these experiences, he said to Jesus, good-naturedly: “I propose to make a scholar or a businessman of my son, and now you start out to make a philosopher or philanthropist of him.” And Jesus smilingly replied: “Perhaps we will make him all four; then can he enjoy a fourfold satisfaction in life as his ear for the recognition of human melody will be able to recognize four tones instead of one.” Then said Gonod: “I perceive that you really are a philosopher. You must write a book for future generations.” And Jesus replied: “Not a book—my mission is to live a life in this generation and for all generations. I—” but he stopped, saying to Ganid, “My son, it is time to retire.”
7. ΤΑΞΙΔΑΚΙΑ ΣΤΑ ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ^top		7. Trips About Rome ^top
132:7.1 (1466.1) Ο Ιησούς, ο Γκονόντ, και ο Γκανίντ έκαναν τρεις εκδρομές έξω από την Ρώμη σε σημεία των περιχώρων που είχαν ενδιαφέρον. Στην επίσκεψή τους στις βόρειες Ιταλικές λίμνες ο Ιησούς είχε μια μακροσκελή συνομιλία με τον Γκανίντ για το αδύνατον της διδασκαλίας ενός ανθρώπου για τον Θεό αν ο άνθρωπος αυτός δεν επιθυμεί να γνωρίσει τον Θεό. Είχαν συναντήσει τυχαία έναν απερίσκεπτο ειδωλολάτρη όταν ταξίδευαν στις λίμνες, και ο Γκανίντ εξεπλάγη που ο Ιησούς δεν ακολούθησε την συνηθισμένη του τακτική να αρχίσει με τον άνθρωπο αυτόν μια κουβέντα που θα οδηγούσε από μόνη της στην συζήτηση για πνευματικά θέματα. Όταν ο Γκανίντ ρώτησε τον δάσκαλό του γιατί έδειξε τόσο λίγο ενδιαφέρον για αυτόν τον ειδωλολάτρη, ο Ιησούς του απάντησε:		132:7.1 (1466.1) Jesus, Gonod, and Ganid made five trips away from Rome to points of interest in the surrounding territory. On their visit to the northern Italian lakes Jesus had the long talk with Ganid concerning the impossibility of teaching a man about God if the man does not desire to know God. They had casually met a thoughtless pagan while on their journey up to the lakes, and Ganid was surprised that Jesus did not follow out his usual practice of enlisting the man in conversation which would naturally lead up to the discussion of spiritual questions. When Ganid asked his teacher why he evinced so little interest in this pagan, Jesus answered:
132:7.2 (1466.2) «Γκανίντ, ο άνθρωπος αυτός δεν λαχταρούσε για την αλήθεια. Δεν ήταν δυσαρεστημένος με τον εαυτό του. Δεν ήταν έτοιμος να ζητήσει βοήθεια, και τα μάτια του νου του δεν ήταν ανοιχτά για να δεχτούν φως από την ψυχή. Αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν ώριμος για την συγκομιδή της σωτηρίας¨ θα πρέπει να του επιτραπεί περισσότερος χρόνος για τις δοκιμασίες και τις δυσκολίες της ζωής για να προετοιμαστεί για την υποδοχή της σοφίας και της ανώτερης μάθησης. Ή, αν μπορούσαμε να τον έχουμε να ζήσει μαζί μας, θα μπορούσαμε να του δείξουμε με τον τρόπο ζωής μας τον Πατέρα στον ουρανό, και έτσι θα εύρισκε τόσο ελκυστικές τις ζωές μας σαν γιοι του Θεού, που τελικά θα ήθελε να μάθει για τον Πατέρα μας. Δεν μπορείς να αποκαλύψεις τον Θεό σε εκείνους που δεν τον αναζητούν¨ δεν μπορείς να οδηγήσεις απρόθυμες ψυχές στις χαρές της σωτηρίας. Ο άνθρωπος πρέπει να λαχταρήσει για την αλήθεια μέσα από τις εμπειρίες της ζωής του, ή πρέπει να ποθήσει να γνωρίσει τον Θεό μέσα από την επαφή του με την ζωή εκείνων που έχουν εξοικειωθεί με τον θεϊκό Πατέρα, πριν μπορέσει κάποιος άλλος άνθρωπος να ενεργήσει σαν ενδιάμεσο να καθοδηγηθεί ένας τέτοιος συνάνθρωπος προς τον Πατέρα στον ουρανό. Αν γνωρίζουμε τον Θεό, το πραγματικό μας έργο στην γη είναι να αφήνουμε τον Πατέρα να αποκαλύπτεται στην ζωή μας, και έτσι όλοι οι άνθρωποι που τον αναζητούν θα δουν τον Πατέρα και θα ζητήσουν την βοήθειά μας να μάθουν περισσότερα για τον Θεό που με αυτόν τον τρόπο βρίσκει έκφραση στην ζωή μας.»		132:7.2 (1466.2) “Ganid, the man was not hungry for truth. He was not dissatisfied with himself. He was not ready to ask for help, and the eyes of his mind were not open to receive light for the soul. That man was not ripe for the harvest of salvation; he must be allowed more time for the trials and difficulties of life to prepare him for the reception of wisdom and higher learning. Or, if we could have him live with us, we might by our lives show him the Father in heaven, and thus would he become so attracted by our lives as sons of God that he would be constrained to inquire about our Father. You cannot reveal God to those who do not seek for him; you cannot lead unwilling souls into the joys of salvation. Man must become hungry for truth as a result of the experiences of living, or he must desire to know God as the result of contact with the lives of those who are acquainted with the divine Father before another human being can act as the means of leading such a fellow mortal to the Father in heaven. If we know God, our real business on earth is so to live as to permit the Father to reveal himself in our lives, and thus will all God-seeking persons see the Father and ask for our help in finding out more about the God who in this manner finds expression in our lives.”
132:7.3 (1466.3) Ήταν σε μια επίσκεψή τους στην Ελβετία, πάνω στα βουνά, που ο Ιησούς είχε μια κουβέντα που κράτησε όλη μέρα, και με τον πατέρα και με τον γιο για τον Βουδισμό. Πολλές φορές ο Γκανίντ είχε ρωτήσει τον Ιησού άμεσα για τον Βούδα, αλλά πάντα έπαιρνε λίγο πολύ ασαφείς απαντήσεις. Τώρα, μπροστά στον γιο, ο πατέρας έκανε μια ερώτηση άμεση στον Ιησού για τον Βούδα, και έλαβε άμεση απάντηση. Είπε ο Γκονόντ: «Θα ήθελα στα αλήθεια να μάθω τι πιστεύεις για τον Βούδα.» Και ο Ιησούς απάντησε:		132:7.3 (1466.3) It was on the visit to Switzerland, up in the mountains, that Jesus had an all-day talk with both father and son about Buddhism. Many times Ganid had asked Jesus direct questions about Buddha, but he had always received more or less evasive replies. Now, in the presence of the son, the father asked Jesus a direct question about Buddha, and he received a direct reply. Said Gonod: “I would really like to know what you think of Buddha.” And Jesus answered:
132:7.4 (1466.4) «Ο Βούδας σας ήταν πολύ καλύτερος από τον Βουδισμό σας. Ο Βούδας ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, ένας προφήτης για τους ανθρώπους του, αλλά ήταν ορφανός προφήτης¨ εννοώ ότι πολύ γρήγορα έχασε την επαφή του με τον πνευματικό του Πατέρα, τον Πατέρα στον ουρανό. Η εμπειρία του ήταν τραγική. Προσπάθησε να ζήσει και να διδάξει σαν απεσταλμένος του Θεού, αλλά χωρίς τον Θεό. Ο Βούδας οδηγούσε το πλοίο της σωτηρίας του κατευθείαν σε ένα ασφαλές λιμάνι, κατευθείαν στην είσοδο του λιμανιού της σωτηρίας των θνητών, και εκεί, εξαιτίας των λανθασμένων χαρτών πλεύσης, το πλοίο βρήκε στην ξηρά. Εκεί έχει μείνει όλες αυτές τις γενιές, και εξοκείλει ακίνητο σχεδόν χωρίς ελπίδα. Και εκεί έμειναν πολλοί από τους ανθρώπους σας όλα αυτά τα χρόνια. Ζουν σχεδόν σε απόσταση αναπνοής από τα ασφαλή γαλήνια νερά, αλλά αρνούνται να εισέλθουν επειδή το ευγενικό σκάφος του καλού Βούδα είχε την ατυχία να εξοκείλει ακριβώς έξω από το λιμάνι. Και οι Βουδιστές λαοί ποτέ δεν θα μπουν σε αυτό το λιμάνι εκτός και να αφήσουν το φιλοσοφικό σκάφος του προφήτη τους και αρπαχτούν από το ευγενικό του πνεύμα. Αν οι άνθρωποί σας είχαν μείνει πιστοί στο πνεύμα του Βούδα, θα είχατε μπει εδώ και πολύ καιρό στο λιμάνι της πνευματικής γαλήνης, της ψυχικής ανάπαυσης, και της βεβαιότητας της σωτηρίας.		132:7.4 (1466.4) “Your Buddha was much better than your Buddhism. Buddha was a great man, even a prophet to his people, but he was an orphan prophet; by that I mean that he early lost sight of his spiritual Father, the Father in heaven. His experience was tragic. He tried to live and teach as a messenger of God, but without God. Buddha guided his ship of salvation right up to the safe harbor, right up to the entrance to the haven of mortal salvation, and there, because of faulty charts of navigation, the good ship ran aground. There it has rested these many generations, motionless and almost hopelessly stranded. And thereon have many of your people remained all these years. They live within hailing distance of the safe waters of rest, but they refuse to enter because the noble craft of the good Buddha met the misfortune of grounding just outside the harbor. And the Buddhist peoples never will enter this harbor unless they abandon the philosophic craft of their prophet and seize upon his noble spirit. Had your people remained true to the spirit of Buddha, you would have long since entered your haven of spirit tranquillity, soul rest, and assurance of salvation.
132:7.5 (1467.1) «Βλέπεις Γκονόντ. Ο Βούδας γνώριζε τον Θεό στο πνεύμα του αλλά δεν μπόρεσε να τον ανακαλύψει με καθαρότητα και στον νου του¨ οι Εβραίοι ανακάλυψαν τον Θεό με τον νου τους, αλλά απέτυχαν παταγωδώς να τον γνωρίσουν στο πνεύμα τους. Σήμερα, οι Βουδιστές παραπαίουν με μια φιλοσοφία χωρίς Θεό, ενώ οι άνθρωποί μου είναι οδυνηρά σκλαβωμένοι από τον φόβο προς τον Θεό χωρίς μια σωτήρια φιλοσοφία για την ζωή και την ελευθερία. Εσείς έχετε μια φιλοσοφία χωρίς Θεό¨ οι Εβραίοι έχουν Θεό αλλά δεν έχουν μια φιλοσοφία για να μπορέσουν να ζήσουν σύμφωνα με το θέλημά του. Ο Βούδας, μην μπορώντας να οραματιστεί τον Θεό σαν πνεύμα και σαν Πατέρα, δεν μπόρεσε να δώσει στην διδασκαλία του την ηθική ενέργεια και την πνευματική ώθηση που πρέπει να έχει μια θρησκεία για να μπορέσει να αλλάξει μια φυλή και να εξυψώσει ένα έθνος.»		132:7.5 (1467.1) “You see, Gonod, Buddha knew God in spirit but failed clearly to discover him in mind; the Jews discovered God in mind but largely failed to know him in spirit. Today, the Buddhists flounder about in a philosophy without God, while my people are piteously enslaved to the fear of a God without a saving philosophy of life and liberty. You have a philosophy without a God; the Jews have a God but are largely without a philosophy of living as related thereto. Buddha, failing to envision God as a spirit and as a Father, failed to provide in his teaching the moral energy and the spiritual driving power which a religion must possess if it is to change a race and exalt a nation.”
132:7.6 (1467.2) Τότε ο Γκανίντ αναφώνησε: «Δάσκαλε, ας κάνουμε εσύ και εγώ μια νέα θρησκεία, που να είναι καλή για την Ινδία και αρκετά μεγάλη για την Ρώμη, και ίσως να μπορέσουμε να την ανταλλάξουμε με τους Εβραίους για τον Ιεχωβά τους.» Και ο Ιησούς απάντησε: «Γκανίντ οι θρησκείες δεν φτιάχνονται. Οι θρησκείες των ανθρώπων αναπτύσσονται σε μεγάλα χρονικά διαστήματα, ενώ οι αποκαλύψεις του Θεού αστράφτουν στην γη στις ζωές των ανθρώπων που αποκαλύπτουν τον Θεό στους συνανθρώπους τους.» Αλλά δεν κατάλαβαν την σημασία αυτών των προφητικών λόγων.		132:7.6 (1467.2) Then exclaimed Ganid: “Teacher, let’s you and I make a new religion, one good enough for India and big enough for Rome, and maybe we can trade it to the Jews for Yahweh.” And Jesus replied: “Ganid, religions are not made. The religions of men grow up over long periods of time, while the revelations of God flash upon earth in the lives of the men who reveal God to their fellows.” But they did not comprehend the meaning of these prophetic words.
132:7.7 (1467.3) Εκείνη την νύχτα όταν είχαν αποσυρθεί για να αναπαυθούν, ο Γκανίντ δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Μίλησε πολύ ώρα με τον πατέρα του και τελικά είπε: «Ξέρεις πατέρα, μερικές φορές νομίζω ότι ο Ιωσουά είναι προφήτης.» Και ο πατέρας του απάντησε νυσταγμένα, «Γιε μου, υπάρχουν άλλοι….»		132:7.7 (1467.3) That night after they had retired, Ganid could not sleep. He talked a long time with his father and finally said, “You know, father, I sometimes think Joshua is a prophet.” And his father only sleepily replied, “My son, there are others—”
132:7.8 (1467.4) Από εκείνη την ημέρα, για την υπόλοιπη φυσική ζωή του, ο Γκανίντ άρχισε να αναπτύσσει μια δική του θρησκεία. Η ευρύτητα πνεύματος, η δικαιοσύνη, και η ανεκτικότητα του Ιησού είχαν αγγίξει βαθιά το νου του. Σε όλες τις συζητήσεις τους για φιλοσοφία και θρησκεία αυτός ο νέος ποτέ δεν ένοιωσε συναισθήματα απόρριψης ή αντιδράσεις ανταγωνισμού.		132:7.8 (1467.4) From this day, for the remainder of his natural life, Ganid continued to evolve a religion of his own. He was mightily moved in his own mind by Jesus’ broadmindedness, fairness, and tolerance. In all their discussions of philosophy and religion this youth never experienced feelings of resentment or reactions of antagonism.
132:7.9 (1467.5) Τι θέαμα για τα ουράνια νοήμονα όντα , αυτός ο νεαρός Ινδός να προτείνει στον Δημιουργό ενός σύμπαντος να φτιάξουν μια νέα θρησκεία! Και παρόλο που ο νέος δεν το γνώριζε , έφτιαχναν μια νέα και αιώνια θρησκεία ακριβώς εκείνη την χρονική στιγμή σε εκείνο ακριβώς το μέρος—αυτό το νέο τρόπο σωτηρίας, την αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο μέσα από τον Ιησού. Αυτό που ήθελε πιο πολύ να κάνει ο νέος ήδη υποσυνείδητα το έκανε στην πραγματικότητα. Έτσι ήταν, είναι και θα είναι από τότε. Αυτό που η φωτισμένη και βαθιά διαλογιζόμενη φαντασία της πνευματικής διδασκαλίας και καθοδήγησης ειλικρινά και ανιδιοτελώς θέλει να κάνει και να είναι, γίνεται δημιουργικό σύμφωνα με τον βαθμό της αφοσίωσης των θνητών στην πράξη του θελήματος του Πατέρα. Όταν ο άνθρωπος συνεταιρίζεται τον Θεό, σπουδαία πράγματα μπορούν να συμβούν.		132:7.9 (1467.5) What a scene for the celestial intelligences to behold, this spectacle of the Indian lad proposing to the Creator of a universe that they make a new religion! And though the young man did not know it, they were making a new and everlasting religion right then and there—this new way of salvation, the revelation of God to man through, and in, Jesus. That which the lad wanted most to do he was unconsciously actually doing. And it was, and is, ever thus. That which the enlightened and reflective human imagination of spiritual teaching and leading wholeheartedly and unselfishly wants to do and be, becomes measurably creative in accordance with the degree of mortal dedication to the divine doing of the Father’s will. When man goes in partnership with God, great things may, and do, happen.