Εγγραφο 144		Paper 144
ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΓΕΛΒΟΥΕ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΕΚΑΠΟΛΗ		At Gilboa and in the Decapolis
144:0.1 (1617.1) Ο Σεπτέμβριος και ο Οκτώβριος κύλησαν σε απομόνωση σε μια αποτραβηγμένη κατασκήνωση στις πλαγιές του όρους Γελβουέ. Το Σεπτέμβριο ο Ιησούς τον πέρασε εδώ μόνος με τους αποστόλους του, διδάσκοντας και δίνοντάς τους οδηγίες για τις αλήθειες της βασιλείας.		144:0.1 (1617.1) SEPTEMBER and October were spent in retirement at a secluded camp upon the slopes of Mount Gilboa. The month of September Jesus spent here alone with his apostles, teaching and instructing them in the truths of the kingdom.
144:0.2 (1617.2) Υπήρχε ένα πλήθος από λόγους που ο Ιησούς και οι απόστολοι είχαν απομονωθεί αυτή την εποχή, στα σύνορα της Σαμάρειας και της Δεκάπολης. Οι θρησκευτικοί άρχοντες της Ιερουσαλήμ ήταν μεγάλοι ανταγωνιστές. Ο Ηρώδης Αντύπας κρατούσε ακόμη τον Ιωάννη στη φυλακή, φοβούμενος είτε να τον ελευθερώσει είτε να τον εκτελέσει, ενώ συνέχιζε να έχει υποψίες ότι ο Ιωάννης και ο Ιησούς ήταν κατά κάποιο τρόπο συνεργάτες. Αυτές οι συνθήκες έκαναν να φαίνονται απερίσκεπτα τα σχέδια για έντονη δραστηριότητα είτε στην Ιουδαία είτε στη Γαλιλαία. Υπήρχε και ένας τρίτος λόγος: Η αργά αυξανόμενη ένταση μεταξύ των αρχηγών εκ των μαθητών του Ιωάννη και των αποστόλων του Ιησού, η οποία χειροτέρευε καθώς αυξανότανε ο αριθμός των πιστών.		144:0.2 (1617.2) There were a number of reasons why Jesus and his apostles were in retirement at this time on the borders of Samaria and the Decapolis. The Jerusalem religious rulers were very antagonistic; Herod Antipas still held John in prison, fearing either to release or execute him, while he continued to entertain suspicions that John and Jesus were in some way associated. These conditions made it unwise to plan for aggressive work in either Judea or Galilee. There was a third reason: the slowly augmenting tension between the leaders of John’s disciples and the apostles of Jesus, which grew worse with the increasing number of believers.
144:0.3 (1617.3) Ο Ιησούς γνώριζε ότι οι μέρες της προκαταρκτικής εργασίας για τη διδασκαλία και το κήρυγμα είχαν τελειώσει, ότι η επόμενη κίνηση σηματοδοτούσε την αρχή της πλήρους και τελικής προσπάθειας αυτής της γήινης ζωής και δεν επιθυμούσε η ανάληψη αυτού του εγχειρήματος να είναι κατ’ ουδένα τρόπο δύσκολη ή ενοχλητική για τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Ο Ιησούς είχε λοιπόν αποφασίσει να περάσει κάποιο χρονικό διάστημα στην απομόνωση δοκιμάζοντας τους αποστόλους στην πρακτική εξάσκηση και μετά να εργαστούν ήσυχα στις πόλεις της Δεκάπολης, μέχρις ότου ο Ιωάννης είτε θα εκτελείτο είτε θα ελευθερωνόταν και θα τους συναντούσε σε μια ενωμένη προσπάθεια.		144:0.3 (1617.3) Jesus knew that the days of the preliminary work of teaching and preaching were about over, that the next move involved the beginning of the full and final effort of his life on earth, and he did not wish the launching of this undertaking to be in any manner either trying or embarrassing to John the Baptist. Jesus had therefore decided to spend some time in retirement rehearsing his apostles and then to do some quiet work in the cities of the Decapolis until John should be either executed or released to join them in a united effort.
1. Η ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΓΕΛΒΟΥΕ ^top		1. The Gilboa Encampment ^top
144:1.1 (1617.4) Καθώς περνούσε ο καιρός, οι δώδεκα αφοσιωνόντουσαν περισσότερο στον Ιησού και σταδιακά επιφορτίστηκαν με το έργο της βασιλείας. Η αφοσίωσή τους στηριζόταν σε μεγάλο βαθμό στην εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του. Δεν καταλάβαιναν πολύ καλά την πολύπλευρη διδασκαλία του, δεν κατανοούσαν πλήρως τη φύση του Ιησού ή τη σημασία της φανέρωσής του στη γη.		144:1.1 (1617.4) As time passed, the twelve became more devoted to Jesus and increasingly committed to the work of the kingdom. Their devotion was in large part a matter of personal loyalty. They did not grasp his many-sided teaching; they did not fully comprehend the nature of Jesus or the significance of his bestowal on earth.
144:1.2 (1617.5) Ο Ιησούς ξεκαθάρισε στους αποστόλους ότι βρισκόντουσαν αποτραβηγμένοι για τρεις λόγους:		144:1.2 (1617.5) Jesus made it plain to his apostles that they were in retirement for three reasons:
144:1.3 (1617.6) 1. Να ισχυροποιήσουν την κατανόησή τους και την πίστη τους στο ευαγγέλιο της βασιλείας.		144:1.3 (1617.6) 1. To confirm their understanding of, and faith in, the gospel of the kingdom.
144:1.4 (1617.7) 2. Να αφήσουν τη διαμαρτυρία για το έργο τους να καταλαγιάσει και στην Ιουδαία και στη Γαλιλαία.		144:1.4 (1617.7) 2. To allow opposition to their work in both Judea and Galilee to quiet down.
144:1.5 (1617.8) 3. Να αναμείνουν για τη μοίρα του Ιωάννη του Βαπτιστή.		144:1.5 (1617.8) 3. To await the fate of John the Baptist.
144:1.6 (1617.9) Ενώ παρέμεναν στο όρος Γελβουέ, ο Ιησούς είπε στους δώδεκα πολλά για τη ζωή του στη γη και τις εμπειρίες του στο όρος Ερμών. Ξαναθυμήθηκε επίσης μερικά από όσα συνέβησαν στους λόφους κατά τις σαράντα μέρες αμέσως μετά τη βάφτισή του. Και κατ’ ευθείαν τους ζήτησε να μην αναφέρουν σε κανένα αυτές τις εμπειρίες, παρά μετά την επιστροφή του στον Πατέρα.		144:1.6 (1617.9) While tarrying on Gilboa, Jesus told the twelve much about his early life and his experiences on Mount Hermon; he also revealed something of what happened in the hills during the forty days immediately after his baptism. And he directly charged them that they should tell no man about these experiences until after he had returned to the Father.
144:1.7 (1618.1) Εκείνες τις εβδομάδες του Σεπτεμβρίου ξεκουράστηκαν, έκαναν επισκέψεις, εξιστορούσαν τις εμπειρίες τους, μέχρι που ο Ιησούς τους κάλεσε σε υπηρεσία και τους είπε να ασχοληθούν σοβαρά για να κάνουν πράξη όσα ο Κύριος τους είχε μάθει μέχρι τώρα. Κατά κάποιο τρόπο όλοι αισθανόντουσαν ότι αυτή ήταν και η τελευταία τους ευκαιρία για παρατεταμένη ανάπαυση. Είχαν συνειδητοποιήσει ότι η επόμενη δημόσια προσπάθεια, είτε στην Ιουδαία είτε στη Γαλιλαία, θα σηματοδοτούσε την αρχή της τελικής διακήρυξης της ερχόμενης βασιλείας, αλλά δεν είχαν ιδέα ή είχαν πολύ λίγο, για το τι θα ήταν αυτή η βασιλεία όταν θα ερχόταν. Ο Ιωάννης και ο Ανδρέας πίστευαν ότι η βασιλεία είχε ήδη έρθει. Ο Πέτρος και ο Ιάκωβος πίστευαν ότι θα έφτανε σε λίγο. Ο Ναθαναήλ και ο Θωμάς ειλικρινά εκμυστηρεύτηκαν ότι ήταν μπλεγμένοι. Ο Ματθαίος, ο Φίλιππος και ο Σίμων ο Ζηλωτής ήταν αβέβαιοι και μπερδεμένοι. Οι δίδυμοι βρισκόντουσαν σε μια ευτυχισμένη κατάσταση άγνοιας για την αμφισβήτηση και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης ήταν σιωπηλός και ασαφής ως προς τις προθέσεις του.		144:1.7 (1618.1) During these September weeks they rested, visited, recounted their experiences since Jesus first called them to service, and engaged in an earnest effort to co-ordinate what the Master had so far taught them. In a measure they all sensed that this would be their last opportunity for prolonged rest. They realized that their next public effort in either Judea or Galilee would mark the beginning of the final proclamation of the coming kingdom, but they had little or no settled idea as to what the kingdom would be when it came. John and Andrew thought the kingdom had already come; Peter and James believed that it was yet to come; Nathaniel and Thomas frankly confessed they were puzzled; Matthew, Philip, and Simon Zelotes were uncertain and confused; the twins were blissfully ignorant of the controversy; and Judas Iscariot was silent, noncommittal.
144:1.8 (1618.2) Ο Ιησούς πέρναγε πολύ καιρό μόνος του στο βουνό κοντά στην κατασκήνωση. Περιστασιακά έπαιρνε μαζί του τον Πέτρο, τον Ιάκωβο ή τον Ιωάννη αλλά συχνότερα πήγαινε να προσευχηθεί ή να επικοινωνήσει μόνος του. Μετά τη βάφτιση του Ιησού και τις σαράντα μέρες στους λόφους της Περαίας, δύσκολα μπορεί κανείς να ονομάσει σωστά, αυτές τις περιόδους επικοινωνίας με τον Πατέρα του, σαν προσευχή, ούτε είναι συνεπές να πει ότι ο Ιησούς εκκλησιαζότανε, αλλά είναι εντελώς ορθό να θεωρήσει ότι κατ’ αυτές τις περιόδους επικοινωνούσε προσωπικά με τον Πατέρα του.		144:1.8 (1618.2) Much of this time Jesus was alone on the mountain near the camp. Occasionally he took with him Peter, James, or John, but more often he went off to pray or commune alone. Subsequent to the baptism of Jesus and the forty days in the Perean hills, it is hardly proper to speak of these seasons of communion with his Father as prayer, nor is it consistent to speak of Jesus as worshiping, but it is altogether correct to allude to these seasons as personal communion with his Father.
144:1.9 (1618.3) Το κύριο θέμα των συζητήσεων όλο το Σεπτέμβριο ήταν η προσευχή και η λατρεία. Αφού μίλησαν για τη λατρεία αρκετές μέρες, ο Ιησούς τελικά τους παρέδωσε την αξιομνημόνευτη ομιλία του για την προσευχή, σαν απάντηση στην έκκληση του Θωμά: «Κύριε, μάθε μας πώς να προσευχόμαστε».		144:1.9 (1618.3) The central theme of the discussions throughout the entire month of September was prayer and worship. After they had discussed worship for some days, Jesus finally delivered his memorable discourse on prayer in answer to Thomas’s request: “Master, teach us how to pray.”
144:1.10 (1618.4) Ο Ιωάννης είχε διδάξει στους μαθητές του μια προσευχή, μια προσευχή για τη σωτηρία στην ερχόμενη βασιλεία. Αν και ο Ιησούς δεν απαγόρευσε ποτέ στους οπαδούς του να χρησιμοποιούν τον τύπο προσευχής του Ιωάννη, οι απόστολοι πολύ νωρίς αντιλήφθηκαν ότι ο Κύριός τους δεν ενέκρινε πλήρως την πρακτική να εκφωνούν καθορισμένες και τυπικές προσευχές. Ωστόσο, οι πιστοί συνεχώς ζητούσαν να τους μάθει πώς να προσεύχονται. Οι δώδεκα λαχταρούσαν να μάθουν ποιο τύπο παράκλησης θα ενέκρινε ο Ιησούς. Και κυρίως γι αυτή την ανάγκη, για μερικές απλές παρακλήσεις που του ζητούσαν οι απλοί άνθρωποι, ο Ιησούς συγκατένευσε τότε στην έκκληση του Θωμά να τους μάθει έναν ενδεικτικό τύπο προσευχής. Ο Ιησούς τους έκανε αυτό το μάθημα ένα μεσημέρι της τρίτης εβδομάδας της παραμονής τους στο όρος Γελβουέ.		144:1.10 (1618.4) John had taught his disciples a prayer, a prayer for salvation in the coming kingdom. Although Jesus never forbade his followers to use John’s form of prayer, the apostles very early perceived that their Master did not fully approve of the practice of uttering set and formal prayers. Nevertheless, believers constantly requested to be taught how to pray. The twelve longed to know what form of petition Jesus would approve. And it was chiefly because of this need for some simple petition for the common people that Jesus at this time consented, in answer to Thomas’s request, to teach them a suggestive form of prayer. Jesus gave this lesson one afternoon in the third week of their sojourn on Mount Gilboa.
2. Η ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ^top		2. The Discourse on Prayer ^top
144:2.1 (1618.5) «Ο Ιωάννης πράγματι σας έμαθε έναν απλό τύπο προσευχής: ‘Ω Πατέρα, καθάρισέ μας από τις αμαρτίες, δείξε μας τη δόξα σου, αποκάλυψε την αγάπη σου, και άφησε το πνεύμα σου να εξαγνίσει τις καρδιές μας για πάντα, Αμήν!’. Σας έμαθε αυτήν την προσευχή για να έχετε εσείς κάτι να μαθαίνετε στα πλήθη. Δεν σκόπευε στο να κάνετε εσείς χρήση μιας τέτοιας προκαθορισμένης και τυπικής παράκληση σαν έκφραση προσευχής των δικών σας ψυχών.		144:2.1 (1618.5) “John indeed taught you a simple form of prayer: ‘O Father, cleanse us from sin, show us your glory, reveal your love, and let your spirit sanctify our hearts forevermore, Amen!’ He taught this prayer that you might have something to teach the multitude. He did not intend that you should use such a set and formal petition as the expression of your own souls in prayer.
144:2.2 (1618.6) Η προσευχή είναι κάτι εντελώς προσωπικό και αυθόρμητη έκφραση της διάθεσης της ψυχής προς το Πνεύμα. Η προσευχή πρέπει να αποτελεί την επικοινωνία του υιού προς τον Πατέρα και να εκφράζει τη συναδελφικότητα. Η προσευχή, όταν υπαγορεύεται από το πνεύμα, οδηγεί σε συνεργασία για πνευματική πρόοδο. Η ιδανική προσευχή είναι μια μορφή πνευματικής επικοινωνίας που οδηγεί σε επιδέξια λατρεία. Η αληθινή προσευχή είναι η ειλικρινής διάθεση του να φτάσει κανείς στον ουρανό για την επίτευξη των ιδανικών του.		144:2.2 (1618.6) “Prayer is entirely a personal and spontaneous expression of the attitude of the soul toward the spirit; prayer should be the communion of sonship and the expression of fellowship. Prayer, when indited by the spirit, leads to co-operative spiritual progress. The ideal prayer is a form of spiritual communion which leads to intelligent worship. True praying is the sincere attitude of reaching heavenward for the attainment of your ideals.
144:2.3 (1619.1) Η προσευχή είναι η ανάσα της ψυχής και θα πρέπει να σας οδηγεί να είστε επίμονοι στην προσπάθειά σας για την εξακρίβωση της επιθυμίας του Πατέρα. Αν κάποιος από σας έχει ένα γείτονα και πάει σ’ αυτόν τα μεσάνυχτα και του πει: ‘Φίλε, δάνεισέ μου τρία καρβέλια ψωμί, γιατί κάποιος φίλος μου ήρθε από ταξίδι για να με δει και δεν έχω τίποτα να του βάλω να φάει’. Και αν ο γείτονάς σου απαντήσει: ‘Μη με ενοχλείς, γιατί τώρα η πόρτα έκλεισε και τα παιδιά μου και εγώ κοιμόμαστε, επομένως δεν μπορώ να σηκωθώ να σου δώσω ψωμί’, εσύ θα επιμείνεις, εξηγώντας ότι ο φίλος σου πεινάει και ότι δεν έχεις φαγητό να του προσφέρεις. Σου λέγω, ότι ακόμα και αν ο γείτονάς σου δεν σηκωθεί να σου δώσει ψωμί επειδή είναι φίλος, ακόμα και τότε θα σηκωθεί από την φορτικότητά σου και θα σου δώσει όσα καρβέλια θέλεις. Αν λοιπόν η επιμονή κερδίζει χάρες από τους θνητούς, πόσο μάλλον περισσότερο η επιμονή σας στο πνεύμα θα κερδίσει τον άρτο της ζωής από τα πρόσφορα χέρια του Πατέρα στους ουρανούς. Mmm. Σας λέγω και πάλι: ζητήστε και θα σας δοθεί, ψάξτε και θα βρείτε, χτυπήστε και θα σας ανοιχθεί. Γιατί καθένας που ζητάει δέχεται και όποιος ψάχνει βρίσκει, και σε όποιον χτυπάει την πόρτα της σωτηρίας θα του ανοιχθεί.		144:2.3 (1619.1) “Prayer is the breath of the soul and should lead you to be persistent in your attempt to ascertain the Father’s will. If any one of you has a neighbor, and you go to him at midnight and say: ‘Friend, lend me three loaves, for a friend of mine on a journey has come to see me, and I have nothing to set before him’; and if your neighbor answers, ‘Trouble me not, for the door is now shut and the children and I are in bed; therefore I cannot rise and give you bread,’ you will persist, explaining that your friend hungers, and that you have no food to offer him. I say to you, though your neighbor will not rise and give you bread because he is your friend, yet because of your importunity he will get up and give you as many loaves as you need. If, then, persistence will win favors even from mortal man, how much more will your persistence in the spirit win the bread of life for you from the willing hands of the Father in heaven. Again I say to you: Ask and it shall be given you; seek and you shall find; knock and it shall be opened to you. For every one who asks receives; he who seeks finds; and to him who knocks the door of salvation will be opened.
144:2.4 (1619.2) Ποιος από σας που είναι πατέρας, αν το παιδί του ζητήσει κάτι με ανόητο τρόπο, θα διστάσει να δώσει σύμφωνα με την πατρική σοφία του παρά τους όρους της άσχημης απαίτησης του παιδιού του; Αν το παιδί χρειάζεται ένα καρβέλι, θα του δώσει μια πέτρα επειδή το ζήτησε άκομψα; Αν το παιδί χρειάζεται ψάρι θα του δώσει ένα νερόφιδο επειδή συμπτωματικά πιάστηκε στο δίχτυ με το ψάρι και το παιδί ανόητα ζήτησε το φίδι; Αν λοιπόν εσείς, που είστε θνητοί και πεπερασμένοι γνωρίζετε πώς να απαντήσετε στις προσευχές και δίνετε το κατάλληλο δώρο στα παιδιά σας, πόσο μάλλον περισσότερα θα δώσει ο ουράνιος Πατέρας σας το πνεύμα του και πολλές άλλες ευλογίες σε αυτούς που του ζητάνε; Οι άνθρωποι οφείλουν πάντα να προσεύχονται και να μην απογοητεύονται.		144:2.4 (1619.2) “Which of you who is a father, if his son asks unwisely, would hesitate to give in accordance with parental wisdom rather than in the terms of the son’s faulty petition? If the child needs a loaf, will you give him a stone just because he unwisely asks for it? If your son needs a fish, will you give him a watersnake just because it may chance to come up in the net with the fish and the child foolishly asks for the serpent? If you, then, being mortal and finite, know how to answer prayer and give good and appropriate gifts to your children, how much more shall your heavenly Father give the spirit and many additional blessings to those who ask him? Men ought always to pray and not become discouraged.
144:2.5 (1619.3) Θα σας πω την ιστορία κάποιου δικαστή που ζούσε σε μια αμαρτωλή πόλη. Ο δικαστής δεν φοβόταν το Θεό ούτε σεβόταν τους ανθρώπους. Στην πόλη ζούσε μια φτωχή χήρα που είχε πάει πολλές φορές στο δικαστή λέγοντας: ‘Προστάτεψέ με από τον αντίπαλό μου’. Για πολύ καιρό δεν την άκουγε αλλά τελευταία είπε στον εαυτό του: ‘Αν και δεν φοβάμαι το Θεό ούτε νοιάζομαι για τους ανθρώπους, επειδή όμως αυτή η χήρα δεν σταματά να με ενοχλεί, θα την υποστηρίξω μήπως και απαλλαγώ από το να έρχεται συνέχεια’. Σας λέγω αυτές τις ιστορίες για να σας παροτρύνω να επιμένετε στην προσευχή και όχι για να νομίσετε ότι οι παρακλήσεις σας θα αλλάξουν το σωστό και δίκαιο Πατέρα που είναι ψηλά. Η επιμονή σας, όμως, δεν θα κερδίσει τη χάρη εκ μέρους του Θεού αλλά θα αλλάξει τη γήινη διάθεσή σας και θα διευρύνει την ικανότητα της ψυχής σας για να δεχτεί το πνεύμα.		144:2.5 (1619.3) “Let me tell you the story of a certain judge who lived in a wicked city. This judge feared not God nor had respect for man. Now there was a needy widow in that city who came repeatedly to this unjust judge, saying, ‘Protect me from my adversary.’ For some time he would not give ear to her, but presently he said to himself: ‘Though I fear not God nor have regard for man, yet because this widow ceases not to trouble me, I will vindicate her lest she wear me out by her continual coming.’ These stories I tell you to encourage you to persist in praying and not to intimate that your petitions will change the just and righteous Father above. Your persistence, however, is not to win favor with God but to change your earth attitude and to enlarge your soul’s capacity for spirit receptivity.
144:2.6 (1619.4) Αλλά εσείς όταν προσεύχεστε δεν έχετε μεγάλη πίστη. Η αυθεντική πίστη μπορεί να μετακινήσει βουνά από υλικές δυσκολίες οι οποίες μπορεί να φράζουν το δρόμο για την επέκταση της ψυχής και την πνευματική πρόοδο».		144:2.6 (1619.4) “But when you pray, you exercise so little faith. Genuine faith will remove mountains of material difficulty which may chance to lie in the path of soul expansion and spiritual progress.”
3. Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ^top		3. The Believer’s Prayer ^top
144:3.1 (1619.5) Οι απόστολοι όμως δεν είχαν ικανοποιηθεί. Επιθυμούσαν να τους δώσει ο Ιησούς ένα μοντέλο προσευχής το οποίο θα δίδασκαν στους νέους μαθητές. Αφού άκουσε την ομιλία για την προσευχή, ο Ιάκωβος Ζεβεδαίος είπε: «Πολύ καλά, Κύριε, αλλά δεν θέλουμε ένα τύπο προσευχής για μας τόσο, όσο για τους νεότερους πιστούς που πολύ συχνά μας ικετεύουν: ‘Μάθετέ μας πώς να προσευχόμαστε αποδεκτά στον Πατέρα στον ουρανό’ ».		144:3.1 (1619.5) But the apostles were not yet satisfied; they desired Jesus to give them a model prayer which they could teach the new disciples. After listening to this discourse on prayer, James Zebedee said: “Very good, Master, but we do not desire a form of prayer for ourselves so much as for the newer believers who so frequently beseech us, ‘Teach us how acceptably to pray to the Father in heaven.’”
144:3.2 (1619.6) Όταν ο Ιάκωβος σταμάτησε να μιλάει, ο Ιησούς είπε: «Αν, λοιπόν, θέλετε ακόμα μια τέτοια προσευχή, θα σας δώσω αυτή που έμαθα στα αδέλφια μου στη Ναζαρέτ».		144:3.2 (1619.6) When James had finished speaking, Jesus said: “If, then, you still desire such a prayer, I would present the one which I taught my brothers and sisters in Nazareth”:
144:3.3 (1620.1) Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς,		144:3.3 (1620.1) Our Father who is in heaven,
144:3.4 (1620.2) Αγιασθήτω το όνομά σου,		144:3.4 (1620.2) Hallowed be your name.
144:3.5 (1620.3) Ελθέτω η βασιλεία σου, Γεννηθήτω το θέλημά σου,		144:3.5 (1620.3) Your kingdom come; your will be done
144:3.6 (1620.4) Ως εν ουρανώ και επί της γης.		144:3.6 (1620.4) On earth as it is in heaven.
144:3.7 (1620.5) Τον άρτον ημών τον επιούσιον, Δίδου ημίν το καθ’ ημέραν		144:3.7 (1620.5) Give us this day our bread for tomorrow;
144:3.8 (1620.6) Αναζωογόνησε τις ψυχές μας με το νερό της ζωής.		144:3.8 (1620.6) Refresh our souls with the water of life.
144:3.9 (1620.7) Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών,		144:3.9 (1620.7) And forgive us every one our debts
144:3.10 (1620.8) ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών		144:3.10 (1620.8) As we also have forgiven our debtors.
144:3.11 (1620.9) Και μη εινενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού		144:3.11 (1620.9) Save us in temptation, deliver us from evil,
144:3.12 (1620.10) Και κάνε μας τέλειους όπως Εσύ.		144:3.12 (1620.10) And increasingly make us perfect like yourself.
144:3.13 (1620.11) Δεν είναι περίεργο που οι απόστολοι ήθελαν να τους μάθει ο Ιησούς ένα τύπο προσευχής για τους πιστούς. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε μάθει στους οπαδούς του μερικές προσευχές. Όλοι οι μεγάλοι διδάσκαλοι είχαν δώσει προσευχές στους μαθητές τους. Οι θρησκευτικοί αρχηγοί των Ιουδαίων είχαν περίπου εικοσιπέντε με τριάντα προσευχές που απάγγελναν στις συναγωγές ακόμη και στις γωνίες των δρόμων. Ο Ιησούς ήταν ιδιαίτερα αντίθετος με τη δημόσια προσευχή. Μέχρι τότε οι δώδεκα τον είχαν ακούσει να προσεύχεται λίγες μόνο φορές. Τον παρατηρούσαν να περνάει ολόκληρες νύχτες στην προσευχή ή τη λατρεία, και ήταν πολύ περίεργοι να μάθουν τον τρόπο ή το είδος των παρακλήσεών του. Επέμεναν πραγματικά πολύ να μάθουν τι θα απαντούσαν στα πλήθη όταν θα ρωτούσαν να μάθουν πώς να προσεύχονται, όπως είχε διδάξει και ο Ιωάννης τους μαθητές του.		144:3.13 (1620.11) It is not strange that the apostles desired Jesus to teach them a model prayer for believers. John the Baptist had taught his followers several prayers; all great teachers had formulated prayers for their pupils. The religious teachers of the Jews had some twenty-five or thirty set prayers which they recited in the synagogues and even on the street corners. Jesus was particularly averse to praying in public. Up to this time the twelve had heard him pray only a few times. They observed him spending entire nights at prayer or worship, and they were very curious to know the manner or form of his petitions. They were really hard pressed to know what to answer the multitudes when they asked to be taught how to pray as John had taught his disciples.
144:3.14 (1620.12) Ο Ιησούς δίδασκε τους δώδεκα να προσεύχονται πάντα μυστικά. Να αποτραβιούνται μέσα στα ήσυχα μέρη της φύσης ή να πηγαίνουν στα δωμάτιά τους και να κλείνουν τις πόρτες όταν ήθελαν να προσευχηθούν.		144:3.14 (1620.12) Jesus taught the twelve always to pray in secret; to go off by themselves amidst the quiet surroundings of nature or to go in their rooms and shut the doors when they engaged in prayer.
144:3.15 (1620.13) Μετά το θάνατο του Ιησού και την ανάληψη του στον Πατέρα έγινε συνήθεια σε πολλούς πιστούς να τελειώνουν την λεγόμενη Κυριακή προσευχή με την προσθήκη του – «Εις το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Ακόμα αργότερα, χάθηκαν στην αντιγραφή δυο σειρές και προσέθεσαν σ’ αυτήν την προσευχή μια ξεχωριστή πρόταση, λέγοντας: «Ότι Σου εστί η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα, για πάντα».		144:3.15 (1620.13) After Jesus’ death and ascension to the Father it became the practice of many believers to finish this so-called Lord’s prayer by the addition of—“In the name of the Lord Jesus Christ.” Still later on, two lines were lost in copying, and there was added to this prayer an extra clause, reading: “For yours is the kingdom and the power and the glory, forevermore.”
144:3.16 (1620.14) Ο Ιησούς έδωσε στους αποστόλους την προσευχή σε συλλογική μορφή όπως προσευχόντουσαν στο σπίτι της Ναζαρέτ. Δεν δίδαξε ποτέ μια τυπική προσωπική προσευχή, μόνο ομαδικές, οικογενειακές ή κοινωνικές παρακλήσεις. Και ποτέ δεν προσφέρθηκε εθελοντικά να το πράξει.		144:3.16 (1620.14) Jesus gave the apostles the prayer in collective form as they had prayed it in the Nazareth home. He never taught a formal personal prayer, only group, family, or social petitions. And he never volunteered to do that.
144:3.17 (1620.15) Ο Ιησούς δίδασκε ότι μια αποτελεσματική προσευχή πρέπει να είναι:		144:3.17 (1620.15) Jesus taught that effective prayer must be:
144:3.18 (1620.16) 1. Ανιδιοτελής – όχι μόνο για έναν.		144:3.18 (1620.16) 1. Unselfish—not alone for oneself.
144:3.19 (1620.17) 2. Ένθερμη – ανάλογη με την πίστη.		144:3.19 (1620.17) 2. Believing—according to faith.
144:3.20 (1620.18) 3. Ειλικρινής – εγκάρδια.		144:3.20 (1620.18) 3. Sincere—honest of heart.
144:3.21 (1620.19) 4. Ενδιαφέρουσα – ανάλογα με τη φώτιση.		144:3.21 (1620.19) 4. Intelligent—according to light.
144:3.22 (1620.20) 5. Έμπιστη – με υποταγή στο σοφό θέλημα του Πατέρα.		144:3.22 (1620.20) 5. Trustful—in submission to the Father’s all-wise will.
144:3.23 (1620.21) Όταν ο Ιησούς περνούσε ολόκληρες βραδιές πάνω στο βουνό προσευχόμενος, ήταν κυρίως για τους μαθητές του, κυρίως τους δώδεκα. Ο Κύριος προσευχόταν ελάχιστα για τον εαυτό του, αν και αφιέρωνε πολύ καιρό στη λατρεία και την επικοινωνία με τον Ουράνιο Πατέρα του.		144:3.23 (1620.21) When Jesus spent whole nights on the mountain in prayer, it was mainly for his disciples, particularly for the twelve. The Master prayed very little for himself, although he engaged in much worship of the nature of understanding communion with his Paradise Father.
4. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ^top		4. More About Prayer ^top
144:4.1 (1620.22) Για μέρες μετά την ομιλία για την προσευχή οι απόστολοι συνέχισαν να ρωτούν τον Κύριο σχετικά με τις σημαντικές πρακτικές της λατρείας. Οι οδηγίες του Ιησού για τους αποστόλους, αυτές τις μέρες, σχετικά με την προσευχή και τη λατρεία, μπορούν να συνοψισθούν και να επανατοποθετηθούν με σύγχρονη ορολογία ως ακολούθως:		144:4.1 (1620.22) For days after the discourse on prayer the apostles continued to ask the Master questions regarding this all-important and worshipful practice. Jesus’ instruction to the apostles during these days, regarding prayer and worship, may be summarized and restated in modern phraseology as follows:
144:4.2 (1621.1) Η ένθερμη και με μεγάλη λαχτάρα επανάληψη κάθε προσευχής, όταν μια τέτοια προσευχή είναι η ειλικρινής έκφραση ενός παιδιού του Θεού, και προφέρεται με πίστη, άσχετα με το πόσο είναι ασύνετη ή αδύνατον να της δοθεί άμεση απάντηση, ποτέ δεν αποτυγχάνει από το να διευρύνει την ικανότητα της ψυχής για να δεχτεί το πνεύμα.		144:4.2 (1621.1) The earnest and longing repetition of any petition, when such a prayer is the sincere expression of a child of God and is uttered in faith, no matter how ill-advised or impossible of direct answer, never fails to expand the soul’s capacity for spiritual receptivity.
144:4.3 (1621.2) Να θυμάστε πάντα, όλοι που προσεύχεστε, ότι η σχέση σας με τον Θεό σαν παιδιά του είναι δώρο. Κανένα παιδί δεν οφείλει να κάνει τίποτε για να κερδίσει τη θέση του γιου ή της κόρης. Το παιδί της γης έρχεται στη ζωή με τη θέληση των γονέων του. Έτσι και το παιδί του Θεού έρχεται στη νέα ζωή του πνεύματος με τη χάρη και με τη θέληση του ουράνιου Πατέρα. Συνεπώς πρέπει τη βασιλεία των ουρανών – την θεϊκή υική σχέση – να την δεχτείτε σαν να είσαστε μικρά παιδιά. Κερδίζετε τη δικαιοσύνη – την προοδευτική ανάπτυξη του χαρακτήρα – αλλά αποκτάτε τη σχέση σας με το Θεό από τη χάρη του θεού και μέσα από την πίστη σας.		144:4.3 (1621.2) In all praying, remember that sonship is a gift. No child has aught to do with earning the status of son or daughter. The earth child comes into being by the will of its parents. Even so, the child of God comes into grace and the new life of the spirit by the will of the Father in heaven. Therefore must the kingdom of heaven—divine sonship—be received as by a little child. You earn righteousness—progressive character development—but you receive sonship by grace and through faith.
144:4.4 (1621.3) Η προσευχή οδήγησε τον Ιησού μέχρι την υπερ-κοινωνία της ψυχής του με τους Ύψιστους Άρχοντες όλης της οικουμένης. Η προσευχή θα οδηγήσει τους θνητούς της γης μέχρι την κοινωνία της αληθινής λατρείας. Η πνευματική ικανότητα της ψυχής για δεκτικότητα, προσδιορίζει την ποσότητα της ουράνιας ευλογίας που μπορεί να είναι κατάλληλη για τον καθένα και που μπορεί καθένας να την συνειδητοποιήσει σαν αληθινή απάντηση στην προσευχή του.		144:4.4 (1621.3) Prayer led Jesus up to the supercommunion of his soul with the Supreme Rulers of the universe of universes. Prayer will lead the mortals of earth up to the communion of true worship. The soul’s spiritual capacity for receptivity determines the quantity of heavenly blessings which can be personally appropriated and consciously realized as an answer to prayer.
144:4.5 (1621.4) Η προσευχή όπως και η λατρεία που συμβαδίζει μαζί της είναι οι τεχνικές της αποκόλλησης από την καθημερινή ρουτίνα της ζωής, από τη μονότονη εξοντωτική δουλειά της υλιστικής ύπαρξης. Είναι η λεωφόρος που οδηγεί στην πνευματική αυτοπραγμάτωση και στην διανοητική ιδιαιτερότητα και στην θρησκευτική επίτευξη.		144:4.5 (1621.4) Prayer and its associated worship is a technique of detachment from the daily routine of life, from the monotonous grind of material existence. It is an avenue of approach to spiritualized self-realization and individuality of intellectual and religious attainment.
144:4.6 (1621.5) Η προσευχή είναι το αντίδοτο για τη βλαβερή ενδοσκόπηση. Τουλάχιστον η προσευχή, όπως την δίδαξε ο Κύριος, είναι μια τόσο αγαθοεργή υπηρεσία για την ψυχή. Ο Ιησούς συνέστηνε με συνέπεια την ευεργετική επίδραση της προσευχής για τους συνανθρώπους του. Ο Κύριος συνήθως προσευχότανε στον πληθυντικό, όχι στον ενικό. Μόνο στις πολύ σημαντικές στιγμές της γήινης ζωής του ο Ιησούς προσευχήθηκε για τον εαυτό του.		144:4.6 (1621.5) Prayer is an antidote for harmful introspection. At least, prayer as the Master taught it is such a beneficent ministry to the soul. Jesus consistently employed the beneficial influence of praying for one’s fellows. The Master usually prayed in the plural, not in the singular. Only in the great crises of his earth life did Jesus ever pray for himself.
144:4.7 (1621.6) Η προσευχή είναι η ανάσα του πνεύματος της ζωής στο μέσον του υλιστικού πολιτισμού των φυλών του κόσμου. Η λατρεία είναι σωτήρια για τις γενιές των ανθρώπων που αναζητούν την απόλαυση.		144:4.7 (1621.6) Prayer is the breath of the spirit life in the midst of the material civilization of the races of mankind. Worship is salvation for the pleasure-seeking generations of mortals.
144:4.8 (1621.7) Όπως είναι φανερό ότι η προσευχή ξαναγεμίζει τις πνευματικές μπαταρίες της ψυχής, έτσι και η λατρεία μπορεί να συγκριθεί με την πράξη του συντονισμού της ψυχής ώστε να λαμβάνει τις συμπαντικές εκπομπές του απείρου πνεύματος του Συμπαντικού Πατέρα.		144:4.8 (1621.7) As prayer may be likened to recharging the spiritual batteries of the soul, so worship may be compared to the act of tuning in the soul to catch the universe broadcasts of the infinite spirit of the Universal Father.
144:4.9 (1621.8) Η προσευχή είναι το ειλικρινές και με λαχτάρα κοίταγμα του παιδιού προς το πνεύμα του Πατέρα. Είναι μια ψυχολογική μέθοδος για τη διεύρυνση της ανθρώπινης θέλησης προς την θεϊκή θέληση. Η προσευχή αποτελεί τμήμα του θεϊκού σχεδίου για την εκχώρηση εκείνου, που είναι εντός εκείνου που οφείλει να είναι. (Παραχώρηση της ανθρώπινης θέλησης μπροστά στην θεϊκή θέληση).		144:4.9 (1621.8) Prayer is the sincere and longing look of the child to its spirit Father; it is a psychologic process of exchanging the human will for the divine will. Prayer is a part of the divine plan for making over that which is into that which ought to be.
144:4.10 (1621.9) Ένας από τους λόγους που ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, που τόσο συχνά συνόδευαν τον Ιησού στις ολονύκτιες αγρυπνίες του, δεν άκουσαν ποτέ τον Ιησού να προσεύχεται, ήταν επειδή ο Κύριός τους πολύ σπάνια έλεγε τις προσευχές του με λόγια. Στην πράξη, όλες οι προσευχές του Ιησού γίνονταν με το πνεύμα και με την καρδιά – σιωπηλά.		144:4.10 (1621.9) One of the reasons why Peter, James, and John, who so often accompanied Jesus on his long night vigils, never heard Jesus pray, was because their Master so rarely uttered his prayers as spoken words. Practically all of Jesus’ praying was done in the spirit and in the heart—silently.
144:4.11 (1621.10) Από όλους τους αποστόλους, ο Πέτρος και ο Ιάκωβος πλησίασαν πιο πολύ στην κατανόηση της διδασκαλίας του Κυρίου για την προσευχή και τη λατρεία.		144:4.11 (1621.10) Of all the apostles, Peter and James came the nearest to comprehending the Master’s teaching about prayer and worship.
5. ΑΛΛΟΙ ΤΥΠΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ^top		5. Other Forms of Prayer ^top
144:5.1 (1621.11) Από καιρού εις καιρό, κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου χρόνου της παραμονής του στη γη, ο Ιησούς γνωστοποίησε στους αποστόλους μερικούς επιπλέον τύπους προσευχής, αλλά το έκανε αυτό σαν επεξήγηση άλλων πραγμάτων και τους κατεύθυνε στο να μην διδάξουν αυτές τις «παραβολικές προσευχές» στα πλήθη. Πολλές από αυτές προέρχονταν από άλλους κατοικημένους πλανήτες, αλλά αυτό το γεγονός ο Ιησούς δεν το αποκάλυψε ποτέ στους δώδεκα. Μεταξύ αυτών των προσευχών ήταν και οι ακόλουθες:		144:5.1 (1621.11) From time to time, during the remainder of Jesus’ sojourn on earth, he brought to the notice of the apostles several additional forms of prayer, but he did this only in illustration of other matters, and he enjoined that these “parable prayers” should not be taught to the multitudes. Many of them were from other inhabited planets, but this fact Jesus did not reveal to the twelve. Among these prayers were the following:
144:5.2 (1622.1) Πατέρα μας, mmm, από τον οποίο συνίσταται όλο το σύμπαν,		144:5.2 (1622.1) Our Father in whom consist the universe realms,
144:5.3 (1622.2) Εξυψωμένο να είναι το όνομά σου και δοξασμένο το πρόσωπό σου,		144:5.3 (1622.2) Uplifted be your name and all-glorious your character.
144:5.4 (1622.3) Η παρουσία σου μας περικλείει και η δόξα σου μας φανερώνεται,		144:5.4 (1622.3) Your presence encompasses us, and your glory is manifested
144:5.5 (1622.4) Κατά τέλειο τρόπο μέσα μας, όπως είναι και ψηλά,		144:5.5 (1622.4) Imperfectly through us as it is in perfection shown on high.
144:5.6 (1622.5) Δώσε μας σήμερα τις ζωοποιές δυνάμεις του φωτός,		144:5.6 (1622.5) Give us this day the vivifying forces of light,
144:5.7 (1622.6) Και κάνε μας να μην χανόμαστε στα σκοτεινά σοκάκια της φαντασίας μας,		144:5.7 (1622.6) And let us not stray into the evil bypaths of our imagination,
144:5.8 (1622.7) Γιατί δική σου είναι η δόξα και η αιώνια δύναμη,		144:5.8 (1622.7) For yours is the glorious indwelling, the everlasting power,
144:5.9 (1622.8) Και δικό μας το αιώνιο δώρο της άπειρης αγάπης του Υιού σου.		144:5.9 (1622.8) And to us, the eternal gift of the infinite love of your Son.
144:5.10 (1622.9) Και έτσι και για πάντα αληθινό.		144:5.10 (1622.9) Even so, and everlastingly true.
* * * * *		* * *
144:5.12 (1622.10) Δημιουργέ Πατέρα μας, που βρίσκεσαι στο κέντρο του σύμπαντος,		144:5.12 (1622.10) Our creative Parent, who is in the center of the universe,
144:5.13 (1622.11) Φανέρωσέ μας τη φύση σου και δείξε μας τη μορφή σου.		144:5.13 (1622.11) Bestow upon us your nature and give to us your character.
144:5.14 (1622.12) Κάνε μας γιους και κόρες με τη χάρη σου,		144:5.14 (1622.12) Make us sons and daughters of yours by grace
144:5.15 (1622.13) Και δόξασε το όνομά σου μέσα από τα αιώνια κατορθώματά μας.		144:5.15 (1622.13) And glorify your name through our eternal achievement.
144:5.16 (1622.14) Το πνεύμα σου που ρυθμίζει και ελέγχει κάνε να ζει και να κατοικεί εντός μας,		144:5.16 (1622.14) Your adjusting and controlling spirit give to live and dwell within us
144:5.17 (1622.15) Ώστε να κάνουμε το θέλημά σου στη γη όπως οι άγγελοι το κάνουν στο φως.		144:5.17 (1622.15) That we may do your will on this sphere as angels do your bidding in light.
144:5.18 (1622.16) Υποστήριξε μας σήμερα στην προσπάθειά μας στην οδό της αλήθειας.		144:5.18 (1622.16) Sustain us this day in our progress along the path of truth.
144:5.19 (1622.17) Ελευθέρωσέ μας από την αδράνεια, την αμαρτία, και κάθε παράβαση.		144:5.19 (1622.17) Deliver us from inertia, evil, and all sinful transgression.
144:5.20 (1622.18) Να έχεις υπομονή μαζί μας, καθώς εκφράζουμε την αγάπη μας στους συνανθρώπους μας.		144:5.20 (1622.18) Be patient with us as we show loving-kindness to our fellows.
144:5.21 (1622.19) Σκόρπισε πάνω στις καρδιές μας το πνεύμα του ελέους σου.		144:5.21 (1622.19) Shed abroad the spirit of your mercy in our creature hearts.
144:5.22 (1622.20) Οδήγησέ μας με το χέρι σου βήμα βήμα μέσα από τον αβέβαιο λαβύρινθο της ζωής,		144:5.22 (1622.20) Lead us by your own hand, step by step, through the uncertain maze of life,
144:5.23 (1622.21) Και όταν έρθει το τέλος, δέξου το πνεύμα μας στην αγκαλιά σου.		144:5.23 (1622.21) And when our end shall come, receive into your own bosom our faithful spirits.
144:5.24 (1622.22) Και πάλι, όχι το δικό μας αλλά το δικό σου θέλημα να γίνει.		144:5.24 (1622.22) Even so, not our desires but your will be done.
* * * * *		* * *
144:5.26 (1622.23) Τέλειε και δίκαιε ουράνιε Πατέρα,		144:5.26 (1622.23) Our perfect and righteous heavenly Father,
144:5.27 (1622.24) Αυτή η μέρα οδηγεί και κατευθύνει την πορεία μας.		144:5.27 (1622.24) This day guide and direct our journey.
144:5.28 (1622.25) Εξάγνισε τα βήματά μας και συντόνισε τις σκέψεις μας.		144:5.28 (1622.25) Sanctify our steps and co-ordinate our thoughts.
144:5.29 (1622.26) Οδήγησέ μας πάντα σε δρόμους αιώνιας προόδου.		144:5.29 (1622.26) Ever lead us in the ways of eternal progress.
144:5.30 (1622.27) Πλήρωσέ μας με σοφία στον ύψιστο βαθμό,		144:5.30 (1622.27) Fill us with wisdom to the fullness of power
144:5.31 (1622.28) Και ζωογόνησέ μας με την άπειρη ενέργειά σου.		144:5.31 (1622.28) And vitalize us with your infinite energy.
144:5.32 (1622.29) Ενέπνευσε μας με την θεϊκή συνειδητότητα		144:5.32 (1622.29) Inspire us with the divine consciousness of
144:5.33 (1622.30) Της παρουσίας σου και με την καθοδήγηση των Σεραφείμ σου.		144:5.33 (1622.30) The presence and guidance of the seraphic hosts.
144:5.34 (1622.31) Οδήγησέ μας πάντα μπροστά στην οδό του φωτός,		144:5.34 (1622.31) Guide us ever upward in the pathway of light;
144:5.35 (1622.32) Δικαίωσέ μας την ημέρα της μεγάλης κρίσεως.		144:5.35 (1622.32) Justify us fully in the day of the great judgment.
144:5.36 (1622.33) Κάνε μας όπως εσύ σε μεγάλη δόξα		144:5.36 (1622.33) Make us like yourself in eternal glory
144:5.37 (1622.34) Και δέξου μας στην άπειρη φροντίδα σου στα ύψη.		144:5.37 (1622.34) And receive us into your endless service on high.
* * * * *		* * *
144:5.39 (1622.35) Πατέρα μας που είσαι μέσα στο μυστήριο,		144:5.39 (1622.35) Our Father who is in the mystery,
144:5.40 (1622.36) Αποκάλυψέ μας την άγια μορφή σου,		144:5.40 (1622.36) Reveal to us your holy character.
144:5.41 (1622.37) Επέτρεψε στα γήινα παιδιά σου σήμερα		144:5.41 (1622.37) Give your children on earth this day
144:5.42 (1622.38) Να δουν την οδό, το φως, και την αλήθεια.		144:5.42 (1622.38) To see the way, the light, and the truth.
144:5.43 (1622.39) Δείξε μας το μονοπάτι της αιώνιας προόδου		144:5.43 (1622.39) Show us the pathway of eternal progress
144:5.44 (1622.40) Και δώσε μας τη θέληση να περπατήσουμε πάνω του.		144:5.44 (1622.40) And give us the will to walk therein.
144:5.45 (1622.41) Εδραίωσε μέσα μας τη θεϊκή σου βασιλεία		144:5.45 (1622.41) Establish within us your divine kingship
144:5.46 (1622.42) Και φανέρωσέ μας όλη την κυριαρχία του εαυτού σου.		144:5.46 (1622.42) And thereby bestow upon us the full mastery of self.
144:5.47 (1622.43) Μην μας αφήσεις να χαθούμε στα μονοπάτια του σκότους και του θανάτου,		144:5.47 (1622.43) Let us not stray into paths of darkness and death;
144:5.48 (1622.44) Οδήγησέ μας για πάντα δίπλα στα νερά της ζωής.		144:5.48 (1622.44) Lead us everlastingly beside the waters of life.
144:5.49 (1622.45) Άκουσε τις προσευχές μας για σένα,		144:5.49 (1622.45) Hear these our prayers for your own sake;
144:5.50 (1622.46) Και κάνε μας όλο και πιο πολύ να σου μοιάζουμε.		144:5.50 (1622.46) Be pleased to make us more and more like yourself.
144:5.51 (1623.1) Τέλος, για χάρη του θεϊκού σου γιου,		144:5.51 (1623.1) At the end, for the sake of the divine Son,
144:5.52 (1623.2) Δέξου μας στα αιώνια μπράτσα σου.		144:5.52 (1623.2) Receive us into the eternal arms.
144:5.53 (1623.3) Και πάλι, όχι το δικό μας αλλά το δικό σου θέλημα να γίνει.		144:5.53 (1623.3) Even so, not our will but yours be done.
* * * * *		* * *
144:5.55 (1623.4) Δοξασμένε Πατέρα και Μητέρα, και οι δυο σ’ ένα γονέα,		144:5.55 (1623.4) Glorious Father and Mother, in one parent combined,
144:5.56 (1623.5) Είμαστε πιστοί στη θεϊκή φύση σας.		144:5.56 (1623.5) Loyal would we be to your divine nature.
144:5.57 (1623.6) Εσείς να ζήσετε πάλι μέσα από μας,		144:5.57 (1623.6) Your own self to live again in and through us
144:5.58 (1623.7) Με το δώρο και τη φανέρωση του θεϊκού πνεύματός σας,		144:5.58 (1623.7) By the gift and bestowal of your divine spirit,
144:5.59 (1623.8) Αναπαραγόμενοι έτσι θαυμάσια σ’ αυτή τη σφαίρα,		144:5.59 (1623.8) Thus reproducing you imperfectly in this sphere
144:5.60 (1623.9) Όπως εμφανίζεστε τέλειοι και μεγαλοπρεπείς στα ύψη.		144:5.60 (1623.9) As you are perfectly and majestically shown on high.
144:5.61 (1623.10) Δώστε μας μέρα τη μέρα τη γλυκιά αδελφικότητά σας,		144:5.61 (1623.10) Give us day by day your sweet ministry of brotherhood
144:5.62 (1623.11) Και οδηγείστε μας λεπτό το λεπτό στο μονοπάτι της τρυφερής υπηρεσίας.		144:5.62 (1623.11) And lead us moment by moment in the pathway of loving service.
144:5.63 (1623.12) Να είστε πάντα και ανεξάντλητα υπομονετικοί μαζί μας,		144:5.63 (1623.12) Be you ever and unfailingly patient with us
144:5.64 (1623.13) Όπως δείχνουμε την υπομονή σας στα παιδιά μας.		144:5.64 (1623.13) Even as we show forth your patience to our children.
144:5.65 (1623.14) Δώστε μας τη θεϊκή σοφία που κάνει τα πάντα σωστά,		144:5.65 (1623.14) Give us the divine wisdom that does all things well
144:5.66 (1623.15) Και την απέραντη αγάπη που είναι γενναιόδωρη σε κάθε δημιούργημα.		144:5.66 (1623.15) And the infinite love that is gracious to every creature.
144:5.67 (1623.16) Φανερώστε μας την υπομονή σας και τη στοργική ευγένειά σας		144:5.67 (1623.16) Bestow upon us your patience and loving-kindness
144:5.68 (1623.17) Ώστε η ευσπλαχνία μας να αγκαλιάσει τον αδύναμο της κτίσης.		144:5.68 (1623.17) That our charity may enfold the weak of the realm.
144:5.69 (1623.18) Και όταν τελειώσει το έργο μας, κάντε το να είναι δόξα για το όνομά σας,		144:5.69 (1623.18) And when our career is finished, make it an honor to your name,
144:5.70 (1623.19) Μια ευχαρίστηση για το καλό πνεύμα σας, και ικανοποίηση για τους βοηθούς της ψυχής μας.		144:5.70 (1623.19) A pleasure to your good spirit, and a satisfaction to our soul helpers.
144:5.71 (1623.20) Όχι όπως εμείς θέλουμε, αγαπημένε μας Πατέρα, αλλά όπως εσύ επιθυμείς το αιώνιο καλό των θνητών παιδιών σου,		144:5.71 (1623.20) Not as we wish, our loving Father, but as you desire the eternal good of your mortal children,
144:5.72 (1623.21) Αμήν.		144:5.72 (1623.21) Even so may it be.
* * * * *		* * *
144:5.74 (1623.22) Εσύ, πιστή Πηγή και παντοδύναμο Κέντρο μας,		144:5.74 (1623.22) Our all-faithful Source and all-powerful Center,
144:5.75 (1623.23) Σεβαστό και αγιασμένο να είναι το όνομα του παντελεήμονα Γιου σου.		144:5.75 (1623.23) Reverent and holy be the name of your all-gracious Son.
144:5.76 (1623.24) Η γενναιοδωρία σου και η ευλογία σου έχουν ενσκήψει πάνω μας,		144:5.76 (1623.24) Your bounties and your blessings have descended upon us,
144:5.77 (1623.25) Ώστε να μας ενδυναμώσουν για να εκπληρώσουμε το θέλημά σου και να εκτελέσουμε την εντολή σου.		144:5.77 (1623.25) Thus empowering us to perform your will and execute your bidding.
144:5.78 (1623.26) Δώσε μας λεπτό προς λεπτό την τροφή από το δέντρο της ζωής.		144:5.78 (1623.26) Give us moment by moment the sustenance of the tree of life;
144:5.79 (1623.27) Αναζωογόνησέ μας μέρα τη μέρα με το ζωντανό νερό από το ποτάμι της ζωής.		144:5.79 (1623.27) Refresh us day by day with the living waters of the river thereof.
144:5.80 (1623.28) Βήμα προς βήμα οδήγησέ μας έξω από το σκοτάδι μέσα στο θεϊκό φως.		144:5.80 (1623.28) Step by step lead us out of darkness and into the divine light.
144:5.81 (1623.29) Ανανέωσε το μυαλό μας με τις μεταρρυθμίσεις του εντός μας διαμένοντος πνεύματος,		144:5.81 (1623.29) Renew our minds by the transformations of the indwelling spirit,
144:5.82 (1623.30) Και όταν έρθει το τέλος το θνητό,		144:5.82 (1623.30) And when the mortal end shall finally come upon us,
144:5.83 (1623.31) Δέξου μας στην αγκαλιά σου και στείλε μας στην αιωνιότητα.		144:5.83 (1623.31) Receive us to yourself and send us forth in eternity.
144:5.84 (1623.32) Στέψε μας με τα ουράνια διαδήματα της καρποφόρας υπηρεσίας,		144:5.84 (1623.32) Crown us with celestial diadems of fruitful service,
144:5.85 (1623.33) Και θα δοξάσουμε τον Πατέρα, το Γιο και το Άγιο Πνεύμα.		144:5.85 (1623.33) And we shall glorify the Father, the Son, and the Holy Influence.
144:5.86 (1623.34) Ας γίνει έτσι σ’ ένα σύμπαν χωρίς τέλος.		144:5.86 (1623.34) Even so, throughout a universe without end.
* * * * *		* * *
144:5.88 (1623.35) Πατέρα μας που κατοικείς στις μυστικές μεριές του σύμπαντος,		144:5.88 (1623.35) Our Father who dwells in the secret places of the universe,
144:5.89 (1623.36) Δοξασμένο να είναι το όνομά σου, σεβαστό το έλεός σου, και τιμημένη η κρίση σου.		144:5.89 (1623.36) Honored be your name, reverenced your mercy, and respected your judgment.
144:5.90 (1623.37) Άσε τον ήλιο της δικαιοσύνης να ανατείλει πάνω μας το μεσημέρι,		144:5.90 (1623.37) Let the sun of righteousness shine upon us at noontime,
144:5.91 (1623.38) Ενώ σε παρακαλούμε να οδηγήσεις τα ασταθή βήματά μας στο γλυκοχάραμα.		144:5.91 (1623.38) While we beseech you to guide our wayward steps in the twilight.
144:5.92 (1623.39) Οδήγησέ μας από το χέρι στις οδούς της επιλογής σου,		144:5.92 (1623.39) Lead us by the hand in the ways of your own choosing
144:5.93 (1623.40) Και μη μας εγκαταλείπεις στα δύσκολα μονοπάτια και στις σκοτεινές ώρες.		144:5.93 (1623.40) And forsake us not when the path is hard and the hours are dark.
144:5.94 (1623.41) Μη μας ξεχνάς όπως εμείς τόσο συχνά σε ξεχνούμε και σε παραμελούμε.		144:5.94 (1623.41) Forget us not as we so often neglect and forget you.
144:5.95 (1623.42) Αλλά να είσαι ελεήμων και να μας αγαπάς όπως και εμείς θέλουμε να σε αγαπούμε.		144:5.95 (1623.42) But be you merciful and love us as we desire to love you.
144:5.96 (1623.43) Κοίταξέ μας με καλοσύνη και συγχώρησέ μας με έλεος,		144:5.96 (1623.43) Look down upon us in kindness and forgive us in mercy
144:5.97 (1623.44) Όπως και εμείς συγχωρούμε εκείνους που μας στενοχωρούν και μας πληγώνουν.		144:5.97 (1623.44) As we in justice forgive those who distress and injure us.
144:5.98 (1624.1) Είθε η αγάπη, η αφοσίωση και η φανέρωση του λαμπρού Γιου,		144:5.98 (1624.1) May the love, devotion, and bestowal of the majestic Son
144:5.99 (1624.2) Κάνει τη διαθέσιμη ζωή να διαρκεί αιώνια με το άπειρο έλεος και την αγάπη σου.		144:5.99 (1624.2) Make available life everlasting with your endless mercy and love.
144:5.100 (1624.3) Είθε ο Θεός του σύμπαντος να μας φανερώσει όλο το μέγεθος του πνεύματός του,		144:5.100 (1624.3) May the God of universes bestow upon us the full measure of his spirit;
144:5.101 (1624.4) Να μας δώσει τη χάρη να παραδοθούμε σ’ αυτό το οδηγητικό πνεύμα.		144:5.101 (1624.4) Give us grace to yield to the leading of this spirit.
144:5.102 (1624.5) Με την στοργική υπηρεσία των αφοσιωμένων Σεραφείμ,		144:5.102 (1624.5) By the loving ministry of devoted seraphic hosts
144:5.103 (1624.6) Είθε ο Γιος να μας οδηγήσει και να μας κατευθύνει στο τέλος των εποχών.		144:5.103 (1624.6) May the Son guide and lead us to the end of the age.
144:5.104 (1624.7) Κάνε μας για πάντα και σταδιακά σαν και σένα,		144:5.104 (1624.7) Make us ever and increasingly like yourself
144:5.105 (1624.8) Και όταν έρθει το τέλος μας, δέξου μας στην αγκαλιά του αιώνιου Παράδεισου.		144:5.105 (1624.8) And at our end receive us into the eternal Paradise embrace.
144:5.106 (1624.9) Ας γίνει έτσι, στο όνομα του φανερωμένου Γιου		144:5.106 (1624.9) Even so, in the name of the bestowal Son
144:5.107 (1624.10) Και για την τιμή και τη δόξα του Ύψιστου Πατέρα.		144:5.107 (1624.10) And for the honor and glory of the Supreme Father.
144:5.108 (1624.11) Αν και οι απόστολοι δεν είχαν την ελευθερία να παρουσιάσουν αυτές τις προσευχές-μαθήματα στις δημόσιες διδασκαλίες τους, επωφελήθηκαν πολύ από όλες αυτές τις αποκαλύψεις στην προσωπική τους θρησκευτική εμπειρία. Ο Ιησούς χρησιμοποίησε αυτές και άλλες προσευχές υποδείγματα σαν επεξήγηση, σε συνδυασμό και με τις απόκρυφες οδηγίες προς τους δώδεκα, και δόθηκε ειδική άδεια για να μεταγραφούν αυτές οι επτά προσευχές σ’ αυτή την αναφορά.		144:5.108 (1624.11) Though the apostles were not at liberty to present these prayer lessons in their public teachings, they profited much from all of these revelations in their personal religious experiences. Jesus utilized these and other prayer models as illustrations in connection with the intimate instruction of the twelve, and specific permission has been granted for transcribing these seven specimen prayers into this record.
6. ΣΥΣΚΕΨΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ^top		6. Conference with John’s Apostles ^top
144:6.1 (1624.12) Γύρω στις αρχές Οκτωβρίου, ο Φίλιππος και μερικοί άλλοι φίλοι του απόστολοι βρισκόντουσαν σ’ ένα κοντινό χωριό για να αγοράσουν τροφή όταν συνάντησαν μερικούς από τους αποστόλους του Ιωάννη του Βαπτιστή. Σαν αποτέλεσμα αυτής της τυχαίας συνάντησης στην αγορά, έλαβε χώρα μια σύσκεψη τριών εβδομάδων στην κατασκήνωση του όρους Γελβουέ, μεταξύ των αποστόλων του Ιησού και των αποστόλων του Ιωάννη, επειδή ο Ιωάννης είχε πρόσφατα χρήσει δώδεκα από τους αρχηγούς του αποστόλους, ακολουθώντας το προηγούμενο του Ιησού. Ο Ιωάννης είχε πράξει αυτό σαν απάντηση στην προτροπή του Άμπνερ, του αρχηγού των πιστών υποστηρικτών του. Ο Ιησούς ήταν παρών στην κατασκήνωση στο Γελβουέ όλη την πρώτη εβδομάδα της κοινής σύσκεψης αλλά απών τις δυο τελευταίε εβδομάδες.		144:6.1 (1624.12) Around the first of October, Philip and some of his fellow apostles were in a near-by village buying food when they met some of the apostles of John the Baptist. As a result of this chance meeting in the market place there came about a three weeks’ conference at the Gilboa camp between the apostles of Jesus and the apostles of John, for John had recently appointed twelve of his leaders to be apostles, following the precedent of Jesus. John had done this in response to the urging of Abner, the chief of his loyal supporters. Jesus was present at the Gilboa camp throughout the first week of this joint conference but absented himself the last two weeks.
144:6.2 (1624.13) Από την αρχή της δεύτερης εβδομάδας του μήνα ο Άμνερ είχε συνάξει όλους τους συνεργάτες του στην κατασκήνωση του Γελβουέ και ετοιμαζόταν για το συνέδριο με τους αποστόλους του Ιησού.		144:6.2 (1624.13) By the beginning of the second week of this month, Abner had assembled all of his associates at the Gilboa camp and was prepared to go into council with the apostles of Jesus. For three weeks these twenty-four men were in session three times a day and for six days each week. The first week Jesus mingled with them between their forenoon, afternoon, and evening sessions. They wanted the Master to meet with them and preside over their joint deliberations, but he steadfastly refused to participate in their discussions, though he did consent to speak to them on three occasions. These talks by Jesus to the twenty-four were on sympathy, co-operation, and tolerance.
144:6.3 (1624.14) Επί τρεις βδομάδες αυτοί οι εικοσιτέσσερις άνδρες συνεδρίαζαν τρεις φορές την ημέρα και για έξι μέρες τη βδομάδα. Την πρώτη βδομάδα ο Ιησούς ήταν μαζί τους στην πρωινή, απογευματινή και βραδινή σύσκεψη. Ήθελαν ο Κύριος να είναι μαζί τους και να διευθύνει τις κοινές διαβουλεύσεις τους, αλλά ο ίδιος αρνήθηκε σταθερά να λάβει μέρος, αν και συγκατατέθηκε να τους μιλήσει σε τρεις περιπτώσεις. Αυτές οι ομιλίες του Ιησού στους εικοσιτέσσερις είχαν σαν θέμα τη συμπάθεια, τη Συνεργασία και την ανεκτικότητα.		144:6.3 (1624.14) Andrew and Abner alternated in presiding over these joint meetings of the two apostolic groups. These men had many difficulties to discuss and numerous problems to solve. Again and again would they take their troubles to Jesus, only to hear him say: “I am concerned only with your personal and purely religious problems. I am the representative of the Father to the individual, not to the group. If you are in personal difficulty in your relations with God, come to me, and I will hear you and counsel you in the solution of your problem. But when you enter upon the co-ordination of divergent human interpretations of religious questions and upon the socialization of religion, you are destined to solve all such problems by your own decisions. Albeit, I am ever sympathetic and always interested, and when you arrive at your conclusions touching these matters of nonspiritual import, provided you are all agreed, then I pledge in advance my full approval and hearty co-operation. And now, in order to leave you unhampered in your deliberations, I am leaving you for two weeks. Be not anxious about me, for I will return to you. I will be about my Father’s business, for we have other realms besides this one.”
144:6.4 (1625.1) Ο Ανδρέας και ο Άμπνερ ήταν διαδοχικά προεδρεύοντες αυτών των κοινών συναντήσεων των δυο αποστολικών ομάδων. Όλοι τους είχαν πολλές δυσκολίες να συζητήσουν και πολυάριθμα προβλήματα να λύσουν. Ξανά και ξανά ανέφεραν τις δυσκολίες τους στον Ιησού και τον άκουγαν μόνο να λέγει: «Με ενδιαφέρουν μόνο τα προσωπικά και καθαρά θρησκευτικά σας προβλήματα. Είμαι αντιπρόσωπος του Πατέρα για τον καθένα ξεχωριστά, όχι ομαδικά. Αν αντιμετωπίζετε προσωπικές δυσκολίες στις σχέσεις σας με τον Θεό, ελάτε σε μένα και θα σας ακούσω και θα σας συμβουλέψω για τη λύση του προβλήματός σας. Όταν όμως μπαίνετε στη διαδικασία της διευθέτησης των ανθρώπινων απόψεών σας για τα θρησκευτικά ζητήματα που αποκλίνουν και για την κοινωνικοποίηση της θρησκείας, είστε καταδικασμένοι να λύσετε όλα αυτά τα προβλήματα με τις δικές σας αποφάσεις. Εν τούτοις είμαι πάντα συμπάσχων μαζί σας και πάντα ενδιαφέρομαι, και όταν βγάλετε τα συμπεράσματά σας για τα θέματα που δεν άπτονται θρησκευτικού ενδιαφέροντος, υπό τον όρο ότι είστε όλοι σύμφωνοι, τότε δεσμεύομαι από τώρα να σας δώσω την πλήρη έγκρισή μου και την εγκάρδια συνεργασία μου. Και τώρα, για να σας αφήσω ανεμπόδιστους στις διαβουλεύσεις σας, φεύγω για δυο βδομάδες. Μην ανησυχείτε για μένα, γιατί θα επιστρέψω. Θα ασχοληθώ με το έργο του Πατέρα μου, γιατί έχουμε και άλλες επικράτειες εκτός από αυτήν εδώ.		144:6.4 (1625.1) After thus speaking, Jesus went down the mountainside, and they saw him no more for two full weeks. And they never knew where he went or what he did during these days. It was some time before the twenty-four could settle down to the serious consideration of their problems, they were so disconcerted by the absence of the Master. However, within a week they were again in the heart of their discussions, and they could not go to Jesus for help.
144:6.5 (1625.2) Αφού τους μίλησε έτσι, ο Ιησούς κατέβηκε το βουνό και δεν τον ξανάδαν για δυο ολόκληρες βδομάδες. Και ποτέ δεν έμαθαν πού πήγε ή τι έκανε εκείνες τις ημέρες. Πέρασε αρκετός χρόνος πριν οι εικοσιτέσσερις μπορέσουν να στρωθούν για τη σοβαρή θεώρηση των προβλημάτων τους, επειδή είχαν συγχυσθεί από την απουσία του Κυρίου. Όμως, μέσα σε μια βδομάδα βρισκόντουσαν ξανά στην καρδιά των συζητήσεών τους και δεν μπορούσαν να καταφύγουν στον Ιησού για βοήθεια.		144:6.5 (1625.2) The first item the group agreed upon was the adoption of the prayer which Jesus had so recently taught them. It was unanimously voted to accept this prayer as the one to be taught believers by both groups of apostles.
144:6.6 (1625.3) Το πρώτο θέμα για το οποίο συμφώνησε η ομάδα, ήταν η υιοθέτηση της προσευχής που ο Ιησούς τους είχε πρόσφατα μάθει. Ψήφισαν ομόφωνα για να δεχτούν αυτή την προσευχή σαν τη μόνη που θα δίδασκαν στους πιστούς και οι δυο ομάδες των αποστόλων.		144:6.6 (1625.3) They next decided that, as long as John lived, whether in prison or out, both groups of twelve apostles would go on with their work, and that joint meetings for one week would be held every three months at places to be agreed upon from time to time.
144:6.7 (1625.4) Μετά αποφάσισαν, όσο θα ζούσε ο Ιωάννης, είτε στη φυλακή είτε έξω, και οι δυο ομάδες των αποστόλων να συμβαδίζουν με το έργο του, και ότι κοινές συναντήσεις θα γινόντουσαν κάθε τρεις μήνες για να συζητηθούν τα θέματα που τυχόν προέκυπταν.		144:6.7 (1625.4) But the most serious of all their problems was the question of baptism. Their difficulties were all the more aggravated because Jesus had refused to make any pronouncement upon the subject. They finally agreed: As long as John lived, or until they might jointly modify this decision, only the apostles of John would baptize believers, and only the apostles of Jesus would finally instruct the new disciples. Accordingly, from that time until after the death of John, two of the apostles of John accompanied Jesus and his apostles to baptize believers, for the joint council had unanimously voted that baptism was to become the initial step in the outward alliance with the affairs of the kingdom.
144:6.8 (1625.5) Αλλά το πιο σοβαρό από όλα τα προβλήματα ήταν η υπόθεση του βαπτίσματος. Οι δυσκολίες τους είχαν αυξηθεί πιο πολύ επειδή ο Ιησούς είχε αρνηθεί να κάνει οποιαδήποτε επίσημη αναφορά γι αυτό το θέμα. Τελικά συμφώνησαν: Όσο θα ζούσε ο Ιωάννης, ή μέχρις ότου μπορέσουν να τροποποιήσουν από κοινού αυτή την απόφαση, μόνο οι απόστολοι του Ιωάννη θα βάφτιζαν πιστούς και μόνο οι απόστολοι του Ιησού θα έκαναν την τελική καθοδήγηση των νέων μαθητών. Επομένως, από εκείνη την ώρα και μέχρι τον θάνατο του Ιωάννη, δυο απόστολοι του Ιωάννη συνόδευαν τον Ιησού και τους αποστόλους του για να βαπτίζουν πιστούς, επειδή το κοινό συνέδριο είχε ψηφίσει ομόφωνα ότι το βάφτισμα θα αποτελούσε το βασικό βήμα για την αποδοχή των υποθέσεων της βασιλείας, που θα φαινόταν στον έξω κόσμο.		144:6.8 (1625.5) It was next agreed, in case of the death of John, that the apostles of John would present themselves to Jesus and become subject to his direction, and that they would baptize no more unless authorized by Jesus or his apostles.
144:6.9 (1625.6) Μετά συμφώνησαν, σε περίπτωση θανάτου του Ιωάννη, οι απόστολοί του να παρουσιαστούν στον Ιησού και να τεθούν κάτω από τις οδηγίες του και να μην βαφτίζουν πια εκτός και είχαν την αποδοχή του Ιησού ή των αποστόλων του.		144:6.9 (1625.6) And then was it voted that, in case of John’s death, the apostles of Jesus would begin to baptize with water as the emblem of the baptism of the divine Spirit. As to whether or not repentance should be attached to the preaching of baptism was left optional; no decision was made binding upon the group. John’s apostles preached, “Repent and be baptized.” Jesus’ apostles proclaimed, “Believe and be baptized.”
144:6.10 (1625.7) Και μετά ψήφισαν ότι σε περίπτωση θανάτου του Ιωάννη, οι απόστολοι του Ιησού θα συνέχιζαν να βαφτίζουν με νερό σαν έμβλημα της βάφτισης με το Άγιο Πνεύμα. Όσο για το αν η μετάνοια θα συνδεόταν με το κήρυγμα της βάπτισης, το άφησαν προαιρετικό. Καμία απόφαση δεν ήταν δεσμευτική για την ομάδα. Οι απόστολοι του Ιωάννη κήρυτταν, «Μετανοείτε και βαπτίζεστε». Οι απόστολοι του Ιησού διακήρυτταν, «Πιστεύετε και βαπτίζεστε».		144:6.10 (1625.7) And this is the story of the first attempt of Jesus’ followers to co-ordinate divergent efforts, compose differences of opinion, organize group undertakings, legislate on outward observances, and socialize personal religious practices.
144:6.11 (1625.8) Και αυτή είναι η ιστορία της πρώτης προσπάθειας των οπαδών του Ιησού να τακτοποιήσουν διαφορετικές προσπάθειες, να συνθέσουν διαφορετικές απόψεις, να οργανώσουν ομάδες επιχειρήσεων, να ορίζουν νόμους για την συμπεριφορά τους προς τα έξω και να κοινωνικοποιούν προσωπικές θρησκευτικές πρακτικές.		144:6.11 (1625.8) Many other minor matters were considered and their solutions unanimously agreed upon. These twenty-four men had a truly remarkable experience these two weeks when they were compelled to face problems and compose difficulties without Jesus. They learned to differ, to debate, to contend, to pray, and to compromise, and throughout it all to remain sympathetic with the other person’s viewpoint and to maintain at least some degree of tolerance for his honest opinions.
144:6.12 (1625.9) Πολλά άλλα μικρότερης σημασίας θέματα συζητήθηκαν και συμφώνησαν ομόφωνα για τις λύσεις. Αυτοί οι εικοσιτέσσερις άνδρες είχαν μια θαυμαστή και αληθινή εμπειρία αυτές τις δυο βδομάδες, καθώς αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν προβλήματα και να τακτοποιήσουν δυσκολίες χωρίς τον Ιησού. Έμαθαν να έχουν διαφορετικές απόψεις, να διαφωνούν δημόσια, να αγωνίζονται, να προσεύχονται και να συμβιβάζονται και παρόλα αυτά να αναγνωρίζουν τις απόψεις των άλλων και να διατηρούν κάποιο βαθμό ανεκτικότητας για την έντιμη γνώμη του άλλου.		144:6.12 (1625.9) On the afternoon of their final discussion of financial questions, Jesus returned, heard of their deliberations, listened to their decisions, and said: “These, then, are your conclusions, and I shall help you each to carry out the spirit of your united decisions.”
144:6.13 (1626.1) Το απόγευμα της τελευταίας συζήτησης των οικονομικών θεμάτων, ο Ιησούς επέστρεψε, άκουσε τις διαβουλεύσεις τους, πρόσεξε τις αποφάσεις τους και είπε: «Αυτά, λοιπόν, είναι τα συμπεράσματά σας και εγώ θα βοηθήσω τον καθένα σας να φέρει εις πέρας την ουσία των κοινών σας αποφάσεων». Δυόμισι μήνες αργότερα, ο Ιωάννης εκτελέστηκε και από εκείνη την περίοδο και μετά οι απόστολοι του Ιωάννη παρέμειναν με τον Ιησού και τους δώδεκα. Δούλεψαν όλοι μαζί και βάφτιζαν πιστούς, όλη αυτή την περίοδο του έργου τους, στις πόλεις της Δεκάπολης. Η κατασκήνωση στο όρος Γελβουέ διαλύθηκε στις 2 Νοεμβρίου 27 μ.Χ.		144:6.13 (1626.1) Two months and a half from this time John was executed, and throughout this period the apostles of John remained with Jesus and the twelve. They all worked together and baptized believers during this season of labor in the cities of the Decapolis. The Gilboa camp was broken up on November 2, a.d. 27.
7. ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΠΟΛΗΣ ^top		7. In the Decapolis Cities ^top
144:7.1 (1626.2) Όλο το μήνα Νοέμβριο και Δεκέμβριο, ο Ιησούς και οι εικοσιτέσσερις εργάστηκαν με ηρεμία στις Ελληνικές πόλεις της Δεκάπολης, κυρίως στην Σκυθούπολη, τη Γέραζα, την Άβιλα και τα Γάδαρα. Αυτή ήταν και το πραγματικό τέλος εκείνης της προκαταρκτικής περιόδου που ανέλαβαν το έργο του Ιωάννη και την οργάνωσή του. Η κοινωνικοποίηση της θρησκείας μιας νέας αποκάλυψης πάντα πληρώνει το τίμημα του συμβιβασμού με τους τύπους και τις συνήθειες της προηγούμενης θρησκείας που ήδη υπάρχουν και προσπαθούν να διασωθούν. Το βάπτισμα ήταν το τίμημα που πλήρωσαν οι οπαδοί του Ιησού για να μπορέσουν να πάρουν μαζί τους, σαν κοινωνική θρησκευτική ομάδα, τους οπαδούς του Ιωάννη. Οι οπαδοί του Ιωάννη, καθώς ενώθηκαν με τους οπαδούς του Ιησού, αποσύρθηκαν από σχεδόν όλες τους τις συνήθειες εκτός από το βάφτισμα με το νερό.		144:7.1 (1626.2) Throughout the months of November and December, Jesus and the twenty-four worked quietly in the Greek cities of the Decapolis, chiefly in Scythopolis, Gerasa, Abila, and Gadara. This was really the end of that preliminary period of taking over John’s work and organization. Always does the socialized religion of a new revelation pay the price of compromise with the established forms and usages of the preceding religion which it seeks to salvage. Baptism was the price which the followers of Jesus paid in order to carry with them, as a socialized religious group, the followers of John the Baptist. John’s followers, in joining Jesus’ followers, gave up just about everything except water baptism.
144:7.2 (1626.3) Ο Ιησούς λίγο δίδαξε σ’ αυτές τις αποστολές στις πόλεις της Δεκάπολης. Περνούσε αρκετό καιρό διδάσκοντας τους εικοσιτέσσερις και έκανε πολλές ειδικές συγκεντρώσεις με τους δώδεκα αποστόλους του Ιωάννη. Με τον καιρό κατενόησαν πολλά πράγματα, όπως το γιατί ο Ιησούς δεν πήγε να επισκεφθεί τον Ιωάννη στη φυλακή, και γιατί δεν προσπάθησε να εξασφαλίσει την απελευθέρωσή του. Αλλά δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν γιατί ο Ιησούς δεν έκανε θαύματα, γιατί αρνιόταν να παρουσιάσει εξωτερικά σημάδια της θεϊκής εξουσίας του. Πριν έρθουν στην κατασκήνωση στο όρος Γελβουέ, είχαν πιστέψει στον Ιησού πιο πολύ από την μαρτυρία του Ιωάννη, αλλά σύντομα άρχισαν να τον πιστεύουν σαν αποτέλεσμα της δικής τους επαφής με τον Κύριο και τη διδασκαλία του.		144:7.2 (1626.3) Jesus did little public teaching on this mission to the cities of the Decapolis. He spent considerable time teaching the twenty-four and had many special sessions with John’s twelve apostles. In time they became more understanding as to why Jesus did not go to visit John in prison, and why he made no effort to secure his release. But they never could understand why Jesus did no marvelous works, why he refused to produce outward signs of his divine authority. Before coming to the Gilboa camp, they had believed in Jesus mostly because of John’s testimony, but soon they were beginning to believe as a result of their own contact with the Master and his teachings.
144:7.3 (1626.4) Γι αυτούς τους δυο μήνες η ομάδα εργαζόταν τον περισσότερο καιρό κατά ζεύγη, ένας από τους αποστόλους του Ιησού πήγαινε με κάποιον από του Ιωάννη. Οι απόστολοι του Ιωάννη βάφτιζαν, οι απόστολοι του Ιησού καθοδηγούσαν, ενώ και οι δυο κήρυτταν το ευαγγέλιο της βασιλεία όπως το καταλάβαιναν. Και κέρδιζαν πολλές ψυχές μεταξύ των ειδωλολατρών και των αποστατών Ιουδαίων.		144:7.3 (1626.4) For these two months the group worked most of the time in pairs, one of Jesus’ apostles going out with one of John’s. The apostle of John baptized, the apostle of Jesus instructed, while they both preached the gospel of the kingdom as they understood it. And they won many souls among these gentiles and apostate Jews.
144:7.4 (1626.5) Ο Άμπνερ, ο αρχηγός των αποστόλων του Ιωάννη, έγινε αφοσιωμένος πιστός του Ιησού και αργότερα έγινε η κεφαλή μιας ομάδας από εβδομήντα διδασκάλους την οποία ο Κύριος εξουσιοδότησε να κηρύττει το ευαγγέλιο.		144:7.4 (1626.5) Abner, the chief of John’s apostles, became a devout believer in Jesus and was later on made the head of a group of seventy teachers whom the Master commissioned to preach the gospel.
8. ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΠΕΛΛΑ ^top		8. In Camp Near Pella ^top
144:8.1 (1626.6) Κατά τα τέλη Δεκεμβρίου έφτασαν όλοι κοντά στον Ιορδάνη, πολύ κοντά στην Πέλλα, όπου άρχισαν πάλι να διδάσκουν και να κηρύττουν. Ιουδαίοι και ειδωλολάτρες ήρθαν στην κατασκήνωση να ακούσουν το ευαγγέλιο. Ένα απόγευμα που ο Ιησούς δίδασκε τα πλήθη, μερικοί εκλεκτοί φίλοι του Ιωάννη, έφεραν στον Κύριο το τελευταίο μήνυμα από τον Βαπτιστή.		144:8.1 (1626.6) The latter part of December they all went over near the Jordan, close by Pella, where they again began to teach and preach. Both Jews and gentiles came to this camp to hear the gospel. It was while Jesus was teaching the multitude one afternoon that some of John’s special friends brought the Master the last message which he ever had from the Baptist.
144:8.2 (1626.7) Ο Ιωάννης ήταν στη φυλακή για περίπου ενάμισι χρόνο και το περισσότερο από αυτό το διάστημα ο Ιησούς είχε εργαστεί πολύ ήσυχα, ώστε δεν ήταν περίεργο που ο Ιωάννης είχε οδηγηθεί σε αμφιβολίες σχετικά με τη βασιλεία. Οι φίλοι του Ιωάννη διέκοψαν τη διδασκαλία του Ιησού λέγοντάς του: «Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής μας έστειλε να ρωτήσουμε – είσαι αλήθεια ο Ελευθερωτής, ή να ψάξουμε για άλλον;».		144:8.2 (1626.7) John had now been in prison a year and a half, and most of this time Jesus had labored very quietly; so it was not strange that John should be led to wonder about the kingdom. John’s friends interrupted Jesus’ teaching to say to him: “John the Baptist has sent us to ask—are you truly the Deliverer, or shall we look for another?”
144:8.3 (1626.8) Ο Ιησούς σταμάτησε το κήρυγμα για να πει στους φίλους του Ιωάννη: «Πηγαίνετε πίσω και πείτε στον Ιωάννη ότι δεν έχει ξεχαστεί. Πείτε του ό,τι είδατε και ακούσατε, ότι οι φτωχοί έχουν καλές ειδήσεις που κηρύττονται σ’ αυτούς». Και όταν πια ο Ιησούς τελείωσε την ομιλία του με τους αγγελιαφόρους του Ιωάννη, γύρισε πάλι στα πλήθη και είπε: «Μην νομίζετε ότι ο Ιωάννης αμφιβάλλει για το ευαγγέλιο της βασιλείας. Ερωτά μόνο για να βεβαιώσει τους μαθητές του που είναι και δικοί μου μαθητές. Ο Ιωάννης δεν είναι αδύναμος. Σας ερωτώ ποιος άκουσε τον Ιωάννη να κηρύττει πριν ο Ηρώδης τον βάλει φυλακή: Τι προσέξατε στον Ιωάννη – ένα καλαμάκι να τρέμει στον άνεμο; Έναν άνδρα με ασταθή διάθεση και ντυμένο με απαλά ενδύματα; Κατά κανόνα όσοι ντύνονται μεγαλοπρεπώς και ζούνε εκλεπτυσμένα βρίσκονται στις αυλές των βασιλέων και στα μέγαρα των πλουσίων. Αλλά τι βλέπετε όταν παρατηρείτε τον Ιωάννη; Ένα προφήτη; Ναι, σας λέγω και πολύ περισσότερο από ένα προφήτη. Είναι γραμμένο για τον Ιωάννη: ‘Ιδού εγώ αποστέλλω τον αγγελιαφόρο μου πριν από σε, ο οποίος θα προετοιμάσει τον δρόμον σου εμπρός σου’.		144:8.3 (1626.8) Jesus paused to say to John’s friends: “Go back and tell John that he is not forgotten. Tell him what you have seen and heard, that the poor have good tidings preached to them.” And when Jesus had spoken further to the messengers of John, he turned again to the multitude and said: “Do not think that John doubts the gospel of the kingdom. He makes inquiry only to assure his disciples who are also my disciples. John is no weakling. Let me ask you who heard John preach before Herod put him in prison: What did you behold in John—a reed shaken with the wind? A man of changeable moods and clothed in soft raiment? As a rule they who are gorgeously appareled and who live delicately are in kings’ courts and in the mansions of the rich. But what did you see when you beheld John? A prophet? Yes, I say to you, and much more than a prophet. Of John it was written: ‘Behold, I send my messenger before your face; he shall prepare the way before you.’
144:8.4 (1627.1) Αληθώς, αληθώς, σας βεβαιώ, ότι μεταξύ των γεννηθέντων υπό των γυναικών, δεν εμφανίστηκε μεγαλύτερος από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Και όμως ο μικρότερος εις την βασιλεία των ουρανών είναι μεγαλύτερος από αυτόν επειδή έχει γεννηθεί εκ του πνεύματος και γνωρίζει ότι έγινε παιδί του Θεού».		144:8.4 (1627.1) “Verily, verily, I say to you, among those born of women there has not arisen a greater than John the Baptist; yet he who is but small in the kingdom of heaven is greater because he has been born of the spirit and knows that he has become a son of God.”
144:8.5 (1627.2) Πολλοί που άκουσαν τον Ιησού εκείνη την ημέρα δέχτηκαν το βάπτισμα του Ιωάννη, που δηλώνει έτσι δημόσια την είσοδο στη βασιλεία. Και οι απόστολοι του Ιωάννη δέθηκαν στενά με τον Ιησού από εκείνη την ημέρα και μετά. Αυτό το συμβάν σηματοδότησε την αληθινή ένωση των οπαδών του Ιωάννη και του Ιησού.		144:8.5 (1627.2) Many who heard Jesus that day submitted themselves to John’s baptism, thereby publicly professing entrance into the kingdom. And the apostles of John were firmly knit to Jesus from that day forward. This occurrence marked the real union of John’s and Jesus’ followers.
144:8.6 (1627.3) Μετά τη συνομιλία των αγγελιαφόρων με τον Άμπνερ, αναχώρησαν για τη Μάχαιρο, για να πουν όλα αυτά στον Ιωάννη. Αυτός παρηγορήθηκε τα μέγιστα και η πίστη του δυνάμωσε με τα λόγια του Ιησού και του Άμπνερ.		144:8.6 (1627.3) After the messengers had conversed with Abner, they departed for Machaerus to tell all this to John. He was greatly comforted, and his faith was strengthened by the words of Jesus and the message of Abner.
144:8.7 (1627.4) Το ίδιο απόγευμα ο Ιησούς συνέχισε τη διδασκαλία του λέγοντας: «Με τι να παρομοιάσω αυτή τη γενεά; Πολλοί από σας δεν θα δεχθείτε ούτε το μήνυμα του Ιωάννη ούτε τη δική μου διδασκαλία. Είστε σαν τα παιδιά που παίζουν στην αγορά και φωνάζουν τους φίλους τους και τους λένε: ‘Σας παίξαμε με τη φλογέρα και δεν χορέψατε, σας είπαμε μοιρολόγια και δεν θρηνήσατε’. Έτσι και μερικοί από σας. Ήρθε ο Ιωάννης που ούτε τρώγει ούτε πίνει και είπατε πως έχει δαιμόνιο. Ήρθε ο Γιος του Ανθρώπου που τρώγει και πίνει και οι ίδιοι άνθρωποι λέγουν: ‘Προσέξτε, ένας λαίμαργος και ένας κρασοπότης, φίλος τελωνών και αμαρτωλών!’. Αληθώς, η σοφία δικαιώνεται από τα παιδιά της.		144:8.7 (1627.4) On this afternoon Jesus continued to teach, saying: “But to what shall I liken this generation? Many of you will receive neither John’s message nor my teaching. You are like the children playing in the market place who call to their fellows and say: ‘We piped for you and you did not dance; we wailed and you did not mourn.’ And so with some of you. John came neither eating nor drinking, and they said he had a devil. The Son of Man comes eating and drinking, and these same people say: ‘Behold, a gluttonous man and a winebibber, a friend of publicans and sinners!’ Truly, wisdom is justified by her children.
144:8.8 (1627.5) Θα φαινόταν σαν ο Πατέρας στον ουρανό να έχει κρύψει μερικές από αυτές τις αλήθειες από τους σοφούς και τους αλαζόνες, ενώ τις έχει αποκαλύψει στα μωρά. Αλλά ο Πατέρας κάνει όλα τα πράγματα σωστά. Ο Πατέρας αποκαλύπτει τον εαυτό του στο σύμπαν με μεθόδους της δικής του επιλογής. Ελάτε, λοιπόν, όλοι εσείς που μοχθείτε και έχετε βαρύ φορτίο και θα βρείτε ανάπαυση για τις ψυχές σας. Βάλτε πάνω σας το θεϊκό φορτίο και θα αποκτήσετε την εμπειρία της ειρήνης του Θεού, που ξεπερνά κάθε κατανόηση».		144:8.8 (1627.5) “It would appear that the Father in heaven has hidden some of these truths from the wise and haughty, while he has revealed them to babes. But the Father does all things well; the Father reveals himself to the universe by the methods of his own choosing. Come, therefore, all you who labor and are heavy laden, and you shall find rest for your souls. Take upon you the divine yoke, and you will experience the peace of God, which passes all understanding.”
9. Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΤΗ ^top		9. Death of John the Baptist ^top
144:9.1 (1627.6) Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής εκτελέστηκε κατόπιν διαταγής του Ηρώδη Αντύπα το βράδυ της 10ης Ιανουαρίου 28 μ.Χ. Την άλλη μέρα λίγοι από τους μαθητές του Ιωάννη που είχαν πάει στη Μάχαιρο, άκουσαν για την εκτέλεσή του και πήγαν στον Ηρώδη και ζήτησαν το σώμα του, το οποίο τοποθέτησαν σε ένα τύμβο, αργότερα δε το έθαψαν στη Σεβάστεια, την πατρίδα του Άμπνερ. Την επομένη, στις 12 Ιανουαρίου, ξεκίνησαν βόρεια για την κατασκήνωση των αποστόλων του Ιωάννη και του Ιησού κοντά στην Πέλλα, και είπαν στον Ιησού για το θάνατο του Ιωάννη. Όταν ο Ιησούς άκουσε την αναφορά τους, διέλυσε τα πλήθη και καλώντας μαζί τους εικοσιτέσσερις, είπε: «Ο Ιωάννης είναι νεκρός. Ο Ηρώδης τον αποκεφάλισε. Απόψε κάντε ένα συμβούλιο από κοινού και τακτοποιήστε ανάλογα τις υποθέσεις σας. Δεν θα υπάρξει άλλη καθυστέρηση. Ήρθε η ώρα να διακηρύξουμε τη βασιλεία δημόσια και με ισχύ. Αύριο πάμε στη Γαλιλαία».		144:9.1 (1627.6) John the Baptist was executed by order of Herod Antipas on the evening of January 10, a.d. 28. The next day a few of John’s disciples who had gone to Machaerus heard of his execution and, going to Herod, made request for his body, which they put in a tomb, later giving it burial at Sebaste, the home of Abner. The following day, January 12, they started north to the camp of John’s and Jesus’ apostles near Pella, and they told Jesus about the death of John. When Jesus heard their report, he dismissed the multitude and, calling the twenty-four together, said: “John is dead. Herod has beheaded him. Tonight go into joint council and arrange your affairs accordingly. There shall be delay no longer. The hour has come to proclaim the kingdom openly and with power. Tomorrow we go into Galilee.”
144:9.2 (1627.7) Νωρίς το πρωί της 13ης Ιανουαρίου 28 μ.Χ., ο Ιησούς και οι απόστολοι, ακολουθούμενοι από καμιά εικοσιπενταριά μαθητές, πήραν το δρόμο για την Καπερναούμ και κατέφυγαν εκείνη τη νύχτα στο σπίτι του Ζεβεδαίου.		144:9.2 (1627.7) Accordingly, early on the morning of January 13, a.d. 28, Jesus and the apostles, accompanied by some twenty-five disciples, made their way to Capernaum and lodged that night in Zebedee’s house.