Εγγραφο 194		Paper 194
Η ΔΩΡΕΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ		Bestowal of the Spirit of Truth
194:0.1 (2059.1) Κατά τη μία, καθώς οι εκατόν είκοσι πιστοί είχαν εντρυφήσει στην προσευχή, αντιλήφθηκαν όλοι μια παράξενη παρουσία στο δωμάτιο. Συγχρόνως όλοι αυτοί οι μαθητές συνειδητοποίησαν μια καινούργια και βαθιά αίσθηση πνευματικής χαράς, σιγουριάς και εμπιστοσύνης. Αυτή η νέα συνειδητότητα πνευματικής δύναμης ακολουθήθηκε αμέσως από μια ισχυρή παρόρμηση να βγούνε έξω και να κηρύξουν δημόσια το ευαγγέλιο της βασιλείας και τα χαρμόσυνα νέα ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από τους νεκρούς.		194:0.1 (2059.1) ABOUT one o’clock, as the one hundred and twenty believers were engaged in prayer, they all became aware of a strange presence in the room. At the same time these disciples all became conscious of a new and profound sense of spiritual joy, security, and confidence. This new consciousness of spiritual strength was immediately followed by a strong urge to go out and publicly proclaim the gospel of the kingdom and the good news that Jesus had risen from the dead.
194:0.2 (2059.2) Ο Πέτρος σηκώθηκε και δήλωσε ότι αυτός πρέπει να είναι ο ερχομός του Πνεύματος της Αληθείας που τους είχε υποσχεθεί ο Κύριος και πρότεινε να πάνε στο ναό και ν’ αρχίσουν την επίσημη αναγγελία των χαρμόσυνων νέων που εμπιστεύθηκαν στα χέρια τους. Και αυτοί έπραξαν ακριβώς ό,τι πρότεινε ο Πέτρος.		194:0.2 (2059.2) Peter stood up and declared that this must be the coming of the Spirit of Truth which the Master had promised them and proposed that they go to the temple and begin the proclamation of the good news committed to their hands. And they did just what Peter suggested.
194:0.3 (2059.3) Οι άνδρες αυτοί είχαν εκπαιδευτεί και διδαχθεί ότι το ευαγγέλιο που θα κήρυτταν ήταν η πατρότητα του Θεού και η συγγένεια του ανθρώπου, αλλά αυτήν ακριβώς τη στιγμή της πνευματικής έκστασης και του προσωπικού θριάμβου, οι καλύτερες ειδήσεις, τα μεγαλύτερα νέα, που μπορούσαν να σκεφτούν αυτοί οι άνδρες, ήταν το γεγονός του αναστημένου Κυρίου. Κι έτσι ξεκίνησαν, προικισμένοι με δύναμη από ψηλά, κηρύττοντας χαρμόσυνες ειδήσεις στο λαό – ακόμα και σωτηρία δια του Ιησού – αλλά άθελά τους, υπέπεσαν στο σφάλμα και μερικά από τα γεγονότα που συνδέονταν με το ευαγγέλιο υποκατέστησαν το ίδιο το μήνυμα του ευαγγελίου. Ο Πέτρος ασυναίσθητα ξεκίνησε αυτό το λάθος και άλλοι ακολούθησαν μετά από αυτόν μέχρι τον Παύλο, που δημιούργησε μια νέα θρησκεία από την καινούργια εκδοχή των καλών ειδήσεων.		194:0.3 (2059.3) These men had been trained and instructed that the gospel which they should preach was the fatherhood of God and the sonship of man, but at just this moment of spiritual ecstasy and personal triumph, the best tidings, the greatest news, these men could think of was the fact of the risen Master. And so they went forth, endowed with power from on high, preaching glad tidings to the people—even salvation through Jesus—but they unintentionally stumbled into the error of substituting some of the facts associated with the gospel for the gospel message itself. Peter unwittingly led off in this mistake, and others followed after him on down to Paul, who created a new religion out of the new version of the good news.
194:0.4 (2059.4) Το ευαγγέλιο της βασιλείας είναι: το γεγονός της πατρότητας του Θεού, ενωμένο με την επακόλουθη αλήθεια της συγγένειας-αδελφότητας των ανθρώπων. Ο Χριστιανισμός, έτσι όπως αναπτύχθηκε από εκείνη την ημέρα, είναι: το γεγονός του Θεού σαν τον Πατέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού, σε συνδυασμό με την εμπειρία από τη συντροφιά των πιστών με τον αναστημένο και δοξασμένο Χριστό.		194:0.4 (2059.4) The gospel of the kingdom is: the fact of the fatherhood of God, coupled with the resultant truth of the sonship-brotherhood of men. Christianity, as it developed from that day, is: the fact of God as the Father of the Lord Jesus Christ, in association with the experience of believer-fellowship with the risen and glorified Christ.
194:0.5 (2059.5) Δεν είναι παράξενο που αυτοί οι γεμάτοι με πνεύμα άνδρες αρπάχτηκαν από την ευκαιρία αυτή για να εκφράσουν τα συναισθήματα τού θριάμβου τους επί των δυνάμεων που είχαν προσπαθήσει να καταστρέψουν τον Κύριό τους και να τερματίσουν την επίδραση των διδαχών του. Σε μιαν εποχή σαν κι αυτή, ήταν ευκολότερο να θυμούνται την προσωπική σχέση τους με τον Ιησού και να δονούνται από τη βεβαιότητα ότι ο Κύριος ζούσε ακόμα, ότι η φιλία τους δεν είχε τελειώσει και ότι το πνεύμα είχε ήδη έρθει επάνω τους όπως αυτός είχε υποσχεθεί.		194:0.5 (2059.5) It is not strange that these spirit-infused men should have seized upon this opportunity to express their feelings of triumph over the forces which had sought to destroy their Master and end the influence of his teachings. At such a time as this it was easier to remember their personal association with Jesus and to be thrilled with the assurance that the Master still lived, that their friendship had not ended, and that the spirit had indeed come upon them even as he had promised.
194:0.6 (2059.6) Οι πιστοί αυτοί ένιωσαν να μεταφέρονται ξαφνικά σ’ έναν άλλο κόσμο, σε μια νέα διάσταση χαράς, δύναμης και δόξας. Ο Κύριος τους είχε πει ότι η βασιλεία θα ερχόταν με δύναμη και μερικοί εξ αυτών πίστεψαν ότι είχαν αρχίσει να καταλαβαίνουν τι εννοούσε.		194:0.6 (2059.6) These believers felt themselves suddenly translated into another world, a new existence of joy, power, and glory. The Master had told them the kingdom would come with power, and some of them thought they were beginning to discern what he meant.
194:0.7 (2059.7) Και όταν λάβει κανείς υπόψη του όλα αυτά, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει πώς αυτοί οι άνθρωποι συνέβη να κηρύττουν ένα καινούργιο ευαγγέλιο γύρω από τον Ιησού στη θέση του πρότερου μηνύματος της πατρότητας του Θεού και της αδελφότητας των ανθρώπων.		194:0.7 (2059.7) And when all of this is taken into consideration, it is not difficult to understand how these men came to preach a new gospel about Jesus in the place of their former message of the fatherhood of God and the brotherhood of men.
1. Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ ^top		1. The Pentecost Sermon ^top
194:1.1 (2060.1) Οι απόστολοι κρυβόντουσαν επί σαράντα μέρες. Η σημερινή μέρα έτυχε να είναι η Ιουδαϊκή γιορτή της Πεντηκοστής και χιλιάδες επισκέπτες από όλα τα μέρη του κόσμου ήταν στην Ιερουσαλήμ. Πολλοί έφταναν για τη γιορτή, αλλά μια πλειοψηφία είχε παραμείνει στην πόλη από το Πάσχα. Οι φοβισμένοι τώρα απόστολοι πρόβαλαν από τις βδομάδες του αποκλεισμού τους για να εμφανιστούν τολμηρά στο ναό, όπου άρχισαν να κηρύττουν το νέο μήνυμα ενός αναστημένου Μεσσία. Και όλοι οι μαθητές είχαν συνειδητοποιήσει ότι είχαν λάβει κάποιο πνευματικό χάρισμα επίγνωσης και δύναμης.		194:1.1 (2060.1) The apostles had been in hiding for forty days. This day happened to be the Jewish festival of Pentecost, and thousands of visitors from all parts of the world were in Jerusalem. Many arrived for this feast, but a majority had tarried in the city since the Passover. Now these frightened apostles emerged from their weeks of seclusion to appear boldly in the temple, where they began to preach the new message of a risen Messiah. And all the disciples were likewise conscious of having received some new spiritual endowment of insight and power.
194:1.2 (2060.2) Ήταν περίπου δυο η ώρα, όταν ο Πέτρος στάθηκε στο ίδιο ακριβώς μέρος όπου είχε διδάξει ο Κύριός του τελευταία στο ναό αυτό, και εκφώνησε εκείνη την παθιασμένη έκκληση που είχε σαν αποτέλεσμα να κερδηθούν περισσότερες από δυο χιλιάδες ψυχές. Ο Κύριος είχε φύγει, αλλά αυτοί ανακάλυψαν ξαφνικά ότι αυτή η ιστορία γι αυτόν, είχε μεγάλη απήχηση στο λαό. Δεν είναι περίεργο που οδηγήθηκαν στην περαιτέρω διακήρυξη εκείνου που δικαίωνε την προηγούμενη αφοσίωσή τους στον Ιησού και συγχρόνως την τόση τους δέσμευση να πιστεύουν σ’ αυτόν. Έξι από τους αποστόλους συμμετείχαν σε αυτή τη σύσκεψη: ο Πέτρος, ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος, ο Ιωάννης, ο Φίλιππος και ο Ματθαίος. Μίλησαν περισσότερο από μιάμιση ώρα και εκφώνησαν μηνύματα στα Ελληνικά, Εβραϊκά και Αραμαϊκά, καθώς επίσης και λίγα λόγια σε άλλες γλώσσες με τις οποίες είχαν λεκτική εξοικείωση.		194:1.2 (2060.2) It was about two o’clock when Peter stood up in that very place where his Master had last taught in this temple, and delivered that impassioned appeal which resulted in the winning of more than two thousand souls. The Master had gone, but they suddenly discovered that this story about him had great power with the people. No wonder they were led on into the further proclamation of that which vindicated their former devotion to Jesus and at the same time so constrained men to believe in him. Six of the apostles participated in this meeting: Peter, Andrew, James, John, Philip, and Matthew. They talked for more than an hour and a half and delivered messages in Greek, Hebrew, and Aramaic, as well as a few words in even other tongues with which they had a speaking acquaintance.
194:1.3 (2060.3) Οι αρχηγοί των Ιουδαίων ήταν κατάπληκτοι με τη θρασύτητα των αποστόλων, αλλά φοβήθηκαν να τους ενοχλήσουν εξαιτίας του μεγάλου αριθμού (ανθρώπων) που πίστευαν την ιστορία τους.		194:1.3 (2060.3) The leaders of the Jews were astounded at the boldness of the apostles, but they feared to molest them because of the large numbers who believed their story.
194:1.4 (2060.4) Κατά τις τέσσερις και μισή περισσότεροι από δυο χιλιάδες νέοι πιστοί ακολούθησαν τους αποστόλους προς την κολυμπήθρα του Σιλωάμ, όπου ο Πέτρος, ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης τους βάφτιζαν στο όνομα του Κυρίου. Και είχε σκοτεινιάσει όταν τελείωσαν να βαφτίζουν αυτό το πλήθος.		194:1.4 (2060.4) By half past four o’clock more than two thousand new believers followed the apostles down to the pool of Siloam, where Peter, Andrew, James, and John baptized them in the Master’s name. And it was dark when they had finished with baptizing this multitude.
194:1.5 (2060.5) Η Πεντηκοστή ήταν η μεγάλη γιορτή της βάφτισης, ο καιρός για να γίνουν μέλη οι προσήλυτοι της εξώθυρας (*), εκείνοι οι εθνικοί που επιθυμούσαν να υπηρετήσουν το Γιαχβέ. Ήταν, επομένως, το πλέον εύκολο για τα μεγάλα πλήθη των Ιουδαίων και των εθνικών που πίστεψαν, να υποβληθούν στη βάφτιση εκείνη την ημέρα. Κάνοντας αυτό, δεν αποσυνδέονταν καθόλου από την Ιουδαϊκή πίστη. Για αρκετό διάστημα ακόμα μετά από αυτό, οι πιστεύοντες στον Ιησού αποτελούσαν μια αίρεση μέσα στον Ιουδαϊσμό. Όλοι τους, συμπεριλαμβανομένων και των αποστόλων, ήταν ακόμα πιστοί στις ουσιαστικές απαιτήσεις του Ιουδαϊκού τελετουργικού συστήματος.		194:1.5 (2060.5) Pentecost was the great festival of baptism, the time for fellowshipping the proselytes of the gate, those gentiles who desired to serve Yahweh. It was, therefore, the more easy for large numbers of both the Jews and believing gentiles to submit to baptism on this day. In doing this, they were in no way disconnecting themselves from the Jewish faith. Even for some time after this the believers in Jesus were a sect within Judaism. All of them, including the apostles, were still loyal to the essential requirements of the Jewish ceremonial system.
2. Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ ^top		2. The Significance of Pentecost ^top
194:2.1 (2060.6) Ο Ιησούς έζησε στη γη και δίδαξε ένα ευαγγέλιο που λύτρωσε τον άνθρωπο από την προκατάληψη ότι ήταν παιδί του διαβόλου και τον ανύψωσε στο αξίωμα ενός πιστού παιδιού του Θεού. Το μήνυμα του Ιησού, όπως το κήρυξε και το έζησε στην εποχή του, ήταν μια αποτελεσματική λύση για τις πνευματικές δυσκολίες του ανθρώπου την εποχή της παρουσίασής του. Και τώρα που άφησε προσωπικά τον κόσμο, στέλνει στη θέση του το Πνεύμα του της Αληθείας, που είναι προορισμένο να ζει μέσα στον άνθρωπο και, σε κάθε νέα γενεά, να επαναλαμβάνει το μήνυμα του Ιησού ώστε κάθε καινούργια ομάδα θνητών που εμφανίζεται πάνω στη γη να έχει μια νέα και σύγχρονη προσαρμογή του ευαγγελίου, ακριβώς μια τόσο προσωπική διαφώτιση και ομαδική καθοδήγηση, που θα αποδειχθεί ότι είναι δραστική λύση για τις πάντα νέες και ποικίλες πνευματικές ανησυχίες του ανθρώπου.		194:2.1 (2060.6) Jesus lived on earth and taught a gospel which redeemed man from the superstition that he was a child of the devil and elevated him to the dignity of a faith son of God. Jesus’ message, as he preached it and lived it in his day, was an effective solvent for man’s spiritual difficulties in that day of its statement. And now that he has personally left the world, he sends in his place his Spirit of Truth, who is designed to live in man and, for each new generation, to restate the Jesus message so that every new group of mortals to appear upon the face of the earth shall have a new and up-to-date version of the gospel, just such personal enlightenment and group guidance as will prove to be an effective solvent for man’s ever-new and varied spiritual difficulties.
194:2.2 (2060.7) Η πρώτη αποστολή του πνεύματος αυτού είναι, φυσικά, να καλλιεργήσει και να προσωποποιήσει την αλήθεια, γιατί είναι η κατανόηση της αλήθειας που απαρτίζει την υψηλότερη μορφή ανθρώπινης ελευθερίας. Στη συνέχεια, σκοπός του πνεύματος αυτού είναι να καταστρέψει την αίσθηση ορφάνιας του πιστού. Επειδή ο Ιησούς βρισκόταν ανάμεσα στους ανθρώπους, όλοι οι πιστοί θα βίωναν μιαν αίσθηση μοναξιάς αν το Πνεύμα της Αληθείας δεν ερχόταν να κατοικήσει στις καρδιές των ανθρώπων.		194:2.2 (2060.7) The first mission of this spirit is, of course, to foster and personalize truth, for it is the comprehension of truth that constitutes the highest form of human liberty. Next, it is the purpose of this spirit to destroy the believer’s feeling of orphanhood. Jesus having been among men, all believers would experience a sense of loneliness had not the Spirit of Truth come to dwell in men’s hearts.
194:2.3 (2061.1) Αυτή η φανέρωση του πνεύματος του Υιού προετοίμασε αποτελεσματικά τα μυαλά όλων των κανονικών ανθρώπων για την επακολουθούσα παγκόσμια φανέρωση του πνεύματος του Πατέρα (του Προσαρμοστή) σε όλη την ανθρωπότητα. Κατά μια έννοια, αυτό το Πνεύμα της Αληθείας είναι το πνεύμα αμφοτέρων, και του Συμπαντικού Πατέρα και του Δημιουργού Υιου.		194:2.3 (2061.1) This bestowal of the Son’s spirit effectively prepared all normal men’s minds for the subsequent universal bestowal of the Father’s spirit (the Adjuster) upon all mankind. In a certain sense, this Spirit of Truth is the spirit of both the Universal Father and the Creator Son.
194:2.4 (2061.2) Μην κάνετε το λάθος και προσδοκάτε να γίνετε δυνατά διανοητικά ενσυνείδητοι του εκχεομένου Πνεύματος της Αληθείας. Το πνεύμα δεν δημιουργεί ποτέ συνειδητότητα για τον εαυτό του, μόνο συνειδητότητα για τον Μιχαήλ, τον Υιο. Εξ αρχής ο Ιησούς δίδαξε ότι το πνεύμα δεν θα μίλαγε για το ίδιο. Η απόδειξη, επομένως, της συντροφιάς σας με το Πνεύμα της Αληθείας δεν βρίσκεται στη συνειδητοποίησή σας για το ίδιο το πνεύμα αλλά αντίθετα στην εμπειρία σας της προηγμένης συντροφικότητας με τον Μιχαήλ.		194:2.4 (2061.2) Do not make the mistake of expecting to become strongly intellectually conscious of the outpoured Spirit of Truth. The spirit never creates a consciousness of himself, only a consciousness of Michael, the Son. From the beginning Jesus taught that the spirit would not speak of himself. The proof, therefore, of your fellowship with the Spirit of Truth is not to be found in your consciousness of this spirit but rather in your experience of enhanced fellowship with Michael.
194:2.5 (2061.3) Το πνεύμα ήλθε επίσης για να βοηθήσει τον άνθρωπο να θυμηθεί και να κατανοήσει τα λόγια του Κυρίου, καθώς επίσης για να διαφωτίσει και να ερμηνεύσει τη ζωή του στη γη.		194:2.5 (2061.3) The spirit also came to help men recall and understand the words of the Master as well as to illuminate and reinterpret his life on earth.
194:2.6 (2061.4) Ακολούθως, το Πνεύμα της Αληθείας, ήρθε για να βοηθήσει τον πιστό να βεβαιωθεί για τις αλήθειες των διδαχών και της ζωής του Ιησού, όπως την έζησε στη σάρκα, και όπως τώρα ζει πάλι εκ νέου στον κάθε πιστό κάθε περαστικής γενιάς των γεμάτων με πνεύμα παιδιών του Θεού.		194:2.6 (2061.4) Next, the Spirit of Truth came to help the believer to witness to the realities of Jesus’ teachings and his life as he lived it in the flesh, and as he now again lives it anew and afresh in the individual believer of each passing generation of the spirit-filled sons of God.
194:2.7 (2061.5) Έτσι, φαίνεται ότι το Πνεύμα της Αληθείας έρχεται αληθινά να οδηγήσει όλους τους πιστούς σε όλη την αλήθεια, μέσα στην εκτεταμένη γνώση της εμπειρίας της ζωντανής και αυξανόμενης πνευματικής συνειδητοποίησης της πραγματικότητας της αιώνιας και ανοδικής συγγένειας με το Θεό.		194:2.7 (2061.5) Thus it appears that the Spirit of Truth comes really to lead all believers into all truth, into the expanding knowledge of the experience of the living and growing spiritual consciousness of the reality of eternal and ascending sonship with God.
194:2.8 (2061.6) Ο Ιησούς έζησε μια ζωή που είναι μια αποκάλυψη του υποταγμένου στο θέλημα του Θεού ανθρώπου, όχι ένα παράδειγμα για να προσπαθήσει κυριολεκτικά να ακολουθήσει κάθε άνθρωπος. Αυτή η ζωή στη σάρκα, μαζί με το σταυρικό του θάνατο και την επακόλουθη ανάσταση, έγινε τελευταία ένα νέο ευαγγέλιο των λύτρων, που πληρώθηκαν με τον τρόπο αυτό, ώστε να εξαγοραστεί ο άνθρωπος από την αρπάγη του πονηρού – από την καταδίκη ενός προσβεβλημένου Θεού. Παρόλα αυτά, αν και το ευαγγέλιο υπέστη μεγάλη διαστροφή, παραμένει γεγονός ότι αυτό το νέο μήνυμα για τον Ιησού μετέφερε μαζί του πολλές από τις θεμελιώδεις αλήθειες και διδαχές του πρώτου του ευαγγελίου της βασιλείας. Και, αργά ή γρήγορα, αυτές οι κρυμμένες αλήθειες της πατρότητας του Θεού και της αδελφότητας των ανθρώπων θα αναδυθούν για να μεταμορφώσουν εντυπωσιακά τον πολιτισμό όλης της ανθρωπότητας.		194:2.8 (2061.6) Jesus lived a life which is a revelation of man submitted to the Father’s will, not an example for any man literally to attempt to follow. This life in the flesh, together with his death on the cross and subsequent resurrection, presently became a new gospel of the ransom which had thus been paid in order to purchase man back from the clutch of the evil one—from the condemnation of an offended God. Nevertheless, even though the gospel did become greatly distorted, it remains a fact that this new message about Jesus carried along with it many of the fundamental truths and teachings of his earlier gospel of the kingdom. And, sooner or later, these concealed truths of the fatherhood of God and the brotherhood of men will emerge to effectually transform the civilization of all mankind.
194:2.9 (2061.7) Αλλά τα λάθη αυτά της διανόησης δεν συγκρούστηκαν καθόλου με τη μεγάλη πρόοδο του πιστού στην ανάπτυξη του πνεύματος. Σε λιγότερο από ένα μήνα από την έκχυση του Πνεύματος της Αληθείας, οι απόστολοι έκαναν περισσότερη ατομική πνευματική πρόοδο από ό,τι κατά τη διάρκεια των τεσσάρων σχεδόν χρόνων προσωπικής και αγαπημένης συνεργασίας με τον Κύριο. Ούτε αυτή η αντικατάσταση με το γεγονός της ανάστασης του Ιησού, αντί για τη σωτήρια αλήθεια του ευαγγελίου της συγγένειας με το Θεό, εμπόδισε καθόλου την ταχύτατη διάδοση των διδασκαλιών τους. Αντίθετα, αυτή η επισκίαση του μηνύματος του Ιησού από τις νέες διδασκαλίες γύρω από το άτομό του και την ανάστασή του φάνηκε ότι διευκόλυνε τα μέγιστα το κήρυγμα των καλών ειδήσεων.		194:2.9 (2061.7) But these mistakes of the intellect in no way interfered with the believer’s great progress in growth in spirit. In less than a month after the bestowal of the Spirit of Truth, the apostles made more individual spiritual progress than during their almost four years of personal and loving association with the Master. Neither did this substitution of the fact of the resurrection of Jesus for the saving gospel truth of sonship with God in any way interfere with the rapid spread of their teachings; on the contrary, this overshadowing of Jesus’ message by the new teachings about his person and resurrection seemed greatly to facilitate the preaching of the good news.
194:2.10 (2061.8) Ο όρος «βάπτισμα με πνεύμα», που χρησιμοποιήθηκε τόσο γενικά εκείνο τον καιρό, σήμαινε απλά τη συνειδητή αποδοχή του δώρου αυτού του Πνεύματος της Αληθείας και την προσωπική αναγνώριση της νέας αυτής πνευματικής δύναμης σαν μια αύξηση όλων των πνευματικών επιρροών που είχαν βιώσει πρωτύτερα οι ψυχές με γνώση του Θεού.		194:2.10 (2061.8) The term “baptism of the spirit,” which came into such general use about this time, merely signified the conscious reception of this gift of the Spirit of Truth and the personal acknowledgment of this new spiritual power as an augmentation of all spiritual influences previously experienced by God-knowing souls.
194:2.11 (2061.9) Από την έκχυση του Πνεύματος της Αληθείας, ο άνθρωπος υφίσταται τη διδασκαλία και την καθοδήγηση ενός τριπλού πνευματικού χαρίσματος: του πνεύματος του Πατέρα, ο Προσαρμοστής Σκέψης, του πνεύματος του Υιού, το Πνεύμα της Αληθείας, του πνεύματος του Πνεύματος, το Άγιο Πνεύμα.		194:2.11 (2061.9) Since the bestowal of the Spirit of Truth, man is subject to the teaching and guidance of a threefold spirit endowment: the spirit of the Father, the Thought Adjuster; the spirit of the Son, the Spirit of Truth; the spirit of the Spirit, the Holy Spirit.
194:2.12 (2062.1) Κατά κάποιο τρόπο, η ανθρωπότητα υφίσταται τη διπλή επιρροή της επταπλής έλξης των συμπαντικών πνευματικών επιρροών. Οι πρώτες εξελικτικές ράτσες θνητών υπόκεινται στην προοδευτική επαφή των επτά υποδεεστέρων νοητικών πνευμάτων του Μητρικού Πνεύματος του τοπικού σύμπαντος. Καθώς ο άνθρωπος προοδεύει προς τα επάνω στη σκάλα της διανόησης και της πνευματικής αντίληψης, έρχονται τελικά και ίπτανται πάνω του και κατοικούν μέσα του οι επτά ανώτερες πνευματικές επιρροές. Και αυτά τα επτά πνεύματα των προοδευτικών κόσμων είναι:		194:2.12 (2062.1) In a way, mankind is subject to the double influence of the sevenfold appeal of the universe spirit influences. The early evolutionary races of mortals are subject to the progressive contact of the seven adjutant mind-spirits of the local universe Mother Spirit. As man progresses upward in the scale of intelligence and spiritual perception, there eventually come to hover over him and dwell within him the seven higher spirit influences. And these seven spirits of the advancing worlds are:
194:2.13 (2062.2) 1. Το εκχεόμενο πνεύμα του Συμπαντικού Πατέρα – οι Προσαρμοστές Σκέψης.		194:2.13 (2062.2) 1. The bestowed spirit of the Universal Father—the Thought Adjusters.
194:2.14 (2062.3) 2. Η πνευματική παρουσία του Αιώνιου Υιού – η πνευματική έλξη του σύμπαντος των συμπάντων και το βέβαιο κανάλι όλης της πνευματικής επικοινωνίας.		194:2.14 (2062.3) 2. The spirit presence of the Eternal Son—the spirit gravity of the universe of universes and the certain channel of all spirit communion.
194:2.15 (2062.4) 3. Η πνευματική παρουσία του Απείρου Πνεύματος – το συμπαντικό πνεύμα-νους όλων των δημιουργημάτων, η πνευματική πηγή της νοητικής συγγένειας όλων των προοδευτικών διανοιών.		194:2.15 (2062.4) 3. The spirit presence of the Infinite Spirit—the universal spirit-mind of all creation, the spiritual source of the intellectual kinship of all progressive intelligences.
194:2.16 (2062.5) 4. Το πνεύμα του Συμπαντικού Πατέρα και του Δημιουργού Υιού – το Πνεύμα της Αληθείας, θεωρούμενο γενικά σαν το πνεύμα του Συμπαντικού Υιού.		194:2.16 (2062.5) 4. The spirit of the Universal Father and the Creator Son—the Spirit of Truth, generally regarded as the spirit of the Universe Son.
194:2.17 (2062.6) 5. Το πνεύμα του Απείρου Πνεύματος και το Μητρικό Συμπαντικό Πνεύμα – το Άγιο Πνεύμα, γενικά θεωρούμενο σαν το πνεύμα του Συμπαντικού Πνεύματος.		194:2.17 (2062.6) 5. The spirit of the Infinite Spirit and the Universe Mother Spirit—the Holy Spirit, generally regarded as the spirit of the Universe Spirit.
194:2.18 (2062.7) 6. Το πνεύμα-νους του Μητρικού Συμπαντικού Πνεύματος, – τα επτά υποδεέστερα πνεύματα-νόες του τοπικού σύμπαντος.		194:2.18 (2062.7) 6. The mind-spirit of the Universe Mother Spirit—the seven adjutant mind-spirits of the local universe.
194:2.19 (2062.8) 7. Το πνεύμα του Πατέρα, των Υιών και των Πνευμάτων, – το νεο-ονομαζόμενο πνεύμα των ανοδικών θνητών των κόσμων μετά τη συγχώνευση της θνητής, αναγεννημένης από το πνεύμα, ψυχής με τον Προσαρμοστή Σκέψης του Παραδείσου και ύστερα από το επακόλουθο επίτευγμα της θέωσης και της δοξασμού της κατάστασης του Παραδείσιου Σώματος της Τελείωσης.		194:2.19 (2062.8) 7. The spirit of the Father, Sons, and Spirits—the new-name spirit of the ascending mortals of the realms after the fusion of the mortal spirit-born soul with the Paradise Thought Adjuster and after the subsequent attainment of the divinity and glorification of the status of the Paradise Corps of the Finality.
194:2.20 (2062.9) Και έτσι η έκχυση του Πνεύματος της Αληθείας έφερε στον κόσμο και στους λαούς του το τελευταίο χάρισμα του πνεύματος που προορίστηκε να βοηθάει στην ανοδική αναζήτηση για το Θεό.		194:2.20 (2062.9) And so did the bestowal of the Spirit of Truth bring to the world and its peoples the last of the spirit endowment designed to aid in the ascending search for God.
3. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ^top		3. What Happened at Pentecost ^top
194:3.1 (2062.10) Πολλές αλλόκοτες και παράξενες διδαχές συνδυάστηκαν με τις πρώτες αφηγήσεις της ημέρας της Πεντηκοστής. Σε επόμενους καιρούς τα γεγονότα αυτής της ημέρας, κατά τα οποία το Πνεύμα της Αληθείας, ο νέος διδάσκαλος, ήρθε να κατοικήσει με την ανθρωπότητα, μπερδεύτηκαν με τα ανόητα ξεσπάσματα αχαλίνωτου συναισθηματισμού. Η κύρια αποστολή του εκχεομένου πνεύματος του Πατέρα και του Υιού, είναι να διδάξει τους ανθρώπους σχετικά με τις αλήθειες της αγάπης του Πατέρα και του ελέους του Υιού. Αυτές είναι οι αλήθειες της θεότητας τις οποίες ο άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει πληρέστερα από όλα τα άλλα θεϊκά γνωρίσματα του χαρακτήρα. Το Πνεύμα της Αληθείας πρώτιστα ενδιαφέρεται για την αποκάλυψη της φύσης του πνεύματος του Πατέρα και τον ηθικό χαρακτήρα του Υιού. Ο Δημιουργός Υιός, στη σάρκα, αποκάλυψε το Θεό στους ανθρώπους, το Πνεύμα της Αληθείας, στην καρδιά, αποκαλύπτει το Δημιουργό Υιό στους ανθρώπους. Όταν ο άνθρωπος φέρει τους «καρπούς του πνεύματος» στη ζωή του, απλά δείχνει προς τα έξω τα γνωρίσματα που ο Κύριος φανέρωσε στη δική του γήινη ζωή. Όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, έζησε τη ζωή του σαν μια προσωπικότητα – του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Σαν το πνεύμα του «νέου διδασκάλου», που διαμένει μέσα στον άνθρωπο, ο Κύριος δυνήθηκε από την Πεντηκοστή και μετά, να ζήσει τη ζωή του εκ νέου μέσα από την εμπειρία κάθε διδασκομένου την αλήθεια πιστού.		194:3.1 (2062.10) Many queer and strange teachings became associated with the early narratives of the day of Pentecost. In subsequent times the events of this day, on which the Spirit of Truth, the new teacher, came to dwell with mankind, have become confused with the foolish outbreaks of rampant emotionalism. The chief mission of this outpoured spirit of the Father and the Son is to teach men about the truths of the Father’s love and the Son’s mercy. These are the truths of divinity which men can comprehend more fully than all the other divine traits of character. The Spirit of Truth is concerned primarily with the revelation of the Father’s spirit nature and the Son’s moral character. The Creator Son, in the flesh, revealed God to men; the Spirit of Truth, in the heart, reveals the Creator Son to men. When man yields the “fruits of the spirit” in his life, he is simply showing forth the traits which the Master manifested in his own earthly life. When Jesus was on earth, he lived his life as one personality—Jesus of Nazareth. As the indwelling spirit of the “new teacher,” the Master has, since Pentecost, been able to live his life anew in the experience of every truth-taught believer.
194:3.2 (2062.11) Πολλά πράγματα που συμβαίνουν στην πορεία μιας ανθρώπινης ζωής είναι δύσκολο να κατανοηθούν, δύσκολο να συμβιβαστεί κανείς με την ιδέα ότι αυτό είναι ένα σύμπαν στο οποίο η αλήθεια υπερισχύει και στο οποίο θριαμβεύει η δικαιοσύνη. Συμβαίνει τόσο συχνά η συκοφαντία, τα ψέματα, η ατιμία και η αδικία – αμαρτία – να υπερισχύουν. Τελικά, η πίστη θριαμβεύει πάνω στο κακό, την αμαρτία και την αδικία; Θριαμβεύει. Και η ζωή και ο θάνατος του Ιησού είναι η αιώνια απόδειξη ότι η αλήθεια της καλοσύνης και η πίστη, της οδηγούμενης από το πνεύμα ύπαρξης, πάντα δικαιώνονται. Περιγελούσαν τον Ιησού στο σταυρό, λέγοντας, «Ας δούμε αν έρθει ο Θεός και τον ελευθερώσει». Φαινόταν μαύρη εκείνη η μέρα της σταύρωσης, αλλά έφεξε θριαμβευτικά το πρωί της ανάστασης. Ήταν ακόμα πιο φωτεινά και πιο χαρούμενα τη μέρα της Πεντηκοστής. Οι θρησκείες της πεσιμιστικής απελπισίας αναζητούν να πετύχουν τη λύτρωση από το φορτίο της ζωής. Λαχταρούν τον αφανισμό στον αιώνιο λήθαργο και την ανάπαυση. Αυτές είναι οι θρησκείες του πρωτόγονου φόβου και τρόμου. Η θρησκεία του Ιησού είναι ένα καινούργιο ευαγγέλιο πίστης που θα αναγγελθεί στην αγωνιζόμενη ανθρωπότητα. Αυτή η καινούργια θρησκεία θεμελιώνεται στην πίστη, την ελπίδα και την αγάπη.		194:3.2 (2062.11) Many things which happen in the course of a human life are hard to understand, difficult to reconcile with the idea that this is a universe in which truth prevails and in which righteousness triumphs. It so often appears that slander, lies, dishonesty, and unrighteousness—sin—prevail. Does faith, after all, triumph over evil, sin, and iniquity? It does. And the life and death of Jesus are the eternal proof that the truth of goodness and the faith of the spirit-led creature will always be vindicated. They taunted Jesus on the cross, saying, “Let us see if God will come and deliver him.” It looked dark on that day of the crucifixion, but it was gloriously bright on the resurrection morning; it was still brighter and more joyous on the day of Pentecost. The religions of pessimistic despair seek to obtain release from the burdens of life; they crave extinction in endless slumber and rest. These are the religions of primitive fear and dread. The religion of Jesus is a new gospel of faith to be proclaimed to struggling humanity. This new religion is founded on faith, hope, and love.
194:3.3 (2063.1) Στον Ιησού, η θνητή ζωή μοίρασε τα σκληρότερα, φρικτότερα και πικρότερα κτυπήματα. Και ο άνδρας αυτός αντιμετώπισε τις καταστάσεις της απελπισίας με πίστη, θάρρος και την απαρέγκλιτη αποφασιστικότητα να κάνει το θέλημα του Πατέρα του. Ο Ιησούς αντιμετώπισε τη ζωή με όλες της τις τρομερές αλήθειες και τη δάμασε – ακόμα και το θάνατο. Δεν χρησιμοποίησε τη θρησκεία σαν απαλλαγή από τη ζωή. Η θρησκεία του Ιησού δεν αναζητά να αποφύγει τη ζωή αυτή για να απολαύσει την τέλεια αναμενόμενη ευτυχία μιας άλλης ύπαρξης. Η θρησκεία του Ιησού παρέχει τη χαρά και την ειρήνη μιας άλλης συνάμα πνευματικής ύπαρξης για να εμπλουτίσει και να εξευγενίσει τη ζωή που οι άνθρωποι ζούνε τώρα στη σάρκα.		194:3.3 (2063.1) To Jesus, mortal life had dealt its hardest, cruelest, and bitterest blows; and this man met these ministrations of despair with faith, courage, and the unswerving determination to do his Father’s will. Jesus met life in all its terrible reality and mastered it—even in death. He did not use religion as a release from life. The religion of Jesus does not seek to escape this life in order to enjoy the waiting bliss of another existence. The religion of Jesus provides the joy and peace of another and spiritual existence to enhance and ennoble the life which men now live in the flesh.
194:3.4 (2063.2) Αν η θρησκεία είναι όπιο για το λαό, αυτή δεν είναι η θρησκεία του Ιησού. Στο σταυρό αρνήθηκε να πιει το ποτό που περιείχε ναρκωτικό, και το πνεύμα του, που εκχύθηκε σε κάθε πλάσμα, αποτελεί παγκόσμια ισχυρή επιρροή που οδηγεί τον άνθρωπο προς τα άνω και τον ωθεί προς τα εμπρός. Η πνευματική ώθηση προς τα εμπρός είναι η πλέον ισχυρή οδηγητική δύναμη παρούσα στον κόσμο. Ο πιστός που σπουδάζει την αλήθεια είναι μια προοδευτική και επιθετική ψυχή στη γη.		194:3.4 (2063.2) If religion is an opiate to the people, it is not the religion of Jesus. On the cross he refused to drink the deadening drug, and his spirit, poured out upon all flesh, is a mighty world influence which leads man upward and urges him onward. The spiritual forward urge is the most powerful driving force present in this world; the truth-learning believer is the one progressive and aggressive soul on earth.
194:3.5 (2063.3) Τη μέρα της Πεντηκοστής η θρησκεία του Ιησού διέσπασε όλους τους εθνικούς περιορισμούς και τα φυλετικά εμπόδια. Είναι για πάντα αλήθεια, «Εκεί που υπάρχει το πνεύμα του Κυρίου, υπάρχει ελευθερία». Τη μέρα αυτή το Πνεύμα της Αληθείας έγινε το προσωπικό δώρο του Κυρίου για κάθε θνητό. Το πνεύμα αυτό δωρίθηκε με σκοπό να προετοιμάσει τους πιστούς να κηρύξουν πιο αποτελεσματικά το ευαγγέλιο της βασιλείας, αλλά αυτοί εξέλαβαν λανθασμένα την εμπειρία της πρόσληψης του εκχεομένου πνεύματος, σαν ένα μέρος του νέου ευαγγελίου το οποίο σχηματοποιούσαν ασυνείδητα.		194:3.5 (2063.3) On the day of Pentecost the religion of Jesus broke all national restrictions and racial fetters. It is forever true, “Where the spirit of the Lord is, there is liberty.” On this day the Spirit of Truth became the personal gift from the Master to every mortal. This spirit was bestowed for the purpose of qualifying believers more effectively to preach the gospel of the kingdom, but they mistook the experience of receiving the outpoured spirit for a part of the new gospel which they were unconsciously formulating.
194:3.6 (2063.4) Μην παραβλέψετε το γεγονός ότι το Πνεύμα της Αληθείας δωρίθηκε σε όλους τους ειλικρινείς πιστούς. Το δώρο αυτό του πνεύματος δεν δόθηκε μόνο στους αποστόλους. Οι εκατόν είκοσι άνδρες και γυναίκες που συγκεντρώθηκαν στο υπερώο, έλαβαν όλοι το νέο διδάσκαλο, όπως έκαναν όλοι, οι ειλικρινείς τη καρδία, σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο νέος αυτός διδάσκαλος φανερώθηκε στην ανθρωπότητα, και κάθε ψυχή τον έλαβε σύμφωνα με την αγάπη για την αλήθεια και την ικανότητα να αντιληφθεί και να κατανοήσει τις πνευματικές αλήθειες. Τελικά, η αληθινή θρησκεία ελευθερώνεται από την κηδεμονία των ιερέων και όλων των ιερών τάξεων και βρίσκει την πραγματική εκδήλωσή της στην ψυχή κάθε ανθρώπου ξεχωριστά.		194:3.6 (2063.4) Do not overlook the fact that the Spirit of Truth was bestowed upon all sincere believers; this gift of the spirit did not come only to the apostles. The one hundred and twenty men and women assembled in the upper chamber all received the new teacher, as did all the honest of heart throughout the whole world. This new teacher was bestowed upon mankind, and every soul received him in accordance with the love for truth and the capacity to grasp and comprehend spiritual realities. At last, true religion is delivered from the custody of priests and all sacred classes and finds its real manifestation in the individual souls of men.
194:3.7 (2063.5) Η θρησκεία του Ιησού καλλιεργεί τον ανώτερο τύπο ανθρώπινου πολιτισμού επειδή δημιουργεί τον ανώτερο τύπο πνευματικής προσωπικότητας και αναγγέλλει την ιερότητα εκείνου του ατόμου.		194:3.7 (2063.5) The religion of Jesus fosters the highest type of human civilization in that it creates the highest type of spiritual personality and proclaims the sacredness of that person.
194:3.8 (2063.6) Ο ερχομός του Πνεύματος της Αληθείας έκανε δυνατή μια θρησκεία η οποία δεν είναι ούτε ριζοσπαστική ούτε συντηρητική. Δεν είναι ούτε η παλιά ούτε η καινούργια, δεν κυριαρχείται ούτε από το παλιό ούτε από το νέο. Το γεγονός της γήινης ζωής του Ιησού προμηθεύει με ένα καθορισμένο σημείο την άγκυρα του χρόνου, ενώ η δωρεά του Πνεύματος της Αληθείας εξασφαλίζει την αιώνια επέκταση και την ατέρμονη αύξηση της θρησκείας που έζησε αυτός και του ευαγγελίου που αυτός κήρυξε. Το πνεύμα οδηγεί σε όλη την αλήθεια. Είναι ο διδάσκαλος μιας επεκτεινόμενης και πάντα αυξανόμενης θρησκείας, μιας αστείρευτης προόδου και θεϊκής αποκάλυψης. Ο νέος αυτός διδάσκαλος θα αποκαλύπτει πάντα στον πιστό, που αναζητά την αλήθεια, εκείνο που τόσο θεϊκά αποκαλύφθηκε στο πρόσωπο και τη φύση του Γιου του Ανθρώπου.		194:3.8 (2063.6) The coming of the Spirit of Truth on Pentecost made possible a religion which is neither radical nor conservative; it is neither the old nor the new; it is to be dominated neither by the old nor the young. The fact of Jesus’ earthly life provides a fixed point for the anchor of time, while the bestowal of the Spirit of Truth provides for the everlasting expansion and endless growth of the religion which he lived and the gospel which he proclaimed. The spirit guides into all truth; he is the teacher of an expanding and always-growing religion of endless progress and divine unfolding. This new teacher will be forever unfolding to the truth-seeking believer that which was so divinely folded up in the person and nature of the Son of Man.
194:3.9 (2064.1) Οι εκδηλώσεις που συνδυάζονται με τη δωρεά του «νέου διδασκάλου», και η αποδοχή του κηρύγματος των αποστόλων από τους ανθρώπους κάθε ράτσας και εθνικότητας που είχαν συγκεντρωθεί στην Ιερουσαλήμ, δεικνύουν την παγκοσμιότητα της θρησκείας του Ιησού. Το ευαγγέλιο της βασιλείας επρόκειτο να ταυτιστεί με κάθε ράτσα, παιδεία ή γλώσσα. Η μέρα αυτή της Πεντηκοστής μαρτύρησε τη μεγάλη προσπάθεια του πνεύματος να ελευθερώσει τη θρησκεία του Ιησού από τους κληρονομημένους ιουδαϊκούς περιορισμούς της. Ακόμα και μετά αυτή την επίδειξη της έκχυσης του πνεύματος σε κάθε πλάσμα, οι απόστολοι κατ’ αρχάς προσπάθησαν να επιβάλλουν τις αξιώσεις τού Ιουδαϊσμού στους προσυλήτους τους. Ακόμα και ο Παύλος είχε προβλήματα με τους αδελφούς του στην Ιερουσαλήμ επειδή αρνήθηκε να υποβάλλει τους εθνικούς σε αυτές τις ιουδαϊκές πρακτικές. Καμία αποκαλυμμένη θρησκεία δεν μπορεί να διαδοθεί σε όλο τον κόσμο όταν κάνει το σοβαρό λάθος και την διαπεράσουν ορισμένες εθνικιστικές κουλτούρες ή συνδεθεί με εγκατεστημένες ρατσιστικές, κοινωνικές ή οικονομικές πρακτικές.		194:3.9 (2064.1) The manifestations associated with the bestowal of the “new teacher,” and the reception of the apostles’ preaching by the men of various races and nations gathered together at Jerusalem, indicate the universality of the religion of Jesus. The gospel of the kingdom was to be identified with no particular race, culture, or language. This day of Pentecost witnessed the great effort of the spirit to liberate the religion of Jesus from its inherited Jewish fetters. Even after this demonstration of pouring out the spirit upon all flesh, the apostles at first endeavored to impose the requirements of Judaism upon their converts. Even Paul had trouble with his Jerusalem brethren because he refused to subject the gentiles to these Jewish practices. No revealed religion can spread to all the world when it makes the serious mistake of becoming permeated with some national culture or associated with established racial, social, or economic practices.
194:3.10 (2064.2) Η δωρεά του Πνεύματος της Αληθείας ήταν ανεξάρτητη από κάθε μορφή τελετουργίας, ιερών τοποθεσιών και ειδικών συμπεριφορών από εκείνους που λάμβαναν την πληρότητα της εκδήλωσής της. Όταν το πνεύμα ήρθε σ’ εκείνους που ήταν συγκεντρωμένοι στο υπερώο, αυτοί βρίσκονταν απλά καθισμένοι εκεί, έχοντας εντρυφήσει σε σιωπηλή προσευχή. Το πνεύμα δωρίθηκε στην ύπαιθρο όπως και στην πόλη. Δεν ήταν απαραίτητο οι απόστολοι να αποτραβηχτούν σ’ ένα απομονωμένο μέρος και να ασχοληθούν χρόνια με μοναχικό διαλογισμό για να λάβουν το πνεύμα. Για όλες τις εποχές, η Πεντηκοστή διαχωρίζει την ιδέα της πνευματικής εμπειρίας από την έννοια ειδικών ευνοϊκών περιγύρων.		194:3.10 (2064.2) The bestowal of the Spirit of Truth was independent of all forms, ceremonies, sacred places, and special behavior by those who received the fullness of its manifestation. When the spirit came upon those assembled in the upper chamber, they were simply sitting there, having just been engaged in silent prayer. The spirit was bestowed in the country as well as in the city. It was not necessary for the apostles to go apart to a lonely place for years of solitary meditation in order to receive the spirit. For all time, Pentecost disassociates the idea of spiritual experience from the notion of especially favorable environments.
194:3.11 (2064.3) Η Πεντηκοστή, με το πνευματικό χάρισμά της, προορίστηκε να ελαφρύνει για πάντα τη θρησκεία του Κυρίου από κάθε εξάρτηση που οφείλεται σε φυσική δύναμη. Οι διδάσκαλοι της νέας αυτής θρησκείας είναι εφοδιασμένοι τώρα με πνευματικά όπλα. Πρόκειται να βγούνε να κατακτήσουν τον κόσμο με αστείρευτη πίστη, ασυναγώνιστη καλή θέληση και άφθονη αγάπη. Είναι εφοδιασμένοι να υπερισχύσουν του κακού με το καλό, να συντρίψουν το μίσος με την αγάπη, να καταστρέψουν το φόβο με θαρραλέα και ζωντανή πίστη για την αλήθεια. Ο Ιησούς δίδαξε ήδη στους οπαδούς του ότι η θρησκεία δεν ήταν ποτέ παθητική. Πάντα οι μαθητές του έπρεπε να είναι δραστικοί και κατηγορηματικοί στην υπηρεσία του ελέους και στις εκδηλώσεις της αγάπης τους. Οι πιστοί δεν θα θεωρούσαν πια το Γιαχβέ σαν «Κύριο των Πνευμάτων». Τώρα ατένιζαν τη Θεότητα σαν το «Θεό και Πατέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού». Έκαναν αυτή την πρόοδο, τουλάχιστον, ακόμα και αν εν μέρει απέτυχαν να εννοήσουν τέλεια την αλήθεια ότι ο Θεός είναι επίσης ο πνευματικός Πατέρας κάθε ατόμου.		194:3.11 (2064.3) Pentecost, with its spiritual endowment, was designed forever to loose the religion of the Master from all dependence upon physical force; the teachers of this new religion are now equipped with spiritual weapons. They are to go out to conquer the world with unfailing forgiveness, matchless good will, and abounding love. They are equipped to overcome evil with good, to vanquish hate by love, to destroy fear with a courageous and living faith in truth. Jesus had already taught his followers that his religion was never passive; always were his disciples to be active and positive in their ministry of mercy and in their manifestations of love. No longer did these believers look upon Yahweh as “the Lord of Hosts.” They now regarded the eternal Deity as the “God and Father of the Lord Jesus Christ.” They made that progress, at least, even if they did in some measure fail fully to grasp the truth that God is also the spiritual Father of every individual.
194:3.12 (2064.4) Η Πεντηκοστή προίκισε το θνητό άνθρωπο με τη δύναμη να συγχωρεί τα προσωπικά λάθη, να παραμένει ευχάριστος στο μέσον της χειρότερης αδικίας, να στέκεται ακίνητος μπροστά σε φοβερό κίνδυνο και να αντικρούει τις κακίες του μίσους και του θυμού με ατρόμητες πράξεις αγάπης και υπομονής. Η Ουράντια πέρασε μέσα από την ερήμωση μεγάλων και καταστροφικών πολέμων της ιστορία της. Όλοι όσοι συμμετείχαν σ’ αυτούς τους τρομερούς αγώνες συνάντησαν την ήττα. Μόνο ένας νικητής υπήρξε. Μόνο ένας υπήρξε που βγήκε από αυτούς τους δύσκολους αγώνες με προηγμένη υπόληψη – ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ και το ευαγγέλιό του που υπερνικούσε το κακό με το καλό. Το μυστικό ενός βελτιωμένου πολιτισμού περικλείεται στη διδασκαλία του Κυρίου για την αδελφότητα του ανθρώπου, την καλή προαίρεση της αγάπης και της αμοιβαίας εμπιστοσύνης.		194:3.12 (2064.4) Pentecost endowed mortal man with the power to forgive personal injuries, to keep sweet in the midst of the gravest injustice, to remain unmoved in the face of appalling danger, and to challenge the evils of hate and anger by the fearless acts of love and forbearance. Urantia has passed through the ravages of great and destructive wars in its history. All participants in these terrible struggles met with defeat. There was but one victor; there was only one who came out of these embittered struggles with an enhanced reputation—that was Jesus of Nazareth and his gospel of overcoming evil with good. The secret of a better civilization is bound up in the Master’s teachings of the brotherhood of man, the good will of love and mutual trust.
194:3.13 (2065.1) Μέχρι την Πεντηκοστή, η θρησκεία αποκάλυψε μόνο τον άνθρωπο που αναζητούσε το Θεό, από την Πεντηκοστή, ο άνθρωπος ψάχνει ακόμα για το Θεό, αλλά λάμπει σε όλο τον κόσμο το θέαμα του Θεού που επίσης αναζητά τον άνθρωπο και στέλνει το πνεύμα του να κατοικήσει μέσα του όταν τον βρει.		194:3.13 (2065.1) Up to Pentecost, religion had revealed only man seeking for God; since Pentecost, man is still searching for God, but there shines out over the world the spectacle of God also seeking for man and sending his spirit to dwell within him when he has found him.
194:3.14 (2065.2) Πριν από τις διδασκαλίες του Ιησού που μεσουράνησαν την Πεντηκοστή, οι γυναίκες είχαν λίγη ή καθόλου πνευματική θέση στα δόγματα των παλαιότερων θρησκειών. Μετά την Πεντηκοστή, στην αδελφότητα της βασιλείας η γυναίκα στάθηκε ενώπιον του Θεού σε ισότητα με τον άνδρα. Ανάμεσα στους εκατόν είκοσι, που έλαβαν την ειδική επίσκεψη του πνεύματος, βρίσκονταν πολλές γυναίκες μαθήτριες, και μοιράστηκαν τις ευλογίες αυτές εξίσου με τους άνδρες πιστούς. Δεν μπορεί πια ο άνδρας να μονοπωλεί τη θρησκευτική υπηρεσία. Ο Φαρισαίος μπορούσε να συνέχιζε να ευχαριστεί το Θεό που δεν γεννήθηκε «γυναίκα, λεπρός, ή εθνικός», αλλά ανάμεσα στους οπαδούς του Ιησού η γυναίκα ελευθερώθηκε για πάντα από κάθε θρησκευτική διάκριση βασισμένη στο φύλο. Η Πεντηκοστή εξάλειψε κάθε θρησκευτική διάκριση που στηριζόταν σε ρατσιστική διάκριση, διαφορές παιδείας, κοινωνικής θέσης ή προκατάληψης φύλου. Με δέος αυτοί οι πιστοί της νέας θρησκείας θα αναφωνήσουν, «Εκεί που υπάρχει το πνεύμα του Κυρίου, υπάρχει ελευθερία».		194:3.14 (2065.2) Before the teachings of Jesus which culminated in Pentecost, women had little or no spiritual standing in the tenets of the older religions. After Pentecost, in the brotherhood of the kingdom woman stood before God on an equality with man. Among the one hundred and twenty who received this special visitation of the spirit were many of the women disciples, and they shared these blessings equally with the men believers. No longer can man presume to monopolize the ministry of religious service. The Pharisee might go on thanking God that he was “not born a woman, a leper, or a gentile,” but among the followers of Jesus woman has been forever set free from all religious discriminations based on sex. Pentecost obliterated all religious discrimination founded on racial distinction, cultural differences, social caste, or sex prejudice. No wonder these believers in the new religion would cry out, “Where the spirit of the Lord is, there is liberty.”
194:3.15 (2065.3) Και οι δύο, η μητέρα και ο αδελφός του Ιησού, ήταν παρόντες ανάμεσα στους εκατόν είκοσι πιστούς, και σαν μέλη αυτής της κοινής ομάδας μαθητών, δέχτηκαν επίσης τη δωρεά του πνεύματος. Δεν έλαβαν περισσότερο καλό δώρο από τους συντρόφους τους. Δεν δωρίθηκε ειδικό δώρο στα μέλη της γήινης οικογένειας του Ιησού. Η Πεντηκοστή σηματοδότησε το τέλος των ιερατείων και κάθε πίστης σε ιερές οικογένειες.		194:3.15 (2065.3) Both the mother and brother of Jesus were present among the one hundred and twenty believers, and as members of this common group of disciples, they also received the outpoured spirit. They received no more of the good gift than did their fellows. No special gift was bestowed upon the members of Jesus’ earthly family. Pentecost marked the end of special priesthoods and all belief in sacred families.
194:3.16 (2065.4) Πριν από την Πεντηκοστή οι απόστολοι είχαν παρατήσει πολλά για τον Ιησού. Είχαν θυσιάσει σπιτικά, οικογένειες, φίλους, εγκόσμια αγαθά και δουλειές. Κατά την Πεντηκοστή έδωσαν τους εαυτούς τους στο Θεό, και ο Πατέρας και ο Γιος ανταπάντησαν δίνοντας τους εαυτούς τους στον άνθρωπο – στέλνοντας το πνεύμα τους να ζήσει μέσα στους ανθρώπους. Αυτή η εμπειρία του να χάσεις τον εαυτό και να βρεις το πνεύμα δεν ήταν κάτι συναισθηματικό. Ήταν μια πράξη λογικής αυτο-παράδοσης και ανεπιφύλακτης αφιέρωσης.		194:3.16 (2065.4) Before Pentecost the apostles had given up much for Jesus. They had sacrificed their homes, families, friends, worldly goods, and positions. At Pentecost they gave themselves to God, and the Father and the Son responded by giving themselves to man—sending their spirits to live within men. This experience of losing self and finding the spirit was not one of emotion; it was an act of intelligent self-surrender and unreserved consecration.
194:3.17 (2065.5) Η Πεντηκοστή ήταν το κάλεσμα για πνευματική ενότητα ανάμεσα στους πιστούς του ευαγγελίου. Όταν το πνεύμα κατέβηκε στους μαθητές στην Ιερουσαλήμ, το ίδιο συνέβη στη Φιλαδέλφεια, στην Αλεξάνδρεια και σε όλα τα άλλα μέρη όπου διέμεναν οι αληθινοί πιστοί. Ήταν κυριολεκτικά αλήθεια ότι «υπήρχε μόνο μια καρδιά και μια ψυχή ανάμεσα στα πλήθη των πιστών». Η θρησκεία του Ιησού είναι η πιο ισχυρή ενοποιητική επιρροή που γνώρισε ποτέ ο κόσμος.		194:3.17 (2065.5) Pentecost was the call to spiritual unity among gospel believers. When the spirit descended on the disciples at Jerusalem, the same thing happened in Philadelphia, Alexandria, and at all other places where true believers dwelt. It was literally true that “there was but one heart and soul among the multitude of the believers.” The religion of Jesus is the most powerful unifying influence the world has ever known.
194:3.18 (2065.6) Η Πεντηκοστή προορίστηκε να ελαττώσει την αυτοεπιβεβαίωση των ατόμων, ομάδων, εθνών και φυλών. Είναι το πνεύμα της αυτοεπιβεβαίωσης που αυξάνει τόσο την έντασή του ώστε περιοδικά να εκτονώνεται με καταστροφικούς πολέμους. Η ανθρωπότητα μπορεί να ενοποιηθεί μόνο με πνευματικό πλησίασμα, και το Πνεύμα της Αληθείας είναι μια κοσμική επιρροή που η επίδρασή της είναι συμπαντική.		194:3.18 (2065.6) Pentecost was designed to lessen the self-assertiveness of individuals, groups, nations, and races. It is this spirit of self-assertiveness which so increases in tension that it periodically breaks loose in destructive wars. Mankind can be unified only by the spiritual approach, and the Spirit of Truth is a world influence which is universal.
194:3.19 (2065.7) Ο ερχομός του Πνεύματος της Αληθείας καθαρίζει την ανθρώπινη καρδιά και οδηγεί το υποκείμενο ώστε να φτιάξει ένα σκοπό ζωής αποκλειστικά για το θέλημα του Θεού και την ευημερία των ανθρώπων. Το υλιστικό πνεύμα του εγωισμού απορροφήθηκε από τη νέα αυτή πνευματική δωρεά της ανιδιοτέλειας. Η Πεντηκοστή, τότε και τώρα, σημαίνει ότι ο ιστορικός Ιησούς έγινε ο θεϊκός Γιος της ζωντανής εμπειρίας. Η χαρά του πνεύματος αυτού, όταν βιώνεται συνειδητά στην ανθρώπινη ζωή, είναι τονωτικό για την υγεία, διεγερτικό για το μυαλό και αστείρευτη ενέργεια για την ψυχή.		194:3.19 (2065.7) The coming of the Spirit of Truth purifies the human heart and leads the recipient to formulate a life purpose single to the will of God and the welfare of men. The material spirit of selfishness has been swallowed up in this new spiritual bestowal of selflessness. Pentecost, then and now, signifies that the Jesus of history has become the divine Son of living experience. The joy of this outpoured spirit, when it is consciously experienced in human life, is a tonic for health, a stimulus for mind, and an unfailing energy for the soul.
194:3.20 (2065.8) Η προσευχή δεν έφερε το πνεύμα τη μέρα της Πεντηκοστής, αλλά συνετέλεσε πολύ στο να καθοριστεί η ικανότητα της δεκτικότητας η οποία χαρακτήριζε τους επί μέρους πιστούς. Η προσευχή δεν κινεί τη θεϊκή καρδιά προς τη γενναιοδωρία της προσφοράς, αλλά συχνά ξετρυπώνει ευρύτερα και βαθύτερα κανάλια από τα οποία οι θεϊκές δωρεές μπορούν να ρεύσουν στις καρδιές και στις ψυχές εκείνων που θυμούνται να διατηρούν ανέπαφη την επικοινωνία με το Δημιουργό τους μέσα από την ειλικρινή προσευχή και την αληθινή λατρεία.		194:3.20 (2065.8) Prayer did not bring the spirit on the day of Pentecost, but it did have much to do with determining the capacity of receptivity which characterized the individual believers. Prayer does not move the divine heart to liberality of bestowal, but it does so often dig out larger and deeper channels wherein the divine bestowals may flow to the hearts and souls of those who thus remember to maintain unbroken communion with their Maker through sincere prayer and true worship.
4. ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ^top		4. Beginnings of the Christian Church ^top
194:4.1 (2066.1) Όταν ο Ιησούς συνελήφθη τόσο ξαφνικά από τους εχθρούς του και τόσο γρήγορα σταυρώθηκε ανάμεσα σε δυο κλέφτες, οι απόστολοί του αποθαρρύνθηκαν εντελώς. Η σκέψη του Κυρίου, συλληφθέντος, δέσμιου, μαστιγωμένου και σταυρωμένου, ήταν υπερβολική ακόμα και για τους αποστόλους. Ξέχασαν τις διδασκαλίες του και τις προειδοποιήσεις του. Θα μπορούσε, όντως, να είναι «ένας προφήτης ισχυρός σε έργα και λόγια ενώπιον του Θεού και όλων των ανθρώπων», αλλά μετά βίας μπορούσε να είναι ο Μεσσίας που ήλπιζαν ότι θα αποκαθιστούσε το κράτος του Ισραήλ.		194:4.1 (2066.1) When Jesus was so suddenly seized by his enemies and so quickly crucified between two thieves, his apostles and disciples were completely demoralized. The thought of the Master, arrested, bound, scourged, and crucified, was too much for even the apostles. They forgot his teachings and his warnings. He might, indeed, have been “a prophet mighty in deed and word before God and all the people,” but he could hardly be the Messiah they had hoped would restore the kingdom of Israel.
194:4.2 (2066.2) Μετά έρχεται η ανάσταση, με τη λύτρωσή της από την απελπισία και την επιστροφή της πίστης τους στη θεϊκότητα του Κυρίου. Ξανά και ξανά τον βλέπουν και του μιλάνε, και τους παίρνει έξω στον Ελαιώνα, όπου τους αποχαιρετά και τους λέγει ότι θα επιστρέψει στον Πατέρα. Τους είπε να παραμείνουν στην Ιερουσαλήμ μέχρι να προικισθούν με δύναμη – μέχρι το Πνεύμα της Αληθείας να έρθει. Και τη μέρα της Πεντηκοστής αυτός ο καινούργιος διδάσκαλος έρχεται, και αυτοί βγαίνουν αμέσως στον κόσμο για να κηρύξουν το ευαγγέλιό τους με νέα δύναμη. Είναι οι τολμηροί και θαρραλέοι οπαδοί ενός ζωντανού Κυρίου, όχι ενός νεκρού και ηττημένου αρχηγού. Ο Κύριος ζει στις καρδιές αυτών των ευαγγελιστών. Ο Θεός δεν είναι θεωρία στα μυαλά τους, έχει γίνει μια ζωντανή παρουσία στις ψυχές τους.		194:4.2 (2066.2) Then comes the resurrection, with its deliverance from despair and the return of their faith in the Master’s divinity. Again and again they see him and talk with him, and he takes them out on Olivet, where he bids them farewell and tells them he is going back to the Father. He has told them to tarry in Jerusalem until they are endowed with power—until the Spirit of Truth shall come. And on the day of Pentecost this new teacher comes, and they go out at once to preach their gospel with new power. They are the bold and courageous followers of a living Lord, not a dead and defeated leader. The Master lives in the hearts of these evangelists; God is not a doctrine in their minds; he has become a living presence in their souls.
194:4.3 (2066.3) «Μέρα με τη μέρα, συνέχισαν να προσέρχονται σταθερά και με μια ψυχή στο ναό και έκοβαν τον άρτον στα σπίτια. Έπαιρναν την τροφή τους με χαρά και απλότητα καρδιάς, δοξολογούντες το Θεό και απολαμβάνοντας εύνοια από όλο το λαό. Ήταν όλοι γεμάτοι από το πνεύμα και μιλούσαν το λόγο του Θεού με τόλμη. Και τα πλήθη εκείνων που πίστεψαν είχαν μια καρδιά και μια ψυχή. Και κανένας τους δεν είπε ότι κάτι από τα πράγματα που κατείχε ήταν δικό του, και είχαν όλα τα πράγματα από κοινού».		194:4.3 (2066.3) “Day by day they continued steadfastly and with one accord in the temple and breaking bread at home. They took their food with gladness and singleness of heart, praising God and having favor with all the people. They were all filled with the spirit, and they spoke the word of God with boldness. And the multitudes of those who believed were of one heart and soul; and not one of them said that aught of the things which he possessed was his own, and they had all things in common.”
194:4.4 (2066.4) Τι είχε συμβεί σ’ εκείνους τους ανθρώπους που ο Ιησούς είχε διατάξει να πάνε στον κόσμο και να κηρύξουν το ευαγγέλιο της βασιλείας, την πατρότητα του Θεού και την αδελφότητα του ανθρώπου; Έχουν καινούργιο ευαγγέλιο, φλέγονται από μια νέα εμπειρία, είναι πλήρεις από νέα πνευματική ενεργητικότητα. Το μήνυμά τους άλλαξε ξαφνικά στην αναγγελία του αναστημένου Χριστού: «Τον Ιησού το Ναζωραίο, άνθρωπο που ο Θεός απέδειξε με ισχυρά έργα και θαύματα, αυτόν, που παραδόθηκε σύμφωνα με την ορισμένη απόφαση και πρόγνωση του Θεού, εσείς σταυρώσατε και συντρίψατε. Τα πράγματα που ο Θεός προμήνυσε δια του στόματος όλων των προφητών, αυτός τοιουτοτρόπως εκπλήρωσε. Τούτον τον Ιησού ανέστησε ο Θεός. Ο Θεός τον έκανε Κύριο και Χριστό. Αφού λοιπόν υψώθηκε δια της δεξιάς χειρός του Θεού και έλαβε από τον Πατέρα την υπόσχεση του πνεύματος, εξέχυσε αυτό το οποίο βλέπετε και ακούτε. Μετανοείτε, για να εξαλειφθούν οι αμαρτίες σας, για να στείλει ο Πατέρας το Χριστό, που ορίστηκε για σας, τον Ιησού, που θα δεχτούν οι ουρανοί μέχρι τον καιρό της παλινόρθωσης όλων των πραγμάτων».		194:4.4 (2066.4) What has happened to these men whom Jesus had ordained to go forth preaching the gospel of the kingdom, the fatherhood of God and the brotherhood of man? They have a new gospel; they are on fire with a new experience; they are filled with a new spiritual energy. Their message has suddenly shifted to the proclamation of the risen Christ: “Jesus of Nazareth, a man God approved by mighty works and wonders; him, being delivered up by the determinate counsel and foreknowledge of God, you did crucify and slay. The things which God foreshadowed by the mouth of all the prophets, he thus fulfilled. This Jesus did God raise up. God has made him both Lord and Christ. Being, by the right hand of God, exalted and having received from the Father the promise of the spirit, he has poured forth this which you see and hear. Repent, that your sins may be blotted out; that the Father may send the Christ, who has been appointed for you, even Jesus, whom the heaven must receive until the times of the restoration of all things.”
194:4.5 (2066.5) Το ευαγγέλιο της βασιλείας, το μήνυμα του Ιησού, είχε ξαφνικά μετατραπεί στο ευαγγέλιο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Διακήρυσσαν τώρα τα γεγονότα της ζωής, του θανάτου και της ανάστασής του και κήρυτταν την ελπίδα της σύντομης επιστροφής του σε αυτόν τον κόσμο για να τελειώσει το έργο που ξεκίνησε. Έτσι το μήνυμα των πρώτων πιστών είχε να κάνει με το κήρυγμα των γεγονότων του πρώτου ερχομού του και με τη διδασκαλία της ελπίδας του δεύτερου ερχομού του, ένα γεγονός που πίστευαν ότι ήταν πολύ κοντά.		194:4.5 (2066.5) The gospel of the kingdom, the message of Jesus, had been suddenly changed into the gospel of the Lord Jesus Christ. They now proclaimed the facts of his life, death, and resurrection and preached the hope of his speedy return to this world to finish the work he began. Thus the message of the early believers had to do with preaching about the facts of his first coming and with teaching the hope of his second coming, an event which they deemed to be very near at hand.
194:4.6 (2067.1) Ο Χριστός επρόκειτο να γίνει το σύμβολο της ταχύτατα σχηματιζόμενης εκκλησίας. Ο Ιησούς ζει, πέθανε για τους ανθρώπους, παρέδωσε το πνεύμα, έρχεται ξανά. Ο Ιησούς γέμισε όλες τις σκέψεις τους και προσδιόρισε όλα τα καινούργια σχέδιά τους για το Θεό και κάθε τι άλλο. Είχαν τόσο πολύ ενθουσιαστεί από τη νέα θεωρία ότι «ο Θεός είναι ο Πατέρας του Κυρίου Ιησού» που δεν ενδιαφέρθηκαν για το παλιό μήνυμα ότι «ο Θεός είναι ο αγαπητός Πατέρας όλων των ανθρώπων», ακόμα και κάθε ξεχωριστού ατόμου. Αλήθεια, μια υπέροχη εκδήλωση αδελφικής αγάπης και πρωτάκουστης καλής θέλησης ξεπετάχτηκε από αυτές τις πρώτες κοινότητες πιστών. Αλλά ήταν μια συντροφιά πιστών του Ιησού, όχι μια συντροφιά αδελφών στην οικογένεια της βασιλείας του ουράνιου Πατέρα. Η καλή τους θέληση αναδύθηκε από την αγάπη που γεννήθηκε από το σχέδιο της εμφάνισης του Ιησού και όχι από την αναγνώριση της αδελφοσύνης του θνητού ανθρώπου. Παρόλα αυτά, ήταν γεμάτοι χαρά, και έζησαν τόσο νέες και μοναδικές ζωές ώστε όλοι οι άνθρωποι προσαρτήθηκαν στη διδασκαλία τους για τον Ιησού. Έκαναν το μεγάλο λάθος να χρησιμοποιήσουν τα ζωντανά και επεξηγηματικά ερμηνευτικά σχόλια του ευαγγελίου της βασιλείας για εκείνο το ευαγγέλιο, αλλά ακόμα κι εκείνο εκπροσώπησε τη μεγαλύτερη θρησκεία που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος.		194:4.6 (2067.1) Christ was about to become the creed of the rapidly forming church. Jesus lives; he died for men; he gave the spirit; he is coming again. Jesus filled all their thoughts and determined all their new concepts of God and everything else. They were too much enthused over the new doctrine that “God is the Father of the Lord Jesus” to be concerned with the old message that “God is the loving Father of all men,” even of every single individual. True, a marvelous manifestation of brotherly love and unexampled good will did spring up in these early communities of believers. But it was a fellowship of believers in Jesus, not a fellowship of brothers in the family kingdom of the Father in heaven. Their good will arose from the love born of the concept of Jesus’ bestowal and not from the recognition of the brotherhood of mortal man. Nevertheless, they were filled with joy, and they lived such new and unique lives that all men were attracted to their teachings about Jesus. They made the great mistake of using the living and illustrative commentary on the gospel of the kingdom for that gospel, but even that represented the greatest religion mankind had ever known.
194:4.7 (2067.2) Καταφανώς, μια καινούργια συντροφιά αναδύθηκε στον κόσμο. «Τα πλήθη που πίστεψαν προσηλώθηκαν σταθερά στη διδασκαλία και στη συντροφιά των αποστόλων, στο κόψιμο του άρτου και στις προσευχές». Καλούσαν ο ένας τον άλλο αδελφό και αδελφή, χαιρετούσαν ο ένας τον άλλο μ’ ένα αγνό φιλί, φρόντιζαν τους φτωχούς. Ήταν μια συντροφιά ζωής αλλά και λατρείας. Τα είχαν κοινόχρηστα όχι από κάποιο διάταγμα αλλά από την επιθυμία να μοιραστούν τα αγαθά τους με τους συντρόφους τους πιστούς. Περίμεναν με πίστη ότι ο Ιησούς θα επέστρεφε για να ολοκληρώσει την ίδρυση της βασιλείας του Πατέρα στη διάρκεια της γενιάς τους. Αυτή η αυθόρμητη μοιρασιά των γήινων αγαθών τους δεν ήταν άμεσο γνώρισμα της διδασκαλίας του Ιησού, συνέβη επειδή αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες πίστευαν με πολλή ειλικρίνεια και σιγουριά ότι κάποια μέρα θα γύριζε για να τελειώσει το έργο του και να τελειοποιήσει τη βασιλεία. Αλλά τα τελικά αποτελέσματα του καλοπροαίρετου βιώματος της απερίσκεπτης αυτής αδελφικής αγάπης ήταν καταστροφικά και γέννησαν θλίψεις. Χιλιάδες ενθέρμων πιστών πούλησαν την περιουσία τους και διέθεσαν όλα τα κεφάλαιά τους και άλλα αποδοτικά περιουσιακά στοιχεία. Με το πέρασμα του χρόνου, τα λίγα έσοδα των Χριστιανών «που διένειμαν εξίσου» τελείωσαν – αλλά ο κόσμος όχι. Πολύ γρήγορα οι πιστοί στην Αντιόχεια ανέλαβαν να κάνουν έρανο για να προστατέψουν τους πιστούς συντρόφους τους στην Ιερουσαλήμ από τη λιμοκτονία.		194:4.7 (2067.2) Unmistakably, a new fellowship was arising in the world. “The multitude who believed continued steadfastly in the apostles’ teaching and fellowship, in the breaking of bread, and in prayers.” They called each other brother and sister; they greeted one another with a holy kiss; they ministered to the poor. It was a fellowship of living as well as of worship. They were not communal by decree but by the desire to share their goods with their fellow believers. They confidently expected that Jesus would return to complete the establishment of the Father’s kingdom during their generation. This spontaneous sharing of earthly possessions was not a direct feature of Jesus’ teaching; it came about because these men and women so sincerely and so confidently believed that he was to return any day to finish his work and to consummate the kingdom. But the final results of this well-meant experiment in thoughtless brotherly love were disastrous and sorrow-breeding. Thousands of earnest believers sold their property and disposed of all their capital goods and other productive assets. With the passing of time, the dwindling resources of Christian “equal-sharing” came to an end—but the world did not. Very soon the believers at Antioch were taking up a collection to keep their fellow believers at Jerusalem from starving.
194:4.8 (2067.3) Τις μέρες εκείνες γιόρταζαν το Δείπνο του Κυρίου σύμφωνα με τον τρόπο ίδρυσής του. Δηλαδή, συγκεντρώνονταν για ένα κοινωνικό γεύμα καλής συντροφικότητας και μετείχαν στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας στο τέλος του γεύματος.		194:4.8 (2067.3) In these days they celebrated the Lord’s Supper after the manner of its establishment; that is, they assembled for a social meal of good fellowship and partook of the sacrament at the end of the meal.
194:4.9 (2067.4) Στην αρχή βαφτίζονταν στο όνομα του Ιησού. Πέρασαν σχεδόν είκοσι χρόνια πριν αρχίσουν να βαφτίζουν στο «όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Η βάφτιση ήταν το μόνο που απαιτείτο για να εισέλθουν στη συντροφιά των πιστών. Ακόμα δεν είχαν οργανωθεί. Ήταν απλά η αδελφότητα του Ιησού.		194:4.9 (2067.4) At first they baptized in the name of Jesus; it was almost twenty years before they began to baptize in “the name of the Father, the Son, and the Holy Spirit.” Baptism was all that was required for admission into the fellowship of believers. They had no organization as yet; it was simply the Jesus brotherhood.
194:4.10 (2067.5) Αυτή η αίρεση του Ιησού αύξανε ταχύτατα, και για μια φορά ακόμα οι Σαδδουκαίοι τους έλαβαν σοβαρά υπόψη. Οι Φαρισαίοι λίγο ενοχλήθηκαν από την κατάσταση, δεδομένου ότι καμία από τις διδασκαλίες δεν συγκρουόταν με την τήρηση των ιουδαϊκών νόμων. Αλλά οι Σαδδουκαίοι άρχισαν να φυλακίζουν τους αρχηγούς της αίρεσης του Ιησού έως ότου μεταπείσθηκαν και δέχτηκαν τη συμβουλή ενός από τους πρώτους ραβίνους, του Γαμαλιήλ, ο οποίος τους ειδοποίησε: «Αποφύγετε αυτούς τους ανθρώπους και αφήστε τους ήσυχους, επειδή αν αυτή η δράση τους ή αυτό το έργο είναι ανθρώπινο, θα ανατραπεί, αν όμως είναι από το Θεό, δεν θα μπορέσετε να τους ανατρέψετε, και μάλιστα μπορεί να βρεθείτε μαχόμενοι κατά του Θεού». Αποφάσισαν να ακολουθήσουν τη συμβουλή του Γαμαλιήλ, και ακολούθησε ένα διάστημα ειρήνης και ηρεμίας στην Ιερουσαλήμ, κατά τη διάρκεια της οποίας το καινούργιο ευαγγέλιο για τον Ιησού επεκτάθηκε ταχύτατα.		194:4.10 (2067.5) This Jesus sect was growing rapidly, and once more the Sadducees took notice of them. The Pharisees were little bothered about the situation, seeing that none of the teachings in any way interfered with the observance of the Jewish laws. But the Sadducees began to put the leaders of the Jesus sect in jail until they were prevailed upon to accept the counsel of one of the leading rabbis, Gamaliel, who advised them: “Refrain from these men and let them alone, for if this counsel or this work is of men, it will be overthrown; but if it is of God, you will not be able to overthrow them, lest haply you be found even to be fighting against God.” They decided to follow Gamaliel’s counsel, and there ensued a time of peace and quiet in Jerusalem, during which the new gospel about Jesus spread rapidly.
194:4.11 (2068.1) Και έτσι όλα πήγαιναν καλά στην Ιερουσαλήμ μέχρι τον καιρό του ερχομού των Ελλήνων, κατά μεγάλους αριθμούς, από την Αλεξάνδρεια. Δυο από τους μαθητές του Ροδάν έφτασαν στην Ιερουσαλήμ και προσηλύτισαν πολλούς από τους Ελληνιστές. Ανάμεσα στους πρώτους προσήλυτους ήταν ο Στέφανος και ο Βαρνάβας. Αυτοί οι ικανοί Έλληνες δεν μοιράζονταν πολύ την άποψη των Ιουδαίων, και δεν συμμορφώθηκαν απόλυτα με τον ιουδαϊκό τρόπο λατρείας και άλλων τελετουργικών πρακτικών. Και ήταν τα έργα αυτών των Ελλήνων πιστών που έβαλαν τέλος στις ειρηνικές σχέσεις μεταξύ της αδελφότητας του Ιησού και των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων. Ο Στέφανος και ο Έλληνας σύντροφός του άρχισαν να διδάσκουν περισσότερο όπως δίδασκε ο Ιησούς, και αυτό τους έφερε σε άμεση ρήξη με τους Ιουδαίους αρχηγούς. Σ’ έναν από τους δημόσιους λόγους του Στεφάνου, όταν άγγιξε το ενοχλητικό τμήμα της συζήτησης, απέρριψαν κάθε τυπικότητα δίκης και προχώρησαν σε λιθοβολισμό μέχρι θανάτου επί τόπου.		194:4.11 (2068.1) And so all went well in Jerusalem until the time of the coming of the Greeks in large numbers from Alexandria. Two of the pupils of Rodan arrived in Jerusalem and made many converts from among the Hellenists. Among their early converts were Stephen and Barnabas. These able Greeks did not so much have the Jewish viewpoint, and they did not so well conform to the Jewish mode of worship and other ceremonial practices. And it was the doings of these Greek believers that terminated the peaceful relations between the Jesus brotherhood and the Pharisees and Sadducees. Stephen and his Greek associate began to preach more as Jesus taught, and this brought them into immediate conflict with the Jewish rulers. In one of Stephen’s public sermons, when he reached the objectionable part of the discourse, they dispensed with all formalities of trial and proceeded to stone him to death on the spot.
194:4.12 (2068.2) Ο Στέφανος, ο αρχηγός της Ελληνικής αποικίας των πιστών του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, έγινε με τον τρόπο αυτό ο πρώτος μάρτυρας της νέας πίστης και η ειδοποιός διαφορά για την επίσημη διοργάνωση της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας. Αυτή η νέα απόφαση ελήφθη από την αναγνώριση ότι οι πιστοί δεν μπορούσαν πια να συνεχίσουν σαν αίρεση μέσα στην ιουδαϊκή πίστη. Όλοι συμφώνησαν ότι πρέπει να αποχωριστούν από αυτούς που δεν πίστευαν. Και μέσα σ’ ένα μήνα από το θάνατο του Στεφάνου, η εκκλησία στην Ιερουσαλήμ οργανώθηκε υπό την αρχηγία του Πέτρου, και ο Ιάκωβος ο αδελφός του Ιησού τοποθετήθηκε επίτιμος αρχηγός.		194:4.12 (2068.2) Stephen, the leader of the Greek colony of Jesus’ believers in Jerusalem, thus became the first martyr to the new faith and the specific cause for the formal organization of the early Christian church. This new crisis was met by the recognition that believers could not longer go on as a sect within the Jewish faith. They all agreed that they must separate themselves from unbelievers; and within one month from the death of Stephen the church at Jerusalem had been organized under the leadership of Peter, and James the brother of Jesus had been installed as its titular head.
194:4.13 (2068.3) Και ύστερα ξέσπασε ο νέος και αμείλικτος διωγμός από τους Ιουδαίους, έτσι ώστε οι δραστήριοι διδάσκαλοι της νέας θρησκείας για τον Ιησού, η οποία στη συνέχεια ονομάστηκε στην Αντιόχεια Χριστιανισμός, πήγαν μέχρι τα πέρατα της αυτοκρατορίας κηρύττοντας τον Ιησού. Στη διάδοση του μηνύματος αυτού, πριν από την εποχή του Παύλου, η αρχηγία ήταν σε Ελληνικά χέρια, και αυτοί οι πρώτοι ιεραπόστολοι, όπως και οι μετέπειτα, ακολούθησαν την πορεία του Αλεξάνδρου της προηγούμενης εποχής, πηγαίνοντας από τη Γάζα και την Τύρο στην Αντιόχεια και μετά από τη Μικρά Ασία στη Μακεδονία, μετά συνέχισαν στη Ρώμη και στα πιο απομακρυσμένα μέρη της αυτοκρατορίας.		194:4.13 (2068.3) And then broke out the new and relentless persecutions by the Jews, so that the active teachers of the new religion about Jesus, which subsequently at Antioch was called Christianity, went forth to the ends of the empire proclaiming Jesus. In carrying this message, before the time of Paul the leadership was in Greek hands; and these first missionaries, as also the later ones, followed the path of Alexander’s march of former days, going by way of Gaza and Tyre to Antioch and then over Asia Minor to Macedonia, then on to Rome and to the uttermost parts of the empire.