Εγγραφο 143		Paper 143
ΔΙΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΑΜΑΡΕΙΑ		Going Through Samaria
143:0.1 (1607.1) Κατά το τέλος Ιουνίου 27 μ.Χ., εξαιτίας της αυξανόμενης αντίθεσης των Ιουδαίων θρησκευτικών αρχόντων, ο Ιησούς με τους δώδεκα αναχώρησαν από την Ιερουσαλήμ, αφού πρώτα έστειλαν τις σκηνές τους και τα πενιχρά προσωπικά τους είδη να τα φυλάξει ο Λάζαρος στο σπίτι του στη Βηθανία. Ανεβαίνοντας βόρεια προς τη Σαμάρεια, έμειναν το Σάββατο στη Βαιθήλ. Εδώ κήρυξαν για αρκετές μέρες το πλήθος που ήρθε από την Γκόφνα και την Εφραΐμ. Μια ομάδα πολιτών από την Αριμαθαία και την Τάμνα προσκάλεσαν τον Ιησού να επισκεφτεί τα χωριά τους. Ο Κύριος και οι απόστολοι έκαναν περισσότερο από δυο βδομάδες διδάσκοντας τους Ιουδαίους και τους Σαμαρείτες εκείνης της περιοχής, πολλοί από τους οποίους ήρθαν από μακριά όπως η Αντιπάτρεια, για να ακούσουν τα καλά νέα της βασιλείας.		143:0.1 (1607.1) AT THE end of June, a.d. 27, because of the increasing opposition of the Jewish religious rulers, Jesus and the twelve departed from Jerusalem, after sending their tents and meager personal effects to be stored at the home of Lazarus at Bethany. Going north into Samaria, they tarried over the Sabbath at Bethel. Here they preached for several days to the people who came from Gophna and Ephraim. A group of citizens from Arimathea and Thamna came over to invite Jesus to visit their villages. The Master and his apostles spent more than two weeks teaching the Jews and Samaritans of this region, many of whom came from as far as Antipatris to hear the good news of the kingdom.
143:0.2 (1607.2) Ο κόσμος της νότιας Σαμάρειας άκουγε με ευχαρίστηση τον Ιησού και οι απόστολοι, με εξαίρεση τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, κατάφεραν να ξεπεράσουν μεγάλο μέρος από την προκατάληψη που είχαν κατά των Σαμαρειτών. Για τον Ιούδα στάθηκε πολύ δύσκολο να αγαπήσει αυτούς τους Σαμαρείτες. Την τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου ο Ιησούς και οι συνεργάτες του ετοιμάστηκαν να αναχωρήσουν για τις νέες Ελληνικές πόλεις Φασαιλίδα και Αρχελαΐδα, κοντά στον Ιορδάνη.		143:0.2 (1607.2) The people of southern Samaria heard Jesus gladly, and the apostles, with the exception of Judas Iscariot, succeeded in overcoming much of their prejudice against the Samaritans. It was very difficult for Judas to love these Samaritans. The last week of July Jesus and his associates made ready to depart for the new Greek cities of Phasaelis and Archelais near the Jordan.
1. ΚΗΡΥΤΤΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΕΛΑΪΔΑ ^top		1. Preaching at Archelais ^top
143:1.1 (1607.3) Το πρώτο μισό του Αυγούστου η αποστολική ομάδα εγκατέστησε το αρχηγείο της στις ελληνικές πόλεις Φασαιλίδα και Αρχελαΐδα, όπου είχαν και την πρώτη τους εμπειρία να κηρύττουν σε ένα σχεδόν αποκλειστικά ειδωλολατρικό πλήθος – Ελλήνων, Ρωμαίων και Σύριων – γιατί λίγοι Ιουδαίοι κατοικούσαν σε αυτές τις δυο Ελληνικές πόλεις. Στην επαφή τους με αυτούς τους Ρωμαίους πολίτες, οι απόστολοι ήρθαν αντιμέτωποι με νέες δυσκολίες στην αναγγελία του μηνύματος της ερχόμενης βασιλείας, και συνάντησαν αντιρρήσεις στη διδασκαλία του Ιησού. Σε μια βραδινή συζήτηση με τους αποστόλους του, ο Ιησούς άκουσε προσεκτικά αυτές τις αντιρρήσεις για το ευαγγέλιο της βασιλείας, καθώς οι δώδεκα του επαναλάμβαναν τις εμπειρίες τους με τα θέματα της προσωπικής εργασίας τους.		143:1.1 (1607.3) The first half of the month of August the apostolic party made its headquarters at the Greek cities of Archelais and Phasaelis, where they had their first experience preaching to well-nigh exclusive gatherings of gentiles—Greeks, Romans, and Syrians—for few Jews dwelt in these two Greek towns. In contacting with these Roman citizens, the apostles encountered new difficulties in the proclamation of the message of the coming kingdom, and they met with new objections to the teachings of Jesus. At one of the many evening conferences with his apostles, Jesus listened attentively to these objections to the gospel of the kingdom as the twelve repeated their experiences with the subjects of their personal labors.
143:1.2 (1607.4) Μια ερώτηση που έκανε ο Φίλιππος ήταν τυπική των δυσκολιών τους. Είπε ο Φίλιππος: «Κύριε, αυτοί οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι δεν δίνουν πολύ σημασία στο μήνυμά μας υποστηρίζοντας ότι τέτοιες διδασκαλίες ταιριάζουν μόνο στους αδύναμους και τους δούλους. Ισχυρίζονται ότι η θρησκεία του ουρανού είναι ανώτερη από τη διδασκαλία μας επειδή εμπνέει για την επίτευξη ισχυρού, σθεναρού και επιθετικού χαρακτήρα. Διαβεβαιώνουν ότι θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε όλους τους ανθρώπους σε εξασθενημένα δείγματα παθητικών και μη αντιστεκόμενων όντων, που σύντομα θα χανόντουσαν από το πρόσωπο της γης. Τους αρέσεις Κύριε, και ανοιχτά παραδέχονται ότι η διδασκαλία σου είναι ένα ουράνιο ιδεώδες, αλλά δεν μας παίρνουν στα σοβαρά. Ισχυρίζονται ότι η θρησκεία σου δεν είναι γι αυτόν τον κόσμο, ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν όπως διδάσκεις. Και τώρα, Κύριε, τι θα πούμε σ’ αυτούς τους ειδωλολάτρες;».		143:1.2 (1607.4) A question asked by Philip was typical of their difficulties. Said Philip: “Master, these Greeks and Romans make light of our message, saying that such teachings are fit for only weaklings and slaves. They assert that the religion of the heathen is superior to our teaching because it inspires to the acquirement of a strong, robust, and aggressive character. They affirm that we would convert all men into enfeebled specimens of passive nonresisters who would soon perish from the face of the earth. They like you, Master, and freely admit that your teaching is heavenly and ideal, but they will not take us seriously. They assert that your religion is not for this world; that men cannot live as you teach. And now, Master, what shall we say to these gentiles?”
143:1.3 (1607.5) Όταν ο Ιησούς άκουσε παρόμοιες αντιρρήσεις για το ευαγγέλιο της βασιλείας, που παρουσίασαν και οι Θωμάς, Ναθαναήλ, Σίμων ο Ζηλωτής και Ματθαίος, είπε στους δώδεκα:		143:1.3 (1607.5) After Jesus had heard similar objections to the gospel of the kingdom presented by Thomas, Nathaniel, Simon Zelotes, and Matthew, he said to the twelve:
143:1.4 (1608.1) «Ήρθα σ’ αυτόν τον κόσμο για να κάνω το θέλημα του Πατέρα μου και να αποκαλύψω τον στοργικό χαρακτήρα του σε όλο το ανθρώπινο είδος. Αυτή, αδέλφια μου, είναι η αποστολή μου. Και αυτό το μοναδικό πράγμα θα κάνω, άσχετα με την παρεξήγηση της διδασκαλίας μου από τους Ιουδαίους ή τους ειδωλολάτρες της σημερινής εποχής ή κάποιας άλλης γενεάς. Αλλά δεν πρέπει να παραβλέψετε το γεγονός ότι ακόμα και η θεϊκή αγάπη έχει τους αυστηρούς κανόνες της. Η πατρική αγάπη για το παιδί συχνά παροτρύνει τον πατέρα να περιορίσει τις παράλογες πράξεις των άμυαλων βλαστών του. Το παιδί δεν καταλαβαίνει πάντα τα φρόνιμα και στοργικά κίνητρα της πειθαρχίας που αναγκάζεται να επιβάλλει ο πατέρας. Αλλά σας δηλώνω ότι ο Πατέρας μου στον Ουρανό κυβερνάει τα σύμπαντα των συμπάντων επιβάλλοντας τη δύναμη της αγάπης του. Η αγάπη είναι η μεγαλύτερη από τις πραγματικότητες του πνεύματος. Η αλήθεια είναι μια απελευθερωτική αποκάλυψη, αλλά η αγάπη αποτελεί την ύψιστη σχέση. Και άσχετα με το πόσες γκάφες κάνουν οι φίλοι σας άνθρωποι στη διαχείριση του κόσμου τους σήμερα, σε μια μελλοντική εποχή το ευαγγέλιο που αναγγέλλω σε σας, θα κυβερνήσει αυτόν τούτο τον κόσμο. Ο ύψιστος σκοπός της ανθρώπινης προόδου είναι η γεμάτη σεβασμό αναγνώριση της πατρότητας του Θεού και της αγαπητής πραγματικότητας της αδελφότητας του ανθρώπου.		143:1.4 (1608.1) “I have come into this world to do the will of my Father and to reveal his loving character to all mankind. That, my brethren, is my mission. And this one thing I will do, regardless of the misunderstanding of my teachings by Jews or gentiles of this day or of another generation. But you should not overlook the fact that even divine love has its severe disciplines. A father’s love for his son oftentimes impels the father to restrain the unwise acts of his thoughtless offspring. The child does not always comprehend the wise and loving motives of the father’s restraining discipline. But I declare to you that my Father in Paradise does rule a universe of universes by the compelling power of his love. Love is the greatest of all spirit realities. Truth is a liberating revelation, but love is the supreme relationship. And no matter what blunders your fellow men make in their world management of today, in an age to come the gospel which I declare to you will rule this very world. The ultimate goal of human progress is the reverent recognition of the fatherhood of God and the loving materialization of the brotherhood of man.
143:1.5 (1608.2) Αλλά ποιος σας είπε ότι το ευαγγέλιό μου αφορά μόνο σκλάβους και αδύναμους; εσείς, εκλεκτοί μου απόστολοι, φαίνεστε αδύναμοι; μήπως ο Ιωάννης φαινόταν αδύναμος; μήπως παρατηρήσατε ότι μ’ έχει κυριέψει ο φόβος; Αληθώς, το ευαγγέλιο περιλαμβάνει στο κήρυγμά του τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους αυτής της γενιάς. Οι θρησκείες του κόσμου τους έχουν παραμελήσει αλλά ο Πατέρας μου δεν είναι προσωπολάτρης. Εξάλλου, οι σημερινοί φτωχοί είναι οι πρώτοι που λαμβάνουν υπόψη τους το κάλεσμα για μετάνοια και αποδέχονται ότι είναι παιδιά του Θεού. Το ευαγγέλιο της βασιλείας πρόκειται να κηρυχθεί σε όλους τους ανθρώπους – Ιουδαίους και ειδωλολάτρες, Έλληνες και Ρωμαίους, πλούσιους και φτωχούς, ελεύθερους και δούλους – και εξίσου στους νέους και τους γέρους, τους άνδρες και τις γυναίκες.		143:1.5 (1608.2) “But who told you that my gospel was intended only for slaves and weaklings? Do you, my chosen apostles, resemble weaklings? Did John look like a weakling? Do you observe that I am enslaved by fear? True, the poor and oppressed of this generation have the gospel preached to them. The religions of this world have neglected the poor, but my Father is no respecter of persons. Besides, the poor of this day are the first to heed the call to repentance and acceptance of sonship. The gospel of the kingdom is to be preached to all men—Jew and gentile, Greek and Roman, rich and poor, free and bond—and equally to young and old, male and female.
143:1.6 (1608.3) Επειδή ο Πατέρας μου είναι Θεός της αγάπης και της χαράς μέσα από την εξάσκηση της ευσπλαχνίας, μη πιστέψετε στην ιδέα ότι η εργασία μέσα στη βασιλεία θα είναι μια μονότονη ξεκούραση. Η άνοδος στον Παράδεισο είναι η μεγαλύτερη περιπέτεια όλων των εποχών, το θυελλώδες κατόρθωμα της αιωνιότητας είναι η εργασία μέσα στη βασιλεία ενώ όσο είναι κανείς στη γη θα χρειαστεί όλο το θάρρος και τη γενναιότητα που εσείς και οι συνεργάτες σας θα μπορέσετε να συγκεντρώσετε. Πολλοί από σας θα θανατωθείτε για την πίστη σας στο ευαγγέλιο της βασιλείας. Είναι εύκολο να πεθάνετε στις τάξεις μιας ανθρώπινης μάχης όταν το θάρρος σας γίνεται μεγαλύτερο από την παρουσία των συμπολεμιστών σας, αλλά χρειάζεται ένα υψηλότερο και πιο βαθύ είδος ανθρώπινου θάρρους και αφοσίωσης για να προσφέρει κανείς τη ζωή του ολομόναχος και με ηρεμία για την αγάπη της αλήθειας που διατηρεί στην θνητή καρδιά του.		143:1.6 (1608.3) “Because my Father is a God of love and delights in the practice of mercy, do not imbibe the idea that the service of the kingdom is to be one of monotonous ease. The Paradise ascent is the supreme adventure of all time, the rugged achievement of eternity. The service of the kingdom on earth will call for all the courageous manhood that you and your coworkers can muster. Many of you will be put to death for your loyalty to the gospel of this kingdom. It is easy to die in the line of physical battle when your courage is strengthened by the presence of your fighting comrades, but it requires a higher and more profound form of human courage and devotion calmly and all alone to lay down your life for the love of a truth enshrined in your mortal heart.
143:1.7 (1608.4) Σήμερα, οι άπιστοι θα σας γελοιοποιούν που κηρύττετε ένα ευαγγέλιο μη-αντίστασης και που ζείτε ζωές μη-βίας, αλλά είστε οι πρώτοι εθελοντές μιας μεγάλης γραμμής ειλικρινών πιστών του ευαγγελίου αυτής της βασιλείας που θα καταπλήξουν όλο το ανθρώπινο είδος με την ηρωική τους αφοσίωση σ’ αυτή τη διδασκαλία. Κανένας στρατός στον κόσμο δεν έδειξε ποτέ περισσότερο θάρρος και ανδρεία από αυτές που θα δείξετε εσείς και οι νόμιμοι διάδοχοί σας, οι οποίοι θα βαδίσουν σε όλο τον κόσμο αναγγέλλοντας τα καλά νέα – την πατρότητα του Θεού και την αδελφότητα των ανθρώπων. Το θάρρος της σάρκας είναι η μικρότερη μορφή ανδρείας. Η ανδρεία του μυαλού είναι ο ανώτερος τύπος ανθρώπινου θάρρους, αλλά το ύψιστο και καλύτερο είναι η ασυμβίβαστη πίστη σας στις φωτισμένες πεποιθήσεις της βαθιά εδραιωμένης πνευματικής πραγματικότητας. Και τέτοιο θάρρος απαρτίζει τον ηρωισμό του ανθρώπου που γνωρίζει το Θεό. Και εσείς όλοι γνωρίζετε το Θεό. Είστε οι απόλυτα προσωπικοί συνεταίροι του Γιου του Ανθρώπου».		143:1.7 (1608.4) “Today, the unbelievers may taunt you with preaching a gospel of nonresistance and with living lives of nonviolence, but you are the first volunteers of a long line of sincere believers in the gospel of this kingdom who will astonish all mankind by their heroic devotion to these teachings. No armies of the world have ever displayed more courage and bravery than will be portrayed by you and your loyal successors who shall go forth to all the world proclaiming the good news—the fatherhood of God and the brotherhood of men. The courage of the flesh is the lowest form of bravery. Mind bravery is a higher type of human courage, but the highest and supreme is uncompromising loyalty to the enlightened convictions of profound spiritual realities. And such courage constitutes the heroism of the God-knowing man. And you are all God-knowing men; you are in very truth the personal associates of the Son of Man.”
143:1.8 (1608.5) Δεν ήταν αυτά τα μόνα που είπε ο Ιησούς σ’ εκείνη την ευκαιρία, αλλά ήταν η εισαγωγή της ομιλίας του, και συνέχισε να μιλάει επί πολύ χρόνο, ενισχύοντας και διαφωτίζοντας αυτή την αναγγελία. Αυτή ήταν μια από τις πιο φλογερές ομιλίες που ο Ιησούς επέδωσε στους δώδεκα. Σπάνια ο Κύριος μιλούσε στους αποστόλους του με προφανή έντονα συναισθήματα, αλλά αυτή ήταν από τις λίγες ευκαιρίες που μίλαγε με έκδηλη προθυμία συνοδευόμενη από αξιοπρόσεκτη συγκίνηση.		143:1.8 (1608.5) This was not all that Jesus said on that occasion, but it is the introduction of his address, and he went on at great length in amplification and in illustration of this pronouncement. This was one of the most impassioned addresses which Jesus ever delivered to the twelve. Seldom did the Master speak to his apostles with evident strong feeling, but this was one of those few occasions when he spoke with manifest earnestness, accompanied by marked emotion.
143:1.9 (1609.1) Το αποτέλεσμα πάνω στο δημόσιο κήρυγμα και την προσωπική υπηρεσία των αποστόλων ήταν άμεσο. Από εκείνη την ίδια ημέρα το μήνυμά τους έλαβε μια καινούργια διάθεση θαρραλέας αυτοπεποίθησης. Οι δώδεκα αποκτούσαν πνεύμα θετικής επιθετικότητας για το νέο ευαγγέλιο της βασιλείας. Από αυτή την ημέρα δεν ξανασχολήθηκαν τόσο πολύ με το κήρυγμα των αρνητικών πλεονεκτημάτων και τις παθητικές νουθεσίες της πολύπλευρης διδασκαλίας του Κυρίου τους.		143:1.9 (1609.1) The result upon the public preaching and personal ministry of the apostles was immediate; from that very day their message took on a new note of courageous dominance. The twelve continued to acquire the spirit of positive aggression in the new gospel of the kingdom. From this day forward they did not occupy themselves so much with the preaching of the negative virtues and the passive injunctions of their Master’s many-sided teaching.
2. ΜΑΘΗΜΑ ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ^top		2. Lesson on Self-Mastery ^top
143:2.1 (1609.2) Ο Κύριος ήταν το τέλειο παράδειγμα ανθρώπου με αυτοέλεγχο. Όταν τον διέσυραν δεν έβριζε. Όταν υπέφερε δεν εκστόμιζε καμία απειλή κατά των βασανιστών του. Όταν τον αποκήρυτταν οι εχθροί του, αυτός απλά εμπιστευόταν τον εαυτό του στη δίκαιη κρίση του Πατέρα του στον ουρανό.		143:2.1 (1609.2) The Master was a perfected specimen of human self-control. When he was reviled, he reviled not; when he suffered, he uttered no threats against his tormentors; when he was denounced by his enemies, he simply committed himself to the righteous judgment of the Father in heaven.
143:2.2 (1609.3) Σε μια βραδινή συγκέντρωση, ο Ανδρέας ρώτησε τον Ιησού: «Κύριε, πρόκειται να εφαρμόσουμε την αυταπάρνηση όπως μας δίδαξε ο Ιωάννης, ή θα προσπαθήσουμε να ελέγχουμε τον εαυτό μας όπως η διδασκαλία σου; Σε τι διαφέρει η διδασκαλία σου από του Ιωάννη;». Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Ο Ιωάννης σας δίδαξε πραγματικά τον τρόπο της δικαιοσύνης σύμφωνα με την άποψη και το νόμο των πατέρων του και αυτή ήταν η θρησκεία της αυτοεξέτασης και της αυταπάρνησης. Αλλά έρχομαι με ένα καινούργιο μήνυμα ανιδιοτέλειας και αυτοελέγχου. Θα σας δείξω τον τρόπο όπως μου αποκαλύφθηκε από τον ουράνιο Πατέρα μου.		143:2.2 (1609.3) At one of the evening conferences, Andrew asked Jesus: “Master, are we to practice self-denial as John taught us, or are we to strive for the self-control of your teaching? Wherein does your teaching differ from that of John?” Jesus answered: “John indeed taught you the way of righteousness in accordance with the light and laws of his fathers, and that was the religion of self-examination and self-denial. But I come with a new message of self-forgetfulness and self-control. I show to you the way of life as revealed to me by my Father in heaven.
143:2.3 (1609.4) «Αλήθεια, αλήθεια, σας λέγω, αυτός που κυβερνάει τον εαυτό του είναι μεγαλύτερος από αυτόν που κυριεύει μια πόλη. Η αυτοκυριαρχία είναι το μέτρο της ηθικής φύσης του ανθρώπου και ο δείκτης της πνευματικής του ανάπτυξης. Οι παλιές εντολές διάτασσαν νηστεία και προσευχή. Όπως το νέο δημιούργημα της αναγέννησης του πνεύματος, διδάσκεστε να πιστεύετε και να χαίρεστε. Στο βασίλειο του Πατέρα θα γίνετε νέα δημιουργήματα. Τα παλιά πράγματα θα πεθάνουν. Προσέξτε, θα σας δείξω πώς θα γίνουν όλα τα πράγματα νέα. Και με την αγάπη σας ό ένας για τον άλλο θα πείσετε τον κόσμο ότι περάσατε από το δεσμωτήριο στην ελευθερία, από το θάνατο στην αιώνια ζωή.		143:2.3 (1609.4) “Verily, verily, I say to you, he who rules his own self is greater than he who captures a city. Self-mastery is the measure of man’s moral nature and the indicator of his spiritual development. In the old order you fasted and prayed; as the new creature of the rebirth of the spirit, you are taught to believe and rejoice. In the Father’s kingdom you are to become new creatures; old things are to pass away; behold I show you how all things are to become new. And by your love for one another you are to convince the world that you have passed from bondage to liberty, from death into life everlasting.
143:2.4 (1609.5) Με την παλιά μέθοδο ψάχνατε να υποταχθείτε, να υπακούσετε και να συμμορφωθείτε με τους κανόνες της ζωής. Με τη νέα μέθοδο πρώτα θα μεταμορφωθείτε από το Πνεύμα της Αληθείας και μετά θα ενδυναμωθεί η ψυχή σας με τη συνεχή πνευματική ανανέωση του μυαλού σας και έτσι θα προικισθείτε με τη δύναμη της σταθερής και γεμάτης χαρά εκτέλεσης του γενναιόδωρου, ευχάριστου και τέλειου θελήματος του Θεού. Μη λησμονείτε – είναι η προσωπική σας πίστη στις υπερβολικά μεγάλες και πολύτιμες υποσχέσεις του Θεού που επιβεβαιώνει τη μέλλουσα συμμετοχή σας στη θεϊκή φύση. Έτσι με την πίστη σας και τη μεταμόρφωση του πνεύματος θα γίνετε οι αληθινοί ναοί του Θεού, και το πνεύμα του θα διαμένει μέσα σας. Αν, τότε, το πνεύμα διαμένει μέσα σας, δεν θα είστε πια σκλάβοι της σάρκας αλλά απελευθερωμένα παιδιά του πνεύματος. Ο καινούργιος νόμος του πνεύματος σας χαρίζει την ελευθερία της αυτοκυριαρχίας στη θέση του παλαιού νόμου του φόβου της δουλείας και της σκλαβιάς της αυταπάρνησης.		143:2.4 (1609.5) “By the old way you seek to suppress, obey, and conform to the rules of living; by the new way you are first transformed by the Spirit of Truth and thereby strengthened in your inner soul by the constant spiritual renewing of your mind, and so are you endowed with the power of the certain and joyous performance of the gracious, acceptable, and perfect will of God. Forget not—it is your personal faith in the exceedingly great and precious promises of God that ensures your becoming partakers of the divine nature. Thus by your faith and the spirit’s transformation, you become in reality the temples of God, and his spirit actually dwells within you. If, then, the spirit dwells within you, you are no longer bondslaves of the flesh but free and liberated sons of the spirit. The new law of the spirit endows you with the liberty of self-mastery in place of the old law of the fear of self-bondage and the slavery of self-denial.
143:2.5 (1609.6) Πολλές φορές, όταν κάνετε κάτι κακό, φορτώνεστε ενοχές από τις πράξεις σας και από την επιρροή του κακού, ενώ στην πραγματικότητα έχετε συρθεί σε σφάλμα από τις δικές σας φυσικές ροπές. Μήπως ο προφήτης Ιερεμίας δεν σας έχει πει εδώ και πολλά χρόνια ότι η ανθρώπινη καρδιά σας παραπλανά για πολλά πράγματα και πολλές φορές είναι απελπιστικά διεφθαρμένη; Πόσο εύκολο λοιπόν είναι για σας να αυτό-εξαπατηθείτε και μετά να πέσετε σε ανόητους φόβους, ποικίλες επιθυμίες, ηδονές που σκλαβώνουν, μοχθηρίες, φθόνους ακόμα και μνησίκακες εχθρότητες!		143:2.5 (1609.6) “Many times, when you have done evil, you have thought to charge up your acts to the influence of the evil one when in reality you have but been led astray by your own natural tendencies. Did not the Prophet Jeremiah long ago tell you that the human heart is deceitful above all things and sometimes even desperately wicked? How easy for you to become self-deceived and thereby fall into foolish fears, divers lusts, enslaving pleasures, malice, envy, and even vengeful hatred!
143:2.6 (1610.1) «Η σωτηρία γίνεται από την αναγέννηση του πνεύματος και όχι από τα δήθεν δίκαια κατορθώματα της σάρκας. Δικαιώνεστε από την πίστη σας και γίνεστε μέλη από την χάρη και όχι από το φόβο και την αυταπάρνηση της σάρκας, μολονότι τα παιδιά του Πατέρα, που έχουν αναγεννηθεί στο πνεύμα είναι πάντα κυρίαρχα του εαυτού και όλων όσων χαρακτηρίζουν τις επιθυμίες της σάρκας. Όταν ξέρετε ότι είστε σωσμένοι από την πίστη, έχετε αληθινή ειρήνη με το Θεό. Και όλοι που ακολουθούν το δρόμο της ουράνιας ειρήνης είναι προορισμένοι να εξαγνιστούν μέσα από την αιώνια θητεία των παιδιών του αιώνιου Θεού που συνεχώς προοδεύουν. Από δω και στο εξής δεν είναι υποχρέωση αλλά καλύτερα το υψηλό προνόμιό σας να καθαρίσετε τον εαυτό σας από κάθε τι κακό στο μυαλό και στο σώμα ενώ προσπαθείτε να τελειοποιήσετε την αγάπη σας προς τον Θεό.		143:2.6 (1610.1) “Salvation is by the regeneration of the spirit and not by the self-righteous deeds of the flesh. You are justified by faith and fellowshipped by grace, not by fear and the self-denial of the flesh, albeit the Father’s children who have been born of the spirit are ever and always masters of the self and all that pertains to the desires of the flesh. When you know that you are saved by faith, you have real peace with God. And all who follow in the way of this heavenly peace are destined to be sanctified to the eternal service of the ever-advancing sons of the eternal God. Henceforth, it is not a duty but rather your exalted privilege to cleanse yourselves from all evils of mind and body while you seek for perfection in the love of God.
143:2.7 (1610.2) Η σχέση σας με το Θεό βασίζεται στην πίστη και θα μείνετε εκεί αμετακίνητοι από φόβο. Η χαρά σας γεννιέται από την εμπιστοσύνη στο θεϊκό λόγο, και δεν θα οδηγηθείτε έκτοτε σε αμφιβολία για την ύπαρξη της αγάπης και της ευσπλαχνίας του Πατέρα. Είναι η μεγάλη καλοσύνη του Θεού που οδηγεί τους ανθρώπους στην αληθινή και αυθεντική μετάνοια. Το μυστικό σας της κυριαρχίας πάνω στον εαυτό είναι άρρηκτα δεμένο με την πίστη σας στο εντός σας διαμένον πνεύμα, που εργάζεται πάντα με αγάπη. Ακόμα και αυτή η σωτήρια πίστη που έχετε δεν είναι από τον εαυτό σας αλλά είναι κι αυτή δώρο του Θεού. Και σαν παιδιά αυτής της ζωντανής πίστης δεν είστε πια σκλάβοι του εαυτού αλλά καλύτερα οι θριαμβευτές κυρίαρχοι των εαυτών σας, τα απελευθερωμένα παιδιά του Θεού.		143:2.7 (1610.2) “Your sonship is grounded in faith, and you are to remain unmoved by fear. Your joy is born of trust in the divine word, and you shall not therefore be led to doubt the reality of the Father’s love and mercy. It is the very goodness of God that leads men into true and genuine repentance. Your secret of the mastery of self is bound up with your faith in the indwelling spirit, which ever works by love. Even this saving faith you have not of yourselves; it also is the gift of God. And if you are the children of this living faith, you are no longer the bondslaves of self but rather the triumphant masters of yourselves, the liberated sons of God.
143:2.8 (1610.3) Αν, λοιπόν, παιδιά μου, έχετε γεννηθεί από το πνεύμα, έχετε για πάντα ελευθερωθεί από την ενσυνείδητη δουλεία μιας ζωής με αυταπάρνηση και επίβλεψη των επιθυμιών της σάρκας και έχετε μεταφερθεί στο χαρούμενο βασίλειο του πνεύματος, απ’ όπου αυθόρμητα επιδεικνύετε τους καρπούς του πνεύματος στις ημέρες της ζωής σας. Και οι καρποί του πνεύματος είναι το απόσταγμα του πιο απολαυστικού και εξευγενισμένου αυτοελέγχου, καλύτερο ακόμα και από τις μεγαλύτερες εδαφικές κατακτήσεις – η αληθινή αυτοκυριαρχία».		143:2.8 (1610.3) “If, then, my children, you are born of the spirit, you are forever delivered from the self-conscious bondage of a life of self-denial and watchcare over the desires of the flesh, and you are translated into the joyous kingdom of the spirit, whence you spontaneously show forth the fruits of the spirit in your daily lives; and the fruits of the spirit are the essence of the highest type of enjoyable and ennobling self-control, even the heights of terrestrial mortal attainment—true self-mastery.”
3. ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΚΑΙ ΧΑΛΑΡΩΣΗ ^top		3. Diversion and Relaxation ^top
143:3.1 (1610.4) Εκείνο τον καιρό, μεταξύ των αποστόλων και των άμεσων μαθητών-βοηθών τους δημιουργήθηκε μια πολύ ευέξαπτη και συναισθηματική ένταση. Με μεγάλη δυσκολία είχαν καταφέρει να ζουν και να εργάζονται μαζί. Αντιμετώπιζαν δυσκολίες, που όλο και μεγάλωναν, στο να διατηρούν αρμονικές σχέσεις με τους μαθητές του Ιωάννη. Η επαφή με τους ειδωλολάτρες και τους Σαμαρείτες ήταν μεγάλη δοκιμασία γι αυτούς του Ιουδαίους. Και εκτός από αυτά, οι τελευταίες ομιλίες του Ιησού είχαν μεγαλώσει την ταραγμένη κατάσταση του μυαλού τους. Ο Ανδρέας ήταν σχεδόν εκτός εαυτού, δεν γνώριζε ποια κίνηση να κάνει και γι αυτό πήγε στον Κύριο μαζί με τα προβλήματα και την αμηχανία του. Όταν ο Ιησούς άκουσε τον αρχηγό των αποστόλων να αναφέρει τις ανησυχίες του, είπε: «Ανδρέα, δεν μπορείς να διαλευκάνεις την αβεβαιότητα των ανδρών με τα λόγια όταν έχουν φτάσει σε τέτοια μπλεγμένη κατάσταση και μάλιστα όταν πρόκειται για τόσους πολλούς ανθρώπους με δυνατά αισθήματα. Δεν μπορώ να κάνω αυτό που μου ζητάς – δεν θα πάρω μέρος σ’ αυτές τις κοινωνικές δυσκολίες – αλλά θα πάρω μέρος μαζί σας στην απόλαυση των τριών ημερών ανάπαυλας και ξεκούρασης. Πήγαινε στους αδελφούς σου και ανάγγειλε ότι όλοι θα έρθετε μαζί μου στο όρος Σαρτάμπα, όπου θέλω να ξεκουραστώ για μια ή δυο μέρες.		143:3.1 (1610.4) About this time a state of great nervous and emotional tension developed among the apostles and their immediate disciple associates. They had hardly become accustomed to living and working together. They were experiencing increasing difficulties in maintaining harmonious relations with John’s disciples. The contact with the gentiles and the Samaritans was a great trial to these Jews. And besides all this, the recent utterances of Jesus had augmented their disturbed state of mind. Andrew was almost beside himself; he did not know what next to do, and so he went to the Master with his problems and perplexities. When Jesus had listened to the apostolic chief relate his troubles, he said: “Andrew, you cannot talk men out of their perplexities when they reach such a stage of involvement, and when so many persons with strong feelings are concerned. I cannot do what you ask of me—I will not participate in these personal social difficulties—but I will join you in the enjoyment of a three-day period of rest and relaxation. Go to your brethren and announce that all of you are to go with me up on Mount Sartaba, where I desire to rest for a day or two.
143:3.2 (1610.5) Τώρα, θα μπορούσες να πας σε καθένα από τους έντεκα αδελφούς σου και να τους μιλήσεις ιδιαιτέρως, λέγοντας: ‘Ο Κύριος επιθυμεί να πάμε μαζί του χώρια για λίγο για ανάπαυση και χαλάρωση. Μια και όλοι μας έχουμε εκνευριστεί και ζοριστεί πολύ στο πνεύμα και τη σκέψη, προτείνω να μην κάνουμε λόγο για τις δοκιμασίες και τις ανησυχίες μας κατά τη διάρκεια αυτών των διακοπών. Μπορώ να στηριχτώ πάνω σου για συνεργασία σ’ αυτό το θέμα;’. Πλησίασε έτσι ιδιαιτέρως και προσωπικά κάθε ένα από τ’ αδέλφια σου». Και ο Ανδρέας έκανε όπως τον δίδαξε ο Κύριος.		143:3.2 (1610.5) “Now you should go to each of your eleven brethren and talk with him privately, saying: ‘The Master desires that we go apart with him for a season to rest and relax. Since we all have recently experienced much vexation of spirit and stress of mind, I suggest that no mention be made of our trials and troubles while on this holiday. Can I depend upon you to co-operate with me in this matter?’ In this way privately and personally approach each of your brethren.” And Andrew did as the Master had instructed him.
143:3.3 (1611.1) Αυτή ήταν μια υπέροχη ευκαιρία για εμπειρία όλων τους. Δεν ξέχασαν ποτέ την ημέρα που ανέβηκαν στο βουνό. Καθ’ όλο το ταξίδι δεν είπαν σχεδόν τίποτε για τις έννοιες τους. Όταν έφτασαν στην κορυφή του βουνού, ο Ιησούς τους έβαλε να καθίσουν γύρω του ενώ είπε: «Αδελφοί μου, πρέπει όλοι να μάθετε την αξία της ανάπαυσης και την αποτελεσματικότητα της χαλάρωσης. Πρέπει να αντιληφθείτε ότι η καλύτερη μέθοδος για να λύνετε μερικά μπερδεμένα προβλήματα είναι να τα εγκαταλείπετε για κάποιο διάστημα. Όταν μετά επιστρέφετε ανανεωμένοι από την ανάπαυλα ή το διαλογισμό, είστε ικανοί να αντιμετωπίσετε τις έννοιες σας με πιο καθαρό κεφάλι και πιο σταθερό χέρι, για να μην αναφέρω μια πιο αποφασιστική καρδιά. Επιπλέον, πολλές φορές θα βρείτε ότι τα προβλήματά σας έχουν συρρικνωθεί σε μέγεθος και αναλογίες ενώ εσείς χαλαρώνατε το μυαλό και το σώμα σας».		143:3.3 (1611.1) This was a marvelous occasion in the experience of each of them; they never forgot the day going up the mountain. Throughout the entire trip hardly a word was said about their troubles. Upon reaching the top of the mountain, Jesus seated them about him while he said: “My brethren, you must all learn the value of rest and the efficacy of relaxation. You must realize that the best method of solving some entangled problems is to forsake them for a time. Then when you go back fresh from your rest or worship, you are able to attack your troubles with a clearer head and a steadier hand, not to mention a more resolute heart. Again, many times your problem is found to have shrunk in size and proportions while you have been resting your mind and body.”
143:3.4 (1611.2) Την επομένη ο Ιησούς ανάθεσε στον καθένα από τους δώδεκα ένα θέμα για συζήτηση. Όλη η μέρα ήταν αφιερωμένη σε αναμνήσεις και συζητήσεις για θέματα που δεν είχαν σχέση με τη θρησκευτική εργασία τους. Οι απόστολοι εξεπλάγησαν προς στιγμή, όταν ο Ιησούς παρέλειψε να αποδώσει ευχαριστίες – λεκτικά – όταν έκοψε το ψωμί για το μεσημεριανό φαγητό τους. Ήταν η πρώτη φορά που τον πρόσεξαν να παραμελεί τέτοιες τυπικότητες.		143:3.4 (1611.2) The next day Jesus assigned to each of the twelve a topic for discussion. The whole day was devoted to reminiscences and to talking over matters not related to their religious work. They were momentarily shocked when Jesus even neglected to give thanks—verbally—when he broke bread for their noontide lunch. This was the first time they had ever observed him to neglect such formalities.
143:3.5 (1611.3) Όταν ανέβηκαν στο βουνό, το κεφάλι του Ανδρέα ήταν γεμάτο από προβλήματα. Ο Ιωάννης ήταν υπερβολικά μπερδεμένος στην καρδιά του. Ο Ιάκωβος ήταν θλιμμένος στην ψυχή του. Ο Ματθαίος ήταν φοβερά πιεσμένος να βρει πόρους, επειδή διέμεναν ανάμεσα σε ειδωλολάτρες. Ο Πέτρος ήταν παρακουρασμένος και τελευταία ήταν πιο ευέξαπτος από το συνηθισμένο. Ο Ιούδας βασανιζόταν από περιοδικές εφόδους συναισθηματισμού και εγωισμού. Ο Σίμων ήταν συνήθως ταραγμένος στην προσπάθειά του να συνταιριάξει τον πατριωτισμό του με την αγάπη του για τον συνάνθρωπό του. Ο Φίλιππος ήταν όλο και πιο πολύ μπερδεμένος με την έκβαση των πραγμάτων. Ο Ναθαναήλ έκανε λιγότερα αστεία μετά την επαφή του με τους ειδωλολατρικούς πληθυσμούς και ο Θωμάς ήταν στο μέσον μιας δύσκολης περιόδου κατάθλιψης. Μόνο οι δίδυμοι ήταν φυσιολογικοί και αδιατάρακτοι. Όλοι τους είχαν υπερβολικά ανησυχήσει με το πώς θα τα κατάφερναν να ζήσουν ειρηνικά με τους μαθητές του Ιωάννη.		143:3.5 (1611.3) When they went up the mountain, Andrew’s head was full of problems. John was inordinately perplexed in his heart. James was grievously troubled in his soul. Matthew was hard pressed for funds inasmuch as they had been sojourning among the gentiles. Peter was overwrought and had recently been more temperamental than usual. Judas was suffering from a periodic attack of sensitiveness and selfishness. Simon was unusually upset in his efforts to reconcile his patriotism with the love of the brotherhood of man. Philip was more and more nonplused by the way things were going. Nathaniel had been less humorous since they had come in contact with the gentile populations, and Thomas was in the midst of a severe season of depression. Only the twins were normal and unperturbed. All of them were exceedingly perplexed about how to get along peaceably with John’s disciples.
143:3.6 (1611.4) Την τρίτη ημέρα, όταν ξεκίνησαν την επιστροφή από το βουνό για την κατασκήνωσή τους, είχε επέλθει μια μεγάλη αλλαγή πάνω τους. Είχαν κάνει την σημαντική ανακάλυψη ότι πολλές ανθρώπινες ανησυχίες στην ουσία δεν υφίστανται, ότι πολλές καταπιεστικές έννοιες είναι δημιούργημα υπερβολικού φόβου και αποτέλεσμα αυξημένης αγωνίας για το μέλλον. Κατανόησαν ότι τέτοιες ανησυχίες διαχειρίζονται καλύτερα αν εγκαταλειφθούν. Φεύγοντας είχαν αφήσει αυτά τα προβλήματα να λυθούν από μόνα τους.		143:3.6 (1611.4) The third day when they started down the mountain and back to their camp, a great change had come over them. They had made the important discovery that many human perplexities are in reality nonexistent, that many pressing troubles are the creations of exaggerated fear and the offspring of augmented apprehension. They had learned that all such perplexities are best handled by being forsaken; by going off they had left such problems to solve themselves.
143:3.7 (1611.5) Η επιστροφή τους από τις διακοπές σηματοδότησε την αρχή μιας περιόδου που οι σχέσεις τους με τους μαθητές του Ιωάννη βελτιώθηκαν κατά πολύ. Πολλοί από τους δώδεκα αφέθηκαν στην ευθυμία όταν πρόσεξαν την αλλαγμένη κατάσταση στα μυαλά όλων και παρατήρησαν ότι ελευθερώθηκαν από την εκνευριστική ευθιξία και αυτό ήταν αποτέλεσμα της τριών ημερών αποχής τους από τις επαναλαμβανόμενες υποχρεώσεις της ζωής. Πάντα ενυπάρχει ο κίνδυνος ότι η μονοτονία των ανθρώπινων σχέσεων πολλαπλασιάζει πολύ τις ανησυχίες και μεγεθύνει τις δυσκολίες.		143:3.7 (1611.5) Their return from this holiday marked the beginning of a period of greatly improved relations with the followers of John. Many of the twelve really gave way to mirth when they noted the changed state of everybody’s mind and observed the freedom from nervous irritability which had come to them as a result of their three days’ vacation from the routine duties of life. There is always danger that monotony of human contact will greatly multiply perplexities and magnify difficulties.
143:3.8 (1611.6) Δεν πίστεψαν πολλοί από τους ειδωλολάτρες των δυο ελληνικών πόλεων, την Αρχελαΐδα και τη Φασαιλίδα, στο ευαγγέλιο, αλλά οι δώδεκα απόστολοι κέρδισαν πολύτιμη εμπειρία στην πρώτη τους εκτεταμένη εργασία με αποκλειστικά ειδωλολατρικό πληθυσμό. Μια Δευτέρα πρωί, κατά το μέσον του μήνα, ο Ιησούς είπε στον Ανδρέα: «Πάμε στη Σαμάρεια». Και ξεκίνησαν αμέσως για την πόλη Συχάρ, κοντά στο πηγάδι του Ιακώβ.		143:3.8 (1611.6) Not many of the gentiles in the two Greek cities of Archelais and Phasaelis believed in the gospel, but the twelve apostles gained a valuable experience in this their first extensive work with exclusively gentile populations. On a Monday morning, about the middle of the month, Jesus said to Andrew: “We go into Samaria.” And they set out at once for the city of Sychar, near Jacob’s well.
4. ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΑΜΑΡΕΙΤΕΣ ^top		4. The Jews and the Samaritans ^top
143:4.1 (1612.1) Για περισσότερα από εξακόσια χρόνια οι Ιουδαίοι της Ιουδαίας, και αργότερα και εκείνοι της Γαλιλαίας, ήσαν εχθροί με τους Σαμαρείτες. Αυτό το άσχημο αίσθημα μεταξύ των Ιουδαίων και των Σαμαρειτών δημιουργήθηκε περίπου ως εξής: Κατά το 700 π.Χ., ο Σαργών, βασιλιάς της Ασσυρίας, καταστέλλοντας μιαν εξέγερση στην κεντρική Παλαιστίνη, μετέφερε μακριά σε αιχμαλωσία πάνω από εικοσιπέντε χιλιάδες Ιουδαίους του βορείου βασιλείου του Ισραήλ και εγκατέστησε στη θέση τους ένα σχεδόν ίδιο αριθμό απογόνων των Κουθιτών, Σεφαρβιτών και Χαμαθιτών. Αργότερα ο Ασουρμπανιμπάλ έστειλε και άλλους αποίκους να κατοικήσουν τη Σαμάρεια.		143:4.1 (1612.1) For more than six hundred years the Jews of Judea, and later on those of Galilee also, had been at enmity with the Samaritans. This ill feeling between the Jews and the Samaritans came about in this way: About seven hundred years b.c., Sargon, king of Assyria, in subduing a revolt in central Palestine, carried away and into captivity over twenty-five thousand Jews of the northern kingdom of Israel and installed in their place an almost equal number of the descendants of the Cuthites, Sepharvites, and the Hamathites. Later on, Ashurbanipal sent still other colonies to dwell in Samaria.
143:4.2 (1612.2) Η θρησκευτική εχθρότητα μεταξύ των Ιουδαίων και των Σαμαρειτών χρονολογείται από την επιστροφή των πρώτων από τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία, όταν οι Σαμαρείτες προσπαθούσαν να εμποδίσουν την ανακατασκευή της Ιερουσαλήμ. Αργότερα έθιξαν τους Ιουδαίους προσφέροντας σημαντική φιλική βοήθεια στο στρατό του Αλέξανδρου. Σαν αντάλλαγμα για τη φιλία τους ο Αλέξανδρος έδωσε στους Σαμαρείτες την άδεια να χτίσουν ένα ναό στο όρος Γεριζίμ, όπου λάτρευαν τον Γιαχβέ και τους θεούς της φυλής τους και προσέφεραν θυσίες για πολύ καιρό μετά τη διαταγή να εκτελούν τις θρησκευτικές υπηρεσίες στο ναό της Ιερουσαλήμ. Συνέχισαν αυτή τη λατρεία τουλάχιστον μέχρι την εποχή των Μακκαβαίων, όταν ο Ιωάννης Υρκανός κατέστρεψε το ναό του όρους Γεριζίμ. Ο απόστολος Φίλιππος, όταν εργαζόταν για τους Σαμαρείτες, μετά το θάνατο του Ιησού, πολλές συναντήσεις τις έκανε στο μέρος εκείνου του παλαιού ναού των Σαμαρειτών.		143:4.2 (1612.2) The religious enmity between the Jews and the Samaritans dated from the return of the former from the Babylonian captivity, when the Samaritans worked to prevent the rebuilding of Jerusalem. Later they offended the Jews by extending friendly assistance to the armies of Alexander. In return for their friendship Alexander gave the Samaritans permission to build a temple on Mount Gerizim, where they worshiped Yahweh and their tribal gods and offered sacrifices much after the order of the temple services at Jerusalem. At least they continued this worship up to the time of the Maccabees, when John Hyrcanus destroyed their temple on Mount Gerizim. The Apostle Philip, in his labors for the Samaritans after the death of Jesus, held many meetings on the site of this old Samaritan temple.
143:4.3 (1612.3) Ο ανταγωνισμός μεταξύ των Ιουδαίων και των Σαμαρειτών ήταν ιστορικός και καθιερωμένος. Από την εποχή του Αλέξανδρου όλο και περισσότερο δεν είχαν καμία επαφή μεταξύ τους. Οι δώδεκα απόστολοι δεν ήταν εναντίον του κηρύγματος στις ελληνικές και τις άλλες ειδωλολατρικές πόλεις της Δεκάπολης και της Συρίας, αλλά ήταν μεγάλη δοκιμασία για την εμπιστοσύνη τους προς τον Κύριο όταν αυτός είπε: «Ας πάμε στη Σαμάρεια». Αλλά στο χρόνο και περισσότερο που βρισκόντουσαν με τον Ιησού, είχαν αναπτύξει μια μορφή προσωπικής εμπιστοσύνης που ξεπερνούσε τα όρια ακόμα και της πίστης στη διδασκαλία του και των προκαταλήψεών τους κατά των Σαμαρειτών.		143:4.3 (1612.3) The antagonisms between the Jews and the Samaritans were time-honored and historic; increasingly since the days of Alexander they had had no dealings with each other. The twelve apostles were not averse to preaching in the Greek and other gentile cities of the Decapolis and Syria, but it was a severe test of their loyalty to the Master when he said, “Let us go into Samaria.” But in the year and more they had been with Jesus, they had developed a form of personal loyalty which transcended even their faith in his teachings and their prejudices against the Samaritans.
5. Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΧΑΡ ^top		5. The Woman of Sychar ^top
143:5.1 (1612.4) Όταν ο Κύριος και οι δώδεκα έφτασαν στο πηγάδι του Ιακώβ, ο Ιησούς, όντας εξαντλημένος από το ταξίδι, στάθηκε δίπλα στο πηγάδι ενώ ο Φίλιππος πήρε τους αποστόλους μαζί του να τον βοηθήσουν να φέρει φαγητό και σκηνές από τη Συχάρ, γιατί ήταν διατεθειμένοι να μείνουν σ’ αυτή την κοντινή περιοχή για λίγο. Ο Πέτρος και τα παιδιά του Ζεβεδαίου θα είχαν μείνει με τον Ιησού, αλλά αυτός τους ζήτησε να πάνε με τους αδελφούς τους, λέγοντας: «Μη φοβάστε για μένα. Οι Σαμαρείτες θα είναι φιλικοί. Μόνο οι αδελφοί μας, οι Ιουδαίοι, προσπαθούν να μας βλάψουν». Και ήταν περίπου έξι εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα, όταν ο Ιησούς κάθισε κάτω δίπλα στο πηγάδι να περιμένει την επιστροφή των αποστόλων.		143:5.1 (1612.4) When the Master and the twelve arrived at Jacob’s well, Jesus, being weary from the journey, tarried by the well while Philip took the apostles with him to assist in bringing food and tents from Sychar, for they were disposed to stay in this vicinity for a while. Peter and the Zebedee sons would have remained with Jesus, but he requested that they go with their brethren, saying: “Have no fear for me; these Samaritans will be friendly; only our brethren, the Jews, seek to harm us.” And it was almost six o’clock on this summer’s evening when Jesus sat down by the well to await the return of the apostles.
143:5.2 (1612.5) Το νερό από το πηγάδι του Ιακώβ δεν ήταν τόσο καθαρό όσο το νερό των πηγαδιών της Συχάρ και γι αυτό μικρότερης πόσιμης αξίας. Ο Ιησούς ήταν διψασμένος αλλά δεν είχε τρόπο να βγάλει νερό από το πηγάδι. Όταν όμως μια γυναίκα από τη Συχάρ έφτασε με μια κανάτα για το νερό και ετοιμαζόταν να τραβήξει νερό από το πηγάδι, ο Ιησούς της είπε: «Δώσε μου να πιω». Η γυναίκα κατάλαβε ότι ο Ιησούς ήταν Ιουδαίος από την εμφάνιση των ρούχων του και μάντεψε ότι ήταν Γαλιλαίος από την προφορά του. Την έλεγαν Νάλντα και ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα. Έμεινε έκπληκτη που ένας Ιουδαίος της μιλούσε έτσι στο πηγάδι και ζήταγε νερό, γιατί δεν θεωρείτο αξιοπρεπές, εκείνες τις ημέρες, για έναν άνδρα που σεβόταν τον εαυτό του, να μιλάει δημόσια σε μια γυναίκα, ακόμα λιγότερο για έναν Ιουδαίο να συνομιλεί με ένα Σαμαρείτη. Έτσι η Νάλντα ρώτησε τον Ιησού: «πώς γίνεται και εσύ, ένας Ιουδαίος, ζητάς να πιεις νερό από μια Σαμαρείτισσα;». Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Σου ζήτησα πράγματι να πιω, αλλά αν μπορούσες να καταλάβεις, θα ζήταγες από μένα να πιεις από το ζωντανό νερό». Μετά η Νάλντα του είπε: «Κύριε, δεν έχεις τίποτε για να βγάλεις νερό και το πηγάδι είναι βαθύ. Από πού λοιπόν έχεις αυτό το ζωντανό νερό; Μήπως είσαι μεγαλύτερος από τον πατέρα μας τον Ιακώβ που μας έδωσε αυτό το πηγάδι και ήπιε από αυτό ο ίδιος και οι γιοι του και τα ζώα του;».		143:5.2 (1612.5) The water of Jacob’s well was less mineral than that from the wells of Sychar and was therefore much valued for drinking purposes. Jesus was thirsty, but there was no way of getting water from the well. When, therefore, a woman of Sychar came up with her water pitcher and prepared to draw from the well, Jesus said to her, “Give me a drink.” This woman of Samaria knew Jesus was a Jew by his appearance and dress, and she surmised that he was a Galilean Jew from his accent. Her name was Nalda and she was a comely creature. She was much surprised to have a Jewish man thus speak to her at the well and ask for water, for it was not deemed proper in those days for a self-respecting man to speak to a woman in public, much less for a Jew to converse with a Samaritan. Therefore Nalda asked Jesus, “How is it that you, being a Jew, ask for a drink of me, a Samaritan woman?” Jesus answered: “I have indeed asked you for a drink, but if you could only understand, you would ask me for a draught of the living water.” Then said Nalda: “But, Sir, you have nothing to draw with, and the well is deep; whence, then, have you this living water? Are you greater than our father Jacob who gave us this well, and who drank thereof himself and his sons and his cattle also?”
143:5.3 (1613.1) Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Όποιος πίνει από αυτό το νερό θα διψάσει πάλι, αλλά όποιος πίνει από το νερό του ζώντος πνεύματος δεν θα διψάσει ποτέ. Και αυτό το ζωντανό νερό θα γίνει μέσα του μια εσωτερική πηγή που θα αναβλύζει στην αιώνια ζωή». Η Νάλντα τότε λέγει: «Δώσε μου το νερό αυτό για να μην διψώ ούτε να έρχομαι τόσο δρόμο εδώ να αντλώ. Εξάλλου οτιδήποτε μπορούσε να δεχτεί μια Σαμαρείτισσα από ένα τόσο αξιόλογο Ιουδαίο θα ήταν ευχαρίστηση».		143:5.3 (1613.1) Jesus replied: “Everyone who drinks of this water will thirst again, but whosoever drinks of the water of the living spirit shall never thirst. And this living water shall become in him a well of refreshment springing up even to eternal life.” Nalda then said: “Give me this water that I thirst not, neither come all the way hither to draw. Besides, anything which a Samaritan woman could receive from such a commendable Jew would be a pleasure.”
143:5.4 (1613.2) Η Νάλντα δεν ήξερε πώς να εξηγήσει την προθυμία του Ιησού να μιλήσει μαζί της. Πρόσεξε στο πρόσωπο του Κυρίου την ηρεμία ενός δίκαιου και άγιου ανθρώπου, αλλά πήρε τη φιλική στάση για κοινότοπη οικειότητα και κατάλαβε λάθος ότι ο ομιλητικός τρόπος του ήταν μια μορφή για να την πλησιάσει. Και επειδή ήταν γυναίκα χαλαρής ηθικής, ήταν πρόθυμη να φλερτάρει μαζί του, όταν ο Ιησούς, κοιτάζοντάς την κατ’ ευθείαν στα μάτια, της είπε με φωνή που δεν σήκωνε αντίρρηση: «Γυναίκα, πήγαινε φέρε τον άνδρα σου εδώ». Αυτή η διαταγή έφερε τη Νάλντα πίσω στην πραγματικότητα. Κατάλαβε ότι είχε κρίνει λάθος την ευγένεια του Κυρίου. Αντιλήφθηκε ότι παρερμήνευσε τον τρόπο που μίλαγε. Φοβήθηκε. Άρχισε να συνειδητοποιεί ότι βρισκόταν μπροστά σ’ έναν ασυνήθιστο άνθρωπο και ψάχνοντας με το μυαλό της για μια κατάλληλη απάντηση, με μεγάλη σύγχυση, είπε: «Κύριε, δεν μπορώ να φωνάξω τον άνδρα μου, γιατί δεν έχω άνδρα». Τότε αποκρίθηκε ο Ιησούς: «Είπες την αλήθεια, γιατί ενώ μπορεί κάποτε να είχες άνδρα, αυτός με τον οποίο μένεις τώρα δεν είναι άνδρας σου. Καλύτερα θα ήταν, αν σταμάταγες να σπαταλάς τον καιρό σου αναλογιζόμενη τα λόγια μου, και να ψάξεις για το ζωντανό νερό που σου προσφέρω σήμερα».		143:5.4 (1613.2) Nalda did not know how to take Jesus’ willingness to talk with her. She beheld in the Master’s face the countenance of an upright and holy man, but she mistook friendliness for commonplace familiarity, and she misinterpreted his figure of speech as a form of making advances to her. And being a woman of lax morals, she was minded openly to become flirtatious, when Jesus, looking straight into her eyes, with a commanding voice said, “Woman, go get your husband and bring him hither.” This command brought Nalda to her senses. She saw that she had misjudged the Master’s kindness; she perceived that she had misconstrued his manner of speech. She was frightened; she began to realize that she stood in the presence of an unusual person, and groping about in her mind for a suitable reply, in great confusion, she said, “But, Sir, I cannot call my husband, for I have no husband.” Then said Jesus: “You have spoken the truth, for, while you may have once had a husband, he with whom you are now living is not your husband. Better it would be if you would cease to trifle with my words and seek for the living water which I have this day offered you.”
143:5.5 (1613.3) Η Νάλντα τότε συνήλθε τελείως και ξύπνησε μέσα της ο καλύτερος εαυτός της. Δεν ήταν ανήθικη γυναίκα επειδή το είχε εξ ολοκλήρου διαλέξει από μόνη της. Την είχε διώξει άσπλαχνα και άδικα ο άνδρας της και οι τρομερές δυσκολίες είχαν συντελέσει ώστε να ζει με κάποιον Έλληνα σαν γυναίκα του, αλλά χωρίς γάμο. Τώρα αισθανόταν μεγάλη ντροπή που είχε μιλήσει τόσο ασυλλόγιστα στον Ιησού και μετανοιωμένη πολύ, απευθύνθηκε στον Κύριο λέγοντας: «Κύριέ μου, μετανιώνω για τον τρόπο που σου μίλησα, γιατί παρατηρώ ότι είσαι άγιος άνθρωπος ή μάλλον προφήτης». Και ήταν έτοιμη να ζητήσει αμέσως προσωπική βοήθεια από τον Κύριο, κάνοντας αυτό που είχαν κάνει τόσοι πολλοί προηγουμένως – όταν παραμέρισε το ζήτημα της προσωπικής σωτηρίας και έστρεψε τη συζήτηση σε θεολογικά και φιλοσοφικά θέματα. Έστρεψε γρήγορα τη συζήτηση από τις δικές της ανάγκες σε μια θρησκευτική αντιπαράθεση. Δείχνοντας το όρος Γεριζίμ, συνέχισε: «Οι πατέρες μας λάτρευαν πάνω σ’ αυτό το βουνό το Θεό, και όμως εσύ θα έλεγες ότι στην Ιερουσαλήμ είναι ο τόπος που οφείλουν οι άνθρωποι να τον λατρεύουν. Ποιος είναι λοιπόν ο σωστός τόπος για τη λατρεία του Θεού;».		143:5.5 (1613.3) By this time Nalda was sobered, and her better self was awakened. She was not an immoral woman wholly by choice. She had been ruthlessly and unjustly cast aside by her husband and in dire straits had consented to live with a certain Greek as his wife, but without marriage. Nalda now felt greatly ashamed that she had so unthinkingly spoken to Jesus, and she most penitently addressed the Master, saying: “My Lord, I repent of my manner of speaking to you, for I perceive that you are a holy man or maybe a prophet.” And she was just about to seek direct and personal help from the Master when she did what so many have done before and since—dodged the issue of personal salvation by turning to the discussion of theology and philosophy. She quickly turned the conversation from her own needs to a theological controversy. Pointing over to Mount Gerizim, she continued: “Our fathers worshiped on this mountain, and yet you would say that in Jerusalem is the place where men ought to worship; which, then, is the right place to worship God?”
143:5.6 (1613.4) Ο Ιησούς διέκρινε την προσπάθεια της γυναικείας ψυχής της να αποφύγει την άμεση, ερευνητική επαφή με το Δημιουργό της, αλλά είδε κιόλας ότι ήταν παρούσα στην ψυχή της η επιθυμία να γνωρίσει ένα καλύτερο τρόπο ζωής. Μετά από όλα αυτά, υπήρχε στην καρδιά της Νάλντας μια αληθινή δίψα για το ζωντανό νερό, συνεπώς ασχολήθηκε με υπομονή μαζί της λέγοντας: «Γυναίκα, άσε με να σου πω ότι η μέρα είναι κοντά που ούτε σ’ αυτό το βουνό ούτε στην Ιερουσαλήμ θα λατρεύεται ο Πατέρας. Αλλά σήμερα εσείς λατρεύετε εκείνο που δεν γνωρίζετε, ένα κράμα από την θρησκεία πολλών παγανιστικών θεών και ειδωλολατρικών φιλοσοφιών. Οι Ιουδαίοι τουλάχιστον γνωρίζουν ποιον λατρεύουν. Έχουν αποφύγει όλο το μπέρδεμα με το να συγκεντρώσουν τη λατρεία τους πάνω σε ένα Θεό, τον Γιαχβέ. Αλλά θα πρέπει να με πιστέψεις όταν σου λέγω ότι η ώρα θα έρθει σύντομα – και μάλιστα ήδη ήρθε – που όλοι οι ειλικρινείς προσκυνητές θα λατρεύουν τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία, γιατί τέτοιους θέλει ο Πατέρας να τον λατρεύουν. Ο Θεός είναι πνεύμα και αυτοί που τον λατρεύουν οφείλουν να τον λατρεύουν πνευματικά και αληθινά. Η σωτηρία σου έρχεται όχι γνωρίζοντας πώς οι άλλοι θα έπρεπε να λατρεύουν ή πού, αλλά αποδεχόμενη μέσα στην καρδιά σου το ζωντανό νερό που σου προσφέρω ακόμα και τώρα».		143:5.6 (1613.4) Jesus perceived the attempt of the woman’s soul to avoid direct and searching contact with its Maker, but he also saw that there was present in her soul a desire to know the better way of life. After all, there was in Nalda’s heart a true thirst for the living water; therefore he dealt patiently with her, saying: “Woman, let me say to you that the day is soon coming when neither on this mountain nor in Jerusalem will you worship the Father. But now you worship that which you know not, a mixture of the religion of many pagan gods and gentile philosophies. The Jews at least know whom they worship; they have removed all confusion by concentrating their worship upon one God, Yahweh. But you should believe me when I say that the hour will soon come—even now is—when all sincere worshipers will worship the Father in spirit and in truth, for it is just such worshipers the Father seeks. God is spirit, and they who worship him must worship him in spirit and in truth. Your salvation comes not from knowing how others should worship or where but by receiving into your own heart this living water which I am offering you even now.”
143:5.7 (1614.1) Η Νάλντα όμως θα έκανε άλλη μια προσπάθεια να αποφύγει τη συζήτηση γύρω από την ενοχλητική ερώτηση της προσωπικής της ζωής στη γη και την κατάσταση της ψυχής της μπροστά στο Θεό. Για μια φορά ακόμα κατέφυγε σε γενικές ερωτήσεις για τη θρησκεία, λέγοντας: «Ναι, γνωρίζω, Κύριε, ότι ο Ιωάννης κήρυττε για τον ερχομό του Μετατροπέα, αυτόν που θα ονομαστεί Ελευθερωτής, και ότι, όταν έρθει, θα μας μάθει τα πάντα» – και ο Ιησούς, διακόπτοντας τη Νάλντα, είπε με τρομακτική βεβαιότητα, «Εγώ που σου μιλάω είμαι αυτός».		143:5.7 (1614.1) But Nalda would make one more effort to avoid the discussion of the embarrassing question of her personal life on earth and the status of her soul before God. Once more she resorted to questions of general religion, saying: “Yes, I know, Sir, that John has preached about the coming of the Converter, he who will be called the Deliverer, and that, when he shall come, he will declare to us all things”—and Jesus, interrupting Nalda, said with startling assurance, “I who speak to you am he.”
143:5.8 (1614.2) Αυτή ήταν η πρώτη άμεση, θετική και ανοιχτή αναγγελία της θεϊκής φύσης και της υικής σχέσης του με τον Θεό, που έκανε στη γη. Και έγινε σε μια γυναίκα, μια Σαμαρείτισσα, και μάλιστα μια γυναίκα αμφίβολου χαρακτήρα στα μάτια των ανδρών μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά μια γυναίκα που τα θεϊκά μάτια του πρόσεξαν ότι είχε αμαρτήσει πιο πολύ ενάντια, παρά με τη θέλησή της και που τώρα σαν ανθρώπινη ψυχή επιθυμούσε τη σωτηρία, ειλικρινά και με όλη της την καρδιά, και αυτό ήταν αρκετό.		143:5.8 (1614.2) This was the first direct, positive, and undisguised pronouncement of his divine nature and sonship which Jesus had made on earth; and it was made to a woman, a Samaritan woman, and a woman of questionable character in the eyes of men up to this moment, but a woman whom the divine eye beheld as having been sinned against more than as sinning of her own desire and as now being a human soul who desired salvation, desired it sincerely and wholeheartedly, and that was enough.
143:5.9 (1614.3) Καθώς η Νάλντα ήταν έτοιμη να εξωτερικεύσει τις πραγματικές και ιδιαίτερες επιθυμίες της για καλύτερα πράγματα και έναν ανώτερο τρόπο ζωής, τη στιγμή ακριβώς που θα μίλαγε για την αληθινή επιθυμία της καρδιάς της, οι δώδεκα απόστολοι επέστρεψαν από την Συχάρ, τη στιγμή που ο Ιησούς μίλαγε τόσο ιδιαίτερα με αυτή τη γυναίκα – αυτή τη Σαμαρείτισσα, και μόνος – και έμειναν λίγο περισσότερο από έκπληκτοι. Γρήγορα άφησαν τις προμήθειές τους και τραβήχτηκαν στην άκρη, κανείς δεν τόλμησε να τον κατακρίνει, ενώ ο Ιησούς έλεγε στη Νάλντα: «Γυναίκα, πήγαινε, ο Θεός σ’ έχει συγχωρέσει. Από τώρα θα ζήσεις μια νέα ζωή. Έλαβες το ζωντανό νερό και μια νέα χαρά θα αναβλύσει μέσα στην ψυχή σου και θα γίνεις κόρη του Υψίστου». Και η γυναίκα, διακρίνοντας τη μομφή των αποστόλων, άφησε το κανάτι της και απομακρύνθηκε τρέχοντας προς την πόλη.		143:5.9 (1614.3) As Nalda was about to voice her real and personal longing for better things and a more noble way of living, just as she was ready to speak the real desire of her heart, the twelve apostles returned from Sychar, and coming upon this scene of Jesus’ talking so intimately with this woman—this Samaritan woman, and alone—they were more than astonished. They quickly deposited their supplies and drew aside, no man daring to reprove him, while Jesus said to Nalda: “Woman, go your way; God has forgiven you. Henceforth you will live a new life. You have received the living water, and a new joy will spring up within your soul, and you shall become a daughter of the Most High.” And the woman, perceiving the disapproval of the apostles, left her waterpot and fled to the city.
143:5.10 (1614.4) Καθώς έμπαινε στην πόλη ανακοίνωνε σε όποιον συναντούσε: «Πήγαινε έξω, στο πηγάδι του Ιακώβ, γρήγορα, γιατί εκεί θα δεις έναν άνδρα που μου ανέφερε όλα όσα έχω κάνει. Μπορεί να είναι ο Μετατροπέας;». Και πριν δύσει ο ήλιος, ένα μεγάλο πλήθος είχε μαζευτεί στο πηγάδι του Ιακώβ για να ακούσει τον Ιησού. Και ο Κύριος τους είπε περισσότερα για το νερό της ζωής, το δώρο του πνεύματος του διαμένοντος εντός του ανθρώπου.		143:5.10 (1614.4) As she entered the city, she proclaimed to everyone she met: “Go out to Jacob’s well and go quickly, for there you will see a man who told me all I ever did. Can this be the Converter?” And ere the sun went down, a great crowd had assembled at Jacob’s well to hear Jesus. And the Master talked to them more about the water of life, the gift of the indwelling spirit.
143:5.11 (1614.5) Οι απόστολοι δεν έπαψαν ποτέ να ξαφνιάζονται από την προθυμία του Ιησού να συνδιαλέγεται με γυναίκες, γυναίκες αμφίβολου χαρακτήρα, ακόμα και ανήθικες γυναίκες. Ήταν πολύ δύσκολο για τον Ιησού να διδάξει τους αποστόλους του ότι οι γυναίκες, ακόμα και οι λεγόμενες ανήθικες, έχουν ψυχές που μπορούν να διαλέξουν το Θεό σαν Πατέρα τους, και να γίνουν έτσι κόρες του Θεού και υποψήφιες για την αιώνια ζωή. Δεκαεννιά αιώνες αργότερα πολλοί δείχνουν την ίδια απροθυμία να κατανοήσουν τη διδασκαλία του Κυρίου. Ακόμα και ο Χριστιανισμός στηρίζεται επίμονα γύρω από το γεγονός του θανάτου του Χριστού αντί να στηρίζεται στην αλήθεια της ζωής του. Ο κόσμος θα έπρεπε να ενδιαφέρεται περισσότερο για την ευτυχισμένη από την αποκάλυψη του Θεού ζωή, παρά για τον τραγικό και γεμάτο θλίψεις θάνατο.		143:5.11 (1614.5) The apostles never ceased to be shocked by Jesus’ willingness to talk with women, women of questionable character, even immoral women. It was very difficult for Jesus to teach his apostles that women, even so-called immoral women, have souls which can choose God as their Father, thereby becoming daughters of God and candidates for life everlasting. Even nineteen centuries later many show the same unwillingness to grasp the Master’s teachings. Even the Christian religion has been persistently built up around the fact of the death of Christ instead of around the truth of his life. The world should be more concerned with his happy and God-revealing life than with his tragic and sorrowful death.
143:5.12 (1614.6) Η Νάλντα αφηγήθηκε όλη την ιστορία της στον απόστολο Ιωάννη την επόμενη ημέρα, αλλά δεν την αποκάλυψε ποτέ ολόκληρη στους άλλους αποστόλους και ο Ιησούς δεν μίλησε γι αυτήν στους δώδεκα με λεπτομέρειες.		143:5.12 (1614.6) Nalda told this entire story to the Apostle John the next day, but he never revealed it fully to the other apostles, and Jesus did not speak of it in detail to the twelve.
143:5.13 (1615.1) Η Νάλντα είπε στον Ιωάννη ότι ο Ιησούς της είχε πει «όλα όσα είχε κάνει». Ο Ιωάννης πολλές φορές θέλησε να ρωτήσει τον Ιησού για την επίσκεψη της Νάλντας, αλλά δεν το έκανε ποτέ. Ο Ιησούς της ανέφερε μόνο ένα πράγμα για τη ζωή της, αλλά το βλέμμα του στα μάτια της και ο τρόπος που της μίλαγε είχαν φέρει όλη την πολυποίκιλη ζωή της σε πανοραμική ανασκόπηση στο μυαλό της, τη χρονική στιγμή που αυτή συνδύασε όλη την αποκάλυψη της παρελθούσης ζωής της με το βλέμμα και τα λόγια του Κυρίου. Ο Κύριος ποτέ δεν της είπε ότι είχε πέντε συζύγους. Είχε ζήσει με τέσσερις διαφορετικούς άνδρες έως ότου ο σύζυγός της την έδιωξε, και αυτό μαζί με το υπόλοιπο παρελθόν της ήρθε τόσο ζωντανά στο μυαλό της τη στιγμή ακριβώς που συνειδητοποίησε ότι ο Ιησούς ήταν άνθρωπος του Θεού, ώστε ήταν επόμενο να επαναλαμβάνει στον Ιωάννη ότι ο Ιησούς της είχε πραγματικά πει τα πάντα για τον εαυτό της.		143:5.13 (1615.1) Nalda told John that Jesus had told her “all I ever did.” John many times wanted to ask Jesus about this visit with Nalda, but he never did. Jesus told her only one thing about herself, but his look into her eyes and the manner of his dealing with her had so brought all of her checkered life in panoramic review before her mind in a moment of time that she associated all of this self-revelation of her past life with the look and the word of the Master. Jesus never told her she had had five husbands. She had lived with four different men since her husband cast her aside, and this, with all her past, came up so vividly in her mind at the moment when she realized Jesus was a man of God that she subsequently repeated to John that Jesus had really told her all about herself.
6. Η ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ^top		6. The Samaritan Revival ^top
143:6.1 (1615.2) Το βράδυ που η Νάλντα είχε τραβήξει τα πλήθη έξω από την Συχάρ για να δουν τον Ιησού, οι δώδεκα είχαν μόλις επιστρέψει με φαγητό και εκλιπαρούσαν τον Ιησού να φάει μαζί τους αντί να μιλάει στα πλήθη, γιατί δεν είχαν βάλει μπουκιά όλη μέρα και πεινούσαν. Αλλά ο Ιησούς ήξερε ότι το σκοτάδι θα έπεφτε γρήγορα, έτσι επέμεινε στην απόφασή του να μιλήσει στα πλήθη πριν τους πει να φύγουν. Όταν ο Ανδρέας προσπάθησε να τον πείσει να φάει λίγο πριν μιλήσει στο πλήθος, ο Ιησούς είπε: «Έχω να φάγω κρέας που εσείς δεν γνωρίζετε». Όταν οι απόστολοι το άκουσαν αυτό, είπαν μεταξύ τους: «Του έχει φέρει κανένας τίποτε για να φάει; Μήπως η γυναίκα του έδωσε φαγητό μαζί με το νερό;». Όταν ο Ιησούς τους άκουσε να μιλάνε μεταξύ τους, πριν μιλήσει στα πλήθη, γύρισε και είπε στους δώδεκα: «Το κρέας μου είναι να κάνω το θέλημά Αυτού που με έστειλε και να ολοκληρώσω το έργο Του. Μην αναφέρετε ξανά ότι είναι αυτή και αυτή η ώρα, μέχρι το θερισμό. Κοιτάξτε αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται από μια πόλη της Σαμάρειας για να μας ακούσουν. Σας λέγω ότι οι αγροί είναι ήδη έτοιμοι για το θερισμό. Αυτός που θερίζει λαμβάνει τους μισθούς και συλλέγει τους καρπούς για την αιώνια ζωή. Επομένως οι σπορείς και οι θεριστές χαίρονται μαζί. Σε αυτό το σημείο είναι αληθινό το ρητό: ‘Άλλος σπέρνει και άλλος θερίζει’. Σας στέλνω σήμερα να θερίσετε εκείνο για το οποίο δεν μοχθήσατε. Άλλοι έχουν μοχθήσει και εσείς θα αρχίσετε σε λίγο να μοχθείτε». Αυτά τα είπε σε συσχετισμό με το κήρυγμα του Ιωάννη του Βαπτιστή.		143:6.1 (1615.2) On the evening that Nalda drew the crowd out from Sychar to see Jesus, the twelve had just returned with food, and they besought Jesus to eat with them instead of talking to the people, for they had been without food all day and were hungry. But Jesus knew that darkness would soon be upon them; so he persisted in his determination to talk to the people before he sent them away. When Andrew sought to persuade him to eat a bite before speaking to the crowd, Jesus said, “I have meat to eat that you do not know about.” When the apostles heard this, they said among themselves: “Has any man brought him aught to eat? Can it be that the woman gave him food as well as drink?” When Jesus heard them talking among themselves, before he spoke to the people, he turned aside and said to the twelve: “My meat is to do the will of Him who sent me and to accomplish His work. You should no longer say it is such and such a time until the harvest. Behold these people coming out from a Samaritan city to hear us; I tell you the fields are already white for the harvest. He who reaps receives wages and gathers this fruit to eternal life; consequently the sowers and the reapers rejoice together. For herein is the saying true: ‘One sows and another reaps.’ I am now sending you to reap that whereon you have not labored; others have labored, and you are about to enter into their labor.” This he said in reference to the preaching of John the Baptist.
143:6.2 (1615.3) Ο Ιησούς και οι απόστολοι πήγαν στη Συχάρ και κήρυξαν δυο μέρες πριν εγκαταστήσουν τις σκηνές τους στο όρος Γεριζίμ. Και πολλοί από τους κατοίκους της Συχάρ πίστεψαν στο ευαγγέλιο και ζήτησαν να βαπτισθούν, αλλά οι απόστολοι του Ιησού δεν βάπτιζαν ακόμη.		143:6.2 (1615.3) Jesus and the apostles went into Sychar and preached two days before they established their camp on Mount Gerizim. And many of the dwellers in Sychar believed the gospel and made request for baptism, but the apostles of Jesus did not yet baptize.
143:6.3 (1615.4) Την πρώτη νύχτα στην κατασκήνωση του όρους Γεριζίμ οι απόστολοι περίμεναν ότι ο Ιησούς θα τους μάλωνε για την συμπεριφορά τους προς την γυναίκα στο πηγάδι του Ιακώβ, αλλά αυτός δεν ανέφερε καθόλου το θέμα. Αντίθετα, τους έκανε μια αξιομνημόνευτη ομιλία πάνω στις «Πραγματικότητες που είναι κεντρικές στη βασιλεία του Θεού». Σε κάθε θρησκεία είναι πολύ εύκολο να αφήσεις αξίες να γίνουν δυσανάλογες και να επιτρέψεις σε γεγονότα να καταλάβουν τη θέση της αλήθειας μέσα στη θεολογία. Το γεγονός του σταυρού έγινε ο κεντρικός πυρήνας του επακόλουθου Χριστιανισμού, αλλά δεν είναι η κεντρική αλήθεια της θρησκείας η οποία προέρχεται από τη ζωή και τη διδασκαλία του Ιησού από τη Ναζαρέτ.		143:6.3 (1615.4) The first night of the camp on Mount Gerizim the apostles expected that Jesus would rebuke them for their attitude toward the woman at Jacob’s well, but he made no reference to the matter. Instead he gave them that memorable talk on “The realities which are central in the kingdom of God.” In any religion it is very easy to allow values to become disproportionate and to permit facts to occupy the place of truth in one’s theology. The fact of the cross became the very center of subsequent Christianity; but it is not the central truth of the religion which may be derived from the life and teachings of Jesus of Nazareth.
143:6.4 (1615.5) Το θέμα της διδασκαλίας του Ιησού στο όρος Γεριζίμ ήταν: Ότι θέλει να δουν όλοι οι άνθρωποι το Θεό σαν Πατέρα-φίλο όπως ακριβώς αυτός (ο Ιησούς) είναι ένας αδελφός-φίλος. Και πάλι τους αποτύπωσε ότι η αγάπη είναι η μεγαλύτερη σχέση στον κόσμο – στο σύμπαν – όπως η αλήθεια είναι η μεγαλύτερη επίσημη διατύπωση για την παρατήρηση αυτών των θεϊκών σχέσεων.		143:6.4 (1615.5) The theme of Jesus’ teaching on Mount Gerizim was: That he wants all men to see God as a Father-friend just as he (Jesus) is a brother-friend. And again and again he impressed upon them that love is the greatest relationship in the world—in the universe—just as truth is the greatest pronouncement of the observation of these divine relationships.
143:6.5 (1616.1) Ο Ιησούς φανέρωσε τον εαυτό του τόσο ολοκληρωτικά στους Σαμαρείτες επειδή μπορούσε να το κάνει αυτό με ασφάλεια, και επειδή γνώριζε ότι δεν θα επισκεπτόταν ξανά το κέντρο της Σαμάρειας για να κηρύξει το ευαγγέλιο της βασιλείας.		143:6.5 (1616.1) Jesus declared himself so fully to the Samaritans because he could safely do so, and because he knew that he would not again visit the heart of Samaria to preach the gospel of the kingdom.
143:6.6 (1616.2) Ο Ιησούς και οι δώδεκα κατασκήνωσαν στο όρος Γεριζίμ μέχρι το τέλος Αυγούστου. Κήρυτταν στους Σαμαρείτες τα καλά νέα της βασιλείας – την πατρότητα του Θεού – τη μέρα μέσα στις πόλεις και πέρναγαν τη νύχτα στην κατασκήνωση. Το έργο του Ιησού και των δώδεκα στις πόλεις των Σαμαρειτών απόφερε πολλές ψυχές στη βασιλεία και προετοίμασε το δρόμο για το θαυμαστό έργο του Φιλίππου σε αυτές τις περιοχές, μετά το θάνατο του Ιησού και την ανάσταση, που είχε σαν επακόλουθο τη διασπορά των αποστόλων στα πέρατα της γης ένεκα της ανελέητης καταδίωξης των πιστών στην Ιερουσαλήμ.		143:6.6 (1616.2) Jesus and the twelve camped on Mount Gerizim until the end of August. They preached the good news of the kingdom—the fatherhood of God—to the Samaritans in the cities by day and spent the nights at the camp. The work which Jesus and the twelve did in these Samaritan cities yielded many souls for the kingdom and did much to prepare the way for the marvelous work of Philip in these regions after Jesus’ death and resurrection, subsequent to the dispersion of the apostles to the ends of the earth by the bitter persecution of believers at Jerusalem.
7. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ^top		7. Teachings About Prayer and Worship ^top
143:7.1 (1616.3) Κατά τις βραδινές συναθροίσεις στο όρος Γεριζίμ, ο Ιησούς δίδαξε πολλές αλήθειες και έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στα ακόλουθα:		143:7.1 (1616.3) At the evening conferences on Mount Gerizim, Jesus taught many great truths, and in particular he laid emphasis on the following:
143:7.2 (1616.4) Αληθινή θρησκεία είναι η ενέργεια μιας ξεχωριστής ψυχής στην ενσυνείδητη σχέση της με τον Δημιουργό. Οργανωμένη θρησκεία είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να βάλει σε κοινωνική βάση τη λατρεία των μεμονωμένων πιστών.		143:7.2 (1616.4) True religion is the act of an individual soul in its self-conscious relations with the Creator; organized religion is man’s attempt to socialize the worship of individual religionists.
143:7.3 (1616.5) Η λατρεία – προσήλωση στο πνεύμα – πρέπει να εναλλάσσεται με την υπηρεσία, επαφή με την υλική πραγματικότητα. Η εργασία πρέπει να εναλλάσσεται με το παιχνίδι, η θρησκεία να εξισορροπείται από το χιούμορ. Η βαθιά φιλοσοφία πρέπει να ελαφρύνει με τη ρυθμική ποίηση. Το άγχος της καθημερινότητας – η ένταση της προσωπικότητας ένεκα του χρόνου - πρέπει να ανακουφίζεται από την γαλήνη της λατρείας. Τα αισθήματα ανασφάλειας, που προκύπτουν από το φόβο της απομόνωσης της προσωπικότητας μέσα στο σύμπαν, πρέπει να αντισταθμίζονται από την πιστή προσήλωση στον Πατέρα και από την προσπάθεια για την πραγμάτωση του Ανώτερου.		143:7.3 (1616.5) Worship—contemplation of the spiritual—must alternate with service, contact with material reality. Work should alternate with play; religion should be balanced by humor. Profound philosophy should be relieved by rhythmic poetry. The strain of living—the time tension of personality—should be relaxed by the restfulness of worship. The feelings of insecurity arising from the fear of personality isolation in the universe should be antidoted by the faith contemplation of the Father and by the attempted realization of the Supreme.
143:7.4 (1616.6) Η προσευχή έχει προορισμό να κάνει τον άνθρωπο να σκέπτεται λιγότερο αλλά πιο πρακτικά, δεν έχει προορισμό να αυξήσει τη γνώση αλλά να διευρύνει τη διορατικότητα.		143:7.4 (1616.6) Prayer is designed to make man less thinking but more realizing; it is not designed to increase knowledge but rather to expand insight.
143:7.5 (1616.7) Η λατρεία έχει σκοπό να επισπεύσει μια καλύτερη ζωή και μετά να απεικονίσει τα νέα πνευματικά νοήματα επάνω στη νέα αυτή ζωή. Η προσευχή υποστηρίζει την πνευματικότητα αλλά η λατρεία είναι θεϊκά δημιουργική.		143:7.5 (1616.7) Worship is intended to anticipate the better life ahead and then to reflect these new spiritual significances back onto the life which now is. Prayer is spiritually sustaining, but worship is divinely creative.
143:7.6 (1616.8) Η λατρεία είναι η τεχνική του να κοιτάζεις τον Ένα για να εμπνέεσαι και να υπηρετείς τους πολλούς. Η λατρεία είναι το υποδεκάμετρο που μετράει το μέγεθος της απόσπασης της ψυχής από την υλιστική πλάση και συγχρόνως τη σίγουρη προσκόλλησή της στις πνευματικές αλήθειες όλης της δημιουργίας.		143:7.6 (1616.8) Worship is the technique of looking to the One for the inspiration of service to the many. Worship is the yardstick which measures the extent of the soul’s detachment from the material universe and its simultaneous and secure attachment to the spiritual realities of all creation.
143:7.7 (1616.9) Η προσευχή είναι η αυτό-ενθύμηση – εκτυφλωτική σκέψη, η λατρεία είναι η αυτό-λησμονιά – υπεράνω της σκέψης. Η λατρεία είναι η χωρίς προσπάθεια προσοχή, αληθινή και ιδεώδης ανάπαυση της ψυχής, μια μορφή γαλήνιας πνευματικής προσπάθειας.		143:7.7 (1616.9) Prayer is self-reminding—sublime thinking; worship is self-forgetting—superthinking. Worship is effortless attention, true and ideal soul rest, a form of restful spiritual exertion.
143:7.8 (1616.10) Η λατρεία είναι η ενέργεια του ατομικού εγώ με το Όλον. Του πεπερασμένου με το Αιώνιο. Του γιου με τον Πατέρα. Του χρόνου που κάνει ένα εντυπωσιακό βήμα στην αιωνιότητα. Η λατρεία είναι η ενέργεια της προσωπικής επαφής του γιου με το Θεϊκό Πατέρα, η ανάληψη αναζωογονητικών, δημιουργικών, αδελφικών και ένθερμων διαθέσεων από την ανθρώπινη ψυχή-πνεύμα.		143:7.8 (1616.10) Worship is the act of a part identifying itself with the Whole; the finite with the Infinite; the son with the Father; time in the act of striking step with eternity. Worship is the act of the son’s personal communion with the divine Father, the assumption of refreshing, creative, fraternal, and romantic attitudes by the human soul-spirit.
143:7.9 (1616.11) Αν και οι απόστολοι λίγα κατάλαβαν από τη διδασκαλία του στην κατασκήνωση, άλλοι κόσμοι κατάλαβαν και άλλες γενιές της γης θα καταλάβουν.		143:7.9 (1616.11) Although the apostles grasped only a few of his teachings at the camp, other worlds did, and other generations on earth will.