Εγγραφο 156		Paper 156
Η ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΤΥΡΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΙΔΩΝΑ		The Sojourn at Tyre and Sidon
156:0.1 (1734.1) Την Παρασκευή το απόγευμα, 10 Ιουνίου, ο Ιησούς και οι σύντροφοι του έφθασαν στα περίχωρα της Σιδώνας όπου σταμάτησαν στο σπίτι μιας καλής γυναίκας που είχε υπάρξει ασθενής στο νοσοκομείο της Βηθσαϊδά τον καιρό που ο Ιησούς ήταν στο απόγειο της λαϊκής εύνοιας. Οι ευαγγελιστές και οι απόστολοι κατέλυσαν στους φίλους της που ήταν δίπλα της στη γειτονιά, και ξεκουράστηκαν το Σάββατο εν μέσω αυτού του αναζωογονητικού περιβάλλοντος. Πέρασαν σχεδόν δυόμισι εβδομάδες στη Σιδώνα και τα πέριξ, προτού ετοιμαστούν να επισκεφθούν τις πόλεις της ακτής στο βορρά.		156:0.1 (1734.1) ON FRIDAY afternoon, June 10, Jesus and his associates arrived in the environs of Sidon, where they stopped at the home of a well-to-do woman who had been a patient in the Bethsaida hospital during the times when Jesus was at the height of his popular favor. The evangelists and the apostles were lodged with her friends in the immediate neighborhood, and they rested over the Sabbath day amid these refreshing surroundings. They spent almost two and one-half weeks in Sidon and vicinity before they prepared to visit the coast cities to the north.
156:0.2 (1734.2) Το Σάββατο αυτό του Ιουνίου ήταν πολύ ήσυχο. Οι ευαγγελιστές και οι απόστολοι ήταν όλοι απορροφημένοι από την περισυλλογή τους σχετικά με την ομιλία του Κυρίου πάνω στη θρησκεία, την οποία είχαν ακούσει στο δρόμο για τη Σιδώνα. Όλοι ήταν ικανοί να εκτιμήσουν ένα μέρος από όσα τους είπε, αλλά κανείς τους δεν κατάλαβε πλήρως τη σημασία της διδασκαλίας του.		156:0.2 (1734.2) This June Sabbath day was one of great quiet. The evangelists and apostles were altogether absorbed in their meditations regarding the discourses of the Master on religion to which they had listened en route to Sidon. They were all able to appreciate something of what he had told them, but none of them fully grasped the import of his teaching.
1. Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΡΙΑ ^top		1. The Syrian Woman ^top
156:1.1 (1734.3) Εκεί κοντά στο σπίτι της Καρούσκα, όπου είχε καταλύσει ο Κύριος, έμενε μια Σύρια γυναίκα που είχε ακούσει πολλά για τον Ιησού σαν θεραπευτή και δάσκαλο, και αυτό το Σάββατο το απόγευμα ήρθε φέρνοντας και τη μικρή της κόρη. Το παιδί, δώδεκα χρονών περίπου, είχε αρρωστήσει από μια σοβαρή νευρική διαταραχή που τη χαρακτήριζαν σπασμοί και άλλες θλιβερές εκδηλώσεις.		156:1.1 (1734.3) There lived near the home of Karuska, where the Master lodged, a Syrian woman who had heard much of Jesus as a great healer and teacher, and on this Sabbath afternoon she came over, bringing her little daughter. The child, about twelve years old, was afflicted with a grievous nervous disorder characterized by convulsions and other distressing manifestations.
156:1.2 (1734.4) Ο Ιησούς είχε διατάξει τους συντρόφους του να μην πουν σε κανένα για την παρουσία του στο σπίτι της Καρούσκα, εξηγώντας ότι επιθυμούσε να ξεκουραστεί. Αν και είχαν υπακούσει στις εντολές του Κυρίου τους, η υπηρέτρια της Καρούσκα είχε πάει στο σπίτι αυτής της Σύριας γυναίκας, της Νοάρα, για να την πληροφορήσει ότι ο Ιησούς έμενε στο σπίτι της κυρίας της και είχε ωθήσει αυτή την ανήσυχη μητέρα να φέρει την άρρωστη κόρη της για να θεραπευτεί. Η μητέρα αυτή, φυσικά, πίστευε ότι το παιδί της είχε κυριευτεί από δαιμόνιο, ένα ακάθαρτο πνεύμα.		156:1.2 (1734.4) Jesus had charged his associates to tell no one of his presence at the home of Karuska, explaining that he desired to have a rest. While they had obeyed their Master’s instructions, the servant of Karuska had gone over to the house of this Syrian woman, Norana, to inform her that Jesus lodged at the home of her mistress and had urged this anxious mother to bring her afflicted daughter for healing. This mother, of course, believed that her child was possessed by a demon, an unclean spirit.
156:1.3 (1734.5) Όταν η Νοράνα έφτασε με την κόρη της, οι δίδυμοι του Αλφαίου της εξήγησαν μέσω διερμηνέα ότι ο Κύριος αναπαυότανε και δεν μπορούσαν να τον ενοχλήσουν. Κατόπιν τούτου η Νοράνα απάντησε ότι αυτή και το παιδί θα περίμεναν εκεί μέχρις ότου ο Κύριος ξεκουραστεί. Κι ο Πέτρος προσπάθησε να συζητήσει μαζί της και να την πείσει να πάει σπίτι. Εξήγησε ότι ο Ιησούς ήταν εξαντλημένος από την πολλή διδασκαλία και τη θεραπεία και ότι είχε έρθει στη Φοινίκη για μια περίοδο ησυχίας και ανάπαυσης. Αλλά ήταν μάταιο. Η Νοράνα δεν έφευγε. Στις ικεσίες του Πέτρου απάντησε μόνο: «Δεν φεύγω πριν δω τον Κύριό σας. Ξέρω ότι μπορεί να εκδιώξει το δαιμόνιο από το παιδί μου και δεν θα φύγω πριν ο θεραπευτής κοιτάξει την κόρη μου».		156:1.3 (1734.5) When Norana arrived with her daughter, the Alpheus twins explained through an interpreter that the Master was resting and could not be disturbed; whereupon Norana replied that she and the child would remain right there until the Master had finished his rest. Peter also endeavored to reason with her and to persuade her to go home. He explained that Jesus was weary with much teaching and healing, and that he had come to Phoenicia for a period of quiet and rest. But it was futile; Norana would not leave. To Peter’s entreaties she replied only: “I will not depart until I have seen your Master. I know he can cast the demon out of my child, and I will not go until the healer has looked upon my daughter.”
156:1.4 (1734.6) Μετά προσπάθησε να απομακρύνει τη γυναίκα ο Θωμάς αλλά κι αυτός απέτυχε. Σ’ αυτόν είπε: «Πιστεύω ότι ο Κύριός σας μπορεί να εκδιώξει το δαιμόνιο που βασανίζει το παιδί μου. Έχω ακούσει για τα φοβερά έργα του στη Γαλιλαία και πιστεύω σ’ αυτόν. Τι τρέχει με σας, τους αποστόλους του, και θέλετε να διώχνετε εκείνους που αναζητούν την βοήθεια του Κυρίου σας;». Και όταν μίλησε έτσι ο Θωμάς υποχώρησε.		156:1.4 (1734.6) Then Thomas sought to send the woman away but met only with failure. To him she said: “I have faith that your Master can cast out this demon which torments my child. I have heard of his mighty works in Galilee, and I believe in him. What has happened to you, his disciples, that you would send away those who come seeking your Master’s help?” And when she had thus spoken, Thomas withdrew.
156:1.5 (1735.1) Τότε ήρθε ο Σίμων ο Ζηλωτής να διαμαρτυρηθεί στη Νοράνα. Είπε ο Σίμων: «Γυναίκα, είσαι μια ειδωλολάτρισσα που μιλάει ελληνικά. Δεν είναι σωστό να περιμένεις να πάρει ο Κύριος το ψωμί που προορίζεται για τα παιδιά του ευνοουμένου σπιτικού και να το πετάξει στα σκυλιά». Η Νοράνα όμως δεν προσβλήθηκε από την επίθεση που της έκανε ο Σίμων. Απάντησε μόνο: «Ναι, δάσκαλε, σε καταλαβαίνω. Για τα μάτια των Ιουδαίων είμαι μόνο ένα σκυλί, αλλά όσον αφορά τον Κύριό σας, είμαι ένα πιστό σκυλί. Είμαι αποφασισμένη να δει την κόρη μου, γιατί έχω πειστεί ότι, αν της ρίξει μόνο μια ματιά θα την γιατρέψει. Ακόμα και εσύ, καλέ μου άνθρωπε, δεν θα τολμούσες να στερήσεις από τα σκυλιά το προνόμιο ν’ αρπάζουν τα ψίχουλα που κατά τύχη πέφτουν από το τραπέζι των παιδιών».		156:1.5 (1735.1) Then came forward Simon Zelotes to remonstrate with Norana. Said Simon: “Woman, you are a Greek-speaking gentile. It is not right that you should expect the Master to take the bread intended for the children of the favored household and cast it to the dogs.” But Norana refused to take offense at Simon’s thrust. She replied only: “Yes, teacher, I understand your words. I am only a dog in the eyes of the Jews, but as concerns your Master, I am a believing dog. I am determined that he shall see my daughter, for I am persuaded that, if he shall but look upon her, he will heal her. And even you, my good man, would not dare to deprive the dogs of the privilege of obtaining the crumbs which chance to fall from the children’s table.”
156:1.6 (1735.2) Ακριβώς εκείνη τη στιγμή το μικρό κορίτσι καταλήφθηκε από ένα βίαιο σπασμό μπροστά τους, και η μητέρα φώναξε: «Να, μπορείτε να δείτε ότι το παιδί μου κατέχεται από ένα πονηρό πνεύμα. Αν η ανάγκη μας δεν σας κάνει εντύπωση, κάνω έκκληση στον Κύριό σας, ο οποίος μου έχουν πει ότι αγαπάει όλους τους ανθρώπους και τολμάει να θεραπεύει ακόμα και τους ειδωλολάτρες όταν αυτοί πιστεύουν. Δεν αξίζετε να είστε μαθητές του. Δεν θα φύγω μέχρι να θεραπευτεί το παιδί μου».		156:1.6 (1735.2) At just this time the little girl was seized with a violent convulsion before them all, and the mother cried out: “There, you can see that my child is possessed by an evil spirit. If our need does not impress you, it would appeal to your Master, who I have been told loves all men and dares even to heal the gentiles when they believe. You are not worthy to be his disciples. I will not go until my child has been cured.”
156:1.7 (1735.3) Ο Ιησούς, που άκουσε όλη αυτή τη συνομιλία από ένα ανοιχτό παράθυρο, βγήκε έξω, προς μεγάλη τους κατάπληξη, και είπε: «Ω γυναίκα, η πίστη σου είναι μεγάλη, τόσο μεγάλη ώστε δεν μπορώ να αρνηθώ την επιθυμία σου. Πήγαινε με ειρήνη. Η κόρη σου ήδη έγινε καλά». Και το μικρό κορίτσι ήταν καλά από εκείνη την ώρα. Καθώς η Νοράνα και το παιδί έφευγαν, ο Ιησούς τους ικέτευσε να μην πουν σε κανένα για το συμβάν αυτό, και ενώ οι σύντροφοί του συμμορφώθηκαν με αυτή την παράκληση, η μητέρα και το παιδί δεν σταμάτησαν να διακηρύσσουν το γεγονός της θεραπείας του μικρού κοριτσιού σε όλη την περιοχή, ακόμα και στη Σιδώνα, τόσο που ο Ιησούς θεώρησε σωστό να αλλάξει τη διαμονή του μέσα σε λίγες ημέρες.		156:1.7 (1735.3) Jesus, who had heard all of this conversation through an open window, now came outside, much to their surprise, and said: “O woman, great is your faith, so great that I cannot withhold that which you desire; go your way in peace. Your daughter already has been made whole.” And the little girl was well from that hour. As Norana and the child took leave, Jesus entreated them to tell no one of this occurrence; and while his associates did comply with this request, the mother and the child ceased not to proclaim the fact of the little girl’s healing throughout all the countryside and even in Sidon, so much so that Jesus found it advisable to change his lodgings within a few days.
156:1.8 (1735.4) Την επόμενη μέρα, όπως δίδασκε ο Ιησούς τους αποστόλους του, σχολιάζοντας τη θεραπεία της κόρης της Σύριας γυναίκας, είπε: «Έτσι ήταν πάντα, βλέπετε από μόνοι σας πως οι ειδωλολάτρες μπορούν να ασκήσουν μια σωτήρια πίστη με τις διδασκαλίες του ευαγγελίου της βασιλείας των ουρανών. Αλήθεια, αλήθεια, σας λέγω ότι τη βασιλεία του Πατέρα θα την πάρουν οι ειδωλολάτρες αν τα τέκνα του Αβραάμ δεν ενδιαφερθούν να δείξουν αρκετή πίστη για να εισέλθουν σ’ αυτήν».		156:1.8 (1735.4) The next day, as Jesus taught his apostles, commenting on the cure of the daughter of the Syrian woman, he said: “And so it has been all the way along; you see for yourselves how the gentiles are able to exercise saving faith in the teachings of the gospel of the kingdom of heaven. Verily, verily, I tell you that the Father’s kingdom shall be taken by the gentiles if the children of Abraham are not minded to show faith enough to enter therein.”
2. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΗ ΣΙΔΩΝΑ ^top		2. Teaching in Sidon ^top
156:2.1 (1735.5) Μπαίνοντας στη Σιδώνα, ο Ιησούς και οι σύντροφοί του πέρασαν από μια γέφυρα, την πρώτη από τις πολλές που θα έβλεπαν. Καθώς βάδιζαν πάνω στη γέφυρα, ο Ιησούς μεταξύ άλλων τους είπε: «Αυτός ο κόσμος είναι μόνο μια γέφυρα, πρέπει να περάσετε από πάνω της, αλλά δεν πρέπει να σκεφθείτε να χτίσετε ένα τόπο κατοικίας πάνω της».		156:2.1 (1735.5) In entering Sidon, Jesus and his associates passed over a bridge, the first one many of them had ever seen. As they walked over this bridge, Jesus, among other things, said: “This world is only a bridge; you may pass over it, but you should not think to build a dwelling place upon it.”
156:2.2 (1735.6) Καθώς οι εικοσιτέσσερις άρχισαν τις εργασίες τους στη Σιδώνα, ο Ιησούς πήγε να μείνει σ’ ένα σπίτι ακριβώς στο βόρειο μέρος της πόλης, στο σπίτι της Ιούστας και της μητέρας της Βερενίκης. Ο Ιησούς δίδασκε τους εικοσιτέσσερις κάθε πρωί στο σπίτι της Ιούστας, και αυτοί πήγαιναν στα διάφορα μέρη της Σιδώνας για να διδάσκουν και να κηρύττουν τα απογεύματα και τα βράδια.		156:2.2 (1735.6) As the twenty-four began their labors in Sidon, Jesus went to stay in a home just north of the city, the house of Justa and her mother, Bernice. Jesus taught the twenty-four each morning at the home of Justa, and they went abroad in Sidon to teach and preach during the afternoons and evenings.
156:2.3 (1735.7) Οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές ήταν πολύ χαρούμενοι από τον τρόπο με τον οποίο οι ειδωλολάτρες της Σιδώνας δέχτηκαν το μήνυμά τους, κατά τη σύντομη παραμονή τους πολλοί προστέθηκαν στη βασιλεία. Αυτή η περίοδος των περίπου έξι εβδομάδων στη Φοινίκη, ήταν πολύ καρποφόρα για το έργο τού να κερδίζουν ψυχές, αλλά οι μετέπειτα Ιουδαίοι συγγραφείς του Ευαγγελίου συνήθιζαν να αναφέρουν λίγα πράγματα γι αυτή τη θερμή υποδοχή της διδασκαλίας του Ιησού από τους ειδωλολάτρες, όταν την ίδια εποχή ένας μεγάλος αριθμός από τους δικούς τους διέκειντο τόσο εχθρικά εναντίον του.		156:2.3 (1735.7) The apostles and the evangelists were greatly cheered by the manner in which the gentiles of Sidon received their message; during their short sojourn many were added to the kingdom. This period of about six weeks in Phoenicia was a very fruitful time in the work of winning souls, but the later Jewish writers of the Gospels were wont lightly to pass over the record of this warm reception of Jesus’ teachings by these gentiles at this very time when such a large number of his own people were in hostile array against him.
156:2.4 (1736.1) Αυτοί οι ειδωλολάτρες που πίστεψαν, εκτίμησαν με πολλούς τρόπους και πολύ περισσότερο τη διδασκαλία του Ιησού απ’ ότι οι Ιουδαίοι. Πολλοί από αυτούς τους Σύριους και τους Φοίνικες, που μίλαγαν ελληνικά, έμαθαν ότι όχι μόνο ο Ιησούς ήταν όπως ο Θεός, αλλά και ότι ο Θεός ήταν όπως ο Ιησούς. Αυτοί οι επονομαζόμενοι απολίτιστοι κατόρθωσαν να κατανοήσουν τις διδασκαλίες του Κυρίου σχετικά με την ομοιομορφία των νόμων αυτού του κόσμου και όλου του σύμπαντος. Κατάλαβαν τη διδασκαλία ότι ο Θεός δεν είναι λάτρης προσώπων, φυλών ή εθνών. Ότι δεν υπάρχει ευνοιοκρατία με τον Πατέρα του Σύμπαντος. Ότι το σύμπαν είναι ενιαίο με αμετάβλητους νόμους και ανεξάντλητα αξιόπιστο. Οι ειδωλολάτρες αυτοί δεν φοβόντουσαν τον Ιησού. Είχαν την τόλμη να αποδεχτούν το μήνυμά του. Σε όλες τις εποχές οι άνθρωποι είχαν την ικανότητα να κατανοήσουν τον Ιησού, αλλά φοβόντουσαν να το κάνουν.		156:2.4 (1736.1) In many ways these gentile believers appreciated Jesus’ teachings more fully than the Jews. Many of these Greek-speaking Syrophoenicians came to know not only that Jesus was like God but also that God was like Jesus. These so-called heathen achieved a good understanding of the Master’s teachings about the uniformity of the laws of this world and the entire universe. They grasped the teaching that God is no respecter of persons, races, or nations; that there is no favoritism with the Universal Father; that the universe is wholly and ever law-abiding and unfailingly dependable. These gentiles were not afraid of Jesus; they dared to accept his message. All down through the ages men have not been unable to comprehend Jesus; they have been afraid to.
156:2.5 (1736.2) Ο Ιησούς εξήγησε στους εικοσιτέσσερις ότι δεν εξαφανίστηκε από τη Γαλιλαία επειδή δεν είχε το θάρρος να αντιμετωπίσει τους εχθρούς του. Κατάλαβαν ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμος για μια ανοιχτή ρήξη με την καθεστηκυία θρησκεία και ότι δεν επεδίωκε να γίνει μάρτυρας. Ήταν κατά τη διάρκεια μιας από τις συσκέψεις στο σπίτι της Ιούστας, που ο Κύριος είπε στους μαθητές του για πρώτη φορά ότι «ακόμα και αν ο ουρανός και η γη σταματήσουν να υπάρχουν, οι λόγοι μου της αλήθειας θα υπάρχουν πάντα».		156:2.5 (1736.2) Jesus made it clear to the twenty-four that he had not fled from Galilee because he lacked courage to confront his enemies. They comprehended that he was not yet ready for an open clash with established religion, and that he did not seek to become a martyr. It was during one of these conferences at the home of Justa that the Master first told his disciples that “even though heaven and earth shall pass away, my words of truth shall not.”
156:2.6 (1736.3) Το θέμα των οδηγιών του Ιησού κατά την παραμονή τους στη Σιδώνα ήταν για την πνευματική πρόοδο. Τους είπε ότι δεν μπορούσαν να μείνουν αμετακίνητοι. Έπρεπε να προχωρήσουν στη δικαιοσύνη ή να οπισθοχωρήσουν στο πονηρό και την αμαρτία. Τους νουθέτησε να «ξεχάσετε εκείνα τα πράγματα που ανήκουν στο παρελθόν αφού ωθείστε μπροστά για να δεχτείτε τις μεγαλύτερες αλήθειες της βασιλείας». Τους ικέτεψε να μην συμβιβαστούν με τα πρώτα στάδια ανάπτυξης της βασιλείας αλλά να αγωνιστούν για να αποκτήσουν την πλήρη ανάπτυξη της θεϊκής συγγένειας μέσα στην κοινωνία του πνεύματος και μέσα στη συναδελφοσύνη των πιστών.		156:2.6 (1736.3) The theme of Jesus’ instructions during the sojourn at Sidon was spiritual progression. He told them they could not stand still; they must go forward in righteousness or retrogress into evil and sin. He admonished them to “forget those things which are in the past while you push forward to embrace the greater realities of the kingdom.” He besought them not to be content with their childhood in the gospel but to strive for the attainment of the full stature of divine sonship in the communion of the spirit and in the fellowship of believers.
156:2.7 (1736.4) Είπε ο Ιησούς: «Οι μαθητές μου δεν πρέπει μόνο να σταματήσουν να πράττουν το κακό αλλά να μάθουν να κάνουν το καλό. Δεν οφείλετε να καθαριστείτε από όλες τις ενσυνείδητες αμαρτίες αλλά και να αρνηθείτε να παρέξετε άσυλο στα αισθήματα ενοχής. Αν εξομολογείστε τις αμαρτίες σας αυτές είναι συγχωρημένες. Επομένως πρέπει να διατηρείτε μια συνείδηση άδεια από αδικία».		156:2.7 (1736.4) Said Jesus: “My disciples must not only cease to do evil but learn to do well; you must not only be cleansed from all conscious sin, but you must refuse to harbor even the feelings of guilt. If you confess your sins, they are forgiven; therefore must you maintain a conscience void of offense.”
156:2.8 (1736.5) Ο Ιησούς ευχαριστιόταν πολύ από την έξυπνη αίσθηση χιούμορ που έδειχναν αυτοί οι ειδωλολάτρες. Ήταν η αίσθηση του χιούμορ που έδειξε η Νοράνα η Σύρια, μαζί με τη μεγάλη και επίμονη πίστη της που συγκινούσε τόσο την καρδιά του Κυρίου και προκαλούσε το έλεός του. Ο Ιησούς στενοχωριόταν πολύ που ο λαός του – οι Ιουδαίοι – στερούνταν το χιούμορ. Είπε κάποτε στο Θωμά: «Ο λαός μου παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά. Δεν μπορούν να εκτιμήσουν σχεδόν καθόλου το χιούμορ. Το βαρύ φορτίο της θρησκείας των Φαρισαίων δεν θα μπορούσε ποτέ να προέρχεται από ένα λαό με αίσθηση του χιούμορ. Διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο».		156:2.8 (1736.5) Jesus greatly enjoyed the keen sense of humor which these gentiles exhibited. It was the sense of humor displayed by Norana, the Syrian woman, as well as her great and persistent faith, that so touched the Master’s heart and appealed to his mercy. Jesus greatly regretted that his people—the Jews—were so lacking in humor. He once said to Thomas: “My people take themselves too seriously; they are just about devoid of an appreciation of humor. The burdensome religion of the Pharisees could never have had origin among a people with a sense of humor. They also lack consistency; they strain at gnats and swallow camels.”
3. ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΚΤΗ ^top		3. The Journey up the Coast ^top
156:3.1 (1736.6) Την Τρίτη, 28 Ιουνίου ο Κύριος και οι σύντροφοί του άφησαν τη Σιδώνα πηγαίνοντας προς την ακτή του Πορφυρείου και της Χελδούης. Οι ειδωλολάτρες τους υποδέχτηκαν καλά και πολλοί προστέθηκαν στην βασιλεία εκείνη την εβδομάδα της διδασκαλίας και του κηρύγματος. Οι απόστολοι κήρυξαν στο Πορφύρειο και οι ευαγγελιστές δίδαξαν στη Χελδούη. Για όσο διάστημα οι εικοσιτέσσερις ήταν απασχολημένοι με το έργο τους, ο Ιησούς τους άφησε για μια περίοδο τριών ή τεσσάρων ημερών, επισκεπτόμενος την παραλιακή πόλη της Βηρυτού, όπου επισκέφθηκε ένα Σύριο που λεγόταν Μαλάχ, ο οποίος είχε πιστέψει, και ο οποίος ήταν στη Βηθσαϊδά ένα χρόνο πρωτύτερα.		156:3.1 (1736.6) On Tuesday, June 28, the Master and his associates left Sidon, going up the coast to Porphyreon and Heldua. They were well received by the gentiles, and many were added to the kingdom during this week of teaching and preaching. The apostles preached in Porphyreon and the evangelists taught in Heldua. While the twenty-four were thus engaged in their work, Jesus left them for a period of three or four days, paying a visit to the coast city of Beirut, where he visited with a Syrian named Malach, who was a believer, and who had been at Bethsaida the year before.
156:3.2 (1737.1) Την Τετάρτη, 6 Ιουλίου, επέστρεψαν όλοι στη Σιδώνα και έμειναν στο σπίτι της Ιούστας μέχρι την Κυριακή το πρωί, όταν αναχώρησαν για την Τύρο, πηγαίνοντας νότια κατά μήκος της ακτής μέσω Σαρεπτά, φθάνοντας στην Τύρο τη Δευτέρα 11 Ιουλίου. Μέχρι τότε οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές είχαν εξοικειωθεί να εργάζονται ανάμεσα στους επονομαζόμενους ειδωλολάτρες, οι οποίοι στην πραγματικότητα προέρχονταν κυρίως από τις πρώιμες Χαναανίτικες φυλές, της ακόμα πιο πρώιμης Σημιτικής προέλευσης. Όλοι αυτοί οι λαοί μιλούσαν ελληνικά. Οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές εξεπλάγησαν πολύ παρατηρώντας το ζήλο αυτών των ειδωλολατρών να ακούσουν το ευαγγέλιο και σημειώνοντας την αμεσότητα με την οποία πολλοί από αυτούς πίστευαν.		156:3.2 (1737.1) On Wednesday, July 6, they all returned to Sidon and tarried at the home of Justa until Sunday morning, when they departed for Tyre, going south along the coast by way of Sarepta, arriving at Tyre on Monday, July 11. By this time the apostles and the evangelists were becoming accustomed to working among these so-called gentiles, who were in reality mainly descended from the earlier Canaanite tribes of still earlier Semitic origin. All of these peoples spoke the Greek language. It was a great surprise to the apostles and evangelists to observe the eagerness of these gentiles to hear the gospel and to note the readiness with which many of them believed.
4. ΣΤΗΝ ΤΥΡΟ ^top		4. At Tyre ^top
156:4.1 (1737.2) Από τις 11 μέχρι τις 24 Ιουλίου δίδασκαν στην Τύρο. Καθένας από τους αποστόλους πήρε μαζί του έναν ευαγγελιστή και έτσι ανά δυο δίδασκαν και κήρυτταν σε όλα τα μέρη της Τύρου και στα περίχωρά της. Οι πολύγλωσσοι κάτοικοι αυτού του λιμανιού τους άκουγαν με χαρά και πολλοί βαπτίσθηκαν στην συναδελφοσύνη της βασιλείας. Ο Ιησούς έκανε σαν βάση του το σπίτι ενός Ιουδαίου ονόματι Ιωσήφ, ενός πιστού, που έμενε τρία-τέσσερα μίλια νότια της Τύρου, όχι μακριά από τον τύμβο του Χιράμ, που ήταν βασιλιάς της πόλης-κράτους της Τύρου κατά την εποχή του Δαυίδ και του Σολομώντα.		156:4.1 (1737.2) From July 11 to July 24 they taught in Tyre. Each of the apostles took with him one of the evangelists, and thus two and two they taught and preached in all parts of Tyre and its environs. The polyglot population of this busy seaport heard them gladly, and many were baptized into the outward fellowship of the kingdom. Jesus maintained his headquarters at the home of a Jew named Joseph, a believer, who lived three or four miles south of Tyre, not far from the tomb of Hiram who had been king of the city-state of Tyre during the times of David and Solomon.
156:4.2 (1737.3) Καθημερινά, για το διάστημα των δυο εβδομάδων, οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές έμπαιναν στην Τύρο από την προκυμαία του Αλέξανδρου, για να διευθύνουν μικρές συναντήσεις και κάθε βράδυ οι περισσότεροι από αυτούς επέστρεφαν στον καταυλισμό του σπιτιού του Ιωσήφ στα νότια της πόλης. Κάθε μέρα πιστοί έβγαιναν από την πόλη για να μιλήσουνε με τον Ιησού στο μέρος που είχε καταλύσει. Ο Κύριος μίλησε μόνο μια φορά στην Τύρο, το απόγευμα της 20ης Ιουλίου, όταν δίδαξε τους πιστούς σχετικά με την αγάπη του Πατέρα προς όλους τους ανθρώπους και με την αποστολή του Υιού για την αποκάλυψη του Πατέρα σε όλες τις φυλές των ανθρώπων. Υπήρξε τόσο ενδιαφέρον για το ευαγγέλιο της βασιλείας ανάμεσα σ’ αυτούς τους ειδωλολάτρες που, επί τη ευκαιρία αυτή, οι θύρες του ναού του Μελκάρθ άνοιξαν γι αυτόν, και είναι ενδιαφέρον να αναφερθεί ότι σε επόμενους χρόνους μια Χριστιανική εκκλησία χτίστηκε σε αυτήν ακριβώς τη θέση του αρχαίου ναού.		156:4.2 (1737.3) Daily, for this period of two weeks, the apostles and evangelists entered Tyre by way of Alexander’s mole to conduct small meetings, and each night most of them would return to the encampment at Joseph’s house south of the city. Every day believers came out from the city to talk with Jesus at his resting place. The Master spoke in Tyre only once, on the afternoon of July 20, when he taught the believers concerning the Father’s love for all mankind and about the mission of the Son to reveal the Father to all races of men. There was such an interest in the gospel of the kingdom among these gentiles that, on this occasion, the doors of the Melkarth temple were opened to him, and it is interesting to record that in subsequent years a Christian church was built on the very site of this ancient temple.
156:4.3 (1737.4) Πολλοί από τους υπεύθυνους στην κατασκευή της πορφύρας της Τύρου, της βαφής που έκανε την Τύρο και τη Σιδώνα διάσημες σε όλο τον κόσμο, και η οποία συνετέλεσε τόσο πολύ στο εμπόριό τους με όλο τον κόσμο και τον συνεπακόλουθο πλουτισμό τους, πίστεψαν στη βασιλεία. Όταν, σύντομα μετά, τα αποθέματα των θαλάσσιων ζώων που ήταν πηγή αυτής της βαφής άρχισαν να ελαττώνονται, αυτοί οι κατασκευαστές της βαφής πήγαν αλλού, για να ψάξουν νέες αποικίες από αυτά τα όστρακα. Και έτσι μετοικώντας στα πέρατα της γης, μετέφεραν μαζί τους το μήνυμα της πατρότητας του Θεού και της αδελφοσύνης του ανθρώπου – το ευαγγέλιο δηλαδή της βασιλείας.		156:4.3 (1737.4) Many of the leaders in the manufacture of Tyrian purple, the dye that made Tyre and Sidon famous the world over, and which contributed so much to their world-wide commerce and consequent enrichment, believed in the kingdom. When, shortly thereafter, the supply of the sea animals which were the source of this dye began to diminish, these dye makers went forth in search of new habitats of these shellfish. And thus migrating to the ends of the earth, they carried with them the message of the fatherhood of God and the brotherhood of man—the gospel of the kingdom.
5. Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΤΗΝ ΤΥΡΟ ^top		5. Jesus’ Teaching at Tyre ^top
156:5.1 (1737.5) Το απόγευμα της Τετάρτης, στην ομιλία του, ο Ιησούς είπε για πρώτη φορά στους οπαδούς του την ιστορία του κρίνου το οποίο σηκώνει το καθαρό χιονάτο κεφαλάκι του ψηλά στη λιακάδα ενώ οι ρίζες του είναι βυθισμένες μέσα στη λάσπη και το βούρκο του σκοτεινού εδάφους. «Παρόμοια», είπε, «ο θνητός άνθρωπος, ενώ έχει τις ρίζες της καταγωγής και της ύπαρξής του στο ζωώδες έδαφος της ανθρώπινης φύσης, μπορεί με την πίστη του να ανασηκώσει την πνευματική του φύση ψηλά στη λιακάδα της ουράνιας αλήθειας και στην πράξη να παράξει τους καρπούς του πνεύματος».		156:5.1 (1737.5) On this Wednesday afternoon, in the course of his address, Jesus first told his followers the story of the white lily which rears its pure and snowy head high into the sunshine while its roots are grounded in the slime and muck of the darkened soil beneath. “Likewise,” said he, “mortal man, while he has his roots of origin and being in the animal soil of human nature, can by faith raise his spiritual nature up into the sunlight of heavenly truth and actually bear the noble fruits of the spirit.”
156:5.2 (1738.1) Ήταν στην ίδια αυτή ομιλία που ο Ιησούς χρησιμοποίησε τη μοναδική παραβολή που είχε σχέση με το δικό του επάγγελμα – του ξυλουργού. Κατά τη παραίνεσή του «Χτίστε γερά θεμέλια για τη δημιουργία ευγενικού χαρακτήρα πνευματικών χαρισμάτων», είπε: «Για να παραχθούν οι καρποί του πνεύματος, πρέπει να γεννηθείτε από το πνεύμα. Πρέπει να διδαχθείτε από το πνεύμα και να οδηγηθείτε από το πνεύμα αν θέλετε να ζήσετε τη γεμάτη πνεύμα ζωή ανάμεσα στους συνανθρώπους σας. Αλλά μην κάνετε το λάθος του ανόητου ξυλουργού που χάνει πολύτιμο χρόνο αλφαδιάζοντας, μετρώντας και γυαλίζοντας τη σαρακοφαγωμένη και εσωτερικά σάπια ξυλεία του και ύστερα, όταν έχει στηρίξει όλη τη δουλειά του στα σαθρά δοκάρια, πρέπει να τα πετάξει σαν ακατάλληλα για τη θεμελίωση του κτιρίου που θα έκτιζε, για να μπορούν να αντέχουν στις επιθέσεις του χρόνου και των καταιγίδων. Ας βεβαιωθεί κάθε άνδρας ότι τα διανοητικά και ηθικά θεμέλια του χαρακτήρα είναι τέτοια που επαρκώς μπορούν να υποβαστάξουν την υπερκατασκευή της μεγεθυσμένης και εξευγενισμένης πνευματικής φύσης, η οποία μεταμορφώνει με τον τρόπο αυτό το θνητό νου και μετά, μαζί με εκείνον τον αναδημιουργημένο νου, θα επιτύχει την ανάπτυξη της ψυχής του αθάνατου προορισμού. Η πνευματική σας φύση – η από κοινού δημιουργημένη ψυχή – είναι μια ζωντανή καλλιέργεια, αλλά ο νους και οι τρόποι συμπεριφοράς του ατόμου είναι το έδαφος από το οποίο πρέπει να φυτρώσουν αυτές οι ανώτερες εκδηλώσεις της ανθρώπινης ανάπτυξης και του θεϊκού πεπρωμένου. Το έδαφος της εξελισσόμενης ψυχής είναι ανθρώπινο και υλικό, αλλά το πεπρωμένο αυτής της συνδυασμένης δημιουργίας νου και πνεύματος είναι πνευματικό και θεϊκό».		156:5.2 (1738.1) It was during this same sermon that Jesus made use of his first and only parable having to do with his own trade—carpentry. In the course of his admonition to “Build well the foundations for the growth of a noble character of spiritual endowments,” he said: “In order to yield the fruits of the spirit, you must be born of the spirit. You must be taught by the spirit and be led by the spirit if you would live the spirit-filled life among your fellows. But do not make the mistake of the foolish carpenter who wastes valuable time squaring, measuring, and smoothing his worm-eaten and inwardly rotting timber and then, when he has thus bestowed all of his labor upon the unsound beam, must reject it as unfit to enter into the foundations of the building which he would construct to withstand the assaults of time and storm. Let every man make sure that the intellectual and moral foundations of character are such as will adequately support the superstructure of the enlarging and ennobling spiritual nature, which is thus to transform the mortal mind and then, in association with that re-created mind, is to achieve the evolvement of the soul of immortal destiny. Your spirit nature—the jointly created soul—is a living growth, but the mind and morals of the individual are the soil from which these higher manifestations of human development and divine destiny must spring. The soil of the evolving soul is human and material, but the destiny of this combined creature of mind and spirit is spiritual and divine.”
156:5.3 (1738.2) Το βράδυ της ίδιας μέρας ο Ναθαναήλ ρώτησε τον Ιησού: «Κύριε, γιατί προσευχόμαστε να μας φυλάει ο Θεός από τον πειρασμό όταν γνωρίζουμε καλά από την αποκάλυψή σου για τον Πατέρα ότι ποτέ δεν κάνει τέτοια πράγματα;». Ο Ιησούς αποκρίθηκε στο Ναθαναήλ:		156:5.3 (1738.2) On the evening of this same day Nathaniel asked Jesus: “Master, why do we pray that God will lead us not into temptation when we well know from your revelation of the Father that he never does such things?” Jesus answered Nathaniel:
156:5.4 (1738.3) «Δεν είναι περίεργο που κάνεις τέτοιες ερωτήσεις καθόσον αρχίζεις να γνωρίζεις τον Πατέρα όπως τον γνωρίζω Εγώ, και όχι όπως τόσο αμυδρά τον είδαν οι πρώτοι Εβραίοι προφήτες. Γνωρίζεις καλά πόσο διατεθειμένοι ήταν να βλέπουν σχεδόν παντού σε ότι συνέβαινε, το Θεό. Κοίταζαν για το χέρι του Θεού σε κάθε φυσικό συμβάν και σε κάθε ασυνήθιστο γεγονός της ανθρώπινης ζωής. Συνέδεαν το Θεό και με το καλό και με το κακό. Πίστευαν ότι μαλάκωνε την καρδιά του Μωυσή και σκλήραινε την καρδιά του Φαραώ. Όταν ο άνθρωπος είχε μια μεγάλη παρόρμηση να κάνει κάτι, καλό ή κακό, είχε τη συνήθεια να περιγράφει αυτά τα ασυνήθιστα συναισθήματα λέγοντας: ‘Ο Κύριος μου μίλησε λέγοντάς μου να κάνω αυτό ή εκείνο, ή να πάω εδώ ή εκεί’. Συνεπώς, μια και ο άνθρωπος τόσο συχνά αλλά και τόσο βίαια συναντιόταν με τον πειρασμό, έγινε συνήθεια των προγόνων μας να πιστεύουν ότι ο Θεός τους οδηγούσε εκεί για να τους δοκιμάσει, να τους τιμωρήσει ή να τους δυναμώσει. Αλλά εσείς, πράγματι, γνωρίζετε τώρα καλύτερα. Γνωρίζετε ότι οι άνθρωποι οδηγούνται όλοι τόσο συχνά στον πειρασμό από την ώθηση του δικού τους εγωισμού και από τις παρορμήσεις των ζωικών τους φύσεων. Όταν μπαίνετε με αυτό τον τρόπο στον πειρασμό, σας νουθετώ, αφού αναγνωρίσετε ειλικρινά και τίμια τον πειρασμό γι αυτό ακριβώς που είναι, με έξυπνο τρόπο να ανακατευθύνετε τις ενέργειες του πνεύματος, του νου και του σώματος , που ζητούν να εκφραστούν σε ανώτερα κανάλια έκφρασης και σε πιο ιδεαλιστικούς στόχους. Με αυτόν τον τρόπο μπορείτε να μεταμορφώσετε τους πειρασμούς σας στις ανώτερες μορφές της θνητής εξυπηρέτησης, ενώ σχεδόν ολοκληρωτικά αποφεύγετε αυτές τις άχρηστες και εξασθενημένες διαμάχες μεταξύ της ζωώδους και της πνευματικής φύσεως.		156:5.4 (1738.3) “It is not strange that you ask such questions seeing that you are beginning to know the Father as I know him, and not as the early Hebrew prophets so dimly saw him. You well know how our forefathers were disposed to see God in almost everything that happened. They looked for the hand of God in all natural occurrences and in every unusual episode of human experience. They connected God with both good and evil. They thought he softened the heart of Moses and hardened the heart of Pharaoh. When man had a strong urge to do something, good or evil, he was in the habit of accounting for these unusual emotions by remarking: ‘The Lord spoke to me saying, do thus and so, or go here and there.’ Accordingly, since men so often and so violently ran into temptation, it became the habit of our forefathers to believe that God led them thither for testing, punishing, or strengthening. But you, indeed, now know better. You know that men are all too often led into temptation by the urge of their own selfishness and by the impulses of their animal natures. When you are in this way tempted, I admonish you that, while you recognize temptation honestly and sincerely for just what it is, you intelligently redirect the energies of spirit, mind, and body, which are seeking expression, into higher channels and toward more idealistic goals. In this way may you transform your temptations into the highest types of uplifting mortal ministry while you almost wholly avoid these wasteful and weakening conflicts between the animal and spiritual natures.
156:5.5 (1738.4) Αλλά σας προειδοποιώ για την ανοησία να αναλάβετε την ευθύνη να ξεπεράσετε τον πειρασμό, προσπαθώντας να αντικαταστήσετε μια επιθυμία με μια άλλη και μάλιστα υποθετικά ανώτερη επιθυμία, με σκέτη τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης. Αν θριαμβεύσετε αληθινά πάνω στους πειρασμούς της μικρότερης και κατώτερης φύσης, πρέπει να έλθετε σ’ εκείνη τη θέση του πνευματικού πλεονεκτήματος όπου έχετε αληθινά και πραγματικά αναπτύξει ένα αληθινό ενδιαφέρον, και αγάπη για τις ανώτερες και ιδεαλιστικότερες μορφές συμπεριφοράς με τις οποίες επιθυμεί να αντικαταστήσει ο νους σας τις κατώτερες και μικρότερες ιδεαλιστικά συνήθειες συμπεριφοράς που εσείς αναγνωρίζετε σαν πειρασμό. Με αυτόν τον τρόπο θα απελευθερωθείτε, με τη βοήθεια των πνευματικών μεταμορφώσεων, παρά να φορτώνεστε όλο και περισσότερο με το βαρύ φορτίο της απατηλής καταστολής των θνητών επιθυμιών. Το παλιό και το κατώτερο θα ξεχαστεί από την αγάπη για το νέο και το ανώτερο. Η ομορφιά θριαμβεύει πάντοτε πάνω στην ασχήμια στις καρδιές όλων που φωτίζονται από την αγάπη της αλήθειας. Υπάρχει τεράστια δύναμη στην ώθηση της ενέργειας μιας νέας και ειλικρινούς αγάπης. Και πάλι σας λέγω, μην καταβάλλεστε από το κακό αλλά να ξεπερνάτε το κακό με το καλό».		156:5.5 (1738.4) “But let me warn you against the folly of undertaking to surmount temptation by the effort of supplanting one desire by another and supposedly superior desire through the mere force of the human will. If you would be truly triumphant over the temptations of the lesser and lower nature, you must come to that place of spiritual advantage where you have really and truly developed an actual interest in, and love for, those higher and more idealistic forms of conduct which your mind is desirous of substituting for these lower and less idealistic habits of behavior that you recognize as temptation. You will in this way be delivered through spiritual transformation rather than be increasingly overburdened with the deceptive suppression of mortal desires. The old and the inferior will be forgotten in the love for the new and the superior. Beauty is always triumphant over ugliness in the hearts of all who are illuminated by the love of truth. There is mighty power in the expulsive energy of a new and sincere spiritual affection. And again I say to you, be not overcome by evil but rather overcome evil with good.”
156:5.6 (1739.1) Βαθιά μέσα στη νύχτα οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές συνέχισαν να ρωτάνε και από τις πολλές απαντήσεις μπορούμε να παρουσιάσουμε τις ακόλουθες σκέψεις, ξαναειπωμένες σε σύγχρονη φρασεολογία:		156:5.6 (1739.1) Long into the night the apostles and evangelists continued to ask questions, and from the many answers we would present the following thoughts, restated in modern phraseology:
156:5.7 (1739.2) Αποτελεσματική επιθυμία, έξυπνη κρίση και προσαρμοσμένη σοφία είναι τα ουσιώδη για την υλιστική επιτυχία. Η ικανότητα για αρχηγία εξαρτάται από τη φυσική ικανότητα, τη σύνεση τη δύναμη της θέλησης και την αποφασιστικότητα. Ο πνευματικός προορισμός εξαρτάται από την πίστη, την αγάπη και την αφοσίωση στην αλήθεια – την πείνα και τη δίψα για τη δικαιοσύνη – την εκ βάθους καρδίας επιθυμία για την εύρεση του Θεού και την ομοιότητα με αυτόν.		156:5.7 (1739.2) Forceful ambition, intelligent judgment, and seasoned wisdom are the essentials of material success. Leadership is dependent on natural ability, discretion, will power, and determination. Spiritual destiny is dependent on faith, love, and devotion to truth—hunger and thirst for righteousness—the wholehearted desire to find God and to be like him.
156:5.8 (1739.3) Μην αποθαρρύνεστε από την ανακάλυψη ότι είστε ανθρώπινοι. Η ανθρώπινη φύση μπορεί να τείνει προς το πονηρό, αλλά δεν έχει έμφυτη την αμαρτία. Μην αποκαρδιώνεστε από την αποτυχία σας να ξεχάσετε ολοκληρωτικά μερικά από τα αξιολύπητα βιώματά σας. Τα λάθη που αποτυγχάνετε να ξεχάσετε με το χρόνο θα ξεχαστούν με την αιωνιότητα. Ελαφρώστε τα βάρη της ψυχής σας με τη γρήγορη απόκτηση μιας αντίληψης προορισμού σας με μεγάλη διάρκεια, μια παγκόσμια επέκταση της σταδιοδρομίας σας.		156:5.8 (1739.3) Do not become discouraged by the discovery that you are human. Human nature may tend toward evil, but it is not inherently sinful. Be not downcast by your failure wholly to forget some of your regrettable experiences. The mistakes which you fail to forget in time will be forgotten in eternity. Lighten your burdens of soul by speedily acquiring a long-distance view of your destiny, a universe expansion of your career.
156:5.9 (1739.4) Μην κάνετε το λάθος να εκτιμάτε την αξία της ψυχής από τις ατέλειες του νου ή από τις ορέξεις του σώματος. Μην κρίνετε την ψυχή ούτε να αποτιμάτε τον προορισμό της έχοντας σαν κριτήριο ένα άτυχο ανθρώπινο επεισόδιο. Ο πνευματικός προορισμός σας εξαρτάται μόνο από τις πνευματικές επιθυμίες και τις επιδιώξεις σας.		156:5.9 (1739.4) Make not the mistake of estimating the soul’s worth by the imperfections of the mind or by the appetites of the body. Judge not the soul nor evaluate its destiny by the standard of a single unfortunate human episode. Your spiritual destiny is conditioned only by your spiritual longings and purposes.
156:5.10 (1739.5) Η θρησκεία είναι το αποκλειστικό πνευματικό βίωμα της εξελισσόμενης αθάνατης ψυχής του ανθρώπου που γνωρίζει το Θεό, αλλά η ηθική ικανότητα και η πνευματική ενέργεια είναι τεράστιες δυνάμεις οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη δοσοληψία με δύσκολες κοινωνικές καταστάσεις και στην επίλυση περίπλοκων οικονομικών προβλημάτων. Αυτά τα ηθικά και πνευματικά χαρίσματα κάνουν όλες τις βαθμίδες της ανθρώπινης ζωής πλουσιότερες και πιο σημαντικές.		156:5.10 (1739.5) Religion is the exclusively spiritual experience of the evolving immortal soul of the God-knowing man, but moral power and spiritual energy are mighty forces which may be utilized in dealing with difficult social situations and in solving intricate economic problems. These moral and spiritual endowments make all levels of human living richer and more meaningful.
156:5.11 (1739.6) Είστε προκαθορισμένοι να ζήσετε μια στενή και άθλια ζωή αν μάθετε να αγαπάτε μόνον εκείνους που σας αγαπούν. Η ανθρώπινη αγάπη μπορεί να είναι ανταποδοτική, αλλά η θεϊκή αγάπη δεν αναζητά προς τα έξω την ικανοποίησή της. Όσο πιο λίγη αγάπη προσφέρει από τη φύση του ένα πλάσμα, τόσο περισσότερο έχει ανάγκη την αγάπη και τόσο περισσότερο η θεϊκή αγάπη ζητάει να ικανοποιήσει αυτή την ανάγκη. Η αγάπη δεν ζητά τα προς εαυτήν, και δεν μπορεί να αυτοπραγματωθεί. Η θεϊκή αγάπη δεν μπορεί να περιοριστεί στον εαυτό της, πρέπει να μοιραστεί ανιδιοτελώς.		156:5.11 (1739.6) You are destined to live a narrow and mean life if you learn to love only those who love you. Human love may indeed be reciprocal, but divine love is outgoing in all its satisfaction-seeking. The less of love in any creature’s nature, the greater the love need, and the more does divine love seek to satisfy such need. Love is never self-seeking, and it cannot be self-bestowed. Divine love cannot be self-contained; it must be unselfishly bestowed.
156:5.12 (1739.7) Όσοι πιστεύουν στη βασιλεία πρέπει να κατέχουν ανεπιφύλακτη πίστη, να πιστεύουν με όλη την ψυχή τους στο βέβαιο θρίαμβο της δικαιοσύνης. Αυτοί που οικοδομούν τη βασιλεία πρέπει να μην αμφιβάλουν για την αλήθεια του ευαγγελίου της αιώνιας σωτηρίας. Οι πιστοί πρέπει όλο και περισσότερο να μάθουν να παραμερίζουν στη βιασύνη της ζωής – να δραπετεύουν από την κούραση της ανθρώπινης ύπαρξης – ενώ θα αναζωογονούν την ψυχή, θα εμπνέουν το νου και θα ανανεώνουν το πνεύμα με τη γεμάτη λατρεία επικοινωνία.		156:5.12 (1739.7) Kingdom believers should possess an implicit faith, a whole-souled belief, in the certain triumph of righteousness. Kingdom builders must be undoubting of the truth of the gospel of eternal salvation. Believers must increasingly learn how to step aside from the rush of life—escape the harassments of material existence—while they refresh the soul, inspire the mind, and renew the spirit by worshipful communion.
156:5.13 (1739.8) Τα άτομα που γνωρίζουν το Θεό δεν αποθαρρύνονται από ατυχία ή δεν αποκαρδιώνονται από απογοήτευση. Οι πιστοί είναι απρόσβλητοι από την κατάθλιψη που προέρχεται από καθαρά υλιστικές αναστατώσεις. Οι κάτοικοι του πνεύματος δεν διαταράσσονται από τα γεγονότα του υλιστικού κόσμου. Οι υποψήφιοι της αιώνιας ζωής εξασκούν μια αναζωογονητική και εποικοδομητική τεχνική για να φέρουν εις πέρας όλες τις αντιξοότητες και όλα τα εμπόδια της θνητής ζωής. Κάθε μέρα ένας πιστός που ζει αληθινά, βρίσκει πιο εύκολο να πράττει το σωστό.		156:5.13 (1739.8) God-knowing individuals are not discouraged by misfortune or downcast by disappointment. Believers are immune to the depression consequent upon purely material upheavals; spirit livers are not perturbed by the episodes of the material world. Candidates for eternal life are practitioners of an invigorating and constructive technique for meeting all of the vicissitudes and harassments of mortal living. Every day a true believer lives, he finds it easier to do the right thing.
156:5.14 (1740.1) Η πνευματική ζωή αυξάνει σθεναρά τον αληθινό αυτοσεβασμό. Αλλά ο αυτοσεβασμός δεν αυτοθαυμάζεται. Ο αυτοσεβασμός συντονίζεται πάντα με την αγάπη και την υπηρεσία προς τον συνάνθρωπο. Δεν είναι δυνατόν να σέβεστε τον εαυτό σας περισσότερο από όσο αγαπάτε το γείτονά σας. Το ένα είναι το μέτρο της αξίας για το άλλο.		156:5.14 (1740.1) Spiritual living mightily increases true self-respect. But self-respect is not self-admiration. Self-respect is always co-ordinate with the love and service of one’s fellows. It is not possible to respect yourself more than you love your neighbor; the one is the measure of the capacity for the other.
156:5.15 (1740.2) Με το πέρασμα των ημερών, κάθε αληθινός πιστός γίνεται πιο επιδέξιος στο να δελεάσει τους συνανθρώπους του με την αγάπη της αιώνιας αλήθειας. Είστε σήμερα πιο ικανοί να αποκαλύψετε την καλοσύνη στην ανθρωπότητα απ’ ότι είσαστε χθες; Εφέτος μπορείτε να συστήσετε καλύτερα τη δικαιοσύνη απ’ ότι πέρυσι; Αποκτάτε όλο και περισσότερο καλύτερη τεχνική στο να οδηγείτε τις πεινασμένες ψυχές στο πνευματικό βασίλειο;		156:5.15 (1740.2) As the days pass, every true believer becomes more skillful in alluring his fellows into the love of eternal truth. Are you more resourceful in revealing goodness to humanity today than you were yesterday? Are you a better righteousness recommender this year than you were last year? Are you becoming increasingly artistic in your technique of leading hungry souls into the spiritual kingdom?
156:5.16 (1740.3) Είναι τα ιδανικά σας αρκετά υψηλά ώστε να σας εξασφαλίσουν την αιώνια σωτηρία, ενώ συγχρόνως οι αντιλήψεις σας είναι τόσο πρακτικές ώστε να σας καταστήσουν χρήσιμους πολίτες για να λειτουργείτε στη γη σε συνεργασία με τους θνητούς συνανθρώπους σας; Στην κοινωνία του πνεύματος, τα πολιτικά σας δικαιώματα βρίσκονται στον ουρανό. Στη θνητή ζωή όμως είστε ακόμα πολίτες του γήινου βασιλείου. Αποδώσατε στον Καίσαρα τα πράγματα που είναι υλικά και στο Θεό εκείνα που είναι πνευματικά.		156:5.16 (1740.3) Are your ideals sufficiently high to insure your eternal salvation while your ideas are so practical as to render you a useful citizen to function on earth in association with your mortal fellows? In the spirit, your citizenship is in heaven; in the flesh, you are still citizens of the earth kingdoms. Render to the Caesars the things which are material and to God those which are spiritual.
156:5.17 (1740.4) Το μέτρο της πνευματικής ικανότητας της εξελισσόμενης ψυχής είναι η πίστη σας στην αλήθεια και η αγάπη σας για τον άνθρωπο, αλλά το μέτρο της ανθρώπινης δύναμης του χαρακτήρα σας είναι η επιδεξιότητά σας να αντιστέκεστε στην κακεντρέχεια και η ικανότητά σας να αντιστέκεστε στην ανησυχία που προέρχεται από βαθιά θλίψη. Η ήττα είναι ο αληθινός καθρέφτης στον οποίο μπορείτε να αντικρίσετε με ειλικρίνεια τον πραγματικό εαυτό σας.		156:5.17 (1740.4) The measure of the spiritual capacity of the evolving soul is your faith in truth and your love for man, but the measure of your human strength of character is your ability to resist the holding of grudges and your capacity to withstand brooding in the face of deep sorrow. Defeat is the true mirror in which you may honestly view your real self.
156:5.18 (1740.5) Καθώς μεγαλώνετε και αποκτάτε περισσότερη εμπειρία για τις υποθέσεις της βασιλείας, δεν γίνεστε πιο διακριτικοί στη συνδιαλλαγή σας με τους βασανισμένους θνητούς και πιο ανεκτικοί ζώντας με τους πεισματάρηδες συντρόφους σας; Η διακριτικότητα είναι σαν το υπομόχλιο για τις κοινωνικές υποθέσεις και η ανεκτικότητα το γνώρισμα μιας μεγάλης ψυχής. Αν κατέχετε αυτά τα σπάνια και γοητευτικά δώρα, καθώς περνάει ο καιρός εσείς θα αποκτάτε περισσότερη ετοιμότητα και θα γίνεστε περισσότερο εξειδικευμένοι στις αξιέπαινες προσπάθειές σας προς αποφυγή όλων των μη αναγκαίων κοινωνικών παρεξηγήσεων. Τέτοιες γνωστικές ψυχές έχουν την ικανότητα να αποφύγουν πολλά από τα βάσανα, τα οποία με βεβαιότητα αποτελούν μέρος όλων αυτών που δεν μπορούν να ρυθμίσουν τα αισθήματά τους, εκείνων που αρνούνται να ωριμάσουν και εκείνων που αρνούνται να γεράσουν με χάρη.		156:5.18 (1740.5) As you grow older in years and more experienced in the affairs of the kingdom, are you becoming more tactful in dealing with troublesome mortals and more tolerant in living with stubborn associates? Tact is the fulcrum of social leverage, and tolerance is the earmark of a great soul. If you possess these rare and charming gifts, as the days pass you will become more alert and expert in your worthy efforts to avoid all unnecessary social misunderstandings. Such wise souls are able to avoid much of the trouble which is certain to be the portion of all who suffer from lack of emotional adjustment, those who refuse to grow up, and those who refuse to grow old gracefully.
156:5.19 (1740.6) Αποφύγετε την ατιμία και την αδικία σε όλες τις προσπάθειες που κάνετε για να κηρύξετε την αλήθεια και το ευαγγέλιο. Μην αναζητάτε αδικαιολόγητη αναγνώριση και μην επιθυμείτε συμπάθεια που δεν αξίζετε. Δεχθείτε την αγάπη ανεμπόδιστα από θεϊκή και ανθρώπινη προέλευση άσχετα με το αν την αξίζετε, και αγαπήστε ανεμπόδιστα σε ανταπόδοση. Αλλά σε όλα τα άλλα πράγματα που σχετίζονται με την τιμή και την κολακεία να αναζητάτε μόνο εκείνο που ειλικρινά σας ανήκει.		156:5.19 (1740.6) Avoid dishonesty and unfairness in all your efforts to preach truth and proclaim the gospel. Seek no unearned recognition and crave no undeserved sympathy. Love, freely receive from both divine and human sources regardless of your deserts, and love freely in return. But in all other things related to honor and adulation seek only that which honestly belongs to you.
156:5.20 (1740.7) Ο θνητός που έχει συνείδηση του Θεού έχει εξασφαλίσει τη σωτηρία. Δεν φοβάται τη ζωή. Είναι αξιόπιστος και συνεπής. Γνωρίζει τον τρόπο να υπομένει με γενναιότητα τη δυστυχία που δεν μπορεί να αποφύγει. Δεν παραπονιέται όταν αντιμετωπίζει αναπόφευκτες κακουχίες.		156:5.20 (1740.7) The God-conscious mortal is certain of salvation; he is unafraid of life; he is honest and consistent. He knows how bravely to endure unavoidable suffering; he is uncomplaining when faced by inescapable hardship.
156:5.21 (1740.8) Ο αληθινός πιστός δεν κουράζεται να κάνει το καλό μόνο και μόνο επειδή βρίσκει εμπόδια. Οι δυσκολίες ακονίζουν τη ζέση του εραστή της αλήθειας, ενώ τα εμπόδια προκαλούν μόνο τις προσπάθειες του ατρόμητου οικοδόμου της βασιλείας.		156:5.21 (1740.8) The true believer does not grow weary in well-doing just because he is thwarted. Difficulty whets the ardor of the truth lover, while obstacles only challenge the exertions of the undaunted kingdom builder.
156:5.22 (1740.9) Αυτά και άλλα πολλά πράγματα τους δίδασκε ο Ιησούς πριν ετοιμαστούν για την αναχώρηση από την Τύρο.		156:5.22 (1740.9) And many other things Jesus taught them before they made ready to depart from Tyre.
156:5.23 (1740.10) Την ημέρα πριν ο Ιησούς αφήσει την Τύρο για να επιστρέψει στην περιοχή της Θάλασσας της Γαλιλαίας, φώναξε όλους μαζί τους συντρόφους του και έδωσε εντολή στους δώδεκα ευαγγελιστές να επιστρέψουν από ένα διαφορετικό δρόμο από αυτόν που επρόκειτο να πάρουν αυτός και οι δώδεκα απόστολοι. Μετά την αναχώρηση των ευαγγελιστών από εδώ, δεν επρόκειτο να συνεργαστούν ποτέ ξανά τόσο στενά με τον Ιησού.		156:5.23 (1740.10) The day before Jesus left Tyre for the return to the region of the Sea of Galilee, he called his associates together and directed the twelve evangelists to go back by a route different from that which he and the twelve apostles were to take. And after the evangelists here left Jesus, they were never again so intimately associated with him.
6. Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΗ ΦΟΙΝΙΚΗ ^top		6. The Return from Phoenicia ^top
156:6.1 (1741.1) Κατά το μεσημέρι της Κυριακής, 24 Ιουλίου, ο Ιησούς και οι δώδεκα άφησαν το σπίτι του Ιωσήφ, στα νότια της Τύρου, κατηφορίζοντας την ακτή για την Πτολεμαΐδα. Εδώ έμειναν μια ημέρα, λέγοντας λόγια ενθαρρυντικά στην ομάδα πιστών που διέμενε εδώ. Ο Πέτρος τους έκανε κήρυγμα το βράδυ της 25ης Ιουλίου.		156:6.1 (1741.1) About noon on Sunday, July 24, Jesus and the twelve left the home of Joseph, south of Tyre, going down the coast to Ptolemais. Here they tarried for a day, speaking words of comfort to the company of believers resident there. Peter preached to them on the evening of July 25.
156:6.2 (1741.2) Την Τρίτη άφησαν την Πτολεμαΐδα, πηγαίνοντας ανατολικά προς το εσωτερικό, κοντά στην Ιωταπάτα μέσω του δρόμου της Τιβεριάδος. Την Τετάρτη σταμάτησαν στην Ιωταπάτα και εκπαίδευσαν τους πιστούς ακόμη περισσότερο στα πράγματα της βασιλείας. Την Πέμπτη άφησαν την Ιωταπάτα, πηγαίνοντας βόρεια, στο δρόμο Ναζαρέτ-Όρος Λιβάνου προς το χωριό Ζαβουλών, μέσω της Ραμά. Έκαναν συγκεντρώσεις στη Ραμά την Παρασκευή και παρέμειναν μέχρι το Σάββατο. Έφτασαν στη Ζαβουλών την Κυριακή, 31, συγκαλώντας μια συγκέντρωση το βράδυ και αναχωρώντας το επόμενο πρωί.		156:6.2 (1741.2) On Tuesday they left Ptolemais, going east inland to near Jotapata by way of the Tiberias road. Wednesday they stopped at Jotapata and instructed the believers further in the things of the kingdom. Thursday they left Jotapata, going north on the Nazareth-Mount Lebanon trail to the village of Zebulun, by way of Ramah. They held meetings at Ramah on Friday and remained over the Sabbath. They reached Zebulun on Sunday, the 31st, holding a meeting that evening and departing the next morning.
156:6.3 (1741.3) Φεύγοντας από τη Ζαβουλών, πορεύτηκαν μέχρι τη διασταύρωση με το δρόμο που οδηγούσε στα Μάγδαλα και τη Σιδώνα, κοντά στη Γισχάλα και από εκεί πήραν το δρόμο για τη Γεννησαρέτ, στις δυτικές ακτές της λίμνης της Γαλιλαίας, νότια της Καπερναούμ, όπου είχαν ορίσει να συναντήσουν το Δαυίδ Ζεβεδαίο, και όπου σκόπευαν να κάνουν σύσκεψη για την επόμενη κίνησή τους στο έργο του κηρύγματος του ευαγγελίου της βασιλείας.		156:6.3 (1741.3) Leaving Zebulun, they journeyed over to the junction with the Magdala-Sidon road near Gischala, and thence they made their way to Gennesaret on the western shores of the lake of Galilee, south of Capernaum, where they had appointed to meet with David Zebedee, and where they intended to take counsel as to the next move to be made in the work of preaching the gospel of the kingdom.
156:6.4 (1741.4) Κατά τη διάρκεια μιας σύντομης σύσκεψης με τον Δαυίδ, έμαθαν ότι πολλοί αρχηγοί είχαν συγκεντρωθεί στην αντίπερα όχθη της λίμνης, κοντά στην Κερίσα, και στη συνέχεια ένα πλοίο τους είχε περάσει εκείνο το ίδιο βράδυ απέναντι. Για μια ημέρα έμειναν ήσυχοι στους λόφους, πηγαίνοντας την επομένη στον κήπο, εκεί κοντά, όπου ο Κύριος είχε θρέψει κάποτε τους πέντε χιλιάδες. Έμειναν εδώ για τρεις ημέρες και έκαναν καθημερινές συγκεντρώσεις, τις οποίες παρακολουθούσαν πενήντα περίπου άνδρες και γυναίκες, τα κατάλοιπα από την πολυάριθμη κάποτε ομάδα των πιστών που διέμεναν στην Καπερναούμ και τα περίχωρά της.		156:6.4 (1741.4) During a brief conference with David they learned that many leaders were then gathered together on the opposite side of the lake near Kheresa, and accordingly, that very evening a boat took them across. For one day they rested quietly in the hills, going on the next day to the park, near by, where the Master once fed the five thousand. Here they rested for three days and held daily conferences, which were attended by about fifty men and women, the remnants of the once numerous company of believers resident in Capernaum and its environs.
156:6.5 (1741.5) Ενόσω ο Ιησούς απουσίαζε από την Καπερναούμ και τη Γαλιλαία, την περίοδο της παραμονής στη Φοινίκη, οι εχθροί του υπέθεσαν ότι το κίνημα είχε διασπαστεί και συμπεράνανε ότι η βιασύνη του Ιησού να κάνει πίσω έδειχνε ότι ήταν τόσο πολύ φοβισμένος ώστε πιθανότατα δεν θα τους ενοχλούσε ποτέ ξανά. Όλη η ενεργή αντίδραση για τη διδασκαλία του είχε σχεδόν κοπάσει. Οι πιστοί είχαν αρχίσει να συγκαλούν δημόσιες συγκεντρώσεις για μια ακόμη φορά και συνέβαινε μια βαθμιαία αλλά αποτελεσματική συνένωση των δοκιμασμένων και αληθινών επιζώντων του μεγάλου ξεδιαλέγματος μέσα από το οποίο είχαν περάσει οι πιστοί του ευαγγελίου.		156:6.5 (1741.5) While Jesus was absent from Capernaum and Galilee, the period of the Phoenician sojourn, his enemies reckoned that the whole movement had been broken up and concluded that Jesus’ haste in withdrawing indicated he was so thoroughly frightened that he would not likely ever return to bother them. All active opposition to his teachings had about subsided. The believers were beginning to hold public meetings once more, and there was occurring a gradual but effective consolidation of the tried and true survivors of the great sifting through which the gospel believers had just passed.
156:6.6 (1741.6) Ο Φίλιππος, ο αδελφός του Ηρώδη, είχε γίνει κατά το ήμισυ πιστός του Ιησού και έστειλε την είδηση ότι ο Κύριος ήταν ελεύθερος να ζει και να εργάζεται στην επικράτειά του.		156:6.6 (1741.6) Philip, the brother of Herod, had become a halfhearted believer in Jesus and sent word that the Master was free to live and work in his domains.
156:6.7 (1741.7) Η εντολή, να κλείσουν οι συναγωγές όλου του Εβραϊκού λαού για τις διδασκαλίες του Ιησού και όλων των οπαδών του, είχε στραφεί εναντίον των γραμματέων και των Φαρισαίων. Αμέσως, μετά την απομάκρυνση του Ιησού σαν αντικείμενο αμφισβήτησης, υπήρξε μια αντίδραση μέσα σε ολόκληρο τον Ιουδαϊκό λαό. Δημιουργήθηκε ένα γενικό αίσθημα δυσαρέσκειας κατά των Φαρισαίων και των αρχηγών του Σανχεντρίν στην Ιερουσαλήμ. Πολλοί από τους υπεύθυνους των συναγωγών άρχισαν κρυφά να ανοίγουν τις συναγωγές τους στον Άμπνερ και στους συντρόφους του, αναφέροντας ότι αυτοί οι δάσκαλοι ήταν οπαδοί του Ιωάννη και όχι του Ιησού.		156:6.7 (1741.7) The mandate to close the synagogues of all Jewry to the teachings of Jesus and all his followers had worked adversely upon the scribes and Pharisees. Immediately upon Jesus’ removing himself as an object of controversy, there occurred a reaction among the entire Jewish people; there was general resentment against the Pharisees and the Sanhedrin leaders at Jerusalem. Many of the rulers of the synagogues began surreptitiously to open their synagogues to Abner and his associates, claiming that these teachers were followers of John and not disciples of Jesus.
156:6.8 (1741.8) Ακόμα και ο Ηρώδης Αντύπας βίωσε μια μεταβολή αισθημάτων και, μαθαίνοντας ότι ο Ιησούς παρέμενε στο απέναντι μέρος της λίμνης, στο έδαφος του αδελφού του Φιλίππου, έστειλε μήνυμα σ’ αυτόν ότι, αν και είχε υπογράψει εντάλματα για τη σύλληψή του στη Γαλιλαία, δεν είχε εξουσιοδοτήσει για τη σύλληψή του στην Περαία, δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο ότι ο Ιησούς δεν θα παρενοχλείτο, αν παρέμενε έξω από τη Γαλιλαία. Και κοινοποίησε αυτό το ίδιο επίσημο έγγραφο στους Ιουδαίους της Ιερουσαλήμ.		156:6.8 (1741.8) Even Herod Antipas experienced a change of heart and, on learning that Jesus was sojourning across the lake in the territory of his brother Philip, sent word to him that, while he had signed warrants for his arrest in Galilee, he had not so authorized his apprehension in Perea, thus indicating that Jesus would not be molested if he remained outside of Galilee; and he communicated this same ruling to the Jews at Jerusalem.
156:6.9 (1742.1) Και έτσι είχε η κατάσταση κατά τις αρχές Αυγούστου 29 μ.Χ., όταν ο Κύριος επέστρεψε από την αποστολή στη Φοινίκη και άρχισε την ανασυγκρότηση των διασκορπισμένων, δοκιμασμένων και εξαντλημένων δυνάμεών του, για τον τελευταίο και γεμάτο επεισόδια χρόνο της αποστολής του στη γη.		156:6.9 (1742.1) And that was the situation about the first of August, a.d. 29, when the Master returned from the Phoenician mission and began the reorganization of his scattered, tested, and depleted forces for this last and eventful year of his mission on earth.
156:6.10 (1742.2) Η έκβαση της διαμάχης απεικονίζεται καθαρά καθώς ο Κύριος και οι συνεργάτες του ετοιμάζονται ν’ αρχίσουν την επίσημη δημόσια προκήρυξη μιας καινούργιας θρησκείας, της θρησκείας του πνεύματος του ζώντος Θεού ο οποίος κατοικεί στο νου των ανθρώπων.		156:6.10 (1742.2) The issues of battle are clearly drawn as the Master and his associates prepare to begin the proclamation of a new religion, the religion of the spirit of the living God who dwells in the minds of men.