Εγγραφο 159		Paper 159
Η ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΣΤΗ ΔΕΚΑΠΟΛΗ		The Decapolis Tour
159:0.1 (1762.1) Όταν ο Ιησούς και οι δώδεκα έφτασαν στον Κήπο της Μαγαδάν, βρήκαν να τους περιμένει μια ομάδα περίπου από εκατό ευαγγελιστές και μαθητές, συμπεριλαμβανομένου του γυναικείου σώματος, και ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν αμέσως την περιοδεία διδασκαλίας και κηρύγματος στις πόλεις της Δεκάπολης.		159:0.1 (1762.1) WHEN Jesus and the twelve arrived at Magadan Park, they found awaiting them a group of almost one hundred evangelists and disciples, including the women’s corps, and they were ready immediately to begin the teaching and preaching tour of the cities of the Decapolis.
159:0.2 (1762.2) Αυτό το πρωί της Πέμπτης, 18 Αυγούστου, ο Κύριος συγκάλεσε τους οπαδούς του και όρισε, ότι κάθε απόστολος θα συνεργαζόταν με ένα από τους δώδεκα ευαγγελιστές και, ότι με άλλους εκτός από τους ευαγγελιστές, θα σχημάτιζαν δώδεκα ομάδες για να εργαστούν στις πόλεις και τα χωριά της Δεκάπολης. Το γυναικείο σώμα και άλλοι μαθητές όρισε να παραμείνουν μαζί του. Ο Ιησούς παραχώρησε τέσσερις εβδομάδες για την περιοδεία αυτή, δίνοντας εντολή στους οπαδούς του να επιστρέψουν στη Μαγαδάν όχι αργότερα από την Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου. Υποσχέθηκε να τους επισκέπτεται συχνά αυτό τον καιρό. Στο διάστημα αυτού του μήνα οι δώδεκα ομάδες εργάστηκαν στη Γεράσα, τη Γαμάλα, τον Ίππο, τη Ζαφών, τα Άβιλα, τους Εδρούς, τη Φιλαδέλφεια, την Εσβών, το Δίον, τη Σκυθούπολη και σε πολλές άλλες πόλεις. Καθ’ όλη την περιοδεία αυτή δεν σημειώθηκαν θαύματα θεραπείας ή άλλα ασυνήθιστα γεγονότα.		159:0.2 (1762.2) On this Thursday morning, August 18, the Master called his followers together and directed that each of the apostles should associate himself with one of the twelve evangelists, and that with others of the evangelists they should go out in twelve groups to labor in the cities and villages of the Decapolis. The women’s corps and others of the disciples he directed to remain with him. Jesus allotted four weeks to this tour, instructing his followers to return to Magadan not later than Friday, September 16. He promised to visit them often during this time. In the course of this month these twelve groups labored in Gerasa, Gamala, Hippos, Zaphon, Gadara, Abila, Edrei, Philadelphia, Heshbon, Dium, Scythopolis, and many other cities. Throughout this tour no miracles of healing or other extraordinary events occurred.
1. Η ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ^top		1. The Sermon on Forgiveness ^top
159:1.1 (1762.3) Ένα βράδυ στον Ίππο, σε απάντηση στην ερώτηση ενός μαθητή, ο Ιησούς δίδαξε το μάθημα της συγχώρεσης. Είπε ο Κύριος:		159:1.1 (1762.3) One evening at Hippos, in answer to a disciple’s question, Jesus taught the lesson on forgiveness. Said the Master:
159:1.2 (1762.4) «Αν ένας καλοκάγαθος άνδρας έχει εκατό πρόβατα και ένα από αυτά πάρει λάθος δρόμο, δεν αφήνει αμέσως τα ενενήντα εννέα και πηγαίνει σε αναζήτηση του ενός, που πήρε το λάθος δρόμο; Και αν είναι καλός βοσκός δεν θα συνεχίσει την αναζήτησή του για το χαμένο πρόβατο μέχρι να το βρει; Και ύστερα, όταν βρει το χαμένο του πρόβατο, το παίρνει στους ώμους του και, γυρίζοντας σπίτι με χαρά, καλεί τους φίλους και τους γείτονες, ‘Χαρείτε μαζί μου, γιατί βρήκα το πρόβατό μου που είχε χαθεί’. Σας δηλώνω ότι στον ουρανό γίνεται μεγαλύτερη χαρά για έναν αμαρτωλό που μετανοεί από ότι για τα ενενήντα εννέα άτομα που δεν χρειάζεται να μετανοήσουν. Ακόμα, δεν είναι επιθυμία του Πατέρα μου στον ουρανό να πάρει λάθος δρόμο κανένα από αυτά τα μικρά, και ακόμα λιγότερο να χαθεί. Στη θρησκεία σας ο Θεός δέχεται μετανοούντες αμαρτωλούς. Στο ευαγγέλιο της βασιλείας ο Πατέρας πηγαίνει να βρει αυτούς, πριν καν αυτοί σκεφτούν σοβαρά για μετάνοια.		159:1.2 (1762.4) “If a kindhearted man has a hundred sheep and one of them goes astray, does he not immediately leave the ninety and nine and go out in search of the one that has gone astray? And if he is a good shepherd, will he not keep up his quest for the lost sheep until he finds it? And then, when the shepherd has found his lost sheep, he lays it over his shoulder and, going home rejoicing, calls to his friends and neighbors, ‘Rejoice with me, for I have found my sheep that was lost.’ I declare that there is more joy in heaven over one sinner who repents than over ninety and nine righteous persons who need no repentance. Even so, it is not the will of my Father in heaven that one of these little ones should go astray, much less that they should perish. In your religion God may receive repentant sinners; in the gospel of the kingdom the Father goes forth to find them even before they have seriously thought of repentance.
159:1.3 (1762.5) Ο ουράνιος Πατέρας αγαπάει τα παιδιά του και επομένως θα πρέπει να μάθετε να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Ο ουράνιος Πατέρας συγχωρεί τις αμαρτίες σας και επομένως θα πρέπει να μάθετε να συγχωρείτε ο ένας τον άλλο. Αν ο αδελφός σας αμαρτήσει εναντίον σας, πηγαίνετε σ’ αυτόν και με διακριτικότητα και υπομονή δείξτε του το σφάλμα του. Και κάντε το αυτό, μεταξύ εσένα και εκείνου, όταν είστε μόνοι σας. Αν σας δώσει προσοχή, τότε έχετε κερδίσει τον αδελφό σας. Αλλά αν ο αδελφός σας δεν σας ακούσει, αν επιμένει στο σφάλμα του, πηγαίνετε πάλι σ’ αυτόν, παίρνοντας μαζί σας έναν ή δυο κοινούς φίλους ώστε έτσι να έχετε δυο, ακόμα και τρεις μάρτυρες για να επιβεβαιώσουν την κατάθεσή σας και να εδραιώσετε το γεγονός ότι συνδιαλλαγήκατε δίκαια και ευσπλαχνικά με τον αδελφό σας που σας έβλαψε. Αν λοιπόν, αρνηθεί να ακούσει τους αδελφούς σας, μπορείτε να πείτε όλη την ιστορία στη συνάθροιση, και μετά, αν αρνηθεί να ακούσει όλα τα αδέλφια του, ας κάνουν ό,τι κρίνουν σωστό γι’ αυτή την πράξη. Ένα τέτοιο άδικο μέλος ας γίνει απόβλητο της βασιλείας. Αν και δεν μπορείτε να ισχυριστείτε ότι θα κρίνετε τις ψυχές των συνανθρώπων σας, και, αν και δεν μπορείτε να συγχωρείτε αμαρτίες ή κατ’ άλλο τρόπο να τολμήσετε να ιδιοποιηθείτε τα προνόμια των προϊσταμένων των ουράνιων πνευμάτων, συγχρόνως όμως, έχουν εμπιστευθεί στα χέρια σας να διατηρήσετε τη γήινη τάξη, της βασιλεία της γης. Αν και μπορεί να μην ανακατεύεστε με τις θεϊκές αποφάσεις που αφορούν την αιώνια ζωή, πρέπει να αποφασίσετε για τα θέματα συμπεριφοράς, όσον αυτά αφορούν την εγκόσμια ευημερία των αδελφών σας στη γη. Και έτσι, για όλα τα θέματα που συνδέονται με την πειθαρχία των αδελφών σας, οτιδήποτε αποφασίσετε στη γη θα αναγνωριστεί στον ουρανό. Αν και δεν μπορείτε να καθορίσετε την αιώνια μοίρα του ατόμου, μπορείτε να νομοθετήσετε αναφορικά με τη συμπεριφορά της ομάδας, διότι, όπου δυο ή τρεις εξ υμών συμφωνήσουν σχετικά με αυτά τα πράγματα και με παρακαλέσουν, θα σας γίνει το θέλημα, αν η παράκλησή σας δεν αντιβαίνει το θέλημα του Πατέρα μου στον ουρανό. Και όλα αυτά είναι αλή θεια για πάντα, διότι, όπου δυο ή τρεις πιστοί συγκεντρωθούν μαζί, εκεί βρίσκομαι Εγώ, στο μέσον τους».		159:1.3 (1762.5) “The Father in heaven loves his children, and therefore should you learn to love one another; the Father in heaven forgives you your sins; therefore should you learn to forgive one another. If your brother sins against you, go to him and with tact and patience show him his fault. And do all this between you and him alone. If he will listen to you, then have you won your brother. But if your brother will not hear you, if he persists in the error of his way, go again to him, taking with you one or two mutual friends that you may thus have two or even three witnesses to confirm your testimony and establish the fact that you have dealt justly and mercifully with your offending brother. Now if he refuses to hear your brethren, you may tell the whole story to the congregation, and then, if he refuses to hear the brotherhood, let them take such action as they deem wise; let such an unruly member become an outcast from the kingdom. While you cannot pretend to sit in judgment on the souls of your fellows, and while you may not forgive sins or otherwise presume to usurp the prerogatives of the supervisors of the heavenly hosts, at the same time, it has been committed to your hands that you should maintain temporal order in the kingdom on earth. While you may not meddle with the divine decrees concerning eternal life, you shall determine the issues of conduct as they concern the temporal welfare of the brotherhood on earth. And so, in all these matters connected with the discipline of the brotherhood, whatsoever you shall decree on earth, shall be recognized in heaven. Although you cannot determine the eternal fate of the individual, you may legislate regarding the conduct of the group, for, where two or three of you agree concerning any of these things and ask of me, it shall be done for you if your petition is not inconsistent with the will of my Father in heaven. And all this is ever true, for, where two or three believers are gathered together, there am I in the midst of them.”
159:1.4 (1763.1) Ο Σίμων Πέτρος ήταν ο υπεύθυνος των εργασιών στον Ίππο, και όταν άκουσε τον Ιησού να μιλάει έτσι, ρώτησε: «Κύριε, πόσες φορές μπορεί ο αδελφός μου να αμαρτήσει εναντίον μου και εγώ να τον συγχωρήσω; Μέχρι επτά φορές;». Και ο Ιησούς αποκρίθηκε στον Πέτρο: «Όχι μόνο επτά φορές αλλά ακόμα και εβδομήντα φορές το επτά. Επομένως η βασιλεία των ουρανών μπορεί να παρομοιαστεί με κάποιον βασιλιά ο οποίος διέταξε μια τακτοποίηση λογαριασμών με τους οικονομικούς διαχειριστές του. Και όταν άρχισαν να διεξάγουν την εξέταση των λογαριασμών, ένας από τους κύριους ακολούθους του ήρθε μπροστά του, εξομολογούμενος ότι χρεώσταγε στο βασιλιά του δέκα χιλιάδες τάλαντα. Λοιπόν, αυτός ο αξιωματούχος της αυλής του βασιλιά, δικαιολογήθηκε ότι περνούσε άσχημους καιρούς και δεν είχε με τι να πληρώσει την υποχρέωση αυτή. Και έτσι ο βασιλιάς διέταξε να δημευτεί η περιουσία του και τα παιδιά του να πωληθούν για να πληρώσει το χρέος του. Όταν αυτός, ο κύριος διαχειριστής άκουσε τη σκληρή διαταγή, έπεσε με το πρόσωπο στη γη μπροστά στο βασιλιά και τον εκλιπάρησε να δείξει έλεος και να του πιστώσει λίγο περισσότερο χρόνο, λέγοντας: ‘Κύριε, έχε λίγη περισσότερη υπομονή μαζί μου, και θα στα ξεπληρώσω όλα’. Και όταν ο βασιλιάς κοίταξε τον επιπόλαιο υπηρέτη του και την οικογένειά του, συγκινήθηκε. Διέταξε να τον αφήσουν ελεύθερο και να του χαρίσουν το χρέος. Και αυτός ο διαχειριστής, έχοντας δεχτεί το έλεος και τη συγχώρεση από τα χέρια του βασιλιά, πήγε στην εργασία του και βρίσκοντας έναν υποτελή του διαχειριστή, που χρεωστούσε σ’ αυτόν μόνο εκατό δηνάρια, τον συνέλαβε και πιάνοντάς τον από το λαιμό, είπε: ‘Πλήρωσε μου όσα μου χρωστάς’. Και τότε αυτός ο συνάδελφος διαχειριστής έπεσε κάτω μπροστά στον αρχι-διαχειριστή και παρακαλώντας τον, είπε: ‘Κάνε υπομονή μαζί μου και χωρίς καθυστέρηση θα μπορέσω να σε πληρώσω’. Αλλά ο αρχι-διαχειριστής δεν έδειξε έλεος στον συνάδελφό του αλλά τον πέταξε στη φυλακή μέχρις ότου του πληρώσει το χρέος του’. Όταν οι συνάδελφοί του υπηρέτες είδαν τι είχε συμβεί, στενοχωρήθηκαν τόσο πολύ ώστε πήγαν και το είπαν στον κύριό τους και βασιλιά. Όταν ο βασιλιάς άκουσε τις πράξεις του αρχι-διαχειριστή του, φώναξε τον αχάριστο και ανίκανο να συγχωρέσει άνδρα εμπρός του, και είπε: ‘Είσαι ένας κακοήθης και ανάξιος διαχειριστής. Όταν ζήτησες συμπόνια, σου χάρισα αμέσως όλο το χρέος σου. Γιατί δεν έδειξες επίσης έλεος στο συνάδελφό σου διαχειριστή, όπως σου έδειξα έλεος εγώ;’ και ο βασιλιάς ήταν τόσο πολύ θυμωμένος που παρέδωσε τον αχάριστο αρχι-διαχειριστή στους δεσμοφύλακες να τον κρατήσουν μέχρι να πληρώσει όλα όσα όφειλε. Έτσι και ο ουράνιος Πατέρας μου θα δείξει το περισσότερο έλεος σ’ εκείνους που δείχνουν έλεος στους συνανθρώπους τους. Πώς μπορείς να έλθεις στο Θεό παρακαλώντας για τις ατέλειές σου, όταν είσαι συνηθισμένος να τιμωρείς τους αδελφούς σου που είναι ένοχοι των ίδιων αδυναμιών; Λέγω σε όλους σας: Έχετε λάβει δωρεάν τα καλά πράγματα της βασιλείας, επομένως δωρεάν να δώσετε στους αδελφούς σας στη γη».		159:1.4 (1763.1) Simon Peter was the apostle in charge of the workers at Hippos, and when he heard Jesus thus speak, he asked: “Lord, how often shall my brother sin against me, and I forgive him? Until seven times?” And Jesus answered Peter: “Not only seven times but even to seventy times and seven. Therefore may the kingdom of heaven be likened to a certain king who ordered a financial reckoning with his stewards. And when they had begun to conduct this examination of accounts, one of his chief retainers was brought before him confessing that he owed his king ten thousand talents. Now this officer of the king’s court pleaded that hard times had come upon him, and that he did not have wherewith to pay this obligation. And so the king commanded that his property be confiscated, and that his children be sold to pay his debt. When this chief steward heard this stern decree, he fell down on his face before the king and implored him to have mercy and grant him more time, saying, ‘Lord, have a little more patience with me, and I will pay you all.’ And when the king looked upon this negligent servant and his family, he was moved with compassion. He ordered that he should be released, and that the loan should be wholly forgiven.
159:1.5 (1763.2) Με τον τρόπο αυτό ο Ιησούς δίδαξε για τους κινδύνους και επεσήμανε την αδικία από την προσωπική κριτική των συνανθρώπων σας. Η πειθαρχία πρέπει να τηρείται, η δικαιοσύνη πρέπει να αποδίδεται, αλλά σε όλα αυτά τα θέματα πρέπει να προέχει το δίκαιο της αδελφότητας των ανθρώπων. Ο Ιησούς παρεχώρησε τη νομοθετική και δικαστική εξουσία στην ομάδα και όχι στο άτομο.		159:1.5 (1763.2) “And this chief steward, having thus received mercy and forgiveness at the hands of the king, went about his business, and finding one of his subordinate stewards who owed him a mere hundred denarii, he laid hold upon him and, taking him by the throat, said, ‘Pay me all you owe.’ And then did this fellow steward fall down before the chief steward and, beseeching him, said: ‘Only have patience with me, and I will presently be able to pay you.’ But the chief steward would not show mercy to his fellow steward but rather had him cast in prison until he should pay his debt. When his fellow servants saw what had happened, they were so distressed that they went and told their lord and master, the king. When the king heard of the doings of his chief steward, he called this ungrateful and unforgiving man before him and said: ‘You are a wicked and unworthy steward. When you sought for compassion, I freely forgave you your entire debt. Why did you not also show mercy to your fellow steward, even as I showed mercy to you?’ And the king was so very angry that he delivered his ungrateful chief steward to the jailers that they might hold him until he had paid all that was due. And even so shall my heavenly Father show the more abundant mercy to those who freely show mercy to their fellows. How can you come to God asking consideration for your shortcomings when you are wont to chastise your brethren for being guilty of these same human frailties? I say to all of you: Freely you have received the good things of the kingdom; therefore freely give to your fellows on earth.”
159:1.6 (1764.1) Επιπλέον αυτή η παροχή εξουσίας στην ομάδα δεν πρέπει να ασκείται σαν προσωπική εξουσία. Υπάρχει πάντα κίνδυνος, η ετυμηγορία ενός ατόμου να περιβάλλεται από προκατάληψη ή να διαστρέφεται από οργή. Η κρίση της ομάδας μπορεί να απομακρύνει τους κινδύνους και να ελαττώσει την αδικία της ατομικής προκατάληψης. Ο Ιησούς προσπάθησε πάντα να μειώσει τα στοιχεία της αδικίας, των αντιποίνων και της εκδίκησης.		159:1.6 (1764.1) Thus did Jesus teach the dangers and illustrate the unfairness of sitting in personal judgment upon one’s fellows. Discipline must be maintained, justice must be administered, but in all these matters the wisdom of the brotherhood should prevail. Jesus invested legislative and judicial authority in the group, not in the individual. Even this investment of authority in the group must not be exercised as personal authority. There is always danger that the verdict of an individual may be warped by prejudice or distorted by passion. Group judgment is more likely to remove the dangers and eliminate the unfairness of personal bias. Jesus sought always to minimize the elements of unfairness, retaliation, and vengeance.
159:1.7 (1764.2) [Η χρήση του όρου εβδομήντα επτά σαν ένδειξη ελέους και ανεκτικότητας προέρχεται από τις Γραφές που αναφέρονται στην αγαλλίαση του Λάμεχ, εξ αιτίας των μεταλλικών όπλων του γιου του Τυβάλ-Κάιν, και ο οποίος, συγκρίνοντας αυτά τα ανώτερα εργαλεία από εκείνα των εχθρών του, αναφώνησε: «Αν ο Κάιν, χωρίς όπλο στο χέρι, έλαβε εκδίκηση επτά φορές, εγώ τώρα θα λάβω εκδίκηση εβδομήντα επτά φορές»].		159:1.7 (1764.2) [The use of the term seventy-seven as an illustration of mercy and forbearance was derived from the Scriptures referring to Lamech’s exultation because of the metal weapons of his son Tubal-Cain, who, comparing these superior instruments with those of his enemies, exclaimed: “If Cain, with no weapon in his hand, was avenged seven times, I shall now be avenged seventy-seven.”]
2. Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ^top		2. The Strange Preacher ^top
159:2.1 (1764.3) Ο Ιησούς συνέχισε στη Γαμάλα για να επισκεφθεί τον Ιωάννη και εκείνους που εργαζόντουσαν μαζί του σ’ εκείνο το μέρος. Εκείνο το βράδυ, μετά την συγκέντρωση με τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις, ο Ιωάννης είπε στον Ιησού: «Κύριε, χθές πήγα στην Ασταρώθ να δω έναν άνδρα που δίδασκε στο όνομά σου και διακήρυττε ακόμα ότι μπορούσε να βγάζει δαιμόνια. Αυτός ο άνθρωπος δεν βρέθηκε ποτέ μαζί μας, ούτε ποτέ μας ακολούθησε, επομένως του απαγόρευσα να κάνει τέτοια πράγματα». Τότε είπε ο Ιησούς: «Μην του απαγορεύεις. Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι το ευαγγέλιο της βασιλείας θα κηρυχθεί γρήγορα σε όλο τον κόσμο; Πώς περιμένεις ότι όσοι θα πιστέψουν το ευαγγέλιο θα υπόκεινται στη δική σου διεύθυνση; Να χαίρεσαι που η διδασκαλία μας έχει ήδη αρχίσει να εκδηλώνεται από μόνη της πέρα από τα όρια της δικής μας επιρροής. Δεν νομίζεις, Ιωάννη, ότι εκείνοι που επαγγέλλονται να κάνουν μεγάλα έργα στο όνομά μου τελικά στηρίζουν το ζήτημά μας; Σίγουρα δεν θα μιλούν πονηρά για μένα. Γιε μου, σε τέτοια θέματα θα ήταν καλύτερο για σένα να λογαριάζεις ότι όποιος δεν είναι εναντίον μας είναι μαζί μας. Στις γενιές που θα έρθουν πολλοί που δεν θα είναι τελείως άξιοι θα κάνουν πολλά παράξενα πράγματα στο όνομά μου, αλλά δεν θα τους το απαγορεύσω. Σου λέγω πως, ακόμα και ένα ποτήρι δροσερό νερό να δοθεί σε μια διψασμένη ψυχή, οι αγγελιαφόροι του Πατέρα μου θα καταγράψουν για πάντα μια τέτοια υπηρεσία αγάπης».		159:2.1 (1764.3) Jesus went over to Gamala to visit John and those who worked with him at that place. That evening, after the session of questions and answers, John said to Jesus: “Master, yesterday I went over to Ashtaroth to see a man who was teaching in your name and even claiming to be able to cast out devils. Now this fellow had never been with us, neither does he follow after us; therefore I forbade him to do such things.” Then said Jesus: “Forbid him not. Do you not perceive that this gospel of the kingdom shall presently be proclaimed in all the world? How can you expect that all who will believe the gospel shall be subject to your direction? Rejoice that already our teaching has begun to manifest itself beyond the bounds of our personal influence. Do you not see, John, that those who profess to do great works in my name must eventually support our cause? They certainly will not be quick to speak evil of me. My son, in matters of this sort it would be better for you to reckon that he who is not against us is for us. In the generations to come many who are not wholly worthy will do many strange things in my name, but I will not forbid them. I tell you that, even when a cup of cold water is given to a thirsty soul, the Father’s messengers shall ever make record of such a service of love.”
159:2.2 (1764.4) Η εντολή αυτή περιέπλεξε σοβαρά τον Ιωάννη. Δεν είχε ακούσει τον Κύριο να λέγει, «Αυτός που δεν είναι με μένα, είναι εναντίον μου;». Και δεν αντιλήφθηκε ότι σ’ αυτή την περίπτωση ο Ιησούς αναφερόταν στην προσωπική σχέση του ανθρώπου με τις πνευματικές διδασκαλίες της βασιλείας, ενώ στην άλλη περίπτωση γινόταν αναφορά για τις προς τα έξω και ευρέως διασκορπισμένες κοινωνικές σχέσεις των πιστών σε σχέση με τα ζητήματα διοικητικού ελέγχου και δικαιοδοσίας μιας ομάδας πιστών πάνω στο έργο των άλλων ομάδων, οι οποίες τελικά θα συνέθεταν την παγκόσμια ερχόμενη αδελφότητα.		159:2.2 (1764.4) This instruction greatly perplexed John. Had he not heard the Master say, “He who is not with me is against me”? And he did not perceive that in this case Jesus was referring to man’s personal relation to the spiritual teachings of the kingdom, while in the other case reference was made to the outward and far-flung social relations of believers regarding the questions of administrative control and the jurisdiction of one group of believers over the work of other groups which would eventually compose the forthcoming world-wide brotherhood.
159:2.3 (1765.1) Ο Ιωάννης αφηγήθηκε αρκετές φορές αυτή την εμπειρία σε συνδυασμό με τις μετέπειτα εργασίες του για το συμφέρον της βασιλείας. Παρόλα αυτά, οι απόστολοι πολλές φορές ενοχλούνταν από εκείνους που τολμούσαν να διδάξουν στο όνομα του Κυρίου. Γι αυτούς, φαινόταν πάντα ανάρμοστο, εκείνοι που δεν είχαν ποτέ καθίσει κοντά στον Ιησού να τολμούν να διδάσκουν στο όνομά του.		159:2.3 (1765.1) But John oftentimes recounted this experience in connection with his subsequent labors in behalf of the kingdom. Nevertheless, many times did the apostles take offense at those who made bold to teach in the Master’s name. To them it always seemed inappropriate that those who had never sat at Jesus’ feet should dare to teach in his name.
159:2.4 (1765.2) Αυτός ο άνδρας, στον οποίο ο Ιωάννης απαγόρευσε να διδάξει και να εργαστεί στο όνομα του Ιησού, δεν έλαβε υπ’ όψη του την εντολή του αποστόλου. Συνέχισε τις προσπάθειές του και δημιούργησε μιαν αξιοσημείωτη συντροφιά πιστών στην Κάνατα πριν συνεχίσει στη Μεσοποταμία. Αυτός, ο Άντεν, οδηγήθηκε στην πίστη του στον Ιησού από τη μαρτυρία του παράφρονα , τον οποίο ο Ιησούς θεράπευσε κοντά στην Κερίσα, και ο οποίος τόσο σίγουρα πίστευε ότι, το υποτιθέμενο πονηρό πνεύμα που ο Κύριος εξέβαλε από αυτόν, είχε εισέλθει στο κοπάδι των χοίρων και το ανάγκασε να πέσει με το κεφάλι από τον απότομο βράχο στην καταστροφή.		159:2.4 (1765.2) This man whom John forbade to teach and work in Jesus’ name did not heed the apostle’s injunction. He went right on with his efforts and raised up a considerable company of believers at Kanata before going on into Mesopotamia. This man, Aden, had been led to believe in Jesus through the testimony of the demented man whom Jesus healed near Kheresa, and who so confidently believed that the supposed evil spirits which the Master cast out of him entered the herd of swine and rushed them headlong over the cliff to their destruction.
3. ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΥΣ ^top		3. Instruction for Teachers and Believers ^top
159:3.1 (1765.3) Στους Εδρούς, όπου εργάζονταν ο Θωμάς και οι σύντροφοί του, ο Ιησούς πέρασε μια μέρα και μια νύχτα και, στην πορεία της βραδινής συζήτησης, αναφέρθηκε στις αρχές οι οποίες πρέπει να οδηγούν εκείνους που κηρύττουν την αλήθεια και τις οποίες πρέπει να εφαρμόζουν όλοι όσοι διδάσκουν το ευαγγέλιο της βασιλείας. Συνοπτικά και ειπωμένα εκ νέου σε σύγχρονη φρασεολογία ο Ιησούς δίδαξε:		159:3.1 (1765.3) At Edrei, where Thomas and his associates labored, Jesus spent a day and a night and, in the course of the evening’s discussion, gave expression to the principles which should guide those who preach truth, and which should activate all who teach the gospel of the kingdom. Summarized and restated in modern phraseology, Jesus taught:
159:3.2 (1765.4) Να σέβεστε πάντα την προσωπικότητα του ανθρώπου. Δεν πρέπει ποτέ ένα δίκαιο ζήτημα να προωθείται δια της βίας. Οι πνευματικές νίκες πρέπει να κερδίζονται μόνο με πνευματική δύναμη. Αυτή η νουθεσία κατά της χρησιμοποίησης υλιστικών επιρροών αναφέρεται για την ψυχική δύναμη καθώς επίσης και για τη σωματική δύναμη. Δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται πιεστικά επιχειρήματα και διανοητική υπεροχή για να πειθαναγκαστούν άνδρες και γυναίκες να εισχωρήσουν στη βασιλεία. Το μυαλό του ανθρώπου δεν πρέπει να συντρίβεται από το βάρος της λογικής ή να τρομοκρατείται από πανούργα ευγλωττία. Μια και το συναίσθημα στις ανθρώπινες αποφάσεις δεν μπορεί να περιοριστεί τελείως, δεν θα πρέπει να το επικαλούνται στις διδασκαλίες τους εκείνοι που προωθούν το ζήτημα της βασιλείας. Να επικαλείστε κατευθείαν το θεϊκό πνεύμα που κατοικεί στα μυαλά των ανθρώπων. Μην επικαλείστε το φόβο, τον οίκτο, ή το συναίσθημα. Αποτεινόμενοι στους ανθρώπους να είστε δίκαιοι, να ασκείτε τον αυτοέλεγχο και να επιδεικνύετε τον πρέποντα έλεγχο αισθημάτων και σκέψεων. Να δείχνετε τον κατάλληλο σεβασμό στις προσωπικότητες των μαθητών σας. Να θυμάστε ότι έχω πει: «Ιδού, στέκομαι στην πόρτα και χτυπάω, και αν κάποιος ανοίξει, θα εισέλθω».		159:3.2 (1765.4) Always respect the personality of man. Never should a righteous cause be promoted by force; spiritual victories can be won only by spiritual power. This injunction against the employment of material influences refers to psychic force as well as to physical force. Overpowering arguments and mental superiority are not to be employed to coerce men and women into the kingdom. Man’s mind is not to be crushed by the mere weight of logic or overawed by shrewd eloquence. While emotion as a factor in human decisions cannot be wholly eliminated, it should not be directly appealed to in the teachings of those who would advance the cause of the kingdom. Make your appeals directly to the divine spirit that dwells within the minds of men. Do not appeal to fear, pity, or mere sentiment. In appealing to men, be fair; exercise self-control and exhibit due restraint; show proper respect for the personalities of your pupils. Remember that I have said: “Behold, I stand at the door and knock, and if any man will open, I will come in.”
159:3.3 (1765.5) Φέρνοντας τους ανθρώπους στη βασιλεία, μην υποβαθμίζετε ή καταστρέφετε τον αυτοσεβασμό τους. Ενώ υπερβολικός αυτοσεβασμός μπορεί να καταστρέψει την ταπεινότητα και να καταλήξει σε περηφάνια, έπαρση και αλαζονεία, η έλλειψη του αυτοσεβασμού συχνά καταλήγει σε παράλυση της θέλησης. Σκοπός του ευαγγελίου αυτού είναι να αποκαταστήσει τον αυτοσεβασμό σε εκείνους που τον έχουν χάσει και να τον περιορίσει σε εκείνους που τον έχουν πολύ. Μην κάνετε το λάθος να καταδικάζετε μόνο τα λάθη στη ζωή των μαθητών σας, θυμηθείτε επίσης να παραχωρείτε γενναιόδωρη αναγνώριση για τα πιο αξιέπαινα πράγματα της ζωής τους. Μην ξεχάσετε ότι δεν θα σταματήσω ποτέ να αποκαθιστώ τον αυτοσεβασμό σ’ εκείνους που τον έχουν χάσει και οι οποίοι επιθυμούν πραγματικά να τον ξανακερδίσουν.		159:3.3 (1765.5) In bringing men into the kingdom, do not lessen or destroy their self-respect. While overmuch self-respect may destroy proper humility and end in pride, conceit, and arrogance, the loss of self-respect often ends in paralysis of the will. It is the purpose of this gospel to restore self-respect to those who have lost it and to restrain it in those who have it. Make not the mistake of only condemning the wrongs in the lives of your pupils; remember also to accord generous recognition for the most praiseworthy things in their lives. Forget not that I will stop at nothing to restore self-respect to those who have lost it, and who really desire to regain it.
159:3.4 (1765.6) Προσέξτε να μην πληγώσετε τον αυτοσεβασμό των συνεσταλμένων και φοβισμένων ψυχών. Μην παραδοθείτε στο σαρκασμό εις βάρος των απλοϊκών αδελφών μου. Μη γίνετε κυνικοί με τα φοβισμένα παιδιά. Η οκνηρία είναι καταστροφική για τον αυτοσεβασμό, επομένως παραινέστε τους αδελφούς σας να είναι πάντοτε απασχολημένοι με τις επιλογές τους και προσπαθήστε να εξασφαλίσετε εργασία σε εκείνους που δεν βρίσκουν.		159:3.4 (1765.6) Take care that you do not wound the self-respect of timid and fearful souls. Do not indulge in sarcasm at the expense of my simple-minded brethren. Be not cynical with my fear-ridden children. Idleness is destructive of self-respect; therefore, admonish your brethren ever to keep busy at their chosen tasks, and put forth every effort to secure work for those who find themselves without employment.
159:3.5 (1766.1) Ποτέ να μην γίνετε υπαίτιοι τέτοιων ανάξιων τακτικών, όπως είναι η προσπάθεια τρομοκράτησης ανδρών και γυναικών για να εισέλθουν στη βασιλεία. Ένας στοργικός πατέρας δεν τρομοκρατεί τα παιδιά του για να αναγκαστούν να υπακούσουν τις σωστές αξιώσεις του.		159:3.5 (1766.1) Never be guilty of such unworthy tactics as endeavoring to frighten men and women into the kingdom. A loving father does not frighten his children into yielding obedience to his just requirements.
159:3.6 (1766.2) Κάποια στιγμή τα παιδιά της βασιλείας θα αντιληφθούν ότι τα ισχυρά συναισθήματα δεν είναι ισοδύναμα των καθοδηγιών του θεϊκού πνεύματος. Το να ασκηθεί δυνατή και ασυνήθιστη πίεση σε κάποιον για να κάνει κάτι ή για να πάει σε μια συγκεκριμένη θέση, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι τέτοια ώθηση προέρχεται από την καθοδήγηση του εντός του ανθρώπου διαμένοντος πνεύματος.		159:3.6 (1766.2) Sometime the children of the kingdom will realize that strong feelings of emotion are not equivalent to the leadings of the divine spirit. To be strongly and strangely impressed to do something or to go to a certain place, does not necessarily mean that such impulses are the leadings of the indwelling spirit.
159:3.7 (1766.3) Προειδοποιώ όλους τους πιστούς σχετικά με το κομμάτι της σύγκρουσης το οποίο πρέπει να διασχίσουν όλοι όσοι περνούν από τη ζωή, όπως αυτή βιώνεται στη σάρκα, για να φτάσουν στην ανώτερη ζωή όπως αυτή βιώνεται στο πνεύμα. Εκείνοι οι οποίοι ζουν αρκετά πλήρη ζωή μέσα στο ένα ή στο άλλο βασίλειο, αντιμετωπίζουν λίγο μπέρδεμα, αλλά όλοι είναι καταδικασμένοι να βιώσουν περισσότερη ή λιγότερη ανασφάλεια κατά τη ώρα της μετάβασης από το ένα στο άλλο επίπεδο της ζωής. Εισερχόμενοι στη βασιλεία, δεν μπορείτε να ξεφύγετε από τις ευθύνες της ή να αποφύγετε τις υποχρεώσεις, αλλά να θυμάστε: Ο ζυγός του ευαγγελίου είναι εύκολος και το φορτίο της αλήθειας είναι φως.		159:3.7 (1766.3) Forewarn all believers regarding the fringe of conflict which must be traversed by all who pass from the life as it is lived in the flesh to the higher life as it is lived in the spirit. To those who live quite wholly within either realm, there is little conflict or confusion, but all are doomed to experience more or less uncertainty during the times of transition between the two levels of living. In entering the kingdom, you cannot escape its responsibilities or avoid its obligations, but remember: The gospel yoke is easy and the burden of truth is light.
159:3.8 (1766.4) Ο κόσμος είναι γεμάτος από πεινασμένες ψυχές που λιμοκτονούν μπροστά στο ψωμί της ζωής. Άνθρωποι πεθαίνουν αναζητώντας το Θεό που ζει μέσα τους. Άνθρωποι αναζητούν τους θησαυρούς της βασιλείας με καρδιές γεμάτες λαχτάρα και με αποκαμωμένα πόδια όταν βρεθούν όλοι στην άμεση κατανόηση της ζωντανής πίστης. Η πίστη είναι για τη θρησκεία ό,τι και τα πανιά για το πλοίο. Είναι μια πρόσθετη δύναμη, όχι ένα προστιθέμενο φορτίο στη ζωή. Δεν υπάρχει παρά μόνο ένας αγώνας γι αυτούς που εισέρχονται στη βασιλεία, και αυτός είναι η πάλη για τον σωστό αγώνα της πίστης. Ο πιστός έχει μόνο μια μάχη, και αυτή είναι κατά της αμφιβολίας-απιστίας.		159:3.8 (1766.4) The world is filled with hungry souls who famish in the very presence of the bread of life; men die searching for the very God who lives within them. Men seek for the treasures of the kingdom with yearning hearts and weary feet when they are all within the immediate grasp of living faith. Faith is to religion what sails are to a ship; it is an addition of power, not an added burden of life. There is but one struggle for those who enter the kingdom, and that is to fight the good fight of faith. The believer has only one battle, and that is against doubt—unbelief.
159:3.9 (1766.5) Κηρύττοντας το ευαγγέλιο της βασιλείας, απλώς διδάσκετε τη φιλία με το Θεό. Και αυτή η φιλία και για τους άνδρες και για τις γυναίκες είναι ότι και οι δυο θα βρούνε εκείνο που ικανοποιεί πιο αληθινά τις χαρακτηριστικές επιθυμίες και τα ιδεώδη τους. Πείτε στα παιδιά μου ότι δεν είμαι μόνο ευαίσθητος στα συναισθήματά τους και υπομονετικός με τις αδυναμίες τους, αλλά είμαι επίσης ανηλεής με την αμαρτία και δεν ανέχομαι την αδικία. Είμαι όντως πράος και ταπεινός στην παρουσία του Πατέρα μου, αλλά είμαι εξίσου και αμείλικτα ανένδοτος, όταν γίνονται προμελετημένες κακές πράξεις και αμαρτωλή εξέγερση κατά του θελήματος του ουράνιου Πατέρα μου.		159:3.9 (1766.5) In preaching the gospel of the kingdom, you are simply teaching friendship with God. And this fellowship will appeal alike to men and women in that both will find that which most truly satisfies their characteristic longings and ideals. Tell my children that I am not only tender of their feelings and patient with their frailties, but that I am also ruthless with sin and intolerant of iniquity. I am indeed meek and humble in the presence of my Father, but I am equally and relentlessly inexorable where there is deliberate evil-doing and sinful rebellion against the will of my Father in heaven.
159:3.10 (1766.6) Δεν θα απεικονίσετε το διδάσκαλό σας σαν άνδρα των θλίψεων. Οι επόμενες γενιές θα μάθουν επίσης για την ακτινοβολία της χαράς μας, την ικανότητα της καλής θελήσεώς μας και το εμπνευσμένο καλό χιούμορ μας. Φανερώνουμε ένα μήνυμα καλών νέων το οποίο έχει μεταδοτική δύναμη μεταμόρφωσης. Η θρησκεία μας σφύζει από καινούργια ζωή και καινούργια μηνύματα. Εκείνοι που δέχονται αυτή τη διδασκαλία γεμίζουν με χαρά και οι καρδιές τους αναγκάζονται να χαίρονται αιωνίως. Η αυξανόμενη ευτυχία είναι πάντα το βίωμα όλων όσων είναι σίγουροι για το Θεό.		159:3.10 (1766.6) You shall not portray your teacher as a man of sorrows. Future generations shall know also the radiance of our joy, the buoyance of our good will, and the inspiration of our good humor. We proclaim a message of good news which is infectious in its transforming power. Our religion is throbbing with new life and new meanings. Those who accept this teaching are filled with joy and in their hearts are constrained to rejoice evermore. Increasing happiness is always the experience of all who are certain about God.
159:3.11 (1766.7) Διδάξτε όλους τους πιστούς να αποφεύγουν να ακουμπούν πάνω στα αβέβαια στηρίγματα της ψεύτικης συμπάθειας. Δεν μπορείς να αναπτύξεις δυνατούς χαρακτήρες δείχνοντας επιείκεια στην αυτολύπηση. Να προσπαθείτε ειλικρινά για να αποφύγετε την απατηλή επίδραση από την παρέα με τη μιζέρια. Να επεκτείνετε τη συμπάθειά σας μέχρι τη γενναιότητα και το κουράγιο ενόσω συγκρατείτε την υπερβολική λύπηση για εκείνες τις δειλές ψυχές που με μισή καρδιά μόνο αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες της ζωής. Μην προσφέρετε παρηγοριά σ’ εκείνους που αντιμετωπίζουν παθητικά τις δυσκολίες χωρίς ν’ αγωνιστούν. Μη συμπονάτε τους συνανθρώπους σας απλά και μόνο για να σας συμπονέσουν και αυτοί σε ανταπόδοση.		159:3.11 (1766.7) Teach all believers to avoid leaning upon the insecure props of false sympathy. You cannot develop strong characters out of the indulgence of self-pity; honestly endeavor to avoid the deceptive influence of mere fellowship in misery. Extend sympathy to the brave and courageous while you withhold overmuch pity from those cowardly souls who only halfheartedly stand up before the trials of living. Offer not consolation to those who lie down before their troubles without a struggle. Sympathize not with your fellows merely that they may sympathize with you in return.
159:3.12 (1766.8) Όταν τα παιδιά μου αποκτήσουν κάποτε συνείδηση της ασφάλειας της θεϊκής παρουσίας, αυτή η πίστη θα διευρύνει το νου, θα εξευγενίσει την ψυχή, θα ενδυναμώσει την προσωπικότητα, θα αυξήσει τη χαρά, θα εμβαθύνει την αντίληψη του πνεύματος και θα εντείνει τη δύναμη του να αγαπάς και να αγαπιέσαι.		159:3.12 (1766.8) When my children once become self-conscious of the assurance of the divine presence, such a faith will expand the mind, ennoble the soul, reinforce the personality, augment the happiness, deepen the spirit perception, and enhance the power to love and be loved.
159:3.13 (1767.1) Διδάξτε όλους τους πιστούς ότι εκείνοι που εισέρχονται στη βασιλεία δεν θα καταστούν απρόσβλητοι από τα ατυχήματα του χρόνου ή από τις συνηθισμένες καταστροφές της φύσης. Το να πιστεύετε στο ευαγγέλιο δεν θα σας εμποδίσει να αντιμετωπίσετε δυσκολίες, αλλά θα σας εξασφαλίσει να μην φοβηθείτε όταν η δυσκολία θα σας προφτάσει. Αν με τόλμη πιστέψετε σε μένα και με όλη την καρδιά σας συνεχίσετε να με ακολουθείτε, κάνοντάς το αυτό, με μεγαλύτερη βεβαιότητα θα μπείτε στο δρόμο που οδηγεί στα βάσανα. Δεν υπόσχομαι ότι θα σας ελευθερώσω από τα ύδατα της εναντιότητας, αλλά σας υπόσχομαι να τα ξεπεράσουμε μαζί.		159:3.13 (1767.1) Teach all believers that those who enter the kingdom are not thereby rendered immune to the accidents of time or to the ordinary catastrophes of nature. Believing the gospel will not prevent getting into trouble, but it will insure that you shall be unafraid when trouble does overtake you. If you dare to believe in me and wholeheartedly proceed to follow after me, you shall most certainly by so doing enter upon the sure pathway to trouble. I do not promise to deliver you from the waters of adversity, but I do promise to go with you through all of them.
159:3.14 (1767.2) Και άλλα πολύ περισσότερα δίδαξε ο Ιησούς αυτή την ομάδα των πιστών πριν ετοιμαστούν για το βραδινό ύπνο. Και αυτοί που άκουσαν αυτά τα λεγόμενα, τα φύλαξαν στην καρδιά τους και συχνά τα αφηγήθηκαν για τη διαπαιδαγώγηση των αποστόλων και των μαθητών που δεν ήταν παρόντες όταν τους τα έλεγε αυτά.		159:3.14 (1767.2) And much more did Jesus teach this group of believers before they made ready for the night’s sleep. And they who heard these sayings treasured them in their hearts and did often recite them for the edification of the apostles and disciples who were not present when they were spoken.
4. Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΝΑΘΑΝΑΗΛ ^top		4. The Talk with Nathaniel ^top
159:4.1 (1767.3) Και κατόπιν ο Ιησούς πήγε στην Άβιλα, όπου εργαζόταν ο Ναθαναήλ και οι συνεργάτες του. Ο Ναθαναήλ είχε ενοχληθεί πολύ από μερικές εξαγγελίες του Ιησού που φαινόντουσαν να δυσφημούν την ισχύ των αναγνωρισμένων Εβραϊκών Γραφών. Συνεπώς, τη νύχτα αυτή, μετά τη συνηθισμένη περίοδο των ερωτήσεων και των απαντήσεων, ο Ναθαναήλ πήρε τον Ιησού μακριά από τους άλλους και ρώτησε: «Κύριε, θα με εμπιστευόσουν να μάθω την αλήθεια για τις Γραφές; Παρατηρώ ότι μας διδάσκεις μόνο ένα κομμάτι από τα ιερά κείμενα – τα καλύτερα απ’ ότι είδα – και συμπεραίνω ότι απορρίπτεις τις διδασκαλίες των ραβίνων, που λένε ότι τα λόγια του νόμου είναι τα ίδια τα λόγια του Θεού, και ότι υπήρχαν με το Θεό στον ουρανό ακόμα και προ των ημερών του Αβραάμ και του Μωυσή. Ποια είναι η αλήθεια για τις Γραφές;». Όταν ο Ιησούς άκουσε την ερώτηση του μπλεγμένου αποστόλου του, αποκρίθηκε:		159:4.1 (1767.3) And then went Jesus over to Abila, where Nathaniel and his associates labored. Nathaniel was much bothered by some of Jesus’ pronouncements which seemed to detract from the authority of the recognized Hebrew scriptures. Accordingly, on this night, after the usual period of questions and answers, Nathaniel took Jesus away from the others and asked: “Master, could you trust me to know the truth about the Scriptures? I observe that you teach us only a portion of the sacred writings—the best as I view it—and I infer that you reject the teachings of the rabbis to the effect that the words of the law are the very words of God, having been with God in heaven even before the times of Abraham and Moses. What is the truth about the Scriptures?” When Jesus heard the question of his bewildered apostle, he answered:
159:4.2 (1767.4) «Ναθαναήλ, καλώς έκρινες. Δεν αντιμετωπίζω τις Γραφές όπως οι ραβίνοι. Θα σου μιλήσω γι αυτό το θέμα με την προϋπόθεση ότι δεν θα αναφέρεις αυτά τα πράγματα στους αδελφούς σου, οι οποίοι δεν είναι όλοι προετοιμασμένοι να δεχτούν αυτή τη διδασκαλία. Τα λόγια του νόμου του Μωυσή και οι διδασκαλίες των Γραφών δεν υπήρχαν πριν από τον Αβραάμ. Μόνο τα τελευταία χρόνια οι Γραφές συγκεντρώθηκαν όλες μαζί όπως τις έχουμε σήμερα. Ενώ περιέχουν τις καλύτερες και υψηλότερες σκέψεις και επιθυμίες του Ιουδαϊκού λαού, περιέχουν επίσης πολλά που απέχουν από το να είναι αντιπροσωπευτικά του χαρακτήρα και της διδασκαλίας του ουράνιου Πατέρα. Γι αυτό και πρέπει να διαλέγω από τις καλύτερες διδασκαλίες εκείνες τις αλήθειες που σας μαθαίνουν για το ευαγγέλιο της βασιλείας.		159:4.2 (1767.4) “Nathaniel, you have rightly judged; I do not regard the Scriptures as do the rabbis. I will talk with you about this matter on condition that you do not relate these things to your brethren, who are not all prepared to receive this teaching. The words of the law of Moses and the teachings of the Scriptures were not in existence before Abraham. Only in recent times have the Scriptures been gathered together as we now have them. While they contain the best of the higher thoughts and longings of the Jewish people, they also contain much that is far from being representative of the character and teachings of the Father in heaven; wherefore must I choose from among the better teachings those truths which are to be gleaned for the gospel of the kingdom.
159:4.3 (1767.5) Αυτά τα κείμενα είναι έργο ανθρώπων, μερικοί από αυτούς άγιοι άνθρωποι, άλλοι, όχι και τόσο. Τα κείμενα αυτών των βιβλίων αντιπροσωπεύουν τις απόψεις και το βαθμό της διαφώτισης της εποχής από την οποία προέρχονται. Σαν αποκάλυψη της αλήθειας, τα τελευταία είναι πιο έγκυρα από τα πρώτα. Οι Γραφές έχουν ελαττώματα και είναι εντελώς ανθρώπινες στην καταγωγή, αλλά πρόσεξε, αποτελούν πραγματικά την καλύτερη συλλογή θρησκευτικής σοφίας και πνευματικής αλήθειας που βρέθηκε σε όλο τον κόσμο την εποχή εκείνη.		159:4.3 (1767.5) “These writings are the work of men, some of them holy men, others not so holy. The teachings of these books represent the views and extent of enlightenment of the times in which they had their origin. As a revelation of truth, the last are more dependable than the first. The Scriptures are faulty and altogether human in origin, but mistake not, they do constitute the best collection of religious wisdom and spiritual truth to be found in all the world at this time.
159:4.4 (1767.6) Πολλά από αυτά τα βιβλία δεν γράφτηκαν από τα άτομα, των οποίων τα ονόματα φέρουν, αλλά κατ’ ουδένα τρόπο δεν μειώνεται η αξία των αληθειών τις οποίες περιέχουν. Παρόλο που η ιστορία του Ιωνά δεν είναι γεγονός, και παρόλο που ο Ιωνάς δεν έζησε ποτέ, ακόμα και τότε, η βαθιά αλήθεια τού αφηγήματος αυτού, η αγάπη του Θεού για τη Νινευί και τους επονομαζόμενους ειδωλολάτρες, δεν είναι λιγότερο πολύτιμη στα μάτια όλων εκείνων που αγαπούν τους συνανθρώπους τους. Οι γραφές είναι ιερές επειδή παρουσιάζουν τις σκέψεις και τις πράξεις των ανθρώπων που έψαχναν το Θεό, και οι οποίοι άφησαν σ’ αυτά τα κείμενα καταγραμμένα τα υψηλότερα σχέδια δικαιοσύνης, αλήθειας και αγιότητας. Οι Γραφές περιέχουν πολλά που είναι αλήθεια, πάρα πολλά, αλλά με τη φώτιση από την παρούσα διδασκαλία σας, γνωρίζετε ότι αυτά τα κείμενα περιέχουν επίσης πολλά που δεν αντιπροσωπεύουν τον ουράνιο Πατέρα, τον αγαπημένο Θεό που ήρθα να αποκαλύψω σε όλους τους κόσμους.		159:4.4 (1767.6) “Many of these books were not written by the persons whose names they bear, but that in no way detracts from the value of the truths which they contain. If the story of Jonah should not be a fact, even if Jonah had never lived, still would the profound truth of this narrative, the love of God for Nineveh and the so-called heathen, be none the less precious in the eyes of all those who love their fellow men. The Scriptures are sacred because they present the thoughts and acts of men who were searching for God, and who in these writings left on record their highest concepts of righteousness, truth, and holiness. The Scriptures contain much that is true, very much, but in the light of your present teaching, you know that these writings also contain much that is misrepresentative of the Father in heaven, the loving God I have come to reveal to all the worlds.
159:4.5 (1768.1) Ναθαναήλ, μην επιτρέψεις ποτέ στον εαυτό σου να πιστέψει τις αναφορές των Γραφών που λένε ότι ο Θεός της αγάπης πρόσταξε τους προγόνους σου να πολεμήσουν και να κατασφάξουν όλους τους εχθρούς τους – άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Τέτοιες αναφορές είναι λόγια των ανθρώπων, όχι πολύ αγίων, και δεν είναι ο λόγος του Θεού. Οι Γραφές πάντοτε αντανακλούσαν και θα αντανακλούν τη διανοητική, ηθική και πνευματική κατάσταση εκείνων που τις έφτιαξαν. Δεν πρόσεξες ότι τα σχέδια του Γιαχβέ αυξάνονται σε ομορφιά και δόξα όταν οι προφήτες αναφέρουν τον Σαμουήλ και τον Ησαΐα; Και θα πρέπει να θυμάσαι ότι οι Γραφές προορίζονται για θρησκευτική εκπαίδευση και πνευματική καθοδήγηση. Δεν είναι τα έργα ούτε ιστορικών ούτε φιλοσόφων.		159:4.5 (1768.1) “Nathaniel, never permit yourself for one moment to believe the Scripture records which tell you that the God of love directed your forefathers to go forth in battle to slay all their enemies—men, women, and children. Such records are the words of men, not very holy men, and they are not the word of God. The Scriptures always have, and always will, reflect the intellectual, moral, and spiritual status of those who create them. Have you not noted that the concepts of Yahweh grow in beauty and glory as the prophets make their records from Samuel to Isaiah? And you should remember that the Scriptures are intended for religious instruction and spiritual guidance. They are not the works of either historians or philosophers.
159:4.6 (1768.2) Τα πλέον αξιοθρήνητα πράγματα δεν είναι τόσο αυτή η λανθασμένη ιδέα της απόλυτης τελειότητας των αναφορών των Γραφών και το αλάνθαστο των διδασκαλιών της, αλλά αντίθετα η μπερδεμένη παρερμηνεία των ιερών κειμένων από τους σκλάβους της παράδοσης, γραμματείς και Φαρισαίους της Ιερουσαλήμ. Και τώρα θα μεταχειριστούν και τη θεωρία που λέγει ότι οι Γραφές είναι θεόπνευστες, και τις παρερμηνείες τους γι αυτές, στις αποφασισμένες προσπάθειές τους να αντισταθούν στις καινούργιες διδασκαλίες του ευαγγελίου της βασιλείας. Ναθαναήλ, μην ξεχάσεις ποτέ, ο Πατέρας δεν περιορίζει την αποκάλυψη της αλήθειας από καμία γενεά ή από κανένα λαό. Έχουν υπάρξει πολλοί σοβαροί αναζητητές της αλήθειας και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, μπερδεμένοι και αποκαρδιωμένοι από αυτές τις θεωρίες της τελειότητας των Γραφών.		159:4.6 (1768.2) “The thing most deplorable is not merely this erroneous idea of the absolute perfection of the Scripture record and the infallibility of its teachings, but rather the confusing misinterpretation of these sacred writings by the tradition-enslaved scribes and Pharisees at Jerusalem. And now will they employ both the doctrine of the inspiration of the Scriptures and their misinterpretations thereof in their determined effort to withstand these newer teachings of the gospel of the kingdom. Nathaniel, never forget, the Father does not limit the revelation of truth to any one generation or to any one people. Many earnest seekers after the truth have been, and will continue to be, confused and disheartened by these doctrines of the perfection of the Scriptures.
159:4.7 (1768.3) Η απόδειξη της αλήθειας είναι το ίδιο το πνεύμα που ενοικεί και εκδηλώνεται με ζωοποιό τρόπο και όχι τα νεκρά λόγια των λιγότερο πεφωτισμένων και δήθεν εμπνευσμένων ανδρών αλλοτινών γενεών. Και αν ακόμα αυτοί οι άγιοι που υπήρξαν παλαιότερα, έζησαν εμπνευσμένες και πλήρεις πνεύματος ζωές, αυτό δεν σημαίνει ότι τα λόγια τους ήταν εξίσου εμπνευσμένα πνευματικά. Σήμερα δεν κρατούμε αναφορές για τις διδασκαλίες του ευαγγελίου της βασιλείας, από φόβο μήπως, όταν θα έχω φύγει, γρήγορα διαιρεθείτε σε ετερόκλητες ομάδες αγωνιστών της αλήθειας, σαν αποτέλεσμα της διαφορετικής ερμηνείας που θα δώσετε στις διδασκαλίες μου. Για τη γενιά τούτη, είναι καλύτερο να ζήσουμε αυτές τις αλήθειες και να αποφύγουμε ηθελημένα να κρατήσουμε αρχεία.		159:4.7 (1768.3) “The authority of truth is the very spirit that indwells its living manifestations, and not the dead words of the less illuminated and supposedly inspired men of another generation. And even if these holy men of old lived inspired and spirit-filled lives, that does not mean that their words were similarly spiritually inspired. Today we make no record of the teachings of this gospel of the kingdom lest, when I have gone, you speedily become divided up into sundry groups of truth contenders as a result of the diversity of your interpretation of my teachings. For this generation it is best that we live these truths while we shun the making of records.
159:4.8 (1768.4) Πρόσεξε καλά τα λόγια μου, Ναθαναήλ, τίποτε απ’ όσα έχει αγγίξει η ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να θεωρηθεί αλάνθαστο. Μέσα από το μυαλό του ανθρώπου η θεϊκή αλήθεια μπορεί πράγματι να λάμπει προς τα έξω, αλλά με σχετική καθαρότητα και μερική θεϊκότητα. Το δημιούργημα μπορεί να επιθυμεί πολύ το αλάνθαστο, αλλά μόνο ο Δημιουργός το κατέχει.		159:4.8 (1768.4) “Mark you well my words, Nathaniel, nothing which human nature has touched can be regarded as infallible. Through the mind of man divine truth may indeed shine forth, but always of relative purity and partial divinity. The creature may crave infallibility, but only the Creators possess it.
159:4.9 (1768.5) Αλλά το μεγαλύτερο σφάλμα της διδασκαλίας των Γραφών είναι η θεωρία των απόκρυφων βιβλίων του μυστηρίου και της σοφίας, την οποία μόνο τα σοφά μυαλά του έθνους τολμούν να ερμηνεύσουν. Οι αποκαλύψεις της θεϊκής σοφίας δεν είναι απόκρυφες παρά μόνο για την ανθρώπινη άγνοια, το φανατισμό και τη στενοκέφαλη μισαλλοδοξία. Το φως των Γραφών θολώνει μόνο από την προκατάληψη και σκοτεινιάζει από τη δεισιδαιμονία. Ένας λανθασμένος φόβος ιερότητας έχει εμποδίσει τη θρησκεία να προφυλαχτεί από την κοινή λογική. Ο φόβος της αυθεντίας των ιερών κειμένων του παρελθόντος εμποδίζει, με αποτελεσματικό τρόπο, τις αθώες ψυχές του σήμερα να δεχτούν το νέο φως του ευαγγελίου, το φως που, αυτοί οι γνώστες του Θεού των αλλοτινών εποχών, επιθυμούσαν τόσο έντονα να δουν.		159:4.9 (1768.5) “But the greatest error of the teaching about the Scriptures is the doctrine of their being sealed books of mystery and wisdom which only the wise minds of the nation dare to interpret. The revelations of divine truth are not sealed except by human ignorance, bigotry, and narrow-minded intolerance. The light of the Scriptures is only dimmed by prejudice and darkened by superstition. A false fear of sacredness has prevented religion from being safeguarded by common sense. The fear of the authority of the sacred writings of the past effectively prevents the honest souls of today from accepting the new light of the gospel, the light which these very God-knowing men of another generation so intensely longed to see.
159:4.10 (1769.1) Το θλιβερότερο όμως χαρακτηριστικό όλων, αποτελεί το γεγονός, ότι μερικοί από τους διδασκάλους της ιερότητας της παράδοσης γνωρίζουν αυτή την αλήθεια. Λιγότερο ή περισσότερο κατανοούν αυτούς τους περιορισμούς των Γραφών, αλλά είναι ηθικά δειλοί και διανοητικά ανέντιμοι. Γνωρίζουν την αλήθεια που έχει σχέση με τα ιερά κείμενα, αλλά προτιμούν να αποσιωπούν αυτά τα ενοχλητικά γεγονότα από το λαό. Και έτσι διαστρεβλώνουν και διαστρέφουν τις Γραφές, κάνοντάς τες τον οδηγό που θα σκλαβώσει τις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής και μια αυθεντία σε πράγματα μη πνευματικά αντί να θεωρούν τα ιερά κείμενα σαν το θησαυροφυλάκιο της ηθικής σοφίας, της θρησκευτικής έμπνευσης και της πνευματικής διδασκαλίας των ανθρώπων αλλοτινών εποχών που ήταν γνώστες του Θεού.		159:4.10 (1769.1) “But the saddest feature of all is the fact that some of the teachers of the sanctity of this traditionalism know this very truth. They more or less fully understand these limitations of Scripture, but they are moral cowards, intellectually dishonest. They know the truth regarding the sacred writings, but they prefer to withhold such disturbing facts from the people. And thus do they pervert and distort the Scriptures, making them the guide to slavish details of the daily life and an authority in things nonspiritual instead of appealing to the sacred writings as the repository of the moral wisdom, religious inspiration, and the spiritual teaching of the God-knowing men of other generations.”
159:4.11 (1769.2) Ο Ναθαναήλ διαφωτίστηκε και ξαφνιάστηκε από τις αναγγελίες του Κυρίου. Σκεφτόταν επί μακρόν αυτή τη συζήτηση στα μύχια της ψυχής του, αλλά δεν ανέφερε σε κανένα σχετικά με αυτή τη συνομιλία μέχρι την ανάληψη του Ιησού. Κι’ ακόμα και τότε φοβήθηκε να μεταδώσει όλη την υπόθεση των εντολών του Κυρίου.		159:4.11 (1769.2) Nathaniel was enlightened, and shocked, by the Master’s pronouncement. He long pondered this talk in the depths of his soul, but he told no man concerning this conference until after Jesus’ ascension; and even then he feared to impart the full story of the Master’s instruction.
5. Η ΘΕΤΙΚΗ ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ^top		5. The Positive Nature of Jesus’ Religion ^top
159:5.1 (1769.3) Στη Φιλαδέλφεια, όπου εργαζόταν ο Ιάκωβος, ο Ιησούς δίδαξε στους μαθητές του τη θετική φύση του ευαγγελίου της βασιλείας. Όταν, στην πορεία των δηλώσεών του, φανέρωσε ότι μερικά τμήματα των Γραφών περιείχαν περισσότερη αλήθεια από άλλα και παραίνεσε τους ακροατές του να δώσουν στις ψυχές τους την καλύτερη πνευματική τροφή, ο Ιάκωβος διέκοψε τον Κύριο, ρωτώντας: «Θα μπορούσες Κύριε, να μας προτείνεις πώς να διαλέγουμε τα καλύτερα εδάφια από τις Γραφές για την προσωπική μας διαπαιδαγώγηση;». Και ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Ναι, Ιάκωβε, όταν διαβάζεις τις Γραφές ψάξε για εκείνες τις αιώνιες αλήθειες και τις θεϊκά όμορφες διδασκαλίες, όπως:		159:5.1 (1769.3) At Philadelphia, where James was working, Jesus taught the disciples about the positive nature of the gospel of the kingdom. When, in the course of his remarks, he intimated that some parts of the Scripture were more truth-containing than others and admonished his hearers to feed their souls upon the best of the spiritual food, James interrupted the Master, asking: “Would you be good enough, Master, to suggest to us how we may choose the better passages from the Scriptures for our personal edification?” And Jesus replied: “Yes, James, when you read the Scriptures look for those eternally true and divinely beautiful teachings, such as:
159:5.2 (1769.4) ‘Φτιάξε μέσα μου μια καθαρή καρδιά, Ω Κύριε’		159:5.2 (1769.4) “Create in me a clean heart, O Lord.
159:5.3 (1769.5) ‘Ο Κύριος είναι ο βοσκός μου, δεν θα στερηθώ τίποτε’		159:5.3 (1769.5) “The Lord is my shepherd; I shall not want.
159:5.4 (1769.6) ‘Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν’		159:5.4 (1769.6) “You should love your neighbor as yourself.
159:5.5 (1769.7) ‘Επειδή Εγώ, ο Κύριος και Θεός σου, θα κρατήσω το δεξί σου χέρι, λέγοντας, μη φοβάσαι, Εγώ θα σε βοηθάω’		159:5.5 (1769.7) “For I, the Lord your God, will hold your right hand, saying, fear not; I will help you.
159:5.6 (1769.8) ‘Ούτε τα έθνη θα γνωρίσουν ξανά τον πόλεμο’		159:5.6 (1769.8) “Neither shall the nations learn war any more.”
159:5.7 (1769.9) Και αυτό είναι ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο ο Ιησούς, μέρα τη μέρα, μεταχειριζόταν την αφρόκρεμα των Εβραϊκών Γραφών για την εκπαίδευση των οπαδών του και για τον συνυπολογισμό της στις διδασκαλίες του νέου ευαγγελίου της βασιλείας. Άλλες θρησκείες προτείνουν τη σκέψη για το πλησίασμα του Θεού στον άνθρωπο, αλλά ο Ιησούς παρομοίασε το ενδιαφέρον του Θεού για τον άνθρωπο όπως την έγνοια ενός τρυφερού πατέρα για την ευημερία των εξαρτημένων παιδιών του και κατόπιν αυτή τη διδασκαλία την έκανε την ακρογωνιαία πέτρα της θρησκείας του. Και έτσι η θεωρία της πατρότητας του Θεού έκανε προστακτική την ανάγκη για την αδελφότητα του ανθρώπου. Η λατρεία προς τον Θεό και η υπηρεσία του ανθρώπου απέβη το άθροισμα και η ουσία της θρησκείας του. Ο Ιησούς πήρε το καλύτερο τμήμα της ιουδαϊκής θρησκείας και το μετέτρεψε σ’ ένα αξιόλογο κομμάτι της νέας διδασκαλίας του ευαγγελίου.		159:5.7 (1769.9) And this is illustrative of the way Jesus, day by day, appropriated the cream of the Hebrew scriptures for the instruction of his followers and for inclusion in the teachings of the new gospel of the kingdom. Other religions had suggested the thought of the nearness of God to man, but Jesus made the care of God for man like the solicitude of a loving father for the welfare of his dependent children and then made this teaching the cornerstone of his religion. And thus did the doctrine of the fatherhood of God make imperative the practice of the brotherhood of man. The worship of God and the service of man became the sum and substance of his religion. Jesus took the best of the Jewish religion and translated it to a worthy setting in the new teachings of the gospel of the kingdom.
159:5.8 (1769.10) O Ιησούς έβαλε το πνεύμα της θετικής πράξης στη θέση των παθητικών θεωριών της ιουδαϊκής θρησκείας. Στη θέση της αρνητικότητας με τις τελετουργικές απαιτήσεις, ο Ιησούς επέβαλε τη θετική πράξη εκείνου, που η νέα του θρησκεία απαιτούσε από εκείνους που την αποδέχονταν. Η θρησκεία του Ιησού συνίστατο όχι μόνο μερικώς στην πίστη, αλλά στην καθημερινή πράξη εκείνων των πραγμάτων που απαιτούσε το ευαγγέλιο. Δεν δίδασκε ότι η ουσία της θρησκείας του συνίστατο στην κοινωνική υπηρεσία, αλλά αντίθετα ότι η κοινωνική υπηρεσία ήταν ένα από τα συγκεκριμένα αποτελέσματα της κατοχής του πνεύματος της αληθινής θρησκείας.		159:5.8 (1769.10) Jesus put the spirit of positive action into the passive doctrines of the Jewish religion. In the place of negative compliance with ceremonial requirements, Jesus enjoined the positive doing of that which his new religion required of those who accepted it. Jesus’ religion consisted not merely in believing, but in actually doing, those things which the gospel required. He did not teach that the essence of his religion consisted in social service, but rather that social service was one of the certain effects of the possession of the spirit of true religion.
159:5.9 (1770.1) Ο Ιησούς δεν δίσταζε να κάνει κτήμα του το μεγαλύτερο τμήμα των Γραφών ενώ αποκήρυσσε το μικρότερο κομμάτι. Τη μεγαλειώδη προτροπή του «Αγάπα τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου», την πήρε από τις Γραφές που λένε: «Δεν θα εκδικείσαι τα παιδιά του λαού σου, αλλά θα αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου». Ο Ιησούς προσάρτησε το θετικό τμήμα των Γραφών ενώ απέρριψε το αρνητικό κομμάτι. Επιπλέον, αντιτάχθηκε στην αρνητική ή την παθητική αντίσταση. Είπε: «Όταν ο εχθρός σε χτυπάει στο μάγουλο, μη στέκεσαι άλαλος και παθητικός αλλά με θετική στάση γύρισε και το άλλο, δηλαδή, κάνε το καλύτερο δυνατό ενεργητικά για να οδηγήσεις τον αδελφό σου που σφάλλει, από τα μονοπάτια του πονηρού στους καλύτερους δρόμους της ενάρετης ζωής». Ο Ιησούς απαίτησε από τους οπαδούς του να δρουν θετικά και επιθετικά σε κάθε κατάσταση της ζωής. Το γύρισμα του άλλου μάγουλου, ή οποιαδήποτε πράξη μπορεί να συμβολίζει αυτό, απαιτεί πρωτοβουλία, συνεπάγεται δυναμική, ενεργητική και θαρραλέα έκφραση της προσωπικότητας του πιστού.		159:5.9 (1770.1) Jesus did not hesitate to appropriate the better half of a Scripture while he repudiated the lesser portion. His great exhortation, “Love your neighbor as yourself,” he took from the Scripture which reads: “You shall not take vengeance against the children of your people, but you shall love your neighbor as yourself.” Jesus appropriated the positive portion of this Scripture while rejecting the negative part. He even opposed negative or purely passive nonresistance. Said he: “When an enemy smites you on one cheek, do not stand there dumb and passive but in positive attitude turn the other; that is, do the best thing possible actively to lead your brother in error away from the evil paths into the better ways of righteous living.” Jesus required his followers to react positively and aggressively to every life situation. The turning of the other cheek, or whatever act that may typify, demands initiative, necessitates vigorous, active, and courageous expression of the believer’s personality.
159:5.10 (1770.2) Ο Ιησούς δεν συνηγόρησε για την παθητική υποταγή στις προσβολές εκείνων που ίσως σκόπιμα αναζητούν να επιβληθούν στους οπαδούς τής μη αντίστασης στον πονηρό, αλλά αντίθετα οι οπαδοί του πρέπει να είναι σωστοί και πανέτοιμοι για την γρήγορη και θετική αντίδραση του καλού ενάντια στο πονηρό μέχρι τέλους, ώστε να υπερισχύσουν αποτελεσματικά του πονηρού με το καλό. Μην λησμονείτε ότι το αληθινό καλό είναι σταθερά πιο ισχυρό από το χειρότερο πονηρό. Ο Κύριος δίδαξε ένα θετικό κριτήριο της καλοσύνης: «Οποιοσδήποτε επιθυμεί να είναι μαθητής μου, ας παραβλέψει τον εαυτό του και ας αποδεχθεί το σύνολο των καθημερινών ευθυνών του ακολουθώντας με». Με τον ίδιο τρόπο έζησε και ο ίδιος «περιδιάβαζε κάνοντας καλό». Και αυτή η άποψη του ευαγγελίου απεικονίστηκε καλά από πολλές παραβολές τις οποίες αργότερα είπε στους οπαδούς του. Δεν προέτρεψε ποτέ τους οπαδούς του να εφαρμόζουν υπομονετικά τις υποχρεώσεις τους, αλλά αντίθετα να δρουν με ενεργητικότητα και ενθουσιασμό σύμφωνα με το πλήρες μερίδιο των ανθρώπινων ευθυνών τους και των θεϊκών προνομίων τους στη βασιλεία του Θεού.		159:5.10 (1770.2) Jesus did not advocate the practice of negative submission to the indignities of those who might purposely seek to impose upon the practitioners of nonresistance to evil, but rather that his followers should be wise and alert in the quick and positive reaction of good to evil to the end that they might effectively overcome evil with good. Forget not, the truly good is invariably more powerful than the most malignant evil. The Master taught a positive standard of righteousness: “Whosoever wishes to be my disciple, let him disregard himself and take up the full measure of his responsibilities daily to follow me.” And he so lived himself in that “he went about doing good.” And this aspect of the gospel was well illustrated by many parables which he later spoke to his followers. He never exhorted his followers patiently to bear their obligations but rather with energy and enthusiasm to live up to the full measure of their human responsibilities and divine privileges in the kingdom of God.
159:5.11 (1770.3) Όταν ο Ιησούς εκπαίδευε τους αποστόλους του, ότι θα πρέπει να προσφέρουν και τον υπόλοιπο ρουχισμό σε κάποιον άδικο που τους πήρε το παλτό, δεν αναφερόταν κυριολεκτικά σε ένα δεύτερο παλτό όσο στην ιδέα του να κάνεις κάτι θετικό για να σώσεις τον αμαρτάνοντα, αντί της παλαιάς συμβουλής για εκδίκηση – «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και τα λοιπά. Ο Ιησούς αποστρεφόταν την ιδέα είτε της εκδίκησης είτε να υποφέρεις παθητικά ή να είσαι θύμα της αδικίας. Με την ευκαιρία αυτή τους δίδαξε τους τρεις τρόπους για να παλέψεις με, και να αντισταθείς του πονηρού:		159:5.11 (1770.3) When Jesus instructed his apostles that they should, when one unjustly took away the coat, offer the other garment, he referred not so much to a literal second coat as to the idea of doing something positive to save the wrongdoer in the place of the olden advice to retaliate—“an eye for an eye” and so on. Jesus abhorred the idea either of retaliation or of becoming just a passive sufferer or victim of injustice. On this occasion he taught them the three ways of contending with, and resisting, evil:
159:5.12 (1770.4) 1. Να ανταποδώσεις κακό στο κακό – η θετική αλλά μη σωστή μέθοδος.		159:5.12 (1770.4) 1. To return evil for evil—the positive but unrighteous method.
159:5.13 (1770.5) 2. Να υποφέρεις από το κακό χωρίς παράπονο και χωρίς αντίσταση – η καθαρά αρνητική μέθοδος.		159:5.13 (1770.5) 2. To suffer evil without complaint and without resistance—the purely negative method.
159:5.14 (1770.6) 3. Να ανταποδώσεις καλό στο κακό, να επιβεβαιώσεις τη θέληση να γίνεις κύριος της κατάστασης, να υπερισχύσεις του κακού με το καλό – η θετική και σωστή μέθοδος.		159:5.14 (1770.6) 3. To return good for evil, to assert the will so as to become master of the situation, to overcome evil with good—the positive and righteous method.
159:5.15 (1770.7) Ένας από τους αποστόλους ρώτησε κάποτε: «Κύριε, τι να κάνω αν ένας άγνωστος με εξαναγκάσει να μεταφέρω το δέμα του ένα μίλι;». Ο Ιησούς απάντησε: «Μην καθίσεις κάτω και στενάζεις για απαλλαγή ενώ θα μαλώνεις με τον άγνωστο. Η δικαιοσύνη δεν προέρχεται από τέτοια παθητική στάση. Αν δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτε πιο αποτελεσματικό να πράξεις, μπορείς τουλάχιστον να μεταφέρεις το δέμα για δυο μίλια. Αυτή η θέληση της σιγουριάς θα αντικρούσει τον άδικο και άπιστο άγνωστο».		159:5.15 (1770.7) One of the apostles once asked: “Master, what should I do if a stranger forced me to carry his pack for a mile?” Jesus answered: “Do not sit down and sigh for relief while you berate the stranger under your breath. Righteousness comes not from such passive attitudes. If you can think of nothing more effectively positive to do, you can at least carry the pack a second mile. That will of a certainty challenge the unrighteous and ungodly stranger.”
159:5.16 (1770.8) Οι Ιουδαίοι είχαν ακούσει για ένα Θεό, ο οποίος θα συγχωρούσε τους μεταμελημένους αμαρτωλούς και θα προσπαθούσε να ξεχάσει τα αδικήματά τους, αλλά μόνο μετά την έλευση του Ιησού, οι άνθρωποι άκουσαν για ένα Θεό που αναζητούσε το χαμένο πρόβατο, που έπαιρνε την πρωτοβουλία να ψάξει για τους αμαρτωλούς, και ο οποίος χαιρόταν όταν τους εύρισκε να θέλουν να επιστρέψουν στο σπίτι του Πατέρα. Αυτή τη θετική νότα στη θρησκεία ο Ιησούς την προεξέτεινε μέχρι τις προσευχές του. Και μετασχημάτισε τον αρνητικό χρυσό κανόνα σε μια θετική νουθεσία της ανθρώπινης δικαιοσύνης.		159:5.16 (1770.8) The Jews had heard of a God who would forgive repentant sinners and try to forget their misdeeds, but not until Jesus came, did men hear about a God who went in search of lost sheep, who took the initiative in looking for sinners, and who rejoiced when he found them willing to return to the Father’s house. This positive note in religion Jesus extended even to his prayers. And he converted the negative golden rule into a positive admonition of human fairness.
159:5.17 (1771.1) Σε όλη τη διδασκαλία του ο Ιησούς παρέλειπε σταθερά τις μπερδεμένες λεπτομέρειες. Απέφευγε ηθελημένα την περίτεχνη γλώσσα και τις ποιητικές εικόνες ενός λογοτεχνικού έργου στα λόγια του. Συνήθως έβαζε μεγάλα νοήματα σε μικρές εκφράσεις. Προς παραδειγματισμό, ο Ιησούς αντέστρεφε το συνηθισμένο νόημα πολλών όρων, όπως το αλάτι, τη μαγιά, το ψάρεμα και τα μικρά παιδιά. Πιο αποτελεσματικά χρησιμοποιούσε τις αντιθέσεις, συγκρίνοντάς τη στιγμή με την αιωνιότητα και λοιπά. Οι εικόνες του ήταν χτυπητές, όπως π.χ. «Ο τυφλός που οδηγεί τυφλό». Αλλά τη μεγαλύτερη δύναμη που είχε η επεξηγηματική διδασκαλία του ήταν η απλότητά της. Ο Ιησούς έφερε τη φιλοσοφία της θρησκείας από τον ουρανό κάτω στη γη. Απεικόνισε τις στοιχειώδεις ανάγκες της ψυχής με μια νέα οξυδέρκεια και με μια καινούργια εκδήλωση αγάπης.		159:5.17 (1771.1) In all his teaching Jesus unfailingly avoided distracting details. He shunned flowery language and avoided the mere poetic imagery of a play upon words. He habitually put large meanings into small expressions. For purposes of illustration Jesus reversed the current meanings of many terms, such as salt, leaven, fishing, and little children. He most effectively employed the antithesis, comparing the minute to the infinite and so on. His pictures were striking, such as, “The blind leading the blind.” But the greatest strength to be found in his illustrative teaching was its naturalness. Jesus brought the philosophy of religion from heaven down to earth. He portrayed the elemental needs of the soul with a new insight and a new bestowal of affection.
6. Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΜΑΓΑΔΑΝ ^top		6. The Return to Magadan ^top
159:6.1 (1771.2) Η αποστολή των τεσσάρων εβδομάδων στη Δεκάπολη είχε μετρημένη επιτυχία. Εκατοντάδες ψυχές έγιναν δεκτές στη βασιλεία και οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές είχαν μια πολύτιμη εμπειρία στο να φέρνουν εις πέρας την εργασία τους χωρίς την έμπνευση από την άμεση προσωπική παρουσία του Ιησού.		159:6.1 (1771.2) The mission of four weeks in the Decapolis was moderately successful. Hundreds of souls were received into the kingdom, and the apostles and evangelists had a valuable experience in carrying on their work without the inspiration of the immediate personal presence of Jesus.
159:6.2 (1771.3) Την Παρασκευή, 16 Σεπτεμβρίου όλο το σώμα των εργαζομένων συγκεντρώθηκε στον Κήπο Μαγαδάν, καθορισμένο εκ των προτέρων. Το Σάββατο έγινε μια συγκέντρωση περισσότερο από εκατό πιστούς, στην οποία μελετήθηκαν ολοκληρωμένα τα μελλοντικά σχέδια για την επέκταση του έργου της βασιλείας. Οι αγγελιαφόροι του Δαυίδ ήταν παρόντες και έκαναν αναφορές σχετικά με την ευημερία των πιστών σε όλη την Ιουδαία, τη Σαμάρεια, τη Γαλιλαία και τις γειτονικές περιοχές.		159:6.2 (1771.3) On Friday, September 16, the entire corps of workers assembled by prearrangement at Magadan Park. On the Sabbath day a council of more than one hundred believers was held at which the future plans for extending the work of the kingdom were fully considered. The messengers of David were present and made reports concerning the welfare of the believers throughout Judea, Samaria, Galilee, and adjoining districts.
159:6.3 (1771.4) Από τους οπαδούς του Ιησού, αυτή τη φορά λίγοι εκτίμησαν πλήρως τη μεγάλη αξία των υπηρεσιών του σώματος των αγγελιαφόρων. Όχι μόνο οι αγγελιαφόροι κρατούσαν σε επαφή τους πιστούς μεταξύ τους αλλά και με τον Ιησού και τους αποστόλους σε όλη την Παλαιστίνη, αλλά κατά τη διάρκεια των σκοτεινών αυτών ημερών χρησίμευαν και σαν εισπράκτορες χρημάτων, όχι μόνο για την συντήρηση του Ιησού και των συνεργατών του, αλλά επίσης για την υποστήριξη των οικογενειών των δώδεκα αποστόλων και των δώδεκα ευαγγελιστών.		159:6.3 (1771.4) Few of Jesus’ followers at this time fully appreciated the great value of the services of the messenger corps. Not only did the messengers keep the believers throughout Palestine in touch with each other and with Jesus and the apostles, but during these dark days they also served as collectors of funds, not only for the sustenance of Jesus and his associates, but also for the support of the families of the twelve apostles and the twelve evangelists.
159:6.4 (1771.5) Εκείνη την εποχή περίπου, ο Άμπνερ μετακίνησε τη βάση των επιχειρήσεών του από την Εβρών στη Βηθλεέμ και αυτή η δεύτερη θέση ήταν επίσης και η βάση για τους αγγελιαφόρους του Δαυίδ στην Ιουδαία. Ο Δαυίδ διατήρησε μια ολονύκτια επικοινωνία, μέσω της υπηρεσίας των αγγελιαφόρων, μεταξύ της Ιερουσαλήμ και της Βηθσαϊδάς. Αυτοί οι δρομείς άφηναν την Ιερουσαλήμ κάθε πρωί, αναμετέδιδαν στη Συχάρ και τη Σκυθούπολη, και έφθαναν στη Βηθσαϊδά την ώρα του πρωινού την επόμενη ημέρα.		159:6.4 (1771.5) About this time Abner moved his base of operations from Hebron to Bethlehem, and this latter place was also the headquarters in Judea for David’s messengers. David maintained an overnight relay messenger service between Jerusalem and Bethsaida. These runners left Jerusalem each evening, relaying at Sychar and Scythopolis, arriving in Bethsaida by breakfast time the next morning.
159:6.5 (1771.6) Ο Ιησούς και οι συνεργάτες του ετοιμαζόντουσαν τώρα να ξεκουραστούν για μια εβδομάδα πριν ξεκινήσουν την προετοιμασία για την τελευταία εποχή των εργασιών τους υπέρ της βασιλείας. Αυτή θα ήταν και η τελευταία τους ανάπαυση, γιατί η αποστολή στην Περαία εξελίχτηκε σε εκστρατεία για κήρυγμα και διδασκαλία, που έφτασε ακριβώς μέχρι την ώρα της άφιξής τους στην Ιερουσαλήμ και τη θέσπιση των τελευταίων επεισοδίων της γήινης σταδιοδρομίας του Ιησού.		159:6.5 (1771.6) Jesus and his associates now prepared to take a week’s rest before they made ready to start upon the last epoch of their labors in behalf of the kingdom. This was their last rest, for the Perean mission developed into a campaign of preaching and teaching which extended right on down to the time of their arrival at Jerusalem and of the enactment of the closing episodes of Jesus’ earth career.