Εγγραφο 170		Paper 170
Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ		The Kingdom of Heaven
170:0.1 (1858.1) Το Σάββατο το απόγευμα, 11 Μαρτίου, ο Ιησούς έκανε το τελευταίο του κήρυγμα στην Πέλλα. Ήταν από τις αξιοσημείωτες αγορεύσεις του κατά τη δημόσια υπηρεσία του, και περιελάμβανε μια πλήρη και διεξοδική συζήτηση για τη βασιλεία των ουρανών. Ήταν ενήμερος για τη σύγχυση που επικρατούσε στα μυαλά των αποστόλων και μαθητών του σχετικά με το νόημα και τη σημασία των όρων «βασιλεία των ουρανών» και «βασιλεία του Θεού», τους οποίους χρησιμοποιούσε σαν εναλλασσόμενους χαρακτηρισμούς κατά την αποστολή του στη γη. Αν και αυτός καθαυτός ο όρος βασιλεία των ουρανών έπρεπε να ήταν αρκετός για να διαχωρίσει όσα είχαν σχέση με γήινες βασιλείες και εγκόσμιες κυβερνήσεις, δεν ήταν. Η ιδέα μιας εγκόσμιας βασιλείας ήταν τόσο βαθιά ριζωμένη στην ιουδαϊκή σκέψη ώστε να μην μπορεί να εκτοπιστεί σε μια μόνη γενιά. Επομένως ο Ιησούς κατ’ αρχήν δεν αντιτάχθηκε ανοιχτά στην από πολύ καιρό εμπεδωμένη ιδέα της βασιλείας.		170:0.1 (1858.1) SATURDAY afternoon, March 11, Jesus preached his last sermon at Pella. This was among the notable addresses of his public ministry, embracing a full and complete discussion of the kingdom of heaven. He was aware of the confusion which existed in the minds of his apostles and disciples regarding the meaning and significance of the terms “kingdom of heaven” and “kingdom of God,” which he used as interchangeable designations of his bestowal mission. Although the very term kingdom of heaven should have been enough to separate what it stood for from all connection with earthly kingdoms and temporal governments, it was not. The idea of a temporal king was too deep-rooted in the Jewish mind thus to be dislodged in a single generation. Therefore Jesus did not at first openly oppose this long-nourished concept of the kingdom.
170:0.2 (1858.2) Το Σάββατο το απόγευμα ο Κύριος προσπάθησε να διευκρινίσει τη διδαχή για τη βασιλεία των ουρανών. Συζήτησε το θέμα από κάθε άποψη και προσπάθησε να ξεδιαλύνει τις πολλές διαφορετικές έννοιες με τις οποίες χρησιμοποιήθηκε ο όρος. Στην αφήγηση αυτή θα εμπλουτίσουμε την ομιλία προσθέτοντας πολυάριθμες αναφορές που έκανε ο Ιησούς σε προηγούμενες ευκαιρίες και συμπεριλαμβάνοντας μερικές παρατηρήσεις που έγιναν μόνο στους αποστόλους, κατά τη διάρκεια των βραδινών συζητήσεων της ίδιας αυτής ημέρας. Θα κάνουμε επίσης κάποια σχόλια που έχουν σχέση με την ακόλουθη εφαρμογή της ιδέας της βασιλείας όπως συνδέθηκε με την μετέπειτα Χριστιανική εκκλησία.		170:0.2 (1858.2) This Sabbath afternoon the Master sought to clarify the teaching about the kingdom of heaven; he discussed the subject from every viewpoint and endeavored to make clear the many different senses in which the term had been used. In this narrative we will amplify the address by adding numerous statements made by Jesus on previous occasions and by including some remarks made only to the apostles during the evening discussions of this same day. We will also make certain comments dealing with the subsequent outworking of the kingdom idea as it is related to the later Christian church.
1. ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ^top		1. Concepts of the Kingdom of Heaven ^top
170:1.1 (1858.3) Σε συνδυασμό με το λόγο του Ιησού πρέπει να σημειωθεί ότι σε όλες τις Εβραϊκές Γραφές υπήρχε μια διττή ιδέα για τη βασιλεία των ουρανών. Οι προφήτες παρουσίαζαν τη βασιλεία του Θεού σαν:		170:1.1 (1858.3) In connection with the recital of Jesus’ sermon it should be noted that throughout the Hebrew scriptures there was a dual concept of the kingdom of heaven. The prophets presented the kingdom of God as:
170:1.2 (1858.4) 1. Μια παρούσα πραγματικότητα, και σαν		170:1.2 (1858.4) 1. A present reality; and as
170:1.3 (1858.5) 2. Μια μελλοντική ελπίδα – όταν η βασιλεία θα γινόταν πλήρως πραγματικότητα από την εμφάνιση του Μεσσία. Αυτή είναι η ιδέα για τη βασιλεία που δίδασκε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής.		170:1.3 (1858.5) 2. A future hope—when the kingdom would be realized in fullness upon the appearance of the Messiah. This is the kingdom concept which John the Baptist taught.
170:1.4 (1858.6) Από την πρώτη στιγμή ο Ιησούς και οι απόστολοι δίδασκαν και τις δυο αυτές ιδέες. Υπήρχαν και δυο άλλες ιδέες για τη βασιλεία οι οποίες έπρεπε να γεννηθούν στη σκέψη:		170:1.4 (1858.6) From the very first Jesus and the apostles taught both of these concepts. There were two other ideas of the kingdom which should be borne in mind:
170:1.5 (1858.7) 3. Η μετέπειτα ιουδαϊκή ιδέα για μια παγκόσμια και υπερβατική βασιλεία υπερφυσικής προέλευσης και θαυματουργικής εμπέδωσης.		170:1.5 (1858.7) 3. The later Jewish concept of a world-wide and transcendental kingdom of supernatural origin and miraculous inauguration.
170:1.6 (1858.8) 4. Η περσική διδασκαλία που περιέγραφε την εγκατάσταση μιας θεϊκής βασιλείας σαν την επίτευξη του θριάμβου του καλού πάνω στο κακό κατά το τέλος του κόσμου.		170:1.6 (1858.8) 4. The Persian teachings portraying the establishment of a divine kingdom as the achievement of the triumph of good over evil at the end of the world.
170:1.7 (1858.9) Λίγο πριν την έλευση του Ιησού στη γη, οι Ιουδαίοι συνδύαζαν και συνέχεαν όλες αυτές τις ιδέες για τη βασιλεία στο αποκαλυπτικό σχέδιό τους για την έλευση του Μεσσία, ο οποίος θα εγκαθίδρυε την εποχή του ιουδαϊκού θριάμβου, την αιώνια εποχή της ύψιστης διακυβέρνησης του Θεού στη γη, το νέο κόσμο, την εποχή κατά την οποία όλη η ανθρωπότητα θα λατρεύει το Γιαχβέ. Διαλέγοντας να μεταχειριστεί αυτή την ιδέα της βασιλείας των ουρανών, ο Ιησούς επέλεξε να προσαρτήσει τα πιο ζωτικά και διάσημα στοιχεία από την κληρονομιά της ιουδαϊκής και περσικής θρησκείας.		170:1.7 (1858.9) Just before the advent of Jesus on earth, the Jews combined and confused all of these ideas of the kingdom into their apocalyptic concept of the Messiah’s coming to establish the age of the Jewish triumph, the eternal age of God’s supreme rule on earth, the new world, the era in which all mankind would worship Yahweh. In choosing to utilize this concept of the kingdom of heaven, Jesus elected to appropriate the most vital and culminating heritage of both the Jewish and Persian religions.
170:1.8 (1859.1) Η βασιλεία των ουρανών, όπως αυτή κατανοήθηκε ή παρανοήθηκε δια μέσου των αιώνων της χριστιανικής εποχής, περιλάμβανε τέσσερις ξεχωριστές ομάδες ιδεών:		170:1.8 (1859.1) The kingdom of heaven, as it has been understood and misunderstood down through the centuries of the Christian era, embraced four distinct groups of ideas:
170:1.9 (1859.2) 1. Την ιδέα των Ιουδαίων.		170:1.9 (1859.2) 1. The concept of the Jews.
170:1.10 (1859.3) 2. Την ιδέα των Περσών.		170:1.10 (1859.3) 2. The concept of the Persians.
170:1.11 (1859.4) 3. Την προσωπική – βιωμένη ιδέα του Ιησού – «τη βασιλεία των ουρανών μέσα μας».		170:1.11 (1859.4) 3. The personal-experience concept of Jesus—“the kingdom of heaven within you.”
170:1.12 (1859.5) 4. Τις σύνθετες και συγκεχυμένες ιδέες, τις οποίες οι θεμελιωτές και οι κήρυκες του Χριστιανισμού προσπάθησαν να εντυπώσουν στον κόσμο.		170:1.12 (1859.5) 4. The composite and confused concepts which the founders and promulgators of Christianity have sought to impress upon the world.
170:1.13 (1859.6) Σε διαφορετικές εποχές και σε ποικίλες περιστάσεις φαίνεται ότι ο Ιησούς είχε παρουσιάσει πολυάριθμες ιδέες για τη «βασιλεία» κατά τη δημόσια διδασκαλία του, αλλά στους αποστόλους του πάντοτε δίδασκε ότι η βασιλεία αγκαλιάζει την προσωπική εμπειρία του ανθρώπου σε σχέση με τους συνανθρώπους του στη γη και με τον Πατέρα του στον ουρανό. Αναφορικά με τη βασιλεία, τα τελευταία του λόγια πάντα ήταν, «Η βασιλεία είναι μέσα σας».		170:1.13 (1859.6) At different times and in varying circumstances it appears that Jesus may have presented numerous concepts of the “kingdom” in his public teachings, but to his apostles he always taught the kingdom as embracing man’s personal experience in relation to his fellows on earth and to the Father in heaven. Concerning the kingdom, his last word always was, “The kingdom is within you.”
170:1.14 (1859.7) Αιώνες σύγχυσης σχετικά με το νόημα του όρου «βασιλεία των ουρανών» οφείλονται σε τρεις παράγοντες:		170:1.14 (1859.7) Centuries of confusion regarding the meaning of the term “kingdom of heaven” have been due to three factors:
170:1.15 (1859.8) 1. Η σύγχυση προκλήθηκε παρατηρώντας την ιδέα της «βασιλείας» καθώς αυτή πέρασε μέσα από τις ποικίλες διαδοχικές φάσεις διατύπωσης από τον Ιησού και τους αποστόλους του.		170:1.15 (1859.8) 1. The confusion occasioned by observing the idea of the “kingdom” as it passed through the various progressive phases of its recasting by Jesus and his apostles.
170:1.16 (1859.9) 2. Η σύγχυση που αναπόφευκτα συνδέθηκε με τη μεταφύτευση του πρώτου Χριστιανισμού από ιουδαϊκό σε εθνικό έδαφος.		170:1.16 (1859.9) 2. The confusion which was inevitably associated with the transplantation of early Christianity from a Jewish to a gentile soil.
170:1.17 (1859.10) 3. Η σύγχυση που ήταν έμφυτη στο γεγονός ότι ο Χριστιανισμός έγινε μια θρησκεία που οργανώθηκε γύρω από την κεντρική ιδέα του προσώπου του Ιησού, έτσι το ευαγγέλιο και η βασιλεία έγιναν όλο και περισσότερο μια θρησκεία γύρω από αυτόν.		170:1.17 (1859.10) 3. The confusion which was inherent in the fact that Christianity became a religion which was organized about the central idea of Jesus’ person; the gospel of the kingdom became more and more a religion about him.
2. Η ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ^top		2. Jesus’ Concept of the Kingdom ^top
170:2.1 (1859.11) Ο Κύριος διευκρίνισε ότι η βασιλεία των ουρανών πρέπει να ξεκινήσει με, και να επικεντρωθεί στη διπλή ιδέα, της πατρότητας του Θεού και στο σχετικό γεγονός της αδελφότητας του ανθρώπου. Η παραδοχή μιας τέτοιας διδαχής, δήλωνε ο Ιησούς, θα ελευθέρωνε τον άνθρωπο από τα προαιώνια δεσμά του ζωώδους φόβου και συγχρόνως θα εμπλούτιζε την ανθρώπινη διαβίωση με τα ακόλουθα χαρίσματα της καινούργιας ζωής της πνευματικής ελευθερίας:		170:2.1 (1859.11) The Master made it clear that the kingdom of heaven must begin with, and be centered in, the dual concept of the truth of the fatherhood of God and the correlated fact of the brotherhood of man. The acceptance of such a teaching, Jesus declared, would liberate man from the age-long bondage of animal fear and at the same time enrich human living with the following endowments of the new life of spiritual liberty:
170:2.2 (1859.12) 1. Την απόκτηση νέου κουράγιου και αυξημένης πνευματικής δύναμης. Το ευαγγέλιο της βασιλείας θα ελευθέρωνε τον άνθρωπο και θα τον ενέπνεε να τολμήσει να ελπίζει για την αιώνια ζωή.		170:2.2 (1859.12) 1. The possession of new courage and augmented spiritual power. The gospel of the kingdom was to set man free and inspire him to dare to hope for eternal life.
170:2.3 (1859.13) 2. Το ευαγγέλιο έφερνε μήνυμα νέας εμπιστοσύνης και αληθούς συνένωσης σε όλους τους ανθρώπους, ακόμα και στους φτωχούς.		170:2.3 (1859.13) 2. The gospel carried a message of new confidence and true consolation for all men, even for the poor.
170:2.4 (1859.14) 3. Ήταν από μόνη της ένα καινούργιο κριτήριο ηθικών αξιών, ένα νέο μέτρο με το οποίο μετρούσαν την ανθρώπινη συμπεριφορά. Απεικόνιζε το ιδεώδες μιας αποτελεσματικής νέας τάξης της ανθρώπινης κοινωνίας.		170:2.4 (1859.14) 3. It was in itself a new standard of moral values, a new ethical yardstick wherewith to measure human conduct. It portrayed the ideal of a resultant new order of human society.
170:2.5 (1859.15) 4. Δίδασκε την υπεροχή του πνευματικού συγκρινόμενο με το υλικό. Τιμούσε τις πνευματικές αλήθειες και εξύψωνε τα υπερανθρώπινα ιδεώδη.		170:2.5 (1859.15) 4. It taught the pre-eminence of the spiritual compared with the material; it glorified spiritual realities and exalted superhuman ideals.
170:2.6 (1860.1) 5. Το νέο ευαγγέλιο παρουσίαζε την πνευματική επίτευξη σαν τον αληθινό σκοπό της ζωής. Η ανθρώπινη ζωή απόκτησε ένα καινούργιο χάρισμα ηθικής αξίας και θεϊκής αξιοπρέπειας.		170:2.6 (1860.1) 5. This new gospel held up spiritual attainment as the true goal of living. Human life received a new endowment of moral value and divine dignity.
170:2.7 (1860.2) 6. Ο Ιησούς δίδαξε ότι οι αιώνιες πραγματικότητες ήταν επακόλουθο (ανταμοιβή) για την δίκαιη γήινη προσπάθεια. Η παραμονή του ανθρώπου στη γη με τη θνητή μορφή αποκτούσε νέα σημασία που βασιζόταν στην αναγνώριση ενός ευγενικού πεπρωμένου.		170:2.7 (1860.2) 6. Jesus taught that eternal realities were the result (reward) of righteous earthly striving. Man’s mortal sojourn on earth acquired new meanings consequent upon the recognition of a noble destiny.
170:2.8 (1860.3) 7. Το νέο ευαγγέλιο επιβεβαίωνε πως η ανθρώπινη σωτηρία είναι η αποκάλυψη ενός μεγαλεπήβολου θεϊκού σκοπού που πρόκειται να εκπληρωθεί και να πραγματωθεί στο προσεχές πεπρωμένο της χωρίς τέλος υπηρεσίας των σωσμένων παιδιών του Θεού.		170:2.8 (1860.3) 7. The new gospel affirmed that human salvation is the revelation of a far-reaching divine purpose to be fulfilled and realized in the future destiny of the endless service of the salvaged sons of God.
170:2.9 (1860.4) Αυτές οι διδαχές καλύπτουν το εκτεταμένο σχέδιο για τη βασιλεία που δίδαξε ο Ιησούς. Το μέγα αυτό σχέδιο πολύ λίγο περιείχετο στη στοιχειώδη και θολή διδασκαλία περί βασιλείας, του Ιωάννη του Βαπτιστή.		170:2.9 (1860.4) These teachings cover the expanded idea of the kingdom which was taught by Jesus. This great concept was hardly embraced in the elementary and confused kingdom teachings of John the Baptist.
170:2.10 (1860.5) Οι απόστολοι δεν στάθηκαν ικανοί να αντιληφθούν την πραγματική σημασία των λόγων του Κυρίου που αφορούσαν τη βασιλεία. Η επακόλουθη διαστροφή λοιπόν της διδασκαλίας του Ιησού, έτσι όπως καταγράφεται στην Καινή Διαθήκη, έγινε επειδή η ιδέα που είχαν οι συγγραφείς του Ευαγγελίου εξέφραζε την πίστη ότι ο Ιησούς θα ήταν απών από τον κόσμο για ένα μόνο σύντομο διάστημα, και ότι γρήγορα θα επέστρεφε για να εδραιώσει τη βασιλεία μέσα σε δύναμη και δόξα – ακριβώς την ίδια ιδέα που είχαν ενόσω βρισκόταν μαζί τους ζωντανός. Ο Ιησούς όμως δεν συνέδεσε την εδραίωση της βασιλείας με την ιδέα της επιστροφής του σε αυτό τον κόσμο. Το ότι πέρασαν αιώνες χωρίς σημείο εμφάνισης της «Νέας Εποχής» δεν είναι καθόλου αντίθετο των διδασκαλιών του Ιησού.		170:2.10 (1860.5) The apostles were unable to grasp the real meaning of the Master’s utterances regarding the kingdom. The subsequent distortion of Jesus’ teachings, as they are recorded in the New Testament, is because the concept of the gospel writers was colored by the belief that Jesus was then absent from the world for only a short time; that he would soon return to establish the kingdom in power and glory—just such an idea as they held while he was with them in the flesh. But Jesus did not connect the establishment of the kingdom with the idea of his return to this world. That centuries have passed with no signs of the appearance of the “New Age” is in no way out of harmony with Jesus’ teaching.
170:2.11 (1860.6) Η μεγάλη προσπάθεια που περιλαμβάνεται σ’ αυτό το λόγο ήταν το εγχείρημα να εξηγηθεί πως το σχέδιο της βασιλείας των ουρανών βρίσκεται μέσα στο ιδανικό της εκτέλεσης του θελήματος του Θεού. Ο Κύριος είχε επιμείνει να διδάσκει τους οπαδούς του να προσεύχονται: «Ελθέτω η βασιλεία σου, γενηθήτω το θέλημά σου», και την ίδια στιγμή προσπάθησε με θέρμη να τους παρακινήσει να εγκαταλείψουν τη χρήση του όρου βασιλεία του Θεού προς χάριν του πλέον πρακτικού ισοδύναμου, τοθέλημα του Θεού. Αλλά δεν το πέτυχε.		170:2.11 (1860.6) The great effort embodied in this sermon was the attempt to translate the concept of the kingdom of heaven into the ideal of the idea of doing the will of God. Long had the Master taught his followers to pray: “Your kingdom come; your will be done”; and at this time he earnestly sought to induce them to abandon the use of the term kingdom of God in favor of the more practical equivalent, the will of God. But he did not succeed.
170:2.12 (1860.7) Ο Ιησούς επιθυμούσε να αντικαταστήσει την ιδέα της βασιλείας, του βασιλιά, και των υποτακτικών με την ιδέα της ουράνιας οικογένειας, του ουράνιου Πατέρα και των απελευθερωμένων παιδιών του Θεού, τα οποία είχαν όλα αναλάβει εθελοντικά να υπηρετούν τους συνανθρώπους τους και να λατρεύουν με ανυπέρβλητο και λογικό τρόπο τον Θεό Πατέρα.		170:2.12 (1860.7) Jesus desired to substitute for the idea of the kingdom, king, and subjects, the concept of the heavenly family, the heavenly Father, and the liberated sons of God engaged in joyful and voluntary service for their fellow men and in the sublime and intelligent worship of God the Father.
170:2.13 (1860.8) Μέχρι τώρα οι απόστολοι είχαν αποκτήσει μια διπλή άποψη για τη βασιλεία, που θεωρούσαν σαν:		170:2.13 (1860.8) Up to this time the apostles had acquired a double viewpoint of the kingdom; they regarded it as:
170:2.14 (1860.9) 1. Θέμα προσωπικού βιώματος μέσα στις καρδιές των αληθινών πιστών, και		170:2.14 (1860.9) 1. A matter of personal experience then present in the hearts of true believers, and
170:2.15 (1860.10) 2. Ζήτημα φυλετικού ή παγκόσμιου φαινομένου, ότι δηλαδή η βασιλεία βρισκόταν στο μέλλον, κάτι που έπρεπε να περιμένουν.		170:2.15 (1860.10) 2. A question of racial or world phenomena; that the kingdom was in the future, something to look forward to.
170:2.16 (1860.11) Περίμεναν τον ερχομό της βασιλείας στις καρδιές των ανθρώπων σαν σταδιακή ανάπτυξη, όπως η μαγιά στο ζυμάρι ή όπως η ανάπτυξη του σιναπόσπορου. Πίστευαν ότι ο ερχομός της βασιλείας με τη φυλετική ή παγκόσμια έννοια θα ήταν και ξαφνική αλλά και θεαματική. Ο Ιησούς ποτέ δεν κουράστηκε να τους λέγει ότι η βασιλεία των ουρανών ήταν η προσωπική εμπειρία τους στην αναγνώριση των υψηλών ιδιοτήτων της πνευματικής ζωής. Ότι αυτές οι πραγματικότητες της πνευματικής εμπειρίας προοδευτικά μεταφραζόντουσαν σε καινούργια και ανώτερα επίπεδα θεϊκής σιγουριάς και αιώνιας μεγαλοπρέπειας.		170:2.16 (1860.11) They looked upon the coming of the kingdom in the hearts of men as a gradual development, like the leaven in the dough or like the growing of the mustard seed. They believed that the coming of the kingdom in the racial or world sense would be both sudden and spectacular. Jesus never tired of telling them that the kingdom of heaven was their personal experience of realizing the higher qualities of spiritual living; that these realities of the spirit experience are progressively translated to new and higher levels of divine certainty and eternal grandeur.
170:2.17 (1860.12) Το απόγευμα ο Κύριος δίδαξε με ευκρίνεια ένα καινούργιο σχέδιο για τη διπλή φύση της βασιλείας στο οποίο απεικονίζοντο οι παρακάτω δυο φάσεις:		170:2.17 (1860.12) On this afternoon the Master distinctly taught a new concept of the double nature of the kingdom in that he portrayed the following two phases:
170:2.18 (1860.13) «Πρώτον. Η βασιλεία του Θεού στον κόσμο, η ύψιστη επιθυμία για το θέλημα του Θεού, η χωρίς εγωισμό αγάπη του ανθρώπου η οποία αποφέρει καρπούς αγαθούς μιας βελτιωμένης ηθικά συμπεριφοράς.		170:2.18 (1860.13) “First. The kingdom of God in this world, the supreme desire to do the will of God, the unselfish love of man which yields the good fruits of improved ethical and moral conduct.
170:2.19 (1861.1) Δεύτερον. Η βασιλεία του ουράνιου Θεού, ο στόχος των θνητών πιστών, το μέρος στο οποίο τελειοποιείται η αγάπη του Θεού και όπου εκτελείται κατά πιο θεϊκό τρόπο το θέλημα του Θεού».		170:2.19 (1861.1) “Second. The kingdom of God in heaven, the goal of mortal believers, the estate wherein the love for God is perfected, and wherein the will of God is done more divinely.”
170:2.20 (1861.2) Ο Ιησούς δίδαξε ότι με την πίστη ο πιστός εισέρχεται στη βασιλεία αμέσως. Στις ποικίλες ομιλίες δίδασκε πως δυο πράγματα είναι ουσιώδη για την είσοδο στη βασιλεία μέσω της πίστης:		170:2.20 (1861.2) Jesus taught that, by faith, the believer enters the kingdom now. In the various discourses he taught that two things are essential to faith-entrance into the kingdom:
170:2.21 (1861.3) 1. Πίστη, ειλικρίνεια. Να έρχεται κάποιος σαν μικρό παιδί, να δέχεται τη συγγένεια με το Θεό σαν δώρο, να υποτάσσεται στο θέλημα του Πατέρα χωρίς αμφισβήτηση και με ολοκληρωτική εμπιστοσύνη και γνήσια αυτοπεποίθηση στη σοφία του Πατέρα. Να έρχεται στη βασιλεία ελεύθερος από άδικη κρίση και προκατάληψη. Να έχει ανοιχτό μυαλό και να είναι δεκτικός σαν ένα απονήρευτο παιδί.		170:2.21 (1861.3) 1. Faith, sincerity. To come as a little child, to receive the bestowal of sonship as a gift; to submit to the doing of the Father’s will without questioning and in the full confidence and genuine trustfulness of the Father’s wisdom; to come into the kingdom free from prejudice and preconception; to be open-minded and teachable like an unspoiled child.
170:2.22 (1861.4) 2. Αληθινή πείνα (επιθυμία). Δίψα για τη δικαιοσύνη, αλλαγή σκέψης, απόκτηση κινήτρου να μοιάσει με το Θεό και να βρει το Θεό.		170:2.22 (1861.4) 2. Truth hunger. The thirst for righteousness, a change of mind, the acquirement of the motive to be like God and to find God.
170:2.23 (1861.5) Ο Ιησούς κήρυξε πως η αμαρτία δεν είναι παιδί μιας ελαττωματικής φύσης αλλά αντίθετα αποτέλεσμα ενός γνωστικού μυαλού κυριευμένου από ένα ανυπότακτο θέλημα. Αναφορικά με την αμαρτία, δίδασκε ότι ο Θεός μας έχει συγχωρέσει. Ότι εμείς προσωπικά αποκτάμε την συγχώρεση που μας αρμόζει ανάλογα με το πόσο εμείς συγχωρούμε τους συνανθρώπους μας. Όταν συγχωρούμε τους θνητούς αδελφούς μας, δημιουργούμε τη δυνατότητα στις ψυχές μας να δεχτούμε τη συγχώρεση του Θεού για τα δικά μας λάθη.		170:2.23 (1861.5) Jesus taught that sin is not the child of a defective nature but rather the offspring of a knowing mind dominated by an unsubmissive will. Regarding sin, he taught that God has forgiven; that we make such forgiveness personally available by the act of forgiving our fellows. When you forgive your brother in the flesh, you thereby create the capacity in your own soul for the reception of the reality of God’s forgiveness of your own misdeeds.
170:2.24 (1861.6) Την εποχή που ο απόστολος Ιωάννης άρχισε να γράφει την ιστορία της ζωής και της διδασκαλίας του Ιησού, οι πρώτοι χριστιανοί είχαν βιώσει τόσα βάσανα με την ιδέα ότι η βασιλεία του Θεού προκαλούσε διωγμούς ώστε είχαν εγκαταλείψει τη χρήση του όρου. Ο Ιωάννης αναφέρεται πολύ στην «αιώνια ζωή». Ο Ιησούς συχνά αναφέρθηκε γι αυτή σαν «βασιλεία της ζωής». Επίσης συχνά ανάφερε τη «βασιλεία του Θεού μέσα σας». Κάποτε μίλησε για μια παρόμοια εμπειρία όπως «οικογενειακή συγγένεια με το Θεό Πατέρα». Ο Ιησούς προσπάθησε να αντικαταστήσει πολλούς όρους σχετικούς με τη βασιλεία αλλά πάντα χωρίς επιτυχία. Μεταξύ άλλων χρησιμοποίησε τους όρους: η οικογένεια του Θεού, το θέλημα του Πατέρα, τα παιδιά του Θεού, η συντροφιά των πιστών, η υπηρεσία του Πατέρα και τα λυτρωμένα παιδιά του Θεού.		170:2.24 (1861.6) By the time the Apostle John began to write the story of Jesus’ life and teachings, the early Christians had experienced so much trouble with the kingdom-of-God idea as a breeder of persecution that they had largely abandoned the use of the term. John talks much about the “eternal life.” Jesus often spoke of it as the “kingdom of life.” He also frequently referred to “the kingdom of God within you.” He once spoke of such an experience as “family fellowship with God the Father.” Jesus sought to substitute many terms for the kingdom but always without success. Among others, he used: the family of God, the Father’s will, the friends of God, the fellowship of believers, the brotherhood of man, the Father’s fold, the children of God, the fellowship of the faithful, the Father’s service, and the liberated sons of God.
170:2.25 (1861.7) Δεν μπόρεσε να αποφύγει όμως τη χρήση της ιδέας της βασιλείας. Δεν ήταν παρά πενήντα χρόνια αργότερα, λίγο μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από το ρωμαϊκό στρατό, που αυτή η ιδέα για τη βασιλεία άρχισε να αλλάζει με την πίστη της αιώνιας ζωής, καθώς η ταχύτατα επεκτεινόμενη και σταθεροποιούμενη χριστιανική Εκκλησία έγινε κυρίαρχη των κοινωνικών και καθιερωμένων απόψεών της.		170:2.25 (1861.7) But he could not escape the use of the kingdom idea. It was more than fifty years later, not until after the destruction of Jerusalem by the Roman armies, that this concept of the kingdom began to change into the cult of eternal life as its social and institutional aspects were taken over by the rapidly expanding and crystallizing Christian church.
3. ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ^top		3. In Relation to Righteousness ^top
170:3.1 (1861.8) Ο Ιησούς προσπαθούσε πάντοτε να αποτυπώνει στους αποστόλους και μαθητές του πως πρέπει να αποκτήσουν, με πίστη, μια δικαιοσύνη η οποία θα υπερέβαινε τη δικαιοσύνη των μιμητικών πράξεων τις οποίες μερικοί γραμματείς και Φαρισαίοι επεδείκνυαν με τόση ματαιοδοξία μπροστά στον κόσμο.		170:3.1 (1861.8) Jesus was always trying to impress upon his apostles and disciples that they must acquire, by faith, a righteousness which would exceed the righteousness of slavish works which some of the scribes and Pharisees paraded so vaingloriously before the world.
170:3.2 (1861.9) Αν και ο Ιησούς δίδασκε ότι η πίστη, απλή όπως ενός μικρού παιδιού, ήταν το κλειδί για την πόρτα της βασιλείας, δίδασκε επίσης ότι, αφού διέσχιζε κανείς την πόρτα, υπήρχαν τα προοδευτικά σκαλιά της δικαιοσύνης τα οποία κάθε πιστό παιδί έπρεπε να ανέβει για να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί πλήρως όπως οι ρωμαλέοι γιοι του Θεού.		170:3.2 (1861.9) Though Jesus taught that faith, simple childlike belief, is the key to the door of the kingdom, he also taught that, having entered the door, there are the progressive steps of righteousness which every believing child must ascend in order to grow up to the full stature of the robust sons of God.
170:3.3 (1861.10) Η μελέτη της τεχνικής για να λάβει κάποιος τη συγχώρεση του Θεού είναι η αιτία για την αποκάλυψη της επίτευξης της δικαιοσύνης της βασιλείας. Η πίστη είναι η τιμή που πληρώνει κάποιος για την είσοδο στην οικογένεια του Θεού. Αλλά η συγχώρεση είναι η πράξη του Θεού που δέχεται την πίστη σαν τιμή εισόδου. Και το να λάβει ένας πιστός της βασιλείας τη συγχώρεση του Θεού συνεπάγεται μια καθορισμένη και αληθινή εμπειρία και συνίσταται από τα ακόλουθα τέσσερα βήματα, τα βήματα της βασιλείας στην εσώτερη δικαιοσύνη:		170:3.3 (1861.10) It is in the consideration of the technique of receiving God’s forgiveness that the attainment of the righteousness of the kingdom is revealed. Faith is the price you pay for entrance into the family of God; but forgiveness is the act of God which accepts your faith as the price of admission. And the reception of the forgiveness of God by a kingdom believer involves a definite and actual experience and consists in the following four steps, the kingdom steps of inner righteousness:
170:3.4 (1862.1) 1. Η συγχώρεση του Θεού είναι πραγματικά εφικτή και βιώνεται από τον άνθρωπο σε προσωπικό επίπεδο ανάλογα με το πόσο αυτός συγχωρεί τους συνανθρώπους του.		170:3.4 (1862.1) 1. God’s forgiveness is made actually available and is personally experienced by man just in so far as he forgives his fellows.
170:3.5 (1862.2) 2. Ο άνθρωπος δεν θα συγχωρέσει αληθινά τους συνανθρώπους του αν δεν τους αγαπήσει σαν τον εαυτό του.		170:3.5 (1862.2) 2. Man will not truly forgive his fellows unless he loves them as himself.
170:3.6 (1862.3) 3. Μια τέτοια αγάπη προς τον πλησίον είναι η ύψιστη ηθική.		170:3.6 (1862.3) 3. To thus love your neighbor as yourself is the highest ethics.
170:3.7 (1862.4) 4. Η ηθική συμπεριφορά, η αληθινή δικαιοσύνη γίνεται, τότε, το φυσικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας αγάπης.		170:3.7 (1862.4) 4. Moral conduct, true righteousness, becomes, then, the natural result of such love.
170:3.8 (1862.5) Είναι επομένως προφανές ότι η αληθινή και εσωτερική θρησκεία της βασιλείας, αστείρευτα και αδιάκοπα τείνει να γίνει φανερή στις λεωφόρους της κοινωνικής υπηρεσίας. Ο Ιησούς δίδαξε μια ζωντανή θρησκεία που θα παρακινούσε τους πιστούς να ασχοληθούν με αγάπη στην κοινωνική υπηρεσία. Ο Ιησούς όμως δεν έβαλε την ηθική στη θέση της θρησκείας. Κήρυξε τη θρησκεία σαν το αίτιο και την ηθική σαν το αποτέλεσμα.		170:3.8 (1862.5) It therefore is evident that the true and inner religion of the kingdom unfailingly and increasingly tends to manifest itself in practical avenues of social service. Jesus taught a living religion that impelled its believers to engage in the doing of loving service. But Jesus did not put ethics in the place of religion. He taught religion as a cause and ethics as a result.
170:3.9 (1862.6) Η εντιμότητα κάθε πράξης πρέπει να εκτιμάται από το κίνητρο. Οι ύψιστες μορφές της καλοσύνης είναι ως εκ τούτου ασυνείδητες. Ο Ιησούς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε μόνο για την ηθική ή το δίκαιο. Ενδιαφέρθηκε πολύ για την ενδόμυχη και πνευματική συναδέλφωση με το Θεό Πατέρα η οποία εκδηλώνεται εξωτερικά με σίγουρο και άμεσο τρόπο με τη γεμάτη αγάπη υπηρεσία προς τον άνθρωπο. Δίδασκε ότι η θρησκεία της βασιλείας είναι μια αυθεντική προσωπική εμπειρία την οποία κανένας δεν μπορεί να συγκρατήσει μέσα του. Ότι η συνειδητοποίηση του να είναι κανείς μέλος της οικογένειας των πιστών οδηγεί αναπόφευκτα στην πρακτική των γενικών αρχών συμπεριφοράς της οικογένειας, στην υπηρεσία των αδελφών μας στην προσπάθεια να προάγουμε και να μεγαλώσουμε την αδελφότητα.		170:3.9 (1862.6) The righteousness of any act must be measured by the motive; the highest forms of good are therefore unconscious. Jesus was never concerned with morals or ethics as such. He was wholly concerned with that inward and spiritual fellowship with God the Father which so certainly and directly manifests itself as outward and loving service for man. He taught that the religion of the kingdom is a genuine personal experience which no man can contain within himself; that the consciousness of being a member of the family of believers leads inevitably to the practice of the precepts of the family conduct, the service of one’s brothers and sisters in the effort to enhance and enlarge the brotherhood.
170:3.10 (1862.7) Η θρησκεία της βασιλείας είναι προσωπική, ατομική. Οι καρποί, τα αποτελέσματα όμως αφορούν την οικογένεια, την κοινωνία. Ο Ιησούς δεν παρέλειψε ποτέ να εξυψώνει την ιερότητα του ατόμου όπως αντιπαραβάλλεται με την κοινότητα. Όμως, αναγνώρισε επίσης ότι ο άνθρωπος εξελίσσει το χαρακτήρα του μέσα από την ανιδιοτελή υπηρέτηση. Ότι ξεδιπλώνει την ηθική φύση του μέσα από τις αγαθές σχέσεις του με τους συνανθρώπους του.		170:3.10 (1862.7) The religion of the kingdom is personal, individual; the fruits, the results, are familial, social. Jesus never failed to exalt the sacredness of the individual as contrasted with the community. But he also recognized that man develops his character by unselfish service; that he unfolds his moral nature in loving relations with his fellows.
170:3.11 (1862.8) Διδάσκοντας ότι η βασιλεία βρίσκεται μέσα μας, εξυψώνοντας το άτομο, ο Ιησούς έδωσε θανάσιμο πλήγμα στην αρχαία κοινωνία στο ότι προανήγγειλε τη νέα απονομή αληθινής κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτή η νέα τάξη της κοινωνίας έγινε ελάχιστα γνωστή στον κόσμο, επειδή ο κόσμος αρνήθηκε να εφαρμόσει τις αρχές του ευαγγελίου της βασιλείας των ουρανών. Και όταν η πνευματική υπεροχή της βασιλείας έρθει πράγματι στη γη, δεν θα φανερωθεί μόνο από τις βελτιωμένες κοινωνικές συνθήκες του κόσμου, αλλά μάλλον από τη μεγαλοπρέπεια εκείνων των προηγμένων και εμπλουτισμένων πνευματικών αξιών οι οποίες χαρακτηρίζουν την εποχή που πλησιάζει, αυτή των βελτιωμένων ανθρώπινων σχέσεων και των προωθημένων πνευματικών κατορθωμάτων.		170:3.11 (1862.8) By teaching that the kingdom is within, by exalting the individual, Jesus struck the deathblow of the old society in that he ushered in the new dispensation of true social righteousness. This new order of society the world has little known because it has refused to practice the principles of the gospel of the kingdom of heaven. And when this kingdom of spiritual pre-eminence does come upon the earth, it will not be manifested in mere improved social and material conditions, but rather in the glories of those enhanced and enriched spiritual values which are characteristic of the approaching age of improved human relations and advancing spiritual attainments.
4. Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ^top		4. Jesus’ Teaching About the Kingdom ^top
170:4.1 (1862.9) Ο Ιησούς δεν έδωσε ποτέ ένα σαφή ορισμό της βασιλείας. Τη μια στιγμή θα μίλαγε για τη μια πλευρά της βασιλείας και την άλλη θα συζήταγε μια διαφορετική άποψη της αδελφότητας της εξουσίας του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων. Στην πορεία της ομιλίας αυτού του Σαββατιάτικου απογεύματος, ο Ιησούς έκανε νύξη για πέντε όψεις ή περιόδους της βασιλείας και αυτές ήταν:		170:4.1 (1862.9) Jesus never gave a precise definition of the kingdom. At one time he would discourse on one phase of the kingdom, and at another time he would discuss a different aspect of the brotherhood of God’s reign in the hearts of men. In the course of this Sabbath afternoon’s sermon Jesus noted no less than five phases, or epochs, of the kingdom, and they were:
170:4.2 (1862.10) 1. Η προσωπική και ενδόμυχη εμπειρία της πνευματικής ζωής της συντροφιάς του πιστού με το Θεό Πατέρα.		170:4.2 (1862.10) 1. The personal and inward experience of the spiritual life of the fellowship of the individual believer with God the Father.
170:4.3 (1863.1) 2. Η διευρυμένη αδελφότητα των πιστών του ευαγγελίου, η κοινωνική άποψη του προηγμένου δικαίου και της ηθικής που οφείλονται στην εξουσία του πνεύματος του Θεού στις καρδιές των εξατομικευμένων πιστών.		170:4.3 (1863.1) 2. The enlarging brotherhood of gospel believers, the social aspects of the enhanced morals and quickened ethics resulting from the reign of God’s spirit in the hearts of individual believers.
170:4.4 (1863.2) 3. Η υπεράνω των θνητών αδελφότητα των αόρατων πνευματικών όντων η οποία κυριαρχεί στη γη και τον ουρανό, δηλαδή η υπερανθρώπινη βασιλεία του Θεού.		170:4.4 (1863.2) 3. The supermortal brotherhood of invisible spiritual beings which prevails on earth and in heaven, the superhuman kingdom of God.
170:4.5 (1863.3) 4. Το όραμα της πιο τέλειας εκπλήρωσης του θελήματος του Θεού, η προώθηση προς τη χαραυγή μιας νέας κοινωνικής τάξης σε συνδυασμό με βελτιωμένη πνευματική ζωή – η επόμενη εποχή του ανθρώπου.		170:4.5 (1863.3) 4. The prospect of the more perfect fulfillment of the will of God, the advance toward the dawn of a new social order in connection with improved spiritual living—the next age of man.
170:4.6 (1863.4) 5. Η βασιλεία στην ολοκλήρωσή της, η μελλοντική πνευματική εποχή του φωτός και της ζωής στη γη.		170:4.6 (1863.4) 5. The kingdom in its fullness, the future spiritual age of light and life on earth.
170:4.7 (1863.5) Για το λόγο αυτό πρέπει πάντοτε να εξετάζουμε τη διδασκαλία του Κυρίου για να είμαστε σίγουροι σε ποια από τις πέντε αυτές όψεις αναφέρεται όταν κάνει χρήση του όρου βασιλεία των ουρανών. Με τη διαδικασία αυτή της σταδιακής αλλαγής του ανθρώπινου θελήματος, και με τον επηρεασμό των ανθρωπίνων αποφάσεων, ο Μιχαήλ και οι συνεργάτες του αλλάζουν με όμοιο τρόπο σταδιακά αλλά σίγουρα την όλη πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης, κοινωνικής και λοιπής.		170:4.7 (1863.5) Wherefore must we always examine the Master’s teaching to ascertain which of these five phases he may have reference to when he makes use of the term kingdom of heaven. By this process of gradually changing man’s will and thus affecting human decisions, Michael and his associates are likewise gradually but certainly changing the entire course of human evolution, social and otherwise.
170:4.8 (1863.6) Ο Κύριος με την ευκαιρία αυτή, έδωσε έμφαση στα ακόλουθα πέντε σημεία που αντιπροσωπεύουν τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του ευαγγελίου της βασιλείας:		170:4.8 (1863.6) The Master on this occasion placed emphasis on the following five points as representing the cardinal features of the gospel of the kingdom:
170:4.9 (1863.7) 1. Την υπεροχή του ατόμου.		170:4.9 (1863.7) 1. The pre-eminence of the individual.
170:4.10 (1863.8) 2. Το θέλημα σαν αποφασιστικό παράγοντα στην ανθρώπινη εμπειρία.		170:4.10 (1863.8) 2. The will as the determining factor in man’s experience.
170:4.11 (1863.9) 3. Την πνευματική συναδελφοσύνη με το Θεό Πατέρα.		170:4.11 (1863.9) 3. Spiritual fellowship with God the Father.
170:4.12 (1863.10) 4. Την ύψιστη ικανοποίηση από τη γεμάτη αγάπη υπηρεσία του ανθρώπου.		170:4.12 (1863.10) 4. The supreme satisfactions of the loving service of man.
170:4.13 (1863.11) 5. Την υπεροχή του πνεύματος επί της ύλης στην προσωπικότητα του ανθρώπου.		170:4.13 (1863.11) 5. The transcendency of the spiritual over the material in human personality.
170:4.14 (1863.12) Ο κόσμος αυτός δεν δοκίμασε ποτέ να εφαρμόσει με σοβαρότητα, με ειλικρίνεια ή με εντιμότητα τις δυναμικές ιδέες και τα θεϊκά ιδεώδη της θεωρίας του Ιησού για τη βασιλεία των ουρανών. Αλλά να μην απογοητεύεστε από την προφανή αργή πρόοδο της ιδέας της βασιλείας πάνω στην Ουράντια. Να θυμάστε ότι ο κανόνας της προοδευτικής εξέλιξης υπόκειται σε ξαφνικές και απρόβλεπτες περιοδικές αλλαγές και του υλικού αλλά και του πνευματικού κόσμου. Η αποστολή του Ιησού σαν ενσαρκωμένου Γιου ήταν ένα τέτοιο παράξενο και απρόβλεπτο γεγονός στην πνευματική ζωή του κόσμου. Ποτέ να μην κάνετε το μοιραίο λάθος, περιμένοντας για τη φανερή επίδειξη της βασιλείας στον κόσμο, να παραλείψετε την εδραίωσή της μέσα στις ψυχές σας.		170:4.14 (1863.12) This world has never seriously or sincerely or honestly tried out these dynamic ideas and divine ideals of Jesus’ doctrine of the kingdom of heaven. But you should not become discouraged by the apparently slow progress of the kingdom idea on Urantia. Remember that the order of progressive evolution is subjected to sudden and unexpected periodical changes in both the material and the spiritual worlds. The bestowal of Jesus as an incarnated Son was just such a strange and unexpected event in the spiritual life of the world. Neither make the fatal mistake, in looking for the age manifestation of the kingdom, of failing to effect its establishment within your own souls.
170:4.15 (1863.13) Αν και ο Ιησούς αναφέρθηκε σε μια μόνο μελλοντική όψη της βασιλείας, και σε πολλές περιπτώσεις, υποδήλωσε ότι ένα τέτοιο γεγονός θα γινόταν φανερό σαν μέρος μιας παγκόσμιας κρίσης, αν και κατά τον ίδιο τρόπο σε αρκετές περιπτώσεις, με απόλυτη βεβαιότητα, σαφώς υποσχέθηκε κάποτε να επιστρέψει στην Ουράντια, θα πρέπει να αναφερθεί ότι ποτέ δεν συνδύασε κατηγορηματικά τις δυο αυτές ιδέες μαζί. Υποσχέθηκε μια καινούργια αποκάλυψη της βασιλείας στη γη και σε κάποια μελλοντική εποχή. Επίσης υποσχέθηκε να επιστρέψει στον κόσμο αυτό προσωπικά. Δεν είπε όμως ότι τα δυο αυτά γεγονότα ήταν συνώνυμα. Εξ’ όσων γνωρίζουμε, οι υποσχέσεις αυτές, ίσως ναι, ίσως όχι, μπορεί να αναφέρονται στο ίδιο γεγονός.		170:4.15 (1863.13) Although Jesus referred one phase of the kingdom to the future and did, on numerous occasions, intimate that such an event might appear as a part of a world crisis; and though he did likewise most certainly, on several occasions, definitely promise sometime to return to Urantia, it should be recorded that he never positively linked these two ideas together. He promised a new revelation of the kingdom on earth and at some future time; he also promised sometime to come back to this world in person; but he did not say that these two events were synonymous. From all we know these promises may, or may not, refer to the same event.
170:4.16 (1863.14) Οι απόστολοι και οι μαθητές του ως επί το πλείστον συνδύασαν τις δυο αυτές διδασκαλίες μαζί. Όταν η βασιλεία απέτυχε να υλοποιηθεί όπως αυτοί περίμεναν, ανακαλώντας τη διδασκαλία του Κυρίου σχετικά με μια μελλοντική βασιλεία και ενθυμούμενοι την υπόσχεσή του ότι θα έλθει πάλι, έφτασαν στο συμπέρασμα ότι αυτές οι υποσχέσεις αναφερόντουσαν σ’ ένα ταυτόσημο γεγονός. Και επομένως έζησαν με την ελπίδα της άμεσης δεύτερης έλευσής του για να εδραιώσει τη βασιλεία στην πληρότητά της με δύναμη και δόξα. Και πιστεύοντας αυτό, οι διαδοχικές γενιές έζησαν στη γη μοιραζόμενες την ίδια εμπνευσμένη αλλά απογοητευτική ελπίδα.		170:4.16 (1863.14) His apostles and disciples most certainly linked these two teachings together. When the kingdom failed to materialize as they had expected, recalling the Master’s teaching concerning a future kingdom and remembering his promise to come again, they jumped to the conclusion that these promises referred to an identical event; and therefore they lived in hope of his immediate second coming to establish the kingdom in its fullness and with power and glory. And so have successive believing generations lived on earth entertaining the same inspiring but disappointing hope.
5. ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΙΔΕΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ^top		5. Later Ideas of the Kingdom ^top
170:5.1 (1864.1) Έχοντας ανακεφαλαιώσει τις διδασκαλίες του Ιησού για τη βασιλεία των ουρανών, μας επιτρέπεται να αφηγηθούμε κάποιες τελευταίες ιδέες που συμπεριελήφθησαν στο σχέδιο για τη βασιλεία και να κάνουμε μια προφητική πρόβλεψη για τη βασιλεία όπως μπορεί να εξελιχθεί στην εποχή που έρχεται.		170:5.1 (1864.1) Having summarized the teachings of Jesus about the kingdom of heaven, we are permitted to narrate certain later ideas which became attached to the concept of the kingdom and to engage in a prophetic forecast of the kingdom as it may evolve in the age to come.
170:5.2 (1864.2) Κατά τους πρώτους αιώνες της χριστιανικής προπαγάνδας, η ιδέα για τη βασιλεία των ουρανών ήταν τρομακτικά επηρεασμένη από τις αντιλήψεις του ελληνικού ιδεαλισμού, που τότε επεκτείνετο ταχύτατα, από την ιδέα ότι το φυσικό ήταν η σκιά του πνευματικού – του πρόσκαιρου σαν τη χρονική σκιά του αιώνιου.		170:5.2 (1864.2) Throughout the first centuries of the Christian propaganda, the idea of the kingdom of heaven was tremendously influenced by the then rapidly spreading notions of Greek idealism, the idea of the natural as the shadow of the spiritual—the temporal as the time shadow of the eternal.
170:5.3 (1864.3) Το μεγάλο όμως βήμα που σηματοδότησε τη μεταφύτευση των διδασκαλιών του Ιησού από το εβραϊκό στο εθνικό έδαφος, έγινε όταν ο Μεσσίας της βασιλείας μετατράπηκε σε Λυτρωτή της εκκλησίας, μια θρησκευτική και κοινωνική οργάνωση που αναπτύχθηκε από τις δραστηριότητες του Παύλου και των διαδόχων του και βασίστηκε στις διδασκαλίες του Ιησού όπως αυτές συμπληρώθηκαν από τις ιδέες του Φίλωνα και των περσικών θεωριών του καλού και του κακού.		170:5.3 (1864.3) But the great step which marked the transplantation of the teachings of Jesus from a Jewish to a gentile soil was taken when the Messiah of the kingdom became the Redeemer of the church, a religious and social organization growing out of the activities of Paul and his successors and based on the teachings of Jesus as they were supplemented by the ideas of Philo and the Persian doctrines of good and evil.
170:5.4 (1864.4) Οι ιδέες και τα ιδεώδη του Ιησού, που περιείχοντο στη διδασκαλία του ευαγγελίου της βασιλείας, απέτυχαν σχεδόν να πραγματοποιηθούν καθώς οι οπαδοί του σταδιακά διαστρέβλωσαν τις εξαγγελίες του. Το σχέδιο του Μεσσία για τη βασιλεία τροποποιήθηκε σημαντικά από δυο μεγάλα ρεύματα:		170:5.4 (1864.4) The ideas and ideals of Jesus, embodied in the teaching of the gospel of the kingdom, nearly failed of realization as his followers progressively distorted his pronouncements. The Master’s concept of the kingdom was notably modified by two great tendencies:
170:5.5 (1864.5) 1. Οι Ιουδαίοι πιστοί επέμεναν να τον θεωρούν Μεσσία. Πίστευαν ότι ο Ιησούς θα επέστρεφε πολύ σύντομα για να εδραιώσει πραγματικά την παγκόσμια και λίγο-πολύ υλιστική βασιλεία.		170:5.5 (1864.5) 1. The Jewish believers persisted in regarding him as the Messiah. They believed that Jesus would very soon return actually to establish the world-wide and more or less material kingdom.
170:5.6 (1864.6) 2. Οι χριστιανοί που προερχόντουσαν από τους εθνικούς άρχισαν πολύ νωρίς να δέχονται τις θεωρίες του Παύλου, οι οποίες οδήγησαν με τον καιρό στη γενική πίστη ότι ο Ιησούς ήταν ο Λυτρωτής των παιδιών της εκκλησίας, ο νέος και καθιερωμένος διάδοχος του παλαιότερου σχεδίου της απόλυτα πνευματικής αδελφότητας της βασιλείας.		170:5.6 (1864.6) 2. The gentile Christians began very early to accept the doctrines of Paul, which led increasingly to the general belief that Jesus was the Redeemer of the children of the church, the new and institutional successor of the earlier concept of the purely spiritual brotherhood of the kingdom.
170:5.7 (1864.7) Η εκκλησία, σαν κοινωνικό συνεπακόλουθο της βασιλείας, ήταν εξ ολοκλήρου υλική ακόμα και επιθυμητή. Το κακό της εκκλησίας δεν ήταν η ύπαρξή της αλλά μάλλον επειδή εκτόπισε την ιδέα του Ιησού για τη βασιλεία. Η καθιερωθείσα εκκλησία του Παύλου έγινε το ουσιαστικό υποκατάστατο της βασιλείας των ουρανών την οποία είχε διακηρύξει ο Ιησούς.		170:5.7 (1864.7) The church, as a social outgrowth of the kingdom, would have been wholly natural and even desirable. The evil of the church was not its existence, but rather that it almost completely supplanted the Jesus concept of the kingdom. Paul’s institutionalized church became a virtual substitute for the kingdom of heaven which Jesus had proclaimed.
170:5.8 (1864.8) Αλλά μην αμφιβάλλετε, η ίδια αυτή βασιλεία των ουρανών, την οποία δίδαξε ο Κύριος, υπάρχει μέσα στις καρδιές των πιστών, και θα κηρυχθεί σε αυτή τη χριστιανική εκκλησία, όπως και σε όλες τις άλλες θρησκείες, τις φυλές και τα έθνη της γης – ακόμα και σε κάθε άτομο ξεχωριστά.		170:5.8 (1864.8) But doubt not, this same kingdom of heaven which the Master taught exists within the heart of the believer, will yet be proclaimed to this Christian church, even as to all other religions, races, and nations on earth—even to every individual.
170:5.9 (1864.9) Η βασιλεία της διδασκαλίας του Ιησού, το πνευματικό ιδεώδες της δικαιοσύνης του ατόμου και το σχέδιο για τη θεϊκή συναδέλφωση του ανθρώπου με το Θεό, εισχώρησε βαθμιαία στη μυστικιστική κατανόηση του προσώπου του Ιησού σαν Λυτρωτή-Δημιουργού και πνευματική κεφαλή μιας κοινωνικοποιημένης θρησκευτικής κοινότητας. Με τον τρόπο αυτό μια επίσημη και καθιερωμένη εκκλησία έγινε το υποκατάστατο για την ιδιαιτέρως οδηγούμενη από το πνεύμα αδελφότητα της βασιλείας.		170:5.9 (1864.9) The kingdom of Jesus’ teaching, the spiritual ideal of individual righteousness and the concept of man’s divine fellowship with God, became gradually submerged into the mystic conception of the person of Jesus as the Redeemer-Creator and spiritual head of a socialized religious community. In this way a formal and institutional church became the substitute for the individually spirit-led brotherhood of the kingdom.
170:5.10 (1864.10) Η εκκλησία ήταν αναπόφευκτο και χρήσιμο κοινωνικό επακόλουθο της ζωής και της διδασκαλίας του Ιησού. Η τραγωδία συντελέστηκε από το γεγονός ότι αυτή η κοινωνική αντενέργεια στις διδασκαλίες της βασιλείας εκτόπισε τόσο ολοκληρωτικά το πνευματικό σχέδιο της αληθινής βασιλείας όπως ο Ιησούς τη δίδαξε και τη βίωσε.		170:5.10 (1864.10) The church was an inevitable and useful social result of Jesus’ life and teachings; the tragedy consisted in the fact that this social reaction to the teachings of the kingdom so fully displaced the spiritual concept of the real kingdom as Jesus taught and lived it.
170:5.11 (1865.1) Η βασιλεία για τους Ιουδαίους ήταν η Ισραηλιτική κοινότητα. Για τους εθνικούς έγινε η Χριστιανική εκκλησία. Για τον Ιησού η βασιλεία ήταν το σύνολο εκείνων των ατόμων που είχαν ομολογήσει την πίστη τους στην πατρότητα του Θεού, και με τον τρόπο αυτό δήλωσαν την ολόψυχη αφοσίωσή τους στην εκτέλεση του θελήματος του Θεού, και έτσι έγιναν μέλη της πνευματικής αδελφότητας του ανθρώπου.		170:5.11 (1865.1) The kingdom, to the Jews, was the Israelite community; to the gentiles it became the Christian church. To Jesus the kingdom was the sum of those individuals who had confessed their faith in the fatherhood of God, thereby declaring their wholehearted dedication to the doing of the will of God, thus becoming members of the spiritual brotherhood of man.
170:5.12 (1865.2) Ο Κύριος αντιλήφθηκε πλήρως ότι θα εμφανιζόντουσαν κάποια κοινωνικά επακόλουθα στον κόσμο σαν συνέπεια της εξάπλωσης του ευαγγελίου της βασιλείας, αλλά σχεδίαζε όλες αυτές οι επιθυμητές κοινωνικές εκδηλώσεις να εμφανιζόντουσαν σαν ασυνείδητα και αναπόφευκτα παράγωγα, ή φυσικοί καρποί, της ενδόμυχης προσωπικής εμπειρίας των πιστών, της απόλυτα πνευματικής συντροφιάς και κοινωνίας με το θεϊκό πνεύμα το οποίο κατοικεί και δραστηριοποιεί όλους αυτούς τους πιστούς.		170:5.12 (1865.2) The Master fully realized that certain social results would appear in the world as a consequence of the spread of the gospel of the kingdom; but he intended that all such desirable social manifestations should appear as unconscious and inevitable outgrowths, or natural fruits, of this inner personal experience of individual believers, this purely spiritual fellowship and communion with the divine spirit which indwells and activates all such believers.
170:5.13 (1865.3) Ο Ιησούς προέβλεψε ότι μια κοινωνική οργάνωση, ή εκκλησία, θα ακολουθούσε την πρόοδο της αληθινής πνευματικής βασιλείας, και γι αυτό ποτέ δεν εναντιώθηκε στους αποστόλους που εξασκούσαν το ιεροτελεστικό βάπτισμα του Ιωάννη. Δίδασκε πως η αγαπώσα την αλήθεια ψυχή, αυτή που πεινάει και διψάει για τη δικαιοσύνη, για το Θεό, δια μέσου της πίστεως γίνεται δεκτή στην πνευματική βασιλεία. Συγχρόνως οι απόστολοι δίδασκαν ότι ο πιστός αυτός, δια μέσου της ιεροτελεστίας του βαπτίσματος γίνεται δεκτός στην κοινωνική οργάνωση των μαθητών.		170:5.13 (1865.3) Jesus foresaw that a social organization, or church, would follow the progress of the true spiritual kingdom, and that is why he never opposed the apostles’ practicing the rite of John’s baptism. He taught that the truth-loving soul, the one who hungers and thirsts for righteousness, for God, is admitted by faith to the spiritual kingdom; at the same time the apostles taught that such a believer is admitted to the social organization of disciples by the outward rite of baptism.
170:5.14 (1865.4) Όταν οι άμεσοι οπαδοί του Ιησού αναγνώρισαν τη μερική αποτυχία τους να πραγματώσουν τα ιδεώδη του Ιησού για την εδραίωση της βασιλείας στις καρδιές των ανθρώπων δια της κυριαρχίας και καθοδήγησης του πνεύματος του πιστού, βάλθηκαν να σώσουν τη διδασκαλία του από την ολοκληρωτική εξαφάνιση, υποκαθιστώντας τα ιδεώδη του Κυρίου για τη βασιλεία με τη βαθμιαία δημιουργία μιας ορατής κοινωνικής οργάνωσης, της Χριστιανικής εκκλησίας. Και όταν εκπλήρωσαν το πρόγραμμα της υποκατάστασης, για να διατηρήσουν τη συνάφεια και να εξασφαλίσουν την αναγνώριση της διδασκαλίας του Κυρίου σχετικά με το γεγονός της βασιλείας, προχώρησαν τοποθετώντας τον ερχομό της βασιλείας στο μέλλον. Η εκκλησία, μόλις εδραιώθηκε γερά, άρχισε να διδάσκει ότι η βασιλεία θα εμφανιζόταν στην πραγματικότητα κατά το μεσουράνημα της χριστιανικής εποχής, κατά τη δεύτερη έλευση του Χριστού.		170:5.14 (1865.4) When Jesus’ immediate followers recognized their partial failure to realize his ideal of the establishment of the kingdom in the hearts of men by the spirit’s domination and guidance of the individual believer, they set about to save his teaching from being wholly lost by substituting for the Master’s ideal of the kingdom the gradual creation of a visible social organization, the Christian church. And when they had accomplished this program of substitution, in order to maintain consistency and to provide for the recognition of the Master’s teaching regarding the fact of the kingdom, they proceeded to set the kingdom off into the future. The church, just as soon as it was well established, began to teach that the kingdom was in reality to appear at the culmination of the Christian age, at the second coming of Christ.
170:5.15 (1865.5) Με τον τρόπο αυτό η βασιλεία έγινε το σχέδιο μιας εποχής, η ιδέα μιας μελλοντικής έλευσης και το ιδεώδες της τελικής απολύτρωσης των αγίων του Υψίστου. Οι πρώτοι χριστιανοί (και όλοι οι μετέπειτα), γενικά έχασαν την αντίληψη της ιδέας του Πατέρα και του Γιου που περιείχετο στη διδασκαλία του Ιησού για τη βασιλεία, και αντί αυτού, έβαλαν στη θέση του την καλά οργανωμένη κοινωνική συντροφιά της εκκλησίας. Έτσι η εκκλησία έγινε κυρίως μια κοινωνική αδελφότητα η οποία εκτόπισε αποτελεσματικά το σχέδιο και το ιδεώδες του Ιησού για μια πνευματική αδελφότητα.		170:5.15 (1865.5) In this manner the kingdom became the concept of an age, the idea of a future visitation, and the ideal of the final redemption of the saints of the Most High. The early Christians (and all too many of the later ones) generally lost sight of the Father-and-son idea embodied in Jesus’ teaching of the kingdom, while they substituted therefor the well-organized social fellowship of the church. The church thus became in the main a social brotherhood which effectively displaced Jesus’ concept and ideal of a spiritual brotherhood.
170:5.16 (1865.6) Κατά μεγάλο μέρος το ιδεώδες σχέδιο του Ιησού απέτυχε, αλλά σχετικά με τη θεμελίωση της προσωπικής ζωής και διδασκαλίας του Κυρίου, συμπληρωμένης από τις ελληνικές και περσικές ιδέες για την αιώνια ζωή και εμπλουτισμένη με τις θεωρίες του Φίλωνα για τα εγκόσμια σε αντίθεση με τα πνευματικά, ο Παύλος έχτισε μια από τις πλέον προοδευτικές ανθρώπινες κοινωνίες που έγινε ποτέ στην Ουράντια.		170:5.16 (1865.6) Jesus’ ideal concept largely failed, but upon the foundation of the Master’s personal life and teachings, supplemented by the Greek and Persian concepts of eternal life and augmented by Philo’s doctrine of the temporal contrasted with the spiritual, Paul went forth to build up one of the most progressive human societies which has ever existed on Urantia.
170:5.17 (1865.7) Το σχέδιο του Ιησού είναι ακόμα ζωντανό στις προχωρημένες θρησκείες του κόσμου. Η χριστιανική εκκλησία του Παύλου είναι η κοινωνικοποιημένη και εξανθρωπισμένη σκιά εκείνου που ο Ιησούς σχεδίαζε να είναι η βασιλεία των ουρανών, και εκείνο που πολύ σίγουρα θα γίνει. Ο Παύλος και οι διάδοχοί του μετέφεραν εν μέρει τα θέματα της αιώνιας ζωής από το άτομο στην εκκλησία. Ο Χριστός έτσι έγινε η κεφαλή της εκκλησίας παρά ο μεγάλος αδελφός κάθε ξεχωριστού πιστού, μέσα στην οικογένεια της βασιλείας του Πατέρα. Ο Παύλος και οι σύγχρονοί του εφάρμοσαν όλη την πνευματική διδασκαλία του Ιησού, που αφορούσε τον ίδιο και τον πιστό, πάνω στην εκκλησία σαν ομάδα πιστών. Και ενεργώντας έτσι, έδωσαν θανάσιμο κτύπημα στο σχέδιο που είχε ο Ιησούς για τη θεϊκή βασιλεία μέσα στην καρδιά του πιστού.		170:5.17 (1865.7) The concept of Jesus is still alive in the advanced religions of the world. Paul’s Christian church is the socialized and humanized shadow of what Jesus intended the kingdom of heaven to be—and what it most certainly will yet become. Paul and his successors partly transferred the issues of eternal life from the individual to the church. Christ thus became the head of the church rather than the elder brother of each individual believer in the Father’s family of the kingdom. Paul and his contemporaries applied all of Jesus’ spiritual implications regarding himself and the individual believer to the church as a group of believers; and in doing this, they struck a deathblow to Jesus’ concept of the divine kingdom in the heart of the individual believer.
170:5.18 (1866.1) Και έτσι, για αιώνες, η χριστιανική εκκλησία εργάστηκε αντιμετωπίζοντας μεγάλα προβλήματα επειδή τόλμησε να υποστηρίξει εκείνες τις μυστικιστικές δυνάμεις και προνόμια της βασιλείας, δυνάμεις και προνόμια που μπορούν να ασκηθούν και να βιωθούν μόνο μεταξύ του Ιησού και των πνευματικών πιστών αδελφών. Με τον τρόπο αυτό γίνεται προφανές ότι το να είναι κανείς μέλος της εκκλησίας δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και στη συντροφιά της βασιλείας. Το ένα είναι πνευματικό, το άλλο κυρίως κοινωνικό.		170:5.18 (1866.1) And so, for centuries, the Christian church has labored under great embarrassment because it dared to lay claim to those mysterious powers and privileges of the kingdom, powers and privileges which can be exercised and experienced only between Jesus and his spiritual believer brothers. And thus it becomes apparent that membership in the church does not necessarily mean fellowship in the kingdom; one is spiritual, the other mainly social.
170:5.19 (1866.2) Αργά ή γρήγορα κάποιος άλλος μεγαλύτερος Ιωάννης Βαπτιστής πρόκειται να έρθει κηρύσσοντας «η βασιλεία του Θεού είναι πλησίον» – εννοώντας την επιστροφή στο ανώτατο πνευματικό σχέδιο του Ιησού, ο οποίος διακήρυξε ότι η βασιλεία είναι το θέλημα του ουράνιου Πατέρα του, που κυριαρχεί και υπερισχύει στην καρδιά του πιστού – και κάνοντάς όλο αυτό χωρίς να αναφέρεται καθόλου είτε στην ορατή εκκλησία πάνω στη γη ή στην προβλεφθείσα Δεύτερη Παρουσία του Χριστού. Θα υπάρξει μια αναβίωση της πραγματικής διδασκαλίας του Ιησού, μια νέα τοποθέτηση που θα ακυρώσει το έργο των πρώτων οπαδών που δημιούργησαν ένα κοινωνικοφιλοσοφικό σύστημα πίστης που είχε σχέση με το γεγονός της παραμονής του Μιχαήλ στη γη. Σε λίγο διάστημα η διδαχή της ιστορίας αυτής σχετικά με τον Ιησού σχεδόν εκτόπισε το κήρυγμα του ευαγγελίου του Ιησού για τη βασιλεία. Τοιουτοτρόπως μια ιστορική θρησκεία εκτόπισε εκείνη τη διδαχή στην οποία ο Ιησούς ανέμειξε τις ύψιστες ηθικές ιδέες του ανθρώπου και τα πνευματικά ιδεώδη με την ανυπέρβλητη ελπίδα του ανθρώπου για το μέλλον – την αιώνια ζωή. Και αυτό ήταν το ευαγγέλιο της βασιλείας.		170:5.19 (1866.2) Sooner or later another and greater John the Baptist is due to arise proclaiming “the kingdom of God is at hand”—meaning a return to the high spiritual concept of Jesus, who proclaimed that the kingdom is the will of his heavenly Father dominant and transcendent in the heart of the believer—and doing all this without in any way referring either to the visible church on earth or to the anticipated second coming of Christ. There must come a revival of the actual teachings of Jesus, such a restatement as will undo the work of his early followers who went about to create a sociophilosophical system of belief regarding the fact of Michael’s sojourn on earth. In a short time the teaching of this story about Jesus nearly supplanted the preaching of Jesus’ gospel of the kingdom. In this way a historical religion displaced that teaching in which Jesus had blended man’s highest moral ideas and spiritual ideals with man’s most sublime hope for the future—eternal life. And that was the gospel of the kingdom.
170:5.20 (1866.3) Επειδή το ευαγγέλιο του Ιησού ήταν τόσο πολύπλευρο μέσα σε λίγους αιώνες σπουδαστές των αρχείων της διδασκαλίας του χωρίστηκαν σε τόσες πολλές αιρέσεις και θρησκευτικές λατρείες. Αυτή η θλιβερή διαίρεση των χριστιανών πιστών προέκυψε από την αποτυχία να διακρίνουν την πολυσύνθετη διδασκαλία του Κυρίου, τη θεϊκή μοναδικότητα της απαράμιλλης ζωής του. Κάποια μέρα όμως οι αληθινοί πιστοί του Ιησού δεν θα χωρίζονται πνευματικά στη νοοτροπία τους κατ’ αυτό τον τρόπο μπροστά στους μη πιστεύοντες. Μπορεί πάντοτε να έχουμε διαφορετικότητα στη διανοητική κατανόηση και ερμηνεία, ακόμα και διαφορετικές βαθμίδες κοινωνικοποίησης, αλλά η έλλειψη πνευματικής αδελφοσύνης είναι ασυγχώρητη και κατακριτέα.		170:5.20 (1866.3) It is just because the gospel of Jesus was so many-sided that within a few centuries students of the records of his teachings became divided up into so many cults and sects. This pitiful subdivision of Christian believers results from failure to discern in the Master’s manifold teachings the divine oneness of his matchless life. But someday the true believers in Jesus will not be thus spiritually divided in their attitude before unbelievers. Always we may have diversity of intellectual comprehension and interpretation, even varying degrees of socialization, but lack of spiritual brotherhood is both inexcusable and reprehensible.
170:5.21 (1866.4) Μη σφάλετε! Μέσα στη διδασκαλία του Ιησού υπάρχει μια αιώνια φύση που δεν θα της επιτρέψει να παραμείνει για πάντα άκαρπη στις καρδιές των σκεπτόμενων ανθρώπων. Η βασιλεία όπως ο Ιησούς τη φαντάστηκε απέτυχε κατά μεγάλο βαθμό στη γη. Επί του παρόντος, μια εκκλησία εξωτερικών τύπων έχει πάρει τη θέση της. Πρέπει όμως να κατανοήσετε ότι αυτή η εκκλησία είναι μόνο το μεταβατικό στάδιο της εμποδισμένης πνευματικής βασιλείας, η οποία θα τη μεταφέρει μέσα από αυτή την εποχή της ύλης και θα την φτάσει σε μια πιο πνευματική διανομή, όπου η διδασκαλία του Κυρίου θα απολαύσει μια πληρέστερη ευκαιρία για ανάπτυξη. Έτσι η αποκαλούμενη χριστιανική εκκλησία γίνεται το κουκούλι μέσα στο οποίο σήμερα μισοκοιμάται το σχέδιο της βασιλείας του Ιησού. Η βασιλεία της θεϊκής αδελφότητας είναι ακόμα ζωντανή και τελικά θα εξέλθει με βεβαιότητα από αυτή τη μεγάλη καταβύθιση, ακριβώς με την ίδια βεβαιότητα που η πεταλούδα τελικά αναδύεται ξεδιπλώνοντας το όμορφο σώμα της από την λιγότερο ελκυστική ύπαρξή της κατά τη διαδικασία της μεταμόρφωσης.		170:5.21 (1866.4) Mistake not! there is in the teachings of Jesus an eternal nature which will not permit them forever to remain unfruitful in the hearts of thinking men. The kingdom as Jesus conceived it has to a large extent failed on earth; for the time being, an outward church has taken its place; but you should comprehend that this church is only the larval stage of the thwarted spiritual kingdom, which will carry it through this material age and over into a more spiritual dispensation where the Master’s teachings may enjoy a fuller opportunity for development. Thus does the so-called Christian church become the cocoon in which the kingdom of Jesus’ concept now slumbers. The kingdom of the divine brotherhood is still alive and will eventually and certainly come forth from this long submergence, just as surely as the butterfly eventually emerges as the beautiful unfolding of its less attractive creature of metamorphic development.