Εγγραφο 147		Paper 147
Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ-ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ		The Interlude Visit to Jerusalem
147:0.1 (1647.1) Ο Ιησούς και οι απόστολοι έφτασαν στην Καπερναούμ την Τετάρτη 17 Μαρτίου και πέρασαν δυο εβδομάδες στο αρχηγείο τους στη Βηθσαϊδά, πριν αναχωρήσουν για την Ιερουσαλήμ. Αυτές τις δυο εβδομάδες οι απόστολοι τις πέρασαν διδάσκοντας το πλήθος στην παραλία ενώ ο Ιησούς αφιέρωνε πολύ καιρό μόνος στους λόφους για το έργο του Πατέρα του. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Ιησούς, συνοδευόμενος από τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη Ζεβεδαίο, έκανε δυο μυστικά ταξίδια στην Τιβεριάδα, όπου συναντήθηκε με πιστούς και τους έδωσε οδηγίες για το ευαγγέλιο της βασιλείας.		147:0.1 (1647.1) JESUS and the apostles arrived in Capernaum on Wednesday, March 17, and spent two weeks at the Bethsaida headquarters before they departed for Jerusalem. These two weeks the apostles taught the people by the seaside while Jesus spent much time alone in the hills about his Father’s business. During this period Jesus, accompanied by James and John Zebedee, made two secret trips to Tiberias, where they met with the believers and instructed them in the gospel of the kingdom.
147:0.2 (1647.2) Πολλοί από την οικογένεια του Ηρώδη πίστευαν στον Ιησού και παρακολούθησαν αυτές τις συγκεντρώσεις. Ήταν η επιρροή, που ασκούσαν αυτοί οι πιστοί, από την επίσημη οικογένεια του Ηρώδη, που βοήθησε ώστε να ελαττωθεί η έχθρα των αρχιερέων κατά του Ιησού. Οι πιστοί αυτοί στην Τιβεριάδα είχαν εξηγήσει πλήρως στον Ηρώδη ότι η «βασιλεία» την οποία διακήρυττε ο Ιησούς ήταν πνευματικής φύσεως και όχι πολιτικό εγχείρημα. Ο Ηρώδης πίστεψε περισσότερο αυτά τα μέλη της δικής του οικογένειας και επομένως δεν επέτρεψε στον εαυτό του να θορυβηθεί υπερβολικά από την εξάπλωση των αναφορών σχετικά με τη διδασκαλία και τις θεραπείες του Ιησού. Δεν είχε αντιρρήσεις για το έργο του Ιησού σαν θεραπευτή ή θρησκευτικού δασκάλου. Παρ’ όλη την ευνοϊκή στάση πολλών από τους συμβούλους του Ηρώδη, ακόμα και του ίδιου του Ηρώδη, υπήρχε μια ομάδα από κατωτέρους του, που είχαν τόσο επηρεαστεί από τους θρησκευτικούς άρχοντες στην Ιερουσαλήμ ώστε παρέμεναν πικροί και απειλητικοί εχθροί του Ιησού και των αποστόλων και, αργότερα, έκαναν πολλά για να εμποδίσουν τις δημόσιες δραστηριότητές τους. Το μεγαλύτερο κίνδυνο για τον Ιησού αποτελούσαν οι αρχιερείς στην Ιερουσαλήμ και όχι ο Ηρώδης. Και γι αυτόν ακριβώς το λόγο ο Ιησούς και οι απόστολοι περνούσαν τον περισσότερο καιρό και έκαναν το μεγαλύτερο μέρος από το δημόσιο κήρυγμά τους στη Γαλιλαία παρά στην Ιερουσαλήμ και την Ιουδαία.		147:0.2 (1647.2) Many of the household of Herod believed in Jesus and attended these meetings. It was the influence of these believers among Herod’s official family that had helped to lessen that ruler’s enmity toward Jesus. These believers at Tiberias had fully explained to Herod that the “kingdom” which Jesus proclaimed was spiritual in nature and not a political venture. Herod rather believed these members of his own household and therefore did not permit himself to become unduly alarmed by the spreading abroad of the reports concerning Jesus’ teaching and healing. He had no objections to Jesus’ work as a healer or religious teacher. Notwithstanding the favorable attitude of many of Herod’s advisers, and even of Herod himself, there existed a group of his subordinates who were so influenced by the religious leaders at Jerusalem that they remained bitter and threatening enemies of Jesus and the apostles and, later on, did much to hamper their public activities. The greatest danger to Jesus lay in the Jerusalem religious leaders and not in Herod. And it was for this very reason that Jesus and the apostles spent so much time and did most of their public preaching in Galilee rather than at Jerusalem and in Judea.
1. Ο ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΟΥ ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΥ ^top		1. The Centurion’s Servant ^top
147:1.1 (1647.3) Την παραμονή της ημέρας που ήσαν έτοιμοι να αναχωρήσουν για την Ιερουσαλήμ για τον εορτασμό του Πάσχα, ο Μάνγκος, ένας εκατόνταρχος ή λοχαγός της ρωμαϊκής φρουράς που στάθμευε στην Καπερναούμ, ήρθε στους αρχιερείς της συναγωγής λέγοντας: «Ο πιστός αγγελιαφόρος μου είναι άρρωστος σε σημείο να πεθαίνει. Θα μπορούσε, επομένως, να πάει κάποιος εκ μέρους μου να τον παρακαλέσει να γιατρέψει τον υπηρέτη μου;» Ο ρωμαίος λοχαγός έπραξε με αυτό τον τρόπο γιατί νόμιζε ότι οι ιουδαίοι ιερείς θα μπορούσαν να επηρεάσουν περισσότερο τον Ιησού. Έτσι οι πρεσβύτεροι πήγαν να βρουν τον Ιησού και ο εκπρόσωπός τους είπε: «Διδάσκαλε, θερμά σε παρακαλούμε να έρθεις στην Καπερναούμ και να σώσεις τον ευνοούμενο υπηρέτη του ρωμαίου εκατόνταρχου, ο οποίος αξίζει το ενδιαφέρον σου επειδή αγαπάει το έθνος μας και μάλιστα έχτισε την ίδια τη συναγωγή στην οποία τόσες πολλές φορές έχεις μιλήσει».		147:1.1 (1647.3) On the day before they made ready to go to Jerusalem for the feast of the Passover, Mangus, a centurion, or captain, of the Roman guard stationed at Capernaum, came to the rulers of the synagogue, saying: “My faithful orderly is sick and at the point of death. Would you, therefore, go to Jesus in my behalf and beseech him to heal my servant?” The Roman captain did this because he thought the Jewish leaders would have more influence with Jesus. So the elders went to see Jesus and their spokesman said: “Teacher, we earnestly request you to go over to Capernaum and save the favorite servant of the Roman centurion, who is worthy of your notice because he loves our nation and even built us the very synagogue wherein you have so many times spoken.”
147:1.2 (1647.4) Όταν το άκουσε αυτό ο Ιησούς, είπε: «Θα έρθω μαζί σας». Και όπως βάδιζε μαζί τους προς την οικία του εκατόνταρχου και πριν εισέλθουν στην αυλή, ο ρωμαίος στρατιωτικός έστειλε τους φίλους του έξω να υποδεχτούν τον Ιησού με τη διαταγή να του πουν: «Κύριε, μην κάνεις τον κόπο να μπεις στο σπίτι μου, γιατί δεν αξίζω να είσαι κάτω από τη στέγη μου. Ούτε θεωρώ τον εαυτό μου άξιο να έρθω εγώ σε σένα. Κατόπιν τούτου έστειλα να σε καλέσουν οι πρεσβύτεροι του δικού σου λαού. Αλλά γνωρίζω ότι μπορείς να πεις το λόγο από εκεί που βρίσκεσαι και ο υπηρέτης μου θα γιατρευτεί. Γιατί και εγώ, που βρίσκομαι κάτω από τις διαταγές άλλων, έχω στρατιώτες στις διαταγές μου και λέγω σε τούτον πήγαινε και πηγαίνει, στον άλλον έλα και έρχεται και στους υπηρέτες μου κάντε αυτό ή κάντε εκείνο και το κάνουν».		147:1.2 (1647.4) And when Jesus had heard them, he said, “I will go with you.” And as he went with them over to the centurion’s house, and before they had entered his yard, the Roman soldier sent his friends out to greet Jesus, instructing them to say: “Lord, trouble not yourself to enter my house, for I am not worthy that you should come under my roof. Neither did I think myself worthy to come to you; wherefore I sent the elders of your own people. But I know that you can speak the word where you stand and my servant will be healed. For I am myself under the orders of others, and I have soldiers under me, and I say to this one go, and he goes; to another come, and he comes, and to my servants do this or do that, and they do it.”
147:1.3 (1648.1) Και όταν ο Ιησούς άκουσε αυτές τις λέξεις, γύρισε και είπε στους αποστόλους και σ’ εκείνους που βρισκόντουσαν μαζί τους: «Θαυμάζω την πίστη αυτού του ειδωλολάτρη. Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι δεν βρήκα τόσο μεγάλη πίστη ούτε στον Ισραήλ». Και ο Ιησούς γυρίζοντας προς το σπίτι είπε: «Ας πάμε μέσα». Και οι φίλοι του εκατόνταρχου μπήκαν στο σπίτι και ανέφεραν στο Μάνγκο τι είχε πει ο Ιησούς. Και από εκείνη την ώρα ο υπηρέτης άρχισε να καλυτερεύει και τελικά αποκαταστάθηκε η υγεία του και η χρησιμότητά του.		147:1.3 (1648.1) And when Jesus heard these words, he turned and said to his apostles and those who were with them: “I marvel at the belief of the gentile. Verily, verily, I say to you, I have not found so great faith, no, not in Israel.” Jesus, turning from the house, said, “Let us go hence.” And the friends of the centurion went into the house and told Mangus what Jesus had said. And from that hour the servant began to mend and was eventually restored to his normal health and usefulness.
147:1.4 (1648.2) Αλλά ποτέ δεν μάθαμε τι ακριβώς συνέβη σε αυτή την περίπτωση. Αυτή είναι απλώς η αναφορά και όσο για το αν, ή όχι, αόρατα όντα επενέβησαν στη θεραπεία του υπηρέτη του εκατόνταρχου δεν αποκαλύφθηκε σ’ εκείνους που συνόδευαν τον Ιησού. Εμείς γνωρίζουμε μόνο το γεγονός της πλήρους θεραπείας του υπηρέτη.		147:1.4 (1648.2) But we never knew just what happened on this occasion. This is simply the record, and as to whether or not invisible beings ministered healing to the centurion’s servant, was not revealed to those who accompanied Jesus. We only know of the fact of the servant’s complete recovery.
2. ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ^top		2. The Journey to Jerusalem ^top
147:2.1 (1648.3) Νωρίς το πρωί της Τρίτης 30 Μαρτίου, ο Ιησούς και η ομάδα των αποστόλων ξεκίνησαν το ταξίδι τους για την Ιερουσαλήμ για το Πάσχα, πηγαίνοντας από το δρόμο της κοιλάδας του Ιορδάνη. Έφτασαν το απόγευμα της Παρασκευής 2 Απριλίου και εγκατέστησαν το αρχηγείο τους, ως συνήθως, στη Βηθανία. Περνώντας από την Ιεριχώ, σταμάτησαν για να ξεκουραστούν, ενώ ο Ιούδας κατέθεσε μερικά χρήματα από το κοινό ταμείο τους στην τράπεζα ενός φίλου της οικογένειάς του. Ήταν και η πρώτη φορά που ο Ιούδας κρατούσε πλεόνασμα χρημάτων και αυτά τα κατατεθειμένα χρήματα έμειναν απείραχτα μέχρι την ημέρα που ξαναπέρασαν από την Ιεριχώ, κατά το τελευταίο και γεμάτο επεισόδια ταξίδι τους στην Ιερουσαλήμ, λίγο πριν τη δίκη και το θάνατο του Ιησού.		147:2.1 (1648.3) Early on the morning of Tuesday, March 30, Jesus and the apostolic party started on their journey to Jerusalem for the Passover, going by the route of the Jordan valley. They arrived on the afternoon of Friday, April 2, and established their headquarters, as usual, at Bethany. Passing through Jericho, they paused to rest while Judas made a deposit of some of their common funds in the bank of a friend of his family. This was the first time Judas had carried a surplus of money, and this deposit was left undisturbed until they passed through Jericho again when on that last and eventful journey to Jerusalem just before the trial and death of Jesus.
147:2.2 (1648.4) Η ομάδα είχε ένα ήρεμο ταξίδι για την Ιερουσαλήμ, αλλά δεν πρόλαβαν να τακτοποιηθούν στη Βηθανία όταν από κοντά και από μακριά άρχισαν να μαζεύονται εκείνοι που αναζητούσαν θεραπεία για τα σώματά τους, ανακούφιση για τα σαλεμένα μυαλά και σωτηρία για τις ψυχές τους, τόσο πολύ μάλιστα που ο Ιησούς είχε λίγο χρόνο για ανάπαυση. Συνεπώς έστησαν τις τέντες τους στη Γεθσημανή και ο Κύριος θα επέστρεφε από τη Βηθανία στη Γεθσημανή για να αποφεύγει τα πλήθη που τόσο σταθερά τον πίεζαν. Η ομάδα των αποστόλων πέρασε σχεδόν τρεις εβδομάδες στην Ιερουσαλήμ, αλλά ο Ιησούς τους επέβαλε να μην κάνουν δημόσιο κήρυγμα, μόνο ιδιωτική διδασκαλία και προσωπική εργασία.		147:2.2 (1648.4) The party had an uneventful trip to Jerusalem, but they had hardly got themselves settled at Bethany when from near and far those seeking healing for their bodies, comfort for troubled minds, and salvation for their souls, began to congregate, so much so that Jesus had little time for rest. Therefore they pitched tents at Gethsemane, and the Master would go back and forth from Bethany to Gethsemane to avoid the crowds which so constantly thronged him. The apostolic party spent almost three weeks at Jerusalem, but Jesus enjoined them to do no public preaching, only private teaching and personal work.
147:2.3 (1648.5) Στη Βηθανία γιόρτασαν ήσυχα το Πάσχα. Και αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο Ιησούς και σύμπαντες οι δώδεκα συμμετείχαν στον αναίμακτο εορτασμό του Πάσχα. Οι απόστολοι του Ιωάννη δεν έφαγαν το Πάσχα με τον Ιησού και τους αποστόλους του. Γιόρτασαν με τον Άμπνερ και πολλούς από τους πρώτους πιστούς του κηρύγματος του Ιωάννη. Αυτό ήταν το δεύτερο Πάσχα που ο Ιησούς παρακολούθησε με τους αποστόλους του στην Ιερουσαλήμ.		147:2.3 (1648.5) At Bethany they quietly celebrated the Passover. And this was the first time that Jesus and all of the twelve partook of the bloodless Passover feast. The apostles of John did not eat the Passover with Jesus and his apostles; they celebrated the feast with Abner and many of the early believers in John’s preaching. This was the second Passover Jesus had observed with his apostles in Jerusalem.
147:2.4 (1648.6) Όταν ο Ιησούς και οι δώδεκα αναχώρησαν για την Καπερναούμ, οι απόστολοι του Ιωάννη δεν επέστρεψαν μαζί τους. Κάτω από την διοίκηση του Άμπνερ παρέμειναν στην Ιερουσαλήμ και τη γύρω περιοχή, εργαζόμενοι ήσυχα για την εξάπλωση της βασιλείας, ενώ ο Ιησούς και οι δώδεκα γύρισαν για να εργασθούν στη Γαλιλαία. Οι εικοσιτέσσερις δεν ξαναβρέθηκαν ποτέ μαζί, εκτός από μια μικρή περίοδο πριν από την εξουσιοδότηση και την αποστολή των εβδομήντα ευαγγελιστών. Αλλά οι δυο ομάδες συνεργαζόντουσαν και παρ όλες τις διαφορετικές απόψεις τους θριάμβευσαν τα καλά τους αισθήματα.		147:2.4 (1648.6) When Jesus and the twelve departed for Capernaum, the apostles of John did not return with them. Under the direction of Abner they remained in Jerusalem and the surrounding country, quietly laboring for the extension of the kingdom, while Jesus and the twelve returned to work in Galilee. Never again were the twenty-four all together until a short time before the commissioning and sending forth of the seventy evangelists. But the two groups were co-operative, and notwithstanding their differences of opinion, the best of feelings prevailed.
3. ΣΤΗ ΔΕΞΑΜΕΝΗ ΤΗΣ ΒΗΘΕΣΔΑ ^top		3. At the Pool of Bethesda ^top
147:3.1 (1649.1) Το απόγευμα του δεύτερου Σαββάτου στην Ιερουσαλήμ, καθώς ο Κύριος και οι απόστολοι ετοιμαζόντουσαν να παρακολουθήσουν τη λειτουργία στο ναό, ο Ιωάννης είπε στον Ιησού, «Έλα μαζί μου, θα σου δείξω κάτι». Ο Ιωάννης οδήγησε τον Ιησού έξω από μια πύλη της Ιερουσαλήμ, προς μια δεξαμενή νερού που λεγότανε Βηθεσδά. Γύρω από τη δεξαμενή ήταν μια κατασκευή με πέντε στοές όπου ένα μεγάλο πλήθος από αρρώστους παρέμενε ξαπλωμένο αναζητώντας γιατρειά. Ήταν μια θερμή πηγή της οποίας τα ελαφρώς κόκκινα νερά δημιουργούσαν φουσκάλες κατά άνισα διαστήματα εξαιτίας της συγκέντρωσης αερίων στις βραχώδεις σπηλιές κάτω από τη δεξαμενή. Αυτή η αναταραχή των υδάτων περιοδικά, πολλοί πίστευαν ότι γινόταν από υπερφυσικές δυνάμεις και ο κόσμος θεωρούσε ότι το πρώτο άτομο που θα έμπαινε στο νερό μετά από μια τέτοια αναταραχή θα γιατρευόταν από οποιαδήποτε αναπηρία και αν είχε.		147:3.1 (1649.1) The afternoon of the second Sabbath in Jerusalem, as the Master and the apostles were about to participate in the temple services, John said to Jesus, “Come with me, I would show you something.” John conducted Jesus out through one of the Jerusalem gates to a pool of water called Bethesda. Surrounding this pool was a structure of five porches under which a large group of sufferers lingered in quest of healing. This was a hot spring whose reddish-tinged water would bubble up at irregular intervals because of gas accumulations in the rock caverns underneath the pool. This periodic disturbance of the warm waters was believed by many to be due to supernatural influences, and it was a popular belief that the first person who entered the water after such a disturbance would be healed of whatever infirmity he had.
147:3.2 (1649.2) Οι απόστολοι ήταν κάπως ανήσυχοι από τους περιορισμούς που είχε επιβάλει ο Ιησούς και ο Ιωάννης, ο νεώτερος από τους δώδεκα, ήταν εξαιρετικά ανυπόμονος από τον ίδιο περιορισμό. Είχε φέρει τον Ιησού στη δεξαμενή ελπίζοντας ότι η θέα των μαζεμένων δεινοπαθούντων θα προκαλούσε τη συμπόνια του Κυρίου, θα συγκινείτο και θα εκτελούσε ένα θαύμα θεραπείας, και ως εκ τούτου όλη η Ιερουσαλήμ θα έμενε κατάπληκτη και τελικά θα κέρδιζε την πίστη στο ευαγγέλιο της βασιλείας. Είπε ο Ιωάννης στον Ιησού: «Κύριε, βλέπεις όλους αυτούς που υποφέρουν; Μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτούς;». Και ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Ιωάννη, γιατί με βάζεις σε πειρασμό να απομακρυνθώ από το δρόμο που διάλεξα; Γιατί συνεχίζεις να θέλεις να υποκαταστήσεις, με το έργο των θαυμάτων και της θεραπείας των αρρώστων, την διακήρυξη του ευαγγελίου της αιώνιας αλήθειας; Παιδί μου, ίσως να μην κάνω αυτό που επιθυμείς, αλλά μάζεψε αυτούς τους άρρωστους και δυστυχισμένους μαζί ώστε να τους πω λόγια παρότρυνσης και αιώνιας παρηγοριάς».		147:3.2 (1649.2) The apostles were somewhat restless under the restrictions imposed by Jesus, and John, the youngest of the twelve, was especially restive under this restraint. He had brought Jesus to the pool thinking that the sight of the assembled sufferers would make such an appeal to the Master’s compassion that he would be moved to perform a miracle of healing, and thereby would all Jerusalem be astounded and presently be won to believe in the gospel of the kingdom. Said John to Jesus: “Master, see all of these suffering ones; is there nothing we can do for them?” And Jesus replied: “John, why would you tempt me to turn aside from the way I have chosen? Why do you go on desiring to substitute the working of wonders and the healing of the sick for the proclamation of the gospel of eternal truth? My son, I may not do that which you desire, but gather together these sick and afflicted that I may speak words of good cheer and eternal comfort to them.”
147:3.3 (1649.3) Μιλώντας στους συγκεντρωμένους εκείνους, ο Ιησούς είπε: «Πολλοί από σας είστε εδώ, άρρωστοι και δυστυχισμένοι, εξαιτίας των πολλών ετών λανθασμένης ζωής. Μερικοί υποφέρετε από τα γεγονότα που φέρνει ο χρόνος, άλλοι σαν αποτέλεσμα των λαθών των προγόνων σας, ενώ μερικοί από σας προσπαθείτε με τα μειονεκτήματα των ατελών συνθηκών της γήινης ύπαρξής σας. Αλλά ο Πατέρας μου εργάζεται και εγώ εργάζομαι για να βελτιώσω τη γήινη κατάστασή σας και ιδιαίτερα για να εξασφαλίσω την αιώνια κατάστασή σας. Κανείς από εμάς δεν μπορεί να κάνει πολλά για να αλλάξει τις δυσκολίες της ζωής εκτός και ανακαλύψουμε ότι έτσι είναι η επιθυμία του ουράνιου Πατέρα. Εξ άλλου, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε την επιθυμία του Αιώνιου. Αν μπορούσατε όλοι να θεραπευτείτε από τις σωματικές οδύνες σας, πραγματικά θα θαυμάζατε, είναι όμως ακόμα σπουδαιότερο να καθαριστείτε από όλες τις πνευματικές ασθένειες και να γιατρευτείτε από όλες τις ηθικές αδυναμίες. Είστε όλοι παιδιά του Θεού, είστε τα παιδιά του ουράνιου Πατέρα. Τα δεσμά του χρόνου φαίνονται να σας έχουν εξασθενίσει αλλά ο αιώνιος Θεός σας αγαπάει. Και όταν θα έρθει η ώρα της κρίσης, μη φοβηθείτε, όλοι θα βρείτε όχι μόνο δικαιοσύνη αλλά αφθονία ελέους. Αληθώς, αληθώς σας λέγω: Αυτός που ακούει το ευαγγέλιο της βασιλείας και πιστεύει σ’ αυτή τη διδασκαλία της συγγενικής σχέσης με το Θεό, έχει αιώνια ζωή. Υπάρχουν ήδη πιστοί που πέρασαν από την κρίση και το θάνατο στο φως και στη ζωή. Και η ώρα έρχεται που ακόμα και αυτοί που βρίσκονται στους τάφους θα ακούσουν τη φωνή της ανάστασης».		147:3.3 (1649.3) In speaking to those assembled, Jesus said: “Many of you are here, sick and afflicted, because of your many years of wrong living. Some suffer from the accidents of time, others as a result of the mistakes of their forebears, while some of you struggle under the handicaps of the imperfect conditions of your temporal existence. But my Father works, and I would work, to improve your earthly state but more especially to insure your eternal estate. None of us can do much to change the difficulties of life unless we discover the Father in heaven so wills. After all, we are all beholden to do the will of the Eternal. If you could all be healed of your physical afflictions, you would indeed marvel, but it is even greater that you should be cleansed of all spiritual disease and find yourselves healed of all moral infirmities. You are all God’s children; you are the sons of the heavenly Father. The bonds of time may seem to afflict you, but the God of eternity loves you. And when the time of judgment shall come, fear not, you shall all find, not only justice, but an abundance of mercy. Verily, verily, I say to you: He who hears the gospel of the kingdom and believes in this teaching of sonship with God, has eternal life; already are such believers passing from judgment and death to light and life. And the hour is coming in which even those who are in the tombs shall hear the voice of the resurrection.”
147:3.4 (1649.4) Και πολλοί από αυτούς που άκουσαν πίστεψαν το ευαγγέλιο της βασιλείας. Μερικοί άρρωστοι εμπνεύστηκαν τόσο και αναζωογονήθηκαν πνευματικά τόσο που έφυγαν ανακηρύσσοντας ότι είχαν γιατρευτεί και από τις φυσικές παθήσεις τους.		147:3.4 (1649.4) And many of those who heard believed the gospel of the kingdom. Some of the afflicted were so inspired and spiritually revivified that they went about proclaiming that they had also been cured of their physical ailments.
147:3.5 (1649.5) Ένας άνδρας που ήταν κατάκοιτος πολλά χρόνια και σοβαρά άρρωστος από τις αδυναμίες του ταραγμένου μυαλού του, αγαλλίασε με τα λόγια του Ιησού και σηκώνοντας το κρεβάτι του έφυγε για το σπίτι του αν και ήταν Σάββατο. Αυτός ο άρρωστος περίμενε όλα αυτά τα χρόνια για κάποιον που θα τον βοηθούσε. Ήταν τόσο θύμα του συναισθήματος της αδυναμίας του που δεν του πέρασε ποτέ η ιδέα να βοηθήσει μόνος τον εαυτό του, πράγμα που αποδείχτηκε να είναι το μοναδικό που έπρεπε να είχε κάνει για να βρει τη γιατρειά του – να πάρει το κρεβάτι του και να περπατήσει.		147:3.5 (1649.5) One man who had been many years downcast and grievously afflicted by the infirmities of his troubled mind, rejoiced at Jesus’ words and, picking up his bed, went forth to his home, even though it was the Sabbath day. This afflicted man had waited all these years for somebody to help him; he was such a victim of the feeling of his own helplessness that he had never once entertained the idea of helping himself which proved to be the one thing he had to do in order to effect recovery—take up his bed and walk.
147:3.6 (1650.1) Μετά είπε ο Ιησούς στον Ιωάννη: «Ας φύγουμε πριν οι αρχιερείς και οι γραμματείς έρθουν και μας κατηγορήσουν για παράπτωμα επειδή μιλήσαμε με λόγια ζωής σε αυτούς τους δυστυχισμένους». Και γύρισαν στο ναό για να συναντήσουν τους συντρόφους τους και τελικά όλοι τους αναχώρησαν για να περάσουν τη νύχτα στη Βηθανία. Αλλά ο Ιωάννης δεν είπε ποτέ στους αποστόλους για την επίσκεψη αυτή του Ιησού και του ιδίου στη δεξαμενή της Βηθανίας αυτό το απόγευμα του Σαββάτου.		147:3.6 (1650.1) Then said Jesus to John: “Let us depart ere the chief priests and the scribes come upon us and take offense that we spoke words of life to these afflicted ones.” And they returned to the temple to join their companions, and presently all of them departed to spend the night at Bethany. But John never told the other apostles of this visit of himself and Jesus to the pool of Bethesda on this Sabbath afternoon.
4. Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ^top		4. The Rule of Living ^top
147:4.1 (1650.2) Το βράδυ του ίδιου αυτού Σαββάτου, στη Βηθανία, ενώ ο Ιησούς, οι δώδεκα και μια ομάδα πιστών είχαν μαζευτεί γύρω από τη φωτιά στον κήπο του Λάζαρου, ο Ναθαναήλ ρώτησε τον Ιησού αυτό: «Κύριε, αν και μας έχεις διδάξει τη θετική πλευρά του παλαιού κανόνα της ζωής, λέγοντάς μας να κάνουμε στους άλλους όπως εμείς επιθυμούμε να κάνουν αυτοί σε μας, δεν κατανοώ πλήρως πώς μπορούμε πάντα να εμμένουμε σε τέτοια νουθεσία. Άφησέ με να επεξηγήσω τη γνώμη μου με το παράδειγμα ενός λάγνου άνδρα που τόσο πρόστυχα κοιτάζει το μελλοντικό ταίρι του στην αμαρτία. Πώς να διδάξουμε ότι αυτός ο άνδρας με την κακή πρόθεση πρέπει να κάνει στους άλλους όπως αυτός επιθυμεί να του κάνουν;».		147:4.1 (1650.2) On the evening of this same Sabbath day, at Bethany, while Jesus, the twelve, and a group of believers were assembled about the fire in Lazarus’s garden, Nathaniel asked Jesus this question: “Master, although you have taught us the positive version of the old rule of life, instructing us that we should do to others as we wish them to do to us, I do not fully discern how we can always abide by such an injunction. Let me illustrate my contention by citing the example of a lustful man who thus wickedly looks upon his intended consort in sin. How can we teach that this evil-intending man should do to others as he would they should do to him?”
147:4.2 (1650.3) Όταν ο Ιησούς άκουσε την ερώτηση του Ναθαναήλ, σηκώθηκε αμέσως όρθιος και δείχνοντας με το δάχτυλο τον απόστολο, είπε: «Ναθαναήλ, Ναθαναήλ! Τι είδους σκεπτικό απασχολεί την καρδιά σου; Δεν έχεις δεχτεί τη διδασκαλία μου σαν κάποιος που έχει αναγεννηθεί πνευματικά; Δεν ακούς την αλήθεια σαν άνδρας με σοφία και πνευματική κατανόηση; Όταν σας παροτρύνω να κάνετε στους άλλους όπως θα θέλατε εκείνοι να κάνουν σε σας, μιλάω σε ανθρώπους με υψηλά ιδεώδη, και όχι σ’ εκείνους που θα θέλανε να διαστρέψουν τη διδασκαλία μου σε έγκριση της ενθάρρυνσης κακών πράξεων».		147:4.2 (1650.3) When Jesus heard Nathaniel’s question, he immediately stood upon his feet and, pointing his finger at the apostle, said: “Nathaniel, Nathaniel! What manner of thinking is going on in your heart? Do you not receive my teachings as one who has been born of the spirit? Do you not hear the truth as men of wisdom and spiritual understanding? When I admonished you to do to others as you would have them do to you, I spoke to men of high ideals, not to those who would be tempted to distort my teaching into a license for the encouragement of evil-doing.”
147:4.3 (1650.4) Όταν ο Κύριος μίλησε, ο Ναθαναήλ σηκώθηκε και είπε: «Όμως, Κύριε, δεν θα έπρεπε να σκεφτείς ότι αποδέχομαι μια τέτοια ερμηνεία της διδασκαλίας σου. Ρώτησα γιατί συμπέρανα ότι πολλοί τέτοιοι άνθρωποι μπορεί να παρεξηγήσουν τη νουθεσία σου και ήλπιζα ότι θα μας έδινες περισσότερες οδηγίες σχετικά με αυτά τα θέματα». Και μετά, όταν ο Ναθαναήλ κάθισε, ο Ιησούς συνέχισε να μιλάει: «Γνωρίζω καλά, Ναθαναήλ, ότι δεν εγκρίνεις μια τέτοια κακή ιδέα στο μυαλό σου, αλλά είμαι απογοητευμένος που όλοι σας τόσο συχνά αποτυγχάνετε να δώσετε αληθινή πνευματική ερμηνεία στις κοινότοπες διδασκαλίες μου, οδηγίες που πρέπει να δοθούν στη γλώσσα των ανθρώπων και που πρέπει να σας μιλήσω σαν σε απλούς ανθρώπους. Θα σας διδάξω τώρα σχετικά με τα διαφορετικά επίπεδα των εννοιών που συνδέονται με την ερμηνεία αυτού του κανόνα της ζωής, αυτής της παρότρυνσης ‘να κάνετε στους άλλους αυτό που εσείς επιθυμείτε να σας κάνουν οι άλλοι’.		147:4.3 (1650.4) When the Master had spoken, Nathaniel stood up and said: “But, Master, you should not think that I approve of such an interpretation of your teaching. I asked the question because I conjectured that many such men might thus misjudge your admonition, and I hoped you would give us further instruction regarding these matters.” And then when Nathaniel had sat down, Jesus continued speaking: “I well know, Nathaniel, that no such idea of evil is approved in your mind, but I am disappointed in that you all so often fail to put a genuinely spiritual interpretation upon my commonplace teachings, instruction which must be given you in human language and as men must speak. Let me now teach you concerning the differing levels of meaning attached to the interpretation of this rule of living, this admonition to ‘do to others that which you desire others to do to you’:
147:4.4 (1650.5) 1. Το επίπεδο της σάρκας. Μια τέτοια καθαρά εγωιστική και λάγνα ερμηνεία δόθηκε πολύ καλά από το παράδειγμα της υποθετικής απορίας σας.		147:4.4 (1650.5) “1. The level of the flesh. Such a purely selfish and lustful interpretation would be well exemplified by the supposition of your question.
147:4.5 (1650.6) 2. Το επίπεδο των συναισθημάτων. Αυτό το επίπεδο είναι μια βαθμίδα υψηλότερα από αυτό της σάρκας και υποδηλώνει ότι η συμπόνια και ο οίκτος θα μπορούσαν να εμπλουτίσουν την ερμηνεία αυτού του κανόνα της ζωής.		147:4.5 (1650.6) “2. The level of the feelings. This plane is one level higher than that of the flesh and implies that sympathy and pity would enhance one’s interpretation of this rule of living.
147:4.6 (1650.7) 3. Το επίπεδο του νου. Τώρα υπεισέρχεται το κίνητρο του νου και η λογική της εμπειρίας. Η σωστή κρίση υπαγορεύει ότι ένας τέτοιος κανόνας ζωής θα πρέπει να ερμηνευτεί σε αρμονία με τον υψηλότερο ιδεαλισμό που βρίσκεται ενσωματωμένος στον βαθύ αυτοσεβασμό.		147:4.6 (1650.7) “3. The level of mind. Now come into action the reason of mind and the intelligence of experience. Good judgment dictates that such a rule of living should be interpreted in consonance with the highest idealism embodied in the nobility of profound self-respect.
147:4.7 (1651.1) 4. Το επίπεδο της αδελφικής αγάπης. Ακόμα υψηλότερα βρίσκεται το επίπεδο της ανιδιοτελούς αφοσίωσης για την ευτυχία του φίλου μας. Σε αυτό το υψηλότερο επίπεδο της εγκάρδιας κοινωνικής υπηρεσίας που αναπτύσσεται έξω από τη συνειδητοποίηση της πατρότητας του Θεού και της συνακόλουθης αναγνώρισης της αδελφότητας του ανθρώπου, υπάρχει μια νέα και ακόμα καλύτερη ερμηνεία αυτού του βασικού κανόνα της ζωής.		147:4.7 (1651.1) “4. The level of brotherly love. Still higher is discovered the level of unselfish devotion to the welfare of one’s fellows. On this higher plane of wholehearted social service growing out of the consciousness of the fatherhood of God and the consequent recognition of the brotherhood of man, there is discovered a new and far more beautiful interpretation of this basic rule of life.
147:4.8 (1651.2) 5. Το ηθικό επίπεδο. Και μετά, όταν θα έχετε επιτύχει τα αληθινά φιλοσοφικά επίπεδα της ερμηνείας, όταν έχετε πραγματική επίγνωση της δικαιοσύνης και της αδικίας των πραγμάτων, όταν θα διακρίνετε τον αιώνιο εναρμονισμό των ανθρώπινων σχέσεων, θα αρχίσετε να θεωρείτε ένα τέτοιο πρόβλημα ερμηνείας σαν να φανταζόσαστε ένα υψηλόφρον, ιδανικό, σοφό και αμερόληπτο τρίτο πρόσωπο να θεωρεί και να ερμηνεύει μια τέτοια νουθεσία που θα είχε εφαρμογή στα δικά σας προσωπικά προβλήματα ρύθμισης της ζωής σας.		147:4.8 (1651.2) “5. The moral level. And then when you attain true philosophic levels of interpretation, when you have real insight into the rightness and wrongness of things, when you perceive the eternal fitness of human relationships, you will begin to view such a problem of interpretation as you would imagine a high-minded, idealistic, wise, and impartial third person would so view and interpret such an injunction as applied to your personal problems of adjustment to your life situations.
147:4.9 (1651.3) 6. Το πνευματικό επίπεδο. Και τελευταίο αλλά σπουδαιότερο όλων, φτάνουμε την πνευματική επίγνωση και την πνευματική ερμηνεία η οποία μας παρακινεί να αναγνωρίσουμε σ’ αυτό τον κανόνα της ζωής το θείο πρόσταγμα να φερόμαστε σε όλους τους ανθρώπους όπως φανταζόμαστε ότι θα φερότανε ο Θεός σε αυτούς. Αυτό είναι το παγκόσμιο ιδεώδες των ανθρώπινων σχέσεων. Και αυτή είναι η στάση σας προς όλα τα προβλήματα όταν η ύψιστη επιθυμία σας είναι πάντα να πράττετε το θέλημα του Πατέρα. Θα ήθελα, συνεπώς, να κάνετε σε όλους τους ανθρώπους αυτό που ξέρετε ότι θα έκανα εγώ σε παρόμοιες περιστάσεις γι’ αυτούς.		147:4.9 (1651.3) “6. The spiritual level. And then last, but greatest of all, we attain the level of spirit insight and spiritual interpretation which impels us to recognize in this rule of life the divine command to treat all men as we conceive God would treat them. That is the universe ideal of human relationships. And this is your attitude toward all such problems when your supreme desire is ever to do the Father’s will. I would, therefore, that you should do to all men that which you know I would do to them in like circumstances.”
147:4.10 (1651.4) Τίποτε από όσα είχε πει ο Ιησούς στους αποστόλους μέχρι τότε δεν τους είχε εκπλήξει ποτέ περισσότερο. Συνέχισαν να συζητούν τα λόγια του Κυρίου για πολύ μετά την απόσυρσή του. Ενώ ο Ναθαναήλ αργούσε να συνέλθει από την υπόθεσή του ότι ο Ιησούς είχε παρεξηγήσει το πνεύμα της ερώτησής του, οι άλλοι ήταν ευγνώμονες που ο φιλοσοφημένος σύντροφός τους είχε την τόλμη να κάνει μια τόσο προκλητική ερώτηση.		147:4.10 (1651.4) Nothing Jesus had said to the apostles up to this time had ever more astonished them. They continued to discuss the Master’s words long after he had retired. While Nathaniel was slow to recover from his supposition that Jesus had misunderstood the spirit of his question, the others were more than thankful that their philosophic fellow apostle had had the courage to ask such a thought-provoking question.
5. Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΣΙΜΩΝΑ ΤΟ ΦΑΡΙΣΑΙΟ ^top		5. Visiting Simon the Pharisee ^top
147:5.1 (1651.5) Αν και ο Σίμων δεν ήταν μέλος του ιουδαϊκού Σανχεντρίν, ήταν ένας Φαρισαίος με επιρροή στην Ιερουσαλήμ. Πίστευε εν μέρει, και παρόλο που μπορούσε να επικριθεί σοβαρά γι αυτό, τόλμησε να προσκαλέσει τον Ιησού και τους προσωπικούς συντρόφους του, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη στο σπίτι του για ένα κοινωνικό δείπνο. Ο Σίμων παρακολουθούσε από καιρό τον Κύριο και είχε εντυπωσιασθεί πολύ με τη διδασκαλία του και ακόμα περισσότερο με την προσωπικότητά του.		147:5.1 (1651.5) Though Simon was not a member of the Jewish Sanhedrin, he was an influential Pharisee of Jerusalem. He was a halfhearted believer, and notwithstanding that he might be severely criticized therefor, he dared to invite Jesus and his personal associates, Peter, James, and John, to his home for a social meal. Simon had long observed the Master and was much impressed with his teachings and even more so with his personality.
147:5.2 (1651.6) Οι πλούσιοι Φαρισαίοι ήταν αφοσιωμένοι στην ελεημοσύνη και δεν απέφευγαν τη δημοσιότητα σχετικά με τη φιλανθρωπία. Μερικές φορές μάλιστα φύσαγαν μια τρομπέτα καθώς επιδίδονταν στην ελεημοσύνη κάποιου ζητιάνου. Ήταν συνήθεια γι αυτούς τους Φαρισαίους, όταν έδιναν δεξίωση προς τιμήν κάποιων διακεκριμένων επισκεπτών, να αφήνουν τις πόρτες του σπιτιού ανοιχτές, ώστε να μπορούν να έρχονται ακόμα και οι ζητιάνοι του δρόμου και στεκούμενοι γύρω από τους τοίχους του δωματίου, πίσω από τα καθίσματα των δειπνούντων, να είναι σε θέση να πιάνουν τα κομμάτια του φαγητού που θα τους πετούσαν αυτοί που έτρωγαν.		147:5.2 (1651.6) The wealthy Pharisees were devoted to almsgiving, and they did not shun publicity regarding their philanthropy. Sometimes they would even blow a trumpet as they were about to bestow charity upon some beggar. It was the custom of these Pharisees, when they provided a banquet for distinguished guests, to leave the doors of the house open so that even the street beggars might come in and, standing around the walls of the room behind the couches of the diners, be in position to receive portions of food which might be tossed to them by the banqueters.
147:5.3 (1651.7) Σε αυτή την περίπτωση, στο σπίτι του Σίμωνα, μεταξύ αυτών που ήρθαν από το δρόμο ήταν και μια γυναίκα με ανήθικη υπόληψη που είχε γίνει πρόσφατα πιστή των καλών νέων της βασιλείας. Αυτή η γυναίκα ήταν πασίγνωστη σε όλη την Ιερουσαλήμ σαν η πρώην ιδιοκτήτρια ενός από τους λεγόμενους οίκους ανοχής πρώτης ποιότητας, ευρισκόμενος πολύ κοντά στην αυλή του ναού των ειδωλολατρών.		147:5.3 (1651.7) On this particular occasion at Simon’s house, among those who came in off the street was a woman of unsavory reputation who had recently become a believer in the good news of the gospel of the kingdom. This woman was well known throughout all Jerusalem as the former keeper of one of the so-called high-class brothels located hard by the temple court of the gentiles. She had, on accepting the teachings of Jesus, closed up her nefarious place of business and had induced the majority of the women associated with her to accept the gospel and change their mode of living; notwithstanding this, she was still held in great disdain by the Pharisees and was compelled to wear her hair down—the badge of harlotry. This unnamed woman had brought with her a large flask of perfumed anointing lotion and, standing behind Jesus as he reclined at meat, began to anoint his feet while she also wet his feet with her tears of gratitude, wiping them with the hair of her head. And when she had finished this anointing, she continued weeping and kissing his feet.
147:5.4 (1652.1) Αφού όμως δέχτηκε τη διδασκαλία του Ιησού, είχε κλείσει τον αισχρό τόπο της επιχείρησής της και είχε προτρέψει την πλειοψηφία των συνεργαζόμενων μαζί της γυναικών να δεχτούν το ευαγγέλιο και να αλλάξουν τον τρόπο της ζωής τους. Παρ’ όλα αυτά οι Φαρισαίοι την περιφρονούσαν πολύ και είχε εξαναγκασθεί να έχει τα μαλλιά της λυτά – το έμβλημα της πόρνης. Αυτή η ανώνυμη γυναίκα είχε φέρει μαζί της ένα φλασκί με αρωματικό αιθέριο έλαιο και ευρισκόμενη πίσω από τον Ιησού, καθώς αυτός είχε καθίσει για να φάει, άρχισε να του αλείφει τα πόδια ενώ συγχρόνως τού μούσκευε τα πόδια με τα δάκρια της ευγνωμοσύνης της, σκουπίζοντάς τα με τα μαλλιά από το κεφάλι της. Και όταν τελείωσε το άλειμμα, συνέχισε να κλαίει και να φιλάει τα πόδια του.		147:5.4 (1652.1) When Simon saw all this, he said to himself: “This man, if he were a prophet, would have perceived who and what manner of woman this is who thus touches him; that she is a notorious sinner.” And Jesus, knowing what was going on in Simon’s mind, spoke up, saying: “Simon, I have something which I would like to say to you.” Simon answered, “Teacher, say on.” Then said Jesus: “A certain wealthy moneylender had two debtors. The one owed him five hundred denarii and the other fifty. Now, when neither of them had wherewith to pay, he forgave them both. Which of them do you think, Simon, would love him most?” Simon answered, “He, I suppose, whom he forgave the most.” And Jesus said, “You have rightly judged,” and pointing to the woman, he continued: “Simon, take a good look at this woman. I entered your house as an invited guest, yet you gave me no water for my feet. This grateful woman has washed my feet with tears and wiped them with the hair of her head. You gave me no kiss of friendly greeting, but this woman, ever since she came in, has not ceased to kiss my feet. My head with oil you neglected to anoint, but she has anointed my feet with precious lotions. And what is the meaning of all this? Simply that her many sins have been forgiven, and this has led her to love much. But those who have received but little forgiveness sometimes love but little.” And turning around toward the woman, he took her by the hand and, lifting her up, said: “You have indeed repented of your sins, and they are forgiven. Be not discouraged by the thoughtless and unkind attitude of your fellows; go on in the joy and liberty of the kingdom of heaven.”
147:5.5 (1652.2) Όταν ο Σίμων είδε όλα αυτά, είπε στον εαυτό του: «Αυτός ο άνδρας, αν ήταν προφήτης, θα είχε διακρίνει ποια και τι είδους γυναίκα είναι αυτή που τον αγγίζει έτσι. Ότι είναι μια διάσημη αμαρτωλή». Και ο Ιησούς, γνωρίζοντας όσα συνέβαιναν στο μυαλό του Σίμωνα, μίλησε δυνατά: «Σίμων, έχω κάτι που θέλω να σου πω». Ο Σίμων αποκρίθηκε: «Διδάσκαλε, πες το». Τότε είπε ο Ιησούς: «Κάποιος πλούσιος τοκογλύφος είχε δύο οφειλέτες. Ο πρώτος του χρώσταγε πεντακόσια δηνάρια και ο άλλος πενήντα. Τώρα, όταν κανείς τους δεν είχε με τι να τον πληρώσει, συγχώρησε τα χρέη και των δυο. Ποιος από τους δυο, πιστεύεις εσύ Σίμων, ότι θα τον αγάπησε περισσότερο;». Ο Σίμων αποκρίθηκε: «Αυτός, πιστεύω, στον οποίο συγχώρησε τα περισσότερα». Και ο Ιησούς είπε: «Σωστά έκρινες», και δείχνοντας την γυναίκα, συνέχισε: «Σίμων, κοίταξε καλά αυτή τη γυναίκα. Ήρθα στο σπίτι σου σαν προσκαλεσμένος, κι όμως δεν μου έδωσες νερό για τα πόδια μου. Αυτή η ευγνωμονούσα γυναίκα μου έπλυνε τα πόδια με δάκρια και τα σκούπισε με τα μαλλιά από το κεφάλι της. Δεν μου έδωσες το φιλί του χαιρετισμού, αλλά αυτή η γυναίκα, από τη στιγμή που μπήκε μέσα δεν σταμάτησε να φιλάει τα πόδια μου. Εσύ παρέλειψες να αλείψεις το κεφάλι μου με έλαιο, αλλά αυτή άλειψε τα πόδια μου με ακριβό μύρο. Και ποια η σημασία όλων αυτών; Απλώς, ότι οι πολλές αμαρτίες της έχουν συγχωρεθεί και αυτό την οδήγησε στο να αγαπήσει πολύ. Όμως εκείνοι που τους συγχωρέθηκαν λίγες αμαρτίες μερικές φορές αγαπούν και λίγο». Και στρεφόμενος πίσω προς τη γυναίκα, την έπιασε από το χέρι και σηκώνοντάς την όρθια, είπε: «Έχεις πραγματικά μετανιώσει για τις αμαρτίες σου και έχουν συγχωρεθεί. Μην αποθαρρύνεσαι από την αστόχαστη και αγενή συμπεριφορά των συντρόφων σου. Συνέχισε να βαδίζεις με τη χαρά και την ελευθερία της βασιλείας των ουρανών».		147:5.5 (1652.2) When Simon and his friends who sat at meat with him heard these words, they were the more astonished, and they began to whisper among themselves, “Who is this man that he even dares to forgive sins?” And when Jesus heard them thus murmuring, he turned to dismiss the woman, saying, “Woman, go in peace; your faith has saved you.”
147:5.6 (1652.3) Όταν ο Σίμων και οι φίλοι του, που παρευρίσκονταν στο φαγητό, άκουσαν αυτές τις κουβέντες, εξεπλάγησαν ακόμα περισσότερο και άρχισαν να ψιθυρίζουν μεταξύ τους, «Ποιος είναι αυτός ο άνδρας που τολμάει να συγχωρεί αμαρτίες;». Και όταν ο Ιησούς τους άκουσε να μουρμουρίζουν έτσι, στράφηκε για να πει στη γυναίκα που έφευγε: «Γυναίκα, πήγαινε εν ειρήνη. Η πίστη σου σε έσωσε».		147:5.6 (1652.3) As Jesus arose with his friends to leave, he turned to Simon and said: “I know your heart, Simon, how you are torn betwixt faith and doubts, how you are distraught by fear and troubled by pride; but I pray for you that you may yield to the light and may experience in your station in life just such mighty transformations of mind and spirit as may be comparable to the tremendous changes which the gospel of the kingdom has already wrought in the heart of your unbidden and unwelcome guest. And I declare to all of you that the Father has opened the doors of the heavenly kingdom to all who have the faith to enter, and no man or association of men can close those doors even to the most humble soul or supposedly most flagrant sinner on earth if such sincerely seek an entrance.” And Jesus, with Peter, James, and John, took leave of their host and went to join the rest of the apostles at the camp in the garden of Gethsemane.
147:5.7 (1653.1) Καθώς ο Ιησούς σηκωνότανε με τους φίλους του για να φύγουν, γύρισε και είπε στο Σίμωνα: «Γνωρίζω την καρδιά σου, Σίμωνα, πόσο είναι σχισμένη στα δυο, μεταξύ πίστης και αμφιβολιών, πόσο είσαι τρελός από φόβο και βασανίζεσαι από το φιλότιμο, αλλά προσεύχομαι για σένα να παραδοθείς στο φως και να γευθείς στη ζωή σου τόσο δυνατούς μετασχηματισμούς στο μυαλό και στο πνεύμα ώστε να μπορούν να συγκριθούν με τις τρομερές αλλαγές που το ευαγγέλιο της βασιλείας έχει ήδη φέρει στην καρδιά της ακάλεστης και απρόσκλητης επισκέπτριας. Και ανακοινώνω σε όλους σας ότι ο Πατέρας έχει ανοίξει τις πόρτες του ουράνιου βασιλείου σε όλους που έχουν την πίστη να εισέλθουν, και κανένας άνθρωπος ή οργάνωση ανθρώπων δεν μπορεί να κλείσει εκείνες τις πόρτες ακόμα και στην πιο ταπεινή ψυχή ή στον πιο στυγερό αμαρτωλό της γης, αν ειλικρινά γυρεύει να μπει». Και ο Ιησούς με το Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη έφυγαν και πήγαν να συναντήσουν τους υπόλοιπους αποστόλους στον καταυλισμό της Γεθσημανής.		147:5.7 (1653.1) That same evening Jesus made the long-to-be-remembered address to the apostles regarding the relative value of status with God and progress in the eternal ascent to Paradise. Said Jesus: “My children, if there exists a true and living connection between the child and the Father, the child is certain to progress continuously toward the Father’s ideals. True, the child may at first make slow progress, but the progress is none the less sure. The important thing is not the rapidity of your progress but rather its certainty. Your actual achievement is not so important as the fact that the direction of your progress is Godward. What you are becoming day by day is of infinitely more importance than what you are today.
147:5.8 (1653.2) Εκείνο το ίδιο βράδυ, ο Ιησούς έκανε μια μακριά αγόρευση, που πρέπει να θυμόμαστε, στους αποστόλους, σχετικά με τη συγκριτική αξία της κοινωνικής θέσης με το Θεό και την πρόοδο προς την αιώνια άνοδο στον Παράδεισο. Είπε ο Ιησούς: «Παιδιά μου, αν υπάρχει ένας αληθινός και ζωντανός σύνδεσμος μεταξύ του παιδιού και του Πατέρα, το παιδί σίγουρα προοδεύει συνεχώς προς τα ιδανικά του Πατέρα. Αλήθεια, το παιδί μπορεί στην αρχή να κάνει μικρή πρόοδο, αλλά η πρόοδος είναι σίγουρη. Το πιο σπουδαίο είναι όχι η ταχύτητα της προόδου σας αλλά η βεβαιότητα. Το σημερινό σας κατόρθωμα δεν έχει τόση σημασία όσο το γεγονός ότι η κατεύθυνση της προόδου σας είναι προς τον Θεό. Αυτό που γίνεστε μέρα με τη μέρα έχει άπειρα περισσότερη σημασία από αυτό που είστε σήμερα. Αυτή η αλλαγμένη γυναίκα που μερικοί από σας είδατε στο σπίτι του Σίμωνα σήμερα, ζει επί του παρόντος σ’ ένα επίπεδο που είναι πολύ πιο κάτω από αυτό του Σίμωνα και των καλοπροαίρετων συντρόφων του. Αλλά ενώ αυτοί οι Φαρισαίοι ασχολούνται με τη λανθασμένη πρόοδο της αυταπάτης τού να διαγράφουν απατηλούς κύκλους ασήμαντων τελετουργιών, αυτή η γυναίκα έχει ξεκινήσει για το μακρύ και γεμάτο προσδοκίες ψάξιμο του Θεού, και το μονοπάτι της προς τον ουρανό δεν εμποδίζεται από την πνευματική περηφάνια και την ηθική αυτοϊκανοποίηση. Η γυναίκα είναι, μιλώντας με τους ανθρώπινους όρους, πολύ πιο μακριά από το Θεό από ότι ο Σίμων, αλλά η ψυχή της είναι σε προοδευτική κίνηση. Βρίσκεται στο δρόμο προς τον αιώνιο στόχο. Στην γυναίκα αυτή βρίσκονται παρούσες τεράστιες πνευματικές δυνατότητες για το μέλλον. Μερικοί από εσάς μπορεί να μην βρίσκεστε ψηλά στα σημερινά επίπεδα της ψυχής και του πνεύματος αλλά κάνετε καθημερινές προόδους στο ζωντανό δρόμο που ανοίγεται, δια μέσου της πίστης, προς τον Θεό. Υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες στον καθένα σας για το μέλλον. Είναι πολύ καλύτερα να έχετε μια μικρή αλλά ζωντανή και αυξανόμενη πίστη από το να κατέχεστε από μεγάλη διάνοια με νεκρά εφόδια από λεκτική σοφία και πνευματική απιστία».		147:5.8 (1653.2) “This transformed woman whom some of you saw at Simon’s house today is, at this moment, living on a level which is vastly below that of Simon and his well-meaning associates; but while these Pharisees are occupied with the false progress of the illusion of traversing deceptive circles of meaningless ceremonial services, this woman has, in dead earnest, started out on the long and eventful search for God, and her path toward heaven is not blocked by spiritual pride and moral self-satisfaction. The woman is, humanly speaking, much farther away from God than Simon, but her soul is in progressive motion; she is on the way toward an eternal goal. There are present in this woman tremendous spiritual possibilities for the future. Some of you may not stand high in actual levels of soul and spirit, but you are making daily progress on the living way opened up, through faith, to God. There are tremendous possibilities in each of you for the future. Better by far to have a small but living and growing faith than to be possessed of a great intellect with its dead stores of worldly wisdom and spiritual unbelief.”
147:5.9 (1653.3) Αλλά ο Ιησούς προειδοποίησε θερμά τους αποστόλους για την ανοησία των παιδιών του Θεού που παίρνουν σαν δεδομένη την αγάπη του Πατέρα. Ανακοίνωσε ότι ο ουράνιος Πατέρας δεν είναι ένας χαλαρός, ξέφραγος ή ανόητα επιεικής γονέας που είναι πάντα έτοιμος να συγχωρέσει την αμαρτία και να δώσει άφεση στην αδιαφορία. Υπενθύμισε στους ακροατές του να μην κάνουν το λάθος και ερμηνεύσουν λάθος τις επεξηγήσεις του για τη σχέση πατέρα/γιου έτσι ώστε να φανεί ότι ο Θεός είναι σαν κάποιους υπερβολικά επιεικείς και άμυαλους γονείς που συμπράττουν με τη γήινη ανοησία για να περιγράψουν την ηθική καταστροφή των ασυλλόγιστων παιδιών τους και οι οποίοι με αυτόν τον τρόπο συμβάλλουν με βεβαιότητα και κατευθείαν στην εγκληματικότητα και την πρώιμη εξαχρείωση των ίδιων τους των απογόνων. Είπε ο Ιησούς: «Ο Πατέρας μου δεν συγχωρεί με επιείκεια εκείνες τις πράξεις και ενέργειες των παιδιών του που είναι αυτοκαταστροφικές και με τάσεις αυτοκτονίας για την ηθική ανάπτυξη και την πνευματική πρόοδο. Τέτοιες αμαρτωλές ενέργειες είναι απεχθείς για το βλέμμα του Θεού».		147:5.9 (1653.3) But Jesus earnestly warned his apostles against the foolishness of the child of God who presumes upon the Father’s love. He declared that the heavenly Father is not a lax, loose, or foolishly indulgent parent who is ever ready to condone sin and forgive recklessness. He cautioned his hearers not mistakenly to apply his illustrations of father and son so as to make it appear that God is like some overindulgent and unwise parents who conspire with the foolish of earth to encompass the moral undoing of their thoughtless children, and who are thereby certainly and directly contributing to the delinquency and early demoralization of their own offspring. Said Jesus: “My Father does not indulgently condone those acts and practices of his children which are self-destructive and suicidal to all moral growth and spiritual progress. Such sinful practices are an abomination in the sight of God.”
147:5.10 (1653.4) Ο Ιησούς παραβρέθηκε σε πολλές άλλες εν μέρει ιδιωτικές συναντήσεις και επίσημα δείπνα, με τον μεγάλο και τον μικρό, τον πλούσιο και τον φτωχό της Ιερουσαλήμ, προτού αυτός και οι απόστολοί του τελικώς αναχωρήσουν για την Καπερναούμ. Και πολλοί, όντως, έγιναν πιστοί του ευαγγελίου της βασιλείας και στη συνέχεια βαφτίστηκαν από τον Άμπνερ και τους συντρόφους του, οι οποίοι παρέμειναν πίσω για να υποθάλπουν τα συμφέροντα της βασιλείας στην Ιερουσαλήμ και τα περίχωρα.		147:5.10 (1653.4) Many other semiprivate meetings and banquets did Jesus attend with the high and the low, the rich and the poor, of Jerusalem before he and his apostles finally departed for Capernaum. And many, indeed, became believers in the gospel of the kingdom and were subsequently baptized by Abner and his associates, who remained behind to foster the interests of the kingdom in Jerusalem and thereabouts.
6. Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ ^top		6. Returning to Capernaum ^top
147:6.1 (1653.5) Την τελευταία εβδομάδα του Απριλίου, ο Ιησούς και οι δώδεκα έφυγαν από το αρχηγείο τους, στη Βηθανία κοντά στην Ιερουσαλήμ, και ξεκίνησαν για το ταξίδι της επιστροφής τους στην Καπερναούμ από την οδό της Ιεριχούς και του Ιορδάνη.		147:6.1 (1653.5) The last week of April, Jesus and the twelve departed from their Bethany headquarters near Jerusalem and began their journey back to Capernaum by way of Jericho and the Jordan.
147:6.2 (1654.1) Οι αρχιερείς και οι θρησκευτικοί αρχηγοί των Ιουδαίων συναντήθηκαν πολλές φορές στα κρυφά με σκοπό να αποφασίσουν τι θα κάνουν με τον Ιησού. Όλοι ήσαν σύμφωνοι ότι κάτι έπρεπε να γίνει για να τερματίσουν τη διδασκαλία του, αλλά δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν για τη μέθοδο. Είχαν ελπίσει ότι οι αρχές της πόλης θα τον ξέκαναν, όπως είχε δώσει τέλος ο Ηρώδης στον Ιωάννη, αλλά ανακάλυψαν ότι ο Ιησούς διεξήγαγε το έργο του με τέτοιο τρόπο ώστε οι ρωμαίοι επίσημοι δεν είχαν θορυβηθεί πολύ από το κήρυγμά του. Επομένως, σε μια συνάντηση που έλαβε χώρα την ημέρα πριν από την αναχώρηση του Ιησού για την Καπερναούμ, αποφασίστηκε ότι έπρεπε να συλληφθεί με την κατηγορία της θρησκευτικής παράβασης και να υποβληθεί σε ανάκριση από το Σανχεντρίν. Συνεπώς μια επιτροπή από έξι μυστικούς ερευνητές διορίστηκε για να ακολουθούν τον Ιησού, να παρακολουθούν τα λόγια και τις πράξεις του και όταν θα είχαν συλλέξει αρκετές μαρτυρίες για παράβαση του νόμου και βλασφημία, να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ με την αναφορά τους. Αυτοί οι έξι Ιουδαίοι πρόλαβαν την αποστολική ομάδα, που αριθμούσε περίπου τριάντα, στην Ιεριχώ και με το πρόσχημα ότι ήθελαν να γίνουν μαθητές, συνδέθηκαν με την οικογενειακή ομάδα των οπαδών τού Ιησού, μένοντας με αυτούς μέχρι την ώρα που ξεκίνησε ο δεύτερος γύρος για κήρυγμα στη Γαλιλαία, μετά από τον οποίο τρεις από αυτούς επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ για να υποβάλλουν την αναφορά τους στους αρχιερείς και στο Σανχεντρίν.		147:6.2 (1654.1) The chief priests and the religious leaders of the Jews held many secret meetings for the purpose of deciding what to do with Jesus. They were all agreed that something should be done to put a stop to his teaching, but they could not agree on the method. They had hoped that the civil authorities would dispose of him as Herod had put an end to John, but they discovered that Jesus was so conducting his work that the Roman officials were not much alarmed by his preaching. Accordingly, at a meeting which was held the day before Jesus’ departure for Capernaum, it was decided that he would have to be apprehended on a religious charge and be tried by the Sanhedrin. Therefore a commission of six secret spies was appointed to follow Jesus, to observe his words and acts, and when they had amassed sufficient evidence of lawbreaking and blasphemy, to return to Jerusalem with their report. These six Jews caught up with the apostolic party, numbering about thirty, at Jericho and, under the pretense of desiring to become disciples, attached themselves to Jesus’ family of followers, remaining with the group up to the time of the beginning of the second preaching tour in Galilee; whereupon three of them returned to Jerusalem to submit their report to the chief priests and the Sanhedrin.
147:6.3 (1654.2) Ο Πέτρος κήρυττε στο πλήθος που είχε μαζευτεί στο πέρασμα του Ιορδάνη και το επόμενο πρωί ανέβηκαν το ποτάμι προς την Άμαθο. Ήθελαν να συνεχίσουν κατευθείαν για την Καπερναούμ, αλλά μαζεύτηκε τόσο πλήθος εδώ που παρέμειναν τρεις μέρες, κηρύττοντας, διδάσκοντας και βαφτίζοντας. Δεν προχώρησαν για το σπίτι τους παρά νωρίς το πρωί του Σαββάτου, την πρώτη μέρα του Μαΐου. Οι κατάσκοποι από την Ιερουσαλήμ ήσαν βέβαιοι ότι τώρα θα εξασφάλιζαν την πρώτη κατηγορία κατά του Ιησού – την παραβίαση του Σαββάτου – αφού αποφάσισε να αρχίσει το ταξίδι του το Σάββατο. Αλλά απογοητεύθηκαν μέχρι θανάτου, επειδή λίγο πριν την αναχώρησή τους, ο Ιησούς κάλεσε τον Ανδρέα να παρουσιαστεί μπροστά του και ενώπιον όλων τον διέταξε να προχωρήσουν για μια απόσταση μόνο εννιακοσίων δεκατεσσάρων μέτρων, τη νόμιμη ιουδαϊκή απόσταση για ταξίδι το Σάββατο.		147:6.3 (1654.2) Peter preached to the assembled multitude at the crossing of the Jordan, and the following morning they moved up the river toward Amathus. They wanted to proceed straight on to Capernaum, but such a crowd gathered here they remained three days, preaching, teaching, and baptizing. They did not move toward home until early Sabbath morning, the first day of May. The Jerusalem spies were sure they would now secure their first charge against Jesus—that of Sabbath breaking—since he had presumed to start his journey on the Sabbath day. But they were doomed to disappointment because, just before their departure, Jesus called Andrew into his presence and before them all instructed him to proceed for a distance of only one thousand yards, the legal Jewish Sabbath day’s journey.
147:6.4 (1654.3) Οι κατάσκοποι όμως δεν χρειάστηκε να περιμένουν πολύ για την ευκαιρία τους να κατηγορήσουν τον Ιησού και τους συντρόφους του για παραβίαση του Σαββάτου. Καθώς η συνοδεία βάδιζε κατά μήκος του στενού δρόμου, το κυματιστό στάρι, που τότε ωρίμαζε, ήταν πολύ κοντά στα χέρια τους και από τις δυο πλευρές, και μερικοί απόστολοι, όντας πεινασμένοι, μάδησαν μερικά ώριμα στάχυα και τα έφαγαν. Ήταν συνηθισμένο οι ταξιδιώτες να κόβουν στάχυα και να τρέφονται καθώς περνούσαν από το δρόμο, και επομένως δεν πέρασε από τη σκέψη τους ότι έκαναν κάτι κακό με αυτή τη συμπεριφορά. Αλλά οι κατάσκοποι το άρπαξαν σαν πρόσχημα για να προσβάλλουν τον Ιησού. Όταν είδαν τον Ανδρέα να τρίβει το στάχυ στο χέρι του, εξεγέρθηκαν εναντίον του και είπαν: «Δεν γνωρίζεις ότι είναι παράνομο να κόβεις και να ξεφλουδίζεις τα στάχυα την ημέρα του Σαββάτου;». Και ο Ανδρέας απάντησε: «Όμως πεινάμε και ξεφλουδίζουμε τόσα μόνο όσα χρειαζόμαστε για τις ανάγκες μας. Και από πότε έγινε αμαρτία να τρώγει κανείς στάρι το Σάββατο;». Οι Φαρισαίοι όμως αποκρίθηκαν: «Δεν σφάλλεις που τρως αλλά παραβιάζεις το νόμο που κόβεις και ξεφλουδίζεις τα στάχυα ανάμεσα στα χέρια σου. Σίγουρα ο Κύριός σας δεν θα εγκρίνει τέτοιες πράξεις». Μετά ρώτησε ο Ανδρέας: «Αν όμως δεν είναι σφάλμα να τρώγει κανείς το στάρι, τότε σίγουρα το τρίψιμο ανάμεσα στα χέρια βέβαια και δεν είναι πιο σκληρή δουλειά από το μάσημα, το οποίο εσείς επιτρέπετε. Για ποιο λόγο ψειρίζετε τόσο ασήμαντα πράγματα;». Μόλις ο Ανδρέας τους είπε σχολαστικούς, αγανάκτησαν και τρέχοντας πίσω, εκεί που βάδιζε ο Ιησούς συνομιλώντας με τον Ματθαίο, διαμαρτυρήθηκαν λέγοντες: «Πρόσεξε, Διδάσκαλε, οι απόστολοί σου κάνουν πράγματα που απαγορεύονται την ημέρα του Σαββάτου. Κόβουν, ξεφλουδίζουν και τρώγουν το στάρι. Είμαστε σίγουροι ότι θα τους διατάξεις να σταματήσουν». Είπε τότε ο Ιησούς στους κατήγορους: «Είστε πράγματι ζηλωτές του νόμου, και καλά κάνετε να θυμάστε και να κρατάτε την ιερότητα του Σαββάτου. Όμως δεν διαβάσατε ποτέ στις Γραφές ότι, μια μέρα που ο Δαυίδ ήταν πεινασμένος, αυτός και όσοι ήσαν μαζί του εισήλθαν στον οίκο του Θεού και έφαγαν το άζυμο ψωμί της θυσίας, που δεν επιτρεπόταν σε κανένα να το φάει εκτός από τους ιερείς; Και ο Δαυίδ έδωσε αυτό το ψωμί και σ’ εκείνους που ήταν μαζί του. Και δεν διαβάσατε στη νομοθεσία μας ότι επιτρέπεται να κάνουμε πολλά αναγκαία πράγματα το Σάββατο; Και δεν θα σας δω, πριν από το τέλος της ημέρας, να τρώτε όσα έχετε φέρει απαραίτητα για την ημέρα; Καλοί μου άνθρωποι, κάνετε καλά να είστε γεμάτοι ζήλο για το Σάββατο. Και αν μείνετε μαζί μας για να ακούσετε τα λόγια μου, τότε θα ανακοινώσω δυνατά ότι ο Γιος του Ανθρώπου είναι κύριος ακόμη και του Σαββάτου».		147:6.4 (1654.3) But the spies did not have long to wait for their opportunity to accuse Jesus and his associates of Sabbath breaking. As the company passed along the narrow road, the waving wheat, which was just then ripening, was near at hand on either side, and some of the apostles, being hungry, plucked the ripe grain and ate it. It was customary for travelers to help themselves to grain as they passed along the road, and therefore no thought of wrongdoing was attached to such conduct. But the spies seized upon this as a pretext for assailing Jesus. When they saw Andrew rub the grain in his hand, they went up to him and said: “Do you not know that it is unlawful to pluck and rub the grain on the Sabbath day?” And Andrew answered: “But we are hungry and rub only sufficient for our needs; and since when did it become sinful to eat grain on the Sabbath day?” But the Pharisees answered: “You do no wrong in eating, but you do break the law in plucking and rubbing out the grain between your hands; surely your Master would not approve of such acts.” Then said Andrew: “But if it is not wrong to eat the grain, surely the rubbing out between our hands is hardly more work than the chewing of the grain, which you allow; wherefore do you quibble over such trifles?” When Andrew intimated that they were quibblers, they were indignant, and rushing back to where Jesus walked along, talking to Matthew, they protested, saying: “Behold, Teacher, your apostles do that which is unlawful on the Sabbath day; they pluck, rub, and eat the grain. We are sure you will command them to cease.” And then said Jesus to the accusers: “You are indeed zealous for the law, and you do well to remember the Sabbath day to keep it holy; but did you never read in the Scripture that, one day when David was hungry, he and they who were with him entered the house of God and ate the showbread, which it was not lawful for anyone to eat save the priests? and David also gave this bread to those who were with him. And have you not read in our law that it is lawful to do many needful things on the Sabbath day? And shall I not, before the day is finished, see you eat that which you have brought along for the needs of this day? My good men, you do well to be zealous for the Sabbath, but you would do better to guard the health and well-being of your fellows. I declare that the Sabbath was made for man and not man for the Sabbath. And if you are here present with us to watch my words, then will I openly proclaim that the Son of Man is lord even of the Sabbath.”
147:6.5 (1655.1) Οι Φαρισαίοι είχαν εκπλαγεί και μπερδευτεί με τα τόσο διεισδυτικά και σοφά λόγια του. Για το υπόλοιπο της ημέρας παρέμειναν μόνοι τους και δεν τόλμησαν να κάνουν άλλες ερωτήσεις.		147:6.5 (1655.1) The Pharisees were astonished and confounded by his words of discernment and wisdom. For the remainder of the day they kept by themselves and dared not ask any more questions.
147:6.6 (1655.2) Η αντίθεση του Ιησού με την ιουδαϊκή παράδοση και τις δουλοπρεπείς τελετουργίες ήταν πάντα θετική. Συνίστατο σε ό,τι έκανε και σε ό,τι επιβεβαίωνε. Ο Κύριος ξόδευε λίγο χρόνο στο να κάνει αρνητικές δηλώσεις. Δίδασκε ότι εκείνοι που γνωρίζουν το Θεό, μπορούν να απολαμβάνουν την ελευθερία του να ζουν χωρίς να εξαπατούν τους εαυτούς τους με της ασυδοσίες της αμαρτίας. Είπε ο Ιησούς στους αποστόλους: «Άνδρες, αν έχετε φωτιστεί από την αλήθεια και γνωρίζετε καλά τι πράττετε, είστε ευλογημένοι. Αλλά αν δεν γνωρίζετε το θεϊκό νόμο, είστε άτυχοι και συγχρόνως παραβάτες του νόμου».		147:6.6 (1655.2) Jesus’ antagonism to the Jewish traditions and slavish ceremonials was always positive. It consisted in what he did and in what he affirmed. The Master spent little time in negative denunciations. He taught that those who know God can enjoy the liberty of living without deceiving themselves by the licenses of sinning. Said Jesus to the apostles: “Men, if you are enlightened by the truth and really know what you are doing, you are blessed; but if you know not the divine way, you are unfortunate and already breakers of the law.”
7. ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ ^top		7. Back in Capernaum ^top
147:7.1 (1655.3) Ήταν κατά το μεσημέρι της Δευτέρας, 3 Μαΐου, όταν ο Ιησούς και οι δώδεκα ήρθαν με πλοίο στην Βηθσαϊδά από την Ταριχέα. Ταξίδεψαν με το πλοίο για να αποφύγουν εκείνους που ταξίδευαν μαζί τους. Αλλά την επόμενη μέρα οι υπόλοιποι, συμπεριλαμβανομένων και των επίσημων κατασκόπων από την Ιερουσαλήμ, είχαν βρει ξανά τον Ιησού.		147:7.1 (1655.3) It was around noon on Monday, May 3, when Jesus and the twelve came to Bethsaida by boat from Tarichea. They traveled by boat in order to escape those who journeyed with them. But by the next day the others, including the official spies from Jerusalem, had again found Jesus.
147:7.2 (1655.4) Την Τρίτη το βράδυ ο Ιησούς διηύθυνε μια από τις συνηθισμένες τάξεις ερωτήσεων και απαντήσεων, όταν ο αρχηγός των έξι κατασκόπων του είπε: «Σήμερα το πρωί μιλούσα με έναν από τους μαθητές του Ιωάννη που βρίσκεται εδώ και παρακολουθεί τη διδασκαλία σου, και δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε γιατί δεν διατάσσεις ποτέ τους μαθητές σου να νηστεύουν και να προσεύχονται όπως εμείς οι Φαρισαίοι νηστεύουμε και όπως ο Ιωάννης διέταξε τους οπαδούς του». Και ο Ιησούς, αναφερόμενος σε μια δήλωση του Ιωάννη, απάντησε στον ερωτούντα: «Μπορούν οι καλεσμένοι ενός γάμου να νηστεύουν ενώ ο γαμπρός βρίσκεται μαζί τους; Όσο καιρό ο γαμπρός βρίσκεται μαζί τους αυτοί δύσκολα μπορούν να νηστέψουν. Αλλά ο καιρός έρχεται που ο γαμπρός θα φύγει μακριά και εκείνες τις ημέρες θα νηστέψουν χωρίς αμφιβολία και θα προσευχηθούν. Η προσευχή είναι φυσιολογική για τα παιδιά του φωτός, αλλά η νηστεία δεν είναι μέρος του ευαγγελίου της βασιλείας των ουρανών. Να θυμάστε ότι ένας σοφός ράφτης δεν ράβει ένα κομμάτι μπάλωμα από καινούργιο ύφασμα πάνω σε παλιό ρούχο από φόβο μήπως βραχεί και μαζέψει και δημιουργήσει χειρότερο σχίσιμο. Ούτε βάζουν οι άνθρωποι καινούργιο κρασί σε παλιά ασκιά, από φόβο μήπως το καινούργιο κρασί σκίσει τα ασκιά ώστε και το κρασί και τα ασκιά θα καταστραφούν. Ο σοφός άνδρας βάζει το καινούργιο κρασί σε καινούργια ασκιά. Έτσι οι μαθητές μου δείχνουν σοφία σε αυτό, δεν βάζουν υπερβολικά πολλές από τις παλιές διδασκαλίες μαζί με τις νέες διδασκαλίες του ευαγγελίου της βασιλείας. Εσείς που χάσατε το διδάσκαλό σας είστε δικαιολογημένοι να νηστεύετε πότε-πότε. Η νηστεία μπορεί να αποτελεί ουσιαστικό τμήμα της νομοθεσίας του Μωυσέως, αλλά στην ερχόμενη βασιλεία τα παιδιά του Θεού θα απολαμβάνουν εμπειρίες ελεύθερα από φόβο, και με τη χαρά του θεϊκού πνεύματος. Όταν άκουσαν αυτά τα λόγια, οι μαθητές του Ιωάννη παρηγορήθηκαν ενώ οι Φαρισαίοι μπερδεύτηκαν ακόμα περισσότερο.		147:7.2 (1655.4) On Tuesday evening Jesus was conducting one of his customary classes of questions and answers when the leader of the six spies said to him: “I was today talking with one of John’s disciples who is here attending upon your teaching, and we were at a loss to understand why you never command your disciples to fast and pray as we Pharisees fast and as John bade his followers.” And Jesus, referring to a statement by John, answered this questioner: “Do the sons of the bridechamber fast while the bridegroom is with them? As long as the bridegroom remains with them, they can hardly fast. But the time is coming when the bridegroom shall be taken away, and during those times the children of the bridechamber undoubtedly will fast and pray. To pray is natural for the children of light, but fasting is not a part of the gospel of the kingdom of heaven. Be reminded that a wise tailor does not sew a piece of new and unshrunk cloth upon an old garment, lest, when it is wet, it shrink and produce a worse rent. Neither do men put new wine into old wine skins, lest the new wine burst the skins so that both the wine and the skins perish. The wise man puts the new wine into fresh wine skins. Therefore do my disciples show wisdom in that they do not bring too much of the old order over into the new teaching of the gospel of the kingdom. You who have lost your teacher may be justified in fasting for a time. Fasting may be an appropriate part of the law of Moses, but in the coming kingdom the sons of God shall experience freedom from fear and joy in the divine spirit.” And when they heard these words, the disciples of John were comforted while the Pharisees themselves were the more confounded.
147:7.3 (1656.1) Μετά ο Κύριος συνέχισε προειδοποιώντας τους ακροατές του κατά της αντίληψης ότι όλη η παλιά διδασκαλία θα πρέπει να αντικατασταθεί εξ ολοκλήρου από την καινούργια θεωρία. Είπε ο Ιησούς: «Εκείνο που είναι παλιό αλλά επίσης και αληθινό πρέπει να παραμείνει. Επιπροσθέτως, εκείνο που είναι καινούργιο αλλά λάθος πρέπει να πεταχτεί. Αλλά εκείνο που είναι καινούργιο και επίσης αληθινό, να έχετε την πίστη και το θάρρος να το αποδέχεστε. Θυμηθείτε ότι είναι γραμμένο: «Μην εγκαταλείπετε έναν παλιό φίλο, γιατί ο καινούργιος δεν μπορεί να συγκριθεί. Ένα καινούργιο κρασί, να τι είναι ένας καινούργιος φίλος. Όταν παλιώσει θα το πίνετε με ευχαρίστηση».		147:7.3 (1656.1) Then the Master proceeded to warn his hearers against entertaining the notion that all olden teaching should be replaced entirely by new doctrines. Said Jesus: “That which is old and also true must abide. Likewise, that which is new but false must be rejected. But that which is new and also true, have the faith and courage to accept. Remember it is written: ‘Forsake not an old friend, for the new is not comparable to him. As new wine, so is a new friend; if it becomes old, you shall drink it with gladness.’”
8. Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ ^top		8. The Feast of Spiritual Goodness ^top
147:8.1 (1656.2) Εκείνη τη νύχτα, αρκετά ύστερα από την αποχώρηση των συνηθισμένων ακροατών για να ξεκουραστούν, ο Ιησούς συνέχισε να διδάσκει τους αποστόλους του. Ξεκίνησε αυτήν την ιδιαίτερη διδασκαλία αναφέροντας εδάφια από τον προφήτη Ησαΐα. (Κεφ. νη΄ 3-12).		147:8.1 (1656.2) That night, long after the usual listeners had retired, Jesus continued to teach his apostles. He began this special instruction by quoting from the Prophet Isaiah:
147:8.2 (1656.3) «Γιατί νηστεύετε; Για ποιο λόγο ταλαιπωρείτε τις ψυχές σας αφού συνεχίζετε να βρίσκετε ευχαρίστηση στην καταδυνάστευση και χαίρεστε με την αδικία; Προσέξτε, νηστεύετε χάριν του αγώνος και του ανταγωνισμού και για να χτυπήσετε με πρόστυχη γροθιά. Αλλά μη νηστεύετε με αυτό τον τρόπο, ώστε να ακουστούν οι φωνές σας άνωθεν.		147:8.2 (1656.3) “‘Why have you fasted? For what reason do you afflict your souls while you continue to find pleasure in oppression and to take delight in injustice? Behold, you fast for the sake of strife and contention and to smite with the fist of wickedness. But you shall not fast in this way to make your voices heard on high.
147:8.3 (1656.4) Τοιαύτη είναι η νηστεία την οποία εγώ επέλεξα – μια ημέρα για να ταλαιπωρεί ο άνθρωπος την ψυχή του; Να κλίνει την κεφαλή του σαν το σπάρτο, να τυλίγεται με τρίχινο ρούχο και στάχτες; Τολμάτε να ονομάζετε αυτό νηστεία και ημέρα αποδεκτή εις τον Κύριον; Η νηστεία την οποία εγώ επέλεξα δεν είναι αυτή: το να χαλαρώνεις τα δεσμά της κακίας, το να λύεις τα δεσμά των βαρέων φορτίων, το να αφήνεις ελεύθερους τους καταδυναστευομένους και το να συντρίβεις πάντα ζυγόν; Δεν είναι το να διαμοιράζεις τον άρτον σου εις τον πεινώντα και να εισάγεις εις την οικίαν σου τους αστέγους και φτωχούς; Και όταν βλέπεις τον γυμνόν να τον ενδύεις.		147:8.3 (1656.4) “‘Is it such a fast that I have chosen—a day for a man to afflict his soul? Is it to bow down his head like a bulrush, to grovel in sackcloth and ashes? Will you dare to call this a fast and an acceptable day in the sight of the Lord? Is not this the fast I should choose: to loose the bonds of wickedness, to undo the knots of heavy burdens, to let the oppressed go free, and to break every yoke? Is it not to share my bread with the hungry and to bring those who are homeless and poor to my house? And when I see those who are naked, I will clothe them.
147:8.4 (1656.5) Τότε το φως σου θα λάμψει σαν το πρωινό ενώ η υγεία σου ταχέως θέλει βλαστήσει. Η δικαιοσύνη σου θα προπορεύεται μπροστά σου ενώ η δόξα του Κυρίου θα είναι η οπισθοφυλακή σου. Τότε θα καλέσεις τον Κύριο και ο Κύριος θα αποκριθεί, θα φωνάξεις και εκείνος θα πει – Εδώ είμαι Εγώ. Και όλα αυτά θα τα κάνει εάν σταματήσεις να καταδυναστεύεις, να κατηγορείς και να είσαι ματαιόδοξος. Ο Πατέρας επιθυμεί περισσότερο να ανοίξεις την καρδιά σου στον πεινασμένο και να ευχαριστείς τις θλιμμένες ψυχές. Τότε το φως σου θα λάμπει στο σκοτάδι και ακόμα και το σκότος σου θα είναι σαν μεσημέρι. Και ο Κύριος θα σε οδηγεί πάντοτε, ικανοποιώντας την ψυχή σου και ανανεώνοντας τις δυνάμεις σου. Θα γίνεις σαν ένας κήπος ποτιζόμενος, και σαν πηγή της οποίας τα ύδατα δεν εκλείπουν. Και όσοι πράττουν αυτά θα οικοδομήσουν πάλι τις παλαιές δόξες, θα ανεγείρουν τα θεμέλια πολλών γενεών, θα ονομαστούν οι επιδιορθωτές των χαλασμάτων, οι αποκαταστάτες των οδών για τον κατοικισμόν».		147:8.4 (1656.5) “‘Then shall your light break forth as the morning while your health springs forth speedily. Your righteousness shall go before you while the glory of the Lord shall be your rear guard. Then will you call upon the Lord, and he shall answer; you will cry out, and he shall say—Here am I. And all this he will do if you refrain from oppression, condemnation, and vanity. The Father rather desires that you draw out your heart to the hungry, and that you minister to the afflicted souls; then shall your light shine in obscurity, and even your darkness shall be as the noonday. Then shall the Lord guide you continually, satisfying your soul and renewing your strength. You shall become like a watered garden, like a spring whose waters fail not. And they who do these things shall restore the wasted glories; they shall raise up the foundations of many generations; they shall be called the rebuilders of broken walls, the restorers of safe paths in which to dwell.’”
147:8.5 (1656.6) Και βαθιά μέσα στη νύχτα ο Ιησούς πρότεινε στους αποστόλους του την αλήθεια ότι ήταν η πίστη τους που τους εξασφάλιζε την είσοδο στη βασιλεία του παρόντος και του μέλλοντος και όχι οι θλιμμένες ψυχές τους ή η νηστεία του σώματος. Ενθάρρυνε τους αποστόλους τουλάχιστον να δρουν σύμφωνα με τις ιδέες των προφητών από τα παλιά και εξέφρασε την ελπίδα ότι θα προόδευαν ακόμα περισσότερο από τα ιδανικά του Ησαΐα και των άλλων προφητών. Οι τελευταίες λέξεις του εκείνη τη νύχτα ήταν: «Ευδοκιμήστε στη χάρη μέσα από τη ζωντανή πίστη πως καταλαβαίνετε το γεγονός ότι είστε οι γιοι του Θεού ενώ συγχρόνως αναγνωρίζετε κάθε άνθρωπο σαν αδελφό».		147:8.5 (1656.6) And then long into the night Jesus propounded to his apostles the truth that it was their faith that made them secure in the kingdom of the present and the future, and not their affliction of soul nor fasting of body. He exhorted the apostles at least to live up to the ideas of the prophet of old and expressed the hope that they would progress far beyond even the ideals of Isaiah and the older prophets. His last words that night were: “Grow in grace by means of that living faith which grasps the fact that you are the sons of God while at the same time it recognizes every man as a brother.”
147:8.6 (1656.7) Ήταν μετά τις δυο το πρωί όταν ο Ιησούς σταμάτησε να μιλάει και καθένας πήγε στο μέρος του για να κοιμηθεί.		147:8.6 (1656.7) It was after two o’clock in the morning when Jesus ceased speaking and every man went to his place for sleep.