Εγγραφο 188		Paper 188
Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΣΤΟ ΜΝΗΜΑ		The Time of the Tomb
188:0.1 (2012.1) Τη μια και μισή μέρα που έμεινε το θνητό σώμα του Ιησού στο μνήμα του Ιωσήφ, η περίοδος μεταξύ του θανάτου του στο σταυρό και της ανάστασής του, είναι ένα κεφάλαιο της γήινης σταδιοδρομίας τού Μιχαήλ που λίγο είναι γνωστό σε μας. Μπορούμε να διηγηθούμε τον ενταφιασμό του Γιου του Ανθρώπου και να βάλουμε στην αναφορά αυτή τα γεγονότα που συνδέθηκαν με την ανάστασή του, αλλά δεν μπορούμε να παράσχουμε πολλές αυθεντικές πληροφορίες για το τι πραγματικά συνέβη στο διάστημα των τριάντα έξι ωρών, από τις τρεις το απόγευμα της Παρασκευής μέχρι τις τρεις το πρωί της Κυριακής. Αυτή η περίοδος της σταδιοδρομίας του Κυρίου άρχισε λίγο πριν τον κατεβάσουν από το σταυρό οι Ρωμαίοι στρατιώτες. Κρεμόταν στο σταυρό μια ώρα περίπου μετά το θάνατό του. Θα τον είχαν κατεβάσει συντομότερα αλλά καθυστέρησαν με το να αποτελειώσουν τους δυο ληστές.		188:0.1 (2012.1) THE day and a half that Jesus’ mortal body lay in the tomb of Joseph, the period between his death on the cross and his resurrection, is a chapter in the earth career of Michael which is little known to us. We can narrate the burial of the Son of Man and put in this record the events associated with his resurrection, but we cannot supply much information of an authentic nature about what really transpired during this epoch of about thirty-six hours, from three o’clock Friday afternoon to three o’clock Sunday morning. This period in the Master’s career began shortly before he was taken down from the cross by the Roman soldiers. He hung upon the cross about one hour after his death. He would have been taken down sooner but for the delay in dispatching the two brigands.
188:0.2 (2012.2) Οι αρχηγοί των Ιουδαίων είχαν σχεδιάσει να πετάξουν το σώμα του Ιησού στους ανοιχτούς λάκκους-τάφους της Γέεννας, στα νότια της πόλης. Ήταν συνήθεια να ξεκάνουν με αυτό τον τρόπο τα θύματα της σταύρωσης. Αν είχε ακολουθηθεί αυτό το σχέδιο, το σώμα του Κυρίου θα είχε εκτεθεί στα άγρια θηρία.		188:0.2 (2012.2) The rulers of the Jews had planned to have Jesus’ body thrown in the open burial pits of Gehenna, south of the city; it was the custom thus to dispose of the victims of crucifixion. If this plan had been followed, the body of the Master would have been exposed to the wild beasts.
188:0.3 (2012.3) Εν τω μεταξύ, ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, συνοδευόμενος από το Νικόδημο, είχε πάει στον Πιλάτο και ζήτησε να παραδοθεί το σώμα του Ιησού σ’ αυτούς για τον αρμόζοντα ενταφιασμό. Δεν ήταν ασυνήθιστο οι φίλοι των σταυρωμένων ατόμων να δωροδοκούν τις Ρωμαϊκές αρχές για να έχουν το προνόμιο να πάρουν στην κατοχή τους τέτοια σώματα. Ο Ιωσήφ παρουσιάστηκε στον Πιλάτο με ένα σεβαστό χρηματικό ποσό, σε περίπτωση που θα χρειαζόταν να πληρώσει για την άδεια να μεταφέρει το σώμα του Ιησού σ’ ένα ιδιωτικό μνήμα. Αλλά ο Πιλάτος δεν πήρε χρήματα γι αυτό. Όταν άκουσε το αίτημα, υπέγραψε γρήγορα τη διαταγή που εξουσιοδοτούσε τον Ιωσήφ να πάει στο Γολγοθά και να πάρει αμέσως στην κατοχή του το σώμα του Κυρίου. Εν τω μεταξύ, η αμμοθύελλα είχε κοπάσει σημαντικά και μια ομάδα Ιουδαίων που εκπροσωπούσαν το Σανχεντρίν πήγαν στο Γολγοθά με σκοπό να βεβαιωθούν ότι το σώμα του Ιησού είχε ακολουθήσει εκείνα των ληστών, στον ανοιχτό δημόσιο τάφο.		188:0.3 (2012.3) In the meantime, Joseph of Arimathea, accompanied by Nicodemus, had gone to Pilate and asked that the body of Jesus be turned over to them for proper burial. It was not uncommon for friends of crucified persons to offer bribes to the Roman authorities for the privilege of gaining possession of such bodies. Joseph went before Pilate with a large sum of money, in case it became necessary to pay for permission to remove Jesus’ body to a private burial tomb. But Pilate would not take money for this. When he heard the request, he quickly signed the order which authorized Joseph to proceed to Golgotha and take immediate and full possession of the Master’s body. In the meantime, the sandstorm having considerably abated, a group of Jews representing the Sanhedrin had gone out to Golgotha for the purpose of making sure that Jesus’ body accompanied those of the brigands to the open public burial pits.
1. Ο ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ^top		1. The Burial of Jesus ^top
188:1.1 (2012.4) Όταν ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος έφτασαν στο Γολγοθά, βρήκαν τους στρατιώτες να κατεβάζουν τον Ιησού από το σταυρό και τους εκπροσώπους του Σανχετρίν να στέκονται παραδίπλα για να διαπιστώσουν ότι κανένας από τους οπαδούς του Ιησού δεν εμπόδισε να μεταφερθεί το σώμα του στο λάκκο για τους εγκληματίες. Όταν ο Ιωσήφ έδειξε τη διαταγή του Πιλάτου για το σώμα του Ιησού στον εκατόνταρχο, οι Ιουδαίοι έκαναν φασαρία και διαμαρτυρήθηκαν για την κυριότητά του. Στο παραλήρημά τους προσπάθησαν να αποκτήσουν βίαια το σώμα, και όταν το έκαναν αυτό, ο εκατόνταρχος διέταξε τέσσερις στρατιώτες από δίπλα του, και αυτοί με τραβηγμένα τα ξίφη στάθηκαν πάνω από το σώμα του Κυρίου καθώς κειτόταν πάνω στο έδαφος. Ο εκατόνταρχος διέταξε τους άλλους στρατιώτες να αφήσουν τους δυο ληστές ενώ ωθούσαν πίσω τον οργισμένο όχλο των έξαλλων Ιουδαίων. Όταν αποκαταστάθηκε η τάξη, ο εκατόνταρχος διάβασε την έγγραφη άδεια του Πιλάτου στους Ιουδαίους και, παραμερίζοντας, είπε στον Ιωσήφ: «Το σώμα αυτό είναι δικό σου για να κάνεις ό,τι αρμόζει. Εγώ και οι άνδρες μου θα σταθώ στο πλευρό σου για να εξακριβώσω ότι κανένας δεν θα παρέμβει».		188:1.1 (2012.4) When Joseph and Nicodemus arrived at Golgotha, they found the soldiers taking Jesus down from the cross and the representatives of the Sanhedrin standing by to see that none of Jesus’ followers prevented his body from going to the criminal burial pits. When Joseph presented Pilate’s order for the Master’s body to the centurion, the Jews raised a tumult and clamored for its possession. In their raving they sought violently to take possession of the body, and when they did this, the centurion ordered four of his soldiers to his side, and with drawn swords they stood astride the Master’s body as it lay there on the ground. The centurion ordered the other soldiers to leave the two thieves while they drove back this angry mob of infuriated Jews. When order had been restored, the centurion read the permit from Pilate to the Jews and, stepping aside, said to Joseph: “This body is yours to do with as you see fit. I and my soldiers will stand by to see that no man interferes.”
188:1.2 (2013.1) Ένας σταυρωμένος δεν μπορούσε να ενταφιαστεί στο Ιουδαϊκό νεκροταφείο. Υπήρχε αυστηρός νόμος εναντίον μιας τέτοιας διαδικασίας. Ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος γνώριζαν το νόμο, και πηγαίνοντας στο Γολγοθά, αποφάσισαν να ενταφιάσουν τον Ιησού στο νέο οικογενειακό τάφο του Ιωσήφ, που ήταν λαξευμένος μέσα σε συμπαγή βράχο, ευρισκόμενος σε μικρή απόσταση βόρεια του Γολγοθά και απέναντι από το δρόμο που οδηγούσε στη Σαμάρεια. Κανένας ποτέ δεν είχε θαφτεί στο μνήμα αυτό, και σκέφτηκαν πως ήταν κατάλληλο για να αναπαυθεί ο Κύριος εκεί. Ο Ιωσήφ πίστευε αληθινά ότι ο Ιησούς θα ανασταινόταν, αλλά ο Νικόδημος αμφέβαλλε πολύ. Τα πρώην αυτά μέλη του Σανχεντρίν είχαν κρατήσει την πίστη τους στον Ιησού λίγο-πολύ κρυφή, αν και οι συνάδελφοί τους στο Σανχεντρίν τους υποπτεύονταν από καιρό, πολύ πριν αποχωρήσουν από το συμβούλιο. Από δω και μπρος ήταν οι πιο ειλικρινείς μαθητές του Ιησού σε όλη την Ιερουσαλήμ.		188:1.2 (2013.1) A crucified person could not be buried in a Jewish cemetery; there was a strict law against such a procedure. Joseph and Nicodemus knew this law, and on the way out to Golgotha they had decided to bury Jesus in Joseph’s new family tomb, hewn out of solid rock, located a short distance north of Golgotha and across the road leading to Samaria. No one had ever lain in this tomb, and they thought it appropriate that the Master should rest there. Joseph really believed that Jesus would rise from the dead, but Nicodemus was very doubtful. These former members of the Sanhedrin had kept their faith in Jesus more or less of a secret, although their fellow Sanhedrists had long suspected them, even before they withdrew from the council. From now on they were the most outspoken disciples of Jesus in all Jerusalem.
188:1.3 (2013.2) Κατά τις τεσσερισήμισι η νεκρική πομπή του Ιησού του Ναζωραίου ξεκίνησε από το Γολγοθά για το μνήμα του Ιωσήφ δια μέσου της οδού. Το σώμα είχε τυλιχτεί με λινό σεντόνι, καθώς το μετέφεραν οι τέσσερις άνδρες, συνοδευόμενοι από τις πιστές γυναίκες θεατές από τη Γαλιλαία. Οι θνητοί που κράταγαν το υλικό σώμα του Ιησού στο μνήμα ήταν: ο Ιωσήφ, ο Νικόδημος, ο Ιωάννης και ο Ρωμαίος εκατόνταρχος.		188:1.3 (2013.2) At about half past four o’clock the burial procession of Jesus of Nazareth started from Golgotha for Joseph’s tomb across the way. The body was wrapped in a linen sheet as the four men carried it, followed by the faithful women watchers from Galilee. The mortals who bore the material body of Jesus to the tomb were: Joseph, Nicodemus, John, and the Roman centurion.
188:1.4 (2013.3) Μετέφεραν το σώμα στο μνήμα, μια αίθουσα τριών τετραγωνικών μέτρων περίπου, την οποία βιαστικά είχαν προετοιμάσει για την ταφή. Οι Ιουδαίοι δεν έθαβαν αληθινά τους νεκρούς τους. Στην πραγματικότητα τους βαλσάμωναν. Ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος είχαν φέρει μαζί τους μεγάλες ποσότητες μύρου και αλόης, και τώρα τύλιγαν το σώμα με ταινίες διαποτισμένες με αυτά τα διαλύματα. Όταν ολοκληρώθηκε το βαλσάμωμα, έδεσαν ένα μαντήλι γύρω από το πρόσωπο, τύλιξαν το σώμα σ’ ένα λινό σεντόνι και με σεβασμό το τοποθέτησαν σε μια εσοχή του βράχου.		188:1.4 (2013.3) They carried the body into the tomb, a chamber about ten feet square, where they hurriedly prepared it for burial. The Jews did not really bury their dead; they actually embalmed them. Joseph and Nicodemus had brought with them large quantities of myrrh and aloes, and they now wrapped the body with bandages saturated with these solutions. When the embalming was completed, they tied a napkin about the face, wrapped the body in a linen sheet, and reverently placed it on a shelf in the tomb.
188:1.5 (2013.4) Αφού τοποθέτησαν το σώμα στο μνήμα, ο εκατόνταρχος έγνεψε στους στρατιώτες του να βοηθήσουν στο κύλισμα της πέτρας για την πόρτα, μπροστά από την είσοδο του μνήματος. Οι στρατιώτες μετά αναχώρησαν για τη Γέεννα με τα σώματα των κλεφτών ενώ οι άλλοι επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ, λυπημένοι, για να παρακολουθήσουν τον εορτασμό του Πάσχα σύμφωνα με τους νόμους του Μωυσή.		188:1.5 (2013.4) After placing the body in the tomb, the centurion signaled for his soldiers to help roll the doorstone up before the entrance to the tomb. The soldiers then departed for Gehenna with the bodies of the thieves while the others returned to Jerusalem, in sorrow, to observe the Passover feast according to the laws of Moses.
188:1.6 (2013.5) Ο ενταφιασμός του Ιησού έγινε με αρκετή σπουδή και βιασύνη επειδή ήταν η προπαρασκευαστική μέρα και το Σάββατο ερχόταν γοργά. Οι άνδρες γύρισαν βιαστικά στην πόλη, αλλά οι γυναίκες καθυστέρησαν μένοντας κοντά στο μνήμα μέχρι που σκοτείνιασε για τα καλά.		188:1.6 (2013.5) There was considerable hurry and haste about the burial of Jesus because this was preparation day and the Sabbath was drawing on apace. The men hurried back to the city, but the women lingered near the tomb until it was very dark.
188:1.7 (2013.6) Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, οι γυναίκες κρύφτηκαν εκεί κοντά και έτσι τα είδαν όλα και πρόσεξαν που είχε ενταφιαστεί ο Κύριος. Είχαν κρυφτεί έτσι επειδή δεν επιτρεπόταν στις γυναίκες να συναναστρέφονται με άνδρες τέτοια ώρα. Οι γυναίκες πίστευαν ότι ο Ιησούς δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα για την ταφή, και συμφώνησαν μεταξύ τους να γυρίσουν στο σπίτι του Ιωσήφ, να αναπαυθούν το Σάββατο, να ετοιμάσουν αρώματα και αλοιφές και να επιστρέψουν την Κυριακή το πρωί για να περιποιηθούν όπως άρμοζε το σώμα του Κυρίου για την ανάπαυση του θανάτου. Οι γυναίκες που παρέμεινα κοντά στο μνήμα την Παρασκευή το απόγευμα ήταν: η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η γυναίκα του Κλωπά, η Μάρθα μια άλλη αδελφή της μητέρας του Ιησού και η Ρεβέκκα από τη Σεφφώρα.		188:1.7 (2013.6) While all this was going on, the women were hiding near at hand so that they saw it all and observed where the Master had been laid. They thus secreted themselves because it was not permissible for women to associate with men at such a time. These women did not think Jesus had been properly prepared for burial, and they agreed among themselves to go back to the home of Joseph, rest over the Sabbath, make ready spices and ointments, and return on Sunday morning properly to prepare the Master’s body for the death rest. The women who thus tarried by the tomb on this Friday evening were: Mary Magdalene, Mary the wife of Clopas, Martha another sister of Jesus’ mother, and Rebecca of Sepphoris.
188:1.8 (2013.7) Εκτός από το Δαυίδ Ζεβεδαίο και τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία, πολλοί λίγοι από τους μαθητές του Ιησού πίστευαν πραγματικά ή καταλάβαιναν ότι επρόκειτο να σηκωθεί από το μνήμα την τρίτη ημέρα.		188:1.8 (2013.7) Aside from David Zebedee and Joseph of Arimathea, very few of Jesus’ disciples really believed or understood that he was due to arise from the tomb on the third day.
2. ΦΡΟΥΡΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΝΗΜΑ ^top		2. Safeguarding the Tomb ^top
188:2.1 (2014.1) Αν οι οπαδοί του Ιησού είχαν ξεχάσει την υπόσχεσή του ότι θα σηκωνόταν από τον τάφο την τρίτη ημέρα, οι εχθροί του δεν το είχαν. Οι αρχιερείς, οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι θυμήθηκαν ότι είχαν λάβει αναφορές των λεγομένων του ότι θα ανασταινόταν.		188:2.1 (2014.1) If Jesus’ followers were unmindful of his promise to rise from the grave on the third day, his enemies were not. The chief priests, Pharisees, and Sadducees recalled that they had received reports of his saying he would rise from the dead.
188:2.2 (2014.2) Την Παρασκευή το βράδυ, μετά το δείπνο του Πάσχα, κατά τα μεσάνυχτα μια ομάδα Ιουδαίων αρχηγών συγκεντρώθηκε στο σπίτι του Καϊάφα, όπου συζητούσαν τους φόβους τους σχετικά με τους ισχυρισμούς του Κυρίου ότι θα ανασταινόταν την τρίτη ημέρα. Η σύσκεψη τελείωσε με το διορισμό μιας επιτροπής από μέλη του Σανχεντρίν η οποία θα επισκεπτόταν τον Πιλάτο νωρίς την άλλη μέρα, μεταφέροντας το επίσημο αίτημα του Σανχεντρίν να τοποθετηθεί Ρωμαϊκή φρουρά μπροστά από το μνήμα του Ιησού για να εμποδίσει τους φίλους του να επιχειρήσουν κάτι με αυτό. Ο εκπρόσωπος της επιτροπής είπε στον Πιλάτο: «Κύριε, θυμόμαστε ότι αυτός ο απατεώνας, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, είπε, ενόσω ήταν ακόμα ζωντανός, ‘Μετά τρεις μέρες θα αναστηθώ’. Ήρθαμε λοιπόν εδώ για να ζητήσουμε να εκδώσεις τέτοιες διαταγές που θα εξασφαλίσουν τον τάφο από τους οπαδούς του, τουλάχιστον μέχρι την τρίτη ημέρα. Φοβούμαστε πολύ μήπως οι μαθητές του έρθουν και το κλέψουν τη νύχτα και μετά ανακοινώσουν στο λαό ότι αναστήθηκε. Αν επιτρέψουμε να συμβεί αυτό, αυτό το σφάλμα θα είναι πολύ χειρότερο από το να του επιτρέπαμε να ζήσει».		188:2.2 (2014.2) This Friday night, after the Passover supper, about midnight a group of the Jewish leaders gathered at the home of Caiaphas, where they discussed their fears concerning the Master’s assertions that he would rise from the dead on the third day. This meeting ended with the appointment of a committee of Sanhedrists who were to visit Pilate early the next day, bearing the official request of the Sanhedrin that a Roman guard be stationed before Jesus’ tomb to prevent his friends from tampering with it. Said the spokesman of this committee to Pilate: “Sir, we remember that this deceiver, Jesus of Nazareth, said, while he was yet alive, ‘After three days I will rise again.’ We have, therefore, come before you to request that you issue such orders as will make the sepulchre secure against his followers, at least until after the third day. We greatly fear lest his disciples come and steal him away by night and then proclaim to the people that he has risen from the dead. If we should permit this to happen, this mistake would be far worse than to have allowed him to live.”
188:2.3 (2014.3) Όταν ο Πιλάτος άκουσε το αίτημα των Σανχεντρίν, είπε: «Θα σας δώσω μια φρουρά από δέκα στρατιώτες. Πηγαίνετε και ασφαλίστε το μνήμα». Αυτοί επέστρεψαν στο ναό, εξασφάλισαν δέκα από τους δικούς τους φρουρούς και μετά βάδισαν μέχρι το μνήμα του Ιωσήφ με αυτούς τους δέκα Ιουδαίους φρουρούς και τους δέκα Ρωμαίους στρατιώτες, και μάλιστα το πρωί του Σαββάτου, για να τους βάλουν φύλακες στο μνήμα. Οι άνδρες αυτοί κύλησαν και άλλη μια πέτρα μπροστά στο μνήμα και έβαλαν τη σφραγίδα του Πιλάτου πάνω και γύρω από αυτές τις πέτρες, μήπως και μετακινηθούν χωρίς να το γνωρίζουν. Και αυτοί οι είκοσι άνδρες παρέμειναν φυλάττοντας μέχρι την ώρα της ανάστασης, ενώ οι Ιουδαίοι τους έφεραν φαγητό και ποτό.		188:2.3 (2014.3) When Pilate heard this request of the Sanhedrists, he said: “I will give you a guard of ten soldiers. Go your way and make the tomb secure.” They went back to the temple, secured ten of their own guards, and then marched out to Joseph’s tomb with these ten Jewish guards and ten Roman soldiers, even on this Sabbath morning, to set them as watchmen before the tomb. These men rolled yet another stone before the tomb and set the seal of Pilate on and around these stones, lest they be disturbed without their knowledge. And these twenty men remained on watch up to the hour of the resurrection, the Jews carrying them their food and drink.
3. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ^top		3. During the Sabbath Day ^top
188:3.1 (2014.4) Όλη τη μέρα του Σαββάτου οι μαθητές και οι απόστολοι παρέμειναν κρυμμένοι, ενώ όλη η Ιερουσαλήμ συζήταγε το θάνατο του Ιησού πάνω στο σταυρό. Υπήρχαν σχεδόν ενάμισι εκατομμύριο Ιουδαίοι παρόντες στην Ιερουσαλήμ εκείνο τον καιρό, προερχόμενοι από όλα τα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και από τη Μεσοποταμία. Ήταν η αρχή της εβδομάδας του Πάσχα, και όλοι αυτοί οι προσκυνητές που ήταν στην πόλη θα μάθαιναν για την ανάσταση του Ιησού και θα μετέφεραν την πληροφορία πίσω στις πατρίδες τους.		188:3.1 (2014.4) Throughout this Sabbath day the disciples and the apostles remained in hiding, while all Jerusalem discussed the death of Jesus on the cross. There were almost one and one-half million Jews present in Jerusalem at this time, hailing from all parts of the Roman Empire and from Mesopotamia. This was the beginning of the Passover week, and all these pilgrims would be in the city to learn of the resurrection of Jesus and to carry the report back to their homes.
188:3.2 (2014.5) Αργά το Σαββατόβραδο, ο Ιωάννης Μάρκος προσκάλεσε τους ένδεκα αποστόλους να έρθουν κρυφά στο σπίτι του πατέρα του, όπου, ακριβώς πριν τα μεσάνυχτα, μαζεύτηκαν όλοι στο υπερώο εκεί που είχαν γευτεί το Μυστικό Δείπνο με τον Κύριό τους δυο νύχτες πρωτύτερα.		188:3.2 (2014.5) Late Saturday night, John Mark summoned the eleven apostles secretly to come to the home of his father, where, just before midnight, they all assembled in the same upper chamber where they had partaken of the Last Supper with their Master two nights previously.
188:3.3 (2014.6) Η Μαρία η μητέρα του Ιησού, με τη Ρουθ και τον Ιούδα, γύρισαν στη Βηθανία για να συναντήσουν την οικογένειά τους το βράδυ του Σαββάτου πριν τη δύση του ήλιου. Ο Δαυίδ Ζεβεδαίος παρέμεινε στο σπίτι του Νικόδημου, όπου είχε κανονίσει να συγκεντρωθούν οι αγγελιαφόροι του νωρίς το πρωί της Κυριακής. Οι γυναίκες από τη Γαλιλαία, που ετοίμασαν αρώματα για να αλείψουν με αυτά περισσότερο το σώμα του Ιησού, έμειναν στο σπίτι του Ιωσήφ από την Αριμαθαία.		188:3.3 (2014.6) Mary the mother of Jesus, with Ruth and Jude, returned to Bethany to join their family this Saturday evening just before sunset. David Zebedee remained at the home of Nicodemus, where he had arranged for his messengers to assemble early Sunday morning. The women of Galilee, who prepared spices for the further embalming of Jesus’ body, tarried at the home of Joseph of Arimathea.
188:3.4 (2014.7) Δεν είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε τι ακριβώς συνέβη στον Ιησού το Ναζωραίο κατά την περίοδο της μιας και μισής μέρας που υποτίθεται ότι αναπαυόταν στο καινούργιο μνήμα του Ιωσήφ. Προφανώς πέθανε με τον ίδιο φυσικό θάνατο όπως οι άλλοι θνητοί στις ίδιες περιστάσεις. Τον ακούσαμε να λέγει, «Πατέρα, στα χέρια σου παραδίδω το πνεύμα μου». Δεν καταλαβαίνουμε πλήρως τη σημασία μιας τέτοιας δήλωσης, καθόσον ο Ρυθμιστής Σκέψης του είχε προσωποποιηθεί από καιρό και έτσι η ύπαρξή του διατηρείτο χώρια από τη θνητή προσωπικότητα του Ιησού. Ο Προσωπικός Ρυθμιστής του Κυρίου δεν μπορούσε κατ’ ουδένα τρόπο να επηρεαστεί από το φυσικό θάνατό του στο σταυρό. Εκείνο που ο Ιησούς έβαλε στα χέρια του Πατέρα για την ώρα πρέπει να ήταν το ισοδύναμο πνεύμα του πρώτου έργου του Ρυθμιστή για την πνευματοποίηση του θνητού μυαλού ώστε αυτό να εξασφαλίσει τη μεταβίβαση της ανθρώπινης εμπειρίας στους πλανητικούς κόσμους. Πρέπει να υπήρχε κάποια πνευματική αντίληψη στην εμπειρία του Ιησού η οποία ήταν ανάλογη με τη φύση του πνεύματος, ή της ψυχής των θνητών των άλλων σφαιρών που μεγαλώνουν με πίστη. Αυτή όμως είναι απλά η γνώμη μας – δεν γνωρίζουμε πραγματικά τι παρέδωσε ο Ιησούς στον Πατέρα του.		188:3.4 (2014.7) We are not able fully to explain just what happened to Jesus of Nazareth during this period of a day and a half when he was supposed to be resting in Joseph’s new tomb. Apparently he died the same natural death on the cross as would any other mortal in the same circumstances. We heard him say, “Father, into your hands I commend my spirit.” We do not fully understand the meaning of such a statement inasmuch as his Thought Adjuster had long since been personalized and so maintained an existence apart from Jesus’ mortal being. The Master’s Personalized Adjuster could in no sense be affected by his physical death on the cross. That which Jesus put in the Father’s hands for the time being must have been the spirit counterpart of the Adjuster’s early work in spiritizing the mortal mind so as to provide for the transfer of the transcript of the human experience to the mansion worlds. There must have been some spiritual reality in the experience of Jesus which was analogous to the spirit nature, or soul, of the faith-growing mortals of the spheres. But this is merely our opinion—we do not really know what Jesus commended to his Father.
188:3.5 (2015.1) Γνωρίζουμε ότι φυσική μορφή του Κυρίου κείτονταν εκεί στο μνήμα του Ιωσήφ μέχρι τις τρεις περίπου το πρωί της Κυριακής, αλλά είμαστε τελείως αβέβαιοι σχετικά με την κατάσταση της προσωπικότητας του Ιησού στη διάρκεια εκείνης της περιόδου των τριάντα έξη ωρών. Τολμήσαμε κάποιες φορές να εξηγήσουμε αυτά τα πράγματα μεταξύ μας κάπως όπως στη συνέχεια:		188:3.5 (2015.1) We know that the physical form of the Master rested there in Joseph’s tomb until about three o’clock Sunday morning, but we are wholly uncertain regarding the status of the personality of Jesus during that period of thirty-six hours. We have sometimes dared to explain these things to ourselves somewhat as follows:
188:3.6 (2015.2) 1. Η Δημιουργική συνειδητότητα του Μιχαήλ πρέπει να ήταν ευρέως και πλήρως ανεξάρτητη από το συνδεδεμένο θνητό μυαλό της σωματικής ενσάρκωσης.		188:3.6 (2015.2) 1. The Creator consciousness of Michael must have been at large and wholly free from its associated mortal mind of the physical incarnation.
188:3.7 (2015.3) 2. Ο τέως Ρυθμιστής Σκέψης του Ιησού γνωρίζουμε ότι ήταν παρών στη γη στη διάρκεια αυτής της περιόδου και έλεγχε προσωπικά τα ουράνια πνεύματα.		188:3.7 (2015.3) 2. The former Thought Adjuster of Jesus we know to have been present on earth during this period and in personal command of the assembled celestial hosts.
188:3.8 (2015.4) 3. Η αποκτηθείσα πνευματική ταυτότητα του ανθρώπου από τη Ναζαρέτ που χτίστηκε κατά τη διάρκεια της γήινης ζωής του, πρώτα από τις άμεσες προσπάθειες του Ρυθμιστή Σκέψης του και αργότερα από τη δική του τέλεια ρύθμιση μέσα από τις σωματικές ανάγκες και τις πνευματικές απαιτήσεις της ιδεώδους θνητής ύπαρξης, όπως αυτή έγινε εφικτή από την ακατάπαυστη επιλογή του θελήματος του Πατέρα, πρέπει να παραδόθηκε στη φύλαξη του Πατέρα του Παραδείσου. Είτε ναι είτε όχι αυτή η πνευματική αντίληψη επέστρεψε για να γίνει τμήμα της αναστημένης προσωπικότητας, δεν γνωρίζουμε, αλλά πιστεύουμε ότι έγινε. Υπάρχουν κι εκείνοι στο σύμπαν που πιστεύουν ότι αυτή η πνευματική ταυτότητα του Ιησού αναπαύεται τώρα στην «αγκαλιά του Πατέρα», για να αποδεσμευτεί στη συνέχεια και να κυβερνήσει την Ομάδα του Νέβαδον στο Τέλος των Εποχών, στο πεπρωμένο που δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα σε συνδυασμό με τα σύμπαντα που δεν έχουν δημιουργηθεί ακόμα στα μη οργανωμένα βασίλεια του μεσοαστρικού διαστήματος.		188:3.8 (2015.4) 3. The acquired spirit identity of the man of Nazareth which was built up during his lifetime in the flesh, first, by the direct efforts of his Thought Adjuster, and later, by his own perfect adjustment between the physical necessities and the spiritual requirements of the ideal mortal existence, as it was effected by his never-ceasing choice of the Father’s will, must have been consigned to the custody of the Paradise Father. Whether or not this spirit reality returned to become a part of the resurrected personality, we do not know, but we believe it did. But there are those in the universe who hold that this soul-identity of Jesus now reposes in the “bosom of the Father,” to be subsequently released for leadership of the Nebadon Corps of the Finality in their undisclosed destiny in connection with the uncreated universes of the unorganized realms of outer space.
188:3.9 (2015.5) 4. Πιστεύουμε ότι η ανθρώπινη ή θνητή συνειδητότητα του Ιησού κοιμήθηκε στις τριάντα έξι αυτές ώρες. Έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος-Ιησούς δεν γνώριζε τίποτε από αυτά που συνέβαιναν στο σύμπαν όλη αυτή την περίοδο. Για τη θνητή συνειδητότητα δεν υπήρξε κενό χρόνου, η ανάσταση ακολούθησε τον ύπνο του θανάτου σαν να έγινε στιγμιαία.		188:3.9 (2015.5) 4. We think the human or mortal consciousness of Jesus slept during these thirty-six hours. We have reason to believe that the human Jesus knew nothing of what transpired in the universe during this period. To the mortal consciousness there appeared no lapse of time; the resurrection of life followed the sleep of death as of the same instant.
188:3.10 (2015.6) Και αυτά είναι όλα όσα μπορούμε να αναφέρουμε σχετικά με την κατάσταση του Ιησού κατά την περίοδο στο μνήμα. Υπάρχει ένας αριθμός από συσχετιζόμενα γεγονότα τα οποία μπορούμε να υπαινιχθούμε, αν και δεν είμαστε τόσο αρμόδιοι ώστε να αναλάβουμε αυτή την ερμηνεία.		188:3.10 (2015.6) And this is about all we can place on record regarding the status of Jesus during this period of the tomb. There are a number of correlated facts to which we can allude, although we are hardly competent to undertake their interpretation.
188:3.11 (2015.7) Στην ευρύτατη αυλή των αιθουσών της ανάστασης του πρώτου πλανητικού κόσμου της Σατάνιας, μπορεί να παρατηρήσει κανείς τώρα μια υπέροχη υλικο-μοροντιανή κατασκευή γνωστή σαν το «Μνημείο του Μιχαήλ», που φέρει τη σφραγίδα του Γαβριήλ. Αυτό το μνημείο κατασκευάστηκε λίγο μετά την αναχώρηση του Μιχαήλ από τον κόσμο αυτό, και φέρει αυτή την επιγραφή: «Εις ανάμνησιν της θνητής μετάβασης του Ιησού του Ναζωραίου στην Ουράντια».		188:3.11 (2015.7) In the vast court of the resurrection halls of the first mansion world of Satania, there may now be observed a magnificent material-morontia structure known as the “Michael Memorial,” now bearing the seal of Gabriel. This memorial was created shortly after Michael departed from this world, and it bears this inscription: “In commemoration of the mortal transit of Jesus of Nazareth on Urantia.”
188:3.12 (2016.1) Υπάρχουν σωζόμενες αναφορές που δείχνουν ότι κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής το ανώτατο συμβούλιο του Σάλβινγκτον, που αριθμούσε εκατό μέλη, συγκάλεσε μια σύσκεψη διοικητικών στελεχών στην Ουράντια υπό την προεδρία του Γαβριήλ. Υπάρχουν επίσης αναφορές που δείχνουν ότι οι Αρχαίοι των Ημερών της Ουβέρσα επικοινώνησαν με τον Γαβριήλ σχετικά με την κατάσταση του σύμπαντος του Νέβαδον αυτή την εποχή.		188:3.12 (2016.1) There are records extant which show that during this period the supreme council of Salvington, numbering one hundred, held an executive meeting on Urantia under the presidency of Gabriel. There are also records showing that the Ancients of Days of Uversa communicated with Michael regarding the status of the universe of Nebadon during this time.
188:3.13 (2016.2) Γνωρίζουμε ότι τουλάχιστον ένα μήνυμα πέρασε μεταξύ του Μιχαήλ και του Εμμανουήλ στο Σάλβινγκτον ενόσω το σώμα του Κυρίου βρισκόταν στο μνήμα.		188:3.13 (2016.2) We know that at least one message passed between Michael and Immanuel on Salvington while the Master’s body lay in the tomb.
188:3.14 (2016.3) Υπάρχει μια καλή αιτία για να πιστεύουμε ότι κάποια οντότητα κάθισε στη θέση του Καλιγάστια στο συμβούλιο των Πλανητικών Πριγκίπων στην Τζερουζέμ, το οποίο συνεστήθη σε σώμα ενόσω το σώμα του Ιησού αναπαυόταν στο μνήμα.		188:3.14 (2016.3) There is good reason for believing that some personality sat in the seat of Caligastia in the system council of the Planetary Princes on Jerusem which convened while the body of Jesus rested in the tomb.
188:3.15 (2016.4) Οι αναφορές της Εντέντια δεικνύουν ότι ο Αστερώδης Πατέρας του Νορλατιαντέκ ήταν στην Ουράντια και ότι πήρε εντολές από τον Μιχαήλ κατά την περίοδο στο μνήμα.		188:3.15 (2016.4) The records of Edentia indicate that the Constellation Father of Norlatiadek was on Urantia, and that he received instructions from Michael during this time of the tomb.
188:3.16 (2016.5) Και υπάρχουν πολλές άλλες αποδείξεις που υποδηλώνουν ότι δεν κοιμόταν και δεν ήταν χωρίς συνείδηση όλη η προσωπικότητα του Ιησού το διάστημα αυτό του φαινομενικού σωματικού θανάτου.		188:3.16 (2016.5) And there is much other evidence which suggests that not all of the personality of Jesus was asleep and unconscious during this time of apparent physical death.
4. Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ^top		4. Meaning of the Death on the Cross ^top
188:4.1 (2016.6) Αν και ο Ιησούς δεν πέθανε στο σταυρό για να εξιλεώσει τη φυλετική αμαρτία του θνητού ανθρώπου, ούτε για να εξασφαλίσει κάποιο τρόπο εφικτής πρόσβασης προς ένα θιγμένο και αμετάπειστο από άλλη αιτία Θεό, αν και ο Γιος του Ανθρώπου δεν προσέφερε τον εαυτό του θυσία για να κατευνάσει την οργή του Θεού και να ανοίξει ένα δρόμο στον αμαρτωλό άνθρωπο ώστε να λάβει τη σωτηρία, παρόλο που αυτές οι ιδέες για εξιλέωση και κατευνασμό είναι σφαλερές, παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν νοήματα που συνδέονται με το θάνατο του Ιησού στο σταυρό που δεν πρέπει να αγνοηθούν. Είναι γεγονός ότι η Ουράντια έγινε γνωστή ανάμεσα στους άλλους γειτνιάζοντες κατοικημένους πλανήτες σαν «Ο Κόσμος του Σταυρού».		188:4.1 (2016.6) Although Jesus did not die this death on the cross to atone for the racial guilt of mortal man nor to provide some sort of effective approach to an otherwise offended and unforgiving God; even though the Son of Man did not offer himself as a sacrifice to appease the wrath of God and to open the way for sinful man to obtain salvation; notwithstanding that these ideas of atonement and propitiation are erroneous, nonetheless, there are significances attached to this death of Jesus on the cross which should not be overlooked. It is a fact that Urantia has become known among other neighboring inhabited planets as the “World of the Cross.”
188:4.2 (2016.7) Ο Ιησούς ήθελε να ζήσει μια πλήρη θνητή ζωή στην Ουράντια. Ο θάνατος είναι, κανονικά, μέρος της ζωής. Ο θάνατος είναι η τελευταία πράξη του θνητού δράματος. Στις καλοπροαίρετες προσπάθειές σας να αποφύγετε λάθη δεισιδαιμονίας από τη λανθασμένη ερμηνεία της σημασίας του σταυρικού θανάτου, θα πρέπει να προσέξετε να μη διαπράξετε το μεγάλο λάθος και αποτύχετε να διακρίνετε το αληθινό νόημα και την αυθεντική σημασία του θανάτου του Κυρίου.		188:4.2 (2016.7) Jesus desired to live a full mortal life in the flesh on Urantia. Death is, ordinarily, a part of life. Death is the last act in the mortal drama. In your well-meant efforts to escape the superstitious errors of the false interpretation of the meaning of the death on the cross, you should be careful not to make the great mistake of failing to perceive the true significance and the genuine import of the Master’s death.
188:4.3 (2016.8) Ο θνητός άνθρωπος δεν υπήρξε ποτέ ιδιοκτησία των αρχι-απατεώνων. Ο Ιησούς δεν πέθανε για να απολυτρώσει τον άνθρωπο από την αρπάγη των αποστατών αρχηγών και πεπτωκότων πριγκίπων των ουρανίων σφαιρών. Ο ουράνιος Πατέρας ποτέ δεν ενστερνίστηκε μια τόσο χοντρή αδικία όπως να καταραστεί μια θνητή ψυχή ένεκα της αμαρτίας των προγόνων της. Ούτε ο σταυρικός θάνατος του Κυρίου ήταν μια θυσία που συνίστατο στην προσπάθεια να ξεπληρώσει στο Θεό ένα χρέος που έτυχε να του οφείλει το γένος των ανθρώπων.		188:4.3 (2016.8) Mortal man was never the property of the archdeceivers. Jesus did not die to ransom man from the clutch of the apostate rulers and fallen princes of the spheres. The Father in heaven never conceived of such crass injustice as damning a mortal soul because of the evil-doing of his ancestors. Neither was the Master’s death on the cross a sacrifice which consisted in an effort to pay God a debt which the race of mankind had come to owe him.
188:4.4 (2016.9) Πριν ζήσει ο Ιησούς στη γη, μπορούσατε να είστε δικαιολογημένοι από την πίστη σας σε ένα τέτοιο Θεό, αλλά όχι αφότου ο Κύριος έζησε και πέθανε ανάμεσα στους συνανθρώπους σας. Ο Μωυσής δίδαξε την εξουσία και τη δικαιοσύνη ενός Δημιουργού Θεού, αλλά ο Ιησούς περιέγραψε την αγάπη και την ευσπλαχνία ενός ουράνιου Πατέρα.		188:4.4 (2016.9) Before Jesus lived on earth, you might possibly have been justified in believing in such a God, but not since the Master lived and died among your fellow mortals. Moses taught the dignity and justice of a Creator God; but Jesus portrayed the love and mercy of a heavenly Father.
188:4.5 (2016.10) Η ζωώδης φύση – η ροπή προς την αμαρτία – μπορεί να είναι κληρονομική, αλλά η αμαρτία δεν μεταβιβάζεται από τον πατέρα στο παιδί. Αμαρτία είναι η πράξη της συνειδητής και σκόπιμης εξέγερσης, κατά του θελήματος του Πατέρα και των νόμων του Γιου, από ένα δημιούργημα με ξεχωριστό θέλημα.		188:4.5 (2016.10) The animal nature—the tendency toward evil-doing—may be hereditary, but sin is not transmitted from parent to child. Sin is the act of conscious and deliberate rebellion against the Father’s will and the Sons’ laws by an individual will creature.
188:4.6 (2017.1) Ο Ιησούς έζησε και πέθανε για ένα ολόκληρο σύμπαν, και όχι μόνο για τις φυλές αυτού του ενός κόσμου. Αν και οι θνητοί των κόσμων είχαν τη σωτηρία και πριν ζήσει και πεθάνει ο Ιησούς στην Ουράντια, είναι παρ’ όλα αυτά γεγονός ότι η ενσάρκωσή του στον κόσμο αυτό φώτισε έντονα το δρόμο της σωτηρίας. Ο θάνατός του συνεισέφερε πολύ στο να γίνει για πάντα καταφανής η βεβαιότητα της επιβίωσης του θνητού μετά το σαρκικό θάνατο.		188:4.6 (2017.1) Jesus lived and died for a whole universe, not just for the races of this one world. While the mortals of the realms had salvation even before Jesus lived and died on Urantia, it is nevertheless a fact that his bestowal on this world greatly illuminated the way of salvation; his death did much to make forever plain the certainty of mortal survival after death in the flesh.
188:4.7 (2017.2) Αν και δεν είναι σωστό να μιλάμε για τον Ιησού σαν να ήταν κάποιος που θυσιάστηκε ή λύτρωσε, είναι απόλυτα σωστό να αναφερόμαστε σε αυτόν σαν σωτήρα. Έκανε για πάντα την οδό της σωτηρίας (επιβίωσης) πιο ξεκάθαρη και σίγουρη. Έδειξε το δρόμο για τη σωτηρία με καλύτερο και πιο ασφαλή τρόπο για όλους τους θνητούς όλων των κόσμων του σύμπαντος του Νέβαδον.		188:4.7 (2017.2) Though it is hardly proper to speak of Jesus as a sacrificer, a ransomer, or a redeemer, it is wholly correct to refer to him as a savior. He forever made the way of salvation (survival) more clear and certain; he did better and more surely show the way of salvation for all the mortals of all the worlds of the universe of Nebadon.
188:4.8 (2017.3) Όταν κάποτε κατανοήσετε την ιδέα για το Θεό ότι είναι ένας αληθινός και τρυφερός Πατέρας, το μοναδικό σχέδιο που δίδαξε ποτέ ο Ιησούς, πρέπει αμέσως, με κάθε δυνατότητα, να εγκαταλείψετε πέρα για πέρα όλες εκείνες τις πρωτόγονες αντιλήψεις περί του Θεού σαν ένα θιγμένο μονάρχη, ένα στυγνό και πανίσχυρο κυβερνήτη, του οποίου η κύρια απόλαυση είναι να παρακολουθεί τους υπηκόους του στις κακές τους πράξεις και να βλέπει αν τιμωρήθηκαν επαρκώς, εκτός και μερικά όντα, σχεδόν όμοια με αυτόν, θα υπέφεραν εθελοντικά αντί γι αυτούς, και θα πέθαιναν σαν αντικαταστάτες στη θέση τους. Όλη η ιδέα των λύτρων και η εξιλέωση είναι ασύμβατη με το σχέδιο του Θεού , όπως αυτό διδάχτηκε και δόθηκε σαν παράδειγμα από τον Ιησού το Ναζωραίο. Η απέραντη αγάπη του Θεού δεν είναι υποδεέστερη κανενός στη θεϊκή φύση.		188:4.8 (2017.3) When once you grasp the idea of God as a true and loving Father, the only concept which Jesus ever taught, you must forthwith, in all consistency, utterly abandon all those primitive notions about God as an offended monarch, a stern and all-powerful ruler whose chief delight is to detect his subjects in wrongdoing and to see that they are adequately punished, unless some being almost equal to himself should volunteer to suffer for them, to die as a substitute and in their stead. The whole idea of ransom and atonement is incompatible with the concept of God as it was taught and exemplified by Jesus of Nazareth. The infinite love of God is not secondary to anything in the divine nature.
188:4.9 (2017.4) Όλο αυτό το σχέδιο εξιλέωσης και θυσιαστικής σωτηρίας έχει τη ρίζα του και βασίζεται στον εγωισμό. Ο Ιησούς δίδαξε ότι η υπηρεσία προς το συνάνθρωπο είναι το μεγαλύτερο σχέδιο της αδελφότητας των πιστών του πνεύματος. Τη σωτηρία έπρεπε να τη θεωρούν δεδομένη εκείνοι που πιστεύουν στην πατρότητα του Θεού. Το κύριο ενδιαφέρον του πιστού δεν θα έπρεπε να είναι η εγωιστική επιθυμία για προσωπική σωτηρία αλλά αντίθετα η ανιδιοτελής παρόρμηση να αγαπάει και επομένως να υπηρετεί το συνάνθρωπό του όπως ο Ιησούς αγάπησε και υπηρέτησε τους θνητούς ανθρώπους.		188:4.9 (2017.4) All this concept of atonement and sacrificial salvation is rooted and grounded in selfishness. Jesus taught that service to one’s fellows is the highest concept of the brotherhood of spirit believers. Salvation should be taken for granted by those who believe in the fatherhood of God. The believer’s chief concern should not be the selfish desire for personal salvation but rather the unselfish urge to love and, therefore, serve one’s fellows even as Jesus loved and served mortal men.
188:4.10 (2017.5) Ούτε αυτοβασανίζονται πολύ οι αυθεντικοί πιστοί από τη μελλοντική τιμωρία της αμαρτίας. Ο αληθινός πιστός ενδιαφέρεται μόνο για το σημερινό χωρισμό από το Θεό. Οι πραγματικοί, γνωστικοί πατεράδες μπορούν να τιμωρούν τα παιδιά τους, αλλά το κάνουν με αγάπη και για παιδαγωγικούς σκοπούς. Δεν τιμωρούν από θυμό, ούτε τιμωρούν από αντεκδίκηση.		188:4.10 (2017.5) Neither do genuine believers trouble themselves so much about the future punishment of sin. The real believer is only concerned about present separation from God. True, wise fathers may chasten their sons, but they do all this in love and for corrective purposes. They do not punish in anger, neither do they chastise in retribution.
188:4.11 (2017.6) Ακόμα και αν ο Θεός ήταν ο στυγνός και νομιμόφρων μονάρχης ενός σύμπαντος, στο οποίο κυριαρχούσε η δικαιοσύνη πάνω από όλα, ασφαλώς και δεν θα ήταν ικανοποιημένος από το παιδαριώδες σχέδιο αντικατάστασης του ένοχου αμαρτωλού από έναν αθώο πάσχοντα.		188:4.11 (2017.6) Even if God were the stern and legal monarch of a universe in which justice ruled supreme, he certainly would not be satisfied with the childish scheme of substituting an innocent sufferer for a guilty offender.
188:4.12 (2017.7) Το μεγαλείο του θανάτου του Ιησού, όπως αυτός συνδέεται με τον εμπλουτισμό της ανθρώπινης εμπειρίας και τη διεύρυνση της οδού της σωτηρίας, δεν είναι το ίδιο το γεγονός του θανάτου του αλλά αντίθετα ο υπέροχος τρόπος και το απαράμιλλο πνεύμα που αντιμετώπισε το θάνατο.		188:4.12 (2017.7) The great thing about the death of Jesus, as it is related to the enrichment of human experience and the enlargement of the way of salvation, is not the fact of his death but rather the superb manner and the matchless spirit in which he met death.
188:4.13 (2017.8) Η όλη ιδέα των λύτρων εξιλέωσης τοποθετεί τη σωτηρία σ’ ένα μη πραγματικό επίπεδο, τέτοια σκέψη είναι καθαρά φιλοσοφική. Η ανθρώπινη σωτηρία είναι πραγματική. Βασίζεται σε δυο πραγματικότητες οι οποίες μπορούν να γίνουν αντιληπτές από την πίστη του δημιουργήματος και έτσι να ενσωματωθεί στην ξεχωριστή ανθρώπινη εμπειρία: την πραγματικότητα της πατρότητας του Θεού και την αλήθεια που σχετίζεται με αυτήν, δηλαδή την αδελφικότητα του ανθρώπου. Είναι αλήθεια, τελικά, ότι «θα συγχωρεθούν οι οφειλές σας, όπως εσείς συγχωρείτε τους οφειλέτες σας».		188:4.13 (2017.8) This entire idea of the ransom of the atonement places salvation upon a plane of unreality; such a concept is purely philosophic. Human salvation is real; it is based on two realities which may be grasped by the creature’s faith and thereby become incorporated into individual human experience: the fact of the fatherhood of God and its correlated truth, the brotherhood of man. It is true, after all, that you are to be “forgiven your debts, even as you forgive your debtors.”
5. ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ^top		5. Lessons from the Cross ^top
188:5.1 (2017.9) Ο σταυρός του Κυρίου απεικονίζει όλο το μέγεθος της ύψιστης αφοσίωσης του αληθινού βοσκού ακόμα και για τα ανάξια μέλη του κοπαδιού του. Θέτει για πάντα όλες τις σχέσεις μεταξύ Θεού και ανθρώπου πάνω σε οικογενειακή βάση. Ο Θεός είναι ο Πατέρας, ο άνθρωπος είναι το παιδί. Η αγάπη, η αγάπη ενός πατέρα για το παιδί του, γίνεται η κεντρική αλήθεια στις συμπαντικές σχέσεις του Δημιουργού και του δημιουργήματος – όχι η δικαιοσύνη ενός βασιλιά που αναζητά την ικανοποίηση με τους πόνους και τις τιμωρίες του αμαρτωλού υπηκόου.		188:5.1 (2017.9) The cross of Jesus portrays the full measure of the supreme devotion of the true shepherd for even the unworthy members of his flock. It forever places all relations between God and man upon the family basis. God is the Father; man is his son. Love, the love of a father for his son, becomes the central truth in the universe relations of Creator and creature—not the justice of a king which seeks satisfaction in the sufferings and punishment of the evil-doing subject.
188:5.2 (2018.1) Ο σταυρός δείχνει για πάντα ότι η διάθεση του Ιησού προς τους αμαρτωλούς δεν ήταν ούτε η καταδίκη ούτε η συγχώρεση, αλλά η αιώνια και στοργική σωτηρία. Ο Ιησούς είναι πράγματι ένας σωτήρας με την έννοια ότι η ζωή και ο θάνατός του παίρνουν τους ανθρώπους με το μέρος της καλοσύνης και της δίκαιης επιβίωσης. Ο Ιησούς αγαπάει τους ανθρώπους τόσο πολύ που η αγάπη του αφυπνίζει την ανταπόκριση της αγάπης στην ανθρώπινη καρδιά. Η αγάπη είναι μεταδοτική πάντα και αιώνια δημιουργική. Ο θάνατος του Ιησού στο σταυρό δίνει το παράδειγμα της αγάπης που είναι αρκετά δυνατή και θεϊκή ώστε να συγχωρεί την αμαρτία και να καταπίνει τις ανομίες. Ο Ιησούς αποκάλυψε στον κόσμο αυτό μια ανώτερη ποιότητα δικαιοσύνης από τη νομιμότητα – την τεχνική άποψη του δίκαιου και του άδικου. Η θεϊκή αγάπη δεν συγχωρεί μερικώς τα σφάλματα. Τα απορροφά και τα καταστρέφει. Η συγχώρεση της αγάπης υπερβαίνει τελείως τη συγχώρεση του ελέους. Το έλεος βάζει στην άκρη την ενοχή από την αμαρτία, αλλά η αγάπη καταστρέφει για πάντα την αμαρτία και κάθε αδυναμία που προκύπτει από αυτή. Ο Ιησούς έφερε ένα καινούργιο τρόπο ζωής στην Ουράντια. Μας δίδαξε να μην αντιστεκόμαστε στο κακό αλλά να βρίσκουμε μέσα από αυτό την καλοσύνη που στο τέλος καταστρέφει το κακό. Η συγχώρεση του Ιησού δεν είναι συγνώμη, είναι σωτηρία από την καταδίκη. Η σωτηρία δεν παραβλέπει τα λάθη, τα διορθώνει. Η αληθινή αγάπη δεν συμβιβάζεται ούτε συγχωρεί το μίσος, το καταστρέφει. Η αγάπη του Ιησού δεν ικανοποιείται με μερική συγχώρεση. Η αγάπη του Κυρίου υποδηλώνει την αναμόρφωση, την αιώνια επιβίωση. Αρμόζει να μιλάτε για τη σωτηρία σαν επανόρθωση, αν, με αυτήν, υπονοείτε την αιώνια αναμόρφωση.		188:5.2 (2018.1) The cross forever shows that the attitude of Jesus toward sinners was neither condemnation nor condonation, but rather eternal and loving salvation. Jesus is truly a savior in the sense that his life and death do win men over to goodness and righteous survival. Jesus loves men so much that his love awakens the response of love in the human heart. Love is truly contagious and eternally creative. Jesus’ death on the cross exemplifies a love which is sufficiently strong and divine to forgive sin and swallow up all evil-doing. Jesus disclosed to this world a higher quality of righteousness than justice—mere technical right and wrong. Divine love does not merely forgive wrongs; it absorbs and actually destroys them. The forgiveness of love utterly transcends the forgiveness of mercy. Mercy sets the guilt of evil-doing to one side; but love destroys forever the sin and all weakness resulting therefrom. Jesus brought a new method of living to Urantia. He taught us not to resist evil but to find through him a goodness which effectually destroys evil. The forgiveness of Jesus is not condonation; it is salvation from condemnation. Salvation does not slight wrongs; it makes them right. True love does not compromise nor condone hate; it destroys it. The love of Jesus is never satisfied with mere forgiveness. The Master’s love implies rehabilitation, eternal survival. It is altogether proper to speak of salvation as redemption if you mean this eternal rehabilitation.
188:5.3 (2018.2) Ο Ιησούς, με τη δύναμη της προσωπικής του αγάπης για τους ανθρώπους, μπόρεσε να σπάσει τα δεσμά της αμαρτίας και του κακού. Με αυτό τον τρόπο ελευθέρωσε τους ανθρώπους για να επιλέγουν καλύτερους τρόπους ζωής. Ο Ιησούς απεικόνισε τη λύτρωση από το παρελθόν η οποία υποσχέθηκε θρίαμβο για το μέλλον. Έτσι η συγχώρεση παρέσχε τη σωτηρία. Η ομορφιά της θεϊκής αγάπης, άπαξ και γίνει τελείως παραδεκτή στην ανθρώπινη καρδιά, καταστρέφει για πάντα τη γοητεία της αμαρτίας και τη δύναμη του κακού.		188:5.3 (2018.2) Jesus, by the power of his personal love for men, could break the hold of sin and evil. He thereby set men free to choose better ways of living. Jesus portrayed a deliverance from the past which in itself promised a triumph for the future. Forgiveness thus provided salvation. The beauty of divine love, once fully admitted to the human heart, forever destroys the charm of sin and the power of evil.
188:5.4 (2018.3) Ο πόνος του Ιησού δεν περιορίστηκε μόνο στη σταύρωση. Στην πραγματικότητα, ο Ιησούς ο Ναζωραίος ξόδεψε πάνω από εικοσιπέντε χρόνια στο σταυρό μιας αληθινής και έντονης θνητής ύπαρξης. Η πραγματική αξία του σταυρού συνίσταται στο γεγονός ότι υπήρξε η ύψιστη και τελική έκφραση της αγάπης του, η ολοκληρωμένη αποκάλυψη της ευσπλαχνίας του.		188:5.4 (2018.3) The sufferings of Jesus were not confined to the crucifixion. In reality, Jesus of Nazareth spent upward of twenty-five years on the cross of a real and intense mortal existence. The real value of the cross consists in the fact that it was the supreme and final expression of his love, the completed revelation of his mercy.
188:5.5 (2018.4) Σε εκατομμύρια κατοικημένους κόσμους, δεκάδες τρισεκατομμύρια εξελισσόμενων πλασμάτων που ίσως να είχαν μπει στον πειρασμό να παρατήσουν τον ηθικό αγώνα και να εγκαταλείψουν τον αγώνα τον καλό της πίστης, κοίταξαν πάλι τον Ιησού στο σταυρό και μετά σφυρηλατημένοι προχώρησαν μπροστά, εμπνεόμενοι από το θέαμα του Θεού που παρέδιδε την ενσαρκωμένη ζωή στην αφοσίωση της ανιδιοτελούς υπηρεσίας προς τον άνθρωπο.		188:5.5 (2018.4) On millions of inhabited worlds, tens of trillions of evolving creatures who may have been tempted to give up the moral struggle and abandon the good fight of faith, have taken one more look at Jesus on the cross and then have forged on ahead, inspired by the sight of God’s laying down his incarnate life in devotion to the unselfish service of man.
188:5.6 (2018.5) Ο θρίαμβος του σταυρικού θανάτου συνοψίζεται ολόκληρος στο πνεύμα της στάσης του Ιησού προς εκείνους που τον προσέβαλαν. Έκανε το σταυρό αιώνιο σύμβολο του θριάμβου της αγάπης πάνω στο μίσος και της νίκης της αλήθειας πάνω στο κακό καθώς προσευχόταν, «Πατέρα, συγχώρεσέ τους, γιατί δεν γνωρίζουν τι κάνουν». Αυτή η αφοσίωση της αγάπης μεταδόθηκε σ’ ένα εκτεταμένο σύμπαν απ’ άκρη σ’ άκρη. Οι μαθητές το κατάλαβαν από τον Κύριό τους. Ο ίδιος ο πρώτος δάσκαλος του ευαγγελίου του, που κλήθηκε να θυσιάσει τη ζωή του σ’ αυτή την υπηρεσία, είπε, καθώς τον κτυπούσαν μέχρι θανάτου, «Μην υπολογίσεις αυτή την αμαρτία εις βάρος τους».		188:5.6 (2018.5) The triumph of the death on the cross is all summed up in the spirit of Jesus’ attitude toward those who assailed him. He made the cross an eternal symbol of the triumph of love over hate and the victory of truth over evil when he prayed, “Father, forgive them, for they know not what they do.” That devotion of love was contagious throughout a vast universe; the disciples caught it from their Master. The very first teacher of his gospel who was called upon to lay down his life in this service, said, as they stoned him to death, “Lay not this sin to their charge.”
188:5.7 (2018.6) Ο σταυρός κάνει ύψιστη έκκληση στο καλύτερο που έχει μέσα του ο άνθρωπος, επειδή αποκαλύπτει έναν που ήταν πρόθυμος να θυσιάσει τη ζωή του στην υπηρεσία του συνανθρώπου του. Μεγαλύτερη αγάπη δεν μπορεί να δείξει κανένας άνθρωπος από αυτή: να είναι δηλαδή πρόθυμος να θυσιάσει τη ζωή του για τους φίλους του – και ο Ιησούς είχε αυτή την αγάπη αφού ήταν πρόθυμος να θυσιάσει τη ζωή του για τους εχθρούς του, μιαν αγάπη μεγαλύτερη από οτιδήποτε είχε μέχρι τώρα γίνει γνωστό στη γη.		188:5.7 (2018.6) The cross makes a supreme appeal to the best in man because it discloses one who was willing to lay down his life in the service of his fellow men. Greater love no man can have than this: that he would be willing to lay down his life for his friends—and Jesus had such a love that he was willing to lay down his life for his enemies, a love greater than any which had hitherto been known on earth.
188:5.8 (2019.1) Σε άλλους κόσμους, καθώς και στην Ουράντια, το ανυπέρβλητο θέαμα του θανάτου του ανθρώπου Ιησού στο σταυρό του Γολγοθά συντάραξε τα αισθήματα των θνητών, ενώ αφύπνισε την ύψιστη αφοσίωση των αγγέλων.		188:5.8 (2019.1) On other worlds, as well as on Urantia, this sublime spectacle of the death of the human Jesus on the cross of Golgotha has stirred the emotions of mortals, while it has aroused the highest devotion of the angels.
188:5.9 (2019.2) Ο σταυρός είναι το ύψιστο σύμβολο της αφιερωμένης υπηρεσίας, η αφοσίωση της ζωής κάποιου για την ευημερία και τη σωτηρία των συνανθρώπων του. Ο σταυρός δεν είναι το σύμβολο της θυσίας του αθώου Γιου του Θεού στη θέση των αμαρτωλών και για να κατευνάσει την οργή ενός θιγμένου Θεού, αλλά στέκεται πάντοτε, στη γη και σε όλο το εκτεταμένο σύμπαν, σαν το ιερό σύμβολο των καλών που σαν δώρο μπαίνουν πάνω στους κακούς και με αυτό τον τρόπο τους σώζουν με αυτή την αφοσίωση της αγάπης. Ο σταυρός στέκεται σαν το έμβλημα της ανώτατης μορφής ανιδιοτελούς υπηρεσίας, η ύψιστη αφοσίωση μιας ενσάρκωσης στη δίκαιη ζωή και στην υπηρεσία της ολόκαρδης φροντίδας, ακόμα και στο θάνατο, το θάνατο στο σταυρό. Και αυτή η θέα του μεγάλου συμβόλου της ενσάρκωσης της ζωής του Ιησού εμπνέει όλους μας να πράττουμε τα ίδια.		188:5.9 (2019.2) The cross is that high symbol of sacred service, the devotion of one’s life to the welfare and salvation of one’s fellows. The cross is not the symbol of the sacrifice of the innocent Son of God in the place of guilty sinners and in order to appease the wrath of an offended God, but it does stand forever, on earth and throughout a vast universe, as a sacred symbol of the good bestowing themselves upon the evil and thereby saving them by this very devotion of love. The cross does stand as the token of the highest form of unselfish service, the supreme devotion of the full bestowal of a righteous life in the service of wholehearted ministry, even in death, the death of the cross. And the very sight of this great symbol of the bestowal life of Jesus truly inspires all of us to want to go and do likewise.
188:5.10 (2019.3) Όταν οι σκεπτόμενοι άνδρες και γυναίκες ατενίζουν τον Ιησού, καθώς προσφέρει τη ζωή του στο σταυρό, πολύ δύσκολα επιτρέπουν ξανά στον εαυτό τους να παραπονεθεί ακόμα και για τις σκληρότερες συνθήκες ζωής, πολύ λιγότερο για ασήμαντες ενοχλήσεις και για τις πολλές καθαρά φανταστικές τους στενοχώριες. Η ζωή του ήταν τόσο ένδοξη και ο θάνατός του τόσο θριαμβευτικός που όλοι μας δελεαζόμαστε να μετέχουμε πρόθυμα και στα δυο. Υπάρχει αληθινή κατευθυντήρια δύναμη σε όλη την ενσάρκωση του Μιχαήλ, από τις ημέρες της νιότης του μέχρι το μεγαλειώδες θέαμα του σταυρικού του θανάτου.		188:5.10 (2019.3) When thinking men and women look upon Jesus as he offers up his life on the cross, they will hardly again permit themselves to complain at even the severest hardships of life, much less at petty harassments and their many purely fictitious grievances. His life was so glorious and his death so triumphant that we are all enticed to a willingness to share both. There is true drawing power in the whole bestowal of Michael, from the days of his youth to this overwhelming spectacle of his death on the cross.
188:5.11 (2019.4) Να είστε βέβαιοι λοιπόν, όταν θεωρείτε το σταυρό σαν αποκάλυψη του Θεού, να μην κοιτάζετε με τα μάτια του πρωτόγονου ανθρώπου ούτε με την άποψη που είχε ο μετέπειτα βάρβαρος, που και οι δυο θεωρούσαν το Θεό σαν έναν αμείλικτο Άρχοντα με στυγνή δικαιοσύνη και άκαμπτη επιβολή νόμων. Αντίθετα, να είστε βέβαιοι ότι στο σταυρό βλέπετε την τελική εκδήλωση της αγάπης και της αφοσίωσης του Ιησού στην αποστολή της ζωής του, που αφορούσε όλες τις φυλές του εκτεταμένου του σύμπαντος. Να δείτε στο θάνατο του Γιου του Ανθρώπου την κορύφωση του ξεδιπλώματος της θεϊκής αγάπης του Πατέρα για τα παιδιά του στις θνητές σφαίρες. Έτσι ο σταυρός απεικονίζει την αφοσίωση της πρόθυμης αγάπης και της οικειοθελούς σωτηρίας για εκείνους που είναι πρόθυμοι να λάβουν τέτοια δώρα και αφοσίωση. Δεν υπήρχε στο σταυρό κάτι που ο Πατέρας απαίτησε – μόνο εκείνο που ο Ιησούς έδωσε τόσο πρόθυμα και το οποίο αρνήθηκε να αποφύγει.		188:5.11 (2019.4) Make sure, then, that when you view the cross as a revelation of God, you do not look with the eyes of the primitive man nor with the viewpoint of the later barbarian, both of whom regarded God as a relentless Sovereign of stern justice and rigid law-enforcement. Rather, make sure that you see in the cross the final manifestation of the love and devotion of Jesus to his life mission of bestowal upon the mortal races of his vast universe. See in the death of the Son of Man the climax of the unfolding of the Father’s divine love for his sons of the mortal spheres. The cross thus portrays the devotion of willing affection and the bestowal of voluntary salvation upon those who are willing to receive such gifts and devotion. There was nothing in the cross which the Father required—only that which Jesus so willingly gave, and which he refused to avoid.
188:5.12 (2019.5) Αν ο άνθρωπος δεν μπορεί με άλλο τρόπο να εκτιμήσει τον Ιησού και να κατανοήσει τη σημασία της ενσάρκωσής του στη γη, μπορεί τουλάχιστον να αντιληφθεί τη συναδελφικότητα των θνητών πόνων του. Κανένας δεν μπορεί ποτέ να φοβηθεί ότι ο Δημιουργός δεν γνωρίζει τη φύση ή την έκταση των γήινων βασάνων του.		188:5.12 (2019.5) If man cannot otherwise appreciate Jesus and understand the meaning of his bestowal on earth, he can at least comprehend the fellowship of his mortal sufferings. No man can ever fear that the Creator does not know the nature or extent of his temporal afflictions.
188:5.13 (2019.6) Γνωρίζουμε ότι ο σταυρικός θάνατος δεν έγινε για να επιτευχθεί η συμφιλίωση του ανθρώπου με το Θεό αλλά για να κεντριστεί η αντίληψη του ανθρώπου για την άπειρη αγάπη του Πατέρα και το χωρίς τέλος έλεος του Γιου, και για να γνωστοποιηθούν αυτές οι παγκόσμιες αλήθειες σ’ ένα ολόκληρο σύμπαν.		188:5.13 (2019.6) We know that the death on the cross was not to effect man’s reconciliation to God but to stimulate man’s realization of the Father’s eternal love and his Son’s unending mercy, and to broadcast these universal truths to a whole universe.