Εγγραφο 189		Paper 189
Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ		The Resurrection
189:0.1 (2020.1) Λίγο μετά τον ενταφιασμό του Ιησού την Παρασκευή το απόγευμα, ο αρχηγός των αρχαγγέλων τού Νέβαδον, ευρισκόμενος τότε στην Ουράντια, συγκάλεσε το δικό του συμβούλιο ανάστασης των υπάρξεων που οι συνειδήσεις τους βρίσκονται σε ύπνο και εισήγαγε το θέμα μιας λογικής τεχνικής για την επαναφορά του Ιησού. Τα συγκεντρωμένα παιδιά του τοπικού σύμπαντος, τα πλάσματα του Μιχαήλ, το έπραξαν αυτό με δική τους υπευθυνότητα. Δεν τους είχε συγκεντρώσει ο Γαβριήλ. Γύρω στα μεσάνυχτα είχαν βγάλει συμπέρασμα ότι το δημιούργημα δεν μπορούσε να κάνει τίποτε για να διευκολύνει την ανάσταση του Δημιουργού. Ήταν διατεθειμένοι να δεχτούν τη συμβουλή του Γαβριήλ, που τους έδωσε τις οδηγίες ότι, αφού ο Μιχαήλ είχε «θυσιάσει τη ζωή του με τη δική του ελεύθερη βούληση, είχε τη δύναμη επίσης, να την πάρει πάλι πίσω ανάλογα με τη δική του απόφαση». Λίγο μετά τη διακοπή του συμβουλίου των αρχαγγέλων, οι Φορείς της Ζωής, και οι ποικίλοι συνεργάτες τους στο έργο της αποκατάστασης των δημιουργημάτων και της μοροντιανής δημιουργίας, ο Προσωπικός Ρυθμιστής του Ιησού, έχοντας τότε προσωπικά τη διοίκηση των συγκεντρωμένων ουράνιων πνευμάτων στην Ουράντια, είπε αυτά τα λόγια στους ανυπόμονους παρατηρητές που περίμεναν:		189:0.1 (2020.1) SOON after the burial of Jesus on Friday afternoon, the chief of the archangels of Nebadon, then present on Urantia, summoned his council of the resurrection of sleeping will creatures and entered upon the consideration of a possible technique for the restoration of Jesus. These assembled sons of the local universe, the creatures of Michael, did this on their own responsibility; Gabriel had not assembled them. By midnight they had arrived at the conclusion that the creature could do nothing to facilitate the resurrection of the Creator. They were disposed to accept the advice of Gabriel, who instructed them that, since Michael had “laid down his life of his own free will, he also had power to take it up again in accordance with his own determination.” Shortly after the adjournment of this council of the archangels, the Life Carriers, and their various associates in the work of creature rehabilitation and morontia creation, the Personalized Adjuster of Jesus, being in personal command of the assembled celestial hosts then on Urantia, spoke these words to the anxious waiting watchers:
189:0.2 (2020.2) «Κανένας σας δεν μπορεί να κάνει κάτι για να συμπαρασταθεί στην επιστροφή στη ζωή του Δημιουργού-πατέρα σας. Σαν θνητός της πλάσης, βίωσε το θνητό θάνατο, σαν Άρχοντας ενός σύμπαντος ζει ακόμα. Εκείνο που παρατηρείτε είναι η θνητή μεταφορά του Ιησού του Ναζωραίου από τη ζωή της σάρκας στη ζωή στη μορόντια. Η πνευματική μεταφορά του Ιησού ολοκληρώθηκε την ώρα που εγώ αποχώρησα από την προσωπικότητά του και έγινα προσωρινός διευθύνων σε σας. Ο Δημιουργός-πατέρας διάλεξε να περάσει από όλη την εμπειρία των θνητών πλασμάτων του, από τη γέννηση στους υλικούς κόσμους, μέσα από το σωματικό θάνατο και την ανάσταση στη μορόντια, στην κατάσταση της αληθινής πνευματικής ύπαρξης. Εσείς παρατηρείτε κάποια φάση από αυτή την εμπειρία, αλλά δεν συμμετέχετε. Τα πράγματα εκείνα που κανονικά κάνετε για τα δημιουργήματα, δεν μπορείτε να τα κάνετε για το Δημιουργό. Ένας Γιος Δημιουργός έχει μέσα του τη δύναμη να εμφανίζεται σαν ένα οποιοδήποτε από τα δημιουργημένα παιδιά του. Έχει μέσα του τη δύναμη να παραδίνει τη ζωή του στις αισθήσεις και να την παίρνει πάλι πίσω. Και έχει αυτή τη δύναμη ένεκα της άμεσης διαταγής του Πατέρα του Παραδείσου, και γνωρίζω γι αυτά που σας λέγω».		189:0.2 (2020.2) “Not one of you can do aught to assist your Creator-father in the return to life. As a mortal of the realm he has experienced mortal death; as the Sovereign of a universe he still lives. That which you observe is the mortal transit of Jesus of Nazareth from life in the flesh to life in the morontia. The spirit transit of this Jesus was completed at the time I separated myself from his personality and became your temporary director. Your Creator-father has elected to pass through the whole of the experience of his mortal creatures, from birth on the material worlds, on through natural death and the resurrection of the morontia, into the status of true spirit existence. A certain phase of this experience you are about to observe, but you may not participate in it. Those things which you ordinarily do for the creature, you may not do for the Creator. A Creator Son has within himself the power to bestow himself in the likeness of any of his created sons; he has within himself the power to lay down his observable life and to take it up again; and he has this power because of the direct command of the Paradise Father, and I know whereof I speak.”
189:0.3 (2020.3) Όταν άκουσαν τον Προσωπικό Ρυθμιστή να μιλάει, όλοι άρχισαν να αγωνιούν από την προσδοκία, από το Γαβριήλ μέχρι το πιο ταπεινό χερουβείμ. Είδαν το θνητό σώμα του Ιησού στο μνήμα, αναζητούσαν αποδείξεις από τη συμπαντική δραστηριότητα του αγαπημένου τους Άρχοντα, και επειδή δεν κατανοούσαν τέτοιου είδους φαινόμενα, περίμεναν υπομονετικά για τις εξελίξεις.		189:0.3 (2020.3) When they heard the Personalized Adjuster so speak, they all assumed the attitude of anxious expectancy, from Gabriel down to the most humble cherubim. They saw the mortal body of Jesus in the tomb; they detected evidences of the universe activity of their beloved Sovereign; and not understanding such phenomena, they waited patiently for developments.
1. Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΤΗ ΜΟΡΟΝΤΙΑ ^top		1. The Morontia Transit ^top
189:1.1 (2020.4) Στις τρεις παρά τέταρτο το πρωί της Κυριακής, η επιτροπή της ενσάρκωσης του Παραδείσου, αποτελούμενη από επτά μη αναγνωρισμένες οντότητες του Παραδείσου, έφτασαν στην περιοχή και παρατάχθηκαν γύρω από το μνήμα. Δέκα λεπτά πριν τις τρεις, σφοδρές δονήσεις από ανάμεικτες υλικές και μοροντιανές δραστηριότητες άρχισαν να εκρέουν από το καινούργιο μνήμα του Ιωσήφ, και στις τρεις και δυο λεπτά, το πρωί της Κυριακής, 9 Απριλίου 30 μ.Χ., η αναστημένη μορφή και προσωπικότητα του Ιησού του Ναζωραίου εξήλθε από το μνήμα.		189:1.1 (2020.4) At two forty-five Sunday morning, the Paradise incarnation commission, consisting of seven unidentified Paradise personalities, arrived on the scene and immediately deployed themselves about the tomb. At ten minutes before three, intense vibrations of commingled material and morontia activities began to issue from Joseph’s new tomb, and at two minutes past three o’clock, this Sunday morning, April 9, a.d. 30, the resurrected morontia form and personality of Jesus of Nazareth came forth from the tomb.
189:1.2 (2021.1) Όταν ο αναστημένος Ιησούς πρόβαλε από το μνήμα που είχε ενταφιαστεί, το σάρκινο σώμα μέσα στο οποίο είχε ζήσει και εργαστεί στη γη για σχεδόν τριάντα έξι χρόνια βρισκόταν ακόμα, στην εσοχή του τάφου, απείραχτο και τυλιγμένο με το λινό σεντόνι, όπως ακριβώς είχε τοποθετηθεί για ανάπαυση από τον Ιωσήφ και τους συνεργάτες του το απόγευμα της Παρασκευής. Ούτε η πέτρα μπροστά από την είσοδο του τάφου είχε πειραχτεί. Η σφραγίδα του Πιλάτου ήταν ακόμα άθικτη. Οι στρατιώτες ήταν ακόμα επιφυλακή. Οι φρουροί του ναού παρέμεναν συνεχώς στο καθήκον τους. Η Ρωμαϊκή φρουρά είχε αλλάξει τα μεσάνυχτα. Κανένας από αυτούς τους φύλακες δεν υποπτεύθηκε ότι το αντικείμενο της φρούρησής τους είχε αναστηθεί σε μια νέα και υψηλότερη μορφή ύπαρξης, και πως το σώμα που φύλαγαν ήταν τώρα ένα εξωτερικό κάλυμμα που είχε απορριφθεί και το οποίο δεν είχε καμία περαιτέρω σχέση με την απελευθερωμένη μοροντιανή προσωπικότητα του Ιησού.		189:1.2 (2021.1) After the resurrected Jesus emerged from his burial tomb, the body of flesh in which he had lived and wrought on earth for almost thirty-six years was still lying there in the sepulchre niche, undisturbed and wrapped in the linen sheet, just as it had been laid to rest by Joseph and his associates on Friday afternoon. Neither was the stone before the entrance of the tomb in any way disturbed; the seal of Pilate was still unbroken; the soldiers were still on guard. The temple guards had been on continuous duty; the Roman guard had been changed at midnight. None of these watchers suspected that the object of their vigil had risen to a new and higher form of existence, and that the body which they were guarding was now a discarded outer covering which had no further connection with the delivered and resurrected morontia personality of Jesus.
189:1.3 (2021.2) Η ανθρωπότητα αργεί να καταλάβει πως, για ό,τι είναι προσωπικό, η ύλη είναι ο σκελετός της μοροντιανής φύσης, και ότι αμφότερες είναι η αντανακλαστική σκιά της συνεχούς πνευματικής πραγματικότητας. Πόσο καιρό θα πάρει πριν εσείς αναγνωρίσετε το χρόνο σαν την κινούμενη εικόνα της αιωνιότητας και το χώρο σαν τη φευγαλέα σκιά των αληθειών του Παραδείσου;		189:1.3 (2021.2) Mankind is slow to perceive that, in all that is personal, matter is the skeleton of morontia, and that both are the reflected shadow of enduring spirit reality. How long before you will regard time as the moving image of eternity and space as the fleeting shadow of Paradise realities?
189:1.4 (2021.3) Καθ’ όσον μπορούμε να κρίνουμε, καμία ύπαρξη του σύμπαντος αυτού ούτε καμία οντότητα από άλλο σύμπαν είχε σχέση με την μοροντιανή ανάσταση του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Την Παρασκευή παρέδωσε τη ζωή του σαν ένας θνητός της πλάσης, την Κυριακή το πρωί την ανέκτησε σαν μια μοροντιανή ύπαρξη του συστήματος της Σατάνια στο Νορλατιαντέκ. Υπάρχουν πολλά σχετικά με την ανάσταση του Ιησού που δεν καταλαβαίνουμε. Αλλά γνωρίζουμε ότι συνέβη όπως αναφέραμε και την ενδεδειγμένη ώρα περίπου. Επίσης μπορούμε να αναφέρουμε ότι όλα τα γνωστά φαινόμενα που συνδέονται με αυτή τη θνητή μεταφορά, ή μοροντιανή ανάσταση, έλαβε χώρα ακριβώς εκεί στο καινούργιο μνήμα του Ιωσήφ, όπου τα υλικά υπολείμματα της θνητής φύσης του Ιησού κείτονταν τυλιγμένα σε νεκρικά ρούχα.		189:1.4 (2021.3) As far as we can judge, no creature of this universe nor any personality from another universe had anything to do with this morontia resurrection of Jesus of Nazareth. On Friday he laid down his life as a mortal of the realm; on Sunday morning he took it up again as a morontia being of the system of Satania in Norlatiadek. There is much about the resurrection of Jesus which we do not understand. But we know that it occurred as we have stated and at about the time indicated. We can also record that all known phenomena associated with this mortal transit, or morontia resurrection, occurred right there in Joseph’s new tomb, where the mortal material remains of Jesus lay wrapped in burial cloths.
189:1.5 (2021.4) Γνωρίζουμε ότι καμία ύπαρξη από το τοπικό σύμπαν δεν συμμετείχε στην μοροντιανή αφύπνιση. Διακρίναμε τις επτά οντότητες του Παραδείσου να περιβάλλουν το μνήμα, αλλά δεν τις είδαμε να κάνουν κάτι σχετικά με την αφύπνιση του Κυρίου. Μόλις ο Ιησούς εμφανίστηκε στο πλευρό του Γαβριήλ, ακριβώς πάνω από τον τάφο, οι επτά οντότητες από τον Παράδεισο επισήμαναν την πρόθεσή τους για άμεση αναχώρηση για την Ουβέρσα.		189:1.5 (2021.4) We know that no creature of the local universe participated in this morontia awakening. We perceived the seven personalities of Paradise surround the tomb, but we did not see them do anything in connection with the Master’s awakening. Just as soon as Jesus appeared beside Gabriel, just above the tomb, the seven personalities from Paradise signalized their intention of immediate departure for Uversa.
189:1.6 (2021.5) Ας ξεκαθαρίσουμε για πάντα την αρχή της ανάστασης του Ιησού κάνοντας τις ακόλουθες παρατηρήσεις:		189:1.6 (2021.5) Let us forever clarify the concept of the resurrection of Jesus by making the following statements:
189:1.7 (2021.6) 1. Το υλικό ή φυσικό σώμα του δεν αποτέλεσε τμήμα της αναστημένης προσωπικότητάς του. Όταν ο Ιησούς εξήλθε από το μνήμα, το σάρκινο σώμα του παρέμεινε απείραχτο στον τάφο. Αναφάνηκε από το μνήμα χωρίς να μετακινήσει τις πέτρες μπροστά στην είσοδο και χωρίς να σπάσει τη σφραγίδα του Πιλάτου.		189:1.7 (2021.6) 1. His material or physical body was not a part of the resurrected personality. When Jesus came forth from the tomb, his body of flesh remained undisturbed in the sepulchre. He emerged from the burial tomb without moving the stones before the entrance and without disturbing the seals of Pilate.
189:1.8 (2021.7) 2. Δεν αναφάνηκε από το μνήμα σαν πνεύμα ούτε σαν Μιχαήλ του Νέβαδον, δεν εμφανίστηκε με τη μορφή του Κυβερνήτη Δημιουργού, την οποία είχε πριν ενσαρκωθεί μοιάζοντας με ένα θνητό της Ουράντια.		189:1.8 (2021.7) 2. He did not emerge from the tomb as a spirit nor as Michael of Nebadon; he did not appear in the form of the Creator Sovereign, such as he had had before his incarnation in the likeness of mortal flesh on Urantia.
189:1.9 (2021.8) 3. Εξήλθε από το μνήμα του Ιωσήφ με το παρουσιαστικό των μοροντιανών οντοτήτων εκείνων που, σαν αναστημένα μοροντιανά ανερχόμενα όντα, αναφαίνονται από τις αίθουσες της ανάστασης του πρώτου πλανητικού κόσμου αυτού του τοπικού συστήματος της Σατάνια. Και η παρουσία του μνημείου του Μιχαήλ στο κέντρο της εκτεταμένης αυλής των αιθουσών ανάστασης της μανσόνια , μας οδηγεί στην εικασία ότι η ανάσταση του Κυρίου στην Ουράντια καλλιεργήθηκε σ’ αυτόν τον πρώτο από τους πλανητικούς κόσμους.		189:1.9 (2021.8) 3. He did come forth from this tomb of Joseph in the very likeness of the morontia personalities of those who, as resurrected morontia ascendant beings, emerge from the resurrection halls of the first mansion world of this local system of Satania. And the presence of the Michael memorial in the center of the vast court of the resurrection halls of mansonia number one leads us to conjecture that the Master’s resurrection on Urantia was in some way fostered on this, the first of the system mansion worlds.
189:1.10 (2022.1) Η πρώτη πράξη του Ιησού καθώς σηκώθηκε από το μνήμα ήταν να χαιρετήσει το Γαβριήλ και να του δώσει τις οδηγίες να συνεχίσει να είναι διοικητικός υπεύθυνος των συμπαντικών υποθέσεων υπό τον Εμμανουήλ, και μετά έδωσε εντολή στον αρχηγό των Μελχισεδέκ να μεταφέρει τους αδελφικούς χαιρετισμούς του στον Εμμανουήλ. Αμέσως μετά ζήτησε από τον Ύψιστο της Εντέντια τη βεβαίωση των Αρχαίων των Ημερών σχετικά με το θνητό πέρασμά του και στρεφόμενος έπειτα στη συγκεντρωμένη μοροντιανή ομάδα των επτά πλανητικών κόσμων, που είχαν μαζευτεί εδώ για να χαιρετίσουν και να καλωσορίσουν το Δημιουργό τους σαν ύπαρξη της δικής τους τάξης, ο Ιησούς είπε τα πρώτα λόγια της μετα-θνητής σταδιοδρομίας του. Είπε ο μοροντιανός Ιησούς: «Έχοντας τερματίσει τη ζωή μου στη σάρκα, θα παραμείνω για ένα διάστημα σε μεταβατική μορφή ώστε να μπορέσω να γνωρίσω πληρέστερα τη ζωή των ανερχομένων πλασμάτων μου και να αποκαλύψω περαιτέρω το θέλημα του Πατέρα μου στον Παράδεισο».		189:1.10 (2022.1) The first act of Jesus on arising from the tomb was to greet Gabriel and instruct him to continue in executive charge of universe affairs under Immanuel, and then he directed the chief of the Melchizedeks to convey his brotherly greetings to Immanuel. He thereupon asked the Most High of Edentia for the certification of the Ancients of Days as to his mortal transit; and turning to the assembled morontia groups of the seven mansion worlds, here gathered together to greet and welcome their Creator as a creature of their order, Jesus spoke the first words of the postmortal career. Said the morontia Jesus: “Having finished my life in the flesh, I would tarry here for a short time in transition form that I may more fully know the life of my ascendant creatures and further reveal the will of my Father in Paradise.”
189:1.11 (2022.2) Όταν μίλησε ο Ιησούς, έγνεψε στον Προσωπικό του Ρυθμιστή και όλες οι συμπαντικές οντότητες που είχαν συγκεντρωθεί στην Ουράντια για να παρευρεθούν στην ανάσταση έσπευσαν αμέσως στις αντίστοιχες συμπαντικές αποστολές τους.		189:1.11 (2022.2) After Jesus had spoken, he signaled to the Personalized Adjuster, and all universe intelligences who had been assembled on Urantia to witness the resurrection were immediately dispatched to their respective universe assignments.
189:1.12 (2022.3) Ο Ιησούς άρχισε τώρα τις επαφές στο μοροντιανό επίπεδο, και παρουσιάστηκε, σαν ύπαρξη, με τις ανάγκες της ζωής που είχε επιλέξει να ζήσει για σύντομο διάστημα στην Ουράντια. Αυτή η μύηση στο μοροντιανό κόσμο απαίτησε περισσότερο από μια γήινη ώρα και διακόπηκε δυο φορές από την επιθυμία του να επικοινωνήσει με τους πρώην θνητούς συνεργάτες του, καθώς αυτοί ήρθαν από την Ιερουσαλήμ με κατάπληξη να περιεργαστούν τον άδειο τάφο για να ανακαλύψουν όσα θεωρούσαν απόδειξη της ανάστασής του.		189:1.12 (2022.3) Jesus now began the contacts of the morontia level, being introduced, as a creature, to the requirements of the life he had chosen to live for a short time on Urantia. This initiation into the morontia world required more than an hour of earth time and was twice interrupted by his desire to communicate with his former associates in the flesh as they came out from Jerusalem wonderingly to peer into the empty tomb to discover what they considered evidence of his resurrection.
189:1.13 (2022.4) Τώρα το θνητό πέρασμα του Ιησού – η μοροντιανή ανάσταση του Γιου του Ανθρώπου – ολοκληρώθηκε. Η μεταβατική εμπειρία του Κυρίου σαν ενδιάμεση οντότητα ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα ξεκίνησε. Και τα επιτέλεσε όλα αυτά με δύναμη έμφυτη μέσα του. Καμία οντότητα δεν του έδωσε κάποια βοήθεια. Τώρα ζει σαν μοροντιανός Ιησούς, και καθώς αρχίζει τη μοροντιανή ζωή του, το υλικό του σώμα βρίσκεται εκεί απείραχτο στο μνήμα. Οι στρατιώτες είναι επιφυλακή ακόμα και η σφραγίδα του κυβερνήτη στους βράχους δεν έχει ακόμα σπάσει.		189:1.13 (2022.4) Now is the mortal transit of Jesus—the morontia resurrection of the Son of Man—completed. The transitory experience of the Master as a personality midway between the material and the spiritual has begun. And he has done all this through power inherent within himself; no personality has rendered him any assistance. He now lives as Jesus of morontia, and as he begins this morontia life, the material body of his flesh lies there undisturbed in the tomb. The soldiers are still on guard, and the seal of the governor about the rocks has not yet been broken.
2. ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ^top		2. The Material Body of Jesus ^top
189:2.1 (2022.5) Δέκα λεπτά μετά τις τρεις, καθώς ο αναστημένος Ιησούς αδελφωνόταν με τις συγκεντρωμένες μοροντιανές οντότητες από τους επτά πλανητικούς κόσμους της Σατάνια, ο αρχηγός των αρχαγγέλων – των αγγέλων της ανάστασης – πλησίασε το Γαβριήλ και ζήτησε το θνητό σώμα του Ιησού. Είπε ο αρχηγός των αρχαγγέλων: «Μπορεί να μη συμμετέχουμε στη μοροντιανή ανάσταση της ενσαρκωμένης εμπειρίας του Μιχαήλ του άρχοντά μας, αλλά θέλουμε να πάρουμε τα θνητά κατάλοιπά του στη φύλαξή μας για άμεση διάλυση. Δεν προτείνουμε να χρησιμοποιήσουμε την τεχνική μας της εξαΰλωσης, επιθυμούμε απλά να θέσουμε σε λειτουργία τη διαδικασία της επιτάχυνσης του χρόνου. Αρκετό είναι που είδαμε τον Άρχοντα να ζει και να πεθαίνει στην Ουράντια. Τα πνεύματα του ουρανού θα αποφύγουν τη θύμηση από την ανοχή της θέας της αργής αποσύνθεσης της θνητής μορφής του Δημιουργού και Υποστηρικτή ενός σύμπαντος. Στο όνομα των ουράνιων οντοτήτων όλου του Νέβαδον, ζητώ την εντολή που θα μου δώσει την επιτήρηση του θνητού σώματος του Ιησού από τη Ναζαρέτ και που θα μας εξουσιοδοτήσει να προχωρήσουμε στην άμεση διάλυσή του».		189:2.1 (2022.5) At ten minutes past three o’clock, as the resurrected Jesus fraternized with the assembled morontia personalities from the seven mansion worlds of Satania, the chief of archangels—the angels of the resurrection—approached Gabriel and asked for the mortal body of Jesus. Said the chief of the archangels: “We may not participate in the morontia resurrection of the bestowal experience of Michael our sovereign, but we would have his mortal remains put in our custody for immediate dissolution. We do not propose to employ our technique of dematerialization; we merely wish to invoke the process of accelerated time. It is enough that we have seen the Sovereign live and die on Urantia; the hosts of heaven would be spared the memory of enduring the sight of the slow decay of the human form of the Creator and Upholder of a universe. In the name of the celestial intelligences of all Nebadon, I ask for a mandate giving me the custody of the mortal body of Jesus of Nazareth and empowering us to proceed with its immediate dissolution.”
189:2.2 (2023.1) Και όταν ο Γαβριήλ συσκέφθηκε με το γηραιότερο Ύψιστο της Εντέντια, έδωσε στον αρχάγγελο-εκπρόσωπο των ουράνιων πνευμάτων την άδεια να διευθετήσει με τον τρόπο που αποφάσισε τα σωματικά κατάλοιπα του Ιησού.		189:2.2 (2023.1) And when Gabriel had conferred with the senior Most High of Edentia, the archangel spokesman for the celestial hosts was given permission to make such disposition of the physical remains of Jesus as he might determine.
189:2.3 (2023.2) Όταν παραχωρήθηκε αυτό το αίτημα στον αρχηγό των αρχαγγέλων, αυτός κάλεσε προς βοήθειά του πολλούς από τους συντρόφους του, μαζί και ένα πλήθος πνευμάτων εκπροσώπων όλων των τάξεων των ουράνιων οντοτήτων και μετά, με τη βοήθεια των ενδιάμεσων της Ουράντια, προχώρησε στην κατοχή του φυσικού σώματος του Ιησού. Το σώμα αυτό του θανάτου ήταν καθαρά ένα υλικό κατασκεύασμα. Φυσικά και κυριολεκτικά. Δεν μπορούσε να μετακινηθεί από το μνήμα όπως η μοροντιανή μορφή της ανάστασης είχε δυνηθεί να ξεφύγει από το σφραγισμένο τάφο. Με την αρωγή αρκετών μοροντιανών βοηθητικών οντοτήτων, η μοροντιανή μορφή μπορεί τη μια στιγμή να γίνει πνευματική και έτσι αδιάφορη για τα συνηθισμένα υλικά πράγματα ενώ την άλλη στιγμή μπορεί να γίνει ορατή και απτή για τα υλικά όντα, όπως ακριβώς οι θνητοί της πλάσης.		189:2.3 (2023.2) After the chief of archangels had been granted this request, he summoned to his assistance many of his fellows, together with a numerous host of the representatives of all orders of celestial personalities, and then, with the aid of the Urantia midwayers, proceeded to take possession of Jesus’ physical body. This body of death was a purely material creation; it was physical and literal; it could not be removed from the tomb as the morontia form of the resurrection had been able to escape the sealed sepulchre. By the aid of certain morontia auxiliary personalities, the morontia form can be made at one time as of the spirit so that it can become indifferent to ordinary matter, while at another time it can become discernible and contactable to material beings, such as the mortals of the realm.
189:2.4 (2023.3) Καθώς ετοιμαζόντουσαν να μεταφέρουν το σώμα του Ιησού από το μνήμα, πριν του παράσχουν την τιμητική και γεμάτη σεβασμό στιγμιαία διάλυση, ανατέθηκε στους υποδεέστερους ενδιάμεσους της Ουράντια να κυλήσουν μακριά τις πέτρες από την είσοδο του μνήματος. Η μεγαλύτερη από αυτές τις δυο πέτρες ήταν μια τεράστια στρογγυλεμένη πέτρα, που έμοιαζε πολύ με μυλόπετρα, και μεταφέρθηκε από ένα λαξευμένο κοίλωμα του βράχου, ώστε να μπορεί να κυλίεται πάλι μπρος και πίσω για να ανοίγει ή να κλείνει το μνήμα. Όταν οι Ιουδαίοι φρουροί που φύλαγαν καθώς και οι Ρωμαίοι στρατιώτες, στο θαμπό φως του πρωινού, είδαν την τεράστια πέτρα να κυλάει από την είσοδο του μνήματος, φαινομενικά με δική της δύναμη – χωρίς κάποιο ορατό μέσον να εξηγεί αυτή την κίνηση – καταλήφθηκαν από τρόμο και πανικό και το έσκασαν τρέχοντας από την περιοχή. Οι Ρωμαίοι κατέφυγαν στο οχυρό της Αντώνιας και ανέφεραν ό,τι είχαν δει στον εκατόνταρχο, μόλις εκείνος ανέλαβε υπηρεσία.		189:2.4 (2023.3) As they made ready to remove the body of Jesus from the tomb preparatory to according it the dignified and reverent disposal of near-instantaneous dissolution, it was assigned the secondary Urantia midwayers to roll away the stones from the entrance of the tomb. The larger of these two stones was a huge circular affair, much like a millstone, and it moved in a groove chiseled out of the rock, so that it could be rolled back and forth to open or close the tomb. When the watching Jewish guards and the Roman soldiers, in the dim light of the morning, saw this huge stone begin to roll away from the entrance of the tomb, apparently of its own accord—without any visible means to account for such motion—they were seized with fear and panic, and they fled in haste from the scene. The Jews fled to their homes, afterward going back to report these doings to their captain at the temple. The Romans fled to the fortress of Antonia and reported what they had seen to the centurion as soon as he arrived on duty.
189:2.5 (2023.4) Οι Ιουδαίοι αρχηγοί ξεκίνησαν το πρόστυχο έργο προσποιούμενοι ότι ήθελαν να ξεφορτωθούν τον Ιησού δωροδοκώντας τον προδοτικό Ιούδα, και τώρα, όταν ήρθαν αντιμέτωποι με αυτή την ενοχλητική κατάσταση, αντί να σκεφτούν να τιμωρήσουν τους φρουρούς που εγκατέλειψαν τη θέση τους, κατέφυγαν στη δωροδοκία των φρουρών και των Ρωμαίων στρατιωτών. Έδωσαν στον καθένα από τους είκοσι αυτούς άνδρες ένα χρηματικό ποσό και τους διέταξαν να πουν σε όλους: «Ενώ κοιμόμασταν, κατά τη διάρκεια της νύχτας, οι μαθητές του μας έπιασαν και πήραν το σώμα του». Και οι Ιουδαίοι αρχηγοί έδωσαν σοβαρές υποσχέσεις στους στρατιώτες ότι θα τους υπερασπιζόντουσαν ενώπιον του Πιλάτου, σε περίπτωση που συνέβαινε να πέσει στην αντίληψη του κυβερνήτη, πως είχαν δεχτεί φιλοδώρημα.		189:2.5 (2023.4) The Jewish leaders began the sordid business of supposedly getting rid of Jesus by offering bribes to the traitorous Judas, and now, when confronted with this embarrassing situation, instead of thinking of punishing the guards who deserted their post, they resorted to bribing these guards and the Roman soldiers. They paid each of these twenty men a sum of money and instructed them to say to all: “While we slept during the nighttime, his disciples came upon us and took away the body.” And the Jewish leaders made solemn promises to the soldiers to defend them before Pilate in case it should ever come to the governor’s knowledge that they had accepted a bribe.
189:2.6 (2023.5) Το χριστιανικό πιστεύω για την ανάσταση του Ιησού βασίστηκε στο γεγονός του «άδειου τάφου». Ήταν όντως ένα γεγονός το ότι ο τάφος ήταν άδειος, αλλά δεν είναι αυτή η αλήθεια της ανάστασης. Το μνήμα ήταν πραγματικά άδειο όταν αφίχθησαν οι πρώτοι πιστοί, και το γεγονός αυτό, συνδυασμένο με την αναμφίβολη ανάσταση του Κυρίου, οδήγησε στη διατύπωση ενός πιστεύω που δεν ήταν αληθινό: τη διδασκαλία ότι το υλικό και θνητό σώμα του Ιησού αναστήθηκε από τον τάφο. Η αλήθεια, όταν έχει να κάνει με πνευματικές πραγματικότητες και αιώνιες αξίες, δεν μπορεί πάντα να στηρίζεται σε ένα συνδυασμό προφανών γεγονότων. Αν και ξεχωριστά γεγονότα μπορεί να είναι από υλική πλευρά αληθινά, δεν συνεπάγεται ότι ο σύνδεσμος ενός συνόλου γεγονότων πρέπει απαραίτητα να οδηγήσει σε αληθώς πνευματικά συμπεράσματα.		189:2.6 (2023.5) The Christian belief in the resurrection of Jesus has been based on the fact of the “empty tomb.” It was indeed a fact that the tomb was empty, but this is not the truth of the resurrection. The tomb was truly empty when the first believers arrived, and this fact, associated with that of the undoubted resurrection of the Master, led to the formulation of a belief which was not true: the teaching that the material and mortal body of Jesus was raised from the grave. Truth having to do with spiritual realities and eternal values cannot always be built up by a combination of apparent facts. Although individual facts may be materially true, it does not follow that the association of a group of facts must necessarily lead to truthful spiritual conclusions.
189:2.7 (2023.6) Το μνήμα του Ιωσήφ ήταν άδειο, όχι επειδή το σώμα του Ιησού είχε αναμορφωθεί ή αναστηθεί, αλλά επειδή είχε εισακουσθεί η παράκληση των ουρανίων πνευμάτων να του προσφέρουν μια ειδική και μοναδική διάλυση, μια επιστροφή της «σκόνης στη σκόνη», χωρίς την παρέμβαση της καθυστέρησης του χρόνου και χωρίς τη δράση των συνηθισμένων και ορατών διαδικασιών της θνητής αλλοίωσης και της υλικής αποσύνθεσης.		189:2.7 (2023.6) The tomb of Joseph was empty, not because the body of Jesus had been rehabilitated or resurrected, but because the celestial hosts had been granted their request to afford it a special and unique dissolution, a return of the “dust to dust,” without the intervention of the delays of time and without the operation of the ordinary and visible processes of mortal decay and material corruption.
189:2.8 (2024.1) Τα θνητά κατάλοιπα του Ιησού πέρασαν από την ίδια φυσική διαδικασία της στοιχειακής αποσύνθεσης που χαρακτηρίζει όλα τα ανθρώπινα σώματα στη γη, εκτός του ότι, από άποψη χρόνου, αυτή η φυσική μέθοδος διάλυσης επιταχύνθηκε τα μέγιστα, επισπεύσθηκε μέχρι του σημείου εκείνου ώστε να γίνει σχεδόν στιγμιαία.		189:2.8 (2024.1) The mortal remains of Jesus underwent the same natural process of elemental disintegration as characterizes all human bodies on earth except that, in point of time, this natural mode of dissolution was greatly accelerated, hastened to that point where it became well-nigh instantaneous.
189:2.9 (2024.2) Οι αληθινές αποδείξεις της ανάστασης του Μιχαήλ είναι στη φύση πνευματικές, μολονότι η διδαχή αυτή επιβεβαιώθηκε από τη μαρτυρία πολλών θνητών της οικουμένης που συνάντησαν, αναγνώρισαν και επικοινώνησαν με τον αναστημένο μοροντιανό Κύριο. Αυτό το γεγονός έγινε τμήμα της προσωπικής εμπειρίας σχεδόν χιλίων ανθρώπινων υπάρξεων, πριν αυτός αναχωρήσει οριστικά από την Ουράντια.		189:2.9 (2024.2) The true evidences of the resurrection of Michael are spiritual in nature, albeit this teaching is corroborated by the testimony of many mortals of the realm who met, recognized, and communed with the resurrected morontia Master. He became a part of the personal experience of almost one thousand human beings before he finally took leave of Urantia.
3. Η ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ^top		3. The Dispensational Resurrection ^top
189:3.1 (2024.3) Λίγο μετά τις τέσσερις και μισή το πρωί της Κυριακής, ο Γαβριήλ κάλεσε τους αρχαγγέλους στο πλευρό του και ετοιμάστηκε να εγκαινιάσει τη γενική ανάσταση της λήξης της Αδαμικής κατανομής στην Ουράντια. Όταν τα αχανή πνεύματα των Σεραφείμ και Χερουβείμ που εμπλέκοντο στο μεγάλο αυτό γεγονός παρατάχθηκαν σε κατάλληλο σχηματισμό, ο μοροντιανός Μιχαήλ παρουσιάστηκε μπροστά στον Γαβριήλ, λέγοντας: «Όπως ο Πατέρας μου έχει ζωή μέσα του, έτσι την έδωσε και στο Γιο για να έχει ζωή μέσα του. Αν και δεν έχω ακόμα ξαναρχίσει πλήρως την άσκηση της συμπαντικής δικαιοδοσίας, αυτός ο αυτοπεριορισμός δεν εμποδίζει καθόλου την εμφάνιση της ζωής στα παιδιά μου που βρίσκονται σε ύπνο. Ας αρχίσει το προσκλητήριο της πλανητικής ανάστασης».		189:3.1 (2024.3) A little after half past four o’clock this Sunday morning, Gabriel summoned the archangels to his side and made ready to inaugurate the general resurrection of the termination of the Adamic dispensation on Urantia. When the vast host of the seraphim and the cherubim concerned in this great event had been marshaled in proper formation, the morontia Michael appeared before Gabriel, saying: “As my Father has life in himself, so has he given it to the Son to have life in himself. Although I have not yet fully resumed the exercise of universe jurisdiction, this self-imposed limitation does not in any manner restrict the bestowal of life upon my sleeping sons; let the roll call of the planetary resurrection begin.”
189:3.2 (2024.4) Το κύκλωμα των αρχαγγέλων τότε εργάστηκε για πρώτη φορά από την Ουράντια. Ο Γαβριήλ και τα αρχαγγελικά πνεύματα μεταφέρθηκαν στο μέρος της πνευματικής πολικότητας του πλανήτη, και όταν ο Γαβριήλ έδωσε το σύνθημα, έλαμψε στο πρώτο πλανητικό σύστημα των κόσμων η φωνή του Γαβριήλ, που έλεγε: «Κατόπιν εντολής του Μιχαήλ, ας σηκωθούν οι νεκροί της κατανομής στην Ουράντια!». Τότε όλοι όσοι επιβίωσαν από το ανθρώπινο γένος της Ουράντια, που είχαν κοιμηθεί από την εποχή του Αδάμ, και οι οποίοι δεν είχαν ακόμα κριθεί, εμφανίστηκαν στις αίθουσες ανάστασης της μανσόνια έτοιμοι για να ενδυθούν τη μοροντιανή φύση. Και σε μια στιγμή τα Σεραφείμ και οι συνεργάτες τους ετοιμάστηκαν να αναχωρήσουν για τους πλανητικούς κόσμους. Κανονικά, αυτοί οι σεραφικοί φρουροί, που είχαν επιφορτισθεί με την επιτήρηση του συνόλου των επιζησάντων θνητών, θα ήταν παρόντες τη στιγμή της αφύπνισής τους, στις αίθουσες της ανάστασης του μανσονικού κόσμου, αλλά βρισκόντουσαν στον κόσμο αυτό αυτή την ώρα εξαιτίας της ανάγκης της παρουσίας του Γαβριήλ εδώ σε συνδυασμό με τη μοροντιανή ανάσταση του Ιησού.		189:3.2 (2024.4) The circuit of the archangels then operated for the first time from Urantia. Gabriel and the archangel hosts moved to the place of the spiritual polarity of the planet; and when Gabriel gave the signal, there flashed to the first of the system mansion worlds the voice of Gabriel, saying: “By the mandate of Michael, let the dead of a Urantia dispensation rise!” Then all the survivors of the human races of Urantia who had fallen asleep since the days of Adam, and who had not already gone on to judgment, appeared in the resurrection halls of mansonia in readiness for morontia investiture. And in an instant of time the seraphim and their associates made ready to depart for the mansion worlds. Ordinarily these seraphic guardians, onetime assigned to the group custody of these surviving mortals, would have been present at the moment of their awaking in the resurrection halls of mansonia, but they were on this world itself at this time because of the necessity of Gabriel’s presence here in connection with the morontia resurrection of Jesus.
189:3.3 (2024.5) Παρόλον ότι αμέτρητα άτομα που είχαν προσωπικούς σεραφικούς φρουρούς και εκείνοι που είχαν κατορθώσει το απαραίτητο επίτευγμα της προσωπικής πνευματικής προόδου είχαν συνεχίσει στο μανσονικό κόσμο κατά τη διάρκεια των χρόνων που ακολούθησαν την εποχή του Αδάμ και της Εύας, αν και υπήρξαν πολλές ειδικές και χιλιετείς αναστάσεις παιδιών της Ουράντια, αυτό ήταν το τρίτο πλανητικό προσκλητήριο, ή ολοκληρωμένες αναστάσεις κατανομής. Η πρώτη συνέβη την εποχή της άφιξης του Πλανητικού Πρίγκιπα, η δεύτερη στα χρόνια του Αδάμ, και αυτή, η τρίτη, επεσήμανε τη μοροντιανή ανάσταση, το θνητό πέρασμα, του Ιησού από τη Ναζαρέτ.		189:3.3 (2024.5) Notwithstanding that countless individuals having personal seraphic guardians and those achieving the requisite attainment of spiritual personality progress had gone on to mansonia during the ages subsequent to the times of Adam and Eve, and though there had been many special and millennial resurrections of Urantia sons, this was the third of the planetary roll calls, or complete dispensational resurrections. The first occurred at the time of the arrival of the Planetary Prince, the second during the time of Adam, and this, the third, signalized the morontia resurrection, the mortal transit, of Jesus of Nazareth.
189:3.4 (2024.6) Όταν ελήφθη το σύνθημα της πλανητικής ανάστασης από τον αρχηγό των αρχαγγέλων, ο Προσωπικός Ρυθμιστής του Γιου του Ανθρώπου εκχώρησε την εξουσία του στα ουράνια πνεύματα που είχαν συγκεντρωθεί στην Ουράντια, επιστρέφοντας όλα αυτά τα παιδιά του τοπικού σύμπαντος στη δικαιοδοσία των αντίστοιχων διοικητών τους. Και όταν το έκανε αυτό, αναχώρησε για το Σάλβιγκτον για να καταγράψει με τον Εμμανουήλ τη συμπλήρωση του θνητού περάσματος του Μιχαήλ. Και αμέσως ακολουθήθηκε από όλα τα ουράνια πνεύματα που δεν είχαν αποστολή στην Ουράντια. Αλλά ο Γαβριήλ παρέμεινε στην Ουράντια με το μοροντιανό Ιησού.		189:3.4 (2024.6) When the signal of the planetary resurrection had been received by the chief of archangels, the Personalized Adjuster of the Son of Man relinquished his authority over the celestial hosts assembled on Urantia, turning all these sons of the local universe back to the jurisdiction of their respective commanders. And when he had done this, he departed for Salvington to register with Immanuel the completion of the mortal transit of Michael. And he was immediately followed by all the celestial host not required for duty on Urantia. But Gabriel remained on Urantia with the morontia Jesus.
189:3.5 (2025.1) Και αυτή είναι η αφήγηση των γεγονότων της ανάστασης του Ιησού ιδωμένα από εκείνους που τα είδαν όπως πραγματικά συνέβησαν, ελεύθεροι από τα εμπόδια της μερικής και περιορισμένης ανθρώπινης όρασης.		189:3.5 (2025.1) And this is the recital of the events of the resurrection of Jesus as viewed by those who saw them as they really occurred, free from the limitations of partial and restricted human vision.
4. Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΑΔΕΙΟΥ ΤΑΦΟΥ ^top		4. Discovery of the Empty Tomb ^top
189:4.1 (2025.2) Καθώς πλησιάζουμε την ώρα της ανάστασης του Ιησού νωρίς το πρωί της Κυριακής, πρέπει να θυμηθούμε ότι οι δέκα απόστολοι διέμεναν στο σπίτι του Ηλία και της Μαρίας Μάρκου, όπου είχαν κοιμηθεί στο υπερώο, αναπαυόμενοι στους ίδιους καναπέδες που είχαν ακουμπήσει και στη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου με τον Κύριό τους. Αυτή την Κυριακή το πρωί βρισκόντουσαν όλοι μαζεμένοι εκεί εκτός από το Θωμά. Ο Θωμάς ήταν για λίγα λεπτά μαζί τους αργά το Σάββατο το βράδυ όταν για πρώτη φορά συγκεντρώθηκαν, αλλά το θέαμα των αποστόλων, σε συνδυασμό με τη σκέψη αυτού που είχε συμβεί στον Ιησού, ήταν πάρα πολύ γι αυτόν. Κοίταξε τους συντρόφους του και αμέσως άφησε το δωμάτιο, πηγαίνοντας στο σπίτι του Σίμωνα στη Βηθφαγία, εκεί που πίστευε ότι θα θρηνούσε για τη δυστυχία του στη μοναξιά. Όλοι οι απόστολοι υπέφεραν, όχι τόσο από αμφιβολία και απογοήτευση όσο από φόβο, θλίψη και ντροπή.		189:4.1 (2025.2) As we approach the time of the resurrection of Jesus on this early Sunday morning, it should be recalled that the ten apostles were sojourning at the home of Elijah and Mary Mark, where they were asleep in the upper chamber, resting on the very couches whereon they reclined during the last supper with their Master. This Sunday morning they were all there assembled except Thomas. Thomas was with them for a few minutes late Saturday night when they first got together, but the sight of the apostles, coupled with the thought of what had happened to Jesus, was too much for him. He looked his associates over and immediately left the room, going to the home of Simon in Bethpage, where he thought to grieve over his troubles in solitude. The apostles all suffered, not so much from doubt and despair as from fear, grief, and shame.
189:4.2 (2025.3) Στο σπίτι του Νικόδημου είχαν μαζευτεί μαζί με το Δαυίδ Ζεβεδαίο και τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία, κάπου δώδεκα ή δεκαπέντε από τους πιο διακεκριμένους μαθητές του Ιησού. Στο σπίτι του Ιωσήφ από την Αριμαθαία βρίσκονταν κάπου δεκαπέντε ή είκοσι από τις προεξέχουσες πιστές γυναίκες. Μονάχα αυτές οι γυναίκες διέμεναν στο σπίτι του Ιωσήφ και παρέμειναν κλεισμένες μέσα, στη διάρκεια των ωρών της ημέρας του Σαββάτου και το βράδυ μετά το Σάββατο, κι έτσι δεν γνώριζαν για τη στρατιωτική φρουρά που φύλαγε το μνήμα. Ούτε γνώριζαν ότι μια δεύτερη πέτρα είχε τοποθετηθεί μπροστά από το μνήμα, και πως και οι δυο πέτρες έφεραν τη σφραγίδα του Πιλάτου.		189:4.2 (2025.3) At the home of Nicodemus there were gathered together, with David Zebedee and Joseph of Arimathea, some twelve or fifteen of the more prominent of the Jerusalem disciples of Jesus. At the home of Joseph of Arimathea there were some fifteen or twenty of the leading women believers. Only these women abode in Joseph’s house, and they had kept close within during the hours of the Sabbath day and the evening after the Sabbath, so that they were ignorant of the military guard on watch at the tomb; neither did they know that a second stone had been rolled in front of the tomb, and that both of these stones had been placed under the seal of Pilate.
189:4.3 (2025.4) Λίγο πριν τις τρεις το πρωί της Κυριακής, όταν άρχισαν να φαίνονται στην ανατολή τα πρώτα σημάδια της μέρας, πέντε γυναίκες ξεκίνησαν για τον τάφο του Ιησού. Είχαν ετοιμάσει άφθονα ειδικά μείγματα για επάλειψη και έφεραν πολλούς επιδέσμους από λινό μαζί τους. Είχαν σκοπό να προσφέρουν πιο σχολαστική περιποίηση στο σώμα του Ιησού και να το τυλίξουν πιο προσεκτικά με τους νέους επιδέσμους.		189:4.3 (2025.4) A little before three o’clock this Sunday morning, when the first signs of day began to appear in the east, five of the women started out for the tomb of Jesus. They had prepared an abundance of special embalming lotions, and they carried many linen bandages with them. It was their purpose more thoroughly to give the body of Jesus its death anointing and more carefully to wrap it up with the new bandages.
189:4.4 (2025.5) Οι γυναίκες που πήγαιναν σε αυτή την αποστολή της επάλειψης του σώματος του Ιησού ήταν: η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα των διδύμων του Αλφαίου, η Σαλώμη η μητέρα των αδελφών Ζεβεδαίου, η Ιωάννα η γυναίκα του Χουζά και η Σουζάννα η κόρη του Έζρα από την Αλεξάνδρεια.		189:4.4 (2025.5) The women who went on this mission of anointing Jesus’ body were: Mary Magdalene, Mary the mother of the Alpheus twins, Salome the mother of the Zebedee brothers, Joanna the wife of Chuza, and Susanna the daughter of Ezra of Alexandria.
189:4.5 (2025.6) Ήταν περίπου τρεις και μισή όταν οι πέντε γυναίκες, φορτωμένες με τις αλοιφές τους, έφτασαν μπροστά στον άδειο τάφο. Καθώς προσπέρασαν την πύλη της Δαμασκού, συνάντησαν έναν αριθμό στρατιωτών που έτρεχαν προς την πόλη, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο πανικοβλημένοι, και αυτό τις έκανε να σταθούν για λίγα λεπτά. Αλλά όταν δεν συνέβη τίποτε περισσότερο, συνέχισαν την πορεία τους.		189:4.5 (2025.6) It was about half past three o’clock when the five women, laden with their ointments, arrived before the empty tomb. As they passed out of the Damascus gate, they encountered a number of soldiers fleeing into the city more or less panic-stricken, and this caused them to pause for a few minutes; but when nothing more developed, they resumed their journey.
189:4.6 (2025.7) Εξεπλάγησαν πολύ όταν είδαν την πέτρα μετακινημένη από την είσοδο του μνήματος, καθόσον έλεγαν μεταξύ τους στο δρόμο, «Ποιος θα μας βοηθήσει να μετακινήσουμε την πέτρα;». Άφησαν κάτω τα φορτία τους και άρχισαν να περιεργάζονται η μια την άλλη με φόβο και με μεγάλη κατάπληξη. Ενόσω στεκόντουσαν εκεί, τρέμοντας από το φόβο, η Μαρία η Μαγδαληνή επιχείρησε να πλησιάσει τη μικρότερη πέτρα και τόλμησε να εισέλθει στον ανοιχτό τάφο. Ο τάφος αυτός του Ιωσήφ ήταν στον κήπο του, στην πλευρά του λόφου προς την ανατολική μεριά του δρόμου, και κοίταζε προς την ανατολή. Την ώρα εκείνη υπήρχε αρκετό φως από την αυγή της καινούργιας μέρας και η Μαρία μπόρεσε να κοιτάξει προς το μέρος όπου είχε τοποθετηθεί το σώμα του Κυρίου και να διακρίνει ότι έλειπε. Στο πετρώδες κοίλωμα όπου είχαν εναποθέσει τον Ιησού, η Μαρία είδε μόνο το αναδιπλωμένο μαντήλι όπου αναπαυόταν το κεφάλι του και οι επίδεσμοι με τους οποίους είχαν τυλίξει τον Ιησού, βρίσκονταν ανέπαφοι όπως είχαν τοποθετηθεί πάνω στην πέτρα, πριν μετακινήσουν το σώμα του τα ουράνια πνεύματα. Το σεντόνι που τον κάλυπτε βρισκόταν στα πόδια της ταφικής εσοχής.		189:4.6 (2025.7) They were greatly surprised to see the stone rolled away from the entrance to the tomb, inasmuch as they had said among themselves on the way out, “Who will help us roll away the stone?” They set down their burdens and began to look upon one another in fear and with great amazement. While they stood there, atremble with fear, Mary Magdalene ventured around the smaller stone and dared to enter the open sepulchre. This tomb of Joseph was in his garden on the hillside on the eastern side of the road, and it also faced toward the east. By this hour there was just enough of the dawn of a new day to enable Mary to look back to the place where the Master’s body had lain and to discern that it was gone. In the recess of stone where they had laid Jesus, Mary saw only the folded napkin where his head had rested and the bandages wherewith he had been wrapped lying intact and as they had rested on the stone before the celestial hosts removed the body. The covering sheet lay at the foot of the burial niche.
189:4.7 (2026.1) Αφού η Μαρία στάθηκε στην πόρτα του μνήματος λίγα λεπτά (δεν έβλεπε καθαρά όταν πρωτομπήκε στο μνήμα), είδε ότι το σώμα του Ιησού έλειπε και στη θέση του βρίσκονταν μόνο τα νεκρικά ρούχα, και έβγαλε μια κραυγή πανικού και αγωνίας. Όλες οι γυναίκες ήταν υπερβολικά ταραγμένες. Ήταν εκνευρισμένες από τότε που συνάντησαν τους τρομαγμένους στρατιώτες στην πύλη της πόλης, και όταν η Μαρία έβγαλε αυτή τη στριγκλιά της αγωνίας, τρόμαξαν πολύ και έφυγαν τρέχοντας. Και δεν σταμάτησαν παρά όταν διέτρεξαν όλο το δρόμο μέχρι την πύλη της Δαμασκού. Τη στιγμή εκείνη η Ιωάννα συνειδητοποίησε ότι είχαν παρατήσει τη Μαρία. Ενεθάρρυνε τις συντρόφισσές της και ξεκίνησαν πίσω για το μνήμα.		189:4.7 (2026.1) After Mary had tarried in the doorway of the tomb for a few moments (she did not see distinctly when she first entered the tomb), she saw that Jesus’ body was gone and in its place only these grave cloths, and she uttered a cry of alarm and anguish. All the women were exceedingly nervous; they had been on edge ever since meeting the panicky soldiers at the city gate, and when Mary uttered this scream of anguish, they were terror-stricken and fled in great haste. And they did not stop until they had run all the way to the Damascus gate. By this time Joanna was conscience-stricken that they had deserted Mary; she rallied her companions, and they started back for the tomb.
189:4.8 (2026.2) Καθώς πλησίαζαν στο μνήμα, η φοβισμένη Μαγδαληνή, που τρομοκρατήθηκε ακόμα περισσότερο καθώς δεν κατάφερε να βρει τις αδελφές της να περιμένουν όταν βγήκε από τον τάφο, όρμηξε τρέχοντας προς αυτές, αναφωνώντας με έξαψη: «Δεν είναι εκεί – τον πήραν!». Και τις οδήγησε στο μνήμα, και εισήλθαν όλες και είδαν ότι ήταν άδειο.		189:4.8 (2026.2) As they drew near the sepulchre, the frightened Magdalene, who was even more terrorized when she failed to find her sisters waiting when she came out of the tomb, now rushed up to them, excitedly exclaiming: “He is not there—they have taken him away!” And she led them back to the tomb, and they all entered and saw that it was empty.
189:4.9 (2026.3) Και οι πέντε γυναίκες κάθισαν τότε πάνω στην πέτρα, κοντά στην είσοδο και συζητούσαν για την κατάσταση. Δεν είχαν καταλάβει ακόμα ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί. Ήταν μόνες τους όλο το Σάββατο, και συμπέραναν ότι το σώμα είχε μεταφερθεί σε άλλο μέρος για να αναπαυθεί. Όταν όμως μελέτησαν καλύτερα αυτή τη λύση για το δίλημμά τους, μπερδεύτηκαν στους υπολογισμούς τους από τα βαλμένα με τάξη νεκρικά ρούχα. Πώς ήταν δυνατό το σώμα να είχε μεταφερθεί, αφού οι επίδεσμοι με τους οποίους ήταν τυλιγμένο είχαν αφεθεί στη θέση τους και προφανώς άθικτοι στη νεκρική εσοχή;		189:4.9 (2026.3) All five of the women then sat down on the stone near the entrance and talked over the situation. It had not yet occurred to them that Jesus had been resurrected. They had been by themselves over the Sabbath, and they conjectured that the body had been moved to another resting place. But when they pondered such a solution of their dilemma, they were at a loss to account for the orderly arrangement of the grave cloths; how could the body have been removed since the very bandages in which it was wrapped were left in position and apparently intact on the burial shelf?
189:4.10 (2026.4) Καθώς οι γυναίκες καθόντουσαν εκεί τις πρώτες ώρες της αυγής της νέας μέρας, κοίταξαν από τη μια πλευρά και πρόσεξαν ένα σιωπηλό και ακίνητο άγνωστο. Για μια στιγμή τρόμαξαν πάλι, αλλά η Μαρία η Μαγδαληνή, τρέχοντας και απευθυνόμενη σ’ αυτόν καθώς πίστεψε ότι ήταν ίσως ο φύλακας του κήπου, είπε, «Πού πήγατε τον Κύριο; Πού τον έβαλαν; Πες μας γιατί πρέπει να πάμε και να τον πάρουμε». Όταν ο άγνωστος δεν απάντησε στη Μαρία, αυτή άρχισε να κλαίει. Ύστερα ο Ιησούς μίλησε σ’ αυτές λέγοντας, «Ποιον ζητάτε;». Η Μαρία είπε: «Ζητάμε τον Ιησού που τον έθαψαν στο μνήμα του Ιωσήφ, αλλά λείπει. Γνωρίζεις που τον πήραν;». Τότε είπε ο Ιησούς: «Δεν σας είπε αυτός ο Ιησούς, στη Γαλιλαία ακόμα, ότι θα πέθαινε αλλά ότι θα ανασταινόταν πάλι;». Τα λόγια αυτά αιφνιδίασαν τις γυναίκες, αλλά ο Κύριος ήταν τόσο αλλαγμένος που ακόμη δεν τον είχαν αναγνωρίσει έτσι καθώς η πλάτη του ήταν στραμμένη στο αχνό φως. Και καθώς αναλογιζόντουσαν τα λόγια του, αυτός απευθύνθηκε στη Μαγδαληνή με μια οικεία φωνή, λέγοντας, «Μαρία». Και όταν αυτή άκουσε εκείνη τη λέξη με τη γνώριμη συμπάθεια και τον τρυφερό χαιρετισμό, κατάλαβε ότι ήταν η φωνή του Κυρίου, και έσπευσε να γονατίσει στα πόδια του ενώ αναφωνούσε, «Κύριέ μου!». Και όλες οι άλλες γυναίκες αναγνώρισαν ότι ήταν ο Κύριος που στεκόταν ενώπιόν τους με μορφή δόξας, και αμέσως γονάτισαν μπροστά του.		189:4.10 (2026.4) As these women sat there in the early hours of the dawn of this new day, they looked to one side and observed a silent and motionless stranger. For a moment they were again frightened, but Mary Magdalene, rushing toward him and addressing him as if she thought he might be the caretaker of the garden, said, “Where have you taken the Master? Where have they laid him? Tell us that we may go and get him.” When the stranger did not answer Mary, she began to weep. Then spoke Jesus to them, saying, “Whom do you seek?” Mary said: “We seek for Jesus who was laid to rest in Joseph’s tomb, but he is gone. Do you know where they have taken him?” Then said Jesus: “Did not this Jesus tell you, even in Galilee, that he would die, but that he would rise again?” These words startled the women, but the Master was so changed that they did not yet recognize him with his back turned to the dim light. And as they pondered his words, he addressed the Magdalene with a familiar voice, saying, “Mary.” And when she heard that word of well-known sympathy and affectionate greeting, she knew it was the voice of the Master, and she rushed to kneel at his feet while she exclaimed, “My Lord, and my Master!” And all of the other women recognized that it was the Master who stood before them in glorified form, and they quickly knelt before him.
189:4.11 (2027.1) Τα ανθρώπινα αυτά μάτια δεν μπορούσαν να δουν τη μοροντιανή μορφή του Ιησού εξαιτίας της ειδικευμένης φροντίδας των μεταμορφωτών και των ενδιαμέσων με τη συνεργασία αρκετών μοροντιανών οντοτήτων που συνόδευαν τότε τον Ιησού.		189:4.11 (2027.1) These human eyes were enabled to see the morontia form of Jesus because of the special ministry of the transformers and the midwayers in association with certain of the morontia personalities then accompanying Jesus.
189:4.12 (2027.2) Καθώς η Μαρία προσπάθησε να αγκαλιάσει τα πόδια του, ο Ιησούς είπε: «Μη με αγγίζεις Μαρία, γιατί δεν είμαι όπως με γνώριζες στη σάρκα. Με τη μορφή αυτή θα παραμείνω μαζί σας για λίγο πριν ανέλθω στον Πατέρα. Αλλά πηγαίνετε, όλες σας, και πείτε τώρα στους αποστόλους μου – και στον Πέτρο – ότι αναστήθηκα, και ότι μιλήσατε μαζί μου».		189:4.12 (2027.2) As Mary sought to embrace his feet, Jesus said: “Touch me not, Mary, for I am not as you knew me in the flesh. In this form will I tarry with you for a season before I ascend to the Father. But go, all of you, now and tell my apostles—and Peter—that I have risen, and that you have talked with me.”
189:4.13 (2027.3) Όταν οι γυναίκες συνήλθαν από το σοκ της έκπληξής τους, επέστρεψαν βιαστικά στην πόλη και στο σπίτι του Ηλία Μάρκου, όπου εξιστόρησαν στους δέκα αποστόλους όλα όσα είχαν συμβεί σ’ αυτές. Αλλά οι απόστολοι δεν ήταν διατεθειμένοι να τις πιστέψουν. Στην αρχή πίστεψαν ότι οι γυναίκες είχαν δει όραμα, αλλά όταν η Μαρία η Μαγδαληνή επανέλαβε τα λόγια με τα οποία ο Ιησούς τους είχε μιλήσει, και όταν ο Πέτρος άκουσε το όνομά του, βγήκε τρέχοντας από το υπερώο, ακολουθούμενος κοντά από τον Ιωάννη, για να φτάσει με μεγάλη βιασύνη στο μνήμα και να δει αυτά τα πράγματα για τον εαυτό του.		189:4.13 (2027.3) After these women had recovered from the shock of their amazement, they hastened back to the city and to the home of Elijah Mark, where they related to the ten apostles all that had happened to them; but the apostles were not inclined to believe them. They thought at first that the women had seen a vision, but when Mary Magdalene repeated the words which Jesus had spoken to them, and when Peter heard his name, he rushed out of the upper chamber, followed closely by John, in great haste to reach the tomb and see these things for himself.
189:4.14 (2027.4) Οι γυναίκες επανέλαβαν την ιστορία της συνομιλίας με τον Ιησού στους άλλους αποστόλους, αλλά αυτοί δεν πίστεψαν. Και δεν πήγαν να το εξακριβώσουν για τους ίδιους όπως έκαναν ο Πέτρος και ο Ιωάννης.		189:4.14 (2027.4) The women repeated the story of talking with Jesus to the other apostles, but they would not believe; and they would not go to find out for themselves as had Peter and John.
5. Ο ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΤΟ ΜΝΗΜΑ ^top		5. Peter and John at the Tomb ^top
189:5.1 (2027.5) Καθώς οι δυο απόστολοι έτρεχαν στο Γολγοθά και στο μνήμα του Ιωσήφ, οι σκέψεις του Πέτρου εναλλάσσονταν μεταξύ φόβου και ελπίδας. Φοβόταν να συναντήσει τον Κύριο, αλλά η ελπίδα του είχε φουντώσει από το γεγονός ότι ο Ιησούς είχε κάνει ειδική μνεία γι αυτόν. Είχε κατά το ήμισυ πεισθεί ότι ο Ιησούς ήταν πράγματι ζωντανός. Θυμόταν την υπόσχεση ότι θα ανασταινόταν την τρίτη μέρα. Παράξενο να λεχθεί, αυτή η υπόσχεση δεν είχε περάσει από το μυαλό του, από τη σταύρωση μέχρι αυτή τη στιγμή που πήγαινε βιαστικά στα βόρεια της Ιερουσαλήμ. Καθώς ο Ιωάννης έφτασε γρήγορα έξω από την πόλη, μια παράξενη έκσταση χαράς και ελπίδας ανάβλυσε στην ψυχή του. Πίστεψε σχεδόν ότι οι γυναίκες είχαν δει πραγματικά τον αναστημένο Κύριο.		189:5.1 (2027.5) As the two apostles raced for Golgotha and the tomb of Joseph, Peter’s thoughts alternated between fear and hope; he feared to meet the Master, but his hope was aroused by the story that Jesus had sent special word to him. He was half persuaded that Jesus was really alive; he recalled the promise to rise on the third day. Strange to relate, this promise had not occurred to him since the crucifixion until this moment as he hurried north through Jerusalem. As John hastened out of the city, a strange ecstasy of joy and hope welled up in his soul. He was half convinced that the women really had seen the risen Master.
189:5.2 (2027.6) Ο Ιωάννης, όντας νεότερος από τον Πέτρο, τον ξεπέρασε και έφτασε πρώτος στον τάφο. Ο Ιωάννης στάθηκε στην πόρτα, θωρώντας το μνήμα και αυτό ήταν όπως ακριβώς το περιέγραψε η Μαρία. Πολύ γρήγορα ο Σίμων Πέτρος έφτασε τρέχοντας και μπαίνοντας μέσα, είδε τον ίδιο άδειο τάφο με τα νεκρικά ρούχα τακτοποιημένα τόσο παράδοξα. Και όταν ο Πέτρος βγήκε, ο Ιωάννης μπήκε κι αυτός μέσα και τα είδε όλα από μόνος του, και ύστερα κάθισαν πάνω στην πέτρα αναλογιζόμενοι τη σημασία όσων είχαν δει και ακούσει. Και ενόσω καθόντουσαν εκεί, στριφογύριζαν στο μυαλό τους όλα όσα είπαν για τον Ιησού, αλλά δεν μπορούσαν να διακρίνουν ξεκάθαρα τι είχε συμβεί.		189:5.2 (2027.6) John, being younger than Peter, outran him and arrived first at the tomb. John tarried at the door, viewing the tomb, and it was just as Mary had described it. Very soon Simon Peter rushed up and, entering, saw the same empty tomb with the grave cloths so peculiarly arranged. And when Peter had come out, John also went in and saw it all for himself, and then they sat down on the stone to ponder the meaning of what they had seen and heard. And while they sat there, they turned over in their minds all that had been told them about Jesus, but they could not clearly perceive what had happened.
189:5.3 (2027.7) Ο Πέτρος υπέθεσε κατ’ αρχάς ότι ο τάφος είχε συληθεί, ότι εχθροί είχαν κλέψει το σώμα, δωροδωκούντες πιθανόν τους φρουρούς. Αλλά ο Ιωάννης εξήγησε ότι ο τάφος δεν θα είχε αφεθεί τόσο τακτοποιημένος αν είχε κλαπεί το σώμα, και του γεννήθηκε η απορία και αυτού επίσης πώς οι επίδεσμοι είχαν μείνει εκεί, φανερά άθικτοι. Και ξανά εισήλθαν και οι δυο στο μνήμα για να εξετάσουν από πιο κοντά τα νεκρικά ρούχα. Καθώς εξήλθαν από το μνήμα για δεύτερη φορά, βρήκαν τη Μαρία τη Μαγδαληνή που είχε επιστρέψει και θρηνούσε μπροστά στην είσοδο. Η Μαρία είχε πάει στους αποστόλους επειδή πίστευε ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί, αλλά όταν όλοι αρνήθηκαν να πιστέψουν την αναφορά της, αποθαρρύνθηκε και απελπίστηκε. Λαχτάρησε να γυρίσει κοντά στο μνήμα, όπου πίστευε ότι είχε ακούσει την οικεία φωνή του Ιησού.		189:5.3 (2027.7) Peter at first suggested that the grave had been rifled, that enemies had stolen the body, perhaps bribed the guards. But John reasoned that the grave would hardly have been left so orderly if the body had been stolen, and he also raised the question as to how the bandages happened to be left behind, and so apparently intact. And again they both went back into the tomb more closely to examine the grave cloths. As they came out of the tomb the second time, they found Mary Magdalene returned and weeping before the entrance. Mary had gone to the apostles believing that Jesus had risen from the grave, but when they all refused to believe her report, she became downcast and despairing. She longed to go back near the tomb, where she thought she had heard the familiar voice of Jesus.
189:5.4 (2027.8) Καθώς η Μαρία καθυστέρησε εκεί, μετά την αναχώρηση του Πέτρου και του Ιωάννη, ο Κύριος εμφανίστηκε πάλι σ’ αυτήν, λέγοντας: «Μην αμφιβάλεις, να έχεις τη δύναμη να πιστεύεις ό,τι είδες και άκουσες. Γύρισε πίσω στους αποστόλους και ξαναπές τους ότι εγώ αναστήθηκα και θα εμφανιστώ σ’ αυτούς, και ότι τώρα θα πάω πριν από αυτούς στη Γαλιλαία όπως υποσχέθηκα».		189:5.4 (2027.8) As Mary lingered after Peter and John had gone, the Master again appeared to her, saying: “Be not doubting; have the courage to believe what you have seen and heard. Go back to my apostles and again tell them that I have risen, that I will appear to them, and that presently I will go before them into Galilee as I promised.”
189:5.5 (2028.1) Η Μαρία βιάστηκε να γυρίσει στο σπίτι του Μάρκου και είπε στους αποστόλους ότι ξαναμίλησε με τον Ιησού, αλλά αυτοί δεν την πίστεψαν. Όταν όμως ο Πέτρος και ο Ιωάννης επέστρεψαν, σταμάτησαν να περιγελούν και γέμισαν με φόβο και κατανόηση.		189:5.5 (2028.1) Mary hurried back to the Mark home and told the apostles she had again talked with Jesus, but they would not believe her. But when Peter and John returned, they ceased to ridicule and became filled with fear and apprehension.