Εγγραφο 160		Paper 160
Ο ΡΟΔΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΕΧΑΝΔΡΕΙΑ		Rodan of Alexandria
160:0.1 (1772.1) Την Κυριακή το πρωί, 18 Σεπτεμβρίου, ο Ανδρέας ανακοίνωσε ότι καμία εργασία δεν θα προγραμματιζότανε για την ερχόμενη εβδομάδα. Όλοι οι απόστολοι, εκτός από τον Ναθαναήλ και τον Θωμά, πήγαν σπίτι τους να επισκεφθούν τις οικογένειές τους ή να μείνουν με φίλους. Την εβδομάδα αυτή, ο Ιησούς απόλαυσε μια περίοδο απόλυτης σχεδόν ανάπαυσης, όμως ο Ναθαναήλ και ο Θωμάς ήταν πολύ απασχολημένοι με τις συζητήσεις τους με κάποιο Έλληνα φιλόσοφο από την Αλεξάνδρεια ονόματι Ροδάν. Ο Έλληνας αυτός είχε τελευταία γίνει μαθητής του Ιησού μέσα από τη διδασκαλία ενός συνεργάτη τού Άμπνερ, που είχε διεξάγει μια αποστολή στην Αλεξάνδρεια. Ο Ροδάν είχε λοιπόν καταπιαστεί με ζήλο με την αποστολή να συνταιριάξει τη φιλοσοφία του για τη ζωή με τη νέα θρησκευτική διδασκαλία του Ιησού, και είχε έρθει στη Μαγαδάν ελπίζοντας να συζητήσει ο Κύριος αυτά τα προβλήματα μαζί του. Επιθυμούσε επίσης να εξασφαλίσει από πρώτο χέρι την αυθεντική εκδοχή του ευαγγελίου είτε από τον Ιησού είτε από κάποιον απόστολο. Αν και ο Κύριος απέφυγε να υπεισέλθει σε μια τέτοια συζήτηση με το Ροδάν, τον δέχτηκε όμως ευχάριστα και αμέσως έδωσε εντολή στον Ναθαναήλ και τον Θωμά να προσέξουν όλα όσα ο Ροδάν είχε να πει και αυτοί να του πούνε για το ευαγγέλιο σε ανταπόδοση.		160:0.1 (1772.1) ON SUNDAY morning, September 18, Andrew announced that no work would be planned for the coming week. All of the apostles, except Nathaniel and Thomas, went home to visit their families or to sojourn with friends. This week Jesus enjoyed a period of almost complete rest, but Nathaniel and Thomas were very busy with their discussions with a certain Greek philosopher from Alexandria named Rodan. This Greek had recently become a disciple of Jesus through the teaching of one of Abner’s associates who had conducted a mission at Alexandria. Rodan was now earnestly engaged in the task of harmonizing his philosophy of life with Jesus’ new religious teachings, and he had come to Magadan hoping that the Master would talk these problems over with him. He also desired to secure a firsthand and authoritative version of the gospel from either Jesus or one of his apostles. Though the Master declined to enter into such a conference with Rodan, he did receive him graciously and immediately directed that Nathaniel and Thomas should listen to all he had to say and tell him about the gospel in return.
1. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΡΟΔΑΝ ^top		1. Rodan’s Greek Philosophy ^top
160:1.1 (1772.2) Νωρίς το πρωί της Δευτέρας, ο Ροδάν άρχισε μια σειρά δέκα ομιλιών με το Ναθαναήλ, το Θωμά και μια ομάδα περίπου εικοσιτεσσάρων πιστών που έτυχε να βρίσκονται στη Μαγαδάν. Αυτές οι ομιλίες, συμπυκνωμένες, ενωμένες και ξαναειπωμένες σε σύγχρονη φρασεολογία, παρουσιάζουν τις παρακάτω σκέψεις για μελέτη:		160:1.1 (1772.2) Early Monday morning, Rodan began a series of ten addresses to Nathaniel, Thomas, and a group of some two dozen believers who chanced to be at Magadan. These talks, condensed, combined, and restated in modern phraseology, present the following thoughts for consideration:
160:1.2 (1772.3) H ανθρώπινη ζωή αποτελείται από τρία μεγάλα στοιχεία – παρορμήσεις, επιθυμίες και έλξεις. Ο δυνατός χαρακτήρας, η επιβλητική προσωπικότητα επιτυγχάνεται μόνο μεταλλάσσοντας τη φυσική παρόρμηση της ζωής με την τέχνη του να ζεις κοινωνικά, με τη μετατροπή των παρόντων επιθυμιών σε εκείνες τις ανώτερες επιθυμίες οι οποίες είναι ικανές για διαρκή κατορθώματα, ενώ το κοινότοπο δέλεαρ της ύπαρξης πρέπει να μεταφερθεί από τις συμβατικές και εδραιωμένες ιδέες στα ανώτερα βασίλεια των ανεξερεύνητων ιδεών και των ιδεωδών που δεν έχουν ακόμα ανακαλυφθεί.		160:1.2 (1772.3) Human life consists in three great drives—urges, desires, and lures. Strong character, commanding personality, is only acquired by converting the natural urge of life into the social art of living, by transforming present desires into those higher longings which are capable of lasting attainment, while the commonplace lure of existence must be transferred from one’s conventional and established ideas to the higher realms of unexplored ideas and undiscovered ideals.
160:1.3 (1772.4) Όσο πιο σύνθετος είναι ένας πολιτισμός, τόσο πιο δύσκολη αποβαίνει η τέχνη να ζεις. Όσο πιο γρήγορες οι αλλαγές στην κοινωνία, τόσο πιο περίπλοκο το καθήκον της ανάπτυξης του χαρακτήρα. Κάθε δέκα γενιές το ανθρώπινο είδος πρέπει να μαθαίνει εκ νέου την τέχνη να ζει, αν θέλει να συνεχίσει να προοδεύει. Και αν ο άνθρωπος γίνει τόσο πολυμήχανος ώστε με πιο γρήγορο ρυθμό να μεγαλώνει τις πολυπλοκότητες της κοινωνίας, η τέχνη του να ζεις θα χρειαστεί να επιτευχθεί σε λιγότερο χρονικό διάστημα, ίσως σε κάθε γενιά. Αν η εξέλιξη της τέχνης να ζεις, αποτύχει να συμβαδίσει με την τεχνική της ύπαρξης, η ανθρωπότητα γρήγορα θα επιστρέψει στην απλή παρόρμηση για ζωή – την επίτευξη της ικανοποίησης των τρεχουσών επιθυμιών. Έτσι η ανθρωπότητα θα παραμείνει ανώριμη. Η κοινωνία θα αποτύχει να φτάσει την πλήρη ωριμότητα.		160:1.3 (1772.4) The more complex civilization becomes, the more difficult will become the art of living. The more rapid the changes in social usage, the more complicated will become the task of character development. Every ten generations mankind must learn anew the art of living if progress is to continue. And if man becomes so ingenious that he more rapidly adds to the complexities of society, the art of living will need to be remastered in less time, perhaps every single generation. If the evolution of the art of living fails to keep pace with the technique of existence, humanity will quickly revert to the simple urge of living—the attainment of the satisfaction of present desires. Thus will humanity remain immature; society will fail in growing up to full maturity.
160:1.4 (1773.1) Η κοινωνική ωριμότητα είναι ισοδύναμη με το βαθμό της προθυμίας του ανθρώπου να εγκαταλείψει την ευχαρίστηση από τους απόλυτα παροδικούς και εφήμερους πόθους, για την απόλαυση των ανώτερων εκείνων επιθυμιών, η προσπάθεια για την επίτευξη των οποίων παρέχει την πιο πλούσια ικανοποίηση προοδευτικής οδήγησης προς μόνιμους στόχους. Το αληθινό όμως έμβλημα της κοινωνικής ωριμότητας είναι η προθυμία ενός λαού να εγκαταλείψει το δικαίωμα να ζει ειρηνικά και ευχαριστημένα με τα εύκολα κριτήρια της έλξης των εδραιωμένων πιστεύω και των συνηθισμένων ιδεών, για το ανήσυχο και κουραστικό δέλεαρ της επιδίωξης των ανεξερεύνητων δυνατοτήτων από την δυνατότητα επίτευξης των στόχων των ιδεωδών πνευματικών αληθειών που δεν έχουν ακόμα ανακαλυφθεί.		160:1.4 (1773.1) Social maturity is equivalent to the degree to which man is willing to surrender the gratification of mere transient and present desires for the entertainment of those superior longings the striving for whose attainment affords the more abundant satisfactions of progressive advancement toward permanent goals. But the true badge of social maturity is the willingness of a people to surrender the right to live peaceably and contentedly under the ease-promoting standards of the lure of established beliefs and conventional ideas for the disquieting and energy-requiring lure of the pursuit of the unexplored possibilities of the attainment of undiscovered goals of idealistic spiritual realities.
160:1.5 (1773.2) Τα ζώα ανταποκρίνονται με μεγαλοπρέπεια στην παρόρμηση της ζωής, αλλά μόνο ο άνθρωπος μπορεί να επιτύχει την τέχνη να ζει, αν και η πλειονότητα του ανθρώπινου είδους βιώνει μόνο τη ζωώδη παρόρμηση για ζωή. Τα ζώα γνωρίζουν μόνο την τυφλή και ενστικτώδη παρόρμηση. Ο άνθρωπος είναι ικανός να ξεπεράσει αυτή την παρόρμηση της φυσικής λειτουργίας. Ο άνθρωπος μπορεί να διαλέξει να ζει στο ανώτερο επίπεδο της τέχνης της διανόησης, μέχρι και την ουράνια ευτυχία και την πνευματική έκσταση. Τα ζώα δεν ζητούν πληροφορίες για τους σκοπούς της ζωής. Επομένως δεν ανησυχούν ποτέ, ούτε αυτοκτονούν. Η αυτοκτονία μεταξύ των ανθρώπων μαρτυρεί ότι τέτοιου είδους πλάσματα έχουν ξεπεράσει το καθαρά ζωώδες στάδιο ύπαρξης και επίσης, το επιπλέον γεγονός, ότι οι διερευνητικές προσπάθειες αυτών των πλασμάτων απέτυχαν να φτάσουν τα καλλιτεχνικά επίπεδα της θνητής ύπαρξης. Τα ζώα δεν γνωρίζουν το νόημα της ζωής. Ο άνθρωπος όχι μόνον κατέχει την ικανότητα για την αναγνώριση των αξιών και την κατανόηση των νοημάτων, αλλά συνειδητοποιεί και το ίδιο το νόημα των νοημάτων – έχει αυτοσυνείδηση της επίγνωσης.		160:1.5 (1773.2) Animals respond nobly to the urge of life, but only man can attain the art of living, albeit the majority of mankind only experience the animal urge to live. Animals know only this blind and instinctive urge; man is capable of transcending this urge to natural function. Man may elect to live upon the high plane of intelligent art, even that of celestial joy and spiritual ecstasy. Animals make no inquiry into the purposes of life; therefore they never worry, neither do they commit suicide. Suicide among men testifies that such beings have emerged from the purely animal stage of existence, and to the further fact that the exploratory efforts of such human beings have failed to attain the artistic levels of mortal experience. Animals know not the meaning of life; man not only possesses capacity for the recognition of values and the comprehension of meanings, but he also is conscious of the meaning of meanings—he is self-conscious of insight.
160:1.6 (1773.3) Όταν οι άνθρωποι τολμούν να εγκαταλείψουν μια ζωή φυσικών επιθυμιών για μια άλλη ριψοκίνδυνη και αβέβαιης λογικής, πρέπει να περιμένουν ότι θα υποστούν τα ρίσκα που συνεπάγονται των συναισθηματικών ατυχιών – συγκρούσεις, δυστυχίες και αβεβαιότητες – μέχρι την ώρα τουλάχιστον που θα επιτύχουν κάποιο βαθμό διανοητικής και συναισθηματικής ωριμότητας. Αποθάρρυνση, ανησυχία και νωθρότητα είναι σίγουρες αποδείξεις ηθικής ανωριμότητας. Η ανθρώπινη κοινωνία αντιμετωπίζει δυο προβλήματα: επίτευξη ατομικής ωριμότητας και επίτευξη φυλετικής ωριμότητας. Το ανθρώπινο πλάσμα που είναι ώριμο αρχίζει να κοιτάζει όλους τους άλλους θνητούς με αισθήματα τρυφερότητας και με συναισθήματα ανεκτικότητας. Οι ώριμοι άνθρωποι βλέπουν τους ανώριμους λαούς με την αγάπη και τη σκέψη που οι γονείς δείχνουν στα παιδιά τους.		160:1.6 (1773.3) When men dare to forsake a life of natural craving for one of adventurous art and uncertain logic, they must expect to suffer the consequent hazards of emotional casualties—conflicts, unhappiness, and uncertainties—at least until the time of their attainment of some degree of intellectual and emotional maturity. Discouragement, worry, and indolence are positive evidence of moral immaturity. Human society is confronted with two problems: attainment of the maturity of the individual and attainment of the maturity of the race. The mature human being soon begins to look upon all other mortals with feelings of tenderness and with emotions of tolerance. Mature men view immature folks with the love and consideration that parents bear their children.
160:1.7 (1773.4) Το να ζεις με επιτυχία δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από την τέχνη να κατέχεις τη γνώση των τεχνικών για την επίλυση κοινών προβλημάτων. Το πρώτο βήμα για την επίλυση ενός προβλήματος είναι να εντοπίσεις τη δυσκολία, να απομονώσεις το πρόβλημα και να αναγνωρίσεις με ειλικρίνεια τη φύση και τη σοβαρότητά του. Το μεγάλο λάθος έγκειται στο ότι, όταν τα προβλήματα της ζωής διεγείρουν τους βαθύτερους φόβους μας, εμείς αρνούμαστε να τους αναγνωρίσουμε. Παρομοίως, όταν η αναγνώριση των δυσκολιών μας απαιτεί μείωση της αγαπημένης μας έπαρσης, παραδοχή του φθόνου, ή εγκατάλειψη των βαθιά εδραιωμένων προκαταλήψεων, ο απλός άνθρωπος προτιμάει να προσκολληθεί στις παλιές ψευδαισθήσεις ασφάλειας και στα αγαπημένα αλλά λανθασμένα αισθήματα προστασίας. Μόνο ένας γενναίος άνθρωπος είναι πρόθυμος να παραδεχτεί, με τιμιότητα και να αντιμετωπίσει άφοβα, αυτό που ανακαλύπτει ένα αγνό και λογικό μυαλό.		160:1.7 (1773.4) Successful living is nothing more or less than the art of the mastery of dependable techniques for solving common problems. The first step in the solution of any problem is to locate the difficulty, to isolate the problem, and frankly to recognize its nature and gravity. The great mistake is that, when life problems excite our profound fears, we refuse to recognize them. Likewise, when the acknowledgment of our difficulties entails the reduction of our long-cherished conceit, the admission of envy, or the abandonment of deep-seated prejudices, the average person prefers to cling to the old illusions of safety and to the long-cherished false feelings of security. Only a brave person is willing honestly to admit, and fearlessly to face, what a sincere and logical mind discovers.
160:1.8 (1773.5) Η σωστή και αποτελεσματική λύση κάθε προβλήματος απαιτεί μυαλό ελεύθερο από προκατάληψη, φόβο και όλες τις άλλες καθαρά προσωπικές προλήψεις, οι οποίες μπορεί να μπερδευτούν με την αμερόληπτη εξέταση των αληθινών παραγόντων που θα ενεργήσουν ώστε το πρόβλημα να βρει από μόνο τη λύση του. Η λύση των προβλημάτων της ζωής απαιτεί κουράγιο και τιμιότητα. Μόνο τα τίμια και γενναία άτομα μπορούν να ακολουθήσουν θαρραλέα, μέσα από το μπερδεμένο και θολό κυκεώνα της ζωής, εκεί που η λογική και ο ατρόμητος νους μπορούν να οδηγήσουν. Και αυτή η απελευθέρωση του νου και της ψυχής δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την καθοδηγητική δύναμη ενός έξυπνου ενθουσιασμού ο οποίος συνορεύει με το θρησκευτικό ζήλο. Απαιτείται η έλξη ενός μεγάλου ιδανικού για να οδηγήσει τον άνθρωπο στην επιδίωξη ενός στόχου ο οποίος περιστοιχίζεται από δύσκολα υλιστικά προβλήματα και πολλαπλασιάζει τα διανοητικά ατυχήματα.		160:1.8 (1773.5) The wise and effective solution of any problem demands that the mind shall be free from bias, passion, and all other purely personal prejudices which might interfere with the disinterested survey of the actual factors that go to make up the problem presenting itself for solution. The solution of life problems requires courage and sincerity. Only honest and brave individuals are able to follow valiantly through the perplexing and confusing maze of living to where the logic of a fearless mind may lead. And this emancipation of the mind and soul can never be effected without the driving power of an intelligent enthusiasm which borders on religious zeal. It requires the lure of a great ideal to drive man on in the pursuit of a goal which is beset with difficult material problems and manifold intellectual hazards.
160:1.9 (1774.1) Ακόμα και αν είστε αποτελεσματικά εξοπλισμένοι για να αντιμετωπίσετε τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής, μετά δυσκολίας μπορείτε να προσδοκάτε την επιτυχία, εκτός και αν είστε εφοδιασμένοι με εκείνη τη σοφία του νου και τη γοητεία της προσωπικότητας που θα σας επιτρέψουν να κερδίσετε την εγκάρδια υποστήριξη και τη συνεργασία των συνανθρώπων σας. Δεν μπορείτε να ελπίζετε για μεγάλο βαθμό επιτυχίας και στην εγκόσμια και στη θρησκευτική εργασία, εκτός και αν μπορέσετε να μάθετε πώς να πείθετε τους συνανθρώπους σας, πώς να υπερισχύετε των ανθρώπων. Απλώς πρέπει να είστε διακριτικοί και ανεκτικοί.		160:1.9 (1774.1) Even though you are effectively armed to meet the difficult situations of life, you can hardly expect success unless you are equipped with that wisdom of mind and charm of personality which enable you to win the hearty support and co-operation of your fellows. You cannot hope for a large measure of success in either secular or religious work unless you can learn how to persuade your fellows, to prevail with men. You simply must have tact and tolerance.
160:1.10 (1774.2) Αλλά την καλύτερη μέθοδο επίλυσης προβλημάτων την έμαθα από τον Ιησού, τον Κύριό σας. Αναφέρομαι σε αυτό που τόσο επίμονα εξασκεί, και το οποίο τόσο πιστά σας δίδαξε, την απομόνωση για περισυλλογή λατρείας. Στη συνήθεια αυτή του Ιησού να αποτραβιέται τόσο συχνά στον εαυτό του για να επικοινωνεί με τον ουράνιο Πατέρα, βρίσκεται η τεχνική, όχι μόνο για συλλογή δύναμης και σοφίας για το συνηθισμένο αγώνα της ζωής, αλλά και για την απόκτηση της κατάλληλης ενέργειας για την επίλυση των μεγαλύτερων προβλημάτων μιας ηθικής και πνευματικής φύσης. Αλλά ακόμα και σωστοί μέθοδοι επίλυσης προβλημάτων δεν αντισταθμίζουν τα έμφυτα ελαττώματα της προσωπικότητας και δεν διορθώνουν την κατάσταση από την απουσία της πείνας και της δίψας για την πραγματική δικαιοσύνη.		160:1.10 (1774.2) But the greatest of all methods of problem solving I have learned from Jesus, your Master. I refer to that which he so consistently practices, and which he has so faithfully taught you, the isolation of worshipful meditation. In this habit of Jesus’ going off so frequently by himself to commune with the Father in heaven is to be found the technique, not only of gathering strength and wisdom for the ordinary conflicts of living, but also of appropriating the energy for the solution of the higher problems of a moral and spiritual nature. But even correct methods of solving problems will not compensate for inherent defects of personality or atone for the absence of the hunger and thirst for true righteousness.
160:1.11 (1774.3) Είμαι βαθιά εντυπωσιασμένος με τη συνήθεια του Ιησού να αποτραβιέται στον εαυτό του για να απασχοληθεί, κατά το διάστημα της μοναχικής ανασκόπησης, με τα προβλήματα της ζωής. Να ψάξει για καινούργια αποθέματα σοφίας και ενέργειας για να φέρει εις πέρας τις πολυποίκιλες απαιτήσεις της κοινωνικής υπηρεσίας. Να αναζωογονήσει και να εμβαθύνει τον ύψιστο σκοπό της ζωής, με το να θέσει όλη την προσωπικότητα κάτω από τη συνειδητή επαφή με τη θεϊκότητα. Να πάρει στην κατοχή του τις καινούργιες και καλύτερες μεθόδους προσαρμογής του εαυτού στις πολυκύμαντες καταστάσεις μιας ζωντανής ύπαρξης. Να επιτελέσει εκείνες τις ζωτικές ανακατατάξεις κι’ επαναρυθμίσεις της προσωπικής στάσης του ατόμου, οι οποίες είναι τόσο ουσιαστικές για την εμπλουτισμένη επίγνωση όλων όσων έχουν αξία και είναι αληθινά. Και να κάνει όλα αυτά με το βλέμμα στραμμένο αποκλειστικά στη δόξα του Θεού – να αποπνέει ειλικρινά την αγαπημένη προσευχή του Κυρίου σας, «Όχι το δικό μου θέλημα , αλλά το δικό σου, να γίνει».		160:1.11 (1774.3) I am deeply impressed with the custom of Jesus in going apart by himself to engage in these seasons of solitary survey of the problems of living; to seek for new stores of wisdom and energy for meeting the manifold demands of social service; to quicken and deepen the supreme purpose of living by actually subjecting the total personality to the consciousness of contacting with divinity; to grasp for possession of new and better methods of adjusting oneself to the ever-changing situations of living existence; to effect those vital reconstructions and readjustments of one’s personal attitudes which are so essential to enhanced insight into everything worth while and real; and to do all of this with an eye single to the glory of God—to breathe in sincerity your Master’s favorite prayer, “Not my will, but yours, be done.”
160:1.12 (1774.4) Αυτή η πρακτική λατρείας του Κυρίου σας παράγει εκείνη την χαλάρωση που ανανεώνει το νου, εκείνη τη φωτεινότητα που δίνει ψυχική ανάταση, εκείνο το κουράγιο που καθιστά ικανό κάποιον να αντιμετωπίσει θαρρετά τα προβλήματά του, εκείνη την κατανόηση που εξαλείφει τους φόβους που καταβάλλουν την ψυχή, και τέλος εκείνη τη συναίσθηση της ενότητας με το θείο που εφοδιάζει τον άνθρωπο με τη βεβαιότητα που τον κάνει να πιστεύει ότι είναι όμοιος με το Θεό. Η χαλάρωση από τη λατρεία ή την πνευματική επικοινωνία, όπως εφαρμόστηκε από τον Κύριο, ξεκουράζει από την ένταση, απομακρύνει τις συγκρούσεις και αυξάνει σθεναρά όλες τις πηγές γνώσης της προσωπικότητας. Και όλη αυτή η φιλοσοφία, μαζί με το ευαγγέλιο της βασιλείας, συνιστούν τη νέα θρησκεία, όπως εγώ την κατάλαβα.		160:1.12 (1774.4) This worshipful practice of your Master brings that relaxation which renews the mind; that illumination which inspires the soul; that courage which enables one bravely to face one’s problems; that self-understanding which obliterates debilitating fear; and that consciousness of union with divinity which equips man with the assurance that enables him to dare to be Godlike. The relaxation of worship, or spiritual communion as practiced by the Master, relieves tension, removes conflicts, and mightily augments the total resources of the personality. And all this philosophy, plus the gospel of the kingdom, constitutes the new religion as I understand it.
160:1.13 (1774.5) Η προκατάληψη τυφλώνει την ψυχή από την αναγνώριση της αλήθειας, και η προκατάληψη μπορεί να εξαλειφθεί μόνο από την ειλικρινή αφοσίωση της ψυχής στη λατρεία ενός σκοπού που αγκαλιάζει και περικλείει τους συνανθρώπους μας. Η προκατάληψη είναι αδιαχώριστα ενωμένη με τον εγωισμό. Η προκατάληψη μπορεί να περιοριστεί μόνο από την εγκατάλειψη του εαυτού και την αντικατάστασή της από την ικανοποίηση που παίρνει κάποιος υπηρετώντας ένα σκοπό που είναι όχι μόνο ανώτερος από τον εαυτό, αλλά και από όλη την ανθρωπότητα – το ψάξιμο του Θεού, την επίτευξη της θεϊκότητας. Η απόδειξη για την ωρίμανση της προσωπικότητας συνίσταται από τη μετατροπή της ανθρώπινης επιθυμίας ώστε αυτή να αναζητά συνεχώς την πραγματοποίηση εκείνων των αξιών που είναι οι ύψιστες και οι πιο θεϊκές.		160:1.13 (1774.5) Prejudice blinds the soul to the recognition of truth, and prejudice can be removed only by the sincere devotion of the soul to the adoration of a cause that is all-embracing and all-inclusive of one’s fellow men. Prejudice is inseparably linked to selfishness. Prejudice can be eliminated only by the abandonment of self-seeking and by substituting therefor the quest of the satisfaction of the service of a cause that is not only greater than self, but one that is even greater than all humanity—the search for God, the attainment of divinity. The evidence of maturity of personality consists in the transformation of human desire so that it constantly seeks for the realization of those values which are highest and most divinely real.
160:1.14 (1774.6) Σ’ ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει, στο κέντρο μιας κοινωνικής τάξης που εξελίσσεται, είναι αδύνατο να διατηρήσει κανείς καθορισμένους και εδραιωμένους στόχους για το πεπρωμένο. Η σταθερότητα της προσωπικότητας βιώνεται μόνο από εκείνους που έχουν ανακαλύψει και αγκαλιάσει το Θεό σαν τον αιώνιο στόχο ενός κατορθώματος χωρίς όρια. Και έτσι για να μεταφέρει κανείς τους στόχους του από το στιγμιαίο στο αιώνιο, από τη γη στον Παράδεισο, από το ανθρώπινο στο θείο, ο άνθρωπος χρειάζεται να αλλάξει ριζικά, να μετασχηματισθεί, να ξαναγεννηθεί. Να γίνει το αναδημιουργημένο παιδί του θεϊκού πνεύματος, να κερδίσει την είσοδο στην αδελφότητα της βασιλείας των ουρανών. Όλες οι φιλοσοφίες και οι θρησκείες που υπολείπονται αυτών των ιδεωδών είναι ανώριμες. Η φιλοσοφία την οποία διδάσκω, σε συνδυασμό με το ευαγγέλιο που εσείς κηρύττετε, αντιπροσωπεύει τη νέα ώριμη θρησκεία, το ιδεώδες για όλες τις μελλοντικές γενιές. Και αυτό είναι αλήθεια επειδή τα ιδεώδη μας είναι οριστικά, αλάνθαστα, αιώνια, παγκόσμια, απόλυτα και ατελεύτητα.		160:1.14 (1774.6) In a continually changing world, in the midst of an evolving social order, it is impossible to maintain settled and established goals of destiny. Stability of personality can be experienced only by those who have discovered and embraced the living God as the eternal goal of infinite attainment. And thus to transfer one’s goal from time to eternity, from earth to Paradise, from the human to the divine, requires that man shall become regenerated, converted, be born again; that he shall become the re-created child of the divine spirit; that he shall gain entrance into the brotherhood of the kingdom of heaven. All philosophies and religions which fall short of these ideals are immature. The philosophy which I teach, linked with the gospel which you preach, represents the new religion of maturity, the ideal of all future generations. And this is true because our ideal is final, infallible, eternal, universal, absolute, and infinite.
160:1.15 (1775.1) Η φιλοσοφία μου μού έδωσε την ώθηση να αναζητήσω τις αλήθειες πραγματικού κατορθώματος, το στόχο της ωριμότητας. Αλλά η ώθησή μου ήταν στείρα, η αναζήτησή μου υπολειπόταν σε καθοδηγητική δύναμη, η έρευνά μου υπέφερε από έλλειψη σιγουριάς και κατεύθυνσης. Και αυτά τα μειονεκτήματα καλύφθηκαν με αφθονία από το νέο ευαγγέλιο του Ιησού, με τον πλούτο του σε επίγνωση, την ανύψωση των ιδανικών και τον καθορισμό των στόχων. Χωρίς αμφιβολίες και φόβους μπορώ τώρα να εισέλθω με όλη μου την καρδιά στο αιώνιο εγχείρημα.		160:1.15 (1775.1) My philosophy gave me the urge to search for the realities of true attainment, the goal of maturity. But my urge was impotent; my search lacked driving power; my quest suffered from the absence of certainty of directionization. And these deficiencies have been abundantly supplied by this new gospel of Jesus, with its enhancement of insights, elevation of ideals, and settledness of goals. Without doubts and misgivings I can now wholeheartedly enter upon the eternal venture.
2. Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΖΕΙΣ ^top		2. The Art of Living ^top
160:2.1 (1775.2) Υπάρχουν μόνο δυο τρόποι με τους οποίους μπορούν να συμβιώνουν οι θνητοί: ο υλιστικός ή ζωώδης τρόπος και ο πνευματικός ή ανθρώπινος τρόπος. Με τη χρήση σινιάλων και ήχων τα ζώα είναι ικανά να επικοινωνούν μεταξύ τους περιορισμένα. Αλλά αυτές οι μορφές επικοινωνίας δεν μεταδίδουν νοήματα, αξίες, ιδέες. Η μόνη διάκριση μεταξύ ανθρώπου και ζώου είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί να επικοινωνήσει με τους συνανθρώπους του με τη χρήση συμβόλων τα οποία προσδιορίζουν και αναγνωρίζουν νοήματα, αξίες, ιδέες ακόμα και ιδανικά.		160:2.1 (1775.2) There are just two ways in which mortals may live together: the material or animal way and the spiritual or human way. By the use of signals and sounds animals are able to communicate with each other in a limited way. But such forms of communication do not convey meanings, values, or ideas. The one distinction between man and the animal is that man can communicate with his fellows by means of symbols which most certainly designate and identify meanings, values, ideas, and even ideals.
160:2.2 (1775.3) Μια που τα ζώα δεν μπορούν να μεταδώσουν ιδέες μεταξύ τους, δεν μπορούν να αναπτύξουν την προσωπικότητα. Ο άνθρωπος αναπτύσσει προσωπικότητα επειδή μπορεί με αυτό τον τρόπο να επικοινωνήσει με τους συνανθρώπους του σχετικά με τις ιδέες και τα ιδανικά.		160:2.2 (1775.3) Since animals cannot communicate ideas to each other, they cannot develop personality. Man develops personality because he can thus communicate with his fellows concerning both ideas and ideals.
160:2.3 (1775.4) Είναι αυτή η ικανότητα να επικοινωνεί και να μοιράζεται νοήματα, που συνιστά την ανθρώπινη παιδεία και καθιστά ικανό τον άνθρωπο μέσα από τις κοινωνικές συναναστροφές να χτίσει πολιτισμούς. Η γνώση και η σοφία συσσωρεύονται εξαιτίας της ικανότητας του ανθρώπου να μεταβιβάζει αυτές τις κατακτήσεις του στις επόμενες γενιές. Και από τούτο αναφύονται οι πολιτιστικές δραστηριότητες της φυλής: τέχνη, επιστήμη, θρησκεία και φιλοσοφία.		160:2.3 (1775.4) It is this ability to communicate and share meanings that constitutes human culture and enables man, through social associations, to build civilizations. Knowledge and wisdom become cumulative because of man’s ability to communicate these possessions to succeeding generations. And thereby arise the cultural activities of the race: art, science, religion, and philosophy.
160:2.4 (1775.5) Η επικοινωνία με συμβολισμούς μεταξύ των ανθρώπων προδιαθέτει την εμφάνιση κοινωνικών ομάδων. Η πιο πετυχημένη από όλες τις κοινωνικές ομάδες είναι η οικογένεια, και ιδιαίτερα οι δυο γονείς. Η προσωπική αγάπη είναι ο δεσμός που κρατά ενωμένες αυτές τις σχέσεις της θνητής ύπαρξης. Τέτοια πετυχημένη σχέση είναι δυνατή επίσης μεταξύ δυο ατόμων του ιδίου φύλου, όπως τόσο πλούσια απεικονίζεται στην αφοσίωση της αυθεντικής φιλίας.		160:2.4 (1775.5) Symbolic communication between human beings predetermines the bringing into existence of social groups. The most effective of all social groups is the family, more particularly the two parents. Personal affection is the spiritual bond which holds together these material associations. Such an effective relationship is also possible between two persons of the same sex, as is so abundantly illustrated in the devotions of genuine friendships.
160:2.5 (1775.6) Αυτοί οι σύνδεσμοι φιλίας και αμοιβαίας αγάπης είναι προσαρμοσμένοι στις κοινωνικές ανάγκες και εξευγενίζουν τον άνθρωπο επειδή ενθαρρύνουν και διευκολύνουν τους ακόλουθους ουσιαστικούς παράγοντες των ανώτερων βαθμίδων της τέχνης να ζεις:		160:2.5 (1775.6) These associations of friendship and mutual affection are socializing and ennobling because they encourage and facilitate the following essential factors of the higher levels of the art of living:
160:2.6 (1775.7) 1. Αμοιβαία έκφραση και κατανόηση. Πολλά ευγενικά ανθρώπινα ορμέμφυτα πεθαίνουν επειδή δεν υπάρχει κανείς για να τα’ ακούσει να εκφράζονται. Αληθινά, δεν είναι καλό για τον άνθρωπο να είναι μόνος. Κάποιος βαθμός αναγνώρισης και ένα ποσό εκτίμησης είναι ουσιώδη για την ανάπτυξη του ανθρώπινου χαρακτήρα. Χωρίς την αυθεντική αγάπη ενός σπιτιού, κανένα παιδί δεν μπορεί να επιτύχει πλήρη ανάπτυξη φυσιολογικού χαρακτήρα. Ο χαρακτήρας είναι κάτι περισσότερο από απλό μυαλό και ηθική. Από όλες τις κοινωνικές σχέσεις που υπολογίζονται για την ανάπτυξη του χαρακτήρα, η πιο αποτελεσματική και ιδεώδης είναι η γεμάτη αγάπη και κατανόηση φιλία του άνδρα και της γυναίκας στην αμοιβαία αγκαλιά ενός έξυπνου έγγαμου βίου. Ο γάμος, με τις πολυσχιδείς σχέσεις του, έχει σαν προορισμό να βγάζει προς τα έξω εκείνες τις πολύτιμες παρορμήσεις και εκείνα τα ανώτερα κίνητρα που είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη ενός ισχυρού χαρακτήρα. Δεν διστάζω να επαινέσω με αυτό τον τρόπο την οικογενειακή ζωή, αφού και ο Κύριός σας με σοφία έχει διαλέξει τη σχέση πατέρα-παιδιού σαν τον ακρογωνιαίο λίθο του νέου ευαγγελίου της βασιλείας. Και μια τόσο απαράμιλλη σχέση, ένας άνδρας και μια γυναίκα στην τρυφερή αγκαλιά των υψηλότερων ιδανικών των καιρών, είναι τόσο πολύτιμη και ικανοποιητική σαν εμπειρία που αξίζει κάθε τίμημα, κάθε θυσία, αναγκαία για την απόκτησή της.		160:2.6 (1775.7) 1. Mutual self-expression and self-understanding. Many noble human impulses die because there is no one to hear their expression. Truly, it is not good for man to be alone. Some degree of recognition and a certain amount of appreciation are essential to the development of human character. Without the genuine love of a home, no child can achieve the full development of normal character. Character is something more than mere mind and morals. Of all social relations calculated to develop character, the most effective and ideal is the affectionate and understanding friendship of man and woman in the mutual embrace of intelligent wedlock. Marriage, with its manifold relations, is best designed to draw forth those precious impulses and those higher motives which are indispensable to the development of a strong character. I do not hesitate thus to glorify family life, for your Master has wisely chosen the father-child relationship as the very cornerstone of this new gospel of the kingdom. And such a matchless community of relationship, man and woman in the fond embrace of the highest ideals of time, is so valuable and satisfying an experience that it is worth any price, any sacrifice, requisite for its possession.
160:2.7 (1776.1) 2. Ενότητα ψυχών – επιστράτευση σοφίας. Κάθε ανθρώπινο πλάσμα αργά ή γρήγορα αποκτά ένα συγκεκριμένο σχέδιο αυτού του κόσμου και μια συγκεκριμένη άποψη για τον επόμενο. Είναι δυνατό λοιπόν, μέσα από μια προσωπική σχέση να ενοποιήσει αυτές τις απόψεις της εγκόσμιας ύπαρξης και των αιώνιων προσδοκιών. Με τον τρόπο αυτό ο νους του ενός αυξάνει τις πνευματικές του αξίες κερδίζοντας από την επίγνωση του άλλου. Με τον τρόπο αυτό οι άνθρωποι πλουτίζουν την ψυχή τους μοιραζόμενοι τις αντίστοιχες πνευματικές τους κατακτήσεις. Παρόμοια, με αυτό τον τρόπο, ο άνθρωπος μπορεί να αποφύγει εκείνη την πάντοτε παρούσα τάση του να πέφτει θύμα διεστραμμένης οξυδέρκειας, προκατάληψης απόψεων και στενότητας κρίσης. Ο φόβος, ο φθόνος και η έπαρση μπορούν να προληφθούν μόνο από τη στενή επαφή με άλλα μυαλά. Επιστήνω την προσοχή σας στο γεγονός ότι ο Κύριος ποτέ δεν σας στέλνει να εργαστείτε μόνοι σας για την επέκταση της βασιλείας. Πάντα σας στέλνει ανά δυο. Και μια και η σοφία είναι η ανώτερη γνώση, συνεπάγεται ότι, με την ενοποίηση της σοφίας, η κοινωνική ομάδα, μικρή ή μεγάλη, μοιράζεται αμοιβαία όλη τη γνώση.		160:2.7 (1776.1) 2. Union of souls—the mobilization of wisdom. Every human being sooner or later acquires a certain concept of this world and a certain vision of the next. Now it is possible, through personality association, to unite these views of temporal existence and eternal prospects. Thus does the mind of one augment its spiritual values by gaining much of the insight of the other. In this way men enrich the soul by pooling their respective spiritual possessions. Likewise, in this same way, man is enabled to avoid that ever-present tendency to fall victim to distortion of vision, prejudice of viewpoint, and narrowness of judgment. Fear, envy, and conceit can be prevented only by intimate contact with other minds. I call your attention to the fact that the Master never sends you out alone to labor for the extension of the kingdom; he always sends you out two and two. And since wisdom is superknowledge, it follows that, in the union of wisdom, the social group, small or large, mutually shares all knowledge.
160:2.8 (1776.2) 3. Ο ενθουσιασμός για τη ζωή. Η απομόνωση έχει την τάση να εξαντλεί την ενεργητικότητα της ψυχής. Η συναναστροφή με κάποιο συνάνθρωπο είναι ουσιαστική για την ανανέωση της όρεξης για ζωή και είναι απαραίτητη για τη διατήρηση του θάρρους που απαιτείται για να αντιμετωπίσει κανείς τους αγώνες που συνοδεύουν την άνοδο στα υψηλότερα επίπεδα της ανθρώπινης ζωής. Η φιλία αυξάνει τις χαρές και ακτινοβολεί δοξαστικά τις επιτυχίες της ζωής. Η αγάπη και η στενή ανθρώπινη συναναστροφή κάνει τον άνθρωπο να υπομένει τις δυσκολίες του με λιγότερη θλίψη και γλυκαίνει τις πίκρες. Η παρουσία ενός φίλου εμπλουτίζει όλα τα όμορφα πράγματα και εξυψώνει κάθε καλοσύνη. Με γνωστικούς συμβολισμούς ο άνθρωπος μπορεί να αναζωογονήσει και να μεγεθύνει τις δυνατότητες των φίλων του. Μια από της μεγαλύτερες δόξες της ανθρώπινης φιλίας είναι η δύναμη και η δυνατότητα της αμοιβαίας παρακίνησης της φαντασίας. Η μεγάλη πνευματική δύναμη είναι έμφυτη στην αντίληψη της εγκάρδιας αφοσίωσης σε ένα κοινό σκοπό, την αμοιβαία πίστη σε μια κοσμική Θεότητα.		160:2.8 (1776.2) 3. The enthusiasm for living. Isolation tends to exhaust the energy charge of the soul. Association with one’s fellows is essential to the renewal of the zest for life and is indispensable to the maintenance of the courage to fight those battles consequent upon the ascent to the higher levels of human living. Friendship enhances the joys and glorifies the triumphs of life. Loving and intimate human associations tend to rob suffering of its sorrow and hardship of much of its bitterness. The presence of a friend enhances all beauty and exalts every goodness. By intelligent symbols man is able to quicken and enlarge the appreciative capacities of his friends. One of the crowning glories of human friendship is this power and possibility of the mutual stimulation of the imagination. Great spiritual power is inherent in the consciousness of wholehearted devotion to a common cause, mutual loyalty to a cosmic Deity.
160:2.9 (1776.3) 4. Η δυναμική άμυνα ενάντια σε κάθε κακό. Η συναναστροφή της προσωπικότητας και η αμοιβαία αγάπη είναι η καλύτερη ασφάλεια από το κακό. Δυσκολίες, λύπη, απογοήτευση και ήττα πονάνε και αποθαρρύνουν περισσότερο όταν κάποιος είναι μόνος του. Η συναναστροφή δεν μεταλλάσσει το κακό σε καλό, αλλά βοηθάει πολύ στη μείωση του πόνου. Είπε ο Κύριός σας, «ευτυχισμένοι όσοι πενθούν» – αν κάποιος φίλος είναι κοντά τους και τους παρηγορήσει. Υπάρχει θετική δύναμη στη γνώση ότι ζείτε για την ευημερία των άλλων, και ότι αυτοί οι άλλοι με τον ίδιο τρόπο ζουν για τη δική σας ευημερία και πρόοδο. Ο άνθρωπος μαραζώνει στην απομόνωση. Τα ανθρώπινα πλάσματα κατά αδιάλειπτο τρόπο αποθαρρύνονται όταν αποβλέπουν μόνο στις προσωρινές συνδιαλλαγές του χρόνου. Το παρόν, όταν χωριστεί από το παρελθόν και το μέλλον, γίνεται εξοργιστικά μονότονο. Μόνο μια ματιά στον κύκλο της αιωνιότητας μπορεί να εμπνεύσει τον άνθρωπο να κάνει ό,τι μπορεί καλύτερο, και μπορεί να προκαλέσει το καλύτερο εντός του να κάνει το υπέρτατο. Και όταν ο άνθρωπος κάνει το καλύτερό του, ζει χωρίς εγωισμό για το καλό των άλλων, των συνανθρώπων του που είναι κι αυτοί προσωρινοί κάτοικοι στο χρόνο και το άπειρο.		160:2.9 (1776.3) 4. The enhanced defense against all evil. Personality association and mutual affection is an efficient insurance against evil. Difficulties, sorrow, disappointment, and defeat are more painful and disheartening when borne alone. Association does not transmute evil into righteousness, but it does aid in greatly lessening the sting. Said your Master, “Happy are they who mourn”—if a friend is at hand to comfort. There is positive strength in the knowledge that you live for the welfare of others, and that these others likewise live for your welfare and advancement. Man languishes in isolation. Human beings unfailingly become discouraged when they view only the transitory transactions of time. The present, when divorced from the past and the future, becomes exasperatingly trivial. Only a glimpse of the circle of eternity can inspire man to do his best and can challenge the best in him to do its utmost. And when man is thus at his best, he lives most unselfishly for the good of others, his fellow sojourners in time and eternity.
160:2.10 (1777.1) Επαναλαμβάνω ότι αυτή η εμπνευσμένη και εξευγενισμένη συναναστροφή βρίσκει τις ιδανικές της δυνατότητες μέσα από τη σχέση του ανθρώπινου γάμου. Αληθινά, πολλά επιτυγχάνονται από το γάμο, και πάρα πολλοί γάμοι αποτυγχάνουν παντελώς να παράγουν αυτούς τους ηθικούς και πνευματικούς καρπούς. Υπερβολικά πολλοί γάμοι γίνονται από εκείνους που ψάχνουν άλλες αξίες κατώτερες από αυτά τα ανώτερα συμπληρώματα της ανθρώπινης ωριμότητας. Ο ιδανικός γάμος πρέπει να στηρίζεται σε κάτι πιο σταθερό από τις διακυμάνσεις του συναισθήματος και την αστάθεια της απλής σεξουαλικής έλξης. Πρέπει να βασίζεται στην αυθεντική και αμοιβαία προσωπική αφοσίωση. Και έτσι, αν είστε ικανοί να αναπτύξετε σταδιακά τόσο έμπιστες και αποτελεσματικές μικρές μονάδες ανθρώπινης συναναστροφής, όταν αυτές συναθροίζονται ο κόσμος θα παρατηρήσει μια μεγάλη και δοξασμένη κοινωνική δομή, τον πολιτισμό της θνητής ωριμότητας. Αυτή η φυλή πρέπει να αρχίσει να πραγματοποιεί κάτι από τα ιδανικά του Κυρίου σας όπως το «ειρήνη στη γη και καλή διάθεση μεταξύ των ανθρώπων». Αν και μια τέτοια κοινωνία δεν θα ήταν τέλεια ή ολοκληρωτικά ελεύθερη από κακό, θα μπορούσε τουλάχιστον να πλησιάζει στη σταθεροποίηση της ωριμότητας.		160:2.10 (1777.1) I repeat, such inspiring and ennobling association finds its ideal possibilities in the human marriage relation. True, much is attained out of marriage, and many, many marriages utterly fail to produce these moral and spiritual fruits. Too many times marriage is entered by those who seek other values which are lower than these superior accompaniments of human maturity. Ideal marriage must be founded on something more stable than the fluctuations of sentiment and the fickleness of mere sex attraction; it must be based on genuine and mutual personal devotion. And thus, if you can build up such trustworthy and effective small units of human association, when these are assembled in the aggregate, the world will behold a great and glorified social structure, the civilization of mortal maturity. Such a race might begin to realize something of your Master’s ideal of “peace on earth and good will among men.” While such a society would not be perfect or entirely free from evil, it would at least approach the stabilization of maturity.
3. ΤΑ ΘΕΛΓΗΤΡΑ ΤΗΣ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑΣ ^top		3. The Lures of Maturity ^top
160:3.1 (1777.2) Η προσπάθεια προς την ωριμότητα απαιτεί εργασία και η εργασία απαιτεί ενέργεια. Πού βρίσκεται η δύναμη για να επιτελεσθούν όλα αυτά; Τα φυσικά πράγματα μπορεί να νομίσει κανείς ότι του έχουν δωριθεί, αλλά ο Κύριος καλά είπε, «Ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με άρτο». Αφού διαθέτουμε ένα φυσιολογικό σώμα με αρκετά καλή υγεία, μετά πρέπει να ψάξουμε για εκείνα τα θέλγητρα που θα λειτουργήσουν σαν ερέθισμα για να αναδυθούν οι εν υπνώσει ευρισκόμενες πνευματικές δυνάμεις του ανθρώπου. Ο Ιησούς μας δίδαξε ότι ο Θεός ζει μέσα στον άνθρωπο. Τότε πώς μπορούμε να παρακινήσουμε τον άνθρωπο ώστε να απελευθερώσει τις κλεισμένες στην ψυχή δυνάμεις θεϊκότητας και αιωνιότητας; Πώς μπορούμε να παρακινήσουμε τον άνθρωπο να αφήσει το Θεό να φανερωθεί για την ξεκούραση των δικών μας ψυχών, καθώς αυτός θα περνάει από τα βάθη της ψυχής προς τα έξω, και μετά να υπηρετήσουμε το σκοπό για τη διαφώτιση, την εξύψωση και την ευλογία αναρίθμητων άλλων ψυχών; Πόσο καλύτερα μπορώ να αφυπνίσω τις αφανείς δυνάμεις για το καλό, οι οποίες βρίσκονται αποκοιμισμένες στις ψυχές σας; Για ένα πράγμα είμαι βέβαιος: Η συναισθηματική έξαψη δεν είναι το ιδεώδες πνευματικό ερέθισμα. Η έξαψη δεν αυξάνει την ενέργεια, αντίθετα εξαντλεί τις δυνάμεις του μυαλού και του σώματος. Από πού λοιπόν προέρχεται η ενέργεια για να επιτελέσει κανείς αυτά τα μεγαλειώδη πράγματα; Κοιτάξτε τον Κύριό σας. Ακόμα και τώρα είναι πάνω στους λόφους παίρνοντας δύναμη ενώ εμείς εδώ χάνουμε ενέργεια. Το μυστικό για όλα τα προβλήματα περικλείεται στην πνευματική επικοινωνία, στη λατρεία. Από ανθρώπινη άποψη είναι θέμα συνδυασμένης περισυλλογής και χαλάρωσης. Η περισυλλογή φέρνει σε επαφή το νου με το πνεύμα. Η χαλάρωση είναι καθοριστική για την ικανότητα της πνευματικής λήψης. Και αυτή η ανταλλαγή δύναμης αντί για την αδυναμία, θάρρους αντί για το φόβο, του θελήματος του Θεού αντί για το δικό μας, αποτελεί τη λατρεία. Τουλάχιστον από την άποψη που οι φιλόσοφοι το αντιλαμβάνονται.		160:3.1 (1777.2) The effort toward maturity necessitates work, and work requires energy. Whence the power to accomplish all this? The physical things can be taken for granted, but the Master has well said, “Man cannot live by bread alone.” Granted the possession of a normal body and reasonably good health, we must next look for those lures which will act as a stimulus to call forth man’s slumbering spiritual forces. Jesus has taught us that God lives in man; then how can we induce man to release these soul-bound powers of divinity and infinity? How shall we induce men to let go of God that he may spring forth to the refreshment of our own souls while in transit outward and then to serve the purpose of enlightening, uplifting, and blessing countless other souls? How best can I awaken these latent powers for good which lie dormant in your souls? One thing I am sure of: Emotional excitement is not the ideal spiritual stimulus. Excitement does not augment energy; it rather exhausts the powers of both mind and body. Whence then comes the energy to do these great things? Look to your Master. Even now he is out in the hills taking in power while we are here giving out energy. The secret of all this problem is wrapped up in spiritual communion, in worship. From the human standpoint it is a question of combined meditation and relaxation. Meditation makes the contact of mind with spirit; relaxation determines the capacity for spiritual receptivity. And this interchange of strength for weakness, courage for fear, the will of God for the mind of self, constitutes worship. At least, that is the way the philosopher views it.
160:3.2 (1777.3) Όταν αυτά τα βιώματα επαναλαμβάνονται συχνά, αποκρυσταλλώνονται σε συνήθειες, συνήθειες γεμάτες λατρεία που δίνουν δύναμη, και αυτές οι συνήθειες τελικά σχηματοποιούνται σε ένα πνευματικό χαρακτήρα, και ένας τέτοιος χαρακτήρας αναγνωρίζεται τέλος από το συνάνθρωπό μας σαν ώριμη προσωπικότητα. Αυτές οι πρακτικές είναι δύσκολες και κατά πρώτον καταναλώνουν χρόνο, αλλά όταν γίνουν συνηθισμένες, μετατρέπονται αμέσως σε χαλαρωτικές και γλιτώνουν χρόνο. Όσο πιο περίπλοκη γίνεται η κοινωνία, και όσο πολλαπλασιάζονται τα δέλεαρ του πολιτισμού, τόσο πιο επείγουσα γίνεται η αναγκαιότητα στα άτομα που γνωρίζουν το Θεό να δημιουργήσουν καθημερινές προστατευτικές πρακτικές που θα αποβλέπουν στη διατήρηση και αύξηση των πνευματικών ενεργειών τους.		160:3.2 (1777.3) When these experiences are frequently repeated, they crystallize into habits, strength-giving and worshipful habits, and such habits eventually formulate themselves into a spiritual character, and such a character is finally recognized by one’s fellows as a mature personality. These practices are difficult and time-consuming at first, but when they become habitual, they are at once restful and timesaving. The more complex society becomes, and the more the lures of civilization multiply, the more urgent will become the necessity for God-knowing individuals to form such protective habitual practices designed to conserve and augment their spiritual energies.
160:3.3 (1778.1) Κάτι άλλο που απαιτείται για την επίτευξη της ωριμότητας είναι η ρύθμιση των κοινωνικών ομάδων για συνεργασία σ’ ένα περιβάλλον που συνεχώς μεταβάλλεται. Τα ανώριμα άτομα φέρονται ανταγωνιστικά προς τους συνανθρώπους τους. Ο ώριμος άνθρωπος κερδίζει την εγκάρδια συνεργασία των συντρόφων του και ως εκ τούτου πολλές φορές πολλαπλασιάζει τους καρπούς των προσπαθειών του στη ζωή.		160:3.3 (1778.1) Another requirement for the attainment of maturity is the co-operative adjustment of social groups to an ever-changing environment. The immature individual arouses the antagonisms of his fellows; the mature man wins the hearty co-operation of his associates, thereby many times multiplying the fruits of his life efforts.
160:3.4 (1778.2) Η φιλοσοφία μου μού λέγει ότι υπάρχουν φορές που πρέπει να αγωνιστώ, αν χρειαστεί, για να υπερασπιστώ τις αρχές μου, αλλά δεν αμφιβάλω ότι ο Κύριος, με πιο ώριμη προσωπικότητα, θα μπορούσε εύκολα και όμορφα να κερδίσει εξίσου μια νίκη με την ανώτερη και χαριτωμένη τεχνική της διακριτικότητας και της ανεκτικότητας. Όλοι πολύ συχνά, όταν αγωνιζόμαστε για το δίκαιο, συμβαίνει και σαν νικητές αλλά και σαν ηττημένοι να έχουμε υποστεί την ήττα. Μόλις χθες άκουσα τον Κύριο να λέγει ότι «ο σοφός, όταν αναζητά την είσοδο από μια κλειδωμένη πόρτα, δεν θα πρέπει να καταστρέψει την πόρτα αλλά αντίθετα να ψάξει για το κλειδί με το οποίο να την ξεκλειδώσει». Πολύ συχνά μπλεκόμαστε σ’ ένα αγώνα απλά και μόνο για να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι δεν φοβόμαστε.		160:3.4 (1778.2) My philosophy tells me that there are times when I must fight, if need be, for the defense of my concept of righteousness, but I doubt not that the Master, with a more mature type of personality, would easily and gracefully gain an equal victory by his superior and winsome technique of tact and tolerance. All too often, when we battle for the right, it turns out that both the victor and the vanquished have sustained defeat. I heard the Master say only yesterday that the “wise man, when seeking entrance through the locked door, would not destroy the door but rather would seek for the key wherewith to unlock it.” Too often we engage in a fight merely to convince ourselves that we are not afraid.
160:3.5 (1778.3) Το νέο ευαγγέλιο της βασιλείας προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στην τέχνη του να ζεις, επειδή παρέχει ένα καινούργιο και πιο πλούσιο κίνητρο για ανώτερη ζωή. Παρουσιάζει ένα νέο και προηγμένο στόχο πεπρωμένου, ένα σκοπό υπέρτατης ζωής. Και οι νέες αυτές αρχές για τον αιώνιο και θεϊκό στόχο ύπαρξης είναι από μόνες τους υπερβατικά κίνητρα, που προκαλούν την αντίδραση του καλύτερου μέρους του ανθρώπου που κατοικεί στην ανώτερη φύση του. Στην κορυφή κάθε διανοητικής σκέψης βρίσκονται: η χαλάρωση για το νου, η ενδυνάμωση για την ψυχή και η επικοινωνία για το πνεύμα. Από τέτοια πλεονεκτικά σημεία ανώτερης ζωής, ο άνθρωπος μπορεί να υπερβεί τους υλιστικούς ερεθισμούς των κατώτερων επιπέδων σκέψης – την ανησυχία, τη ζήλια, το φθόνο, την εκδίκηση και την περηφάνια μιας ανώριμης προσωπικότητας. Οι ψυχές που αναρριχώνται ψηλά απελευθερώνονται από ένα πλήθος αντικρουόμενων αγώνων για τα ασήμαντα πράγματα της ζωής και μπορούν ελεύθεροι να επιτύχουν τη συνειδητοποίηση των υψηλότερων ρευμάτων του πνεύματος και της ουράνιας επικοινωνίας. Αλλά ο σκοπός της ζωής πρέπει να φυλάγεται ζηλόφθονα από τον πειρασμό για την αναζήτηση της εύκολης και προσωρινής επιτυχίας. Με παρόμοιο τρόπο πρέπει να έχει κανείς τέτοια καλλιέργεια ώστε να γίνει απρόσβλητος από τις καταστροφικές απειλές του φανατισμού.		160:3.5 (1778.3) This new gospel of the kingdom renders a great service to the art of living in that it supplies a new and richer incentive for higher living. It presents a new and exalted goal of destiny, a supreme life purpose. And these new concepts of the eternal and divine goal of existence are in themselves transcendent stimuli, calling forth the reaction of the very best that is resident in man’s higher nature. On every mountaintop of intellectual thought are to be found relaxation for the mind, strength for the soul, and communion for the spirit. From such vantage points of high living, man is able to transcend the material irritations of the lower levels of thinking—worry, jealousy, envy, revenge, and the pride of immature personality. These high-climbing souls deliver themselves from a multitude of the crosscurrent conflicts of the trifles of living, thus becoming free to attain consciousness of the higher currents of spirit concept and celestial communication. But the life purpose must be jealously guarded from the temptation to seek for easy and transient attainment; likewise must it be so fostered as to become immune to the disastrous threats of fanaticism.
4. Η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΗΣ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑΣ ^top		4. The Balance of Maturity ^top
160:4.1 (1778.4) Ενώ αποβλέπετε μόνο στην επίτευξη των αιώνιων αληθειών, πρέπει όμως να κάνετε προμήθειες και για τις ανάγκες της εγκόσμιας ζωής. Αν και το πνεύμα είναι ο στόχος σας, η σάρκα είναι γεγονός. Περιστασιακά, τα απαραίτητα της ζωής μπορεί να έρθουν τυχαία στα χέρια σας, αλλά γενικά, πρέπει να εργαστούμε με έξυπνο τρόπο γι αυτά. Τα δυο μείζονα προβλήματα της ζωής είναι: η ζωή στον κόσμο και η επιτυχία της αιώνιας επιβίωσης. Ακόμα και το πρόβλημα της ζωής στον κόσμο απαιτεί τη θρησκεία για την ιδανική επίλυσή του. Αυτά είναι και τα δυο, κατά μεγάλο βαθμό, προσωπικά προβλήματα. Η αληθινή θρησκεία, είναι γεγονός, δεν λειτουργεί μακριά από το άτομο.		160:4.1 (1778.4) While you have an eye single to the attainment of eternal realities, you must also make provision for the necessities of temporal living. While the spirit is our goal, the flesh is a fact. Occasionally the necessities of living may fall into our hands by accident, but in general, we must intelligently work for them. The two major problems of life are: making a temporal living and the achievement of eternal survival. And even the problem of making a living requires religion for its ideal solution. These are both highly personal problems. True religion, in fact, does not function apart from the individual.
160:4.2 (1778.5) Τα ουσιώδη για την εγκόσμια ζωή όπως τα αντιλαμβάνομαι είναι:		160:4.2 (1778.5) The essentials of the temporal life, as I see them, are:
160:4.3 (1778.6) 1. Καλή σωματική υγεία.		160:4.3 (1778.6) 1. Good physical health.
160:4.4 (1778.7) 2. Διαυγής και καθαρή σκέψη.		160:4.4 (1778.7) 2. Clear and clean thinking.
160:4.5 (1778.8) 3. Ικανότητα και επιδεξιότητα.		160:4.5 (1778.8) 3. Ability and skill.
160:4.6 (1778.9) 4. Αφθονία – για τα καλά της ζωής.		160:4.6 (1778.9) 4. Wealth—the goods of life.
160:4.7 (1778.10) 5. Ικανότητα να αντιστέκεσαι στην ήττα.		160:4.7 (1778.10) 5. Ability to withstand defeat.
160:4.8 (1778.11) 6. Παιδεία – μόρφωση και σοφία.		160:4.8 (1778.11) 6. Culture—education and wisdom.
160:4.9 (1779.1) Ακόμα και τα προβλήματα της σωματικής υγείας και αποδοτικότητας λύνονται καλύτερα όταν θεωρούνται από τη θρησκευτική άποψη της διδασκαλίας του Κυρίου σας: Ότι το σώμα και ο νους τού ανθρώπου είναι το κατοικητήριο του δώρου των Θεών, το πνεύμα του Θεού γίνεται πνεύμα του ανθρώπου. Ο νους του ανθρώπου με αυτό τον τρόπο γίνεται ο μεσολαβητής μεταξύ των υλικών πραγμάτων και των πνευματικών αληθειών.		160:4.9 (1779.1) Even the physical problems of bodily health and efficiency are best solved when they are viewed from the religious standpoint of our Master’s teaching: That the body and mind of man are the dwelling place of the gift of the Gods, the spirit of God becoming the spirit of man. The mind of man thus becomes the mediator between material things and spiritual realities.
160:4.10 (1779.2) Χρειάζεται εξυπνάδα για να εξασφαλίσει κάποιος το κομμάτι του από τα επιθυμητά πράγματα της ζωής. Είναι εξ ολοκλήρου λάθος να υποθέσουμε ότι η πίστη τού καθενός στην καθημερινή εργασία του θα του εξασφαλίσει την ανταμοιβή της αφθονίας. Εξαιρουμένης της περιστασιακής και τυχαίας απόκτησης πλούτου, οι υλικές ανταμοιβές της εγκόσμιας ζωής βρίσκονται να κυλάνε σε κάποια καλά οργανωμένα κανάλια, και μόνο εκείνοι που έχουν πρόσβαση σε αυτά τα κανάλια μπορούν να περιμένουν ότι θα ανταμειφθούν καλά για τις γήινες προσπάθειές τους. Η φτώχεια θα είναι πάντα ο κλήρος όλων των ανθρώπων που αναζητούν την αφθονία σε απομονωμένα και εξατομικευμένα κανάλια. Ο σωστός σχεδιασμός, επομένως, γίνεται το μοναδικό ουσιώδες πράγμα για την παγκόσμια ευημερία. Η επιτυχία απαιτεί όχι μόνο αφοσίωση στην εργασία κάποιου αλλά εκείνος ο κάποιος οφείλει να λειτουργεί σαν τμήμα κάποιου από τα κανάλια της υλικής αφθονίας. Αν δεν είστε σοφοί, μπορείτε να ζήσετε μια αφοσιωμένη ζωή της γενιάς σας, αλλά χωρίς υλική ανταπόδοση. Αν είστε τυχαίος ευνοούμενος της ροής της αφθονίας, μπορείτε να κυλιστείτε στην πολυτέλεια ακόμα και αν δεν έχετε κάνει τίποτε άξιο για τους συνανθρώπους σας.		160:4.10 (1779.2) It requires intelligence to secure one’s share of the desirable things of life. It is wholly erroneous to suppose that faithfulness in doing one’s daily work will insure the rewards of wealth. Barring the occasional and accidental acquirement of wealth, the material rewards of the temporal life are found to flow in certain well-organized channels, and only those who have access to these channels may expect to be well rewarded for their temporal efforts. Poverty must ever be the lot of all men who seek for wealth in isolated and individual channels. Wise planning, therefore, becomes the one thing essential to worldly prosperity. Success requires not only devotion to one’s work but also that one should function as a part of some one of the channels of material wealth. If you are unwise, you can bestow a devoted life upon your generation without material reward; if you are an accidental beneficiary of the flow of wealth, you may roll in luxury even though you have done nothing worth while for your fellow men.
160:4.11 (1779.3) Ικανότητα είναι αυτό που κληρονομείτε, ενώ επιδεξιότητα είναι αυτό που αποκτάτε. Η ζωή δεν είναι αληθινή για κάποιον που δεν μπορεί να κάνει ένα πράγμα καλά, επιδέξια. Η επιδεξιότητα είναι μια από της αληθινές πηγές ικανοποίησης της ζωής. Η ικανότητα υποδηλώνει το δώρο της πρόνοιας, της όρασης που βλέπει μακριά και σωστά. Μη ξεγελιέστε από το πειρασμό της ανταμοιβής από κάποιο αναξιοπρεπές κατόρθωμα. Να είστε πρόθυμοι να εργασθείτε σκληρά για τις απολαβές που προέρχονται από την έντιμη προσπάθεια. Ο σοφός άνθρωπος είναι ικανός να διακρίνει μεταξύ των μέσων και των σκοπών. Διαφορετικά, μερικές φορές το να κάνει υπερβολικά σχέδια για το μέλλον, τον κάνει να χάνει τους υψηλούς σκοπούς του. Ως αναζητητής της ευδαιμονίας πρέπει κανείς να προσπαθεί να είναι πάντοτε παραγωγός καθώς και καταναλωτής.		160:4.11 (1779.3) Ability is that which you inherit, while skill is what you acquire. Life is not real to one who cannot do some one thing well, expertly. Skill is one of the real sources of the satisfaction of living. Ability implies the gift of foresight, farseeing vision. Be not deceived by the tempting rewards of dishonest achievement; be willing to toil for the later returns inherent in honest endeavor. The wise man is able to distinguish between means and ends; otherwise, sometimes overplanning for the future defeats its own high purpose. As a pleasure seeker you should aim always to be a producer as well as a consumer.
160:4.12 (1779.4) Εξασκείτε τη μνήμη σας να διαφυλάττει με ευθύνη ιερή τα γεγονότα της ζωής που δίνουν δύναμη και έχουν αξία, τα οποία μπορείτε να ανακαλέσετε στη μνήμη σας όποτε θελήσετε, για την ευχαρίστηση και τη διαπαιδαγώγησή σας. Έτσι ανοικοδομείτε μέσα σας και για τον εαυτό σας αποθέματα ομορφιάς, καλοσύνης και καλλιτεχνικού μεγαλείου. Η πιο ευγενική όμως από όλες τις μνήμες είναι οι αποθησαυρισμένες αναμνήσεις των μεγάλων στιγμών μιας υπέροχης φιλίας. Και όλοι αυτοί οι θησαυροί αναμνήσεων εκπέμπουν τις πιο πολύτιμες και εξυψωμένες επιδράσεις τους κάτω από το απελευθερωτικό άγγιγμα της πνευματικής λατρείας.		160:4.12 (1779.4) Train your memory to hold in sacred trust the strength-giving and worth-while episodes of life, which you can recall at will for your pleasure and edification. Thus build up for yourself and in yourself reserve galleries of beauty, goodness, and artistic grandeur. But the noblest of all memories are the treasured recollections of the great moments of a superb friendship. And all of these memory treasures radiate their most precious and exalting influences under the releasing touch of spiritual worship.
160:4.13 (1779.5) Η ζωή όμως θα γίνει ένα βαρύ φορτίο ύπαρξης, εκτός και μάθετε πώς να αποτυγχάνετε με όμορφο τρόπο. Υπάρχει μια τέχνη στην ήττα την οποία οι ευγενικές ψυχές αποκτούν πάντα. Πρέπει να μάθετε πώς να χάνετε με χαρά, πρέπει να μην φοβάστε την απογοήτευση. Ποτέ μην διστάσετε να παραδεχτείτε ότι αποτύχατε. Μην προσπαθήσετε να κρύψετε την αποτυχία κάτω από απατηλά χαμόγελα και ακτινοβολούσα αισιοδοξία. Ακούγεται πάντα καλά η διεκδίκηση της επιτυχίας, αλλά τα τελικά αποτελέσματα είναι φοβερά. Μια τέτοια τεχνική οδηγεί κατευθείαν στη δημιουργία ενός κόσμου ψεύτικου και στην αναπόφευκτη συντριβή και της έσχατης αυταπάτης.		160:4.13 (1779.5) But life will become a burden of existence unless you learn how to fail gracefully. There is an art in defeat which noble souls always acquire; you must know how to lose cheerfully; you must be fearless of disappointment. Never hesitate to admit failure. Make no attempt to hide failure under deceptive smiles and beaming optimism. It sounds well always to claim success, but the end results are appalling. Such a technique leads directly to the creation of a world of unreality and to the inevitable crash of ultimate disillusionment.
160:4.14 (1779.6) Η επιτυχία μπορεί να γεννήσει θάρρος και να προαγάγει την εμπιστοσύνη, αλλά η σοφία έρχεται μόνο από τις εμπειρίες που ακολουθούν τις διευθετήσεις, μετά τα αποτελέσματα των αποτυχιών. Οι άνθρωποι που προτιμούν τις αισιόδοξες ψευδαισθήσεις από την πραγματικότητα δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ σοφοί. Μόνο εκείνοι που αντιμετωπίζουν τα γεγονότα και τα προσαρμόζουν σε ιδανικά μπορούν να επιτύχουν τη σοφία. Η σοφία συμπεριέχει και το γεγονός και το ιδεώδες και επομένως σώζει τους θαυμαστές της από τη στείρα και ακραία φιλοσοφία – σαν τον άνθρωπο του οποίου ο ιδεαλισμός αποκλείει τα γεγονότα, και τον υλιστή που είναι απαλλαγμένος από πνευματική θεώρηση. Οι φοβισμένες εκείνες ψυχές, που μπορούν να συνεχίσουν τον αγώνα της ζωής μόνο με τη βοήθεια των συνεχόμενων λανθασμένων ψευδαισθήσεων επιτυχίας, είναι καταδικασμένες να υποφέρουν από την αποτυχία και να βιώνουν την ήττα καθώς θα ξυπνούν από τον ονειρικό κόσμο της φαντασίας τους.		160:4.14 (1779.6) Success may generate courage and promote confidence, but wisdom comes only from the experiences of adjustment to the results of one’s failures. Men who prefer optimistic illusions to reality can never become wise. Only those who face facts and adjust them to ideals can achieve wisdom. Wisdom embraces both the fact and the ideal and therefore saves its devotees from both of those barren extremes of philosophy—the man whose idealism excludes facts and the materialist who is devoid of spiritual outlook. Those timid souls who can only keep up the struggle of life by the aid of continuous false illusions of success are doomed to suffer failure and experience defeat as they ultimately awaken from the dream world of their own imaginations.
160:4.15 (1780.1) Και είναι σ’ αυτό το έργο της αντιμετώπισης της αποτυχίας και της ρύθμισης της ήττας, που το μεγαλεπήβολο όραμα της θρησκείας ασκεί την ύψιστη επιρροή του. Η αποτυχία είναι απλά ένα συμβάν για διαπαιδαγώγηση – ένα εκπαιδευτικό πείραμα για την απόκτηση της σοφίας – μέσα στη ζωή του ανθρώπου που αναζητά το Θεό, ο οποίος έχει ξεκινήσει για την αιώνια περιπέτεια της εξερεύνησης ενός σύμπαντος. Γι αυτούς τους ανθρώπους η ήττα δεν είναι παρά ένα καινούργιο εργαλείο για την επίτευξη των ανώτερων επιπέδων της πραγματικότητας του σύμπαντος.		160:4.15 (1780.1) And it is in this business of facing failure and adjusting to defeat that the far-reaching vision of religion exerts its supreme influence. Failure is simply an educational episode—a cultural experiment in the acquirement of wisdom—in the experience of the God-seeking man who has embarked on the eternal adventure of the exploration of a universe. To such men defeat is but a new tool for the achievement of higher levels of universe reality.
160:4.16 (1780.2) Η σταδιοδρομία ενός ανθρώπου που αναζητά το Θεό, μπορεί να αποδειχτεί στο φως της αιωνιότητας ότι είναι μεγάλη επιτυχία, ακόμα και αν όλη η προσπάθεια της γήινης ζωής του φαίνεται ανυπόφορη αποτυχία, υπό τον όρο ότι κάθε αποτυχία της ζωής απέφερε την επίτευξη της σοφίας και του πνεύματος. Μην κάνετε το λάθος και μπερδέψετε τη γνώση, την παιδεία και τη σοφία. Συσχετίζονται στη ζωή, αλλά παρουσιάζουν σε μεγάλο βαθμό διαφορετικές πνευματικές αξίες. Η σοφία υπερισχύει πάντα της γνώσης και πάντα ακτινοβολεί την παιδεία.		160:4.16 (1780.2) The career of a God-seeking man may prove to be a great success in the light of eternity, even though the whole temporal-life enterprise may appear as an overwhelming failure, provided each life failure yielded the culture of wisdom and spirit achievement. Do not make the mistake of confusing knowledge, culture, and wisdom. They are related in life, but they represent vastly differing spirit values; wisdom ever dominates knowledge and always glorifies culture.
5. Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΙΔΕΩΔΟΥΣ ^top		5. The Religion of the Ideal ^top
160:5.1 (1780.3) Μου είπατε ότι ο Κύριός σας θεωρεί την αυθεντική ανθρώπινη θρησκεία σαν το βίωμα του ατόμου με πνευματικές πραγματικότητες. Εγώ θεωρώ τη θρησκεία σαν την εμπειρία του ανθρώπου να εκτελεί κάτι που θεωρεί ότι αξίζει το σεβασμό και την αφοσίωση όλου του ανθρώπινου είδους. Με αυτή την έννοια, η θρησκεία συμβολίζει την ύψιστη αφοσίωσή μας σε εκείνο που αντιπροσωπεύει την ανώτερη αρχή των ιδανικών της πραγματικότητας και την απώτατη αντίληψη του νου μας προς τις αιώνιες δυνατότητες της πνευματικής επίτευξης.		160:5.1 (1780.3) You have told me that your Master regards genuine human religion as the individual’s experience with spiritual realities. I have regarded religion as man’s experience of reacting to something which he regards as being worthy of the homage and devotion of all mankind. In this sense, religion symbolizes our supreme devotion to that which represents our highest concept of the ideals of reality and the farthest reach of our minds toward eternal possibilities of spiritual attainment.
160:5.2 (1780.4) Όταν οι άνθρωποι αντιδρούν με τη θρησκεία σε φυλετική η εθνική έννοια, είναι επειδή την αντιμετωπίζουν χωριστά από την ομάδα της, σαν να μην είναι αληθινά άνθρωπινη. Κοιτάζουμε πάντα το αντικείμενο της θρησκευτικής πίστης μας σαν να πρέπει να το σέβονται όλοι οι άνθρωποι. Η θρησκεία δεν μπορεί να είναι θέμα απλού διανοητικού πιστεύω ή φιλοσοφικής λογικής. Η θρησκεία είναι πάντα και για πάντα μια μέθοδος αντίδρασης στις καταστάσεις της ζωής. Είναι ένα είδος συμπεριφοράς. Η θρησκεία περιλαμβάνει τη σκέψη, τα αισθήματα, και αντιμετωπίζει με σεβασμό μερικές αλήθειες τις οποίες κρίνουμε ότι αξίζουν τον παγκόσμιο θαυμασμό.		160:5.2 (1780.4) When men react to religion in the tribal, national, or racial sense, it is because they look upon those without their group as not being truly human. We always look upon the object of our religious loyalty as being worthy of the reverence of all men. Religion can never be a matter of mere intellectual belief or philosophic reasoning; religion is always and forever a mode of reacting to the situations of life; it is a species of conduct. Religion embraces thinking, feeling, and acting reverently toward some reality which we deem worthy of universal adoration.
160:5.3 (1780.5) Αν στα βιώματά σας κάτι μοιάζει με θρησκεία, είναι αυταπόδεικτο ότι ήδη έχετε μετατραπεί σε ενεργό ευάγγελο αυτής της θρησκείας, αφού θεωρείτε ότι οι ύψιστες αρχές της θρησκείας σας αξίζουν τη λατρεία όλου του κόσμου, όλων των διανοιών του σύμπαντος. Αν δεν είστε άξιος ιεραπόστολος της θρησκείας σας, έχετε αυτοεξαπατηθεί στο ότι, αυτό που αποκαλείτε θρησκεία είναι μόνο μια παραδοσιακή πίστη σε ένα απλό φιλοσοφικό σύστημα της διανόησης. Αν η θρησκεία σας έχει πνευματική υπόσταση, το αντικείμενο της λατρείας σας πρέπει να είναι η παγκόσμια πνευματική αλήθεια και ιδανική για όλες τις πνευματικές αρχές σας. Όλες τις θρησκείες που βασίζονται στο φόβο, το συναίσθημα, την παράδοση και τη φιλοσοφία, τις ονομάζω θρησκείες της διάνοιας, ενώ εκείνες που βασίζονται στην πραγματική πνευματική εμπειρία, θα τις ονόμαζα αληθινές θρησκείες. Το αντικείμενο της θρησκευτικής αφοσίωσης μπορεί να είναι υλικό ή πνευματικό, αληθινό ή λανθασμένο, πραγματικό ή όχι, ανθρώπινο ή θείο. Οι θρησκείες επομένως μπορούν να είναι καλές ή κακές.		160:5.3 (1780.5) If something has become a religion in your experience, it is self-evident that you already have become an active evangel of that religion since you deem the supreme concept of your religion as being worthy of the worship of all mankind, all universe intelligences. If you are not a positive and missionary evangel of your religion, you are self-deceived in that what you call a religion is only a traditional belief or a mere system of intellectual philosophy. If your religion is a spiritual experience, your object of worship must be the universal spirit reality and ideal of all your spiritualized concepts. All religions based on fear, emotion, tradition, and philosophy I term the intellectual religions, while those based on true spirit experience I would term the true religions. The object of religious devotion may be material or spiritual, true or false, real or unreal, human or divine. Religions can therefore be either good or evil.
160:5.4 (1780.6) Ηθική και θρησκεία δεν είναι απαραίτητα το ίδιο. Ένα σύστημα ηθικών αρχών, αγκαλιάζοντας ένα αντικείμενο λατρείας, μπορεί να γίνει θρησκεία. Μια θρησκεία, χάνοντας την παγκόσμια επίκλησή της στην πίστη και στην απέραντη αφοσίωση, μπορεί να εξελιχθεί σε κάποιο φιλοσοφικό σύστημα ή κάποιο ηθικό κώδικα. Αυτό το πράγμα, όντας κατεστημένο ή τάξη πραγμάτων ή δυνατότητα για επίτευξη του ύψιστου ιδανικού της θρησκευτικής πίστης, και το οποίο είναι ο παραλήπτης της θρησκευτικής αφοσίωσης αυτών που το λατρεύουν, είναι Θεός. Ανεξάρτητα από το όνομα που αποδίδεται σε αυτό το ιδανικό της πνευματικής πραγματικότητας, αυτό είναι Θεός.		160:5.4 (1780.6) Morality and religion are not necessarily the same. A system of morals, by grasping an object of worship, may become a religion. A religion, by losing its universal appeal to loyalty and supreme devotion, may evolve into a system of philosophy or a code of morals. This thing, being, state, or order of existence, or possibility of attainment which constitutes the supreme ideal of religious loyalty, and which is the recipient of the religious devotion of those who worship, is God. Regardless of the name applied to this ideal of spirit reality, it is God.
160:5.5 (1781.1) Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά μιας αληθινής θρησκείας συνίστανται στο γεγονός ότι αμετάβλητα αυτή αναζητά να μεταμορφώσει το άτομο και να αλλάξει τον κόσμο. Η θρησκεία υπονοεί την ύπαρξη μη ανακαλυφθέντων ιδανικών τα οποία ξεπερνούν κατά πολύ τα γνωστά επίπεδα της ηθικής, που είναι ενσωματωμένα ακόμα και στις ανώτερες κοινωνικές συνήθειες των πλέον ώριμων θεσμών του πολιτισμού. Η θρησκεία προσπαθεί να βρει μη ανακαλυφθέντα ιδανικά, ανεξερεύνητες πραγματικότητες, υπερανθρώπινες αξίες, θεϊκή σοφία και αληθινή πνευματική προσέγγιση. Η αληθινή θρησκεία τα κάνει όλα αυτά. Όλα τα άλλα πιστεύω δεν έχουν την ίδια αξία. Δεν μπορείς να έχεις μιαν αυθεντική πνευματική θρησκεία χωρίς το ύψιστο και ουράνιο ιδανικό του αιώνιου Θεού. Μια θρησκεία χωρίς Θεό είναι μια επινόηση του ανθρώπου, ένας ανθρώπινος θεσμός με διανοητικά πιστεύω χωρίς ζωή και συναισθηματικές τελετουργίες άνευ σημασίας. Μια θρησκεία πρέπει να αξιώνει σαν αντικείμενο αφοσίωσης μια μεγάλη ιδέα. Αλλά τέτοια μη πραγματικά ιδεώδη δεν μπορεί να τα επιτύχει κανείς. Τέτοιες αρχές είναι απατηλές. Τα μοναδικά ιδεώδη που είναι επιδεκτικά ανθρώπινης κατάκτησης είναι οι θείες πραγματικότητες των απεριόριστων αξιών που είναι έμφυτες του πνευματικού γεγονότος του αιώνιου Θεού.		160:5.5 (1781.1) The social characteristics of a true religion consist in the fact that it invariably seeks to convert the individual and to transform the world. Religion implies the existence of undiscovered ideals which far transcend the known standards of ethics and morality embodied in even the highest social usages of the most mature institutions of civilization. Religion reaches out for undiscovered ideals, unexplored realities, superhuman values, divine wisdom, and true spirit attainment. True religion does all of this; all other beliefs are not worthy of the name. You cannot have a genuine spiritual religion without the supreme and supernal ideal of an eternal God. A religion without this God is an invention of man, a human institution of lifeless intellectual beliefs and meaningless emotional ceremonies. A religion might claim as the object of its devotion a great ideal. But such ideals of unreality are not attainable; such a concept is illusionary. The only ideals susceptible of human attainment are the divine realities of the infinite values resident in the spiritual fact of the eternal God.
160:5.6 (1781.2) Η λέξη Θεός, η ιδέα του Θεού όπως αντιπαρατίθεται με το ιδεώδες του Θεού, μπορεί να γίνει μέρος κάθε θρησκείας, άσχετα πόσο παιδαριώδης ή λανθασμένη τυχαίνει να είναι εκείνη η θρησκεία. Και αυτή η ιδέα του Θεού μπορεί να γίνει οτιδήποτε επιλέξουν να γίνει, εκείνοι που ασχολούνται με αυτή. Οι κατώτερες θρησκείες διαμορφώνουν τις ιδέες τους περί Θεού με τέτοιο τρόπο ώστε να ικανοποιούν τη φυσική κατάσταση της ανθρώπινης καρδιάς. Οι ανώτερες θρησκείες απαιτούν η ανθρώπινη καρδιά να αλλάξει για να ικανοποιεί τις απαιτήσεις των ιδανικών της αληθινής θρησκείας.		160:5.6 (1781.2) The word God, the idea of God as contrasted with the ideal of God, can become a part of any religion, no matter how puerile or false that religion may chance to be. And this idea of God can become anything which those who entertain it may choose to make it. The lower religions shape their ideas of God to meet the natural state of the human heart; the higher religions demand that the human heart shall be changed to meet the demands of the ideals of true religion.
160:5.7 (1781.3) Η θρησκεία του Ιησού υπερβαίνει όλες τις προηγούμενες αρχές μας για την ιδέα της λατρείας στο ότι αυτός όχι μόνο περιγράφει τον Πατέρα του σαν το ιδανικό της απέραντης πραγματικότητας, αλλά δηλώνει κατηγορηματικά ότι αυτή η θεϊκή πηγή αξιών και αιώνιο κέντρο του σύμπαντος, είναι αληθινά εφικτή από κάθε θνητή ύπαρξη που διαλέγει να εισέλθει στη γήινη βασιλεία των ουρανών, εφόσον αναγνωρίσει και αποδεχτεί τη συγγένεια με το Θεό και την αδελφοσύνη της με τους ανθρώπους. Αυτή, παραδέχομαι ότι είναι η ανώτερη μορφή θρησκείας που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, και αναγγέλλω ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανώτερη μια και αυτό το ευαγγέλιο περιλαμβάνει το άπειρο των πραγματικοτήτων, τη θεϊκότητα των αξιών και την αιωνιότητα από τις συμπαντικές επιτεύξεις. Τέτοιου είδους μορφή συνίσταται από το κατόρθωμα να βιώσει κανείς τον ιδεαλισμό του ύψιστου και του έσχατου.		160:5.7 (1781.3) The religion of Jesus transcends all our former concepts of the idea of worship in that he not only portrays his Father as the ideal of infinite reality but positively declares that this divine source of values and the eternal center of the universe is truly and personally attainable by every mortal creature who chooses to enter the kingdom of heaven on earth, thereby acknowledging the acceptance of sonship with God and brotherhood with man. That, I submit, is the highest concept of religion the world has ever known, and I pronounce that there can never be a higher since this gospel embraces the infinity of realities, the divinity of values, and the eternity of universal attainments. Such a concept constitutes the achievement of the experience of the idealism of the supreme and the ultimate.
160:5.8 (1781.4) Δεν με έχουν μόνο διεγείρει τα τέλεια ιδεώδη της θρησκείας του Κυρίου σας, αλλά και παρακινούμαι ισχυρά να επιβεβαιώσω το πιστεύω μου με την ανακοίνωση ότι αυτά τα ιδανικά της πνευματικής πραγματικότητας είναι εφικτά, ότι εσείς και εγώ μπορούμε να μπούμε σ’ αυτή τη μακριά και αιώνια περιπέτεια με την εξασφάλιση της βεβαιότητας για την τελική άφιξή μας στις πύλες του Παραδείσου. Αδελφοί μου, εγώ έχω πιστέψει, έχω ξεκινήσει. Είμαι καθ΄οδόν μαζί σας προς την αιώνια περιπέτεια. Ο Κύριος λέγει ότι ήρθε από τον Πατέρα, και ότι θα μας δείξει το δρόμο. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι λέγει την αλήθεια. Έχω τελικά πειστεί ότι δεν υπάρχουν εφικτά ιδανικά ή αξίες τελειότητας μακριά από τον αιώνιο Πατέρα του Σύμπαντος.		160:5.8 (1781.4) I am not only intrigued by the consummate ideals of this religion of your Master, but I am mightily moved to profess my belief in his announcement that these ideals of spirit realities are attainable; that you and I can enter upon this long and eternal adventure with his assurance of the certainty of our ultimate arrival at the portals of Paradise. My brethren, I am a believer, I have embarked; I am on my way with you in this eternal venture. The Master says he came from the Father, and that he will show us the way. I am fully persuaded he speaks the truth. I am finally convinced that there are no attainable ideals of reality or values of perfection apart from the eternal and Universal Father.
160:5.9 (1781.5) Έρχομαι, λοιπόν, να λατρεύσω όχι απλά το Θεό των υπάρξεων, αλλά το Θεό της δυνατότητας όλων των μελλοντικών υπάρξεων. Επομένως πρέπει η αφοσίωσή σας σε ένα ύψιστο ιδανικό, αν το ιδανικό αυτό είναι αληθινό, να είναι η αφοσίωση στον Θεό αυτό των παρελθόντων, των παρόντων και των μελλοντικών συμπάντων, πραγμάτων και όντων. Και δεν υπάρχει άλλος Θεός , γιατί δεν μπορεί φυσικά να υπάρξει άλλος Θεός. Όλοι οι άλλοι θεοί είναι επινοήματα της φαντασίας, ψευδαισθήσεις του θνητού νου, διαστροφές μιας λανθασμένης λογικής, και απατηλά είδωλα εκείνων που τα δημιούργησαν. Ναι, μπορεί να έχετε μια θρησκεία χωρίς το Θεό αυτό, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Και αν ψάχνετε να υποκαταστήσετε τη λέξη Θεός αντί για την αλήθεια του ιδεώδους του ζωντανού Θεού, εξαπατάτε τον εαυτό σας βάζοντας μια ιδέα στη θέση ενός ιδεώδους, μιας θεϊκής πραγματικότητας. Τέτοια πιστεύω είναι απλά διακοσμητικές θρησκείες.		160:5.9 (1781.5) I come, then, to worship, not merely the God of existences, but the God of the possibility of all future existences. Therefore must your devotion to a supreme ideal, if that ideal is real, be devotion to this God of past, present, and future universes of things and beings. And there is no other God, for there cannot possibly be any other God. All other gods are figments of the imagination, illusions of mortal mind, distortions of false logic, and the self-deceptive idols of those who create them. Yes, you can have a religion without this God, but it does not mean anything. And if you seek to substitute the word God for the reality of this ideal of the living God, you have only deluded yourself by putting an idea in the place of an ideal, a divine reality. Such beliefs are merely religions of wishful fancy.
160:5.10 (1782.1) Στις διδασκαλίες του Ιησού αντιλαμβάνομαι τη θρησκεία με τον καλύτερο τρόπο. Το ευαγγέλιο αυτό μας κάνει να ζητάμε τον αληθινό Θεό και να τον βρίσκουμε. Αλλά είμαστε άραγε πρόθυμοι να πληρώσουμε το αντίτιμο για την είσοδο στη βασιλεία των ουρανών; Είμαστε άραγε πρόθυμοι να γεννηθούμε ξανά; Να ξαναδημιουργηθούμε; Είμαστε άραγε πρόθυμοι να υποστούμε την τρομερή και απαιτητική διαδικασία της αυτοκαταστροφής και της ανακατασκευής της ψυχής; Δεν έχει πει ο Κύριος: «Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του πρέπει να τη χάσει. Μη νομίσετε ότι ήρθα για να φέρω ειρήνη αλλά αντίθετα πάλη στην ψυχή;». Αλήθεια, αφού πληρώσουμε το αντίτιμο της αφοσίωσής μας στο θέλημα του Πατέρα, θα βιώσουμε μεγάλη ειρήνη, αν συνεχίσουμε να βαδίζουμε στα πνευματικά μονοπάτια της αφιερωμένης ζωής.		160:5.10 (1782.1) I see in the teachings of Jesus, religion at its best. This gospel enables us to seek for the true God and to find him. But are we willing to pay the price of this entrance into the kingdom of heaven? Are we willing to be born again? to be remade? Are we willing to be subject to this terrible and testing process of self-destruction and soul reconstruction? Has not the Master said: “Whoso would save his life must lose it. Think not that I have come to bring peace but rather a soul struggle”? True, after we pay the price of dedication to the Father’s will, we do experience great peace provided we continue to walk in these spiritual paths of consecrated living.
160:5.11 (1782.2) Σήμερα εγκαταλείπουμε αληθινά τα θέλγητρα του γνωστού συστήματος της ύπαρξης, ενώ ανεπιφύλακτα αφιερώνουμε την υπόθεσή μας στα θέλγητρα του άγνωστου και ανεξερεύνητου συστήματος μιας μελλοντικής ζωής περιπέτειας στους κόσμους του πνεύματος, των ανώτερων ιδεωδών, της θεϊκής πραγματικότητας. Και ζητάμε εκείνους τους συμβολισμούς με τους οποίους θα μεταβιβάσουμε στους συνανθρώπους μας τις αρχές αυτές της πραγματικότητας των ιδεωδών της θρησκείας του Ιησού, και δεν θα σταματήσουμε να προσευχόμαστε για κείνη την ημέρα, όταν όλη η ανθρωπότητα θα δονηθεί από το κοινό όραμα αυτής της ύψιστης αλήθειας. Μόλις τώρα, η εστιασμένη αρχή του Πατέρα, όπως την κρατάμε στις καρδιές μας, είναι ότι ο Θεός είναι πνεύμα, και όπως τη μεταβιβάζουμε στους συνανθρώπους μας, ότι ο Θεός είναι αγάπη.		160:5.11 (1782.2) Now are we truly forsaking the lures of the known order of existence while we unreservedly dedicate our quest to the lures of the unknown and unexplored order of the existence of a future life of adventure in the spirit worlds of the higher idealism of divine reality. And we seek for those symbols of meaning wherewith to convey to our fellow men these concepts of the reality of the idealism of the religion of Jesus, and we will not cease to pray for that day when all mankind shall be thrilled by the communal vision of this supreme truth. Just now, our focalized concept of the Father, as held in our hearts, is that God is spirit; as conveyed to our fellows, that God is love.
160:5.12 (1782.3) Η θρησκεία του Ιησού απαιτεί ζωντανή και πνευματική εμπειρία. Άλλες θρησκείες μπορεί να στηρίζονται σε παραδοσιακά πιστεύω, συναισθηματισμούς, φιλοσοφικές συνειδητοποιήσεις και όλα εκείνα, αλλά η διδασκαλία του Κυρίου απαιτεί την επίτευξη αληθινών βαθμίδων πνευματικής προόδου.		160:5.12 (1782.3) The religion of Jesus demands living and spiritual experience. Other religions may consist in traditional beliefs, emotional feelings, philosophic consciousness, and all of that, but the teaching of the Master requires the attainment of actual levels of real spirit progression.
160:5.13 (1782.4) Η συνειδητοποίηση της παρόρμησης να μοιάσουμε στο Θεό δεν είναι η πραγματική θρησκεία. Τα αισθήματα της λατρείας προς το Θεό δεν είναι η πραγματική θρησκεία. Η γνώση της πεποίθησης να εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας και να υπηρετήσουμε το Θεό δεν είναι η πραγματική θρησκεία. Η σοφία του συλλογισμού ότι αυτή η θρησκεία είναι η καλύτερη όλων δεν αποτελεί τη θρησκεία που βιώνεται προσωπικά και πνευματικά. Η πραγματική θρησκεία έχει σχέση με την πραγματικότητα της επίτευξης καθώς επίσης με την πραγματικότητα και τον ιδεαλισμό εκείνου που είναι αποδεκτό με όλη την καρδιά δια της πίστεως. Και όλα αυτά πρέπει να γίνουν προσωπικά σε μας από την αποκάλυψη του Πνεύματος της Αληθείας.		160:5.13 (1782.4) The consciousness of the impulse to be like God is not true religion. The feelings of the emotion to worship God are not true religion. The knowledge of the conviction to forsake self and serve God is not true religion. The wisdom of the reasoning that this religion is the best of all is not religion as a personal and spiritual experience. True religion has reference to destiny and reality of attainment as well as to the reality and idealism of that which is wholeheartedly faith-accepted. And all of this must be made personal to us by the revelation of the Spirit of Truth.
160:5.14 (1782.5) Και έτσι τελείωσαν οι διατριβές του Έλληνα φιλοσόφου, ενός από τους μεγαλύτερους της φυλής του, που πίστεψε στο ευαγγέλιο του Ιησού.		160:5.14 (1782.5) And thus ended the dissertations of the Greek philosopher, one of the greatest of his race, who had become a believer in the gospel of Jesus.