Εγγραφο 146		Paper 146
ΠΡΩΤΗ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΚΗΡΥΤΤΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ		First Preaching Tour of Galilee
146:0.1 (1637.1) Η πρώτη δημόσια περιοδεία για κήρυγμα στη Γαλιλαία, άρχισε την Κυριακή, 18 Ιανουαρίου 28 μ.Χ. και συνεχίστηκε για δυο μήνες περίπου, λήγοντας με την επιστροφή στην Καπερναούμ, στις 17 Μαρτίου. Σ’ αυτή την περιοδεία ο Ιησούς και οι δώδεκα απόστολοι, βοηθούμενοι από τους πρώην αποστόλους του Ιωάννη, κήρυτταν το ευαγγέλιο και βάφτιζαν πιστούς στη Ριμμών, Ιωταπάτα, Ραμά, Ζαβουλών, Ιρόν, Γισχάλα, Χοραζίν, Μαδών, Κανά, Ναΐν και Ενδώρ. Σ’ αυτές τις πόλεις παρέμειναν και κήρυξαν ενώ σε πολλές άλλες μικρότερες κήρυτταν το ευαγγέλιο της βασιλείας διερχόμενοι από αυτές.		146:0.1 (1637.1) THE first public preaching tour of Galilee began on Sunday, January 18, a.d. 28, and continued for about two months, ending with the return to Capernaum on March 17. On this tour Jesus and the twelve apostles, assisted by the former apostles of John, preached the gospel and baptized believers in Rimmon, Jotapata, Ramah, Zebulun, Iron, Gischala, Chorazin, Madon, Cana, Nain, and Endor. In these cities they tarried and taught, while in many other smaller towns they proclaimed the gospel of the kingdom as they passed through.
146:0.2 (1637.2) Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο Ιησούς επέτρεπε στους συντρόφους του να κηρύττουν χωρίς περιορισμό. Σ’ αυτή την περιοδεία τούς είπε να προσέξουν τρεις μόνο περιπτώσεις. Τους υπέδειξε να μείνουν μακριά από τη Ναζαρέτ και να είναι διακριτικοί καθώς θα περνούσαν από την Καπερναούμ και την Τιβεριάδα. Ήταν πηγή μεγάλης ικανοποίησης για τους αποστόλους να αισθάνονται τελικά ελεύθεροι να κηρύττουν χωρίς περιορισμό και γι αυτό στρώθηκαν στη δουλειά κηρύττοντας το ευαγγέλιο, φροντίζοντας τους άρρωστους και βαφτίζοντας πιστούς με πολλή θέρμη και χαρά.		146:0.2 (1637.2) This was the first time Jesus permitted his associates to preach without restraint. On this tour he cautioned them on only three occasions; he admonished them to remain away from Nazareth and to be discreet when passing through Capernaum and Tiberias. It was a source of great satisfaction to the apostles at last to feel they were at liberty to preach and teach without restriction, and they threw themselves into the work of preaching the gospel, ministering to the sick, and baptizing believers, with great earnestness and joy.
1. ΚΗΡΥΤΤΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΡΙΜΜΩΝ ^top		1. Preaching at Rimmon ^top
146:1.1 (1637.3) Η μικρή πόλη της Ριμμών ήταν πρώτα αφιερωμένη στη λατρεία ενός βαβυλώνιου θεού του αέρα, τον Ραμμάν. Πολλές από τις πρώτες βαβυλωνιακές και αργότερα ζωροαστρικές διδασκαλίες είχαν ενσωματωθεί στην πίστη των κατοίκων της Ριμμών. Έτσι ο Ιησούς και οι εικοσιτέσσερις αφιέρωσαν πολύ από το χρόνο τους στην προσπάθεια να ξεκαθαρίσουν τη διαφορά μεταξύ αυτών των παλαιότερων πίστεων και του νέου ευαγγελίου της βασιλείας. Ο Πέτρος έβγαλε εδώ μια από τις σπουδαιότερες ομιλίες της πρώτης φάσης της σταδιοδρομίας του, με θέμα «Ο Ααρών και ο Χρυσός Μόσχος».		146:1.1 (1637.3) The small city of Rimmon had once been dedicated to the worship of a Babylonian god of the air, Ramman. Many of the earlier Babylonian and later Zoroastrian teachings were still embraced in the beliefs of the Rimmonites; therefore did Jesus and the twenty-four devote much of their time to the task of making plain the difference between these older beliefs and the new gospel of the kingdom. Peter here preached one of the great sermons of his early career on “Aaron and the Golden Calf.”
146:1.2 (1637.4) Παρόλο που πολλοί από τους κατοίκους της Ριμμών πίστεψαν στη διδασκαλία του Ιησού, εν τούτοις προξένησαν μεγάλη αναστάτωση στ’ αδέλφια τους σε μεθεπόμενα χρόνια. Είναι δύσκολο να μετατρέψεις τους λάτρεις της φύσης σε πλήρη μέλη της λατρείας του πνευματικού ιδεώδους εντός του μικρού διαστήματος μιας μόνης ζωής.		146:1.2 (1637.4) Although many of the citizens of Rimmon became believers in Jesus’ teachings, they made great trouble for their brethren in later years. It is difficult to convert nature worshipers to the full fellowship of the adoration of a spiritual ideal during the short space of a single lifetime.
146:1.3 (1637.5) Πολλές από τις καλύτερες βαβυλωνιακές και περσικές ιδέες του φωτός και του σκότους, του καλού και του κακού, του πρόσκαιρου και του αιώνιου, αργότερα ενσωματώθηκαν στις θεωρίες του λεγόμενου Χριστιανισμού και ο συνυπολογισμός τους κατέστησε τη χριστιανική διδασκαλία περισσότερο αποδεκτή από τους λαούς της Εγγύς Ανατολής. Κατά παρόμοιο τρόπο, αργότερα, ο Φίλων υιοθέτησε στην εβραϊκή θεολογία, συνδυασμό πολλών από τις θεωρίες του Πλάτωνα για το ιδεατό πνεύμα ή την αόρατη μορφή όλων των ορατών και υλικών πραγμάτων, και έκανε έτσι τη χριστιανική διδασκαλία του Παύλου πολύ περισσότερο αποδεκτή από τους δυτικούς Έλληνες.		146:1.3 (1637.5) Many of the better of the Babylonian and Persian ideas of light and darkness, good and evil, time and eternity, were later incorporated in the doctrines of so-called Christianity, and their inclusion rendered the Christian teachings more immediately acceptable to the peoples of the Near East. In like manner, the inclusion of many of Plato’s theories of the ideal spirit or invisible patterns of all things visible and material, as later adapted by Philo to the Hebrew theology, made Paul’s Christian teachings more easy of acceptance by the western Greeks.
146:1.4 (1637.6) Ήταν στη Ριμμών που ο Τοδάν άκουσε για πρώτη φορά το ευαγγέλιο της βασιλείας και αργότερα μετέφερε αυτό το μήνυμα στη Μεσοποταμία και πέραν αυτής. Ήταν μεταξύ των πρώτων που κήρυξαν τα καλά νέα σε εκείνους που κατοικούσαν πέρα από τον Ευφράτη.		146:1.4 (1637.6) It was at Rimmon that Todan first heard the gospel of the kingdom, and he later carried this message into Mesopotamia and far beyond. He was among the first to preach the good news to those who dwelt beyond the Euphrates.
2. ΣΤΗΝ ΙΩΤΑΠΑΤΑ ^top		2. At Jotapata ^top
146:2.1 (1638.1) Ενώ οι απλοί άνθρωποι της Ιωταπάτα άκουσαν τον Ιησού και τους αποστόλους με ευχαρίστηση και πολλοί δέχτηκαν το ευαγγέλιο της βασιλείας, ήταν η ομιλία του Ιησού στους εικοσιτέσσερις, το δεύτερο βράδυ της παραμονής τους σε αυτή τη μικρή πόλη, που κάνει ξεχωριστή την αποστολή στην Ιωταπάτα. Ο Ναθαναήλ είχε μπερδέψει στο μυαλό του τη διδασκαλία του Κυρίου σχετικά με την προσευχή, τις ευχαριστίες και τη λατρεία και σαν απάντηση στην ερώτησή του, ο Ιησούς μίλησε επί πολύ εξηγώντας περαιτέρω τη διδασκαλία του. Συνοψίζοντας σε σύγχρονη γλώσσα, αυτή η ομιλία μπορεί να παρουσιαστεί ότι έδωσε έμφαση στα ακόλουθα σημεία:		146:2.1 (1638.1) While the common people of Jotapata heard Jesus and his apostles gladly and many accepted the gospel of the kingdom, it was the discourse of Jesus to the twenty-four on the second evening of their sojourn in this small town that distinguishes the Jotapata mission. Nathaniel was confused in his mind about the Master’s teachings concerning prayer, thanksgiving, and worship, and in response to his question Jesus spoke at great length in further explanation of his teaching. Summarized in modern phraseology, this discourse may be presented as emphasizing the following points:
146:2.2 (1638.2) 1. Η συνειδητή και επίμονη πρόθεση της καρδιάς του ανθρώπου για αμαρτία καταστρέφει σταδιακά τη σχέση προσευχής της ανθρώπινης ψυχής και του πνεύματος, που φέρνει σε επικοινωνία μεταξύ τους τον άνθρωπο και το Δημιουργό του. Φυσιολογικά ο Θεός ακούει τις παρακλήσεις του παιδιού του, αλλά όταν η ανθρώπινη καρδιά ηθελημένα και επίμονα παρέχει καταφύγιο στα σχέδια της αμαρτίας, τότε σταδιακά ακολουθεί η απώλεια της προσωπικής επικοινωνίας μεταξύ του γήινου παιδιού και του ουράνιου Πατέρα του.		146:2.2 (1638.2) 1. The conscious and persistent regard for iniquity in the heart of man gradually destroys the prayer connection of the human soul with the spirit circuits of communication between man and his Maker. Naturally God hears the petition of his child, but when the human heart deliberately and persistently harbors the concepts of iniquity, there gradually ensues the loss of personal communion between the earth child and his heavenly Father.
146:2.3 (1638.3) 2. Η προσευχή, που δεν συμφωνεί με τους γνωστούς και επαληθευμένους νόμους του Θεού, είναι βδέλυγμα για τις Ουράνιες Θεότητες. Αν ο άνθρωπος δεν ακούει τους Θεούς, καθώς αυτοί μιλάνε στα δημιουργήματά τους μέσα από τους νόμους του πνεύματος, του μυαλού και της ύλης, η πράξη μια τέτοιας ηθελημένης και συνειδητής περιφρόνησης από το δημιούργημα αποστρέφει τα αυτιά των πνευματικών οντοτήτων και δεν ακούνε τις εκκλήσεις τέτοιων παράνομων και ανυπάκουων θνητών. Ο Ιησούς ανέφερε ένα εδάφιο από τον προφήτη Ζαχαρία: «Αλλά αρνήθηκαν να δώσουν προσοχή και απέσυραν τον ώμο τους και έκλεισαν τα αυτιά τους ώστε να μην ακούν. Ναι, έκαναν τις καρδιές τους σκληρές σαν πέτρα, από φόβο μήπως υπακούσουν στο νόμο μου και στα λόγια που τους έστειλα με το πνεύμα μου δια μέσου των προφητών. Συνεπώς, τα αποτελέσματα της κακής σκέψης τους θα πέσουν σαν μεγάλη οργή πάνω στα ένοχα κεφάλια τους. Και έτσι συνέβη ώστε εκλιπαρούσαν για έλεος αλλά δεν υπήρχε αυτί ανοιχτό για να ακούσει». Και μετά ο Ιησούς τους ανέφερε την παροιμία του σοφού άνδρα που έλεγε: «Αυτός που αποστρέφει το αυτί του για να μην ακούσει το θεϊκό νόμο, και η προσευχή του θα είναι βδέλυγμα».		146:2.3 (1638.3) 2. That prayer which is inconsistent with the known and established laws of God is an abomination to the Paradise Deities. If man will not listen to the Gods as they speak to their creation in the laws of spirit, mind, and matter, the very act of such deliberate and conscious disdain by the creature turns the ears of spirit personalities away from hearing the personal petitions of such lawless and disobedient mortals. Jesus quoted to his apostles from the Prophet Zechariah: “But they refused to hearken and pulled away the shoulder and stopped their ears that they should not hear. Yes, they made their hearts adamant like a stone, lest they should hear my law and the words which I sent by my spirit through the prophets; therefore did the results of their evil thinking come as a great wrath upon their guilty heads. And so it came to pass that they cried for mercy, but there was no ear open to hear.” And then Jesus quoted the proverb of the wise man who said: “He who turns away his ear from hearing the divine law, even his prayer shall be an abomination.”
146:2.4 (1638.4) 3. Κρατώντας ανοιχτό τον αγωγό για την επικοινωνία Θεού-ανθρώπου, οι θνητοί κάνουν αμέσως προσιτό το ποτάμι της θεϊκής φροντίδας που ρέει πάντα στα δημιουργήματα όλων των κόσμων. Όταν ο άνθρωπος ακούει το πνεύμα του Θεού να μιλάει μέσα στην ανθρώπινη καρδιά, σε μια τέτοια εμπειρία είναι αυταπόδεικτο το γεγονός ότι ο Θεός ταυτοχρόνως ακούει την προσευχή του ανθρώπου. Ακόμα και η συγχώρεση των αμαρτιών δρα κατά τον ίδιο αλάνθαστο τρόπο. Ο Πατέρας στον ουρανό σάς έχει ήδη συγχωρέσει πριν καν σκεφτείτε να του το ζητήσετε, αλλά τέτοια συγχώρεση δεν είναι διαθέσιμη στην θρησκευτική σας εμπειρία, έως ότου συγχωρήσετε και εσείς το συνάνθρωπό σας. Η συγχώρεση του Θεού στην πράξη δεν καθορίζεται από τη δική σας συγγνώμη προς τον συνάνθρωπό σας, αλλά σαν εμπειρία λειτουργεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Και αυτό το γεγονός του συγχρονισμού της θεϊκής και της ανθρώπινης συγγνώμης ομολογήθηκε και συνδέθηκε με την προσευχή που ο Ιησούς δίδαξε στους αποστόλους .		146:2.4 (1638.4) 3. By opening the human end of the channel of the God-man communication, mortals make immediately available the ever-flowing stream of divine ministry to the creatures of the worlds. When man hears God’s spirit speak within the human heart, inherent in such an experience is the fact that God simultaneously hears that man’s prayer. Even the forgiveness of sin operates in this same unerring fashion. The Father in heaven has forgiven you even before you have thought to ask him, but such forgiveness is not available in your personal religious experience until such a time as you forgive your fellow men. God’s forgiveness in fact is not conditioned upon your forgiving your fellows, but in experience it is exactly so conditioned. And this fact of the synchrony of divine and human forgiveness was thus recognized and linked together in the prayer which Jesus taught the apostles.
146:2.5 (1638.5) 4. Υπάρχει ένας βασικός κανόνας δικαιοσύνης στο σύμπαν όπου το έλεος είναι ανίσχυρο στην απάτη. Οι ανιδιοτελείς δόξες του Παραδείσου δεν είναι δυνατόν να γίνουν δεκτές από ένα επιμελώς εγωιστικό δημιούργημα μέσα στην επικράτεια του χρόνου και του χώρου. Ακόμα και η άπειρη αγάπη του Θεού δεν μπορεί να επιβάλει τη σωτηρία της αιώνιας ζωής πάνω σ’ ένα δημιούργημα που δεν επιλέγει να ζήσει αιώνια. Το έλεος μπορεί να φανερωθεί σε μεγάλη έκταση, αλλά, πάνω απ’ όλα, υπάρχουν εντολές δικαιοσύνης τις οποίες ακόμα και η αγάπη σε συνδυασμό με το έλεος δεν μπορούν να καταργήσουν αποτελεσματικά. Πάλι ο Ιησούς ανέφερε εδάφια από τις εβραϊκές Γραφές: «Σας κάλεσα και αρνηθήκατε να ακούσετε, άπλωσα το χέρι μου αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Αψηφήσατε όλες τις συμβουλές μου και απορρίψατε τις μομφές μου και εξαιτίας αυτής της επαναστατικής τακτικής έγινε αναπόφευκτο ότι θα με καλείτε και δεν θα παίρνετε απάντηση. Έχοντας απορρίψει την οδό της ζωής, μπορεί να με ψάχνετε με επιμονή τον καιρό που θα υποφέρετε, αλλά δεν θα με βρίσκετε».		146:2.5 (1638.5) 4. There is a basic law of justice in the universe which mercy is powerless to circumvent. The unselfish glories of Paradise are not possible of reception by a thoroughly selfish creature of the realms of time and space. Even the infinite love of God cannot force the salvation of eternal survival upon any mortal creature who does not choose to survive. Mercy has great latitude of bestowal, but, after all, there are mandates of justice which even love combined with mercy cannot effectively abrogate. Again Jesus quoted from the Hebrew scriptures: “I have called and you refused to hear; I stretched out my hand, but no man regarded. You have set at naught all my counsel, and you have rejected my reproof, and because of this rebellious attitude it becomes inevitable that you shall call upon me and fail to receive an answer. Having rejected the way of life, you may seek me diligently in your times of suffering, but you will not find me.”
146:2.6 (1639.1) 5. Αυτοί που θα δεχτούν έλεος πρέπει να δείξουν έλεος. Μη κρίνετε για να μη κριθείτε. Με το πνεύμα που εσείς κρίνετε τους άλλους θα κριθείτε και σεις. Το έλεος δεν καταργεί τελείως την δικαιοσύνη του σύμπαντος. Στο τέλος θα αποδειχθεί η αλήθεια: «Όποιος κλείνει τ’ αυτιά του στις κραυγές των φτωχών, κάποια μέρα και αυτός θα φωνάξει για βοήθεια και κανείς δεν θα τον ακούσει». Η εντιμότητα κάθε προσευχής είναι η βεβαιότητα ότι εισακούστηκε. Η πνευματική σοφία και η παγκόσμια συνέπεια κάθε παράκλησης είναι αυτές που καθορίζουν το χρόνο, τον τρόπο και το βαθμό της απάντησης. Ένας σοφός πατέρας δεν απαντάει κατά γράμμα στις ανόητες προσευχές των αμόρφωτων και άπειρων παιδιών του, μολονότι τα παιδιά μπορεί να απολαύσουν μεγάλη χαρά και πραγματική ικανοποίηση ψυχής από την πραγματοποίηση τέτοιων παράλογων προσευχών.		146:2.6 (1639.1) 5. They who would receive mercy must show mercy; judge not that you be not judged. With the spirit with which you judge others you also shall be judged. Mercy does not wholly abrogate universe fairness. In the end it will prove true: “Whoso stops his ears to the cry of the poor, he also shall some day cry for help, and no one will hear him.” The sincerity of any prayer is the assurance of its being heard; the spiritual wisdom and universe consistency of any petition is the determiner of the time, manner, and degree of the answer. A wise father does not literally answer the foolish prayers of his ignorant and inexperienced children, albeit the children may derive much pleasure and real soul satisfaction from the making of such absurd petitions.
146:2.7 (1639.2) 6. Όταν έχεις αφιερωθεί ολόψυχα στο να κάνεις το θέλημα του Πατέρα στον ουρανό, η απάντηση σε όλες τις προσευχές σου θα ακολουθήσει, επειδή η οι προσευχές σου θα είναι σε πλήρη συμφωνία με το θέλημα του Πατέρα και το θέλημα του Πατέρα εκδηλώνεται πάντοτε σε όλο το τεράστιο σύμπαν. Ό,τι επιθυμεί το αληθινό παιδί ΕΙΝΑΙ και το θέλημα του Πατέρα. Μια τέτοια προσευχή δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη και κανένα άλλο είδος παράκλησης δεν μπορεί να απαντηθεί ολοκληρωτικά.		146:2.7 (1639.2) 6. When you have become wholly dedicated to the doing of the will of the Father in heaven, the answer to all your petitions will be forthcoming because your prayers will be in full accordance with the Father’s will, and the Father’s will is ever manifest throughout his vast universe. What the true son desires and the infinite Father wills IS. Such a prayer cannot remain unanswered, and no other sort of petition can possibly be fully answered.
146:2.8 (1639.3) 7. Η κραυγή του ενάρετου είναι η πιστή ενέργεια του παιδιού του Θεού που ανοίγει την πόρτα της πλούσιας περιοχής του Πατέρα, όπου φυλάσσονται η καλοσύνη, η αλήθεια και το έλεος και αυτά τα καλά δώρα περιμένουν από καιρό το παιδί να πλησιάσει και να τα οικειοποιηθεί προσωπικά. Η προσευχή δεν αλλάζει τη θεϊκή στάση προς τον άνθρωπο, αλλά αλλάζει τη στάση του ανθρώπου προς τον αμετάβλητο Πατέρα. Το κίνητρο της προσευχής τής δίνει το δικαίωμα να φτάσει στο θεϊκό αυτί, όχι η κοινωνική, οικονομική ή η θρησκευτική ιδιότητα αυτού που προσεύχεται.		146:2.8 (1639.3) 7. The cry of the righteous is the faith act of the child of God which opens the door of the Father’s storehouse of goodness, truth, and mercy, and these good gifts have long been in waiting for the son’s approach and personal appropriation. Prayer does not change the divine attitude toward man, but it does change man’s attitude toward the changeless Father. The motive of the prayer gives it right of way to the divine ear, not the social, economic, or outward religious status of the one who prays.
146:2.9 (1639.4) 8. Η προσευχή δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για να αποφύγει κανείς την βραδύτητα του χρόνου ή να ξεπεράσει το μειονέκτημα του χώρου. Η προσευχή δεν έχει οριστεί σαν μια τεχνική για να μεγαλώσει κανείς τον εαυτό του ή για να κερδίσει άδικα πλεονεκτήματα εις βάρος του συνανθρώπου του. Μια ολοκληρωτικά εγωιστική ψυχή δεν μπορεί να προσευχηθεί με την αληθινή έννοια της λέξης. Είπε ο Ιησούς: «Αφήστε την μεγαλύτερή σας απόλαυση στη διάθεση του Θεού και αυτός θα σας δώσει με βεβαιότητα τις ειλικρινείς επιθυμίες της καρδιάς σας». «Αφιερώστε τη ζωή σας στον Κύριο. Εμπιστευθείτε τον και αυτός θα πράξει». «Γιατί ο Θεός ακούει την κραυγή αυτού που έχει ανάγκη και λαμβάνει υπόψη την προσευχή του φτωχού».		146:2.9 (1639.4) 8. Prayer may not be employed to avoid the delays of time or to transcend the handicaps of space. Prayer is not designed as a technique for aggrandizing self or for gaining unfair advantage over one’s fellows. A thoroughly selfish soul cannot pray in the true sense of the word. Said Jesus: “Let your supreme delight be in the character of God, and he shall surely give you the sincere desires of your heart.” “Commit your way to the Lord; trust in him, and he will act.” “For the Lord hears the cry of the needy, and he will regard the prayer of the destitute.”
146:2.10 (1639.5) 9. «Έχω έρθει εδώ από τον Πατέρα μου, αν, επομένως, αμφιβάλετε ποτέ ως προς το τι θα έπρεπε να ζητήσετε από τον Πατέρα, ζητήστε το στο όνομά μου και εγώ θα παρουσιάσω την προσευχή σας σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες σας και σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα μου». Φυλαχτείτε από το μεγάλο κίνδυνο να γίνετε εγωκεντρικοί στις προσευχές σας. Αποφεύγετε να προσεύχεστε πολύ για τον εαυτό σας, προσευχηθείτε περισσότερο για την πνευματική πρόοδο των αδελφών σας. Αποφύγετε υλιστικές προσευχές. Να προσεύχεστε εν πνεύματι και για την αφθονία των δώρων του πνεύματος.		146:2.10 (1639.5) 9. “I have come forth from the Father; if, therefore, you are ever in doubt as to what you would ask of the Father, ask in my name, and I will present your petition in accordance with your real needs and desires and in accordance with my Father’s will.” Guard against the great danger of becoming self-centered in your prayers. Avoid praying much for yourself; pray more for the spiritual progress of your brethren. Avoid materialistic praying; pray in the spirit and for the abundance of the gifts of the spirit.
146:2.11 (1639.6) 10. Όταν προσεύχεστε για τον άρρωστο και τον πονεμένο, μην περιμένετε οι προσευχές σας να υποκαταστήσουν τη στοργική και λογική φροντίδα για τις ανάγκες αυτών των άρρωστων. Προσευχηθείτε για την ευτυχία των οικογενειών σας, των φίλων σας και των συντρόφων σας, αλλά κυρίως προσευχηθείτε για εκείνους που σας καταριόνται και κάντε στοργικές προσευχές για εκείνους που σας καταδιώκουν. «Το πότε να προσεύχεστε, δεν θα σας το πω. Μόνο το πνεύμα που κατοικεί μέσα σας μπορεί να σας ωθήσει στο να εκδηλώσετε με λόγια αυτές τις παρακλήσεις που εκφράζουν την ενδότερη σχέση σας με τον Πατέρα των πνευμάτων».		146:2.11 (1639.6) 10. When you pray for the sick and afflicted, do not expect that your petitions will take the place of loving and intelligent ministry to the necessities of these afflicted ones. Pray for the welfare of your families, friends, and fellows, but especially pray for those who curse you, and make loving petitions for those who persecute you. “But when to pray, I will not say. Only the spirit that dwells within you may move you to the utterance of those petitions which are expressive of your inner relationship with the Father of spirits.”
146:2.12 (1640.1) 11. Πολλοί καταφεύγουν στην προσευχή μόνο όταν βρίσκονται σε κίνδυνο. Τέτοια πρακτική είναι ασυλλόγιστη και παραπλανητική. Αλήθεια, να προσεύχεστε όταν έχετε κάποια ενόχληση, αλλά θα πρέπει να ενδιαφέρεστε και να συνομιλείτε σαν γιος προς τον Πατέρα σας ακόμα και όταν όλα πάνε καλά με την ψυχή σας. Κάντε τις αληθινές προσευχές σας πάντα κρυφά. Μην αφήνετε να ακούνε οι άνθρωποι τις προσωπικές προσευχές σας. Οι προσευχές για ευχαριστίες είναι κατάλληλες για ομάδες πιστών, αλλά η προσευχή της ψυχής είναι προσωπική υπόθεση. Υπάρχει μόνο ένας τύπος προσευχής που ταιριάζει σε όλα τα παιδιά του Θεού και αυτή είναι: «Παρ’ όλα αυτά, το θέλημά σου θα γίνει».		146:2.12 (1640.1) 11. Many resort to prayer only when in trouble. Such a practice is thoughtless and misleading. True, you do well to pray when harassed, but you should also be mindful to speak as a son to your Father even when all goes well with your soul. Let your real petitions always be in secret. Do not let men hear your personal prayers. Prayers of thanksgiving are appropriate for groups of worshipers, but the prayer of the soul is a personal matter. There is but one form of prayer which is appropriate for all God’s children, and that is: “Nevertheless, your will be done.”
146:2.13 (1640.2) 12. Όλοι οι πιστοί του ευαγγελίου θα έπρεπε να προσευχηθούν ειλικρινά για την επέκταση της βασιλείας των ουρανών. Από όλες τις προσευχές των εβραϊκών Γραφών ο Ιησούς σχολίασε σαν πλέον κατάλληλη την παράκληση του Ψαλμωδού: «Τοποθέτησε μέσα μου μια καθαρή καρδιά, ω Θεέ, και ξαναχτίσε ένα δίκαιο πνεύμα εντός μου. Απάλλαξέ με από κρυφές αμαρτίες και αναχαίτισε το δούλο σου από αλαζονικές παραβάσεις». Ο Ιησούς σχολίασε επί μακρόν τη σχέση της προσευχής και του αδιάφορου και προσβλητικού λόγου, αναφέροντας: «Βάλε φρουρό, ω Κύριε, μπροστά από το στόμα μου, φύλαξε τη θύρα των χειλέων μου». «Η ανθρώπινη γλώσσα», είπε ο Ιησούς, «είναι ένα μέλος το οποίο λίγοι άνθρωποι μπορούν να υποτάξουν, αλλά το πνεύμα μέσα μας μπορεί να μετατρέψει αυτό το αχαλίνωτο μέλος σε μια ευγενική φωνή ανεκτικότητας και σε ενθουσιώδη υπηρέτη του ελέους».		146:2.13 (1640.2) 12. All believers in this gospel should pray sincerely for the extension of the kingdom of heaven. Of all the prayers of the Hebrew scriptures he commented most approvingly on the petition of the Psalmist: “Create in me a clean heart, O God, and renew a right spirit within me. Purge me from secret sins and keep back your servant from presumptuous transgression.” Jesus commented at great length on the relation of prayer to careless and offending speech, quoting: “Set a watch, O Lord, before my mouth; keep the door of my lips.” “The human tongue,” said Jesus, “is a member which few men can tame, but the spirit within can transform this unruly member into a kindly voice of tolerance and an inspiring minister of mercy.”
146:2.14 (1640.3) 13. Ο Ιησούς δίδαξε ότι η προσευχή για θεϊκή καθοδήγηση στο μονοπάτι της γήινης ζωής ερχόταν δεύτερη σε σημασία από την προσευχή για τη γνώση του θελήματος του Πατέρα. Στην πραγματικότητα αυτό σημαίνει προσευχή για θεϊκή σοφία. Ο Ιησούς ποτέ δεν δίδαξε ότι η ανθρώπινη γνώση και οι ιδιαίτερες ικανότητες μπορούν να αποκτηθούν με την προσευχή. Δίδαξε όμως ότι η προσευχή είναι παράγοντας βασικός στη μεγέθυνση της ικανότητας κάποιου για να δεχτεί την παρουσία του θεϊκού πνεύματος. Όταν ο Ιησούς δίδαξε τους συντρόφους του να προσεύχονται εν πνεύματι και αληθεία, εξήγησε ότι αναφερόταν στην ειλικρινή προσευχή και ανάλογα με τη φώτιση κάποιου, να προσεύχεται με όλη του την καρδιά και διανόηση, ένθερμα και σταθερά.		146:2.14 (1640.3) 13. Jesus taught that the prayer for divine guidance over the pathway of earthly life was next in importance to the petition for a knowledge of the Father’s will. In reality this means a prayer for divine wisdom. Jesus never taught that human knowledge and special skill could be gained by prayer. But he did teach that prayer is a factor in the enlargement of one’s capacity to receive the presence of the divine spirit. When Jesus taught his associates to pray in the spirit and in truth, he explained that he referred to praying sincerely and in accordance with one’s enlightenment, to praying wholeheartedly and intelligently, earnestly and steadfastly.
146:2.15 (1640.4) 14. Ο Ιησούς προειδοποίησε τους οπαδούς του να μην νομίσουν ότι οι προσευχές τους θα γίνονταν πιο αποτελεσματικές στολισμένες με επαναλήψεις, ευγλωττία, νηστεία, μετάνοιες ή θυσίες. Αλλά παρότρυνε τους πιστούς του να χρησιμοποιούν την προσευχή ως μέσον που θα τους οδηγήσει ψηλά δια μέσου των ευχαριστιών και της λατρείας. Ο Ιησούς θρηνούσε που υπήρχε τόσο λίγο πνεύμα ευχαριστίας στις προσευχές λατρείας των οπαδών του. Αναφέρθηκε στις Γραφές γι αυτή την υπόθεση, λέγοντας: «Είναι καλό πράγμα να ευχαριστώ τον Κύριο και να ψάλλω αίνους για το όνομα του Υψίστου, να αναγνωρίζω τη στοργική του καλοσύνη κάθε πρωί και την εμπιστοσύνη του κάθε βράδυ, γιατί ο Θεός με κατέστησε με το έργο του ευτυχισμένο. Για τα πάντα θα αποδίδω ευχαριστίες σύμφωνα με το θέλημα του Θεού».		146:2.15 (1640.4) 14. Jesus warned his followers against thinking that their prayers would be rendered more efficacious by ornate repetitions, eloquent phraseology, fasting, penance, or sacrifices. But he did exhort his believers to employ prayer as a means of leading up through thanksgiving to true worship. Jesus deplored that so little of the spirit of thanksgiving was to be found in the prayers and worship of his followers. He quoted from the Scriptures on this occasion, saying: “It is a good thing to give thanks to the Lord and to sing praises to the name of the Most High, to acknowledge his loving-kindness every morning and his faithfulness every night, for God has made me glad through his work. In everything I will give thanks according to the will of God.”
146:2.16 (1640.5) 15. Και μετά ο Ιησούς είπε: «Μην είστε συνεχώς υπερβολικά αγχωμένοι για τις συνηθισμένες ανάγκες σας. Μη βλέπετε το μέλλον με αγωνία όσον αφορά τα προβλήματα της γήινης ύπαρξής σας, αλλά για όλα αυτά τα πράγματα, μέσα από την προσευχή και την ικεσία, με πνεύμα ειλικρινούς ευχαριστίας, εκθέστε τις ανάγκες σας μπροστά στον Πατέρα που είναι στον ουρανό». Μετά αναφέρθηκε στις Γραφές: «Θα δοξάσω το όνομα του Θεού με ένα τραγούδι και θα τον μεγαλύνω με ευχαριστίες. Και αυτό θα ευχαριστήσει τον Κύριο καλύτερα από τη θυσία ενός βοδιού ή ενός ταύρου με κέρατα και οπλές».		146:2.16 (1640.5) 15. And then Jesus said: “Be not constantly overanxious about your common needs. Be not apprehensive concerning the problems of your earthly existence, but in all these things by prayer and supplication, with the spirit of sincere thanksgiving, let your needs be spread out before your Father who is in heaven.” Then he quoted from the Scriptures: “I will praise the name of God with a song and will magnify him with thanksgiving. And this will please the Lord better than the sacrifice of an ox or bullock with horns and hoofs.”
146:2.17 (1641.1) 16. Ο Ιησούς δίδαξε τους οπαδούς του ότι, όταν έχουν κάνει την προσευχή τους προς τον Πατέρα, θα πρέπει να παραμείνουν για ένα διάστημα σε σιωπηλή δεκτικότητα για να δώσουν, στο εντός τους ευρισκόμενο πνεύμα, την καλύτερη δυνατότητα να μιλήσει στην ψυχή που ακούει. Το πνεύμα του Πατέρα μιλάει καλύτερα στον άνθρωπο όταν ο ανθρώπινος νους βρίσκεται σε θέση αληθινής κατάνυξης. Λατρεύουμε το Θεό με τη βοήθεια του εντός μας ευρισκόμενου πνεύματος του Πατέρα και με τη φώτιση του ανθρώπινου νου δια μέσου της αλήθειας. Η λατρεία είναι μια μεταμορφωτική εμπειρία δια της οποίας ο πεπερασμένος νους σταδιακά πλησιάζει και τελικά κατορθώνει να φτάσει την παρουσία του Άπειρου.		146:2.17 (1641.1) 16. Jesus taught his followers that, when they had made their prayers to the Father, they should remain for a time in silent receptivity to afford the indwelling spirit the better opportunity to speak to the listening soul. The spirit of the Father speaks best to man when the human mind is in an attitude of true worship. We worship God by the aid of the Father’s indwelling spirit and by the illumination of the human mind through the ministry of truth. Worship, taught Jesus, makes one increasingly like the being who is worshiped. Worship is a transforming experience whereby the finite gradually approaches and ultimately attains the presence of the Infinite.
146:2.18 (1641.2) Πολλές άλλες αλήθειες είπε ο Ιησούς στους αποστόλους του για την επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό, αλλά δεν μπόρεσαν πολλοί να περιβάλλουν με κατανόηση τη διδασκαλία του.		146:2.18 (1641.2) And many other truths did Jesus tell his apostles about man’s communion with God, but not many of them could fully encompass his teaching.
3. Η ΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΡΑΜΑ ^top		3. The Stop at Ramah ^top
146:3.1 (1641.3) Στη Ραμά ο Ιησούς είχε μια αξιομνημόνευτη συζήτηση με τον ηλικιωμένο Έλληνα φιλόσοφο που δίδασκε ότι η επιστήμη και η φιλοσοφία ήταν αρκετές για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τής ανθρώπινης εμπειρίας. Ο Ιησούς άκουγε με υπομονή και συμπάθεια τον Έλληνα διδάσκαλο, επισημαίνοντας την αλήθεια σε πολλά πράγματα που είπε αυτός, τονίζοντας όμως, όταν τελείωσε, πως είχε παραλείψει να εξηγήσει στην ομιλία του για την ανθρώπινη ύπαρξη το «από πού, γιατί, και προς τα πού», και πρόσθεσε: «Εκεί που εσύ σταμάτησες, εμείς ξεκινάμε. Η θρησκεία είναι μια αποκάλυψη για την ψυχή του ανθρώπου που έχει να κάνει με πραγματικότητες του πνεύματος τις οποίες ο νους από μόνος του δεν θα μπορούσε ποτέ να ανακαλύψει ή να ερευνήσει τελείως. Οι διανοητικές προσπάθειες μπορούν ίσως να αποκαλύψουν την πραγματικότητα της ζωής, αλλά το ευαγγέλιο της βασιλείας ξεδιπλώνει τις αλήθειες της ύπαρξης. Μίλησες για τις υλικές σκιές της αλήθειας. Θα προσέξεις τώρα, όταν θα σου μιλάω για τις αιώνιες και πνευματικές αλήθειες που αποδιώχνουν τις φευγαλέες σκιές των υλικών γεγονότων της θνητής ύπαρξης;». Για μια ώρα και πλέον ο Ιησούς δίδασκε αυτό τον Έλληνα τις σωτήριες αλήθειες του ευαγγελίου της βασιλείας. Ο γερο-φιλόσοφος ήταν επιδεκτικός στον τρόπο που ο Κύριος άγγιζε τα θέματα και όντας ειλικρινής και έντιμος, γρήγορα πίστεψε αυτό το ευαγγέλιο της βασιλείας.		146:3.1 (1641.3) At Ramah Jesus had the memorable discussion with the aged Greek philosopher who taught that science and philosophy were sufficient to satisfy the needs of human experience. Jesus listened with patience and sympathy to this Greek teacher, allowing the truth of many things he said but pointing out that, when he was through, he had failed in his discussion of human existence to explain “whence, why, and whither,” and added: “Where you leave off, we begin. Religion is a revelation to man’s soul dealing with spiritual realities which the mind alone could never discover or fully fathom. Intellectual strivings may reveal the facts of life, but the gospel of the kingdom unfolds the truths of being. You have discussed the material shadows of truth; will you now listen while I tell you about the eternal and spiritual realities which cast these transient time shadows of the material facts of mortal existence?” For more than an hour Jesus taught this Greek the saving truths of the gospel of the kingdom. The old philosopher was susceptible to the Master’s mode of approach, and being sincerely honest of heart, he quickly believed this gospel of salvation.
146:3.2 (1641.4) Οι απόστολοι είχαν λίγο συγχυστεί από την άνεση με την οποία ο Ιησούς συμφωνούσε με τις προτάσεις των Ελλήνων, αλλά ο Ιησούς τούς είπε κατόπιν ιδιαιτέρως: «Παιδιά μου, μην απορείτε που ήμουν ανεκτικός με την ελληνική φιλοσοφία. Η αληθινή και αυθεντική εσωτερική βεβαιότητα δεν έχει να φοβηθεί το ελάχιστο από την εξωτερική ανάλυση, ούτε δυσανασχετεί η αλήθεια από την έντιμη κριτική. Δεν πρέπει ποτέ να λησμονείτε ότι η μισαλλοδοξία είναι η μάσκα που καλύπτει την ύπαρξη κρυφών αμφιβολιών ως προς την αλήθεια των πιστεύω κάποιου. Κανένας δεν ενοχλείται ποτέ από τη στάση του γείτονά του όταν έχει πλήρη εμπιστοσύνη στην αλήθεια αυτών που πιστεύει με όλη του την καρδιά. Θάρρος θέλει η εμπιστοσύνη στην πλήρη εντιμότητα εκείνων των πραγμάτων στα οποία κάποιος ισχυρίζεται ότι πιστεύει. Οι ειλικρινείς άνθρωποι δεν φοβούνται την κριτική εξέταση των αληθινών πεποιθήσεων και των υψηλών ιδανικών τους».		146:3.2 (1641.4) The apostles were a bit disconcerted by the open manner of Jesus’ assent to many of the Greek’s propositions, but Jesus afterward privately said to them: “My children, marvel not that I was tolerant of the Greek’s philosophy. True and genuine inward certainty does not in the least fear outward analysis, nor does truth resent honest criticism. You should never forget that intolerance is the mask covering up the entertainment of secret doubts as to the trueness of one’s belief. No man is at any time disturbed by his neighbor’s attitude when he has perfect confidence in the truth of that which he wholeheartedly believes. Courage is the confidence of thoroughgoing honesty about those things which one professes to believe. Sincere men are unafraid of the critical examination of their true convictions and noble ideals.”
146:3.3 (1641.5) Τη δεύτερη μέρα στη Ραμά, ο Θωμάς έκανε στον Ιησού αυτήν την ερώτηση: «Κύριε, πώς μπορεί ένας καινούργιος πιστός της διδασκαλίας σου να γνωρίζει πραγματικά, να είναι πράγματι σίγουρος για την αλήθεια αυτού του ευαγγελίου της βασιλείας;».		146:3.3 (1641.5) On the second evening at Ramah, Thomas asked Jesus this question: “Master, how can a new believer in your teaching really know, really be certain, about the truth of this gospel of the kingdom?”
146:3.4 (1641.6) Και ο Ιησούς αποκρίθηκε στο Θωμά: «Η επιβεβαίωση ότι έχετε εισέλθει στην οικογένεια της βασιλείας του Πατέρα, και ότι θα ζείτε αιώνια με τα παιδιά της βασιλείας, είναι εξ ολοκλήρου θέμα προσωπικής εμπειρίας – πίστης για την κυριολεξία. Η πνευματική βεβαιότητα είναι ισοδύναμη της προσωπικής θρησκευτικής σας εμπειρίας στις αιώνιες πραγματικότητες της θεϊκής αλήθειας και είναι κατά ένα διαφορετικό τρόπο ίση με την κατανόηση του νου σας ως προς τις πραγματικότητες της αλήθειας συν την πνευματική σας πίστη μείον τις δίκαιες αμφιβολίες σας.		146:3.4 (1641.6) And Jesus said to Thomas: “Your assurance that you have entered into the kingdom family of the Father, and that you will eternally survive with the children of the kingdom, is wholly a matter of personal experience—faith in the word of truth. Spiritual assurance is the equivalent of your personal religious experience in the eternal realities of divine truth and is otherwise equal to your intelligent understanding of truth realities plus your spiritual faith and minus your honest doubts.
146:3.5 (1642.1) Ο Γιος έχει προικισθεί φυσιολογικά με τη ζωή του Πατέρα. Εσείς, όντας προικισμένοι με το ζωντανό πνεύμα του Πατέρα, είστε επομένως και γιοι του Θεού. Επιβιώνετε στον υλικό κόσμο της σάρκας επειδή έχετε ταυτιστεί με το ζωντανό πνεύμα του Πατέρα, το δώρο της αιώνιας ζωής. Πολλοί, όντως, είχαν αυτή τη ζωή πριν τον ερχομό μου από τον Πατέρα, και πολλοί άλλοι έχουν δεχτεί αυτό το πνεύμα επειδή πίστεψαν στα λόγια μου. Αλλά σας δηλώνω ότι, όταν θα γυρίσω στον Πατέρα, θα στείλει το πνεύμα του στις καρδιές όλων των ανθρώπων.		146:3.5 (1642.1) “The Son is naturally endowed with the life of the Father. Having been endowed with the living spirit of the Father, you are therefore sons of God. You survive your life in the material world of the flesh because you are identified with the Father’s living spirit, the gift of eternal life. Many, indeed, had this life before I came forth from the Father, and many more have received this spirit because they believed my word; but I declare that, when I return to the Father, he will send his spirit into the hearts of all men.
146:3.6 (1642.2) Αφού δεν μπορείτε να παρατηρήσετε το θεϊκό πνεύμα να εργάζεται μέσα στο νου σας, υπάρχει μια πρακτική μέθοδος να ανακαλύψετε το βαθμό στον οποίο έχετε παραχωρήσει τον έλεγχο της ψυχής σας στη διδασκαλία και στην καθοδήγηση του εντός σας ευρισκόμενου πνεύματος του ουράνιου Πατέρα, και αυτή είναι ο βαθμός της αγάπης σας για το συνάνθρωπό σας. Το πνεύμα του Πατέρα συμμετέχει στην αγάπη του Πατέρα και καθώς κυριεύει τον άνθρωπο, οδηγεί αλάνθαστα σε κατευθύνσεις θεϊκής λατρείας και στοργικού ενδιαφέροντος για τον συνάνθρωπο. Κατ’ αρχήν πιστεύετε ότι είστε γιοι του Θεού επειδή η διδασκαλία μου σας έκανε πιο συνειδητούς στην εσωτερική καθοδήγηση της παρουσίας του Πατέρα μας που βρίσκεται μέσα σας, αλλά τώρα το Πνεύμα της Αληθείας θα εκχυθεί σε κάθε σάρκα και θα ζήσει ανάμεσα στους ανθρώπους και θα διδάξει τους ανθρώπους, όπως εγώ τώρα ζω ανάμεσά σας και σας λέγω λόγια αλήθειας. Και αυτό το Πνεύμα της Αληθείας, σας μιλάω για τα πνευματικά χαρίσματα της ψυχής σας, θα σας βοηθήσει να γνωρίσετε ότι είστε γιοι του Θεού. Θα μαρτυρήσει αλάνθαστα μαζί με την παρουσία του Πατέρα εντός σας, το πνεύμα σας δηλαδή, και θα κατοικήσει σε όλους τους ανθρώπους όπως κατοικεί τώρα σε μερικούς, λέγοντάς σας ότι είστε στην πραγματικότητα οι γιοι του Θεού.		146:3.6 (1642.2) “While you cannot observe the divine spirit at work in your minds, there is a practical method of discovering the degree to which you have yielded the control of your soul powers to the teaching and guidance of this indwelling spirit of the heavenly Father, and that is the degree of your love for your fellow men. This spirit of the Father partakes of the love of the Father, and as it dominates man, it unfailingly leads in the directions of divine worship and loving regard for one’s fellows. At first you believe that you are sons of God because my teaching has made you more conscious of the inner leadings of our Father’s indwelling presence; but presently the Spirit of Truth shall be poured out upon all flesh, and it will live among men and teach all men, even as I now live among you and speak to you the words of truth. And this Spirit of Truth, speaking for the spiritual endowments of your souls, will help you to know that you are the sons of God. It will unfailingly bear witness with the Father’s indwelling presence, your spirit, then dwelling in all men as it now dwells in some, telling you that you are in reality the sons of God.
146:3.7 (1642.3) Κάθε παιδί της γης που ακολουθεί την καθοδήγηση αυτού του πνεύματος θα γνωρίσει τελικά το θέλημα του Θεού και αυτός που θα παραδοθεί στο θέλημα του Πατέρα μου θα ζήσει για πάντα. Ο δρόμος από τη γήινη ζωή στην αιώνια κατοικία δεν σας έχει γίνει ξεκάθαρα γνωστός, αλλά υπάρχει τρόπος, πάντα υπήρχε, και εγώ έχω έρθει για να κάνω αυτό το δρόμο καινούργιο και ζωντανό. Αυτός που εισέρχεται στη βασιλεία έχει ήδη αιώνια ζωή – δεν θα χαθεί ποτέ. Αλλά το περισσότερο θα το καταλάβετε καλύτερα όταν θα επιστρέψω στον Πατέρα μου και εσείς θα μπορέσετε να εκτιμήσετε τις εμπειρίες σας σε ανασκόπηση».		146:3.7 (1642.3) “Every earth child who follows the leading of this spirit shall eventually know the will of God, and he who surrenders to the will of my Father shall abide forever. The way from the earth life to the eternal estate has not been made plain to you, but there is a way, there always has been, and I have come to make that way new and living. He who enters the kingdom has eternal life already—he shall never perish. But much of this you will the better understand when I shall have returned to the Father and you are able to view your present experiences in retrospect.”
146:3.8 (1642.4) Και όλοι όσοι άκουσαν αυτά τα ευλογημένα λόγια ευχαριστήθηκαν πολύ. Η ιουδαϊκή διδασκαλία ήταν μπερδεμένη και αμφίβολη σχετικά με την επιβίωση του ενάρετου και ήταν αναζωογονητικό και ενθουσιώδες για τους οπαδούς του Ιησού να ακούσουν αυτά τα πολύ καθορισμένα και θετικά λόγια επιβεβαίωσης για την αιώνια επιβίωση όλων των αληθινών πιστών.		146:3.8 (1642.4) And all who heard these blessed words were greatly cheered. The Jewish teachings had been confused and uncertain regarding the survival of the righteous, and it was refreshing and inspiring for Jesus’ followers to hear these very definite and positive words of assurance about the eternal survival of all true believers.
146:3.9 (1642.5) Οι απόστολοι συνέχισαν να κηρύττουν και να βαφτίζουν πιστούς, ενώ συνέχιζαν την πρακτική να επισκέπτονται από σπίτι σε σπίτι και να παρηγορούν τους αποθαρρυμένους και να φροντίζουν τους άρρωστους και τους πονεμένους. Η αποστολική οργάνωση είχε επεκταθεί και κάθε ένας απόστολος του Ιησού είχε για σύντροφο έναν απόστολο του Ιωάννη. Ο Άμπνερ ήταν ο σύντροφος του Ανδρέα, και αυτό το σχέδιο συνεχίστηκε μέχρι που πήγαν στην Ιερουσαλήμ το επόμενο Πάσχα.		146:3.9 (1642.5) The apostles continued to preach and baptize believers, while they kept up the practice of visiting from house to house, comforting the downcast and ministering to the sick and afflicted. The apostolic organization was expanded in that each of Jesus’ apostles now had one of John’s as an associate; Abner was the associate of Andrew; and this plan prevailed until they went down to Jerusalem for the next Passover.
146:3.10 (1642.6) Οι ειδικές οδηγίες που δόθηκαν από τον Ιησού κατά την παραμονή τους στη Ζαβουλών είχαν κυρίως να κάνουν με περαιτέρω συζητήσεις για τις αμοιβαίες υποχρεώσεις της βασιλείας και την κατανόηση της διδασκαλίας, που στόχευε στο να κάνει σαφείς τις διαφορές μεταξύ της προσωπικής θρησκευτικής εμπειρίας και της φιλίας των κοινωνικών θρησκευτικών υποχρεώσεων. Αυτή ήταν μια από τις λίγες φορές που ο Κύριος συζήτησε τις κοινωνικές απόψεις της θρησκείας. Σε όλη τη γήινη ζωή του ο Ιησούς έδωσε πολύ λίγες οδηγίες στους οπαδούς του για την κοινωνικοποίηση της θρησκείας.		146:3.10 (1642.6) The special instruction given by Jesus during their stay at Zebulun had chiefly to do with further discussions of the mutual obligations of the kingdom and embraced teaching designed to make clear the differences between personal religious experience and the amities of social religious obligations. This was one of the few times the Master ever discussed the social aspects of religion. Throughout his entire earth life Jesus gave his followers very little instruction regarding the socialization of religion.
146:3.11 (1643.1) Στη Ζαβουλών ο κόσμος αποτελούνταν από ανάμεικτες φυλές, πολύ λίγοι Ιουδαίοι ή ειδωλολάτρες, και λίγοι από αυτούς πίστεψαν πραγματικά στον Ιησού, μολονότι είχαν ακούσει για τη θεραπεία των αρρώστων στην Καπερναούμ.		146:3.11 (1643.1) In Zebulun the people were of a mixed race, hardly Jew or gentile, and few of them really believed in Jesus, notwithstanding they had heard of the healing of the sick at Capernaum.
4. ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΤΟ ΙΡΟΝ ^top		4. The Gospel at Iron ^top
146:4.1 (1643.2) Στο Ιρόν, όπως και σε πολλές από τις μικρότερες πόλεις της Γαλιλαίας και της Ιουδαίας, υπήρχε συναγωγή και τον πρώτο καιρό της διακονίας του Ιησού ήταν συνήθειά του να μιλάει σε αυτές τις συναγωγές την ημέρα του Σαββάτου. Μερικές φορές μίλαγε κατά την πρωινή λειτουργία, και ο Πέτρος ή κάποιος άλλος απόστολος κήρυττε κατά την απογευματινή λειτουργία. Ο Ιησούς και οι απόστολοι δίδασκαν συχνά και κήρυτταν κατά τις βραδινές συγκεντρώσεις που γίνονταν στη συναγωγή μέσα στην εβδομάδα. Αν και οι θρησκευτικοί ηγέτες της Ιερουσαλήμ έγιναν σταδιακά ανταγωνιστές τού Ιησού, δεν ασκούσαν άμεσο έλεγχο στις συναγωγές που βρισκόντουσαν έξω από την πόλη. Μόνο αργότερα, κατά τη δημόσια διακονία του Ιησού κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ένα τόσο ευρύ αίσθημα εναντίον του, ώστε να κλείσουν σχεδόν σε όλη τη χώρα οι συναγωγές για τη διδασκαλία του. Εκείνη όμως την εποχή όλες οι συναγωγές στη Γαλιλαία και την Ιουδαία ήταν ανοιχτές σ’ αυτόν.		146:4.1 (1643.2) At Iron, as in many of even the smaller cities of Galilee and Judea, there was a synagogue, and during the earlier times of Jesus’ ministry it was his custom to speak in these synagogues on the Sabbath day. Sometimes he would speak at the morning service, and Peter or one of the other apostles would preach at the afternoon hour. Jesus and the apostles would also often teach and preach at the weekday evening assemblies at the synagogue. Although the religious leaders at Jerusalem became increasingly antagonistic toward Jesus, they exercised no direct control over the synagogues outside of that city. It was not until later in Jesus’ public ministry that they were able to create such a widespread sentiment against him as to bring about the almost universal closing of the synagogues to his teaching. At this time all the synagogues of Galilee and Judea were open to him.
146:4.2 (1643.3) Το Ιρόν ήταν το μέρος με εκτεταμένα ορυχεία μεταλλευμάτων εκείνης της εποχής, και αφού ο Ιησούς δεν είχε ποτέ μοιραστεί τη ζωή τού μεταλλωρύχου, περνούσε τον περισσότερο καιρό του, κατά την παραμονή στο Ιρόν, στα ορυχεία. Ενώ οι απόστολοι επισκεπτόντουσαν τα σπίτια και κήρυτταν σε δημόσια μέρη, ο Ιησούς εργαζόταν στα ορυχεία με αυτούς τους υπόγειους εργάτες. Η φήμη του Ιησού σαν θεραπευτή είχε διαδοθεί ακόμα και σε αυτό το απομακρυσμένο χωριό, και πολλοί άρρωστοι και πονεμένοι αναζητούσαν βοήθεια στα χέρια του και πολλοί είχαν ευεργετηθεί από τη θεραπευτική διακονία του. Αλλά σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις ο Κύριος δεν εκτέλεσε ένα λεγόμενο θαύμα θεραπείας εκτός από αυτήν ενός λεπρού.		146:4.2 (1643.3) Iron was the site of extensive mineral mines for those days, and since Jesus had never shared the life of the miner, he spent most of his time, while sojourning at Iron, in the mines. While the apostles visited the homes and preached in the public places, Jesus worked in the mines with these underground laborers. The fame of Jesus as a healer had spread even to this remote village, and many sick and afflicted sought help at his hands, and many were greatly benefited by his healing ministry. But in none of these cases did the Master perform a so-called miracle of healing save in that of the leper.
146:4.3 (1643.4) Αργά το απόγευμα της τρίτης ημέρας στο Ιρόν, καθώς ο Ιησούς επέστρεφε από τα ορυχεία, πέρασε τυχαία από ένα πλαϊνό στενό δρομάκι πάνω στο δρόμο για το μέρος που έμενε. Καθώς πλησίασε κοντά στη βρώμικη καλύβα κάποιου λεπρού, ο άρρωστος, έχοντας ακούσει για τη φήμη του σαν θεραπευτή, τόλμησε να απευθυνθεί σ’ αυτόν, καθώς ο Ιησού πέρναγε από την πόρτα του, λέγοντας γονατίζοντας μπροστά του: «Κύριε, αν ήθελες μόνο, θα μπορούσες να με καθαρίσεις. Έχω ακούσει το μήνυμα των δασκάλων σου και θα εισερχόμουνα στη βασιλεία αν ήμουν καθαρός». Και ο λεπρός μίλησε με αυτό τον τρόπο επειδή απαγορευόταν στους λεπρούς να παρακολουθούν τη λειτουργία στη συναγωγή ή να απασχολούνται με άλλο τρόπο με τη δημόσια λατρεία. Αυτός ο άνδρας πίστευε πραγματικά ότι θα μπορούσε να μην γίνει δεκτός στην επερχόμενη βασιλεία εκτός και μπορούσε να βρει γιατρειά από τη λέπρα του. Όταν ο Ιησούς τον είδε μέσα στην αρρώστια του και άκουσε τα λόγια πίστης του, η ανθρώπινη καρδιά και το θεϊκό μυαλό του συγκινήθηκαν με συμπόνια. Καθώς ο Ιησούς τον κοίταζε, ο άνδρας έπεσε με το πρόσωπο στο πάτωμα και προσευχήθηκε. Τότε ο Κύριος άπλωσε το χέρι του και αγγίζοντάς τον, είπε: «Θέλω – καθαρίσου». Και αμέσως αυτός θεραπεύτηκε. Η λέπρα δεν τον ταλαιπώρησε πλέον.		146:4.3 (1643.4) Late on the afternoon of the third day at Iron, as Jesus was returning from the mines, he chanced to pass through a narrow side street on his way to his lodging place. As he drew near the squalid hovel of a certain leprous man, the afflicted one, having heard of his fame as a healer, made bold to accost him as he passed his door, saying as he knelt before him: “Lord, if only you would, you could make me clean. I have heard the message of your teachers, and I would enter the kingdom if I could be made clean.” And the leper spoke in this way because among the Jews lepers were forbidden even to attend the synagogue or otherwise engage in public worship. This man really believed that he could not be received into the coming kingdom unless he could find a cure for his leprosy. And when Jesus saw him in his affliction and heard his words of clinging faith, his human heart was touched, and the divine mind was moved with compassion. As Jesus looked upon him, the man fell upon his face and worshiped. Then the Master stretched forth his hand and, touching him, said: “I will—be clean.” And immediately he was healed; the leprosy no longer afflicted him.
146:4.4 (1643.5) Όταν ο Ιησούς τον ανασήκωσε στα πόδια του, του είπε αυστηρά: «Να μην πεις σε κανένα για τη γιατρειά σου παρά να πας γρήγορα στη δουλειά σου, δείχνοντας τον εαυτό σου στον ιερέα και προσφέροντας εκείνες τις θυσίες που ορίζονται από τον Μωυσή σαν μαρτυρία του καθαρισμού σου». Αλλά ο άνδρας δεν έκανε όπως τον παρότρυνε ο Ιησούς. Αντίθετα, άρχισε να κοινοποιεί σε όλη την πόλη ότι ο Ιησούς είχε γιατρέψει τη λέπρα του και αφού ήταν γνωστός σε όλο το χωριό, οι άνθρωποι μπόρεσαν σαφέστατα να δουν ότι είχε καθαριστεί από την ασθένειά του. Δεν πήγε στους ιερείς όπως ο Ιησούς τον είχε νουθετήσει. Σαν αποτέλεσμα της διάδοσης των νέων ότι ο Ιησούς τον είχε θεραπεύσει, ο Κύριος πολιορκήθηκε τόσο από τους άρρωστους ώστε αναγκάστηκε να σηκωθεί νωρίς την άλλη μέρα και ν’ αφήσει το χωριό. Αν και δεν εισήλθε ξανά στην πόλη, έμεινε δυο μέρες στα περίχωρα κοντά στα ορυχεία, συνεχίζοντας να καθοδηγεί επιπλέον τους μεταλλωρύχους που πίστευαν, σχετικά με το ευαγγέλιο της βασιλείας.		146:4.4 (1643.5) When Jesus had lifted the man upon his feet, he charged him: “See that you tell no man about your healing but rather go quietly about your business, showing yourself to the priest and offering those sacrifices commanded by Moses in testimony of your cleansing.” But this man did not do as Jesus had instructed him. Instead, he began to publish abroad throughout the town that Jesus had cured his leprosy, and since he was known to all the village, the people could plainly see that he had been cleansed of his disease. He did not go to the priests as Jesus had admonished him. As a result of his spreading abroad the news that Jesus had healed him, the Master was so thronged by the sick that he was forced to rise early the next day and leave the village. Although Jesus did not again enter the town, he remained two days in the outskirts near the mines, continuing to instruct the believing miners further regarding the gospel of the kingdom.
146:4.5 (1644.1) Το καθάρισμα του λεπρού ήταν το πρώτο θαύμα που ο Ιησούς σκόπιμα και ηθελημένα εκτέλεσε μέχρι τότε. Και επρόκειτο για πραγματική λέπρα.		146:4.5 (1644.1) This cleansing of the leper was the first so-called miracle which Jesus had intentionally and deliberately performed up to this time. And this was a case of real leprosy.
146:4.6 (1644.2) Από το Ιρόν πήγαν στη Γίσχαλα, περνώντας εκεί δυο μέρες κηρύττοντας το ευαγγέλιο και μετά αναχώρησαν για τη Χοραζίν, όπου έμειναν περίπου μια εβδομάδα κηρύττοντας τα καλά νέα. Αλλά δεν μπόρεσαν να κερδίσουν πολλούς πιστούς από το βασίλειο της Χοραζιν. Σε κανένα άλλο μέρος που δίδαξε ο Ιησούς δεν συνάντησε τόση γενική αποδοκιμασία για το μήνυμά του. Η παραμονή στη Χοραζίν ήταν πολύ αποκαρδιωτική για τους περισσότερους αποστόλους, και ο Ανδρέας και ο Άμπνερ με μεγάλη δυσκολία συγκράτησαν το κουράγιο των συντρόφων τους. Και έτσι, περνώντας ήσυχα μέσα από την Καπερναούμ, πήγαν στο χωριό Μαδών, όπου τα κατάφεραν λίγο καλύτερα. Εκεί, επικράτησε στο μυαλό των περισσοτέρων αποστόλων η ιδέα, ότι η αποτυχία τους να έχουν επιτυχία στις πόλεις που επισκέφθηκαν πρόσφατα, οφειλόταν στην επιμονή του Ιησού να σταματήσουν να αναφέρονται σ’ αυτόν, κατά τη διδασκαλία και τα κηρύγματά τους, σαν θεραπευτή. Πόσο επιθυμούσαν να καθαρίσει άλλον ένα λεπρό ή να επιδείξει τη δύναμή του με κάποιον άλλο τρόπο ώστε να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου! Όμως ο Κύριος ήταν αμετακίνητος παρά τη θερμή προτροπή τους.		146:4.6 (1644.2) From Iron they went to Gischala, spending two days proclaiming the gospel, and then departed for Chorazin, where they spent almost a week preaching the good news; but they were unable to win many believers for the kingdom in Chorazin. In no place where Jesus had taught had he met with such a general rejection of his message. The sojourn at Chorazin was very depressing to most of the apostles, and Andrew and Abner had much difficulty in upholding the courage of their associates. And so, passing quietly through Capernaum, they went on to the village of Madon, where they fared little better. There prevailed in the minds of most of the apostles the idea that their failure to meet with success in these towns so recently visited was due to Jesus’ insistence that they refrain, in their teaching and preaching, from referring to him as a healer. How they wished he would cleanse another leper or in some other manner so manifest his power as to attract the attention of the people! But the Master was unmoved by their earnest urging.
5. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΝΑ ^top		5. Back in Cana ^top
146:5.1 (1644.3) Η ομάδα των αποστόλων χάρηκε πολύ όταν ο Ιησούς ανήγγειλε, «Αύριο θα πάμε στην Κανά». Ήξεραν ότι θα είχαν ένα φιλικό ακροατήριο στην Κανά, επειδή ο Ιησούς ήταν πολύ γνωστός εδώ. Το έργο τους βάδιζε ικανοποιητικά, φέρνοντας κόσμο στη βασιλεία, όταν την τρίτη ημέρα, έφτασε στην Κανά κάποιος εξέχων πολίτης της Καπερναούμ, ο Τίτος, που πίστευε εν μέρει στον Ιησού, και του οποίου ο γιος ήταν σοβαρά άρρωστος. Άκουσε ότι ο Ιησούς ήταν στην Κανά, έτσι έσπευσε να τον δει. Οι πιστοί στην Καπερναούμ πίστευαν ότι ο Ιησούς μπορούσε να γιατρέψει κάθε ασθένεια.		146:5.1 (1644.3) The apostolic party was greatly cheered when Jesus announced, “Tomorrow we go to Cana.” They knew they would have a sympathetic hearing at Cana, for Jesus was well known there. They were doing well with their work of bringing people into the kingdom when, on the third day, there arrived in Cana a certain prominent citizen of Capernaum, Titus, who was a partial believer, and whose son was critically ill. He heard that Jesus was at Cana; so he hastened over to see him. The believers at Capernaum thought Jesus could heal any sickness.
146:5.2 (1644.4) Όταν αυτός ο ευγενής βρήκε τον Ιησού στην Κανά, τον παρακάλεσε να πάει γρήγορα στην Καπερναούμ και να θεραπεύσει το γιο του. Ενώ οι απόστολοι βρισκόντουσαν σε ετοιμότητα, με κομμένη την ανάσα από την προσδοκία, ο Ιησούς, κοιτάζοντας τον πατέρα του άρρωστου αγοριού, είπε: «Για πόσο καιρό θα βρίσκομαι μαζί σας; Η δύναμη του Θεού βρίσκεται μέσα σας, αλλά εκτός και δείτε σημεία και παρατηρήσετε θαύματα, αρνείστε να πιστέψετε». Όμως ο ευγενής τον παρακάλεσε λέγοντάς του: «Κύριέ μου, πιστεύω αληθινά, έλα όμως πριν χαθεί το παιδί μου, γιατί όταν το άφησα ήταν από τότε στο κατώφλι του θανάτου». Και όταν ο Ιησούς χαμήλωσε το κεφάλι για ένα λεπτό σε σιωπηλό διαλογισμό, είπε απότομα, «Γύρισε σπίτι σου, ο γιος σου θα ζήσει». Ο Τίτος πίστεψε τα λόγια του Ιησού και βιάστηκε να επιστρέψει στην Καπερναούμ. Και καθώς επέστρεφε, οι υπηρέτες του βγήκαν να τον συναντήσουν, λέγοντας: «Αγαλλιάστε γιατί ο γιος σας έχει βελτιωθεί – ζει». Τότε ο Τίτος τους ρώτησε τι ώρα το παιδί άρχισε να αναρρώνει και όταν οι υπηρέτες απάντησαν «χθες κατά την εβδόμην ώρα ο πυρετός τον άφησε», ο πατέρας θυμήθηκε ότι ήταν εκείνη περίπου η ώρα που ο Ιησούς είχε πει, «Ο γιος σου θα ζήσει». Και ο Τίτος έκτοτε πίστεψε με όλη του την καρδιά και επίσης πίστεψε και όλη του η οικογένεια. Αυτός ο γιος έγινε δυναμικός πρεσβευτής της βασιλείας και αργότερα έδωσε τη ζωή του μαζί με αυτούς που υπέφεραν στη Ρώμη. Αν και ολόκληρη η οικογένεια του Τίτου, οι φίλοι του, ακόμα και οι απόστολοι θεώρησαν αυτό το επεισόδιο σαν θαύμα, δεν ήταν. Τουλάχιστον δεν ήταν θαύμα θεραπείας φυσικής νόσου. Ήταν εν μέρει μια περίπτωση πρόγνωσης σχετικής με την πορεία του φυσικού νόμου, ακριβώς η ίδια γνώση στην οποία ο Ιησούς συχνά κατέφευγε μετά τη βάφτισή του.		146:5.2 (1644.4) When this nobleman had located Jesus in Cana, he besought him to hurry over to Capernaum and heal his afflicted son. While the apostles stood by in breathless expectancy, Jesus, looking at the father of the sick boy, said: “How long shall I bear with you? The power of God is in your midst, but except you see signs and behold wonders, you refuse to believe.” But the nobleman pleaded with Jesus, saying: “My Lord, I do believe, but come ere my child perishes, for when I left him he was even then at the point of death.” And when Jesus had bowed his head a moment in silent meditation, he suddenly spoke, “Return to your home; your son will live.” Titus believed the word of Jesus and hastened back to Capernaum. And as he was returning, his servants came out to meet him, saying, “Rejoice, for your son is improved—he lives.” Then Titus inquired of them at what hour the boy began to mend, and when the servants answered “yesterday about the seventh hour the fever left him,” the father recalled that it was about that hour when Jesus had said, “Your son will live.” And Titus henceforth believed with a whole heart, and all his family also believed. This son became a mighty minister of the kingdom and later yielded up his life with those who suffered in Rome. Though the entire household of Titus, their friends, and even the apostles regarded this episode as a miracle, it was not. At least this was not a miracle of curing physical disease. It was merely a case of preknowledge concerning the course of natural law, just such knowledge as Jesus frequently resorted to subsequent to his baptism.
146:5.3 (1645.1) Ο Ιησούς αναγκάστηκε πάλι να φύγει βιαστικά από την Κανά, ένεκα της υπερβολικής προσοχής που δημιούργησε το δεύτερο επεισόδιο αυτού του είδους της υπηρεσίας προς το χωριό. Οι χωρικοί θυμήθηκαν το νερό και το κρασί και τώρα που θεωρήθηκε ότι θεράπευσε το γιο του ευγενή από τόσο μεγάλη απόσταση, ήρθαν σ’ αυτόν, όχι μόνο φέρνοντας άρρωστους και δυστυχείς αλλά στέλνοντας αγγελιαφόρους και ζητώντας να θεραπεύει ασθενείς από μακριά. Όταν λοιπόν είδε ο Ιησούς ότι όλοι οι κάτοικοι της περιοχής ήταν ξεσηκωμένοι, είπε: «Πάμε στη Ναΐν».		146:5.3 (1645.1) Again was Jesus compelled to hasten away from Cana because of the undue attention attracted by the second episode of this sort to attend his ministry in this village. The townspeople remembered the water and the wine, and now that he was supposed to have healed the nobleman’s son at so great a distance, they came to him, not only bringing the sick and afflicted but also sending messengers requesting that he heal sufferers at a distance. And when Jesus saw that the whole countryside was aroused, he said, “Let us go to Nain.”
6. Η ΝΑΪΝ ΚΑΙ Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ ^top		6. Nain and the Widow’s Son ^top
146:6.1 (1645.2) Οι άνθρωποι αυτοί πίστευαν στα σημεία. Ήταν μια γενιά που έψαχνε για θαύματα. Την εποχή εκείνη ο λαός της κεντρικής και νότιας Γαλιλαίας αναζητούσε θαύματα όσον αφορούσε τον Ιησού και την προσωπική διακονία του. Δεκάδες, εκατοντάδες έντιμων ανθρώπων που υπέφεραν από καθαρά νευρικές δυσλειτουργίες και ασθενείς με ψυχολογικές διαταραχές ήρθαν στην παρουσία του Ιησού και μετά γύρισαν στα σπίτια τους, στους φίλους τους αναγγέλλοντας ότι ο Ιησούς τους είχε θεραπεύσει. Και τέτοιες περιπτώσεις διανοητικής θεραπείας αυτοί οι αμόρφωτοι και απλοϊκοί άνθρωποι τις θεώρησαν φυσικές ιάσεις, και θαυματουργικές θεραπείες.		146:6.1 (1645.2) These people believed in signs; they were a wonder-seeking generation. By this time the people of central and southern Galilee had become miracle minded regarding Jesus and his personal ministry. Scores, hundreds, of honest persons suffering from purely nervous disorders and afflicted with emotional disturbances came into Jesus’ presence and then returned home to their friends announcing that Jesus had healed them. And such cases of mental healing these ignorant and simple-minded people regarded as physical healing, miraculous cures.
146:6.2 (1645.3) Όταν ο Ιησούς γύρευε να φύγει από την Κανά και να πάει στη Ναΐν, ένα μεγάλο πλήθος από πιστούς και πολλοί περίεργοι τον ακολούθησαν. Ήταν αποφασισμένοι να δουν θαύματα και δεν απογοητεύτηκαν. Καθώς ο Ιησούς και οι απόστολοι έφτασαν κοντά στην πύλη της πόλης, συνάντησαν μια νεκρική πομπή που πήγαινε προς το κοντινό νεκροταφείο, μεταφέροντας το μοναχογιό μιας χήρας μάνας από τη Ναΐν. Αυτή η γυναίκα ήταν πολύ σεβαστή και το μισό χωριό ακολουθούσε τους μεταφορείς του φέρετρου του υποτιθέμενου νεκρού αγοριού. Όταν η νεκρική πομπή έφτασε μέχρι τον Ιησού και τους οπαδούς του, η χήρα και οι φίλοι της αναγνώρισαν τον Κύριο και τον ικέτεψαν να φέρει πίσω στη ζωή το γιο της. Η προσδοκία τους για θαύμα είχε φτάσει σε τέτοιο υψηλό βαθμό που πίστευαν ότι ο Ιησούς μπορούσε να γιατρέψει κάθε ανθρώπινη ασθένεια, και γιατί ένας τέτοιος θεραπευτής να μην αναστήσει ένα νεκρό; Ο Ιησούς, επειδή έγιναν τόσο πιεστικοί, προχώρησε και σηκώνοντας το κάλυμμα του φέρετρου, εξέτασε το αγόρι. Ανακαλύπτοντας ότι ο νεαρός δεν ήταν πραγματικά νεκρός, διέκρινε την τραγωδία που η παρουσία του μπορούσε να αποτρέψει. Έτσι στράφηκε στη μητέρα και είπε: «Μην κλαις. Ο γιος σου δεν είναι νεκρός. Κοιμάται. Θα ξυπνήσει». Και τότε, πιάνοντας το νεαρό από το χέρι, είπε: «Ξύπνα και σήκω». Και ο νεαρός που νόμιζαν ότι ήταν νεκρός σηκώθηκε και άρχισε να μιλάει και ο Ιησούς τους έστειλε πίσω στο σπίτι τους.		146:6.2 (1645.3) When Jesus sought to leave Cana and go to Nain, a great multitude of believers and many curious people followed after him. They were bent on beholding miracles and wonders, and they were not to be disappointed. As Jesus and his apostles drew near the gate of the city, they met a funeral procession on its way to the near-by cemetery, carrying the only son of a widowed mother of Nain. This woman was much respected, and half of the village followed the bearers of the bier of this supposedly dead boy. When the funeral procession had come up to Jesus and his followers, the widow and her friends recognized the Master and besought him to bring the son back to life. Their miracle expectancy was aroused to such a high pitch they thought Jesus could cure any human disease, and why could not such a healer even raise the dead? Jesus, while being thus importuned, stepped forward and, raising the covering of the bier, examined the boy. Discovering that the young man was not really dead, he perceived the tragedy which his presence could avert; so, turning to the mother, he said: “Weep not. Your son is not dead; he sleeps. He will be restored to you.” And then, taking the young man by the hand, he said, “Awake and arise.” And the youth who was supposed to be dead presently sat up and began to speak, and Jesus sent them back to their homes.
146:6.3 (1645.4) Ο Ιησούς προσπάθησε να ηρεμήσει το πλήθος και μάταια δοκίμασε να τους εξηγήσει ότι δεν ήταν πραγματικά νεκρός, ότι δεν τον έφερε πίσω από τον τάφο, αλλά ήταν άχρηστο. Το πλήθος που τον ακολουθούσε και όλο το χωριό της Ναΐν είχε ξεσηκωθεί στον ύψιστο βαθμό της συναισθηματικής φρενίτιδας. Πολλοί καταλήφθηκαν από φόβο, άλλοι από πανικό, ενώ άλλοι πάλι είχαν πέσει κάτω προσευχόμενοι και θρηνώντας για τις αμαρτίες τους. Και μόνο αργά μέσα στη νύχτα το πλήθος που φωνασκούσε κατόρθωσε να διαλυθεί. Και, φυσικά, παρόλη τη δήλωση του Ιησού ότι το αγόρι δεν ήταν νεκρό, καθένας υποστήριζε ότι είχε γίνει θαύμα, και ότι ο νεκρός είχε αναστηθεί. Αν και ο Ιησούς τους είπε ότι το αγόρι είχε πέσει σε βαθύ ύπνο, αυτοί το εξήγησαν ότι αυτός ήταν ο τρόπος που μίλαγε και έδωσαν σημασία στο γεγονός ότι πάντα με μεγάλη μετριοφροσύνη προσπαθούσε να αποκρύψει τα θαύματά του.		146:6.3 (1645.4) Jesus endeavored to calm the multitude and vainly tried to explain that the lad was not really dead, that he had not brought him back from the grave, but it was useless. The multitude which followed him, and the whole village of Nain, were aroused to the highest pitch of emotional frenzy. Fear seized many, panic others, while still others fell to praying and wailing over their sins. And it was not until long after nightfall that the clamoring multitude could be dispersed. And, of course, notwithstanding Jesus’ statement that the boy was not dead, everyone insisted that a miracle had been wrought, even the dead raised. Although Jesus told them the boy was merely in a deep sleep, they explained that that was the manner of his speaking and called attention to the fact that he always in great modesty tried to hide his miracles.
146:6.4 (1646.1) Έτσι εξαπλώθηκε η φήμη σε όλη τη Γαλιλαία και την Ιουδαία ότι ο Ιησούς είχε αναστήσει το γιο της χήρας από τους νεκρούς και πολλοί που το άκουσαν το πίστεψαν. Ποτέ δεν κατάφερε ο Ιησούς να κάνει τους αποστόλους του να καταλάβουν τελείως ότι ο γιος της χήρας δεν ήταν πραγματικά νεκρός όταν τον ξύπνησε και τον σήκωσε. Αλλά τους εντυπωσίασε αρκετά ώστε να μην το καταγράψουν σε καμία από τις επόμενες αναφορές τους, εκτός από αυτή του Λουκά, που το κατέγραψε όπως είχαν διηγηθεί το επεισόδιο σ’ αυτόν. Και πάλι ο Ιησούς πολιορκήθηκε σαν θεραπευτής ώστε αναχώρησε νωρίς την επομένη για την Ενδώρ.		146:6.4 (1646.1) So the word went abroad throughout Galilee and into Judea that Jesus had raised the widow’s son from the dead, and many who heard this report believed it. Never was Jesus able to make even all his apostles fully understand that the widow’s son was not really dead when he bade him awake and arise. But he did impress them sufficiently to keep it out of all subsequent records except that of Luke, who recorded it as the episode had been related to him. And again was Jesus so besieged as a physician that he departed early the next day for Endor.
7. ΣΤΗΝ ΕΝΔΩΡ ^top		7. At Endor ^top
146:7.1 (1646.2) Στην Ενδώρ ο Ιησούς ξέφυγε λίγες μέρες από τα πλήθη που τον φώναζαν αναζητώντας σωματική γιατρειά. Κατά την παραμονή τους στο μέρος αυτό, ο Κύριος αφηγήθηκε για την εκπαίδευση των αποστόλων την ιστορία του βασιλιά Σαούλ και της μάγισσας της Ενδώρ. Ο Ιησούς είπε καθαρά στους αποστόλους του ότι οι αμαρτωλοί και επαναστατικοί μάντεις που είχαν πολύ συχνά υποδυθεί υποτιθέμενα πνεύματα νεκρών, σύντομα θα βρισκόντουσαν υπό έλεγχο ώστε να μην μπορούν στο εξής να κάνουν αυτά τα παράξενα πράγματα. Είπε στους οπαδούς του ότι, μετά την επιστροφή του στον Πατέρα, και μετά την έκχυση του Αγίου Πνεύματός τους πάνω σε όλους τους θνητούς, δεν θα μπορούσαν τέτοια ημιάυλα όντα – τα λεγόμενα ακάθαρτα πνεύματα – να καταλαμβάνουν τους εξασθενημένους και κακώς σκεπτόμενους μεταξύ των θνητών.		146:7.1 (1646.2) At Endor Jesus escaped for a few days from the clamoring multitudes in quest of physical healing. During their sojourn at this place the Master recounted for the instruction of the apostles the story of King Saul and the witch of Endor. Jesus plainly told his apostles that the stray and rebellious midwayers who had oftentimes impersonated the supposed spirits of the dead would soon be brought under control so that they could no more do these strange things. He told his followers that, after he returned to the Father, and after they had poured out their spirit upon all flesh, no more could such semispirit beings—so-called unclean spirits—possess the feeble- and evil-minded among mortals.
146:7.2 (1646.3) Ο Ιησούς εξήγησε επιπλέον στους αποστόλους του ότι τα πνεύματα των πεθαμένων ανθρώπινων όντων δεν επιστρέφουν στον κόσμο από τον οποίο προήλθαν για να επικοινωνήσουν με τους ζωντανούς γνωστούς τους. Μόνο μετά το πέρασμα μιας περιόδου, που θα επιτραπεί από το Θεό, θα καταστεί δυνατό στα ανώτερα πνεύματα των θνητών να επιστρέφουν στη γη και τότε, μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις και σαν μέρος της πνευματικής διοίκησης του πλανήτη.		146:7.2 (1646.3) Jesus further explained to his apostles that the spirits of departed human beings do not come back to the world of their origin to communicate with their living fellows. Only after the passing of a dispensational age would it be possible for the advancing spirit of mortal man to return to earth and then only in exceptional cases and as a part of the spiritual administration of the planet.
146:7.3 (1646.4) Όταν αναπαύτηκαν δυο μέρες, ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του: «Την επαύριον ας επιστρέψουμε στην Καπερναούμ να σταθούμε και να διδάξουμε ενώ η ύπαιθρος θα έχει ηρεμήσει. Στο σπίτι, μέχρι αυτή τη ώρα, θα έχουν μάλλον εν μέρει συνέλθει από την έξαψη».		146:7.3 (1646.4) When they had rested two days, Jesus said to his apostles: “On the morrow let us return to Capernaum to tarry and teach while the countryside quiets down. At home they will have by this time partly recovered from this sort of excitement.”