Εγγραφο 111		Paper 111
Ο ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΗΣ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ		The Adjuster and the Soul
111:0.1 (1215.1) Η παρουσία του θείου Προσαρμοστή στην ανθρώπινη διάνοια καθιστά παντοτινά αδύνατο για την επιστήμη, ή τη φιλοσοφία, να αποκτήσουν μία ικανοποιητική αντίληψη της εξελισσόμενης ψυχής της ανθρώπινης προσωπικότητας. Η μοροντιανή ψυχή είναι παιδί του σύμπαντος και μπορεί πραγματικά να γίνει γνωστή μόνο δια της κοσμικής ενόρασης και της πνευματικής ανακάλυψης.		111:0.1 (1215.1) THE presence of the divine Adjuster in the human mind makes it forever impossible for either science or philosophy to attain a satisfactory comprehension of the evolving soul of the human personality. The morontia soul is the child of the universe and may be really known only through cosmic insight and spiritual discovery.
111:0.2 (1215.2) Η έννοια μιας ψυχής και ενός ενοικούντος πνεύματος δεν είναι καινούργια στην Ουράντια. Έχει συχνά παρουσιασθεί στα διάφορα συστήματα των θρησκειών του πλανήτη. Πολλές από τις Ανατολικές, καθώς επίσης και ορισμένες από τις Δυτικές θρησκείες έχουν διακρίνει ότι ο άνθρωπος έχει θεία κληρονομιά, αλλά και ανθρώπινη κληρονομιά. Η αίσθηση της εσωτερικής παρουσίας, πέραν της εξωτερικής απανταχού παρουσίας του Θείου, έχει από αιώνες αποτελέσει μέρος πολλών Ουραντιανών θρησκειών. Οι άνθρωποι από πολύ παλιά πίστευαν ότι υπάρχει κάτι που αναπτύσσεται στην ανθρώπινη φύση, κάτι ζωτικό, που προορίζεται να κρατήσει πέρα από τη σύντομη διάρκεια της εγκόσμιας ζωής.		111:0.2 (1215.2) The concept of a soul and of an indwelling spirit is not new to Urantia; it has frequently appeared in the various systems of planetary beliefs. Many of the Oriental as well as some of the Occidental faiths have perceived that man is divine in heritage as well as human in inheritance. The feeling of the inner presence in addition to the external omnipresence of Deity has long formed a part of many Urantian religions. Men have long believed that there is something growing within the human nature, something vital that is destined to endure beyond the short span of temporal life.
111:0.3 (1215.3) Πριν ο άνθρωπος αντιληφθεί ότι η εξελισσόμενη ψυχή του είχε πατέρα ένα θείο πνεύμα, πίστευε ότι αυτή βρισκόταν σε διάφορα φυσικά όργανα – στα μάτια, στο ήπαρ, στους νεφρούς, στην καρδιά και, αργότερα, στον εγκέφαλο. Ο απολίτιστος άνθρωπος συνέδεε την ψυχή με το αίμα, την αναπνοή, τις σκιές και με την αντανάκλασή του στο νερό.		111:0.3 (1215.3) Before man realized that his evolving soul was fathered by a divine spirit, it was thought to reside in different physical organs—the eye, liver, kidney, heart, and later, the brain. The savage associated the soul with blood, breath, shadows and with reflections of the self in water.
111:0.4 (1215.4) Στην αρχή του άτμαν(*) οι Ινδουιστές διδάσκαλοι πράγματι προσέγγισαν μία εκτίμηση της φύσης και της παρουσίας του Προσαρμοστή, απέτυχαν, ωστόσο, να διακρίνουν την ταυτόχρονη παρουσία της εξελισσόμενης και δυνητικά αθάνατης ψυχής. Οι Κινέζοι, πάντως, αναγνώρισαν δύο εκφάνσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, το γιανγκ κα το γιν, την ψυχή και το πνεύμα. Οι Αιγύπτιοι, καθώς και πολλές Αφρικανικές φυλές, πίστευαν επίσης σε δύο στοιχεία, το κα και το μπα. Δεν πίστευαν ότι προϋπήρχε η ψυχή, μόνο το πνεύμα.		111:0.4 (1215.4) In the conception of the atman the Hindu teachers really approximated an appreciation of the nature and presence of the Adjuster, but they failed to distinguish the copresence of the evolving and potentially immortal soul. The Chinese, however, recognized two aspects of a human being, the yang and the yin, the soul and the spirit. The Egyptians and many African tribes also believed in two factors, the ka and the ba; the soul was not usually believed to be pre-existent, only the spirit.
111:0.5 (1215.5) Οι κάτοικοι της κοιλάδας του Νείλου πίστευαν ότι κάθε ευνοούμενο άτομο είχε εναποτεθειμένο πάνω του, από τη γέννησή του, ή αμέσως μετά από αυτήν, ένα πνεύμα προστασίας το οποίο ονόμαζαν κα. Δίδασκαν ότι αυτό το πνεύμα φρουρός παρέμενε με το συγκεκριμένο θνητό ισόβια και περνούσε πριν από αυτόν στην επόμενη(*) κατάσταση. Στους τοίχους ενός ναού στο Λούξορ όπου απεικονίζεται η γέννηση του Αμενχοτέπ του Τρίτου, ο μικρός πρίγκιπας εμφανίζεται στο χέρι του θεού Νείλου ενώ κοντά του είναι ένα άλλο παιδί, ίδιο σε εμφάνιση με τον πρίγκιπα, που αποτελεί σύμβολο της οντότητας εκείνης, την οποία οι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν κα. Το ανάγλυφο αυτό ολοκληρώθηκε τον δέκατο πέμπτο αιώνα προ Χριστού.		111:0.5 (1215.5) The inhabitants of the Nile valley believed that each favored individual had bestowed upon him at birth, or soon thereafter, a protecting spirit which they called the ka. They taught that this guardian spirit remained with the mortal subject throughout life and passed before him into the future estate. On the walls of a temple at Luxor, where is depicted the birth of Amenhotep III, the little prince is pictured on the arm of the Nile god, and near him is another child, in appearance identical with the prince, which is a symbol of that entity which the Egyptians called the ka. This sculpture was completed in the fifteenth century before Christ.
111:0.6 (1215.6) Το κα επιστεύετο ότι ήταν μία ανώτερη πνευματική διάνοια που επιθυμούσε να καθοδηγήσει την συνδεδεμένη μ’ αυτό θνητή ψυχή στα καλύτερα μονοπάτια της εγκόσμιας ζωής, αλλά ειδικότερα να επηρεάσει την τύχη του ανθρώπινου υποκειμένου εφεξής. Όταν ένας Αιγύπτιος της περιόδου αυτής πέθαινε, προσδοκούσαν ότι το κα του θα τον περίμενε στην άλλη πλευρά του Μεγάλου Ποταμού. Αρχικά, μόνον οι βασιλείς υποτίθεται ότι διέθεταν κα, αλλά αργότερα επιστεύετο ότι όλοι οι ενάρετοι άνθρωποι το είχαν. Ένας Αιγύπτιος κυβερνήτης, μιλώντας για το κα με την καρδιά του, είπε: «Δεν αγνοώ τα λόγια του. Φοβούμαι να παραβώ τις οδηγίες του. Ευδοκίμησα εξ αυτού πολύ. Επέτυχα τόσο, εξ αιτίας αυτών που (το κα) με έκανε να πράξω. Διακρίθηκα δια της καθοδήγησής του.» Πολλοί πίστευαν ότι το κα ήταν «ένα μαντείο από το Θεό μέσα στον καθένα.» Πολλοί πίστευαν ότι επρόκειτο να «ζήσουν στην αιωνιότητα με χαρούμενη καρδιά, χάριν του Θεού που βρίσκεται εντός σας.»		111:0.6 (1215.6) The ka was thought to be a superior spirit genius which desired to guide the associated mortal soul into the better paths of temporal living but more especially to influence the fortunes of the human subject in the hereafter. When an Egyptian of this period died, it was expected that his ka would be waiting for him on the other side of the Great River. At first, only kings were supposed to have kas, but presently all righteous men were believed to possess them. One Egyptian ruler, speaking of the ka within his heart, said: “I did not disregard its speech; I feared to transgress its guidance. I prospered thereby greatly; I was thus successful by reason of that which it caused me to do; I was distinguished by its guidance.” Many believed that the ka was “an oracle from God in everybody.” Many believed that they were to “spend eternity in gladness of heart in the favor of the God that is in you.”
111:0.7 (1216.1) Κάθε φυλή των εξελισσόμενων θνητών της Ουράντια έχει μία λέξη αντίστοιχη προς την έννοια της ψυχής. Πολλοί πρωτόγονοι λαοί πίστευαν ότι η ψυχή έβλεπε τον κόσμο μέσα από τα ανθρώπινα μάτια, Γι’ αυτό είχαν τόσο μεγάλο φόβο για την μοχθηρία του κακού ματιού. Από αιώνες πίστευαν ότι «το πνεύμα του ανθρώπου είναι ο αμνός του Κυρίου.» Η Ρινγκ-Βέδα λέει: «Ο νους μου μιλά στην καρδιά μου.»		111:0.7 (1216.1) Every race of evolving Urantia mortals has a word equivalent to the concept of soul. Many primitive peoples believed the soul looked out upon the world through human eyes; therefore did they so cravenly fear the malevolence of the evil eye. They have long believed that “the spirit of man is the lamp of the Lord.” The Rig-Veda says: “My mind speaks to my heart.”
1. Ο ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟΣ ΣΤΙΒΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ^top		1. The Mind Arena of Choice ^top
111:1.1 (1216.2) Αν και το έργο των Προσαρμοστών είναι από τη φύση του πνευματικό, πρέπει, κατ’ ανάγκην, να επιτελέσουν το σύνολο του έργου τους σε ένα διανοητικό υπόβαθρο. Η διάνοια αποτελεί το ανθρώπινο έδαφος από το οποίο ο πνευματικός Ελεγκτής πρέπει να εξελίξει τη μοροντιανή ψυχή με τη συνεργασία της ενοικούμενης προσωπικότητας.		111:1.1 (1216.2) Though the work of Adjusters is spiritual in nature, they must, perforce, do all their work upon an intellectual foundation. Mind is the human soil from which the spirit Monitor must evolve the morontia soul with the co-operation of the indwelt personality.
111:1.2 (1216.3) Υπάρχει μία κοσμική ενότητα στα διάφορα διανοητικά επίπεδα το σύμπαντος των συμπάντων. Ο διανοητικός εαυτός του ατόμου προέρχεται από την κοσμική διάνοια, όπως ακριβώς τα νεφελώματα προέρχονται από τις κοσμικές ενέργειες του συμπαντικού διαστήματος. Στο ανθρώπινο (και εξ αυτού ατομικό) επίπεδο του διανοητικού εαυτού, η δυναμική της πνευματικής εξέλιξης γίνεται κυριαρχική, με τη συγκατάθεση του θνητού νου, εξ αιτίας των πνευματικών ιδιοτήτων της ανθρώπινης προσωπικότητας, μαζί με τη δημιουργική παρουσία, μιας άποψης της οντότητας, απόλυτης αξίας, σε τέτοιες ανθρώπινες προσωπικότητες. Μία τέτοια, όμως, κυριαρχία του υλικού νου εξαρτάται από δύο εμπειρίες: Ο νους αυτός πρέπει να έχει εξελιχθεί ως το σημείο λειτουργίας των επτά συνοδών διανοητικών πνευμάτων και ο υλικός (ατομικός) εαυτός πρέπει να επιλέξει να συνεργασθεί με τον ενοικούντα Προσαρμοστή στη δημιουργία και υπόθαλψη του μοροντιανού εαυτού, της εξελικτικής και εν δυνάμει αθάνατης ψυχής.		111:1.2 (1216.3) There is a cosmic unity in the several mind levels of the universe of universes. Intellectual selves have their origin in the cosmic mind much as nebulae take origin in the cosmic energies of universe space. On the human (hence personal) level of intellectual selves the potential of spirit evolution becomes dominant, with the assent of the mortal mind, because of the spiritual endowments of the human personality together with the creative presence of an entity-point of absolute value in such human selves. But such a spirit dominance of the material mind is conditioned upon two experiences: This mind must have evolved up through the ministry of the seven adjutant mind-spirits, and the material (personal) self must choose to co-operate with the indwelling Adjuster in creating and fostering the morontia self, the evolutionary and potentially immortal soul.
111:1.3 (1216.4) Ο υλικός νους είναι ο στίβος στον οποίον η ανθρώπινες προσωπικότητες ζουν, αποκτούν αυτοσυνείδηση, λαμβάνουν αποφάσεις, επιλέγουν τον Θεό, ή τον εγκαταλείπουν, αιωνιοποιούνται, ή καταστρέφονται.		111:1.3 (1216.4) Material mind is the arena in which human personalities live, are self-conscious, make decisions, choose God or forsake him, eternalize or destroy themselves.
111:1.4 (1216.5) Η υλική εξέλιξη σας έχει εφοδιάσει με μία μηχανή ζωής, το σώμα σας. Ο ίδιος ο Πατέρας σας έχει προικίσει με την αγνότερη πνευματική πραγματικότητα που είναι γνωστή στο σύμπαν, τον Προσαρμοστή της Σκέψης σας. Στα χέρια σας, όμως, υποκείμενη στις δικές σας αποφάσεις, σας έχει δοθεί η διάνοια και είναι δια της διανοίας που ζείτε, ή πεθαίνετε. Είναι μέσα στη διάνοια αυτή και με τη διάνοια αυτή, που λαμβάνετε τις ηθικές εκείνες αποφάσεις, οι οποίες σας καθιστούν ικανούς να επιτύχετε την ομοιότητα με τον Προσαρμοστή και κατ’ επέκταση να μοιάσετε με τον Θεό.		111:1.4 (1216.5) Material evolution has provided you a life machine, your body; the Father himself has endowed you with the purest spirit reality known in the universe, your Thought Adjuster. But into your hands, subject to your own decisions, has been given mind, and it is by mind that you live or die. It is within this mind and with this mind that you make those moral decisions which enable you to achieve Adjusterlikeness, and that is Godlikeness.
111:1.5 (1216.6) Η θνητή διάνοια είναι ένα προσωρινό σύστημα νόησης, που παραχωρήθηκε στις θνητές υπάρξεις για χρήση κατά τη διάρκειας της υλικής ζωής και ανάλογα με το πώς χρησιμοποιούν τη διάνοια αυτή, αποδέχονται, ή απορρίπτουν τη δυνατότητα της αιώνιας ύπαρξης. Η διάνοια είναι σχεδόν το σύνολο της συμπαντικής πραγματικότητας που σας παρέχεται και που υπόκειται στη θέλησή σας, ενώ η ψυχή – ο μοροντιανός εαυτός σας – πιστά θα παρουσιάσει τη σοδειά των εγκόσμιων αποφάσεων, τις οποίες ο θνητός εαυτός λαμβάνει. Η ανθρώπινη συνείδηση αναπαύεται στον ηλεκτροχημικό μηχανισμό που βρίσκεται από κάτω και απαλά αγγίζει το πνευματικό-μοροντιανό ενεργειακό σύστημα από πάνω. Για κανένα από τα δύο αυτά συστήματα δεν έχει απόλυτη συνείδηση η ανθρώπινη ύπαρξη κατά τη θνητή της ζωή. Γι’ αυτό, πρέπει να εργάζεται εν διανοία, για την οποία έχει συνείδηση. Και αυτό που διασφαλίζει τη σωτηρία δεν είναι τόσο, το ότι η διάνοια κατανοεί, αλλά το ότι η διάνοια επιθυμεί να κατανοήσει. Εκείνο που συνιστά την πνευματική αναγνώριση δεν είναι τόσο το πώς μοιάζει η διάνοια, όσο το τι προσπαθεί να γίνει η διάνοια. Εκείνο που έχει ως αποτέλεσμα τη συμπαντική ανέλιξη δεν είναι τόσο το ότι ο άνθρωπος έχει συνείδηση του Θεού, όσο το ότι ο άνθρωπος λαχταρά για το Θεό. Αυτό που είστε σήμερα δεν είναι τόσο σημαντικό, όσο αυτό που γίνεστε μέρα με την ημέρα, στην αιωνιότητα.		111:1.5 (1216.6) Mortal mind is a temporary intellect system loaned to human beings for use during a material lifetime, and as they use this mind, they are either accepting or rejecting the potential of eternal existence. Mind is about all you have of universe reality that is subject to your will, and the soul—the morontia self—will faithfully portray the harvest of the temporal decisions which the mortal self is making. Human consciousness rests gently upon the electrochemical mechanism below and delicately touches the spirit-morontia energy system above. Of neither of these two systems is the human being ever completely conscious in his mortal life; therefore must he work in mind, of which he is conscious. And it is not so much what mind comprehends as what mind desires to comprehend that insures survival; it is not so much what mind is like as what mind is striving to be like that constitutes spirit identification. It is not so much that man is conscious of God as that man yearns for God that results in universe ascension. What you are today is not so important as what you are becoming day by day and in eternity.
111:1.6 (1217.1) Η διάνοια είναι ένα κοσμικό όργανο, πάνω στο οποίο η ανθρώπινη βούληση μπορεί να παίξει τη παραφωνία της καταστροφής, ή που πάνω του, η ίδια ανθρώπινη βούληση, μπορεί να δημιουργήσει τις έξοχες μελωδίες της αναγνώρισης του Θεού και της κατοπινής αιώνιας σωτηρίας. Ο Προσαρμοστής που επεφοίτησε επί του ανθρώπου, σε τελική ανάλυση, αποτάσσεται το κακό και δεν μπορεί να αμαρτήσει, η θνητή διάνοια, ωστόσο, μπορεί πραγματικά να διαστραφεί, να διαστρεβλωθεί, να πράξει το κακό και το απεχθές, με τις αμαρτωλές δολοπλοκίες μιας διεστραμμένης και ιδιοτελούς ανθρώπινης βούλησης. Η διάνοια αυτή μπορεί, επίσης, να είναι ανώτερη, όμορφη, αληθινή και καλή – πραγματικά μεγάλη – σύμφωνα με την πνευματικά πεφωτισμένη θέληση μιας ανθρώπινης ύπαρξης που γνωρίζει το Θεό.		111:1.6 (1217.1) Mind is the cosmic instrument on which the human will can play the discords of destruction, or upon which this same human will can bring forth the exquisite melodies of God identification and consequent eternal survival. The Adjuster bestowed upon man is, in the last analysis, impervious to evil and incapable of sin, but mortal mind can actually be twisted, distorted, and rendered evil and ugly by the sinful machinations of a perverse and self-seeking human will. Likewise can this mind be made noble, beautiful, true, and good—actually great—in accordance with the spirit-illuminated will of a God-knowing human being.
111:1.7 (1217.2) Η εξελικτική διάνοια είναι σταθερή και αξιόπιστη μόνο όταν εκδηλώνεται στα δύο άκρα της κοσμικής διανόησης – το ολοκληρωτικά μηχανοποιημένο και το εντελώς πνευματοποιημένο. Μεταξύ των διανοητικών άκρων, του καθαρού μηχανιστικού ελέγχου και της αληθούς πνευματικής φύσης, υπεισέρχεται η πελώρια αυτή ομάδα των εξελισσόμενων και ανελισσόμενων διανοιών, η σταθερότητα και η γαλήνη των οποίων εξαρτώνται από την επιλογή της προσωπικότητας και την πνευματική ταυτοποίηση.		111:1.7 (1217.2) Evolutionary mind is only fully stable and dependable when manifesting itself upon the two extremes of cosmic intellectuality—the wholly mechanized and the entirely spiritualized. Between the intellectual extremes of pure mechanical control and true spirit nature there intervenes that enormous group of evolving and ascending minds whose stability and tranquillity are dependent upon personality choice and spirit identification.
111:1.8 (1217.3) Ο άνθρωπος όμως δεν εκχωρεί παθητικά, δουλικά τη βούλησή του στον Προσαρμοστή. Το πράττει μάλλον ενεργητικά, θετικά και, με πνεύμα συνεργασίας, επιλέγει να ακολουθήσει την καθοδήγηση του Προσαρμοστή, όταν και όπως μια τέτοια καθοδήγηση διαφέρει συνειδητά από τις επιθυμίες και τις παρορμήσεις της φυσικής, θνητής διάνοιας. Οι Προσαρμοστές χειρίζονται αλλά ποτέ δεν κυβερνούν την διάνοια ενός ανθρώπου παρά τη θέλησή του. Για τους Προσαρμοστές, η ανθρώπινη θέληση είναι υπέρτατη. Έτσι τη θεωρούν και τη σέβονται, ενώ αγωνίζονται να επιτύχουν τους πνευματικούς στόχους της προσαρμογής της σκέψης και του μετασχηματισμού της προσωπικότητας, στον σχεδόν απεριόριστο στίβο της εξελισσόμενης ανθρώπινης νόησης.		111:1.8 (1217.3) But man does not passively, slavishly, surrender his will to the Adjuster. Rather does he actively, positively, and co-operatively choose to follow the Adjuster’s leading when and as such leading consciously differs from the desires and impulses of the natural mortal mind. The Adjusters manipulate but never dominate man’s mind against his will; to the Adjusters the human will is supreme. And they so regard and respect it while they strive to achieve the spiritual goals of thought adjustment and character transformation in the almost limitless arena of the evolving human intellect.
111:1.9 (1217.4) Ο νους είναι το σκάφος σας, ο Προσαρμοστής είναι ο πιλότος σας, η ανθρώπινη θέληση είναι ο καπετάνιος. Ο κυβερνήτης του θνητού σκάφους πρέπει να έχει τη σύνεση να εμπιστευθεί στον θείο πιλότο την καθοδήγηση της ανερχόμενης ψυχής στα μοροντιανά λιμάνια της αιώνιας σωτηρίας. Μόνο από ιδιοτέλεια, οκνηρία και διάθεση αμαρτωλή μπορεί η θέληση του ανθρώπου να αποποιηθεί την καθοδήγηση ενός τέτοιου στοργικού πιλότου και τελικά να καταστρέψει την ανθρώπινη πορεία πάνω στις αμαρτωλές ξέρες του αποποιημένου ελέους, πάνω στους βράχους της αμαρτίας που αγκάλιασε. Με τη δική σας συναίνεση, ο πιστός αυτός πιλότος θα σας μεταφέρει με ασφάλεια πέρα από τα όρια του χρόνου και τα εμπόδια του διαστήματος στην ίδια την πηγή της θείας διάνοιας και πέρα απ’ αυτήν, μέχρι τον Παραδείσιο Πατέρα των Προσαρμοστών.		111:1.9 (1217.4) Mind is your ship, the Adjuster is your pilot, the human will is captain. The master of the mortal vessel should have the wisdom to trust the divine pilot to guide the ascending soul into the morontia harbors of eternal survival. Only by selfishness, slothfulness, and sinfulness can the will of man reject the guidance of such a loving pilot and eventually wreck the mortal career upon the evil shoals of rejected mercy and upon the rocks of embraced sin. With your consent, this faithful pilot will safely carry you across the barriers of time and the handicaps of space to the very source of the divine mind and on beyond, even to the Paradise Father of Adjusters.
2. Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ^top		2. Nature of the Soul ^top
111:2.1 (1217.5) Σε όλες τις νοητικές λειτουργίες της κοσμικής διάνοιας, το σύνολο του νου κυριαρχεί επί των επί μέρους διανοητικών λειτουργιών. Η διάνοια, στην ουσία της, αποτελεί λειτουργική ενότητα. Ως εκ τούτου, η διάνοια ουδέποτε αποτυγχάνει να εκδηλώσει την ουσιαστική αυτή ενότητα, ακόμη και όταν εμποδίζεται και δυσκολεύεται από τις ασύνετες πράξεις και επιλογές ενός παραπλανημένου ατόμου. Και η ενότητα αυτή της διάνοιας σταθερά αναζητά τον πνευματικό συντονισμό σε όλα τα επίπεδα της σχέσης της με άτομα με σωστή βούληση και προνόμια ανέλιξης.		111:2.1 (1217.5) Throughout the mind functions of cosmic intelligence, the totality of mind is dominant over the parts of intellectual function. Mind, in its essence, is functional unity; therefore does mind never fail to manifest this constitutive unity, even when hampered and hindered by the unwise actions and choices of a misguided self. And this unity of mind invariably seeks for spirit co-ordination on all levels of its association with selves of will dignity and ascension prerogatives.
111:2.2 (1217.6) Ο υλικός νους του θνητού ανθρώπου είναι ο κοσμικός αργαλειός που φέρει τα μοροντιανά νήματα πάνω στα οποία ο ενοικών Προσαρμοστής υφαίνει τα πνευματικά πρότυπα μιας συμπαντικής προσωπικότητας με σταθερές αξίες και θείες ιδέες – μία διασωζόμενη ψυχή ύπατου πεπρωμένου και αιώνιας πορείας, έναν εν δυνάμει τελικιστή.		111:2.2 (1217.6) The material mind of mortal man is the cosmic loom that carries the morontia fabrics on which the indwelling Thought Adjuster threads the spirit patterns of a universe character of enduring values and divine meanings—a surviving soul of ultimate destiny and unending career, a potential finaliter.
111:2.3 (1218.1) Η ανθρώπινη προσωπικότητα προσδιορίζεται από το νου και το πνεύμα που βρίσκονται μαζί σε λειτουργική σχέση, ισόβια, σ’ ένα υλικό σώμα. Η λειτουργική αυτή σχέση ενός τέτοιου νου και πνεύματος δεν έχει ως αποτέλεσμα κάποιο συνδυασμό ιδιοτήτων, ή χαρακτηριστικών του νου και του πνεύματος, αλλά μάλλον μία εντελώς νέα, αυθεντική και μοναδική συμπαντική αξία, δυνητικά αιώνιας διάρκειας, την ψυχή.		111:2.3 (1218.1) The human personality is identified with mind and spirit held together in functional relationship by life in a material body. This functioning relationship of such mind and spirit does not result in some combination of the qualities or attributes of mind and spirit but rather in an entirely new, original, and unique universe value of potentially eternal endurance, the soul.
111:2.4 (1218.2) Υπάρχουν τρία και όχι δύο στοιχεία στην εξελικτική δημιουργία μιας τέτοιας αθάνατης ψυχής. Αυτοί οι τρεις πρόγονοι της μοροντιανής ανθρώπινης ψυχής είναι:		111:2.4 (1218.2) There are three and not two factors in the evolutionary creation of such an immortal soul. These three antecedents of the morontia human soul are:
111:2.5 (1218.3) 1. Η ανθρώπινη διάνοια και όλες οι κοσμικές επιδράσεις που προηγούνται αυτής και συγκρούονται μ’ αυτήν.		111:2.5 (1218.3) 1. The human mind and all cosmic influences antecedent thereto and impinging thereon.
111:2.6 (1218.4) 2. Το θείο πνεύμα, που ενοικεί την ανθρώπινη, αυτή, διάνοια, καθώς και όλες οι δυναμικές, οι εγγενείς σ’ ένα τέτοιο κομμάτι της απόλυτης πνευματικότητας, μαζί με όλες τις σχετικές πνευματικές επιδράσεις και τις συνιστώσες στην ανθρώπινη ζωή.		111:2.6 (1218.4) 2. The divine spirit indwelling this human mind and all potentials inherent in such a fragment of absolute spirituality together with all associated spiritual influences and factors in human life.
111:2.7 (1218.5) 3. Η σχέση μεταξύ της υλικής διάνοιας και του θείου πνεύματος, η οποία επάγεται μία αξία και έχει ένα νόημα που δεν βρίσκεται σε καμία από τις συνεισφέρουσες συνιστώσες σε μία τέτοια σχέση. Η πραγματικότητα αυτής της μοναδικής σχέσης δεν είναι ούτε υλική, ούτε πνευματική, αλλά μοροντιανή. Είναι η ψυχή.		111:2.7 (1218.5) 3. The relationship between material mind and divine spirit, which connotes a value and carries a meaning not found in either of the contributing factors to such an association. The reality of this unique relationship is neither material nor spiritual but morontial. It is the soul.
111:2.8 (1218.6) Τα μεσοδιάστατα πλάσματα έχουν από μακρού ονομάσει την εξελισσόμενη αυτή ψυχή του ανθρώπου μεσοδιάστατη διάνοια σε αντιδιαστολή προς την κατώτερη υλική διάνοια και την ανώτερη κοσμική διάνοια. Η μεσοδιάστατη αυτή διάνοια είναι, πράγματι, ένα μοροντιανό φαινόμενο εφ’ όσον υφίσταται στο χώρο μεταξύ του υλικού και του πνευματικού. Η δυναμική μιας τέτοιας μοροντιανής εξέλιξης είναι εγγενής στα δύο συμπαντικά ορμέμφυτα της διάνοιας: Την παρόρμηση της πεπερασμένης διάνοιας των πλασμάτων να γνωρίσουν τον Θεό και να κατακτήσουν τη θεία ουσία του Δημιουργού και την παρόρμηση της άπειρης διάνοιας του Δημιουργού να γνωρίσει τον άνθρωπο και να αποκτήσει την εμπειρία των πλασμάτων.		111:2.8 (1218.6) The midway creatures have long denominated this evolving soul of man the mid-mind in contradistinction to the lower or material mind and the higher or cosmic mind. This mid-mind is really a morontia phenomenon since it exists in the realm between the material and the spiritual. The potential of such a morontia evolution is inherent in the two universal urges of mind: the impulse of the finite mind of the creature to know God and attain the divinity of the Creator, and the impulse of the infinite mind of the Creator to know man and attain the experience of the creature.
111:2.9 (1218.7) Η εξαίσια διεργασία της εξέλιξης της αθάνατης ψυχής καθίσταται δυνατή επειδή η θνητή διάνοια πρώτον, είναι ατομική και δεύτερον, βρίσκεται σε επαφή με τις υπεράνω του ζωώδους πραγματικότητες. Διαθέτει μία υπεράνω της ύλης ικανότητα κοσμικής λειτουργίας η οποία διασφαλίζει την εξέλιξη μιας ηθικής φύσης ικανής να λαμβάνει ηθικές αποφάσεις και ως εκ τούτου να πραγματοποιεί μία σοβαρή, δημιουργική επαφή με τις σχετικές πνευματικές λειτουργίες καθώς και με τον ενοικούντα Προσαρμοστή της Σκέψης.		111:2.9 (1218.7) This supernal transaction of evolving the immortal soul is made possible because the mortal mind is first personal and second is in contact with superanimal realities; it possesses a supermaterial endowment of cosmic ministry which insures the evolution of a moral nature capable of making moral decisions, thereby effecting a bona fide creative contact with the associated spiritual ministries and with the indwelling Thought Adjuster.
111:2.10 (1218.8) Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας τέτοιας επικοινωνιακής πνευματοποίησης της ανθρώπινης διάνοιας είναι η σταδιακή δημιουργία μιας ψυχής, του από κοινού απογόνου μιας συνοδού διάνοιας κυριαρχούμενης από την ανθρώπινη βούληση, που λαχταρά να γνωρίσει το Θεό, η οποία λειτουργεί σε συνεργασία με τις πνευματικές δυνάμεις του σύμπαντος, που βρίσκονται υπό τον υπερέλεγχο ενός πραγματικού κλάσματος του ίδιου του Θεού άπασας της δημιουργίας – τον Ελεγκτή των Μυστηρίων. Και έτσι η υλική και ανθρώπινη πραγματικότητα του εαυτού υπερβαίνει τους εγκόσμιους περιορισμούς της μηχανής της υλικής ζωής και επιτυγχάνει μία καινούργια έκφραση και μία καινούργια αναγνώριση στο εξελισσόμενο όχημα της συνέχισης του εαυτού, την μοροντιανή και αθάνατη ψυχή.		111:2.10 (1218.8) The inevitable result of such a contactual spiritualization of the human mind is the gradual birth of a soul, the joint offspring of an adjutant mind dominated by a human will that craves to know God, working in liaison with the spiritual forces of the universe which are under the overcontrol of an actual fragment of the very God of all creation—the Mystery Monitor. And thus does the material and mortal reality of the self transcend the temporal limitations of the physical-life machine and attain a new expression and a new identification in the evolving vehicle for selfhood continuity, the morontia and immortal soul.
3. Η ΕΞΕΛΙΣΣΟΜΕΝΗ ΨΥΧΗ ^top		3. The Evolving Soul ^top
111:3.1 (1218.9) Τα λάθη της ανθρώπινης διάνοιας και τα σφάλματα της ανθρώπινης συμπεριφοράς μπορούν να καθυστερήσουν αξιοσημείωτα την εξέλιξη της ψυχής, αν και δεν μπορούν να αναστείλουν ένα τέτοιο μοροντιανό φαινόμενο, εφ’ όσον αυτό αρχίσει από τον ενοικούντα Προσαρμοστή, με τη συναίνεση του αυτόβουλου πλάσματος. Οποιαδήποτε, όμως, στιγμή πριν από το φυσικό θάνατο, η ίδια αυτή υλική και ανθρώπινη βούληση έχει τη δυνατότητα να ακυρώσει μια τέτοια επιλογή και να αποποιηθεί τη σωτηρία. Ακόμη και μετά τη σωτηρία, ο ανερχόμενος θνητός εξακολουθεί να διατηρεί το προνόμιο αυτό της επιλογής του να αποποιηθεί την αιώνια ζωή. Οποιαδήποτε στιγμή πριν τη συγχώνευση με τον Προσαρμοστή, το εξελισσόμενο και ανερχόμενο πλάσμα μπορεί να επιλέξει να εγκαταλείψει το θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα. Η συγχώνευση με τον Προσαρμοστή σημειοδοτεί το γεγονός ότι ο ανερχόμενος θνητός έχει αιώνια και ανεπιφύλακτα διαλέξει να πράξει το θέλημα του Πατέρα.		111:3.1 (1218.9) The mistakes of mortal mind and the errors of human conduct may markedly delay the evolution of the soul, although they cannot inhibit such a morontia phenomenon when once it has been initiated by the indwelling Adjuster with the consent of the creature will. But at any time prior to mortal death this same material and human will is empowered to rescind such a choice and to reject survival. Even after survival the ascending mortal still retains this prerogative of choosing to reject eternal life; at any time before fusion with the Adjuster the evolving and ascending creature can choose to forsake the will of the Paradise Father. Fusion with the Adjuster signalizes the fact that the ascending mortal has eternally and unreservedly chosen to do the Father’s will.
111:3.2 (1219.1) Κατά τη διάρκεια της ζωής στη σάρκα, η εξελισσόμενη ψυχή είναι ικανή να ενισχύσει τις υπεράνω της ύλης αποφάσεις της θνητής διάνοιας. Η ψυχή, όντας υπεράνω της ύλης, δεν λειτουργεί η ίδια στο υλικό επίπεδο της ανθρώπινης εμπειρίας. Ούτε μπορεί, αυτή η υπο-πνευματική ψυχή, χωρίς τη συνεργασία ενός πνεύματος της Θεότητας, όπως είναι ο Προσαρμοστής, να λειτουργήσει πάνω από το μοροντιανό επίπεδο. Ούτε μπορεί η ψυχή να λάβει τελικές αποφάσεις, μέχρις ότου ο θάνατος, ή ο μετασχηματισμός, την χωρίσει από την υλική σχέση της με τη θνητή διάνοια, εκτός εάν η θνητή αυτή διάνοια μεταβιβάσει μία τέτοια εξουσία ελεύθερα και εκούσια σε μία τέτοια μοροντιανή ψυχή συνδυασμένης λειτουργίας. Κατά τη διάρκεια της ζωής η ανθρώπινη βούληση, η δύναμη της προσωπικότητας να αποφασίζει και να επιλέγει, κατοικεί στα κυκλώματα της υλικής διάνοιας. Καθώς η επί της γης ανάπτυξη του θνητού προχωρεί, το άτομο αυτό, με την ανεκτίμητη δύναμη της επιλογής, ταυτίζεται ολοένα και περισσότερο με την αναδυόμενη οντότητα της μοροντιανής ψυχής. Μετά το θάνατο, και αφού προηγηθεί η ανάσταση στους κόσμους-δώματα, η ανθρώπινη προσωπικότητα ταυτίζεται απόλυτα με τον μοροντιανό εαυτό. Η ψυχή είναι, συνεπώς, το έμβρυο του μελλοντικού μοροντιανού οχήματος της αναγνώρισης της προσωπικότητας.		111:3.2 (1219.1) During the life in the flesh the evolving soul is enabled to reinforce the supermaterial decisions of the mortal mind. The soul, being supermaterial, does not of itself function on the material level of human experience. Neither can this subspiritual soul, without the collaboration of some spirit of Deity, such as the Adjuster, function above the morontia level. Neither does the soul make final decisions until death or translation divorces it from material association with the mortal mind except when and as this material mind delegates such authority freely and willingly to such a morontia soul of associated function. During life the mortal will, the personality power of decision-choice, is resident in the material mind circuits; as terrestrial mortal growth proceeds, this self, with its priceless powers of choice, becomes increasingly identified with the emerging morontia-soul entity; after death and following the mansion world resurrection, the human personality is completely identified with the morontia self. The soul is thus the embryo of the future morontia vehicle of personality identity.
111:3.3 (1219.2) Αυτή η αθάνατη ψυχή είναι, αρχικά, εντελώς μοροντιανή στη φύση, αλλά διαθέτει μία τέτοια ικανότητα για ανάπτυξη, ώστε σταθερά ανέρχεται στα πραγματικά πνευματικά επίπεδα της έννοιας της συγχώνευσης με τα πνεύματα της Θεότητας, συνήθως με το ίδιο πνεύμα του Πατέρα του Σύμπαντος, το οποίο ξεκίνησε ένα τέτοιο δημιουργικό φαινόμενο στη διάνοια του πλάσματος.		111:3.3 (1219.2) This immortal soul is at first wholly morontia in nature, but it possesses such a capacity for development that it invariably ascends to the true spirit levels of fusion value with the spirits of Deity, usually with the same spirit of the Universal Father that initiated such a creative phenomenon in the creature mind.
111:3.4 (1219.3) Τόσο η ανθρώπινη διάνοια όσο και ο θείος Προσαρμοστής έχουν συναίσθηση της παρουσίας και της διαφορετικής φύσης της εξελισσόμενης ψυχής – ο Προσαρμοστής απολύτως, η διάνοια εν μέρει. Η ψυχή αποκτά ολοένα μεγαλύτερη συναίσθηση τόσο της διάνοιας όσο και του Προσαρμοστή, ως συνδεδεμένων οντοτήτων, ανάλογα προς την δική της εξελικτική ανάπτυξη. Η ψυχή μετέχει στις ιδιότητες της ανθρώπινης διάνοιας, καθώς και του θείου πνεύματος, αλλά συνεχώς εξελίσσεται προς την αύξηση του πνευματικού ελέγχου και της θείας κυριαρχίας για της υπόθαλψης μιας διανοητικής λειτουργίας της οποίας οι ιδέες αναζητούν να συντονισθούν με την πραγματική πνευματική αξία.		111:3.4 (1219.3) Both the human mind and the divine Adjuster are conscious of the presence and differential nature of the evolving soul—the Adjuster fully, the mind partially. The soul becomes increasingly conscious of both the mind and the Adjuster as associated identities, proportional to its own evolutionary growth. The soul partakes of the qualities of both the human mind and the divine spirit but persistently evolves toward augmentation of spirit control and divine dominance through the fostering of a mind function whose meanings seek to co-ordinate with true spirit value.
111:3.5 (1219.4) Η ανθρώπινη πορεία, η εξέλιξη της ψυχής, δεν είναι τόσο δοκιμασία, όσο εκπαίδευση. Η πίστη στη διάσωση των υπέρτατων αξιών είναι ο πυρήνας της θρησκείας. Η γνήσια θρησκευτική εμπειρία συνίσταται στην ένωση των υπέρτατων αξιών και των κοσμικών εννοιών, ως συνείδηση της συμπαντικής πραγματικότητας.		111:3.5 (1219.4) The mortal career, the soul’s evolution, is not so much a probation as an education. Faith in the survival of supreme values is the core of religion; genuine religious experience consists in the union of supreme values and cosmic meanings as a realization of universal reality.
111:3.6 (1219.5) Η διάνοια γνωρίζει την ποσότητα, την πραγματικότητα, τις ιδέες. Η ποιότητα, όμως – οι αξίες – είναι κάτι που αισθάνεται κανείς. Αυτό που αισθάνεται κανείς είναι η αμοιβαία δημιουργία της διάνοιας, που γνωρίζει και του συνδεδεμένου πνεύματος που πραγματώνει.		111:3.6 (1219.5) Mind knows quantity, reality, meanings. But quality—values—is felt. That which feels is the mutual creation of mind, which knows, and the associated spirit, which reality-izes.
111:3.7 (1219.6) Στο βαθμό που η εξελισσόμενη μοροντιανή ψυχή του ανθρώπου διαπερνάται από την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη, ως συναίσθηση των αξιών της συνειδητοποίησης του Θεού, μία τέτοια προκύπτουσα ύπαρξη είναι ακατάλυτη. Αν δεν διασωθούν οι αιώνιες αξίες στην εξελισσόμενη ψυχή του ανθρώπου, τότε η θνητή υπόσταση είναι χωρίς νόημα και η ίδια η ζωή γίνεται τραγική ψευδαίσθηση. Είναι, όμως, για πάντα αλήθεια: Αυτό που αρχίζετε στο χρόνο, είναι βέβαιο ότι θα το ολοκληρώσετε στην αιωνιότητα – αν αξίζει να ολοκληρωθεί.		111:3.7 (1219.6) In so far as man’s evolving morontia soul becomes permeated by truth, beauty, and goodness as the value-realization of God-consciousness, such a resultant being becomes indestructible. If there is no survival of eternal values in the evolving soul of man, then mortal existence is without meaning, and life itself is a tragic illusion. But it is forever true: What you begin in time you will assuredly finish in eternity—if it is worth finishing.
4. Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΖΩΗ ^top		4. The Inner Life ^top
111:4.1 (1219.7) Η αναγνώριση αποτελεί τη διανοητική διαδικασία της προσαρμογής των δια των αισθήσεων εντυπώσεων από τον εξωτερικό κόσμο στα πρότυπα της μνήμης του ατόμου. Η κατανόηση σημαίνει ότι αυτές οι αναγνωρισμένες δια των αισθήσεων εντυπώσεις καθώς και τα σχετικά μ’ αυτές πρότυπα μνήμης έχουν ενοποιηθεί, ή οργανωθεί σε ένα δυναμικό δίκτυο αρχών.		111:4.1 (1219.7) Recognition is the intellectual process of fitting the sensory impressions received from the external world into the memory patterns of the individual. Understanding connotes that these recognized sensory impressions and their associated memory patterns have become integrated or organized into a dynamic network of principles.
111:4.2 (1220.1) Οι ιδέες αντλούνται από ένα συνδυασμό αναγνώρισης και κατανόησης. Οι ιδέες είναι ανύπαρκτες σε έναν απόλυτα δια των αισθήσεων αντιληπτό, ή υλικό κόσμο. Οι ιδέες και οι αξίες γίνονται αντιληπτές μόνο στις εσώτερες, ή τις υπεράνω της ύλης σφαίρες της ανθρώπινης εμπειρίας.		111:4.2 (1220.1) Meanings are derived from a combination of recognition and understanding. Meanings are nonexistent in a wholly sensory or material world. Meanings and values are only perceived in the inner or supermaterial spheres of human experience.
111:4.3 (1220.2) Οι πρόοδοι του πραγματικού πολιτισμού γεννήθηκαν όλες σ’ αυτόν τον εσωτερικό κόσμο της ανθρωπότητας. Μόνο η εσωτερική ζωή είναι πραγματικά δημιουργική. Ο πολιτισμός δεν μπορεί να προοδεύσει όταν η πλειονότητα των νέων, οποιασδήποτε γενεάς, αφιερώνει το ενδιαφέρον και την ενεργητικότητά της στην υλιστική αναζήτηση του δια των αισθήσεων αντιληπτού, ή εξωτερικού κόσμου.		111:4.3 (1220.2) The advances of true civilization are all born in this inner world of mankind. It is only the inner life that is truly creative. Civilization can hardly progress when the majority of the youth of any generation devote their interests and energies to the materialistic pursuits of the sensory or outer world.
111:4.4 (1220.3) Ο εσωτερικός και ο εξωτερικός κόσμος έχουν διαφορετικές θέσεις αξιών. Οποιοσδήποτε πολιτισμός τίθεται εν κινδύνω, όταν τα τρία τέταρτα των νέων του απασχολούνται σε υλιστικά επαγγέλματα και αφοσιώνονται στο κυνήγι των αισθητηριακών δραστηριοτήτων του εξωτερικού κόσμου. Ο πολιτισμός βρίσκεται σε κίνδυνο όταν οι νέοι αμελούν να ενδιαφερθούν για την ηθική, την κοινωνιολογία, την ευγονική, τη φιλοσοφία, τις καλές τέχνες, τη θρησκεία και την κοσμολογία.		111:4.4 (1220.3) The inner and the outer worlds have a different set of values. Any civilization is in jeopardy when three quarters of its youth enter materialistic professions and devote themselves to the pursuit of the sensory activities of the outer world. Civilization is in danger when youth neglect to interest themselves in ethics, sociology, eugenics, philosophy, the fine arts, religion, and cosmology.
111:4.5 (1220.4) Μόνο στα ανώτερα επίπεδα της, υπεράνω της συνείδησης, διάνοιας, καθώς αυτή εισβάλλει στον πνευματικό χώρο της ανθρώπινης εμπειρίας μπορείτε να βρείτε τις ανώτερες εκείνες ιδέες, σε συνδυασμό με τα δυναμικά, κυριαρχικά πρότυπα που θα συνεισφέρουν στη δημιουργία ενός καινούργιου και περισσότερο ανθεκτικού πολιτισμού. Η προσωπικότητα είναι εγγενώς δημιουργική, αλλά λειτουργεί έτσι μόνο στην εσωτερική ζωή του ατόμου.		111:4.5 (1220.4) Only in the higher levels of the superconscious mind as it impinges upon the spirit realm of human experience can you find those higher concepts in association with effective master patterns which will contribute to the building of a better and more enduring civilization. Personality is inherently creative, but it thus functions only in the inner life of the individual.
111:4.6 (1220.5) Οι νιφάδες του χιονιού έχουν πάντα εξάγωνο σχήμα, αλλά ούτε δύο δεν είναι ποτέ ίδιες. Τα παιδιά ακολουθούν αρχέτυπα, αλλά ούτε δύο δεν είναι ίδια, ακόμη και στην περίπτωση διδύμων. Η προσωπικότητα ακολουθεί αρχέτυπα, αλλά είναι πάντα μοναδική.		111:4.6 (1220.5) Snow crystals are always hexagonal in form, but no two are ever alike. Children conform to types, but no two are exactly alike, even in the case of twins. Personality follows types but is always unique.
111:4.7 (1220.6) Η ευτυχία και η χαρά εκπορεύονται από την εσωτερική ζωή. Δεν μπορείτε να βιώσετε πραγματική χαρά από μόνοι σας. Μία μοναχική ζωή είναι μοιραία για την ευτυχία. Ακόμη και οι οικογένειες και τα έθνη θα απολαύσουν τη ζωή περισσότερο αν τη μοιρασθούν με άλλους.		111:4.7 (1220.6) Happiness and joy take origin in the inner life. You cannot experience real joy all by yourself. A solitary life is fatal to happiness. Even families and nations will enjoy life more if they share it with others.
111:4.8 (1220.7) Δεν μπορείτε να ελέγξετε απόλυτα τον εξωτερικό κόσμο – το περιβάλλον. Είναι η δημιουργικότητα του εσωτερικού κόσμου εκείνη η οποία υπόκειται περισσότερο στη συμπεριφορά σας, επειδή εκεί η προσωπικότητά σας απελευθερώνεται σε μεγάλο βαθμό από τα δεσμά των νόμων της κληρονομικότητας. Εκεί συνδέεται με την προσωπικότητα μία περιορισμένη κυριαρχία της βούλησης.		111:4.8 (1220.7) You cannot completely control the external world—environment. It is the creativity of the inner world that is most subject to your direction because there your personality is so largely liberated from the fetters of the laws of antecedent causation. There is associated with personality a limited sovereignty of will.
111:4.9 (1220.8) Εφ’ όσον αυτή η εσωτερική ζωή του ανθρώπου είναι πράγματι δημιουργική, εναποτίθεται σε κάθε άτομο η ευθύνη της επιλογής ως προς το εάν η δημιουργικότητα αυτή θα είναι αυθόρμητη και εντελώς ευκαιριακή, ή εάν θα είναι ελεγχόμενη, κατευθυνόμενη και εποικοδομητική. Πώς μπορεί μία δημιουργική φαντασία να γεννήσει άξια λόγου παιδιά, όταν το επίπεδο στο οποίο λειτουργεί είναι ήδη κατειλημμένο από προκατάληψη, μίσος, φόβους, δυσανασχέτηση, εκδίκηση και φανατισμό;		111:4.9 (1220.8) Since this inner life of man is truly creative, there rests upon each person the responsibility of choosing as to whether this creativity shall be spontaneous and wholly haphazard or controlled, directed, and constructive. How can a creative imagination produce worthy children when the stage whereon it functions is already preoccupied by prejudice, hate, fears, resentments, revenge, and bigotries?
111:4.10 (1220.9) Οι ιδέες μπορεί να προέρχονται από τα κίνητρα του εξωτερικού κόσμου, αλλά τα ιδανικά γεννώνται μόνο στους δημιουργικούς χώρους του εσωτερικού κόσμου. Σήμερα τα έθνη του κόσμου διευθύνονται από ανθρώπους που διαθέτουν υπέρ-πληθώρα ιδεών, αλλά είναι πάρα πολύ φτωχοί σε ιδανικά. Αυτή είναι η εξήγηση για την φτώχεια, τα διαζύγια, τον πόλεμο και τα φυλετικά μίση.		111:4.10 (1220.9) Ideas may take origin in the stimuli of the outer world, but ideals are born only in the creative realms of the inner world. Today the nations of the world are directed by men who have a superabundance of ideas, but they are poverty-stricken in ideals. That is the explanation of poverty, divorce, war, and racial hatreds.
111:4.11 (1220.10) Αυτό είναι το πρόβλημα: Αν ο αυτόβουλος άνθρωπος διαθέτει τη δύναμη της δημιουργικότητας ως εσωτερικός άνθρωπος, τότε πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η αυτόβουλη δημιουργικότητα ενέχει τη δυναμική της αυτόβουλης καταστροφικότητας. Και όταν η δημιουργικότητα μεταβληθεί σε καταστροφικότητα, βρίσκεστε αντιμέτωποι με τον όλεθρο του κακού και της αμαρτίας – την καταπίεση, τον πόλεμο και τον αφανισμό. Το κακό είναι μία μονομέρεια της δημιουργικότητας η οποία τείνει προς την αποσύνθεση και τον τελικό αφανισμό. Όλες οι συγκρούσεις είναι κακές, στο ότι εμποδίζουν την δημιουργική λειτουργία της εσώτερης ζωής – πρόκειται για ένα είδος εμφύλιου πολέμου της προσωπικότητας.		111:4.11 (1220.10) This is the problem: If freewill man is endowed with the powers of creativity in the inner man, then must we recognize that freewill creativity embraces the potential of freewill destructivity. And when creativity is turned to destructivity, you are face to face with the devastation of evil and sin—oppression, war, and destruction. Evil is a partiality of creativity which tends toward disintegration and eventual destruction. All conflict is evil in that it inhibits the creative function of the inner life—it is a species of civil war in the personality.
111:4.12 (1221.1) Η εσωτερική δημιουργικότητα συνεισφέρει στον εξευγενισμό του χαρακτήρα δια της σύνθεσης της προσωπικότητας και της ενοποίησης της ατομικότητας. Αληθεύει πάντα: Το παρελθόν είναι αμετάβλητο. Μόνο το μέλλον μπορεί να αλλάξει δια της λειτουργίας της τωρινής δημιουργικότητας του εσώτερου εαυτού.		111:4.12 (1221.1) Inner creativity contributes to ennoblement of character through personality integration and selfhood unification. It is forever true: The past is unchangeable; only the future can be changed by the ministry of the present creativity of the inner self.
5. Η ΚΑΘΟΣΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ^top		5. The Consecration of Choice ^top
111:5.1 (1221.2) Το να πράττει κανείς το θέλημα του Θεού δεν είναι τίποτε περισσότερο, ή λιγότερο από μία εκδήλώση της προθυμίας των πλασμάτων να μοιρασθούν την εσώτερη ζωή με τον Θεό – με τον ίδιο εκείνο Θεό, ο οποίος κατέστησε δυνατή τη ζωής ενός τέτοιου πλάσματος με εσώτερες ιδέες και αξίες. Το να μοιράζεται κανείς μοιάζει με το Θεό – είναι θείο. Ο θεός μοιράζεται τα πάντα με τον Αιώνιο Υιό και το Άπειρο Πνεύμα, ενώ εκείνοι, με τη σειρά τους, μοιράζονται τα πάντα με τους θείους Υιούς και τις πνευματικές Θυγατέρες των συμπάντων.		111:5.1 (1221.2) The doing of the will of God is nothing more or less than an exhibition of creature willingness to share the inner life with God—with the very God who has made such a creature life of inner meaning-value possible. Sharing is Godlike—divine. God shares all with the Eternal Son and the Infinite Spirit, while they, in turn, share all things with the divine Sons and spirit Daughters of the universes.
111:5.2 (1221.3) Η μίμηση του Θεού είναι το κλειδί για την τελειότητα. Το να κάνει κανείς το θέλημα του Θεού είναι το μυστικό της σωτηρίας και της τελειότητας στη σωτηρία.		111:5.2 (1221.3) The imitation of God is the key to perfection; the doing of his will is the secret of survival and of perfection in survival.
111:5.3 (1221.4) Οι θνητοί ζουν μέσα στο Θεό έτσι και ο Θεός θέλησε να ζήσει μέσα στους θνητούς. Όπως οι θνητοί εμπιστεύονται τον εαυτό τους σ’ Εκείνον, έτσι και Εκείνος – πρώτος, μάλιστα – εμπιστεύθηκε ένα μέρος του εαυτού του στους ανθρώπους. Συναίνεσε να ζήσει μέσα στον άνθρωπο και να ενοικήσει τον άνθρωπο, υποκείμενος στην ανθρώπινη βούληση.		111:5.3 (1221.4) Mortals live in God, and so God has willed to live in mortals. As men trust themselves to him, so has he—and first—trusted a part of himself to be with men; has consented to live in men and to indwell men subject to the human will.
111:5.4 (1221.5) Γαλήνη σ’ αυτή τη ζωή, σωτηρία στο θάνατο, τελειότητα στην επόμενη ζωή, υπηρεσία στην αιωνιότητα – όλα τούτα επιτυγχάνονται (εν πνεύματι) τώρα όταν η προσωπικότητα των πλασμάτων συναινεί – επιλέγει – να υποτάξει την θέληση του ανθρώπου στη θέληση του Πατέρα. Και ήδη ο Πατέρας έχει επιλέξει να καταστήσει ένα κλάσμα του εαυτού του υποκείμενο στη θέληση της προσωπικότητας των πλασμάτων.		111:5.4 (1221.5) Peace in this life, survival in death, perfection in the next life, service in eternity—all these are achieved (in spirit) now when the creature personality consents—chooses—to subject the creature will to the Father’s will. And already has the Father chosen to make a fragment of himself subject to the will of the creature personality.
111:5.5 (1221.6) Μία τέτοια επιλογή των πλασμάτων δεν αποτελεί εκχώρηση της θέλησης. Αποτελεί καθοσίωση της θέλησης, διεύρυνση της θέλησης, αποθέωση της βούλησης, τελειοποίηση της βούλησης. Και μία τέτοια επιλογή εξαίρει τη βούληση των πλασμάτων από το επίπεδο της εγκόσμιας σπουδαιότητας στην ανώτερη εκείνη κατάσταση όπου η προσωπικότητα των πλασμάτων-υιών επικοινωνεί με την προσωπικότητα του πνευματικού Πατέρα.		111:5.5 (1221.6) Such a creature choice is not a surrender of will. It is a consecration of will, an expansion of will, a glorification of will, a perfecting of will; and such choosing raises the creature will from the level of temporal significance to that higher estate wherein the personality of the creature son communes with the personality of the spirit Father.
111:5.6 (1221.7) Η επιλογή αυτή της βούλησης του Πατέρα είναι η πνευματική ανεύρεση του πνευματικού Πατέρα από τον θνητό άνθρωπο, έστω και αν πρέπει να περάσουν αιώνες προτού το πλάσμα-υιός μπορέσει πραγματικά να σταθεί μπροστά στον θεό, στον Παράδεισο. Η επιλογή αυτή δεν συνίσταται τόσο πολύ στην άρνηση της βούλησης του πλάσματος – «Όχι το θέλημά μου, αλλά το δικό σου, ας γίνει» - όσο συνίσταται στην θετική αντιμετώπιση του πλάσματος: «Είναι το θέλημά μου να γίνει το θέλημά σου. » Και εφ’ όσον γίνει η επιλογή αυτή, αργά, ή γρήγορα, ο υιός που επιλέγει το Θεό θα βρει την εσώτερη ενοποίηση (συγχώνευση) με το ενοικούν κλάσμα του Θεού, ενώ ο ίδιος αυτός τελειοποιούμενος υιός θα βρει την υπέρτατη ικανοποίηση της προσωπικότητάς του στη λατρευτική επικοινωνία της προσωπικότητας του ανθρώπου και της προσωπικότητας του Δημιουργού του, δύο προσωπικοτήτων των οποίων οι δημιουργικές ιδιότητες έχουν αιώνια ενωθεί στην αυτόβουλη αμοιβαιότητα της έκφρασης – τη γέννηση μιας άλλης αιώνιας σχέσης της βούλησης του ανθρώπου και της βούλησης του Θεού.		111:5.6 (1221.7) This choosing of the Father’s will is the spiritual finding of the spirit Father by mortal man, even though an age must pass before the creature son may actually stand in the factual presence of God on Paradise. This choosing does not so much consist in the negation of creature will—“Not my will but yours be done”—as it consists in the creature’s positive affirmation: “It is my will that your will be done.” And if this choice is made, sooner or later will the God-choosing son find inner union (fusion) with the indwelling God fragment, while this same perfecting son will find supreme personality satisfaction in the worship communion of the personality of man and the personality of his Maker, two personalities whose creative attributes have eternally joined in self-willed mutuality of expression—the birth of another eternal partnership of the will of man and the will of God.
6. ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ. ^top		6. The Human Paradox ^top
111:6.1 (1221.8) Πολλά από τα εγκόσμια προβλήματα του θνητού ανθρώπου μεγεθύνονται εξ αιτίας της δισυπόστατης σχέσης του με τον κόσμο. Ο άνθρωπος αποτελεί μέρος της φύσης – υπάρχει μέσα στη φύση – και παρ’ όλ’ αυτά, είναι ικανός να υπερβαίνει τη φύση. Ο άνθρωπος είναι πεπερασμένος, αλλά ενοικείται από μία σπίθα της αιωνιότητας. Μία τέτοια διττή κατάσταση δεν παρέχει μόνο τη δυνατότητα για το κακό, αλλά επίσης δημιουργεί δημιουργεί πολλές κοινωνικές και ηθικές καταστάσεις γεμάτες με περισσή αβεβαιότητα και όχι λίγη ανησυχία.		111:6.1 (1221.8) Many of the temporal troubles of mortal man grow out of his twofold relation to the cosmos. Man is a part of nature—he exists in nature—and yet he is able to transcend nature. Man is finite, but he is indwelt by a spark of infinity. Such a dual situation not only provides the potential for evil but also engenders many social and moral situations fraught with much uncertainty and not a little anxiety.
111:6.2 (1222.1) Το θάρρος που απαιτείται για να πραγματοποιήσει κάποιος την κατάκτηση της φύσης και την υπέρβαση του εαυτού του είναι ένα θάρρος που μπορεί να υποκύψει στους πειρασμούς της φιλαυτίας. Ο θνητός που μπορεί υπερβεί τον εαυτό του ενδίδει στον πειρασμό να θεοποιήσει την ίδια του την αυτεπίγνωση. Το δίλημμα του ανθρώπου συνίσταται στη διττή πραγματικότητα ότι ο άνθρωπος είναι σκλάβος της φύσης, ενώ, ταυτόχρονα, διαθέτει μία μοναδική ελευθερία – την ελευθερία της πνευματικής επιλογής και δράσης. Στα υλικά επίπεδα, ο άνθρωπος βρίσκεται υποτελής της φύσης, ενώ σε πνευματικά επίπεδα θριαμβεύει πάνω στη φύση καθώς και σε όλα τα πράγματα τα προσωρινά και πεπερασμένα. Μία τέτοια αντίφαση δεν μπορεί να διαχωρισθεί από τον πειρασμό, το εν δυνάμει κακό, τις εσφαλμένες αποφάσεις και όταν ο άνθρωπος γίνει αλαζόνας και επαρμένος, μπορεί να αναπτυχθεί και η αμαρτία.		111:6.2 (1222.1) The courage required to effect the conquest of nature and to transcend one’s self is a courage that might succumb to the temptations of self-pride. The mortal who can transcend self might yield to the temptation to deify his own self-consciousness. The mortal dilemma consists in the double fact that man is in bondage to nature while at the same time he possesses a unique liberty—freedom of spiritual choice and action. On material levels man finds himself subservient to nature, while on spiritual levels he is triumphant over nature and over all things temporal and finite. Such a paradox is inseparable from temptation, potential evil, decisional errors, and when self becomes proud and arrogant, sin may evolve.
111:6.3 (1222.2) Το πρόβλημα της αμαρτίας δεν είναι αυθύπαρκτο στον πεπερασμένο κόσμο. Η πραγματικότητα της πεπερασμένης φύσης δεν είναι κακή, ή αμαρτωλή. Ο πεπερασμένος κόσμος δημιουργήθηκε από έναν άπειρο Δημιουργό – είναι το έργο των χεριών των θείων Υιών του – και γι΄ αυτό πρέπει να είναι καλό. Είναι η λανθασμένη χρήση, η παραποίηση και η διαστρέβλωση του πεπερασμένου που δημιουργούν το κακό και την αμαρτία.		111:6.3 (1222.2) The problem of sin is not self-existent in the finite world. The fact of finiteness is not evil or sinful. The finite world was made by an infinite Creator—it is the handiwork of his divine Sons—and therefore it must be good. It is the misuse, distortion, and perversion of the finite that gives origin to evil and sin.
111:6.4 (1222.3) Το πνεύμα μπορεί να κυριαρχήσει επί του νου. Έτσι και ο νους μπορεί να ελέγξει την ενέργεια. Ωστόσο ο νους μπορεί να ελέγξει την ενέργεια μόνο δια των δικών του, ευφυών χειρισμών των δυναμικών μεταμόρφωσης, εγγενών στο μαθηματικό επίπεδο των αιτίων και αιτιατών των φυσικών κόσμων. Ο νους των πλασμάτων δεν ελέγχει εγγενώς την ενέργεια. Τούτο αποτελεί προνόμιο του θείου. Ο νους των πλασμάτων, όμως, μπορεί και σίγουρα χειρίζεται την ενέργεια, αλλά μόνο ως το σημείο όπου γίνεται κύριος των ενεργειακών μυστικών του φυσικού σύμπαντος.		111:6.4 (1222.3) The spirit can dominate mind; so mind can control energy. But mind can control energy only through its own intelligent manipulation of the metamorphic potentials inherent in the mathematical level of the causes and effects of the physical domains. Creature mind does not inherently control energy; that is a Deity prerogative. But creature mind can and does manipulate energy just in so far as it has become master of the energy secrets of the physical universe.
111:6.5 (1222.4) Όταν ο άνθρωπος επιθυμεί να μεταβάλλει τη φυσική πραγματικότητα, είτε αυτό αφορά στον ίδιο, είτε στο περιβάλλον του, επιτυγχάνει μέχρι του σημείου όπου ανακαλύπτει τους τρόπους και τα μέσα για να ελέγξει την ύλη και να κατευθύνει την ενέργεια. Ο αβοήθητος νους είναι ανίκανος να επηρεάσει οτιδήποτε το υλικό, εκτός από το δικό του φυσικό μηχανισμό, με τον οποίο είναι αναπόδραστα συνδεδεμένος. Δια της ευφυούς, όμως, χρήσης του σωματικού μηχανισμού, ο νους μπορεί να δημιουργήσει άλλους μηχανισμούς, ακόμη και ενεργειακές σχέσεις και ζωτικές σχέσεις, με την αξιοποίηση των οποίων, ο νους αυτός, μπορεί όλο και περισσότερο να ελέγχει, ακόμη και να κυριαρχεί επί του φυσικού του επιπέδου στο σύμπαν.		111:6.5 (1222.4) When man wishes to modify physical reality, be it himself or his environment, he succeeds to the extent that he has discovered the ways and means of controlling matter and directing energy. Unaided mind is impotent to influence anything material save its own physical mechanism, with which it is inescapably linked. But through the intelligent use of the body mechanism, mind can create other mechanisms, even energy relationships and living relationships, by the utilization of which this mind can increasingly control and even dominate its physical level in the universe.
111:6.6 (1222.5) Η επιστήμη είναι η πηγή των γεγονότων και ο νους δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς γεγονότα. Είναι οι πέτρες στη δόμηση της σύνεσης, που συγκολλούνται η μία με την άλλη δια των εμπειριών της ζωής. Ο άνθρωπος μπορεί να βρει την αγάπη του θεού χωρίς γεγονότα, ενώ μπορεί να ανακαλύψει τους νόμους του θεού χωρίς αγάπη, ωστόσο ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να αρχίσει να εκτιμά την άπειρη συμμετρία, την ουράνια αρμονία, την εξαίσια πληρότητα της τα πάντα πληρούσας φύσης της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, μέχρις ότου βρει το θείο νόμο και τη θεία αγάπη και δια της εμπειρίας του τις ενοποιήσει στη δική του εξελισσόμενη, κοσμική φιλοσοφία.		111:6.6 (1222.5) Science is the source of facts, and mind cannot operate without facts. They are the building blocks in the construction of wisdom which are cemented together by life experience. Man can find the love of God without facts, and man can discover the laws of God without love, but man can never begin to appreciate the infinite symmetry, the supernal harmony, the exquisite repleteness of the all-inclusive nature of the First Source and Center until he has found divine law and divine love and has experientially unified these in his own evolving cosmic philosophy.
111:6.7 (1222.6) Η διεύρυνση της υλικής γνώσης επιτρέπει μία μεγαλύτερη διανοητική εκτίμηση των εννοιών των ιδεών και των αξιών των ιδανικών. Μία ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί να βρει την αλήθεια στην εσωτερική εμπειρία της, αλλά χρειάζεται μία σαφή γνώση των γεγονότων για να εφαρμόσει την ατομική της ανακάλυψη της αλήθειας στις ανηλεώς πρακτικές απαιτήσεις της καθημερινής ζωής.		111:6.7 (1222.6) The expansion of material knowledge permits a greater intellectual appreciation of the meanings of ideas and the values of ideals. A human being can find truth in his inner experience, but he needs a clear knowledge of facts to apply his personal discovery of truth to the ruthlessly practical demands of everyday life.
111:6.8 (1222.7) Είναι απολύτως φυσικό, το ότι ο θνητός άνθρωπος μπορεί να εξαντληθεί από αισθήματα ανασφάλειας καθώς βλέπει τον εαυτό του καθηλωμένο στο λαβύρινθο της φύσης, ενώ διαθέτει πνευματικές δυνάμεις ολοκληρωτικά υπερβατικές, έναντι όλων των εγκόσμιων και πεπερασμένων καταστάσεων. Μόνο η θρησκευτική βεβαιότητα – η ζώσα πίστη – μπορεί να στηρίξει τον άνθρωπο μέσα σε τόσο δύσκολα και αβέβαια προβλήματα.		111:6.8 (1222.7) It is only natural that mortal man should be harassed by feelings of insecurity as he views himself inextricably bound to nature while he possesses spiritual powers wholly transcendent to all things temporal and finite. Only religious confidence—living faith—can sustain man amid such difficult and perplexing problems.
111:6.9 (1223.1) Από όλους τους κινδύνους που περιστοιχίζουν τη θνητή φύση του ανθρώπου και απειλούν την πνευματική του ακεραιότητα, η έπαρση είναι ο μεγαλύτερος. Το θάρρος είναι γενναιότητα, ο εγωισμός, όμως, είναι ματαιόδοξος και αυτοκτονικός. Η εύλογη αυτοπεποίθηση δεν καταδικάζεται. Η ικανότητα του ανθρώπου να υπερβαίνει εαυτόν είναι το μοναδικό πράγμα που τον ξεχωρίζει από το ζωικό βασίλειο.		111:6.9 (1223.1) Of all the dangers which beset man’s mortal nature and jeopardize his spiritual integrity, pride is the greatest. Courage is valorous, but egotism is vainglorious and suicidal. Reasonable self-confidence is not to be deplored. Man’s ability to transcend himself is the one thing which distinguishes him from the animal kingdom.
111:6.10 (1223.2) Η έπαρση είναι παραπλανητική, μεθυστική και γεννά την αμαρτία, είτε βρίσκεται σ’ ένα άτομο, μία ομάδα, μία φυλή, ή σ’ ένα έθνος. Είναι, πράγματι, αλήθεια: «Η έπαρση προηγείται της πτώσης.»		111:6.10 (1223.2) Pride is deceitful, intoxicating, and sin-breeding whether found in an individual, a group, a race, or a nation. It is literally true, “Pride goes before a fall.”
7. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΗ ^top		7. The Adjuster’s Problem ^top
111:7.1 (1223.3) Η αμφιβολία μαζί με την βεβαιότητα είναι η ουσία του προς τον Παράδεισο εγχειρήματος – αμφιβολία στο χρόνο και το νου, αμφιβολία ως προς τα συμβαίνοντα κατά τη διαδικασία της ανέλιξης προς τον παράδεισο. Βεβαιότητα στο πνεύμα και την αιωνιότητα, βεβαιότητα στην απεριόριστη εμπιστοσύνη του πλάσματος-υιού για τη θεία ευσπλαχνία και την άπειρη αγάπη του Πατέρα του Σύμπαντος. Αμφιβολία ως άπειρος πολίτης του σύμπαντος. Βεβαιότητα, ως ανερχόμενος υιός στα δώματα του σύμπαντος ενός παντοδύναμου, πάνσοφου και παντελεήμονος Πατέρα.		111:7.1 (1223.3) Uncertainty with security is the essence of the Paradise adventure—uncertainty in time and in mind, uncertainty as to the events of the unfolding Paradise ascent; security in spirit and in eternity, security in the unqualified trust of the creature son in the divine compassion and infinite love of the Universal Father; uncertainty as an inexperienced citizen of the universe; security as an ascending son in the universe mansions of an all-powerful, all-wise, and all-loving Father.
111:7.2 (1223.4) Μπορώ να σας προτρέψω ν’ ακούσετε προσεκτικά την πιστή ηχώ της έκκλησης του Προσαρμοστή προς την ψυχή σας; Ο ενοικών Προσαρμοστής δεν μπορεί να σταματήσει, ή έστω και υλικά να μεταβάλει τον αγώνα της πορείας σας στο χρόνο. Ο Προσαρμοστής δεν μπορεί να ελαττώσει τα εμπόδια της ζωής, καθώς ταξιδεύετε σ’ αυτόν τον κόσμο του μόχθου. Ο θείος ένοικος μπορεί μόνο υπομονετικά να υπομένει ενώ εσείς δίνετε τη μάχη της ζωής, έτσι όπως είναι στον πλανήτη σας. Θα μπορούσατε, όμως, αν το θέλατε μόνο - καθώς κοπιάζετε και ανησυχείτε, καθώς αγωνίζεστε και μοχθείτε – να επιτρέψετε στον γενναίο Προσαρμοστή ν’ αγωνισθεί μαζί σας και για λογαριασμό σας. Αν μπορούσατε να παρηγορηθείτε και να εγκαρδιωθείτε, να γοητευθείτε και να ενδιαφερθείτε, αν αφήνατε, μόνο, τον Προσαρμοστή να προβάλλει συνεχώς για σας τις εικόνες των πραγματικών κινήτρων, τον τελικό στόχο και τον αιώνιο σκοπό όλων αυτών των δυσκολιών, ανηφορικών προσπαθειών, πάνω στα κοινότοπα προβλήματα του τωρινού, υλικού σας κόσμου.		111:7.2 (1223.4) May I admonish you to heed the distant echo of the Adjuster’s faithful call to your soul? The indwelling Adjuster cannot stop or even materially alter your career struggle of time; the Adjuster cannot lessen the hardships of life as you journey on through this world of toil. The divine indweller can only patiently forbear while you fight the battle of life as it is lived on your planet; but you could, if you only would—as you work and worry, as you fight and toil—permit the valiant Adjuster to fight with you and for you. You could be so comforted and inspired, so enthralled and intrigued, if you would only allow the Adjuster constantly to bring forth the pictures of the real motive, the final aim, and the eternal purpose of all this difficult, uphill struggle with the commonplace problems of your present material world.
111:7.3 (1223.5) Γιατί δεν βοηθάτε τον Προσαρμοστή στο έργο του να σας δείξει το πνευματικό ισοδύναμο όλων αυτών των κοπιαστικών υλικών προσπαθειών; Γιατί δεν αφήνετε τον Προσαρμοστή να σας ενδυναμώσει με τις πνευματικές αλήθειες της κοσμικής δύναμης, ενώ παλεύετε με τις εγκόσμιες δυσκολίες της θνητής υπόστασης; Γιατί δεν ενθαρρύνετε τον ουράνιο βοηθό να σας δώσει χαρά με την καθαρή εικόνα της αιώνιας άποψης της συμπαντικής ζωής, καθώς εσείς αντικρίζετε με αβεβαιότητα τα προβλήματα του χρόνου που περνά; Γιατί αρνείσθε να διαφωτισθείτε και να εγκαρδιωθείτε από την άποψη του σύμπαντος, ενώ μοχθείτε, μέσα στις δυσκολίες του χρόνου σπαρταράτε στον κυκεώνα των αβεβαιοτήτων, που περικυκλώνουν το ταξίδι της θνητής σας ζωής; Γιατί δεν αφήνετε στον Προσαρμοστή να εξαγνίσει τη σκέψη σας, έστω κι’ αν τα πόδια σας πρέπει να βαδίζουν τα υλικά μονοπάτια της γήινης προσπάθειας;		111:7.3 (1223.5) Why do you not aid the Adjuster in the task of showing you the spiritual counterpart of all these strenuous material efforts? Why do you not allow the Adjuster to strengthen you with the spiritual truths of cosmic power while you wrestle with the temporal difficulties of creature existence? Why do you not encourage the heavenly helper to cheer you with the clear vision of the eternal outlook of universal life as you gaze in perplexity at the problems of the passing hour? Why do you refuse to be enlightened and inspired by the universe viewpoint while you toil amidst the handicaps of time and flounder in the maze of uncertainties which beset your mortal life journey? Why not allow the Adjuster to spiritualize your thinking, even though your feet must tread the material paths of earthly endeavor?
111:7.4 (1223.6) Οι ανώτερες ανθρώπινες φυλές της Ουράντια είναι σύνθετα ανακατεμένες. Αποτελούν μια ανάμιξη πολλών φυλών και γενών διαφορετικής προέλευσης. Η σύνθετη αυτή φύση καθιστά εξαιρετικά δύσκολο για τους Ελεγκτές να εργασθούν αποτελεσματικά κατά τη διάρκεια της ζωής και σαφώς προσθέτει προβλήματα του Προσαρμοστή, αλλά και του φρουρού σεραφείμ, μετά το θάνατο. Όχι πριν πολύ καιρό, βρισκόμουν στον Σάλβινγκτον και άκουσα ένα φρουρό του πεπρωμένου να παρουσιάζει μία τυπική έκθεση ελάφρυνσης των δυσκολιών λειτουργίας προς το θνητό του υποκείμενο. Το σεραφείμ αυτό έλεγε:		111:7.4 (1223.6) The higher human races of Urantia are complexly admixed; they are a blend of many races and stocks of different origin. This composite nature renders it exceedingly difficult for the Monitors to work efficiently during life and adds definitely to the problems of both the Adjuster and the guardian seraphim after death. Not long since I was present on Salvington and heard a guardian of destiny present a formal statement in extenuation of the difficulties of ministering to her mortal subject. This seraphim said:
111:7.5 (1223.7) «Μεγάλο μέρος των δυσκολιών μου οφείλετο στην ατέρμονη σύγκρουση μεταξύ των δύο φύσεων του υποκειμένου μου: της ορμής της φιλοδοξίας που συγκρούεται με την ζωώδη νωθρότητα. Των ιδανικών ενός ανώτερου λαού, απέναντι στα ένστικτα μιας κατώτερης φυλής. Των ανώτερων στόχων μιας μεγάλης διάνοιας που την ανταγωνίζεται η παρόρμηση μιας πρωτόγονης κληρονομιάς. Της μεγάλη απόσταση καλύπτουσας άποψης ενός προβλεπτικού Ελεγκτή που εμποδίζεται από την μη προβλεπτικότητα των πλασμάτων του χρόνου. Των προοδευτικών σχεδίων μιας ανελισσόμενης ύπαρξης, που τροποποιούνται από τις επιθυμίες και τους πόθους της υλικής φύσης. Των λάμψεων της συμπαντικής διάνοιας, που ακυρώνονται από τις χημικές-ενεργειακές επιταγές μιας εξελικτικής φυλής. Της ώθησης των αγγέλων στην οποία αντιτίθενται τα συναισθήματα του ζώου. Της εξάσκησης της διάνοιας που ακυρώνεται από τις ροπές του ενστίκτου. Της εμπειρίας του ατόμου που συγκρούεται με τις συσσωρευμένες κλίσεις της φυλής. Των στόχων του κάλλιστου, που επισκιάζονται από την τάση του χείριστου. Της πάλης της διάνοιας που εξουδετερώνεται από το βάρος της μετριότητας. Της προόδου του καλού, που καθυστερείται από την αδράνεια του κακού. Της τέχνης του ωραίου που λερώνεται από την παρουσία του κακού. Της ελαφράδας της υγείας που εξουδετερώνεται από την αδυναμία της αρρώστιας. Της πηγής της πίστης που ρυπαίνεται από τα δηλητήρια του φόβου. Της κρήνης της χαράς που δηλητηριάζουν να νερά της θλίψης. Της χαράς της προσμονής που βγάζει από το όνειρο η εμπάθεια της συνειδητοποίησης. Των απολαύσεων της ζωής που πάντα απειλούνται από τις πίκρες του θανάτου. Τέτοια ζωή, σ’ ένα τέτοιο πλανήτη! Και παρ’ όλ’ αυτά, εξ αιτίας της πάντοτε παρούσας βοήθειας και ώθησης του Προσαρμοστή της Σκέψης, μία τέτοια ψυχή επέτυχε ένα καλό βαθμό ευτυχίας και επιτυχίας και έχει, πλέον, ανέλθει στις αίθουσες της κρίσης της μανσόνια.»		111:7.5 (1223.7) “Much of my difficulty was due to the unending conflict between the two natures of my subject: the urge of ambition opposed by animal indolence; the ideals of a superior people crossed by the instincts of an inferior race; the high purposes of a great mind antagonized by the urge of a primitive inheritance; the long-distance view of a far-seeing Monitor counteracted by the nearsightedness of a creature of time; the progressive plans of an ascending being modified by the desires and longings of a material nature; the flashes of universe intelligence cancelled by the chemical-energy mandates of the evolving race; the urge of angels opposed by the emotions of an animal; the training of an intellect annulled by the tendencies of instinct; the experience of the individual opposed by the accumulated propensities of the race; the aims of the best overshadowed by the drift of the worst; the flight of genius neutralized by the gravity of mediocrity; the progress of the good retarded by the inertia of the bad; the art of the beautiful besmirched by the presence of evil; the buoyancy of health neutralized by the debility of disease; the fountain of faith polluted by the poisons of fear; the spring of joy embittered by the waters of sorrow; the gladness of anticipation disillusioned by the bitterness of realization; the joys of living ever threatened by the sorrows of death. Such a life on such a planet! And yet, because of the ever-present help and urge of the Thought Adjuster, this soul did achieve a fair degree of happiness and success and has even now ascended to the judgment halls of mansonia.”
111:7.6 (1224.1) [Παρουσιάσθηκε από έναν Μοναχικό Αγγελιαφόρο του Όρβοντον.]		111:7.6 (1224.1) [Presented by a Solitary Messenger of Orvonton.]