Εγγραφο 173		Paper 173
ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ		Monday in Jerusalem
173:0.1 (1888.1) Νωρίς την Δευτέρα το πρωί, με προσυνεννόηση, ο Ιησούς και οι απόστολοι συγκεντρώθηκαν στο σπίτι του Σίμωνα στην Βηθανία, και μετά από ένα σύντομο συμβούλιο ξεκίνησαν για την Ιερουσαλήμ. Οι δώδεκα ήταν παράξενα σιωπηλοί σε όλη την διαδρομή για τον ναό¨ δεν είχαν συνέλθει από τις εμπειρίες της προηγούμενης μέρας. Βρισκόντουσαν σε αναμονή, ήταν γεμάτοι φόβο, και ένιωθαν ένα αίσθημα απόστασης από την ξαφνική αλλαγή της τακτικής του Κυρίου, σε συνδυασμό με τις οδηγίες που τους είχε δώσει να μην κάνουν καθόλου δημόσιο κήρυγμα όλη την εβδομάδα του Πάσχα.		173:0.1 (1888.1) EARLY on this Monday morning, by prearrangement, Jesus and the apostles assembled at the home of Simon in Bethany, and after a brief conference they set out for Jerusalem. The twelve were strangely silent as they journeyed on toward the temple; they had not recovered from the experience of the preceding day. They were expectant, fearful, and profoundly affected by a certain feeling of detachment growing out of the Master’s sudden change of tactics, coupled with his instruction that they were to engage in no public teaching throughout this Passover week.
173:0.2 (1888.2) Όσο η συντροφιά κατέβαινε το όρος των Ελαιών, ο Ιησούς επί κεφαλής, και οι απόστολοι από κοντά, στοχαστικοί και σιωπηλοί. Όλοι, εκτός από τον ο Ιούδα τον Ισκαριώτη, είχαν μια απώτερη σκέψη στον νου τους, και αυτή ήταν: Τι θα κάνει ο Κύριος σήμερα; Η σκέψη που είχε απορροφήσει το μυαλό του Ιούδα ήταν: Τι να κάνω; Και αν πρόκειται να τα παρατήσω, πώς να το κάνω;		173:0.2 (1888.2) As this group journeyed down Mount Olivet, Jesus led the way, the apostles following closely behind in meditative silence. There was just one thought uppermost in the minds of all save Judas Iscariot, and that was: What will the Master do today? The one absorbing thought of Judas was: What shall I do? Shall I go on with Jesus and my associates, or shall I withdraw? And if I am going to quit, how shall I break off?
173:0.3 (1888.3) Ήταν περίπου εννιά η ώρα εκείνο το όμορφο πρωινό, όταν αυτοί οι άνδρες έφτασαν στον ναό. Πήγαν αμέσως στην μεγάλη αυλή όπου δίδασκε τόσο συχνά ο Ιησούς, και αφού χαιρέτησε τους πιστούς που τον περίμεναν, ο Ιησούς ανέβηκε σε μία διδασκαλική εξέδρα και άρχισε να μιλά στο συγκεντρωμένο πλήθος. Οι απόστολοι πήγαν κάπου παράμερα και περίμεναν εξελίξεις.		173:0.3 (1888.3) It was about nine o’clock on this beautiful morning when these men arrived at the temple. They went at once to the large court where Jesus so often taught, and after greeting the believers who were awaiting him, Jesus mounted one of the teaching platforms and began to address the gathering crowd. The apostles withdrew for a short distance and awaited developments.
1. ΚΑΘΑΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ^top		1. Cleansing the Temple ^top
173:1.1 (1888.4) Μαζί με τις λειτουργίες και τελετουργίες της λατρείας στον ναό, είχε αναπτυχθεί και μια τεράστια εμπορική κίνηση. Υπήρχε η επιχείρηση της πώλησης κατάλληλων ζώων για τις διάφορες θυσίες. Παρόλο που επιτρεπόταν στους πιστούς να κάνουν την δική τους θυσία με δικά τους ζώα, το γεγονός ήταν ότι αυτό το ζώο έπρεπε να είναι ελεύθερο από κάθε «ψεγάδι» όπως το εννοούσε ο Λευιτικός νόμος και όπως τον ερμήνευαν οι επίσημοι επιθεωρητές του ναού. Πολλές φορές οι πιστοί είχαν υποστεί την ταπείνωση να τους απορρίψουν το δικό τους ζώο που θεωρούσαν «αψεγάδιαστο» οι εξεταστές του ναού. Έτσι συνηθιζόταν να αγοράζουν τα ζώα που θα θυσίαζαν στον ναό, και παρόλο που υπήρχαν πολλοί σταθμοί κοντά στο όρος των Ελαιών από όπου θα μπορούσαν να τα αγοράσουν, είχε γίνει μόδα να αγοράζουν αυτά τα ζώα από τα μαντριά του ναού. Σταδιακά αναπτύχθηκε αυτή η συνήθεια να αγοράζουν όλα τα είδη ζώων για θυσία στις αυλές του ναού. Έτσι έγινε μια μεγάλη επιχείρηση, με τεράστια κέρδη. Μέρος αυτών των εσόδων πήγαινε στο ταμείο του ναού, αλλά το μεγαλύτερο μέρος πήγαινε απευθείας στα χέρια των οικογενειών των αρχιερέων.		173:1.1 (1888.4) A huge commercial traffic had grown up in association with the services and ceremonies of the temple worship. There was the business of providing suitable animals for the various sacrifices. Though it was permissible for a worshiper to provide his own sacrifice, the fact remained that this animal must be free from all “blemish” in the meaning of the Levitical law and as interpreted by official inspectors of the temple. Many a worshiper had experienced the humiliation of having his supposedly perfect animal rejected by the temple examiners. It therefore became the more general practice to purchase sacrificial animals at the temple, and although there were several stations on near-by Olivet where they could be bought, it had become the vogue to buy these animals directly from the temple pens. Gradually there had grown up this custom of selling all kinds of sacrificial animals in the temple courts. An extensive business, in which enormous profits were made, had thus been brought into existence. Part of these gains was reserved for the temple treasury, but the larger part went indirectly into the hands of the ruling high-priestly families.
173:1.2 (1888.5) Αυτή η επιχείρηση πώλησης ζώων στον ναό ευημερούσε, επειδή, όταν ο πιστός αγόραζε ένα τέτοιο ζώο, παρόλο που η τιμή του μπορεί να ήταν κάπως ψηλή, δεν χρειαζόταν να πληρώσει άλλες εισφορές, και θα ήταν σίγουρος ότι δεν θα του απέρριπταν το ζώο με την δικαιολογία πραγματικών ή τεχνητών ψεγαδιών. Καμιά φορά συνέβαιναν και υπέρογκες χρεώσεις στους κοινούς ανθρώπους, ιδιαίτερα σε αυτές τις μεγάλες εθνικές εορτές. Καμιά φορά οι άπληστοι ιερείς έφταναν στο σημείο να απαιτούν για ένα ζευγάρι περιστέρια ποσό ίσο με το μόχθο μιας ολόκληρης εβδομάδας, ενώ η πραγματική τους αξία ήταν μόνο λίγες πέννες. Οι «γιοι του Άννα» είχαν ήδη αρχίσει να ιδρύουν τα παζάρια τους στους περιβόλους του ναού, αυτές τις εμπορικές αγορές που παρέμειναν μέχρι την στιγμή της τελικής τους κατάργησης από έναν όχλο τρία χρόνια πριν την καταστροφή του ίδιου του ναού.		173:1.2 (1888.5) This sale of animals in the temple prospered because, when the worshiper purchased such an animal, although the price might be somewhat high, no more fees had to be paid, and he could be sure the intended sacrifice would not be rejected on the ground of possessing real or technical blemishes. At one time or another systems of exorbitant overcharge were practiced upon the common people, especially during the great national feasts. At one time the greedy priests went so far as to demand the equivalent of the value of a week’s labor for a pair of doves which should have been sold to the poor for a few pennies. The “sons of Annas” had already begun to establish their bazaars in the temple precincts, those very merchandise marts which persisted to the time of their final overthrow by a mob three years before the destruction of the temple itself.
173:1.3 (1889.1) Αλλά η διακίνηση ζώων προς θυσία και διαφόρων άλλων εμπορευμάτων δεν ήταν ο μόνος τρόπος που βεβηλωνόντουσαν οι περίβολοι του ναού. εκείνο τον καιρό είχαν υιοθετήσει ένα εκτεταμένο σύστημα χρηματικών και εμπορικών ανταλλαγών που εφαρμοζόταν μέσα στους περιβόλους του ναού. και όλα αυτά γινόντουσαν κατά τον ακόλουθο τρόπο: Κατά την διάρκεια της δυναστείας των Ασμονέων οι Εβραίοι έκοψαν το δικό τους ασημένιο νόμισμα, και είχε γίνει συνήθεια να πληρώνονται τα τέλη του ναού του μισού σέκελ και όλα τα άλλα , με αυτό το Εβραϊκό νόμισμα. Αυτός ο κανονισμός ανάγκαζε όλους όσους αντάλλασσαν χρήματα και είχαν πάρει την άδεια να ανταλλάσσουν όλα τα είδη νομισμάτων που κυκλοφορούσαν σε όλη την Παλαιστίνη και τις επαρχίες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με αυτό το ορθόδοξο Εβραικό σέκελ. Ο φόρος του ναού ανά άτομο, που πληρωνόταν από όλους εκτός από γυναίκες, σκλάβους, και κατώτερους, ήταν μισό σέκελ, ένα νόμισμα μεγέθους περίπου ίσου με το νόμισμα των δέκα σέντσι αλλά διπλάσιο σε πάχος. Τον καιρό του Ιησού οι ιερείς είχαν και αυτοί απαλλαγεί από την πληρωμή των τελών του ναού. Έτσι, από τις 15 ως τις 25 του μήνα πριν το Πάσχα, οι εξουσιοδοτημένοι συναλλαγείς χρημάτων έστηναν τους πάγκους τους στις κυριότερες πόλεις της Παλαιστίνης με τον σκοπό να προμηθεύσουν τον Ιουδαϊκό λαό με τα κατάλληλα χρήματα για να αντιμετωπίσουν τις οφειλές τους προς τον ναό μόλις έφταναν στην Ιερουσαλήμ. Μετά από αυτή την δεκαήμερη περίοδο αυτοί οι συναλλαγείς χρημάτων μετακινιόντουσαν προς την Ιερουσαλήμ και έστηναν εκεί τους πάγκους συναλλάγματος στους περιβόλους του ναού. Τους είχε επιτραπεί να χρεώνουν προμήθεια από τρία ως τέσσερα σέντσι για την ανταλλαγή ενός νομίσματος αξίας περίπου δέκα σέντσι, και σε περίπτωση νομίσματος μεγαλύτερης αξίας, τους επιτρεπόταν να χρεώνουν τα διπλά. Με αυτό τον τρόπο οι χρηματιστές του ναού κέρδιζαν από την ανταλλαγή χρημάτων που προοριζόντουσαν για την αγορά ζώων για θυσίες και για την πληρωμή των ταμάτων και των προσφορών.		173:1.3 (1889.1) But traffic in sacrificial animals and sundry merchandise was not the only way in which the courts of the temple were profaned. At this time there was fostered an extensive system of banking and commercial exchange which was carried on right within the temple precincts. And this all came about in the following manner: During the Asmonean dynasty the Jews coined their own silver money, and it had become the practice to require the temple dues of one-half shekel and all other temple fees to be paid with this Jewish coin. This regulation necessitated that money-changers be licensed to exchange the many sorts of currency in circulation throughout Palestine and other provinces of the Roman Empire for this orthodox shekel of Jewish coining. The temple head tax, payable by all except women, slaves, and minors, was one-half shekel, a coin about the size of a ten-cent piece but twice as thick. By the times of Jesus the priests had also been exempted from the payment of temple dues. Accordingly, from the 15th to the 25th of the month preceding the Passover, accredited money-changers erected their booths in the principal cities of Palestine for the purpose of providing the Jewish people with proper money to meet the temple dues after they had reached Jerusalem. After this ten-day period these money-changers moved on to Jerusalem and proceeded to set up their exchange tables in the courts of the temple. They were permitted to charge the equivalent of from three to four cents commission for the exchange of a coin valued at about ten cents, and in case a coin of larger value was offered for exchange, they were allowed to collect double. Likewise did these temple bankers profit from the exchange of all money intended for the purchase of sacrificial animals and for the payment of vows and the making of offerings.
173:1.4 (1889.2) Αυτοί οι συναλλαγείς χρημάτων δεν έκαναν μόνο μια κανονική τραπεζιτική επιχείρηση με σκοπό το κέρδος ανταλλάσσοντας πάνω από είκοσι είδη χρημάτων που έφερναν περιοδικά οι επισκέπτες προσκυνητές στην Ιερουσαλήμ, αλλά ακόμα ασχολιόντουσαν και με άλλα είδη συναλλαγών που ανήκαν στον επιχειρηματικό τραπεζιτικό τομέα. Και το ταμείο του ναού και οι ηγέτες του ναού είχαν υπέρογκα κέρδη από αυτές τις εμπορικές δραστηριότητες. Δεν ήταν ασυνήθιστο το ταμείο του ναού να έχει έσοδα μέχρι δέκα εκατομμύρια δολάρια ενώ οι κοινοί άνθρωποι ζούσαν μέσα στην μιζέρια και συνέχιζαν να πληρώνουν αυτούς τους άδικους φόρους.		173:1.4 (1889.2) These temple money-changers not only conducted a regular banking business for profit in the exchange of more than twenty sorts of money which the visiting pilgrims would periodically bring to Jerusalem, but they also engaged in all other kinds of transactions pertaining to the banking business. Both the temple treasury and the temple rulers profited tremendously from these commercial activities. It was not uncommon for the temple treasury to hold upwards of ten million dollars while the common people languished in poverty and continued to pay these unjust levies.
173:1.5 (1889.3) Στην μέση αυτής της θορυβώδους συνάθροισης από συναλλαγείς χρημάτων, εμπόρους, και πωλητές βοδιών, ο Ιησούς εκείνη την Δευτέρα το πρωί, προσπάθησε να διδάξει το ευαγγέλιο του ουράνιου βασιλείου. Δεν ήταν ο μόνος που απεχθανόταν αυτή την βεβήλωση του ναού¨ οι κοινοί άνθρωποι, ιδιαίτερα οι Εβραίοι επισκέπτες από τις ξένες επαρχίες, και αυτοί απεχθανόντουσαν αυτή την κερδοσκοπική βεβήλωση του εθνικού τους οίκου λατρείας. Εκείνο τον καιρό οι Σανχεντρίν έκαναν τις τακτές τους συναντήσεις σε μια αίθουσα περικυκλωμένη από όλη αυτή την φλυαρία και την φασαρία από τις εμπορικές συναλλαγές και αγοραπωλησίες.		173:1.5 (1889.3) In the midst of this noisy aggregation of money-changers, merchandisers, and cattle sellers, Jesus, on this Monday morning, attempted to teach the gospel of the heavenly kingdom. He was not alone in resenting this profanation of the temple; the common people, especially the Jewish visitors from foreign provinces, also heartily resented this profiteering desecration of their national house of worship. At this time the Sanhedrin itself held its regular meetings in a chamber surrounded by all this babble and confusion of trade and barter.
173:1.6 (1890.1) Καθώς ο Ιησούς ετοιμαζόταν να αρχίσει την ομιλία του, συνέβηκαν δύο πράγματα που απόσπασαν την προσοχή του. Σε έναν χρηματικό πάγκο ενός κοντινού συναλλαγέα προκλήθηκε ένα έντονος καυγάς για την υπερβολική χρέωση ενός Εβραίου από την Αλεξάνδρεια, ενώ συγχρόνως ο αέρας γέμισε από τα μουγκανητά ενός κοπαδιού ευνουχισμένων ταύρων που το πήγαιναν από το ένα μέρος στο άλλο. Όταν ο Ιησούς σταμάτησε, και παρατηρούσε σιωπηλά αλλά σκεφτικά αυτή την σκηνή της εμπορικής σύγχυσης, εκεί κοντά είδε έναν αγαθό Γαλιλαίο, με τον οποίο κάποτε είχε κουβεντιάσει στην Άιρόνα, να γελοιοποιείται και να σπρώχνεται από κάποιους υπεροπτικούς και δήθεν ανώτερους Ιουδαίους¨ και όλα αυτά μαζί προξένησαν ένα από εκείνα τα περιοδικά ξεσπάσματα αγανάκτησης μέσα στην ψυχή του Ιησού.		173:1.6 (1890.1) As Jesus was about to begin his address, two things happened to arrest his attention. At the money table of a near-by exchanger a violent and heated argument had arisen over the alleged overcharging of a Jew from Alexandria, while at the same moment the air was rent by the bellowing of a drove of some one hundred bullocks which was being driven from one section of the animal pens to another. As Jesus paused, silently but thoughtfully contemplating this scene of commerce and confusion, close by he beheld a simple-minded Galilean, a man he had once talked with in Iron, being ridiculed and jostled about by supercilious and would-be superior Judeans; and all of this combined to produce one of those strange and periodic uprisings of indignant emotion in the soul of Jesus.
173:1.7 (1890.2) Προς μεγάλη έκπληξη των απόστολων του, που στεκόντουσαν εκεί κοντά, και απέφυγαν να λάβουν μέρος σε όσα ακολούθησαν αμέσως μετά, ο Ιησούς κατέβηκε από την εξέδρα και , πηγαίνοντας προς τον νέο που οδηγούσε το κοπάδι με τους ταύρους μέσα από τον περίβολο, του πήρε το μαστίγιο από το χέρι και με γρηγοράδα οδήγησε τα μοσχάρια έξω από τον ναό. Αλλά δεν σταμάτησε εκεί¨ περπατώντας μεγαλόπρεπα μπροστά στα απορημένα μάτια των χιλιάδων συγκεντρωμένων στον περίβολο του ναού και πήγε στο μακρινότερο μαντρί και άρχισε να ανοίγει τις πόρτες κάθε στάβλου και να ελευθερώνει όλα τα φυλακισμένα ζώα. Μέχρι εκείνη την στιγμή οι συγκεντρωμένοι προσκυνητές είχαν ηλεκτριστεί, και με θορυβώδεις επευφημίες κινήθηκαν προς το παζάρι και άρχισαν να αναποδογυρίζουν όλα τα τραπέζια του συναλλάγματος. Σε λιγότερο από πέντε λεπτά όλο το εμπόριο είχε διωχθεί από τον ναό. Μέχρι την στιγμή που εμφανίστηκαν στην σκηνή οι κοντινοί Ρωμαίοι φρουροί, όλα ήταν ήσυχα, και τα πλήθη είχαν ηρεμήσει¨ ο Ιησούς γυρίζοντας στο βάθρο του ομιλητή, μίλησε στο πλήθος: «Ο οίκος μου είναι οίκος προσευχής για όλα τα έθνη, αλλά εσείς το κάνατε λημέρι ληστών.»		173:1.7 (1890.2) To the amazement of his apostles, standing near at hand, who refrained from participation in what so soon followed, Jesus stepped down from the teaching platform and, going over to the lad who was driving the cattle through the court, took from him his whip of cords and swiftly drove the animals from the temple. But that was not all; he strode majestically before the wondering gaze of the thousands assembled in the temple court to the farthest cattle pen and proceeded to open the gates of every stall and to drive out the imprisoned animals. By this time the assembled pilgrims were electrified, and with uproarious shouting they moved toward the bazaars and began to overturn the tables of the money-changers. In less than five minutes all commerce had been swept from the temple. By the time the near-by Roman guards had appeared on the scene, all was quiet, and the crowds had become orderly; Jesus, returning to the speaker’s stand, spoke to the multitude: “You have this day witnessed that which is written in the Scriptures: ‘My house shall be called a house of prayer for all nations, but you have made it a den of robbers.’”
173:1.8 (1890.3) Αλλά πριν μπορέσει να πει τίποτα άλλο, το συγκεντρωμένο πλήθος ξέσπασε σε δοξολογίες και ωσαννά, και σύντομα ένα πλήθος νέων βγήκε έξω από τον όχλο για να ψάλλει ύμνους ευγνωμοσύνης που οι βέβηλοι και κερδοσκόποι έμποροι είχαν εκδιωχθεί από τον ιερό ναό. Εκείνη την στιγμή κάποιοι ιερείς έφτασαν στην σκηνή, και ένας από αυτούς είπε στον Ιησού, «Δεν ακούς τι λένε τα παιδιά των Λευιτών;» Και ο Κύριος απάντησε, «Δεν έχεις διαβάσει, «Από τα στόματα των μωρών και των μικρών παιδιών έχουν τελειοποιηθεί οι έπαινοι;»Και όλη την υπόλοιπη ημέρα όσο δίδασκε ο Ιησούς, φρουροί στεκόντουσαν κοντά στους ανθρώπους σε κάθε δρομάκι, και δεν επέτρεπαν σε κανέναν να μεταφέρει ούτε ένα άδειο αγγείο μέσα από τους περιβόλους του ναού.		173:1.8 (1890.3) But before he could utter other words, the great assembly broke out in hosannas of praise, and presently a throng of youths stepped out from the crowd to sing grateful hymns of appreciation that the profane and profiteering merchandisers had been ejected from the sacred temple. By this time certain of the priests had arrived on the scene, and one of them said to Jesus, “Do you not hear what the children of the Levites say?” And the Master replied, “Have you never read, ‘Out of the mouths of babes and sucklings has praise been perfected’?” And all the rest of that day while Jesus taught, guards set by the people stood watch at every archway, and they would not permit anyone to carry even an empty vessel across the temple courts.
173:1.9 (1890.4) Όταν οι αρχιερείς και οι γραμματείς άκουσαν τα συμβάντα, έμειναν άφωνοι. Όσο περισσότερο φοβόντουσαν τον Κύριο, τόσο περισσότερο αποφάσιζαν να τον καταστρέψουν. Αλλά τα είχαν χαμένα. Δεν ήξεραν πώς να πετύχουν τον θάνατό του, γιατί φοβόντουσαν πολύ τον όχλο, που τώρα έδειχνε πολύ έντονα την υποστήριξή του για την πάταξη των βέβηλων κερδοσκόπων. Και όλη αυτή την ημέρα, μια μέρα ησυχίας και γαλήνης στους περιβόλους του ναού, οι άνθρωποι άκουγαν την διδασκαλία του Ιησού και κυριολεκτικά κρεμόντουσαν από τα χείλη του.		173:1.9 (1890.4) When the chief priests and the scribes heard about these happenings, they were dumfounded. All the more they feared the Master, and all the more they determined to destroy him. But they were nonplused. They did not know how to accomplish his death, for they greatly feared the multitudes, who were now so outspoken in their approval of his overthrow of the profane profiteers. And all this day, a day of quiet and peace in the temple courts, the people heard Jesus’ teaching and literally hung on his words.
173:1.10 (1890.5) Αυτή η απρόσμενη πράξη του Ιησού ήταν ακατανόητη για τους αποστόλους του. Αιφνιδιάστηκαν τόσο από αυτή την ξαφνική και απρόσμενη κίνηση του Κυρίου τους που σε όλο το επεισόδειο έμειναν μαζεμένοι όλοι μαζί κοντά στην εξέδρα του ομιλητή¨ δεν έκαναν τίποτα για να βοηθήσουν σε αυτόν τον καθαρισμό του ναού. Αν αυτό το εντυπωσιακό γεγονός συνέβαινε την προηγούμενη μέρα, την ώρα που μπήκε θριαμβευτικά στον ναό μετά την λήξη της πολυτάραχης πομπής μέσα τις πύλες της πόλης, όλη την ώρα επευφημούμενος από το πλήθος, θα ήταν έτοιμοι γι αυτό, αλλά έτσι όπως έγινε, ήταν εντελώς απροετοίμαστοι να συμμετέχουν.		173:1.10 (1890.5) This surprising act of Jesus was beyond the comprehension of his apostles. They were so taken aback by this sudden and unexpected move of their Master that they remained throughout the whole episode huddled together near the speaker’s stand; they never lifted a hand to further this cleansing of the temple. If this spectacular event had occurred the day before, at the time of Jesus’ triumphal arrival at the temple at the termination of his tumultuous procession through the gates of the city, all the while loudly acclaimed by the multitude, they would have been ready for it, but coming as it did, they were wholly unprepared to participate.
173:1.11 (1891.1) Αυτός ο καθαρισμός του ναού αποκαλύπτει την στάση του Κυρίου προς την μετατροπή σε επιχείρηση των θρησκευτικών συνηθειών όπως και την απέχθειά του σε όλες τις μορφές αδικίας και κερδοσκοπίας σε βάρος των φτωχών και αμαθών. Αυτό το επεισόδιο ακόμα δείχνει ότι ο Ιησούς δεν ενέκρινε την κάθε άρνηση για την χρησιμοποίηση βίας για να προστατευτεί η πλειοψηφία οποιασδήποτε ανθρώπινης ομάδας ενάντια στις άδικες και υποδουλωτικές τακτικές μιας άδικης μειοψηφίας που μπορεί να είναι ικανή να οχυρώνεται πίσω από την πολιτική, οικονομική, ή εκκλησιαστική εξουσία. Δεν πρέπει να επιτρέπεται στους πονηρούς, διεφθαρμένους, και ραδιούργους να οργανώνονται για να εκμεταλλευτούν και να καταπιέσουν αυτούς, που εξαιτίας του ιδεαλισμού τους, δεν είναι διατεθειμένοι να καταφύγουν σε βία για την αυτοπροστασία ή την προώθηση των αξιέπαινων έργων της ζωής τους.		173:1.11 (1891.1) This cleansing of the temple discloses the Master’s attitude toward commercializing the practices of religion as well as his detestation of all forms of unfairness and profiteering at the expense of the poor and the unlearned. This episode also demonstrates that Jesus did not look with approval upon the refusal to employ force to protect the majority of any given human group against the unfair and enslaving practices of unjust minorities who may be able to entrench themselves behind political, financial, or ecclesiastical power. Shrewd, wicked, and designing men are not to be permitted to organize themselves for the exploitation and oppression of those who, because of their idealism, are not disposed to resort to force for self-protection or for the furtherance of their laudable life projects.
2. ΠΡΟΚΑΛΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ^top		2. Challenging the Master’s Authority ^top
173:2.1 (1891.2) Την Κυριακή η θριαμβευτική είσοδος στην Ιερουσαλήμ πτόησαν τόσο τους Εβραίους ηγέτες που απέφυγαν να συλλάβουν τον Ιησού. Σήμερα, αυτός ο εντυπωσιακός καθαρισμός του ναού κατά τον ίδιο τρόπο ανέβαλαν αποτελεσματικά την σύλληψη του Κυρίου. Μέρα με την ημέρα οι ηγέτες των Εβραίων γινόντουσαν όλο και πιο αποφασισμένοι να τον καταστρέψουν, αλλά δύο φόβοι τους ανησυχούσαν που συντελούσαν στην καθυστέρηση της ώρας που θα τον συλλάμβαναν. Οι αρχιερείς και οι γραμματείς δεν ήθελαν να συλλάβουν τον Ιησού δημόσια από φόβο μήπως ο όχλος στραφεί εναντίον τους σε μια έξαρση διαμαρτυρίας και αντίστασης¨ ακόμα έτρεμαν την πιθανότητα να κληθούν οι Ρωμαίοι φρουροί για να καταπνίξουν μια λαϊκή ανταρσία.		173:2.1 (1891.2) On Sunday the triumphal entry into Jerusalem so overawed the Jewish leaders that they refrained from placing Jesus under arrest. Today, this spectacular cleansing of the temple likewise effectively postponed the Master’s apprehension. Day by day the rulers of the Jews were becoming more and more determined to destroy him, but they were distraught by two fears, which conspired to delay the hour of striking. The chief priests and the scribes were unwilling to arrest Jesus in public for fear the multitude might turn upon them in a fury of resentment; they also dreaded the possibility of the Roman guards being called upon to quell a popular uprising.
173:2.2 (1891.3) Στην μεσημεριανή συνεδρίαση των Σανχεντρίν συμφωνήθηκε ομόφωνα ότι ο Ιησούς έπρεπε να καταστραφεί ταχύτατα, εφόσον δεν υπήρχε κανένας φίλος του Κυρίου που να παρακολουθεί αυτή την συνάντηση. Αλλά δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν για το πότε και πώς να τον συλλάμβαναν. Τελικά συμφώνησαν να ορίσουν δύο ομάδες να βγαίνουν και να αναμιγνύονται με τους ανθρώπους και να προσπαθήσουν να τον μπλέξουν και να τον μπερδέψουν στην διδασκαλία του ή να τον μειώνουν στα μάτια των εκείνων που άκουγαν την διδασκαλία του. Έτσι, περίπου κατά τις δύο, όταν ο Ιησούς είχε αρχίσει μια διάλεξη για την «Ελευθερία του να είσαι Υιός Του,» μια ομάδα από τους πρεσβύτερους του Ισραήλ πήγαν κοντά στον Ιησού και, διακόπτοντάς τον με τον συνηθισμένο τους τρόπο, του έκαναν την εξής ερώτηση: «Με ποια εξουσιοδότηση κάνεις αυτά τα πράγματα; Ποιος σου έδωσε αυτό το δικαίωμα;»		173:2.2 (1891.3) At the noon session of the Sanhedrin it was unanimously agreed that Jesus must be speedily destroyed, inasmuch as no friend of the Master attended this meeting. But they could not agree as to when and how he should be taken into custody. Finally they agreed upon appointing five groups to go out among the people and seek to entangle him in his teaching or otherwise to discredit him in the sight of those who listened to his instruction. Accordingly, about two o’clock, when Jesus had just begun his discourse on “The Liberty of Sonship,” a group of these elders of Israel made their way up near Jesus and, interrupting him in the customary manner, asked this question: “By what authority do you do these things? Who gave you this authority?”
173:2.3 (1891.4) Άρμοζε απόλυτα στους ηγέτες του ναού και στους αξιωματικούς του Ιουδαϊκού Σανχεντρίν να κάνουν αυτή την ερώτηση σε όποιον τολμούσε να διδάξει και να κηρύξει με αυτό τον ασυνήθιστο τρόπο που ήταν χαρακτηριστικό του Ιησού, ειδικά όσον αφορά την πρόσφατη συμπεριφορά του με τον καθαρισμό του ναού από όλο το εμπόριο. Αυτοί οι έμποροι και οι ανταλλαγείς χρημάτων όλοι λειτουργούσαν κάτω από την άμεση άδεια των ανώτατων ηγετών, και ένα ποσοστό των κερδών τους ήταν προορισμένο να πάει άμεσα στο ταμείο του ναού. Μη ξεχνάτε ότι η εξουσία ήταν η λέξη σύνθημα για όλους τους Εβραίους. Οι προφήτες πάντα προκαλούσαν προβλήματα επειδή με τόσο θάρρος τολμούσαν να διδάσκουν χωρίς να είναι εξουσιοδοτημένοι, χωρίς να καθοδηγούνται δεόντως από τις ακαδημίες των ραβίνων και να έχουν χειροτονηθεί από το Σανχεντρίν. Η έλλειψη αυτής της εξουσιοδότησης για δημόσια διδασκαλία θεωρείτο ότι υποδήλωνε είτε άγνοια ή ανοιχτή αποστασία. Εκείνο τον καιρό μόνο οι Σανχεντρίν μπορούσαν να χειροτονήσουν έναν πρεσβύτερο ή ένα διδάσκαλο, και μια τέτοια τελετή, έπρεπε να τελεστεί ενώπιον της παρουσίας τουλάχιστον τριών προσώπων που είχαν χειροτονηθεί κατά τον ίδιο τρόπο. Μια τέτοια χειροτονία προσέφερε τον τίτλο του «ραβίνου» στον δάσκαλο και ακόμα τον εξουσιοδοτούσε να ενεργεί σαν δικαστής, «να λύνει και να δένει σε θέματα που θα του έφεραν προς επιδίκαση.»		173:2.3 (1891.4) It was altogether proper that the temple rulers and the officers of the Jewish Sanhedrin should ask this question of anyone who presumed to teach and perform in the extraordinary manner which had been characteristic of Jesus, especially as concerned his recent conduct in clearing the temple of all commerce. These traders and money-changers all operated by direct license from the highest rulers, and a percentage of their gains was supposed to go directly into the temple treasury. Do not forget that authority was the watchword of all Jewry. The prophets were always stirring up trouble because they so boldly presumed to teach without authority, without having been duly instructed in the rabbinic academies and subsequently regularly ordained by the Sanhedrin. Lack of this authority in pretentious public teaching was looked upon as indicating either ignorant presumption or open rebellion. At this time only the Sanhedrin could ordain an elder or teacher, and such a ceremony had to take place in the presence of at least three persons who had previously been so ordained. Such an ordination conferred the title of “rabbi” upon the teacher and also qualified him to act as a judge, “binding and loosing such matters as might be brought to him for adjudication.”
173:2.4 (1892.1) Οι ηγέτες του ναού ήρθαν στον Ιησού εκείνο το απόγευμα αμφισβητώντας όχι μόνο την διδασκαλία του αλλά τις πράξεις του. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά ότι αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι από πολύ καιρό δίδασκαν ότι η εξουσία του για την διδασκαλία ήταν Σατανική, και ότι όλα του τα θαύματα γινόντουσαν κάτω από την εξουσία του πρίγκιπα των διαβόλων. Έτσι ο Κύριος άρχισε να απαντά στην ερώτησή τους κάνοντάς τους μια άλλη ερώτηση. Είπε ο Ιησούς: «Και εγώ θα ήθελα να σας κάνω μια ερώτηση την οποία, αν μου απαντήσετε, θα σας πω και εγώ υπό ποίου την εξουσία κάνω αυτά τα έργα. Ο Ιωάννης ο βαπτιστής υπό ποίου την εξουσία βάπτιζε; Ο Ιωάννης εξουσιοδοτήθηκε από τον ουρανό ή από τους ανθρώπους;»		173:2.4 (1892.1) The rulers of the temple came before Jesus at this afternoon hour challenging not only his teaching but his acts. Jesus well knew that these very men had long publicly taught that his authority for teaching was Satanic, and that all his mighty works had been wrought by the power of the prince of devils. Therefore did the Master begin his answer to their question by asking them a counter-question. Said Jesus: “I would also like to ask you one question which, if you will answer me, I likewise will tell you by what authority I do these works. The baptism of John, whence was it? Did John get his authority from heaven or from men?”
173:2.5 (1892.2) Και όταν οι ερωτώντες άκουσαν αυτή την ερώτηση, τραβήχτηκαν παράμερα για να κάνουν ένα συμβούλιο για το τι απάντηση να δώσουν. Είχαν σκεφθεί να φέρουν τον Ιησού σε δύσκολη θέση μπροστά στον κόσμο, αλλά τώρα βρέθηκαν οι ίδιοι μπερδεμένοι μπροστά σε όλους τους συγκεντρωμένους εκείνη την στιγμή στον περίβολο του ναού. Και η αμηχανία τους ήταν ολοφάνερη όταν γύρισαν στον Ιησού λέγοντας: «Όσον αφορά τις βαπτίσεις του Ιωάννη, δεν μπορούμε να απαντήσουμε¨ δεν γνωρίζουμε.» Και απάντησαν έτσι στον Κύριο γιατί όταν συσκέφτηκαν μεταξύ τους είπαν: Αν πούμε από τον ουρανό, τότε αυτός θα πει, Γιατί δεν τον πιστέψατε, και μπορεί να προσθέσει ότι έλαβε εξουσιοδότηση από τον Ιωάννη¨ και αν πούμε από τους ανθρώπους, τότε ο κόσμος μπορεί να στραφεί εναντίον μας, γιατί οι περισσότεροι από αυτούς θεωρούν ότι ο Ιωάννης ήταν προφήτης¨ και έτσι υποχρεώθηκαν να έρθουν μπροστά στον Ιησού και στον κόσμο και να ομολογήσουν ότι αυτοί, οι θρησκευτικοί διδάσκαλοι και ηγέτες του Ισραήλ, δεν μπορούσαν (ή δεν ήθελαν) να εκφέρουν γνώμη για το έργο του Ιωάννη. Και όταν είπαν αυτά, ο Ιησούς, κοιτάζοντάς τους από την εξέδρα, είπε, «Ούτε και εγώ θα σας πω υπό ποίου την εξουσία κάνω αυτά τα πράγματα.»		173:2.5 (1892.2) And when his questioners heard this, they withdrew to one side to take counsel among themselves as to what answer they might give. They had thought to embarrass Jesus before the multitude, but now they found themselves much confused before all who were assembled at that time in the temple court. And their discomfiture was all the more apparent when they returned to Jesus, saying: “Concerning the baptism of John, we cannot answer; we do not know.” And they so answered the Master because they had reasoned among themselves: If we shall say from heaven, then will he say, Why did you not believe him, and perchance will add that he received his authority from John; and if we shall say from men, then might the multitude turn upon us, for most of them hold that John was a prophet; and so they were compelled to come before Jesus and the people confessing that they, the religious teachers and leaders of Israel, could not (or would not) express an opinion about John’s mission. And when they had spoken, Jesus, looking down upon them, said, “Neither will I tell you by what authority I do these things.”
173:2.6 (1892.3) Ο Ιησούς ποτέ δεν σκόπευε να επικαλεστεί τον Ιωάννη για την εξουσία του¨ ο Ιωάννης ποτέ δεν είχε χειροτονηθεί από το Σανχεντρίν. Η εξουσία του Ιησού βρισκόταν στον ίδιο και στην αιώνια κυριαρχία του Πατέρα του.		173:2.6 (1892.3) Jesus never intended to appeal to John for his authority; John had never been ordained by the Sanhedrin. Jesus’ authority was in himself and in his Father’s eternal supremacy.
173:2.7 (1892.4) Χρησιμοποιώντας αυτή την μέθοδο για να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους του, ο Ιησούς δεν είχε σκοπό να αποφύγει την ερώτηση. Στην αρχή μπορεί να φανεί ότι ήταν ένοχος μιας αριστοτεχνικής υπεκφυγής, αλλά όχι. Ο Ιησούς ποτέ δεν είχε την πρόθεση να εκμεταλλευτεί κανέναν, ούτε τους ίδιους τους εχθρούς του. Με αυτή την φαινομενική υπεκφυγή πραγματικά έδωσε σε όλους τους ακροατές του την απάντηση στην ερώτηση των Φαρισαίων για το υπό ποίου την εξουσία ενεργεί. Είχαν υποστηρίξει ότι λειτουργούσε κάτω από την εξουσία του πρίγκιπα των διαβόλων. Ο Ιησούς επανειλημμένα δηλώσει ότι όλη η διδασκαλία του και το έργο του ήταν από την δύναμη και την εξουσία του Πατέρα του στον ουρανό. Αυτό αρνιόντουσαν να δεχτούν οι Ιουδαίοι ηγέτες και προσπαθούσαν να τον παγιδεύσουν να παραδεχτεί ότι δεν ήταν κανονικός δάσκαλος εφόσον δεν είχε χριστεί από τους Σανχεντρίν.		173:2.7 (1892.4) In employing this method of dealing with his adversaries, Jesus did not mean to dodge the question. At first it may seem that he was guilty of a masterly evasion, but it was not so. Jesus was never disposed to take unfair advantage of even his enemies. In this apparent evasion he really supplied all his hearers with the answer to the Pharisees’ question as to the authority behind his mission. They had asserted that he performed by authority of the prince of devils. Jesus had repeatedly asserted that all his teaching and works were by the power and authority of his Father in heaven. This the Jewish leaders refused to accept and were seeking to corner him into admitting that he was an irregular teacher since he had never been sanctioned by the Sanhedrin. In answering them as he did, while not claiming authority from John, he so satisfied the people with the inference that the effort of his enemies to ensnare him was effectively turned upon themselves and was much to their discredit in the eyes of all present.
173:2.8 (1892.5) Απαντώντας κατά αυτόν τον τρόπο, ενώ δεν ισχυριζόταν ότι ήταν εξουσιοδοτημένος από τον Ιωάννη, ικανοποίησε τους ανθρώπους με το συμπέρασμα ότι η προσπάθεια των εχθρών του να τον παγιδεύσουν στράφηκε αποτελεσματικά εναντίον τους και τους ταπείνωσε στα μάτια όλων των παρευρισκομένων. Ήταν αυτή η ευρηματικότητα και εξυπνάδα του Κυρίου να αντιμετωπίζει τους αντιπάλους του που τους έκανε να τον φοβούνται τόσο πολύ. Δεν επιχείρησαν άλλες ερωτήσεις εκείνη την ημέρα¨ αποσύρθηκαν για να συσκεφτούν μεταξύ τους πάλι. Αλλά οι άνθρωποι πολύ γρήγορα αναγνώρισαν την υποκρισία και την σκοπιμότητα σε αυτές τις ερωτήσεις των Εβραίων ηγετών. Ακόμα και οι κοινοί άνθρωποι του λαού ξεχώρισαν το ηθικό μεγαλείο του Κυρίου ανάμεσα στην υποκρισία και την σκοπιμότητα των εχθρών του. Αλλά ο καθαρισμός του ναού είχε φέρει τους Σαδδουκαίους στο πλευρό των Φαρισαίων για να τελειοποιήσουν το σχέδιο για την καταστροφή του Ιησού. Και οι Σαδδουκαίοι τώρα αντιπροσώπευαν την πλειοψηφία των Σανχεντρίν.		173:2.8 (1892.5) And it was this genius of the Master for dealing with his adversaries that made them so afraid of him. They attempted no more questions that day; they retired to take further counsel among themselves. But the people were not slow to discern the dishonesty and insincerity in these questions asked by the Jewish rulers. Even the common folk could not fail to distinguish between the moral majesty of the Master and the designing hypocrisy of his enemies. But the cleansing of the temple had brought the Sadducees over to the side of the Pharisees in perfecting the plan to destroy Jesus. And the Sadducees now represented a majority of the Sanhedrin.
3. Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΓΙΩΝ ^top		3. Parable of the Two Sons ^top
173:3.1 (1893.1) Καθώς οι Φαρισαίοι που έκαναν την ερώτηση στεκόντουσαν σιωπηλοί μπροστά στον Ιησού, αυτός τους κοίταξε και είπε: «Εφόσον αμφιβάλλετε για το έργο του Ιωάννη και έχετε εχθρική στάση προς την διδασκαλία του Υιού του Ανθρώπου, ακούστε αυτή την παραβολή: Κάποιος σπουδαίος και σεβαστός γαιοκτήμονας είχε δύο γιους, και θέλοντας την βοήθειά τους για την διαχείριση της μεγάλης περιουσίας του, πήγε στον έναν από αυτούς και είπε: «Γιε μου πήγαινε σήμερα για δουλειά στο κτήμα μου με το αμπέλι.» Και αυτός ο απερίσκεπτος γιος είπε στον πατέρα του, «Δεν πάω», αλλά έπειτα μετάνιωσε και πήγε. Όταν βρήκε τον μεγαλύτερο γιο του του είπε: «Γιε μου πήγαινε για δουλειά στο αμπέλι μου.» Και αυτός ο υποκριτής και άπιστος γιος απάντησε, «Ναι πατέρα μου, θα πάω.» Αλλά όταν έφυγε ο πατέρας του, δεν πήγε. Τώρα σας ρωτώ, ποιος από τους δύο γιους έκανε το θέλημα του πατέρα του;»		173:3.1 (1893.1) As the caviling Pharisees stood there in silence before Jesus, he looked down on them and said: “Since you are in doubt about John’s mission and arrayed in enmity against the teaching and the works of the Son of Man, give ear while I tell you a parable: A certain great and respected landholder had two sons, and desiring the help of his sons in the management of his large estates, he came to one of them, saying, ‘Son, go work today in my vineyard.’ And this unthinking son answered his father, saying, ‘I will not go’; but afterward he repented and went. When he had found his older son, likewise he said to him, ‘Son, go work in my vineyard.’ And this hypocritical and unfaithful son answered, ‘Yes, my father, I will go.’ But when his father had departed, he went not. Let me ask you, which of these sons really did his father’s will?”
173:3.2 (1893.2) Και όλοι οι άνθρωποι απάντησαν ομόφωνα, λέγοντας: «Ο πρώτος γιος.» Και τότε είπε ο Ιησούς: «Ακριβώς¨ και τώρα σας δηλώνω ότι οι τελώνες και οι πόρνες, αν και φαίνονται να αρνούνται το κάλεσμα για μετάνοια, θα δουν το σφάλμα του δρόμου που έχουν διαλέξει και θα πάνε στην βασιλεία του Θεού πριν από εσάς, που προσποιείστε και αξιώνετε ότι δήθεν υπηρετείτε τον Πατέρα στον ουρανό ενώ αρνείστε να πράξετε τις εργασίες του. Δεν ήσασταν εσείς οι γραμματείς και Φαρισαίοι, που πιστέψατε τον Ιωάννη, αλλά οι τελώνες και οι αμαρτωλοί¨ ούτε εσείς πιστεύετε την διδασκαλία μου, αλλά οι κοινοί άνθρωποι ακούν τα λόγια μου με χαρά.»		173:3.2 (1893.2) And the people spoke with one accord, saying, “The first son.” And then said Jesus: “Even so; and now do I declare that the publicans and harlots, even though they appear to refuse the call to repentance, shall see the error of their way and go on into the kingdom of God before you, who make great pretensions of serving the Father in heaven while you refuse to do the works of the Father. It was not you, the Pharisees and scribes, who believed John, but rather the publicans and sinners; neither do you believe my teaching, but the common people hear my words gladly.”
173:3.3 (1893.3) Ο Ιησούς δεν αντιπαθούσε προσωπικά τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους. Ήταν το σύστημα της διδασκαλία τους και τις συνήθειές τους που προσπαθούσε να μειώσει. Δεν ήταν εχθρικός με κανέναν άνθρωπο, αλλά εδώ συνέβαινε η αναπόφευκτη σύγκρουση ανάμεσα στην νέα και την παλαιά θρησκεία της τυπολατρίας, των παραδόσεων, και του αυταρχισμού.		173:3.3 (1893.3) Jesus did not despise the Pharisees and Sadducees personally. It was their systems of teaching and practice which he sought to discredit. He was hostile to no man, but here was occurring the inevitable clash between a new and living religion of the spirit and the older religion of ceremony, tradition, and authority.
173:3.4 (1893.4) Όλη αυτή την ώρα οι δώδεκα απόστολοι στεκόντουσαν κοντά στον Κύριο, αλλά δεν συμμετείχαν καθόλου σε αυτές τις συζητήσεις. Ο κάθε ένας από τους δώδεκα αντιδρούσε με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο στα γεγονότα των τελευταίων ημερών της επίγειας προσφοράς του Ιησού, και ο κάθε ένας τους υπάκουε στις οδηγίες του Κυρίου να αποφύγουν κάθε δημόσια διδασκαλία και κήρυγμα αυτή την εβδομάδα του Πάσχα.		173:3.4 (1893.4) All this time the twelve apostles stood near the Master, but they did not in any manner participate in these transactions. Each one of the twelve was reacting in his own peculiar way to the events of these closing days of Jesus’ ministry in the flesh, and each one likewise remained obedient to the Master’s injunction to refrain from all public teaching and preaching during this Passover week.
4. ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΟΝΤΑ ΓΑΙΟΚΤΗΜΟΝΑ ^top		4. Parable of the Absent Landlord ^top
173:4.1 (1893.5) Όταν οι Φαρισαίοι και γραμματείς που προσπάθησαν να παγιδέψουν τον Ιησού με τις ερωτήσεις τους άκουσαν την παραβολή για τους δύο γιους, αποσύρθηκαν για να συσκεφθούν, ο Κύριος, στρέφοντας την προσοχή του προς το μεγάλο ακροατήριό του, είπε μια άλλη παραβολή:		173:4.1 (1893.5) When the chief Pharisees and the scribes who had sought to entangle Jesus with their questions had finished listening to the story of the two sons, they withdrew to take further counsel, and the Master, turning his attention to the listening multitude, told another parable:
173:4.2 (1893.6) «Ήταν ένας καλός άνθρωπος που είχε ένα νοικοκυριό και φύτεψε ένα αμπέλι. Έστησε ένα φράχτη γύρω του, έσκαψε ένα λάκκο για το πάτημα των σταφυλιών για το κρασί, και έκτισε ένα παρατηρητήριο για τους φύλακες. Μετά νοίκιασε το αμπέλι σε νοικάρηδες και αυτός πήγε ένα μακρινό ταξίδι σε μια άλλη χώρα. Και όταν πλησίαζε η εποχή των καρπών, έστειλε υπηρέτες του στους νοικάρηδες να πάρουν το ενοίκιο. Αλλά αυτοί έκαναν συμβούλιο και αρνήθηκαν να δώσουν τους καρπούς που όφειλαν στον αφέντη τους¨ μάλιστα, επιτέθηκαν στους υπηρέτες του, έδειραν τον ένα, λιθοβόλησαν τον άλλο, και έδιωξαν τους άλλους με άδεια χέρια. Και όταν ο ιδιοκτήτης άκουσε για όλα αυτά, έστειλε άλλους πιο έμπιστους υπηρέτες να ασχοληθούν με αυτούς τους κακούς νοικάρηδες, αλλά και αυτούς τους τραυμάτισαν και τους μεταχειρίστηκαν με απαίσιο τρόπο. Και όταν ο ιδιοκτήτης έστειλε τον αγαπημένο του υπηρέτη, τον βοηθό του, τον σκότωσαν. Και ακόμα, παρόλα αυτά, με υπομονή και ανεκτικότητα έστειλε και άλλους υπηρέτες, αλλά δεν δεχόντουσαν κανέναν. Μερικούς τους χτυπούσαν, άλλους τους σκότωναν, και όταν ο ιδιοκτήτης είχε αντιμετωπιστεί με αυτό τον τρόπο, αποφάσισε να στείλει τον γιο του να ασχοληθεί με αυτούς τους αχάριστους νοικάρηδες, λέγοντας στον εαυτό του, «Μπορεί να κακομεταχειρίστηκαν τους υπηρέτες μου, αλλά σίγουρα θα δείξουν σεβασμό στον αγαπημένο μου γιο.» Αλλά όταν αυτοί οι αμετανόητοι και κακοί νοικάρηδες είδαν τον γιο, σκέφτηκαν μόνοι τους: «Αυτός είναι ο κληρονόμος¨ ελάτε να τον σκοτώσουμε και τότε όλη η κληρονομιά θα μείνει σε μας.» Έτσι τον έπιασαν και αφού τον πέταξαν έξω από το αμπέλι, τον σκότωσαν. Όταν ο ιδιοκτήτης αυτού του αμπελιού μάθει ότι σκότωσαν τον γιο του, τι θα κάνει σε αυτούς τους αχάριστους και μοχθηρούς νοικάρηδες;»		173:4.2 (1893.6) “There was a good man who was a householder, and he planted a vineyard. He set a hedge about it, dug a pit for the wine press, and built a watchtower for the guards. Then he let this vineyard out to tenants while he went on a long journey into another country. And when the season of the fruits drew near, he sent servants to the tenants to receive his rental. But they took counsel among themselves and refused to give these servants the fruits due their master; instead, they fell upon his servants, beating one, stoning another, and sending the others away empty-handed. And when the householder heard about all this, he sent other and more trusted servants to deal with these wicked tenants, and these they wounded and also treated shamefully. And then the householder sent his favorite servant, his steward, and him they killed. And still, in patience and with forbearance, he dispatched many other servants, but none would they receive. Some they beat, others they killed, and when the householder had been so dealt with, he decided to send his son to deal with these ungrateful tenants, saying to himself, ‘They may mistreat my servants, but they will surely show respect for my beloved son.’ But when these unrepentant and wicked tenants saw the son, they reasoned among themselves: ‘This is the heir; come, let us kill him and then the inheritance will be ours.’ So they laid hold on him, and after casting him out of the vineyard, they killed him. When the lord of that vineyard shall hear how they have rejected and killed his son, what will he do to those ungrateful and wicked tenants?”
173:4.3 (1894.1) Και όταν οι άνθρωποι άκουσαν αυτή την παραβολή και την ερώτηση που έκανε ο Ιησούς, απάντησαν: «Θα καταστρέψει αυτούς τους κακούς ανθρώπους και θα δώσει το αμπέλι του σε άλλους έντιμους γεωργούς που θα του αποδίδουν τους καρπούς που δικαιούται στην εποχή τους.» Και όταν μερικοί από αυτούς αντιλήφθηκαν ότι αυτή η παραβολή αναφερόταν στο Εβραικό έθνος και την μεταχείρισή του προς τους προφήτες και την επικείμενη απόρριψή του προς τον Ιησού και το ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών, είπαν με λύπη, «Ο Θεός να βάλει το χέρι του με αυτά τα πράγματα που κάνουμε.»		173:4.3 (1894.1) And when the people heard this parable and the question Jesus asked, they answered, “He will destroy those miserable men and let out his vineyard to other and honest farmers who will render to him the fruits in their season.” And when some of them who heard perceived that this parable referred to the Jewish nation and its treatment of the prophets and to the impending rejection of Jesus and the gospel of the kingdom, they said in sorrow, “God forbid that we should go on doing these things.”
173:4.4 (1894.2) Ο Ιησούς είδε μια ομάδα Σαδδουκαίων και Φαρισαίων να έρχονται προς αυτόν μέσα από το πλήθος, και σταμάτησε για ένα λεπτό μέχρι να πλησιάσουν, οπότε είπε: «Ξέρετε πως οι πατέρες σας απόρριψαν τους προφήτες, και ξέρετε ότι και εσείς είστε έτοιμοι μέσα στην καρδιά σας να απορρίψετε τον Υιό του Ανθρώπου.» Και έπειτα, κοιτώντας με ερευνητικό βλέμμα τους ιερείς και τους πρεσβύτερους που στεκόντουσαν κοντά του, ο Ιησούς είπε: «Δεν έχετε διαβάσει ποτέ στις Γραφές για την πέτρα που πέταξαν οι κτίστες, και την οποία όταν βρήκαν οι άνθρωποι, έγινε ο ακρογωνιαίος λίθος; Και έτσι για άλλη μια φορά σας προειδοποιώ ότι, αν συνεχίσετε να απορρίπτετε αυτό το ευαγγέλιο, πολύ σύντομα η βασιλεία των ουρανών θα αφαιρεθεί από σας και θα δοθεί σε έναν λαό που θα είναι πρόθυμος να δεχτεί τα καλά νέα και θα παράγει τους καρπούς του πνεύματος. Και υπάρχει ένα μυστήριο γι αυτή ην πέτρα, που λεει ότι όποιος πέσει πάνω σε αυτή , και χίλια κομμάτια να είναι, θα σωθεί¨ αλλά σε όποιον πέσει αυτή η πέτρα, θα γίνει χώμα και σκόνη και οι στάχτες του θα σκορπιστούν στους τέσσερις ανέμους.»		173:4.4 (1894.2) Jesus saw a group of the Sadducees and Pharisees making their way through the crowd, and he paused for a moment until they drew near him, when he said: “You know how your fathers rejected the prophets, and you well know that you are set in your hearts to reject the Son of Man.” And then, looking with searching gaze upon those priests and elders who were standing near him, Jesus said: “Did you never read in the Scripture about the stone which the builders rejected, and which, when the people had discovered it, was made into the cornerstone? And so once more do I warn you that, if you continue to reject this gospel, presently will the kingdom of God be taken away from you and be given to a people willing to receive the good news and to bring forth the fruits of the spirit. And there is a mystery about this stone, seeing that whoso falls upon it, while he is thereby broken in pieces, shall be saved; but on whomsoever this stone falls, he will be ground to dust and his ashes scattered to the four winds.”
173:4.5 (1894.3) Όταν οι Φαρισαίοι άκουσαν αυτά τα λόγια, κατάλαβαν ότι ο Ιησούς αναφερόταν σε αυτούς και τους άλλους Εβραίους ηγέτες. Πολύ θα ήθελαν να τον συλλάβουν ακριβώς εκείνη την στιγμή, αλλά φοβόντουσαν το πλήθος. Όμως, θύμωσαν τόσο με τα λόγια του Κυρίου που αποσύρθηκαν και έκαναν πάλι διαβουλεύσεις μεταξύ τους για το πώς να προκαλέσουν τον θάνατό του. Και εκείνη την νύχτα και οι Σαδδουκαίοι και οι Φαρισαίοι ένωσαν τα χέρια τους στο σχέδιο να τον παγιδεύσουν την επόμενη μέρα.		173:4.5 (1894.3) When the Pharisees heard these words, they understood that Jesus referred to themselves and the other Jewish leaders. They greatly desired to lay hold on him then and there, but they feared the multitude. However, they were so angered by the Master’s words that they withdrew and held further counsel among themselves as to how they might bring about his death. And that night both the Sadducees and the Pharisees joined hands in the plan to entrap him the next day.
5. ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΗΣ ΓΑΜΗΛΙΑΣ ΓΙΟΡΤΗΣ ^top		5. Parable of the Marriage Feast ^top
173:5.1 (1894.4) Αφού έφυγαν οι γραμματείς και οι ηγέτες, ο Ιησούς μίλησε ξανά στο συγκεντρωμένο πλήθος και είπε την παραβολή της γαμήλιας εορτής. Είπε:		173:5.1 (1894.4) After the scribes and rulers had withdrawn, Jesus addressed himself again to the assembled crowd and spoke the parable of the wedding feast. He said:
173:5.2 (1894.5) «Η βασιλεία των ουρανών μπορεί να παρομοιαστεί με κάποιον βασιλιά που έκανε γαμήλια γιορτή για τον γιο του και έστειλε απεσταλμένους να φωνάξουν εκείνους που ήταν καλεσμένοι στην γιορτή, λέγοντας: «Όλα είναι έτοιμα για το γαμήλιο τραπέζι στο παλάτι του βασιλιά.» Τώρα, πολλοί από αυτούς που είχαν υποσχεθεί να παρευρίσκονται, αυτή την φορά αρνήθηκαν να έρθουν. Όταν ο βασιλιάς άκουσε αυτές τις αρνήσεις προς την πρόσκλησή του, έστειλε άλλους υπηρέτες και αγγελιαφόρους, λέγοντάς τους: «Πείτε σε όλους όσους ήταν καλεσμένοι, να έρθουν, γιατί το δείπνο είναι έτοιμο. Τα βόδια μου και οι μόσχοι οι σιτευτοί έχουν σφαγεί, και όλα είναι έτοιμα για τον εορτασμό του γάμου του γιου μου.» Αλλά πάλι οι άμυαλοι δεν πήραν σοβαρά το κάλεσμα του βασιλέα τους, και πήγαν στις δουλειές τους, ο ένας στο αγρόκτημά του, ο άλλος στον πηλό του, και άλλοι στα εμπορεύματά τους. Και μερικοί ακόμα, δεν αρκέστηκαν στην απλή αψήφιση του καλέσματος του βασιλιά τους και έκαναν ανοιχτή ανταρσία και έπιασαν τους απεσταλμένους του βασιλέα, τους κακομεταχειρίστηκαν, και σκότωσαν μερικούς από αυτούς. Και όταν ο βασιλιάς κατάλαβε ότι οι επίλεκτοι καλεσμένοι του, ακόμα και εκείνοι που στην αρχή είχαν δεχτεί την πρώτη πρόσκλησή του και είχαν υποσχεθεί να παρευρίσκονται στην γαμήλια γιορτή, τελικά αρνήθηκαν το κάλεσμά του και επαναστατώντας επιτέθηκαν και έσφαξαν τους επίλεκτους απεσταλμένους του, οργίστηκε τρομερά. Και τότε αυτός ο προσβεβλημένος βασιλιάς διέταξε τα στρατεύματά του και τα στρατεύματα των συμμάχων του να καταστρέψουν αυτούς τους στασιαστές δολοφόνους και να κάψουν την πόλη τους.		173:5.2 (1894.5) “The kingdom of heaven may be likened to a certain king who made a marriage feast for his son and dispatched messengers to call those who had previously been invited to the feast to come, saying, ‘Everything is ready for the marriage supper at the king’s palace.’ Now, many of those who had once promised to attend, at this time refused to come. When the king heard of these rejections of his invitation, he sent other servants and messengers, saying: ‘Tell all those who were bidden, to come, for, behold, my dinner is ready. My oxen and my fatlings are killed, and all is in readiness for the celebration of the forthcoming marriage of my son.’ But again did the thoughtless make light of this call of their king, and they went their ways, one to the farm, another to the pottery, and others to their merchandise. Still others were not content thus to slight the king’s call, but in open rebellion they laid hands on the king’s messengers and shamefully mistreated them, even killing some of them. And when the king perceived that his chosen guests, even those who had accepted his preliminary invitation and had promised to attend the wedding feast, had finally rejected his call and in rebellion had assaulted and slain his chosen messengers, he was exceedingly wroth. And then this insulted king ordered out his armies and the armies of his allies and instructed them to destroy these rebellious murderers and to burn down their city.
173:5.3 (1895.1) «Και όταν τιμώρησε αυτούς που περιφρόνησαν την πρόσκλησή του, όρισε μια άλλη μέρα για την γαμήλια γιορτή και είπε στους απεσταλμένους του: «Αυτοί που ήταν καλεσμένοι στον γάμο δεν ήταν άξιοι¨ γι αυτό τώρα πηγαίνετε εκεί που χωρίζουν οι δρόμοι και στους κεντρικούς δρόμους ακόμα και πέρα από τα σύνορα της πόλης, και όσους βρείτε, καλέστε αυτούς τους ξένους να παρευρεθούν στην γαμήλια εορτή.» Και τότε αυτοί οι υπηρέτες βγήκαν στους κεντρικούς δρόμους και στα απομακρυσμένα μέρη, και μάζεψαν όσους βρήκαν, καλούς και κακούς, πλούσιους και φτωχούς, ώστε η αίθουσα του γάμου γέμισε με πρόθυμους καλεσμένους. Όταν όλα ήταν έτοιμα, ο βασιλιάς ήρθε να δει τους καλεσμένους του, και προς μεγάλη του έκπληξη είδε έναν άνδρα χωρίς ενδυμασία για γάμο. Ο βασιλιάς, αφού είχε προμηθεύσει τους καλεσμένους του με δωρεάν ενδυμασίες γάμου, απευθυνόμενος σε αυτόν τον άνθρωπο, είπε: «Φίλε μου, πως και έρχεσαι στην αίθουσα των καλεσμένων μου σε αυτή την περίσταση χωρίς την ενδυμασία γάμου;» Και ο απροετοίμαστος άνδρας ήταν άφωνος. Τότε είπε ο βασιλέας στους υπηρέτες του: «Πετάξτε έξω αυτόν τον απερίσκεπτο επισκέπτη από το σπίτι μου να μοιραστεί την τύχη όλων των άλλων που περιφρόνησαν την φιλοξενία μου και αρνήθηκαν το κάλεσμα μου. Δεν θα δεχτώ κανέναν άλλον εδώ, εκτός από εκείνους που δέχονται με χαρά την πρόσκλησή μου, και μου κάνουν την τιμή να φορέσουν τα ενδύματα που τους προμήθευσα ελεύθερα.»		173:5.3 (1895.1) “And when he had punished those who spurned his invitation, he appointed yet another day for the wedding feast and said to his messengers: ‘They who were first bidden to the wedding were not worthy; so go now into the parting of the ways and into the highways and even beyond the borders of the city, and as many as you shall find, bid even these strangers to come in and attend this wedding feast.’ And then these servants went out into the highways and the out-of-the-way places, and they gathered together as many as they found, good and bad, rich and poor, so that at last the wedding chamber was filled with willing guests. When all was ready, the king came in to view his guests, and much to his surprise he saw there a man without a wedding garment. The king, since he had freely provided wedding garments for all his guests, addressing this man, said: ‘Friend, how is it that you come into my guest chamber on this occasion without a wedding garment?’ And this unprepared man was speechless. Then said the king to his servants: ‘Cast out this thoughtless guest from my house to share the lot of all the others who have spurned my hospitality and rejected my call. I will have none here except those who delight to accept my invitation, and who do me the honor to wear those guest garments so freely provided for all.’”
173:5.4 (1895.2) Αφού είπε αυτήν την παραβολή, ο Ιησούς ήταν έτοιμος να διώξει το πλήθος όταν ένας συμπαθητικός πιστός, περνώντας μέσα από το πλήθος, ήρθε προς το μέρος του, και ρώτησε: «Μα Κύριε, πώς να γνωρίζουμε αυτά τα πράγματα; Πως θα είμαστε έτοιμοι για την πρόσκληση του βασιλιά; τι σημάδι θα μας δείξεις ότι είσαι ο Υιός του Θεού;» Και όταν ο Κύριος το άκουσε αυτό, είπε: «Μόνο ένα σημάδι θα σας δοθεί». Και έπειτα. Δείχνοντας το δικό του σώμα, συνέχισε, «Καταστρέψτε αυτό το ναό, και σε τρεις μέρες θα τον αναστήσω.» Αλλά δεν τον κατάλαβαν, και όταν διασκορπιζόντουσαν, κουβέντιαζαν μεταξύ τους και έλεγαν, «Σχεδόν πενήντα χρόνια οικοδομείται αυτός ο ναός, αυτός όμως λεει ότι θα τον καταστρέψει και θα τον αναστήσει σε τρεις μέρες.» Ούτε οι δικοί του απόστολοι δεν κατάλαβαν το νόημα των λόγων του, αλλά μετά την ανάστασή του, θυμήθηκαν τι τους είχε πει.		173:5.4 (1895.2) After speaking this parable, Jesus was about to dismiss the multitude when a sympathetic believer, making his way through the crowds toward him, asked: “But, Master, how shall we know about these things? how shall we be ready for the king’s invitation? what sign will you give us whereby we shall know that you are the Son of God?” And when the Master heard this, he said, “Only one sign shall be given you.” And then, pointing to his own body, he continued, “Destroy this temple, and in three days I will raise it up.” But they did not understand him, and as they dispersed, they talked among themselves, saying, “Almost fifty years has this temple been in building, and yet he says he will destroy it and raise it up in three days.” Even his own apostles did not comprehend the significance of this utterance, but subsequently, after his resurrection, they recalled what he had said.
173:5.5 (1895.3) Περίπου στις τέσσερις εκείνο το απόγευμα ο Ιησούς κάλεσε τους αποστόλους του και τους δήλωσε ότι επιθυμούσε να φύγει από τον ναό και να πάει στην Βηθανία για το βραδινό γεύμα και για την νυχτερινή του ανάπαυση. Ανεβαίνοντας το όρος των Ελαιών ο Ιησούς είπε στον Ανδρέα, τον Φίλιππο, και τον Θωμά ότι το πρωί, θα έπρεπε να κατασκηνώσουν πιο κοντά στην πόλη για να μείνουν την υπόλοιπη εβδομάδα του Πάσχα. Ακολουθώντας τις οδηγίες του το επόμενο πρωί έστησαν τις σκηνές τους στην ρεματιά του λόφου από την πλευρά του δημόσιου καταυλισμού στην Γεσθημανή, σε ένα χωράφι που ανήκε στον Σίμωνα από την Βηθανία.		173:5.5 (1895.3) About four o’clock this afternoon Jesus beckoned to his apostles and indicated that he desired to leave the temple and to go to Bethany for their evening meal and a night of rest. On the way up Olivet Jesus instructed Andrew, Philip, and Thomas that, on the morrow, they should establish a camp nearer the city which they could occupy during the remainder of the Passover week. In compliance with this instruction the following morning they pitched their tents in the hillside ravine overlooking the public camping park of Gethsemane, on a plot of ground belonging to Simon of Bethany.
173:5.6 (1896.1) Πάλι ήταν μια σιωπηλή ομάδα Εβραίων που ανέβαινε την δυτική πλευρά του όρους των Ελαιών εκείνη την Δευτέρα την νύχτα. Αυτοί οι δώδεκα άνθρωποι, για πρώτη φορά, άρχισαν να αισθάνονται ότι κάτι τραγικό θα συνέβαινε. Ενώ ο επεισοδιακός καθαρισμός του ναού νωρίς το πρωί τους είχα κάπως αναπτερώσει τις ελπίδες να δουν τον Κύριό τους να επιβάλλεται και να εκδηλώνει τις ισχυρές το δυνάμεις, τα γεγονότα όλου του απογεύματος λειτούργησαν σαν μια απότομη πτώση προς την κατεύθυνση της βέβαιης απόρριψης της διδασκαλίας του Ιησού από τις Εβραϊκές αρχές. Οι απόστολοι είχαν καταληφθεί από αγωνία και υπόφεραν από τρομερή αβεβαιότητα. Συνειδητοποιούσαν ότι μεσολαβούσαν μόνο λίγες μέρες ανάμεσα στα γεγονότα της μέρας που μόλις πέρασε και στην συντριβή της επικείμενης καταστροφής. Όλοι αισθανόντουσαν ότι κάτι τρομερό θα συνέβαινε, αλλά δεν ήξεραν τι να περιμένουν. Πήγαν στα διάφορα καταλύματά τους να ξεκουραστούν, αλλά κοιμήθηκαν πολύ λίγο. Ακόμα και δίδυμοι Αλφαίοι επιτέλους κατάλαβαν ότι τα γεγονότα της ζωής του Κυρίου κινιόντουσαν γρήγορα προς την τελική τους αποκορύφωση.		173:5.6 (1896.1) Again it was a silent group of Jews who made their way up the western slope of Olivet on this Monday night. These twelve men, as never before, were beginning to sense that something tragic was about to happen. While the dramatic cleansing of the temple during the early morning had aroused their hopes of seeing the Master assert himself and manifest his mighty powers, the events of the entire afternoon only operated as an anticlimax in that they all pointed to the certain rejection of Jesus’ teaching by the Jewish authorities. The apostles were gripped by suspense and were held in the firm grasp of a terrible uncertainty. They realized that only a few short days could intervene between the events of the day just passed and the crash of an impending doom. They all felt that something tremendous was about to happen, but they knew not what to expect. They went to their various places for rest, but they slept very little. Even the Alpheus twins were at last aroused to the realization that the events of the Master’s life were moving swiftly toward their final culmination.