Εγγραφο 166		Paper 166
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΠΕΡΑΙΑ		Last Visit to Northern Perea
166:0.1 (1825.1) Από τις 11 μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου, ο Ιησούς και οι δώδεκα έκαναν περιοδεία σε όλες τις πόλεις και τα χωριά της βόρειας Περαίας, όπου εργαζόντουσαν οι συνεργάτες του Άμπνερ και τα μέλη του γυναικείου σώματος. Βρήκαν τους αγγελιαφόρους του ευαγγελίου να αγωνίζονται με επιτυχία και ο Ιησούς επανειλημμένα απαίτησε την προσοχή των αποστόλων του για το γεγονός ότι το ευαγγέλιο της βασιλείας μπορούσε να διαδοθεί χωρίς να συνοδεύεται από θαύματα.		166:0.1 (1825.1) FROM February 11 to 20, Jesus and the twelve made a tour of all the cities and villages of northern Perea where the associates of Abner and the members of the women’s corps were working. They found these messengers of the gospel meeting with success, and Jesus repeatedly called the attention of his apostles to the fact that the gospel of the kingdom could spread without the accompaniment of miracles and wonders.
166:0.2 (1825.2) Όλη η αποστολή των τριών μηνών στην Περαία βγήκε εις πέρας με επιτυχία, με ελάχιστη βοήθεια από τους δώδεκα αποστόλους, και το ευαγγέλιο από την ώρα αυτή και μετά, αντανακλούσε, όχι τόσο την προσωπικότητα του Ιησού, όσο τη διδασκαλία του. Οι οπαδοί του όμως δεν ακολούθησαν για πολύ τις οδηγίες του, γιατί αμέσως μετά το θάνατο και την ανάστασή του Ιησού, ξέφυγαν από τις διδασκαλίες του και άρχισαν να κτίζουν την εκκλησία των πρώτων ημερών, γύρω από το θαυματουργικό έργο και τις μεγαλοπρεπείς αναμνήσεις της θεϊκής-ανθρώπινης προσωπικότητάς του.		166:0.2 (1825.2) This entire mission of three months in Perea was successfully carried on with little help from the twelve apostles, and the gospel from this time on reflected, not so much Jesus’ personality, as his teachings. But his followers did not long follow his instructions, for soon after Jesus’ death and resurrection they departed from his teachings and began to build the early church around the miraculous concepts and the glorified memories of his divine-human personality.
1. ΟΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ΤΗΣ ΡΑΓΚΑΒΑ ^top		1. The Pharisees at Ragaba ^top
166:1.1 (1825.3) Το Σάββατο, 18 Φεβρουαρίου, ο Ιησούς βρέθηκε στη Ραγκάβα, όπου ζούσε ένας πλούσιος Φαρισαίος που ονομαζόταν Ναθαναήλ. Και μιας κι ένας ικανός αριθμός συναδέλφων του Φαρισαίων ακολουθούσε τον Ιησού και τους δώδεκα, ανά τη χώρα, τους προσκάλεσε όλους να φάνε πρωινό το Σάββατο εκείνο, γύρω στα είκοσι άτομα, και υποδέχτηκε τον Ιησού σαν τιμώμενο πρόσωπο.		166:1.1 (1825.3) On Sabbath, February 18, Jesus was at Ragaba, where there lived a wealthy Pharisee named Nathaniel; and since quite a number of his fellow Pharisees were following Jesus and the twelve around the country, he made a breakfast on this Sabbath morning for all of them, about twenty in number, and invited Jesus as the guest of honor.
166:1.2 (1825.4) Την ώρα που ο Ιησούς έφτανε για το πρωινό, οι περισσότεροι Φαρισαίοι, μαζί με δυο ή τρεις νομομαθείς, ήταν ήδη εκεί καθισμένοι στο τραπέζι. Ο Κύριος αμέσως πήρε τη θέση του στα αριστερά του Ναθαναήλ χωρίς να πάει στη λεκάνη του νερού να πλύνει τα χέρια του. Πολλοί από τους Φαρισαίους, ιδιαίτερα εκείνοι που διέκειντο ευνοϊκά με τη διδασκαλία του Ιησού, γνώριζαν ότι έπλενε τα χέρια του μόνο από λόγους καθαριότητας, και ότι απεχθανόταν αυτές τις καθαρά τελετουργικές επιδείξεις. Έτσι δεν εξεπλάγησαν από τον κατευθείαν ερχομό του στο τραπέζι, χωρίς να πλύνει δυο φορές τα χέρια του. Ο Ναθαναήλ όμως σοκαρίστηκε από την παράλειψη του Κυρίου να συμβαδίσει με τις αυστηρές απαιτήσεις της Φαρισαϊκής πρακτικής. Ο Ιησούς ούτε έπλενε τα χέρια του, όπως οι Φαρισαίοι, μετά από κάθε αλλαγή τροφής, ούτε στο τέλος του φαγητού.		166:1.2 (1825.4) By the time Jesus arrived at this breakfast, most of the Pharisees, with two or three lawyers, were already there and seated at the table. The Master immediately took his seat at the left of Nathaniel without going to the water basins to wash his hands. Many of the Pharisees, especially those favorable to Jesus’ teachings, knew that he washed his hands only for purposes of cleanliness, that he abhorred these purely ceremonial performances; so they were not surprised at his coming directly to the table without having twice washed his hands. But Nathaniel was shocked by this failure of the Master to comply with the strict requirements of Pharisaic practice. Neither did Jesus wash his hands, as did the Pharisees, after each course of food nor at the end of the meal.
166:1.3 (1825.5) Μετά από ψιθυρίσματα, που κράτησαν αρκετή ώρα, μεταξύ του Ναθαναήλ και ενός εχθρικού Φαρισαίου στα δεξιά του, και μετά από σηκώματα των φρυδιών και περιπαιχτικά σουφρώματα των χειλιών εκείνων που είχαν καθίσει από την απέναντι μεριά του Κυρίου, ο Ιησούς τελικά είπε: «Σκέφτηκα πως με προσκαλέσατε στο σπίτι αυτό για να φάγω μαζί σας και ίσως να ερωτηθώ σχετικά με την αναγγελία του νέου ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού. Διακρίνω όμως ότι με φέρατε εδώ για να παραστείτε μάρτυρες σε μια επίδειξη τελετουργικής αφοσίωσης της δικής σας αυτοδικαίωσης. Αυτό το κάνατε ήδη. Με τι άλλο θα με τιμήσετε σαν φιλοξενούμενό σας επί τη ευκαιρία αυτή;		166:1.3 (1825.5) After considerable whispering between Nathaniel and an unfriendly Pharisee on his right and after much lifting of eyebrows and sneering curling of lips by those who sat opposite the Master, Jesus finally said: “I had thought that you invited me to this house to break bread with you and perchance to inquire of me concerning the proclamation of the new gospel of the kingdom of God; but I perceive that you have brought me here to witness an exhibition of ceremonial devotion to your own self-righteousness. That service you have now done me; what next will you honor me with as your guest on this occasion?”
166:1.4 (1826.1) Όταν ο Κύριος μίλησε με τον τρόπο αυτό, αυτοί χαμήλωσαν τα μάτια τους πάνω στο τραπέζι και παρέμειναν σιωπηλοί. Και αφού δεν μίλαγε κανένας, ο Ιησούς συνέχισε: «Πολλοί Φαρισαίοι από εσάς, είναι εδώ μαζί μου σαν φίλοι, μερικοί είναι και μαθητές μου, αλλά η πλειονότητα των Φαρισαίων επιμένουν στην άρνησή τους να δούνε το φως και να αναγνωρίσουν την αλήθεια, ακόμα και όταν το έργο του ευαγγελίου παράγεται μπροστά τους με μεγάλη δύναμη. Με πόση προσοχή καθαρίζετε το εξωτερικό τμήμα των ποτηριών και των πιάτων ενώ τα σκεύη της πνευματικής τροφής είναι βρωμερά και μολυσμένα! Βεβαιώνεστε ότι παρουσιάζετε μιαν ευσεβή και άγια εικόνα στο λαό, αλλά οι ψυχές μέσα σας είναι πλήρεις από αυτοδικαίωση, απληστία, εκβιασμό και κάθε είδους πνευματικές αδυναμίες. Ακόμα και οι αρχηγοί σας δεν διστάζουν να συνωμοτούν και σχεδιάζουν το φόνο του Γιου του Ανθρώπου. Δεν καταλαβαίνετε ανόητοι άνθρωποι ότι ο Θεός του ουρανού βλέπει τα εσωτερικά κίνητρα της ψυχής, όπως και τους εξωτερικούς ισχυρισμούς σας και τα ευλαβικά έργα σας; Μη νομίζετε ότι με το να δίνετε ελεημοσύνες και να πληρώνετε τη δεκάτη θα καθαριστείτε από την αυτοδικαίωση και θα μπορέσετε να σταθείτε καθαροί ενώπιον του Κριτή όλων των ανθρώπων. Ουαί σε σας Φαρισαίοι, που επιμένετε να απορρίπτετε το φως της ζωής! Είστε σχολαστικοί στην πληρωμή της δεκάτης και επιδεικτικοί στην ελεημοσύνη σας, αλλά εσκεμμένα αποστρέφεστε τον ερχομό του Θεού και απορρίπτετε την αποκάλυψη της αγάπης του. Αν και είναι σωστό να δίνετε προσοχή σε αυτά τα ελάχιστα καθήκοντα, δεν θα πρέπει να αφήνετε ανεκτέλεστες τις σημαντικότερες απαιτήσεις. Ουαί σε σας όλους που αποφεύγετε ηθελημένα τη δικαιοσύνη, αποστρέφεστε την ευσπλαχνία και απορρίπτετε την αλήθεια! Ουαί σε όλους εκείνους που περιφρονούν την αποκάλυψη του Πατέρα ενώ ζητούν τις πρωτοκαθεδρίες στη συναγωγή και εκλιπαρούν για κολακευτικούς χαιρετισμούς στην αγορά!».		166:1.4 (1826.1) When the Master had thus spoken, they cast their eyes upon the table and remained silent. And since no one spoke, Jesus continued: “Many of you Pharisees are here with me as friends, some are even my disciples, but the majority of the Pharisees are persistent in their refusal to see the light and acknowledge the truth, even when the work of the gospel is brought before them in great power. How carefully you cleanse the outside of the cups and the platters while the spiritual-food vessels are filthy and polluted! You make sure to present a pious and holy appearance to the people, but your inner souls are filled with self-righteousness, covetousness, extortion, and all manner of spiritual wickedness. Your leaders even dare to plot and plan the murder of the Son of Man. Do not you foolish men understand that the God of heaven looks at the inner motives of the soul as well as on your outer pretenses and your pious professions? Think not that the giving of alms and the paying of tithes will cleanse you from unrighteousness and enable you to stand clean in the presence of the Judge of all men. Woe upon you Pharisees who have persisted in rejecting the light of life! You are meticulous in tithing and ostentatious in almsgiving, but you knowingly spurn the visitation of God and reject the revelation of his love. Though it is all right for you to give attention to these minor duties, you should not have left these weightier requirements undone. Woe upon all who shun justice, spurn mercy, and reject truth! Woe upon all those who despise the revelation of the Father while they seek the chief seats in the synagogue and crave flattering salutations in the market places!”
166:1.5 (1826.2) Όταν ο Ιησούς σηκώθηκε για να αναχωρήσει, ένας από τους νομομαθείς που ήταν στο τραπέζι, απευθυνόμενος προς αυτόν, είπε: «Όμως, Κύριε, σε μερικές παρατηρήσεις σου επικρίνεις κι εμάς επίσης. Υπάρχει άραγε τίποτε καλό στους γραμματείς, τους Φαρισαίους ή τους νομομαθείς;». Και ο Ιησούς, όρθιος, απάντησε στο νομομαθή: «Εσείς, όπως και οι Φαρισαίοι, χαίρεστε από τις πρωτοκαθεδρίες στις γιορτές και φοράτε μακριά ενδύματα ενώ βάζετε βαριά φορτία, ασήκωτα, στους ώμους των ανθρώπων. Και όταν οι ψυχές των ανθρώπων κλονίζονται κάτω από αυτά τα βαριά φορτία, δεν βοηθάτε ούτε με το μικρό σας δαχτυλάκι να τους ξεκουράσετε. Ουαί σε σας, που η μεγαλύτερη ευχαρίστησή σας είναι να χτίζετε τάφους για τους προφήτες που οι πατέρες σας σκότωσαν! Και το ότι συναινείτε σε αυτά που έκαναν οι πατέρες σας αποτελεί το γεγονός ότι τώρα σχεδιάζετε να σκοτώσετε αυτούς που έρχονται τη σημερινή εποχή να πράξουν ό,τι έπραξαν και οι προφήτες στις μέρες τους – να αναγγείλουν τη δικαιοσύνη του Θεού και να αποκαλύψουν το έλεος του ουράνιου Πατέρα. Αλλά από όλες τις γενιές που πέρασαν, το αίμα των προφητών και των αποστόλων θα ζητηθεί από αυτή τη διεστραμμένη και αυτοδικαιωμένη γενιά. Ουαί σε σας όλους, νομομαθείς, που κρατάτε το κλειδί της γνώσης από τον απλό λαό! Εσείς αρνείστε να εισέλθετε στο δρόμο της αλήθειας και συγχρόνως εμποδίζετε όλους τους άλλους που ζητούν να εισέλθουν. Δεν μπορείτε όμως να κλείνετε με τον τρόπο αυτό τις πόρτες της βασιλείας του ουρανού. Τις έχουμε ανοίξει σε όλους που έχουν την πίστη να εισέλθουν και αυτές οι θύρες του ελέους δεν θα κλείσουν από την προκατάληψη και την αλαζονεία των ψεύτικων διδασκάλων και των ψεύτικων βοσκών που μοιάζουν σαν λευκασμένα οστεοφυλάκια, τα οποία από έξω φαίνονται όμορφα αλλά στο εσωτερικό είναι γεμάτα από κόκαλα πεθαμένων και από κάθε είδους πνευματική ακαθαρσία».		166:1.5 (1826.2) When Jesus would have risen to depart, one of the lawyers who was at the table, addressing him, said: “But, Master, in some of your statements you reproach us also. Is there nothing good in the scribes, the Pharisees, or the lawyers?” And Jesus, standing, replied to the lawyer: “You, like the Pharisees, delight in the first places at the feasts and in wearing long robes while you put heavy burdens, grievous to be borne, on men’s shoulders. And when the souls of men stagger under these heavy burdens, you will not so much as lift with one of your fingers. Woe upon you who take your greatest delight in building tombs for the prophets your fathers killed! And that you consent to what your fathers did is made manifest when you now plan to kill those who come in this day doing what the prophets did in their day—proclaiming the righteousness of God and revealing the mercy of the heavenly Father. But of all the generations that are past, the blood of the prophets and the apostles shall be required of this perverse and self-righteous generation. Woe upon all of you lawyers who have taken away the key of knowledge from the common people! You yourselves refuse to enter into the way of truth, and at the same time you would hinder all others who seek to enter therein. But you cannot thus shut up the doors of the kingdom of heaven; these we have opened to all who have the faith to enter, and these portals of mercy shall not be closed by the prejudice and arrogance of false teachers and untrue shepherds who are like whited sepulchres which, while outwardly they appear beautiful, are inwardly full of dead men’s bones and all manner of spiritual uncleanness.”
166:1.6 (1826.3) Και όταν ο Ιησούς σταμάτησε να μιλάει στο τραπέζι του Ναθαναήλ, βγήκε έξω από το σπίτι χωρίς να συμμετέχει στο φαγητό. Και από τους Φαρισαίους που άκουσαν αυτά τα λόγια, μερικοί πίστεψαν στη διδασκαλία του και εισήλθαν στη βασιλεία, αλλά το μεγαλύτερο μέρος επέμενε να ακολουθεί την οδό του σκότους, και έγινε πιο αποφασιστικό να αναμένει μήπως και πιάσουν μερικά λόγια του τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να τον φέρουν σε δίκη και να δικαστεί ενώπιον του δικαστηρίου Σανχεντρίν στην Ιερουσαλήμ.		166:1.6 (1826.3) And when Jesus had finished speaking at Nathaniel’s table, he went out of the house without partaking of food. And of the Pharisees who heard these words, some became believers in his teaching and entered into the kingdom, but the larger number persisted in the way of darkness, becoming all the more determined to lie in wait for him that they might catch some of his words which could be used to bring him to trial and judgment before the Sanhedrin at Jerusalem.
166:1.7 (1827.1) Τρία πράγματα ήταν αυτά που πρόσεχαν περισσότερο οι Φαρισαίοι:		166:1.7 (1827.1) There were just three things to which the Pharisees paid particular attention:
166:1.8 (1827.2) 1. Tην αυστηρή πληρωμή της δεκάτης.		166:1.8 (1827.2) 1. The practice of strict tithing.
166:1.9 (1827.3) 2. Tη σχολαστική τήρηση των νόμων της κάθαρσης.		166:1.9 (1827.3) 2. Scrupulous observance of the laws of purification.
166:1.10 (1827.4) 3. Την αποφυγή της συναναστροφής με άλλους μη-Φαρισαίους.		166:1.10 (1827.4) 3. Avoidance of association with all non-Pharisees.
166:1.11 (1827.5) Τον καιρό εκείνο, ο Ιησούς ζητούσε να ξεσκεπάσει την πνευματική στειρότητα των δυο πρώτων πρακτικών, ενώ φύλαξε τις παρατηρήσεις του, που προορίζονταν για την επίπληξη των Φαρισαίων που αρνούνταν να έρχονται σε κοινωνικές συναναστροφές με μη-Φαρισαίους, για μια άλλη επόμενη ευκαιρία όταν θα δειπνούσε πάλι με πολλούς από τους ίδιους ανθρώπους.		166:1.11 (1827.5) At this time Jesus sought to expose the spiritual barrenness of the first two practices, while he reserved his remarks designed to rebuke the Pharisees’ refusal to engage in social intercourse with non-Pharisees for another and subsequent occasion when he would again be dining with many of these same men.
2. ΟΙ ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΟΙ ^top		2. The Ten Lepers ^top
166:2.1 (1827.6) Tην άλλη μέρα ο Ιησούς μαζί με τους δώδεκα πήγε στην Άμαθο, κοντά στα σύνορα με τη Σαμάρεια, και καθώς πλησίαζαν στην πόλη, συνάντησαν μια ομάδα δέκα λεπρών που έμεναν σε εκείνο κοντά το μέρος. Οι εννέα από αυτή την ομάδα ήταν Ιουδαίοι, ο ένας Σαμαρείτης. Κανονικά αυτοί οι Ιουδαίοι θα είχαν αποφύγει κάθε συναναστροφή ή επαφή με αυτό το Σαμαρείτη, αλλά οι κοινή αρρώστια τους ήταν αρκετή για να ξεπεράσει κάθε θρησκευτική προκατάληψη. Είχαν ακούσει πολλά για τον Ιησού και τα προηγούμενα θαύματα θεραπείας που είχε κάνει, και αφού οι εβδομήντα είχαν προαναγγείλει το χρόνο που περίμεναν να φτάσει ο Ιησούς, καθόσον ο Κύριος βρισκόταν με τους δώδεκα σε περιοδεία σε εκείνα τα μέρη, οι δέκα λεπροί ήταν ενήμεροι και τον περίμεναν να εμφανιστεί στα πέριξ, εκείνη περίπου την ώρα, επομένως είχαν σταματήσει εκεί, στα περίχωρα της πόλης, όπου ήλπιζαν να τραβήξουν την προσοχή του και να ζητήσουν να θεραπευτούν. Όταν οι λεπροί είδαν τον Ιησού να έρχεται κοντά τους, μη τολμώντας να τον πλησιάσουν, στάθηκαν μακριά και κραύγαζαν προς αυτόν: «Κύριε, δείξε μας έλεος, καθάρισέ μας από την αρρώστια μας. Θεράπευσέ μας όπως θεράπευσες άλλους».		166:2.1 (1827.6) The next day Jesus went with the twelve over to Amathus, near the border of Samaria, and as they approached the city, they encountered a group of ten lepers who sojourned near this place. Nine of this group were Jews, one a Samaritan. Ordinarily these Jews would have refrained from all association or contact with this Samaritan, but their common affliction was more than enough to overcome all religious prejudice. They had heard much of Jesus and his earlier miracles of healing, and since the seventy made a practice of announcing the time of Jesus’ expected arrival when the Master was out with the twelve on these tours, the ten lepers had been made aware that he was expected to appear in this vicinity at about this time; and they were, accordingly, posted here on the outskirts of the city where they hoped to attract his attention and ask for healing. When the lepers saw Jesus drawing near them, not daring to approach him, they stood afar off and cried to him: “Master, have mercy on us; cleanse us from our affliction. Heal us as you have healed others.”
166:2.2 (1827.7) Ο Ιησούς εκείνη τη στιγμή εξηγούσε στους δώδεκα γιατί οι εθνικοί της Περαίας, μαζί με τους λιγότερο ορθόδοξους Ιουδαίους, ήταν πιο πρόθυμοι να πιστέψουν στο ευαγγέλιο που κήρυτταν οι εβδομήντα από ότι ήταν οι ορθόδοξοι και παραδοσιακά δεσμευμένοι Ιουδαίοι της Ιουδαίας. Ζήτησε να προσέξουν το γεγονός ότι το μήνυμά τους είχε κατά παρόμοιο τρόπο γίνει αμέσως αποδεκτό από τους Γαλιλαίους, ακόμα και από τους Σαμαρείτες. Αλλά οι δώδεκα απόστολοι δεν ήταν πρόθυμοι να φιλοξενήσουν ευγενικά συναισθήματα για τους από καιρό περιφρονημένους Σαμαρείτες.		166:2.2 (1827.7) Jesus had just been explaining to the twelve why the gentiles of Perea, together with the less orthodox Jews, were more willing to believe the gospel preached by the seventy than were the more orthodox and tradition-bound Jews of Judea. He had called their attention to the fact that their message had likewise been more readily received by the Galileans, and even by the Samaritans. But the twelve apostles were hardly yet willing to entertain kind feelings for the long-despised Samaritans.
166:2.3 (1827.8) Συνεπώς, όταν ο Σίμων ο Ζηλωτής διέκρινε το Σαμαρείτη ανάμεσα στους λεπρούς, προσπάθησε να πείσει τον Κύριο να προσπεράσουν για την πόλη χωρίς ούτε καν να ανταλλάξουν χαιρετισμό μαζί τους. Είπε ο Ιησούς στο Σίμωνα: «Κι αν όμως ο Σαμαρείτης αγαπάει το Θεό το ίδιο όπως οι Ιουδαίοι; Πρέπει να κατακρίνουμε τους συνανθρώπους μας; Ποιος μπορεί να πει; Αν κάνουμε καλά αυτούς τους δέκα ανθρώπους, ίσως ο Σαμαρείτης αποδειχτεί πιο ευγνώμων ακόμα και από τους Ιουδαίους. Είσαι σίγουρος για τη γνώμη σου Σίμων;». Και ο Σίμων αποκρίθηκε γρήγορα: «Αν τους καθαρίσεις, θα το μάθεις γρήγορα». Και ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Ας γίνει έτσι Σίμων, και γρήγορα θα μάθεις την αλήθεια σχετικά με την ευγνωμοσύνη των ανθρώπων και τη γεμάτη αγάπη ευσπλαχνία του Θεού».		166:2.3 (1827.8) Accordingly, when Simon Zelotes observed the Samaritan among the lepers, he sought to induce the Master to pass on into the city without even hesitating to exchange greetings with them. Said Jesus to Simon: “But what if the Samaritan loves God as well as the Jews? Should we sit in judgment on our fellow men? Who can tell? if we make these ten men whole, perhaps the Samaritan will prove more grateful even than the Jews. Do you feel certain about your opinions, Simon?” And Simon quickly replied, “If you cleanse them, you will soon find out.” And Jesus replied: “So shall it be, Simon, and you will soon know the truth regarding the gratitude of men and the loving mercy of God.”
166:2.4 (1827.9) Ο Ιησούς, πηγαίνοντας κοντά στους λεπρούς, είπε: «Όταν γίνετε καλά, να πάτε και να δείξετε τους εαυτούς σας στους ιερείς όπως απαιτεί ο νόμος του Μωυσή». Και καθώς βάδιζαν, έγιναν καλά. Όταν όμως ο Σαμαρείτης είδε πως είχε θεραπευτεί, γύρισε πίσω και, αναζητώντας τον Ιησού, άρχισε να δοξάζει το Θεό με δυνατή φωνή. Και όταν βρήκε τον Κύριο, έπεσε με τα γόνατα στα πόδια του μπροστά και του έδινε ευχαριστίες για τον αποκαθαρισμό του. Οι υπόλοιποι εννέα, οι Ιουδαίοι, ανακάλυψαν και αυτοί ότι θεραπεύτηκαν, και, αν και αυτοί ήταν ευγνώμονες για τον αποκαθαρισμό τους, συνέχισαν το δρόμο τους για να δείξουν τους εαυτούς τους στους ιερείς.		166:2.4 (1827.9) Jesus, going near the lepers, said: “If you would be made whole, go forthwith and show yourselves to the priests as required by the law of Moses.” And as they went, they were made whole. But when the Samaritan saw that he was being healed, he turned back and, going in quest of Jesus, began to glorify God with a loud voice. And when he had found the Master, he fell on his knees at his feet and gave thanks for his cleansing. The nine others, the Jews, had also discovered their healing, and while they also were grateful for their cleansing, they continued on their way to show themselves to the priests.
166:2.5 (1828.1) Καθώς ο Σαμαρείτης παρέμενε γονατισμένος στα πόδια του Ιησού, ο Κύριος, κοιτάζοντας γύρω προς τους δώδεκα, ειδικά για το Σίμωνα Ζηλωτή, είπε: «Δεν καθαρίστηκαν και οι δέκα; Πού, είναι λοιπόν οι άλλοι εννέα, οι Ιουδαίοι; Μόνο ένας, αυτός ο ξένος γύρισε για να δοξάσει το Θεό». Και ύστερα είπε στο Σαμαρείτη, «Σήκω και πήγαινε, η πίστη σου σε θεράπευσε».		166:2.5 (1828.1) As the Samaritan remained kneeling at Jesus’ feet, the Master, looking about at the twelve, especially at Simon Zelotes, said: “Were not ten cleansed? Where, then, are the other nine, the Jews? Only one, this alien, has returned to give glory to God.” And then he said to the Samaritan, “Arise and go your way; your faith has made you whole.”
166:2.6 (1828.2) Ο Ιησούς κοίταξε ξανά τους αποστόλους του σαν έφυγε ο ξένος. Και όλοι οι απόστολοι κοίταζαν τον Ιησού, εκτός από τον Σίμωνα το Ζηλωτή, του οποίου τα μάτια ήταν κατηφή. Οι δώδεκα δεν έβγαλαν ούτε μια λέξη. Ούτε ο Ιησούς μίλησε. Δεν χρειαζόταν να το κάνει.		166:2.6 (1828.2) Jesus looked again at his apostles as the stranger departed. And the apostles all looked at Jesus, save Simon Zelotes, whose eyes were downcast. The twelve said not a word. Neither did Jesus speak; it was not necessary that he should.
166:2.7 (1828.3) Αν και οι δέκα αυτοί άνδρες πίστευαν πραγματικά ότι είχαν λέπρα, μόνο τέσσερις ήταν άρρωστοι. Οι άλλοι έξι έπασχαν από δερματικές νόσους τις οποίες είχαν εκλάβει για λέπρα. Ο Σαμαρείτης όμως έπασχε πραγματικά από λέπρα.		166:2.7 (1828.3) Though all ten of these men really believed they had leprosy, only four were thus afflicted. The other six were cured of a skin disease which had been mistaken for leprosy. But the Samaritan really had leprosy.
166:2.8 (1828.4) Ο Ιησούς επέβαλλε στους δώδεκα να μην πουν τίποτε για τον καθαρισμό των λεπρών, και καθώς βάδιζαν προς την Άμαθο, παρατήρησε: «Βλέπετε πώς γίνεται και τα παιδιά του σπιτιού, ακόμα και όταν είναι ανυπάκουα στο θέλημα του Πατέρα τους, θεωρούν την ευλογία τους δεδομένη. Θεωρούν πως είναι μικρό ζήτημα αν αμελήσουν να δώσουν ευχαριστίες, όταν ο Πατέρας εξασφαλίσει τη θεραπεία πάνω τους, αλλά οι ξένοι, όταν δέχονται δώρα από τον ιδιοκτήτη του σπιτιού, είναι γεμάτοι θαυμασμό και δεσμεύονται να δώσουν ευχαριστίες σαν αναγνώριση των καλών πραγμάτων που φανερώθηκαν πάνω τους». Και πάλι οι απόστολοι δεν είπαν τίποτε σαν απάντηση στα λόγια του Κυρίου.		166:2.8 (1828.4) Jesus enjoined the twelve to say nothing about the cleansing of the lepers, and as they went on into Amathus, he remarked: “You see how it is that the children of the house, even when they are insubordinate to their Father’s will, take their blessings for granted. They think it a small matter if they neglect to give thanks when the Father bestows healing upon them, but the strangers, when they receive gifts from the head of the house, are filled with wonder and are constrained to give thanks in recognition of the good things bestowed upon them.” And still the apostles said nothing in reply to the Master’s words.
3. Η ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΓΕΡΑΣΑ ^top		3. The Sermon at Gerasa ^top
166:3.1 (1828.5) Καθώς ο Ιησούς και οι δώδεκα επισκέφτηκαν τους αγγελιαφόρους της βασιλείας στη Γεράσα, ένας από τους Φαρισαίους που πίστευε σ’ αυτόν, έκανε την ερώτηση: «Κύριε, θα σωθούν τελικά λίγοι ή πολλοί;». Και ο Ιησούς, απαντώντας, είπε:		166:3.1 (1828.5) As Jesus and the twelve visited with the messengers of the kingdom at Gerasa, one of the Pharisees who believed in him asked this question: “Lord, will there be few or many really saved?” And Jesus, answering, said:
166:3.2 (1828.6) «Έχετε διδαχθεί πως μόνο τα παιδιά του Αβραάμ θα σωθούν. Πως μόνο οι υιοθετημένοι εθνικοί μπορούν να ελπίζουν για σωτηρία. Μερικοί από σας έχετε σαν επιχείρημα ότι, εφόσον οι Γραφές αναφέρουν ότι μόνο ο Καλέμπ και ο Ιησούς, από όλους τους φιλοξενούμενους (στην Αίγυπτο Εβραίους), που έφυγαν από την Αίγυπτο, έζησαν για να φτάσουν στη γη της Επαγγελίας, τότε συγκριτικά λίγοι από εκείνους που αναζητούν τη βασιλεία των ουρανών θα βρούνε την είσοδο σε αυτή.		166:3.2 (1828.6) “You have been taught that only the children of Abraham will be saved; that only the gentiles of adoption can hope for salvation. Some of you have reasoned that, since the Scriptures record that only Caleb and Joshua from among all the hosts that went out of Egypt lived to enter the promised land, only a comparatively few of those who seek the kingdom of heaven shall find entrance thereto.
166:3.3 (1828.7) Έχετε και μια ακόμη παροιμία μεταξύ σας, μια που περιέχει πολλή αλήθεια: Ότι ο δρόμος που οδηγεί στην αιώνια ζωή είναι ευθύς και στενός και πως η πόρτα που οδηγεί εκεί είναι παρόμοια στενή έτσι ώστε από εκείνους που αναζητούν τη σωτηρία, λίγοι μπορούν να βρούνε την είσοδο μέσα από την πόρτα αυτή. Έχετε ακόμα μια διδασκαλία ότι ο δρόμος που οδηγεί στην καταστροφή είναι φαρδύς, και η είσοδος για εκεί είναι μεγάλη, και υπάρχουν πολλοί που διαλέγουν να πάρουν αυτό το δρόμο. Και αυτό το ρητό δεν είναι άνευ σημασίας. Δηλώνω όμως πως η σωτηρία είναι πρώτα μια υπόθεση προσωπικής σας επιλογής. Ακόμα και αν η πόρτα για το δρόμο της ζωής είναι στενή, είναι όμως αρκετά φαρδιά για να δεχτεί όλους εκείνους που αναζητούν ειλικρινά να εισέλθουν, γιατί Εγώ είμαι εκείνη η πόρτα. Και ο Γιος δεν θα αρνηθεί την είσοδο σε κανένα παιδί του σύμπαντος, το οποίο, με πίστη, ζητάει να βρει τον Πατέρα μέσα από το Γιο.		166:3.3 (1828.7) “You also have another saying among you, and one that contains much truth: That the way which leads to eternal life is straight and narrow, that the door which leads thereto is likewise narrow so that, of those who seek salvation, few can find entrance through this door. You also have a teaching that the way which leads to destruction is broad, that the entrance thereto is wide, and that there are many who choose to go this way. And this proverb is not without its meaning. But I declare that salvation is first a matter of your personal choosing. Even if the door to the way of life is narrow, it is wide enough to admit all who sincerely seek to enter, for I am that door. And the Son will never refuse entrance to any child of the universe who, by faith, seeks to find the Father through the Son.
166:3.4 (1829.1) Αλλά εδώ είναι ο κίνδυνος για όλους που θα αναβάλουν την είσοδό τους στη βασιλεία ενώ συνεχίζουν να επιδιώκουν τις χαρές της ανωριμότητας και παραδίδονται στην ικανοποίηση του εγώ τους: Έχοντας αρνηθεί να αποδεχτούν τη βασιλεία σαν πνευματική εμπειρία, μπορεί στη συνέχεια να ζητήσουν να εισέλθουν εκεί όταν η δόξα από τον καλύτερο τρόπο αποκαλυφθεί στις επόμενες γενιές. Και τότε, επομένως, εκείνοι που απέρριψαν τη βασιλεία όταν εγώ ήρθα στον κόσμο σαν θνητός, αναζητούν να βρούν την είσοδο όταν θα αποκαλυφθεί η θεϊκότητά της, τότε θα πω σε όλους αυτούς τους εγωιστές: Δεν γνωρίζω από πού είστε. Είχατε την ευκαιρία να ετοιμαστείτε για τη θεϊκή συγγένεια, αλλά αρνηθήκατε όλες τις προσφορές του ελέους. Απορρίψατε όλες τις προσκλήσεις για να έρθετε ενώ η πόρτα ήταν ανοιχτή. Τώρα, για σας που αρνηθήκατε τη σωτηρία, η πόρτα έχει κλείσει. Η πόρτα αυτή δεν είναι ανοιχτή σ’ εκείνους που θα μπουν στη βασιλεία από προσωπική δόξα. Η σωτηρία δεν είναι για εκείνους που δεν είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το αντίτιμο της εγκάρδιας αφοσίωσης στο να κάνουν το θέλημα του Πατέρα μου. Όταν με το πνεύμα και την ψυχή έχετε στρέψει την πλάτη σας στη βασιλεία του Πατέρα, είναι ανώφελο με το νου και το σώμα να στέκεστε μπροστά στην πόρτα και να κτυπάτε, λέγοντας, ‘Κύριε, άνοιξέ μας, θα είμαστε και εμείς σπουδαίοι στη βασιλεία’. Τότε θα σας ανακοινώσω ότι δεν είστε από το κοπάδι μου. Δεν θα σας δεχτώ ανάμεσα σ’ εκείνους που αγωνίστηκαν τον αγώνα τον καλό της πίστης και κέρδισαν την ανταμοιβή της ανιδιοτελούς υπηρεσίας στη βασιλεία επί της γης. Και όταν θα πείτε, ‘Κι εμείς μήπως δεν φάγαμε και δεν ήπιαμε μαζί σου, και δεν δίδαξες στους δρόμους μας;’. Τότε θα σας ανακοινώσω πάλι ότι πνευματικά είστε ξένοι, ότι δεν υπήρξαμε συνάδελφοι στην υπηρεσία ελέους του Πατέρα, όταν ήμασταν στη γη, ότι δεν σας γνωρίζω, και τότε ο Κριτής όλης της γης θα σας πει: «Φύγετε από μας, όλοι εσείς που χαίρεστε με τα έργα της αμαρτίας’.		166:3.4 (1829.1) “But herein is the danger to all who would postpone their entrance into the kingdom while they continue to pursue the pleasures of immaturity and indulge the satisfactions of selfishness: Having refused to enter the kingdom as a spiritual experience, they may subsequently seek entrance thereto when the glory of the better way becomes revealed in the age to come. And when, therefore, those who spurned the kingdom when I came in the likeness of humanity seek to find an entrance when it is revealed in the likeness of divinity, then will I say to all such selfish ones: I know not whence you are. You had your chance to prepare for this heavenly citizenship, but you refused all such proffers of mercy; you rejected all invitations to come while the door was open. Now, to you who have refused salvation, the door is shut. This door is not open to those who would enter the kingdom for selfish glory. Salvation is not for those who are unwilling to pay the price of wholehearted dedication to doing my Father’s will. When in spirit and soul you have turned your backs upon the Father’s kingdom, it is useless in mind and body to stand before this door and knock, saying, ‘Lord, open to us; we would also be great in the kingdom.’ Then will I declare that you are not of my fold. I will not receive you to be among those who have fought the good fight of faith and won the reward of unselfish service in the kingdom on earth. And when you say, ‘Did we not eat and drink with you, and did you not teach in our streets?’ then shall I again declare that you are spiritual strangers; that we were not fellow servants in the Father’s ministry of mercy on earth; that I do not know you; and then shall the Judge of all the earth say to you: ‘Depart from us, all you who have taken delight in the works of iniquity.’
166:3.5 (1829.2) Όμως μη φοβάσθε. Καθένας που επιθυμεί ειλικρινά να βρει την αιώνια ζωή με το να εισέλθει στη βασιλεία του Θεού, θα βρει σίγουρα μια σωτηρία που θα διαρκέσει για πάντα. Εσείς όμως που αρνείστε τη σωτηρία θα δείτε μια μέρα τους προφήτες από το σπέρμα του Αβραάμ να κάθονται μαζί με τους πιστούς από τα ειδωλολατρικά έθνη, σ’ αυτή τη δοξασμένη βασιλεία και να τρώγουν μαζί από το ψωμί της ζωής και να δροσίζονται από το νερό αυτής. Και αυτοί που θα κατακτήσουν τη βασιλεία με πνευματική δύναμη και με τις επίμονες επιθέσεις της ζωντανής πίστης θα προέλθουν από το βορρά και το νότο και από την ανατολή και τη δύση. Και, προσέξτε, πολλοί που είναι πρώτοι θα γίνουν τελευταίοι και εκείνοι που είναι τελευταίοι πολλές φορές θα γίνουν πρώτοι».		166:3.5 (1829.2) “But fear not; every one who sincerely desires to find eternal life by entrance into the kingdom of God shall certainly find such everlasting salvation. But you who refuse this salvation will some day see the prophets of the seed of Abraham sit down with the believers of the gentile nations in this glorified kingdom to partake of the bread of life and to refresh themselves with the water thereof. And they who shall thus take the kingdom in spiritual power and by the persistent assaults of living faith will come from the north and the south and from the east and the west. And, behold, many who are first will be last, and those who are last will many times be first.”
166:3.6 (1829.3) Αυτή πραγματικά ήταν μια καινούργια και παράξενη εκδοχή της παλιάς και οικείας παροιμίας του ίσιου και στενού δρόμου.		166:3.6 (1829.3) This was indeed a new and strange version of the old and familiar proverb of the straight and narrow way.
166:3.7 (1829.4) Αργά οι απόστολοι και πολλοί μαθητές μάθαιναν την σημασία της πρώτης ανακοίνωσης του Ιησού: «Εκτός και αν ξαναγεννηθείτε, ξαναγεννηθείτε εκ πνεύματος, δεν θα μπορέσετε να εισέλθετε στη βασιλεία του Θεού». Παρόλα αυτά, για όσους είναι αγνοί στην καρδιά και ειλικρινείς στην πίστη, ισχύει η αιώνια αλήθεια: «Προσέξτε, στέκομαι στις πόρτες των ανθρώπινων καρδιών και κτυπώ, και αν κάποιος μου ανοίξει, θα εισέλθω και θα δειπνήσω μαζί του και θα του δώσω να φάει από το ψωμί της ζωής. Θα γίνουμε ένα στο πνεύμα και στο σκοπό, και έτσι θα είμαστε για πάντα αδέλφια στη μακριά και καρποφόρα υπηρεσία της αναζήτησης του Πατέρα του Παραδείσου». Κι έτσι, είτε λίγοι είτε πολλοί σωθούν εντελώς, εξαρτάται από το αν λίγοι ή πολλοί αποδεχτούν την πρόσκληση: «Είμαι στην πόρτα, είμαι ο νέος και ζωντανός δρόμος, και οποιοσδήποτε θέλει μπορεί να εισέλθει και να ξεκινήσει το ταξίδι για τη χωρίς τέλος αναζήτηση της αλήθειας για την αιώνια ζωή».		166:3.7 (1829.4) Slowly the apostles and many of the disciples were learning the meaning of Jesus’ early declaration: “Unless you are born again, born of the spirit, you cannot enter the kingdom of God.” Nevertheless, to all who are honest of heart and sincere in faith, it remains eternally true: “Behold, I stand at the doors of men’s hearts and knock, and if any man will open to me, I will come in and sup with him and will feed him with the bread of life; we shall be one in spirit and purpose, and so shall we ever be brethren in the long and fruitful service of the search for the Paradise Father.” And so, whether few or many are to be saved altogether depends on whether few or many will heed the invitation: “I am the door, I am the new and living way, and whosoever wills may enter to embark upon the endless truth-search for eternal life.”
166:3.8 (1829.5) Ούτε οι απόστολοι δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν τη διδασκαλία του για την ανάγκη χρήσης πνευματικής δύναμης για το σκοπό της κάμψης κάθε υλικής αντίστασης και για την υπερπήδηση κάθε γήινου εμποδίου τα οποία τυχόν να στέκονταν στο δρόμο της κατανόησης όλων των σπουδαίων πνευματικών αξιών της καινούργιας ζωής μέσα στο πνεύμα, σαν απολυτρωμένα παιδιά του Θεού.		166:3.8 (1829.5) Even the apostles were unable fully to comprehend his teaching as to the necessity for using spiritual force for the purpose of breaking through all material resistance and for surmounting every earthly obstacle which might chance to stand in the way of grasping the all-important spiritual values of the new life in the spirit as the liberated sons of God.
4. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ^top		4. Teaching About Accidents ^top
166:4.1 (1830.1) Αν και οι περισσότεροι κάτοικοι της Παλαιστίνης έτρωγαν μόνο δυο γεύματα την ημέρα, ήταν συνήθεια του Ιησού και των αποστόλων, όταν ταξίδευαν, να σταματούν το μεσημέρι για ανάπαυση και ξεδίψασμα. Ήταν μια τέτοια μεσημεριανή ανάπαυλα στο δρόμο προς τη Φιλαδέλφεια που ο Θωμάς ρώτησε τον Ιησού: «Κύριε, ακούγοντας τις παρατηρήσεις σου καθώς βαδίζαμε σήμερα το πρωί, θα ήθελα να σε ερωτήσω αν τα πνευματικά όντα εμπλέκονται στην παραγωγή παράξενων και ασυνήθιστων γεγονότων στον υλικό κόσμο και, επιπλέον, να ρωτήσω αν οι άγγελοι και τα άλλα πνευματικά όντα μπορούν να αποτρέψουν τα ατυχήματα».		166:4.1 (1830.1) While most Palestinians ate only two meals a day, it was the custom of Jesus and the apostles, when on a journey, to pause at midday for rest and refreshment. And it was at such a noontide stop on the way to Philadelphia that Thomas asked Jesus: “Master, from hearing your remarks as we journeyed this morning, I would like to inquire whether spiritual beings are concerned in the production of strange and extraordinary events in the material world and, further, to ask whether the angels and other spirit beings are able to prevent accidents.”
166:4.2 (1830.2) Σε απάντηση στην ερώτηση του Θωμά, ο Ιησούς είπε: «Είμαι τόσο καιρό μαζί σας, και ακόμα συνεχίζετε να μου κάνετε τέτοιες ερωτήσεις; Δεν προσέξατε ότι ο Γιος του Ανθρώπου ζει σαν ένας με σας και αρνείται επίμονα να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του ουρανού για την προσωπική του συντήρηση; Δεν ζούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο υπάρχουν και οι άλλοι άνθρωποι; Βλέπετε τη δύναμη του πνευματικού κόσμου να εκδηλώνεται στην υλική ζωή του κόσμου, εκτός από την αποκάλυψη του Πατέρα και κάποτε από τη θεραπεία των άρρωστων παιδιών του;		166:4.2 (1830.2) In answer to Thomas’s inquiry, Jesus said: “Have I been so long with you, and yet you continue to ask me such questions? Have you failed to observe how the Son of Man lives as one with you and consistently refuses to employ the forces of heaven for his personal sustenance? Do we not all live by the same means whereby all men exist? Do you see the power of the spiritual world manifested in the material life of this world, save for the revelation of the Father and the sometime healing of his afflicted children?
166:4.3 (1830.3) Οι πατέρες όλων σας από πολύ παλιά πίστευαν ότι η ευημερία ήταν ένδειξη της θεϊκής έγκρισης. Ότι η εναντιότητα ήταν η απόδειξη της δυσαρέσκειας του Θεού. Σας ανακοινώνω ότι τέτοια πιστεύω είναι δεισιδαιμονίες. Δεν παρατηρείτε ότι πολύ μεγαλύτερος αριθμός φτωχών αποδέχεται με χαρά το ευαγγέλιο και αμέσως εισέρχονται στη βασιλεία; Αν τα πλούτη είναι απόδειξη της θεϊκής εύνοιας, γιατί οι πλούσιοι αρνούνται τόσες πολλές φορές να πιστέψουν τα καλά νέα από τον ουρανό;		166:4.3 (1830.3) “All too long have your fathers believed that prosperity was the token of divine approval; that adversity was the proof of God’s displeasure. I declare that such beliefs are superstitions. Do you not observe that far greater numbers of the poor joyfully receive the gospel and immediately enter the kingdom? If riches evidence divine favor, why do the rich so many times refuse to believe this good news from heaven?
166:4.4 (1830.4) Ο Πατέρας ρίχνει τη βροχή του στον δίκαιο και τον άδικο. Ο ήλιος κατά τον ίδιο τρόπο ανατέλλει για τον δίκαιο και τον άδικο. Γνωρίζετε για εκείνους τους Γαλιλαίους των οποίων το αίμα ο Πιλάτος ανακάτεψε με τις θυσίες, αλλά σας λέγω ότι αυτοί οι Γαλιλαίοι δεν ήταν περισσότερο αμαρτωλοί από τους άλλους συνανθρώπους τους μόνο επειδή αυτό συνέβη σ’ αυτούς. Γνωρίζετε επίσης για τους δεκαοκτώ άνδρες πάνω στους οποίους έπεσε ο πύργος του Σιλωάμ, σκοτώνοντάς τους. Μη νομίζετε ότι αυτοί οι άνθρωποι που σκοτώθηκαν κατ’ αυτόν τον τρόπο ήταν περισσότερο παραβάτες από όλους τους αδελφούς τους στην Ιερουσαλήμ. Τα κοπάδια αυτά ήταν απλά αθώα θύματα ενός από τα ατυχήματα του χρόνου.		166:4.4 (1830.4) “The Father causes his rain to fall on the just and the unjust; the sun likewise shines on the righteous and the unrighteous. You know about those Galileans whose blood Pilate mingled with the sacrifices, but I tell you these Galileans were not in any manner sinners above all their fellows just because this happened to them. You also know about the eighteen men upon whom the tower of Siloam fell, killing them. Think not that these men who were thus destroyed were offenders above all their brethren in Jerusalem. These folks were simply innocent victims of one of the accidents of time.
166:4.5 (1830.5) Υπάρχουν τρεις ομάδες γεγονότων τα οποία μπορούν να συμβούν στη ζωή σας:		166:4.5 (1830.5) “There are three groups of events which may occur in your lives:
166:4.6 (1830.6) 1. Μπορεί να συμμετέχετε σ’ εκείνα τα φυσιολογικά συμβάντα που αποτελούν μέρος της ζωής που εσείς και οι συνάνθρωποί σας ζείτε πάνω στη γη.		166:4.6 (1830.6) “1. You may share in those normal happenings which are a part of the life you and your fellows live on the face of the earth.
166:4.7 (1830.7) 2. Μπορεί κατά τύχη να πέσετε θύμα ενός ατυχήματος της φύσης, μιας ανθρώπινης ατυχίας, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι τέτοια συμβάντα δεν είναι προκαθορισμένα ή κατ’ άλλο τρόπο δημιουργημένα από τις πνευματικές δυνάμεις του σύμπαντος.		166:4.7 (1830.7) “2. You may chance to fall victim to one of the accidents of nature, one of the mischances of men, knowing full well that such occurrences are in no way prearranged or otherwise produced by the spiritual forces of the realm.
166:4.8 (1830.8) 3. Μπορεί να δρέψετε τον καρπό των δικών σας άμεσων προσπαθειών να συμμορφωθείτε με τους φυσικούς νόμους που κυβερνούν τον κόσμο.		166:4.8 (1830.8) “3. You may reap the harvest of your direct efforts to comply with the natural laws governing the world.
166:4.9 (1830.9) Ήταν κάποιος άνθρωπος που φύτεψε μια συκιά στην αυλή του, και αφού πολλές φορές ζήτησε τους καρπούς της, και δεν βρήκε κανένα, κάλεσε τον αμπελουργό ενώπιόν του και του είπε: ‘Ήρθα τρεις φορές να κοιτάξω για καρπό στη συκιά αυτή και δεν βρήκα τίποτε. Κόψε αυτό το άγονο δέντρο. Γιατί να παρεμποδίζει το έδαφος;’. Όμως ο αρχικηπουρός είπε στον αφέντη του: ‘Άφησέ το για ένα χρόνο ακόμα ώστε να σκάψω γύρω του και να του βάλω λίπασμα και μετά, τον επόμενο χρόνο, αν δεν κάνει καρπούς, θα κοπεί’. Και αφού συμμορφώθηκαν έτσι με τους νόμους της καρποφορίας, επειδή το δέντρο ήταν υγιές και καλό, ανταμείφθηκαν με άφθονη σοδειά.		166:4.9 (1830.9) “There was a certain man who planted a fig tree in his yard, and when he had many times sought fruit thereon and found none, he called the vinedressers before him and said: ‘Here have I come these three seasons looking for fruit on this fig tree and have found none. Cut down this barren tree; why should it encumber the ground?’ But the head gardener answered his master: ‘Let it alone for one more year so that I may dig around it and put on fertilizer, and then, next year, if it bears no fruit, it shall be cut down.’ And when they had thus complied with the laws of fruitfulness, since the tree was living and good, they were rewarded with an abundant yield.
166:4.10 (1831.1) Στο θέμα της αρρώστιας και της υγείας, θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι αυτές οι σωματικές καταστάσεις είναι αποτέλεσμα υλικών ζητημάτων. Η υγεία δεν είναι το γέλιο του ουρανού, ούτε η αρρώστια ο θυμός του Θεού.		166:4.10 (1831.1) “In the matter of sickness and health, you should know that these bodily states are the result of material causes; health is not the smile of heaven, neither is affliction the frown of God.
166:4.11 (1831.2) Τα παιδιά του ουράνιου Πατέρα έχουν ίσες δυνατότητες να δεχτούν τις υλικές ευλογίες. Επομένως ο Θεός προσφέρει υλικά πράγματα στα παιδιά των ανθρώπων, χωρίς διακρίσεις. Όσον αφορά όμως την προσφορά των πνευματικών δώρων, ο Πατέρας περιορίζεται ανάλογα με τη δυνατότητα του ανθρώπου να δεχτεί αυτά τα θεϊκά χαρίσματα. Αν και ο Πατέρας δεν έχει προτιμήσεις σε πρόσωπα, στην προσφορά των πνευματικών δώρων περιορίζεται από την πίστη του ανθρώπου και από την προθυμία του να υπακούει πάντοτε στο θέλημα του Πατέρα».		166:4.11 (1831.2) “The Father’s human children have equal capacity for the reception of material blessings; therefore does he bestow things physical upon the children of men without discrimination. When it comes to the bestowal of spiritual gifts, the Father is limited by man’s capacity for receiving these divine endowments. Although the Father is no respecter of persons, in the bestowal of spiritual gifts he is limited by man’s faith and by his willingness always to abide by the Father’s will.”
166:4.12 (1831.3) Καθώς πορεύονταν προς τη Φιλαδέλφεια, ο Ιησούς συνέχισε να τους διδάσκει και να απαντάει στις ερωτήσεις τους που είχαν σχέση με ατυχήματα, αρρώστιες και θαύματα, αλλά αυτοί δεν ήταν ικανοί να αντιληφθούν πλήρως αυτή τη διδασκαλία. Μια ώρα διδασκαλίας δεν μπορεί να αλλάξει το πιστεύω μιας ολόκληρης ζωής, και έτσι ο Ιησούς θεώρησε απαραίτητο να επαναλάβει το μήνυμά του, να πει ξανά και ξανά αυτό που ήθελε να εννοήσουν, και τότε όμως απέτυχαν να καταλάβουν το νόημα της γήινης αποστολής του, παρά μετά το θάνατο και την ανάστασή του.		166:4.12 (1831.3) As they journeyed on toward Philadelphia, Jesus continued to teach them and to answer their questions having to do with accidents, sickness, and miracles, but they were not able fully to comprehend this instruction. One hour of teaching will not wholly change the beliefs of a lifetime, and so Jesus found it necessary to reiterate his message, to tell again and again that which he wished them to understand; and even then they failed to grasp the meaning of his earth mission until after his death and resurrection.
5. Η ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΗ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ ^top		5. The Congregation at Philadelphia ^top
166:5.1 (1831.4) Ο Ιησούς και οι δώδεκα ήταν καθ’ οδόν να επισκεφθούν τον Άμπνερ και τους συνεργάτες του, που κήρυτταν και δίδασκαν στη Φιλαδέλφεια. Από όλες τις πόλεις της Περαίας, στη Φιλαδέλφεια η πλειονότητα των Ιουδαίων και των εθνικών, πλούσιοι και φτωχοί, μορφωμένοι και αμόρφωτοι, αγκάλιασαν τη διδασκαλία των εβδομήντα, και με αυτό τον τρόπο εισήλθαν στη βασιλεία των ουρανών. Η συναγωγή της Φιλαδελφείας δεν ήταν ποτέ κάτω από την επίβλεψη του Σανχεντρίν της Ιερουσαλήμ και επομένως δεν έκλεισε ποτέ στις διδασκαλίες του Ιησού και των συνεργατών του. Εκείνη την ίδια περίοδο, ο Άμπνερ δίδασκε τρεις φορές την ημέρα στη συναγωγή της Φιλαδελφείας.		166:5.1 (1831.4) Jesus and the twelve were on their way to visit Abner and his associates, who were preaching and teaching in Philadelphia. Of all the cities of Perea, in Philadelphia the largest group of Jews and gentiles, rich and poor, learned and unlearned, embraced the teachings of the seventy, thereby entering into the kingdom of heaven. The synagogue of Philadelphia had never been subject to the supervision of the Sanhedrin at Jerusalem and therefore had never been closed to the teachings of Jesus and his associates. At this very time, Abner was teaching three times a day in the Philadelphia synagogue.
166:5.2 (1831.5) Αυτή η ίδια συναγωγή έγινε αργότερα χριστιανική εκκλησία και ήταν το αρχηγείο της ιεραποστολής για τη διακήρυξη του ευαγγελίου στις περιοχές της ανατολής. Υπήρξε το προπύργιο των διδασκαλιών του Κυρίου και στάθηκε μόνη της στην περιοχή αυτή, σαν κέντρο χριστιανικής γνώσης για αιώνες.		166:5.2 (1831.5) This very synagogue later on became a Christian church and was the missionary headquarters for the promulgation of the gospel through the regions to the east. It was long a stronghold of the Master’s teachings and stood alone in this region as a center of Christian learning for centuries.
166:5.3 (1831.6) Οι Ιουδαίοι της Ιερουσαλήμ είχαν πάντα προβλήματα με τους Ιουδαίους της Φιλαδελφείας. Και μετά το θάνατο και την ανάσταση του Ιησού, η Εκκλησία της Ιερουσαλήμ, της οποίας προΐστατο ο Ιάκωβος, ο Αδελφόθεος, άρχισε να έχει σοβαρές δυσκολίες με το εκκλησίασμα των πιστών της Φιλαδελφείας. Ο Άμπνερ τέθηκε επικεφαλής της Εκκλησίας της Φιλαδελφείας, και συνέχισε μέχρι το θάνατό του. Και η αποξένωση αυτή με την Ιερουσαλήμ, εξηγεί γιατί τίποτε δεν γράφτηκε για τον Άμπνερ και το έργο του, στις αναφορές των Ευαγγελίων της Καινής Διαθήκης. Αυτή η εχθρότητα μεταξύ της Ιερουσαλήμ και της Φιλαδελφείας διήρκεσε καθ’ όλη τη ζωή του Ιάκωβου και του Άμπνερ και συνεχίστηκε για αρκετό καιρό μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Η Φιλαδέλφεια υπήρξε αληθινά το αρχηγείο της πρώτης Εκκλησίας στο νότο και την ανατολή, όπως η Αντιόχεια υπήρξε στο βορρά και τη δύση.		166:5.3 (1831.6) The Jews at Jerusalem had always had trouble with the Jews of Philadelphia. And after the death and resurrection of Jesus the Jerusalem church, of which James the Lord’s brother was head, began to have serious difficulties with the Philadelphia congregation of believers. Abner became the head of the Philadelphia church, continuing as such until his death. And this estrangement with Jerusalem explains why nothing is heard of Abner and his work in the Gospel records of the New Testament. This feud between Jerusalem and Philadelphia lasted throughout the lifetimes of James and Abner and continued for some time after the destruction of Jerusalem. Philadelphia was really the headquarters of the early church in the south and east as Antioch was in the north and west.
166:5.4 (1831.7) Ήταν καταφανής η ατυχία του Άμπνερ να βρίσκεται σε διαφωνία με όλους τους αρχηγούς της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας. Φιλονίκησε με τον Πέτρο και τον Ιάκωβο (τον αδελφό του Ιησού) για θέματα διοίκησης και δικαιοδοσίας της Εκκλησίας της Ιερουσαλήμ. Διαχωρίστηκε από τον Παύλο ένεκα διαφορών πάνω σε θέματα φιλοσοφίας και θεολογίας. Ο Άμπνερ ήταν περισσότερο Βαβυλώνιος παρά Ελληνικός στη φιλοσοφία του και με πείσμα αντιστάθηκε σε όλες τις προσπάθειες του Παύλου να ξαναφτιάξει τη διδασκαλία του Ιησού ώστε να παρουσιάσει λιγότερο εμφαντικά αυτό που ήταν ενοχλητικό, πρώτα για τους Ιουδαίους και μετά για τους Ελληνο-Ρωμαίους πιστούς των μυστηρίων.		166:5.4 (1831.7) It was the apparent misfortune of Abner to be at variance with all of the leaders of the early Christian church. He fell out with Peter and James (Jesus’ brother) over questions of administration and the jurisdiction of the Jerusalem church; he parted company with Paul over differences of philosophy and theology. Abner was more Babylonian than Hellenic in his philosophy, and he stubbornly resisted all attempts of Paul to remake the teachings of Jesus so as to present less that was objectionable, first to the Jews, then to the Greco-Roman believers in the mysteries.
166:5.5 (1832.1) Έτσι ο Άμπνερ εξαναγκάστηκε να ζήσει μια ζωή στην απομόνωση. Ήταν επικεφαλής μιας Εκκλησίας που δεν είχε αντίκρισμα στην Ιερουσαλήμ. Τόλμησε να αψηφήσει τον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο, ο οποίος ακολούθως υποστηριζόταν από τον Πέτρο. Μια τέτοια συμπεριφορά τον απομάκρυνε αποτελεσματικά από όλους τους πρώην συνεργάτες του. Μετά τόλμησε να αντισταθεί στον Παύλο. Αν και ήταν τελείως συμπαθής στον Παύλο, για την αποστολή του προς τους εθνικούς, και αν και τον υποστήριξε στις προστριβές του με την Εκκλησία της Ιερουσαλήμ, ο Άμπνερ αντιστάθηκε σθεναρά στην εκδοχή των διδασκαλιών του Ιησού, τις οποίες ο Παύλος διάλεξε να κηρύττει. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Άμπνερ αποκήρυξε τον Παύλο σαν τον «έξυπνο διαστροφέα της διδασκαλίας της ζωής του Ιησού από τη Ναζαρέτ, του Γιου του Θεού του ζώντος».		166:5.5 (1832.1) Thus was Abner compelled to live a life of isolation. He was head of a church which was without standing at Jerusalem. He had dared to defy James the Lord’s brother, who was subsequently supported by Peter. Such conduct effectively separated him from all his former associates. Then he dared to withstand Paul. Although he was wholly sympathetic with Paul in his mission to the gentiles, and though he supported him in his contentions with the church at Jerusalem, he bitterly opposed the version of Jesus’ teachings which Paul elected to preach. In his last years Abner denounced Paul as the “clever corrupter of the life teachings of Jesus of Nazareth, the Son of the living God.”
166:5.6 (1832.2) Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων μετά τον Άμπνερ και για κάμποσο καιρό μετά, οι πιστοί της Φιλαδελφείας κρατήθηκαν πιο απαρέγκλιτα στη θρησκεία του Ιησού, όπως όταν ζούσε και δίδασκε, από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στη γη.		166:5.6 (1832.2) During the later years of Abner and for some time thereafter, the believers at Philadelphia held more strictly to the religion of Jesus, as he lived and taught, than any other group on earth.
166:5.7 (1832.3) Ο Άμπνερ έζησε 89 χρόνια, πεθαίνοντας στη Φιλαδέλφεια στις 21 Νοεμβρίου του 74 μ.Χ. Μέχρι το τέλος υπήρξε πιστός οπαδός και διδάσκαλος του ευαγγελίου της ουράνιας βασιλείας.		166:5.7 (1832.3) Abner lived to be 89 years old, dying at Philadelphia on the 21st day of November, a.d. 74. And to the very end he was a faithful believer in, and teacher of, the gospel of the heavenly kingdom.