Εγγραφο 149		Paper 149
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΓΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑ		The Second Preaching Tour
149:0.1 (1668.1) Η δεύτερη δημόσια περιοδεία για κήρυγμα στη Γαλιλαία ξεκίνησε την Κυριακή, 3 Οκτωβρίου 28 μ.Χ. και συνεχίστηκε για περίπου τρεις μήνες, λήγοντας στις 30 Δεκεμβρίου. Σ’ αυτή την προσπάθεια έλαβαν μέρος ο Ιησούς και οι δώδεκα απόστολοι, βοηθούμενοι από το νεοσύλλεκτο σώμα των 117 ευαγγελιστών και από άλλα πολυάριθμα ενδιαφερόμενα άτομα. Στην περιοδεία αυτή επισκέφτηκαν τις πόλεις Γάδαρα, Πτολεμαΐδα, Ιαφεία, Δαβαρίττα, Μεγιδδώ, Ιεζραέλ, Σκυθούπολη, Ταριχέα, Γάμαλα, Βηθσαϊδά-Ιουλία, και πολλές άλλες πόλεις και χωριά.		149:0.1 (1668.1) THE second public preaching tour of Galilee began on Sunday, October 3, a.d. 28, and continued for almost three months, ending on December 30. Participating in this effort were Jesus and his twelve apostles, assisted by the newly recruited corps of 117 evangelists and by numerous other interested persons. On this tour they visited Gadara, Ptolemais, Japhia, Dabaritta, Megiddo, Jezreel, Scythopolis, Tarichea, Hippos, Gamala, Bethsaida-Julias, and many other cities and villages.
149:0.2 (1668.2) Πριν την αναχώρηση την Κυριακή το πρωί, ο Ανδρέας και ο Πέτρος ζήτησαν από τον Ιησού να δώσει την τελική ανάθεση στους ευαγγελιστές, αλλά ο Κύριος αρνήθηκε, λέγοντας ότι δεν ήταν στην αρμοδιότητά του να κάνει τέτοια πράγματα, τα οποία θα μπορούσαν άλλοι να εκτελέσουν με αποδεκτό τρόπο. Μετά από αναγκαστική σκέψη αποφασίστηκε ότι ο Ιάκωβος Ζεβεδαίος θα μπορούσε να αναλάβει την ευθύνη. Στο τέλος των παρατηρήσεων του Ιάκωβου, ο Ιησούς είπε στους ευαγγελιστές: «Πηγαίνετε τώρα να εκτελέσετε την εργασία όπως σας ανατέθηκε, και αργότερα, όταν θα έχετε δείξει ικανότητα και πίστη, θα σας δώσω εντολή να κηρύξετε το ευαγγέλιο της βασιλείας».		149:0.2 (1668.2) Before the departure on this Sunday morning Andrew and Peter asked Jesus to give the final charge to the new evangelists, but the Master declined, saying that it was not his province to do those things which others could acceptably perform. After due deliberation it was decided that James Zebedee should administer the charge. At the conclusion of James’s remarks Jesus said to the evangelists: “Go now forth to do the work as you have been charged, and later on, when you have shown yourselves competent and faithful, I will ordain you to preach the gospel of the kingdom.”
149:0.3 (1668.3) Σε αυτή την περιοδεία μόνο ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης ταξίδεψαν με τον Ιησού. Ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι πήραν ο καθένας από καμιά δωδεκαριά ευαγγελιστές και διατήρησαν κοντινή επαφή μαζί τους ενώ συνέχιζαν το έργο του κηρύγματος και της διδασκαλίας. Μόλις οι πιστοί ήταν έτοιμοι να εισέλθουν στη βασιλεία, οι απόστολοι διενεργούσαν βάφτισμα. Ο Ιησούς και οι δυο σύντροφοί του ταξίδεψαν σε μεγάλο βαθμό αυτούς τους τρεις μήνες, επισκεπτόμενοι συχνά δυο πόλεις σε μια μέρα για να εξετάσουν τη δουλειά των ευαγγελιστών και για να τους ενδυναμώσουν στην προσπάθειά τους να εγκαταστήσουν τη βασιλεία. Όλη αυτή η δεύτερη περιοδεία ήταν κυρίως μια προσπάθεια να αποκτήσει πρακτική εμπειρία το σώμα αυτό των 117 νέο-εκπαιδευμένων ευαγγελιστών.		149:0.3 (1668.3) On this tour only James and John traveled with Jesus. Peter and the other apostles each took with them about one dozen of the evangelists and maintained close contact with them while they carried on their work of preaching and teaching. As fast as believers were ready to enter the kingdom, the apostles would administer baptism. Jesus and his two companions traveled extensively during these three months, often visiting two cities in one day to observe the work of the evangelists and to encourage them in their efforts to establish the kingdom. This entire second preaching tour was principally an effort to afford practical experience for this corps of 117 newly trained evangelists.
149:0.4 (1668.4) Όλη αυτή την περίοδο και μετέπειτα, μέχρι τον καιρό της αναχώρησης του Ιησού και των αποστόλων για την Ιερουσαλήμ, ο Δαυίδ Ζεβεδαίος διατήρησε το μόνιμο αρχηγείο για το έργο της βασιλείας στο σπίτι του πατέρα του στη Βηθσαϊδά. Αυτό ήταν το ίδρυμα διατήρησης του έργου του Ιησού στη γη και ο σταθμός ανεφοδιασμού για την υπηρεσία των αγγελιαφόρων, που ο Δαυίδ συνέχισε να διευθύνει, μεταξύ των εργαζομένων στα διάφορα μέρη της Παλαιστίνης και γειτονικών περιοχών. Τα έκανε όλα με δική του πρωτοβουλία αλλά με την έγκριση του Ανδρέα. Ο Δαυίδ χρησιμοποίησε σαράντα με πενήντα αγγελιαφόρους στον τομέα των ειδήσεων της ταχέως αναπτυσσόμενης και αυξανόμενης εργασίας για τη βασιλεία. Ενώ δούλευε με αυτό τον τρόπο, συντηρούσε μερικώς τον εαυτό του περνώντας λίγο από τον καιρό του με την παλιά του εργασία σαν ψαράς.		149:0.4 (1668.4) Throughout this period and subsequently, up to the time of the final departure of Jesus and the twelve for Jerusalem, David Zebedee maintained a permanent headquarters for the work of the kingdom in his father’s house at Bethsaida. This was the clearinghouse for Jesus’ work on earth and the relay station for the messenger service which David carried on between the workers in various parts of Palestine and adjacent regions. He did all of this on his own initiative but with the approval of Andrew. David employed forty to fifty messengers in this intelligence division of the rapidly enlarging and extending work of the kingdom. While thus employed, he partially supported himself by spending some of his time at his old work of fishing.
1. Η ΕΥΡΕΩΣ ΔΙΑΔΕΔΟΜΕΝΗ ΦΗΜΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ^top		1. The Widespread Fame of Jesus ^top
149:1.1 (1668.5) Από τον καιρό που διαλύθηκε ο καταυλισμός στη Βηθσαϊδά, η φήμη του Ιησού, ειδικά σαν θεραπευτή, είχε εξαπλωθεί σε όλα τα μέρη της Παλαιστίνης και σε όλη τη Συρία και τις γύρω περιοχές. Για εβδομάδες μετά που άφησαν τη Βηθσαϊδά, οι άρρωστοι συνέχιζαν να καταφθάνουν, και όταν δεν βρήκαν τον Ιησού, μάθαιναν από τον Δαυίδ πού ήταν, και πήγαιναν να τον αναζητήσουν. Σε αυτή την περιοδεία ο Ιησούς δεν εκτέλεσε σκόπιμα θαύματα θεραπείας. Εν τούτοις, δεκάδες αρρώστων ξαναβρήκαν την υγεία και την ευτυχία τους σαν αποτέλεσμα της αναδομητικής δύναμης από την τεράστια πίστη που τους παρακινούσε να αναζητήσουν τη θεραπεία.		149:1.1 (1668.5) By the time the camp at Bethsaida had been broken up, the fame of Jesus, particularly as a healer, had spread to all parts of Palestine and through all of Syria and the surrounding countries. For weeks after they left Bethsaida, the sick continued to arrive, and when they did not find the Master, on learning from David where he was, they would go in search of him. On this tour Jesus did not deliberately perform any so-called miracles of healing. Nevertheless, scores of afflicted found restoration of health and happiness as a result of the reconstructive power of the intense faith which impelled them to seek for healing.
149:1.2 (1669.1) Τον καιρό της αποστολής αυτής, άρχισε να εμφανίζεται – και συνέχισε όλο τον υπόλοιπο καιρό της ζωής του Ιησού στη γη – μια περίεργη και ανεξήγητη σειρά θεραπευτικών φαινομένων. Στην πορεία της περιοδείας των τριών μηνών, περισσότεροι από εκατό άνδρες, γυναίκες και παιδιά από την Ιουδαία, την Ιδουμαία, τη Γαλιλαία, τη Συρία, την Τύρο και τη Σιδώνα καθώς και πέραν του Ιορδάνη, ευεργετήθηκαν από την ασυνείδητη θεραπευτική ικανότητα του Ιησού και επιστρέφοντας στις πατρίδες τους, συνέβαλαν στην αύξηση της φήμης του Ιησού. Και το έκαναν αυτό παρόλο που ο Ιησούς, κάθε φορά που παρατηρούσε μια από αυτές τις αυτόματες περιπτώσεις θεραπείας, αμέσως διέταζε τον ευεργετούμενο να «μην το πει πουθενά».		149:1.2 (1669.1) There began to appear about the time of this mission—and continued throughout the remainder of Jesus’ life on earth—a peculiar and unexplained series of healing phenomena. In the course of this three months’ tour more than one hundred men, women, and children from Judea, Idumea, Galilee, Syria, Tyre, and Sidon, and from beyond the Jordan were beneficiaries of this unconscious healing by Jesus and, returning to their homes, added to the enlargement of Jesus’ fame. And they did this notwithstanding that Jesus would, every time he observed one of these cases of spontaneous healing, directly charge the beneficiary to “tell no man.”
149:1.3 (1669.2) Ποτέ δεν μας αποκαλύφθηκε τι ακριβώς συνέβαινε σε αυτές τις περιπτώσεις της αυτόματης ή ασυνείδητης θεραπείας. Ο Κύριος ποτέ δεν εξήγησε στους αποστόλους του πώς επιτυγχάνονταν αυτές οι θεραπείες, εκτός από το ότι σε μερικές περιπτώσεις είπε μόνο: «Αντιλαμβάνομαι ότι δύναμη έχει φύγει από μένα».		149:1.3 (1669.2) It was never revealed to us just what occurred in these cases of spontaneous or unconscious healing. The Master never explained to his apostles how these healings were effected, other than that on several occasions he merely said, “I perceive that power has gone forth from me.” On one occasion he remarked when touched by an ailing child, “I perceive that life has gone forth from me.”
149:1.4 (1669.3) Στην απουσία άμεσης εξήγησης από τον Κύριο σχετικά με τη φύση αυτών των περιπτώσεων αυθόρμητης θεραπείας, θα περιμένατε να αναλάβουμε εμείς την εξήγηση του πώς επετεύχθησαν, αλλά επιτρέπεται να αναφέρουμε τη γνώμη μας για όλα αυτά τα θεραπευτικά φαινόμενα. Πιστεύουμε ότι πολλά από αυτά τα προφανή θαύματα θεραπείας, καθώς αυτά συνέβησαν στην πορεία της γήινης υπηρεσίας του Ιησού, ήταν αποτέλεσμα της συνύπαρξης των ακόλουθων τριών δυναμικών, δραστικών και συνδεομένων επιδράσεων.		149:1.4 (1669.3) In the absence of direct word from the Master regarding the nature of these cases of spontaneous healing, it would be presuming on our part to undertake to explain how they were accomplished, but it will be permissible to record our opinion of all such healing phenomena. We believe that many of these apparent miracles of healing, as they occurred in the course of Jesus’ earth ministry, were the result of the coexistence of the following three powerful, potent, and associated influences:
149:1.5 (1669.4) 1. Η παρουσία δυνατής, επικρατούσας και ζωντανής πίστης στην καρδιά των ανθρώπινων υπάρξεων που επίμονα αναζητούσαν θεραπεία, μαζί με το γεγονός ότι τέτοια θεραπεία την επιθυμούσαν για την πνευματική τους ωφέλεια παρά καθαρά για σωματική αποκατάσταση.		149:1.5 (1669.4) 1. The presence of strong, dominant, and living faith in the heart of the human being who persistently sought healing, together with the fact that such healing was desired for its spiritual benefits rather than for purely physical restoration.
149:1.6 (1669.5) 2. Η ύπαρξη, ακολούθως μαζί με αυτή την ανθρώπινη πίστη, της μεγάλης συμπόνιας και ευσπλαχνίας του ενσαρκωμένου και γεμάτου ελέους Δημιουργού Γιου του Θεού, ο οποίος κατείχε στην πράξη σχεδόν απεριόριστες και αιώνιες δημιουργικές θεραπευτικές δυνάμεις και δικαιώματα.		149:1.6 (1669.5) 2. The existence, concomitant with such human faith, of the great sympathy and compassion of the incarnated and mercy-dominated Creator Son of God, who actually possessed in his person almost unlimited and timeless creative healing powers and prerogatives.
149:1.7 (1669.6) 3. Μαζί με την πίστη της ύπαρξης και της ζωής του Δημιουργού πρέπει να σημειωθεί επίσης ότι αυτός ο Θεάνθρωπος ήταν η προσωποποιημένη έκφραση του θελήματος του Πατέρα. Αν, με την επαφή των ανθρώπινων αναγκών και της θεϊκής δύναμης, ο Πατέρας δεν είχε διαφορετική επιθυμία, τα δυο γινόντουσαν ένα, και η θεραπεία προέκυπτε ασυνείδητα από τον Ιησού αλλά αναγνωριζόταν αμέσως από τη θεϊκή φύση του. Η εξήγηση, τότε, των πολλών αυτών περιπτώσεων θεραπείας, πρέπει να αποδοθεί στο μεγάλο νόμο που μας είναι από παλιά γνωστός, δηλαδή, Εκείνο που ο Δημιουργός Γιος επιθυμεί, ο αιώνιος Θεός το ΘΕΛΕΙ.		149:1.7 (1669.6) 3. Along with the faith of the creature and the life of the Creator it should also be noted that this God-man was the personified expression of the Father’s will. If, in the contact of the human need and the divine power to meet it, the Father did not will otherwise, the two became one, and the healing occurred unconsciously to the human Jesus but was immediately recognized by his divine nature. The explanation, then, of many of these cases of healing must be found in a great law which has long been known to us, namely, What the Creator Son desires and the eternal Father wills IS.
149:1.8 (1669.7) Είναι γνώμη μας λοιπόν, ότι στην παρουσία του Ιησού, μερικές μορφές βαθιάς ανθρώπινης πίστης αληθινά και κυριολεκτικά εξανάγκασαν την υλοποίηση της θεραπείας από κάποιες δημιουργικές δυνάμεις και προσωπικότητες του σύμπαντος, που εκείνη την ώρα είχαν συνδεθεί πολύ στενά με το Γιο του Ανθρώπου. Έτσι αποτελεί γεγονός η αναφορά ότι ο Ιησούς συχνά παρότρυνε τους ανθρώπους να θεραπεύσουν τους εαυτούς τους με την παρουσία του και με την δυνατή δική τους πίστη.		149:1.8 (1669.7) It is, then, our opinion that, in the personal presence of Jesus, certain forms of profound human faith were literally and truly compelling in the manifestation of healing by certain creative forces and personalities of the universe who were at that time so intimately associated with the Son of Man. It therefore becomes a fact of record that Jesus did frequently suffer men to heal themselves in his presence by their powerful, personal faith.
149:1.9 (1670.1) Πολλοί άλλοι αναζητούσαν τη θεραπεία για εντελώς εγωιστικούς σκοπούς. Μια πλούσια χήρα από την Τύρο, με την ακολουθία της, ήρθε ζητώντας να θεραπευτούν οι αρρώστιες της, που ήταν πολλές. Και καθώς ακολουθούσε τον Ιησού σε όλη τη Γαλιλαία, προσέφερε συνεχώς χρήματα, σαν να ήταν η δύναμη του Θεού κάτι που μπορούσε να αγορασθεί από τη μεγαλύτερη προσφορά. Όμως δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για το ευαγγέλιο της βασιλείας, έψαχνε μόνο να γιατρέψει τις παθήσεις του σώματός της.		149:1.9 (1670.1) Many others sought healing for wholly selfish purposes. A rich widow of Tyre, with her retinue, came seeking to be healed of her infirmities, which were many; and as she followed Jesus about through Galilee, she continued to offer more and more money, as if the power of God were something to be purchased by the highest bidder. But never would she become interested in the gospel of the kingdom; it was only the cure of her physical ailments that she sought.
2. Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ^top		2. Attitude of the People ^top
149:2.1 (1670.2) Ο Ιησούς καταλάβαινε τις σκέψεις των ανθρώπων. Ήξερε τι είχε μέσα της η καρδιά του ανθρώπου και εάν οι διδασκαλίες του είχαν κληροδοτηθεί όπως αυτός τις παρουσίαζε, με μοναδικά σχόλια την εμπνευσμένη εξήγηση που προερχόταν από τη γήινη ζωή του, όλα τα έθνη και όλες οι θρησκείες του κόσμου θα είχαν αγκαλιάσει ταχύτατα το ευαγγέλιο της βασιλείας. Οι καλοπροαίρετες προσπάθειες των πρώτων οπαδών του Ιησού να επανατοποθετήσουν τις διδασκαλίες του έτσι ώστε να τις κάνουν πιο αποδεκτές σε μερικά έθνη, φυλές και θρησκείες, είχαν σαν μοναδικό αποτέλεσμα να κάνουν αυτές τις διδασκαλίες λιγότερο αποδεκτές σε όλα τα άλλα έθνη, φυλές και θρησκείες.		149:2.1 (1670.2) Jesus understood the minds of men. He knew what was in the heart of man, and had his teachings been left as he presented them, the only commentary being the inspired interpretation afforded by his earth life, all nations and all religions of the world would speedily have embraced the gospel of the kingdom. The well-meant efforts of Jesus’ early followers to restate his teachings so as to make them the more acceptable to certain nations, races, and religions, only resulted in making such teachings the less acceptable to all other nations, races, and religions.
149:2.2 (1670.3) Ο απόστολος Παύλος, στην προσπάθειά του να φέρει τις διδασκαλίες του Ιησού στην ευνοϊκή αντίληψη μερικών ομάδων των ημερών του, έγραψε πολλά γράμματα εντολών και προτροπών. Άλλοι δάσκαλοι του ευαγγελίου του Ιησού έπραξαν παρόμοια, αλλά κανένας τους δεν αντιλήφθηκε ότι κάποια από αυτά τα γραπτά θα συγκεντρωνόντουσαν μαζί, από εκείνους που θα τα εξέδιδαν σαν την ενσωμάτωση των διδασκαλιών του Ιησού. Και έτσι, ενώ ο λεγόμενος Χριστιανισμός περιλαμβάνει περισσότερη διδασκαλία από το ευαγγέλιο του Κυρίου από κάθε άλλη θρησκεία, περιλαμβάνει επίσης και πολλά που ο Ιησούς δεν δίδαξε. Εκτός από την ενσωμάτωση πολλών διδασκαλιών από τα περσικά μυστήρια και πολλές από την ελληνική φιλοσοφία στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού, έγιναν δυο μεγάλα σφάλματα:		149:2.2 (1670.3) The Apostle Paul, in his efforts to bring the teachings of Jesus to the favorable notice of certain groups in his day, wrote many letters of instruction and admonition. Other teachers of Jesus’ gospel did likewise, but none of them realized that some of these writings would subsequently be brought together by those who would set them forth as the embodiment of the teachings of Jesus. And so, while so-called Christianity does contain more of the Master’s gospel than any other religion, it does also contain much that Jesus did not teach. Aside from the incorporation of many teachings from the Persian mysteries and much of the Greek philosophy into early Christianity, two great mistakes were made:
149:2.3 (1670.4) 1. Η προσπάθεια να συνδέσουν τη διδασκαλία του ευαγγελίου άμεσα με την Ιουδαϊκή θεολογία, όπως δινόταν η επεξήγηση από τις χριστιανικές θεωρίες της εξιλέωσης – η διδασκαλία ότι ο Ιησούς ήταν ο θυσιασμένος Γιος που θα ικανοποιούσε την άτεγκτη δικαιοσύνη του Πατέρα και θα κατεύναζε τη θεϊκή οργή. Αυτές οι διδασκαλίες προέρχονταν από μια αξιέπαινη προσπάθεια να κάνουν το ευαγγέλιο της βασιλείας περισσότερο αποδεκτό στους δύσπιστους Ιουδαίους. Αν και αυτές οι προσπάθειες απέτυχαν να κερδίσουν τους Ιουδαίους, δεν απέτυχαν να μπερδέψουν και να αποξενώσουν πολλές ειλικρινείς ψυχές σε όλες τις επόμενες γενεές.		149:2.3 (1670.4) 1. The effort to connect the gospel teaching directly onto the Jewish theology, as illustrated by the Christian doctrines of the atonement—the teaching that Jesus was the sacrificed Son who would satisfy the Father’s stern justice and appease the divine wrath. These teachings originated in a praiseworthy effort to make the gospel of the kingdom more acceptable to disbelieving Jews. Though these efforts failed as far as winning the Jews was concerned, they did not fail to confuse and alienate many honest souls in all subsequent generations.
149:2.4 (1670.5) 2. Η δεύτερη μεγάλη γκάφα των πρώτων οπαδών του Κυρίου, και αυτή που όλες οι επόμενες γενεές επέμειναν να διαιωνίζουν, ήταν να οργανώσουν τόσο τέλεια τη χριστιανική διδασκαλία σχετικά με το πρόσωπο του Ιησού. Αυτή η υπερβολική έμφαση στην προσωπικότητα του Ιησού μέσα στη θεολογία του Χριστιανισμού έδρασε ώστε να συσκοτισθεί η διδασκαλία και όλο αυτό έκανε ώστε πολύ δύσκολα οι Ιουδαίοι, Μωαμεθανοί, Βραχμάνοι και άλλοι πιστοί της Ανατολής να αποδεχτούν τις διδασκαλίες του Ιησού. Δεν υποτιμάμε τη θέση της προσωπικότητας του Ιησού σε μια θρησκεία που φέρνει το όνομά του, αλλά δεν επιτρέπουμε μια τέτοια θεώρηση να επισκιάσει την εμπνευσμένη ζωή του η να εκτοπίσει το σωτήριο μήνυμά του: την πατρότητα του Πατέρα και την αδελφοσύνη του ανθρώπου.		149:2.4 (1670.5) 2. The second great blunder of the Master’s early followers, and one which all subsequent generations have persisted in perpetuating, was to organize the Christian teaching so completely about the person of Jesus. This overemphasis of the personality of Jesus in the theology of Christianity has worked to obscure his teachings, and all of this has made it increasingly difficult for Jews, Mohammedans, Hindus, and other Eastern religionists to accept the teachings of Jesus. We would not belittle the place of the person of Jesus in a religion which might bear his name, but we would not permit such consideration to eclipse his inspired life or to supplant his saving message: the fatherhood of God and the brotherhood of man.
149:2.5 (1670.6) Οι δάσκαλοι της θρησκείας του Ιησού θα πρέπει να πλησιάσουν άλλες θρησκείες αναγνωρίζοντας τις αλήθειες που έχουν κοινές (πολλές από τις οποίες προέρχονται απευθείας ή έμμεσα από το μήνυμα του Ιησού) και να αποφύγουν από το να βάλουν μεγάλη έμφαση στις διαφορές.		149:2.5 (1670.6) The teachers of the religion of Jesus should approach other religions with the recognition of the truths which are held in common (many of which come directly or indirectly from Jesus’ message) while they refrain from placing so much emphasis on the differences.
149:2.6 (1671.1) Ενώ, εκείνη ειδικά την περίοδο, η φήμη του Ιησού προερχόταν κυρίως από το όνομα που είχε σαν θεραπευτής, δεν σημαίνει ότι συνέχισε να παραμένει έτσι. Καθώς περνούσε ο καιρός, όλο και περισσότερο αναζητούσε πνευματική βοήθεια. Αλλά ήταν οι σωματικές θεραπείες που προκαλούσαν τον ευθύ και άμεσο θαυμασμό του απλού κόσμου. Τον Ιησού αναζητούσαν όλο και πιο πολλά θύματα της ηθικής υποδούλωσης και των διανοητικών ενοχλημάτων, και τους δίδασκε αμετάβλητα τον τρόπο της λύτρωσης. Πατεράδες αναζητούσαν τη συμβουλή του σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση των γιων τους και μητέρες ερχόντουσαν για να τους βοηθήσει στην καθοδήγηση των θυγατέρων τους. Εκείνοι που βρισκόντουσαν στο σκοτάδι ήρθαν σ’ αυτόν, και τους αποκάλυψε το φως της ζωής. Τ’ αυτιά του ήταν πάντα ανοιχτά στις θλίψεις του ανθρώπου και πάντοτε βοηθούσε εκείνους που ζητούσαν τη φροντίδα του.		149:2.6 (1671.1) While, at that particular time, the fame of Jesus rested chiefly upon his reputation as a healer, it does not follow that it continued so to rest. As time passed, more and more he was sought for spiritual help. But it was the physical cures that made the most direct and immediate appeal to the common people. Jesus was increasingly sought by the victims of moral enslavement and mental harassments, and he invariably taught them the way of deliverance. Fathers sought his advice regarding the management of their sons, and mothers came for help in the guidance of their daughters. Those who sat in darkness came to him, and he revealed to them the light of life. His ear was ever open to the sorrows of mankind, and he always helped those who sought his ministry.
149:2.7 (1671.2) Όταν ο ίδιος ο Δημιουργός ήταν στη γη, ενσαρκωμένος στη μορφή όπως οι κοινοί θνητοί, ήταν αναπόφευκτο ότι ορισμένα πράγματα θα συνέβαιναν. Αλλά δεν πρέπει να πλησιάσετε ποτέ τον Ιησού δια μέσου αυτών των ονομαζόμενων θαυματουργικών φαινομένων. Μάθετε να πλησιάζετε το θαύμα δια του Ιησού, αλλά μην κάνετε το λάθος να πλησιάζετε τον Ιησού μέσα από το θαύμα. Και αυτή η νουθεσία είναι εγγύηση ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είναι ο μόνος ιδρυτής θρησκείας που εκτέλεσε υπερφυσικές πράξεις στη γη.		149:2.7 (1671.2) When the Creator himself was on earth, incarnated in the likeness of mortal flesh, it was inevitable that some extraordinary things should happen. But you should never approach Jesus through these so-called miraculous occurrences. Learn to approach the miracle through Jesus, but do not make the mistake of approaching Jesus through the miracle. And this admonition is warranted, notwithstanding that Jesus of Nazareth is the only founder of a religion who performed supermaterial acts on earth.
149:2.8 (1671.3) Το πιο εκπληκτικό και πιο επαναστατικό χαρακτηριστικό της αποστολής του Μιχαήλ στη γη ήταν η στάση του απέναντι στις γυναίκες. Σε μια εποχή και σε μια γενιά που ο άνδρας δεν χαιρετούσε ούτε τη δική του γυναίκα σε ένα δημόσιο χώρο, ο Ιησούς τόλμησε να πάρει γυναίκες σαν δασκάλους τού ευαγγελίου κατά την τρίτη περιοδεία του στη Γαλιλαία. Και είχε το φοβερό κουράγιο να το κάνει αυτό ενώπιον της ραβινικής διδασκαλίας που διακήρυττε πως ήταν «καλύτερα τα λόγια του νόμου να ριχθούν στη φωτιά παρά να εκφωνούνται από γυναίκες».		149:2.8 (1671.3) The most astonishing and the most revolutionary feature of Michael’s mission on earth was his attitude toward women. In a day and generation when a man was not supposed to salute even his own wife in a public place, Jesus dared to take women along as teachers of the gospel in connection with his third tour of Galilee. And he had the consummate courage to do this in the face of the rabbinic teaching which declared that it was “better that the words of the law should be burned than delivered to women.”
149:2.9 (1671.4) Σε μια μόνο γενιά ο Ιησούς ανύψωσε τις γυναίκες από την ανυπόληπτη λήθη και το δουλικό μόχθο όλων των προηγούμενων εποχών. Και είναι ένα σημείο για το οποίο πρέπει να ντρέπεται η θρησκεία που πήρε το όνομα του Ιησού, ότι δηλαδή στερήθηκε το θάρρος να ακολουθήσει το ευγενικό παράδειγμα στην επακόλουθη συμπεριφοράς του προς τις γυναίκες.		149:2.9 (1671.4) In one generation Jesus lifted women out of the disrespectful oblivion and the slavish drudgery of the ages. And it is the one shameful thing about the religion that presumed to take Jesus’ name that it lacked the moral courage to follow this noble example in its subsequent attitude toward women.
149:2.10 (1671.5) Καθώς ο Ιησούς ανακατευόταν με το πλήθος, ήταν εντελώς ελεύθερος από προλήψεις της εποχής. Ήταν ελεύθερος από θρησκευτικές προκαταλήψεις, δεν ήταν ποτέ μισαλλόδοξος. Δεν είχε στην καρδιά του κάτι που να μοιάζει με κοινωνικό ανταγωνισμό. Ενώ γινόταν ένα με την έννοια του καλού της θρησκείας του πατέρα του, δεν δίσταζε να παραβλέπει τις φτιαγμένες από τον άνθρωπο παραδόσεις των προλήψεων και των εξαρτήσεων. Τολμούσε να διδάσκει ότι οι φυσικές καταστροφές, γεγονότα του χρόνου και άλλα συμβάντα δυστυχίας δεν οφείλονταν στην επιβολή της θεϊκής κρίσης ή στην μυστηριώδη απονομή της θείας Πρόνοιας. Αποκήρυσσε τη δουλοπρεπή αφοσίωση στις χωρίς έννοια τελετουργίες και ξεσκέπαζε την απάτη της υλιστικής λατρείας. Διακήρυττε με τόλμη την πνευματική ελευθερία του ανθρώπου και τολμούσε να διδάξει ότι οι θνητοί στη σάρκα είναι πραγματικά και αληθινά παιδιά του ζωντανού Θεού.		149:2.10 (1671.5) As Jesus mingled with the people, they found him entirely free from the superstitions of that day. He was free from religious prejudices; he was never intolerant. He had nothing in his heart resembling social antagonism. While he complied with the good in the religion of his fathers, he did not hesitate to disregard man-made traditions of superstition and bondage. He dared to teach that catastrophes of nature, accidents of time, and other calamitous happenings are not visitations of divine judgments or mysterious dispensations of Providence. He denounced slavish devotion to meaningless ceremonials and exposed the fallacy of materialistic worship. He boldly proclaimed man’s spiritual freedom and dared to teach that mortals of the flesh are indeed and in truth sons of the living God.
149:2.11 (1671.6) Ο Ιησούς ξεπερνούσε τις διδασκαλίες των προγόνων του όταν με τόλμη έβαζε τις καθαρές καρδιές στη θέση των καθαρών χεριών σαν έμβλημα της αληθινής θρησκείας. Έβαζε την πραγματικότητα στη θέση της παράδοσης και μάζευε στην άκρη όλες τις προφάσεις αλαζονείας και υποκρισίας. Και επιπλέον αυτός ο ατρόμητος Θεός δεν έδινε διέξοδο στην καταστροφική κριτική και δεν έδειχνε μια πλήρη ασέβεια για τις θρησκευτικές, κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνήθειες των ημερών του. Δεν ήταν επιθετικός επαναστάτης. Πίστευε στην προοδευτική εξέλιξη. Απασχολείτο με την καταστροφή εκείνου που υπήρχε μόνο όταν συγχρόνως προσέφερε στους συνανθρώπους του την ανωτερότητα του πράγματος που όφειλε να είναι. Ο Ιησούς δεχόταν την υπακοή των οπαδών του χωρίς να την απαιτεί. Μόνο τρεις άνδρες που δέχτηκαν το προσωπικό του κάλεσμα αρνήθηκαν να δεχτούν την πρόσκληση και να γίνουν μαθητές του. Ασκούσε μια ιδιάζουσα ελκτική δύναμη στους ανθρώπους, αλλά δεν ήταν δικτατορικός. Απαιτούσε εμπιστοσύνη και κανένας ποτέ δεν δυσανασχέτησε με εντολή του. Αναλάμβανε απόλυτη εξουσία από τους μαθητές του, αλλά κανένας ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε. Επέτρεπε στους οπαδούς του να τον ονομάζουν Κύριο.		149:2.11 (1671.6) Jesus transcended all the teachings of his forebears when he boldly substituted clean hearts for clean hands as the mark of true religion. He put reality in the place of tradition and swept aside all pretensions of vanity and hypocrisy. And yet this fearless man of God did not give vent to destructive criticism or manifest an utter disregard of the religious, social, economic, and political usages of his day. He was not a militant revolutionist; he was a progressive evolutionist. He engaged in the destruction of that which was only when he simultaneously offered his fellows the superior thing which ought to be.
149:2.12 (1672.1) Ο Κύριος θαυμαζόταν από όλους που τον συναντούσαν εκτός από εκείνους που διακατέχονταν από βαθιές θρησκευτικές προκαταλήψεις ή από εκείνους που πίστευαν ότι διέκριναν πολιτικούς κινδύνους στις διδασκαλίες του. Θαύμαζαν την υπομονή του να συνδιαλέγεται με οπισθοδρομικούς και ενοχλητικούς ερωτώντες.		149:2.12 (1672.1) Jesus received the obedience of his followers without exacting it. Only three men who received his personal call refused to accept the invitation to discipleship. He exercised a peculiar drawing power over men, but he was not dictatorial. He commanded confidence, and no man ever resented his giving a command. He assumed absolute authority over his disciples, but no one ever objected. He permitted his followers to call him Master.
149:2.13 (1672.2) Ενέπνεε την ελπίδα και την εμπιστοσύνη στις καρδιές όλων όσων ερχόντουσαν κάτω από τη φροντίδα του. Μόνο εκείνοι που δεν τον είχαν συναντήσει τον φοβόντουσαν, και ήταν μισητός μόνο από εκείνους που τον θεωρούσαν υπέρμαχο της αλήθειας εκείνης που είχε προορισμό να πετάξει το κακό και το σφάλμα που αυτοί είχαν αποφασίσει να κρατήσουν στις καρδιές τους με κάθε κόστος.		149:2.13 (1672.2) The Master was admired by all who met him except by those who entertained deep-seated religious prejudices or those who thought they discerned political dangers in his teachings. Men were astonished at the originality and authoritativeness of his teaching. They marveled at his patience in dealing with backward and troublesome inquirers. He inspired hope and confidence in the hearts of all who came under his ministry. Only those who had not met him feared him, and he was hated only by those who regarded him as the champion of that truth which was destined to overthrow the evil and error which they had determined to hold in their hearts at all cost.
149:2.14 (1672.3) Σε φίλους και εχθρούς ασκούσε μια ισχυρή και ιδιάζουσα γοητευτική επιρροή. Πλήθη τον ακολουθούσαν για εβδομάδες, μόνο και μόνο για να ακούνε τα φιλεύσπλαχνα λόγια του και να παρατηρούν την απλή ζωή του. Αφοσιωμένοι άνδρες και γυναίκες αγαπούσαν τον Ιησού με μια σχεδόν υπερφυσική αγάπη. Και όσο καλύτερα τον γνώριζαν τόσο περισσότερο τον αγαπούσαν. Και όλα αυτά είναι αλήθεια. Ακόμα και σήμερα και σε όλες τις μελλοντικές εποχές, όσο περισσότερο ο άνθρωπος πλησιάζει να γνωρίσει το Θεάνθρωπο, τόσο περισσότερο θα τον αγαπήσει και θα τον ακολουθήσει.		149:2.14 (1672.3) On both friends and foes he exercised a strong and peculiarly fascinating influence. Multitudes would follow him for weeks, just to hear his gracious words and behold his simple life. Devoted men and women loved Jesus with a well-nigh superhuman affection. And the better they knew him the more they loved him. And all this is still true; even today and in all future ages, the more man comes to know this God-man, the more he will love and follow after him.
3. ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΑΡΧΗΓΩΝ ^top		3. Hostility of the Religious Leaders ^top
149:3.1 (1672.4) Παρά την ευνοϊκή αποδοχή του Ιησού και της διδασκαλίας του εκ μέρους του κόσμου, οι αρχιερείς στην Ιερουσαλήμ άρχισαν σταδιακά να φοβούνται και να γίνονται ανταγωνιστικοί. Οι Φαρισαίοι είχαν σχηματοποιήσει μια συστηματική και δογματική θεολογία. Ο Ιησούς ήταν ένας διδάσκαλος που δίδασκε ανάλογα με τις ανάγκες. Δεν ήταν συστηματικός διδάσκαλος. Ο Ιησούς δίδασκε όχι τόσο πολύ από το νόμο όσο από τη ζωή, με παραβολές. (Και όταν χρησιμοποιούσε μια παραβολή για να εξηγήσει το μήνυμά του, επεδίωκε να χρησιμοποιεί μόνο ένα χαρακτηριστικό από την υπόθεση για το σκοπό αυτό. Πολλές λανθασμένες ιδέες σχετικά με τη διδασκαλία του Ιησού μπορεί να εξασφαλίσθηκαν από την προσπάθεια να εξηγήσουν αλληγορικά τις παραβολές).		149:3.1 (1672.4) Notwithstanding the favorable reception of Jesus and his teachings by the common people, the religious leaders at Jerusalem became increasingly alarmed and antagonistic. The Pharisees had formulated a systematic and dogmatic theology. Jesus was a teacher who taught as the occasion served; he was not a systematic teacher. Jesus taught not so much from the law as from life, by parables. (And when he employed a parable for illustrating his message, he designed to utilize just one feature of the story for that purpose. Many wrong ideas concerning the teachings of Jesus may be secured by attempting to make allegories out of his parables.)
149:3.2 (1672.5) Οι αρχιερείς στην Ιερουσαλήμ είχαν γίνει σχεδόν έξαλλοι μετά την πρόσφατη αλλαγή του νεαρού Αβραάμ και από την λιποταξία των τριών κατασκόπων που βαφτίστηκαν από τον Πέτρο, και που ήσαν τώρα σε περιοδεία με τους ευαγγελιστές σε αυτό το δεύτερο γύρο για κήρυγμα στη Γαλιλαία. Οι ιουδαίοι αρχιερείς είχαν σταδιακά τυφλωθεί από το φόβο και την προκατάληψη, ενώ οι καρδιές τους είχαν σκληρυνθεί από τη συνεχή απόρριψη των ευχάριστων αληθειών του ευαγγελίου της βασιλείας. Όταν οι άνθρωποι σβήνουν την έκκληση του πνεύματος που κατοικεί μέσα τους, λίγα μπορούν να γίνουν για να αλλάξει η συμπεριφορά τους.		149:3.2 (1672.5) The religious leaders at Jerusalem were becoming well-nigh frantic as a result of the recent conversion of young Abraham and by the desertion of the three spies who had been baptized by Peter, and who were now out with the evangelists on this second preaching tour of Galilee. The Jewish leaders were increasingly blinded by fear and prejudice, while their hearts were hardened by the continued rejection of the appealing truths of the gospel of the kingdom. When men shut off the appeal to the spirit that dwells within them, there is little that can be done to modify their attitude.
149:3.3 (1672.6) Όταν ο Ιησούς συναντήθηκε για πρώτη φορά με τους ευαγγελιστές στον καταυλισμό στη Βηθσαϊδά, σαν επίλογο στην ομιλία του είπε: «Θα πρέπει να θυμάστε ότι στο σώμα και στο μυαλό – συναισθηματικά – οι άνθρωποι αντιδρούν ατομικά. Το μόνο ομοιόμορφο πράγμα στους ανθρώπους είναι το πνεύμα που κατοικεί μέσα τους. Αν και τα θεϊκά πνεύματα μπορεί να ποικίλλουν κατά τι στη φύση και στο βαθμό της εμπειρίας τους, αντιδρούν ομοιόμορφα σε όλες τις πνευματικές εκκλήσεις. Μόνο μέσα από το πνεύμα και με έκκληση στο πνεύμα, μπορεί το ανθρώπινο είδος να επιτύχει την ενότητα και την αδελφοσύνη». Πολλοί όμως από τους αρχιερείς των Ιουδαίων είχαν κλείσει τις πόρτες της καρδιάς τους στην πνευματική έκκληση του ευαγγελίου. Από αυτή την ημέρα και μετά δεν σταμάτησαν να σχεδιάζουν και να μηχανεύονται την καταστροφή του Κυρίου. Είχαν πεισθεί ότι ο Ιησούς έπρεπε να συλληφθεί, καταδικαστεί και εκτελεστεί σαν θρησκευτικός παραβάτης, ένας βεβηλωτής των βασικών διδασκαλιών του ιουδαϊκού απαραβίαστου νόμου.		149:3.3 (1672.6) When Jesus first met with the evangelists at the Bethsaida camp, in concluding his address, he said: “You should remember that in body and mind—emotionally—men react individually. The only uniform thing about men is the indwelling spirit. Though divine spirits may vary somewhat in the nature and extent of their experience, they react uniformly to all spiritual appeals. Only through, and by appeal to, this spirit can mankind ever attain unity and brotherhood.” But many of the leaders of the Jews had closed the doors of their hearts to the spiritual appeal of the gospel. From this day on they ceased not to plan and plot for the Master’s destruction. They were convinced that Jesus must be apprehended, convicted, and executed as a religious offender, a violator of the cardinal teachings of the Jewish sacred law.
4. ΠΡΟΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ^top		4. Progress of the Preaching Tour ^top
149:4.1 (1673.1) Ο Ιησούς έκανε πολύ λίγη δημόσια εργασία σε αυτή την περιοδεία για κήρυγμα, αλλά διεύθυνε πολλά απογευματινά τμήματα με τους πιστούς στις περισσότερες πόλεις και χωριά όπου τύχαινε να παραμείνουν με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Σε μια από αυτές τις βραδινές συνεστιάσεις ένας από τους νεότερους ευαγγελιστές ρώτησε τον Ιησού για το θυμό και ο Κύριος σε απάντηση, μεταξύ των άλλων πραγμάτων είπε:		149:4.1 (1673.1) Jesus did very little public work on this preaching tour, but he conducted many evening classes with the believers in most of the cities and villages where he chanced to sojourn with James and John. At one of these evening sessions one of the younger evangelists asked Jesus a question about anger, and the Master, among other things, said in reply:
149:4.2 (1673.2) «Ο θυμός είναι μια υλική έκφραση που αντιπροσωπεύει, με γενικό τρόπο, το μέτρο της αποτυχίας της πνευματικής φύσης να κερδίσει τον έλεγχο του συνδυασμού διανοητικής και σωματικής ουσίας. Ο θυμός υποδεικνύει την έλλειψη ανεκτικής αδελφικής αγάπης συν την έλλειψη αυτοσεβασμού και αυτοελέγχου. Ο θυμός εξαντλεί την υγεία, διαφθείρει το μυαλό και κάνει να μειονεκτεί το πνεύμα-δάσκαλος της ψυχής του ανθρώπου. Δεν διαβάσατε στις Γραφές ότι ‘η οργή σκοτώνει τον ανόητο άνθρωπο’, και ότι ο άνθρωπος ‘ξεσκίζει τον εαυτό του με το θυμό του;’. Αυτό το ‘όποιος έχει λίγο θυμό έχει μεγάλη κατανόηση’, ενώ ‘αυτός που είναι οξύθυμος αυξάνει την ανοησία του;’. Όλοι σας γνωρίζετε ότι ‘μια ήπια απάντηση απομακρύνει το θυμό’, και πως ‘οι θλιβερές κουβέντες μεγαλώνουν το θυμό’. ‘Η σύνεση καθυστερεί το θυμό’, ενώ ‘αυτός που δεν ελέγχει τον εαυτό του είναι σαν μια ανυπεράσπιστη πόλη χωρίς τείχη’. ‘Η οργή είναι ανελέητη και ο θυμός είναι αποτρόπαιος’. ‘Οι θυμωμένοι άνθρωποι αυξάνουν τις διαφωνίες, ενώ οι έξαλλοι πολλαπλασιάζουν τις παρανομίες τους’. ‘Μην είστε οξύθυμοι γιατί ο θυμός κατοικεί στο στήθος των ανοήτων’. Πριν ο Ιησούς σταματήσει να μιλάει, είπε επιπροσθέτως: «Αφήστε τις καρδιές σας να κυριαρχηθούν από την αγάπη ώστε το πνεύμα-οδηγός να βρει λίγη δυσκολία για να σας ελευθερώσει από την τάση σας να δίνετε διέξοδο σε εκείνα τα ξεσπάσματα ζωώδους θυμού που δεν συμβαδίζουν με την κατάστασή σας σαν παιδιά του Θεού».		149:4.2 (1673.2) “Anger is a material manifestation which represents, in a general way, the measure of the failure of the spiritual nature to gain control of the combined intellectual and physical natures. Anger indicates your lack of tolerant brotherly love plus your lack of self-respect and self-control. Anger depletes the health, debases the mind, and handicaps the spirit teacher of man’s soul. Have you not read in the Scriptures that ‘wrath kills the foolish man,’ and that man ‘tears himself in his anger’? That ‘he who is slow of wrath is of great understanding,’ while ‘he who is hasty of temper exalts folly’? You all know that ‘a soft answer turns away wrath,’ and how ‘grievous words stir up anger.’ ‘Discretion defers anger,’ while ‘he who has no control over his own self is like a defenseless city without walls.’ ‘Wrath is cruel and anger is outrageous.’ ‘Angry men stir up strife, while the furious multiply their transgressions.’ ‘Be not hasty in spirit, for anger rests in the bosom of fools.’” Before Jesus ceased speaking, he said further: “Let your hearts be so dominated by love that your spirit guide will have little trouble in delivering you from the tendency to give vent to those outbursts of animal anger which are inconsistent with the status of divine sonship.”
149:4.3 (1673.3) Σ’ εκείνη την ευκαιρία, ο Κύριος μίλησε στην ομάδα για την επιθυμία να αποκτήσουν ισορροπημένους χαρακτήρες. Ομολόγησε ότι ήταν απαραίτητο για τους περισσότερους να αφοσιωθούν στην τελειοποίηση κάποιου επαγγέλματος, αλλά τους οίκτιρε για όλες τις προσπάθειες για υπερ-εξειδίκευση, που θα τους έκανε στενόμυαλους και θα τους περιόριζε τις δραστηριότητες της ζωής. Ζήτησε να προσέξουν το γεγονός ότι κάθε προσόν, εάν το επεκτείνουν μέχρι τα άκρα, μπορεί να γίνει ελάττωμα. Ο Ιησούς κήρυττε πάντα την μετριοπάθεια και δίδασκε επαγγελματική αρμονία και αναλογική ρύθμιση των προβλημάτων της ζωής. Υπογράμμιζε ότι υπερβολική συμπόνια και οίκτος μπορούν να οδηγήσουν σε σοβαρή συναισθηματική αστάθεια. Ότι ο ενθουσιασμός μπορεί να οδηγήσει σε φανατισμό. Έφερε το παράδειγμα για κάποιο προηγούμενο συνεργάτη του, τον οποίο η φαντασία οδήγησε σε εξωπραγματικά και ανέφικτα εγχειρήματα. Συγχρόνως τους προειδοποίησε για τους κινδύνους της ανίας από μια υπερσυντηρητική μετριότητα.		149:4.3 (1673.3) On this same occasion the Master talked to the group about the desirability of possessing well-balanced characters. He recognized that it was necessary for most men to devote themselves to the mastery of some vocation, but he deplored all tendency toward overspecialization, toward becoming narrow-minded and circumscribed in life’s activities. He called attention to the fact that any virtue, if carried to extremes, may become a vice. Jesus always preached temperance and taught consistency—proportionate adjustment of life problems. He pointed out that overmuch sympathy and pity may degenerate into serious emotional instability; that enthusiasm may drive on into fanaticism. He discussed one of their former associates whose imagination had led him off into visionary and impractical undertakings. At the same time he warned them against the dangers of the dullness of overconservative mediocrity.
149:4.4 (1673.4) Και κατόπιν ο Ιησούς αναφέρθηκε στους κινδύνους του θάρρους και της πίστης, πως πολλές φορές οδηγούν τις άμυαλες ψυχές στην αδιαφορία του κινδύνου και στην παράλογη τόλμη. Έδειξε επίσης πως η προνοητικότητα και η σύνεση, όταν φτάσουν στα άκρα, οδηγούν στη δειλία και την αποτυχία. Παρότρυνε τους ακροατές του να αγωνίζονται για την πρωτοτυπία και να αποφεύγουν κάθε τάση για εκκεντρικότητα. Εκλιπάρησε για συμπόνια χωρίς συναισθηματισμό, ευλάβεια χωρίς υποκρισία. Δίδαξε σεβασμό ελεύθερο από φόβο και δεισιδαιμονία.		149:4.4 (1673.4) And then Jesus discoursed on the dangers of courage and faith, how they sometimes lead unthinking souls on to recklessness and presumption. He also showed how prudence and discretion, when carried too far, lead to cowardice and failure. He exhorted his hearers to strive for originality while they shunned all tendency toward eccentricity. He pleaded for sympathy without sentimentality, piety without sanctimoniousness. He taught reverence free from fear and superstition.
149:4.5 (1674.1) Δεν ήταν τόσο αυτό που ο Ιησούς δίδαξε για τον εξισορροπημένο χαρακτήρα που εντυπωσίασε τους συντρόφους του όσο το γεγονός ότι η ζωή του ήταν ένα τόσο εύγλωττο παράδειγμα της διδασκαλίας του. Ζούσε εν μέσω του άγχους και της ταραχής, αλλά ποτέ δεν αμφιταλαντεύτηκε. Οι εχθροί του συνεχώς του έριχναν δολώματα, αλλά ποτέ δεν τον παγίδευσαν. Ο σοφός και ο μορφωμένος προσπάθησαν να τον παγιδεύσουν αλλά δεν παραπάτησε. Ζήτησαν να τον περιπλέξουν σε δημόσιες συζητήσεις αλλά οι απαντήσεις του ήταν πάντα διαφωτιστικές, αξιοπρεπείς, και τελικές. Όταν τον διέκοπταν στις ομιλίες του με πολυάριθμες ερωτήσεις, οι απαντήσεις του ήταν πάντα σημαντικές και συμπερασματικές. Δεν κατέφυγε ποτέ σε ποταπές τακτικές καθώς αντιμετώπιζε τη συνεχή πίεση των εχθρών του, που δεν δίσταζαν να μεταχειριστούν κάθε είδος λανθασμένης, αθέμιτης και άδικης μορφής επίθεσης εναντίον του.		149:4.5 (1674.1) It was not so much what Jesus taught about the balanced character that impressed his associates as the fact that his own life was such an eloquent exemplification of his teaching. He lived in the midst of stress and storm, but he never wavered. His enemies continually laid snares for him, but they never entrapped him. The wise and learned endeavored to trip him, but he did not stumble. They sought to embroil him in debate, but his answers were always enlightening, dignified, and final. When he was interrupted in his discourses with multitudinous questions, his answers were always significant and conclusive. Never did he resort to ignoble tactics in meeting the continuous pressure of his enemies, who did not hesitate to employ every sort of false, unfair, and unrighteous mode of attack upon him.
149:4.6 (1674.2) Ενώ είναι αλήθεια ότι πολλοί άνδρες και γυναίκες πρέπει επιμελώς να εφαρμόσουν κάποια συγκεκριμένη επιδίωξη σαν απασχόληση για τα προς το ζην, παρόλα αυτά είναι τελείως επιθυμητό τα ανθρώπινα πλάσματα να καλλιεργήσουν ένα ευρύ φάσμα πολιτιστικής εξοικείωσης με τη ζωή όπως αυτή βιώνεται στη γη. Άτομα με αληθινή μόρφωση δεν είναι ικανοποιημένα με το να παραμένουν στην άγνοια σχετικά με τη ζωή και τις πράξεις των συνανθρώπων τους.		149:4.6 (1674.2) While it is true that many men and women must assiduously apply themselves to some definite pursuit as a livelihood vocation, it is nevertheless wholly desirable that human beings should cultivate a wide range of cultural familiarity with life as it is lived on earth. Truly educated persons are not satisfied with remaining in ignorance of the lives and doings of their fellows.
5. ΜΑΘΗΜΑ ΣΧΕΤΙΚΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ^top		5. Lesson Regarding Contentment ^top
149:5.1 (1674.3) Όταν ο Ιησούς είχε επισκεφθεί την ομάδα των ευαγγελιστών που εργαζόντουσαν υπό την επίβλεψη του Σίμωνα του Ζηλωτή, κατά τη βραδινή σύσκεψη ο Σίμων ρώτησε τον Κύριο: «Γιατί μερικά άτομα είναι τόσο πιο χαρούμενα και ευτυχισμένα από άλλα; Η ευχαρίστηση είναι θέμα θρησκευτικής εμπειρίας;». Ανάμεσα σε άλλα ο Ιησούς είπε σε απάντηση στην ερώτηση του Σίμωνα:		149:5.1 (1674.3) When Jesus was visiting the group of evangelists working under the supervision of Simon Zelotes, during their evening conference Simon asked the Master: “Why are some persons so much more happy and contented than others? Is contentment a matter of religious experience?” Among other things, Jesus said in answer to Simon’s question:
149:5.2 (1674.4) «Σίμωνα, μερικά άτομα είναι φυσικά πιο χαρούμενα από άλλα. Πολύ, μα πάρα πολύ, εξαρτάται από την επιθυμία του ανθρώπου να καθοδηγείται και να κατευθύνεται από το πνεύμα του Πατέρα που ζει μέσα του. Δεν διάβασες στις Γραφές τα λόγια του σοφού: ‘το πνεύμα του ανθρώπου είναι το κερί του Κυρίου που ερευνά όλα τα εσώτερα μέρη;’. Και επίσης ότι αυτό το πνεύμα οδήγησε τους θνητούς στο να πουν: ‘Οι γραμμές (ράτσες;) έπεσαν άφθονες πάνω μου σε ευχάριστα μέρη. Ναι, έχω όμορφη κληρονομιά’. ‘Το λίγο που έχει ένας δίκαιος άνθρωπος είναι καλύτερο από τα πλούτη πολλών ανόμων, γιατί ένας καλός άνθρωπος θα είναι ικανοποιημένος από τα εντός του’. ‘Μια εύθυμη καρδιά κάνει ευτυχισμένες εκφράσεις και είναι μια συνεχής γιορτή. Καλύτερα το λίγο με την ευλάβεια του Κυρίου παρά μεγάλος θησαυρός και βάσανα με αυτόν. Καλύτερα ένα δείπνο με χόρτα όπου υπάρχει αγάπη παρά ο μόσχος ο σιτευτός και εχθρότητα με αυτόν. Καλύτερα το λίγο με δικαιοσύνη παρά πολλά εισοδήματα ανέντιμα’. ‘Μια εύθυμη καρδιά κάνει καλό όπως ένας γιατρός’. ‘Καλύτερα μια χούφτα με αυτοκυριαρχία παρά υπεραφθονία με λύπη και εκνευρισμένη διάθεση’.		149:5.2 (1674.4) “Simon, some persons are naturally more happy than others. Much, very much, depends upon the willingness of man to be led and directed by the Father’s spirit which lives within him. Have you not read in the Scriptures the words of the wise man, ‘The spirit of man is the candle of the Lord, searching all the inward parts’? And also that such spirit-led mortals say: ‘The lines are fallen to me in pleasant places; yes, I have a goodly heritage.’ ‘A little that a righteous man has is better than the riches of many wicked,’ for ‘a good man shall be satisfied from within himself.’ ‘A merry heart makes a cheerful countenance and is a continual feast. Better is a little with the reverence of the Lord than great treasure and trouble therewith. Better is a dinner of herbs where love is than a fatted ox and hatred therewith. Better is a little with righteousness than great revenues without rectitude.’ ‘A merry heart does good like a medicine.’ ‘Better is a handful with composure than a superabundance with sorrow and vexation of spirit.’
149:5.3 (1674.5) Πολλή από τη θλίψη του ανθρώπου γεννιέται από την απογοήτευση των φιλοδοξιών του και την πληγωμένη του περηφάνια. Αν και οι άνθρωποι έχουν υποχρέωση στον εαυτό τους να κάνουν το καλύτερο για τη ζωή τους στη γη, αφού προσπαθήσουν ειλικρινά γι αυτό, θα πρέπει να δεχτούν με χαρά την τύχη τους και να ασκήσουν την εφευρετικότητά τους στο να κάνουν το περισσότερο από αυτό που έπεσε στα χέρια τους. Όλα τα βάσανα του ανθρώπου έχουν προέλευση το φόβο που υπάρχει στην καρδιά του. ‘Ο άνομος εξαφανίζεται όταν δεν τον ακολουθεί κανένας’. ‘Ο άνομος είναι σαν την ταραγμένη θάλασσα, γιατί δεν μπορεί να ησυχάσει, αλλά τα νερά της ξερνούν λάσπη και βρώμα. Δεν υπάρχει ειρήνη, λέγει ο Θεός, για τον άνομο’.		149:5.3 (1674.5) “Much of man’s sorrow is born of the disappointment of his ambitions and the wounding of his pride. Although men owe a duty to themselves to make the best of their lives on earth, having thus sincerely exerted themselves, they should cheerfully accept their lot and exercise ingenuity in making the most of that which has fallen to their hands. All too many of man’s troubles take origin in the fear soil of his own natural heart. ‘The wicked flee when no man pursues.’ ‘The wicked are like the troubled sea, for it cannot rest, but its waters cast up mire and dirt; there is no peace, says God, for the wicked.’
149:5.4 (1674.6) Μην ψάχνετε λοιπόν, για ψεύτικη ειρήνη και φευγαλέα χαρά αλλά καλύτερα για τη σιγουριά της πίστης και την εγγύηση της θεϊκής σχέσης σας με τον Πατέρα που αποφέρει ηρεμία, ευχαρίστηση και ύψιστη ευτυχία στο πνεύμα».		149:5.4 (1674.6) “Seek not, then, for false peace and transient joy but rather for the assurance of faith and the sureties of divine sonship which yield composure, contentment, and supreme joy in the spirit.”
149:5.5 (1675.1) Ο Ιησούς δύσκολα θεώρησε τον κόσμο σαν «κοιλάδα δακρύων». Μάλλον τον κοίταζε σαν τη σφαίρα όπου γεννιόνταν τα αιώνια και αθάνατα πνεύματα της ανόδου στον Παράδεισο, την «κοιλάδα που δημιουργεί ψυχές».		149:5.5 (1675.1) Jesus hardly regarded this world as a “vale of tears.” He rather looked upon it as the birth sphere of the eternal and immortal spirits of Paradise ascension, the “vale of soul making.”
6. Ο «ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ» ^top		6. The “Fear of the Lord” ^top
149:6.1 (1675.2) Ήταν στα Γάμαλα, στη βραδινή συγκέντρωση, που ο Φίλιππος είπε στον Ιησού: «Κύριε, γιατί οι Γραφές μας διδάσκουν να ‘φοβόμαστε τον Κύριο’, αφού εσύ μας λες να κοιτάζουμε τον ουράνιο Πατέρα μας χωρίς φόβο; Πώς εναρμονίζονται αυτές οι δυο διδασκαλίες;». Και ο Ιησούς απάντησε στο Φίλιππο λέγοντας:		149:6.1 (1675.2) It was at Gamala, during the evening conference, that Philip said to Jesus: “Master, why is it that the Scriptures instruct us to ‘fear the Lord,’ while you would have us look to the Father in heaven without fear? How are we to harmonize these teachings?” And Jesus replied to Philip, saying:
149:6.2 (1675.3) «Παιδιά μου, δεν με εκπλήσσει που κάνετε αυτές τις ερωτήσεις. Στην αρχή μόνο μέσα από το φόβο μπορούσε ο άνθρωπος να μάθει να σέβεται, αλλά ήρθα για να σας αποκαλύψω την αγάπη του Πατέρα ώστε να προσελκυσθείτε στη λατρεία τού Αιώνιου από το σχέδιο της στοργικής αναγνώρισης και της αμοιβαίας βαθιάς και τέλειας αγάπης του Πατέρα. Θα σας ελευθερώσω από τα δεσμά που σας οδηγούν μέσα από το δουλικό φόβο στην ενοχλητική υπηρεσία ενός ζηλόφθονου και οργισμένου Βασιλιά-Θεού. Θα σας διδάξω την σχέση του Πατέρα-γιου που έχει ο άνθρωπος με το Θεό ώστε να οδηγηθείτε γεμάτοι χαρά στην ανυπέρβλητη και ουράνια ελεύθερη λατρεία για ένα αγαπημένο, δίκαιο και ελεήμονα Πατέρα-Θεό.		149:6.2 (1675.3) “My children, I am not surprised that you ask such questions. In the beginning it was only through fear that man could learn reverence, but I have come to reveal the Father’s love so that you will be attracted to the worship of the Eternal by the drawing of a son’s affectionate recognition and reciprocation of the Father’s profound and perfect love. I would deliver you from the bondage of driving yourselves through slavish fear to the irksome service of a jealous and wrathful King-God. I would instruct you in the Father-son relationship of God and man so that you may be joyfully led into that sublime and supernal free worship of a loving, just, and merciful Father-God.
149:6.3 (1675.4) Ο ‘φόβος του Κυρίου’ είχε διαφορετική σημασία στις διαδοχικές εποχές, ξεκινούσε από φόβο, και μέσα από αγωνία και τρόμο στο δέος και το σεβασμό. Και τώρα από το σεβασμό θα σας οδηγήσω ψηλά, μέσα από την αναγνώριση, την αντίληψη και την εκτίμηση, στην αγάπη. Όταν ο άνθρωπος αναγνωρίζει το έργο του Θεού, οδηγείται στο φόβο για τον Ύψιστο, αλλά όταν ο άνθρωπος αρχίζει να κατανοεί και να βιώνει την προσωπικότητα και το χαρακτήρα του ζωντανού Θεού, οδηγείται σταδιακά στο να αγαπάει τέτοιο καλό και τέλειο συμπαντικό και αιώνιο Πατέρα. Και αυτήν ακριβώς την αλλαγή της σχέσης του ανθρώπου με το Θεό επαγγέλλεται η αποστολή του Γιου του Ανθρώπου στη γη.		149:6.3 (1675.4) “The ‘fear of the Lord’ has had different meanings in the successive ages, coming up from fear, through anguish and dread, to awe and reverence. And now from reverence I would lead you up, through recognition, realization, and appreciation, to love. When man recognizes only the works of God, he is led to fear the Supreme; but when man begins to understand and experience the personality and character of the living God, he is led increasingly to love such a good and perfect, universal and eternal Father. And it is just this changing of the relation of man to God that constitutes the mission of the Son of Man on earth.
149:6.4 (1675.5) Τα έξυπνα παιδιά δεν φοβούνται τον πατέρα τους για να μπορέσουν να δεχτούν δώρα από το χέρι του, αλλά αφού έχουν ήδη πάρει αφθονία καλών πραγμάτων που παρέχονται από τις εντολές της αγάπης του πατέρα προς τα παιδιά του, αυτά τα πολύ αγαπητά παιδιά οδηγούνται στην αγάπη προς τον πατέρα τους σαν ανταποκρινόμενη αναγνώριση και εκτίμηση τόσων γενναιόδωρων αγαθοεργιών. Η καλοσύνη του Θεού οδηγεί στη μετάνοια. Οι αγαθοεργίες του Θεού οδηγούν στην υπηρεσία του. Το έλεος του Θεού οδηγεί στη σωτηρία ενώ η αγάπη του Θεού οδηγεί στη νοήμονα και γενναιόδωρη λατρεία.		149:6.4 (1675.5) “Intelligent children do not fear their father in order that they may receive good gifts from his hand; but having already received the abundance of good things bestowed by the dictates of the father’s affection for his sons and daughters, these much loved children are led to love their father in responsive recognition and appreciation of such munificent beneficence. The goodness of God leads to repentance; the beneficence of God leads to service; the mercy of God leads to salvation; while the love of God leads to intelligent and freehearted worship.
149:6.5 (1675.6) Οι προγονοί σας φοβόντουσαν το Θεό επειδή ήταν παντοδύναμος και μυστηριώδης. Εσείς θα τον λατρέψετε επειδή είναι υπέροχος στην αγάπη του, άφθονος στο έλεος και μεγαλοπρεπής στη αλήθεια. Η δύναμη του Θεού γεννάει φόβο στην καρδιά του ανθρώπου αλλά η ευγένεια και η δικαιοσύνη του προσώπου του, προκαλούν σεβασμό, αγάπη και πρόθυμη λατρεία. Ένα παιδί του καθήκοντος και φιλόστοργο δεν φοβάται και δεν τρέμει ακόμα κι έναν ισχυρό και ευγενικό πατέρα. Ήρθα στον κόσμο για να βάλω την αγάπη στη θέση του φόβου, τη χαρά στη θέση της θλίψης, την εμπιστοσύνη στη θέση του τρόμου, τη στοργική υπηρέτηση και την επαινετική λατρεία στη θέση των δουλικών εξαρτήσεων και των χωρίς νόημα τελετουργιών. Αλλά γι αυτούς που βρίσκονται ακόμα στο σκοτάδι είναι αλήθεια ότι ‘ο φόβος του Κυρίου είναι η αρχή της σοφίας’. Όταν όμως το φως θα έχει έρθει τελείως, οι γιοι του Θεού θα δοξάσουν τον Άπειρο γι αυτό που είναι παρά γι αυτό που κάνει.		149:6.5 (1675.6) “Your forebears feared God because he was mighty and mysterious. You shall adore him because he is magnificent in love, plenteous in mercy, and glorious in truth. The power of God engenders fear in the heart of man, but the nobility and righteousness of his personality beget reverence, love, and willing worship. A dutiful and affectionate son does not fear or dread even a mighty and noble father. I have come into the world to put love in the place of fear, joy in the place of sorrow, confidence in the place of dread, loving service and appreciative worship in the place of slavish bondage and meaningless ceremonies. But it is still true of those who sit in darkness that ‘the fear of the Lord is the beginning of wisdom.’ But when the light has more fully come, the sons of God are led to praise the Infinite for what he is rather than to fear him for what he does.
149:6.6 (1675.7) Όταν τα παιδιά είναι μικρά και άμυαλα, πρέπει απαραίτητα να τα νουθετούν να τιμούν τους γονείς τους, αλλά όταν μεγαλώνουν και έχουν πληρέστερη εκτίμηση των ευεργεσιών και της γονικής φροντίδας και προστασίας, οδηγούνται μέσα από την κατανόηση του σεβασμού και της όλο και μεγαλύτερης αγάπης, στο βαθμό της αντίληψης ν’ αγαπούν πραγματικά τους γονείς τους γι αυτό που είναι παρά γι αυτά που έχουν κάνει. Ο πατέρας αγαπά φυσιολογικά το παιδί του, αλλά το παιδί πρέπει να αναπτύξει την αγάπη για τον πατέρα από το φόβο για το τι μπορεί να κάνει ο πατέρας, και μετά μέσα από το δέος, την εξάρτηση και το σεβασμό στην εκτίμηση και στην τρυφερή αναγνώριση της αγάπης.		149:6.6 (1675.7) “When children are young and unthinking, they must necessarily be admonished to honor their parents; but when they grow older and become somewhat more appreciative of the benefits of the parental ministry and protection, they are led up, through understanding respect and increasing affection, to that level of experience where they actually love their parents for what they are more than for what they have done. The father naturally loves his child, but the child must develop his love for the father from the fear of what the father can do, through awe, dread, dependence, and reverence, to the appreciative and affectionate regard of love.
149:6.7 (1676.1) Σας έχουν διδάξει ότι πρέπει να ‘φοβόσαστε το Θεό και να φυλάτε τις εντολές του, γιατί αυτό είναι η πρώτη υποχρέωση του ανθρώπου’. Αλλά ήρθα για να σας δώσω μια νεότερη και υψηλότερη εντολή. Θα σας διδάξω να ‘αγαπάτε το Θεό και να μάθετε να κάνετε το θέλημά του, γιατί αυτό είναι το μεγαλύτερο προνόμιο των λυτρωμένων παιδιών του Θεού’. Οι γονείς σας διδάχτηκαν το ‘φοβάστε το Θεό – τον Παντοδύναμο Κύριο’. Εγώ σας διδάσκω, ‘Αγαπάτε το Θεό – τον παντελεήμονα Πατέρα’.		149:6.7 (1676.1) “You have been taught that you should ‘fear God and keep his commandments, for that is the whole duty of man.’ But I have come to give you a new and higher commandment. I would teach you to ‘love God and learn to do his will, for that is the highest privilege of the liberated sons of God.’ Your fathers were taught to ‘fear God—the Almighty King.’ I teach you, ‘Love God—the all-merciful Father.’
149:6.8 (1676.2) Στη βασιλεία των ουρανών, την οποία ήρθα να ανακοινώσω, δεν υπάρχει υψηλός και ισχυρός βασιλέας. Αυτή η βασιλεία είναι μια θεϊκή οικογένεια. Το παγκόσμια αναγνωρισμένο και ανεπιφύλακτα λατρεμένο κέντρο και αρχή, της μακράν διασκορπισμένης αδελφότητας των διανοητικώς ανεπτυγμένων όντων, είναι ο Πατέρας μου και Πατέρας σας. Είμαι Γιος του και είστε επίσης γιοι του. Επομένως είναι αιώνια αληθινό ότι εσείς και Εγώ είμαστε αδέλφια στην ουράνια κατοικία και κάτι περισσότερο αφού έχουμε γίνει αδέλφια στη σάρκα κατά τη γήινη ζωή μας. Σταματήστε λοιπόν να φοβάστε το Θεό σαν να ήταν βασιλιάς ή να τον υπηρετείτε σαν αφέντη. Μάθετε να τον σέβεστε σαν Δημιουργό, να τον τιμάτε σαν Πατέρα της πνευματικής νιότης σας. Να τον αγαπάτε σαν σπλαχνικό υποστηρικτή και τέλος να τον λατρεύετε σαν ένα αγαπητό και πάνσοφο Πατέρα της πιο ώριμης πνευματικής αντίληψης και εκτίμησής σας.		149:6.8 (1676.2) “In the kingdom of heaven, which I have come to declare, there is no high and mighty king; this kingdom is a divine family. The universally recognized and unreservedly worshiped center and head of this far-flung brotherhood of intelligent beings is my Father and your Father. I am his Son, and you are also his sons. Therefore it is eternally true that you and I are brethren in the heavenly estate, and all the more so since we have become brethren in the flesh of the earthly life. Cease, then, to fear God as a king or serve him as a master; learn to reverence him as the Creator; honor him as the Father of your spirit youth; love him as a merciful defender; and ultimately worship him as the loving and all-wise Father of your more mature spiritual realization and appreciation.
149:6.9 (1676.3) Εκτός από τις λανθασμένες σκέψεις σας για τον ουράνιο Πατέρα φυτρώνουν και λανθασμένες ιδέες ταπεινοφροσύνης και αναβλύζει το μεγαλύτερο μέρος της υποκρισίας σας. Ο άνθρωπος μπορεί να είναι ένα σκουλήκι της λάσπης εκ φύσεως και καταγωγής, αλλά όταν γίνεται το μέρος που κατοικεί το πνεύμα του Πατέρα μου, εκείνος ο άνθρωπος αποκτά θεϊκό πεπρωμένο. Το πνεύμα του πατέρα μου θα επιστρέψει βέβαια στη θεϊκή πηγή στο συμπαντικό επίπεδο απ’ όπου προέρχεται και η ανθρώπινη ψυχή του θνητού ανθρώπου που έχει γίνει το αναγεννημένο παιδί αυτού του πνεύματος θα ανέλθει βέβαια με το θεϊκό αυτό πνεύμα στην παρουσία του αιώνιου Θεού.		149:6.9 (1676.3) “Out of your wrong concepts of the Father in heaven grow your false ideas of humility and springs much of your hypocrisy. Man may be a worm of the dust by nature and origin, but when he becomes indwelt by my Father’s spirit, that man becomes divine in his destiny. The bestowal spirit of my Father will surely return to the divine source and universe level of origin, and the human soul of mortal man which shall have become the reborn child of this indwelling spirit shall certainly ascend with the divine spirit to the very presence of the eternal Father.
149:6.10 (1676.4) Η ταπεινοφροσύνη, όντως, ταιριάζει στο θνητό άνθρωπο που δέχεται όλα αυτά τα δώρα από τον ουράνιο Πατέρα, εν τούτοις υπάρχει μια θεϊκή αξιοπρέπεια που επισυνάπτεται σε όλους αυτούς τους πιστούς υποψήφιους για την αιώνια άνοδο στο ουράνιο βασίλειο. Οι άνευ σημασίας και δουλοπρεπείς συμπεριφορές μιας φανταχτερής και λανθασμένης ταπεινοφροσύνης είναι ασυμβίβαστες με την εκτίμηση για την πηγή της σωτηρίας σας και με την αναγνώριση του πεπρωμένου των αναγεννημένων από το πνεύμα ψυχών σας. Η ταπείνωση μπροστά στο Θεό είναι εξολοκλήρου ταιριαστή με τα βάθη της καρδιάς σας, η πραότητα μπροστά στους ανθρώπους είναι αξιέπαινη, αλλά η υποκρισία μιας ενσυνείδητης και επιδεικτικής ταπεινοφροσύνης είναι παιδιάστικη και ανάξια συμπεριφορά για τα φωτισμένα παιδιά της βασιλείας.		149:6.10 (1676.4) “Humility, indeed, becomes mortal man who receives all these gifts from the Father in heaven, albeit there is a divine dignity attached to all such faith candidates for the eternal ascent of the heavenly kingdom. The meaningless and menial practices of an ostentatious and false humility are incompatible with the appreciation of the source of your salvation and the recognition of the destiny of your spirit-born souls. Humility before God is altogether appropriate in the depths of your hearts; meekness before men is commendable; but the hypocrisy of self-conscious and attention-craving humility is childish and unworthy of the enlightened sons of the kingdom.
149:6.11 (1676.5) Εσείς γνωρίζετε καλά να είστε πράοι μπροστά στο Θεό και να έχετε αυτοέλεγχο μπροστά στους ανθρώπους, αλλά η πραότητά σας να έχει πνευματική προέλευση και όχι να είναι η απατηλή επίδειξη μιας ενσυνείδητης γνώσης ανωτερότητας που αυτοδικαιώνεται. Ο προφήτης συμβούλεψε σωστά όταν είπε: ‘Περπατάτε ταπεινά με το Θεό’, γιατί ενώ ο ουράνιος Πατέρας είναι Άπειρος και Αιώνιος, κατοικεί επίσης ‘με αυτόν που έχει συντετριμμένο νου και ταπεινό πνεύμα’. Ο Πατέρας μου απεχθάνεται την περηφάνια και αποστρέφεται την ανομία. Και ήταν για να δώσω έμφαση στην αξία της ειλικρίνειας και να τελειοποιήσω την εμπιστοσύνη στη στοργική υποστήριξη και την πιστή καθοδήγηση του ουράνιου Πατέρα, που τόσο συχνά έχω αναφερθεί στα μικρά παιδιά σαν παράδειγμα για τη συμπεριφορά του μυαλού και την ανταπόκριση του πνεύματος οι οποίες είναι τόσο ουσιαστικές για την είσοδο του θνητού ανθρώπου στις πνευματικές πραγματικότητες της ουράνιας βασιλείας.		149:6.11 (1676.5) “You do well to be meek before God and self-controlled before men, but let your meekness be of spiritual origin and not the self-deceptive display of a self-conscious sense of self-righteous superiority. The prophet spoke advisedly when he said, ‘Walk humbly with God,’ for, while the Father in heaven is the Infinite and the Eternal, he also dwells ‘with him who is of a contrite mind and a humble spirit.’ My Father disdains pride, loathes hypocrisy, and abhors iniquity. And it was to emphasize the value of sincerity and perfect trust in the loving support and faithful guidance of the heavenly Father that I have so often referred to the little child as illustrative of the attitude of mind and the response of spirit which are so essential to the entrance of mortal man into the spirit realities of the kingdom of heaven.
149:6.12 (1677.1) Ο προφήτης Ιερεμίας καλώς περιέγραψε πολλούς θνητούς όταν είπε: ‘Είστε κοντά στο Θεό με το στόμα αλλά μακριά από αυτόν με την καρδιά’. Όλοι σας δεν έχετε διαβάσει επίσης εκείνη τη φρικτή προειδοποίηση του προφήτη που λέγει: ‘Οι ιερείς επ’ αυτού διδάσκουν για μισθό και οι προφήτες επ’ αυτού μαντεύουν για χρήματα. Συγχρόνως προσποιούνται για ευσέβεια και διακηρύσσουν ότι ο Κύριος είναι μαζί τους’. Δεν σας έχουν καλώς προειδοποιήσει γι αυτούς που ‘μιλούν για ειρήνη με τους γείτονες όταν η πονηριά είναι στις καρδιές τους’, γι αυτούς που ‘κολακεύουν με τα λόγια ενώ η καρδιά τους έχει δοθεί στη διπλοπροσωπία;’. Από όλες τις θλίψεις ενός ελπίζοντος ανθρώπου, καμία δεν είναι τόσο τρομερή όσο το να είναι ‘πληγωμένος στο σπίτι ενός έμπιστου φίλου».		149:6.12 (1677.1) “Well did the Prophet Jeremiah describe many mortals when he said: ‘You are near God in the mouth but far from him in the heart.’ And have you not also read that direful warning of the prophet who said: ‘The priests thereof teach for hire, and the prophets thereof divine for money. At the same time they profess piety and proclaim that the Lord is with them.’ Have you not been well warned against those who ‘speak peace to their neighbors when mischief is in their hearts,’ those who ‘flatter with the lips while the heart is given to double-dealing’? Of all the sorrows of a trusting man, none are so terrible as to be ‘wounded in the house of a trusted friend.’”
7. Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΒΗΘΣΑΪΔΑ ^top		7. Returning to Bethsaida ^top
149:7.1 (1677.2) Ο Ανδρέας, με τη συμβουλή του Σίμωνος Πέτρου και με την έγκριση του Ιησού, είχε δώσει εντολή στον Δαυίδ στη Βηθσαϊδά να αποστείλει αγγελιαφόρους στις διάφορες ομάδες που κήρυτταν, με εντολή να τελειώσουν την περιοδεία και να επιστρέψουν στη Βηθσαϊδά κάποια ώρα την Πέμπτη, 30 Δεκεμβρίου. Την ώρα του δείπνου, εκείνη τη βροχερή ημέρα, όλες οι αποστολικές ομάδες και οι ευαγγελιστές που δίδασκαν, είχαν μαζευτεί στο σπίτι του Ζεβεδαίου.		149:7.1 (1677.2) Andrew, in consultation with Simon Peter and with the approval of Jesus, had instructed David at Bethsaida to dispatch messengers to the various preaching groups with instructions to terminate the tour and return to Bethsaida sometime on Thursday, December 30. By supper time on that rainy day all of the apostolic party and the teaching evangelists had arrived at the Zebedee home.
149:7.2 (1677.3) Η ομάδα παρέμεινε μαζί το Σάββατο, βρίσκοντας κατάλυμα στα σπίτια της Βηθσαϊδά και της κοντινής Καπερναούμ, και μετά σε όλη την ομάδα δόθηκαν διακοπές δυο εβδομάδων για να πάνε στις οικογένειές τους, να επισκεφθούν φίλους τους, ή να πάνε για ψάρεμα. Οι δυο ή τρεις μέρες που ήταν μαζί στη Βηθσαϊδά, ήταν, όντως, χαρούμενες και ενθουσιώδεις. Ακόμα και οι παλαιότεροι δάσκαλοι τονώθηκαν ηθικά από τους νέους ιεροκήρυκες καθώς οι δεύτεροι τους αφηγούντο τις εμπειρίες τους.		149:7.2 (1677.3) The group remained together over the Sabbath day, being accommodated in the homes of Bethsaida and near-by Capernaum, after which the entire party was granted a two weeks’ recess to go home to their families, visit their friends, or go fishing. The two or three days they were together in Bethsaida were, indeed, exhilarating and inspiring; even the older teachers were edified by the young preachers as they narrated their experiences.
149:7.3 (1677.4) Από τους 117 ευαγγελιστές που είχαν λάβει μέρος στη δεύτερη περιοδεία για κήρυγμα στη Γαλιλαία, μόνο περίπου εβδομήντα-πέντε πέρασαν την τωρινή δοκιμασία και ήταν διαθέσιμοι να τους αναθέσουν υπηρεσία μετά το πέρας των διακοπών των δυο εβδομάδων. Ο Ιησούς με τον Ανδρέα, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη παρέμειναν στο σπίτι του Ζεβεδαίου και πέρασαν πολύ καιρό συσκεπτόμενοι σχετικά με την ευημερία και την εξάπλωση της βασιλείας.		149:7.3 (1677.4) Of the 117 evangelists who participated in this second preaching tour of Galilee, only about seventy-five survived the test of actual experience and were on hand to be assigned to service at the end of the two weeks’ recess. Jesus, with Andrew, Peter, James, and John, remained at the Zebedee home and spent much time in conference regarding the welfare and extension of the kingdom.