Εγγραφο 195		Paper 195
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ		After Pentecost
195:0.1 (2069.1) Τα αποτελέσματα του κηρύγματος του Πέτρου κατά την ημέρα της Πεντηκοστής ήταν τέτοια ώστε να αποφασιστούν οι μελλοντικές τακτικές, και να καθοριστούν τα σχέδια, της πλειονότητας των αποστόλων, στις προσπάθειές τους να κηρύξουν το ευαγγέλιο της βασιλείας. Ο Πέτρος ήταν ο πραγματικός θεμελιωτής της Χριστιανικής εκκλησίας. Ο Παύλος μετέδωσε το χριστιανικό μήνυμα στους εθνικούς, και οι Έλληνες πιστοί το μετέφεραν σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.		195:0.1 (2069.1) THE results of Peter’s preaching on the day of Pentecost were such as to decide the future policies, and to determine the plans, of the majority of the apostles in their efforts to proclaim the gospel of the kingdom. Peter was the real founder of the Christian church; Paul carried the Christian message to the gentiles, and the Greek believers carried it to the whole Roman Empire.
195:0.2 (2069.2) Αν και οι δέσμιοι της παράδοσης και φοβούμενοι τους ιερείς, Εβραίοι, σαν λαός, αρνήθηκαν να δεχτούν είτε το ευαγγέλιο του Ιησού για την πατρότητα του Θεού και την αδελφότητα του ανθρώπου είτε τη διακήρυξη του Πέτρου και του Παύλου για την ανάσταση και ανάληψη του Χριστού (τον επακόλουθο Χριστιανισμό), η λοιπή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βρέθηκε να είναι δεκτική των εξελισσόμενων Χριστιανικών διδαχών. Ο δυτικός πολιτισμός ήταν τον καιρό εκείνο διανοητικός, καταπονημένος από πολέμους και τελείως σκεπτικιστικός προς όλες τις υπάρχουσες θρησκείες και παγκόσμιες φιλοσοφίες. Οι λαοί του δυτικού κόσμου, οι κληρονόμοι της Ελληνικής παιδείας, είχαν μια σεβαστή παράδοση ενός λαμπρού παρελθόντος. Μπορούσαν να στοχάζονται πάνω στην κληρονομιά μεγάλων επιτευγμάτων στη φιλοσοφία, την τέχνη, τη λογοτεχνία και την πολιτική εξέλιξη. Αλλά παρόλα αυτά τα κατορθώματα, δεν είχαν θρησκεία που να ικανοποιεί την ψυχή. Οι πνευματικές τους ανησυχίες παρέμεναν ανικανοποίητες.		195:0.2 (2069.2) Although the tradition-bound and priest-ridden Hebrews, as a people, refused to accept either Jesus’ gospel of the fatherhood of God and the brotherhood of man or Peter’s and Paul’s proclamation of the resurrection and ascension of Christ (subsequent Christianity), the rest of the Roman Empire was found to be receptive to the evolving Christian teachings. Western civilization was at this time intellectual, war weary, and thoroughly skeptical of all existing religions and universe philosophies. The peoples of the Western world, the beneficiaries of Greek culture, had a revered tradition of a great past. They could contemplate the inheritance of great accomplishments in philosophy, art, literature, and political progress. But with all these achievements they had no soul-satisfying religion. Their spiritual longings remained unsatisfied.
195:0.3 (2069.3) Για μια τέτοια βαθμίδα ανθρώπινης κοινωνίας, οι διδασκαλίες του Ιησού, που περικλείονταν στο Χριστιανικό μήνυμα, ήταν ξαφνική επίθεση. Μια νέα τάξη ζήσης παρουσιαζόταν έτσι στις πεινασμένες καρδιές των δυτικών λαών. Αυτή η κατάσταση σήμαινε άμεση σύγκρουση μεταξύ των παλιών θρησκευτικών πρακτικών και της νέας χριστιανοποιημένης εκδοχής του μηνύματος του Ιησού στον κόσμο. Μια τέτοια σύγκρουση πρέπει να καταλήξει είτε σε αποφασιστική νίκη για το νέο ή το παλιό, είτε σε κάποιο βαθμό συμβιβασμού. Η ιστορία δείχνει ότι ο αγώνας τελείωσε με συμβιβασμό. Ο Χριστιανισμός υποτίθεται ότι περιελάμβανε υπερβολικά πολλά, για να μπορέσει ένας λαός να τα αφομοιώσει σε μια ή δυο γενιές. Δεν ήταν μια απλή πνευματική πρόκληση, όπως ο Ιησούς είχε παρουσιάσει στις ψυχές των ανθρώπων. Από νωρίς επέδρασε με αποφασιστική στάση στα θρησκευτικά τυπικά, την εκπαίδευση, τη μαγεία, την ιατρική, την τέχνη, τη λογοτεχνία, το δίκαιο, τη διακυβέρνηση, την ηθική, τις ρυθμίσεις γύρω από το σεξ, την πολυγαμία, και σε περιορισμένο βαθμό ακόμα και τη δουλεία. Ο Χριστιανισμός δεν ήρθε απλά σαν μια νέα θρησκεία – κάτι που όλη η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και όλη η Ανατολή ανάμενε – αλλά σαν μια καινούργια τάξηανθρώπινης κοινωνίας. Και με τέτοια αξίωση γρήγορα επιτάχυνε την κοινωνικο-ηθική σύγκρουση των εποχών. Τα ιδεώδη του Ιησού, όπως αυτά ερμηνεύτηκαν εκ νέου από την Ελληνική φιλοσοφία και σχημάτισαν την κοινωνική βάση του Χριστιανισμού, τώρα προκαλούσαν με τόλμη τις παραδόσεις της ανθρώπινης ράτσας που είχαν ενσωματωθεί στην ηθική, στη συμπεριφορά και στις θρησκείες του Δυτικού πολιτισμού.		195:0.3 (2069.3) Upon such a stage of human society the teachings of Jesus, embraced in the Christian message, were suddenly thrust. A new order of living was thus presented to the hungry hearts of these Western peoples. This situation meant immediate conflict between the older religious practices and the new Christianized version of Jesus’ message to the world. Such a conflict must result in either decided victory for the new or for the old or in some degree of compromise. History shows that the struggle ended in compromise. Christianity presumed to embrace too much for any one people to assimilate in one or two generations. It was not a simple spiritual appeal, such as Jesus had presented to the souls of men; it early struck a decided attitude on religious rituals, education, magic, medicine, art, literature, law, government, morals, sex regulation, polygamy, and, in limited degree, even slavery. Christianity came not merely as a new religion—something all the Roman Empire and all the Orient were waiting for—but as a new order of human society. And as such a pretension it quickly precipitated the social-moral clash of the ages. The ideals of Jesus, as they were reinterpreted by Greek philosophy and socialized in Christianity, now boldly challenged the traditions of the human race embodied in the ethics, morality, and religions of Western civilization.
195:0.4 (2069.4) Κατ’ αρχάς, ο Χριστιανισμός κέρδισε σαν προσήλυτους μόνο τις κατώτερες κοινωνικά και οικονομικά τάξεις. Όμως με την αρχή του δεύτερου αιώνα η αφρόκρεμα της Ελληνο-Ρωμαϊκής παιδείας στρεφόταν όλο και περισσότερο προς αυτή τη νέα τάξη του Χριστιανικού πιστεύω, αυτού του νέου σχεδίου του σκοπού της ζωής και του στόχου της ύπαρξης.		195:0.4 (2069.4) At first, Christianity won as converts only the lower social and economic strata. But by the beginning of the second century the very best of Greco-Roman culture was increasingly turning to this new order of Christian belief, this new concept of the purpose of living and the goal of existence.
195:0.5 (2070.1) Πώς αυτό το νέο μήνυμα Ιουδαϊκής προέλευσης, το οποίο είχε σχεδόν αποτύχει στη χώρα της γέννησής του, κατέκτησε τόσο γρήγορα και αποτελεσματικά τα καλύτερα μυαλά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας; Ο θρίαμβος του Χριστιανισμού πάνω στις φιλοσοφικές θρησκείες και τις μυστικές λατρείες οφειλόταν σε:		195:0.5 (2070.1) How did this new message of Jewish origin, which had almost failed in the land of its birth, so quickly and effectively capture the very best minds of the Roman Empire? The triumph of Christianity over the philosophic religions and the mystery cults was due to:
195:0.6 (2070.2) 1. Οργάνωση. Ο Παύλος ήταν μεγάλος διοργανωτής και οι διάδοχοί του διατήρησαν το παράδειγμα που έδωσε.		195:0.6 (2070.2) 1. Organization. Paul was a great organizer and his successors kept up the pace he set.
195:0.7 (2070.3) 2. Ο Χριστιανισμός εξελληνίστηκε ολοκληρωτικά. Περιέλαβε το απαύγασμα της Ελληνικής φιλοσοφίας καθώς επίσης και την κορυφή της Εβραϊκής θεολογίας.		195:0.7 (2070.3) 2. Christianity was thoroughly Hellenized. It embraced the best in Greek philosophy as well as the cream of Hebrew theology.
195:0.8 (2070.4) 3. Αλλά καλύτερο απ’ όλα, περιείχε ένα νέο και μεγάλο ιδανικό, τον απόηχο της ζωής του Ιησού και την αντανάκλαση του μηνύματός του για τη σωτηρία όλης της ανθρωπότητας.		195:0.8 (2070.4) 3. But best of all, it contained a new and great ideal, the echo of the life bestowal of Jesus and the reflection of his message of salvation for all mankind.
195:0.9 (2070.5) 4. Οι Χριστιανοί ηγέτες ήταν πρόθυμοι να κάνουν τέτοιου είδους συμβιβασμούς με το Μιθραϊσμό, του οποίου οι μισοί από τους θερμότερους οπαδούς είχαν προσχωρήσει στης λατρεία της Αντιόχειας.		195:0.9 (2070.5) 4. The Christian leaders were willing to make such compromises with Mithraism that the better half of its adherents were won over to the Antioch cult.
195:0.10 (2070.6) 5. Παρόμοια, οι επόμενες και μετέπειτα γενιές Χριστιανών ηγετών έκαναν επί πλέον τέτοιους συμβιβασμούς με τον παγανισμό ώστε ακόμα και ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος προσχώρησε στη νέα θρησκεία.		195:0.10 (2070.6) 5. Likewise did the next and later generations of Christian leaders make such further compromises with paganism that even the Roman emperor Constantine was won to the new religion.
195:0.11 (2070.7) Αλλά οι Χριστιανοί έκαναν ένα εύστοχο παζάρι με τους ειδωλολάτρες στο ότι υιοθέτησαν το μυσταγωγικό θέαμα των ειδωλολατρών, ενώ ανάγκαζαν τους ειδωλολάτρες να δεχτούν την εξελληνισμένη εκδοχή του Χριστιανισμού του Παύλου. Παζάρεψαν καλύτερα με τους παγανιστές παρά με τη Μιθραϊκή λατρεία, αλλά ακόμα και με εκείνο τον πρώτο συμβιβασμό τα κατάφεραν περισσότερο σαν κατακτητές στο ότι πέτυχαν να μειώσουν τις χυδαίες ανηθικότητες καθώς και πολλές άλλες κατακριτέες πρακτικές του Περσικού μυστικισμού.		195:0.11 (2070.7) But the Christians made a shrewd bargain with the pagans in that they adopted the ritualistic pageantry of the pagan while compelling the pagan to accept the Hellenized version of Pauline Christianity. They made a better bargain with the pagans than they did with the Mithraic cult, but even in that earlier compromise they came off more than conquerors in that they succeeded in eliminating the gross immoralities and also numerous other reprehensible practices of the Persian mystery.
195:0.12 (2070.8) Σωστά ή λάθος, αυτοί οι πρώτοι ηγέτες του Χριστιανισμού συμβίβασαν σκόπιμα τα ιδεώδη του Ιησού σε μια προσπάθεια να σώσουν και να προαγάγουν πολλές από τις ιδέες του. Και είχαν εξαιρετική επιτυχία. Αλλά μην εξαπατάστε! Αυτά τα συμβιβασμένα ιδεώδη του Κυρίου υποβόσκουν στο ευαγγέλιό του, και τελικά θα διεκδικήσουν την απόλυτη ισχύ τους πάνω στον κόσμο.		195:0.12 (2070.8) Wisely or unwisely, these early leaders of Christianity deliberately compromised the ideals of Jesus in an effort to save and further many of his ideas. And they were eminently successful. But mistake not! these compromised ideals of the Master are still latent in his gospel, and they will eventually assert their full power upon the world.
195:0.13 (2070.9) Με αυτή την ειδωλολατροποίηση του Χριστιανισμού η παλιά τάξη κέρδισε πολλές μικρότερες νίκες τελετουργικής φύσης, αλλά οι Χριστιανοί κέρδισαν την υπεροχή στο ότι:		195:0.13 (2070.9) By this paganization of Christianity the old order won many minor victories of a ritualistic nature, but the Christians gained the ascendancy in that:
195:0.14 (2070.10) 1. Επικυρώθηκε μια καινούργια και κολοσσιαία υψηλότερη ποιότητα ανθρώπινης ηθικής.		195:0.14 (2070.10) 1. A new and enormously higher note in human morals was struck.
195:0.15 (2070.11) 2. Δόθηκε στον κόσμο μια καινούργια και ευρύτερη γνώση για το Θεό.		195:0.15 (2070.11) 2. A new and greatly enlarged concept of God was given to the world.
195:0.16 (2070.12) 3. Η ελπίδα της αθανασίας έγινε τμήμα της βεβαιότητας μιας αναγνωρισμένης θρησκείας.		195:0.16 (2070.12) 3. The hope of immortality became a part of the assurance of a recognized religion.
195:0.17 (2070.13) 4. Ο Ιησούς ο Ναζωραίος αποδόθηκε στην πεινασμένη ψυχή του ανθρώπου.		195:0.17 (2070.13) 4. Jesus of Nazareth was given to man’s hungry soul.
195:0.18 (2070.14) Πολλές από τις μεγάλες αλήθειες που δίδαξε ο Ιησούς χάθηκαν σχεδόν σ’ αυτούς τους πρώτους συμβιβασμούς, αλλά βρίσκονται εν υπνώσει στη θρησκεία αυτή του παγανιστικού Χριστιανισμού, η οποία ήταν στη σειρά η Παυλιανή εκδοχή της ζωής και της διδασκαλίας του Γιου του Ανθρώπου. Και ο Χριστιανισμός, πριν ακόμα ειδωλολατροποιηθεί, εξελληνίστηκε πρώτα ολοκληρωτικά. Ο Χριστιανισμός οφείλει πολλά, πάρα πολλά στους Έλληνες. Ήταν ένας Έλληνας από την Αίγυπτο, που τόσο θαρραλέα αντιμετώπισε, ακλόνητα στη Νίκαια, και τόσο άφοβα αντίκρουσε τη σύνοδο που τόλμησε να συσκοτίσει τόσο τη γνώση για τη φύση του Ιησού ώστε η πραγματική αλήθεια της εμφάνισής του κινδύνευε να χαθεί από τον κόσμο. Το όνομα αυτού του Έλληνα ήταν Αθανάσιος, και αν δεν ήταν η ευγλωττία και η λογική του πιστού αυτού, οι πεποιθήσεις του Άρειου θα είχαν θριαμβεύσει.		195:0.18 (2070.14) Many of the great truths taught by Jesus were almost lost in these early compromises, but they yet slumber in this religion of paganized Christianity, which was in turn the Pauline version of the life and teachings of the Son of Man. And Christianity, even before it was paganized, was first thoroughly Hellenized. Christianity owes much, very much, to the Greeks. It was a Greek, from Egypt, who so bravely stood up at Nicaea and so fearlessly challenged this assembly that it dared not so obscure the concept of the nature of Jesus that the real truth of his bestowal might have been in danger of being lost to the world. This Greek’s name was Athanasius, and but for the eloquence and the logic of this believer, the persuasions of Arius would have triumphed.
1. Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ^top		1. Influence of the Greeks ^top
195:1.1 (2071.1) Ο εξελληνισμός του Χριστιανισμού άρχισε με ζήλο εκείνη τη σημαντική μέρα όταν ο απόστολος Παύλος στάθηκε ενώπιον του συμβουλίου του Αρείου Πάγου στην Αθήνα και είπε στους Αθηναίους για τον «Άγνωστο Θεό». Εκεί, κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης, αυτός ο Ρωμαίος πολίτης διακήρυξε σ’ εκείνους τους Έλληνες τη δική του εκδοχή για τη νέα θρησκεία που προερχόταν από την Ιουδαϊκή γη της Γαλιλαίας. Και υπήρχε κάτι παράξενα όμοιο στην Ελληνική φιλοσοφία και σε πολλές από τις διδαχές του Ιησού. Είχαν ένα κοινό σκοπό – και οι δυο στόχευαν στην ανάδυση τηςπροσωπικότητας. Οι Έλληνες , στην κοινωνική και πολιτική ανάδυση, ο Ιησούς, στην ηθική και πνευματική ανάδυση. Οι Έλληνες δίδασκαν διανοητικό φιλελευθερισμό που οδηγεί στην πολιτική ελευθερία. Ο Ιησούς δίδασκε πνευματικό φιλελευθερισμό που οδηγεί στη θρησκευτική ελευθερία. Αυτές οι δυο ιδέες μαζί, συνέστησαν ένα νέο και ισχυρό κανονισμό για την ανθρώπινη ελευθερία. Προοιώνιζαν την κοινωνική, πολιτική και πνευματική ελευθερία του ανθρώπου.		195:1.1 (2071.1) The Hellenization of Christianity started in earnest on that eventful day when the Apostle Paul stood before the council of the Areopagus in Athens and told the Athenians about “the Unknown God.” There, under the shadow of the Acropolis, this Roman citizen proclaimed to these Greeks his version of the new religion which had taken origin in the Jewish land of Galilee. And there was something strangely alike in Greek philosophy and many of the teachings of Jesus. They had a common goal—both aimed at the emergence of the individual. The Greek, at social and political emergence; Jesus, at moral and spiritual emergence. The Greek taught intellectual liberalism leading to political freedom; Jesus taught spiritual liberalism leading to religious liberty. These two ideas put together constituted a new and mighty charter for human freedom; they presaged man’s social, political, and spiritual liberty.
195:1.2 (2071.2) Ο Χριστιανισμός δημιουργήθηκε και θριάμβευσε όλων των αντιμαχόμενων θρησκειών αρχικά για δυο πράγματα:		195:1.2 (2071.2) Christianity came into existence and triumphed over all contending religions primarily because of two things:
195:1.3 (2071.3) 1. Η Ελληνική σκέψη ήταν πρόθυμη να δανειστεί νέες και καλές ιδέες ακόμα και από τους Εβραίους.		195:1.3 (2071.3) 1. The Greek mind was willing to borrow new and good ideas even from the Jews.
195:1.4 (2071.4) 2. Ο Παύλος και οι διάδοχοί του ήταν πρόθυμοι αλλά καπάτσοι και οξυδερκείς συμβιβαστές, ήταν έξυπνοι θρησκευτικοί διαπραγματευτές.		195:1.4 (2071.4) 2. Paul and his successors were willing but shrewd and sagacious compromisers; they were keen theologic traders.
195:1.5 (2071.5) Τον καιρό που ο Παύλος στάθηκε στην Αθήνα κηρύττοντας «Χριστόν τον Εσταυρωμένο», οι Έλληνες πεινούσαν πνευματικά. Ρωτούσαν, ενδιαφερόντουσαν και έψαχναν στην πράξη για πνευματική αλήθεια. Μην ξεχνάτε ότι στην αρχή οι Ρωμαίοι πολέμησαν το Χριστιανισμό, ενώ οι Έλληνες τον αγκάλιασαν και ήταν οι Έλληνες που κυριολεκτικά ανάγκασαν τους Ρωμαίους να δεχτούν στη συνέχεια αυτή τη νέα θρησκεία, όπως είχε τροποποιηθεί τότε, σαν μέρος της Ελληνικής παιδείας.		195:1.5 (2071.5) At the time Paul stood up in Athens preaching “Christ and Him Crucified,” the Greeks were spiritually hungry; they were inquiring, interested, and actually looking for spiritual truth. Never forget that at first the Romans fought Christianity, while the Greeks embraced it, and that it was the Greeks who literally forced the Romans subsequently to accept this new religion, as then modified, as a part of Greek culture.
195:1.6 (2071.6) Οι Έλληνες τιμούσαν την ομορφιά, οι Ιουδαίοι την ιερότητα, αλλά και οι δυο λαοί αγαπούσαν την αλήθεια. Επί αιώνες οι Έλληνες στοχαζόντουσαν σοβαρά και εξέταζαν με ζήλο όλα τα ανθρώπινα προβλήματα – κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και φιλοσοφικά – εκτός από τη θρησκεία. Λίγοι Έλληνες είχαν δώσει μεγάλη σημασία στη θρησκεία, δεν έπαιρναν ούτε τη δική τους θρησκεία πολύ στα σοβαρά. Επί αιώνες οι Ιουδαίοι είχαν παραμελήσει όλους τους άλλους τομείς σκέψης ενώ αφιέρωσαν το μυαλό τους στη θρησκεία. Πήραν τη θρησκεία τους πολύ σοβαρά, υπερβολικά σοβαρά. Όπως εκφράζεται από το περιεχόμενο του μηνύματος του Ιησού, το συνδυασμένο προϊόν αιώνων της σκέψης των δυο αυτών λαών τώρα έγινε η κινητήρια δύναμη μιας νέας τάξης ανθρώπινης κοινωνίας και, σε ένα βαθμό, μιας νέας τάξης ανθρώπινης θρησκευτικής πίστης και πρακτικής.		195:1.6 (2071.6) The Greek revered beauty, the Jew holiness, but both peoples loved truth. For centuries the Greek had seriously thought and earnestly debated about all human problems—social, economic, political, and philosophic—except religion. Few Greeks had paid much attention to religion; they did not take even their own religion very seriously. For centuries the Jews had neglected these other fields of thought while they devoted their minds to religion. They took their religion very seriously, too seriously. As illuminated by the content of Jesus’ message, the united product of the centuries of the thought of these two peoples now became the driving power of a new order of human society and, to a certain extent, of a new order of human religious belief and practice.
195:1.7 (2071.7) Η επίδραση της Ελληνικής παιδείας είχε ήδη διεισδύσει στις χώρες της δυτικής Μεσογείου όταν ο Αλέξανδρος διέδωσε τον Ελληνιστικό πολιτισμό σε όλο τον κόσμο της Εγγύς Ανατολής. Οι Έλληνες τα πήγαιναν πολύ καλά με τη θρησκεία τους και την πολιτική τους όσο διάστημα έμεναν σε μικρές πόλεις-κράτη, αλλά όταν ο Μακεδόνας βασιλιάς τόλμησε να επεκτείνει την Ελλάδα σε Αυτοκρατορία, απλώνοντάς την από την Αδριατική μέχρι τον Ινδό, άρχισε το πρόβλημα. Η τέχνη και η φιλοσοφία της Ελλάδας, τελείως ισοδύναμα, ακολούθησαν την επέκταση της αυτοκρατορίας, αλλά δεν έγινε το ίδιο με την Ελληνική πολιτική διοίκηση ή τη θρησκεία. Μετά την επέκταση των πόλεων – κρατών της Ελλάδας σε αυτοκρατορία, οι τοπικοί θεοί τους έμοιαζαν λίγο αλλόκοτοι. Οι Έλληνες αναζητούσαν πραγματικά ένα Θεό, ένα μεγαλύτερο και καλύτερο Θεό, όταν η Χριστιανική εκδοχή της παλιότερης Ιουδαϊκής θρησκείας τους επισκέφθηκε.		195:1.7 (2071.7) The influence of Greek culture had already penetrated the lands of the western Mediterranean when Alexander spread Hellenistic civilization over the near-Eastern world. The Greeks did very well with their religion and their politics as long as they lived in small city-states, but when the Macedonian king dared to expand Greece into an empire, stretching from the Adriatic to the Indus, trouble began. The art and philosophy of Greece were fully equal to the task of imperial expansion, but not so with Greek political administration or religion. After the city-states of Greece had expanded into empire, their rather parochial gods seemed a little queer. The Greeks were really searching for one God, a greater and better God, when the Christianized version of the older Jewish religion came to them.
195:1.8 (2072.1) Η Ελληνιστική Αυτοκρατορία, σαν τέτοια, δεν μπόρεσε να διαρκέσει. Η επιβολή της παιδείας της συνεχίστηκε, αλλά μόνο μετά την εξασφάλιση από τη Δύση της Ρωμαϊκής πολιτικής μεγαλοφυίας στη διοίκηση της αυτοκρατορίας και αφού απέκτησε από την Ανατολή μια θρησκεία της οποίας ο ένας Θεός κατείχε αυτοκρατορική αξιοπρέπεια.		195:1.8 (2072.1) The Hellenistic Empire, as such, could not endure. Its cultural sway continued on, but it endured only after securing from the West the Roman political genius for empire administration and after obtaining from the East a religion whose one God possessed empire dignity.
195:1.9 (2072.2) Τον πρώτο αιώνα μετά Χριστόν, η Ελληνιστική παιδεία είχε ήδη φτάσει στα ανώτερα επίπεδά της. Η οπισθοδρόμηση είχε αρχίσει. Η γνώση προχωρούσε αλλά η μεγαλοφυία εξασθένιζε. Ήταν εκείνη ακριβώς την εποχή που οι ιδέες και τα ιδεώδη του Ιησού, οι οποίες εν μέρει ενσωματώνονταν στο Χριστιανισμό, έγιναν μέρος της διάσωσης της Ελληνικής παιδείας και γνώσης.		195:1.9 (2072.2) In the first century after Christ, Hellenistic culture had already attained its highest levels; its retrogression had begun; learning was advancing but genius was declining. It was at this very time that the ideas and ideals of Jesus, which were partially embodied in Christianity, became a part of the salvage of Greek culture and learning.
195:1.10 (2072.3) Ο Αλέξανδρος είχε επιβάλλει στην Ανατολή το μορφωτικό δώρο του πολιτισμού της Ελλάδας. Ο Παύλος βίασε τη Δύση με τη Χριστιανική εκδοχή του ευαγγελίου του Ιησού. Και οπουδήποτε στη Δύση επικράτησε η ελληνική παιδεία, εκεί ρίζωσε ο εξελληνισμένος Χριστιανισμός.		195:1.10 (2072.3) Alexander had charged on the East with the cultural gift of the civilization of Greece; Paul assaulted the West with the Christian version of the gospel of Jesus. And wherever the Greek culture prevailed throughout the West, there Hellenized Christianity took root.
195:1.11 (2072.4) Η Ανατολική εκδοχή του μηνύματος του Ιησού, παρόλο που παρέμεινε πιο πιστή στις διδασκαλίες του, συνέχισε να ακολουθεί την ασυμβίβαστη στάση του Άμπνερ. Δεν προόδευσε ποτέ όπως έκανε η εξελληνισμένη εκδοχή και τελικά χάθηκε στο Ισλαμικό κίνημα.		195:1.11 (2072.4) The Eastern version of the message of Jesus, notwithstanding that it remained more true to his teachings, continued to follow the uncompromising attitude of Abner. It never progressed as did the Hellenized version and was eventually lost in the Islamic movement.
2. Η ΡΩΜΑΪΚΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ^top		2. The Roman Influence ^top
195:2.1 (2072.5) Οι Ρωμαίοι έγιναν κυρίαρχοι του συνόλου της Ελληνικής παιδείας, βάζοντας την αντιπροσωπευτική κυβέρνηση στη θέση της κυβέρνησης δια κλήρου. Και γρήγορα αυτή η αλλαγή ωφέλησε το Χριστιανισμό στο ότι η Ρώμη έφερε σε όλο το Δυτικό κόσμο μια νέα ανεκτικότητα για τις ξένες γλώσσες, τους λαούς, ακόμα και τις θρησκείες.		195:2.1 (2072.5) The Romans bodily took over Greek culture, putting representative government in the place of government by lot. And presently this change favored Christianity in that Rome brought into the whole Western world a new tolerance for strange languages, peoples, and even religions.
195:2.2 (2072.6) Μεγάλο μέρος των πρώτων διωγμών των Χριστιανών στη Ρώμη, οφείλετο αποκλειστικά στην ατυχή χρήση του όρου «βασιλεία» στο κήρυγμά τους. Οι Ρωμαίοι ήταν ανεκτικοί προς όλες τις θρησκείες αλλά ενοχλούντο πολύ από κάθε τι που μύριζε πολιτικό ανταγωνισμό. Και έτσι, όταν αυτές οι πρώτες διώξεις, που οφείλονταν σε μεγάλο βαθμό σε παρεξήγηση, έσβησαν, ανοίχτηκε ευρύ το πεδίο για θρησκευτική προπαγάνδα. Οι Ρωμαίοι ενδιαφέρονταν πολύ για την πολιτική διοίκηση, αλλά λίγο για τέχνη ή για θρησκεία, ήταν όμως ασυνήθιστα ανεκτικοί και για τις δυο.		195:2.2 (2072.6) Much of the early persecution of Christians in Rome was due solely to their unfortunate use of the term “kingdom” in their preaching. The Romans were tolerant of any and all religions but very resentful of anything that savored of political rivalry. And so, when these early persecutions, due so largely to misunderstanding, died out, the field for religious propaganda was wide open. The Roman was interested in political administration; he cared little for either art or religion, but he was unusually tolerant of both.
195:2.3 (2072.7) Το Ανατολικό δίκαιο ήταν αμείλικτο και αυταρχικό, το Ελληνικό δίκαιο ήταν ρευστό και αριστοτεχνικό, το Ρωμαϊκό δίκαιο ήταν αξιοπρεπές και απέπνεε σεβασμό. Η Ρωμαϊκή εκπαίδευση ήταν εμποτισμένη από μια ανήκουστη και χωρίς αίσθημα νομιμοφροσύνη. Οι πρώτοι Ρωμαίοι ήταν από πολιτική άποψη αφοσιωμένα και ανυπέρβλητα αφιερωμένα άτομα. Ήταν έντιμοι, γεμάτοι ζήλο και αφιερωμένοι στα ιδανικά τους, αλλά χωρίς κάποια αντάξια θρησκεία. Δεν ήταν πολύ περίεργο που οι Έλληνες διδάσκαλοί τους κατάφεραν να τους πείσουν να δεχτούν το Χριστιανισμό του Παύλου.		195:2.3 (2072.7) Oriental law was stern and arbitrary; Greek law was fluid and artistic; Roman law was dignified and respect-breeding. Roman education bred an unheard-of and stolid loyalty. The early Romans were politically devoted and sublimely consecrated individuals. They were honest, zealous, and dedicated to their ideals, but without a religion worthy of the name. Small wonder that their Greek teachers were able to persuade them to accept Paul’s Christianity.
195:2.4 (2072.8) Και αυτοί οι Ρωμαίοι ήταν μεγάλος λαός. Μπόρεσαν να κυβερνήσουν τη Δύση επειδή κυβερνούσαν τους εαυτούς τους. Τέτοια απαράμιλλη εντιμότητα, αφοσίωση και ακλόνητος αυτοέλεγχος ήταν το ιδανικό έδαφος για την αποδοχή και την ανάπτυξη του Χριστιανισμού.		195:2.4 (2072.8) And these Romans were a great people. They could govern the Occident because they did govern themselves. Such unparalleled honesty, devotion, and stalwart self-control was ideal soil for the reception and growth of Christianity.
195:2.5 (2072.9) Ήταν εύκολο για αυτούς τους Ελληνο-Ρωμαίους να γίνουν το ίδιο πνευματικά αφοσιωμένοι σε μια κατεστημένη εκκλησία όπως ήταν πολιτικά αφοσιωμένοι στο κράτος. Οι Ρωμαίοι πολέμησαν την εκκλησία μόνον όταν τη φοβήθηκαν σαν ανταγωνιστική του κράτους. Η Ρώμη, έχοντας λίγη εθνική φιλοσοφία ή ντόπια παιδεία, εξαγόρασε την ελληνική παιδεία για δική της και υιοθέτησε τολμηρά το Χριστό σαν δική της ηθική φιλοσοφία. Ο Χριστιανισμός έγινε η ηθική παιδεία της Ρώμης αλλά όχι η θρησκεία της, με την έννοια της ατομικής εμπειρίας της πνευματικής ανάπτυξης εκείνων που αγκάλιασαν χωρίς διακρίσεις τη νέα θρησκεία. Αλήθεια, όντως, πολλά άτομα εισχώρησαν κάτω από την επιφάνεια αυτής της εθνικής θρησκείας και ανακάλυψαν για τροφή των ψυχών τους τις πραγματικές αξίες των κρυμμένων εννοιών, που υπήρχαν μέσα στις άδηλες αλήθειες του εξελληνισμένου και παγανιστικού Χριστιανισμού.		195:2.5 (2072.9) It was easy for these Greco-Romans to become just as spiritually devoted to an institutional church as they were politically devoted to the state. The Romans fought the church only when they feared it as a competitor of the state. Rome, having little national philosophy or native culture, took over Greek culture for its own and boldly adopted Christ as its moral philosophy. Christianity became the moral culture of Rome but hardly its religion in the sense of being the individual experience in spiritual growth of those who embraced the new religion in such a wholesale manner. True, indeed, many individuals did penetrate beneath the surface of all this state religion and found for the nourishment of their souls the real values of the hidden meanings held within the latent truths of Hellenized and paganized Christianity.
195:2.6 (2073.1) Οι Στωικοί και η ισχυρή έκκλησή τους στη «φύση και τη συνείδηση» είχαν προετοιμάσει με τον καλύτερο τρόπο όλη τη Ρώμη για να δεχτεί το Χριστό, τουλάχιστον με νοητική έννοια. Οι Ρωμαίοι ήταν εκ φύσεως και παιδείας νομικοί, σέβονταν ακόμα και τους νόμους της φύσης. Και τώρα, στο Χριστιανισμό, διέκριναν στους νόμους της φύσης τους νόμους του Θεού. Ένας λαός που γέννησε τον Κικέρωνα και το Βιργίλιο ήταν ώριμος για τον εξελληνισμένο Χριστιανισμό του Παύλου.		195:2.6 (2073.1) The Stoic and his sturdy appeal to “nature and conscience” had only the better prepared all Rome to receive Christ, at least in an intellectual sense. The Roman was by nature and training a lawyer; he revered even the laws of nature. And now, in Christianity, he discerned in the laws of nature the laws of God. A people that could produce Cicero and Vergil were ripe for Paul’s Hellenized Christianity.
195:2.7 (2073.2) Και έτσι αυτοί οι Ρωμαιοποιημένοι Έλληνες ανάγκασαν τους Ιουδαίους και τους Χριστιανούς να φιλοσοφοποιήσουν τη θρησκεία τους, να συντονίσουν τις ιδέες τους και να συστηματοποιήσουν τα ιδανικά τους, να προσαρμόσουν θρησκευτικές πρακτικές στο υπάρχον ρεύμα της ζωής. Και όλο αυτό υποβοηθήθηκε τα μέγιστα από τη μετάφραση των Εβραϊκών Γραφών στα Ελληνικά και από την μετέπειτα συγγραφή της Καινής Διαθήκης στην Ελληνική γλώσσα.		195:2.7 (2073.2) And so did these Romanized Greeks force both Jews and Christians to philosophize their religion, to co-ordinate its ideas and systematize its ideals, to adapt religious practices to the existing current of life. And all this was enormously helped by translation of the Hebrew scriptures into Greek and by the later recording of the New Testament in the Greek tongue.
195:2.8 (2073.3) Οι Έλληνες, σε αντίθεση με τους Ιουδαίους και πολλούς άλλους λαούς, από παλιά πίστευαν διορατικά στην αθανασία, σε κάποια μορφή επιβίωσης μετά το θάνατο, και αφού αυτή ήταν η καρδιά της διδασκαλίας του Ιησού, ήταν βέβαιο ότι ο Χριστιανισμός θα μπορούσε να τους αγγίξει δυνατά.		195:2.8 (2073.3) The Greeks, in contrast with the Jews and many other peoples, had long provisionally believed in immortality, some sort of survival after death, and since this was the very heart of Jesus’ teaching, it was certain that Christianity would make a strong appeal to them.
195:2.9 (2073.4) Μια εναλλαγή από νίκες Ελληνικής παιδείας και Ρωμαϊκής πολιτικής, είχαν συγχωνεύσει τις χώρες της Μεσογείου σε μια αυτοκρατορία, με μια γλώσσα και μια παιδεία, και είχαν προετοιμάσει το Δυτικό κόσμο για τον ένα Θεό. Ο Ιουδαϊσμός παρείχε αυτό το Θεό, αλλά ο Ιουδαϊσμός δεν ήταν αποδεκτός σαν θρησκεία από τους Ρωμαιοποιημένους Έλληνες. Ο Φίλων βοήθησε μερικώς να απαλύνουν οι ενστάσεις τους, ο Χριστιανισμός όμως τους αποκάλυψε μια ακόμα καλύτερη γνώση για τον ένα Θεό, και τον αγκάλιασαν πρόθυμα.		195:2.9 (2073.4) A succession of Greek-cultural and Roman-political victories had consolidated the Mediterranean lands into one empire, with one language and one culture, and had made the Western world ready for one God. Judaism provided this God, but Judaism was not acceptable as a religion to these Romanized Greeks. Philo helped some to mitigate their objections, but Christianity revealed to them an even better concept of one God, and they embraced it readily.
3. ΥΠΟ ΤΗ ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ^top		3. Under the Roman Empire ^top
195:3.1 (2073.5) Μετά τη συνένωση της Ρωμαϊκής εξουσίας και μετά τη διασπορά του Χριστιανισμού, οι Χριστιανοί βρέθηκαν με ένα Θεό, μια μεγάλη θρησκευτική γνώση, αλλά χωρίς αυτοκρατορία. Οι Ελληνο-Ρωμαίοι βρέθηκαν με μια μεγάλη αυτοκρατορία αλλά χωρίς Θεό να υπηρετούν, σαν την κατάλληλη θρησκευτική γνώση για λατρεία και πνευματική ενοποίηση της αυτοκρατορίας. Οι Χριστιανοί αποδέχτηκαν την αυτοκρατορία, η αυτοκρατορία υιοθέτησε το Χριστιανισμό. Οι Ρωμαίοι παρείχαν ενότητα πολιτικής εξουσίας, οι Έλληνες ενότητα παιδείας και μάθησης, ο Χριστιανισμός ενότητα θρησκευτικής σκέψης και πρακτικής.		195:3.1 (2073.5) After the consolidation of Roman political rule and after the dissemination of Christianity, the Christians found themselves with one God, a great religious concept, but without empire. The Greco-Romans found themselves with a great empire but without a God to serve as the suitable religious concept for empire worship and spiritual unification. The Christians accepted the empire; the empire adopted Christianity. The Roman provided a unity of political rule; the Greek, a unity of culture and learning; Christianity, a unity of religious thought and practice.
195:3.2 (2073.6) Η Ρώμη υπερέβη την παράδοση του εθνικισμού με την αυτοκρατορική παγκοσμιοποίηση και για πρώτη φορά στην ιστορία κατέστη δυνατό σε διαφορετικές ράτσες και έθνη να δεχτούν τουλάχιστον ονομαστικά μια θρησκεία.		195:3.2 (2073.6) Rome overcame the tradition of nationalism by imperial universalism and for the first time in history made it possible for different races and nations at least nominally to accept one religion.
195:3.3 (2073.7) Ο Χριστιανισμός άκμασε στη Ρώμη σε μια εποχή που υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ των ορμητικών διδασκαλιών των Στωικών και των υποσχέσεων σωτηρίας των μυστικιστικών θρησκειών. Ο Χριστιανισμός ήρθε με αναζωογονητική παρηγοριά και λυτρωτική δύναμη σε έναν πεινασμένο πνευματικά λαό του οποίου η γλώσσα δεν είχε λέξη για την «ανιδιοτέλεια».		195:3.3 (2073.7) Christianity came into favor in Rome at a time when there was great contention between the vigorous teachings of the Stoics and the salvation promises of the mystery cults. Christianity came with refreshing comfort and liberating power to a spiritually hungry people whose language had no word for “unselfishness.”
195:3.4 (2073.8) Εκείνο που έδωσε τη μεγαλύτερη δύναμη στο Χριστιανισμό ήταν ο τρόπος με τον οποίο οι πιστοί του ζούσαν ζωές εξυπηρέτησης ακόμα και ο τρόπος που πέθαιναν για την πίστη τους κατά τη διάρκεια των πρώτων καιρών των φοβερών διωγμών.		195:3.4 (2073.8) That which gave greatest power to Christianity was the way its believers lived lives of service and even the way they died for their faith during the earlier times of drastic persecution.
195:3.5 (2073.9) Η διδασκαλία αναφορικά με την αγάπη του Χριστού για τα παιδιά έθεσε γρήγορα τέρμα στη διαδεδομένη πρακτική της έκθεσης παιδιών στο θάνατο, όταν δεν ήταν επιθυμητά, ιδιαίτερα τα κορίτσια βρέφη.		195:3.5 (2073.9) The teaching regarding Christ’s love for children soon put an end to the widespread practice of exposing children to death when they were not wanted, particularly girl babies.
195:3.6 (2074.1) Το πρώτο σχέδιο της χριστιανικής λατρείας πάρθηκε στο μεγαλύτερο μέρος από την Ιουδαϊκή συναγωγή, τροποποιήθηκε από τη Μιθραϊκή μυσταγωγία κι αργότερα, προστέθηκε πολύ παγανιστικό θέαμα. Η ραχοκοκαλιά της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας αποτελείτο από προσήλυτους στον Ιουδαϊσμό Έλληνες που έγιναν Χριστιανοί.		195:3.6 (2074.1) The early plan of Christian worship was largely taken over from the Jewish synagogue, modified by the Mithraic ritual; later on, much pagan pageantry was added. The backbone of the early Christian church consisted of Christianized Greek proselytes to Judaism.
195:3.7 (2074.2) Ο δεύτερος αιώνας μετά Χριστόν ήταν η καλύτερη εποχή στη ιστορία όλου του κόσμου για να προοδεύσει μια καλή θρησκεία στο Δυτικό κόσμο. Κατά τη διάρκεια του πρώτου αιώνα ο Χριστιανισμός προετοιμαζόταν, με αγώνα και συμβιβασμό, να ριζώσει και να διαδοθεί ταχύτατα. Ο Χριστιανισμός υιοθέτησε τον αυτοκράτορα, αργότερα, αυτός υιοθέτησε το Χριστιανισμό. Αυτή ήταν μια σημαντική εποχή για τη διάδοση της νέας θρησκείας. Υπήρχε θρησκευτική ελευθερία, τα ταξίδια ήταν παγκόσμια και η σκέψη ήταν ανεμπόδιστη.		195:3.7 (2074.2) The second century after Christ was the best time in all the world’s history for a good religion to make progress in the Western world. During the first century Christianity had prepared itself, by struggle and compromise, to take root and rapidly spread. Christianity adopted the emperor; later, he adopted Christianity. This was a great age for the spread of a new religion. There was religious liberty; travel was universal and thought was untrammeled.
195:3.8 (2074.3) Η πνευματική ώθηση εκείνων που ονομαστικά αποδέχτηκαν τον εξελληνισμένο Χριστιανισμό ήρθε στη Ρώμη πολύ αργά, για να εμποδίσει την ηθική κατάπτωση που είχε αρχίσει για τα καλά, ή για να εξουδετερώσει την ήδη καλά εγκατεστημένη και αυξανόμενη φυλετική χειροτέρευση. Η νέα θρησκεία ήταν μια πολιτιστική αναγκαιότητα για την αυτοκρατορική Ρώμη, και είναι υπερβολικά ατυχές που δεν έγινε το μέσον πνευματικής σωτηρίας με μια ευρύτερη έννοια.		195:3.8 (2074.3) The spiritual impetus of nominally accepting Hellenized Christianity came to Rome too late to prevent the well-started moral decline or to compensate for the already well-established and increasing racial deterioration. This new religion was a cultural necessity for imperial Rome, and it is exceedingly unfortunate that it did not become a means of spiritual salvation in a larger sense.
195:3.9 (2074.4) Ακόμη και μια καλή θρησκεία δεν μπόρεσε να σώσει μια μεγάλη αυτοκρατορία από τα σίγουρα αποτελέσματα της έλλειψης ατομικής συμμετοχής στις υποθέσεις της κυβέρνησης, από υπέρμετρο πατερναλισμό, υπερφορολόγηση και σωρό ογκωδών καταχρήσεων, μη εξισορροπημένο εμπόριο με την Ανατολή το οποίο εξανέμισε το χρυσό, παραφροσύνη για διασκέδαση, ρωμαϊκή τυποποίηση, υποβάθμιση της γυναίκας, δουλεία και φυλετική παρακμή, φυσικές μάστιγες και μια κρατική εκκλησία που τυποποιήθηκε μέχρι του σημείου της πνευματικής στειρότητας.		195:3.9 (2074.4) Even a good religion could not save a great empire from the sure results of lack of individual participation in the affairs of government, from overmuch paternalism, overtaxation and gross collection abuses, unbalanced trade with the Levant which drained away the gold, amusement madness, Roman standardization, the degradation of woman, slavery and race decadence, physical plagues, and a state church which became institutionalized nearly to the point of spiritual barrenness.
195:3.10 (2074.5) Οι συνθήκες, όμως, δεν ήταν τόσο άσχημες στην Αλεξάνδρεια. Οι πρώτες σχολές συνέχισαν να διατηρούν μεγάλο μέρος από τις διδασκαλίες του Ιησού μακριά από συμβιβασμούς. Ο Πάνταινος δίδαξε τον Κλήμη και μετά αυτοί συνέχισαν ακολουθώντας το Ναθαναήλ που κήρυξε το Χριστό στην Ινδία. Αν και μερικά από τα ιδεώδη του Ιησού θυσιάστηκαν για τη στερέωση του Χριστιανισμού, πρέπει να αναφερθεί με πάσα αμεροληψία ότι κατά το τέλος του δεύτερου αιώνα, όλοι οι μεγάλοι νόες του Ελληνο-Ρωμαϊκού κόσμου είχαν γίνει Χριστιανοί. Ο θρίαμβος πλησίαζε την ολοκλήρωσή του.		195:3.10 (2074.5) Conditions, however, were not so bad at Alexandria. The early schools continued to hold much of Jesus’ teachings free from compromise. Pantaenus taught Clement and then went on to follow Nathaniel in proclaiming Christ in India. While some of the ideals of Jesus were sacrificed in the building of Christianity, it should in all fairness be recorded that, by the end of the second century, practically all the great minds of the Greco-Roman world had become Christian. The triumph was approaching completion.
195:3.11 (2074.6) Και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διατηρήθηκε για αρκετό χρόνο ώστε να εξασφαλιστεί η επιβίωση του Χριστιανισμού ακόμα και όταν η αυτοκρατορία κατέρρευσε. Έχουμε διατυπώσει συχνά εικασίες για το τι θα συνέβαινε στη Ρώμη και στον κόσμο εάν ήταν το ευαγγέλιο της βασιλείας αυτό που θα είχε γίνει αποδεκτό αντί του Ελληνικού Χριστιανισμού.		195:3.11 (2074.6) And this Roman Empire lasted sufficiently long to insure the survival of Christianity even after the empire collapsed. But we have often conjectured what would have happened in Rome and in the world if it had been the gospel of the kingdom which had been accepted in the place of Greek Christianity.
4. Ο ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ ^top		4. The European Dark Ages ^top
195:4.1 (2074.7) Η εκκλησία, ούσα βοηθός της κοινωνίας και ο σύμμαχος της πολιτικής, καταδικάστηκε να μοιραστεί τη διανοητική και πνευματική παρακμή του ονομαζόμενου Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα. Στη διάρκεια αυτής της εποχής, η θρησκεία γινόταν όλο και περισσότερο μοναστική, ασκητική και τυπολατρική. Σε πνευματική έννοια ο Χριστιανισμός είχε πέσει σε νάρκη. Όλη αυτή την περίοδο υπήρχε, παράλληλα με αυτή τη μισοκοιμισμένη και κοσμική θρησκεία, ένα συνεχές ρεύμα μυστικισμού, μια απίστευτη πνευματική εμπειρία που συνόρευε με το φανταστικό και φιλοσοφικά συγγενής του πανθεϊσμού.		195:4.1 (2074.7) The church, being an adjunct to society and the ally of politics, was doomed to share in the intellectual and spiritual decline of the so-called European “dark ages.” During this time, religion became more and more monasticized, asceticized, and legalized. In a spiritual sense, Christianity was hibernating. Throughout this period there existed, alongside this slumbering and secularized religion, a continuous stream of mysticism, a fantastic spiritual experience bordering on unreality and philosophically akin to pantheism.
195:4.2 (2074.8) Κατά τη διάρκεια των σκοτεινών και απελπιστικών αιώνων, η θρησκεία περιήλθε ουσιαστικά σε δεύτερη μοίρα πάλι. Το άτομο ήταν σχεδόν χαμένο μπροστά στην επιβλητική εξουσία, την παράδοση και την αυταρχικότητα της εκκλησίας. Μια νέα πνευματική απειλή αναδύθηκε με τη δημιουργία ενός γαλαξία «αγίων» που υποτίθεται ότι είχαν ειδική επιρροή στις θεϊκές αυλές, και οι οποίοι, επομένως, αν τους επεκαλείτο κανείς αποτελεσματικά, θα μπορούσαν να μεσολαβήσουν εκ μέρους του ανθρώπου ενώπιον των Θεών.		195:4.2 (2074.8) During these dark and despairing centuries, religion became virtually secondhanded again. The individual was almost lost before the overshadowing authority, tradition, and dictation of the church. A new spiritual menace arose in the creation of a galaxy of “saints” who were assumed to have special influence at the divine courts, and who, therefore, if effectively appealed to, would be able to intercede in man’s behalf before the Gods.
195:4.3 (2075.1) Αλλά ο Χριστιανισμός ήταν αρκετά κοινωνικοποιημένος και ειδολωλατροποιημένος ώστε, αν και ήταν ανίκανος να αναχαιτίσει τον επερχόμενο Μεσαίωνα, όμως προετοιμάστηκε κατά το καλύτερο δυνατό, για να επιβιώσει σε αυτή τη μεγάλη περίοδο του ηθικού σκοταδισμού και της πνευματικής στασιμότητας. Και πραγματικά παρέμεινε ακλόνητος μέσα στη μακριά νύχτα του Δυτικού πολιτισμού και λειτούργησε σαν ηθική επιρροή στον κόσμο όταν ανέτειλε η Αναγέννηση. Η ανάπλαση του Χριστιανισμού, που ακολούθησε μετά το πέρας του Μεσαίωνα, είχε σαν αποτέλεσμα να φέρει στην επιφάνεια πολυάριθμες αιρέσεις των Χριστιανικών διδασκαλιών, δοξασιών που ταίριαζαν σε ειδικούς διανοητικούς, συναισθηματικούς και πνευματικούς τύπους ανθρώπινης προσωπικότητας. Και πολλές από τις ειδικές αυτές Χριστιανικές ομάδες ή θρησκευτικές οικογένειες, επιμένουν ακόμα και την εποχή που γίνεται αυτή η παρουσίαση.		195:4.3 (2075.1) But Christianity was sufficiently socialized and paganized that, while it was impotent to stay the oncoming dark ages, it was the better prepared to survive this long period of moral darkness and spiritual stagnation. And it did persist on through the long night of Western civilization and was still functioning as a moral influence in the world when the renaissance dawned. The rehabilitation of Christianity, following the passing of the dark ages, resulted in bringing into existence numerous sects of the Christian teachings, beliefs suited to special intellectual, emotional, and spiritual types of human personality. And many of these special Christian groups, or religious families, still persist at the time of the making of this presentation.
195:4.4 (2075.2) Ο Χριστιανισμός επιδεικνύει την υπόθεση ότι προέρχεται από την απρομελέτητη μετατροπή της θρησκείας του Ιησού σε μια θρησκεία γύρω από τον Ιησού. Επιπλέον εμφανίζει την υπόθεση ότι υπέστη εξελληνισμό, ειδωλολατροποίηση, κοσμικοποίηση, τυποποίηση, διανοητική χειροτέρευση, πνευματική παρακμή, ηθική νάρκη, επαπειλούμενη εξαφάνιση, κατοπινό ξανάνιωμα, κατακερματισμό και πολύ πρόσφατα σχετική αποκατάσταση. Ένα τέτοιο πιστοποιητικό καταγωγής είναι ενδεικτικό έμφυτης ανθεκτικότητας και κατοχής ευρύτατων αποθεραπευτικών μέσων. Και ο ίδιος αυτός Χριστιανισμός είναι σήμερα παρών στον πολιτισμένο κόσμο των λαών της Δύσης και αντιμετωπίζει κατάφατσα τον αγώνα για ύπαρξη, ο οποίος είναι ακόμα πιο δυσοίωνος από εκείνες τις σημαντικές κρίσεις που χαρακτήριζαν τις παρελθούσες μάχες του για επικράτηση.		195:4.4 (2075.2) Christianity exhibits a history of having originated out of the unintended transformation of the religion of Jesus into a religion about Jesus. It further presents the history of having experienced Hellenization, paganization, secularization, institutionalization, intellectual deterioration, spiritual decadence, moral hibernation, threatened extinction, later rejuvenation, fragmentation, and more recent relative rehabilitation. Such a pedigree is indicative of inherent vitality and the possession of vast recuperative resources. And this same Christianity is now present in the civilized world of Occidental peoples and stands face to face with a struggle for existence which is even more ominous than those eventful crises which have characterized its past battles for dominance.
195:4.5 (2075.3) Η θρησκεία σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με την πρόκληση μιας νέας εποχής επιστημονικής σκέψης και υλιστικών τάσεων. Σ’ αυτό το γιγαντιαίο αγώνα ανάμεσα στο κοσμικό και το πνευματικό, η θρησκεία του Ιησού τελικά θα θριαμβεύσει.		195:4.5 (2075.3) Religion is now confronted by the challenge of a new age of scientific minds and materialistic tendencies. In this gigantic struggle between the secular and the spiritual, the religion of Jesus will eventually triumph.
5. ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ^top		5. The Modern Problem ^top
195:5.1 (2075.4) Ο εικοστός αιώνας έφερε καινούργια προβλήματα για να λύσουν ο Χριστιανισμός και όλες οι άλλες θρησκείες. Όσο υψηλότερα ανέρχεται ένας πολιτισμός τόσο περισσότερο γίνεται αναγκαίο το καθήκον να «αναζητηθούν πρώτα οι αλήθειες του ουρανού» σε όλες τις προσπάθειες του ανθρώπου για να σταθεροποιήσει την κοινωνία και να διευκολύνει την επίλυση των υλιστικών προβλημάτων της.		195:5.1 (2075.4) The twentieth century has brought new problems for Christianity and all other religions to solve. The higher a civilization climbs, the more necessitous becomes the duty to “seek first the realities of heaven” in all of man’s efforts to stabilize society and facilitate the solution of its material problems.
195:5.2 (2075.5) Η αλήθεια είναι συχνά μπερδεμένη ακόμα και παραπλανητική όταν διαμελίζεται, διαχωρίζεται, απομονώνεται και αναλύεται υπερβολικά. Η ζωντανή αλήθεια διδάσκει σωστά τον αληθινό αναζητητή μόνο όταν λαμβάνεται εξολοκλήρου και σαν μια ζωντανή πνευματική πραγματικότητα, όχι σαν γεγονός υλιστικής επιστήμης ή σαν έμπνευση παρεμβατικής τέχνης.		195:5.2 (2075.5) Truth often becomes confusing and even misleading when it is dismembered, segregated, isolated, and too much analyzed. Living truth teaches the truth seeker aright only when it is embraced in wholeness and as a living spiritual reality, not as a fact of material science or an inspiration of intervening art.
195:5.3 (2075.6) Η θρησκεία είναι η αποκάλυψη στον άνθρωπο του θεϊκού και αιώνιου πεπρωμένου του. Η θρησκεία είναι αμιγώς προσωπική και πνευματική εμπειρία και πρέπει πάντοτε να ξεχωρίζει από τις άλλες ανώτερες μορφές σκέψης του ανθρώπου, όπως είναι:		195:5.3 (2075.6) Religion is the revelation to man of his divine and eternal destiny. Religion is a purely personal and spiritual experience and must forever be distinguished from man’s other high forms of thought, such as:
195:5.4 (2075.7) 1. Η λογική νοοτροπία του ανθρώπου απέναντι στα υλικά πράγματα.		195:5.4 (2075.7) 1. Man’s logical attitude toward the things of material reality.
195:5.5 (2075.8) 2. Η αισθητική εκτίμηση του ανθρώπου για την ομορφιά σε αντιπαραβολή με την ασχήμια.		195:5.5 (2075.8) 2. Man’s aesthetic appreciation of beauty contrasted with ugliness.
195:5.6 (2075.9) 3. Η ηθική αναγνώριση του ανθρώπου για τις κοινωνικές υποχρεώσεις και τις πολιτικές ευθύνες.		195:5.6 (2075.9) 3. Man’s ethical recognition of social obligations and political duty.
195:5.7 (2075.10) 4. Ακόμα και η έννοια του ανθρώπου για την ηθική δεν είναι, εξ ορισμού, θρησκευτική.		195:5.7 (2075.10) 4. Even man’s sense of human morality is not, in and of itself, religious.
195:5.8 (2075.11) Η θρησκεία προορίζεται να βρει εκείνες τις αξίες στο σύμπαν που αποκαλεί πίστη, εμπιστοσύνη και σιγουριά. Η θρησκεία μεσουρανεί με τη λατρεία. Η θρησκεία ανακαλύπτει για την ψυχή εκείνες τις ύψιστες αξίες που βρίσκονται σε αντίθεση με τις ανάλογες αξίες που ανακαλύπτει το μυαλό. Τέτοια υπεράνθρωπη επίγνωση μπορεί να αποκτηθεί μόνο μέσα από γνήσια θρησκευτική εμπειρία.		195:5.8 (2075.11) Religion is designed to find those values in the universe which call forth faith, trust, and assurance; religion culminates in worship. Religion discovers for the soul those supreme values which are in contrast with the relative values discovered by the mind. Such superhuman insight can be had only through genuine religious experience.
195:5.9 (2075.12) Ένα διαρκές κοινωνικό σύστημα χωρίς ηθική στηριζόμενη σε πνευματικές αλήθειες δεν μπορεί να διατηρηθεί περισσότερο από ένα ηλιακό σύστημα χωρίς βαρύτητα.		195:5.9 (2075.12) A lasting social system without a morality predicated on spiritual realities can no more be maintained than could the solar system without gravity.
195:5.10 (2076.1) Μην προσπαθείτε να ικανοποιήσετε την περιέργεια ή να ευχαριστήσετε κάθε λανθάνουσα τάση για περιπέτεια που ξεπετάγεται από την ψυχή στη σύντομη ζωή στη σάρκα. Να έχετε υπομονή! Μην μπείτε στον πειρασμό και επιδοθείτε αχαλίνωτα σε φτηνή και πρόστυχη περιπέτεια. Χαλιναγωγείστε την ενεργητικότητά σας και ελέγξτε τα πάθη σας. Να είστε ήρεμοι ενόσω περιμένετε το μεγαλοπρεπές ξεδίπλωμα μιας ατέρμονης καριέρας προοδευτικής περιπέτειας και συγκλονιστικής ανακάλυψης.		195:5.10 (2076.1) Do not try to satisfy the curiosity or gratify all the latent adventure surging within the soul in one short life in the flesh. Be patient! be not tempted to indulge in a lawless plunge into cheap and sordid adventure. Harness your energies and bridle your passions; be calm while you await the majestic unfolding of an endless career of progressive adventure and thrilling discovery.
195:5.11 (2076.2) Μπερδεμένοι από την προέλευση του ανθρώπου, μη χάσετε το θέαμα του αιώνιου πεπρωμένου του. Μην ξεχνάτε ότι ο Ιησούς αγαπούσε ακόμα και τα μικρά παιδιά, και ότι ξεκαθάρισε για πάντα τη μεγάλη αξία της ανθρώπινης προσωπικότητας.		195:5.11 (2076.2) In confusion over man’s origin, do not lose sight of his eternal destiny. Forget not that Jesus loved even little children, and that he forever made clear the great worth of human personality.
195:5.12 (2076.3) Καθώς θα επιθεωρείτε τον κόσμο, να θυμάστε ότι οι μαύρες κηλίδες του κακού, που θα παρατηρείτε, κάνουν την εμφάνισή τους πάνω στο λευκό υπόβαθρο του απόλυτου καλού. Να μη βλέπετε απλά λευκές κηλίδες καλού να δείχνουν τρισάθλιες πάνω στο μαύρο υπόβαθρο του κακού.		195:5.12 (2076.3) As you view the world, remember that the black patches of evil which you see are shown against a white background of ultimate good. You do not view merely white patches of good which show up miserably against a black background of evil.
195:5.13 (2076.4) Όταν υπάρχει τόσο πολύ και καλή αλήθεια προς δημοσιοποίηση και διακήρυξη, γιατί πρέπει οι άνθρωποι να ασχολούνται τόσο πολύ με το κακό του κόσμου απλά και μόνο επειδή φαίνεται ότι υπάρχει; Οι ομορφιές των πνευματικών αξιών της αλήθειας προκαλούν μεγαλύτερη χαρά και ηθική εξύψωση από το φαινόμενο της φαυλότητας.		195:5.13 (2076.4) When there is so much good truth to publish and proclaim, why should men dwell so much upon the evil in the world just because it appears to be a fact? The beauties of the spiritual values of truth are more pleasurable and uplifting than is the phenomenon of evil.
195:5.14 (2076.5) Στη θρησκεία, ο Ιησούς συνηγόρησε και ακολούθησε την εμπειρική μέθοδο, όπως η σύγχρονη επιστήμη επιδιώκει την τεχνική του πειραματισμού. Ανακαλύπτουμε το Θεό μέσα από τις οδηγίες της πνευματικής επίγνωσης, αλλά προσεγγίζουμε αυτή την επίγνωση της ψυχής μέσα από την αγάπη για το ωραίο, την επιδίωξη της αλήθειας, την πίστη στο καθήκον και τη λατρεία της θεϊκής καλοσύνης. Αλλά από όλες τις αξίες, η αγάπη είναι ο πραγματικός οδηγός προς την αληθινή επίγνωση.		195:5.14 (2076.5) In religion, Jesus advocated and followed the method of experience, even as modern science pursues the technique of experiment. We find God through the leadings of spiritual insight, but we approach this insight of the soul through the love of the beautiful, the pursuit of truth, loyalty to duty, and the worship of divine goodness. But of all these values, love is the true guide to real insight.
6. Ο ΥΛΙΣΜΟΣ ^top		6. Materialism ^top
195:6.1 (2076.6) Οι επιστήμονες έσπρωξαν ακούσια την ανθρωπότητα σ’ έναν υλιστικό πανικό. Ξεκίνησαν έναν απερίσκεπτο αγώνα δρόμου πάνω στην ηθική τράπεζα των αιώνων, αλλά αυτή η τράπεζα ανθρώπινης εμπειρίας έχει ευρύτατα πνευματικά αποθέματα. Μπορεί να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις που γίνονται γι αυτήν. Μόνο απερίσκεπτοι άνθρωποι πανικοβάλλονται για τους πνευματικούς πόρους της ανθρώπινης ράτσας. Όταν τελειώσει ο υλιστικός-κοσμικός πανικός, η θρησκεία του Ιησού δεν θα είναι χρεοκοπημένη. Η πνευματική τράπεζα της βασιλείας των ουρανών θα ξεπληρώνει την πίστη, την ελπίδα και την ηθική σιγουριά όλων εκείνων που την χρησιμοποίησαν σαν πηγή τους «στο Όνομά Του».		195:6.1 (2076.6) Scientists have unintentionally precipitated mankind into a materialistic panic; they have started an unthinking run on the moral bank of the ages, but this bank of human experience has vast spiritual resources; it can stand the demands being made upon it. Only unthinking men become panicky about the spiritual assets of the human race. When the materialistic-secular panic is over, the religion of Jesus will not be found bankrupt. The spiritual bank of the kingdom of heaven will be paying out faith, hope, and moral security to all who draw upon it “in His name.”
195:6.2 (2076.7) Άσχετα με το ποια μπορεί να είναι η φαινομενική διαμάχη μεταξύ του υλισμού και της διδασκαλίας του Ιησού, εσείς μπορείτε να αισθάνεστε σίγουροι ότι, στις επερχόμενες εποχές, η διδασκαλία του Κυρίου θα θριαμβεύσει ολοκληρωτικά. Στην πραγματικότητα, η αληθινή θρησκεία δεν μπορεί να αναμειχθεί σε οποιαδήποτε αμφισβήτηση με την επιστήμη, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τα πράγματα της ύλης. Η θρησκεία είναι απλά ουδέτερη, αλλά και φιλική με την επιστήμη, ενώ ενδιαφέρεται στον υπέρτατο βαθμό για τους επιστήμονες.		195:6.2 (2076.7) No matter what the apparent conflict between materialism and the teachings of Jesus may be, you can rest assured that, in the ages to come, the teachings of the Master will fully triumph. In reality, true religion cannot become involved in any controversy with science; it is in no way concerned with material things. Religion is simply indifferent to, but sympathetic with, science, while it supremely concerns itself with the scientist.
195:6.3 (2076.8) Η επιδίωξη της απλής γνώσης, χωρίς την επακόλουθη εξήγηση της ορθότητας και την πνευματική επίγνωση της θρησκευτικής εμπειρίας, τελικά οδηγεί σε απαισιοδοξία και απόγνωση. Λίγη γνώση δημιουργεί αληθινή σύγχυση.		195:6.3 (2076.8) The pursuit of mere knowledge, without the attendant interpretation of wisdom and the spiritual insight of religious experience, eventually leads to pessimism and human despair. A little knowledge is truly disconcerting.
195:6.4 (2076.9) Τον καιρό που γράφονται αυτά, το χειρότερο της υλιστικής εποχής πέρασε. Η μέρα μιας καλύτερης κατανόησης έχει ήδη αρχίσει να ανατέλλει. Τα μεγαλύτερα μυαλά του επιστημονικού κόσμου δεν είναι τελείως υλιστικά στη φιλοσοφία τους αλλά οι μέσοι άνθρωποι κλίνουν προς αυτή την κατεύθυνση σαν αποτέλεσμα προηγούμενων διδαχών. Όμως η εποχή αυτή του φυσικού ρεαλισμού αποτελεί μόνο ένα περαστικό συμβάν στη γήινη ζωή του ανθρώπου. Η σύγχρονη επιστήμη άφησε την αληθινή θρησκεία – τις διδαχές του Ιησού όπως αυτές ερμηνεύονται στη ζωή των πιστών της – ανέγγιχτη. Κάθε επιστήμη το κάνει αυτό για να καταστρέφει τις παιδιάστικες φαντασιώσεις των παρερμηνειών της ζωής.		195:6.4 (2076.9) At the time of this writing the worst of the materialistic age is over; the day of a better understanding is already beginning to dawn. The higher minds of the scientific world are no longer wholly materialistic in their philosophy, but the rank and file of the people still lean in that direction as a result of former teachings. But this age of physical realism is only a passing episode in man’s life on earth. Modern science has left true religion—the teachings of Jesus as translated in the lives of his believers—untouched. All science has done is to destroy the childlike illusions of the misinterpretations of life.
195:6.5 (2077.1) Η επιστήμη είναι μια ποσοτική εμπειρία, η θρησκεία είναι μια ποιοτική εμπειρία, όσον αφορά τη ζωή του ανθρώπου στη γη. Η επιστήμη ασχολείται με τα φαινόμενα, η θρησκεία με προελεύσεις, αξίες και στόχους. Το να προσδιορίσει κανείς τις αιτίες για την εξήγηση των φυσικών φαινομένων είναι σαν να ομολογεί άγνοια των θεμελιωδών αρχών και στο τέλος ο επιστήμονας οδηγείται κατευθείαν πίσω στην πρώτη μεγάλη αιτία – τον Παγκόσμιο Πατέρα του Παραδείσου.		195:6.5 (2077.1) Science is a quantitative experience, religion a qualitative experience, as regards man’s life on earth. Science deals with phenomena; religion, with origins, values, and goals. To assign causes as an explanation of physical phenomena is to confess ignorance of ultimates and in the end only leads the scientist straight back to the first great cause—the Universal Father of Paradise.
195:6.6 (2077.2) Η ορμητική πορεία, από την εποχή των θαυμάτων σε μια εποχή μηχανών, αποδείχτηκε συνταρακτική για τον άνθρωπο. Η ευφυΐα και η επιτηδειότητα των ψεύτικων φιλοσοφιών της μηχανοκρατίας αποδεικνύουν λανθασμένους τους μηχανιστικούς καβγάδες τους. Η μοιρολατρική ευστροφία του νου ενός υλιστή διαψεύδει πάντα τους ισχυρισμούς του ότι το σύμπαν είναι ένα τυφλό και χωρίς σκοπό ενεργειακό φαινόμενο.		195:6.6 (2077.2) The violent swing from an age of miracles to an age of machines has proved altogether upsetting to man. The cleverness and dexterity of the false philosophies of mechanism belie their very mechanistic contentions. The fatalistic agility of the mind of a materialist forever disproves his assertions that the universe is a blind and purposeless energy phenomenon.
195:6.7 (2077.3) Ο μηχανοκρατικός νατουραλισμός μερικών υποτιθέμενων μορφωμένων ανθρώπων και ο απερίσκεπτος υλισμός του απλοϊκού ανθρώπου ενδιαφέρονται και οι δυο αποκλειστικά για τα πράγματα. Στερούνται κάθε πραγματικής αξίας, επιδοκιμασίας και ικανοποίησης πνευματικής φύσης, όντας επίσης απαλλαγμένοι από πίστη, ελπίδα και αιώνια σιγουριά. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σύγχρονης ζωής είναι ότι ο άνθρωπος νομίζει πως είναι πολύ απασχολημένος να βρει χρόνο για πνευματικό στοχασμό και θρησκευτική αφοσίωση.		195:6.7 (2077.3) The mechanistic naturalism of some supposedly educated men and the thoughtless secularism of the man in the street are both exclusively concerned with things; they are barren of all real values, sanctions, and satisfactions of a spiritual nature, as well as being devoid of faith, hope, and eternal assurances. One of the great troubles with modern life is that man thinks he is too busy to find time for spiritual meditation and religious devotion.
195:6.8 (2077.4) Ο υλισμός μετατρέπει τον άνθρωπο σε ένα άψυχο αυτόματο και τον σχηματίζει απλά σε αριθμητικό σύμβολο που προσπαθεί να βρει μια αδύναμη θέση στη μαθηματική φόρμουλα ενός πεζού και μηχανοκρατικού σύμπαντος. Αλλά από πού προέρχεται αυτό το ευρύτατο σύμπαν των μαθηματικών χωρίς έναν Αφέντη Μαθηματικό; Η επιστήμη μπορεί να μακρηγορήσει για τη διατήρηση της ύλης, αλλά η θρησκεία επικυρώνει τη διατήρηση της ψυχής των ανθρώπων – ενδιαφέρεται για την εμπειρία τους με τις πνευματικές πραγματικότητες και τις αιώνιες αξίες.		195:6.8 (2077.4) Materialism reduces man to a soulless automaton and constitutes him merely an arithmetical symbol finding a helpless place in the mathematical formula of an unromantic and mechanistic universe. But whence comes all this vast universe of mathematics without a Master Mathematician? Science may expatiate on the conservation of matter, but religion validates the conservation of men’s souls—it concerns their experience with spiritual realities and eternal values.
195:6.9 (2077.5) Ο σημερινός υλιστής κοινωνιολόγος αξιολογεί μια κοινότητα, κάνει μια αναφορά γι αυτή και αφήνει τους ανθρώπους όπως τους βρήκε. Χίλια εννιακόσια χρόνια πριν, αμόρφωτοι Γαλιλαίοι αξιολόγησαν τον Ιησού, που έδινε τη ζωή του σαν πνευματική συνεισφορά για την εσωτερική εμπειρία του ανθρώπου, και μετά βγήκαν στον κόσμο και περιφέρθηκαν σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.		195:6.9 (2077.5) The materialistic sociologist of today surveys a community, makes a report thereon, and leaves the people as he found them. Nineteen hundred years ago, unlearned Galileans surveyed Jesus giving his life as a spiritual contribution to man’s inner experience and then went out and turned the whole Roman Empire upside down.
195:6.10 (2077.6) Όμως, οι θρησκευτικοί ηγέτες κάνουν μεγάλο λάθος όταν προσπαθούν να καλέσουν το σύγχρονο άνθρωπο στην πνευματική μάχη με τους ήχους της σάλπιγγας του Μεσαίωνα. Η θρησκεία πρέπει να εφοδιαστεί με νέα και σύγχρονα συνθήματα. Ούτε η δημοκρατία αλλά ούτε καμία άλλη πολιτική πανάκεια θα πάρει τη θέση της πνευματικής προόδου. Οι ψεύτικες θρησκείες μπορεί να αντιπροσωπεύουν μια υπεκφυγή από την πραγματικότητα, αλλά ο Ιησούς με το ευαγγέλιό του έβαλε το θνητό άνθρωπο στην είσοδο για μια αιώνια πραγματικότητα πνευματικής προόδου.		195:6.10 (2077.6) But religious leaders are making a great mistake when they try to call modern man to spiritual battle with the trumpet blasts of the Middle Ages. Religion must provide itself with new and up-to-date slogans. Neither democracy nor any other political panacea will take the place of spiritual progress. False religions may represent an evasion of reality, but Jesus in his gospel introduced mortal man to the very entrance upon an eternal reality of spiritual progression.
195:6.11 (2077.7) Το να λένε ότι ο νους «ξεπήδησε» από την ύλη δεν εξηγεί τίποτε. Αν το σύμπαν ήταν απλά ένας μηχανισμός και ο νους μέρος της ύλης, δεν θα είχαμε ποτέ δυο διαφοροποιημένες ερμηνείες για κάθε φαινόμενο που παρατηρούμε. Η γνώση για την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη δεν είναι έμφυτη ούτε για τη φυσική ούτε για τη χημεία. Μια μηχανή δεν μπορεί να γνωρίζει, πολύ λιγότερο να γνωρίζει την αλήθεια, να πεινάει για τη δικαιοσύνη και να αγαπά την καλοσύνη.		195:6.11 (2077.7) To say that mind “emerged” from matter explains nothing. If the universe were merely a mechanism and mind were unapart from matter, we would never have two differing interpretations of any observed phenomenon. The concepts of truth, beauty, and goodness are not inherent in either physics or chemistry. A machine cannot know, much less know truth, hunger for righteousness, and cherish goodness.
195:6.12 (2077.8) Η επιστήμη μπορεί να είναι φυσική, αλλά ο νους του επιστήμονα που διακρίνει την αλήθεια είναι υπερφυσικός. Η ύλη δεν γνωρίζει την αλήθεια, ούτε μπορεί να αγαπήσει το έλεος ούτε να χαίρεται με τις πνευματικές αλήθειες. Οι ηθικές πεποιθήσεις που βασίζονται στην πνευματική διαφώτιση και έχουν τη ρίζα τους στην ανθρώπινη εμπειρία είναι το ίδιο αληθινές και βέβαιες, όσο τα μαθηματικά πορίσματα που βασίζονται σε φυσικές παρατηρήσεις, αλλά σε κάποιο άλλου και ανώτερο επίπεδο.		195:6.12 (2077.8) Science may be physical, but the mind of the truth-discerning scientist is at once supermaterial. Matter knows not truth, neither can it love mercy nor delight in spiritual realities. Moral convictions based on spiritual enlightenment and rooted in human experience are just as real and certain as mathematical deductions based on physical observations, but on another and higher level.
195:6.13 (2077.9) Αν οι άνθρωποι ήταν μόνο μηχανές, θα αντιδρούσαν λιγότερο ή περισσότερο ομοιόμορφα σε ένα υλικό σύμπαν. Η ατομικότητα, πολύ λιγότερο η προσωπικότητα, δεν θα υπήρχαν.		195:6.13 (2077.9) If men were only machines, they would react more or less uniformly to a material universe. Individuality, much less personality, would be nonexistent.
195:6.14 (2077.10) Το γεγονός της απόλυτης μηχανοκρατίας του Παραδείσου στο κέντρο του σύμπαντος των συμπάντων, μπροστά στην απεριόριστη θέληση της Δεύτερης Πηγής και Κέντρου, κάνει βέβαιο για πάντα ότι οι καθορίζοντες δεν είναι ο αποκλειστικός κανόνας του Κόσμου. Ο υλισμός είναι εκεί, αλλά δεν έχει την αποκλειστικότητα, ο μηχανισμός είναι εκεί, αλλά δεν είναι απεριόριστος, ο ντετερμινισμός είναι εκεί, αλλά δεν είναι μόνος.		195:6.14 (2077.10) The fact of the absolute mechanism of Paradise at the center of the universe of universes, in the presence of the unqualified volition of the Second Source and Center, makes forever certain that determiners are not the exclusive law of the cosmos. Materialism is there, but it is not exclusive; mechanism is there, but it is not unqualified; determinism is there, but it is not alone.
195:6.15 (2078.1) Το πεπερασμένο σύμπαν της ύλης θα μπορούσε τελικά να γίνει ομοιόμορφο και καθοριστικό αλλά με τη συνδυασμένη παρουσία του νου και του πνεύματος. Η επίδραση του κοσμικού νου εγχέει αδιάλειπτα αυθορμητισμό ακόμα και στους υλικούς κόσμους.		195:6.15 (2078.1) The finite universe of matter would eventually become uniform and deterministic but for the combined presence of mind and spirit. The influence of the cosmic mind constantly injects spontaneity into even the material worlds.
195:6.16 (2078.2) Η ελευθερία ή η πρωτοβουλία σε κάθε περιοχή της ύπαρξης είναι άμεσα ανάλογη με το βαθμό της πνευματικής επιρροής και του ελέγχου του κοσμικού νου. Δηλαδή, σε ανθρώπινη εμπειρία, το βαθμό της πραγματικότητας της εκτέλεσης του «θελήματος του Πατέρα». Και έτσι, όταν ξεκινήσετε κάποτε για να ανακαλύψετε το Θεό, αυτή είναι η τελειωτική απόδειξη ότι ο Θεός σας έχει ήδη ανακαλύψει.		195:6.16 (2078.2) Freedom or initiative in any realm of existence is directly proportional to the degree of spiritual influence and cosmic-mind control; that is, in human experience, the degree of the actuality of doing “the Father’s will.” And so, when you once start out to find God, that is the conclusive proof that God has already found you.
195:6.17 (2078.3) Η ειλικρινής επιδίωξη της καλοσύνης, της ομορφιάς και της αλήθειας οδηγεί στο Θεό. Και κάθε επιστημονική ανακάλυψη επιδεικνύει την ύπαρξη της ελευθερίας και της ομοιομορφίας στο σύμπαν. Ο εξερευνητής ήταν ελεύθερος να κάνει την ανακάλυψη. Το ανακαλυφθέν πράγμα είναι πραγματικό και προφανώς ομοιογενές, διαφορετικά δεν θα μπορούσε να είχε γίνει γνωστό σαν πράγμα.		195:6.17 (2078.3) The sincere pursuit of goodness, beauty, and truth leads to God. And every scientific discovery demonstrates the existence of both freedom and uniformity in the universe. The discoverer was free to make the discovery. The thing discovered is real and apparently uniform, or else it could not have become known as a thing.
7. ΤΟ ΤΡΩΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ ^top		7. The Vulnerability of Materialism ^top
195:7.1 (2078.4) Πόσο ανόητο είναι για τον υλιστή άνθρωπο να επιτρέπει σε τόσο τρωτές θεωρίες, όπως εκείνες του μηχανοκρατικού σύμπαντος, να τον αποστερούν από τα τεράστια πνευματικά αποθέματα της προσωπικής εμπειρίας με την αληθινή θρησκεία. Τα γεγονότα δεν φιλονικούν με την αληθινή πνευματική πίστη, οι θεωρίες μπορεί. Καλύτερα η επιστήμη να είναι αφοσιωμένη στην καταστροφή της δεισιδαιμονίας παρά να επιχειρεί την ανατροπή της θρησκευτικής πίστης – της ανθρώπινης πίστης στις πνευματικές πραγματικότητες και στις θείες αξίες.		195:7.1 (2078.4) How foolish it is for material-minded man to allow such vulnerable theories as those of a mechanistic universe to deprive him of the vast spiritual resources of the personal experience of true religion. Facts never quarrel with real spiritual faith; theories may. Better that science should be devoted to the destruction of superstition rather than attempting the overthrow of religious faith—human belief in spiritual realities and divine values.
195:7.2 (2078.5) Η επιστήμη θα πρέπει να κάνει από υλιστικής άποψης στον άνθρωπο ό,τι κάνει η θρησκεία γι αυτόν πνευματικά: να επεκτείνει τον ορίζοντά του και να διευρύνει την προσωπικότητά του. Η αληθινή επιστήμη μπορεί να μην φιλονικεί επί μακρόν με την αληθινή θρησκεία. Η «επιστημονική μέθοδος» είναι απλά μια πνευματική μετρική ράβδος με την οποία μετράμε τις υλικές περιπέτειες και τα φυσικά επιτεύγματα. Αλλά το να είναι κανείς υλιστής και ολοκληρωτικά διανοούμενος, είναι εντελώς άχρηστο για την αποτίμηση των πνευματικών αληθειών και των θρησκευτικών εμπειριών.		195:7.2 (2078.5) Science should do for man materially what religion does for him spiritually: extend the horizon of life and enlarge his personality. True science can have no lasting quarrel with true religion. The “scientific method” is merely an intellectual yardstick wherewith to measure material adventures and physical achievements. But being material and wholly intellectual, it is utterly useless in the evaluation of spiritual realities and religious experiences.
195:7.3 (2078.6) Η ασυνέπεια του σύγχρονου μηχανοκράτη είναι: Αν αυτό ήταν απλά ένα υλικό σύμπαν και ο άνθρωπος μόνο μια μηχανή, ένας τέτοιος άνθρωπος θα ήταν εντελώς ανίκανος να αναγνωρίσει τον εαυτό του σαν μια τέτοια μηχανή, και παρόμοια ένας τέτοιος άνθρωπος-μηχανή δεν θα είχε καθόλου συνείδηση του γεγονότος της ύπαρξης ενός τέτοιου υλικού σύμπαντος. Ο υλιστικός φόβος και η απόγνωση μιας μηχανοκρατικής επιστήμης απέτυχε να αναγνωρίσει το γεγονός ότι ο νους του επιστήμονα κατοικείται από το πνεύμα και του οποίου η σούπερ-υλιστική επίγνωση δημιουργεί αυτές τις λανθασμένες και αντιφατικές γνώσεις ενός μηχανοκρατικού σύμπαντος.		195:7.3 (2078.6) The inconsistency of the modern mechanist is: If this were merely a material universe and man only a machine, such a man would be wholly unable to recognize himself as such a machine, and likewise would such a machine-man be wholly unconscious of the fact of the existence of such a material universe. The materialistic dismay and despair of a mechanistic science has failed to recognize the fact of the spirit-indwelt mind of the scientist whose very supermaterial insight formulates these mistaken and self-contradictory concepts of a materialistic universe.
195:7.4 (2078.7) Οι αξίες του Παράδεισου για την αιωνιότητα και το άπειρο, την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη, είναι κρυμμένες μέσα στα φαινόμενα των συμπάντων του χωροχρόνου. Αλλά χρειάζεται το μάτι της πίστης ενός αναγεννημένου θνητού για να ανιχνεύσει και να διακρίνει αυτές τις πνευματικές αξίες.		195:7.4 (2078.7) Paradise values of eternity and infinity, of truth, beauty, and goodness, are concealed within the facts of the phenomena of the universes of time and space. But it requires the eye of faith in a spirit-born mortal to detect and discern these spiritual values.
195:7.5 (2078.8) Οι αλήθειες και οι αξίες της πνευματικής προόδου δεν είναι «ψυχολογική προέκταση» - μια απλή ακτινοβόλα ονειροπόληση του υλικού νου. Αυτά τα πράγματα είναι οι πνευματικοί προσχεδιασμοί του ενοικούντος Προσαρμοστή, του πνεύματος του Θεού που ζει στο νου του ανθρώπου. Και μην αφήνετε τα επιπόλαια ενδιαφέροντά σας με τα ανεπαίσθητα φευγαλέα ευρήματα της «σχετικότητας» να διαταράξουν τη γνώση σας για την αιωνιότητα και την απεραντοσύνη του Θεού. Και σε κάθε σας ερέθισμα που αφορά την αναγκαιότητα της αυτο-έκφρασης, μην κάνετε το λάθος και παραλείψετε να παράσχετε για τη δήλωση του Προσαρμοστή, την εκδήλωση του πραγματικού και καλύτερου εαυτού σας.		195:7.5 (2078.8) The realities and values of spiritual progress are not a “psychologic projection”—a mere glorified daydream of the material mind. Such things are the spiritual forecasts of the indwelling Adjuster, the spirit of God living in the mind of man. And let not your dabblings with the faintly glimpsed findings of “relativity” disturb your concepts of the eternity and infinity of God. And in all your solicitation concerning the necessity for self-expression do not make the mistake of failing to provide for Adjuster-expression, the manifestation of your real and better self.
195:7.6 (2079.1) Αν αυτό ήταν μόνο ένα υλικό σύμπαν, ο υλικός άνθρωπος δεν θα ήταν ποτέ ικανός να φτάσει στη θεωρία του μηχανοκρατικού χαρακτήρα μιας τόσο αποκλειστικά υλικής ύπαρξης. Αυτή η πολύ μηχανοκρατική θεωρία του σύμπαντος είναι αφ’ εαυτής, ένα μη υλιστικό φαινόμενο του νου, και όλος ο νους έχει μη υλιστική καταγωγή, άσχετα με το πόσο επιμελώς εμφανίζεται ότι είναι προετοιμασμένος υλιστικά και μηχανοκρατικά ελεγχόμενος.		195:7.6 (2079.1) If this were only a material universe, material man would never be able to arrive at the concept of the mechanistic character of such an exclusively material existence. This very mechanistic concept of the universe is in itself a nonmaterial phenomenon of mind, and all mind is of nonmaterial origin, no matter how thoroughly it may appear to be materially conditioned and mechanistically controlled.
195:7.7 (2079.2) Ο επί μέρους εξελισσόμενος διανοητικός μηχανισμός του θνητού ανθρώπου δεν υπερπροικίζεται με συνέπεια και σοφία. Η έπαρση του ανθρώπου συχνά ξεπερνά ή ξεγλιστρά από τη λογική του.		195:7.7 (2079.2) The partially evolved mental mechanism of mortal man is not overendowed with consistency and wisdom. Man’s conceit often outruns his reason and eludes his logic.
195:7.8 (2079.3) Η τέλεια απαισιοδοξία του πιο πεσιμιστή υλιστή είναι, από μόνη της, επαρκής απόδειξη ότι το σύμπαν του πεσιμιστή δεν είναι πλήρως υλιστικό. Η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία είναι γνωστικές αντιδράσεις ενός νου συνειδητού αξιών καθώς επίσης και γεγονότων. Αν το σύμπαν ήταν πραγματικά αυτό που θεωρεί ο υλιστής πως είναι, ο άνθρωπος, σαν ανθρώπινη μηχανή, θα ήταν απαλλαγμένος από κάθε συνειδητή αντίληψη αυτού του γεγονότος. Χωρίς τη συνειδητοποίηση της θεωρίας των αξιών μέσα στον αναγεννημένο από το πνεύμα νου, το γεγονός του υλιστικού σύμπαντος και τα μηχανοκρατικά φαινόμενα της συμπαντικής λειτουργίας δεν θα ήταν καθόλου αναγνωρίσιμα από τον άνθρωπο. Μια μηχανή δεν μπορεί να έχει συνείδηση της φύσης ή της αξίας μιας άλλης μηχανής.		195:7.8 (2079.3) The very pessimism of the most pessimistic materialist is, in and of itself, sufficient proof that the universe of the pessimist is not wholly material. Both optimism and pessimism are concept reactions in a mind conscious of values as well as of facts. If the universe were truly what the materialist regards it to be, man as a human machine would then be devoid of all conscious recognition of that very fact. Without the consciousness of the concept of values within the spirit-born mind, the fact of universe materialism and the mechanistic phenomena of universe operation would be wholly unrecognized by man. One machine cannot be conscious of the nature or value of another machine.
195:7.9 (2079.4) Μια μηχανοκρατική φιλοσοφία ζωής και το σύμπαν δεν μπορούν να είναι επιστημονικά επειδή απλά η επιστήμη αναγνωρίζει και συναναστρέφεται μόνο με υλικά και γεγονότα. Η φιλοσοφία είναι αναπόφευκτα πάνω από την επιστήμη, ο άνθρωπος είναι ένα υλικό γεγονός της φύσης, αλλά η ζωή του είναι ένα φαινόμενο που ξεπερνάει τα υλικά επίπεδα της φύσης στο ότι παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ελέγχου του νου και τις δημιουργικές ιδιότητες του πνεύματος.		195:7.9 (2079.4) A mechanistic philosophy of life and the universe cannot be scientific because science recognizes and deals only with materials and facts. Philosophy is inevitably superscientific. Man is a material fact of nature, but his life is a phenomenon which transcends the material levels of nature in that it exhibits the control attributes of mind and the creative qualities of spirit.
195:7.10 (2079.5) Η ειλικρινής προσπάθεια του ανθρώπου να γίνει μηχανοκρατικός απεικονίζει το τραγικό φαινόμενο της μάταιης προσπάθειας, του ανθρώπου εκείνου, να αυτοκτονήσει νοητικά και ηθικά. Αλλά δεν μπορεί να το κάνει.		195:7.10 (2079.5) The sincere effort of man to become a mechanist represents the tragic phenomenon of that man’s futile effort to commit intellectual and moral suicide. But he cannot do it.
195:7.11 (2079.6) Αν το σύμπαν ήταν μόνο ύλη και ο άνθρωπος μόνο μηχανή, δεν θα υπήρχε επιστήμη να ενθαρρύνει τον επιστήμονα ώστε να διεκδικεί αυτή τη μηχανοποίηση του σύμπαντος. Οι μηχανές δεν μπορούν να μετρούν, να αρχειοθετούν, ούτε αποτιμούν τους εαυτούς τους. Ένα τέτοιο επιστημονικό έργο μπορεί να εκτελεστεί μόνο από μερικές οντότητες πάνω από την κατάσταση της μηχανής.		195:7.11 (2079.6) If the universe were only material and man only a machine, there would be no science to embolden the scientist to postulate this mechanization of the universe. Machines cannot measure, classify, nor evaluate themselves. Such a scientific piece of work could be executed only by some entity of supermachine status.
195:7.12 (2079.7) Αν η πραγματικότητα του σύμπαντος είναι μόνο μια μεγάλη μηχανή, τότε ο άνθρωπος πρέπει να είναι έξω από το σύμπαν και χώρια από αυτό για να αναγνωρίζει ένα τέτοιο γεγονός και να έχει επίγνωση μιας τέτοιας αποτίμησης.		195:7.12 (2079.7) If universe reality is only one vast machine, then man must be outside of the universe and apart from it in order to recognize such a fact and become conscious of the insight of such an evaluation.
195:7.13 (2079.8) Αν ο άνθρωπος είναι μόνο μια μηχανή, με ποια τεχνική πιστεύει ή ισχυρίζεται αυτός ο άνθρωπος ότι γνωρίζει πως είναι μόνο μηχανή; Η εμπειρία τού να έχει κανείς επίγνωση της αποτίμησης του εαυτού του δεν είναι ποτέ χαρακτηριστικό μιας απλής μηχανής. Ένας συνειδητοποιημένος και δηλωμένος μηχανικός είναι η καλύτερη δυνατή απάντηση στη μηχανοκρατία. Αν ο υλισμός ήταν γεγονός, δεν θα υπήρχε μηχανικός με επίγνωση. Αληθεύει επίσης ότι κανείς πρέπει πρώτα να είναι ηθικό άτομο πριν μπορέσει να εκτελέσει ανήθικες πράξεις.		195:7.13 (2079.8) If man is only a machine, by what technique does this man come to believe or claim to know that he is only a machine? The experience of self-conscious evaluation of one’s self is never an attribute of a mere machine. A self-conscious and avowed mechanist is the best possible answer to mechanism. If materialism were a fact, there could be no self-conscious mechanist. It is also true that one must first be a moral person before one can perform immoral acts.
195:7.14 (2079.9) Ο απόλυτος ισχυρισμός του υλισμού υπαινίσσεται μια σούπερ υλική συνείδηση του νου η οποία υποτίθεται ότι επιβεβαιώνει αυτό το δόγμα. Η μηχανοκρατία μπορεί να χειροτερεύει, αλλά δεν μπορεί να προοδεύει. Οι μηχανές δεν σκέπτονται, δεν δημιουργούν, δεν ονειρεύονται, δεν έχουν φιλοδοξίες, δεν έχουν ιδανικά, δεν πεινούν για την αλήθεια, ή δεν διψούν για τη δικαιοσύνη. Δεν υποκινούνται οι ζωές του από το πάθος να υπηρετήσουν άλλες μηχανές και δεν διαλέγουν σαν σκοπό αιώνιας προόδου το εξαίσιο καθήκον της εύρεσης του Θεού και της προσπάθειας να γίνουν σαν κι αυτόν. Οι μηχανές δεν έχουν διανόηση, συναίσθημα, αισθητική, ηθική ή πνευματικότητα.		195:7.14 (2079.9) The very claim of materialism implies a supermaterial consciousness of the mind which presumes to assert such dogmas. A mechanism might deteriorate, but it could never progress. Machines do not think, create, dream, aspire, idealize, hunger for truth, or thirst for righteousness. They do not motivate their lives with the passion to serve other machines and to choose as their goal of eternal progression the sublime task of finding God and striving to be like him. Machines are never intellectual, emotional, aesthetic, ethical, moral, or spiritual.
195:7.15 (2079.10) Η τέχνη αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος δεν είναι μηχανή, αλλά δεν αποδεικνύει ότι είναι πνευματικά αθάνατος. Η τέχνη είναι μοροντιανά θνητή, το ενδιάμεσο πεδίο μεταξύ του ανθρώπου της ύλης, και του ανθρώπου του πνεύματος. Η ποίηση είναι μια προσπάθεια να ξεφύγει από την υλική πραγματικότητα προς τις πνευματικές αξίες.		195:7.15 (2079.10) Art proves that man is not mechanistic, but it does not prove that he is spiritually immortal. Art is mortal morontia, the intervening field between man, the material, and man, the spiritual. Poetry is an effort to escape from material realities to spiritual values.
195:7.16 (2080.1) Σε ένα ανώτερο πολιτισμό, η τέχνη εξανθρωπίζει την επιστήμη, ενώ με τη σειρά της αυτή αποπνευματοποιείται από την αληθινή θρησκεία – την επίγνωση των πνευματικών και αιώνιων αξιών. Η τέχνη εκφράζει την ανθρώπινη αποτίμηση μέσα στο χωρόχρονο της πραγματικότητας. Η θρησκεία είναι ο θεϊκός εναγκαλισμός των κοσμικών αξιών και συνεπάγεται την αιώνια πρόοδο μέσα στην πνευματική άνοδο και επέκταση. Η τέχνη του χρόνου είναι επικίνδυνη μόνο όταν γίνεται τυφλή στα πνευματικά κριτήρια των θεϊκών προτύπων, τα οποία αντανακλά η αιωνιότητα σαν σκιές τής πραγματικότητας του χρόνου. Η αληθινή τέχνη είναι αποτελεσματική παραποίηση των υλικών πραγμάτων της ζωής. Η θρησκεία είναι η εξευγενιστική μεταμόρφωση των υλικών γεγονότων της ζωής, και δεν σταματά ποτέ να αποτιμά πνευματικά την τέχνη.		195:7.16 (2080.1) In a high civilization, art humanizes science, while in turn it is spiritualized by true religion—insight into spiritual and eternal values. Art represents the human and time-space evaluation of reality. Religion is the divine embrace of cosmic values and connotes eternal progression in spiritual ascension and expansion. The art of time is dangerous only when it becomes blind to the spirit standards of the divine patterns which eternity reflects as the reality shadows of time. True art is the effective manipulation of the material things of life; religion is the ennobling transformation of the material facts of life, and it never ceases in its spiritual evaluation of art.
195:7.17 (2080.2) Πόσο ανόητο να υποθέτετε ότι ένα αυτόματο μπορεί να καταλάβει τη φιλοσοφία του αυτοματισμού, και πόσο γελοίο ότι θα μπορέσει να αποκτήσει παρόμοια γνώση για άλλα αυτόματα συντρόφους!		195:7.17 (2080.2) How foolish to presume that an automaton could conceive a philosophy of automatism, and how ridiculous that it should presume to form such a concept of other and fellow automatons!
195:7.18 (2080.3) Οποιαδήποτε επιστημονική ερμηνεία του υλικού σύμπαντος είναι χωρίς αξία εκτός και αν παρέχει την πρέπουσα αναγνώριση για τον επιστήμονα. Καμία εκτίμηση τέχνης δεν είναι γνήσια εκτός και αν παρέχει αναγνώριση και για τον καλλιτέχνη. Καμία αποτίμηση ηθικής δεν αξίζει εκτός και αν περιλαμβάνει και τον ηθικοδιδάσκαλο. Καμία αναγνώριση φιλοσοφίας δεν εποικοδομεί ηθικά εάν αγνοεί τον φιλόσοφο, και η θρησκεία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την πραγματική εμπειρία του θρησκευόμενου, ο οποίος δια μέσου αυτής της απόλυτης εμπειρίας, αναζητά να βρει το Θεό και να τον γνωρίσει. Παρόμοια και το σύμπαν των συμπάντων είναι άνευ σημασίας χωρίς το ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ, τον άπειρο Θεό που το έφτιαξε και το διευθύνει χωρίς σταματημό.		195:7.18 (2080.3) Any scientific interpretation of the material universe is valueless unless it provides due recognition for the scientist. No appreciation of art is genuine unless it accords recognition to the artist. No evaluation of morals is worth while unless it includes the moralist. No recognition of philosophy is edifying if it ignores the philosopher, and religion cannot exist without the real experience of the religionist who, in and through this very experience, is seeking to find God and to know him. Likewise is the universe of universes without significance apart from the I AM, the infinite God who made it and unceasingly manages it.
195:7.19 (2080.4) Οι μηχανοκράτες – ανθρωπιστές – τείνουν να παρασυρθούν με τα υλιστικά ρεύματα. Οι ιδεολόγοι και οι πνευματικοί άνθρωποι τολμούν να χρησιμοποιήσουν τα κουπιά τους με εξυπνάδα και σθένος για να τροποποιήσουν την φαινομενικά καθαρά υλιστική πορεία των ενεργειακών ρευμάτων.		195:7.19 (2080.4) Mechanists—humanists—tend to drift with the material currents. Idealists and spiritists dare to use their oars with intelligence and vigor in order to modify the apparently purely material course of the energy streams.
195:7.20 (2080.5) Η επιστήμη ζει από τους μαθηματικούς του νου. Η μουσική εκφράζει το ρυθμό των συναισθημάτων. Η θρησκεία είναι ο πνευματικός ρυθμός της ψυχής μέσα στην αρμονία του χωροχρόνου με τα υψηλότερα και αιώνια μελωδικά μέτρα του Απείρου. Η θρησκευτική εμπειρία είναι κάτι στην ανθρώπινη ζωή που είναι αληθινά υπεράνω των μαθηματικών.		195:7.20 (2080.5) Science lives by the mathematics of the mind; music expresses the tempo of the emotions. Religion is the spiritual rhythm of the soul in time-space harmony with the higher and eternal melody measurements of Infinity. Religious experience is something in human life which is truly supermathematical.
195:7.21 (2080.6) Στη γλώσσα, ένα αλφάβητο παριστάνει το μηχανισμό του υλισμού, ενώ οι λέξεις που εκφράζουν το νόημα χιλιάδων σκέψεων, μεγάλων ιδεών και ευγενικών ιδανικών – αγάπης και μίσους, δειλίας και θάρρους – παριστάνουν τις επιδόσεις του νου μέσα στην εμβέλεια που καθορίζεται από τον υλικό και πνευματικό νόμο, κατευθύνεται από τη δήλωση της επιθυμίας της προσωπικότητας και ορίζεται από το έμφυτο χάρισμα το σχετικό με την κατάσταση.		195:7.21 (2080.6) In language, an alphabet represents the mechanism of materialism, while the words expressive of the meaning of a thousand thoughts, grand ideas, and noble ideals—of love and hate, of cowardice and courage—represent the performances of mind within the scope defined by both material and spiritual law, directed by the assertion of the will of personality, and limited by the inherent situational endowment.
195:7.22 (2080.7) Το σύμπαν δεν είναι όπως οι νόμοι, οι μηχανισμοί και οι σταθερές που ανακαλύπτει ο επιστήμονας, και τους οποίους θεωρεί σαν επιστήμη, αλλά αντίθετα σαν τον περίεργο, σκεπτόμενο, επιλεκτικό, δημιουργικό, συνεργαζόμενο και οξυδερκή επιστήμονα που παρατηρεί με τον τρόπο αυτό συμπαντικά φαινόμενα και καταχωρεί τα μαθηματικά γεγονότα που είναι έμφυτα στις μηχανοκρατούμενες φάσεις της υλικής πλευράς της δημιουργίας. Ούτε είναι το σύμπαν σαν την τέχνη του καλλιτέχνη, αλλά αντίθετα σαν τον αγωνιζόμενο, ονειροπόλο, φιλόδοξο και προοδευτικό καλλιτέχνη που αναζητά να ξεπεράσει τα όρια του κόσμου των υλικών πραγμάτων σε μια προσπάθεια να επιτύχει ένα πνευματικό στόχο.		195:7.22 (2080.7) The universe is not like the laws, mechanisms, and the uniformities which the scientist discovers, and which he comes to regard as science, but rather like the curious, thinking, choosing, creative, combining, and discriminating scientist who thus observes universe phenomena and classifies the mathematical facts inherent in the mechanistic phases of the material side of creation. Neither is the universe like the art of the artist, but rather like the striving, dreaming, aspiring, and advancing artist who seeks to transcend the world of material things in an effort to achieve a spiritual goal.
195:7.23 (2080.8) Ο επιστήμονας, όχι η επιστήμη, αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ενός εξελισσόμενου και προοδευτικού σύμπαντος από ενέργεια και ύλη. Ο καλλιτέχνης, όχι η τέχνη, επιδεικνύει την ύπαρξη του μεταβατικού μοροντιανού κόσμου που μεσολαβεί μεταξύ της υλικής ύπαρξης και της πνευματικής ελευθερίας. Ο θρησκευόμενος, όχι η θρησκεία, αποδεικνύει την ύπαρξη του πνεύματος και των θεϊκών αξιών που θα συναντήσει κανείς στην πρόοδο της αιωνιότητας.		195:7.23 (2080.8) The scientist, not science, perceives the reality of an evolving and advancing universe of energy and matter. The artist, not art, demonstrates the existence of the transient morontia world intervening between material existence and spiritual liberty. The religionist, not religion, proves the existence of the spirit realities and divine values which are to be encountered in the progress of eternity.
8. ΛΑΪΚΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ ^top		8. Secular Totalitarianism ^top
195:8.1 (2081.1) Όμως ακόμα και μετά τη λίγο ή πολύ συντριβή του υλισμού και της μηχανοκρατίας, η καταστρεπτική επίδραση του υλισμού του εικοστού αιώνα θα καταρρακώνει την πνευματική εμπειρία εκατομμυρίων ανυποψίαστων ψυχών.		195:8.1 (2081.1) But even after materialism and mechanism have been more or less vanquished, the devastating influence of twentieth-century secularism will still blight the spiritual experience of millions of unsuspecting souls.
195:8.2 (2081.2) Ο σύγχρονος υλισμός καλλιεργήθηκε από δυο παγκόσμιες επιρροές. Πατέρας του υλισμού ήταν η στενόμυαλη και αθεϊστική νοοτροπία της επιστήμης του δέκατου ένατου και εικοστού αιώνα – η επονομαζόμενη επιστήμη της αθεΐας. Η μητέρα του σύγχρονου υλισμού ήταν η δεσποτική μεσαιωνική Χριστιανική εκκλησία. Ο υλισμός έκανε την αρχή του σαν μια αυξανόμενη διαμαρτυρία κατά της σχεδόν απόλυτης κυριαρχίας του Δυτικού πολιτισμού από την κατεστημένη Χριστιανική εκκλησία.		195:8.2 (2081.2) Modern secularism has been fostered by two world-wide influences. The father of secularism was the narrow-minded and godless attitude of nineteenth- and twentieth-century so-called science—atheistic science. The mother of modern secularism was the totalitarian medieval Christian church. Secularism had its inception as a rising protest against the almost complete domination of Western civilization by the institutionalized Christian church.
195:8.3 (2081.3) Την εποχή της αποκάλυψης αυτής, το επικρατούν διανοητικό και φιλοσοφικό κλίμα της Ευρωπαϊκής και της Αμερικανικής ζωής είναι αποφασιστικά εγκόσμιο – ουμανιστικό. Επί τριακόσια χρόνια η Δυτική σκέψη σταδιακά εκλαϊκεύτηκε. Η θρησκεία έγινε όλο και πιο πολύ μια ονομαστική επιρροή, κατά μεγάλο μέρος μια τυπολατρική άσκηση. Η πλειονότητα αυτών που ονομάζονται Χριστιανοί του Δυτικού πολιτισμού είναι, ασυνείδητοι μεν, πραγματικοί δε λαϊκιστές.		195:8.3 (2081.3) At the time of this revelation, the prevailing intellectual and philosophical climate of both European and American life is decidedly secular—humanistic. For three hundred years Western thinking has been progressively secularized. Religion has become more and more a nominal influence, largely a ritualistic exercise. The majority of professed Christians of Western civilization are unwittingly actual secularists.
195:8.4 (2081.4) Χρειάζεται μεγάλη δύναμη, μια ισχυρή επιρροή, για να ελευθερωθεί η σκέψη και η ζωή των Δυτικών ανθρώπων από το μαραμένο αγκάλιασμα του δεσποτισμού της εκκλησιαστικής κυριαρχίας. Ο λαϊκισμός πράγματι έσπασε τα δεσμά του ελέγχου της εκκλησίας και τώρα με τη σειρά του απειλεί να εγκαθιδρύσει ένα νέο και άθεο τύπο επιβολής στην καρδιά και τη σκέψη του σύγχρονου ανθρώπου. Το τυραννικό και δικτατορικό πολιτικό κράτος είναι ο άμεσος απόγονος του επιστημονικού υλισμού και του φιλοσοφικού λαϊκισμού. Ο υλισμός μόλις ελευθερώσει τον άνθρωπο από την κυριαρχία της κατεστημένης εκκλησίας, θα τον ξεπουλήσει παραδίνοντάς τον στη δουλική αιχμαλωσία του ολοκληρωτικού κράτους. Ο υλισμός ελευθερώνει τον άνθρωπο από την εκκλησιαστική δουλεία μόνο και μόνο για να τον εγκαταλείψει στην τυραννία της πολιτικής και οικονομικής δουλείας.		195:8.4 (2081.4) It required a great power, a mighty influence, to free the thinking and living of the Western peoples from the withering grasp of a totalitarian ecclesiastical domination. Secularism did break the bonds of church control, and now in turn it threatens to establish a new and godless type of mastery over the hearts and minds of modern man. The tyrannical and dictatorial political state is the direct offspring of scientific materialism and philosophic secularism. Secularism no sooner frees man from the domination of the institutionalized church than it sells him into slavish bondage to the totalitarian state. Secularism frees man from ecclesiastical slavery only to betray him into the tyranny of political and economic slavery.
195:8.5 (2081.5) Ο υλισμός αρνείται το Θεό, ο λαϊκισμός απλά τον αγνοεί. Τουλάχιστον αυτή ήταν η πρόσφατη στάση του. Πιο τελευταία, ο λαϊκισμός προσέλαβε μια περισσότερο επιθετική στάση, αξιώνοντας να πάρει τη θέση της θρησκείας της οποίας η δεσποτική αιχμαλωσία του αντιστάθηκε κάποτε. Ο λαϊκισμός του εικοστού αιώνα τείνει να επιβεβαιώσει ότι ο άνθρωπος δεν χρειάζεται το Θεό. Αλλά προσέξτε! Αυτή η άθεη φιλοσοφία της ανθρώπινης κοινωνίας θα οδηγήσει μόνο σε αναβρασμό, εχθρότητα, δυστυχία, πόλεμο και παγκόσμια καταστροφή.		195:8.5 (2081.5) Materialism denies God, secularism simply ignores him; at least that was the earlier attitude. More recently, secularism has assumed a more militant attitude, assuming to take the place of the religion whose totalitarian bondage it onetime resisted. Twentieth-century secularism tends to affirm that man does not need God. But beware! this godless philosophy of human society will lead only to unrest, animosity, unhappiness, war, and world-wide disaster.
195:8.6 (2081.6) Ο λαϊκισμός δεν μπορεί να φέρει ποτέ ειρήνη στην ανθρωπότητα. Τίποτα δεν μπορεί να πάρει τη θέση του Θεού στην ανθρώπινη κοινωνία. Αλλά σημειώστε καλά! Μη βιαστείτε να υποκύψετε στα προνομιακά κέρδη της λαϊκής εξέγερσης από τον εκκλησιαστικό δεσποτισμό. Ο Δυτικός πολιτισμός σήμερα απολαμβάνει πολλές ελευθερίες και ικανοποιήσεις σαν αποτέλεσμα της λαϊκής εξέγερσης. Το μεγάλο σφάλμα του λαϊκισμού ήταν αυτό: αντιδρώντας ενάντια στον σχεδόν ολοκληρωτικό έλεγχο της ζωής από την εκκλησιαστική εξουσία, και μετά την επίτευξη της απελευθέρωσης από μια τέτοια εκκλησιαστική τυραννία, οι λαϊκιστές συνέχισαν την εξέγερσή τους κατά του ίδιου του Θεού, μερικές φορές σιωπηρά και μερικές φορές ανοιχτά.		195:8.6 (2081.6) Secularism can never bring peace to mankind. Nothing can take the place of God in human society. But mark you well! do not be quick to surrender the beneficent gains of the secular revolt from ecclesiastical totalitarianism. Western civilization today enjoys many liberties and satisfactions as a result of the secular revolt. The great mistake of secularism was this: In revolting against the almost total control of life by religious authority, and after attaining the liberation from such ecclesiastical tyranny, the secularists went on to institute a revolt against God himself, sometimes tacitly and sometimes openly.
195:8.7 (2081.7) Στην ανταρσία των λαϊκιστών εσείς οφείλετε την καταπληκτική δημιουργικότητα της Αμερικανικής βιομηχανίας και την πρωτάκουστη υλική πρόοδο του Δυτικού πολιτισμού. Και επειδή η ανταρσία των λαϊκιστών το παράκανε και έχασε την επαφή με το Θεό και την αληθινή θρησκεία, ακολούθησαν επίσης οι απροσδόκητοι παγκόσμιοι πόλεμοι και η διεθνής αστάθεια.		195:8.7 (2081.7) To the secularistic revolt you owe the amazing creativity of American industrialism and the unprecedented material progress of Western civilization. And because the secularistic revolt went too far and lost sight of God and true religion, there also followed the unlooked-for harvest of world wars and international unsettledness.
195:8.8 (2081.8) Δεν είναι απαραίτητο να θυσιάσετε την πίστη στο Θεό για να απολαύσετε τα επιτεύγματα της σύγχρονης λαϊκής εξέγερσης: ανεκτικότητα, κοινωνική πρόνοια, δημοκρατική διακυβέρνηση, και αστική ελευθερία. Δεν ήταν απαραίτητο για τους λαϊκιστές να ανταγωνιστούν την αληθινή θρησκεία για να προωθήσουν την επιστήμη και να προαγάγουν την εκπαίδευση.		195:8.8 (2081.8) It is not necessary to sacrifice faith in God in order to enjoy the blessings of the modern secularistic revolt: tolerance, social service, democratic government, and civil liberties. It was not necessary for the secularists to antagonize true religion in order to promote science and to advance education.
195:8.9 (2082.1) Ο λαϊκισμός όμως δεν είναι ο μοναδικός γονιός όλων αυτών των πρόσφατων επιτευγμάτων στην καλυτέρευση της ζωής. Πίσω από τα επιτεύγματα του εικοστού αιώνα δεν είναι μόνο η επιστήμη και ο λαϊκισμός αλλά επίσης το παραγνωρισμένο και ανομολόγητο πνευματικό έργο και η ζωή και η διδασκαλία του Ιησού του Ναζωραίου.		195:8.9 (2082.1) But secularism is not the sole parent of all these recent gains in the enlargement of living. Behind the gains of the twentieth century are not only science and secularism but also the unrecognized and unacknowledged spiritual workings of the life and teaching of Jesus of Nazareth.
195:8.10 (2082.2) Χωρίς Θεό, χωρίς θρησκεία, ο επιστημονικός λαϊκισμός δεν μπορεί ποτέ να συντονίσει τις δυνάμεις του, να εναρμονίσει τα αποκλίνοντα και ανταγωνιστικά του ενδιαφέροντα, φυλές και εθνικισμούς. Η λαϊκή αυτή ανθρώπινη κοινωνία, παρόλα τα ασύγκριτα υλικά επιτεύγματά της, βαθμιαία αποσυντίθεται. Η κύρια συνεκτική δύναμη που ανθίσταται σε αυτή την αποσύνθεση του ανταγωνισμού είναι ο εθνικισμός. Και ο εθνικισμός είναι το κύριο εμπόδιο για την παγκόσμια ειρήνη.		195:8.10 (2082.2) Without God, without religion, scientific secularism can never co-ordinate its forces, harmonize its divergent and rivalrous interests, races, and nationalisms. This secularistic human society, notwithstanding its unparalleled materialistic achievement, is slowly disintegrating. The chief cohesive force resisting this disintegration of antagonism is nationalism. And nationalism is the chief barrier to world peace.
195:8.11 (2082.3) Η έμφυτη αδυναμία του λαϊκισμού είναι ότι απορρίπτει την ηθική και τη θρησκεία για την πολιτική και την εξουσία. Δεν μπορείτε να εδραιώσετε την αδελφότητα των ανθρώπων ενόσω αγνοείτε ή αρνείστε την πατρότητα του Θεού.		195:8.11 (2082.3) The inherent weakness of secularism is that it discards ethics and religion for politics and power. You simply cannot establish the brotherhood of men while ignoring or denying the fatherhood of God.
195:8.12 (2082.4) Ο λαϊκός κοινωνικός και πολιτικός οπτιμισμός είναι μια ψευδαίσθηση. Χωρίς Θεό, ούτε ελευθερία και ανεξαρτησία, ούτε φτώχια και πλούτος θα οδηγήσουν στην ειρήνη.		195:8.12 (2082.4) Secular social and political optimism is an illusion. Without God, neither freedom and liberty, nor property and wealth will lead to peace.
195:8.13 (2082.5) Ο απόλυτος υλισμός της επιστήμης, της εκπαίδευσης, της βιομηχανίας και της κοινωνίας μπορεί να οδηγήσει μόνο στην καταστροφή. Κατά τη διάρκεια του πρώτου τρίτου του εικοστού αιώνα οι Ουραντιανοί σκότωσαν περισσότερα ανθρώπινα πλάσματα από όσους σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια όλης της χριστιανικής περιόδου μέχρι σήμερα. Και αυτή είναι μόνο η αρχή του φριχτού θερισμού του υλισμού και του λαϊκισμού. Θα επέλθει ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή.		195:8.13 (2082.5) The complete secularization of science, education, industry, and society can lead only to disaster. During the first third of the twentieth century Urantians killed more human beings than were killed during the whole of the Christian dispensation up to that time. And this is only the beginning of the dire harvest of materialism and secularism; still more terrible destruction is yet to come.
9. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ^top		9. Christianity’s Problem ^top
195:9.1 (2082.6) Μη παραβλέψετε την αξία της πνευματικής κληρονομιάς σας, τον ποταμό της αλήθειας που κατεβαίνει δια μέσου των αιώνων, ακόμα και στα στείρα χρόνια της υλιστικής και λαϊκιστικής εποχής. Σε όλες τις επάξιες προσπάθειές σας να απαλλαγείτε από τα δεισιδαίμονα δόγματα των παρελθόντων καιρών, σιγουρευτείτε ότι κρατάτε γερά την αιώνια αλήθεια. Αλλά έχετε υπομονή! Όταν η παρούσα δεισιδαιμονική εξέγερση τερματισθεί, οι αλήθειες του ευαγγελίου του Ιησού θα παραμείνουν μεγαλοπρεπείς για να φωτίζουν ένα καινούργιο και καλύτερο δρόμο.		195:9.1 (2082.6) Do not overlook the value of your spiritual heritage, the river of truth running down through the centuries, even to the barren times of a materialistic and secular age. In all your worthy efforts to rid yourselves of the superstitious creeds of past ages, make sure that you hold fast the eternal truth. But be patient! when the present superstition revolt is over, the truths of Jesus’ gospel will persist gloriously to illuminate a new and better way.
195:9.2 (2082.7) Αλλά ο παγανιστικός και προσαρμοσμένος στις κοινωνικές ανάγκες Χριστιανισμός βοηθά στην ανάγκη της νέας σύνδεσης με την ασυμβίβαστη διδασκαλία του Ιησού. Μαραζώνει από την έλλειψη ενός νέου οράματος της γήινης ζωής του Κυρίου. Μια νέα και πιο ολοκληρωμένη αποκάλυψη της θρησκείας του Ιησού προορίζεται να κυριεύσει μια αυτοκρατορία υλισμού και λαϊκισμού και να ανατρέψει μια παγκόσμια επικράτεια μηχανοκρατικού νατουραλισμού. Η Ουράντια ριγεί τώρα ευρισκόμενη στο απόλυτο χείλος μιας από τις πιο εκπληκτικές και γοητευτικές εποχές κοινωνικής επαναρύθμισης, κοινωνικής αναζωογόνησης και πνευματικής διαφώτισης.		195:9.2 (2082.7) But paganized and socialized Christianity stands in need of new contact with the uncompromised teachings of Jesus; it languishes for lack of a new vision of the Master’s life on earth. A new and fuller revelation of the religion of Jesus is destined to conquer an empire of materialistic secularism and to overthrow a world sway of mechanistic naturalism. Urantia is now quivering on the very brink of one of its most amazing and enthralling epochs of social readjustment, moral quickening, and spiritual enlightenment.
195:9.3 (2082.8) Οι διδασκαλίες του Ιησού, αν και τα μέγιστα τροποποιημένες, επιβίωσαν των μυστικιστικών θρησκειών της εποχής της γέννησής τους, της δεισιδαιμονίας του Μεσαίωνα και ακόμα και σήμερα επιβάλλονται αργά του υλισμού, της μηχανοκρατίας και του λαϊκισμού του εικοστού αιώνα. Και τέτοιες εποχές μεγάλων δοκιμασιών και επαπειλούμενης ήττας είναι πάντοτε εποχές μεγάλων αποκαλύψεων.		195:9.3 (2082.8) The teachings of Jesus, even though greatly modified, survived the mystery cults of their birthtime, the ignorance and superstition of the dark ages, and are even now slowly triumphing over the materialism, mechanism, and secularism of the twentieth century. And such times of great testing and threatened defeat are always times of great revelation.
195:9.4 (2082.9) Η θρησκεία όντως χρειάζεται καινούργιους ηγέτες, πνευματικούς άνδρες και γυναίκες που θα τολμήσουν να βασιστούν μόνο στον Ιησού και στις ασύγκριτες διδασκαλίες του. Αν ο Χριστιανισμός επιμείνει στο να παραμελεί την πνευματική αποστολή του ενώ θα συνεχίζει να ασχολείται με κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, η πνευματική αναγέννηση πρέπει να περιμένει τον ερχομό αυτών των νέων διδασκάλων της θρησκείας του Ιησού, που θα είναι αποκλειστικά αφιερωμένοι στην πνευματική ανάπλαση των ανθρώπων. Και μετά αυτές οι αναγεννημένες από το πνεύμα ψυχές γρήγορα θα αποτελέσουν τα εφόδια για την αρχηγία και την απαραίτητη έμπνευση για την κοινωνική, ηθική, οικονομική και πολιτική αναδιοργάνωση του κόσμου.		195:9.4 (2082.9) Religion does need new leaders, spiritual men and women who will dare to depend solely on Jesus and his incomparable teachings. If Christianity persists in neglecting its spiritual mission while it continues to busy itself with social and material problems, the spiritual renaissance must await the coming of these new teachers of Jesus’ religion who will be exclusively devoted to the spiritual regeneration of men. And then will these spirit-born souls quickly supply the leadership and inspiration requisite for the social, moral, economic, and political reorganization of the world.
195:9.5 (2083.1) Η σύγχρονη εποχή θα αρνηθεί να δεχτεί μια θρησκεία που θα είναι ασύμβατη με γεγονότα και δεν θα εναρμονίζεται με τις υψηλότερες αρχές της για αλήθεια, ομορφιά και καλοσύνη. Η ώρα σημαίνει για μιαν εκ νέου ανακάλυψη των αληθινών και αυθεντικών θεμελίων του σημερινού παραλλαγμένου και συμβιβασμένου Χριστιανισμού – την πραγματική ζωή και τις διδασκαλίες του Ιησού.		195:9.5 (2083.1) The modern age will refuse to accept a religion which is inconsistent with facts and out of harmony with its highest conceptions of truth, beauty, and goodness. The hour is striking for a rediscovery of the true and original foundations of present-day distorted and compromised Christianity—the real life and teachings of Jesus.
195:9.6 (2083.2) Ο πρωτόγονος άνθρωπος ζούσε μια ζωή στη δεισιδαιμονική αιχμαλωσία του θρησκευτικού φόβου. Οι σύγχρονοι, πολιτισμένοι άνθρωποι φοβούνται τη σκέψη να βρεθούν κάτω από την κυριαρχία ισχυρών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Ο σκεπτόμενος άνθρωπος φοβόταν πάντα μήπως γαντζωθεί από μια θρησκεία. Όταν μια ισχυρή και δραστήρια θρησκεία απειλεί να τον κυριεύσει, αυτός προσπαθεί σταθερά να το αιτιολογήσει, να το περιβάλλει με παραδόσεις και να το θεωρήσει σαν κατεστημένο ελπίζοντας να πάρει πάλι τον έλεγχο. Αλλά με μια τέτοια διαδικασία, ακόμα και μια εξ αποκαλύψεως θρησκεία γίνεται κατασκεύασμα του ανθρώπου και ελεγχόμενη από τον άνθρωπο. Οι σύγχρονοι άνδρες και γυναίκες της διανόησης αποφεύγουν με επιδεξιότητα τη θρησκεία του Ιησού εξαιτίας των φόβων τους για το τι αυτή θα κάνει σε αυτούς – και με αυτούς. Και όλοι αυτοί οι φόβοι καλώς είναι υπαρκτοί. Η θρησκεία του Ιησού, πραγματικά, κυριεύει και μεταμορφώνει τους πιστούς της, απαιτώντας οι άνθρωποι να αφιερώσουν τις ζωές τους στην αναζήτηση της γνώσης του θελήματος του ουράνιου Πατέρα και αξιώνοντας να καταναλώσουν την ενεργητικότητα της ζωής τους στην ανιδιοτελή υπηρεσία της αδελφότητας του ανθρώπου.		195:9.6 (2083.2) Primitive man lived a life of superstitious bondage to religious fear. Modern, civilized men dread the thought of falling under the dominance of strong religious convictions. Thinking man has always feared to be held by a religion. When a strong and moving religion threatens to dominate him, he invariably tries to rationalize, traditionalize, and institutionalize it, thereby hoping to gain control of it. By such procedure, even a revealed religion becomes man-made and man-dominated. Modern men and women of intelligence evade the religion of Jesus because of their fears of what it will do to them—and with them. And all such fears are well founded. The religion of Jesus does, indeed, dominate and transform its believers, demanding that men dedicate their lives to seeking for a knowledge of the will of the Father in heaven and requiring that the energies of living be consecrated to the unselfish service of the brotherhood of man.
195:9.7 (2083.3) Εγωιστές άνδρες και γυναίκες απλά δεν θα πληρώσουν αυτό το τίμημα, ακόμα και για το μεγαλύτερο πνευματικό θησαυρό που μπορεί να προσφερθεί σε θνητό άνθρωπο. Μόνον όταν ο άνθρωπος έχει βγει ικανοποιητικά από την πλάνη του, εξαιτίας των θλιβερών απογοητεύσεων, που είναι επακόλουθες της ανόητης και απατηλής επιδίωξης του εγωισμού, και της συνεπαγόμενης ανακάλυψης της στειρότητας της τυπικής θρησκείας, τότε μόνο θα είναι διατεθειμένος να επιστρέψει με όλη του την καρδιά στο ευαγγέλιο της βασιλείας, τη θρησκεία του Ιησού του Ναζωραίου.		195:9.7 (2083.3) Selfish men and women simply will not pay such a price for even the greatest spiritual treasure ever offered mortal man. Only when man has become sufficiently disillusioned by the sorrowful disappointments attendant upon the foolish and deceptive pursuits of selfishness, and subsequent to the discovery of the barrenness of formalized religion, will he be disposed to turn wholeheartedly to the gospel of the kingdom, the religion of Jesus of Nazareth.
195:9.8 (2083.4) Ο κόσμος χρειάζεται περισσότερο μια θρησκεία από πρώτο χέρι. Ακόμα και ο Χριστιανισμός – η καλύτερη από τις θρησκείες του εικοστού αιώνα – δεν είναι μόνο μια θρησκεία γύρω από τον Ιησού, αλλά είναι τόσο πολύ μία (θρησκεία) που οι άνθρωποι βιώνουν από δεύτερο χέρι. Παίρνουν πλήρως τη θρησκεία τους, όπως τους μεταβιβάζεται από τους παραδεκτούς θρησκευτικούς αρχηγούς τους. Ποια αφύπνιση θα βίωνε ο κόσμος αν μπορούσε μόνο να δει τον Ιησού όπως πραγματικά έζησε στη γη και να γνωρίσει από πρώτο χέρι τη διδασκαλία του για την οποία έδωσε τη ζωή του! Περιγραφικά λόγια ωραίων πραγμάτων δεν μπορούν να συγκινήσουν το ίδιο όπως η οπτική αντίληψη γι αυτά, ούτε μπορούν δογματικές κουβέντες να εμπνεύσουν τις ανθρώπινες ψυχές όπως η εμπειρία της γνωριμίας με το Θεό. Η προσδοκούσα πίστη όμως θα κρατήσει για πάντα ανοιχτή την πόρτα της ελπίδας της ανθρώπινης ψυχής για την είσοδο των αιώνιων πνευματικών αληθειών των θεϊκών αξιών του υπερπέραν.		195:9.8 (2083.4) The world needs more firsthand religion. Even Christianity—the best of the religions of the twentieth century—is not only a religion about Jesus, but it is so largely one which men experience secondhand. They take their religion wholly as handed down by their accepted religious teachers. What an awakening the world would experience if it could only see Jesus as he really lived on earth and know, firsthand, his life-giving teachings! Descriptive words of things beautiful cannot thrill like the sight thereof, neither can creedal words inspire men’s souls like the experience of knowing the presence of God. But expectant faith will ever keep the hope-door of man’s soul open for the entrance of the eternal spiritual realities of the divine values of the worlds beyond.
195:9.9 (2083.5) Ο Χριστιανισμός είχε το θάρρος να χαμηλώσει τα ιδανικά του μπροστά στην πρόκληση της ανθρώπινης απληστίας, της πολεμικής τρέλας και της λαχτάρας για δύναμη, αλλά η θρησκεία του Ιησού παραμένει σαν η άσπιλη και υπερβατική πνευματική πρόσκληση, που καλεί την καλύτερη πλευρά του ανθρώπου να υψωθεί πάνω από όλα αυτά τα κληροδοτήματα της ζωικής εξέλιξης και με τη χάρη, να αγγίξει τα ηθικά ύψη του αληθινού ανθρώπινου πεπρωμένου.		195:9.9 (2083.5) Christianity has dared to lower its ideals before the challenge of human greed, war-madness, and the lust for power; but the religion of Jesus stands as the unsullied and transcendent spiritual summons, calling to the best there is in man to rise above all these legacies of animal evolution and, by grace, attain the moral heights of true human destiny.
195:9.10 (2083.6) Ο Χριστιανισμός απειλείται με αργό θάνατο από την τυπολατρία, την υπεροργάνωση, το διανοουμενίστικο κίνημα, και άλλες μη πνευματικές τάσεις. Η σύγχρονη Χριστιανική εκκλησία δεν είναι αυτή η αδελφότητα των δυναμικών πιστών, όπως παράγγελνε συνεχώς ο Ιησούς, για να πραγματοποιηθεί η πνευματική μεταμόρφωση των διαδοχικών γενεών της ανθρωπότητας.		195:9.10 (2083.6) Christianity is threatened by slow death from formalism, overorganization, intellectualism, and other nonspiritual trends. The modern Christian church is not such a brotherhood of dynamic believers as Jesus commissioned continuously to effect the spiritual transformation of successive generations of mankind.
195:9.11 (2083.7) Ο επονομαζόμενος Χριστιανισμός έχει γίνει ένα κοινωνικό και πολιτιστικό κίνημα καθώς επίσης και ένα θρησκευτικό πιστεύω και πρακτική. Το ποτάμι του σύγχρονου Χριστιανισμού αποξηραίνει πολλά αρχαία παγανιστικά τέλματα και πολλά βάρβαρα έλη. Πολλά απαρχαιωμένα πολιτισμικά λιμνάζοντα ύδατα παροχετεύονται στο σημερινό πολιτισμικό ποτάμι, καθώς επίσης και στα υψίπεδα της Γαλιλαίας τα οποία είναι η υποτιθέμενη αποκλειστική πηγή του.		195:9.11 (2083.7) So-called Christianity has become a social and cultural movement as well as a religious belief and practice. The stream of modern Christianity drains many an ancient pagan swamp and many a barbarian morass; many olden cultural watersheds drain into this present-day cultural stream as well as the high Galilean tablelands which are supposed to be its exclusive source.
10. ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ^top		10. The Future ^top
195:10.1 (2084.1) Ο Χριστιανισμός έχει κάνει όντως μεγάλη εξυπηρέτηση στον κόσμο αυτό, αλλά αυτό που περισσότερο χρειάζεται ο κόσμος είναι ο Ιησούς. Ο κόσμος χρειάζεται να δει τον Ιησού να ζει πάλι στη γη μέσα στην εμπειρία των αναγεννημένων από το πνεύμα θνητών που αποκαλύπτουν αποτελεσματικά τον Κύριο σε όλους τους ανθρώπους. Είναι μάταιο να μιλάει κανείς για αναβίωση του πρωταρχικού Χριστιανισμού. Πρέπει να προχωρήσετε από εκεί που βρίσκεστε. Ο σύγχρονος πολιτισμός πρέπει να βαφτιστεί πνευματικά με μια καινούργια αποκάλυψη της ζωής του Ιησού και να φωτιστεί με μια καινούργια κατανόηση του ευαγγελίου του για την αιώνια σωτηρία. Και όταν ο Ιησούς ανυψωθεί με τον τρόπο αυτό, θα ελκύσει όλους τους ανθρώπους προς αυτόν. Οι μαθητές του Ιησού πρέπει να είναι περισσότερο από κατακτητές, (να είναι) πηγές που πλημμυρίζουν από έμπνευση και εμπλουτίζουν τη ζωή όλων των ανθρώπων. Η θρησκεία είναι μόνο εξυψωμένος ουμανισμός μέχρι να γίνει θεϊκή με την ανακάλυψη της πραγματικότητας της παρουσίας του Θεού στην προσωπική εμπειρία.		195:10.1 (2084.1) Christianity has indeed done a great service for this world, but what is now most needed is Jesus. The world needs to see Jesus living again on earth in the experience of spirit-born mortals who effectively reveal the Master to all men. It is futile to talk about a revival of primitive Christianity; you must go forward from where you find yourselves. Modern culture must become spiritually baptized with a new revelation of Jesus’ life and illuminated with a new understanding of his gospel of eternal salvation. And when Jesus becomes thus lifted up, he will draw all men to himself. Jesus’ disciples should be more than conquerors, even overflowing sources of inspiration and enhanced living to all men. Religion is only an exalted humanism until it is made divine by the discovery of the reality of the presence of God in personal experience.
195:10.2 (2084.2) Η ομορφιά και η μεγαλοπρέπεια, η ανθρωπιά και η θεϊκότητα, η απλότητα και η μοναδικότητα της ζωής του Ιησού στη γη παρουσιάζουν μια τόσο εντυπωσιακή και ελκυστική εικόνα του ανθρώπου που σώζει και αποκαλύπτει το Θεό, ώστε οι θεολόγοι και οι φιλόσοφοι όλων των εποχών πρέπει να συγκρατηθούν αποτελεσματικά και να μην τολμήσουν να σχηματίσουν δογματισμούς ή να δημιουργήσουν θεολογικά συστήματα πνευματικής αιχμαλωσίας από την τόσο υπερβατική ενσάρκωση του Θεού με τη μορφή ανθρώπου. Με τον Ιησού το σύμπαν δημιούργησε ένα θνητό στον οποίο το πνεύμα της αγάπης θριάμβευσε πάνω από τα υλικά μειονεκτήματα του χρόνου και υπερέβη το γεγονός της φυσικής καταγωγής.		195:10.2 (2084.2) The beauty and sublimity, the humanity and divinity, the simplicity and uniqueness, of Jesus’ life on earth present such a striking and appealing picture of man-saving and God-revealing that the theologians and philosophers of all time should be effectively restrained from daring to form creeds or create theological systems of spiritual bondage out of such a transcendental bestowal of God in the form of man. In Jesus the universe produced a mortal man in whom the spirit of love triumphed over the material handicaps of time and overcame the fact of physical origin.
195:10.3 (2084.3) Να έχετε πάντα κατά νου – Θεός και άνθρωπος χρειάζονται ο ένας τον άλλο. Είναι αμοιβαία αναγκαίοι για την πλήρη και οριστική επίτευξη της αιώνιας προσωπικής εμπειρίας στο θεϊκό πεπρωμένο της συμπαντικής τελείωσης.		195:10.3 (2084.3) Ever bear in mind—God and men need each other. They are mutually necessary to the full and final attainment of eternal personality experience in the divine destiny of universe finality.
195:10.4 (2084.4) «Η βασιλεία του Θεού είναι μέσα σας» ήταν προφανώς η μεγαλύτερη εξαγγελία που έκανε ποτέ ο Ιησούς, μαζί με την ανακοίνωση ότι ο Πατέρας του είναι ένα ζωντανό και αγαπητό πνεύμα.		195:10.4 (2084.4) “The kingdom of God is within you” was probably the greatest pronouncement Jesus ever made, next to the declaration that his Father is a living and loving spirit.
195:10.5 (2084.5) Για να κερδιθούν ψυχές για τον Κύριο, δεν είναι το πρώτο μίλι καταναγκασμού, καθήκοντος ή συμφωνίας που θα μεταμορφώσει τον άνθρωπο και τον κόσμο του, αλλά αντίθετα το δεύτερο μίλι της δωρεάν υπηρεσίας και της αφοσίωσης που προαναγγέλλει το πλησίασμα του Ιησού για να αγκαλιάσει τον αδελφό του με αγάπη και να τον φέρει κάτω από την πνευματική καθοδήγηση προς τον υψηλότερο και θεϊκότερο σκοπό της θνητής ύπαρξης. Ο Χριστιανισμός ακόμα και σήμερα κάνει πρόθυμα το πρώτο μίλι, αλλά η ανθρωπότητα μαραζώνει και παραπατάει στο ηθικό σκοτάδι επειδή υπάρχουν τόσο λίγοι γνήσιοι οπαδοί που θα κάνουν το δεύτερο μίλι, τόσο λίγοι επαγγελματίες οπαδοί του Ιησού που ζούνε και αγαπούν πραγματικά όπως αυτός δίδαξε τους μαθητές του να ζούνε και να αγαπούν και να υπηρετούν.		195:10.5 (2084.5) In winning souls for the Master, it is not the first mile of compulsion, duty, or convention that will transform man and his world, but rather the second mile of free service and liberty-loving devotion that betokens the Jesusonian reaching forth to grasp his brother in love and sweep him on under spiritual guidance toward the higher and divine goal of mortal existence. Christianity even now willingly goes the first mile, but mankind languishes and stumbles along in moral darkness because there are so few genuine second-milers—so few professed followers of Jesus who really live and love as he taught his disciples to live and love and serve.
195:10.6 (2084.6) Η κλήση στην περιπέτεια του χτισίματος μίας νέας και μεταμορφωμένης ανθρώπινης κοινωνίας με τη βοήθεια της πνευματικής αναγέννησης της αδελφότητας του Ιησού της βασιλείας, θα δονεί όλους όσους πιστεύουν σε αυτόν, όπως ποτέ δεν δονήθηκαν οι άνθρωποι από τις μέρες που περπατούσαν στη γη σαν σύντροφοί του στη σάρκα.		195:10.6 (2084.6) The call to the adventure of building a new and transformed human society by means of the spiritual rebirth of Jesus’ brotherhood of the kingdom should thrill all who believe in him as men have not been stirred since the days when they walked about on earth as his companions in the flesh.
195:10.7 (2084.7) Κανένα κοινωνικό σύστημα ή πολιτικό καθεστώς που αρνείται την πραγματικότητα του Θεού δεν μπορεί να συνεισφέρει με κανένα εποικοδομητικό και διαρκή τρόπο στην πρόοδο του ανθρώπινου πολιτισμού. Αλλά ο Χριστιανισμός, όπως έχει υποδιαιρεθεί και εκλαϊκευτεί σήμερα, παρουσιάζει το μεγαλύτερο εμπόδιο για την περαιτέρω πρόοδό του, αυτό ειδικότερα είναι αλήθεια για την Ανατολή.		195:10.7 (2084.7) No social system or political regime which denies the reality of God can contribute in any constructive and lasting manner to the advancement of human civilization. But Christianity, as it is subdivided and secularized today, presents the greatest single obstacle to its further advancement; especially is this true concerning the Orient.
195:10.8 (2084.8) Η εκκλησιαστική τυπολατρία είναι άμεσα και παντοτινά ασύμβατη με εκείνη τη ζωντανή πίστη, το αναπτυσσόμενο πνεύμα και την από πρώτο χέρι εμπειρία των συντρόφων πίστης του Ιησού μέσα στην αδελφότητα του ανθρώπου και εντός της πνευματικής συνεργασίας της βασιλείας των ουρανών. Η αξιέπαινη επιθυμία να διατηρήσετε τις παραδόσεις των επιτευγμάτων του παρελθόντος οδηγεί συχνά στο να υπερασπίζεστε τα υπερβολικά μεγεθυσμένα συστήματα λατρείας. Η καλώς εννοούμενη επιθυμία για την καλλιέργεια παλαιών συστημάτων σκέψης εμποδίζει αποτελεσματικά την ανάληψη νέων και επαρκών μέσων και μεθόδων που προορίζονται αποκλειστικά για να ικανοποιήσουν τις πνευματικές επιθυμίες του διευρυμένου και προοδευτικού νου του σύγχρονου ανθρώπου. Κατά παρόμοιο τρόπο, οι χριστιανικές εκκλησίες του εικοστού αιώνα κείνται σαν μεγάλα, αλλά τελείως ασυνείδητα, εμπόδια για την άμεση πρόοδο του αληθινού ευαγγελίου – τη διδασκαλία του Ιησού του Ναζωραίου.		195:10.8 (2084.8) Ecclesiasticism is at once and forever incompatible with that living faith, growing spirit, and firsthand experience of the faith-comrades of Jesus in the brotherhood of man in the spiritual association of the kingdom of heaven. The praiseworthy desire to preserve traditions of past achievement often leads to the defense of outgrown systems of worship. The well-meant desire to foster ancient thought systems effectually prevents the sponsoring of new and adequate means and methods designed to satisfy the spiritual longings of the expanding and advancing minds of modern men. Likewise, the Christian churches of the twentieth century stand as great, but wholly unconscious, obstacles to the immediate advance of the real gospel—the teachings of Jesus of Nazareth.
195:10.9 (2085.1) Πολλά άτομα με ζήλο, που με μεγάλη χαρά θα ενέδιδαν στην πίστη του Χριστού του ευαγγελίου, βρίσκουν πολύ δύσκολο να υποστηρίξουν με ενθουσιασμό μια εκκλησία η οποία επιδεικνύει τόσο λίγο από το πνεύμα της ζωής και της διδασκαλίας του, και την οποία διδάχθηκαν λανθασμένα ότι ίδρυσε. Ο Ιησούς δεν ίδρυσε την επονομαζόμενη Χριστιανική εκκλησία, αλλά την έχει, με κάθε τρόπο συνεπή προς τη φύση του, περιθάλψει σαν τον καλύτερο υπάρχοντα αντιπροσωπευτικό τύπο του έργου της ζωής του στη γη.		195:10.9 (2085.1) Many earnest persons who would gladly yield loyalty to the Christ of the gospel find it very difficult enthusiastically to support a church which exhibits so little of the spirit of his life and teachings, and which they have been erroneously taught he founded. Jesus did not found the so-called Christian church, but he has, in every manner consistent with his nature, fostered it as the best existent exponent of his lifework on earth.
195:10.10 (2085.2) Αν η Χριστιανική εκκλησία μπορούσε να τολμήσει μόνο να υιοθετήσει το πρόγραμμα του Κυρίου, χιλιάδες φαινομενικά αδιάφορων νέων θα προσέτρεχαν να καταταγούν σε ένα τέτοιο εγχείρημα, και δεν θα δίσταζαν να ακολουθήσουν σε όλο το δρόμο αυτή τη μεγάλη περιπέτεια.		195:10.10 (2085.2) If the Christian church would only dare to espouse the Master’s program, thousands of apparently indifferent youths would rush forward to enlist in such a spiritual undertaking, and they would not hesitate to go all the way through with this great adventure.
195:10.11 (2085.3) Ο Χριστιανισμός αντιμετωπίζεται σοβαρά με το θέσφατο που εμπεριέχεται σε ένα από τα δικά του συνθήματα: «Ένα σπίτι χωρισμένου κατά του ίδιου δεν μπορεί να σταθεί». Ο μη Χριστιανικός κόσμος πολύ δύσκολα θα συνθηκολογήσει με ένα διαιρεμένο από αιρέσεις Χριστιανικό κόσμο. Ο ζωντανός Ιησούς είναι η μόνη ελπίδα για μια δυνατή ενοποίηση του Χριστιανισμού. Η αληθινή εκκλησία – η αδελφότητα του Ιησού – είναι αόρατη, πνευματική και χαρακτηρίζεται από ενότητα, όχι απαραίτητα από ομοιομορφία. Η ομοιομορφία είναι το γνώρισμα του φυσικού κόσμου της μηχανοκρατικής φύσης. Η πνευματική ενότητα είναι ο καρπός τής με πίστη ενότητας με το ζωντανό Ιησού. Η ορατή εκκλησία θα αρνηθεί να βάζει δυσκολίες επί μακρόν στην πρόοδο της αόρατης και πνευματικής αδελφότητας της βασιλείας του Θεού. Και αυτή η αδελφότητα προορίζεται να γίνει ένας ζωντανός οργανισμός σε αντίθεση με τον κατεστημένο κοινωνικό οργανισμό. Μπορεί να χρησιμοποιεί καλά τέτοιους οργανισμούς αλλά δεν πρέπει να παραγκωνίζεται από αυτούς.		195:10.11 (2085.3) Christianity is seriously confronted with the doom embodied in one of its own slogans: “A house divided against itself cannot stand.” The non-Christian world will hardly capitulate to a sect-divided Christendom. The living Jesus is the only hope of a possible unification of Christianity. The true church—the Jesus brotherhood—is invisible, spiritual, and is characterized by unity, not necessarily by uniformity. Uniformity is the earmark of the physical world of mechanistic nature. Spiritual unity is the fruit of faith union with the living Jesus. The visible church should refuse longer to handicap the progress of the invisible and spiritual brotherhood of the kingdom of God. And this brotherhood is destined to become a living organism in contrast to an institutionalized social organization. It may well utilize such social organizations, but it must not be supplanted by them.
195:10.12 (2085.4) Ο Χριστιανισμός όμως, ακόμα και του εικοστού αιώνα, δεν πρέπει να περιφρονείται. Είναι το προϊόν της συνδυασμένης ηθικής μεγαλοφυίας των ανθρώπων που γνωρίζουν το Θεό, πολλών διαφορετικών φυλών κατά τη διάρκεια των αιώνων, και αποτελεί αληθινά μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις για το καλό πάνω στη γη, και επομένως κανένας δεν μπορεί να το πάρει υπόψη του επιπόλαια, παρ’ όλες τις έμφυτες και αποκτηθείσες ατέλειές του. Ο Χριστιανισμός καταφέρνει ακόμα να συγκινεί τις σκέψεις των στοχαστικών ανθρώπων με πολύ δυνατά συναισθήματα ηθικής φύσεως.		195:10.12 (2085.4) But the Christianity of even the twentieth century must not be despised. It is the product of the combined moral genius of the God-knowing men of many races during many ages, and it has truly been one of the greatest powers for good on earth, and therefore no man should lightly regard it, notwithstanding its inherent and acquired defects. Christianity still contrives to move the minds of reflective men with mighty moral emotions.
195:10.13 (2085.5) Δεν υπάρχει όμως δικαιολογία για την ανάμειξη της εκκλησίας με το εμπόριο και την πολιτική. Τέτοιοι ανόσιοι συνεταιρισμοί είναι κατάφωρη προδοσία του Κυρίου. Και οι γνήσιοι εραστές της αλήθειας θα αργήσουν να ξεχάσουν ότι αυτή η πανίσχυρη κατεστημένη εκκλησία συχνάκις τόλμησε να καταπνίξει νεογέννητη πίστη και να καταδιώξει φορείς της αλήθειας που έτυχε να εμφανιστούν με ανορθόδοξη ενδυμασία.		195:10.13 (2085.5) But there is no excuse for the involvement of the church in commerce and politics; such unholy alliances are a flagrant betrayal of the Master. And the genuine lovers of truth will be slow to forget that this powerful institutionalized church has often dared to smother newborn faith and persecute truth bearers who chanced to appear in unorthodox raiment.
195:10.14 (2085.6) Είναι παντελώς αλήθεια ότι τέτοια εκκλησία δεν θα επιζούσε αν δεν υπήρχαν άνθρωποι στον κόσμο που προτιμούσαν αυτό το είδος λατρείας. Πολλές πνευματικά νωθρές ψυχές επιθυμούν πολύ μια παλιά και εξουσιαστική θρησκεία τελετουργικών και σεβαστών παραδόσεων. Η ανθρώπινη εξέλιξη και η πνευματική πρόοδος μετά βίας επαρκούν για να πείσουν τους ανθρώπους να κάνουν χωρίς θρησκευτική εξουσία. Και η αόρατη αδελφότητα της βασιλείας μπορεί καλώς να συμπεριλάβει αυτές τις οικογενειακές ομάδες των διαφόρων κοινωνικών και ιδιόρρυθμων τάξεων αν είναι πρόθυμες να γίνουν πραγματικά τα οδηγούμενα από το πνεύμα παιδιά του Θεού. Αλλά σε αυτή την αδελφότητα του Ιησού δεν υπάρχει θέση για αιρετική αντιζηλία, κακή συνεργασία των ομάδων, ούτε ισχυρισμοί ηθικής ανωτερότητας και πνευματικού αλάθητου.		195:10.14 (2085.6) It is all too true that such a church would not have survived unless there had been men in the world who preferred such a style of worship. Many spiritually indolent souls crave an ancient and authoritative religion of ritual and sacred traditions. Human evolution and spiritual progress are hardly sufficient to enable all men to dispense with religious authority. And the invisible brotherhood of the kingdom may well include these family groups of various social and temperamental classes if they are only willing to become truly spirit-led sons of God. But in this brotherhood of Jesus there is no place for sectarian rivalry, group bitterness, nor assertions of moral superiority and spiritual infallibility.
195:10.15 (2086.1) Αυτές οι ποικίλες ομάδες Χριστιανών μπορούν να εξυπηρετήσουν για να συμφιλιώσουν πολυάριθμους τύπους επίδοξων πιστών ανάμεσα στους διάφορους λαούς του Δυτικού πολιτισμού, αλλά μια τέτοια διαίρεση του χριστιανικού κόσμου παρουσιάζει σοβαρή αδυναμία όταν θα προσπαθήσει να μεταφέρει το ευαγγέλιο του Ιησού στους λαούς της Ανατολής. Αυτές οι φυλές δεν καταλαβαίνουν ακόμα ότι υπάρχει μια θρησκεία του Ιησού χωριστή, και κάπως μακριά από το Χριστιανισμό, ο οποίος γίνεται όλο και πιο πολύ μια θρησκεία γύρω από τον Ιησού.		195:10.15 (2086.1) These various groupings of Christians may serve to accommodate numerous different types of would-be believers among the various peoples of Western civilization, but such division of Christendom presents a grave weakness when it attempts to carry the gospel of Jesus to Oriental peoples. These races do not yet understand that there is a religion of Jesus separate, and somewhat apart, from Christianity, which has more and more become a religion about Jesus.
195:10.16 (2086.2) Η μεγάλη ελπίδα της Ουράντια βρίσκεται στην πιθανότητα μιας νέας αποκάλυψης του Ιησού με μια νέα και διευρυμένη παρουσίαση του σωτήριου μηνύματος το οποίο θα ενώσει πνευματικά με υπηρεσία γεμάτη αγάπη, τις πολυάριθμες οικογένειες των σημερινών δηλωμένων οπαδών του.		195:10.16 (2086.2) The great hope of Urantia lies in the possibility of a new revelation of Jesus with a new and enlarged presentation of his saving message which would spiritually unite in loving service the numerous families of his present-day professed followers.
195:10.17 (2086.3) Ακόμα και η λαϊκή εκπαίδευση θα βοηθούσε σε αυτή την πνευματική αναγέννηση, αν έδινε περισσότερη προσοχή στο έργο της διδασκαλίας των νέων, για το πώς θα ενασχοληθούν με τον προγραμματισμό της ζωής και την πρόοδο του χαρακτήρα. Ο σκοπός όλης της εκπαίδευσης θα έπρεπε να είναι η καλλιέργεια και η προαγωγή του ανώτατου σκοπού της ζωής, την ανάπτυξη μιας υπέροχης και καλά ισορροπημένης προσωπικότητας. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για τη διδασκαλία ηθικής πειθαρχίας αντί των τόσων πολλών αυτό-ικανοποιήσεων. Για μια τέτοια δημιουργία, η θρησκεία μπορεί να συνεισφέρει με το πνευματικό της κίνητρο για τη διεύρυνση και τον εμπλουτισμό της ηθικής ζωής, ακόμα και για τη σιγουριά και τον εμπλουτισμό της αιώνιας ζωής.		195:10.17 (2086.3) Even secular education could help in this great spiritual renaissance if it would pay more attention to the work of teaching youth how to engage in life planning and character progression. The purpose of all education should be to foster and further the supreme purpose of life, the development of a majestic and well-balanced personality. There is great need for the teaching of moral discipline in the place of so much self-gratification. Upon such a foundation religion may contribute its spiritual incentive to the enlargement and enrichment of mortal life, even to the security and enhancement of life eternal.
195:10.18 (2086.4) Ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία που αυτοσχεδιάζει, και επομένως πρέπει να λειτουργεί με χαμηλή ταχύτητα. Οι υψηλών ταχυτήτων πνευματικές επιτεύξεις πρέπει να περιμένουν τη νέα αποκάλυψη και την πιο γενική αποδοχή της αληθινής θρησκείας του Ιησού. Ο Χριστιανισμός όμως είναι μια πανίσχυρη θρησκεία, δεδομένου ότι οι απλοί μαθητές ενός σταυρωμένου ξυλουργού έθεσαν σε κίνηση εκείνες τις διδασκαλίες, οι οποίες κατέκτησαν το Ρωμαϊκό κόσμο μέσα σε τριακόσια χρόνια και μετά συνέχισαν τη θριαμβευτική πορεία επί των βαρβάρων που ανέτρεψαν τη Ρώμη. Ο ίδιος αυτός Χριστιανισμός κατέκτησε – αφομοίωσε και προήγαγε – όλο το ρεύμα της Εβραϊκής θεολογίας και της Ελληνικής φιλοσοφίας. Και ύστερα, όταν αυτός ο Χριστιανισμός έπεσε σε κωματώδη κατάσταση για πάνω από χίλια χρόνια, σαν αποτέλεσμα υπερβολικής δόσης μυστικισμού και παγανισμού, αναστήθηκε και ουσιαστικά ξανακατέκτησε όλο το Δυτικό κόσμο. Ο Χριστιανισμός περιέχει αρκετές από τις διδασκαλίες του Ιησού για να τον κάνουν αθάνατο.		195:10.18 (2086.4) Christianity is an extemporized religion, and therefore must it operate in low gear. High-gear spiritual performances must await the new revelation and the more general acceptance of the real religion of Jesus. But Christianity is a mighty religion, seeing that the commonplace disciples of a crucified carpenter set in motion those teachings which conquered the Roman world in three hundred years and then went on to triumph over the barbarians who overthrew Rome. This same Christianity conquered—absorbed and exalted—the whole stream of Hebrew theology and Greek philosophy. And then, when this Christian religion became comatose for more than a thousand years as a result of an overdose of mysteries and paganism, it resurrected itself and virtually reconquered the whole Western world. Christianity contains enough of Jesus’ teachings to immortalize it.
195:10.19 (2086.5) Αν ο Χριστιανισμός μπορούσε μόνο να αντιληφθεί περισσότερες διδασκαλίες του Ιησού, θα ήταν σε θέση να κάνει πολλά περισσότερο για να βοηθήσει το σύγχρονο άνθρωπο να επιλύσει τα καινούργια και αυξανόμενα πολύπλοκα προβλήματά του.		195:10.19 (2086.5) If Christianity could only grasp more of Jesus’ teachings, it could do so much more in helping modern man to solve his new and increasingly complex problems.
195:10.20 (2086.6) Ο Χριστιανισμός δοκιμάζεται από ένα μεγάλο μειονέκτημα επειδή έχει ταυτιστεί στο μυαλό όλου του κόσμου σαν μέρος του κοινωνικού συστήματος, της βιομηχανικής ζωής και των ηθικών προτύπων του Δυτικού πολιτισμού. Και έτσι φαίνεται ο Χριστιανισμός να υποστηρίζει αθέλητα μια κοινωνία που κλονίζεται κάτω από την ενοχή μιας ανεκτικής επιστήμης χωρίς ιδεώδη, πολιτικής χωρίς αρχές, πλούτου χωρίς εργασία, απόλαυσης χωρίς περιορισμούς, γνώσης χωρίς χαρακτήρα, δύναμης χωρίς συνείδηση και βιομηχανίας χωρίς ηθική.		195:10.20 (2086.6) Christianity suffers under a great handicap because it has become identified in the minds of all the world as a part of the social system, the industrial life, and the moral standards of Western civilization; and thus has Christianity unwittingly seemed to sponsor a society which staggers under the guilt of tolerating science without idealism, politics without principles, wealth without work, pleasure without restraint, knowledge without character, power without conscience, and industry without morality.
195:10.21 (2086.7) Η ελπίδα του σύγχρονου Χριστιανισμού είναι ότι πρέπει να σταματήσει να υποστηρίζει τα κοινωνικά συστήματα και τη βιομηχανική τακτική του Δυτικού πολιτισμού ενώ θα σκύψει ταπεινά μπροστά στο σταυρό που εκθειάζει τόσο θαρραλέα, για να μάθει από κει εκ νέου από τον Ιησού το Ναζωραίο τις μεγαλύτερες αλήθειες που μπορεί να ακούσει θνητός – το ζωντανό ευαγγέλιο της πατρότητας του Θεού και της αδελφότητας του ανθρώπου.		195:10.21 (2086.7) The hope of modern Christianity is that it should cease to sponsor the social systems and industrial policies of Western civilization while it humbly bows itself before the cross it so valiantly extols, there to learn anew from Jesus of Nazareth the greatest truths mortal man can ever hear—the living gospel of the fatherhood of God and the brotherhood of man.