Εγγραφο 162		Paper 162
ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΡΤΟΦΟΡΙΑΣ		At the Feast of Tabernacles
162:0.1 (1788.1) Όταν ο Ιησούς ξεκίνησε για την Ιερουσαλήμ με τους δέκα αποστόλους, σχεδίαζε να περάσει από τη Σαμάρεια, που ήταν ο πιο σύντομος δρόμος. Συνεπώς, πέρασαν από το κάτω μέρος της ανατολικής ακτής της λίμνης και, μέσω της Σκυθούπολης, μπήκαν στα σύνορα της Σαμάρειας. Όταν έπεσε η νύχτα, ο Ιησούς έστειλε το Φίλιππο και το Ματθαίο σ’ ένα χωριό των ανατολικών πλευρών του Όρους Γιλμπόα, για να βρουν κατάλυμα για την παρέα. Συνέβη, αυτοί οι χωρικοί να είναι τα μέγιστα προκατειλημμένοι κατά των Ιουδαίων, περισσότερο από το μέσο όρο των Σαμαρειτών, και τα αισθήματα αυτά είχαν τη συγκεκριμένη αυτή εποχή ενταθεί, καθώς πολλοί ήταν καθ’ οδό προς τη γιορτή της αρτοφορίας. Οι άνθρωποι αυτοί ήξεραν πολύ λίγα για τον Ιησού, και αρνήθηκαν να του δώσουν κατάλυμα επειδή αυτός και οι σύντροφοί του ήταν Ιουδαίοι. Όταν ο Ματθαίος και ο Φίλιππος έδειξαν αγανάκτηση και πληροφόρησαν τους Σαμαρείτες ότι αρνούνταν να φιλοξενήσουν τον Άγιο του Ισραήλ, οι εξαγριωμένοι χωρικοί τούς καταδίωξαν έξω από το μικρό χωριό με ξύλα και πέτρες.		162:0.1 (1788.1) WHEN Jesus started up to Jerusalem with the ten apostles, he planned to go through Samaria, that being the shorter route. Accordingly, they passed down the eastern shore of the lake and, by way of Scythopolis, entered the borders of Samaria. Near nightfall Jesus sent Philip and Matthew over to a village on the eastern slopes of Mount Gilboa to secure lodging for the company. It so happened that these villagers were greatly prejudiced against the Jews, even more so than the average Samaritans, and these feelings were heightened at this particular time as so many were on their way to the feast of tabernacles. These people knew very little about Jesus, and they refused him lodging because he and his associates were Jews. When Matthew and Philip manifested indignation and informed these Samaritans that they were declining to entertain the Holy One of Israel, the infuriated villagers chased them out of the little town with sticks and stones.
162:0.2 (1788.2) Μετά που ο Φίλιππος και ο Ματθαίος γύρισαν στους συντρόφους τους και τους ανέφεραν τον τρόπο με τον οποίο είχαν οδηγηθεί έξω από το χωριό, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης προχώρησαν προς τον Ιησού και είπαν: «Κύριε, σε παρακαλούμε να μας δώσεις την άδεια να διατάξουμε να πέσει φωτιά από τον ουρανό και να ρημάξει τους θρασείς και αμετανόητους Σαμαρείτες». Όταν όμως ο Ιησούς άκουσε αυτά τα λόγια της εκδίκησης, στράφηκε προς τους γιους του Ζεβεδαίου και τους επέπληξε σοβαρά: «Δεν γνωρίζετε τι στάση να δείξετε. Η εκδίκηση δεν έχει τη γεύση της βασιλείας των ουρανών. Αντί για διαμάχη, ας βαδίσουμε μέχρι το μικρό χωριό κοντά στη διάβαση του Ιορδάνη». Έτσι εξαιτίας στενών αντιλήψεων προκατάληψης, αυτοί οι Σαμαρείτες αρνήθηκαν στους εαυτούς τους την τιμή να επιδείξουν φιλοξενία στο Δημιουργό ενός σύμπαντος.		162:0.2 (1788.2) After Philip and Matthew had returned to their fellows and reported how they had been driven out of the village, James and John stepped up to Jesus and said: “Master, we pray you to give us permission to bid fire come down from heaven to devour these insolent and impenitent Samaritans.” But when Jesus heard these words of vengeance, he turned upon the sons of Zebedee and severely rebuked them: “You know not what manner of attitude you manifest. Vengeance savors not of the outlook of the kingdom of heaven. Rather than dispute, let us journey over to the little village by the Jordan ford.” Thus because of sectarian prejudice these Samaritans denied themselves the honor of showing hospitality to the Creator Son of a universe.
162:0.3 (1788.3) Ο Ιησούς και οι δέκα σταμάτησαν για τη νύχτα στο χωριό κοντά στη διάβαση του Ιορδάνη. Νωρίς το άλλο πρωί πέρασαν το ποτάμι και συνέχισαν για την Ιερουσαλήμ μέσω του δρόμου ανατολικά του Ιορδάνη, φθάνοντας στη Βηθανία αργά το βράδυ της Τετάρτης. Ο Θωμάς και ο Ναθαναήλ έφτασαν την Παρασκευή, έχοντας καθυστερήσει εξαιτίας των συνομιλιών τους με τον Ροδάν.		162:0.3 (1788.3) Jesus and the ten stopped for the night at the village near the Jordan ford. Early the next day they crossed the river and continued on to Jerusalem by way of the east Jordan highway, arriving at Bethany late Wednesday evening. Thomas and Nathaniel arrived on Friday, having been delayed by their conferences with Rodan.
162:0.4 (1788.4) Ο Ιησούς και οι δώδεκα παρέμειναν στα πέριξ της Ιερουσαλήμ μέχρι το τέλος του επόμενου μήνα (Οκτωβρίου), περίπου τεσσερισήμισι εβδομάδες. Ο ίδιος ο Ιησούς πήγε στη πόλη μόνο λίγες φορές, και αυτές οι σύντομες επισκέψεις έγιναν τις ημέρες της γιορτής της αρτοφορίας. Ο Ιησούς πέρασε ένα σημαντικό κομμάτι του Οκτωβρίου με τον Άμπνερ και τους συνεργάτες του στη Βηθλεέμ.		162:0.4 (1788.4) Jesus and the twelve remained in the vicinity of Jerusalem until the end of the following month (October), about four and one-half weeks. Jesus himself went into the city only a few times, and these brief visits were made during the days of the feast of tabernacles. He spent a considerable portion of October with Abner and his associates at Bethlehem.
1. ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ^top		1. The Dangers of the Visit to Jerusalem ^top
162:1.1 (1788.5) Πολύ πριν απομακρυνθούν οι απόστολοι από τη Γαλιλαία, οι οπαδοί του Ιησού, τον είχαν ικετέψει να πάει στην Ιερουσαλήμ για να διακηρύξει το ευαγγέλιο της βασιλείας, ώστε το μήνυμά του να έχει το γόητρο πως κηρύχτηκε στο κέντρο της Ιουδαϊκής μόρφωσης και γνώσης. Αλλά, τώρα που ο Ιησούς βρισκόταν πράγματι στην Ιερουσαλήμ να διδάξει, φοβόντουσαν για τη ζωή του. Γνωρίζοντας ότι το Σανχεντρίν ζητούσε να φέρει τον Ιησού στην Ιερουσαλήμ για να δικαστεί και ενθυμούμενοι τις, πρόσφατα, διατυπωμένες εκ νέου δηλώσεις τού Κυρίου ότι θα τον θανάτωναν, οι απόστολοι είχαν κυριολεκτικά εκπλαγεί από την ξαφνική απόφασή του να παραστεί στη γιορτή της αρτοφορίας. Σ’ όλες τις προηγούμενες ικεσίες τους να πάει στην Ιερουσαλήμ είχε απαντήσει, «Η ώρα δεν ήρθε ακόμα». Τώρα, στις διαμαρτυρίες φόβου, είχε απαντήσει μόνο, «Η ώρα όμως έφτασε».		162:1.1 (1788.5) Long before they fled from Galilee, the followers of Jesus had implored him to go to Jerusalem to proclaim the gospel of the kingdom in order that his message might have the prestige of having been preached at the center of Jewish culture and learning; but now that he had actually come to Jerusalem to teach, they were afraid for his life. Knowing that the Sanhedrin had sought to bring Jesus to Jerusalem for trial and recalling the Master’s recently reiterated declarations that he must be subject to death, the apostles had been literally stunned by his sudden decision to attend the feast of tabernacles. To all their previous entreaties that he go to Jerusalem he had replied, “The hour has not yet come.” Now, to their protests of fear he answered only, “But the hour has come.”
162:1.2 (1789.1) Κατά τη διάρκεια της γιορτής της αρτοφορίας, ο Ιησούς πήγε με θράσος στην Ιερουσαλήμ, σε κάμποσες περιπτώσεις, και δημόσια δίδαξε στο ναό. Το έκανε αυτό παρά τις προσπάθειες των αποστόλων του να τον αποτρέψουν. Αν και τον είχαν παροτρύνει πολύ να κηρύξει το μήνυμά του στην Ιερουσαλήμ, φοβόντουσαν τώρα να τον δουν να εισέρχεται στην πόλη αυτή την εποχή, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι ήταν αποφασισμένοι να τον θανατώσουν.		162:1.2 (1789.1) During the feast of tabernacles Jesus went boldly into Jerusalem on several occasions and publicly taught in the temple. This he did in spite of the efforts of his apostles to dissuade him. Though they had long urged him to proclaim his message in Jerusalem, they now feared to see him enter the city at this time, knowing full well that the scribes and Pharisees were bent on bringing about his death.
162:1.3 (1789.2) Η τολμηρή εμφάνιση του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, περισσότερο από ποτέ μπέρδεψε τους οπαδούς του. Πολλοί από τους μαθητές του, ακόμα και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο απόστολος, είχαν τολμήσει να σκεφτούν ότι ο Ιησούς είχε απομακρυνθεί βιαστικά στη Φοινίκη, επειδή φοβόταν τους Ιουδαίους αρχηγούς και τον Ηρώδη Αντύπα. Δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τη σημασία των κινήσεων τού Κυρίου. Η παρουσία του στην Ιερουσαλήμ στη γιορτή της αρτοφορίας, ακόμα και αντίθετα από τη γνώμη των οπαδών του, έφτασε για πάντα να βάλει τέρμα σε όλους τους ψιθύρους για φόβο και δειλία.		162:1.3 (1789.2) Jesus’ bold appearance in Jerusalem more than ever confused his followers. Many of his disciples, and even Judas Iscariot, the apostle, had dared to think that Jesus had fled in haste into Phoenicia because he feared the Jewish leaders and Herod Antipas. They failed to comprehend the significance of the Master’s movements. His presence in Jerusalem at the feast of tabernacles, even in opposition to the advice of his followers, sufficed forever to put an end to all whisperings about fear and cowardice.
162:1.4 (1789.3) Κατά τη γιορτή της αρτοφορίας, χιλιάδες πιστών από όλα τα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είδαν τον Ιησού, τον άκουσαν να διδάσκει, και πολλοί βάδισαν ακόμα και μέχρι τη Βηθανία για να μιλήσουν μαζί του σχετικά με την πρόοδο της βασιλείας στις περιοχές της πατρίδας τους.		162:1.4 (1789.3) During the feast of tabernacles, thousands of believers from all parts of the Roman Empire saw Jesus, heard him teach, and many even journeyed out to Bethany to confer with him regarding the progress of the kingdom in their home districts.
162:1.5 (1789.4) Υπήρχαν πολλοί λόγοι που εξηγούσαν γιατί ο Ιησούς μπορούσε και δίδασκε δημόσια στο προαύλιο του ναού κατά τις μέρες της γιορτής, και πάνω απ’ όλους ήταν ο φόβος που κατείχε τους αξιωματούχους του Σανχεντρίν, σαν αποτέλεσμα του μυστικού συναισθήματος που είχε απλωθεί στις γραμμές των ενόπλων τους. Ήταν γεγονός ότι πολλοί από τα μέλη του Σανχεντρίν, είτε πίστευαν μυστικά στον Ιησού είτε ήταν αποφασιστικά αντίθετοι με τη σύλληψή του στη διάρκεια της γιορτής, όταν ένας τόσο μεγάλος αριθμός ανθρώπων ήταν παρόντες στην Ιερουσαλήμ, πολλοί από τους οποίους είπε πίστευαν σ’ αυτόν ή ήταν τουλάχιστον φιλικοί με το πνευματικό κίνημα το οποίο υποστήριζε.		162:1.5 (1789.4) There were many reasons why Jesus was able publicly to preach in the temple courts throughout the days of the feast, and chief of these was the fear that had come over the officers of the Sanhedrin as a result of the secret division of sentiment in their own ranks. It was a fact that many of the members of the Sanhedrin either secretly believed in Jesus or else were decidedly averse to arresting him during the feast, when such large numbers of people were present in Jerusalem, many of whom either believed in him or were at least friendly to the spiritual movement which he sponsored.
162:1.6 (1789.5) Οι προσπάθειες του Άμπνερ και των συνεργατών του σε όλη την Ιουδαία είχαν συμβάλλει στην ενίσχυση του ευνοϊκού αισθήματος προς τη βασιλεία, ώστε οι εχθροί του Ιησού δεν τολμούσαν να είναι υπερβολικά ειλικρινείς με την αντίθεσή τους. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους γιατί ο Ιησούς μπόρεσε δημόσια να επισκεφθεί την Ιερουσαλήμ και μετά να φύγει ζωντανός. Ένα ή δυο μήνες νωρίτερα θα είχε σίγουρα θανατωθεί.		162:1.6 (1789.5) The efforts of Abner and his associates throughout Judea had also done much to consolidate sentiment favorable to the kingdom, so much so that the enemies of Jesus dared not be too outspoken in their opposition. This was one of the reasons why Jesus could publicly visit Jerusalem and live to go away. One or two months before this he would certainly have been put to death.
162:1.7 (1789.6) Αλλά η απερίσκεπτη τόλμη του Ιησού στη δημόσια εμφάνισή του στην Ιερουσαλήμ, τρόμαξε παραπάνω τους εχθρούς του. Δεν ήταν έτοιμοι για μια τόσο παράτολμη πρόκληση. Αρκετές φορές αυτό το μήνα το Σανχεντρίν έκανε εξασθενημένες προσπάθειες να συλλάβει τον Κύριο, αλλά τίποτε δεν βγήκε από αυτές τις προσπάθειες. Οι εχθροί του τόσο ξαφνιάστηκαν και έκαναν πίσω από την αναπάντεχη δημόσια εμφάνιση του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, ώστε έκαναν εικασίες ότι θα του είχαν υποσχεθεί προστασία οι ρωμαϊκές αρχές. Γνωρίζοντας ότι ο Φίλιππος (ο αδελφός του Ηρώδη Αντύπα) ήταν σχεδόν οπαδός του Ιησού, τα μέλη του Σανχεντρίν υπέθεσαν ότι ο Φίλιππος είχε υποσχεθεί στον Ιησού προστασία απέναντι στους εχθρούς του. Ο Ιησούς είχε φύγει από τη δικαιοδοσία τους πριν αντιληφθούν την πραγματικότητα, ότι είχαν σφάλει δηλαδή, πιστεύοντας ότι η ξαφνική και τολμηρή εμφάνιση του στην Ιερουσαλήμ οφειλόταν σε μια μυστική συνεννόηση με τους Ρωμαίους αξιωματούχους.		162:1.7 (1789.6) But the audacious boldness of Jesus in publicly appearing in Jerusalem overawed his enemies; they were not prepared for such a daring challenge. Several times during this month the Sanhedrin made feeble attempts to place the Master under arrest, but nothing came of these efforts. His enemies were so taken aback by Jesus’ unexpected public appearance in Jerusalem that they conjectured he must have been promised protection by the Roman authorities. Knowing that Philip (Herod Antipas’s brother) was almost a follower of Jesus, the members of the Sanhedrin speculated that Philip had secured for Jesus promises of protection against his enemies. Jesus had departed from their jurisdiction before they awakened to the realization that they had been mistaken in the belief that his sudden and bold appearance in Jerusalem had been due to a secret understanding with the Roman officials.
162:1.8 (1789.7) Μόνο οι δώδεκα απόστολοι γνώριζαν ότι ο Ιησούς σκόπευε να παρακολουθήσει τη γιορτή της αρτοφορίας, όταν αναχώρησαν από τη Μαγαδάν. Οι άλλοι οπαδοί τού Κυρίου εξεπλάγησαν πολύ όταν εμφανίστηκε στο προαύλιο του ναού και άρχισε δημόσια να διδάσκει, και οι ιουδαϊκές αρχές αιφνιδιάστηκαν πέρα από κάθε άποψη, όταν τους αναφέρθηκε ότι δίδασκε στο ναό.		162:1.8 (1789.7) Only the twelve apostles had known that Jesus intended to attend the feast of tabernacles when they had departed from Magadan. The other followers of the Master were greatly astonished when he appeared in the temple courts and began publicly to teach, and the Jewish authorities were surprised beyond expression when it was reported that he was teaching in the temple.
162:1.9 (1790.1) Αν και οι μαθητές του δεν περίμεναν τον Ιησού να παραστεί στη γιορτή, η πλειονότητα των προσκυνητών που είχαν έρθει από μακριά και είχαν ακούσει γι αυτόν, διατηρούσαν την ελπίδα ότι θα τον έβλεπαν στην Ιερουσαλήμ. Και δεν απογοητεύτηκαν, γιατί αρκετές φορές δίδαξε στην Εξέδρα του Σολομώντα και αλλαχού στο προαύλιο του ναού. Οι διδασκαλίες αυτές ήταν πράγματι η επίσημη ή η τυπική ανακοίνωση της θεϊκότητας του Ιησού στον Ιουδαϊκό λαό και σε όλο τον κόσμο.		162:1.9 (1790.1) Although his disciples had not expected Jesus to attend the feast, the vast majority of the pilgrims from afar who had heard of him entertained the hope that they might see him at Jerusalem. And they were not disappointed, for on several occasions he taught in Solomon’s Porch and elsewhere in the temple courts. These teachings were really the official or formal announcement of the divinity of Jesus to the Jewish people and to the whole world.
162:1.10 (1790.2) Τα πλήθη που άκουγαν τις διδασκαλίες του Κυρίου είχαν διαφορετικές γνώμες. Μερικοί έλεγαν ότι ήταν καλός άνθρωπος. Μερικοί ότι ήταν προφήτης. Μερικοί ότι ήταν αληθινά ο Μεσσίας. Άλλοι έλεγαν ότι ήταν ένας κακόβουλος ταραχοποιός, που οδηγούσε το λαό έξω από το σωστό δρόμο με τις παράξενες θεωρίες του. Οι εχθροί του δίσταζαν να τον καταγγείλουν ανοιχτά από το φόβο των φίλων πιστών του, ενώ οι φίλοι του φοβόντουσαν να τον αναγνωρίσουν δημόσια από το φόβο των Ιουδαίων αρχηγών, γνωρίζοντας ότι το Σανχεντρίν ήταν αποφασισμένο να τον θανατώσει. Αλλά ακόμα και οι εχθροί του θαύμαζαν με τη διδασκαλία του, γνωρίζοντας ότι δεν είχε εκπαιδευτεί στις σχολές των ραβίνων.		162:1.10 (1790.2) The multitudes who listened to the Master’s teachings were divided in their opinions. Some said he was a good man; some a prophet; some that he was truly the Messiah; others said he was a mischievous meddler, that he was leading the people astray with his strange doctrines. His enemies hesitated to denounce him openly for fear of his friendly believers, while his friends feared to acknowledge him openly for fear of the Jewish leaders, knowing that the Sanhedrin was determined to put him to death. But even his enemies marveled at his teaching, knowing that he had not been instructed in the schools of the rabbis.
162:1.11 (1790.3) Κάθε φορά που ο Ιησούς πήγαινε στην Ιερουσαλήμ, οι απόστολοί του γέμιζαν φόβο. Κάθε μέρα φοβόντουσαν και περισσότερο καθώς , μέρα τη μέρα, άκουγαν τις όλο και περισσότερο τολμηρές διακηρύξεις του σχετικά με τη φύση της αποστολής του στη γη. Δεν ήταν συνηθισμένοι να ακούνε τον Ιησού να κάνει κατηγορηματικές δηλώσεις και τόσο καταπληκτικές διαβεβαιώσεις, ακόμα και όταν κήρυττε ανάμεσα στους φίλους του.		162:1.11 (1790.3) Every time Jesus went to Jerusalem, his apostles were filled with terror. They were the more afraid as, from day to day, they listened to his increasingly bold pronouncements regarding the nature of his mission on earth. They were unaccustomed to hearing Jesus make such positive claims and such amazing assertions even when preaching among his friends.
2. Η ΠΡΩΤΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΝΑΟ ^top		2. The First Temple Talk ^top
162:2.1 (1790.4) Το πρώτο απόγευμα που ο Ιησούς δίδαξε στο ναό, μια αξιοσημείωτη συντροφιά παρακολουθούσε τα λόγια του, που απεικόνιζαν την ελευθερία του νέου ευαγγελίου και τη χαρά εκείνων που πίστευαν τα καλά νέα, όταν ένας περίεργος ακροατής τον διέκοψε για να ρωτήσει: «Διδάσκαλε, πώς μπορείς και αναφέρεις τις Γραφές και διδάσκεις τον κόσμο με τόση ευχέρεια ενώ μου είπαν ότι δεν διδάχθηκες τα μαθήματα των ραβίνων;». Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Κανένας δεν με δίδαξε τις αλήθειες που σας ανακοινώνω. Και αυτή η διδασκαλία δεν είναι δική μου αλλά Εκείνου που με έστειλε. Αν κάποιος επιθυμεί πραγματικά να κάνει το θέλημα του Πατέρα μου, θα μάθει με βεβαιότητα για τη διδασκαλία μου, κατά πόσον είναι του Θεού ή κατά πόσον μιλάω από τον εαυτό μου. Αυτός που μιλάει από τον εαυτό του αναζητάει τη δική του δόξα, αλλά εφόσον φανερώνω το λόγο του Πατέρα, τότε λοιπόν αναζητώ τη δόξα Εκείνου που με έστειλε. Αλλά προτού προσπαθήσετε να εισέλθετε στο νέο φως, δεν θα έπρεπε καλύτερα να ακολουθήσετε το φως που ήδη έχετε; Ο Μωυσής σας έδωσε το νόμο, κι όμως πόσοι από σας ειλικρινά αναζητούν να εκπληρώσουν τις αξιώσεις του; Ο Μωυσής με αυτό το νόμο σας κατευθύνει λέγοντας, ‘Δεν θα φονεύσετε’, όμως παρά την εντολή αυτή, μερικοί από σας ζητάτε να φονεύσετε το Γιο του Ανθρώπου».		162:2.1 (1790.4) The first afternoon that Jesus taught in the temple, a considerable company sat listening to his words depicting the liberty of the new gospel and the joy of those who believe the good news, when a curious listener interrupted him to ask: “Teacher, how is it you can quote the Scriptures and teach the people so fluently when I am told that you are untaught in the learning of the rabbis?” Jesus replied: “No man has taught me the truths which I declare to you. And this teaching is not mine but His who sent me. If any man really desires to do my Father’s will, he shall certainly know about my teaching, whether it be God’s or whether I speak for myself. He who speaks for himself seeks his own glory, but when I declare the words of the Father, I thereby seek the glory of him who sent me. But before you try to enter into the new light, should you not rather follow the light you already have? Moses gave you the law, yet how many of you honestly seek to fulfill its demands? Moses in this law enjoins you, saying, ‘You shall not kill’; notwithstanding this command some of you seek to kill the Son of Man.”
162:2.2 (1790.5) Όταν το πλήθος άκουσε αυτά τα λόγια, άρχισαν να καυγαδίζουν μεταξύ τους. Μερικοί είπαν ότι ήταν τρελός. Μερικοί ότι είχε δαιμόνιο. Άλλοι είπαν ότι ήταν πράγματι ο προφήτης της Γαλιλαίας τον οποίο οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι έψαχναν από καιρό να φονεύσουν. Μερικοί είπαν ότι οι θρησκευτικές αρχές φοβόντουσαν να τον ενοχλήσουν. Άλλοι σκέφτηκαν ότι δεν τον συλλάμβαναν επειδή είχαν γίνει πιστοί του. Μετά από αξιοσημείωτη διαμάχη ένας από το πλήθος προχώρησε προς τον Ιησού και ρώτησε, «Γιατί οι αρχηγοί θέλουν να σε σκοτώσουν;». Και αυτός απάντησε: «Οι αρχηγοί θέλουν να με σκοτώσουν επειδή δυσανασχετούν από τη διδασκαλία μου για τα καλά νέα της βασιλείας, για ένα ευαγγέλιο που ελευθερώνει τον άνθρωπο από τις επιβαρυντικές παραδόσεις της επίσημης θρησκείας των τελετουργιών, τις οποίες αυτοί οι διδάσκαλοι είναι αποφασισμένοι να διατηρήσουν πάση θυσία. Περιτέμνουν σύμφωνα με το νόμο την ημέρα του Σαββάτου, αλλά θα με σκότωναν επειδή κάποτε ελευθέρωσα έναν άνθρωπο την ημέρα του Σαββάτου, που τον κράταγε δέσμιο η ασθένεια. Με ακολουθούν την ημέρα του Σαββάτου για να με κατασκοπεύουν αλλά θα με σκότωναν επειδή σε μια άλλη ευκαιρία διάλεξα να θεραπεύσω ένα σοβαρά άρρωστο άνθρωπο την ημέρα του Σαββάτου. Θέλουν να με σκοτώσουν επειδή γνωρίζουν καλά ότι, αν πιστεύετε ειλικρινά και τολμάτε να αποδεχτείτε τη διδασκαλία μου, το σύστημα της παραδοσιακής θρησκείας τους θα ανατραπεί, καταστραμμένο για πάντα. Μ’ αυτό τον τρόπο θα αποστερηθούν την εξουσία εκείνου στο οποίο αφιέρωσαν όλη τους τη ζωή, μια και σταθερά αρνούνται να δεχτούν αυτό το νέο και πιο ένδοξο ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού. Και τώρα απευθύνομαι σε καθένα από σας: μην κρίνετε ανάλογα με την εξωτερική εμφάνιση αλλά αντίθετα κρίνετε με το πνεύμα της αλήθειας αυτών των διδασκαλιών. Κρίνετε με δικαιοσύνη».		162:2.2 (1790.5) When the crowd heard these words, they fell to wrangling among themselves. Some said he was mad; some that he had a devil. Others said this was indeed the prophet of Galilee whom the scribes and Pharisees had long sought to kill. Some said the religious authorities were afraid to molest him; others thought that they laid not hands upon him because they had become believers in him. After considerable debate one of the crowd stepped forward and asked Jesus, “Why do the rulers seek to kill you?” And he replied: “The rulers seek to kill me because they resent my teaching about the good news of the kingdom, a gospel that sets men free from the burdensome traditions of a formal religion of ceremonies which these teachers are determined to uphold at any cost. They circumcise in accordance with the law on the Sabbath day, but they would kill me because I once on the Sabbath day set free a man held in the bondage of affliction. They follow after me on the Sabbath to spy on me but would kill me because on another occasion I chose to make a grievously stricken man completely whole on the Sabbath day. They seek to kill me because they well know that, if you honestly believe and dare to accept my teaching, their system of traditional religion will be overthrown, forever destroyed. Thus will they be deprived of authority over that to which they have devoted their lives since they steadfastly refuse to accept this new and more glorious gospel of the kingdom of God. And now do I appeal to every one of you: Judge not according to outward appearances but rather judge by the true spirit of these teachings; judge righteously.”
162:2.3 (1791.1) Μετά είπε άλλος ερωτών: «Ναι, Διδάσκαλε, ψάχνουμε το Μεσσία, αλλά όταν έρθει, ξέρουμε ότι η εμφάνισή του θα είναι μυστική. Γνωρίζουμε από πού είσαι. Είσαι με τους αδελφούς σου από την αρχή. Ο ελευθερωτής θα έρθει με δύναμη για να επαναφέρει το βασίλειο του θρόνου του Δαυίδ. Εσύ πράγματι αξιώνεις ότι είσαι ο Μεσσίας;». Και ο Ιησούς απάντησε: «Αξιώνεις ότι με γνωρίζεις και πως γνωρίζεις από πού είμαι. Εύχομαι οι αξιώσεις σου να είναι αληθινές, γιατί πράγματι τότε θα βρεις άφθονη ζωή σ’ εκείνη τη γνώση. Αλλά σου δηλώνω ότι δεν ήρθα σε σας για τον εαυτό μου. Με έστειλε ο Πατέρας, και αυτός που μ’ έστειλε είναι αληθινός και πιστός. Αρνούμενοι να με ακούσετε, αρνείστε να δεχτείτε εκείνον που με στέλνει. Εσείς, αν δεχτείτε το ευαγγέλιο αυτό, θα γνωρίσετε αυτόν που με έστειλε. Γνωρίζω τον Πατέρα, γιατί έχω έρθει από τον Πατέρα να τον δηλώσω και να τον αποκαλύψω σε σας».		162:2.3 (1791.1) Then said another inquirer: “Yes, Teacher, we do look for the Messiah, but when he comes, we know that his appearance will be in mystery. We know whence you are. You have been among your brethren from the beginning. The deliverer will come in power to restore the throne of David’s kingdom. Do you really claim to be the Messiah?” And Jesus replied: “You claim to know me and to know whence I am. I wish your claims were true, for indeed then would you find abundant life in that knowledge. But I declare that I have not come to you for myself; I have been sent by the Father, and he who sent me is true and faithful. By refusing to hear me, you are refusing to receive Him who sends me. You, if you will receive this gospel, shall come to know Him who sent me. I know the Father, for I have come from the Father to declare and reveal him to you.”
162:2.4 (1791.2) Οι πράκτορες των γραμματέων ήθελαν να τον συλλάβουν, αλλά φοβόντουσαν το πλήθος, γιατί πολλοί πίστευαν σ’ αυτόν. Το έργο του Ιησού από τη βάφτισή του είχε γίνει γνωστό σε όλους τους Εβραίους, και καθώς πολλοί από το πλήθος διηγιόντουσαν αυτά τα πράγματα, αναρωτήθηκαν: «Ακόμα και αν ο δάσκαλος αυτός είναι από τη Γαλιλαία, ακόμα και αν δεν εκπληρώνει τις προσδοκίες μας για το Μεσσία, αναρωτιόμαστε αν ο ελευθερωτής, όταν έρθει, κάνει κάτι πιο θαυμαστό απ’ ό,τι αυτός ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ έχει ήδη κάνει».		162:2.4 (1791.2) The agents of the scribes wanted to lay hands upon him, but they feared the multitude, for many believed in him. Jesus’ work since his baptism had become well known to all Jewry, and as many of these people recounted these things, they said among themselves: “Even though this teacher is from Galilee, and even though he does not meet all of our expectations of the Messiah, we wonder if the deliverer, when he does come, will really do anything more wonderful than this Jesus of Nazareth has already done.”
162:2.5 (1791.3) Όταν οι Φαρισαίοι και οι πράκτορές τους άκουσαν το λαό να μιλάει έτσι, έκαναν συμβούλιο με τους αρχηγούς τους και αποφάσισαν ότι κάτι θα έπρεπε να γίνει αμέσως για να μπει ένα τέλος σ’ αυτές τις δημόσιες εμφανίσεις του Ιησού στο προαύλιο του ναού. Οι αρχηγοί των Ιουδαίων, γενικά, ήταν διατεθειμένοι να αποφύγουν μια σύγκρουση με τον Ιησού, πιστεύοντας ότι οι ρωμαϊκές αρχές του είχαν υποσχεθεί προστασία. Δεν μπορούσαν να λογαριάσουν διαφορετικά το θράσος του να έρθει αυτή την εποχή στην Ιερουσαλήμ. Αλλά οι αξιωματούχοι του Σανχεντρίν δεν πίστευαν πολύ αυτή τη φήμη. Αιτιολογούσαν ότι οι Ρωμαίοι κυβερνήτες δεν θα έκαναν κάτι τέτοιο κρυφά και χωρίς να το γνωρίζει το ανώτατο κυβερνητικό σώμα του ιουδαϊκού έθνους.		162:2.5 (1791.3) When the Pharisees and their agents heard the people talking this way, they took counsel with their leaders and decided that something should be done forthwith to put a stop to these public appearances of Jesus in the temple courts. The leaders of the Jews, in general, were disposed to avoid a clash with Jesus, believing that the Roman authorities had promised him immunity. They could not otherwise account for his boldness in coming at this time to Jerusalem; but the officers of the Sanhedrin did not wholly believe this rumor. They reasoned that the Roman rulers would not do such a thing secretly and without the knowledge of the highest governing body of the Jewish nation.
162:2.6 (1791.4) Συνεπώς, ο Έμπερ, ο κύριος αξιωματούχος του Σανχεντρίν, στάλθηκε με δυο βοηθούς να συλλάβει τον Ιησού. Καθώς ο Έμπερ βάδιζε προς τον Ιησού, ο Κύριος είπε: «Μη φοβάστε να με πλησιάσετε. Ελάτε κοντά να ακούσετε τη διδασκαλία μου. Γνωρίζω ότι σας έστειλαν να με συλλάβετε, αλλά πρέπει να καταλάβετε ότι τίποτε δεν θα συμβεί στο Γιο του Ανθρώπου πριν έρθει η ώρα του. Δεν είστε εναντίον μου. Έρχεστε μόνο για να κάνετε το πρόσταγμα των κυρίων σας, και ακόμη και αυτοί οι κυβερνήτες των Ιουδαίων, αλήθεια, σκεφτείτε ότι κάνουν το έργο του Θεού όταν αναζητούν μυστικά την καταστροφή μου.		162:2.6 (1791.4) Accordingly, Eber, the proper officer of the Sanhedrin, with two assistants was dispatched to arrest Jesus. As Eber made his way toward Jesus, the Master said: “Fear not to approach me. Draw near while you listen to my teaching. I know you have been sent to apprehend me, but you should understand that nothing will befall the Son of Man until his hour comes. You are not arrayed against me; you come only to do the bidding of your masters, and even these rulers of the Jews verily think they are doing God’s service when they secretly seek my destruction.
162:2.7 (1792.1) Δεν θεωρώ κανένα σας ότι έχει μοχθηρία. Ο Πατέρας σάς αγαπά, και επομένως επιθυμώ τη λύτρωσή σας από τα δεσμά της προκατάληψης και το σκοτάδι της παράδοσης. Σας προσφέρω την ελευθερία της ζωής και τη χαρά της σωτηρίας. Διακηρύττω το νέο και ζωντανό δρόμο, τη λύτρωση από το κακό και το σπάσιμο των δεσμών της αμαρτίας. Ήρθα για να έχετε ζωή, και να την έχετε αιώνια. Θέλετε να απαλλαγείτε από μένα και τις ανήσυχες διδασκαλίες μου. Αν μπορούσατε να αντιληφθείτε ότι θα είμαι μαζί σας μόνο για λίγο! Σε πολύ λίγο θα πάω σ’ αυτόν που με έστειλε στον κόσμο. Και ύστερα πολλοί από σας θα με αναζητούν αλλά δεν θα με ανακαλύπτουν, γιατί εκεί που πρόκειται να πάω εσείς δεν μπορείτε να έλθετε. Αλλά όλοι όσοι αληθινά αναζητήσουν να με βρούνε, κάποτε θα κερδίσουν τη ζωή που οδηγεί στην παρουσία του Πατέρα μου».		162:2.7 (1792.1) “I bear none of you ill will. The Father loves you, and therefore do I long for your deliverance from the bondage of prejudice and the darkness of tradition. I offer you the liberty of life and the joy of salvation. I proclaim the new and living way, the deliverance from evil and the breaking of the bondage of sin. I have come that you might have life, and have it eternally. You seek to be rid of me and my disquieting teachings. If you could only realize that I am to be with you only a little while! In just a short time I go to Him who sent me into this world. And then will many of you diligently seek me, but you shall not discover my presence, for where I am about to go you cannot come. But all who truly seek to find me shall sometime attain the life that leads to my Father’s presence.”
162:2.8 (1792.2) Μερικοί από τους χλευαστές αναρωτιόντουσαν: «Πού θα πάει αυτός ο άνδρας ώστε δεν θα μπορούμε να τον βρούμε; Θα πάει να ζήσει με τους Έλληνες; Θα σκοτωθεί; Τι να εννοεί όταν δηλώνει ότι γρήγορα θα αναχωρήσει από μας, και ότι δεν θα μπορέσουμε να πάμε εκεί που θα πάει;».		162:2.8 (1792.2) Some of the scoffers said among themselves: “Where will this man go that we cannot find him? Will he go to live among the Greeks? Will he destroy himself? What can he mean when he declares that soon he will depart from us, and that we cannot go where he goes?”
162:2.9 (1792.3) Ο Έμπερ και οι βοηθοί του αρνήθηκαν να συλλάβουν τον Ιησού. Γύρισαν στη θέση συγκέντρωσής τους χωρίς αυτόν. Όταν, επομένως, οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι επιτίμησαν τον Έμπερ και τους βοηθούς του επειδή δεν είχαν φέρει τον Ιησού μαζί τους, ο Έμπερ αρκέστηκε να πει: «Φοβηθήκαμε να τον συλλάβουμε μέσα στο πλήθος επειδή πολλοί πιστεύουν σ’ αυτόν. Εξάλλου, δεν ακούσαμε ποτέ να μιλάει κάποιος σαν κι αυτόν τον άνδρα. Υπάρχει κάτι έξω από τα συνηθισμένα σ’ αυτό το διδάσκαλο. Καλά θα κάνατε να πάτε να τον ακούσετε». Όταν οι αρχιερείς άκουσαν τα λόγια αυτά, εξεπλάγησαν και μίλησαν σαρκαστικά στον Έμπερ: «Μήπως και συ πήρες λάθος δρόμο; Είσαι μήπως έτοιμος να πιστέψεις αυτόν τον πλάνο; Άκουσες κανένας από τους διαβασμένους άνδρες μας ή κανένα από τους αρχηγούς να έχουν πιστέψει σ’ αυτόν; Εξαπατήθηκε κανένας από τους γραμματείς ή τους Φαρισαίους από τις έξυπνες διδασκαλίες του; Πώς γίνεται λοιπόν και εσείς επηρεαστήκατε από τη συμπεριφορά του άσχετου αυτού πλήθους που δεν γνωρίζει τους νόμους των προφητών; Δεν γνωρίζετε ότι τέτοιος αμόρφωτος λαός είναι καταραμένος;». Και τότε αποκρίθηκε ο Έμπερ: «Ας είναι, κύριοί μου, αλλά αυτός ο άνδρας λέγει στο πλήθος λόγια ευσπλαχνίας και ελπίδας. Παροτρύνει τους αποκαρδιωμένους και τα λόγια του είναι παρηγοριά ακόμα και για τις δικές μας ψυχές. Τι λάθος μπορεί να υπάρχει σ’ αυτές τις διδασκαλίες ακόμα και αν δεν είναι ο Μεσσίας των Γραφών; Και ακόμα και τότε, ο νόμος μας δεν απαιτεί δικαιοσύνη; Καταδικάζουμε έναν άνθρωπο πριν τον ακούσουμε;». Τότε ο επικεφαλής του Σανχεντρίν εξαγριώθηκε με τον Έμπερ και, στρεφόμενος κατ’ αυτού, είπε: «Τρελάθηκες; Μήπως τυχαίνει να είσαι και συ από τη Γαλιλαία; Ψάξε τις Γραφές και θα ανακαλύψεις ότι από τη Γαλιλαία δεν έρχεται σε ύπαρξη κανένας προφήτης, πόσο μάλλον ο Μεσσίας».		162:2.9 (1792.3) Eber and his assistants refused to arrest Jesus; they returned to their meeting place without him. When, therefore, the chief priests and the Pharisees upbraided Eber and his assistants because they had not brought Jesus with them, Eber only replied: “We feared to arrest him in the midst of the multitude because many believe in him. Besides, we never heard a man speak like this man. There is something out of the ordinary about this teacher. You would all do well to go over to hear him.” And when the chief rulers heard these words, they were astonished and spoke tauntingly to Eber: “Are you also led astray? Are you about to believe in this deceiver? Have you heard that any of our learned men or any of the rulers have believed in him? Have any of the scribes or the Pharisees been deceived by his clever teachings? How does it come that you are influenced by the behavior of this ignorant multitude who know not the law or the prophets? Do you not know that such untaught people are accursed?” And then answered Eber: “Even so, my masters, but this man speaks to the multitude words of mercy and hope. He cheers the downhearted, and his words were comforting even to our souls. What can there be wrong in these teachings even though he may not be the Messiah of the Scriptures? And even then does not our law require fairness? Do we condemn a man before we hear him?” And the chief of the Sanhedrin was wroth with Eber and, turning upon him, said: “Have you gone mad? Are you by any chance also from Galilee? Search the Scriptures, and you will discover that out of Galilee arises no prophet, much less the Messiah.”
162:2.10 (1792.4) Το Σανχεντρίν διαλύθηκε με σύγχυση, και ο Ιησούς αποσύρθηκε στη Βηθανία για τη νύχτα.		162:2.10 (1792.4) The Sanhedrin disbanded in confusion, and Jesus withdrew to Bethany for the night.
3. Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΛΗΦΘΗ ΝΑ ΜΟΙΧΕΥΕΙ ^top		3. The Woman Taken in Adultery ^top
162:3.1 (1792.5) Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης στην Ιερουσαλήμ που ο Ιησούς συναναστράφηκε με κάποια γυναίκα κακής φήμης που την έφεραν μπροστά του οι κατήγοροί της και οι εχθροί του. Η παραποιημένη αναφορά που έχετε γι αυτό το επεισόδιο, σημειώνει ότι αυτή τη γυναίκα την έφεραν μπροστά στον Ιησού οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, και ότι ο Ιησούς είχε αυτή τη συναναστροφή μαζί τους για να υποδείξει ότι οι θρησκευτικοί αρχηγοί των Ιουδαίων θα έπρεπε να κρίνουν τους εαυτούς τους ένοχους για ανηθικότητα. Ο Ιησούς γνώριζε καλά ότι, ενώ οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι ήταν πνευματικά τυφλοί και νοητικά προκατειλημμένοι από την εμμονή τους στην παράδοση, υπολογίζονταν μεταξύ των πλέον ηθικών ανθρώπων εκείνης της εποχής και γενιάς.		162:3.1 (1792.5) It was during this visit to Jerusalem that Jesus dealt with a certain woman of evil repute who was brought into his presence by her accusers and his enemies. The distorted record you have of this episode would suggest that this woman had been brought before Jesus by the scribes and Pharisees, and that Jesus so dealt with them as to indicate that these religious leaders of the Jews might themselves have been guilty of immorality. Jesus well knew that, while these scribes and Pharisees were spiritually blind and intellectually prejudiced by their loyalty to tradition, they were to be numbered among the most thoroughly moral men of that day and generation.
162:3.2 (1793.1) Αυτό που πραγματικά συνέβη ήταν το εξής: Νωρίς το τρίτο πρωινό της γιορτής, καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στο ναό, συναντήθηκε με μια ομάδα πληρωμένων πρακτόρων του Σανχεντρίν που έσερναν μαζί τους μια γυναίκα. Καθώς πλησίασαν, ο ομιλητής είπε: «Κύριε, αυτή η γυναίκα συνελήφθη για μοιχεία – επ’ αυτοφώρω. Ο νόμος του Μωυσή, λοιπόν, προστάζει να λιθοβολούμε τέτοιες γυναίκες. Τι λες ότι θα πρέπει να γίνει μ’ αυτή;».		162:3.2 (1793.1) What really happened was this: Early the third morning of the feast, as Jesus approached the temple, he was met by a group of the hired agents of the Sanhedrin who were dragging a woman along with them. As they came near, the spokesman said: “Master, this woman was taken in adultery—in the very act. Now, the law of Moses commands that we should stone such a woman. What do you say should be done with her?”
162:3.3 (1793.2) Το σχέδιο των εχθρών του Ιησού ήταν, αν επικύρωνε το νόμο του Μωυσή, που απαιτούσε ο εξομολογούμενος παραβάτης να λιθοβολείται, να τον φέρουν σε δύσκολη θέση με τους Ρωμαίους κυβερνήτες, οι οποίοι είχαν απαγορεύσει στους Ιουδαίους το δικαίωμα να επιβάλλουν τη θανατική καταδίκη χωρίς την έγκριση ενός ρωμαϊκού δικαστηρίου. Αν απαγόρευε να λιθοβολήσουν τη γυναίκα, θα τον κατηγορούσαν ενώπιον του Σανχεντρίν ότι έθετε τον εαυτό του πάνω από τον Μωυσή και τον Ιουδαϊκό νόμο. Αν παρέμενε σιωπηλός, θα τον κατηγορούσαν για δειλία. Αλλά ο Κύριος διαχειρίστηκε έτσι την υπόθεση ώστε ή όλη συνομωσία να συντριβεί από το άθλιο βάρος της.		162:3.3 (1793.2) It was the plan of Jesus’ enemies, if he upheld the law of Moses requiring that the self-confessed transgressor be stoned, to involve him in difficulty with the Roman rulers, who had denied the Jews the right to inflict the death penalty without the approval of a Roman tribunal. If he forbade stoning the woman, they would accuse him before the Sanhedrin of setting himself up above Moses and the Jewish law. If he remained silent, they would accuse him of cowardice. But the Master so managed the situation that the whole plot fell to pieces of its own sordid weight.
162:3.4 (1793.3) Η γυναίκα αυτή, κάποτε όμορφη, ήταν η γυναίκα ενός κατώτερου πολίτη της Ναζαρέτ, ενός άνδρα που είχε δημιουργήσει φασαρίες στον Ιησού στα νεανικά του χρόνια. Ο άνδρας, όντας παντρεμένος με αυτή τη γυναίκα, την εξανάγκαζε με εξευτελιστικό τρόπο να κερδίζει χρήματα γι αυτούς, πουλώντας το κορμί της. Είχε έρθει στη γιορτή στην Ιερουσαλήμ ώστε να μπορεί η γυναίκα του να εκπορνεύεται και με τις φυσικές της χάρες να έχει οικονομικό όφελος. Είχε έρθει σε συμφωνία με τους μισθοφόρους των Ιουδαίων κυβερνητών ούτως ώστε να προδώσει την ίδια του τη γυναίκα για την εμπορευματοποιημένη ακολασία της. Και έτσι ήρθαν με τη γυναίκα και τον παραβάτη σύντροφό της, με σκοπό να παγιδεύσουν τον Ιησού να κάνει κάποια δήλωση η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον του σε περίπτωση σύλληψης.		162:3.4 (1793.3) This woman, once comely, was the wife of an inferior citizen of Nazareth, a man who had been a troublemaker for Jesus throughout his youthful days. The man, having married this woman, did most shamefully force her to earn their living by making commerce of her body. He had come up to the feast at Jerusalem that his wife might thus prostitute her physical charms for financial gain. He had entered into a bargain with the hirelings of the Jewish rulers thus to betray his own wife in her commercialized vice. And so they came with the woman and her companion in transgression for the purpose of ensnaring Jesus into making some statement which could be used against him in case of his arrest.
162:3.5 (1793.4) Ο Ιησούς, κοιτάζοντας μέσα στο πλήθος, είδε τον άνδρα της να στέκεται πίσω από τους άλλους. Ήξερε τι είδους άνθρωπος ήταν και διέκρινε ότι ήταν συμμέτοχος σ’ αυτή την πρόστυχη συναλλαγή. Ο Ιησούς περπάτησε πρώτα ένα γύρο για να πλησιάσει εκεί που στεκόταν ο εκφυλισμένος σύζυγος και έγραψε πάνω στην άμμο λίγες λέξεις οι οποίες και προκάλεσαν τη βιαστική αναχώρησή του. Μετά γύρισε πίσω μπροστά στη γυναίκα και ξαναέγραψε στο έδαφος για το καλό των κατηγόρων της. Και όταν αυτοί διάβασαν τα λόγια του, κι αυτοί, επίσης, απομακρύνθηκαν ένας ένας. Και μετά που ο Κύριος έγραψε στην άμμο για τρίτη φορά, ο σύντροφος της γυναίκας στην άδικη πράξη, αναχώρησε, έτσι ώστε όταν ο Κύριος σηκώθηκε από το γράψιμο, πρόσεξε τη γυναίκα να στέκεται μόνη της μπροστά του. Είπε ο Ιησούς: «Γυναίκα, πού είναι οι κατήγοροί σου; Δεν έμεινε κανένας να σε λιθοβολήσει;». Και η γυναίκα, σηκώνοντας τα μάτια της, απάντησε: «Κανένας, Κύριε». Και τότε ο Ιησούς είπε: «Γνωρίζω για σένα. Ούτε εγώ σε καταδικάζω. Πήγαινε εν ειρήνη». Και αυτή η γυναίκα, η Χιλντάνα, άφησε το διεφθαρμένο σύζυγό της και ενώθηκε με τους μαθητές της βασιλείας.		162:3.5 (1793.4) Jesus, looking over the crowd, saw her husband standing behind the others. He knew what sort of man he was and perceived that he was a party to the despicable transaction. Jesus first walked around to near where this degenerate husband stood and wrote upon the sand a few words which caused him to depart in haste. Then he came back before the woman and wrote again upon the ground for the benefit of her would-be accusers; and when they read his words, they, too, went away, one by one. And when the Master had written in the sand the third time, the woman’s companion in evil took his departure, so that, when the Master raised himself up from this writing, he beheld the woman standing alone before him. Jesus said: “Woman, where are your accusers? did no man remain to stone you?” And the woman, lifting up her eyes, answered, “No man, Lord.” And then said Jesus: “I know about you; neither do I condemn you. Go your way in peace.” And this woman, Hildana, forsook her wicked husband and joined herself to the disciples of the kingdom.
4. Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΡΤΟΦΟΡΙΑΣ ^top		4. The Feast of Tabernacles ^top
162:4.1 (1793.5) Η παρουσία ανθρώπων απ’ όλο το γνωστό τότε κόσμο, από την Ισπανία μέχρι την Ινδία, έκανε τη γιορτή της αρτοφορίας μιαν ιδανική ευκαιρία για τον Ιησού να διακηρύξει δημόσια για πρώτη φορά όλο το ευαγγέλιο στην Ιερουσαλήμ. Στη γιορτή αυτή ο κόσμος ζούσε στο ύπαιθρο, σε προσωρινά υπόστεγα από κλαδιά. Ήταν η γιορτή της συγκομιδής, και καθώς έπεφτε τους δροσερούς μήνες του φθινοπώρου, γενικά αυτήν παρακολουθούσαν περισσότερο οι Ιουδαίοι του κόσμου, παρά το Πάσχα στο τέλος του χειμώνα ή την Πεντηκοστή στην αρχή του καλοκαιριού. Οι απόστολοι τέλος παρατήρησαν τον Κύριό τους να ανακοινώνει με τόλμη την αποστολή του στη γη μπροστά σε όλο τον κόσμο, που βρισκόταν εκεί.		162:4.1 (1793.5) The presence of people from all of the known world, from Spain to India, made the feast of tabernacles an ideal occasion for Jesus for the first time publicly to proclaim his full gospel in Jerusalem. At this feast the people lived much in the open air, in leafy booths. It was the feast of the harvest ingathering, and coming, as it did, in the cool of the autumn months, it was more generally attended by the Jews of the world than was the Passover at the end of the winter or Pentecost at the beginning of summer. The apostles at last beheld their Master making the bold announcement of his mission on earth before all the world, as it were.
162:4.2 (1794.1) Αυτή ήταν η γιορτή των γιορτών, μια και κάθε προσφορά που δεν γινότανε στις άλλες εκδηλώσεις, μπορούσε να γίνει αυτό τον καιρό. Αυτή ήταν η ευκαιρία να δεχτούν τις προσφορές του ναού. Ήταν ένας συνδυασμός ευχάριστων διακοπών και κατανυκτικών ιεροτελεστιών θρησκευτικής λατρείας. Ήταν ο καιρός για φυλετική ευφροσύνη ανάμεικτη με προσφορές, λευιτικές ψαλμωδίες και επίσημους ήχους από τις γλυκόφωνες σάλπιγγες των ιερέων. Τη νύχτα, το εντυπωσιακό θέαμα του ναού και του πλήθους των προσκυνητών του φεγγοβολούσε από τα τεράστια καντηλέρια που έκαιγαν με δυνατή λάμψη στο προαύλιο των γυναικών καθώς και από τις δεκάδες τους πυρσούς που βρίσκονταν στα προαύλια του ναού. Ολόκληρη η πόλη ήταν χαρούμενα στολισμένη εκτός από το ρωμαϊκό κάστρο της Αντώνιας, το οποίο φαινόταν κάτω, μια άσχημη αντίθεση με αυτή την εορταστική και λατρευτική σκηνή. Και πόσο μισούσαν οι Ιουδαίοι αυτή την πάντοτε παρούσα υπενθύμιση του ρωμαϊκού ζυγού!		162:4.2 (1794.1) This was the feast of feasts, since any sacrifice not made at the other festivals could be made at this time. This was the occasion of the reception of the temple offerings; it was a combination of vacation pleasures with the solemn rites of religious worship. Here was a time of racial rejoicing, mingled with sacrifices, Levitical chants, and the solemn blasts of the silvery trumpets of the priests. At night the impressive spectacle of the temple and its pilgrim throngs was brilliantly illuminated by the great candelabras which burned brightly in the court of the women as well as by the glare of scores of torches standing about the temple courts. The entire city was gaily decorated except the Roman castle of Antonia, which looked down in grim contrast upon this festive and worshipful scene. And how the Jews did hate this ever-present reminder of the Roman yoke!
162:4.3 (1794.2) Εβδομήντα νεαροί ταύροι θυσιάστηκαν σε όλη τη διάρκεια της γιορτής, σύμβολο των εβδομήντα εθνών των ειδωλολατρών. Η ιεροτελεστία του ξεχειλίσματος των υδάτων συμβόλιζε το ξεχείλισμα του θεϊκού πνεύματος. Αυτή η ιεροτελεστία των υδάτων ακολουθούσε τη λιτανεία των ιερέων και των Λευιτών με την ανατολή του ήλιου. Οι προσκυνητές κατέβαιναν τα σκαλιά που οδηγούσαν από το προαύλιο του Ισραήλ στο προαύλιο των γυναικών ενώ ακουγόντουσαν διαδοχικοί ήχοι από τις γλυκόφωνες σάλπιγγες. Και μετά οι πιστοί βάδιζαν προς την ωραία πύλη, η οποία κοίταζε στο προαύλιο των εθνικών. Εδώ στρέφονταν με το πρόσωπο στη δύση, για να επαναλάβουν τις ψαλμωδίες τους και για να συνεχίσουν το βήμα τους προς τα συμβολικά ύδατα.		162:4.3 (1794.2) Seventy bullocks were sacrificed during the feast, the symbol of the seventy nations of heathendom. The ceremony of the outpouring of the water symbolized the outpouring of the divine spirit. This ceremony of the water followed the sunrise procession of the priests and Levites. The worshipers passed down the steps leading from the court of Israel to the court of the women while successive blasts were blown upon the silvery trumpets. And then the faithful marched on toward the Beautiful Gate, which opened upon the court of the gentiles. Here they turned about to face westward, to repeat their chants, and to continue their march for the symbolic water.
162:4.4 (1794.3) Την τελευταία ημέρα της γιορτής, περίπου τετρακόσιοι πενήντα ιερείς, μαζί με ένα αντίστοιχο αριθμό Λευιτών, εκτελούσαν τα ιερατικά τους καθήκοντα. Την αυγή οι προσκυνητές μαζευόντουσαν από όλα τα μέρη της πόλης, κρατώντας ο καθένας στο δεξί του χέρι ένα ματσάκι μυρτιάς, ιτιάς και κλαδιά φοίνικα, ενώ στο αριστερό χέρι καθένας κρατούσε ένα κλαδί από τη μηλιά του παραδείσου – το κίτρο, ή τον «απαγορευμένο καρπό». Αυτοί οι προσκυνητές χωριζόντουσαν σε τρεις ομάδες για την πρωινή τελετουργία. Μια ομάδα παρέμενε στο ναό για να παραστεί στις πρωινές θυσίες. Άλλη ομάδα βάδιζε προς το κάτω μέρος της Ιερουσαλήμ, στην κοντινή Μάζα για να κόψει τα κλαδιά της ιτιάς για το στολισμό του ιερού βωμού, ενώ η τρίτη ομάδα σχημάτιζε μια πομπή και βάδιζε από το ναό πίσω στους ιερείς των υδάτων, οι οποίοι, με τον ήχο από τις σάλπιγγες, έφερναν την κανάτα που επρόκειτο να γεμίσουν με το συμβολικό νερό, δια μέσου του Όφελ στην κοντινή κολυμπήθρα του Σιλωάμ, όπου βρισκόταν η πύλη της πηγής. Μετά το γέμισμα της χρυσής κανάτας από την κολυμπήθρα του Σιλωάμ, η πομπή επέστρεφε στο ναό, εισερχόμενη μέσω της πύλης των υδάτων και πηγαίνοντας απευθείας στο προαύλιο των ιερέων, όπου ο ιερέας που έφερνε την κανάτα με το νερό, ενωνόταν με τον ιερέα που έφερνε τον οίνο για την προσφορά της πόσης. Αυτοί οι δυο ιερείς προχωρούσαν μετά προς τα ασημένια χωνιά που οδηγούσαν στη βάση του βωμού και έχυναν τα περιεχόμενα των κανατών εκεί μέσα. Η εκτέλεση αυτής της ιεροτελεστίας της έκχυσης του οίνου και του νερού ήταν το σύνθημα για τους προσκυνητές να αρχίσουν να ψάλλουν κομμάτια των Ψαλμών από το 113 έως και το 118, εναλλάξ με τους Λευίτες. Και καθώς επαναλάμβαναν αυτές τις γραμμές, κυμάτιζαν τα κλαδιά τους στο βωμό. Μετά ακολουθούσαν οι θυσίες της ημέρας, σε συνδυασμό με την επανάληψη του ψαλμού της ημέρας, ο ψαλμός της τελευταίας ημέρας της γιορτής ήταν ο ογδοηκοστός δεύτερος, αρχίζοντας από την πέμπτη στροφή.		162:4.4 (1794.3) On the last day of the feast almost four hundred and fifty priests with a corresponding number of Levites officiated. At daybreak the pilgrims assembled from all parts of the city, each carrying in the right hand a sheaf of myrtle, willow, and palm branches, while in the left hand each one carried a branch of the paradise apple—the citron, or the “forbidden fruit.” These pilgrims divided into three groups for this early morning ceremony. One band remained at the temple to attend the morning sacrifices; another group marched down below Jerusalem to near Maza to cut the willow branches for the adornment of the sacrificial altar, while the third group formed a procession to march from the temple behind the water priest, who, to the sound of the silvery trumpets, bore the golden pitcher which was to contain the symbolic water, out through Ophel to near Siloam, where was located the fountain gate. After the golden pitcher had been filled at the pool of Siloam, the procession marched back to the temple, entering by way of the water gate and going directly to the court of the priests, where the priest bearing the water pitcher was joined by the priest bearing the wine for the drink offering. These two priests then repaired to the silver funnels leading to the base of the altar and poured the contents of the pitchers therein. The execution of this rite of pouring the wine and the water was the signal for the assembled pilgrims to begin the chanting of the Psalms from 113 to 118 inclusive, in alternation with the Levites. And as they repeated these lines, they would wave their sheaves at the altar. Then followed the sacrifices for the day, associated with the repeating of the Psalm for the day, the Psalm for the last day of the feast being the eighty-second, beginning with the fifth verse.
5. ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ^top		5. Sermon on the Light of the World ^top
162:5.1 (1794.4) Το βράδυ της προτελευταίας ημέρας της γιορτής, όταν το σκηνικό ήταν λαμπρά φωταγωγημένο από το φως των καντηλεριών και των πυρσών, ο Ιησούς στάθηκε στο μέσο του συγκεντρωμένου πλήθους και είπε:		162:5.1 (1794.4) On the evening of the next to the last day of the feast, when the scene was brilliantly illuminated by the lights of the candelabras and the torches, Jesus stood up in the midst of the assembled throng and said:
162:5.2 (1795.1) «Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Αυτός που με ακολουθεί δεν θα βαδίσει στο σκοτάδι αλλά θα έχει το φως της ζωής. Αναμένοντας να με δικάσετε και αξιώνοντας να γίνετε δικαστές μου, δηλώνετε ότι, αν μαρτυρήσω για μένα, η μαρτυρία μου δεν μπορεί να είναι αληθινή. Αλλά δεν μπορεί ποτέ το δημιούργημα να δικάσει το Δημιουργό του. Ακόμα και αν μαρτυρήσω για μένα, η μαρτυρία μου θα είναι για πάντα αλήθεια, γιατί γνωρίζω από πού ήρθα, ποιος είμαι και πού πηγαίνω. Εσείς που θέλετε να σκοτώσετε το Γιο του Ανθρώπου δεν γνωρίζετε από πού ήρθα, ποιος είμαι, ή πού πηγαίνω. Κρίνετε μόνο από την εμφάνιση της σάρκας. Δεν διακρίνετε την αλήθεια του πνεύματος. Δεν κρίνω κανένα, ούτε και το μεγαλύτερο εχθρό μου. Αλλά αν διάλεγα να κρίνω, η κρίση μου θα ήταν αληθινή και σωστή, γιατί δεν θα έκρινα μόνος μου αλλά σε συνεργασία με τον Πατέρα μου, που με έστειλε στον κόσμο, και ο οποίος είναι η πηγή κάθε σωστής κρίσης. Εσείς επιτρέπετε να γίνεται δεκτή η μαρτυρία δυο αξιόπιστων ατόμων – λοιπόν, τότε, φέρνω μαρτυρία γι αυτές τις αλήθειες. Το ίδιο κάνει και ο ουράνιος Πατέρας μου. Και όταν σας το είπα αυτό χθες, μέσα στο σκοτάδι σας με ρωτήσατε, ‘Πού είναι ο Πατέρας σου;’. Αλήθεια, δεν γνωρίζετε ούτε εμένα ούτε τον Πατέρα μου, γιατί αν με γνωρίζατε, θα είχατε γνωρίσει και τον Πατέρα.		162:5.2 (1795.1) “I am the light of the world. He who follows me shall not walk in darkness but shall have the light of life. Presuming to place me on trial and assuming to sit as my judges, you declare that, if I bear witness of myself, my witness cannot be true. But never can the creature sit in judgment on the Creator. Even if I do bear witness about myself, my witness is everlastingly true, for I know whence I came, who I am, and whither I go. You who would kill the Son of Man know not whence I came, who I am, or whither I go. You only judge by the appearances of the flesh; you do not perceive the realities of the spirit. I judge no man, not even my archenemy. But if I should choose to judge, my judgment would be true and righteous, for I would judge not alone but in association with my Father, who sent me into the world, and who is the source of all true judgment. You even allow that the witness of two reliable persons may be accepted—well, then, I bear witness of these truths; so also does my Father in heaven. And when I told you this yesterday, in your darkness you asked me, ‘Where is your Father?’ Truly, you know neither me nor my Father, for if you had known me, you would also have known the Father.
162:5.3 (1795.2) Σας έχω ήδη πει ότι θα αναχωρήσω, και ότι θα με αναζητάτε και δεν θα με βρίσκετε, γιατί εκεί που πηγαίνω εσείς δεν μπορείτε να έλθετε. Εσείς που απαρνείστε το φως αυτό, προέρχεστε από κάτω. Εγώ προέρχομαι από πάνω. Εσείς που προτιμάτε να κάθεστε στο σκοτάδι είστε από τον κόσμο αυτό. Εγώ δεν είμαι από αυτόν τον κόσμο, και ζω στο αιώνιο φως του Πατέρα του φωτός. Όλοι σας είχατε άφθονες ευκαιρίες να μάθετε ποιος είμαι, αλλά θα έχετε κι άλλες αποδείξεις ακόμα που θα επιβεβαιώνουν την ταυτότητα του Γιου του Ανθρώπου. Είμαι το φως της ζωής και καθένας που σκόπιμα και με κατανόηση απαρνείται αυτό το σωτήριο φως θα πεθάνει μέσα στις αμαρτίες του. Πολλά έχω να σας πω αλλά είστε ανίκανοι να δεχτείτε τα λόγια μου. Όμως, αυτός που με έστειλε είναι αληθινός και πιστός. Ο Πατέρας μου αγαπάει ακόμα και τα πλανημένα παιδιά του. Και όλα όσα είπε ο Πατέρας μου αυτά διακηρύσσω στον κόσμο.		162:5.3 (1795.2) “I have already told you that I am going away, and that you will seek me and not find me, for where I am going you cannot come. You who would reject this light are from beneath; I am from above. You who prefer to sit in darkness are of this world; I am not of this world, and I live in the eternal light of the Father of lights. You all have had abundant opportunity to learn who I am, but you shall have still other evidence confirming the identity of the Son of Man. I am the light of life, and every one who deliberately and with understanding rejects this saving light shall die in his sins. Much I have to tell you, but you are unable to receive my words. However, he who sent me is true and faithful; my Father loves even his erring children. And all that my Father has spoken I also proclaim to the world.
162:5.4 (1795.3) Όταν ο Γιος του Ανθρώπου θα αναστηθεί, τότε θα μάθετε όλοι ότι είμαι αυτός, και ότι δεν έκανα τίποτε για μένα παρά μόνο καθώς ο Πατέρας με δίδαξε. Λέγω αυτά τα λόγια σε σας και στα παιδιά σας. Και αυτός που με έστειλε είναι ακόμα και τώρα μαζί μου. Δεν με άφησε μόνο, γιατί πράττω πάντα ό,τι είναι ευχάριστο στο βλέμμα του».		162:5.4 (1795.3) “When the Son of Man is lifted up, then shall you all know that I am he, and that I have done nothing of myself but only as the Father has taught me. I speak these words to you and to your children. And he who sent me is even now with me; he has not left me alone, for I do always that which is pleasing in his sight.”
162:5.5 (1795.4) Καθώς ο Ιησούς δίδασκε έτσι τους προσκυνητές στα προαύλια του ναού, πολλοί πίστεψαν. Και κανένας δεν τόλμησε να τον συλλάβει.		162:5.5 (1795.4) As Jesus thus taught the pilgrims in the temple courts, many believed. And no man dared to lay hands upon him.
6. ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ^top		6. Discourse on the Water of Life ^top
162:6.1 (1795.5) Την τελευταία ημέρα, τη μεγάλη ημέρα της γιορτής, καθώς η πομπή από την κολυμπήθρα του Σιλωάμ διέσχιζε τα προαύλια του ναού, και ακριβώς μετά από την έκχυση του ύδατος και του οίνου πάνω στο βωμό από τους ιερείς, ο Ιησούς στάθηκε ανάμεσα στους προσκυνητές και είπε: «Αν κάποιος διψάει, ας έρθει σε μένα και ας πιει. Από τον Πατέρα ψηλά φέρνω σε τούτο τον κόσμο το νερό της ζωής. Αυτός που πιστεύει σε μένα θα πληρωθεί με το πνεύμα που αυτό το νερό αντιπροσωπεύει, και που ήδη οι Γραφές έχουν πει, ‘Από αυτόν θα τρέχουν ποταμοί ζωντανού νερού’. Όταν ο Γιος του Ανθρώπου τελειώσει το έργο του, θα εκχυθεί σε κάθε ύπαρξη το ζωντανό Πνεύμα της Αληθείας. Εκείνοι που θα δεχτούν αυτό το πνεύμα δεν θα γνωρίσουν ποτέ πνευματική δίψα».		162:6.1 (1795.5) On the last day, the great day of the feast, as the procession from the pool of Siloam passed through the temple courts, and just after the water and the wine had been poured down upon the altar by the priests, Jesus, standing among the pilgrims, said: “If any man thirst, let him come to me and drink. From the Father above I bring to this world the water of life. He who believes me shall be filled with the spirit which this water represents, for even the Scriptures have said, ‘Out of him shall flow rivers of living waters.’ When the Son of Man has finished his work on earth, there shall be poured out upon all flesh the living Spirit of Truth. Those who receive this spirit shall never know spiritual thirst.”
162:6.2 (1795.6) Ο Ιησούς δεν διέκοψε τη λειτουργία για να εκφωνήσει αυτά τα λόγια. Απευθύνθηκε στους πιστούς αμέσως μετά τον ψαλμό Αλληλούια, στο τέλος του απαντητικού διαβάσματος των Ψαλμών, που συνοδευότανε από τον κυματισμό των κλαδιών μπροστά από το βωμό. Ακριβώς τη στιγμή αυτή γινόταν μια παύση ενώ προετοιμαζόντουσαν οι θυσίες, και ήταν αυτή τη στιγμή που οι προσκυνητές άκουσαν τη γοητευτική φωνή του Κυρίου να δηλώνει ότι αυτός ήταν ο δότης του ζωντανού νερού σε κάθε διψασμένη για το πνεύμα ψυχή.		162:6.2 (1795.6) Jesus did not interrupt the service to speak these words. He addressed the worshipers immediately after the chanting of the Hallel, the responsive reading of the Psalms accompanied by waving of the branches before the altar. Just here was a pause while the sacrifices were being prepared, and it was at this time that the pilgrims heard the fascinating voice of the Master declare that he was the giver of living water to every spirit-thirsting soul.
162:6.3 (1796.1) Μετά το πέρας της πρωινής λειτουργίας, ο Ιησούς συνέχισε να διδάσκει το πλήθος, λέγοντας: «Δεν διαβάσατε στις Γραφές: ‘Προσέξτε όπως τα ύδατα θα χυθούν πάνω στο ξερό έδαφος και θ’ απλωθούν πάνω στο τσουρουφλισμένο χώμα, έτσι θα δώσω το πνεύμα της αγιότητας να εκχυθεί πάνω στα παιδιά για ευλογία, ακόμα και στα παιδιά των παιδιών σας;’. Γιατί διψάτε για το πνεύμα ενώ ψάχνετε να δροσίσετε τις ψυχές σας με τις παραδόσεις των ανθρώπων, που εκχύνονται από τις σπασμένες κανάτες των τελετουργιών; Εκείνο που βλέπετε να συνεχίζεται σ’ αυτό το ναό είναι ο τρόπος με τον οποίο οι πατέρες σας ζητούσαν να συμβολίσουν την ενσάρκωση του θεϊκού πνεύματος στα παιδιά της πίστης, και καλά κάνατε να διαιωνίσετε αυτά τα σύμβολα, μέχρι των ημερών μας. Όμως τώρα έχει έρθει σ’ αυτή τη γενιά η αποκάλυψη του Πατέρα των πνευμάτων μέσα από την ενσάρκωση του Γιου του, και όλο αυτό θα το ακολουθήσει με βεβαιότητα η ενσάρκωση του πνεύματος του Πατέρα και του Γιου στα παιδιά των ανθρώπων. Για καθένα που πιστεύει, αυτή η ενσάρκωση του πνεύματος θα γίνει ο αληθινός δάσκαλος του δρόμου που οδηγεί στην αιώνια ζωή, στα αληθινά νερά της ζωής στη βασιλεία των ουρανών επί της γης και στον Παράδεισο του Πατέρα εκεί μακριά».		162:6.3 (1796.1) At the conclusion of this early morning service Jesus continued to teach the multitude, saying: “Have you not read in the Scripture: ‘Behold, as the waters are poured out upon the dry ground and spread over the parched soil, so will I give the spirit of holiness to be poured out upon your children for a blessing even to your children’s children’? Why will you thirst for the ministry of the spirit while you seek to water your souls with the traditions of men, poured from the broken pitchers of ceremonial service? That which you see going on about this temple is the way in which your fathers sought to symbolize the bestowal of the divine spirit upon the children of faith, and you have done well to perpetuate these symbols, even down to this day. But now has come to this generation the revelation of the Father of spirits through the bestowal of his Son, and all of this will certainly be followed by the bestowal of the spirit of the Father and the Son upon the children of men. To every one who has faith shall this bestowal of the spirit become the true teacher of the way which leads to life everlasting, to the true waters of life in the kingdom of heaven on earth and in the Father’s Paradise over there.”
162:6.4 (1796.2) Και ο Ιησούς συνέχισε να απαντά σε ερωτήσεις του πλήθους και των Φαρισαίων. Μερικοί νόμιζαν ότι ήταν προφήτης, μερικοί πίστευαν ότι είναι ο Μεσσίας, άλλοι έλεγαν ότι δεν μπορούσε να είναι ο Χριστός, βλέποντας ότι καταγόταν από τη Γαλιλαία, αλλά και επειδή ο Μεσσίας έπρεπε να επαναφέρει το θρόνο του Δαυίδ. Πάλι όμως δεν τολμούσαν να τον συλλάβουν.		162:6.4 (1796.2) And Jesus continued to answer the questions of both the multitude and the Pharisees. Some thought he was a prophet; some believed him to be the Messiah; others said he could not be the Christ, seeing that he came from Galilee, and that the Messiah must restore David’s throne. Still they dared not arrest him.
7. Η ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ^top		7. The Discourse on Spiritual Freedom ^top
162:7.1 (1796.3) Το απόγευμα της τελευταίας ημέρας της γιορτής και αφού οι απόστολοι απέτυχαν στις προσπάθειές τους να τον πείσουν να απομακρυνθεί από την Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς πήγε πάλι στο ναό να διδάξει. Βρίσκοντας μια μεγάλη παρέα πιστών συγκεντρωμένους στην Εξέδρα του Σολομώντα, τους μίλησε, λέγοντας:		162:7.1 (1796.3) On the afternoon of the last day of the feast and after the apostles had failed in their efforts to persuade him to flee from Jerusalem, Jesus again went into the temple to teach. Finding a large company of believers assembled in Solomon’s Porch, he spoke to them, saying:
162:7.2 (1796.4) «Αν τα λόγια μου μείνουν μέσα σας και ενδιαφερθείτε να πράττετε το θέλημα του Πατέρα μου, τότε είστε αληθινά μαθητές μου. Θα γνωρίσετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει. Γνωρίζω πώς θα μου απαντήσετε: Είμαστε τα παιδιά του Αβραάμ, και δεν είμαστε δέσμιοι κανενός. Πώς λοιπόν θα ελευθερωθούμε; Λοιπόν, δεν μιλάω για εξωτερική υποταγή στην εξουσία άλλου. Αναφέρομαι στις ελευθερίες της ψυχής. Αλήθεια, αλήθεια, σας λέγω, καθένας που αμαρτάνει είναι δέσμιος της αμαρτίας. Και γνωρίζετε ότι ο δέσμιος δούλος δεν μπορεί να μείνει παντοτινά στο σπίτι του κυρίου του. Γνωρίζετε επίσης ότι ο γιος μένει στο σπίτι του πατέρα του. Αν λοιπόν, ο Γιος σάς ελευθερώσει, θα σας κάνει γιους, θα είστε πραγματικά ελεύθεροι.		162:7.2 (1796.4) “If my words abide in you and you are minded to do the will of my Father, then are you truly my disciples. You shall know the truth, and the truth shall make you free. I know how you will answer me: We are the children of Abraham, and we are in bondage to none; how then shall we be made free? Even so, I do not speak of outward subjection to another’s rule; I refer to the liberties of the soul. Verily, verily, I say to you, everyone who commits sin is the bond servant of sin. And you know that the bond servant is not likely to abide forever in the master’s house. You also know that the son does remain in his father’s house. If, therefore, the Son shall make you free, shall make you sons, you shall be free indeed.
162:7.3 (1796.5) Γνωρίζω ότι είστε απόγονοι του Αβραάμ, κι όμως οι αρχηγοί σας θέλουν να με σκοτώσουν επειδή δεν επέτρεψαν στο λόγο μου να επηρεάσει μεταμορφωτικά τις καρδιές τους. Οι ψυχές τους έχουν σφραγιστεί από την προκατάληψη και τυφλωθεί από την έπαρση της εκδίκησης. Σας κηρύσσω την αλήθεια που μου έδειξε ο Πατέρας μου, ενώ αυτοί οι παραπλανημένοι διδάσκαλοι αναζητούν να κάνουν τα πράγματα που έμαθαν μόνο από τους εγκόσμιους πατέρες τους. Και αν απαντήσετε ότι ο Αβραάμ είναι ο πατέρας σας, τότε σας λέγω ότι, αν είσασταν παιδιά του Αβραάμ, θα πράττατε και τα έργα του Αβραάμ. Μερικοί από σας πιστεύουν τη διδασκαλία μου, αλλά άλλοι ζητούν την καταστροφή μου επειδή σας είπα την αλήθεια που έλαβα από το Θεό. Ο Αβραάμ όμως δεν μεταχειρίστηκε έτσι την αλήθεια του Θεού. Διακρίνω ότι μερικοί ανάμεσά σας είναι αποφασισμένοι να κάνουν τα έργα του πονηρού. Αν ο Θεός ήταν Πατέρας σας, θα με γνωρίζατε και θα αγαπούσατε την αλήθεια την οποία εγώ αποκαλύπτω. Δεν βλέπετε ότι ήρθα από τον Πατέρα μου, ότι με έστειλε ο Θεός, ότι δεν κάνω αυτό το έργο για μένα; Γιατί δεν καταλαβαίνετε τα λόγια μου; Μήπως επειδή διαλέξατε να γίνετε τα παιδιά του πονηρού; Αν είστε τα παιδιά του σκότους, με δυσκολία θα βαδίσετε στο φως της αλήθειας που αποκαλύπτω. Τα παιδιά του πονηρού ακολουθούν μόνο τους δρόμους του πατέρα τους, που ήταν απατεώνας και δεν υποστήριζε την αλήθεια γιατί δεν υπήρχε αλήθεια μέσα του. Τώρα όμως έρχεται ο Γιος του Ανθρώπου που μιλάει και ζει με την αλήθεια, και πολλοί από σας αρνούνται να πιστέψουν.		162:7.3 (1796.5) “I know that you are Abraham’s seed, yet your leaders seek to kill me because my word has not been allowed to have its transforming influence in their hearts. Their souls are sealed by prejudice and blinded by the pride of revenge. I declare to you the truth which the eternal Father shows me, while these deluded teachers seek to do the things which they have learned only from their temporal fathers. And when you reply that Abraham is your father, then do I tell you that, if you were the children of Abraham, you would do the works of Abraham. Some of you believe my teaching, but others seek to destroy me because I have told you the truth which I received from God. But Abraham did not so treat the truth of God. I perceive that some among you are determined to do the works of the evil one. If God were your Father, you would know me and love the truth which I reveal. Will you not see that I come forth from the Father, that I am sent by God, that I am not doing this work of myself? Why do you not understand my words? Is it because you have chosen to become the children of evil? If you are the children of darkness, you will hardly walk in the light of the truth which I reveal. The children of evil follow only in the ways of their father, who was a deceiver and stood not for the truth because there came to be no truth in him. But now comes the Son of Man speaking and living the truth, and many of you refuse to believe.
162:7.4 (1797.1) Ποιος από σας με καταδικάζει για αμαρτία; Αν, λοιπόν, διακηρύσσω και ζω την αλήθεια που μου έδειξε ο Πατέρας, γιατί δεν με πιστεύετε; Αυτός που είναι από το Θεό ακούει με ευχαρίστηση τα λόγια του Θεού. Γι αυτό το λόγο πολλοί από σας δεν ακούτε τα λόγια μου, επειδή δεν είστε από το Θεό. Οι διδάσκαλοί σας τόλμησαν μάλιστα να πουν ότι κάνω τα έργα μου με τη δύναμη του πρίγκιπα των διαβόλων. Ένας εδώ κοντά, μόλις είπε ότι έχω διάβολο μέσα μου, ότι είμαι παιδί του διαβόλου. Όλοι όμως εσείς που έχετε ειλικρινείς σχέσεις με τις ψυχές σας, γνωρίζετε καλά ότι δεν είμαι διάβολος. Γνωρίζετε ότι τιμώ τον Πατέρα ακόμα και αν εσείς με ατιμάζετε. Δεν αναζητώ δική μου δόξα, μόνο τη δόξα του ουράνιου Πατέρα. Και δεν σας κατακρίνω, γιατί υπάρχει κάποιος που κρίνει αντί για μένα.		162:7.4 (1797.1) “Which of you convicts me of sin? If I, then, proclaim and live the truth shown me by the Father, why do you not believe? He who is of God hears gladly the words of God; for this cause many of you hear not my words, because you are not of God. Your teachers have even presumed to say that I do my works by the power of the prince of devils. One near by has just said that I have a devil, that I am a child of the devil. But all of you who deal honestly with your own souls know full well that I am not a devil. You know that I honor the Father even while you would dishonor me. I seek not my own glory, only the glory of my Paradise Father. And I do not judge you, for there is one who judges for me.
162:7.5 (1797.2) Αλήθεια, αλήθεια, λέγω σε σας που πιστεύετε το ευαγγέλιο ότι, αν ένας άνθρωπος φυλάξει αυτό το λόγο της αλήθειας ζωντανό στην καρδιά του, δεν θα δοκιμάσει ποτέ το θάνατο. Και τώρα, ακριβώς δίπλα μου, ένας γραμματέας λέγει ότι αυτή η ανακοίνωση αποδεικνύει ότι έχω διάβολο, εφόσον ο Αβραάμ είναι νεκρός, και οι προφήτες επίσης. Και ρωτάει: ‘Είσαι τόσο ανώτερος από τον Αβραάμ και τους προφήτες, που τολμάς και στέκεσαι εδώ και λες ότι όποιος φυλάει το λόγο σου δεν θα δοκιμάσει το θάνατο; Ποιος νομίζεις πως είσαι που τολμάς να εκστομίζεις τέτοιες βλασφημίες;’. Και λέγω σε όλους τους ίδιους ότι, αν δοξάζω τον εαυτό μου, η δόξα μου είναι ένα τίποτα. Αλλά είναι ο Πατέρας που θα με δοξάσει, αυτός ο ίδιος Πατέρας που αποκαλείτε Θεό. Αποτύχατε όμως να γνωρίσετε αυτό το Θεό σας και Πατέρα μου, και ήρθα για να σας ενώσω, να σας δείξω πώς να γίνετε αληθινοί γιοι του Θεού. Αν και δεν γνωρίζετε τον Πατέρα, Εγώ σας γνωρίζω αληθινά. Ακόμα και ο Αβραάμ ευφράνθηκε που είδε την ημέρα μου, την είδε με την πίστη του και ήταν ευτυχής».		162:7.5 (1797.2) “Verily, verily, I say to you who believe the gospel that, if a man will keep this word of truth alive in his heart, he shall never taste death. And now just at my side a scribe says this statement proves that I have a devil, seeing that Abraham is dead, also the prophets. And he asks: ‘Are you so much greater than Abraham and the prophets that you dare to stand here and say that whoso keeps your word shall not taste death? Who do you claim to be that you dare to utter such blasphemies?’ And I say to all such that, if I glorify myself, my glory is as nothing. But it is the Father who shall glorify me, even the same Father whom you call God. But you have failed to know this your God and my Father, and I have come to bring you together; to show you how to become truly the sons of God. Though you know not the Father, I truly know him. Even Abraham rejoiced to see my day, and by faith he saw it and was glad.”
162:7.6 (1797.3) Όταν οι άπιστοι Ιουδαίοι και οι πράκτορες του Σανχεντρίν που είχαν μαζευτεί γύρω εκείνη την ώρα, άκουσαν αυτά τα λόγια, ξεσήκωσαν σαματά, φωνάζοντας: «Δεν είσαι πενήντα χρονών και όμως λες πως είδες τον Αβραάμ, είσαι παιδί του διαβόλου!». Ο Ιησούς δεν μπόρεσε να συνεχίσει την ομιλία. Είπε μόνο καθώς έφευγε, «Αλήθεια, αλήθεια, σας λέγω, πριν από τον Αβραάμ, Εγώ υπάρχω». Πολλοί από τους άπιστους εφόρμησαν με πέτρες για να τον διώξουν και οι πράκτορες του Σανχεντρίν θέλησαν να τον συλλάβουν, αλλά ο Κύριος γρήγορα έφυγε μέσα από τους διαδρόμους του ναού και δραπέτευσε σ’ ένα μυστικό μέρος συνάντησης κοντά στη Βηθανία όπου η Μάρθα, η Μαρία και ο Λάζαρος τον περίμεναν.		162:7.6 (1797.3) When the unbelieving Jews and the agents of the Sanhedrin who had gathered about by this time heard these words, they raised a tumult, shouting: “You are not fifty years of age, and yet you talk about seeing Abraham; you are a child of the devil!” Jesus was unable to continue the discourse. He only said as he departed, “Verily, verily, I say to you, before Abraham was, I am.” Many of the unbelievers rushed forth for stones to cast at him, and the agents of the Sanhedrin sought to place him under arrest, but the Master quickly made his way through the temple corridors and escaped to a secret meeting place near Bethany where Martha, Mary, and Lazarus awaited him.
8. Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗ ΜΑΡΘΑ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ^top		8. The Visit with Martha and Mary ^top
162:8.1 (1797.4) Είχε κανονιστεί να μείνει ο Ιησούς με το Λάζαρο και τις αδελφές του σ’ ένα φιλικό σπίτι, ενώ οι απόστολοι είχαν διασκορπιστεί εδώ κι εκεί σε μικρές ομάδες, αυτές τις προφυλάξεις τις είχαν πάρει επειδή οι ιουδαϊκές αρχές είχαν γίνει πάλι θρασείς με τα σχέδιά τους να τον συλλάβουν.		162:8.1 (1797.4) It had been arranged that Jesus should lodge with Lazarus and his sisters at a friend’s house, while the apostles were scattered here and there in small groups, these precautions being taken because the Jewish authorities were again becoming bold with their plans to arrest him.
162:8.2 (1797.5) Για χρόνια είχε γίνει συνήθεια για τους τρεις τους να παρατάνε τα πάντα και να ακούνε τη διδασκαλία του Ιησού οποτεδήποτε τύχαινε να τους επισκεφθεί. Με το θάνατο των γονιών τους, η Μάρθα είχε επωμισθεί τις ευθύνες της σπιτικής ζωής και έτσι σ’ αυτή την περίπτωση, ενώ ο Λάζαρος και η Μαρία κάθισαν κοντά στα πόδια του Ιησού ρουφώντας την αναζωογονητική διδασκαλία του, η Μάρθα ετοίμαζε να σερβίρει το βραδινό φαγητό τους. Πρέπει να εξηγήσουμε ότι η Μάρθα ανώφελα είχε μπλέξει με πολυάριθμα άχρηστα καθήκοντα, και είχε επιβαρυνθεί με πολλές ασήμαντες φροντίδες. Ήταν η διάθεσή της αυτή.		162:8.2 (1797.5) For years it had been the custom for these three to drop everything and listen to Jesus’ teaching whenever he chanced to visit them. With the loss of their parents, Martha had assumed the responsibilities of the home life, and so on this occasion, while Lazarus and Mary sat at Jesus’ feet drinking in his refreshing teaching, Martha made ready to serve the evening meal. It should be explained that Martha was unnecessarily distracted by numerous needless tasks, and that she was cumbered by many trivial cares; that was her disposition.
162:8.3 (1798.1) Καθώς η Μάρθα ήταν απασχολημένη με όλα αυτά τα υποτιθέμενα καθήκοντα, είχε ενοχληθεί που η Μαρία δεν έκανε τίποτε για να την βοηθήσει. Έτσι λοιπόν πήγε στον Ιησού και είπε: «Κύριε, δεν σε ενδιαφέρει που η αδελφή μου με άφησε μόνη να κάνω όλη αυτή την ετοιμασία; Δεν θα της πεις να έρθει και να με βοηθήσει;». Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Μάρθα, Μάρθα, γιατί αγωνιάς πάντα για τόσα πολλά πράγματα και βασανίζεσαι από τόσο ασήμαντα; Μόνο ένα πράγμα αξίζει πραγματικά, και αφού η Μαρία διάλεξε αυτό το καλό και χρήσιμο πράγμα, δεν θα το πάρω μακριά της. Πότε όμως και οι δυο θα μάθετε να ζείτε όπως σας δίδαξα: να υπηρετείτε και οι δυο σε συνεργασία και να αναζωογονείτε και οι δυο τις ψυχές σας ομόφωνα; Δεν μπορείτε να μάθετε πως υπάρχει χρόνος για τα πάντα – πως τα μικρότερα θέματα της ζωής πρέπει να δώσουν τη θέση τους στα μεγαλύτερα πράγματα της ουράνιας βασιλείας;».		162:8.3 (1798.1) As Martha busied herself with all these supposed duties, she was perturbed because Mary did nothing to help. Therefore she went to Jesus and said: “Master, do you not care that my sister has left me alone to do all of the serving? Will you not bid her to come and help me?” Jesus answered: “Martha, Martha, why are you always anxious about so many things and troubled by so many trifles? Only one thing is really worth while, and since Mary has chosen this good and needful part, I shall not take it away from her. But when will both of you learn to live as I have taught you: both serving in co-operation and both refreshing your souls in unison? Can you not learn that there is a time for everything—that the lesser matters of life should give way before the greater things of the heavenly kingdom?”
9. ΣΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΠΝΕΡ ^top		9. At Bethlehem with Abner ^top
162:9.1 (1798.2) Όλη την εβδομάδα που ακολούθησε τη γιορτή της αρτοφορίας, δεκάδες πιστοί συναθροίστηκαν στη Βηθανία και έλαβαν οδηγίες από τους δώδεκα αποστόλους. Το Σανχεντρίν δεν προσπάθησε να ενοχλήσει αυτές τις συγκεντρώσεις μια και ο Ιησούς δεν ήταν παρών. Όλο αυτό τον καιρό εργαζόταν με τον Άμπνερ και τους συνεργάτες του στη Βηθλεέμ. Την ημέρα που ακολούθησε το τέλος της γιορτής, ο Ιησούς αναχώρησε για τη Βηθανία και δεν ξαναδίδαξε στο ναό κατά τη διάρκεια της επίσκεψης στην Ιερουσαλήμ.		162:9.1 (1798.2) Throughout the week that followed the feast of tabernacles, scores of believers forgathered at Bethany and received instruction from the twelve apostles. The Sanhedrin made no effort to molest these gatherings since Jesus was not present; he was throughout this time working with Abner and his associates in Bethlehem. The day following the close of the feast, Jesus had departed for Bethany, and he did not again teach in the temple during this visit to Jerusalem.
162:9.2 (1798.3) Εκείνη την εποχή ο Άμπνερ είχε το αρχηγείο του στη Βηθλεέμ και από εκείνο το κέντρο πολλοί εργάτες στάλθηκαν στις πόλεις της Ιουδαίας και της νότιας Σαμάρειας ακόμα και στην Αλεξάνδρεια. Μέσα σε λίγες ημέρες από την άφιξή του, ο Ιησούς και ο Άμπνερ ολοκλήρωσαν όλα τα απαραίτητα για τη σταθεροποίηση της εργασίας των δυο ομάδων των αποστόλων.		162:9.2 (1798.3) At this time, Abner was making his headquarters at Bethlehem, and from that center many workers had been sent to the cities of Judea and southern Samaria and even to Alexandria. Within a few days of his arrival, Jesus and Abner completed the arrangements for the consolidation of the work of the two groups of apostles.
162:9.3 (1798.4) Κατά την επίσκεψή του στη γιορτή της αρτοφορίας, ο Ιησούς είχε μοιράσει το χρόνο του σχεδόν εξίσου μεταξύ Βηθανίας και Βηθλεέμ. Στη Βηθανία ξόδεψε αρκετό καιρό με τους αποστόλους του. Στη Βηθλεέμ εκπαίδευσε πολύ τον Άμπνερ και τους άλλους πρώην αποστόλους του Ιωάννη. Και ήταν αυτή η στενή επαφή, που τους έκανε τελικά να τον πιστέψουν. Αυτοί οι πρώην απόστολοι του Ιωάννη του Βαπτιστή ενθαρρύνθηκαν από το κουράγιο που έδειξε στη δημόσια διδασκαλία του στην Ιερουσαλήμ καθώς και από τη γεμάτη συμπόνια κατανόηση που δοκίμασαν από την ιδιωτική διδασκαλία στη Βηθλεέμ. Η επιρροή του Ιησού μετέπεισε οριστικά και ολοκληρωτικά τους συνεργάτες του Άμπνερ και δέχτηκαν με την καρδιά τους τη βασιλεία και όλα όσα συνεπάγετο ένα τέτοιο βήμα.		162:9.3 (1798.4) Throughout his visit to the feast of tabernacles, Jesus had divided his time about equally between Bethany and Bethlehem. At Bethany he spent considerable time with his apostles; at Bethlehem he gave much instruction to Abner and the other former apostles of John. And it was this intimate contact that finally led them to believe in him. These former apostles of John the Baptist were influenced by the courage he displayed in his public teaching in Jerusalem as well as by the sympathetic understanding they experienced in his private teaching at Bethlehem. These influences finally and fully won over each of Abner’s associates to a wholehearted acceptance of the kingdom and all that such a step implied.
162:9.4 (1798.5) Πριν αφήσουν τη Βηθλεέμ για τελευταία φορά, ο Κύριος κανόνισε ώστε όλοι να ενωθούν μαζί του στην κοινή προσπάθεια που προηγείτο του τέλους της γήινης σταδιοδρομίας του, σαν θνητός. Κανόνισαν, ο Άμπνερ και οι συνεργάτες του, να συναντήσουν τον Ιησού και τους δώδεκα, στο εγγύς μέλλον, στον Κήπο της Μαγαδάν.		162:9.4 (1798.5) Before leaving Bethlehem for the last time, the Master made arrangements for them all to join him in the united effort which was to precede the ending of his earth career in the flesh. It was agreed that Abner and his associates were to join Jesus and the twelve in the near future at Magadan Park.
162:9.5 (1798.6) Σύμφωνα με αυτή τη συνεννόηση, τις πρώτες ημέρες του Νοέμβρη, ο Άμπνερ και οι έντεκα φίλοι του επέλεξαν να μείνουν με τον Ιησού και τους δώδεκα και εργάστηκαν μαζί τους σαν ένα σώμα, μέχρι τη σταύρωση.		162:9.5 (1798.6) In accordance with this understanding, early in November Abner and his eleven fellows cast their lot with Jesus and the twelve and labored with them as one organization right on down to the crucifixion.
162:9.6 (1798.7) Το τελευταίο τμήμα του Οκτώβρη, ο Ιησούς και οι δώδεκα αποσύρθηκαν από τα πέριξ της Ιερουσαλήμ. Την Κυριακή, 30 Οκτωβρίου, ο Ιησούς και οι συνεργάτες του άφησαν την πόλη Εφραΐμ, όπου είχε αναπαυθεί σε απομόνωση για λίγες ημέρες, και, πηγαίνοντας, από το δρόμο δυτικά του Ιορδάνη, κατευθείαν στον Κήπο Μαγαδάν, έφτασαν αργά το απόγευμα της Τετάρτης, 2 Νοεμβρίου.		162:9.6 (1798.7) In the latter part of October Jesus and the twelve withdrew from the immediate vicinity of Jerusalem. On Sunday, October 30, Jesus and his associates left the city of Ephraim, where he had been resting in seclusion for a few days, and, going by the west Jordan highway directly to Magadan Park, arrived late on the afternoon of Wednesday, November 2.
162:9.7 (1799.1) Οι απόστολοι ανακουφίστηκαν πολύ που ο Κύριος βρισκόταν πίσω σε φιλικό έδαφος, ποτέ πια δεν τον ώθησαν να πάει στην Ιερουσαλήμ για να διακηρύξει το ευαγγέλιο της βασιλείας.		162:9.7 (1799.1) The apostles were greatly relieved to have the Master back on friendly soil; no more did they urge him to go up to Jerusalem to proclaim the gospel of the kingdom.