Εγγραφο 145		Paper 145
ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑΚΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ		Four Eventful Days at Capernaum
145:0.1 (1628.1) Ο Ιησούς και οι απόστολοι έφτασαν στην Καπερναούμ το βράδυ της Τρίτης, 13 Ιανουαρίου. Ως συνήθως, σαν βάση τους έκαναν το σπίτι του Ζεβεδαίου στη Βηθσαϊδά. Τώρα που ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν βρισκόταν στη ζωή, ο Ιησούς ετοιμάστηκε να προχωρήσει στην πρώτη ανοιχτή και δημόσια περιοδεία στη Γαλιλαία για κήρυγμα. Τα νέα της επιστροφής του Ιησού εξαπλώθηκαν γρήγορα σ’ όλη την πόλη και γρήγορα την άλλη μέρα, η Μαρία η μητέρα του Ιησού αναχώρησε βιαστικά για τη Ναζαρέτ για να επισκεφθεί το γιο της Ιωσήφ.		145:0.1 (1628.1) JESUS and the apostles arrived in Capernaum the evening of Tuesday, January 13. As usual, they made their headquarters at the home of Zebedee in Bethsaida. Now that John the Baptist had been sent to his death, Jesus prepared to launch out in the first open and public preaching tour of Galilee. The news that Jesus had returned rapidly spread throughout the city, and early the next day, Mary the mother of Jesus hastened away, going over to Nazareth to visit her son Joseph.
145:0.2 (1628.2) Την Τετάρτη, την Πέμπτη και την Παρασκευή ο Ιησούς έμεινε στο σπίτι του Ζεβεδαίου δίνοντας οδηγίες στους αποστόλους του για τα προκαταρκτικά της πρώτης εκτεταμένης δημόσιας περιοδείας τους. Επίσης δέχτηκε και δίδαξε πολλούς θερμούς αναζητητές, είτε μόνους τους είτε ομαδικά. Μέσω του Ανδρέα κανόνισε να μιλήσει στη συναγωγή την ερχόμενη μέρα του Σαββάτου.		145:0.2 (1628.2) Wednesday, Thursday, and Friday Jesus spent at the Zebedee house instructing his apostles preparatory to their first extensive public preaching tour. He also received and taught many earnest inquirers, both singly and in groups. Through Andrew, he arranged to speak in the synagogue on the coming Sabbath day.
145:0.3 (1628.3) Αργά το βράδυ της Παρασκευής, η μικρή αδελφή του Ιησού, η Ρουθ, τον επισκέφτηκε μυστικά. Πέρασαν μαζί σχεδόν μια ώρα, σ’ ένα πλοιάριο αγκυροβολημένο σε μικρή απόσταση από την ακτή. Κανένας, εκτός από τον Ιωάννη το Ζεβεδαίο, δεν έμαθε ποτέ γι αυτήν την επίσκεψη και αυτόν παρακάλεσε ο Ιησούς να μην το πει σε κανένα. Η Ρουθ ήταν το μόνο μέλος από την οικογένεια του Ιησού που σταθερά και με συνέπεια πίστευε στη θεϊκή αποστολή του στη γη, από την εποχή που είχε την πρώτη της πνευματική συνειδητοποίηση μέχρι και καθ’ όλη τη διάρκεια της ενδιαφέρουσας υπηρεσίας του, του θανάτου του, της ανάστασης και της ανάληψής του. Kαι τελικά αναχώρησε για το υπερπέραν χωρίς ποτέ να αμφισβητήσει τον υπερφυσικό χαρακτήρα της αποστολής τού από σάρκα πατέρα και αδελφού της συγχρόνως. Η μικρή Ρουθ ήταν η κύρια παρηγοριά του Ιησού, όσον αφορά τη γήινη οικογένειά του, καθ’ όλη τη διάρκεια της επίπονης δοκιμασίας της δίκης του, της αποδοκιμασίας και της σταύρωσής του.		145:0.3 (1628.3) Late on Friday evening Jesus’ baby sister, Ruth, secretly paid him a visit. They spent almost an hour together in a boat anchored a short distance from the shore. No human being, save John Zebedee, ever knew of this visit, and he was admonished to tell no man. Ruth was the only member of Jesus’ family who consistently and unwaveringly believed in the divinity of his earth mission from the times of her earliest spiritual consciousness right on down through his eventful ministry, death, resurrection, and ascension; and she finally passed on to the worlds beyond never having doubted the supernatural character of her father-brother’s mission in the flesh. Baby Ruth was the chief comfort of Jesus, as regards his earth family, throughout the trying ordeal of his trial, rejection, and crucifixion.
1. Η ΜΕΓΑΛΗ ΨΑΡΙΑ ^top		1. The Draught of Fishes ^top
145:1.1 (1628.4) Την Παρασκευή το πρωί εκείνης της ίδιας εβδομάδας, όταν ο Ιησούς δίδασκε κοντά στην παραλία, είχε μαζευτεί τόσο πλήθος κόσμου κοντά του, στην άκρη του νερού, που έκανε νεύμα σε μερικούς ψαράδες που βρισκόντουσαν σε ένα παραπλήσιο πλοιάριο να έρθουν να τον σώσουν. Μπαίνοντας στο πλοιάριο, συνέχισε να διδάσκει στο συγκεντρωμένο πλήθος για περισσότερες από δυο ώρες. Το πλοιάριο ονομαζόταν «Σίμων» και ήταν το πρώην ψαράδικο του Σίμωνος Πέτρου, που ο Ιησούς είχε φτιάξει με τα χέρια του. Εκείνη τη συγκεκριμένη ημέρα το πλοίο το χρησιμοποιούσε ο Δαυίδ Ζεβεδαίος και δυο συνεργάτες του, και οι οποίοι είχαν μόλις έρθει κοντά στην ακτή μετά από μια άκαρπη νύχτα ψαρέματος στη λίμνη. Καθάριζαν και μπάλωναν τα δίχτυα τους όταν ο Ιησούς τους ζήτησε να έρθουν προς βοήθειά του.		145:1.1 (1628.4) On Friday morning of this same week, when Jesus was teaching by the seaside, the people crowded him so near the water’s edge that he signaled to some fishermen occupying a near-by boat to come to his rescue. Entering the boat, he continued to teach the assembled multitude for more than two hours. This boat was named “Simon”; it was the former fishing vessel of Simon Peter and had been built by Jesus’ own hands. On this particular morning the boat was being used by David Zebedee and two associates, who had just come in near shore from a fruitless night of fishing on the lake. They were cleaning and mending their nets when Jesus requested them to come to his assistance.
145:1.2 (1628.5) Μόλις ο Ιησούς τελείωσε το κήρυγμα, είπε στον Δαυίδ: «Καθώς σας καθυστέρησα με το να έλθετε να με βοηθήσετε, τώρα αφήστε με να δουλέψω για σας. Πάμε για ψάρεμα. Ας ξανοιχτούμε εκεί πέρα και ρίξτε τα δίχτυα σας για ψαριά». Αλλά ο Σίμων, ένας βοηθός του Δαυίδ, αποκρίθηκε: «Κύριε, είναι μάταιο. Μοχθήσαμε όλη νύχτα και δεν βγάλαμε τίποτα. Όμως, λόγω της παράκλησής σου, θα ξανοιχτούμε και θα ρίξουμε τα δίχτυα μας». Και ο Σίμων συγκατένευσε να ακολουθήσει τις οδηγίες του Ιησού, ύστερα από νόημα που του έκανε το αφεντικό του, ο Δαυίδ. Όταν προχώρησαν στο μέρος που είχε υποδειχθεί από τον Ιησού, έριξαν τα δίχτυα τους και μάζεψαν τόσα ψάρια που φοβήθηκαν ότι τα δίχτυα τους θα σχιζόντουσαν τόσο πολύ ώστε έκαναν σινιάλο στους συντρόφους τους στην ακτή να έρθουν να τους βοηθήσουν. Και όταν τρία πλοιάρια γέμισαν ξέχειλα από ψάρια, ώστε σχεδόν θα βούλιαζαν, ο Σίμων έπεσε στα γόνατα του Ιησού λέγοντας: «Φύγε από μένα, Κύριε, γιατί είμαι αμαρτωλός». Ο Σίμων και όλοι όσοι είχαν πάρει μέρος σ’ αυτό το επεισόδιο, έμειναν κατάπληκτοι από την μεγάλη ψαριά. Από κείνη την ημέρα ο Δαυίδ Ζεβεδαίος, ο Σίμων και οι βοηθοί τους εγκατέλειψαν το ψάρεμα και ακολούθησαν τον Ιησού.		145:1.2 (1628.5) After Jesus had finished teaching the people, he said to David: “As you were delayed by coming to my help, now let me work with you. Let us go fishing; put out into yonder deep and let down your nets for a draught.” But Simon, one of David’s assistants, answered: “Master, it is useless. We toiled all night and took nothing; however, at your bidding we will put out and let down the nets.” And Simon consented to follow Jesus’ directions because of a gesture made by his master, David. When they had proceeded to the place designated by Jesus, they let down their nets and enclosed such a multitude of fish that they feared the nets would break, so much so that they signaled to their associates on the shore to come to their assistance. When they had filled all three boats with fish, almost to sinking, this Simon fell down at Jesus’ knees, saying, “Depart from me, Master, for I am a sinful man.” Simon and all who were concerned in this episode were amazed at the draught of fishes. From that day David Zebedee, this Simon, and their associates forsook their nets and followed Jesus.
145:1.3 (1629.1) Αυτή όμως η μεγάλη ψαριά δεν είχε να κάνει με θαύμα. Ο Ιησούς ήταν καλός μαθητής της φύσης. Ήταν έμπειρος ψαράς και γνώριζε τις συνήθειες των ψαριών στη Θάλασσα της Γαλιλαίας. Σ’ αυτή την περίπτωση κατηύθυνε τους άνδρες στο μέρος όπου συνήθως βρισκόντουσαν τα ψάρια εκείνη την ώρα της ημέρας. Αλλά οι οπαδοί του Ιησού πάντα το υπολόγιζαν αυτό σαν θαύμα.		145:1.3 (1629.1) But this was in no sense a miraculous draught of fishes. Jesus was a close student of nature; he was an experienced fisherman and knew the habits of the fish in the Sea of Galilee. On this occasion he merely directed these men to the place where the fish were usually to be found at this time of day. But Jesus’ followers always regarded this as a miracle.
2. ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗ ΣΥΝΑΓΩΓΗ ^top		2. Afternoon at the Synagogue ^top
145:2.1 (1629.2) Το επόμενο Σάββατο, κατά την απογευματινή λειτουργία στη συναγωγή, ο Ιησούς έκανε το κήρυγμά του με θέμα «Το θέλημα του Πατέρα στον Ουρανό». Το πρωί ο Σίμων Πέτρος είχε κάνει κήρυγμα με θέμα η «Βασιλεία». Στη βραδινή συγκέντρωση της Πέμπτης στη συναγωγή ο Ανδρέας είχε μιλήσει με θέμα «Η νέα Οδός». Εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή περισσότερος κόσμος πίστευε στον Ιησού στην Καπερναούμ παρά σε οποιαδήποτε άλλη πόλη της γης.		145:2.1 (1629.2) The next Sabbath, at the afternoon service in the synagogue, Jesus preached his sermon on “The Will of the Father in Heaven.” In the morning Simon Peter had preached on “The Kingdom.” At the Thursday evening meeting of the synagogue Andrew had taught, his subject being “The New Way.” At this particular time more people believed in Jesus in Capernaum than in any other one city on earth.
145:2.2 (1629.3) Καθώς ο Ιησούς δίδασκε στη συναγωγή το Σάββατο το απόγευμα, σύμφωνα με το έθιμο πήρε το πρώτο κείμενο από τους νόμους, διαβάζοντας από το βιβλίο της Εξόδου: «Και θα υπηρετήσετε τον Κύριο, το Θεό σας, και αυτός θα ευλογήσει το ψωμί και το νερό σας και θα αφαιρέσει κάθε αρρώστια από πάνω σας». Διάλεξε το δεύτερο κείμενο από τους Προφήτες, διαβάζοντας από τον Ησαΐα: «Σηκωθείτε και αγαλλιάστε, γιατί το φως έχει έρθει και η δόξα του Κυρίου ήρθε προς εσάς. Το σκότος μπορεί να καλύψει τη γη και παχύ σκοτάδι τους ανθρώπους, αλλά το πνεύμα του Κυρίου θα έρθει επάνω σας και η θεϊκή δόξα θα εμφανιστεί μαζί σας. Ακόμα και οι ειδωλολάτρες θα έρθουν σ’ αυτό το φως και πολλά μεγάλα μυαλά θα υποταχθούν στη λάμψη αυτού του φωτός».		145:2.2 (1629.3) As Jesus taught in the synagogue this Sabbath afternoon, according to custom he took the first text from the law, reading from the Book of Exodus: “And you shall serve the Lord, your God, and he shall bless your bread and your water, and all sickness shall be taken away from you.” He chose the second text from the Prophets, reading from Isaiah: “Arise and shine, for your light has come, and the glory of the Lord has risen upon you. Darkness may cover the earth and gross darkness the people, but the spirit of the Lord shall arise upon you, and the divine glory shall be seen with you. Even the gentiles shall come to this light, and many great minds shall surrender to the brightness of this light.”
145:2.3 (1629.4) Αυτή η ομιλία ήταν μια προσπάθεια εκ μέρους του Ιησού να κάνει γνωστό το γεγονός ότι η θρησκεία είναι μια προσωπική εμπειρία. Μεταξύ άλλων πραγμάτων, ο Κύριος είπε:		145:2.3 (1629.4) This sermon was an effort on Jesus’ part to make clear the fact that religion is a personal experience. Among other things, the Master said:
145:2.4 (1629.5) «Γνωρίζετε καλά ότι, ενώ ένας καλοκάγαθος πατέρας αγαπάει την οικογένειά του σαν σύνολο, τους βλέπει σαν ομάδα εξαιτίας της δυνατής στοργής που τρέφει για κάθε ξεχωριστό μέλος αυτής της οικογένειας. Δεν πρέπει να ερχόσαστε κοντά στον ουράνιο πατέρα σαν παιδί του Ισραήλ αλλά σαν παιδί του Θεού. Σαν ομάδα, είστε πραγματικά τα παιδιά του Ισραήλ, αλλά σαν άτομα, καθένας από σας είναι ένα παιδί του Θεού. Έχω έρθει, όχι για να αποκαλύψω τον Πατέρα στα παιδιά του Ισραήλ, αλλά για να φέρω αυτή τη γνώση του Θεού και την αποκάλυψη της αγάπης του και του ελέους του στον κάθε πιστό ξεχωριστά σαν μια αυθεντική προσωπική εμπειρία. Οι προφήτες σάς έχουν όλους διδάξει ότι ο Γιαχβέ ενδιαφέρεται για το λαό του, ότι ο Θεός αγαπάει τον Ισραήλ. Αλλά εγώ ήρθα ανάμεσά σας για να διακηρύξω μια μεγαλύτερη αλήθεια, μια την οποία πολλοί από τους μετέπειτα προφήτες επίσης κατανόησαν, ότι ο Θεός αγαπάει εσάς – τον καθένα σας – σαν ξεχωριστά άτομα. Σε όλες τις προηγούμενες γενιές είχατε μια εθνική ή φυλετική θρησκεία. Τώρα ήρθα για να σας δώσω μια προσωπική θρησκεία.		145:2.4 (1629.5) “You well know that, while a kindhearted father loves his family as a whole, he so regards them as a group because of his strong affection for each individual member of that family. No longer must you approach the Father in heaven as a child of Israel but as a child of God. As a group, you are indeed the children of Israel, but as individuals, each one of you is a child of God. I have come, not to reveal the Father to the children of Israel, but rather to bring this knowledge of God and the revelation of his love and mercy to the individual believer as a genuine personal experience. The prophets have all taught you that Yahweh cares for his people, that God loves Israel. But I have come among you to proclaim a greater truth, one which many of the later prophets also grasped, that God loves you—every one of you—as individuals. All these generations have you had a national or racial religion; now have I come to give you a personal religion.
145:2.5 (1630.1) Αλλά ακόμα και αυτό δεν είναι καινούργια ιδέα. Πολλοί από σας που ρέπετε προς τα πνευματικά ξέρετε αυτή την αλήθεια, στο βαθμό που μερικοί από τους προφήτες σάς το έχουν μάθει. Δεν διαβάσατε στις Γραφές που ο προφήτης Ιερεμίας λέγει: ‘Εκείνες τις ημέρες δεν θα λένε πια, οι πατέρες φάγανε ξινά σταφύλια και τα στόματα των παιδιών τους ξινίστηκαν. Κάθε άνθρωπος θα πεθάνει για τη δική του ανομία. Κάθε άνθρωπος που τρώγει ξινά σταφύλια, θα ξινίζει το δικό του στόμα. Προσέξτε, έρχονται οι μέρες που θα κάνω καινούργιο συμβόλαιο με το λαό μου, όχι σύμφωνα με το συμβόλαιο που έκανα με τους πατέρες τους όταν τους έβγαλα από τη χώρα της Αιγύπτου, αλλά σύμφωνα με τον νέο τρόπο. Θα είμαι ο Θεός τους και θα είναι ο λαός μου. Εκείνες τις μέρες δεν θα λέγει κάποιος στο γείτονά του, γνωρίζεις τον Κύριο; Όχι! Διότι όλοι θα με γνωρίζουν προσωπικά από τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο’.		145:2.5 (1630.1) “But even this is not a new idea. Many of the spiritually minded among you have known this truth, inasmuch as some of the prophets have so instructed you. Have you not read in the Scriptures where the Prophet Jeremiah says: ‘In those days they shall no more say, the fathers have eaten sour grapes and the children’s teeth are set on edge. Every man shall die for his own iniquity; every man who eats sour grapes, his teeth shall be set on edge. Behold, the days shall come when I will make a new covenant with my people, not according to the covenant which I made with their fathers when I brought them out of the land of Egypt, but according to the new way. I will even write my law in their hearts. I will be their God, and they shall be my people. In that day they shall not say, one man to his neighbor, do you know the Lord? Nay! For they shall all know me personally, from the least to the greatest.’
145:2.6 (1630.2) Δεν έχετε διαβάσει αυτές τις υποσχέσεις; Δεν πιστεύετε τις Γραφές; Δεν καταλαβαίνετε ότι τα λόγια των προφητών εκπληρώνονται σήμερα με αυτά που παρατηρείτε; Και δεν σας προέτρεψε ο προφήτης Ιερεμίας να κάνετε θρησκεία σας μια σχέση καρδιάς, να συνδεθείτε με το Θεό σαν ξεχωριστές οντότητες; Δεν σας είπε ο προφήτης ότι ο ουράνιος Θεός θα έψαχνε μέσα στις καρδιές σας; Και δεν σας προειδοποίησε ότι η φυσική ανθρώπινη καρδιά σάς παραπλανά περισσότερο από κάθε τι άλλο και συχνά είναι απελπιστικά διεφθαρμένη;		145:2.6 (1630.2) “Have you not read these promises? Do you not believe the Scriptures? Do you not understand that the prophet’s words are fulfilled in what you behold this very day? And did not Jeremiah exhort you to make religion an affair of the heart, to relate yourselves to God as individuals? Did not the prophet tell you that the God of heaven would search your individual hearts? And were you not warned that the natural human heart is deceitful above all things and oftentimes desperately wicked?
145:2.7 (1630.3) Δεν διαβάσατε, επίσης, εκεί που ο Ιεζεκιήλ δίδαξε ακόμη και τους πατέρες σας, ότι η θρησκεία πρέπει να αποτελέσει πραγματικότητα της ατομικής εμπειρίας σας; Δεν θα χρησιμοποιείτε πλέον την παροιμία που λέγει: ‘Οι πατέρες έφαγαν ξινά σταφύλια και τα στόματα των παιδιών τους ξινίστηκαν’. ‘Όσο υπάρχω’, λέγει ο Κύριος και Θεός, ‘προσέξτε, όλες οι ψυχές μου ανήκουν, όπως η ψυχή του πατέρα, το ίδιο και η ψυχή του παιδιού. Μόνο η ψυχή που αμαρτάνει θα πεθάνει’. Και κατόπιν ο Ιεζεκιήλ προέβλεψε ακόμα και αυτήν εδώ την ημέρα, όταν μίλησε εκ μέρους του Θεού, λέγοντας: ‘Θα σας δώσω καινούργια καρδιά και θα βάλω μέσα σας καινούργιο πνεύμα’.		145:2.7 (1630.3) “Have you not read also where Ezekiel taught even your fathers that religion must become a reality in your individual experiences? No more shall you use the proverb which says, ‘The fathers have eaten sour grapes and the children’s teeth are set on edge.’ ‘As I live,’ says the Lord God, ‘behold all souls are mine; as the soul of the father, so also the soul of the son. Only the soul that sins shall die.’ And then Ezekiel foresaw even this day when he spoke in behalf of God, saying: ‘A new heart also will I give you, and a new spirit will I put within you.’
145:2.8 (1630.4) Δεν πρέπει πια να φοβάσθε ότι ο Θεός θα τιμωρήσει ένα έθνος για τις αμαρτίες ενός ατόμου, ούτε ότι ο Πατέρας στον ουρανό θα τιμωρήσει ένα πιστό παιδί του για τις αμαρτίες ενός έθνους, μολονότι τα ξεχωριστά μέλη κάθε οικογένειας συχνά πρέπει να υφίστανται τις συνέπειες των οικογενειακών λαθών και των ομαδικών παραβάσεων. Δεν αντιλαμβάνεσθε ότι η ελπίδα για ένα καλύτερο έθνος – ή ένα καλύτερο κόσμο – εξαρτάται από την πρόοδο και τη διαφώτιση του ατόμου;».		145:2.8 (1630.4) “No more should you fear that God will punish a nation for the sin of an individual; neither will the Father in heaven punish one of his believing children for the sins of a nation, albeit the individual member of any family must often suffer the material consequences of family mistakes and group transgressions. Do you not realize that the hope of a better nation—or a better world—is bound up in the progress and enlightenment of the individual?”
145:2.9 (1630.5) Μετά ο Κύριος περιέγραψε ότι ο Πατέρας στον ουρανό, αφού ο άνθρωπος διακρίνει αυτή την πνευματική ελευθερία, επιθυμεί τα γήινα παιδιά του να ξεκινήσουν την αιώνια ανάβαση προς τον Παράδεισο, και συνίσταται από την συνειδητή ανταπόκριση του δημιουργήματος προς την θεϊκή παρότρυνση από το εντός του διαμένον πνεύμα, για να βρει τον Δημιουργό, να γνωρίσει το Θεό και να προσπαθήσει να του μοιάσει.		145:2.9 (1630.5) Then the Master portrayed that the Father in heaven, after man discerns this spiritual freedom, wills that his children on earth should begin that eternal ascent of the Paradise career which consists in the creature’s conscious response to the divine urge of the indwelling spirit to find the Creator, to know God and to seek to become like him.
145:2.10 (1630.6) Οι απόστολοι βοηθήθηκαν πολύ από αυτήν την ομιλία. Όλοι τους κατανόησαν πληρέστερα ότι το ευαγγέλιο της βασιλείας είναι ένα μήνυμα που απευθύνεται στο άτομο, όχι στο έθνος.		145:2.10 (1630.6) The apostles were greatly helped by this sermon. All of them realized more fully that the gospel of the kingdom is a message directed to the individual, not to the nation.
145:2.11 (1630.7) Αν και οι κάτοικοι της Καπερναούμ είχαν συνηθίσει τις διδασκαλίες του Ιησού, εντούτοις εντυπωσιάστηκαν με αυτή την ομιλία του Σαββάτου. Δίδασκε, όντως, σαν κάποιος που έχει εξουσία και όχι όπως οι γραμματείς.		145:2.11 (1630.7) Even though the people of Capernaum were familiar with Jesus’ teaching, they were astonished at his sermon on this Sabbath day. He taught, indeed, as one having authority and not as the scribes.
145:2.12 (1630.8) Μόλις ο Ιησούς τελείωσε την ομιλία, ένας νεαρός από το εκκλησίασμα που είχε ταραχθεί πολύ από τα λόγια του κατελήφθη από μια βίαιη επιληπτική κρίση και φώναζε δυνατά. Στο τέλος της κρίσης, ενώ ξανάβρισκε τις αισθήσεις του, μίλησε σαν να έβλεπε όνειρο: «Τι πρέπει να κάνουμε με σένα, Ιησού Ναζωραίε; Είσαι ο άγιος του Θεού, ήρθες για να μας καταστρέψεις;». Ο Ιησούς παρότρυνε τον κόσμο να ησυχάσει και παίρνοντας το νεαρό από το χέρι, είπε: «Βγες έξω από αυτό» – και αμέσως αυτός ξύπνησε.		145:2.12 (1630.8) Just as Jesus finished speaking, a young man in the congregation who had been much agitated by his words was seized with a violent epileptic attack and loudly cried out. At the end of the seizure, when recovering consciousness, he spoke in a dreamy state, saying: “What have we to do with you, Jesus of Nazareth? You are the holy one of God; have you come to destroy us?” Jesus bade the people be quiet and, taking the young man by the hand, said, “Come out of it”—and he was immediately awakened.
145:2.13 (1631.1) Αυτός ο νεαρός δεν είχε καταληφθεί από ακάθαρτο πνεύμα ή δαιμόνιο. Ήταν θύμα μιας συνηθισμένης επιληψίας. Αλλά τον είχαν διδάξει ότι αυτή η κατάσταση οφειλόταν σε κατάληψη από κακό πνεύμα. Είχε πιστέψει σ’ αυτό και συμπεριφερόταν ανάλογα με αυτό που νόμιζε ότι αφορούσε την πάθησή του. Ο κόσμος όλος πίστευε ότι τέτοια φαινόμενα προκαλούνταν από την άμεση παρουσία ακάθαρτων πνευμάτων. Σαν επακόλουθο, πίστεψαν ότι ο Ιησούς είχε βγάλει ένα δαιμόνιο από τον άνθρωπο. Αλλά ο Ιησούς δεν θεράπευσε εκείνη την ώρα την επιληψία. Αργότερα, εκείνη τη μέρα, μετά τη δύση του ήλιου, αυτός ο άνδρας θεραπεύτηκε πραγματικά. Αρκετό καιρό μετά από την ημέρα της Πεντηκοστής, ο απόστολος Ιωάννης, που ήταν ο τελευταίος που έγραψε για τη ζωή του Ιησού, απέφυγε κάθε αναφορά σ’ αυτές τις πράξεις τις λεγόμενες «εκδίωξη δαιμονίων», και το έκανε γιατί τέτοιες δαιμονοκαταληψίες δεν συνέβησαν ποτέ μετά την Πεντηκοστή.		145:2.13 (1631.1) This young man was not possessed of an unclean spirit or demon; he was a victim of ordinary epilepsy. But he had been taught that his affliction was due to possession by an evil spirit. He believed this teaching and behaved accordingly in all that he thought or said concerning his ailment. The people all believed that such phenomena were directly caused by the presence of unclean spirits. Accordingly they believed that Jesus had cast a demon out of this man. But Jesus did not at that time cure his epilepsy. Not until later on that day, after sundown, was this man really healed. Long after the day of Pentecost the Apostle John, who was the last to write of Jesus’ doings, avoided all reference to these so-called acts of “casting out devils,” and this he did in view of the fact that such cases of demon possession never occurred after Pentecost.
145:2.14 (1631.2) Το κοινότοπο αυτό συμβάν είχε σαν αποτέλεσμα να διαδοθεί η φήμη σε όλη την Καπερναούμ ότι ο Ιησούς είχε εκβάλει ένα δαιμόνιο από έναν άνδρα και τον θεράπευσε με θαυματουργικό τρόπο, στη συναγωγή, μετά το πέρας της απογευματινής ομιλίας. Το Σάββατο ήταν η κατάλληλη μέρα για την ταχύτατη και αποτελεσματική εξάπλωση μιας τέτοιας τρομερής φήμης. Αυτή μάλιστα η φήμη μεταφέρθηκε σε όλους τους μικρότερους καταυλισμούς γύρω από την Καπερναούμ και πολλοί άνθρωποι την πίστεψαν.		145:2.14 (1631.2) As a result of this commonplace incident the report was rapidly spread through Capernaum that Jesus had cast a demon out of a man and miraculously healed him in the synagogue at the conclusion of his afternoon sermon. The Sabbath was just the time for the rapid and effective spreading of such a startling rumor. This report was also carried to all the smaller settlements around Capernaum, and many of the people believed it.
145:2.15 (1631.3) Το μαγείρεμα και οι δουλειές του σπιτιού στο ευρύχωρο σπίτι του Ζεβεδαίου, όπου ο Ιησούς και οι δώδεκα είχαν σαν βάση τους, γινόταν πιο πολύ από την γυναίκα του Σίμωνα Πέτρου και την μητέρα της. Το σπίτι του Πέτρου ήταν κοντά στου Ζεβεδαίου και ο Ιησούς και οι φίλοι του σταμάτησαν εκεί, καθώς γύριζαν από τη συναγωγή, επειδή η πεθερά του Πέτρου ήταν μερικές μέρες άρρωστη με ρίγη και πυρετό. Έτυχε λοιπόν, τη στιγμή που ο Ιησούς στάθηκε δίπλα στην άρρωστη γυναίκα, κρατώντας της το χέρι, χαϊδεύοντάς της το μέτωπο και λέγοντάς της λόγια παρηγορητικά και ενθαρρυντικά, ο πυρετός να πέσει. Ο Ιησούς δεν είχε βρει ακόμη το χρόνο να εξηγήσει στους αποστόλους του ότι δεν είχε συντελεσθεί θαύμα στη συναγωγή και με αυτό το συμβάν, τόσο νωπό και ζωντανό στη μνήμη τους, και ενθυμούμενοι το νερό και το κρασί στην Κανά, αρπάχτηκαν από αυτή τη σύμπτωση σαν άλλο ένα θαύμα, και μερικοί από αυτούς βιάστηκαν να διαδώσουν τα νέα έξω σε όλη την πόλη.		145:2.15 (1631.3) The cooking and the housework at the large Zebedee home, where Jesus and the twelve made their headquarters, was for the most part done by Simon Peter’s wife and her mother. Peter’s home was near that of Zebedee; and Jesus and his friends stopped there on the way from the synagogue because Peter’s wife’s mother had for several days been sick with chills and fever. Now it chanced that, at about the time Jesus stood over this sick woman, holding her hand, smoothing her brow, and speaking words of comfort and encouragement, the fever left her. Jesus had not yet had time to explain to his apostles that no miracle had been wrought at the synagogue; and with this incident so fresh and vivid in their minds, and recalling the water and the wine at Cana, they seized upon this coincidence as another miracle, and some of them rushed out to spread the news abroad throughout the city.
145:2.16 (1631.4) Η Άμαθα, η πεθερά του Πέτρου, υπέφερε από πυρετό μαλάριας. Δεν θεραπεύτηκε με θαύμα από τον Ιησού εκείνη τη στιγμή. Αυτό έγινε μερικές ώρες αργότερα, μετά τη δύση, η θεραπεία της είχε σχέση με το καταπληκτικό γεγονός που συνέβη στη μπροστινή αυλή του σπιτιού του Ζεβεδαίου.		145:2.16 (1631.4) Amatha, Peter’s mother-in-law, was suffering from malarial fever. She was not miraculously healed by Jesus at this time. Not until several hours later, after sundown, was her cure effected in connection with the extraordinary event which occurred in the front yard of the Zebedee home.
145:2.17 (1631.5) Και αυτές οι περιπτώσεις είναι χαρακτηριστικές του τρόπου με τον οποίο αδιάκοπα αρπάζει τέτοιες συμπτώσεις μια γενιά που ψάχνει να βρει θαύματα και ένας λαός που έχει συνέχεια τη σκέψη του στα θαύματα, σαν δικαιολογία για να δείξουν ότι ο Ιησούς είχε κάνει και άλλο θαύμα.		145:2.17 (1631.5) And these cases are typical of the manner in which a wonder-seeking generation and a miracle-minded people unfailingly seized upon all such coincidences as the pretext for proclaiming that another miracle had been wrought by Jesus.
3. Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΥΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ^top		3. The Healing at Sundown ^top
145:3.1 (1631.6) Την ώρα που ο Ιησούς και οι απόστολοί του ήταν έτοιμοι να μοιραστούν το βραδινό φαγητό τους, τις τελευταίες ώρες αυτού του γεμάτου γεγονότα Σαββάτου, όλη η Καπερναούμ και τα περίχωρά της ανυπομονούσαν γι αυτά τα ονομαστά θαύματα θεραπείας, και όλοι όσοι ήταν άρρωστοι ή πονεμένοι άρχισαν να προετοιμάζονται να πάνε στον Ιησού ή να τους μεταφέρουν οι φίλοι τους μόλις ο ήλιος έδυε. Σύμφωνα με την ιουδαϊκή διδασκαλία δεν επιτρεπόταν ακόμα και να ζητήσουν να θεραπευτούν τις ιερές ώρες του Σαββάτου.		145:3.1 (1631.6) By the time Jesus and his apostles had made ready to partake of their evening meal near the end of this eventful Sabbath day, all Capernaum and its environs were agog over these reputed miracles of healing; and all who were sick or afflicted began preparations to go to Jesus or to have themselves carried there by their friends just as soon as the sun went down. According to Jewish teaching it was not permissible even to go in quest of health during the sacred hours of the Sabbath.
145:3.2 (1632.1) Έτσι, μόλις ο ήλιος βυθίστηκε στον ορίζοντα, πλήθη πονεμένων ανδρών, γυναικών και παιδιών άρχισαν να παίρνουν το δρόμο προς το σπίτι του Ζεβεδαίου στη Βηθσαϊσδά. Ένας άνδρας μάλιστα ξεκίνησε με την παράλυτη κόρη του μόλις ο ήλιος χάθηκε πίσω από το σπίτι του γείτονά του.		145:3.2 (1632.1) Therefore, as soon as the sun sank beneath the horizon, scores of afflicted men, women, and children began to make their way toward the Zebedee home in Bethsaida. One man started out with his paralyzed daughter just as soon as the sun sank behind his neighbor’s house.
145:3.3 (1632.2) Τα γεγονότα όλης της μέρας είχαν προετοιμάσει τη σκηνή για το καταπληκτικό επεισόδιο στη δύση του ήλιου. Ακόμα και τα κείμενα που είχε χρησιμοποιήσει ο Ιησούς κατά την απογευματινή ομιλία του υποδήλωναν ότι η ασθένεια θα εξαφανιζόταν, και είχε μιλήσει με τόσο πρωτάκουστη δύναμη και εξουσία! Το μήνυμά του είχε τόση ένταση! Ενώ δεν επικαλείτο την ανθρώπινη εξουσία, μιλούσε κατευθείαν στις συνειδήσεις και στις ψυχές των ανθρώπων. Αν και δεν κατέφευγε στη λογική, νομικές υπεκφυγές ή έξυπνα λόγια, έκανε μια δυναμική, άμεση, καθάρια και προσωπική έκκληση στις καρδιές των ακροατών.		145:3.3 (1632.2) The whole day’s events had set the stage for this extraordinary sundown scene. Even the text Jesus had used for his afternoon sermon had intimated that sickness should be banished; and he had spoken with such unprecedented power and authority! His message was so compelling! While he made no appeal to human authority, he did speak directly to the consciences and souls of men. Though he did not resort to logic, legal quibbles, or clever sayings, he did make a powerful, direct, clear, and personal appeal to the hearts of his hearers.
145:3.4 (1632.3) Εκείνο το Σάββατο ήταν μια μεγάλη μέρα στη γήινη ζωή του Ιησού, ναι, στη ζωή ενός σύμπαντος. Η μικρή ιουδαϊκή πόλη της Καπερναούμ ήταν εκείνη τη στιγμή, για όλους τους στόχους και τους σκοπούς του τοπικού σύμπαντος, η πραγματική πρωτεύουσα του Νέβαδον. Η μια χούφτα Ιουδαίοι στη συναγωγή της Καπερναούμ δεν ήταν τα μοναδικά όντα που άκουσαν τη βαρυσήμαντη δήλωση, με την οποία έκλεισε την ομιλία του ο Ιησούς: «Το μίσος είναι η σκιά του φόβου, η εκδίκηση το κάλυμμα της δειλίας». Ούτε μπόρεσαν οι ακροατές του να ξεχάσουν τις ευλογημένες λέξεις του, όταν διακήρυττε: «Ο άνθρωπος είναι το παιδί του Θεού, όχι το παιδί του διαβόλου».		145:3.4 (1632.3) That Sabbath was a great day in the earth life of Jesus, yes, in the life of a universe. To all local universe intents and purposes the little Jewish city of Capernaum was the real capital of Nebadon. The handful of Jews in the Capernaum synagogue were not the only beings to hear that momentous closing statement of Jesus’ sermon: “Hate is the shadow of fear; revenge the mask of cowardice.” Neither could his hearers forget his blessed words, declaring, “Man is the son of God, not a child of the devil.”
145:3.5 (1632.4) Γρήγορα, μετά τη δύση του ήλιου, καθώς ο Ιησούς και οι απόστολοι χρονοτριβούσαν ακόμα για το βραδινό δείπνο, η γυναίκα του Πέτρου άκουσε φωνές στη μπροστινή αυλή και, πηγαίνοντας προς την πόρτα, είδε μια μεγάλη συγκεντρωμένη παρέα από άρρωστους και το δρόμο της Καπερναούμ γεμάτο από αυτούς που ερχόντουσαν να βρουν θεραπεία από τα χέρια του Ιησού. Βλέποντας αυτό το θέαμα, πήγε αμέσως και πληροφόρησε τον άνδρα της, που το είπε στον Ιησού.		145:3.5 (1632.4) Soon after the setting of the sun, as Jesus and the apostles still lingered about the supper table, Peter’s wife heard voices in the front yard and, on going to the door, saw a large company of sick folks assembling, and that the road from Capernaum was crowded by those who were on their way to seek healing at Jesus’ hands. On seeing this sight, she went at once and informed her husband, who told Jesus.
145:3.6 (1632.5) Όταν ο Κύριος βγήκε στα σκαλιά της μπροστινής εισόδου του σπιτιού του Ζεβεδαίου, τα μάτια του συνάντησαν μια παράταξη από πληγωμένους και πονεμένους ανθρώπους. Ατένισε περίπου χίλιες άρρωστες και πάσχουσες ανθρώπινες υπάρξεις. Τουλάχιστον τόσοι ήταν οι άνθρωποι που είχαν μαζευτεί μπροστά του. Δεν ήταν όλοι οι παρόντες άρρωστοι. Μερικοί είχαν έρθει για να βοηθήσουν τους αγαπημένους τους στην προσπάθειά τους να βρουν γιατρειά.		145:3.6 (1632.5) When the Master stepped out of the front entrance of Zebedee’s house, his eyes met an array of stricken and afflicted humanity. He gazed upon almost one thousand sick and ailing human beings; at least that was the number of persons gathered together before him. Not all present were afflicted; some had come assisting their loved ones in this effort to secure healing.
145:3.7 (1632.6) Η θέα αυτών των πονεμένων θνητών, ανδρών, γυναικών και παιδιών που υπέφεραν σε μεγάλο βαθμό, σαν αποτέλεσμα των λαθών και των παραπτωμάτων των δικών του Παιδιών, που του είχε εμπιστευθεί η συμπαντική διοίκηση, συγκίνησε ιδιαίτερα την ανθρώπινη καρδιά του Ιησού και διεκδίκησε το θεϊκό έλεος του καλοκάγαθου Γιου Δημιουργού. Αλλά ο Ιησούς ήξερε καλά πως δεν μπορούσε να στηρίξει ένα διαρκές πνευματικό κίνημα πάνω στη δημιουργία καθαρώς υλιστικών θαυμάτων. Ήταν συνεπής τακτική του να αποφεύγει να επιδεικνύει τα δημιουργικά του προνόμια. Μέχρι το θαύμα της Κανά, το υπερφυσικό και το θαυματουργικό δεν συνόδευε τη διδασκαλία του. Όμως, αυτό το πονεμένο πλήθος συγκίνησε τη συμπονετική καρδιά του και επικαλέστηκε δυναμικά την γεμάτη κατανόηση στοργή του.		145:3.7 (1632.6) The sight of these afflicted mortals, men, women, and children, suffering in large measure as a result of the mistakes and misdeeds of his own trusted Sons of universe administration, peculiarly touched the human heart of Jesus and challenged the divine mercy of this benevolent Creator Son. But Jesus well knew he could never build an enduring spiritual movement upon the foundation of purely material wonders. It had been his consistent policy to refrain from exhibiting his creator prerogatives. Not since Cana had the supernatural or miraculous attended his teaching; still, this afflicted multitude touched his sympathetic heart and mightily appealed to his understanding affection.
145:3.8 (1632.7) Μια φωνή από την μπροστινή αυλή αναφώνησε: «Κύριε, πες τη λέξη, αποκατέστησε την υγεία μας, θεράπευσε τις αρρώστιες μας και σώσε τις ψυχές μας». Μόλις προφέρθηκαν αυτές οι λέξεις μια τεράστια ακολουθία από Σεραφείμ, φυσικούς ελεγκτές, Φορείς Ζωής και μεσολαβητές, που πάντα βρισκόντουσαν κοντά στο Δημιουργό ενός σύμπαντος, προετοιμάστηκαν να δράσουν με δημιουργική δύναμη όταν ο Αρχηγός τους θα τους έκανε το σήμα. Αυτή ήταν μια στιγμή στη γήινη σταδιοδρομία του Ιησού στην οποία η θεϊκή σοφία και η ανθρώπινη συμπόνια είχαν τόσο αλληλοσυνδεθεί στην κρίση του Γιου του Ανθρώπου που ο Ιησούς ζήτησε άσυλο στο θέλημα του Πατέρα του.		145:3.8 (1632.7) A voice from the front yard exclaimed: “Master, speak the word, restore our health, heal our diseases, and save our souls.” No sooner had these words been uttered than a vast retinue of seraphim, physical controllers, Life Carriers, and midwayers, such as always attended this incarnated Creator of a universe, made themselves ready to act with creative power should their Sovereign give the signal. This was one of those moments in the earth career of Jesus in which divine wisdom and human compassion were so interlocked in the judgment of the Son of Man that he sought refuge in appeal to his Father’s will.
145:3.9 (1632.8) Όταν ο Πέτρος ικέτευσε τον Κύριο να προσέξει την κραυγή τους για βοήθεια, ο Ιησούς, κοιτάζοντας το πονεμένο πλήθος, απάντησε: «Έχω έρθει στον κόσμο για να αποκαλύψω τον Πατέρα και να ιδρύσω τη βασιλεία του. Γι αυτό το σκοπό έζησα μέχρι τώρα. Αν, όμως, είναι θέλημα Αυτού που με έστειλε και δεν αντιβαίνει στην αφιέρωσή μου στη διακήρυξη του ευαγγελίου της βασιλείας των ουρανών, επιθυμώ να δω τα παιδιά μου να γίνουν υγιή – και –» αλλά οι παρακάτω λέξεις του Ιησού χάθηκαν μέσα στην οχλοβοή.		145:3.9 (1632.8) When Peter implored the Master to heed their cry for help, Jesus, looking down upon the afflicted throng, answered: “I have come into the world to reveal the Father and establish his kingdom. For this purpose have I lived my life to this hour. If, therefore, it should be the will of Him who sent me and not inconsistent with my dedication to the proclamation of the gospel of the kingdom of heaven, I would desire to see my children made whole—and—” but the further words of Jesus were lost in the tumult.
145:3.10 (1633.1) Ο Ιησούς απέδωσε την ευθύνη για την απόφαση αυτής της θεραπείας στην κυριαρχία του Πατέρα του. Προφανώς, το θέλημα του Πατέρα δεν επιδεχόταν αντίρρηση, γιατί τα λόγια του Κυρίου σχεδόν δεν είχαν προφερθεί όταν το σύνολο των ουράνιων οντοτήτων, εκτελώντας τη διαταγή του Ρυθμιστή της Προσωποποιημένης Σκέψης του Ιησού, δραστηριοποιήθηκε δυναμικά. Η τεράστια ακολουθία κατέβηκε στο μέσον αυτού του ανομοιογενούς πλήθους των θνητών που έπασχαν και σε ένα λεπτό 683 άνδρες, γυναίκες και παιδιά έγιναν υγιείς, θεραπεύτηκαν εντελώς από όλες τις φυσικές αρρώστιες τους και άλλες διαταραχές. Ποτέ πριν από εκείνη την ημέρα δεν έγινε στη γη τέτοια εκδήλωση, ούτε μετά. Και για εκείνους εξ ημών που ήσαν παρόντες και παρατήρησαν αυτό το θεραπευτικό κύμα ήταν πράγματι ένα συγκινητικό θέαμα.		145:3.10 (1633.1) Jesus had passed the responsibility of this healing decision to the ruling of his Father. Evidently the Father’s will interposed no objection, for the words of the Master had scarcely been uttered when the assembly of celestial personalities serving under the command of Jesus’ Personalized Thought Adjuster was mightily astir. The vast retinue descended into the midst of this motley throng of afflicted mortals, and in a moment of time 683 men, women, and children were made whole, were perfectly healed of all their physical diseases and other material disorders. Such a scene was never witnessed on earth before that day, nor since. And for those of us who were present to behold this creative wave of healing, it was indeed a thrilling spectacle.
145:3.11 (1633.2) Αλλά από όλες τις υπάρξεις που εξεπλάγησαν με αυτό το ξαφνικό και απρόσμενο ξέσπασμα υπερφυσικής θεραπείας, ο Ιησούς ήταν ο πιο έκπληκτος. Τη στιγμή που το ανθρώπινο ενδιαφέρον και η συμπαράστασή του είχαν εστιαστεί πάνω στο θέαμα των πασχόντων και πονεμένων που είχαν απλωθεί μπροστά του, παρέλειψε να φέρει στο ανθρώπινο μυαλό του τις προειδοποιήσεις του Προσωπικού του Ρυθμιστή που αφορούσαν την αδυναμία περιορισμού του παράγοντα χρόνου των δημιουργικών προνομίων ενός Γιου Δημιουργού κάτω υπό ορισμένες συνθήκες και ορισμένες περιστάσεις. Ο Ιησούς επιθυμούσε να δει αυτούς τους θνητούς να γίνονται καλά, αν αυτό δεν παραβίαζε το θέλημα του Πατέρα του. Ο Προσωπικός Ρυθμιστής του Ιησού όρισε στιγμιαία ότι μια πράξη τέτοιας θαυματουργικής ενέργειας, εκείνη τη στιγμή, δεν θα παρέβαινε το θέλημα του Πατέρα, και με αυτή την απόφαση – εν όψει της προηγούμενης εκφρασμένης επιθυμίας του Ιησού για θεραπεία – πραγματοποιήθηκε η θαυματουργική πράξη. Ό,τι επιθυμεί ο Δημιουργός Γιος ΕΙΝΑΙ και το θέλημα του Πατέρα του. Ποτέ άλλοτε στη γήινη ζωή του Ιησού, που επακολούθησε, δεν έλαβε χώρα παρόμοια πράξη μαζικής σωματικής θεραπείας θνητών.		145:3.11 (1633.2) But of all the beings who were astonished at this sudden and unexpected outbreak of supernatural healing, Jesus was the most surprised. In a moment when his human interests and sympathies were focused upon the scene of suffering and affliction there spread out before him, he neglected to bear in his human mind the admonitory warnings of his Personalized Adjuster regarding the impossibility of limiting the time element of the creator prerogatives of a Creator Son under certain conditions and in certain circumstances. Jesus desired to see these suffering mortals made whole if his Father’s will would not thereby be violated. The Personalized Adjuster of Jesus instantly ruled that such an act of creative energy at that time would not transgress the will of the Paradise Father, and by such a decision—in view of Jesus’ preceding expression of healing desire—the creative act was. What a Creator Son desires and his Father wills IS. Not in all of Jesus’ subsequent earth life did another such en masse physical healing of mortals take place.
145:3.12 (1633.3) Όπως ήταν αναμενόμενο, η φήμη από αυτή τη θεραπεία κατά τη δύση, στη Βηθσαϊδά της Καπερναούμ διαδόθηκε σε όλη τη Γαλιλαία και την Ιουδαία και σε περιοχές πέραν αυτών. Για μια ακόμη φορά οι φόβοι του Ηρώδη φούντωσαν και έστειλε παρατηρητές να του αναφέρουν για το έργο και τη διδασκαλία του Ιησού και να εξακριβώσουν αν ήταν ο πρώην ξυλουργός της Ναζαρέτ ή ο Ιωάννης ο Βαπτιστής που σηκώθηκε από τους πεθαμένους.		145:3.12 (1633.3) As might have been expected, the fame of this sundown healing at Bethsaida in Capernaum spread throughout all Galilee and Judea and to the regions beyond. Once more were the fears of Herod aroused, and he sent watchers to report on the work and teachings of Jesus and to ascertain if he was the former carpenter of Nazareth or John the Baptist risen from the dead.
145:3.13 (1633.4) Κυρίως εξαιτίας αυτής της απρομελέτητης επίδειξης σωματικής θεραπείας, εις το εξής, καθ’ όλη την υπόλοιπη σταδιοδρομία του στη γη, ο Ιησούς έγινε τόσο ιεροκήρυκας όσο και ιατρός. Αλήθεια είναι ότι συνέχισε τη διδασκαλία του, αλλά η προσωπική του εργασία συνίστατο κυρίως στο να θεραπεύει τους άρρωστους και τους δυστυχισμένους, ενώ οι απόστολοι έκαναν το δημόσιο κήρυγμα και βάφτιζαν πιστούς.		145:3.13 (1633.4) Chiefly because of this unintended demonstration of physical healing, henceforth, throughout the remainder of his earth career, Jesus became as much a physician as a preacher. True, he continued his teaching, but his personal work consisted mostly in ministering to the sick and the distressed, while his apostles did the work of public preaching and baptizing believers.
145:3.14 (1633.5) Αλλά η πλειονότητα εκείνων που έγιναν παραλήπτες της υπερφυσικής ή θαυματουργικής σωματικής θεραπείας, κατ’ εκείνη την επίδειξη της θεϊκής ενέργειας την ώρα που έδυε ο ήλιος, δεν ευνοήθηκαν μόνιμα στο πνεύμα από την καταπληκτική εκδήλωση του ελέους. Ένας μικρός αριθμός ευνοήθηκε πράγματι εποικοδομητικά από τη φυσική ευεργεσία, αλλά η γνώση για το πνευματικό βασίλειο δεν προχώρησε στις καρδιές των ανθρώπων από αυτή την καταπληκτική έκρηξη της αιώνιας θαυματουργικής θεραπείας.		145:3.14 (1633.5) But the majority of those who were recipients of supernatural or creative physical healing at this sundown demonstration of divine energy were not permanently spiritually benefited by this extraordinary manifestation of mercy. A small number were truly edified by this physical ministry, but the spiritual kingdom was not advanced in the hearts of men by this amazing eruption of timeless creative healing.
145:3.15 (1633.6) Τα θαύματα θεραπείας που κάθε λίγο συνέβαιναν στην αποστολή του Κυρίου στη γη δεν αποτελούσαν μέρος του σχεδίου του για τη διακήρυξη της βασιλείας. Η ύπαρξή τους ήταν παρενθετική επειδή υπήρχε στη γη ένα θεϊκό πλάσμα με σχεδόν απεριόριστα θαυματουργικά προνόμια σε συνεργασία με έναν άνευ προηγουμένου συνδυασμό θεϊκής ευσπλαχνίας και ανθρώπινης συμπόνιας. Όμως τέτοιου είδους θαύματα δημιούργησαν στον Ιησού μεγαλύτερη φασαρία επειδή από τη δημοσιότητα που του εξασφάλισαν, γεννήθηκαν άδικες προκαταλήψεις και κακή φήμη που δεν την επιδίωξε.		145:3.15 (1633.6) The healing wonders which every now and then attended Jesus’ mission on earth were not a part of his plan of proclaiming the kingdom. They were incidentally inherent in having on earth a divine being of well-nigh unlimited creator prerogatives in association with an unprecedented combination of divine mercy and human sympathy. But such so-called miracles gave Jesus much trouble in that they provided prejudice-raising publicity and afforded much unsought notoriety.
4. ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΥΜΒΑΝ ^top		4. The Evening After ^top
145:4.1 (1634.1) Όλο το βράδυ που ακολούθησε τη μεγάλη θεραπευτική έκρηξη, το χαρούμενο και ευτυχισμένο πλήθος ξεχείλιζε το σπίτι του Ζεβεδαίου, και οι απόστολοι του Ιησού ήταν σε πολύ μεγάλη υπερένταση από τη συναισθηματική φόρτιση του ενθουσιασμού. Από ανθρώπινη πλευρά, αυτή ήταν πιθανότατα η μεγαλύτερη από όλες τις μεγάλες μέρες της σχέσης τους με τον Ιησού. Ποτέ πριν ή μετά οι ελπίδες τους δεν έφτασαν σε τόσο μεγάλα ύψη σίγουρων προσδοκιών. Ο Ιησούς τους είχε πει μόλις πριν λίγες μέρες, και όταν ήσαν ακόμη εντός των συνόρων της Σαμάρειας, ότι η ώρα θα είχε έρθει όταν θα διακήρυσσαν τη βασιλεία με δύναμη και τώρα τα μάτια τους είχαν δει αυτό που θεωρούσαν σαν ολοκλήρωση εκείνης της υπόσχεσης. Είχαν συγκινηθεί από το όραμα για το τι θα επακολουθούσε, αν αυτή η καταπληκτική υλοποίηση της θεραπευτικής δύναμης ήταν μόνο η αρχή. Οι παρατεινόμενες αμφιβολίες τους για τη θεϊκότητα του Ιησού είχαν εξαφανιστεί. Είχαν κυριολεκτικά μεθύσει από την έκσταση της αγαλλίασης.		145:4.1 (1634.1) Throughout the evening following this great outburst of healing, the rejoicing and happy throng overran Zebedee’s home, and the apostles of Jesus were keyed up to the highest pitch of emotional enthusiasm. From a human standpoint, this was probably the greatest day of all the great days of their association with Jesus. At no time before or after did their hopes surge to such heights of confident expectation. Jesus had told them only a few days before, and when they were yet within the borders of Samaria, that the hour had come when the kingdom was to be proclaimed in power, and now their eyes had seen what they supposed was the fulfillment of that promise. They were thrilled by the vision of what was to come if this amazing manifestation of healing power was just the beginning. Their lingering doubts of Jesus’ divinity were banished. They were literally intoxicated with the ecstasy of their bewildered enchantment.
145:4.2 (1634.2) Αλλά όταν έψαξαν τον Ιησού, δεν μπόρεσαν να τον βρουν. Ο Κύριος είχε ανησυχήσει πολύ από αυτό που συνέβη. Αυτοί οι άνδρες, οι γυναίκες και τα παιδιά που είχαν γιατρευτεί από διάφορες ασθένειες, χρονοτριβούσαν μέχρι αργά το βράδυ, προσδοκώντας να επιστρέψει ο Ιησούς για να τον ευχαριστήσουν. Οι απόστολοι δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τη συμπεριφορά του Κυρίου καθώς οι ώρες περνούσαν και παρέμενε απομονωμένος. Η χαρά τους θα ήταν πλήρης και τέλεια αν δεν συνέχιζε να είναι απών. Όταν ο Ιησούς επέστρεψε ανάμεσά τους, η ώρα ήταν περασμένη και πρακτικά όλοι οι ευεργετημένοι από το επεισόδιο της θεραπείας, είχαν πάει στα σπίτια τους. Ο Ιησούς αρνήθηκε τα συγχαρητήρια και τις εκφράσεις θαυμασμού των δώδεκα και των άλλων που είχαν καθυστερήσει για να τον χαιρετήσουν, λέγοντάς τους μόνο: «Μη χαίρεστε που ο Πατέρας μου είναι δυνατός και θεραπεύει το σώμα, αλλά επειδή είναι ισχυρός για να σώζει τις ψυχές. Ας αναπαυθούμε γιατί αύριο πρέπει να συνεχίσουμε το έργο του Πατέρα».		145:4.2 (1634.2) But when they sought for Jesus, they could not find him. The Master was much perturbed by what had happened. These men, women, and children who had been healed of diverse diseases lingered late into the evening, hoping for Jesus’ return that they might thank him. The apostles could not understand the Master’s conduct as the hours passed and he remained in seclusion; their joy would have been full and perfect but for his continued absence. When Jesus did return to their midst, the hour was late, and practically all of the beneficiaries of the healing episode had gone to their homes. Jesus refused the congratulations and adoration of the twelve and the others who had lingered to greet him, only saying: “Rejoice not that my Father is powerful to heal the body, but rather that he is mighty to save the soul. Let us go to our rest, for tomorrow we must be about the Father’s business.”
145:4.3 (1634.3) Ξανά δώδεκα απογοητευμένοι, μπερδεμένοι και λυπημένοι άνδρες πήγαν να ξεκουραστούν. Λίγοι από αυτούς, εκτός των διδύμων, μπόρεσαν να κοιμηθούν πολύ εκείνη τη νύχτα. Μόλις ο Κύριος έκανε κάτι για να χαρεί η ψυχή και να ευχαριστηθεί η καρδιά των αποστόλων του, μετά αμέσως φαινόταν να καταστρέφει τις ελπίδες τους και να γκρεμίζει τελείως τα αποθέματα του θάρρους και του ενθουσιασμού τους. Καθώς αυτοί οι μπλεγμένοι ψαράδες κοιταζόντουσαν στα μάτια, δεν είχαν παρά μόνο μια σκέψη: «Δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε. Τι σημαίνουν όλα αυτά;».		145:4.3 (1634.3) And again did twelve disappointed, perplexed, and heart-sorrowing men go to their rest; few of them, except the twins, slept much that night. No sooner would the Master do something to cheer the souls and gladden the hearts of his apostles, than he seemed immediately to dash their hopes in pieces and utterly to demolish the foundations of their courage and enthusiasm. As these bewildered fishermen looked into each other’s eyes, there was but one thought: “We cannot understand him. What does all this mean?”
5. ΝΩΡΙΣ ΤΟ ΠΡΩΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ^top		5. Early Sunday Morning ^top
145:5.1 (1634.4) Ούτε ο Ιησούς κοιμήθηκε πολύ εκείνο το Σαββατόβραδο. Συνειδητοποίησε ότι ο κόσμος ήταν γεμάτος από πονεμένους και ταλαιπωρημένους από σωματικές δυσλειτουργίες και αναλογιζόταν τον κίνδυνο να εξαναγκασθεί να αφιερώνει πολύ από το χρόνο του στη φροντίδα των αρρώστων και πληγωμένων, ούτως ώστε η αποστολή του για την ίδρυση της πνευματικής βασιλείας στις καρδιές των ανθρώπων θα ανακατευόταν ή το χειρότερο θα έμπαινε σε δεύτερη μοίρα ένεκα της φροντίδας των φυσικών υποθέσεων. Εξαιτίας αυτών και παρόμοιων σκέψεων που απασχολούσαν τη θνητή σκέψη του Ιησού κατά τη νύχτα, σηκώθηκε πολύ πριν την ανατολή και πήγε ολομόναχος σε μια από τις αγαπημένες τοποθεσίες για να επικοινωνήσει με τον Πατέρα. Το θέμα της προσευχής του Ιησού αυτό το πρωινό ήταν για φώτιση και κρίση ώστε να μην αφήνει την ανθρώπινη συμπόνια του να ενώνεται με τη θεϊκή ευσπλαχνία του, να κάνει μια τέτοια επίκληση σ’ αυτόν λόγω της παρουσίας τόσης ανθρώπινης θλίψης που όλος ο χρόνος του θα ήταν δοσμένος στη φροντίδα των σωμάτων και θα παραμελούσε τη φροντίδα της ψυχής. Αν και δεν επιθυμούσε να αποφύγει εντελώς τη φροντίδα των αρρώστων, γνώριζε ότι έπρεπε να κάνει την πιο σημαντική δουλειά της πνευματικής διδασκαλίας και της θρησκευτικής εκπαίδευσης.		145:5.1 (1634.4) Neither did Jesus sleep much that Saturday night. He realized that the world was filled with physical distress and overrun with material difficulties, and he contemplated the great danger of being compelled to devote so much of his time to the care of the sick and afflicted that his mission of establishing the spiritual kingdom in the hearts of men would be interfered with or at least subordinated to the ministry of things physical. Because of these and similar thoughts which occupied the mortal mind of Jesus during the night, he arose that Sunday morning long before daybreak and went all alone to one of his favorite places for communion with the Father. The theme of Jesus’ prayer on this early morning was for wisdom and judgment that he might not allow his human sympathy, joined with his divine mercy, to make such an appeal to him in the presence of mortal suffering that all of his time would be occupied with physical ministry to the neglect of the spiritual. Though he did not wish altogether to avoid ministering to the sick, he knew that he must also do the more important work of spiritual teaching and religious training.
145:5.2 (1635.1) Ο Ιησούς πήγαινε να προσευχηθεί μακριά στους λόφους τόσες πολλές φορές επειδή δεν υπήρχε ιδιωτικός χώρος κατάλληλος για προσωπικές εκμυστηρεύσεις.		145:5.2 (1635.1) Jesus went out in the hills to pray so many times because there were no private rooms suitable for his personal devotions.
145:5.3 (1635.2) Ο Πέτρος δεν μπορούσε να κοιμηθεί εκείνη τη νύχτα. Έτσι, πολύ νωρίς, λίγο μετά τον Ιησού που είχε βγει έξω να προσευχηθεί, σήκωσε τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη και οι τρεις πήγαν να βρουν τον Κύριό τους. Μετά από ψάξιμο μιας ώρας και πλέον, βρήκαν τον Ιησού και τον ικέτευσαν να τους πει την αιτία της παράξενης συμπεριφοράς του. Ήθελαν να μάθουν γιατί φάνηκε να έχει ενοχληθεί από τη δυναμική έκχυση του πνεύματος της θεραπείας όταν όλοι είχαν ευχαριστηθεί πολύ και οι απόστολοί του είχαν πάρει τόση χαρά.		145:5.3 (1635.2) Peter could not sleep that night; so, very early, shortly after Jesus had gone out to pray, he aroused James and John, and the three went to find their Master. After more than an hour’s search they found Jesus and besought him to tell them the reason for his strange conduct. They desired to know why he appeared to be troubled by the mighty outpouring of the spirit of healing when all the people were overjoyed and his apostles so much rejoiced.
145:5.4 (1635.3) Για περισσότερες από τέσσερις ώρες ο Ιησούς προσπαθούσε να εξηγήσει στους τρεις αποστόλους τι είχε συμβεί. Τους μίλησε για το τι είχε αποκαλυφθεί και τους εξήγησε τους κινδύνους από τέτοιες εκδηλώσεις. Ο Ιησούς εμπιστεύθηκε σ’ αυτούς την αιτία που τον έκανε να έρθει να προσευχηθεί. Προσπαθούσε να ξεκαθαρίσει στους προσωπικούς του συντρόφους τους αληθινούς λόγους που η βασιλεία του Πατέρα δεν μπορούσε να οικοδομηθεί πάνω σε θαύματα και θεραπείες. Όμως δεν μπόρεσαν να καταλάβουν το μάθημά του.		145:5.4 (1635.3) For more than four hours Jesus endeavored to explain to these three apostles what had happened. He taught them about what had transpired and explained the dangers of such manifestations. Jesus confided to them the reason for his coming forth to pray. He sought to make plain to his personal associates the real reasons why the kingdom of the Father could not be built upon wonder-working and physical healing. But they could not comprehend his teaching.
145:5.5 (1635.4) Εν τω μεταξύ, νωρίς το πρωί της Κυριακής, άλλα πλήθη πονεμένων ψυχών και πολλοί περίεργοι άρχισαν να μαζεύονται γύρω από το σπίτι του Ζεβεδαίου. Έκαναν φασαρία και ζητούσαν να δουν τον Ιησού. Ο Ανδρέας και οι απόστολοι τα είχαν χάσει τόσο ώστε ενώ ο Σίμων ο Ζηλωτής μιλούσε στη συγκέντρωση, ο Ανδρέας και αρκετοί από τους συντρόφους του πήγαν να βρουν τον Ιησού. Όταν ο Ανδρέας εντόπισε τον Ιησού με τη συντροφιά των τριών, είπε: «Κύριε, γιατί μας αφήνεις μόνους με το πλήθος; Πρόσεξε, όλοι σε ψάχνουν, ποτέ πριν δεν γύρευαν τόσοι τη διδασκαλία σου. Ακόμα και τώρα το σπίτι έχει περικυκλωθεί από εκείνους που έχουν έρθει από κοντά και μακριά εξαιτίας των θαυματουργικών έργων σου. Δεν θα έρθεις μαζί μας για να τους εξυπηρετήσεις;».		145:5.5 (1635.4) Meanwhile, early Sunday morning, other crowds of afflicted souls and many curiosity seekers began to gather about the house of Zebedee. They clamored to see Jesus. Andrew and the apostles were so perplexed that, while Simon Zelotes talked to the assembly, Andrew, with several of his associates, went to find Jesus. When Andrew had located Jesus in company with the three, he said: “Master, why do you leave us alone with the multitude? Behold, all men seek you; never before have so many sought after your teaching. Even now the house is surrounded by those who have come from near and far because of your mighty works. Will you not return with us to minister to them?”
145:5.6 (1635.5) Όταν ο Ιησούς άκουσε αυτό αποκρίθηκε: «Ανδρέα, δεν έχω μάθει σε σένα και σε αυτούς τους άλλους ότι η αποστολή μου στη γη είναι η αποκάλυψη του Πατέρα, και μήνυμά μου η φανέρωση της βασιλείας των ουρανών; Πώς λοιπόν, με απομακρύνεις από την εργασία μου για την ευχαρίστηση των περίεργων και για την ικανοποίηση εκείνων που ψάχνουν για σημεία και θαύματα; Δεν είμαστε ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους όλους αυτούς τους μήνες, και δεν ερχόντουσαν κατά συρροή για να ακούσουν τα καλά νέα της βασιλείας; Τώρα γιατί ήρθαν και μας πολιορκούν; Δεν είναι περισσότερο για τη θεραπεία των φυσικών τους σωμάτων παρά σαν αποτέλεσμα της αποδοχής της πνευματικής αλήθειας για τη σωτηρία της ψυχής τους; Όταν οι άνθρωποι έρχονται σε μας λόγω των καταπληκτικών εκδηλώσεων, πολλοί από αυτούς έρχονται ψάχνοντας να βρουν όχι την αλήθεια και τη σωτηρία αλλά προς αναζήτηση θεραπείας για τις φυσικές αδιαθεσίες τους και για να εξασφαλίσουν την απαλλαγή από τις σωματικές δυσκολίες τους.		145:5.6 (1635.5) When Jesus heard this, he answered: “Andrew, have I not taught you and these others that my mission on earth is the revelation of the Father, and my message the proclamation of the kingdom of heaven? How is it, then, that you would have me turn aside from my work for the gratification of the curious and for the satisfaction of those who seek for signs and wonders? Have we not been among these people all these months, and have they flocked in multitudes to hear the good news of the kingdom? Why have they now come to besiege us? Is it not because of the healing of their physical bodies rather than as a result of the reception of spiritual truth for the salvation of their souls? When men are attracted to us because of extraordinary manifestations, many of them come seeking not for truth and salvation but rather in quest of healing for their physical ailments and to secure deliverance from their material difficulties.
145:5.7 (1635.6) Όλο αυτό το διάστημα είμαι στη Καπερναούμ, και στη συναγωγή και στην παραλία και διακήρυττα τα καλά νέα της βασιλείας για όλους που είχαν αυτιά να ακούσουν και καρδιές να δεχτούν την αλήθεια. Δεν είναι θέλημα του Πατέρα μου να γυρίσω μαζί σου και να παρέξω τις υπηρεσίες μου σε αυτούς τους περίεργους και να απασχολούμαι με τη φροντίδα φυσικών πραγμάτων προς απαγόρευση των πνευματικών. Σου έχω δώσει εντολή να κηρύττεις το ευαγγέλιο και να φροντίζεις τους άρρωστους, αλλά εγώ δεν πρέπει να απορροφούμαι τελείως από τη θεραπεία προς αποκλεισμό της διδασκαλίας μου. Όχι, Ανδρέα, δεν θα γυρίσω μαζί σου. Πήγαινε και πες στον κόσμο να πιστέψουν σε ό,τι τους διδάξαμε και να χαίρονται με την ελευθερία των παιδιών του Θεού και ετοιμάσου για την αναχώρησή μας για άλλες πόλεις της Γαλιλαίας, όπου ο δρόμος έχει ήδη προετοιμαστεί για το κήρυγμα των καλών ειδήσεων της βασιλείας. Γι αυτό το λόγο ήρθα από τον Πατέρα μου. Πήγαινε, λοιπόν, και ετοιμάσου για την άμεση αναχώρησή μας ενώ αναμένω εδώ την επιστροφή σου».		145:5.7 (1635.6) “All this time I have been in Capernaum, and both in the synagogue and by the seaside have I proclaimed the good news of the kingdom to all who had ears to hear and hearts to receive the truth. It is not the will of my Father that I should return with you to cater to these curious ones and to become occupied with the ministry of things physical to the exclusion of the spiritual. I have ordained you to preach the gospel and minister to the sick, but I must not become engrossed in healing to the exclusion of my teaching. No, Andrew, I will not return with you. Go and tell the people to believe in that which we have taught them and to rejoice in the liberty of the sons of God, and make ready for our departure for the other cities of Galilee, where the way has already been prepared for the preaching of the good tidings of the kingdom. It was for this purpose that I came forth from the Father. Go, then, and prepare for our immediate departure while I here await your return.”
145:5.8 (1636.1) Όταν μίλησε ο Ιησούς, ο Ανδρέας και οι απόστολοι φίλοι του γύρισαν πίσω λυπημένοι στο σπίτι του Ζεβεδαίου, απόλυσαν το συγκεντρωμένο πλήθος και γρήγορα ετοιμάστηκαν για το ταξίδι όπως τους όρισε ο Ιησούς. Και έτσι, το απόγευμα της Κυριακής, 18 Ιανουαρίου 28 μ.Χ. , ο Ιησούς και οι απόστολοι ξεκίνησαν για την πρώτη αληθινή δημόσια και ανοιχτή περιοδεία τους στις πόλεις της Γαλιλαίας. Στην πρώτη αυτή περιοδεία τους κήρυξαν το ευαγγέλιο της βασιλείας σε πολλές πόλεις αλλά δεν επισκέφθηκαν τη Ναζαρέτ.		145:5.8 (1636.1) When Jesus had spoken, Andrew and his fellow apostles sorrowfully made their way back to Zebedee’s house, dismissed the assembled multitude, and quickly made ready for the journey as Jesus had directed. And so, on the afternoon of Sunday, January 18, a.d. 28, Jesus and the apostles started out upon their first really public and open preaching tour of the cities of Galilee. On this first tour they preached the gospel of the kingdom in many cities, but they did not visit Nazareth.
145:5.9 (1636.2) Εκείνη την Κυριακή το απόγευμα, λίγο μετά την αναχώρηση του Ιησού και των αποστόλων του για τη Ριμμών, οι αδελφοί του Ιάκωβος και Ιούδας ήρθαν να τον δουν αναζητώντας τον στο σπίτι του Ζεβεδαίου. Το μεσημέρι εκείνης της ημέρας ο Ιούδας είχε βρει τον αδελφό του Ιάκωβο και επέμενε να πάνε στον Ιησού. Όταν ο Ιάκωβος συγκατένευσε να πάει με τον Ιούδα, ο Ιησούς είχε ήδη αναχωρήσει.		145:5.9 (1636.2) That Sunday afternoon, shortly after Jesus and his apostles had left for Rimmon, his brothers James and Jude came to see him, calling at Zebedee’s house. About noon of that day Jude had sought out his brother James and insisted that they go to Jesus. By the time James consented to go with Jude, Jesus had already departed.
145:5.10 (1636.3) Οι απόστολοι ήταν απρόθυμοι να εγκαταλείψουν το τεράστιο ενδιαφέρον που είχε αφυπνισθεί στην Καπερναούμ. Ο Πέτρος υπολόγιζε ότι περίπου χίλιοι πιστοί μπορούσαν να είχαν βαπτισθεί στη βασιλεία. Ο Ιησούς τους άκουσε με υπομονή, αλλά δεν συγκατατέθηκε να επιστρέψει. Σιωπή επικράτησε για ένα διάστημα και μετά ο Θωμάς απευθύνθηκε στους φίλους του αποστόλους λέγοντας: «Πάμε! Ο Κύριος μίλησε. Δεν πειράζει που δεν καταλαβαίνουμε τελείως τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, για ένα πράγμα είμαστε σίγουροι: Ακολουθούμε ένα δάσκαλο που δεν ψάχνει τη δόξα για τον εαυτό του». Και απρόθυμα ξεκίνησαν για να κηρύξουν τα καλά νέα στις πόλεις της Γαλιλαίας.		145:5.10 (1636.3) The apostles were loath to leave the great interest which had been aroused at Capernaum. Peter calculated that no less than one thousand believers could have been baptized into the kingdom. Jesus listened to them patiently, but he would not consent to return. Silence prevailed for a season, and then Thomas addressed his fellow apostles, saying: “Let’s go! The Master has spoken. No matter if we cannot fully comprehend the mysteries of the kingdom of heaven, of one thing we are certain: We follow a teacher who seeks no glory for himself.” And reluctantly they went forth to preach the good tidings in the cities of Galilee.