Εγγραφο 151		Paper 151
ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΚΑΙ ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ		Tarrying and Teaching by the Seaside
151:0.1 (1688.1) Κατά τις 10 Μαρτίου όλες οι ομάδες που κήρυτταν και δίδασκαν είχαν συγκεντρωθεί στη Βηθσαϊδά. Τη νύχτα της Πέμπτης και την Παρασκευή πολλοί από αυτούς βγήκαν για ψάρεμα ενώ το Σάββατο παραβρέθηκαν στη συναγωγή για να ακούσουν έναν Ιουδαίο μεγάλης ηλικίας από τη Δαμασκό να μιλάει για τη δόξα του πατέρα Αβραάμ. Ο Ιησούς πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του Σαββάτου μόνος, πάνω στους λόφους. Τη νύχτα εκείνη του Σαββάτου ο Κύριος μίλησε περισσότερο από μια ώρα στις μαζεμένες ομάδες για την «αποστολή της δυστυχίας και την πνευματική αξία της απογοήτευσης». Ήταν μια αξιομνημόνευτη περίπτωση και οι ακροατές του ποτέ δεν λησμόνησαν το μάθημα που τους μετέδωσε.		151:0.1 (1688.1) BY MARCH 10 all of the preaching and teaching groups had forgathered at Bethsaida. Thursday night and Friday many of them went out to fish, while on the Sabbath day they attended the synagogue to hear an aged Jew of Damascus discourse on the glory of father Abraham. Jesus spent most of this Sabbath day alone in the hills. That Saturday night the Master talked for more than an hour to the assembled groups on “The mission of adversity and the spiritual value of disappointment.” This was a memorable occasion, and his hearers never forgot the lesson he imparted.
151:0.2 (1688.2) Ο Ιησούς δεν είχε ανακάμψει πλήρως από τη θλίψη της πρόσφατης αποδοκιμασίας του στη Ναζαρέτ, οι απόστολοι αντιλαμβάνοντο μια περίεργη μελαγχολία ανακατεμένη με τη συνηθισμένη του χαρούμενη διαγωγή. Ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης βρίσκονταν κοντά του τον περισσότερο καιρό, ενώ ο Πέτρος ήταν πιο πολύ από απασχολημένος, με τις πολλές ευθύνες σχετικές με την ευημερία και τη διεύθυνση των νέων ομάδων των ευαγγελιστών. Αυτή την περίοδο αναμονής, πριν ξεκινήσουν για το Πάσχα στην Ιερουσαλήμ, οι γυναίκες την πέρασαν επισκεπτόμενες τα σπίτια, διδάσκοντας το ευαγγέλιο και φροντίζοντας τους άρρωστους της Καπερναούμ και των γύρω πόλεων και χωριών.		151:0.2 (1688.2) Jesus had not fully recovered from the sorrow of his recent rejection at Nazareth; the apostles were aware of a peculiar sadness mingled with his usual cheerful demeanor. James and John were with him much of the time, Peter being more than occupied with the many responsibilities having to do with the welfare and direction of the new corps of evangelists. This time of waiting before starting for the Passover at Jerusalem, the women spent in visiting from house to house, teaching the gospel, and ministering to the sick in Capernaum and the surrounding cities and villages.
1. Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ ^top		1. The Parable of the Sower ^top
151:1.1 (1688.3) Εκείνη περίπου την εποχή, ο Ιησούς πρωτοξεκίνησε να χρησιμοποιεί τη μέθοδο των παραβολών στη διδασκαλία του πλήθους που τόσο συχνά μαζευόταν γύρω του. Μια και ο Ιησούς είχε μιλήσει με τους αποστόλους του και τους λοιπούς επί μακρόν μέσα στη νύχτα, εκείνο το πρωί της Κυριακής πολύ λίγοι από την ομάδα είχαν ανέβει για να φάνε πρωινό. Έτσι πήγε στην παραλία και κάθισε μόνος στο πλοίο, το παλιό αλιευτικό του Ανδρέα και του Πέτρου, που ήταν πάντοτε στη διάθεσή του, και διαλογιζότανε πάνω στην επόμενη κίνηση που θα γινότανε για το έργο της επέκτασης της βασιλείας. Αλλά ο Κύριος δεν επρόκειτο να παραμείνει για πολύ μόνος. Πολύ σύντομα οι κάτοικοι της Καπερναούμ και των κοντινών χωριών άρχισαν να καταφθάνουν και κατά τις δέκα εκείνο το πρωί, περίπου χίλια άτομα είχαν μαζευτεί στην ακτή κοντά στο πλοίο του Ιησού και φώναζαν για να τους προσέξει. Ο Πέτρος ήταν όρθιος τώρα, και καθ’ οδόν προς το πλοίο, είπε στον Ιησού: «Κύριε, να τους μιλήσω εγώ;». Αλλά ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Όχι, Πέτρο, θα τους πω εγώ μια ιστορία». Και ο Ιησούς άρχισε να τους διηγείται την παραβολή του σπορέως, μια από τις πρώτες μιας μεγάλης σειράς τέτοιων παραβολών τις οποίες δίδασκε στα πλήθη που τον ακολουθούσαν. Το πλοίο είχε ένα ανασηκωμένο κάθισμα πάνω στο οποίο κάθισε (γιατί ήταν συνήθεια να κάθονται όταν δίδασκαν), όσο μίλαγε στο συγκεντρωμένο κατά μήκος της ακτής πλήθος. Μετά τον Πέτρο, που είπε λίγα λόγια, ο Ιησούς είπε:		151:1.1 (1688.3) About this time Jesus first began to employ the parable method of teaching the multitudes that so frequently gathered about him. Since Jesus had talked with the apostles and others long into the night, on this Sunday morning very few of the group were up for breakfast; so he went out by the seaside and sat alone in the boat, the old fishing boat of Andrew and Peter, which was always kept at his disposal, and meditated on the next move to be made in the work of extending the kingdom. But the Master was not to be alone for long. Very soon the people from Capernaum and near-by villages began to arrive, and by ten o’clock that morning almost one thousand were assembled on shore near Jesus’ boat and were clamoring for attention. Peter was now up and, making his way to the boat, said to Jesus, “Master, shall I talk to them?” But Jesus answered, “No, Peter, I will tell them a story.” And then Jesus began the recital of the parable of the sower, one of the first of a long series of such parables which he taught the throngs that followed after him. This boat had an elevated seat on which he sat (for it was the custom to sit when teaching) while he talked to the crowd assembled along the shore. After Peter had spoken a few words, Jesus said:
151:1.2 (1688.4) «Ένας σπορέας πήγαινε να σπείρει και καθώς έσπερνε μερικοί σπόροι έπεσαν στο πλάι του δρόμου και ποδοπατήθηκαν και καταφαγώθηκαν από τα πουλιά του ουρανού.		151:1.2 (1688.4) “A sower went forth to sow, and it came to pass as he sowed that some seed fell by the wayside to be trodden underfoot and devoured by the birds of heaven. Other seed fell upon the rocky places where there was little earth, and immediately it sprang up because there was no depth to the soil, but as soon as the sun shone, it withered because it had no root whereby to secure moisture. Other seed fell among the thorns, and as the thorns grew up, it was choked so that it yielded no grain. Still other seed fell upon good ground and, growing, yielded, some thirtyfold, some sixtyfold, and some a hundredfold.” And when he had finished speaking this parable, he said to the multitude, “He who has ears to hear, let him hear.”
151:1.3 (1689.1) Άλλοι σπόροι έπεσαν πάνω σε μέρη με πέτρες όπου υπήρχε λίγο χώμα και αμέσως φύτρωσαν γιατί δεν είχε βάθος το χώμα, αλλά μόλις βγήκε ο ήλιος μαράθηκαν γιατί δεν είχαν ρίζες για να μπορούν να εξασφαλίσουν υγρασία. Άλλοι σπόροι έπεσαν ανάμεσα σε αγκάθια και καθώς τα αγκάθια μεγάλωσαν τους έπνιξαν και έτσι δεν φύτρωσε χορτάρι. Ακόμα, άλλοι σπόροι έπεσαν σε γόνιμο έδαφος και μεγαλώνοντας φύτρωσαν άλλού τριάντα, αλλού εξήντα και αλλού εκατό φορές περισσότερο». Και όταν τελείωσε να λέγει την παραβολή, είπε στα πλήθη: «Αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει». Οι απόστολοι και όσοι ήταν μαζί του, όταν άκουσαν τον Ιησού να διδάσκει τον κόσμο με αυτό τον τρόπο μπερδεύτηκαν σε μεγάλο βαθμό. Και αφού συζήτησαν πολύ μεταξύ τους, εκείνο το βράδυ στον κήπο του Ζεβεδαίου ο Ματθαίος είπε στον Ιησού: «Κύριε, ποια η σημασία των δυσνόητων λεγομένων σου που ανέφερες στο πλήθος; Γιατί μιλάς με παραβολές σ’ εκείνους που ψάχνουν την αλήθεια;». Και ο Ιησούς αποκρίθηκε:		151:1.3 (1689.1) The apostles and those who were with them, when they heard Jesus teach the people in this manner, were greatly perplexed; and after much talking among themselves, that evening in the Zebedee garden Matthew said to Jesus: “Master, what is the meaning of the dark sayings which you present to the multitude? Why do you speak in parables to those who seek the truth?” And Jesus answered:
151:1.4 (1689.2) «Με υπομονή σας διδάσκω όλο αυτό τον καιρό. Σε εσάς είναι δοσμένο να γνωρίζετε τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, αλλά στο πλήθος που δεν διακρίνει, και σ’ εκείνους που αναζητούν την καταστροφή μας, από δω πέρα, τα μυστήρια της βασιλείας θα παρουσιάζονται με παραβολές. Και θα το κάνουμε αυτό έτσι ώστε εκείνοι που πραγματικά επιθυμούν να εισέλθουν στη βασιλεία να μπορούν να διακρίνουν τη σημασία της διδασκαλίας και με αυτό τον τρόπο να βρίσκουν τη σωτηρία, ενώ εκείνοι που ακούνε μόνο για να μας παγιδεύσουν ίσως μπερδευτούν ακόμα πιο πολύ γιατί θα βλέπουν χωρίς να βλέπουν και θα ακούνε χωρίς να ακούνε. Παιδιά μου, δεν παρατηρείτε το νόμο του πνεύματος που διατάσσει πως σ’ εκείνον που έχει θα του δοθεί κι άλλο ώστε να έχει εν αφθονία, αλλά σ’ εκείνον που δεν έχει θα του αφαιρεθεί και το ελάχιστο που έχει; Επομένως από τώρα και στο εξής θα μιλάω στα πλήθη περισσότερο με παραβολές με σκοπό οι φίλοι μας και εκείνοι που επιθυμούν να μάθουν την αλήθεια να μπορούν να βρίσκουν εκείνο που αναζητούν, ενώ οι εχθροί μας και εκείνοι που δεν αγαπούν την αλήθεια να μπορούν να ακούν χωρίς να καταλαβαίνουν. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους δεν ακολουθούν την οδό της αλήθειας. Ο προφήτης πράγματι περιέγραψε τέτοιες ψυχές, που δεν διακρίνουν την αλήθεια όταν είπε: «Επειδή η καρδιά αυτών των ανθρώπων έχει αλειφθεί με παχύ στρώμα κεριού και τα αυτιά τους είναι νωθρά στο να ακούνε και τα μάτια τους τα έκλεισαν από φόβο μήπως και διακρίνουν την αλήθεια και την καταλάβει η καρδιά τους».		151:1.4 (1689.2) “In patience have I instructed you all this time. To you it is given to know the mysteries of the kingdom of heaven, but to the undiscerning multitudes and to those who seek our destruction, from now on, the mysteries of the kingdom shall be presented in parables. And this we will do so that those who really desire to enter the kingdom may discern the meaning of the teaching and thus find salvation, while those who listen only to ensnare us may be the more confounded in that they will see without seeing and will hear without hearing. My children, do you not perceive the law of the spirit which decrees that to him who has shall be given so that he shall have an abundance; but from him who has not shall be taken away even that which he has. Therefore will I henceforth speak to the people much in parables to the end that our friends and those who desire to know the truth may find that which they seek, while our enemies and those who love not the truth may hear without understanding. Many of these people follow not in the way of the truth. The prophet did, indeed, describe all such undiscerning souls when he said: ‘For this people’s heart has waxed gross, and their ears are dull of hearing, and their eyes they have closed lest they should discern the truth and understand it in their hearts.’”
151:1.5 (1689.3) Οι απόστολοι δεν κατάλαβαν τελείως τη σημασία των λεγομένων του Κυρίου. Καθώς ο Ανδρέας και ο Θωμάς μίλησαν περαιτέρω με τον Ιησού, ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι τραβήχτηκαν σε ένα άλλο τμήμα του κήπου όπου επιδόθηκαν σε θερμή και μακριά συζήτηση.		151:1.5 (1689.3) The apostles did not fully comprehend the significance of the Master’s words. As Andrew and Thomas talked further with Jesus, Peter and the other apostles withdrew to another portion of the garden where they engaged in earnest and prolonged discussion.
2. Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ ^top		2. Interpretation of the Parable ^top
151:2.1 (1689.4) Ο Πέτρος με τη γύρω του ομάδα έβγαλαν το συμπέρασμα ότι η παραβολή του σπορέα ήταν αλληγορική, ότι κάθε χαρακτηριστικό είχε κάποιο κρυμμένο νόημα, και έτσι αποφάσισαν να πάνε στον Ιησού και να ζητήσουν μια εξήγηση. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό, ο Πέτρος πλησίασε τον Κύριο, λέγοντας: «Δεν είμαστε σε θέση να διεισδύσουμε στο νόημα αυτής της παραβολής και επιθυμούμε να μας την εξηγήσεις μια και λες ότι μας έχει δοθεί να γνωρίζουμε τα μυστήρια της βασιλείας». Όταν ο Ιησούς το άκουσε αυτό, είπε στον Πέτρο: «Γιε μου, δεν θέλω να αποκρύψω τίποτε από σένα, αλλά πρώτα πες, ότι μου λες τι κουβέντες έχετε κάνει γι αυτήν. Ποια είναι η εξήγησή σου για την παραβολή;».		151:2.1 (1689.4) Peter and the group about him came to the conclusion that the parable of the sower was an allegory, that each feature had some hidden meaning, and so they decided to go to Jesus and ask for an explanation. Accordingly, Peter approached the Master, saying: “We are not able to penetrate the meaning of this parable, and we desire that you explain it to us since you say it is given us to know the mysteries of the kingdom.” And when Jesus heard this, he said to Peter: “My son, I desire to withhold nothing from you, but first suppose you tell me what you have been talking about; what is your interpretation of the parable?”
151:2.2 (1689.5) Μετά από ένα λεπτό σιγής, ο Πέτρος είπε: «Κύριε, μιλήσαμε πολύ σχετικά με την παραβολή και αυτή είναι η ερμηνεία στην οποία κατέληξα: Ο σπορέας είναι ο κήρυκας του ευαγγελίου. Οι σπόροι είναι τα λόγια του Θεού. Οι σπόροι που έπεσαν στην άκρη του δρόμου αντιπροσωπεύουν εκείνους που δεν κατανοούν τη διδασκαλία του ευαγγελίου. Τα πουλιά που άρπαξαν τους σπόρους που έπεσαν στο σκληρό χώμα, αντιπροσωπεύουν το Σατανά, ή κάθε κακό άνθρωπο, που κλέβει εκείνο που σπάρθηκε στις καρδιές των αδαών. Οι σπόροι που έπεσαν στο πετρώδες έδαφος, και που φύτρωσαν τόσο ξαφνικά, αντιπροσωπεύουν εκείνα τα επιπόλαια και άφρονα άτομα που, όταν ακούνε τα καλά νέα, δέχονται το μήνυμα με χαρά, αλλά επειδή η αλήθεια δεν έχει αληθινές ρίζες στη βαθύτερη κατανόησή τους, η αφοσίωσή τους διαρκεί λίγο μπροστά στα βάσανα και την καταδίωξη. Όταν έρθουν οι δοκιμασίες, αυτοί οι πιστοί παραπαίουν, θα παρεκκλίνουν μόλις βρεθούν σε πειρασμό. Οι σπόροι που έπεσαν μέσα στα αγκάθια αντιπροσωπεύουν εκείνους που ακούνε πρόθυμα το λόγο, αλλά που επιτρέπουν στις φροντίδες του κόσμου και στην απατηλότητα του πλούτου να καταπνίξουν το λόγο της αληθείας έτσι ώστε να μην ωριμάσει. Οι σπόροι τώρα που έπεσαν στο γόνιμο έδαφος και φύτρωσαν και απέδωσαν καρπό τριάντα και εξήντα και εκατό φορές περισσότερο, αντιπροσωπεύουν εκείνους που, όταν άκουσαν την αλήθεια τη δέχτηκαν με διαφορετικό βαθμό αποδοχής ο καθένας – που οφειλόταν στη διαφορετική διανοητική τους ικανότητα – και έκτοτε εκδηλώνουν αυτούς τους διαφορετικούς βαθμούς θρησκευτικής εμπειρίας».		151:2.2 (1689.5) After a moment of silence, Peter said: “Master, we have talked much concerning the parable, and this is the interpretation I have decided upon: The sower is the gospel preacher; the seed is the word of God. The seed which fell by the wayside represents those who do not understand the gospel teaching. The birds which snatched away the seed that fell upon the hardened ground represent Satan, or the evil one, who steals away that which has been sown in the hearts of these ignorant ones. The seed which fell upon the rocky places, and which sprang up so suddenly, represents those superficial and unthinking persons who, when they hear the glad tidings, receive the message with joy; but because the truth has no real root in their deeper understanding, their devotion is short-lived in the face of tribulation and persecution. When trouble comes, these believers stumble; they fall away when tempted. The seed which fell among thorns represents those who hear the word willingly, but who allow the cares of the world and the deceitfulness of riches to choke the word of truth so that it becomes unfruitful. Now the seed which fell on good ground and sprang up to bear, some thirty, some sixty, and some a hundredfold, represents those who, when they have heard the truth, receive it with varying degrees of appreciation—owing to their differing intellectual endowments—and hence manifest these varying degrees of religious experience.”
151:2.3 (1690.1) Ο Ιησούς αφού άκουσε την εξήγηση που έδωσε ο Πέτρος για την παραβολή, ρώτησε τους άλλους αποστόλους αν είχαν και αυτοί να κάνουν υποδείξεις. Στην πρόσκληση αυτή μόνο ο Ναθαναήλ ανταποκρίθηκε. Είπε: «Κύριε, αν και αναγνωρίζω πολλά καλά πράγματα από την εξήγηση που έκανε ο Σίμωνας Πέτρος για την παραβολή, δεν συμφωνώ τελείως μαζί του. Η δική μου γνώμη για την παραβολή είναι: Οι σπόροι αντιπροσωπεύουν το ευαγγέλιο της βασιλείας, ενώ ο σπορέας συμβολίζει τους προάγγελους της βασιλείας. Οι σπόροι που έπεσαν στην άκρη του δρόμου στο άγονο έδαφος, αντιπροσωπεύουν εκείνους που άκουσαν λίγο από το ευαγγέλιο, μαζί με αυτούς που είναι αδιάφοροι για το μήνυμα, και οι οποίοι έχουν σκληρύνει τις καρδιές τους. Τα πουλιά του ουρανού που άρπαξαν τους σπόρους που έπεσαν στην άκρη του δρόμου, αντιπροσωπεύουν τις συνήθειες της ζωής του καθενός, τους πειρασμούς του κακού και τις επιθυμίες της σάρκας. Οι σπόροι που έπεσαν μέσα στις πέτρες συμβολίζουν εκείνες τις ευαίσθητες ψυχές που δέχονται γρήγορα τη νέα διδασκαλία αλλά το ίδιο γρήγορα ξεχνάνε την αλήθεια όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις δυσκολίες και την πραγματικότητα του να ζεις σύμφωνα με αυτή την αλήθεια. Τους λείπει η πνευματική αντίληψη. Οι σπόροι που έπεσαν ανάμεσα στ’ αγκάθια αντιπροσωπεύουν εκείνους που ελκύονται από τις αλήθειες του ευαγγελίου, ενδιαφέρονται να ακολουθήσουν τις διδασκαλίες του, αλλά εμποδίζονται από την περηφάνια της ζωής, τη ζήλια, το φθόνο και τις ανησυχίες της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι σπόροι που έπεσαν στο γόνιμο έδαφος και φύτρωσαν για να αποφέρουν καρπό τριάντα, εξήντα και εκατό φορές περισσότερο, αντιπροσωπεύουν τη φυσική και διαφορετική βαθμίδα ικανότητας στην κατανόηση της αλήθειας και στην ανταπόκριση των πνευματικών της διδασκαλιών από άνδρες και γυναίκες που κατέχουν διαφορετικά χαρίσματα πνευματικής διαφώτισης».		151:2.3 (1690.1) Jesus, after listening to Peter’s interpretation of the parable, asked the other apostles if they did not also have suggestions to offer. To this invitation only Nathaniel responded. Said he: “Master, while I recognize many good things about Simon Peter’s interpretation of the parable, I do not fully agree with him. My idea of this parable would be: The seed represents the gospel of the kingdom, while the sower stands for the messengers of the kingdom. The seed which fell by the wayside on hardened ground represents those who have heard but little of the gospel, along with those who are indifferent to the message, and who have hardened their hearts. The birds of the sky that snatched away the seed which fell by the wayside represent one’s habits of life, the temptation of evil, and the desires of the flesh. The seed which fell among the rocks stands for those emotional souls who are quick to receive new teaching and equally quick to give up the truth when confronted with the difficulties and realities of living up to this truth; they lack spiritual perception. The seed which fell among the thorns represents those who are attracted to the truths of the gospel; they are minded to follow its teachings, but they are prevented by the pride of life, jealousy, envy, and the anxieties of human existence. The seed which fell on good soil, springing up to bear, some thirty, some sixty, and some a hundredfold, represents the natural and varying degrees of ability to comprehend truth and respond to its spiritual teachings by men and women who possess diverse endowments of spirit illumination.”
151:2.4 (1690.2) Όταν ο Ναθαναήλ σταμάτησε να μιλάει, οι απόστολοι και οι συνεργάτες τους χωρίστηκαν σε σοβαρές συζητήσεις και καταπιάστηκαν με ζωηρές φιλονικίες, μερικοί συμφωνώντας με την ορθότητα της ερμηνείας του Πέτρου, ενώ σχεδόν ένας ίδιος αριθμός αναζητούσε να υπερασπιστεί την εξήγηση της παραβολής του Ναθαναήλ. Εν τω μεταξύ ο Πέτρος και ο Ναθαναήλ είχαν αποσυρθεί στο σπίτι, όπου μπλέχτηκαν σε μια σθεναρή και αποφασιστική προσπάθεια, ο ένας να πείσει και να αλλάξει τα μυαλά του άλλου.		151:2.4 (1690.2) When Nathaniel had finished speaking, the apostles and their associates fell into serious discussion and engaged in earnest debate, some contending for the correctness of Peter’s interpretation, while almost an equal number sought to defend Nathaniel’s explanation of the parable. Meanwhile Peter and Nathaniel had withdrawn to the house, where they were involved in a vigorous and determined effort the one to convince and change the mind of the other.
151:2.5 (1690.3) Ο Κύριος επέτρεψε αυτή η σύγχυση να ξεπεράσει το όριο της πιο έντονης έκφρασης, μετά χτύπησε τα χέρια του και τους φώναξε γύρω του. Όταν όλοι μαζεύτηκαν γύρω του για μια ακόμη φορά, είπε: «Πριν σας μιλήσω γι αυτή την παραβολή, μήπως έχει κάποιος από εσάς να πει κάτι;». Ακολούθησε ένα λεπτό σιωπής και ο Θωμάς μετά μίλησε: «Ναι, Κύριε, θέλω να πω λίγα λόγια. Ενθυμούμαι ότι κάποτε μας είπες να προφυλασσόμαστε από αυτό το πράγμα. Μας δίδαξες ότι, όταν χρησιμοποιούμε παραδείγματα για το κήρυγμά μας, θα πρέπει να χρησιμοποιούμε αληθινές ιστορίες, όχι μύθους, και ότι θα πρέπει να επιλέγουμε μια ιστορία που να ταιριάζει όσο το δυνατόν καλύτερα με το παράδειγμα της μόνης κεντρικής και ζωτικής αλήθειας, την οποία θέλουμε να διδάξουμε στον κόσμο, και χρησιμοποιώντας την ιστορία με αυτό τον τρόπο, να μην προσπαθούμε να κάνουμε πνευματική εφαρμογή και όλων των επί μέρους λεπτομερειών που θα εμπεριέχονται στην εξιστόρηση αυτής της υπόθεσης. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Πέτρος και ο Ναθαναήλ έχουν και οι δυο λάθος στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν αυτή την παραβολή. Θαυμάζω την ικανότητά τους να κάνουν αυτά τα πράγματα, αλλά είμαι εξίσου βέβαιος ότι όλες οι προσπάθειες αυτού του τύπου, να κάνουν δηλαδή μια συνηθισμένη παραβολή να αποδίδει πνευματικές αναλογίες σε όλα της τα χαρακτηριστικά, μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα μόνο το μπέρδεμα και τη σοβαρή παρανόηση του αληθινού σκοπού μιας τέτοιας παραβολής. Το ότι έχω ολοκληρωτικά δίκιο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι εκεί που όλοι μας είχαμε την ίδια γνώμη πριν μια ώρα, τώρα έχουμε χωριστεί σε δυο ξεχωριστές ομάδες που διατηρούν διαφορετικές απόψεις σχετικά με την παραβολή και τις διατηρούν τόσο έντονα ώστε να συγκρούονται, κατά τη γνώμη μου, με την ικανότητά μας να λάβουμε πλήρως τη μεγάλη αλήθεια που είχες στο μυαλό σου όταν ανέφερες αυτή την παραβολή στο πλήθος και στη συνέχεια μας ζήτησες να κάνουμε σχόλια γι αυτήν».		151:2.5 (1690.3) The Master permitted this confusion to pass the point of most intense expression; then he clapped his hands and called them about him. When they had all gathered around him once more, he said, “Before I tell you about this parable, do any of you have aught to say?” Following a moment of silence, Thomas spoke up: “Yes, Master, I wish to say a few words. I remember that you once told us to beware of this very thing. You instructed us that, when using illustrations for our preaching, we should employ true stories, not fables, and that we should select a story best suited to the illustration of the one central and vital truth which we wished to teach the people, and that, having so used the story, we should not attempt to make a spiritual application of all the minor details involved in the telling of the story. I hold that Peter and Nathaniel are both wrong in their attempts to interpret this parable. I admire their ability to do these things, but I am equally sure that all such attempts to make a natural parable yield spiritual analogies in all its features can only result in confusion and serious misconception of the true purpose of such a parable. That I am right is fully proved by the fact that, whereas we were all of one mind an hour ago, now are we divided into two separate groups who hold different opinions concerning this parable and hold such opinions so earnestly as to interfere, in my opinion, with our ability fully to grasp the great truth which you had in mind when you presented this parable to the multitude and subsequently asked us to make comment upon it.”
151:2.6 (1691.1) Τα λόγια που είπε ο Θωμάς είχαν ένα καθησυχαστικό αποτέλεσμα πάνω σε όλους τους. Τους έκανε να θυμηθούν τι τους είχε διδάξει ο Ιησούς σε προηγούμενες περιπτώσεις και πριν μιλήσει ο Ιησούς ανακεφαλαιώνοντας, σηκώθηκε ο Ανδρέας λέγοντας: «Είμαι πεπεισμένος ότι ο Θωμάς έχει δίκιο και θα ήθελα να μας πει ποιο νόημα βγάζει αυτός από την παραβολή του σπορέως». Μετά το νεύμα του Ιησού στο Θωμά για να μιλήσει, αυτός είπε: «Αδέλφια μου, δεν επιθυμώ να παρατείνω αυτή τη συζήτηση, αλλά αν το επιθυμείτε, θα σας πω ότι πιστεύω πως αυτή η παραβολή μας αναφέρθηκε για να μας διδάξει μια μεγάλη αλήθεια. Και αυτό είναι ότι η διδασκαλία μας του ευαγγελίου της βασιλείας, άσχετα με το πόσο πιστά και αποτελεσματικά εκτελούμε τη θεϊκή αποστολή μας, πρόκειται να έχει διαφορετικούς βαθμούς επιτυχίας. Και πως όλες αυτές οι διαφορές στο αποτέλεσμα οφείλονται άμεσα σε καταστάσεις που συνυπάρχουν στις περιστάσεις της υπηρεσίας μας, καταστάσεις στις οποίες έχουμε λίγο ή καθόλου έλεγχο».		151:2.6 (1691.1) The words which Thomas spoke had a quieting effect on all of them. He caused them to recall what Jesus had taught them on former occasions, and before Jesus resumed speaking, Andrew arose, saying: “I am persuaded that Thomas is right, and I would like to have him tell us what meaning he attaches to the parable of the sower.” After Jesus had beckoned Thomas to speak, he said: “My brethren, I did not wish to prolong this discussion, but if you so desire, I will say that I think this parable was spoken to teach us one great truth. And that is that our teaching of the gospel of the kingdom, no matter how faithfully and efficiently we execute our divine commissions, is going to be attended by varying degrees of success; and that all such differences in results are directly due to conditions inherent in the circumstances of our ministry, conditions over which we have little or no control.”
151:2.7 (1691.2) Όταν ο Θωμάς σταμάτησε να μιλάει, η πλειοψηφία των συντρόφων του ιεροκηρύκων ήταν έτοιμη να συμφωνήσει μαζί του, ακόμα και ο Πέτρος και ο Ναθαναήλ ήταν έτοιμοι να συζητήσουν μαζί του, αλλά ο Ιησούς σηκώθηκε και είπε: «Καλά τα είπες Θωμά, διέκρινες το αληθινό νόημα των παραβολών, αλλά και οι δυο, και ο Πέτρος και ο Ναθαναήλ έκαναν εξίσου καλό με το να δείξουν τόσο τέλεια τον κίνδυνο που ενυπάρχει όταν εξηγούνται αλληγορικά οι παραβολές. Στις δικές σας καρδιές σας ίσως συχνά να αποκομίζετε κέρδη από τέτοια ταξίδια της θεωρητικής φαντασίας, αλλά κάνετε λάθος όταν ζητάτε να προσφέρετε τέτοια συμπεράσματα σαν μέρος της δημόσιας διδασκαλίας σας».		151:2.7 (1691.2) When Thomas had finished speaking, the majority of his fellow preachers were about ready to agree with him, even Peter and Nathaniel were on their way over to speak with him, when Jesus arose and said: “Well done, Thomas; you have discerned the true meaning of parables; but both Peter and Nathaniel have done you all equal good in that they have so fully shown the danger of undertaking to make an allegory out of my parables. In your own hearts you may often profitably engage in such flights of the speculative imagination, but you make a mistake when you seek to offer such conclusions as a part of your public teaching.”
151:2.8 (1691.3) Τώρα που η ένταση πήρε τέλος, ο Πέτρος και ο Ναθαναήλ συνεχάρησαν ο ένας τον άλλο για τις ερμηνείες τους, και κάθε απόστολος, εκτός από τους δίδυμους γιους του Αλφαίου, επιχείρησε να δώσει μια εξήγηση της παραβολής του σπορέως πριν αποσυρθούν για τη νύχτα. Ακόμα και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης παρουσίασε μια εύσχημη ερμηνεία. Οι δώδεκα συχνά, μεταξύ τους, προσπαθούσαν να ανακαλύπτουν την αλληγορική σημασία των παραβολών του Κυρίου, αλλά ποτέ ξανά δεν πήραν σοβαρά τέτοιες τις υποθέσεις. Αυτή ήταν μια πολύ ευεργετική συνεστίαση για τους αποστόλους και για τους συντρόφους τους, ειδικά επειδή έκτοτε ο Ιησούς χρησιμοποιούσε παραβολές σε συνδυασμό με τη δημόσια διδασκαλία του.		151:2.8 (1691.3) Now that the tension was over, Peter and Nathaniel congratulated each other on their interpretations, and with the exception of the Alpheus twins, each of the apostles ventured to make an interpretation of the parable of the sower before they retired for the night. Even Judas Iscariot offered a very plausible interpretation. The twelve would often, among themselves, attempt to figure out the Master’s parables as they would an allegory, but never again did they regard such speculations seriously. This was a very profitable session for the apostles and their associates, especially so since from this time on Jesus more and more employed parables in connection with his public teaching.
3. ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ ^top		3. More About Parables ^top
151:3.1 (1691.4) Οι απόστολοι ενδιαφέρθηκαν τόσο πολύ για τις παραβολές ώστε όλο το επόμενο πρωινό αφιερώθηκε στην περαιτέρω συζήτηση για τις παραβολές. Ο Ιησούς προλόγισε την εσπερινή συζήτηση λέγοντας: «Αγαπημένοι μου, πρέπει πάντα να διαφοροποιείτε τη διδασκαλία σας με τρόπο που να ταιριάζει η παρουσίαση της αλήθειας με τη σκέψη και τις καρδιές που έχετε μπροστά σας. Όταν βρίσκεσθε μπροστά σ’ ένα πλήθος με διαφορετικές νοημοσύνη και ιδιοσυγκρασία, δεν μπορείτε να μιλάτε με διαφορετικά λόγια σε κάθε τάξη ακροατών, αλλά μπορείτε να λέτε μια ιστορία για τη μετάδοση της διδασκαλίας σας. Και κάθε ομάδα, ακόμα και κάθε ένας ξεχωριστά, θα είναι ικανός να δώσει τη δική του ερμηνεία στην παραβολή σας σύμφωνα με το δικό του διανοητικό και πνευματικό ταλέντο. Αφήστε να λάμψει το φως σας αλλά κάντε το με σοφία και σύνεση. Κανένας, όταν ανάβει μια λάμπα δεν την σκεπάζει με κάποιο δοχείο ή δεν την βάζει κάτω από το κρεβάτι. Βάζει τη λάμπα του πάνω στο βάθρο για να μπορούν όλοι να βλέπουν το φως. Σας λέγω ότι τίποτε δεν είναι κρυφό στη βασιλεία των ουρανών που δεν θα φανερωθεί. Ούτε υπάρχουν τίποτε μυστικά που δεν θα γίνουν στο τέλος γνωστά. Τελικά όλα θα έρθουν στο φως. Μην σκέπτεστε μόνο τα πλήθη και πώς αυτά ακούνε την αλήθεια, πάρτε υπ’ όψη επίσης και τους εαυτούς σας, πώς ακούτε. Θυμηθείτε ότι πολλές φορές σας έχω πει: Σε όποιον έχει, θα του δοθεί περισσότερο, ενώ από αυτόν που δεν έχει θα αφαιρεθεί ακόμα και αυτό που νομίζει ότι έχει».		151:3.1 (1691.4) The apostles were parable-minded, so much so that the whole of the next evening was devoted to the further discussion of parables. Jesus introduced the evening’s conference by saying: “My beloved, you must always make a difference in teaching so as to suit your presentation of truth to the minds and hearts before you. When you stand before a multitude of varying intellects and temperaments, you cannot speak different words for each class of hearers, but you can tell a story to convey your teaching; and each group, even each individual, will be able to make his own interpretation of your parable in accordance with his own intellectual and spiritual endowments. You are to let your light shine but do so with wisdom and discretion. No man, when he lights a lamp, covers it up with a vessel or puts it under the bed; he puts his lamp on a stand where all can behold the light. Let me tell you that nothing is hid in the kingdom of heaven which shall not be made manifest; neither are there any secrets which shall not ultimately be made known. Eventually, all these things shall come to light. Think not only of the multitudes and how they hear the truth; take heed also to yourselves how you hear. Remember that I have many times told you: To him who has shall be given more, while from him who has not shall be taken away even that which he thinks he has.”
151:3.2 (1692.1) Η συνέχιση της συζήτησης για τις παραβολές και την περαιτέρω διδασκαλία για την ερμηνεία τους μπορεί να συνοψισθεί και να αποδοθεί σε σύγχρονη φρασεολογία ως ακολούθως:		151:3.2 (1692.1) The continued discussion of parables and further instruction as to their interpretation may be summarized and expressed in modern phraseology as follows:
151:3.3 (1692.2) 1. Ο Ιησούς συμβούλεψε κατά της χρήσης είτε μύθων είτε αλληγοριών για τη διδασκαλία των αληθειών του ευαγγελίου. Συνέστησε όμως την ελεύθερη χρήση παραβολών, ειδικά παραβολών από τη φύση. Έδωσε έμφαση στην αξία του να χρησιμοποιούν την αναλογία που υπάρχει μεταξύ του φυσικού και του πνευματικού κόσμου σαν μέθοδο για τη διδασκαλία της αλήθειας. Συχνά έκανε υπαινιγμούς για το φυσικό κόσμο σαν «τη φανταστική και γρήγορα εξαφανιζόμενη σκιά της πνευματικής πραγματικότητας».		151:3.3 (1692.2) 1. Jesus advised against the use of either fables or allegories in teaching the truths of the gospel. He did recommend the free use of parables, especially nature parables. He emphasized the value of utilizing the analogy existing between the natural and the spiritual worlds as a means of teaching truth. He frequently alluded to the natural as “the unreal and fleeting shadow of spirit realities.”
151:3.4 (1692.3) 2. Ο Ιησούς αφηγήθηκε τρεις ή τέσσερις παραβολές από τις εβραϊκές Γραφές, εφιστώντας την προσοχή στο γεγονός ότι αυτή η μέθοδος διδασκαλίας δεν ήταν τελείως νέα. Έγινε όμως μια σχεδόν νέα μέθοδος διδασκαλίας όπως την χρησιμοποίησε από αυτό τον καιρό και μετά.		151:3.4 (1692.3) 2. Jesus narrated three or four parables from the Hebrew scriptures, calling attention to the fact that this method of teaching was not wholly new. However, it became almost a new method of teaching as he employed it from this time onward.
151:3.5 (1692.4) 3. Διδάσκοντας τους αποστόλους για την αξία των παραβολών, ο Ιησούς επέστησε την προσοχή στα παρακάτω σημεία:		151:3.5 (1692.4) 3. In teaching the apostles the value of parables, Jesus called attention to the following points:
151:3.6 (1692.5) Η παραβολή χρησιμοποιείται όταν κάποιος απευθύνεται συγχρόνως σε ευρέως διαφορετικά επίπεδα μυαλού και πνεύματος. Η παραβολή ερεθίζει τη φαντασία, καταπολεμά τις διακρίσεις και παρακινεί την κριτική σκέψη. Προάγει τη συμπάθεια χωρίς να δημιουργεί ανταγωνισμό.		151:3.6 (1692.5) The parable provides for a simultaneous appeal to vastly different levels of mind and spirit. The parable stimulates the imagination, challenges the discrimination, and provokes critical thinking; it promotes sympathy without arousing antagonism.
151:3.7 (1692.6) Η παραβολή προχωράει από τα γνωστά πράγματα στη διάκριση των αγνώστων. Η παραβολή χρησιμοποιεί τον υλικό και φυσικό κόσμο σαν μέσα για να εισαγάγει τον πνευματικό και τον υπερφυσικό.		151:3.7 (1692.6) The parable proceeds from the things which are known to the discernment of the unknown. The parable utilizes the material and natural as a means of introducing the spiritual and the supermaterial.
151:3.8 (1692.7) Οι παραβολές ευνοούν τη δημιουργία αμερόληπτων σωστών αποφάσεων. Η παραβολή αποφεύγει με πολλή επιδεξιότητα την προκατάληψη και βάζει νέες αλήθειες στο μυαλό και το κάνει αυτό δημιουργώντας την ελάχιστη αυτοάμυνα από μια προσωπική προσβολή.		151:3.8 (1692.7) Parables favor the making of impartial moral decisions. The parable evades much prejudice and puts new truth gracefully into the mind and does all this with the arousal of a minimum of the self-defense of personal resentment.
151:3.9 (1692.8) Το να απορρίψει κανείς την αλήθεια που εμπεριέχεται στην παραβολική αναλογία απαιτεί συνειδητή διανοητική αντίδραση που αμέσως έρχεται σε αντίθεση με τη δίκαιη κρίση και τη σωστή απόφαση κάποιου. Η παραβολή συντελεί στον εξαναγκασμό της σκέψης δια μέσου της ακοής.		151:3.9 (1692.8) To reject the truth contained in parabolical analogy requires conscious intellectual action which is directly in contempt of one’s honest judgment and fair decision. The parable conduces to the forcing of thought through the sense of hearing.
151:3.10 (1692.9) Η χρήση της παραβολικής μορφής διδασκαλίας καθιστά ικανό το δάσκαλο να παρουσιάσει νέες και εντυπωσιακές αλήθειες ενώ συγχρόνως αποφεύγει τα μέγιστα κάθε αμφισβήτηση και εξωτερική σύγκρουση με την παράδοση και την εγκαθεστηκυία εξουσία.		151:3.10 (1692.9) The use of the parable form of teaching enables the teacher to present new and even startling truths while at the same time he largely avoids all controversy and outward clashing with tradition and established authority.
151:3.11 (1693.1) Η παραβολή έχει επίσης το πλεονέκτημα να αναζωογονεί την ανάμνηση της διδαχθείσας αλήθειας όταν στη συνέχεια αντιμετωπίζονται οι ίδιες οικείες σκηνές.		151:3.11 (1693.1) The parable also possesses the advantage of stimulating the memory of the truth taught when the same familiar scenes are subsequently encountered.
151:3.12 (1693.2) Με αυτό τον τρόπο ο Ιησούς ζήτησε να γνωστοποιήσει στους οπαδούς του τις πολλές αιτίες που συνεπάγονται της πρακτικής του για αυξανόμενη χρήση παραβολών κατά τη δημόσια διδασκαλία του.		151:3.12 (1693.2) In this way Jesus sought to acquaint his followers with many of the reasons underlying his practice of increasingly using parables in his public teaching.
151:3.13 (1693.3) Κοντά στο τέλος του εσπερινού μαθήματος ο Ιησούς έκανε το πρώτο του σχόλιο για την παραβολή του σπορέως. Είπε ότι η παραβολή αναφερόταν σε δυο πράγματα: Πρώτον, ήταν μια ανασκόπηση της δικής του υπηρεσίας μέχρι εκείνη την ώρα και μια πρόβλεψη για το τι βρισκόταν μπροστά του για το υπόλοιπο της ζωής του στη γη. Και δεύτερον, ήταν και μια υπόδειξη για το τι επρόκειτο να περιμένουν οι απόστολοι και οι άλλοι εξάγγελοι της βασιλείας, κατά την υπηρεσία τους από γενιά σε γενιά στο πέρασμα του χρόνου.		151:3.13 (1693.3) Toward the close of the evening’s lesson Jesus made his first comment on the parable of the sower. He said the parable referred to two things: First, it was a review of his own ministry up to that time and a forecast of what lay ahead of him for the remainder of his life on earth. And second, it was also a hint as to what the apostles and other messengers of the kingdom might expect in their ministry from generation to generation as time passed.
151:3.14 (1693.4) Ο Ιησούς κατέφυγε επίσης στη χρήση των παραβολών σαν την καλύτερη δυνατή αναίρεση της προσπάθειας των αρχιερέων της Ιερουσαλήμ, που δίδασκαν ότι όλο το έργο του γινόταν με τη βοήθεια των δαιμόνων και του πρίγκιπα των διαβόλων. Η επίκληση της φύσης ερχόταν σε αντίθεση με τέτοια διδασκαλία αφού ο κόσμος εκείνης της εποχής θεωρούσε τα φυσικά φαινόμενα σαν προϊόν άμεσης δράσης πνευματικών όντων και υπερφυσικών δυνάμεων. Αποφάσισε επίσης αυτή τη μέθοδο διδασκαλίας επειδή τον καθιστούσε ικανό να διακηρύξει ζωτικές αλήθειες σε εκείνους που επιθυμούσαν να μάθουν για την καλύτερη οδό, ενώ την ίδια στιγμή παρείχε στους εχθρούς του λιγότερες ευκαιρίες να βρουν αιτίες προσβολής και κατάκρισης εναντίον του.		151:3.14 (1693.4) Jesus also resorted to the use of parables as the best possible refutation of the studied effort of the religious leaders at Jerusalem to teach that all of his work was done by the assistance of demons and the prince of devils. The appeal to nature was in contravention of such teaching since the people of that day looked upon all natural phenomena as the product of the direct act of spiritual beings and supernatural forces. He also determined upon this method of teaching because it enabled him to proclaim vital truths to those who desired to know the better way while at the same time affording his enemies less opportunity to find cause for offense and for accusations against him.
151:3.15 (1693.5) Πριν απολύσει την ομάδα για τη νύχτα, ο Ιησούς είπε: «Τώρα θα σας πω το τελευταίο για την παραβολή του σπορέως. Θα σας δοκιμάσω για να μάθω πώς θα δεχθείτε αυτό: Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει επίσης σαν έναν άνδρα που ρίχνει καλό σπόρο στη γη. Και ενώ κοιμάται τη νύχτα και πηγαίνει στη δουλειά του το πρωί, ο σπόρος φύτρωσε και μεγάλωσε, και αν και δεν έμαθε με ποιο τρόπο, τα φυτά έκαναν καρπούς. Πρώτα ήταν η γλώσσα, μετά το αυτί, μετά όλος ο σπόρος στο αυτί. Και όταν ο καρπός ωρίμασε, πήρε το δρεπάνι και ο θερισμός τελείωσε. Αυτός που έχει αυτιά για ν’ ακούει ας ακούει».		151:3.15 (1693.5) Before he dismissed the group for the night, Jesus said: “Now will I tell you the last of the parable of the sower. I would test you to know how you will receive this: The kingdom of heaven is also like a man who cast good seed upon the earth; and while he slept by night and went about his business by day, the seed sprang up and grew, and although he knew not how it came about, the plant came to fruit. First there was the blade, then the ear, then the full grain in the ear. And then when the grain was ripe, he put forth the sickle, and the harvest was finished. He who has an ear to hear, let him hear.”
151:3.16 (1693.6) Πολλές φορές οι απόστολοι στριφογύρισαν στο μυαλό τους τα λεγόμενά του, αλλά ο Κύριος ποτέ δεν έκανε άλλη αναφορά γι αυτή την πρόσθεση στην παραβολή του σπορέως.		151:3.16 (1693.6) Many times did the apostles turn this saying over in their minds, but the Master never made further mention of this addition to the parable of the sower.
4. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ^top		4. More Parables by the Sea ^top
151:4.1 (1693.7) Την επομένη ημέρα ο Ιησούς δίδασκε τον κόσμο από το πλοίο, λέγοντας: «Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με τον άνθρωπο που έσπειρε καλό σπόρο στο χωράφι. Αλλά όταν κοιμόταν, ήρθε ο εχθρός του και έσπειρε ζιζάνια ανάμεσα στο σιτάρι και μετά έφυγε μακριά. Όταν τα νεαρά φυτά φύτρωσαν και αργότερα ήταν έτοιμα να κάνουν καρπούς, εμφανίστηκαν και τα ζιζάνια. Τότε οι υπηρέτες του υποστατικού αυτού ήρθαν και του είπαν: ‘Κύριε, δεν έσπειρες καλό σπόρο στο χωράφι σου; Από πού λοιπόν προέρχονται αυτά τα ζιζάνια;’. Και αυτός απάντησε στους υπηρέτες του: ‘Ένας εχθρός το έκανε’. Οι υπηρέτες τότε ρώτησαν τον Κύριό τους, ‘Θέλεις να πάμε και να ξεριζώσουμε αυτά τα ζιζάνια;’. Αλλά τους απάντησε: ‘Όχι, μήπως και ξεριζώνοντας τα ζιζάνια ξεριζώσετε και το σιτάρι μαζί. Καλύτερα αφήστε τα και τα δυο να μεγαλώσουν μέχρι την ώρα του θερισμού, και τότε θα πω στους θεριστές, ‘Μαζέψτε πρώτα τα ζιζάνια και δέστε τα δεμάτια και κάψτε τα και μετά μαζέψτε το σιτάρι και φυλάξτε το στην αποθήκη μου’».		151:4.1 (1693.7) The next day Jesus again taught the people from the boat, saying: “The kingdom of heaven is like a man who sowed good seed in his field; but while he slept, his enemy came and sowed weeds among the wheat and hastened away. And so when the young blades sprang up and later were about to bring forth fruit, there appeared also the weeds. Then the servants of this householder came and said to him: ‘Sir, did you not sow good seed in your field? Whence then come these weeds?’ And he replied to his servants, ‘An enemy has done this.’ The servants then asked their master, ‘Would you have us go out and pluck up these weeds?’ But he answered them and said: ‘No, lest while you are gathering them up, you uproot the wheat also. Rather let them both grow together until the time of the harvest, when I will say to the reapers, Gather up first the weeds and bind them in bundles to burn and then gather up the wheat to be stored in my barn.’”
151:4.2 (1693.8) Μετά, αφού ο κόσμος έκανε λίγες ερωτήσεις, ο Ιησούς είπε άλλη μια παραβολή: «Η βασιλεία των ουρανών είναι σαν το σιναπόσπορο που έσπειρε κάποιος στο χωράφι του. Ο σιναπόσπορος είναι ο μικρότερος σπόρος, αλλά όταν μεγαλώσει πλήρως, γίνεται το μεγαλύτερο από όλα τα φυτά και μοιάζει με δέντρο, ώστε τα πουλιά του ουρανού μπορούν να έρθουν και να αναπαυθούν στα κλαδιά του».		151:4.2 (1693.8) After the people had asked a few questions, Jesus spoke another parable: “The kingdom of heaven is like a grain of mustard seed which a man sowed in his field. Now a mustard seed is the least of seeds, but when it is full grown, it becomes the greatest of all herbs and is like a tree so that the birds of heaven are able to come and rest in the branches thereof.”
151:4.3 (1694.1) «Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει επίσης με τη μαγιά που πήρε μια γυναίκα και την έβαλε σε τρία μέρη αλεύρι και έτσι όλο το αλεύρι ζυμώθηκε με τη μαγιά».		151:4.3 (1694.1) “The kingdom of heaven is also like leaven which a woman took and hid in three measures of meal, and in this way it came about that all of the meal was leavened.”
151:4.4 (1694.2) «Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει επίσης με κρυμμένο θησαυρό, που κάποιος ανακάλυψε σ’ ένα χωράφι. Μέσα στη χαρά του πήγε να πουλήσει όλα του τα υπάρχοντα για να βρει τα χρήματα και να αγοράσει το χωράφι».		151:4.4 (1694.2) “The kingdom of heaven is also like a treasure hidden in a field, which a man discovered. In his joy he went forth to sell all he had that he might have the money to buy the field.”
151:4.5 (1694.3) «Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με κάποιο έμπορο που ψάχνει για αρκετά μεγάλα μαργαριτάρια. Έχοντας βρει ένα μαργαριτάρι μεγάλης αξίας, πήγε και πούλησε όλα του τα υπάρχοντα ώστε να μπορέσει να αγοράσει το καταπληκτικό μαργαριτάρι».		151:4.5 (1694.3) “The kingdom of heaven is also like a merchant seeking goodly pearls; and having found one pearl of great price, he went out and sold everything he possessed that he might be able to buy the extraordinary pearl.”
151:4.6 (1694.4) «Και πάλι, η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με δίχτυ τράτας που ρίχτηκε στη θάλασσα και μάζεψε κάθε λογής ψάρια. Τώρα, όταν το δίχτυ γέμισε, οι ψαράδες το έβγαλαν στην ακτή, όπου κάθισαν και ξεχώρισαν τα ψάρια, φυλάσσοντας τα καλά σε δοχεία ενώ τα άχρηστα τα πέταξαν μακριά».		151:4.6 (1694.4) “Again, the kingdom of heaven is like a sweep net which was cast into the sea, and it gathered up every kind of fish. Now, when the net was filled, the fishermen drew it up on the beach, where they sat down and sorted out the fish, gathering the good into vessels while the bad they threw away.”
151:4.7 (1694.5) Πολλές ακόμη παραβολές είπε ο Ιησούς στα πλήθη. Πράγματι, από δω και πέρα σπάνια δίδασκε τις μάζες με άλλο τρόπο. Μετά την ομιλία του στο δημόσιο ακροατήριο με παραβολές, μπορούσε, κατά τα εσπερινά μαθήματα, πιο ολοκληρωμένα και με σαφήνεια να αναπτύσσει τη διδασκαλία του στους αποστόλους και τους ευαγγελιστές.		151:4.7 (1694.5) Many other parables spoke Jesus to the multitudes. In fact, from this time forward he seldom taught the masses except by this means. After speaking to a public audience in parables, he would, during the evening classes, more fully and explicitly expound his teachings to the apostles and the evangelists.
5. Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΚΕΡΙΣΑ ^top		5. The Visit to Kheresa ^top
151:5.1 (1694.6) Το πλήθος συνέχισε να μεγαλώνει όλη την εβδομάδα. Το Σάββατο ο Ιησούς αναχώρησε βιαστικά για τους λόφους, αλλά όταν το πρωί της Κυριακής γύρισε, τα πλήθη επέστρεψαν. Ο Ιησούς τους μίλησε νωρίς το απόγευμα μετά το κήρυγμα του Πέτρου και όταν τελείωσε, είπε στους αποστόλους του: «Έχω κουραστεί από τον όχλο, ας πάμε στην απέναντι ακτή για να ξεκουραστούμε μια μέρα».		151:5.1 (1694.6) The multitude continued to increase throughout the week. On Sabbath Jesus hastened away to the hills, but when Sunday morning came, the crowds returned. Jesus spoke to them in the early afternoon after the preaching of Peter, and when he had finished, he said to his apostles: “I am weary of the throngs; let us cross over to the other side that we may rest for a day.”
151:5.2 (1694.7) Στο δρόμο προς την απέναντι πλευρά της λίμνης συνάντησαν μια από εκείνες τις σφοδρές και ξαφνικές καταιγίδες που είναι χαρακτηριστικές της Θάλασσας της Γαλιλαίας, ιδιαίτερα αυτή την εποχή του χρόνου. Η επιφάνεια του νερού της λίμνης βρίσκεται σχεδόν 33 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και περιβάλλεται από ψηλές όχθες, ιδιαίτερα προς τη δύση. Υπάρχουν απόκρημνα φαράγγια που οδηγούν από τη λίμνη στους λόφους και καθώς ο αέρας θερμαίνεται σ’ ένα κοίλωμα, ανέρχεται πάνω από τη λίμνη κατά τη διάρκεια της ημέρας, υπάρχει μια τάση μετά τη δύση, που ο αέρας κρυώνει στα φαράγγια, να ξεχύνεται πάνω στη λίμνη. Αυτές οι καταιγίδες ξεσπούν απότομα και μερικές φορές απομακρύνονται ακριβώς το ίδιο ξαφνικά.		151:5.2 (1694.7) On the way across the lake they encountered one of those violent and sudden windstorms which are characteristic of the Sea of Galilee, especially at this season of the year. This body of water is almost seven hundred feet below the level of the sea and is surrounded by high banks, especially on the west. There are steep gorges leading up from the lake into the hills, and as the heated air rises in a pocket over the lake during the day, there is a tendency after sunset for the cooling air of the gorges to rush down upon the lake. These gales come on quickly and sometimes go away just as suddenly.
151:5.3 (1694.8) Ήταν ακριβώς μια παρόμοια βραδινή καταιγίδα που έπιασε το πλοίο που μετέφερε τον Ιησού στην απέναντι όχθη το βράδυ της Κυριακής. Τρία άλλα πλοιάρια που μετέφεραν τους νεότερους ευαγγελιστές ακολουθούσαν πιο πίσω. Η θύελλα ήταν άγρια, παρόλο που περιοριζότανε σ’ εκείνη την περιοχή της λίμνης, δεν υπήρχε μαρτυρία ότι είχε θύελλα και στη δυτική ακτή. Ο άνεμος ήταν τόσο σφοδρός που τα κύματα άρχισαν να ορμούν πάνω στο πλοίο. Ο ισχυρός άνεμος είχε σκίσει το πανί πριν οι απόστολοι μπορέσουν να το μαζέψουν, και τώρα εξαρτιόντουσαν αποκλειστικά από τα κουπιά τους καθώς έλαμναν με δύναμη προς την ακτή, λίγο περισσότερο από ενάμισι μίλι απόσταση.		151:5.3 (1694.8) It was just such an evening gale that caught the boat carrying Jesus over to the other side on this Sunday evening. Three other boats containing some of the younger evangelists were trailing after. This tempest was severe, notwithstanding that it was confined to this region of the lake, there being no evidence of a storm on the western shore. The wind was so strong that the waves began to wash over the boat. The high wind had torn the sail away before the apostles could furl it, and they were now entirely dependent on their oars as they laboriously pulled for the shore, a little more than a mile and a half distant.
151:5.4 (1694.9) Εν τω μεταξύ ο Ιησούς αποκοιμήθηκε στην πρύμνη του πλοίου κάτω από ένα μικρό σκέπαστρο. Ο Κύριος ήταν κουρασμένος όταν άφησαν τη Βηθσαϊδά και είχε επαναπαυθεί ότι θα τον μετέφεραν στην άλλη ακτή όπως τους είχε δώσει οδηγίες. Αυτοί οι πρώην ψαράδες ήταν δυνατοί και έμπειροι κωπηλάτες, αλλά αυτή η θύελλα ήταν από τις χειρότερες που είχαν συναντήσει. Αν και ο άνεμος και τα κύματα κλυδώνιζαν το πλοίο τους σαν να ήταν παιδικό καραβάκι, ο Ιησούς συνέχιζε να κοιμάται ανενόχλητος. Ο Πέτρος ήταν στο δεξί κουπί κοντά στην πρύμνη. Όταν το πλοίο άρχισε να γεμίζει νερά, πέταξε το κουπί και ορμώντας στο μέρος του Ιησού, τον τράνταξε βίαια για να τον ξυπνήσει και όταν αυτός σηκώθηκε, είπε ο Πέτρος: «Κύριε, δεν ξέρεις ότι είμαστε σε σφοδρή θύελλα; Αν δεν μας σώσεις θα χαθούμε».		151:5.4 (1694.9) Meanwhile Jesus lay asleep in the stern of the boat under a small overhead shelter. The Master was weary when they left Bethsaida, and it was to secure rest that he had directed them to sail him across to the other side. These ex-fishermen were strong and experienced oarsmen, but this was one of the worst gales they had ever encountered. Although the wind and the waves tossed their boat about as though it were a toy ship, Jesus slumbered on undisturbed. Peter was at the right-hand oar near the stern. When the boat began to fill with water, he dropped his oar and, rushing over to Jesus, shook him vigorously in order to awaken him, and when he was aroused, Peter said: “Master, don’t you know we are in a violent storm? If you do not save us, we will all perish.”
151:5.5 (1695.1) Όταν ο Ιησούς βγήκε έξω στη βροχή, κοίταξε τον Πέτρο και μετά περιεργάστηκε στο σκοτάδι τους κωπηλάτες που μοχθούσαν, και ξαναγύρισε το βλέμμα του στον Σίμωνα Πέτρο, ο οποίος από την ταραχή του δεν είχε γυρίσει στο κουπί του, και του είπε: «Γιατί είστε όλοι γεμάτοι φόβο; Πού είναι η πίστη σας; Ησυχάστε, ηρεμήστε». Ο Ιησούς είχε μόλις ξεστομίσει αυτή την επίπληξη στον Πέτρο και στους άλλους αποστόλους, είχε μόλις διατάξει τον Πέτρο να ησυχάσει για να ηρεμήσει η ταραγμένη του ψυχή, όταν η διαταραγμένη ατμόσφαιρα, έχοντας ξαναβρεί την ισορροπία της, κατασίγασε με μεγάλη ηρεμία. Τα αφρισμένα κύματα σχεδόν αμέσως κόπασαν, ενώ τα μαύρα σύννεφα, αφού ξέσπασαν σε βροχή, εξαφανίστηκαν και τα αστέρια του ουρανού έλαμψαν πάνω από το κεφάλι τους. Όλο αυτό ήταν εντελώς τυχαίο από όσο μπορούμε να κρίνουμε, αλλά οι απόστολοι, ιδιαίτερα ο Σίμων Πέτρος, ποτέ δεν έπαψε να θεωρεί το επεισόδιο σαν θαύμα. Ήταν εύκολο για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής να πιστεύουν σε θαύματα στο βαθμό που πίστευαν σθεναρά ότι όλη η φύση ήταν ένα φαινόμενο που ήταν κάτω από τον άμεσο έλεγχο των πνευματικών δυνάμεων και των υπερφυσικών όντων.		151:5.5 (1695.1) As Jesus came out in the rain, he looked first at Peter, and then peering into the darkness at the struggling oarsmen, he turned his glance back upon Simon Peter, who, in his agitation, had not yet returned to his oar, and said: “Why are all of you so filled with fear? Where is your faith? Peace, be quiet.” Jesus had hardly uttered this rebuke to Peter and the other apostles, he had hardly bidden Peter seek peace wherewith to quiet his troubled soul, when the disturbed atmosphere, having established its equilibrium, settled down into a great calm. The angry waves almost immediately subsided, while the dark clouds, having spent themselves in a short shower, vanished, and the stars of heaven shone overhead. All this was purely coincidental as far as we can judge; but the apostles, particularly Simon Peter, never ceased to regard the episode as a nature miracle. It was especially easy for the men of that day to believe in nature miracles inasmuch as they firmly believed that all nature was a phenomenon directly under the control of spirit forces and supernatural beings.
151:5.6 (1695.2) Ο Ιησούς εξήγησε καθαρά στους δώδεκα ότι είχε μιλήσει στο ταραγμένο πνεύμα τους και είχε απευθυνθεί στα κλυδωνισμένα από το φόβο μυαλά τους, ότι δεν είχε διατάξει τα στοιχεία της φύσης να υπακούσουν στα λόγια του, αλλά ήταν μάταιο. Οι οπαδοί του Κυρίου επέμεναν πάντα να δίνουν τη δική τους εξήγηση σε όλα αυτά τα τυχαία γεγονότα. Από εκείνη την ημέρα και μετά επέμεναν να θεωρούν τον Κύριο σαν έχοντα απόλυτη κυριαρχία πάνω στα φυσικά στοιχεία. Ο Πέτρος δεν κουράστηκε ποτέ να αφηγείται πως «ακόμα και οι άνεμοι και τα κύματα τον υπακούουν».		151:5.6 (1695.2) Jesus plainly explained to the twelve that he had spoken to their troubled spirits and had addressed himself to their fear-tossed minds, that he had not commanded the elements to obey his word, but it was of no avail. The Master’s followers always persisted in placing their own interpretation on all such coincidental occurrences. From this day on they insisted on regarding the Master as having absolute power over the natural elements. Peter never grew weary of reciting how “even the winds and the waves obey him.”
151:5.7 (1695.3) Ήταν αργά το βράδυ όταν ο Ιησούς και οι σύντροφοί του έφτασαν στην ακτή και μια και ήταν μια ήρεμη και όμορφη νύχτα, έμειναν όλοι στα πλοία, και δεν βγήκαν στην ακτή παρά ελάχιστα μετά την ανατολή του ηλίου το επόμενο πρωινό. Όταν μαζεύτηκαν όλοι, περίπου σαράντα, ο Ιησούς τους είπε: «Ας πάμε σ’ εκείνους τους λόφους εκεί πέρα, και ας παραμείνουμε για λίγες μέρες ενώ θα μελετάμε βαθιά τα προβλήματα της βασιλείας του Πατέρα».		151:5.7 (1695.3) It was late in the evening when Jesus and his associates reached the shore, and since it was a calm and beautiful night, they all rested in the boats, not going ashore until shortly after sunrise the next morning. When they were gathered together, about forty in all, Jesus said: “Let us go up into yonder hills and tarry for a few days while we ponder over the problems of the Father’s kingdom.”
6. Ο ΤΡΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΕΡΙΣΑ ^top		6. The Kheresa Lunatic ^top
151:6.1 (1695.4) Αν και το μεγαλύτερο μέρος της κοντινής ανατολικής ακτής της λίμνης ανέβαινε ομαλά προς τα πέρα υψώματα, σ’ εκείνο το ιδιαίτερο μέρος υπήρχε μια απόκρημνη πλαγιά, η ακτή σε μερικούς τόπους έπεφτε κάθετα πάνω από τη λίμνη. Δείχνοντας την πλευρά του κοντινού λόφου, ο Ιησούς είπε: «Ας πάμε σ’ εκείνη τη πλαγιά του λόφου να πάρουμε το πρωινό μας και κάτω από μερικά σκέπαστρα να αναπαυθούμε και να μιλήσουμε».		151:6.1 (1695.4) Although most of the near-by eastern shore of the lake sloped up gently to the highlands beyond, at this particular spot there was a steep hillside, the shore in some places dropping sheer down into the lake. Pointing up to the side of the near-by hill, Jesus said: “Let us go up on this hillside for our breakfast and under some of the shelters rest and talk.”
151:6.2 (1695.5) Όλη εκείνη η πλευρά του λόφου ήταν γεμάτη από σπηλιές που είχαν λαξευτεί στους βράχους. Πολλά από αυτά τα κοιλώματα ήταν μνήματα. Στη μέση του δρόμου προς τους λόφους, πάνω σ’ ένα μικρό, σχετικά επίπεδο μέρος ήταν το νεκροταφείο του μικρού χωριού της Κερίσα. Καθώς ο Ιησούς και οι σύντροφοί του πέρασαν κοντά από αυτό το νεκροταφείο, ένας ψυχασθενής που ζούσε σε αυτές τις σπηλιές του λόφου, όρμηξε κατά πάνω τους. Αυτός ο παράφρων ήταν πασίγνωστος σ’ εκείνα τα μέρη, κάποτε ήταν περιορισμένος και αλυσοδεμένος και φυλακισμένος σε μια από τις σπηλιές. Πριν από καιρό είχε σπάσει τις αλυσίδες και τώρα περιφερόταν μέσα στους τύμβους και τα εγκαταλειμμένα μνήματα.		151:6.2 (1695.5) This entire hillside was covered with caverns which had been hewn out of the rock. Many of these niches were ancient sepulchres. About halfway up the hillside on a small, relatively level spot was the cemetery of the little village of Kheresa. As Jesus and his associates passed near this burial ground, a lunatic who lived in these hillside caverns rushed up to them. This demented man was well known about these parts, having onetime been bound with fetters and chains and confined in one of the grottoes. Long since he had broken his shackles and now roamed at will among the tombs and abandoned sepulchres.
151:6.3 (1696.1) Αυτός ο άνδρας, του οποίου το όνομα ήταν Αμώς, ταλαιπωρείτο από περιοδικής μορφής τρέλα. Υπήρχαν αξιοσημείωτες περίοδοι καλής υγείας, οπότε έβρισκε κάποια ρούχα και συμπεριφερόταν αρκετά καλά ανάμεσα στους φίλους του. Κατά τη διάρκεια ενός από αυτά τα φωτεινά διαλείμματα είχε πάει στη Βηθσαϊδά, όπου είχε ακούσει το κήρυγμα του Ιησού και των αποστόλων, και τότε είχε γίνει κατά το ήμισυ πιστός του ευαγγελίου της βασιλείας. Αλλά γρήγορα παρουσιάστηκε μια ραγδαία φάση της αρρώστιας του και απομακρύνθηκε τρέχοντας προς τους τάφους όπου βογκούσε, ξεφώνιζε και έκανε διάφορα για να τρομάζει όλους όσους τύχαινε να τον συναντήσουν.		151:6.3 (1696.1) This man, whose name was Amos, was afflicted with a periodic form of insanity. There were considerable spells when he would find some clothing and deport himself fairly well among his fellows. During one of these lucid intervals he had gone over to Bethsaida, where he heard the preaching of Jesus and the apostles, and at that time had become a halfhearted believer in the gospel of the kingdom. But soon a stormy phase of his trouble appeared, and he fled to the tombs, where he moaned, cried out aloud, and so conducted himself as to terrorize all who chanced to meet him.
151:6.4 (1696.2) Όταν ο Αμώς αναγνώρισε τον Ιησού, έπεσε κάτω στα πόδια του και αναφώνησε: «Σε γνωρίζω, Ιησού, αλλά κατέχομαι από πολλούς διαβόλους και σε εκλιπαρώ να μην με βασανίσεις». Αυτός ο άνδρας πίστευε αληθινά ότι η περιοδική του διανοητική πάθηση οφειλόταν στο γεγονός ότι, σε τέτοιες περιπτώσεις, κακά ή ακάθαρτα πνεύματα έμπαιναν μέσα του και κυρίευαν το μυαλό και το σώμα του. Τα βάσανά του ήταν κυρίως συναισθηματικής φύσης – το μυαλό του δεν ήταν σοβαρά άρρωστο.		151:6.4 (1696.2) When Amos recognized Jesus, he fell down at his feet and exclaimed: “I know you, Jesus, but I am possessed of many devils, and I beseech that you will not torment me.” This man truly believed that his periodic mental affliction was due to the fact that, at such times, evil or unclean spirits entered into him and dominated his mind and body. His troubles were mostly emotional—his brain was not grossly diseased.
151:6.5 (1696.3) Ο Ιησούς, κοιτάζοντας κάτω προς τον άνδρα, που είχε σκύψει σαν ζώο στα πόδια του, χαμήλωσε και πιάνοντάς τον από το χέρι τον σήκωσε και του είπε: «Αμώς, δεν σε έχει κυριεύσει δαίμονας, έχεις ήδη ακούσει τα καλά νέα ότι είσαι γιος του Θεού. Σε διατάσσω να βγεις έξω από αυτή την έκσταση». Και όταν ο Αμώς άκουσε τον Ιησού να λέγει αυτά τα λόγια, εμφανίστηκε τέτοια μεταμόρφωση στη διάνοιά του που αμέσως αποκαταστάθηκε το σωστό μυαλό του και ο κανονικός έλεγχος των συναισθημάτων του. Μέχρι τότε είχε μαζευτεί ένα σημαντικό πλήθος από το διπλανό χωριό και αυτοί οι άνθρωποι πολλαπλασιασμένοι και από τους βοσκούς χοίρων από τα υψώματα που ήσαν από πάνω τους, εντυπωσιάστηκαν που είδαν τον τρελό να κάθεται με τον Ιησού και τους οπαδούς του, έχοντας τα σωστά του και μιλώντας ελεύθερα μαζί τους.		151:6.5 (1696.3) Jesus, looking down upon the man crouching like an animal at his feet, reached down and, taking him by the hand, stood him up and said to him: “Amos, you are not possessed of a devil; you have already heard the good news that you are a son of God. I command you to come out of this spell.” And when Amos heard Jesus speak these words, there occurred such a transformation in his intellect that he was immediately restored to his right mind and the normal control of his emotions. By this time a considerable crowd had assembled from the near-by village, and these people, augmented by the swine herders from the highland above them, were astonished to see the lunatic sitting with Jesus and his followers, in possession of his right mind and freely conversing with them.
151:6.6 (1696.4) Καθώς οι χοιροβοσκοί έτρεξαν στο χωριό για να διαδώσουν τα νέα του εξημερωμένου τρελού, τα σκυλιά, που είχαν τη φροντίδα ενός μικρού παραμελημένου κοπαδιού περίπου τριάντα χοίρων, οδήγησαν τους περισσότερους από αυτούς από ένα γκρεμό στη θάλασσα. Και αυτό το συμπτωματικό περιστατικό, σε συνδυασμό με την παρουσία του Ιησού και της υποθετικής θαυματουργικής θεραπείας του τρελού, έδωσε την αφορμή για το θρύλο ότι ο Ιησούς είχε θεραπεύσει τον Αμώς διώχνοντας από αυτόν μια λεγεώνα από δαίμονες, και πως αυτοί οι δαίμονες είχαν μπει στο κοπάδι των χοίρων κάνοντάς τους να τρέξουν κατευθείαν προς την καταστροφή τους στη θάλασσα από κάτω. Πριν το τέλος της μέρας, αυτό το επεισόδιο κυκλοφόρησε εκτενώς από αυτούς που φρόντιζαν τους χοίρους και όλο το χωριό το πίστεψε. Ο Αμώς περισσότερο από όλους πίστεψε αυτή την ιστορία. Είδε τους χοίρους να κατρακυλούν από την κορυφή του λόφου λίγο μετά που το ταραγμένο του μυαλό ηρέμησε, και πίστευε ότι αυτοί μετέφεραν μαζί τους τα πολύ κακά πνεύματα που τον είχαν αρρωστήσει και βασανίσει για τόσο μακρύ διάστημα. Και αυτό είχε να κάνει πολύ με τη μονιμότητα της θεραπείας του. Είναι εξίσου αλήθεια ότι όλοι οι απόστολοι του Ιησού (εκτός του Θωμά) πίστεψαν ότι το επεισόδιο με τους χοίρους συνδεόταν άμεσα με τη θεραπεία του Αμώς.		151:6.6 (1696.4) As the swine herders rushed into the village to spread the news of the taming of the lunatic, the dogs charged upon a small and untended herd of about thirty swine and drove most of them over a precipice into the sea. And it was this incidental occurrence, in connection with the presence of Jesus and the supposed miraculous curing of the lunatic, that gave origin to the legend that Jesus had cured Amos by casting a legion of devils out of him, and that these devils had entered into the herd of swine, causing them forthwith to rush headlong to their destruction in the sea below. Before the day was over, this episode was published abroad by the swine tenders, and the whole village believed it. Amos most certainly believed this story; he saw the swine tumbling over the brow of the hill shortly after his troubled mind had quieted down, and he always believed that they carried with them the very evil spirits which had so long tormented and afflicted him. And this had a good deal to do with the permanency of his cure. It is equally true that all of Jesus’ apostles (save Thomas) believed that the episode of the swine was directly connected with the cure of Amos.
151:6.7 (1696.5) Ο Ιησούς δεν κατόρθωσε να βρει την ανάπαυση που έψαχνε. Το μεγαλύτερο μέρος της μέρας εκείνης συμπιεζόταν από εκείνους που ήρθαν σε απάντηση των λόγων ότι ο Αμώς είχε θεραπευθεί και που ελκύστηκαν από την ιστορία ότι οι δαίμονες είχαν βγεί από τον τρελό και είχαν μπει στο κοπάδι των χοίρων. Και έτσι, μετά από μόνο μια νύχτα ανάπαυση, νωρίς το πρωί της Τρίτης ο Ιησούς και οι φίλοι του ξύπνησαν από μια αντιπροσωπεία ειδωλολατρών εκτροφέων χοίρων που είχαν έρθει να τους παρακαλέσουν να φύγουν από ανάμεσά τους. Είπε ο εκπρόσωπός τους στον Πέτρο και τον Ανδρέα: «Ψαράδες της Γαλιλαίας, φύγετε από εμάς και πάρτε τον προφήτη σας μαζί σας. Γνωρίζουμε ότι είναι άγιος άνθρωπος, αλλά οι θεοί της πατρίδας μας δεν τον γνωρίζουν και βρισκόμαστε στον κίνδυνο να χάσουμε πολλούς χοίρους. Ο φόβος για σας είναι πάνω μας, ώστε σας παρακαλούμε να φύγετε από εδώ». Και όταν ο Ιησούς τους άκουσε είπε στον Ανδρέα, «Ας επιστρέψουμε στα μέρη μας».		151:6.7 (1696.5) Jesus did not obtain the rest he was looking for. Most of that day he was thronged by those who came in response to the word that Amos had been cured, and who were attracted by the story that the demons had gone out of the lunatic into the herd of swine. And so, after only one night of rest, early Tuesday morning Jesus and his friends were awakened by a delegation of these swine-raising gentiles who had come to urge that he depart from their midst. Said their spokesman to Peter and Andrew: “Fishermen of Galilee, depart from us and take your prophet with you. We know he is a holy man, but the gods of our country do not know him, and we stand in danger of losing many swine. The fear of you has descended upon us, so that we pray you to go hence.” And when Jesus heard them, he said to Andrew, “Let us return to our place.”
151:6.8 (1697.1) Καθώς ετοιμαζόντουσαν να φύγουν, ο Αμώς ικέτευσε τον Ιησού να του επιτρέψει να γυρίσει μαζί τους, αλλά ο Κύριος δεν συγκατατέθηκε. Είπε ο Ιησούς στον Αμώς: «Μην ξεχάσεις ότι είσαι γιος του Θεού. Γύρισε στους δικούς σου ανθρώπους και δείξε τους τι μεγάλα πράγματα έκανε ο Θεός για σένα». Και ο Αμώς πήγε δημοσιοποιώντας ότι ο Ιησούς είχε βγάλει μια λεγεώνα από δαίμονες έξω από την ταραγμένη ψυχή του, και ότι αυτά τα κακά πνεύματα είχαν μπει στο κοπάδι των χοίρων οδηγώντας τους στη γρήγορη καταστροφή. Και δεν σταμάτησε μέχρις ότου περιδιάβηκε όλες τις πόλεις της Δεκάπολης, διακηρύσσοντας τι μεγάλα πράγματα είχε κάνει γι αυτόν ο Ιησούς.		151:6.8 (1697.1) As they were about to depart, Amos besought Jesus to permit him to go back with them, but the Master would not consent. Said Jesus to Amos: “Forget not that you are a son of God. Return to your own people and show them what great things God has done for you.” And Amos went about publishing that Jesus had cast a legion of devils out of his troubled soul, and that these evil spirits had entered into a herd of swine, driving them to quick destruction. And he did not stop until he had gone into all the cities of the Decapolis, declaring what great things Jesus had done for him.